04. Cornwell B. 2000 - Kampanie R. Sharpa 04. Trafalgar 1805

Kampanie Richarda Sharpe’a Trafalgar. 21 października 1805 Bernard Cornwell

ROZDZIAŁ PIERWSZY

- Sto piętnaście rupii - powiedział chorąży Richard Sharpe, wykładając

pieniądze na stół.

Nana Rao westchnął z dezaprobatą, zagrzechotał koralikami nanizanymi

na druty abakusa i pokręcił głową.

- Sto trzydzieści osiem rupii, sahib.

- Sto i cholerne piętnaście! - nalegał Sharpe. - To jest czternaście funtów,

siedem szylingów i trzypensówka.

Nana Rao zlustrował swego klienta, zastanawiając się, czy warto się

sprzeczać. Stał przed nim młodszy oficer, ledwie chorąży, ale ten uroczy An-

glik miał zaciętą twarz, bliznę na prawym policzku i nie przejmował się

dwoma osiłkami strzegącymi Nana Rao i jego składu.

- Niech będzie sto piętnaście - przystał kupiec, zgarniając monety do du-

żej, czarnej szuflady kasy. Przepraszająco wzruszył ramionami. - Starzeję

się, sahib, już nie umiem liczyć!

- Liczysz doskonale - odparł Sharpe - tylko zakładałeś, że to ja nie potrafię.

- Za to będzie pan zadowolony z zakupów - powiedział Nana Rao.

I tak Sharpe został właścicielem wiszącego łóżka, dwóch kocy, tekowego

kufra podróżnego, latarni, paczki świec, beczki araku, drewnianego wiadra,

pudełka mydła i drugiego z tytoniem oraz wykonanego z mosiądzu filtra,

który, jak go zapewniano, miał zmienić cuchnącą wodę z zakamarków zęzy

w krystalicznie czystą wodę pitną.

Nana Rao zademonstrował mu tę cudowną maszynę, odkupioną ponoć ze

sprowadzonych z Londynu rzeczy dyrektora Kompanii Wschodnioindyj-

skiej, który miał wszystko najlepszej jakości.

- Tu wlewamy wodę, jasne - kupiec napełnił górną, mosiężną komorę

szklaneczką zmąconej cieczy. - Potem woda musi się przesączyć, panie

Sharpe. Po pięciu minutach będzie przejrzysta jak kryształ. Widzi pan?

Podniósł górną część, pokazując jak woda kapie po przejściu przez war-

stwy muślinu.

- Sam wyczyściłem ten filtr i ręczę za jego wydajność. Byłoby szkoda,

gdyby umarł pan od picia brudnej wody tylko dlatego, że nie kupił tego

urządzenia.

Sharpe kupił je zatem. Zrezygnował z nabycia krzesła, regału na książki,

sofy i stojącej umywalki - rzeczy przywiezionych przez pasażerów przyby-

łych do Bombaju z Londynu. Zapłacił jednak za filtr i inne przedmioty, bez

których jego podróż do domu byłaby wyjątkowo uciążliwa. Pasażerowie

wielkich statków handlowych Kompanii Wschodnioindyjskiej musieli sami

zaopatrzyć się w meble.

- Chyba nie chce pan spać na pokładzie, sahib? Bardzo twardo! Bardzo! -

roześmiał się Nana Rao.

Był pulchnym, przyjaźnie uśmiechniętym mężczyzną o wielkich, czarnych

wąsach. Prowadził skup mebli od nowo przybyłych, które potem odsprze-

dawał wyjeżdżającym.

- Proszę zostawić dobytek u mnie - powiedział - a w dniu, kiedy się pan

zaokrętuje, mój kuzyn dostarczy go na statek. Który to statek?

- Calliope - odparł Sharpe.

- A! Calliope!Kapitan Cromwell. Niestety Calliope kotwiczy na redzie, więc

rzeczy trzeba będzie przewieźć łodzią. Mój kuzyn liczy sobie niewiele za tę

usługę, panie Sharpe, bardzo mało, a gdy przybędzie pan szczęśliwie do

Londynu, sprzeda pan wszystko z dużym zyskiem!

Było to raczej mało prawdopodobne, ale i tak stało się nieistotne, bo jesz-

cze tej samej nocy, na dwa dni przed zaokrętowaniem się Sharpe’a, skład

handlowy Nana Rao doszczętnie spłonął wraz ze wszystkimi dobrami.

Ogień pochłonął łóżka, regały, latarnie, filtry do wody, koce, skrzynki, stoły

i krzesła, arak, mydło tytoń, brandy i wino. Ranek zastał tu tylko dym, zglisz-

cza i żałobników zawodzących nad szlachetnym Nana Rao, który zginął w

płomieniach. Na szczęście o trzysta metrów od pogorzeliska stał inny, rów-

nie dobrze zaopatrzony skład, gdzie pomstujący na swój los pasażerowie

mogli dokonać powtórnych zakupów za ceny dwukrotnie wyższe niż u nie-

boszczyka Nana Rao.

Richard Sharpe niczego tam nie kupił. Przebywał już w Bombaju od pięciu

miesięcy, głównie pocąc się i dygocząc w zamkowym szpitalu. Kiedy minęła

gorączka, wędrówki po mieście skracały mu oczekiwanie na przybycie do-

rocznego konwoju z Wielkiej Brytanii, który miał go potem zawieźć do

domu. Przemierzył Bombaj od bogatych rezydencji na wzgórzach Malabaru,

aż po zakazane nadbrzeżne zaułki. Znalazł tam kumpla i ten w zamian za

złotą gwineę, przekazał chorążemu informację, którą Sharpe uznał za cen-

niejszą od monety. W istocie warta była sto piętnaście rupii, dlatego też po

zmroku Sharpe znalazł się w innym zaułku południowego przedmieścia.

Mundur przykrył cuchnącym łachmanem ze starego wyświeconego brudem

i błotem worka. Wygiął się, utykał i kuśtykał z wyciągniętą żebraczo ręką.

Mruczał coś sam do siebie, a czasem odwracał się i smarkał w stronę jakie-

goś bogu ducha winnego przechodnia. Był niezauważalny.

Odnalazł właściwy dom i przykucnął pod ścianą. Horda żebraków, czasem

potwornie okaleczonych, zgromadziła się pod bramą razem z setką klien-

tów, oczekując na powrót z pracy właściciela domu, bogatego kupca. Zjawił

się po zapadnięciu nocy, niesiony przez ośmiu mężczyzn w zakrytej lektyce.

Dwunastu innych długimi kijami odganiało z drogi żebraków, lecz gdy tylko

lektyka kupca znalazła się na dziedzińcu, brama została otwarta i gawiedź

mogła wejść do środka. Żebraków, a między nimi Sharpe’a, zepchnięto na

jedną stronę podwórza, podczas gdy klienci zebrali się u podnóża idących

w głąb domu schodów. Dziedziniec oświetlały zwisające z palm kokoso-

wych latarnie, przez rzeźbione drzwi przesączał się z domu blask świec ol-

brzymiego żółtego kandelabru. Sharpe przepchnął się jak najbliżej domu i

stanął w cieniu pnia palmy. Pod łachmanami ukrył kawaleryjską szablę i na-

bity pistolet, choć miał nadzieję, że broń nie będzie potrzebna.

Kupiec, który zwał się Panjit, kazał czekać klientom i żebrakom, dopóki

nie skończył kolacji. Wówczas drzwi domu otworzyły się, a on, odziany w

długą szatę z wyszywanego żółtego jedwabiu, pojawił się na szczycie scho-

dów. Klienci zaczęli głośno wołać, żebracy parli do przodu, aż znów po-

wstrzymały ich kije strażników. Kupiec uśmiechnął się i zadzwonił małym,

ręcznym dzwonkiem, by przyciągnąć uwagę jaskrawo pomalowanego

bożka stojącego w niszy podwórzowego muru. Panjit pokłonił się bóstwu i

wówczas, jakby w odpowiedzi na modły Sharpe’a, w drzwiach pojawił się

drugi mężczyzna, ubrany w czerwoną jedwabną szatę.

Był to Nana Rao. Uśmiechał się szeroko i nie dziwota, bo wyszedł cało z

płomieni, a jak odkryła gwinea Sharpe’a, był również pierwszym kuzynem

Panjita, kupca, który grubo się obłowił jako właściciel drugiego składu,

sprzedając rzeczy rzekomo zniszczone w feralnym pożarze magazynu Nana

Rao. I tak zręczny podstęp pozwolił krewniakom sprzedać dwukrotnie ten

sam towar, a dziś wieczorem, podnieceni wielkimi zyskami, mieli wybrać

mężczyzn do lukratywnego zajęcia, jakim było przewiezienie pasażerów i

bagaży na stojące na redzie statki. Wybrańcy musieli zapłacić za swój przy-

wilej, co dodatkowo bogaciło Panjita i Nana Rao, więc świadomi swego

szczęścia kuzyni postanowili zapewnić sobie przychylność bogów, rozdając

żebrakom nieco drobnych monet. Sharpe miał zamiar zbliżyć się, do Nana

Rao w przebraniu nędzarza i zrzuciwszy łachmany skłonić, by zawstydzony

oddał mu pieniądze. Widok znających się na swej robocie strażników u pod-

nóża schodów sugerował jednak, że jego plan może być trudniejszy do

wprowadzenia w życie niż sądził, niemniej Sharpe domyślał się, że Nana

Rao prędzej wolałby zapłacić, niż pozwolić, by wydało się jego oszustwo.

Sharpe znalazł się teraz blisko domu. Zauważył, że lektykę odstawiono do

wąskiego ciemnego przejścia, gdzie najwidoczniej znajdowało się tylne wej-

ście. Zaczął rozważać, czy nie prześlizgnąć się tamtędy i nie zaskoczyć Nana

Rao od tyłu, ale strażnicy razami odganiali każdego żebraka, który znalazł

się zbyt blisko alejki. Klientów wpuszczano na schody w małych grupach,

lecz żebracy musieli czekać, aż dobór wioślarzy dobiegnie końca.

Sharpe podejrzewał, że potrwa to długo i osłoniwszy twarz kapturem za-

dowolił się oczekiwaniem. Skulony pod ścianą wypatrywał okazji, by prze-

mknąć alejką wzdłuż domu, gdy strzegący bramy sługa przepchnął się przez

tłum i szepnął coś Panjitowi do ucha. W pierwszej chwili kupiec zrobił prze-

rażoną minę. Na dziedzińcu zapadła cisza, potem szepnął coś do Nana Rao,

który tylko wzruszał ramionami. Panjit klasnął w dłonie i krzyknął coś do

strażników, którzy energicznie rozsunęli na bok klientów, formując przej-

ście od bramy do schodów. Chyba ktoś miał zamiar złożyć wizytę i Nana Rao

nieco zdenerwowany cofnął się w cień ganku.

Teraz nadarzała się okazja do przemknięcia alejką, ale Sharpe powodo-

wany ciekawością pozostał na miejscu. Odstrony bramy dobiegały odgłosy

przypominające drwiny i zamieszanie towarzyszące zwykle przejściu grupy

konstabli podejrzaną uliczką Londynu, potem brama rozwarła się szerzej i

Sharpe osłupiał ze zdumienia.

W bramie stanęła grupa brytyjskich marynarzy dowodzona ni mniej ni

więcej tylko przez nieskazitelnie ubranego kapitana, który miał kapelusz z

wywiniętym rondem, niebieski surdut, krótkie, jedwabne spodnie i pończo-

chy, buty ze srebrnymi sprzączkami i szpadę u boku. Światło latarń odbijało

się w ciężkich, złotych frędzlach epoletów. Z uśmiechem zdjął kapelusz od-

słaniając jasną czuprynę i ukłonił się.

- Czy mam zaszczyt znajdować się w domu Panjita Lashti?

Panjit odkłonił się ostrożnie.

- To jest ten dom - powiedział po angielsku. Kapitan nałożył z powrotem

swój pieróg.

- Przyszedłem - oznajmił przyjacielskim tonem, z lekkim akcentem z

Devonshire - po Nana Rao.

- Nie ma go tu - odparł Panjit.

Kapitan zerknął na kryjącą się w cieniu ganka postać w czerwonej szacie.

- Jego duch wygląda całkiem zdrowo.

- Przecież już powiedziałem - zdenerwował się Panjit - nie ma go tu. Nie

żyje.

Wilk morski uśmiechnął się.

- Nazywam się Chase - rzekł uprzejmie. - Kapitan Joel Chase z floty wojen-

nej Jego Królewskiej Mości i byłbym zobowiązany, gdyby Nana Rao pofaty-

gował się ze mną.

- Jego ciało strawił ogień - oznajmił gniewnie Panjit - a popioły wsypano

do rzeki. Czemu tam go nie szukacie?

- Jest równie martwy, jak ty czy ja. - Chase gestem wysunął swych ludzi

naprzód.

Przyprowadził ze sobą tuzin marynarzy, wszystkich w identycznych bia-

łych spodniach z żaglowego płótna, czerwono-białych bluzach z kołnierzem

i okrągłych słomkowych kapeluszach z przepaską z czerwono białych wstą-

żek. Mieli długie harcapy i trzymali grube drągi, w których Sharpe poznał

belki kabestanu. Przewodził im potężny mężczyzna o gęsto wytatuowanych

gołych przedramionach, obok stał niemal tak samo rosły Murzyn, dzierżący

belkę niczym witkę.

- Nana Rao - Chase zlekceważył opinię, że kupiec nie żyje - jesteś mi wi-

nien dużo pieniędzy i przyszedłem je odebrać.

- Co cię upoważnia do tego najścia? - spytał Panjit.

Tłum, nie znający w większości angielskiego, spoglądał z lękiem na mary-

narzy, ale strażnicy Panjita, przewyższający liczebnie ludzi Chase’a i podob-

nie uzbrojeni, wręcz palili się, by się na nich rzucić.

- Upoważnia mnie - rzekł wyniośle Chase - moja pusta sakiewka.

Uśmiechnął się.

- Chyba nie chcesz, żebym użył siły?

- Użyj siły, kapitanie Chase - równie wyniośle odparł Panjit - a do świtu

znajdziesz się w magistracie.

- Z radością stawię się przed sądem z Nana Rao u boku.

Panjit machnął rękoma, jakby chciał wymieść Chase’a i jego ludzi z dzie-

dzińca.

- Odejdź, kapitanie. Natychmiast opuść mój dom.

- Ani myślę - powiedział Chase.

- Odejdź, bo wezwę władze! - nalegał Panjit. Chase odwrócił się do wyta-

tuowanego mężczyzny.

- Bosmanie, ten typek z wąsami w czerwonej jedwabnej szacie to Nana

Rao. Bierzcie go.

Brytyjscy marynarze ruszyli naprzód, zadowoleni z okazji do bitki, ale

strażnicy Panjita byli równie ochoczy i dwie grupy starły się na środku dzie-

dzińca, z łoskotem waląc kijami, okładając pięściami i uderzając głowami.

W pierwszej chwili marynarze zyskali przewagę, z impetem spychając prze-

ciwnika do stóp schodów, ale liczniejsi ludzie Panjita okazali się zdecydo-

wanie lepsi w walce na długie kije. Zastawili wejście na schody, a potem,

posługując się drągami niczym dzidami, podcinali nogi marynarzom, powa-

lając jednego po drugim. Bosman i Murzyn ulegli ostatni. Starali się chronić

kapitana, który zręcznie wywijał pięściami. Anglicy od początku nie doce-

niali przeciwnika i w końcu zostali pokonani.

Sharpe, roztrącając łokciami żebraków, posuwał się w stronę schodów.

Tłum szydził z brytyjskich marynarzy, Panjit i Nana Rao zaśmiewali się, a

klienci, rozzuchwaleni zwycięstwem strażników, usiłowali dokopać leżą-

cym mężczyznom. Niektórzy obrońcy włożyli sponiewierane kapelusze ma-

rynarzy, a jeden przywdział na znak triumfu pieróg Chase’a. Kapitan dostał

się do niewoli, dwóch ludzi krępowało mu ręce.

Jeden ze stojących obok Panjita strażników dostrzegł Sharpe’a zmierzają-

cego w stronę schodów. Zszedł szybko na dół, krzycząc by Sharpe się cofnął,

a gdy obdarty żebrak go nie usłuchał, chciał mu wymierzyć kopniaka.

Sharpe złapał go za stopę i poderwał w górę. Strażnik upadł na wznak i z

głuchym łoskotem uderzył głową o stopień, czego nikt w tym radosnym roz-

gardiaszu nie zauważył. Panjit uniósłszy ręce w górę wzywał do uciszenia

się. Nana Rao zaśmiewał się, a tymczasem Sharpe skrył się w cieniu krze-

wów rosnących obok schodów.

Zwycięscy strażnicy odepchnęli wreszcie klientów i żebraków od zakrwa-

wionych i posiniaczonych marynarzy, którzy mogli się tylko przyglądać, jak

ich sponiewieranego kapitana sprowadzono bezceremonialnie ze schodów.

Panjit z ironią pokiwał głową udając żal.

- I co mam z tobą zrobić, kapitanie?

Chase uwolnił ręce. Jasne włosy miał zakrwawione, rozcięty policzek, ale

nie ustępował.

- Proponuję, żeby oddał mi pan Nana Rao i modlił się do Boga, w którego

pan wierzy, żebym nie postawił pana przed obliczem władzy.

Panjit zrobił zbolałą minę.

- To pan, kapitanie, stanie przed sądem i jak to będzie wyglądało? Kapitan

Chase z marynarki Jego Królewskiej Mości wdarł się siłą do prywatnego

domu, gdzie wszczął pijacką burdę. Sądzę, kapitanie, Chase, że powinniśmy

omówić warunki ugody, która oszczędzi panu żałosnego losu.

Panjit czekał, ale Chase milczał. Był pokonany. Kupiec spiorunował wzro-

kiem strażnika, który przywłaszczył sobie kapelusz kapitana i polecił go

zwrócić, po czym uśmiechnął się.

- Tak jak pan, nie pragnę skandalu, kapitanie, ale ja wytrzymam to, co wy-

woła ta smutna afera, a pan nie, więc lepiej będzie, gdy złoży mi pan jakąś

propozycję.

Głośny szczęk przerwał wywód Panjita. Nie tyle szczęk, co metaliczny

zgrzyt napinanego kurka. Panjit odwrócił się i ujrzał, że czarnowłosy bry-

tyjski oficer w czerwonej kurtce z blizną na policzku stoi obok jego kuzyna

trzymając lufę pistoletu przy czole Nana Rao.

Strażnicy spojrzeli na Panjita. Niektórzy widząc jego wahanie sięgnęli po

kije i ruszyli w stronę schodów, lecz Sharpe złapał lewą ręką Nana Rao za

włosy i kopniakiem rzucił na kolana, aż kupiec krzyknął z bólu. Brutalność

Sharpe’a i to, że gotów był pociągnąć za spust, powstrzymało strażników.

- Lepiej sam złóż mi ofertę, bo twój martwy kuzyn jest mi winien czterna-

ście funtów, siedem szylingów i trzypensówkę.

- Odłóż pistolet - powiedział Panjit odprawiając straż skinieniem dłoni.

Był zdenerwowany. Negocjacje z uprzejmym kapitanem marynarki wo-

jennej, który był niewątpliwie dżentelmenem, to jedna sprawa, ale ten

ubrany w czerwoną kurtkę chorąży wyglądał na dzikusa. Wciskał lufę w

głowę Nana Rao, aż kupiec jęczał z bólu.

- Odłóż ten pistolet - powtórzył uspokajająco Panjit.

- Myślisz, że zgłupiałem? - parsknął Sharpe. - Zresztą magistrat i tak nic

mi nie zrobi, jeśli zastrzelę twojego kuzyna. Przecież nie żyje! Sam to powie-

działeś. Popiół w rzece.

Wykręcił włosy Nana Rao, wydobywając z klęczącego mężczyzny kolejny

jęk.

- Czternaście funtów, siedem szylingów i trzypensówka.

- Zapłacę! - wydusił Nana Rao.

- Kapitan Chase też chce swoich pieniędzy - dodał Sharpe.

- Dwieście szesnaście gwinei - rzekł Chase czyszcząc kapelusz. - Uważam

jednak, że należy się nam coś więcej za cudowne przywrócenie Nana Rao do

życia!

Panjit nie był głupi. Widział, jak marynarze Chase’a podnoszą belki kabe-

stanu szykując się do dalszej walki.

- Żadnych urzędników sądowych? - spytał Sharpe’a.

- Nienawidzę urzędów - odparł wojak. Panjit uśmiechnął się chytrze.

- Gdybyś zechciał puścić włosy mego kuzyna - zaczął - moglibyśmy przy-

stąpić do omawiania interesu.

Sharpe uwolnił Nana Rao, opuścił lufę pistoletu i cofnął się o krok. Stanął

na baczność.

- Chorąży Sharpe, sir - przedstawił się Chase’owi.

- Hopper! - zawołał cofnąwszy się.

- Sir? - wielki bosman, który zanim uległ przeważającej liczbie, kładł wro-

gów na prawo i lewo, wystąpił naprzód.

- Sharpe, nie jesteś chorążym, tylko aniołem stróżem.

Chase wchodził po schodach z rozwartymi ramionami. Mimo zakrwawio-

nej twarzy był przystojnym mężczyzną, z którego emanowała pewność sie-

bie i pogoda ducha.

- Zjawiłeś się, mój chorąży, niczym deus ex machina, tak upragniony, jak

dziwka na pokładzie armatnim lub wiatr w „końskich szerokościach”- mó-

wił lekkim tonem, ale czuć było w jego słowach gorące zaangażowanie. Za-

miast podać rękę Sharpe’owi, uściskał go szepcząc - dzięki.

- Opróżnić pokład, Hopper. Nasi nieprzyjaciele chcą omówić warunki ka-

pitulacji.

- Rozkaz, sir.

- A to jest chorąży Sharpe i jako przyjaciel ma być traktowany z najwyż-

szymi honorami.

- Rozkaz, sir - uśmiechnął się Hopper.

- Hopper dowodzi osadą mojej szalupy paradnej - wyjaśnił Sharpe’owi

Chase - a ci poobijani dżentelmeni to jego wioślarze. Tej nocy moglibyśmy

nie zaliczyć do szczęśliwych, panowie - Chase zwrócił się do zakrwawio-

nych i posiniaczonych mężczyzn - ale zwycięstwo jest nasze i dziękuję wam.

Dziedziniec został uprzątnięty, przyniesiono krzesła z domu i omówiono

warunki.

To była wyjątkowo dobrze wydana gwinea, pomyślał Sharpe.

- Nawet lubię tych jegomości - powiedział Chase.

- Panjita i Nana Rao? To hultaje, ale też ich lubię - odparł Sharpe.

- Porażkę przyjęli po dżentelmeńsku!

- Niewiele stracili, sir - wyjaśnił Sharpe. - Na tym pożarze zbili fortunę.

- Najstarsza sztuczka pod słońcem - zauważył kapitan Chase. - Zupełnie

jak ten typek z Wyspy Psów, który zaklinał się, że złodzieje opróżnili jego

skład, a poprzedniej nocy widziano jakiś statek pod obcą banderą i ślad się

urywa - zaśmiał się Chase.

Sharpe nic nie powiedział. Znał człowieka, o którym wspomniał Chase i

nawet pomagał mu wywieźć rzeczy tamtej nocy, więc uznał, że lepiej mil-

czeć.

- Ale ty i ja, Sharpe, wyszliśmy na swoje, nie licząc siniaków i skaleczeń, a

to jest najważniejsze, no nie?

- Wyszliśmy na swoje, sir - przyznał Sharpe.

Mężczyźni eskortowani przez osadę szalupy Chase’a wracali przez zaka-

zane uliczki Bombaju i obaj nieśli pieniądze. Chase, który zapłacił Rao dwie-

ście szesnaście gwinei za zaopatrzenie okrętu w rum, brandy, wino i tytoń,

odzyskał trzysta gwinei, a Sharpe otrzymał dwieście rupii. Chorąży uważał,

że był to owocny wieczór, zwłaszcza, że Panjit zobowiązał się bezpłatnie za-

opatrzyć go w łóżko, koce, wiadro, latarnie, kufer, arak, tytoń mydło i filtr

do wody i jeszcze przewieźć wszystko na własny koszt na Calliope. Obaj Hin-

dusi gotowi byli przychylić nieba Anglikom, kiedy zorientowali się, że ani

Chase, ani Sharpe nie zamierzają powiedzieć innym ofiarom oszustwa, że

Nana Rao żyje. Kupcy nakarmili swych niepożądanych gości, napoili ara-

kiem, dali pieniądze, przysięgli dozgonną przyjaźń i życzyli dobrej nocy. Te-

raz Chase i Sharpe wędrowali przez ciemne miasto.

- Ależ to miejsce cuchnie! - jęknął Chase.

- Nie byłeś tu przedtem? - zdumiał się Sharpe.

- Jestem w Indiach od pięciu miesięcy, ale cały czas na morzu - wyjaśnił

Chase. - Od tygodnia jestem na brzegu i czuję ten fetor. Boże, jak tu śmierdzi!

- Nie gorzej, niż w Londynie - odparł Sharpe, co było zgodne z prawdą, ale

ten zapach był inny. Zamiast węgla palono tu suszonym krowim łajnem i ten

swąd mieszał się z zapachami ostrych przypraw i odorem moczu. Ta słod-

kawa, trochę ostra mieszanka nie była odrażająca i Sharpe przypomniał so-

bie, jak zaraz po przybyciu do Bombaju odrzucił go ten fetor, a teraz wyda-

wał mu się swojski, wręcz przyjemny.

- Będzie mi tego brakowało - przyznał. - Czasem nie chce mi się wracać do

Anglii.

- Jakim statkiem?

- Calliope.

Chase’a wyraźnie rozbawiła ta odpowiedź.

- I jak znalazłeś Peculiara?

- Peculiara? - zdumiał się Sharpe.

- Peculiar Cromwell, wasz kapitan - Chase zerknął na Sharpe’a. - Musiałeś

go spotkać!

- Nie, nawet o nim nie słyszałem.

- Przecież konwój musiał przybyć ze dwa miesiące temu.

- I owszem.

- Więc trzeba było się postarać poznać Peculiara. Tak się zresztą nazywa,

Peculiar Cromwell. Dziwnie, co? Kiedyś służył w marynarce, głównie we

Wschodnich Indiach, ale zrezygnował, bo chciał się wzbogacić. Wierzy rów-

nież, że można zostać admirałem bez odsłużenia wielu lat na morzu jako

szeregowy kapitan. To dziwny człowiek, ale dowodzi dzielnym i bardzo

szybkim statkiem. Nie mogę wprost uwierzyć, że nie starałeś się go poznać.

- A niby po co? - spytał Sharpe.

- Oczywiście, aby zapewnić sobie różne przywileje na pokładzie. Zapewne

będziesz podróżował na międzypokładziu?

- Podróżuję tanio, jeśli to chciałeś powiedzieć - rzekł z goryczą Sharpe, bo

choć zapłacił najniższą stawkę, podróż kosztowała go sto siedem funtów i

piętnaście szylingów. Spodziewał się, że armia pokryje koszty, ale wojsko

odmówiło twierdząc, że Sharpe przyjął propozycję wstąpienia do 95 pułku

strzelców i jeśli 95-ty nie wysupła grosza na przejazd, to niech diabli wezmą

ich źle ufarbowane kurtki i Sharpe’a na dokładkę. Zatem musiał wypruć je-

den z diamentów ze szwów swej czerwonej kurtki. Wciąż miał lwią część

szlachetnych kamieni złupionych ze zwłok sułtana Tippoo w wilgotnym tu-

nelu pod Seringapatam, ale irytowało go, że musi tak dużo płacić kompanii

Wschodnioindyjskiej. Brytania wysłała Sharpe’a do Indii i Brytania po-

winna, jego zdaniem, go stamtąd wywieźć.

- Dlatego politycznie byłoby, Sharpe - orzekł Chase - żebyś osobiście

przedstawił się Peculiarowi, dopóki jeszcze mieszka na brzegu i wręczył

temu chciwemu dziadowi prezent, bo inaczej nie przydzieli ci przyzwoitej

kwatery. Jeżeli nie posmarujesz srebrem ręki Peculiar, jak nic umieści cię na

dolnym międzypokładzie razem ze szczurami. Ten pod głównym pokładem

jest o wiele lepszy i nie kosztuje ani pensa drożej, ale dolny międzypokład

to smród, wymiociny i bieda przez całą drogę do domu.

Wyszli z ciasnej uliczki i poprowadzili za sobą osadę wioślarzy ulicą,

wzdłuż której stały naczynia napełnione nieczystościami. To była dzielnica

blacharzy. Paleniska w kuźniach płonęły jasno, huk młotków niósł się przez

noc. Szare krowy przyglądały się idącym żeglarzom, a psy zajadle szczekały,

budząc bezdomnych, którzy skulili się między beczkami z uryną a ścianami

domów.

- Szkoda, że popłyniesz w konwoju - powiedział Chase.

- Czemu, sir?

- Ponieważ konwój płynie z szybkością najwolniejszego statku - wyjaśnił

Chase. - Calliope dotarłaby do Anglii w trzy miesiące, gdyby mogła rozwinąć

skrzydła, ale będzie musiała się wlec. Chciałbym żeglować z tobą. Zaofero-

wałbym ci przejazd w podzięce za uratowanie nas, ale niestety jestem łowcą

duchów.

- Łowcą duchów, sir?

- Słyszałeś kiedyś o Revenant?

- Nie, sir.

- To przejaw ignorancji, żołnierzu - odparł rozbawiony Chase. - Revenant,

mój drogi Sharpe, to francuska siedemdziesiątka czwórka, która poluje na

Oceanie Indyjskim. Kryje się na Mauritiusie, wypływa by zdobyć łupy i

znika, zanim zdołamy ją złapać. Jestem tu po to, by ją przygwoździć, ale za-

nim zacznę łowy, muszę oskrobać dno. Mój okręt jest zbyt powolny po

ośmiu miesiącach w morzu i oczyszczamy go ze skorupiaków, by przywró-

cić mu szybkość.

- Życzę powodzenia, sir - odparł Sharpe i zasępił się. - Ale co to ma wspól-

nego z duchami?

Sharpe zwykle nie zadawał takich pytań. Przeszedł przez kolejne stopnie

w batalionie czerwonych kurtek, ale kiedy awansował na oficera, znalazł się

w świecie, gdzie niemal wszyscy byli od niego lepiej wykształceni. Przywykł

do tego, że nie rozumiał wielu drobiazgów, ale nie krępował się ujawnić

swej ignorancji wobec kogoś tak życzliwego jak Chase.

- Revenant to u Żab słowo oznaczające ducha - wyjaśnił Chase. - Rzeczow-

nik męski. Miałem nauczyciela, który wbijał mi ten język do głowy i też chęt-

nie bym mu coś wbił.

Niedaleko zapiał kogut i Chase spojrzał w niebo.

- Prawie świta - zauważył. - Pozwolisz zaprosić się na śniadanie? Potem

moi chłopcy odwiozą cię na Calliope. Przyspieszą podróż do domu, co?

Dom. Słowo dziwnie brzmiące dla Sharpe’a, bo nie miał innego poza armią

i nie widział Anglii od sześciu lat. Sześć lat! Nie cieszyła go perspektywa po-

wrotu. Nie myślał o Anglii jako o domu, nie wiedział, gdzie go ma, ale popły-

nie tam, gdzie znajduje się to iluzoryczne miejsce.

Chase mieszkał na brzegu w czasie, gdy jego okręt był czyszczony.

- Pochylamy go podczas odpływu i skrobiemy pokryty miedzianą blachą

kadłub - wyjaśniał, kiedy służący przynosili kawę, gotowane jajka, bułeczki,

szynkę, kurczaka na zimno i kosz mango.

- Czyszczenie poszycia to cholerna robota. Trzeba było zdjąć wszystkie

działa i połowę ekwipunku, ale potem będzie frunął po wodzie. Weź więcej

jajek, Sharpe! Musisz być głodny. Ja jestem. Podoba ci się dom? Należy do

bliskiego kuzyna mojej żony, handlowca. Teraz przebywa w górach, robiąc

to, co wszyscy handlowcy starający się wzbogacić. To jego steward poinfor-

mował mnie o oszustwie Nana Rao. Siadaj, Sharpe, siadaj. Jedz.

Zasiedli do śniadania w cieniu rozległej werandy, skąd mieli widok na

mały ogród, drogę i morze. Chase był uprzejmy, szczodry i zapewne świa-

dom przepaści dzielącej zwykłego chorążego, a jest to najniższa ranga ofi-

cerska w armii, od kapitana okrętu, odpowiednika pułkownika, który na

swej jednostce miał niemal boską władzę. Sharpe zdawał sobie z tego

sprawę, lecz widział, że Joel Chase miał dobry charakter i polubił tego ofi-

cera, którego wdzięczność płynęła z głębi serca.

- Czy dasz wiarę, że ten łotr Panjit mógł naprawdę postawić mnie przed

sądem? - spytał Chase. - Dobry Boże, Sharpe, to dopiero byłby pasztet! A

Nana Rao zniknąłby i kto by mi uwierzył, że nieboszczyk powrócił do życia?

Weź jeszcze trochę szynki. To oznaczałoby śledztwo i bez wątpienia sąd

wojskowy. Musiałbym mieć piekielne szczęście, by zachować dowództwo.

Ale skąd mogłem wiedzieć, że ma prywatną armię?

- Wyszliśmy z tego cało, sir.

- Dzięki tobie, Sharpe, dzięki tobie - wzdrygnął się Chase. - Ojciec zawsze

powtarzał, że nie doczekam trzydziestki, a już mam o pięć lat więcej, ale

pewnego dnia wpakuję się w kłopoty i nie będzie żadnego chorążego, który

mnie z nich wyciągnie.

Poklepał torbę, w której miał pieniądze zwrócone przez Nana Rao i

Panjita.

- A tak między nami, Sharpe, te pieniądze to gratka. Okazja! Sądzisz, że

moglibyśmy hodować mango w Anglii?

- Nie wiem, sir.

- Spróbuję. Zasadzę kilka w ciepłych zakątkach ogrodu i kto wie? - Chase

nalał sobie kawy i rozprostował długie nogi.

Ciekawiło go, czemu Sharpe, mężczyzna pod trzydziestkę był dopiero cho-

rążym. Podpytał go taktownie, a gdy okazało się, że Sharpe zaczynał jako

zwykły szeregowiec, nie mógł wyjść z podziwu.

- Poznałem kiedyś kapitana, który przeszedł całą drogę służbową - powie-

dział - i był cholernie dobry! Znał się na fachu. Wiedział, co dzieje się w ciem-

nych kątach, do których na ogół nie zaglądają kapitanowie. Sądzę, że armia

jest z ciebie zadowolona, Sharpe.

- Nie jestem tego pewien, sir.

- Szepnę do ucha, komu trzeba, Sharpe, choć jeśli nie złapię Revenant,

mało kto zechce mnie wysłuchać.

- Złapie go pan.

- Modlę się o to, ale to szybki okręt. Szybki i zwrotny, jak wszystkie fran-

cuskie okręty. Te łotry nie umieją żeglować, ale wiedzą, jak budować statki.

Ich okręty są jak ich kobiety, Sharpe. Piękne i szybkie, ale fatalnie prowa-

dzone. Weź musztardy - Chase podsunął mu słoik i pogłaskał wychudłego,

czarnego kota, spoglądając na widoczne między palmami morze.

- Lubię kawę - rzekł i pokazał w stronę morza. - Tam jest Calliope.

Sharpe widział jedynie zbitą masę statków po drugiej stronie zatoki za

płycizną, w której roiło się od barek, transportowych i rybackich łodzi.

- Suszą marsle - dodał Chase i wtedy Sharpe zobaczył, że na jednym statku

rozwieszono ożaglowanie, ale z tej odległości Calliope wyglądała jak dzie-

siątki innych wschodnioindyjskich jednostek, które popłyną do domu ra-

zem, by chronić się przed grasującymi po Oceanie Indyjskim korsarzami. Z

brzegu przypominały okręty wojenne, bo burty miały wymalowane na

czarno i biało, co miało zasugerować, że masywne kadłuby kryją armaty za

furtami działowymi, ale to nie zwiodłoby żadnego pirata. Statki wypełniane

bogactwem Indii stanowiły cenny łup i każdy korsarz czy kapitan francu-

skiej floty pragnął je zdobyć. Kto chciał żyć jak pączek w maśle aż do śmierci,

musiał jedynie schwytać taki statek jako pryz1, dlatego największe z nich płynęły w konwoju.

- A gdzie jest pański okręt, sir? - spytał Sharpe.

- Stąd nie widać - odparł Chase. - Jest w trakcie karenażu na błotnistym

brzegu po drugiej stronie Wyspy Słoni.

- Karenażu?

- Leży na burcie, żeby można było wypolerować poszycie.

- Jak się nazywa?

- Pucelle - odparł zmieszany Chase.

1 pryz (ang. prize) oznacza morską zdobycz wojenną (przyp. tłum.)

- Pucelle? To brzmi z francuska.

- Bo to po francusku, Sharpe, znaczy „dziewica”. - Chase udawał obrażo-

nego, gdy Sharpe roześmiał się. - Słyszałeś o la Pucelle d’Orleans?

- Nie, sir.

- Dziewica Orleańska, Sharpe, inaczej Joanna d’Arc, a okręt został na-

zwany jej imieniem i wierzę głęboko, że nie skończy jak ona, spalony na sto-

sie.

- Ale czemu nadaliście okrętowi imię Francuzki, sir?

- Nie my, tylko Żaby. To był francuski okręt, który Nelson zdobył na Nilu.

Jak przejmiesz okręt, Sharpe, zachowujesz starą nazwę, chyba, że jest na-

prawdę wstrętna. Nelson zdobył tam również Franklina, piękny osiemdzie-

sięciodziałowiec, ale nie do pomyślenia było, żeby brytyjski okręt nosił na-

zwisko cholernego jankeskiego zdrajcy, więc nazwali go Canopus. Ale mój

zachował kobiece imię, bo jest piękny. Piękny i szybki. O, Mój Boże, nie.

Usiadł prosto i spojrzał na drogę.

- Tylko nie to, na Boga!

Ostatnie słowa poprzedziło westchnienie, gdy odkryty powóz zwolnił i

zatrzymał się tuż przed bramą ogrodu. Chase, który dotąd był w jowialnym

nastroju, nachmurzył się.

Hinduski woźnica w żółto czarnej liberii przywiózł mężczyznę i kobietę.

Dwaj miejscowi lokaje ubrani w takie same liberie, pospiesznie otworzyli

drzwiczki i rozłożyli stopnie, by mężczyzna w białym lnianym żakiecie mógł

wysiąść na chodnik. Żebrak natychmiast pokuśtykał w stronę powozu, lecz

jeden z lokai potraktował go mocnym kopniakiem, a woźnica batem dopeł-

nił dzieła. Biało odziany mężczyzna był w średnim wieku, a z twarzy przy-

pominał Sharpe’owi sir Arthura Wellesleya. Może sprawił to wydatny nos,

zimne, wyniosłe spojrzenie, a wszystko razem, od powozu poczynając po-

przez ustrojonych służących, mówiło o uprzywilejowanej pozycji społecz-

nej.

- Lord William Hale - wycedził z niechęcią Chase.

- Nigdy o nim nie słyszałem.

- Jest z Komisji Kontroli - wyjaśnił Chase, a widząc uniesioną brew

Sharpe’a dodał - sześciu ludzi wyznaczonych przez rząd do czuwania, by

Kompania Wschodnioindyjska nie zrobiła jakiegoś głupstwa. A raczej, by

odium w żadnym razie nie padło na rząd.

Spojrzał kwaśno na lord Williama, który przestał rozmawiać z kobietą sie-

dzącą w powozie.

- A to jego żona. Niedawno przywiozłem oboje z Kalkuty, więc pewnie po-

płyną do domu w tym samym konwoju, co i ty. Módl się, oby nie na Calliope.

Lord William był siwy i Sharpe przypuszczał, że jego żona jest również w

średnim wieku, lecz kiedy opuściła białą parasolkę, Sharpe mógł zobaczyć

wyraźnie jej lordowską mość i zaparło mu dech w piersiach. Była o wiele

młodsza od lorda Williama, a na widok jej bladej, szczupłej twarzyczki o

urzekającej urodzie zmąconej smutkiem, Sharpe poczuł ukłucie w sercu. Pa-

trzył na nią jak zahipnotyzowany.

Chase uśmiechnął się widząc minę Sharpe’a.

- Szlachetnie urodzona Grace de Laverre Gould, trzecia córka hrabiego

Selby, dwadzieścia lat młodsza od męża i równie zimna jak on.

Sharpe nie mógł oderwać wzroku od jej lordowskiej mości, ponieważ ko-

bieta była naprawdę piękna, nieziemsko piękna i równie niedostępna. Bladą

cerę o karnacji kości słoniowej podkreślały pukle gęstych czarnych włosów

na pozór niedbale upiętych, lecz nawet Sharpe domyślał się, że ułożenie ich

zabrało masę czasu pokojówce. Nie uśmiechała się, tylko spoglądała z od-

daniem na małżonka.

- Wydaje się być raczej smutna - zauważył Sharpe.

- A niby czym miałaby się smucić? Uroda jest jej majątkiem, Sharpe, a

męża ma równie bogatego, co ambitnego i sprytnego. Niebawem doczeka,

że zostanie żoną premiera, pod warunkiem, że lord William nie zrobi fałszy-

wego kroku, a wierz mi, stąpa czujnie jak kot - zakpił Chase słysząc nutkę

fascynacji w głosie Sharpe’a.

Lord William zakończył rozmowę z żoną i skinął na lokaja, by otworzył

mu bramę.

- Mógłbyś znaleźć dom z podjazdem dla powozów - upomniał kapitana

idąc krótką ścieżką. - Diabelnie irytuje mnie opędzanie się na każdym kroku

od żebraków.

- Niestety, milordzie, my żeglarze kiepsko radzimy sobie na lądzie. Czy

mógłbym podjąć kawą pańską małżonkę?

- Żałuję, ale jej lordowska mość nie czuje się dobrze. - Lord William wbiegł

po schodkach werandy, obrzucił Sharpe’a lekceważącym spojrzeniem i wy-

ciągnął rękę w stronę Chase’a, jakby spodziewając się, że coś otrzyma. Mu-

siał zauważyć krew we włosach kapitana, ale nie wspomniał o tym. - No,

Chase, może załatwisz sprawę?

Chase niechętnie sięgnął po dużą, skórzaną torbę, w której miał odebrane

od Nana Rao monety, odliczył sporą część i wręczył lordowi Williamowi.

Jego lordowska mość wzdrygnął się na myśl o przyjęciu takich pieniędzy i z

przykrością włożył je do kieszeni surduta.

- Pokwitowanie - rzekł, wręczając kapitanowi skrawek papieru. - Nie

otrzymałeś chyba nowych rozkazów?

- Niestety, milordzie. Wciąż mam odszukać Revenant.

- Miałem nadzieję, że skierują cię do domu. Jest sprawą najwyższej wagi,

bym szybko wrócił do Londynu.- Zmarszczył brwi i odwrócił się bez słowa.

- Milordzie - odezwał się Chase - nie dał mi pan szansy na przedstawienie

mego szczególnego przyjaciela, pana Sharpe’a.

Lord William zaszczycił Sharpe’a drugim przelotnym spojrzeniem i nie

dostrzegł w nim niczego, co kłóciłoby się z pierwszym wrażeniem mówią-

cym, że chorąży jest kimś mało znaczącym i bezwartościowym, więc odwró-

cił wzrok, jednak, kiedy ich spojrzenia skrzyżowały się, Sharpe ujrzał w

oczach jego lordowskiej mości siłę, zadufanie i arogancję. Lord William był

człowiekiem posiadającym więcej władzy, niż mu się należało, a chciał jej

więcej i nie zamierzał tracić czasu dla kogoś, kto nie miał mu nic do zaofe-

rowania.

- Pan Sharpe służył pod sir Arturem Wellesleyem - dodał Chase.

- Jak tysiące innych - rzucił lekceważąco Lord William i zmarszczył brwi.

- Mógłby mi pan oddać pewną przysługę, Chase.

- Jestem oczywiście do dyspozycji jego lordowskiej mości - odparł uprzej-

mie Chase.

- Ma pan łódź paradną i osadę?

- Jak każdy kapitan.

- Musimy dostać się na Calliope. Może nas pan przewieźć?

- Niestety, milordzie, już to obiecałem panu Sharpe’owi. Jednak sądzę, że

chętnie popłynie razem z panem. Też ma skierowanie na Calliope.

- Będę szczęśliwy mogąc pomóc - wtrącił Sharpe. Mina lorda Williama su-

gerowała, że pomoc Sharpe’a byłaby ostatnią rzeczą, jakiej by sobie życzył.

- Zostańmy przy poprzednich ustaleniach - rzekł i wyniósł się nie tracąc

czasu.

- Dzielić łódź z tobą, Sharpe - roześmiał się pod nosem Chase. - Prędzej

wyrosłyby mu skrzydła, by mógł pofrunąć.

- Nie miałbym nic przeciwko temu, by dzielić łódź z nią - rzeki Sharpe pa-

trząc na lady Grace, która siedziała ze wzrokiem utkwionym przed siebie,

podczas gdy woźnica odpędzał batem żebraków na bezpieczną odległość od

powozu.

- Mój drogi Sharpe - odparł Chase, spoglądając na odjeżdżających gości -

będziesz z nią na statku, co najmniej przez cztery miesiące, lecz wątpię, czy

ją w ogóle zobaczysz. Lord William twierdzi, że żona ma delikatne nerwy i

nie cierpi towarzystwa obcych. Miałem ją na pokładzie Pucelle prawie przez

miesiąc i widziałem ze dwa razy. Zaszyła się w swojej kabinie, a spacero-

wała po pokładzie tylko nocą, by nikt jej nie przeszkadzał. Założę się o twoje

miesięczne pobory przeciwko moim rocznym, że kiedy dopłyniecie do An-

glii, nawet nie pozna twojego imienia.

- Nie zakładam się - uśmiechnął się Sharpe.

- Tym lepiej dla ciebie - rzekł Chase. - Ja grałem bez opamiętania w wista

w ubiegłym miesiącu. Obiecałem żonie nie obstawiać zbyt wysoko i Bóg

mnie pokarał. Ależ ze mnie głupiec! Grając niemal co wieczór między Kal-

kutą a Bombajem, przegrałem sto siedemdziesiąt gwinei do tego bogatego

drania. Moja wina - przyznał niechętnie. - Więcej nie gram.

Dotknął blatu stołu, jakby nie wierzył we własne postanowienie.

- A pieniędzy wciąż mało, co? Muszę tylko schwytać Revenant i mam nie-

zły stosik monet.

- Uda ci się - zapewnił go Sharpe.

- Mam nadzieję - uśmiechnął się Chase. - Olbrzymią nadzieję, tylko, że te

cholerne Żaby wyszkoliły paru prawdziwych marynarzy, a Revenant dowo-

dzi kapitan Louis Montmorin. Jest dobry, podobnie jak jego ludzie i okręt.

- Ale ty jesteś Brytyjczykiem, więc musisz być lepszy.

- Co daj Boże, amen - podsumował Chase.

Skreślił na świstku papieru swój angielski adres, potem uparł się towa-

rzyszyć Sharpe’owi do fortu, w którym chorąży zostawił swoje rzeczy i obaj

ruszyli przez wciąż dymiące zgliszcza składu Nana Rao, do zatoki, gdzie cze-

kała łódź Chase’a. Kapitan uścisnął dłoń Sharpe’a.

- Na zawsze pozostanę twoim dłużnikiem, Sharpe.

- To nazbyt wiele, sir.

- Zeszłej nocy wyszedłem na głupca - pokręcił głową Chase - i gdybym nie

spotkał ciebie, rano byłbym jeszcze większym głupcem. Wiele ci zawdzię-

czam, Sharpe i tego nie zapomnę. Spotkamy się jeszcze, jestem tego pewien.

- Też mam taką nadzieję, sir - odparł Sharpe i zszedł po zabłoconych

schodkach. Czas wracać do domu.

Osada łodzi paradnej kapitana Chase’a, mimo że posiniaczona i zakrwa-

wiona, była w dobrych humorach po przygodach zeszłej nocy. Bosman

Hopper, który walczył tak dzielnie, pomógł Sharpe’owi wejść do szalupy po-

malowanej w biało-czerwone pasy wokół okrężnicy, co pasowało do bia-

łych wioseł z czerwonymi opaskami.

- Jadł pan śniadanie, sir? - spytał Hopper.

- Kapitan Chase zatroszczył się o mnie.

- To dobry człowiek - rzekł ciepło Hopper.

- Znasz go długo? - zaciekawił się Sharpe.

- Od czasu, gdy był w wieku pana Colliera - bosman skinął głową w stronę

małego, najwyżej dwunastoletniego chłopca, który usiadł przy nim na rufie.

Pan Collier był asystentem pokładowym i po bezpiecznym odstawieniu

Sharpe’a na pokład Calliope odpowiadał za dostarczenie trunków do pry-

watnego składziku kapitana Chase’a.

- Pan Col ier - ciągnął bosman - dowodzi tą szalupą, prawda, sir?

- Tak jest - powiedział Collier dziecięcym głosem i wyciągnął rękę do

Sharpe’a. - Harry Collier, sir.

Nie musiał tytułować Sharpe’a „sir”, bo midszypmen jest odpowiednikiem

stopnia chorążego, ale Sharpe był znacznie starszy, a w dodatku przyjaźnił

się z kapitanem.

- Dowodzi pan Collier - powtórzył Hopper - więc jeśli rozkaże zaatakować

statek, sir, ruszymy do ataku. Będziemy mu posłuszni aż po grób, prawda,

sir Collier?

- Sam pan to powiedział, Hopper.

Załoga uśmiechnęła się.

- Zetrzeć z pysków te głupkowate uśmieszki! - ryknął Hopper i strzyknął

przeżutym tytoniem ponad okrężnicą.

Przyszło mu to o tyle łatwiej, że nie miał dwóch przednich zębów.

- Tak, sir - ciągnął spoglądając na Sharpe’a - służyłem z kapitanem

Chase’em, kiedy był jeszcze brzdącem. Byłem z nim, kiedy zdobył Bouvines.

- Bouvines?

- Żabia fregata, sir. Trzydzieści dwa działa, nasz okręt Spritely miał dwa-

dzieścia osiem i zajęło to nam dwadzieścia dwie minuty, od pierwszego wy-

strzału z armaty do ostatniego. Krew ciekła szpigatami, kiedy z nią skończy-

liśmy. A pewnego dnia sir Collier - spojrzał srogo na małego chłopca, któ-

rego twarz skryła się pod za dużym kapeluszem - będzie pan dowodził jed-

nym z okrętów Jego Królewskiej Mości i pańskim zaszczytnym obowiąz-

kiem będzie bicie Żab.

- Taką mam nadzieję, panie Hopper.

Szalupa płynęła gładko przez zatokę pełną śmieci, liści palmowych, wzdę-

tych ciał szczurów, psów i kotów. Mnóstwo innych łodzi i barkasów, niektó-

rych wyładowanych bagażami, zdążało w stronę czekającego konwoju. Naj-

więcej szczęścia mieli ci, których statki cumowały w dokach Kompanii. Ale

z powodu braku miejsca dla wszystkich statków handlowych, pozostali pa-

sażerowie musieli płynąć aż na kotwicowisko.

- Widziałem pańskie rzeczy załadowane na tubylczą łódź, sir - rzekł

Hopper - i powiedziałem draniom, że jak ich nie dostarczą na pokład, po-

każę im, gdzie raki zimują. Robią takie numery, sir.

Przekrzywił głowę i roześmiał się.

- Widzi pan? Jeden z tych łajdaków knuje coś niedobrego.

- Coś niedobrego? - zdziwił się Sharpe. Widział jedynie dwie małe łódki,

które tkwiły nieruchomo na wodzie. Jedna była wypełniona bagażami,

druga wiozła trzy osoby.

- Dranie mówią, że dowóz do statku kosztuje rupię, sir - wyjaśniał Hopper

- potem w połowie drogi potrajają cenę, a w razie odmowy wiosłują z po-

wrotem do brzegu. Nasi chłopcy robią to samo, kiedy złapią pasażerów

chcących przepłynąć z Deal do Downs.

Pociągnął za ster, by ominąć obie łódki.

Sharpe zobaczył, że w pierwszej łodzi siedział lord William Hale z żoną i

jakiś młody mężczyzna, w następnej dwoje służących i stos bagaży. Lord

William przemawiał gniewnie do uśmiechniętego Hindusa, który miał za nic

jego złość.

- Jego cholerna lordowska mość musi zapłacić - rzekł Hopper - albo odsta-

wią go z powrotem.

- Podwieź nas bliżej - powiedział Sharpe.

Hopper spojrzał na niego i wzruszył ramionami, jakby chciał powiedzieć,

że jeśli Sharpe chce wyjść na głupka, to nie jego sprawa.

- Zwolnić wiosła - zawołał.

Osada wyjęła pióra z wody i szalupa rozpędem posuwała się w stronę nie-

ruchomych łódek, aż znalazła się o półtora metra od nich.

- Przeciwciąg! - warknął Hopper, wiosła zanurzyły się w wodzie, zatrzy-

mując elegancką łódź.

Sharpe wstał.

- Ma pan kłopoty, milordzie?

Lord William nachmurzył się na widok Sharpe’a, ale nic nie powiedział, a

jego żona usiłowała zasugerować, że jakiś odór, gorszy od cuchnącej zatoki,

podrażnił jej delikatne powonienie. Bez wyrazu spoglądała w stronę rufy,

ignorując hinduską osadę, męża i Sharpe’a. Za to trzeci pasażer, skromnie,

acz gustownie ubrany młodzieniec wstał i wyjaśnił, na czym polega kłopot.

- Nie chcą się ruszyć - poskarżył się.

- Zamilcz, Braithwaite, milcz i siadaj - warknął lord zdegustowany obec-

nością Sharpe’a.

Sharpe chciał pomóc nie tyle lordowi Williamowi, co jego żonie, więc wy-

jął pistolet i naciągnął kurek.

- Wiosłuj! - rozkazał Hindusowi, który tylko splunął za burtę.

- Co ty, na miłość Boską, wyprawiasz? - lord William w końcu raczył zau-

ważyć Sharpe’a. - Moja żona jest w łodzi! Ostrożnie z tym pistoletem, dur-

niu! Kim ty, u diabła jesteś?

- Byliśmy sobie przedstawieni niecałą godzinę temu, milordzie. Nazywam

się Richard Sharpe.

Wystrzelił i kula trafiła łódź na wysokości linii wodnej pomiędzy upartym

przewoźnikiem a pasażerami. Lady Grace z przerażenia zakryła usta dłonią,

ale kula nikogo nie zraniła, a jedynie przedziurawiła łódź i Hindus musiał

zatkać przeciek kciukiem. Sharpe zaczął nabijać pistolet.

- Wiosłować, dranie! - krzyknął.

Hindus obejrzał się oceniając odległość od brzegu, ale Hopper polecił wio-

słować w tył i szalupa powoli przesunęła się za łodzie, odcinając im drogę

do lądu. Lord William najwyraźniej zaniemówił ze zdumienia i tylko patrzył

nienawistnym wzrokiem, jak Sharpe wciska nową kulę w krótką lufę. Hin-

dus nie chciał ryzykować kolejnej dziury w łodzi, więc krzyknął na swoich

ludzi, którzy ostro naparli na wiosła. Hopper z uznaniem skinął głową.

- Mieszanka wody z wiatrem, sir. Kapitan Chase byłby z pana dumny.

- Wiatr i woda? - spytał Sharpe.

- Przedziurawił pan drania na linii wodnej, sir. Zatonie, jeśli tego nie zata-

muje.

Sharpe spojrzał na jej lordowską mość, która wreszcie poparzyła na

swego wybawiciela. Miała wielkie oczy i być może to właśnie one nadawały

jej twarzy smutny wyraz, ale Sharpe wciąż oszołomiony jej urodą nie mógł

się powstrzymać, by nie mrugnąć do niej. Szybko spuściła wzrok.

- Teraz na pewno zapamięta, jak się nazywam - rzekł.

- I tylko dlatego pan to zrobił? - spytał Hopper, a gdy Sharpe nic nie odpo-

wiedział, roześmiał się.

Łódź lorda Williama przybiła do Calliope pierwsza. Służący, którzy podró-

żowali drugą łodzią, mieli wdrapać się po burcie statku, podczas gdy mary-

narze wciągali w sieciach bagaż, ale lord William i jego żona przeszli na pły-

wającą platformę, skąd wspięli się schodnią do przejścia w nadburciu.

Sharpe czekał na swoją kolej. Czuł woń wody z zęzy, soli i smoły. Z położo-

nego wyżej otworu w kadłubie wylewał się strumień brudnej wody.

- Wypompowują z dna, sir - powiedział Hopper.

- To znaczy, że kadłub przecieka?

- Wszystkie statki przeciekają, sir. Taka ich natura.

Kolejny barkas podpłynął do dziobu Calliope i marynarze zaczęli zmagać

się z wierzgającymi w sieciach kozami i skrzynkami pełnymi gdaczących

kur.

- Mleko i jajka - rzekł pogodnie Hopper, po czym warknął na załogę, by

odłożyła wiosła umożliwiając Sharpe’owi wyjście.

- Życzę szybkiej i bezpiecznej podróży, sir - powiedział bosman. - Wra-

camy do starej Anglii, co?

- Wracamy do Anglii - odparł Sharpe. Patrzył jak wiosła unoszą się w górę,

a Hopper wykorzystuje resztkę pędu, by delikatnie ustawić szalupę przy po-

moście. Sharpe wręczył mu monetę, zasalutował panu Collierowi, podzię-

kował osadzie i przeszedł na platformę, skąd wspiął się na pokład i wszedł

przez otwartą ambrazurę, furtę działową, z której sterczała wypolerowana

lufa armatnia. Wewnątrz czekał oficer.

- Pańskie nazwisko? - spytał stanowczo.

- Richard Sharpe.

Oficer rzucił okiem na listę.

- Pański bagaż już jest na pokładzie, panie Sharpe, a to dla pana - wręczył

mu wyjętą z kieszeni kartkę. - Reguły obowiązujące na statku. Przeczytać,

zapamiętać i stosować. Pańskie stanowisko bojowe jest przy dziale numer

pięć.

- Moje, co? - zdumiał się, Sharpe.

- Każdy pasażer płci męskiej pomaga w obronie statku, panie Sharpe.

Działo numer pięć - machnął ręką w głąb statku. Ale pokład był tak zawa-

lony bagażem, że nie widać było nawet armat przy drugiej burcie. - Panie

Binns!

Młodziutki oficer przedzierał się przez stosy bagaży.

- Sir?

- Proszę wskazać panu Sharpe’owi pomieszczenie na dolnym międzypo-

kładziu przy sterowni. Jedno z tych dwa i pół na dwa, panie Binns. Młotek i

gwoździe, byle żwawo!

- Tędy, sir - powiedział Binns ruszając ku rufie. - Mam już młotek i gwoź-

dzie.

- A to, na co? - spytał Sharpe.

- Po to, by przybić pańskie umeblowanie do pokładu. Nie chcemy, żeby

ślizgało się tu i tam, kiedy wpłyniemy na burzliwe wody, sir, co nie nastąpi,

dopóki nie osiągniemy cieśniny Madagaskarskiej, a tam będzie kołysało, sir

i to bardzo mocno. - Binns pomknął, znikając w ciemnym zejściu niczym

królik w norze.

Sharpe pospieszył za nim, ale nie doszedł do schodów, bo zza stosów ba-

gaży zastąpił mu drogę lord William. Za nim wyłonił się młody człowiek w

pogrzebowym stroju.

- Jak cię zwą? - spytał Hale.

Sharpe najeżył się. Najrozsądniej byłoby położyć uszy po sobie, bo Hale

miał mocną pozycję w Londynie, ale Sharpe’a wyjątkowo drażniła jego lor-

dowska mość.

- Tak samo, jak przed dziesięciu minutami - odparł krótko.

Lord William spojrzał w opaloną, męską, przeciętą blizną twarz Sharpe’a.

- Jest pan impertynentem, a tego nie toleruję - warknął. Zerknął na białe

wyłogi kurtki Sharpe’a. - Siedemdziesiąty czwarty? Jestem w zażyłych sto-

sunkach z pułkownikiem Wallace’em i poinformuję go o pańskiej niesubor-

dynacji. - Jak na razie lord William nie podniósł głosu, który był i tak wy-

starczająco przerażający, ale teraz zabrzmiała w nim irytacja.- Mógł mnie

pan zabić z tego pistoletu!

- Zabić pana? - spytał Sharpe. - W żadnym razie. Nie w pana celowałem.

- Braithwaite, napiszesz zaraz do pułkownika Wallace’a - polecił mło-

dzieńcowi w czerni lord William - i upewnisz się, że list dotrze na ląd, zanim

odpłyniemy.

- Oczywiście, milordzie, natychmiast - odparł Braithwaite.

Sekretarz lorda Williama spojrzał na Sharpe’a z politowaniem, dając mu

tym do zrozumienia, że chorąży zadarł z siłami, które go przewyższają.

Lord William odsunął się, pozwalając Sharpe’owi dołączyć do Binnsa,

który obserwował zajście ze schodów.

Sharpe nie bał się pogróżek lorda Williama. Jego lordowska mość mógł

pisać na próżno setki listów do pułkownika Wallace’a, bo Sharpe już nie słu-

żył w siedemdziesiątym czwartym. Nosił jego mundur, bo nie miał nic in-

nego, a po powrocie do Brytanii dołączy do dziewięćdziesiątego piątego,

słynącego z dziwacznych zielonych surdutów. Nie podobał mu się ten kolor.

Zawsze chodził w czerwieni. Binns czekał u podnóża schodów.

- Dolny pokład, sir - powiedział i przepchnął się przez grubą płócienną

zasłonę do ciemnego, wilgotnego i cuchnącego pomieszczenia. - To jest ste-

rownia, sir.

- Czemu tak się nazywa?

- Kiedyś sterowano stąd statkiem, sir. Dawno temu, zanim wprowadzono

koło sterowe. Grupy mężczyzn ciągnęły liny, to musiało być istne piekło, sir.

Nadal je przypominało. Kilka latarń zmagało się z półmrokiem, w którym

marynarze przybijali płócienne przepierzenia dzielące międzypokładzie na

małe klitki.

- Dwa i pół na dwa - krzyknął Binns, a marynarz gestem wskazał na ster-

burtę, gdzie przepierzenia były już prawie ukończone.

- Proszę wybierać - rzekł Binns - skoro jest pan pierwszym dżentelmenem

na pokładzie, lecz jeśli pragnie pan mojej rady, najlepiej jak najbliżej rufy i

nie dzieliłbym sypialni z armatą, sir. - Pokazał na osiemnastofuntowe

działo, które zajmowało pół kajuty. Armata była przywiązana do pokładu i

skierowana lufą w stronę zamkniętej furty działowej. Binns zaprowadził

Sharpe’a do następnego pustego pomieszczenia i rzucił na deski lnianą

torbę.

- Młotek i gwoździe, sir. Jak tylko dostarczą pański ładunek, będzie pan

mógł wszystko dobrze zabezpieczyć.

Odciągnął jeden z płóciennych ekranów, wpuszczając do kabiny nieco

przyćmionego światła, potem postukał stopą w podłogę.

- Tam dopiero są prawdziwe pieniądze, sir - rzekł wesoło.

- Pieniądze? - zdziwił się Sharpe.

- Ładunek indygo, saletry, sztabki srebra i bele jedwabiu. Dosyć, żeby

wzbogacić nas tysiąckrotnie, sir.

Uśmiechnął się i wyszedł, a Sharpe rozglądał się po ciasnej klitce, która

przez następne miesiące będzie jego domem.

Tylną ścianę kajuty stanowiła zakrzywiona burta statku. Niski sufit prze-

cinały ciężkie, czarne belki, z których wystawały zardzewiałe haki. Podłogę

stanowił pokład o deskach gęsto upstrzonych dziurami po gwoździach, któ-

rymi poprzedni pasażerowie mocowali swoje kufry. Pozostałe trzy ściany

były z brudnego płótna, ale w porównaniu z warunkami, jakie miał w dro-

dze z Anglii do Indii, wyglądało to luksusowo. Wówczas jako szeregowiec

musiał się zadowolić hamakiem i pół metrem przestrzeni.

Pochylił się u wejścia do kabiny, gdzie latarnia rzucała nieco światła i roz-

łożył przepisy okrętowe. Były drukowane, choć miały gdzieniegdzie dopiski

atramentem. Nie wolno mu było wchodzić na pokład rufowy, chyba, że za-

prosi go kapitan lub pełniący wachtę oficer. Do tego ktoś dodał ostrzeżenie,

że nawet wtedy nie może pod żadnym pozorem wejść między kapitana, a

poręcz nawietrznej. Sharpe nawet nie wiedział co to jest. Gdy znajdzie się

na pokładzie, powinien zasalutować w stronę części rufowej, nawet jeśli nie

widać kapitana. Hazard był zabroniony. Oficer rachunkowy, co niedziela od-

prawia mszę, jeśli pogoda pozwoli. Uczestnictwo obowiązkowe, chyba, że

chirurg kogoś usprawiedliwi. Śniadanie o ósmej rano, obiad w południe,

herbatę podaje się o czwartej, a kolację o ósmej wieczorem. Wszyscy pasa-

żerowie płci męskiej mają zaznajomić się z rozkładem alarmowym swoich

stanowisk bojowych. Żadnego otwartego ognia pod pokładem, a latarnie

gasi się o dziewiątej wieczorem. Z obawy przed zaprószeniem ognia palenie

jest zakazane, a pasażerowie żujący tytoń mają korzystać ze spluwaczek.

Plucie na pokład jest surowo zabronione. Bez zezwolenia oficera pokłado-

wego nie wolno wspinać się po olinowaniu. Pasażerom z dolnego między-

pokładu nie przysługuje prawo do odwiedzania głównej kabiny ani kasztelu

bez uprzedniego zaproszenia. Na pokładzie nie używać obelżywych słów.

- Na rany Chrystusa - jęknął marynarz zmagający się z baryłką araku

Sharpe’a.

Dwóch innych niosło jego łóżko, a kolejni kufer.

- Ma pan sznur? - spytał jeden z nich.

- Nie.

Marynarz wyjął zwój liny i pokazał Sharpe’owi jak zabezpieczyć kufer i

ciężką beczkę, które prawie zapchały ciasne wnętrze. Sharpe dał mu rupię.

Przybił gwoździami kufer do podłogi, a beczkę przywiązał do jednej z belek

kadłuba. Drewniane łóżko w kształcie trumny powiesił na wystających z be-

lek hakach, obok zawisło wiadro.

- Najlepiej sikać przez furtę działową przy spokojnym morzu - objaśnił

jeden z marynarzy - a wiadro zachować na grubsze rzeczy, jeśli wie pan, o

czym mówię, sir. Albo iść na pokład i skorzystać z ustępów na dziobie, byle

nie przy wysokiej fali, sir, bo łatwo wylecieć za burtę i nic wtedy nie pomoże.

Zwłaszcza nocą, sir. Wielu dobrych ludzi poszło na spotkanie z aniołami w

czasie burzliwych nocy.

Po drugiej stronie pokładu jakaś kobieta głośno pomstowała na warunki,

podczas gdy jej mąż nieśmiało twierdził, że nie stać ich na nic lepszego. Har-

cowały dwa spocone dzieciaki. Szczekającego psa uciszono kopniakiem. Z

sufitu sypał się na głowę kurz, kiedy pasażerowie z głównego pokładu przy-

bijali swoje ruchomości. Kozy beczały.

Pompa zęzowa grzechotała, zasysając brudną wodę i wylewając ją do mo-

rza.

Sharpe usiadł na kufrze. Miał dość światła, by przeczytać kartkę, którą

wcisnął mu kapitan Chase. Był to list polecający do mieszkającej w Topsham

w Devonie, żony Chase’a. Bóg wie, kiedy znów zobaczę Florence i dzieci, po-

wiedział na pożegnanie Chase, ale jeśli będziesz na zachodzie kraju, Sharpe,

złóż jej wizytę. Dom nie jest wielki. Dwanaście akrów ziemi, stajnia i kilka

stodół, ale Florence przyjmie cię gościnnie.

I nikt prócz niej, pomyślał Sharpe, bo w Anglii nikt na niego nie czeka,

żadne serce nie modli się o jego powrót i nie powita go rodzina, której nie

ma. Ale tam jest jego dom i wróci do Anglii.

ROZDZIAŁ DRUGI

Tego dnia wieczorem, gdy ostatnia łódź dostarczyła pasażerów i bagaże

do konwoju, bosman z Calliope wysłał marynarzy od topsli na maszty. Trzy-

dziestu innych zeszło na dolny pokład i przywarło do belek kabestanu,

wciągając centymetr po centymetrze grubą linę kotwiczną przez kluzę i da-

lej wzdłuż pokładu, aż do wnętrza kadłuba. Linę pokrywał śmierdzący muł.

Dwaj marynarze bezskutecznie próbowali zmyć go wodą i większość cuch-

nącego błota rozmazała się po międzypokładzie. Opuszczono topsle, a gdy

kotwica podniosła się z dna, rozwinięto kliwry i dziób statku zaczął odwra-

cać się od lądu, teraz przyszła kolej na ożaglowanie grotmasztu. Pasażerom

z międzypokładów nie wolno było opuszczać kabin, dopóki nie zostaną po-

stawione wszystkie żagle. Sharpe usiadł na kufrze i słuchał tupotu nóg nad

głową, tarcia liny o pokład i skrzypienia kadłuba. Minęło dobre pół godziny

od podniesienia kotwicy, kiedy młodszy oficer Binns krzyknął, że pokład

jest dostępny. Sharpe wyszedł na zewnątrz by przekonać się, że jeszcze nie

opuścili zatoki. Czerwone, nabrzmiałe słońce otoczone czarnymi chmurami

unosiło się ponad dachami i wierzchołkami palm Bombaju. Ląd zapachniał

mocniej. Sharpe oparł się o okrężnicę i spoglądał na Indie. Nie miał złudzeń,

że jeszcze kiedyś je ujrzy i żal mu było wyjeżdżać. Pompa skrzypiała, z

otworu wyciekała woda. Na pokładzie rufowym, gdzie bogatsi pasażerowie

zażywali świeżego powietrza, jakaś kobieta machała w stronę odległego

brzegu. Mocniejszy podmuch wiatru pochylił statek, aż działo obok

Sharpe’a przesunęło się, naprężając przytrzymujące je liny.

Tor wodny skręcał obok brzegu, prowadząc statek niedaleko świątyni o

wieży z wymalowanymi jaskrawo postaciami małp, bóstw i słoni. Wielkie

płótno bezanu łopotało głośno, aż wzdął je wiatr i statek przyspieszył. Za

Calliope kolejne wielkie statki konwoju odchodziły z kotwicowisko wzbija-

jąc białe spod dziobów. Na masztach rozwijały się kremowe płachty żagli.

Przodem płynęła fregata należąca do Kompanii Wschodnioindyjskiej, która

miała eskortować konwój aż do Przylądka Dobrej Nadziei. Jaskrawa ban-

dera, trzynaście białych i czerwonych pasków z brytyjską flagą w prawym

górnym rogu lśniła w czerwonych promieniach słońca. Sharpe wypatrywał

okrętu kapitana Joela Chase’a, ale z jednostek wojennych dostrzegł tylko

czterodziałowy szkuner Królewskiej Marynarki.

Marynarze na Calliope uprzątnęli pokład, zrolowali niepotrzebne żagle do

drewnianych tub i sprawdzili mocowanie okrętowych łodzi, które były

przywiązane na zapasowym omasztowaniu piętrzącym się szeroko od rufy

po dziobówkę. Ciemnoskóry mężczyzna w rybackim czółnie wiosłował aby

zejść z toru statku, a potem gapił się na mijającą go wielką, czarno-białą

ścianę burty. Świątynia stawała się coraz mniej widoczna pod słońce, ale

Sharpe patrzył na ciemny zarys wieży i żałował, że odpływa. Lubił Indie,

uważał je za scenę dla wojowników, książąt, rabusi i łowców przygód. Zna-

lazł tu bogactwo, awanse, walczył na wzgórzach z miejscowymi oddziałami.

Zostawił tu przyjaciół, kochanki i niejednego wroga w grobie, lecz w imię

czego? Brytanii? Nikt tam na niego nie czekał.

Jakiś bogaty pasażer trzymający pod rękę kobietę zszedł z rufówki na

główny pokład. Jak większość podróżujących na Calliope był cywilem. Miał

elegancki, długi, zielony surdut, białe, spinane pod kolanami spodnie, a na

głowie staromodny kapelusz o trzech rogach. Pulchna, jasnowłosa towa-

rzyszka wystrojona w białe muśliny zaśmiewała się. Rozmawiali w języku,

którego Sharpe nie rozpoznał. Niemiecki? Flamandzki, może szwedzki?

Wszystko śmieszyło parę cudzoziemców, od umocowanych armat, poprzez

klatki z kurami, a na pierwszych zwisających przez reling ofiarach choroby

morskiej kończąc. Mężczyzna objaśniał, co znajdowało się na pokładzie.

„Bum!” zawołał pokazując na najbliższą armatę, a kobieta roześmiała się i

zatoczyła, gdy podmuch wiatru przechylił statek. Pisnęła, udając przeraże-

nie i przywarła do ramienia partnera. Kołysząc się poszli w stronę dziobu.

- Wiesz, kto to? - spytał Braithwaite, sekretarz lorda Williama, który przy-

stanął obok Sharpe’a.

- Nie - odburknął Sharpe, czując niechęć do wszystkich związanych z lor-

dem Williamem.

- To baron von Dornberg - objaśnił Braithwaite, najwidoczniej pragnąc

zaimponować Sharpe’owi.

Sekretarz przyglądał się, jak baron pomaga swej damie wejść na pokład

dziobowy, gdzie kolejny podmuch wiatru omal nie porwał jej szerokoskrzy-

dłego kapelusza.

- Nigdy o nim nie słyszałem - odparł grubiańsko Sharpe.

- To nabab - rzekł z podziwem Braithwaite, co oznaczało, że baron wzbo-

gacił się bajecznie w Indiach, a teraz przewozi swoje bogactwo do Europy.

Takie kariery były ryzykowne. Ludzie umierali w Indiach albo się bogacili.

Przeważnie umierali.

- Wieziesz jakieś dobra? - spytał Braithwaite.

- Dobra? - zdziwił się Sharpe, zastanawiając się, czemu sekretarz stara się

być dla niego miły.

- Na sprzedaż - zniecierpliwił się Braithwaite, jakby uważał, że Sharpe

celowo udaje głupca. - Ja mam pawie pióra - ciągnął - pięć skrzyń! Osiągają

niebotyczne ceny w Londynie. Kupują je sami milionerzy. Malachi

Braithwaite - wyciągnął rękę przedstawiając się. - Zaufany sekretarz lorda

Williama.

Sharpe niechętnie podał mu swoją.

- Nie wysłałem tego listu - rzekł Braithwaite uśmiechając się znacząco. -

Powiedziałem mu, że wysłałem, ale tego nie zrobiłem.

Przysunął się, by mówić ciszej. Był o dziesięć centymetrów wyższy od

Sharpe’a, jednak znacznie szczuplejszy. Miał posępną twarz i rozbiegane

oczka, którymi bez przerwy zerkał na boki, jakby w każdej chwili obawiał

się ataku.

- Jego lordowska mość nie podejrzewa, że twój pułkownik nie otrzyma

tego listu.

- Czemu go nie wysłałeś? - spytał Sharpe.

Braithwaite wydawał się urażony szorstkim tonem Sharpe’a.

- Będziemy na tym samym statku - odparł szczerze - dosyć długo. Ze trzy,

cztery miesiące. A ja nie podróżuję w nadbudówce jak jego lordowska mość,

ale muszę spać na międzypokładzie, w dodatku dolnym! Nawet nie na głów-

nym.

Odbierał to jak osobistą zniewagę. Sekretarz nosił się jak dżentelmen,

miał modny, wysoki kołnierzyk i wyszukany węzeł krawata, ale sukno czar-

nego surduta było wyświecone, mankiety powystrzępiane, a kołnierz ko-

szuli wytarty.

- Po co miałbym przysparzać sobie wrogów, panie Sharpe? - spytał. - Jak

pójdę panu na rękę, może mi się pan odwdzięczy?

- Na przykład?

Braithwaite wzruszył ramionami.

- Kto wie, co się może zdarzyć? - rzucił niedbale, potem odwrócił się by

popatrzeć jak baron von Dornberg schodzi z pokładu dziobowego.

- Powiadają, że zbił majątek na diamentach - mruknął do Sharpe’a - a jego

służący nie musi podróżować na dole, ale ma miejsce w wielkiej kabinie.

Ostatnią informację wysapał ze złością, potem zrobił układną miną i wy-

szedł na spotkanie barona.

- Malachi Braithwaite, zaufany sekretarz lorda Williama Hale - przedsta-

wił się unosząc kapelusz. - To zaszczyt spotkać waszą lordowską mość.

- Zaszczyt i przyjemność po mojej stronie - odparł nienaganną angielsz-

czyzną baron von Dornberg. Odwzajemniając grzeczność Braithwaite’a,

skłonił się, uchylając trójgraniastego kapelusza. Prostując się zerknął na

Sharpe’a i chorąży ujrzał znajome oblicze przyozdobione wielkimi wypo-

madowanymi wąsami. Popatrzył na barona, który przez sekundę wyglądał

na osłupiałego, lecz natychmiast opanował się i mrugnął do Sharpe’a.

Sharpe chciał coś powiedzieć, lecz bojąc się kompromitacji, skłonił się

tylko sztywno.

Ale von Dornberg miał za nic formalności. Rozłożył ramiona i zamknął

Sharpe’a w niedźwiedzim uścisku.

- To jeden z najdzielniejszych żołnierzy w brytyjskiej armii - powiedział

do swej towarzyszki.

- Ani słowa - szepnął Sharpe’owi do ucha - błagam, ani piśnij.

Cofnął się o krok.

- Mogę przedstawić baronową von Dornberg? To jest pan Richard Sharpe,

Mathildo, dawny wróg i przyjaciel. Chyba nie podróżuje pan w międzypo-

kładziu, panie Sharpe?

- I owszem, milordzie.

- Jestem wstrząśnięty. Brytyjczycy nie wiedzą, jak traktować swoich bo-

haterów. Ale ja wiem! Zjesz z nami obiad w kapitańskiej kabinie. Nalegam!

- uśmiechnął się do Sharpe’a, podał ramię Mathilde, skłonił się Braithwa-

ite’owi i poszedł.

- Przed chwilą twierdziłeś, że go nie znasz - rozzłościł się Braithwaite.

- Nie poznałem go w tym kapeluszu - powiedział Sharpe.

Odwrócił się nie mogąc ukryć uśmiechu. Von Dornbergnie był żadnym ba-

ronem i Sharpe wątpił, że handlował diamentami. Niezależnie od stanu po-

siadania, von Dornberg był oszustem. Naprawdę nazywał się Anthony

Pohlmann i był sierżantem armii hanowerskiej, zanim zdezerterował dla le-

piej płatnej służby u hinduskiego księcia. Talent wojskowy zapewnił mu

szybki awans, aż do objęcia dowództwa armii Mahratty, która była postra-

chem środkowych Indii. Pewnego gorącego dnia jego wojska starły się ze

znacznie mniejszą brytyjską armią pomiędzy dwiema rzekami w pobliżu

wioski zwanej Assaye. Po południu w kłębach kurzu, kiedy karabiny roz-

grzały się do czerwoności, a krew popłynęła strumieniami, armia An-

thony’ego Pohlmanna została rozgromiona przez sipajów i Szkotów.

Pohlmann rozpłynął się gdzieś w tajemniczych Indiach, a teraz wpłynął na

Calliope jako bardzo ważny pasażer.

- Jak go poznałeś? - dopytywał się Braithwaite.

- Nie pamiętam - odparł niepewnie Sharpe. - Jakoś tam. Nie pamiętam zbyt

dobrze. - Odwrócił się i spojrzał na brzeg. Ląd był już czarny, upstrzony

iskrami ognisk, od szarego nieba oddzielały go wieczorne dymy nad mia-

stem. Chciałby tam wrócić. Usłyszał głos donośny Pohlmanna. Obejrzał się i

zobaczył, że Niemiec przedstawia swoją żonę lady Grace Hale.

Sharpe wpatrywał się w jej lordowską mość. Znajdowała się wyżej, a po-

kładzie rufowym, najwyraźniej nieświadoma tłoczącego się niżej na głów-

nym pokładzie pospólstwa. Podała Pohlmannowi wiotką dłoń, skłoniła się

jasnowłosej kobiecie, a potem bez słowa odwróciła się po królewsku.

- Lady Grace - oznajmił z przejęciem Braithwaite.

- Ktoś wspominał mi, że niedomaga - zauważył Sharpe.

- To tylko kwestia wrażliwości - obruszył się Braithwaite. - Wrażliwe ko-

biety są zazwyczaj słabego zdrowia, a moim zdaniem jej lordowska mość

jest wręcz nadwrażliwa.

Mówił to ciepłym tonem, nie mogąc oderwać oczu od lady Grace, która

wpatrywała się w niknący ląd.

Godzinę później zrobiło się ciemno, Indie zniknęły a Sharpe żeglował pod

gwiazdami.

- Wojna jest przegrana - oznajmił kapitan Peculiar Cromwell - przegrana.

Wygłosił to oświadczenie szorstkim, jednostajnym głosem, po czym wbił

ponury wzrok w obrus. Był to trzeci dzień od wyjścia z Bombaju. Calliope

pędziła gnana łagodnym wiatrem. Był to, jak twierdził kapitan Chase, szybki

statek i z fregaty Kompanii Wschodnioindyjskiej rozkazano Cromwellowi

skracać w ciągu dnia żagle, bo inaczej mogliby zostawić w tyle wolniejsze

jednostki. Cromwell zżymał się na ten rozkaz i zrefowali je tak bardzo, że

teraz Calliope wlokła się na końcu konwoju.

Anthony Pohlmann zaprosił Sharpe’a na kolację w kajucie, gdzie kapitan

Cromwell co wieczór przyjmował tych bogatszych pasażerów, którzy zapła-

cili za podróż w luksusowych kabinach na rufie. Kabina znajdowała się w

rufówce, najwyższej części statku, tuż przed dwiema największymi i naj-

droższymi kajutami. Zajmowali je lord William Hale i baron von Dornberg,

a pod nimi, na głównym pokładzie olbrzymia kabina została podzielona na

cztery pomieszczenia dla pozostałych zamożnych podróżnych. Jednym z

nich był krezus i jego żona, którzy wracali do rodzinnego Cheshire po dwu-

dziestu przynoszących krocie latach w Indiach, drugim, adwokat po latach

praktyki w sądzie najwyższym w Bengalu, trzecim, emerytowany siwy ma-

jor z dziewięćdziesiątego szóstego pułku, a ostatnią zajmował służący

Pohlmanna, którego jako jedynego spośród pasażerów rufówki nie zapra-

szano do kapitańskiego stołu.

Major Arthur Dalton, krępy Szkot, nasrożył się słysząc oświadczenie Pe-

culiara Cromwella o przegranej wojnie.

- Pokonaliśmy Francuzów w Indiach - zaprotestował - a ich flota jest na

kolanach.

- Jeśli rzuciliśmy ich flotę na kolana - zagrzmiał Cromwell - to czemu pły-

niemy w konwoju?

Spojrzał wojowniczo na Daltona oczekując odpowiedzi, ale major uchylił

się od podjęcia polemiki i Cromwell rozejrzał się triumfalnie po kajucie. Był

to wysoki, masywny mężczyzna o przetykanych siwymi pasmami czarnych

włosach, które sięgały mu do ramion. Miał końską szczękę, wielkie żółte

zęby i zadziorne spojrzenie. Duże, silne dłonie nosiły ślady pracy przy

osprzęcie. Mundurowy surdut, skrojony z grubego granatowego sukna był

gęsto upstrzony mosiężnymi guzikami ze znakiem Kompanii, przedstawia-

jącym lwa dzierżącego koronę, a który wszyscy nazywali „kot z serem”.

Cromwell pokręcił okazałą głową.

- Wojna jest przegrana - oznajmił powtórnie. - Kto włada kontynentem

europejskim?

- Francuzi - odparł niespiesznie adwokat - ale to nie potrwa długo. Fran-

cuzi to słomiany ogień, brak im czegoś trwałego. Żadnych fundamentów.

- Całe europejskie wybrzeże - rzekł lodowatym tonem Cromwell ignoru-

jąc szyderstwo prawnika - znajduje się w rękach nieprzyjaciela.

Urwał, gdy przenikliwy odgłos tarcia rozległ się w kajucie. Czasem wdzie-

rał się w rozmowę i Sharpe dopiero po kilku chwilach uświadomił sobie, że

to dźwięk lin prowadzących do steru, które biegły dwa pokłady niżej. Crom-

well zerknął na zamontowany na ścianie wskaźnik odchylenia steru, uznał,

że wszystko w porządku i wrócił do dyskusji.

- Europa, jak mówiłem, jest w rękach wroga. Ci zuchwali Amerykanie są

nieprzyjaźni, więc naszym domem pozostał ocean, również pełen przeciw-

ników. Żeglujemy, bo mamy więcej statków, ale statki kosztują, a jak długo

mieszkańcy Brytanii będą mogli płacić za nowe?

- Ale Austriacy - wtrącił major Dalton - i Rosjanie?

- Austriacy, sir! - zakpił Cromwell. - Jak tylko wystawią armię, polecą z niej

wióry. Rosjanie? Wierzy pan, że zdołają wyzwolić Europę, skoro nie potrafią

wyzwolić samych siebie? Był pan w Rosji?

- Nie - przyznał major.

- Kraj niewolników - podsumował drwiąco Cromwell.

Lord Wil iam Hale powinien zgodnie z oczekiwaniami wziąć udział w dys-

kusji, bo jako jeden z sześciu członków Komisji Kontroli Kompanii Wschod-

nioindyjskiej musiał znać stanowisko rządu, lecz zadowalał się słuchaniem

i lekkim uśmieszkiem. Nie mrugnął okiem nawet przy zapewnieniach Crom-

wella, że Rosja jest krajem niewolników.

- Francuzi - ciągnął z zapałem Cromwell - mają motłoch za przeciwnika na

wschodnich rubieżach, w przeciwieństwie do zachodnich. Dlatego mogą tu

skoncentrować swoje armie, by upewnić się, że Brytyjczycy nie wejdą na ich

brzeg.

- Nigdy? - spytał ironicznie kupiec o nazwisku Ebenezer Fairley.

Cromwell obrzucił nowego przeciwnika srogim spojrzeniem. Popatrzył

dłuższą chwilę na Fairleya i pokręcił głową.

- Brytyjczycy, panie, Fairley, nie lubią wojska. Utrzymują małą armię. A

mała armia nigdy nie pokona Napoleona. Ergo, Napoleon jest bezpieczny.

Ergo, wojna jest przegrana. Mój Boże, oni mogliby nawet najechać Anglię!

- Modlę się oby nie - rzekł z uczuciem major Dalton.

- Armię mają gotową - grzmiał Cromwell mając dziwne upodobanie do

mówienia o klęsce Brytanii - i potrzebują jedynie floty dla opanowania ka-

nału.

- Czego nie mogą zrobić - wtrącił cicho prawnik.

- A nawet, jeśli nie będą mogli w tym roku - zignorował prawnika Crom-

well - to z czasem zbudują flotę zdolną pokonać naszą, a kiedy nadejdzie ten

dzień Brytania będzie musiała poszukać pokoju. Anglia odeszła od swej na-

turalnej roli, a powinna pozostać mało znaczącą wyspą u wybrzeży wiel-

kiego kontynentu.

Lady Grace odezwała się wówczas po raz pierwszy. Sharpe był urado-

wany i zdumiony widząc ją przy stole, ponieważ kapitan Chase twierdził, że

unika towarzystwa, lecz wydawała się z przyjemnością przebywać w kabi-

nie, a nawet włączyła się do rozmowy.

- Zatem jesteśmy skazani na porażkę, kapitanie? - spytała.

- Nie, łaskawa pani - odparł Cromwell hamując napastliwy ton wobec uty-

tułowanej pasażerki. - Jesteśmy skazani na zawarcie realistycznego pokoju,

gdy tylko pyszałkowaci politycy dostrzegą to, co mają przed oczyma.

- Co mianowicie? - spytał Fairley.

- To, że Francuzi dysponują większą potęgą od nas, rzecz jasna! - peroro-

wał Cromwell. - A dopóki nie zawrzemy pokoju, rozważny człowiek robi

pieniądze, bo w świecie rządzonym przez Francję będziemy potrzebowali

pieniędzy. To dlatego Indie są takie ważne. Powinniśmy wydrenować je do

końca, zanim wydrą je nam Francuzi.

Cromwell strzelił palcami, dając znak stewardowi, by zabrał tace z ragout

z solonej wołowiny. Sharpe jadł niezdarnie, srebrne sztućce ciążyły mu, wo-

lałby wyjąć scyzoryk, którym posługiwał się jedząc w samotności.

Mathilde von Dornberg, uśmiechnęła się z wdzięcznością, gdy kapitan do-

lał jej wina do kieliszka. Baronowa, która nie miała raczej nic wspólnego z

arystokracją usiadła po lewej ręce kapitana Cromwella i po prawej lady

Grace Hale. Pohlmann w przyozdobionym koronkami jedwabnym surducie

siedział obok lady Grace, a lord William z lewej strony Mathilde. Sharpe,

jako najmniej znaczący gość zajął miejsce w końcu stołu.

Kabina była eleganckim pomieszczeniem o ścianach pokrytych boazerią

pomalowaną w odcieniach groszkowej zieleni i złota. Mosiężne kandelabry

zwieszały się wzdłuż szerokiego świetlika. Gdyby nie łagodne kołysanie,

które czasem przesuwało kieliszki z winem, Sharpe mógłby sądzić, że znaj-

duje się na brzegu.

Przez cały wieczór milczał, zadowalając się obserwowaniem białej twarzy

lady Grace, która ignorowała go od chwili, gdy został jej przedstawiony.

Uprzejmie podała mu dłoń w rękawiczce obrzuciła obojętnym spojrzeniem

i odwróciła się. Jej mąż niezbyt zachwycony obecnością Sharpe’a, naślado-

wał żonę udając, że chorąży nie istnieje.

Na deser podano pomarańcze w brunatnym cukrze. Pohlmann łapczywie

zagarnął łyżeczką gęsty sos i spojrzał na Sharpe’a.

- Też uważasz, że wojna jest przegrana, Sharpe?

- Ja, sir? - Sharpe zdumiał się, że ktoś pyta go o zdanie.

- Tak, Sharpe, właśnie ty - powtórzył Pohlmann. - Sądzisz, że wojna jest

przegrana?

Sharpe zawahał się, czy nie rozsądniej byłoby powiedzieć coś neutralnego

i pozwolić, by rozmowa potoczyła się bez niego, ale uraził go defetyzm sze-

rzony przez Cromwella.

- To z pewnością jeszcze nie koniec, milordzie - zwrócił się do Pohlmanna.

Cromwel podchwycił wyzwanie.

- Co ma pan na myśli? Proszę się wytłumaczyć.

- Walka nie jest przegrana, dopóki trwa, sir - powiedział Sharpe - a ta jesz-

cze się nie skończyła.

- Przemówił chorąży - złośliwe mruknął lord William.

- Sądzi pan, że szczur pokona teriera? - wtórował mu Cromwell.

Pohlmann podniósł rękę, wstrzymując Sharpe’a.

- Myślę, że chorąży Sharpe wie wystarczająco dużo o walce, kapitanie -

rzekł Niemiec. - Kiedy spotkałem go po raz pierwszy, był sierżantem, a teraz

został oficerem...

Urwał, pobudzając tym ciekawość słuchaczy.

- Dzięki czemu sierżant może zostać oficerem armii brytyjskiej?

- Dzięki cholernemu szczęściu - podsumował krótko lord William.

- Za okazanie niezwykłej odwagi - rzekł cicho major Dalton.

Podniósł kieliszek wina w stronę Sharpe’a.

- To zaszczyt pana poznać, Sharpe. Nie skojarzyłem nazwiska, kiedy nas

przedstawiano, ale teraz już wiem. Jestem zaszczycony.

Pohlmann, uradowany z psoty, upił łyk wina na cześć Sharpe’a.

- Jakiż był ten akt niezwykłej odwagi, panie Sharpe?

Sharpe poczerwieniał. Lady Grace patrzyła na niego. Po raz pierwszy oka-

zała mu zainteresowanie.

- No, Sharpe? - nalegał kapitan Cromwell. Sharpe’owi język kołkiem sta-

nął. Znów uratował go Dalton.

- Ocalił życie sir Arthurowi Wellesleyowi - powiedział.

- Gdzie? Jak? - zainteresował się Pohlmann. Sharpe zerknął Niemcowi w

oczy.

- Pod miejscem zwanym Assaye, sir.

- Assaye? - Pohlmann wzdrygnął się lekko.

To właśnie pod Assaye Wellesley rozbił jego armię i zniweczył ambicje.

- Pierwsze słyszę - odparł niedbale wyciągając się w krześle.

- I jako pierwszy wdarł się pan na mury Gawilghur, Sharpe - dodał major.

- Czyż nie tak?

- Ja i kapitan Campbell weszliśmy pierwsi, sir. Ale obrona była słaba.

- Czy to stamtąd pochodzi ta blizna, Sharpe? - spytał major i wszyscy spoj-

rzeli na Sharpe’a. Poczuł się niezręcznie, choć jego twarz i blizna, wywarły

na wszystkich wrażenie.

