1333).Cussler - Isaac Bell 02 - Zamachowiec [2013]

Clive Cussler Justin Scott

Zamachowiec

Przekład: Maciej Pintara

The Wrecker

NIEDOKOŃCZONA SPRAWA

12 grudnia 1934 Garmisch-Partenkirchen Powyżej linii śniegu Alpy Niemieckie szarpały niebo niczym szczęki jakiegoś pradawnego mięsożercy. Burzowe chmury ocierały się o smagane wiatrem szczyty i wydawało się, że poszczerbione skały lekko się poruszają, jakby bestia budziła się z głębokiego snu. Dwaj mężczyźni, obaj niemłodzi, ale krzepcy, obserwowali tę panoramę z balkonu hotelu dla narciarzy. Hans Grandzau był przewodnikiem o ogorzałej twarzy, pobrużdżonej jak wierzchołki gór. Od sześćdziesięciu lat przemierzał zimą okoliczne zbocza. Ostatniej nocy zapewnił swego towarzysza, że wkrótce wiatr zmieni się na wschodni i przenikliwe syberyjskie zimno przeistoczy mokre powietrze znad Morza Śródziemnego w śnieżycę. Mężczyzna, któremu Hans obiecał śnieg, był wysokim Amerykaninem o jasnych włosach i wąsach przyprószonych siwizną. W tweedowym garniturze Norfolk, szaliku Uniwersytetu Yale ozdobionym godłem Branford College i ciepłej fedorze na głowie wyglądał na zamożnego turystę, który przyjechał w Alpy, by uprawiać sporty zimowe. Ale wpatrywał się intensywnie niebieskimi oczami w zamek po drugiej stronie piętnastokilometrowej doliny. Zamek, wznoszący się na zboczu nad odludnym wąwozem od prawie tysiąca lat, tonął w śniegu i był ledwo widoczny w cieniu górujących nad nim szczytów. Kilka kilometrów poniżej leżała wioska. Amerykanin śledził zbliżający się do niej wolno słup dymu. Był za daleko, żeby widzieć parowóz, ale wiedział, że trasa kolejowa prowadzi przez granicę do Innsbrucku. Pełne koło, pomyślał ponuro. Dwadzieścia siedem lat temu zbrodnie zaczęły się na kolei w górach. Dzisiejszej nocy się skończy, w ten czy inny sposób, również na kolei w górach. – Na pewno da pan radę? – spytał przewodnik. – Stoki są bardzo strome, a wiatr będzie ciął jak szabla. – Jestem w równie dobrej formie jak pan, staruszku – odparł Amerykanin. Aby uspokoić Hansa, zapewnił, że przygotowywał się bardzo starannie. Przez miesiąc biwakował z norweskim narciarskim oddziałem wojskowym, przydzielony nieoficjalnie do jednostki Armii Stanów Zjednoczonych, wysłanej do Skandynawii na ćwiczenia podwyższające umiejętność walki w górach. – Nie wiedziałem, że amerykańskie oddziały ćwiczą w Norwegii – powiedział Niemiec. Niebieskie oczy Amerykanina przybrały lekko fiołkowy odcień, gdy się uśmiechnął. – To na wypadek, gdybyśmy musieli tu wrócić i położyć kres następnej wojnie – wyjaśnił. Hans odwzajemnił uśmiech. Amerykanin wiedział, że Grandzau to dumny weteran Alpenkorps, elitarnej niemieckiej dywizji górskiej sformowanej przez cesarza Wilhelma podczas Wielkiej Wojny. Ale Hans nie trzymał z nazistami, którzy niedawno przejęli władzę w Niemczech i grozili Europie następną wojną. Amerykanin rozejrzał się dookoła, aby się upewnić, że są sami. Pokojowa w czarnej sukience i białym fartuszku czyściła szczotką na kiju dywan na korytarzu

za drzwiami balkonu. Zaczekał, aż kobieta pójdzie dalej, po czym wyjął woreczek z dwudziestofrankowymi złotymi monetami szwajcarskimi i wręczył przewodnikowi. – Cała zapłata z góry. Umawiamy się, że jeśli nie będę nadążał, zostawi mnie pan i wróci do domu. Pan bierze narty. Spotkamy się przy wyciągu linowym. Wrócił do swojego wyłożonego boazerią luksusowego pokoju, gdzie miękkie, puszyste dywany i ogień trzaskający na kominku sprawiały, że pogoda za oknem wydawała się jeszcze gorsza. Szybko zdjął garnitur i włożył nieprzemakalne gabardynowe spodnie, grube wełniane skarpety, sznurowane buty, dwa lekkie wełniane swetry, skórzaną kamizelkę i gabardynową biodrową kurtkę na suwak, którą zostawił rozpiętą. Ledwo skończył się przebierać, rozległo się pukanie i do pokoju wszedł Jeffrey Dennis. Młody pracownik operacyjny berlińskiego biura nosił tyrolski kapelusz, jaki chętnie kupowali turyści. Był bystry, pełen zapału i dobrze zorganizowany, ale nie należał do amatorów spędzania czasu w plenerze. – Nadal brak śniegu – zauważył. – Niech wszyscy ruszają – polecił starszy mężczyzna. – Za godzinę nie zobaczysz własnej ręki przed twarzą. Dennis podał mu mały plecak. – Papiery dla pana i pańskiego... eee... „bagażu”. Pociąg wjedzie do Austrii o północy. Ktoś się spotka z panem w Innsbrucku. Ten paszport powinien wystarczyć do jutra. Starszy Amerykanin popatrzył przez okno na odległy zamek. – Co z moją żoną? – Jest bezpieczna w Paryżu. W hotelu George V. – Przysłała jakąś wiadomość? Dennis wyciągnął rękę, w której trzymał kopertę, ale starszy mężczyzna poprosił: – Przeczytaj. – „Dziękuję ci, kochanie, za najlepszą dwudziestą piątą rocznicę, jaką można sobie wyobrazić” – przeczytał Dennis monotonnym głosem. Starszy mężczyzna odetchnął z wyraźną ulgą. Taki szyfr wybrała przedwczoraj. Zapewniła przykrywkę – romantyczną drugą podróż poślubną – na wypadek gdyby ktoś go rozpoznał i zapytał, czy jest tutaj służbowo. Teraz była już daleko, bezpieczna. Czas na działanie pod przykrywką minął. Nadciągała zamieć. Wziął kopertę od Dennisa i wrzucił do kominka. Potem obejrzał dokładnie paszport i wizy. – Broń? – zapytał. Okazała się niewielka i lekka. – To nowy pistolet samopowtarzalny używany przez niemieckich tajnych gliniarzy – wyjaśnił Dennis. – Ale mogę panu dać służbowy rewolwer, jeśli woli pan starszy typ. Niebieskie oczy, utkwione w zamku za posępną doliną, zwróciły się ku młodemu człowiekowi. Starszy Amerykanin, nie patrząc na swoje ręce, wyjął magazynek, sprawdził, czy komora nabojowa jest pusta, i rozebrał waltera PPK:

otworzył kabłąk spustu, wyciągnął suwadło i wydobył sprężynę powrotną z lufy. Zajęło mu to dwanaście sekund. Nie odrywając spojrzenia od kuriera, złożył pistolet w dziesięć. – Powinien się nadać – orzekł. Dennis pojął, że był świadkiem pokazu wyjątkowych umiejętności. Zanim zdążył się powstrzymać, spytał: – Jak długo trzeba to ćwiczyć? Na twarz starszego mężczyzny wypłynął zaskakująco ciepły uśmiech. – Ćwicz w dzień i w nocy, Jeff, w deszczu i pod ostrzałem, a powinieneś załapać dość szybko – padła uprzejma, acz niepozbawiona sarkazmu odpowiedź. Kiedy Amerykanin dotarł do wyciągu linowego, sypał tak gęsty śnieg, że wierzchołek stoku narciarskiego był ledwo widoczny, a górujące nad grzbietem skalne szczyty całkiem skryte za białą zasłoną. Podekscytowani narciarze przepychali się do ruchomej liny, żeby zdążyć zjechać jeszcze raz, zanim nadciągająca zawieja zmusi przewodników do zamknięcia góry. Hans przyniósł nowe narty, ostatni model, ze stalowymi krawędziami przynitowanymi do drewna. – Przy takim wietrze na zaśnieżonych szczytach błyskawicznie tworzy się lód – wytłumaczył nietypową konstrukcję desek. Weszli w giętkie wiązania, zacisnęli je wokół pięt, włożyli rękawice, wzięli kijki i ruszyli przez rzednący tłum ku linie przesuwającej się wokół bębna, który obracał hałaśliwy silnik traktora. Chwycili się jej. Szarpnęła nimi i pociągnęła w górę. Stanowili typowy widok w eleganckim kurorcie: bogaty Amerykanin w późnym średnim wieku szukający przygód i jego prywatny instruktor, wystarczająco rozważny i doświadczony, by dostarczyć swego podopiecznego z powrotem do hotelu o takiej porze, żeby zdążył się przebrać do kolacji. Wiatr na szczycie grzbietu dął coraz mocniej i co chwilę zmieniał kierunek, a śnieg wirował w tych gwałtownych podmuchach, raz gęsty, raz rzadki. W jednym momencie niewiele było widać za grupą czekających na swoją kolej narciarzy, w następnym zaś ukazywał się hotel u stóp zbocza, mały jak domek dla lalek, i wysokie szczyty nad nim. Amerykanin i Hans oddalili się o dobrych kilkadziesiąt metrów od tłumu, a potem, gdy nikt na nich nie patrzył, skręcili i puścili się w dół po drugiej stronie grzbietu. Ich narty żłobiły pierwsze ślady w świeżym białym puchu. Głosy narciarzy i warkot silnika wyciągu linowego natychmiast umilkły. Śnieg osiadał bezdźwięcznie na wełnianych ubraniach. Panowała taka cisza, że słyszeli świst przecinających białą powierzchnię desek z metalowymi krawędziami, własne oddechy i bicie swoich serc. Hans jechał pierwszy i doprowadził ich za osłonę skalnego wypiętrzenia półtora kilometra niżej. Tam miał ukryte lekkie, sklecone naprędce sanki. Były zrobione z noszy Robertsona – konstrukcji z jesionu, buczyny i brezentu umożliwiającej unieruchomienie rannego marynarza na czas transportu stromymi i wąskimi zejściówkami na statku – przymocowanych do pary nart. Hans holował całość na linie zawiązanej wokół pasa i oplatającej kijek narciarski, który służył

mu za hamulec podczas zjazdu. Pokonali kolejne półtora kilometra w poprzek łagodniejszego zbocza i u podnóża stromego wzniesienia przymocowali do nart selskiny. Przyczepność zwróconego włosem na zewnątrz foczego futra umożliwiała im wspinaczkę. Śnieg padał coraz intensywniej, więc widoczność nie przekraczała kilku metrów. Hans nie bez powodu otrzymał zapłatę we frankach w złocie. W takich warunkach był po prostu niezbędny. Amerykanin mógłby wprawdzie korzystać z kompasu, jak każdy, ale żaden kompas nie zagwarantowałby mu, że nie zboczy z kursu, uderzany przez porywisty wiatr i zdezorientowany przez obłędny miszmasz ostrych kątów. A Grandzau, który jeździł w tych górach na nartach od dziecka, potrafił określić swoją pozycję według nachylenia dowolnego zbocza i jego ukształtowania przez wiatr. Wędrówka była bardzo mozolna. Wspinali się całymi kilometrami, zjeżdżali w dół i znowu wspinali. Często musieli się zatrzymywać, żeby odpocząć albo oczyścić selskiny z lodu. Kiedy śnieg na chwilę się rozwiał na szczycie jakiejś grani, było już prawie całkiem ciemno. Za ostatnim meandrem wąwozu Amerykanin zobaczył jedyne oświetlone okno w zamku. – Niech pan mi da sanki – powiedział tonem nieznoszącym sprzeciwu. – Dalej trafię sam. Hans przekazał mu linę od sanek, uścisnął dłoń, życzył powodzenia i ruszył przez ciemność do wioski daleko w dole. Amerykanin skierował się ku światłu.

Część 1 ARTYLERIA PROLETARIATU

Rozdział 1

21 września 1907 Góry Kaskadowe, Oregon Gliniarz kolejowy, który obserwował robotników z nocnej zmiany wchodzących do tunelu, zastanawiał się, jaki pożytek będzie miała Southern Pacific Company z jednookiego, utykającego na sztywnej nodze górnika skalnego. Mężczyzna był w wytartych ogrodniczkach i flanelowej koszuli, miał znoszone buty cienkie jak papier, a rondo jego sfatygowanego pilśniowego kapelusza opadało nisko jak u cyrkowego klauna. Stalowy młot wlókł po ziemi, jakby nie miał siły go podnieść. Gliniarz uznał, że coś tu śmierdzi. Wprawdzie oczy niemal mu ginęły w twarzy napuchniętej od whisky, ale miały bystre spojrzenie i wciąż były czujne. Już miał podejść do jednookiego kuternogi, aby zbadać sprawę, gdy jakiś młody osiłek, wieśniak ze słomą w butach, wziął młot starego górnika i poniósł go za niego. Ten nieoczekiwany ludzki odruch młodego sprawił, że starszy mężczyzna wydał się gliniarzowi jeszcze bardziej nieporadny i całkiem nieszkodliwy. Wrażenie to okazało się błędne. W zboczu na wprost widniały dwa otwory: wylot głównego tunelu kolejowego oraz mniejszy przewiert pilotowy do badania trasy, wentylacji i odwadniania. Oba wzmacniały drewniane obudowy, żeby skalne zbocze nie runęło na ludzi i wózki wtaczane do środka i wytaczane na zewnątrz. Dzienna zmiana wychodziła na dwór; wyczerpani mężczyźni kierowali się do pociągu, który zabierał ich z powrotem do kuchni polowej w obozie. Na sąsiednim torze lokomotywa ciągnęła wagony z podkładami kolejowymi. Obok przejeżdżały wozy zaprzężone w dziesięć mułów, wszędzie dookoła unosiły się tumany kurzu. Było to miejsce odludne, leżące dwa dni okrężnej podróży koleją od San Francisco, ale nie było odcięte od świata. Linie telegraficzne na chwiejnych słupach dostarczały ponure wiadomości prosto z Wall Street o panice bankowej, która wstrząsnęła odległym o prawie pięć tysięcy kilometrów Nowym Jorkiem. Wschodni bankierzy finansujący kolej byli przerażeni. Stary mężczyzna dobrze wiedział, że po drutach płyną sprzeczne żądania: albo przyspieszyć budowę skrótu Cascades Cutoff, niezbędnej linii ekspresowej między San Francisco a północą, albo ją zamknąć. Tuż przed wylotem tunelu utykający mężczyzna przystanął, uniósł głowę i popatrzył jedynym okiem na Góry Kaskadowe lśniące czerwienią w blasku zachodzącego słońca. Patrzył na nie z takim wyrazem twarzy, jakby chciał zapamiętać, jak wygląda świat, zanim zagłębi się w ciemną otchłań. Popchnięty przez mężczyzn za nim, potarł przepaskę na oku. Mogłoby się wydawać, że przypominał sobie chwilę, kiedy poniósł bolesną stratę, ale on tylko nieznacznie

odsłonił drugie oko, widzące lepiej niż pierwsze. Policjant, który wyglądał na ciut bystrzejszego od zwykłego wolno-myślącego gliniarza kolejowego, nadal przypatrywał mu się nieufnie. Stary górnik zachował zimną krew. Chociaż widział, że jest obserwowany, nie dał się zastraszyć. Ignorując popychających go robotników, rozglądał się dookoła, jakby zauroczony porywającym spektaklem przebijania nowej linii kolejowej przez góry. Było to rzeczywiście imponujące przedsięwzięcie, którego realizacja wymagała pracy tysięcy ludzi i zarazem nie lada precyzji. Dwie stalowe szyny przybite do drewnianych podkładów dzieliło od siebie dokładnie tysiąc czterysta trzydzieści pięć milimetrów. Podkłady, tkwiące w podsypce z kruszywa, tworzyły solidne podłoże zdolne utrzymać ważącej setki ton lokomotywy, które mogły pokonać w zaledwie minutę ponad półtora kilometra. Na każdy odcinek tej długości przypadało dwa tysiące siedemset podkładów, trzysta pięćdziesiąt dwie szyny i sześćdziesiąt beczek gwoździ mocujących tory, które biegły wąskimi skalnymi półkami wyciętymi w prawie pionowych zboczach, po mostach nad wąwozami i tunelami wydrążonymi w klifach. Ale ten cud nowoczesnej inżynierii przyćmiewały góry – wręcz drwiły z niego – i nikt nie wiedział lepiej od starego górnika, jak w gruncie rzeczy krucha jest ta konstrukcja. Zerknął na gliniarza, który wreszcie odwrócił od niego wzrok i skupił uwagę na czymś innym. Nocna zmiana zniknęła w tunelu. Woda bulgotała u ich stóp, gdy szli pod niekończącymi się drewnianymi łukami. Utykający mężczyzna trzymał się z tyłu w towarzystwie niosącego jego młot osiłka. Przystanęli po stu metrach przy bocznym korytarzu i zgasili swoje lampy acetylenowe. Sami w ciemności, obserwowali, jak lampy innych oddalają się od nich. Pokonali po omacku sześciometrowy boczny korytarz wydrążony w litej skale i dotarli do przewiertu pilotowego, ciągnącego się równolegle do głównego tunelu. Był wąski i nierówny, musieli więc przykucać od czasu do czasu pod niskim stropem, gdy zapuszczali się coraz dalej w głąb góry. Stary górnik kuśtykał teraz szybciej, oświetlając swoją lampą boczną ścianę. W pewnym momencie zatrzymał się i przesunął dłonią po poszarpanym pęknięciu w kamieniu. Młody mężczyzna patrzył na niego i zastanawiał się nie po raz pierwszy, dlaczego chce walczyć o sprawę, zamiast, jak większość kalek w jego wieku, spędzać czas w bujanym fotelu. Ale w środowisku hobos – wędrownych robotników, często bezdomnych i nieposiadających żadnego majątku – zbytnia ciekawość mogła się źle skończyć, więc nie zapytał go o to. – Kujemy tutaj – oznajmił stary. Zawsze ujawniał tylko tyle, ile musiał, żeby wzbudzić zaufanie ochotników, których werbował. Chłopak z młotem myślał, że pomaga gonciarzowi znad zatoki Puget, gdzie ogłoszony przez związek strajk generalny całkowicie sparaliżował produkcję gontów cedrowych, dopóki krwiopijczy wytwórcy nie zatrudnili nowych ludzi na miejsce strajkujących robotników. Poprzedniemu pomocnikowi powiedział, że jest z Idaho i uciekł z wstrząsanego

górniczymi wojnami Coeur d’Alene. Innemu, że prowadzi słuszną walkę z ramienia chicagowskiego rewolucyjnego związku zawodowego Robotnicy Przemysłowi Świata. Jak stracił oko i dlaczego zaczął utykać? Albo w starciu z łamistrajkami w Colorado City, albo ochraniając „Wielkiego Billa” Haywooda z Zachodniej Federacji Górników, albo wreszcie od postrzału, kiedy gubernator wezwał Gwardię Narodową. Pierwszorzędny wizerunek dla tych, którzy pragną uczynić świat lepszym i mają odwagę o to walczyć. Osiłek przytrzymywał metrowe stalowe dłuto, gdy mężczyzna z przepaską na oku wstukiwał je w granit. – Wystarczy, Kevin – powiedział wreszcie, oddając młodemu młot. – Teraz ty. – Jest pan pewien, że jak rozwalimy ten przewiert, chłopakom w głównym tunelu nic się nie stanie? – Postawiłbym na to własne życie. Między nami jest sześć metrów litej skały. Historia Kevina była typowa na Zachodzie. Urodzony i wychowany na farmie, musiał opuścić rodzinne strony, gdy bank zabrał ziemię jego rodzinie, i poszukać sobie jakiegoś zajęcia. Harował w kopalniach srebra, dopóki go nie wyrzucono, bo opowiadał się za związkiem. Jeżdżąc pociągami towarowymi po kraju w poszukiwaniu pracy, wiele razy został pobity przez policję kolejową, a ilekroć gdzieś się zaczepił, był atakowany trzonkami od siekier przez łamistrajków, kiedy uczestniczył w demonstracjach robotników żądających wyższych zarobków. Czasami głowa tak go bolała, że nie mógł jasno myśleć. Najgorzej czuł się nocami, gdy tracił nadzieję, że kiedykolwiek znajdzie stałą pracę czy nawet kąt do spania, nie mówiąc już o poznaniu jakiejś dziewczyny i założeniu rodziny. W czasie jednej z takich nocy dał się skusić marzeniu anarchistów. Dynamit, „artyleria proletariatu”, uczyni świat lepszym. Kevin zamachnął się oburącz ciężkim młotem i wbił dłuto na trzydzieści centymetrów. Przerwał, żeby złapać oddech, i poskarżył się: – Nie znoszę tych stalowych młotów. Za bardzo się odbijają. Niech pan mi da stary, żeliwny. – Wykorzystaj sprężystość. – Kaleka z przepaską na oku wziął młot i zamachnął się nim z zaskakującą łatwością. Płynnym ruchem uderzył w dłuto, odchylił młot do tyłu i walnął znowu. – Masz, dokończ... Dobrze. Bardzo dobrze. Wybili w skale otwór metrowej głębokości. – Dynamit – zażądał stary, który kazał swemu towarzyszowi nieść wszystkie kompromitujące rzeczy, na wypadek gdyby policja kolejowa przeszukała ich. Kevin wyjął spod koszuli trzy matowoczerwone laski. Na każdej widniała nadrukowana czarnym tuszem marka producenta: VULCAN. Stary wetknął je jedną po drugiej do dziury. – Detonator. – Jest pan pewien, że żadnemu z robotników nic się nie stanie? – Gwarantuję. – Nie miałbym nic przeciwko temu, żeby wysadzić szefów, ale ludzie w tunelu są po naszej stronie. – Nawet jeśli jeszcze o tym nie wiedzą – mruknął cynicznie kaleka. Umocował

detonator, który miał eksplodować z wystarczającą siłą, by spowodować wybuch dynamitu. – Teraz lont. Kevin posłusznie sięgnął po lont, który miał ukryty pod kapeluszem. Metr konopnej przędzy nasyconej prochem strzelniczym spalał się w minutę i czterdzieści sekund. Aby mieć pięć minut na wycofanie się w bezpieczne miejsce, potrzebowali trzech metrów lontu. Stary dołożył jeszcze pół metra, żeby uwzględnić różnice konsystencji i wilgotności. – Chciałbyś zapalić lont? – spytał, gdy skończył. Oczy błyszczały Kevinowi jak małemu chłopcu w wieczór wigilijny. – A mógłbym? – Sprawdzę, czy jest czysto. Pamiętaj, że masz tylko pięć minut na ucieczkę, więc nie ociągaj się. Zapal lont i natychmiast zmiataj... Zaczekaj! Co to? Udając, że usłyszał, jak ktoś nadchodzi, stary odwrócił się i sięgnął do buta, by wysunąć ostrze noża, który w nim chował. Kevin dał się nabrać. Przyłożył dłoń do ucha, ale słyszał tylko odległy hałas świdrów w głównym tunelu i wycie wentylatorów w przewiercie pilotowym. – Co to było? – spytał z niepokojem. – Co pan usłyszał? – Leć tam! Zobacz, kto idzie. Kevin pobiegł w głąb tunelu, cienie pląsały na oświetlanych jego lampą nierównych ścianach. Stary mężczyzna wyrwał lont z detonatora i rzucił w ciemność. Zastąpił go identycznie wyglądającym konopnym sznurkiem, który został zanurzony w roztopionym trotylu i służył do detonowania wielu ładunków wybuchowych jednocześnie, bo palił się błyskawicznie. Mężczyzna działał szybko i wprawnie. Zanim usłyszał, jak wysłany na próżno Kevin wraca, pułapka była gotowa. Kiedy jednak podniósł wzrok, zobaczył z zaskoczeniem, że chłopak trzyma ręce w górze. Za nim stał policjant kolejowy, ten sam, który obserwował, jak wchodzili do tunelu. Na jego nabrzmiałej od whisky twarzy malowała się czujność, a rewolwer pewnie tkwił w dłoni. – Ręce do góry! – rozkazał. Zauważył lont i detonator i od razu zrozumiał. Przysunął broń bliżej tułowia, najwyraźniej wiedząc, jak jej użyć. Stary mężczyzna poruszył rękami, ale zamiast je podnieść, sięgnął w dół i wyciągnął z buta nóż. Gliniarz uśmiechnął się drwiąco. – Popełniłeś duży błąd, starcze – powiedział melodyjnym głosem, lekko przeciągając słowa. – Dobyłeś noża przeciwko broni palnej, ale nie zastrzelę cię, jeśli natychmiast go rzucisz. Stary trzepnął nadgarstkiem i nóż rozsunął się jak luneta, zamieniając się w cienki rapier. Zanim gliniarz zdążył zareagować, mężczyzna jednym płynnym dźgnięciem zatopił ostrze w jego gardle. Policjant sięgnął lewą ręką do szyi, a prawą, w której trzymał rewolwer, próbował nacisnąć spust. Stary pchnął głębiej i obrócił ostrze. Przecięło rdzeń kręgowy policjanta i wyszło przez kark. Rewolwer upadł z hałasem

na skalne podłoże. Kiedy stary wyjął miecz z przebitej na wylot szyi gliniarza, ten osunął się na ziemię obok swojej broni. Kevin obserwował tę scenę oczyma rozszerzonymi z przerażenia. Spojrzał na martwego gliniarza, potem na miecz, który wziął się znikąd, i znowu na trupa. – Jak?... Co?... – wykrztusił. Starszy mężczyzna dotknął zwalniacza sprężyny i miecz złożył się do wielkości noża. – Działa na tej samej zasadzie co rekwizyt teatralny – wyjaśnił młodemu, chowając nóż z powrotem do buta. – Masz zapałki? Kevin włożył drżące ręce do kieszeni, chwilę w nich grzebał i w końcu wyjął wyściełaną butelkę i zapałki. – Sprawdzę, czy nikogo nie ma przy wylocie tunelu – powiedział stary. – Czekaj na mój sygnał. Pamiętaj, pięć minut. Upewnij się, że lont płonie jak należy, a potem uciekaj, ile sił w nogach! Pięć minut na wycofanie się w bezpieczne miejsce. Ale nie wtedy, gdy trotyl, którego trzy metry spłoną w mgnieniu oka, zastąpił proch strzelniczy. Stary przeszedł nad ciałem gliniarza i ruszył do wylotu przewiertu pilotowego. Nikogo nie zobaczył, więc stuknął dwa razy dłutem. Odpowiedziały mu trzy stuknięcia. Czysto. Wyjął z kieszeni zegarek waltham, na jaki żaden górnik skalny nie mógłby sobie pozwolić. Te siedemnasto-kamieniowe, ustawiane dźwignią czasomierze mieli obowiązek nosić kierownicy pociągu, dyspozytorzy i maszyniści. Gwarantowały one dokładność w granicach pół minuty na tydzień, czy to w gorącej kabinie lokomotywy, czy na mrozie na zaśnieżonym peronie stacji wysoko w górach Sierra Nevada. Mężczyzna obserwował, jak wskazówka na wewnętrznym cyferblacie odmierza sekundy zamiast minut, które według jego zapewnienia dawał Kevinowi na ucieczkę wolnopalny proch strzelniczy. Pięć sekund na odkręcenie siarkowych zapałek, wyjęcie jednej, zakręcenie wyściełanej butelki i ukucnięcie przy loncie. Trzy sekundy na potarcie zapałki o stalowy młot. Jedna na to żeby jasno zapłonęła. I ostatnia – dziesiąta – na przytknięcie płomienia do trotylowego lontu. Podmuch, niemal delikatny, owionął twarz starego. Potem poczuł pęd powietrza i usłyszał głuchy huk, sygnalizujące eksplozję dynamitu głęboko w skale. Złowrogie dudnienie i drugi silny powiew oznaczały, że przewiert pilotowy się zawalił. Główny tunel był następny. Mężczyzna ukrył się wśród belek wzmacniających otwór i czekał. Nie kłamał, mówiąc, że sześć metrów granitu oddziela przewiert pilotowy od ludzi drążących główny tunel. Ale w miejscu, gdzie podkładał dynamit, skałę przecinały głębokie pęknięcia. Grunt dygotał jak podczas trzęsienia ziemi. Stary pozwolił sobie na ponury uśmiech. Drżenie pod jego butami mówiło mu więcej niż krzyki przerażonych górników skalnych i strzałowych, którzy wylewali się z głównego tunelu. Więcej niż desperackie nawoływania tych, którzy

gromadzili się przy buchających dymem korytarzach, żeby zobaczyć, co się stało. Strop tunelu wydrążonego w górskim zboczu runął. Mężczyzna precyzyjnie obliczył moment wybuchu, tak żeby pociąg wywożący skalny gruz został przysypany. Zmiażdżeniu uległo dwadzieścia wagonów, lokomotywa i jej tender. Starego nie obchodziło, że zginą ludzie pracujący w tunelu i obsługa pociągu. Byli tak samo nieważni jak zamordowany przez niego gliniarz kolejowy. Nie współczuł też rannym uwięzionym w ciemności za ścianą pokruszonej skały. Im więcej zgonów, zniszczeń i zamieszania, tym dłuższe sprzątanie i większe opóźnienie. Zerwał przepaskę z oka i wsunął ją do kieszeni. Potem zdjął miękki pilśniowy kapelusz, wywinął rondo wewnętrzną stroną na wierzch, nadając mu kształt płaskiej czapki górniczej, i włożył z powrotem na głowę. Rozwiązał pod spodniami szalik, którym unieruchomił kolano, żeby utykać, i wyszedł z ciemności na dwóch zdrowych nogach. Dołączył do tłumu przerażonych ludzi i pobiegł z nimi, potykając się tak jak oni o podkłady kolejowe i szyny, byle znaleźć się jak najdalej od niebezpieczeństwa. W końcu uciekający zwolnili, potrącani przez ciekawskich biegnących na miejsce katastrofy. Człowiek znany jako Zamachowiec skoczył do rowu przy torach, by uniknąć spotkania z ekipami ratowniczymi oraz policją kolejową, i ominął bocznicę, gdzie stał prywatny specjalny pociąg pasażerski. Lśniąca lokomotywa syczała cicho, utrzymywana pod parą, żeby zapewnić oświetlenie i ogrzewanie. Rzędy zasłoniętych okien żarzyły się złociście w ciemności nocy. Z wnętrza wagonu, w którym mieściła się jadalnia, dobiegała cicha muzyka, służący w liberiach nakrywali stół do kolacji. Gdy przechodzili obok tego pociągu w drodze do tunelu, Kevin pomstował na „wybrańców”, którzy podróżują w przepychu, podczas gdy górnicy skalni zarabiają dwa dolary dziennie. Zamachowiec, który wiedział, że to prywatny pociąg prezesa kolei, uśmiechnął się z satysfakcją. W luksusowych wagonach rozpęta się istne piekło, kiedy prezes się dowie, że tunel się zawalił. Dzisiejszej nocy „wybrańcy” Kevina na pewno nie będą czuli się wybrańcami. Półtora kilometra dalej, wzdłuż nowo położonych szyn, jasne lampy elektryczne oświetlały rozległy plac budowy z barakami mieszkalnymi robotników, składami materiałów, warsztatami mechanicznymi, dynamem, bocznicami z pociągami towarowymi i parowozownią do obracania i napraw lokomotyw. Poniżej, w zagłębieniu terenu, lampy olejne wskazywały położenie obozu na końcu toru, tymczasowego miasteczka namiotowego z prowizorycznymi salami tanecznymi, saloonami i burdelami w wagonach towarowych, które podążały za stale przemieszczającym się placem budowy. Teraz będzie się przemieszczał o wiele wolniej. Usunięcie osuwiska zajmie kilka dni, a wzmacnianie osłabionej skały i naprawa zniszczeń przed wznowieniem pracy potrwa co najmniej tydzień. Tym razem Zamachowiec dokonał dużego sabotażu na kolei, największego jak dotąd. I po raz kolejny ujdzie mu to bezkarnie. Kevin, jedyny człowiek, który mógłby go połączyć z tym przestępstwem, zginął w wybuchu i nie wiadomo, czy w ogóle uda się go

zidentyfikować. A jeśli nawet, uznają zapewne, że ten młody narwaniec wygłaszający radykalne przemówienia w obozowisku hobos przypadkowo wysadził się w powietrze.

Rozdział 2

W roku 1907 pociąg specjalny był w Ameryce symbolem bogactwa i władzy. Zwyczajni milionerzy, właściciele posiadłości w Newport i domów przy Park Avenue albo rezydencji nad rzeką Hudson, przemieszczali się między swoimi nieruchomościami w prywatnych wagonach dołączanych do pociągów pasażerskich. Ale potentaci – właściciele kolei – podróżowali specjalnymi prywatnymi pociągami z własnymi lokomotywami i mogli dotrzeć, gdzie im się podobało na kontynencie. Najszybszy i najbardziej luksusowy pociąg specjalny w Stanach Zjednoczonych należał do prezesa kolei Southern Pacific Railroad, Osgooda Hennessy’ego. Pociąg Hennessy’ego, pomalowany lśniącym cynobrowym lakierem, ciągnęła potężna lokomotywa Baldwin Pacific 4-6-2, czarna jak węgiel w jej tendrze. Prywatne wagony prezesa, nazwane „Nancy 1” i „Nancy 2” na cześć jego dawno zmarłej żony, miały dwadzieścia cztery metry długości i trzy szerokości. Zostały wykonane z najlepszej stali przez firmę Pullman Company i wyposażone przez europejskich meblarzy. W „Nancy 1” mieściło się biuro Hennessy’ego, salon i apartamenty z marmurowymi wannami, mosiężnymi łóżkami i telefonami, które mogły być włączane do sieci w każdym mieście po drodze. W „Nancy 2” ulokowano nowoczesną kuchnię, magazyny mieszczące zapasy żywności wystarczające na miesiąc, jadalnię i kwatery służby. W wagonie bagażowym zarezerwowano miejsce dla samochodu Packard Gray Wolf córki Hennessy’ego, Lillian. Wagon restauracyjny i luksusowe sypialne pulmany zajmowali inżynierowie, bankierzy i prawnicy zaangażowani w budowę skrótu Cascades Cutoff. Po wjeździe na główną linię pociąg specjalny Hennessy’ego mógł pokonać trasę do San Francisco w pół dnia, do Chicago w trzy dni, a do Nowego Jorku w cztery, zmieniając po drodze typy lokomotyw, żeby zoptymalizować warunki podróży. Kiedy tempo to nie wystarczało do zaspokojenia ambicji prezesa, żeby kontrolować każdą kolej w kraju, korzystano ze znajdującego się w jednym z wagonów opatentowanego przez Thomasa Edisona telegrafu „bez drutu”, którym przekazywano wiadomości między pędzącym pociągiem a przewodami telegraficznymi wzdłuż torów. Hennessy był stary, chudy, niski i łysy, ale mimo mizernej postury wzbudzał powszechny respekt. Prezes Southern Pacific Railroad miał bowiem czujne czarne oczy fretki, których zimne spojrzenie zniechęcało do kłamstwa i gasiło fałszywą nadzieję, oraz serce, jak przysięgali jego wykiwani konkurenci, głodnej helodermy arizońskiej. Kiedy godzinę po zawaleniu się tunelu wprowadzono pierwszego z jego kolacyjnych gości, siedział w swoim gabinecie bez marynarki i dyktował coś telegrafiście w tempie karabinu maszynowego. Gładki i wytworny senator Stanów Zjednoczonych Charles Kincaid przybył

nienagannie ubrany w strój wieczorowy. Był wysoki, bardzo przystojny, włosy miał wypomadowane, a wąsik starannie przycięty. Jego brązowe oczy nie zdradzały, co myśli – ani czy w ogóle myśli. Ale uśmiechał się szeroko. Hennessy powitał polityka z ledwo skrywanym lekceważeniem. – Na wypadek gdyby pan nie słyszał, Kincaid, wydarzyła się kolejna katastrofa. I, na Boga, ta jest sabotażem. – Wielkie nieba! – wykrzyknął senator. – Jest pan pewien? – Tak cholernie pewien, że zadepeszowałem do Agencji Detektywistycznej Van Dorn. – Znakomity wybór – pochwalił Kincaid. – Sabotaż przerasta lokalnych szeryfów, że tak to ujmę, nawet gdyby udało się jakiegoś znaleźć na tym pustkowiu. To zbyt poważna sprawa nawet dla pańskiej policji kolejowej. Bandziorów w brudnych mundurach, miał ochotę dodać, ale powstrzymał się, bo zawsze uważał, co mówi do człowieka, który go stworzył i w każdej chwili mógł go zniszczyć. – Jakie jest motto vandornowców? – zapytał retorycznie. – „Nigdy się nie poddajemy, nigdy!” Jako że mam kwalifikacje, czuję się w obowiązku pokierować pańskimi ekipami oczyszczającymi tunel. Hennessy skrzywił się z pogardą. Ten bezmózgi goguś pracował za morzem. Budował mosty dla Kolei Bagdadzkiej imperium osmańskiego, aż gazety zaczęły go nazywać Bohaterskim Inżynierem, bo podobno uchronił pielęgniarki Amerykańskiego Czerwonego Krzyża i misjonarzy przed turecką niewolą. Prezes odnosił się do tego rzekomego bohaterstwa z dużą rezerwą, ale Kincaid jakoś przekuł prasową sławę na członkostwo w skorumpowanym zgromadzeniu ustawodawczym. Oficjalnie reprezentował interesy kolei w Klubie Milionerów Senatu Stanów Zjednoczonych, lecz nikt lepiej od Hennessy’ego nie wiedział, że bogaci się na łapówkach w postaci akcji kolei. – Trzech ludzi zginęło – warknął – a piętnastu jest uwięzionych. Nie potrzebuję więcej inżynierów. Potrzebuję grabarza. I pierwszorzędnego detektywa. – Odwrócił się z powrotem do telegrafisty. – Van Dorn się odezwał? – Jeszcze nie, panie prezesie. Dopiero wysłaliśmy... – Joe Van Dorn ma agentów w każdym mieście na kontynencie. Zadepeszuj do wszystkich! Do gabinetu weszła Lillian, córka Hennessy’ego, która przybiegła z ich prywatnych kwater. Na jej widok oczy Kincaida zrobiły się okrągłe, a uśmiech jeszcze szerszy. Mimo że stali na zakurzonej bocznicy w głębi Gór Kaskadowych, była ubrana tak, że wzbudziłaby powszechne zainteresowanie w najlepszych nowojorskich restauracjach. Wieczorowa suknia z białego szyfonu opinała się na wąskiej talii i miała głęboki dekolt, który ledwo zasłaniał kształtne piersi, smukłą szyję zdobiła perłowa kolia wysadzana brylantami, a w uszach lśniły brylantowe kolczyki o szlifie Peruzziego. Pokazuje, co ma do zaoferowania, pomyślał Kincaid, a jest tego mnóstwo. Lillian Hennessy była bardzo piękna, bardzo młoda i bardzo, bardzo bogata. Znakomita partia nawet dla króla. Albo dla senatora z widokami na Biały Dom. Problem polegał na tym, że nawet rodzony ojciec, przed którym drżeli możni tego

świata, nigdy nie zdołał jej poskromić. A od kiedy mianował ją swoją zaufaną sekretarką, stała się jeszcze bardziej niezależna. – Właśnie rozmawiałam przez telegrafon z głównym inżynierem – oznajmiła, zwracając się do ojca. – Uważa, że mogą wejść do przewiertu pilotowego od tyłu i przebić się do głównego tunelu. Ekipy ratownicze już kopią. Twoje telegramy zostały wysłane. Czas, żebyś się przebrał do kolacji. – Nie będę jadł, kiedy moi ludzie są uwięzieni. – Twoja głodówka im nie pomoże – odparła i spojrzała na Kincaida. – Cześć, Charles – rzuciła chłodno. – Pani Comden czeka na nas w salonie. Wypijemy koktajl, kiedy mój ojciec będzie się ubierał. Przeszli do salonu, gdzie czekali na Hennessy’ego. Gdy opróżnili kieliszki, a on wciąż się nie pojawiał, pani Comden, ponętna czarnowłosa czterdziestolatka w zielonej jedwabnej sukni i brylantach oszlifowanych w starym europejskim stylu, powiedziała: – Przyprowadzę go. Dotarłszy do biura Hennessy’ego, zignorowała telegrafistę, który, jak wszyscy telegrafiści, zobowiązał się nigdy nie ujawnić treści wysyłanych i otrzymywanych depesz, i położyła miękką dłoń na kościstym ramieniu prezesa. – Wszyscy są głodni. – Rozchyliła wargi w zniewalającym uśmiechu. – Zaprośmy ich do stołu. Van Dorn na pewno zgłosi się wkrótce. Kiedy mówiła, lokomotywa zagwizdała dwa razy na znak, że ruszają, i pociąg potoczył się naprzód. – Dokąd jedziemy? – spytała pani Comden, której nie zaskoczyło, że znów są w drodze. – Do Sacramento, Seattle i Spokane – odparł Hennessy.

Rozdział 3

Cztery dni po eksplozji w tunelu Joseph Van Dorn dogonił przemieszczającego się szybko Osgooda Hennessy’ego w depo Great Northern w Hennessyville. W tym nowo powstałym mieście na obrzeżach Spokane w stanie Waszyngton, nieopodal granicy z Idaho, wciąż unosił się zapach świeżej tarcicy, kreozotu i płonącego węgla, ale już nazwano je Minneapolis Północnego Zachodu. Van Dorn wiedział, że Hennessy zbudował je w ramach swojego planu dwukrotnego powiększenia sieci kolejowej Southern Pacific przez wchłonięcie przecinających kontynent linii północnych. Założyciel znamienitej Agencji Detektywistycznej Van Dorn, potężny, łysiejący, elegancko ubrany mężczyzna po czterdziestce, wyglądał raczej na dobrze prosperującego biznesmena w podróży niż na pogromcę przestępczego podziemia. Był towarzyski i wesoły, ale jego uśmiech nieco przyćmiewał cień irlandzkiej melancholii w oczach. Miał orli nos i wspaniałe rude baki, które przechodziły w jeszcze wspanialszą rudą brodę. Kiedy zbliżał się do pociągu Hennessy’ego, usłyszał dźwięki ragtime’owej muzyki z gramofonu. Skinął głową z ulgą, rozpoznawszy żywą, tęskną melodię Searchlight Rag, nowej kompozycji Scotta Joplina. Muzyka świadczyła o tym, że córka Lillian Hennessy jest na miejscu. W jej obecności trochę łatwiej się rozmawiało z kłótliwym prezesem Southern Pacific Railroad. Van Dorn przystanął na peronie, wyczuwając ruch w środku wagonu. Po chwili przy drzwiach pojawili się Hennessy i burmistrz Spokane. – Wynocha z mojego pociągu! – krzyczał prezes, wypychając burmistrza z wagonu. – Hennessyville nigdy nie zostanie włączone do pańskiego miasta. Moje depo nie będzie na listach podatkowych Spokane. – Nie spieszyłeś się tutaj – warknął, dostrzegłszy Van Dorna. Van Dorn zareagował na opryskliwy ton Hennessy’ego ciepłym uśmiechem. Jego białe zęby zalśniły w gnieździe rudych bokobrodów, gdy zamknął drobną dłoń prezesa w swojej. – Byłem w Chicago, a ty wszędzie na mapie – zagrzmiał przyjaźnie. – Dobrze wyglądasz, Osgood, choć trochę się unosisz. – Jak się miewa piękna Lillian? – zapytał, kiedy Hennessy zaprosił go do środka. – Wciąż więcej z nią kłopotu niż z całym wagonem Italiańców. – A, jest! No, no, ale wyrosłaś, młoda damo. Nie wiedziałem cię od... – Od czasu tamtej sprawy w Nowym Jorku, kiedy ojciec wynajął pana, żeby mnie pan sprowadził z powrotem do szkoły panny Porter. – Nie – poprawił ją Van Dorn – chyba od czasu, kiedy wyciągnęliśmy cię z więzienia w Bostonie po demonstracji sufrażystek, która wymknęła się spod kontroli. – Lillian! – krzyknął Hennessy. – Chcę mieć notatki z tego spotkania przepisane na maszynie i dołączone do kontraktu na wynajęcie Agencji Van Dorn.

Z twarzy dziewczyny natychmiast zniknął szelmowski uśmiech. – Kontrakt jest gotowy do podpisu, ojcze – odparła poważnym głosem. – Przypuszczam, że wiesz o tych atakach, Joe – zwrócił się prezes do detektywa. – Rozumiem, że budowę linii ekspresowej Southern Pacific przez Góry Kaskadowe nękają straszne wypadki – odrzekł Van Dorn wymijająco. – Wśród ofiar są robotnicy i kilku niewinnych pasażerów kolei. – To nie mogą być wypadki – zaprzeczył stanowczo Hennessy. – Ktoś robi wszystko, żeby zniszczyć tę kolej. Wynajmuję twoją firmę do złapania sabotażystów, kimkolwiek są: anarchistami, cudzoziemcami czy niezadowolonymi robotnikami. Zastrzelcie ich, powieście, zróbcie, co będziecie musieli, ale powstrzymajcie ich. – Kiedy tylko dostałem twoją depeszę, przydzieliłem do tej sprawy mojego najlepszego człowieka. Jeżeli sytuacja wygląda tak, jak podejrzewasz, mianuję go głównym śledczym. – Nie! – sprzeciwił się Hennessy. – Chcę, żebyś ty kierował dochodzeniem, Joe. Osobiście. – Isaac Bell to znakomity detektyw. Żałuję, że nie miałem takiego talentu jak on, kiedy byłem w jego wieku. Hennessy pokręcił głową. – Powiem wprost, Joe – rzekł. – Mój pociąg stoi zaledwie sześćset kilometrów na północ od zniszczonego tunelu, ale musiał pokonać ponad tysiąc, żeby tu dotrzeć, cofając się i wspinając zakosami. Dzięki skrótowi zyska się cały dzień. Sukces jego budowy i przyszłość całej kolei są zbyt ważne, żeby zatrudnić najemnika. Van Dorn wiedział, że prezes jest przyzwyczajony do stawiania na swoim. Aby przeprowadzić transkontynentalne linie od Atlantyku do Pacyfiku, musiał pokonać swoich konkurentów, komodora Vanderbilta i J.P. Morgana, przechytrzyć Międzystanową Komisję Handlu i Kongres Stanów Zjednoczonych oraz zmusić do kapitulacji zwalczającego trusty prezydenta Teddy’ego Roosevelta. Na pewno nie dałby się przekonać od zmiany zdania, toteż Van Dorn ucieszył się, że nagle przerwał im kierownik pociągu. Szef składu stanął w drzwiach w swoim nieskazitelnym granatowym mundurze ze lśniącymi mosiężnymi guzikami i czerwoną wypustką Southern Pacific i oznajmił: – Przepraszam, że przeszkadzam, panie prezesie, ale policjanci złapali jakiegoś hobo, który próbował się dostać do pańskiego pociągu. – Po co zawracasz mi pan głowę? Ja tu zarządzam koleją i nie mam czasu na duperele. Przekażcie go szeryfowi. – On twierdzi, że pan Van Dorn poręczy za niego. Do prywatnego wagonu Hennessy’ego wszedł wysoki mężczyzna, pilnowany przez dwóch krzepkich policjantów kolejowych. Miał na sobie robocze ubranie hobo jeżdżącego pociągami towarowymi w poszukiwaniu pracy. Jego drelichowa kurtka i spodnie były zakurzone, buty znoszone, a kapelusz, sfatygowany stetson, musiał często moknąć na deszczu. Lillian Hennessy zauważyła najpierw jego niebieskie oczy z odcieniem fioletu, które obrzuciły twarze zebranych w salonie szybkim, badawczym spojrzeniem, jakby chciały przeniknąć myśli jej ojca, Van Dorna i w końcu jej samej. Nie

odwróciła wzroku, ale uznała efekt za hipnotyzujący. Mężczyzna, mniej więcej trzydziestoletni, miał dobrze ponad metr osiemdziesiąt wzrostu, sylwetkę szczupłą niczym koń czystej krwi arabskiej, gęste jasne włosy, sumiaste wąsy i zarost na nieogolonej twarzy. Ręce o długich, smukłych palcach trzymał luźno wzdłuż boków. Lillian dostrzegła determinację w układzie jego warg i podbródka i uznała, że jest bardzo pewny siebie. Gliniarze stali blisko niego, ale nie dotykali go. Dopiero gdy oderwała wzrok od twarzy jasnowłosego mężczyzny, zobaczyła, że jeden z nich przyciska do nosa zakrwawioną chusteczkę, a drugi ma podbite oko. Joseph Van Dorn pozwolił sobie na triumfalny uśmiech. – Osgood, przedstawiam ci Isaaca Bella, który pokieruje tym śledztwem w moim imieniu – oznajmił. – Dzień dobry – przywitał się Isaac Bell. Zrobił krok w przód i wyciągnął rękę. Strażnicy ruszyli za nim. Hennessy odprawił ich krótko. – Wynocha! Strażnik z chusteczką przy nosie szepnął coś kierownikowi pociągu, który odprowadzał ich do drzwi. – Przepraszam, panie prezesie – powiedział szef składu. – Oni chcą odzyskać swoją własność. Isaac Bell wyjął z kieszeni obszytą skórą ołowianą pałkę. – Jak ci na imię? – spytał gliniarza z rozbitym nosem. – Billy – padła ponura odpowiedź. Bell rzucił mu pałkę. – Pamiętaj, Billy – doradził z ledwo hamowanym gniewem – że jeśli następnym razem ktoś obieca ci, że wejdzie spokojnie, to lepiej uwierz mu na słowo. Odwrócił się do mężczyzny z podbitym okiem. – A tobie? – Ed. Bell wyciągnął z kieszeni rewolwer i oddał Edowi rękojeścią do przodu. Potem położył mu pięć naboi na otwartej dłoni. – Nigdy nie sięgaj po broń, z którą nie umiesz się obchodzić, Ed – rzekł. – Myślałem, że umiem – mruknął gliniarz. Coś w jego minie winowajcy najwyraźniej poruszyło detektywa, bo spytał: – Byłeś kowbojem, zanim zatrudniłeś się na kolei? – Tak, potrzebowałem pracy. Spojrzenie niebieskich oczu Bella złagodniało, a na twarz wypłynął przyjazny uśmiech. Wysupłał złotą monetę ze schowka w pasie. – Masz, Ed. Zjedz sobie befsztyk za to oko i napijcie się. Strażnicy skinęli głowami. – Dziękujemy, panie Bell. Detektyw zwrócił się do prezesa Southern Pacific Company, który patrzył na niego spode łba. – Panie Hennessy – zaczął – zamelduję się, jak tylko się wykąpię i przebiorę. Joseph Van Dorn się uśmiechnął. – Steward ma twój bagaż.

Bell wrócił po półgodzinie. Włosy starannie przyczesał, wąsy przyciął, a strój hobo zmienił na srebrzystoszary trzyczęściowy garnitur z gęsto tkanej angielskiej wełny, odpowiedni na jesienny chłód. Jasnoniebieska koszula i ciemnofioletowy krawat podkreślały kolor jego oczu. Isaac Bell wiedział, że od razu musi postawić sprawę jasno: on, a nie władczy prezes kolei, będzie kierował śledztwem. Najpierw odwzajemnił ciepły uśmiech Lillian Hennessy. Potem skłonił się uprzejmie zmysłowej ciemnookiej kobiecie, która weszła cicho do salonu i usiadła w skórzanym fotelu. W końcu zwrócił się do Osgooda Hennessy’ego. – Nie wierzę, że te wypadki to sabotaż – powiedział. – Co pan wygaduje?! – żachnął się prezes. – Robotnicy strajkują na całym Zachodzie. Na Wall Street mamy panikę, która podburza radykałów i rozjusza agitatorów. – To prawda – przyznał Bell – że strajk tramwajarzy w San Francisco i telegrafistów Western Union rozgoryczyły związkowców. I nawet jeśli sądzonym w Boise liderom Zachodniej Federacji Górników nie uda się udowodnić, że planowali zamach na życie gubernatora – co wydaje się bardzo prawdopodobne, bo dochodzenie w tej sprawie jest prowadzone wyjątkowo niedbale – to na pewno nie brakuje bezwzględnych radykałów gotowych podłożyć dynamit pod bramą Steunenberga. Tak jak zabójca prezydenta McKinleya nie był jedynym anarchistą w kraju. Ale... – Isaac Bell przerwał na chwilę, po czym dokończył, wpatrując się w prezesa spod lekko zmarszczonych brwi: – ...pan Van Dorn płaci mi za łapanie zabójców i rabusiów bankowych na całym kontynencie. W ciągu miesiąca jeżdżę pociągami zwykłymi, pospiesznymi i ekspresowymi częściej niż większość ludzi przez całe życie. – A co pańskie podróże mają wspólnego z atakami ma moją kolej? – Katastrofy kolejowe to codzienność. W zeszłym roku Southern Pacific wypłaciła poszkodowanym dwa miliony dolarów. Do końca tego roku będzie około dziesięciu tysięcy kolizji, jakieś osiem tysięcy wykolejeń i ponad pięć tysięcy śmiertelnych ofiar wypadków. Jako stały pasażer naprawdę się przejmuję, kiedy wagony wbijają się jeden w drugi jak części teleskopu. Osgood Hennessy aż poczerwieniał ze złości. Czuł, że za chwilę wpadnie w furię. – Powiem panu to, co mówię każdemu reformatorowi, który uważa, że kolej jest źródłem wszelkiego zła. Southern Pacific Railroad zatrudnia sto tysięcy ludzi. Harujemy jak woły, przewożąc rocznie sto milionów pasażerów i trzysta milionów ton ładunku! – Tak się składa, że uwielbiam pociągi – odrzekł spokojnie Bell. – Ale kolejarze nie przesadzają, kiedy mówią, że wąski stalowy wieniec, który trzyma koło na szynie, to „cal między teraźniejszością i wiecznością”. Hennessy walnął pięścią w stół. – Tych zbrodniczych radykałów zaślepia nienawiść! Nie potrafią zrozumieć, że szybkość kolei to dar od Boga dla każdego człowieka. Ameryka jest wielka! Większa niż skłócona Europa. Szersza niż podzielone Chiny. Kolej nas jednoczy. Jak ludzie by się poruszali bez naszych pociągów? Dyliżansami? Kto by transportował

ich zbiory na rynek? Woły? Muły? Jedna moja lokomotywa ciągnie więcej ładunku niż wszystkie wozy conestoga, jakie kiedykolwiek przemierzyły Wielkie Równiny... Panie Bell, wie pan, co to jest thomas flyer? – Oczywiście. To czterocylindrowy, sześćdziesięciokonny samochód firmy Thomas, model 35, produkowany w Buffalo. Mam nadzieję, że Thomas Company wygra przyszłoroczny wyścig Nowy Jork – Paryż. – A jak pan myśli, dlaczego nazwano go tak jak pociąg? – zagrzmiał Hennessy. – Szybkość! Flyer to słynący z szybkości pociąg ekspresowy! I... – Szybkość jest wspaniała – przerwał prezesowi Bell. Z lśniącego drewnianego sufitu gabinetu Hennessy’ego zwisały uchwyty zrolowanych rysunków i map. Detektyw sięgnął po jeden z nich, rozwinął mapę przedstawiającą linie kolejowe w Kalifornii, Oregonie, Nevadzie, Idaho i stanie Waszyngton i wskazał górską granicę między północną Kalifornią a Nevada. – Sześćdziesiąt lat temu kilka pionierskich rodzin nazywających siebie grupą Donnera próbowało przejechać przez te góry wozami. Zmierzali do San Francisco, ale wczesny śnieg zablokował przełęcz, którą wybrali do przeprawy przez Sierra Nevada. Grupa Donnera została uwięziona na całą zimę. Zabrakło im żywności. Nieliczni, którzy nie zginęli z głodu, przeżyli tylko dlatego, że zjadali ciała zmarłych. – Co, do diabła, pionierzy kanibale mają wspólnego z moją koleją? – Dziś, dzięki pańskiej kolei, jeśli ktoś zgłodnieje na Przełęczy Donnera, to po zaledwie czterech godzinach jazdy pociągiem może się pożywić we wspaniałych restauracjach San Francisco – wyjaśnił Bell i uśmiechnął się szeroko. Twarz Osgooda Hennessy’ego pozostała nachmurzona, ale nieznacznie skinął głową i powiedział do Van Dorna: – Wygrałeś, Joe. Spojrzał na jasnowłosego detektywa. – Dalej, Bell. Niech pan kontynuuje. Bell ponownie odwrócił się do mapy. – W ciągu ostatnich trzech tygodni miał pan podejrzane wykolejenia tu, w Redding, tutaj, w Roseville i Dunsmuir, i zawalenie się tunelu – mówił, wskazując kolejne miejsca – co skłoniło pana do wezwania pana Van Dorna. – Nie powiedział mi pan niczego, o czym nie wiem – warknął Hennessy. – Czterech układaczy szyn i maszynista nie żyją. Dziesięciu nie może pracować z powodu złamań kończyn. Budowa będzie opóźniona o minimum osiem dni. – I jeden detektyw kolejowy został zmiażdżony w przewiercie pilotowym. – A tak, zapomniałem. Jeden z moich gliniarzy. – Nazywał się Clarke. Aloysius Clarke. Przyjaciele nazywali go Marzycielem. – Znaliśmy tego człowieka – wyjaśnił Joseph Van Dorn. – Pracował kiedyś w mojej agencji. Pierwszorzędny śledczy. Ale miał swoje problemy. Bell powiódł wzrokiem po twarzach zgromadzonych w salonie i wygłosił największy komplement na Zachodzie: – Marzyciel Clarke był partnerem do przeprawy przez rzekę. – Następnie zwrócił się do Hennessy’ego: – W drodze tutaj zatrzymywałem się w obozowiskach hobos. Pod Crescent City na linii kolejowej Siskiyo – wskazał na mapie północne wybrzeże Kalifornii – usłyszałem o radykale czy też anarchiście nazywanym przez nich Zamachowcem.

– Radykał! – wykrzyknął prezes. – A nie mówiłem? – Hobos niewiele o nim wiedzą, ale bardzo się go boją – ciągnął Bell. – Ludzie, którzy dołączają do niego, giną bez śladu. Z tego, co ustaliłem, wynika, że mógł zwerbować do roboty w tunelu wspólnika, Kevina Butlera. To młody górnik i agitator. Widziano go, jak wskakiwał do pociągu towarowego na południe od Crescent City. – W kierunku Eureki – wtrącił Hennessy. – Z Santa Rosa dostał się do Redding, Weed i skrótu Cascades Cutoff. Od początku mówiłem, że to musi być sprawka jakichś radykałów, cudzoziemców albo anarchistów. Czy ten agitator przyznał się do wysadzenia tunelu? – Kevin Butler może przyznać się tylko diabłu. Jego ciało znaleziono obok zwłok detektywa Clarke’a w przewiercie pilotowym. Ale nic w jego przeszłości nie wskazuje, żeby potrafił dokonać takiego zamachu samodzielnie. Zamachowiec jest wciąż na wolności. W sąsiednim pomieszczeniu zaczął stukać klucz telegraficzny. Lillian Hennessy nadstawiła uszu, a kiedy hałas ucichł i telegrafista wszedł do gabinetu z transkrypcją, nie zadała sobie trudu przeczytania tego, co było napisane na papierze. – Z Redding – oznajmiła ojcu. – Kolizja na północ od Weed. Pociąg z robotnikami zakopcił sygnał. Nadjeżdżający skład z materiałami nie wiedział, że towarowy jest na torze, i uderzył w jego tył. Wagon mieszkalny dla załogi pociągu towarowego wbił się w wagon towarowy. Dwóch ludzi zginęło. Hennessy zerwał się z miejsca. – Zakopcił sygnał, akurat! To następny sabotaż. I następne opóźnienie. Tamte pociągi jechały do Cascades Cutoff. Joseph Van Dorn podszedł do prezesa, żeby go uspokoić. Bell przysunął się bliżej Lillian. – Zna pani alfabet Morse’a? – zapytał cicho. – Jest pan spostrzegawczy, panie Bell. Podróżuję z ojcem od dziecka, a on zawsze ma w pobliżu klucz telegraficzny. Bell pomyślał, że być może Lillian jest kimś więcej niż tylko zepsutą, upartą jedynaczką i okaże się cennym źródłem informacji o najbliższym otoczeniu swojego ojca. – Kim jest ta dama, która właśnie do nas dołączyła? – Emma Comden to przyjaciółka rodziny. Nauczyła mnie francuskiego i niemieckiego i bardzo się starała poprawić moje zachowanie... – Lillian zatrzepotała długimi rzęsami – przy pianinie. Emma Comden miała na sobie obcisłą sukienkę z okrągłym kołnierzykiem i elegancką broszką pod szyją. Krągła, ciemnooka i ciemnowłosa, stanowiła całkowite przeciwieństwo córki Hennessy’ego. – To znaczy, że kształciła się pani w domu, żeby móc pomagać ojcu? – Bell zadał kolejne pytanie. – Nie, po prostu wyrzucono mnie z tylu szkół na Wschodzie, że ojciec zatrudnił panią Comden, żeby doprowadziła moją edukację do końca. – Jak znajduje pani czas na francuski, niemiecki i pianino, będąc prywatną

sekretarką ojca? – Przerosłam moją nauczycielkę. – A jednak pani Comden została? – Jeśli ma pan oczy, panie detektywie – odparła chłodno Lillian – to na pewno pan zauważył, że ojciec bardzo lubi tę „przyjaciółkę rodziny”. Zanim Bell zdążył odpowiedzieć, przerwał im Hennessy. – O czym rozmawiacie? – zainteresował się. – Właśnie mówiłem pańskiej córce – skłamał gładko Isaac – że słyszałem, iż pani Hennessy była bardzo piękna. – A jakże – potwierdził prezes. – Lillian nie odziedziczyła swojej ślicznej buźki po mnie. Ile pan zarabia jako detektyw, panie Bell? – Dostaję najwyższą aktualną stawkę. – Nie wątpię więc, że pan rozumie, iż jako ojciec niewinnej młodej kobiety jestem zobowiązany zapytać, kto panu kupił to wymyślne ubranie? – Mój dziadek Isaiah Bell. Osgood Hennessy wybałuszył oczy. Nie byłby bardziej zaskoczony, gdyby detektyw oznajmił, że jest potomkiem króla Midasa. – Isaiah Bell był pańskim dziadkiem? W takim razie pańskim ojcem jest Ebenezer Bell, prezes American States Bank of Boston. Boże Wszechmogący, bankier? – Mój ojciec jest bankierem. Ja jestem detektywem. – Mój ojciec nigdy w życiu nawet nie spotkał bankiera. Wbijał gwoździe w podkłady. Rozmawia pan z prostym kolejarzem, Bell. Zaczynałem tak jak on, przybijałem szyny do podkładów. Nosiłem jedzenie w menażce. Pracowałem dziesięć godzin dziennie. Piąłem się po szczeblach: hamulcowy, maszynista, kierownik pociągu, telegrafista, dyspozytor... Z torów przez stację do głównego biura. – Mój ojciec próbuje wytłumaczyć – wtrąciła się Lillian – że przeszedł długą drogę od wbijania żelaznych gwoździ w palącym słońcu do wstukiwania złotych ceremonialnych gwoździ pod parasolem. – Nie drwij ze mnie, młoda damo. – Hennessy ściągnął z sufitu rysunek przedstawiający konstrukcję wspornikowego mostu kratownicowego na dwóch wysokich filarach z kamienia i stali, który spinał głęboki wąwóz. – Oto, dokąd zdążamy, panie Bell. Do Cascade Canyon Bridge. Ściągnąłem z emerytury czołowego inżyniera, Franklina Mowery’ego, żeby mi zbudował najlepszy most kolejowy na zachód od Missisipi, i Mowery prawie skończył. Dla oszczędności czasu zbudowałem go z wyprzedzeniem ekspansji. Kierowałem pociągi robocze na opuszczony tor do transportu drewna, który biegnie w górę z pustyni Nevada. – Wskazał mapę. – Kiedy przebijemy się tutaj, przez tunel numer trzynaście, most już będzie na nas czekał. Szybkość, panie Bell. Chodzi o szybkość. – Ma pan jakiś nieprzekraczalny termin? – zapytał Bell. Hennessy spojrzał na Van Dorna. – Joe, czy mogę przyjąć, że twoi detektywi są tak samo godni zaufania jak moi prawnicy? – Bardziej – odrzekł szef agencji.

– Jest pewien nieprzekraczalny termin – przyznał się Hennessy Bellowi. – Narzucony przez pańskich bankierów? – Nie, nie przez tych diabłów. Przez matkę naturę. Nadchodzi zima i kiedy dotrze do Gór Kaskadowych, zastopuje budowę do wiosny. Mam najkorzystniejszy kredyt w branży kolejowej, ale jeśli nie połączę Cascades Cutoff z Cascade Canyon Bridge, zanim zima mnie unieruchomi, nawet mój kredyt wyschnie. Tak między nami, panie Bell, jeśli ta ekspansja utknie, stracę szansę na dokończenie Cascades Cutoff w dniu pierwszej śnieżycy. – Bez obaw, Osgood, powstrzymamy go – zapewnił Joseph Van Dorn. Hennessy potrząsnął rysunkiem, jakby chciał go udusić. – Jeżeli ci sabotażyści mi przeszkodzą, minie dwadzieścia lat, zanim ktoś zdoła wznowić budowę Cascades Cutoff. To ostatnia przeszkoda hamująca postęp na Zachodzie, a ja jestem ostatnim żyjącym człowiekiem, który ma odwagę ją usunąć. Isaac Bell nie wątpił, że Hennessy kocha swoją kolej. I nie chciał dopuścić, aby kolejni Bogu ducha winni ludzie zginęli przez Zamachowca. Ale w tym momencie myślał przede wszystkim o Marzycielu Clarke’u, który kiedyś uratował mu życie, a teraz sam zginął. – Obiecuję, że powstrzymam Zamachowca, kimkolwiek jest. Hennessy długo mierzył go wzrokiem, a potem opadł ciężko na fotel i powiedział: – Cieszę się, że mam człowieka pańskiego kalibru, panie Bell. Kiedy spojrzał na córkę, oczekując potwierdzenia, dostrzegł, że Lillian ocenia bogatego i ustosunkowanego detektywa jak samochód wyścigowy, o który chce poprosić na urodziny. – Czy jest jakaś pani Bell, synu? – zapytał. Bell również zauważył, że młoda kobieta go obserwuje. Było to nawet miłe i pochlebiało mu, ale nie czuł żadnej satysfakcji, gdyż zdawał sobie sprawę, dlaczego Lillian to robi. Prawdopodobnie po raz pierwszy widziała mężczyznę, którego jej ojciec nie zdołał sterroryzować. Niestety, mimo jej fascynacji i pragnienia ojca, żeby dobrze wyszła za mąż, ten konkretny dżentelmen nie był zainteresowany mariażem. – Jestem zaręczony – odrzekł. – Zaręczony? – Hennessy starał się nie okazać rozczarowania. – A gdzie ona jest? – Mieszka w San Francisco. – Jak sobie poradziła podczas trzęsienia ziemi? – Straciła dom – odparł Bell, wciąż mając żywo w pamięci ich pierwszą wspólną noc, zakończoną niespodziewanie, gdy wstrząs rzucił ich łóżko przez pokój, a pianino Marion wypadło przez frontową ścianę na ulicę. – Została, żeby opiekować się sierotami. Teraz, kiedy o większość zadbała, podjęła pracę w miejscowej gazecie. – Kiedy ślub? – chciał wiedzieć Hennessy. – Wkrótce. – Jesteśmy daleko od San Francisco – wtrąciła Lillian, jakby uznała to „wkrótce” za wyzwanie. – Tysiąc sześćset kilometrów – przyznał Bell – a znaczna część tej odległości to strome zbocza i niekończące się zakosy w górach Siskiyou. Budowa waszego skrótu

Cascades Cutoff pozwoli zaoszczędzić jeden dzień podróży – dodał, zręcznie przechodząc od tematu córek na wydaniu do sabotażu. – A, byłbym zapomniał. Przydałaby mi się przepustka kolejowa. Hennessy zerwał się z fotela. – Zrobię coś lepszego! – oznajmił. – Dostanie pan przepustkę uprawniającą do bezpłatnego przejazdu każdym pociągiem w kraju oraz własnoręcznie napisany przeze mnie list upoważniający pana do wyczarterowania pociągu specjalnego, gdziekolwiek będzie panu potrzebny. Pracuje pan teraz dla kolei. – Pracuję dla pana Van Dorna – sprostował Bell. – Ale w razie potrzeby chętnie skorzystam z pańskich pociągów specjalnych. – Pan Hennessy wyposażył pana w skrzydła – zauważyła pani Comden. Piękna Lillian się uśmiechnęła. – Oby tylko pan wiedział, dokąd na nich polecieć. Albo do kogo. Kiedy klucz telegraficzny znów zaczął stukać, Bell skinął głową Van Dornowi i obaj wyszli z wagonu na peron. Zimny północny wiatr hulał po depo, dym i rozżarzone węgielki wirowały w powietrzu. – Będę potrzebował wielu ludzi – powiedział Bell. – Są do twojej dyspozycji. Kogo chcesz? Isaac podał listę nazwisk. – Chciałbym mieć bazę w Sacramento – oznajmił, kiedy skończył. – Myślałem, że w San Francisco – zdziwił się Van Dorn. – Z powodów osobistych wolałbym być tam, gdzie moja narzeczona. Ale z Sacramento są szybsze połączenia kolejowe z wybrzeżem Pacyfiku i centralnymi stanami. Moglibyśmy się zbierać u panny Anne. Van Dorn nie krył zaskoczenia. – Dlaczego chcesz się spotykać w burdelu? – Zamachowiec stanął do walki z całą kontynentalną koleją, więc musi być człowiekiem o długich rękach – wyjaśnił Bell. – Nie chcę, żeby naszych ludzi widywano w miejscach publicznych, dopóki się nie dowiem, co on wie i skąd. – Skoro uważasz, że burdel to najlepsze miejsce spotkań, niech będzie. Anne Pound na pewno udostępni nam tylny salon – rzekł Van Dorn. – A teraz powiedz mi: odkryłeś jeszcze coś poza tym, co przekazałeś Hennessy’emu? – Nie, ale mam przeczucie, że Zamachowiec jest wyjątkowo niebezpieczny. Van Dorn skinął głową w milczeniu. Wiedział z doświadczenia, że kiedy tak wnikliwy detektyw jak Isaac Bell ma przeczucie, bierze się ono z drobnych, ale znamiennych szczegółów, których większość ludzi w ogóle by nie zauważyła. – Strasznie mi przykro z powodu Aloysiusa – powiedział cicho. – Tak, mnie też bardzo go szkoda. Uratował mi życie w Chicago. – A ty jemu w Nowym Orleanie – przypomniał Van Dorn. – A potem na Kubie. – Był pierwszorzędnym detektywem. – Kiedy nie pił. A od pewnego czasu właściwie nie trzeźwiał. – Był najlepszy – upierał się Bell. – Jak zginął? – Zmiażdżony przez skały. Najwyraźniej był dokładnie tam, gdzie nastąpił wybuch dynamitu. Van Dorn pokręcił głową ze smutkiem.

– Miał nieomylny instynkt, nawet pijany. Z przykrością się z nim rozstawałem, ale nie było innego wyjścia. – Jego rewolwer leżał kilka kroków dalej – mówił dalej Bell beznamiętnym tonem – co wskazuje, że przed eksplozją wyciągnął go z kabury. – Mógł zostać wyrzucony przez wybuch. – To był ten stary wojskowy rewolwer powtarzalny, który Marzyciel tak uwielbiał. W zapinanej kaburze. Nie mógł z niej wypaść. A więc Bell podejrzewa, że Aloysius Clarke starał się zapobiec zamachowi, pomyślał Van Dorn. – Gdzie miał swoją piersiówkę? – spytał. – W kieszeni – usłyszał w odpowiedzi. Skinął głową i chciał zmienić temat, ale Isaac jeszcze nie skończył. – Musiałem się dowiedzieć, skąd Marzyciel wziął się w tunelu. I czy zginął przed eksplozją, czy wskutek wybuchu. Załadowałem jego zwłoki do pociągu i zawiozłem do pewnego lekarza w Klamath Falls. Stałem obok, kiedy je badał. Okazało się, że zanim Marzyciel został zmiażdżony przez skały, dostał nożem w gardło. Van Dorn uniósł brwi. – Poderżnięto mu gardło? – Nie poderżnięto, przebito. Ostrze przebiło gardło, przeszło między dwoma kręgami szyjnymi, przecięło rdzeń kręgowy i wyszło przez kark. Lekarz powiedział, że to było fachowe cięcie, jakby zabójca był chirurgiem albo rzeźnikiem. – Albo po prostu miał szczęście. – Jeśli tak, to dwa razy. – Jak to? – Już samo bycie szybszym od Marzyciela wymagałoby dużo szczęścia, nie sądzisz? Van Dorn odwrócił wzrok. – Coś zostało w piersiówce? – zapytał. Bell uśmiechnął się smutno. – Nie martw się, Joe, ja też bym go wywalił. Ani kropli. – Został zaatakowany z przodu? – Na to wygląda. – Ale mówisz, że zdążył wyciągnąć broń. – Zgadza się, i właśnie to jest dziwne. Jak Zamachowiec zdołał go dźgnąć nożem? – Może nim rzucił? – zasugerował Van Dorn. Bell sięgnął do buta, wyciągnął swój nóż do rzucania i pożonglował nim, ważąc go w dłoni. – Potrzebowałby katapulty, żeby takim nożem przebić na wylot szyję potężnego mężczyzny. – No tak, masz rację... Uważaj na siebie, Isaac. Ten Zamachowiec musi być szybki jak błyskawica, skoro pokonał Marzyciela. Nawet pijanego. – Będzie miał okazję pokazać mi, jaki jest szybki – zapewnił Bell.

Rozdział 4

Elektryczne lampy na pirsie Venice w Santa Monica oświetlały takielunek przycumowanego na stałe do nabrzeża trzymasztowego statku i linie dachu dużego pawilonu. Orkiestra dęta grała Marsz gladiatora Johna Philipa Sousy. Przeczesywacz plaży odwrócił się od słodko-gorzkiej muzyki i ruszył po twardym piasku ku ciemności. Światła odbijały się w falach, chłodny wiatr od Pacyfiku trzepotał jego złachanym ubraniem. Był odpływ i mężczyzna szukał kotwicy, którą mógłby ukraść. Ominął skupisko szop. Mieszkający w nich japońscy rybacy wciągnęli swoje lodzie na plażę, żeby mieć je na oku. Zaraz za rybacką osadą znalazł to, czego szukał – jedną z pełnomorskich płaskodennych łodzi rozstawianych wzdłuż brzegu przez Amerykańskie Stowarzyszenie Ratowników Wodnych do niesienia pomocy rozbitkom i tonącym turystom. Łodzie były w pełni wyekwipowane i gotowe do natychmiastowego wodowania przez ochotnicze załogi. Odciągnął brezent i pomacał po ciemku w środku. Wyczuł wiosła, pływaki, blaszane czerpaki i w końcu zimny metal kotwicy. Dźwignął kotwicę i poniósł ją w kierunku pirsu. Zanim dotarł do granicy zasięgu światła, wspiął się po piaszczystej skarpie do miasta. Na ulicach panowała cisza, w domach ciemności. Zrobił unik przed nocnym strażnikiem na pieszym patrolu i dotarł bez przeszkód do stajni, którą – jak większość stajni w okolicy – właśnie przerabiano na garaż. W budynku i wokół niego stały ciężarówki i auta osobowe między wozami konnymi i różnego rodzaju powozami. Zapach benzyny mieszał się z wonią siana i odorem końskiego łajna. Za dnia roiło się tu od stajennych, woźniców, przewoźników i mechaników, którzy palili albo żuli tytoń i snuli opowieści, lecz wieczorem teren pustoszał. Kowal, z którym przeczesywacz plaży umówił się w stajni na nocne spotkanie, zaskoczył go, dając mu za kotwicę całego dolara. Obiecał pięćdziesiąt centów, ale dopiero co osuszył prawie całą butelczynę, a należał do tych, co po whisky robią się hojni. Kiedy przeczesywacz plaży odszedł, kowal wziął się raźno do pracy, żeby przerobić kotwicę, zanim ktoś zauważy jej kradzież. Najpierw usunął jedną z żeliwnych łap, waląc w nią młotem i przecinakiem, aż pękła i odpadła. Potem piłował pilnikiem zadziory, żeby wygładzić nierówną krawędź. Gdy uniósł kotwicę do światła, to, co z niej zostało, wyglądało jak hak. Spocony mimo nocnego chłodu, wypił butelkę piwa i pociągnął solidny łyk bourbona, zanim zaczął wiercić dziurę w zamówionym przez klienta zaczepie. Robienie otworu w żeliwie szło opornie, przerwał więc parę razy, żeby odsapnąć, wypić następne piwo i pociągnąć kolejny łyk bourbona. Kiedy wreszcie skończył, był już dobrze pijany. Zawinął zaczep w dostarczony przez klienta koc i włożył do torby podróżnej mężczyzny. Potem podniósł żeliwną łapę leżącą w piasku obok kowadła i właśnie

zastanawiał się, co z nią zrobić, kiedy w drzwiach pojawił się klient. – Przynieś to tutaj – polecił. Mężczyzna stał w ciemności, więc kowal nie widział jego twarzy, ale rozpoznał mocny głos, wschodni akcent, sylwetkę i noszony przez mieszczuchów jednorzędowy surdut do kolan. Zanim zdążył się poruszyć, klient warknął z wyraźnym zniecierpliwieniem: – Kazałem ci przynieść to tutaj! Kowal wyniósł torbę podróżną za próg. – Zamknij drzwi! Kowal wykonał polecenie. Klient wziął torbę. – Dziękuję ci, dobry człowieku – rzucił lekceważącym tonem. – Zawsze do usług – wymamrotał kowal, ciekaw, co elegant w surducie zamierza zrobić z połową kotwicy. Złota dziesięciodolarówka, tydzień pracy w tych ciężkich czasach, błysnęła w mroku. Kowal chciał ją złapać w locie, ale nie zdołał i musiał uklęknąć w piasku, żeby podnieść monetę. Wyczuł, że mężczyzna podchodzi bliżej. Ostrożnie podniósł wzrok i zobaczył, jak klient sięga do znoszonego buta, który zupełnie nie pasował do eleganckiego surduta. W tym momencie drzwi za nim otworzyły się gwałtownie i światło padło na twarz mężczyzny. Kowalowi wydała się ona znajoma. Z budynku wytoczyli się trzej stajenni i mechanik samochodowy. Wszyscy pijani w sztok, ryknęli śmiechem na widok kowala klęczącego w piasku. – A niech mnie! – krzyknął mechanik. – Wygląda na to, że Jim też wykończył swoją butelkę. Klient odwrócił się i zniknął w głębi zaułka, zostawiając kowala w nieświadomości, że zaledwie sekunda dzieliła go od śmierci z ręki człowieka, który zabija na wszelki wypadek. Przez większość czterdziestosiedmioletniego okresu, kiedy stolicą stanu Kalifornia było Sacramento, Anne Pound udzielała gościny legislatorom i lobbystom, którzy urzędowali zaledwie trzy przecznice dalej. Jej piękny dworek został zbudowany we wczesno-wiktoriańskim stylu, miał nieskazitelnie białe ściany i wykończenia z jasnego drewna. Frontowe drzwi z woskowanego orzecha prowadziły do przestronnego holu, którego szczytową ścianę zdobił duży portret olejny pani domu w młodszym wieku. Pokryte czerwonym dywanem schody znano w kręgach politycznych tak dobrze, że szczebel koneksji mężczyzny w stanie oceniano po tym, czy się uśmiechał znacząco na dźwięk słów „schody do nieba”. Tego wieczoru o ósmej pani Pound, znacznie starsza i znacznie okrągłej sza niż na portrecie, brylowała na bordowej kanapie w tylnym salonie spowita w zielony jedwab. W pokoju było więcej takich kanap, a także kilkanaście wyściełanych foteli, lśniących mosiężnych spluwaczek oraz obrazów w pozłacanych ramach, przedstawiających ponętne kobiety w różnych stadiach negliżu. Znajdował się tu również zapełniony kryształami bar, dziś oddzielony od reszty salonu zasuniętymi mahoniowymi drzwiami kieszeniowymi grubości ośmiu centymetrów. Na straży stał elegancki wykidajło w cylindrze, były bokser, który ponoć znokautował kiedyś samego „Dżentelmena Jima” Corbetta. Isaac Bell z trudem powstrzymywał uśmiech, widząc, jak wciąż piękna gospodyni onieśmiela Josepha Van Dorna. Rumieniec na jego twarzy był jeszcze

ciemniejszy niż ruda broda. Van Dorn wiele razy udowodnił, że potrafi zachować zimną krew w obliczu prawdziwego zagrożenia, ale zupełnie tracił rezon w towarzystwie kobiet, a już zwłaszcza takich, których obyczaje określa się powszechnie mianem lekkich. Było jasne, że wolałby siedzieć gdziekolwiek, byle nie w tylnym salonie najlepszego domu schadzek w Kalifornii. – Zaczynamy? – spytał. – Pani pozwoli. – Bell uprzejmie podał ramię gospodyni, żeby pomóc jej podnieść się z kanapy. – Jesteśmy pani ogromnie wdzięczni za gościnność. Kiedy odprowadzał panią Pound do drzwi, wymruczała z miękkim wirginijskim zaśpiewem, że to ona do końca życia będzie niewymownie wdzięczna Agencji Detektywistycznej Van Dorn za schwytanie brutalnego zabójcy, który wybierał na swoje ofiary jej ciężko pracujące dziewczęta. Ten wynaturzony maniak okazał się członkiem jednej z najznamienitszych rodzin w Sacramento i został zamknięty dożywotnio w zakładzie psychiatrycznym dla umysłowo chorych przestępców. Tylko dzięki dyskrecji agentów Van Dorna udało się uniknąć skandalu, który mógłby zaszkodzić jej interesom. Pani Pound udała się do swoich pokojów, a Bell wrócił do salonu. – Możemy zaczynać – powiedział Van Dorn, wstając. – Śledztwem będzie kierował Isaac Bell. Działa z mojego upoważnienia. Isaac, oddaję ci głos. Bell powiódł wzrokiem po twarzach zebranych. Miał przed sobą wszystkich szefów filii w zachodnich miastach: Phoenix, Salt Lake, Boise, Seattle, Spokane, Portland, Sacramento, San Francisco, Los Angeles i Denver, oraz innych agentów, których wezwał Van Dorn. Z każdym z nich albo już pracował, albo przynajmniej o nim słyszał. Wśród zgromadzonych wyróżniali się potężnie zbudowany dyrektor biura w San Francisco, Horace Bronson, i niski, gruby Arthur Curtis. Bell prowadził z nimi sprawę bandyty nazywanego Rzeźnikiem. Stracili wtedy wspólnego przyjaciela i partnera Curtisa, Glenna Irvine’a. Bell pomyślał, że bardzo przydatny przy tej sprawie powinien być Walt „Teksas” Hatfield, chudy jak szczapa były ranger specjalizujący się w zapobieganiu napadom na kolejowe wagony depozytowe, a także przedwcześnie posiwiały Eddie Edwards z Kansas City, spec od wypierania miejskich gangów ze stacji towarowych, gdzie pociągi na bocznicach są szczególnie narażone na kradzieże i sabotaż. Zimnooki Mack Fulton z Bostonu, który znał każdego kasiarza w kraju, i jego partner, ekspert od materiałów wybuchowych Wally Kisley, jak zwykle w charakterystycznym trzyczęściowym garniturze komiwojażera w jaskrawą kratę, byli w pokoju najstarsi. Mack i Wally stanowili zgrany tandem od pierwszych dni swojej pracy w Chicago. Skorzy do dowcipkowania i robienia kawałów, mieli w agencji wspólne przezwisko „Weber i Fields” od słynnych wodewilowych komików i producentów burleskowych musicali wystawianych na Broadwayu. Archie Abbott z Nowego Jorku, serdeczny przyjaciel Bella, pojawił się ostatni. Jak przystało na mistrza wśród tajniaków, wśliznął się kuchennymi drzwiami niczym żebrzący o jałmużnę uliczny włóczęga. – Gdyby ktoś zdetonował tutaj bombę, to każdy wyjęty spod prawa typ na

kontynencie chciałby mu postawić drinka – zażartował Isaac. Wszyscy roześmieli się powściągliwie, po czym Walt „Teksas” Hatfield zadał pytanie, które ich nurtowało: – Zdradzisz nam, dlaczego tłoczymy się w domu schadzek jak bydło na spędzie? – Dlatego – odparł Bell poważnym głosem – że mamy schwytać z groźnego sabotażystę, który jest bardzo inteligentny, a przy tym bezwzględny i wyjątkowo brutalny. To człowiek, który bez najmniejszego wahania usunie każdego, kto stanie mu na drodze. – Skoro tak twierdzisz... – Twierdzę, bo takie są fakty. Dokonał tylu zniszczeń i zabił tylu niewinnych ludzi, że hobos nazwali go Zamachowcem. Jego cel to budowany przez Southern Pacific Railroad skrót Cascades Cutoff. Kolej jest naszym klientem, a Zamachowiec naszym przeciwnikiem. Agencja Detektywistyczna Van Dorn ma dwa zadania: złapać Zamachowca, uniemożliwiając mu dokonanie następnych zniszczeń, i zdobyć dowody, które wystarczą do powieszenia go. Bell skinął na sekretarza i ten zawiesił na obrazie przedstawiającym nimfy w kąpieli dużą mapę zachodnich linii kolejowych biegnących z Salt Lake City do San Francisco, które obsługiwały Kalifornię, Oregon, Waszyngton, Idaho, Utah, Nevadę i Arizonę. – Aby ustalić miejsca najbardziej narażone na atak, zaprosiłem Jethra Watta, szefa policji kolejowej – powiedział Bell. Detektywi zareagowali drwiącymi pomrukami. Isaac uciszył ich gestem dłoni. – Wszyscy znamy wady gliniarzy kolejowych – rzekł – ale Van Dorn nie ma tylu ludzi, żeby obstawić prawie trzynaście tysięcy kilometrów torów. Jethro ma informacje, których nie zdołalibyśmy zdobyć sami, więc jeśli ktoś w tym pokoju zniechęci go do współpracy, odpowie mi za to. Sekretarz wprowadził do salonu naczelnika Watta. Jego wygląd tylko potwierdził fatalną opinię detektywów o policji kolejowej. Wysoki jak Bell, ale dwa razy od niego grubszy, miał tłuste, przylepione do czoła włosy, niedokładnie ogoloną, niesympatyczną twarz, brudne buty i zdecydowanie zbyt ciasny garnitur, który wybrzuszał się na rewolwerze o kalibrze armaty i długiej pałce, ukrytych pod wymiętą marynarką. Kiedy jednak otworzył usta, zaskoczył wszystkich. – Jest takie stare powiedzenie: „Dla Southern Pacific nie ma rzeczy niemożliwych”. Oto, co kolejarze przez to rozumieją: robimy wszystko. Sami plantujemy teren. Sami kładziemy tory. Sami budujemy lokomotywy i resztę taboru kolejowego. Sami wznosimy mosty – czterdzieści podczas nowego etapu ekspansji, nie licząc Cascade Canyon. Sami drążymy tunele – będzie ich pięćdziesiąt, zanim skończymy. Utrzymujemy własne zakłady mechaniczne. Konstruujemy pługi śnieżne specjalnie przystosowane do surowej zimy w Sierra Nevada i pociągi gaśnicze na upalne lato. Jesteśmy potężnym przedsiębiorstwem. – Nie zmieniając tonu na żartobliwy i bez cienia uśmiechu dodał: – Pasażerowie naszych promów kursujących po zatoce San Francisco między nabrzeżem Oakland Mole i miastem twierdzą, że nasze warsztaty nawet pieką pączki, które sprzedajemy na naszych statkach.