- To nie od kuli, co? - nie ustępował major. - Żadna kula nie zostawi takiej

blizny.

- To było ostrze, sir - odparł Sharpe. - Niejaki Dodd.

Mówiąc to zerknął na Pohlmanna. Niemiec, który niegdyś dowodził wy-

rzutkiem Doddem i nie cierpiał go, uśmiechnął się lekko.

- A czy pan Dodd wciąż żyje? - spytał.

- Już nie - odparł beznamiętnie Sharpe.

- To dobrze - Pohlmann podniósł kieliszek w stronę Sharpe’a.

- Pan Sharpe jest godnym polecenia żołnierzem, kapitanie - major zwrócił

się do Cromwella. - Sir Arthur powiedział mi, że gdybym się znalazł w nie-

bezpiecznej walce, trudno o lepszego towarzysza broni.

Sharpe ucieszył się, że generał Wellesley tak wysoko go ocenił, ale kapitan

Cromwell wcale niezrażony tą informacją spojrzał groźnie na chorążego.

- Uważa pan, że można pokonać Francję?

- Prowadzimy z nimi wojnę, sir - odparł Sharpe - a nikt nie wojuje bez za-

miaru zwyciężenia przeciwnika.

- Idziesz na wojnę - rzekł lodowatym tonem lord William- bo ludzie o cia-

snych umysłach nie widzą innego wyjścia.

- A skoro w każdej wojnie jest zwycięzca - dodał Cromwell - to logika do-

wodzi, że musi być też pokonany. Posłuchaj mej rady, młody człowieku i

porzuć armię, zanim politycy wyślą cię na pewną śmierć w jakimś nieroz-

ważnym ataku na Francję. Lub, co bardziej prawdopodobne, kiedy Francuzi

najadą Anglię, polegniesz wraz z resztą czerwonych surdutów.

Wkrótce potem panie wyniosły się, a panowie zostali na szklaneczkę

porto, jednak atmosfera była sztywna i wyraźnie znudzony Pohlmann prze-

prosił towarzystwo i zabrał ze sobą Sharpe’a do kajuty rufowej, gdzie na

obitej jedwabiem sofie spoczywała Mathilde. Naprzeciw niej, na identycznej

kozetce siedział starszy mężczyzna, który mówił coś z ożywieniem po nie-

miecku. Na widok Pohlmanna wstał i ukłonił się z szacunkiem.

Pohlmann wyraźnie zdziwiony jego obecnością wskazał mu drzwi.

- Nie będziesz mi dziś potrzebny - rzekł po angielsku.

- Doskonale, milordzie - odparł w tym samym języku służący Pohlmanna,

zerknął na Sharpe’a i wyszedł. Pohlmann bezzwłocznie polecił Mathilde za-

żyć świeżego powietrza na pokładzie, a gdy zostali sami nalał dwie słuszne

porcje brandy i uśmiechnął się szelmowsko do Sharpe’a.

- Serce - oznajmił, kładąc rękę teatralnym gestem na piersi - omal mi nie

wyskoczyło, kiedy cię zobaczyłem. Myślałem, że umrę.

- Czy to ma znaczenie, jak się naprawdę nazywasz?- spytał Sharpe.

Pohlmann uśmiechnął się.

- Czy kupcy udzieliliby kredytu sierżantowi Anthony’emu Pohlmannowi?

Ale baronowi von Dornberg! Ach! Żeby dać mu kredyt czekali w kolejce. Pę-

dzili na wyścigi na swych grubych nóżkach, byle napełnić mi kabzę gwine-

ami.

Sharpe rozejrzał się po obszernej kabinie mieszczącej dwie sofy, kredens,

niski stolik, harfę i olbrzymie łoże z tekowego drewna, inkrustowane kością

słoniową.

- Nieźle się obłowiłeś w Indiach - zauważył.

- Jak na byłego sierżanta? - roześmiał się Pohlmann. - Zdobyłem krocie,

drogi Sharpe, choć nie tyle, ile chciałbym, ani nawet w części tego, co straci-

łem pod Assaye, ale nie narzekam. Jeżeli będę uważał, wystarczy mi do

końca życia.

Spojrzał na rąbek czerwonego surduta Sharpe’a, gdzie kamienie porobiły

drobne guzki.

- Widzę, że i tobie powiodło się w Indiach, co?

Sharpe wiedział, że wytarte, cienkie sukno surduta było wyjątkowo mar-

nym miejscem dla ukrycia diamentów, szmaragdów i rubinów, ale nie chciał

omawiać tego z Pohlmannem, więc pokazał na harfę.

- Grasz?

- Mein Gott, nie! Mathilde gra. Zresztą bardzo kiepsko, ale mówię jej, że

cudownie.

- To twoja żona?

- Czy ja wyglądam na kretyna? Półgłówka? Żenić się z nią? Ha! Nie, Sharpe,

to dziwka radży, który oddał mi ją, kiedy mu się znudziła. Jest z Bawarii i

chce mieć dzieci, co potwierdza jej głupotę, ale na razie grzeje mi łóżko.

Kiedy tylko wrócę do domu, znajdę sobie jakąś młódkę. Zatem zabiłeś

Dodda?

- To nie ja, zabił go mój przyjaciel.

- Zasłużył na śmierć. Straszny człowiek - Pohlmann wzdrygnął się. - A ty?

Podróżujesz sam?

- Tak.

- W szczurzej norze, co? - znów spojrzał na rąbek surduta Sharpe’a. - Uwa-

żaj na swoje klejnoty, dopóki nie dotrzesz do Anglii i podróżujesz na mię-

dzypokładziu. Ale przede wszystkim powiedz mi mój przezorny przyjacielu,

czy zamieszasz ujawnić, kim jestem?

- Nie - uśmiechnął się Sharpe.

Kiedy ostatnim razem widział Pohlmanna, Hanowerczyk ukrywał się w

wiejskiej chacie pod Assaye. Sharpe mógł go aresztować i dostać nagrodę za

pojmanie wodza rozbitej armii, ale że zawsze lubił Pohlmanna, odwrócił się

pozwalając mu uciec.

- Moje milczenie jest chyba coś warte - dodał Sharpe.

- Nie chciałbyś Mathilde co piątek? - Pohlmann nie krył ulgi widząc, że jego

sekret jest bezpieczny.

- Może raczej parę zaproszeń na obiad?

Pohlmanna zdumiała skromność żądań.

- Czyżbyś polubił towarzystwo kapitana Cromwella?

- Nie.

Pohlmann roześmiał się.

- Lady Grace - rzekł cicho. - Zauważyłem, Sharpe, na jej widok leci ślinka.

- Lubię ją.

- A mąż jej nie lubi - powiedział Pohlmann. - Słyszymy ich przez ściankę.

Dźgnął kciukiem w przepierzenie dzielące wielką kabinę. Zbudowano je z

cienkich desek łatwych do usunięcia, gdyby płynął tylko jeden zamożny pa-

sażer.

- Steward kapitana powiedział mi, że mają dwa razy większą kabinę od

mojej, w dodatku podzieloną na dwie części. On zajmuje jedną, ona drugą.

Żyją ze sobą, jak to mówicie, jak kot z psem?

- Jak pies z kotem - poprawił Sharpe.

- On szczeka, ona syczy. Ale mniejsza z tym. Bóg wie, co oni myślą o nas.

Pewnie uważają nas za byka i krowę. Przyłączymy się do Mathilde na pokła-

dzie? - wyjął z kredensu dwa cygara. - Kapitan twierdzi, że nie wolno nam

palić na pokładzie. Zamiast tego możemy żuć tytoń, więc niech się sam do

tego stosuje.

Zapalił dwa cygara, podał jedno, Sharpe’owi i zaprowadził go schodkami

na pokład, rufówki. Mathilde oparta o poręcz spoglądała na dół, gdzie ma-

rynarz zapalał lampę w podstawie kompasu, jedyne dozwolone po zmroku

światło. Lady Grace stała przy relingu rufowym obok wielkiej latarni, której

nie wolno było używać w drodze, dopóki istniało niebezpieczeństwo, że

Revenant albo inny francuski okręt mógłby zauważyć konwój.

- Podejdź i porozmawiaj z nią - kusił Pohlmann trącając Sharpe’a łokciem

w żebra.

- Nie mam jej nic do powiedzenia.

- Więc wcale nie jesteś taki odważny - orzekł Pohlmann. - Ośmielam się

twierdzić, że choć bez namysłu rzucisz się na armaty, jak te, które miałem

pod Assaye, to piękna kobieta przyprawia cię o dreszcze.

Lady Grace stała samotna, otulona peleryną. Towarzyszyła jej pokojówka,

która przycupnęła po drugiej stronie pokładu, jakby onieśmielona przez jej

lordowską mość. Sharpe też był zdenerwowany. Chciał porozmawiać z lady

Grace, ale wiedział, że słowa uwięzną mu w gardle, więc tkwił obok

Pohlmanna i spoglądał przez gąszcz żagli na ledwo widoczną o zmroku

resztę konwoju. Gdzieś na forkasztelu ktoś grał na skrzypcach i grupka ma-

rynarzy ruszyła w tany.

- Naprawdę awansował pan od szeregowca? - spytał chłodny głos.

Sharpe odwrócił się i ujrzał obok siebie Lady Grace.

Odruchowo dotknął czoła. Przez chwilę czuł się odrętwiały, język stanął

mu kołkiem, ledwie zdołał się skłonić.

- Tak jest, proszę pani. Milady.

Spojrzała mu w oczy. Była na tyle wysoka, że nie musiała zadzierać głowy.

Jej wielkie oczy były niewidoczne w mroku, lecz podczas obiadu Sharpe za-

uważył, że mają zielony kolor.

- To musiało być niełatwe - wciąż mówiła obojętnym tonem, jakby wręcz

zmuszała się do konwersacji.

- Tak, proszę pani - powtórzył Sharpe, wiedząc, że zabrzmiało to głupio.

Drżała mu lewa noga, w ustach zaschło, ściskało go w dołku. Podobne od-

czucia ma się czekając na rozpoczęcie walki.

- Zanim to się stało - wyrzucił z siebie, nie chcąc odpowiadać wyłącznie

monosylabami - bardzo pragnąłem awansować, a potem? Pomyślałem, że

nie należało o tym marzyć.

Twarz miała bez wyrazu. Piękną, lecz obojętną. Ignorując Pohlmanna i

Mathilde, spoglądała w dół na pokład, nim znów zwróciła się do Sharpe’a.

- Kto sprawiał więcej trudności - spytała - podwładni czy oficerowie?

- Jedni i drudzy, proszę pani - rzekł Sharpe.

Widząc, że drażni ją dym z cygara, cisnął je za burtę.

- Podwładni nie uważali mnie za prawdziwego oficera, a inni oficerowie..

Cóż, to jakby pies łańcuchowy spoczął na wyszywanej poduszce. Pieskom

salonowym to nie w smak.

Prawie się uśmiechnęła słysząc to.

- Musisz mi opowiedzieć - odezwała się tonem sugerującym jedynie

grzeczną rozmowę - jak uratowałeś życie Arthurowi.

Urwała, a Sharpe zauważył nerwowy tik w jej lewym oku, który powtarzał

się, co kilka sekund.

- To kuzyn - dodała - choć dosyć daleki. Nikt w rodzinie nie spodziewał

się, że do czegoś dojdzie.

Minęły ze dwie sekundy, nim Sharpe zrozumiał, że miała na myśli sir Ar-

thura Wellesleya, chłodnego mężczyznę, który go awansował.

- Jest najlepszym generałem, jakiego spotkałem, łaskawa pani - odparł.

- I jesteś tego pewien? - spytała sceptycznie.

- Tak, łaskawa pani - nie ustępował - jestem pewien.

- Zatem, jak ocaliłeś mu życie? - dopytywała się. Sharpe zawahał się. Aro-

mat jej perfum był odurzający.

Miał już coś powiedzieć o walce, zamieszaniu i zatarciu szczegółów w pa-

mięci, ale na rufie zjawił się lord William i lady Grace bez słowa podeszła do

schodni. Sharpe obserwował ją z bijącym sercem. Cały drżał. Oszołomiła go.

- Ona cię lubi, Sharpe - roześmiał się Pohlmann.

- Nie bądź głupi.

- Wzdycha do ciebie - dodał Niemiec.

- Sharpe! Mój drogi Sharpe! - major Dalton wchodził na pokład rufówki. -

Tu jesteś! Zniknąłeś! Chętnie zamieniłbym z tobą kilka słów, gdybyś ze-

chciał poświęcić mi kilka chwil. Podobnie jak i ty, byłem pod Assaye, ale

wciąż nie bardzo wiem, co właściwie tam zaszło. Musimy porozmawiać, ko-

niecznie. Mój drogi baronie, baronowo - Zdjął kapelusz i skłonił się. - Usza-

nowanie, czy pozwolą państwo dwóm żołnierzom powspominać?

- Ma pan moje pozwolenie, majorze - rzekł wielkopańsko Pohlmann - lecz

pozwolę sobie oddalić się, bo nie wiem nic o wojaczce! Wasza rozmowa by-

łaby dla mnie istną czarną magią. Pozwól, Liebchen.

Tak, więc Sharpe rozmawiał o bitwie, statek kołysał się na morzu i zapa-

dał tropikalny zmrok.

- Działo numer cztery! - krzyknął porucznik Tufnell, pierwszy oficer Cal-

liope. - Ognia!

Osiemnastofuntówka odskoczyła w tył, zatrzymując się na naprężonych

odrzutem linach mocujących. Odpryski farby poleciały z gwałtownie szarp-

niętych włókien konopnych, ponieważ kapitan Cromwell nalegał, aby liny

hamujące, tak jak wszystkie części pokładowego wyposażenia, pomalo-

wano na biało. Do strzelania używano tylko jednego działa, bo Cromwell nie

chciał zabrudzić pozostałych trzydziestu jeden armat o wypolerowanych

lufach i pomalowanych linach. Każda obsługa działa składająca się w poło-

wie z członków załogi a w połowie z pasażerów, kolejno strzelała z armaty

numer cztery. Osiemnastofuntowka o poczerniałej od prochu muszce sy-

czała, kiedy okładano mokrymi szmatami lufę. Za statkiem podążała gęsta

chmura dymu prochowego.

- Krótki strzał, sir! - zawołał Binns, młodszy oficer. Uzbrojony w lunetę

obserwował z rufówki trafienia. Chatham Castle, statek płynący w konwoju,

regularnie wyrzucał puste baryłki jako cel dla armaty Calliope.

Przyszła kolej na obsługę działa numer pięć. Dowodził nimi marynarz o

zasuszonej twarzy, długich siwych włosach, które spiął w gruby węzeł i za-

tknął weń marspikiel.

- Ty - wycelował palec w Malachiego Braithwaite’a, który ku swemu wiel-

kiemu niezadowoleniu miał obsługiwać działo, mimo iż był prywatnym se-

kretarzem lorda. - Kiedy ci powiem, wsuniesz dwa z tych czarnych worków

do lufy. On - pokazał na marynarza o orientalnych rysach - ubije to stem-

plem a wtedy ty - znów zwrócił się, do Braithwaite’a - włożysz kulę i we-

pchniesz ją stemplem tak głęboko, jak tylko zdoła taki szczur lądowy, a ty -

spojrzał na Sharpe’a wycelujesz.

- Myślałem, że to pańskie zadanie - odparł Sharpe.

- Jestem prawie ślepy - marynarz obdarzył Sharpe’a bezzębnym uśmie-

chem i spojrzał na trójkę pozostałych pasażerów. - Reszta pomoże zacią-

gnąć działo na miejsce tymi dwiema linami, a kiedy skończycie, macie zejść

z drogi odrzutu i zatkać uszy. Gdyby doszło do walki to najlepiej, byście pa-

dli na kolana i modlili się do Wszechmogącego o kapitulację. Strzelał już pan

z działa, sir? - spytał Sharpe’a. - To pan wie, że powinien stanąć z boku, jeśli

nie chce pan być pochowany w morzu. Torba z tulejkami jest tu, sir, ściągacz

linowy tam i najlepiej strzelać, kiedy zacznie nas pochylać na tamtą burtę,

bo inaczej zrobi pan z nas zmokłe kury. Nie musi pan w nic trafiać, bo nikt

tego nie umie. Trenujemy, bo taki jest rozkaz Kompanii, ale nigdy nie strze-

laliśmy naprawdę i modlę się, byśmy nigdy nie musieli.

Armata miała skałkowy zamek, podobny do karabinowego, który zapalał

proch wsypany do krótkiej tulejki wetkniętej w otwór zapału i w ten sposób

płomień docierał do głównego ładunku. Kiedy działo zostanie naładowane

Sharpe będzie musiał jedynie wycelować, stanąć z boku i szarpnięciem za

ściągacz zwolnić spust zamka.

Braithwaite z marynarzem wsunęli worki z prochem do lufy, marynarz

przybił je stemplem, to samo zrobili z kulą. Sharpe ostro zakończonym dru-

tem przedziurawił przez otwór zapału worek i wetknął na miejsce tulejkę

prochową. Pozostali pasażerowie z trudnością przepchali działo w przód,

aż lufa wysunęła się poza furtę. Obok leżały drągi kabestanów, potężne

drewniane lewary, którymi obracano działo w prawo lub w lewo, ale nikt

ich nie używał. Nie zajmowano się dokładnym celowaniem, zadowolono się

obowiązkowymi ćwiczeniami, by w dzienniku okrętowym odnotować wy-

pełnienie regulaminu Kompanii.

- Tam jest pański cel! - zawołał kapitan Cromwell.

Sharpe wszedł na lawetę i zobaczył nieprawdopodobnie małą baryłkę

podskakującą daleko na falach. Nie miał pojęcia, jaka to mogła być odle-

głość, poczekał, zatem aż baryłka znajdzie się na linii strzału, a fala uniesie

ich burtę ku górze, odsunął się na bok i pociągnął ściągacz. Zamek opadł. Z

zapłonu wytrysnął mały płomyczek. Armata odjechała w tył na swych ma-

leńkich kółkach, a kłąb czarno-siwego dymu sięgnął aż do połowy grotżagla.

Grube liny mocujące zatrzeszczały, gubiąc płatki farby, a z pokładu rufówki

dał się słyszeć podniecony głos pana Binnsa.

- Trafiony, sir, trafiony! Trafiony! Zatopiony, sir! Trafiony!

- Słyszeliśmy za pierwszym razem, panie Binns - zagrzmiał Cromwell.

- Ależ cel został trafiony! - zaprotestował Binns, myśląc, że nikt mu nie

wierzy.

- Na samo jabłko! - ryknął Cromwell. - Kazałem panu być cicho. Jeśli nie

umiesz powściągnąć języka, chłopcze, idź wrzeszczeć na chmury. Na górę!

Pokazał na szczyt najwyższego masztu.

- Pozostaniesz tam, aż będę gotów znosić twoją irytującą osobę.

Mathilde klaskała entuzjastycznie z rufy. Była tam również lady Grace.

Sharpe czuł jej obecność, gdy celował z armaty.

- To było cholerne szczęście - powiedział stary marynarz.

- Wyłącznie szczęście - zgodził się Sharpe.

- Kosztowałeś kapitana dziesięć gwinei - zaśmiał się wilk morski.

- Naprawdę?

- Założył się z panem Tufnellem, że nikt nie trafi w cel.

- Myślałem, że hazard jest zabroniony na pokładzie.

- Zabronionych jest wiele rzeczy, sir, co nie znaczy, że się nie zdarzają.

Sharpe’owi okropnie dzwoniło w uszach, kiedy odchodził od dymiącego

działa. Tufnell, pierwszy porucznik uścisnął mu dłoń i nie chciał przyjąć do

wiadomości, że był to ślepy traf. Potem Tufnell ustąpił miejsca kapitanowi

Cromwel owi, który zszedł z rufy i zbliżył się do Sharpe’a.

- Strzelał już pan, kiedy z armaty? - spytał z zainteresowaniem kapitan.

- Nie, sir.

Cromwell zerknął na olinowanie, potem popatrzył na pierwszego oficera.

- Panie Tufnell!

- Sir?

- Zerwana prowadnica szotu! Tam, na głównym maszcie! - pokazał.

Sharpe popatrzył w ślad za palcem kapitana i zauważył, że jedna perta, na

której staje marynarz refujący żagle rozdwoiła się.

- Nie dowodzę jakąś krypą, panie Tufnell - warknął Cromwel . - To nie

barka z sianem na Tamizie, ale statek Kompanii Wschodnioindyjskiej! To

trzeba naprawić, człowieku, naprawić!

Tufnell wysłał na górę dwóch marynarzy, żeby naprawili zerwaną linę, a

Cromwell zaczął przyglądać się wyczynom kolejnego zespołu artylerzy-

stów. Działo cofnęło się, buchnął dym a kula pogrążyła się w falach dobre

sto metrów od baryłki.

- Pudło! - krzyknął Binns z jabłka głównego masztu.

- Mam oko do wszelkich uchybień - rzekł chrapliwym głosem Cromwell -

nie wątpię, że pan również, Sharpe. Spośród stu ludzi na paradzie na pewno

wyłowi pan tego z brudnym karabinem. Mam rację?

- Chyba tak, sir.

- Przerwana pętla może zabić człowieka. Mógłby spaść na pokład, wlewa-

jąc rozpacz w serce matki. Jej syn próbował oprzeć nogę, ale tam była tylko

otchłań. Chciałby pan złamać serce matce, panie Sharpe?

Sharpe uznał, że nie pora na wyjaśnienie, iż o dawna jest sierotą.

- Nie, sir.

Cromwell rozejrzał się po głównym pokładzie pełnym mężczyzn czekają-

cych na swoją kolej do strzału.

- Jakie są pańskie uwagi dotyczące tych ludzi, Sharpe?

- Uwagi, sir?

- Wszyscy są w koszulach bez rękawów, Sharpe. Wszyscy z wyjątkiem nas

dwóch. Włożyłem surdut, Sharpe, bo jestem kapitanem tego statku, a kapi-

tan ma się prezentować godnie przed załogą. Zadaję sobie pytanie, czemu

pan Sharpe jest w wełnianym surducie w taki upalny dzień? Czyżby uważał

się pan za kapitana tej krypy?

- Po prostu jest mi zimno, sir - skłamał Sharpe.

- Zimno? - parsknął Cromwell.

Stanął prawą nogą na szczelinie pomiędzy deskami pokładu, a kiedy pod-

niósł stopę, do podeszwy trzewika przykleiła się nieco miękkiej smoły.

- Wcale nie jest panu zimno, Sharpe, pan się poci. Poci! Proszę ze mną,

panie Sharpe.

Kapitan odwrócił się i poprowadził Sharpe’a na rufę. Pasażerowie obser-

wujący strzelanie przepuścili obu mężczyzn. Sharpe poczuł perfumy lady

Grace. Podążał za Cromwellem schodami na dół do wielkiej kabiny, gdzie

kapitan miał swoją kajutę. Cromwell otworzył zamek, pchnął drzwi i gestem

zaprosił Sharpe’a do środka.

- Mój dom - burknął.

Sharpe spodziewał się, że kapitan zajmuje którąś z rufowych kabin o wiel-

kich oknach, lecz korzystniej było odsprzedać je pasażerom i Cromwell za-

dowolił się mniejszą kajutą przy lewej burcie. Niemniej stanowiła wygodny

dom. Koja była wbudowana w ścianę z półek na książki, a na przymocowa-

nym do grodzi stole leżała rozpostarta mapa przygwożdżona do blatu

trzema latarniami i parą pistoletów o długich lufach. Przez otwarty bulaj

wpadło światło dzienne, na pomalowano białym suficie igrały odblaski od

wody. Cromwell otworzył mały kredensik, mieszczący wiszący w nim na

haku gruby zegarek kieszonkowy.

- Trzysta dwadzieścia dziewięć gwinei - wyjaśnił Cromwell stukając w

czasomierz.

- Nigdy nie miałem zegarka - rzekł Sharpe.

- To nie zegarek, panie Sharpe - odparł z niesmakiem Cromwell - lecz

chronometr. Cudo nauki. Stąd do Brytanii nie spóźni się więcej niż dwie se-

kundy. To urządzenie, panie Sharpe, mówi nam, gdzie jesteśmy.

Zdmuchnął kurz z tarczy chronometru, postukał w barometr i staranie za-

mknął kredensik na klucz.

- Ja, w przeciwieństwie do pana, trzymam swoje skarby w bezpiecznym

miejscu.

Sharpe nie odezwał się. Kapitan wskazał na jedyne krzesło.

- Niech pan siada, Sharpe. Zastanawiało pana moje imię?

Sharpe usiadł niepewnie.

- Pańskie imię - wzruszył ramionami - jest niecodzienne, sir.

- Jest szczególne - zaśmiał się chrapliwie Peculiar2 Cromwell. - Moi rodzice byli gorliwymi chrześcijanami, panie, Mister Sharpe i nadali mi imię według

Biblii, Księga Powtórzonego Prawa, rozdział czternasty, werset drugi3. Nie-

łatwo, panie Sharpe, żyć z takim imieniem. Jest dziwaczne. W swoim czasie

wystawiało mnie na pośmiewisko!

Ostatnie zdanie wypowiedział z dużym naciskiem, jakby nadal nienawi-

dził szyderców. Sharpe przycupnięty na skraju krzesła jakoś nie mógł wy-

obrazić sobie kogokolwiek drwiącego z Peculiara Cromwella o chrapliwym

głosie i władczym obliczu.

Cromwell usiadł na koi wpierając się ramieniem o mapy i spojrzał na

Sharpe’a.

- Zostałem przeznaczony Bogu, panie Sharpe, a to oznacza życie w samot-

ności. Odmówiono mi należnego wykształcenia. Inni trafili na Oxford lub

Cambridge, mieli posiąść wiedzę, ale mnie wysłano na morze, bo rodzice

wierzyli, że z dala od brzegu obce mi będą ziemskie pokusy. Ale uczyłem się

sam, panie Sharpe. Z tych książek - machnął ręką w stronę regału - i odkry-

łem, że nadano mi właściwe imię. Jestem szczególny w moich poglądach,

opiniach i wnioskach, panie Sharpe.

Pokręcił głową potrząsając siwymi włosami, które sięgały surduta.

- Wokół mnie jest pełno ludzi wykształconych, rozsądnych, tradycyjnych

i przede wszystkim bardzo towarzyskich. Odkryłem, że nikt z nich nie do-

konał niczego wielkiego. Rzeczy naprawdę wielkich panie Sharpe, dokonują

tylko samotnicy.

Skrzywił się, jakby to brzemię mu ciążyło.

- Pan również jest, moim zdaniem, kimś szczególnym - ciągnął Cromwell.

- Przeznaczenie wyrwało pana z naturalnego miejsca wśród dołów społecz-

nych i został pan przeniesiony między oficerów. A to - pochylił się i wycelo-

wał palec w Sharpe’a - oznacza samotność.

2 gra słów - w języku angielskim słowo peculiar znaczy „szczególny” (przyp. tłum.).

3 słowo peculiar występuje w angielskim tłumaczeniu Nowego Testamentu i nie ma odpowiednika w Biblii Tysiąclecia (przyp. tłum.)

- Nigdy nie narzekałem na brak przyjaciół - rzekł Sharpe pragnąc zakoń-

czyć kłopotliwą rozmowę.

- Ufa pan sobie, panie Sharpe - grzmiał Cromwell niezrażony wypowiedzią

Sharpe’a - tak jak ja. Zrozumiał pan, że nie może ufać nikomu innemu, prócz

siebie. Obaj zostaliśmy postawieni z boku i nasza samotność polega na ob-

serwowaniu kłębiącego się tłumu, który nie wyróżnia się niczym szczegól-

nym. Jednak dziś, panie Sharpe, nalegam, by porzucił pan nieufność. Żądam,

by mi pan zaufał.

- W jakiej kwestii, sir?

Cromwell urwał na chwilę, bo znów zaskrzypiała lina sterowa. Zerknął na

wskaźnik wychyłu steru.

- Statek to mały świat, panie Sharpe - rzekł wreszcie - a ja zostałem wy-

znaczony, by nim rządzić. Na tym statku jestem panem wszystkiego, dano

mi władzę rozstrzygania o życiu i śmierci, lecz nie pragnę takiej władzy.

Tym, czego pragnę, panie Sharpe, jest ład. Porządek!

Uderzył dłonią w mapy.

- I nie będę tolerował złodziejstwa na moim statku!

- Złodziejstwa! - oburzył się Sharpe. - Czy pan...?

- Nie! - przerwał mu Cromwell. - Oczywiście nie oskarżam pana. Ale doj-

dzie do kradzieży, panie Sharpe, jeśli wciąż będzie się pan obnosił ze swym

bogactwem.

- Jestem zaledwie chorążym, sir - uśmiechnął się Sharpe. - Najniższym z

niskich rangą. Rzekł pan, że zostałem wyrwany z mego środowiska i wie

pan, że tam nie ma pieniędzy. Nie jestem bogaty.

- Zatem co takiego, panie Sharpe, zostało zaszyte w rąbkach pańskiej

odzieży? - spytał Cromwell.

Sharpe nie odpowiedział. Królewski łup znajdował się w rękawach sur-

duta, cholewkach butów i pasie spodni, a klejnoty w surducie widać było z

powodu cienkiego materiału.

- Marynarze mają bystre oczy - burknął Cromwell. Zrobił zniecierpliwioną

minę, gdy armata odezwała się na głównym pokładzie, jakby odgłos strzału

zakłócił mu tok myślenia.

- Marynarze są bardzo spostrzegawczy - ciągnął - a moi dostatecznie

cwani, by wiedzieć, że żołnierz nosi swoje skarby ze sobą i zauważyć, że pan

Sharpe nie zdejmuje nigdy surduta. Więc pewnej nocy, panie Sharpe, kiedy

pójdzie pan do latryny na dziobie, lub będzie zażywał świeżego powietrza

na pokładzie, bystrooki marynarz zajdzie pana od tyłu. Kołek do mocowa-

nia lin, cios w czaszkę, plusk przerywa ciszę nocy... Kto za panem zatęskni?

Uśmiechnął się, odsłaniając długie, żółte zęby, potem dotknął kolby jed-

nego z leżących na stole pistoletów.

- Gdybym pana teraz zastrzelił, ograbił zwłoki, wypchnął przez ilumina-

tor, któż odważyłby się zaprzeczyć memu twierdzeniu, że pan mnie zaata-

kował?

Sharpe nie odpowiedział.

Cromwell trzymał rękę na pistolecie.

- Ma pan kufer w kabinie?

- Tak, sir.

- Ale nie ufa pan moim marynarzom. Wie pan, że wyłamanie zamka, to dla

nich kwestia sekund.

- Oni też to wiedzą - odparł Sharpe.

- Ale nie ośmielą się włamać do mojego! - oznajmił Cromwell pokazując

na stojącą pod stołem wzmocnioną żelaznymi sztabami szeroką skrzynię z

tekowego drewna.- Chcę, by powierzył mi pan teraz swój skarb Sharpe. Po-

kwituję przyjęcie, przechowam i zwrócę panu po dotarciu do celu. To zwy-

kła procedura.

Wreszcie zdjął rękę z pistoletu i sięgnął na półkę po małą książeczkę z

mnóstwem różnych kartek.

- Mam w kufrze pieniądze lorda Williama Hale, proszę- podał jedną z kar-

tek i Sharpe zobaczył, że to pokwitowanie na sto siedemdziesiąt gwinei w

gotówce.

Papier został podpisany przez Peculiara Cromwella a ze strony lorda Wil-

liama przez pełnomocnika Malachi Braithwaite’a.

- Mam to, co należy do majora Daltona - powiedział Cromwell pokazując

inny dokument - oraz klejnoty barona von Dornberga.

Wyciągnął inną kartkę.

- I jeszcze więcej klejnotów należących do pana Fazackerlya, tego adwo-

kata. A to - Cromwel kopnął skrzynię - jest najbezpieczniejsze miejsce na

statku, a dopóki jeden z moich pasażerów nosi przy sobie kosztowności

chcę, by przestały kogokolwiek kusić. Czy wyraziłem się jasno, panie

Sharpe?

- Tak, sir.

- Ale wciąż pan sądzi, że nie warto mi ufać.

- Nie, sir - odparł Sharpe, choć tak właśnie myślał.

- Już mówiłem - burknął Cromwell - że to zwykła procedura. Powierza pan

swe kosztowności mnie, kapitanowi zatrudnionemu przez Kompanię

Wschodnioindyjską i otrzymuje w zamian pokwitowanie. W przypadku

utraty kosztowności, panie Sharpe, Kompania wypłaca odszkodowanie,

które nie przysługuje w wypadku zatonięcia statku lub zajęcia go przez

wroga. Wtedy musi pan zwrócić się do ubezpieczyciela.

Cromwell uśmiechnął się pod nosem wiedząc, że skarby Sharpe’a nie były

ubezpieczone.

Sharpe zachował milczenie.

- Jak dotąd, panie Sharpe - Cromwell zniżył głos - prosiłem o spełnienie

mojego życzenia. W razie czego będę nalegał.

- Nie ma takiej potrzeby, sir.

Sharpe wiedział, że Cromwell miał rację sugerując, że każdy bystry mary-

narz na statku zauważył źle schowane klejnoty. Codziennie Sharpe był tego

świadom i to brzemię miało mu ciążyć do chwili, kiedy sprzeda kamienie w

Londynie, a teraz mógł je przerzucić na barki Kompanii, oddając je na prze-

chowanie. Przekonał go do tego również fakt, że Pohlmann zawierzył taką

ogromną ilość kosztowności kapitanowi. Skoro Pohlmann, który nigdy nie

dał się oszwabić, zaufał Cromwel owi, to on może zaufać mu również.

Cromwell podał mu małe nożyczki i Sharpe rozpruł rąbek surduta. Nie

tknął kamieni w pasie ani w butach, bo nawet najbystrzejsze oko nie mogło

ich łatwo wypatrzyć i sypnął na stół rubiny, diamenty i szmaragdy skry-

wane w szwach czerwonej kurtki.

Cromwell podzielił je na trzy kupki i każdą zważył starannie na czułej wa-

dze. Skrupulatnie zapisał wynik ważenia, schował klejnoty, wreszcie podał

Sharpe’owi pokwitowanie, które obaj podpisali.

- Dziękuję, panie Sharpe - rzekł ponuro Cromwell - za zdjęcie mi kłopotu

z głowy. Oficer rachunkowy wyznaczy marynarza, który zaszyje pański sur-

dut - dodał wstając.

Sharpe również wstał, pochylając głowę pod niskim stropem.

- Dziękuję, sir.

- Zapewne wkrótce spotkamy się na obiedzie. Baron jest spragniony pań-

skiego towarzystwa. Znacie się dobrze?

- Spotkałem go ze dwa razy w Indiach, sir.

- Wydaje się dziwny, mało go znam. Arystokrata, który zniżył się do han-

dlu? - Cromwel wzruszył ramionami. - Chyba nie tak zachowują się w Ha-

nowerze.

- Też tak sądzę, sir.

- Dziękuję, panie Sharpe. - Cromwell wetknął klucze do kieszeni i skinie-

niem głowy pokazał Sharpe’owi drzwi.

Na pokładzie rufowym major Dalton przekazał mu wyniki strzelania.

- Nikt nie dorównał pańskiemu trafieniu, Sharpe - oznajmił Szkot. - Jestem

z pana dumny! Podtrzymał pan honor armii.

Lady Grace obrzuciła Sharpe’a jednym ze swych obojętnych spojrzeń i da-

lej kontemplowała horyzont.

- Proszę mi powiedzieć, sir - zwrócił się Sharpe do majora - czy zaufałby

pan kapitanowi Kompanii?

- Gdyby nie można było mu ufać, Sharpe, to znaczyłoby, że świat się koń-

czy.

- A tego nie chcielibyśmy, prawda sir?

Sharpe spojrzał na lady Grace. Stała obok męża lekko trzymając go za ra-

mię, by zachować równowagę na chwiejącym się pokładzie. Pies i kot, po-

myślał.

Czuł się, jakby został podrapany.

ROZDZIAŁ TRZECI

Nuda na statku była wręcz namacalna.

Niektórzy pasażerowie czytali, lecz Sharpe, któremu wciąż sprawiało to

trudności, nie znajdował pociechy w książkach pożyczonych od majora Dal-

tona. Major z kolei zabrał się do sporządzania notatki dla przyszłych pa-

miętników opisujących kampanię w Mahrattasie.

- Wątpię, by ktokolwiek to przeczytał - rzekł skromnie major - lecz byłoby

szkoda, gdyby sukcesy armii pozostały zapomniane. Czy wesprze mnie pan

swoimi wspomnieniami?

Mężczyźni zabijali czas, ćwicząc z bronią boczną lub staczali na głównym

pokładzie bezkrwawe pojedynki na szpady i szable, aż byli mokrzy od potu.

W drugim tygodniu podróży zapanował szał na strzelanie do celu. W ruch

poszły ciężkie karabiny z wyposażenia Calliope, a za cel służyły rzucane za

burtę puste butelki, ale piątego dnia kapitan Cromwell oznajmił, że nieusta-

jąca palba uszczupliła zapasy prochu i położył temu kres. Pod koniec tygo-

dnia jakiś marynarz przysięgał, że wypatrzył syrenę o brzasku i przez dwa

dni część pasażerów wywieszała się przez relingi na próżno wpatrując się

w puste morze. Lord William pogardliwe zaprzeczał istnieniu takich stwo-

rzeń, lecz major Dalton twierdził, że widział raz syrenę jako chłopiec.

- Była wystawiona w Edynburgu - powiedział do Sharpe’a - po tym, jak

fale wyrzuciły biedne stworzenia koło Inchkeith Rock. Pokazywali ją w

ciemnym pokoju i pamiętam, że miała bujne owłosienie. Paskudnie cuch-

nęła, ale wyraźnie widziałem jej ogon, a u góry była bardzo dobrze zbudo-

wana - zaczerwienił się. - Biedactwo, już nie żyła.

Rano dostrzeżono dziwny żagiel i przez kilka podniecających godzin przy-

gotowywano załogi dział, konwój praktycznie stanął. Fregata Kompanii

Wschodnioindyjskiej rozpostarła żagle boczne, by skontrolować obcego.

Okazało się, że to arabska dau płynąca do Koczin i z pewnością nie zagraża-

jąca wielkim wschodnioindyjskim liniowcom.

Pasażerowie dziobowi, bogacze, którzy mieszkali w nadbudówce i wiel-

kiej kabinie, grali w wista. Inna grupa grała na różne gry w międzypokła-

dziu. Sharpe nigdy nie nauczył się grać, zresztą nie miał żyłki hazardzisty.

Wiedział, że wygrywano i przegrywano wielkie sumy, choć było to surowo

zakazane przez Kompanię. Jednak kapitan Cromwell nie miał nic przeciwko

temu. Czasem przyłączał się do gry.

- Wygrywa - powiedział Sharpe’owi Pohlmann - zawsze wygrywa.

- A ty przegrywasz?

- Niewiele - wzruszył ramionami Pohlmann, jakby było to bez znaczenia.

Pohlmann siedział na jednym z przymocowanych dział. Często przycho-

dził pogadać z Sharpe’em, głównie o Assaye, gdzie poniósł dotkliwą po-

rażkę.

- Twój William Dodd przysięgał, że sir Arthur jest ostrożnym generałem.

A nie jest.

Zawsze używał określenia „twój William Dodd”, bo zdrajca był kiedyś ko-

legą Sharpe’a w czerwonych surdutach.

- Wellesley jest porywczy - przyznał z podziwem Sharpe. - Każdą okazję

chwyta w lot.

- Wrócił do domu?

- Odpłynął w zeszłym roku.

Sir Arthura, ze względu na stopień zabrał Trydent, flagowy okręt admirała

Rainiera i prawdopodobnie był już w Anglii.

- W domu będzie się nudził - rzekł Pohlmann.

- Nudził się? Czemu?

- Bo nasz uparty kapitan Cromwell ma rację. Brytania nie może walczyć z

Francją w Europie. Może odnosić sukcesy na krańcach świata, ale nie na Sta-

rym Kontynencie. Francuska armia, drogi Sharpe, to moloch. Nie taka jak

wasza. Nie składa się z kryminalistów, nieudaczników i pijaków i tylko z po-

borowych. Dlatego jest ogromna.

- Ci kryminaliści, nieudacznicy i pijacy pogonili ci kota - uśmiechnął się

Sharpe.

- Owszem - przyznał bez urazy Pohlmann - wielkiej francuskiej armii nikt

nie da rady, na pewno nie teraz. A kiedy Francuzi postanowią zbudować po-

rządną flotę, przyjacielu, to cały świat zatańczy, jak mu zagrają.

- A ty? - spytał Sharpe. - Gdzie będziesz tańczył?

- Hanower? - zastanawiał się Pohlmann. - Kupię duży dom, wypełnię go

kobietami i będę spoglądał przez ono na świat. Albo zamieszkam we Francji.

Mają ładniejsze panny, a ja nauczyłem się jednej rzeczy, Sharpe, mianowi-

cie, że kobiety lubią pieniądze. Jak sądzisz, czemu lady Grace wyszła za lorda

Williama?

Skinął głową w stronę pokładu rufowego, gdzie łady Grace w towarzy-

stwie pokojówki przechadzała się tam i z powrotem.

- Jak tam postępy w konkurach do tej damy?

- Nic kompletnie - burknął Sharpe - bo się do niej nie umizgam.

- To czemu przyjmujesz moje zaproszenia? - roześmiał się Pohlmann.

Po prawdzie, Sharpe wiedział, że ma obsesję lady Grace. Od chwili, gdy się

budził rano, aż do zaśnięcia myślał wyłącznie o niej. Wydawała się taka nie-

dostępna, nietykalna i beznamiętna, co jeszcze podsycało jego obsesję. Je-

den jedyny raz zaszczyciła go rozmową, a kiedy Sharpe podczas kolejnych

obiadów w kajucie kapitańskiej próbował nawiązać konwersację, odwra-

cała się, jakby mierziła ją jego obecność. Sharpe myślał o niej nieustannie i

ustawicznie ją obserwował, starając się przy tym nie zdradzić pożądania.

Nie opuszczała go jednak ani na chwilę, dręcząc i wypełniając godziny, pod-

czas gdy Calliope przemierzała Ocean Indyjski. Wiatr był pomyślny i co-

dziennie pierwszy oficer porucznik Tufnell meldował o postępach konwoju

- siedemdziesiąt dwie mile, sześćdziesiąt osiem, siedemdziesiąt - zawsze

przepływali podobną odległość.

Mimo słonecznej, bezdeszczowej pogody statek pod pokładem cuchnął

stęchlizną. Choć tropikalne wiatry statecznie popychały konwój na połu-

dniowy zachód, woda wlewała się przez zamknięte furty działowe i niższy

międzypokład, gdzie spał Sharpe, nie wysychał. Koce były wilgotne, poszy-

cie mokre, słowem cała Calliope w miejscach, gdzie nie docierało słońce,

ociekała wodą, zatęchłą i gnijącą, stanowiącą idealne źródło zarazek i cho-

rób roznoszonych przez szczury. Marynarze nieustannie pracowali przy

czterech pompach, wypompowując parcianymi wężami wodę z zęzy, ale im

bardziej się przykładali, tym więcej przeciekało kadłubem.

Kozy zaraziły się czymś i większość padła w ciągu pierwszych dwóch ty-

godni, więc świeżego mleka wystarczyło jedynie dla pasażerów z rufówki.

Równie szybko skończyło się świeże jedzenie i pozostało jedynie mięso so-

lone, twarde, zjełczałe i monotonne. Woda była mętna, bezbarwna i stęchła,

nadawała się wyłącznie na mocną herbatę i choć filtrująca maszyna

Sharpe’a usuwała niektóre zanieczyszczenia, nie zdołała poprawić smaku.

Po dwóch tygodniach filtr zapchał się dokumentnie brązową mazią, więc

chorążywyrzucił urządzenie do oceanu. Pił arak lub cienkie piwo, a w kaju-

cie kapitana Cromwella wino, niewiele różniące się smakiem od octu. Śnia-

danie podawano o ósmej. Pasażerów z międzypokładu podzielono na dzie-

sięcioosobowe grupy i mężczyźni kolejno przynosili kocioł z owsianką z

kambuza na dziobie. Owsianka była okraszona skrawkami wołowego tłusz-

czu, który warzył się całą noc na kuchni. Na południowy obiad podawano

kolejną owsiankę, tym razem z większymi skrawkami mięsa lub rozgotowa-

nymi kawałkami suszonej ryby pływającymi w przypalonej brei. W nie-

dziele królowała solona ryba i twarde jak kamień okrętowe suchary tak za-

robaczone ryjkowcami, że trzeba je było ostukiwać. Potem wszyscy żuli je

bez końca. Smakowały jak cegła i tylko gdzieniegdzie trafiała się okrasa w

postaci przeoczonego robaka. O czwartej podawano herbatę, lecz tylko pa-

sażerom z rufowych kabin, a ci z międzypokładu czekali na kolację składa-

jącą się z suszonej ryby, sucharów i twardego sera, w którym czerwone ro-

baki powygryzały labirynty.

- Człowiek nie powinien jeść takich rzeczy - stwierdził Malachi Braithwa-

ite po wyjątkowo paskudnej kolacji.

Dołączył do Sharpe’a na głównym pokładzie, skąd oglądali wspaniały

czerwony zachód słońca.

- Nie jadałeś tak w drodze do Indii? - spytał Sharpe.

- Podróżowałem jako prywatny sekretarz londyńskiego kupca - odparł

wyniośle Braithwaite. - Zakwaterował mnie w wielkiej kabinie i żywił z wła-

snej kiesy. Mówiłem o tym jego lordowskiej mości, ale odmówił pokrycia

kosztów - dodał gorzko.

Braithwaite był bardzo dumnym, choć biednym młodzieńcem i boleśnie

przeżywał wyrządzane mu zniewagi. Powiedział Sharpe’owi, że popołudnia

spędza w sterówce, gdzie lord William przygotowuje raport dla Komisji

Kontroli. Elaborat sugerował sposób administrowania Indiami. Braithwaite

lubił tę pracę, ale późnym popołudniem odsyłano go ku jego udręce, na

dolny pokład. Wstydził się, że musi podróżować na międzypokładziu, nie

cierpiał obsługiwać działa i brzydził się przynoszeniem kotła z mesy, bo

uważał, że te zajęcia zniżają go do poziomu zwykłego służącego, jak lokaj

lorda Williama czy pokojówka lady Grace.

- Jestem sekretarzem - poskarżył się raz Sharpe’owi.- Studiowałem na

Oxfordzie!

- Jak zostałeś sekretarzem lorda Williama? - spytał go teraz Sharpe.

Braithwaite zastanowił się nad pytaniem, jakby wietrzył podstęp, potem

wybrał wymijającą odpowiedź.

- Jego prawdziwy sekretarz zmarł w Kalkucie. Chyba od ukąszenia węża i

jego lordowska mość był łaskaw zaoferować mi to stanowisko.

- A teraz żałujesz, że przyjąłeś?

- Oczywiście, że nie! - odparł ostro Braithwaite. - Jego lordowska mość jest

bardzo wpływowym człowiekiem, pozostaje w zażyłych stosunkach z pre-

mierem - dodał pełnym podziwu tonem. - W istocie raport, nad którym pra-

cujemy, jest przeznaczony nie tylko dla Komisji kontroli, lecz trafi na biurko

samego Pitta! Wiele zależy od wniosków jego lordowskiej mości. Może na-

wet stanowisko w rządzie. Jego lordowska mość mógłby zostać Sekreta-

rzem Spraw Zagranicznych, a co to oznaczałoby dla mnie?

- Przepracowanie - odparł Sharpe.

- Ale miałbym wpływy - gorączkował się Braithwaite- a jego lordowska

mość ma jeden z największych domów w Londynie. Jego żona będzie pro-

wadziła salon o szerokich wpływach i możliwościach.

- Jeśli zechce z kimś rozmawiać - podsumował kwaśno Sharpe. - Ze mną

nie raczyła zamienić słowa.

- To oczywiste - obruszył się Braithwaite. - Przywykła jedynie do naj-

wznioślejszych dyskusji. - Sekretarz zerknął na rufę, lecz jeśli spodziewał

się ujrzeć lady Grace, rozczarował się.

- Ona jest aniołem, Sharpe - wypalił. - Jedna z najlepszych kobiet, jakie

miałem zaszczyt spotkać. A co za umysł! Mam stopień naukowy z Oxfordu,

panie Sharpe, a nie mogę dorównać jej wiedzy o georgikach.

A co to u diabła jest, pomyślał Sharpe.

- Wygląda dosyć oryginalnie - wtrącił zastanawiając się, czy sprowokuje

tym Braithwaite’a do kolejnego szczerego wynurzenia.

Poskutkowało.

- Oryginalnie? - zadrwił Braithwaite. - Ona jest piękna, panie Sharpe, sta-

nowi kwintesencję kobiecych cnót, urody i inteligencji.

Sharpe roześmiał się.

- Zakochałeś się w niej, Braithwaite.

Sekretarz zgromił go wzrokiem.

- Gdybyś nie był nieokrzesanym żołnierzem, uznałbym tę wypowiedź za

impertynencję, Sharpe.

- Może i jestem nieokrzesany - Sharpe postanowił posypać solą zranione

ego sekretarza - ale to ja będę dziś z nią na kolacji.

Choć lady Grace nie zamieniła z nim słowa, ba nawet nie raczyła go zau-

ważyć, to jedzenie u kapitana było stokroć lepsze niż ochłapy na międzypo-

kładziu. Bogatym pasażerom podano mięso padłych kóz w sosie winegreto-

wym. Kapitan Cromwell miał szczególne upodobanie do grochu i wieprzo-

winy, choć ten pierwszy był twardy jak śrut, a mięso tak zasolone i sztywne,

że przypominało podeszwę. Wieczorami serwowano łojowy pudding, po-

tem brandy, kawę i cygara i grano w wista. Rano były jajka i kawa, luksusy,

o jakich nie marzono na międzypokładziu, ale Sharpe nie uczestniczył w

śniadaniach uprzywilejowanych sfer.

Po kolacjach w swojej klitce Sharpe wychodził na pokład i przyglądał się

marynarzom tańczącym przy muzyce czteroosobowej orkiestry, złożonej z

dwóch skrzypków, fletu i perkusisty uderzającego dłońmi w pustą baryłkę.

Pewnej nocy zerwała się gwałtowna ulewa i deszcz zabębnił w żagle. Sharpe

stał z nagim torsem, odchylił głowę do tyłu i otwartymi ustami chwytał

świeżą wodę, jednak większość deszczówki spłynęła pod pokład, przez co

wszystko stało się jeszcze bardziej wilgotne. Rzeczy gniły, rdzewiały lub po-

krywały się grzybem. W niedzielę oficer rachunkowy odprawiał mszę, czte-

roosobowa orkiestra grała, a pasażerowie - ci bogaci na pokładzie rufowym,

a reszta stłoczona na głównym - intonowali „Obudź mą duszę, by wraz z

brzaskiem poczuła obowiązków łaskę”. Major Dalton śpiewał z uczuciem,

wymachując do taktu rękę. Pohlmann wydawał się ubawiony ceremonią,

zaś lord William i jego małżonka wbrew rozkazom kapitana nie brali w tym

udziału. Kiedy hymn został już odśpiewany, oficer rachunkowy bezbarw-

nym tonem czytał tekst modlitwy, groźnie brzmiący dla tych, którzy jak

Sharpe wsłuchiwali się w słowa: „Najłaskawszy Boże, któryś jest w niebie,

a panujesz na ziemi, spójrz na nas i wysłuchaj nas, którzy wołamy z otchłani

nędzy i objęć śmierci. Ocal nas, Boże, w Tobie nasza nadzieja”.

Jednak wcale nie ginęli, tylko przemierzali niekończące się morze, a hory-

zontu nie zakłócał żaden brzeg czy nieprzyjacielski okręt. W południe ofice-

rowie pracowicie śledzili swymi sekstansami słońce, po czym spieszyli do

kabiny kapitana Cromwella dokonać obliczeń. W środku trzeciego tygodnia

niebo było tak zachmurzone, że nie dało się przeprowadzić żadnych obser-

wacji. Słyszano, jak kapitan zauważył, że Calliope wreszcie złapała wiatr i

przez cały dzień kręcił się po pokładzie rufowym z miną przekornego zado-

wolenia. Wiatr narastał stopniowo, lecz nieustannie, zmuszając pasażerów

do ostrożnego poruszania się po pokładzie i przytrzymywania kapeluszy.

Wielu przechodziło nawrót choroby morskiej, a rozbryzgi wody morskiej

przelatywały nad dziobem i grzechotały o żagle, nim spłynęły na pokład.

Późnym popołudniem zerwała się tak gwałtowna ulewa, że przez strugi

deszczu widać było jedynie najbliższe statki z konwoju.

Sharpe znów był zaproszony przez Pohlmanna na kolację i kiedy zszedł

na dół, by włożyć mniej brudną koszulę i czerwony surdut starannie zace-

rowany przez marynarza pokładowego, zastał międzypokład tonący w wo-

dzie i wymiocinach. Dzieci płakały, uwiązany pies ujadał. Braithwaite cho-

rował przewieszony przez działo. Za każdym razem, gdy statek pochylał się

pod naporem wiatru, woda wdzierała się przez zamknięte furty działowe,

rozlewała po pokładzie, a kiedy dziób pogrążył się w falach, następował

istny potop od strony śluzy kotwicznej.

Woda przelewała się schodnią na dół, gdy Sharpe wspinał się ku resztkom

dziennego światła. Chwiejnie przeszedł przez pokład rufowy, gdzie sześciu

ludzi wisiało na kole sterowym i wahadłowymi drzwiami dostał się do krót-

kiego holu, a nagły przechył rzucił go w stronę kajuty kapitana. Wewnątrz

prócz gospodarza czekali już major Dalton, Pohlmann, Mathilde oraz lord

William i lady Grace. Pozostała trójka albo cierpiała na morską chorobę albo

jadła u siebie.

- Znów jest pan gościem barona? - spytał znacząco Cromwell.

- Nie ma pan nic przeciwko temu, że zapraszam pana Sharpe’a? - spytał

Pohlmann.

- Je z pańskiej sakiewki, baronie, nie z mojej - burknął Cromwel i wskazał

Sharpe’owi jego stałe krzesło. - Niechże pan siada, na Boga, panie Sharpe.

Podniósł masywną dłoń, zaczekał chwilę, bo okręt się zachwiał. Grodzie

niepokojąco zatrzeszczały. Zastawa przesunęła się po stole.

- Niech Pan pobłogosławi te pokarmy - rzekł Cromwell - i napełni nasze

dusze wdzięcznością, w imię Pańskie, amen.

- Amen - powiedziała nieobecnym tonem lady Grace.

Jej mąż wyglądał blado i trzymał się krawędzi stołu, jakby to mogło pomóc

na kołysanie statku. Lady Grace, wręcz przeciwnie, wcale nie była zgnę-

biona pogodą. Włożyła czerwoną, głęboko wyciętą suknię, smukłą szyję

przyozdobiła sznurem pereł. Koronę z ciemnych włosów podtrzymywały

spinki inkrustowane macicą perłową.

Krata stołowa na blacie zapobiegała zsunięciu się na podłogę noży, widel-

ców, łyżek, talerzy i półmisków, lecz nagłe przechyły zmieniały posiłek w

niebezpieczną grę. Steward Cromwella podał najpierw gęstą zupę.

- Świeże ryby! - zagrzmiał Cromwell. - Złapane dziś rano. Nie mam pojęcia,

do jakiego gatunku należą, ale jak dotąd nikt nie umarł na moim statku od

zjedzenia nieznanej ryby. Owszem, umierali z innych przyczyn.

Kapitan łapczywie zagarnął łyżką jakiś kościsty kąsek. Wprawnie przy-

trzymywał talerz, nie rozlewając ani kropelki.

- Niektórzy spadali z masztu, inni umierali od gorączki, trafił mi się nawet

pasażer, który zabił się z powodu nieodwzajemnionej miłości, ale nikt jesz-

cze nie umarł od trującej ryby.

- Nieodwzajemniona miłość? - spytał ubawiony Pohlmann.

- Tak czasem bywa, baronie - westchnął Cromwell. - Dowiedziono, że po-

dróż morska potrafi wyzwolić najniższe instynkty. Niech jej lordowska

mość wybawcy, że poruszyłem ten temat - dodał po adresem lady Grace,

która zignorowała jego wywody.

Lord William spróbował zupy i odwrócił się zostawiając talerz własnemu

losowi. Lady Grace zdołała przełknąć kilka łyżek, potem odsunęła nie-

smaczną strawę. Major jadł z apetytem, Pohlmann i Mathilde łapczywie, a

Sharpe ostrożnie, nie chcąc skompromitować się złymi manierami w oczach

lady Grace. Ości weszły mu między zęby i starał się usnąć je dyskretnie, bo

zauważył, że lady Grace wzdrygała się, kiedy Pohlmann wypluwał je na stół.

- Teraz zimna wołowina z ryżem - oznajmił kapitan, jakby oferował wy-

szukany przysmak. - Proszę powiedzieć, baronie, jak zbił pan fortunę? Na

handlu, nieprawdaż?

- Owszem, kapitanie, handlowałem.

Lady Grace zmierzyła go przenikliwym spojrzeniem, nachmurzyła się i

dalej udawała, że nie interesuje się rozmową. Karafki z winem grzechotały

w metalowych obejmach. Cały statek trzeszczał, jęczał i drżał, gdy tylko

większa fala roztrzaskiwała się o dziób.

- W Anglii - podkreślił Cromwell - arystokracja nie para się handlem. Uwa-

żają, że to poniżej ich godności.

- Angielscy lordowie mają ziemię - odparł Pohlmann - ale moja rodzina

straciła włości sto lat temu, więc musiałem zarabiać na życie.

- Modląc się? - spytał Cromwell.

Wilgotne, długie włosy spływały mu na kołnierz.

- Kupowałem i sprzedawałem - odparł Pohlmann wcale nie zmieszany py-

taniem kapitana.

- I to z powodzeniem! - kapitan Cromwell najwyraźniej postanowił rozpo-

cząć rozmowę, która odwróciłaby uwagę gości od huśtania i kołysania. - A

teraz zabiera pan zyski do domu, co jest jak najbardziej słuszne. A gdzież

jest ten dom? W Bawarii, Prusach, a może w Hesji?

- W Hanowerze - rzekł Pohlmann - ale zastanawiałem się, czy nie kupić

domu w Londynie. Lord William mógłby mi udzielić rady, prawda?

Uśmiechnął się przez stół do lorda, który zamiast odpowiedzieć zerwał

się i wybiegł z kabiny przyciskając serwetkę do ust. Rozbryzgi wody ude-

rzyły o szyby świetlika, a kilka kropel padło na stół.

- Mąż jest marnym żeglarzem - stwierdziła spokojnie lady Grace.

- A wasza lordowska mość? - spytał Pohlmann.

- Lubię morze - odparła wyniośle. - Zawsze lubiłam morze.

Cromwell roześmiał się.

- Powiadają, łaskawa pani, że ten, kto wyrusza na morze dla przyjemności,

odwiedza piekło dla rozrywki.

Wzruszyła ramionami, jakby nie obchodziło jej, co mówią inni. Z kolei ma-

jor Dalton spróbował podtrzymać konwersację.

- Cierpiałeś kiedyś na chorobę morską, Sharpe?

- Nie, sir, miałem szczęście.

- Ja również - przyznał Dalton. - Matka zawsze wierzyła, że najlepszym

remedium na chorobę morską jest befsztyk.

- Befsztyk, co za głupstwo - zagrzmiał Cromwell. - Pomaga tylko rum z

olejem.

- Rum z olejem? - skrzywił się Pohlmann.

- Wmusza się w pacjenta pintę rumu, a potem pintę oleju. Każdy olej się

nada, nawet ten do lampy. Pacjent może się sprzeciwiać, ale następnego

dnia będzie jak nowo narodzony. - Cromwel odwrócił się w stronę lady

Grace. - Czy mam przesłać rum i olej do kabiny jej lordowskiej mości?

Lady Grace nie raczyła odpowiedzieć, wpatrzona w ścianę, gdzie obrazek

przedstawiający angielski krajobraz kołysał się w rytm huśtania statkiem.

- Jak długo potrwa ten sztorm? - spytała obco brzmiącym angielskim Ma-

thilde.

- Sztorm? - zawołał Cromwell. - Uważacie, że to sztorm? To jest proszę

pani jedynie podmuch. Nic ponad okruszek wody i wiatru, który nie wyrzą-

dzi szkody ani nam, ani statkowi. Sztorm, moja pani jest gwałtowny i

straszny! To łagodny zefirek, w porównaniu z tym, co czeka nas koło Przy-

lądka.

Nikt nie miał ochoty na deser z łoju i rodzynek, więc Pohlmann zapropo-

nował partyjkę wista w swojej kabinie.

- Mam niezłą brandy, kapitanie, a jeżeli major Dalton się dołączy może za-

gramy w czwórkę? Wiem, że Sharpe nie grywa - pokazał na siebie i Mathilde

jako chętnych do gry i uśmiechnął się do lady Grace. - Milady nie da się na-

mówić do gry?

- Nie - odparła tonem sugerującym, że od takiej propozycji robi się jej nie-

dobrze.

Wstała, mimo kołysania udało się to jej nawet zrobić z wdziękiem. Pano-

wie natychmiast zerwali się ze swych miejsc i robili jej przejście.

- Spokojnie dokończ wina, Sharpe - rzekł Pohlmann, zabierając ze sobą

graczy.

Sharpe został sam w kabinie. Dopił wino, sięgnął po zabezpieczoną meta-

lowym uchwytem karafkę i nalał sobie kolejny kieliszek. Zapadła noc i fre-

gata co dziesięć minut dawała ognia z działa, by zapobiec rozproszeniu się

konwoju w ciemnościach. Sharpe postanowił, że przeczeka jeszcze trzy wy-

strzały, potem wróci do siebie i spróbuje zasnąć.

Drzwi otworzyły się i stanęła w nich lady Grace. Szal okrywał jej szyję,

zasłaniając perły i gładkie, białe ramiona. Rzuciła Sharpe’owi niechętne

spojrzenie i zignorowała próbę powitania. Sharpe spodziewał się, że lady

wyjdzie natychmiast z kabiny, przypuszczając, że zjawiła się tylko po zapo-

mnianą drobnostkę, lecz ku jego zdumieniu z groźną miną usiadła na miej-

scu Cromwella.

- Proszę siadać, panie Sharpe.

- Kropelkę wina, wasza lordowska mość?

- Siadaj - rzekła stanowczo.

Sharpe zajął miejsce naprzeciwko. Pusty, mosiężny świecznik kołysał się,

odbijając światło dwóch przymocowanych do grodzi latarń. Błyski podkre-

ślały wysokie kości policzkowe lady Grace.

- Dobrze znasz Barona von Dornberga? - spytała bez ogródek.

Sharpe zamrugał, zdumiony pytaniem.

- Nieszczególnie, wasza lordowska mość.

- Spotkałeś go w Indiach?

- Tak, łaskawa pani.

- Gdzie? - nie ustępowała. - Kiedy?

Sharpe nachmurzył się. Obiecał Pohlmannowi, że nie zdradzi jego tożsa-

mości, więc postanowił udzielić wymijającej odpowiedzi.

- Służyłem przez jakiś czas z oficerem przydzielonym do badań prowa-

dzonych przez Kompanię, łaskawa pani, a on często przechodził przez linie

wroga. Wtedy właśnie spotkałem P.. to jest barona. - zastanowił się przez

chwilę. - Ze cztery, może pięć razy?

- Wśród nieprzyjaciół?

- W Mahrattasie, łaskawa pani.

- Zatem trzymał stronę Mahrattasu?

- Tak przypuszczam, łaskawa pani.

Spojrzała na niego, jakby ważyła nad prawdziwość jego słów.

- Wygląda na oddanego panu, Sharpe.

Sharpe powstrzymał przekleństwo, gdy kieliszek wina odjechał od niego

i przeleciał nad kratą. Roztrzaskał się o podłogę, rozbryzgując wino po dy-

wanie.

- Oddałem mu przysługę przy ostatnim spotkaniu. Tuż po bitwie.

- Był po drugiej stronie? - przerwała mu.

- Owszem, był po drugiej stronie - przyznał ostrożnie Sharpe, nie infor-

mując, że Pohlmann był głównodowodzącym.- Złapaliśmy go na drodze. Po-

winienem go zatrzymać, ale nie wydawał się groźny, więc go puściłem. Jest

mi wdzięczny i tyle.

- Dziękuję - wydawało się, że lady Grace chce wstać.

- Za co łaskawa pani? - spytał Sharpe w nadziei, że ją zatrzyma.

Trochę się rozluźniła, potem popatrzyła na niego, jakby rozważała odpo-

wiedź, wreszcie wzruszyła ramionami.

- Słyszał pan dzisiejszą rozmowę kapitana z baronem?

- Tak, łaskawa pani.

- Wygląda na to, że się nie znają.

- W rzeczy samej - przyznał Sharpe. - Cromwell nawet mi o tym mówił.

- Tym niemniej każdej nocy, panie Sharpe, spotykają się i rozmawiają.

Tylko we dwóch. Przychodzą tu po północy, siadają za stołem i rozmawiają.

A czasami jest z nimi służący barona.. - urwała.- Często mam kłopoty z za-

śnięciem i w pogodne noce wychodzę na pokład. Słyszę ich przez świetlik.

Nie żebym podsłuchiwała, ale słyszę ich głosy.

- Zatem znają się lepiej, niż udają? - zdumiał się Sharpe.

- Na to wygląda - odrzekła.

- Dziwna sprawa, łaskawa pani.

Wzruszyła ramionami na znak, że nie ciekawi jej opinia Sharpe’a.

- Może grają w trik traka - rzekła wyniośle.

Znów jakby chciała wyjść, więc Sharpe podtrzymał rozmowę.

- Baron wspomniał mi, że mógłby zamieszkać we Francji.

- Nie w Londynie?

- Francja lub Hanower, to jego słowa.

- To ciekawe, że się panu zwierzał - odparła złośliwie - zważywszy na ni-

kłą znajomość.

Wstała.

Sharpe zerwał się z krzesła i pospieszył otworzyć jej drzwi. Skinęła w po-

dzięce głową, gdy nagły przechył Calliope zachwiał lady Grace. Sharpe od-

ruchowo wyciągnął rękę, by ją przytrzymać a dłoń sama zacisnęła się na jej

talii przyciągając ją bliżej, tak, że ich twarze znalazły się zaledwie o centy-

metry od siebie. Poczuł straszliwą ochotę pocałowania jej i wiedział, że nie

miałaby nic przeciwko temu, bo choć statek przestał się kołysać, nie cofnęła

się. Sharpe wyczuwał jej wiotką kibić pod miękkim materiałem sukni.

Umysł miał zmącony, bo jej wielkie oczy wpatrywały się w jego i znów, tak

jak przy pierwszym spotkaniu, dostrzegł w nich nutę melancholii. Raptem

drzwi prowadzące na pokład rufowy otworzyły się i steward Cromwella

przeklinając wniósł tacę do kabiny, w której się znajdowali. Lady Grace wy-

winęła się z objęć Sharpe’a i wyszła bez słowa.

- Leje jak z cebra - rzekł steward. - Cholerna ryba utopiłaby się na pokła-

dzie.

- Niech to diabli - odparł Sharpe. - Niech to wszyscy diabli.

Podniósł karafkę do ust i opróżnił ją.

c

Deszcz i wiatr nie ustępowały przez całą noc. O zmroku Cromwell kazał

zrefować żagle i ci z pasażerów, którzy odważyli się wyjść na pokład o brza-

sku, ujrzeli jak Calliope przemyka się pod niskimi ciemnymi chmurami, nie-

mal dotykającymi spienionych grzyw fal. Sharpe nie miał peleryny, a że nie

chciał przemoczyć surduta, wyszedł z nagim torsem. Odwrócił się w stronę

rufówki i skłonił głowę, oddając cześć nieobecnemu kapitanowi, potem na

wpół biegnąc skierował się w stronę forkasztelu, gdzie czekała na roznie-

sienie poranna owsianka. W kuchni zastał grupkę marynarzy, a między nimi

siwego dowódcę działa numer pięć, który powitał go ciemnym od tytoniu

uśmiechem.

- Zgubiliśmy konwój, sir.

- Zgubiliśmy go?

- Zapędziliśmy się, nie? - marynarz roześmiał się. - I to wcale nie przez

przypadek, jak dobrze wiem.

- A co ty możesz o tym widzieć, Jem? - zakpił młodszy marynarz.

- Wiem więcej niż ty zdołasz się kiedyś nauczyć.

- Jak to, nie przez przypadek? - spytał Sharpe.

Jem pochylił głowę i strzyknął śliną z tytoniem.

- Kapitan stał przy sterze od północy, sir i skręcił ostro na południe. Zwo-

łał nas w środku nocy do zmiany żagli. Teraz płyniemy prosto na południe,

zamiast na południowy zachód.

- Wiatr się zmienił - zauważył młodszy.

- Wiatr tu się nie zmienia! - odparł pogardliwe Jem. - Nie o tej porze roku!

Wiatr twardo wieje na północny wschód i tak dziewięć na dziesięć dni, sir.

Od Bombaju wcale nie trzeba kierować statkiem. Wystarczy obrać kurs, wy-

wiesić największą szmatę, a wiatr sam popchnie nas na Madagaskar, jak

piłkę rynsztokiem do tawerny, sir.

- To, dlaczego żeglujemy na południe? - dziwił się Sharpe.

- Bo mamy szybki statek, a Peculiara drażniło, że jesteśmy uwiązani do

najwolniejszej balii w konwoju. Niech pan uważa, sir, gotów nam zedrzeć

koszule z grzbietu, byle złapać więcej wiatru i polecieć do domu jak na

skrzydłach - mrugnął znacząco. - Pierwszy statek zawsze ma najlepsze ceny

za swoje towary, jasne, sir?

Kucharz wlał owsiankę do kotła Sharpe’a i Jem otworzył mu drzwi for-

kasztelu. Sharpe omal nie zderzył się ze służącym Pohlmanna, starszym

mężczyzną, który odpoczywał na sofie pana, gdy Sharpe był tam po raz

pierwszy.

- Pardonnez- moi - powiedział odruchowo służący odsuwając się pospiesz-

nie na bok w obawie, by Sharpe nie ochlapał mu szarego ubrania owsianką.

Sharpe spojrzał na niego.

- Jesteś Francuzem?

- Szwajcarem, sir - odparł z szacunkiem mężczyzna stanął z boku, choć

wciąż patrzył na Sharpe, który pomyślał, że tamten wcale nie ma oczu słu-

żącego.

Bardziej przypominały oczy lorda Williama, lub kogoś pewnego siebie,

sprytnego i dobrze poinformowanego.

- Dzień dobry, sir - służący lekko się skłonił, a Sharpe minąwszy go poniósł

parującą owsiankę po śliskim od deszczu pokładzie w stroną rufowej

schodni.

W tej samej chwili na pokładzie rufówki zjawił się Cromwell, który zgod-

nie z przewidywaniami Jema kazał podnieść wszystkie żagle. Ryknął na ma-

rynarzy, by zaczęli się wspinać, potem wziął z poręczy tubę i zbeształ pierw-

szego porucznika, który szedł na dziób.

- Rozpiąć na stendze bukszprytu żagiel rozprzowy, Mister Tufnell.

Żwawo! Panie Sharpe, mógłby się pan należycie ubrać. To statek Kompanii,

nie jakiś flejtuchowaty węglowiec z wyspy Man.

Sharpe zszedł na dół, zjadł śniadanie, a gdy wrócił właściwie ubrany na

pokład, Cromwell przeniósł się na rufówkę, skąd obserwował zachód w

obawie, że może stamtąd nadpłynąć fregata kompanii i rozkazać mu dołą-

czyć do konwoju. Ani Cromwell, ani człowiek z bocianiego gniazda nie do-

strzegli śladu innego statku. Wyglądało na to, że Cromwell uciekł z konwoju

i mógł teraz pokazać pełną szybkość Calliope. Co też uczynił, bo do zmierz-

chu wszystkie żagle chwytały wilgotny wiatr, a statek zdawał się frunąć nad

grzywami w stronę południa.

Wiatr zelżał następnego dnia, chmury rozsunęły się, tak że do wieczora

niebo było czyste, a morze zmieniło kolor z szarego na zielononiebieski. Na

pokładzie zapanowała atmosfera ożywienia, jakby wyrwanie się Calliope z

konwoju rozjaśniło wszystkim życie. Na międzypokładzie dały się słyszeć

śmiechy i wiwaty, kiedy Tufnell odryglował iluminatory, by przewietrzyć

zatęchłe wnętrze. Kiedy słońce chyliło się w purpurze i złocie za horyzont,

pasażerowie przyłączyli się do marynarzy tańczących pod forkasztelem.

Pohlmann namówił Sharpe’a na cygaro przed kolacją.

- Nie zaproszę cię dzisiaj z nami do stołu - rzekł. - Joshua Fazackerly fun-

duje wino, co oznacza że zanudzi nas swymi prawniczymi wywodami.

Umilkł i wypuścił chmurę dymu w stronę głównego żagla.

- Wiesz czemu lubiłem mieszkańców Mahrattasu? Nie mieli prawników.

- Ani prawa - odparował Sharpe. Pohlmann zerknął na niego z ukosa.

- To prawda, ale lubię skorumpowane społeczeństwa. Wygrywają tam

najwięksi łajdacy.

- To, po co wracasz do domu?

- Europa już jest skorumpowana - oznajmił Pohlmann. - Francuzi mówią

dużo o prawie i rozsądku, ale pod tym kryje się tylko chciwość. Rozumiem

chciwość, Richardzie.

- To gdzie będziesz mieszkał? - zapytał Sharpe. - Londyn, Hanower czy

Francja?

- Może we Włoszech? Albo w Hiszpanii? Nie, tylko nie Hiszpania. Po co

żywić klechy. Może powinienem, udać cię do Ameryki? Mówią, że to raj dla

łajdaków.

- A nie chciałbyś zamieszkać we Francji?

- Czemu nie? Nie mam nic przeciwko Francuzom.

- Ale będziesz miał, jak Revenant nas znajdzie.

- Revenant?- zdziwił się Pohlmann.

- Francuski okręt wojenny - wyjaśnił Sharpe.

Pohlmann roześmiał się.

- To byłoby, jak to mówicie? Znalezienie igły w stogu siana? Zawsze byłem

zdania, że tę igłę łatwo znaleźć. Trzeba tylko wziąć dziewczynę na siano,

kochać się z nią, a igła na pewno wbije się w jej tyłeczek. Kochałeś się, kiedy

na sianie?

- Nie.

- I nie polecam. Przypomina łoże, na którym sypiają hinduscy magicy. Jed-

nak w razie czego, postaraj się być na wierzchu.

Sharpe spojrzał na ciemniejący ocean. Nie widać było żadnego żagla, a je-

dynie niekończące się szeregi łagodnych fal.

- Dobrze znasz Cromwella? - wyrzucił z siebie to pytanie nie chciał budzić

podejrzeń Niemca, a z drugiej strony wolałby rozwiać swoje podejrzenia w

stosunku do niego.

Pohlmann spojrzał na Sharpe’a z zainteresowaniem i niechęcią.

- Bardzo słabo - odparł sztywno. - Spotkałem się z nim ze dwa razy w

Bombaju, bo dzięki temu mogłem uzyskać przyzwoitą kwaterę, ale nie znam

go lepiej niż ty. Czemu pytasz?

- Zastanawiałem się, czy znasz go wystarczająco dobrze, by zrozumieć,

czemu porzuciliśmy konwój.

Pohlmann roześmiał się uspokojony tym wyjaśnieniem.

- Nie znam go, lecz pan Tufnell powiedział mi, że popłyniemy na wschód

od Madagaskaru, podczas gdy reszta konwoju minie go od zachodu. Za-

kłada, że nadrobimy czas i będziemy w domu o dwa tygodnie prędzej od

pozostałych statków. A to podniesie wartość ładunku, czym również jest za-

interesowany nasz kapitan.

Pohlmann zaciągnął się cygarem.

- Potępiasz jego inicjatywę?

- Bezpieczeństwo zależy od ilości statków - zauważył Sharpe.

- Tak samo od szybkości. Tufnell mówi, że teraz robimy dziewięćdziesiąt

mil dziennie. - Niemiec cisnął resztkę cygara za burtę. - Muszę przebrać się

do kolacji.

Sharpe czuł, że coś tu jest nie tak, lecz nie mógł jeszcze dojść, co. Jeżeli lady

Grace miała rację, to Pohlmann i kapitan często rozmawiali, ale Pohlmann

twierdził, że ledwo zna Cromwella. Sharpe był skłonny bardziej wierzyć jej

lordowskiej mości, choć nie wiedział, komu mogłoby to zaszkodzić prócz

Pohlmanna i Cromwella.

Dwa dni później dostrzeżono ląd daleko na zachodzie. Okrzyk z masztu

pognał pasażerów na prawą burtę i choć nikt nie był w stanie dostrzec ziemi

bez wspięcia się wyżej, grube pasmo chmur na horyzoncie pokazywało,

gdzie znajduje się ląd.

- Wschodni przylądek Madagaskaru - oznajmił porucznik Tufnell. A pasa-

żerowie przez cały dzień wpatrywali się w chmury, jakby miały znaczyć coś

szczególnego. Chmury zniknęły następnego dnia. Tufnell objaśnił, że wciąż

płyną wzdłuż wybrzeża Madagaskaru, który jest już za horyzontem.

- Następnym lądem będzie brzeg Afryki - powiedział Tufnell - a wówczas

bystry prąd zawiedzie nas do Kapsztadu.

Obaj mężczyźni rozmawiali na ciemnym pokładzie rufowym. Było już do-

brze po północy następnego dnia od ujrzenia przylądka i trzecia kolejna

noc, którą Sharpe spędzał na rufówce w nadziei ujrzenia lady Grace. Potrze-

bował zgody na przebywanie w tym miejscu, ale oficer wachtowy rad był z

jego towarzystwa, nieświadomy prawdziwej przyczyny, dla której Sharpe

chciał tu być. Lady Grace nie pojawiła się dwóch pierwszych nocy, ale teraz

Sharpe stojący obok porucznika usłyszał skrzypnięcie drzwi i kroki w mięk-

kich kapciach na schodach rufówki. Sharpe poczekał, aż porucznik pójdzie

porozmawiać ze sternikiem, odwrócił się i też wszedł na rufówkę.

Cienki jak szabla sierp księżyca odbijając się w morzu dawał wystarcza-

jąco dużo światła, by Sharpe mógł dostrzec otuloną czarną peleryną lady

Grace, stojącą obok rufowej latarni. Była sama, bez pełniącej rolę przyzwo-

itki pokojówki i Sharpe dołączył do niej po lewej. Ręce, podobnie jak ona

położył na poręczy i tak samo wpatrywał się w biegnący po wodzie srebrzy-

sty blask księżyca. Ponad nimi unosił się niczym blady duch bezan.

Milczeli. Spojrzała na niego, gdy stanął, obok ale nie odeszła, tylko pa-

trzyła na ocean.

- Pohlmann - zaczął bardzo cicho Sharpe, ponieważ dwie szyby świetlika

były uchylone, a nie chciałby ktoś z dołu ich usłyszał - klnie się, że nie zna

kapitana Cromwella.

- Pohlmann? - spytała lady Grace mierząc Sharpe’a surowym wzrokiem.

- Baron von Dornberg wcale nie jest baronem, wasza lordowska mość -

Sharpe złamał słowo dane Pohlmannowi, lecz nie dbał o to wcale, zwłaszcza

gdy stał tak blisko, by czuć woń perfum lady Grace. - Nazywa się Anthony

Pohlmann i był kiedyś sierżantem hanowerskiego regimentu wynajętego

przez Kompanię Wschodnioindyjską. Zdezerterował. Został najemnikiem,

w dodatku bardzo dobrym żołnierzem. Był dowódcą nieprzyjacielskich sił

pod Assaye.

- Ich dowódcą? - zdumiała się.

- Tak, łaskawa pani. Był wrogim generałem.

Znów wpatrywała się w morze.

- Czemu go chronisz?

- Lubię go - odparł Sharpe. - Zawsze go lubiłem. Pewnego razu chciał robić

ze mnie oficera w armii Mahratty i przyznam, że kusiło mnie to. Obiecywał,

że będę bogaty.

- Chce pan być bogaty, Sharpe? - uśmiechnęła się.

- To zawsze lepiej, niż być biednym, wasza lordowska mość.

- Tak, w istocie - przyznała. - Więc czemu teraz mówisz mi o Pohlmannie?

- Bo mnie okłamał, łaskawa pani. Powiedział, że nie zna kapitana, a pani

powiedziała, że tak.

Odwróciła się w jego stronę.

- A jeśli cię okłamałam?

- Zrobiła to pani?

- Nie - zerknęła na świetlik kapitańskiej kajuty i przeszła na drugi kraniec

rufówki, gdzie znajdowała się mała armata sygnalizacyjna.

Stanęła w rogu między armatą a barierką. Sharpe po chwili wahania do-

łączył do niej.

- Nie podoba mi się to - rzekła cicho.

- Cóż takiego, łaskawa pani?

- To, że żeglujemy na wschód od Madagaskaru. Dlaczego?

- Pohlmann powiedział mi, że staramy się wyprzedzić konwój - wzruszył

ramionami Sharpe. - Dotrzeć do Londynu przed wszystkimi i wystawić to-

war na sprzedaż.

- Nikt nie żegluje na zewnątrz Madagaskaru - upierała się. - Nikt! Tracimy

prąd Agulhas, co znaczy, że będziemy wolniej płynąć. A wybierając tę drogą

zbliżamy się do Ile-de-France.

- Mauritius? - spytał Sharpe.

Skinęła głową. Mauritius, czyli Ile-de-France był nieprzyjacielską bazą na

Oceanie Indyjskim. Wyspa-forteca dla korsarzy i okrętów wojennych, o

głównej zatoce chronionej przez zdradzieckie rafy koralowe i kamienne

forty.

- Mówiłam o tym Williamowi - rzekła z goryczą - ale mnie wyśmiał. Co ja

tam wiem? Cromwell zna swe rzemiosło, powiedział i nie powinnam się tym

zajmować.

Umilkła i Sharpe nagle zdał sobie sprawę, że łkała. To zbiło go z tropu.

Przed chwilą była obojętna jak zwykle, a teraz szlocha. Stała trzymając się

poręczy, a łzy płynęły jej bezgłośnie po policzkach.

- Nienawidzę Indii - powiedziała po chwili.

- Dlaczego, wasza lordowska mość?

- Wszyscy umierają w Indiach - odparła ze smutkiem. - Najpierw oba moje

psy, a potem mój syn.

- Boże, tak mi przykro.

Zignorowała jego współczucie.

- Ja sama omal nie umarłam. Na febrę, oczywiście - pociągnęła nosem. -

Była chwile, kiedy chciałam umrzeć.

- W jakim wieku był syn?

- Trzy miesiące - wyszeptała. - Nasz pierworodny, taki maleńki i dosko-

nały. Miał małe paluszki i zaczynał się śmiać. Uczył się śmiać a potem sczezł.

Wszystko ginie w Indiach. Czernieje, a w końcu gnije!

Rozpłakała się mocniej, drżała, więc Sharpe po prostu odwrócił ją i przy-

tulił tak, że wypłakiwała mu się w ramiona. Uspokoiła się po chwili.

- Przepraszam - wyszeptała i cofnęła się o pół kroku, pozwalając mu jed-

nak trzymać ją za ramiona.

- Nie trzeba przepraszać - rzekł Sharpe.

Pochyliła głowę i czuł zapach jej włosów. Po chwili spojrzała na niego.

- Czy kiedykolwiek pragnął pan śmierci, Sharpe?

Uśmiechnął się do niej.

- Zawsze uważałem, że byłaby to niepowetowana strata.

Odpowiedź w pierwszej chwili zmroziła ją, jednak zarazsię roześmiała i

po raz pierwszy Sharpe ujrzał, jak jej twarz wypełniła się życiem. Nigdy do-

tąd nie widział tak pięknej kobiety. Tak uroczej, że pochylił się i pocałował

ją. Odepchnęła go. Cofnął się przerażony, gorączkowo układając w myślach

nieskładne przeprosiny. Jednak chciała tylko uwolnić przyciśnięte ich cia-

łami ręce. Jednym ruchem objęła go za szyję i pocałowała tak ogniście, że

Sharpe poczuł krew z jej warg. Westchnęła i przytuliła policzek do jego twa-

rzy.

- O Boże - szepnęła - pragnęłam, żebyś to zrobił, odkąd cię ujrzałam.

Sharpe ukrył zdumienie.

- Myślałem, że mnie nie zauważasz.

- Więc jesteś głupcem, Richardzie Sharpe.

- A wasza lordowska mość?

Odchyliła głowę, nie wypuszczając go z objęć.

- Wiem, że jestem głupia. Ile masz lat?

- Chyba dwadzieścia osiem, wasza lordowska mość.

Uśmiechnęła się, a Sharpe zdumiał się widząc, jak radość zmienia jej

twarz. Podsunęła się i lekko pocałowała go w usta.

- Na imię mi Grace - powiedziała. - Dlaczego „chyba”?

- Nie znałem ojca ani matki.

- Naprawdę? To kto cię wychowywał?

- Tak naprawdę to nikt się mną nie zajmował, łaskawa pani. Przepraszam,

Grace - poczerwieniał.

Choć mógł wyobrazić sobie, że ją całuje, albo, że leży z nią w łóżku, to nie

mógł się przyzwyczaić do myśli, że zwraca się do niej po imieniu.

- Najpierw byłem w sierocińcu, takim przylegającym do fabryki, a potem

sam się sobą zajmowałem.

- Też mam dwadzieścia osiem lat - wyznała - i chyba nigdy nie byłam

szczęśliwa. Dlatego postępuję głupio.

Sharpe patrzył na nią z niedowierzaniem. Zobaczyła jego minę i roze-

śmiała się.

- To prawda, Richardzie.

- Jak to?

Na pokładzie rufowym rozległy się głosy i rozbłysło światło, gdy ktoś od-

słonił latarnię przy kompasie. Lady Grace odsunęła się od Sharpe’a, on

zresztą również i oboje automatycznie zaczęli wpatrywać się w morze.

Światło zgasło. Lady Grace milczała przez chwilę i Sharpe zastanawiał się,

czy nie żałowała tego, co się stało.

- Jesteś niczym chwast, Richardzie - odezwała się wreszcie. - Jak silny, kol-

czasty chwast o parzących liściach. Możesz rosnąć wszędzie. Ja byłam jak

róża w ogrodzie, pielęgnowana i przycinana, ale mogłam rosnąć jedynie

tam, gdzie chciał ogrodnik - wzruszyła ramionami. - Nie oczekuję twego

współczucia, Richardzie. Nie powinieneś marnotrawić go na ludzi uprzywi-

lejowanych. Po prostu rozmawiam, by zrozumieć, czemu tu z tobą jestem.

- Dlaczego?

- Bo jestem samotna - odparła stanowczo - nieszczęśliwa i ponieważ mnie

intrygujesz.

Dotknęła delikatnie blizny na jego prawym policzku.

- Jesteś nieprzyzwoicie przystojnym mężczyzną, Richardzie Sharpe, ale

gdybym ujrzała cię na londyńskiej ulicy, przestraszyłabym się twojej twa-

rzy.

- Taki już jestem - odparł. - Zły i niebezpieczny.

- Ale jestem tu - ciągnęła lady Grace - bo radość płynie z robienia rzeczy

zakazanych. To chyba miał na myśli kapitan mówiąc o najniższych instynk-

tach i obawiam się, że gorzko tego pożałuję, ale nie odmówię sobie radości.

Spojrzała bacznie na niego.

- Czasem wyglądasz na człowieka okrutnego. Jesteś okrutny?

- Nie - rzekł Sharpe. - Może wobec wrogów króla. Albo wobec moich, ale

tylko wtedy, kiedy są równie silni jak ja. Jestem żołnierzem, nie rzeźnikiem.

Znów dotknęła blizny.

- Richard Sharpe, mój nieustraszony żołnierz.

- Bałem się ciebie, odkąd cię ujrzałem - wyznał.

- Bałeś się? - zdumiała się szczerze. - Myślałam, że mną pogardzasz. Spo-

glądałaś na mnie tak ponuro.

- Nie mówiłem, że tobą nie pogardzam - zażartował Sharpe - ale odkąd cię

ujrzałem, chciałem być z tobą.

Roześmiała się.

- Możesz być ze mną, ale tylko w pogodne noce. Przychodzę tu, kiedy nie

mogę spać. William śpi w rufowej kabinie, a ja na sofie w kabinie dziennej -

wyjaśniła. - Pokojówka korzysta z łóżka wysuwanego spod sofy.

- Nie śpisz z nim? - odważył się zapytać Sharpe.

- Muszę kłaść się z nim do łóżka - przyznała - ale on zażywa, co wieczór

laudanum, bo ponoć nie może spać. Bierze za dużą dawkę i śpi jak zabity, a

wtedy przenoszę się do kabiny dziennej.

Zadrżała.

- Narkotyk powoduje obstrukcję, przez co jest w złym humorze.

- Mam kabinę - powiedział Sharpe.

Spojrzała na niego poważnie i przestraszył się, że ją obraził. Uśmiechnęła

się.

- Na wyłączność?

Skinął głową.

- Spodoba ci się. Dwa na dwa i pół metra, ściany z wilgotnego drewna i

marnego brezentu.

- A ty kołyszesz się samotnie w hamaku? - nadal się uśmiechała.

- Hamak to tandeta - odparł. - Mam prawdziwe wiszące łóżko z wilgotnym

materacem.

Westchnęła.

- Niespełna sześć miesięcy temu pewien mężczyzna oferował mi pałac o

ścianach pokrytych kością słoniową, ogród z fontannami i pawilon ze zło-

tym łożem. Był księciem i muszę przyznać, że był bardzo delikatny.

- A ty - spytał dźgnięty zazdrością Sharpe - też byłaś delikatna?

- Zmroziłam go.

- Jesteś w tym dobra.

- I od rana znów będę taka.

- Tak, wasza lordowska mość, bez wątpienia.

Uśmiechnęła się zadowolona, że zrozumiał konieczność zachowania po-

zorów.

- Na szczęście przez trzy godziny wciąż będzie ciemno.

- Raczej przez cztery.

- Chciałabym zwiedzić statek. Widziałam jedynie nadbudówkę, kajutę ka-

pitana i pokład rufówki.

Wziął ją za rękę.

- Na dole będzie ciemno, jak oko wykol.

- Myślę, że okaże się to bardzo pomocne - odparła z powagą. Cofnęła rękę.

- Idź pierwszy, pójdę za tobą. Spotkamy się na głównym pokładzie.

Poczekał na nią u stóp rufówki, potem poprowadził na dół, gdzie oboje

zapomnieli o wszystkich podejrzeniach dotyczących Pohlmanna i Crom-

wella.

Którzy zapewne, pomyślał o brzasku Sharpe leżący samotnie w łóżku,

spotykali się na partyjkę trik traka. Zamknął oczy, nie mogąc nadziwić się

swemu szczęściu i modlił się, by ten rejs trwał wiecznie.

ROZDZIAŁ CZWARTY

Drugiego poranka dostrzeżono żagiel, pierwszy odkąd Calliope opuściła

konwój. Wstawał świt i niebo nad niewidocznym Madagaskarem jeszcze nie

pojaśniało, gdy marynarz z bocianiego gniazda wypatrzył w pierwszych

promieniach słońca odblask odległego żagla po prawej od strony dziobu.

Kapitan Cromwell, wywołany ze swej kabiny przez porucznika Tufnella,

wydawał się wstrząśnięty. Miał na sobie flanelową nocną koszulę, a długie

siwe włosy związał w węzeł na karku. Wpatrywał się w żagle nieznanego

statku przez starą lunetę.

- To nie jest tubylcza jednostka - usłyszał Sharpe. - Mają normalny topsel.

Rejowe ożaglowanie.

Cromwell rozkazał odwiązać armaty na głównym pokładzie. Z magazynu

przyniesiono proch, a kapitan włożył swój mundur. Uzbrojony w lunetę Tu-

fnell wspiął się na poprzeczki jarzma głównego masztu. Wpatrywał się

przez dłuższą chwilę, wreszcie krzyknął, że z oddali statek wygląda na wie-

lorybnika. Cromwell nieco się uspokoił, ale polecił zostawić proch na pokła-

dzie, na wypadek gdyby tamten okazał się piratem.

Minęła prawie godzina, gdy obcy znalazł się w zasięgu wzroku, co ścią-

gnęło na pokład wszystkich pragnących go zobaczyć pasażerów Calliope.

Podobnie jak skrawek lądu, było to dla nich urozmaicenie w podróży.

Sharpe gapił się ze wszystkimi, a miał nad nimi przewagę, bo posiadał wła-

sną lunetę. Był to przepiękny okaz wykonany przez londyńską firmę Mat-

thew Berge, z wygrawerowaną datą bitwy pod Assaye. Gdy Sir Arthur Wel-

lesley wręczał Sharpe’owi lunetę z podziękowaniami wygrawerowanymi

pod datą, wydawał się nieobecny i lekko zażenowany.

- Nie chciałbym byś pomyślał, że zapomniałem o przysłudze, jaką mi

wówczas oddałeś - rzekł niezręcznie generał.

- Cieszę się, że akurat tam byłem - odparł równie zakłopotany Sharpe.

Sir Arthur zmusił się, by jeszcze coś dodać.

- Proszę pamiętać panie Sharpe, że wzrok oficera jest cenniejszy od jego

szabli.

- Zapamiętam to, sir - odparł Sharpe, choć był przekonany, że gdyby nie

jego szabla, generał by już nie żył.

Niemniej uznał, że uwaga jest cenna.

- I dziękuję, sir.

Sharpe czuł się rozczarowany otrzymaną lunetą. Uważał, że dobra szabla

byłaby właściwszą nagrodą za uratowanie życia generałowi.

Sir Arthur nachmurzył się, lecz Campbell, jeden z jego adiutantów, starał

się być miły.

- Zatem wyjeżdżasz, by dołączyć do Strzelców, Sharpe?

- Owszem, sir.

Sir Arthur uciął konwersację.

- Nie wątpię, że będziesz tam szczęśliwy. Dziękuję, panie Sharpe. Miłego

dnia.

Tak oto Sharpe stał się niewdzięcznym posiadaczem lunety, przedmiotu

zazdrości bogatszych mężczyzn. Wypróbował ją teraz na nieznanym statku,

który nawet gołym okiem wydawał się mniejszy od Calliope. Z całą pewno-

ścią nie był to okręt wojenny, a tylko mały handlowiec.

- To Jonathon! - zawołał z masztu Tufnell.

Sharpe przesunął lunetę w lewo i zobaczył na rufie powiewającą wyblakłą

banderę. Wyglądała zupełnie jak flaga Kompanii Wschodnioindyjskiej w

biało-czerwone pasy, lecz kiedy uniósł ją wiatr, dostrzegł gwiazdy w górnej

lewej ćwiartce i zrozumiał, że to Amerykanin.

Major Dalton zszedł na główny pokład i stanął obok Sharpe’a, który

uprzejmie zaoferował Szkotowi lunetę. Major spojrzał na amerykański

okręt.

- Wiezie proch i kule na Mauritius - powiedział.

- Skąd pan wie, sir?

- Bo stale to robią. Żaden francuski handlowiec nie ośmieli się żeglować

po tych wodach, więc cholerni Amerykanie zaopatrują Mauritius w broń. I

jeszcze mają czelność twierdzić, że są neutralni! Nie wątpię, że czerpią z

tego ogromne zyski i o to im głównie chodzi. Bardzo dobra luneta, Sharpe!

- To prezent, majorze.

- Bardzo piękny - Dalton oddał lunetę i nachmurzył się. - Wyglądasz na

zmęczonego, Sharpe.

- Spałem kiepsko, majorze.

- Modlę się, żebyś nie zachorował. Lady Grace też wygląda bardzo blado.

Mam nadzieję, że nie dojdzie do epidemii gorączki pokładowej. Pamiętam,

że kiedy byłem dzieckiem, do Leith przypłynęła brygantyna, na której zo-

stały jeszcze ze trzy żywe osoby, a i tak miały trzy ćwierci do śmierci. Nie

pozwolono im przybić do brzegu. Biedacy. Musieli zakotwiczyć na redzie i

czekać, aż choroba wygaśnie. Wszyscy umarli.

Amerykanin upewniwszy się, że Calliope nie przedstawia żadnego zagro-

żenia, przepłynął blisko wielkiego żaglowca Kompanii. I tak obie załogi

przyjrzały się dokładnie napotkanemu na środku oceanu statkowi. Amery-

kanin był o połowę krótszy od Calliope. Główny pokład miał zatłoczony dłu-

gimi łodziami, służącymi do polowania na wieloryby.

- Bez wątpienia zostawią ładunek na Mauritiusie - zauważył major Dalton

- a potem popłyną na Ocean Południowy. Ciężkie życie, Sharpe.

Załoga wielorybnika opowiedziała na machanie z Calliope. Potem statki

minęły się. I można było wówczas odczytać nazwę i port macierzysty wy-

malowane niebieskimi i złotymi litrami na rufie Amerykanina.

- Jonah Coffin z Nantucket - powiedział Dalton. - Trumna! Ależ nazwy sobie

wybierają!

- Jak nasz Peculiar Cromwell?

- Otóż to! - Roześmiał się Dalton. - Jednak nie potrafię sobie wyobrazić,

żeby nasz kapitan wypisał swoje nazwisko na rufie, a ty? Przy okazji,

Sharpe, zafundowałem marynowane ozorki na obiad.

- Niezwykle szczodrze, sir.

- Jestem to panu winien za pomoc, której mi pan udzielił - rzekł Dalton,

nawiązując do długich rozmów z Sharpe’em o wojnie przeciw Mahratta-

sowi. Co zamierzał opisać po przejściu w stan spoczynku.

- Czy zatem dołączy pan do nas w południe? Kapitan pozwolił na obiad na

pokładzie rufówki! - Dalton był tym poruszony, jakby jedzenie na świeżym

powietrzu było czymś szczególnym.

- Nie chciałbym być zawadą, majorze.

- Jaką znów zawadą? Jest pan moim gościem. Zamówiłem też wino, które

pomoże pan wypić. Niestety, obowiązkowo czerwony surdut, Sharpe. Obiad

to może nic wielkiego, ale Peculiar słusznie nalega, żeby nie paradować po

rufówce w krótkich rękawach.

Do obiadu pozostała godzina i Sharpe zszedł na dół by wyszczotkować

surdut. Ku swemu zdumieniu zastał tam Malachiego Braithwaite’a siedzą-

cego na jego podróżnym kufrze. Od początku podróży sekretarz robił się

coraz bardziej ponury i spoglądał nieprzyjaźnie na Sharpe’a.

- Nie możesz znaleźć swej kwatery, Braithwaite? - spytał obcesowo

Sharpe.

- Chciałem się z tobą zobaczyć - sekretarz wydawał się zdenerwowany i

unikał kontaktu wzrokowego.

- Mogłeś podejść do mnie na pokładzie - Sharpe czekał na wyjaśnienia,

lecz Braithwaite milcząco przyglądał się, jak rozpościera surdut na wiszą-

cym łóżku i zaczyna go energicznie szczotkować.

- Słucham? - rzekł Sharpe.

Braithwaite nadal się wahał. Palcami prawej ręki bawił się tasiemką zwi-

sającą z rękawa czarnego, wypłowiałego surduta. Zebrał się na odwagę,

spojrzał na Sharpe’a, otworzył usta, znów stracił kontenans i zacisnął wargi.

Sharpe odczyścił nieco brudu, nim sekretarz wreszcie odzyskał głos.

- Nocami masz schadzki z kobietą - wykrztusił oskarżając.

Sharpe roześmiał się.

- I co z tego? Nie uczyli was o kobietach na Oxfordzie?

- Z określoną kobietą - rzekł Braithwaite tonem tak nienawistnym, że za-

brzmiało to jak syk węża.

Sharpe położył szczotkę na beczce araku i spojrzał na niego.

- Jeżeli masz coś do powiedzenia, Braithwaite, wyduś to.

Sekretarz zaczerwienił się. Palcami bębnił teraz o skraj kufra, ale prze-

mógł się i kontynuował.

- Wiem co robisz, Sharpe.

- Nic, do cholery, nie wiesz, Braithwaite.

- A jeśli poinformuję o tym jego lordowską mość, jak już powinienem zro-

bić, bądź pewny, że nie masz przyszłości w królewskiej armii.

Wyartykułowanie tej groźby wymagało nie lada odwagi ze strony

Braithwaite’a, lecz zagrzewała go zajadłość wywołana poczuciem krzywdy.

- Koniec kariery, Sharpe, basta!

Sharpe zachował obojętny wyraz twarzy, lecz w głębi duszy był wstrzą-

śnięty tym, że Braithwaite wykrył jego tajemnicę. Lady Grace odwiedzała go

w tej ciasnej kabinie przez dwie noce z rzędu. Przychodziła długo po zmierz-

chu i wychodziła, nim jeszcze zaczęło świtać, więc Sharpe sądził, że nikt tego

nie zauważył. Oboje byli pewni, że zachowywali się bardzo dyskretnie, ale

Braithwaite widział ich i teraz aż kipiał z zawiści. Wziął szczotkę.

- To wszystko, co mi masz do powiedzenia?

- Ją pogrąży to również - syknął Braithwaite.

Potem cofnął się gwałtownie, widząc jak Sharpe puszcza szczotkę i od-

wraca się ku niemu.

- Wiem też, że kosztowności oddałeś kapitanowi do depozytu! - dodał po-

spiesznie, zasłaniając się na wszelki wypadek rękoma.

Sharpe zawahał się.

- Skąd o tym wiesz?

- Wszyscy wiedzą. To jest statek, Sharpe. Ludzie gadają.

Sharpe spojrzał mu prosto w oczy.

- Mów dalej - rzekł spokojnie.

- Moje milczenie można kupić - odparł wyniośle Braithwaite.

Sharpe skinął głową, jakby rozważał propozycję.

- Powiem ci, w jaki sposób kupię twoje milczenie, Braithwaite, choć nie

wiem o czym mówisz. Sądzę, że Oxford zmącił ci umysł, ale załóżmy przez

chwilę, że wiem, co chcesz mi zasugerować. Zgodzisz się ze mną?

Braithwaite ostrożnie skinął głową.

- Statek to istotnie małe miejsce, Braithwaite - rzekł Sharpe siadając obok

tykowatego sekretarza - i nie zdołasz uciec przede mną. A to oznacza, że jeśli

otworzysz swoją zakazaną gębę, by komukolwiek powiedzieć jedno cho-

lerne słówko, zabiję cię.

- Nie rozumiesz...

- Rozumiem doskonale - przerwał mu Sharpe - więc gęba na kłódkę. W

Indiach, Braithwaite, są ludzie zwani jettis, którzy zabijają skręcając kark

swym ofiarom jak kurczakom.

Sharpe złapał Braithwaite’a za głowę i zaczął kręcić.

- Okręcają ją, cholera, dookoła, Braithwaite.

- Nie! - jęknął sekretarz.

Chwycił Sharpe’a za ręce, ale nie miał dosyć siły, by się uwolnić.

- Obracają nią tak, że ofierze oczy wychodzą z orbit i kark pęka z trza-

skiem.

- Nie! - wydusił Braithwaite, bo głowę miał mocno wykręconą.

- To nie jest zwykły trzask - ciągnął obojętnym tonem Sharpe - raczej taki

rozdzierający. Często zastanawiałem się, czy zdołałbym to zrobić własno-

ręcznie. Nie, żebym bał się zabijania, Braithwaite. Nie myśl nawet o tym. Za-

bijałem ludzi z broni palnej, szablą, nożem i gołymi rękoma. Zabiłem więcej

ludzi, niż mógłbyś sobie wyobrazić w najkoszmarniejszym śnie, ale nigdy

nie skręciłem komuś karku, aż pękł. Zacznę od ciebie. Jeśli zrobisz cokol-

wiek, co mogłoby zaszkodzić mnie lub tej damie, wykręcę ci głowę jak cho-

lerny korek z butelki, a to będzie bolało.

Sharpe potrząsnął silnie głową sekretarza.

- Będzie bolało bardziej, niż jesteś sobie w stanie wyobrazić, a obiecuję, że

cię to spotka, jeśli piśniesz choć jedno słówko. Zginiesz, Braithwaite, a ja nie

uronię łezki. Zrobię to z rozkoszą.

Wykręcił głowę sekretarza jeszcze mocniej, potem puścił go.

Braithwaite dyszał ciężko i masował obolałe gardło. Zerknął lękliwie na

Sharpe’a i spróbował wstać, lecz chorąży posadził go znów na kufrze.

- Musisz mi coś obiecać, Braithwaite - powiedział Sharpe.

- Co zechcesz! - Braithwaite stracił cały zapał do walki.

- Nikomu nic nie powiesz. Jeśli jednak coś piśniesz, dowiem się o tym i

znajdę cię, Braithwaite. A wtedy skręcę ci kark jak kurczakowi.

- Nie powiem ani słówka!

- Bo twoje oskarżenia są fałszywe, prawda?

- Tak - Braithwaite pospiesznie skinął głową. - Fałszywe.

- Coś ci się uroiło, Braithwaite.

- Tak, właśnie tak.

- Idź już. Pamiętaj, że jestem zabójcą, Braithwaite. Kiedy na Oxfordzie

uczyłeś się jak być głupcem, mnie uczono zabijania. Byłem pojętnym

uczniem.

Braithwaite czmychnął, a Sharpe wciąż siedział na kufrze. Cholera, pomy-

ślał, cholera, cholera i jeszcze raz cholera. Uznał, że wystraszył sekretarza

tak, że ten będzie milczał, niemniej sam był przerażony. Skoro

Braithwaite się dowiedział, kto jeszcze mógł odkryć ich sekret? Sam nie

dbał o to, chodziło mu wyłącznie o lady Grace. Mogła stracić dobre imię.

Igrasz z ogniem, głupcze, pomyślał podnosząc szczotkę. Wyczyścił surdut.

Pohlmann był wyraźnie zdumiony widząc, że Sharpe weźmie udział w

obiedzie, ale powitał go wylewnie i zawołał, by steward przyniósł dodat-

kowe krzesło na pokład rufówki. Stół na kobyłkach stanął przed olbrzymim

kołem sterowym Calliope. Na białym, lnianym obrusie rozłożono zastawę.

- Zamierzałem cię zaprosić - tłumaczył się Pohlmann - ale w zamieszaniu

z tym wielorybnikiem całkiem o tym zapomniałem.

Nie bawiono się w dobór miejsc przy stole, bo kapitan Cromwell nie jadał

obiadu z pasażerami, a tylko lord William musiał zasiąść u szczytu, po czym

wylewnie zaprosił do siebie Pohlmanna.

- Jak już wiesz, drogi baronie, przygotowuję raport o przyszłej polityce

rządu jego królewskiej mości wobec Indii. Ciekaw jestem twego zdania o

państwie Mahratta.

- Nie jestem pewien, czy wniosę coś nowego - odparł Pohlmann - bo mało

znam Mahrattę, ale oczywiście postaram się jak najbardziej.

Wówczas ku wyraźnej irytacji lorda Williama, Mathilde zajęła miejsce po

jego lewej stronie i poprosiła Sharpe’a, by siadł obok niej.

- Jestem gościem majora, łaskawa pani - Sharpe nie bardzo chciał usiąść

obok Mathilde, lecz Dalton pokręcił głową i nalegał, by Sharpe przyjął za-

proszenie.

- Mam teraz przystojnych mężczyzn z każdej strony! - zawołała Mathilde

w swej dziwacznej angielszczyźnie, zyskując pobłażliwe spojrzenie lorda

Williama. Lady Grace, która nie zamierzała usiąść obok barona, stała aż lord

William skinieniem głowy polecił jej zająć miejsce przy Pohlmannie, przez

co znalazła się naprzeciwko Sharpe’a. Po mistrzowsku odegrała oburzenie,

zerkając wpierw na chorążego, potem podniosła brwi w stronę męża, który

jedynie wzruszył ramionami na znak, że nic nie może poradzić na tak nie-

fortunny zbieg okoliczności i dopiero wtedy usiadła. Niecałe osiem godzin

temu leżała naga w wiszącym łóżku Sharpe’a, lecz teraz demonstracyjnie

okazywała mu wzgardę. Mecenas Fazackerly spytał o pozwolenie zajęcia

miejsca obok niej. Uśmiechnęła się do niego z wdzięcznością, jakby obec-

ność wykształconego współbiesiadnika, z którym mogłaby przeprowadzić

uczoną konwersację, przyniosła jej ulgę.

- Sześćdziesiąt dziewięć mil - porucznik Tufnell podał wyliczenia z połu-

dniowej obserwacji słońca, przyłączając się do pasażerów. - Mieliśmy na-

dzieję, że będzie zdecydowanie lepiej, ale wiatr osłabł.

- Moja żona - powiedział lord William potrząsając serwetką - twierdzi, że

moglibyśmy żeglować szybciej, płynąc po wewnętrznej Madagaskaru. Czy

to prawda, poruczniku?

Z tonu głosu wynikało, że wolałby usłyszeć o pomyłce żony.

- Istotnie, ma rację wasza lordowska mość - odparł Tufnell - ponieważ

wzdłuż afrykańskiego wybrzeża płyną korzystne prądy. Jednak cieśnina

madagaskarska jest znana z silnych sztormów. Dlatego kapitan uznał, że le-

piej wyjdziemy płynąc na zewnątrz, co udałoby się, gdyby wiatr nie zelżał.

- Widzisz, Grace? - lord William spojrzał na żonę. - Kapitan zna się na

swoim fachu.

- Myślałem, że spieszymy się, by pierwsi przybyć do Londynu - zauważył

Sharpe zwracając się do Tufnella.

- Spodziewaliśmy się silniejszy wiatrów - wzruszył ramionami pierwszy

porucznik. - Mogę już podawać? Majorze, proszę podać sałatkę z kapusty. W

tym naczyniu jest chitney a może powinienem, powiedzieć chatna lub chut-

ney4, Sharpe? Baronie, zechce pan nalać wina? Wino i te pyszne ozorki zawdzięczamy majorowi Daltonowi.

Wśród gości rozległ się szmer uznania dla hojności Daltona i wszyscy

przyglądali się, jak Tufnell nakłada. Pierwszy porucznik podał wszystkim

talerze, gdy raptem silniejsza fala zakołysała statkiem i z talerza majora Dal-

tona wysunął się kawałek marynowanego ozora wprost na lniany obrus.

- Lapsus linguae - rzekł poważnym tonem Fazackerly, za co został nagro-

dzony ogólnym śmiechem.

- Bardzo dobrze! - powiedział lord William. - Doskonale!

- Wasza lordowska mość nazbyt łaskawa - skłonił głowę prawnik.

Lord Wil iam rozparł się w krześle.

- Pan się nie śmiał, Sharpe - zauważył gładkim tonem. - Nie bawi pana gra

słów?

- Gra słów, wasza lordowska mość? - Sharpe wiedział, że robi z siebie dur-

nia, ale nic na to nie mógł poradzić.

- Lapsus linguae - wyjaśnił Lord William - oznacza przejęzyczenie.

- Cieszę się, że pan to powiedział - z drugiego końca stołu rozległ się

mocny głos - ponieważ ja również nie wiedziałem, co to znaczy. A skoro

wiem, to przyznam, że to mało śmieszne - powiedział Ebenezer Fairley, bo-

gaty kupiec, który wracał z żoną po zdobyciu w Indiach fortuny.

Lord William spojrzał na nababa, korpulentnego człowieka o szczerym

obliczu.

- Wątpię, Fairley - odparował - bo łacina jest podstawą w interesach, tak

jak wiedza wyróżnikiem dżentelmena, a francuski językiem dyplomacji, a

my będziemy potrzebowali dżentelmenów i dyplomatów, żeby nowe stule-

cie stało się erą pokoju. Celem cywilizacji jest wyzbycie się barbarzyństwa.-

4 Gęsty sos, przyrządzany najczęściej z jabłek, śliwek, papryki i pomidorów, słodko-kwaśny i ostry w smaku, do pieczonych mięs, ryb oraz wędlin. Pochodzi z Indii, w Europie upowszechnili go Brytyjczycy (przyp. tłum.)

Tu rzucił niechętne spojrzenie Sharpe’owi. - Oraz krzewienie dobrobytu i

postępu.

- Uważa pan, że ktoś nie znający łaciny nie może być dżentelmenem? - za-

atakował Ebenezer.

Jego żona nastroszyła się, bo chyba uważała, że mąż nie powinien być nie-

uprzejmy wobec arystokratów.

- Cywilizacja dąży do doskonałości - odparł lord William - a każdy dżen-

telmen powinien jak najwyżej mierzyć. Oficerowie powinni być dżentelme-

nami - nie spojrzał na Sharpe’a, lecz wszyscy wiedzieli, kogo ma na myśli.

Zdumiony Ebenezer Fairley pokręcił głową.

- Chyba nie sprzeciwia się pan awansowaniu przez króla ludzi, którzy nie

znają łaciny?

- Oficerowie powinni być wykształceni - upierał się lord William. - I to

właściwie.

Sharpe zamierzał już powiedzieć coś wysoce niestosownego, gdy poczuł,

że ktoś mocno nastąpił mu na prawą nogę. Zerknął na lady Grace, która zda-

wała się go nie zauważać, lecz to z pewnością była jej noga.

- Zgadzam się z tobą w zupełności, kochanie - odezwała się lodowatym

tonem. - Niewykształceni oficerowie przynoszą wstyd armii.

Jej stopa dotarła do kostki Sharpe’a. Lord William nieprzyzwyczajony, by

żona mu przytakiwała, spojrzał na nią ze zdumieniem i uśmiechnął się.

- Jeśli armia ma być czymś więcej niż bandą wyrzutków - oznajmił - musi

być kierowana przez ludzi ze smakiem i dobrymi manierami.

Ebenezer Fairley skrzywił się.

- Gdyby Napoleon wylądował ze swą armią w Brytanii, to wasza lordow-

ska mość nie dbałaby o to, czy nasi oficerowie mówią po łacinie, grecku, an-

gielsku czy hotentocku, byle znali swój fach.

Lady Grace nadepnęła mocniej na stopę Sharpe’a, ostrzegając go przed

palnięciem głupstwa.

- Napoleon nie wyląduje w Brytanii, Fairley - parsknął lord William. - Ma-

rynarka już tego dopilnuje. Nie, cesarz Francuzów - wypowiedział to z naj-

wyższą pogardą - może panować jeszcze rok czy dwa, ale w końcu popełni

błąd i we Francji powstanie nowy rząd. Ile ich już mieli w ostatnich latach?

Była republika, dyrektoriat, konsulat, a teraz cesarstwo! Cesarstwo, czego?

Sera? Czosnku? Nie, Fairley, Bonaparte nie przetrwa. To awanturnik. Rzezi-

mieszek. Jest bezpieczny, dopóki zwycięża, ale zwykły zbój nie może zwy-

ciężać bez przerwy. Pewnego dnia zostanie pokonany, a wtedy w Paryżu za-

siądzie poważny człowiek, z którym będziemy mogli się porozumieć. Czło-

wiek, z którym zawrzemy pokój. To nastąpi już wkrótce.

- Ufam, że wasza lordowska mość ma rację - odrzekł z powątpiewaniem

Fairley - lecz o ile wiem, ten cały Napoleon już mógł przekroczyć Kanał!

- Jego flota nigdy nie wypłynie - obstawał lord William.- Nie dopuści do

tego nasza marynarka.

- Mam brata w marynarce wojennej - wtrącił Tufnell.- Powiedział mi, że

jeśli mocno powieje ze wschodu, okręty blokady będą musiały szukać

schronienia i Francuzi zdołają wypłynąć.

- Nie żeglowali od dziesięciu lat - zauważył lord William- więc uważam, że

możemy spać spokojnie.

Lady Grace przesuwała stopą po łydce Sharpe’a.

- Ale jeśli cesarz nie najedzie Brytanii, kto pokona Francję? - spytał

Pohlmann.

- Stawiam na Prusy. Prusy i Austrię - lord William wydawał się bardzo

pewny siebie.

- Nie Brytyjczycy? - zdumiał się Pohlmann.

- Nie mamy dość ostrego psa na europejskie szczury- stwierdził lord Wil-

liam. - Powinniśmy oszczędzać naszą armię, jaka by nie była - zerknął na

Sharpe’a - by chronić nasz handel.

- To znaczy, że przepadlibyśmy walcząc we Francji?- spytał Sharpe.

Lady Grace nadepnęła go mocniej.

Lord William przyjrzał mu się i wzruszył ramionami.

- Francuska armia rozniosłaby naszą w jeden dzień- rzekł. - Mógł pan od-

nieść jakieś zwycięstwa nad hinduskimi wojskami, ale to nie to samo, co

przeciwstawić się Francuzom.

Bucik Grace mocniej nacisnął stopę Sharpe’a.

- Myślę, że tym możemy się szczycić - obruszył się major Dalton - a hindu-

skiej armii wcale nie należy lekceważyć.

- Znakomite wojsko! - dodał z przejęciem Pohlmann i szybko dorzucił -

Tak przynajmniej słyszałem.

- Tu nie chodzi o jakość wojska - wyjaśnił lord William- lecz o przymioty

dowódcy. Dobry Boże! Nawet Arthur Wellesley pokonał Hindusów! To twój

daleki kuzyn, prawda kochanie?

Nie czekając na jej odpowiedź żony kontynuował swój wywód.

- Nigdy nie był błyskotliwy. W szkole wręcz tępy.

- Wasza lordowska mość był z nim w szkole? - zaciekawił się Sharpe.

- W Eton - odparł krótko lord William. - Mój młodszy brat uczył się razem

z Wellesleyem, który nie radził sobie z łaciną. Chyba zrezygnował wcze-

śniej. Nie pasował tam.

- Za to nauczył się podrzynać gardła - podsumował Sharpe.

- I nie tylko - wtrącił skwapliwe major. - Byłeś pod Argaum, Sharpe. Wi-

działeś, jak pozbierał tych sipajów? Szyk przerwany, grad nieprzyjaciel-

skich kul, kawaleria przebija się przez flankę, a kuzyn łaskawej pani,

chłodny i opanowany, przywrócił ich do szyku.

- Arthur jest moim dalekim kuzynem - odparła Grace, uśmiechając się do

Daltona - lecz sprawia mi to radość, że jest pan o nim dobrego zdania, ma-

jorze.

- I zapewne dobra opinia pana Sharpe’a - rzekł Dalton. Lady Grace

drgnęła, jakby ubliżała jej sama sugestia, że mogłaby rozważać opinię

Sharpe’a i w tej samej chwili kopnęła go tak mocno, że prawie się uśmiech-

nął. Lord William zmierzył go chłodnym wzrokiem.

- Pan lubi Wellesleya, Sharpe, bo mianował pana oficerem. To lojalne, lecz

mało obiektywne.

- Kazał mnie również oćwiczyć, wasza lordowska mość.

Przy stole zapanowała cisza. Jedynie lady Grace wiedziała, że Sharpe był

batożony, bo wodziła swymi smukłymi białymi palcami po bliznach na jego

plecach. Reszta spoglądała na niego jak na dziwne stworzenie wyłowione z

morza.

- Wychłostano pana? - zdumiał się Dalton.

- Dwieście razów - odparł Sharpe.

- Jestem przekonany, że zasłużenie - uśmiechnął się lord William.

- Właściwie to nie, wasza lordowska mość.

- Och, darujmy sobie - nachmurzył się lord William. - Każdy by tak powie-

dział. Nie mam racji, Fazackerly? Spotkałeś kiedyś winnego, który przy-

znałby się do swych zbrodni?

- Nigdy, wasza lordowska mość.

- Musiało okropnie boleć - zauważył ze współczuciem porucznik Tufnell.

- I na tym to polega - oznajmił lord William. - Nie można wygrać bitwy bez

dyscypliny, a ta opiera się na biczu.

- Francuzi nie stosują kary chłosty - rzekł spokojnie Sharpe spoglądając

na podnoszony wiatrem topsel - a wasza lordowska mość powiedział, że po-

konaliby nas w jeden dzień.

- To kwestia liczb, Sharpe. Oficerowie powinni umieć liczyć.

- Umiem doliczyć do dwustu - odrzekł Sharpe i zarobił następnego kop-

niaka.

Na koniec zjedli suszone owoce, potem mężczyźni pili brandy, a Sharpe

przespał większość popołudnia w hamaku zawieszonym pod ciągnącymi

się wzdłuż głównego pokładu częściami zapasowymi, na których umoco-

wano łodzie ratunkowe. Śniła mu się bitwa. Uciekał przed wielkim Hindu-

sem z dzidą. Obudził się zlany potem i natychmiast poszukał słońca wie-

dząc, że przed zmrokiem nie spotka się z Grace. Aż się całkiem ściemni, a

cały statek zaśnie i na pokładzie zostanie tylko wachta oraz Braithwaite.

Wiedział, że będzie czuwał i nasłuchiwał w mroku. Co miał z nim, do cho-

lery, począć? Nie odważył się powiedzieć lady Grace o jego insynuacjach, bo

nie chciał jej straszyć.

Zjadł w międzypokładziu, potem aż do zmierzchu spacerował po pokła-

dzie. Musiał czekać dalej, aż lord William skończy partyjkę wista czy tryk

traka, zażyje kropelki laudanum i położy się. Dzwon okrętowy obwieścił

noc i Sharpe stał w głębokim cieniu między głównym masztem, a wręgą

podtrzymującą frontową część rufówki. Tu czekał na lady Grace, ponieważ

tędy mogła przejść niezauważona przez załogę na rufówce. Korzystała ze

schodów prowadzących z nadbudówki do wielkiej kabiny, potem drzwiami

prowadzącymi na pierwszy międzypokład. Przekradała się pomiędzy bre-

zentowymi przegrodami do następnych drzwi, wychodzących na pokład.

Tam Sharpe brał ją za rękę i prowadził na dół ciepłym zaduchem dolnego

międzypokładu do swego wąskiego łóżka. Tam przywierali do siebie ze zdu-

miewającą oboje namiętnością. Sama myśl o niej sprawiała, że kręciło mu

się w głowie. Był nią zauroczony, upijał się nią, tracił dla niej rozum.

Czekał. Liny sterowe skrzypiały. Wielki maszt drżał pod naporem wiatru.

Słyszał, jak oficer przechadza się po rufówce, oraz uderzenia rąk o koło ste-

rowe. Bandera stukała o rufę, morze szumiało obmywając burty, a Sharpe

wciąż czekał. Spojrzał w gwiazdy widoczne między żaglami i pomyślał, że

wyglądają jak ognie armii biwakującej na niebie.

Zamknął oczy pragnąc by przyszła, by podróż trwała wiecznie. Chciał, by

ta noc pod gwiazdami nie kończyła się dla kochanków, bo kiedy Calliope do-

trze do Anglii, ona zniknie na zawsze. Pojedzie do domu męża w Lincoln-

shire, a Sharpe uda się do Kent by wstąpić do pułku, którego nigdy nie wi-

dział.

Otworzyła drzwi i znalazła się obok niego w swej obszernej, czarnej pele-

rynie.

- Chodź na pokład rufówki - szepnęła.

Chciał spytać, po co, lecz nuta przynaglenia w jej głosie powalała przy-

puszczać, że jest to ważne również dla niego, więc dał się poprowadzić

głównym międzypokładem. Te pomieszczenia kosztowały tyle samo, co na

niższym pokładzie, ale wydawały się bardziej suche i mniej cuchnące. Było

ciemno, choć oko wykol, bo po dziewiątej wszystkie światła musiały być

zgaszone, za wyjątkiem dużej kabiny dziennej, skąpo rozjaśnionej ślepą la-

tarnią. Lady Grace splątała z nim palce, gdy szli w stronę drzwi prowadzą-

cych do wielkiej kabiny, a potem schodami na górę.

- Kiedy wychodziłam - szepnęła mu na szczycie schodów - zobaczyłam, że

Pohlmann wchodzi do kabiny kapitana.

Zaprowadziła go do drzwi na rufówkę i wyślizgnęli się na zewnątrz ryzy-

kując, że zauważy ich sternik i oficer wachtowy, ale na szczęście udało im

się. Wspięli się na najwyższy pokład i lady Grace pokazała mu świetlik nad

kabiną kapitana, z którego wbrew rozkazom Cromwella sączyło się słabe

światło.

Skradając się cichutko niczym dzieci, które nie położyły się w porę spać,

Sharpe i lady Grace podeszli do świetlika. Cztery z dziesięciu szybek były

otwarte i Sharpe słyszał szmer męskich głosów. Lady Grace zerknęła

ostrożnie i cofnęła się.

- Są tam - szepnęła mu do ucha.

Sharpe przez brudną szybkę dostrzegł trzech mężczyzn pochylonych nad

długim stołem. Jednym z nich był Cromwell, drugim Pohlmann, trzeciego

nie umiał rozpoznać. Chyba studiowali jakąś mapę. Pohlmann wyprostował

się i Sharpe przykucnął. Przez otwarte okienka unosił się dym z cygar.

- Morgenfrüh - rozległ się głos.

Nie należał do znającego niemiecki Pohlmanna, a do drugiego mężczyzny.

Sharpe zaryzykował kolejne zerknięcie i zobaczył, że to służący Pohlmanna,

który mówił po francusku i twierdził, że jest Szwajcarem.

- Morgenfrüh - powtórzył Pohlmann.

- To nie jest przesądzone, baronie - odparł Cromwell.

- Dobrze się dotąd spisywałeś, przyjacielu, więc jestem pewien, że jutro

też dobrze pójdzie - rzekł Pohlmann.

Sharpe usłyszał brzęk kieliszków i oboje dali nura, bo czyjaś ręka zaczęła

zamykać okienka. Przyćmione światło zgasło, a w chwilę potem rozległ się

gardłowy głos Cromwella rozmawiającego ze sternikiem na rufówce.

- Nie możemy teraz zejść - szepnęła mu do ucha Grace. Poszli w najciem-

niejszy kąt, pomiędzy armatką sygnałową a balustradą, i całowali się przy-

cupnięci w cieniu. Potem Sharpe spytał, czy słyszała niemieckie słowa.

- Oznaczają „jutro rano”- wyjaśniła Grace.

- A pierwszy powiedział to człowiek podający się za służącego

Pohlmanna. Jaki służący pije razem ze swym panem? Słyszałem też, jak mó-

wił po francusku, a utrzymuje, że jest Szwajcarem.

- Szwajcarzy, ukochany, mówią po francusku i po niemiecku.

- Naprawdę? - zdziwił się Sharpe. - Nie po szwajcarsku?

Roześmiała się. Sharpe siedział oparty o okrężnicę, a ona usiadła mu na

kolanach.

- Nie wiem - ciągnął - może po prostu jutro zawrócimy na zachód? Od

dłuższego czasu płyniemy na południe, więc pora zmienić kurs.

- Nie za szybko - odparła. - Chciałabym, żeby ta podróż nie miała końca.

Pochyliła się i pocałowała go w nos.

- Myślałam, że będziesz nieuprzejmy dla Williama przy obiedzie.

- Ugryzłem się w język, prawda? Ale tylko, dlatego, że mam siniaki na no-

dze - dotknął palcem jej twarzy, zachwycając się delikatną urodą Grace. -

Wiem, kochanie, że to twój mąż, ale plótł zupełnie od rzeczy. Chce, by ofice-

rowie mówili po łacinie! Jaki pożytek z łaciny?

Lady Grace wzruszyła ramionami.

- Jeśli nadciągnie nieprzyjaciel, kto cię obroni przed śmiercią, Richardzie?

Perfekcyjnie wykształcony dżentelmen potrafiący układać Ovidy czy nieo-

krzesany zabijaka o barach jak szafa?

Sharpe udawał, że się namyśla.

- Skoro tak stawiasz sprawy, wybieram gościa od Ovidów.

Lady Grace roześmiała się. Sharpe pomyślał, że ta kobieta jest stworzona

do szczęścia, nie do rozpaczy.

- Tęskniłem - dodał.

- Ja również - odparła.

Wsunął ręce pod czarną pelerynę i odkrył, że Grace nie ma nic prócz ko-

szuli nocnej. Natychmiast zapomnieli o następnym poranku, Cromwellu,

Pohlmannie i tajemniczym służącym. Tymczasem Calliope w objęciach nocy

płynęła pod srebrnym księżycem, unosząc kochanków do nikąd.

c

Kapitan Peculiar Cromwell spędził na pokładzie rufówki cały następny

ranek, spacerując od lewej do prawej burty, czyszcząc okulary i znów krą-

żąc, a jego niepokój udzielił się wszystkim na statku. Pasażerowie stali się

nerwowi i co chwila zerkali na kapitana, oczekując wybuchu złości. Na po-

kładzie głównym snuli różne domysły, aż wreszcie wszyscy zgodzili się, że

Cromwell spodziewa się sztormu, lecz kapitan nie podjął żadnych przygo-

towań. Nie skrócono żadnego żagla, nie skontrolowano lin.

Ebenezer Fairley, krezus, który tak gniewnie odparował twierdzenie lord

Wil iama dotyczące łaciny, zszedł na główny pokład i stanął obok Sharpe’a.

- Mam nadzieję, panie Sharpe, że nie popsuły panu humoru te brednie

przy wczorajszym obiedzie - wypalił.

- Te lorda Williama?

- Zgłupiał doszczętnie - oburzył się Fairley - twierdząc, że powinniśmy

mówić po łacinie! Jaki pożytek z łaciny czy greki? Wstydziłem się, że jestem

Anglikiem.

- Nie poczułem się urażony, panie Fairley.

- A ta jego żona wcale nie lepsza! Traktuje pana jak śmiecia. I ani razu nie

odezwała się do mojej żony.

- Ale jest piękna - westchnął Sharpe.

- Piękna? - Fairley był zdegustowany. - No tak, pewnie lubi pan wyciągać

drzazgi za każdym razem, gdy jej pan dotknie.

Sapnął gniewnie.

- I cóż takiego dokonali oboje oprócz opanowania łaciny? Czy kiedykol-

wiek uprawiali zboże? Zbudowali fabrykę? Wykopali kanał? Zostali „uro-

dzeni” i to wszystko, co im się przytrafiło, Sharpe.

Wzruszył ramionami.

- Coś ci powiem, Sharpe, nie jestem radykałem, na pewno nie ja! Ale są

chwile, że nie miałbym nic przeciwko temu, by przed Parlamentem stanęła

gilotyna. Znalazłbym dla niej zajęcie, wierz mi.

Fairley, wysoki mężczyzna o dużej głowie, zerknął na Cromwella.

- Peculiar jest w drażliwym nastroju.

- Ludzie mówią, że naciąga sztorm.

- Niech Pan ma statek w opiece - odparł Fairley - bo mam pod pokładem

półtorej tony towaru. Powinniśmy być bezpieczni. Wybrałem Calliope, pa-

nie Sharpe, ze względu na jej dobrą opinię. To szybki i dzielny statek, a Pe-

culiar mimo wad jest doskonałym marynarzem. Dlatego, panie Sharpe, ła-

downie są pełne kosztowności. Nic nie jest cenniejsze w interesach od do-

brego imienia. Naprawdę pana biczowali?

- Owszem, sir.

- I został pan oficerem? - Fairley pokręcił głową w szczerym podziwie. - Ja

zrobiłem przez ten czas fortunę, Sharpe, wielki majątek, a nie da się zarobić

kroci, jeśli się nie znasz na ludziach. Gdybyś chciał pracować dla mnie, szep-

nij tylko słówko. Owszem, wracam do domu, by wypocząć, ale wciąż prowa-

dzę interesy i potrzebuję ludzi, którym mogę zaufać. Działam w Indiach, Chi-

nach i wszędzie w Europie, gdzie tylko pozwolą mi na to cholerni Francuzi

i potrzebuję zdolnych ludzi. Mogę obiecać ci dwie rzeczy, Sharpe, będziesz

harował jak koń i zarabiał jak książę.

- Miałbym pracować dla pana? - zdumiał się Sharpe.

- Nie znasz łaciny? To zaleta. Nie znasz się również na handlu, ale nauczysz

się go o wiele łatwiej, niż tej przeklętej łaciny.

- Wolę być żołnierzem.

- Rozumiem to. Dalton powiedział mi, że jesteś w tym dobry. Ale pewnego

dnia, Sharpe, jakiś półgłówek, jak William Hale, zawrze pokój z Francją, bo

będzie się bał klęski i armia wypluje cię, jak nieświeży biszkopt.

Pogrzebał w kieszeni surduta opiętego na wydatnym brzuchu, mimo pa-

skudnego okrętowego jedzenia.

- Proszę - wręczył Sharpe’owi bilecik. - Moja żona nazywa to carte de visite.

Przyjdź, kiedy będziesz potrzebował pracy.

Na wizytówce widniał adres Fairleya, Pallisser Hall.

- Dorastałem obok tego domu - rzekł Fairley - a mój ojciec czyścił rynsz-

toki gołymi rękoma. Teraz jest mój. Wykupiłem jego lordowską mość -

uśmiechnął się z satysfakcją. - Nie będzie żadnego sztormu. Peculiar ma

owsiki i to wszystko. Nic dziwnego.

- Nic dziwnego?

- Nie cieszy mnie to, że zgubiliśmy konwój, Sharpe. Nie pochwalam tego,

ale na pokładzie liczy się słowo Peculiara, nie moje. Nie kupujesz psa, by

samemu szczekać, Sharpe.

Wyjął zegarek i otworzył wieczko.

- Prawie czas na obiad. Na pewno resztki wczorajszych ozorków.

Nadeszło południe i wciąż nic nie wyjaśniało nerwowości Cromwella.

Pohlmann pojawił się na pokładzie, ale nie zbliżał się do kapitana, nieba-

wem również lady Grace przyszła w asyście pokojówki zażyć świeżego po-

wietrza przed obiadem w kabinie kapitana. Wiatr przycichł nieco w porów-

naniu z poprzednimi dniami i Calliope huśtała się na falach, a kilku pobla-

dłych pasażerów wywieszało się przez relingi. Porucznik Tufnell uspokoił

się. Oznajmił, że nie będzie sztormu, bo okna w kapitańskiej kajucie są poo-

twierane.

- Wiatr wróci - powiedział pasażerom na głównym pokładzie.

- Czy dziś skręcimy na zachód? - spytał Sharpe.

- Prawdopodobnie jutro - odparł Tufnell - i na południowy wschód. Uwa-

żam, że nasza gra nie jest warta świeczki i powinniśmy płynąć prosto przez

cieśninę. Wciąż jednak mamy szybki statek i powinniśmy na czas znaleźć się

na Atlantyku.

- Żagiel, ahoj! - zawołał marynarz z bocianiego gniazda. - Żagiel na lewo

od dziobu!

Cromwell złapał tubę.

- Jakiego typu?

- Topsel, sir, więcej nie widać.

- Topsel oznacza europejską jednostkę - nachmurzył się Tufnell. - Może

kolejny Jonathon?

Spojrzał na Cromwella.

- Mam zrobić zwrot przez rufę, sir?

- Zostajemy na kursie, panie Tufnell, zostajemy.

- Zwrot przez rufę? - spytał Sharpe.

- Zwrot od tego, z czymkolwiek mamy do czynienia - powiedział Tufnell. -

Nie ma obaw, jeśli to Jonathon, ale nie chciałbym bawić się z Francuzikami.

- Revenant?- podpowiedział Sharpe.

- Nawet nie wymieniaj tej nazwy - rzekł ponuro Tufnell i dotknął drew-

nianego relingu, by odwrócić zawartego w pytaniu Sharpe’a pecha. - Gdyby-

śmy teraz zrobili zwrot, ucieklibyśmy temu czemuś. Płynie pod wiatr.

- To francuski statek, sir! - zawołał obserwator na „oku”.

- Skąd wiesz? - odkrzyknął Cromwell.

- Z kroju żagli, sir.

Tufnell zbladł.

- Sir? - zawołał do Cromwella.

- Pucelle jest zrobiona we Francji, panie Tufnell - warknął Cromwell - To

na pewno Pucelle. Trzymamy kurs.

- Proch na pokład, sir? - spytał Tufnell. Cromwell zawahał się, potem po-

kręcił głową.

- Pewnie kolejny wielorybnik, panie Tufnell, raczej tak. Nie podniecajmy

się bez potrzeby.

Sharpe zapomniał o obiedzie i wspiął się na przedni pokład skąd skiero-

wał lunetę na zbliżający się statek. Kadłub wciąż miał pod horyzontem, ale

dostrzegł dwa rzędy żagli. Przednie oklapły, nie mogąc złapać silniejszego

wiatru. Pożyczył lunetę tłoczącym się obok marynarzom, którym nie spo-

dobało się to, co ujrzeli.

- To nie Pucelle - burknął jeden z nich. - Ma brudną smugę na przednim

topslu.

- Mogliby uprać żagiel - zauważył inny. - Kapitan Chase nie pozwoliłby

wciągnąć brudnego żagla.

- Cóż, skoro to nie jest Pucelle - rzekł ten pierwszy - to musi być Revenant,

a my utrzymujemy kurs. Nie powinniśmy, to nie ma sensu.

Tufnell wszedł na główny maszt z własną lunetą.

- Francuski okręt wojenny, sir! - zawołał na dół. - Czarne obręcze masz-

towe!

- Pucelle ma czarne obręcze masztowe - odkrzyknął Cromwell. - Widzisz

banderę?

- Nie, sir.

Cromwell stał przez chwilę niezdecydowany, potem wydał rozkaz sterni-

kowi i Calliope niezdarnie zawróciła na zachód. Marynarze pobiegli do żagli,

ustawiając je pod nowym kątem do wiatru.

- Zawraca razem z nami, sir! - krzyknął Tufnell.

Calliope przyspieszyła, uderzając dziobem o fale, a każde uderzenie roz-

brzmiewało głuchym łoskotem drewnianego kadłuba. Pasażerowie mil-

czeli. Sharpe spojrzał przez lunetę i zobaczył, że kadłub obcego statku był

wymalowany w żółte i czarne pasy jak u osy.

- Francuskie barwy, sir - zawołał Tufnell.

- Peculiar, psiakość, zwlekał za długo - skomentował stojący obok

Sharpe’a marynarz. - Cholernik myśli, że umie chodzić po wodzie.

Sharpe odwrócił się i spojrzał przez długość statku na Peculiara Crom-

wella. Może, pomyślał, kapitan spodziewał się tego. Morgenfrüh, przypo-

mniał sobie Morgenfrüh, tylko, że spotkanie opóźniło się odrobinkę, lecz od-

sunął te myśli. Chyba Cromwell nie tego oczekiwał? Ale wówczas Sharpe

zobaczył Pohlmanna wpatrującego się przez lunetę i przypomniał sobie, że

Pohlmann kiedyś dowodził francuskimi oficerami. Czy był w kontakcie z

Francuzami po Assaye? Sprzymierzył się z nimi? Nie, pomyślał Sharpe,

chyba nie. Wydawało się to nie do pomyślenia i wtedy lady Grace podeszła

do relingu rufówki, spojrzała na Sharpe’a, potem znacząco na Cromwella i

znów na chorążego. Sharpe wiedział, że myśli o tej samej niewiarygodnej

sytuacji.

- Będziemy walczyć? - spytał pasażer. Marynarz roześmiał się.

- Nie możemy walczyć z francuskim okrętem o siedemdziesięciu działach!

A oni mają wielkie armaty, nie to, co nasze osiemnastofuntowe.

- Zdołamy uciec? - zapytał Sharpe.

- Jak będziemy mieli szczęście - marynarz splunął za burtę.

Cromwell wydawał rozkazy sternikowi, żądając a to stopnia bliżej wiatru,

to znów trzech stopni za linię wiatru. Sharpe myślał, że kapitan chce wyci-

snąć wszystkie rezerwy szybkości z Calliope, lecz marynarze na przednim

pokładzie byli zdegustowani.

- Tylko nas spowalnia - wyjaśnił któryś z nich. - Każdy obrót kołem stero-

wym spowalnia statek. Powinien dać temu spokój.

Spojrzał na Sharpe’a.

- Schowałbym tę lunetę, sir. Może się spodobać jakiemuś Francuzikowi, a

tamten okręt ma nad nami przewagę.

Sharpe zbiegł na dół. Musiał odzyskać kosztowności z kabiny Cromwella

oraz ocalić kilka innych rzeczy, więc wsadził cenną lunetę pod koszulę, za-

wiązał na niej szarfę oficerską, włożył czerwony surdut, przypasał szablę, a

pistolety schował w kieszeniach spodni. Inni pasażerowie usiłowali ukryć

wartościowe przedmioty, dzieci płakały, gdy wtem Sharpe usłyszał wy-

strzał armatni przytłumiony przez dystans i kadłub statku.

Wrócił na pokład i poprosił Cromwella o zgodę na wejście na rurówkę.

Cromwel skinął głową i z rozbawieniem spojrzał na szablę.

- Zamierza pan walczyć, Sharpe?

- Czy mógłbym odzyskać klejnoty z pańskiej kabiny?

Cromwell zaklął.

- Wszystko w swoim czasie, Sharpe, w swoim czasie. Jestem zajęty i dzię-

kuję, że pozwala mi pan ocalić statek.

Sharpe podszedł do relingu. Francuski okręt wciąż wydawał się odległy,

ale teraz Sharpe widział białe odkosy fal i kłąb dymu unoszący się przy dzio-

bie.

- Strzelają - major Dalton z szerokim obosiecznym mieczem u pasa dołą-

czył do Sharpe’a - ale kule nie donoszą na milę. Tufnell mówi, że nie chcą

nas trafić, tylko zatrzymać.

Ebenezer Fairley stanął z drugiej strony Sharpe’a.

- Powinniśmy zostać z konwojem - wycedził z oburzeniem.

- Taki okręt - rzekł Dalton spoglądając na masywny kadłub upstrzony fur-

tami działowymi - połknąłby cały konwój.

- Poświęcilibyśmy fregatę Kompanii - odparł Fairley. - Po to właśnie była.

Zabębnił nerwowo palcami o reling.

- Szybko płynie.

- My też - zauważył major Dalton.

- Jest większy - denerwował się Fairley - a większe statki płyną szybciej

od małych.

Odwrócił się.

- Kapitanie!

- Jestem zajęty, Fairley, bardzo. - Cromwell nie spojrzał na kupca.

- Ucieknie mu pan?

- Jeśli będą mógł w spokoju zająć się moim rzemiosłem, to być może tak.

- Co z moją gotówką? - spytał lord William, który dołączył do żony.

- Francuzi - oznajmił Cromwell - nie prowadzą wojny z prywatnymi oso-

bami. Statek i ładunek mogą przepaść, ale uszanują prywatną własność.

Kiedy będę miał czas, wasza lordowska mość, otworzę kabinę, ale teraz,

dżentelmeni, pozwólcie mi kierować tym statkiem bez pokrzykiwania na

mnie.

Sharpe zerknął na lady Grace, a że go ignorowała, znów popatrzył na fran-

cuski okręt wojenny. Fairley uderzył ze złością w reling.

- Ten cholerny Francuz nieźle się obłowi - rzeki z goryczą. - sam kadłub i

ładunek są warte, co najmniej sześćdziesiąt tysięcy funtów. Sześćdziesiąt

tysięcy! Może więcej.

Dwadzieścia dla Francuza, pomyślał Sharpe, dwadzieścia dla Pohlmanna

i dwadzieścia dla Cromwella, kapitana, który żarliwie wierzył, że wojna jest

przegrana i że Francuzi zwyciężą. Kapitan, który twierdził, że człowiek musi

zdobyć fortunę, nim Francja przejmie panowanie nas światem. A dwadzie-

ścia tysięcy funtów stanowiło prawdziwą fortunę, majątek wystarczający

na resztę życia.

- Najpierw muszą nas złapać - Sharpe starał się pocieszyć Fairleya - a po-

tem będą musieli doprowadzić statek z ładunkiem do Francji. To nie takie

łatwe.

Fairley pokręcił głową.

- To nie tak się odbywa, panie Sharpe. Zabiorą nas na Mauritius i tam

sprzedadzą ładunek. Jest wielu chętnych z neutralnych krajów. A potem jak

nic, sprzedadzą statek. Następnie ujrzy pan, jak go nazwą GeorgeWashing-

ton i odpłynie do Bostonu.

Splunął przez reling. Lina sterowa zaskrzypiała, bo Cromwell nakazał ko-

lejną poprawkę.

- A co z nami? - spytał Sharpe.

- W końcu odeślą nas do domu - rzekł Fairley. - Nie wiem, co z panem i

majorem, zważywszy, że jesteście w mundurach. Mogą was uwięzić.

- Wypuszczą nas na słowo, Sharpe - pocieszył młodszego kolegę Dalton -

i będziemy żyli na wolności w Port Louis. Słyszałem, że to przyjemne miej-

sce. A taki przystojny młody mężczyzna jak ty może zabawiać znudzone

damy.

Revenant, bo to nie mógł być inny okręt, znów wystrzelił. Sharpe zobaczył

potężną chmurę białego dymu wysoko nad dziobem, a kilka sekund później

usłyszał odgłos kuli lecącej nad wodą. Fontanna białej piany wytrysnęła o

dobre pół mili, nie dochodząc Calliope.

- Bliżej - mruknął Dalton.

- Powinniśmy odpowiedzieć ogniem - warknął Fairley.

- Jest dla nas za duży - zauważył ze smutkiem Dalton.

Oba żaglowce płynęły zbieżnym kursem. Calliope wciąż była na przedzie,

lecz traciła swoją przewagę przez ciągłe korekty Cromwella.

- Kilka strzałów w olinowanie spowolniłoby ich - sugerował Fairley.

- Wkrótce pokażemy im rufę, a tam nie mamy dział - rzekł Dalton.

- To przenieśmy działa - denerwował się Fairley. - Dobry Boże, przecież

coś można zrobić!

Revenant wystrzelił po raz kolejny i teraz kula nie doniosła jedynie o

ćwierć mili.

- Armata rozgrzewa się - zauważył Dalton. - Jeszcze ze dwie minuty i rąbną

w nas.

Lady Grace przeszła szybko przez pokład i stanęła między Daltonem a

Sharpe’em.

- Majorze - odezwała się bardzo głośno, by jej małżonek wiedział, że roz-

mawia z szacownym Daltonem, nie z Sharpe’em - sądzi pan, że nas po-

chwycą?

- Modlę się, by do tego nie doszło, łaskawa pani - Dalton zdjął wywinięty

kapelusz.

- Nie będziemy walczyli?

- Nie możemy.

Miała ma sobie szeroką spódnicę, która z powodu bliskości Sharpe’a za-

wadzała o jego spodnie. Poczuł, że palcami dotyka jego uda. Ostrożnie opu-

ścił rękę, a ona pochwyciła ją w sposób niezauważalny dla innych.

- Ale Francuzi będą nas dobrze traktowali? - spytała Daltona.

- Jestem o tym przekonany, łaskawa pani - odrzekł major - jest też na po-

kładzie kilku dżentelmenów gotowych panią chronić.

Grace zniżyła głos do najcichszego szeptu i ścisnęła palce Sharpe’a aż do

bólu.

- Dbaj o mnie, Richardzie - szepnęła, odwróciła się i podeszła do męża.

Major Dalton ruszył za nią pragnąc podtrzymać na duchu, a Ebenezer

Fairley obdarzył Sharpe’a szelmowskim uśmieszkiem.

- To tak się rzeczy mają, co?

- Co, proszę? - Sharpe nie spojrzał na kupca.

- Moja rodzina zawsze miała dobry słuch. I wzrok. Pan i ona, no proszę...

- Panie Fairley. . - zaprotestował Sharpe.

- Nie bądź głupi chłopie. Nikomu nic nie pisnę. Ale z ciebie cwana gapa. I z

niej też. Powodzenia, chłopie, i jej również. To chyba nie jest taka zła, jak

myślałem, co?

Nasrożył się, słysząc jak Cromwell żąda kolejnego zwrotu.

- Cromwell! - Fairley zwrócił się ze złością do kapitana. - Przestań bawić

się sterem!

- Będę wdzięczny, jeśli zejdzie pan na dół, Fairley - odparł spokojnie

Cromwell. - To jest moja rufówka.

- Pokaźna część ładunku należy do mnie!

- Jeśli nie zejdzie pan na dół, Fairley, każę bosmanowi odprowadzić pana.

- Bezczelny typ - zżymał się Fairley, ale posłusznie zszedł na główny po-

kład.

Revenant wystrzelił ponownie i tym razem kula wpadła w wodę o kilka

metrów od Calliope, obryzgując rufę wodą. Cromwell zobaczył fontannę try-

skającą ponad relingiem i natychmiast podjął decyzję.

- Opuścić flagę, panie Tufnell.

- Ależ, sir...

- Opuścić flagę! - ryknął gniewnie Cromwell. - Postawić statek pod wiatr -

polecił sternikowi. Bandera spłynęła z drzewca i w tym samym czasie Cal-

liope wykonała zwrot w prawo. Wielkie żagle łomotały o maszty, jakby do-

magały się wiatru.

- Zwijać żagle! - krzyknął Cromwel . - Z życiem!

Koło sterowe obracało się tam i z powrotem, reagując na uderzenia fal o

płetwę sterową. Cromwell spojrzał na pasażerów stojących na rufówce.

- Przepraszam - wydusił tonem, który wcale nie był przepraszający.

- Moje pieniądze - zaprotestował lord William.

- Są bezpieczne! - warknął Cromwell. - Mam wiele do zrobienia, zanim

przybędą Francuzi.

Zszedł na dół.

Revenant potrzebował kilku minut, by dopaść Calliope. Francuski okręt

wojenny podpłynął od prawej burty i spuścił łódź. Wzdłuż relingów tłoczyli

się marynarze oglądający swój bogaty łup. Wszyscy francuscy marynarze

marzyli o rozłożystych statkach pełnych skarbów Indii, lecz Sharpe wątpił,

by jakiś Francuz równie łatwo zdobył taki pryz. Ten statek został oddany

Francuzom. Nie mógł tego udowodnić, lecz był o tym przekonany. Odwrócił

się i spojrzał na Pohlmanna, który widząc jego wzrok niechętnie wzruszył

ramionami.

Drań, pomyślał Sharpe. Teraz miał inne powody do zmartwienia. Musi być

blisko jej lordowskiej mości i musi strzec się Braithwaite’a, a przede wszyst-

kim musi przeżyć. Zostali zdradzeni i Sharpe pragnął zemsty. ROZDZIAŁ PIĄTY

Sharpe poszedł do kajuty Cromwella, gdy Revenant opuszczał pierwszą z

łodzi. Drzwi były otwarte na oścież, lecz Cromwella nie było w środku.

Sharpe spróbował podnieść wieko kufra, niestety był zamknięty. Wrócił na

pokład rufówki, ale kapitana też tam nie było, a tymczasem francuska sza-

lupa już zmierzała w stronę Calliope.

Sharpe pobiegł z powrotem do kajuty kapitana, gdzie zastał stojącego bez-

radnie lorda Williama. Jego lordowska mość nie lubił odzywać się do

Sharpe’a, ale zmusił się do uprzejmego tonu.

- Widziałeś Cromwella?

- Zniknął - lapidarnie odparł Sharpe podchodząc do kufra.

Duża dziurka od klucza sugerowała, że zamek był hinduskiej roboty, co

było pomyślne, bo te dawały się łatwo sforsować. Wiedział jednak, że mógł

to być europejski zamek z założonym dla zmylenia złodzieja hinduskim

szyldzikiem. Wyjął z kieszeni krótki kawałek wygiętego stalowego drutu,

który włożył w zamek.

- Co to jest? - spytał lord William.

- Wytrych - wyjaśnił Sharpe. - Zawsze mam go ze sobą. Zanim stałem się

praworządny, różnie zarabiałem na życie.

- Nie ma się czym chwalić, Sharpe - parsknął lord William.

Umilkł, czekając na ripostę, lecz słychać było jedynie tarcie wytrycha o

zapadki zamka.

- Może powinniśmy poczekać na Cromwella? - zasugerował lord William.

- Mam tu moje kosztowności - odrzekł Sharpe usiłując wyczuć zapadki. -

A te cholerne Żaby zaraz tu będą. Rusz się, uparty draniu!

Ostatnie danie skierowane było nie do lorda, a do pierwszej zapadki.

- W środku znajdziesz torbę z pieniędzmi, Sharpe - powiedział lord Wil-

liam. - Była zbyt duża, by ją ukryć, więc pozwoliłem Cromwellowi. .

Głos powoli mu zamierał, gdy zorientował się, że zbyt wiele wyjaśnia. Za-

wahał się, gdy odskoczyła pierwsza zapadka i obserwował, jak Sharpe przy-

trzymując ją scyzorykiem, zmaga się z drugą.

- Mówisz, że zawierzyłeś kosztowności Cromwellowi? - spytał zdumiony,

najwyraźniej nie podejrzewając, że Sharpe mógłby posiadać cokolwiek war-

tościowego, co wymagało ochrony.

- Owszem - odparł Sharpe - mnie też nabrał.

Druga zapadka ustąpiła i Sharpe dźwignął ciężkie wieko.

Odrzucił go odór brudnych rzeczy. Skrzywił się i wyrzucił z wewnątrz wil-

gotny płaszcz, stosy brudnej bielizny i koszul. Wyglądało na to, że Cromwell

nie prał niczego na pokładzie Calliope i magazynował brud w skrzyni, by

oddać je do pralni na brzegu. Sharpe wyrzucał ze skrzyni coraz więcej

ubrań, aż dokopał się do dna. Nie było żadnych klejnotów, diamentów, ru-

binów ani szmaragdów. Również torby z pieniędzmi.

- Łajdak - rzekł gorzko.

Bezceremonialnie odepchnął lorda Williama i poszukał Cromwella na po-

kładzie.

Za późno. Kapitan był już przy furcie wejściowej głównego pokładu, gdzie

witał wysokiego francuskiego oficera marynarki wojennej ubranego w nie-

bieski surdut, czerwony pas, niebieskie spodenki i białe pończochy. Francuz

zdjął przesiąknięty solą zadarty kapelusz, kłaniając się kurtuazyjnie Crom-

wellowi.

- Poddaje pan statek? - spytał dobrą angielszczyzną.

- Nie mam, cholera, wyboru - odparł Cromwell zerkając na Revenant, gdzie

cztery otwarte furty działowe skutecznie zniechęcały wszystkich na Cal-

liope przed próbą daremnego oporu. - Kim pan jesteś?

- Jestem capitaine Montmorin - skłonił się Francuz. - Capitaine Louis

Montmorin, wyrazy współczucia, monsieur. A pan?

- Cromwell - burknął kapitan.

Montmorin, francuski kapitan, o którym Joel Chase wyrażał się z takim

uznaniem, polecił tymczasem marynarzom, którzy weszli z nim na Calliope,

by zajęli śródokręcie. Gdy się już z tym uporał, spojrzał znów na Cromwella.

- Czy da mi pan słowo, kapitanie, że ani pan, ani pańscy oficerowie nie

będą próbowali stawiać najmniejszego oporu?

Poczekał, aż Cromwell niechętnie skinie głową i uśmiechnął się.

- Zatem pańska załoga uda się do kubryku, pan i pańscy oficerowie od-

poczniecie w swoich kwaterach, a wszyscy pasażerowie wrócą do kabin.

Zostawił Cromwella przy furcie wejściowej i wspiął się na rufówkę.

- Przepraszam za niedogodności, damy i dżentelmeni - rzekł kurtuazyjnie

- ale musicie przejść do swych kabin.

- Wy panowie - spojrzał na Sharpe’a i Daltona, jedynych umundurowa-

nych mężczyzn - jesteście brytyjskimi oficerami?

- Jestem major Dalton. - Szkot wystąpił do przodu i wskazał na stojącego

obok koła sterowego Sharpe’a. - A to mój kolega, pan Sharpe.

Dalton zaczął wyciągać swój miecz, by się poddać, lecz Montmorin na-

chmurzył się i pokręcił głową na znak, że nie życzy sobie takich gestów.

- Daje mi pan słowo, że będzie posłuszny moim rozkazom, majorze?

- Tak jest - odparł.

- Zatem może pan zatrzymać swój miecz - uśmiechnął się Montmorin.

Lecz ta kurtuazja opierała się na sile, bo trzech francuskich marynarzy w

niebieskich bluzach weszło na pokład sterówki i wymierzyło karabiny w

Daltona.

Major cofnął się i gestem przywołał Sharpe’a.

- Trzymaj się mnie - rzekł cicho.

Montmorin zauważył obecność lady Grace i pozdrowił ją zamiatając ka-

peluszem w głębokim ukłonie.

- Łaskawa pani, proszę wybaczyć mi te niedogodności.

Lady Grace zdawała się nie dostrzegać istnienia Francuza, lecz lord Wil-

liam odezwał się do niego w doskonałej francuszczyźnie, a to, co powiedział

widocznie rozbawiło, Montmorina, bo francuski kapitan powtórnie skłonił

się lady Grace.

- Nikt - oznajmił głośno Montmorin - nie będzie napastowany, dopóki bę-

dziecie współpracować z załogą pryzową. A teraz, damy i dżentelmeni, pro-

szę do kabin, jeśli łaska.

- Kapitanie! - krzyknął Sharp. Montmorin odwrócił się i czekał na ciąg dal-

szy.

- Chcę Cromwella - rzekł Sharpe i ruszył w stronę schodów rufówki.

Cromwell wyglądał na przestraszonego, lecz francuski marynarz zastąpił

Sharpe’owi drogę.

- Do kabiny, monsieur - nalegał Montmorin.

- Cromwell! - zawołał Sharpe próbując się przecisnąć, gdy ujrzał przed

sobą drugi bagnet i musiał zawrócić.

Pohlmann i Mathilde, jedyni spośród pasażerów rufówki, których nie było

na pokładzie, gdy weszli Francuzi, pojawili się teraz między zdobywcami

wraz ze szwajcarskim służącym, który nie nosił szarej liberii, za to miał

szpadę jak dżentelmen. Przywitał się z Montmorinem w pięknej francusz-

czyźnie, a kapitan Revenant złożył tak zwanemu słudze głęboki ukłon.

Sharpe nie zdążył nic więcej zobaczyć, bo francuscy marynarze wygonili pa-

sażerów z pokładu i Sharpe niechętnie podążył za Daltonem do kabiny ma-

jora, która była dwukrotnie większa od klitki Sharpe’a i miała ścianki drew-

niane, zamiast brezentowych. Na umeblowanie składało się łóżko, biurko,

kufer i krzesło. Dalton gestem zaprosił Sharpe’a by usiadł na łóżku, miecz i

pas powiesił na wewnętrznej stronie drzwi i odkorkował butelkę.

- Francuska brandy - powiedział smutno - by pocieszyć nas po zwycię-

stwie Francuzów.

Napełnił dwie szklaneczki.

- Pomyślałem sobie, Sharpe, że będzie ci tu wygodniej niż tam na dole.

- To miło z pańskiej strony, sir.

- Prawdę mówiąc - rzekł podstarzały major - cieszę się z towarzystwa.

Boję się, że następne godziny będą trudne do zniesienia.

- Też się tego obawiam, sir.

- Jednak nie mogą nas więzić wiecznie - podał gościowi szklaneczkę i wyj-

rzał przez bulaj.

Przybyło więcej łodzi i ludzi.

- Odrażające typki. Nie wiem jak ty, Sharpe, ale ja uważam, że Cromwell

nie bardzo starał się uciec. Nie jestem żeglarzem, lecz Tufnell powiedział mi,

że mogliśmy jeszcze rozpiąć inne żagle. Górny topżagiel czy jakoś tam. I ża-

gle boczne, dobrze mówię?

- Wątpię, czy Peculiar w ogóle próbował uciec, sir - odparł ponuro Sharpe.

Był przekonany, że to miejsce zostało wybrane na spotkanie i że Cromwell

celowo zgubił konwój i umyślnie sterował tu, gdzie miał na niego czekać

Revenant. Angielski kapitan odegrał próbę nieudolnej ucieczki i słabego

oporu, gdy Montmorin wszedł na pokład, lecz Sharpe podejrzewał, że Cal-

liope została sprzedana na długo przedtem, nim Revenant pojawił się na ho-

ryzoncie.

- Ale obaj nie jesteśmy żeglarzami - podsumował Dalton i nachmurzył się,

gdy nad nimi zadudniły buty, najwyraźniej wewnątrz pomieszczenia

Pohlmanna w nadbudówce. Coś ciężkiego upadło na podłogę, potem rozle-

gło się szuranie.

- Niech mnie - rzekł Dalton. - Teraz nas ograbiają.

Westchnął.

- Bóg raczy wiedzieć, jak długo potrwa, zanim zwolnią nas na słowo, ale

mam nadzieję wrócić do domu przed jesienią.

- Wtedy w Edynburgu będzie zimno, sir - zauważył Sharpe.

Dalton uśmiechnął się.

- Już zapomniałem, co to znaczy chłód. Gdzie jest miejsce zwane przez cie-

bie domem, Sharpe?

Sharpe wzruszył ramionami.

- Mieszkałem tylko w Londynie i Yorkshire, sir, ale nie mam domu. Moim

prawdziwym domem jest armia.

- To niezły dom, Sharpe. Mogłeś trafić znacznie gorzej.

Brandy zakręciła Sharpe’owi w głowie i podziękował zadrugą szkla-

neczkę. Statek, nienaturalnie cichy kołysał się na długiej fali. Sharpe zerknął

przez bulaj i przekonał się, że francuscy marynarze zabierali zapasowe czę-

ści z głównego pokładu Calliope. Teraz spławiali długie drewniane bale, ho-

lując je za łodziami, podczas gdy inni ładowali żywość, baryłki z wodą i wi-

nem. Francuski okręt wojenny był o połowę dłuższy od Calliope, pokłady

też wznosiły się wyżej. Furty działowe, choć zamknięte, wyglądały zło-

wieszczo, gdy Revenant wznosił się i opadał na fali. Mosiężne poszycie przy

linii wodnej lśniło. Znak, że dno było niedawno oskrobane. W wąskim przej-

ściu zadudniły kroki i ktoś zapukał do drzwi.

- Wejść - zawołał major Dalton, sądząc, że to ktoś z pasażerów. Lecz był to

capitaine Louis Montmorin, który zanurkował pod niskimi drzwiami, a za

nim wszedł jeszcze wyższy mężczyzna ubrany w taki sam czerwono niebie-

sko biały mundur. Dwaj rośli Francuzi sprawili, że kabina wydała się jeszcze

mniejsza.

- Jest pan najstarszym angielskim oficerem na pokładzie? - spytał Mont-

morin.

- Szkockim - odparował Dalton.

- Pardonnez- moi - Montmorin był wyraźnie ubawiony. - Pozwolę sobie

przedstawić porucznika Bursay.

Kapitan skinął w stronę wielkiego mężczyzny, który stał w progu.

- Porucznik Bursay będzie kapitanem załogi pryzowej, która zaprowadzi

ten statek na Mauritius.

Porucznik był pospolicie wyglądającym typem o bezmyślnej twarzy

oszpeconej ospą i orężem. Prawy policzek miał niebieskawy od prochu, gę-

ste, tłuste włosy zwisały nad kołnierzem, a mundur poplamiony czymś

przypominającym zakrzepłą krew. Wielkie ręce o pociemniałych dłoniach

wskazywały na to, że dużo pracował przy olinowaniu. Za pasem miał kor-

delas, czyli krótką marynarską szablę o szerokiej klindze i pistolet z długą

lufą. Montmorin powiedział coś porucznikowi po francusku i znów zwrócił

się do Daltona.

- Mówiłem mu, majorze, że ma się z panem konsultować we wszystkich

sprawach dotyczących pasażerów.

- Merci, capitaine - odparł Dalton i spojrzał na rosłego Bursaya. - Parlez-

vous anglais?

Bursay popatrzył tępo na Daltona.

- Non- burknął wreszcie.

- Ale pan zna francuski? - spytał Daltona Montmorin.

- Zadowalająco - odparł Dalton.

- Doskonale. Ręczę, monsieur, że żadnego z pasażerów nie spotka naj-

mniejsza krzywda, dopóki będą posłuszni rozkazom porucznika Bursay.

Rozkazy są bardzo proste. Macie zostać pod pokładem. Możecie poruszać

się po całym statku z wyjątkiem pokładu. Luków będą strzegli uzbrojeni lu-

dzie i mają rozkaz zastrzelić każdego, kto się nie podporządkuje tym pro-

stym regułom - uśmiechnął się. - Od Mauritiusa dzielą nas trzy, może cztery

dni drogi. Jeżeli wiatr się nie poprawi, obawiam się, że nieco dłużej. A teraz,

monsieur, proszę przyjąć wyrazy żalu, z powodu tych utrudnień. C’ est lagu-

erre.

Montmorin i Bursay wyszli. Dalton pokręcił głową.

- To przykra sprawa, Sharpe, bardzo przykra.

Nad głową, w kabinie Pohlmanna, wszystko ucichło, Sharpe spojrzał w

górę.

- Pozwoli pan, że pójdę na zwiady?

- Na zwiady? Chyba nie na pokład? Dobry Boże, Sharpe, myśli pan, że na-

prawdę będą o nas strzelać? To byłoby barbarzyństwo, prawda?

Sharpe nic nie odpowiedział, tylko ruszył przejściem. Dalton za nim. Wą-

skimi schodami wspięli się do kabiny rufowej. Drzwi do kapitańskiej stały

otworem. Wewnątrz Sharpe zastał niepocieszonego porucznika Tufnella

wpatrującego się w prawie puste pomieszczenie. Zabrano krzesła, zasłony i

kandelabr. Ocalał jedynie stół, który był przytwierdzony do podłogi i za-

pewne zbyt ciężki, by go usunąć w pośpiechu.

- Meble należały do kapitana - rzekł Tufnell - a oni je ukradli.

- Co jeszcze ukradli?- spytał Dalton.

- Nic mojego - odparł porucznik. - zabrali olinowanie i części zamienne

oraz oczywiście trochę żywności, ale zostawili ładunek. Sprzedadzą go na

Mauritiusie, zobaczycie.

Sharpe wrócił do przejścia i poszedł do drzwi kabiny Pohlmanna, które,

choć zatrzaśnięte, nie były zamknięte na klucz. Gdy je otworzył, wszystkie

jego podejrzenia potwierdziły się. Kabina była pusta. Zniknęły dwie obite

jedwabiem kanapy, podobnie jak harfa Mathilde i niski stolik. Jedynie kre-

dens i łoże, oba niewiarygodnie ciężkie, pozostawały przytwierdzone do

pokładu. Sharpe podszedł do kredensu, otworzył go i stwierdził, że został

wyczyszczony ze wszystkiego, z wyjątkiem pustych butelek. Łóżko straciło

prześcieradła, koce i poduszki, został jedynie materac.

- A niech go - rzekł Sharpe.

- Kogo? - Dalton wszedł w ślad za nim do kabiny.

- Barona von Dornberga, sir - Sharpe postanowił nie ujawniać tożsamości

Pohlmanna, bo Dalton bez wątpienia domagałby się wyjaśnień, czemu

wcześniej nie zdemaskował oszusta, a Sharpe wątpił, czy udzieliłby mu za-

dowalającej odpowiedzi.

Nie wiedział również, czy ocaliłby w ten sposób statek, ponieważ Crom-

well był tak samo winny jak Pohlmann. Sharpe zaprowadził majora i Tuf-

nella na dół do kajuty Cromwella, równie pustej jak u Pohlmanna. Brudne

ubrania zniknęły, z półek zabrano książki, a chronometru i barometru nie

było w kredensiku. Przepadł również wielki kufer.

- Niech piekło pochłonie cholernego Cromwella - rzekł Sharpe - Do diabła

z nim.

Nie pofatygował się nawet, by obejrzeć kabinę rzekomego służącego

Pohlmanna, bo wiedział, że też została ogołocona.

- Sprzedali statek, sir - wyjaśnił Daltonowi.

- Co takiego? - major był wstrząśnięty.

- Sprzedali statek. Baron i Cromwell. Niech ich diabli! - kopnął nogę od

stołu. - Nie mogę tego udowodnić, sir, ale nieprzypadkowo zgubiliśmy kon-

wój i spotkaliśmy Revenant.

Przeciągnął dłonią po twarzy.

- Cromwell wierzy, że wojna jest przegrana. Myśli, że będziemy żyli pod

protektoratem Francji, jeśli nie pod rządami Francuzów, więc sprzedał się

zwycięzcom.

- Nie! - zaprotestował porucznik Tufnell.

- Nie mogę w to uwierzyć, Sharpe - rzekł major, choć z wyrazu twarzy wi-

dać było, że tak. - Baron, owszem! To cudzoziemiec. Ale Cromwell?

- Nie wątpię, że to był pomysł barona, sir. Pewnie rozmawiał o tym ze

wszystkimi kapitanami z konwoju, gdy czekał w Bombaju, aż trafił na Crom-

wella. Teraz ukradli klejnoty pasażerów, sprzedali statek i uciekli. Dlaczego

baron przeszedł na Revenant? Czemu nie został ze wszystkimi pasażerami?

Już miał powiedzieć Pohlmann, ale w porę się opamiętał. Dalton usiadł na

pustym stole.

- Cromwell wziął ode mnie zegarek na przechowanie - zmartwił się. - Do-

syć kosztowny, należał do mojego ojca. Nie trzymał czasu, ale był dla mnie

cenny.

- Przykro mi, sir.

- Nic nie poradzimy - rzeki ponuro Dalton. - Zostaliśmy oskubani, Sharpe,

oskubani!

- Na pewno nie przez Cromwella! - zaprotestował Tufnell. - Był taki

dumny, że jest Anglikiem!

- Tyle, że pieniądze kochał bardziej niż swój kraj - stwierdził gorzko

Sharpe.

- Sam pan mówił, że mógł bardziej postarać się uciec Revenant - przypo-

mniał Tufnellowi Dalton.

- Owszem, sir, mógł był - przyznał Tufnell przygnębiony zdradą Crom-

wella.

Poszli do kabiny Ebenezera Fairleya. Kupiec jęknął, gdy usłyszał opowieść

Sharpe’a, lecz nie wydawał się tym zdziwiony.

- Widziałem ludzi gotowych sprzedać dla paru groszy własną rodzinę. A

Peculiar zawsze był chciwy. Wejdźcie, śmiało. Mam brandy, wino, rum i

arak, które trzeba wypić, zanim znajdą je francuscy rabusie.

- Mam nadzieję, że Cromwell nie schował pańskich kosztowności - spytał

z niepokojem Dalton.

- Czy wyglądam na półgłówka? - obruszył się Fairley. - Próbował! Nawet

powiedział, że wymagają tego przepisy Kompanii, ale odparłem, że nie je-

stem takim głupcem!

- Słusznie - Dalton myślał o zegarku ojca. Sharpe milczał.

Żona Fairleya, korpulentna kobieta wyraziła nadzieję, że Francuzi poda-

dzą kolację.

- Nie będzie nic wymyślnego, mamuśka - uprzedził ją Fairley - nie to, co

dostawaliśmy w kabinie. Raczej tylko owsianka, nie uważasz, Sharpe?

- Tak sądzę, sir.

- Bóg wie, jak ich lordowskie mości to zniosą! - rzekł Fairley, pokazując

głową w kierunku kabiny lorda Williama i zerknął filuternie na Sharpe’a. -

Jej lordowska mość chyba nieszczególnie.

- Wątpię, by jej smakowała owsianka - skomentował szczerze Dalton.

Prawie zapadał zmierzch, kiedy Francuzi opróżnili Calliope ze wszyst-

kiego, czego chcieli. Zabrali proch, olinowanie, jedzenie, wodę i wszystkie

szalupy, lecz ładunek i sam statek zostawili nietknięte, by sprzedać to na

Mauritiusie. Ostatnia łódź popłynęła na okręt wojenny. Francuzi odsejzin-

gowali topsle i śpiewając wciągnęli foki, by złapać wiatr i obrócić okręt na

zachód, a wtedy rozpostarli pozostałe żagle. Ludzi z pokładu sterówki ma-

chali, aż żółto czarny okręt odpłynął.

- Udali się w stronę Przylądka Dobrej Nadziei - orzekł ponuro Tufnell. - Na

pewno szukają chińskich kupców.

Calliope z trójkolorową francuską flagą wciągniętą na miejsce proporca

Kompanii odpłynęła również. Najpierw powoli, bo małej załodze pryzowej

rozwinięcie wszystkich żagli zajęło ponad półgodziny, ale po zmierzchu

wielki statek żeglował gładko na wschód, gnany lekkim wiatrem.

Dwóm marynarzom z Calliope pozwolono przynieść kolację pasażerom.

Fairley zaprosił majora, Tufnella i Sharpe’a na posiłek do swej kabiny. Do-

stali garnek gotowanej owsianki gęsto kraszony tłustą, soloną wołowiną i

suszoną rybą. Fairley oznajmił, że to najlepsze danie, jakie trafiło mu się na

pokładzie. Zobaczył skrzywioną minę żony.

- Po ślubie jadaliśmy gorzej, mamuśku.

- Kiedy się pobraliśmy, sama ci gotowałam! - odparła wyniośle.

- Myślisz, że zapomniałem? - spytał Fairley, zajadając następną łyżkę

owsianki.

Kiedy jedli kolację, w kabinie robiło się coraz ciemniej, ale nikogo ze zdo-

bywców nie obchodziło, czy pasażerowie korzystają z latarń, więc Fairley

zapalił każdą, jaką znalazł i ustawił je na oknie rufowym.

- Ponoć na oceanie są brytyjskie okręty - oznajmił - więc pozwólmy im nas

znaleźć.

- Daj mi jakieś latarnie - rzekł Sharpe - wywieszę je w oknie barona.

- Dobrze, chłopie - zgodził się Fairley.

- Równie dobrze możesz tam spać, Sharpe - powiedział major. - Dam ci

koc.

- My damy mu koc i pościel, chłopie - uparł się Fairley.

Jego żona z podróżnego kufra wyjęła naręcze pościeli,a Fairley przyniósł

dwie latarnie.

- Potrzebujesz krzesiwa?

- Mam własne - odrzekł Sharpe.

- Przynajmniej będziesz miał porządną kabinę na dzień czy dwa - powie-

dział Fairley. - Bóg wie, jak będziemy mieszkali na Mauritiusie. Pluskwy i

francuskie wszy. Nocowałem raz w Calais i nigdy nie widziałem tak brud-

nego pokoju. Pamiętasz, mamuśka? Potem przez tydzień cierpiałaś na ob-

strukcję.

- Henry! - obruszyła się pani Fairley.

Sharpe wszedł po schodach i objął w posiadanie wielką, pustą kabinę

Pohlmanna. Zapalił dwa lampiony i umieścił na parapecie, potem posłał

łóżko. Otworzył jedno okno, przywiązał latającą okiennicę i patrzył na cień

statku. Młody księżyc oświetlał morze i srebrzył małe chmurki, ale nie wi-

dać było innego okrętu. Nad głową Francuzi śmiali się na pokładzie ste-

rówki. Sharpe zdjął szablę i surdut, lecz był zbyt spięty by zasnąć, więc tylko

leżał na łóżku, wpatrywał się w pomalowany na biało suit i myślał o Grace

za ścianą. Miał nadzieję, że nie śpi z mężem i zastanawiał się, jak dać jej znać,

że przeniósł się do luksusowego pomieszczenia.

Potem doszły go podniesione głosy zza ściany, więc wstał i przycupnął

przy cienkim, drewnianym przepierzeniu. Znajdowały się tam co najmniej,

trzy osoby. Wszyscy mówili po francusku. Sharpe poznał podniesiony głos

lorda Williama, lecz nie wiedział, co go rozzłościło. Pewnie jego lordowska

mość uskarżał się na jedzenie. Ta myśl rozbawiła Sharpe’a. Wrócił do łóżka,

a wtedy lord Wil iam krzyknął. To był dziwny dźwięk, jak szczeknięcie.

Sharpe zerwał się na nogi, usiłując utrzymać równowagę przy powolnym

kołysaniu. Cisza. Sharpe znów przykucnął przy ściance i słyszał, jak ktoś po-

wtarza w kółko ten sam wyraz po francusku. Brzmiało to jak „biii-żuuu”.

Lord William odpowiedział coś stłumionym głosem. Potem jęknął, jakby

ktoś uderzył go w brzuch i stracił na chwilę oddech.

Sharpe słyszał, jak wewnętrzne drzwi między pomieszczeniami otwierają

się i zamykają. Potem szczęk zasuwki trafiającej w oczko zamka. Głos Fran-

cuza rozległ się tym razem z kabiny dzielącej okno z nową kwaterą Sharpe’a.

Lady Grace zaprotestowała po francusku, potem krzyknęła.

Sharpe wstał. Oczekiwał interwencji lorda Williama, ale zrobiło się cicho.

Kolejny krzyk Grace. Tym razem gwałtownie zduszony. Sharpe rzucił się na

przepierzenie. Mógł wybiec na korytarz i wejść drzwiami, ale wyłamanie

ścianki było najszybszym sposobem dotarcia do Grace, więc uderzał w prze-

pierzenie z całej siły barkiem. Cienkie drewno pękł, a Sharpe utorował sobie

drogę niczym na polu walki.

Porucznik Bursay przyciskał do łóżka lady Grace. Wielki Francuz rozer-

wał jej suknię przy szyi i starał się ją z niej zedrzeć, drugą rękę zasłaniając

usta Grace. Odwrócił się w stronę Sharpe’a, lecz o wiele za wolno, bo cho-

rąży już siedział mu na szerokich barach, trzymając za tłustą fryzurę po-

rucznika. Odchylił głowę Francuza i rąbnął go nasadą dłoni w szyję. Uderzył

ze dwa razy, potem Bursay zrzucił Sharpe’a i odwinął się wielką pięścią.

Ktoś dobijał się do drzwi, ale porucznik je zamknął.

Bursay, który zdjął surdut i pas z kordelasem, sięgnął do rękojeści, wycią-

gnął broń i machnął ostrzem w stronę Sharpe’a. Lady Grace skuliła się w

głowach łóżka, usiłując podciągnąć podartą suknię pod szyję. Z łóżka posy-

pały się perły. Bursay najwyraźniej przyszedł ograbić lorda Williama, lecz

uznał, że Grace jest bardziej ponętna.

Sharpe rzucił się z powrotem przez szczątki przepierzenia. Jego szabla le-

żała na łóżku i wyciągnął ją z pochwy w chwili, gdy Francuz przeciskał się

w ślad za nim. Bursay odparował cięcie, w kabinie rozległ się szczęk stali i

rzucił się na Sharpe’a. Ten spróbował wsadzić mu ostrze w brzuch, ale po-

rucznik uchylił się i uderzył Sharpe’a rękojeścią w głowę. Cios zachwiał cho-

rążym, przyćmił mu wzrok, w oczach zabłysły gwiazdki i runął na wznak.

Przetoczył się rozpaczliwe w prawo, a ostrze kordelasa uderzyło w pokład,

potem zamachnął się dziko szablą, zadając niezbyt groźny cios, ale zmusił

w ten sposób Bursay’a do cofnięcia się. Sharpe podniósł się, lecz w głowie

wciąż mu huczało. Usłyszał, jak puszcza zamek w wewnętrznych drzwiach

lorda Williama. Bursay uśmiechnął się. Był tak wysoki, że musiał zatrzymać

się przed pokładnikiem, lecz był pewny swego, bo ranił Sharpe’a, który

chwiał się lekko. Rękojeść kordelasa rozcięła skórę i krew spływała z czoła

na policzek. Sharpe pokręcił głową, by odzyskać jasność widzenia, bo prze-

konał się, że ten brutal jest równie szybki i zaciekły, co on sam. Porucznik

dał nura pod pokładnikiem i Sharpe ledwo zdołał odparować pchnięcie.

Bursay warknął i zaatakował, wywijając kordelasem jak sierpem. Sharpe

cofnął się aż po przednią grodź kabiny i Francuz był już pewien wygranej.

Jednak Sharpe odbił się od ściany i trzymając szablę jak włócznię wykonał

głęboki wypad, zagłębiając końcówkę zakrzywionego pióra w gardle Bur-

say’a. Sharpe zwinął się w lewo, by uniknąć groźnej riposty kordelasa. W

pierwszej chwili wyglądało na to, że kontratak nie dał żadnych efektów, bo

nie poczuł żadnego oporu na ostrzu, ale Bursay zachwiał się, krew pojawiła

się na surducie. Opuścił prawą rękę, kordelas uderzył o pokład. Francuz

spoglądał na Sharpe’a ze zdumieniem. Lewą rękę przycisnął do szyi, skąd

rytmicznie wyciekała ciemna krew, potem pochylił się i opadł na kolana wy-

dając dziwny bulgot. Przez potrzaskane panele przepierzenia francuski ma-

rynarz przyglądał się, jak rosły porucznik z niedowierzaniem wpatruje się

w Sharpe’a. Potem niczym ścięte drzewo, Bursay runął ciężko na twarz.

Krew rozlała się po pokładzie i zniknęła w szczelinach.

Marynarz uniósł karabin, lecz rozległa się ostra komenda i Francuz opu-

ścił broń. Major Dalton odepchnął go na bok i ujrzał wciąż drgające ciało

Bursaya.

- Ty to zrobiłeś? - spytał przyklękając.

Uniósł głowę porucznika i szybko położył ją z powrotem, bo buchnęło

więcej krwi.

- A co niby miałem z nim zrobić? - zapytał wojowniczo Sharpe.

Wytarł pióro szabli o rąbek surduta, odsunął marynarza i przez pogru-

chotane przepierzenie zobaczył, że lady Grace wciąż drży skulona na łóżku,

trzymając się za gardło.

- Już dobrze, łaskawa pani - powiedział. - To koniec.

Popatrzyła na niego. Dalton zwrócił się po francusku do marynarza, naj-

widoczniej rozkazując mu złożyć meldunek w sterówce. Zza przepierzenia

wyjrzał lord William, dostrzegł zwłoki i popatrzył na zakrwawioną twarz

Sharpe’a.

- Co... - zaczął, nim odjęło mu mowę.

Policzek miał otarty w miejscu, w które uderzył go Bursay. Francuz już się

nie ruszał. Lady Grace łkała, usiłowała złapać więcej tchu i szlochała.

Sharpe cisnął szablę na łóżko Pohlmanna i przeszedł obok lorda.

- Już dobrze, łaskawa pani - rzekł. - On nie żyje.

- Nie żyje?

- Jest martwy.

Jedwabny, wyszywany szlafrok, zapewne Lorda Williama, zwisał w no-

gach łóżka. Sharpe cisnął go lady Grace. Owinęła nim ramiona i znów za-

częła drżeć.

- Przepraszam - łkała - przepraszam.

- Nie ma za co przepraszać, łaskawa pani - odparł Sharpe.

- Opuść tę kabinę, Sharpe - rzekł chłodno lord William. Drżał lekko, kro-

pelki krwi spływały mu po szczęce. Lady Grace odwróciła się w stronę męża.

- Nic nie zrobiłeś! - syknęła. - Nic a nic!

- Jesteś histeryczką, Grace, histeryczką. Ten człowiek mnie uderzył! - po-

skarżył się wszystkim. - Próbowałem go powstrzymać i mnie uderzył!

- Nic nie zrobiłeś! - powtórzyła lady Grace.

Lord William wezwał pokojówkę lady Grace, która tak jak on przebywała

pod strażą w kabinie dziennej.

- Uspokój ją, na litość Boską - polecił dziewczynie, potem skinieniem

głowy dał znać Sharpe’owi, by wyszedł z sypialni.

Sharpe wycofał się przez szczątki przepierzenia i stwierdził, że większość

pasażerów z wielkiej kabiny weszła na górę i wpatrywała się w zwłoki Bur-

saya. Ebenezer Fairley z podziwem pokiwał głową.

- Jak się za coś bierzesz, chłopie - rzekł kupiec - robisz to, jak należy. Nie

zostało w nim ani kropli krwi! Większość ściekła nam do łóżka.

- Przepraszam - rzekł Sharpe.

- To nie pierwsza krew, jaką w życiu widziałem, chłopie. Mówili mi, że na

morzu zdarzają się gorsze rzeczy.

- Wszyscy macie stąd wyjść!

Do kabiny Pohlmanna wszedł lord William.

- Wynoście się! - warknął ze złością.

- To nie jest pański pokój - postawił się Fairley - a gdyby lord był choć w

połowie mężczyzną, nie byłoby tu ani Sharpe’a, ani tych zwłok.

Lord William zerknął na Fairleya, a w tym momencie lady Grace z potar-

ganymi włosami przeszła przez szczątki przepierzenia. Mąż próbował ją po-

wstrzymać, lecz odepchnęła go, spojrzała na trupa, potem na Sharpe’a.

- Dziękuję, panie Sharpe - powiedziała.

- Cieszę się, że mogłem się przydać, wasza lordowska mość - odparł

Sharpe, potem odwrócił się i zebrał w sobie, bo major Dalton przyprowadził

do zatłoczonej kajuty jakiegoś Francuza.

- To jest nowy kapitan - powiedział Dalton.- Ma stopień officier marinier,

co jest chyba odpowiednikiem bosmanmata.

Był to starszy, łysawy mężczyzna o twarzy wysmaganej wiatrem i spalo-

nej słońcem przez lata służby na morzu. Nie miał munduru, bo nie był ofi-

cerem, lecz doświadczonym żeglarzem, którego mało obeszła śmierć Bur-

saya. Było oczywiste, że marynarze wyjaśnili mu okoliczności zajścia, więc

nie zadawał żadnych pytań, tylko złożył niezgrabny ukłon lady Grace i wy-

mamrotał przeprosiny.

Lady Grace przyjęła przeprosiny i drżącym głosem odparła.

- Merci, monsieur.

Officier marinier powiedział coś Daltonowi, który przetłumaczył to dla

Sharpe’a.

- Jest mu przykro z powodu zachowania Bursay’a, Sharpe. Mówi, że ten

człowiek to zwierzę. Był podoficerem, ale przed miesiącem Montmorin go

awansował. Powiedział mu, że honor nakazuje, by zachowywał się jak dżen-

telmen, lecz Bursay nie miał honoru.

- Jestem rozgrzeszony? - spytał ubawiony Sharpe.

- Broniłeś damy - Dalton zjeżył się, słysząc wesołość w głosie Sharpe’a. -

Nikt rozsądny nie może cię winić.

Francuz zarządził przyniesienie brezentu dla załatania połamanego prze-

pierzenia i zawinięcia ciała porucznika. Nakazał również usunięcie latarni z

okna.

Sharpe postawił je na pustym kredensie.

- Będą spał tutaj - oznajmił - na wypadek gdyba inny cholerny Francuz

poczuł się samotny.

Lord William otworzył usta by zaprotestować, jednak się rozmyślił. Za-

brano ciało, a na przepierzenie przybito kawałek płótna żaglowego. Potem

Sharpe zasnął w łóżku Pohlmanna, a statek płynął, unosząc go do niewoli.

c

Dwa następne dni były nudne. Wiatr osłabł i statek bardziej kołysał się na

długiej fali, niż płynął. Posuwali się tak wolno, że Tufnell przewidywał, iż

dotarcie do Mauritiusa zajmie im sześć dni, co zwiększało szansę, by jakiś

brytyjski okręt wojenny zauważył wielki statek Kompanii. Żadnemu z pasa-

żerów nie wolno było wyjść na pokład, a upał w kajutach był nieznośny.