Może im nie smakują, ale stale je jedzą. Southern Pacific to potężne przedsiębiorstwo. Czy się nas lubi, czy nie. Spojrzał przekrwionymi oczami na ozdobny bar z wysoką piramidą kryształowych karafek, zwilżył językiem wargi i mówił dalej: – Każde potężne przedsiębiorstwo ma wielu wrogów. Kiedy facet wstanie z łóżka lewą nogą, będzie winił kolej. Kiedy spadną mu plony, będzie winił kolej. Kiedy straci swoją farmę, będzie winił kolej. Gdy związek zawodowy nie wywalczy dla niego wyższej pensji, będzie winił kolej. Jeśli go zwolnią z pracy z powodu kryzysu finansowego, będzie winił kolej. Gdy jego bank zostanie zamknięty i nie zwróci mu jego pieniędzy, będzie winił kolej. Czasami tak się rozeźli na tę okropną kolej, że obrobi wagon depozytowy. Albo napadnie na pociąg. Ale o wiele gorszy od napadów na pociągi jest sabotaż. Gorszy i znacznie trudniejszy do uniemożliwienia, bo potężne przedsiębiorstwo to cel o ogromnych rozmiarach. Sabotaż dokonywany przez wściekłych facetów to powód, dla którego firma utrzymuje armię policjantów. Ta armia, jak każda armia, potrzebuje wielu żołnierzy, więc nie może być wybredna i czasami werbuje takich, których inni, bardziej uprzywilejowani, nazywają mętami. Popatrzył na zebranych takim wzrokiem, jakby miał ochotę wyciągnąć pałkę spod za ciasnej marynarki. Zamiast tego skonkludował z lodowatym uśmiechem: – Z góry przyszedł rozkaz, że nasza armia ma pomagać detektywom. Moich chłopców poinstruowano, żeby słuchali waszych rozkazów, panowie. Jesteśmy więc do waszej dyspozycji. Pan Bell i ja odbyliśmy już długą rozmowę z czołowymi inżynierami i dyrektorami firmy. Pan Bell wie to, co my. A mianowicie, że jeśli ten tak zwany Zamachowiec chce zniszczyć nasz skrót Cascades Cutoff, to może nas zaatakować na wiele sposobów. Watt wziął głęboki oddech i zaczął wymieniać: – Może wykoleić pociąg, majstrując przy zwrotnicach służących do przepuszczania składów obok siebie. Albo przy telegrafie, za pomocą którego kierownicy działów kontrolują ruch pociągów. Może spalić most. Już wysadził w powietrze tunel, więc niewykluczone, że to powtórzy. Może zaatakować nasze warsztaty i odlewnie obsługujące budowę skrótu. Najprawdopodobniej w Sacramento. Albo w Red Bluff, gdzie są wytwarzane pręty kratownicy Cascade Canyon Bridge. Może podłożyć ogień w naszych parowozowniach, kiedy jest w nich pełno serwisowanych lokomotyw. I wreszcie może zaminować tory. A ilekroć mu się uda i zginą ludzie, wywoła panikę wśród naszych pracowników. Zrobił kolejną krótką pauzę i podsumował: – Na polecenie pana Bella wysłaliśmy naszą „armię” do najbardziej zagrożonych miejsc. Nasi „żołnierze” czekają tam na wasze rozkazy, panowie. Teraz pan Bell poda wam lokalizację tych punktów, a ja pójdę przepłukać gardło. Powiedziawszy to, ruszył w kierunku baru. Głos zabrał Isaac Bell. – Czeka nas mnóstwo roboty – zaczął. Spotkanie w tylnym salonie trwało do północy. Wreszcie detektywi Van Dorna rozeszli się, wymykając się do swoich hoteli pojedynczo lub dwójkami. Zostali tylko Isaac Bell i Archie Abbott. Przeszli do biblioteki panny Anne, pokoju bez

okien w głębi rezydencji, i studiowali mapy kolejowe. Gdy zrobili krótką przerwę, Abbott nalał sobie dwunastoletnią brandy do kryształowej koniakówki i z lubością rozkoszował się wspaniałym bukietem szlachetnego trunku. – Weber i Fields mieli rację co do włamań do prochowni – rzekł po chwili. – Brakujące materiały wybuchowe to sygnał ostrzegawczy. – Chyba że je kupuje w sklepie wielobranżowym – odparł Bell. Archie uniósł kieliszek w toaście. – Na zgubę Zamachowcowi! Oby wiatr dął mu w twarz i gorące słońce go oślepiało! Wypowiedział te słowa z takim akcentem, jakby pochodził z nowojorskiej dzielnicy Hell’s Kitchen. Ale potrafił mówić z kilkoma innymi akcentami, dopasowując je do swoich przebrań. Został detektywem, gdy jego rodzina – błękitno-krwista, lecz zubożała od czasu paniki bankowej w 1893 roku – zabroniła mu zostać aktorem. Kiedy spotkali się pierwszy raz, Isaac Bell boksował w drużynie Uniwersytetu Yale, a na Archibalda Angella Abbotta IV spadał niewdzięczny obowiązek obrony honoru Princeton. – Wszystko załatwione? – spytał Bella. – Na to wychodzi. – Więc dlaczego wyglądasz na niespokojnego? – Jak powiedział Watt, to potężne przedsiębiorstwo. – O tak. – Abbott wypił łyk brandy i znów pochylił się nad mapą. – Kto czuwa w Redding? – zapytał, marszcząc wysokie czoło. – Lewis i Minalgo byli najbliżej – odrzekł Bell tonem, który sugerował, że nie jest z tego zadowolony. – „A ten pierwszy był słabiakiem, a ten drugi był mięczakiem” – zacytował Archie popularny wiersz o bejsbolu Casey przy kiju. Bell przytaknął skinieniem głowy i przebiegł w myślach harmonogram dyżurów. – Przeniosę ich do Glendale, a do Redding wyślę Hatfielda – zdecydował. – Do Glendale? Ja przeniósłbym ich do Meksyku. – Ja też, gdybym miał więcej ludzi. Zresztą nie sądzę, żebyśmy musieli zbytnio martwić się o Glendale. Leży ponad tysiąc sto kilometrów od trasy przez Góry Kaskadowe. – Wyciągnął z kieszeni swój złoty zegarek i sprawdził godzinę. – No, dosyć na dziś. Tej nocy już nic więcej nie zdziałamy. Mam wolny pokój w moim apartamencie. Możesz tam spać, jeśli uda ci się przemknąć w tych łachach obok detektywa hotelowego. – Dzięki – odparł Archie – ale kiedy wchodziłem tu przez kuchnię, kucharka panny Anne obiecała mi późną kolację. Bell uśmiechnął się i pokręcił głową. – Tylko ty możesz spędzić noc w najlepszym burdelu i przespać się z kucharką. – Sprawdziłem rozkład jazdy pociągów – powiedział Archie. – Pozdrów ode mnie pannę Marion. Jeszcze zdążysz złapać nocny ekspres do San Francisco. – Taki miałem zamiar – odparł Bell, po czym wyszedł w ciemność i skierował się na stację kolejową.

Rozdział 5

O północy mężczyzna w garniturze i miękkim pilśniowym kapeluszu, jaki noszą urzędnicy kolejowi, jechał pod rozgwieżdżonym niebem trzykołową rowerową drezyną inspekcyjną Kalamazoo po torze łączącym Burbank i Glendale. Na tym niedawno ukończonym odcinku linii z San Francisco do Los Angeles tor był gładki, a mężczyzna energicznie poruszał dźwigniami ręcznymi i mocno kręcił pedałami, przemieszczał się więc z prędkością prawie trzydziestu kilometrów na godzinę. Nocną ciszę przerywał tylko rytmiczny stukot kół na złączach szyn. Drezyny używano do nadzorowania ekip odcinkowych, które wymieniały zużyte lub spróchniałe podkłady, ubijały podsypkę między nimi, wyrównywały szyny, wbijały luźne gwoździe i dokręcały śruby. Ramę pojazdu, dwa główne koła i odsadnię łączącą je z trzecim kołem wykonano z mocnego, lekkiego jesionu, a powierzchnie toczne z żeliwa. Drezyna ważyła niespełna siedemdziesiąt kilogramów, więc jeden w miarę sprawny mężczyzna bez większego trudu mógł ją podnieść z toru i odwrócić w przeciwnym kierunku, żeby usunąć się z drogi pociągu. Zamachowiec, kaleka tylko w przebraniu, wiedział, że nie będzie miał żadnego problemu ze zrzuceniem pojazdu z nasypu po wykorzystaniu go. Do pustego siedzenia obok siebie przywiązał łom, klucz do szyn, łapę do wyciągania gwoździ i przedmiot, którego żadna ekipa odcinkowa nie odważyłaby się zostawić na torze. Był to hak o długości prawie sześćdziesięciu centymetrów zrobiony z żeliwnej kotwicy. Zamachowiec ukradł drezynę z drewnianej szopy na końcu stacji towarowej w Burbank i ustawił ją na szynach. Gdyby jakiś gliniarz kolejowy albo wiejski posterunkowy zobaczył go i zapytał, co, do diabła, robi o północy na głównej linii, garnitur i kapelusz dałyby mu dwie sekundy na odpowiedź. Mnóstwo czasu na sięgnięcie do buta po nóż i zrobienie z niego odpowiedniego użytku. Szybko zostawił za sobą światła Burbank i teraz mijał ciemne farmerskie domy. Pół godziny później, szesnaście kilometrów na północ od Los Angeles, zwolnił, rozpoznawszy ostre kąty i gęste warstwy kratownicy żelaznej estakady nad korytem wyschniętej rzeki. Przejechał na drugą stronę. Tor skręcał ostro w prawo i biegł równolegle do koryta rzeki. Zatrzymał się kilka metrów za miejscem, w którym poczuł, jak koła przetoczyły się po styku dwóch szyn. Wyładował narzędzia i klęknął na drewnianym podkładzie ułożonym na podsypce z kruszywa. Wymacał po ciemku punkt styku szyn i zlokalizował łubek, łączący je płaski kawałek metalu. Stalową łapą podważył gwóźdź kotwiczący łubek do podkładu, kluczem poluzował nakrętki czterech śrub mocujących łubek do szyn i wyszarpnął je. Rzucił trzy śruby z nakrętkami i łubek w dół stromego nasypu, gdzie nawet najbardziej bystrooki maszynista nie zobaczyłby ich w blasku reflektora swojej lokomotywy, i wsunął ostatnią śrubę do otworu w trzonie haka. Zaklął, gdy nagle przeszył go ból.

Rozciął sobie palec o metalowy zadzior. Pomstując na pijanego kowala, który nie zadał sobie trudu, żeby wygładzić pilnikiem krawędzie wywierconej dziury, owinął palec chusteczką do nosa, żeby powstrzymać krwawienie. Potem dokończył przykręcać nakrętkę na śrubie. Docisnął ją kluczem tak mocno, żeby utrzymała hak w pionie. Otwarty koniec celował na zachód, skąd miał nadjechać pociąg osobowy Coast Line Limited. Coast Line, jeden z ekspresów, które pokonywały duże odległości między miastami, pędził nowymi tunelami w górach Santa Susana z Santa Barbara przez Oxnard, Burbank i Glendale do Los Angeles. Zamachowiec poczuł wibracje szyny i natychmiast zerwał się na nogi. Coast Line Limited powinien być tej nocy opóźniony. Jeśli to on się zbliżał, nadrobił mnóstwo czasu. Jeżeli nie, to Zamachowiec zadał sobie wiele trudu i podjął ogromne ryzyko, żeby wykoleić bezwartościowy lokalny pociąg. Rozległ się gwizdek parowozu. Zamachowiec chwycił stalową łapę i zaczął podważać gwoździe mocujące szynę do drewnianych podkładów. Zdołał wyciągnąć osiem, zanim zobaczył blask reflektora w oddali. Cisnął łapę w dół stromego nasypu, wskoczył na drezynę i popedałował ile sił w nogach. Usłyszał lokomotywę. Była jeszcze daleko, ale rozpoznał charakterystyczne sapanie parowozu Atlantic 4-4-2. To musiał być Limited, a rytm wypuszczanej z komina pary wskazywał, że pociąg jedzie z dużą prędkością. Lokomotywę Atlantic 4-4-2, która ciągnęła Coast Line Limited, zbudowano do szybkiej jazdy. Maszynista Rufus Patrick kochał ją za to. Firma American Locomotive Company w Schenectady w stanie Nowy Jork wyposażyła lokomotywę w ogromne dwumetrowe koła napędowe. Przy prędkości stu kilometrów na godzinę czterokołowy przedni wózek trzymał ją na szynach jak przyklejoną, a dwukołowy tylny podpierał wielką skrzynię paleniskową do generowania przegrzanej pary. Rufus Patrick zdawał sobie sprawę, że jego lokomotywa nie ma zbyt dużej mocy i że nowe, cięższe stalowe wagony osobowe, które wkrótce się pojawią, będą potrzebowały silniejszych parowozów. Atlantic 4-4-2 nie został zaprojektowany do jazdy w górach, ale na płaskim terenie, ze składem drewnianych wagonów osobowych nie miał sobie równych pod względem szybkości przejazdu na długich dystansach. Bliźniacza lokomotywa osiągnęła w zeszłym roku prędkość dwustu czterech i pół kilometra na godzinę. Patrick uważał, że ten rekord nieprędko zostanie poprawiony. A już na pewno nie przez niego tej nocy, nie z dziesięcioma wagonami osobowymi pełnymi ludzi mających nadzieję na bezpieczne dotarcie do domu. Jazda setką wystarczyła, pokonywał ponad półtora kilometra w minutę. W kabinie lokomotywy panował tłok. Oprócz Rufusa Patricka i jego palacza Zeke’a Taggerta było w niej dwóch gości: Bill Wright, działacz zaprzyjaźnionego ze związkiem zawodowym Rufusa Związku Zawodowego Elektryków, oraz jego siostrzeniec i imiennik Billy, któremu wuj towarzyszył w drodze do Los Angeles, gdzie chłopak miał zacząć praktykę w laboratorium opracowującym celuloidowe taśmy filmowe. Na ostatnim postoju dla nabrania wody Rufus poszedł do wagonu

bagażowego, w którym Wright z siostrzeńcem podróżowali na gapę, i zaprosił ich do kabiny. Czternastoletni Billy nie posiadał się z radości. Uwielbiał pociągi, które dudniły obok jego domu przez całe życie, i nie spał przez całą poprzednią noc podekscytowany myślą o podróży, ale nawet przez myśl mu nie przeszło, że będzie w lokomotywie. Pan Patrick nosił pasiastą czapkę jak maszyniści na filmach i był najspokojniejszym, najbardziej opanowanym człowiekiem, jakiego Billy kiedykolwiek spotkał. Wyjaśniał mu cierpliwie, co robi, kiedy dawał dwa długie sygnały gwizdkiem i ponownie wprawiał pociąg w ruch. – Jedziemy, Billy – mówił. – Przesuwam lewarek nastawczy całkowicie do przodu. Całkowicie do przodu, żeby jechać przed siebie, i całkowicie do tyłu, żeby się cofać. Możemy jechać tak samo szybko do tyłu, jak do przodu. Chwycił jakąś długą, poziomą dźwignię i tłumaczył dalej: – Teraz otwieram przepustnicę i wpuszczam parę do cylindrów, żeby obrócić koła napędowe, i otwieram zawór piasecznicy, żeby mieć przyczepność do szyn. Teraz cofam przepustnicę, żebyśmy nie wystartowali za szybko. Czujesz, jak ruszamy bez poślizgu? Billy energicznie skinął głową. Lokomotywa płynnie nabrała szybkości, kiedy Patrick zaczął zmieniać położenie przepustnicy. Teraz, gdy toczyli się w kierunku Glendale, pokonując ostatnie kilometry do Los Angeles z gwizdem na przejazdach kolejowych, Patrick znowu zwrócił się do oniemiałego z wrażenia chłopca. – Nigdy nie będziesz prowadził lepszej lokomotywy – oznajmił z niekłamaną dumą. – To pierwszorzędny parowóz i łatwo się rozpędza. Zeke Taggert, który dorzucał węgiel do huczącej skrzyni paleniskowej, zatrzasnął jej drzwiczki i usiadł na chwilę, żeby złapać oddech. Był wielkim mężczyzną, czarnym i tłustym, i śmierdział potem. – Widzisz tę szybkę, Billy? – zagrzmiał i postukał we wskaźnik. – To najważniejsze okienko w pociągu. Pokazuje poziom wody w kotle. Jak będzie za niski, to tak zwane podniebienie rozgrzeje się, stopi i bum! Przeniesiemy się wszyscy na tamten świat. – Nie zwracaj na niego uwagi, Billy – wtrącił się Patrick. – To jego zadanie pilnować, żeby poziom nie był za niski. Mamy tender pełen wody tuż za sobą. – Jak to się dzieje, że przepustnica jest pośrodku? – spytał chłopak. – Tkwi pośrodku, kiedy się toczymy. Teraz tylko tyle potrzebujemy, żeby jechać sto kilometrów na godzinę. Gdybyśmy ją pchnęli do przodu, pędzilibyśmy dwa razy szybciej. – Maszynista mrugnął do Wrighta. – Dźwignia przepustnicy pomaga nam też pokonywać ostre zakręty. Zeke, widzisz jakieś przed nami? – Estakada się zbliża, Rufus. A za nią jest ostry zakręt. – Przejmuj ster, synu. – Co?! – Przeprowadź nas przez zakręt. No, już! Bierz dźwignię. Wystaw głowę na zewnątrz i patrz. Billy ujął przepustnicę lewą ręką i wychylił się przez okno tak samo jak

maszynista. Dźwignia była gorąca i pulsowała w jego dłoni, jakby żyła. Snop światła reflektora lokomotywy padał na tor. Billy zobaczył zbliżającą się estakadę. Wyglądała na bardzo wąską. – Tylko delikatnie – ostrzegł Rufus Patrick i znów mrugnął do Wrighta. – Prawie w ogóle nie trzeba jej ruszać. Spokojnie, chłopcze. Spokojnie. Dobra, łapiesz, o co chodzi. Ale musisz się trzymać samego środka. Tu jest strasznie ciasno. Zeke i Bill Wright wymienili szerokie uśmiechy. – Teraz uważaj. W porządku, radzisz sobie. Lekko... – Co tam jest z przodu, panie Patrick? Maszynista spojrzał tam, gdzie pokazywał chłopak. Odbicia blasku reflektora lokomotywy od kratownicy estakady i rzucane przez nią cienie ograniczały widoczność. Pewnie po prostu jakiś cień. Nagle w świetle zalśniło coś dziwnego. – Co za... diabeł? – Ze względu na obecność dziecka Patrick zastąpił przekleństwo neutralnym słowem. Z prawej szyny wystawał w górę zakrzywiony kawał metalu, niczym ręka z płytkiej mogiły. – Hamulec! – krzyknął maszynista do palacza. Zeke rzucił się do dźwigni hamulca pneumatycznego i szarpnął ją z całej siły. Pociąg zwolnił tak gwałtownie, jakby uderzył w mur. Ale tylko na moment. Chwilę później ciężar dziesięciu pełnych wagonów osobowych i tendra z tonami węgla i wody popchnął lokomotywę naprzód. Patrick sam chwycił hamulec wprawną ręką. Użył go z zegarmistrzowską precyzją i dał wsteczny bieg. Wielkie koła napędowe zabuksowały ze zgrzytem wśród snopów iskier i opiłków stali z szyn. Hamowanie i odwrócenie kierunku napędu sprawiły, że pędzący Coast Line Limited wytracił prędkość. Ale za późno i nie całkowicie. Wysoki parowóz Altantic 4-4-2 już przebył estakadę i nadal walił prosto na hak z szybkością sześćdziesięciu pięciu kilometrów na godzinę. Patrick mógł się tylko modlić, żeby zgarniacz w kształcie klina nazywany „łapaczem krów”, który oczyszczał tor przed lokomotywą, odrzucił hak na bok, zanim żelastwo zaczepi o pierwszą oś przedniego wózka parowozu. Tymczasem żelazny hak przykręcony przez Zamachowca do poluzowanej szyny zaczepił o zgarniacz i wyrwał go sprzed przednich kół z prawej strony osiemdziesięcioczterotonowej lokomotywy. Masywne koła napędowe spadły na drewniane podkłady i podsypkę. Szybkość, ciężar i impet zmiażdżyły krawędź podtorza i roztrzaskały podkłady. Koła znalazły się w powietrzu i wciąż pędząca naprzód lokomotywa zaczęła się przechylać na bok, zabierając ze sobą tender. Tender pociągnął wagon bagażowy poza krawędź, a wagon bagażowy powlókł za sobą pierwszy wagon osobowy, zanim sprzęg z drugim wagonem osobowym pękł. Potem jakimś cudem lokomotywa się wyprostowała. Ale tylko na chwilę. Pchana przez tender i wagony, obróciła się, skręciła i zaczęła ześlizgiwać z nasypu. Sunęła w dół, dopóki nie uderzyła skrzywionym zgarniaczem i reflektorem w twarde jak skała dno suchego koryta rzeki.

Wreszcie znieruchomiała z przodem w dole i tylnym wózkiem w górze. Woda w szczelnie zamkniętym kotle, rozgrzana do temperatury stu dziewięćdziesięciu trzech stopni Celsjusza, przepłynęła od rozżarzonego podniebienia do przodu. – Chodu! – ryknął maszynista. – Chodu, bo wylecimy w powietrze! Bill Wright leżał nieprzytomny przy skrzyni paleniskowej. Billy siedział ogłuszony na podłodze i trzymał się za głowę. Krew przeciekała mu między palcami. Zeke, tak jak Patrick, przygotował się na uderzenie i nie został ciężko ranny. – Bierz Billa – polecił maszynista palaczowi. – Ja wezmę chłopca. Wziął Billy’ego pod pachę jak worek i zeskoczył na ziemię. Zeke zarzucił sobie na ramię Wrighta i wyskoczył z lokomotywy. Podtrzymał Patricka, który potknął się i stracił równowagę, i obaj pobiegli w górę stromego żwirowego zbocza. Odgłosy katastrofy ucichły i teraz usłyszeli krzyki rannych pasażerów w pierwszym wagonie, rozerwanym jak opakowanie gwiazdkowego prezentu. Ogień, który Zeke Taggert podsycał wrzucanym do skrzyni paleniskowej węglem, wciąż buzował pod podniebieniem kotła lokomotywy, ale teraz zamiast wody rozgrzewał stal. Jej temperatura wzrosła z normalnych dla niej trzystu piętnastu stopni Celsjusza do tysiąca dwustu. W takim żarze płyta grubości niespełna trzynastu milimetrów zmiękła jak masło w rondlu. Ciśnienie pary wewnątrz kotła, wynoszące czternaście kilogramów na centymetr kwadratowy, było czternastokrotnie wyższe od atmosferycznego. Wystarczyły sekundy, by uwięziona para zrobiła dziurę w podniebieniu. Kiedy uchodziła przez otwór, ponad siedem i pół tysiąca litrów wody o temperaturze dziewięćdziesięciu trzech stopni natychmiast zamieniło się w parę. Jej objętość zwiększyła się przy tym około tysiąca sześciuset razy. Jedenaście milionów trzysta tysięcy litrów pary uwięzionej w kotle Atlantica 4-4-2 rozerwało z ogłuszającym hukiem stalową lokomotywę na miliony kawałków. Billy i jego wujek nawet nie wiedzieli, co się stało. Podobnie jak kurier poczty Wells Fargo Express w wagonie bagażowym i trzech przyjaciół grających w zamkniętego pokera z przodu wykolejonego pulmana. Ale Zeke Taggert i Rufus Patrick, którzy znali przyczynę i mechanizm powstania potwornych, przypominających tornado sił, czuli przez ułamek sekundy nieopisanie bolesne oparzenie parą, zanim eksplozja sprawiła, że przestali czuć cokolwiek na zawsze. Z dźwiękiem uderzającego o kamienie żeliwa i trzaskiem pękającego drewna drezyna rowerowa Kalamazoo pokoziołkowała w dół nasypu kolejowego. – Co jest, do cholery?! Dziewięćdziesięciodwuletni Jack Douglas był najstarszym pracownikiem kolei w kraju. Doskonale pamiętał czasy, kiedy trzeba było walczyć z indiańskimi wojownikami o prawo przejazdu pierwszej zachodniej kolei. Firma trzymała go przez zwykły sentyment i pozwalała pełnić rolę nocnego stróża, patrolującego ciche depo w Glendale z ciężkim powtarzalnym coltem .44 na biodrze. Douglas sięgnął kościstą ręką do kabury i mimo wieku wyciągnął go bardzo szybko. Ale Zamachowiec zaatakował jeszcze szybciej. Wykonał tak błyskawiczne dźgnięcie, że kompletnie zaskoczyłby nawet swojego rówieśnika. Stróż nie miał

żadnych szans. Teleskopowy miecz zagłębił się w jego gardle i wyszedł przez kark. Starzec osunął się na ziemię. Zamachowiec popatrzył na ciało z niesmakiem. Że też musiał się nadziać na jakiegoś starego pryka, który powinien być w łóżku od wielu godzin. Wzruszył ramionami i mruknął półgłosem: – Kto nie marnuje, temu nie brakuje. Wyjął z kieszeni marynarki plakat i zmiął go w kulkę. Potem przyklęknął obok martwego mężczyzny, rozwarł mu dłoń i zacisnął jego palce na zgniecionym papierze. Ruszył w stronę Glendale i ciemnymi, pustymi o tej porze ulicami dotarł do miejsca, gdzie szyny Southern Pacific przecinały wąskie tory kolei elektrycznej Los Angeles & Glendale Electric Railway. Duże zielone wagony tramwajowe pasażerskiej linii międzymiastowej nie kursowały po północy. Zamiast nich, korzystając z niedrogiej energii elektrycznej kupowanej w nocy hurtem, kolej wykonywała przewozy towarowe. Rozejrzawszy się uważnie, czy wokół nie ma policji, Zamachowiec wskoczył do wagonu pełnego baniek z mlekiem i świeżej marchwi dla Los Angeles. Świtało, gdy wyskoczył z niego w mieście i przeciął Drugą Wschodnią. Kopuła zbudowanego w mauretańskim stylu dworca La Grande Station kolei Atchison, Topeka and Santa Fe Railway odcinała się na tle różowiejącego nieba. Zamachowiec odebrał walizkę z bagażowni, zmienił zakurzone ubranie w męskiej toalecie, a potem wsiadł do ekspresu Santa Fe do Albuquerque i w eleganckim wagonie restauracyjnym zjadł śniadanie złożone ze steku, jajek na bekonie i świeżych bułeczek. Kiedy zjawił się kierownik pociągu i zażądał okazania biletów, Zamachowiec, niczym znudzony pasażer, który regularnie podróżuje w interesach, nawet nie podniósł wzroku znad „Los Angeles Times”, żeby nie pokazywać twarzy. Wytarł palce w lnianą serwetkę i sięgnął do kieszeni po portfel. – Skaleczył się pan w palec – powiedział kierownik pociągu na widok czerwonej plamy krwi na serwetce. – Ostrzyłem brzytwę – odparł Zamachowiec z nadal spuszczoną głową. Znów przeklął w duchu pijanego kowala i żałował, że go nie zabił.

Rozdział 6

Nocny ekspres do San Francisco dotarł do Oakland Mole o trzeciej nad ranem. Linia dla podróżujących na zachód kończyła się na tym wrzynającym się w zatokę półtorakilometrowym kamiennym pasie zbudowanym przez Southern Pacific Railroad. Pirs ciągnął się przez następne półtora kilometra, żeby składy towarowe mogły dojeżdżać do pełnomorskich statków, a wagony z ładunkiem odpływać na platformach do miasta, ale pasażerowie tutaj przesiadali się na promy. Isaac Bell wyskoczył z wagonu, zanim jeszcze pociąg się zatrzymał, i pobiegł na przystań, wypatrując w zatłoczonym budynku dworcowym Lori March, starej kobiety, od której zawsze kupował kwiaty. Na dnie jego kieszonki z zegarkiem tkwił mały płaski klucz do mieszkania Marion Morgan. Zaspani gazeciarze wymachiwali wychodzącymi w San Francisco dziennikami, krzycząc ile sił w płucach: „Wydanie specjalne! Wydanie specjalne!” Bell zatrzymał się w pół kroku na widok pierwszego nagłówka, jaki zobaczył: WYKOLEJACZE POCIĄGÓW POWODUJĄ KATASTROFĘ COAST LINE LIMITED W GLENDALE Poczuł się tak, jakby dostał nożem w brzuch. Glendale leżało tysiąc sto kilometrów od Cascades Cutoff. – Panie Bell! Panie Bell! Isaac podniósł wzrok i zobaczył jakiegoś mężczyznę, który wyglądał na niewiele starszego od chłopaków z gazetami. Ciemne włosy miał potargane, a na twarzy kępki słabego zarostu, jakby nie zdążył się uczesać ani ogolić, ale jego bystre niebieskie oczy błyszczały z podniecenia. – Jestem Dashwood z biura w San Francisco – przedstawił się. – Pan Bronson zabrał wszystkich do Sacramento i zostawił mnie na gospodarstwie. Wrócą dopiero jutro. – Co wiesz o Limited? – zapytał Bell. – Właśnie rozmawiałem z szefem policji kolejowej w Oakland. Wygląda na to, że użyli dynamitu, żeby wysadzić lokomotywę z szyn. – Ilu zabitych? – Sześciu, jak dotąd. Pięćdziesięciu rannych. Trochę zaginionych. – Kiedy odchodzi następny pociąg do Los Angeles? – Za dziesięć minut. – Pojadę nim. Zatelefonuj do biura w Los Angeles. Przekaż im, żeby niezwłocznie udali się na miejsce katastrofy i nie pozwolili nikomu niczego dotykać. Nawet policji. Dashwood przysunął się bliżej, jakby miał informację nie dla gazeciarzy, i szepnął: – Policja uważa, że wykolejacz zginął w eksplozji.

– Co?! – Agitator związkowy nazwiskiem William Wright. Najwyraźniej radykał. – Kto tak mówi? – Każdy. Isaac Bell popatrzył na nagłówki w dziennikach, którymi wymachiwali gazeciarze. CZYN NIKCZEMNIKÓW LICZBA ZABITYCH ROŚNIE DWADZIEŚCIA OFIAR ŚMIERTELNYCH WYKOLEJACZE POCIĄGÓW WYSADZAJĄ LOKOMOTYWĘ EKSPRES WPADA DO KORYTA RZEKI Przypuszczał, że najbliższy rzeczywistości jest ten ostatni. Jak do tego doszło, pozostawało w sferze spekulacji. Dziennikarze nie mogli znać ani przyczyn, ani sprawców, ani wreszcie liczby ofiar katastrofy, która wydarzyła się zaledwie kilka godzin temu w odległości ośmiuset kilometrów. Nie był zaskoczony, że nagłówek LICZBA ZABITYCH ROŚNIE. DWADZIEŚCIA OFIAR ŚMIERTELNYCH widnieje w gazecie należącej do Prestona Whitewaya, który uprawiał tak zwane żółte dziennikarstwo – wolał publikować sensacyjne wiadomości zamiast sprawdzonych informacji, bo uważał, że fakty nie gwarantują odpowiednio wysokiej sprzedaży. Marion Morgan właśnie podjęła pracę asystentki redaktora naczelnego w jego „San Francisco Inquirer”. – Jak ci na imię, Dashwood? – Jimmy... James. – Oto, co zrobisz, James. Dowiesz się o panu Williamie Wrighcie wszystkiego, czego nie wie każdy. Do jakiego związku należał? Czy był aktywnym działaczem tego związku? Za co policja go aresztowała. Jakie i do kogo miał pretensje? Kto był jego wspólnikiem? – Utkwił w młodym mężczyźnie nieruchome spojrzenie. – Możesz to dla mnie zrobić? – Tak, panie Bell. – Musimy się dowiedzieć, czy działał sam, czy też ktoś mu pomagał. Masz moje upoważnienie do zwrócenia się o pomoc do każdego pracownika Van Dorna, jeśli będziesz jej potrzebował. Raport przyślij mi telegraficznie na stację kolejową Southern Pacific w Burbank. Przeczytam go, jak tylko wysiądę z pociągu. Kiedy ekspres do Los Angeles opuszczał pirs, była gęsta mgła i Isaac Bell na próżno wypatrywał elektrycznych świateł San Francisco po drugiej stronie zatoki. Sprawdził na zegarku, że pociąg odjechał o czasie. Gdy chował zegarek do kieszeni, wyczul mosiężny klucz na jej dnie. Zamierzał sprawić Marion miłą niespodziankę swoją wizytą w środku nocy. Tymczasem to jego spotkała niespodzianka. Niemiła. Macki Zamachowca sięgały dużo dalej, niż przypuszczał. I znów zginęli niewinni ludzie. Palące kalifornijskie słońce oświetlało miejsce katastrofy, jakiej Isaac Bell jeszcze nie widział. Przód lokomotywy Coast Line Limited tkwił nienaruszony

w suchym korycie rzeki u stóp nasypu kolejowego. Zgarniacz, reflektor i komin dało się rozpoznać, ale za nimi, gdzie powinna być reszta parowozu, została tylko plątanina powyginanych na wszystkie strony rur. Stalowy kocioł, skrzynia paleniskowa, kabina, tłoki i koła napędowe zniknęły. – Pasażerowie mieli szczęście – powiedział dyrektor techniczny Southern Pacific, który oprowadzał Bella. Ten tęgi, brzuchaty mężczyzna w trzyczęściowym szarym garniturze wydawał się autentycznie zaskoczony, że skończyło się na zaledwie siedmiu ofiarach śmiertelnych. Pasażerów, którzy wyszli z katastrofy bez szwanku, już zabrano do Los Angeles pociągiem zastępczym. Specjalny wagon szpitalny Southern Pacific stał bezużytecznie na głównym torze; lekarz i pielęgniarka zajmowali się tylko opatrywaniem drobnych skaleczeń członkom ekip naprawczych, które usuwały szkody, żeby wznowić ruch. – Dziewięć wagonów utrzymało się na szynach – wyjaśnił dyrektor – bo tender i wagon bagażowy zasłoniły je, gdy doszło do eksplozji. Bell widział skutki zablokowania fali uderzeniowej. Tender, którego zawartość wysypała się przez zniszczone boki, wyglądał jak sterta węgla, a nie jak część taboru kolejowego. Wagon bagażowy został podziurawiony, jakby ostrzelała go artyleria. Nie dostrzegł jednak żadnych śladów przypalenia świadczących o zdetonowaniu dynamitu. – Dynamit nie rozrywa lokomotywy w ten sposób – zauważył. – Oczywiście, że nie – zgodził się dyrektor. – Ma pan przed sobą skutki wybuchu kotła. Woda przepłynęła do przodu, kiedy lokomotywa spadła z nasypu, i podniebienie puściło. – Więc najpierw się wykoleiła? – Na to wychodzi. – Jeden z pasażerów twierdzi – powiedział Bell – że jechali bardzo szybko i nie zwalniali na zakrętach. – Bzdura – odparł dyrektor. – Jest pan pewien? Mieli spore spóźnienie. – Znałem Rufusa Patricka. Dbał o bezpieczeństwo jak żaden inny maszynista. – To dlaczego lokomotywa wypadła z torów? – Pomógł jej ten pieprzony związkowiec. – Proszę mi pokazać, gdzie to się stało. Dyrektor zaprowadził Bella do miejsca, gdzie tor urywał się z jednej strony. Za brakującą szyną widniał rząd roztrzaskanych podkładów i głęboka koleina w podsypce wyżłobiona przez koła napędowe parowozu. – Drań znał się na rzeczy, muszę mu to przyznać. – Co to znaczy „znał się na rzeczy”? Zażywny kolejarz wetknął kciuki do kieszonek kamizelki. – Jest wiele sposobów na wykolejenie pociągu, a ja widziałem chyba wszystkie. Byłem maszynistą w latach osiemdziesiątych podczas wielkich strajków. Jest pan za młody, aby je pamiętać, ale może mi pan wierzyć, że dokonywano wtedy mnóstwa aktów sabotażu. Facetom takim jak ja, którzy trzymali stronę firmy, bardzo trudno było prowadzić pociągi, bo nie wiedzieliśmy, kiedy strajkujący

wybiją spod człowieka szyny. – Jak można wykoleić pociąg? – zapytał Bell, przerywając wynurzenia dyrektora. – Najprościej jest zaminować tor dynamitem. Problem w tym, że trzeba być w pobliżu, żeby zapalić lont. Można wprawdzie zrobić zapalnik czasowy z budzika, żeby zdążyć uciec, ale jeśli pociąg ma spóźnienie, eksplozja nastąpi za wcześnie. Albo zamontować jakieś urządzenie spustowe, żeby ciężar lokomotywy spowodował wybuch ładunku prochowego, ale takie urządzenia są zawodne, a poza tym jakiś inspektor torowiska może nadjechać drezyną i wylecieć w powietrze. Inny sposób jest taki, że podważa się kilka gwoździ w podkładach, wykręca śruby z łubka, który łączy szyny, przewleka długą linę przez otwory po śrubach i szarpie ją mocno, kiedy pociąg się zbliża. Kłopot w tym, że do ruszenia szyny potrzeba co najmniej kilku bardzo silnych facetów, którzy w dodatku stoją na widoku z liną w rękach, kiedy lokomotywa się wykoleja. Ale ten drań zastosował inną metodę. Użył haka, który jest prawie niezawodny. Dyrektor pokazał Bellowi wgniecenia na podkładzie od łapy do wyciągania gwoździ i zadrapania na szynie zrobione przez klucz do torów. – Podważył gwoździe i odkręcił łubek, tak jak panu mówiłem. Znaleźliśmy jego narzędzia u stóp nasypu. Na zakręcie luźna szyna mogła się przesunąć. Ale dla pewności przykręcił do niej hak. Lokomotywa zaczepiła o hak i sama wyrwała szynę spod siebie. – Kto mógł wiedzieć, że to będzie najlepsze? – Najlepsze? – żachnął się dyrektor. – Sam pan powiedział, że on zna się na rzeczy. – Tak, rozumiem, o co panu chodzi. No cóż, to mógł być kolejarz. Albo nawet inżynier budownictwa lądowego. I z tego, co słyszałem o tamtej eksplozji w tunelu na trasie skrótu, musiał wiedzieć to i owo o geologii, żeby spowodować zawalenie się obu przewiertów jednym ładunkiem wybuchowym. – Ale znaleziony przez was martwy związkowiec był elektrykiem. – Pewnie wspólnicy, radykalni związkowcy, pokazali mu co i jak. – Gdzie znaleźliście jego ciało? Dyrektor wskazał wysokie drzewo sześćdziesiąt metrów od nich. Wybuch kotła zdmuchnął wszystkie liście i nagie gałęzie sięgały ku niebu jak ręka kościotrupa. – On i palacz byli na czubku tamtej sykomory. Isaac Bell ledwo zerknął na drzewo. W kieszeni miał raport Jamesa Dashwooda na temat Williama Wrighta. Meldunek zawierał tyle szczegółów, że młody Dashwood zasłużył na poklepanie po plecach i awans. W ciągu ośmiu godzin ustalił, że William Wright był skarbnikiem Związku Zawodowego Elektryków. Zdobył uznanie za zapobieganie strajkom dzięki taktyce negocjacyjnej, która wzbudzała podziw zarówno pracowników, jak i pracodawców. Pełnił również służbę diakona w kościele episkopalnym Świętej Trójcy w Santa Barbara. Według jego pogrążonej w żałobie siostry towarzyszył jej synowi, który jechał do Los Angeles na praktyki w laboratorium filmowym. Kierownik laboratorium potwierdził, że oczekiwał chłopca tego ranka, i powiedział Dashwoodowi, że przyjął go na praktykę, bo należeli z Williamem Wrightem do tej samej loży

masońskiej Kapliczników. To tyle, jeśli chodzi o śmierć Zamachowca w katastrofie, pomyślał Bell. Sabotażysta i zabójca nadal żyje i Bóg jeden wie, gdzie zaatakuje następnym razem. – Gdzie jest ten hak? – Tam. Pańscy ludzie go pilnują. A teraz przepraszam, panie Bell, ale muszę wracać do moich obowiązków. Isaac podszedł po zrytej podsypce do miejsca, gdzie Larry Sanders z biura Van Dorna w Los Angeles oglądał podkład. Dwaj jego ludzie trzymali policję kolejową na dystans. Bell się przedstawił i Sanders wstał, otrzepując kolana z kurzu. Larry Sanders był szczupłym mężczyzną z modną krótką fryzurą i wąsikiem tak cienkim, jakby narysował go ołówkiem. Podobnie jak Bell, nosił biały lniany garnitur odpowiedni do ciepłego klimatu, ale zamiast kapelusza miał miejski melonik, o dziwo również biały, a na nogach lśniące lakierki, w których wyglądał, jakby wolał pilnować holu drogiego hotelu, niż stać w węglowym pyle na ruchliwym torze. Isaac, przyzwyczajony do ekscentrycznych elegantów z Los Angeles, założył, że mimo niekonwencjonalnego nakrycia głowy i obuwia agent Van Dorna jest kompetentny. – Słyszałem o panu – powiedział Sanders i podał Bellowi miękką, wypielęgnowaną rękę. – Mój szef zatelegrafował z Sacramento, że pan przyjedzie. Zawsze chciałem pana poznać. – Gdzie jest hak? – Gliniarze kolejowi go znaleźli, zanim się tu zjawiliśmy. Zaprowadził Bella do powyginanej jak precel szyny. Do jednego końca był przyśrubowany hak jakby zrobiony z kotwicy. – To krew czy rdza? – spytał Isaac, wskazując małą brązowawą plamę na metalu. – Nie zauważyłem tego. – Sanders otworzył scyzoryk z rękojeścią z masy perłowej i poskrobał plamę. – Krew. Zakrzepła. Chyba skaleczył się o metalowy zadzior. Ma pan sokoli wzrok, panie Bell. Isaac zignorował pochlebstwo. – Niech pan się dowie, kto wywiercił ten otwór. – Że jak, panie Bell? – Nie możemy namierzyć wszystkich mężczyzn w Kalifornii, którzy mają skaleczoną rękę, ale pan może ustalić, kto zrobił dziurę w tym kawałku metalu. Niech pan sprawdzi we wszystkich warsztatach mechanicznych i kuźniach w kraju. Migiem! Isaac odwrócił się na pięcie i poszedł porozmawiać z gliniarzami kolejowymi, którzy obserwowali go ponurym wzrokiem. – Widzieliście już kiedyś taki hak? – To kawałek kotwicy. – Tak myślałem. – Bell otworzył złotą papierośnicę i podsunął ją każdemu. Kiedy policjanci kolejowi zapalili i poznał ich nazwiska – Tom Griggs i Ed Bottomley – spytał: – Jeżeli to nie tamten facet na drzewie spowodował katastrofę Limited, to jak, waszym zdaniem, prawdziwy sprawca uciekł po wykolejeniu pociągu?

Gliniarze wymienili spojrzenia. – Ten hak dał mu mnóstwo czasu – odparł Ed. – Znaleźliśmy w Glendale przewróconą drezynę do inspekcji torowiska – powiedział Tom. – Dostaliśmy meldunek, że ktoś ją ukradł ze stacji towarowej w Burbank. Bell skinął głową i zastanawiał się chwilę. – Okej – rzekł – ale jeśli jechał ręczną drezyną, dotarł do Glendale około trzeciej lub czwartej nad ranem. Jak, według was, mógł się stamtąd wydostać? Tramwaje nie chodzą o tej porze. – Mógł czekać na niego samochód. – Tak myślicie? – Można by zapytać Jacka Douglasa, nocnego stróża, tyle że on nie żyje. Ktoś go zadźgał ostatniej nocy. Przebił mu szyję na wylot, jakby szlachtował świnię. – Pierwsze słyszę – zdziwił się Bell. – Może pan nie rozmawiał z właściwymi ludźmi – mruknął Ed i zerknął z niechęcią na wyelegantowanego Sandersa, który stał nieopodal. – Co to znaczy „przebił na wylot”? – dopytywał Isaac. – Zakłuł? – Zakłuł? – powtórzył Ed. – Widział pan kiedy, żeby „zakłucie” przedziurawiło płaszcz faceta z obu stron? Ten, kto go zabił, albo był wyjątkowo silnym sukinsynem, albo użył miecza. – Miecza? Dlaczego miecza? – Nawet gdyby miał tyle siły, żeby przebić go na wylot nożem, to musiałby się nieźle namordować, żeby wyciągnąć ostrze. Dlatego ludzie zostawiają noże w ciałach. Te cholerstwa się klinują. To musiało być jakieś długie, cienkie ostrze. – Bardzo interesujące – stwierdził Bell. – Ciekawa koncepcja... Powinienem wiedzieć jeszcze coś? Ed i Tom dumali dłuższą chwilę, a Bell czekał cierpliwie. Wspomniane przez naczelnika Watta „polecenie z góry” nakazujące współpracę nie skłaniało do niej automatycznie gliniarzy w terenie, zwłaszcza gdy napotkali kogoś takiego jak Larry Sanders. Wreszcie Tom Griggs podjął decyzję. – Znalazłem to w dłoni Jacka. – Wyciągnął zmiętą kartkę i wygładził ją brudnymi palcami. Duże czarne litery głosiły: POWSTAŃCIE! PODSYĆCIE PŁOMIENIE NIEZADOWOLENIA! ZNISZCZCIE WYBRAŃCÓW, BY LUDZIE PRACY MOGLI GODNIE ŻYĆ! – Wątpię, żeby to należało do Jacka – powiedział Tom. – Nie był radykałem. – Pewnie Jack złapał ten papier podczas walki – zasugerował Ed. – Byłoby dla niego lepiej, gdyby chwycił za broń – zauważył Tom. – Na to wychodzi – przyznał Bell. – Dziwne, że tego nie zrobił. – Co pan ma na myśli? – To – odparł Tom – że gdyby ktoś uważał, że skoro Jack Douglas ma

dziewięćdziesiąt dwa lata, to śpi na służbie, nieźle by się naciął. Zaledwie w zeszłym roku dwóch miastowych chłopaków wybrało się do Glendale w poszukiwaniu łatwego łupu. Wyciągnęli spluwy na widok Jacka. Jednego postrzelił w ramię z tej swojej starej armaty, a drugiemu wpakował kulkę w tyłek. Ed zachichotał. – Powiedział mi, że robi się miękki. Kiedyś zabiłby obu i oskalpował. Mówię mu, że przecież nie chybił, jednego trafił w ramię, a drugiego w zadek. A on na to, że robi się miękki, nie niedołężny. Wcale nie chybił. Trafił ich dokładnie tam, gdzie celował. Więc ktokolwiek załatwił Jacka ostatniej nocy, umiał sobie radzić. – Zwłaszcza jeśli miał przy sobie tylko miecz – dodał Tom. – Jack zobaczyłby z odległości kilometra, co się święci. A jak ktoś z mieczem może być szybszy od kogoś z rewolwerem? – Też się nad tym zastanawiam – rzekł Bell. – Dziękuję wam, panowie. Bardzo dziękuję. – Wyjął dwie swoje wizytówki i wręczył gliniarzom. – Gdybyście kiedykolwiek potrzebowali czegoś od Agencji Van Dorn, skontaktujcie się ze mną. – Miałem rację – oznajmił Bell Van Dornowi, kiedy został przez niego wezwany do San Francisco. – Ale nie do końca. On myśli w jeszcze większej skali, niż sądziłem. – Wygląda na to, że zna się na rzeczy – odparł ponuro Van Dorn, powtarzając słowa dyrektora technicznego Southern Pacific. – Przynajmniej na tyle, że cały czas ma nad nami przewagę. Ale jak się przemieszcza? Pociągami towarowymi? – Wysłałem naszych ludzi do wszystkich obozowisk hobos na Zachodzie, żeby ich przesłuchali – odrzekł Bell. – Przepytujemy też personel każdej stacji kolejowej, na której mógł być, o ludzi, kupujących bilety na jakiś ekspres dalekobieżny. Van Dorn jęknął. – Hennessy mówił, że ilu pasażerów rocznie przewozi Southern Pacific? – Sto milionów – odparł Bell.

Rozdział 7

Kiedy Isaac Bell zatelefonował do Marion Morgan i zapytał ją, czy mogłaby wyjść wcześniej z pracy, bo on ma jeszcze godzinę do odjazdu swojego pociągu do Sacramento, bardzo się ucieszyła. – Spotkajmy się przy zegarze – zaproponowała. Zegar Great Magneta, który opłynął parowcem przylądek Horn, pierwszy zegar matka na zachód od Missisipi, już był sławny, choć zainstalowano go w lobby hotelu St. Francis zaledwie tydzień temu. Misternie rzeźbiony wiedeński czasomierz przypominał powiększony zegar szafkowy i wyglądał nieco staroświecko. Ale był elektryczny i sterował automatycznie wszystkimi zegarami w wielkim, górującym nad Union Square hotelu. Na orientalnych dywanach w przestronnym holu stały wyściełane fotele i miękkie kanapy. Elektryczne lampy z pergaminowymi i szklanymi abażurami rzucały ciepły blask, który odbijały i zwielokrotniały lustra w złoconych ramach. W powietrzu unosił się zapach tarcicy i świeżej farby. Zaledwie półtora roku po tym, jak pożar spowodowany wielkim trzęsieniem ziemi strawił wnętrze budynku, hotel oferował czterysta osiemdziesiąt pokoi, a wiosną planowano dobudować nowe skrzydło. St. Francis stał się najpopularniejszym hotelem w mieście, toteż większość foteli i kanap była zajęta przez gości czytających gazety. Na pierwszych stronach wszystkich dzienników znajdowały się artykuły podające najnowsze pogłoski o robotniczych agitatorach i zagranicznych radykałach, którzy wykoleili pociąg Coast Line Limited. Kiedy Marion weszła do holu, była tak podekscytowana czekającym ją spotkaniem z Isaakiem, że nie dostrzegała pełnych podziwu spojrzeń dżentelmenów w różnym wieku, którzy przyglądali jej się, gdy spacerowała tam i z powrotem przed zegarem. Wysoko upięte gęste jasne włosy odsłaniały jej długą, zgrabną szyję i piękną twarz. Poruszała się z gracją, jakby płynęła po miękkim dywanie, miała wyjątkowo zgrabną figurę i drobne dłonie o smukłych palcach. Zerknęła szmaragdowymi oczami na zegar w chwili, gdy wskazówka minutowa ustawiła się w pionie i trzy gongi Great Magnety wybiły godzinę. Minutę później do holu wszedł Isaac, wysoki i przystojny w kremowym wełnianym garniturze, niebieskiej koszuli i krawacie w złote prążki, który dostał od Marion na urodziny. Szczęśliwa, że go widzi, powiedziała z uśmiechem: – Chyba jeszcze nigdy w życiu nie spóźniłeś się na spotkanie. Bell odwzajemnił uśmiech i otworzył swój złoty zegarek kieszonkowy. – Great Magneta spieszy się minutę – odparł i przyjrzał się jej. – A ty chyba nigdy nie wyglądałaś piękniej. – Wziął ją w ramiona i pocałował. Zaprowadził ją do dwóch foteli, usiadł na tym, z którego mógł obserwować cały hol, i zamówił dwie herbaty z cytryną u kelnera we fraku. Marion przyglądała mu się z lekkim uśmiechem na pięknej twarzy.

– O czym myślisz? – spytał. – O tym, że wywróciłeś moje życie do góry nogami. – Nie ja, tylko trzęsienie ziemi – zażartował. – Wcześniej. Trzęsienie ziemi było tylko przerwą. Marion Morgan miała już trzydzieści lat i większość jej rówieśniczek od dawna była mężatkami. Ona jednak bardzo sobie ceniła niezależność. Odkąd ukończyła prawo na Uniwersytecie Stanforda, utrzymywała się sama, pracując jako sekretarka w sektorze bankowym. Miała wielu przystojnych, bogatych zalotników, którzy wręcz błagali ją o rękę, lecz wszystkich odrzuciła. Może to atmosfera San Francisco, miasta nieograniczonych możliwości, może wykształcenie, o które zadbały starannie wybrane guwernantki i kochający ojciec po śmierci jej matki, a może wreszcie życie w nowoczesnych czasach, ekscytacja śmiałymi pierwszymi latami nowego wieku – w każdym razie coś sprawiło, że nie tylko długo pozostawała samotna, ale i potrafiła czerpać z tego satysfakcję. Dopiero Isaac Bell przyprawił ją o mocniejsze bicie serca. Gdy go poznała, poczuła się, jakby znowu miała siedemnaście lat i była na pierwszej randce. Szczęściara ze mnie, pomyślała. Isaac ujął jej dłoń. Przez dłuższą chwilę nie mógł wydobyć z siebie głosu. Uroda, wytworność i wdzięk Marion zawsze tak na niego działały. Popatrzył w jej zielone oczy i w końcu przemówił: – Jestem najszczęśliwszym mężczyzną w San Francisco. A gdybyśmy byli teraz w Nowym Jorku, byłbym najszczęśliwszym mężczyzną w Nowym Jorku. Uśmiechnęła się i spuściła wzrok. Gdy znów na niego spojrzała, zobaczyła, że patrzy na gazetowy nagłówek: WYKOLEJONY! W roku 1907 wypadki kolejowe zdarzały się prawie codziennie, ale katastrofa ekspresu do Los Angeles i świadomość, że Isaac stale podróżuje pociągami, przerażały ją. O dziwo, mniej się bała niebezpieczeństw czyhających na niego w pracy. Były realne i widziała jego blizny, lecz obawa, że coś mu grozi ze strony rewolwerowców i nożowników byłaby równie irracjonalna jak niepokój o bezpieczeństwo tygrysa w dżungli. Isaac patrzył na gazetę z gniewną miną. Dotknęła jego ręki i spytała miękko: – Prowadzisz śledztwo w sprawie tej katastrofy? – Tak – potwierdził. – To co najmniej piąty atak na kolej. – Widzę, że jesteś bardzo poruszony, jakby to dla ciebie było coś osobistego. – Pamiętasz, jak ci opowiadałem o Marzycielu Clarke’u? – Oczywiście. Uratował ci życie. Mam nadzieję, że go kiedyś poznam i podziękuję mu osobiście. – Człowiek, który wykoleił ten pociąg, zabił Marzyciela – odparł głuchym głosem. – Och, Isaac. Tak mi przykro. Bell swoim zwyczajem podał jej wszystkie znane mu szczegóły ataków Zamachowca na skrót Cascades Cutoff budowany przez kolej Southern Pacific Osgooda Hennessy’ego i wyjaśnił, jak próbuje powstrzymać sabotażystę. Marion miała bystry, analityczny umysł. Potrafiła się skoncentrować na istotnych faktach i dostrzec wzorce czyjegoś działania. Ponadto zadawała ważne

pytania, które nierzadko naprowadzały go na właściwy trop. – Jego motywy to wciąż kwestia otwarta – skonkludował. – Co go popycha do tak niszczycielskich czynów? – Zgadzasz się z hipotezą, że Zamachowiec jest radykałem? – spytała Marion. – Są na to dowody. Jego wspólnicy. Plakat agitacyjny. Nawet cel – kolej to dla radykałów największy złoczyńca. – Słyszę wątpliwości w twoim głosie, Isaacu. – Bo je mam – przyznał. – Spróbowałem się postawić na jego miejscu, myśleć jak rozwścieczony agitator, ale nadal nie pojmuję, dlaczego zabija niewinnych ludzi. W czasie zamieszek albo strajku radykałowie mogą zaatakować policję. Nie akceptuję przemocy, jestem jednak w stanie zrozumieć ich punkt widzenia. Ale brutalny atak na zwykłych ludzi?... Taka bezwzględność nie ma sensu. – Czy on może być szaleńcem? – Jest za ambitny i metodyczny na szaleńca. To nie są ataki dokonywane pod wpływem impulsu. On je starannie planuje. Podobnie jak ucieczkę. Jeśli to szaleństwo, to doskonale kontrolowane. – Może być anarchistą. – Wiem. Ale po co zabijać tylu ludzi? Zachowuje się, jakby próbował wywołać panikę. Tylko co by na tym zyskał? – Publiczne upokorzenie Southern Pacific Railroad Company. – Już to osiągnął. – Może zamiast myśleć jak radykał, anarchista czy szaleniec, spróbuj pomyśleć jak bankier? – To znaczy? – Isaac popatrzył na Marion, nie rozumiejąc. – Wyobraź sobie, ile to kosztuje Osgooda Hennessy’ego – wyjaśniła. Skinął głową w zadumie. Ironia sugestii „myśl jak bankier” nie umknęła człowiekowi, który odwrócił się plecami do obowiązkowej kariery w potężnym banku własnej rodziny. Dotknął policzka Marion. – Dziękuję ci. Dałaś mi do myślenia. – Co za ulga – odrzekła i dodała przekornie: – Wolałabym, żebyś posługiwał się rozumem zamiast bronią palną. – Lubię posługiwać się bronią palną – podrażnił się z nią. – To wyostrza umysł. Chociaż w tym wypadku można mówić raczej o białej broni. – Białej broni? – Tak. To dziwne, ale Zamachowiec zabił Marzyciela i jeszcze jednego mężczyznę czymś w rodzaju miecza. Pytanie, jak pokonał człowieka z rewolwerem? Miecza nie można ukryć. – Może miał laskę z ostrzem w środku? Mnóstwo mężczyzn w San Francisco nosi takie dla obrony. – Samo wyciąganie ostrza z laski dałoby człowiekowi z rewolwerem czas na oddanie strzału. – No cóż, jeśli zaatakuje mieczem ciebie, to pożałuje. Uprawiałeś szermierkę w Yale. Bell pokręcił głową z uśmiechem. – To prawda, ale nie pojedynkowałem się na serio. Jest duża różnica między

sportem a prawdziwą walką. Pamiętam, co mówił mój instruktor, który się pojedynkował. Podczas sportowej walki nie widzisz twarzy przeciwnika, bo zasłania ją maska szermiercza. A w czasie pojedynku patrzysz w oczy człowieka, który zamierza cię zabić. – Co się wtedy czuje? – Kiedy? – Podczas pojedynku – odparła Marion i uśmiechnęła się. – Nie udawaj przede mną, że nie stoczyłeś żadnego pojedynku. Bell odwzajemnił uśmiech. – Tylko jeden – przyznał. – Obaj byliśmy bardzo młodzi. Widok tryskającej krwi szybko nas przekonał, że tak naprawdę nie chcemy się pozabijać. Pozostaliśmy przyjaciółmi. – Jeśli on jest mistrzem szermierki, to powinieneś stosunkowo łatwo go znaleźć. W dzisiejszych czasach nie może być wielu takich ludzi. Bell się zadumał. – To prawdopodobnie Europejczyk. Włoch albo Francuz. – Albo Niemiec. Z przerażającą blizną na policzku. Czy Mark Twain nie pisał, że oni wyciągają szwy założone przez chirurgów i polewają winem rany, żeby blizny wyglądały jeszcze paskudniej? – Raczej nie Niemiec – powiedział Bell. – Oni są znani z głębokich pchnięć. Te, które zabiły Marzyciela i tamtego drugiego faceta, były we włoskim lub francuskim stylu. – A może to Amerykanin wykształcony w Europie? – podsunęła Marion. – We Włoszech i Francji jest mnóstwo anarchistów. Może podczas studiów stał się jednym z nich. – Wciąż nie wiem, jak zaskoczył człowieka z rewolwerem – rzekł Isaac. – Do wyciągnięcia miecza trzeba tyle czasu, że zdążysz podejść do faceta i walnąć go w nos. – Szczerze mówiąc, byłabym uszczęśliwiona, gdyby rozkrwawiony nos był moim największym zmartwieniem – zauważyła Marion, biorąc go za rękę. – W tym momencie chętnie oberwałbym w nos. – Dlaczego? – Pamiętasz Webera i Fieldsa? – Tak to ci zabawni starsi panowie. Wally Kisley i Mack Fulton zaprosili Marion na kolację, kiedy niedawno przejeżdżali przez San Francisco, i śmiała się cały wieczór. – Wally i Mack zawsze mówią, że rozkrwawiony nos to widoczna oznaka postępu. Wiesz, że jesteś blisko, kiedy ścigany wali cię w kinol. Oboje się uśmiechnęli. Do holu weszły dwie kobiety w modnych sukniach i kapeluszach i przecięły go z falowaniem jedwabiu i piór. Młodsza była tak uderzająco piękna, że wiele z opuszczonych gazet pozostało na kolanach ich właścicieli. – Ależ dziewczyna ma urodę – powiedziała Marion ze szczerym podziwem. – Ta ubrana w jasny błękit – uściśliła. Bell już widział ją w lustrze.

– To córka Osgooda Hennessy’ego, Lillian – wyjaśnił, ciekawy, czy to przypadek, że Lillian zjawiła się w St. Francis, kiedy on tu jest. Podejrzewał, że nie. – Znasz ją? – Poznałem ją w zeszłym tygodniu w pociągu specjalnym Hennessy’ego. Jest jego prywatną sekretarką. – Jaka ona jest? – Ma pretensje do bycia uwodzicielką. Robi oczy jak ta francuska aktorka... – Anna Held – podsunęła Marion. – Właśnie. Ale jest inteligentna i zna się na interesach. Bardzo rozpieszczona przez kochającego ojca i podejrzewam, że bardzo naiwna w sprawach sercowych. Ta druga, ciemnowłosa, była jej guwernantką. Teraz jest kochanką Hennessy’ego. – Chcesz podejść i się przywitać? – Nie, zostało mi tylko kilka minut i chcę je spędzić z tobą. – Pochlebia mi to. Ona jest młoda, wyjątkowo piękna i zapewne bardzo bogata. – To ty jesteś wyjątkowo piękna i też będziesz bardzo bogata, kiedy wyjdziesz za mnie. – Ale nie jestem dziedziczką. – Poznałem dość dziedziczek, odkąd nauczyłem się w szkole tańca bostońskiego walca – odpowiedział Bell z szerokim uśmiechem. – To powolny walc z posuwistym krokiem. Możemy go zatańczyć na naszym weselu, jeśli zechcesz. – Och, Isaac, jesteś pewien, że chcesz się ze mną ożenić? – Jestem. – Większość ludzi nazwałaby mnie starą panną. I powiedzieliby, że mężczyzna w twoim wieku powinien poślubić dziewczynę w jej wieku. – Nigdy nie robiłem tego, co powinienem. Dlaczego miałbym zacząć teraz, kiedy wreszcie poznałem dziewczynę moich marzeń? I zyskałem przyjaciółkę na całe życie? – Ale co powie twoja rodzina? Nie mam pieniędzy. Pomyślą, że jestem łowczynią majątku. – Pomyślą, że jestem największym szczęściarzem w Ameryce. – Bell uśmiechnął się jeszcze szerzej, ale zaraz dodał poważnie: – A kto będzie innego zdania, może iść do diabła. Ustalamy datę ślubu? – Isaac... musimy porozmawiać. – O co chodzi? Co się stało? – Bardzo cię kocham. Mam nadzieję, że wiesz o tym. – Wiem. – I bardzo chcę za ciebie wyjść. Ale zastanawiam się, czy nie moglibyśmy trochę zaczekać. – Dlaczego? – Dostałam ofertę pracy i bardzo chciałabym spróbować. – Co to za praca? – No cóż... oczywiście wiesz, kto to jest Preston Whiteway? – Oczywiście. Uprawia „żółte dziennikarstwo” i odziedziczył trzy czołowe kalifornijskie gazety, łącznie z „San Francisco Inquirer”, w której pracujesz. Podobno jest dość przystojny, lubi używać życia i afiszuje się majątkiem, który

robi na publikowaniu sensacyjnych wiadomości. Miesza się też do polityki, wykorzystując potęgę swoich gazet do ustawiania przyjaciół w Senacie. Dzięki niemu senatorem został Charles Kincaid, fagas Osgooda Hennessy’ego. To chyba twój pan Whiteway nadał Kincaidowi przydomek „Bohaterski Inżynier”. – On nie jest moim panem Whitewayem, ale... och, ma cudowny nowy pomysł. Wpadł na niego, kiedy gazety donosiły o trzęsieniu ziemi. To kronika filmowa. Whiteway nazywa to „Światem Obrazu”. Będą filmować aktualne wydarzenia i pokazywać ruchome zdjęcia w teatrach i nickelodeonach. I wiesz, Isaac... – chwyciła go za ramię w podnieceniu – poprosił mnie, żebym mu pomogła z tym ruszyć. – Ile to by trwało? – spytał rzeczowo. – Nie jestem pewna. Pół roku albo rok. Isaac, ja wiem, że potrafię to zrobić. A ten człowiek da mi szansę spróbować. Wiesz, że uzyskałam dyplom prawniczki z pierwszym rocznikiem kończącym Stanford, ale kobieta nie dostanie pracy w branży prawniczej i dlatego pracowałam dziewięć lat w bankowości. Nie jest tak, że chcę pracować całe życie, ale chcę czegoś dokonać, i to jest moja szansa. Bella nie zaskoczyło pragnienie Marion. Nie wątpił też w ich miłość. Oboje zbyt dobrze wiedzieli, jakie mieli szczęście, że się poznali, by pozwolić komuś stanąć między nimi. Należało pójść na kompromis. Zwłaszcza że sam miał pełne ręce roboty, próbując powstrzymać Zamachowca. – Co ty na to, żebyśmy sobie obiecali, że za pół roku ustalimy datę ślubu? Kiedy wszystko się ułoży? Możesz przecież być mężatką i jednocześnie pracować. – Och, Isaac, to byłoby cudowne. Tak bardzo chcę uczestniczyć w tworzeniu „Świata Obrazu”. Dzwony Great Magnety zaczęły wybijać czwartą. – Szkoda, że nie mamy więcej czasu – powiedziała smutno Marion. Bellowi zdawało się, że minęły zaledwie minuty, odkąd usiedli. – Odwiozę cię do biura. Kiedy wychodzili z hotelu, zauważył, że Lillian Hennessy ostentacyjnie patrzy w inną stronę. Ale pani Comden rozchyliła wargi w dyskretnym uśmiechu, gdy ich spojrzenia się spotkały. Isaac skinął uprzejmie głową, znów pod silnym wrażeniem zmysłowości tej kobiety, i ścisnął ramię Marion trochę mocniej. Przed wejściem do St. Francis stał czerwony jak wóz strażacki, napędzany benzyną samochód wyścigowy locomobile. Został przystosowany do ruchu ulicznego przez zamontowanie błotników i reflektorów. Portierzy pilnowali auta przed gapiącymi się na nie małymi chłopcami, zagroziwszy im surową karą, jeśli któryś odważy się dotknąć brudnymi palcami lśniącego mosiężnego orła na korku chłodnicy, a tym bardziej odetchnie blisko czerwonych skórzanych siedzeń maszyny. – Znów masz swój wyścigowy samochód! Jest piękny – powiedziała Marion z zachwytem. Ukochany locomobile Bella mocno ucierpiał podczas osiemsetkilometrowego wyścigu z lokomotywą z San Francisco do San Diego, bo parowóz toczył się po gładkich szynach, a auto podskakiwało na usianych kamieniami drogach gruntowych Kalifornii. Isaac wygrał tamte zawody. Nagrodą było wzięcie na

muszkę i aresztowanie bandyty nazywanego Rzeźnikiem. – Kazałem go dostarczyć tutaj z Bridgeport w Connecticut – wyjaśnił narzeczonej. – Wskakuj. Pochylił się obok kierownicy, żeby obrócić włącznik prądu na drewnianej desce rozdzielczej. Ustawił odpowiednio dźwigienki zapłonu i przepustnicy. Potem zwiększył pompą ciśnienie w zbiorniku paliwa. Portier zaproponował, że zakręci korbą. Czterocylindrowy silnik, jeszcze ciepły po jeździe ze stacji towarowej, gdzie Bell odebrał samochód, zaskoczył już przy pierwszej próbie. Bell przyspieszył zapłon i przymknął przepustnicę. Kiedy sięgnął do hamulca, żeby go zwolnić, przywołał gestem najmniejszego z chłopców, którzy przyglądali się locomobile’owi wytrzeszczonymi oczami. – Możesz mi pomóc? On nie ruszy, jak się nie zatrąbi! Malec ścisnął dużą gumową gruszkę sygnału dźwiękowego obiema rękami. Locomobile zaryczał jak owca gruboroga z Gór Skalistych. Chłopcy się rozpierzchli. Samochód wyrwał do przodu. Marion się roześmiała i przechyliła przez zbiornik paliwa, żeby potrzymać Isaaca za ramię. Wkrótce pędzili w kierunku Market Street, omijając obciążone wozy konne i tramwaje i wyprzedzając wolniejsze auta. Kiedy zajechali przed dwunastopiętrowy budynek o stalowym szkielecie, gdzie mieściła się siedziba „San Francisco Inquirera”, Bell zauważył ostatnie wolne miejsce przy krawężniku. Jasnowłosy mężczyzna w odkrytym rolls-roysie właśnie zamierzał je zająć. – O, jest Preston! Masz okazję go poznać. – Nie mogę się doczekać – odrzekł Bell. Nacisnął szybko gaz, a potem hamulec i zaparkował w ostatniej pozostałej luce pół sekundy przed Whitewayem. – Hej! To moje miejsce – burknął Preston. Isaac zauważył, że Whiteway jest rzeczywiście przystojnym, gładko ogolonym mężczyzną z ekstrawagancką blond fryzurą. Wysoki jak Bell, choć wyraźnie grubszy w pasie, wyglądał, jakby grał w futbol amerykański w college’u i nie mógł sobie przypomnieć, kiedy ostatni raz coś było nie tak, jak chciał. – Przyjechałem tu pierwszy – odparł Isaac. – A ja jestem właścicielem tego budynku! – Może pan dostać to miejsce, jak się pożegnam z moją dziewczyną. Preston Whiteway wyciągnął szyję, żeby spojrzeć za Bella, i wykrzyknął: – Marion? To ty? – Tak! To jest Isaac. Chcę, żebyś go poznał. – Miło mi pana poznać – powiedział nieszczerze Whiteway. – Marion, lepiej chodźmy na górę. Mamy robotę. – Idź przodem – odrzekła chłodno. – Chcę się pożegnać z Isaakiem. Whiteway wyskoczył z rollsa i krzyknął do portiera, żeby go zaparkował. Kiedy przechodził obok Bella, spytał: – Ile wyciąga pański locomobile? – Więcej niż to – odparł Isaac, wskazując głową rolls-royce’a. Marion zasłoniła usta, żeby się nie roześmiać, a gdy Whiteway znalazł się poza zasięgiem głosu, powiedziała: – Jakbym słyszała chłopców na dziedzińcu szkolnym. Jak możesz być zazdrosny

o Prestona? On jest naprawdę bardzo miły. Polubisz go, kiedy poznasz go bliżej. – Na pewno – zgodził się Bell. Ujął jej piękną twarz w dłonie i pocałował ją w usta. – Uważaj na siebie. – Ja? To ty na siebie uważaj. Proszę cię, bądź ostrożny. – Zmusiła się do uśmiechu. – Może powinieneś poćwiczyć szermierkę? – Taki mam zamiar. – Och, Isaac, szkoda, że nie mamy więcej czasu. – Wrócę, jak tylko będę mógł. – Kocham cię, najdroższy. Wysoko nad miejscem budowy skrótu Cascades Cutoff pojedynczy wagon skrzyniowy pozostawiono na bocznicy. Stał kawałek w górę od zwrotnicy, która po przestawieniu połączyłaby bocznicę z biegnącym stromo w dół odgałęzieniem toru do przewozu drewna z nowo wybudowanego przez kolej tartaku w górskim lesie. Wagon wypełniały świeżo pocięte sosnowe podkłady przeznaczone do zaimpregnowania smołą węglową na placu budowy. Zamachowiec zorientował się, że może uderzyć wcześniej, niż planował, i upiec dwie pieczenie przy jednym ogniu. Atak wstrząsnąłby nie tylko koleją Southern Pacific. Gdyby się powiódł, Zamachowiec pokazałby, że Agencja Detektywistyczna Van Dorn nie jest w stanie go powstrzymać. Działał na zimno i metodycznie. Przygotował się starannie do zniszczenia tunelu, przeznaczając odpowiednią ilość czasu na każdy etap, od zwerbowania gorliwego i naiwnego wspólnika, poprzez wybranie właściwego miejsca do ulokowania dynamitu, aż do zaplanowania drogi ucieczki. Wykolejenie ekspresu Coast Line Limited wymagało podobnego trudu, łącznie z użyciem haka, aby było oczywiste, że to sabotaż, a nie zwykły wypadek. Zamachowiec miał wiele pomysłów na spowodowanie szkód, lecz z niektórych musiał teraz zrezygnować, gdyż detektywi Van Dorna pilnowali kluczowych depo i warsztatów. Ale nie każdy sabotaż musi być zaplanowany. Pokrywająca kraj sieć kolejowa była ogromna, a on, dzięki swojej rozległej wiedzy, potrafił dostrzec każde niedopatrzenie i zaniedbanie, więc okazji do ataków nie brakowało. Wiedział, że wagon skrzyniowy nie zostanie długo na bocznicy. Na każdy kilometr toru potrzeba aż tysiąca sześciuset osiemdziesięciu podkładów, toteż najwyżej za dzień lub dwa szef zaopatrzenia na budowie w dole ryknie: „Gdzie, do cholery, jest reszta moich podkładów?!” i przerażeni urzędnicy zaczną gorączkowo przeglądać dokumenty w poszukiwaniu brakującego wagonu. Najbliższe obozowisko hobos, wystarczająco duże, aby go nie zauważono w tłumie mężczyzn gotujących posiłki, polujących na miejsce do spania i zmieniających się w wiecznym poszukiwaniu pracy, znajdowało się przy węźle kolejowym w Dunsmuir w Kalifornii, od którego dzieliło Zamachowca prawie dwieście pięćdziesiąt kilometrów. Miał za mało czasu na zwerbowanie pomocnika, więc będzie musiał sam się zająć wagonem skrzyniowym. Szybka akcja w pojedynkę była wprawdzie ryzykowna, ale zniszczenia, jakich mógł dokonać, wysadzając ten jeden wagon, będą ogromne.

Rozdział 8

Wciąż czując na wargach słodycz pożegnalnego pocałunku Marion, Isaac Bell zajął swoje miejsce w ekspresie do Sacramento i czekał, aż pociąg odjedzie z dworca Oakland Terminal. Marion dobrze go znała, lepiej niż on sam siebie. Z drugiej strony, były sprawy, o których mogła nie wiedzieć. „Jak możesz być zazdrosny o Prestona?” To oczywiste, pomyślał Bell. Przede wszystkim dlatego, że Whiteway jest tam z nią, a on zostanie z tyłu w pościgu za Zamachowcem. Zamknął oczy, ale chociaż nie spał w łóżku od kilku dni, nie mógł zasnąć. Myślał gorączkowo. Ze stolicy stanu pojedzie z kilkoma przesiadkami na północ w kierunku odległego Oregonu. Chciał obejrzeć zniszczony tunel na trasie skrótu Cascades Cutoff i spróbować się zorientować, czy Zamachowiec zaplanował następny atak w przednim końcu przewiertu. Po drodze zamierzał się spotkać z Archiem Abbottem, który zatelegrafował do niego, że być może wpadł na jakiś trop w obozowisku hobos pod Dunsmuir. – Panie Bell? Kierownik pociągu wyrwał go z zamyślenia. Mężczyzna dotknął knykciem lśniącego daszka swojej czapki w pełnym szacunku salucie i mrugnął porozumiewawczo. – Panie Bell, pewna dama pyta, czy nie byłoby panu wygodniej siedzieć z nią. Isaac poszedł za kierownikiem pociągu, podejrzewając, że w następnym pulmanie zastanie tam przedsiębiorczą pannę Hennessy. Szef składu poprowadził go na peron i skierował w stronę salonki przyczepionej do wagonu bagażowego ciągniętego przez smukłą lokomotywę Atlantic 4-4-2, tak lśniącą, jakby dopiero co wyjechała z fabryki. Bell wszedł do wagonu i skierował się do luksusowego czerwonego saloniku, który idealnie pasowałby do przybytku Anne Pound. Lillian Hennessy, która zmieniła jasnobłękitną suknię w kolorze jej oczu na szkarłatną popołudniową, powitała go uniesieniem kieliszka z szampanem i triumfalnym uśmiechem. – Nie tylko pan może wynająć pociąg specjalny. – To niewłaściwe, żebyśmy podróżowali sami – odparł chłodno Isaac. – Nie jesteśmy sami. Niestety. Zamierzał jej przypomnieć, że jest zaręczony z Marion Morgan, ale ledwie wypowiedział dwa pierwsze słowa, z pomieszczenia z tyłu wagonu dobiegły dźwięki muzyki. Zajrzał przez drzwi. Sześciu czarnych instrumentalistów grających na klarnecie, kontrabasie, gitarze, puzonie i kornecie otaczało pianino, improwizując szybki ragtime’owy przebój Adaline Shepherd Pickles and Peppers. Lillian przycisnęła się do Bella, żeby popatrzeć nad jego ramieniem. Miała na sobie gorset, więc poczuł na plecach jej miękkie piersi. Musiał podnieść głos, żeby go usłyszała przez głośną muzykę. – Jeszcze nie spotkałem jazzmana, który by pełnił rolę przyzwoitki. – Nie chodzi o nich, tylko o nią – wyjaśniła. – Ojciec przejrzał mój plan

wciągnięcia pana w zasadzkę w San Francisco i przysłał ją, żeby miała mnie na oku. Kornecista uniósł swój instrument w powietrze, jakby chciał przebić sufit. W powstałej luce Bell zobaczył, że na pianinie gra nie kto inny niż pani Comden. Jej palce śmigały po klawiaturze, oczy błyszczały, a pełne wargi miała rozchylone w radosnym uśmiechu. – Nie wiem, jak się dowiedział – ciągnęła Lillian – ale dzięki ojcu i pani Comden pański honor jest uratowany, panie Bell. Proszę zostać. Chcę tylko, żebyśmy byli przyjaciółmi. Czeka nas szybka jazda. Mamy wolną drogę prosto do Cascades Cutoff. Była to bardzo kusząca propozycja. Linię na północ od Sacramento korkowały składy z materiałami i robotnikami kursujące do skrótu i z powrotem, więc Isaac rozważał skorzystanie z jednego z pociągów specjalnych Hennessy’ego, a ten był już gotowy do odjazdu. Podróżując na północ po torze zarezerwowanym dla pociągu specjalnego córki prezesa kolei, zaoszczędziłby jeden dzień. – W wagonie bagażowym jest telegraf, gdyby potrzebował pan wysłać wiadomość – poinformowała go Lillian. To przesądziło sprawę. – Dziękuję – odrzekł z uśmiechem. – Zostanę w pani „zasadzce”, chociaż chyba będę musiał wyskoczyć w Dunsmuir. – Niech pan się napije szampana i opowie mi o pannie Morgan. Gdy wręczała mu kieliszek, pociąg ruszył i kropelka szampana kapnęła jej na dłoń. Zlizała ją i zrobiła słodkie oczy. – Pańska narzeczona jest bardzo ładna. – Marion uważa, że pani też. Lillian pokręciła głową z dezaprobatą. – „Ładna” to różowe policzki i kraciaste sukienki. O mnie mówią zazwyczaj, że jestem więcej niż ładna. – Właściwie powiedziała, że jest pani wyjątkowo piękna. – Dlatego nie przedstawił mnie pan swojej narzeczonej? – Wolałem jej przypomnieć, że ona również jest wyjątkowo piękna. Jasnoniebieskie oczy Lillian rozbłysły. – Wali pan prosto z mostu – skomentowała z uśmiechem. Bell odwzajemnił uśmiech. – Nigdy nie kłamię, jeśli nie ma takiej konieczności. Zalecam kultywować ten zwyczaj, kiedy pani dorośnie, młoda damo. A teraz proszę mi opowiedzieć o kłopotach pani ojca z bankierami. – On nie ma kłopotów z bankierami – odparła Lillian tak szybko, że Bell od razu wiedział, co o tym myśleć. – Mówił, że będzie miał przed zimą – przypomniał jej. – Nie, jeżeli pan złapie Zamachowca. – A co z kryzysem finansowym w Nowym Jorku? Zaczął się w marcu i nic nie wskazuje na to, żeby się kończył. – Jeśli panika bankowa jeszcze potrwa, to położy kres boomowi w branży kolejowej – przyznała Lillian. – Jesteśmy w trakcie ekspansji, ale ojciec doskonale zdaje sobie sprawę, że tak nie może być wiecznie.

Znów pokazała, że nie jest tylko rozpieszczoną dziedziczką. – Czy panika grozi pani ojcu utratą kontroli nad jego liniami? – Nie – zaprzeczyła. – Mój ojciec wie, że najlepszym sposobem na sfinansowanie jego drugiej kolei jest dobre zarządzanie pierwszą, tak aby była wypłacalna i miała zdolność kredytową. Jeżeli to się powiedzie, bankierzy będą tańczyli, jak im zagra. Nikomu w branży kolejowej nie będzie powodziło się lepiej. Gdyby inni zbankrutowali, ojciec ich wykupi i dobrze na tym wyjdzie. Bell dotknął swoim kieliszkiem jej szampanki. – Za sukces. Uśmiechnął się. Nie wiedział, czy Lillian Hennessy jest z nim szczera, czy po prostu robi dobrą minę do złej gry. Tak jak nie wiedział, dlaczego Zamachowiec chce zniszczyć kolej. – Niech pan zapyta któregokolwiek bankiera w kraju – powiedziała. – Usłyszy pan od niego, że Osgood Hennessy jest niezwyciężony. – Jeśli można, chciałbym zawiadomić telegraficznie moich ludzi, gdzie mogą mnie znaleźć. Lillian zaprowadziła Bella do wagonu bagażowego, gdzie kierownik pociągu, który pełnił również funkcję telegrafisty, wysłał do Van Dorna depeszę podającą miejsce jego pobytu. Już mieli wracać do salonki, gdy klucz telegraficzny zaczął stukać. Lillian nasłuchiwała przez kilka sekund, potem przewróciła oczami i zawołała przez ramię do kierownika pociągu: – Niech pan na to nie odpowiada. – Kto to nadał, pani ojciec? – spytał Isaac, kiedy znaleźli się z powrotem w salonce. – Nie. Senator. – Który senator? – Charles Kincaid. Zaleca się do mnie. – Rozumiem, że pani nie jest zainteresowana? – Oczywiście, że nie. Senator Kincaid jest za biedny, za stary i bardzo irytujący. – I bardzo przystojny – wtrąciła pani Comden z uśmiechem przeznaczonym dla Bella. – Może i tak – zgodziła się Lillian. – Ale zdecydowanie za stary. – Ile ma lat? – zainteresował się Isaac. – Co najmniej czterdzieści. – Czterdzieści dwa – uściśliła pani Comden – i jest pełen wigoru. Większość dziewcząt nazwałaby go dobrą partią. – Wolałabym złapać świnkę – mruknęła Lillian. Nalała szampana sobie i Bellowi. – Emmo – zwróciła się do pani Comden – czy jest jakaś szansa, że wysiądziesz w Sacramento i znikniesz, a pan Bell i ja pojedziemy dalej na północ? – Nie ma żadnej, moja droga. Jesteś zbyt młoda i niewinna, żeby podróżować bez przyzwoitki. A pan Bell jest zbyt... – urwała. – Jaki? – Zbyt interesujący – odparła pani Comden z uśmiechem.

Gdy zapadł zmrok, Zamachowiec podążył w górę odgałęzieniem toru do tartaku. Szedł po podkładach, żeby podsypka nie chrzęściła pod jego stopami. Niósł łom o długości stu dwudziestu centymetrów i wadze trzynastu kilogramów oraz wojskowy drelichowy plecak z gumowaną klapą z czasów wojny amerykańsko-hiszpańskiej. Pasy plecaka wpijały mu się w ramiona, bo w środku była siedmioipółlitrowa bańka oleju węglowego i podkowa, którą ukradł jednemu z kowali zajętych podkuwaniem mułów do ciągnięcia wozów. Chłodne górskie powietrze pachniało smołą sosnową i czymś jeszcze, co rozpoznał dopiero po chwili. Wiatr przynosił zapowiedź śniegu. Noc była pogodna, ale Zamachowiec czuł nadchodzącą zimę. Kiedy oczy przyzwyczaiły mu się do światła gwiazd, przyspieszył kroku. Szyny lśniły przed nim, drzewa wzdłuż toru nabierały kształtu. Wysoki, długonogi i sprawny, wspinał się zwinnie po stromym zboczu. Miał mało czasu. Do wschodu księżyca zostały niecałe dwie godziny, w jego pełnym blasku byłby łatwym celem dla konnego patrolu policji kolejowej. Po pokonaniu półtora kilometra dotarł do rozwidlenia toru. Lewa odnoga, którą szedł, opadała do placu budowy. Prawa skręcała i łączyła się z nowo ukończoną główną linią na południe. Sprawdził zwrotnicę. Ustawiono ją tak, aby pociąg zjeżdżający z tartaku został skierowany ku budowie. Zamachowca kusiło, żeby posłać ciężki wagon na główną linię. Wypuszczony w odpowiedniej chwili, zderzyłby się czołowo z jadącą na północ lokomotywą. Ale taka kolizja spowodowałaby zator i dyspozytorzy musieliby zatrzymać wszystkie pociągi, co zablokowałoby jego jedyną drogę ucieczki. Nachylenie terenu złagodniało, więc znowu przyspieszył. Po przejściu następnego półtora kilometra zobaczył ciemny wagon skrzyniowy, który nadal stał na bocznicy. W tym momencie usłyszał jakiś dźwięk. Zatrzymał się, zamarł w bezruchu i przyłożył zgięte dłonie do uszu. Dźwięk się powtórzył. Zamachowiec rozpoznał ludzki śmiech. Spojrzał w górę. Dostrzegł pomarańczowy żar ogniska i sylwetki kilku mężczyzn siedzących wokół niego. To drwale dzielą się butelką whisky, pomyślał. Byli za daleko, żeby go zauważyć, a gdy usłyszą, jak wagon przejeżdża przez zwrotnicę, będzie już za późno, żeby go zatrzymać. Przeszedł z toru przez rów na bocznicę, gdzie stał załadowany wagon skrzyniowy. Znalazł dźwignię zwrotnicy i przestawił ją, łącząc bocznicę z szynami prowadzącymi do tartaku. Potem podszedł do wagonu, wykopał drewniane kliny spod przedniego wózka, znalazł obręcz hamulca i obrócił ją tak, że okładziny oddaliły się od masywnych żelaznych kół. Miał nadzieję, że wagon sam zacznie się staczać, bo bocznica biegła w dół. Odczekał kilkanaście sekund, lecz wagon skrzyniowy ani drgnął. Prawdopodobnie koła lekko się spłaszczyły, gdy stał załadowany na torze. Trzeba było wprawić go w ruch. Zamachowiec podszedł do tyłu wagonu. Położył podkowę kilka centymetrów za ostatnim kołem, wsunął pod nie łom i opuścił go na podkowę, tworząc dźwignię. Potem naparł z góry na łom i pchnął.

Łom wysunął się z głośnym zgrzytem metalu o metal. Zamachowiec wepchnął go z powrotem pod koło i spróbował ponownie. Koło się przetoczyło o centymetr. Wbił łom głębiej, nogą dosunął do niego podkowę i naparł jeszcze raz. – Co tam robisz? – Męski głos się rozległ tuż za nim, prawie przy jego uchu. Zamachowiec cofnął się, zaskoczony. Drwal pochylał się w dół ze sterty podkładów, obudzony z pijackiego snu. – Jak ten wagon odjedzie, to stanie dopiero na dole – bełkotał. – Daj mi zeskoczyć na ziemię, zanim ruszy. Zamachowiec zamachnął się łomem. Metalowy drąg trafił pijanego drwala w czaszkę. Uderzenie było tak silne, że odrzuciło go z powrotem na podkłady jak szmacianą lalkę. Zamachowiec wypatrywał przez chwilę ruchu, ale żadnego nie zobaczył, więc spokojnie wrócił do bujania łomem, jakby nic się nie stało. Gdy koła wreszcie zaczęły się toczyć, rzucił łom i wskoczył na skrzynię z bańką oleju węglowego w ręce. Wagon wolno dotoczył się do zwrotnicy, przejechał przez nią i znalazł się na torze, gdzie nabrał prędkości. Zamachowiec przepełznął obok ciała pijanego drwala, sięgnął do hamulca i przesunął go. Kiedy wagon zwolnił do prędkości około piętnastu kilometrów na godzinę, Zamachowiec otworzył bańkę i ochlapał olejem podkłady. Wagon pokonał półtora kilometra w drodze do rozwidlenia, gdzie pochyłość zaczynała być coraz bardziej stroma. Zamachowiec zapalił zapałkę, osłonił ją od wiatru i przytknął do oleju węglowego. Kiedy ogień się rozprzestrzenił, zwolnił hamulec. Wagon przyspieszył. Zamachowiec opuścił się za tylne koła i w świetle księżyca, który właśnie wypłynął zza góry, zobaczył bezpieczne miejsce do skoku. Zawsze miał szczęście. Teraz też sprawy układały się po jego myśli. Skoczył i wylądował miękko na trawie. Usłyszał, jak wagon skręca w lewo w kierunku placu budowy, dudniąc ciężko na rozjeździe. Zamachowiec poszedł prawym torem w stronę głównej linii. Wagon skrzyniowy pędził w dół stromego zbocza, a pomarańczowe płomienie strzelały coraz wyżej. Za trzy minuty wszyscy gliniarze kolejowi popędzą ile sił w nogach na plac budowy, a on będzie się oddalał w przeciwnym kierunku. Wagon skrzyniowy pełen płonących podkładów przyspieszał. Jechał pięćdziesiąt, potem sześćdziesiąt pięć, wreszcie osiemdziesiąt kilometrów na godzinę. Masywne podkłady ocierały o siebie i skrzypiały jak wręgi statku na wzburzonym morzu. Don Albert przetaczał się to w jedną, to w drugą stronę, rozrzucając bezwładnie ręce i nogi. Dłoń wpadła mu między dwa podkłady. Kiedy ociosane kawały drewna zsunęły się z powrotem i ścisnęły mu palce, ocknął się z wyciem. Włożył palce do ust, possał mocno i zaczął się zastanawiać, dlaczego ma wrażenie, że wszystko się rusza. Po whisky może się kręcić w głowie, ale czemu gwiazdy w górze stale zmieniają pozycję? I dlaczego pełne drzazg drewno pod nim wyraźnie wibruje? Sięgnął pod grubą wełnianą czapkę i poczuł przeszywający ból w czaszce, a pod

palcami lepką krew. Musiał upaść i uderzyć się w głowę. Całe szczęście, że czaszkę ma twardą jak kula armatnia. Nie, nie upadł. Wdał się w bójkę. Przypomniał sobie mgliście, że rozmawiał z jakimś wysokim, chudym gościem tuż przed tym, jak zgasło światło. A najdziwniejsze, że czuje się jak w pociągu. Gdzie znalazł pociąg w obozie drwali na odludziu w Górach Kaskadowych, nie miał pojęcia. Wciąż rozciągnięty na plecach, rozejrzał się dookoła i zobaczył ogień. W tym samym momencie poczuł żar płomieni. Gwizdek rozległ się tak blisko, że mógłby go dotknąć. Albert usiadł i niemal go oślepił blask reflektora lokomotywy pędzącej z naprzeciwka. Uświadomił sobie, że jest w pociągu, a inny pociąg wali prosto na niego. Setki świateł wirowały dookoła niczym w nickelodeonie: płomienie za nim, reflektor lokomotywy między zielonymi światłami sygnałowymi przed nim, elektryczne lampy na słupach oświetlające stację towarową, światła w budynkach stacyjnych i namiotach, latarnie w rękach ludzi uciekających przed pociągiem, którym jechał. Odetchnął z ulgą, gdy dostrzegł, że gwiżdżąca lokomotywa wcale nie pędzi prosto na niego, tylko po sąsiednim torze. Ale ta ulga trwała tylko do momentu, kiedy zobaczył zwrotnicę na wprost. Z prędkością prawie stu kilometrów na godzinę ciężki wagon skrzyniowy przemknął przez zamkniętą zwrotnicę, jakby była ze słomy, a nie ze stali, i zawadził o lokomotywę manewrową, która ciągnęła rząd krytych wagonów towarowych. Przeorał bok lokomotywy wśród snopów iskier, otarł się ze zgrzytem o jej tender i uderzył w wagony. Były puste, więc pospadały z toru jak pionki strącone z szachownicy przez niesforne dziecko. Kolizja prawie nie spowolniła płonącego wagonu skrzyniowego. Wyskoczył z szyn i wpadł do drewnianej parowozowni, w której mechanicy naprawiali lokomotywy. Zanim Don Albert zdążył pomyśleć o skoku z wagonu, światła znów zgasły. Pięć kilometrów na południe prawy tor łączył się z główną linią w miejscu, gdzie zaczynała piąć się w górę. Zamachowiec, pokonawszy kilkaset metrów stromizny, podszedł do gęstej kępy sosen wydmowych, wśród których ukrył brezentową torbę podróżną. Wyjął z niej nożyce do drutu, rękawice i raki wspinaczkowe. Przypasał je do butów i czekał przy słupie telegraficznym na pierwszy z pustych pociągów towarowych, które regularnie kursowały na południe po świeże ładunki. Niebo na północy zaczęło przybierać czerwoną barwę. Zamachowiec obserwował, jak czerwień powoli jaśnieje i przyćmiewa światło gwiazd. Zgodnie z planem wagon skrzyniowy spowodował pożar na placu budowy i na stacji kolejowej. Żaden pociąg nie nadjeżdżał. Zamachowiec obawiał się, że sabotaż wyszedł mu za dobrze i wyrządził takie szkody, że żaden skład nie może wyruszyć ze stacji. Gdyby tak było, to zostałby uwięziony przy końcu linii bez żadnej drogi ucieczki. Ale wreszcie zobaczył zbliżający się blask reflektora. Włożył rękawice, wspiął się na słup telegraficzny i przeciął wszystkie cztery druty, pozbawiając szefa budowy

skrótu łączności ze światem. Kiedy wrócił na ziemię, usłyszał sapanie lokomotywy Consolidation 2-8-0 ciągnącej pod górę pociąg towarowy. Jechała tak wolno, że bez trudu wskoczył do otwartego wagonu. Owinął się wyjętym z torby płóciennym płaszczem i spał, dopóki pociąg się nie zatrzymał, żeby nabrać wody. Wypatrując uważnie hamulcowych, wdrapał się na słup telegraficzny i przeciął druty. Wrócił do wagonu, zasnął ponownie, obudził się na następnym postoju i znów przeciął druty. O świcie wciąż jechał wolno na południe główną linią w jasnozielonym bydlęcym wagonie śmierdzącym mułami. Było tak zimno, że widział parę swojego oddechu. Gdy pociąg pokonywał zakręt, Zamachowiec wstał, żeby się rozejrzeć, i zobaczył, że jego wagon jest jednym z około pięćdziesięciu i znajduje się w połowie składu, między lokomotywą z przodu a wyblakłym czerwonym wagonem mieszkalnym dla załogi z tyłu. Cofnął się, zanim hamulcowy wyjrzał z wieżyczki wagonu służbowego, żeby dokonać okresowej kontroli wzrokowej pociągu. Do Dunsmuir, gdzie zamierzał wyskoczyć, dotrą dopiero za kilka godzin, postanowił więc złapać jeszcze trochę snu.

Rozdział 9

Isaac Bell obudził się w eleganckiej pościeli i zorientowawszy się, że pociąg stoi, wyjrzał przez okno swojego apartamentu. Zobaczył, że zjechali na bocznicę, aby przepuścić pusty skład towarowy. Miejsce wyglądało na zupełne pustkowie, jedyną oznaką cywilizacji była zryta koleinami droga wzdłuż toru. Zimny wiatr hulał na polanie wśród drzew, kurząc szarą mieszanką suchej jak pieprz ziemi i pyłu węglowego. Wstał i ubrał się szybko. Mimo zapewnień Lillian, że mają wolny tor, od wyjazdu z Sacramento już czwarty raz stali na bocznicy. Bell tylko raz jechał pociągiem specjalnym, który tak często się zatrzymywał. Było to po wielkim trzęsieniu ziemi w San Francisco i musieli ustępować z drogi składom spieszącym z pomocą dotkniętemu kataklizmem miastu. Fakt, że pociągi osobowe i zazwyczaj „święte” specjalne przepuszczają towarowe, świadczył, jak ważny jest skrót Cascades Cutoff dla przyszłości kolei Southern Pacific. Bell poszedł do wagonu bagażowego, gdzie spędził pół nocy, aby zobaczyć, czy telegrafista ma jakieś nowe wiadomości od Archiego Abbotta. W swojej ostatniej depeszy Archie napisał, żeby Isaac nie wysiadał w Dunsmuir, bo jego potajemne śledztwo wśród hobos nic nie dało. Pociąg specjalny zrobił tam tylko krótki postój dla nabrania węgla i wody. Gdy ubrany w śnieżnobiały uniform steward James zobaczył Bella przechodzącego szybko przez kuchnię, pospieszył za nim z filiżanką kawy i wykładem o nieocenionej wartości śniadania dla człowieka pracującego całą noc. Słowo „śniadanie” zabrzmiało zachęcająco, ale zanim Isaac zdążył się zdecydować na jedzenie, Barrett, kierownik pociągu i jednocześnie telegrafista, wstał ze swojego miejsca z wiadomością, którą starannie wykaligrafował. – Właśnie przyszła, panie Bell – oznajmił z ponurą miną. Depesza nie była od Archiego, tylko od Osgooda Hennessy’ego. Prezes kolei informował: SABOTAŻYŚCI UŻYLI DO ATAKU POCIĄGU I PRZECIĘLI DRUTY TELEGRAFICZNE. STOP. NA BUDOWIE BAŁAGAN. STOP. DEPO W PŁOMIENIACH. STOP. ROBOTNICY PRZERAŻENI. Isaac ścisnął ramię Barretta tak mocno, że mężczyzna się skrzywił, i spytał: – Jak długo pociąg towarowy jechałby od miejsca budowy skrótu tutaj? – Osiem do dziesięciu godzin. – A ten pusty, który właśnie nas minął? Wyruszył po katastrofie? Barrett zerknął na swój kieszonkowy zegarek. – Nie – odparł. – Musiał być już daleko stamtąd.

– Więc każdy pociąg, który odjechał po ataku, jest jeszcze między nami a nimi? – Nie może być nigdzie indziej. Przez całą drogę biegnie pojedynczy tor. – Czyli sabotażysta jest w pułapce! – wykrzyknął Bell. Zamachowiec popełnił fatalny błąd. Wsiadł do pociągu na końcu jednotorowej linii kolejowej, która biegła przez górzystą część kraju. Nie miał innej drogi. Isaacowi pozostało tylko złapanie go. Ale musiał go zaskoczyć, zasadzić się na niego, żeby nie zdążył uciec z wagonu do lasu. – Niech pan zarządzi odjazd – polecił kierownikowi pociągu. – Zablokujemy go. – Nie mogę – odrzekł Barrett. – Jesteśmy na bocznicy. Moglibyśmy się zderzyć czołowo z jadącym na południe składem towarowym. Bell wskazał klucz telegraficzny. – Niech pan się dowie, ile pociągów jest między nami i końcowym punktem linii kolejowej. Barrett usiadł powoli i zaczął nadawać. Szło mu to bardzo wolno. – Wyszedłem z wprawy – usprawiedliwił się. – Minęło sporo czasu, odkąd przestałem z tego żyć. Isaac spacerował po wagonie bagażowym, czekając, aż szef składu skończy. Minął biurko z telegrafem i przeszedł między kuframi podróżnymi i skrzynkami z zaopatrzeniem do packarda graya wolfa Lillian, przywiązanego do podłogi i przykrytego plandeką. Pokazała mu samochód poprzedniego wieczoru i oznajmiła z dumą to, o czym miłośnik szybkości, jakim był Bell, doskonale wiedział: ta doskonała maszyna wyścigowa stale ustanawia nowe rekordy w Daytona Beach. Gdy wrócił do Barretta, ten podniósł wzrok znad klucza i powiedział: – Dyspozytor w Weed mówi, że wie tylko o jednym składzie towarowym na torze. Wyruszył z końcowego punktu linii po wypadku. – Co to znaczy „wie tylko o jednym”? – zapytał Isaac. – Dyspozytor nie jest pewien, czy coś jeszcze jedzie, bo nie ma łączności – wyjaśnił Barrett. – Druty zostały przerwane w paru miejscach i nie będziemy wiedzieć, co się zbliża z północy, dopóki nie naprawią telegrafu. Dlatego nie możemy być na głównej linii. Oczywiście, pomyślał Bell z wściekłością. Ilekroć pusty pociąg towarowy stawał dla nabrania wody, Zamachowiec wdrapywał się na najbliższy słup telegraficzny i przecinał druty, żeby wprowadzić zamęt w całym systemie i ułatwić sobie ucieczkę. – Panie Bell, naprawdę chciałbym panu pomóc, ale nie mogę narażać ludzi na niebezpieczeństwo – powiedział szef składu. Isaac zastanowił się szybko. Zamachowiec zobaczyłby dym lokomotywy pociągu specjalnego z odległości kilometrów, dużo wcześniej niż sam skład, więc nawet gdyby Bell zatrzymał ich pociąg, żeby zablokować główną linię, miałby mnóstwo czasu na to, żeby wyskoczyć. A że teren na południe od Gór Kaskadowych był znacznie łatwiejszy niż wyżej wokół linii, mógł zniknąć w lesie i opuścić okolicę pieszo. – Kiedy nadjedzie ten pociąg towarowy? – Isaac zwrócił się do Barretta. – Za niecałą godzinę – usłyszał w odpowiedzi. Wskazał packarda Lillian

Hennessy i polecił: – Wyładować go. – Ale panna Lillian... – Już! Załoga pociągu odsunęła drzwi z boku wagonu bagażowego, ustawiła pochylnię i wytoczyła po niej packarda na drogę wzdłuż toru. Odkryte auto było maleńkie w porównaniu z locomobile’em Bella, ledwo sięgało mu do pasa. Szara maska tworzyła szpic, za nią znajdowała się kierownica, kanapa ze skórzanym oparciem i niewiele więcej. Poniżej kabiny, po obu stronach nadwozia, zamocowano siedem poziomych rzędów miedzianych rur, które służyły za chłodnicę potężnego czterocylindrowego silnika. – Przymocujcie z tyłu kilka baniek z benzyną i koło zapasowe – polecił Isaac i pobiegł do swojego apartamentu. Wrócił uzbrojony w nóż, który schował w bucie, i dwustrzałowy derringer zatknięty za pasek w główce kapelusza z szerokim rondem. Pod marynarką miał swój ulubiony nowy pistolet, belgijski samopowtarzalny browning nr 2, który zaprzyjaźniony amerykański rusznikarz przerobił na amunicję .380. Broń była lekka i szybko się ją ładowało. Niedobór mocy obalającej nadrabiała zabójczą celnością. Zobaczył Lillian Hennessy, która nadbiegała ze swojego prywatnego wagonu, wkładając jedwabny płaszcz kąpielowy na koszulę nocną, i pomyślał przelotnie, że nawet wypicie trzech butelek szampana minionej nocy nie zaszkodziło jej urodzie. – Co pan robi? – zapytała. – Zamachowiec jest na tej linii kolejowej – wyjaśnił. – Zamierzam go złapać. – Zawiozę pana! – Rozentuzjazmowana, wskoczyła za kierownicę i zawołała do kolejarzy, żeby zakręcili korbą rozruchową. Już całkiem rozbudzona, z błyszczącymi oczami, była gotowa na wszystko. Ale kiedy silnik odpalił, Bell krzyknął na cały głos: – Pani Comden! Emma Comden pojawiła się w szlafroku, z ciemnymi włosami zaplecionymi w długi warkocz, blada i wyraźnie zaspana. – Niech się pani trzyma – powiedział Isaac i opasawszy rękami szczupłą talię Lillian, uniósł ją i wyjął z samochodu. – Co pan wyrabia?! – krzyknęła. – Niech pan mnie postawi! Wepchnął wierzgającą i wrzeszczącą Lillian w ramiona pani Comden. Obie kobiety przewróciły się w plątaninie gołych nóg. – Przecież mogę panu pomóc! – zawołała Lillian. – Czyż nie jesteśmy przyjaciółmi? – Nie zabieram przyjaciół na strzelaninę. Bell wskoczył za kierownicę graya wolfa i wystartował drogą gruntową w tumanie kurzu. – To moje auto! – piekliła się Lillian. – Kradnie pan mój samochód wyścigowy! – Właśnie go kupiłem! – odkrzyknął Isaac przez ramię. – Niech pani przyśle rachunek Van Dornowi. Chociaż ściśle mówiąc, dodał w duchu, zmagając się z nisko zawieszonym autem

w koleinach wyżłobionych przez wozy konne, kiedy Van Dorn przedstawi Osgoodowi listę wydatków, potentat kolejowy zapłaci za graya wolfa córki drugi raz. Gdy zerknął za siebie, zobaczył, że ciągnie za sobą tuman kurzu wysoki i ciemny jak słup dymu z komina lokomotywy. Zamachowiec zauważy go z odległości wielu kilometrów i stanie się czujny. Obrócił kierownicę i gray wolf wystrzelił z drogi w górę na nasyp kolejowy. Bell znów skręcił, żeby zmusić opony do pokonania najbliższej szyny. Kiedy znalazła się między prawymi i lewymi kołami, samochód zaczął podskakiwać na podkładach i podsypce. Trząsł się okropnie, ale prowadziło się go znacznie łatwiej niż w koleinach na drodze. I, co najważniejsze, nie zostawiał za sobą tumanu kurzu. Isaac pędził po torach na północ przez kwadrans. Nagle zobaczył słup dymu na tle błękitnego nieba. Pociąg był niewidoczny, ukryty za zakrętem toru, który biegł zalesioną doliną między dwoma wzgórzami. Po chwili Bell zorientował się, że skład jest dużo bliżej, niż mu się zdawało, gdy zauważył dym. Natychmiast zjechał z toru i nasypu w gąszcz nagich krzewów na dole. Zawrócił za cienką zasłoną z bezlistnych gałęzi i obserwował zbliżający się dym. Sapanie lokomotywy przebijało przez warkot pracującego na biegu jałowym silnika graya wolfa. Stawało się coraz głośniejsze. Wreszcie potężny czarny parowóz wyłonił się zza zakrętu. Ciągnął długi tender i rząd skrzyniowych i zamkniętych wagonów. Musiały być puste, bo skład toczył się w dół zbocza z bardzo dużą prędkością jak na pociąg towarowy. Bell naliczył pięćdziesiąt wagonów, przyglądając się każdemu uważnie. Wszystkie platformy były puste, a przez odsunięte drzwi zamkniętych wagonów nikt nie wyglądał na zewnątrz. Nie wiedział, co jest w kilku wagonach bydlęcych, znajdujących się mniej więcej w środku składu. Ostatni jechał spłowiały czerwony wagon służbowy z wieżyczką z oknami na dachu. Kiedy tylko go minął, Isaac zwiększył obroty silnika, wydostał się z krzaków i wprowadził samochód na żwirowy nasyp, a potem na torowisko. Pokonawszy prawymi kołami najbliższą szynę, dodał gazu. Wolf pomknął za pociągiem, podskakując na podkładach. Przy prędkości prawie sześćdziesięciu pięciu kilometrów na godzinę trząsł się, zbaczał to w lewo, to w prawo, a guma tarła z piskiem o stal, gdy opony stykały się z szynami. Bell jeszcze przyspieszył i w końcu znalazł się zaledwie trzy metry za ostatnim wagonem. Dopiero teraz uświadomił sobie, że nie zdoła na niego przeskoczyć, jeśli nie zrówna się ze składem. Zjechał więc z toru i popędził wzdłuż krawędzi wąskiego i stromego nasypu najeżonego słupami telegraficznymi. Musiał dogonić wagon służbowy, złapać się jednej z jego bocznych drabinek i przeskoczyć, zanim packard wytraci prędkość i zostanie z tyłu. Gdy wreszcie dopędził ostatni wagon, jedną długość samochodu przed sobą zobaczył słup telegraficzny stojący bliżej toru niż inne. Nie miał miejsca na przeciśnięcie się między nim a pociągiem.

Rozdział 10

Bell przyspieszył, chwycił się drabinki wagonu służbowego prawą ręką i przeskoczył. Palce ześlizgiwały mu się z zimnego stalowego szczebla. Dyndając rozpaczliwie na jednym ramieniu, usłyszał, jak packard uderza w słup telegraficzny za nim, a potem zobaczył, jak koziołkuje w dół nasypu. Wytężył wszystkie siły, żeby uniknąć takiego samego losu. Udało się, ale miał wrażenie, że wyrwał sobie bark ze stawu. Ból rozprzestrzeniał się w dół ramienia niczym pożar. Gdy dotarł do dłoni, Isaac nie zdołał zapanować nad odruchowym rozwarciem palców. Puścił górny szczebel i byłby spadł, lecz na szczęście w ostatniej chwili uczepił się dolnego szczebla drabinki lewą ręką. Przez kilka sekund szorował stopami po kamieniach, co groziło utratą niepewnego chwytu. Wreszcie złapał drabinkę oburącz, podkurczył nogi i podciągnął się mozolnie szczebel po szczeblu. Dotarłszy do tylnego pomostu, stanął na nim i podszedł do drzwi. Otworzył je energicznie i obrzucił szybkim spojrzeniem wnętrze wagonu. Przestrzeń po obu stronach zajmowały szafki z narzędziami, kufry z wiekami na zawiasach, służące za ławki i łóżka, toaleta oraz niewielkie biurko wypchane listami przewozowymi. Metalowa drabinka prowadziła w górę do wieżyczki, „bocianiego gniazda” pociągu, skąd załoga mogła obserwować rząd ciągniętych wagonów i komunikować się za pomocą chorągiewki i latarni z lokomotywą. Przy opalanym drewnem pękatym piecyku stał hamulcowy i mieszał coś, co gotowało się w poobijanym aluminiowym garnku. Mężczyzna aż podskoczył, gdy drzwi uderzyły w ścianę. Odwrócił się od piecyka z wytrzeszczonymi oczami. – Skąd pan się tu wziął, do diabła? – zapytał zdumionym głosem. – Bell – przedstawił się Isaac. – Detektyw Van Dorna. Gdzie jest kierownik pociągu? – Poszedł do lokomotywy na postoju dla nabrania wody – wyjaśnił hamulcowy i obrzucił Isaaca badawczym spojrzeniem. – Van Dorn, mówi pan? Detektywi? Bell już się wspinał do wieżyczki, z której mógł zobaczyć cały skład. – Niech pan przyniesie chorągiewkę – polecił. – Trzeba zasygnalizować maszyniście, żeby zatrzymał pociąg. Sabotażysta jedzie w jednym z wagonów towarowych. Oparł przedramiona na parapecie w wieżyczce i zaczął się przyglądać składowi. Od dymiącej lokomotywy dzieliło go pięćdziesiąt wagonów. Nie zauważył nikogo ani na dachach wagonów zamkniętych, ani na tych wagonach skrzyniowych, których zamknięte nie zasłaniały. Hamulcowy dołączył do Bella z chorągiewką. Albo dawno się nie kąpał, albo potrawa, którą pichcił, okrutnie śmierdziała. – Widział pan jakiegoś pasażera na gapę? – zapytał Isaac, starając się ignorować nieprzyjemny fetor.

– Tylko jednego starego hobo. To kaleka, więc nie miałem serca go przepędzić. – Gdzie on jest? – Mniej więcej w połowie składu. Widzi pan ten zielony wagon bydlęcy? Stary jechał w zamkniętym wagonie tuż przed nim. – Niech pan zatrzyma pociąg. Hamulcowy wystawił chorągiewkę przez boczne okno i pomachał nią energicznie. Po kilku minutach z lokomotywy wychyliła się głowa jakiegoś mężczyzny. – To kierownik pociągu. Widzi nas. – Niech pan macha chorągiewką. Lokomotywa zwolniła. Bell poczuł tarcie okładzin hamulcowych. Wagony uderzały o siebie, gdy wytracanie prędkości przez pociąg powodowało luzy na sprzęgach. Cały czas obserwował dachy zamkniętych wagonów. – Jak tylko pociąg stanie, pobiegnie pan wzdłuż składu i sprawdzi każdy wagon. Jeśli pan kogoś zobaczy, niech pan nic nie robi, tylko krzyknie, a potem jak najszybciej usunie się z drogi. Inaczej on pana zabije. – Nie mogę. – Dlaczego? – Jestem sygnalistą i muszę być w ostatnim wagonie, kiedy stajemy. Gdyby jakiś pociąg jechał za nami, mam go zatrzymać. Telegraf dziś zwariował. – Najpierw sprawdzi pan wszystkie wagony – powiedział Bell i wyciągnął spod marynarki browninga. Ten argument przekonał hamulcowego. Zszedł z wieżyczki, zeskoczył z tylnego pomostu na tor i ruszył truchtem wzdłuż pociągu, przystając przy każdym wagonie i zaglądając do niego. Maszynista zagwizdał na znak, że żąda wyjaśnienia. Bell nadal obserwował dachy i przechodził z jednej strony wieżyczki na drugą, żeby widzieć boki składu. Zamachowiec leżał na plecach w służącym za ławkę schowku niecałe trzy metry od drabinki prowadzącej na wieżyczkę. Nóż ściskał w jednej ręce, pistolet w drugiej. Miał świadomość, że puszczając w dół wagon skrzyniowy, naraził się na ogromne niebezpieczeństwo, bo policja kolejowa, poganiana przez detektywów Van Dorna, mogła wtargnąć do pociągu jeszcze przed Weed albo Dunsmuir i dokładnie przeszukać cały skład. Aby zminimalizować zagrożenie, na ostatnim postoju dla nabrania wody pobiegł do wagonu służbowego i wśliznął się do środka, kiedy załoga zajmowała się lokomotywą i sprawdzała czopy osi pod wagonami. Wybrał schowek z latarniami, zakładając, że w dzień nikt go nie będzie otwierał. A gdyby ktoś to zrobił, to on go zabije – nożem lub pistoletem – a potem wyskoczy z wagonu i położy trupem każdego na swojej drodze. Uśmiechnął się satysfakcją w ciasnej, ciemnej przestrzeni, kiedy jego przewidywania się potwierdziły. I kto wsiadł do pociągu? Główny śledczy Van Dorna, sławny Isaac Bell we własnej osobie. W najgorszym wypadku Zamachowiec zrobi z Bella kompletnego idiotę. W najlepszym – wpakuje mu kulkę między oczy.

Hamulcowy sprawdził każdy wagon, a kiedy dotarł do lokomotywy, Bell zobaczył, że rozmawia z kierownikiem pociągu, maszynistą i palaczem, którzy stali obok parowozu. Później ruszył z powrotem w towarzystwie szefa składu i razem jeszcze raz sprawdzili każdy z pięćdziesięciu wagonów. Gdy doszli do służbowego, kierownik pociągu, starszy mężczyzna o bystrych ciemnych oczach i pobrużdżonej twarzy, oznajmił: – Żadnych sabotażystów. Żadnych hobos. Nikogo. Pociąg jest pusty. Straciliśmy tu wystarczająco dużo czasu. Ruszamy. Uniósł swoją chorągiewkę, żeby dać sygnał maszyniście. – Niech pan chwilę zaczeka – powiedział Bell. Wyskoczył na tor i pobiegł wzdłuż pociągu, zaglądając do mijanych wagonów i pod ich podwozia. W połowie składu zatrzymał się na kilka sekund przy zielonym wagonie bydlęcym, który cuchnął mułami. Znał ten zapach. To nie była śmierdząca potrawa ani niedomyty hamulcowy. Człowiek, który podróżował w bydlęcym wagonie cuchnącym mułami, teraz ukrywał się gdzieś w wagonie służbowym. Bell odwrócił się i popędził z powrotem. Wskoczył na pomost wagonu służbowego, wpadł do środka, zrzucił materace z najbliższej ławki i otworzył jej wieko. W schowku leżały długie buty i żółte peleryny przeciwdeszczowe. Podniósł pokrywę następnego. Wypełniały ją chorągiewki i lekkie narzędzia naprawcze. Zostały jeszcze dwa. Kierownik pociągu i hamulcowy obserwowali go z zainteresowaniem od drzwi. – Cofnijcie się – polecił im i otworzył trzecią skrzynię. Zawierała bańki z olejem smarnym i naftą do lamp. Z bronią w ręku pochylił się, żeby unieść wieko ostatniej. – Tam są tylko latarnie – powiedział hamulcowy. Bell otworzył skrzynię. Hamulcowy miał rację. W schowku były czerwone, zielone i żółte latarnie. Bell zmiął w ustach przekleństwo. Zastanawiając się, czy sabotażysta zdołał uciec do lasu po jednej stronie toru, gdy on obserwował drugą, poszedł do lokomotywy i polecił maszyniście: – Niech pan rusza! Stopniowo się uspokajał. W końcu nawet uśmiechnął się na wspomnienie słów, które często powtarzał Marzyciel Clarke: „Nie można myśleć, kiedy jest się wściekłym. A zwłaszcza kiedy jest się wściekłym na siebie”. Nie wątpił, że Zamachowiec jest bystry, nawet błyskotliwy, ale wyglądało na to, że ma również wyjątkowe szczęście, co mogło utrudnić śledztwo i odwlec schwytanie go. Wcześniej czy później dopadną drania, ale czas – z powodu aktywności Zamachowca – odgrywał kluczową rolę. To nie był zwykły rabuś bankowy, który po udanym skoku zaszywa się w jakimś burdelu i wydaje ukradzione pieniądze na alkohol i kobiety. Z pewnością już planował następny atak. Bell wciąż nie znał motywacji tego człowieka, był jednak przekonany, że nie jest on typem przestępcy, który świętuje swoje kolejne zwycięstwa. Dwadzieścia minut później kazał zatrzymać skład towarowy obok pociągu specjalnego Lillian Hennessy, nadal stojącego na bocznicy. Załoga pojechała składem towarowym do zbiornika wody.

Zamachowiec zaczekał, aż załoga pociągu zajmie się nabieraniem wody. Wtedy zszedł z półki w wieżyczce i wśliznął się z powrotem do swojej poprzedniej kryjówki, schowka z latarniami. Na następnym postoju dla nabrania wody wymknął się z wagonu służbowego i wrócił do bydlęcego, bo wiedział, że załoga sięgnie po latarnie, kiedy tylko zajdzie słońce. Dziesięć godzin później, w środku nocy, wyskoczył w punkcie etapowym w Redding. Na widok licznych detektywów i policjantów kolejowych przeszukujących pociągi z przodu, ukrył się w przepuście i obserwował ich poruszające się w ciemności lampy. Czekając, aż skończą, myślał o Isaacu Bellu. Kusiło go, żeby wysłać mu wiadomość: „Przykro mi, że nie spotkaliśmy się w pociągu towarowym”, zrezygnował jednak z tego pomysłu. Nie warto obnosić się ze swoim triumfem. Niech Bell myśli, że nie było go w tamtym pociągu. Że uciekł inaczej. Znajdzie jakiś lepszy sposób na zasianie zamętu. Pusty skład towarowy odjechał ze stacji na południe tuż przed świtem. Zamachowiec pobiegł za pociągiem, chwycił się drabinki z tyłu zamkniętego wagonu, dostał pod spód i ulokował wśród elementów ramy. Gdy pociąg zatrzymał się w Sacramento, by uzyskać pozwolenie wjazdu na stację, opuścił kryjówkę. Przeszedł między fabrykami i domami robotników do taniego pensjonatu osiem przecznic od budynku kapitolu stanowego. Zapłacił właścicielce cztery dolary za przechowanie jego walizki i zaniósł ją do innego wybranego na chybił trafił pensjonatu dziesięć przecznic dalej. Wynajął w nim pokój i zapłacił za tydzień z góry. O tej porze pensjonat był pusty, bo mieszkańcy poszli do pracy. Zamachowiec zamknął się we wspólnej łazience na końcu korytarza, ogolił się i wykąpał, a brudne ubranie schował do torby podróżnej. W swoim pokoju założył na głowę najwyższej jakości blond perukę, przykleił sobie brodę i wąsy w tym samym kolorze klejem do charakteryzacji, a potem włożył czystą koszulę, krawat i drogi garnitur. Spakował się, raki wspinaczkowe przełożył do walizki i wypolerował buty. Opuścił pensjonat tylnymi drzwiami, żeby nikt go nie zobaczył w nowym wcieleniu, i udał się okrężną drogą na stację kolejową, stale sprawdzając, czy nie jest śledzony. Torbę rzucił za jakiś drewniany płot, ale walizkę zatrzymał. Na dworzec kolei Southern Pacific wlewały się setki podróżnych. Zamachowiec bez trudu wmieszał się w tłum – jeszcze jeden dobrze ubrany biznesmen wybierający się do odległego miasta. Kiedy jednak spojrzał na stoisko z prasą, wybuchnął śmiechem, zanim zdążył się pohamować. Rechotał tak, że musiał zasłonić usta, aby sztuczna broda mu się nie przesunęła. Rysunek na okładce magazynu „Harper’s Weekly” przedstawiał Osgooda Hennessy’ego we własnej osobie. Prezesowi kolei nadano wygląd przerażającej ośmiornicy, która sięgała torami kolejowymi niczym mackami do Nowego Jorku. Zamachowiec, wciąż uśmiechnięty od ucha do ucha, wyjął z kieszeni dziesięć centów i kupił magazyn. Sprzedawca gapił się na niego, więc poszedł do innego stoiska, poza stacją, i zapytał: – Dostanę ołówek? Gruby. Poproszę też kopertę i znaczek pocztowy.

W toalecie w najbliższym hotelu oderwał okładkę magazynu, napisał na niej kilka słów i włożył do koperty, którą zakleił i zaadresował: Główny Śledczy Isaac Bell, Agencja Detektywistyczna Van Dorn, San Francisco. Przykleił znaczek, wrócił na dworzec i wrzucił kopertę do skrzynki pocztowej. Potem wsiadł do ekspresu do Ogden, oddalonego o prawie tysiąc kilometrów na wschód miasta w pobliżu Wielkiego Jeziora Słonego, gdzie zbiegało się dziewięć linii kolejowych. Wkrótce zjawił się kierownik pociągu. – Bilety, panowie. Zamachowiec miał bilet, ale gdy sięgnął do kieszonki kamizelki, żeby go wyjąć, wyczuł niebezpieczeństwo. Nie wiedział, co go zaalarmowało. To mogło być cokolwiek. Widział wzmocnione patrole policji kolejowej na stacji w Sacramento. Mężczyzna w kasie biletowej przyglądał mu się uważnie. Jakiś facet w łachmanach, którego zauważył na dworcu osobowym, mógł być tajnym agentem Van Dorna. Niezależnie od przyczyny niepokoju, Zamachowiec postanowił zaufać intuicji. Zostawił bilet w kieszonce i pokazał zamiast niego przepustkę kolejową.

Rozdział 11

Ostatni atak Zamachowca spowodował kompletny chaos. Pozbawieni telegrafu dyspozytorzy Southern Pacific musieli na bieżąco korygować rozkłady jazdy. Kiedy Lillian dowiedziała się, że dotrze na budowę skrótu w Górach Kaskadowych z czterdziestoośmiogodzinnym opóźnieniem, poddała się i kazała skierować swój pociąg specjalny z powrotem do Sacramento. Bell podróżował składami towarowymi i w końcu przybył na miejsce w wagonie z dynamitem. Southern Pacific Company wykorzystała czas zamętu lepiej niż on. Spaloną parowozownię zburzono, szczątki wywieziono i teraz setka cieśli wznosiła nowy budynek z drewna ściągniętego z górskiego tartaku. – Zima – wytłumaczył szybkie tempo napraw krzepki brygadzista. – Nie chciałby pan reperować lokomotyw na śniegu, prawda? Stosy pogiętych szyn załadowano na platformy kolejowe, a tam, gdzie puszczony z góry wagon skrzyniowy zniszczył zwrotnice, ułożono nowe tory. Dźwigi stawiały na nich przewrócone zamknięte wagony. Rozkładano też ogromny namiot cyrkowy w miejsce kuchni polowej, która zapaliła się od rozżarzonych węgielków z parowozowni. Robotnicy, którzy musieli jeść lunch na stojąco, byli w ponurych nastrojach, rozważali nawet odmowę powrotu do pracy. Nie chodziło im o niewygodę z powodu braku stołów i ław. Bali się. – Jeśli kolej nie potrafi nas ochronić, to kto? – powiedział któryś. – Ratujmy się. Bierzmy wypłatę i chodu – zaproponował inny i od razu poparło go kilka rozemocjonowanych głosów. Bell, który przez dłuższą chwilę przysłuchiwał się rozmowie robotników, zauważył, że do depo wjeżdża cynobrowy pociąg prywatny Osgooda Hennessy’ego. Pobiegł za nim, chociaż nie cieszył się na to spotkanie. W drzwiach powitał go Joseph Van Dorn, który dołączył do Hennessy’ego w San Francisco. – Stary jest wściekły – oznajmił ponuro. – Musimy wysłuchać potulnie jego wrzasków. I Hennessy wrzeszczał. Choć nie od razu. Początkowo sprawiał wrażenie przegranego. – Nie przesadzałem, chłopcy. Jeśli nie połączę się z mostem Cascade Canyon Bridge przed pierwszym śniegiem, skrót diabli wezmą. I bankierzy mnie wykończą, cholerne sukinsyny. – Spojrzał na Bella smutnym wzrokiem. – Widziałem pańską minę, kiedy panu mówiłem, że zaczynałem od wbijania gwoździ, jak mój ojciec. Zastanawiał się pan, jak ten cherlak mógł machać młotem? Nie zawsze byłem samą skórą i kośćmi. Mógłbym być lepszy od pana w tamtych czasach. Ale zachorowałem na serce i dlatego jestem taki słaby. – Już dobrze, dobrze – uspokajał prezesa Van Dorn. Hennessy zignorował go. – Pytał pan o nieprzekraczalny termin. Czas mnie goni. A żaden kolejarz poza mną nie zdoła ukończyć skrótu Cascades Cutoff. Ci nowi faceci po prostu nie mają ikry. Ich pociągi będą punktualne, ale tylko na torze ułożonym przeze mnie.

– Księgowi – wtrąciła się pani Comden – nie budują imperiów. Właśnie ta uwaga, skądinąd słuszna, sprawiła, że Hennessy zaczął wrzeszczeć. Ściągnął z sufitu plan Cascade Canyon Bridge i ryknął na cały głos: – Najlepszy most na Zachodzie jest prawie ukończony! Ale będzie prowadził donikąd, dopóki moja skrótowa linia nie zostanie z nim połączona! A co zastaję, kiedy wracam tutaj, zostawiwszy wysoko opłacanych detektywów na straży?! Następny tydzień stracony na odbudowę tego, co już zbudowałem! Moi ludzie są przerażeni, boją się pracować! Dwóch hamulcowych i główny mechanik z parowozowni nie żyją! Czterech górników skalnych poparzonych! Brygadzista z depo ma pękniętą czaszkę! A jeden drwal jest w śpiączce! Bell wymienił szybkie spojrzenie z Van Dornem. – Co drwal robił na placu budowy kolei? – zapytał. – Przecież pański tartak jest wysoko na górze. – A kto to wie, do cholery?! – wybuchnął Hennessy. – I wątpię, żeby się obudził i wyjaśnił nam to. – Gdzie on jest? – Nie mam pojęcia. Zapytajcie Lillian... Nie, do cholery, nie możecie jej spytać! Wysłałem ją do Nowego Jorku, żeby się powdzięczyła do tych sukinsynów bankierów. Bell odwrócił się, wyszedł z wagonu i skierował się do szpitala polowego, który firma urządziła w pulmanie. Znalazł tam poparzonych górników, już opatrzonych, i brygadzistę z zabandażowaną głową, domagającego się, żeby go wypuścić, bo musi dokonać napraw. Ale żadnego drwala w śpiączce nie było. Isaac zapytał o niego lekarza. – Przyjaciele go zabrali – usłyszał w odpowiedzi. – A pan na to pozwolił? – Nikt mnie nie prosił o pozwolenie. Jadłem kolację. – Był przytomny? – Czasami. Bell pobiegł do biura kierownika depo, gdzie wcześniej dogadał się z dyspozytorem i szefem personelu urzędniczego, którzy mieli mnóstwo informacji. – Słyszałem, że zawieźli go do miasta w dole – powiedział kierownik. – Jak on się nazywa? – Don Albert. Isaac pożyczył konia ze stajni policji kolejowej i pogalopował do miasta za końcowym punktem linii. Tymczasowe skupisko namiotów, szop i porzuconych wagonów towarowych przerobionych na saloony, sale taneczne i burdele dla budowlańców leżało w szerokiej niecce wśród górskich szczytów. W środku tygodnia wczesnym popołudniem wąskie ziemne ulice świeciły pustkami, jakby mieszkańcy łapali oddech przed następną sobotnią wypłatą. Bell zajrzał do jakiejś podłej knajpy. Barman urzędujący za prowizorycznym kontuarem z desek położonych na beczkach po whisky podniósł ponury wzrok znad gazety sprzed tygodnia. – Gdzie się zbierają drwale? – zapytał go Isaac. – W Podwójnym Orle, kawałek dalej na tej ulicy. Ale o tej porze nikogo pan

tam nie zastanie. Tną podkłady kolejowe na górze. Pracują na dwie zmiany, żeby zdążyć zwieźć je na dół przed pierwszym śniegiem. Bell podziękował mu i poszedł do Podwójnego Orła. Bar mieścił się w zdezelowanym zamkniętym wagonie towarowym. Namalowany na desce szyld przedstawiał czerwonego orla z rozpostartymi skrzydłami. Tutaj również jedynym człowiekiem w środku był barman, równie ponury jak poprzedni. Rozpromienił się jednak, gdy Isaac rzucił monetę na brudny kontuar. – Co podać? – Szukam drwala rannego w wypadku. Dona Alberta. – Słyszałem, że jest w śpiączce – powiedział barman. – A ja słyszałem, że się budzi od czasu do czasu – odrzekł Bell. – Gdzie go mogę znaleźć? – Jest pan gliniarzem kolejowym? – A wyglądam na gliniarza kolejowego? – Sam nie wiem. Roi się tu od nich jak od much na padlinie. – Przyjrzał się Bellowi i wreszcie podjął decyzję. – Jedna stara kobieta opiekuje się nim w szopie nad strumieniem. Niech pan idzie koleinami w dół. Trafi pan na pewno. Isaac ruszył w stronę strumienia, który, sądząc po zapachu dolatującym znad wody, służył za miejski ściek. Gdy mijał wiekowy zamknięty wagon towarowy kolei Central Pacific, przez jedną z wyciętych w boku pełniących rolę okien dziur młoda zakatarzona kobieta zawołała: – To tutaj, przystojniaku. To jest miejsce, którego szukasz. – Nie, dziękuję – odpowiedział uprzejmie. – Tam na dole nie znajdziesz nic lepszego niż tutaj – przekonywała. – Szukam kobiety opiekującej się rannym drwalem. – To emerytka. Bell szedł dalej, aż dotarł do rzędu drewnianych szop. Deski użyte do ich budowy musiały pochodzić ze skrzyń, bo na niektórych widniały namalowane za pomocą szablonów napisy informujące o zawartości: GWOŹDZIE, WATA, TRZONKI KILOFÓW, KOMBINEZONY. Przed szopą oznaczoną napisem TAŚMY DO PIANOLI zobaczył siedzącą na odwróconym wiadrze siwą kobietę w znoszonej bawełnianej sukience. Dostrzegłszy go, zerwała się na nogi z przerażoną miną. – Jego tu nie ma! – krzyknęła. – Spokojnie. Nie zrobię pani nic złego. – Donny! – zawołała. – Władza przyszła. – Nie jestem gliniarzem – zaprzeczył Bell. – Jestem... – Donny! Uciekaj! Z szopy wypadł dwumetrowy mężczyzna. Miał sumiaste wąsy opadające poniżej pokrytego siwym zarostem podbródka, długie, przetłuszczone włosy i nóż myśliwski w garści. – Don Albert? – spytał Isaac. – Donny to mój kuzyn – odparł mężczyzna. – Lepiej zabieraj się pan stąd, póki jeszcze pan możesz. Jesteśmy rodziną. Zaniepokojony, że Don Albert ucieka tylnymi drzwiami, Bell sięgnął do

kapelusza i opuścił rękę z derringerem kaliber .44 w dłoni. – Lubię walkę na noże jak każdy, ale teraz niestety nie mam czasu. Rzuć to! Mężczyzna nawet nie mrugnął. Zrobił cztery szybkie kroki w tył i wyciągnął drugi nóż, krótszy i pozbawiony rękojeści. – Chcesz się pan założyć, że rzucę nim celniej niż pan strzelisz z tej pukawki? – Nie jestem hazardzistą – odrzekł Isaac, wyjął swojego nowego browninga i nacisnął spust. Pocisk wytrącił mężczyźnie nóż myśliwski z ręki. Olbrzym zawył z bólu i popatrzył z niedowierzaniem, jak jego lśniący nóż koziołkuje w słońcu. – Zawsze trafię w nóż myśliwski – oznajmił Bell – ale czy w ten krótki, który trzymasz, nie jestem pewien. Więc na wszelki wypadek strzelę ci w rękę. Mężczyzna, nie czekając, aż Isaac spełni groźbę, rzucił nóż. – Gdzie jest Don Albert? – spytał Bell. – Pan sobie nie zawraca nim głowy. Jest ciężko ranny. – Skoro jest ciężko ranny, to powinien być w szpitalu. – Nie może być w szpitalu. – Dlaczego? – Bo gliniarze kolejowi oskarżą go o puszczenie wagonu w dół. – A to czemu? – Bo był na nim. – Na nim? – powtórzył jak echo Bell. – Mam uwierzyć, że przeżył zderzenie przy prędkości stu kilometrów na godzinę? – Tak. Bo przeżył. – Donny ma głowę jak kula armatnia – wtrąciła kobieta. Krok po kroku Isaac wyciągnął całą historię z kuzyna i, jak się okazało, matki Dona Alberta. Jej syn odsypiał niewinną libację na wagonie skrzyniowym i przeszkodził człowiekowi, który wprawił wagon w ruch. Mężczyzna zdzielił go w głowę łomem. – Na szczęście czaszkę ma twardą jak stal – zapewnił kuzyn Dona, a matka przytaknęła. Wyjaśniła ze łzami w oczach, że ilekroć Don uniósł w szpitalu powieki, jakiś gliniarz kolejowy zaczynał na niego wrzeszczeć. – Bał się im powiedzieć o człowieku, który go uderzył. Pomyślał, że mu nie uwierzą, więc udawał bardziej poszkodowanego, niż był. Zawiadomiłam obecnego tu kuzyna Johna. Zebrał swoich przyjaciół i wynieśli Donny’ego ze szpitala, kiedy lekarz jadł kolację. Bell obiecał kobiecie, że dopilnuje, żeby policja kolejowa nie nękała jej syna. – Jestem śledczym Van Dorna i gliniarze są pod moją komendą – powiedział. – Każę im zostawić was w spokoju. W końcu kobieta zaprosiła go do szopy. – Ktoś do ciebie, Donny. Isaac usiadł na skrzynce obok zbitego z desek łóżka, na którym z obandażowaną głową spał Don Albert. Był jeszcze potężniejszy niż jego kuzyn, miał równie sumiaste wąsy jak on i ogromne, zniszczone od pracy dłonie. Matka delikatnie dotknęła jego ramienia i zaczął się ruszać. – Ktoś do ciebie, Donny – powtórzyła.

Drwal przez chwilę patrzył na Bella mętnym wzrokiem, ale gdy się całkiem rozbudził, spojrzenie jego intensywnie niebieskich oczu nabrało ostrości. Ciekawość Isaaca wzrosła. Mężczyzna nie był w stanie śpiączki i wydawał się bystrym obserwatorem. I z tego, co Bell wiedział, tylko on przeżył bliskie spotkanie z Zamachowcem. – Jak pan się czuje? – zapytał. – Głowa mnie boli. – Nie jestem zaskoczony. Don Albert roześmiał się, po czym skrzywił z bólu. – Widzę, że facet nieźle panu przyłożył. Albert wolno skinął głową. – Chyba łomem. Przynajmniej wydawało mi się, że żelazem, nie drewnem. Na pewno nie trzonkiem siekiery. Don Albert mówił jak człowiek, który co najmniej raz w życiu oberwał trzonkiem siekiery, co nie było niczym niezwykłym w wypadku drwala. – Widział pan może jego twarz? – spytał Isaac. Albert zerknął na kuzyna, potem na matkę. – Pan Bell obiecał, że każe gliniarzom kolejowym trzymać się z daleka – powiedziała. – Można mu ufać – dodał kuzyn John. Don Albert znów kiwnął głową i znów skrzywił się z bólu. – Tak, widziałem jego twarz. – Była noc – zauważył Bell. – Gwiazdy nad wzgórzem są jak reflektory, a ja nie paliłem ogniska na wagonie, nic mnie nie oślepiało, więc mogłem go zobaczyć – wyjaśnił Albert. – Poza tym patrzyłem na niego z góry. Leżałem na stosie podkładów, a on podniósł głowę, kiedy do niego mówiłem, więc widziałem jego twarz bardzo wyraźnie. – Pamięta pan, jak wyglądał? – Zaskoczony jak diabli. Zamurowało go. Nie spodziewał się towarzystwa. To zbyt piękne, żeby mogło być prawdziwe, pomyślał Bell z rosnącym podnieceniem. – Może pan go opisać? – Gładko ogolony, bez brody, na głowie górnicza czapka. Włosy ciemne, prawdopodobnie czarne. Duże uszy. Długi, wąski nos. Oczy szeroko rozstawione. Nie widziałem, jakiego koloru. Nie było aż tak jasno. Usta szerokie, coś jak pańskie, ale nie miał wąsów. Bell rzadko miał do czynienia ze świadkami, którzy sami podają szczegóły. Zwykle musiał uważnie słuchać i zadawać wiele dodatkowych pytań, żeby się dowiedzieć takich rzeczy. Ale drwal miał pamięć gazetowego reportera. Albo rysownika. Co podsunęło Isaakowi pewien pomysł. – Czy gdybym przyprowadził rysownika, powtórzyłby mu pan to, co powiedział mnie, żeby go narysował? – Ja go panu narysuję. – Słucham? – Donny jest w tym dobry – odezwała się matka. Bell spojrzał z powątpiewaniem na stwardniałe ręce Alberta. Palce miał grube

jak serdelki i zrogowaciałe. Ale uzdolnienia rysownicze wyjaśniały jego pamięć do szczegółów. Zbyt piękne, żeby mogło być prawdziwe, przemknęło Isaacowi przez myśl. – Niech pan mi da ołówek i papier – poprosił Don Albert. – Naprawdę umiem rysować. Bell wręczył mu swój notes i ołówek. Zdumiewająco szybkimi i wprawnymi ruchami drwal narysował przystojną twarz okoloną ciemnymi włosami. Isaac przyjrzał jej się uważnie i upadł na duchu. Rzeczywiście zbyt piękne, żeby mogło być prawdziwe. Ukrywając rozczarowanie, poklepał rannego olbrzyma po ramieniu. – Dzięki, partnerze. To duża pomoc. Teraz mnie. – Pana? – Tak. Chciałbym, żeby pan narysował moją podobiznę. – To był prosty sprawdzian spostrzegawczości olbrzyma. – Jasne. Grube palce znów poszły w ruch. Kilka minut później Bell uniósł swój portret do światła. – Zupełnie jakbym patrzył w lustro. Pan naprawdę rysuje to, co widzi. – Inaczej po co bym to robił, do cholery? – Bardzo dziękuję, Donny. Teraz odpoczywaj spokojnie. Bell wcisnął w dłoń starej kobiety kilka złotych monet – dwieście dolarów, dość na przeżycie zimy – wrócił do saloonu, przed którym zostawił konia, i pojechał na plac budowy na wzgórzu. Joseph Van Dorn spacerował tam i z powrotem przed wagonem Hennessy’ego, paląc cygaro. – No i? – spytał. – Ten drwal to rysownik – oznajmił Isaac. – Widział Zamachowca i narysował mi jego twarz. – Otworzył notes i pokazał Van Dornowi pierwszą podobiznę. – Poznajesz tego człowieka? – Oczywiście. Ty chyba też? – Broncho Billy Anderson. – Aktor. – Biedak musiał go widzieć w Wielkim napadzie na pociąg. Wielki napad na pociąg był porywającym filmem sprzed kilku lat. Po ostrzelaniu pociągu bandyci uciekli odczepioną od wagonów lokomotywą. Dojechali nią do swoich koni czekających na linii kolejowej, ścigani przez oddział pościgowy złożony z szeryfa i ochotników. Mało kto w Ameryce nie widział tego filmu przynajmniej raz. – Nigdy nie zapomnę, kiedy pierwszy raz go widziałem – powiedział Van Dorn. – Wybrałem się do nowojorskiego Hammerstein’s Vaudeville na rogu Czterdziestej Drugiej i Broadwayu. To był taki teatr, gdzie pokazywali filmy w przerwach między aktami. Kiedy projekcja się zaczęła, wszyscy wstaliśmy, żeby jak zwykle wyjść na cygaro lub drinka. Ale kilka osób się obejrzało, żeby popatrzeć na film, i stopniowo wszyscy wrócili na swoje miejsca. Hipnotyzujące... Widziałem tę sztukę w latach dziewięćdziesiątych. Ale film jest jeszcze lepszy.

– O ile sobie przypominam, Broncho Billy grał kilka różnych ról. – Słyszałem, że podróżuje po Zachodzie własnym pociągiem i kręci filmy. – Zgadza się – potwierdził Bell. – Założył własne studio filmowe. – Wątpię, żeby miał czas na niszczenie kolei – mruknął Van Dorn i westchnął. – Nadal stoimy w miejscu. – Niezupełnie – odparł Isaac, otwierając notes na drugim portrecie. – Spójrz na to. Poddałem go próbie, żeby zobaczyć, jak jest dokładny. Van Dorn przyjrzał się rysunkowi. – Bardzo dobry – ocenił. – On to narysował? – Kiedy tam siedziałem. Naprawdę umie rysować twarze takie, jakie są. – Nie całkiem. Masz zupełnie inne uszy. I zrobił ci dołek w brodzie, dokładnie taki jak Broncho Billy’ego. A twój to blizna, nie dołek. – Facet nie jest doskonały, ale naprawdę dobry. Poza tym Marion mówi, że ta blizna wygląda jak dołek. – Marion nie jest obiektywna, ty szczęściarzu. Rzecz w tym, że nasz drwal mógł widzieć którykolwiek film z Broncho Billym. Albo widział go na scenie. – Tak czy owak, wiemy, jak wygląda Zamachowiec. – Uważasz, że rzeczywiście wygląda jak bliźniak Broncho Billy’ego? – Raczej jak kuzyn. – Bell wskazał kolejno szczegóły rysów twarzy na rysunku drwala. – Ale jeśli twarz Zamachowca przywiodła drwalowi na myśl Broncho Billy’ego, to musimy szukać mężczyzny z szerokim i wysokim czołem, dużymi uszami, dołkiem w brodzie, przenikliwym spojrzeniem i inteligentną twarzą o ostrych rysach. Nie wygląda jak bliźniak Broncho Billy’ego, ale ogólnie jak amant filmowy. Van Dom zaciągnął się cygarem. – Mam poinstruować moich detektywów, żeby nie aresztowali facetów o paskudnych gębach? – prychnął. Isaac odparował, że jego szef powinien brać pod uwagę różne ewentualności. Im dłużej o tym myślał, tym bardziej był przekonany, że wreszcie coś mają. – Na ile lat oceniasz wiek tego faceta? – spytał. Van Dorn popatrzył spode łba na rysunek. – Od dwudziestu siedmiu, ośmiu do czterdziestu paru. – Musimy szukać przystojnego mężczyzny w tym przedziale wiekowym. Wydrukujemy kopie tego portretu. Pokażemy je hobos, naczelnikom stacji i kasjerom biletowym. Każdemu, kto mógł go widzieć. – Jak dotąd, nie ma nikogo takiego. W każdym razie żywego. Z wyjątkiem naszego drwala o talencie Michała Anioła. – Nadal stawiam na mechanika albo kowala, który wywiercił dziurę w haku użytym w Glendale – odparł Bell. – Chłopcom Sandersa mogło się poszczęścić – zgodził się Van Dorn. – A jeśli nie, może ktoś zobaczy Zamachowca następnym razem i przeżyje to spotkanie. Bo wiemy, że będzie następny raz. – To prawda – przytaknął ponuro Bell. – Chyba że wcześniej go powstrzymamy.

Rozdział 12

Obozowisko hobos pod Ogden zajmowało skąpo zalesiony teren między torami kolejowymi i strumieniem z czystą wodą do picia i mycia. Należało do największych w kraju – dziewięć linii kolejowych zbiegających się w jednym miejscu zapewniało stały ruch pociągów towarowych we wszystkich kierunkach przez całą dobę – i rosło z każdym dniem. Panika bankowa spowodowała zamykanie fabryk, więc coraz więcej mężczyzn podróżowało pociągami w poszukiwaniu pracy. Nowo przybyłych można było poznać po nakryciach głowy. Między czapkami górników i stetsonami kowbojów pojawiało się coraz więcej meloników mieszczuchów. Zdarzały się nawet homburgi noszone przez kiedyś dobrze sytuowanych, którym nawet przez myśl nie przeszło, że pewnego dnia stracą wszystko. Hobos spieszyli się, by dokończyć gruntowne porządki przed zmrokiem. Prali i zmywali, wieszali czyste ubrania na sznurach i gałęziach drzew, ustawiali garnki na kamieniach, żeby wyschły. Kiedy zapadła noc, zasypali ogniska i usiedli po ciemku do skromnego posiłku. Ogień by się przydał. Listopad w północnym Utah był zimny, a wiatr stale nawiewał tumany śniegu do obozowiska. Znajdowało się ponad tysiąc pięćset metrów nad poziomem morza i nic go nie chroniło przed podmuchami od pobliskiego Wielkiego Jeziora Słonego leżącego na zachodzie i wichrami z gór Wasatch na wschodzie. Ale uzbrojeni w pistolety i pałki ochroniarze kolejowi z Ogden najeżdżali obozowisko trzy noce z rzędu, żeby zmusić hobos do opuszczenia terenu. Nikt nie chciał, żeby wrócili po raz czwarty, więc tej nocy nie palono ognisk. Jedli w milczeniu, bojąc się bardziej ochroniarzy niż zimna. Obozowisko hobos, jak każde miasto, miało dzielnice w granicach dobrze znanych mieszkańcom. Niektóre rejony były przyjazne, inne mniej bezpieczne. W dole strumienia, najdalej od torów kolejowych, gdzie potok skręcał i wpadał do rzeki Weber, znajdował się rewir, do którego nie należało się zapuszczać bez broni i gdzie zasadę „żyj i pozwól żyć innym” zastępowała zasada „bierz, bo stracisz”. Zamachowiec skierował się tam bez obawy. Na terytorium przestępców czuł się jak w domu. Ale nawet on poluzował nóż w bucie i przełożył pistolet z głębokiej kieszeni płóciennego płaszcza za pasek, skąd mógł go szybko wyciągnąć. Mimo braku ognisk nie panowała całkowita ciemność. Przejeżdżające stale pociągi rozświetlały noc reflektorami i cienka warstwa śniegu odbijała złocisty blask z okien wagonów osobowych. Rząd jasnych pulmanów przetoczył się obok i zwolnił przed pobliskim miastem. W światłach składu Zamachowiec zobaczył przy drzewie zgarbiony, trzęsący się cień z rękami w kieszeniach. – Sharpton – zawołał ostro i mężczyzna odpowiedział: – Tutaj. – Trzymaj ręce tak, żebym je widział – rozkazał Zamachowiec. Sharpton wykonał polecenie po części dlatego, że Zamachowiec mu płacił, a częściowo ze strachu.

Pete Sharpton, rabuś bankowy i kolejowy po odsiadce, bezbłędnie rozpoznawał niebezpiecznych ludzi. Nigdy jednak nie widział wyraźnie twarzy tego mężczyzny. Spotkali się wcześniej tylko raz, kiedy Zamachowiec wytropił go i przyskrzynił w zaułku za stajnią, gdzie wynajmował pokój. – Znalazłeś swojego człowieka? – zapytał Zamachowiec. – Wykona robotę za tysiąc dolarów – odrzekł Sharpton. – Daj mu pięćset z góry. Niech wróci po resztę, jak wykona robotę. – A co go powstrzyma przed ucieczką z pierwszą pięćsetką? Pieniądze wzięte, żadnego ryzyka. – Powstrzyma go świadomość, że ty go wytropisz i zabijesz. Możesz mu to uzmysłowić? Sharpton zachichotał w ciemności. – O tak. Poza tym on już nie jest takim twardzielem jak kiedyś. Zrobi, co mu się powie. – Weź to. Sharpton pomacał paczkę palcami. – To nie są pieniądze. – Pieniądze dostaniesz za chwilę. To jest lont, którego ma użyć. – Mogę spytać dlaczego? – Oczywiście – odparł Zamachowiec. – To wygląda dokładnie tak, jak lont szybko-palny. Nawet doświadczony kasiarz dałby się nabrać. Słusznie przypuszczam, że twój jest doświadczony? – Rozwala sejfy i wagony depozytowe całe życie. – Właśnie o takiego mi chodziło. A ten lont, wbrew wyglądowi, jest w rzeczywistości wolnopalny. Kiedy twój człowiek go zapali, eksplozja dynamitu nastąpi później, niż obliczył. – Jeśli nastąpi zbyt późno, w powietrze wyleci pociąg, a nie tylko tor. – Czy to dla ciebie jakiś problem? – Mówię tylko, co się stanie – odrzekł pospiesznie Sharpton. – Jeśli chce pan wysadzić pociąg, zamiast tylko go obrabować, to nie moja sprawa. Pan płaci, pan wymaga. Zamachowiec wcisnął mu w dłoń drugą paczkę. – Tu są trzy tysiące dolarów Dwa dla ciebie, tysiąc dla twojego człowieka. Nie przeliczysz tego po ciemku. Musisz mi zaufać.

Rozdział 13

Pokazywanie portretu pamięciowego Zamachowca przyniosło skutek po pięciu dniach. Pewien spostrzegawczy kasjer Southern Pacific w Sacramento przypomniał sobie, że sprzedał bilet do Ogden w Utah mężczyźnie bardzo podobnemu do tego z rysunku Dona Alberta. Wprawdzie miał on brodę, wąsy i jasne włosy, ale twarz była taka jak na portrecie. Bell przesłuchał kasjera osobiście, aby ocenić, czy nie jest kolejnym miłośnikiem Wielkiego napadu na pociąg, i był pod takim wrażeniem, że kazał swoim ludziom porozmawiać z załogami ekspresu do Ogden. Powiodło im się w Reno w Nevadzie. Jeden z kierowników ekspresu, mieszkaniec Reno, zapamiętał tego pasażera i zgodził się, że mimo jasnych włosów i zarostu mógł to być mężczyzna z rysunku. Bell natychmiast pojechał do Nevady, odwiedził kierownika w domu i zapytał go niby od niechcenia, jakby tylko dla nawiązania rozmowy, czy widział Wielki napad na pociąg. Mężczyzna odrzekł, że jeszcze nie, ale zamierza zobaczyć ten film, kiedy następnym razem będzie wyświetlany w teatrze wodewilowym. Jego żona od roku nalega, żeby ją zabrał na projekcję. Po rozmowie z kolejarzem Isaac złapał nocny ekspres do Ogden i zjadł kolację w wagonie restauracyjnym, gdy pociąg pokonywał góry Trinity. Na postoju w Lovelock wysłał kilka telegramów, a odpowiedzi dostał, kiedy się zatrzymali w Imlay. W końcu położył się spać w wygodnym pulmanie. W Montello, tuż przed granicą Utah, czekało na niego parę następnych depesz, ale nie zawierały żadnych nowych informacji. W południe pociąg mknął przez Wielkie Jezioro Słone po długich sekwojowych estakadach Lucin Cutoff. Osgood Hennessy wydał na ten odcinek osiem milionów dolarów i wyciął całe kilometry oregońskiego lasu, aby zbudować nową płaską trasę między Lucin a Ogden, która skróciła podróż z Sacramento do Ogden o dwie godziny, ku konsternacji komodora Vanderbilta i J.P. Morgana, jego konkurentów na kolejowych szlakach. Gdy byli już tak blisko celu, że Bell wyraźnie widział ośnieżone szczyty gór Wasatch na wschód od Ogden, ekspres się zatrzymał. Kierownik składu poinformował go, że dziesięć kilometrów przed nimi tory są zablokowane. Eksplozja wykoleiła zdążający na zachód pociąg Sacramento Limited. Bell wyskoczył z wagonu i pobiegł wzdłuż składu do lokomotywy. Pokazał legitymację służbową Agencji Van Dorn maszyniście i palaczowi, którzy wysiedli z parowozu i właśnie skręcali papierosy. – Dowieźcie mnie jak najbliżej katastrofy – polecił im. – Przykro mi, panie detektywie, przyjmuję polecenia tylko od dyspozytora – odparł maszynista.

Bell nie wdawał się w niepotrzebną dyskusję, tylko sięgnął po derringera. – To sprawa życia i śmierci, zaczynając od waszych – powiedział, celując w mężczyznę. – Jedźcie do miejsca katastrofy i nie stawajcie, dopóki nie zobaczycie szczątków. – Nie zastrzeliłby pan człowieka z zimną krwią – odezwał się palacz. – Akurat – mruknął maszynista, przeniósłszy wzrok z derringera na pełną determinacji twarz Isaaca. – Właź na górę i syp węgiel. Lokomotywa, duża 4-6-2, pokonała dziesięć kilometrów, zanim hamulcowy z czerwoną chorągiewką zatrzymał ich przed wielką dziurą w podsypce, gdzie znikały szyny. Tuż za dołem leżało na boku sześć pulmanów, wagon bagażowy i tender. Bell wysiadł z lokomotywy i przeszedł przez pobojowisko. – Ilu rannych? – zapytał urzędnika kolejowego, którego mu wskazano jako odpowiedzialnego za zabezpieczenie miejsca katastrofy. – Trzydziestu pięciu. W tym czterech ciężko. – Zabici? – Żadnego. Mieli szczęście. Drań wysadził tor parę chwil za wcześnie. Maszynista zdążył zwolnić. – Dziwne – stwierdził Bell. – Wszystkie jego poprzednie ataki były precyzyjnie zsynchronizowane. – No cóż, ten był ostatni. Mamy go. – Co?! Gdzie on jest? – Szeryf złapał drania w Ogden. Na jego szczęście, bo pasażerowie chcieli go zlinczować. Uciekł, ale jeden z nich wypatrzył go ukrytego w stajni. Kawałek za miejscem katastrofy, po drugiej stronie dziury w torach, Isaac znalazł parowóz, który go dowiózł do Union Depot. Więzienie mieściło się w miejskim ratuszu, budynku z mansardowym dachem przecznicę od stacji kolejowej. Dwaj agenci Van Dorna, duet Weber i Fields w osobach Macka Fultona i Wally’ego Kisleya, przybyli tam przed Bellem. Żaden nie sypał dowcipami, obaj mieli ponure miny. – Gdzie on jest? – zapytał Isaac. – To nie on – odparł Fulton. Sprawiał wrażenie skrajnie wyczerpanego i Bell zastanowił się, czy Mack nie powinien rozważyć przejścia na emeryturę. – Nie on wysadził pociąg? – upewnił się Isaac. – On – stwierdził Kisley, jak zwykle w trzyczęściowym kraciastym garniturze. On też wyglądał na zmęczonego, ale nie był trupioblady jak jego partner. – Tyle że to nie Zamachowiec. Idź, przyciśnij go. – Masz większe szanse skłonić go do mówienia – dodał Fulton. – Nam na pewno do niczego się nie przyzna. – Dlaczego miałby rozmawiać ze mną? – zdziwił się Bell. – Bo to twój stary znajomy – wyjaśnił Mack. On i Wally byli o dwadzieścia lat starsi od Isaaca, ale jako szanowani weterani i jego przyjaciele mogli swobodnie mówić, co im przyszło do głowy, chociaż to Bell kierował śledztwem. – Wydusiłbym z niego wszystko – wtrącił się szeryf – ale pańscy chłopcy powiedzieli, żeby zaczekać na pana, a kolej twierdzi, że Agencja Van Dorn gra

pierwsze skrzypce. Cholerna głupota, przynajmniej moim zdaniem. Bell wszedł do pokoju, gdzie więzień siedział przykuty do stołu przymocowanego solidnie do kamiennej podłogi. „Starym znajomym” okazał się Jake Dunn, kasiarz. Na blacie leżał obanderolowany stos nowiutkich banknotów pięciodolarowych, w sumie pięćset dolarów, według szeryfa zapłata za usługi. Isaac pomyślał, że skoro Zamachowiec zaczął wynajmować wspólników do mordowania ludzi za niego, może uderzyć gdziekolwiek i zniknąć na długo przed atakiem. – Jake, do pioruna, w co się wplątałeś tym razem? – Witam, panie Bell. Nie widziałem pana, odkąd posłał mnie pan do San Quentin. Isaac usiadł naprzeciwko Dunna i przyjrzał mu się. Pobyt w San Quentin nie wyszedł kasiarzowi na dobre. Wyglądał dwadzieścia lat starzej, a ręce tak mu się trzęsły, że trudno było sobie wyobrazić, aby zdołał podłożyć ładunek wybuchowy bez wywołania przypadkowej eksplozji. Z dawnego twardziela została tylko pusta skorupa. Dunn, w pierwszej chwili odprężony na widok znajomej twarzy, teraz skulił się pod spojrzeniem Bella. – Wysadzanie sejfów Wells Fargo to rabunek, Jake – powiedział Isaac. – Wykolejanie pociągów osobowych to zabójstwo. Człowiek, który ci zapłacił, wcześniej uśmiercił dziesiątki niewinnych ludzi. – Nie wiedziałem, że wykolejamy pociąg. – Nie wiedziałeś, że wysadzenie szyn spod pędzącego pociągu spowoduje katastrofę? – zapytał Bell z wyraźnym niesmakiem. – A myślałeś, że co się stanie? Dunn zwiesił głowę. Milczał. – Zadałem ci pytanie, Jake! Myślałeś, że co się stanie? Kasiarz wreszcie podniósł wzrok. – Musi mi pan uwierzyć, panie Bell – powiedział błagalnym tonem. – Miałem tylko wysadzić tor, żeby pociąg się zatrzymał i można było obrobić wagon depozytowy. Nie wiedziałem, że on chce, żeby pociąg wypadł z szyn. – Przecież to ty zapaliłeś lont. – Musiał zamienić mi lonty. Myślałem, że zapalam szybko-palny, który zdetonuje ładunek w takim momencie, że pociąg zdąży się zatrzymać. Ale lont palił się wolno. Nie mogłem uwierzyć własnym oczom, panie Bell. Palił się tak wolno, że pociąg musiał wjechać na ładunek. Próbowałem temu przeszkodzić. Isaac popatrzył na Dunna z niedowierzaniem. – Dlatego mnie złapali, panie Bell – tłumaczył kasiarz. – Próbowałem zadeptać lont. Za późno. Zobaczyli mnie i jak pociąg wypadł z szyn, rzucili się za mną, jakbym to ja zastrzelił prezydenta McKinleya. – Masz tylko jeden sposób, żeby uniknąć stryczka, Jake. Zaprowadź mnie do człowieka, który ci zapłacił. Dunn pokręcił gwałtownie głową. Bell pomyślał, że przypomina oszalałego wilka, który znalazł się w potrzasku. Chociaż nie, nie wilka. Raczej kundla, który przypadkowo chwycił przynętę. – Gdzie on jest, Jake?

– Nie wiem. – Dlaczego mnie okłamujesz? – Nikogo nie zabiłem, przysięgam. – Wykoleiłeś pociąg, Jake. Miałeś cholerne szczęście, że nikt nie zginął. Jeśli cię nie powieszą, spędzisz za kratkami resztę życia. – Nikogo nie zabiłem. Isaac postanowił zmienić taktykę. – Jak ci się udało wyjść na wolność tak prędko? Ile odsiedziałeś, trzy lata? Dlaczego cię wypuścili? Dunn spojrzał na Bella i odpowiedział bez namysłu: – Mam raka. To wyznanie kompletnie zaskoczyło Isaaca. Nie miał cienia sympatii dla przestępców, ale śmiertelna choroba nawet z zatwardziałego kryminalisty czyniła zwykłego człowieka zasługującego na współczucie. Jake Dunn miał wiele na sumieniu, lecz teraz był przede wszystkim nieszczęśnikiem, którego czekały cierpienie i rozpacz. – Przykro mi, Jake. Nie wiedziałem. – Zwolnili mnie, żebym umierał zdany tylko na siebie. Potrzebowałem pieniędzy. Dlatego wziąłem tę robotę. – Zawsze byłeś rzemieślnikiem, nigdy zabójcą. Dlaczego kryjesz mordercę? – naciskał Bell. – Jest w stajniach na Dwudziestej Czwartej – wyszeptał ochryple Jake. – Za torami. Bell strzelił palcami. Wally Kisley i Mack Fulton weszli do pokoju. – Dwudziesta Czwarta ulica – poinformował ich. – Stajnie. Otoczcie je, obstawcie zastępcami szeryfa i czekajcie na mnie. – On nigdzie się nie wybiera, panie Bell – wtrącił Dunn. – Co masz na myśli? – Jak tam wróciłem po resztę pieniędzy, znalazłem go na górze, w jednym z tych pokoi, co je wynajmują. – Znalazłeś? Co to znaczy? Nie żył? – Miał poderżnięte gardło. Bałem się powiedzieć, bo o to też by mnie oskarżyli. – Poderżnięte czy przebite? – zapytał Isaac. Jake przeczesał palcami rzedniejące włosy. – Chyba przebite. – Widziałeś nóż? – Nie. – Został przebity na wylot? Miał ranę z przodu i z tyłu szyi? – Nie miałem czasu przyjrzeć mu się z bliska, panie Bell. Od razu wyszedłem, bo wiedziałem, że mnie oskarżą o to morderstwo. – Idźcie tam – polecił Isaac Kisleyowi i Fultonowi, po czym zwrócił się do szeryfa: – Mógłby pan ściągnąć jakiegoś lekarza, żeby stwierdził, jak ten człowiek zginął i od kiedy nie żyje? Następna ślepa uliczka, dodał w myślach. Zamachowiec nie ma tak po prostu szczęścia. On działa tak, żeby mu sprzyjało.

– Gdzie będziesz, Isaac? – zapytał go Mack. – Na stacji kolejowej – odparł. – Pogadam z kasjerami. Może któryś sprzedał mu bilet i zapamiętał, dokąd się wybierał. Zabrał kopie rysunku drwala do Union Depot, piętrowego budynku z wielospadowym dachem i wysoką wieżą zegarową. Przepytał kasjerów, którzy akurat pracowali, a gdy żaden nie rozpoznał mężczyzny na portrecie, pojechał fordem prowadzonym przez funkcjonariusza policji kolejowej do dzielnicy drewnianych domków i odwiedził mieszkających tam kasjerów i kierowników pociągów, którzy mieli dzień wolny. Pokazywał im najpierw rysunek Dona Alberta, a potem wersję portretu pamięciowego z brodą. Niestety, oni również nie zapamiętali nikogo podobnego. Bell nie był nawet rozczarowany, bo spodziewał się takiego rezultatu. Miasto obsługiwało dziewięć różnych kolei, więc każdego dnia przejeżdżały tędy setki, jeśli nie tysiące pasażerów. Zamachowiec, który musiał wiedzieć, że Agencja Van Dorn go szuka, na pewno zachowywał ostrożność i starał się nie rzucać w oczy. Mimo to Isaac kazał agentom Van Dorna z biura w Ogden udać się do miejscowych hoteli, na wypadek gdyby Zamachowiec nocował w mieście. Twarzy na portretach pamięciowych nie rozpoznał żaden recepcjonista, ale właściciel sklepu z cygarami w Broomie, drogim dwupiętrowym ceglanym hotelu, miał wrażenie, że obsługiwał klienta o wyglądzie tego na rysunku z brodą, a kelnerka w lodziarni rozpoznała mężczyznę z rysunku bez zarostu. Utkwił jej w pamięci, bo był przystojny, widziała go jednak tylko raz trzy dni temu. Kisley i Fulton spotkali się z Bellem w spartańsko urządzonym biurze Agencji Van Dorn przy Dwudziestej Piątej ulicy, szerokiego bulwaru przedzielonego szynami tramwajów elektrycznych. Jedną stronę ulicy zajmowały restauracje, zakłady krawieckie, salony fryzjerskie, saturatory, lodziarnie i chińska pralnia, wszystkie ocienione kolorowymi markizami. Po drugiej stronie, tej, z której mieściła się siedziba Agencji, były saloony, pensjonaty, kasyna i udające hotele domy publiczne. W biurze na gołej podłodze stały wiekowe meble, jedyne okno znajdowało się naprzeciwko drzwi, a ściany zdobiły listy gończe, w tym dwie świeżo wydrukowane wersje podobizny Zamachowca – z brodą i bez niej. Kisley i Fulton odzyskali ducha, choć ten drugi nadal nie wyglądał najlepiej. – Szef najwyraźniej nie traci pieniędzy na przestrzeń biurową w Ogden – stwierdził Wally, rozejrzawszy się po niewielkim pomieszczeniu. – Ani na umeblowanie – dodał Mack. – To biurko wygląda, jakby przyjechało wozem pionierskim. – Może to kwestia sąsiedztwa. Union Depot jest o rzut kamieniem stąd. – I rzucają tutaj. Tyle że nie kamienie, a śmieci na nasz chodnik. Kontynuując rozmowę w stylu Webera i Fieldsa, podeszli do okna i wskazali zatłoczony chodnik w dole. – Dostrzegam geniusz pana Van Dorna. Widok z tego okna można wykorzystywać do uczenia praktykantów, z jakimi rodzajami przestępstw będą mieli do czynienia. – Pozwól no tu, młody Isaacu, i spójrz w dół na saloony, burdele i palarnie

opium w naszym sąsiedztwie. Poobserwuj potencjalnych klientów, którym nie dopisuje szczęście, więc zarabiają na drinka lub kobietę żebraniną. A kiedy nie udaje im się wzbudzić współczucia, napadają na praworządnych obywateli w tamtym zaułku. – Zobacz tego wąsatego fircyka kuszącego naiwnych wygraną w trzy kubki na rozkładanym stoliku. – Albo tamtych bezrobotnych górników skalnych w łachmanach, którzy udają, że śpią na chodniku przed saloonem, a w rzeczywistości czyhają na pijanych, żeby ich obrobić. – Co stwierdził lekarz, który badał ciało? – spytał Bell, przechodząc do rzeczy. – Morderstwa dokonano jeszcze w nocy albo tuż przed świtem – odparł Mack. – Sprawca użył wąskiego ostrza, które przebiło szyję ofiary na wylot. Tak jak Marzycielowi i stróżowi depo w Glendale. – Więc jeśli to Zamachowiec go zabił, nie mógł opuścić Ogden przed minioną nocą. Ale nikt nie widział, żeby kupował bilet. – Nie musiał, kursuje tu mnóstwo pociągów towarowych – podsunął Wally. – On pokonuje zbyt duże odległości w krótkim czasie, żeby jeździć na gapę pociągami towarowymi – odrzekł Mack. – Prawdopodobnie korzysta z jednych i drugich, zależnie od sytuacji – powiedział Wally. – Kim był zamordowany? – zapytał Bell. – Według szeryfa miejscowym bandziorem. Takim prawdziwym Broncho Billym, naszym głównym podejrzanym... Przepraszam, Isaac, nie mogłem się powstrzymać. – Fulton wskazał głową list gończy. – Rób tak dalej, a nie oprę się pokusie, żeby poprosić Van Dorna o przeniesienie Webera i Fieldsa na Alaskę. – Tak czy inaczej, nasz nieboszczyk miał za sobą odsiadkę – oznajmił Wally już poważnie. – Dziesięć lat temu gliniarze kolejowi złapali go, kiedy rabował wypłatę dla pracowników jakiejś kopalni miedzi z wagonu Utah and Northern. Wydał swoich wspólników w zamian za łagodniejszy wyrok. Wygląda na to, że znał Jake’a Dunna z więzienia. Bell pokręcił głową z niesmakiem. – Zamachowiec nie jest w ciemię bity – zauważył. – Wynajmuje pomocników za pośrednictwem przestępców, żeby trudniej było go namierzyć. Może uderzyć wszędzie na kontynencie. Ktoś zapukał do drzwi. Detektywi podnieśli wzrok i ujrzeli wyraźnie zdenerwowanego młodzieńca w wygniecionym garniturze. Tanią walizkę trzymał w jednej ręce, kapelusz w drugiej. Isaac rozpoznał młodego Jamesa Dashwooda z biura w San Francisco, detektywa praktykanta, który tak dobrze się spisał, ustalając niewinność związkowca zabitego w katastrofie pociągu Coast Line Limited. – Wejdź, James. Przedstawiam ci Webera i Fieldsa, najstarszych detektywów w Ameryce. – Witam, panie Weber. Witam, panie Fields. – Ja jestem Weber – sprostował Mack. – Fields to on.

– Przepraszam pana. – Co tu robisz, James? – zapytał Bell. – Pan Bronson przysłał mnie z tym. – odparł Dashwood, wręczając Isaacowi brązową kopertę. – Kazał mi jechać ekspresami, żeby prześcignąć pocztę. W dużej brązowej kopercie tkwiła druga, zaadresowana odręcznym drukowanym pismem do Isaaca Bella w biurze Agencji Van Dorn w San Francisco. Bronson dołączył do niej kartkę z krótkim wyjaśnieniem: „Otworzyłem to, zamiast czekać. I dobrze. Wygląda na to, że cię zrobił”. Bell rozerwał zaadresowaną do niego kopertę i wyjął z niej okładkę ostatniego numeru magazynu „Harper’s Weekly” z rysunkiem Williama Allena Rogersa. Przedstawiał on Osgooda Hennessy’ego w jedwabnym cylindrze siedzącego okrakiem na lokomotywie opatrzonej napisem SOUTHERN PACIFIC RAILROAD i ciągnącego rękami długimi jak macki ośmiornicy pociąg z napisem CENTRAL RAILROAD OF NEW JERSEY do Nowego Jorku. Na rysunku ktoś dopisał czarnym ołówkiem: CZY DŁUGIE RAMIĘ ZAMACHOWCA MOŻE SIĘGAĆ DALEJ NIŻ MACKA OSGOODA? – Co to jest, do cholery? – mruknął Wally. – Rzucona rękawica – odparł Bell. – On nas wyzywa. – I uciera nam nosa – dodał Mack. Wally skinął głową. – Mack ma rację. Nie brałbym tego do siebie, Isaac. – Magazyn też tu jest – wtrącił Dashwood. – Pan Bronson pomyślał, że chciałby pan to przeczytać, panie Bell. Isaac przebiegł wzrokiem artykuł. „Harper’s”, nazywający siebie „Dziennikiem Cywilizacji”, od pewnego czasu opisywał praktyki monopoli kolejowych. W tym numerze zamieszczono materiał poświęcony Osgoodowi Hennessy’emu. Z tekstu wynikało, że Hennessy nabył potajemnie „prawie dominujący udział” w Baltimore & Ohio Railroad, która posiadała już, wspólnie z Illinois Central, duże udziały w Reading Railroad Company. Z kolei Reading kontrolowała Central Railroad of New Jersey, co w rezultacie dawało Hennessy’emu upragnione wejście do okręgu nowojorskiego. – Co z tego wynika? – spytał James. – To, że Zamachowiec może zaatakować kolej Hennessy’ego bezpośrednio w Nowym Jorku – wyjaśnił ponuro Isaac. – A każda katastrofa pociągu w Nowym Jorku – uzupełnił Fulton – uderzy w Southern Pacific jeszcze mocniej niż jakikolwiek zamach w Kalifornii. – Bo Nowy Jork to największe miasto w kraju – dorzucił Kisley. Bell spojrzał na zegarek. – Zdążę jeszcze złapać Overland Limited. Przyślijcie moje bagaże do nowojorskiego Yale Club. Ruszył do drzwi, wydając kolejne polecenia Wally’emu i Maćkowi: – Zadepeszujcie do Archiego Abbotta. Chcę się z nim spotkać w Nowym Jorku. I do Irva Arlena. Niech obstawi stacje kolejowe w Jersey City. Do Eddiego Edwardsa też. On zna tamte okolice. Rozbił gang Lava Bed, który obrabiał wagony depozytowe na pirsach. Jak już wyślecie depesze, upewnijcie się, że Zamachowca nie ma w Ogden, i ustalcie, dokąd się udał.