Sharpe spędzał czas najlepiej, jak umiał. Major Dalton pożyczył mu książkę

Tristram Shandy, ale Sharpe nie był w stanie za nią się zabrać. Wolał już

leżeć i gapić się w sufit. Adwokat próbował nauczyć go tryk traka, ale

Sharpe’a nie pociągał hazard, więc Fazackerly poszedł szukać innego chęt-

nego. Porucznik Tufnell pokazał mu, jak wiąże się niektóre węzły, co zajęło

kilka godzin między posiłkami, na które składała się owsianka z suszoną fa-

solą. Pani Fairley haftowała szal, jej mąż burczał i chodził tam i z powrotem.

Major Dalton usiłował dokonać starannego bilansu bitwy pod Assaye, co

wymagało stałego wsparcia Sharpe’a. Statek wolno posuwał się naprzód, a

Sharpe nie widywał lady Grace za dnia.

Przyszła do jego kabiny następnej nocy. Zjawiła się, gdy spał i obudziła go,

kładąc mu dłoń na ustach, by nie krzyknął.

- Służąca zasnęła - wyszeptała. A w ciszy, która panowała, Sharpe słyszał

jak odurzony narkotykiem lord William pochrapuje po drugiej stronie bre-

zentowej ścianki.

Położyła się obok Sharpe’a, zarzucając na niego jedną nogę i przez dłuższą

chwilę nic nie mówiła.

- Kiedy przyszedł - szepnęła wreszcie - powiedział, że chce moich klejno-

tów. To wszystko. Tylko klejnotów. Potem powiedział, że poderżnie Willia-

mowi gardło, jeśli nie zrobię tego, co zechce.

- Już dobrze - próbował uspokoić ją Sharpe.

Gwałtownie pokręciła głową.

- Potem dodał, że nienawidzi wszystkich aristos. Tak właśnie powiedział,

aristos, i że wszyscy powinniśmy zostać zgilotynowani. I jeszcze, że zamie-

rza zabić nas oboje, a potem zeznać, że William go zaatakował, a ja umarłam

na febrę.

- Ale to on teraz karmi ryby - odparł Sharpe.

Poprzedniego rana usłyszał plusk i wiedział, że to Bursaypodążył do

wieczności.

- Ty też nienawidzisz aristos?- spytała po chwili Grace.

- Spotkałem tylko ciebie, twojego męża i sir Arthura. On też jest arysto-

kratą?

Skinęła głową.

- Jego ojcem jest hrabia Mornington.

- Więc lubię dwóch na trzech. To chyba nie najgorzej, co?

- Lubisz Arthura?

- Nie tyle go lubię - wzruszył ramionami Sharpe - raczej to, że on mnie lubi.

Podziwiam go.

- Ale nie lubisz Williama?

- A ty?

- Nie - odparła po chwili. - Ojciec zmusił mnie, bym go poślubiła. Jest bo-

gaty i to bardzo, w przeciwieństwie do mojej rodziny. Uważano go za dobrą

partię, wręcz doskonałą. Kiedyś go lubiłam, ale teraz już nie.

- On mnie nienawidzi - powiedział Sharpe.

- Boi się ciebie.

- Jest lordem - uśmiechnął się Sharpe - a ja nikim.

- Jednak ty tu jesteś - Grace pocałowała go w policzek - a nie on.

Pocałowała go powtórnie.

- Gdyby mnie tu zastał, byłabym skończona. Okryłabym swe imię hańbą.

Nigdy nie spotkałabym nikogo z towarzystwa. Pewnie w ogóle nikogo bym

już nie zobaczyła.

Sharpe pomyślał o Malachim Braithwaite i ucieszył się, że sekretarz

utknął na międzypokładzie, bo nie mógł karmić swych podejrzeń na temat

Sharpe’a i lady Grace.

- Myślisz, że mąż mógłby cię zabić?

- Chciałby. Mógłby - zastanowiła się. - Jednak zapewne zrobiłby ze mnie

wariatkę. To nietrudne. Wynająłby drogich lekarzy, którzy nazwaliby mnie

histeryczną wariatką, a sędzia kazałby mnie trzymać w odosobnieniu. Spę-

dziłabym resztę swego krótkiego żywota zamknięta w skrzydle domu w

Lincolnshire i pojona lekarstwami. Tylko, że leki byłyby trochę zatrute, więc

na szczęście nie pożyłabym długo.

Sharpe poparzył na nią, lecz w ciemnościach widział jedynie zarys jej twa-

rzy.

- Naprawdę mógłby to zrobić?

- Oczywiście, aby być bezpieczną, muszę zachowywać się bardzo popraw-

nie, a w dodatku udawać, że nie wiem o kochankach i dziwkach Williama.

No i oczywiście, on chce potomka. Był zachwycony, gdy urodził nam się syn

i znienawidził mnie po jego śmierci. Co nie powstrzymało go, od prób obda-

rzenia mnie kolejnym.

Umilkła.

- Dlatego największą szansą na pozostanie przy życiu byłoby dać mu syna

i zachowywać się jak anioł. Poprzysięgłam sobie to, ale wtedy spotkałam

ciebie i pomyślałam, czy nie warto stracić rozsądku.

- Zaopiekuję się tobą - obiecał Sharpe.

- Tylko dopóki będziemy na statku - powiedziała cicho. - Wątpię, byśmy

się jeszcze potem spotkali.

- Nie - zaprotestował Sharpe - nie.

- Cicho - szepnęła zamykając mu usta pocałunkiem.

Wyszła przed świtem. Widok z rufowego okna był niezmienny. Nie poja-

wił się żaden brytyjski okręt wojenny, tylko Ocean Indyjski rozciągał się aż

po zamglony horyzont. Wiatr wzmógł się, przez co statek kołysał się i opa-

dał, co przewracało figurki szachowe, które major Dalton rozstawiał w ru-

fowym pomieszczeniu na planie bitwy pod Assaye.

- Musisz mi powiedzieć, co się stało, kiedy sir Arthur stracił konia.

- Chyba musi pan go o to spytać, majorze.

- Ale ty wiesz, równie dobrze jak on, prawda?

- Owszem - przyznał Sharpe - ale wątpię, czy chciałby opowiedzieć tę hi-

storię lub żeby ktoś ją opowiedział. Może pan śmiało napisać, że walczył z

nieprzyjaciółmi i został ocalony przez adiutantów.

- Tylko, czy to prawda?

- Jest w tym prawda - powiedział Sharpe i niczego nie chciał dodać.

Zresztą nie pamiętał, co się właściwie wydarzyło. Pamiętał, że zeskoczył

z konia i ciął szablą na prawo i lewo, że słaniający się sir Arthur stał osło-

nięty armatnim kołem. Pamiętał zabijanie, a najbardziej wrył mu się w pa-

mięć hinduski szermierz, który postanowił go zabić. Napastnik ciął poziomo

swym jataganem, trafiając Sharpe’a w nasadę karku. Taki cios powinien po-

zbawić go głowy, lecz Sharpe, wiązał włosy w żołnierski węzeł wokół skó-

rzanej torebki. Normalne trzymano w niej piasek, ale Sharpe ukrył tam

wielki rubin z turbanu sułtana i duży klejnot zatrzymał ostrze tulwaru. Cios

wyłuskał kamień i Sharpe przypomniał sobie, jak już po krwawej walce sir

Arthur podniósł rubin i podał mu ze zdziwioną mną. Generał był zbyt zmie-

szany, by zorientować się, co to jest i zapewne uznał, że to ładnie pomalo-

wany kryształ, które zbiera Sharpe. Cholera, teraz Cromwell ma ten krysz-

tał.

- Jak się wabił koń sir Arthura? - spytał Dalton.

- Diomedes - odparł Sharpe. - Sir Arthur bardzo go lubił.

Przypominał sobie strumień krwi, który buchnął na wyschniętą ziemię,

kiedy wyciągnięto dzidę z piersi Diomedesa.

Dalton zasypywał pytaniami Sharpe’a do późnego popołudnia, wszystko

skrzętnie notując.

- Muszę mieć się czym zająć na emeryturze, Sharpe. Jeśli w ogóle zobaczę

jeszcze Edynburg.

- Nie jest pan żonaty, sir?

- Byłem. Wspaniała kobieta. Umarła.

Major pokręcił głową, potem popatrzył w zadumie przez okno.

- Nie mieliśmy dzieci - rzekł cicho i najeżył się, słysząc dudnienie stóp na

pokładzie rufówki.

Rozległy się krzyki i w chwilę potem Calliope skręciła na lewą burtę, a ża-

gle strzeliły jak z armaty. Jeden po drugim zostały postawione i statek prze-

stał bujać się na falach. Znów płynął gładko, tym razem na wiatr, kursem na

tyle północnym, na ile radziła sobie z tym okrojona załoga.

- Coś poruszyło Francuzów - zauważył Dalton.

Nikt nie wiedział, co było przyczyną zwrotu na północ, ponieważ przez

okna i bulaje nie było widać żadnego statku, choć możliwe, że marynarz na

oku dostrzegł topsle na południowym horyzoncie. Teraz przechyły stały się

bardziej dokuczliwe, bo wywołane boczną falą. Kiedy dostarczono pasaże-

rom kolację, officier marinier zabronił używania świateł i groził, że tych, któ-

rzy nie podporządkują się rozkazom, wtrąci do zęzy, gdzie cuchnęła słona

woda i grasowały szczury.

- A więc jest inny okręt - podsumował Dalton.

- Ale czy nas widział? - zastanawiał się Sharpe.

- Nawet, jeśli tak - zasępił się Dalton - co możemy zrobić?

Sharpe modlił się, aby to była Pucelle, zbudowany we Francji okręt wo-

jenny pod dowództwem kapitana Chase’a, równie szybki jak Revenant.

- Możemy zrobić jedną rzecz - powiedział.

- Co takiego?

- Potrzebuję Tufnella - stwierdził Sharpe.

Poszedł do kwater oficerskich w wielkim salonie, zapukał do drzwi po-

rucznika. Po krótkiej rozmowie zabrał go i Daltona do kabiny Ebenezera Fa-

irleya.

Kupiec sposobił się do snu i miał na głowie szlafmycę opadającą na lewą

część twarzy. Wysłuchał Sharpe’a i uśmiechnął się.

- Chodźcie chłopy. Mamuśka! Musisz wstać. Mamy pewien figiel do zro-

bienia.

Problemem był brak narzędzi, ale Sharpe miał scyzoryk, Tufnell krótki

sztylet, a major przyniósł miecz. Trzej mężczyźni odwinęli malowany płó-

cienny dywan w sypialni Fairleya i zabrali się za podłogę.

Pokład był zrobiony z pięciocentymetrowych dębowych desek. Drewno

było stare, sezonowane i twarde, lecz Sharpe nie miał innego wyjścia, jak

tylko zrobić dziurę w pokładzie, i to we właściwym miejscu. Panowie za-

brali się do pracy po kolei dziabiąc, drapiąc i tnąc drewno, a pani Fairley z

kufrawyjęła kuchenną osełkę i systematycznie regenerowała trzy ostrza,

które bardzo powoli przebijały się przez pokład.

Wycięli dwie szczeliny odległe o trzydzieści centymetrów, lecz dopiero

dobrze po północy udało się im zrobić otwór i usunąć deskę. Pracowali po

ciemku, a kiedy już dziura była gotowa, Fairley zapalił latarnię osłoniętą pe-

leryną żony i trzej mężczyźni zajrzeli w ciemności pod pokładem. W pierw-

szej chwili Sharpe nic nie widział. Słyszał tylko zgrzyt liny sterowej, lecz

kiedy Fairley opuścił latarnię do dziury, ujrzał wielki kawał liny jakieś trzy-

dzieści centymetrów dalej. Co kilka sekund naprężona lina przesuwała się

o dwa, trzy centymetry, a zgrzyt rozchodził się echem po całej rufie.

Lina była przymocowana do belki rumpla, która obracała wielki ster Cal-

liope. Od rumpla biegła po dwóch stronach statku przez bloczki, potem wra-

cała do centrum przez dwa kolejne bloczki prowadzące linę do koła stero-

wego, a właściwie dwóch ustawionych naprzeciw siebie kół, by jak najwię-

cej osób mogło napierać na ster podczas silnego wiatru i wysokiej fali. Po-

dwójne koło łączył bęben, na który lina została nawinięta tak ciasno, że ob-

rót powodował poruszenie belką rumpla. Wystarczyło przeciąć linę, a Cal-

liope zostanie pozbawiona steru.

- To kiedy ją przetniemy? - spytał Fairley.

- Poczekajmy, aż się rozwidni - zasugerował Dalton.

- To trochę potrwa - powiedział Sharpe, bo lina miała ponad siedem cen-

tymetrów grubości. Biegła w przestrzeni między dolnym a górnym pokła-

dem, więc Fairley położył z powrotem płócienny dywan, nie tylko by zama-

skować otwór, lecz zapobiec przedostaniu się szczurów do kabiny.

- Jak długo potrwa wymiana liny? - spytał Tufnella.

- Sprawna załoga upora się z tym w godzinę.

- Mają dobrych marynarzy - rzekł kupiec - więc szkoda zmarnować

szansę. Zobaczymy, co przyniesie ranek.

Lady Grace nie przyszła w nocy. Pewnie, pomyślał Sharpe, zajrzała do ka-

biny Pohlmanna i nie zastała mnie. Albo lord William się obudził i wygląda

przez okno, zastanawiając się, czy pomoc nie zbliża się do Calliope. Sharpe

owinął się kocem i spał, aż pukanie do drzwi nie oznajmiło przybycia śnia-

daniowej owsianki.

- Jest okręt z prawej burty od dziobu - powiedział marynarz, który przy-

niósł owsiankę i cicho dodał - Stąd go nie widać, ale jest na pewno. Jeden z

naszych.

- Marynarka?

- Tak przypuszczamy, sir. Dlatego uciekamy na Mauritius.

- Jak daleko?

- Siedem, osiem mil. Niedaleko, sir, a jeśli zechce przeciąć nam drogę, bę-

dzie całkiem blisko. - Jeszcze bardziej przyciszył głos. - Żaby zdjęły swoją

chorągiew, więc płyniemy pod starymi barwami, ale nic nie pomoże, jeśli to

jest okręt wojenny. Podejdzie bliżej, żeby nas zobaczyć. Bandera niewiele

znaczy, gdy można zdobyć pryz.

Wieść rozeszła się po statku elektryzując pasażerów i płosząc francuską

załogę, która chciała ratować zdobycz, rozwijając jak największą prędkość,

ale dla pasażerów na rufie, którzy nie widzieli drugiego statku ani nie wie-

dzieli, co się dzieje na pokładzie Calliope, był to nerwowy i długi poranek.

Porucznik Tufnell przypuszczał, że oba statki mają zbieżny kurs, a Calliope

ma przewagę wiatru, ale irytująca była niemożność sprawdzenia. Wszyscy

chcieli przeciąć linę sterową. Lecz wiedzieli, że jeśli robią to za wcześnie,

Francuzi zdążą ją naprawić.

W południe nie podano obiadu i chyba to drobne utrudnienie przekonało

Sharpe’a, że już czas działać.

- Nie wiemy, kiedy będzie lepszy moment - stwierdził- więc dajmy dra-

niom popalić teraz.

Nikt się nie sprzeciwił. Fairley odsunął dywan, a Sharpe wepchnął szablę

w otwór i zaczął piłować linę. Lina ruszała się. Nie za mocno, jednak wystar-

czająco, by utrudnić utrzymanie ostrza na tym samym miejscu. Sharpe stę-

kał i pocił się, usiłując naleźć pozycję pozwalającą maksymalnie docisnąć

ostrze.

- Mogę spróbować? - spytał Tufnell.

- Poradzę sobie - odparł Sharpe. Nie widział liny, lecz wiedział, że ostrze

wcięło się głęboko w splot, bo szabla poruszała się wraz z przesunięciami

liny. Prawa ręka bolała go od nadgarstka po ramię, lecz nie przestawał ciąć

i nagle poczuł jak naprężenie liny znika. Ster zapiszczał w swoim jarzmie.

Sharpe wyciągnął szablę z dziury i opadł wyczerpany, opierając się o łóżko

Fairleya.

Calliope z bezwładnym, sterem ustawiła się pod wiatr. Na pokładzie roz-

legły się gorączkowe okrzyki, tupot bosych stóp, a potem oczekiwany

dźwięk łopotu oklapłych żagli.

- Zakryć dziurę - polecił Fairley - szybko! Zanim dranie ją zobaczą.

Sharpe podniósł się, by można było położyć dywan na miejsce. Statkiem

szarpnęło, gdy Francuzi spróbowali wykonać zwrot kliwrami, lecz bez na-

poru steru Calliope uparcie stawała pod wiatr. Sternik kręcił bezużytecz-

nym kołem, a po chwili usłyszeli odgłos ludzi biegnących schodnią i Sharpe

wiedział, że Francuzi postanowili wreszcie sprawdzić liny sterowe.

Rozległo się pukanie i lord William wtargnął do kabiny Fairleya nie cze-

kając na zaproszenie.

- Czy ktoś wie - spytał - co się właściwe stało?

- Przecięliśmy linę sterową - odparł Fairley - i będę wdzięczny, jeśli wasza

lordowska mość zatrzyma to dla siebie.

Lord William wzdrygnął się, słysząc taką szorstką odpowiedź, lecz zanim

otworzył usta, w oddali rozległ się wystrzał armatni.

- Wnoszę, że to już koniec - rzekł radośnie Fairley. - Chodź, Sharpe, zoba-

czymy, co zdziałałeś.

Nikt z załogi pryzowej nie bronił im wyjścia na pokład. W istocie Francuzi

już opuszczali prawdziwą banderę Calliope, którą wciągnęli w nadziei, że

zwiodą swego prześladowcę udając, że handlowiec jest pod brytyjskim do-

wództwem.

No i teraz naprawdę byli pod brytyjskim dowództwem, bo zbliżał się do

nich powoli okręt pod pełnymi żaglami, o kadłubie pomalowanym na

czarno i żółto. Ozdobna część dziobnicy dźwigała rzeźbę - postać kobiety o

obliczu pełnym uniesienia, z mieczem, odzianą w pomalowaną na srebrno

zbroję, prócz cielisto różowego napierśnika.

- Pucelle - ucieszył się Sharpe. Joanna d’Arc przybyła na odsiecz Brytyjczy-

kom.

I tak w ciągu pięciu dni Calliope została zdobyta po raz drugi.

ROZDZIAŁ SZÓSTY

Pierwszym członkiem załogi Pucelle, który wszedł na pokład Calliope był

kapitan Joel Chase we własnej osobie. Wspiął się zręcznie po burcie han-

dlowca wśród radosnych okrzyków uwolnionych pasażerów. Officier mari-

nier nie miał szpady, więc ze stoickim spokojem wręczył Chase’owi marspi-

kiel. Chase uśmiechnął się, wziął marspikiel, po czym zwrócił go uprzejmie

officier marinier, który z rezygnacją poprowadził swych ludzi pod pokład,

gdzie zostali uwięzieni. Chase zdjął kapelusz i ściskał dłonie pasażerom na

głównym pokładzie, próbując odpowiedzieć na dziesiątki pytań naraz. Ma-

lachi Braithwaite stał z dala od szczęśliwych pasażerów i ponuro spoglądał

na Sharpe’a na rufówce. Sekretarz był przez cały czas przetrzymywany

przez Francuzów na międzypokładziu, gdzie pewnie przeżywał katusze za-

zdrości na myśl, że Sharpe jest w kabinie obok lady Grace.

- Oto szczęśliwy kapitan marynarki wojennej - powiedział Ebenezer Fair-

ley. Stanął obok Sharpe’a na pokładzie rufówki i patrzył na otaczający

Chase’a krąg pasażerów z międzypokładu. - Właśnie zdobył fortunę, ale tak

naprawdę, to dopiero przyjdzie mu o nią walczyć.

- Co to znaczy?

- Sądzisz, że prawnicy nie zechcą na tym skorzystać? - spytał gorzko Fair-

ley. - Kompania Wschodnioindyjska ma prawników, którzy stwierdzą, że

Żaby nigdy tak w pełni nie przejęły statku, więc to nie był pryz. Agent

Chase’a powoła natomiast inny zespół prawników, którzy wysuną przeciw-

stawne tezy. Sprawa będzie się ciągnęła latami w sądzie i strącą na tym

wszyscy, oprócz prawników.

Sapnął ze złością.

- Pewnie sam powinienem wynająć jednego czy dwóch, by stwierdzić

wielkość mego udziału w ładunku, ale mniejsza z tym. Zresztą, kapitanowi

należy się ten pryz. Lepiej, żeby to on dostał pieniądze, zamiast tych prze-

klętych pijawek - skrzywił się Fairley. - Kiedyś miałem świetny pomysł, jak

zwiększyć dobrobyt Brytanii, Sharpe. Według mnie, każdy właściciel nieru-

chomości powinien bezkarnie zabić jednego prawnika rocznie. Parlament

nie był tym zainteresowany, ale tam też zasiadają same pijawki.

Kapitan Chase wyrwał się z tłumu na głównym pokładzie i wszedł na ru-

fówkę. Pierwszą napotkaną osobą był Sharpe.

- Mój drogi Sharpe! - zawołał Chase z rozpromienioną twarzą. - Mój drogi

Sharpe! Teraz jesteśmy kwita, prawda? Ty uratowałaś mnie, a ja ciebie. Jak

się masz?

Chwycił oburącz jego dłoń, został przedstawiony Fairleyowi, potem zerk-

nął na lorda Williama Hale.

- O Boże, zapomniałem, że jest na pokładzie. Jak się ma wasza lordowska

mość? Zdrowy? Doskonale!

W istocie lord William nie odpowiedział kapitanowi, choć pragnął poroz-

mawiać z nim na osobności, ale Chase odwrócił się, wziął Tufnella pod ra-

mię i dwaj marynarze udali się na długą rozmowę o tym, jak Calliope została

przejęta przez Revenant. Grupa marynarzy z Calliope zeszła na dół naprawić

liny sterowe, podczas gdy ci z Pucelle, pod komendą Hoppera, olbrzyma do-

wodzącego gigiem kapitana Chase’a, zawiesili brytyjską flagę nad francu-

skim proporcem.

Lord William wyraźnie zirytowany tym, że Chase go zignorował, czekał,

aż kapitan zwróci na niego uwagę, lecz coś, co powiedział Tufnell, sprawiło,

że Chase zwrócił się do pozostałych pasażerów.

- Chcę wiedzieć wszystko, co macie do powiedzenia - rzekł niecierpliwie -

o człowieku udającym służącego barona von Dornberga.

Większość z pasażerów był zdumiona. Major Dalton stwierdził, że baron

był przyzwoitym gościem, może nieco pyskatym, ale nikt nie zwracał uwagi

na służącego.

- Był zamknięty w sobie - dodał.

- Raz odezwał się do mnie po francusku - wtrącił Sharpe.

- Naprawdę? - zaciekawił się Chase.

- Tylko raz, ale mówił też po angielsku i niemiecku. Twierdził, że jest

Szwajcarem. Jednak nie wiem, czy naprawdę był służącym.

- Jak mam to rozumieć?

- Kiedy opuszczali statek, nosił szpadę. Niewielu służących ma szpady.

- Może hanowerscy mają - rzekł Fairley. - Cudzoziemcy, dziwne zwyczaje...

- A co wiecie na temat barona? - dopytywał się Chase.

- To bufon - burknął Fairley.

- Przyzwoity - zaprotestował Dalton - i hojny.

Sharpe mógł dostarczyć bardziej szczegółowych informacji, ale wciąż nie

miał ochoty przyznać, że tak długo zwodził współpasażerów Calliope.

- Jest jedna dziwna sprawa, sir - zwrócił się do Chase’a. - Nie zastanawia-

łem się nad tym, dopóki baron nie opuścił statku, lecz chyba był podobny

do człowieka zwanego Anthony Pohlmann.

- Naprawdę, Sharpe? - zdziwił się Dalton.

- Podobna budowa - wyjaśnił Sharpe - tylko, że widziałem Pohlmanna je-

dynie przez lunetę.

Co nie było prawdą, ale Sharpe musiał trzymać język za zębami.

- Kim jest Anthony Pohlmann? - przerwał im Chase.

- Hanowerski żołnierz, który dowodził armią Mahratty pod Assaye.

- Sharpe - spytał poważnie Chase - jesteś pewien?

- Wyglądał jak on - odparł Sharpe i dodał - bardzo podobnie.

- Boże, miej mnie w opiece - rzekł Chase swym dewońskim akcentem po-

tem pogrążył się w myślach.

Lord William znów podszedł bliżej, lecz zamyślony Chase gestem odpra-

wił jego lordowską mość i lord William już urażony kapitańską niełaską ob-

raził się jeszcze bardziej.

- Najważniejsze jest to - ciągnął Chase, że ten von Dornberg i jego służący,

jeśli to w ogóle służący, są teraz na Revenant. Hopper!

- Sir? - odpowiedział z głównego pokładu bosman.

- Wszyscy z załogi Pucelle natychmiast wracają na okręt, ty czekasz z moją

łodzią. Panie Horrocks! Proszę tutaj!

Horrocks, czwarty porucznik na Pucelle, miał dowodzić małą załogą pry-

zową, składającą się zaledwie z trzech osób, którą Chase zostawiał na po-

kładzie Calliope. Nie potrzeba było więcej ludzi do obsługi, bo wystarczyli

do tego załoga i porucznik, musieli jednak zarejestrować roszczenia Chase’a

do statku, który udawał się teraz do Kapsztadu. Tam francuscy jeńcy mieli

zostać przekazani brytyjskiemu garnizonowi, a Calliope przygotowana do

podróży do Brytanii, prosto w ręce prawników. Chase podkreślając, że nie

ingeruje w kompetencje porucznika Tufnella w sprawach tyczących dowo-

dzenia Calliope, polecił Horrocksowi wybrać dwudziestu najlepszych mary-

narzy z Calliope i przenieść ich na Pucelle.

- Nie lubię tego robić - rzekł do Sharpe’a - ale brak nam rąk. Biedacy, nie

będą szczęśliwi, choć kto wie? Niektórzy mogą zgłosić się na ochotnika - do-

dał bez przekonania. - A co z tobą, Sharpe? Płyniesz z nami?

- Ja, sir?

- Jako pasażer - pospiesznie wyjaśnił Chase. - Płyniemy w tę samą stronę

i szybciej dotrzesz do Anglii żeglując ze mną, niż zostając na pokładzie tej

balii. Oczywiście, chcesz płynąć z nami. Clouter! - zawołał jednego z osady

swej łodzi. - Przynieś rzeczy pana Sharpe’a na pokład. Z życiem! Pokaże ci,

gdzie są.

- Powinienem tu zostać, sir - zaprotestował Sharpe. - Nie chcę zawadzać.

- Nie ma czasu na dyskusje, Sharpe - rzekł radośnie Chase. - To oczywiste,

że płyniesz ze mną.

Kapitan wreszcie odwrócił się w stronę lorda Williama Hale, który był już

rozsierdzony brakiem zainteresowania ze strony Chase’a. Odszedł na bok z

jego lordowską mością, a Clouter, wielki czarnoskóry mężczyzna, który tak

dzielnie walczył tej nocy, kiedy Sharpe po raz pierwszy spotkał Chase’a,

wspiął się na rufówkę.

- Dokąd mamy pójść, sir? - spytał.

- Ładunek może chwilę zaczekać - odparł Sharpe.

Nie chciał opuszczać Calliope, dopóki lady Grace zostawała na pokładzie,

lecz przede wszystkim musiał wymyślić jakąś konkretną wymówkę nie po-

zwalającą na przyjęcie zaproszenia Chase’a. Nic takiego nie przychodziło

mu do głowy, lecz myśl o rozstaniu z lady Grace była nie do zniesienia. Po-

stanowił, że gdyby doszło do najgorszego, to najwyżej obrazi Chase’a sta-

nowczą odmową zmiany statku.

Chase chodził teraz tam i z powrotem po rufówce, słuchając lorda Wil-

liama. Chase kiwał głową, aż wreszcie zrezygnowany wzruszył ramionami i

odwróciwszy się gwałtownie podszedł do Sharpe’a.

- Cholera - zaklął gorzko - i jeszcze raz cholera. Jeszcze tu stoisz, Clouter?

Idź po manatki pana Sharpe’a! Żadnych ciężkich rzeczy, fortepianów ani

łoża z baldachimem.

- Kazałem mu zaczekać - rzekł Sharpe.

- Chyba nie zamierzasz się ze mną sprzeczać, co Sharpe? - nasrożył się

Chase. - I tak mam dosyć kłopotów. Ten cholerny lord domaga się jak naj-

szybszego transportu do Brytanii, a ja nie mogę zaprzeczyć, że udaję się na

Atlantyk.

- Atlantyk? - zdumiał się Sharpe.

- Oczywiście! Mówiłem ci, że płynę w twoim kierunku. Zresztą tam udał

się też Revenant. Gotów jestem na to przysiąc. Ryzykuję nawet moją reputa-

cję. Lord Wil iam mówi, że wiezie państwowe dokumenty. Naprawdę? Sam

nie wiem. Myślę, że chce być na większym i bezpieczniejszym okręcie, a ja

nie mogę mu odmówić, choć bardzo bym chciał. Niech go szlag. Nie słyszałeś

tego, jasne, Clouter? To nie są informacje dla ciebie. Cholera! Tak, więc je-

stem teraz obarczony cholernym lordem Williamem Hale’em, jego cholerną

żoną, ich cholernymi służącymi i tym cholernym sekretarzem. Szlag!

- Clouter - zawołał energicznie Sharpe - dolny międzypokład od lewej

burty. Szybko!

Chciało mu się śpiewać, gdy zbiegał po schodkach. Grace popłynie z nim!

Sharpe ukrył swą radość, gdy przyszło się pożegnać. Szkoda było mi zo-

stawiać Ebenezera Fairleya i majora Daltona. Obaj nalegali, by ich odwie-

dził. Pani Fairley przytuliła Sharpe’a do piersi i nalegała, by przyjął butelkę

z brandy, a drugą z rumem.

- To na rozgrzewkę - powiedziała - a Ebenezer przynajmniej ich nie wy-

żłopie.

Szalupa z Pucelle zabrała wytypowanych marynarzy z Calliope. Byli to

głównie najmłodsi żeglarze mający zastąpić tych spośród członków załogi

Chase’a, których zmogły choroby podczas długiego rejsu Pucelle. Byli mar-

kotni, bo tracili lepsze płace.

- Ale poprawimy im humory - rzekł beztrosko Chase. - Nic tak nie podnosi

na duchu, jak zwycięstwo.

Lord Wil iam nalegał, by na Pucelle przewiedziono jego cenne meble, ale

Chase nie wytrzymał i oświadczył, że jego lordowska mość albo obędzie się

bez mebli, albo zostaje. Lord William uległ z lodowatą wściekłością, lecz

przekonał Chase’a, że musi zabrać zbiór oficjalnych dokumentów, które zo-

stały wyniesione z jego kabiny i dostarczone na Pucelle. Wówczas lord Wil-

liam i jego żona opuścili Calliope bez pożegnania się z kimkolwiek. Lady

Grace wyglądała na bardzo wzburzoną. Szlochała, a teraz musiała zmobili-

zować całą wolę, by wyglądać godnie. Nie mogła się jednak powstrzymać,

by nie posłać rozpaczliwego spojrzenia Sharpe’owi, gdy opuszczano ją na

linie i przyjmowano na gigu Chase’a. Malachi Braithwaite zszedł z pokładu

tuż za nią i obdarzył Sharpe’a jadowicie triumfalnym spojrzeniem, które

miało sugerować, że teraz on będzie cieszył się towarzystwem lady Grace,

podczas gdy Sharpe utknie na Calliope. Lady Grace przytrzymała się okręż-

nicy łodzi, aż pobielały jej knykcie. Wiatr zadarł rondo jej kapelusza. Próbu-

jąc je poprawić ujrzała, jak Sharpe przechodzi przez furtę wejściową i za-

czyna schodzić na dół. Na ułamek sekundy na jej twarzy zagościła niekła-

mana radość. Braithwaite, widząc schodzącego po drabinie Sharpe’a, otwo-

rzył usta ze zdumienia, jakby chciał zaprotestować, lecz tylko otwierał je i

zamykał, jak wyciągnięta z wody ryba.

- Posuń się, Braithwaite - powiedział Sharpe. - Dotrzymam ci towarzy-

stwa.

- Do widzenia, Sharpe! Napisz do mnie! - zawołał Dalton.

- Powodzenia, chłopie! - zadudnił basem Fairley.

Chase ostatni zszedł po drabinie i zajął swoje miejsce na ławce w części

rufowej.

- Równo! - krzyknął Hopper.

Wioślarze zanurzyli czerwono białe pióra w wodzie i łódź odpłynęła od

Calliope.

Odór z Pucelle niósł się ponad wodą. Był to zapach dużej załogi zamkniętej

w drewnianym okręcie, smród nie mytach ciał, tytoniu, smoły, soli i stęchli-

zny, lecz sam okręt prezentował się okazale. Wysoka ściana najeżona fur-

tami działowymi pełna ludzi, prochu i kul.

- Do widzenia! - krzyknął po raz ostatni Dalton.

Tak oto Sharpe dołączył do łowców i zaczynał swoją zemstę.

c

- Nie cierpię kobiet na pokładzie - rzekł porywczo Chase - To pech, nie

wiedziałeś? Kobiety i króliki przynoszą pecha.

Dotknął gładkiej powierzchni stołu w swej dziennej kabinie, jakby chciał

odwrócić nieszczęście.

- Nie powiem, żeby już nie było tu kobiet - dodał. - Na dole mamy sześć

dziwek z Portsmouth, o których mam nic nie wiedzieć, i podejrzewam, że

jeden z kanonierów przemycił żonę, ale spacerująca po pokładzie jej lor-

dowska mość z pokojówką mogą budzić nieczyste myśli wśród załogi.

Sharpe nic nie odpowiedział. Elegancką kabinę, zajmującą szerokość

okrętu, oświetlało olbrzymie okno rufowe, przez które widać było znikający

za horyzontem kadłub Calliope. Na oknie wisiały zasłony w kwiatowe

wzory, a pod spodem, na ławie leżały obciągnięte tym samym materiałem

poduszki. Pokład pokrywał dywan w czarno białą szachownicę. Były tam

również dwa stoły, komódka, głęboki skórzany fotel i obrotowy regał na

książki. Tę sielsko domową atmosferę mąciły jednak dwie osiemnastofun-

towe armaty pod furtami działowymi pomalowanymi na czerwono. Przed

dzienną kabiną od prawej burty znajdowała się sypialnia Chase’a, a od

strony lewej burty jadalnia, mogąca wygodnie pomieścić dwanaście osób.

- Niech mnie szlag, jeżeli wyprowadzę się stąd dla cholernego lorda - uty-

skiwał Chase - choć wręcz tego po mnie oczekuje. Może wrócić do kajuty

pierwszego porucznika, a jego cholerna żona do kajuty drugiego porucz-

nika, który teraz płynie z Kalkuty. Bóg raczy wiedzieć, czemu śpią oddziel-

nie, ale tak jest. Nie powinienem ci tego mówić.

- Nic nie słyszałem - odparł Sharpe.

- Cholernego sekretarza umieścimy w kabinie Horrocksa - postanowił

Chase.

Porucznik został na Calliope jako dowódca załogi pryzowej.

- A pierwszy porucznik zajmie kabinę oficera nawigacyjnego. Zmarł przed

trzema dniami. Nikt nie wie, czemu. Był zmęczony życiem albo też życie się

nim zmęczyło. Bóg jeden wie, gdzie umieścić drugiego. Pewnie wywali trze-

ciego, a ten jeszcze kogoś, aż w końcu kot okrętowy trafi za burtę, biedaczy-

sko. Boże, nie cierpię pasażerów, szczególnie kobiet! Zajmiesz moją kabinę.

- Twoją kabinę? - zdumiał się Sharpe.

- Moją sypialnię - rzekł Chase - zaraz za drzwiami. Na Boga, Sharpe, mam

przecież ten wielki pokój!

Zamaszyście ogarnął kabinę dzienną z jej eleganckimi meblami, portre-

tami w ramach i oknach z zasłonami.

- Mój steward powiesi tu moje łóżko, a twoje trafi do małej kajuty.

- Nie mogę zająć twojej kajuty - zaprotestował Sharpe.

- Oczywiście, że możesz! To cholernie mała dziura, w sam raz dla mało

znaczącego chorążego. Zresztą, Sharpe, jestem facetem, który lubi towarzy-

stwo, a jako kapitan nie mogę wejść do mesy oficerskiej bez zaproszenia.

Oficerowie rzadko mnie zapraszają. Nie mogę ich winić. Chcą odpocząć,

więc zostałem samotnikiem. Za to ty możesz dostarczyć mi nieco rozrywki.

Grasz w szachy? Nie? To cię nauczę. Zjesz dziś ze mną kolację? Oczywiście,

że tak. - Chase zdjął mundur i wyciągnął się w krześle. - Naprawdę sądzisz,

że baron mógł być Pohlmannem?

- Był nim - beznamiętnie odparł Sharpe.

- Jesteś pewien? - uniósł brwi Chase.

- Rozpoznałem go, sir - przyznał Sharpe - ale nie powiedziałem o tym żad-

nemu z oficerów Calliope. Nie sądziłem, że to ważne.

Chase pokręcił głową bardziej z rozbawieniem niż naganą.

- Nic dobrego by nie wynikło, gdybyś im powiedział. Peculiar pewnie mu-

siałby cię zabić, a co do pozostałych, skąd mieliby wiedzieć, co się stało? W

Bogu jedyna nadzieja! - Wyprostował się, by odszukać kawałek papieru na

wielkim stole. - My, czyli marynarka wojenna jego królewskiej mości, szu-

kamy dżentelmena o nazwisku Vaillard. Michel Vaillard. To zły człowiek, ten

Vaillard, a wydaje się, że chce wrócić do Europy. A jak bezpieczniej podró-

żować niż w przebraniu służącego? Nikt nie zwraca uwagi na służbę.

- Dlaczego jest poszukiwany, sir?

- Wygląda na to, że prowadził negocjacje z Mahrattaczykami, którzy oba-

wiają się, że Brytyjczycy zajmą to, co zostało z ich terytoriów, więc Vaillard

podpisał traktat z jednym z ich przywódców… Holkarem?

Zerknął do dokumentu.

- Tak, to Holkar. Vaillard zabiera traktat do Paryża. Holkar zgadza się na

pokojowe rozmowy z Brytyjczykami, a tymczasem monsieur Vaillard, za-

pewne z pomocą twego przyjaciela Pohlmanna, zorganizuje wsparcie Hol-

kara francuskimi doradcami, armatami i karabinami. To jest kopia traktatu.

Pchnął dokument w stronę Sharpe’a, który zobaczył, że jest to, co prawda,

po francusku, lecz na szczęście ktoś wpisał tłumaczenie pod wierszami. Hol-

kar, najzdolniejszy z wojskowych dowódców Mahratty, który zdołał

umknąć armii sir Arthura Wellesleya, pod naciskiem innych sił Brytyjskich

musiał przystąpić do pokojowych negocjacji. Tymczasem pod ich osłoną bu-

dował wielką armię, którą mieli wyposażyć francuscy sprzymierzeńcy.

Traktat zawierał nawet nazwiska tych książąt na brytyjskich terytoriach,

którzy mieli wzniecić powstanie, gdy armia zaatakuje z zachodu.

- To szczwane lisy, ci Vaillard i Pohlmann - rzekł Chase. - Wrócić brytyj-

skim statkiem! Najszybsza metoda. Podporządkowali sobie tego Cromwella.

Musieli też wysłać wiadomość na Mauritius przygotowując rendez vous.

- Skąd mamy kopię traktatu? - spytał Sharpe.

- Szpiedzy? - domyślił się Chase. - Odkąd opuściłeś Bombaj, wszystko na-

brało tempa. Admirał wysłał slup na Morze Czerwone na wypadek, gdyby

Vaillard wybrał drogę lądową, Porcupine by wyprzedzić konwój, a mnie po-

lecił mieć oczy otwarte, bo zatrzymanie tego cholernego Vaillarda jest dla

nas najważniejszym zadaniem. Teraz już wiemy, gdzie jest ten drań, więc

musimy podążać za nim. Wraca do Europy i my też. Dla nas to powrót do

domu, Sharpe. Przekonasz się, jak szybko żeglują okręty budowane we

Francji. Sęk w tym, że Revenant jest równie szybki jak my i ma nad nami

tydzień przewagi.

- A kiedy go dogonimy?

- Poślemy na dno, to jasne - odparł radośnie Chase - i dopilnujemy, żeby

monsieur Vaillard i herr Pohlmann poszli karmić rybki.

- A z nimi kapitan Cromwell - rzekł mściwie Sharpe.

- Jego wolałbym wziąć żywcem - stwierdził Chase - i powiesić na noku rei.

Nic tak nie poprawia ducha załogi, jak widok kapitana dyndającego na

słusznej wysokości.

Sharpe wyjrzał przez okno rufowe. Calliope była już tylko śladem żagla na

horyzoncie. Czuł się jak beczka wrzucona do rwącego nurtu. Unosił go w

podróż w nieznane i nie miał na to wpływu, ale cieszył się, bo wciąż była z

nim lady Grace. Myśl o niej budziła w nim gorące uczucia, a choć wiedział,

że to czyste szaleństwo, nie umiał się tego wyrzec. Nie chciał się tego wy-

rzec.

- A oto i pan Harold Collier - rzekł Chase, gdy do drzwi zapukał młodziutki

midszypmen, który dowodził łodzią przewożącą Sharpe’a na pokład Cal-

liope w zatoce bombajskiej.

Teraz pan Collier otrzymał rozkaz pokazania Sharpe’owi Pucelle.

Chłopca rozpierała duma ze swego okrętu, a Sharpe nie mógł wyjść ze

zdumienia. Okręt był szerszy i znacznie większy od Calliope. Młody Harry

Collier zasypywał Sharpe’a informacjami, gdy prowadził go przez wielką ja-

dalnię, w której stała kolejna osiemnastofuntowa armata.

- Mierzy 59,5 metra długości, sir, nie licząc rzecz jasna bukszprytu i 16

metrów szerokości oraz 59 metrów do jabłka na szczycie głównego masztu.

Uwaga na głowę, sir. Zbudowany we Francji z dwóch tysięcy pni dębowych

posiada wyporność do dwóch tysięcy ton, sir, uwaga na głowę, i ma siedem-

dziesiąt cztery działa bez karonad5, których jest sześć, wszystkie trzydziestodwufuntowe, oraz sześciuset siedemnastu ludzi załogi, nie licząc pie-

choty morskiej.

- A ilu ich jest?

- Sześćdziesięciu sześciu, sir. Tędy, sir. Uwaga na głowę.

Collier zaprowadził Sharpe’a na pokład rufówki, gdzie za zamkniętymi

furtami leżało osiem długich armat.

- Osiemnastofuntówki, sir - zapiszczał Collier - najmniejsze na okręcie. Po

sześć na burtę, wliczając w to cztery w rufowych kabinach.

5 karonada - dawne działo okrętowe, o krótkiej lufie i dużym wagomiarze używane od lat 80. XVII wieku do pierwszej połowy XIX wieku. Karonady miały bardzo dużą siłę rażenia, lecz za to niewielki

zasięg (ok. 300- 400 m) w porównaniu z długolufowymi działami.

Zszedł na główny pokład niebezpiecznymi schodkami.

- Otwarty pokład, sir. Trzydzieści dwie armaty, wszystkie dwudzie-

stoczterofuntowe.

Środek pokładu nie był zadaszony, za to na dziobie mieścił się kubryk, a z

tyłu rufówka. Collier poprowadził Sharpe’a w głąb kubryku, manewrując

między wielkimi działami i znajdujących się między nimi stołami mesy. Dał

nura pod hamakami, na których spali marynarze po służbie, potem wokół

kotwicznego kabestanu i w dół po drabinie, w głąb egipskich ciemności dol-

nego pokładu, który dźwigał największe armaty, miotające trzydziestodwu-

funtowe kule.

- Trzydzieści ciężkich dział, sir - rzekł z dumą. - Uwaga na głowę sir, po

piętnaście na burtę. To szczęście, że jest ich tak dużo. Powiedziano nam, że

brakuje ciężkich dział i niektóre okręty mają pod pokładem osiemnastofun-

tówki, ale nie kapitan Chase, nie dopuściłby do tego. Mówiłem, żeby uważał

pan na głowę, sir.

Sharpe rozcierał siniaka na czole i starał się obliczyć wagę wystrzeliwa-

nych przez Pucelle pocisków, ale Collier go uprzedził.

- Naraz możemy wystrzelić 972 funty metalu z jednej burty, a jak pan za-

uważył, burty są dwie - dodał radośnie. - I jeszcze sześć karonad, po trzy-

dzieści dwa funty każda, i baryłkę kul karabinowych, co doprowadzi Fran-

cuzów do łez, tak mi przynajmniej mówiono, sir. Uwaga na głowę, sir.

Co by znaczyło, pomyślał, Sharpe, że ten okręt jedną salwą burtową wy-

strzeli więcej kul, niż wszystkie brytyjskie baterie artyleryjskie razem w bi-

twie pod Assaye. To był pływający bastion, potężny morski zabójca, choć

nie zaliczał się nawet do największych okrętów we flocie. Niektóre okręty,

o czym wiedział Sharpe, miały ponad sto dział i znów Collier miał gotową

odpowiedź, bo jak każdy midszypmen przygotowywał się do egzaminu na

porucznika.

- Marynarka ma osiem okrętów pierwszej klasy, sir takich, które mają sto

i więcej armat, sir, czternaście drugiej klasy, z ponad dziewięćdziesięcioma

działami, i sto trzydzieści trzeciej klasy.

- To ma być trzecia klasa? - zdumiał się Sharpe.

- Tędy na dół, uwaga na głowę, sir.

Col ier zniknął w kolejnej schodni, ześlizgując się po drabinie, podczas

gdy Sharpe zszedł wolniej, korzystając ze szczebli. Znalazł się na ciemnym,

wilgotnym, nisko sklepionym pokładzie, gdzie czuć było stęchliznę. Mrok

rozjaśniały przeszklone latarnie.

- To najniższy pokład, sir. Uwaga na głowę. Nazywamy go też kokpitem,

sir. Uwaga na pokładnik, sir. Jesteśmy już pod linią wodną, sir. Tam za ma-

gazynami ma swój pokój chirurg i wszyscy się modlimy, by nigdy nie trafić

pod jego nóż. Tędy, sir. Uwaga na głowę.

Pokazał Sharpe’owi buchty lin, którędy opuszcza się kotwicę, dwa maga-

zyny ze skórzanymi zasłonami strzeżone przez piechotę morską w czerwo-

nych kubrakach, skład alkoholi, izolatkę chirurga o pomalowanych na czer-

wono ścianach, by nie było widać krwi, areszt oraz kajuty midszypmenów,

niewiele większe od psich bud. Wreszcie zaprowadził Sharpe’a ostatnią

drabiną do ogromnej ładowni, gdzie w stosach olbrzymich bek przechowy-

wano zapasy okrętowe. Niżej znajdowała się tylko zęza i ponure ssanie

przerywane grzechotem oznaczało, że wciąż była osuszana.

- Nie da się zatrzymać sześciu pomp - wyjaśnił midszypmen - bo, mimo

uszczelnień, morze wdarłoby się do środka.

Nie udało mu się kopnąć szczura, odwrócił się i wspiął po drabinie. Poka-

zał Sharpe’owi kuchnię pod kubrykiem, przedstawił go dowódcy żandarme-

rii, kucharzom, bosmanom, artylerzystom i cieśli, potem zaproponował, że

zabierze go na główny maszt.

- Może innego dnia - odparł Sharpe.

Collier zaprowadził go do mesy oficerskiej i przedstawił sześciu oficerom,

potem wrócili na rufówkę i obok podwójnego koła sterowego zeszli do sy-

pialni kapitana Chase’a. Tak, jak mówił kapitan, była mała, ale ściany miała

wyłożone lakierowaną boazerią, na podłodze leżał dywan, a iluminator za-

pewniał dzienne światło. Kuferek Sharpe’a stał pod ścianą, a Collier poma-

gał mu zawiesić łóżko.

- Jeśli pan zginie, sir - rzekł z rozbrajającą szczerością chłopiec - to będzie

pańska trumna.

- Lepsza od tej, którą mogła oferować mi armia - odparł Sharpe rzucając

koce na łóżko. - Gdzie jest kajuta pierwszego porucznika?

- Tuż przed nią, sir. - Collier pokazał na przednią grodź. - Po drugiej stro-

nie, sir.

- A drugiego porucznika? - spytał Sharpe, wiedząc, że tam będzie spała

lady Grace.

- Od strony otwartego pokładu. Na rufie koło mesy - odparł Collier. - Tu

jest hak na pańską latarnię, sir, a za tymi drzwiami od prawej burty znajdzie

pan kapitańską galerię rufową.

- Galerię rufową? - zdumiał się Sharpe.

- Latrynę, sir. Wpada wprost do morza, sir. Bardzo higienicznie. Kapitan

Chase powiedział, że może pan z niej korzystać, sir. Jego steward się panem

zajmie. Jest pan gościem.

- Lubisz Chase’a? - spytał Sharpe zaskoczony ciepłym tonem w głosie mid-

szypmena.

- Wszyscy lubią kapitana, sir - odrzekł Collier. - To szczęśliwy okręt, jeśli

mogę wypowiedzieć się za innych. Pozwolę sobie przypomnieć, że kolacja u

kapitana zaczyna się z końcem pierwszej psiej wachty. To cztery szklanki,

zważywszy, że psia wachta trwa tylko dwie godziny.

- A która jest teraz?

- Ledwo po dwóch szklankach, sir.

- To ile czasu upłynie do czterech szklanek?

Na dziecięcej twarzy Colliera pojawił się wyraz zdumienia, że ktoś w ogóle

pyta o takie rzeczy.

- Rzecz jasna, godzina, sir.

- Oczywiście - stwierdził Sharpe.

Chase zaprosił sześć innych osób na kolację. Nie mógł uniknąć zaprosze-

nia lorda Williama Hale z małżonką, lecz wyznał Sharpe’owi, że pierwszy

porucznik Haskell, jest okropnym snobem i nadskakiwał lordowi Willia-

mowi przez całą drogę z Kalkuty do Bombaju.

- Więc może znów to robić, do cholery - zakończył Chase spoglądając na

wysokiego, przystojnego mężczyznę, który niemal przywarł do lorda Wil-

liama i spijał każde słowo z jego ust.

- A to jest Llewellyn Llewellyn - powiedział Chase ciągnąc Sharpe’a w

stronę człowieka o czerwonej twarzy w szkarłatnym surducie munduro-

wym. - Nigdy nie robi niczego połowicznie i jest kapitanem naszej piechoty

morskiej, co oznacza, że jeśli Żaby wdarłyby się na nasz pokład, Llewellyn

Llewellyn i jego czerwone kubraki wyrzucą ich za burtę. Naprawdę nazy-

wasz się Llewellyn Llewellyn?

- Jesteśmy potomkami starego rodu królewskiego - odparł z dumą kapitan

Llewellyn - w przeciwieństwie do rodziny Chase’ów, którzy, jeśli się nie

mylę, byli jedynie służącymi myśliwych.

- Polowaliśmy na cholernych Walijczyków - uśmiechnął się Chase.

Widać było, że to starzy przyjaciele, uwielbiający wzajemne docinki.

- To jest mój niezwykły przyjaciel, Llewellyn, Richard Sharpe.

Kapitan piechoty morskiej energicznie uścisnął rękę Sharpe’a, wyrażając

przy tym nadzieję, że chorąży dołączy do niego i jego ludzi podczas ćwiczeń

strzeleckich.

- Może czegoś się od pana nauczymy? - sugerował.

- Wątpię, kapitanie.

- Skorzystam z twojej pomocy - ucieszył się Llewellyn. - Mam rzecz jasna

porucznika, ale to dopiero szesnastolatek. Jeszcze się nie goli! Nie wiem, czy

sam się podetrze. Dobrze mieć jeszcze jeden czerwony surdut na pokładzie,

Sharpe. To podnosi znaczenie okrętu.

Chase roześmiał się i przedstawił Sharpe’owi ostatniego gościa, chirurga

okrętowego, pulchnego mężczyznę nazwiskiem Pickering. Rozmawiał z nim

Malachi Braithwaite i miał niemiłą minę, kiedy przerwała mu prezentacja

Sharpe’a. Pickering o twarzy pociętej żyłkami uścisnął Sharpe’owi dłoń.

- Mam nadzieję, że nigdy nie spotkamy się na niwie zawodowej, chorąży,

bo niewiele mogę zdziałać dla ratowania czyjegoś życia prócz gorących mo-

dłów. Te wychodzą mi najlepiej, jeśli kogoś to pocieszy. A ona wygląda

znacznie lepiej.

Chirurg odwróciwszy się spojrzał na lady Grace ubraną w wydekoltowaną

bladoniebieską suknię z haftowanym rąbkiem i kołnierzykiem. Miała na-

szyjnik z diamentów, a jeszcze więcej diamentów w tak wysoko upiętych

czarnych włosach, że zawadzała nimi o sufit jadalni.

- Prawie nie widywałem jej, kiedy była tu poprzednio - dodał Pickering -

ale teraz wydaje się bardziej żywa. I tak jest źle widziana.

- Źle widziana? - spytał Sharpe.

- Kobieta na pokładzie to wyjątkowy brak szczęścia, potworny pech.

Pickering przesądnie dotknął grodzi.

- Jednak jest bardzo dekoracyjna. Dziś w nocy będą się działy dziwne rze-

czy w kubryku, ja to mówię. No cóż, musimy przyjąć wszystko, co zsyła nam

Bóg, nawet kobietę. Kapitan mówił, że jesteś znanym żołnierzem, Sharpe!

- Naprawdę?

Braithwaite cofnął się na znak, że nie chce brać udziału w rozmowie.

- Pierwszy w ataku i inne bzdury - rzekł Pickering. - Co do mnie, drogi

chłopcze, to na pierwszy wystrzał armatni znikam na dole w kokpicie, gdzie

nie dosięgnie mnie żadna francuska kula. Wiesz, na czym polega tajemnica

długowieczności, Sharpe? Trzymaj się z dala. Ot, co! Dobra rada od lekarza

i całkiem za darmo!

Jedzenie serwowane u kapitana Chase’a było o wiele lepsze od tego, czym

karmił ich Peculiar. Zaczęli od kawałków wędzonej ryby podanej z cytryną

i prawdziwym chlebem, potem jedli pieczone jagnię, choć Sharpe podejrze-

wał, że to koza. I tak wybornie smakowała w sosie winegretowym, a skoń-

czyli na wywarze pomarańczowym z brandy i syropem. Lord William i lady

Grace siedzieli po obu stronach Chase’a, pierwszy porucznik obok jej lor-

dowskiej mości i nakłaniał ją do wypicia większej ilości wina, niż miała na

to ochotę. Czerwone wino było ostre, a białe nazywano Miss Taylor, co bar-

dzo dziwiło Sharpe’a, dopóki nie zobaczył, że na butelce widnieje napis „Mi-

stela”. Sharpe siedział w końcu stołu, gdzie kapitan Llewellyn wypytywał go

o to, co widział w Indiach. Walijczyka zaintrygowała informacja, że Sharpe

zamierza wstąpić do 95 pułku strzelców.

- Pomysł gwintowania luf może się sprawdzić na lądzie - zauważył Lle-

wellyn - ale nie przyda się na morzu.

- Dlaczego?

- Celność nie jest potrzebna na okręcie! Wszystko kołysze się, utrudniając

celowanie. Nie, najważniejsze to zasypać gradem pocisków nieprzyjacielski

pokład i modlić się, żeby choć trochę trafiło. Co przypomina mi, że mamy

nowe zabawki. Siedmiolufowe karabiny! Ogromne! Wypluwają naraz sie-

dem półcalowych kulek. Musisz wypróbować jeden!

- Z przyjemnością.

- Chciałbym zobaczyć je w walce - rzekł podniecony Llewellyn. - Z masztu

mogą wyrządzić prawdziwe szkody, Sharpe!

Chase usłyszał ostatnią uwagę Llewellyna i ze szczytu stołu wtrącił swoje

trzy grosze.

- Nelson nie pozwala używać karabinów ze stanowisk na masztach, Lle-

wellyn. Mówi, że mogą podpalić żagle.

- Ten człowiek się myli - obraził się Llewellyn. - I to bardzo.

- Zna pan lorda Nelsona? - zainteresowała się lady Grace.

- Służyłem pod nim krótko - odparł entuzjastycznie Chase - Za krótko.

Miałem fregatę, lecz nigdy nie uczestniczyłem w walce pod dowództwem

jego lordowskiej mości.

- Modlę się, byśmy teraz nie wzięli udziału w walce - rzekł uroczyście lord

William.

- Amen - przerwał milczenie Braithwaite. Przez całą kolację gapił się tępo

na lady Grace i wzdrygał się, kiedy Sharpe zabierał głos.

- Na Boga, mam nadzieję, że do niej dojdzie - sprzeciwił się Chase. - Mu-

simy zatrzymać naszego niemieckiego przyjaciela i jego rzekomego sługę!

- Sądzi pan, że zdołamy złapać Revenant?- spytała lady Grace.

- Mam nadzieję, łaskawa pani, lecz to będzie trudne. Montmorin to dobry

żeglarz, a Revenant jest szybkim okrętem, ale dno ma bardziej obrośnięte

niż my.

- Mnie się wydawało czyste - wtrącił Sharpe.

- Czyste? - zaniepokoił się Chase.

- Nie miał zielonego mosiądzu na linii wodnej, sir. Wszystko lśniło.

- A to drań - Chase miał na myśli Montmorina. - Oskrobał kadłub, no nie?

Co utrudni złapanie go. A ja się założyłem z panem Haskellem, że spotkamy

go w moje urodziny.

- Czyli kiedy? - zapytała lady Grace.

- 21 października, łaskawa pani i wówczas moim zdaniem powinniśmy

być gdzieś koło Portugalii.

- Oni nie będą koło Portugalii - wtrącił pierwszy porucznik - bo nie po-

płyną bezpośrednio do Francji. Raczej udadzą się do Kadyksu, sir. Według

mnie złapiemy ich w drugim tygodniu października gdzieś koło Afryki.

- Stawiam dziesięć gwinei - rzekł Chase - i choć wyrzekłem się hazardu, z

radością zapłacę, jeśli tylko ich złapiemy. Potem stoczymy bitwę, łaskawa

pani, lecz upewniam, że będzie pani bezpieczna pod linią wodną.

- Mam stracić całe przedstawienie na pokładzie?- zapytała się lady Grace,

co wywołało ogólny śmiech.

Sharpe nie widział jej dotąd tak beztroskiej w towarzystwie. Światło

świec połyskiwało w jej diamentowych kolczykach, kolii, pierścionkach i

oczach. Jej ożywienie udzielało się wszystkim obecnym z wyjątkiem męża,

który chyba obawiał się, że żona wypiła za dużo czerwonego wina lub Miss

Taylor. Sharpe’a męczyła zazdrość na myśl, że to skutek obecności przystoj-

nego i dowcipnego Chase’a, lecz lady Grace widocznie to wyczuła, bo posłała

mu znaczące spojrzenie. Braithwaite zauważył je i wbił wzrok w talerz.

- Nigdy właściwie nie rozumiałem - lord William przerwał sielankowy na-

strój - czemu za wszelką cenę dążycie do dziurawienia kadłuba wroga z bli-

skiej odległości. Czy nie prościej byłoby zniszczyć mu ożaglowanie z dy-

stansu?

- To francuska szkoła, wasza lordowska mość - rzekł Chase. - Strzelają

sztabami, kulami łańcuchowymi i zwykłymi mierząc wysoko, by zdjąć nam

takielunek. Ale kiedy już pozbawią nas masztów i tkwimy na wodzie jak

kłoda, wciąż muszą nas zdobyć.

- Ale kiedy oni będą mieli maszty, a my nie - zauważył lord William - czyż

nie mogą podejść bokiem do naszej rufy?

- Zakłada pan, milordzie, że kiedy nasz przykładowy Francuz będzie pró-

bował pozbawić nas masztów, my niczego nie zrobimy - Chase uśmiechem

złagodził ripostę. - Okręt liniowy, wasza lordowska mość, to nic innego, jak

pływająca bateria artyleryjska. Zniszczą żagle, ale wciąż jest bateria dział,

jednak uszkodzenie armat, strzaskanie pokładu, na którym stoją, zabicie ar-

tylerzystów, to dopiero pozbawia okręt sensu jego istnienia. Francuzi pró-

bują nas ostrzyc z dystansu, podczas gdy my z bliska zadajemy im śmier-

telne ciosy.

Odwrócił się do lady Grace.

- Opowieści o walce muszą nużyć waszą lordowska mość.

- Przywykłam do tego w ostatnich tygodniach - odparła Grace - Na Calliope

był szkocki major, który wciąż namawiał pana Sharpe’a do snucia takich

opowieści. - Spojrzała na Sharpe’a. - Nigdy nie mówił nam pan, co się stało,

gdy ratował pan życie mojemu kuzynowi.

- Moja żona przesadnie interesuje się swym dalekim kuzynem - wtrącił

lord William - zwłaszcza odkąd zdobył nieco sławy w Indiach. Zdumiewa-

jące, jak ktoś tak tępy jak Wellesley mógł zabłysnąć w armii, prawda?

- Ocaliłeś życie Wellesleyowi, Sharpe? - spytał Chase ignorując drwinę

jego lordowskiej mości.

- Nic o tym nie wiem, sir. Co najwyżej uchroniłem go od pojmania.

- To stąd ta blizna? - zaciekawił się Llewellyn.

- To było w Gawilghur, sir - Sharpe wolałby, żeby rozmowa dotyczyła cze-

goś innego i rozpaczliwie usiłował znaleźć inny temat, ale nie mógł pozbie-

rać myśli.

- Co się zatem stało? - naciskał Chase.

- Stracił konia, sir - zaczerwienił się Sharpe - otoczony przez wrogów.

- Ale chyba nie był sam? - spytał lord William.

- Był sam, sir. Nie licząc mnie, rzecz jasna.

- Nieroztropnie z jego strony - zauważył lord William.

- A ilu było nieprzyjaciół? - zapytał Chase.

- Spora gromadka, sir.

- A ty ich pokonałeś?

- Nie było wyboru, sir - skinął głową Sharpe.

- Trzymać się z dala! - zagrzmiał chirurg. - To moja rada! Trzymać się z

dala!

Lord William pochwalił kapitana Chase’a za wywar z pomarańczy, a Chase

przeniósł zasługę na kucharza i stewarda. To zainicjowało dyskusję nad

problemem odpowiedzialnych służących, którą zakończył Sharpe, bo jako

najmłodszy obecny oficer został poproszony o wzniesienie toastu lojalno-

ściowego.

- Za króla Jerzego - rzekł Sharpe. - Niech Bóg ma go w swej opiece.

- I zguba jego wrogom - dodał Chase ciskając kieliszek za siebie - zwłasz-

cza monsieur Vaillardowi.

Lady Grace odsunęła krzesło. Kapitan Chase próbował ją zatrzymać mó-

wiąc, że zaprasza ją na wdychanie dymu z cygar, który wypełni kabinę, ale

uparła się, że wyjdzie, więc wszyscy wstali.

- Czy nie będzie miał pan nic przeciwko temu, kapitanie, że pospaceruję

po pańskim pokładzie? - spytała lady Grace.

- Będę czuł się tym zaszczycony, wasza lordowska mość.

Podano brandy i cygara, ale towarzystwo nie siedziało długo. Lord Wil-

liam zaproponował partyjkę wista, lecz Chase, który przegrał mnóstwo pie-

niędzy podczas pierwszej podróży z jego lordowska mością, wyjaśnił, że

zrezygnował z gry w karty. Porucznik Haskell obiecał ożywioną grę w mesie

oficerskiej, więc lord William wraz z pozostałymi zeszli na otwarty pokład,

a stamtąd na dziób. Chase życzył swym gościom dobrej nocy, potem zapro-

sił Sharpe’a do dziennej kabiny na rufie.

- Ostatnia szklaneczka brandy, Sharpe.

- Nie chciałbym przeszkadzać, sir.

- Wyrzucę cię, kiedy się zmęczę. Masz - podał Sharpe’owi szklaneczkę i

zaprowadził do znacznie wygodniejszej kabiny dziennej. - Boże, jakiż ten

William Hale jest nudny. Jednak muszę przyznać, że zdumiała mnie jego

żona. Nie widziałem jej tak ożywionej! Kiedy poprzednio była na pokładzie,

myślałem, że wpadnie w depresję i umrze.

- Może to zasługa wina? - podpowiedział Sharpe.

- Może, ale słyszałem plotki.

- Plotki? - zaniepokoił się Sharpe.

- Że uratowałeś nie tylko jej kuzyna, ale i ją samą? Że napastował ją pe-

wien francuski porucznik, który dołączył do przodków z twoją pomocą.

Sharpe skinął głową, lecz nic nie powiedział.

- Widać ta przygoda dobrze jej zrobiła - uśmiechnął się Chase. - A z tego

sekretarza to ponure straszydło, nie? Ani słowa przez cały wieczór i to ma

być człowiek po Oksfordzie!

Ku uldze Sharpe’a, Chase porzucił temat lady Grace i zamiast tego spytał,

czy Sharpe rozważył oddanie się pod komendę kapitana Llewellyna jako ho-

norowy żołnierz piechoty morskiej.

- Jeśli dogonimy Revenant, będziemy próbowali go zatrzymać. Może uda

się ich zmusić do poddania - przesądnie dotknął stołu - a może będziemy

musieli wedrzeć się na pokład. Wówczas przydadzą się wszyscy umiejący

walczyć, czy zatem mogę liczyć na twoją pomoc? Dobrze! Powiem Llewelly-

nowi, że będziesz u niego. To pierwszorzędny gość, choć jest żołnierzem i

Walijczykiem, wątpię też, by cię zbytnio przemęczył. Teraz muszę iść na po-

kład sprawdzić, czy nie pływamy w kółko. Idziesz?

- Tak jest, sir.

I Sharpe został honorowym żołnierzem piechoty morskiej.

c

Na Pucelle podniesiono wszystkie żagle, jakie Chase zdołał wciągnąć na

maszty. Nawet uzbroił statek w dodatkowe liny podtrzymujące maszty,

żeby wytrzymały wyciągnięte z zapasów żagle. Były tam żagle boczne,

górne topżagle, sztaksle, bombramżagle, żagle rozprzowe i topsle; chmura

bawełny pchająca okręt wojenny na zachód. Chase nazwał to wywiesza-

niem prania, a Sharpe widział, jak załoga reaguje na entuzjazm kapitana.

Podobnie jak Chase chcieli udowodnić, że Pucelle jest najszybszym żaglow-

cem na morzu.

Frunęli tak na zachód, aż w środku nocy morze zrobiło się wyboiste i okręt

zataczał się jak pijany. Sharpe’a obudził tupot nóg na pokładzie. Łóżko, w

którym był sam, majtało się gwałtownie i upadł boleśnie próbując wstać.

Nie zaprzątał sobie głowy ubieraniem się, włożył jedynie morską pelerynę,

pożyczoną od Chase’a i wyszedł na pokład rufówki, gdzie niczego nie mógł

dojrzeć, bo chmury zakryły księżyc. Słyszał jedynie rozkazy z pokładu i

głosy ludzi wysoko w olinowaniu. Sharpe nie mógł pojąć, jak można praco-

wać w ciemnościach kilkadziesiąt metrów nad chwiejnym pokładem, trzy-

mając się cienkich lin, kiedy wiatr gwizdał w uszach. Wymagało to odwagi

nie mniejszej, niż na polu walki.

- Czy to ty, Sharpe? - doszedł go głos Chase’a.

- Tak, sir.

- Prąd Agulhas - powiedział radośnie Chase. - Niesie nas wokół Afryki!

Skracamy żagle. Będą ciężkie dwa dni!

Poranek odsłonił wzburzone może ze spienionymi od wiatru grzywami.

Pucelle kołysała się między stromymi falami, czasem rozbryzgując je w ob-

łoczki wody skrapiające przednie żagle, a Chase wciąż gnał swój okręt, kie-

rował nim i przemawiał do niego. Nadal podejmował gości kolacją, bo

uwielbiał towarzystwo, ale każdy poryw wiatru wyciągał go zza stołu na

pokład rufówki. Niecierpliwie obserwował odczyty logu i drżał, kiedy okręt

zwalniał. Odetchnął dopiero wtedy, gdy afrykańskie wybrzeże zawijało się

na zachód, bo ponownie mógł „wywiesić pranie” i poczuć, jak kadłub rea-

guje na napór wiatru.

- Myślę, że go złapiemy - powiedział raz Sharpe’owi.

- Nie może płynąć tak szybko - odgadł Sharpe.

- Z pewnością może! Jednak przypuszczam, że Montmorin nie odważy się

trzymać zbyt blisko lądu. Będzie musiał odejść dalej na południe, by nie na-

tknąć się na nasze okręty z Kapsztadu. A my zetniemy sobie zakręt! Kto wie,

może wówczas będzie tylko o kilka mil przed nami?

Pucelle spotykała teraz inne statki, głównie małe, miejscowe, lecz również

dwa brytyjskie handlówce, amerykańskiego wielorybnika i slup Królew-

skiej Marynarki, z którym wymieniono sygnały. Trzeci porucznik Connors,

odpowiedzialny za sygnalizację, polecił wciągnąć na takielunek różnokolo-

rowe flagi, potem przyłożył lunetę do oka i zawołał, że slup przesłał odpo-

wiedź.

- To Hirondelle, sir, z Kapsztadu.

- Spytaj, czy widzieli inny okręt liniowy.

Odszukano, poukładano i wciągnięto odpowiednie flagi.

Odpowiedź brzmiała „nie”. Chase wysłał długą informację, mówiącą, że

Pucelle ściga Revenant na Atlantyku. Z czasem wieść dotrze do admirała w

Bombaju, który pewnie głowi się, gdzie podział się jego cenny okręt.

Następnego dnia dostrzeżono ląd, niestety odległy i niewyraźny z powodu

deszczu bębniącego o żagle i pokład, który był codziennie rano szorowany

do czysta piaskiem pod kamiennymi kostkami wielkości biblii. Nazywano je

świętymi kamieniami. Pucelle nadal pędziła pod pełnymi żaglami, jakby ją

diabli ścigali. Utrzymywał się mocny wiatr, lecz przez większość dnia pa-

dało i wszystko pod pokładem stawało się wilgotne i brudne. Następnego

dnia w strugach deszczu i przy porywistym wietrze minęli Kapsztad, choć

Sharpe niczego nie dostrzegł prócz mglistego zarysu wielkiej góry o płaskim

wierzchołku spowitej chmurami.

Kapitan Chase polecił rozłożyć nowe mapy na wielkim stole w dziennej

kabinie.

- Muszę podjąć decyzję - powiedział Sharpe’owi. - Albo skierować się na

zachód w głąb Atlantyku, albo płynąć z prądem wzdłuż wybrzeża Afryki,

póki nie natrafimy na południowo zachodnie pasaty.

Dla Sharpe’a wybór był prosty: płynąć z prądem, ale nie był żeglarzem.

- Ryzykuję - wyjaśnił Chase - zostając blisko lądu. Zyskuję wiatr od brzegu

i prąd, ale narażam się na mgłę i może przyjść podmuch z zachodu, a brzeg

będzie po zawietrznej.

- Co oznacza zawietrzny brzeg? - spytał Sharpe.

- Zginiemy - odparł zwięźle Chase. Puścił mapy, zwinęły się same z trza-

skiem. - Dlatego locja zaleca skręt na zachód, co zmniejszyłoby zagrożenie.

- Gdzie twoim zdaniem jest Revenant?

- Na zachodzie. Unika brzegu. Przynajmniej taką mam nadzieję.

Chase wyjrzał przez rufowe okno na biały, wzburzony kilwater. Wydawał

się zmęczony i starszy, bo jego naturalną energię wyczerpały dni i noce

przerywanego snu i stałego napięcia.

- Może trzyma się blisko lądu? - mruknął. - Musieliby wciągnąć fałszywe

barwy. Hirondelle go nie widział. Ale w tym cholernym szkwale cała flota

może przepłynąć o kilka mil, a nikt niczego nie zauważy.

Włożył płaszcz z nieprzemakalnego płótna, by wrócić na pokład.

- Wzdłuż wybrzeża - rzekł sam do siebie - i niech Bóg ma nas w opiece,

jeśli powieje z zachodu. - Wziął kapelusz. - Lepiej by nas miał w opiece, jeśli

nie znajdziemy Revenant. Ich lordowskie mości z Admiralicji nie będą pa-

trzeć łaskawym okiem na kapitana, który opuścił swoje stanowisko, by go-

nić za zjawą na drugi koniec świata. I Boże dopomóż, jeśli się okaże, że to

prawdziwy szwajcarski służący, a nie Vaillard! Pierwszy porucznik ma ra-

cję. Nie popłyną do Francji, tylko do Kadyksu. To o wiele bliżej - wzruszył

ramionami. - Wybacz, Sharpe, nie jestem dla ciebie dobrym kompanem.

- Bawię się znacznie lepiej, niż mógłbym płynąc na Calliope.

- To dobrze - rzekł Chase idąc do drzwi - świetnie. Pora zrobić zwrot na

północ.

c

Sharpe był bardzo zajęty. Rano paradował z piechotą morską, a potem

ćwiczyli bez końca, bo kapitan Llewellyn obawiał się, że jego żołnierze zgnu-

śnieją, jeśli nie będą bez przerwy zajęci. Strzelali z karabinów w każdą po-

godę, ucząc się, jak chronić zamki przed deszczem. Strzelali z pokładów i z

nadbudówek, a Sharpe razem z nimi, posługując się morskim karabinem.

Był podobny do broni, którą otrzymał jako szeregowiec, lecz o krótszej lufie

i staroświeckim płaskim zamku z zakrytą panewką. Llewellyn wyjaśnił, że

łatwiej je naprawiać na morzu. Broń była wrażliwa na słone powietrze i żoł-

nierze godzinami czyścili ją i smarowali. Potem godziny ćwiczeń z bagnetem

i kordelasem. Llewellyn nalegał, by Sharpe wypróbował jego nową za-

bawkę, siedmiolufową strzelbę. Sharpe wystrzelił w morze. Odrzut siedmiu

półcalowych luf był tak mocny, że niemal złamał sobie obojczyk. Powtórne

nabicie zajmowało ponad dwie minuty, lecz kapitan piechoty morskiej nie

uważał tego za wadę.

- Wypal z tego w pokład Żabie, Sharpe, a narobisz strasznych szkód!

W dodatku Llewellyn chciał wedrzeć się na Revenant i nie mógł się docze-

kać, kiedy pośle swoje czerwone kurtki na nieprzyjacielski pokład.

- Właśnie, dlatego moi ludzie muszą być sprawni, Sharpe - powiedział i

wysłał kolejną grupę do biegu z kubryku na rufówkę i z powrotem, potem

po takielunku przedniego masztu z lewej burty na górę i stamtąd w dół na

prawą. - Jeśli Żaby nas zaatakują, musimy umieć szybko obiec okręt. Nie

grzeb się, Hawkins! Szybciej, ludzie, szybciej! Jesteście piechotą morską, nie

ślimakami!

Sharpe uzbroił się w kordelas, który odpowiadał mu bardziej niż kawale-

ryjska szabla noszona od czasów bitwy pod Assaye. Ten kordelas był prosty,

ciężki i prymitywny, lecz uznał go za groźną broń.

- Nie fechtuj nim - poradził mu Llewellyn - bo uszkodzisz nadgarstek. To

tasak do wyprostowanej ręki. Siecz nim drani! Chcesz wzmocnić ramiona,

Sharpe? Wspinaj się codziennie na maszty, ćwicz z kordelasem, nabieraj tę-

żyzny!

Sharpe wspinał się na maszty. Okazało się to przerażające, bo najmniejszy

przechył pokładu był zwielokrotniony przez wysokość. Z początku nie pró-

bował wejść na najwyższe partie olinowania, lecz uczył się wchodzenia na

główny maszt do miejsca, gdzie na połączeniu dolnej i górnej części znajdo-

wała się szeroka platforma. Marynarze dostawali się tam posługując się

podwantkami prowadzącymi do zewnętrznej krawędzi platformy, lecz

Sharpe przeciskał się przez mały właz obok masztu. Nie chciał ryzykować

pełnej grozy wspinaczki po podwantkach, gdzie musiałby zwisać głową w

dół z wysmołowanych lin. Wreszcie po tygodniu od zwrotu na północ, przy

spokojnym morzu i delikatnym wietrze, Sharpe postanowił spróbować

drogi przez podwantki, by pokazać, że żołnierz potrafi to, co każdy midszy-

pmen uważa za proste. Wspiął się po niższych linach, co było o tyle proste,

że układały się niczym drabina, lecz potem doszedł do miejsca skąd wycho-

dziły prowadzące w dół podwantki. Odtąd musiał poruszać się do góry no-

gami, lecz był zdecydowany na wszystko. Chwycił je rękoma i ruszył na-

przód. Wtem w połowie drogi do platformy stopa ześlizgnęła mu się z liny i

zawisł siedemnaście metrów nad pokładem, czując jak zaciśnięte niczym

szpony palce ześlizgują się ze smołowanej liny. Sparaliżowany strachem bał

się poruszyć nogami, aż marynarz zwiesiwszy się z olinowania niczym

małpa, złapał go za pas i zaciągnął do maszt.

- Boże, sir, nie powinien pan tędy chodzić. To dla majtków, nie dla homa-

rów. Proszę korzystać z przełazu Marsa, sir, właśnie do tego służy.

Sharpe był zbyt przerażony, by mówić. Mógł jedynie myśleć o tym, co czuł,

gdy lina wyślizgiwała mu się z rąk, lecz w końcu zdołał wykrztusić podzię-

kowanie i obiecać wybawcy funt tytoniu ze swych zapasów.

- Prawie cię straciliśmy, Sharpe! - rzekł pogodnie Chase, gdy chorąży do-

tarł na pokład rufówki.

- Przerażające - odparł spoglądając na wysmołowane ręce.

Lady Grace również widziała ten niedoszły upadek. Nie zbliżała się do

Sharpe’a niemal od tygodnia, co go niepokoiło. Wymieniła z nim raz czy dwa

spojrzenia, a w tych krótkich momentach wyczytał w jej oczach niemą

prośbę, jednak nie miał sposobności porozmawiania z nią, a ona nie odwa-

żyła się przyjść do jego kabiny w środku nocy. Teraz stała po zawietrznej

rufówki obok męża, który rozmawiał z Malachim Braithwaite’em i wyraźnie

wahała się, czy nie podejść do Sharpe’a. Z trudem zdobyła się na przejście

przez pokład. Malachi Braithwaite obserwował ją, a mąż zagłębił się w pa-

pierach.

- Mało się dziś posuwamy, kapitanie Chase - rzekła wyniośle.

- Mamy prąd, wasza lordowska mość, który niewidocznie nam pomaga,

ale wolałbym wiatr. - Chase zmarszczył brwi spoglądając na żagle. - Niektó-

rzy wierzą, że gwizdanie wzmaga wiatr, ale to nie działa. - Zagwizdał dwa

takty „Nancy Dawson”, lecz wiatr pozostał lekki. - Proszę.

Lady Grace patrzyła na Chase’a, jakby zbrakło jej słów, i kapitan nagle wy-

czuł, że coś ją gnębi.

- Wasza lordowska mość? - spytał z niepokojem.

- Może pokazałby mi pan na mapie, gdzie jesteśmy? - wypaliła.

Chase zawahał się, zdumiony nagłą prośbą.

- Z przyjemnością, wasza lordowska mość - rzekł. - Mapy są w mojej dzien-

nej kabinie. Czy jego lordowska mość...?

- W pańskiej kabinie będę całkowicie bezpieczna, kapitanie - powiedziała

lady Grace.

- Okręt jest pański, Peel - Chase zwrócił się do pierwszego porucznika.

Potem poprowadził lady Grace przez pokład rufówki do lewoburtowych

drzwi wiodących o jadalni. Lord William zmarszczył brwi widząc to i Chase

przystanął.

- Wasza lordowska mość chce spojrzeć na mapy? - spytał.

- Nie, nie - odparł Lord William wracając do papierów.

Braithwaite obserwował Sharpe’a i ten wiedział, że nie może wzbudzać

podejrzeń sekretarza, lecz nie wierzył, że lady Grace naprawdę chce oglądać

mapy, więc nie przejmując się nieprzyjaznym spojrzeniem Braithwaite’a

poszedł do swej kajuty, która znajdowała się z prawej burty pod pokładem

rufówki. Zapukał do wewnętrznych drzwi łączących sypialnię z kabiną

dzienną, i nie doczekawszy się odpowiedzi, wszedł do wielkiej rufowej ka-

juty.

- Sharpe! - zirytował się Chase, bo mimo przyjaznego stosunku do chorą-

żego uważał swoją kabinę za sanktuarium i dlatego nie odpowiedział na pu-

kanie.

- Kapitanie - lady Grace położyła mu dłoń na ręce - proszę.

Chase, który rozwijał mapę, popatrzył na nią i na Sharpe’a. Pozwolił mapie

zwinąć się z powrotem.

- Zupełnie zapomniałem sprawdzić chronometry. Państwo wybaczą -

przeszedł obok Sharpe’a do jadalni, ostentacyjnie zamykając drzwi.

- O, Boże, Richardzie - lady Grace podbiegła i objęła go. - O mój Boże!

- Co się stało?

Przez kilka sekund nic nie mówiła, potem pojęła, że ma mało czasu, zanim

wezmą na języki ją i kapitana.

- Sekretarz mojego męża - powiedziała.

- Wiem o nim wszystko.

- Naprawdę? - spytała z szeroko otwartymi oczyma.

- Szantażuje cię? - odgadł Sharpe.

Skinęła głową.

- Obserwuje mnie.

- Zostaw to mnie - Sharpe pocałował ją - a teraz idź, nim ktoś zacznie plot-

kować.

Pocałowała go ogniście i wróciła na pokład rufówki dwie minuty potem,

jak stamtąd wyszła. Sharpe poczekał, aż Chase, który zawsze rano spraw-

dzał chronometry, wróci do kabiny dziennej. Chase potarł twarz i spojrzał

na Sharpe’a.

- Nigdy bym.. .- powiedział i usiadł w fotelu. - To się nazywa igrać z

ogniem, Sharpe.

- Wiem, sir - zaczerwienił się Sharpe.

- Nie, żebym cię winił - odparł Chase. - Nie myśl tak, na Boga! Sam byłem

jak pies, póki nie spotkałem Florence. Kochana kobieta! Szczęśliwe małżeń-

stwo ustatkuje mężczyznę, Sharpe.

- Czy to rada, sir?

- Nie - uśmiechnął się Chase - stwierdzenie faktu.

Umilkł, zastanawiając się bardziej nad okrętem niż Sharpe’em i lady

Grace.

- Ale to się nie rozniesie?

- Nie - zapewnił Sharpe.

- Równowaga na okręcie jest rzeczą chwiejną, Sharpe. Możesz mieć zado-

wolonych, ciężko pracujących ludzi, a nie potrzeba wiele by wszczęły się

burdy i rokosz.

- Nie rozniesie się, sir.

- Oczywiście, że nie. Sam powiedziałeś. A niech mnie! Zaskoczyłeś mnie. A

może i nie. Ona jest piękna, muszę przyznać, a z niego zimna ryba. Gdybym

nie był szczęśliwe żonaty, na pewno bym ci zazdrościł. Pozytywnie.

- My się tylko poznaliśmy.

- Ależ oczywiście, drogi kolego, naturalnie - uśmiechnął się Chase. - Ale

czy jej mąż nie mógłby poczuć się urażony taką - zawiesił głos - znajomo-

ścią?

- Chyba tak bym to określił, sir.

- Więc postaraj się, by nic mu się nie stało, bo jestem za niego odpowie-

dzialny - rzekł ostrym tonem Chase i znów uśmiechnął się. - Poza tym, Ri-

chardzie, baw się dobrze. Ale błagam, po cichu - dokończył szeptem Chase,

wstał i wrócił na pokład rufówki.

Sharpe odczekał pół godziny, zanim wyszedł by nie wzbudzać podejrzeń

Braithwaite’a. Sekretarz opuścił rufówkę, nim zjawił się chorąży i całe

szczęście, bo Sharpe’em owładnęła zimna wściekłość.

Malachi Braithwaite zyskał śmiertelnego wroga.

ROZDZIAŁ SIÓDMY

Następnego ranka wiatr wciąż się nie wzmagał i Pucelle ledwie płynęła

po brudnym morzu toczącym długie, niskie fale z zachodu. Było gorąco i

marynarze chodzili z nagimi torsami, niektórzy mieli na plecach krzyżujące

się blizny, ślad po biczowaniu.

- Są tacy, którzy się nimi chlubią - powiedział Sharpe’owi Chase - choć

mam nadzieję, że nie wśród mojej załogi.

- Nie stosujesz kary chłosty?

- Tylko, kiedy muszę - odparł Chase - ale bardzo rzadko. Może ze dwa razy

w ciągu dowodzenia. Dwa razy w ciągu trzech lat. Raz za kradzież, drugi raz

za uderzenie podoficera, który pewnie na to zasłużył, ale dyscyplina obo-

wiązuje. Porucznik Haskell wolałby, żebym chłostał częściej. Myśli, że to

skuteczna metoda, ale ja nie sądzę, by było to konieczne.

Spojrzał ponuro na żagle.

- Nie ma za cholerę tego przeklętego wiatru! Co, do diabła myśli sobie Pan

Bóg?

Skoro Bóg nie zsyłał wiatru, Chase ćwiczył strzelanie z armat. Jak wielu

kapitanów marynarki wojennej miał dodatkowy proch i kule kupione za

własne pieniądze, więc załoga mogła trenować. Codziennie rano grzmiały

armaty, otwierano furty działowe, nawet te w kabinie dziennej, a okręt, spo-

wijała chmura biało szarego dymu, który rozwiewał się dokuczliwie wolno.

- To może być zły znak - powiedział do Sharpe’a drugi porucznik Peel,

przyjacielski mężczyzna, pucułowaty brzuchacz o niezmiennie pogodnym

nastroju.

Był również bałaganiarzem, co irytowało pierwszego porucznika, a nie-

snaski między Peelem i Haskellem wprowadzały niezdrową atmosferę w

mesie oficerskiej. Sharpe wyczuwał te napięcia, wiedział, że martwiły

Chase’a i zdawał sobie sprawę, że załoga woli przyjaznego Peela od wyso-

kiego i ponurego Haskella.

- Czemu zły znak?

- Armaty ściągają wiatr - tłumaczył z powagą Peel.

Jego niebieski mundur był bardziej powycierany niż czerwony surdut

Sharpe’a, choć mówiono, że drugi porucznik jest zamożny.

- To niewyjaśnione zjawisko - rzekł Peel - że strzały z armat wzywają

wiatr.

Na dowód pokazał zwisającą bezwładnie z gafla szeroką czerwoną flagę.

Nie wywieszano jej codziennie, tylko, kiedy wiatr był bardzo słaby, bo Chase

uznał, że flaga pokazuje każde drgnienie powiewu.

- Czemu jest czerwona? - spytał Sharpe. - Slup, który spotkaliśmy, miał

niebieską.

- To zależy, pod którym admirałem się służy - wyjaśnił Peel. - My słu-

chamy rozkazów czerwonego kontradmirała, ale gdyby był niebieski, flaga

też byłaby niebieska, a biały, to biała. Żółty nie mógłby jednak dowodzić

okrętami. Proste.

Uśmiechnął się. Czerwona flaga z banderą Zjednoczonego Królestwa w

górnym rogu poruszała się ospale, gdy dochodziły sporadyczne porywy cie-

płego powietrza ze wschodu. Tam również znajdowały się chmury, które

Peel umiejscawiał nad Afryką.

- Zauważ też, że woda zmieniła kolor - dodał pokazując na brązowe morze

- co oznacza, że minęliśmy ujście rzeki.

Chase mierzył czas artylerzystom, obiecując najszybszym dodatkowy kie-

liszek rumu. Huk dział był ogłuszający. Ranił błonę bębenkową i wstrząsał

okrętem, nim ucichł powoli między niebem, a wodą. Artylerzyści wkładali

szmatki do uszu, by zmniejszyć szok powodowany hałasem, lecz mimo to,

wielu z nich przedwcześnie głuchło. Sharpe, wiedziony ciekawością, zszedł

na niższy pokład, gdzie królowały wielkie trzydziestodwufuntówki. Stał i z

podziwem przyglądał się, jak strzelają armaty. Zatkał uszy palcami, lecz

ciemne pomieszczenie, poprzeszywane wdzierającymi się przez otwarte

furty działowe i dym promieniami słońca, drżało przy każdym wystrzale.

Hałas uderzał w brzuch, dzwonił w głowie, wypełniał cały świat. Armaty

cofały się jedna po drugiej. Każda lufa mała ze trzy metry długości, a działo

ważyło niemal trzy tony. Odrzut napinał grubą linę mocującą, przytwier-

dzoną śrubami oczkowymi do wręg, i przechodzącą przez pierścień w osa-

dzie działa. Półnadzy, zlani potem artylerzyści pospiesznie przecierali mo-

krymi baranicami na kijach szerokie lufy armat, usuwając tlące się resztki,

a dowódca kciukiem owiniętym w skórę czyścił otwór zapału. Mężczyźni

wkładali worki z prochem i kule, przybijali stemplem, potem linami prze-

ciągali lufę przez portę działową.

- Przecież nie celujecie do niczego! - zawołał Sharpe do piątego porucz-

nika, który dowodził jedną z baterii.

- Nie potrzebujemy celowniczych - odkrzyknął porucznik Holderby. - Jeśli

dojdzie do walki, będziemy tak blisko drania, że nie sposób chybić! Dwa-

dzieścia kroków góra, zazwyczaj nawet mniej.

Holderby przeszedł wzdłuż pokładu działowego klepiąc w ramię artyle-

rzystów.

- Nie żyjesz! - krzyczał. - Zabity!

Wytypowani z uśmiechem siadali na stosach kul. Holderby redukował

liczbę obsługi, co mogłoby się zdarzyć w walce patrzył, jak uszczuplona za-

łoga poradzi sobie z wielkimi armatami.

Działa, podobnie jak te z Calliope, posiadały zamki skałkowe. Artyleria po-

lowa, mniejszego kalibru od dział morskich, do odpalania ładunków uży-

wała wolnotlących się lontów, ale żaden kapitan marynarki wojennej nie

pozwoliłby na wymachiwanie płonącym sznurem na pokładzie działowym,

gdzie było pełno prochu. Stąd zamki, lecz jeśliby zamek zawiódł, w rurze do

połowy napełnionej wodą trzymano na wszelki wypadek lont. Do urucho-

mienia zamka stosowano sznur, za który ciągnął artylerzysta. Kowadełko

opadało, iskra zapalała płomień w tubce wetkniętej w zapłon i kilkucenty-

metrowy ogień zapalał proch, a działo cofało się z hukiem wystrzału.

Sharpe wrócił na pokład i wspiął się na bocianie gniazdo, bo dopiero

stamtąd mógł dojrzeć ponad kłębami dymu, gdzie padają pociski. Było to

bardzo różnie. Czasem przelatywały ponad milę, inne wzbijały fontanny

wody zaledwie o kilkaset metrów o statku. Chase, jak zauważył porucznik,

nie szkolił swych ludzi na celowniczych. Byli wśród nich artylerzyści, cheł-

piący się tym, że potrafią celnie strzelić do pływającej o pół mili beczki, lecz

zdaniem Chase’a cała sztuka polegała na zbliżeniu się do przeciwnika i za-

sypaniu go ogniem huraganowym.

- Nie muszą celować - wyjaśniał Sharpe’owi. - Ja nakierowuję armaty okrę-

tem. Ustawiam się wzdłuż nieprzyjaciela i masakrujemy drania. Liczy się

szybkość, szybkość, Sharpe. Szybkość wygrywa bitwę.

To zupełnie jak u strzelców, pomyślał Sharpe. Na lądzie armie spotykają

się i bardzo często, choć nie zawsze wygrywa ta, której żołnierze strzelają

szybciej. Nikt nie celuje, bo broń jest mało precyzyjna. Kierują karabiny w

stronę wroga, a każda kula jest jedną więcej w gradzie ołowiu pędzącego ku

nieprzyjacielowi. Wystrzel odpowiednio dużo kul i wróg słabnie. Wystarczy

postawić obok siebie dwa okręty i ten, który strzela szybciej, zwycięża.

Chase poganiał artylerzystów, nagradzał najszybszych i beształ opiesza-

łych, więc przez cały ranek okręt drżał od wystrzałów. Za rufą ciągnęła się

długa wstęga rozwiewającego się dymu. Dowód, że jednak płynęli, choć de-

nerwująco wolno. Sharpe zabrał lunetę na maszt i przepatrywał wschodni

horyzont w nadziei ujrzenia lądu, lecz widział jedynie głębokie cienie pod

chmurami. Skrócił lunetę i zaczął obserwować pokład, gdzie Malachi Bra-

ithwaite chodził tam i z powrotem po rufówce, podskakując nerwowo przy

każdej salwie.

Co zrobić z Braithwaite’em? Prawdę mówiąc, Sharpe wiedział to dosko-

nale, lecz problem polegał na tym, jak zrobić to na okręcie z siedmiuset

członkami załogi. Złożył lunetę, schował do kieszeni i po raz pierwszy

wspiął się ponad główny topsel na poprzeczki jarzma, gdzie znajdowała się

jeszcze mniejsza platforma pod głównym bramslem. Nad nim piętrzył się

jeszcze sięgający nieba bombramżagiel, jednak i tam ktoś się wspiął, mary-

narz stojący na oku, który z zadowoleniem żuł tytoń, obserwując zachód.

Pokład wydawał się stamtąd mały i wąski, lecz powietrze było wolne od

wszechobecnego zaduchu okrętu i śmierdzącego zgniłymi jajami dymu ar-

matniego, który nie sięgał tak wysoko.

Wysoki maszt zadrżał, kiedy jednocześnie wystrzeliły dwie armaty. Po-

ryw wiatru rozwiał dym i Sharpe zobaczył fantazyjne fontanny wytrysku-

jące w miejscach, gdzie kule uderzyły w morze. Podobnie wygląda trawa na

polu bitwy, a czasem staje w ogniu. Morze uspokoiło się, a dym zgęstniał.

- Żagiel! - zawołał tak głośno mężczyzna stojący na oku, że Sharpe pod-

skoczył przestraszony. - Żagiel od bakburty!

Sharpe musiał się zastanowić, która to jest bakburta, a która sterburta.

Przypomniał sobie wreszcie i skierował lunetę na zachód, lecz nie dostrzegł

niczego prócz niewyraźnej linii, gdzie niebo spotyka się z morzem.

- Co widzisz? - zawołał przez tubę pierwszy porucznik Haskell.

- Bombram i topsle - odkrzyknął marynarz - na tym samym kursie, co my,

sir!

Wstrzymano strzelanie z dział, bo Chase miał teraz inny kłopot na głowie.

Furty działowe zamknięto, wielkie armaty mocno uwiązano, a sześciu ludzi

wspięło się na olinowanie by wesprzeć obserwatora. Sharpe wciąż niczego

nie widział na zachodnim horyzoncie, nawet przez lunetę. Był z niej dumny,

jednak na morzu potrzebne były inne umiejętności widzenia, niż przy wy-

patrywaniu wroga na lądzie. Zamiatał lunetą na lewo i prawo, wciąż nie mo-

gąc zobaczyć tego obcego statku. Wtem na horyzoncie zamajaczył jakiś

brudny biały kształt i uciekł z pola widzenia, poprawka i jest! Niewyraźny

zarys, a przecież człowiek stojący nad nim dostrzegł go bez lunety i jeszcze

rozróżnił żagle.

Ktoś dołączył do Sharpe’a na poprzeczce jarzma.

- To Francuzik - orzekł.

Sharpe poznał Johna Hoppera, wielkiego bosmana z kapitańskiego gigu.

- Poznajesz z takiej odległości? - spytał.

- Po kroju żagli, sir - odparł z przekonaniem Hopper. - Nie można się po-

mylić.

- Co to jest, Hopper? - Chase z gołą głową i w koszuli bez rękawów wspiął

się na platformę.

- To mogą być oni, sir, naprawdę - rzekł Hopper. - Bez wątpienia to Fran-

cuz.

- Cholerny wiatr - zaklął Chase. - Pozwolisz, Sharpe?

Wyciągnął rękę po lunetę i skierował na zachód.

- Niech to, Hopper, masz rację. Kto go zauważył?

- Pearson, sir.

- Potrójna racja rumu - rzekł Chase, złożył lunetę, oddał Sharpe’owi i zje-

chał na pokład w sposób, który zmroził Sharpe’a.

- Łodzie! - krzyknął Chase, biegnąc w stronę rufówki. - Łodzie!

Hopper podążył za kapitanem, a Sharpe przyglądał się, jak spuszczano ło-

dzie i jak zapełniali je wioślarze. Mieli holować okręt nie na zachód, w stronę

obcego żaglowca, lecz na północ, w nadziei wyprzedzenia go.

Mężczyźni wiosłowali całe popołudnie. Pocili się i ciągnęli aż do bólu ra-

mion. Delikatne zmarszczki na wodzie wokół burt Pucelle dowodziły, że po-

suwają się jednak zbyt wolno, żeby zyskać, choć cień przewagi nad tamtym

żaglowcem. Lekkie powiewy wiatru, które rano przyniosły ulgę w upale, za-

marły całkiem i żagle zwisały bezwładnie, a okręt pogrążył się w dziwnej

ciszy. Słychać było jedynie kroki oficerów na pokładzie rufówki, okrzyki po-

naglające zmęczonych wioślarzy i skrzypienie liny sterowej w buchtach.

Lady Grace w towarzystwie pokojówki pod chroniącym od słońca paraso-

lem pojawiła się na pokładzie rufówki i spoglądała na zachód. Kapitan

Chase twierdził, że żagle widać było z pokładu, lecz ona nie mogła ich do-

strzec nawet przez lunetę.

- Pewnie nas nie widzą - powiedział Chase.

- Dlaczego? - spytała.

- Nasze żagle mają z tyłu chmury - pokazał na wielkie piętrzące się nad

Afryką obłoki - i przy odrobinie szczęścia zleją się z nimi w jedno tło.

- Sądzi pan, że to Revenant?

- Nie wiem, wasza lordowska mość. To może być neutralny handlowiec. -

Chase próbował powiedzieć to naturalnym głosem, lecz czuło się, że wierzy,

iż tamtym okrętem musi być Revenant.

Braithwaite stał przy zejściu z rufówki patrząc, czy Sharpe dołączy do jej

lordowskiej mości, ale chorąży ani drgnął. Spojrzał na wschód i zobaczył

drobne zmarszczki na wodzie, pierwsze oznaki ożywającego wiatru. Ukła-

dały się wzdłuż długiej fali, uparcie nie zbliżając się do Pucelle, potem ze-

brały się razem i, ślizgając się po wodzie, znienacka wypełniły żagle. Takie-

lunek zatrzeszczał, liny holownicze wpadły do wody.

- Wiatr od lądu - rzekł Chase. - W samą porę!

Podszedł do sternika, który wreszcie miał coś do roboty przy kole.

- Czujesz go?

- Tak jest, sir - sternik urwał, strzyknął śliną z tytoniem do wielkiej, mo-

siężnej spluwaczki.

- Nie za mocny - dodał - jakby starsza pani podmuchała w żagle, sir.

Wiatr osłabł, żagle oklapły, potem wolno podniosły się. Chase popatrzył

na morze.

- Wciągać łodzie, panie Haskell!

- Rozkaz, sir!

- Po kieliszku rumu dla wioślarzy!

- Rozkaz, sir - odparł ze zgorszeniem Haskell, który uważał, że Chase roz-

puszcza załogę.

- Podwójny rum dla wioślarzy - rzekł Chase by podrażnić Haskella - wiatr

dla nas i śmierć Francuzom!

Humor poprawił mu się, odkąd uwierzył, że znalazł cel pościgu. Teraz mu-

siał go przygwoździć.

- Nocą zmniejszymy dystans po cięciwie łuku - powiedział Haskellowi. -

Każdy skrawek ożaglowania! Żadnego światła na pokładzie. I zmoczymy ża-

gle.

Brezentowym wężem doczepionym do pompy polewano żagle morską

wodą. Chase wyjaśnił Sharpe’owi, że mokre żagle łapią więcej lekkiego wia-

tru niż suche, czyli wilgotne płótno pracuje lepiej. Okręt płynął, jednak na

niższych pokładach wiatr nie rozwiał jeszcze nagromadzonego tam dymu.

O zmierzchu wiatr wzmógł się i Pucelle znów pochyliła się pod jego napo-

rem. Zapadła noc. Oficerowie obchodzili pokłady by upewnić się, że nigdzie

nie świeci się ani jedna latarnia, z wyjątkiem jednej słabej, osłoniętej czer-

wonym szkłem, dzięki której sternik mógł widzieć kompas. Kurs został

zmieniony o kilka stopni na zachód w nadziei, że dogonią obcy statek. Wiatr

narastał tak, że słychać było jak czarno żółty kadłub przecina morze.

Sharpe na przemian zasypiał i budził się, choć nikt nie zakłócał mu snu.

Wstał przed świtem i stwierdził, że wszyscy oficerowie, łącznie z tymi, któ-

rzy powinni spać, zgromadzili się na rufówce.

- Zobaczy nas, zanim my dojrzymy jego - powiedział Chase, mając na myśli

to, że wschodzące słońce podświetli topsle Pucelle na tle horyzontu. Rozwa-

żał przez kilka minut czy nie wezwać wolnych od wachty ludzi, by pomogli

zdjąć żagle, lecz uznał, że utrata szybkości byłaby zdecydowanie gorsza,

więc zostawił płótna w spokoju. Człowiek o najostrzejszym wzroku stanął

na jabłku.

- Jeśli będziemy mieć szczęście - wyznał Chase Sharpe’owi - możemy zła-

pać go przed zmrokiem.

- Tak szybko?

- Jeśli będziemy mieć szczęście - powtórzył kapitan i odpukał w drew-

niany reling.

Zachodni horyzont był teraz szary, zakryty chmurami, lecz wkrótce ró-

żowe pasemka wysypią się na deszczowy horyzont jak wypłowiałe nitki z

czerwonego surduta na szare spodnie mundurowe. Okręt pędził zostawia-

jąc biały kilwater. Róże zmieniły się w czerwień, świecąc niczym łuna nad

Afryką.

- Już nas pewnie widzą - powiedział Chase i wziął tubę z relingu. - Wytęż

wzrok! - zawołał do marynarza na oku i wzdrygnął się. - To było niepo-

trzebne - upomniał się cicho i wziąwszy ponownie tubę próbował naprawić

gafę, obiecując tygodniowy przydział rumu temu, kto pierwszy dostrzeże

nieprzyjaciela. - Zasłuży na to, by się upić w trupa.

Na wschodzie dniało i światło było już zbyt intensywne, by spojrzeć w

stronę wychylającego się zza horyzontu słońca. Noc minęła, puste morze

rozpostarło się pod palącym niebem. Pucelle została sama.

Odległy żagiel zniknął.

c

Kapitan Llewellyn był zły. Wszyscy na pokładzie chodzili rozdrażnieni.

Zgubienie obcego okrętu tak nadszarpnęło morale załogi Pucelle, że zaczęły

się mnożyć drobne błędy. Bosman mat oberwał poluzowaną linką, oficero-

wie złorzeczyli, załoga była ponura, lecz to kapitan Llewellyn Llewellyn był

naprawdę wściekły.

Przed wypłynięciem z Anglii zabrał na pokład skrzynkę granatów.

- Są francuskie - tłumaczył Sharpe’owi - więc nie mam pojęcia, co mają w

środku. Proch, to jasne i jakąś substancję zapalającą. Są szklane. Zapalisz

lont, rzucasz i masz nadzieję, że kogoś zabiją. To diabelskie machiny.

Tymczasem granaty zniknęły. Miały być w przednim magazynie, na naj-

niższym pokładzie, lecz poszukiwania prowadzone przez porucznika i

dwóch sierżantów nie dały efektów. Dla Sharpe’a strata granatów była ko-

lejnym przejawem pechowego dnia, który tak niefortunnie zaczął się dla Pu-

celle, lecz Llewel yn uważał, że to coś poważniejszego.

- Jakiś głupek mógł włożyć je do ładowni - powiedział. - Kupiliśmy je od

Vipera, gdy ten poszedł do przebudowy. Zdobyli podczas akcji przy Antigua,

ale ich kapitanowi się nie podobały. Uznał je za zbyt niebezpieczne. Jeśli

Chase znajdzie je w ładowni, ukrzyżuje mnie i nie bez racji. Ich miejsce jest

w magazynie.

Tuzin żołnierzy został skierowany do poszukiwań i Sharpe dołączył do

nich w zęzie tam, gdzie rządziły szczury i cuchnęło stęchlizną. Sharpe nie

musiał tego robić, zresztą Llewellyn nawet go o to nie prosił, lecz wolał zająć

się czymś pożytecznym, niż patrzeć na rozczarowanie wszystkich obecnych

na pokładzie, w dodatku kiepsko maskowane.

Zajęło im to trzy godziny, wreszcie sierżant odnalazł granaty w skrzynce

z napisem „suchary” na pokrywie.

- Bóg wie, co może być w tym magazynie - rzekł z ironią Llewellyn. - Pew-

nie mnóstwo solonej wołowiny. Przeklęty Cowper!

Cowper był okrętowym płatnikiem odpowiedzialnym za zaopatrzenie.

Płatnik, choć nie miał stopnia oficerskiego, był traktowany jak oficer, lecz

za to ogólnie nie lubiany.

- Taki los płatników - wyjaśnił Llewellyn - być znienawidzonym. Takimi

stworzył ich Bóg. Mają nas zaopatrywać we wszystko, co rzadko się zdarza,

a jeśli się nawet uda, to albo nie ten rozmiar, albo nie zgadza się kolor czy

kształt.

Płatnicy, podobnie jak kwatermistrze w armii, mogli handlować na wła-

sny rachunek, stąd ich ogólnie znane oszustwa.

- Cowper pewnie je schował - powiedział Llewellyn sądząc, że sprzeda je

jakimś ciemnym dzikusom. - Cholernik! - Gdy już pozłorzeczył płatnikowi,

wyjął ze skrzynki granat i podał Sharpe’owi.

- Naładowany kawałkami metalu, widzisz? To rozlatuje się na wszystkie

strony!

Sharpe nigdy przedtem nie trzymał w ręce granatu. Brytyjskie, stare i

dawno temu zdyskredytowane jako mało przydatne, przypominały minia-

turowe pociski. Wystrzeliwano je z tulejek nakładanych na lufę karabinu.

Francuskie zrobiono z ciemnozielonego szkła. Światło było marne, lecz gdy

przybliżył granat do latarki jednego z żołnierzy, zobaczył, że w środku

szklanej kuli, wielkości puddingu z łoju, znajdują się kawałki metalu. Z jed-

naj strony wystawał lont, umocowany krążkiem wosku.

- Zapalasz lont - mówił Walijczyk - rzucasz to cholerstwo, szkło tłucze się

przy upadku, lont zapala proch i to koniec jednego Francuza.

Zmarszczył brwi wpatrując się w szklaną kulę.

- Miejmy nadzieję.

Wziął granat pieszczotliwie jak dziecko.

- Zastanawiam się, czy kapitan Chase pozwoli nam wypróbować, choć je-

den. A gdybym ustawił ludzi z kubłami wody?

- I wypalić brudną dziurę w jego czyściutkim pokładzie?- spytał Sharpe.

- Chyba jednak nie pozwoli - zasmucił się Llewellyn.

- Jednak, jeśli dojdzie do walki, rozdam kilka sztuk chłopcom na masztach,

żeby cisnęli je na nieprzyjacielski pokład. W końcu muszą się na coś przy-

dać.

- Wyrzuć je za burtę - poradził Sharpe.

- Co to, to nie! Nie chcę pozabijać ryb, Sharpe!

Llewellyn, któremu ulżyło odnalezienia granatów, umieścił je troskliwie

w przednim magazynie. Sharpe zszedł za innymi drabiną na najniższy po-

kład, który znajdował się pod linią wodną, gdzie było równie ciemno jak w

ładowni. Żołnierze skierowali się ku dziobowi, a Sharpe w stronę rufy, bo

zamierzał wrócić do jadalni Chase’a na południowy posiłek. Nie mógł jed-

nak skorzystać ze schodni prowadzącej na niższy pokład, bo jakaś postać w

czarnym ubraniu szła niezgrabnie po drabinie. Sharpe zaczekał i spostrzegł,

że to Malachi Braithwaite ostrożnie trzyma się szczebli. Sharpe szybko cof-

nął się do kabiny chirurga, gdzie ściany i stół do opatrywania rannych po-

malowano na czerwono. Obserwował stąd, jak Braithwaite zdejmuje latar-

nię z haka przy schodni. Sekretarz szamotał się z krzesiwem, zapalił lnianą

wstążkę, a od niej lampkę oliwną. Postawił lampkę na pokładzie i stękając

podniósł klapę prowadzącą do ładowni. Smród stęchlizny uderzył go w nos.

Braithwaite wzdrygnął się nerwowo, wziął lampkę i zszedł na dół na samo

dno okrętu.

Sharpe podążył za nim. Pomyślał, że w życiu rzadko zdarzają się chwile,

gdy przeznaczenie samo stwarza okazje. Tak było, kiedy spotkał sierżanta

Hakeswilla i wstąpił do armii, potem pod Assaye, kiedy generał stracił konia

i teraz, gdy Braithwaite był sam w ładowni. Sharpe stanął przy luku i obser-

wując płomyk lampki patrzył, jak sekretarz wolno schodzi po drabinie, po-

tem idzie w stronę dziobu tam, gdzie przechowywano dobytek oficerów.

Sharpe zszedł po drabinie i ostrożnie zamknął klapę. Starał się iść cicho,

choć odgłos stąpania po szczeblach zagłuszało skrzypienie wielkich sosno-

wych masztów, przechodzących przez wszystkie pokłady i umocowanych

do kilu z wiązowego drewna. Dźwięk uginających się masztów wzmacniała

ładownia, do tego dołączał się jeszcze odgłos sześciu pomp, szum morza i

trzeszczenie steru w jarzmach.

Tylną część ładowni od przedniej oddzielały stosy beczek łapiących desz-

czówkę i nieco mniejszych z octem, sięgających do dna zęzy, aż po belki no-

śne najniższego pokładu. Belki wspierały się na podporach dębowych, które

w przyćmionym świetle wyglądały jak filary starego, mrocznego kościoła.

Braithwaite przedzierał się między podporami po wznoszącym się lekko

dnie okrętu, aż do przegrody z półek wydzielających małe pomieszczenie

na rufie, zwane damską norką, ponieważ uważano je za najbezpieczniejsze

schronienie podczas bitwy. Na półkach nie przechowywano niczego cen-

nego, jedynie graty oficerów, lecz lord William przeniósł taką ilość bagaży

na Pucelle, że część trzeba było złożyć tutaj. Sharpe przyczaił się w cieniu

beczek z soloną wołowiną i obserwował, jak sekretarz wspina się po krót-

kiej drabinie, wyciąga z najwyższej półki skórzaną walizkę i niezdarnie

znosi ją na dół. Wyjął z kieszeni klucz, otworzył walizę i zaczął grzebać w

papierach. Nie ma tu nic ciekawego, pomyślał Sharpe, dla marynarzy o lep-

kich rękach, choć nie wątpił, że ktoś już sforsował zamek w poszukiwaniu

ciekawszych rzeczy. Braithwaite przekopał się przez papiery i znalazł to, po

co przyszedł. Następnie zamknął walizkę i z wysiłkiem wpychał ją na miej-

sce za drewnianą listwą, zabezpieczającą zawartość półek przed wysypa-

niem się na wysokiej fali. Mruczał coś przy tym pod nosem tak niewyraźnie,

że Sharpe usłyszał ledwie kilka słów.

- Jestem absolwentem Oksfordu, a nie jakimś niewolnikiem! To mogło po-

czekać do powrotu do Anglii. Wysyłać mnie tu, niech go cholera!

Waliza została wreszcie upchnięta, Braithwaite zszedł z drabiny, włożył

dokument do kieszeni, wziął latarnię i poszedł w stronę większej drabiny

stojącej obok bezanmasztu, a wiodącej do zamkniętego włazu. Nie zauważył

Sharpe’a. Myślał, że jest sam, póki ten nie złapał go za kołnierz.

- Witaj absolwencie Oksfordu - powiedział Sharpe.

- Jezu! - krzyknął Braithwaite i zadrżał.

Sharpe wyjął mu z ręki latarnię i postawił na beczce, potem okręcił Bra-

ithwaite’a i pchnął, tak, że tamten upadł na pokład.

- Odbyłem interesującą rozmowę z jej lordowską mością - rzekł Sharpe. -

Wygląda ma to, że ją szantażujesz.

- Jesteś śmieszny, Sharpe, doprawdy - Braithwaite rzucił się wstecz, aż nie

miał dokąd uciekać. Usiadł oparty o beczkę z wodą i zaczął czyścić płaszcz i

spodnie.

- Uczą was szantażu na Oksfordzie? - spytał Sharpe. - Myślałem, że nau-

czają tylko bezużytecznych przedmiotów jak łacina i greka. Jestem w błę-

dzie? Są wykłady, jak szantażować i niszczyć rodzinę? Może jeszcze kra-

dzieży kieszonkowej?

- Nie wiem, o czym mówisz.

- Wiesz, aż za dobrze, Braithwaite - powiedział Sharpe. Podniósł latarnię

i wolno podszedł do przerażonego sekretarza.

- Szantażujesz lady Grace. Chcesz jej klejnotów, a może jeszcze czegoś?

Chcesz mieć ją w łóżku? Chcesz dostać to, co ja dostałem, Braithwaite?

Sekretarz otworzył szeroko oczy. Był przerażony, lecz nie na tyle, by nie

pojąć znaczenia słów Sharpe’a. Sharpe przyznał się do cudzołóstwa, co

oznaczało, że Braithwaite musi umrzeć, bo Sharpe nie może pozwolić mu

żyć i rozpowszechniać tej wieści.

- Miałem tylko przynieść memorandum, Sharpe - bełkotał przerażony. -

To wszystko. Przyszedłem po ten dokument. Memorandum do raportu

lorda Wil iama. Pokażę ci.

Włożył rękę do kieszeni, lecz zamiast dokumentu wyjął mały pistolet.

Taki, jaki trzyma się w portmonetce lub w kieszeni do obrony przed rzezi-

mieszkami i rozbójnikami drogowymi. Braithwaite drżącą ręką odwiódł ku-

rek.

- Noszę go, odkąd groziłeś mi, Sharpe.

Odkąd trzymał broń głos nabrał pewności. Sharpe upuścił latarnię. Stuk-

nęła o pokład, światło zadrżało. Pękło szkło i zapanowała ciemność. Sharpe,

spodziewając się strzału, odwinął się w bok, lecz Braithwaite opanował się

na, tyle, że nie wypalił.

- Masz jeden strzał, absolwencie Oksfordu. Tylko jeden... I potem moja ko-

lej. W ciszy słychać było jedynie klekot pomp, skrzypienie masztów i piski

szczurów w zęzie.

- Przywykłem do tego - ciągnął. - Skradałem się w ciemnościach i zabija-

łem ludzi, Braithwaite. Zarzynałem ich. Zrobiłem to pewnej ciemnej nocy

pod Gawilghur. Poderżnąłem gardła dwóm mężczyznom, Braithwaite, prze-

ciąłem je aż do kręgosłupa.

Przycupnął za beczką, więc gdyby Braithwaite strzelił, uszkodziłby jedy-

nie beczkę solonej wołowiny. Sharpe wysunął lewą rękę i skrobał paznok-

ciami pokład.

- Wypatroszyłem im bebechy, absolwencie Oksfordu.

- Możemy dojść do porozumienia, Sharpe - rzekł nerwowo Braithwaite.

Nie ruszył się, odkąd w ładowni zapadła ciemność. Sharpe wiedział o tym,

bo nasłuchiwał. Odgadł, że Braithwaite czeka by podszedł bliżej, potem

strzeli. Jak walka okrętów. Dopuścić drania i otworzyć ogień.

- Jakie porozumienie, absolwencie Oksfordu? - spytał Sharpe i znów po-

skrobał w pokład.

Te drobne odgłosy potęgowały strach sekretarza. Znalazł kawałek stłu-

czonego szkła z latarni i drapał nim drewno.

- Ty i ja powinniśmy być przyjaciółmi, Sharpe - powiedział Braithwaite. -

Dlaczego nie? Przecież ich nie lubimy. Mój ojciec jest proboszczem. Nie za-

rabia dużo. Ze trzy setki rocznie. Może wydaje ci się, że to sporo, ale to nic,

Sharpe, naprawdę nic. Ludzie tacy jak William Hale to urodzeni bogacze.

Wykorzystują nas, Sharpe, poniżają. Uważają nas za śmieci.

Sharpe postukał szkłem w metal latarni, potem podrapał w drewno, uda-

jąc szczurze zęby. Wychylił się jak najdalej, stukając szkłem bliżej Braithwa-

ite. Braithwaite będzie nasłuchiwał, próbował pojąć sens tych dźwięków,

walczył z narastającym strachem.

- Jakim prawem - spytał Braithwaite podnosząc nieco ton głosu - fakt uro-

dzenia może zapewnić jednym powodzenie, a odmówić go innym? Czy je-

steśmy gorsi, bo nasi rodzice byli biedni? Musimy zawsze nosić jarzmo, bo

ich zakuci w zbroje przodkowie zagrabili fortunę? Ty i ja powinniśmy coś

wykombinować, Sharpe. Błagam, zastanów się.

Sharpe położył się teraz na pokładzie i sięgając w stronę Braithwaite’a,

zgrzytał szkłem o pokład. Dźwięki dochodziły z bezpośredniej odległości

sekretarza, który próbował dostrzec cokolwiek w egipskich ciemnościach.

- Nigdy nie napisałem do pułkownika Wallace’a, jak mi polecił - rzekł w

rozpaczy Braithwaite. - To była przysługa dla ciebie, Sharpe. Nie rozumiesz,

że jesteśmy po tej samej stronie?

Umilkł, czekając na odpowiedź, lecz w ciemności słychać było tylko deli-

katne skrobanie na pokładzie przed nim.

- Odezwij się, Sharpe! - błagał Braithwaite. - Albo zabij lorda Williama.

Braithwaite niemal szlochał ze strachu.

- Jej lordowska mość podziękuje ci, Sharpe. Podobałoby ci się to, prawda

Sharpe? Odpowiedz, na miłość Boską!

Sharpe zapukał szkłem w pokład. Słyszał chrapliwy oddech Braithwaite’a.

Sekretarz wysunął nogę, mając nadzieję dotknąć Sharpe’a, ale but trafił w

pustkę.

- Błagam cię, Sharpe, myśl o mnie jako o przyjacielu! Nie zamierzam ci

szkodzić. Po co, skoro podziwiam twoje wyczyny? Jej lordowska mość

opacznie pojęła moje słowa i tyle. Jest przewrażliwiona, Sharpe, a ja jestem

twoim przyjacielem, Sharpe, przyjacielem!

Sharpe rzucił szkiełkiem tak, że zagrzechotało gdzieś między beczkami z

prawej burty ładowni. Braithwaite krzyknął z przerażenia, lecz nie strzelił.

Załkał słysząc następne odgłosy.

- Odezwij się, Sharpe. Nie jesteśmy brutalami. Mamy wiele wspólnego, po-

winniśmy porozmawiać. Odezwij się!

Sharpe zebrał garść potłuczonego szkła i poczekał, potem cisnął je w

stronę przeciwnika. Sekretarz, ugodzony odłamkami szkła, krzyknął i wy-

strzelił przed siebie. Mały pistolet błysnął oślepiająco i kula wbiła się nie-

szkodliwie w drewno. Sharpe wstał, podszedł bliżej i poczekał, aż umilknie

echo strzału.

- Jedna kula, absolwencie Oksfordu, a teraz moja kolej.

- Nie! - Braithwaite rzucił się dziko w mrok, lecz Sharpe kopnął go mocno,

skoczył na niego, przygwoździł mu ręce i obrócił tak, że sekretarz leżał na

brzuchu.

Sharpe usiadł Braithwaite’owi na plecach.

- A teraz powiedz mi absolwencie Oksfordu - poprosił spokojnie - czego

właściwie chciałeś od lady Grace?

- Wszystko opisałem, Sharpe.

- Co opisałeś, absolwencie Oksfordu?

Mocniej ścisnął mu ręce.

- Wszystko! O tobie i lady Grace. Zostawiłem list w papierach lorda Wil-

liama z instrukcją, by otworzył go, jeśli mi się coś przytrafi.

- Jakoś ci nie wierzę, absolwencie Oksfordu.

Braithwaite szarpnął się, chcąc oswobodzić ręce.

- Nie jestem głupi, Sharpe. Myślisz, że się nie zabezpieczyłem? Oczywiście,

że zostawiłem list - umilkł na chwilę.

- Puść mnie - dodał - to omówimy sprawę.

- Zatem, jeśli cię puszczę - Sharpe nie zwalniał uścisku - odzyskasz list z

papierów lorda Williama?

- Oczywiście, przyrzekam.

- I przeprosisz lady Grace? Powiesz jej, że myliłeś się w swych podejrze-

niach?

- Oczywiście, że tak zrobię, z ochotą! Z przyjemnością!

- Ależ nie myliłeś się, absolwencie Oksfordu - Sharpe podsunął się w

stronę głowy Braithwaite’a. - Ona i ja jesteśmy kochankami. Nadzy i spoceni

w mroku. Nie mógłbym cię okłamywać twierdząc, że do niczego nie doszło,

prawda? A skoro znasz mój sekret, nie wiem, czy pozwolę ci odejść.

- Ale jest jeszcze list, Sharpe!

- Łżesz jak pies, Braithwaite. Nie ma żadnego listu.

- Jest! - krzyknął zrozpaczony Braithwaite.

Sharpe trzymał ręce sekretarza za plecami. Teraz pchnął je mocno, wy-

kręcając boleśnie z ramion. Braithwaite jęknął z bólu i zawołał o pomoc, gdy

Sharpe złapał go za ucho i wykręcił głowę na bok. Sharpe usiłował złapać

prawą ręką za twarz sekretarza, a Braithwaite próbował go ugryźć. Sharpe

uderzył go w twarz, potem złapał za ucho i włosy, wykręcając jeszcze moc-

niej głowę.

- Bóg wie, jak robią to ci przeklęci jettis - rzekł - ale widziałem, to, więc

musi być możliwe.

Przekręcił głowę Braithwaite’a ponownie i rozpaczliwy protest sekreta-

rza umilkł wraz ze ściśniętym gardłem. Oddychał chrapliwie, ale walczył,

usiłując strącić Sharpe’a z pleców. Sharpe zdumiony tym, że na jego oczach

jettis robili to z taką łatwością, zacisnął ręce na głowie Braithwaite’a i mo-

cował się ze wszystkich sił. Oddech sekretarza stał się urywany, ledwo sły-

szalny w kakofonii dźwięków ładowni, ale wciąż zipał. Sharpe wziął głęboki

wdech, przekręcił mu głowę po raz drugi i został nagrodzony cichym trza-

skiem świadczącym, że skręcił Braithwaite’owi kark.

Sekretarz nie ruszał się. Sharpe przyłożył mu palec do szyi szukając pulsu.

Poczekał. Wciąż nie było pulsu, nie ruszał się i nie oddychał, więc Sharpe

wymacał na pokładzie pistolet, który włożył do kieszeni. Wstał, przerzucił

sobie nieboszczyka przez ramię i zataczając się w rytm kołysania okrętu do-

szedł aż do drabiny pod bezanmasztem. Rzucił tu ciało, wspiął się po drabi-

nie i otworzył ciężki właz ku zdumieniu przechodzącego marynarza. Sharpe

skinął mu na powitanie, zamknął właz nad ciałem i piszczącymi w ciemno-

ściach szczurami. Potem wyszedł na światło dzienne. Pistolet wyrzucił

przez świetlik w swej kajucie. Nikt tego nie zauważył.

Na obiad była solona wieprzowina, fasola i suchary. Sharpe jadł z apety-

tem.

c

Kapitan Chase założył, że Revenant, jeśli to on mignął wtedy na horyzon-

cie, dostrzegł poprzedniego dnia topsle Pucelle pomimo tła z chmur i nocą

zmienił kurs na zachodni.

- To ich spowolni - stwierdził, odzyskując wrodzony optymizm.

Wiatr był umiarkowany i choć Pucelle nie odeszła dalej od brzegu, by nie

tracić korzyści z prądu, znaleźli się w szerokościach, gdzie występowały po-

łudniowo wschodnie powiewy.

- Wiatr się wzmocni - powiedział Chase - a barometr idzie w górę, co jest

korzystne.

Latające ryby skakały obok kadłuba Pucelle. Zły nastrój, który od rana

ogarnął okręt, rozwiał się pod wpływem słońca i optymizmu kapitana.

- Wiemy, że nie jest szybszy od nas - rzekł Chase - a my jesteśmy wewnątrz

skrętu na Kadyks.

- Jak daleko stąd do Kadyksu? - spytał Sharpe. Zażywał świeżego powie-

trza na pokładzie rufówki po obiedzie u Chase’a.

- Kolejny miesiąc - odparł Chase - ale to jeszcze nie koniec kłopotów. Po-

radzimy sobie jakoś do równika, ale potem możemy zostać unieruchomieni

ciszą.

Zabębnił palcami o reling.

- Z Bożą pomocą dopadniemy go wcześniej.

- Nie widziałeś mego sekretarza, Chase? - Lord William pojawił się na po-

kładzie i przerwał rozmowę.

- Ani śladu - odparł beztrosko Chase.

- Potrzebuję go - upierał się lord William.

Udało mu się przekonać Chase’a, by udostępnił mu jadalnię na gabinet.

Chase był temu niechętny, lecz doszedł do wniosku, że lepiej zadowolić

lorda Williama, niż żeby zdenerwowany narzekał na wszystko na okręcie.

Chase odwrócił się do piątego porucznika, Holderby’ego.

- Czy sekretarz jego lordowskiej mości jadł obiad w mesie oficerskiej?

- Nie, sir - odparł Holderby - nie widziałem go od śniadania.

- Może ty go widziałeś, Sharpe? - spytał chłodno lord. Nie lubił rozmawiać

z Sharpe’em, ale zmusił się do zadania pytania.

- Nie, wasza lordowska mość.

- Prosiłem go, by przyniósł memorandum o naszym prawdziwym porozu-

mieniu z Holkarem. Niech go, potrzebuję tego!

- Może nadal szuka? - podpowiedział Chase.

- Albo cierpi na chorobę morską, wasza lordowska mość? - dodał Sharpe.

- Wiatr się wzmógł.

- Sprawdzałem w jego kabinie - uskarżał się lord William. - Nie ma go tam.

- Panie Collier! - Chase wezwał midszypmena, który spacerował po głów-

nym pokładzie. - Zaginął sekretarz. Taki wysoki, ponury jegomość ubrany

na czarno. Przepatrz dolne pokłady, dobrze? Powiedz mu, że ma się stawić

w mojej jadalni.

- Rozkaz, sir - Collier pobiegł rozpocząć poszukiwania.

Lady Grace w towarzystwie pokojówki weszła na pokład i stanęła w przy-

zwoitej odległości od Sharpe’a. Lord William odwrócił się ku niej.

- Widziałaś Braithwaite’a?

- Nie widziałam go od rana - odparła lady Grace.

- Ten okropny mężczyzna zniknął.

Lady Grace wzruszyła ramionami na znak, że nie obchodzi ją los

Braithwaite’a, potem odwróciła się, by obserwować latające ryby skaczące

nad falami.

- Mam nadzieję, że ten nicpoń nie wypadł za burtę - powiedział Chase. -

Musiałby długo pływać.

- Nie miał żadnych spraw na pokładzie - zirytował się lord William.

- Wątpię, by utonął, wasza lordowska mość - pocieszył go Chase. - Gdyby

wypadł, ktoś by go zauważył.

- Co się wtedy robi? - spytał Sharpe.

- Zatrzymuje okręt i ratuje, jeśli to możliwe - wyjaśnił Chase. - Opowiada-

łem ci już o Nelsonie na Minerwie?

- Nawet, jeśli tak było, to opowiesz mi jeszcze raz.

Chase roześmiał się.

- W dziewięćdziesiątym siódmym, Sharpe, Nelson dowodził Minerwą. Do-

skonała fregata! Ścigały ją dwa hiszpańskie liniowce i fregata, gdy jakaś nie-

zdara wyleciała za burtę. Tom Hardy był na pokładzie. Wspaniały człowiek,

teraz dowodzi na Victory, no i Hardy spuszcza łódź by ratować tego gościa.

Widzisz ten obrazek, Sharpe? Minerwa ucieka ratując życie, ścigana przez

trzech Hiszpanów, a Hardy i jego osada łodzi z niedoszłym topielcem nie

mogą za nią nadążyć. I co wtedy robi Nelson? Skraca topsle! Dasz wiarę?

Skraca topsle. Na Boga, powiada, nie mogę stracić Hardy’ego. Teraz hiszpań-

scy Donowie nie mogą nic z tego pojąć. Czemu on się zatrzymuje? Pomyśleli,

że widzi nadciągającą odsiecz, więc te głupki sami refują żagle. Hardy pod-

pływa, wciągają ich na pokład i Minerwa ucieka jak spłoszony kot! Nelson

jest wielkim człowiekiem.

Lord William zaklął i popatrzył na zachód. Sharpe spojrzał na grot żagiel,

próbując prześledzić wzrokiem linę od samego początku, poprzez bloki i ta-

lie i z powrotem na dół, aż do kołków na wrędze. Hamaki wietrzyły się na

sieciach, do których mocowano je podczas walki jako kulochwyty. Samotny

ptak morski, biały, o wielkich skrzydłach, krążył wokół okrętu, nim zniknął

w oddali. Płatnik, pan Cowper, liczył abordażowe bosaki zatknięte wokół

głównego masztu. Lizał ołówek, zapisywał coś w notesie, zerknął z lękiem

na Chase’a i poszedł. Holderby, który zawiadywał pokładem, polecił bos-

man matowi wybić szklankę. Chase wciąż myślał o Nelsonie i uśmiechał się.

- Kapitanie! Sir! Kapitanie! - Harry Collier wyłonił się na pokładzie spod

rufówki.

- Spokojnie, panie Collier - rzekł Chase. - Okręt chyba się jeszcze nie pali?

- Nie, sir. To pan Braithwaite, sir, nie żyje, sir!

Wszyscy na rufówce spojrzeli na małego chłopca.

- Słucham, panie Col ier - powiedział Chase. - Nie mógł po prostu umrzeć!

Ludzie nie umierają, ot tak. Owszem, oficer nawigacyjny umarł, ale był stary,

a Braithwaite młody. Spadł? Został uduszony? Popełnił samobójstwo?

Oświeć mnie.

- Wpadł do ładowni, sir, chyba skręcił kark. Spadł z drabiny, sir.

- Co za nieostrożność - Chase odwrócił się.

Lord Wil iam nachmurzył się nie wierząc, co powiedzieć. Odwrócił się na

pięcie i ruszył w stronę jadalni, lecz po namyśle wrócił pospiesznie do re-

lingu.

- Midszypmen!

- Sir? - Collier zdjął kapelusz. - Wasza lordowska mość?

- Czy miał kartkę w ręku?

- Nie widziałem, sir.

- To proszę sprawdzić, panie Collier, proszę dokładnie sprawdzić - zażą-

dał lord William - i przynieść do mojej kabiny, jeśli pan coś znajdzie.

Poszedł. Lady Grace spojrzała na Sharpe’a, który odwzajemnił spojrzenie

z obojętną miną, potem spojrzał na maszt.

Ciało przyniesiono na pokład. Było oczywiste, że biedny Braithwaite ze-

ślizgnął się z drabiny i skręcił sobie kark, lecz chirurg uznał za dziwne, że

sekretarz miał wykręcone obie ręce.

- Może łapał się za poręcz? - podpowiedział Sharpe.

- To bardzo możliwe - przyznał Pickering. Nie wydawał się przekonany,

ale nie zamierzał rozwiązywać tej tajemnicy. - Przynajmniej miał szybką

śmierć.

- Miejmy nadzieję - rzekł nabożnie Sharpe.

- Pewnie uderzył głową o beczkę - Pickering przekręcił głowę niebosz-

czyka, szukając śladu, lecz nic nie znalazł.

Wstał i otrzepał ręce.

- Zdarza się przynajmniej raz podczas każdego rejsu - stwierdził - Czasem

i więcej razy. Mamy tu dowcipnisiów, panie Sharpe, którzy lubią smarować

szczeble mydłem. Zwłaszcza, gdy sądzą, że to płatnik skorzysta z drabiny.

Na ogół kończy się złamaniem nogi i ogólnymi obrażeniami, ale nasz pan

Braithwaite miał mniej szczęścia.

Nastawił wykręcone ramiona.

- Paskudny był z niego typ, co?

Ciało Braithwaite’a zostało obnażone i umieszczone w jego wiszącym

łóżku, a żaglomistrz zaszył je starym kawałkiem żagla służącym za wieko

trumny. Ostatni szew zwyczajowo przeszył nos zmarłego, by upewnić się,

że naprawdę nie żyje. Trumnę obciążono trzema osiemnastofuntowymi ku-

lami i umieszczono na grubej, szerokiej desce przy furcie wejściowej prawej

burty.

Chase przygotował modlitwę za zmarłych. Oficerowie z Pucelle stali z od-

krytymi głowami przy trumnie przykrytej brytyjską flagą. Lord William i

lady Grace stanęli przy furcie.

- Powierzamy jego ciało głębinom - czytał z namaszczeniem Chase - aby

uległo zniszczeniu z nadzieją na zmartwychwstanie, gdy morze przezwy-

cięży śmierć przez naszego Pana Jezusa Chrystusa, który swym przyjściem

odmieni nasze nędzne ciało na swoje podobieństwo.

Chase zamknął modlitewnik i spojrzał na lorda Williama, który skinął

głową i w kilku wyważonych słowach opisał nieskazitelny charakter i mo-

rale Braithwaite’a, jego zalety jako zaufanego sekretarza. Na koniec lord

William wyraził gorącą nadzieję, że Bóg Wszechmogący oświeci duszę se-

kretarza światłością wiekuistą.

- Jego strata - zakończył lord William - jest smutnym wydarzeniem.

- Zaiste - rzekł Chase.

Skinął na dwóch przycupniętych przy desce żeglarzy, którzy posłusznie

podnieśli ją tak, że trumna wysunęła się spod flagi. Sharpe usłyszał, jak kra-

wędź łóżka uderza o furtę, potem rozległ się plusk.

Sharpe zerknął na lady Grace, odwzajemniła beznamiętne spojrzenie.

- Czapki włóż - polecił Chase.

Oficerowie wrócili do swych obowiązków, marynarze zabrali deskę i

flagę. Lady Grace ruszyła w stronę schodów rufówki i samotny Sharpe pod-

szedł do relingu wpatrując się w morze.

- Bóg dał - lord William Hale znalazł się nagle obok Sharpe’a - Bóg wziął.

Błogosławione imię Pańskie.

Sharpe zdumiony tym, że jego lordowska mość zaszczycił go rozmową,

milczał przez kilka sekund.

- Przykro mi z powodu sekretarza, wasza lordowska mość.

Lord William spojrzał na Sharpe’a, którego znów zdumiało podobieństwo

jego lordowskiej mości do sir Arthura Wellesleya. Te same zimne oczy, ha-

czykowaty nos jak dziób jastrzębia, lecz w wyrazie twarzy lorda Wil iama

dostrzegł cień rozbawienia, jakby jego lordowska mość znał informacje nie-

dostępne dla Sharpe’a.

- Naprawdę przykro ci, Sharpe? - spytał lord William. - To miło z twojej

strony. Wspominałem go dobrze, bo cóż miałem rzec? Prawdę mówiąc był

ograniczonym człowiekiem, zawistnikiem, kiepsko wywiązującym się ze

swych obowiązków, więc wątpię, by świat dużo wraz z nim stracił.

Lord William nasunął kapelusz, jakby chciał już odejść, wtem odwrócił

się, do Sharpe’a.

- Tak się złożyło, Sharpe, że nigdy nie podziękowałem ci za to, co zrobiłeś

dla mej żony na Calliope. To niedopatrzenie z mej strony, za które przepra-

szam. Dziękuję ci również za tę przysługę i dziękuję z góry za to, że nie bę-

dziemy do tego więcej wracać.

- Oczywiście, wasza lordowska mość.

Lord William oddalił się. Sharpe spoglądał w ślad za nim zastanawiając

się, czy to nie jakaś gra, o której nic nie wie. Pamiętał, że Braithwaite przy-

sięgał, iż zostawił list w papierach lorda Williama, jednak wziął to za kłam-

stwo. Sharpe uznał, że widzi niebezpieczeństwo tam, gdzie go nie ma. Skwi-

tował rozmowę wzruszeniem ramion i wszedł najpierw na rufówkę, potem

na jej pokład i stojąc przy relingu spoglądał na niknący w dali kilwater.

Z tyłu usłyszał kroki. Poznał je, nim stanęła obok niego patrząc w morze.

- Tęskniłam za tobą - rzekła cicho.

- A ja za tobą - odparł Sharpe.

Patrzył na kilwater, który przykrył miejsce, gdzie ciało sekretarza pogrą-

żyło się w mrocznej głębinie, znacząc swą drogę sznurem bąbelków.

- Spadł? - spytała lady Grace.

- Na to wygląda. Musiał mieć szybką śmierć, co jest błogosławieństwem.

- Istotnie - przyznała i odwróciła się ku niemu. - Słońce nieznośnie pali.

- Może powinnaś zejść na dół. Moja kajuta jest chłodniejsza, tak mi się

przynajmniej zdaje.

Skinęła głową, spojrzała mu w oczy i odwróciwszy się gwałtownie, ode-

szła.

Sharpe odczekał pięć minut nim poszedł za nią.

c

Pucelle, gdyby ktoś oglądał ją z miejsca, gdzie latające ryby wzbijały się

ponad powierzchnię morza, wyglądała pięknie tego popołudnia. Okręty wo-

jenne nie są eleganckie. Masywne kadłuby sprawiają, że maszty wyglądają

na nieproporcjonalnie krótkie, lecz kapitan Chase wciągnął wszystkie moż-

liwe żagle i te bombramżagle, boczne wytykowe i górne topżagle zrówno-

ważyły optycznie wielki żółto czarny kadłub. Wesoło błyszczała srebrna

farba na rufie i galionie, jaskrawo lśniły żółto pomalowane burty, pokład był

wyszorowany i lśniący, a w kilwaterze pieniła się woda. Siedemdziesiąt

cztery armaty pozostawały w ukryciu.

Zgnilizna, wilgoć i rdza były niewidoczne z zewnątrz, a nawet wewnątrz

jakby mniej cuchnęło. W kubryku dojono trzy ostatnie kozy przed kapitań-

ską kolacją. W zęzie chlupała woda. W mrokach ładowni rodziły się, wal-

czyły i zdychały szczury. W magazynie artylerzyści szyli worki na proch do

armat, zapomniawszy o tym, że kiedyś dziwka sprzedawała swe wdzięki

między dwiema skórami chroniącymi wejście do magazynu przed przypad-

kową iskrą. W kambuzie kucharz, jednooki syfilityk, wzdrygnął się czując

smród źle zasolonej wołowiny, lecz i tak wrzucił ją do garnka. Kapitan Lle-

wellyn w swej kajucie na rufie marzył o zwycięskim poprowadzeniu swych

żołnierzy do szturmu na pokład Revenant. Zabrzmiały cztery popołudniowe

szklanki. Na rufówce marynarz wyrzucił log, kawał drewna i patrzył, jak lina

rozwija się ze szpuli. Zliczał znikające za relingiem węzły, głośno wyśpie-

wując ich liczbę, a oficer zerkał na kieszonkowy zegarek. Kapitan Chase

wszedł do kabiny dziennej i postukał w barometr. Wciąż się podnosił.

Wachtowi po służbie spali w hamakach zawinięci jak owady w kokonach.

Cieśla przycinał kawałek drewna dębowego na lawetę armatnią, a w sy-

pialni Chase’a chorąży i dama leżeli złączeni uściskiem.

- Zabiłeś go? - spytała szeptem lady Grace.

- A co za różnica, jeśli nawet?

Przesunęła palcem po bliźnie na jego policzku.

- Nienawidziłam go - szepnęła. - Odkąd zatrudnił go William, wciąż mnie

obserwował. Ślinił się. Powiedział, że jeśli przyjdę do jego kajuty, będzie

milczał. Chciałam go uderzyć. Prawie to zrobiłam. Ale pomyślałam sobie, że

wtedy wszystko powie Williamowi, więc wyszłam. Nienawidziłam go.

- A ja go zabiłem - rzekł cicho Sharpe.

Nie odpowiedziała, tylko pocałowała go w czubek nosa.

- Wiem. Już w chwili, gdy William spytał mnie, gdzie on jest, wiedziałam,

że go zabiłeś. Było naprawdę szybko?

- Niezbyt - przyznał Sharpe. - Chciałem, żeby wiedział, czemu umiera.

Przemyślała to i doszła do wniosku, że nie ma nic przeciw temu, że

Braithwaite skończył powoli i boleśnie.

- Nikt przedtem dla mnie nie zabił.

- Dla ciebie przeszedłbym we krwi po kolana - rzekł Sharpe.

Znów przypomniał sobie twierdzenia Braithwaite’a, że zostawił list dla

lorda Williama. Ponownie rozwiał obawy przychylając się do myśli, że były

to rozpaczliwe próby ocalenia życia przez osaczonego człowieka. Nie wspo-

mniał o tym lady Grace.

Słońce chyliło się ku zachodowi, rozciągając niezwykłe cienie fałów, żagli

i masztów na zielonym morzu. Dzwon okrętowy wybił połowę godziny.

Przed kapitana Chase doprowadzono trzech marynarzy oskarżonych o

różne przewinienia i całej trójce wstrzymano tygodniową porcję rumu. Do-

bosz piechoty morskiej skaleczył się w rękę bawiąc się kordelasem. Chirurg

opatrzył ranę i wytargał go za uszy za głupotę. Okrętowy kot spał na kuchni.

Płatnik powąchał wodę z beczki i mimo stęchlizny zaznaczył kredą, że na-

daje się do picia.

Tuż po zachodzie słońca, gdy zachód płonął łuną, ostatnie promienie od-

biły się w odległych żaglach.

- Żagiel w ćwiartce bakburty - zawołał marynarz na oku. - Żagiel w

ćwiartce bakburty!

Sharpe nie słyszał okrzyku. W tym momencie nie usłyszałby nawet trąby

archanielskiej, lecz reszta okrętu słyszała nowinę i rozległ się szmer pod-

niecenia. Łowy nie zostały skończone, wciąż trwały, a zwierzyna była znów

w zasięgu wzroku.

ROZDZIAŁ ÓSMY

Nastały szczęśliwe dni.

Obcym okrętem był rzeczywiście Revenant. Chase nigdy nie widział go z

bliska i choć bardzo się starał, nie zdołał doprowadzić Pucelle na odległość

wystarczającą do odczytania nazwy, lecz jeden ze zwerbowanych maryna-

rzy z Calliope rozpoznał krój bezanu Francuza. Sharpe oglądał go przez lu-

netę i nie dopatrzył się niczego szczególnego w wielkim żaglu na rufie nie-

przyjacielskiego okrętu, choć marynarz upierał się, że bezan był źle napra-

wiony i w konsekwencji wisiał krzywo. Teraz Francuz uciekał przed Pucelle

do domu. Okręty były niemal bliźniaczej budowy i żaden nie mógł bez po-

mocy pogody zyskać nad drugim przewagi, a bóg wiatrów obdzielał je ła-

skami po równo.

Revenant był na zachodzie i oba okręty żeglowały na północny zachód, by

ominąć wielki występ Afryki. Chase wierzył, że zapewni Pucelle przewagę,

gdy znajdą się na północ od równika, bo Francuz będzie musiał skręcić na

wschód, by dobić do brzegu. Nocą Chase martwił się, że zgubi swą zdobycz,

lecz rano okazywało się, że jest w tej samej odległości, czasem chowając, to

znów wystawiając kadłub zza horyzontu. Żaden z żeglarzy Chase’a nie po-

trafił zmniejszyć dystansu tak, by Montmorin natychmiast go nie zwiększył.

Gdy Chase odbijał na zachód, próbując skrócić dystans, francuski okręt ucie-

kał nieco do przodu i Chase musiał wracać na poprzedni kurs, przeklinając

utratę odległości. Modlił się nieustannie, by Montmorin zawrócił na wschód

i podjął walkę, ale ten nie dawał się skusić. Wolał doprowadzić okręt do

Francji, a przynajmniej do wybrzeży francuskiego sojusznika, Hiszpanii. Lu-

dzie, których miał na pokładzie, chcieli stworzyć Francji kolejną okazję do

wykopania Brytyjczykom grobu w Indiach.

- Najpierw musi sforsować naszą blokadę - powiedział któregoś wieczoru

po kolacji Chase, wzdrygnął się i ostudził nieco swój optymizm. - Co nie bę-

dzie trudne.

- Dlaczego? - spytał Sharpe.

- Blokada Kadyksu nie jest zbyt ścisła - objaśnił Chase. - Większe okręty

są w morzu, za horyzontem. Przy brzegu zostało jedynie kilka fregat i Mont-

morin je zmiecie. Nie, musimy go złapać.

Kapitan nachmurzył się.

- Nie można przesuwać pionków na bok, Sharpe!

- Nie można?

Rozmawiali podczas pierwszej wachty, która przewrotnie trwała od

ósmej wieczór do północy. Wówczas to Chase był spragniony towarzystwa,

a Sharpe przywykł do popijania brandy z kapitanem uczącym go gry w sza-

chy. Lord William i Lady Grace byli również częstymi gośćmi. Lady Grace

lubiła tę grę i radziła sobie całkiem nie źle, bo zawsze zmuszała Chase’a do

poważnego zastanawiania się nad szachownicą. Lord William wolał po ko-

lacji oddawać się lekturze, a gdy raz zagrał przeciwko Chase’owi, dał mu

mata w kwadrans. Piąty porucznik Holderby był dobrym szachistą i kiedy

zapraszano go na kolację, pomagał Sharpe’owi grać z Chase’em. Sharpe i

lady Grace ostentacyjnie ignorowali się nawzajem przy takich spotkaniach.

Stałe wiatry pchały ich na północ, słońce świeciło, a dla Sharpe’a były to

najszczęśliwsze tygodnie. Wraz ze śmiercią Braithwaite’a lord William Hale

miał więcej pracy przy pisaniu raportu dla brytyjskiego rządu, więc Sharpe

i lady Grace byli mniej skrępowani. Choć bardzo starali się zachować dys-

krecję, Sharpe podejrzewał, że załoga wie o ich schadzkach. Nie odważył się

korzystać z jej kabiny, w obawie, że lord William mógłby domagać się wej-

ścia, więc ona przychodziła do niego, przemykając się w czarnej pelerynie

przez ciemną rufówkę. Zwykle czekała na małe zamieszanie, gdy zmieniały

się wachty, zanim wślizgnęła się przez otwarte drzwi Sharpe’a, znajdujące

się obok wejścia do kajuty pierwszego porucznika, którą zajmował lord Wil-

liam, by wyglądało na to, że wchodzi do męża. Jednak trudno jej było ujść

uwadze sternika. Johnny Hopper, bosman z załogi, Chase’a, uśmiechał się

znacząco do chorążego. Sharpe udawał, że tego nie zauważa, przekonał się

jednak, że ich tajemnica jest bezpieczna, bo załoga go lubiła i nie cierpiała

zarozumiałego lorda Williama. Sharpe i Grace powtarzali sobie, że muszą

zachować dyskrecję, jednak narażali się na zdemaskowanie co noc, a cza-

sem także w dzień. Nie mogli się powstrzymać mimo niebezpieczeństwa.

Sharpe’a zamroczyła miłość, a kochał Grace coraz bardziej, bo rozświetlała

mu dzielącą ich przepaść. Leżała z nim pewnego popołudnia, gdy promień

słońca wpadający przez świetlik malował owalny kształt na przeciwległej

grodzi. Grace w pamięci liczyła ilość pokoi w jej domu w Lincolnshire.

- Trzydzieści sześć - stwierdziła - nie wliczając w to głównego holu i po-

mieszczeń służby.

- W naszym domu też ich nie liczyliśmy - odparł Sharpe i jęknął, gdy ugo-

dziła go łokciem w żebra.

Leżeli na rozpostartych na podłodze kocach, bo wiszące łóżko było za wą-

skie.

- To ilu macie służących? - spytał.

- Na wsi? Chyba dwudziestu trzech, ale tylko w domu. A w Londynie?

Czternastu, jest jeszcze stangret i chłopcy stajenni. Nie mam pojęcia ilu. Sze-

ściu czy siedmiu.

- Też nie mogę doliczyć się swoich. To boli! - jęknął.

- Cicho! - szepnęła. - Chase usłyszy. Miałeś kiedyś służącego?

- Małego arabskiego chłopca, który chciał pojechać ze mną do Anglii, ale

umarł.

Leżał cicho, rozkoszując się dotykiem jej skóry.

- Co myśli o tobie pokojówka?

- Że leżę w mroku i nie chcę nikogo widzieć. Powiedziałam, że słońce przy-

sparza mi bólu głowy.

- A co jej mówisz, kiedy pada? - uśmiechnął się.

- Oczywiście, że od deszczu mam migrenę. Mary to nie obchodzi. Zako-

chała się w stewardzie Chase’a, więc cieszy się, że jej nie potrzebuję. Buszuje

w jego pentrze.

Grace przesunęła palcami w dół brzucha Sharpe’a.

- Może razem uciekną na morza?

Czasem Sharpe miał wrażenie, że on i Grace uciekli w morze i bawią się

udając, że Pucelle jest ich prywatnym okrętem, załoga służbą i że już zawsze

będą żeglować po tym łagodnym morzu i pod słonecznym niebem. Nigdy

nie mówili o tym, co ich czeka na końcu podróży, że Grace będzie musiała

wrócić do swego uporządkowanego świata, Sharpe zaś na swoje miejsce nie

wiedząc, czy ją jeszcze zobaczy.

- Jesteśmy jak dzieci - powtarzała nieraz Grace z nutą podziwu w głosie -

nieodpowiedzialne i beztroskie dzieci.

Rankami Sharpe ćwiczył z żołnierzami, po południu spał, wieczorem jadł

kolację z Chase’em. Potem czekał niecierpliwie, aż lord William zażyje swoje

laudanum na sen i Grace będzie mogła do niego przyjść. Gadali, spali, ko-

chali się i znów gadali.

- Nie kąpałam się od Bombaju - powiedziała pewnej nocy wzdrygając się.

- Ja też nie.

- Ale przywykłam do kąpieli!

- Jak dla mnie, ładnie pachniesz.

- Cuchnę - odparła. - Cały okręt cuchnie. I brakuje mi spacerów. Uwielbiam

wiejskie przechadzki. Gdyby to zależało ode mnie, nie wróciłabym do Lon-

dynu.

- Spodobałoby ci się w armii - powiedział Sharpe. - Ciągle chodzimy na

długie spacery.

Przez chwilę leżała cicho, potem wzburzyła mu włosy.

- Czasem marzę, by William umarł - szepnęła. - Nie we śnie, na jawie. To

okropne.

- Bardzo ludzkie - pocieszył ją Sharpe. - Też o tym myślę.

- Chciałabym, by wypadł za burtę albo spadł z drabiny. Nic z tego.

Nie bez pomocy, pomyślał Sharpe i odsunął od siebie tę myśl. Zabicie Bra-

ithwaite’a to jedno, sekretarz okazał się szantażystą, ale lord William nie

zrobił niczego, jedynie był arogancki i ożenił się z kobietą, którą kochał

Sharpe. A jednak Richard zastanawiał się czasem, czy go nie zabić, choć nie

wiedział, jak to zrobić. Lord William raczej nie zapuszczał się do ładowni, a

już na pewno nie przebywał po zmroku na pokładzie, gdzie można by go

wypchnąć za burtę.

- Gdyby umarł - rzekła cicho Grace - byłabym bogata. Sprzedałabym dom

w Londynie i osiadła na wsi. Miałabym wielką bibliotekę z kominkiem, cho-

dziła z psami, a ty mieszkałbyś ze mną. Byłabym panią Sharpe.

Przez chwilę Sharpe myślał, że się przesłyszał.

- Brakowałoby ci sfer - uśmiechnął się.

- Nie cierpię sfer - odrzekła gwałtownie. - Puste rozmowy, głupi ludzie,

nieustanna rywalizacja. Wolałabym się zamknąć z książkami od podłogi aż

po sufit.

- A co ja bym robił?

- Kochał się ze mną i patrzył spode łba na sąsiadów.

- To chyba bym sobie poradził - odparł Sharpe, choć było to tylko marze-

nie, które mogłaby urzeczywistnić śmierć jednego człowieka. - Czy w kaju-

cie twego męża jest furta działowa? - Wiedział, że nie powinien zadawać

tego pytania.

- Tak, czemu pytasz?

- Tak sobie - zastanawiał się, czy zdołałby pójść nocą do kabiny lorda Wil-

liama, obezwładnić go i wyrzucić przez furtę działową, ale zaniechał tego

pomysłu. Kajuta lorda Williama, tak jak Sharpe’a, była pod pokładem ste-

rówki, blisko koła sterowego i Sharpe wątpił, czy mógłby popełnić morder-

stwo i pozbyć się ciała bez zaalarmowania oficera wachtowego. Nawet

skrzyp otwieranej furty działowej byłby za głośny.

- Nigdy nie choruje - powiedziała pewnego popołudnia Grace, gdy zaryzy-

kowała przyjście do kabiny Sharpe’a. - Nigdy.

Wiedział, że myślała o tym samym, co on, lecz wątpił, by lord William

mógł umrzeć na jakąś pospolitą chorobę.

- Może zginie podczas walki z Revenant - rzekł Sharpe.

- Będzie wtedy na dole, mój kochany, bezpieczny pod linią wodną -

uśmiechnęła się Grace.

- Jest mężczyzną - zdumiał się Sharpe. - Powinien walczyć.

- Jest politykiem i zabija nie walcząc. Powiedział mi, że jego życie jest zbyt

cenne by ryzykował, w co naprawdę wierzy! Jednak, gdy dotrzemy do An-

glii, będzie stanowczo twierdził, że odegrał niepoślednią rolę w pokonaniu

Revenant, a ja, jako lojalna żona, będę się uśmiechała do podziwiającego go

towarzystwa. Jest politykiem.

Na zewnątrz przed kajutą, na odcinku między kołem sterowym a przedłu-

żeniem pokładu sterówki, dały się słyszeć kroki. Sharpe słuchał uważnie,

mając nadzieję, że jak zwykłe się oddalą, lecz tym razem podeszły wprost

pod jego drzwi. Grace ścisnęła go za rękę i zadrżała, gdy rozległo się puka-

nie. Sharpe nie odpowiedział. Ktoś szarpnął za klamkę, próbując otworzyć.

- Kto tam? - spytał Sharpe udając rozespanie.

- Midszypmen Collier, sir.

- Czego chcesz?

- Jest pan proszony do kajuty kapitana, sir.

- Powiedz mu, że będę za chwilę, Harry - odrzekł Sharpe.

Serce biło mu mocno.

- Musisz iść - szepnęła Grace.

Sharpe ubrał się, przypasał szablę, pocałował Grace i wymknął się przez

drzwi. Chase stał przy lewoburtowej wancie, spoglądając na odległy punkt,

którym był Revenant.

- Pan mnie wzywał, sir? - spytał Sharpe.

- Nie, Sharpe, nie ja - odparł Chase. - To lord William chce cię widzieć.

- Lord Wil iam? - Sharpe nie mógł ukryć zdziwienia w głosie.

Chase uniósł brew, jakby chciał powiedzieć, że Sharpe sam napytał sobie

biedy, potem skinął głową w stronę jadalni. Sharpe uspokoił przerażenie

powtarzając, że Braithwaite nie zostawił żadnego listu, poprawił czerwony

surdut i podszedł do drzwi jadalni. Zapukał.

Lord William poprosił by wszedł i machnięciem ręki wskazał mu krzesło.

Lord William siedział sam przy długim stole zawalonym książkami i papie-

rami. Pisał, a skrzypienie pióra brzmiało władczo. Pisał przez dłuższy czas,

ignorując Sharpe’a. Świetlik nad stołem był otwarty i wiatr poruszał papie-

rami. Sharpe spoglądał na starannie ułożone siwe włosy jego lordowskiej

mości.

- Piszę raport - przerwał ciszę lord William. Sharpe drgnął gwałtownie - o

sytuacji politycznej w Indiach.

Umoczył koniec pióra w kałamarzu, wytarł je starannie, napisał kolejne

zdanie i odłożył pióro na małą srebrną podstawkę. Zimne oczy były szkliste

i mętne, zapewne w skutek cowieczornego zażywania laudanum, lecz nadal

malował się w nich niesmak na widok Sharpe’a.

- Zazwyczaj nie zwracam się o pomoc do młodszych oficerów, lecz w tych

okolicznościach nie mam większego wyboru. Potrzebuję twojej opinii,

Sharpe, na temat bojowego potencjału Mahratty.

Sharpe’owi ulżyło. Mahratta! Od wejścia do jadalni myślał wyłącznie o

tym, że Braithwaite upierał się, że zostawił ten cholerny list, a lord William

pragnie jedynie jego opinii o Mahrattasie!

- To dzielni ludzie, wasza lordowska mość - rzekł Sharpe.

- Powinienem spodziewać się po tobie - wzruszył ramionami lord William

- takiej pospolitej odpowiedzi.

Stwierdził zgryźliwie, zaplótł palce i popatrzył na Sharpe’a znad wypielę-

gnowanych paznokci.

- Jest dla mnie oczywistym, Sharpe, że musimy w końcu przejąć zarządza-

nie nad całym Półwyspem Indyjskim. Z czasem stanie się to również jasne

dla rządu. Główną przeszkodą są ambicje pozostałych prowincji Mahratty,

zwłaszcza rządzonych przez Holkara. Uściślę pytanie. Czy te prowincje

mogą powstrzymać nas przed zaanektowaniem ich terytoriów?

- Nie, wasza lordowska mość.

- Wyłóż to jaśniej - lord William wyjął czystą kartkę papieru i przygotował

pióro.

Sharpe wziął głęboki wdech.

- To dzielni ludzie, wasza lordowska mość - powtórzył, narażając się na

gniewne spojrzenie - ale to za mało. Nie rozumieją naszego sposobu prowa-

dzenia walki. Sądzą, że kluczem jest artyleria, sir, więc ustawiają armaty w

długim rzędzie, a za nimi rozmieszczają piechotę.

- My tak nie robimy? - zdumiał się lord William.

- My ustawiamy armaty na skrzydłach piechoty, sir. W ten sposób, kiedy

atakuje nas piechota, bierzemy ich w krzyżowy ogień. Zabijamy więcej lu-

dzi, wasza lordowska mość.

- A ty - rzekł zjadliwie lord William, pędząc piórem po papierze - jesteś

ekspertem w zabijaniu. Mów dalej Sharpe.

- Ustawiając działa na froncie, sir, dają swej piechocie poczucie bezpie-

czeństwa. A kiedy tracą działa, piechota traci morale, sir. Poza tym, sir, nasi

chłopcy strzelają znacznie szybciej niż tamci, więc kiedy miniemy linię dział,

rzecz sprowadza się tylko do zabijania.

Sharpe patrzył na skrzypiące pióro i poczekał, aż jego lordowska mość

znów zanurzy je w kałamarzu.

- Wolimy podejść bliżej, wasza lordowska mość. Oni strzelają na dystans,

a to nie jest dobre. Trzeba podejść jak najbliżej, aż poczuje się ich zapach i

wtedy strzelać.

- Powiadasz, że ich piechocie brak naszej dyscypliny?

- Brak im wyszkolenia, sir - zastanowił się. - No i nie są zdyscyplinowani.

- Niewątpliwie - podkreślił lord William - nie stosują kary chłosty. A gdyby

ich piechotę dobrze wyszkolili na przykład Europejczycy?

- Niewiele by to dało, sir. Nasi sipajowie są dobrzy, ale Mahrattaczycy nie

lubią dyscypliny. To jeźdźcy, rabusie. Wynajmują piechotę z innych prowin-

cji, ale ludzie nigdy nie będą tak dobrze walczyć, jak o swoje. No i to wymaga

czasu, wasza lordowska mość. Gdybym dostał kompanię Mahrattaczyków,

potrzebowałbym roku by ich wyszkolić. Zrobiłbym to, lecz niechętnie. To

urodzeni jeźdźcy, bezładna kawaleria.

- Zatem myślisz, że nie powinniśmy zbyt serio traktować ucieczki mon-

sieur Vaillarda do Paryża?

- Nie wiem, wasza lordowska mość.

- Ano, nie wiesz. Poznałeś Pohlmanna, Sharpe?

To pytanie zaskoczyło Sharpe’a.

- Nie - wydusił zmieszany.

- Przecież musiałeś go widzieć - lord William pogrzebał w papierach - pod

Assaye.

Odszukał nazwę, której, jak sądził Sharpe, nigdy nie zapomni.

- Tylko przez lunetę, wasza lordowska mość.

- Tylko przez lunetę - powtórzył powoli lord William. - A jednak Chase

zapewniał mnie, że byłeś bardzo pewny identyfikacji. Bo inaczej czemuż by

ten człowiek czynu pędził przez Atlantyk?

- To chyba oczywiste, wasza lordowska mość - odparł niepewnie Sharpe.

- Meandry twego umysłu stanowią dla mnie nieustanną zagadkę, Sharpe

- powiedział lord William pisząc. - Oczywiście skoryguję twoje opnie roz-

mawiając ze starszymi oficerami w Londynie, lecz twoje młodzieńcze prze-

myślenia pomogą mi nakreślić pierwszy szkic. Być może porozmawiam z

dalszym kuzynem mojej żony, sir Arthurem.

Pióro skrzypiało równomiernie.

- Panie Sharpe, nie wie pan, gdzie jest teraz moja żona?

- Nie, wasza lordowska mość - Sharpe chciał spytać, skąd niby miałby wie-

dzieć, ale ugryzł się w język, bo mógłby usłyszeć nieciekawą odpowiedź.

- Nabrała zwyczaju znikania.

Lord Wil iam utkwił szare oczy w rozmówcy.

Sharpe milczał. Czuł się jak mysz obserwowana przez kota.

Lord William odwrócił się i spojrzał na grodź dzielącą jadalnię od kajuty

Sharpe’a. Pewnie patrzył na obraz przedstawiający starą fregatę Chase’a,

Spritely.

- Dziękuję, Sharpe - powiedział, spoglądając z powrotem na chorążego. -

Zamknij starannie drzwi, dobrze? Zapadka nie jest dobrze dopasowana do

szyldziku.

Sharpe wyszedł. Pocił się. Czy lord William wiedział?

Czy Braithwaite naprawdę napisał list? Jezu, pomyślał, Jezu. Igrał z

ogniem.

- I co? - Kapitan Chase podszedł i stanął obok z rozbawioną miną.

- Chciał informacji o Mahrattasie, sir.

- A my to nie? - spytał słodko Chase. Spojrzał na żagle, pochylił nad kom-

pasem i uśmiechnął się. - Okrętowa orkiestra da dziś wieczorem koncert w

kubryku. Wszyscy jesteśmy zaproszeni po kolacji. Śpiewasz, Sharpe?

- Nieszczególnie, sir.

- Porucznik Peel śpiewa. Miło posłuchać. Kapitan Llewellyn jako Walijczyk

również powinien śpiewać, lecz niestety. Obsada działa z niższego pokładu

tworzy wspaniały chór. Zakażę im śpiewać świństw o żonie admirała, by nie

urazić lady Grace, lecz i tak zapowiada się cudowny wieczór.

Grace opuściła kabinę. Sharpe zamknął drzwi, zmrużył oczy i poczuł, jak

pot przemacza mu koszulę. Igranie z ogniem.

c

Dwa poranki później na południowym wschodzie pojawiła się odległa

wyspa. Revenant musiał przejść w nocy blisko brzegu, ale o świcie był już

kawał na północ. Mały skrawek czegoś szarego spowity przez chmury, to

wszystko, co Sharpe zdołał dostrzec przez lunetę.

- Nazywa się Święta Helena - wyjaśnił Chase - i należy do Kompanii

Wschodnioindyjskiej. Gdybyśmy nie byli zajęci czymś innym, Sharpe, za-

trzymalibyśmy się po wodę i warzywa.

Sharpe spojrzał na skrawek wyspy samotnej na przepastnym oceanie.

- Kto tam mieszka?

- Pechowi urzędnicy Kompanii, kilka rodzin i groźni czarni niewolnicy.

Clouter był tam niewolnikiem. Spytaj go oto.

- Uwolniłeś go?

- Sam się uwolnił. Przypłynął do nas jednej nocy, wspiął się po linie ko-

twicznej i ukrywał, dopóki nie byliśmy daleko w morzu. Nie wątpię, Kom-

pania chciałaby go odzyskać, ale mogą sobie pogwizdać. Jest za dobrym że-

glarzem.

Na okręcie była grupa czarnych marynarzy, inna Hindusów, kilku Amery-

kanów, Holendrów, Szwedów, Duńczyków, a nawet dwóch Francuzów.

- Czemu nazywają go Clouter6? - spytał Sharpe.

- Bo jak walnął jednego gościa, to ten nie mógł przez tydzień dojść do sie-

bie - odparł rozbawiony Chase.

Wziął tubę z relingu i zawołał Cloutera, który odpoczywał z innymi na ku-

bryku.

- Chciałbyś mnie podwieźć na Świętą Helenę, Clouter? Odwiedziłbyś sta-

rych kumpli.

Clouter pokazał podrzynanie gardła i Chase roześmiał się. Ten drobny

gest, zdaniem Sharpe’a, dowodził, że Pucelle jest szczęśliwym okrętem.

Chase był wyrozumiałym dowódcą, co wcale nie umniejszało ani nie pod-

kopywało jego autorytetu, lecz skłaniało ludzi do wytężonej pracy. Byli

6 clou t (ang.) - kuks, cios (przyp. tłum.)

dumni ze swego okrętu, swojego kapitana i Sharpe nie wątpił, że będą wal-

czyć dla niego jak diabli, lecz Capitaine Louis Montmorin cieszył się taką

samą opinią, więc spotkanie obu okrętów niewątpliwie zmieni się w

krwawą łaźnię. Sharpe obserwował Chase’a, bo uznał, że może się dużo na-

uczyć, jeśli idzie o sztukę dowodzenia ludźmi. Zauważył, że kapitan nie sta-

rał się wzmocnić swego autorytetu karami, lecz raczej nagradzając za speł-

nianie wysokich wymagań. Miał również wątpliwości. Chase nie był pewien,

czy służącym Pohlmanna był rzeczywiście Michel Vaillard, nie wiedział też,

czy uda się złapać Revenant, nawet, jeśli Francuz był na pokładzie. W razie

porażki lordowie Admiralicji potępiliby jego inicjatywę, by zabrać Pucelle

tak daleko od wyznaczonego rejonu. Sharpe wiedział, że Chase martwi się

tym wszystkim, jednak załoga nie miała pojęcia o wątpliwościach kapitana.

Dla nich był pewny swego, stanowczy i zdecydowany, więc mu ufali. Sharpe

obserwował to z zamiarem naśladowania, ale potem zastanawiał się, czy

rzeczywiście zostanie w armii. Może lord William umrze? Może podczas

bezsennej nocy wyjdzie na pokład i wypadnie za burtę?

I co dalej? Biblioteka z kominkiem? Grace byłaby szczęśliwa mając książki,

a on? Za każdym razem, gdy zadawał sobie te pytania, unikał odpowiedzi,

bo wiązałyby się z morderstwem. Można było zabić sekretarza i upozoro-

wać upadek z drabiny, lecz para Anglii nie tak łatwo da się wyeliminować.

Zresztą Sharpe nie miał żadnego prawa zabić lorda Williama. Pewnie zro-

biłby to przy nadarzającej się okazji, ale wiedział, że byłoby to złe i odcisnę-

łoby się piętnem na jego przyszłości. Nieraz zdumiewały go własne prze-

myślenia. Sharpe znał dziesiątki ludzi gotowych zabić za kufel piwa, ale nie

zaliczał się do nich. Musiałby mieć powód, a samo chciejstwo nie wystar-

czało do morderstwa. Miłość też nie.

Sprowokować lorda Williama do pojedynku? Zastanawiał się nad tym,

lecz podejrzewał, że lord William nie udzieli satysfakcji byle chorążemu.

Lord William używał subtelniejszego oręża: memorandum do Horse Gu-

ards, listy do wyższych oficerów, słówko szepnięte do właściwego ucha i

Sharpe stanie się nikim. Lepiej o tym zapomnieć, postanowił Sharpe, dać

spokój marzeniom. Spróbował zająć się pracą na okręcie. Wraz z Llewelly-

nem urządzili zawody, który spośród żołnierzy odda więcej strzałów w

ciągu trzech minut. Wszyscy starali się, ale nikt nie mógł równać się z

Sharpe’em. Ćwiczył ich, zachęcał, przeklinał, gdy co rano zasnuwali pokład

kubryku dymem prochowym, aż wreszcie uznał, że piechota morska była

równie dobra jak każda kompania czerwonych kurtek. Trenował z kordela-

sem, walcząc z Llewellynem po całym odkrytym pokładzie. Ciął, siekł i pa-

rował ciosy, aż pot zlewał mu twarz i piersi. Niektórzy żołnierze ćwiczyli z

bosakami abordażowymi, dwu i półmetrowymi dzidami o stalowych

ostrzach. Llewellyn twierdził, że są niezastąpione przy oczyszczaniu wą-

skich przejść na nieprzyjacielskim okręcie. Walijczyk zachęcał również do

używania toporów abordażowych o wielkich ostrzach i krótkich trzonkach.

- Są nieporęczne - przyznał Llewellyn - lecz na Boga, napełniają serca Żab

bojaźnią Chrystusową. Człowiek nie powalczy długo z czymś takim tkwią-

cym w czaszce, Sharpe. Skutecznie hamują ich zapędy.

Przekroczyli równik, a ponieważ wszyscy na pokładzie zrobili to już wcze-

śniej, nie było takiej potrzeby by poddawać nowicjuszy ceremonii przebie-

rania w kobiece łaszki, golenia kordelasem i kąpieli w morzu. Niemniej je-

den z marynarzy przebrał się za Neptuna i obchodził okręt z własnoręcznie

wykonanym trójzębem, domagając się datków od marynarzy i oficerów.

Chase rozkazał wydać podwójną porcję rumu, podnieść uszyte przez żaglo-

mistrza większe żagle wytykowe i obserwował Revenant na północno- za-

chodnim horyzoncie.

Potem nastała cisza. Przez tydzień oba okręty przebyły zaledwie czter-

dzieści mil. Na gładkiej powierzchni wody ich odbicia były niemal idealne.

Żagle wisiały, a dym armatni otoczył chmurą każdy okręt. Z oddali Revenant

wyglądał jak kłębek mgły z wystającymi masztami i żaglami. Porucznik Ha-

skell próbował zmierzyć czas, obserwując przez lunetę częstotliwość po-

większania się obłoku.

- Jeden strzał na trzy minuty i dwadzieścia sekund - oznajmił wreszcie.

- Nie starają się - odparł Chase. - Montmorin nie zamierza pokazać mi, jak

dobrze wyszkoleni są jego ludzie. Możesz być pewien, że naprawdę są o

wiele szybsi.

- A jak szybcy my jesteśmy? - spytał Sharpe Llewellyna.

Walijczyk wzruszył ramionami.

- Jak mamy dobry dzień, Sharpe? Trzy burtowe salwy w pięć minut. Nie

myśl, że to pełna salwa. Wystrzel z tych dział jednocześnie, Sharpe, a ten

cholerny statek rozpadnie się na kawałki! My strzelamy kolejno, rozumiesz?

Jedno działo za drugim. Ładny widok. Zanim ostatnie wystrzeli, pierwsze

jest już naładowane. Szybka obsługa z łatwością oddaje trzy strzały w pięć

minut, ale te większe armaty są wolniejsze. Nasi chłopcy są naprawdę do-

brzy. Niewielu Francuzów potrafi oddać trzy strzały w pięć minut.

Pewnego dnia Chase spróbował podholować okręt bliżej Revenant, ale

Francuz też użył łodzi i zdołał utrzymać dystans. Jednego dnia lekka bryza

odsunęła Revenant niemal za horyzont, zostawiając Pucelle, lecz następnego

dnia to brytyjski okręt sunął na północ, podczas gdy Revenant stał w bezru-

chu. Pucelle nieustannie przybliżał się do nieprzyjaciela, choć jego drogę na

gładkiej powierzchni morza znaczyły niemal niedostrzegalne falki, to stopa

po stopie, jard po jardzie, kabel po kablu dochodził Revenant, mimo roz-

paczliwych wysiłków francuskich wioślarzy, starających się oddalić swój

okręt. Wreszcie Pucelle zmniejszył dystans tak, że kapitan Chase mógł roz-

kazać zdjąć zatyczkę z lufy przedniego lewoburtowego działa dwudzie-

stoczterofuntowego. Armata była już załadowana, bo w każdej zostawiono

nabój i artylerzyści musieli jedynie odsłonić zapał i wkręcić zamek na miej-

sce. Kapitan poszedł na otwarty pokład, gdzie trzymano kozy na Pucelle i

przykucnął przy otwartej furcie działowej.

- Załadujemy łańcuchową po pierwszym strzale - postanowił.

Kule łańcuchowe na pierwszy rzut oka wyglądały jak zwyczajne, lecz były

przepołowione i po opuszczeniu lufy rozdzielały się. Połączone krótkim łań-

cuchem zdzierały nieprzyjacielski takielunek.

- Za duży dystans na strzał łańcuchowy - odparł kanonier.

- Podejdziemy bliżej - rzekł Chase.

Miał nadzieję pozbawić Revenant żagli, podpłynąć i wykończyć go solid-

nym ogniem.

- Podejdziemy bliżej - powtórzył, wszedł nad działo i popatrzył na nie-

przyjaciela, który był już prawie w zasięgu strzału.

Złocenia na rufie lśniły w słońcu, trójkolorowa chorągiew zawisała z bez-

anu, a wzdłuż relingów tłoczyli się ludzie zastanawiając się pewnie, czemu

wiatr sprzyja Brytyjczykom. Sharpe wpatrywał się w lunetę, mając nadzieję

ujrzeć niebieski surdut i długie, białe włosy Peculiara Cromwella albo

Pohlmanna z jego służącym, lecz nie zdołał wyodrębnić ich w tłumie gapiów

obserwujących zbliżanie się Pucelle. Widział nazwę na rufie, wodę wypom-

powywaną z zęzy i jasnozieloną miedź na linii wodnej.

Łodzie holujące Revenant zostały nagle odwołane.

- Pewnie zamierza go odwrócić - jęknął Chase - by ustawić się do nas

burtą. Dobosz!

Chłopiec z piechoty morskiej wystąpił naprzód.

- Sir?

- Bębnij na alarm! - Polecił Chase, potem podniósł rękę. - Nie, odwołuję!

Odwołuję!

Wiatru nadal nie było i łodzie z Revenant nie zostały odwołane by obrócić

okręt, a pewnie dlatego, że Montmorin zobaczył drobne zmarszczki na wo-

dzie od strony rufy. Żagle Revenant podniosły się, wypełniły i Francuz nagle

przesunął się naprzód, wychodząc z zasięgu ostrzału.

- Do diabła - zaklął Chase - ten cholerny Francuz ma szczęście.

Zamek został wykręcony, zatyczka przymocowana do muszki, furta za-

mknięta, armata przywiązana.

Następnego dnia dzięki porywom wiatru Revenant znów odsunął się do

przodu, a pod koniec tygodnia ciszy oba okręty znów ledwo widziały się na

horyzoncie, tym razem jednak Francuz był na wprost Pucelle.

- Wystarczająco - rzekł z goryczą Chase - by zobaczyć, jak bezpiecznie za-

wija do portu.

Przez kilka następnych dni walczyli z przeciwnym prądem i silnymi wa-

trami z północnego wschodu, ale nie zmieniły pozycji względem siebie.

Chase nazwał to żeglowaniem wzdłuż cumy dziobowej. Pucelle dowiodła, że

ma lepszych żeglarzy i powolutku zaczęła odrabiać utracony dystans. Fale

mocno smagały okręt, zalewając pokład i żagle. Deszcz czasami zasłaniał

Revenant, który zawsze jednak pojawiał się z powrotem w polu widzenia.

Sharpe widział przez lunetę, że miota nimi równie mocno, jak Pucelle. Raz,

gdy patrzył na czarno-żółty okręt, zobaczył strzępy płótna odrywające się

od strony dziobu, a okręt jakby zawracał. Francuz błyskawicznie postawił

nowy żagiel w miejsce zerwanego.

- Stare żagle - skomentował pierwszy porucznik. - Dlatego jesteśmy szybsi

przy silnym wietrze. Jego foki są wytarte.

- Albo ma za słabe sztagi - mruknął Chase, patrząc jak Revenant wraca na

poprzedni kurs. - Za to szybko zmienili żagiel - przyznał niechętnie.

- Pewnie nowy mieli nawinięty w gotowości, sir - podpowiedział Haskell.

- Niechybnie - zgodził się Chase. - Dobry jest ten nasz Louis, co?

- Musi mieć angielską krew - poważnie stwierdził Haskell.

Minęli Wyspy Zielonego Przylądka, wyglądające w deszczu jak plama na

horyzoncie, a tydzień później podczas burzy Wyspy Kanaryjskie. Było też

mnóstwo lokalnych statków, ale na widok dwóch okrętów wojennych

umknęły do przystani.

Stąd był już tylko tydzień do Kadyksu, może o dzień mniej.

- Przybije do portu w moje urodziny - powiedział Chase patrząc przez lu-

netę. Potem złożył ją i odwrócił się by ukryć gorycz, bo jedynie cud mógł

uratować go przed klęską. Miał zaledwie tydzień na schwytanie Francuza,

ale wiatr się zmienił i przez kilka następnych dni Revenant utrzymał prze-

wagę, a wypłowiała trójkolorowa bandera na rufie nieustannie drażniła ści-

gających.

- Co zrobi Chase, jeśli go nie dogonimy? - spytała tej nocy Grace.

- Pożegluje do Anglii - odparł Sharpe. - Pewnie do Plymouth.

Wyobraził sobie, jak przybijają do kamiennego nabrzeża mokrego jesien-

nego popołudnia i będzie musiał patrzeć, jak lady Grace odjeżdża wynaję-

tym powozem.

- Napiszę do ciebie - powiedziała czytając w jego myślach jeśli będę wie-

działa, dokąd.

- Shorncliffe w Kent. Koszary.

Nie umiał ukryć rozpaczy. Głupie marzenia o idiotycznej miłości rozwiała

gorzka rzeczywistość, tak jak nadzieję Chase’a na złapanie Revenant.

Grace leżała obok niego, patrzyła na podłogę, słuchała deszczu bębnią-

cego w świetlik. Była ubrana, bo nadeszła pora wymknąć się z jego kabiny i

wrócić do siebie. Przytuliła się. Sharpe dostrzegł w jej oczach dawny smu-

tek.

- Jest coś - szepnęła - o czym nie zamierzałam ci powiedzieć.

- Nie zamierzałaś mi powiedzieć? - spytał. - Jak to?

- Nie zamierzałam ci powiedzieć - odparła - bo nic na to nie można pora-

dzić.

Odgadł, co miała na myśli, lecz poczekał, aż sama powie.

- Jestem w ciąży - zabrzmiało to rozpaczliwie.

W milczeniu ścisnął jej rękę. Wiedział, co usłyszy, a jednak poczuł się zdu-

miony.

- Jesteś zły? - spytała zdenerwowana.

- Jestem szczęśliwy - odparł kładąc dłoń na jej płaskim brzuchu.

To była prawda. Przepełniała go radość, nawet jeśli nie miała żadnej przy-

szłości.

- Dziecko jest twoje - dodała.

- Wiesz na pewno?

- Wiem. Może to laudanum, ale... - wzruszyła ramionami - jest twoje, a Wil-

liam będzie myślał, że jego.

- Nie, skoro nie mógł...

- Uwierzy we wszystko, co mu powiem! - przerwała gwałtownie.

Potem rozpłakała się i położyła mu głowę na ramieniu.

- Jest twoje, Richardzie i oddałabym wszystko, by o tym wiedziało.

Tylko, że wkrótce będą w domu, ona odjedzie, a Sharpe nigdy nie zobaczy

dziecka, bo on i Grace byli nieszczęsnymi kochankami, bez żadnej przyszło-

ści. Byli zgubieni.

Ale następny ranek wszystko odmienił.

c

Nastał chłodny, mokry dzień. Wiatr był północny północno zachodni i Pu-

celle ciężko żeglowała „po linie cumowniczej”. Fale deszczu przemiatały

morze, zalewały pokład i ściekały z żagli. Woda była szarozielona, pełna

piany i smagana wiatrem. Oficerowie na pokładzie rufówki wyglądali obco

w grubych, natłuszczonych płaszczach. Sharpe zadrżał zdjęty chłodem po

raz pierwszy od opuszczenia Indii. Okręt podskakiwał i trzeszczał walcząc

z morzem i wiatrem, a czasem się pochylał pod gwałtownym naporem. Sied-

miu mężczyzn obsługiwało podwójne koło sterowe. Trzeba było ich wspól-

nych sił by przeciwstawić ciężki okręt mocy żywiołu.

- Czuć jesień w powietrzu - powitał Sharpe’a kapitan Chase. Wywinięty

kapelusz przykrył płótnem zawiązanym pod brodą. - Zjadłeś śniadanie?

- Owszem, sir.

Nie było szczególnie obfite, bo na Pucelle kurczyły się zapasy i oficerowie,

tak samo jak marynarze, otrzymywali zmniejszone racje wołowiny, okręto-

wych sucharów i szkockiej kawy, wywaru z palonego chleba rozpuszczo-

nego w gorącej wodzie z cukrem.

- Doganiamy go - powiedział Chase, skinąwszy głową w stronę odległego

Revenant, który przechodził równie ciężkie chwile, co Pucelle, wstrząsany

przez fale i zalewany wodą, gdy zdążał na północ, jak tylko sternik dawał

radę.

Pucelle zmniejszała znów dystans jak zawsze, kiedy okręty szły ostro na

wiatr, ale tuż po drugiej szklance przedpołudniowej wachty wiatr zmienił

się na południowy południowo zachodni i Revenant nie musiał się z nim

zmagać, tylko pożeglował z wypełnionymi płótnami, utrzymując prowadze-

nie dzięki tej odmianie. W półtorej godziny później wykonał zwrot na

wschód, co oznaczało, że zamiast do Kadyksu skierował się w stronę Cie-

śniny Gibraltarskiej.

- Na sterburtę, sterburtę! - krzyknął Chase do sternika. Haskell wbiegł na

rufówkę, gdy siedmiu mężczyzn zaczęło obracać koło sterowe Pucelle. Ob-

sługa żagli biegała po pokładzie luzując szoty. Żagle oklapły, rozpryskując

deszczówkę po pokładzie.

- Znów zerwało im foka? - Haskell przekrzykiwał hałas żagli w łopocie.

- Nie - odparł Chase. Francuz płynął teraz szybciej i lżej. Prześlizgiwał się

po falach, zostawiając spienioną białą wodę za rufą.

- Zmierza do Tulonu! - uznał Chase, lecz kiedy tylko to powiedział, Reve-

nant wrócił na stary kurs i wachtowi z Pucelle, którzy poluzowali żagle, znów je dociągali.

- Za nim! - zawołał do sternika, Chase. Podniósł lunetę, odsłonił soczewkę

i popatrzył na Francuza. - Co on, u diabła, wyprawia? Drażni się z nami? Wie,

że jest bezpieczny i kpi sobie? Niech go szlag!

Odpowiedź nadeszła po dziesięciu minutach, gdy marynarz z oka krzyk-

nął, że widzi żagiel. Dwadzieścia minut później już dwa żagle wychyliły się

zza północnego horyzontu na tyle, blisko, że rozpoznano brytyjską fregatę.

- Nie może być blokady z floty - rzekł zdumiony Chase - bo ustawiona jest

bardziej na południe.

W chwilę potem dojrzeli drugi okręt, kolejną fregatę marynarki królew-

skiej.

Revenant najwidoczniej zmienił kurs, pragnąc uniknąć tych dwóch okrę-

tów, obawiając się w pierwszej chwili, że mogą to być brytyjskie jednostki

liniowe. Kiedy się jednak okazało się, że to tylko dwie fregaty, Francuz po-

stanowił wywalczyć sobie drogę do Kadyksu.

- Nie będzie miał żadnych problemów z przejściem - oznajmił ponuro

Chase. - Jedyny sposób by go zatrzymać, to położyć się mu w poprzek kursu.

Sygnały nagle załopotały na wietrze. Sharpe nie mógł nawet dostrzec od-

ległych fregat, ale Hopper, bosman z załogi Chase’a zdołał nawet zidentyfi-

kować najbliższy okręt.

- To Euryalus, sir!

- Henry Blackwood, mój Boże - powiedział Chase. - To dobry człowiek.

Tom Connors, porucznik sygnałowy był w połowie drogi na drabinkę bez-

anu, skąd spojrzał przez szkła na Euryalusa, który wywiesił ciąg kolorowych

flag na bezanie.

- Flota wypłynęła, sir! - krzyknął podekscytowany Connors, potem konty-

nuował meldunek. - Euryalus żąda, żebyśmy się przedstawili, sir. Informuje

również, że floty hiszpańskie i francuskie też wyszły w morze.

- Mój Boże! Błogosław mi!

Z twarzy Chase’a nagle zniknęło zmęczenie i rozczarowanie, odwrócił się

do Sharpe’a.

- Floty wypłynęły! - zawołał z radością i zarazem pewnym niedowierza-

niem.

- Jesteś pewien, Tom? - spytał Connorsa, który biegł teraz do skrytki z fla-

gami na sterówce.

- Oczywiście, że jesteś pewien. Wypłynęli!

Chase nie mógł powstrzymać się, by nie odtańczyć kilku radosnych kro-

ków, co w ciężkim płaszczu przeciwdeszczowym wyglądało dosyć pokracz-

nie.

- Żaby i Donowie wypłynęli! Na Boga, wyszli w morze!