– Zapewne do Nowego Jorku – powiedział Wally i zacytował zdanie z artykułu w „Harper’s Weekly”: – „Ziemi Świętej, do której każdy kolejarz pragnie odbyć pielgrzymkę”. – Zamachowiec jest już w drodze i będzie na ciebie czekał, kiedy tam dotrzesz – dodał Mack. Już w drzwiach Bell obejrzał się na pełnego zapału Dashwooda. – James, zrób coś dla mnie. – Co takiego? – Czytałeś raporty na temat katastrofy Coast Line Limited? – Tak. – Zawiadom pana Bronsona, że wysyłam cię do Los Angeles. Chcę, żebyś znalazł tego mechanika albo kowala, który wywiercił dziurę w haku użytym do wykolejenia Limited. Możesz to dla mnie zrobić? – Chciałbym, ale w Los Angeles rządzi pan Sanders i może... – Nie pokazuj mu się. Działasz samodzielnie. Złap następny ekspres na zachód. Dashwood przemknął obok Isaaca i zbiegł z tupotem po drewnianych schodach. – Co chłopak zdziała samodzielnie? – zapytał Wally. – To bystrzak – odparł Bell. – I nie poradzi sobie gorzej niż Sanders do tej pory. No dobra, muszę iść. Mack, odpocznij trochę. Źle wyglądasz. – Ty też byś tak wyglądał, gdybyś od tygodnia sypiał tylko w pociągach. – Przypominam wam, żebyście byli ostrożni. Zamachowiec jest wyjątkowo niebezpieczny. – Dzięki za mądrą radę, synu – mruknął Wally. – Postaramy się ją zapamiętać – obiecał Mack. – Ale, jak mówiłem, stawiam każde pieniądze, że on jest już w drodze do Nowego Jorku. Kisley podszedł do okna i obserwował Isaaca biegnącego na stację, żeby złapać Overland Limited. – O, będzie zabawa – rzekł po chwili, przywołując gestem Macka. – Górnikom chyba zabrakło pijaczków. Fulton stanął obok partnera i zobaczył, że górnicy skalni zerwali się z chodnika i ruszyli z obu stron na faceta w drogim garniturze, który biegł do pociągu. Nie zatrzymując się ani nawet nie zwalniając, Bell przebił się przez nich niczym jednoosobowa falanga, a górnicy wrócili na chodnik twarzami w dół. – Widziałeś to? – spytał Kisley. – Nie. Oni też nie. Przez chwilę stali w milczeniu i przyglądali się przechodniom na uli133 – Czy ten chłopak, Dashwood, nie przypomina ci kogoś? – zapytał Fulton. – Kogo? Isaaca? – Nie. Piętnaście – co ja mówię? – dwadzieścia lat temu Isaac biegał jeszcze za piłkami do lacrosse’a w drogim prywatnym liceum, do którego posłał go stary. My byliśmy w Chicago. Ty badałeś montowanie monopolu na rynku zbożowym, ja tkwiłem po uszy w sprawie zamachu bombowego na Haymarket, a potem wspólnie ustaliliśmy, że gliniarze uśmiercili większość ofiar. Pamiętasz tamtego chłopaka ze slumsów, który się zjawił w poszukiwaniu pracy? Van Dorn od razu go polubił, kazał nam pokazać mu co i jak. Był stworzony do tej roboty. Bystry,

szybki i potrafił zachować zimną krew. – Tak, Marzyciel Clarke był najlepszy – przyznał Mack. – Miejmy nadzieję, że Dashwood nie pije. – Zobacz! – zawołał Mack i przysunął się do szyby. – Widzę go! – wykrzyknął Wally Zerwał ze ściany wersję portretu pamięciowego z brodą i położył na parapecie. Wysoki brodaty robotnik w kombinezonie i meloniku, który szedł w kierunku stacji kolejowej z dużym workiem narzędziowym na ramieniu, musiał przystanąć przed saloonem, żeby umożliwić dwóm barmanom wyrzucenie czterech pijanych na chodnik. Uwięziony w wiwatującym tłumie wysoki mężczyzna rozglądał się niecierpliwie, więc jego twarz była dobrze widoczna. Detektywi spojrzeli na rysunek. – To on? – Możliwe. Ale wygląda, jakby miał tę brodę od jakiegoś czasu. – Chyba że jest sztuczna. – Ale uszu sobie nie przyciął – stwierdził Mack. – A są o wiele mniejsze niż u faceta na portrecie. Wally nie ustępował. – Jeśli to nie on, to może jego brat. – Więc zapytajmy go, czy ma brata.

Rozdział 14

Lecę pierwszy, ty obserwuj. Wally Kisley pobiegł do schodów. Wysoki robotnik z workiem na ramieniu przepchnął się przez tłum, przeszedł nad jednym pijanym, ominął drugiego i szybkim krokiem pomaszerował dalej w kierunku Union Depot. Mack Fulton patrzył przez okno, jak przedziera się między ludźmi spieszącymi na dworzec i z dworca. Kisley zbiegł po schodach i wypadł z budynku. Na chodniku spojrzał w górę. Mack wskazał mu kierunek. Wally popędził przed siebie. Gdy krótkim machnięciem zasygnalizował, że znalazł swoją ofiarę, Fulton podążył za nim na dół, ciężko dysząc. Kiepsko się czuł od kilku dni i teraz z trudem łapał oddech. Wkrótce dogonił Wally’ego, który spojrzał na niego i spytał: – Wszystko w porządku? Jesteś blady jak ściana. – Tip-top – skłamał Mack. – Gdzie on jest? – W głębi tamtego zaułka. Chyba mnie zobaczył. – Jeśli tak i uciekł, to nasz człowiek. Chodźmy! Mack ruszył przodem. Zaułek, błotnisty i cuchnący, nie był skrótem do Dwudziestej Czwartej ulicy, jak oczekiwali detektywi, tylko skręcał w lewo, gdzie drogę blokował magazyn ze stalowymi okiennicami. Przed budynkiem stały duże beczki, za którymi można było się ukryć. – Jest w pułapce – stwierdził Wally. Fulton chciał coś powiedzieć, ale nagle zabrakło mu tchu, a pierś przeszył potworny ból. Zgiął się wpół, złapał za klatkę piersiową i osunął na ziemię. Kisley przyklęknął obok niego. – Jezu, Mack! Fulton był trupioblady i miał wytrzeszczone oczy. Uniósł głowę i spojrzał ponad ramieniem przyjaciela. – Za tobą! – wymamrotał. Wally odwrócił się szybko na odgłos kroków. Ścigany przez nich mężczyzna, który wyglądał jak na rysunku i bez wątpienia był Zamachowcem, pędził prosto na niego z nożem w dłoni. Wally zasłonił Macka własnym ciałem i płynnym ruchem wyciągnął broń spod kraciastej marynarki. Odwiódł kciukiem kurek powtarzalnego rewolweru i wycelował spokojnie w ramię Zamachowca. Chciał tylko zranić sabotażystę, żeby mogli go przesłuchać i ewentualnie zapobiec przygotowanym już przyszłym atakom. Zanim jednak zdążył strzelić, usłyszał metaliczny dźwięk i zobaczył ze zdumieniem błysk stali, gdy ostrze noża znalazło się tuż przy jego twarzy. Zamachowiec był półtora metra od niego, ale czubek klingi już wchodził mu w oko. Zrobił miecz wysuwany teleskopowo z noża sprężynowego, zdążył pomyśleć Wally Kisley, zanim ostrze Zamachowca przebiło mu mózg.

Zamachowiec wyszarpnął ostrze z czaszki detektywa i zatopił je w szyi jego leżącego partnera. Mężczyzna wyglądał, jakby już nie żył, ale zabójca wolał nie ryzykować. Wyciągnął klingę i rozejrzał się spokojnie dookoła. Gdy się upewnił, że nikt nie wszedł za detektywami w zaułek, wytarł ostrze o kraciastą marynarkę swojej pierwszej ofiary, zwolnił zatrzask, żeby je skrócić, i schował nóż do pochwy w bucie z cholewką. Mało brakowało, a dałby się zaskoczyć. Na szczęście zawsze był czujny, szybki i zabójczy. Teraz w drogę, pomyślał Zamachowiec. Overland Limited nie będzie na ciebie czekał. Wyszedł szybko z zaułka i przepchnął się przez tłum na chodniku. Przebiegł przez Dwudziestą Piątą ulicę tuż przed tramwajem elektrycznym, skręcił w prawo na Wall Street i minął kwartał budynków równoległy do długiego dworca kolejowego Union Depot. Kiedy się upewnił, że nie jest śledzony, przeciął Wall Street i wszedł na stację drzwiami na jej północnym końcu. Znalazł męską toaletę i zamknął się w kabinie. Ścigając się z czasem, ściągnął kombinezon, pod którym miał eleganckie ubranie podróżne, i sięgnął do worka narzędziowego po drogą skórzaną torbę Gladstone z mosiężnymi okuciami. Wyjął z torby czarne sznurowane pantofle wyjściowe, szary homburg oraz derringera, a zapakował do niej buty robocze z mieczem w cholewce. Zawiązał pantofle i schował broń do kieszeni marynarki. Odkleił brodę, którą również włożył do torby, i starł z twarzy ślady kleju do charakteryzacji. Potem wepchnął do worka kombinezon i wsunął go za sedes. Ani kombinezon, ani worek nie mogły nikogo doprowadzić do niego. Sprawdził godzinę na swoim zegarku kolejarskim i odczekał dokładnie dwie minuty, polerując buty o tyły nogawek i czesząc włosy grzebieniem z kości słoniowej. Wyszedł z kabiny i przyjrzał się swojemu odbiciu w lustrze nad umywalką. Oderwał resztkę kleju do charakteryzacji od podbródka i włożył na głowę szary homburg. Uśmiechnięty wyłonił się z męskiej toalety i przeciął ruchliwy hol, gdzie roiło się od detektywów kolejowych. Mając zaledwie sekundy, prawie biegiem minął pracowników stacji, którzy zamykali wejścia na zadymione perony. Lokomotywa dała dwoma gwizdkami sygnał, że pociąg odjeżdża, i Overland Limited, luksusowy ekspres złożony z ośmiu pulmanów pierwszej klasy, wagonu restauracyjnego i salonu obserwacyjnego na kołach, zaczął się toczyć na wschód do Cheyenne, Omahy i Chicago. Zamachowiec poszedł wzdłuż ostatniego wagonu, salonu obserwacyjnego, w tempie pociągu, rozglądając się bacznie. Daleko z przodu, tuż za wagonem bagażowym, zobaczył na stopniach pierwszego pulmana mężczyznę, który trzymał się poręczy i wychylał, żeby widzieć, czy ktoś wskakuje do ekspresu w ostatniej chwili. Zamachowca dzieliło od niego prawie dwieście metrów, ale natychmiast rozpoznał sylwetkę łowcy. Gdy czoło składu wyłoniło się z cienia rzucanego przez budynek dworcowy, zobaczył, że mężczyzna obserwujący peron ma gęste jasne włosy, które lśnią niczym złoto w blasku zachodzącego słońca. A zatem, tak jak podejrzewał, łowcą

był nie kto inny niż detektyw Isaac Bell. Zamachowiec chwycił się poręczy, wspiął na tylny pomost ostatniego wagonu i wszedł z odkrytej platformy do salonu obserwacyjnego. Zamknął za sobą drzwi, odgradzając się od dymu i hałasu, i zaczął rozkoszować spokojem panującym w luksusowym wagonie pierwszej klasy z dębową boazerią, kryształowymi lustrami na ścianach i grubymi dywanami na podłodze. Stewardzi przynosili drinki na srebrnych tacach pasażerom siedzącym na wygodnych wyściełanych kanapach. Ci, którzy podnosili wzrok znad gazet albo przerywali rozmowy, witali dobrze ubranego spóźnionego podróżnego uprzejmymi skinieniami głowy braci klubowiczów. Kierownik pociągu zburzył sielankowy nastrój. Był nienagannie umundurowany – od lśniącego daszka czapki do równie lśniących czarnych półbutów – i władczy, szorstki i podejrzliwy jak każdy kierownik pociągu. – Bilety, panowie! – zawołał. – Bilety z Ogden. Zamachowiec pokazał swoją przepustkę kolejową. Szef składu wytrzeszczył oczy na widok nazwiska na dokumencie i powitał nowego pasażera z ogromnym szacunkiem. – Miło mi gościć szanownego pana.

Część 2 WYBRAŃCY

Rozdział 15

14 października 1907 W jadącym na wschód pociągu Overland Limited Niech pan mnie natychmiast zaprowadzi do mojego apartamentu – polecił Zamachowiec kierownikowi pociągu. Wiedział, że Isaac Bell już pędzi na koniec składu, aby zobaczyć, kto wsiadł w ostatniej chwili, i zamierzał spotkać się z detektywem w wybranym przez siebie momencie. Kierownik pociągu, służalczy niczym dworzanin wobec księcia w gronostajach, poprowadził Zamachowca korytarzem do apartamentu, który umieszczono w połowie wagonu, gdzie najmniej trzęsło. – Niech pan wejdzie i zamknie drzwi. Kierownik pociągu wykonał polecenie. Prywatny apartament, zarezerwowany dla specjalnych gości kolei, składał się z salonu, sypialni oraz przylegającej do niej łazienki z marmurową wanną i armaturą z czystego srebra. Zamachowiec rzucił swoją torbę Gladstone na łóżko. – Jest ktoś interesujący w pańskim pociągu? – zapytał szefa składu, wciskając mu w dłoń złotą monetę. Żaden gość Southern Pacific Railroad Company nie musiał dawać napiwków, żeby zapewnić sobie odpowiednie traktowanie i obsługę. Ale kierownik pociągu transkontynentalnego, podobnie jak główny steward na transatlantyku, mógł być przydatnym sprzymierzeńcem i źródłem poufnych informacji o ważnych pasażerach przemierzających kraj. Połączenie udawanej zażyłości z gotówką w złocie okazało się opłacalną inwestycją, bo rozwiązało mężczyźnie język. – Jack Thomas, prezes First National Bank, wsiadł w Oakland razem z mecenasem Bruce’em Payne’em. – Tym prawnikiem z branży naftowej? – Tak. Pan Payne i pan Thomas są bliskimi przyjaciółmi. – Pieniądze i ropa przyciągają się nawzajem – stwierdził Zamachowiec z uśmiechem, żeby zachęcić kierownika do dalszych wynurzeń. – Sędzia Congdon i pułkownik Bloom, dżentelmen z branży węglowej, są w pociągu od Sacramento. Zamachowiec skinął głową. Sędzia James Congdon połączył się z J.P. Morganem, żeby kupić trust stalowy Andrew Carnegiego. Kenneth Bloom działał w branży węglowej wspólnie z Pennsylvania Railroad. – Jest również pan Moser z Providence, właściciel tkalni, którego syn zasiada w Senacie. – Senator Moser to świetny facet – powiedział Zamachowiec. – Tekstylia jego ojca są w dobrych rękach.

Kierownik promieniał, upojony bliskością sławnych plutokratów. – Z pewnością byliby zaszczyceni, gdyby zjadł pan z nimi kolację – ośmielił się zasugerować. – Zobaczę – odrzekł niedbale Zamachowiec i dodał z ledwo dostrzegalnym mrugnięciem: – Mówi się o jakiejś drobnej grze w karty? – Owszem. Poker po kolacji w apartamencie sędziego Congdona. – Kto jeszcze jest w pociągu? Kierownik wymienił nazwiska kilku znanych hodowców bydła, potentatów z branży górniczej i prawników kolejowych, po czym zniżył głos i dodał: – Pewien detektyw z Agencji Van Dorn wsiadł w Ogden tuż przed panem. – Detektyw? Brzmi interesująco. Zna pan jego nazwisko? – Isaac Bell. – Bell, powiada pan?... Domyślam się, że nie działa tajnie, skoro podał swoje nazwisko. – Prawdę mówiąc, i bez tego od razu go rozpoznałem. Często podróżuje. – Prowadzi jakieś śledztwo? – Nic o tym nie wiem. Ale ma przepustkę podpisaną przez samego prezesa Hennessy’ego. I dostaliśmy polecenie z góry, żeby udostępniać agentom Van Dorna wszystko, o co poproszą. W oczach Zamachowca pojawił się złowrogi błysk. – O co pana prosił Isaac Bell? – Jeszcze o nic. Ale pewnie bada te wszystkie katastrofy Southern Pacific. – Być może uda nam się narazić pana Bella na koszty podczas przyjacielskiej gry w pokera. Kierownik pociągu uniósł brwi, wyraźnie zaskoczony. – Detektyw miałby zagrać z panami? – Podejrzewam, że pana Bella na to stać – odparł Zamachowiec. – Jeżeli to jest ten sam Isaac Bell, o którego majątku słyszałem. Jeszcze nigdy nie grałem w pokera z detektywem. To mogłoby być interesujące. Może pan go zapyta, czy chciałby się do nas przyłączyć? Kierownik obiecał zaprosić detektywa do apartamentu sędziego Congdona na pokera po kolacji. Uważna obserwacja człowieka podczas gry w pokera na wysokie stawki pozwala dowiedzieć się o nim niemal wszystkiego, Zamachowiec miał więc nadzieję, że Bell przyjmie propozycję. Zamierzał wykorzystać okazję do oceny detektywa i podjęcia decyzji, jak go zabić. Obszerna męska łazienka w pulmanie, w którym jechał Isaac Bell, była wyposażona w fazowane lustra i masywne marmurowe umywalki. Przestrzeni wystarczyło również dla dwóch głębokich foteli i palmy w dużej doniczce, kołyszącej się w rytm przechyłów pociągu, który pędził wzdłuż rzeki Weber ku ośnieżonym szczytom gór Wasatch. Bell ogolił się tam, zanim ubrał się do kolacji. Mógł to zrobić w swoim luksusowym apartamencie, ale wolał korzystać z ogólnych łazienek. Wiedział z doświadczenia, że coś w atmosferze takich miejsc skłania mężczyzn

do większej otwartości niż zazwyczaj. Rozmawiali chętnie nawet z obcymi i często można było wyłowić z tych rozmów ciekawe informacje. Nie inaczej było również tym razem. Gdy Bell przesuwał brzytwą Wootz po namydlonej twarzy, jakiś zażywny właściciel rzeźni w Chicago wyciągnięty wygodnie w skórzanym fotelu odłożył cygaro, by oznajmić: – Dowiedziałem się od stewarda, że senator Charles Kincaid wsiadł do pociągu w Ogden. – Bohaterski Inżynier? – upewnił się dobrze ubrany komiwojażer siedzący na sąsiednim fotelu. – Chciałbym uścisnąć mu dłoń. – Może pan podejść do niego w wagonie restauracyjnym. – Z tymi senatorami to nigdy nie wiadomo – stwierdził handlowiec. – Kongresmeni i gubernatorzy podadzą rękę każdemu, ale senatorowie bywają okropnie nadęci. – Oto, jakie są skutki tego, że mianuje się ich, zamiast wybierać. – To ten wysoki facet, co wskoczył do wagonu w ostatniej chwili? – spytał Bell od lustra, przed którym się golił. Chicagowski rzeźnik odparł, że nie zauważył, bo kiedy pociąg odjeżdżał, czytał gazetę. Ale komiwojażer widział spóźnionego pasażera. – Dał susa do wagonu jak jakiś hobo – powiedział. – Bardzo elegancki hobo – uściślił Bell i jego rozmówcy się roześmieli. – Dobre – ocenił rzeźnik. – Elegancki hobo. Z jakiej branży pan jest, synu? – Ubezpieczeniowej – skłamał Bell. Napotkał w lustrze spojrzenie handlowca i spytał: – Ten gość, którego pan widział wskakującego w ostatniej chwili, to był senator Kincaid? – Nie wiem – odparł komiwojażer – nie przyjrzałem się dokładnie. Rozmawiałem z jakimś dżentelmenem z przodu wagonu i kierownik pociągu zasłaniał mi widok. Ale czy nie zatrzymaliby pociągu dla senatora? – Pewnie tak – rzekł właściciel rzeźni. Dźwignął potężne cielsko z fotela i zgasił cygaro. – Na razie, chłopcy. Idę do wagonu obserwacyjnego. Jeśli ktoś ma ochotę na drinka, to stawiam. Bell wrócił do swojego apartamentu. Ktokolwiek wskoczył do pociągu w ostatniej chwili, zdążył zniknąć, zanim Isaac dotarł do wagonu obserwacyjnego na końcu składu, co nie dziwiło, gdyż ten skład miał same apartamenty, a jedynymi publicznymi miejscami były wagony restauracyjny i obserwacyjny. Ten pierwszy świecił pustkami, krzątali się tam jedynie stewardzi nakrywający stoliki do wieczornego posiłku, a żaden z palaczy w wagonie obserwacyjnym nie przypominał dobrze ubranego mężczyzny, którego Bell widział z daleka. Żaden też nie był podobny do Zamachowca z portretu drwala. Isaac zadzwonił na stewarda. Czarnoskóry mężczyzna w bardzo zaawansowanym wieku musiał nie tylko urodzić się w czasach niewolnictwa, ale również dobrze je pamiętać. – Jak ci na imię? – zapytał Bell. Nie znosił zwyczaju nazywania stewardów

w pulmanach „George” od imienia ich pracodawcy George’a Pullmana. – Jonathan. Isaac włożył mu w miękką dłoń złotą dziesięciodolarówkę. – Zechciałbyś spojrzeć na ten rysunek, Jonathanie, i powiedzieć mi, czy widziałeś tego mężczyznę w pociągu? Steward przyjrzał się uważnie portretowi pamięciowemu Dona Alberta i pokręcił przecząco głową. – Nie. Nie widziałem nikogo takiego – rzekł. W tym momencie za oknami przemknął z hukiem ekspres zdążający na zachód. Pociągi minęły się ze zsumowaną prędkością stu dziewięćdziesięciu czterech kilometrów na godzinę. Osgood Hennessy położył na znacznym odcinku trasy do Omahy drugi tor, żeby składy nie traciły czasu na bocznicach, przepuszczając się wzajemnie. – A tego? – Bell pokazał stewardowi rysunek twarzy z brodą, ale dostał taką samą odpowiedź. Był zawiedziony, ale nie zaskoczony. Ten ekspres był jednym ze stu pięćdziesięciu pociągów, które opuściły Ogden, odkąd zleceniodawca Jake’a Dunna został zamordowany. I jednym z co najmniej kilkunastu, które zdążały do Nowego Jorku, gdzie prawdopodobnie udawał się Zamachowiec. – Dziękuję ci, Jonathanie. – Isaac dał stewardowi swoją wizytówkę. – Poproś kierownika pociągu, żeby wpadł do mnie, kiedy będzie miał chwilę. Szef składu pojawił się niecałe pięć minut później. Bell zapytał go o nazwisko, które brzmiało Bill Kux, a następnie pokazał mu oba rysunki, z brodą i bez. – Czy ktoś przypominający któregoś z tych mężczyzn wsiadł do pańskiego pociągu w Ogden? – spytał. Wiedział, że szefowie składów, mający obowiązek dbania o bezpieczeństwo pociągu i odpowiedzialni za to, żeby każdy pasażer zapłacił za przejazd, są spostrzegawczy i mają dobrą pamięć. Kux przyglądał się przez chwilę portretom pamięciowym, odwracając je do światła lampy, gdyż za oknami zapadła już ciemność. – Nie – rzekł wreszcie. – Nie sądzę, żebym... Chociaż wydaje się znajomy. – Widział pan tego człowieka? – Sam nie wiem... Ale skądś znam tę twarz. – Podrapał się w brodę i nagle strzelił palcami. – Już wiem, gdzie go widziałem. W filmie. Bell schował rysunki. – Ale jest pan pewien, że nikt podobny nie wsiadł w Ogden? – Tak – potwierdził Kux i zachichotał. – Wie pan, kto tak wygląda? Ten aktor. Broncho Bill Anderson. – Kto wskoczył do pociągu w ostatniej chwili? – pytał dalej Isaac. Kux się uśmiechnął. – Co za zbieg okoliczności – powiedział. – Nie rozumiem – odparł Bell. – Właśnie szedłem do pana, kiedy steward dał mi pańską wizytówkę. Ten dżentelmen, o którego pan pyta, poprosił mnie, żebym pana zaprosił na pokera do apartamentu sędziego Congdona po kolacji. – Kto to jest?

– Senator Charles Kincaid.

Rozdział 16

Senator Kincaid? – Bell nie krył zdumienia. – Z tego, co słyszałem, ostatnio przebywał w Nowym Jorku. Wiedział, że to strzał w ciemno, ale intuicja podpowiadała mu, że ostatni pasażer celowo wskoczył do pociągu w ostatniej chwili, jakby chciał opuścić Ogden niezauważony. On sam często to robił, kiedy nie chciał, aby dostrzegł go ktoś, kogo śledził, albo próbował wymknąć się komuś, kto śledził jego. – Wie pan, jak to jest z ludźmi na wysokich stanowiskach – odparł szef składu. – Stale w ruchu. Mogę mu przekazać, że pan przyjdzie na pokera? Bell utkwił w Kuksie chłodne spojrzenie i spytał ostro: – Skąd senator Kincaid zna moje nazwisko i wie, że jestem w pociągu? Bardzo rzadko zdarzało się, żeby coś poza wykolejeniem składu wytrąciło jakiegoś kierownika pociągu z równowagi. Kux zaczął się jąkać: – On, ja... No wie pan, jak to jest. – Jest tak – powiedział Isaac łagodniejszym tonem, aby wzbudzić zaufanie mężczyzny – że mądry podróżny zaprzyjaźnia się z kierownikiem swojego pociągu. A mądry kierownik pociągu stara się, żeby wszyscy pasażerowie byli zadowoleni. Ale zwłaszcza ci, którzy najbardziej na to zasługują. Czy muszę panu przypominać, panie Kux, że zgodnie z poleceniem prezesa tej kolei detektywi z Agencji Van Dorn są dla pana najważniejsi? – Nie. – Czy to jasne? – Tak jest, panie Bell. Przepraszam, jeśli przysporzyłem panu jakichś kłopotów. Isaac się uśmiechnął. – Proszę się nie martwić – rzeki. – Przecież nie zdradził żadnej ważnej tajemnicy rabusiowi kolejowemu. – Bardzo pan uprzejmy, dziękuję panu. Mogę poinformować senatora Kincaida, że pan z nim zagra? – Kto jeszcze będzie? – Sędzia Congdon, oczywiście, i pułkownik Bloom. – Kenneth Bloom? – Tak, ten potentat węglowy. – Kiedy ostatni raz widziałem Kenny’ego, chodził z szuflą za słoniami. – Przepraszam, ale nie rozumiem. – Pracowaliśmy razem w cyrku jako chłopcy. Dopóki nasi ojcowie nas nie znaleźli. Kto jeszcze? – Pan Thomas – bankier, pan Payne – prawnik, i pan Moser z Providence. Jego syn zasiada w Senacie z panem Kincaidem. Dwaj najbardziej służalczy poplecznicy korporacji, pomyślał Bell, ale głośno powiedział: – Proszę przekazać senatorowi, że będę zaszczycony, mogąc zagrać w tak

doborowym towarzystwie. – Powinienem pana ostrzec, panie Bell... – Że stawki będą wysokie? – wszedł mu w słowo Isaac. – To też – potwierdził Kux. – Ale skoro agent pana Van Dorna ma być dla mnie najważniejszy, moim obowiązkiem jest ostrzec pana, że jeden z dżentelmenów, którzy będą grać dziś wieczorem, jest znany z tego, że pomaga swojemu szczęściu. Isaac Bell odsłonił zęby w uśmiechu. – Niech pan mi nie mówi, który oszukuje. Znacznie bardziej interesujące będzie dowiedzieć się tego samemu. Sędzia James Congdon, gospodarz wieczornego pokera, był szczupłym starszym mężczyzną o pobrużdżonej twarzy, manierach arystokraty i charakterze tak twardym, jak oczyszczony metal, na którym zbił majątek. – Dziesięciogodzinny dzień pracy – oświadczył mentorskim tonem – zrujnuje przemysł stalowy. Jego słowa wywołały potakiwania plutokratów siedzących wokół pokrytego zielonym suknem stołu do kart. – Święta racja! – zgodził się senator Charles Kincaid i obiecał głosować w Waszyngtonie za surowszym prawem, aby ułatwić sądom wydawanie zakazów wymierzonych w strajkujących. Jeśli ktoś w jadącym przez Wyoming ekspresie Overland Limited wątpił w powagę konfliktu między związkami zawodowymi a właścicielami fabryk, to był to Ken Bloom, dziedzic połowy złóż antracytu w Pennsylvania. – O prawa i interesy pracujących zadbają nie agitatorzy, lecz chrześcijanie, którym Bóg w swojej nieskończonej mądrości powierzył pieczę nad bogactwem tego kraju – oznajmił. – Ile kart, panie sędzio? – spytał Isaac Bell jako rozdający. Byli w połowie partii i do rozdającego należało pilnowanie, żeby gra się toczyła. Co nie zawsze okazywało się łatwe, bo mimo niebotycznych stawek grali towarzysko. Większość mężczyzn znała się od dawna i często grali razem, wymieniali się plotkami i żartowali z siebie nawzajem dobrodusznie. Bell zauważył, że chociaż sędzia Congdon nazywał Kincaida „Charliem”, ten nie okazywał niezadowolenia, mimo iż na pewno wolałby, aby zwracać się do niego pełnym imieniem lub „senatorze”. – Ile kart? – powtórzył. Nagle wagon zakołysał się mocno i brandy i whisky chlapnęły ze szklanek na zielone sukno. Wszyscy zamilkli na chwilę, świadomi, że pędzą przez noc z prędkością stu dwunastu kilometrów na godzinę. – Jedziemy po podkładach? – zapytał ktoś, co wywołało nerwowy śmiech pozostałych. Tylko sędzia Congdon zachował stoicki spokój. Złapał swoją szklankę, zanim wylało się z niej więcej, i powiedział: – To mi przypomniało, Charlie, że chciałbym poznać pańską opinię na temat serii wypadków nękających kolej Southern Pacific.

Kincaid, który wyraźnie za dużo wypił do kolacji, odparł głośno: – Jako inżynier twierdzę, że pogłoski o złym zarządzaniu Southern Pacific to ohydne kłamstwa. Kolejnictwo zawsze było niebezpiecznym interesem. I zawsze będzie. Drgania ustały tak nagle, jak się zaczęły, i pociąg pomknął dalej gładko, bezpieczny na szynach. Mężczyźni odetchnęli z ulgą. – Ile kart, panie sędzio? – spytał Bell po raz trzeci. Ale sędzia Congdon jeszcze nie skończył rozmowy. – Nie robiłem aluzji do złego zarządzania, Charlie. Chciałbym, aby wypowiedział się pan jako bliski współpracownik Osgooda Hennessy’ego, a nie jako inżynier. Jak stoją sprawy z jego skrótem Cascades Cutoff, gdzie najwyraźniej koncentrują się te wypadki? Kincaid wygłosił płomienną przemowę, jakby występował na wspólnej sesji Kongresu, a nie uczestniczył w spotkaniu przy pokerze. – Zapewniam was, panowie – rzekł – że pogłoski o lekkomyślnym wydłużaniu linii kolejowej przez Góry Kaskadowe to zwykłe androny. Nasz wspaniały kraj zbudowali tacy ludzie jak prezes Southern Pacific Osgood Hennessy, który podjął ogromne ryzyko w obliczu przeciwności losu i parł naprzód, nawet gdy chłodniejsze głowy błagały o ostrożność, nawet gdy groziło mu bankructwo i ruina finansowa. Bell zauważył, że Jack Thomas, bankier, patrzy na senatora sceptycznie. Zapewnienia Kincaida wyraźnie go nie przekonały. – Ile kart pan sobie życzy, panie sędzio? – zapytał ponownie. – Ani jednej, dziękuję – odparł wreszcie Congdon. – Zostanę ze swoimi. Stand pat. Pozostali gracze wytrzeszczyli oczy. Bruce Payne, prawnik z branży naftowej, powiedział głośno to, co pomyśleli wszyscy: – W pięciokartowym pokerze dobieranym stand pat jest jak wjazd galopem do miasta na czele kawalerii maruderów. Partia trwała już od pewnego czasu. Congdon rozpoczął obstawianie. Pozostali, z wyjątkiem Payne’a, dołożyli do puli. Charles Kincaid, siedzący na prawo od Bella, podwoił stawkę. Złote monety posypały się z głuchym odgłosem na pokryty suknem blat, gdyż wszyscy gracze, łącznie z Isaakiem, dołożyli i tym razem, głównie dlatego, że Kincaid grał z zauważalnym brakiem zdrowego rozsądku. Po zakończeniu pierwszej rundy zakładów gracze mogli odrzucić jedną, dwie lub trzy karty i dobrać następne, żeby poprawić swoją sytuację. Oświadczenie sędziego, że ma już wszystkie karty, jakich potrzebuje, nikomu nie przypadło do gustu. Mówiąc, że nie potrzebuje wzmocnienia, sugerował, że ma już „pat hand”, wszystkie zwycięskie karty, i pobije tak silne układy, jak dwie pary czy trójka. Musiał więc mieć co najmniej strita, wyższy od niego kolor albo nawet fula. – Jeśli pan Bell zechce uprzejmie rozdać pozostałym panom po tyle kart, o ile poproszą – powiedział, straciwszy nagle zainteresowanie tematami konfliktów pracowniczych i katastrof kolejowych – to rozpocznę następną rundę zakładów. – Ile kart, Kenny? – zapytał Isaac.

Bloom, nawet w przybliżeniu nie tak bogaty dzięki węglowi, jak Congdon dzięki stali, poprosił o trzy karty. Jack Thomas wziął dwie, co wskazywało, że może już mieć trójkę. Bell uznał jednak za bardziej prawdopodobne, że trzyma parę i asa w nadziei, że dobierze jeszcze dwa. Gdyby bowiem miał tripsa, zapewne podbiłby stawkę w pierwszej rundzie. Douglas Moser, szlachetnie urodzony właściciel zakładu tekstylnego w Nowej Anglii, poprosił o jedną kartę, co mogło oznaczać posiadanie dwóch par bądź nadzieję na strita lub kolor. Do tej pory obstawiał dość ryzykownie, jakby zupełnie nie przejmował się tym, czy wygra, czy przegra. Pozostał senator Kincaid, sąsiad Bella z prawej. – Ja też zostanę ze swoimi. Stand pat – oznajmił. Brwi sędziego Congdona, grube jak kawałki liny, uniosły się lekko. Kilku mężczyzn wydało głośne okrzyki. Dwa pat handy w jednej rundzie zdarzały się niesłychanie rzadko. Isaac też był zaskoczony. Wprawdzie zorientował się już, że senator Kincaid oszukiwał, umiejętnie rozdając ze spodu talii, ale w tej partii to nie on rozdawał. Rezygnacja z wymiany kart świadczyła więc, że ma naprawdę bardzo silny układ dzięki szczęściu, a nie szachrajstwu. – Kiedy ostatni raz widziałem dwa pat handy – powiedział Jack Thomas – skończyło się to strzelaniną. – Na szczęście przy tym stole nikt nie jest uzbrojony – odparł Moser. Nieprawda, pomyślał Bell. Kincaid miał derringera w bocznej kieszeni, na co wskazywało charakterystyczne wybrzuszenie materiału. Sensowny środek ostrożności dla osób publicznych po zamachu na McKinleya, uznał Isaac. – Rozdający bierze dwie – powiedział, wyrzucił dwie karty, wziął dwie na ich miejsce i odłożył talię. – Pańska kolej na licytację, panie sędzio. James Congdon uśmiechnął się do senatora Kincaida, pokazując więcej żółtych zębów niż wilk amerykański. – Obstawiam pulę. Grali z limitem puli, co oznaczało, że jedyne ograniczenie zakładu stanowi kwota na stole w danym momencie. Odzywka Congdona sugerowała, że sędzia nie obawia się Kincaida, zapewne więc miał bardzo silny układ, raczej fula niż strita lub kolor. Bruce Payne, wyraźnie zadowolony, że nie licytuje, przeliczył pulę i oznajmił swoim cienkim, lekko piskliwym głosem: – Pański zakład wyniesie w zaokrągleniu trzy tysiące sześćset dolarów. Joseph Van Dorn nauczył Bella oceniać sytuację finansową ludzi według dziennego zarobku robotnika. Zabierał go do najgorszych saloonów w Chicago i obserwował z uznaniem, jak jego dobrze ubrany praktykant wygrywa kilka walk na pięści. Potem pokazywał Issacowi klientów w kolejce po darmowy lunch. Potomek bostońskich bankierów i absolwent Yale dobrze zna myślenie uprzywilejowanych, stwierdzał z uśmiechem. Ale detektyw musi rozumieć również pozostałe dziewięćdziesiąt osiem procent społeczeństwa. Co myśli człowiek, który nie ma w kieszeni ani centa? Co może zrobić, kiedy nie ma nic do stracenia?

Trzy tysiące sześćset dolarów przekraczało sześcioletnie zarobki hutników Congdona. – Stawiam trzy tysiące sześćset – oświadczył sędzia, pchnął wszystkie złote monety, które leżały przed nim, na środek stołu i dorzucił więcej w pękatej czerwonej sakiewce, która upadła ciężko na sukno. – Sprawdzam pańskie trzy tysiące sześćset – powiedział Kincaid. – I potrajam stawkę. Dziesięć tysięcy osiemset dolarów. Osiemnastoletnie zarobki hutnika. – Kolej musi być panu bardzo wdzięczna, Charlie – stwierdził Congdon, robiąc aluzję do łapówek w postaci akcji kolei, którymi stale przekupywano legislatorów. – Kolej dostaje swoje pieniądze – odparł z uśmiechem senator. – Albo chce pan nas przekonać, że rzeczywiście ma pan dobre karty. – Wystarczająco dobre do podbicia. Co pan zrobi, panie sędzio? Zakład wynosi dziesięć tysięcy osiemset dolarów. – Teraz moja kolej – wtrącił się Isaac. – Najmocniej przepraszam, panie Bell. Pominęliśmy pana, jakby pan spasował. – Nic nie szkodzi, panie senatorze. Widziałem, że ledwo pan zdążył złapać pociąg w Ogden. Pewnie nadal się pan spieszy. – Zdawało mi się, że widziałem jakiegoś detektywa wychylonego z wagonu. Ryzykowna praca, panie Bell. – Całkiem bezpieczna, dopóki jakiś przestępca nie przytrzaśnie człowiekowi palców. – Zakład wynosi moje trzy tysiące sześćset dolarów plus dziesięć tysięcy osiemset dolarów senatora Kincaida – burknął niecierpliwie sędzia Congdon – co oznacza dla pana Bella czternaście tysięcy czterysta dolarów. – W puli, łącznie ze sprawdzeniem senatora Kincaida, jest teraz dwadzieścia jeden tysięcy sześćset dolarów – wtrącił się Payne. Jego obliczenia były zbędne. Wszyscy mężczyźni przy stole zdawali sobie sprawę, że dwadzieścia jeden tysięcy sześćset dolarów wystarczy na zakup ciągnącej ich pociąg lokomotywy i może jednego pulmana. – Panie Bell, czekamy – przynaglił Congdon. – Sprawdzam pański zakład, panie sędzio, i przebicie senatora Kincaida – powiedział Isaac – co podwyższa pulę do trzydziestu sześciu tysięcy dolarów, które podbijam. – Podbija pan? – Trzydzieści sześć tysięcy dolarów. Nagrodą dla Bella był widok opadających jednocześnie szczęk senatora Stanów Zjednoczonych i najbogatszego potentata stalowego w Ameryce. – Pula to teraz siedemdziesiąt dwa tysiące dolarów – obliczył Payne. W apartamencie zapadła cisza, słychać było tylko przytłumiony stukot kół. Sędzia Congdon sięgnął pomarszczoną ręką do wewnętrznej kieszeni i wyciągnął czek bankowy. Z innej kieszeni wyjął złote pióro wieczne, odkręcił skuwkę i napisał na czeku kwotę. Złożył podpis, podmuchał na papier, żeby wysuszyć atrament, i uśmiechnął się.

– Sprawdzam pańskie przebicie, panie Bell, i dziesięć tysięcy osiemset senatora i podbijam do stu osiemnastu tysięcy ośmiuset dolarów. Senatorze Kincaid, pańska kolej. Przebicia pana Bella i moje oznaczają, że dalszy udział w grze będzie pana kosztować sto pięćdziesiąt cztery tysiące osiemset dolarów. – Dobry Boże – jęknął Payne. – Co pan zamierza, Charlie? – spytał Congdon. – Sto pięćdziesiąt cztery tysiące osiemset dolarów, jeśli chce pan kontynuować. – Sprawdzam – odparł sztywno Kincaid. Nagryzmolił pięciocyfrową liczbę na swoim bilecie wizytowym i rzucił go na stos złota. – Bez przebicia? – zadrwił sędzia. – Słyszał pan. Congdon odwrócił się do Isaaca. – Panie Bell, moje podbicie to sto osiemnaście tysięcy osiemset dolarów – rzekł z uśmiechem. Isaac odwzajemnił uśmiech z myślą, że samo sprawdzenie znacznie uszczupliłoby jego osobisty majątek, a przebicie uszczupliłoby go niebezpiecznie. Sędzia James Congdon był jednym z najbogatszych ludzi w Ameryce. Gdyby Bell podbił, nic nie powstrzymałoby go przed zrobieniem tego samego.

Rozdział 17

Panie Payne, ile pieniędzy jest w puli? – zapytał Isaac. – Pula wynosi teraz dwieście trzydzieści siedem tysięcy sześćset dolarów – usłyszał w odpowiedzi. Bell policzył szybko w pamięci. Na taką kwotę czterystu hutników musiałby pracować cały rok. Dziesięciu, gdyby harowali długie lata – od wieku chłopięcego do późnej starości – bez żadnych przerw. – Panie Payne – zagadnął niewinnie Congdon – ile wyniosłaby pula, gdyby pan Bell kontynuował w przekonaniu, że jego dwie nowe karty pozwalają mu na sprawdzenie? – Czterysta siedemdziesiąt pięć tysięcy dwieście dolarów. – Prawie pół miliona – powiedział sędzia. – To już są duże pieniądze. Isaac uznał, że Congdon za dużo mówi. Stary potentat stalowy wydawał się zdenerwowany. Jak ktoś, kto ma strita i obawia się, że to za słaby układ. – Czy mogę założyć, że przyjmie pan ode mnie czek American States Bank w Bostonie? – Oczywiście, synu. Wszyscy tu jesteśmy dżentelmenami. – Sprawdzam i przebijam czterysta siedemdziesiąt pięć tysięcy dwieście dolarów. Congdon rzucił karty na stół. – Dostałem łupnia. Kincaid się uśmiechnął. Wyraźnie mu ulżyło, że sędzia wypadł z gry. – Ile kart pan wziął, panie Bell? – Dwie. Kincaid długo wpatrywał się w karty w ręku Bella. Isaac starał się sprawiać wrażenie obojętnego na to, czy senator sprawdzi, czy spasuje. Pulman kołysał się, bo na równinach Wyoming przyspieszyli do prawie stu trzydziestu kilometrów na godzinę. Bell dobrze znał te wysoko położone, jałowe, wietrzne tereny. Spędził tu całe miesiące w siodle, tropiąc Dziką Bandę. Kincaid sięgnął do kieszonki kamizelki, gdzie trzymał bilety wizytowe. Bell zauważył, że senator ma bardzo duże dłonie. I grube nadgarstki. – To mnóstwo pieniędzy – stwierdził Kincaid. – Mnóstwo dla urzędnika państwowego – mruknął Congdon i, wyraźnie rozdrażniony faktem, że został zmuszony do wycofania się z gry, dodał: – Nawet dla takiego z udziałami na boku. – Prawie pół miliona dolarów to duże pieniądze – wtrącił Payne, powtarzając wcześniejsze słowa sędziego. – Duże pieniądze w obecnym okresie paniki bankowej i załamania rynków – uściślił Congdon. – Panie Bell – zapytał Kincaid – co robi wychylony z pociągu detektyw, kiedy przestępca przytrzaśnie mu palce?

– To zależy – odparł Isaac. – Od czego? – Od tego, czy został wyszkolony do latania. Kenny Bloom się roześmiał. Kincaid nie odrywał wzroku od twarzy Bella. – A pan został wyszkolony do latania? – Jeszcze nie. – Więc co pan robi? – Oddaję ciosy. – Wierzę – powiedział Kincaid. – Pasuję. Wciąż z kamiennym wyrazem twarzy Bell położył karty na stole figurami do dołu i zgarnął dziewięćset pięćdziesiąt tysięcy czterysta dolarów w złocie i czekach, łącznie ze swoim. Gdy Kincaid sięgnął po jego karty, Isaac przycisnął je dłonią do blatu. – Jestem ciekaw, co pan miał – wyjaśnił senator. – Ja też – przyznał Congdon. – Chyba pan nie blefował przeciwko dwóm pat handom? – Przyszło mi do głowy, że to te pat handy były blefami, panie sędzio. – Oba? Nie sądzę. – Ja nie blefowałem – zapewnił Kincaid. – Miałem bardzo piękny kolor w kierach. Odwrócił swoje karty i rozłożył, tak żeby wszyscy widzieli. – Boże Wszechmogący, senatorze! – wykrzyknął Payne. – Ósemka, dziewiątka, dziesiątka, walet, król. Strit w kolorze bez jednej. Mógł pan z tym podbić. – „Bez jednej” to kluczowe słowa – zauważył Bloom. – Strity w kolorze są wyjątkową rzadkością. – Bardzo chciałbym zobaczyć pańskie karty, panie Bell – nalegał Kincaid. – Nie zapłacił pan za to – odparł Isaac. – Ja zapłacę – zaproponował Congdon. – Słucham? – Sto tysięcy dolarów – sprecyzował sędzia. – Tyle jest dla mnie warte udowodnienie, że miał pan trójkę, a potem dobrał parę, żeby skompletować fula, który pobiłby kolor senatora i mojego żałosnego strita. – Nic z tego – sprzeciwił się Bell. – Mój stary przyjaciel mawiał, że blef powinien pozostawić innych na etapie domysłów. – Tak myślałem – rzekł Congdon. – Nie zgadza się pan, bo mam rację. Dopisało panu szczęście i trafiła się druga para. – Jeśli tak pan uważa, panie sędzio, to obaj udamy się do domów zadowoleni. – Do diabła! – zagrzmiał potentat stalowy. – Dam dwieście tysięcy, tylko niech mi pan pokaże swoje karty. Bell je odwrócił. – Ten przyjaciel mówił również, że od czasu do czasu mogę je pokazać, aby inni gracze pozostali na etapie domysłów w kwestii mojej taktyki. Miał pan rację co do trójki. Potentat stalowy wytrzeszczył oczy. – A niech mnie. Trzy samotne panie. Jednak pan blefował. Miał pan tylko

trójkę. Pobiłbym pana moim stritem. Chociaż pański kolor, Charlie, pobiłby mnie. Gdyby pan Bell nie wyeliminował nas obu. – Postawił pan pół miliona dolarów na trzy nędzne damy? – wybuchnął Charles Kincaid. – Mam słabość do kobiet – odparł Isaac Bell. – Zawsze miałem. Senator sięgnął przez stół i dotknął trzech dam, jakby nie wierzył własnym oczom. – Będę musiał załatwić przelew pieniędzy po powrocie do Waszyngtonu – oznajmił sztywno. – Nie ma pośpiechu – odrzekł wspaniałomyślnie Bell. – Ja musiałbym poprosić o to samo. – Dokąd mam przesłać czek? – Będę w nowojorskim Yale Club. – Zapłacił pan za swój bilet kolejowy, synu – powiedział Congdon, wypisując czek, na którego pokrycie nie musiał robić przelewu. – Bilet? – zdziwił się Bloom. – Mógłby kupić ten cały pociąg. Bell się roześmiał. – Chodźmy do mojego wagonu, stawiam drinki i może późną kolację. Zgłodniałem od tego całego blefowania. Kiedy prowadził ich na koniec składu, zastanawiał się, dlaczego Kincaid spasował. Była to wprawdzie rozsądna decyzja, ale przecież w poprzednich partiach obstawiał bardzo ryzykownie. Może więc wcześniej tylko udawał głupiego? I po co plótł o ogromnym ryzyku podejmowanym przez Osgooda Hennessy’ego? Na pewno nie poprawił opinii swojego dobroczyńcy u bankierów. W swoim wagonie obserwacyjnym Bell zamówił szampana dla wszystkich i poprosił stewardów o podanie późnej kolacji. Kincaid uprzedził, że może zostać tylko na jeden szybki kieliszek, bo jest bardzo zmęczony. Potem jednak zmienił zdanie. Zjadł stek i jajka i wydawał się pogodzony z niepowodzeniem przy karcianym stole. Gracze rozmawiali ze sobą i z innymi pasażerami, którzy spędzali noc na piciu. Wkrótce wszyscy obecni znali opowieść o trzech damach Bella. Po jakimś czasie salon zaczął stopniowo pustoszeć i w końcu Isaac został tylko z Kenem Bloomem, sędzią Congdonem i Charlesem Kincaidem. – Słyszałem, że pokazywał pan załodze pociągu jakiś list gończy – zagadnął senator. – Portret pamięciowy poszukiwanego przez nas człowieka – uściślił Bell. – Pokaż nam! – zawołał Bloom. – Może go widzieliśmy. Isaac wyjął rysunek z kieszeni i odsunąwszy na bok talerze, rozłożył go na stole. Bloom spojrzał na portret. – To ten aktor, który grał w Wielkim napadzie na pociąg – stwierdził. – To naprawdę aktor? – spytał Kincaid. – Nie – odparł Bell. – Ale przypomina Broncho Billy’ego Andersona. Senator powiódł palcami po rysunku. – On wygląda zupełnie jak ja – powiedział. – Aresztować tego człowieka! – krzyknął ze śmiechem Ken Bloom. – Rzeczywiście jest spore podobieństwo – przyznał sędzia Congdon. – Ten gość

ma wyraziste rysy, tak jak senator. I dołek w podbródku. Pan też taki ma, Charlie. Słyszałem w Waszyngtonie, jak jakieś głupie baby gdakały niczym stado kwok, że wygląda pan jak amant filmowy. – Ale nie mam takich dużych uszu, prawda? – Faktycznie. – Co za ulga. Mam za małe uszy na amanta. Bell się roześmiał. – Mój szef powiedział nam, żebyśmy nie aresztowali facetów o paskudnych gębach. Przeniósł wolno wzrok z rysunku na Kincaida i ponownie spojrzał na portret. Podobieństwo było wyraźne. Jednak senator i Zamachowiec różnili się nie tylko wielkością uszu, ale także wyrazem twarzy. Zamachowiec emanował męską siłą, a spojrzenie jego ciemnych oczu sugerowało, że to człowiek nieznoszący sprzeciwu i gotowy na wszystko, by osiągnąć wyznaczony cel. Kincaid nie wyglądał na zdeterminowanego. Nawet w kulminacyjnym momencie ich rozgrywki jawił się Bellowi jako zadowolony z siebie sybaryta, bardziej sługa potężnych niż sam potężny. Chociaż z drugiej strony, może tylko starał się sprawiać takie wrażenie. – No cóż, jeśli zobaczymy tego gościa, złapiemy go dla pana – obiecał senator. – Lepiej zejdźcie mu z drogi i wezwijcie posiłki – doradził Isaac. – On jest bardzo niebezpieczny. – A ja bardzo zmęczony – odrzekł Kincaid. – Pójdę się położyć. Dobranoc, panie Bell. Gra z panem była naprawdę interesująca. – I kosztowna – dodał sędzia. – Co pan zamierza zrobić z wygraną, panie Bell? – Kupię narzeczonej rezydencję. – Gdzie? – W San Francisco. Na Nob Hill. – Ile domów przetrwało trzęsienie ziemi? – Ten, o którym myślę, jest bardzo solidny i będzie stał jeszcze tysiąc lat. Jedyny problem w tym, że moją narzeczoną mogą tam nawiedzać duchy. Posiadłość należała kiedyś do jej pracodawcy, który okazał się rabusiem bankowym i mordercą. Congdon zachichotał. – Wiem z doświadczenia, że najlepszym sposobem na to, aby kobieta dobrze się poczuła w domu należącym wcześniej do innej kobiety, jest wręczenie jej laski dynamitu i rada, żeby się wyżyła przy remoncie. Stale to robię. Działa bez zarzutu. Może się sprawdzić również w wypadku byłego pracodawcy. Kincaid wstał, życzył wszystkim dobrej nocy, po czym zapytał od niechcenia: – Co się stało z tym rabusiem bankowym i mordercą? Bell popatrzył mu w oczy i dopiero gdy senator spuścił wzrok, odparł: – Wytropiłem go. Nikogo już nie skrzywdzi. – Zgodnie ze słynnym mottem Van Dorna: „Nigdy się nie poddajemy” – skomentował Kincaid z uśmiechem. – Nigdy – potwierdził Isaac. Senator wyszedł, a za nim sędzia Congdon i Bell został w wagonie obserwacyjnym tylko z Kennym Bloomem. Pół godziny później pociąg zaczął zwalniać. Tu i tam w ciemności nocy zaczęły się pojawiać pojedyncze światła.

Wkrótce obrzeża miasta Rawlins nabrały kształtu. Overland Limited potoczył się słabo oświetlonymi ulicami. Zamachowiec oceniał prędkość pociągu z tylnego pomostu pulmana, w którym mieścił się jego apartament. Rysunek Bella wstrząsnął nim znacznie bardziej niż przegrana w pokera. Strata ogromnej sumy, choć przykra, na dłuższą metę niewiele znaczyła, bo niedługo miał być bogatszy niż Congdon, Bloom i Moser razem wzięci. Natomiast portret pamięciowy stanowił spory problem. Ktoś widział jego twarz, zapamiętał ją i opisał rysownikowi. Wprawdzie nie zgadzała się wielkość uszu, a wyraźne podobieństwo do znanego aktora filmowego mogło być mylące, musiał jednak zakładać, że Bell prędzej czy później domyśli się, kogo przedstawia rysunek. Wyskoczył ze zwalniającego ekspresu i powędrował ciemnymi ulicami. Musiał działać szybko. Postój miał trwać tylko pół godziny, a on nie znał Rawlins. Ale miasta na trasach kolejowych budowano według pewnego wzorca i wierzył, że szczęście, które go opuściło tej nocy, znów mu dopisze. Po pierwsze, czujność Isaaca Bella została uśpiona. Detektyw upajał się wielką wygraną w pokera. A jeśli, co było bardzo prawdopodobne, wśród czekających na stacji telegramów znajdzie się tragiczna wiadomość z Ogden, wytrąci go z równowagi. Znalazł to, czego szukał, w ciągu piętnastu minut, idąc w kierunku dźwięków pianina w jakimś saloonie, wciąż głośnych, choć już dawno minęła północ. Nie wszedł uchylnymi drzwiami, tylko wyjął gruby zwitek banknotów i okrążył lokal, zapuszczając się bez lęku w boczne zaułki. Jasne światła na pierwszym piętrze wskazywały salę taneczną i kasyno, ciemniejsze – sąsiadujący z saloonem burdel. Przed drzwiami zobaczył dwóch wykidajłów wynajętych do dbania o spokój i odstraszania rabusiów. Wyglądali na byłych bokserów, bo obaj mieli złamane nosy i imponującą muskulaturę. Siedzieli na drewnianych schodach, które prowadziły na górę, paląc papierosy i przyglądając mu się z rosnącym zainteresowaniem, gdy zbliżał się chwiejnym krokiem. Kilka metrów od schodów potknął się i przytrzymał ściany. Dotknął ręką szorstkiego drewna dokładnie w miejscu, gdzie snop światła padał w dół i oświetlił gotówkę w jego dłoni. Mężczyźni wstali, wymienili spojrzenia i wyrzucili papierosy. Zamachowiec zatoczył się w ciemność ku otwartym drzwiom stajni. Dostrzegł kątem oka następną wymianę spojrzeń dwóch wykidajłów, którzy najwyraźniej uznali, że tej nocy szczęście im sprzyja. Pijak z plikiem dinero stanowił łatwy cel. Wszedł do stajni, a mężczyźni podążyli za nim. Idący przodem wyjął z kieszeni pałkę, ale nie zdążył jej użyć, bo Zamachowiec podciął go precyzyjnie wymierzonym kopniakiem, Zaskoczony ochroniarz runął na ubitą końskimi kopytami słomę. Jego kompan, zorientowawszy się, że nieznajomy nie jest tak pijany, jak przypuszczali, uniósł potężne pięści. Zamachowiec opadł na jedno kolano, wyciągnął z buta nóż i machnął nadgarstkiem. Ostrze wysunęło się na całą długość, a jego czubek dotknął gardła mężczyzny. Drugą ręką Zamachowiec przystawił derringera do skroni ochroniarza leżącego na słomie. Przez chwilę słychać było tylko dźwięki pianina w oddali

i ciężkie oddechy przerażonych wykidajłów. – Spokojnie, panowie – powiedział Zamachowiec. – To jest propozycja zrobienia interesu. Zapłacę wam dziesięć tysięcy dolarów za zabicie pewnego pasażera ekspresu Overland Limited. Macie dwadzieścia minut do odjazdu pociągu ze stacji. Ochroniarze nie mieli nic przeciwko temu, żeby zabić człowieka za dziesięć tysięcy. Zgodziliby się to zrobić nawet za pięć. Pokiwali głowami, a ten, który leżał na ziemi, podniósł się i spytał rzeczowo: – Jak go wyciągniemy z pociągu? – To obrońca niewinnych – odparł Zamachowiec. – Pospieszy na pomoc, jeśli ktoś będzie w niebezpieczeństwie, na przykład jakaś dama. Znajdzie się taka? Mężczyźni spojrzeli na budynek po drugiej stronie uliczki, oświetlony czerwoną latarnią. – Za dwa dolary się znajdzie. Overland Limited zatrzymał się z metalicznym zgrzytem okładzin hamulcowych i stukiem sprzęgów wagonowych w wąskiej plamie światła elektrycznego obok niskiego ceglanego budynku dworca. Większość pasażerów spała, a ci nieliczni, którzy wyszli na peron rozprostować nogi, wycofali się z powodu silnego odoru źródeł zasadowych zmieszanego z dymem węglowym. Załoga pociągu zajmowała się zmianą lokomotywy, wyładunkiem paczek i gazet oraz dostarczaniem pasażerom telegramów. Do Isaaca Bella, który nadal siedział z Kennethem Bloomem w salonie wagonu obserwacyjnego, podszedł czarnoskóry steward Jonathan. – Telegram z Ogden, panie Bell. Isaac wziął depeszę i dał stewardowi tysiąc dolarów napiwku. – W porządku, Jonathanie – powiedział ze śmiechem, gdy ten aż zaniemówił z wrażenia. – Miałem szczęście przy karcianym stoliku i mogę zrobić przynajmniej tyle, że podzielę się majątkiem. Przepraszam na chwilę, Ken. – Odwrócił się, żeby przeczytać depeszę. Po chwili jego twarz stężała, a oczy zaszły łzami. – Dobrze się czujesz, Isaac? – spytał Ken. – Nie – wykrztusił Bell i wyszedł na tylny pomost, żeby trochę ochłonąć. Chociaż był środek nocy, lokomotywa manewrowa przetaczała wagony towarowe w depo. Bloom dołączył do niego. – Co się stało? – Weber i Fields... – Ci aktorzy wodewilowi? O czym ty mówisz? – Moi starzy przyjaciele – wykrztusił Isaac przez ściśnięte gardło. Zmiął telegram w dłoni i wyszeptał: – Mówiłem im, żeby uważali. Że Zamachowiec jest niebezpieczny. – Kto taki? – zapytał Ken. Zamiast odpowiedzieć, Bell spojrzał na niego z taką miną, że Bloom natychmiast wycofał się do wnętrza wagonu. Isaac wygładził depeszę i przeczytał ją jeszcze raz. Ciała znaleziono w jakimś

zaułku dwie przecznice od biura. Musieli zauważyć Zamachowca i pójść za nim. Trudno było uwierzyć, żeby jeden mężczyzna mógł zabić dwóch doświadczonych detektywów. Ale Wally wyraźnie niedomagał. Może to go spowolniło. Jako główny śledczy, odpowiedzialny za bezpieczeństwo swoich ludzi, Bell powinien był zastąpić Wally’ego kimś innym, nie powinien był go narażać. Ból i wściekłość sprawiły, że miał kompletną pustkę w głowie Dopiero po dłuższej chwili uświadomił sobie, co śmierć Wally’ego i Macka oznacza dla śledztwa. Mężczyzna, którego śledzili, musiał być bardzo podobny do tego z rysunku drwala, skoro wzbudził ich podejrzenia. Inaczej po co by za nim szli? To, że ich zabił, dowodziło, że portret pamięciowy Zamachowca jest wierny, bez względu na to, jak bardzo przypomina amanta filmowego. Lokomotywa dała sygnał do odjazdu. Bell, z dłońmi zaciśniętymi na barierce pomostu i łzami spływającymi po twarzy, był tak pogrążony w myślach, że ledwo usłyszał gwizdek. Kiedy pociąg ruszył, uzmysłowił sobie mgliście, że podkłady zaczęły się przesuwać. W tym momencie usłyszał krzyk kobiety. Podniósł wzrok i zobaczył... Biegła po torze, jakby próbowała dogonić przyspieszający pociąg. Jakiś potężnie zbudowany mężczyzna dopędził ją, złapał, zasłonił jej usta ręką, powalił na podsypkę i przygniótł własnym ciałem. Bell przeskoczył przez barierkę i wylądował w biegu na podkładach, poruszając nogami najszybciej, jak mógł. Ale pociąg jechał za szybko i stracił równowagę. Zwinął się w kłębek, zasłonił twarz rękami, upadł na podkłady i potoczył się między szynami. Przetoczył się przez zwrotnicę i zatrzymał na sygnalizatorze. Zerwał się i pospieszył na pomoc kobiecie. Napastnik jedną rękę zaciskał na jej gardle, a drugą ją okładał. – Puść ją! – krzyknął Isaac. Mężczyzna podniósł się z ziemi. – Spadaj – powiedział do kobiety. – Najpierw mi zapłać – zażądała. Wcisnął jej pieniądze w wyciągniętą dłoń. Kobieta poszła z powrotem w kierunku odległej stacji, a mężczyzna, który udawał, że ją zaatakował, odwrócił się do Bella, uniósł pięści i wyprowadził cios jak zawodowy bokser. Patrząc z niedowierzaniem na czerwone światło znikającego w ciemności ekspresu, Isaac automatycznie zrobił unik przed pięścią mężczyzny i uderzenie trafiło w próżnię nad jego barkiem. Potem twardy jak kamień kułak zdzielił go w potylicę. Overland Limited nabierał prędkości. Światło czerwonej lampy na końcu wagonu obserwacyjnego odbijało się w szynach. Zamachowiec patrzył z tylnego pomostu na trzy malejące z każdą chwilą postacie. Dwie stały. Trzecia odbijała się tam i z powrotem między nimi. – Żegnaj, Bell. Nie zapominaj oddawać ciosów.

Rozdział 18

Było ich dwóch. Cios z tyłu obrócił Bellem i rzucił go na pierwszego boksera. Ten walnął go w szczękę. Uderzenie zakręciło nim jak bąkiem. Drugi bokser czekał z zaciśniętą pięścią i zwalił detektywa z nóg. Isaac wylądował na podsypce, przetoczył się po podkładach i zatrzymał na jednej z szyn. Oparł głowę na zimnej stali jak na poduszce, spojrzał w górę i spróbował się skoncentrować na tym, co się z nim dzieje. Sekundy wcześniej stał na tylnym pomoście pociągu ekspresowego pierwszej klasy z samymi apartamentami. Potem pobiegł ratować kobietę, która nie potrzebowała pomocy. Teraz zaatakowali go dwaj zawodowi bokserzy. Okrążyli go, odcinając mu drogę ucieczki. Niecałe pół kilometra dalej lokomotywa manewrowa w ruchliwym depo zatrzymała się na bocznicy i długi snop światła jej reflektora padł na szyny, Bella i obu napastników. Widzieli siebie nawzajem, ale Isaac zdawał sobie sprawę, że nie widzi ich nikt, kto mógłby interweniować. W świetle odległego reflektora zobaczył, że ma przeciwko sobie wielkich mężczyzn, nie takich wysokich jak on, ale potężniej zbudowanych. Poznał po ich postawie i ruchach, że to zawodowcy. Wiedzieli, jak zadawać ciosy i gdzie uderzać, żeby spowodować największe obrażenia. Znali też wszystkie brudne sztuczki. Ich zacięte miny mówiły, że nie okażą mu litości. – Wstawaj, koleś. Podnieś się i walcz jak mężczyzna. Cofnęli się, żeby zrobić mu miejsce, pewni swoich umiejętności i przewagi. Bell trenował boks, wiedział więc, jak przyjmować ciosy, jak ich unikać i jak je wyprowadzać. Ale ich było dwóch i też znali się na rzeczy. Pierwszy mężczyzna przygotował się do ataku, oczy mu błyszczały, ręce trzymał nisko niczym mistrz walki na gołe pięści John L. Sullivan. Drugi miał ręce wyżej, w stylu „Dżentelmena Jima” Corbetta, jedynego człowieka, który znokautował Sullivana. Lewą, wysuniętą, osłaniał szczękę, prawą, lekko cofniętą, chronił brzuch, dokładnie tak jak Corbett. Na tego trzeba uważać, jest groźniejszy, pomyślał Isaac. Wstał. Corbett się cofnął. Sullivan natarł. Bell zorientował się, że mają prostą i zabójczo skuteczną strategię. Kiedy Sullivan atakuje z przodu, Corbett czuwa w pogotowiu z tyłu, żeby uderzyć, ilekroć przeciwnik znajdzie się poza zasięgiem. Jeżeli wytrzyma wystarczająco długo, by zmęczyć Sullivana, Corbett zajmie jego miejsce i świeży przystąpi do walki. Zarówno dwustrzałowy derringer, jak i pistolet Isaaca zostały w pociągu i jechały teraz w kierunku Cheyenne, a wieczorowy strój, w którym jadł kolację i grał w pokera – smoking, frakowa koszula z brylantowymi spinkami i jedwabny krawat – nie ułatwiały walki na pięści, w dodatku z dwoma doświadczonymi

bokserami. Tylko buty, czarne trzewiki zamiast lakierków, były na tyle wygodne, że mógł się poruszać w miarę swobodnie. Sullivan wyprowadził prawy sierpowy. Bell się uchylił. Skutecznie. Pięść świsnęła mu nad głową, Sullivan stracił równowagę i się zatoczył. Isaac wykorzystał to i trafił go dwa razy, najpierw w twardy jak kamień brzuch, bez żadnego efektu, a potem w lewy policzek, na co zareagował okrzykiem wściekłości. Corbett się roześmiał. – Bokser z pomyślunkiem – zadrwił. – Gdzie się uczyłeś walczyć, synku? Harvard? – Yale – odrzekł Bell. – No to jeden za Boola Boola, hymn sportowy twojej uczelni. – Corbett zamarkował prawy cios i wyprowadził lewy. Chociaż Isaac i tym razem zdołał zrobić częściowy unik, poczuł się jak potrącony przez lokomotywę. Przewrócił się na ziemię z przeszywającym bólem w boku. Sullivan podbiegł, żeby go kopnąć w głowę. Bell obrócił się błyskawicznie i podkuty but rozdarł mu smoking na ramieniu. Dwóch na jednego to nie pora na zasady markiza Queensberry. Isaac złapał ciężki kawał kruszywa, kiedy wstawał z podsypki. – Wspomniałem, że studiowałem też w Chicago? – spytał. – Na West Side. Rzucił kamieniem w twarz Corbetta. Corbett krzyknął z bólu i zasłonił ręką oko. Bell spodziewał się, że przynajmniej zwali go z nóg, jeśli całkowicie nie wyeliminuje z walki. Ale Corbett okazał się bardzo szybki. Zdążył się schylić, dzięki czemu uniknął pełnego impetu uderzenia. Cofnął rękę od oka, wytarł krew o przód koszuli i znów zacisnął pięści. – Wkurzyłeś mnie, student – warknął. – Można umrzeć szybko albo wolno, a ty właśnie zasłużyłeś na to drugie. Zaczął zataczać krąg z jedną pięścią na wysokości głowy, a drugą niżej, na poziomie piersi. Jedno oko miał ciemne od krwi, drugie łypało złowrogo. Wyprowadził kilka prostych – cztery, pięć, sześć – jakby chciał ocenić po reakcjach Bella, na ile jest dobry. Potem zaatakował szybko raz lewą, raz prawą, żeby go zmiękczyć przed mocniejszym uderzeniem. Isaac uniknął obu ciosów, ale Sullivan natarł na niego z boku, trafił go w nos i znów posłał na ziemię. Bell usiadł i pokręcił głową. Krew z rozbitego nosa spływała mu po wargach i brodzie. Światło lokomotywy manewrowej lśniło na jego zębach. – On się uśmiecha – powiedział Sullivan do Corbetta. – Głupi czy co? – Zamroczony. Przyłożyłem mu mocniej, niż myślałem. – Hej, student, co cię tak śmieszy? – Wykończmy go. – A co potem? – Zostawimy go na torach. Będzie wyglądało, że pociąg go przejechał. Bell uśmiechnął się szerzej. Nareszcie rozbity nos, pomyślał. Wally i Maćku, starzy przyjaciele, muszę być bliższy złapania Zamachowca, niż mi się zdaje.

Sukinsyn wsiadł w Ogden do ekspresu, przyczaił się i czekał na swoją szansę, kiedy on jadł kolację, grał w pokera, a potem oblewał wygraną w wagonie obserwacyjnym. Wyskoczył w Rawlins, żeby wynająć tych dwóch osiłków, którzy mieli go zabić. – Już ja mu dam powód do śmiechu – mruknął Sullivan. – Masz zapałkę? – spytał go Bell. Sullivan opuścił ręce i wytrzeszczył oczy. – Co? – Zapałkę. Potrzebuję więcej światła, żeby wam pokazać rysunek, który mam w kieszeni. – Co? – Pytaliście, co mnie tak bawi. Ścigam pewnego zabójcę. Tego samego, który wynajął was, wściekłe skunksy, do zabicia mnie. A bawi mnie to, że wy, wściekłe skunksy, powiecie mi, jak on wygląda. Sullivan ruszył na Bella i zamachnął się prawą, żeby rąbnąć go w twarz. Isaac zrobił błyskawiczny unik. Pięść przeleciała nad nim jak głaz, a gdy Sullivan zatoczył się od chybionego ciosu, zdzielił go lewym sierpowym w głowę. Uderzenie powaliło osiłka na ziemię. Corbett zaatakował z boku, ale tym razem Bell był na to przygotowany. Walnął go na odlew, trafiając w nos, który złamał się z głośnym trzaskiem. Corbett jęknął, zatoczył się, ale zdołał utrzymać równowagę. Uniósł wysoko lewą rękę, żeby zasłonić podbródek przed prawym prostym Bella, i opuścił prawą, aby zablokować cios z lewej w jego brzuch. – Tego nie uczyli w college’u – zaznaczył i trafił dwa razy tak mocno, że o mało nie urwał Isaacowi głowy. Sullivan, który zdołał już wstać, wrócił do walki. Silne uderzenie tuż powyżej skroni rzuciło Bella na ziemię. Ból przeszył mu mózg niczym igła. Ale to, że w ogóle czuje ból, oznaczało, że wciąż żyje i jest świadomy, że Sullivan i Corbett szykują się do zabicia go. Kręciło mu się w głowie i musiał się odepchnąć rękami, aby wstać. – Panowie, to wasza ostatnia szansa – oznajmił, sięgnąwszy do kieszeni po rysunek. – Czy to ten człowiek zapłacił wam za zabicie mnie? Potężny prosty Sullivana wyrwał mu papier z ręki. Isaac wyprostował się, na ile mógł z przeszywającym bólem w żebrach i zdołał uniknąć następnej kombinacji ciosów Sullivana. – Ciebie załatwię w drugiej kolejności – podrażnił się z nim. – Jak tylko pokażę twojemu kompanowi, czego się nauczyłem w college’u. Odwrócił się do Corbetta. – Gdybyś był chociaż w połowie tak dobry, jak ci się wydaje – zadrwił – to nie wynajmowałbyś się do bicia ludzi w jakimś zapomnianym przez Boga mieście. Zadziałało. Prowokacyjna uwaga podczas walki, tak jak złośliwy przytyk przy karcianym stoliku, może sprowokować przeciwnika do lekkomyślnego ruchu. Corbett odepchnął Sullivana na bok. – Z drogi! – warknął. – Zmuszę tego sukinsyna do płaczu przed śmiercią. Natarł wściekle, zadając ciosy jak wystrzały armatnie. Isaac, zbyt zmęczony na robienie uników, przyjął dwa prawe, nadział się na

trzeci i trafił Corbetta w szczękę tak mocno, że głowa odskoczyła mu do tyłu. Potem rąbnął go z całej siły w tułów. Corbett wypuścił gwałtownie powietrze z płuc, kolana ugięły się pod nim. Walczył do końca i sięgnął do gardła Bella, kiedy się osuwał na ziemię, ale upadł. Isaac rzucił się na Sullivana. Dyszał z wysiłku, ale na jego twarzy malowała się ponura determinacja. Musiał się dowiedzieć, kto ich wynajął. Sullivan, potraktowany dwoma prawymi prostymi, osunął się na kolana obok Corbetta, sięgnął do kieszeni jego marynarki i wyszarpnął nóż sprężynowy. Zerwał się na nogi i zaatakował. Bell zdawał sobie sprawę, że napastnik jest silniejszy od niego, więc zamiast ryzykować odebranie mu noża, wyciągnął z buta swój, uniósł go nad głowę i przeciągnął palcem wskazującym po gładkiej rękojeści, aby zapobiec rotacji. Nóż śmignął niczym język jaszczurki, poszybował płasko i utkwił w gardle Sullivana. Napastnik upadł, krew trysnęła mu spomiędzy palców, gdy rozpaczliwie starał się zasklepić ranę. Nie mógł już odpowiedzieć na pytanie Bella. Detektyw przyklęknął obok Corbetta, który miał szeroko otwarte oczy, a z ust ciekła mu krew. On też nie mógł odpowiedzieć na żadne pytanie. Isaac, nie tracąc więcej czasu, dźwignął się z kolan i powlókł po torze na dworzec w Rawlins. Wszedł do budynku przez drzwi dyspozytora, który wytrzeszczył oczy na widok zakrwawionego mężczyzny w podartym stroju wieczorowym. – Co się panu stało, do diabła? – Prezes tej kolei upoważnił mnie do wynajęcia pociągu specjalne170 – Jasne. A papież dał mi właśnie przepustkę do raju. Bell wyjął z portfela list Osgooda Hennessy’ego i podsunął go dyspozytorowi pod nos. – Potrzebuję najszybszej lokomotywy – oznajmił. Dyspozytor przeczytał list i natychmiast poderwał się z krzesła. – Tak jest! Ale mam tylko jedną, przeznaczoną dla ekspresu na zachód, który powinien tu być za dwadzieścia minut. – Niech pan ją obróci, jedziemy na wschód. – Dokąd? – Za Overland Limited. – Nie dogoni go pan. – Jeśli nie, to prezes Hennessy będzie bardzo niezadowolony. Niech pan siada do telegrafu i oczyści tor. Overland Limited miał pięćdziesięciominutową przewagę, ale lokomotywa Bella musiała uciągnąć tylko ciężar własnego węgla i wody, podczas gdy parowóz ekspresu holował osiem pulmanów i trzy inne wagony: bagażowy, restauracyjny i obserwacyjny. Studolarowe napiwki dla palacza i maszynisty też nie zaszkodziły jej szybkości. Pędzili przez noc, napotykając w górach Medicine Bow śnieg, zwiastun zimy, przed którą budowniczowie kolei Osgooda Hennessy’ego chcieli zdążyć, mimo iż Zamachowiec siał śmierć i zniszczenie, aby ich zastopować. Zostawili śnieg za sobą, gdy zjechali do doliny Laramie. Przemknęli przez nią

i przez miasto o tej samej nazwie z jednym tylko postojem dla nabrania wody i znów zaczęli się wspinać. Dogonili Overland Limited na stacji w Buford, gdzie wschodzące słońce oświetlało różowy granit na szczycie Wzgórza Shermana. Ekspres stał na bocznicy, a palacz wlewał do tendra lokomotywy wodę z ogromnego zbiornika. – Wystarczy nam wody na dojazd do Cheyenne bez postoju? – zapytał Isaac swojego palacza. – Tak, panie Bell – usłyszał w odpowiedzi. – Niech pan go minie – polecił maszyniście. – I dowiezie mnie na dworzec w Cheyenne. Najszybciej, jak się da. Na pięćdziesięciokilometrowym odcinku między Buford a Cheyenne trasa opadała o sześćset metrów. Lokomotywa Bella miała przed sobą pusty tor, więc pokonała go z prędkością stu czterdziestu pięciu kilometrów na godzinę.

Rozdział 19

Zamachowiec obudził się, gdy tylko pociąg stanął. Odchylił lekko zasłonę w oknie i zobaczył blask słońca na różowym granicie Wzgórza Shermana, używanym przez kolej jako podsypka. Będą w Cheyenne akurat na śniadanie. Przymknął powieki, zadowolony, że może jeszcze godzinę pospać. Po chwili usłyszał, że obok stojącego na bocznicy Limited przemknęła jakaś lokomotywa. Otworzył oczy i zadzwonił na stewarda. – George – zwrócił się do Jonathana. – Dlaczego się zatrzymaliśmy? – Bierzemy wodę. – A dlaczego jakiś pociąg nas wyprzedził? – Nie wiem. – Jesteśmy ekspresem. – Zgadza się. – Jaki pociąg może być szybszy niż ten, do stu diabłów?! Oczy Kincaida rozbłysły, usta wykrzywił grymas wściekłości. Jonathan był przerażony. Jeśli senator każe go zwolnić, wyrzucą go z pociągu na następnym postoju albo już tutaj, w głębi Gór Skalistych. – To nie pociąg nas minął. To była sama lokomotywa. – Sama lokomotywa?! – Tak. Tylko ona i jej tender. – Więc musiała zostać wynajęta do celów specjalnych. – Musiało być tak, jak pan mówi. Pędziła na złamanie karku. Zamachowiec położył się na łóżku, splótł dłonie za głową i się zamyślił. – Coś jeszcze? – spytał ostrożnie Jonathan. – Przynieś mi kawę. Wynajęta lokomotywa wjechała na dworzec Union w Cheyenne tuż po dziewiątej rano. Bell zeskoczył na peron i pobiegł do hotelu Inter-Ocean, który wydał mu się najlepszy spośród tych, jakie mógł zobaczyć ze stacji. Detektyw hotelowy, dostrzegłszy mężczyznę w podartym smokingu i zakrwawionej koszuli, przeciął pędem hol, żeby go zatrzymać. – Nie może pan tu wejść w takim stanie – oznajmił stanowczo. – Bell. Agencja Van Dorn. Niech pan mnie zaprowadzi do krawca. I wezwie pasamonika, czyścibuta i fryzjera. – Tędy, proszę... Lekarz też będzie potrzebny? – Nie ma czasu na lekarza. Overland Limited wtoczył się na dworzec czterdzieści minut później. Isaac, który czekał na peronie w połowie długości pociągu, wyglądał o wiele lepiej, niż się czuł. Bolało go całe ciało, zwłaszcza żebra przy każdym oddechu. Ale był starannie uczesany, ogolony i ubrany tak dobrze jak przy pokerze minionej

nocy. Miał na sobie świeżo wyprasowany czarny smoking, śnieżnobiałą koszulę, jedwabny krawat, szeroką szarfę i lśniące jak lustra pantofle. Uśmiech błąkał się na jego spuchniętych wargach. Ktoś w tym pociągu będzie bardzo zaskoczony na jego widok. Ale czy aż tak bardzo, że się zdradzi? Jeszcze zanim pociąg całkiem się zatrzymał, Bell wsiadł do pulmana i przeszedł do sąsiadującego z nim wagonu restauracyjnego. Poprosił stewarda o stolik pośrodku, skąd mógł widzieć wchodzących z obu końców. Tysiącdolarowy napiwek z ostatniej nocy okazał się nader korzystną inwestycją, bo ledwie usiadł przy wskazanym stoliku, przyniesiono mu kawę i ciepłe bułeczki i doradzono, żeby zamówił świeżo złowionego pstrąga. Isaac przyglądał się uważnie twarzom wszystkich mężczyzn, ciekaw ich reakcji na jego obecność. Kilku, dostrzegłszy, że jest w wieczorowym stroju, zapytało ze znaczącym uśmiechem: – Długa noc, co? Rzeźnik z Chicago i dobrze ubrany komiwojażer, z którymi rozmawiał w łazience, pomachali do niego przyjaźnie. Sędzia Congdon, mijając jego stolik, powiedział: – Proszę mi wybaczyć, że się nie przysiądę, panie Bell. Z oczywistym wyjątkiem towarzystwa jakiejś młodej damy wolę z rana własne. Kenneth Bloom przyszedł na śniadanie wyraźnie skacowany i klapnął obok Isaaca. – Dzień dobry – przywitał go Bell. – Jaki tam dobry... Co ci się stało w twarz? – Zaciąłem się przy goleniu. – George! George! Kawę tutaj, zanim człowiek umrze. Bruce Payne, prawnik z branży naftowej, przysiadł się do ich stolika i zaczął relacjonować z ożywieniem, co przeczytał w lokalnych gazetach. Ostatnie wolne krzesło zajął Jack Thomas. – Niezłe limo – zauważył. – Zaciąłem się przy goleniu – powtórzył Bell. – Jest senator! Cholera, nie mamy dla niego miejsca. George! George! Dostaw krzesło dla senatora Kincaida. Człowiek, który stracił tyle pieniędzy, nie powinien jeść sam. Isaac patrzył, jak Kincaid zbliża się wolnym krokiem, kłaniając się po drodze znajomym. Nagle zatrzymał się i cofnął z przestraszoną miną. Dobrze ubrany komiwojażer poderwał się z krzesła i wyciągnął rękę do uścisku dłoni. Senator rzucił mu lodowate spojrzenie, wyminął go i podszedł do stolika Bella. – Dzień dobry panom. Jest pan zadowolony, panie Bell? – Z czego, panie senatorze? – Jak to z czego? Czyżby zapomniał pan o wygranej w wysokości prawie miliona dolarów? – Szczerze mówiąc, na pewien czas zapomniałem – odparł Isaac, nadal obserwując oba wejścia. – Ale potem coś mnie uderzyło i odświeżyło mi pamięć. – Wygląda na to, że pana uderzyło prosto w twarz. Co się stało? Wypadł pan z jadącego pociągu?

– Mało brakowało – odparł Bell, wciąż mając oko na drzwi. Przeciągał śniadanie, dopóki nie posprzątano z ostatniego stolika, ale nie dostrzegł, żeby kogoś zaszokowała jego obecność. Nie był tym specjalnie zaskoczony i tylko trochę zawiedziony. Wiedział jednak, że od tej pory Zamachowiec będzie się niespokojnie oglądał za siebie. Bo kto powiedział, że detektyw Van Dorna nie potrafi latać?

Rozdział 20

Wong Lee z Jersey City w New Jersey był niskim mężczyzną z asymetryczną twarzą i ślepym okiem. Przed laty pewien irlandzki pomocnik murarza, z ramionami silnymi od noszenia cegieł, strącił mu kapelusz na chodnik, a zapytany, dlaczego go obraził, wraz z dwoma kompanami tak pobił Wonga, że przyjaciele nie poznali go, kiedy przyszli do szpitala. Wong miał wtedy dwadzieścia osiem lat i wielkie nadzieje. Pilnie uczył się angielskiego i pracował w pralni, żeby odłożyć sumę wystarczającą na sprowadzenie do Ameryki swojej żony. Teraz zbliżał się do pięćdziesiątki. Pod koniec lat osiemdziesiątych zebrał dość pieniędzy na zakup własnej pralni na wyspie Manhattan w Nowym Jorku, a dobra znajomość angielskiego przyciągała klientów. Nadzieje Wonga Lee prysły, gdy w 1893 roku wybuchła panika bankowa i jego ręczna pralnia podzieliła los dziesiątek tysięcy firm, które zbankrutowały w tamtej dekadzie. Potem, kiedy dobra koniunktura wróciła, był zbyt zmęczony długimi trudnymi latami, by znów zacząć prowadzić interes. Nie zrezygnował jednak z zamiaru sprowadzenia żony i oszczędzał, sypiając na podłodze w pralni, gdzie pracował, aby nie płacić za wynajem mieszkania. Znaczna część tych pieniędzy poszła na uzyskanie prawa stałego pobytu, kiedy w 1902 roku przedłużono obowiązywanie antychińskiej ustawy imigracyjnej. Było to konieczne, gdyż, jak wyjaśnił mu adwokat, zaniedbał obronę przed oskarżeniami o napaść, a powinien był oczyścić się z zarzutów lata temu, gdy jeszcze leżał w szpitalu. Teraz trzeba będzie dać łapówki, twierdził prawnik. W lutym tego roku, kiedy jeszcze trwała zima, jakiś nieznajomy podszedł do Wonga, gdy ten został sam w pralni swojego pracodawcy. Był tak opatulony dla ochrony przed wiatrem wiejącym od rzeki, że tylko oczu nie miał zasłoniętych kołnierzem płaszcza i rondem fedory. – Witaj, Wong Lee – powiedział. – Nasz wspólny przyjaciel Peter Boa przesyła ci pozdrowienia. Wong nie widział Petera Boa od czasu, kiedy przed dwudziestoma pięcioma laty pracowali razem przy budowie nowej trasy Central Pacific Railroad przez góry, wysadzając w powietrze skały. Dwaj młodzi imigranci, pełni nadziei, że wrócą bogaci do swoich wiosek, schodzili po ścianach klifów i rozmieszczali ładunki wybuchowe, rywalizując ze sobą w torowaniu drogi dla pociągów. Teraz Lee powiedział nieznajomemu, że się cieszy, iż Boa żyje i ma się dobrze. Kiedy widział go ostatni raz w Sierra Nevada, Peter stracił rękę w przedwczesnej eksplozji. Gangrena posuwała się w górę ramienia i był zbyt słaby, żeby uciekać z Kalifornii przed atakującym Chińczyków motłochem. – Peter Boa skierował mnie do ciebie. Zapewnił, że mi pomożesz, bo on nie jest w stanie. – Sądząc po pańskim ubraniu – odparł Wong – jest pan zbyt bogaty, żeby

korzystać z pomocy biedaka. – Rzeczywiście jestem bogaty – potwierdził mężczyzna. – I mogę zapłacić ci tyle, ile potrzebujesz. – Położył na drewnianej ladzie plik banknotów. – Oto zaliczka. Do mojego powrotu. – A czego pan potrzebuje? – zapytał Wong. – Wiem od Petera Boa, że masz wyjątkowy talent do burzenia. Ponoć wystarczała ci jedna laska dynamitu, kiedy większość mężczyzn zużywała pięć. Nazwano cię Smokiem, a gdy zaprotestowałeś, że tylko cesarze mogą być smokami, okrzyknięto cię Cesarzem Dynamitu. Mile połechtany, Wong Lee musiał przyznać, że to prawda. Był najlepszy, a chociaż od dawna nie zajmował się burzeniem, śledził postęp w tej dziedzinie. Wiedział, że dzięki upowszechnieniu elektryczności materiały wybuchowe stają się bezpieczniejsze i silniejsze, i miał nadzieję, że pewnego dnia właściciele kamieniołomów oraz firm budowlanych zaczną ponownie zatrudniać Chińczyków, czego teraz unikali. Wong wykorzystał pieniądze otrzymane od nieznajomego na zakup połowy udziału w firmie swojego szefa. Ale miesiąc później, w marcu, znów wybuchła panika bankowa na Wall Street. Większość fabryk w Jersey City zamknięto, podobnie jak w całym kraju. Pociągi przewoziły mniej ładunków, więc mniej wagonów towarowych przepływało promami kolejowymi przez rzekę. Praca na pirsach trafiała się rzadko i mniej ludzi mogło sobie pozwolić na oddawanie ubrań do pralni. Panika nasilała się przez całą wiosnę i lato. Jesienią Wong niemal stracił nadzieję, że jeszcze kiedykolwiek zobaczy swoją żonę. Dziś był przejmująco zimny listopadowy dzień i nadchodziła kolejna zima. Nieznajomy mężczyzna wrócił do Jersey City, opatulony dla ochrony przed wiatrem od rzeki Hudson tak jak poprzednio, i przypomniał Wongowi, że wzięcie zaliczki zobowiązuje. Lee z kolei przypomniał nieznajomemu, że obiecał zapłacić mu tyle, ile potrzebuje. – Pięć tysięcy dolarów po wykonaniu zadania – zaproponował mężczyzna. – Wystarczy? – Jak najbardziej – odparł Wong, po czym ośmielony faktem, że mężczyzna naprawdę go potrzebuje, zagadnął: – Jest pan anarchistą? – Skąd to przypuszczenie? – zapytał chłodno nieznajomy. – Anarchiści lubią dynamit – wyjaśnił Wong. – Strajkujący robotnicy też – zauważył nieznajomy. – Znasz określenie „artyleria proletariatu”? – Ale pan nie jest ubrany jak robotnik. Zamachowiec przyglądał się przez dłuższą chwilę pokiereszowanej twarzy Chińczyka, jakby chciał zapamiętać każdą bliznę. Mimo iż rozdzielała ich lada, Wonga ogarnęło nieprzyjemne wrażenie, że stoją za blisko. – Nie obchodzi mnie to – zapewnił nerwowo. – Byłem po prostu ciekaw. – Jeszcze jedno pytanie i pozbawię cię drugiego oka – ostrzegł nieznajomy. Lee cofnął się o krok.

– Co ci będzie potrzebne, żeby zrobić możliwie największe bum z dwudziestu pięciu ton? – spytał mężczyzna. – Z dwudziestu pięciu ton dynamitu? To strasznie dużo. – Pełen zamknięty wagon towarowy. Co ci będzie potrzebne, żeby spowodować największą eksplozję? Wong powiedział, czego będzie potrzebował. – Dostaniesz to – obiecał nieznajomy. W drodze powrotnej promem na wyspę Manhattan Charles Kincaid stał na odkrytym pokładzie, wciąż opatulony dla ochrony przed zimnym wiatrem, który rozwiewał dym węglowy zwykle wiszący nad portem. Nie mógł powstrzymać uśmiechu. Strajkowicz czy anarchista? W rzeczywistości nie był ani jednym, ani drugim, mimo że zawsze pozostawiał po sobie siejące panikę „dowody”. Radykalne wypowiedzi, podżegające plakaty, diaboliczni cudzoziemcy, „żółte niebezpieczeństwo”, którego istnienie potwierdzi wkrótce ciało Wonga Lee, nawet przezwisko Zamachowiec – to wszystko służyło mydleniu oczu jego przeciwnikom. Nie był żadnym radykałem ani niszczycielem, lecz budowniczym. Uśmiechnął się szerzej. Nie miał nic przeciwko „wybrańcom”. Zanim skończy, będzie pierwszym spośród nich, najważniejszym wybrańcem ze wszystkich.

Rozdział 21

Isaac Bell i Archie Abbott wdrapali się na dach zamkniętego wagonu towarowego wypełnionego dynamitem, żeby zlustrować międzykontynentalny terminal towarowy w dzielnicy Communipaw w Jersey City. Tu kończyły się wszystkie linie kolejowe z Zachodu i Południa. Wagony towarowe, które przemierzały trasy wynoszące od ponad trzech do prawie pięciu tysięcy kilometrów, zatrzymywały się na pirsach w New Jersey półtora kilometra od celu ich podróży przed blokującym im drogę pasem wody, nazywanym przez marynarzy North River, a przez wszystkich innych rzeką Hudson. Zamknięty wagon towarowy stał na pirsie prochowym, jednotorowej kei zarezerwowanej dla wyładunku materiałów wybuchowych. Ale byli wystarczająco blisko, by widzieć główny terminal z wrzynającymi się w rzekę Hudson dwustumetrowymi pirsami. Na każdym pirsie stały cztery pociągi towarowe, czekające na wtoczenie na mocne drewniane barki i przetransportowanie przez rzekę. Przywiozły wszystko, czego potrzebowało miasto: cement, tarcicę, stal, siarkę, zboże, węgiel, naftę oraz mrożone owoce, warzywa, wołowinę i wieprzowinę. Półtora kilometra dalej z zadymionego portu wyrastała wyspa Manhattan, najeżona wieżami kościołów i masztami statków. Nad wieżami i masztami górowały potężny most Brooklyński i dziesiątki drapaczy chmur. Budowę kilku z nich ukończono w ciągu roku, jaki minął od ostatniej wizyty Bella w Nowym Jorku. Teraz nad dwudziestojednopiętrowym Flatiron Building górował Times Building, a ponad oba wznosił się stuosiemdziesięciometrowy stalowy szkielet jeszcze nieukończonej nowej siedziby producenta maszyn do szycia Singer Corporation. – Nie ma to jak w Nowym Jorku – powiedział Archie Abbott z nieskrywaną dumą. Kochał to miasto bezgranicznie, niczym dziecko troskliwą matkę, i znał je na wylot, co czyniło z niego bezcennego przewodnika. – Zobacz tamten statek pod banderą Southern Pacific Railroad. Jest prawie pięć tysięcy kilometrów od swojej bazy. Każdy musi przybyć do Nowego Jorku. Staliśmy się centrum świata. – Staliście się celem – odparł Bell. – Zamachowiec wziął was na muszkę, kiedy tylko Osgood Hennessy podpisał umowę o przejęciu kontroli nad koleją Jersey Central i tym samym zdobył dostęp do miasta. Jednostka pływająca, którą wskazał Abbott, była długą parową lichtugą o małym zanurzeniu, znacznie większą od holownika. Należała do nowo utworzonego Wschodniego Oddziału Morskiego kolei Southern Pacific i prezentowała jej banderę odważniej niż miejscowe statki robocze. Nowiutka cynobrowa flaga trzepotała na wietrze, a cztery czerwone pierścienie otaczały ubrudzony sadzą komin lichtugi. Dawną nazwę – „Oxford” – zmieniono i na rufie widniała nowa: „Lillian I”.

Wszystkie lichtugi i holowniki we flocie Wschodniego Oddziału Morskiego nosiły teraz imię córki Hennessy’ego, od „Lillian I” do „Lillian XII”, a na ich pawężach i sterówkach prezes kazał namalować białymi literami SOUTHERN PACIFIC RAILROAD. – Zamachowiec nie wie, że on tu jest – powiedział Archie. – Wie – odrzekł ponuro Bell. „Harper’s Weekly” nazywał Nowy Jork Ziemią Świętą, do której pragną odbyć pielgrzymkę wszyscy kolejarze. Osgood Hennessy osiągnął ten cel i Isaac był przekonany, że szydercza notka na rysunku zamieszczonym na okładce magazynu nie jest blefem. Zamachowiec zaplanował publiczny atak. Następna bitwa rozegra się tutaj. Bell przyglądał się z kamienną twarzą, jak jeden z holowników przemieszcza barkę kolejową obok pirsu. Załoga odczepiła ją i barka podążyła dalej rozpędem, dokładnie do celu niczym kula bilardowa. W krótkim czasie, jakiego potrzebowali dokerzy na jej przycumowanie, holownik przejął inną barkę z tuzinem wagonów towarowych i wprowadził ją w silny prąd w kierunku Manhattanu. Podobne manewry wykonywano wszędzie, gdzie Isaac spojrzał, zupełnie jakby poruszały się części ogromnej, dobrze naoliwionej maszyny. Ale mimo wszystkich środków ostrożności, jakie podjął, stacje kolejowe, pirsy i barki wydawały mu się placem zabaw Zamachowca. Obsadził terminal swoimi ludźmi. Naczelnik Jethro Watt zmobilizował stu funkcjonariuszy specjalnej policji kolei Southern Pacific i przez tydzień nic nie wjeżdżało ani nie wyjeżdżało bez ich zgody. Sprawdzano każdy ładunek. Pociągi z dynamitem przeszukiwano wagon po wagonie. Na polecenie Bella uzbrojeni strażnicy wsiadali do nich kilometry przed terminalem. Po wydaniu pozwolenia na wjazd pociągu nadzorowali przenoszenie niebezpiecznych dwudziestopięciotonowych ładunków dynamitu z wagonów towarowych na parowe lichtugi i barki, a mniejszych, dwutonowych, na wozy zaprzężone w konie pociągowe. Detektywi Van Dorna przechwytywali wszystko oprócz tego, co wysyłano natychmiast do odbiorców. Dynamitu potrzebowano tak bardzo, że pociągi przywoziły go na pirs prochowy dzień i noc. Nowojorczycy wysadzali w powietrze skalne podłoże miasta z lupka mikowego, aby budować metro i piwnice na Manhattanie, w Brooklynie, Queens i Bronksie. W New Jersey rozrywano szczyty wzgórz ze skały wylewnej, żeby produkować beton. Skalnicy wycinali kamień budowlany z klifów wzdłuż rzeki Hudson od Palisades w New Jersey aż do West Point. Budowniczowie kolei wyrąbywali podejścia do tuneli drążonych pod rzeką. – Kiedy w przyszłym roku tunele kolejowe łączące New Jersey i Nowy Jork zostaną ukończone, Hennessy będzie mógł zatrzymywać swój pociąg specjalny osiem przecznic od Times Square – pochwalił się Archie. – Dzięki Bogu jeszcze nie są gotowe – odparł Bell. – Gdyby były, Zamachowiec próbowałby je wysadzić w powietrze z pociągiem Southern Pacific Limited uwięzionym w środku. Abbott zademonstrował pogardę nowojorczyka dla wszystkiego na zachód od Hudsonu w ogóle, a stanu New Jersey w szczególności, przypominając Isaacowi,

że przez lata całe dzielnice Jersey City i pobliskiego Hoboken były okresowo zrównywane z ziemią na skutek wypadków z dynamitem, ostatnio w 1904 roku. Bell nie potrzebował żadnego przypomnienia. Wieść o obecności specjalnej policji błyskawicznie rozeszła się po mieście i stale napływały alarmujące informacje od przerażonych obywateli. Zaledwie wczoraj złapali na Newark Avenue jakiegoś durnia wiozącego wozem konnym pół tony dynamitu dla przedsiębiorstwa górniczego New York and New Jersey Trap Rock Company. Zderzenie z tramwajem spowodowałoby zabójczą eksplozję na najbardziej ruchliwej ulicy w Jersey City. Przedsiębiorstwo gwałtownie zaprotestowało przeciwko zmuszaniu go do ponoszenia kosztów transportu dynamitu rzeką Hackensack, ale miejski komisarz pożarnictwa, bardzo niezadowolony z publicznego zainteresowania, zajął twarde stanowisko. – Te półgłówki z Jersey nie potrzebują pomocy Zamachowca, żeby któregoś dnia wysadzić się w powietrze przez zwykłe zaniedbanie – przepowiedział Archie. – Nie na mojej zmianie – mruknął Isaac. – Ale jeśli nastąpi jakaś eksplozja, to nie będziemy wiedzieli, czy to sprawka Zamachowca, czy tych półgłówków z Jersey – upierał się Abbott. – Będziemy wiedzieli – odparł Bell. – Jeśli uda mu się nas wykołować, to będziemy mieli największą eksplozję w historii Nowego Jorku. Właśnie aby jej zapobiec, przydzielił policjantów kolejowych do pilnowana każdego pociągu, wozu i statku należącego do Southern Pacific i dał im do pomocy detektywów Van Dorna oraz inspektorów z Biura Materiałów Wybuchowych, nowo powołanego przez koleje organu do czuwania nad bezpieczeństwem transportów dynamitu, prochu strzelniczego i trotylu. Każdy z nich nosił przy sobie rysunek drwala. Nadzieje Isaaca związane z portretem pamięciowym wzrosły, gdy otrzymał raport na temat tragedii w Ogden przygotowany przez Nicolasa Alexandra, szefa biura w Denver, który mimo irytującego zadufania w sobie był bardzo zdolnym detektywem. Niektórzy pracownicy agencji przypuszczali, że to Zamachowiec sam znalazł Fultona i Kisleya, aby uderzyć w detektywów Van Dorna. Raport Alexandra przeczył tej hipotezie i potwierdzał początkowy wniosek Bella, że to Wally i Mack ścigali Zamachowca, musieli więc go rozpoznać na podstawie rysunku. A charakterystyczne rany kłute od miecza nie pozostawiały wątpliwości, że zginęli z jego ręki. – Za bardzo się martwisz, przyjacielu – stwierdził Archie. – Wszystko mamy zapięte na ostatni guzik. Czuwamy od tygodnia. Ani śladu Zamachowca. Szef jest wniebowzięty. Bell wiedział, że Joseph Van Dorn nie będzie wniebowzięty, dopóki nie aresztują albo nie zabiją Zamachowca. Ale obecność vandornowców w okolicy przyniosła już pozytywny skutek uboczny w postaci schwytania różnych przestępców i, zbiegów. Aresztowali gangstera z Jersey City udającego detektywa kolei Jersey Central, trzech rabusiów bankowych i skorumpowanego inspektora przeciwpożarowego, który brał łapówki za przymykanie oczu na niebezpieczną praktykę składowania dynamitu na grzejnikach parowych, żeby nie zamarzał w zimie.

Pirs prochowy niepokoił Isaaca najbardziej, choć roiło się na nim od policji kolejowej. Chociaż odsunięty najdalej, jak to było możliwe, od głównych pirsów, wciąż znajdował się za blisko nich. A na lichtugi wokół niego przeładowywano dynamit z sześciu wagonów jednocześnie. Nie chcąc ryzykować, Bell powierzył dowodzenie policją kolejową doświadczonemu agentowi Van Dorna Eddiemu Edwardsowi, który dobrze znał tutejsze stacje kolejowe, doki i gangi. Drobny Wong Lee szedł zgięty prawie wpół pod ciężarem wielkiego worka z praniem. Gdy dotarł do pirsów Communipaw, wyrósł nad nim detektyw kolejowy i zapytał ostro, dokąd to żółtek się wybiera. – Spieszyć się, pranie dla kapitana – odparł Wong łamaną angielszczyzną, bo wiedział, że taką spodziewa się usłyszeć z jego ust detektyw. – Który statek? Lee, celowo źle wymawiając „l” i „r”, wymienił nazwę stalowego trzymasztowego barku „Julia Reidhead” z transportem kości na nawóz i gliniarz go przepuścił. Ale kiedy dotarł do żaglowca, gdzie pracujący na dniówki polscy robotnicy wyładowywali cuchnący towar, minął statek i wspiął się po trapie na inny, dwumasztowy szkuner do przewozu tarcicy. – Hej, żółtek! – krzyknął mat. – Gdzie leziesz, do cholery? – Spieszyć się, kapitan Yatkowski, ubrania. – Jest w swojej kajucie. Kapitan był przewoźnikiem wodnym z Yonkers. Przemycał whisky, chińskie opium i zbiegów szukających łagodniejszej jurysdykcji za rzeką. Kryminalistów, którzy odmawiali zapłaty za transport do bezpieczniejszych brzegów, znajdowano w Lower Bay, więc w przestępczym podziemiu wszyscy wiedzieli, że nie wolno oszukiwać kapitana Paula Yatkowskiego i jego kompana „Dużego Bena” Weitzmana. – Co masz, Chińczyku? Wong Lee postawił swój worek, otworzył i poszperawszy ostrożnie wśród czystych koszul i prześcieradeł, wyjął okrągłą puszkę po kruchych ciasteczkach. – Mam wszystko, co mi jest potrzebne – odparł płynną angielszczyzną. W puszce znajdowała się metalowa płytka z trzydziestoma dziurkami. Tkwiły w nich miedziane kapsułki, oddzielone od siebie tak, że nie stykały się przy przechowywaniu i przenoszeniu. Miały średnicę i połowę długości ołówka. Z siarkowych zatyczek na ich górnych końcach wystawały po dwa druty. Kapsułki były detonatorami z piorunianem rtęci oznaczonymi numerem sześć, czyli najsilniejszymi. Tajemnicą sukcesów Wonga Lee, gdy wysadzał w powietrze skały dla zachodnich kolei, było połączenie instynktu z odwagą. Pracując siedem dni w tygodniu na klifach, szybko zorientował się, że laska dynamitu w swoim tłustym opakowaniu ma większą siłę wybuchu, niż się przypuszcza. I że wiele detonatorów odpalonych jednocześnie przyspiesza tempo detonacji. Im szybciej eksplodował ładunek, tym większą miał siłę i tym lepszy efekt burzący można było osiągnąć. Niewielu inżynierów budownictwa lądowego, a jeszcze mniej niepiśmiennych chińskich wieśniaków rozumiało to trzydzieści lat

temu, kiedy dynamit był stosunkowo nowym materiałem wybuchowym. A już bardzo nieliczni mieli dość odwagi, żeby podejmować konieczne ryzyko, gdy nie znano innego sposobu na zdetonowanie ładunku wybuchowego niż zapalenie zawodnego lontu. Wongowi odwagi nie brakowało. – Ma pan baterie elektryczne? – zapytał kapitana. – Mam – odrzekł Yatkowski. – A przewody? – Wszystko tu jest. Co dalej? Wong napawał się tą chwilą. Kapitan, twardy, brutalny mężczyzna, który strąciłby mu kapelusz na ulicy, podziwiał jego umiejętności. – Co dalej? – powtórzył Chińczyk z uśmiechem. – Ja zabieram się do pracy, a pan prowadzi statek. Kilkunastu uzbrojonych w karabiny policjantów kolejowych strzegło sześciu zamkniętych wagonów towarowych na pirsie prochowym. Trzej obserwowali bacznie grupę pracujących na dniówki robotników, których zatrudniono do wyładunku z jednego z zamkniętych wagonów skrzyń z piętnastocentymetrowymi laskami dynamitu wyprodukowanymi przez wytwórnię materiałów wybuchowych Du Pont de Nemours Powder Works w Wilmington w Delaware. Czterech innych przyglądało się, jak załoga „Lillian I” umieszcza skrzynie w przestronnej ładowni lichtugi. Jeden, z wykształcenia rewident bankowy, dręczył kapitana ciągłym przeglądaniem faktur i dokumentów spedycyjnych. Szyper „Lillian I”, kapitan Whit Petrie, był w podłym nastroju. Przepuścił już początek przypływu, który przyspieszyłby jego żeglugę w górę rzeki. Dalsza zwłoka groziła tym, że będzie się zmagał z prądem przez całe sto kilometrów do bazaltołomu na Sutton Point. W dodatku jego nowi szefowie z Southern Pacific okazali się jeszcze bardziej skąpi niż poprzedni z New Jersey Central i jeszcze mniej skłonni do wyłożenia pieniędzy na niezbędne naprawy jego ukochanego „Oxforda”. W dodatku przemianowali na „Lillian”, choć każdy półgłówek wiedział, że zmiana nazwy statku przynosi pecha i kusi los. Co gorsza, przydzielili lichtudze numer, chrzcząc ją „Lillian I”, jakby nie była lepsza niż wszystkie inne „Lillian”, od II do XII. – Mam pomysł – powiedział zdesperowany kapitan. – Pójdę do domu zjeść kolację z żoną, a wy poprowadzicie statek. Żaden z gliniarzy się nie uśmiechnął. Dopiero kiedy się upewnili, że kapitan przewozi legalny ładunek dwudziestu pięciu ton dynamitu dla odbiorcy legalnie wysadzającego w powietrze skałę wylewową z klifów w dolinie Hudsonu i kursuje w górę rzeki od ośmiu lat, co stale powtarzał, pozwolili mu w końcu odpłynąć. Właśnie odcumowywali, gdy wysoki, ponury, jasnowłosy facet w drogim palcie przymaszerował pirsem prochowym w towarzystwie pomagiera o wyglądzie eleganta z Piątej Alei, tyle że z cienkimi białymi bliznami bokserskimi na czole. Wskoczyli na pokład lekko jak akrobaci i blondyn pokazał odznakę detektywa Van Dorna. Przedstawił się jako główny śledczy Isaac Bell, wyjaśnił, że ten drugi to detektyw Archie Abbott, i zażądał, żeby Petrie pokazał mu papiery.

Lodowate spojrzenie Bella ostrzegło kapitana, żeby nie żartował, że pójdzie do domu na kolację, i czekał cierpliwie, aż jego dokumenty spedycyjne zostaną przeczytane linijka po linijce po raz dziesiąty. W końcu pomagier Bella, Abbott, powiedział z akcentem prosto z nowojorskiej dzielnicy Hell’s Kitchen: – Dobra, panie szyper, odbijaj pan. Przepraszamy, że pana zatrzymaliśmy, ale nie możemy ryzykować. Przywołał gestem ochroniarza kolei Southern Pacific z ramionami jak goryl. – McColleen, popłyniesz z kapitanem Petriem do bazaltołomu spółki Upper Hudson Pulverized Slate Company na Sutton Point. Ma dwadzieścia pięć ton dynamitu w ładowni. Jak ktoś spróbuje zmienić kurs, zastrzel sukinsyna! Potem Abbott otoczył ramieniem Isaaca Bella i spróbował go skierować w górę trapu, mówiąc z zupełnie innym akcentem, który brzmiał tak, jakby rzeczywiście był elegantem z Piątej Alei: – To tyle, przyjacielu. Zajmowałeś się tym przez cały tydzień. Zostawiłeś dobrych facetów na straży. Robimy sobie wolny wieczór. – Nie – warknął Bell, obrzucając niespokojnym spojrzeniem pięć pozostałych zamkniętych wagonów towarowych z dynamitem. Zmierzch zapadał. Trzech ochroniarzy kolei celowało z chłodzonych wodą, zasilanych taśmą karabinów maszynowych Vickers na trójnogach w bramę, która odgradzała tor od głównych stacji towarowych. Abbott nie ustępował. – Rozkaz pana Van Dorna. Ostrzegł, że jeśli nie weźmiesz wolnego wieczoru, zostaniesz odsunięty od sprawy. Ja też. On nie żartuje, Isaac. Powiedział, że chce mieć wypoczętych ludzi. Nawet kupił nam bilety na Follies. – Myślałem, że już tego nie wystawiają. – Dają jeszcze jeden występ przed wyruszeniem w trasę. Mój znajomy krytyk teatralny nazwał to, cytuję: „Najlepszym melanżem humoru, muzyki i urody pięknych dziewczyn od lat”. Wszyscy w mieście biją się o bilety. A my je mamy! Chodź. Przebierzemy się i najpierw coś przekąsimy w moim klubie. – Najpierw – odparł Bell – chcę mieć trzy pełne węgla tendry ustawione z zablokowanymi kołami po drugiej stronie bramy, na wypadek gdyby jakiś tęgi umysł wpadł na świetny pomysł, żeby ją staranować lokomotywą.

Rozdział 22

Abbott, któremu błękitno-krwista rodzina zabroniła zostać aktorem, należał do klubu w Gramercy Park o nazwie The Players. Założył go dziewiętnaście lat wcześniej aktor teatralny Edwin Booth, najlepszy odtwórca roli Hamleta w poprzednim stuleciu i brat zabójcy prezydenta Lincolna. Udostępnił własny dom, który na siedzibę klubu przerobił znany architekt Stanford White, zanim został zastrzelony w Madison Square Garden przez dziedzica imperium stalowego Harry’ego Thawa. Wśród pierwszych członków The Players byli Mark Twain i generał William Tecumseh Sherman, którego słynny niszczycielski marsz przez Georgię przyspieszył zakończenie wojny secesyjnej. Bell i Abbott spotkali się na szybką kolację w sali Grill na parterze. Nic nie jedli od śniadania o świcie w jakiejś podrzędnej knajpce w Jersey City. Po kolacji weszli do czytelni na górze, by wypić tam kawę przed udaniem się do teatru u zbiegu Czterdziestej Czwartej ulicy i Broadwayu na Follies 1907. W czytelni Bell przystanął przed wiszącym na ścianie naturalnej wielkości portretem Edwina Bootha. – Namalował go członek klubu – wyjaśnił Archie. – Niezły, prawda? – John Singer Sargent – powiedział Isaac, który dobrze znał charakterystyczny styl tego malarza, stanowiący interesujące połączenie realizmu z romantyzmem. – No tak, musiałeś poznać, że to Sargent – odrzekł Abbott. – Przecież namalował ten portret twojej matki, który wisi w domu twojego ojca w Bostonie. – Powstał tuż przed jej śmiercią, chociaż nikt by nie przypuszczał, że ta piękna młoda kobieta na obrazie ma przed sobą zaledwie kilka miesięcy życia. – Uśmiechnął się do swoich wspomnień. – Gdy odeszła, często siadałem przed portretem i mówiłem do niej. Wyglądała na zniecierpliwioną, zupełnie jakby chciała powiedzieć do Sargenta: „Skończmy już, nudzi mi się trzymanie tego kwiatu”. – Szczerze mówiąc, czasami wolałbym rozmawiać z portretem mojej matki niż z nią samą – zażartował Abbott. – Chodźmy – ponaglił Isaac. – Muszę jeszcze wpaść do biura i powiedzieć im, gdzie będę. Jak wszystkie biura Van Dorna w dużych miastach, ich kwatera główna na Times Square była czynna całą dobę. W białych muszkach, frakach, pelerynach i cylindrach pospieszyli na Park Avenue, gdzie zastali mnóstwo jednokonek, taksówek i aut opuszczających w korku centrum. – Wyprzedzimy ten zator metrem – orzekł Archie. Na stacji kolejki podziemnej na Dwudziestej Trzeciej paliło się jasne światło elektryczne i lśniły białe kafelki. Tłum pasażerów na peronie składał się z mężczyzn i kobiet wybierających się wieczorem do miasta oraz z handlowców, robotników i pokojówek wracających do domu;

– Nasze metro umożliwi milionom nowojorczyków dojazd do pracy w drapaczach chmur – pochwalił się Abbott. – Wasze metro – odparł Bell – umożliwi przestępcom obrabianie banków w śródmieściu i świętowanie tego poza centrum, zanim gliny zjawią się na miejscu przestępstwa. Metro dowiozło ich błyskawicznie do zbiegu Czterdziestej Drugiej i Broadwayu. Wspięli się po schodach do świata, gdzie noc nie istniała. Na Times Square było jasno jak w dzień dzięki elektrycznym billboardom reklamującym teatry, hotele i restauracje. Samochody osobowe, taksówki i autobusy przejeżdżały z rykiem ulicami, a na szerokich chodnikach roiło się od przechodniów. Bell wszedł do Knickerbockera, hotelu pierwszej klasy, którego hol zdobiło malowidło ścienne Stary król Cole pędzla Maxfielda Parrisha. Biuro Van Dorna mieściło się na pierwszym piętrze, w pewnej odległości od głównych schodów. Kompetentnie wyglądający młodzieniec z zaczesanymi do tyłu wypomadowanymi włosami i w muszce witał klientów w gustownie urządzonej recepcji. Pod szytą na miarę marynarką miał ukrytą broń, z którą potrafił się obchodzić. Krótkolufową śrutówkę trzymał w dolnej szufladzie biurka. Elektryczny zamek w drzwiach do pokoju z tyłu obsługiwał przełącznikiem przy swoim kolanie. Pokój z tyłu przypominał gabinet szefa reklamy. Były tam maszyny do pisania, lampy z zielonymi szklanymi kloszami, metalowe szafki na akta, kalendarz ścienny, klucz telegraficzny i rząd telefonów lichtarzowych na biurku dyżurnego. Ale zamiast maszynistek w białych bluzkach, stukających w klawisze za biurkami, pracowało tu kilku agentów. Pokój miał oddzielne wejście dla gości, których wygląd mógł nie pasować do eleganckiego holu Knickerbockera albo woleli wchodzić do agencji detektywistycznej z zaułka. Bella i Abbotta powitały głośne okrzyki kolegów: – Z drogi! Idą operowi eleganci! – Nie widzieliście nigdy dżentelmena, durnie? – mruknął Archie. – Dokąd się wybieracie w tych przebraniach pingwinów? – Do Jardin de Paris na dachu teatru Hammersteina – odparł Abbott, uchylając jedwabnego cylindra i wywijając laską. – Na Follies 1907. – Co?! Macie bilety na Follies? Jakim cudem? – Dzięki uprzejmości pana Van Dorna – wyjaśnił Abbott. – Producent, pan Ziegfeld, był winien naszemu pryncypałowi przysługę. Chodziło o czyjąś żonę. Pospieszmy się, Isaac. Niedługo kurtyna idzie w górę! Ale Bell nie ruszył się z miejsca. Wpatrywał się w telefony stojące w równym szeregu, jak żołnierze na apelu. Coś nie dawało mu spokoju. Coś zapomnianego. Przeoczonego. Albo wspomnienie czegoś złego. Oczami wyobraźni zobaczył pirs prochowy w Jersey City. Miał fotograficzną pamięć i teraz śledził całą długość pirsu od lądu w głąb wody, metr po metrze. Widział wycelowane w bramę karabiny maszynowe Vickers, pełne węgla tendry, którymi kazał zablokować wjazd, rząd zamkniętych wagonów towarowych z ładunkiem, dym, przypływ, ceglany budynek terminalu pasażerskiego w Communipaw i nabrzeże promowe na krawędzi wody w oddali...

Czego brakuje? Któryś telefon zadzwonił. Dyżurny chwycił środkowy, oznaczony jako główny różem do warg tancerki rewiowej. – Tak, panie Van Dorn!... Tak! Jest tutaj... Tak, rozumiem. Przekażę mu. Do widzenia, panie Van Dorn. – Odwiesił słuchawkę i zwrócił się do Bella: – Pan Van Dorn powiedział, że jeśli natychmiast nie wyjdzie pan z biura, zostanie pan zwolniony. Detektywi w pokoju roześmiali się, a Isaac i Archie wymknęli się bez słowa. Gdy parę minut później mijali żółtą fasadę restauracji Rectora na Broadwayu, Abbott, zawsze dumny ze swego miasta, wskazał posąg przed nią. – Widzisz tego gryfa? – Trudno go przeoczyć. – Pilnuje najlepszego lokalu z homarami w całym mieście! Lillian Hennessy uwielbiała swoje wejścia do Rectora. Po minięciu gryfa, wprowadzana do ogromnej zielono-żółtej krainy kryształu i złota, jasno oświetlonej przez olbrzymie kandelabry, czuła się jak wielka i uwielbiana aktorka. Najbardziej podobały jej się lustra od podłogi do sufitu, w których wszyscy goście mogli widzieć, kto wchodzi obrotowymi drzwiami. Dzisiejszego wieczoru patrzyli na jej piękną złocistą suknię i brylanty i szeptali o jej niezwykle przystojnym towarzyszu. Szkoda, że to był senator Kincaid, wciąż niestrudzenie adorujący Lillian, wciąż mający nadzieję, że położy rękę na jej majątku. O ileż bardziej ekscytujące byłoby wejście tutaj z takim mężczyzną jak Isaac Bell, przystojnym, ale nie ładnym, silnym, ale nie brutalnym, o surowych, ale nie prymitywnych rysach. – O czym myślisz? – zapytał Kincaid. – O tym, że powinniśmy dokończyć nasze homary i pójść na występ... O, orkiestra gra... Anna Held wchodzi! Orkiestra w restauracji zawsze grała nowy przebój broadwayowskiej aktorki, kiedy ta wchodziła. Piosenka nazywała się I Just Cant Make My Eyes Behave. Lillian zaśpiewała słodkim głosem w doskonałej tonacji: – „W północno-wschodnim zakątku mego lica i dokładnie w tych samych okolicach...” I oto pojawiła się Anna Held, ze szczupłą talią podkreśloną przez wspaniałą zieloną suknię, znacznie dłuższą, niż nosiła na scenie. – Och, Charles, to takie ekscytujące. Cieszę się, że tu przyszliśmy. Kincaid uśmiechnął się do bajecznie bogatej dziewczyny, która pochylała się nad stolikiem, i nagle uświadomił sobie, jaka jest młoda i niewinna. Założyłby się, że nauczyła się robienia sztuczek swoimi pięknymi niebieskimi oczami, studiując każdy gest Held. Bardzo zresztą efektownych, musiał przyznać, gdy posłała mu zalotne spojrzenie. – Cieszę się, że zatelefonowałaś – odparł. – Znów wystawiają Follies – wyjaśniła beztrosko. – Musiałam przyjść, a kto chciałby iść na występ sam? To trafnie podsumowywało stosunek Lillian do niego. Wkurzało go takie

traktowanie. Ale kiedy skończy z jej ojcem, stary nie będzie miał czego zostawić w spadku, podczas gdy on, Kincaid, będzie wystarczająco bogaty, aby kupić Lillian z całym jej majdanem. Udawanie zalotów dawało mu dobry pretekst do przebywania w pobliżu Hennessy’ego częściej, niż usprawiedliwiałaby to jego rola uległego senatora głosującego korzystnie dla korporacji kolejowych. Niech Lillian lekceważy niemłodego i trochę komicznego adoratora czyhającego na jej majątek. Jakoś to zniesie, bo w końcu i tak będzie ją posiadał – nie jako żonę, lecz jako przedmiot, piękną rzeźbę sprawiającą mu przyjemność, kiedy poczuje na to ochotę. – Ja też musiałem przyjść – powiedział, przeklinając w duchu bokserów w Rawlins, którzy nie zdołali zabić Isaaca Bella. Akurat tego wieczoru musiał się pokazać publicznie. Jeżeli Bell jeszcze niczego nie podejrzewa, to wkrótce zacznie. Na pewno już wyczuwa, że coś jest nie tak. Ile czasu upłynie, zanim portret pamięciowy przypomni komuś, że widział, jak podobny mężczyzna przygotowuje sabotaż? Za duże uszy na rysunku nie będą go chroniły wiecznie. Czy może być lepsze alibi niż obecność na spektaklu Follies 1907 w Jardin de Paris Hammersteina? Setki ludzi zapamiętają senatora Kincaida jedzącego kolację u Rectora z najbardziej pożądaną dziedziczką w Nowym Jorku. Tysiąc zobaczy, jak Bohaterski Inżynier przybywa na najpopularniejsze przedstawienie na Broadwayu z piękną dziewczyną u boku – niecałe dwa i pół kilometra od „przedstawienia”, które przyćmi nawet Follies. – Dlaczego się uśmiechasz, Charles? – spytała Lillian. – Cieszę się na rozrywkę.

Rozdział 23

W pierwszej dekadzie XX wieku piractwo na rzece Hudson było rzadkością, więc kiedy kapitan Whit Petrie zobaczył wyłaniający się z deszczu skośny dziób, ostrzegł syreną nadpływającą jednostkę, żeby się nie za bardzo zbliżała. Donośny dźwięk syreny obudził McColleena, gliniarza kolejowego, który drzemał na ławce z tyłu sterówki, gdy „Lillian I” mijała Yonkers w drodze na północ, zmagając się z odpływem i silnym prądem rzeki. – Co jest? – Żaglowiec... Cholerny dureń musi być głuchy. Skośny dziób nadal walił prosto na nich i był już tak blisko, że po kształcie żagli na tle ciemnego nieba można było rozpoznać szkuner. Whit Petrie opuścił okno sterówki, żeby lepiej widzieć, i usłyszał warkot pomocniczego silnika benzynowego. Znów dał sygnał syreną i obrócił koło sterowe, chcąc uniknąć kolizji. Szkuner skręcił w tę samą stronę. – Co za cholera? McColleen już stał i wyszarpnął rewolwer z kieszeni. W tym momencie rozległ się huk wystrzału i brzęk rozbitej pociskiem szyby. Fruwające odłamki szkła oślepiły McColleena. Upadł do tyłu z okrzykiem bólu, trzymając się za twarz i strzelając na ślepo. W Petriem odezwał się instynkt ulicznego wojownika z Jersey City. Zakręcił mocno kołem sterowym, żeby staranować atakujący szkuner. Taktyka była dobra. Obciążona ładunkiem lichtuga parowa przecięłaby drewniany szkuner na pół. Ale zużyty mechanizm steru „Lillian I”, długo zaniedbywanej przez kolej New Jersey Central, a teraz Southern Pacific, zawiódł przy gwałtownym manewrze. Pozbawiony steru statek z dynamitem wszedł w ostry skręt, po czym zakołysał się bezradnie. Szkuner dobił do jego burty i na pokład wpadła grupa mężczyzn, wrzeszcząc opętańczo i strzelając do każdego, kto się ruszał. Jardin de Paris był prowizorycznym teatrem na dachu Olympii Hammersteina. Chociaż płócienne zasłony, które opuszczono dla ochrony przed wiatrem w ten zimny deszczowy wieczór słabo tłumiły hałas benzynowych autobusów na Broadwayu poniżej, każdy posiadacz biletu wyglądał na szczęśliwego, że tu jest. Na płaskiej podłodze ustawiono stoliki i krzesła, jak w sali tanecznej, ale powyżej, na platformie w kształcie podkowy, zbudowano loże, żeby przyciągnąć, jak to określił Abbott, lepszą publiczność. Florenz Ziegfeld, producent Follies, dał detektywom Van Dorna najlepszą, znajdującą się pośrodku, nad wejściem do windy. Widać z niej było scenę i pozostałe loże, zajmowane przez mężczyzn we frakach i kobiety w eleganckich wieczorowych sukniach. Wśród osób wchodzących na widownię Bell zobaczył Lillian Hennessy. W złocistej sukni i z wysoko upiętymi blond włosami wyglądała piękniej niż

kiedykolwiek. Ich spojrzenia spotkały się, gdy siadała po drugiej stronie przejścia. Isaac uśmiechnął się do niej, a ona, najwyraźniej wybaczywszy mu rozbicie packarda, odpowiedziała promiennym uśmiechem. Zbyt promiennym, pomyślał z niepokojem. Uśmiechała się, jakby tylko krok dzielił ją od zadurzenia się w nim, a to było ostatnią rzeczą, jakiej oboje potrzebowali. – Spójrz na tamtą dziewczynę – powiedział Abbott, wyraźnie pod wrażeniem. – Opanuj się, Archie. Jeśli jeszcze bardziej się wychylisz, spadniesz na tanie miejsca. – Warto będzie, jeśli ona zapłacze nad moim ciałem. Powiesz jej, jak zginąłem. Zaraz, zaraz, ona się uśmiecha do ciebie. – Ma na imię Lillian – wyjaśnił Bell. – Lichtuga parowa Southern Pacific, na którą się gapiłeś dziś po południu, została nazwana jej imieniem. Jak wszystkie jednostki pływające tej kolei. To córka Hennessy’ego. – Nie tylko piękna, ale i bogata? Boże w niebiosach! Kim jest ten sztywniak z nią? Wygląda znajomo. – To senator Charles Kincaid. – A tak. Bohaterski Inżynier. Bell odwzajemnił chłodne skinienie głowy senatora. Nie był zaskoczony, że czek Kincaida na przegraną w pokera sumę jeszcze nie dotarł do Yale Club. Mężczyźni rozdający karty ze spodu talii nie zwykli regulować swoich długów, kiedy mieli nadzieję, że mogą się od tego wymigać. – Szczęściarz z niego – mruknął Archie. – Nie sądzę – odparł Isaac. – Nie ma u niej żadnych szans. – Skąd wiesz? – Od niej. – Jakim cudem ci się zwierzała? – Przy trzeciej butelce mumma. – Więc to ty jesteś szczęściarzem. – Jestem szczęśliwy z Marion i zamierzam dalej być szczęśliwy właśnie z nią. – Miłość prześladuje nas jak śmierć i podatki – powiedział Abbott z westchnieniem, gdy światła zaczęły gasnąć. Matrona w jedwabiach, kapeluszu z piórami i brylantach wychyliła się z sąsiedniej loży i postukała go w ramię swoją lornetką. – Cicho, młody człowieku. Przedstawienie się zaczyna... Och, Archie, to ty. Jak się miewa twoja matka? – Bardzo dobrze, dziękuję, pani Vanderbilt. Przekażę jej, że pani pytała. – Zrób to, proszę. I jeszcze jedno, Archie. Niechcący podsłuchałam, co mówił ten dżentelmen z tobą, i zapewniam cię, że ma rację. Ta urocza młoda dama nie darzy względami obmierzłego legislatora, który jej towarzyszy. A mogłaby podreperować znacznie uszczuplony majątek twojej rodziny. – Matka byłaby zachwycona – zgodził się Abbott, po czym szepnął do Bella: – Moja matka uważa Vanderbiltów za nieokrzesanych nowobogackich, więc wyobraź sobie, co by powiedziała, gdybym przyprowadził do domu córkę kolejarza. – Do tej córki kolejarza wzdycha co najmniej połowa nowojorskich

dżentelmenów – odparł Isaac. – Wiem. Ale matka postawiła sprawę jasno: nikogo poniżej Astorów. Bell zerknął kątem oka na Lillian i przyszedł mu do głowy znakomity pomysł. Gdyby udało się go zrealizować, panna Lillian wyleczyłaby się z rosnącego zauroczenia nim, a Archie uwolniłby się od zaborczej matki. Jednakże wymagało to powściągliwości dyplomaty i delikatności jubilera, więc powiedział tylko: – Przymknij się! Przedstawienie się zaczyna. Na środku rzeki Hudson, półtora kilometra na zachód od Broadwayu, opanowana przez piratów lichtuga parowa Southern Pacific mknęła z prądem. Towarzyszył jej drewniany szkuner napastników. Odpływ zwiększał dwukrotnie prędkość nurtu, dzięki czemu nadrabiali czas stracony na naprawę steru. Wiatr wiał z południowego wschodu, padał deszcz. Szkuner szedł bajdewindem, jego benzynowy silnik pracował na maksymalnych obrotach, żeby dotrzymać tempa „Lillian I”. Kapitan szkunera, przemytnik z Yonkers, czuł sentyment do starej łajby, która miała się rozlecieć na kawałki. Niewielki sentyment, pomyślał z uśmiechem Yatkowski, jako że zapłacono mu podwójną wartość szkunera za utopienie załogi lichtugi w rzece i czuwanie w pogotowiu, żeby uratować Chińczyka, kiedy wyślą ją w ostatni rejs. Szef płacący rachunki wyraził się jasno: pilnuj Chińczyka, dopóki zadanie nie zostanie wykonane, i dostarcz go z powrotem całego. Szef potrzebował speca od materiałów wybuchowych. Dziewczyny Anny Held, nazywane przez producenta „najpiękniejszymi kobietami zgromadzonymi kiedykolwiek w jednym teatrze”, tańczyły żywiołowo w krótkich białych sukienkach, szerokich kapeluszach i czerwonych szarfach, śpiewając I Just Can’t Make My Eyes Behave. – Niektóre z tych kobiet to import prosto z Paryża – szepnął Abbott. – Nie widzę Anny Held – mruknął Bell, znający jak każdy mężczyzna w kraju poniżej dziewięćdziesiątki pełne ekspresji oczy, wąską talię i apetycznie zaokrąglone biodra francuskiej aktorki. Twierdzono, że aby zachować urodę, codziennie kąpie się w mleku. Isaac znów zerknął na Lillian Hennessy, która w skupieniu obserwowała spektakl, i nagle uzmysłowił sobie, że jej guwernantka, pani Comden, ma kształty bardzo podobne do Anny Held. Czy prezes Hennessy robi jej kąpiele z mleka? Archie zaczął bić brawo i publiczność poszła w jego ślady. – Z jakiegoś powodu znanego tylko panu Ziegfeldowi – zwrócił się do Bella – Anna Held nie jest jedną z dziewcząt Anny Held. Mimo że to jego konkubina. – Wątpię, żeby cała Agencja Detektywistyczna Van Dorn mogła go wydostać z tej trudnej sytuacji. Follies 1907 trwał. Dwaj burleskowi komicy kłócili się o barowy rachunek. Przypominali Webera i Fieldsa, więc Isaac zamyślił się na dłuższą chwilę, wspominając Macka i Wally’ego. Kiedy na scenę wyszła Annabelle Whitford w czarnym kostiumie kąpielowym, jako wykreowana przez rysownika Charlesa Gibsona personifikacja kąpiącej się dziewczyny, Abbott szturchnął Bella i szepnął:

– Pamiętasz tamten nickelodeon z naszego dzieciństwa? Ona wykonywała taniec motyla. Isaac skinął głową i mruknął coś niewyraźnie, bo właśnie zastanawiał się, co planuje Zamachowiec. Gdzie zaatakuje, skoro wszystko jest pod kontrolą? A może jednak coś przeoczyli? Był pewien, że jeśli tak, Zamachowiec to dostrzeże i wykorzysta. Orkiestra zagrała I’ve Been Working on the Railroad i Abbott znów szturchnął Bella. – Zobacz. To o naszym kliencie. Burleskowi komicy pozowali na tle kartonowej lokomotywy Southern Pacific, która zbliżała się do nich z tyłu, jakby miała ich przejechać. Komik w kolonialnym stroju hasający na patyku z głową konia udawał Paula Revere’a, a jego partner w pasiastej czapce i kombinezonie maszynisty – prezesa Southern Pacific Railroad Osgooda Hennessy’ego. Paul Revere przygalopował, machając telegramem. – Depesza z Senatu Stanów Zjednoczonych, prezesie Hennessy. – Dawaj ją, Paulu Revere! – Hennessy wyrwał jeźdźcowi depeszę i przeczytał głośno: – „Prosimy pana o telegraficzne instrukcje. Zapomniał nam pan powiedzieć, jak głosować”. – Jakie są pańskie instrukcje dla senatorów, prezesie Hennessy? – Kolej przybywa. Kolej przybywa. – Jak mają głosować? – Jedna, jeśli lądem. – Zapalić jedną latarnię w wieży, jeśli kolej przybędzie lądem? – Łapówki, durniu! Nie latarnie. Łapówki! – Ile łapówek morzem? – Dwie, jeśli... Isaac Bell zerwał się z miejsca.

Rozdział 24

W ciemnej ładowni lichtugi parowej „Lillian I” Wong Lee kończył swoje ogromnie skomplikowane oprzewodowanie przy świetle drewnianej latarni rowerowej Eveready zasilanej trzema suchymi ogniwami D. Przypomniał sobie dawne czasy, kiedy łączył lonty dynamitu przy blasku otwartego płomienia, i podziękował bogom za elektryczność, która dostarcza światło do pracy i energię do odpalania detonatorów z niezwykłą precyzją. Isaac Bell wyszedł z Jardin de Paris przez płócienne zasłony przeciwdeszczowe, zbiegł po stalowych schodach na zewnątrz teatru Hammerstein i popędził wzdłuż Broadwayu, mijając ludzi, od których roiło się na chodnikach. Od hotelu Knickerbocker dzieliły go dwie przecznice. Kiedy tylko tam dotarł, przeciął hol, pognał po schodach do biura Agencji Van Dorn, sięgnął do przełącznika zamka drzwi ukrytego pod ladą zaskoczonego recepcjonisty i wpadł do tylnego pokoju. – Muszę się skontaktować z Eddiem Edwardsem na pirsie prochowym – zawołał od progu. – Przez który telefon można się połączyć z Jersey City? – Przez pierwszy. Tak jak pan kazał. Bell chwycił słuchawkę i postukał w widełki. – Daj mi Eddiego Edwardsa. – To ty, Isaac? – usłyszał po chwili. – Przyprowadzasz nam jakąś dziewczynę z Follies? – Słuchaj, Eddie. Ustaw vickersa tak, żebyś miał pod ostrzałem wodę i główną bramę. – Nie da rady. – Dlaczego? – Pięć wagonów z dynamitem zasłania widok. Mogę mieć pod ostrzałem albo jedno, albo drugie, ale nie bramę i wodę jednocześnie. – To weź drugi karabin maszynowy, na wypadek gdyby on zaatakował z rzeki. – Spróbuję pożyczyć jeden od wojska, ale to będzie możliwe dopiero jutro. Przykro mi, Isaac. Może posłałbym kilku strzelców na koniec pirsu? – Mówisz, że wagony z dynamitem zasłaniają widok? Umieść karabin maszynowy na nich. – Na nich? – Słyszałeś. Ustaw vickersa na wagonach z dynamitem, żeby mogli go obracać w obu kierunkach. W ten sposób będą mieli pod ostrzałem i bramę, i wodę. Migiem, Eddie! Bell odwiesił słuchawkę i odetchnął z ulgą. Właśnie o tej możliwości zapomniał – ataku z jednostki pływającej. Uśmiechnął się szeroko do detektywów w pokoju, którzy przysłuchiwali się jego rozmowie z Eddiem. – Czuwanie przy karabinie maszynowym na pociągu z dynamitem powinno być silnym bodźcem do zachowania czujności – powiedział.

Wrócił do teatru znacznie spokojniejszy i usiadł na swoim miejscu, gdy kurtyna opadała po pierwszym akcie Follies. – O co chodziło? – zapytał Abbott. – Jeśli Zamachowiec postanowi zaatakować z wody, nadzieje się na vickersa – wyjaśnił Isaac. – Dobrze pomyślane – ocenił Archie. – Teraz możesz się odprężyć, przedstawiając mnie zaprzyjaźnionej z tobą osobie. – Senatorowi Kincaidowi? – spytał niewinnie Bell. – Nie nazwałbym go zaprzyjaźnioną osobą. Graliśmy raz w karty, ale... – Dobrze wiesz, kogo mam na myśli, skurczybyku. Mówię o Helenie Trojańskiej Southern Pacific, której imię widnieje na dwunastu parowcach. – Wywarła na mnie wrażenie zbyt inteligentnej na zadawanie się z absolwentem Princeton. – Wchodzi do windy! Chodź, Isaac! Bell poprowadził Abbotta przez płócienne zasłony przeciwdeszczowe, zewnętrznymi schodami na dół i do rozległego holu na parterze, wspólnego dla wszystkich trzech teatrów w budynku. – Jest! Lillian Hennessy i senatora Kincaida otaczali wielbiciele. Kobiety rywalizowały ze sobą o uściśnięcie mu dłoni, a ich mężowie przepychali się jeden przez drugiego, żeby się zapoznać z Lillian. Bell dostrzegł, że dwie całkiem urodziwe niewiasty wsunęły mu ukradkiem do kieszeni swoje bileciki wizytowe. Wyżsi od większości mężczyzn i zaprawieni w barowych bójkach oraz tłumieniu rozruchów, detektywi Van Dorna rozdzielili tłum niczym eskadra pancerników. Lillian uśmiechnęła się do Isaaca. On zaś utkwił wzrok w Kincaidzie. Senator spojrzał w jego kierunku i pomachał przyjaźnie. – Czyż przedstawienie nie jest wspaniałe? – zawołał ponad głowami, kiedy Bell się zbliżył. – Uwielbiam teatr. Słyszałem, jak wspominał pan z Kennym waszą ucieczkę do cyrku. Ja mam za sobą epizod sceniczny. Zawsze chciałem być aktorem i nawet wyruszyłem w trasę z wędrowną trupą, ale zdrowy rozsądek zwyciężył. – Zupełnie jak mój obecny tu przyjaciel Archie Abbott – odparł Isaac i zwrócił się do swego towarzysza. – Archie, to jest senator Charles Kincaid, również niedoszły człowiek sceny. – Dobry wieczór, panie senatorze – powiedział Abbott i wyciągnął rękę, żeby uścisnąć Kincaidowi dłoń, ale nie trafił w nią, bo zagapił się na Lillian. – Witaj, Lillian – odezwał się Bell swobodnym tonem. – Mogę ci przedstawić mojego starego przyjaciela Archibalda Angela Abbotta? Lillian zaczęła trzepotać rzęsami w stylu Anny Held. Ale najwyraźniej coś w twarzy Abbotta kazało jej spojrzeć jeszcze raz. Miał zniewalające szare oczy i Bell dostrzegł, że stara się nimi przykuć uwagę dziewczyny. Powiodła wzrokiem po bliznach na czole Abbotta, po jego rudych włosach i olśniewającym uśmiechu. Kincaid mówił coś do niej, ale zdawała się go nie słyszeć, cały czas wpatrzona w Archiego. – Miło mi pana poznać, panie Abbott. Isaac wszystko mi o panu opowiedział.

– Na pewno nie wszystko, panno Hennessy, bo uciekłaby pani stąd. Lillian roześmiała się, Archie napuszył, a senator zrobił bardzo niezadowoloną minę. Bell wykorzystał pretekst karcianego długu, żeby odciągnąć Kincaida od Archiego i Lillian. – Podobała mi się nasza gra – rzekł. – I miło było dostać pańską wizytówkę, ale czek na wypisaną na niej sumę wywołałby jeszcze lepsze wspomnienia. – Mój czek będzie tu jutro – zapewnił Kincaid. – Nadal jest pan w Yale Club? – Do odwołania. A pan, senatorze? Zostaje pan jakiś czas w Nowym Jorku czy jedzie do Waszyngtonu? – Właściwie do San Francisco. Rano. – Nie ma teraz sesji Senatu? – Przewodniczę podkomisji prowadzącej w San Francisco przesłuchania w sprawie problemu chińskiego. – Kincaid zerknął przelotnie na otaczających ich ludzi, wziął Isaaca pod rękę i dodał ściszonym głosem: – Między nami pokerzystami, panie Bell, przesłuchania to przykrywka dla mojego prawdziwego celu podróży do San Francisco. – Czyli? – Grupa kalifornijskich biznesmenów namówiła mnie do wysłuchania ich błagań, żebym kandydował na prezydenta. – Mrugnął porozumiewawczo. – Zaproponowali mi wyprawę na biwak wśród sekwoi. Może pan sobie wyobrazić, jak małą przyjemność czerpie dawny budowniczy mostów z nocowania w plenerze. Powiedziałem im, że wolałbym jeden z ich legendarnych zachodnich domków myśliwskich. Poroża, wypchane grizzly, sosnowe kłody... i instalacja wodno-kanalizacyjna w środku. – Da się pan przekonać? – Na razie, gram nieustępliwego. Ale oczywiście byłbym ogromnie zaszczycony, kandydując na prezydenta. Kto by nie był? To marzenie każdego polityka. – Czy jednym z tych kalifornijskich biznesmenów jest Preston Whiteway? – spytał Isaac. Kincaid spojrzał na niego ostro. – Chytre pytanie, panie Bell. – A jak brzmi pańska odpowiedź? – Nie jestem upoważniony do jej udzielenia. Ale wiele zależy od tego, co prezydent Roosevelt postanowi zrobić w przyszłym roku. Nie widzę dla siebie miejsca, jeśli zechce się ubiegać o trzecią kadencję. Tak czy inaczej, wolałbym, żeby pan to zachował dla siebie. Bell obiecał dyskrecję. Zastanawiał się, dlaczego senator Stanów Zjednoczonych zwierza się człowiekowi, którego widzi drugi raz w życiu, o to jednak nie spytał. Zadał inne pytanie: – Wtajemniczył pan Osgooda Hennessy’ego? – Zrobię to we właściwym czasie, to znaczy po sfinalizowaniu umowy. – Po co czekać? Czyż prezes kolei nie byłby pomocny w pańskiej sprawie? – Zapewne, ale jest jeszcze za wcześnie na taką rozmowę. Nie chciałbym rozbudzać w nim nadziei, że będzie miał przyjaciela w Białym Domu, tylko po to, żeby je potem rozwiać.

Światła w holu przygasły na moment, sygnalizując koniec przerwy. Wrócili na swoje miejsca w teatrze na dachu. – Co za cudowna dziewczyna – powiedział Abbott do Bella. – A co myślisz o senatorze? – zainteresował się Isaac. – Jakim senatorze? – spytał Archie, machając przez lożę do Lillian. – Nadal uważasz go za sztywniaka? Abbott spojrzał na przyjaciela i zorientował się, że to nie jest pytanie podyktowane zwykłą ciekawością. – Takie sprawia wrażenie – odparł. – A dlaczego pytasz? – Bo coś mi mówi, że coś się za tym kryje. – Sądząc po spojrzeniu, jakie mi rzucił, kiedy zobaczył, że rozmawiam z Lillian, zrobiłby wszystko, byle tylko położyć łapy na pannie Hennessy i jej majątku. – I chce być prezydentem. – Stanów Zjednoczonych? – spytał zdumiony Abbott. – Tak. Zdradził mi, że ma potajemne spotkanie z kalifornijskimi biznesmenami, którzy chcą, żeby kandydował, jeśli Teddy Roosevelt nie wystartuje ponownie w przyszłym roku. – Jeśli to tajemnica, dlaczego ci ją zdradził? – Właśnie nad tym się zastanawiam. Tylko kompletny dureń mógłby wypaplać coś takiego. – Wierzysz mu? – Dobre pytanie, Archie. Zabawne, że ani słowem nie wspomniał o Williamie Howardzie Tafcie. – To tak, jak nie zauważyć słonia w swoim salonie. Jeśli Roosevelt zrezygnuje z ubiegania się o trzecią kadencję, to na pewno wskaże sekretarza wojny jako swego następcę. Nic dziwnego, że Kincaid utrzymuje swoje zamiary w tajemnicy. Kandydując, rzuciłby wyzwanie własnej partii. – Jeszcze jeden powód, żeby nic mi nie mówić – zauważył Isaac. – Co on kombinuje? W swojej loży Lillian Hennessy zagadnęła: – Co myślisz o panu Abbotcie, Charles? – Abbottowie to jedna z najstarszych rodzin w Nowym Jorku i mają mnóstwo holenderskich przodków w swoim drzewie genealogicznym. Szkoda, że stracili wszystkie pieniądze podczas paniki bankowej w dziewięćdziesiątym trzecim – odparł Kincaid z szerokim uśmiechem. – Powiedział mi o tym – oznajmiła Lillian. – I nie wydaje się tym zmartwiony. – Na pewno jednak zmartwiłoby to ojca każdej młodej kobiety, której by się oświadczył – powiedział senator. – A co myślisz o Isaacu Bellu? – pytała dalej, ignorując drobną złośliwość. – Wiem od Archiego, że grałeś z nim w karty. Widziałam, jak rozmawialiście w holu. Kincaid nadal się uśmiechał, bardzo zadowolony z rozmowy z Bellem. Jeśli detektyw zaczął go podejrzewać, to udawanie jednego z wielu senatorów marzących o urzędzie prezydenta Stanów Zjednoczonych powinno go przekonać, że jednak nie jest wykolejaczem pociągów. Gdyby zechciał to sprawdzić, bez trudu

odkryje, że pewni kalifornijscy biznesmeni, z Prestonem Whitewayem na czele, szukają własnego kandydata na prezydenta. A pierwszy na ich liście jest senator Charles Kincaid, bo przekonał magnata prasowego z San Francisco, któremu zawdzięczał rozgłos i przydomek Bohaterskiego Inżyniera, że zasiadłszy w Białym Domu, będzie mu służył. – O czym rozmawialiście? – naciskała Lillian. Uśmiech Kincaida stał się okrutny. – Bell jest zaręczony i wkrótce się żeni. Wyjawił mi, że kupuje rezydencję dla swojej przyszłej... szczęśliwej wybranki. Czy to smutek pojawił się na jej twarzy, czy po prostu takie wrażenie wywołały światła przygasające przed drugim aktem? – Jersey City jest dokładnie na wprost, żółtku! – krzyknął „Duży Ben” Weitzman, któremu kapitan Yatkowski powierzył sterowanie „Lillian I”, kiedy wrzucili załogę parowej lichtugi do rzeki. – Ruszaj się tam na dole. Wong Lee nadal pracował we własnym tempie, traktując dwadzieścia pięć ton dynamitu z szacunkiem, na jaki zasługiwały. Ręce mu zgrubiały od wieloletniego prasowania koszul ciężkimi żelazkami. Nie miał już takich zręcznych palców jak kiedyś. Kiedy skończył, został mu jeden detonator. Wsunął go do kieszeni, bo nawykł do oszczędności, i sięgnął po podwójny przewód elektryczny, który przeciągnął z dziobu statku do ładowni, gdzie stały skrzynie z dynamitem. Odsłonił już pięć centymetrów miedzianego drutu, usuwając izolację. Połączył jeden przewód z jedną końcówką pierwszego detonatora. Sięgnął po drugi drut i się wstrzymał. – Weitzman! Jest pan tam na górze? – A co? – Niech pan sprawdzi, czy styki przełącznika na dziobie są rozwarte. – Są. Już sprawdzałem. – Jeśli nie są, to wylecimy w powietrze, kiedy zetknę te druty. – Zaczekaj! Sprawdzę jeszcze raz. Weitzman założył pętlę z liny na szprychę koła sterowego, żeby lichtuga nie zeszła z kursu, i pospieszył na dziób, przeklinając zimny deszcz. Dostał od Yatkowskiego cylindryczną latarkę i w jej chybotliwym świetle zobaczył, że styki przełącznika, który Chińczyk umocował na dziobie, są rozwarte i takie pozostaną, dopóki dziób nie uderzy w pirs prochowy. Siła kolizji zewrze styki, obwód elektryczny zostanie zamknięty, prąd popłynie z baterii do detonatorów i nastąpi eksplozja dwudziestu pięciu ton dynamitu. To z kolei spowoduje wybuch setek ton na pirsie prochowym, największy w dziejach Nowego Jorku. Weitzman wrócił do steru i zawołał w dół przez właz: – Są rozwarte! Wong wziął głęboki oddech i połączył przewód dodatni z drugą końcówką detonatora. Nic się nie stało. Oczywiście, pomyślał cierpko, gdyby poszło źle, nie wiedziałbym tego, bo już bym nie żył. Wdrapał się po drabinie, wyłonił z włazu i powiedział mężczyźnie za sterem, żeby dał sygnał szkunerowi. Po chwili szkuner podpłynął, łopocząc mokrymi żaglami, i mocno stuknął lichtugę.

– Ostrożnie! – krzyknął Weitzman. – Chcecie nas zabić? – Chińczyku! – zawołał kapitan Yatkowski. – Właź tutaj. Wong Lee wgramolił się po drabince sznurowej. W górach odbywał znacznie trudniejsze wspinaczki, ale był wtedy o trzydzieści lat młodszy. – Widzisz pirs, Weitzman? – spytał kapitan. – Nie sposób go przeoczyć. Elektryczne światła błyszczały niecałe pół kilometra przed nimi. Gliniarze kolejowi jasno oświetlili pirs, żeby nikt nie podkradł się do nich ze stacji, ale nie przyszło im do głowy, że ktoś podkradnie się wodą. – Naprowadź ją na pirs i uciekaj – rozkazał Yatkowski. Weitzman zakręcił kołem sterowym i dziób „Lillian I” wycelował w światła na pirsie prochowym. Zbliżali się z boku, a pirs miał sto osiemdziesiąt metrów długości, więc nawet gdyby lichtuga zeszła trochę z kursu, uderzyłaby wystarczająco blisko pięciu zamkniętych wagonów towarowych z dynamitem. – Szybciej, do cholery! – ryknął kapitan. Weitzman nie potrzebował ponaglenia. Przedostał się na drewniany pokład szkunera. – Prędko! – krzyknął Wong. – Odpływajmy stąd. Nikt lepiej niż on nie znał działania sił, które miały być za chwilę wyzwolone na stacjach kolejowych, w porcie i mieście wokół niego. Kiedy Wong i załoga szkunera obejrzeli się za siebie, żeby sprawdzić, czy lichtuga parowa jest na kursie, zobaczyli prom New Jersey Central Railroad, odcumowywany, by odbić od nabrzeża terminalu osobowego Communipaw. Musiał właśnie przyjechać jakiś pociąg i prom zabierał pasażerów w ostatni etap podróży. – Witamy w Nowym Jorku – mruknął kapitan. Wiedział, że kiedy eksplozja dwudziestu pięciu ton dynamitu na lichtudze spowoduje wybuch stu ton na pirsie prochowym, prom zniknie w kuli ognia.

Rozdział 25

Marion Morgan stała na odkrytym pokładzie promu Jersey Central. Opierała się o reling, ignorując deszcz. Serce jej waliło z radości i podniecenia. Nie widziała Nowego Jorku, odkąd ojciec zabrał ją w podróż na Wschód, gdy była małą dziewczynką. Teraz tuziny drapaczy chmur ze światłami w oknach wznosiły się tuż za rzeką. I gdzieś na tej legendarnej wyspie był jej ukochany. Zastanawiała się, czy zawiadomić go telegraficznie o swoim przyjeździe, czy też zrobić mu niespodziankę. Wybrała to drugie. Do ostatniej chwili nie wiedziała, kiedy i czy w ogóle odbędzie tę podróż, bo Preston Whiteway, który miał bardzo napięty harmonogram zajęć, cały czas się wahał. W końcu postanowił zostać w Kalifornii i wysłać ją na spotkanie z bankierami w Nowym Jorku, aby im przedstawiła jego propozycję finansowania kronik filmowych „Świat Obrazu”. Młody wydawca musiał cenić doświadczenie bankowe Marion, skoro powierzył jej tak ważne zadanie. Podejrzewała jednak, że zrobił to przede wszystkim w nadziei na pozyskanie jej względów, uznawszy, iż tym sposobem okaże szacunek dla jej niezależności. Na jego awanse odpowiadała: „Moje serce jest zajęte”. Musiała użyć tego sformułowania już trzy razy, ale była gotowa użyć jeszcze dziesięć, gdyby Whiteway nie zrezygnował. Prędzej czy później zrozumie, że ona jest związana z Isaakiem. Deszcz słabł i światła miasta błyszczały jasno. Gdy tylko dotrze do swojego hotelu, zatelefonuje do Yale Club i umówi się z ukochanym. Wprawdzie w renomowanych hotelach, takich jak Astor, krzywo patrzono na niezamężne kobiety przyjmujące u siebie mężczyzn, ale w całym kraju chyba nie było detektywa hotelowego, który nie przymknąłby oka na wizytę agenta Van Dorna u narzeczonej. Isaac nazwałby to z uśmiechem zawodową uprzejmością. Rozległo się wycie syreny i Marion poczuła drżenie śrub pod stopami. Kiedy oddalili się od brzegu, zobaczyła na tle jasno oświetlonego pirsu żagle staromodnego szkunera. Przeniesienie ciężkiego karabinu maszynowego na dach zamkniętego wagonu towarowego wypełnionego dynamitem zajęło czterem mężczyznom prawie dziesięć minut. Policjanci kolejowi obsługujący vickersa zdawali sobie sprawę z niebezpieczeństwa, zachowywali więc najwyższą ostrożność. Mimo to Eddie Edwards, czterdziestoletni śledczy Van Dorna z przedwcześnie posiwiałą czupryną, co rusz wspinał się po drabince na dach i sprawdzał, czy wszystko jest w porządku. Zamontowany na trójnogu i chłodzony wodą vickers był ulepszoną wersją cekaemu Maxim, który świetnie się sprawdził podczas wojen kolonialnych w poprzedniej dekadzie. Jeden z ochroniarzy kolei, Anglik przesiedlony z południowej Afryki, opowiadał, jak jego rodacy kosili tam maximami całe armie walecznych tubylców. Edwards kazał mu zostawić mieszkańców New Jersey w spokoju. Chyba żeby czegoś próbowali. Miejscowe gangi nie składały się już

z takich twardzieli jak wtedy, gdy Eddie wypierał je ze stacji kolejowych, ale nadal bywały groźne. Stojąc na dachu wagonu i lustrując pole ostrzału karabinu maszynowego, które teraz miało pełne trzysta sześćdziesiąt stopni, przypominał sobie, jak kiedyś strzegł transportów złota. W tamtych czasach członkowie gangu Lava Bed byli uzbrojeni przeważnie w ołowiane rurki i kastety, a tylko nieliczni mieli obrzyny. Eddie obserwował przez chwilę jasno oświetlony prom, który właśnie opuszczał terminal Communipaw, po czym odwrócił się z powrotem w kierunku bramy zablokowanej przez trzy tendry i pilnowanej przez gliniarzy kolejowych z karabinami. Na stacjach towarowych panował spokój. Lokomotywy manewrowe, jak każdego dnia, formowały składy, tyle że w kabinie każdej z nich był uzbrojony detektyw. Znów spojrzał na rzekę. Deszcz ustał i Edwards widział teraz wyraźnie światła Nowego Jorku. – Czy ten szkuner zamierza staranować lichtugę parową? – mruknął. – Nie – odparł jeden z policjantów. – Są blisko siebie, ale się rozdzielają. Widzi pan? Szkuner się oddala, a lichtuga skręca w tę stronę. – Widzę. – Edwards wytężył wzrok i zmarszczył brwi. – Dokąd ona płynie, do diabła? – W naszym kierunku. Eddie śledził sytuację i coraz mniej mu się ona podobała. – Jak daleko jest ta czerwona boja? – spytał. – Jakieś pół kilometra. – Jak lichtuga ją minie, wystrzelcie jej cztery pociski przed dziób. – Mówi pan poważnie? – Tak, do cholery. Przygotujcie się do otwarcia ognia. – Mija ją, panie Edwards. – Ognia! Chłodzony wodą vickers wydał dziwnie przytłumiony odgłos pop, pop, pop, pop. Pociski trafiły za daleko, żeby to zobaczyć w ciemności. Lichtuga parowa nadal szła prosto na pirs prochowy. – Poślijcie jej dziesięć pocisków nad dach sterówki. – To dopiero będzie pobudka – stwierdził Anglik. – Te kule hałasują jak grzmot. – Tylko upewnijcie się, że niczego za nią nie ma. Nie chcę podziurawić jakiegoś holownika. – Czysto. – Ognia! Już! Brezentowa taśma nabojowa przesunęła się i lufa wypluła dziesięć pocisków. Lichtuga wciąż nadpływała. Eddie Edwards oblizał wargi. Bóg jeden wie, kto na niej jest i kto stoi za sterem, pomyślał. Pijany marynarz? Niedoświadczony majtek, bo kapitan i sternik śpią? Przygłuchy starzec, który nie ma pojęcia, skąd strzelają? – Pokażcie się im. Zawróćcie ich... Nie ty! Ty zostań przy cekaemie. Amunicyjny i chłodniczy poderwali się i pobiegli na koniec dachu, machając energicznie rękami. Lichtuga nadal się zbliżała. – Ostrzelaj sterówkę! – rozkazał Edwards. Chwycił taśmę amunicyjną i zaczął ją

podawać, gdy cekaemista nacisnął spust. Dwieście pocisków poszybowało nad wodą, przebyło pół kilometra i trafiło w sterówkę lichtugi, rozpryskując drewno i szkło. Dwa roztrzaskały górną szprychę koła sterowego, inny przeciął przywiązaną do niej linę i lichtuga mogła już skręcać. Ale woda przepływająca wokół płetwy sterowej trzymała ją na kursie do pirsu prochowego. Sterówka się rozpadła. Dach runął na koło sterowe, popchnął szprychy w dół i obrócił koło i ster, z którym było połączone. Drugi akt Follies zaczął się wspaniale i stawał coraz wspanialszy. Po Ju-Jitsu Waltz w wykonaniu księcia Tokio „prosto z Japonii” przyszła kolej na satyryczną piosenkę I Think I Oughtn’t Auto Any More: „Tak się złożyło, że paliłem, gdy pod auto wlazłem jej, i benzyna nakapała na cygaro w ręce mej. Tancereczce aż pod niebo trafiła się jazda, wyleciała tak wysoko, że myślałem, że to gwiazda...” Kiedy piosenka się skończyła, zabrzmiał pojedynczy werbel i na pustą scenę weszła tancerka w niebieskiej bluzce, krótkiej białej spódniczce i czerwonych rajstopach. Drugi werbel zawtórował pierwszemu. Druga tancerka dołączyła do pierwszej. Następny werbel i następna dziewczyna. Potem zagrało sześć bębnów jednocześnie i sześć tancerek maszerowało po scenie. Pojawiały się kolejne, każda przy akompaniamencie bębna. Nagle cała pięćdziesiątka najpiękniejszych tancerek rewiowych na Broadwayu przerwała taniec, porwały pięćdziesiąt bębnów ze stojaków obok kulis, zbiegły po schodach z obu stron sceny i ruszyły przejściami, bijąc w werble. – Nie cieszysz się, że przyszliśmy? – spytał Abbott Bella, przekrzykując huk bębnów. Isaac podniósł wzrok, bo jakiś blask w świetliku zwrócił jego uwagę. Wyglądało to, jakby z dachu skierowano na scenę dodatkowe światła. Były tak jasne, że nocne niebo zdawało się płonąć. Bell poczuł mocne dygotanie budynku i przez chwilę myślał, że to trzęsienie ziemi. Potem usłyszał głośną eksplozję.

Rozdział 26

Orkiestra przestała grać i w teatrze zapadła na chwilę upiorna cisza. Potem odłamki zadudniły na blaszanym dachu niczym tysiąc werbli. Szyba świetlika rozprysła się i wszyscy dookoła – publiczność, maszyniści sceny i tancerki rewiowe – zaczęli wrzeszczeć. Isaac Bell i Archie Abbott zerwali się z miejsc, wypadli za płócienne zasłony przeciwdeszczowe i dotarli do zewnętrznych schodów. Na południowym zachodzie, gdzie leżało Jersey City, zobaczyli czerwoną łunę. – Pirs prochowy! – wykrzyknął Bell. – Lepiej się pospieszmy. – Zobacz – powiedział Abbott, gdy zbiegali po schodach. – Wszędzie powybijane okna. We wszystkich budynkach w całym kwartale wyleciały szyby. Czterdziestą Czwartą ulicę zaścielało potłuczone szkło. Znalazłszy się na dole, Isaac i Archie popędzili ku rzece. Przecięli Ósmą Aleję, potem Dziewiątą i przebiegli przez slumsy Hell’s Kitchen, omijając spanikowanych ludzi, którzy wysypywali się z saloonów i czynszówek. Mijali kolejne aleje, a im bliżej byli rzeki, tym więcej widzieli wybitych szyb. Jakiś gliniarz próbował zagrodzić im drogę na pirsy. Pokazali mu swoje odznaki, nawet nie zwalniając, i pobiegli dalej. – Statek pożarniczy! – krzyknął Bell, wskazując jeden z pirsów. Najeżony armatkami wodnymi nowojorski strażak właśnie odbijał od pirsu numer 84. Bell pobiegł za nim i skoczył na pokład. Chwilę później Abbott wylądował obok niego. – Agencja Van Dorn – wyjaśnili przestraszonemu załogantowi. – Musimy się dostać do Jersey City. – Nie tym statkiem – odparł mężczyzna. – My płyniemy polewać pirsy w śródmieściu. Detektywi spojrzeli na płonące po drugiej stronie rzeki pirsy Jersey City. Kiedy deszcz przestał padać, wiatr zmienił kierunek na zachodni i teraz niósł iskry prosto na pirsy Manhattanu na przeciwległym brzegu. Strażak, zamiast pomagać gasić pożar w Jersey City, musiał moczyć pirsy Manhattanu, żeby od iskier nie zajęły się ich dachy i przycumowane do nabrzeży drewniane statki. – To tęga głowa – stwierdził Bell. – Muszę mu to przyznać. – Napoleon zbrodni – zgodził się Archie. – Jeszcze lepszy niż profesor Moriarty z opowieści o Sherlocku Holmesie. Isaac zauważył motorówkę nowojorskiej policji przy terminalu promowym Lackawanna na Dwudziestej Trzeciej. – Wysadźcie nas tam – poprosił strażaka. Gliniarze zgodzili się przewieźć detektywów przez rzekę. Po drodze mijali uszkodzone statki z żaglami w strzępach albo kominami przewróconymi przez wybuch. Niektóre dryfowały. Na innych załogi dokonywały prowizorycznych

napraw, żeby dobić do brzegu. Prom Jersey Central Railroad płynął w kierunku Manhattanu z powybijanymi szybami i poczerniałą nadbudową. – Jest Eddie! Siwe włosy Edwardsa były osmalone, a twarz ubrudzona sadzą, ale poza tym nie ucierpiał. – Dzięki Bogu, że zatelefonowałeś, Isaac. Ustawiliśmy cekaem na dachu w samą porę, żeby powstrzymać drani. – Powstrzymać? O czym ty mówisz? – Nie wysadzili w powietrze pirsu prochowego – wyjaśnił Eddie. – Pociąg z dynamitem jest cały. Bell popatrzył w stronę pirsu i zobaczył przez dym pięć wagonów. Stały w równym rządku, tak jak wtedy, gdy opuszczał Jersey City, by spędzić wolny wieczór w teatrze. – Więc co wysadzili w powietrze? – zapytał Edwardsa. – Poczuliśmy na Manhattanie potężny wybuch. Wyleciały wszystkie szyby w mieście. – Samych siebie – odparł Eddie. – Dzięki vickersowi. Zrelacjonował, jak przepędzili lichtugę parową Southern Pacific ogniem z karabinu maszynowego. – Zawróciła i popłynęła za szkunerem. Widzieliśmy ich wcześniej razem. Domyślam się, że szkuner wziął na pokład jej załogę, kiedy ci dranie naprowadzili lichtugę na pirs i zablokowali ster. – Wasz ogień karabinowy zdetonował dynamit? – Nie sądzę. Rozwaliliśmy im sterówkę, ale lichtuga nie eksplodowała. Odpłynęła, zawróciła o pełne sto osiemdziesiąt stopni i oddaliła się. Minęły jakieś trzy, cztery minuty, zanim nastąpił wybuch. Jednemu z chłopaków przy vickersie wydawało się, że widział, jak uderzyła w szkuner. I wszyscy widzieliśmy jego żagle w błysku. – Zdetonowanie dynamitu przez uderzenie jest prawie niemożliwe – powiedział Bell. – Musieli mieć jakiś zapalnik... Co o tym sądzisz? Jak zdobyli lichtugę parową Southern Pacific? – Sądzę – odparł Edwards – że zasadzili się na nią w górze rzeki, zastrzelili McColleena i wyrzucili załogę za burtę. – Trzeba odnaleźć ciała – rzekł Bell smutnym głosem i zwrócił się do Abbotta: – Archie, przekaż to gliniarzom po obu stronach rzeki, w Jersey City, Hoboken, Weehawken, Nowym Jorku, Brooklynie i na Staten Island. Agencja Van Dorn chce mieć wszystkie zwłoki, jakie wypłyną. Zapłacę za pogrzeby naszego człowieka i członków załogi lichtugi. Musimy zidentyfikować przestępców, którzy pracowali dla Zamachowca. Świt wstał nad pobojowiskiem po obu stronach portu. Zamiast sześciu pirsów Communipaw teraz było pięć. Szósty spłonął. Zostały z niego tylko poczerniałe pale i stos wystających z wody zniszczonych zamkniętych wagonów towarowych. Nie ocalało żadne wychodzące na rzekę okno w budynku terminalu osobowego Jersey Central, spłonęła też połowa jego dachu. Przycumowany tam prom miał silny przechył, bo jego kadłub przebił holownik, który wciąż w nim tkwił. Maszty statków przy nabrzeżach były roztrzaskane, blaszane dachy i ściany bud na pirsach porozrzucane, przez rozprute boki zamkniętych wagonów towarowych wysypały

się ładunki. Obandażowani kolejarze, poranieni odłamkami szkła i spadającymi szczątkami, rozgrzebywali ruiny stacji kolejowych, a przerażeni mieszkańcy pobliskich slumsów oddalali się od swoich zniszczonych domostw z dobytkiem na plecach. Najbardziej bodaj osobliwym widokiem była rufa drewnianego żaglowego szkunera, która została wyrzucona z wody i wylądowała na trzytonowej barce kolejowej. Zza rzeki nadchodziły meldunki o tysiącach wybitych szyb na dolnym Manhattanie i ulicach zaścielonych szkłem. Abbott szturchnął Bella. – Jest szef – powiedział, wskazując zbliżającą się motorówkę nowojorskiej policji z niską kabiną i krótkim kominem. Joseph Van Dorn stał na pokładzie dziobowym w ciemnym palcie i z gazetą wetkniętą pod pachę. Isaac podszedł prosto do niego. – Czas, żebym złożył rezygnację.

Rozdział 27

Prośba została odrzucona – odparł Van Dorn bez namysłu. – To nie była prośba – wyjaśnił Bell. – Odchodzę. Zamierzam wytropić Zamachowca na własną rękę, choćby miało mi to zająć resztę życia. I obiecuję, że nie będę przeszkadzał w dochodzeniu prowadzonym przez lepiej wykwalifikowanego śledczego Agencji Van Dorn. Lekki uśmiech pojawił się między rudymi bokobrodami Van Dorna. – Lepiej wykwalifikowanego? Chyba byłeś zbyt zajęty, żeby przeczytać poranne gazety. – Uścisnął Bellowi dłoń tak mocno, że prawie ją zmiażdżył. – Wreszcie wygraliśmy rundę, Isaac. Dobra robota! – Wygraliśmy rundę? O czym ty mówisz? Na promie zginęli ludzie. W domach na Manhattanie wyleciała połowa szyb. Te pirsy to istne pobojowisko. Wszystko przez sabotaż na statku Southern Pacific Railroad, do którego ochrony zostałem wynajęty. – Nasze zwycięstwo jest tylko częściowe, przyznaję. Ale jednak uniemożliwiłeś Zamachowcowi wysadzenie pociągu z dynamitem, co było jego celem. Gdybyś temu nie zapobiegł, setki ludzi poniosłyby śmierć. Popatrz na to. – Van Dorn rozłożył gazetę i wskazał trzy wielkie nagłówki na pierwszej stronie: SZKODY PO EKSPLOZJI JAK PO POŻARZE PIRSU W MAJU 1904 WIĘKSZA LICZBA OFIAR NA PROMIE. ZGINĘŁY 3 OSOBY. MNÓSTWO RANNYCH „MOGŁO BYĆ DUŻO GORZEJ”, MÓWI KOMISARZ POŻARNICTWA – I zobacz to! Jeszcze lepsze... Zamachowiec szalał. Ulice Manhattanu zaścielało potłuczone szkło. Z promu kolejowego widział czarny dym, kłębiący się wciąż nad brzegiem Jersey. W porcie roiło się od uszkodzonych statków i barek. W saloonach i restauracjach po obu stronach rzeki rozmawiano tylko o eksplozji. W luksusowym wagonie obserwacyjnym pociągu Pennsylvania Special do Chicago, który odjeżdżał ze zdemolowanego dworca w Jersey City, też nie było innego tematu. Ale wszyscy gazeciarze w mieście wykrzykiwali irytujące, kłamliwe nagłówki wydań specjalnych: SABOTAŻYŚCI POWSTRZYMANI POLICJA KOLEJOWA I AGENCI VAN DORNA

URATOWALI POCIĄG Z DYNAMITEM BURMISTRZ CHWALI ROZSĄDNE KIEROWNICTWO SOUTHERN PACIFIC Gdyby Isaac Bell był w tym pociągu, Zamachowiec udusiłby go własnymi rękami. Albo przebiłby mieczem. Ta chwila nadejdzie, obiecał sobie. Przegrał bitwę, ale nie wojnę. Wojnę wygra on, to nie ulegało wątpliwości. Trzeba uczcić przyszłe zwycięstwo! Władczym gestem przywołał stewarda. – George! – Tak, panie senatorze? – Szampana! Steward przyniósł mu butelkę renaudin bollinger w wiaderku z lodem. – Nie te pomyje! Firma dobrze wie, że pijam tylko mumm. Steward skłonił się nisko. – Najmocniej przepraszam, panie senatorze, ale jako że renaudin bollinger był ulubionym szampanem królowej Wiktorii, a teraz króla Edwarda, mieliśmy nadzieję, że będzie odpowiednim zamiennikiem. – Zamiennikiem? O czym ty mówisz, do pioruna? Przynieś mi szampana Mumm, bo inaczej stracisz pracę! – Bardzo mi przykro, panie senatorze. Cały zapas mumma kolei Pennsylvania Railroad zniszczyła eksplozja. – Nareszcie zwycięstwo – powtórzył Joseph Van Dorn. – I jeśli masz rację, że Zamachowiec próbuje zdyskredytować kolej Southern Pacific, to nie może być zadowolony z rezultatów. „Rozsądne kierownictwo Southern Pacific”. W rzeczy samej. Skutek jest dokładnie odwrotny niż to, co miał nadzieję osiągnąć tym atakiem. – Nie czuję się, jakbym odniósł zwycięstwo – odparł Bell. – I jestem pewien, że Zamachowiec jeszcze nie skończył. – Obawiam się, że masz rację – przyznał Van Dorn. – Ale tego zamachu nie zaplanował z dnia na dzień. Spróbuj ustalić, jak to wszystko zorganizował. Może, gdy poznamy jego metodę, uda nam się przewidzieć, co zamierza dalej. Podczas przeszukiwania części rufy szkunera rzuconej na barkę kolejową znaleziono ciało osobnika dobrze znanego nowojorskiej policji. – Szczur wodny nazwiskiem Weitzman – oznajmił siwowłosy kapitan łodzi patrolowej. – Trzymał z kapitanem tego szkunera, Yatkowskim, który trudnił się głównie przemytem. Obaj byli z Yonkers. Policja w Yonkers przeczesała całe miasto, ale nie udało się namierzyć kapitana. Gdy następnego ranka jego zwłoki przydryfowały do brzegu w Weehawken, agenci Van Dorna zdążyli już ustalić, że szkuner należał do handlarza tarcicą spowinowaconego z Yatkowskim przez małżeństwo. Handlarz nie przyznał się jednak do żadnego przestępstwa, twierdząc, że sprzedał statek szwagrowi w zeszłym roku. Zapytany, czy kapitan kiedykolwiek przemycał zbiegów przez rzekę, odrzekł, że jeśli chodzi o jego szwagra, to wszystko było możliwe.