Zazwyczaj ponury Haskell miał rozanieloną minę. Wieść obiegła okręt,

ściągając na pokład wolnych od służby ludzi. Nawet płatnik Cowper, który,

niczym ćma, zwykle przebywał na najniższych pokładach, wszedł na ste-

rówkę, zasalutował Chase’owi i spojrzał na horyzont, jakby spodziewał się

ujrzeć nieprzyjacielską flotę. Chirurg Pickering, niewyściubiający nosa ze

swej nory przed południem, zjawił się na pokładzie, zerknął na fregaty,

mruknął, że są poza zasięgiem i wrócił na dół. Sharpe zupełnie nie rozumiał

ogólnego podniecenia i zdumienia wśród załogi. Dla niego były to raczej po-

nure wieści. Porucznik Peel z radości klepnął Sharpe’a w plecy i ujrzał za-

kłopotanie na twarzy żołnierza.

- Nie podzielasz naszej radości, Sharpe?

- Czy to nie jest zła wiadomość, że ich flota wypłynęła?

- Zła wiadomość? Na Boga, nie! Nie mogli się ruszyć bez naszego zezwole-

nia, Sharpe. Trzymaliśmy ich jak w butelce bezpośrednią blokadą, więc

skoro pozwoliliśmy im wypłynąć, to znaczy, że w pobliżu jest nasza flota.

Monsieur Crapaud i seńor Don zatańczą, jak im zagramy, Sharpe! A to będzie

gorąca muzyka.

Wyglądało na to, że Peel ma rację, bo kiedy na Pucelle wciągnięto rząd flag

identyfikujących okręt i opisujących jego zadanie, na odpowiedź trzeba było

długo czekać, bo brytyjska fregata przekazała ją innemu okrętowi znajdują-

cemu się za horyzontem. Skoro był tam inny okręt, oznaczało to, że zebrała

się cała brytyjska flota. Obie strony wyszły w morze. Rozpoczęła się bitwa o

Europę, i wszyscy na rufówce Chase’a cieszyli się. Revenant żeglował igno-

rowany przez obie fregaty, które miały większą rybkę do łowienia, niż zaj-

mować się pojedynczym francuskim siedemdziesięcioczterodziałowym

okrętem. Pucelle wciąż podążała za nim, gdy kolejna porcja kolorów zawisła

pomiędzy żaglami Euryalusa. Wszyscy obecni wpatrywali się w porucznika

sygnałowego, który skierował lunetę w stronę fregaty.

- Szybciej! - mruknął Chase.

- Wiceadmirał Nelson pozdrawia, sir - porucznik Connors z trudem hamo-

wał podniecenie. - Mamy obrać kierunek północ, północny zachód, by dołą-

czyć do jego floty.

- Nelson! - powtórzył zachwycony Chase. - Nelson! Mój Boże, Nelson!

Oficerowie wznieśli okrzyk radości. Sharpe spoglądał na nich w zdumie-

niu. Przez ponad dwa miesiące ścigali Revenant, wykorzystując wszelkie do-

stępne sposoby, by się do niego zbliżyć, a teraz się cieszą, że mają rozkaz

przerwać pościg? Pozwolą nieprzyjacielskiemu okrętowi odpłynąć?

- To istny dar niebios, Sharpe - wyjaśnił Chase. - Okręt liniowy? Oczywi-

ście, że Nelson nas chce. Ma dodatkowe działa! Weźmiemy udział w walce!

Nelson przeciwko Żabom i Donom, jak w niebie!

- A Revenant? - spytał Sharpe.

- Czy to ma znaczenie, że go nie złapiemy? - spytał beztrosko Chase.

- Może mieć znaczenie w Indiach.

- To już będzie zmartwienie armii - zakończył sprawę Chase. - Nie pojmu-

jesz, Sharpe? Nieprzyjacielska floty wypłynęła! Rozbijemy ich w puch! Nikt

nie potępi nas za przerwanie pościgu, bo dołączamy do bitwy. Zresztą, to

decyzja Nelsona, nie moja. Nelson, na Boga! Teraz jesteśmy w dobrym to-

warzystwie!

Odtańczył fragment giga, złapał tubę by wydać rozkazy zawracające Pu-

celle w stronę znajdującej się za horyzontem brytyjskiej floty. Zanim jednak

zdążył wziąć wdech, z masztu rozległ się okrzyk, że na północnym horyzon-

cie widać kolejną flotę.

- Trzymać kurs - rozkazał Chase sternikowi, potem wspiął się po głów-

nych wantach, a za nim sześciu oficerów. Sharpe wchodził o wiele wolniej.

Wspiął się po mokrych drabinkach, przecisnął przez przełaz Marsa i skiero-

wał lunetę na północ, ale nie zauważył niczego prócz wzburzonego morza i

masy chmur na horyzoncie.

- Nieprzyjaciel - kapitan Llewellyn z piechoty morskiej stanął obok

Sharpe’a na gretingu grotmasztu. - Mój Boże, nieprzyjaciel.

- A Revenant dołącza do nich! - powiedział Chase. - Tak przypuszczałem.

Ucieszą się z obecności Montmorina, jak Nelson z naszej.

Odwrócił się z uśmiechem do Sharpe’a.

- Widzisz? Może wcale go nie zgubiliśmy! Nieprzyjaciel?

Sharpe nadal nie widział niczego, prócz chmur i morza. Nagle pojął, że to,

co omyłkowo wziął za kłębowisko brudnych, białych chmur na horyzoncie,

było w istocie masą topsli. Horyzont przesłaniała flota, żeglując wprost na

jego lunetę, więc była dość niewyraźna. Bóg jedyny wiedział, ile mogło tam

być okrętów, ale Chase mówił, że są to połączone siły morskie Francji i Hisz-

panii.

- Widzę trzydzieści - stwierdził niepewnie porucznik Haskell - może wię-

cej.

- I płyną na południe - zdumiał się Chase. - Myślałem, że dranie powinni

skierować się na północ, by osłaniać inwazję.

- To francuscy nawigatorzy - wtrącił porucznik Peel, który tak pięknie

śpiewał podczas koncertu. - Myślą, że Brytania leży za Afryką.

- Mogą płynąć nawet do Chin, bylebyśmy ich złapali - rzekł Chase, złożył

lunetę i zszedł po wantach.

Sharpe został, dopóki deszcz nie zasłonił widoku na odległą flotę.

Pucelle zawróciła na zachód, lecz kapryśny wiatr zawrócił wraz z nią, więc

przedzierała się przez Atlantyk, rozbijając zimne fale, które spryskiwały jej

twardy pokład. Nieprzyjacielska flota wkrótce zniknęła z pola widzenia, bo

Chase skierował Pucelle za dwie kolejne fregaty, które tworzyły kruchą więź

łączącą flotę Nelsona z nieprzyjacielską. Fregaty spełniały rolę zwiadow-

ców, kawalerii. Kiedy odnalazły wroga, zostawały w pobliżu i przesyłały in-

formacje utworzonym przez siebie łańcuchem. Connors obserwował ja-

skrawe kolorowe flagi i odczytywał wieści. Nieprzyjaciel, meldował, wciąż

płynie na południe. Euryalus naliczył trzydzieści trzy okręty liniowe i pięć

fregat, lecz w dwie godziny później dodał kolejny okręt, bo Revenant, zgod-

nie z przewidywaniami Chase’a, otrzymał rozkaz dołączenia do wrogiej

floty.

- Trzydzieści cztery łupy - rzekł uradowany Chase. - Mój Boże, przygwoź-

dzimy ich!

Ostatnim ogniwem łańcucha nie była jednopokładowa fregata, lecz okręt

liniowy, który, ku zdumieniu Sharpe’a, został zidentyfikowany, zanim cały

wyłonił się zza horyzontu.

- To Mars - oznajmił porucznik Haskell, spoglądając przez lunetę. - Poznał-

bym wszędzie te topsle bezanu.

- Mars? - Chase był w siódmym niebie. - Georgie Duff, ech! Razem byliśmy

midszypmenami, Sharpe.

- Jest Szkotem - dodał, jakby miało to jakieś znaczenie. - Wielki gość, wy-

starczająco dzielny by walczyć o pryz! Pamiętam, jaki miał apetyt! Nigdy nie

mógł się najeść, biedaczek.

Ciąg flag pojawił się na bezanie Marsa.

- Nasz numer, sir - odczytał Connors, poczekał chwilkę.

- Co sprowadza cię do domu w takim pośpiechu?

- Przekaż pozdrowienia kapitanowi Duffowi - rzekł rozanielony Chase - i

powiedz mu, że wiem, iż potrzebna mu pomoc.

Porucznik sygnałowy wyciągnął flagi ze schowka, midszypmen przywią-

zał je do fału, a marynarz wciągnął na górę.

- Kapitan Duff zapewnia pana, sir, że nie pozwoli wyrządzić nam żadnej

krzywdy - zameldował po chwili Connors.

- To porządny gość! - odparł lekko urażony Chase. - Swój chłop.

Godzinę później pojawiła się kolejna chmura żagli, tym razem na zachod-

nim horyzoncie i z niewyraźnego obłoku przerodziła się w masę masztów

floty. Dwadzieścia sześć okrętów liniowych, nie licząc Marsa ani Pucelle, że-

glowało na północ. Chase skierował okręt w stronę wierzchołka linii. Ofice-

rowie stłoczeni przy relingach rufówki patrzyli na odległe jednostki. Lord

William i lady Grace, owinięci w ciężkie płaszcze, też przyszli obejrzeć bry-

tyjską flotę.

- Tam jest Tonnant! - zawołał Chase. - Widzicie? Wspaniały okręt! Osiem-

dziesiątka czwórka. Został zdobyty na Nilu. Boże, pamiętam jak wtedy przy-

prowadzono go do Gibraltaru, ogołoconego z masztów, z zakrzepłą krwią w

szpigatach. Czyż teraz nie wygląda cudownie? Kto nim dowodzi?

- Charles Tyler - odparł Haskell.

- Znakomity jegomość, bez wątpienia. Czy to nie Swiftsure?

- Tak jest, sir.

- Mój Boże, też był na Nilu. Dowodził nim Ben Hallowell. Drogi Ben. Teraz

jest pod Willym Rutherfordem - powiedział do Sharpe’a, jakby powinien

znać to nazwisko - a z niego też równy gość, kapitalny! Popatrz na miedź

Royal Sovereign! Nowa, co? Popłynie tak szybko, jak zechcesz.

Pokazał na jeden z większych okrętów, masywnego drapieżnika o trzech

pokładach artyleryjskich. Sharpe dopiero przez lunetę zdołał dostrzec jasne

błyski świeżego poszycia kadłuba, gdy tamten kładł się na wietrze. Inne

okręty pochylane wiatrem odsłaniały warstwę miedzi zazielenionej przez

morze, lecz kadłub Royal Sovereign lśnił jak złoto.

- To okręt flagowy admirała Collingwooda - objaśnił Chase. - Też fajny

gość. Nie tak miły, jak jego pies, ale fajny.

Dla Chase’a wszyscy byli fajni. Taki Billy Hargood dowodzący Belle-Isle,

zdobytą na Francuzach siedemdziesiątką czwórką i Jimmy Morris na Colos-

sus i Bob Moorsom na Revenge.

- To gość, który potrafi dowodzić okrętem - rzekł ciepło Chase. - Poczekaj,

aż zobaczysz go w bitwie, Sharpe! Strzela pełną burtą szybciej niż ktokol-

wiek.

- Dreadnought jest szybszy - wtrącił Peel.

- Revenge jest zdecydowanie lepszy! - Haskell zirytował się uwagą dru-

giego porucznika.

- Dreadnought jest szybki, bez wątpienia - Chase próbował pogodzić

swych starszych poruczników.

Pokazał Sharpe’owi Dreadnought, kolejnego trójpokładowca.

- Jeśli chodzi o działa, ale jest niemiłosiernie wolny na wietrze. Dowodzi

John Conn, prawda?

- Owszem, sir - przytaknął Peel.

- Co za równy gość! Nie zakładałbym się za nic, który ma szybszą artylerię,

Conn czy Moorsom. Biada wrogiemu okrętowi, jeśli któryś weźmie go w ob-

roty, co? Patrz! Orion, też był na Nilu. Teraz ma go Edward Codrington. Co

za wspaniały gość? A jego żona Jane to cudowna kobieta. A tam, czy to

Prince? Tak jest. Żagle jak stóg siana!

Pokazał na kolejny trójpokładowiec zdążający na północ.

- Dick Grindall. Marynarz pierwsza klasa.

Zza Prince’a wychynął kolejny okręt o siedemdziesięciu czterech arma-

tach, który nawet dla niewprawnych oczu Sharpe’a wyglądał jak Revenant

czy Pucelle.

- Czy to francuski? - Spytał pokazując.

- Tak jest - przyznał Chase. - To Spartiate i jest zaklęty, Sharpe.

- Zaklęty?

- Żegluje szybciej nocą niż za dnia.

- To dlatego, bo jest zbudowany z kradzionego drewna - orzekł porucznik

Holderby.

- Dowodzi nim, sir Francis Laforey - powiedział Chase - to dopiero kapi-

talny gość. Jest nowa rybka! Co to?

- Africa - odparł Peel.

- Tylko sześćdziesiąt cztery działa - stwierdził Chase - ale jest pod do-

wództwem Harry’ego Digby i nie ma lepszego kumpla w całej flocie!

- Ani bogatszego - zauważył sucho Haskel i wyjaśnił Sharpe’owi, że kapi-

tan Henry Digby miał gigantyczne szczęście do pieniędzy z pryzów.

- Wzór dla nas wszystkich - rzekł z podziwem Chase. - Czy to aby nie De-

fiance? Na Boga, tak! Okropne oberwał pod Kopenhagą? Kto teraz nim do-

wodzi?

- Philip Durham - odpowiedział Peel, potem poruszając wargami powtó-

rzył niemo następne słowa Chase’a.

- Co za wspaniały gość! - skomentował Chase. - I popatrz, Saucy!

- Saucy? - Spytał Sharpe.

- Temeraire. - Chase pokazał na rozległy trójpokładowiec, podając wła-

ściwą nazwę. - Dziewięćdziesiąt osiem armat. Kto nim dowodzi?

- Eliab Harvey - odparł Haskell.

- Co prawda, to prawda. Dziwne to imię, nie? Eliab? Nigdy go nie spotka-

łem, ale z niego też pewnie równy gość! Patrz, Achilles! Dick King jest kapi-

tanem, co za człowiek. A tam, spójrz, Sharpe, Billy Ruffian. Wszystko gra,

skoro Billy Ruffian jest tutaj!

- Billy Ruffian? - zdumiał się Sharpe, słysząc dziwaczną nazwę przypisaną

do niepozornego dwupokładowego okrętu o siedemdziesięciu czterech

działach.

- Bellerophon, Sharpe. To był okręt flagowy Howe’a pamiętnego pierw-

szego czerwca na Nilu! Poległ wtedy biedny Henry Darby, spokój jego duszy.

Był Irlandczykiem niezwykłego ducha! John Cooke teraz nim dowodzi, i jest

dzielny jak każdy, kto pochodzi z Essex.

- Dorobił się i przeprowadził do Wiltshire - dodał Haskell.

- Naprawdę? To dobrze dla niego!

Chase znów skierował lunetę na Bellerophona.

- To szybki okręt - rzekł z zawiścią, chociaż Pucelle była równie szybka. -

Świetny okręt. Zbudowany w Medway. Kiedy go zwodowano?

- W osiemdziesiątym szóstym - odparł Haskell.

- A kosztował 30.232 funtów 14 szylingów i 3 pensy - wtrącił midszypmen

Col ier i zawstydził się swej śmiałości.

- Przepraszam, sir - rzekł do Chase’a.

- Nie ma, za co, chłopie. Jesteś pewien? Oczywiście, że tak, twój ojciec jest

nadzorcą stoczni w Sheerness, prawda? Tak, więc, na co wydano te trzy

pensy?

- Nie wiem, sir.

- Zapewne na gwoździe za pół pensa - wtrącił zjadliwie lord William. -

Malwersacje w stoczniach jego królewskiej mości to jeden nie kończący się

skandal.

- Co jest prawdziwym skandalem - odparował oburzony Chase - to fakt, że

rząd pozwala na przekazywanie źle zaprojektowanych okrętów dobrym

marynarzom!

Zagniewany odwrócił się od lorda Williama, lecz widok czarno-żółtych ka-

dłubów floty brytyjskiej poprawił mu humor.

Sharpe wpatrywał się z zachwytem we flotę, zdając sobie sprawę, że wię-

cej czegoś takiego nie ujrzy. Oglądał potęgę Brytanii, jej dalekomorską flotę,

procesję majestatycznych baterii artyleryjskich rozległą, imponującą i

straszliwą. Okręty poruszały się powoli jak wyładowane zbożem wozy. Sze-

rokie dzioby nurzały się w falach, piękne czarno żółte kadłuby kryły w ciem-

nych wnętrzach armaty. Rufy lśniły, a dumne galiony przedstawiały tarcze,

trytony i gołe popiersia. Żółte, białe i kremowe żagle tworzyły jedną

chmurę, a nazwy zwiastowały zwycięstwo: Conqueror i Agamemnon, Dre-

adnought i Revenge, Leviathan i Thunderer, Mars, Ajax i Colossus. Te okręty pokonały Danię, pobiły Holandię, zdziesiątkowały Francję i przegnały Hiszpanię z mórz. Te okręty rządziły wodami, lecz teraz ostatnia wroga flota

rzuciła im wyzwanie, więc żeglowały podjąć walkę.

Sharpe popatrzył na lady Grace stojącą obok want bezanu. Oczy jej lśniły,

policzki płonęły, na twarzy malował się zachwyt, kiedy spoglądała na linię

okrętów. Wygląda na szczęśliwą, pomyślał, szczęśliwą i śliczną. Potem

Sharpe zauważył, że lord William obserwuje ją z drwiącym wyrazem twa-

rzy. Przeniósł wzrok na Sharpe’a, który na powrót pilnie obserwował flotę.

Większość okrętów miała dwa pokłady działowe. Szesnaście, podobnie

jak Pucelle, było uzbrojonych w siedemdziesiąt cztery armaty. Trzy, tak jak

Africa, tylko w sześćdziesiąt cztery. Jeden dwupokładowy, przejęty od Fran-

cuzów Tonnant miał osiemdziesiąt cztery działa, a siedem górujących nad

pozostałymi trójpokładowych, od dziewięćdziesięciu ośmiu do stu armat.

Te okręty były potężnymi zabójcami, mogły roznieść przeciwnika samą

tylko wagą wystrzeliwanego metalu, jednak Chase, bez najmniejszej obawy

przed czymś takim, opowiadał Sharpe’owi, że istnieje słynny hiszpański

czteropokładowy, największy okręt świata, uzbrojony w ponad sto trzy-

dzieści dział.

- Miejmy nadzieję, że jest razem z ich flotą - dodał - i że znajdziemy się

obok niego. Pomyśl o pieniądzach z pryzu!

- Pomyślcie o rzezi - rzekła cicho lady Grace.

- To trudny temat do rozmyślań, wasza lordowska mość - odparł z szacun-

kiem Chase - w ogóle nieprzyjemny, ale ręczę, że spełnimy swój obowiązek.

Podniósł lunetę.

- Ach - zawołał patrząc na dowodzący brytyjski okręt, trójpokładowiec z

zdobnym ornamentem na masywnej rufie. - Oto i najlepszy z nas wszyst-

kich. Panie Haskell! Salut z siedemnastu dział, jeśli łaska.

Był to Victory, jeden z trzech studziałowych okrętów floty brytyjskiej, a

zarazem flagowy okręt Nelsona. Chase miał łzy w oczach, patrząc na Victory.

- Czego bym nie zrobił dla tego człowieka! - zawołał. - Nigdy nie walczy-

łem pod jego rozkazami i nie myślałem, że kiedyś mi się to przydarzy.

Chase otarł oczy, kiedy pierwsze działo z górnego pokładu Pucelle wy-

strzeliło na cześć lorda Horatio Nelsona, wicehrabiego oraz barona Nilu i

Burnham Thorpe, Nelsona barona Nilu i Hilborough, Rycerza Honorowego

Orderu Łaźni i wiceadmirała Białych.

- Powiem ci, Sharpe - Chase wciąż ocierał łzy z policzka - dla niego poże-

glowałbym we wrota piekła.

Victory zaczął przekazywać sygnały do Marsa, który z kolei poprzez łań-

cuch fregat przesłał je do znajdującego się najbliżej nieprzyjacielskiej floty

Euryalusa. W końcu flagi sygnałowe spłynęły na dół i zastąpiły je nowe

wciągnięte na bezan. Armaty Pucelle wciąż oddawały salut, kule padały w

morze po prawej burcie.

- Nasze numery, sir! - zawołał porucznik Connors do kapitana Chase. -

Wita nas, sir i mówi, że mamy pomalować obręcze masztowe. Na żółto?

Zdziwił się.

- No tak, na żółto, sir, taki rozkaz i mamy zająć pozycję za rufą Conquerora.

- Potwierdzenie - rzekł Chase i odwrócił się by spojrzeć na Conquerora,

siedemdziesięcioczterodziałowy okręt, który żeglował w pewnej odległości

przed trójpokładową Britannią.

- Jest bardzo wolna - mruknął Chase pokazując Britannię. Poczekał, aż

padnie ostatni z siedemnastu strzałów, nim wziął do ręki tubę. - Przygoto-

wać się do zwrotu!

Miał do wykonania trudny manewr, a w dodatku musiał to zrobić na

oczach całej floty, która ceniła kunszt żeglarski niemal na równi ze zwycię-

stwem w walce. Pucelle płynęła prawym halsem i musiała trzymać się tego

kursu, póki nie zrówna się z kolumną okrętów żeglujących na północ lewym

halsem. Przechodząc przez linię wiatru straci prędkość i jeśli Chase źle wy-

liczy moment zwrotu, wpadnie w strefę ciszy, odgrodzony od wiatru ża-

glami Conquerora, narażając się na wstyd. Musiał wykonać zwrot, nabrać

szybkości i gładko wsunąć się na wyznaczone miejsce. Jeśli będzie zbyt

szybki, wpadnie na Conquerora, zbyt wolny podstawi się pod olbrzymią Bri-

tannię.

- Teraz, sterniku, teraz - powiedział i siedmiu ludzi naparło na wielkie

koło sterowe, podczas gdy porucznicy darli się na obsługę żagli, by poluzo-

wali płótna.

- Conquerorem dowodzi Israel Pellew - zwrócił się do Sharpe’a Chase. - To

równy gość i wspaniały żeglarz. Kapitalny! Jest z Kornwalii, rozumiesz? Ci

Kornwalijczycy rodzą się chyba z solą w żyłach. Dalej, kochana, dalej!

Przemawiał do Pucelle, która zwróciła dziób ku linii wiatru i przez kilka

sekund zdawała się zastygnąć w bezruchu. Potem Sharpe zobaczył, że

bukszpryt przesunął się w stronę szeregu brytyjskich okrętów. Ludzie prze-

biegli przez pokład, mocując na nowo płótna i wciągając je na miejsce. Żagle

zwisały żałośnie, potem wypełniły się wiatrem, okręt pochylił się, nabrał

prędkości i wsunął się zgrabnie na wolne miejsce za Conquerorem. Wypadło

to doskonale.

- Dobra robota, sterniku - powiedział Chase, udając, że nie czuł zdenerwo-

wania podczas manewru. - Dobra robota, załogo Pucelle! Panie Holderby!

Zebrać grupę roboczą i przynieść nieco żółtej farby!

- Czemu żółtej? - spytał Sharpe.

- Każdy okręt ma żółte obręcze masztowe - odparł Chase, wskazują na

długi rząd żaglowców. Podczas gdy nasze są czarne jak u Francuzów.

Tylko górna część masztu była zrobiona z jednego pnia sosnowego, pod-

czas gdy dolna składała się z wiązki długich pali połączonych żelazną obrę-

czą.

- Podczas bitwy - ciągnął Chase - może tylko tyle będzie widać. A kiedy

nasi ujrzą czarne obręcze, pomyślą, że to Żaby i wpakują kilka salw dobrej

brytyjskiej artylerii w nasze żywotne miejsca. Tak nie może być, Sharpe! Nie

z powodu kilku chlupnięć farbą!

Pokręcił się jak tancerz, nie mogąc ukryć podniecenia. Jego okręt szyko-

wał się do walki, wróg wypłynął w morze, a dowódcą Chase’a był Horatio

Nelson.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

Brytyjska flota zmieniła hals po zmroku. Sygnały przekazywano z okrętu

na okręt latarniami wywieszonymi na takielunku. Teraz zamiast żeglować

na północ, flota zdążała na południe, ustawiając się równolegle do wrogich

okrętów, lecz nadal pozostając poza zasięgiem ich widzenia. Wiatr osłabł,

lecz długa fala nadciągnęła z zimnego zachodu i rozbryzgiwała się o ka-

dłuby. To była długa noc. Sharpe wyszedł raz na pokład i zobaczył przed

dziobem rufową latarnię Conquerora odbijającą się od morza. Gdy spojrzał

na wschód, dostrzegł jaskrawe płomienie wytryskujące krótko znad hory-

zontu. Porucznik Peel, opatulony od chłodu, doszedł do wniosku, że to jedna

z fregat wypuszcza fajerwerki dla zmylenia przeciwnika.

- Budzi w nich czujność, Sharpe, niepokoi - Peel klasnął w dłonie w ręka-

wiczkach i przytupywał na pokładzie.

- Dlaczego płyną na południe? - spytał Sharpe. Drżał. Zapomniał już, jak

kąśliwy potrafi być chłód.

- Bóg jedyny wie - odparł radośnie Peel - ale mi nie powiedział. Pewne jest,

że nie zamierzają osłaniać inwazji na Kanale. Pewnie zmierzają na Morze

Śródziemne, co oznacza, że będą zdążali na południe, dopóki nie miną pły-

cizny przylądka Trafalgar, potem zawrócą na wschód, w stronę Cieśniny.

Czy twoja gra w szachy poprawiła się?

- Nie - powiedział Sharpe - za dużo reguł.

Zastanawiał się, czy lady Grace odważy się przyjść do jego kabiny, lecz

wątpił w to, bo tej nocy okręt był nienaturalnie ożywiony przez ludzi szy-

kujących się na jutrzejszy poranek.

Marynarz przyniósł mu kubek szkockiej kawy, Sharpe wypił, potem żuł

słodkie okruszki, które nadawały zapach kawie.

- To będzie moja pierwsza bitwa - przyznał nagle Peel.

- Moja pierwsza na morzu - rzekł Sharpe.

- Nachodzą cię różne myśli - zauważył Peel.

- Lepiej jest, gdy już się zacznie - odparł Sharpe. - Najgorsze jest czekanie.

Peel zaśmiał się cicho.

- Pewien szczwany włamywacz powiedział, że nic tak nie sprzyja koncen-

tracji, jak perspektywa skończenia rano na szubienicy.

- Co on tam wiedział - żachnął się Sharpe. - A zresztą, to my będziemy jutro

wieszali.

- Co prawda, to prawda - przytaknął Peel, choć nie mógł ukryć dławiącego

go strachu.

- Oczywiście, może do niczego nie dojść - dodał. - Włamywacze mogą nam

się wymknąć.

Poszedł sprawdzić kompas, zostawiając Sharpe’a wpatrzonego w mrok.

Sharpe stał na pokładzie, dopóki mógł wytrzymać zimno, potem dygotał w

łóżku czując się w nim jak w trumnie.

Obudził się tuż przed świtem. Żagle łopotały. Wychylił głowę z kajuty i

spytał stewarda Chase’a, co się dzieje.

- Robimy zwrot przez rufę, sir. Znów płyniemy na północ, sir. Zaraz będzie

kawa, sir. Prawdziwa kawa. Zachowałem garść ziaren, bo kapitan lubi swoją

kawę. Przyniosę wody do golenia, sir.

Ogolony Sharpe ubrał się, owinął pożyczonym płaszczem i wyszedł na po-

kład by przekonać się, że flota rzeczywiście zawraca na północ. Wachtę peł-

nił porucznik Haskell, który domniemywał, że Nelson kazał płynąć na połu-

dnie, by zniknąć z pola widzenia wroga, który nie mógł niczym uzasadnić

powrotu do Kadyksu, lecz gdy tylko brzask rozjaśnił horyzont, admirał za-

wrócił flotę, próbując dostać się pomiędzy nieprzyjaciół, a hiszpański port.

Wiatr wciąż był słaby i szereg wielkich okrętów zmierzał na północ w spa-

cerowym tempie. Niebo jaśniało, barwiąc grzywy długich fal srebrem i

szkarłatem. Euryalus, fregata, która nie opuszczała nieprzyjacielskiej floty,

odkąd ta wyszła z zatoki, dołączyła teraz do reszty, a na wschodzie, niemal

na linii wschodzącego słońca, zebrały się na horyzoncie brudne chmury. To

była masa żagli nieprzyjacielskich okrętów, niezbyt wyraźna z oddali.

- Dobry Boże - kapitan Chase zjawił się na pokładzie i spojrzał na odległe

żagle.

Wyglądał na zmęczonego, bo mało spał, lecz ubrał się do walki, na cześć

nieprzyjaciela wkładając najlepszy mundur, który normalnie był przecho-

wywany głęboko w kufrze. Złoto błyszczało na epoletach. Kapelusz z frędz-

lami był świeżo wyszczotkowany. Miał białe jedwabne pończochy, nowy

surdut nie wypłowiały od słońca ani nie pobielony solą. Pochwa szpady była

wypolerowana, podobnie jak srebrne sprzączki w czystych trzewikach.

- Dobry Boże - powtórzył - to biedacy.

Na pokładach brytyjskich okrętów tłoczyli się ludzie wpatrzeni na

wschód. Na Pucelle już poprzedniego dnia widziano hiszpańską i francuską

flotę, ale to było pierwsze spojrzenie załóg pozostałych okrętów Nelsona.

Przebyli Atlantyk w poszukiwaniu wroga, potem wrócili z Indii Zachodnich,

a przez ostatnie dni zmieniali nieustannie kurs, żeglując na wschód i zachód,

północ i południe. Niektórzy zastanawiali się, czy wróg w ogóle wyszedł w

morze, a teraz jak za zaklęciem demona na horyzoncie zjawiły się ustawione

w linię trzydzieści cztery okręty.

- Więcej czegoś podobnego nie zobaczysz - powiedział Sharpe’owi Chase,

skinąwszy głową w stronę wrogiej floty. Steward przyniósł tacę z kubkami

prawdziwej kawy, lecz Chase gestem polecił, by obsłużył najpierw oficerów.

Sam wziął ostatni kubek. Spojrzał na żagle, które na przemian to podnosiły

się, to opadały przy nierównym wietrze.

- Potrzeba godzin, byśmy do nich dopłynęli - rzekł smutno.

- Może to oni do nas podpłyną - powiedział Sharpe, chcąc podtrzymać na

duchu Chase’a, najwyraźniej zgnębionego mizernym wiatrem.

- Pod to coś imitującego wiatr? Wątpię - uśmiechnął się Chase. - Zresztą

nie kwapią się do bitwy. Tkwili w zatoce, Sharpe. Marnie operują żaglami,

artyleria im zardzewiała, morale opadło na dno. Raczej woleliby uciec.

- Czemu tego nie zrobią?

- Bo jeśli uciekną na wschód, skończą na mieliznach wokół przylądka Tra-

falgar. Wiedzą, że ich dopadniemy i rozbijemy w puch, jeśli skierują się na

północ lub południe, a to oznacza, że nie mają dokąd się udać. Nie mają do-

kąd. My mamy przewagę pogody, a to jakby znaleźć się na wzgórzu. Modlę

się tylko by dopaść ich przed zmrokiem. Nelson odniósł zwycięstwo walcząc

w nocy na Nilu, ale ja wolałbym stoczyć bitwę za dnia.

Wypił kawę.

- To naprawdę ostatnie ziarna? - spytał stewarda.

- Tak, sir, z wyjątkiem tych, które zawilgotniały w Kalkucie i zakiełkowały,

sir.

- To może dojrzały? - spytał Chase.

- Nie nakarmiłbym nimi świni, sir.

Victory przekazywał sygnały polecające brytyjskim kolumnom zachować

określony porządek, co było mało zachęcające dla wolniejszych jednostek,

gdyż musiały wciągnąć więcej żagli, by zniwelować luki w liniach. Teraz jed-

nak podniesiono nowe flagi.

- Przygotować się do walki, sir - zameldował porucznik Connors, co było

właściwie zbędne, bo wszyscy na pokładzie, z wyjątkiem szczurów lądo-

wych takich jak Sharpe, znali ten sygnał. A Pucelle, podobnie jak inne okręty,

była już gotowa. Ludzie przez całą noc klarowali swój okręt.

Na pokładach rozsypano piasek, by zapewnić lepsze oparcie bosym kano-

nierom. Hamaki załogi, jak co rano zostały mocno zrolowane i po wyniesie-

niu na pokład ułożone w przymocowanych do okrężnicy sieciach. W ten

sposób, zabezpieczone i obwiązane płótnem przeciwdeszczowym, posłużą

jako nadburcie chroniące przed ogniem karabinowym. W górze, nad pokła-

dem bosman kierował tuzinem mężczyzn zabezpieczających długimi łańcu-

chami wielkie reje, z których zwieszały się olbrzymie żagle. Inni nawlekali

zapasowe fały i żagle, tak, że wszędzie zwisły ciężkie zwoje lin sięgających

przez takielunek do pokładu.

- Będą próbowali poszarpać nam w strzępy takielunek - powiedział do

Sharpe’a kapitan Llewellyn. - Zarówno Donowie jak i Żaby lubią strzelać w

maszty. Dlatego łańcuchy zapobiegną spadaniu rej, a zapasowe żagle zastą-

pią przestrzelone. Zobaczysz, Sharpe, że zanim dzień się skończy, stracimy

maszt albo i dwa!

Llewellyn nie wydawał się być tym przejęty.

- Masz ostry kordelas?

- Przydałoby się podciągnąć ostrze - przyznał Sharpe.

- W stronę dziobu na otwartym pokładzie - rzekł Llewellyn - koło zagrody

kóz, jest człowiek z kołem szlifierskim. Z przyjemnością ci go przetoczy.

Sharpe dołączył do kolejki. Niektórzy mieli kordelasy, inni topory aborda-

żowe, większość bojowe bosaki stojące wokół masztów na górnym pokła-

dzie. Kozy, czując zmiany w codziennym rozkładzie, beczały niespokojnie.

Zostały wydojone po raz ostatni, a teraz marynarz podwijał rękawy, nim

zaszlachtował je długim nożem. Klatka z niebezpiecznie łatwopalną słomą

zostanie usunięta, a kozie mięso zasolone na przyszłość. Pierwsze zwierzę

walczyło krótko, potem zapach świeżej krwi zmieszał się z okrętowym odo-

rem.

Paru ludzi zapraszało Sharpe’a na początek kolejki, ale wolał odczekać

swoje.

- Pragnie pan zobaczyć prawdziwą bitwę, sir? - droczył się najbliższy ka-

nonier.

- Nic nie wygracie bez prawdziwego żołnierza, chłopcy.

- To wygra dla nas - artylerzysta poklepał łoże swego dwudziestocztero-

funtowego działa, na którymś ktoś napisał kredą „pigułka dla Boney’a”.

Stoły, przy których jadali artylerzyści, zniknęły w schowku. Podobny los

czekał większość drewnianych mebli z pokładów nawodnych, by ograni-

czyć odłamki rozlatujące się na wszystkie strony po trafieniu przez prze-

ciwnika. Łóżko i kufer Sharpe’a już zniknęły wraz ze wszystkimi eleganc-

kimi meblami z kajut Chase’a. Drogie barometry i chronometr po zawinięciu

w słomę wylądowały w schowku na dole. Na niektórych okrętach, co cen-

niejsze meble wciągano wysoko na takielunek, mając nadzieję, że będą tam

bezpieczne, inni powierzali je szalupom, które holowane za rufą miały unik-

nąć wrogiego ognia.

Kanonier wyostrzył kordelas na kole, spróbował kciukiem i oddał

Sharpe’owi uśmiechając się bezzębnie.

- Teraz tak ich pan ogoli, że popamiętają, sir.

Sharpe wręczył mu sześciopensówkę i poszedł pod pokład by ujrzeć, jak

ścianki działowe pomieszczeń Chase’a znosi się schodami do schowka.

Prostsze drewniane przegrody kajut oficerskich już zwalono na dół i po raz

pierwszy Sharpe zobaczył całą długość okrętu od szerokich okien na rufie,

po ostatnie źdźbło słomy z klatki na dziobie. Pucelle pozbywała się swych

ozdóbek, zmieniając się w machinę bojową. Wszedł na rufówkę, gdzie ujrzał

podobną pustkę. Rozległa przestrzeń pod pokładem rufówki ciągnęła się od

koła sterowego, po okna dziennej kajuty Chase’a. Zniknęła jadalnia, kabina

Sharpe’a, obrazy powędrowały na dół. Jedynym śladem luksusu był dywan

w czarno białą szachownicę, na którym stały dwie osiemnastofuntowe ar-

maty.

Connors z pokładu rufówki obserwował sygnały okrętu flagowego powta-

rzane przez fregatę Euryalus.

- Mamy wykonać zwrot za okrętem flagowym, sir - zawołał do kapitana.

Chase skinął głową i obserwował, jak znajdujący się na czele Victory za-

wraca na prawo, zmierzając wprost na wroga. Wiatr był teraz z tyłu i kapi-

tan Hardy, niewątpliwie na rozkaz Nelsona, miał już ludzi na rejach, którzy

przyczepiali dodatkowe drzewca do rozwinięcia żagli wytykowych.

Dziewięć okrętów za Pucelle kolejny trójpokładowiec wykonał zwrot na

prawą burtę. Był to Royal Sovereign, flagowy okręt admirała Col ingwooda,

drugiego dowódcy po Nelsonie. Jasna miedź zalśniła w słońcu, gdy okręty

znajdujące się za nim skręciły na wschód. Chase spoglądał to na Victory, to

na Royal Sovereign i z powrotem.

- Dwie kolumny - rzekł głośno. - Formuje dwie kolumny.

Nawet Sharpe to pojmował. Nieprzyjacielska flota utworzyła nierówną li-

nię, ciągnącą się na przestrzeni czterech mil wzdłuż wschodniego hory-

zontu, a flota brytyjska zmierzała w jej stronę. Okręty kolejno wykonywały

zwrot. Te z przodu zawijały ustawiając się za Victory, a te z tyłu podążały za

Royal Sovereign. Dwa krótkie rzędy okrętów żeglowały na nieprzyjaciela ni-

czym para rogów wycelowanych w tarczę.

- Postawimy wytykowe po zwrocie, panie Haskell - powiedział Chase.

- Rozkaz, sir.

Conqueror, piąty okręt w kolumnie Nelsona, a poprzedzający bezpośred-

nio Pucelle, zwrócił się w kierunku wroga, odsłaniając przed Sharpe’em

długi bok pomalowany w czarne i żółte pasy. Czarne furty działowe na tle

żółtej burty Conquerora sprawiały wrażenie szachownicy.

- Za nim, sterniku - rzekł Chase.

Podszedł do stołu obok koła sterowego, umoczył pióro w kałamarzu i za-

pisał w otwartym dzienniku okrętowym: „6.49 - zwrot na wschód w kie-

runku wroga”. Chase odłożył pióro, wyjął z kieszeni mały notes i ogryzek

ołówka.

- Panie Collier!

- Sir? - midszypmen był blady.

- Pofatyguję pana, Collier, proszę wziąć ten notes i ołówek i zapisywać

wszystkie sygnały, które dziś pan zobaczy.

- Rozkaz, sir! - Collier wziął od kapitana notes i ołówek.

Porucznik sygnałowy Connors usłyszał to ze swego miejsca na pokładzie

sterówki. Zrobił obrażoną minę. Był młody inteligentny, spokojny, rudy i

bystry. Chase, widząc jego niedolę wszedł do niego.

- Wiem, że ewidencja sygnałów należy do twoich obowiązków, Tom -

rzekł cicho - ale nie chcę, by młody Collier za dużo myślał. Zajmiemy go, co?

Niech myśli, że robi coś ważnego, to nie będzie się martwił, że może zginąć.

- Oczywiście, sir - odparł Connors. - Przepraszam sir.

- Swój chłop - Chase poklepał Connorsa po plecach i zbiegł na rufówkę,

obserwując Conquerora, który zakończył zwrot.

- Tak to robi Pellew! - zawołał. - Widzicie, jak sprawnie jego chłopcy roz-

postarli skrzydła?

Żagle wytykowe Conquerora wystawały daleko poza obrys burt, starając

się złapać najlżejszy powiew wiatru.

- To wyścig - rzekł Chase - a diabeł bierze najwięcej. Z życiem teraz! Z ży-

ciem! - Zawołał do ludzi na głównej rei, którzy opóźniali się z rozwinięciem

dodatkowych żagli Pucelle. W dodatku Chase obawiał się, że Israel Pellew,

kornwalijski dowódca Conquerora, obserwuje go krytycznym okiem. Na

szczęście reje wysunięto sprawnie i gdy skończył się zwrot na wschód, żagle

opadły z donośnym trzaskiem i łopotały, dopóki nie przywiązano ich moc-

niej do pokładu. Wróg był wciąż na horyzoncie, a wiatr ledwo szeptał.

- To będzie długa droga - zmartwił się Chase. - Bardzo długa. Jesteś pe-

wien, że nie ma już ziaren kawy? - spytał stewarda.

- Tylko te, które zakwitły, sir.

- To spróbuj je zaparzyć.

Na rufach statków podniesiono brytyjskie flagi. Dziś zgodnie z życzeniem

Nelsona każdy okręt wywiesił biały proporzec. Chase chciał wciągnąć czer-

wony na bezan, ponieważ kontradmirał dowodzący flotą zachodnioindyj-

ską miał czerwoną barwę, lecz kiedy ujrzał białą na rufie Conquerora, pole-

cił wyciągnąć taką samą ze schowka. Nawet Collingwood, wiceadmirał Nie-

bieskich, podniósł ulubioną białą flagę Nelsona na bezanie wielkiego trój-

pokładowego Royal Sovereign. Flagi Zjednoczonego Królestwa zawisły na

bramstendze i na szczycie głównego masztu, tak, że każdy okręt miał trzy

flagi. Mógł stracić dwa maszty, a brytyjskie barwy nadal by powiewały.

Marynarze wiązali liny do kotwiczek porozwieszanych na sieciach od ha-

maków. Kotwiczki miały trzy wygięte haki, które można było zarzucić na

takielunek wroga i przyciągnąć go bliżej dla abordażu. Drewniane tuby, w

których trzymano podręczne żagle, przeniesiono pod pokład. Z niektórych

okrętów po prostu je wyrzucano, ale Chase potępiał takie marnowanie pie-

niędzy.

- Z pomocą Boską przed zachodem możemy wejść w posiadanie tylu fran-

cuskich i hiszpańskich gratów, że wystarczy na zapchanie kilku okrętów.

Odwrócił się i zdjął kapelusz, by powitać lady Grace, która wraz z mężem

zjawiła się na pokładzie.

- Proszę wybaczyć, wasza lordowska mość, że pani kabina została roze-

brana.

- Wydaje się, że Brytania lepiej dziś wykorzysta tę przestrzeń - uśmiech-

nęła się.

- Przywrócimy waszą prywatność, gdy tylko rozprawimy się z tamtymi -

powiedział Chase, pochylając głowę w kierunku nieprzyjacielskiej armady -

ale, kiedy znajdziemy się w zasięgu ognia artyleryjskiego, nalegam, by wa-

sza lordowska mość udała się poniżej linii wodnej.

- Wolałabym zaoferować swe usługi chirurgowi.

- Kokpit może znaleźć się pod ostrzałem, łaskawa pani - odparł Chase -

zwłaszcza, jeśli wróg obniży działa. Popełniłbym zaniedbanie, gdybym nie

nalegał na schronienie pani w schowku. Już przygotowałem tam miejsce dla

pani.

- Pójdziesz do schowka, Grace - wtrącił lord William - jak zaleca pan kapi-

tan.

- Pan również, wasza lordowska mość - rzekł Chase.

Lord William wzruszył ramionami.

- Mogę strzelać z karabinu, Chase.

- Bez wątpienia, wasza lordowska mość, lecz rozważmy, czy jest pan cen-

niejszy dla Brytanii żywy czy martwy.

- Skoro tak uważasz, Chase - skinął głową lord William.

Czy mu ulżyło? Sharpe nie wiedział, lecz lord William nie wysilał się by

przekonać Chase’a, że powinien zostać na pokładzie.

- Jak długo będziemy w zamknięciu? - spytał.

- Najmniej pięć godzin - odrzekł Chase - pewnie sześć.

Marynarz sprawdzający log przynosił wciąż złe wieści. Przez palce prze-

sunęły mu się dwa węzły, czasem trzy, a było to ślimacze tempo, mimo iż

Chase wciągnął na maszty każdy skrawek żagla. Sharpe stał o dziesięć kro-

ków od lady Grace, lecz nie śmiał spojrzeć w jej stronę. W ciąży! Serce zabiło

mu ze szczęścia, jednak poczuł bolesne ukłucie, gdy przypomniał sobie, że

wkrótce się rozstaną i co się wówczas stanie z jego dzieckiem? Wbił wzrok

w pokład, gdzie dwaj artylerzyści wkręcali zamki do armat. Inny kanonier

otrzymał zezwolenie wejścia na sterówkę, by uzbroić dwanaście osiemna-

stofuntowych dział i cztery trzydziestodwufuntowe karonady. Dwie kolejne

zabójcze karonady stały w kokpicie. Krótkie, szerokie lufy mogły wystrzelić

straszliwy ładunek kul karabinowych we wrogi pokład.

Tuzin kanonierów wewnątrz pomieszczeń Chase’a podziwiało złocenia i

delikatnie rzeźbione ramy okna. Przy każdej armacie postawiono wiadra z

wodą do chłodzenia lufy i gaszenia pragnienia obsługi. Inni polewali wodą

pokład i burty, bo mokre drewno jest mniej łatwopalne. Podobne naczynia,

do połowy napełnione wodą, zaopatrzono w pokrywę, w której tlił się

wolno palący lont na wypadek, gdyby zwiódł zamek. Na najniższym pokła-

dzie układano linę w luźnych splotach, tworząc gigantyczne łoże dla ran-

nych, gdzie będą leżeli czekając na pomoc Pickeringa, chirurga, który śpie-

wał rozkładając swoje noże, nici, sondy i kleszcze. Cieśla układał wszędzie

łaty. Były to duże kawałki drewna grubo posmarowane łojem, którymi

miano zatykać wszystkie dziury poniżej linii wodnej. Do steru przymoco-

wano dodatkowe liny. Tak, więc, gdyby koło sterowe zostało odstrzelone

lub lina jarzma zerwana pociskiem, okrętem można będzie kierować z gór-

nego pokładu. Skórzane wiadra przeciwpożarowe wypełnione piaskiem

stały zgrupowane po kilka. Chłopcy prochowi, liczący po dziesięć, jedena-

ście lat, przynieśli pierwsze ładunki z magazynów. Chase zażądał niebie-

skich worków mieszczących średnią ilość prochu. Największych nabojów w

czarnych workach używano do strzelania na dużą odległość, niebieskie były

odpowiedniejsze do walki na krótkim dystansie, a czerwonych, najmniej-

szych używano do sygnalizacji, choć w bezpośrednim starciu mogły prze-

dziurawić burtę nieprzyjacielskiego okrętu.

- Pod koniec dnia - rzekł z nadzieją Chase - pewnie załadujemy podwójne

czerwone.

Nagle się rozpromienił.

- Boże, przecież to moje urodziny! Panie Haskell! Jest mi pan winien dzie-

sięć gwinei! Pamięta pan zakład? Czyż nie powiedziałam, że dopadniemy

Revenant w moje urodziny?

- Zapłacę z przyjemnością, sir.

- Nic pan nie zapłaci, panie Haskell, nic a nic. Gdyby nie Nelson, Revenant

uciekłby nam. To nie fair, by kapitan wygrywał zakład z pomocą admirała.

Ta kawa dobrze smakuje! Zyskała na ostrości, nie sądzicie?

Kambuz ugotował tłustą owsiankę, gęsto okraszoną dużymi kawałkami

wieprzowiny i wołowiny. To ostatnia ciepła strawa przed bitwą, bo ku-

chenne piece zostaną wygaszone w obawie przed trafieniem przez nieprzy-

jacielski pocisk, który mógłby rozrzucić ogień po pokładzie pełnym worków

z prochem. Ludzie jedli siedząc na pokładzie, a bosmani krążyli nalewając

każdemu drugą miarkę rumu. Na Conqueror zaczęła grać orkiestra.

- Gdzie nasza orkiestra? - Spytał Chase. - Niech zagrają! Nich grają! Chcę

posłuchać muzyki.

Ale zanim grajkowie się zebrali, Victory przesłała sygnał na Pucelle, po-

wtórzony dodatkowo przez Euryalusa.

- Nasz numer, sir! - krzyknął porucznik Connors i wpatrywał się we fre-

gatę płynącą z lewej strony kolumny Nelsona. - Jest pan zaproszony na śnia-

danie u admirała, sir.

- Jestem? - ucieszył się Chase. - Poinformuj jego lordowską mość, że wy-

ruszyłem.

Zebrano osadę szalupy paradnej, a sama łódź już płynęła na holu za okrę-

tem, więc przyciągnięto ją do prawej burty. Lord William wystąpił naprzód

oczekując, że Chase zabierze go na Victory, lecz kapitan odwrócił się do

Sharpe’a.

- Popłyniesz, Sharpe? Oczywiście, że tak!

- Ja? - zamrugał ze zdumienia Sharpe. - Nie jestem odpowiednio ubrany

na wizytę u admirała!

- Wyglądasz świetnie, Sharpe. Surdut trochę wytarty, ale nic nie szkodzi.

Chase całkowicie lekceważył źle skrywaną irytację lorda Williama. Zniżył

głos.

- Zresztą spodziewa się, że wezmę ze sobą porucznika. Jeśli wybiorę Ha-

skella, Peel nigdy mi nie wybaczy. Gdybym jednak zdecydował się na Peela,

Haskell poczułby się urażony więc pozostałeś mi jedynie ty - Chase

uśmiechnął się uradowany perspektywą przedstawienia Sharpe’a swemu

uwielbianemu Nelsonowi.

- I ucieszysz go, Sharpe. To przewrotny człowiek, lubi żołnierzy. - Chase

poprowadził Sharpe’a tam, gdzie osada łodzi prowadzona przez Hoppera

schodziła po stopniach wbudowanych w burtę Pucelle.

- Idź pierwszy, Sharpe - rzekł Chase. - Chłopcy dopilnują, żebyś się nie ską-

pał.

Burta okrętu wojennego pochylała się stopniowo do, wewnątrz, ponieważ

kadłub piętrzył się nad wodą, co początkowo ułatwiało schodzenie, ale im

bliżej był linii wodnej, tym węższe były stopnie. Mimo, że ledwie wiało, Pu-

celle kołysała się na silnej fali, łódź przy burcie podnosiła się i opadała.

Sharpe czuł, że buty ślizgają się mu omszałych drewnianych szczeblach.

- Niech się pan trzyma, sir - burknął Hopper, a potem krzyknął - Teraz!

Dwie pary rąk bezceremonialnie złapały Sharpe’a za spodnie i surdut by

wciągnąć go bezpiecznie na pokład. Jednym z pomocników okazał się Clou-

ter, zbiegły niewolnik. Uśmiechnął się, widząc jak Sharpe odnajduje grunt.

Chase zszedł sztywno po szczeblach, zerknął na kołyszącą się łódź i zręcz-

nie przeszedł na tylną ławkę.

- Będzie ostre wiosłowanie, Hopper.

- W miarę łatwe, sir.

Chase zajął ławkę dla siebie, a Hopper usiadł przy wiośle. Rzeczywiście

wiosłowali mocno i długo, lecz łódź paradna minęła znajdujące się po dro-

dze okręty i mógł przyjrzeć się ich masywnym burtom. Z biało-czerwonej

łodzi sunącej wzdłuż długich fal okręty wydawały się olbrzymie, groźne i

niezniszczalne.

- Wziąłem cię również, dlatego - uśmiechnął się Chase - ponieważ rozsier-

dziło to lorda Williama. Niewątpliwie spodziewał się, że zostanie zapro-

szony, ale wierz mi, zanudziłby Nelsona!

Chase pomachał do oficera stojącego wysoko na rufie siedemdziesię-

cioczterodziałowego okrętu.

- To Lewiatan - wyjaśnił Sharpe’owi - pod dowództwem Harry’ego Bayn-

tuna. Pierwszorzędny kumpel, daję słowo! Służyłem z nim na Bellonie jako

młodzik. To były szczęśliwe dni.

Fala uniosła rufę Lewiatana, odsłaniając pozieleniałą, pokrytą skorupia-

kami miedź.

- Zresztą - ciągnął Chase - Nelson może ci się przysłużyć.

- Przysłużyć?

- Lord William cię nie lubi - odparł Chase nie przejmując się, że słyszeli go

Hopper i Clouter siedzący przy wiosłach najbliżej rufy - co znaczy, że spró-

buje zaszkodzić twojej karierze. Ale wiem, że Nelson jest przyjacielem puł-

kownika Stewarta, a ten jest jednym z twoich nowych strzelców, więc może

jego lordowska mość szepnie słówko w twojej sprawie? Na pewno, to bar-

dzo szlachetny człowiek.

Dotarcie do okrętu flagowego zajęło pół godziny, aż wreszcie Chase po-

sterował łodzią na prawą burtę Victory, a jeden z jego ludzi przycumował

do łańcuchów. Mała łódeczka znów zalazła się przy równie stromej i nie-

bezpiecznej drabince, po jakiej Sharpe opuszczał Pucelle. Wejście znajdu-

jące się w połowie wysokości było zamknięte, co oznaczało, że musiał

wspiąć się na samą górę.

- Ty pierwszy, Sharpe - rzekł Chase. - Skocz i złap się!

- Boże, ratuj - mruknął Sharpe.

Stał na ławeczce, okręcając na bok kordelas. Skoczył, kiedy fala wysoko

uniosła łódkę. Przywarł rozpaczliwie do drabinki i wspiął się na górę. Ręka

z otwartego pokładu pomogła mu wciągnąć się przez furtę wejściową, gdzie

szereg bosmanmatów czekał, by powitać Chase’a gwizdkami.

Chase z uśmiechem wyłonił się zza burty. Nieskazitelnie ubrany porucz-

nik zasalutował mu i skinął głową, kiedy przedstawiono mu Sharpe’a.

- Witamy niezwykle serdecznie sir - powiedział do Chase’a. - Jeszcze jedna

siedemdziesiątka czwórka to dar niebios.

- To uprzejmie, że pozwoliliście mi wziąć udział w tym wydarzeniu - od-

parł Chase, zdejmując kapelusz by zasalutować rufówce.

Sharpe pospiesznie ruszył w jego ślady, gdy zabrzmiały gwizdki bosmań-

skie. Górny pokład Victory pełen był artylerzystów żeglarzy i żołnierzy pie-

choty morskiej, którzy nie zwracali uwagi na gości. Jednak pewien starszy

mężczyzna, sądząc po trzymanej wielkiej igle, żaglomistrz, skłonił siwą

głowę, gdy Chase szedł w stronę sterówki. Chase zatrzymał się i strzelił pal-

cami.

- Prout, nieprawdaż? Byłeś ze mną na Bellonie.

- Pamiętam pana, sir - Prout odgarnął siwe włosy z czoła - był pan jeszcze

chłopcem, sir.

- Postarzeliśmy się, Prout - powiedział. - Cholernie się postarzeliśmy! Ale

nie aż tak bardzo, by nie spuścić lania Donom i Francuzom, co?

- Pobijemy ich, sir - odparł Prout.

Chase uśmiechnął się do starego kumpla i poszedł do sterówki pełnej ofi-

cerów, którzy uprzejmie zdjęli kapelusze, gdy Chase i Sharpe mijali ich uda-

jąc się za koło sterowe, do pomieszczeń admirała strzeżonych przez żołnie-

rza piechoty morskiej w krótkiej czerwonej kurtce z dwoma krzyżującymi

się, wybielonymi glinką pasami. Porucznik bez pukania otworzył drzwi,

prowadząc Chase’a i Sharpe’a przez małą, pozbawioną mebli sypialnię.

Stamtąd też bez pukania wszedł do obszernej kajuty zajmującej całą szero-

kość okrętu, jasno oświetlonej przestronnymi rufowymi oknami. Stąd rów-

nież usunięto wszystkie meble, pozostawiając jedynie stół na dywanie w

biało czarną szachownicę. Po obu stronach stołu znajdowały się dwa ciężkie

działa już zaopatrzone w zamki.

Sharpe widział dwie sylwetki przy rufowym oknie, lecz nie wiedział, który

z mężczyzn jest admirałem, dopóki, Chase, włożywszy kapelusz pod pachę,

nie skłonił się mniejszemu mężczyźnie siedzącemu przy stole. Światło za

admirałem było ostre i Sharpe, nie mogąc mu się lepiej przyjrzeć, cofnął się

nie chcąc zawadzać. Chase odwrócił się i gestem poprosił go naprzód.

- Pozwolę sobie przedstawić mego szczególnego przyjaciela, wasza lor-

dowska mość. Pan Richard Sharpe. Jest w drodze do Strzelców, zatrzymał

się wystarczająco długo, by wybawić mnie z kłopotów w Bombaju, za co je-

stem mu niepomiernie wdzięczny.

- Ty, Chase? W kłopotach? Czy to możliwe? - Nelson roześmiał się i

uśmiechnął do Sharpe’a. - Jestem panu wdzięczny, Sharpe. Nie chcę, by moi

przyjaciele mieli kłopoty. Ile to już lat, Chase?

- Cztery, wasza lordowska mość.

- Był kapitanem jednej z moich fregat - wyjaśnił Nelson stojącemu obok

kapitanowi okrętu wojennego. - Dowodził Spritely i zdobył Bouvines w ty-

dzień po wyjściu spod mojej komendy. Nie miałem okazji pogratulować ci,

Chase, więc robię to teraz. Niezwykła akcja. Znasz Blackwooda?

- Zaszczyt poznać - rzekł Chase kłaniając się szlachetnemu Henry’emu

Blackwoodowi, dowódcy fregaty Euryalus.

- Kapitan Blackwood uczepił się jak rzep nieprzyjacielskiej floty, odkąd

opuściła Kadyks - powiedział ciepło Nelson - i ściągnął nas razem, więc

twoja robota skończona, Blackwood.

- Wierzę, że mógłbym dokonać więcej, wasza lordowska mość.

- Nie wątpię w to, Blackwood - odparł Nelson i pokazał na krzesła. - Siadaj,

Chase, śmiało. I pan też, Sharpe. Letnia kawa, stary chleb, zimna wołowina i

świeże pomarańcze. Obawiam się, że to skromne śniadanie, ale powie-

dziano mi, że wygaszono kambuz.

Na stole pomiędzy sztućcami i talerzami leżała szpada admirała w zdo-

bionej klejnotami pochwie.

- Jakie masz zapasy jedzenia, Chase?

- Mizerne, wasza lordowska mość. Wody i wołowiny na dwa tygodnie

góra.

- To w zupełności wystarczy, całkowicie. Załoga?

- Skaptowałem dobrych ludzi z handlowca, wasza lordowska mość i mam

komplet.

- Dobrze, świetnie - rzekł admirał, a gdy steward przyniósł kawę i jedze-

nie, spytał Chase’a o podróż i pościg za Revenant.

Sharpe siedzący po lewej stronie Nelsona przyglądał mu się. Wiedział, że

admirał stracił wzrok w jednym oku, lecz nie orientował się, w którym. Do-

piero po chwili zauważył, że prawa źrenica była nienaturalnie wielka i

ciemna. Nelson miał siwe, cienkie włosy i niezwykle żywą twarz. Na opo-

wieść Chase’a reagował wyrazem niepokoju zadowolenia, rozbawienia i

zdumienia. Rzadko przerywał, choć raz wstrzymał opowieść, prosząc

Sharpe’a, by podzielił wołowinę.

- A gdyby jeszcze łaskawie ukroił mi pan chleba Sharpe? Moja graba, ro-

zumie pan - dotknął pustego prawego rękawa przypiętego do mieniącego

się gwiazdami surduta. - Bardzo pan uprzejmy - zauważył, gdy Sharpe to

uczynił. - Mów dalej, Chase.

Sharpe oczekiwał, że będzie onieśmielony przez admirała, przytłoczony

jego wielkością, gdy tymczasem poczuł się bezpiecznie w towarzystwie tego

niedużego, delikatnego i wrażliwego człowieka. Mimo iż Nelson siedział, wi-

dać było, że jest niewysoki, szczupły, a blada, pociągała twarz świadczyła o

podatności na choroby. Wyglądał na tak kruchego, że Sharpe musiał przy-

pominać sobie, że ten człowiek prowadził swoją flotę od zwycięstwa do

zwycięstwa, a podczas każdej bitwy zawsze był w najgorętszym ogniu

walki, choć odnosiło się wrażenie, że zdmuchnąłby go najlżejszy powiew

wiatru.

Jeśli postura admirała robiła tak silne wrażenie, to jego oczy wywierały

jeszcze silniejszy efekt. Ilekroć spojrzał na Sharpe’a, choćby zwracając się z

drobną prośbą, jak posmarowanie masłem kolejnej kromki chleba, chorąży

miał wrażenie, że jest w tym momencie najważniejszym człowiekiem na

świecie. To spojrzenie zdawało się wykluczać innych obecnych, jakby

Sharpe i admirał byli w dobrej komitywie. Nelson nie miał nic z chłodu i

protekcjonalności sir Arthura Wellesleya, ani nie usiłował okazywać wiary

we własną wyższość. Sharpe’owi zdawało się, że w chwili, gdy flota zdążała

w stronę wroga, Horatio Nelson nie pragnął od życia niczego więcej niż po-

siedzieć sobie z przyjaciółmi Chase’em, Blackwoodem i Richardem Sharpe.

W pewnej chwili dotknął ramienia Sharpe’a.

- Ta rozmowa, nie nudzi czasem żołnierza, Sharpe?

- Nie, wasza lordowska mość - odparł Sharpe.

Dyskusja zeszła na taktykę admirała w tym dniu i w większości była nie-

zrozumiała dla Sharpe’a, lecz nie dbał o to. Wystarczyła mu obecność Nel-

sona. Sharpe’owi udzielił się zaraźliwy entuzjazm małego człowieczka. Na

Boga, pomyślał, nie tylko pokonają dziś flotę nieprzyjaciela, lecz pobiją ją

tak dotkliwie, że żaden francuski czy hiszpański okręt nie odważy się więcej

wyjść w morze. Zauważył, że Chase, reaguje podobnie, jakby się bał, że Nel-

son rozpłacze się, jeśli nie będzie walczył mężniej niż kiedykolwiek.

- Umieścisz ludzi na masztach? - spytał Nelson, usiłując niezdarnie obrać

pomarańczę jedną rękę.

- Owszem, wasza lordowska mość.

- Obawiam się, że przybitki z karabinów mogą zapalić żagle - rzekł łagod-

nie admirał - więc lepiej tego nie rób.

- Oczywiście, wasza lordowska mość - Chase natychmiast podporządko-

wał się delikatnej sugestii.

- Żagle są przecież lniane - dodał Nelson na wypadek, gdyby Chase poczuł

się tym urażony. - A czego używamy do krzesania ognia? Lnu! Jest przera-

żająco łatwopalny.

- Z przyjemnością spełniam wszystkie życzenia jego lordowskiej mości.

- I zrozumiałeś, jaki mam główny cel? - spytał admirał, nawiązując do

wcześniejszego omawiania taktyki.

- Owszem, wasza lordowska mość i w pełni popieram.

- Nie zadowoli mnie mniej niż dwadzieścia pryzów, Chase - podkreślił su-

rowo Nelson.

- Tak mało, wasza lordowska mość?

Admirał roześmiał się i wstał, bo wszedł kolejny oficer. Nelson był co naj-

mniej o piętnaście centymetrów niższy od Sharpe’a, który wstał jak wszy-

scy, lecz nowo przybyły, którym okazał się kapitan Victory, Thomas Hardy,

był o tyleż wyższy od Sharpe’a i kiedy mówił do Nelsona, pochylał się nad

małym admirałem jak chroniący go olbrzym.

- Oczywiście, Hardy, oczywiście - rzekł admirał, potem uśmiechnął się do

gości. - Hardy powiada, że czas usunąć te ścianki. Zostajemy wypędzeni, pa-

nowie. Może wycofamy się na rufówkę?

Przepuścił gości przodem, a widząc, że Sharpe się ociąga, odwrócił się i

wziął go za rękę.

- Służyłeś w Indiach pod sir Arthurem Wellesleyem, Sharpe?

- Owszem, wasza lordowska mość.

- Spotkałem go po powrocie i odbyliśmy miłą rozmowę, choć muszę wy-

znać, że sprawiał wrażenie przerażonego!

Ton głosu admirała rozśmieszył Sharpe’a ku radości Nelsona.

- Więc zamierzasz wstąpić do dziewięćdziesiątego piątego?

- Zamierzam, wasza lordowska mość.

- To wspaniale!

Ta wiadomość z jakichś względów bardzo uradowała admirała. Przepu-

ścił Sharpe’a przez drzwi, potem poszedł za nim do sieci hamaków na lewej

burcie sterówki.

- Jest pan doprawdy szczęściarzem, Sharpe. Znam Williama Stewarta. Za-

liczam go do drogich, bliskich mi przyjaciół. Wie pan, czemu jego regiment

strzelców jest taki dobry?

- Nie, wasza lordowska mość.

Sharpe zawsze sądził, że nowo sformowany pułk składał się z zakał i od-

padów armii, więc umundurowano ich na zielono, bo szkoda było marno-

wać porządnego czerwonego sukna na takich żołnierzy.

- Ponieważ są inteligentni - z zapałem rzekł admirał. - Inteligentni! Ta ce-

cha jest niestety potępiana przez wojsko, a przecież inteligencja jest bardzo

przydatna.

Spojrzał na policzek Sharpe’a, upstrzony drobnymi niebieskimi znacz-

kami.

- Blizny prochowe, panie Sharpe, zauważyłem też, że jest pan chorążym.

Czy uraziłbym pana przypuszczeniem, że zaczynał pan od stopnia szere-

gowca?

- Tak było, wasza lordowska mość.

- Ma pan zatem wyrazy mego najszczerszego podziwu - powiedział z nie-

skrywaną szczerością Nelson. - Musi pan być niezwykłym człowiekiem - do-

dał.

- Nie, wasza lordowska mość - odparł Sharpe pragnąc wyjaśnić, że to prze-

cież Nelson jest człowiekiem godnym podziwu, lecz nie umiał się zręcznie

wysłowić.

- Jest pan skromny, Sharpe, a to niedobrze - skarcił go Nelson.

Ku swemu zdumieniu Sharpe stwierdził, że rozmawia sam z admirałem.

Chase, Blackwood i pozostali oficerowie stali przy prawej burcie, podczas

gdy Nelson i Sharpe przechadzali się przy siatkach hamaków z lewej burty.

Tuzin marynarzy uśmiechających się na widok swego admirała przystąpiło

do rozbiórki ścianek działowych, by nieprzyjacielski strzał nie zmienił ich

w nośne odłamki pustoszące rufówkę.

- Nie pochwalam skromności - ciągnął Nelson, znów zdumiewając

Sharpe’a atmosferą zażyłości - i niewątpliwie dziwi to pana, prawda? Po-

wiedziano nam, czyż nie, że skromność jest cnotą, lecz akurat ta cnota nie

przystoi wojownikowi. Ty i ja, Sharpe, musieliśmy się wybić z niższych

warstw i nie osiągnęlibyśmy tego skrywając nasze zdolności. Jestem synem

wiejskiego proboszcza, a teraz?

Skinął ręką w stronę nieprzyjacielskiej floty, potem podświadomie do-

tknął czterech lśniących gwiazd, drogocennych ozdób dowodzących jego

szlachectwa i rycerskości, które mieniły się na lewej pole surduta.

- Bądź dumny z tego, czego dokonałeś - pouczył Sharpe’a - postaraj się być

jeszcze lepszy.

- Tak będzie, wasza lordowska mość.

- Nie - powiedział nagle Nelson i przez chwilę znów sprawiał wrażenie

niezwykle bezbronnego. - Nie - powtórzył - bo zbierając w jednym miejscu

obie floty, Sharpe, dokonam dzieła mego życia.

Przez chwilę wydawał się taki nieszczęśliwy, że Sharpe poczuł idiotyczną

chęć pocieszenia admirała.

- Zniszczę te okręty - ciągnął Nelson, wskazując gestem wypełniającą

wschodni horyzont nieprzyjacielską flotę - a Bonaparte i jego sprzymie-

rzeńcy nigdy nie najadą Anglii. Zamkniemy bestię na kontynencie i co wtedy

pozostanie do roboty biednym marynarzom, co?

Uśmiechnął się.

- Zostanie za to robota dla żołnierzy, a ty, jak wiem, jesteś w tym dobry.

Ale zapamiętaj to sobie, choć pewnie nienawidzisz Francuzów jak samego

diabła! - powiedział admirał z mocą odzwierciedlającą po raz pierwszy jego

stalowy charakter - Nigdy nie pozbądź się tego uczucia, panie, Sharpe, ni-

gdy!

Odwrócił się do czekających oficerów.

- Odciągam kapitana Chase’a od jego okrętu. I ty też wkrótce powinieneś

ruszać, Blackwood.

- Mogę zostać jeszcze chwilę, wasza lordowska mość? - spytał

Blackwood.

- Oczywiście. Dziękuję, że przybyłeś, Chase. Jestem pewien, że masz pilne

sprawy na głowie, ale zachowałeś się uprzejmie. Przyjmiesz w prezencie

trochę pomarańczy? Są świeże, z Gibraltaru.

- Będę zaszczycony, wasza lordowska mość.

- To ty zaszczyciłeś mnie swą wizytą, Chase. Utrzymuj kolejność i wal w

nich. Mocno. Sprawimy, że woleliby nigdy nie widzieć naszych okrętów na-

wet z daleka!

Chase zszedł na pokład łodzi jak w transie. Sieć pomarańczy wystarcza-

jąca do wykarmienia połowy pułku leżała na dnie łodzi. Kiedy Hopper pły-

nął wzdłuż szeregu okrętów, Chase milczał, lecz wreszcie nie mógł wytrzy-

mać?

- Co za człowiek! - zawołał. - Co za człowiek? Mój Boże, urządzimy dziś

rzeź! Wymordujemy ich, wyrżniemy!

- Amen - powiedział Hopper.

- Chwalcie Pana - dodał Clouter.

- Co o nim sądzisz, Sharpe? - spytał Chase.

Sharpe pokręcił głową, szukając odpowiednich słów.

- Jak to pan powiedział, sir? Dla niego pożeglowałbym we wrota piekła?

Na Boga, sir, ja poszedłbym za nim w głąb samego piekła, aż do ostatniej

czeluści.

- A gdyby nas prowadził, zwyciężylibyśmy w piekle, tak jak zwyciężymy

dzisiaj - rzekł uroczyście Chase.

Jeśli dotrą na miejsce bitwy. Wiatr był tak słaby, że flota poruszała się le-

niwie jak żółw. Sharpe myślał, że nigdy nie dopłyną do wroga, a w godzinę

po powrocie na pokład Pucelle był tego niemal pewien, bo połączone floty

nieprzyjaciela niezdarnie wykonały zwrot, biorąc kurs na północ. Zmierzali

do Kadyksu w ostatniej próbie ucieczki przed Nelsonem, którego okręty o

rozpostartych białych żaglach sunęły w stronę piekła z wiatrem tak lekkim,

jakby niebiosa wstrzymały oddech.

Orkiestra Pucelle bardziej zawadiacko niż poprawne grała „Dębowe

serca”, „Nancy Dawson”, „Hail Britannia”, „Krople Brandy” i dziesiątki in-

nych utworów, których Sharpe nigdy nie słyszał. Nie znał też słów, lecz ma-

rynarze wyśpiewywali je z zapałem, nie starając się pominąć, co pieprzniej-

szych wersów, mimo że lady Grace była na pokładzie sterówki. Kiedy prze-

brzmiała pewna wyjątkowo obsceniczna piosenka, lord William zaprotesto-

wał u kapitana Chase’a, lecz ten podkreślił, że niektórzy z jego ludzi za-

milkną dziś na zawsze i nie zamierza poskramiać ich niewyparzonych języ-

ków.

- Może jej lordowska mość zeszłaby już do schowka? - zasugerował.

- Nie czuję się urażona, kapitanie - odparła lady Grace. - Wiem, kiedy nie

słuchać.

Lord William, uzbrojony w szpadę i zatknięty za pas pistolet z długą lufą,

podszedł do relingu prawej burty i przyglądał się odległej o ponad milę ko-

lumnie admirała Col ingwooda. Admiralski trójpokładowy Royal Sovereign,

który przybył z Anglii ze świeżo pokrytym miedzią dnem, żeglował szybciej

od pozostałych, tak, że pomiędzy nim a resztą eskadry Collingwooda po-

wstała luka.

Francuzi i Hiszpanie nie wydawali się wcale bliżej, lecz gdy Sharpe wycią-

gnął lunetę i spojrzał przez nią na nieprzyjacielską flotę, zobaczył, że ka-

dłuby znalazły się teraz nad horyzontem. Nie wywieszali żadnych flag sy-

gnałowych, a furty działowe mieli nadal zamknięte, lecz od bitwy, jeśli do

niej dojdzie, dzieliły ich jeszcze dwie, trzy godziny. Niektóre okręty miały

burty pomalowane na czarno i żółto jak w brytyjskiej flocie, inne była

czarne i białe, dwa całkiem czarne, niektóre z dodatkiem czerwieni. Porucz-

nik Haskell skomentował, że próbują uformować szyk bojowy, ale robią to

bardzo niezdarnie. Sharpe widział jedynie duże luki we flocie, która wyglą-

dała jak grupki okrętów porozrzucane wzdłuż horyzontu. Wyróżniał się je-

den okręt, czwarty czy trzeci z początku szyku, wyrastający ponad inne

czteropokładowiec.

- Santisima Trinidad - powiedział Haskell. - Ma co najmniej sto trzydzieści

dział. Największy okręt na świecie.

Nawet z tej odległości kadłub Hiszpana przypominał skałę upstrzoną fur-

tami działowymi. Sharpe przepatrywał francuską linię szukając Revenant,

lecz w masie żółto czarnych, dwupokładowych okrętów nie można było go

wyodrębnić.

Niektórzy pisali listy, używając armat jako stołu. Inni spisywali testament.

Pisać umiało niewielu, za to im dyktowali inni, a listy zostały zabrane w bez-

pieczne miejsce na najniższym pokładzie. Wiatr wciąż był słaby i Sharpe od-

nosił wrażenie, że toczące się od zachodu wielkie fale popychały okręty sku-

teczniej. Fale była niezwykle długie, wyglądały jak wielkie, gładkie, zielone

wzgórza toczące się ku nieprzyjacielowi.

- Obawiam się - rzekł Chase podchodząc do Sharpe’a - że zanosi się na

sztorm.

- Możesz to przewidzieć?

- Nienawidzę tych szklanych fal - odparł Chase - a niebo ma złowieszczy

wygląd.

Popatrzył za okręt, gdzie niebo ciemniało, podczas gdy nad nimi pozosta-

wało nadal błękitne z białymi, postrzępionymi obłokami.

- Niemniej pogoda utrzyma się wystarczająco długo, byśmy dokończyli

dzieła.

Orkiestra na kubryku dokończyła jakąś zawadiacką melodię. Chase pod-

szedł do relingu i gestem uciszył ich. Kapitan jeszcze nie nakazał bębnić

alarmu bojowego, więc większość ludzi z dolnego pokładu przebywała na

otwartym górnym. Wszyscy spojrzeli wyczekująco na Chase’a i wyprężyli

się, gdy zdjął kapelusz. Oficerowie poszli w jego ślady.

- Dzisiaj będziemy musieli dać łupnia Francuzom i Donom, chłopcy - po-

wiedział - i wiem, że będę z was dumny!

Wśród tłumu przy armatach rozległ się szmer aprobaty.

- Ale zanim zajmiemy się swoimi sprawami - ciągnął Chase - chciałbym

polecić nasze dusze Bogu Wszechmogącemu.

Wyjął z kieszeni modlitewnik, szukając modlitwy czekających na bitwę z

nieprzyjacielem na morzu. Kapitan nie był przesadnie religijny, lecz wierzył

w Boga równie mocno, jak ufał Nelsonowi. Czytał modlitwę mocnym gło-

sem, jasne włosy rozwiewał mu delikatny wiatr.

- Zagrzewaj nasze siły, o Panie i przybądź nam z pomocą. Niech nasze

grzechy nie domagają się Twej pomsty, lecz wysłuchaj nas, pokorne sługi,

błagające o łaskę i pomoc, byś nas zachował od nieprzyjaciół. O Panie, walcz

za nas. Nie daj nam zginąć pod ciężarem grzechów naszych ani z ręki wroga.

O Panie, przybądź, wspomóż nas i prowadź przez litość dla nas.

Mężczyźni odpowiedzieli „Amen”, a niektórzy przeżegnali się. Chase wło-

żył kapelusz.

- Odniesiemy wielkie zwycięstwo! Słuchajcie oficerów, nie marnujcie

strzałów! Obiecuję ustawić nas burtą do wroga i wtedy wszystko zależeć

będzie od was. Wiem, że dranie pożałują dnia, w którym spotkali Pucelle!

Uśmiechnął się i skinął na orkiestrę.

- Myślę, że zniesiemy jeszcze raz „Dębowe serca”?

Marynarze krzyknęli na wiwat i orkiestra zagrała. Niektórzy artylerzyści

odtańczyli giga. Na otwartym pokładzie pojawiła się kobieta, niosąc wiadro

wody dla obsługi jednej z armat. Była krępa, młoda, blada po tak długim

ukrywaniu się pod pokładem, niechlujnie ubrana w długą spódnicę i szal.

Długie, rude włosy zwisały w strąkach, a mężczyźni uradowani jej wido-

kiem droczyli się z nią, gdy przeciskała się przez zatłoczony pokład. Ofice-

rowie udawali, że jej nie widzą.

- Ile kobiet jest na pokładzie? - lady Grace stanęła obok Sharpe’a. Miała

granatową suknię, kapelusz z wielkim rondem i długą czarną pelerynę.

Sharpe zerknął z niepokojem w stronę lorda Williama, ale jego lordowska

mość pogrążył się w rozmowie z porucznikiem Haskellem.

- Chase powiedział mi, że przynajmniej sześć. Ukrywają się.

- Będą w schowku podczas bitwy?

- Nie razem z wami.

- To chyba nie fair.

- Życie jest nie fair - odrzekł. - Jak się czujesz?

- Zdrowo.

I rzeczywiście, wyglądała kwitnąco. Oczy jej błyszczały, a policzki tak

blade, gdy Sharpe po raz pierwszy zobaczył ją w Bombaju, miały zdrowy

kolor. Dotknęła go przelotnie.

- Uważaj na siebie, Richardzie.

- Będę uważał - obiecał, choć wątpił, by dziś jego życie zależało wyłącznie

od niego.

- Gdyby okręt został zdobyty... - zawahała się lady Grace.

- Nie będzie - przerwał jej.

- Ale gdyby został - powiedziała szczerze - nie chciałabym spotkać kolej-

nego typa jak ten porucznik na Calliope. Mogłabym użyć pistoletu.

- Ale go nie masz? - domyślił się. Pokręciła głową, a Sharpe wyjął swój i

wyciągnął w jej stronę. Stali obok siebie przy relingu i nikt z tyłu nie widział,

jak lady Grace wzięła prezent i włożyła do kieszeni peleryny.

- Jest nabity - ostrzegł ją Sharpe.

- Poradzę sobie - przyrzekła - i choć wątpię, bym go użyła, podtrzyma

mnie na duchu. Mam coś twojego, Richardzie.

- Już masz coś mojego - odparł.

- Co muszę chronić. Niech cię Bóg strzeże, Richardzie.

- I ciebie, moja pani.

Poszła pod czujnym okiem męża. Sharpe wpatrywał się tępo przed siebie.

Pożyczył inny pistolet od kapitan Llewellyna. Jego żołnierze ustawili się

przy relingach kubryku i chwilami wychylali się, by zobaczyć odległego

wroga.

Chase zebrał oficerów i Sharpe z ciekawości wysłuchał, co Nelson przeka-

zał kapitanowi na pokładzie Victory. Flota brytyjska, powiedział Chase, nie

uformuje linii równoległej do wroga, jak to było przyjęte w bitwach mor-

skich, lecz popłynie w dwóch kolumnach wprost na szyk nieprzyjaciela.

- Rozerwiemy ich linię na trzy kawałki - mówił Chase - i zniszczymy ich.

Gdybym poległ, panowie, waszym jedynym obowiązkiem jest wytrwać,

przedrzeć się przez ich linię, potem ustawić okręt równolegle do wroga.

Kapitan Llewellyn drgnął i odciągnął Sharpe’a na stronę.

- Nie podoba mi się to - rzekł Walijczyk. - To nie moja sprawa, jestem tylko

żołnierzem, ale czy zauważyłeś, Sharpe, że nie mamy dział na dziobie

okrętu?

- Zauważyłem.

- Przednie działa mogą strzelać częściowo do przodu, ale nie całkowicie

naprzód, a tymczasem admirał proponuje, Sharpe, byśmy żeglowali na nie-

przyjaciela, który będzie mierzył w nas pełną burtą! - Llewellyn ze smut-

kiem pokręcił głową. - Nie muszę ci chyba tego wyjaśniać, co?

- Oczywiście, że nie.

- Będą do nas strzelać - objaśniał Llewellyn - a my nie możemy odpowie-

dzieć ogniem! Wymanewrują nas, Sharpe. Wiesz, co to znaczy? Wymanew-

rujesz przeciwnika, kiedy ustawisz się burtą do jego bezbronnego dziobu

lub rufy, a to jest najszybsza metoda na przerobienie okrętu na podpałkę.

Jak długo pozostaniemy bezbronni wobec ich dział? Przy tej prędkości,

Sharpe, co najmniej dwadzieścia minut. Dwadzieścia minut! Będą mogli do

nas strzelać, poszatkować nam takielunek łańcuchami i belkami, pozbawić

nas masztów, a co my im możemy zrobić w zamian?

- Nic, sir.

- Trafiłeś w sedno - powiedział Llewellyn, - ale jak mówiłem, to nie moja

sprawa. Ale walka z masztów, owszem, Sharpe. Słyszałeś, co rozkazał kapi-

tan?

- Żadnych strzelców na masztach - powiedział Sharpe.

- Jak mógł wydać taki rozkaz? - spytał z oburzeniem Llewellyn. - Żaby będą

mieli ludzi rozmieszczonych w olinowaniu jak pająki w sieci, wyrządzą nam

szkody, a my mamy pozostać na pokładzie? To nie w porządku, Sharpe, nie

w porządku. A jeśli nie rozmieszczę ludzi na masztach, nie będę mógł użyć

granatów!

Złościł się.

- Są zbyt niebezpieczne, by trzymać je na pokładzie, więc zostawiłem je w

przednim magazynie.

Spojrzał na nieprzyjacielską flotę oddaloną już o niespełna dwie mile.

- A mimo wszystko - ciągnął - i tak ich pobijemy.

Britannia, płynąca za Pucelle, była powolnym okrętem i odstęp między

nimi zwiększył się. W obu kolumnach pojawiły się podobne luki, lecz nie tak

wielkie jak pomiędzy Royal Sovereign Collingwooda, a resztą jego eskadry.

- Jakiś czas będzie walczył sam - rzekł Llewellyn i odwrócił się, bo porucz-

nik sygnałowy Connors zawołał, że z okrętu flagowego przekazują wiado-

mość.

Był to wyjątkowo długi sygnał, tak bardzo, że kiedy powtarzał go Eurya-

lus, musiano rozpiąć go na wszystkich trzech masztach fregaty, przez co ko-

lory uwydatniły się na tle białych żagli.

- I co? - spytał Connorsa Chase.

Porucznik sygnałowy poczekał, aż słaby wiatr rozpostrze niektóre flagi,

potem zastanawiał się, usiłując przypomnieć sobie kod flagowy. Był nowy i

dosyć prosty, bo każda flaga odpowiadała jednej literze, lecz że niektóre

kombinacje flag oznaczały całe słowa, a nawet zdania, istniało ponad trzy

tysiące takich układów do zapamiętania. Był to bardzo długi sygnał, wyma-

gający nie mniej niż trzydziestu dwóch flag i użyto w nim dosyć niejasnych

słów. Connors nachmurzył się, lecz nagle pojął sens.

- Od admirała, sir. Anglia oczekuje, że każdy wypełni swój obowiązek.

- Sam to, do cholery, wiem - odparł wyniośle Chase.

- A co z Walijczykami - spytał równie dumie Llewellyn i uśmiechnął się. -

Walijczycy nie potrzebują zachęty do spełniania obowiązków. To Anglików

trzeba upominać.

- Przekazać wiadomość załodze - polecił oficerom Chase.

W przeciwieństwie do niechętnego przyjęcia na pokładzie rufówki, załoga

zareagowała radosnymi okrzykami.

- Musi się nudzić - rzekł Chase - skoro wysyła takie wiadomości. Czy to

znalazło się w pańskim notesie Collier?

- Zapisałem, sir - midszypmen skwapliwie skinął głową.

- Zanotował pan czas?

- Zaraz to zrobię sir - zaczerwienił się Collier.

- Trzydzieści sześć minut po jedenastej, panie Collier - powiedział Chase,

spoglądając na zegarek kieszonkowy - a jeśli nie będzie pan pewien czasu

kolejnej wiadomości, na bakburcie mesy, pod daszkiem sterówki znajdzie

pan zegar. Sprawdzając na nim czas, panie Collier, będzie pan osłonięty

przed wrogiem, co uchroni pańską głowę przed dobrze wymierzonym

strzałem.

- Mam małą głowę - odparł zawadiacko Collier - a moje miejsce jest przy

panu, sir.

- Pańskie miejsce, Collier, jest tam, skąd pan będzie widział sygnały i ze-

gar, zatem sugeruję, by stał pan pod daszkiem sterówki.

- Tak, sir - Collier zastanawiał się, jak można dostrzec jakikolwiek sygnał

stojąc pod daszkiem.

Chase spoglądał na wroga, bębniąc palcami o reling. Był zdenerwowany,

lecz nie bardziej niż ktokolwiek na Pucelle.

- Patrzcie na Saucy! - zawołał Chase, pokazując przed siebie, gdzie Teme-

raire usiłował wyprzedzić Victory, lecz na Victory rozpostarto żagle, wytykowe bramstegi i nie oddano prowadzenia.

- Nie powinien pierwszy przejść przez ich szyk - nasrożył się Chase. Potem

odwrócił się - Kapitanie Llewellyn!

- Sir?

- Myślę, że twój dobosz może odbębnić alarm bojowy.

- Rozkaz, sir - odparł Llewellyn, skinął na dobosza. Chłopiec podciągnął

werbel, uniósł pałeczki i wybił rytm piosenki „Dębowe serca”.

- Niech nas Bóg zachowa - rzekł Chase, gdy mężczyźni stłoczeni na głów-

nym pokładzie zaczęli znikać w lukach prowadzących na niższy pokład ar-

tyleryjski.

Dobosz bębnił schodząc po schodkach sterówki. Chłopiec powinien

obejść cały okręt z sygnałem wzywającym do broni, lecz nikt nie potrzebo-

wał tego apelu. Wszyscy od dawna byli gotowi.

- Otworzyć furty działowe, sir? - Spytał Haskell.

- Nie, jeszcze zaczekamy - odparł Chase - ale powiedz artylerzystom, by

umieścili kolejną kulę na pierwszej, a potem włożyli ładunek kartacza.

- Rozkaz, sir.

Działa Pucelle otrzymały podwójny nabój z dodatkiem dziewięciu mniej-

szych kulek przed głównym pociskiem. Taka porcyjka, jak wyjaśnił

Sharpe’owi Chase, była zabójcza w bezpośrednim starciu.

- A ponieważ nie możemy strzelać, dopóki nie otrzemy się prawie o nich,

to uszkodzimy ich maksymalnie przy pierwszej burtowej salwie.

Kapitan zwrócił się do lorda Williama.

- Wasza lordowska mość, chyba już pora zejść na dół.

- Chyba jeszcze nie - odparła lady Grace. - Nikt nie strzela.

- Już wkrótce - rzekł Chase. - Niebawem.

Lord William skrzywił się niezadowolony, że żona kwestionuje rozkazy

kapitana, lecz lady Grace wpatrywała się w nieprzyjacielską flotę, jakby

chciała utrwalić w pamięci niezwykły widok horyzontu wypełnionego okrę-

tami w szyku bojowym. Porucznik Peel ukradkiem szkicował ją w notesie,

chcąc uchwycić jej profil i wyraz głębokiej fascynacji.

- Gdzie jest okręt wrogiego admirała? - spytała Chase’a.

- Nie wiem, wasza lordowska mość. Nie wywiesili bandery.

- Kto jest ich admirałem? - zapytał lord William.

- Villeneuve, Wasza lordowska mość, tak przynajmniej uważa lord Nelson.

- Czy jest utalentowanym człowiekiem? - zainteresował się lord William.

- W porównaniu z Nelsonem nikt nie jest utalentowany, wasza lordowska

mość, lecz słyszałem, że Villeneuve nie jest głupcem.

Muzykanci wrócili na stanowiska bojowe i na statku pędzonym długą falą

zapanowała dziwna cisza. Wiatr lekko wypełniał żagle, które po przejściu

kolejnej fali trochę opadały, by znów się leniwie podnieść. Chase spoglądał

na południe, gdzie Royal Sovereign wysunął się daleko przed pozostałe

okręty Col ingwooda i pod wszystkimi możliwymi żaglami zdążał do samot-

nej walki w sam gąszcz wrogiej floty.

- Jak daleko jest od nieprzyjaciela? - spytał.

- Tysiąc jardów? - zgadywał Haskell.

- Zapewne - przytaknął Chase. - Wróg wkrótce otworzy do nich ogień.

- Bounce’owi to się nie spodoba - uśmiechnął się porucznik Peel.

- Bounce’owi? - zdziwił się Chase. - Och! Pies Collingwood’a. Uśmiechnął

się.

- Nie znosi artylerii, prawda? Biedne psisko

Odwrócił się i spojrzał ponad dziobem. Można już było ocenić miejsce, w

którym Pucelle natknie się na wrogi szyk i Chase obliczał, ile okrętów zdoła

go ostrzelać, gdy bezbronny będzie płynął dziobem w ich stronę.

- Gdy dostaniemy się pod ogień, panie Haskell, proszę wydać rozkaz, by

załoga położyła się.

- Rozkaz, sir.

- Nie potrwa to krócej jak trzy kwadranse, do godziny - zauważył Chase i

zmarszczył brwi. - Nienawidzę czekania; Boże, ześlij mi wiatr. Daj mi wiatr!

Która godzina, panie Collier?

- Dziesięć po dwunastej, sir - zawołał spod sterówki Collier.

- Zatem, napotkamy ich ogień o wpół do pierwszej, a o pierwszej znaj-

dziemy się między nimi - oznajmił Chase.

- Zaczęli! - krzyknął Connors, pokazując na południową flankę nieprzyja-

cielskiego szyku.

Jeden z okrętów spowił biało szary dym, całkowicie przysłaniając kadłub.

- Odnotować w dzienniku - polecił Chase.

W tej samej chwili niczym grzmot doleciało ich echo burtowej salwy. Białe

rozbryzgi pośród fal daleko przed dziobem Royal Sovereign świadczyły, że

otwierająca bitwę salwa była za krótka. W chwilę potem strzelało sześć in-

nych okrętów.

- Brzmi zupełnie, jakby grzmiało - odezwała się zdumiona lady Grace.

Victory był wciąż za daleko od północnej flanki nieprzyjacielskiej floty, by

warto było do niego strzelać, więc większość francuskich i hiszpańskich

okrętów milczała. Tylko tamte sześć prowadziło ogień do flagowej jed-

nostki Collingwooda. Być może to odgłos dział zachęcił nieprzyjaciela do

odsłonięcia barw, bo okręty kolejno podnosiły swe flagi, tak, że nadciąga-

jący Brytyjczycy mogli je rozróżniać. Francuska trójkolorowa bandera spra-

wiała wrażenie bardziej jaskrawej od ciemno czerwono białej królestwa

Hiszpanii.

- O, tam, wasza lordowska mość - Chase pokazał coś z przodu - widzi pani

francuską flagę admiralską? Na głównym maszcie okrętu, tuż za Santisima

Trinidad.

Royal Sovereign musiał zostać trafiony, bo nagle wystrzelił z dwóch przed-

nich dział i dym zasłonił jego kadłub pchany słabym wiatrem. Sharpe wyjął

lunetę, nakierował ją na flagowy okręt Collingwooda i zobaczył zwisający

żagiel, który przeszyła kula armatnia. Potem ujrzał dziury w innych żaglach

i wiedział, że wróg strzelał w takielunek, próbując zatrzymać śmiałe natar-

cie. A jednak płynął dalej wspierany żaglami wytykowymi, powiększając dy-

stans do podążających za nim Belle-isle, Marsa i Tonnant. Rozbryzgi wody

od wrogich kul zaczęły zbliżać się i do tych okrętów. Żaden nie mógł odpo-

wiedzieć ogniem i nie spodziewał się, że uczyni to przed upływem najbliż-

szych dwudziestu minut. Musieli to przetrwać z nadzieją, że odpłacą się,

kiedy dotrą do szyku.

Chase odwrócił się.