Zamachowiec, zgodnie z przypuszczeniami Bella, zmienił taktykę. Zamiast polegać na fanatycznych radykałach, zaczął wynajmować do wykonywania dla niego brudnej roboty przestępców. – Czy któryś z tych ludzi kiedykolwiek używał materiałów wybuchowych do popełniania przestępstw? – zapytał kapitana motorówki. – Wygląda na to, że to był pierwszy raz – odparł gliniarz z ponurym chichotem. – I nie byli w tym zbyt dobrzy, skoro wysadzili się w powietrze. – Jakaś piękna dziewczyna do pana, panie Bell – powiedział recepcjonista. Isaac nawet nie podniósł wzroku znad swojego biurka w siedzibie Van Dorna w hotelu Knickerbocker. Trzy lichtarzowe telefony dzwoniły bez przerwy. Gońcy wbiegali i wybiegali. Agenci składali meldunki i czekali na nowe rozkazy. – Jestem zajęty – odparł. – Skieruj ją do Archiego. – Archie jest w kostnicy. – To ją odpraw. Minęło czterdzieści godzin, odkąd eksplozja zatrzęsła nowojorskim portem. Eksperci ze wspieranego przez kolej Biura Materiałów Wybuchowych, którzy przeczesywali pobojowisko, znaleźli suche ogniwo, co nasunęło im wniosek, że dynamit zdetonowano przy użyciu elektryczności. Ale Bell wciąż nie wiedział, czy martwa załoga szkunera zrobiła to sama, czy z pomocą specjalisty. Zastanawiał się, czy Zamachowiec osobiście wykonał oprzewodowanie. Jeżeli był na szkunerze, to prawdopodobnie nie żyje. A jeśli jednak nie, zapewne przygotowuje następny atak. Recepcjonista nie ustępował. – Na pańskim miejscu zobaczyłbym się z tą młodą damą. – Nie mam czasu. – Ale ona przyprowadziła facetów z kamerą filmową. – Co? – Bell zerknął przez drzwi. – Marion! Wypadł z pokoju, wziął ukochaną w ramiona, uniósł i pocałował w usta. Zauważył, że Marion ma kapelusz przywiązany szalem zasłaniającym bok twarzy, a jasne włosy, które zwykle upinała wysoko, zaczesała na policzek. – Co tu robisz? – Przyszłam sfilmować bohatera i spróbuję to zrobić, jeśli mnie puścisz. Wyjdźmy na zewnątrz, tam jest lepsze światło. – Bohatera? – powtórzył. – Chyba bohatera związku zawodowego szklarzy. – Przywarł wargami do jej ucha i dodał szeptem: – A jedyne miejsce, gdzie cię puszczę, to łóżko. – Dopiero jak zrobimy zdjęcia słynnemu detektywowi, który uratował Nowy Jork – odszepnęła. – Pokazywanie mojej twarzy w nickelodeonach nie pomoże mi w podkradaniu się do przestępców. – Sfilmujemy cię z tyłu, żeby nie było widać twarzy. Chodź szybko, bo stracimy światło. Zbiegli po głównych schodach w towarzystwie ludzi Bella, którzy po drodze składali mu meldunki i zadawali pytania, oraz kamerzysty i asystentów Marion

niosących kompaktową kamerę Lumiere, drewniany trójnóg i skrzynki z akcesoriami. Na chodniku przed hotelem robotnicy wymieniali okna i wstawiali nowe szyby. – Ustawmy go tam – zarządził operator kamery, wskazując pusty kawałek chodnika oświetlony promieniami słońca. – Lepiej tutaj – powiedziała Marion. – Żeby było widać potłuczone szkło za nim. – Dobrze – zgodził się kamerzysta. Marion ścisnęła ramię Bella. – Odwróć się w tę stronę – poinstruowała. – Czuję się jak manekin. – Jesteś cudownym manekinem o nazwie „Detektyw w Białym Garniturze” – odparła ze śmiechem. – A teraz pokazuj wybite szyby... Isaac usłyszał za sobą warkot pracującej kamery. – Jakie masz pytania? – zawołał przez ramię. – Wiem, że jesteś zajęty. Napisałam już twoje odpowiedzi na planszach tekstowych. – Co mam mówić? – Agencja Detektywistyczna Van Dorn będzie ścigać przestępcę, który zaatakował Nowy Jork, do krańców Ziemi. Nigdy się nie poddamy. Nigdy! – Sam bym tego lepiej nie ujął. – Zaczekaj chwilę, założymy teleobiektyw... Okej, wskazuj tamten żuraw podnoszący okno... Dziękuję ci. To było cudowne. Kiedy Bell odwrócił się do Marion, podmuch wiatru uniósł jej włosy, i w tym momencie zdał sobie sprawę, że nietypowe uczesanie, kapelusz i szal zasłaniają opatrunek. – Co ci się stało w twarz? – spytał z niepokojem. – Zranił mnie kawałek szkła. Byłam na promie, gdy eksplodowała bomba. – Co?! – To nic takiego. – Poszłaś do lekarza? – Oczywiście. Nie zostanie duża blizna. A jeśli nawet, będę nosiła kapelusz po tej stronie. Bella zalała fala wściekłości. Gdyby mógł, udusiłby Zamachowca własnymi rękami. Ten sukinsyn o mało nie zabił Marion. W momencie, kiedy prawie stracił panowanie nad sobą, z hotelu wypadł agent Van Dorna i pomachał, żeby zwrócić jego uwagę. – Isaac! Właśnie dzwonił Archie z kostnicy na Manhattanie. Uważa, że coś mamy. Patolog koronera na Manhattanie zarabiał rocznie trzy tysiące sześćset dolarów, co pozwalało mu cieszyć się luksusami życia klasy średniej. Należało do nich spędzanie lata za granicą. Ostatnio zainstalował nowoczesne fotograficzne urządzenie identyfikacyjne, które zobaczył w Paryżu. Aparat fotograficzny wisiał w górze pod dużym świetlikiem. Obiektyw celował w podłogę, gdzie namalowano liczby i kreski pokazujące wzrost w centymetrach. Zwłoki leżały na podłodze, jasno oświetlone blaskiem ze świetlika. Twarz była

całkiem zmasakrowana, ale sylwetka i mokre ubranie wskazywały, że to mężczyzna. Odległość od punktu, w którym położono jego stopy, do punktu, gdzie sięgał czubek głowy, wynosiła sto sześćdziesiąt centymetrów. – To Chińczyk – oznajmił patolog. – A przynajmniej wygląda na Chińczyka, sądząc po dłoniach, kolorze skóry i stopach. Ale podobno chcieliście zobaczyć każdego topielca. – Znalazłem to w jego kieszeni. – Abbott uniósł cylinder wielkości ołówka z wystającymi z niego dwoma krótkimi drutami. – Detonator z piorunianem rtęci – stwierdził Isaac. – Gdzie wyłowiono tego człowieka? – Obok Battery – odparł patolog. – Mógł przydryfować z Jersey City? – Prądy są nieprzewidywalne. Między oceanem a rzeką ciała przemieszczają się we wszystkich kierunkach, zależnie od przypływu i odpływu. Myślicie, że to on spowodował eksplozję? – Wygląda, jakby był blisko niej – odparł wymijająco Archie i zerknął pytająco na Bella. – Dziękuję, że pan nas wezwał, doktorze – powiedział Isaac i wyszedł. Abbott dogonił go na chodniku. – Jak Zamachowiec zwerbował Chińczyka? – zapytał. – Nie dowiemy się tego, dopóki nie ustalimy tożsamości tego człowieka. – To będzie trudne bez twarzy. – Musimy się dowiedzieć, kto to był. Z czego utrzymują się Chińczycy w Nowym Jorku? – Przeważnie wyrabiają cygara albo prowadzą sklepy spożywcze, no i pralnie. – Ten człowiek miał zrogowaciałą skórę na dłoniach – powiedział Bell – więc prawdopodobnie pracował w pralni i używał ciężkiego żelazka. – W dzielnicach robotniczych jest mnóstwo pralni – zauważył Archie. – Po jednej w każdym kwartale. – Zacznij od Jersey City – polecił Isaac. – Tam cumował szkuner i stamtąd lichtuga Southern Pacific zabrała ładunek dynamitu. Sprawy szybko nabrały tempa. Jeden z detektywów kolejowych Jethra Watta przypomniał sobie, że wpuścił na pirs jakiegoś Chińczyka z wielkim workiem prania. – Powiedział, że idzie na „Julię Reidhead”, bark wyładowujący kości. „Julia Reidhead” nadal cumowała przy pirsie z masztami roztrzaskanymi przez eksplozję. Jej kapitan powiedział, że nigdy nie korzysta z pralni na lądzie, bo jego żona sama zajmuje się praniem na pokładzie. Sprawdzono więc rejestr portowy, z którego wynikało, że tamtego popołudnia blisko „Julii” stał drewniany szkuner Yatkowskiego. Detektywi Van Dorna znaleźli w seminarium w Chelsea kilku studentów, którzy kształcili się na misjonarzy i uczyli się chińskiego. Wynajęli ich jako tłumaczy i rozpoczęli intensywne poszukiwania pralni, w której był zatrudniony nieżyjący mężczyzna. Znaleźli ją w ciągu kilku godzin. Archie Abbott wrócił do hotelu Knickerbocker i oznajmił:

– Nazywał się Wong Lee. Dowiedziałem się od ludzi, którzy go znali, że kiedyś pracował dla kolei. Na Zachodzie. – Torował dynamitem trasy w górach – domyślił się Bell. – Oczywiście. Tam nauczył się fachu. – Prawdopodobnie przyjechał na Wschód jakieś dwadzieścia, dwadzieścia pięć lat temu – rozważał Abbott. – Wielu Chińczyków uciekło w tym czasie z Kalifornii przed atakami motłochu. – Jego szef potwierdził to tylko dlatego, żeby mieć spokój? Żeby biały detektyw sobie poszedł? – Wong Lee nie był pracownikiem. Wykupił połowę firmy. – Więc Zamachowiec dobrze mu zapłacił – stwierdził Bell. – W każdym razie dość na zakup udziału w interesie. Należy podziwiać przedsiębiorczość Wonga. Ilu ludzi pracy oparłoby się pokusie wydania pieniędzy na wino i kobiety? Co tak na mnie patrzysz, Isaac? – Kiedy? – Co kiedy? – Kiedy Wong Lee kupił połowę pralni? – W lutym. – W lutym? A skąd miał pieniądze? – Od Zamachowca, oczywiście. Kiedy ten go wynajął. Jak inaczej biedny chiński pracz zdobyłby tyle forsy? – Jesteś pewien, że w lutym? – Tak. Właściciel pralni powiedział mi, że to było zaraz po chińskim Nowym Roku. To pasuje to wzorca działania Zamachowca. Zawsze planuje z dużym wyprzedzeniem. Isaac pokręcił głową. – To nie takie proste – rzekł. – Wong Lee kupił udział w pralni w lutym, ale Osgood Hennessy sfinalizował swoją tajną umowę dopiero w listopadzie. Skąd więc Zamachowiec wiedział już w lutym, że kolej Southern Pacific zamierza w listopadzie wejść do Nowego Jorku?

Rozdział 28

Jakoś to zwietrzył – odparł Abbott. – Nie! – zaprzeczył Bell. – Osgood Hennessy wiedział, że musi kupić dominujący udział w Jersey Central w największej tajemnicy, bo inaczej jego konkurenci mu przeszkodzą. Nikt nie jest w stanie „zwietrzyć” zamiarów tego starego pirata, dopóki on tego nie chce. Sięgnął po najbliższy telefon. – Zarezerwuj dwa sąsiednie apartamenty w pociągu Twentieth Century Limited z przesiadką do San Francisco – polecił recepcjoniście. – Uważasz, że Zamachowiec zna tajemnice Southern Pacific? – spytał Archie. – Najwyraźniej jakoś je poznaje – odparł Isaac, chwytając swój płaszcz i kapelusz. – Albo jakiś dureń puszcza farbę, albo jakiś szpieg celowo przekazuje mu informacje o planach Hennessy’ego. Tak czy inaczej, zna otoczenie Hennessy’ego. – Albo sam w nim jest – dodał Abbott, wychodząc za przyjacielem z biura. – Jeśli tak, to na pewno blisko samej góry – stwierdził Bell. – Zakończ operację w Jersey City i przerzuć kogo tylko będziesz mógł, na Cascades Cutoff. Założę się, że po porażce w Nowym Jorku Zamachowiec uderzy właśnie tam. – Kto ma stały kontakt z Hennessym i może znać jego plany? – zastanawiał się Archie. – Bankierzy i prawnicy z zarządu firmy. A jego pociąg specjalny ma sypialne pulmany przeznaczone dla inżynierów i kierowników budowy skrótu. – Sprawdzenie wszystkich zajmie całą wieczność – zauważył Abbott. – Nie mamy całej wieczności – odrzekł Bell. – Zacznę od samego prezesa. Przekażę mu, co wiemy, i spytam, czy ktoś mu przychodzi do głowy. – Nie wysyłałbym takich informacji przez telegraf. – I słusznie. Szpieg Zamachowca może być telegrafistą. Wybieram się na Zachód właśnie po to, żeby porozmawiać z Hennessym bezpośrednio. – Dlaczego nie wynajmiesz pociągu specjalnego? – Bo szpieg Zamachowca mógłby się o tym dowiedzieć i wyciągnąć odpowiednie wnioski. To niewarte dnia, który bym zaoszczędził. Abbott uśmiechnął się szeroko. – Teraz rozumiem, dlaczego zarezerwowałeś sąsiednie apartamenty. Bardzo sprytnie. Będzie wyglądało na to, że pan Van Dorn odebrał ci sprawę Zamachowca i przydzielił inne zadanie. – O czym ty mówisz? – O ochronie osobistej pewnej damy z branży filmowej, która wraca do Kalifornii – odparł Archie. Strajk telegrafistów w San Francisco zakończył się katastrofalnie dla ich związku zawodowego. Większość wróciła do pracy, ale niektórzy, rozgoryczeni arogancką postawą firmy, posunęli się do sabotażu. Poprzecinali druty i podpalili urzędy

telegraficzne. Pewna grupka buntowników znalazła nowego płatnika w Zamachowcu, tajemniczym osobniku, który zostawiał wiadomości i pieniądze w przechowalniach bagażu na stacjach kolejowych. Polecił im przygotować się do zakłócenia funkcjonowania sieci telegraficznej w całym kraju, zamierzał bowiem odizolować Osgooda Hennessy’ego od jego bankierów. Wynajęci przez Zamachowca monterzy linii uciekli się do prostej metody z okresu wojny secesyjnej, która polegała na przecięciu drutów i zrobieniu obejść niewidocznych z ziemi. Północna Kalifornia i Oregon nie miały jeszcze komunikacji telefonicznej ze wschodnimi stanami, więc telegraf pozostawał jedynym środkiem szybkiej łączności wewnątrzkontynentalnej. Po sparaliżowaniu telegrafu Zamachowiec mógłby przypuścić skoordynowany atak, który cofnąłby skrót Cascades Cutoff o pół wieku, do czasów, gdy najszybszym sposobem porozumiewania się na odległość było wysyłanie listów dyliżansami lub pocztą konną. Na razie jednak miał inne zajęcie dla swoich telegrafistów. Zamach w Nowym Jorku okazał się klęską. Detektywi Van Dorna i policja kolejowa obrócili to, co miało być ostatecznym ciosem w serce Southern Pacific Railroad, niemal w zwycięstwo. Gazety wychwalały vandornowców i gliniarzy pod niebiosa, a prezesa kolei przedstawiały jako bohatera. Tragiczny wypadek odwróci sytuację. Koleje utrzymywały własne sieci telegraficzne, żeby pociągi jeździły szybko i bezpiecznie. Linie jednotorowe, wciąż dominujące, podzielono na odcinki, na których obowiązywały rygorystyczne przepisy. Na każdym z nich mógł się znajdować tylko jeden pociąg i dopiero gdy opuścił dany odcinek lub znalazł się na bocznicy, wpuszczano następny. Zarówno informacje, że pociąg jest już poza odcinkiem, jak i polecenia zjazdu na bocznicę przekazywano telegraficznie i w ten sam sposób potwierdzano. Bezpieczne dotarcie pociągu na bocznicę również musiało być zgłoszone telegraficznie. Ale telegrafiści Zamachowca mogli przechwytywać polecenia, zatrzymywać je lub zmieniać. Tą metodą Zamachowiec doprowadził już do jednej kolizji – spowodował uderzenie pociągu z materiałami budowlanymi w tył składu roboczego na Cascades Cutoff. Zginęło dwóch ludzi. Znacznie poważniejszy wypadek przekreśli „zwycięstwo” Isaaca Bella. A co może być bardziej tragiczne w skutkach od czołowego zderzenia dwóch lokomotyw ciągnących wagony pełne robotników? Kiedy jego pociąg do San Francisco zatrzyma się w Sacramento, zostawi w przechowalni bagażu torbę z poleceniami i kopertą pełną gotówki, a potem wyśle pocztą bilet byłemu działaczowi związkowemu nazwiskiem Ross Parker. – Dobranoc, panno Morgan. – Dobranoc, panie Bell. Kolacja była pyszna, dziękuję. – Może pomóc w zamknięciu drzwi? – Nie trzeba, poradzę sobie. Pięć godzin po tym, jak pasażerowie przeszli po słynnym czerwonym dywanie, by wsiąść do 20th Century Limited na dworcu Grand Central, pociąg pędził przez

równiny stanu Nowy Jork z prędkością prawie stu trzydziestu kilometrów na godzinę. W pulmanie steward, który szedł wąskim korytarzem wzdłuż apartamentów i zbierał buty zostawione przez pasażerów do wyczyszczenia, dyskretnie odwrócił wzrok. – No cóż, zatem dobrej nocy. Bell zaczekał, aż Marion wejdzie do swojego apartamentu i zarygluje drzwi. Potem wszedł do siebie, przebrał się w jedwabny płaszcz kąpielowy, wyjął z butów nóż do rzucania i wystawił je na korytarz. Kostki lodu dźwięczały melodyjnie w srebrnym wiaderku, w którym chłodził się szampan Mumm. Isaac owinął mokrą butelkę lnianą serwetką i schował ją za plecy. Usłyszał ciche stukanie w drzwi wewnętrzne. – Tak, panno Morgan? – rzekł, otwierając je. Marion stała na progu tylko w szlafroku, lśniące włosy opadały jej na ramiona, oczy patrzyły figlarnie, a piękną twarz rozjaśniał promienny uśmiech. – Mogłabym pożyczyć kieliszek szampana? Później, gdy leżeli obok siebie w pociągu mknącym przez noc, Marion spytała: – Naprawdę wygrałeś w pokera milion dolarów? – Prawie. Ale połowa tych pieniędzy była moja. – To zawsze pół miliona. Co zrobisz z tymi pieniędzmi? – Myślałem o kupnie rezydencji Cromwella. – Po co? – Dla ciebie. Wpatrzyła się w niego, zdumiona i zaintrygowana. Chciała wiedzieć więcej. – Wiem, co myślisz – powiedział Isaac. – I możesz mieć rację, że roi się tam od duchów. Ale pewien stary ekscentryk, z którym grałem w pokera, zdradził mi, że zawsze dawał swojej nowej żonie laskę dynamitu, aby odnowiła dom. – Dynamit? – uśmiechnęła się. – Warto to rozważyć. Uwielbiałam ten dom z zewnątrz, ale wnętrza nie mogłam znieść. Było takie zimne... Co ci jest, Isaac? Już wcześniej poczułam, że się wzdrygnąłeś. Jesteś ranny? – Nie. – Więc co się stało? Dotknęła dużego siniaka na jego torsie i Bell skrzywił się mimo woli. – To tylko parę żeber. – Są złamane? – Nie... Tylko pęknięte. – Co się stało? – Natknąłem się na parę zawodowych bokserów. – Jak znajdujesz czas na walki, kiedy szukasz Zamachowca? – To on ich wynajął. – Ach tak – zauważyła cicho i znów się uśmiechnęła. – Krwawiący nos, co? Czy to nie oznacza, że jesteś już blisko? Odwzajemnił uśmiech i skinął głową. – Tak, to była najlepsza wiadomość, jaką dostałem w ciągu tygodnia. Van Dorn uważa, że odnieśliśmy nad nim zwycięstwo. – Ale ty nie, prawda?

– Prawda, jednak wierzę, że wygramy tę wojnę. Obstawiliśmy linie kolejowe Hennessy’ego. Mamy portret pamięciowy Zamachowca. Sprawą zajmują się najlepsi fachowcy. Wcześniej czy później musi nastąpić przełom. Pytanie, czy nastąpi, zanim on znowu uderzy. – Ćwiczysz szermierkę? – zagadnęła tylko na wpół żartobliwie. – W Nowym Jorku codziennie miałem treningi – odparł. – Dawny instruktor poznał mnie z pewnym oficerem marynarki, bardzo dobrym, wręcz doskonałym fechmistrzem wyszkolonym we Francji. – Pokonałeś go? Bell uśmiechnął się szerzej i dolał Marion szampana. – Powiedzmy, że porucznik Ash odsłonił moje najmocniejsze strony. James Dashwood zapisywał w swoim notesie kolejne kuźnie, stajnie, stacje obsługi samochodów i warsztaty mechaniczne, które odwiedzał z rysunkiem drwala. Ich liczba właśnie przekroczyła setkę. Zniechęcony i znużony słuchaniem o Broncho Billym Andersonie, zatelegrafował do Issaca Bella, informując go, że był już we wszystkich miastach, wioskach i osadach w hrabstwie Los Angeles – od Glendale na północy przez Montebello na wschodzie do Huntington Park na południu – i żaden kowal, mechanik ani ślusarz nie rozpoznał podobizny, a tym bardziej nie przyznał się do zrobienia haka z kotwicy. „Udaj się na zachód i nie zatrzymuj się, dopóki nie dotrzesz do morza” – brzmiała odpowiedź. Następnego dnia późnym popołudniem Dashwood pojechał tramwajem Red Train do Santa Monica na wybrzeżu Pacyfiku. Nie mógł się oprzeć pokusie i poświęcił kilka minut na spacer po pirsie w Venice, żeby poczuć zapach słonej wody i popatrzeć na dziewczęta kąpiące się w falach przyboju. Dwie, z nogami odsłoniętymi prawie do kolan, pobiegły na koc, który rozłożyły obok łodzi ratunkowej. Drugą łódź ratunkową Dashwood zauważył jakiś kilometr dalej, na plaży spowitej lekką mgiełką. W każdej na pewno leżała kotwica. Zgromiwszy się w duchu, że nie pomyślał wcześniej o Santa Monica, wyprostował chude ramiona i szybkim krokiem ruszył do miasta. Pierwsza stajnia, do której wszedł, nie różniła się od innych, jakie wcześniej odwiedził. W dużym drewnianym budynku po jednej stronie były boksy dla koni, po drugiej stały wozy do wynajęcia, a przy drzwiach znajdowała się część warsztatowa z podnośnikiem łańcuchowym do napraw silników. Stajenni, mechanicy samochodowi i muskularny kowal siedzieli nieopodal wejścia pogrążeni w rozmowie. – Koń czy samochód, chłopcze?! – zawołał jeden z nich na widok wchodzącego Dashwooda. – Podkowy – odparł James. Mężczyzna zwrócił się do muskularnego kowala. – Masz robotę, Jim. – Dzień dobry panu – przywitał się Dashwood i pomyślał, że kowal marnie wygląda. Miał zapadnięte policzki i podkrążone oczy, jakby źle sypiał. – Czym mogę ci służyć, młodzieńcze?

Dashwood nauczył się już, że portret pamięciowy należy pokazywać każdemu na osobności. Gdyby wyjął go przy nich wszystkich, wywołałby debatę przypominającą awanturę w saloonie. – Możemy wyjść na zewnątrz? Chcę panu coś pokazać. Kowal wzruszył ramionami, wstał ze skrzynki po mleku i poszedł za Jamesem. – Gdzie twój koń? – zapytał, kiedy stanęli przy nowo zainstalowanym dystrybutorze paliwa. Dashwood podał mu rękę. – Ja też mam na imię James. James Dashwood. Kowal uścisnął dłoń detektywa. – Myślałem, że chcesz podkuć konia – powiedział. – Poznaje pan tego człowieka? – spytał Dashwood, pokazując kowalowi rysunek bez brody. Mężczyzna wzdrygnął się i mocno poczerwieniał. Dashwood nie posiadał się ze szczęścia. Był pewien, że to on zrobił hak, który posłużył do wykolejenia Coast Line Limited. I widział Zamachowca. – Kim jesteś? – spytał kowal. – Detektywem Van Dorna – odparł James z dumą. Sekundę później leżał na plecach, a kowal rzucił się do ucieczki. – Stój! – krzyknął Dashwood, poderwał się z ziemi i ruszył w pościg. Kowal biegł bardzo szybko i był zaskakująco zwinny. Skręcał za rogi jak po szynach i nie zwalniał przy szaleńczych manewrach na podwórzach, gdzie przedzierał się przez pranie na sznurach i omijał drewutnie i szopy na narzędzia. Ale nie miał takiej kondycji jak niepalący i niepijący dwudziestolatek. Gdy wypadł z zaułków na otwartą przestrzeń, Dashwood zbliżył się do niego już po kilku przecznicach. – Stój! – wołał raz za razem, lecz żaden z przechodniów nie kwapił się do zastąpienia drogi potężnemu mężczyźnie, a w polu widzenia nie było ani jednego policjanta. Dogonił kowala tuż przed kościołem na obsadzonej drzewami ulicy. Kowal przebiegł obok pastora w koloratce, chórmistrza z plikiem nut i diakona z księgami rachunkowymi parafii pod pachą, James przemknął tuż za nim. – Stój! – krzyknął. Był zaledwie metr z tyłu, więc skoczył na uciekiniera. Dostał obcasem w podbródek, ale zdołał chwycić kostki kowala. Obaj runęli na chodnik, przetoczyli się na trawnik i wstali. Dashwood trzymał kowala za ramię, grube jak jego udo. – Co z nim zrobisz? – zapytał diakon. Odpowiedzi udzielił kowal szeroką pięścią z grubymi knykciami. Gdy James doszedł do siebie, leżał na trawie, a trzej mężczyźni w garniturach stali nad nim i przyglądali mu się z zaciekawieniem. – Gdzie on jest? – spytał Dashwood, wciąż lekko oszołomiony. – Uciekł. – Dokąd? – Pewnie tam, gdzie chciał. Nic ci się nie stało, synu? James podniósł się chwiejnie i starł krew z twarzy chusteczką, którą dostał od matki, kiedy wyjeżdżał do San Francisco, żeby podjąć pracę w Agencji Detektywistycznej Van Dorn.

– Czy któryś z panów zna tego człowieka? – To chyba kowal – odrzekł chórmistrz. – Gdzie mieszka? – Nie wiem – odparł pastor – ale cokolwiek zaszło między wami, daj sobie z tym spokój, synu, zanim stanie ci się coś złego. Dashwood wrócił niepewnym krokiem do stajni. Kowala tam nie zastał. – Dlaczego Jim dał nogę? – spytał go jakiś mechanik. – Nie wiem. Wy mi powiedzcie. – Ostatnio dziwnie się zachowywał – stwierdził jeden ze stajennych. – Przestał pić – dodał drugi. – To pewnie przez to – dorzucił trzeci ze śmiechem. – Panie z kościoła upolowały następną ofiarę. Biedny Jim. Mężczyzna nie jest bezpieczny na ulicach, kiedy Chrześcijański Związek Kobiet na rzecz Wstrzemięźliwości ma spotkanie. Po tych słowach stajenni i mechanicy zaśpiewali piosenkę, której James nigdy nie słyszał: Oto kolacja wstrzemięźliwego, Z wodą w wysokim szkle, Z herbatą, kawą na zakończenie, Lecz tam nie znajdziecie mnie! Gdy skończyli, Dashwood pokazał im rysunek. – Poznajecie tego człowieka? Odpowiedziało mu chóralne „nie”. Przygotował się na „Broncho Billy”, ale najwyraźniej żaden z nich nie chodził do kina. – Gdzie mieszka Jim? – spytał. Nie wiedzieli albo nie chcieli mu powiedzieć. Poszedł na posterunek policji, gdzie oficer dyżurny zaprowadził go do komendanta, pięćdziesięcioletniego zadbanego dżentelmena w ciemnym garniturze i z włosami ostrzyżonymi według najnowszej mody. Dashwood się przedstawił, a komendant uścisnął mu dłoń i powiedział, że chętnie pomoże agentowi Van Dorna. Poinformował Jamesa, że kowal nazywa się Higgins i mieszka w wynajętym pokoju nad stajnią. Nie miał jednak pojęcia, gdzie mógłby się ukryć. Po wizycie na posterunku Dashwood wstąpił do urzędu telegraficznego Western Union, żeby wysłać meldunek do biura w Sacramento dla Isaaca Bella. Potem przez kilka godzin krążył po ulicach w nadziei, że wypatrzy uciekiniera, a kiedy zapadł zmrok, postanowił nie wracać do Los Angeles, tylko wynająć pokój w miejscowym hotelu, aby móc rozpocząć dalsze poszukiwania z samego rana. Samotny jeździec na lśniącym gniadoszu wspiął się na szczyt wzgórza i popatrzył na jednotorową linię kolejową Southern Pacific ciągnącą się kawałek na południe od granicy Oregonu. Trzej mężczyźni stojący wokół słupa telegraficznego między torem a opuszczoną stodołą z blaszanym dachem zauważyli jego sylwetkę na tle błękitnego nieba. Ich przywódca zdjął stetsona z szerokim

rondem i zatoczył nim krąg nad głową. – Co ty robisz, Ross? Nie machaj tak, jakbyś go tu zapraszał. – Nie zapraszam go – odparł Ross Parker. – Ja go przepędzam. – A jak on, do cholery, to odróżni? – Siedzi na koniu jak kowboj. A kowboje dobrze znają sygnał złodziei bydła: „Pilnuj własnego nosa i nie zbliżaj się do nas”. – Przecież nie kradniemy bydła. Nawet nie widzimy żadnego stada. – Sygnał to sygnał. Jeżeli nie jest kompletnym durniem, zostawi nas w spokoju. – A jeśli jest? – To rozwalimy mu łeb. Kiedy Ross tłumaczył znaczenie swojego gestu Andy’emu, mieszczuchowi z San Francisco, jeździec zawrócił wierzchowca i po chwili zniknął za grzbietem wzniesienia. Mężczyźni wrócili do pracy. Na polecenie Rossa Lowell, monter linii, wspiął się na słup z dwoma długimi drutami, które były połączone z kluczem telegraficznym Andy’ego. Gdyby kowboj na szczycie wzgórza podjechał bliżej, zobaczyłby, że trzej mężczyźni są wyjątkowo silnie uzbrojeni jak na ekipę telegrafistów. Indianin Ross Parker miał czterdziestkę piątkę w kaburze na biodrze i karabin Winchester za siodłem, a Lowell obrzyna zawieszonego na plecach, żeby mógł go łatwo dosięgnąć. Nawet telegrafista Andy nosił trzydziestkę ósemkę zatkniętą za pasek spodni. Ich konie stały przywiązane w cieniu kępy drzew. – Zostań tam – rozkazał Lowellowi Ross. – To nie potrwa długo. Lowell posłusznie tkwił na słupie, a on i Andy usadowili się obok starej stodoły. Wbrew zapewnieniu Rossa minęła prawie godzina, zanim klucz telegraficzny Andy’ego zaczął stukać po przechwyceniu polecenia dyspozytora kolei dla operatora w Weed na północ od ich pozycji. Do tego czasu wszyscy trzej wycofali się za stodołę i drzemali na słońcu, osłonięci przed chłodnym wiatrem. – Co on nadaje? – spytał Ross. – Każe operatorowi w Weed przekazać składowi towarowemu jadącemu na południe, że w Azalei ma zjechać na bocznicę. Ross popatrzył na kopię rozkładu jazdy. – Okej – powiedział. – Pociąg z robotnikami jadący na północ będzie mijał bocznicę w Azalei za pół godziny. Zmień polecenie, żeby dali składowi towarowemu pozwolenie na jazdę do Dunsmuir. Andy przekazał informację, że pociąg towarowy ma wolny tor. Jako doświadczony telegrafista naśladował sposób nadawania dyspozytora w Dunsmuir, żeby operator w Weed nie poznał, że ktoś inny obsługuje klucz. Wkrótce nadeszło potwierdzenie otrzymania wiadomości oraz pytanie od operatora w Weed. – Chcą wiedzieć, co się stało z pociągiem kursowym jadącym na północ – wyjaśnił Andy Rossowi. Pociągi kursowe miały pierwszeństwo przed dodatkowymi. Ross był na to przygotowany, więc odpowiedział, nawet nie otwierając oczu. – Nadaj im, że pociąg kursowy właśnie zawiadomił przez telegrafon, że stoi na bocznicy w Shasta Springs z uszkodzoną maźnicą.

Operator w Weed odebrał informację i przekazał dalej fałszywe polecenie, które miało spowodować, że dwa pociągi znajdą się na kursie kolizyjnym. – Właź na górę, Lowell, i odłącz swoje przewody – mruknął Ross, wciąż nie otwierając oczu. – Skończyliśmy. – Lowell jest za stodołą – powiedział Andy. – Poszedł się odlać. – Jaki delikatny. Wszystko szło zgodnie z planem, dopóki lufa karabinu nie wyłoniła się zza rogu stodoły i nie przywarła do głowy telegrafisty.

Rozdział 29

Odwołaj wiadomość, którą właśnie wysłałeś – odezwał się melodyjny głos. Zaskoczony telegrafista spojrzał w górę i zobaczył ponurą twarz śledczego Van Dorna, Walta „Teksasa” Hatfielda. Za nim stał lśniący gniadosz. – I na wypadek gdybyś się zastanawiał, tak, znam alfabet Morse’a – powiedział Walt. – Zmień jedno słowo, a odstrzelę ci głowę i sam to wyślę. A ty – Hatfield zwrócił się do Rossa Parkera, którego ręka pełzła ku kaburze – nie popełnij głupiego błędu, bo nie będziesz miał czasu na następny. Rozumiesz? – Tak – mruknął Ross i podniósł wysoko ręce. Oprócz winchestera wycelowanego w głowę Andy’ego wysoki Teksańczyk miał dwa sześciostrzałowce w naoliwionych kaburach na biodrach. Jeśli nawet nie był rewolwerowcem, to właśnie na niego wyglądał. Andy nawet nie próbował nic kombinować. Szybko wystukał anulację fałszywego polecenia. – A teraz, śmierdziele, przekażcie polecenie, które przechwyciliście. Andy wysłał je. – No, już w porządku – stwierdził Hatfield. – Nie możemy dopuścić do czołowego zderzenia lokomotyw, prawda? Uśmiechnął się, ale jego oczy rzucały groźne błyski. – Teraz, panowie, powiecie mi, kto wam zapłacił za próbę dokonania tak niecnego czynu. – Rzuć to! – zawołał Lowell, który właśnie wyszedł zza stodoły ze swoim obrzynem. Walt nie wątpił, że mężczyzna ze strzelbą rozwaliłby go na kawałki, gdyby nie obawiał się, że przypadkiem trafi swoich kompanów tym samym grubym śrutem. Przeklinając w duchu własną głupotę – inaczej nie mógł tego nazwać, bo przecież powinien był sprawdzić, gdzie jest trzeci mężczyzna – rzucił karabin. Oczy całej trójki zwróciły się na moment w kierunku upadającej na kamień stali. Hatfieldowi to wystarczyło. Dał nura w bok i błyskawicznie wyciągnął oba rewolwery. Wpakował kulę prosto w serce Lowella, ale konający monter zdążył nacisnąć spusty dwururki. Obie lufy plunęły ołowiem i trafiony telegrafista o mało nie został przecięty na pół. Ross już biegł do swojego konia. Andy upadł na karabin Walta i zanim śledczy wydobył winchestera spod ciała, Parker wskoczył na siodło i pogalopował w dal. Hatfield uniósł śliski od krwi karabin i strzelił. Wydało mu się, że trafił, bo Ross zachwiał się na koniu. Ale wjechał już między drzewa. – Niech to szlag – mruknął Walt, zerknąwszy na leżących mężczyzn. Obaj byli martwi. Wskoczył na gniadosza i ryknął: – Trop! Koń ruszył galopem.

Marion pożegnała się z Isaakiem w Sacramento. Ona podróżowała dalej do San Francisco, on przesiadał się do pociągu jadącego na północ, żeby dotrzeć do skrótu Cascades Cutoff. Kiedy się rozstawali, powiedziała: – Nie przypominam sobie milszej podróży. Gdy parę godzin później Bell przejeżdżał przez węzeł kolejowy w Dunsmuir, zobaczył kilkudziesięciu policjantów kolejowych strzegących zwrotnic, parowozowni i biur dyspozytorów. Na stacji spotkał się z dwoma agentami Van Dorna w ciemnych garniturach i melonikach, którzy oprowadzili go po punktach kontrolnych, jakie wyznaczyli. Zadowolony z wyniku inspekcji spytał ich, gdzie może znaleźć Walta Hatfielda. Powiedzieli mu, że w hotelu przy Sacramento Avenue. Sacramento Avenue, główna ulica Dunsmuir, okazała się błotnistą arterią pożłobioną koleinami przez koła amerykanów. Po jednej stronie stały drewniane budynki, oddzielone od błota wąskim chodnikiem z desek, a wzdłuż drugiej ciągnęły się tory Southern Pacific, rzędy słupów telegraficznych i elektrycznych oraz rozproszone szopy i magazyny. Do drzwi piętrowego hotelu prowadziły drewniane schodki. Hatfield siedział w holu i pił whiskey z filiżanki do herbaty. Miał opatrunek na czole i prawą rękę na temblaku. – Przepraszam, Isaac – odezwał się, gdy Bell usiadł koło niego. – Zawiodłem cię. Opowiedział, jak podczas konnego objazdu punktów obserwacyjnych, które ustawił wzdłuż toru kolejowego, zauważył coś, co z daleka wyglądało na próbę sabotażu na linii telegraficznej. – Najpierw myślałem, że przecinają druty. Ale kiedy podjechałem bliżej, zobaczyłem, że podłączyli klucz telegraficzny, i zdałem sobie sprawę, że przechwytują polecenia dla pociągów. Chcieli spowodować kolizję. Poprawił się na krześle, najwyraźniej obolały od stóp do głów, i mówił dalej: – Widziałem ze wzgórza, że jest ich trzech, a potem, przy stodole siedziało tylko dwóch. Nie sprawdziłem, gdzie jest trzeci, i to on mnie zaskoczył. Jakoś sobie poradziłem, ale niestety dwóch z nich zginęło, a trzeci uciekł. Ruszyłem za nim w pościg w nadziei, że dużo nam powie o Zamachowcu. Trafiłem go w rękę, ale niestety to mu nie przeszkodziło w celowaniu. Zastrzelił mi konia. Naprawdę bardzo mi przykro, Isaac. Głupio się czuję. – Ja też bym się tak czuł – odrzekł Bell i się uśmiechnął. – Ale pamiętaj, że zapobiegłeś czołowemu zderzeniu dwóch pociągów, z których jeden był pełen robotników. – Śmierdziel dał nogę – mruknął ponuro Walt. – Przeszkodzenie Zamachowcowi to nie złapanie go. Isaac pokiwał głową. Doskonale rozumiał Hatfielda. Ale gdy następnego dnia dołączył do Osgooda Hennessy’ego w krańcowym punkcie skrótowej linii kolejowej, prezes Southern Pacific wręcz tryskał optymizmem. Przede wszystkim dlatego, że budowa posuwała się naprzód zgodnie z harmonogramem. Ostatni długi tunel na trasie do Cascade Canyon Bridge – tunel numer trzynaście – był już na ukończeniu.

– Bijemy go na każdym zakręcie – cieszył się Hennessy. – W Nowym Jorku było źle, ale mogło być dużo gorzej. Southern Pacific wyszła z tego czysta jak łza. Teraz pańscy chłopcy zapobiegli katastrofie i jesteście na tropie kowala, który zrobił ten hak do wykolejenia Coast Line Limited. Gdy Bell otrzymał meldunek Dashwooda, skontaktował się z Larrym Sandersem i zobowiązał go do udzielenia młodemu Jamesowi pomocy w poszukiwaniach kowala, który zniknął bez śladu. Miał nadzieję, że zaangażowanie w sprawę wszystkich agentów Van Dorna w Los Angeles pozwoli szybko go znaleźć. – Kowal mógłby was doprowadzić prosto do Zamachowca – powiedział Hennessy. – Na to liczę – odparł Isaac. – Odnoszę wrażenie, że zmuszacie tego drania do odwrotu. Nie starczy mu czasu na sprawianie kłopotów, jeśli będzie uciekał, żeby utrzymać się o krok przed wami. – Oby miał pan rację. Nie możemy jednak zapominać, że Zamachowiec jest wyjątkowo sprytny i planuje z dużym wyprzedzeniem. Wspólnika do przeprowadzenia ataku w Nowym Jorku wynajął już w lutym. Właśnie w związku z tym przejechałem przez pół kontynentu, żeby zadać panu osobiście bardzo ważne pytanie. – Jakie? – Zapewniam, że to, co usłyszę, zostanie między nami. W zamian muszę pana poprosić o całkowitą szczerość. – To chyba jasne – żachnął się Hennessy. – Co, do diabła, chce pan wiedzieć? – Kto mógł wiedzieć, że zamierza pan nabyć kontrolny udział w kolei New Jersey Central? – Nikt. – Na pewno nikt? Żaden prawnik ani bankier? – Na pewno. Musiałem to ukrywać. – Takiego przedsięwzięcia chyba nie da się przygotować samemu? – To prawda. Konsultacje były niezbędne, ale nikt nie poznał zawczasu moich zamiarów. Wtajemniczyłem jednego prawnika w jedną część umowy, a drugiego w inną. To samo z bankierami. Zdradziłem różnym ludziom różne aspekty. Gdyby sprawa się wydała, J.P. Morgan i Vanderbilt spadliby na mnie jak lawina. Im dłużej trzymałem moje plany w sekrecie, tym większe miałem szanse na przejęcie Jersey Central. – Więc żaden prawnik ani bankier nie orientował się w całości? – Zgadza się – potwierdził Hennessy i po chwili dodał: – Oczywiście jakiś spryciarz mógł skojarzyć fakty. Bell wyjął z kieszeni notes. – Poproszę o nazwiska bankierów i prawników, którzy mogli wiedzieć dość, aby się domyślić, co pan planuje. Hennessy wymienił czterech ludzi z zastrzeżeniem, że tylko dwóch z nich mniej więcej rozumiało, o co chodzi. Isaac zapisał ich nazwiska. – Mówił pan o tym, co ma nastąpić, swoim inżynierom i osobom, które

miałyby zarządzać nową linią? – Niewiele. Tylko tyle, żeby byli na bieżąco. – Zechciałby pan wskazać tych, którzy na podstawie uzyskanych od pana informacji mogliby się domyślić, co pan zamierza? Hennessy podał nazwiska dwóch inżynierów. Bell zapisał je i schował notes. – A czy panna Lillian wiedziała? – spytał. – Lillian? Oczywiście. Ale ona na pewno się nie wygadała. – A pani Comden? – Tak samo jak Lillian. – Rozmawiał pan o swoich planach z senatorem Kincaidem? – Z Kincaidem? Żartuje pan? Oczywiście, że nie. Dlaczego miałbym to robić? – Żeby uzyskać jego pomoc w Senacie. – On mi pomaga, kiedy mu każę. Nie muszę go wtajemniczać. – Dlaczego powiedział pan: „Oczywiście, że nie”? – Bo Kincaid to dureń. Myśli, że nie wiem, po co się przy mnie kręci. Chodzi mu o moją córkę czy raczej o jej pieniądze. Bell zatelegrafował po kuriera Van Dorna, a kiedy ten przybył, wręczył mu zapieczętowany list do biura w Sacramento z poleceniem natychmiastowego prześwietlenia głównego inżyniera Southern Pacific, Lillian Hennessy, pani Comden, dwóch bankierów, dwóch prawników i senatora Charlesa Kincaida.

Rozdział 30

Pociąg wiozący setki robotników na trzydniowy wypoczynek po czterech tygodniach nieprzerwanej pracy zjechał na bocznicę, żeby przepuścić zdążający w przeciwnym kierunku skład z materiałami budowlanymi. Z bocznicy, wyżłobionej w ścianie Diamentowego Kanionu u stóp stromego zbocza, widać było wijący się zakosami szeroki łuk osiemdziesiąt kilometrów na południe od tunelu numer trzynaście. To, co robotnicy zobaczyli na krętym torze biegnącym wysoko nad nimi, miało ich prześladować do końca życia. Długi rząd zamkniętych i skrzyniowych wagonów towarowych ciągnęła ciężka lokomotywa Consolidation 2-8-0 z ośmioma kołami napędowymi. Gdy weszła w zakręt z prędkością ponad sześćdziesięciu kilometrów na godzinę, jeden z mężczyzn siedzących na twardych drewnianych ławkach pociągu roboczego powiedział do drzemiącego kolegi: – Gna, jakby stary Hennessy trzymał rękę na przepustnicy. Koła krótkiego przedniego wózka lokomotywy, który zapobiegał kołysaniu przy takiej szybkości, zazgrzytały na łuku. Maszynista consolidation znał trasę do skrótu jak własną kieszeń i akurat ten zakręt na krawędzi Diamentowego Kanionu był miejscem, gdzie nie chciał usłyszeć zgrzytu luźnej szyny. – Nie podoba mi się... – zaczął mówić do swojego palacza. Zanim zdążył dokończyć zdanie, a tym bardziej cofnąć przepustnicę, pierwsze koło napędowe studwudziestotonowej lokomotywy uderzyło w luźną szynę, która oderwała się od podkładów z głośnym trzaskiem. Szyny, uwolnione od trzymających je w odległości tysiąca czterystu trzydziestu pięciu milimetrów od siebie drewnianych podkładów, się rozeszły. Wszystkie cztery koła napędowe po zewnętrznej stronie zakrętu wypadły z toru i lokomotywa pomknęła prosto, rozpryskując kruszywo, drzazgi z podkładów i połamane gwoździe. Robotnicy w pociągu stojącym na bocznicy na dnie kanionu zobaczyli, jak skład towarowy przelatuje nad ich głowami. Po latach ocaleli z katastrofy przysięgali, że szybował zdumiewająco długo, zanim grawitacja zrobiła swoje. Kilku odnalazło wiarę, w przekonaniu, że to Bóg sprawił, iż skład towarowy doleciał wystarczająco daleko, by większa jego część ominęła ich pociąg, spadając z góry. Ale w tamtym momencie wszyscy patrzyli na lokomotywę Consolidation 2-8-0 zsuwającą się poza krawędź klifu i staczającą na nich z pięćdziesięcioma zamkniętymi i skrzyniowymi wagonami towarowymi, które zmiatały drzewa i głazy ze zbocza niczym długi czarny bicz. Większość zapamiętała hałas. Zaczął się jak grzmot, przerodził w huk lawiny i zakończył stukiem stali i drewna sypiących się na ich nieruchomy pociąg. Żaden nie zapomniał strachu, jaki wtedy czuł. Isaac Bell dotarł na miejsce katastrofy po kilku godzinach.

Nie było żadnego dowodu, że Zamachowiec majstrował przy szynach. Ciężka consolidation całkiem zniszczyła miejsce, gdzie wypadła z toru, i nie dało się stwierdzić, czy ktoś celowo usunął gwoździe, czy też szyna obluzowała się sama. Ale ponieważ z raportu policji kolei Southern Pacific wynikało, iż patrole konne i na drezynach ręcznych nieprzerwanie pilnowały okolicy, Bell doszedł do wniosku, że sabotażysta nie mógł zbliżyć się na tyle, by uszkodzić szyny na Pętli Diamentowego Kanionu. Wściekły Hennessy, obawiając się, że katastrofa wywoła panikę wśród jego robotników, zlecił inżynierowi Franklinowi Mowery’emu, którego ściągnął z emerytury, aby zbudował most Cascade Canyon, zbadanie miejsca wypadku. Mowery kuśtykał po zniszczonym torowisku, wsparty na ramieniu swojego asystenta. Okazał się sympatycznym i bardzo rozmownym starszym panem. Powiedział Bellowi, że urodził się w 1837 roku, za prezydentury Andrew Jacksona, i był obecny przy połączeniu zachodniej i wschodniej linii pierwszej kolei kontynentalnej na przylądku Promontory w Utah w roku 1869. – To już prawie czterdzieści lat. Jak ten czas leci. Trudno uwierzyć, że byłem wtedy młodszy niż ten urwis, który pomaga mi chodzić – rzekł z uśmiechem i poklepał przyjaźnie asystenta. Eric Soares, którego okulary w drucianej oprawce, ciemne falujące włosy, wąski podbródek i nawoskowany cienki wąsik upodabniały bardziej do poety lub malarza niż do inżyniera budownictwa lądowego i wodnego, odpowiedział swemu pracodawcy figlarnym uśmiechem. – Jak pan sądzi, panie Mowery? – zapytał Isaac. – To był wypadek? – Trudno orzec, synu. Podkłady są roztrzaskane jak podpałka, żaden kawałek nie jest na tyle duży, żeby pozostały na nim ślady użycia narzędzia. Gwoździe pogięte albo połamane. Przypomina mi to katastrofę w Sierra Nevada w osiemdziesiątym trzecim. Pociąg osobowy wykoleił się i gdy zjechał ze zbocza, wagony z tyłu powbijały się jeden w drugi, zupełnie jak ten służbowy tutaj w towarowy. Bell spojrzał na wagon służbowy, który tkwił we wnętrzu towarowego niczym bagaż w pospiesznie spakowanej walizce. – Co panowie zameldują prezesowi Hennessy’emu? Mowery szturchnął asystenta. – Co mu powiemy, Eric? Soares zdjął okulary, przyklęknął przy podkładzie przeciętym przez koło napędowe lokomotywy i obejrzał dokładnie. – Jest tak, jak pan mówi, panie Mowery – orzekł. – Jeśli nawet ktoś wyciągnął gwoździe, nie pozostały żadne ślady użycia narzędzia. – Otóż to. – Mowery pokiwał głową. – Obawiam się jednak, że stary nie będzie chciał usłyszeć, że zawiniła kiepska konserwacja, prawda, Eric? – Tak, panie Mowery. – Soares znów uśmiechnął się figlarnie. Bell pomyślał, że Mowery zachowuje się jak dobry wujek, a Soares jak jego ulubiony siostrzeniec. – Ani nie przyjmie z zadowoleniem sugestii – ciągnął stary inżynier – że pospieszna budowa mogła być przyczyną wady niebezpiecznej dla szybko jadącej ciężkiej lokomotywy, prawda, Eric?

– Tak, panie Mowery. – Kompromis, panie Bell, to istota inżynierii. Poświęcamy jedno, by osiągnąć drugie. Jeżeli budujemy za szybko, mamy lichą konstrukcję. A jeśli zbyt starannie, robota ciągnie się w nieskończoność. Eric wstał, założył okulary i podjął ten wątek. – Konstrukcja tak solidna, żeby się nigdy nie zawaliła, może okazać się za ciężka. Ale lekka może być za słaba. Mowery zachichotał. – Eric jest metalurgiem – wyjaśnił Bellowi. – Zna czterdzieści rodzajów stali, które nawet nie istniały za moich czasów. Isaac jeszcze raz spojrzał na złożony jak luneta wrak wagonu służbowego i coś przyszło mu do głowy. – Czy można byłoby zrobić składany miecz? – zapytał. – Składany miecz? – powtórzył Mowery, wyraźnie zdumiony. – Mówił pan o stali i zastanawiam się, czy jest możliwe wyprodukowanie miecza z wysuwanym ostrzem. – Jak w rekwizycie teatralnym? Kiedy aktor wydaje się przebity mieczem, ale w rzeczywistości ostrze chowa się do środka? – Tak, ale to by się nie chowało. Przebijałoby człowieka na wylot. – Co ty na to, Eric? Studiowałeś metalurgię na Uniwersytecie Cornelia. Potrafiłbyś zrobić taki miecz? – Gdyby mi dobrze zapłacili, pewnie tak – odparł Soares. – Ale raczej nie byłby zbyt mocny. – Wystarczająco, żeby przebić człowieka? – Tak, bez trudu zagłębiłby się w ciało. Nie wytrzymałby jednak bocznego uderzenia. – Bocznego uderzenia? – Ericowi chodzi o to – wyjaśnił Mowery – że ostrze byłoby za słabe do parowania cięć przeciwnika uzbrojonego w prawdziwy miecz. – Do odbijania jego klingi – domyślił się Isaac. – Właśnie. Trzeba by poświęcić wytrzymałość dla zwartości. Dwa lub trzy połączone ze sobą krótkie kawałki stali nie mogą być tak mocne jak jedno długie ostrze. A dlaczego pan pyta, panie Bell? – Po prostu jestem ciekaw, jak to by było, gdyby ktoś zrobił z noża miecz. – Na pewno by zaskoczył zaatakowanego człowieka. – Mowery się roześmiał. Jeszcze raz powiódł wzrokiem po miejscu katastrofy i wsparł się na ramieniu asystenta. – Chodźmy, Eric. Nie odkładajmy tego. Muszę powiedzieć staremu to samo, co wcześniej zameldował mu pan Bell i czego Hennessy nie chce usłyszeć. Nie sposób stwierdzić, co się naprawdę stało, ale nie znaleźliśmy żadnego dowodu sabotażu. Kiedy przekazał prezesowi swoje ustalenia, Osgood Hennessy zapytał: – Maszynista zginął? – Jest ledwo draśnięty. – Wyrzucić go! Skoro to nie był sabotaż, do katastrofy doszło z powodu nadmiernej prędkości. Niech wszyscy wiedzą, że nie toleruję lekkomyślnych

maszynistów, którzy narażają życie pasażerów. Wbrew oczekiwaniom prezesa zwolnienie maszynisty nie uspokoiło przerażonych robotników pracujących przy budowie Cascades Cutoff. Byli skłonni uwierzyć, że Zamachowiec znowu zaatakował, ale w gruncie rzeczy nie obchodziło ich, czy katastrofa nastąpiła w wyniku sabotażu, czy też zdarzył się wypadek. Policyjni szpiedzy donieśli, że w obozie mówi się o strajku. – O strajku! – powtórzył jak echo rozsierdzony Hennessy. – Płacę im najwyższe stawki. Czego jeszcze chcą, do cholery? – Chcą wrócić do domu – wyjaśnił Isaac Bell. Orientował się w nastrojach ludzi, bo umieścił swoich tajnych agentów w kuchniach polowych i saloonach i odwiedzał je osobiście, żeby ocenić wpływ ataków Zamachowca na zachowanie pracowników Southern Pacific. – Boją się jeździć pociągiem roboczym. – To szaleństwo. Właśnie kończę drążenie ostatniego tunelu na trasie do mostu. – Mówią, że skrót stał się najbardziej niebezpieczną linią kolejową na Zachodzie. Jak na ironię, Bell przyznał tym samym, że Zamachowiec wygrał tę rundę. Osgood Hennessy ukrył twarz w dłoniach. – Boże Wszechmogący, skąd ja wezmę tysiąc ludzi u progu zimy? – Podniósł wzrok i rzucił gniewnym tonem: – Zgarnąć ich przywódców. Gdy prowodyrzy trafią do więzienia, reszta zmieni zdanie. – Mogę zaproponować bardziej produktywne działanie? – odparł Isaac. – Nie! Wiem, jak złamać strajk. – Prezes odwrócił się do obserwującej go uważnie Lillian. – Wezwij do mnie Jethra Watta. I zatelegrafuj do gubernatora. Do rana chcę tu mieć wojsko. – Panie prezesie – nie ustępował Bell. – Właśnie wróciłem z obozu. Panuje tam panika. Policja Watta w najlepszym razie sprowokuje zamieszki, a w najgorszym spowoduje odejście większości robotników. Wojsko jeszcze pogorszy sytuację. Nie zdoła pan zmusić przerażonych ludzi do pracy. Ale może pan spróbować zmniejszyć ich strach. – Jak? – Niech pan sprowadzi Jethra Watta. I ściągnie razem z nim pięciuset funkcjonariuszy. Ale każe im patrolować linię kolejową. Pilnować jej, dopóki nie stanie się oczywiste, że to pan, a nie Zamachowiec, ma kontrolę nad każdym centymetrem toru stąd do tunelu numer trzynaście. – To się nie uda – stwierdził Hennessy. – Agitatorzy tego nie kupią. Chcą tylko strajkować. Lillian wreszcie się odezwała. – Spróbuj, tato. I stary jej posłuchał. Następnego dnia każdy kilometr toru został obstawiony przez gliniarzy Watta i agentów Van Dorna, a ekipy kolejarzy sprawdziły, czy nie ma żadnych obluzowanych szyn i zakopanych ładunków wybuchowych. Podczas poszukiwania wspólników Zamachowca i wypatrywania oznak sabotażu aresztowano kilku przestępców oraz odkryto i naprawiono kilka uszkodzeń toru. Bell pokonał konno całą trzydziestodwukilometrową trasę od miejsca katastrofy do tunelu numer trzynaście. Wrócił lokomotywą, zadowolony, że najnowszy

odcinek skrótu zmienił się z najbardziej niebezpiecznego na Zachodzie w najlepiej utrzymany i najpilniej strzeżony. Zamachowiec prowadził wóz handlarza zaprzężony w dwa muły. Połatana i spłowiała plandeka rozciągnięta na siedmiu kabłąkach przykrywała skrzynię ładunkową, na której były różne garnki i fajansowe naczynia owinięte w słomę, wełniane ubrania, worek soli i beczka smalcu. Pod tym wszystkim leżał nowiutki sosnowy podkład kolejowy długości dwustu czterdziestu czterech centymetrów i o przekroju dwadzieścia pięć i pół na trzydzieści i pół centymetra. Dziurę przewierconą przez całą długość drewnianej belki wypełniał dynamit. Handlarz nie żył, rozebrany do naga i zrzucony ze zbocza wzgórza. Był wysoki, więc jego ubranie całkiem dobrze pasowało na Zamachowca. Zamachowiec jechał drogą, która niegdyś była indiańskim szlakiem, a potem służyła poganiaczom mułów. Chociaż stroma i wąska, biegła po najłagodniejszych pochyłościach trudnego terenu. Większość osad wzdłuż niej była opuszczona. Zamieszkanych Zamachowiec unikał. Miejscowi farmerzy mogliby rozpoznać wóz i zastanawiać się, co się stało z jego właścicielem. Droga przecinała w kilku miejscach nową linię kolejową, ale ilekroć Zamachowiec zbliżał się do skrótowej trasy, widział policyjne patrole na koniach i drezynach ręcznych. Zamierzał dojechać wzdłuż szyn do krawędzi głębokiego kanionu i zastąpić zwykły podkład tym z dynamitem, kiedy jednak minęło popołudnie i zaczął zapadać zmrok, musiał przyznać się do porażki. W przedsięwziętych środkach ostrożności widać było wyraźnie rękę Isaaca Bella i Zamachowiec znów przeklął bokserów z Rawlins, którzy spartaczyli robotę. Ale żadne przekleństwa nie zmieniały faktu, że z powodu obecności patroli nie mógł ryzykować jazdy wozem po torze. Po jednej stronie wąskiej trasy kolejowej ciągnęła się skalna ściana, z drugiej była przepaść. Gdyby natknął się na patrol, nie miałby gdzie ukryć wozu, a w większości miejsc nie mógłby w ogóle zjechać z toru. Sosnowy podkład ważył dziewięćdziesiąt kilogramów, a łapa do wyciągania gwoździ, potrzebna do usunięcia oryginalnego podkładu – dziewięć. Mogła posłużyć za łom do wykopania podsypki, ale nie do wbicia gwoździ, miał więc ze sobą młot, który ważył kolejne pięć i pół kilo. Był silny. Potrafił podnieść ponad sto kilogramów. Mógłby dźwignąć podkład, młot i łapę i wziąć wszystko na ramię. Ale ile kilometrów zdołałby przejść z takim ciężarem? Kiedy zdejmował podkład z wozu, wydał mu się cięższy, niż sobie wyobrażał. Dzięki Bogu, że nie został zaimpregnowany kreozotem węglowym. Drewno wchłonęłoby ponad dziesięć kilogramów ciemnej cieczy. Zamachowiec oparł podkład o słup telegraficzny i przywiązał łapę i młot do belki. Potem wprowadził wóz za drzewa niedaleko toru. Zastrzelił z derringera oba muły, przyciskając im lufy do łbów, żeby stłumić hałas, na wypadek gdyby jakiś patrol był w pobliżu. Wrócił do toru, przykucnął i wziął ciężar na ramię. Wyprostował się i zaczął iść. Szorstkie drewno wbijało mu się w ciało, więc żałował, że nie zabrał z wozu koca, żeby go podłożyć. Czuł tępy ból, który przenikał przez mięsień ramienia aż

do kości. Wkrótce stał się prawie nie do wytrzymania. Zamachowiec zastanawiał się, czy położyć ciężar na ziemi i pobiec do wozu po koc. Uznał jednak, że to za duże ryzyko. Któryś z patroli Bella mógłby znaleźć podkład, łapę i młot. Miał już zmęczone nogi i kolana zaczęły mu drżeć. Ale zapomniał o bólu nóg i trzęsących się kolanach, gdy ciężar przygniótł mu kości kręgosłupa i ucisnął nerwy. Uczucie pieczenia promieniowało z nerwów do nóg, ostry ból przeszywał uda i łydki. Przeszedł półtora kilometra z ośmiu, jakie miał do pokonania, postanowił więc odłożyć podkład, żeby chwilę odpocząć. W tym momencie zobaczył na niebie przed sobą białą poświatę, która jaśniała z każdą chwilą. Uświadomił sobie, że to blask reflektora jadącej lokomotywy. Słyszał ją już przez odgłos swojego ciężkiego oddechu. Musiał zejść z toru. Szukając po omacku drogi w ciemności, opuścił się z nasypu i przedarł przez drzewa rosnące przy szynach. Zapuścił się głębiej, ukląkł ostrożnie i zsuwał masywny podkład z ramienia, dopóki jego koniec nie spoczął na ziemi. Ulga po pozbyciu się ciężaru była ogromna. Oparł drugi koniec podkładu o drzewo, a potem osunął się na ziemię i wyciągnął na sosnowych igłach. Lokomotywa przejechała z hałasem, ciągnąc pociąg, którego puste wagony stukały miarowo na szynach. Gdy skład go minął, wstał z westchnieniem, ponownie dźwignął ciężar i wdrapał się na nasyp. Wchodząc na środek toru, zawadził butem o szynę i poczuł, że się przewraca na twarz. Usiłował odzyskać równowagę, ale ciężar popchnął go w dół. Obrócił się rozpaczliwie, żeby uciec spod podkładu. Nie zdążył. Krzyknął z bólu, kiedy sosnowa belka przygniotła mu ramię. Leżąc twarzą w dół na podsypce, wydostał rękę spod podkładu. Potem ukląkł jak do modlitwy, dźwignął belkę na obolałe ramię, podniósł się i ruszył dalej. Próbował liczyć kroki, ale ciągle tracił rachubę. Zaczął więc liczyć podkłady. Po stu pomyślał, że w tym tempie nigdy nie dotrze do celu. Po pięciuset prawie się załamał, kiedy uświadomił sobie, że pięćset podkładów to niewiele więcej niż ćwierć kilometra. Powtarzał sobie, że zdoła donieść podkład aż do tunelu numer trzynaście. Przez góry aż do Cascade Canyon Bridge. Jestem Bohaterskim Inżynierem! Opętańczy śmiech przerodził się w łkanie. Poczuł, że przestaje się kontrolować. Musiał oderwać myśli od bólu i obawy, że dalej nie zajdzie. Skoncentrował się na początkach swojej nauki inżynierii. Konstrukcja – od niej zależy, czy most będzie stał, czy się zawali. Zastrzały. Wiązania. Filary. Wsporniki. Kotwy. Obciążenia ruchome. Obciążenia statyczne. Prawa fizyki wskazywały, jak należy rozkładać ciężar. Mówiły, że nie zdoła dłużej dźwigać podkładu. Porzucił myśli o fizyce i skupił się na szermierce, na zwinnych, płynnych ruchach mieczem. – Natarcie – powiedział głośno. – Uderzenie. Wypad. Zasłona. Obrona. Finta. Podwójna finta. Wlókł się dalej, ciężar zamieniał jego kości w galaretę. Natarcie. Uderzenie. Wypad. Zasłona. Przypomniał mu się niemiecki i zaczął mamrotać terminy

techniczne ze swoich studenckich czasów, a potem wykrzykiwać słowa, które poznał w Heidelbergu, gdzie się nauczył zabijać: Angriff. Battutaangriff. Ausfall, Parade. Doppelfinte. Miał wrażenie, że ktoś nuci mu w uchu. Natarcie: Angriff. Uderzenie: Battutaangriff. Wypad: Ausfall. Zasłona: Parade. Podwójna finta: Doppelfinte. Ktoś niewidoczny nucił niemelodyjną śpiewkę. Obrócił się gwałtownie, ciężar podkładu o mało nie zwalił go z nóg. Ostre światło lampy acetylenowej błyszczało na torze. Patrol policyjny nadjeżdżał niemal bezgłośną drezyną ręczną. Skalna ściana wyrastała na lewo od niego. Na prawo zbocze góry opadało stromo. Bardziej wyczuwał, niż widział spadek. Wierzchołki drzew majaczące w ciemności wskazywały, że może to być nawet sześć metrów. Nie miał wyboru. Drezyna była tuż za nim. Rzucił podkład za krawędź i skoczył za nim. Usłyszał, jak podkład uderza w drzewo i łamie je. Potem sam wpadł na pień i stracił oddech. Nucenie spadło o ton. Drezyna zwalniała. Ku jego przerażeniu policjanci się zatrzymali. Usłyszał męskie głosy jakieś cztery metry nad swoją głową i zobaczył światło latarek i latarni. Zsiedli z drezyny. Ich kroki zachrzęściły na podsypce, gdy ruszyli wzdłuż toru, świecąc dookoła. Ktoś krzyknął. A potem, równie nagle jak się zjawili, odeszli. Drezyna odjechała ze zgrzytem, zostawiając go cztery metry w dole stromego nasypu. Ostrożnie, pochylony nad zboczem, zaczął szukać po omacku podkładu. Poczuł woń sosnowej smoły i dotarł śladem zapachu do złamanego drzewa. Kawałek niżej natrafił na prostokątny koniec podkładu. Sprawdził, czy przywiązane do niego narzędzia są na miejscu. Były. Spojrzał w górę zbocza. Jak się tam wdrapie z podkładem? Postawił belkę pionowo, wsunął pod nią ramię i wyprostował się z trudem. Dotychczasowe wysiłki nic nie znaczyły wobec wspinaczki na nasyp, która go czekała. Miał do pokonania tylko sześć metrów, ale każdy był jak kilometr. Połączenie ciężaru, który dźwigał, z odległością, jaką już przeszedł, i stromizną zbocza zdawało się wykluczać osiągnięcie szczytu. Wkrótce całkiem opadł z sił, a marzenia o bogactwie i władzy rozwiały się jak sen. Skrajnie wyczerpany, pośliznął się, upadł i podniósł z trudem. Gdyby tylko zabił Isaaca Bella. Zaczął sobie uświadamiać, że zależy mu na tym bardziej niż na udaremnieniu budowy skrótu i zrujnowaniu kolei Southern Pacific. Koszmarna wizja przegranej ze znienawidzonym detektywem zmobilizowała go. Wspinał się uparcie centymetr za centymetrem. Natarcie: Angriff. Uderzenie: Battutaangriff. Wypad: Ausfall. Zasłona: Parade. Podwójna finta: Doppelfinte. Jeszcze dwa razy upadł. I dwa razy wstał. Wreszcie dotarł na górę i poszedł chwiejnie dalej. Był pewien, że nigdy nie zapomni tej morderczej wspinaczki, nawet gdyby dożył setki i miał zupełną sklerozę. Serce waliło mu coraz głośniej, tak głośno, że w końcu uzmysłowił sobie, że to nie może być serce. Lokomotywa? Zatrzymał się na środku toru i zaczął nasłuchiwać. Przez chwilę dookoła panowała cisza, a potem usłyszał grzmot. Czyżby burza? Niebo przecięła błyskawica, rozległ się kolejny grzmot i lunął zimny deszcz. Gdy skakał z nasypu, zgubił kapelusz i teraz woda spływała mu po twarzy.

Zamachowiec zaczął się śmiać. Głośno, niemal szaleńczo. Ulewa przemoczy patrole, przegoni je pod dach. Deszcz zamiast śniegu. To tyle, jeśli chodzi o prognozowaną przez meteorologów wczesną zimę. Rzeki przybiorą, ale torów nie zablokuje śnieg. Osgood Hennessy będzie uszczęśliwiony. Deszcz zamiast śniegu oznaczał więcej czasu na dokończenie budowy skrótu. Zamachowiec ustabilizował podkład na ramieniu i zawołał w ciemność: – Nigdy! Następna błyskawica oświetliła na moment okolicę. Szyny skręcały ostro na wąskiej trasie. Poniżej, na dnie głębokiego kanionu, płynęła rwąca rzeka. To tutaj. Zamachowiec rzucił podkład, poluzował linę, którą przywiązał narzędzia, podważył gwoździe po obu stronach oryginalnego podkładu i odłożył je na bok. Potem pogrzebał w kruszywie łapą do wyciągania gwoździ i obluzował ostre kamienie. Wygarnął je spod podkładu i rozsiał ostrożnie, żeby się nie stoczyły z nasypu. Kiedy usunął podsypkę, użył łapy jako dźwigni, żeby wydobyć podkład spod szyn. Uporawszy się z tym, wsunął sosnowy podkład z dynamitem na miejsce oryginalnego, wypełnił podsypką przestrzeń pod nim i wbił młotem osiem wyciągniętych wcześniej gwoździ. Potem wyrównał kruszywo i dodał urządzenie spustowe – zaklinował pod szyną gwóźdź tkwiący w dziurze wywierconej w podkładzie. Gwóźdź tkwił w drewnie dwa i pół centymetra nad detonatorem z piorunianem rtęci. Zamachowiec dokładnie wyliczył tę odległość, sprawdzając siłę nacisku na stu gwoździach. Chodziło o to, żeby ciężar patrolu idącego po podkładach lub drezyny toczącej się po szynach nie wcisnął gwoździa tak głęboko, by zdetonować ładunek wybuchowy. Tylko masa lokomotywy mogła spowodować eksplozję. Przywiązał narzędzia do wyjętego podkładu, wziął go na ramię i wstał na trzęsących się nogach. Gdy odszedł prawie pół kilometra od pułapki, którą zastawił, zrzucił podkład i narzędzia z klifu, gdzie żaden patrol nie mógł ich zobaczyć. W głowie kręciło mu się z wyczerpania, ale czuł satysfakcję. Opóźnił budowę skrótu dynamitem, kolizją i pożarem. Wstrząsnął potężną Southern Pacific wykolejeniem Coast Line Limited. Wprawdzie zamach w Nowym Jorku się powiódł, ale co z tego? Tym razem na pewno się uda. Zamachowiec uniósł twarz ku niebu, żeby deszcz spłukał z niej pot. Trzasnął piorun. – Zwycięstwo należy do mnie! – ryknął, jakby w odpowiedzi. – Zasłużyłem na to dzisiejszej nocy! Nikt w pociągu roboczym nie przeżyje, żeby ukończyć drążenie tunelu numer trzynaście.

Rozdział 31

O świcie w obozie na budowie skrótu zebrało się kilkuset mężczyzn. Dwadzieścia wagonów z drewnianymi ławkami stojących za lokomotywą było pustych. Robotnicy woleli marznąć i moknąć na deszczu, niż schronić się w pociągu. – Uparte dranie! – wykrzyknął Hennessy, który obserwował ich ze swojego prywatnego wagonu. – Zadepeszuj do gubernatora, Lillian. To jawny bunt. Lillian Hennessy położyła palce na kluczu telegraficznym. Zanim zaczęła nadawać, zwróciła się do Bella: – Nie możesz zrobić nic więcej? Isaac uważał, że zachowanie robotników nie ma nic wspólnego z buntem. Wyglądali raczej na przestraszonych i zawstydzonych tym, że się boją, co, paradoksalnie, świadczyło o ich odwadze. Zamachowiec uśmiercił już wielu niewinnych ludzi, zabitych i rannych przybywało z każdym kolejnym atakiem. Nic dziwnego, że mężczyźni stojący na deszczu czują strach. Żaden nie chce ryzykować, że podzieli los tych, którzy zginęli w poprzednich katastrofach. – Patrole sprawdziły każdy centymetr toru – odpowiedział Bell. – Nie wiem, co mogę zrobić poza tym, co już zrobiono. I poza jazdą na łapaczu krów, żeby samemu sprawdzić... Przerwał w pół zdania, odwrócił się na pięcie i wybiegł z wagonu. Przeciął depo i przepchnąwszy się przez tłum, wspiął się po drabince z tyłu tendra pociągu roboczego, przeszedł zwinnie po węglu i wskoczył na dach kabiny lokomotywy. Robotnicy wypełniający plac zamilkli, gdy zobaczyli na parowozie mężczyznę w białym garniturze. Bell słyszał kiedyś Williama Jenningsa Bryana przemawiającego do tłumu na wystawie w Atlancie. Zwrócił wtedy uwagę, jak wolno mówi słynny orator. Bryan wyjaśnił mu później, że słowa zbijają się ze sobą w powietrzu i gdy docierają do ludzi stojących najdalej, brzmią, jakby zostały wypowiedziane w zwyczajnym tempie. Teraz Isaac musiał przekonać tłum robotników, którzy odmawiali wyjazdu do pracy, żeby jednak wsiedli do pociągu, i miał świadomość, jak wiele zależy od tego, co i jak powie. Postanowił wzorować się na Bryanie. Uniósł ręce i zaczął mówić. Bardzo wolno i bardzo wyraźnie. – Będę czuwał. Sięgnął do kieszeni, tak aby wszyscy zobaczyli ten gest. – Ta lokomotywa pojedzie powoli do końcowego punktu linii kolejowej. Wyciągnął z kieszeni browninga. – Będę stał na łapaczu krów z przodu tej lokomotywy. Wycelował browninga w niebo. – Wystrzelę z tego pistoletu, żeby dać maszyniście sygnał do zatrzymania pociągu, kiedy tylko zobaczę jakiekolwiek niebezpieczeństwo.

Nacisnął spust. Strzał odbił się echem od parowozowni i warsztatów. – Maszynista usłyszy ten sygnał. Strzelił jeszcze raz. – Zatrzyma pociąg. Mówił dalej, nie opuszczając broni: – Nie powiem, że każdy, kto nie zechce pojechać ze mną, jest największym tchórzem w Górach Kaskadowych. Huknął następny strzał. – Ale powiem, że każdy, kto nie zechce pojechać, powinien wrócić tam, skąd pochodzi, i żyć pod opieką swojej matki. Śmiech przetoczył się od jednego krańca depo do drugiego. Robotnicy ruszyli w kierunku pociągu. Isaac już myślał, że ich przekonał, ale w pewnej chwili ktoś zawołał: – Pracowałeś pan kiedyś na torach? – Skąd, u diabła, będziesz pan wiedział, że coś jest nie w porządku? – spytał ktoś inny. Ogromny mężczyzna z czerwoną twarzą i pałającymi oczami wdrapał się na tender i dołączył do Bella na dachu kabiny lokomotywy. – Malone – przedstawił się. – Szef torowców. – Czego pan chce, Malone? – Zamierzasz pan stać na łapaczu krów, tak? Nie wiesz pan nawet tyle, że prawidłowa nazwa to zgarniacz, a chcesz pan wypatrzyć, co jest nie tak na torze, zanim to coś wyśle pana na tamten świat? Łapacz krów. Na miłość boską... Ale jedno muszę panu oddać. Masz pan jaja. Brygadzista wyciągnął do Bella spracowaną dłoń. – Pojadę z panem. Mężczyźni uścisnęli sobie dłonie, żeby wszyscy widzieli. Potem Malone zwrócił się do robotników i spytał tubalnym głosem: – Czy ktoś uważa, że Mike Malone nie rozpozna problemu, jak go zobaczy? Nikt się nie odezwał. – A może ktoś chce mieszkać z matką? To pytanie rozładowało napięcie. Robotnicy, śmiejąc się i pokrzykując, zaczęli wskakiwać do pociągu, a po minucie wszyscy siedzieli na drewnianych ławkach. Bell i Malone zeszli na dół i wspięli się na zgarniacz w kształcie klina. Stanęli po obu stronach, trzymając się uchwytu tuż pod reflektorem. Maszynista, kierownik pociągu i palacz przyszli po instrukcje. – Jak szybko chcesz pan jechać? – spytał maszynista. – Niech pan zapyta eksperta – odparł Bell. – Nie przekraczaj piętnastu kilometrów na godzinę – polecił Malone. – Piętnastu? – obruszył się maszynista. – W tym tempie droga do tunelu zajmie dwie godziny. – Wolisz skrót przez przepaść? Załoga pociągu wróciła do kabiny. – Trzymaj pan ten pistolet pod ręką – powiedział Malone i uśmiechnął się szeroko. – I pamiętaj pan, że jak trafimy na minę albo luźną szynę, pierwsi poczujemy skutki. – Przyszło mi to do głowy – odparł ze śmiechem Bell. – Ale mam nadzieję, że nic

takiego się nie zdarzy. Na mój rozkaz przez ostatnie dwa dni patrole drezynowe, piesze i konne sprawdzały każdy metr torów. Malone przestał się uśmiechać. – Zobaczymy. – Chce pan? – spytał Isaac, podając mu swoją zeissowską lornetkę. – Nie trzeba, oczy mi wystarczą – odrzekł Malone. – Sprawdzam nimi tory od dwudziestu lat i jeszcze niczego nie przegapiłem. Bell powiesił lornetkę na szyi i wyciągnął z kabury pistolet. – Od dwudziestu lat? W takim razie zdaję się na pana, Malone. Czego mam wypatrywać? – Brakujących gwoździ mocujących szyny do podkładów. Brakujących łubków łączących szyny. Przerw w szynach. Śladów kopania w podsypce, na wypadek gdyby drań ją zaminował. Nowo położonego podłoża. Powinno być równe, bez wgłębień i garbów. Luźnych kamieni na podkładach. I uważaj pan na każdym zakręcie, bo sabotażysta wie, że na łuku maszynista nigdy nie zobaczy niebezpieczeństwa na tyle wcześnie, żeby zdążyć zatrzymać skład. Bell uniósł lornetkę do oczu. Miał świadomość, że namówił kilkuset mężczyzn do zaryzykowania życia. Wprawdzie gdyby pociąg się wykoleił, on i Malone pierwsi padliby ofiarami zamachu, ale zaraz potem wszyscy robotnicy również by zginęli.

Rozdział 32

Tor biegł tuż przy krawędzi zbocza. Z lewej strony wznosiła się skalna ściana ze śladami po świdrach i dynamicie, a z prawej ciągnął się kilkusetmetrowy kanion. W miejscach, gdzie widać było jego dno, Bell dostrzegał wierzchołki drzew i rwącą rzekę, która przybrała po deszczu. Przez lornetkę, która miała nowoczesne pryzmaty Porro wzmacniające światło, mógł obserwować trzydzieści metrów toru przed sobą. Drewniane podkłady przesuwały się pod jego spojrzeniem z monotonną regularnością. Widział wyraźnie łby gwoździ, po osiem w każdym. – Ile jest podkładów na kilometr? – zapytał Malone’a. – Tysiąc siedemset – odrzekł brygadzista. – Mniej więcej. Brązowy podkład za brązowym podkładem. Osiem gwoździ w każdym. Wszystkie wbite mocno w drewno. Łubki łączące szyny, na wpół zasłonięte ich wybrzuszeniami. Podsypka, pokruszone kamienie o ostrych krawędziach, lśniła w deszczu. Bell wypatrywał wgłębień w równej powierzchni. Szukał wzrokiem luźnych kamieni, brakujących gwoździ i przerw w błyszczących szynach. – Stop! – krzyknął nagle Malone. Isaac nacisnął spust browninga. Huk wystrzału odbił się od skalnej ściany i rozbrzmiał echem w kanionach. Ale lokomotywa toczyła się nadal. – Ognia! – ryknął Malone. – Jeszcze raz! Na odgłos drugiego strzału maszynista zaczął hamować i po chwili lokomotywa zatrzymała się ze zgrzytem kół. Bell zeskoczył na ziemię, Malone tuż za nim. – Tam! – wskazał brygadzista. Pobiegli i sześć metrów dalej stanęli przy prawie niedostrzegalnym garbie na podsypce. Świeżo położone kruszywo tworzyło równą, płaską pochyłość od podkładów do krawędzi klifu, a tutaj widać było łagodne kilkucentymetrowe wypiętrzenie. – Nie podchodź pan za blisko! – ostrzegł Malone. – Wygląda na to, że ktoś tu kopał. Bell ruszył prosto na garb i wszedł na niego. – Ostrożnie! – Jeśli to zrobił Zamachowiec – powiedział Isaac – dopilnował, żeby nic lżejszego od lokomotywy nie zdetonowało miny. – Wydajesz się pan tego pewny. – Jestem – powiedział Bell. – On jest za cwany, żeby marnować proch na drezynę. Przyklęknął na podkładzie, przyjrzał się dokładnie wybrzuszeniu i przesunął dłonią po kruszywie. – Nie widzę żadnych śladów niedawnego kopania. Te kamienie leżą tak od jakiegoś czasu. Niech pan spojrzy, są pokryte warstwą pyłu węglowego. Malone niechętnie podszedł bliżej. Ukląkł obok Issaca i przesunął palcami po

mokrym od deszczu pyle węglowym. Potem wziął do ręki kawałki podsypki i obejrzał je. Wreszcie wstał. – Niechlujna robota, a nie materiał wybuchowy – stwierdził. – Wiem, kto był odpowiedzialny za układanie tego odcinka, i nasłucha się ode mnie. Przepraszam, panie Bell. Fałszywy alarm. – Lepiej być ostrożnym, niż potem żałować. Załoga pociągu już zdążyła wysiąść. Za nimi stało kilkudziesięciu robotników, a kolejni wysypywali się z wagonów. – Wszyscy z powrotem do pociągu! – ryknął Malone. Isaac wziął maszynistę na stronę. – Dlaczego pan się nie zatrzymał? – Zaskoczyłeś mnie pan. Zadziałanie zajęło mi chwilę. – Niech pan zachowa czujność! – rzucił Bell ostro. – W pańskich rękach jest życie wielu ludzi. Robotnicy wrócili do wagonów i pociąg potoczył się dalej. Podkłady zostawały z tyłu. Belka za belką. Osiem gwoździ, cztery na każdą szynę. Łubki łączące szyny. Podsypka z kruszywa o ostrych krawędziach. Bell wypatrywał następnych garbów na płaskiej powierzchni, poruszonych kamieni, brakujących gwoździ, przerw w szynach. Podkład za podkładem. Pociąg pokonał już dwadzieścia siedem kilometrów. Jeszcze tylko pięć i robotnicy będą mogli wrócić do drążenia ostatniego tunelu. Gdy wjechali w ostry zakręt na krawędzi najgłębszego kanionu na trasie, coś niezwykłego zwróciło uwagę Bella. Najpierw nie mógł się zorientować, co to jest. Przez chwilę nie kojarzyło mu się z niczym. – Malone! Niech pan zobaczy! Co jest nie tak? Brygadzista wychylił się do przodu i zmrużył oczy ze skupioną miną. – Nic nie widzę – rzekł po chwili. Isaac przyjrzał się torowi przez lornetkę. Podsypka była równa. Gwoździ nie brakowało. Podkłady... Na odcinku dwudziestu siedmiu kilometrów minęli czterdzieści sześć tysięcy podkładów. Wszystkie były brązowe, bo drewno ciemniało po wchłonięciu kreozotu, którym je impregnowano. Teraz, zaledwie kilka metrów przed lokomotywą, Bell dostrzegł podkład o barwie świeżo obrobionej sosny niezabezpieczonej kreozotem. Wystrzelił z pistoletu raz i drugi. – Stop! – wrzasnął na cały głos. Maszynista dał po hamulcach. Koła się zablokowały. Stal zgrzytała o stal. Ciężka lokomotywa sunęła siłą rozpędu, pchał ją ciężar dwudziestu wagonów. Bell i Malone zeskoczyli ze zgarniacza i popędzili przed ślizgającym się parowozem. – Co jest?! – spytał brygadzista. Bell wskazał. – Tamten podkład. – Boże Wszechmogący! – ryknął Malone. Dwaj mężczyźni odwrócili się jednocześnie i unieśli ramiona, jakby chcieli zatrzymać pociąg gołymi rękami.

Rozdział 33

Maszynista wrzucił wsteczny. Osiem masywnych kół napędowych zakręciło się do tyłu wśród snopów iskier i opiłków szyn. Przez chwilę wydawało się, że dwóch silnych mężczyzn rzeczywiście zatrzymuje lokomotywę Consolidation. Kiedy stanęła z takim dygotem, że ziemia się zatrzęsła, Isaac Bell spojrzał w dół i zobaczył swoje buty na podejrzanym podkładzie. Klin zgarniacza wisiał tuż nad nim, a koła prowadzące wózka znajdowały się w odległości niecałych dwóch metrów. – Cofnijcie ją – polecił Malone. – Ostrożnie! Po delikatnym usunięciu podsypki Bell zauważył, że w podejrzanym podkładzie tkwi drewniana zatyczka, niczym szpunt w beczce whisky. Miała średnicę srebrnego dolara i prawie się nie różniła od słoja na końcu belki. – Niech pan każe wszystkim się odsunąć – polecił Malone’owi. – Sukinsyn napakował podkład dynamitem. Rolę urządzenia spustowego pełnił gwóźdź umieszczony tak, by trafić w detonator. Gdyby doszło do eksplozji, lokomotywa spadłaby z torowiska i pociągnęła za sobą w dół zbocza cały pociąg. Na szczęście udało się zapobiec katastrofie. Bell mógł zatelegrafować do Osgooda Hennessy’ego i poinformować go, że Agencja Detektywistyczna Van Dorn odniosła kolejne zwycięstwo nad Zamachowcem. Hennessy dojechał swoim pociągiem specjalnym do końcowego punktu linii kolejowej, gdzie górnicy i torowcy, którzy bezpiecznie dotarli na miejsce, pracowali w pocie czoła przy drążeniu ostatnich trzydziestu metrów tunelu numer trzynaście. Nazajutrz wczesnym rankiem Osgood Hennessy wezwał Bella do swojego prywatnego wagonu. Lillian i pani Comden zaproponowały detektywowi kawę, ale nie miał czasu jej wypić. – Prawie się przebiliśmy – oznajmił prezes, uśmiechając się od ucha do ucha. – Zawsze mamy uroczystość, kiedy usuwamy ostatni kamień w długim tunelu. Tym razem robotnicy przysłali delegację, która poprosiła, żeby to pan wykonał ostatni ruch. Za to, co pan zrobił wczoraj. To wielki zaszczyt, więc zgodziłbym się na pana miejscu. Chodźmy, nie każmy im czekać. Isaac, rzecz jasna, się zgodził i ruszył za Hennessym do tunelu. Szli po torze, ale kilka razy musieli z niego zejść i przywrzeć do ściany, żeby przepuścić lokomotywę z wagonami pełnymi gruzu. Na odcinku kilkuset metrów boki i łukowy strop były już wykończone. Tylko przy końcu tunelu strop podpierały stemple. Na ostatnich metrach górnicy pracowali pod osłoną żeliwa i drewna, które chroniły ich przed spadającymi kamieniami. Gdy Bell i Hennessy podeszli, hałas świdrów ucichł. Górnicy szybko usunęli

gruz i cofnęli się od ściany pozostałej do przebicia. Wysoki skalnik ze szczerbatym uśmiechem wręczył Isaacowi ciężki młot. – Machał pan kiedyś czymś takim? – spytał. – Wbijałem kołki namiotowe w cyrku. – To poradzi pan sobie – orzekł górnik, po czym nachylił się do Bella i powiedział: – Widzi pan ten kredowy znak? Niech pan wali tam. Zawsze tak to przygotowujemy do uroczystości... Z drogi, chłopcy! Zróbcie człowiekowi miejsce. – Na pewno nie chce pan tego zrobić? – zapytał Isaac Hennessy’ego. Prezes kolei pokręcił głową. – Wydrążyłem swego czasu masę tuneli. Pan zasłużył na przebicie tego. Bell zamachnął się ciężkim młotem i walnął w kredowy znak. Odłamki rozprysły się na wszystkie strony, w skalnej ścianie pojawiła się wąska smuga światła. Uderzył ponownie. Rozległy się wiwaty górników, kiedy ściana runęła i tunel zalał blask dnia. Bell podszedł do otworu i spojrzał na lśniący w słońcu most. Długa kratownicowa konstrukcja wsparta na dwóch wysokich, smukłych filarach na masywnych kamiennych podstawach spinała krawędzie kanionu, w którym płynęła Cascade River. Najważniejsza przeprawa na skrótowej trasie kolejowej była prawie ukończona. Podkłady już położono i teraz czekano na dostarczenie tunelem stalowych szyn. Bell zobaczył, że most jest dobrze strzeżony. Policjanci kolejowi stali co piętnaście metrów, a na obu końcach i na każdym filarze ulokowano wartownie. – I co pan o tym myśli, synu? – zapytał Hennessy z wyraźną dumą. – Piękny – odparł Isaac, ale już się zastanawiał, jak Zamachowiec zaatakuje most. Bo że będzie chciał go zniszczyć, nie miał wątpliwości. W cieniu mostu leżało miasto Cascade, założone w miejscu, gdzie kończyła się pierwsza nizinna linia kolejowa. Bell spojrzał na elegancki hotel Cascade Lodge z lat siedemdziesiątych XIX wieku, atrakcję dla turystów zdecydowanych na długą wspinaczkę niekończącymi się zakosami. Od końcowego punktu linii kolejowej biegł tymczasowy tor, którym transportowano materiały na budowę mostu i który ze względu na wyjątkowo ostre zakręty, strome podjazdy i ciasne nawroty robotnicy nazwali Wężową Linią. Wznosiła się pod tak dużym kątem, że sznur jadących pod górę wagonów towarowych musiały ciągnąć trzy lokomotywy, a kolejne cztery pchać z tyłu. Ale parowozy Wężowej Linii już zrobiły swoje. Teraz materiały będą dostarczane linią skrótową. Zamachowiec nie zaatakuje Wężowej Linii, bo spełniła swoją rolę. Nie zaatakuje miasta, bo nie przyniosłoby mu to żadnych korzyści. Zaatakuje most. Zniszczenie długiej kratownicowej przeprawy na filarach zahamuje budowę skrótu na całe lata. – Ki czort? – Hennessy wskazał pędzący w górę tuman kurzu na krętej drodze z miasta poniżej. Isaac uśmiechnął się szeroko. – To thomas flyer, o którym rozmawialiśmy. Model trzydzieści pięć, cztery cylindry, sześćdziesiąt koni mechanicznych. Niech pan patrzy, jak jedzie! Jaskrawożółte auto pokonało serpentynę, podskoczyło na skalnej półce

i zatrzymało się z poślizgiem sześć metrów od wylotu tunelu, gdzie stali Bell i Hennessy. Brezentowy dach był opuszczony, w samochodzie siedział tylko kierowca, wysoki mężczyzna w długim płaszczu, kapeluszu i goglach. Wyskoczył zza drewnianej kierownicy i podszedł do nich zamaszystym krokiem. – Moje gratulacje! – zawołał, ściągając gogle teatralnym gestem. – Co pan tu robi, do diabła? – zapytał Hennessy. – Nie ma sesji Kongresu? – Świętuję przebicie pańskiego skrótu – odrzekł Charles Kincaid. – Tak się złożyło, że spotykam się z kilkoma bardzo ważnymi kalifornijskimi osobistościami w Cascade Lodge. Powiedziałem moim gospodarzom, że będą musieli zaczekać, bo jadę na górę, żeby uścisnąć panu dłoń. Kincaid chwycił rękę Hennessy’ego i potrząsnął nią mocno. – Gratuluję. Wspaniałe osiągnięcie. Teraz nic pana nie może zatrzymać.

Część 3 MOST

Rozdział 34

1 listopada 1907 Cascade Canyon, Oregon Mike Malone, szef torowców Southern Pacific, wyszedł z tunelu numer trzynaście przed robotnikami, którzy nieśli ciężkie odcinki szyn, i przed wypuszczającą dym i parę lokomotywą jadącą za nimi. – Niech ktoś zabierze ten samochód, zanim zostanie zgnieciony! – ryknął. Charles Kincaid pobiegł ratować thomasa flyera, a Isaac zwrócił się do prezesa. – Zaskoczyła pana obecność senatora tutaj ? – zapytał. – Nigdy mnie nie zaskakuje obecność mężczyzn, którzy liczą na spadek mojej córki – odparł Hennessy przez hałas, z jakim ekipy torowców Malone’a rozrzucały podsypkę przed lokomotywą i kładły podkłady. Senator przybiegł z powrotem. – Panie Hennessy, najważniejsi kalifornijscy biznesmeni i bankierzy chcą wydać bankiet dla pana w Cascade Lodge. – Zanim będę miał czas na bankiety, muszę doprowadzić tor do tamtego mostu i zbudować zaplecze po drugiej stronie. – Nie mógłby pan przyjść po zmroku? Podszedł do nich Mike Malone. – Czy mógłby pan łaskawie przestawić to cholerne auto, panie senatorze, zanim każę moim chłopcom zrzucić je z urwiska? – Już je przestawiłem – odparł chłodno Kincaid. – Nadal blokuje nam drogę. – Niech pan je przestawi – warknął Hennessy. – My tu budujemy kolej. Gdy Kincaid oddalił się, żeby znów przestawić swój samochód, Bell powiedział do Hennessy’ego: – Chętnie bym zobaczył, co oni wykombinują na tym bankiecie? – Po kiego diabła? – To zastanawiający zbieg okoliczności, że Kincaid jest tutaj właśnie dziś. – Mówiłem panu, że się kręci przy mojej córce. – Zamachowiec zna tajemnice Southern Pacific. Skąd wie o pańskich planach? – To też panu mówiłem. Ktoś bystry skojarzył fakty. Albo jakiś dureń coś wypaplał. – Tak czy owak, Zamachowiec to prawdopodobnie ktoś z pańskiego otoczenia. – No dobrze – rzekł Hennessy. – Jakoś wytrzymam ten bankiet, jeśli pan też tam będzie. – Podniósł głos, żeby przekrzyczeć hałas. – Kincaid! Niech pan przekaże swoim znajomym, że jeśli za trzy dni zaproszenie będzie jeszcze aktualne, to je przyjmę. Senator uniósł brwi. – Chyba nie dotrze pan na drugą stronę i nie zorganizuje wszystkiego w ciągu

zaledwie trzech dni? – Polecą głowy, jeśli mi się nie uda. Hennessy strzelił palcami. Inżynierowie natychmiast podbiegli do niego i rozłożyli plany. Dołączyli do nich geodeci z teodolitami na ramionach i mierniczowie z czerwono-białymi tyczkami. Isaac złapał Kincaida, gdy ten wsiadał do samochodu. – Zabawny zbieg okoliczności, że ma pan spotkanie właśnie tutaj. – To wcale nie zbieg okoliczności – odparł senator. – Chcę mieć Hennessy’ego po swojej stronie. Kalifornijczycy postanowili wynająć cały hotel, żeby mnie namówić do kandydowania na prezydenta, więc pomyślałem, że równie dobrze może to być coś w pobliżu. – Nadal gra pan nieustępliwego? – spytał Bell, nawiązując do ich rozmowy w teatrze. – Bardziej niż kiedykolwiek. W momencie, kiedy się pan zgadza na propozycję takich ludzi, zaczynają pana uważać za swoją własność. – Chce pan wystartować w wyborach? Senator wsunął dłoń pod klapę marynarki i odchylił ją, odsłaniając znaczek kampanijny z napisem KINCAID NA PREZYDENTA. – Tylko nikomu ani mru-mru – zastrzegł. – Kiedy pan zacznie nosić znaczek na wierzchu? – Zamierzam zaskoczyć pana Hennessy’ego na bankiecie. Oni chcą, żeby pan także przyszedł, bo wiedzą, że to pan uratował linię kolejową przed Zamachowcem. Chociaż żadne z tych słów nie zabrzmiało szczerze, Bell odparł: – Nie mogę się doczekać. Kincaid udał, że nie zauważa podejrzliwego spojrzenia detektywa. Wiedział, że podstęp z prezydenturą nie na długo go zwiedzie, ale przyglądał się lśniącemu mostowi, jakby nigdy nic. – Ten szeroki płaskowyż po drugiej stronie rzeki – rzucił od niechcenia – to dobre miejsce na zaplecze Hennessy’ego. – Żałuje pan, że porzucił inżynierię? – spytał Bell, nie podejmując tematu. – Żałowałbym, gdyby polityka nie podobała mi się tak bardzo – odparł ze śmiechem Kincaid, po czym dodał poważnie: – Może nie zaangażowałbym się w politykę, gdybym był takim genialnym inżynierem jak Mowery, który zbudował ten most. Niech pan spojrzy na tę konstrukcję! Lekka i zarazem wytrzymała. On był prawdziwym mistrzem. I nadal jest, mimo wieku. A ja nigdy nie byłem nikim więcej niż zdolnym czeladnikiem. Isaac wpatrywał się w niego spod lekko przymrużonych powiek. Kincaid się uśmiechnął. – Patrzy pan na mnie, jakby dziwił pana mój wybór. To dlatego, że jest pan jeszcze młody, Bell. Kiedy pan przekroczy czterdziestkę, pozna pan swoje ograniczenia i znajdzie coś, w czym mógłby być lepszy. – Na przykład kandydowanie na prezydenta? – Właśnie! Senator klepnął detektywa w twarde jak skała ramię, wskoczył do samochodu,

który wcześniej zostawił z pracującym silnikiem, i ruszył w dół zbocza, nie oglądając się za siebie. Jakakolwiek oznaka, że jest zaniepokojony, mogłaby tylko rozbudzić wyobraźnię detektywa. W gruncie rzeczy na razie nie miał powodów do niepokoju. Wręcz przeciwnie. Osgood Hennessy parł naprzód pełną parą, nieświadomy, że zakłada sobie pętlę na szyję. Im prędzej skrótowa linia kolejowa przekroczy most, tym prędzej Osgood zawiśnie. Bo o ile nowe zaplecze budowanej trasy było głową Hennessy’ego, a imperium Southern Pacific Railroad tułowiem, o tyle most Cascade Canyon był jego szyją.

Rozdział 35

Bell ulokował swoich ludzi we wszystkich ekipach roboczych. Hennessy powiedział mu, że przebicie tunelu to dopiero początek. Zamierzał ukończyć układanie torów na moście i poprowadzić linię dalej jeszcze przed pierwszym śniegiem. Chełpił się, że przekona nawet najbardziej sceptycznych bankierów na Wall Street, że Southern Pacific jest dobrze przygotowana do kontynuowania budowy skrótu z nadejściem wiosny. Isaac skierował konne patrole do pilnowania trasy wytyczanej głęboko w górach, a następnie omówił z Jethro Wattem działania mające na celu uniemożliwienie sabotażu na moście. Przeszli się po Cascade Canyon Bridge i uzgodnili, że wzmocnią ochronę filarów poniżej oraz przęsła powyżej. Potem wybrali się na rekonesans po okolicy. Watt dosiadał ogromnego wierzchowca imieniem Piorun, który ciągle próbował ugryźć go w nogę. Szef policji poskramiał zwierzę mocnym klepaniem po łbie, ale każdy, kto znał naturę koni, wiedział, że Piorun po prostu czeka na odpowiednią okazję. Zanim zapadła noc, cieśle postawili tymczasowe stemple na ostatnim odcinku tunelu numer trzynaście i drewnianą wiatę ochronną przed świeżo wyciosanym portalem. Murarze posuwali się za nimi i wykonywali kamieniarkę, a torowcy położyli szyny aż do krawędzi kanionu. Już po zmroku przejechała po nich lokomotywa pchająca przed sobą wagony z szynami, które miano zamontować na Cascade Canyon Bridge. Torowcy wyładowali je i kontynuowali pracę przy świetle elektrycznym. Mocowali szyny na podkładach, które leżały już na moście. Odgłosy ciężkich młotów, którymi wbijali gwoździe, niosły się echem w nocnej ciszy. Kiedy przymocowano szyny, lokomotywa Hennessy’ego wepchnęła ciężkie wagony z materiałami na przęsło. Kolejarze wstrzymali oddech. Jedynymi dźwiękami były sapanie lokomotywy, hałas dynama zasilającego lampy i zgrzyt żeliwa o stal. Gdy pierwszy wagon załadowany szynami ruszył wolno naprzód, wszyscy spojrzeli na Franklina Mowery’ego. Twarz starego inżyniera nie zdradzała żadnych emocji. Isaac usłyszał, jak jego asystent, okularnik Eric, powiedział do siwowłosego geodety: – Pan Mowery był tak samo spokojny, kiedy skończył budowę skrótu Lucin Cutoff przez Wielkie Jezioro Słone. – Ale tamten był o wiele bliżej wody – zauważył geodeta, patrząc w głąb kanionu. Mowery opierał się na swojej lasce, a w ustach trzymał wygasłą fajkę. Kiedy wagon materiałowy dotarł na drugą stronę, wyjął ją i wydłubał spomiędzy zębów drzazgi zmiażdżonego cybucha. Potem spojrzał na Bella i rzekł z szerokim uśmiechem: – Wzięło mnie. Mosty to dziwne stworzenia, wysoce nieprzewidywalne.

Drugi tor na Cascade Canyon Bridge był gotowy do południa. Podczas następnych dni położono tuziny bocznic. Wkrótce odludny płaskowyż zamienił się w połączenie depo i zaplecza budowy. Czerwony pociąg specjalny Hennessy’ego przejechał nad przełomem rzeki i zatrzymał się na podwyższonym bocznym torze, skąd prezes Southern Pacific mógł nadzorować całą operację. Nieprzerwany potok składów z materiałami zaczął przekraczać most. Przeciągnięto druty telegraficzne i wysyłano pomyślne wiadomości na Wall Street. Telegrafista Hennessy’ego wręczył Bellowi plik zaszyfrowanych depesz. Żaden telegrafista na kontynencie nie został sprawdzony dokładniej niż J.J. Meadows przez Agencję Detektywistyczną Van Dorn. „Stuprocentowo uczciwy i bez żadnych zobowiązań wobec kogokolwiek” – brzmiał werdykt. Ale Isaac, wciąż mając świeżo w pamięci potyczkę Walta „Teksasa” Hatfielda z telegrafistami wynajętymi przez Zamachowca, wolał nie ryzykować. Polecił, aby cała jego służbowa korespondencja była szyfrowana. Teraz zamknął na klucz drzwi swojego prywatnego apartamentu w pociągu specjalnym i rozszyfrował depesze. Zawierały pierwsze wyniki zarządzonych przez niego poszukiwań szpiega w najbliższym otoczeniu prezesa kolei. Raport na temat głównego inżyniera Southern Pacific sugerował, że jest on w pełni godny zaufania, wierny firmie, Osgoodowi Hennessy’emu i wysokim standardom swojego zawodu. To samo napisano o Franklinie Mowerym. Życie budowniczego mostów, pełne zawodowych sukcesów, nie zawierało żadnych mrocznych tajemnic. Podejmował liczne inicjatywy dobroczynne, między innymi założył sierociniec przy kościele metodystów. Lillian Hennessy była wielokrotnie aresztowana, ale tylko podczas demonstracji na rzecz prawa do głosowania kobiet. Nie miała natomiast na koncie żadnego wyroku, gdyż oskarżenia zawsze wycofywano. Zdaniem Bella świadczyło to i o nadgorliwości policji, i o potężnych wpływach jej ojca, bądź co bądź prezesa największej kolei w kraju. Z dwóch wymienionych przez Hennessy’ego bankierów, którzy mogliby wydedukować, co zaplanował, jeden został skazany za oszustwo, a drugi był współpozwanym w sprawie rozwodowej. Jednego z prawników pozbawiono uprawnień adwokackich w Illinois, drugi zbił majątek na akcjach kolei, kupując je dzięki wiedzy o zamiarach emitentów. Dokładniejsze badania śledczych Van Dorna wykazały, że obaj bankierzy popełniali w młodości rozmaite drobne wykroczenia, natomiast pozbawiony uprawnień adwokackich prawnik odzyskał je po kilku latach. Najbardziej zainteresował Bella bogaty jak krezus drugi prawnik, Erastus Charney, który najwyraźniej wykorzystywał to, że wiedział z wyprzedzeniem, skąd wieje wiatr. Isaac wysłał detektywom depeszę z poleceniem dokładniejszego przyjrzenia się jego interesom. Nie zaskoczyło go, że energiczna pani Comden miała nader barwne życie, zanim związała się z potentatem kolejowym. Obdarzona wybitnym talentem muzycznym, zadebiutowała w wieku zaledwie czternastu lat jako cudowne dziecko, wykonując w Filharmonii Nowojorskiej II Koncert fortepianowy f-moll

Chopina, „trudny do zagrania nawet dla doświadczonych pianistów”, jak zauważył autor raportu. Potem występowała w Stanach Zjednoczonych i Europie, gdzie została, by studiować w Lipsku. Wyszła za bogatego lekarza z koneksjami na dworze niemieckim, który rozwiódł się z nią, kiedy uciekła z oficerem Pierwszej Gwardyjskiej Brygady Kawalerii. Mieszkali razem w Berlinie do momentu interwencji zgorszonej rodziny wojskowego. Rozstawszy się z oficerem, Emma poślubiła walczącego o uznanie malarza portrecistę nazwiskiem Comden, by owdowieć po zaledwie roku. Bez pieniędzy, mając okres koncertowania za sobą, wylądowała w Nowym Jorku, stamtąd trafiła do Nowego Orleanu, a potem do San Francisco, gdzie odpowiedziała na gazetowe ogłoszenie o poszukiwaniu guwernantki dla Lillian Hennessy. Od tej pory podróżowała po kraju luksusowym pociągiem specjalnym przemieszczającego się stale prezesa kolei. Ilekroć nieprzepadający za bankietami Osgood udzielał się towarzysko, piękna pani Comden była u jego boku. I marny był los polityka, bankiera czy przemysłowca, którego żona odważyła się zrobić jej afront. Życie Charlesa Kincaida okazało się znacznie mniej interesujące, niż gazety Prestona Whitewaya sugerowały czytelnikom. Studiował inżynierię w West Point, ale przeniósł się na wydział budownictwa wodno-lądowego na Uniwersytecie Wirginii Zachodniej, zrobił magisterium z tej dziedziny w monachijskiej Wyższej Szkole Technicznej i zatrudnił się w niemieckiej firmie budującej Kolej Bagdadzką. Wydarzenia, dzięki którym zyskał przydomek „Bohaterskiego Inżyniera”, budziły wątpliwości. To, że tureccy rewolucjoniści napędzili stracha pielęgniarkom i misjonarzom opiekującym się amerykańskimi uchodźcami, było prawdopodobne, natomiast zamieszczane w gazetach Whitewaya opisy roli Kincaida w ich uratowaniu już mniej, jak to ujął autor raportu. Bell wysłał dwie kolejne depesze zawierające następujące pytania: „Dlaczego Kincaid opuścił West Point?” i „Kim jest Eric Soares?” Asystent Mowery’ego nie odstępował starego inżyniera, jeśli więc budowniczy mostów znał jakieś tajemnice Hennessy’ego, to młody Eric też. Rozmyślając o Soaresie, Bell przypomniał sobie, że od dłuższego czasu nie dostał żadnej wiadomości od Jamesa Dashwooda. Dlaczego tak długo nie może znaleźć kowala, który zrobił hak do wykolejenia Coast Line Limited? – zastanawiał się. Jeszcze raz przeczytał jego wcześniejsze raporty, po czym zadepeszował do młodego praktykanta na adres biura agencji w Los Angeles: KOWAL PRZESTAŁ PIĆ. POPYTAJ NA SPOTKANIACH ABSTYNENCKICH. Tymczasem z biura w Kansas City wkrótce nadeszły pierwsze informacje o asystencie Mowery’ego. Agent Van Dorna pisał, że Eric Soares jest sierotą, a Franklin Mowery opłacił jego studia na Uniwersytecie Cornelia, po czym zatrudnił go jako swojego asystenta. Opinie na jego temat są różne. Według jednych Soares to utalentowany inżynier, według innych – karierowicz windujący się na plecach znanego dobroczyńcy. Isaac uznał, że warto dokładniej prześwietlić

Soaresa. Mowery ma za słabą kondycję fizyczną, aby przeprowadzać inspekcje prac wykonywanych na moście bez pomocy, więc Eric bez wątpienia będzie mu towarzyszył, a może nawet samodzielnie nadzorował niektóre z nich. Zatelegrafował do Kansas City, żeby grzebali dalej. – Prywatna depesza do pana, panie Bell – poinformował go telegrafista. – Dziękuję, panie Meadows. Zabrał telegram do swojego apartamentu w nadziei, że to wiadomość od Marion. Okazało się, że tak. Aż podskoczył z radości, kiedy przeczytał: NIE ZAMIERZAM – POWTARZAM – NIE ZAMIERZAM DOŁĄCZAĆ DO PRESTONA WHITEWAYA W CASCADE LODGE W SPRAWIE KRONIK FILMOWYCH ŚWIAT OBRAZU. ALE JEŚLI JESZCZE TAM JESTEŚ, TO CZEGO BYŚ SOBIE ŻYCZYŁ? Od razu złożył wizytę Lillian Hennessy. Plan wyleczenia jej z zauroczenia nim i zarazem uratowania Archiego Abbotta przed zaborczą matką przynosił efekty. Odkąd Bell wrócił z Nowego Jorku, rozmawiali głównie o Abbotcie i dziewczyna traktowała go teraz jak starszego brata lub kuzyna. Pogawędzili chwilę, a potem Isaac zadepeszował do Marion. PRZYJEDŹ! BĘDZIESZ SPECJALNYM.

GOŚCIEM

HENNESSY’EGO

W JEGO

POCIĄGU

Podczas gdy Bell prowadził śledztwo i starał się jak najlepiej chronić Cascade Canyon Bridge, budowa linii kolejowej posuwała się naprzód. Dwa dni po przedłużeniu skrótowej trasy za kanion w punkcie etapowym na płaskowyżu przyjmowano niekończące się sznury wagonów towarowych ze stalowymi szynami, gwoździami, podsypką i węglem. Stanowisko impregnacji kreozotem przywieziono w częściach. Zmontowano je obok stosów podkładów i wkrótce zaczęło działać. Wozy, które wcześniej dostarczały podkłady z odległej Wschodnio-oregońskiej Spółki Handlu Tarcicą, teraz transportowały deski i belki. Cieśle zbijali z nich parowozownie, elektrownie wyposażone w dynama, kuźnie, kuchnie, baraki dla torowców i stajnie dla mułów i koni. Po przebiciu ostatniego tunelu i połączeniu go z mostem, przez który biegły tory prowadzące dalej do strategicznie rozlokowanych stacji etapowych, Hennessy mógł sprowadzać ludzi i materiały bezpośrednio z Kalifornii. Zadanie ochrony sześćsetczterdziestokilometrowej trasy i mostu spadło na detektywów Van Dorna i policję kolei Southern Pacific. Isaac nakłonił Van Dorna do załatwienia wsparcia oddziałów Armii Stanów Zjednoczonych dla ich mocno rozproszonych sił. Trzynaście kilometrów w górę rzeki od mostu Cascade Canyon w lesie Wschodnio-oregońskiej Spółki Handlu Tarcicą rozbrzmiewały nieprzerwanie od świtu do zmroku uderzenia dwuostrzowych siekier. Nowoczesne wyciągi transportowały kłody z najbardziej stromych zboczy. Potężne stacjonarne silniki

parowe obracały bębny ze stalowymi linami, które ciągnęły pnie do tartaku utwardzoną okrąglakami zrywkową drogą. Pocięte i obrobione podkłady kolejowe wysyłano krętymi szlakami na wozach. Kiedy późnym wieczorem przerywano pracę, wyczerpani drwale słyszeli odległe gwizdki lokomotyw, przypominające im, gdy zasypiali, że kolej żąda więcej drewna. Woźnice dostarczający tarcicę na budowę skrótu mieli wrażenie, że odległość między mostem a obozem to nie trzynaście kilometrów, a sto trzydzieści. Górskie drogi były tak wyboiste, że Gene Garret, ambitny i chciwy kierownik tartaku, cieszył się, że z powodu paniki bankowej nastały ciężkie czasy. Gdyby gospodarka kwitła, w tartaku brakowałoby rąk do pracy. Poganiacze mułów poszukaliby roboty gdzie indziej, zamiast wspinać się w górach po kolejny ładunek. A drwale mknący dłubankami przez bystrza w dół rzeki, żeby świętować wypłatę w sobotnie wieczory, nie wracaliby pieszo trzynaście kilometrów do pracy w niedzielę. Ogromne sztuczne jezioro obok obozu drwali wypełniało się mętną wodą. Jej poziom w naturalnej niecce powstałej u zbiegu zboczy trzech gór nad Cascade River co dzień się podnosił. Czwarty brzeg stanowiła prymitywna zapora z głazów i kłód, która wyrastała piętnaście metrów nad zbudowaną lata temu kamienną młynówkę do napędu pił. Teraz poruszały nimi silniki parowe, które nowi właściciele Wschodnio-oregońskiej Spółki Handlu Tarcicą przywieźli w częściach wozem zaprzężonym w woły. Staw młyński zniknął pod powierzchnią coraz głębszego jeziora. Stajnie dla mułów, baraki i kuchnie polowe przenoszono dwa razy, żeby nie zostały zalane. Zamachowiec był dumny ze swojej zapory. Zaprojektował ją na wzór bobrzej tamy, która nie zatrzymuje całkowicie przepływu wody. Konstrukcja składała się z ogromnych pni drzew i głazów wielkości człowieka, zamiast z patyków i gliny. Sztuczka polegała na tym, żeby rzeka napełniała jezioro i jednocześnie płynęła dalej z pozoru normalnie. Jej poziom w mieście Cascade był trochę niższy niż zwykle późną jesienią, ale niewielu mieszkańców to zauważało. A ponieważ Cascade Canyon Bridge dopiero co zbudowano, nie istniały żadne stare znaki wysokiej wody, z którymi można by porównać aktualny poziom rzeki omywającej kamienne filary. Gene Garret nigdy by nie zakwestionował sensu utworzenia sztucznego jeziora ani ogromnej inwestycji w działalność prowadzoną zbyt daleko, żeby dostawy drewna się opłaciły. Fasadowa firma Zamachowca, która potajemnie nabyła spółkę handlu tarcicą, płaciła kierownikowi tartaku wysoką premię za każdą dostarczoną kolei deskę i podkład. Garreta obchodziło tylko to, żeby wycisnąć z drwali jak najwięcej, zanim zima uniemożliwi dalszą pracę. Jezioro stale przybierało, gdy jesienne deszcze zasilały niezliczone strumienie wpadające do rzeki. Zamachowiec z gorzkim humorem nadał jezioru nazwę Lillian od imienia krnąbrnej dziewczyny, która nim wzgardziła. Obliczył, że już ponad milion ton wody wypełnia głęboki przełom rzeki. Jezioro Lillian stanowiło polisę ubezpieczeniową, na wypadek gdyby zbudowany wadliwie za jego sprawą Cascade Canyon Bridge nie zawalił się sam. Zawrócił konia i przejechał półtorakilometrowy szlak prowadzący w górę do

chaty z bali na polanie. Drewno na opał leżało pod brezentem w pobliskim szałasie. Dym unosił się ze wzmocnionego patykami glinianego komina. Pojedyncze okno wychodziło na drogę. Szczeliny strzelnicze we wszystkich czterech ścianach umożliwiały obronę z każdej strony. Z chaty wyszedł Philip Dow, krępy, gładko ogolony czterdziestoparolatek z kręconymi czarnymi włosami. Pochodził z Chicago, a jego ciemny garnitur i melonik mieszczucha nie pasowały do otoczenia. Bystrooki, opanowany, z zawsze kamienną twarzą, wyglądał na doświadczonego gliniarza, wojskowego snajpera albo płatnego zabójcę. Był tym ostatnim. Za złapanie go, żywego lub martwego, Stowarzyszenie Właścicieli Kopalń wyznaczyło dziesięć tysięcy dolarów nagrody. Przez szesnaście strajkowych lat w Coeur d’Alene mordował, według własnych słów, „plutokratów, arystokratów i wszelkich innych psubratów”. Zimna krew, zdolności przywódcze i osobisty kodeks honorowy, stawiający lojalność ponad wszystkim, czyniły z Dowa wyjątek od zasady Charlesa Kincaida, że żaden wspólnik, który widział jego twarz, a tym bardziej znał jego tożsamość, nie może pozostać przy życiu. Kincaid zaoferował Philipowi schronienie, gdy zabójstwo gubernatora Steunenberga spowodowało, że w północnym Idaho zrobiło się dla niego za gorąco. Mistrz w posługiwaniu się pałką, nożem, bronią palną i materiałami wybuchowymi mieszkał bezpiecznie w swojej chacie w obozie drwali Zamachowca, wdzięczny i całkowicie lojalny. – Isaac Bell przyjeżdża dziś wieczorem do hotelu na bankiet – oznajmił Kincaid. – Przygotowałem plan zasadzki. – Tajniaków Van Dorna niełatwo sprzątnąć – odparł Dow. – Czy któryś z twoich chłopców nadaje się do tego? Słowo „chłopcy” oznaczało bandę twardych drwali, z których Dow stworzył gang. Wielu uciekało przed wymiarem sprawiedliwości i znalazło kryjówkę we Wschodnio-oregońskiej Spółce Handlu Tarcicą na odludziu. Większość wolałaby zabić za pieniądze, niż zginać kark przy cięciu drewna. Charles Kincaid nigdy się z nimi nie spotkał – żaden nie znał jego powiązań – ale pod przywództwem Dowa zwiększali zasięg macek Zamachowca, albo organizując jakiś atak na kolej, albo terroryzując jego płatnych, lecz czasami niepewnych wspólników. Dwóm zlecił zabicie kowala z Santa Monica, który widział jego twarz, jednakże kowal zniknął, a drwale uciekli. W słabo zadrzewionej, zalanej słońcem południowej Kalifornii muskularni ludzie lasu poszukiwani listami gończymi nie czuli się bezpiecznie. – Sam to zrobię – oświadczył Dow. – Jego kobieta też tam będzie – poinformował go Zamachowiec. – To powinno ułatwić twoim chłopcom zaskoczenie Bella. – Lepiej sam to zrobię, panie senatorze. Przynajmniej tyle jestem panu winien. – Doceniam twoją lojalność, Philipie – odrzekł Kincaid, świadomy, że kodeks Dowa obejmuje także specyficzne słownictwo. – Jak wygląda ten Bell? Słyszałem o nim, ale nigdy go nie widziałem. – Jest mniej więcej mojego wzrostu... Właściwie trochę wyższy. Zbudowany jak ja, chociaż nieco szczuplejszy. Twarz poważna, jak to u stróża prawa. Jasne włosy i wąsy. I oczywiście będzie elegancko ubrany. Kobieta mieszka w pociągu

Hennessy’ego. Trzeba to zrobić późno, kiedy wrócą z bankietu. Hennessy ma problemy z zasypianiem. Zawsze zaprasza swoich gości na kieliszek przed snem... Weszli do chaty, w której Dow utrzymywał wzorowy porządek. Zamachowiec rozłożył plan pociągu specjalnego Hennessy’ego na przykrytym ceratą stole. – Pierwsze dwa wagony za lokomotywą i tendrem są Hennessy’ego. Potem jest wagon bagażowy z przejściem do poprzednich i następnych. Wagony z apartamentami, oznaczone jako trzeci i czwarty, znajdują się bezpośrednio za nim. Dalej mamy restauracyjny, pulmany sypialne i wagon salonowy. Bagażowy stanowi coś w rodzaju przegrody. Nikt nie może przejść z niego do przodu bez zaproszenia. Narzeczona Bella będzie w wagonie numer cztery, w apartamencie czwartym, ostatnim. Bell zajmuje apartament numer jeden w tym samym wagonie. Ona pójdzie do siebie pierwsza. On będzie zwlekał dla pozoru. – Dlaczego? – Nie są jeszcze małżeństwem. Philip Dow wyglądał na zdumionego. – Czegoś tu nie łapię. – To jak weekend na wsi, tylko w pociągu – wyjaśnił Kincaid. – Miły gospodarz tak przydziela gościom pokoje, żeby nikt nie musiał skradać się na schadzkę zbyt daleko w głąb korytarza. Wszyscy, rzecz jasna, wiedzą, ale nie jest to powszechnie wiadome, jeśli rozumiesz, o co mi chodzi. Dow wzruszył ramionami, jakby chciał powiedzieć, że ważniejsze jest zabijanie arystokratów niż ich rozumienie. – Bell wejdzie do wagonu numer cztery z przodu i oddali się od salonki Hennessy’ego. Dotrze do końca i zapuka do drzwi swojej kobiety. Kiedy ona otworzy, żeby go wpuścić, wyłonisz się z tej wnęki, stanowiska stewarda. Zalecam użycie pałki, bo nie narobi hałasu, ale oczywiście szczegóły techniczne zostawiam tobie. Philip Dow powiódł po planie wymanikiurowanym paznokciem, zapamiętując usłyszane informacje. Na tyle, na ile był w stanie darzyć kogoś sympatią, lubił senatora. Nigdy nie zapominał, że Kincaid wziął jego stronę w sytuacji, kiedy każdy inny wydałby go dla nagrody. Poza tym znał się na rzeczy. Obmyślił całkiem dobry plan, jasny i prosty. Chociaż kobieta mogła stanowić pewien problem. Prawdopodobnie ją również będzie musiał zabić, i to tak, żeby nie zdążyła krzyknąć. Dow nie mógł dać się złapać, bo w Idaho czekał na niego kat. Użycie pałki miało sens. Pistolet lub rewolwer narobiłby hałasu, a najdrobniejszy błąd w użyciu noża mógłby wywołać głośny krzyk którejś z ofiar. Zresztą pałka najlepiej mu leżała. Do tej pory uśmiercił nią więcej ludzi niż bronią palną, nożami i materiałami wybuchowymi razem wziętymi. Luźno upakowany ciężki ołów przylegał do skroni uderzonego człowieka tak ściśle, że gruchotał kość, a zawsze rozbijał mózg. – Mogę o coś spytać, senatorze? – O co? – Zamierza pan zniszczyć Osgooda Hennessy’ego, tak? Kincaid odwrócił wzrok, aby Dow nie zobaczył irytacji w jego oczach. – Dlaczego pytasz? – Bo mógłbym go zabić dla pana.

– Aha. – Kincaid się uśmiechnął. Dow tylko stara się pomóc. – Dziękuję, Philipie. Ale wolę zostawić go przy życiu. Dow pokiwał głową ze zrozumieniem. – No tak, zemsta. Chce pan, żeby wiedział, co pan mu robi. – Zgadza się – skłamał Zamachowiec. Zemsta jest dla głupców, pomyślał. Nawet za tysiąc zniewag nie jest warta zachodu. Przedwczesna śmierć Osgooda Hennessy’ego pokrzyżowałaby mu wszystkie plany. Lillian, dziedziczka jego fortuny, ma dopiero dwadzieścia lat. Bankierzy Hennessy’ego przekupiliby sędziego zatwierdzającego testament, żeby ustanowił zabezpieczyciela ich interesów, a J.P. Morgan niewątpliwie wykorzystałby tę okazję do przejęcia kontroli nad Southern Pacific, czyniąc Lillian Hennessy swoją podopieczną. To zaś nie pomogłoby Charlesowi Kincaidowi zostać postacią numer jeden wśród „wybrańców”. Philip Dow ponownie skupił uwagę na planie pociągu specjalnego. Dostrzegł następny problem. – A jeśli steward będzie na swoim stanowisku? – To nieprawdopodobne o tej porze. Ale gdyby był, sam zdecydujesz, co z nim zrobić. Dow pokręcił głową. – Nie zabijam robotników. Chyba że nie mam wyboru. Zamachowiec spojrzał na niego pytająco. – To tylko steward. W dodatku nie jest biały. Dow spochmurniał, jego spojrzenie stało się twarde jak antracyt. – Najgorsza praca w pociągu jest najlepszą, jaką ci ludzie mogą dostać. Każdy jest szefem stewarda w pulmanie. To mi wystarczy, żeby go uważać za robotnika. Zamachowiec jeszcze nie spotkał związkowca, który by chętnie widział czarnych w ruchu robotniczym. Szybko udobruchał rozeźlonego zabójcę. – Weź to. Wręczył Dowowi sześcioramienną gwiazdę ze standardowego srebra. – Jeśli uznasz, że będziesz bezpieczny, każąc stewardowi po prostu wyjść z pociągu, pokaż mu to. Dow zważył odznakę w dłoni i przeczytał inskrypcję. – Kapitan policji Southern Pacific Railway? – Uśmiechnął się z wyraźną ulgą, że nie będzie musiał zabić stewarda. – Ten biedak nie przestanie uciekać, dopóki nie dotrze do Sacramento.

Rozdział 36

Marion Morgan przyjechała z San Francisco zaledwie godzinę przed bankietem wydanym przez Prestona Whitewaya dla Osgooda Hennessy’ego. Lillian powitała ją w pociągu specjalnym i zaprowadziła do apartamentu w wagonie numer 4. Zaproponowała, że zostanie i pomoże Marion się przebrać, ale dla narzeczonej Bella szybko stało się jasne, że głównym celem pięknej młodej dziedziczki jest wypytanie ją o Archiego Abbotta. Isaac pojechał już konno do miasta w dole. Wcześniej przeprowadził inspekcję wartowni strzegących filarów mostu Cascade Canyon. Porozmawiał z dowódcą ochrony, przypominając mu, że straże mają zmieniać pozycje w nieregularnych odstępach czasu, aby Zamachowiec nie mógł przewidzieć, czego może się spodziewać. Wnętrze dużego drewnianego budynku zdobiły wypchane zwierzęta, kilimy Nawahów, rustykalne meble, wygodniejsze, niż na to wyglądały, i gazowe lampy z kloszami Louis Comfort Tiffany. Kiedy Bell zdejmował prochowiec z lnianego płótna, pod którym miał ciemnogranatowy jednorzędowy smoking, orkiestra grała There’ll Be a Hot Time in the Old Town Tonight. Chwilę później przybyli Osgood Hennessy z panią Comden i Lillian, Franklin Mowery i Marion. Marion wydała mu się uderzająco piękna w czerwonej sukni z głębokim dekoltem. Gdyby nie widział jej nigdy przedtem, podszedłby do niej i poprosił o rękę. Jej zielone oczy błyszczały, a wysoko upięte jasne włosy odsłaniały łabędzią szyję, na której miała naszyjnik z rubinów, prezent urodzinowy od niego. Nie miała już opatrunku na rozciętym szkłem policzku, a róż czynił skaleczenie niewidocznym dla nikogo poza nim. – Witam w Cascade Canyon, panno Morgan – powiedział z uśmiechem, bo dookoła było za dużo ludzi, żeby wziąć ją w ramiona. – Nigdy nie widziałem pani piękniejszej. Odwzajemniła uśmiech. – Jestem bardzo szczęśliwa, że pana widzę. Preston Whiteway, z mocno zaczerwienioną twarzą, jakby wypił już kilka kolejek, podszedł się przywitać. – Cześć, Marion. – Przygładził blond włosy. – Wyglądasz wspaniale... O, witaj, Bell. Jak się spisuje locomobile? – Idealnie. – Gdyby chciał go pan kiedyś sprzedać... – Nie zamierzam. – No cóż, życzę miłego wieczoru. Marion, usiądziesz między mną i senatorem Kincaidem. Będziemy mieli do omówienia mnóstwo spraw. – Ja się tym zajmę – mruknął Osgood Hennessy, podszedł do głównego stołu i spokojnie pozamieniał wszystkie wizytówki. – Tato! – zaprotestowała Lillian. – Nie wypada przekładać wizytówek.

– Jeśli chcą mnie uhonorować, to mogą zacząć od posadzenia mnie między dwiema najpiękniejszymi kobietami w tej sali, z których żadna nie jest moją córką. Przydzieliłem ci miejsce obok Kincaida, Lillian. To niewdzięczna robota, ale ktoś musi ją wykonać. Bell, przeniosłem pana między Whitewaya i pannę Morgan, żeby przestał zaglądać jej w dekolt. Okej, jedzmy! Ledwo Philip Dow postawił stopę w rozległym depo Cascade Canyon, zatrzymał go gliniarz kolejowy. – A pan dokąd? Dow spojrzał na niego lodowato i pokazał mu srebrną gwiazdę. Gliniarz o mało się nie przewrócił, kiedy się cofał. – Przepraszam, panie kapitanie. Zapomniałem, że już pana widziałem. – Lepiej czuwać, niż potem żałować – odrzekł Dow, jeszcze bardziej zadowolony, że ma odznakę. Każdy gliniarz, który już go widział, miał dobrą pamięć do listów gończych. – Mogę w czymś pomóc, panie kapitanie? – Owszem. Zachowajcie moją wizytę dla siebie. Jak się nazywacie? – McKinney, panie kapitanie. Darren McKinney. – Pochwalę was w moim raporcie, McKinney. Nie zdążyłem jeszcze całkiem wejść na teren, kiedy mnie zauważyliście. Dobra robota. – Dziękuję, panie kapitanie. – Kontynuujcie obchód. – Tak jest, panie kapitanie. Dow ruszył dalej. Mijając lokomotywy manewrowe, które przetaczały rzędy skrzyniowych wagonów towarowych, przecinał tor za torem. Pociąg specjalny Osgooda Hennessy’ego, lśniący złotem i czerwienią, stał na końcu depo na podwyższonej bocznicy z widokiem na cały teren. Isaac tańczył z Marion między daniami. – Kiedy pozwolisz mi nauczyć cię walca bostońskiego? – Na pewno nie wtedy, gdy grają There’ll Be a Hot Night in the Old Town Tonight. Preston Whiteway podszedł, żeby odbić Bellowi partnerkę, ale na widok ostrego spojrzenia detektywa Van Dorna zmienił zamiar i po chwili wrócił na parkiet z panią Comden. Na deser podano baked alaskę, zapieczone lody w bezie na cieście biszkoptowym. Goście, którzy nigdy nie byli na wschód od Missisipi, przysięgali, że dorównuje serwowanej w słynnej nowojorskiej restauracji Delmonico. Wzmianka o Nowym Jorku przypomniała Lillian Hennessy o Archiem Abbotcie. – Ładnie się uśmiechasz – powiedział Charles Kincaid, przerywając jej rozmyślania. – Czekam na twoje przemówienie – warknęła. Bell usłyszał tę ripostę i uśmiechnął się porozumiewawczo do Lillian. Zauważyła, że jest niezwykle cichy i poważny mimo towarzystwa pięknej narzeczonej. Prawie tak cichy jak wyglądający na zatroskanego Franklin Mowery. Coś musiało poważnie niepokoić starego inżyniera. Sięgnęła przed Kincaida, żeby

poklepać staruszka po ręku. Skinął głową z roztargnieniem. Wtedy Preston Whiteway zastukał łyżeczką w kieliszek i podwójny rząd twarzy wokół długiego stołu odwrócił się w jego stronę. – Panowie... i panie – wydawca ukłonił się Emmie Comden, Lillian Hennessy i Marion Morgan, jedynym kobietom w sali – jestem zaszczycony, że mogliście się do mnie przyłączyć, by wyrazić uznanie wielkim budowniczym kolei Southern Pacific. Niech wiedzą, że modlimy się za nich, i miejmy nadzieję, że nasz szczery podziw będzie ich mobilizował do dalszych wysiłków. Budowniczowie czynią nasz kraj potężnym i jesteśmy zaszczyceni obecnością najodważniejszych budowniczych na Zachodzie. – Racja! Racja! – zawołali zebrani. Kalifornijczycy wstali i bili głośno brawo. Osgood Hennessy skinął głową w podziękowaniu. – Tak jak oklaskujemy tych, którzy budują rękami i sercem, prosimy innego człowieka w tej wspaniałej sali bankietowej, by budował przyszłość naszego wielkiego kraju, wykorzystując swoje zdolności przywódcze i mądrość. Mówię oczywiście o naszym dobrym przyjacielu senatorze Charlesie Kincaidzie. Sądzę, iż może on złożyć oświadczenie, które uraduje wszystkich w tej sali. Senator Kincaid. Kincaid wstał z uśmiechem i wyraził wdzięczność za aplauz. Kiedy brawa ucichły, wsunął kciuki pod klapy marynarki i powiódł wzrokiem po pełnych zachwytu twarzach. Odwrócił się i uśmiechnął do Lillian Hennessy. Spojrzał w oczy jej ojcu. Potem skupił uwagę na głowach jelenia wapiti i niedźwiedzia grizzly wiszących na ścianie. – Przybyłem tu na zaproszenie najznakomitszych biznesmenów w Kalifornii i Oregonie, ludzi, którzy od lat ciężko pracują, by zapewnić rozwój naszego wspaniałego kraju. To wiejskie otoczenie przypomina, że naszym przeznaczeniem jest ujarzmienie przyrody dla dobrobytu całych Stanów Zjednoczonych. Tarcica, minerały, plony i bydło są dostarczane przez wielkie koleje. Teraz ci dżentelmeni poprosili mnie, żebym ich poprowadził ku nowym osiągnięciom z korzyścią dla naszego kraju i chronił go przed jego wrogami... – Na chwilę zawiesił głos, po czym dodał: – Byli bardzo przekonujący. Popatrzył na zebranych. Bell zauważył, że Kincaid posiada pewien dar bardzo przydatny dla polityka – gdy spogląda na grupę ludzi, każdemu wydaje się, że patrzy właśnie na niego. W tym momencie senator odwrócił klapę marynarki i odsłonił czerwono-biały znaczek KINCAID NA PREZYDENTA, który wcześniej pokazywał Isaacowi. – Zostałem przekonany – oznajmił z uśmiechem na przystojnej twarzy. – Namówiliście mnie do tego. Będę służył mojemu krajowi tak, jak uznacie, że należy, panowie. – Prezydent? – zapytał Bella Osgood Hennessy, kiedy w sali wybuchła radosna wrzawa i orkiestra zagrała głośno. – Na to wygląda. – Stanów Zjednoczonych? – Zgadza się, panie Hennessy – zawołał Preston Whiteway. – My, Kalifornijczycy, deklarujemy znaczące wsparcie dla senatora Charlesa Kincaida, „Bohaterskiego Inżyniera”.

– A niech mnie. – Ja też jestem zaskoczony – oznajmił bogaty handlarz drewnem sekwojowym z hrabstwa Marin. – Bronił się zębami i pazurami. Musieliśmy go związać, żeby się zgodził. Preston Whiteway potwierdził to ze śmiechem, po czym powiedział: – Sądzę, że senator Kincaid ma jeszcze coś do dodania. – Tylko kilka słów. Chciałbym przejść do historii jako prezydent, który wygłaszał najkrótsze przemówienia. – Podziękował za śmiech i spoważniał. – Jak mówicie, byłem zaszczycony, ale niezdecydowany, kiedy pierwszy raz przedstawiliście tę propozycję. Jednak przerażające wydarzenia w New Jersey i Nowym Jorku sprzed dwóch tygodni przekonały mnie, że każdy urzędnik państwowy musi bronić narodu amerykańskiego przed „żółtym niebezpieczeństwem”. Tamtą eksplozję spowodował Chińczyk. Ulice miasta zasłały potłuczone szyby. Nigdy nie zapomnę chrzęstu szkła pod kołami ambulansów, gdy spieszyłem z pomocą poszkodowanym. Nigdy nie zapomnę dźwięku... Isaac Bell słuchał uważnie, jak Kincaid kontynuuje w tym duchu. Naprawdę wierzy w to, co mówi, czy też ostrzeżenie przed „żółtym niebezpieczeństwem” to polityczna mowa-trawa, której oczekują jego zwolennicy? Zerknął na Marion i dostrzegł w jej oczach szelmowskie błyski. Gdy poczuła na sobie jego spojrzenie, spuściła wzrok i przygryzła wargę. Lillian wychyliła się zza ojca i szepnęła coś do niej, a potem obie zasłoniły usta, żeby stłumić śmiech. Bell był zadowolony, że najwyraźniej się polubiły. – „...żółte niebezpieczeństwo”, w obliczu którego stoimy, fale chińskich imigrantów zabierających Amerykanom pracę i przerażających amerykańskie kobiety, dało o sobie znać tamtej strasznej nocy w Nowym Jorku. Chińczyk zdetonował tony dynamitu na ruchliwej stacji kolejowej w pobliżu zatłoczonego miasta z powodów niezrozumiałych dla żadnego białego człowieka... Stojąc w cieniu rzędu wagonów towarowych, Philip Dow obserwował oświetlone okna pociągu specjalnego prezesa kolei. Senator Kincaid podał mu harmonogram posiłków pracowników mieszkających w pociągu. Dow zaczekał, aż personel restauracyjny obsłuży gości. Potem, kiedy sami jedli kolację ze stewardami, a biali członkowie załogi posilali się w wagonie bagażowym, wszedł do wagonu numer 3. Sprawdził rozkład wagonów 3 i 4 i prześledził drogi ucieczki przez pociąg i na zewnątrz. Stanowisko stewarda w wagonie numer 4 było małą wnęką z zasłoną zamiast drzwi. Trzymano tam czyste ręczniki, leki na przeziębienie i kaca, zestaw do czyszczenia butów i kuchenkę spirytusową do grzania wody. Dow odkręcił żarówkę, żeby na krótkim odcinku korytarza dzielącym go od zajmowanego przez Marion Morgan apartamentu numer 4 panował mrok. Potem wszystko przećwiczył. Przez chwilę obserwował korytarz zza zasłony stewarda, śledząc drogę, którą Isaac Bell przejdzie przez cały wagon. Następnie cicho wyszedł z ukrycia i machnął na próbę pałką. Z braku miejsca w wąskiej przestrzeni musiał zadać cios od dołu. Trzy kroki biegiem w połączeniu z długim zamachem od tyłu powinny sprawić, że

woreczek ciężkiego ołowiu uderzy Bella w skroń z zabójczą siłą. Isaac przycisnął palce do skroni. – Ból głowy? – spytała szeptem Marion. – Po prostu mam nadzieję, że to „krótkie przemówienie” niedługo się skończy – odszepnął. – Anarchia? – perorował Charles Kincaid, z każdym słowem nabierając energii. – Uwielbienie cesarza? Kto wie, jak rozumuje Chińczyk? Nienawidzi białych. Albo jest odurzony opium, swoją ulubioną używką... Jego zwolennicy zerwali się z miejsc, bijąc brawo. Preston Whiteway, z nosem czerwonym od dobrego wina, ryknął Osgoodowi Hennessy’emu do ucha: – Czyż senator nie trafił w sedno z zagrożeniem „żółtym niebezpieczeństwem”? – Zbudowaliśmy kolej transkontynentalną z Chińczykami – odparł Hennessy. – Dla mnie są wystarczająco dobrzy. Franklin Mowery wstał od stołu i zerknąwszy na Whitewaya, rzekł: – Jak następnym razem będzie pan przejeżdżał pociągiem przez Szczyt Donnera, niech pan rzuci okiem na ich kamieniarkę. Whiteway, głuchy na opinie odmienne od jego zdania, uśmiechnął się szeroko do Marion. – Założę się, że obecny tu stary Isaac oklaskuje zrozumienie zagrożenia przez senatora Kincaida, bo jest tym detektywem, który zatrzymał oszalałego od opium Chińczyka. Bell pomyślał, że te szerokie uśmiechy Whitewaya zaczynają niebezpiecznie zbliżać się do pożądliwych. Niebezpiecznie dla niego samego, rzecz jasna. – Motywacją wydają się pieniądze – odparł poważnie. Zrobił unik przed kopnięciem Marion pod stołem i dodał: – Nie mamy żadnego dowodu, że człowiek, który mu zapłacił, palił coś mocniejszego niż tytoń. Mowery sięgnął po swoją laskę i pokuśtykał w stronę wyjścia. Isaac przytrzymał mu drzwi, jako że młody asystent inżyniera nie został zaproszony na bankiet. Mowery przeciął chwiejnym krokiem ganek i oparł się o balustradę od strony rzeki. Bell przyglądał mu się z zaciekawieniem. Stary inżynier dziwnie się zachowywał cały dzień. Teraz patrzył na filary mostu oświetlone przez elektryczne lampy łukowe. Wydawał się zafascynowany widokiem. Bell dołączył do niego przy balustradzie. – Wspaniały, prawda? – zagaił. – Z dołu wygląda jeszcze bardziej imponująco. – Co? A, tak, tak, oczywiście. – Coś nie w porządku? Źle się pan czuje? – Woda się podnosi – odrzekł Mowery. – Ostatnio dużo padało. O, chyba znów zaczyna. – Deszcz tylko pogarsza sytuację. – Dlaczego? – Od tysięcy lat rzeka spływa z gór pod dużym kątem – wyjaśnił Mowery. – Przy takim spadku w wodzie przemieszczają się całe tony rumoszu. Ziemia, piasek, żwir, skały. Pogłębiają i poszerzają koryto rzeki. W trakcie tego procesu rumoszu

stale przybywa. W miejscach, gdzie dno przebiega pod mniejszym kątem, ten materiał osiada. Przecinając równiny, takie jak ta, na której zbudowano to miasto, rzeka rozlewa się i meandruje. Jej koryta splatają się jak warkocz. Potem łączą się tutaj, w przełomie, i nanoszą tony osadu. Bóg jeden wie, ile tego leży między powierzchnią wody a podłożem skalnym. Nagle spojrzał Bellowi w oczy. Jego pobrużdżona twarz przypominała gołą czaszkę niestarannie obciągniętą skórą. – Biblia mówi, że głupiec buduje swój dom na piasku. Ale nie wyjaśnia, co robić, kiedy nie ma innego wyjścia, niż budować na piasku. – Przypuszczam, że właśnie dlatego są nam potrzebni inżynierowie – odparł Bell i uśmiechnął się pokrzepiająco. Wyczuwał, że inżynier próbuje przekazać mu coś, co boi się powiedzieć wprost. Mowery zachichotał, ale jego oczy pozostały poważne. – Trafił pan w sedno, synu. Dlatego ufamy inżynierom. Drzwi się otworzyły za nimi. – Wracamy na górę do pociągu – zawołała Marion. – Pan Hennessy jest zmęczony. Podziękowali gospodarzom i pożegnali się z nimi. Charles Kincaid także wyszedł, służąc Mowery’emu ramieniem. Isaac wziął Marion za rękę, kiedy szli w deszczu do stromej linii towarowej. – Wytłumaczę się zmęczeniem po długiej podróży i wymknę do łóżka – szepnęła. – Mam nadzieję, że nie będziesz zbyt zmęczona, gdy zapukam do twoich drzwi. – Jeśli tego nie zrobisz, ja zapukam do twoich. Wsiedli do wagonu osobowego Wężowej Linii, którym przyjechali. Trzy lokomotywy z przodu i dwie z tyłu zawiozły ich stromymi zakosami na płaskowyż, gdzie na bocznicy stał pociąg specjalny Hennessy’ego. – Wchodźcie, panowie – zaprosił prezes. – Kieliszek brandy i cygaro przed snem dobrze nam zrobią. – Myślałam, że jesteś zmęczony – zdziwiła się Lillian. – Zmęczony ględzeniem biznesmenów – odparował Hennessy. – Panie, dla was jest szampan w wagonie restauracyjnym. Napijcie się, kiedy panowie będą palili. – Nie pozbędziesz się mnie – odrzekła Lillian. Pani Comden też została i zajęła się haftowaniem w fotelu w rogu. Marion Morgan życzyła wszystkim dobrej nocy i poszła do swojego apartamentu. Isaac Bell, który skorzystał z zaproszenia, jak nakazywało dobre wychowanie, uważnie obserwował Kincaida. Philip Dow wyjrzał zza zasłony, kiedy usłyszał, że ktoś wchodzi z przodu do wagonu z apartamentami. Zobaczył piękną kobietę idącą w kierunku stanowiska stewarda. Miała czerwoną suknię i naszyjnik z rubinów. Demonstracja bogactwa zwykle budziła gniew w byłym związkowcu, ale tym razem kompletnie go rozbroił jej uśmiech. Piękne kobiety uśmiechały się najczęściej w taki sposób, jakby gratulowały sobie wyglądu. Ona nie. Ta uśmiechała się ze szczęścia.

Miał nadzieję, że kobieta nie zatrzyma się przy drzwiach Marion Morgan. Szkoda byłoby zabijać takie urocze stworzenie. Niestety zatrzymała się i weszła do apartamentu numer 4. Dow jeszcze nigdy nie zabił kobiety. I nie chciał teraz zacząć, zwłaszcza od niej. Ale do spotkania z katem też się nie palił. Szybko zmienił plan ataku. Zamiast czekać, aż kobieta otworzy drzwi, kiedy Isaac Bell zapuka, uderzy w momencie, gdy detektyw uniesie rękę, aby zapukać. Bell nie będzie wprawdzie tak zaabsorbowany, jak byłby chwilę później, biorąc ukochaną w ramiona, ale Dow uznał, że takie ryzyko warto podjąć, by jej nie zabić. Wetknął rewolwer za pasek spodni, żeby móc go szybko wyciągnąć, gdyby detektyw zdołał zrobić unik przed pałką. Strzał skomplikowałby mu ucieczkę, ale cóż, ta kobieta nie powinna umrzeć. Chyba że nie zostawi mu wyboru.

Rozdział 37

Isaac Bell obserwował, jak senator Kincaid wykrzywia z niesmakiem usta, gdy Lillian Hennessy pokazywała, że jest nowoczesną kobietą. Nie tylko nie zgodziła się zostawić panów z ich cygarami, ale sama zapaliła papierosa, mówiąc do ojca: – Jeśli córka prezydenta Roosevelta może palić, to ja też. Hennessy był nie mniej zniesmaczony niż senator. – Nie życzę sobie wymawiania nazwiska tego grającego pod publiczkę, oportunistycznego samochwały w moim wagonie kolejowym. – Powinieneś uważać się za szczęściarza, bo ja tylko palę. Alice Roosevelt jest znana również z tego, że zjawia się na przyjęciach w Białym Domu owinięta pytonem. Pani Comden podniosła wzrok znad haftu. – Osgoodzie, czy mogę założyć, że nie wpuścisz węży do swojego wagonu? – Jeżeli Roosevelt jest za wężami, to ja przeciwko nim. Kincaid się roześmiał. Bell odniósł wrażenie, że senator uznał, iż dzięki znaczkowi KINCAID NA PREZYDENTA ma lepszą pozycję w oczach Hennessy’ego. A prezes kolei zachowywał się, jakby ponownie oceniał potencjał senatora. – Niech pan mi powie, Kincaid – zagadnął z całą powagą – co by pan zrobił, gdyby pan został wybrany na prezydenta? – Nauczyłbym się tej pracy – odparł odważnie Kincaid. – Tak jak pan nauczył się kolejnictwa. Pani Comden znów się wtrąciła. – Pan Hennessy nie nauczył się kolejnictwa. On ma to we krwi i może uczyć innych. Kincaid uśmiechnął się sztywno. – Przyznaję się do błędu. – Pan Hennessy imperializuje koleje Ameryki – dodała pani Comden. Hennessy uciszył ją gestem dłoni. – Pani Comden ma talent krasomówczy – wyjaśnił Kincaidowi. – Studiowała w Europie, rozumie pan. – Jesteś zbyt uprzejmy, Osgoodzie. Studiowałam w Lipsku, ale tylko muzykę. – Schowała haft do satynowego woreczka i podniosła się z fotela. – Proszę nie wstawać, panowie – powiedziała i wyszła. Siedzieli przez chwilę w milczeniu, paląc cygara i sącząc brandy. – Późno już, chyba pójdę się położyć – oznajmił Isaac, uznawszy, że wystarczająco długo towarzyszył cierpiącemu na bezsenność prezesowi kolei. – Zanim pan nas opuści, proszę powiedzieć, jak idą poszukiwania tak zwanego Zamachowca – zwrócił się do niego Kincaid. Hennessy wyręczył detektywa. – Cholernie dobrze! Bell powstrzymał tego radykała mordercę. Isaac postukał knykciami w poręcz swojego fotela.

– Odpukać. Kilka razy dopisało nam szczęście. – Skoro pan go powstrzymał, to wykonał pan swoje zadanie – stwierdził Kincaid. – Wykonam je, kiedy on zawiśnie. To morderca, który zagraża bytowi tysięcy ludzi. Ile osób pan zatrudnia, panie Hennessy? – Sto tysięcy. – Pan Hennessy jest zbyt skromny – wtrącił Kincaid. – Licząc wszystkie firmy, których pakiety kontrolne posiada, zatrudnia ponad milion pracowników. Bell zerknął na Hennessy’ego. Prezes kolei nie zaprzeczył. Isaac poczuł dla niego szczery podziw. Nawet zaabsorbowany gigantyczną budową skrótu, stary cały czas powiększał swoje imperium. – Jak pan myśli – drążył senator – co on zamierza, skoro jeszcze nie zawisł? Bell uśmiechnął się, ale ten uśmiech nie ocieplił jego lodowatego spojrzenia. Przypomniał sobie ostatnie starcie słowne z Kincaidem przy pokerze. – Pańskie przypuszczenia mogą być równe trafne jak moje, senatorze. Kincaid odwzajemnił chłodny uśmiech. – Uważam, że detektyw potrafi to przewidzieć lepiej niż ja. – Być może, jestem jednak ciekaw pańskiej opinii. – Przypuszczam, że zaatakuje Cascade Canyon Bridge. – Dlatego most jest silnie strzeżony – wtrącił się Hennessy. – Musiałby mieć całą armię, żeby się do niego zbliżyć. – Dlaczego pan sądzi, że zaatakuje most? – spytał Bell. – Każdy głupi orientuje się, że ten sabotażysta, kimkolwiek jest – anarchistą, cudzoziemcem czy strajkowiczem – wie, jak spowodować największe szkody. Prawdopodobnie jest znakomitym inżynierem. – Przyszło mi to do głowy – mruknął Isaac. – I słusznie, panie Bell. Niech pan szuka inżyniera budownictwa wodnego i lądowego. – Kogoś takiego jak pan? – Niestety nie. Jak już panu mówiłem, byłem dobrze wykwalifikowany i dość zdolny, ale nigdy znakomity. – A co czyni inżyniera znakomitym? – Dobre pytanie, Bell. Ale proszę je zadać panu Mowery’emu, który właśnie taki jest. Mowery, zazwyczaj rozmowny, ani razu się nie odezwał od chwili, gdy zamienił z Isaakiem parę zdań w cieniu mostu. Teraz też nic nie powiedział, tylko zbył Kincaida niecierpliwym gestem. Senator zwrócił się do Hennessy’ego. – To może zapytajmy prezesa kolei. Co czyni inżyniera znakomitym, panie Hennessy? – Inżynieria kolejowa to nic więcej niż radzenie sobie z pochyłością i wodą. Im bardziej poziomy tor, tym szybciej jedzie pociąg. – A woda? – Zrobi wszystko, żeby zmyć tor, jeśli się nie odwróci jej biegu. – Zwracam się z tym pytaniem z powrotem do pana, senatorze – powiedział

Bell. – Co czyni inżyniera znakomitym? – Ukradkowość – usłyszał w odpowiedzi. – Ukradkowość? – powtórzył Hennessy, rzucając Bellowi zdumione spojrzenie. – O czym pan, do pioruna, mówi, Kincaid? – Tak – potwierdził Kincaid. – Ukradkowość, czyli dyskrecja połączona z przebiegłością – uśmiechnął się. – Każdy projekt wymaga kompromisu. Wytrzymałość kontra ciężar. Tempo kontra koszt. Co inżynier chwyta jedną ręką, puszcza drugą. Znakomity inżynier ukrywa ten kompromis. Nigdy go nie widać w jego dziele. Weźmy most pana Mowery’ego. Dla mojego oka czeladnika jego kompromisy są niewidoczne. Ta konstrukcja po prostu pnie się w górę. – Bzdura – zagrzmiał Franklin Mowery. – To tylko matematyka. – Ale kiedy rozmawialiśmy na Pętli Diamentowego Kanionu, pan sam mówił mi o inżynierskich kompromisach – przypomniał mu Bell. – Jak pan myśli? Czy Zamachowiec jest znakomitym inżynierem? Mowery pogładził szpic koziej bródki. – Zamachowiec niewątpliwie zna się na geologii, materiałach wybuchowych i konstrukcji torowiska, nie wspominając już o lokomotywach – odparł. – Jeżeli nie jest inżynierem, to minął się z powołaniem. Wróciła Emma Comden, opatulona futrem, którego kołnierz okalał jej urodziwą twarz. Na głowie tkwił zawadiacko futrzany toczek. – Chodź, Osgoodzie. Przejdźmy się wzdłuż bocznicy. – Po kiego diabła? – Żeby popatrzeć na gwiazdy. – Na gwiazdy? Deszcz pada. – Burza już minęła. – Jest za zimno – marudził Hennessy. – Poza tym muszę wysłać telegramy, jak tylko Lillian zgasi tego cholernego papierosa i weźmie notes. Kincaid, niech pan będzie tak dobry i zabierze pan panią Comden na spacer. – Oczywiście. To będzie dla mnie przyjemność, jak zawsze. – Senator włożył płaszcz, podał ramię pani Comden i pomógł jej zejść po stopniach na torowisko. Bell wstał. Spieszno mu było do Marion. – No cóż, nie będę panu przeszkadzał w pracy. Idę się położyć. – Niech pan posiedzi ze mną jeszcze chwilę... Lillian, mogłabyś zostawić nas samych? Wyglądała na zdziwioną, ale nie protestowała i ruszyła w kierunku swojego apartamentu w „Nancy nr 2”. – Drinka? – Wypiłem już dość, dziękuję. – Związał się pan z piękną kobietą. – Dziękuję panu. Rzeczywiście jestem wielkim szczęściarzem – odparł Bell. I mam nadzieję zademonstrować to bardzo niedługo, dodał w myślach. – Przypomina mi moją żonę – a z nią należało się liczyć... Co pan wie o swoim przyjacielu Abbotcie? Bell spojrzał na Hennessy’ego, zaskoczony. – Archie i ja przyjaźnimy się od college’u.

– Jaki on jest? – Muszę wiedzieć, dlaczego pan pyta. To mój przyjaciel. – Moja córka interesuje się nim. – Powiedziała to panu? – Nie. Dowiedziałem się od kogoś innego. Bell się zastanowił. Pani Comden nie było w Nowym Jorku, została na Zachodzie z Hennessym. – Skoro chce pan zasięgnąć informacji o moim przyjacielu, muszę spytać, od kogo pan to wie. – Od Kincaida, rzecz jasna. Był z nią w Nowym Jorku, kiedy poznała Abbotta. Proszę mi wierzyć, Bell, iż jestem w pełni świadomy, że on powie wszystko, aby zdyskredytować każdego rywala do jej ręki... Którą dostanie po moim trupie. – I jej, jak mniemam – dodał Bell, co wywołało uśmiech prezesa. – Aczkolwiek – ciągnął Hennessy – muszę przyznać, że prezydentura to jest niezły pomysł. Może nie doceniałem Kincaida... – Pokręcił głową ze zdumieniem. – Zawsze powtarzałem, że wolałbym w Białym Domu pawiana niż Theodore’a Roosevelta. Powinniśmy uważać na słowa. Ale Kincaid byłby przynajmniej moim pawianem. – Gdyby pan zaakceptował pawiana w Białym Domu – pod warunkiem że to byłby pański pawian – zgodziłby się pan, żeby został on pańskim zięciem? Hennessy uchylił się od odpowiedzi. – Wypytuję o pańskiego przyjaciela Abbotta – odrzekł – bo kiedy muszę oceniać zalotników Lillian, chcę wiedzieć, jaki mam wybór. – Teraz rozumiem. Powiem panu, co wiem. Archie Abbott, a właściwie Archibald Angell Abbott IV, to doskonały detektyw, mistrz kamuflażu, dobry bokser, wprawny nożownik, świetny strzelec i lojalny przyjaciel. – Towarzysz do przeprawy przez rzekę? – zapytał z uśmiechem Hennessy. – Jak najbardziej. – A jego sytuacja materialna? Jest tak biedny, jak twierdzi Kincaid? – Żyje z pensji detektywa – odparł Bell. – Jego rodzina straciła wszystko z powodu paniki bankowej w dziewięćdziesiątym trzecim. Matka mieszka u rodziny swego szwagra. Przedtem powodziło im się całkiem dobrze, jak innym starym nowojorskim rodom w tamtych czasach. Mieli ładny dom w eleganckiej dzielnicy. – Czy on nie jest łowcą posagu? – Dwa razy rozstał się z bogatymi młodymi damami, których matki byłyby zachwycone, gdyby je wydały za kogoś z tak znamienitej rodziny jak Abbottowie. Pierwsza była jedynym dzieckiem właściciela linii żeglugowej, druga – córką potentata w branży tekstylnej. Mógł mieć każdą z nich, gdyby tylko poprosił ją o rękę. W obu wypadkach ojcowie panien dawali mu do zrozumienia, że wciągną go do interesu albo, jeśli nie będzie chciał pracować, po prostu wyznaczą mu pensję. Stary popatrzył twardo na Isaaca. Detektyw wytrzymał jego spojrzenie. – Doceniam pańską szczerość, Bell – oświadczył w końcu Hennessy. – Nie będę żył wiecznie, a jestem właściwie jedyną rodziną Lillian. Chcę ją zobaczyć

ustatkowaną, zanim coś mi się stanie. Bell wstał. – Archie Abbott to naprawdę dobry wybór. – Czy lepszy niż Pierwsza Dama Stanów Zjednoczonych Ameryki? – Lillian to bardzo zaradna młoda kobieta – zauważył Bell. – Upora się ze wszystkim, co los jej zgotuje. – Nie chciałbym, żeby musiała się zmagać z przeciwnościami losu. – To oczywiste. Który ojciec by chciał? Pozwoli pan, że o coś zapytam? – Śmiało. Bell z powrotem usiadł. Chociaż bardzo chciał już być z Morgan, nurtowało go pytanie, na które musiał dostać odpowiedź. – Naprawdę pan uważa, że senator Kincaid ma szansę na nominację? Charles Kincaid i Emma Comden minęli w milczeniu sapiący uporczywie parowóz pociągu specjalnego, zostawili za sobą depo i zagłębili się w noc poza zasięg blasku elektrycznych lamp. W miejscu, gdzie kończyła się podsypka pod nowy tor, zeszli w dół na świeże karczowisko przygotowane do poprowadzenia głównej linii kolejowej. Gwiazdy świeciły jasno w rozrzedzonym górskim powietrzu. Droga Mleczna przecinała ciemność jak biała rzeka. Pani Comden odezwała się po niemiecku, jej słowa stłumił futrzany kołnierz. – Uważaj, żebyś nie przeciągnął struny. Kincaid odpowiedział po angielsku. Po dziesięciu latach studiów inżynierskich w Niemczech i pracy w budujących Kolej Bagdadzką niemieckich firmach mówił po niemiecku równie dobrze jak ona, ale nie chciał, aby ktoś zameldował, że podsłuchał, jak rozmawia z kochanką Osgooda Hennessy’ego w obcym języku. – Pokonamy ich, zanim się zorientują, kim jesteśmy i czego chcemy. – Ale w którą stronę się nie zwrócisz, Isaac Bell psuje ci szyki. – Bell nie ma pojęcia, co następnego zaplanowałem – odparł Kincaid. – Jestem już blisko, Emmo. Moi bankierzy w Berlinie są gotowi i zadziałają, kiedy tylko zrujnuję Southern Pacific Company. Moje tajne holdingi kupią ją za bezcen i przejmę pakiety kontrolne wszystkich kolei w Ameryce. Dzięki „imperializacji” Osgooda Hennessy’ego. Nikt nie zdoła mnie powstrzymać. – Isaac Bell nie jest głupi. Osgood też nie. – Godni przeciwnicy – zgodził się Kincaid – ale zawsze kilka kroków z tyłu. A co do Bella, pomyślał, to nie przeżyje dzisiejszej nocy, jeśli Philip Dow będzie równie skuteczny w zadawaniu śmierci jak zwykle. – Muszę cię ostrzec, że Franklin Mowery nabiera podejrzeń co do swojego mostu. – Za późno, żeby cokolwiek z tym zrobić. – Odnoszę wrażenie, że stajesz się lekkomyślny. Tak lekkomyślny, że cię złapią. Kincaid spojrzał w górę na gwiazdy i mruknął: – Nie uda im się. Mam tajną broń. – Jaką? – Po pierwsze ciebie, Emmo. Mówisz mi, co zamierzają.

– A co ja mam? – spytała. – Będziesz miała wszystko, co można kupić za pieniądze, kiedy zwyciężymy. – A jeśli zechcę czegoś – lub kogoś – nie do kupienia za pieniądze? Kincaid się roześmiał. – Będę miał duże wzięcie – powiedział. – Będziesz musiała ustawić się w kolejce. – W kolejce?... – Emma Comden uniosła zmysłową twarz do światła gwiazd. Oczy jej błyszczały. – Jaką masz inną tajną broń? – To tajemnica – odrzekł Kincaid. Na wypadek gdyby jakimś cudem Bell przeżył zamach i miał tyle szczęścia, żeby znów popsuć mu szyki, wolał nie ryzykować i nie mówić jej o Jeziorze Lillian. – Masz przede mną tajemnice? – zapytała. – Nie obrażaj się. Wiesz, że jesteś jedyną osobą, jakiej kiedykolwiek dałem możliwość zdradzenia mnie. Nie widział pożytku w tym, że wspomni o Philipie Dow. Tak jak jemu nigdy nie powiedziałby o swoim romansie z Emmą, który zaczął się lata temu, zanim została kochanką prezesa kolei. Uśmiechnęła się gorzko. – W życiu nie znałam gorszego człowieka niż ty, Charlesie. Ale nigdy bym cię nie zdradziła. Kincaid rozejrzał się, żeby mieć absolutną pewność, że nikt ich nie zobaczy. Potem wsunął rękę pod jej futro i przyciągnął ją do siebie. Nie był zaskoczony, kiedy nie natrafił na opór. Nie zaskoczyło go też, że zanim włożyła futro, zdjęła z siebie wszystko inne. – A co my tu mamy? – spytał głosem ochrypłym z pożądania. – Początek kolejki – odpowiedziała pani Comden.

Rozdział 38

Kiedy chodzi o politykę – rzekł Osgood Hennessy w odpowiedzi na pytanie Bella – nic mnie nie zaskakuje. – Mówię poważnie – powiedział Isaac. – Uważa pan, że Kincaid na serio ubiega się o urząd prezydenta? – Politycy potrafią się łudzić wszystkim, co im pasuje. Czy może zostać wybrany? Przypuszczam, że tak. Elektorat bywa nieprzewidywalny. Całe szczęście, że kobiety nie głosują. Zostałby wybrany tylko dlatego, że wygląda jak goguś. – Ale czy może zostać nominowany? – naciskał Bell. – To jest rzeczywisty problem. – Popiera go Preston Whiteway, więc chyba musi wierzyć, że jest szansa. – Ten podżegacz nie cofnie się przed niczym, aby tylko sprzedać swoje gazety. Niech pan nie zapomina, że bez względu na to, czy Kincaid wygra, czy przegra, jego kandydatura będzie tematem do ostatniej nocy konwencji. Bell wymienił nazwiska kilku kalifornijskich biznesmenów z grupy Whitewaya. – Czy oni naprawdę sądzą, że zdołają przekonać do Kincaida wiernych zwolenników partii? Osgood Hennessy zachichotał. – Biznesmeni odnoszący sukcesy wierzą, że im się uda, bo są inteligentni. Fakty są takie, że większość z nich ma ptasie móżdżki, poza tym, że każdy wykazał się kiedyś wystarczającym sprytem, aby zrobić pieniądze. Ale zupełnie nie rozumiem, dlaczego nie mieliby poprzeć Tafta. Na pewno zdają sobie sprawę, że jeśli podzielą partię, to oddadzą zwycięstwo kandydatowi demokratów, temu populiście Bryanowi. Czort ich wie, może po prostu chcieli spędzić darmowe wakacje na koszt Whitewaya. – Może – przyznał Isaac. Hennessy popatrzył na niego przenikliwie. – Dlaczego pan pyta? Bell utkwił w nim takie samo spojrzenie. – Bo coś tu nie gra – odparł. – Czy przypadkiem nie próbuje pan zdyskredytować konkurenta swojego przyjaciela do ręki mojej córki? Bell wstał. – Nie jestem taki – zapewnił. – Chociaż nie zamierzam ukrywać, że moim zdaniem pańska córka zasługuje na kogoś lepszego niż Charles Kincaid. Dobranoc panu. – Zaraz, zaraz, niech pan zaczeka. Przepraszam. To było nie na miejscu i wcale tak nie myślałem. Jest pan godny zaufania. Przepraszam. Proszę usiąść i jeszcze przez chwilę dotrzymać towarzystwa staremu człowiekowi. Lada moment Emma powinna wrócić ze spaceru.

Charles Kincaid odprowadził Emmę Comden do drzwi podwójnego apartamentu, który dzieliła z Osgoodem Hennessym. Usłyszeli, jak Bell i Hennessy wciąż rozmawiają w salonie z przodu wagonu. – Dziękuję, że zabrał mnie pan na spacer pod gwiazdami, senatorze. – Zrobiłem to z przyjemnością, jak zwykle. Dobranoc, pani Comden. Uścisnęli sobie dłonie, po czym Kincaid udał się do swojego apartamentu kilka wagonów dalej. Kolana mu drżały i kręciło mu się w głowie. Emma Comden zawsze tak na niego działała. Zamknął za sobą drzwi, zanim sobie uświadomił, że ktoś siedzi w głębokim fotelu. Czyżby Dow uciekał przed pościgiem? Nie, to wykluczone. To było niezgodne z jego kodeksem honorowym. Prędzej palnąłby sobie w łeb, niż zaryzykował zdradę przyjaciela. Kincaid wyciągnął z kieszeni derringera i zapalił światło. – Niespodzianka, panie senatorze – odezwał się Eric Soares. – Jak pan tu wszedł? – spytał Kincaid. – Pomajstrowałem przy zamku – odrzekł nonszalancko młody inżynier. – Po co, u licha? Soares zdjął okulary w drucianej oprawce i dał pokaz polerowania ich chusteczką do nosa. Wreszcie włożył je z powrotem, przygładził końce podkręconych do góry wąsów i oznajmił: – Szantaż. – Szantaż? – powtórzył Kincaid, myśląc gorączkowo. Jako senator wiedział, że Eric Soares jest asystentem Franklina Mowery’ego. Jako Zamachowiec – że fałszuje przeznaczone dla niego raporty inspekcyjne o stanie kamiennych filarów mostu Cascade Canyon. Przystawił derringera do głowy młodego inżyniera. Soares nawet nie mrugnął. – Nie może mnie pan zastrzelić we własnym apartamencie, który, nawiasem mówiąc, jest bardzo elegancki w porównaniu z moją nędzną górną kuszetką w pulmanie. Chyba jeszcze bardziej luksusowy niż apartament mojego chlebodawcy. – Mogę i zastrzelę – odparł Kincaid lodowatym tonem. – Było ciemno. Nie zorientowałem się, że to biedny pan Soares mnie przestraszył. Myślałem, że to jakiś radykał zabójca, i zadziałałem w samoobronie. – To mogłoby wystarczyć wymiarowi sprawiedliwości. Ale zabicie sieroty, praktycznie adoptowanego syna najsławniejszego budowniczego mostów na kontynencie, nie pomogłoby panu wygrać wyborów prezydenckich. Kincaid schował derringera do kieszeni i nalał sobie brandy z kryształowej karafki dostarczonej przez Southern Pacific Railroad. Oparł się o pokrytą boazerią ścianę i sączył trunek, patrząc z góry na intruza. Czuł ogromną ulgę. Soares, jak wszyscy, uwierzył w jego szopkę „Kincaid na prezydenta”. Co prawdopodobnie oznaczało, że nie wie, iż spotkał się z Zamachowcem. Ale co uznał za warte szantażu? – Też bym się napił – powiedział Eric. Kincaid zignorował jego słowa. Wprawdzie odurzenie Soaresa alkoholem mogło być korzystne, uznał jednak, że lepiej przypomnieć tej gnidzie, gdzie jej miejsce. – Ma pan całkowitą rację co do moich ambicji politycznych – przyznał. – Więc

niech pan skończy te gierki. Włamał się pan tutaj w jakimś celu. W jakim? Czego pan chce? – Już mówiłem. Pieniędzy. – Dlaczego miałbym dać panu pieniądze? Za co? – Niech pan nie udaje, że nie wie, senatorze. Za nieujawnienie, że ma pan pakiet kontrolny firmy Union Pier and Caisson z St. Louis w Missouri, wykonawcy filarów mostowych i kesonów. Zamachowiec ledwo ukrył zdumienie. Poczuł, jak nogi uginają się pod nim, i tym razem nie mógł za to winić Emmy Comden. – Skąd ten pomysł? – zapytał. – Byłem ciekaw, kto mi płaci za kłamstwa o filarach. Uznałem, że za składanie nieprawdziwych raportów o stanie największego mostu na Zachodzie należy mi się kilka dolców więcej, ale nie wiedziałem, od kogo dostaję łapówki. Poszedłem więc do starego kumpla z sierocińca, któremu powiodło się tak jak mnie i został bankowcem. Zapuścił się w gąszcz holdingów. Wprawdzie gąszcz zmienił się w dżunglę, ale mój stary kumpel jest naprawdę dobry. W końcu znalazł trop wiodący do pana. Kupił pan potajemnie tyle udziałów spółki budującej filary Cascade Canyon Bridge, by mieć pakiet kontrolny. To się musiało kiedyś stać, pomyślał ponuro Kincaid. Ale nigdy nie przyszłoby mu do głowy, że jego klęska będzie wyglądała na jakiś kiepski żart: doprowadzi do niej sierota, którego wielkoduszny budowniczy mostów wziął pod swoje skrzydła. Rozważył, jakie ma możliwości. Przede wszystkim musi zabić Soaresa, jeśli nie teraz, to jutro lub pojutrze. Przedtem wycisnąć z niego nazwisko jego wspólnika i jego też zabić. Tyle że Eric Soares był mu potrzebny do dalszego ukrywania prawdy o filarach. Gdyby zniknął, Mowery natychmiast zastąpiłby go kimś innym. A każdy kompetentny inżynier, który zająłby jego miejsce, szybko zorientowałby się, że filary nie są dość mocne, by utrzymać most, kiedy rzeka przybierze. – Pan pracuje dla Zamachowca, tak jak ja – stwierdził Soares. – Chyba powinienem być wdzięczny, że nie oskarża mnie pan o to, że nim jestem. – Niech pan mnie nie rozśmiesza. Ma pan przed sobą zbyt wielką przyszłość jako senator, a nawet prezydent, jeśli pana nie wydam. I po problemie, pomyślał Kincaid. Żadnych podejrzeń. – Ile pan chce? – Trzy razy tyle, ile Union Pier and Caisson Company płaci mi za przymykanie oczu. Kincaid sięgnął po portfel. – Chyba da się to załatwić. Nie był zaskoczony skromnymi wymaganiami Soaresa. Isaac Bell w końcu wyrwał się od Osgooda Hennessy’ego i pospieszył do wagonów z apartamentami. Kiedy przechodził przez „Nancy nr 2”, Lillian wyłoniła się ze swojego apartamentu i zagrodziła mu drogę z butelką mumma. Przebrała się

z wieczorowej sukni w jedwabne kimono i zdjęła naszyjnik z pereł i brylantów, odsłaniając dekolt. Rozpuszczone włosy opadały jej na ramiona, jasnoniebieskie oczy patrzyły ciepło. Wyjęta z wiaderka z lodem butelka ociekała wodą, cynfolia była zerwana. Ale drut wciąż trzymał korek. – Podsłuchiwałam – szepnęła. – Dziękuję ci za to, co powiedziałeś o Archiem. – Powiedziałem tylko prawdę. Wcisnęła Bellowi butelkę do ręki. – Dla Marion. Życz jej słodkich snów. Isaac schylił się i pocałował ją w policzek. – Dobranoc. Zatrzymał się w wagonie bagażowym i porozmawiał chwilę z sennym telegrafistą. Na szczęście nie nadeszły żadne pilne depesze. Otworzył pociągnięciem tylne drzwi wagonu bagażowego, przeszedł przez łącznik i sięgnął do drzwi pierwszego wagonu z apartamentami. Czuł się jak sztubak. Robiło mu się gorąco od samego myślenia o Marion. Dobrze, że dostał od Lillian schłodzonego szampana. Wszedł do bocznego korytarza z rzędem ciemnych okien po prawej stronie i lśniącymi orzechowymi drzwiami apartamentów po lewej. Dostrzegł jakiegoś mężczyznę biegnącego w stronę drzwi następnego wagonu. W jego ruchach było coś ukradkowego, więc Bell przystanął, żeby mu się przyjrzeć. Średniego wzrostu i średniej budowy. Czarny garnitur. Ciemne włosy. Kiedy mężczyzna skręcał do przedsionka, dostrzegł cienki, podkręcony do góry wąsik i okulary w drucianej oprawce. Eric Soares, asystent Mowery’ego, najwyraźniej właśnie opuścił apartament starego inżyniera i wracał na swoją kuszetkę w pulmanie. Myśląc, że godzina jest wyjątkowo późna na spotkanie, zwłaszcza że chlebodawca Erica długo bawił na bankiecie, Isaac dał Soaresowi trochę czasu na przejście przez następny wagon, bo nie miał ochoty na spotkanie z nim i ewentualną rozmowę. Odczekawszy minutę, przemierzył korytarz wagonu numer 3 i po chwili znalazł w przedsionku wagonu numer 4. Gdy Philip Dow usłyszał, jak ktoś wchodzi, wcisnął się głębiej we wnękę stewarda i wyjrzał przez szparę w zasłonie. Zorientował się po odgłosie lekkich kroków, że to prawdopodobnie nie Isaac Bell, tylko jakiś drobniejszy mężczyzna. Słuch nie zawiódł Dowa. Szczupły mężczyzna w czarnym garniturze zostawił za sobą apartament Marion Morgan i przeszedł przez tylne drzwi, które prowadziły do pulmanów. Chwilę później rozległy się cięższe kroki. Dow zaczekał, aż mężczyzna go minie, zanim odsunął zasłonę. Zgadza się. Nieco wyższy od Kincaida blondyn w eleganckim ubraniu zdążał prosto do drzwi Marion Morgan. Niósł butelkę szampana i nucił There’ll Be a Hot Time in the Old Town Tonight. Słowa chicagowskiej wersji piosenki dźwięczały Dowowi w głowie, kiedy biegł cicho i brał zamach pałką. Latarnię pani Leary w szopie zostawiła, a kiedy krewka krowa tam ją przewróciła, Leary mrugnęła okiem, po czym oznajmiła:

„Gorąca nocka będzie w naszym mieście starym! Kryjcie się, dobrzy ludzie, przed strasznym pożarem!”