- Panie Collier?

- Sir?

- Odprowadzi pan lorda Williama i lady Grace do schowka. Proszę użyć

dziobowej schodni w pomieszczeniu artylerii. Pokojówka może towarzy-

szyć jej lordowskiej mości.

- Nie jesteśmy pod ostrzałem kapitanie - zaprotestowała Lady Grace.

- Proszę się podporządkować, wasza lordowska mość - nalegał Chase.

- Chodźmy, Grace - powiedział lord William. Wciąż miał szpadę i pistolet,

ale nie próbował zostać na pokładzie. - Życzę powodzenia, kapitanie.

- Pańska życzliwość jest dla mnie cenna, wasza lordowska mość. Dziękuję.

Lady Grace rzuciła ostatnie spojrzenie Sharpe’owi. Nie odważył się odpo-

wiedzieć uśmiechem z obawy przed lordem Williamem, lecz odwzajemniał

spojrzenie do chwili, gdy się odwróciła. Zeszła po schodkach sterówki, a

Sharpe poczuł, że coś traci.

Pucelle zrównała się z Conquerorem i Chase ustawił ją prawą burtą do dru-

giego okrętu. Spoglądał na nieprzyjaciół przez lunetę i nagle zawołał do

Sharpe’a.

- Nasz stary przyjaciel, Sharpe.

- Sir?

- Tam, spójrz - pokazał. - Widzisz Santisima Trinidad? Ten wielki okręt?

- Tak, sir.

- Sześć okrętów za nim. To Revenant.

Sharpe wycelował lunetę, policzył okręty za ogromnym czteropokłado-

wym Hiszpanem i nagle ujrzał znajomy czarno żółty kadłub, w którym

otwierano właśnie furty działowe i wysuwano armaty. Potem Revenant

zniknął w dymie.

Już i Victory znalazł się pod ostrzałem. Wróg stracił nadzieję na ucieczkę

do Kadyksu, bo mimo słabego wiatru rozpętała się bitwa. Trzydzieści cztery

nieprzyjacielskie okręty przeciwko dwudziestu ośmiu brytyjskim. Dwa ty-

siące pięćset sześćdziesiąt osiem dział obsługiwanych przez trzydzieści ty-

sięcy francuskich i hiszpańskich marynarzy miało się zmierzyć z dwoma ty-

siącami sto czterdziestu ośmioma armatami i siedemnastoma tysiącami

Brytyjczyków.

- Na stanowiska, panowie - powiedział do oficerów na rufówce Chase.

Dotknął trzymanego w kieszeni modlitewnika.

- Niech Bóg nas zachowa, panowie, nas i resztę załogi Bitwa się rozpoczęła.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

Sharpe zajął stanowisko na kubryku. Kapitan Llevellyn i jego młody po-

rucznik dowodzili czterdziestoma żołnierzami piechoty morskiej ulokowa-

nymi na rufówce, a Sharpe miał dwudziestu, dowodzonych przez sierżanta

Armstronga, człowieka rosłego jak wół i upartego jak osioł. Sierżant pocho-

dził z Seahouses w Nortumbrii, gdzie wpojono mu głęboką nieufność do

Szkotów.

- To złodziejskie plemię, sir - w zaufaniu zapewniał Sharpe’a, lecz domagał

się, by każdy szkocki żołnierz Llewellyna służył w jego oddziale. - Bo tylko

w ten sposób mogę ich mieć na oku, sir.

Szkoci byli zadowoleni, że służą pod sierżantem Armstrongiem, bo choć

im nie ufał, nienawidził wszystkich na południe od rzeki Tyne. Armstronga

obchodzili jedynie ludzie z Nortumbrii, pamiętający wyprawy po bydło zza

północnej granicy, którzy byli prawdziwymi wojownikami. Resztę ludzko-

ści dzielił na złodziejskie nasienie, tchórzliwych cudzoziemców i oficerów.

Francja, jak wierzył, to obrzydliwe, ludne hrabstwo daleko na południe od

Londynu, a Hiszpania kojarzyła mu się z piekłem. Sierżant posiadał jeden z

cennych siedmiolufowych karabinów kapitana Llewellyna, który oparł o

fokmaszt.

- Niech się pan tak nie przygląda, sir - rzekł widząc zainteresowanie ofi-

cera jego bronią, - bo trzymam to na chwilę, kiedy wtargniemy na pokład

któregoś z tych drani. Nic tak nie oczyszcza pokładu jak wielolufówka.

Armstrong był nieufny wobec Sharpe’a, bo chorąży nie był z piechoty

morskiej, nie pochodził z Nortumbrii i nie urodził się w klasie oficerskiej.

Sierżant, choć niski, okropny, tępy i zabobonny, był najlepszym żołnierzem,

jakiego spotkał Sharpe.

Na kubryku prócz żołnierzy znajdowały się jeszcze dwie z sześciu okręto-

wych trzydziestodwufuntowych karonad. Lewoburtową dowodził Clouter,

zbiegły niewolnik z obsady łodzi paradnej Chase’a. Olbrzymi czarny męż-

czyzna był, tak jak jego artylerzyści, nagi do pasa i miał szarfę zawiązaną

wokół uszu.

- Będzie gorąco, sir - przywitał Sharpe’a skinięciem głowy w stronę odle-

głego o milę szyku nieprzyjacielskich okrętów. Sześć z nich strzelało już do

Victory, podczas gdy inna szóstka tłukła w oddalony o milę na południe

Royal Sovereign ten, okręt będący najbliżej Francuzów i Hiszpanów, wyglą-

dał na sponiewierany, bo maszty wytykowe zostały odstrzelone, a żagle w

olinowaniu zwisały jak połamane skrzydła. Wciąż nie mógł odpowiedzieć

na ogień wroga, ale za kilka minut znajdzie się pomiędzy nimi i trzy pokłady

pełne armat wezmą długo wyczekiwany odwet.

Morze przed dziobem Pucelle zaczęły znaczyć strzały. Białe rozbryzgi od

kul armatnich dziurawiły fale, wciąż jeszcze nie donosząc do okrętu. Teme-

raire, który nie zdołał wyprzedzić Victory i żeglował od strony prawej burty

okrętu Nelsona, był trafiany w żagle. Sharpe widział, jak nagle pojawiały się

w nich dziury, a na pokład spadały kawałki płótna. Rozerwany szyk rozcią-

gał się coraz bardziej. Sharpe miał wrażenie, że Victory i Temeraire żeglują

wprost na Santisima Trinidad, którego cztery dymiące pokłady artyleryjskie

siały śmierć. Odgłos nieprzyjacielskich dział stał się głośniejszy, salwy prze-

latywały na wodą jak grzmot, częściej jednak słychać było następujące po

sobie pojedyncze wystrzały.

- Jeszcze dziesięć, piętnaście minut, nim znajdziemy się w zasięgu ognia,

sir - rzekł Clouter, odpowiadając na nie zadane pytanie Sharpe’a.

- Powodzenia, Clouter.

Wysoki mężczyzna uśmiechnął się.

- Żaden biały mnie nie zabije, sir. Nie, sir, zrobili już mi wszystko, co mogli

zrobić i teraz moja kolej im przytłuc.

Poklepał swoją karonadę, swój „tłuczek”, zdaniem Sharpe’a wyjątkowo

groźną broń. Przypominała nieco lądowy moździerz, choć miała dłuższą

lufę i siedziała w swoim łożu jak zdeformowany garnek. Łoże nie miało kó-

łek, za to odsuwało się do tyłu po drugim, pokrytym smarem klocu. Wylot

lufy był szeroki, a w głębi kryła się trzydziestodwufuntowa kula i drewniane

wiadro kulek karabinowych. Niezbyt efektowna i niecelna armata z odległo-

ści kilku metrów potrafiła zdruzgotać burtę nieprzyjacielskiego okrętu i wy-

pruć bebechy z batalionu marynarzy.

- Szkocki wynalazek - obok Sharpe’a stanął sierżant Armstrong.

Sierżant kichnął, patrząc na wielki gar na łożu.

- Pogańskie działo, sir. Kanonier również - dodał, spoglądając na Cloutera.

- Jeśli wejdziemy na wrogi pokład, Clouter - rzekł surowo - trzymaj się bli-

sko mnie.

- Tak, sierżancie.

- Czemu blisko ciebie? - spytał Armstronga Sharpe, kiedy odeszli nieco od

karonady.

- Bo kiedy ten poganin zaczyna walczyć sir, żaden człowiek nie stawi mu

czoła. To demon - rzekł z potępieniem Armstrong, w końcu Clouter na

pewno nie był z Nortumbrii.

- A pan, sir? - spytał podejrzliwie. - Będzie pan z nami na pokładzie?

Tak naprawdę to sierżant chciał się dowiedzieć, czy Sharpe zamierza

przejąć jego władzę.

Sharpe mógłby domagać się komendy nad żołnierzami, lecz przypuszczał,

że będą walczyć lepiej pod rozkazami Armstronga. Oznaczało to, że Sharpe

miał na kubryku jedynie świecić przykładem, a zajęcie to na ogół koszto-

wało życie większość młodych oficerów. Armstrong wiedział, co należy ro-

bić. Jego żołnierze byli doskonale wyszkoleni przez Llewellyna, ale Sharpe

nie zamierzał spacerować po kubryku, okazując obojętność dżentelmena

wobec nieprzyjacielskiego ostrzału. Wolał walczyć.

- Schodzę na dół - powiedział do Armstronga - po karabin.

Nieprzyjacielskie kule wciąż nie donosiły do dziobu Pucelle, gdy zszedł

schodnią i udał się naprzód w stronę zakrytej części pokładu, gdzie znajdo-

wał się kambuz, zwykle zatłoczony, teraz pusty i zimny. Ogień pod kuchnią

został wygaszony i dwa okrętowe koty ocierały się o poczerniały metal zdu-

mione, że zniknęło ich źródło ciepła. Artylerzyści siedzieli przy działach. Co

chwila któryś unosił ambrazurę i, wpuszczając nieco światła, spoglądał ku

nieprzyjacielskiej flocie.

Sharpe zszedł na niższy pokład mroczny jak piwnica, choć przesączało się

tu nieco światła przez szerokie okno rozebranej mesy. Najcięższe działa

okrętowe przyczaiły się tu, za zamkniętymi furtami niczym dzikie bestie.

Armaty przechowywano zwykle przymocowane ściśle do burt z maksymal-

nie podniesionymi lufami, teraz miały lufy opuszczone do pozycji bojowej i

odsunięto je od ambrazur. Odgłos nieprzyjacielskiego ognia dochodził tu

przytłumiony, przypominając basowy pomruk. Sharpe zszedł następną

schodnią na najniższy pokład oświetlony osłoniętymi latarniami. Znalazł się

już pod linią wodną. Tu mieściły się magazyny pilnowane przez żołnierzy z

bagnetami na karabinach. Mieli rozkaz zatrzymać wszystkie nieupoważ-

nione osoby pragnące przejść przez podwójną skórzaną zasłonę polewaną

regularnie wodę. Chłopcy prochowi, niektórzy w kapciach, lecz w większo-

ści boso, czekali przed zewnętrzną zasłoną przy swych długich, cynowych

pojemnikach. Sharpe poprosił jednego z nich, by przyniósł mu pełną ładow-

nicę karabinową i drugą do pistoletu. Sam poszedł w tym czasie w stronę

dziobu do składu broni ręcznej. Zdjął z uchwytów karabin i pistolet. Ciężar

pistoletu przypomniał mu o Grace, bezpiecznie siedzącej w schowku.

Sprawdził obie sztuki broni, były sprawne.

Wziął dwie ładownice, podziękował chłopcu, potem wspiął się na niższy

pokład, gdzie przystanął, by przymocować ładownice do pasa. Okręt uniósł

się na długiej fali, potem opadł, gdy nagle rozległ się przeraźliwy trzask

przeniesiony echem przez drewno. Pokład pod stopami Sharpe’a zadygotał

i chorąży uświadomił sobie, że to kula trafiła w nadbudówkę.

- Żaby mają nas w zasięgu - powiedział ktoś w ciemnościach.

- Od tego wszystkiego, co nas czeka... - zaintonował inny, lecz nim dokoń-

czył modlitwę, przerwał mu głos porucznika.

Holderby stał na swym stanowisku przy dziobowej schodni.

- Otworzyć furty! - krzyknął piąty porucznik, a podoficerowie powtórzyli

rozkaz po całym pokładzie.

Dolne furty działowe zostały podniesione, światło dzienne odsłoniło trzy

maszty wyglądające jak gigantyczne kolumny oraz tłum półnagich męż-

czyzn. Długie działa znajdowały się w pozycji odrzutu, mocno przytrzymy-

wane przez liny hamujące.

- Wyciągać je - rozkazał Holderby. - Wyciągać!

Kanonierzy chwycili za liny, a gruby pokład zaskrzypiał, kiedy ciężkie

działa przesunęły się w przód, aż lufy wyjrzały za burty. Holderby, ele-

gancki, w jedwabnych pończochach i błyszczącym surducie, przykucnął pod

pokładem.

- Kłaść się między armatami. Między armatami! Leżeć! Odpocznijcie sobie

panowie, zanim zaczniemy strzelać. Kłaść się!

Chase rozkazał załodze położyć się, bo nieprzyjacielskie kule, nadlatując

bezpośrednio od dziobu, mogły przelecieć przez całą długość pokładu, za-

bijając mnóstwo ludzi. Jednak obsługa dział, ukryta w przerwach między

ciężkimi armatami, była dobrze chroniona. Na pokładzie sterówki Chase

drgnął, a gdy Haskell uniósł brew, kapitan uśmiechnął się.

- Potrzaskają nam go na kawałki, co? Haskell uderzył pięścią w reling ru-

fówki.

- Francuska robota, sir, solidna rzecz.

- Tak, robią dobre okręty.

Chase stanął na palcach, by spojrzeć ponad przegrodą ze zwiniętych ha-

maków na Royal Sovereign, który dopłynął wreszcie do nieprzyjacielskiego

szyku.

- Przetrwał - rzekł z podziwem - a przecież bombardowano go przez dwa-

dzieścia trzy minuty! Przerażający ostrzał, prawda?

Koniuszek brytyjskiego prawego rogu wbijał się już w nieprzyjaciół, lecz

Pucelle znajdowała się w lewym, odległym od wrogiego szyku rogu, i nie-

przyjaciel mógł ich bezkarnie ostrzeliwać. Chase jęknął, gdy kula przebiła

sobie drogę przez żagle. Dla Pucelle zaczynała się ciężka próba, bo mogli je-

dynie płynąć wolno w narastający huragan ognia artyleryjskiego. Fontanna

wody wytrysnęła przy prawej burcie, zlewając obsługę jednej z karonad.

- Zimna woda, co chłopcy? - zażartował Chase, zwracając się do półnagich

artylerzystów.

- Nie będziemy w niej pływać, sir.

Topsel zadrżał, gdy przeszyła go następna kula. Okręty płynące z przodu

otrzymywały poważniejsze ciosy, lecz Pucelle podsuwała się coraz bliżej,

niesiona wielkimi falami i słabym wiatrem, z każdą sekundą zbliżając się do

wrogich dział. Chase wiedział, że wkrótce znajdą się pod ciężkim ostrzałem

i w chwili, kiedy o tym pomyślał, kula armatnia uderzyła w prawoburtową

kotbelkę, rozsypując po kubryku dębowe drzazgi. Chase połapał się, że ner-

wowo bębni palcami po relingu, więc zmusił się by przestać. Jego ojciec,

który walczył z Francuzami trzydzieści lat wcześniej, nie byłby zadowolony

z dzisiejszej taktyki. W jego czasach linie okrętów spotykały się w burta w

burtę, dokładając szczególnych starań, by nie wystawić bezbronnych dzio-

bów ani ruf pod ostrzał, nie dać się wymanewrować, a teraz flota brytyjska

prowadziła frontalny atak na wroga. Chase zastanawiał się, czy płyta upa-

miętniająca jego ojca została dostarczona przez kamieniarzy i w którym

miejscu pod kościelnym chórem zostanie umieszczona. Dotknął modlitew-

nika w kieszeni.

- Usłysz i ocal nas - szepnął - myśmy nie zostali zgubieni.

- Amen - Haskell usłyszał go. - Amen.

Sharpe wrócił na pokład kubryku, gdzie ujrzał żołnierzy przykucniętych

za osłoną z hamaków, a kanonierów skulonych za lufą karonady. Sierżant

Armstrong stał przy maszcie, wpatrując się z kwaśną miną w nieprzyjaciel-

skie okręty. Sharpe spojrzał w prawo. Royal Sovereign przecinał właśnie

szyk wroga. Załoga opuszczała zwisające żagle wytykowe na pokład, armaty

wreszcie wystrzeliły do wysuniętego przed linię ogromnego okrętu. Kłęby

brudnego dymu przesuwały się od dziobu ku rufie Anglika, gdy oddawał

lewą burtą salwę do Hiszpana, a prawą do Francuza. Jeden z masztów Royal

Sovereign padł, lecz okręt przeciął szyk wroga i został wchłonięty przez nie-

przyjacielską flotę. Następny okręt z kolumny Collingwooda, dwupokła-

dowy Belle-isle, był wciąż daleko w tyle, co oznaczało, że Royal Sovereign

musi walczyć sam, dopóki nie nadciągnie pomoc.

Trzask nad głową sprawił, że Sharpe podniósł wzrok i zobaczył dziury

wybite kolejno we wszystkich niższych żaglach Pucelle,nim kula zniknęła za

rufą. Kolejny trzask, bliżej nóg, odwrócił go z powrotem.

- Niżej na dziobie, sir - powiedział Armstrong. - Już wcześniej trafili w kot-

belkę.

To był ten pierwszy huk, który usłyszał Sharpe. Zobaczył, że prawa kot-

belka, tęgi kloc wystający z dziobu, po którym opuszczano i podnoszono ko-

twicę, został niemal rozłupany na pół.

Serce mu waliło, w ustach zaschło i drgał mu lewy policzek. Usiłował za-

cisnąć szczęki by opanować tik, lecz bezskutecznie. Kolejny strzał padł

przed dziobem Pucelle, obryzgując wodą rzeźbę i kubryk. Drzewce żagla

rozprzowego pod bukszprytem rozpadło się. Jeden koniec wzbił się w po-

wietrze, potem złamany opadł zwisając tuż nad wodą. To jest gorsze od As-

saye, pomyślał Sharpe, ponieważ żołnierz walczący na lądzie łudzi się przy-

najmniej, że może zrobić krok w prawo lub w lewo, próbując uniknąć wro-

giego ognia. Tu ludzie mogli jednie czekać, aż okręt wpełznie w nieprzyja-

cielski szyk, będący rzędem zmasowanych dział, a każdy okręt miał ich wię-

cej, niż cała armia sir Arthura Wellesleya. Sharpe widział kule armatnie le-

cące niczym narysowane ołówkiem kreski na niebie, a każda kreska zmie-

rzała mniej lub bardziej prosto w stronę Pucelle. Do okrętów Nelsona strze-

lało już kilkanaście wrogich liniowców. Kolejna dziura pojawiła się w foku

Pucelle, bom żagla wytykowego został odstrzelony, a od strony lewoburto-

wej linii wodnej dobiegł donośny trzask. Kolejny strzał wzbił fontannę

wody i piany przy lewej burcie. Dziwny ni to gwizd, ni to jęk o nierównym

rytmie minął okręt i ucichł.

- Kula łańcuchowa, sir - powiedział sierżant Armstrong. - Brzmi jak dia-

belskie skrzydła.

Royal Sovereign zniknął. Jego pozycję wyznaczała jedynie gęsta chmura

dymu, z której wystawały maszty i żagle kilku okrętów. Odgłos bitwy przy-

pominał nieustanny grzmot, a z okrętów naprzeciw Pucelle słychać było gę-

ste, kolejne wystrzały dowodzące, że Francuzi i Hiszpanie korzystali z okazji

by bombardować nieprzyjaciela, który nie mógł się im odpłacić. Dwie kule

trafiły Pucelle blisko linii wodnej, trzecia odbiła się od lewoburtowej osłony,

wyrywając przy tym drzazgę długości piki abordażowej, czwarta uderzyła

w grotmaszt, krusząc jedną ze świeżo pomalowanych obręczy, a piąta prze-

leciała nad lewoburtową karonadę, urywając głowę jednemu z żołnierzy i

rzucając dwóch innych na pokład w fontannie krwi. Potem przeleciała za

burtę, zostawiając krwawy ślad i gorące powietrze.

- Wyrzucić za burtę! - ryknął Armstrong na żołnierzy sparaliżowanych na-

głą śmiercią kolegi.

Dwóch wzięło bezgłowe ciało i zaciągnęło do relingu przy karonadzie,

lecz zanim wyrzucili go za burtę, Armstrong kazał im wziąć amunicję zabi-

tego.

- I sprawdźcie, co ma w kieszeniach, chłopcy! Czy cholerne matki nie nau-

czyły was, żeby niczego nie marnować?

Sierżant przeszedł przez pokład, chwycił zmasakrowaną głowę za za-

krwawione włosy i wyrzucił do morza.

- Wyciągnęli nogi? - spojrzał na dwóch mężczyzn leżących w kałuży krwi

niczym szmaciane lalki.

- Mackay nie żyje, sierżancie.

- To pozbądźcie się go!

Trzeci marynarz stracił rękę, a kula otworzyła mu klatkę piersiową, od-

słaniając żebra pokryte galaretowatą masą krwi i mięśni.

- Nie przeżyje - powiedział Armstrong, stając nad biedakiem o zakrwa-

wionej twarzy, który mrugał oczyma i z trudem łapał oddech.

Kolejna kula poszarpała siatkę hamaków, zmiotła w drzazgach reling ru-

fówki i wyleciała za rufę, nie wyrządzając szkody nikomu z załogi. Inna zła-

mała reję topsla w chwili, gdy dwie inne kule przeleciały przez otwarty po-

kład obsypując go drzazgami. Kula trafiła w dolny pokład artyleryjski. Trzy-

tonowe działo wypadło z wózka, miażdżąc dwóch kanonierów. Huk przy-

pominał uderzenia gigantycznego młota w kowadło.

Nieprzyjacielskie okręty spowił dym, który, z powodu słabego zachod-

niego wiatru, gromadził się w takielunku jak mgła pędzona morską bryzą.

Sharpe widział, jak pulsuje podsycana wciąż świeżym szarym, białym i czar-

nym dymem. Widział również ciemne płomienie wystrzałów przebijające

się przez mgłę. Płomienie na moment rozjaśniały chmurę dymu, potem zni-

kały w tej nierealnej mgle skrywającej pokłady, a wylatujące z niej kule z

łoskotem uderzały w Victory, Temeraire, Neptune, Lewiatana, Conquerora i Pucelle. Za tymi okrętami powstała luka, którą nadpływała trójpokładowa

Britannia, wciąż znajdująca się poza zasięgiem wrogich dział.

- Za burtę z nim! - rozkazał dwóm ludziom Armstrong, pokazując na trze-

ciego żołnierza, który zmarł. Jego oderwana ręka, jak mokry strzęp w czer-

wonym rękawie, leżała zapomniana przy małej nadbudówce wzmacniającej

kadłub. Sharpe podniósł ją, podszedł do lewego relingu i rzucił do morza.

Słyszał mężczyzn śpiewających na dolnym pokładzie. Jeden z żołnierzy mo-

dlił się na klęczkach.

- Maryjo, matko Boska - powtarzał w kółko, żegnając się przy tym.

Clouter wypluł za burtę przeżuty tytoń i uciął sobie następny kawałek.

Trzydziestodwufuntowe kule do karonady, każda wielkości głowy, leżały w

kratownicach.

Sharpe wrócił na stanowisko przy fokmaszcie i uświadomił sobie nagle,

że nie naładował swojej broni. Był wdzięczny za to niedopatrzenie, bo miał

na chwilę jakieś zajęcie. Kiedy odgryzał koniec ładunku, zobaczył jak ze ste-

rówki Conquerora zrzucają ciało. Podsypywał proch na panewkę karabinu,

gdy kula armatnia przeleciała tuż nad jego głową, burząc mu włosy podmu-

chem. Ten strzał w nic nie trafił i wpadł do morza za rufą Pucelle. Trzy na-

stępujące po sobie ogłuszające uderzenia wstrząsnęły okrętem, kiedy kule

przebiły podwójne dębowe deski kadłuba. Marynarze wspięli się na greting,

by posztukować porwane liny. Topsel miał już sześć dużych dziur i zadrżał,

gdy pojawiła się siódma. Chase stał przy pogruchotanym relingu sterówki

spokojny, jakby Pucelle żeglowała po pustym morzu. Sharpe przybił ładu-

nek w karabinie. Pomiędzy stopami pojawiła się strużka krwi z kałuży po-

wstałej po trzech zabitych żołnierzach. Krew wydawała się bardzo czer-

wona na wyszorowanych do białości deskach. Kiedy okręt pochylał się na

lewą burtę, strużka ciekła w lewo, kiedy fala unosiła rufę, pełzła w stronę

dziobu. Wahała się, gdy podnosił się dziób, potem przy przechyle na prawą

burtę ciekła w prawo. Sharpe roztarł krew butami i wepchnął stempel na

miejsce. Naładował pistolet. Kula uderzyła w fokmaszt, wstrząsając takie-

lunkiem. Srebrna farba zawirowała w powietrzu, gdy Joanna d’Arc została

trafiona w brzuch. Huk ranił uszy Sharpe’a. W miejscu, gdzie rykoszet trafił

w załogę na otwartym pokładzie, pojawiła się krew. Powietrze wypełnił jęk

strzału łańcuchowego, który uderzył w maszt, tnąc liny i rwąc żagle. Dono-

śny trzask oznajmił trafienie w górny pokład sterówki. Sharpe zobaczył jak

kapitan Llewellyn wyrzuca zwłoki przez rufowy reling. Trzy kolejne łupnię-

cia na dole i krzyki przedzierające się ponad ogłuszającym hukiem wrogich

dział. Nieprzyjacielskie okręty zbiły się w grupki, wyglądające jak najeżone

armatami wyspy albo spowite dymem, plujące ogniem archipelagi. Kolejny,

rozdzierający odgłos dobiegł od prawej burty. Sharpe wychylił się i ujrzał

jasny płat drewna odłupany od pomalowanego na czarno kadłuba. Przez

furtę działową wypchnięto ciało. Za nim następne. Wnętrze ambrazury było

pomalowane na czerwono.

Kula zagrzechotała po zlanym krwią kubryku, wybiła otwór w relingu od

strony pokładu i dziurę w dolnej krawędzi topsla grota. Trzy z żagli wyty-

kowych zwisały i marynarze Chase’a usiłowali ściągnąć je na pokład. Pocisk

prętowy, dwa kawałki stali połączone krótkim trzpieniem, wbił się z impe-

tem w fokmaszt, tuż nad pokładem. Victory zbliżała się do obłoku dymu i

Sharpe miał wrażenie, że okręt Nelsona żegluje wprost w ścianę dymu, huku

i płomieni. Royal Sovereign zniknął za taką zasłoną. Otoczony przez wroga

walczył rozpaczliwie, bo słaby wiatr nie pomagał mu płynąć szybciej. Część

dziobowego relingu rozpadła się nagle na mniejsze i większe kawałki

drewna. Żołnierz upadł, uderzony większym załomkiem w pierś.

- Hodgkinson! - krzyknął Armstrong. - Zabierz go na dół.

Innemu szczapa rozcięła rękę i choć z zakrwawionego rękawa na dłoń po-

ciekły czerwone kropelki, nie chciał odejść.

- To tylko draśnięcie, sierżancie.

- Porusz palcami chłopcze. Mężczyzna posłusznie skulił palce.

- Możesz naciskać spust - uznał Armstrong. - Ale zawiń to, zabandażuj!

Przez kilka minut nie będziesz miał nic lepszego do roboty, więc załatw to.

Chyba nie chcesz zakrwawić ślicznego, czystego pokładu.

Kula zmiotła drewniany pachołek podtrzymujący przednie sztaksle. Ko-

lejna uderzyła w górną część dziobnicy, wyrzucając w powietrze kawałki

drewna. Trzask i jęk łamanego drewna sprawił, że Sharpe podniósł wzrok

w chwili, gdy bramstenga, najsmuklejsza i najwyższa część grotmasztu Pu-

celle, spadała właśnie na dół, ciągnąc za sobą splątane olinowanie i żagle. Na

pokład runęły ciężkie kawały drewna. Niektóre okręty miały sieć rozpiętą

nad rufówką, do ochrony głów się przed takimi przypadkowymi obraże-

niami, ale Chase nie lubił tych sauvetetes, bo, jak utrzymywał, służą jedynie

oficerom na sterówce, podczas kiedy ludzie na pokładzie pozostają bez

osłony.

- Wszyscy musimy narażać się na takie samo ryzyko - odparł Haskellowi,

gdy pierwszy oficer zasugerował rozciągnięcie siatki. Zdaniem Sharpe’a,

oficerowie na rufie sterówki narażali się bardziej, bo nie byli niczym osło-

nięci i wyróżniali się wyszywanymi złotem mundurami. Jednak uważał, że

skoro są lepiej opłacani, to i muszą bardziej ryzykować. Pękł sztaksel fału i

żagiel sfrunął do morza, ale marynarze pospieszyli na bukszpryt i przymo-

cowali nowy fał. Trzy kolejne trafienia wstrząsnęły Pucelle, a Sharpe zasta-

nawiał się, jak nieprzyjaciel może wypatrzyć cel zza gęstej zasłony dymu

spowijającej kadłuby. Marynarze śpiewali wciągając nowy sztaksel.

Jeszcze więcej marynarzy weszło na grotmaszt, by zabezpieczyć złamaną

bramstengę. W grocie było już ze dwanaście dziur. Okręty poprzedzające

Pucelle odniosły podobne szkody. Potrzaskane maszty, połamane reje, żagle

w strzępach, lecz to, co zostało, pozwalało wolno płynąć naprzód. Trzy ciała

wyrzucone z Temeraire czy Conquero ra unosiły się na wodzie obok Pucelle.

Rozbryzgi wzburzyły morze przy każdym z prowadzących okrętów.

- Tam płynie Jego Wysokość! - zawołał Armstrong.

Sierżant najwyraźniej pomylił rangę Nelsona i uwolnił admirała od

wszystkich uprzedzeń, uznając go honorowym mieszkańcem Nortumbrii,

który wprowadził swój okręt flagowy w środek nieprzyjacielskiego szyku.

Sharpe słyszał salwy burtowe Victory, widział płomienie tryskające wzdłuż

prawej burty, gdy z trzech pokładów posyłano kule w dziób jednego z fran-

cuskich okrętów, który tak dał się im we znaki. Fokmaszt Francuza zakoły-

sał się w lewo, prawo i powoli osunął się na pokład. Armaty Victory cofnęły

się do wewnątrz, gdzie kanonierzy czyścili je, ładowali, przybijali ładunki

stemplami, potem krztusząc się dymem i kurzem wypychali lufy na ze-

wnątrz, ślizgając się we krwi.

Przedni bramżagiel Pucelle opadł, gdy przestrzelono łańcuchy podtrzy-

mujące reje. Conqueror ucierpiał podobnie. Żagle wytykowe leżały w wo-

dzie, a ludzie Pellewa starali się wciągnąć je na pokład. Stenga masztu wy-

gięła się pod nienaturalnym kątem, na pomalowanym kadłubie widniały

ślady po kulach. Brytyjskie okręty z otwartymi furtami działowymi do czar-

nych i żółtych pasów dodały czerwone kwadraty ambrazur. Powietrze

drżało od huku armat, gwizdały przelatujące kule, a długa atlantycka fala

wolno pchała okręty wprost pod ogień nieprzyjaciela.

Sharpe przyglądał się okrętowi na wprost nich. Był to Hiszpan z tak

wielką chorągwią, że niemal sięgała wody. Podmuch wiatru rozwiał dym, i

gdy pochylał się na długiej fali, Sharpe dojrzał światło dzienne prześwitu-

jące przez jego furty działowe, lecz kiedy wyprostował się, sześć tych furt

plunęło ogniem. Kule przeleciały przez takielunek Pucelle, dziurawiąc żagle

i rwąc liny. Czerwono czarny kadłub Hiszpana spowijał gęstniejący dym,

gdy wypaliło więcej dział. Kula uderzyła w kubryk, druga trafiła wysoko w

fokmaszt, a trzecia w lewą burtę przy linii wodnej. Sharpe liczył, obserwując

rufę Hiszpana, skąd padł pierwszy strzał. Minęła minuta i dym rozwiał się

nieco. Dwie minuty, a działo jeszcze nie wystrzeliło. Bardzo są powolni, lecz

nawet ślamazarni artylerzyści mogli zabić. Sharpe widział ludzi z karabi-

nami w otaklowaniu Hiszpana. Kula zagwizdała nad głową i zniknęła za

rufą. Dziób Britannii, ozdobiony figurą trzymającą jej tarczę i trójząb,

wszedł w zasięg wrogiego ognia. Żołnierz wciąż modlił się do matki Boskiej

o ochronę, żegnając się nieustannie.

Victory prawie zniknął w dymie. Znalazł się już za linią wrogich okrętów.

Dym wrzał wokół niego, lecz Sharpe zdołał jeszcze zobaczyć słabe refleksy

słońca w złoconej rufie okrętu flagowego poprzez wytworzoną przez czło-

wieka mgłę. Zdawało się, że wrogie okręty zebrały się wokół Nelsona. Huk

ich dział niósł się nad morzem, dzwonił w zębach Sharpe’a, ogłuszał go. Te-

meraire, drugi w kolumnie Nelsona, przecisnął się wreszcie przez szczelinę

w szyku nieprzyjaciela i otworzył ogień, strzelając pełną burtą w rufę Fran-

cuza. Sharpe spojrzał w prawo. Pierwszy okręt za Royal Sovereign Collin-

gwooda dotarł wreszcie do wroga. Morze wydawało się parować. Maszt

zniknął w kłębach dymu. Na północy, gdzie nacierał Collingwood, pojawiła

się we wrogim szyku głęboka wyrwa, co dowodziło, że brytyjskie okręty

usidliły i tłukły wroga na południe od Royal Sovereign, zaś francuskie i hisz-

pańskie liniowce na północ od flagowego okrętu Collingwooda zdążały w

stronę, gdzie Nelson i jego Victory szykowali drugą pułapkę.

Wszystko działo się nieprawdopodobnie wolno. Sharpe ledwie mógł to

znieść. W niczym nie przypominało to bitwy lądowej, gdzie kawaleria pędzi

przez pole bitwy, zostawiając za sobą obłok kurzu, zaś artyleria konna za-

wraca w fontannach piasku. Ta bitwa toczyła się jak w letargu, najbardziej

zdumiewający był kontrast pomiędzy statecznym pięknem okrętów pod

pełnymi żaglami a odgłosem ich armat. Płynęły w stronę śmierci z wdzię-

kiem, w pełnej krasie masztów i żagli ponad wymalowanymi kadłubami. Le-

wiatan i Neptune brały już udział w walce, wbijając się w nieprzyjacielski

szyk na południe od Victory. Kula wyorała bruzdę w pokładzie kubryku Pu-

celle, druga uderzyła w bezanmaszt wstrząsając nim, a trzecia przeleciała

przez całą długość pokładu, przebijając się od dziobu po rufę i cudem nie

trafiając w nic po drodze. Chase stał przy bezanie z założonymi z tyłu rę-

koma. Pucelle od nieprzyjacielskiego szyku dzieliły tylko trzy długości

okrętu i Chase wybierał miejsce, w którym mieli go przeciąć.

- Kierunek prawo na burt - zawołał i koło sterowe zaskrzeczało, gdy ster-

nik wypełniał rozkaz.

Z niższego pokładu dobiegły krzyki, bo kula, która przedziurawiła burtę,

odbiła się od masztu i uderzyła w kanonierów.

- Tak trzymać - powiedział Chase - tak trzymać.

Coś zabrzęczało Sharpe’owi koło ucha. Pomyślał, że to owad, lecz odska-

kująca od pokładu drzazga uświadomiła mu, że to strzelają z karabinów, z

masztów okrętów przed nimi. Hiszpański okręt, który był na wprost, znik-

nął w dymie, na jego miejscu pojawił się Francuz, a za nim blisko kolejny

liniowiec. Czy był hiszpański, czy francuski, tego Sharpe nie był w stanie

stwierdzić, bo flagę zasłaniały nietknięte, brudne żagle. Był dwupokładowy

i mniejszy od Pucelle, a galion przedstawiał mnicha trzymającego we wznie-

sionej ręce krzyż. Zatem Hiszpan. Sharpe rozejrzał się za Revenant, ale go

nie dostrzegł. Chase najwyraźniej chciał przejść Hiszpanowi przed dziobem,

prowadząc Pucelle w zmniejszającą się szczelinę między nim a Francuzem z

przodu. Tymczasem Hiszpan próbował odciąć drogę Pucelle, kładąc swój

mniejszy okręt w poprzek jej dziobu. Był tak blisko Francuza, że niemal do-

tykał wysuniętą częścią bukszprytu jego bezanu. Francuskie kule bębniły o

kadłub Pucelle. Karabiny dziurawiły żagle. Takielunek był upstrzony dy-

mem wystrzałów, kadłub schował się w nim całkowicie.

Chase oceniał lukę. Mógł obrócić okręt i stanąć z Francuzem burta w

burtę, lecz miał rozkaz przeciąć szyk, chociaż szczelina irytująco malała.

Gdyby się pomylił, a Hiszpan zdołał umieścić kadłub na wprost dziobu Pu-

celle, wówczas Don mógłby złapać ich bukszpryt, przymocować do swego

okrętu i unieruchomić, a w tym czasie inni wymanewrują Pucelle i potrza-

skają na kawałki. Haskell dostrzegł zagrożenie i spojrzał na Chase’a unosząc

brew. Kula karabinowa uderzyła w pokład między nimi, a zaraz po niej ar-

matnia zmiotła fragment rufówki za Chase’em. Rozbiła też schowek z fla-

gami sygnałowymi i Pucelle nagle wypuściła kolorowy strumień jaskrawych

chorągiewek. W kole sterowym uwięzła kula karabinowa, inna zniszczyła

lampę podstawy kompasu. Chase, widząc zamykające się przejście, poczuł

pokusę by minąć Hiszpana od strony rufy, ale niedoczekanie, żeby hiszpań-

ski kapitan dyktował mu taktykę.

- Tak trzymać - powiedział sternikowi. - Tak trzymać!

Prędzej roztrzaska bukszpryt o burtę Hiszpana, niż ustąpi.

- Obsługa dział na stanowiska, panie Haskell!

- Wstawać - krzyknął Haskell na otwarty pokład. - Na stanowiska! Do ar-

mat!

Midszypmeni i porucznicy przekazali rozkaz na dolny pokład.

- Na stanowiska!

Ludzie zgromadzili się wokół dział, wyglądając przez otwarte furty i

dziury wybite przez kule w podwójnych dębowych deskach. Przykręcono

zamki, a kanonierzy przycupnęli z boku trzymając linki w pogotowiu.

Żołnierz zaklął i zachwiał się, gdy kula karabinowa przeszyła go od ramie-

nia po brzuch.

- Idź sam do chirurga - powiedział mu Armstrong - i nie rób zamieszania.

Spojrzał na francuski bezanmaszt, skąd grupka ludzi strzelała z karabi-

nów do Pucelle.

- Czas nauczyć drani dobrych manier - warknął.

Bukszpryt Pucelle ze złamaną reją wepchnął się w szczelinę między okrę-

tami. Artylerzyści pod pokładem nie widzieli jeszcze wroga, lecz wiedzieli,

że są, blisko, bo dym, unoszący się nad morzem niczym mgła, zgęstniał,

kiedy wróg otworzył ogień nie do Pucelle, lecz do okrętów płynących za nią.

- Przepchnij się! - krzyknął Chase do okrętu. - Przepchnij!

Bowiem nadeszła słodka chwila zemsty. Jeśli teraz Pucelle otworzy sobie

przejście, będzie mogła przeciągnąć najeżone armatami burty tuż przed

bezbronną rufą i dziobem wroga. Po tak długo obrywanych cięgach mogli

wreszcie wymanewrować dwa okręty naraz, prując im burty i trzewia żela-

zem.

- Odpłaćcie im teraz! - zawołał Chase. - Niech mają! Niech się wykrwawią,

pomyślał mściwie. Niech dranie pożałują, że się urodzili i trafią w ogień pie-

kielny za szkody wyrządzone jego okrętowi. Rozległ się rozdzierający

trzask, gdy bukszpryt Pucelle splątał się z bukszprytem Hiszpana, potem od-

padło drzewce kliwra hiszpańskiego okrętu, a zmasakrowany dziób Pucelle

znalazł się w szczelinie. Złamana reja topsla zdarła francuską banderę i

pierwsze działa znalazły się na wprost celów.

- Teraz ich zabić! - krzyknął z ulgą Chase, bo wreszcie mógł podjąć walkę.

- Zabić ich!

c

Lord William Hale nie pozwolił pokojówce żony schronić się w damskim

gniazdku. Zawczasu kazał dziewczynie znaleźć sobie inne miejsce w ła-

downi Pucelle.

- Nie dość - rzekł do żony - że musimy tu przebywać, to jeszcze mamy

gnieździć się tu razem ze służbą?

Damskie gniazdko było najdalszym zakątkiem ładowni Pucelle, trójkąt-

nym pomieszczeniem, gdzie kadłub wspierał ster. Przednia ścianka była

zrobiona z półek, gdzie trzymano mundury i graty oficerów, a Malachi Bra-

ithwaite szukał w dniu swej śmierci memorandum. Podłoga i ściany nachy-

lały się z krzywizną kadłuba, więc kapitan Chase rozkazał podścielić stare

ubrania, by zapewnić minimum wygód. Lord William i lady Grace mimo to

musieli gnieździć się pod małym włazem, prowadzącym do arsenału na naj-

niższym pokładzie nad nimi. Trzymano tam zamki armatnie i naprawiano

broń strzelecką. Teraz był pusty i chirurg mógł układać tam konających.

Lord William zażądał dwóch latarni, które powieszono na zardzewiałych

hakach u sufitu gniazdka. Pistolet położył na kolanach, używając go w cha-

rakterze podpórki dla wyjętej z kieszeni książki.

- Czytam Odyseję - wyjaśnił żonie. - Myślałem, że oddam się lekturze pod-

czas tej podróży, ale czas jakoś szybko minął. Odniosłaś podobne wrażenie?

- Owszem - odparła niechętnie.

Huk wrogich dział ledwo dawał się tu słyszeć.

- Z dużą przyjemnością odkryłem - ciągnął lord William - w chwilach,

które mogłem poświęcić Homerowi, że mój grecki jest równie dobry jak

zawsze. Umknęło mi kilka słów, lecz przypomniał mi je młody Braithwaite.

Marny był z niego pożytek, lecz greką władał wybornie.

- Był obmierzłym typem - rzekła lady Grace.

- Nie sądziłem, że go zauważyłaś - odparł lord William i podniósł książkę

do światła.

Przesuwał palcem po linijkach, bezgłośnie odczytując słowa.

Lady Grace nasłuchiwała armat. Drgnęła, gdy pierwsza kula uderzyła w

Pucelle wstrząsając całym okrętem. Lord William jedynie uniósł brew i po-

wrócił do lektury. Więcej kul głucho zabębniło o pokład. Naprzeciw lady

Grace, tam gdzie wewnętrzne poszycie klepkowe kadłuba łączyło się z

wręgą, przesączała się woda i za każdym razem, gdy fala przechodziła pod

kadłubem, kolejna porcja wody ściekała do zęzy. Grace opanowała chęć

przyciśnięcia palców do spojenia uszczelnionego wąską wstążką pakuł.

Przypomniała sobie opowieść Sharpe’a, że jako mały chłopiec w sierocińcu

musiał rozdzielać wielkie maty ze smołowanej liny używane w dokach jako

ochraniacze. Rozplątał poszczególne skrętki, które sprzedawano stoczni na

uszczelniacze desek poszycia. Paznokcie miał czarne i szorstkie, choć jak

twierdził, było to skutkiem strzelania z karabinu skałkowego. Pomyślała o

jego dłoniach, zamknęła oczy dziwiąc się, jak łatwo doprowadzały ją do roz-

koszy. Wciąż je czuła. Okręt znów zadrżał i ogarnęło ją przerażenie na myśl,

że byliby uwięzieni, gdyby Pucelle zaczęła tonąć.

- Czytam o Penelopie - rzekł lord William, ignorując częste uderzenia nie-

przyjacielskich kul, które wstrząsały Pucelle. - To niezwykła kobieta, nie-

prawdaż?

- Zawsze tak myślałam - odparła lady Grace otwierając oczy.

- Czy nie uznałabyś jej za kwintesencję wierności? Grace spojrzała na

męża. Siedział z lewej strony, po drugiej stronie przewężenia. Wydawał się

rozbawiony.

- Zawsze wychwalano jej wierność - powiedziała.

- Czy kiedykolwiek zastanawiałaś się kochanie, czemu wziąłem cię do In-

dii? - lord William starannie złożył książkę, zaznaczając miejsce złożonym

listem.

- Zapewne, dlatego, że byłam ci przydatna.

- A i owszem - zgodził się Lord William. - Nasi goście byli zabawiani, jak

należy. Nie spotkałem się też z najdrobniejszą uwagą na temat sposobu, w

jaki prowadziłaś dom.

Grace nie odpowiedziała. Tuż za nimi ster zaskrzypiał w swych jarzmach.

Nieprzyjacielski ostrzał dudnił nieustannie w okręt, czasem przechodząc w

nawałnicę, to znów zmniejszał intensywność.

- Lecz oczywiście - ciągnął lord William - dobry służący potrafi prowadzić

dom równie dobrze jak żona, jeżeli nie lepiej. Nie, kochanie, przyznam, że

nie było to główną przyczyną pragnienia, byś mi towarzyszyła, lecz raczej,

wybacz, obawa, że trudno ci będzie naśladować Penelopę podczas tak dłu-

giej mojej nieobecności.

Grace, która obserwowała sączącą się wodę, popatrzyła na męża.

- Obrażasz mnie - wycedziła chłodno. Lord William zignorował jej słowa.

- Penelopa - kontynuował - pozostała wierna mężowi przez wszystkie lata

jego wędrówek, lecz czy współczesna, młoda kobieta wykazałaby taką

wstrzemięźliwość?

Lord William udawał, że to rozważa.

- A co ty o tym sądzisz, kochanie?

- Myślę - odparła zjadliwe - że aby na to odpowiedzieć, musiałabym być

żoną Odyseusza.

- Tego pragnęłabyś, kochanie? - roześmiał się lord William. - Chciałabyś

być żoną wojownika? Ale czy Odyseusz był takim wielkim wojownikiem?

Zawsze uważałem, że był bardziej oszustem niż żołnierzem.

- Był bohaterem - upierała się Grace.

- Tak jak wszyscy mężowie dla swoich żon - zauważył lord William.

Spojrzał na deski pokładu, kiedy podwójne uderzenie wstrząsnęło okrę-

tem. Fala nadpływająca od rufy zmusiła go do podparcia się ręką. Nad gło-

wami rozległy się kroki, gdy pierwszy ranny trafiał pod nóż chirurga. Głośny

trzask w pobliżu wyrwał okrzyk z piersi lady Grace. Rozległ się złowieszczy

dźwięk wlewającej się wody, który ustał gwałtownie, gdy cieśla odnalazłszy

dziurę w linii wodnej, zabił ją łatą. Lady Grace zastanawiała się, jak głęboko

są pod linią wody. Półtora metra? Kapitan Chase był pewien, że żadna kula

nie uszkodzi damskiej norki. Wyjaśniał, że woda skutecznie hamuje impet

kul armatnich, lecz te okropne dźwięki sugerowały, że każda część Pucelle

może być narażona. Pompy okrętowe stukały, choć kiedy Pucelle otworzy

ogień, ludzie będą zbyt zajęci przy armatach by przejmować się pompami.

Okręt wypełniały różne odgłosy: skrzyp masztów w podstawach, chlupot

wody, ssanie pomp, jęk napiętego drewna, zgrzyt steru w metalowych jarz-

mach, huk wrogich dział i uderzenia kul armatnich. Lady Grace osaczona

przez tę kakofonię zakryła dłonią usta, drugą położyła na brzuchu, gdzie no-

siła dziecko Sharpe’a.

- Jesteśmy tu całkiem bezpieczni - uspokajał żonę lord William. - Kapitan

Chase zapewniał mnie, że nikt nie umarł poniżej linii wodnej. Choć jak się

nad tym zastanowić, kochanie, to właśnie spotkało biednego Braithwaite’a.

Lord Wil iam złożył ręce w udanym żalu.

- Zabito go poniżej linii wodnej - załkał.

- Spadł - powiedziała lady Grace.

- Czyżby? Lord William spytał tonem wskazującym, że bawi go ta roz-

mowa. Rozdzierający huk wstrząsnął okrętem, potem coś szybko i mocno

otarło się o kadłub. Lord William rozsiadł się wygodniej. - Wyznam, że za-

stanawiałem się, czy rzeczywiście spadł.

- Jak mógł inaczej zginąć? - Zapytała Grace.

- To bardzo trafne pytanie, moja droga - lord William udawał, że myśli nad

tym. - Oczywiście różne hipotezy mogłyby tłumaczyć przypadkową śmierć

człowieka, gdyby się okazało, że ktoś go wyjątkowo nie lubił. Powiedziałaś,

że był obmierzłym typem.

- Bo był - odparła gorzko lady Grace.

- Jednak nie sądzę, byś go zabiła - uśmiechnął się lord William. - Może miał

innych wrogów? Takich, którzy mogli upozorować wypadek? Odyseusz,

gdyby, co niemożliwe, zmierzył się z młodym Braithwaite’em, pewnie bez

trudu mógłby w ten sposób ukryć morderstwo.

- Spadł - upierała się lady Grace.

- I tak dalej, i tak dalej - nachmurzył się lord William. - Przyznaję, że nie-

zbyt lubiłem Braithwaite’a. Jego ostentacyjna ambicja raziła mój gust. Bra-

kowało mu subtelności i nie potrafił skryć śmiesznej zawiści o przywileje.

W Anglii pozbyłbym się jego usług, lecz widać miał o mnie lepszą opinię, niż

ja o nim, bo postanowił mi zaufać.

Lady Grace przyglądała się mężowi. Chwiejące się latarnie rzucały z jego

boków złowieszcze cienie. Kula armatnia uderzyła w dolny pokład i wręgi

przeniosły ostry dźwięk aż do ich ukrycia, lecz lady Grace ani drgnęła.

Prawą ręką dotykała pakuł zastanawiając się, co czuło małe dziecko w zim-

nym sierocińcu.

- Nie to, by mi się zwierzał - uściślił lord William, - bo nie zachęcałem go

do takiej poufałości, a przecież miał przeczucie śmierci. Czy nie sądzisz, że

mógł mieć jakieś wieszcze zdolności?

- Nic o nim nie widziałam - odparła ostrożnie Grace.

- Niemal mi go żal - stwierdził lord William - bo żył w strachu.

- Morskie podróże mogą powodować nerwice - zgodziła się lady Grace.

- Tak się bał - lord William zignorował wtręt żony - że przed śmiercią wsu-

nął list między moje dokumenty. „Otworzyć w przypadku mej śmierci”- par-

sknął - Cóż za dramatyczna inskrypcja, nie uważasz? Tak dramatyczna, że

wahałem się, czy się do niej zastosować, bowiem obawiałem się, że znajdę

tam tylko patetyczne żale i przechwałki. W rzeczy samej byłem tak nie-

chętny temu, co Braithwaite ma mi do powiedzenia zza grobu, że byłem bli-

ski wyrzucenia listu za burtę, lecz chrześcijańskie poczucie obowiązku ka-

zało mi go wysłuchać i wyznam, że nie pisał nudnych rzeczy.

Lord William uśmiechnął się do żony, potem delikatnie wyciągnął list spo-

między kartek Odysei.

- Oto, kochanie wkład młodego Braithwaite’a w nasze małżeńskie szczę-

ście. Przeczytaj proszę, bo jestem ciekaw twojego zdania o jego treści.

Wyciągnął list w jej stronę i choć lady Grace zawahała się, a serce jej za-

marło, wiedziała, że musi się zgodzić. W przeciwnym razie mąż odczytałby

list na głos, więc wzięła go bez słowa.

Mąż położył dłoń na rękojeści pistoletu.

Bukszpryt Pucelle urwał jarzmo bomu hiszpańskiego okrętu.

Lady Grace czytała o swej zgubie.

c

Rufa francuskiego okrętu była tak, blisko, że Sharpe miał wrażenie, że wy-

starczy wyciągnąć rękę by jej dotknąć. Nazwę tworzyły złote litery umiesz-

czone na czarnym tle pomiędzy dwoma rzędami rufowych okien. Neptune.

Brytyjczycy mieli również pod Trafalgarem Neptune, trójpokładowy okręt

o dziewięćdziesięciu ośmiu działach, ale ten miał tylko dwa pokłady, choć

Sharpe’owi wydawał się większy od Pucelle. Na rufie, górującej o pół metra

nad kubrykiem Pucelle, ustawili się Francuzi z karabinami. Ich kule biły w

pokład lub grzęzły w zaporze z hamaków. Tuż ponad dymem z dział wid-

niała tarcza przymocowana do relingu rufowego. Tarczę podtrzymywał z

jednej strony orzeł, z drugiej krzyż z drewnianą flagą. Wszystko, łącznie z

tarczą, zostało pomalowane w trzy kolory, lecz farba nie była wodoodporna

i Sharpe widział ślady złotych lilii królewskich pod spodem. Wystrzelił z ka-

rabinu, przesłaniając widok dymem, potem, Clouter, który specjalnie odcze-

kał, aż jego karonada trafi w sam środek francuskiego Neptune, pociągnął

za linkę.

To było pierwsze działo Pucelle, które dało ognia i cofnęło się ze zgrzytem

w chmurze czarnego dymu. Francuscy strzelcy zniknęli, zmieniając się w

krwawą maź, rażeni wiaderkiem kul karabinowych załadowanych na wiel-

kiej kuli, która strzaskała tarczę i uderzyła w bezanmaszt Neptune z trza-

skiem zagłuszonym przez pierwsze działo strzelające z niższego pokładu

Pucelle.

Te działa, załadowane podwójnymi kulami i dodatkowymi dziewięcioma

mniejszymi kulkami na wierzchu, wystrzeliły wprost w rufowe okna Fran-

cuza. Szkło i futryny zniknęły, kiedy ciężkie kule mknęły przez całą długość

obu pokładów działowych Neptune. Armaty zostały wyrwane ze swych

wózków, ludzie wypatroszeni, a kule wciąż nadlatywały. Armata strzelała

za armatą, gdy Pucelle powolutku, w tempie starca przesuwała się o cal od

rufy, podtykając kolejne otwory ambrazury. Działa prawoburtowe grzmiały

w dziób Hiszpana, krusząc na kawałki twarde deski, śląc mordercze kule

wzdłuż pokładów. Pucelle siała spustoszenie a dym wędrował wzdłuż jej

burt od dziobu ku rufie.

Bezanmaszt Neptune runął do wody. Sharpe słyszał krzyki strzelców roz-

lokowanych w takielunku, i patrząc jak spadają, ładował karabin. Prawo-

burtowa karonada, załadowana również kulami karabinowymi i dużą kulą,

zmiotła Hiszpanów z kubryku. Krew spływała po szpigatach, a figura mni-

cha z krzyżem rozleciała się w drzazgi. Po salwie rufowych karonad okrętu

Chase’a, z wielkiego krzyża umocowanego do przedniego masztu Hiszpana

odpadło lewe ramię, a nogi Chrystusa zostały połamane.

Pucelle oderwała kawał francuskiej flagi, a reszta leżała już w wodzie z

bezanem. Chase chciał obrócić okręt na lewą burtę i ustawiwszy go równo-

legle do Neptune podziurawić mu do reszty kadłub, lecz mniejszy Hiszpan

staranował Pucelle, obracając ją w prawo. Z trzeszczeniem i zgrzytem oba

kadłuby oparły się o siebie. Hiszpański kapitan, w obawie przed abordażem,

zwinął topsle i mniejszy okręt odpadł od wiatru za rufę. Prawe furty dzia-

łowe miał zamknięte, lecz teraz otworzyło się kilka, zjawili się kanonierzy z

lewej burty. Działa wypaliły do Pucelle. Żołnierze kapitana Llewellyna strze-

lali w hiszpański takielunek. Dym przesłonił mniejszy okręt. Chase w pierw-

szej chwili chciał dać ster na nawietrzną i zbliżyć się do niego, lecz już go

minął, więc rozkazał sternikowi skierować okręt na północ, w stronę kotłu-

jącego się dymu i ognia otaczającego Victory. Kadłub okrętu flagowego znik-

nął w gęstniejącym dymie, lecz sądząc po masztach obok był francuski li-

niowiec.

- Skrócić wytykowe - rozkazał. Żagle sterczące z obu stron kadłuba były

przydatne głównie przy wietrze od rufy, a teraz Pucelle zawracała na wiatr

od jej lewej burty. Żeglarze rozsypali się po rejach. Jeden z nich, trafiony

kulą karabinową, zawisł na rei grota, potem spadł, rysując krwawy ślad na

żaglu.

Francuski Neptune był spowolniony odstrzelonym bezanmasztem. Załoga

rąbała toporami takielunek, starając się wyrzucić złamany maszt za burtę.

Pucelle minęła jego rufę i lewoburtowi artylerzyści Chase’a ładowali i strze-

lali raz za razem do Francuza, po raz pierwszy bijąc przez gęsty dym w burtę

wroga. Huk dział wypełniał niebo, wstrząsał falami i targał okrętem. Clouter

bez pośpiechu ładował lewoburtową karonadę, ale nie było bezpośredniego

celu, a nie chciał marnować potężnego strzału na Neptune, który pozbył się

masztu i odpływał. Przystemplował kolejne wiaderko kul w grubej lufie i

czekał na następny cel, który zjawi się w zasięgu krótkiego strzału karo-

nady.

Tymczasem Pucelle znalazła się nagle na skrawku morza wolnym od wro-

gich okrętów. Przebiła się przez szyk, lecz Neptune odpłynął na północ, a

Hiszpan zniknął w dymie za rufą. Przed nimi nie było innych okrętów prócz

nieprzyjacielskiej fregaty o ćwierć mili dalej, a okręty liniowe nie zatrzy-

mują się by walczyć z fregatami, kiedy wre prawdziwa bitwa morska. Od

południa nadciągała długa linia francuskich i hiszpańskich okrętów, ale ża-

den nie był, blisko, więc Chase dalej zmierzał w stronę rozjaśnianego wy-

strzałami dymu, który wyznaczał położenie obleganego okrętu Nelsona. Po-

konanie okrętu flagowego było powodem do chwały, więc Victory, podobnie

jak Royal Sovereign, przyciągały nieprzyjacielskie okręty jak magnes. Cztery

inne brytyjskie liniowce walczyły w pobliżu Victory, lecz wróg miał siedem

czy osiem okrętów i nikt nie mógł pospieszyć na czas z pomocą, a Britannia

płynęła bardzo powoli. Francuski Neptune najwyraźniej chciał dołączyć do

tego zamieszania, więc Chase podążał naprzód. Żeglarze, których ubyło, bo

wielu przeszło do obsługi dział, naciągali szoty, gdy Pucelle robiła zwrot.

Może było usłane dryfującymi szczątkami. Mijali dwa ciała. Na jednym przy-

siadła mewa, dziobiąc zmasakrowaną twarz, którą wypłukało morze.

Rannych zniesiono na dół, zabitych wyrzucono za burtę. Wyrzuconą z

łoża armatę przymocowano tak, by nie zmiażdżyła nikogo przesuwając się

przy większych przechyłach. Porucznicy uzupełnili rannych i zabitych arty-

lerzystów innymi członkami załogi. Chase popatrzył na rufę Hiszpana.

- Powinienem ustawić się wzdłuż niego - rzekł z żalem do Haskella.

- Będą inne, sir.

- Na Boga, chcę mieć dziś pryz!

- Mamy ich pełno wokół sir.

Najbliżej znajdował się dwupokładowy okręt, który ustawił się burtą do

większego Victory. Chase widział dym armat Victory, wypełniający ciasną

przestrzeń między okrętami, i wyobrażał sobie przerażenie na francuskim

dwupokładowcu, kiedy trzy rzędy brytyjskich armat masakrowały ludzi i

okręt. Zobaczył, że górny pokład Francuza był pełen ludzi. Francuski kapi-

tan najwyraźniej kazał opuścić pokłady armatnie i zebrał całą załogę na ku-

bryku, otwartym pokładzie i sterówce. Ludzie byli uzbrojeni w karabiny,

piki, topory i kordelasy.

- Chcą wejść na pokład Victory! - zawołał Chase.

- Na Boga, sir, to właśnie chcą zrobić.

Chase nie mógł dostrzec nazwy francuskiego okrętu, bo dym spowijał

rufę, lecz jego kapitan musiał być zuchwałym człowiekiem, skoro postano-

wił porzucić własny okręt, byle tylko zdobyć flagowy żaglowiec Nelsona.

Jego marynarze zarzucili haki na większego Victory i przyciągali go bliżej.

Kanonierzy zamknęli ambrazury, wyciągnęli kordelasy i szukali sposobu

wdarcia się na pokład. Victory był wyższy od Francuza, co groziło pochyle-

niem dośrodkowym burt. To znaczy, że nawet, kiedy zetkną się kadłubami,

relingi będzie dzieliło jakieś dziesięć metrów. Victory dziurawił kadłub

Francuza, za to strzelcy francuscy rozstawieni w takielunku prowadzili sku-

teczny ostrzał otwartego pokładu Brytyjczyków. Niemal oczyścili górny po-

kład, a że Anglicy bronili się z niższych, Francuzi szukali sposobu do wdar-

cia się na opustoszałą górę. Francuski kapitan postanowił rzucić setki ludzi

na Victory. Zyskałby sławę, przed zmrokiem zostałby admirałem i odstawił

Nelsona jako jeńca do portu w Kadyksie. Chase wspiął się nieco na bezan,

by lepiej widzieć, co się dzieje i przeraził się. Nie widział admirała ani kapi-

tana Hardy’ego. Kilku żołnierzy w czerwonych kurtkach przycupniętych za

karonadą prowadziło mizerny ogień przeciw nawałnicy karabinowej z

masztów Francuza. Z drugiej strony inny nieprzyjacielski okręt strzelał w

kadłub Victory. Chase zeskoczył z takielunku.

- Ostro prawo na burt - powiedział sternikowi, potem wziął tubę z potrza-

skanego relingu. - Clouter! Załadowałeś kule karabinowe?

- Całe mnóstwo, sir!

Nieprzyjacielski okręt był o sto metrów. Armaty Victory przestrzeliwały

pokład wroga, gdy kanonierzy Hardy’ego podnieśli jak najwyżej lufy dział.

Dziury pojawiały się w prawej burcie Francuza, bo kule przelatywały od le-

wej burty na wylot. Jednak brytyjscy kanonierzy strzelali na ślepo, a szyku-

jący się do abordażu napastnicy zgromadzili się od strony Victory, gdzie nie

sięgały ich angielskie działa. Francuski kapitan krzyczał na swych ludzi, by

zrzucili reję grota, która posłuży im za pomost do chwały. Jego takielunek

splątał się z linami Victory, lecz u niego było mnóstwo ludzi na masztach, a

na Victory nie było nikogo. Słychać było trzask karabinów. Armaty Victory

grzmiały basem. Odłamki drewna tryskały z francuskiego pokładu.

Pięćdziesiąt metrów. Wiatr był dokuczliwie słaby. Morze pokrywały dy-

miące szczątki. Fala spychała Pucelle na wschód.

- Ostro na lewą burtę, John - powiedział Chase do sternika - podstaw mnie

pod jego rufę.

Dym wokół francuskiego okrętu przerzedził się i Chase odczytał nazwę

dwupokładowca, który zagrażał abordażem Victory. Redoutable. Śmierć

Redoutable, pomyślał, i w tej samej chwili marynarze z Redoutable odczepili

fał rei grota i długi drąg opadł z trzaskiem na poszarpaną sieć hamakową

Victory. Leżał niczym owinięta płótnem kłoda w poprzek kadłuba Redouta-

ble, a lewym końcem wystawał ponad otwarty pokład Victory. Był to

chwiejny mostek, lecz wystarczający dla zamysłu Francuzów.

- A l’ abordage!- zawołał francuski kapitan, nieduży mężczyzna o dono-

śnym głosie. Wyciągnął szpadę. - A l’ abordage!

Jego ludzie wiwatowali wchodząc na bal. Pucelle uniosła się na fali.

- Teraz! - krzyknął w stronę kokpitu Chase. - Teraz, Clouter, teraz!

Ale Clouter się zawahał.

ROZDZIAŁ JEDENASTY

Jego lordowska mość powinien wiedzieć, starannie wykaligrafował Mala-

chi Braithwaite, że jego żona wdała się w cudzołożny romans z chorążym

Sharpe’em. Usłyszał ich oboje w kabinie Sharpe’a na pokładzie Calliope i

choć z bólem, musi donieść, że dochodzące z kajuty odgłosy - takiego wła-

śnie użył określenia - sugerowały, że jej lordowska mość zupełnie zapo-

mniała o swym społecznym statusie.

Braithwaite używał taniego atramentu, który wyblakł i zbrązowiał na wil-

gotnym papierze, przez co list był trudny do odcyfrowania w półmroku

damskiego schowka.

W pierwszej chwili, relacjonował w zaufaniu sekretarz, nie mógł uwierzyć

własnym uszom, bojąc się nawet takich przypuszczeń, lecz kiedy dostrzegł

lady Grace opuszczającą przed świtem dolny pokład, uznał, że jego obo-

wiązkiem jest zaznajomić Sharpe’a ze swymi podejrzeniami. „Lecz kiedy

przedstawiłem chorążemu Sharpe’owi zarzuty i zbeształem za czynienie

awansów jej lordowskiej mości, nie tylko nie zaprzeczył, lecz zagroził mi

morderstwem”, pisał dalej Braithwaite podkreślając słowo „morderstwo”.

„Wobec takich okoliczności, wasza lordowska mość, powstrzymałem mój

tchórzliwy język od spełnienia obowiązku. Nie sprawia mi najmniejszej

przyjemności, kończył Braithwaite, informowanie jego lordowskiej mości o

tych pożałowania godnych wydarzeniach, zwłaszcza, że jego lordowska

mość był zawsze dla mnie niezwykle łaskawy.”

Lady Grace upuściła list na kolana.

- On kłamie - powiedziała ze łzami w oczach - kłamie.

Damski schowek wypełnił hałas. Działa Pucelle zaczęły strzelać i wstrząsy

przeniknęły cały kadłub, kołysząc dwiema latarniami. Huk narastał, bo te-

raz strzelały armaty bliżej rufy. Gdy dziób hiszpańskiego okrętu uderzył w

burtę Pucelle, rozległ się przeraźliwy trzask i nastąpiła seria zgrzytów szo-

rujących o siebie wielu ton drewna. Ktoś krzyknął. Wystrzeliło działo i trzy

następne. Odgłos toczenia na pozycje naładowanych armat przypominał

krótki grzmot. Potem dziwna cisza.

- Oczywiście, że kłamie - przerwał tę ciszę lord William, sięgając po list

leżący na podołku żony. Grace chciała go chwycić, lecz lord William był

szybszy.

- To jasne, że Braithwaite kłamie - ciągnął. - Opowieść o twoim obrzydli-

wym zachowaniu sprawiała mu dziwaczną przyjemność. Łatwo to wyczytać

z tego listu, prawda? Z pewnością też nie okazywałem mu niezwykłej łaska-

wości! Co za niedorzeczna i obraźliwa sugestia.

- On kłamie! - podkreśliła lady Grace.

Łzy zakręciły się w jej oczach i pociekły po policzkach.

- Okazywać mu niezwykłą łaskawość! - obruszał się lord William. - Niby,

z jakiego powodu? Płaciłem mu niewielką pensyjkę współmierną do jego

usług i to wszystko.

Włożył do kieszeni złożony list.

- Dziwi mnie tylko jedna rzecz - dodał. - Czemu zwrócił się do Sharpe’a?

Dlaczego nie przyszedł z tym do mnie? Myślałem o tym, lecz wciąż pozostaje

to dla mnie zagadką. Jaki był cel widzenia się z Sharpe’em? Czego oczekiwał

od niego Braithwaite?

Lady Grace milczała. Ster zaskrzypiał w jarzmie, nieprzyjacielska kula z

trzaskiem uderzyła w Pucelle i znów nastała cisza.

- Wtedy przypomniałem sobie - ciągnął lord William - że Sharpe zdepono-

wał jakieś kosztowności u tego podłego Cromwella. Wydało mi się to

dziwne, bo ten człowiek jest biedny, lecz przypuszczam, że musiał zagrabić

jakieś bogactwa w Indiach. Czyżby Braithwaite próbował go szantażować?

Co o tym sądzisz?

Lady Grace pokręciła głową, nie tyle w odpowiedzi na pytanie męża, co

kwestionując całą rozmowę.

- A może Braithwaite próbował szantażować ciebie? - lord William z

uśmiechem zwrócił się do żony. - Zwykł z taką ostentacyjną tęsknotą wpa-

trywać się w twoje oblicze. Bawiło mnie to, bo wiedziałem, o czym myśli.

- Nienawidziłam go! - wybuchnęła lady Grace.

- Ekstrawaganckie marnotrawstwo emocji, kochanie - rzekł lord William.

- Był tak mało znaczący, że ledwie wart nielubienia. Ale, przejdźmy do sedna

naszej konwersacji, czy napisał prawdę?

- Nie! - jęknęła lady Grace.

Lord William obejrzał zamek pistoletu w świetle latarni.

- Zauważyłem - powiedział - że twój nastrój podniósł się po zaokrętowa-

niu na Calliope. Ucieszyło mnie to, naturalnie, bo ostatnimi miesiącami byłaś

podenerwowana. Na statku Cromwella wydawałaś się szczęśliwa. Jednak w

tych dniach twoje ożywienie było nienaturalne. Jesteś w ciąży?

- Nie - skłamała lady Grace.

- Twoja pokojówka powiedziała mi, że rankami wymiotujesz.

Grace znów pokręciła głową. Łzy ciekły jej po policzkach. Częściowo pła-

kała ze wstydu. Kiedy była z Sharpe’em wydawało się to takie naturalne,

miłe i ekscytujące, lecz nie mogła nic powiedzieć na swoją obronę. Był zwy-

kłym żołnierzem, sierotą z londyńskich slumsów i Grace wiedziała, że gdyby

towarzystwo dowiedziało się o jej związku, wystawiłaby się na pośmiewi-

sko. Jakaś jej część nie dbała o to, inna skuliła się pod pogardliwą ironią

lorda Williama. Grace znalazła się na dnie okrętu, pomiędzy szczurami, zgu-

biona. Lord William obserwował jej łzy i myślał o nich jak o pierwszym

kroku swojej zemsty, potem spojrzał na zamknięty właz, na najniższy po-

kład i nachmurzył się.

- Dziwna cisza - powiedział, starając się wyprowadzić ją z równowagi roz-

mową o bitwie, zanim znów będzie ją dręczył ciętym językiem. - Może ucie-

kamy z pola walki?

Słyszał dochodzącą z oddali kanonadę, lecz żadne działo nie strzelało w

pobliżu Pucelle.

- Pamiętam - rzekł odkładając pistolet na kolana - że gdy spotkaliśmy się

po raz pierwszy, mój wujek zasugerował, że mógłbym cię poślubić. Miałem

pewne wątpliwości. Twój ojciec jest darmozjadem, a matka kłótliwą idiotką,

lecz ty, Grace, zostałaś obdarzona klasyczną urodą, co przyznaję, urzekło

mnie. Martwiłem się, że posiadłaś wykształcenie, które okazało się jednak

bardziej mierne, niż sądzisz. Bałem się, że możesz mieć własne zdanie,

które, jak podejrzewałem, okazało się niemądre, lecz byłem gotów znieść te

niedogodności. Wierzyłem, że mój podziw dla twego piękna przesłoni nie-

smak wypływający z twoich intelektualnych pretensji. W zamian oczekiwa-

łem niewiele, żebyś dała mi potomka i z godnością nosiła moje nazwisko.

Zawiodłaś w obu przypadkach.

- Dałam ci potomka - zaprotestowała przez łzy Grace.

- To chorowite szczenię? - parsknął lord Wil iam i wzruszył ramionami. -

Teraz interesuje mnie twój drugi błąd, moja droga. Twój brak gustu, zacho-

wania, przyzwoitości, wierności..

Urwał, szukając właściwej zniewagi.

- Dobrych manier!

- Braithwaite kłamał! - krzyknęła Grace. - Kłamał!

- Nie kłamał! - odparł gniewnie lord William. - Wasza lordowska mość

stworzyła bestię o dwóch grzbietach z tym pospolitym żołnierzem, tym oka-

zem ignorancji, z tym brutalem.

Mówił zimnym głosem, bo nie mógł już dłużej maskować długo skrywanej

furii.

- Cudzołożyłaś z chłopem. Nie mogłabyś niżej upaść, gdybyś wyszła na

ulicę i zadarła kieckę.

Lady Grace oparła głowę o poszycie. Szeroko otwartymi ustami chwytała

powietrze, łzy kapały jej na płaszcz. Oczy miała zaczerwienione, opuchnięte

od płaczu.

- Wyglądasz teraz okropnie, co ułatwi mi sprawę - rzekł lord William pod-

nosząc pistolet.

Po okręcie znów rozeszło się echo wystrzału.

c

Clouter nie pociągnął za linkę spustową karonady, gdy Chase rozkazał mu

strzelać. Czekał. Sharpe i wszyscy patrzący sądzili, że trwa to zbyt długo i

Francuzi wejdą na otwarty pokład Victory, lecz Pucelle pochyliła się na fali i

Clouter czekał, aż okręt z powrotem wyrówna na lewą burtę. Wtedy wy-

strzelił, a moment był idealnie dobrany, bo wiaderko kul i wielka kula trafiły

we Francuzów wspinających się po balu, który miał ich zaprowadzić na nie

broniony pokład, Victory. Drużyna abordażowa została wyrżnięta. Tkwił

jeszcze bal i żagiel unurzane we krwi, lecz zniknęli Francuzi zmieceni na-

wałnicą metalu.

Teraz Pucelle przesuwała się za rufą Redoutable. Okręt był odległy o strzał

pistoletu i wielkie lewoburtowe działa Chase’a rozpoczęły dzieło zniszcze-

nia przeciwnika. Chase rozkazał, aby artylerzyści podnieśli lufy, by kule

przebiwszy się przez burtę przelatywały przez zatłoczony ludźmi pokład

Francuza. Strzał za strzałem Pucelle powoli prowadziła zabójczą kanonadę.

Kule wyrywały ludzi z wrogiego pokładu. Niektóre przeleciały ponad Redo-

utable i uderzyły w reling Victory. Przejście Pucelle wzdłuż nieszczęsnego okrętu trwało ponad minutę i przez cały ten czas miażdżyły go bezlitośnie,

a gdy przyszła pora na karonady ustawione na rufówce, dwa strzały dokoń-

czyły sprawę, śląc śmiercionośny ładunek w skłębioną masę ludzką.

Redoutable nie miał obsługi przy działach. Francuski kapitan postawił na

jedną kartę, chcąc zdobyć Victory. Ludzie jego grupy abordażowej nie żyli,

byli ranni lub oszołomieni, lecz w takielunku wciąż pełno było strzelców,

którzy zasypywali kulami otwarty pokład flagowego okrętu Nelsona. Teraz

skierowali karabiny na Pucelle. Kule bębniły o sterówkę jak ołowiany grad.

Granaty wybuchały w kłębach dymu, rażąc metalowymi i szklanymi odłam-

kami.

Żołnierze z Pucelle uwijali się, jak mogli, lecz byli w mniejszości. Sharpe

strzelał w kierunku rozbłysków i szybko nabijał karabin. W pokład przed

jego stopami wbijały się kule karabinowe. Jedna odbiła się rykoszetem od

pustej karonady Cloutera i trafiła żołnierza w udo. Biedak odpadł od re-

lingu, otwierając i zamykając usta. Inny z przestrzelonym gardłem ukląkł

przy maszcie i gapił się na Sharpe’a.

- Pluj, chłopcze! - krzyknął na niego Sharpe. - Pluj!

Żołnierz spojrzał tępo na Sharpe’a, nachmurzył się, ale posłusznie splu-

nął. W ślinie nie było krwi.

- Przeżyjesz - powiedział Sharpe. - Zejdź na dół.

Kula trafiła w pierścień masztu, odłupując świeżą farbę. Sierżant Arm-

strong wystrzelił, zaklął, gdy kula przeszyła mu lewą stopę, pokuśtykał do

relingu, podniósł inny karabin i znów strzelił. Sharpe przybił kulę, podsypał

prochu na panewkę, podniósł karabin do ramienia, wycelował w grupkę

Francuzów na maszcie. Nacisnął spust. Zobaczył błyski wystrzałów na gó-

rze. Granat spadł na kubryk i wybuchł w błysku ognia. Armstrong, choć

ranny odłamkami szkła, ugasił płomienie piaskiem z wiadra i zaczął nabijać

karabin. Krew ściekała szpigatami otwartego pokładu Redoutable, sączyła

się spod potrzaskanych relingów i zamkniętych ambrazur. Naładowane po-

nownie przednie działa Pucelle wypaliły w dziób Francuza. Rozległ się

trzask, jakby zamykały się wrota piekieł, gdy jedna z kul trafiła w wielką

kotwicę. Kule wystrzelone z Victory przebiły się przez burtę wroga. Nie-

które uderzyły w Pucelle. Kilkanaście karabinów odezwało się z głównego

masztu wroga. Sierżant Armstrong przeklinając padł na kolana, ale nadal

nabijał karabin. Więcej wystrzałów błysnęło na maszcie i Sharpe odłożył

muszkiet, by sięgnąć po wielolufówkę sierżanta Armstronga. Spojrzał na

nieprzyjacielski maszt i ocenił, że było za daleko. Siedem kul rozproszy się,

zanim dosięgną platformy zbudowanej w miejscu łączenia niższej części

masztu z wyższą.

Podszedł do prawoburtowego relingu, przewiesił wielką strzelbę przez

ramię i wciągnął się na olinowanie grotmasztu. Dostrzegł żołnierza leżą-

cego na sterówce Pucelle. Sączyła się z niego strużka krwi. Innego niesiono

do relingu. Nie widział Chase’a. Kula trafiła w takielunek, wprawiając w

drgania smołowane liny niczym struny harfy. Rozpaczliwie zaczął się wspi-

nać. W uszach dzwoniło mu od huku wielkich dział.

Kula przeleciała obok, następna uderzyła w maszt i odbiwszy się zawa-

dziła lekko o strzelbę. Dotarł do podwantek i bez namysłu przewinął się w

górę i na zewnątrz. Najkrótsza droga do celu. Nie było czasu na strach.

Wspiął się po takielunku zwinnie jak żeglarz i przeskoczył na kratownicę.

Teraz znalazł się na jednym poziomie z francuskimi strzelcami. Było ich z

tuzin, większość nabijała broń. Jeden strzelił i Sharpe poczuł, jak podmuch

kuli muska mu policzek. Odczepił wielolufówkę, opatrzył i wycelował.

- Dranie - rzekł i pociągnął za spust. Odrzut pchnął go na takielunek. Dym

z siedmiu luf wypełnił niebo, lecz z masztu Francuza nikt nie odpowiedział

ogniem. Sharpe zarzucił strzelbę na ramię i zszedł z gretingu. Na drgnienie

serca chybił stopą, potem wymacał właściwą podwantkę i zszedł na pokład

Pucelle. Kiedy spojrzał w górę, zobaczył jedynie ciało zwisające z krawędzi

platformy. Odłożył strzelbę, wziął karabin i podszedł do lewego relingu.

Zostało dwunastu żołnierzy. Pozostali byli zabici lub ranni. Sierżant Arm-

strong, który krwawił z trzech rozcięć na twarzy, a spodnie miał czerwone

od krwi cieknącej z przestrzelonej nogi, siedział oparty o maszt. Mimo krwi

zalewającej prawe oko celował do wroga z karabinu. Wystrzelił.

- Powinniście zejść na dół, sierżancie! - krzyknął Sharpe.

Armstrong wyraził monosylabiczną opinię o tej radzie i wyciągnął nabój

z ładownicy. Kula przeorała grzbiet Cloutera, zostawiając ślad jak po wiel-

kim biczu, lecz czarny mężczyzna nie zaprzątał sobie tym głowy.

Ładował kolejne wiaderko kul do karonady, choć Pucelle minęła już Redo-

utable i w zasięgu działa Cloutera nie było żadnego Francuza.

Kapitan Chase wciąż żył. Connorsowi, porucznikowi sygnałowemu, kula

armatnia urwała prawą rękę i trafił do kokpitu, a Pearson, midszypmen,

który dwukrotnie oblał egzamin na porucznika, zginął zastrzelony. Rannego

w brzuch porucznika piechoty morskiej zniesiono na dół, by umarł. Poległo

dwunastu kanonierów, a dwóch żołnierzy wyrzucono za burtę. Jednak

Chase uważał, że Pucelle dopisywało szczęście. Zniszczyli Redoutable w

chwili, gdy tamci próbowali wedrzeć się na Victory. Chase nie krył podnie-

cenia, patrząc na spustoszenie, jakiego dokonały jego działa. Na Boga! Wy-

patroszyli go! Zastanawiał się nad podejściem i abordażem Redoutable, lecz

francuski okręt już był przywiązany do Victory i z pewnością załoga flago-

wego żaglowca zmusi ich do poddania się. Wtedy przed dziobem ujrzał Nep-

tune i rozkazał sternikowi wziąć na niego kurs.

- Jest nasz! - powiedział do Haskella.

Pierwszy porucznik krwawił z rany postrzałowej lewego ramienia, lecz

odmówił zejścia do chirurga. Ręka zwisała bezwładnie, a Haskell twierdził,

że go nie boli i dodał, że przecież jest praworęczny. Krew kapała mu z pal-

ców.

- Przynajmniej to zabandażuj - namawiał go Chase, przyglądając się Nep-

tune, który płynął zdumiewająco szybko, zważywszy, że utracił bezanmaszt.

Musiał okrążyć to zamieszanie od zachodu, podczas gdy Pucelle od wschodu

i teraz Francuz kierował się w stronę lądu, usiłując ujść z pola walki.

- Jestem pewien, że Pickering jest wystarczająco zajęty. Po co ma opatry-

wać ledwie draśniętego porucznika - odparł zirytowany Haskell.

Chase zdjął białą jedwabną pończochę i podał midszypmenowi Collie-

rowi.

- Obwiąż porucznikowi Haskellowi rękę - rozkazał i odwrócił się do ster-

nika.

- Prawo na burt, John - powiedział.

Neptune mógł przejść przed dziobem Pucelle, czego Chase chciał uniknąć.

Osiągnął już odpowiednią prędkość by dogonić Francuza, ustawić się rów-

nolegle i walczyć burta w burtę. Przeciwnik miał osiemdziesiąt cztery

działa, o dziesięć więcej od Pucelle, więc zwycięstwo byłoby tym pełniejsze.

Wtedy nastąpiła katastrofa.

Pucelle minęła Victory i Redoutable, zostawiając za sobą gęstą chmurę

dymu, i z tej chmury wyłonił się dziób nietkniętego okrętu. Jego galion

przedstawiał upiorny szkielet trzymający w jednym ręku kosę, w drugim

trójkolorowy sztandar. Okręt mijał tył Pucelle na odległość mniejszą od

strzału z pistoletu i całą lewoburtową baterię miał skierowaną w ozdobną

rufę okrętu Chase’a.

- Ostro prawo na burt! - krzyknął Chase do sternika, który już zaczął ob-

racać kołem, by ustawić Pucelle lewą burtą do walki z Neptune, lecz nowy

nieprzyjaciel wystrzelił i pierwsza kula zerwała liny sterowe. Koło zakręciło

się bezużytecznie w rękach sternika. Ster, dłużej nie krępowany linami,

ustawił się na wprost kierując, Pucelle w lewo, co wystawiło bezbronną rufę

pod wrogie armaty. Zostali wymanewrowani.

Kula przemknęła otwartym pokładem, zabijając ośmiu marynarzy, raniąc

tuzin i zostawiła po sobie krwawą ścieżkę. Następna przepołowiła Haskella,

tors został przy prawoburtowym relingu, a nogi wisiały z przedniego re-

lingu sterówki. Collier, wciąż trzymający jedwabną pończochę, był skąpany

we krwi Haskel a. Czwarty strzał roztrzaskał koło sterowe Pucelle i nadział

sternika na szprychy. Chase pochylił się nad połamanym relingiem ste-

rówki.

- Liny cięgła sterowego, panie Peel! - krzyknął. - Liny sterowe! Ostro

prawo na burt!

- Rozkaz, sir! Ostro prawo na burt!

Kolejne trafienia w rufę. Pucelle drżała od ciosów.

- Proszę ze mną, panie Collier - rzekł Chase widząc, że chłopiec jest bliski

płaczu - proszę iść ze mną.

Chodził tam i z powrotem po sterówce, trzymając rękę na ramieniu Col-

liera.

- Zostaliśmy wymanewrowani, panie Collier. To bardzo źle.

Zaprowadził chłopca pod daszek rufówki, blisko szczątków koła stero-

wego i sternika.

- Zostaniesz tu, Haroldzie Collier, i będziesz notował sygnały. Patrz na ze-

garek! I uważaj na mnie. Gdybym poległ, odszukasz pana Peela i powiesz

mu, żeby przejął okręt. Zrozumiałeś?

- Tak, sir. - Collier próbował udawać pewnego siebie, lecz drżał mu głos.

- Mała rada, panie Collier. Gdy będzie pan dowodził własnym okrętem,

proszę bardzo uważać, by nie dać się wymanewrować.

Chase poklepał midszypmena po ramieniu i wrócił pod ostrzał karabi-

nowy na sterówce. Wrogie armaty wciąż słały Pucelle kulę za kulą, rozbija-

jąc wysokie okna, przewracając armaty i rozpryskując krew po pokładzie.

Resztki bezanmasztu zostały podcięte tuż przy samym pokładzie. Chase pa-

trzył wstrząśnięty, jak maszt się wolno pochyla, wyrywa z pokładu i wali na

prawą burtę. Działo się to w zwolnionym tempie, takielunek pękał z odgło-

sem strzałów z pistoletu, grotmaszt wygiął się, bo był połączony z bezanem,

wreszcie liny puściły i bezanmaszt pękł wpadając do wody. Wrogowie wi-

watowali. Chase wychylił się przez resztki relingu, by zobaczyć tuzin ludzi

ciągnących jedną z lin cięgła sterowego, które zostały przygotowane przed

bitwą.

- Ciągnijcie mocno, chłopcy! - zawołał starając się przekrzyczeć huk nie-

przyjacielskich dział wciąż bijących w Pucelle.

Dwudziestoczterofuntowa armata leżała na boku, przygniatając krzyczą-

cego mężczyznę. Jedna z prawoburtowych karonad na sterówce wypadła z

łoża. Wielki biały sztandar wpadł do wody. Żadne z dział Pucelle nie mogło

odpowiedzieć, dopóki okręt nie wykona zwrotu.

- Ciągnijcie mocno! - krzyknął Chase i zobaczył, że porucznik Peel spocony

i bez kapelusza dołączył do ciągnących linę.

Okręt zaczął skręcać, lecz to bezanmaszt, który z żaglami i takielunkiem

leżał w wodzie, przy prawej burcie od strony rufy, pomagał Pucelle w zro-

bieniu zwrotu. Szło to powoli, a przez cały czas byli gromieni przez francu-

ski okręt, który wynurzył się z kłębów dymu.

Był to Revenant. Chase poznał go, zobaczył Montmorina stojącego spokoj-

nie na pokładzie sterówki, widział dym francuskich armat, wznoszący się

między nietkniętym takielunkiem, i słyszał straszliwe dźwięki swego kale-

czonego okrętu, ale wreszcie Pucelle zareagowała na dryfujący bezan i cią-

gnięty ster. Prawoburtowa artyleria Chase’a zaczęła odpowiadać na ogień

wroga, a że niektóre działa leżały wywrócone, inne straciły kanonierów,

więc pierwsza salwa burtowa była skromna. Wypaliło zaledwie siedem ar-

mat.

- Zamknąć lewoburtowe furty! - zawołał Chase na otwarty pokład. - Cała

załoga na prawą burtę! Żywo!

Pucelle powoli wracała do życia. Zostali zaskoczeni wymanewrowaniem,

ale Chase wysłał ludzi na pokład rufówki, żeby odcięli resztki bezanu, a pod

pokładem z ocalałych artylerzystów z lewej burty skompletował obsadę

dział prawoburtowych. Revenant wykonał zwrot na lewą burtę, najwyraź-

niej zamierzając przepłynąć obok Pucelle. Na kubryku stał tłum ludzi uzbro-

jonych w kordelasy i piki abordażowe, lecz zmiotła ich ocalała prawobur-

towa karonada ze sterówki Chase’a. Dowodził nią John Hopper, bosman ło-

dzi paradnej. Chase odciął ostatnią linę toporem abordażowym, zostawił

podoficerom resztę bałaganu do sprzątnięcia i wrócił na swoją sterówkę, bo

Revenant podkradał się coraz bliżej. Teraz już prawoburtowa artyleria Pu-

celle strzelała, jak należy, wsparta nowymi siłami, a kule wyrywały dziury

w burcie Revenant. Tymczasem pierwsze działa Francuza zostały powtór-

nie naładowane i Chase patrzył, jak ich poczerniałe lufy wyłaniają się z am-

brazur. Zakłębił się dym. Chase widział, jak żagle Revenant zafalowały po

strzale i poczuł drżenie własnego okrętu po uderzeniach kul. Przy prawym

relingu ujrzał młodego Colliera wpatrującego się we wroga.

- Co pan tu robi, panie Collier? - spytał Chase.

- Wypełniam mój obowiązek, sir.

- Czyż nie kazałem panu obserwować zegara?

- Nie ma już zegara. Rozbity - chłopiec w milczeniu pokazał potrzaskaną

emaliowaną tarczę.

- W takim razie proszę zejść na najniższy pokład, panie Collier, i nie po to,

by przeszkadzać chirurgowi. W jego magazynku znajduje się siatka poma-

rańczy, dar admirała Nelsona. Proszę przynieść je artylerzystom.

- Rozkaz, sir.

Chase obejrzał się na Victory. Z takielunku widniały flagi i Chase nie po-

trzebował pomocy porucznika sygnałowego by odczytać komunikat. „Zwią-

zać mocniej nieprzyjaciela”. Cóż, właśnie to robił, wiążąc walką nietknięty

okręt wroga, podczas gdy jego własny był poważnie uszkodzony. Na Boga,

pomyślał, dam Nelsonowi powód do dumy. Chase nie winił się za to, że dał

się wymanewrować. W tego rodzaju bitwie, w zamieszaniu i gęstym dymie,

jedynie cud mógłby przed tym uchronić nawet najlepszego kapitana. Był za

to dumny, że jego ludzie zdołali zrobić zwrot, zanim Revenant opróżnił całą

burtową baterię w rufę Pucelle. Nadal mogli walczyć. W dali za Victory, za

snującymi się wokół niego dymami, za poturbowanymi okrętami, z których

kilka straciło maszty, dostrzegł nietknięty takielunek brytyjskich żaglow-

ców, które znajdowały się na końcach obu eskadr i dopiero teraz włączały

się do walki. Santisima Trinidad, górująca nad obiema flotami niczym po-

twór, była wymanewrowana i ostrzeliwana przez mniejsze okręty wygląda-

jące przy niej jak teriery oszczekujące byka. Francuski Neptune zniknął i Pu-

celle zagrażał jedynie Revenant.

Lecz Revenant jakoś uniknął dotąd ciężkich walk, a Montmorin, tak jak

każdy kapitan francuskiej marynarki, postanowił wsławić się tego dnia.

Dwóch marynarzy wciągnęło biały sztandar Pucelle na sterówkę i wytarło

z niego krew Haskella mokrymi szmatami.

- Powieście go na rei grota od lewej burty - rozkazał Chase. - Będzie wy-

glądał tam dziwacznie, lecz powiewając dowiedzie, że Pucelle wciąż nie daje

się pokonać.

Kule karabinowe zabębniły w pokład. Montmorin miał pięćdziesięciu czy

sześćdziesięciu ludzi na gretingach masztów, którzy usiłowali zrobić to, co

strzelcy z Redoutable zrobili Victory. Próbowali oczyścić pokład Pucelle.

Chase rozpaczliwie pragnął schronić się pod szczątki daszku sterówki, ale

jego miejsce było tu, na widoku, więc założył ręce z tyłu i starał się wyglądać

na opanowanego, gdy chodził tam i z powrotem po pokładzie. Przemógł po-

kusę do przechodzenia pod schronieniem i zmusił się do robienia krótkich

kroków. Raz tylko przystanął spoglądając w zdumieniu na to, co pozostało

z kompasu i jego podstawy. Kula trafiła w pokład przy jego nogach, więc

odwrócił się i odszedł. Powinien wezwać porucznika z dolnego pokładu by

zastąpił Haskella, ale się rozmyślił. Jeśli zginie, ten człowiek będzie wiedział,

co robić. Walczyć. Pozostało jedynie to, tylko walka. Śmierć czy życie

Chase’a nie miały większego znaczenia, a dowodzący armatami porucznicy

robili coś pożytecznego.

Załogi dwóch lewoburtowych karonad, które nie miały żadnych celów,

odwaliły przewróconą prawoburtową karonadę, by móc przestawić na jej

miejsce jedną ze swoich. Chase usunął się im z drogi. Na otwartym pokła-

dzie dostrzegł midszypmena Colliera trzymającego wielką siatkę poma-

rańcz.

- Rzuć tu jedną, chłopcze! - zawołał.

Collier spłoszył się, jakby bał się rzucić czymkolwiek w kapitana, lecz ci-

snął pomarańcz od dołu jak piłkę do krykieta i Chase musiał wychylić się na

bok, by złapać ją jedną ręką. Kilku artylerzystów krzyknęło na wiwat, Chase

uniósł pomarańcz jak trofeum i rzucił ją Hopperowi.

Żołnierze kapitana Llewellyna strzelali do Francuzów na gretingach, lecz

przeciwników było znacznie więcej i zaczęli przerzedzać Anglików.

- Zasłoń swoich ludzi najlepiej, jak zdołasz - polecił Chase.

- Mogę wprowadzić kilku na maszt, sir? - spytał Walijczyk.

- Nie, dałem słowo Nelsonowi. Schowaj ich. Wkrótce przyjdzie wasza ko-

lej. Pod daszkiem sterówki, Llewellyn. Stamtąd też możecie strzelać.

- Powinien pan pójść z nami, sir.

- Wolę zażywać świeżego powietrza, Llewellyn - odparł z uśmiechem

Chase.

Tak naprawdę, to był przerażony. Starał się myśleć o żonie, domu i dzie-

ciach. W ostatnim liście Florence pisała, że jeden z kuców zachorował, ale

który? Czy już ma się lepiej? Usiłował skupić się na zwykłych domowych

sprawach, zastanawiał się, czy jabłka obrodziły i czy dziedziniec przed staj-

nią został na nowo przebrukowany i dlaczego kominek w saloniku kopci tak

bardzo przy wschodnim wietrze. W rzeczywistości chciał się schronić pod

daszek sterówki, który osłoniłby go od kul, jednak jego zadaniem było po-

zostać na pokładzie. Za to właśnie płacono mu czterysta osiemdziesiąt fun-

tów i dwanaście szylingów rocznie, więc przechadzał się tam i z powrotem,

rzucając się w oczy przez pieróg na głowie i lśniące epolety. Usiłował po-

dzielić w pamięci te czterysta osiemdziesiąt funtów i dwanaście szylingów

przez trzysta sześćdziesiąt pięć dni, a Francuzi starali się go trafić, więc

Chase przechadzał się po coraz bardziej nierównym pokładzie, pełnym

dziur od kul karabinowych. Zobaczył jak okrętowy fryzjer, jednooki Irland-

czyk, ciągnie działo po otwartym pokładzie. W takiej chwili, pomyślał, ten

człowiek jest cenniejszy dla okrętu niż jego kapitan. Spacerował wiedząc, ze

wkrótce zostanie trafiony. Miał nadzieję, że nie będzie za bardzo bolało. Ża-

łował, że musi zginąć i bardzo pragnął raz jeszcze ujrzeć dzieci. Był przera-

żony, lecz nie do pomyślenia było, żeby robił coś, prócz okazywania pogardy

śmierci.

Odwrócił się i spojrzał na zachód. Bijatyka wokół Victory narastała, lecz

widział brytyjskie flagi ponad francuskim trójkolorem, co dowodziło, że

przynajmniej jeden z wrogich okrętów został zdobyty. Dalej na południe

znajdował się kolejny kocioł, gdzie eskadra Col ingwooda odcięła tyły fran-

cuskiej i hiszpańskiej floty. Hen na wschodzie, daleko za Revenant, grupka

wrogich żaglowców uciekała ze wstydem, za to na północy szpica nieprzy-

jaciela zawracała na południe, by pomóc osaczonym kolegom. Bitwa, pomy-

ślał Chase, stanie się bardziej zaciekła, bo z obu stron nadciągało po tuzinie

okrętów. Jemu przypadł Montmorin.

Pucelle zadrżała, gdy Revenant uderzył w jej burtę. Siła zderzenia dwóch

tysięcy ton z innymi dwoma tysiącami na moment rozdzieliła okręty, lecz

Chase krzyknął na kilku pozostałych na pokładzie ludzi, by zarzucili ko-

twiczki i uwiązali Revenant. Haki poleciały w takielunek wroga, lecz tamci

mieli taki sam pomysł i również rzucali kotwiczki, a francuscy żeglarze wią-

zali niższe reje Pucelle do własnych. Zatem na śmierć i życie. Żaden okręt

nie mógł już uciec, mogli się tylko pozabijać wzajemnie. Z powodu wypu-

kłych kadłubów, relingi dzieliło dziesięć metrów, lecz Chase był wystarcza-

jąco blisko, by dojrzeć wyraz twarzy Montmorina. Francuz widząc Chase’a

zdjął kapelusz i skłonił się. Chase zrobił to samo. Chciało mu się śmiać, a i

Montmorin uśmiechał się, bo obu uderzyła niedorzeczność tej kurtuazji w

chwili, gdy robili wszystko co można, by się pozabijać. Pod ich eleganckimi

trzewikami wielkie działa wciąż tłukły i młóciły. Chase żałował, że nie ma

pomarańczy, by rzucić ją Montmorinowi, który z pewnością doceniłby ten

gest.

Chase nie wiedział, że jego obecność na pokładzie była niezwykle poży-

teczna, bo francuscy strzelcy ze stanowisk na masztach, ogarnięci obsesją

zabicia go, zignorowali załogę karonady, która widząc Francuzów zgroma-

dzonych na śródokręciu Revenant, wypaliła do nich. Francuzi wzięli piki

abordażowe z uchwytów wokół grotmasztu, inni mieli już kordelasy lub to-

pory, lecz jedna karonada rufowa i jedna dziobowa, biorąc ich w krzyżowy

ogień, wybiły drużynę abordażową. Francuzi nie mieli karonad, polegali na

strzelcach ulokowanych na platformach przy masztach, którzy mieli zabijać

marynarzy na wrogim pokładzie.

Na kubryku Pucelle zostało dziesięciu żołnierzy. Sierżant Armstrong, wy-

krwawiający się na śmierć, siedział pod masztem i z wysiłkiem strzelał w

nieprzyjacielski takielunek. Clouter objął dowództwo prawoburtowej karo-

nady po tym, jak połowa jego ludzi zginęła od granatu rzuconego z fok-

masztu Revenant. Sharpe strzelał w platformę w nadziei, że jego kule prze-

biją się przez drewno i położą któregoś z francuskich strzelców. Wiatr cał-

kowicie ucichł i flagi zwisały smętnie. Dym z armat zgęstniał pomiędzy

okrętami, uniósł się w górę i zasłonił nieco ostrzeliwany pokład Pucelle.

Sharpe był ogłuszony, uszy miał obolałe od huku dział i cały jego świat skur-

czył się do małego skrawka zakrwawionego pokładu i pykającego dymem

wystrzałów takielunku wroga. Obojczyk miał poobijany od karabinu i krzy-

wił się za każdym razem, kiedy strzelał. Umazana krwią pomarańcza poto-

czyła się mu pod stopy. Rozgniótł owoc mosiężnym łożyskiem karabinu, po-

tem wziął nieco świeżej papki. Jadł, ciesząc się sokiem w spierzchniętych

ustach. Resztę włożył do ust Armstrongowi. Sierżant miał szkliste, pozba-

wione krwi oczy. Był półprzytomny, ale nadal usiłował nabić broń. Za-

kaszlał chrapliwie, krwawa ślina zmieszana z sokiem pomarańczy ciekła mu

po policzku.

- Zwyciężamy, prawda? - spytał z przejęciem Sharpe’a.

- Mordujemy drani, sierżancie.

Zabici leżeli tam, gdzie padli, bo nie było nikogo, kto wyrzuciłby ich za

burtę. Żywi byli zbyt zajęci walką. Najgorsze rzeczy działy się na dolnym

pokładzie, gdzie armaty strzelały do siebie. Panował tam mrok, bo Revenant

zasłonił światło od prawej burty, a lewoburtowe ambrazury były za-

mknięte. Dym wypełnił dolny pokład, wijąc się pod grodziami spryskanymi

krwią ofiar pierwszych strzałów Revenant. Teraz kule Francuzów przelaty-

wały przez pokład, wybijając prześwity w lewej burcie. Działa Pucelle odpo-

wiedziały ogniem i dudniąc cofały się aż zatrzymały je liny hamujące.

Okręty zetknęły się tak kadłubami, że furty działowe wypadły niemal na-

przeciw siebie. A kiedy brytyjscy kanonierzy próbowali przeczyścić lufy,

Francuzi cięli ich kordelasami po rękach, potem powyrywali im wyciory.

Kule francuskie były cięższe, bo mieli większe armaty, lecz nabijanie ich

trwało dłużej i brytyjski ostrzał był zdecydowanie szybszy. Kanonierzy

Montmorina byli chyba najlepiej wyszkoleni w całej wrogiej flocie, ale lu-

dzie Chase’a robili to szybciej. Wróg granatami i ogniem z karabinów usiło-

wał spowolnić brytyjskich artylerzystów.

- Sprowadź żołnierzy! - krzyknął porucznik Holderby do midszypmena.

Podszedł bliżej do chłopca i złożywszy dłonie wokół jego ucha zawołał po-

wtórnie. - Sprowadź żołnierzy!

Kula armatnia zabiła porucznika, rozrzucając wnętrzności na kratownicę,

w której trzymano trzydziestodwufuntowe kule. Midszypmen stał przez

chwilę zdezorientowany. Po jego lewej stronie wystrzeliły płomienie, arty-

lerzysta sypnął piasek na resztki granatu, a inny gasił ogień wiadrem wody.

Jakiś kanonier czołgał się po pokładzie wymiotując krwią. Kobieta ciągnęła

poziomą talię wyklinając Francuzów oddalonych o długość kordelasa.

Działo cofnęło się wypełniając pokład hałasem, przerwało liny hamujące i

zmiażdżyło dwóch mężczyzn. Ich krzyki zniknęły w ogólnym hałasie. Ludzie

ładowali i stemplowali, nagie torsy lśniły potem sączącym się przez osad

spalonego prochu. Wszyscy byli czarni, z wyjątkiem miejsc, w których się o

coś otarli lub krwi płynącej z ran. Dym z armat Revenant wypełniał Pucelle

dusząc mężczyzn, którzy starali się nie pozostać dłużni.

Midszypmen wspiął się schodnią na otwarty pokład, który drżał od wy-

strzałów trzydziestodwufuntowych dział. Szczątki takielunku zagracały

centralną część pokładu, a dym był tak gęsty, że midszypmen wspiął się na

kubryk, zamiast na sterówkę. W uszach dzwoniło mu od huku, gardło miał

wysuszone na popiół. Dostrzegł oficera w czerwonym surducie.

- Jest pan potrzebny na dole, sir.

- Co? - krzyknął Sharpe.

- Żołnierze, sir, potrzebni na dole - głos chłopca brzmiał ochryple. - Prze-

chodzą przez furty działowe, sir. Dolny pokład.

Kula uderzyła w pokład za jego stopą, druga rykoszetem odbiła się od

dzwonu okrętowego.

- Żołnierze - ryknął Sharpe. - Piki! Karabiny!

Poprowadził swych dziesięciu ludzi schodnią, przeszedł nad trupem

chłopca prochowego, na którego młodym ciele nie widać było żadnych ran,

potem w głąb piekielnych ciemności pełnego dymu dolnego pokładu. Strze-

lała jedynie połowa armat, w czym przeszkadzali Francuzi, kalecząc artyle-

rzystów przez furty działowe kordelasami i pikami. Sharpe strzelił przez

ambrazurę i twarz Francuza zalała się krwią, podbiegł do następnej i rąbnął

kolbą karabinu rękę przeciwnika.

- Simmons! - krzyknął na żołnierza. - Simmons!

Ten gapił się na niego szeroko otwartymi oczyma.

- Idź do przedniego magazynu - zawołał Sharpe. - Przynieś granaty!

Simmons pobiegł tam uradowany, że choć przez chwilę znajdzie się poni-

żej linii wodnej. Trzy z ciężkich dział Pucelle wystrzeliły jednocześnie. Ich

ryk prawie otumanił Sharpe’a, który biegał od jednej furty działowej do dru-

giej, tnąc Francuzów kordelasem. Potężny trzask, o przerażającej sile, który

trwał, zdawałoby się w nieskończoność, dotarł do ogłuszonego Sharpe’a,

który domyślił się, że to maszt zwalił się do wody, choć nie wiedział, czy

straciła go Pucelle, czy Revenant. Zobaczył Francuza stemplującego ładunek

w armacie, wychylił się na zewnątrz przez ambrazurę i ciął go kordelasem

w rękę. Francuz odskoczył w tył i Sharpe zobaczył kanoniera przykładają-

cego lont do zapału. Sharpe zorientował się, że Francuzi nie używają zam-

ków skałkowych i zdumiał się, że podczas bitwy można zapamiętać takie

szczegóły. Działo wypaliło i pozostawiony w lufie stempel rozpadł się prze-

latując przez pokład Pucelle. Midszypmen wystrzelił z pistoletu w nieprzy-

jacielską furtę działową. Zamek zaiskrzył i huk ciężkiej armaty ogłuszył

Sharpe’a. Niektórzy z kanonierów zgubili opaski związane wokół głowy, z

uszu ciekła im krew. Inni od huku dział krwawili z nosa.

Simmons wrócił u granatami. Sharpe wziął lont z ocalałego wiadra z

wodą, przytknął do zapalnika i poczekał, aż fala przybliży francuską ambra-

zurę. Zapalnik syczał. Zobaczył żółty kadłub Revenant, potem oba okręty

zderzyły się kadłubami i kiedy przysunęła się furta działowa, cisnął szklaną

kulę do wnętrza Revenant. Ledwo dosłyszał wybuch, ujrzał płomienie

oświetlające czarny dym wypełniający nieprzyjacielski pokład armatni. Po-

zostałe granaty zostawił Simmonsowi, a sam przeszedł się po pokładzie.

Przeskakując zabitych, omijając artylerzystów sprawdzał wszystkie furty,

upewniając się, że nie czai się tam żaden Francuz z kordelasem lub piką.

Wielki kabestan na środku pokładu, który służył do wciągania kotwicy, zo-

stał trafiony kulą armatnią wprost w swe drewniane serce. Z górnego po-

kładu przeciekała krew. Armata nabita kulkami wystrzeliła, cofając się mu

pod nogi i dał się słyszeć krzyk Francuzów.

Inny krzyk dotarł też do Sharpe’a mimo dzwonienia w uszach. Dochodził

z otwartego pokładu, tak śliskiego od krwi, że piasek nie wystarczał do bez-

piecznego poruszania się.

- Odeprzeć abordaż! Odeprzeć abordaż!

- Żołnierze! - krzyknął na swych ludzi Sharpe. Nikt nie słyszał go w tym

hałasie, lecz uznał, że niektórzy podążą za nim, kiedy ujrzą go wchodzącego

po schodni. Usłyszał szczęk stali. Nie ma czasu na myślenie, trzeba walczyć.

Pobiegł na górę.

c

Lord Wil iam zmarszczył się, słysząc wystrzał z karonady, potem drgnął,

gdy Pucelle zaczęła strzelać lewą burtą. Dźwięk przetoczył się przez okręt,

wypełniając hukiem damski schowek.

- Mniemam, że wciąż bierzemy udział w walce - rzekł opuszczając pistolet.

- Warto było wycelować go w twoją głowę, moja droga, by ujrzeć wyraz two-

jej twarzy. Czy odzwierciedlał skruchę, czy tylko strach przed nędznym koń-

cem?

Odczekał.

- Dalej, żądam odpowiedzi!

- Strach - wydusiła lady Grace.

- Wolałbym słyszeć, że skruchę na dowód, że posiadasz jakieś wyższe

uczucia. Posiadasz? - Czekał. Armaty strzelały coraz głośniej, bo przyszła

kolej na ulokowane bliżej nich dwa pokłady ponad schowkiem.

- Gdybyś ty je miał - odparła Grace - oraz odrobinę odwagi, byłabyś na

pokładzie, dzieląc z innymi niebezpieczeństwo.

Lord William uznał to za niezwykle zabawne.

- Dziwacznie oceniasz moje umiejętności. W czym byłbym użyteczny dla

Chase’a? Moje zdolności, najdroższa, sięgają zawiłości polityki i że tak po-

wiem, administracji. Raport, który przygotowuję, będzie miał kapitalne zna-

czenie dla przyszłości Indii i tym samym dla dobrobytu Brytanii. W duchu

oczekuję powołania do rządu w ciągu roku, a w ciągu pięciu lat mogę zostać

premierem. Miałbym ryzykować taką przyszłość pusząc się na pokładzie z

bandą głupców, którzy wierzą, że bijatyka na morzu zmieni świat?

Wzruszył ramionami i spojrzał na sufit.

- Pod koniec bitwy, kochana, pojawię się, lecz nie zamierzam niepotrzeb-

nie ryzykować. Nelson może dziś święcić triumfy, lecz w ciągu pięciu lat za-

mierzam się go pozbyć, bo żaden cudzołożnik nie otrzyma ode mnie naj-

mniejszego zaszczytu. Wiesz, że jest cudzołożnikiem?

- Cała Anglia o tym wie.

- Cała Europa - poprawił ją lord William. - Ten człowiek jest niezdolny do

zachowania dyskrecji, podobnie zresztą jak ty.

Burtowa kanonada Pucelle ustała i okręt wydawał się bardzo cichy. Lord

William spojrzał w górę, jakby oczekując, że znów będzie głośno, lecz ar-

maty milczały. Za rufą bulgotała woda, znów ożyły okrętowe pompy.

- Mógłbym nie mieć nic przeciwko temu - ciągnął lord William - gdybyś

była dyskretna. Żaden mężczyzna nie chce zostać rogaczem, ale gdy żona

wybiera sobie na kochanka dżentelmena to jedno, a kiedy pokłada się z kimś

ze sfer służby, to co innego. Postradałaś rozum? Wdzięczna wymówka, ale

że świat nie uzna cię za szaloną, całe odium spadnie na mnie. Wolałaś parzyć

się ze zwierzęciem, wyrzutkiem i podejrzewam, zaszłaś w ciążę.

Wzdrygnął się.

- Każdy człowiek na tym okręcie wie, że się łajdaczyłaś. Sądzą, że ja nie

wiem i drwią sobie ze mnie, a ty zachowałaś się jak tania dziwka.

Lady Grace nie odpowiedziała. Wpatrywała się w jedną z latarń. Świeczka

migotała, kopciła, dym uciekał otworkami wentylacyjnymi. Grace miała za-

czerwienione oczy, była umęczona płaczem, niezdolna do obrony.

- Powinienem wiedzieć to wszystko, kiedy się z tobą żeniłem - rzekł lord

William. - Miałem jedynie nadzieję, że jako żona dowiedziesz kobiecej wier-

ności, roztropności i spokojnego rozsądku, ale czemuż miałem tego oczeki-

wać? Kobiety zawsze były niewolnicami swych wielkich apetytów. „Sła-

bość”- zacytował - „to imię kobiece”. Słaba płeć, ileż w tym prawdy, na Boga!

W pierwszej chwili trudno było mi dać wiarę w list Braithwaite’a, lecz im

bardziej o tym myślałem, tym bardziej odkrywałem prawdę, i obserwując

cię uznałem, ku memu rozczarowaniu, że nie kłamał. Parzyłaś się z

Sharpe’em, nurzając w jego pocie.

- Zamilcz! - błagała.

- Czemuż miałbym milczeć? - spytał spokojnie. - To ja, moja droga, zosta-

łem znieważony. Miałaś już swoje chwile plugawej przyjemności z bezmóz-

gim brutalem, czemu ja nie miałbym mieć teraz chwilki przyjemności? Za-

służyłem na to, nieprawdaż?

Znów uniósł pistolet, lecz w tej chwili okrętem wstrząsnął straszny cios,

potem następny, tak potwornie głośne, że lord William odruchowo schylił

głowę. Uderzenia następowały jedno po drugim, aż cały kadłub Pucelle

drżał. Gniew lorda Williama natychmiast zamienił się w strach. Patrzył na

pokład, jakby bał się, że wszystko się rozleci. Latarnia przygasała, hałas na-

rastał, działa znów strzelały.

c

Trzask, jaki słyszał na dolnym pokładzie Sharpe, spowodował spadający

w poprzek obu okrętów grotmaszt Revenant. Gdy chorąży dotarł na miejsce,

zobaczył Francuzów biegnących po maszcie, który wraz ze złamaną główną

reją Revenant służył za most łączący oba pokłady. Kanonierzy z Pucelle po-

rzucili armaty, odpierając napastników kordelasami, drągami kabestano-

wymi, wyciorami i pikami. Kapitan Llewellyn wyprowadził żołnierzy spod

osłony i rozstawił ich wzdłuż lewoburtowej schodni biegnącej ponad

otwartym pokładem przy okrężnicy. Tuzin Francuzów było na schodni i usi-

łowało wedrzeć się na rufówkę Pucelle. Jeszcze więcej znalazło się na śród-

okręciu i wznosząc bojowe okrzyki siekli kordelasami. Ten atak, równie

gwałtowny, co niespodziewany, powiódł się w centralnej części otwartego

pokładu, gdzie napastnicy kłuli powalonych kanonierów, a francuski oficer

w okularach wyrzucał za burtę stemple i wyciory. Coraz więcej Francuzów

przebiegało po złamanym maszcie na pomoc swym kamratom.

Załoga Pucelle ruszyła do kontrataku. Marynarz wywijał lewarem używa-

nym do przesuwania armat, dobrym do miażdżenia czaszek. Inni chwycili

piki i nastawili przeciw Francuzom. Sharpe z kordelasem w ręku starł się z

napastnikami przy kubryku. Ciął jednego, odparował cios drugiego i zrobił

wypad, nadziewając pierwszego na ostrze. Kopnięciem zrzucił umierają-

cego Francuza ze stali i skierował krwawe ostrze przeciwko dwóm następ-

nym. Jeden z nich, wysoki brodacz, zamachnął się toporem na Sharpe’a,

który cofnął się i poślizgnął prawą nogą we krwi. Upadł na wznak i odwinął

na bok, a ostrze topora rozpłatało deskę obok jego głowy. Dźgnął w górę,

usiłując dosięgnąć końcem kordelasa ręki Francuza, potem przetoczył się w

lewo, widząc opadający topór. Francuz kopnął mocno Sharpe’a w udo, wy-

ciągnął ostrze z pokładu i uniósł je po raz trzeci. Zanim zadał śmiertelny

cios, krzyknął, bo dzida wbiła się w jego brzuch. Rozległ się ryk, gdy Clouter

zostawił pikę, wyrwał Francuzowi topór z ręki i z furią ruszył do ataku.

Sharpe odszedł, zostawiając wijącego się brodacza z piką w trzewiach.

Na śródokręciu było już trzydziestu czy czterdziestu Francuzów, a kolejni

zapełnili maszt, lecz karonada ze sterówki zmiotła ich stamtąd. Jeden pozo-

stał nietknięty na maszcie. Skoczył na pokład Pucelle, a Clouter, który zna-

lazł się pod nim, podstawił ostrze topora między nogi napastnika. Jego

krzyk był najdonośniejszym odgłosem, jaki Sharpe usłyszał tego szalonego

dnia. Wysoki francuski oficer z gołą głową i śladami spalonego prochu na

twarzy prowadził natarcie w stronę dziobu Pucelle. Clouter odbił mu szpadę

na bok i tak mocno rąbnął w twarz, że oficer zatoczył się na własnych ludzi,

a hurma brytyjskich kanonierów krzycząc i wymachując bronią pognała za

czarnym olbrzymem na napastników.

Pod spodem zagrzmiały działa, pustosząc oba okręty. Kapitan Chase wal-

czył na otwartym pokładzie, dowodząc grupą wypierającą Francuzów z

rufy. Żołnierze kapitana Llewellyna odzyskali schodnię i teraz pilnowali

zwalonego masztu, strzelając do każdego Francuza, który odważył się na

niego wejść. Napastnicy zostali wzięci w dwa ognie, wypierani od rufy i ata-

kowani od dziobu. Clouter znów znalazł się na czele, rąbiąc krótkimi, sil-

nymi ciosami topora, którymi kładł za każdym razem wroga. Sharpe zapę-

dził Francuza pod burtę za schodnią. Tamten zamachnął się kordelasem, co

Sharpe bez trudu odparował, ujrzał śmierć w oczach czerwonego surduta i

w przerażeniu wskoczył na burtę, a stamtąd pomiędzy dwa okręty. Krzyk-

nął, gdy fala znów zwarła oba kadłuby. Sharpe wskoczył na działo, rozglą-

dając się za wrogiem. Śródokręcie Pucelle pełne było siekących, kłujących i

rozwrzeszczanych marynarzy obojętnych na krzyki rozpaczy ze strony

Francuzów, których wysiłki zdobycia Pucelle zniweczył strzał z karonady.

Oficer w okularach wciąż próbował unieszkodliwić działa Pucelle, wyrzuca-

jąc wyciory, ale Clouter cisnął toporem i jego ostrze wbiło się w czaszkę ni-

czym tomahawk, a jego śmierć wstrzymała to szaleństwo. A może sprawił

to głos kapitana Chase’a nawołujący do przerwania walki, bo pozostali

Francuzi próbowali się poddać.

- Weźcie ich broń! - krzyczał Chase. - Weźcie ich broń!

Garstka trzymających się na nogach Francuzów została rozbrojona i za-

pędzona w stronę rufy.

- Nie chcę ich na dole - powiedział Chase - jeszcze coś nabroją. Ustawić

drani na sterówce, gdzie mogą złapać kulkę.

Uśmiechnął się do Sharpe’a.

- Cieszysz się, że płyniesz ze mną?

- Gorąca robota, sir - Sharpe zerknął na Cloutera i ukłonił się mu. - Urato-

wałeś mi życie - rzekł do wielkoluda. - Dziękuję.

Clouter wyglądał na zdumionego.

- Nawet pana nie widziałem, sir.

- Uratowałeś mi życie - powtórzył Sharpe.

Clouter roześmiał się piskliwie.

- Ale zabiliśmy paru, no nie?

- Do zabicia zostało jeszcze mnóstwo - wtrącił Chase i złożył ręce wokół

ust. - Do dział! Wracać do dział!

Zauważył płatnika nerwowo wyglądającego z dziobowej schodni.

- Panie Cowper! Pofatyguję pana po stemple i wyciory dla tego pokładu. Z

życiem! Wracać do dział!

Oba okręty zadawały sobie ciosy, niczym dwaj bokserzy w trzydziestej

czy czterdziestej rundzie, dobrze już pokiereszowani, a wciąż nie chcący się

poddać. Sharpe wszedł wraz z Chase’em na sterówkę. Na zachodzie, skąd

przychodziły wielkie fale, morze opanowała walka. Bój toczyło ze dwana-

ście okrętów. Na południu starła się podobna liczba. Ocean zapełniały

szczątki. Ogołocone z masztów kadłuby o milczących działach dryfowały

bezwładnie. Pięć lub sześć par okrętów, jak Pucelle i Revenant złączonych

razem, wymieniały ogień w prywatnych potyczkach z dala od ogólnej bija-

tyki. Górujący nad innymi Santisima Trinidad stracił foka i większą część be-

zanmasztu, bezustannie ostrzeliwany przez mniejsze brytyjskie okręty.

Dym armatni niczym sztuczna mgła rozciągał się na dwie mile. Na północy

i zachodzie ciemniało niebo. Niektóre z nieprzyjacielskich żaglowców nie

ośmieliły się podejść bliżej i szukając okazji do ucieczki, prowadziły ostrzał

z daleka, równie groźny dla ich własnych okrętów, co dla Brytyjczyków.

Ostatnie brytyjskie okręty, najpowolniejsze w całej flocie, dopiero dotarły i

otwierały czyściutkie furty działowe, by do ogólnej jatki dorzucić swoje

kule.

Capitaine Montmorin spojrzał na Chase’a i wzruszył ramionami, jakby

chciał powiedzieć, że porażka jego drużyny abordażowej była smutnym,

lecz niepoważnym uszczerbkiem. Francuskie działa nadał strzelały, a

Sharpe widział, jak na pokładzie Revenant zbiera się kolejna grupa sztur-

mowa. Dostrzegł nawet kapitana Cromwella, który wyzierał spod daszka

sterówki. Sharpe wziął muszkiet od najbliższego żołnierza, wycelował w

Anglika, lecz ten, widząc zagrożenie, schował się z powrotem. Sharpe oddał

karabin. Chase odnalazł tubę w szczątkach zalegających pokład.

- Kapitan Montmorin? Powinien się pan poddać, zanim zabijemy więcej

pańskich ludzi!

Montmorin złożył ręce wokół ust.

- Zamierzałem oferować panu taką samą szansę, kapitanie Chase!

- Spójrz tam - krzyknął Chase, pokazując za rufę i Montmorin wspiął się

na drabinki, by spojrzeć ponad rufówką Pucelle. Tam niczym duch sunął

przez fale nietknięty Spartiate, francuskiej budowy brytyjski siedemdzie-

sięcioczterodziałowiec, o którym szeptano, że jest zaklęty, bo żegluje szyb-

ciej nocą niż dniem. Spóźnił się na bitwę i dopiero otwierał lewoburtowe

ambrazury.

Montmorin wiedział, co teraz nastąpi, lecz nie mógł nic na to poradzić. Zo-

stanie wymanewrowany, więc krzyknął do swych ludzi, by kładli się między

armatami, choć nie chroniło ich to przed działami Pucelle, potem stanął na

środku rufówki i czekał.

Spartiate zafundował okrętowi Montmorina pełny burtowy ostrzał.

Działa biły po kolei, a ich kule roztrzaskiwały wysokie okna na rufie Reve-

nant i zagłębiały się wzdłuż pokładów, tak jak to wcześniej Revenant zrobił

Pucelle. Spartiate był okrutnie powolny, co dawało jego kanonierom czas na

dokładne wycelowanie i pustoszenie wnętrza Revenant. Takielunek bezanu

pękł z odgłosem, jakby sam czort grał na harfie, potem cały maszt runął za

burtę jak wielkie drzewo uzbrojone w reje, żagle i trójkolorowy sztandar.

Sharpe słyszał krzyki francuskich strzelców lecących razem z masztem. Ar-

maty zostały wytrącone z łoży, a ludzie zmasakrowani dodatkowymi ku-

lami. Tymczasem Montmorin stał niewzruszenie, nawet, gdy trafiono w

znajdujące się za nim koło sterowe. Dopiero, gdy przebrzmiał wystrzał

ostatniego działa Spartiate, obrócił się by spojrzeć na okręt, który go wyma-

newrował. Musiał się obawiać, że zmieni kurs i położy wzdłuż jego prawej

burty, lecz Spartiate odpłynął z godnością, szukając własnej ofiary.

- Poddaj się kapitanie! - krzyknął przez tubę Chase.

Montmorin w odpowiedzi złożył ręce wokół ust i zawołał do swych ludzi

na otwartym pokładzie.

- Tirez! Tirez! - odwrócił się i ukłonił Chase’owi. Chase rozejrzał się po ste-

rówce.

- Gdzie jest kapitan Llewellyn? - spytał żołnierza.

- Złamana noga, sir. Zniesiony na dół.

- Porucznik Swallow?

Swallow był młodym porucznikiem piechoty morskiej.

- Chyba nie żyje, sir. Na pewno ciężko ranny.

Chase spojrzał na Sharpe’a, poczekał, bo działa Revenant znów otworzyły

ogień.

- Zebrać drużynę abordażową, panie Sharpe - rzekł oficjalnie Chase.

To od zawsze miała być walka aż do końca, od chwili, gdy Pucelle po raz

pierwszy spotkała Revenant przy afrykańskim wybrzeżu. A teraz Sharpe ją skończy.

ROZDZIAŁ DWUNASTY

Lord William słuchał armat, i choć nie dało się wywnioskować, jak toczy

się bitwa, jasne było, że osiągnęła nowy, wyższy poziom furii.

- Si fractus inlabatur orbis - rzekł wznosząc oczy ku znajdującemu się nad

nimi pokładowi.

Grace nie odpowiedziała.

- Ależ, moja droga - zaśmiał się lord William - tylko nie mów, że zapomnia-

łaś języka Horacego. To jedna z twoich bardziej irytujących cech. Nie mogłaś

się powstrzymać, by nie tłumaczyć moich sentencji.

- Gdyby niebo mogło się rozpaść - odparła głucho lady Grace.

- No proszę! Czyż to nie adekwatne? - spytał surowo lord William. -

Uznaję, że niebo to orbis, choć wolałbym wszechświat, lecz czasownik to ra-

czej upadek, nie sądzisz? Nigdy nie byłaś biegła w łacinie tak, jak sądziłaś.

Spojrzał w gorę, gdyż ponury łoskot rozszedł się echem po całym kadłu-

bie.

- To w istocie odgłos podobny do upadku strzaskanego nieba. Boisz się

czy czujesz się tu całkiem bezpieczna?

Lady Grace milczała. Wyczerpana płaczem poczuła się nieszczęśliwa, osa-

czona przez armaty, strach i nienawiść.

- Bo ja jestem bezpieczny - ciągnął lord William, - lecz ty, moja droga, otu-

maniona przerażeniem za chwilę sięgniesz po mój pistolet i targniesz się na

siebie. Boisz się, że tak powiem, powtórki tego zabawnego epizodu z Cal-

liope, gdy twój kochanek tak dzielnie cię uratował. Przysięgnę, że nie mia-

łem możliwości powstrzymania cię. Oczywiście, okażę stosowny żal po

utracie żony. Będę nalegał by twoje cenne ciało zostało przewiezione do

domu, więc pochowam cię w Linconshire. Czarne pióropusze zwieńczą łby

koni twego karawanu, biskup odprawi egzekwie, moje łzy zroszą twój gro-

bowiec. Wszystko będzie, jak należy. Płyta z najlepszego marmuru pomieści

opis twych cnót. Nic na temat, że byłaś plugawą cudzołożnicą, która rozwie-

rała nogi przed zwykłym żołdakiem. Raczej, że łączyłaś mądrość ze zrozu-

mieniem, wdzięk z miłosierdziem i posiadłaś chrześcijańską wstrzemięźli-

wość, ten piękny wzór kobiecej cnoty. Chciałabyś mieć to wyryte po łacinie?

Spojrzała na niego, lecz nic nie odpowiedziała.

- A gdy już będziesz martwa, moja droga - ciągnął lord William - i bez-

piecznie pochowana pod płytą wyliczającą twe cnoty, zabiorę się za niszcze-

nie twego kochanka. Uczynię to po cichu, Grace, subtelnie, więc łajdak nigdy

nie pozna przyczyny swych nieszczęść. Usunięcie go z armii będzie proste,

lecz co dalej? Wymyślę coś, kontemplacja jego losu sprawi mi istną radość.

Szubienica, prawda? Wątpię, czy zdołałbym udowodnić mu śmierć bied-

nego Braithwaite’a, do której bez wątpienia się przyczynił, ale na pewno coś

wynajdę. A gdy już będzie dyndał, wierzgał i sikał w spodnie, popatrzę,

uśmiechnę się i przypomnę sobie ciebie.

Wciąż spoglądała na niego. Na jej twarzy nie malował się żaden wyraz.

- Będę o tobie pamiętał - powtórzył nie mogąc ukryć nienawiści - zwłasz-

cza to, że byłaś zwykłą dziwką, pełną pospolitych żądz, oddającą się cha-

mowi.

Uniósł pistolet.

Dwa pokłady wyżej armaty znów zaczęły strzelać, siła odrzutu zatrzęsła

kadłubem aż po damski schowek.

Jednak wystrzał z pistoletu zabrzmiał donośniej niż huk wielkich dział.

Rozszedł się echem po ciasnej przestrzeni wypełniając ją dymem, gdy krew

trysnęła na ścianki schowka. Si fractus inlabatur orbis.

c

Fale stały się większe, niebo ciemniejsze. Wiatr wzmógł się nieco, przesu-

wając obłoki dymu na wschód. Owiewał unieruchomione kadłuby bez

masztów i takielunku. Armaty wciąż dziurawiły powietrze, choć rzadziej, bo

coraz więcej nieprzyjacielskich okrętów poddawało się. Gigi, barki i łodzie,

niektóre poważnie uszkodzone ogniem artyleryjskim, płynęły między wal-

czącymi przewożąc brytyjskich oficerów, którzy zajmowali kapitulujące

jednostki. Niektóre francuskie i hiszpańskie okręty zrzuciły swoje flagi, lecz

później, w dziwnych losach bitwy, kiedy ich przeciwnicy oddalili się, znów

wciągnęły swe barwy, tyle żagli, ile się dało na potrzaskanych masztach i

uciekały na wschód. Znacznie więcej schwytano jako pryzy. Na pokładach

odbyła się rzeź, kadłuby były potrzaskane, a załogi otumanione siłą ognia

brytyjskich dział. Brytyjczycy strzelali szybciej. Byli lepiej wyszkoleni.

Redoutable, wciąż przywiązany do Victory, nie był już francuskim okrę-

tem. Niewiele z niego pozostało, bo stracił wszystkie maszty, a kadłub

zmiażdżyły kule armatnie. Część rufówki zawaliła się, na jej szczątkach po-

wiewała brytyjska flaga. Bezan Victory zniknął, pozostałe maszty zmieniły

się w kikuty, lecz armaty pozostały sprawne i wciąż groźne. Olbrzymi San-

tisima Trinidad był cichy, opuścił flagę. Ciężar walki przesunął się teraz na

północ, gdzie kilka nieprzyjacielskich okrętów odważyło się wrócić na po-

moc swym kolegom. Teraz otworzyły nieskuteczny ogień do brytyjskich

jednostek. Na południu, tam gdzie Royal Sovereign Collingwooda rozpoczął

bitwę, płonął okręt. Płomienie strzelały na wysokość dwukrotnie większą

od masztów, a pozostałe okręty w obawie, że wybuch prochu w magazynach

rozrzuci wokół płonące szczątki, usiłowały odpłynąć jak najdalej. Z niektó-

rych brytyjskich żaglowców, wiedząc jak straszny dla załogi jest pożar

okrętu, wysłano małe łodzie ludziom na ratunek. Płonącym okrętem był

francuski Achilles. Odgłos jego wybuchu przetoczył się nad zaśmieconym

szczątkami morzem jakby pękał nieboskłon. Słup czarnego jak noc dymu

unosił się nad miejscem, gdzie morze zagotowało się od płonącego wraku,

a rozsypane wokół pozostałości wpadły do morza i zgasły z sykiem.

Nelson umarł.

Pokonano czternaście wrogich okrętów. Dwanaście wciąż walczyło. Jeden

spłonął, a pozostałe uciekły.

Kapitan Montmorin, widząc, że Chase zamierza dokonać abordażu, wysłał

ludzi z toporami, by odrąbali zwalony grotmaszt. Inni odcinali linki od ko-

twiczek łączących Revenant z Pucelle. Montmorin usiłował uwolnić się i

uciec do Kadyksu, gdzie mógłby naprawić okręt przed kolejnym starciem.

- Chcę, by ktoś odpalił te karonady! - krzyknął Chase.

Artylerzyści, którzy zasilili szeregi drużyny abordażowej, pobiegli do

swych przysadzistych dział obracając je tak, by zdmuchnąć ludzi odcinają-

cych Revenant. Ci mieli nowy kłopot, bo zapaliły się im żagle. Płomienie roz-

przestrzeniały się z niezwykłą szybkością na olbrzymich, choć podziura-

wionych płótnach. Ludzie Montmorina uwijali się równie szybko, odcinając

trzymające żagle fały i zrzucali je na dół, gdy pojawiało się niebezpieczeń-

stwo dalszego zaprószenia ognia.

- Zostawcie ich! - ryknął Chase na swoich, którzy wycelowali karabiny w

walczących z pożarem Francuzów.

Wiedział, że ogień mógłby przenieść się na Pucelle i oba okręty spłonęłyby

i wybuchły razem.

- Dobra robota! - pochwalił przeciwników, gdy wyrzucili ostatni płonący

strzęp płótna za burtę.

Wówczas karonady cofnęły się na swych łożach wypluwając po wiaderku

kul karabinowych, co zdmuchnęło ludzi z toporami usiłujących rozłączyć

okręty z wzajemnego uścisku. Na Revenant wybuchło działo ze złowrogim

pogłosem bombardujących dolny pokład odłamków. Odzywało się teraz

więcej armat brytyjskich, bo Revenant stracił dwanaście dział, gdy został

wymanewrowany i Pucelle niestrudzenie niszczyła Francuza. Midszypmen

dowodzący dolnym pokładem działowym Pucelle zauważył, że przy tak zbli-

żonych kadłubach, ogień tryskający z luf trzydziestodwufuntówek wzniecał

płomienie na kadłubie Revenant. Polecił sześciu ludziom gasić je wodą z

wiader, by powstały pożar nie przerzucił się na Pucelle.

- Żołnierze! - krzyknął Sharpe. - Żołnierze!

Zebrał ich trzydziestu dwóch i doszedł do wniosku, że pozostali polegli,

byli ranni bądź pilnowali magazynów lub jeńców francuskich na sterówce.

Musi mu wystarczyć tych trzydziestu dwóch.

- Do abordażu! - przekrzykiwał huk dział. - Bierzcie piki, topory, korde-

lasy. Sprawdźcie, czy macie naładowane karabiny! Szybko!

Odwrócił się, słysząc odgłos wyciąganej z pochwy szpady. Midszypmen

Collier z błyszczącymi oczyma, wciąż umazany krwią porucznika Haskella

stał pod zwalonym francuskim grotmasztem, który posłuży jako pomost

abordażowy.

- Co tu, do diabła, robisz Harry?

- Idę z wami, sir.

- Ni czorta. Idź obserwować ten cholerny zegar.

- Kiedy już go nie ma.

- To obserwuj coś innego! - warknął Sharpe

Artylerzyści z otwartego pokładu, półnadzy, zachlapani krwią i przyczer-

nieni prochem mężczyźni, gromadzili się zbrojni w piki i kordelasy. Armaty

z dolnego pokładu nadal biły, przy każdym wystrzale wstrząsając okrętem.

Odpowiadało im zaledwie kilka francuskich dział. Jedna kula przeszyła gro-

madzący się tłum, znacząc krwawą ścieżkę na pokładzie Pucelle.

- Kto ma wielolufówkę? - zawołał Sharpe i sierżant podsunął mu przysa-

dzistą broń.

- Naładowana? - spytał Sharpe.

- Tak, sir.

- To dawaj ją - wymienił się, oddając karabin. Sprawdził, czy zakrwawiony

kordelas nie utknął w pochwie.

- Za mną, na sterówkę! - krzyknął.

Maszt upadł na otwartym pokładzie, lecz leżał tak wysoko, że trzeba było

stanąć na gorącej lufie działa i podciągnąć się na górę. Sharpe doszedł do

wniosku, że łatwiej będzie wejść na sterówkę i przebiec do prawoburtowej

furty, a stamtąd wejść na maszt. Będzie musiał biec, utrzymując równo-

wagę, po złamanym pniu sosny, nim zeskoczy na pokład Revenant, a że oba

okręty poruszały się względem siebie na długiej fali, maszt drżał i obracał

się. Jezu, pomyślał Sharpe, słodki Jezu, co za straszne miejsce. Zupełnie jak

wejście przez wyłom do wrogiej fortecy. Wbiegł na rufówkę, zawrócił do

furty wejściowej, starając się nie myśleć o tym, co będzie. W przeciwnej fur-

cie wejściowej stali francuscy żołnierze, horda zbrojnych obrońców ocieka-

jącego krwią śródokręcia Revenant. Montmorin wiedział, co się święci, lecz

w tej samej chwili dziobowa karonada rzygnęła wiaderkiem kul w śródo-

kręcie Revenant, rozpościerając nad pokładem obłok siwego dymu.

- Teraz - rzekł Sharpe wchodząc na maszt, lecz ktoś go powstrzymał. Od-

wrócił się klnąc i zobaczył, że to Chase.

- Ja pierwszy, Sharpe - pouczył go kapitan.

- Sir! - zaprotestował Sharpe.

- Teraz, chłopcy! - Chase dobył szpady i pobiegł po chwiejnym moście.

- Naprzód! - krzyknął Sharpe.

Biegł za Chase’em z ciężką siedmiolufówką w rękach. Było to jak spacer

po linie. Spojrzał w dół na białą pianę pomiędzy kadłubami i zakręciło mu

się w głowie na myśl, że mógłby spaść i zostać zmiażdżony uderzającymi o

siebie kadłubami. Kula gwizdnęła mu nad głową i zobaczył, jak Chase zeska-

kuje z połamanego masztu. Sharpe rzucił się za nim krzycząc, gdy skakał w

dym.

Chase ruszył w lewo, tam, gdzie karonada przeczesała pokład, choć było

tam nadal mnóstwo wijących się ciał, a deski stały się śliskie od świeżej

krwi. Potknął się o poległego, jakiś Francuz dostrzegł w dymie złote epolety

i zaatakował z krzykiem, lecz Sharpe wypalił z siedmiolufówki i kule we-

pchnęły napastnika z powrotem w dym. Sharpe odrzucił strzelbę i wycią-

gnął kordelas. Skoczył w zasnute dymem szaleństwo walki, jakże różne od

regularnego ostrzału batalionów piechoty czy wymiany salw pomiędzy

okrętami. To był koszmar starcia wręcz. Chase wpadł pomiędzy dwa fran-

cuskie prawoburtowe działa, które dawały mu osłonę, lecz Sharpe był od-

słonięty. Krzycząc na nieprzyjaciół odbił kordelasem pikę, wymierzył cios

w oczy wroga, chybił, a wtedy angielski żołnierz skoczył Francuzowi na

plecy, przewracając go na twarz. Sharpe stanął powalonemu na głowie, żoł-

nierz otrzymał cios piką w plecy. Sharpe zamachnął się kordelasem, odbija-

jąc przy okazji inną pikę, potem złapał Francuza za koszulę i dosłownie

wciągnął go na ostrze. Przekręcił kordelas wbity w trzewia wroga, usiłując

go uwolnić. Tamten wrzeszczał jak diabli. Oburącz pociągnął ostrze w lewo,

odpychając francuskiego oficera, który potknął się o konającego angiel-

skiego żołnierza i padł na wznak. Martwi tworzyli barykadę chroniącą

Sharpe’a i Chase’a, ale francuski żołnierz wspiął się na jedną z armat. Chase

wstał, wymierzył szpadę w napastnika i strzelił z pistoletu ponad drugim

działem. Sharpe ponownie zamachnął się kordelasem i krzyknął z radości

na widok brytyjskich marynarzy i żołnierzy wysypujących się na pokład.

- Tędy! - Sharpe przeskoczył zabitego i powiódł ludzi do walki w kierunku

dziobu Revenant. Ze sterówki strzelały karabiny, a z kubryku jeszcze więcej

i niejeden obrońca zginął od tego chaotycznego ognia. Załoga Revenant

przewyższała liczebnie napastników, lecz z każdą sekundą przybywało Bry-

tyjczyków, bo marynarze z Pucelle pragnęli zemsty za to, że ich okręt został

wymanewrowany przez Revenant. Siekli, tłukli, krzyczeli i powalali obroń-

ców. Artylerzysta odbił wyciorem szablę, zgruchotał czaszkę Francuzowi,

nim został pchnięty przez następnego. Chase nawoływał swych ludzi, by po-

dążali za nim na rufę, a Sharpe prowadził żołnierzy ogarniętych szałem w

stronę dziobu.

- Zabić ich - wrzeszczał - zabić!

Potem niewiele pamiętał z tego, co się działo, bo rzadko zapamiętuje się

takie rzeczy. Wokół panowało zbyt wielkie zamieszanie, hałas, przerażenie

i to tak straszne, że wstyd byłoby przypomnieć sobie, że sprawiało mu to

radość, a jednak tak właśnie było. Upojenie czystą rzezią, kiedy puszczają

wszystkie cywilizacyjne hamulce. W tym właśnie Richard Sharpe był dobry.

Dlatego nosił oficerską szarfę zamiast pasa szeregowca, bo podczas każdej

bitwy przychodzi moment, kiedy znikają wszystkie rangi i człowiek jest go-

tów kłami i pazurami zabijać jak bestia. Wtedy nie zabija się na dystans, lecz

morduje trzymając przeciwnika w ramionach jak kochankę.

Taka walka wymaga wściekłości, szaleństwa lub desperacji. Niektórzy nie

posiadają takich cech i unikają niebezpieczeństwa. Sharpe nie winił ich, bo

co jest godnego podziwu we wściekłości, obłędzie czy rozpaczy. Jednak taki

stan ma wpływ na losy walki, a podsyca go jeszcze chęć zwycięstwa. Tak po

prostu. Powalić drani na twarz, udowodnić, że są czymś gorszym. Dobry żoł-

nierz musiał być żądny krwi, a Richard Sharpe był dobry.

Walczył z zimną furią. Strach mógł dosięgnąć go przed rozpoczęciem star-

cia i przez dwie sekundy gotów był znaleźć wymówkę, by nie przechodzić

po trzęsącym się moście zrobionym z masztu, którym dotarł wprost w nie-

przyjacielską ciżbę, jednak, kiedy już walczył, robił to z zabójczą precyzją.

Odnosił wrażenie, że czas zwolnił bieg i mógł przewidzieć, co zamierza zro-

bić przeciwnik. Człowiek z prawej cofał pikę, więc to zagrożenie można zi-

gnorować, bo nim wykona pchnięcie, minie czas uderzenia serca, a tymcza-

sem brodacz z przodu już opuszczał kordelas, więc Sharpe ugodził go koń-

cem swego w gardło i odwinął broń w prawo, parując cios piki i jednocze-

śnie zerknął w lewo. Nie widząc tam bezpośredniego zagrożenia znów spoj-

rzał w prawo. Błysnął ostrzem przed twarzą człowieka z piką, sprawdził, co

ma przed sobą i zaatakował przeciwnika po prawej tak gwałtownie, że tam-

ten przewrócił się na armatę. Sharpe oburącz uniósł kordelas i wepchnął go

leżącemu w brzuch. Czubek wbił się w łoże armaty. Sharpe stracił sekundę

wyrywając broń. Brytyjski marynarz przemknął obok, zmuszając Francu-

zów do cofnięcia się o krok czy dwa. Sharpe wspiął się na działo i przesko-

czył na drugą stronę. Francuz usiłował się poddać, lecz Sharpe, który nie

śmiał zostawić go za sobą, ciął go w nadgarstek, by tamten nie mógł użyć

topora i kopnął go w pachwinę, nim wspiął się na kolejną armatę. Prze-

strzeń między armatami służyła Francuzom za schronienie i Sharpe chciał

wypłoszyć ich stamtąd na piki i pod ostrza napastników.

Osada łodzi kapitana Chase’a podążała za nim, przebijając się w stronę

schodów rufówki, z wyjątkiem Cloutera, który późno włączył się do walki,

bo to on odpalił prawo burtową przednią karonadę Pucelle wprost w masę

obrońców w chwili, gdy Chase prowadził atak. Olbrzymi czarnoskóry męż-

czyzna zszedł po zwalonym maszcie, zeskoczył na pokład i skierował się ku

dziobowi, rycząc na stłoczonych marynarzy, by go przepuścili. Gdy już sta-

nął na czele, zaczął oczyszczać lewoburtową stronę otwartego pokładu

Revenant, podczas gdy Sharpe wiódł natarcie przy prawej. Clouter wywijał

toporem trzymanym w jednej ręce, ignorował wszelkie próby poddania się,

za to rozcinał wszystkich w orgii mordowania. Francuzi zaczęli się podda-

wać, rzucając topory i kordelasy, niektórzy podnosili ręce do góry, inni pa-

dali na pokład udając martwych. Sharpe odbił pikę, ciął Francuza po oczach

i stwierdził, że nie ma przed sobą przeciwników, lecz kula karabinowa mu-

snęła mu rąbek surduta, gdy oglądał się na swych żołnierzy.

- Ognia do tych drani! - krzyknął pokazując pokład kubryku, skąd wciąż

ostrzeliwało się kilku marynarzy Montmorina. Jeden z żołnierzy uniósł wie-

lolufówkę, ale Sharpe wyrwał mu ją.

- Użyj karabinu, chłopie.

Schował kordelas, wpychając zakrwawione ostrze do pochwy, po czym

pobiegł obok pokonanych Francuzów do przedniej schodni wiodącej na niż-

szy pokład. Revenant był bliźniaczym okrętem Pucelle i Sharpe miał wraże-

nie, że walczy na pokładzie okrętu Chase’a. Przepchnął się między nieprzy-

jaciółmi wchodząc w półmrok kubryku. Artylerzysta bez przekonania za-

groził mu wyciorem. Sharpe palnął go w głowę kolbą wielolufówki i krzyk-

nął na pozostałych, by zeszli mu z drogi. Żołnierze podążyli za nim. Dwaj

Francuzi schowali się w kambuzie za wielkim, potrzaskanym przez kule ar-

matnią paleniskiem. Sharpe słyszał strzelające pod pokładem działa, przez

okręt przetaczał się potężny huk, lecz nie sposób było odróżnić armat z

Revenant od tych z Pucelle. Zbiegł schodnią na dolny pokład.

Poślizgnął się na stopniu, wylądował z trzaskiem na obcasach i wymierzył

w głąb pokładu z wielolufówki. Nacisnął spust, dodając więcej dymu do

tego, który zalegał unosząc się w międzypokładziu i wyciągnął kordelas.

- To koniec! - krzyknął. - Przerwać ogień! Przerwać ogień!

Żałował, że nie zna francuskiego.

- Przestańcie strzelać dranie! Przerwać ogień! To już koniec!

Artylerzysta, głuchy na krzyki Sharpe’a, na wpół oślepiony dymem, we-

pchnął tutkę z prochem w zapał armaty, więc Sharpe ciął go kordelasem.

- Przestań, powiedziałem! Przerwać ogień!

Dwa strzały z Pucelle uderzyły we wnętrze okrętu. Sharpe wyciągnął pi-

stolet. Najbliżsi francuscy kanonierzy gapili się na niego. Kilkunastu zabi-

tych leżało na pokładzie, z niektórych ciał sterczały wielkie drewniane

szczapy. W grotmaszcie widniała spora wyrwa. Pokład został pokaleczony

wybuchem działa.

- To już koniec! - krzyknął Sharpe. - Odejść od tego działa. Cofnąć się!

Francuzi może i nie mówili po angielsku, ale dobrze rozumieli wymowę

pistoletu i kordelasa. Sharpe podszedł do furty działowej.

- Pucelle! Pucelle!

- Kto woła? - spytano z drugiej strony.

- Chorąży Sharpe! Oni przestali strzelać! Wstrzymać ogień! Wstrzymać

ogień!

Po raz ostatni armata buchnęła ogniem i dymem do wnętrza Revenant,

potem zaległa cisza, kiedy wreszcie umilkły wielkie działa. Artylerzysta wy-

łonił się z niższej furty działowej Pucelle i przeszedł na Revenant, gdzie Sharpe szedł pokładem przestępując przez zabitych, wspinał się na przewrócone działa i gestem nakazywał francuskim

kanonierom klękać lub

kłaść się. Za nim szli trzej żołnierze z nastawionymi bagnetami.

- Leżeć! - warknął Sharpe na czarnego od prochu wroga o wielkich oczach.

- Leżeć!

Odwrócił się i ujrzał, że na dół zeszło więcej brytyjskich marynarzy i żoł-

nierzy.

- Rozbroić tych drani i wyprowadzić na pokład! - krzyknął przestępując

przez szczątki jednej z okrętowych pomp. Drogę zastąpił mu francuski ofi-

cer ze szpadą w ręku, lecz gdy ujrzał minę Sharpe’a upuścił broń na pokład.

Coraz więcej brytyjskich artylerzystów przechodziło furtami działowymi

na Revenant i plądrowało, co się da.

Sharpe minął poczerniały od wybuchu jego granatu odcinek międzypo-

kładzia. Francuz przyglądał mu się czujnie. Odsunął go na bok ostrzem kor-

delasa, potem zszedł dziobową schodnią do kokpitu oświetlonego tuzinem

lamp.

Wolałby nie schodzić między rannych i umierających ludzi. To było króle-

stwo umarłych, czerwone, wilgotne trzewia okrętu, miejsce, gdzie ciężko

ranni stykali się z chirurgiem i, przeważnie, z wiecznością. Śmierdziało

krwią, ekskrementami, moczem i strachem. Chirurg, siwowłosy, mężczyzna

o brodzie poplamionej krwią, zerknął znad stołu. Rękoma czerwonymi po

nadgarstki grzebał w brzuchu pacjenta.

- Proszę stąd wyjść - powiedział w dobrej angielszczyźnie.

- Zamknij się - warknął Sharpe. - Dotąd nie zabiłem chirurga, ale mogę

zacząć od ciebie.

Chirurg zdumiał się, ale nic nie powiedział, gdy Sharpe przeszedł do mesy

podoficerskiej, gdzie na podłodze leżał oficer i sześciu zabandażowanych

ludzi. Wepchnął kordelas do pochwy, delikatnie odsunął rannego i wymacał

uchwyt włazu do damskiego schowka Revenant. Podniósł klapę i wymierzył

pistolet w oświetloną latarnią przestrzeń.

Ujrzał kobietę i mężczyznę. Kobietą była Mathilde, a mężczyzną rzekomy

służący Pohlmann, który podawał się za Szwajcara, a był w istocie groźnym

wrogiem Brytanii. Ponad Sharpe’em, w przyćmionym świetle dały się sły-

szeć wiwaty, gdy trójkolorową chorągiew Revenant, udrapowaną na potrza-

skanym relingu rufowym, zdjęto, złożono i wręczono Joelowi Chase’owi.

Upiór został złapany, okręt wzięty.

- Wyłaź - rzucił Michelowi Vaillardowi Sharpe - Wyłaź!

Ścigali tego człowieka przez dwa oceany i Sharpe czuł żywą złość za

zdradę i wydanie Calliope.

Michel Vaillard pokazał, że ma puste ręce i wytknął głowę przez właz. Za-

mrugał, poznając Sharpe’a, lecz nie mógł go z niczym skojarzyć. Wreszcie

przypomniał sobie i zrozumiał, że Calliope musieli odbić Brytyjczycy.

- To ty! - rzekł z niechęcią.

- To ja. Teraz na górę! Gdzie jest Pohlmann?

- Na pokładzie? - zasugerował Vaillard. Wspiął się po drabinie, otrzepał

ręce i zatrzymał się, by pomóc wyjść Mathilde.

- Ci się stało? - spytał Sharpe’a. - Jak tu trafiłeś?

Sharpe zignorował te pytania.

- Proszę tu zostać, łaskawa pani - zwrócił się do Mathilde. - Chirurgowi

przyda się pomoc.

Rozsunął ręce Vaillarda i odchylił płaszcz Francuza. Ujrzał kolbę pistoletu.

Wyciągnął broń i wrzucił do damskiego schowka.

- Pójdziesz ze mną.

- Jestem tylko służącym - odparł Vaillard.

- Jesteś zdradzieckim francuskim gównem - warknął Sharpe - Jazda!

Pchnął Vaillarda przed siebie i zmusił do wejścia schodnią na dolny po-

kład, gdzie wielkie działa, gorące jak garnki na piecu, stały opuszczone.

Ranni i zabici Francuzi leżeli na pokładzie, a tuzin brytyjskich marynarzy

przetrząsał ich kieszenie.

Vaillard odmówił pójścia dalej i odwrócił się do Sharpe’a.

- Jestem dyplomatą, panie Sharpe - rzekł poważnym tonem.

Miał szczwany wyraz twarzy i łagodne spojrzenie. Nosił szary surdut z

czarnym krawatem zawiązanym na koronkowym kołnierzu białej koszuli.

Wydawał się spokojny, czysty i opanowany.

- Nie możesz mnie zabić - pouczył Sharpe’a - ani nie masz prawa wziąć

mnie do niewoli. Nie jestem żołnierzem ani marynarzem, tylko akredytowa-

nym dyplomatą. Mogliście wygrać tę bitwę, a i tak za dzień czy dwa wasz

admirał odeśle mnie do Kadyksu, bo tak się postępuje z dyplomatami.

Uśmiechnął się.

- Takie są przepisy międzynarodowe, chorąży. Ty jesteś żołnierzem i mo-

żesz zginąć, a ja jestem dyplomatą i muszę żyć. Moje życie jest święte.

Sharpe zagroził mu pistoletem i zmusił, by poszedł w stronę mesy rufo-

wej. Podobnie jak na Pucelle, wszystkie ścianki zostały zniesione na dół, a

goły pokład kończył się zachlapanym krwią pomalowanym płóciennym dy-

wanem i wręgami ze śladami złotej farby. Olbrzymie okno rufowe potrza-

skały armaty Spartiate i nie została żadna framuga ani eleganckie półkoliste

siedzenie, a tylko resztki szkła. Sharpe otworzył lewoburtowe drzwi mesy.

Kiedyś znajdowała się tam oficerska latryna, lecz salwa burtowa Spartiate

odcięła ją gładko i drzwi otwierały się wprost na ocean. W oddali niknęły

kadłuby kilku nieprzyjacielskich okrętów, które uciekały z pola walki do

Hiszpanii.

- Chcesz się dostać do Kadyksu? - spytał Sharpe Vaillarda.

- Jestem dyplomatą! - zaprotestował Francuz. - I masz mnie tak traktować!

- Potraktuję cię, jak zechcę - odparł Sharpe. - Tu nie obowiązuje żadne

prawo, a ty płyniesz do Kadyksu.

Złapał szary surdut Vaillarda. Francuz walczył, usiłując odsunąć się od

otwartych drzwi, za którymi szczątki latryny zwieszały się nad morzem.

Sharpe zdzielił go kolbą pistoletu w głowę i pchnął ku drzwiom w stronę

świeżego powietrza. Vaillard złapał się obiema rękami za framugę, na twa-

rzy malowało mu się zdumienie i przerażenie. Sharpe grzmotnął pistoletem

w prawą rękę Francuza, kopnął w brzuch i walnął w kostki lewej ręki Vail-

larda. Ten puścił drzwi i z ostatnim okrzykiem protestu runął do morza.

Brytyjski marynarz, z harcapem sięgającym pasa, przyglądał się scenie

mordu.

- Dlaczego pan to zrobił, sir?

- Chciał nauczyć się pływać - odparł Sharpe chowając pistolet.

- Żaby powinny umieć pływać, sir - zauważył marynarz. - Taka ich natura.

Stanął obok Sharpe’a i spojrzał do wody.

- Ale ten nie umie.

- To znaczy, że był marną Żabą - rzekł Sharpe.

- Tylko, że wyglądał na bogatego, sir - upomniał Sharpe’a marynarz - i mo-

gliśmy go przeszukać, zanim poszedł pływać.

- Przepraszam - powiedział Sharpe - nie pomyślałem o tym.

- O, już tonie - zauważył marynarz.

Vaillard miotał się rozpaczliwie, lecz tylko coraz głębiej się zanurzał. Czy

powiedział prawdę o statusie chroniącym dyplomatów? Sharpe nie był pe-

wien, lecz jeśli Vaillard mówił prawdę, to lepiej, żeby utonął, niż uwolniony

szerzył swe jady w Paryżu.

- Do Kadyksu tędy! - krzyknął do tonącego Sharpe pokazując na wschód,

ale Vaillard go nie słuchał.

Vaillard umierał.

Pohlmann już nie żył. Sharpe znalazł Hanowerczyka na sterówce, gdzie

zdrajca dzielił niebezpieczeństwo z Montmorinem. Poległ na początku bi-

twy, gdy kula armatnia roztrzaskała mu pierś. Twarz Niemca, dziwnym tra-

fem nie zalaną krwią, zdobił uśmiech. Fale unosiły Revenant, kołysząc zwło-

kami Pohlmanna.

- Był dzielnym człowiekiem - rzekł ktoś.

Sharpe obejrzał się i zobaczył, że to kapitan Louis Montmorin. Montmorin

poddał okręt Chase’owi, oddając szpadę ze łzami w oczach, lecz Chase od-

mówił przyjęcia broni. Zamiast tego uścisnął Montmorinowi dłoń i pogra-

tulował Francuzowi bojowych umiejętności załogi i okrętu.

- Był dobrym żołnierzem - powiedział Sharpe spoglądając na twarz

Pohlmanna - tylko miał zwyczaj wybierania niewłaściwej strony.

Tak jak Peculiar Cromwell. Kapitan Calliope wciąż żył. Wyglądał na prze-

rażonego, bo czekał go proces i wyrok. Wyprostował się na widok Sharpe’a.

Nie wydawał się zdumiony, pewnie ktoś powiedział mu już o losie Calliope.

- Mówiłem Montmorinowi, żeby nie walczył - odezwał się, gdy Sharpe

podszedł do niego. Cromwell ściął długie, siwe włosy, pewnie chcąc zmienić

wygląd, lecz zdradzały go krzaczaste brwi i końska szczęka.

- Mówiłem mu, że ta bitwa nas nie dotyczy. Naszym zadaniem było dopły-

nąć do Kadyksu i nic więcej, ale on uparł się, że będzie walczył.

Wyciągnął pociemniałą od smoły dłoń.

- Cieszę się, że żyjesz, chorąży.

- Ty się cieszysz, że żyję? - Sharpe niemal wypluł mu te słowa prosto w

twarz. - Ty draniu!

Złapał Cromwella za granatowy surdut i przygwoździł do potrzaskanej

okrężnicy sterówki.

- Gdzie to jest? - krzyknął.

- Co gdzie jest? - zdziwił się Cromwell.

- Nie oszukuj mnie, Peculiar - powiedział Sharpe. - Wiesz, do cholery,

czego chcę, więc, gdzie to jest?

Cromwell zawahał się, potem nagle przygasł.

- W schowku - mruknął - w schowku.

Jęknął na myśl o swej klęsce. Sprzedał swój statek, bo uwierzył, że Fran-

cuzi będą rządzili światem, a teraz ujrzał rozsypujące się w gruzy francuskie

nadzieje. Większość francuskich i hiszpańskich okrętów została zdobyta, a

Brytyjczycy nie stracili żadnego i Peculiar Cromwell był zgubiony.

- Clouter! - ujrzał zlanego krwią mężczyznę wspinającego się na sterówkę.

- Clouter!

- Sir?

- Co ci się stało w rękę - spytał Sharpe.

Wysoki czarnoskóry mężczyzna miał lewą dłoń owiniętą krwawą szmatą.

- Kordelas - wyjaśnił lapidarnie Clouter. - Ostatni, z którym walczyłem.

Odjął mi trzy palce sir.

- Współczuję.

- On nie żyje - rzekł Clouter.

- Utrzymasz to? - zapytał Sharpe podając Clouterowi kolbę pistoletu.

Clouter skinął głową i wziął broń.

- Zabierz tego łajdaka na dół do schowka - pokazał na Cromwella. - Wręczy

ci torbę z klejnotami. Przynieś mi kamienie, dam ci kilka za uratowanie ży-

cia. Jest tam też zegarek należący do mego przyjaciela, chcę go również, a co

tam jeszcze znajdziesz, to twoje.

Pchnął Cromwella w ręce czarnego człowieka.

- Jeżeli ci sprawi jakieś kłopoty, Clouter, zabij drania!

- Chcę go żywego, Clouter - kapitan Chase usłyszał ostatnie słowa.

- Żywego - podkreślił, odsuwając się, by przepuścić Cromwella.

Uśmiechnął się do Sharpe’a.

- Jestem ci winien kolejne podziękowania Richardzie.

- Nie, sir. To ja muszę panu pogratulować - Sharpe popatrzył na oba, wciąż

złączone okręty.

Widział zniszczenia, dym, krew i zabitych, unoszące się wokół kadłuby

potrzaskanych okrętów, a wszystkie pod brytyjską banderą. Taki był obraz

zwycięstwa, połamanego, poczerniałego od dymu, umęczonego i krwa-

wego, niemniej zwycięstwa. W intencji tego dnia we wszystkich wiejskich

kościołach Brytanii zadźwięczą dzwony, a rodziny niecierpliwie będą wy-

czekiwały wieści, czy ich mężczyzna wróci do domu.

- Dobrze się pan sprawił, sir, bardzo dobrze.

- Wszyscy dzielnie się sprawiliśmy - odparł Chase. - Haskell zginął, wiesz?

Biedny Haskell. Tak bardzo chciał zostać kapitanem. Ożenił się w zeszłym

roku. Tuż przed naszym rejsem do Indii.

Chase wyglądał na równie przygnębionego, co Montmorin, lecz gdy spoj-

rzał w górę, ujrzał swą starą czerwoną chorągiew powiewającą ponad fran-

cuską trójkolorową na fokmaszcie, jedynym ocalałym na Revenant. Biały

sztandar umazany krwią Haskella wisiał na grotmaszcie Pucelle.

- Nie zawiedliśmy go, prawda? - spytał ze łzami w oczach Chase. - Nelsona,

rzecz jasna. Nie umiałbym żyć, gdybym go zawiódł.

- Dał mu pan powód do dumy, sir.

- Pomógł nam Spartiate. Dobry kolega z tego Francisa Lavory! Mam na-

dzieję, że zdobył jakiś pryz.

Wiatr poruszał chorągwiami i rozwiewał dym po morzu. Gnane wiatrem

długie fale o spienionych grzywach rozbijały się o szczątki unoszące się na

wodzie. Tylko dwanaście okrętów zachowało nietknięte maszty i takielu-

nek, ale Nelson rano miał dwadzieścia osiem żaglowców, a teraz już czter-

dzieści sześć. Reszta nieprzyjacielskiej floty czmychnęła.

- Musimy poszukać Vaillarda - rzekł Chase, przypominając sobie o Fran-

cuzie.

- Nie żyje, sir.

- Nie żyje? - wzruszył ramionami Chase. - Tak chyba jest najlepiej.

Wiatr wypełnił poszarpane żagle obu okrętów.

- Mój Boże - rzekł Chase - wreszcie jest wiatr i obawiam się, że nie łagodny.

Musimy zabrać się do pracy.

Spojrzał na Pucelle.

- Nie wygląda okropnie? Biedactwo. Panie Col ier! Przeżył pan!

- Wciąż żyję, sir - odparł z uśmiechem Harold Collier. Nadal trzymał obna-

żoną zakrwawioną szpadę.

- Może już pan ją schować - zasugerował delikatnie Chase.

- Trafili mi w pochwę, sir - powiedział Collier i podniósł ją, pokazując,

gdzie zgięła ją kula.

- Dobrze się pan sprawił, Collier - rzekł Chase - a teraz zbierze pan ludzi

do rozdzielenia okrętów.

- Rozkaz, sir.

Montmorin został zabrany na Pucelle, a reszta jego załogi uwięziona pod

pokładem Revenant. Wiatr zawodził w poszarpanym takielunku, a morze

pokryło się grzywaczami. Chorąży i dwudziestu ludzi przeszli na zdobyty

Revenant jako załoga pryzowa, potem rozdzielono okręty. Z rufy Pucelle podano linę holowniczą, by odstawić zdobycz do portu. Porucznik Peel wysłał

ekipy do założenia nowych lin na ocalałe maszty Pucelle, starając się zabez-

pieczać je przed spodziewanym sztormem. Zamknięto ambrazury, zdjęto

zamki z dział i przymocowano armaty. Pod kuchnią znów zapłonął ogień, a

pierwszym zadaniem było zagrzanie jak największej ilości octu do zmywa-

nia zakrwawionych pokładów. Uważano, bowiem, że tylko gorący ocet

usuwa krew z drewna. Sharpe wrócił na Pucelle, znalazł w szpigacie kilka

pomarańczy, jedną zjadł, pozostałe włożył do kieszeni.

Poległych wyrzucano za burtę. Plusk za pluskiem. Ludzie poruszali się

ospale, umęczeni krwawym południem i walką. Lecz nadejście nocy i wzma-

gający się wiatr przyniósł najstraszliwszą wiadomość dnia. Obok przepły-

wała łódź z Conqueror i oficer wykrzyczał tę nowinę na potrzaskaną ste-

rówkę Chase’a. Nelson poległ na pokładzie Victory, przekazał oficer, tra-

fiony kulą karabinową. Marynarze z Pucelle nie chcieli dać temu wiary, a

Sharpe dowiedział się o tym, widząc szlochającego Chase’a.

- Jest pan ranny, sir? - spytał.

Chase wyglądał na załamanego, jak człowiek przegrany, nie na kapitana z

bogatym pryzem.

- Admirał nie żyje, Sharpe - odparł Chase. - Nie żyje.

- Nelson? - zapytał Sharpe. - Nelson?

- Zginął! - rzekł Chase. - Na Boga, czemu?

Sharpe poczuł wewnętrzną pustkę. Cała załoga była poruszona, jakby

zmarł najlepszy przyjaciel, nie dowódca. Nelson nie żył. Niektórzy wciąż w

to nie wierzyli, ale nowa flaga komendanta powiewająca na Royal Sovereign

potwierdziła, że teraz Collingwood dowodzi zwycięską flotą. A skoro Collin-

gwood dowodził, to Nelson nie żył. Chase szlochał po nim. Opanował łzy

dopiero, gdy ostatnie ciało zostało wyrzucone za burtę.

Nie towarzyszyła temu żadna ceremonia, bo nie doczekał się jej dziś ża-

den z poległych. Ciało wniesiono do sterówki i w zapadającym zmroku

wrzucono do morza. Nagle zrobiło się zimno. Wiatr był przeszywający i

Sharpe zadrżał. Chase popatrzył na unoszone falami ciało i pokręcił w zdu-

mieniu głową.

- Pohlmann postanowił włączyć się do walki. Dasz wiarę?

- Każdy wypełniał swoje obowiązki, sir - odparł poważnie Sharpe.

- Każdy, owszem, ale nikt nie oczekiwał od niego, że będzie walczył czy

wystawiał głowę pod kule. Biedak. Był odważniejszy, niż sądziłem. Czy jego

żona już wie?

- Powiem jej o tym, sir.

- Mógłbyś? - spytał Chase. - Oczywiście, że tak. Nikt nie osłodzi jej tego, ale

jestem ci wdzięczny, Richardzie, i to bardzo.

Odwrócił się i spojrzał na flotę. Wszystkie okręty miały zapalone rufowe

lampy i zmagały się z wichurą mając tylko połowę żagli. Jedynie na Victory

nie zabłysło żadne światełko.

- Biedny Nelson - westchnął Chase - biedna Anglia.

Sharpe, gdy tylko znalazł się na pokładzie Pucelle, zszedł do kokpitu rów-

nie zakrwawionego, jak ten na Revenant. Pickering kapiąc potem na otwartą

ranę zszywał rozharatane biodro. Pacjent z kawałkiem skóry w zębach wił

się, gdy igła uderzała o kość. Przytrzymywali go dwaj marynarze i ani oni

ani chirurg nie zauważyli jak Sharpe przechodzi przez mesę podoficerską i

podnosi właz do damskiego schowka, by ujrzeć wewnątrz pełno krwi. Lord

William leżał w tej ciasnocie, z dziury po kuli pistoletowej w czaszce ciekła

mu krew. Skulona Grace siedziała obejmując kolana. Drżała, niemal krzyk-

nęła, kiedy otworzył się właz. Odetchnęła z ulgą widząc, że to Sharpe.

- Richard? To ty? - znów się rozpłakała. - Powieszą mnie, Richard. Powie-

szą, ale musiałam go zastrzelić. Chciał mnie zabić. Musiałam go zastrzelić.

Sharpe wskoczył do damskiego schowka.

- Nikt cię nie powiesi - powiedział. - Lord zginął na pokładzie. Tak wszyscy

pomyślą. Zginął na pokładzie.

- Musiałam to zrobić! - załkała.

- To zrobiły Żaby - Sharpe wyjął jej z ręki pistolet i schował do kieszeni.

Potem wziął lord Williama pod ramiona i dźwignął, usiłując przepchnąć

ciało przez właz, co było trudnym zadaniem w tak ciasnej przestrzeni.

- Powieszą mnie - łkała Grace.

Sharpe opuścił zwłoki i przykucnął obok niej.

- Nikt cię nie powiesi, bo nikt się nie dowie. Jeśli znajdą go tutaj, powiem,

że go zastrzeliłem, ale przy odrobinie szczęścia zdołam zanieść go na pokład

i wszyscy pomyślą, że to Żaby go zabiły.

Objęła go za szyję.

- Jesteś cały, Boże, jesteś cały. Co się stało?

- Zwyciężyliśmy - rzekł Sharpe. - Wygraliśmy.

Pocałował ją i przytulił, nim znów zaczął zmagać się z zabitym. Gdyby tu

znaleziono zwłoki lorda Williama, nikt nie uwierzyłby, że zginął z ręki

wroga, a Chase musiałby wszcząć śledztwo w sprawie jego śmierci, więc

ciało należało wynieść z najniższego pokładu. Kuk był wąski i Sharpe nie

mógł przecisnąć nieboszczyka, gdy jakaś ręka chwyciła za poplamiony

krwią kołnierz lorda Williama i bez wysiłku wciągnęła go na gór.

Sharpe zaklął pod nosem, bo teraz ktoś jeszcze wiedział, że lord William

został zastrzelony w damskim schowku. Kiedy wyszedł na górę, do słabo

oświetlonej mesy podoficerskiej, okazało się, że to Clouter, który jedną rękę

radził sobie lepiej, niż większość mężczyzn dwoma.

- Zauważyłem, że pan tu schodzi sir - wyjaśnił Clouter - i chciałem to panu

oddać.

Wręczył Sharpe’owi klejnoty, co do jednego i zegarek majora Daltona.

Sharpe usiłował dać kilka szmaragdów i diamentów Clouterowi.

- Nic nie zrobiłem - zaprotestował wielki mężczyzna.

- Uratowałeś mi życie, Clouter - odparł Sharpe, zamykając wielkie czarne

palce wokół kamieni. - A teraz zrobisz to raz jeszcze. Pomożesz mi zanieść

tego drania na pokład?

Clouter uśmiechnął się.

- Tam, gdzie poległ, sir? - spytał, a Sharpe nie śmiał uwierzyć, że Clouter

tak szybko pojął problem i znalazł wyjście. Spoglądał na wysokiego czarno-

skórego, który znów się uśmiechnął.

- Powinien pan go zastrzelić wiele tygodni temu, sir, ale Żaby zrobiły to za

pana i nikt na pokładzie nie powie, że było inaczej.

Pochylił się i zarzucił go sobie na ramię. Sharpe pomógł lady Grace wydo-

stać się przez właz. Polecił jej poczekać chwilkę, poszedł z Clouterem do ste-

rówki, a tam przy zapadającym zmierzchu i narastającym wietrze lord Wil-

liam został oddany morzu.

Nikt nie zwrócił uwagi na niesione przez okręt ciało, bardziej niż na kolej-

nego nieboszczyka, który skończył pod nożem chirurga.

- Był odważniejszy, niż myślałem - powiedział Chase.

Sharpe wrócił do kokpitu, gdzie pobladła lady Grace spoglądała wielkimi

oczyma, jak Pickering wylewa krwawe naczynia i przyszywa kawał skóry

wokół świeżego kikuta. Sharpe wziął ją za rękę i poprowadził do małej ka-

biny chorążych na końcu kokpitu. Zamknął za nimi drzwi, choć niewiele da-

wało to prywatności, bo zrobione były z drewnianej kraty, przez którą

każdy mógł ich zobaczyć, lecz nikt do nich nie zaglądał.

- Chcę, żebyś wiedział, co tu zaszło - powiedziała lady Grace, kiedy zostali

sami w kabinie midszypmenów, lecz nie mogła tego z siebie wyrzucić.

- Wiem, co się stało - rzekł Sharpe.

- Chciał mnie zabić.

- Zatem postąpiłaś słusznie - rzekł Sharpe - ale reszta świata uważa, że

poległ bohaterską śmiercią. Wszyscy wierzą, że wyszedł na pokład podczas

bitwy i został zastrzelony. Tak właśnie myśli Chase i inni. Rozumiesz?

Skinęła głową. Drżała, choć nie z chłodu. Krew męża zlepiła jej włosy.

- Czekałaś na niego, a on nie wrócił - pouczał Sharpe.

Odwróciła się w stronę drzwi magazynu prowadzącego go damskiego

schowka.

- A krew - jęknęła - krew!

- Okręt jest pełen krwi - uspokajał ją Sharpe - jest jej aż nadto. Twój mąż

poległ na pokładzie. Jak bohater.

- Tak - wydusiła - właśnie tak.

Spojrzała na niego wielkimi od mroku oczyma i objęła go mocno. Czuł, jak

cała drży.

- Myślałam, że zginąłeś.

- Nawet nie jestem draśnięty - odrzekł przeczesując palcami jej włosy.

Znów zadrżała i odchyliła się by spojrzeć na niego.

- Jesteśmy wolni Richardzie - powiedziała z nutką zdumienia w głosie. -

Pojmujesz to? Jesteśmy wolni!

- Tak, wasza lordowska mość, jesteśmy wolni.

- I co teraz mamy robić?

- Wszystko, co tylko zechcemy - odparł Sharpe.

Objęli się wzajemnie. Okręt pochylił się na wietrze, ranni jęczeli, a resztki

dymu rozwiał nadciągający od ciemniejącego na zachodzie nieba sztorm,

który miotał już i tak pokiereszowanymi żaglowcami. Ale Sharpe miał swoją

kobietę, był wolny i wreszcie wracał do domu.

NOTA HISTORYCZNA

Sharpe nie miał żadnego powodu, by znaleźć się pod Trafalgarem, lecz mu-

siał wracać z Indii, a ponieważ przylądek Trafalgar leży niedaleko od trasy, jaką

przemierzał, mógł przypadkiem znaleźć się tam 21 października 1805. Skoro

Sharpe nie miał żadnego interesu w tym, by tam się zjawić, to admirał Villene-

uve, dowódca połączonych flot Francji i Hiszpanii, tym bardziej.

Olbrzymią flotę zgromadzono jako osłonę inwazji na Brytanię, dla której Na-

poleon zebrał swą Wielką Armię niedaleko Boulogne, Brytyjska blokada i złe

warunki atmosferyczne zatrzymały flotę w porcie, aż do rajdu przez Atlantyk,

dzięki któremu Villeneuve miał nadzieję odciągnąć Nelsona od wybrzeża An-

glii. Rajd nie powiódł się i Villeneuve musiał zawinąć do Kadyksu, gdzie ponow-

nie został zablokowany. Napoleon zaniechał inwazji i poprowadził armię na

wschód w stronę wielkiego zwycięstwa pod Austerlitz. Floty Francuska i Hisz-

pańska nie odgrywały już większego znaczenia, lecz Napoleon, wściekły na Vil-

leneuve’a, wysłał innego admirała. Villeneuve wiedział, że znalazł się w nieła-

sce, a chcąc uzasadnić swą przydatność, wyruszył w morze zanim jego następca

dotarł do Kadyksu. Rzekomo przeprowadzał flotę na Morze Śródziemne, choć

pewnie miał nadzieję, że pokona brytyjskie okręty blokujące Kadyks, a dzięki

zwycięstwu zachowa reputację i stanowisko. Po pierwszym dniu w morzu

przekonał się, że flota blokady jest liczniejsza, niż przypuszczał, więc zawrócił

okręty na północ w nadziei uniknięcia bitwy. Było już za późno; Nelson znalazł

się w zasięgu wzroku i połączone floty czekała zagłada.

Naprawdę nie było Pucelle, ani Revenant. Nelson dowodził pod Trafalgarem

dwudziestoma siedmioma okrętami liniowymi, podczas gdy połączone floty

Francuska i Hiszpańska miały ich trzydzieści trzy. Do końca dnia siedemnaście

z nieprzyjacielskich okrętów utraciło bandery, a jeden spłonął, co sprawiło, że

Trafalgar był miejscem najbardziej znaczącej bitwy morskiej w dziejach do

czasu Midway. Brytyjczycy nie stracili ani jednego okrętu, lecz okupili zwycię-

stwo śmiercią Nelsona. Był niezrównanym bohaterem wojen napoleońskich,

uwielbiany przez podwładnych, budził postrach wrogów. Był również znanym

cudzołożnikiem, a jego ostatnią wolą było, by jego kraj, Brytania, zaopiekował

się lady Hamilton. Spełnienie tej prośby leżało w mocy polityków, a że politycy

są z natury konserwatywni, lady Hamilton zmarła w nędznym przytułku.

W nocy po bitwie zerwał się potężny sztorm i utracono trzynaście z siedem-

nastu pryzów. Większość holowano, lecz wiatr był zbyt silny i trzeba było je

porzucić. Trzy zatonęły, na dwóch celowo wzniecono pożar, pięć się rozbiło.

Kolejne trzy obsadzone zbyt szczupłą załogą pryzową, by mogła podołać sztor-

mowi, zostały przejęte przez własne załogi i dotarły szczęśliwie do brzegu, ale

były zbyt uszkodzone w bitwie i przez burzę, by się jeszcze nadawały do że-

glugi. Z piętnastu nieprzyjacielskich okrętów, które uniknęły zdobycia podczas

bitwy, w ciągu dwóch tygodni cztery zostały przejęte przez Marynarkę królew-

ską. Wiele brytyjskich okrętów było równie ciężko uszkodzonych jak francu-

skie czy hiszpańskie, ale doskonali marynarze doprowadzili je bezpiecznie do

portu.

Pucelle wymanewrowując okręt sczepiony z Victory, wcielił się w skórę Te-

meraire. Redoutable dowodził krewki dowódca o nazwisku Lucas, zapewne

najzdolniejszy francuski kapitan pod Trafalgarem, który szkolił swą załogę w

nowatorskiej technice polegającej na zdobywaniu nieprzyjacielskiego okrętu

wyłącznie abordażem. Kiedy Victory był blisko mniejszego okrętu, ten zamknął

furty działowe i zgromadził ludzi na pokładzie. Takielunek zapełnił strzelcami,

którzy otworzyli zabójczy ogień do marynarzy Victory, a jeden z nich zastrzelił

Nelsona. Lucas dosłownie ogołocił górne pokłady Victory z ludzi, lecz gdy szy-

kował załogę do abordażu na brytyjski okręt flagowy, przepływający obok Te-

meraire opróżnił ładunek karonad w napastnika. Saucy wymanewrował okręt

Lucasa, który i tak przez cały czas był ostrzeliwany przez działa pokładowe Vic-

tory. To wyłączyło Lucasa z walki. Redoutable został zajęty, lecz wskutek cięż-

kich uszkodzeń zatonął podczas sztormu. Na Victory poległo łącznie z Nelso-

nem 57 ludzi, a 102 zostało rannych. Z kolei Redoutable stracił 22 z 74 dział. Z

643 osobowej załogi poległo 487, 81 zostało rannych. Ten niezwykle wysoki

stosunek poległych (aż 88%) był skutkiem ostrzału artyleryjskiego, a nie kara-

binowego. Royal Sovereign otwierając ogień do wymanewrowanego francu-

skiego Fougueux zabił lub ranił jedną salwą połowę załogi. Kiedy w trakcie bi-

twy Victory wymanewrował flagowy okręt Villeneuve’a, Bucentaure, używając

jedynie dwudziestu z osiemdziesięciu dział, również wyeliminował połowę za-

łogi.

Dysproporcja strat była niezwykła. Po stronie brytyjskiej wyniosła 1500 za-

bitych i rannych, a po hiszpańskiej i francuskiej 17.000, co dowodzi przeraża-

jącej skuteczności brytyjskiej artylerii. Kilka brytyjskich okrętów, niczym fik-

cyjna Pucelle, zostało wymanewrowanych, lecz żaden nie odnotował tak wyso-

kich strat jak jednostki nieprzyjacielskie, wystawione rufą lub dziobem na bry-

tyjskie salwy burtowe. Victory odniósł największe straty w ludziach, a najbar-

dziej poszkodowanym brytyjskim okrętem okazał Belle-isle, który na flance po-

łudniowej był wymanewrowany więcej niż raz, przypłacając to utratą wszyst-

kich masztów i bukszprytu, ale tylko 33 zabitymi i 93 rannymi. Czternaście z

nieprzyjacielskich okrętów straciło ponad stu zabitych każdy, podczas gdy

czternaście brytyjskich zaledwie dziesięciu lub więcej. Prince, który płynął jak

„stóg siana”, w ogóle nie poniósł strat, zapewne dlatego, że dotarł na pole walki

późnym popołudniem, kiedy niewiele wrogich jednostek mogło stawić jakikol-

wiek opór. Ta niewspółmierność strat przysłania upór, z jakim walczyła więk-

szość nieprzyjaciół. Dziesiątkowani przez doskonałych brytyjskich artylerzy-

stów wciąż tkwili przy swoich działach. Większość załóg francuskich i hiszpań-

skich była źle wyszkolona, niektórzy nie mieli doświadczenia w walce na mo-

rzu, lecz nie brakowało im odwagi.

Straty Victory częściowo spowodowała taktyka Lucasa polegająca na ostrzale

karabinowym, a częściowo dlatego, że jako pierwszy brytyjski okręt, który

przerwał północną flankę wroga, Victory przez krótki czas walczył sam przeciw

wszystkim. Również powiewająca flaga admirała sprawiła, że stał się celem dla

kilku okrętów wroga. Flagowy okręt Collingwooda na prawej flance, Royal

Sovereign, z tych samych powodów stracił 47 zabitych i 94 rannych, co było

największą liczbą ofiar wśród okrętów z tego szyku. Admirałowie płynęli na

czele.

Ta bitwa była rzeczywiści rozstrzygająca. W takim stopniu nadszarpnęła mo-

rale francuskiej i hiszpańskiej marynarki, że nie podniosły się po okresie wojen

napoleońskich. Brytyjska supremacja na morzach utrzymała się aż do początku

dwudziestego wieku. Nelson, bardziej niż ktokolwiek, przyczynił się do ustale-

nia pozycji Brytanii w dziewiętnastowiecznym świecie. Często nazywa się jego

taktykę rewolucyjną, i taką była w porównaniu do dziewiętnastowiecznej mor-

skiej doktryny wojennej, która zakładała, że obie floty ustawiają się równolegle

do siebie i walczą burta w burtę. Niemniej już w 1797 pod Camperdown admi-

rał Duncan uformował dowodzoną przez siebie flotę szesnastu brytyjskich

okrętów w dwie eskadry i skierował je na ustawione burtami osiemnaście ża-

glowców duńskiej marynarki. Zdobył jedenaście z nich nie tracąc ani jednego.

To nie umniejsza zasług Nelsona, który raz jeszcze dowiódł swej pomysłowo-

ści, lecz raczej sugeruje, że Marynarka Królewska w tych ciężkich czasach była

otwarta na innowacyjne koncepcje. Wymagało to również niezwykłej pewno-

ści siebie. Kierując eskadry wprost na szyk nieprzyjaciela, Nelson, podobnie jak

przed nim Duncan, narażał okręty na efekt wymanewrowania od dziobu. Wy-

trzymali i zniszczyli wroga. Pod Trafalgarem przez co najmniej dwadzieścia mi-

nut od rozpoczęcia walki brytyjskie okręty nie mogły oddać ani jednego

strzału, podczas gdy nieprzyjacielskie używały sobie do woli. Nelson wiedział

o tym i zaryzykował, będąc pewnym, że mimo to zwycięży. Było tak aż do star-

cia z flotą USA w wojnie 1812 roku, kiedy to brytyjscy kanonierzy napotkali

godnych siebie przeciwników. Marynarka amerykańska nie rozwijała budowy

okrętów wojennych, stanowiła zaledwie ułamek marynarek wojennych świata.

Czy jakiś człowiek służył zarówno pod Trafalgarem jak i pod Waterloo? Sły-

szałem tylko o jednym. Don Miguel Ricardo Maria Juan de la Mata Domingo

Vincente Ferre Alava de Esquivel, w skrócie znany jako Miguel de Alava, był

oficerem marynarki hiszpańskiej i służył na flagowym okręcie admiralskim

Principe de Asturias. Ten okręt walczył dzielnie pod Trafalgarem i choć ciężko

pokiereszowany zdołał zbiec i zawinąć do Kadyksu. W cztery lata później Alava

został oficerem w armii hiszpańskiej. Hiszpania zmieniła front i hiszpańskie

odziały współudziały z brytyjską armią pod dowództwem sir Arthura Welle-

sleya, przyszłego księcia Wellington, na Półwyspie Iberyjskim. Generał de

Alava został przydzielony do Wellingtona jako oficer łącznikowy i obaj pano-

wie zaprzyjaźnili się, a ich przyjaźń była dozgonna. De Alava został przy Wel-

lingtonie aż do końca wojny na Półwyspie Iberyjskim, potem został mianowany

hiszpańskim ambasadorem w Holandii, więc mógł dołączyć do sprzymierzo-

nych w bitwie pod Waterloo, gdzie pozostał u boku Wellington. Nie musiał tam

być, jednak jego obecność niewątpliwie pomogła Wellingtonowi, który wierzył

w racje Alava i cenił sobie jego rady. Niemal wszyscy z otoczenia Wellingtona

polegli lub odnieśli rany, lecz on i Alava nie zostali nawet draśnięci. Tak więc

Miguel de Alava walczył przeciwko Brytyjczykom pod Trafalgarem i po ich

stronie pod Waterloo, bardzo zawikłana kariera. Sharpe dołączy do Alava w

swoim czasie.

Jestem niezmiernie wdzięczny Peterowi Goodwinowi, konsultantowi histo-

rycznemu, zarządcy i kuratorowi HMS Victory, za jego uwagi na rękopisie i Katy

Ball, kuratorowi muzeum i archiwum w Portsmouth. Za błędy ponoszę winę ja

lub Richard Sharpe, żołnierz wtrącony w obcy morski świat. Wkrótce wróci na

ląd i wyruszy ponownie na wojnę.

Bernard Cornwell

Koniec tomu czwartego