Rozdział 39

Zanim Philip Dow dosięgnął swojej ofiary, drzwi apartamentu otworzyły się gwałtownie. Kobieta musiała stać z ręką na klamce i nasłuchiwać kroków kochanka. Bell pomachał butelką szampana. Radosny uśmiech kobiety zgasł i gniew błysnął w jej oczach. – Preston! Co ty... – Uwaga! – ryknął ktoś za plecami Dowa. Mężczyzna, któremu Dow właśnie miał zgruchotać czaszkę, się odwrócił. Zabójca nie zobaczył jasnych wąsów nad rozdziawionymi w pijackiej dezorientacji ustami, a jego cios odbił się od uniesionej odruchowo przez zaatakowanego butelki szampana. Ciężka pałka świsnęła pół centymetra od twarzy Marion Morgan i uderzyła w drzwi apartamentu, zarysowując twardy orzech. Nie ma wąsów, pomyślał Dow. To nie Isaac Bell. W takim razie detektyw jest za nim, to on krzyknął ostrzegawczo. Dow przepchnął się za mężczyznę, którego o mało nie zabił, żeby go wykorzystać jako tarczę. Zobaczył, że Bell pędzi prosto na niego. Wyszarpnął rewolwer zza paska. Detektyw był w jednej trzeciej długości dwudziestokilkumetrowego korytarza i wyciągał spod smokingu samopowtarzalny pistolet Browning. Dow uniósł ciężką czterdziestkę piątkę, gotowy się założyć, że agent Van Dorna z lekkim browningiem potrafi trafić komara w oko z dwudziestu kroków. Bell zobaczył człowieka, którego twarz pamiętał z listów gończych Stowarzyszenia Właścicieli Kopalń. Philip Dow, zabójca. Widząc, że Preston Whiteway rzucił się w jego kierunku, Isaac wstrzymał się z oddaniem strzału. – Padnij! – krzyknął. Dow naciskał spust najszybciej, jak mógł. Nie mógł chybić. Wysoki detektyw wypełniał wąski korytarz niczym lokomotywa jednotorowy tunel. – Marion, nie! – zawołał Bell. Dow poczuł, jak piękna kobieta w czerwonej sukni łapie go obiema rękami za ramię. Jego pierwszy pocisk trafił w butelkę szampana w dłoni detektywa. Zielone szkło rozprysło się w eksplozji piany. Druga kula dosięgła detektywa. Trzecia utkwiła w podłodze. Oswobodził szarpnięciem ramię i wycelował rewolwer w twarz kobiety. Isaac Bell poczuł się jak uderzony młotem, gdy pocisk zabójcy przeorał mu przedramię. Przełożył browninga do lewej ręki i poszukał wzrokiem możliwości oddania celnego strzału. Marion przytomnie cofnęła się do apartamentu. Ale Preston Whiteway wciąż się zataczał w korytarzu na linii ognia. Kiedy Bell zobaczył, jak Dow, kieruje broń do apartamentu Marion, nacisnął spust. Philip Dow usłyszał eksplozję w głowie. Przez moment myślał, że dostał i jakoś przeżył. Potem uświadomił sobie, że Bell odstrzelił mu ucho. Poczuł szarpnięcie za ramię, gdy drugi pocisk detektywa trafił w cel. Palce rozwarły mu się mimowolnie

i wypuścił rewolwer z ręki. Pchnął pijaka na Bella, zanim ten zdążył znowu strzelić, przebiegł kilka kroków do drzwi przedsionka za sobą, otworzył je gwałtownym ruchem i wyskoczył z pociągu. Zobaczył gliniarza kolejowego biegnącego w kierunku odgłosów strzelaniny. Nie tracił czasu na myślenie. Pałkę wciąż miał w prawym ręku. Walnął policjanta między oczy i dał nura w ciemność. Bell dotarł do dolnego stopnia przedsionka, zanim ból w ramieniu rzucił go na kolana. W stronę pociągu specjalnego Hennessy’ego biegło kilku kolejnych gliniarzy. – Tam! – Isaac wskazał kierunek pistoletem. – Jeden mężczyzna. Średniego wzrostu. Ciemny garnitur i melonik. Porzucił rewolwer. Prawdopodobnie ma drugi. Gliniarze ruszyli w pościg, wzywając gwizdkami posiłki. Bell wgramolił się na stopnie w momencie, gdy Marion zbiegła na dół. – Nic ci się nie stało? – zapytali się nawzajem unisono. – Nie – odrzekła i krzyknęła do przebiegającego kierownika pociągu: – Niech pan sprowadzi lekarza! Pomogła Isaacowi wrócić do wagonu. Preston Whiteway opierał się o drzwi jej apartamentu, blokując wejście. – Co się dzieje? – zapytał. – Zamknij się, Preston – warknęła Marion. – I zejdź nam z drogi, bo podniosę tamten rewolwer i cię zastrzelę. Wydawca odszedł chwiejnym krokiem, drapiąc się w głowę. Marion pomogła Bellowi wejść do apartamentu i położyć się na łóżku. – Ręczniki – wymamrotał. – Zabrudzę ci pościel. – Jesteś ciężko ranny, Isaac? – Chyba nie. Dostałem tylko w ramię, dzięki tobie. Zanim dotarł lekarz z wagonu szpitalnego Southern Pacific, policjanci zameldowali Bellowi, że mężczyzna, który go postrzelił, zniknął w ciemności. – Musicie go znaleźć – powiedział. – Jestem pewien, że trafiłem go w rękę. I chyba odstrzeliłem mu ucho. – To pewne! Znaleźliśmy kawałek. I krwawy ślad do granicy zasięgu światła. Ale to niestety nie wystarczyło, żeby go dopaść. – Szukajcie dalej. Nazywa się Philip Dow i wyznaczono dziesięć tysięcy dolarów nagrody za jego głowę. Chcę wiedzieć, czy pracuje dla Zamachowca. Lekarz Southern Pacific Company był doświadczonym medykiem, przyzwyczajonym do ran kłutych i miażdżonych, jakie odnosili budowniczowie kolei. Bell odetchnął z ulgą, kiedy krwawa bruzda po pocisku, który przeorał mu ciało i mięsień, nie zrobiła na nim żadnego wrażenia. Lekarz przemył ją wodą, a potem sięgnął po butelkę z kwasem karbolowym. – Będzie bolało – uprzedził. – Zakażenie krwi bolałoby jeszcze bardziej – odparł Bell i zacisnął zęby. – Niech pan leje. Po zdezynfekowaniu rany lekarz opatrzył ją. – Może pan nosić rękę na temblaku przez parę dni, gdyby pan chciał. Ale kość

jest nienaruszona. Założę się, że boli jak diabli. – Owszem – przyznał Isaac, uśmiechając się szeroko do lekko pobladłej Marion. – Zaczęło teraz, kiedy pan o tym wspomniał. – Bez obaw, zajmę się tym. Lekarz wyjął ze swojej skórzanej torby strzykawkę do zastrzyków podskórnych i zaczął ją napełniać przezroczystym płynem. – Co to jest? – zapytał Bell. – Chlorowodorek morfiny. Nie będzie pan nic czuł. – Nie, dziękuję, doktorze. Muszę mieć jasny umysł. – Jak pan chce. – Lekarz wzruszył ramionami i schował strzykawkę z powrotem do torby. – Jutro zmienię panu opatrunek. Dobrej nocy. Dobranoc pani. Marion zamknęła za nim drzwi. – Jasny umysł? Isaac, zostałeś postrzelony. Jesteś blady jak trup. Musi cię strasznie boleć. Nie możesz odpocząć przez resztę nocy? – Zamierzam – odparł Bell i objął ją zdrową ręką. – Dlatego chcę mieć jasny umysł.

Rozdział 40

Ojcze, drogi ojcze, chodź już ze mną do domu” – śpiewało sześćdziesięcioma głosami Antyalkoholowe Towarzystwo Śpiewacze Hrabstwa Ventura. James Dashwood wyciągał szyję w nadziei, że zobaczy spadziste ramiona kowala Jima Higginsa, który uciekł na widok portretu pamięciowego Zamachowca. Isaac Bell przypuszczał, że Higgins będzie ślubował trzeźwość na jakimś spotkaniu abstynenckim. To, w mieście Oxnard w zagłębiu buraczanym, odbywało się w namiocie wielkości cyrkowego. Dashwood uczestniczył już w sześciu takich spotkaniach, więc wiedział, o co chodzi. Zręcznie unikał uśmiechniętych matek, które popychały córki w jego kierunku. Kobiety górowały liczebnie nad mężczyznami, wśród których zdecydowanie przeważali starsi od niego o co najmniej dwadzieścia lat. Jego rówieśnicy prawie się nie zdarzali, a już zwłaszcza ubrani tak czysto i porządnie jak on. Zwykle siedział obok jakiegoś mężczyzny w połatanym płaszczu i kapeluszu z obwisłym rondem, wyglądającego, jakby przyszedł na spotkanie, żeby się schronić przed deszczem. Chór skończył śpiewać i przygotowano acetylenową latarnię magiczną. Jej długa soczewka rzucała krąg światła na ekran po drugiej stronie namiotu. Wszyscy wpatrywali się w ekran, ciekawi, co na nim zobaczą. Głos zabrał krewki metodysta. – Szara masa czerwononosych zastępów szydzi z nas, mając nas za utopistów! – zagrzmiał. – Ale głoszenie, że na świecie nie powinno być miejsca dla napojów wyskokowych, nie czyni z nas utopistów. Nie prowadzimy jakiegoś niebezpiecznego eksperymentu. Praktykowanie osobistej abstynencji nie jest niczym nowym ani tym bardziej groźnym. Wszelkie niebezpieczeństwa to rezultat życia z alkoholem. Wskazał latarnię magiczną. – A teraz za pomocą silnego mikroskopu i tej latarni magicznej dowiodę, że picie destylowanego spirytusu to wchłanianie trucizny. Kiedy pijecie napój wyskokowy, trujecie swoje umysły. Trujecie swoją rodziny. Trujecie własne organizmy. Obserwujcie ekran, panie i panowie. Pokażę na nim w powiększeniu mikroskopowym tę szklankę czystej wody zaczerpniętej z pobliskiej kościelnej studni. W dużym powiększeniu woda studzienna okazała się pełna drobnoustrojów. Metodysta sięgnął po pipetę, wsunął ją do butelki whiskey Squirrel i pobrał trochę bursztynowego płynu. – Teraz wpuszczę do wody kroplę whiskey – oznajmił. – Tylko jedną. Powiększona kropla wyglądała jak błoto zanieczyszczające staw i rozprzestrzeniła się w wodzie. Drobnoustroje pierzchły, płynąc szaleńczo ku brzegowi szklanki. Ale nie było ucieczki. Wiły się, kurczyły, aż wreszcie znieruchomiały, martwe. Sąsiad Dashwooda się wzdrygnął.

– Spójrz pan na to oślizłe robactwo – mruknął z niesmakiem. – Przestaję pić wodę bez domieszki whiskey. James nie odpowiedział, bo dostrzegł wielkiego mężczyznę w ciemnym płaszczu z przodu namiotu i ruszył w jego stronę. – Kto tu podejdzie? – zawołał mówca. – Kto podpisze świadectwo abstynencji i złoży ślubowanie trzeźwości? Kiedy Dashwood trochę się zbliżył do mężczyzny w ciemnym płaszczu, zobaczył, że to nie Jim Higgins. Ale znalazł się w zasięgu pomocnic mówcy, urodziwych młodych dam, które otoczyły go z piórami wiecznymi Waterman i czystymi formularzami świadectw w rękach. – Jeszcze dwa telegramy, panie Bell – powiedział J.J. Meadows. – Jak ręka? – Tip-top. Pierwsza depesza dotyczyła pytania o przyczyny odejścia Charlesa Kincaida z Akademii Wojskowej w West Point. Waszyngtońskie biuro Van Dorna, które miało nieoficjalny dostęp do akt Armii Stanów Zjednoczonych, zameldowało, że Kincaid zrezygnował dobrowolnie, żeby studiować na Uniwersytecie Wirginii Zachodniej. Nie znaleźli żadnej wzmianki o niesubordynacji ani zapisu o wydaleniu. Autor depeszy zaryzykował opinię, że poziom nauczania na cywilnych uczelniach technicznych jest wyższy niż na wojskowej, jedynej, która kształciła inżynierów przed wojną secesyjną. Bella bardziej zaintrygowała druga wiadomość, zawierająca nowe informacje o asystencie Franklina Mowery’ego. Okazało się, że Soares uciekł ze wspieranego przez Mowery’ego sierocińca w Kansas City. Gdy po paru latach trafił do domu poprawczego, Mowery zaopiekował się chłopakiem. Wynajął guwernantów, żeby wypełnili luki w jego wykształceniu, i opłacił mu studia na Wydziale Inżynierii Uniwersytetu Cornelia. Co wyjaśnia, pomyślał Isaac, ich wzajemny stosunek wujek – siostrzeniec. Po południu, kiedy Soares był na rzece i przeprowadzał codzienną inspekcję prac przy filarach mostu, wpadł do starego inżyniera. Mowery urzędował w przerobionym na biuro apartamencie w pociągu specjalnym Hennessy’ego. Wizyta Bella zaskoczyła go. – Myślałem, że pan jest w szpitalu. Nawet nie ma pan temblaka. – Na temblaku boli bardziej niż bez. – Złapali faceta, który pana postrzelił? – Jeszcze nie. Panie Mowery, mogę zadać panu kilka pytań? – Proszę bardzo. – Na pewno potrafi pan sobie wyobrazić, na jak dużą skalę jest zakrojone nasze śledztwo. Dlatego proszę mi wybaczyć, że poruszę sprawy osobiste. – Niech pan pyta, panie Bell. Jesteśmy po tej samej stronie. Ja buduję, a pan dba, żeby ten sabotażysta nie zburzył tego, co zbudowałem. – Niepokoi mnie przeszłość pańskiego asystenta – wypalił Isaac bez ogródek. Mowery włożył fajkę do ust i popatrzył na niego gniewnie. – Kiedy postanowiłem pomóc Ericowi, miał piętnaście lat i żył na ulicy. Ludzie ostrzegali mnie, że ukradnie mi portfel i jeszcze da mi w głowę. Mówiłem im

wtedy to, co teraz powtórzę panu: Nie wierzę w istnienie klasy przestępczej. – Zgadzam się, że nie ma czegoś takiego jak klasa przestępcza – przyznał Bell. – Ale znam typ przestępczy. – Eric zasłużył na swój dyplom – oznajmił Mowery. – A ilekroć pociągałem za sznurki, żeby mu załatwić pracę, nigdy nie zawiódł. Ludzie z Union Pier and Caisson są z niego zadowoleni. Poprosili nawet, żeby został w firmie po zakończeniu tej budowy. Uważam, że ten młody człowiek najgorsze ma już za sobą. – Domyślam się, że będzie go panu brakowało, jeśli zostanie w Union Pier and Caisson. – Rzeczywiście bardzo lubię Erica, ale dobrze mu życzę i chcę, żeby robił karierę. A co do mnie, wracam na mój bujany fotel. Jestem za stary, żeby dotrzymać kroku Hennessy’emu. Wyświadczyłem mu przysługę i cieszę się z tego. Zbudowaliśmy wspaniały most. Osgood Hennessy, ja i Eric Soares. – Zabawne – powiedział Bell. – Parę dni temu słyszałem, jak Jethro Watt, szef policji kolejowej, przytoczył to stare powiedzenie, że dla Southern Pacific nie ma rzeczy niemożliwych. – Prawdziwsze słowa nigdy nie zostały wypowiedziane – odrzekł Mowery. – Dlatego praca dla Southern Pacific to zajęcie dla młodszego człowieka. – Jethro miał na myśli to, że ta kolej robi wszystko. Sama buduje lokomotywy, tabor i tunele. No i mosty. – Słynie z tego. – Więc dlaczego wynajęli Union Pier and Caisson do zatopienia filarów pańskiego mostu? – Osadzanie filarów w rzece to bardzo specjalistyczna robota. Zwłaszcza w takich trudnych warunkach, jakie mamy tutaj. A Union jest najlepsza w branży. Zjedli zęby na Missisipi. Kto potrafi zbudować filary, które oprą się potężnej Missisipi, potrafi je zbudować wszędzie. – Pan zalecił wynajęcie tej firmy? Mowery się zawahał. – Prawdę mówiąc, to nie był mój pomysł – rzekł w końcu. – Początkowo zamierzałem powierzyć to zadanie naszym ludziom. Ale zasugerowano mi, że wybór Union może być lepszym posunięciem, bo geologia tego terenu okazała się wyjątkowo skomplikowana... o czym panu wspominałem wczoraj wieczorem. Warunki na dnie rzeki Cascade są, delikatnie mówiąc, niesprzyjające i bardziej zmienne, niż można by się spodziewać w tych górach. – Czy to Eric polecił Union? – Oczywiście. Wysłałem go przodem, żeby przeprowadził badania. Znał koryto rzeki i znał Union. Ale dlaczego pan wypytuje o to wszystko? Bell spojrzał staremu inżynierowi w oczy. – Był pan wczoraj dziwnie milczący i sprawiał wrażenie, jakby się czymś niepokoił – odparł. – A kiedy wyszliśmy z hotelu, przyglądał się pan długo filarom mostu. Mowery odwrócił wzrok. – Niewiele uchodzi pańskiej uwagi, prawda, panie Bell? – Westchnął ciężko i wyjaśnił: – Nie podobał mi się sposób, w jaki woda przepływała wokół nich. Nie

potrafiłem określić – i nadal nie potrafię – co było nie tak, ale wyglądało to inaczej, niż powinno. – Intuicja podpowiadała panu, że coś jest nie tak? – To niewykluczone – przyznał niechętnie Mowery. – Może jest pan pod tym względem taki jak ja. – Czyli? – Kiedy brakuje mi faktów, polegam na intuicji. Weźmy tego faceta, który mnie postrzelił. Mógł być rabusiem, który wszedł do pociągu za Prestonem Whitewayem, żeby zdzielić go w głowę i ukraść mu portfel. Wprawdzie rozpoznałem w nim poszukiwanego zabójcę, ale żadne fakty nie świadczą o tym, że nie szukał łatwego łupu. Whiteway był mocno pijany, więc właściwie bezbronny, i ubrany jak bogaty dżentelmen, który ma przy sobie dużą sumę pieniędzy. Ponieważ „rabuś” uciekł, to są jedyne znane mi fakty. Intuicja podpowiada mi jednak, że został wynajęty do zabicia mnie i pomylił Whitewaya ze mną. Czasami takie intuicyjne wnioski pomagają skojarzyć fakty. – Mam wrażenie – mruknął Mowery – że podejrzewa pan Erica. – Owszem – potwierdził Bell i usiadł, cały czas patrząc staremu inżynierowi w oczy. – Synu... – próbował protestować Mowery, ale na widok zimnego błysku w niebieskich oczach detektywa zamilkł. Detektyw był synem tylko jednego mężczyzny, własnego ojca. – Panie Bell... Isaac uciszył go gestem dłoni i powiedział spokojnym, rzeczowym tonem: – Kiedy zauważyłem, że musimy mieć inżynierów, pan mnie poprawił, mówiąc, że musimy ufać inżynierom. A gdy stwierdziłem, że wydaje się pan zaniepokojony filarami, odparł pan, że mówię tak, jakbym oskarżał Erica. – Chyba powinienem porozmawiać z Osgoodem Hennessym. Pan wybaczy, panie Bell. – Pójdę z panem. – Nie – sprzeciwił się Mowery. – To będzie rozmowa inżynierów, nie detektywów. O faktach, nie o intuicji. – Odprowadzę pana do jego wagonu. – Jak pan chce. Mowery sięgnął po laskę i wstał z wysiłkiem. Isaac przytrzymał mu drzwi, poszedł pierwszy bocznym korytarzem i pomógł Mowery’emu przejść między przedsionkami wagonów. Hennessy był w swoim biurze z panią Comden, która siedziała w fotelu w rogu i czytała książkę. – Gdzie jest teraz Soares? – spytał Bell Mowery’ego, zanim weszli.

Rozdział 41

Godzinę później w St. Louis do piwnicznej nory anarchisty, który uciekł z Włoch i zmienił nazwisko na Francis Rizzo, dotarł telegram. Rizzo odprawił posłańca Western Union, zamknął za nim drzwi i dopiero wtedy otworzył kopertę. Na płowożółtym formularzu widniało jedno słowo: „Teraz”. Rizzo włożył kapelusz i płaszcz i pojechał tramwajem do części miasta, gdzie nikt go nie znał. Kupił litrową bańkę nafty, po czym wsiadł do tramwaju, który jechał w stronę rzeki Missisipi. Wysiadł na końcowym przystanku, minął dzielnicę magazynową i wszedł do saloonu nieopodal wału przeciwpowodziowego. Zjadł kiełbaskę przy ladzie z darmowymi lunchami, nie odrywając wzroku od wahadłowych drzwi. Gdy tylko lokal zapełnił się robotnikami magazynowymi i woźnicami, którzy wpadli tam po pracy, Rizzo wyszedł i ruszył ciemnymi ulicami do biur Union Pier & Caisson Company. Ostatni wychodzący urzędnik właśnie zamykał siedzibę firmy. Rizzo czekał po drugiej stronie ulicy, dopóki nie upewnił się, że w środku nikogo nie ma. Potem, trasą wyznaczoną miesiące wcześniej, wszedł w zaułek, który prowadził do wąskiego przejścia między tyłem budynku a wałem przeciwpowodziowym. Szarpnął luźną deskę, wyciągnął krótki łom, który za nią schował, i podważył okno. Wdrapał się do środka, znalazł drewniane schody na ostatnią kondygnację dwupiętrowego budynku, wspiął się tam i otworzył kilka okien. Przedziurawił bańkę z naftą scyzorykiem i ruszył z powrotem na dół, wylewając lotną ciecz na stopnie. Na parterze zapalił zapałkę, przytknął ją do nafty i patrzył, jak płomienie posuwają się w górę drewnianych schodów. Czekał, dopóki się nie upewnił, że drewno się zajęło. Potem wycofał się przez okno i zostawił je otwarte, żeby przeciąg podsycał ogień. Isaac Bell siedział w pociągu, który jechał w dół wijącą się zakosami Wężową Linią do miasta Cascade. Eric Soares uprzedził Franklina Mowery, że może pracować do późna i jak zwykle w takich sytuacjach zje kolację w mieście, a potem położy się spać w jednej z wartowni przy filarach. Dzięki temu nazajutrz będzie mógł zacząć pracę z samego rana, zamiast tracić czas na jazdę pociągiem na dół. Kiedy Bell dotarł do wartowni, okazało się, że rzekomo ciężko pracujący Soares już się ulotnił. Nikt nie wiedział, gdzie się podziewa. Kilka kilometrów w dół rzeki od miasta Cascade wyrosło skupisko bud i namiotów nazywane Dnem Piekła. Zawdzięczało swoje istnienie hutnikom, murarzom i kesoniarzom, którzy zbudowali Cascade Canyon Bridge, kolejarzom, którzy ułożyli stromą Wężową Linię z miasta do mostu, oraz drwalom i woźnicom, którzy wskrzesili starą Wschodnio-oregońską Spółkę Handlu Tarcicą. Eric Soares udał się właśnie tam. Z wypłatą od senatora w kieszeni – pierwszą

z wielu – czuł się jak krezus. Był pewien, że tej nocy jest najbogatszym człowiekiem w osadzie. Zakochał się, od czego mężczyzna może zdumieć, jak dowodziła jego trudna młodość. Zwłaszcza że zadurzył się w dziwce. Zdurniał czy nie, odwiedzał ją co wieczór, jeśli tylko zdołał się urwać Mowery’emu. Teraz, dzięki senatorowi, mógł sobie pozwolić na spędzenie z nią całej nocy. W Dnie Piekła istniały trzy kategorie burdeli. Najgorsze obsługiwały drwali i poganiaczy mułów. Aby tam dotrzeć w sobotnie wieczory, musieli pokonać bystrza w dole rzeki dłubankami z pni drzew, które nazywali „Ekspresami do Dna Piekła”. Kobiety w nieco lepszych burdelach obsługiwały kolejarzy przybywających na dół Wężową Linią. Torowcy zjawiali się w sobotę wieczorem, a hamulcowi, kierownicy pociągów, palacze i maszyniści, którzy musieli się trzymać rozkładów jazdy, przychodzili, kiedy akurat mieli wolne, wymachując swoimi czerwonymi latarniami. Najwyższą kategorię miał tylko jeden dom publiczny – dom Madame Gabriel. Był tak drogi, że ludzie pracy mogli co najwyżej pomarzyć o wybraniu się do niego. Klientelę tego przybytku stanowili właściciele firm, przedstawiciele wolnych zawodów, bogaci turyści mieszkający w sławnym hotelu oraz dobrze zarabiający inżynierowie, prawnicy i kierownicy zatrudnieni przez kolej. Madame Gabriel powitała Erica Soaresa jak stałego bywalca, którym się stał. – Chciałbym Joannę – powiedział. – Akurat jest zajęta – odparła. – Zaczekam. – To trochę potrwa. Poczuł ukłucie zazdrości. Zdawał sobie sprawę, że to głupie, ale nie mógł nic poradzić na samą myśl, iż jego ukochana oddaje się innemu, serce zaczynało mu walić jak szalone i z trudem łapał oddech. – Jest nowa dziewczyna, która może się panu spodobać. – Zaczekam na Joannę. Madame Gabriel miała najzimniejsze spojrzenie, jakie kiedykolwiek widział u kobiety. Teraz zrobiło się dosłownie lodowate i mimo dużego doświadczenia życiowego jak na tak młodego człowieka Eric poczuł coś w rodzaju strachu. Odwrócił wzrok w obawie, że zirytuje ją jeszcze bardziej. Ku jego zaskoczeniu po chwili uśmiechnęła się ciepło i oznajmiła: – Coś panu zaproponuję. Jeśli po wszystkim uzna pan, że nowa dziewczyna nie jest warta każdej sumy, zwrócę panu pieniądze. Co pan ma do stracenia? No, właśnie, co mam do stracenia? – pomyślał i przyjął ofertę. Wykidajło Madame Gabriel zaprowadził go do drzwi w głębi dużego domu, zapukał i nie czekając na zaproszenie, otworzył je. Eric wszedł do pokoju skąpanego w różowym świetle. Gdy wykidajło zamknął za nim drzwi, z obu stron zbliżyli się dwaj mężczyźni ubrani jak drwale. Lufa rewolweru śmignęła w powietrzu. Za późno uniósł rękę, żeby się zasłonić, i oberwał w głowę. Nogi ugięły się pod nim, jakby kości zamieniły się w galaretę. Spróbował krzyknąć, ale naciągnęli mu na głowę szorstki worek i związali ręce za plecami. Próbował ich kopnąć. Uderzyli go w krocze. Kiedy z trudem łapał

powietrze, sparaliżowany bólem, skrępowali mu kostki, dźwignęli go do góry i wynieśli z budynku. Poczuł, jak przerzucają go przez siodło, a potem pętają ręce i nogi pod brzuchem konia. Kiedy wrzasnął przez worek, poczuł kolejne uderzenie w głowę i stracił przytomność. Ocknął się, kiedy go ściągnęli na ziemię, wykręcili mu ręce do tyłu i ponownie skrępowali nadgarstki. Zdjęli worek i poświecili mu w oczy. Zobaczył ich cienie za blaskiem latarni. Poczuł zapach wody i usłyszał jej plusk. Byli w jakiejś piwnicy, gdzie przepływał strumień. Jak we młynie, pomyślał. Drwale wyłonili się z cieni. – Jak się nazywa twój stary kumpel z sierocińca? – Idźcie do diabła – warknął w odpowiedzi. Złapali go za stopy, podnieśli do góry i opuścili głową do lodowatego strumienia. Zaskoczony, nie zdążył nabrać powietrza. Zaczął się dusić i miotać tak gwałtownie, że spadły mu okulary. Nie mógł się powstrzymać od oddychania, więc woda wypełniła mu nos i usta. Mężczyźni wyciągnęli go ze strumienia i trzymali, wciąż twarzą w dół, kilka centymetrów nad powierzchnią. – Imię i nazwisko twojego kumpla z sierocińca. – Po co wam... – zaczął pytać, chociaż dobrze wiedział po co. Źle ocenił senatora. Okazało się, że Kincaid nie jest naiwniakiem. Drwale znów zanurzyli mu głowę w wodzie. Tym razem zdążył nabrać powietrza i wstrzymywał oddech, dopóki mógł. Potem wygiął plecy i spróbował wynurzyć twarz. Wepchnęli go głębiej i trzymali do chwili, kiedy musiał wziąć oddech. Woda znów wypełniła mu nos i usta. Miotał się, ale tracił siły i stopniowo jego ciało stawało się bezwładne. Unieśli go do góry. Kaszląc i rozpaczliwie próbując złapać oddech, zwymiotował wodę i w końcu wciągnął powietrze do płuc. Usłyszał, jak rozmawiają. Zaczął sobie uświadamiać, że go wyciągnęli, żeby zadać mu to samo pytanie. – Imię i nazwisko twojego kumpla z sierocińca. – Paul – wykrztusił. – To imię. A nazwisko? – Co zamierzacie... – Nazwisko! Eric milczał. Paul był w sierocińcu jego jedynym przyjacielem. Co wieczór po zgaszeniu światła stawali przywarci plecami do siebie i walczyli z każdym, kto ich atakował. Poczuł, jak napastnicy zaciskają dłonie na jego kostkach. – Nie! – wrzasnął, ale był już z powrotem pod wodą. Kiedy w końcu go wyciągnęli, wycharczał: – Paul Samuels. – Gdzie mieszka? – W Denver. – Gdzie pracuje? – W banku. – Jakim? – First Silver. Co zamierzacie mu zrobić? – Już go załatwiliśmy. Po prostu chcieliśmy się upewnić, że dorwaliśmy

właściwego faceta. Znów opuścili Erica Soaresa twarzą do strumienia i wiedział, że po raz ostatni. Przeszukali pulmany, ale nikt nie znalazł asystenta Franklina Mowery’ego. Bell wysłał policję kolejową na poszukiwania do Cascade i osady w dole rzeki nazywanej Dnem Piekła. Wątpił, czy go znajdą, zwłaszcza gdy dowiedział się, że poza Erikiem zniknęło kilku robotników z Union Pier & Caisson. Isaac poszedł do Osgooda Hennessy’ego. – Niech pan lepiej sprawdzi filary mostu – doradził mu. – Soares przy nich pracował. – Franklin Mowery jest już na dole – odrzekł Hennessy. – Telegrafował do Union Pier przez cały ranek. Nie ma jeszcze odpowiedzi. – Wątpię, czy nadejdzie. Bell zadepeszował do biura Agencji Van Dorna w St. Louis. Odpowiedź dostał już po kilku minutach. Siedziba Union Pier & Caisson Company doszczętnie spłonęła. Wysłał kolejną depeszę z pytaniem, kiedy to się stało. Dowiedział się, że pierwszy alarm pożarowy zabrzmiał niecałe dwie godziny po tym, jak ujawnił Mowery’emu swoje podejrzenia co do Erica Soaresa. Kolejne potwierdzenie, że Zamachowiec ma poufne informacje. Kto mu ich dostarcza? – zastanawiał się. Kiedy Mowery wyznał, że niepokoi się o filary, u Hennessy’ego była Emma Comden. Wprawdzie nie tylko ona znała sytuację, bo zaraz potem prezes kolei wezwał kilkunastu inżynierów i polecił im ocenić prawdopodobieństwo katastrofy, której się obawiał stary budowniczy, Bell zastanawiał się jednak, czy ta piękna kobieta nie wykorzystuje swego kochanka. Poszedł poszukać Mowery’ego i znalazł go w jednej z wartowni strzegących filarów. Stary miał łzy w oczach. Na stole, na którym gliniarze kolejowi jadali kolację, leżały plany i raporty Erica Soaresa. – Nie wierzę własnym oczom. To nie może być prawda – mówił, przerzucając strony. Podniósł wzrok na detektywa i powiedział cicho: – Filary są niestabilne. Przepływ wody spowoduje, że runą. Bellowi również trudno było w to uwierzyć. Z miejsca, gdzie stal, masywne kamienne filary pod ażurowymi wieżami kratownicy wyglądały solidnie jak forteca. Ale Mowery wskazał głową barkę przycumowaną do najbliższego z nich. Jej załoga właśnie wyciągnęła z wody nurka, który miał na głowie metalowy kask. Bell rozpoznał nowy hełm Mark V, bardzo dobry i bardzo drogi. To, że firma nie szczędzi kosztów, było kolejnym dowodem tego, jak ważny jest most. – O co chodzi? – zapytał starego inżyniera. Mowery sięgnął po ołówek, narysował stojący w wodzie filar, po czym czubkiem rozdarł papier u jego podstawy. – Nazywamy to erozją – wyjaśnił. – Następuje, gdy woda wymywa otwór w łożysku rzeki bezpośrednio za filarem w górę jej biegu. Pod wpływem działania nierównych sil w pewnym momencie podstawa traci podparcie i osuwa się

w szczelinę... Zbudowaliśmy nasz dom na piasku.

Rozdział 42

Isaac szedł przez Cascade Canyon Bridge. Panowała na nim głucha cisza, bo ruch pociągów został wstrzymany. Bell słyszał tylko odgłos własnych kroków i szum rzeki daleko w dole. Nie wiedziano jeszcze, na ile niestabilny jest most, ale wszyscy inżynierowie zgadzali się, że katastrofa to tylko kwestia czasu. Znalazłszy się w połowie przeprawy, Isaac przystanął i popatrzył w dół na wodę uderzającą w wadliwe filary. Zuchwałość Zamachowca zadziwiła go. Całymi godzinami zastanawiał się, jak Zamachowiec zaatakuje most, i pilnował go jak oka w głowie, aby udaremnić próbę sabotażu. Kazał obstawić wszystkie podejścia i same filary oraz bacznie obserwować ekipy robocze. Nawet do głowy mu nie przyszło, że Zamachowiec zrobił swoje dwa lata temu, jeszcze zanim most zaczęto budować. Bell przeszkodził mu w Nowym Jorku. Potem na torze. I wreszcie w prowadzącym do mostu tunelu numer trzynaście. Ale tutaj, pod Cascade Canyon Bridge, Zamachowiec pokazał, na co go stać, przygotowując długofalowe kontruderzenie, na wypadek gdyby wszystko inne zawiodło. Isaac westchnął ciężko i pokręcił głową. Zamachowiec był nikczemnym, bezlitosnym zabójcą, ale imponował mu. Planowanie z takim wyprzedzeniem i precyzyjne wykonanie tego, co zamierzył, budziło nie tylko gniew, ale i podziw. Jedyne, co Bell mógł powiedzieć na swoją obronę, to że kiedy most runie, przynajmniej nie będzie to zaskoczeniem. Odkrył spisek przed katastrofą. Żaden pociąg z robotnikami nie wpadnie do rzeki i tym razem nikt nie zginie. Jednak katastrofa pozostanie katastrofą. Budowa skrótu – śmiały projekt, którego przysiągł chronić – skończy się fiaskiem. Wyczuł, że ktoś się zbliża, i wiedział, kto to jest, zanim poczuł zapach perfum. – Kochanie – powiedział, nie odrywając spojrzenia od wody – mam przeciwko sobie geniusza. – Napoleona zbrodni? – zapytała Marion Morgan. – Archie właśnie tak go nazywa. I słusznie. – Napoleon musiał płacić swoim żołnierzom. – Wiem – odparł ponuro Bell. – Myśl jak bankier. Niestety nie zaprowadziło mnie to zbyt daleko. – Trzeba pamiętać jeszcze o czymś – powiedziała Marion. – Napoleon niewątpliwie był geniuszem, ale w końcu przegrał. Isaac odwrócił się, żeby na nią spojrzeć. Spodziewał się współczującej miny, a zobaczył szeroki uśmiech, pełen nadziei i wiary. Marion wyglądała wyjątkowo pięknie, oczy jej błyszczały, włosy lśniły, jakby wykąpała się w słonecznym blasku. Nie mógł się powstrzymać od odwzajemnienia uśmiechu. Wyszczerzył zęby od ucha do ucha. – Co się stało? – spytała zaskoczona.

– Dziękuję ci za przypomnienie, że Napoleon przegrał. Wziął ją w ramiona, podniósł i natychmiast postawił z powrotem, bo poczuł przeszywający ból w zranionej pociskiem prawej ręce. – Znów muszę cię opuścić, ledwo przyjechałaś – powiedział. – Ale tym razem to twoja wina, bo podsunęłaś mi pewien pomysł. – Dokąd się wybierasz? – Wracam do Nowego Jorku przesłuchać wszystkich bankierów kolei. Jeżeli jest jakieś wyjaśnienie, dlaczego Zamachowiec atakuje właśnie tę kolej, to znajdę je na Wall Street. – Dlaczego nie pojedziesz do Bostonu? – spytała, ujmując jego dłoń. – Największe banki są w Nowym Jorku. Hennessy i Joe Van Dorn potrafią pociągnąć za sznurki. Zacznę od J.P. Morgana i pójdę dalej. – American States Bank jest w Bostonie. – Nie pojadę do Bostonu. – Dlaczego nie zapytasz ojca? Ma duże doświadczenie w finansach. Kiedy pracowałam w bankowości, był legendą. Bell pokręcił głową. – Mój ojciec był bardzo nieszczęśliwy, gdy zostałem detektywem. Wręcz załamało go to. Ludzie będący legendami mają nadzieję, że ich synowie będą kontynuowali budowę na położonych przez nich fundamentach. Nie żałuję, że wybrałem własną drogę. Ale nie mam prawa oczekiwać, że mi przebaczy. Marion nie pytała dalej, pospieszył więc do prywatnego wagonu Hennessy’ego, żeby go poprosić o przygotowanie gruntu w Nowym Jorku. Prezes kolei właśnie rozmawiał z Franklinem Mowerym. Obaj wyglądali na zdruzgotanych. – Dziewięćdziesiąt procent sprzętu jest po drugiej stronie mostu – biadolił Hennessy. – Wszystko na miejscu, przygotowane do zrobienia ostatniego kroku. Szyny, węgiel, podkłady, zakład impregnacji kreozotem, parowozownia, lokomotywy, warsztaty. Wszystko po złej stronie mostu, który nie utrzyma nawet taczki. Jestem skończony. Nawet zawsze wesoła pani Comden sprawiała wrażenie przybitej. Ale starała się podnieść go na duchu. – Może pora pozwolić przyrodzie robić swoje – odezwała się. – Nadchodzi zima. Możesz zacząć od nowa w przyszłym roku. Wiosną. – Nie dożyję wiosny. Gniew błysnął w oczach Lillian Hennessy. Wymieniła ponure spojrzenie z Bellem. Potem usiadła przy stole telegraficznym i położyła palce na kluczu. – Zadepeszuję do warsztatu w Sacramento, tato – powiedziała. – W Sacramento? – powtórzył Hennessy z roztargnieniem. – Po co? – Skończyli produkować pręty do kratownicy mostu, więc mają czas na zrobienie dwóch bujanych foteli. – Bujanych foteli? Po jakiego diabła? – Dla dwóch najżałośniejszych starych pryków, jakich widziałam. Dobudujmy ganek do parowozowni, żebyście mieli gdzie je postawić. – Dosyć tego, Lillian. – Poddajecie się, tak jak chce Zamachowiec.

Hennessy odwrócił się do Mowery’ego i zapytał go z nikłą nadzieją w głosie: – Czy jest jakaś szansa na podparcie filarów? – No cóż... Idzie zima. Pacyficzne sztormy walą prosto na nas, woda już się podnosi. – Na jaki kolor chciałby pan mieć pomalowany swój bujany fotel, panie Mowery? – wycedziła Lillian przez zęby. – Pani nie rozumie, młoda damo! – żachnął się stary inżynier. – Czyżby? Doskonale rozumiem różnicę między rezygnacją a walką. Mowery utkwił wzrok w dywanie. – Niech pan odpowie mojemu ojcu! – zażądała Lillian. – Jest jakaś szansa na podparcie filarów, zanim runą? Mowery wyciągnął z kieszeni chusteczkę wielkości żagla i wytarł załzawione oczy. – Moglibyśmy spróbować zbudować deflektory przepływu – rzekł. – Jak? – Pociągnąć groble od brzegu. Umocnić go narzutem kamiennym. I to samo zrobić z filarami, z przodu i z tylu. Narzut kamienny powinien się sprawdzić. Moglibyśmy zastosować płyty kołnierzowe. – Wziął ołówek i narysował deflektory przepływu kierujące nurt rzeki wokół filarów. – Ale to jest rozwiązanie tymczasowe – skontrował Hennessy. – Do pierwszej powodzi. A co potem? – Potem musielibyśmy jakoś zwiększyć głębokość osadzenia podstaw filarów. Aż do podłoża skalnego, gdyby udało nam się je zlokalizować. A przynajmniej poniżej poziomu erozji łożyska rzeki. – Ale filary już stoją – jęknął Hennessy. – Wiem. – Mowery spojrzał na Lillian. – Widzi pani, panno Lillian, musielibyśmy zatopić nowe kesony dla robotników, żeby mogli kopać. – Narysował podstawy filarów otoczone wodoszczelnymi komorami umożliwiającymi pracę pod powierzchnią rzeki. – Ale zanim moglibyśmy zacząć je zatapiać, musielibyśmy wznieść koferdamy, tymczasowe zabezpieczenia filarów przed nurtem rzeki, tutaj i tutaj. Rozumie pani? Nie mamy na to czasu. Odłożył ołówek i sięgnął po laskę. Zanim zdążył wstać, Bell pochylił się nad nim i położył palec na rysunku. – Te koferdamy wyglądają jak płyty kołnierzowe – zauważył. – Czy mogłyby zmienić kierunek przepływu? – Oczywiście – potwierdził Mowery. – Problem w tym... – urwał w pół zdania i wpatrzył się w rysunek. Oczy mu zabłysły. Odsunął laskę i znowu chwycił ołówek. Isaac podsunął mu czysty arkusz papieru. Mowery zaczął gorączkowo szkicować. – Spójrz tutaj, Osgoodzie! Do diabła z rozwiązaniem na krótką metę. Zbudujemy kesony od razu. I ukształtujemy ich koferdamy tak, żeby pełniły funkcję deflektorów przepływu. Będą nawet lepsze niż płyty kołnierzowe. – Ile to potrwa? – zapytał Hennessy. – Co najmniej dwa tygodnie. Przy pracy na okrągło. Może trzy. – Pogoda się psuje.

– Będzie mi potrzebna każda para rąk. – Tysiąc moich ludzi nie ma co robić. – Umocnimy brzeg narzutem kamiennym tutaj i tutaj. – Oby tylko nie było powodzi. – Przedłużymy tę groblę... Budowniczy mostów i prezes kolei, pochłonięci fachową rozmową, nawet nie zauważyli, kiedy Isaac Bell i Lillian Hennessy wycofali się cicho, zostawiając ich samych. – Dobra robota, Lillian – pochwalił Bell. – Zdopingowałaś ich. – Uświadomiłam sobie, że lepiej zabezpieczę swoją finansową przyszłość, jeśli będzie się do mnie zalecał detektyw bez centa przy duszy. – Chciałabyś tego? – Tak, Isaac. – Bardziej niż umizgów kandydata na prezydenta? – Może do tego się nadaje, ale kandydat na męża z niego marny. – W takim razie mam dla ciebie dobrą wiadomość: zatelegrafowałem do Archiego, żeby mnie tu zastąpił. – Naprawdę przyjeżdża?! – wykrzyknęła uradowana Lillian. – Och, Isaac, dziękuję ci. To cudownie. Złociste wąsy Bella rozciągnęły się w jego pierwszym beztroskim uśmiechu, odkąd odkryli sabotaż grożący runięciem filarów mostu. – Musisz mi obiecać, że nie będziesz go za bardzo rozpraszać. Jeszcze nie złapaliśmy Zamachowca. – Obiecuję – zapewniła solennie, po czym spytała: – Ale dlaczego Archie ma cię zastąpić? Dokąd się wybierasz? – Na Wall Street.

Rozdział 43

Isaac Bell przeciął kontynent w cztery i pół dnia. Wsiadał do ekspresów, kiedy mógł, i wynajmował pociągi specjalne, gdy te pierwsze jechały za wolno. Ostatni, osiemnastogodzinny etap podróży odbył Broadway Limited, nazwanym tak od szerokiej czterotorowej trasy łączącej Chicago z Nowym Jorkiem. Płynąc promem na Manhattan, obserwował prace przy naprawie szkód spowodowanych eksplozją dynamitu. Prowadzono je w imponującym tempie. Dach stacji już wymieniono, a tam, gdzie niecałe trzy tygodnie temu Bell widział tylko poczerniałe kikuty spalonych pali, wyrastał nowy pirs. Wraki statków zniknęły i choć sporo okien było jeszcze zabitych deskami, znacznie więcej miało nowe szyby. Ten widok napełnił go nadzieją i zarazem przypomniał, że w Górach Kaskadowych ekipy robocze pracują przez całą dobę, żeby uratować Cascade Canyon Bridge. Mają znacznie trudniejsze zadanie, pomyślał, a może nawet niewykonalne. Sabotażu dokonano już na etapie budowy mostu, a Zamachowiec wciąż był na wolności, bez wątpienia zdecydowany wyrządzić kolejne szkody. Wysiadł przy Liberty Street i wkrótce dotarł do pobliskiej Wall Street. Na rogu Broad wznosiła się siedziba J.P. Morgan & Company. – Isaac Bell do pana Morgana – powiedział Isaac do mężczyzny w recepcji. – Jest pan umówiony? Bell otworzył swój złoty zegarek. – Pan Joseph Van Dorn umówił nas na dziś na dziesiątą rano. Wasz zegar się późni. – A tak, oczywiście, panie Bell. Niestety pan Morgan niespodziewanie zmienił plany. Jest w tej chwili na statku do Anglii. – Kto go zastępuje? – Nikt nie może zastąpić pana Morgana, ale pewien dżentelmen będzie w stanie panu pomóc. Pan Brooks. Recepcjonista zaprowadził Isaaca w głąb budynku. Bell prawie godzinę czekał w sekretariacie z widokiem na niklowany skarbiec za stalową kratą, strzeżony przez dwóch uzbrojonych ludzi. Zabijał czas układaniem szczegółowych planów dwóch rabunków – za dnia i w nocy. W końcu został zaproszony do gabinetu Brooksa. Brooks był niski, krępy i niesympatyczny. Przywitał Bella szorstko i nie przeprosił, że kazał mu tak długo czekać. – Umówiono pana z panem Morganem bez mojej wiedzy – oznajmił. – Poinstruowano mnie, żebym odpowiedział na pańskie pytania. Jestem jednak bardzo zajęty i nie potrafię sobie wyobrazić, jakiego rodzaju informacji mógłbym udzielić detektywowi. – Mam tylko jedno proste pytanie – odrzekł Bell. – Kto by zyskał na bankructwie Southern Pacific Railroad Company?

W oczach Brooksa pojawił się błysk zainteresowania. – Ma pan jakieś informacje na poparcie tej sugestii? – Niczego nie sugeruję – zastrzegł Bell, nie chcąc podsycać i tak ostrej rywalizacji o konsolidację kolei ani tym bardziej psuć Hennessy’emu opinii na rynku. – Po prostu pytam, kto by zyskał, gdyby coś takiego się zdarzyło? – Pozwoli pan, że się upewnię, panie detektywie. Nie ma pan żadnych informacji, że pozycja Osgooda Hennessy’ego jest słaba? – Absolutnie żadnych. Wyraz zainteresowania zniknął z oczu Brooksa. – Oczywiście, że nie – mruknął ponuro. – Hennessy jest nie do pokonania od trzydziestu lat. – Gdyby nie był... – Gdyby! Gdyby! Gdyby! Bankowość to nie gdybanie, panie... – udał, że zerka na wizytówkę Bella, jakby zapomniał jego nazwiska – ...Bell. Bankowość to fakty. Bankierzy nie spekulują. Oni działają na pewniaka. Natomiast Hennessy spekuluje i czasem popełnia błędy. – Ale sam pan powiedział, że jest nie do pokonania – przypomniał Bell. – Bo to spryciarz. Isaac uznał, że traci czas. Powściągliwi i nastawieni na zysk bankierzy, tacy jak ten, niczego nie zdradzą obcemu. Brooks wstał zza biurka, dając znak, że audiencja skończona. – Naprawdę nie rozumiem, dlaczego pan Morgan miałby tracić czas na odpowiadanie na pytania detektywa. To kolejny przykład, że jest zbyt uprzejmy. – Pan Morgan nie jest uprzejmy, tylko inteligentny – skontrował Bell i podniósł się z krzesła. – Wie, że może zdobyć cenne informacje, uważnie słuchając czyichś pytań. Dlatego jest pańskim szefem, a pan jego pachołkiem. – Jak pan śmie!... – Żegnam, panie Brooks. Bell opuścił budynek J.P. Morgana i przeszedł przez ulicę na następne spotkanie. Pół godziny później miał je za sobą i gdyby w tym momencie kolejny bankier nadepnął mu na odcisk, dałby mu w gębę albo po prostu zastrzeliłby go ze swojego derringera. Ta myśl wywołała u niego smutny uśmiech i przystanął na środku zatłoczonego chodnika, żeby się zastanowić, czy w ogóle warto tracić czas na kolejną rozmowę, która niczego nie przyniesie. – Wygląda pan na skonsternowanego. – Męski głos wyrwał go z zadumy. Podniósł wzrok i zobaczył przystojnego ciemnowłosego czterdziestoparolatka, który patrzył na niego z szelmowskim uśmiechem. Był w drogim palcie z futrzanym kołnierzem i jarmułce – okrągłej aksamitnej czapeczce, która świadczyła, że jest wyznania mojżeszowego. – Jestem skonsternowany – przyznał Bell. – Z kim mam przyjemność? – Andrew Rubenoff – przedstawił się mężczyzna, wyciągając rękę. – A pan nazywa się Isaac Bell. – Skąd pan wie? – zapytał zdumiony detektyw. – Czysty przypadek. Nie to, że pana rozpoznałem, ale że zobaczyłem pana tutaj.

– Skąd pan mnie zna? – Ze zdjęcia. Bell się skrzywił. Unikał fotografów, jak mógł. Detektyw nie potrzebuje sławy, mawiał. Rubenoff pokiwał głową ze zrozumieniem. – Bez obaw. Widziałem pańską fotografię na biurku pańskiego ojca. – Aha. Prowadzi pan z nim interesy. – Konsultujemy się czasami. – Jest pan bankierem? – Podobno – odparł Rubenoff i wyjaśnił: – Prawda jest taka, że kiedy przybyłem z Rosji do Nowego Jorku, dzielnica Lower East Side nie zrobiła na mnie najlepszego wrażenia, więc wsiadłem do pociągu i przeciąłem kontynent. W San Francisco otworzyłem saloon. Po jakimś czasie poznałem ładną córkę bankiera, a reszty nietrudno się domyślić. – Miałby pan czas, żeby zjeść ze mną lunch? – zapytał Isaac. – Muszę porozmawiać z bankierem. – Na lunch jestem już umówiony. Ale możemy wypić herbatę w moim biurze. Biuro Rubenoffa mieściło się za rogiem na Rector Street, gdzie policja zablokowała jezdnię i chodnik, żeby umożliwić bezpieczne wyładowanie fortepianu z elektrycznego furgonu przeprowadzkowego GMC i wciągnięcie instrumentu na czwarte piętro przez wyjęte okno. Usunięte okno należało do Rubenoffa, który zignorował zamieszanie i zaprosił Bella do środka. Przez ziejącą dziurę w ścianie najpierw wpadał zimny wiatr od rzeki Hudson, a potem otwór wypełnił kołyszący się czarny fortepian, czemu towarzyszyły okrzyki transportowców. Korpulentna sekretarka podała herbatę w wysokich szklankach. Bell wytłumaczył, o co mu chodzi. – Więc to wcale nie jest przypadek – stwierdził Rubenoff. – W końcu i tak by pan do mnie trafił, bo nie wątpię, że u nikogo innego niczego by się pan nie dowiedział. Nasze spotkanie oszczędzi panu czasu i kłopotu. – Jestem panu wdzięczny za pomoc – powiedział Isaac. – Bankierzy to klan – wyjaśnił Rubenoff. – Trzymają ze sobą, chociaż się nie lubią i nie ufają sobie nawzajem. Eleganccy bankierzy z Bostonu nie lubią aroganckich nowojorczyków. Protestanci nie ufają niemieckim Żydom. A niemieccy Żydzi nie lubią rosyjskich, takich jak ja. Niechęć i nieufność rządzą światem. Ale dość filozofowania. Co dokładnie chce pan wiedzieć? – Wszyscy zgadzają się co do tego, że Osgood Hennessy jest nie do pokonania. Mają rację? – Niech pan zapyta swojego ojca. – Słucham? – Słyszał mnie pan – odparł Rubenoff. – Proszę nie lekceważyć najlepszej rady, jaką mógł pan dostać w Nowym Jorku. Niech pan zapyta swojego ojca. I przy okazji pozdrowi go ode mnie. Od Andrew Rubenoffa nic więcej pan nie usłyszy na ten temat. Nie wiem, czy Hennessy jest nie do pokonania. Jeszcze w zeszłym roku bym wiedział, ale wycofałem się z branży kolejowej. Inwestuję w samochody i filmy. Żegnam pana, Isaac. – Wstał i podszedł do fortepianu. – Zagram panu na

drogę. Bell nie chciał jechać do Bostonu i pytać ojca. Chciał uzyskać odpowiedzi tu i teraz od Rubenoffa, co do którego był pewien, że wie więcej, niż mówi. – Nie trzeba go najpierw nastroić? – spytał, wskazując instrument. W odpowiedzi Rubenoff przebiegł palcami po klawiszach i cztery akordy zabrzmiały w idealnej harmonii. – Mason i Hamlin budują fortepiany, na których można przejechać przez Niagarę, zanim wymagają strojenia – rzekł. – Przykro mi, ale nie mogę panu poświęcić więcej czasu. Proszę porozmawiać ze swoim ojcem. Bell zrozumiał, że nie ma sensu nalegać. Pożegnał się uprzejmie i wyszedł. Dojechał metrem do dworca Grand Central, zatelegrafował do ojca, że przyjeżdża, i wsiadł do słynnego ekspresu „Biały Pociąg” kolei New England. Pamiętał go jeszcze ze studenckich czasów, kiedy jeździł nim do New Haven. Sześć godzin później wysiadł w Bostonie na nowo zbudowanej South Station, różowej kamiennej świątyni potęgi kolei. Wjechał windą na najwyższą, piątą kondygnację dworcowego budynku i kwadrans później zameldował się w bostońskim biurze Van Dorna. Czekała tam na niego depesza od ojca: „Mam nadzieję, że zatrzymasz się u mnie”. Zanim dotarł do zbudowanej w klasycznym stylu rodzinnej rezydencji na Louisburg Square, minęła dziewiąta. Padraic Riley, stary kamerdyner, który służył w domu Bellów jeszcze przed narodzinami Isaaca, otworzył lśniące drzwi wejściowe. Uściskali się serdecznie. – Pański ojciec jest przy stole – oznajmił Riley. – Pomyślał, że będzie pan miał ochotę na późną kolację. – Umieram z głodu – przyznał Bell. – Co u niego? – Jest sobą – odrzekł Riley, dyskretny jak zawsze. Isaac przystanął w salonie. – Życz mi szczęścia – powiedział cicho do portretu swojej matki i przeszedł do jadalni. Na jego widok ojciec wstał z krzesła u szczytu stołu. Wymienili formuły powitalne i przez chwilę tylko patrzyli na siebie badawczo. Riley, który został przy drzwiach, wstrzymał oddech, przenosząc spojrzenie z jednego na drugiego. Pomyślał z zazdrością, że czas jest bardzo łaskawy dla Ebenezera Bella. Starszy pan wprawdzie posiwiał, ale dobrze się trzymał, nie to co on. Miał taką samą szczupłą sylwetkę i wyprostowaną postawę jak przed czterdziestoma laty, kiedy był oficerem Unii podczas wojny secesyjnej. W opinii kamerdynera z mężczyzny, na jakiego wyrósł syn jego pana, powinien być dumny każdy ojciec. Isaac miał spokojne spojrzenie ojca i jego niebieskie oczy, z lekkim odcieniem fioletu odziedziczonym po matce. Są tacy podobni, dumał Riley. Może aż za bardzo. – Jak mogę ci pomóc, Isaacu? – zapytał sztywno Ebenezer. – Nie wiem, dlaczego Andrew Rubenoff przysłał mnie tutaj – odparł Isaac równie sztywno. Riley popatrzył na starszego pana. Jeśli ma nastąpić pojednanie ojca z synem, to Ebenezer musi zrobić pierwszy krok. Ale on powiedział tylko:

– Rubenoff to dobry człowiek. – Obawiam się, że nadal nie rozumiem. – Chciał zrobić mi przysługę... Taką ma naturę. – Dziękuję, że zaoferowałeś mi nocleg – powiedział Isaac. – Zawsze jesteś tu mile widziany – stwierdził Ebenezer. A potem, ku ogromnej uldze Rileya, stanął na wysokości zadania i wykorzystał okazję, jaką stworzył mu syn, pojawiając się w rodzinnym domu i zgadzając się zostać. – Dobrze wyglądasz, synu. Widzę, że twoja praca ci służy. Mężczyźni uścisnęli sobie dłonie. – Kolacja podana – oznajmił Riley. Przy grzance z serem i łososiu z wody Ebenezer Bell potwierdził sugestie Marion i przypuszczenia Isaaca. – Potentaci kolejowi nie są tacy potężni, jacy się wydają. Kontrolują swoje linie, mając mniejszościowe pakiety akcji. Ale jeśli ich bankierzy tracą wiarę, a inwestorzy żądają swoich pieniędzy, znajdują się nagle – posłużę się marynarską metaforą – na zawietrznej. Innymi słowy, wpadają w poważne tarapaty, jeżeli muszą zdobyć kapitał, żeby zapobiec przejęciu ich firm przez konkurencję, gdy ich akcje gwałtownie lecą w dół. New England Railroad, której pociągiem tu przyjechałeś, lada chwila zostanie wchłonięta przez New York, New Jersey and Hartford. W samą porę, bo nie bez powodu jest nazywana „Cudem Ocaloną”. Rzecz w tym, że New England nie ma tu nic do gadania. – Wiem o tym – odparł Isaac. – Ale Osgood Hennessy połyka każdą kolej na swojej drodze, chyba nie powinno zabraknąć mu środków. Sam przyznaje, że skończy mu się kredyt na ekspansję w Górach Kaskadowych, jeśli Zamachowiec ją powstrzyma, twierdzi jednak, że ma wystarczająco duży kredyt na zapewnienie funkcjonowania reszty swoich linii. – Zważywszy, jak wiele ich połączył i z iloma innymi jest związany. – Właśnie. Ma najpotężniejszy kartel w kraju. – Albo domek z kart. – Domek z kart? Przecież wszyscy są zgodni co do tego, że Osgood Hennessy jest całkiem bezpieczny. Człowiek Morgana użył nawet określenia „nie do pokonania”. Ebenezer Bell się uśmiechnął. – Nie według moich źródeł. Isaac Bell popatrzył na ojca i nagle przyszła mu do głowy dziwna myśl. Wiedział, że Ebenezer był nie tylko znakomitym oficerem Unii, ale odznaczył się również w wywiadzie Armii Stanów Zjednoczonych. Czy to możliwe, że kiedyś pragnął być kimś więcej niż bankierem? Świadomy, iż nie powinien teraz poruszać tej kwestii, zadał inne pytanie: – Sugerujesz, ojcze, że gdyby Southern Pacific Company zachwiała się pod ciężarem nieudanej ekspansji w Górach Kaskadowych, to Zamachowiec był w stanie ją wykupić i stać jej właścicielem? – Nie tylko Southern Pacific, synu – usłyszał w odpowiedzi.

Rozdział 44

Ale każdej kolei w kraju – dokończył Isaac za ojca. Wreszcie wszystko zrozumiał. Zamachowca popychała do zbrodni zuchwałość dorównująca jego nikczemności. – Już wiem – powiedział – czego on chce, jaki ma cel. To człowiek zbyt ambitny na cokolwiek mniejszego, a potworne zbrodnie są tylko sposobem realizacji jego marzeń o potędze. Ale jak mógłby korzystać ze swego zwycięstwa? Gdy tylko przejmie koleje, zaczniemy go szukać na całym kontynencie. Nie zazna spokoju. – Wręcz odwrotnie – odparł Ebenezer Bell. – Będzie korzystał ze zwycięstwa potajemnie. – Jak? – Zabezpieczy się przed zidentyfikowaniem go, a tym bardziej przed prowadzeniem śledztwa w jego sprawie. Kogo będziecie szukać? W jakim kraju? Jeżeli naprawdę jest tak sprytny, jak twierdzisz, przejdzie na emeryturę wzorem, powiedzmy, europejskich handlarzy bronią albo szefów karteli opiumowych. Niektórzy spekulanci i oszuści giełdowi bez przeszkód trudnią się swoim nielegalnym procederem od trzydziestu lat. – Jak im się to udaje? – drążył Isaac, chociaż zaczynał już pojmować. – Gdybym ja był Zamachowcem – tłumaczył Ebenezer – wyjechałbym za granicę. Założyłbym sieć holdingów chronionych przez skorumpowane rządy. Moje fasadowe spółki przekupywałyby ludzi u władzy, żeby przymykali oczy. Ministra wojny, sekretarza skarbu. Europejscy kanclerze nie mają skrupułów. – A w Ameryce – powiedział cicho Isaac – pewien senator Stanów Zjednoczonych. – Skoro szanowane korporacje dają senatorom łapówki, dlaczego jakiś przestępca nie miałby tego robić? Masz na myśli kogoś konkretnego? – Tak, Charlesa Kincaida. – Człowiek Hennessy’ego. Choć prawdę mówiąc, zawsze uważałem Kincaida za jeszcze większego błazna niż większość zasiadających w tej dostojnej izbie. – Takie sprawia wrażenie. Ale już od pewnego czasu podejrzewam, że to tylko gra. Po tym, co od ciebie usłyszałem, jestem prawie pewien, że Kincaid jest agentem Zamachowca. – Ciekawa teoria – przyznał Ebenezer. – Ma praktycznie nieograniczony dostęp do urzędników państwowych i jednocześnie do najbliższego otoczenia Hennessy’ego. To byłoby bardzo sprytne, prawda? – Tak, rzeczywiście wyjątkowo sprytne. Ale moja teoria ma jeden słaby punkt. Charles Kincaid zamierza się ubiegać o stanowisko prezydenta. – Co ty powiesz! – Preston Whiteway, ten wydawca, wspiera jego kampanię. Trudno sobie wyobrazić, żeby polityk, który chce zostać prezydentem, ryzykował przyłapanie na braniu łapówek od mordercy.

– Nie byłby pierwszym politykiem na tyle aroganckim, by uważać, że nikt nie zdoła go przyłapać – zauważył Ebenezer. Przerwał im Riley, mówiąc, że podał brandy i kawę w bibliotece i chciałby pójść spać, jeśli nic więcej nie jest potrzebne. Zanim usłyszał odpowiedź, odwrócił się na pięcie i zniknął. Ojciec i syn przeszli do biblioteki. Kiedy Ebenezer dolewał solidne porcje brandy do dwóch filiżanek z kawą, Isaac wpatrywał się w ogień płonący na kominku i myślał intensywnie. Uznał, że to Kincaid mógł wynająć w Rawlins zawodowych bokserów, żeby go zabili. – Wpadłem na Kenny’ego Blooma w Overland Limited – powiedział, odwracając się do ojca. – Jak się nicpoń miewa? – Waży jakieś trzydzieści kilogramów więcej niż przeciętny nicpoń i jest bogaty jak krezus. A skoro mowa o bogactwie, skąd Zamachowiec wziąłby kapitał na kupno Southern Pacific? – Od najbogatszych bankierów – odrzekł Ebenezer bez wahania. – Na przykład od Morgana? – Raczej nie. O ile się orientuję, Morgan jest w trudnej sytuacji. Nie dałby rady ruszyć kolei Hennessy’ego. Podobnie jak Vanderbilt, Harriman i Hill, nawet gdyby się połączyli. Czy Van Dorn ma zamorskie biura? – Mamy umowy o współpracy z zagranicznymi śledczymi. – Więc poszukajcie w Europie. Jedyni wystarczająco bogaci bankierzy są w Londynie i Berlinie. – Stale mówisz o Europie. – Opisałeś mi przestępcę, który musi zgromadzić ogromny kapitał w całkowitej tajemnicy. Gdzie mógłby zdobyć takie pieniądze, jeśli nie w Europie? I tam się w końcu ukryje. Radzę ci wykorzystać europejskie kontakty Van Dorna i wytropić jego bankierów. A ja porozmawiam z paroma osobami. Może uda mi się czegoś dowiedzieć. Isaac wstał i wyciągnął rękę. – Dziękuję ci – powiedział, ściskając dłoń ojca. – Dzięki tobie sprawa ruszyła z miejsca. Podszedł do drzwi. – Dokąd się wybierasz? – spytał Ebenezer. – Wracam na budowę skrótu. Zamachowiec nie przestanie atakować, dopóki nie zniszczy Hennessy’ego. – Ale o tej porze nie ma żadnych ekspresów. – Wynajmę pociąg specjalny i dogonię ekspres do Chicago. Ebenezer pospieszył za synem do holu, pomógł mu włożyć płaszcz i otworzył drzwi wyjściowe. – Jak tylko będę mógł wrócić – powiedział Isaac, zanim wyszedł – przedstawię ci kogoś. – Nie mogę się doczekać, żeby poznać pannę Morgan. Bell spojrzał na ojca. – Więc wiesz? Słyszałeś? – Moje źródła są jednomyślne. „Twój syn – mówią mi – jest szczęściarzem”. Dwunaste spotkanie abstynenckie, w którym uczestniczył James Dashwood,

odbywało się w Santa Barbara w sali wynajętej od Bractwa Łosi. Szalał późnojesienny pacyficzny sztorm, więc deszcz siekł w okna, a wiatr smagający drzewa ciskał w szyby mokrymi liśćmi. Ale mówca – przysadzisty, czerwony na twarzy „kapitan” Willy Abrams, szyper, który opłynął przylądek Horn, ocalał z katastrofy morskiej i przestał pić – miał natchnienie i rozentuzjazmowana widownia oczekiwała od niego mocnych, pełnych pasji słów. – To, że alkohol nie jest pożywny – zagrzmiał – że wywołuje niezdrowe podniecenie i powoduje twardnienie tkanek mózgu, udowadnia każda naukowa analiza. Zapytajcie jakiegokolwiek oficera marynarki, co jest przyczyną buntów na okrętach. Co odpowie? Alkohol. Zapytajcie policjanta, co jest przyczyną przestępstw. Co odpowie? Alkohol. Zapytajcie naczelnika więzienia, dlaczego ludzie trafiają za kratki. Przez alkohol. A pomyślcie o kosztach! Ile bochenków chleba mogłoby ozdobić kuchenny stół za pieniądze wydane na napoje wyskokowe? Ile przytulnych domów można by zbudować za te pieniądze? Ba, tymi pieniędzmi można by nawet spłacić cały dług publiczny! Dashwood był pod wrażeniem. Podczas poszukiwań kowala Jima Higginsa na spotkaniach abstynenckich słyszał już wielu oratorów, ale „kapitan” Willy Abrams pierwszy obiecał spłatę długu publicznego. Kiedy Abrams wreszcie skończył swą przemowę, a James nie zauważył w topniejącym tłumie nikogo podobnego do kowala, podszedł do podium. – Jeszcze jeden? – zapytał Willy, pakując swoje notatki. – Zawsze jest czas na jeszcze jedno ślubowanie. – Już ślubowałem – odrzekł Dashwood i pokazał deklarację całkowitej trzeźwości zarejestrowaną cztery dni wcześniej przez oddział Chrześcijańskiego Związku Kobiet na rzecz Wstrzemięźliwości w Venturze. Miał ich jeszcze dziesięć w walizce, wraz ze zrobionym z kotwicy hakiem, który posłużył do wykolejenia pociągu, i kopiami rysunków drwala. – Szukam przyjaciela. Obiecywał, że złoży ślubowanie, ale mógł zbłądzić. Zniknął i obawiam się najgorszego. Nazywa się Jim Higgins. Wysoki, kawał chłopa. Jest kowalem. – Kowal? Wielki jak dąb? Spadziste ramiona? Ciemne włosy? Smutne, zmęczone oczy? – Widział go pan? – Czy go widziałem? Jasne, że tak. Dzięki mnie biedak odmienił swoje nędzne życie. Może nawet za bardzo. – To znaczy? – Ślubował nie tylko trzeźwość, ale rezygnację ze wszystkiego, czego może pragnąć mężczyzna. – Chyba nie bardzo rozumiem, kapitanie Willy. Mówca rozejrzał się, upewnił, że w zasięgu głosu nie ma kobiet, i wyjaśnił: – Przysiągł zrezygnować z dóbr doczesnych i kobiet. Naprawdę wierzę, bracie, że opilstwo to źródło wszelkiego zła. Nawet sam nasz Zbawiciel Jezus Chrystus nie zdołałby powstrzymać swoich klientów od picia, gdyby prowadził saloon. Ale niech nikt nie mówi, że kapitan Willy popiera rezygnację ze wszystkich ziemskich przyjemności. – Co zrobił Jim Higgins?

– Słyszałem, że został mnichem. – Mnichem? – Wstąpił do klasztoru, ot co. Dashwood wyjął swój notes. – Do jakiego zakonu? – Niestety nie pamiętam nazwy. Wiem tylko, że nigdy wcześniej o nim nie słyszałem. To nie żaden znany, jakie się spotyka w tych stronach. – Gdzie jest ten klasztor? – Kawałek dalej w górę wybrzeża. Podobno mają kawał terenu. – W jakim mieście? – Zdaje się, że gdzieś na północ od Morro Bay. – Wśród wzgórz czy nad morzem? – dopytywał James. – O ile wiem, i tu, i tu. Jak mówiłem, mają spory kawał terenu. Minęło czterdzieści lat, odkąd pierwszy transatlantycki kabel telegraficzny sprawił, że czas i odległość przestały się liczyć. W 1907 roku pod powierzchnią oceanu między Irlandią a Nową Fundlandią biegło ich ponad tuzin. Najnowszy mógł przekazywać sto dwadzieścia słów na minutę. Kiedy Isaac Bell pędził na zachód, znaczną część przepustowości kabla wykorzystywała Agencja Detektywistyczna Van Dorn, zbierając informacje o europejskich bankierach Zamachowca. Kablogramy napływały do pociągu przy okazji każdej zmiany załogi i postoju dla nabrania wody. Zanim Bell dotarł do Buffalo wynajętą lokomotywą Atlantic 4-4-2, wręcz stworzoną do szybkiej jazdy brzegiem jeziora trasą na poziomie powierzchni wody, miał walizkę pełną papieru. Agenci Van Dorna, badacze kontraktowi, specjaliści w dziedzinie bankowości oraz tłumacze z języków francuskiego i niemieckiego dołączali do niego po drodze. Najpierw dostawał ogólne raporty na temat finansowania przez Europejczyków kolei w Chinach, Ameryce Południowej, Afryce i Azji Mniejszej. Potem, gdy zagraniczni partnerzy agencji pogrzebali głębiej, informacje stały się bardziej szczegółowe. Powtarzała się nazwa mało znanego niemieckiego domu inwestycyjnego Schane & Simon Company z siedzibą w Berlinie. Bell wynajął w Toledo pulmanowski wagon sypialny dla swojego rosnącego sztabu i zastąpił lokomotywę 4-4-2 silniejszym baldwinem 4-60. W Chicago dodał do składu wagon restauracyjny, żeby śledczy mogli rozłożyć swoje dokumenty na stołach, kiedy mknęli przez Illinois i Iowę. Przecięli Kansas, gdzie zmienili lokomotywę na zestaw parowozów Atlantic Baldwina, idealny do szybkiego pokonania łagodnej pochyłości Wielkich Równin. Odbierali telegramy na każdym postoju. Stoły w wagonie restauracyjnym uginały się pod żółtym papierem. Agenci, księgowi i audytorzy Bella nazwali ich pociąg specjalny Ekspresem Van Dorn. Kiedy na horyzoncie ukazały się ośnieżone szczyty Gór Skalistych, kierownicy Oddziału Górskiego kolei wytoczyli swoje najlepsze lokomotywy typu Prairie z silnikami sprzężonymi Vauclaina, odpowiednie do wspinaczki po stromej trasie. Osiemnaście parowozów i piętnaście załóg, które prowadziły do tej pory Ekspres Van Dorn, poprawiły zeszłoroczny rekordowy czas przejazdu z Chicago, wynoszący

pięćdziesiąt godzin. Bell cały czas analizował otrzymywane informacje. Dostrzegł pewien wzór w działaniu spółki Schane & Simon. Lata temu, dzięki pośrednictwu potężnego kanclerza Ottona von Bismarcka, firma związała się blisko z niemieckim rządem. Te kontakty jeszcze się zacieśniły pod rządami obecnego cesarza Wilhelma II. Źródła Van Dorna zameldowały, że dom bankowy potajemnie przekazuje rządowe pieniądze budowniczym Kolei Bagdadzkiej, aby utrzymać fikcję, że Niemcy nie budują linii kolejowej do portu nad Zatoką Perską i nie zagrażają brytyjskim, francuskim i rosyjskim interesom na Bliskim Wschodzie. – Kolej Bagdadzka to były pracodawca senatora Kincaida, jeszcze jako „Bohaterskiego Inżyniera” – powiedział jeden z tłumaczy, który był zatrudniony w Departamencie Stanu, zanim Joseph Van Dorn ściągnął go do swojej agencji. Bell zatelegrafował do Sacramento, żeby poszukano ewentualnych transakcji między Schane & Simon a członkami najbliższego otoczenia Osgooda Hennessy’ego. Osoba Charlesa Kincaida zaprzątała umysł Isaaka, odkąd ojciec wyjaśnił mu, że skorumpowani urzędnicy państwowi mogą chronić zagraniczne holdingi i ich tajemniczego właściciela. Amerykański senator na pewno byłby bardzo przydatny dla Zamachowca, ale co miałoby go skłonić do ryzykowania kariery politycznej? Pieniądze, znacznie większe niż miał z akcji Southern Pacific Railroad? Złość na Hennessy’ego, że nie zachęca córki do poślubienia go? A może jego zaloty są tylko pretekstem do przebywania w stale przemieszczającej się kwaterze głównej prezesa Southern Pacific? I co z aspiracjami Kincaida, żeby zostać prezydentem? Czy naprawdę chce zdobyć nominację, czy też zachęca Prestona Whitewaya do rozpoczęcia kampanii po prostu po to, żeby mieć zasłonę dymną? Czy Charles Kincaid zamierza zrezygnować z realizacji marzeń politycznych i skoncentrować się na zbijaniu ogromnego majątku na łapówkach? A może, jak sugerował ojciec Bella, jest tak arogancki, że uważa, że może sobie pozwolić na jedno i drugie? „Porozmawiam z paroma osobami” oznaczało w wypadku Ebenezera Bella energiczne działanie na dużą skalę. Prezes American States Bank zaczął od zaufanych przyjaciół i wspólników w Bostonie, Nowym Jorku i Waszyngtonie, z którymi kontaktował się telefonicznie bądź przez telegraf lub prywatnego posłańca. Dowiedziawszy się, czego zdołał, sięgnął w głąb kraju, zwracając szczególną uwagę na St. Louis, gdzie spłonęła siedziba Union Pier & Caisson Company. Informacje, które uzyskał na Zachodzie od szefów największych banków w San Francisco, Denver i Portland, skłoniły go do poproszenia o przysługę mniejszych bankierów z Kalifornii i Oregonu. Jeden z nich, chcąc pomóc powszechnie szanowanemu bostończykowi z patrycjuszowskiego rodu, umówił się na prywatne spotkanie w Eurece, głębokowodnym porcie obsługującym ładunki tarcicy sekwojowej, położonym trzysta sześćdziesiąt kilometrów na północ od San Francisco. Stanley Perrone, nieokrzesany, ale przedsiębiorczy prezes Northwest Coast Bank of Eureka, wpadł do biura dobrze się zapowiadającego handlarza drewnem AJ. Gottfrieda, który

wziął w banku Perrone’a duży kredyt na modernizację swojej firmy Humboldt Bay Lumber Company. Gottfried poczęstował gościa burbonem i przez parę minut popijali whiskey, gawędząc o pogodzie, która, jak zgodnie stwierdzili, zmieniała się z okropnej na jeszcze gorszą. Gottfried wskazał przez okno czerwoną motorówkę parową, która płynęła po wysokich falach między szkunerami drzewnymi przycumowanymi do pirsu. – Skurczybyk – mruknął. – Wygląda na to, że znów ucierpimy. Czerwoną łodzią sterował specjalny wysłannik Urzędu Meteorologicznego Stanów Zjednoczonych, który dostarczał prognozy gwałtownych sztormów kapitanom statków w porcie. Perrone wziął łyk burbona i przeszedł do rzeczy. – O ile sobie przypominam, A.J., kupiłeś Humboldt Bay Lumber za pieniądze ze sprzedaży firmy drzewnej we wschodnim Oregonie. – Zgadza się – przyznał Gottfried, który postanowił wykorzystać wizytę bankiera. – Chociaż, o ile ja sobie przypominam, ułatwiłeś to obietnicą, że mi pomożesz wymienić stary sprzęt. – Kto kupił twoją Wschodnio-oregońską Spółkę Handlu Tarcicą? – Jakiś facet, który miał więcej forsy niż rozumu – odparł handlarz. – Martwiłem się, że nigdy się jej nie pozbędę, dopóki się nie zjawił. Transport tarcicy z tamtych gór był po prostu za drogi. Nie tak jak tutaj, gdzie mogę ładować drewno na szkunery prosto z własnej kei, zakładając, rzecz jasna, że statek nie zatonie przy próbie wejścia do portu. Perrone skinął głową. Wszyscy wiedzieli, że wejście do Zatoki Humboldta w pełni zasługuje na swoją nazwę „Cmentarzysko Pacyfiku”. Gęsta, żółtawa mgła, potężne fale przyboju rozpryskujące się w pył wodny i mnóstwo dymu z tartaków sprawiały, że szukanie farwateru było przeżyciem, od którego posiwiał niejeden kapitan. – Jak rozumiem – powiedział bankier – rozważasz dodanie do swojej firmy fabryki ram okiennych i drzwi. – Jeśli zdołam zgromadzić środki – odparł Gottfried z nadzieją, że dobrze usłyszał. – Panika bankowa nie ułatwia pożyczania pieniędzy. Perrone popatrzył mu w oczy. – Przypuszczam, że faworyzowani kredytobiorcy spotkają się z przychylnością mimo paniki – rzekł i powtórzył pytanie: – Kto kupił twoją wschodnio-oregońską firmę? – Niewiele mogę o nim powiedzieć. Na pewno się domyślasz, że nie zaglądałem temu darowanemu koniowi w zęby. Kiedy tylko przypieczętowaliśmy umowę uściskiem dłoni, wyniosłem się stamtąd tak szybko, jak się dało. Gottfried opróżnił swoją szklankę, napełnił ją ponownie i dolał do pełna bankierowi, który jeszcze nie wypił wszystkiego. – A co w ogóle o nim wiesz? – naciskał Perrone. – Głównie to, że miał mnóstwo gotówki. – Gdzie mu wystawiono czek? – To było interesujące. Spodziewałem się, że w San Francisco albo w Portland,

ale czek wystawił jakiś nowojorski bank. Bałem się nawet, że może być fałszywy, ale zrealizowałem go bez problemu. – Facet był z Nowego Jorku? – Możliwe, Niewiele wiedział o branży drzewnej. Teraz, kiedy o tym wspomniałeś, myślę, że dokonał zakupu dla kogoś innego. Bankier skinął głową, zachęcając handlarza drewnem, by mówił dalej. Ebenezer Bell dał jasno do zrozumienia, że nie oczekuje dostarczenia mu wszystkich informacji z jednego źródła, ale każdy szczegół się przyda. Potężny prezes American States Bank zasugerował również, że będzie wdzięczny za każdą wiadomość, jaką przyśle mu Perrone.

Rozdział 45

Ekspres Van Dorn zatrzymał się na dworcu Union Depot w Denver tylko na kilkanaście sekund, żeby agent w meloniku i kraciastym garniturze z nowymi meldunkami z Londynu i Berlina zdążył wejść do wagonu. – Cześć, Isaac. Dawno się nie widzieliśmy. – Siadaj tam, Roscoe. – Bell wskazał stolik, na którym leżały akta spółki Schane & Simon. – Przejrzyj dokładnie te papiery i przygotuj pytania do przetelegrafowania na następnym postoju. Prawnik, który dołączył w Salt Lake City, przyniósł więcej informacji o Schane & Simon. Fundamentem potęgi niemieckiego banku była sieć inwestorów wspierająca projekty modernizacyjne w imperium osmańskim. Ale w latach dziewięćdziesiątych zaczęli robić interesy w obu Amerykach. Ekspres Van Dorn pędził właśnie przez Wielką Pustynię Słoną, gdy Roscoe znalazł coś interesującego w stercie kablogramów na temat Schane & Simon. – Kto to jest Erastus Charney? – spytał Bella. – Prawnik kolei – odparł Isaac. – Wzbogacił się na akcjach Southern Pacific. Najwyraźniej wiedział, kiedy warto je kupować, a kiedy sprzedawać. – Ten Charney sprzedawał coś spółce Schane & Simon. Spójrz na te wpłaty u jego maklera. Bell zatelegrafował do Sacramento z Wendover, kiedy załoga pociągu brała wodę i węgiel przed wspinaczką do Nevady, i polecił pójść tropem odkrycia Roscoe’a. Obawiał się jednak, że niewiele to da. Jeżeli Schane & Simon wspierała finansowo Zamachowca, było jasne, że Charney został przekupiony, aby przekazywać informacje o planach Hennessy’ego sabotażyście. Niestety fakt, że skorumpowany prawnik nadal żyje, sugerował, iż nie stykał się bezpośrednio z Zamachowcem i nie będzie nic o nim wiedział. Jedyna korzyść to wyeliminowanie następnego wspólnika Zamachowca. Dwie godziny później, gdy pociąg odjeżdżał z Elko w Nevadzie, za ostatnim wagonem puścił się pędem pulchny księgowy nazwiskiem Jason Adler. Piętnaście kilogramów nadwagi i siedzący tryb życia skutkujący fatalną kondycją sprawiły, że potknął się i przewrócił. W ostatniej chwili zacisnął dłoń na poręczy schodków przedsionka, w drugiej mocno trzymał pękatą teczkę. Gdy pociąg wlókł go po peronie, zastanawiał się, czy może się puścić bez ryzyka doznania poważnych obrażeń. Uznawszy, że nie, wrzasnął na cały głos, wzywając pomocy. Zaalarmowany kierownik pociągu pospieszył do przedsionka. Zatopił obie ręce w fałdach płaszcza księgowego. Za późno uświadomił sobie, że ciężar spadającego mężczyzny wyciąga ich obu z wagonu. Krzepcy detektywi Van Dorna skoczyli na pomoc. Kilka chwil później księgowy znalazł się na podłodze przedsionka, tuląc teczkę do piersi, jakby była niezwykle cennym skarbem. – Mam ważne informacje dla pana Bella – wydyszał.

Isaac właśnie zasnął po raz pierwszy od dwudziestu czterech godzin, gdy odsunęli zasłonę jego kuszetki w pulmanie. Obudził się natychmiast z błyskiem koncentracji w oczach. Jeden z agentów przedstawił mu zażywnego mężczyznę w garniturze, który wyglądał, jakby robił w nim salta w składzie węgla. – To jest pan Adler, panie Bell. – Witam, panie Adler, kim pan jest? – Jestem księgowym zatrudnionym przez American States Bank. Isaac przerzucił nogi przez krawędź kuszetki. – Pracuje pan dla mojego ojca. – Zgadza się – potwierdził z dumą Adler. – Pan Bell poprosił, żebym to ja przeprowadził ten audyt. – Czego się pan dowiedział? – Ustaliliśmy nazwisko tajemniczego właściciela Union Pier and Caisson Company z St. Louis. – Proszę mówić! – Powinniśmy porozmawiać na osobności, panie Bell. – To są agenci Van Dorna. Może pan mówić przy nich. Adler mocniej przycisnął teczkę do piersi. – Przepraszam panów i pana, panie Bell, ale dostałem wyraźne polecenie od mojego szefa, prezesa American States Bank, żeby rozmawiać z panem i tylko z panem. – Wybaczcie nam – powiedział Isaac, a gdy detektywi wyszli, zwrócił się do Adlera: – Kto jest właścicielem Union Piers? – Fasadowa firma założona przez pewien berliński dom inwestycyjny. – Schane & Simon. – Zgadza się. Jest pan dobrze poinformowany. – Robimy postępy. Ale do kogo należy ta fasadowa firma? – Jest kontrolowana przez senatora Charlesa Kincaida – odparł księgowy konspiracyjnym szeptem. – Jest pan pewien? Adler wahał się tylko przez ułamek sekundy. – Nie na sto procent, jednakże nie ulega najmniejszej wątpliwości, że senator Kincaid jest ich klientem. Wprawdzie Schane & Simon wyłożyli pieniądze, ale wiele wskazuje na to, że zrobili to w jego imieniu. – A zatem Zamachowiec jest dobrze ustosunkowany w Niemczech. – Pański ojciec też doszedł do takiego wniosku – odrzekł Adler. Bell nie tracił czasu na gratulowanie sobie odkrycia, że Kincaid służy Zamachowcowi, tak jak podejrzewał. Zarządził natychmiastowe prześwietlenie każdego zewnętrznego usługodawcy wynajętego przez Southern Pacific Company na czas budowy Cascades Cutoff. I zatelegrafował do Archiego Abbotta, żeby miał senatora na oku. – Telegram do pana, panie Abbott. – Dziękuję, panie Meadows. Archie Abbott uśmiechnął się szeroko, gdy rozszyfrował wiadomość od Isaaca Bella. Przyczesał rude włosy w szybie okna wagonu kolejowego i poprawił szykowną muszkę. Potem pomaszerował prosto do biura Osgooda Hennessy’ego

z dobrym pretekstem do złożenia wizyty pannie Lillian, która miała na sobie czerwoną aksamitną bluzkę z intrygującym rzędem perłowych guzików z przodu i przykuwającą uwagę baskinką. Stary nie był tego ranka w dobrym nastroju. – Czego pan chce, Abbott? – burknął. Lillian miała nadzieję, że Archie poradzi sobie z jej ojcem. Nie zawiodła się. Abbott nie miewał kłopotów z ojcami. To matki były jego słabą stroną. – Chciałbym, żeby mi pan powiedział wszystko, co pan wie o zewnętrznych usługodawcach wynajętych na czas budowy skrótu – wyjaśnił prezesowi kolei. – Już wiemy o Union Pier and Caisson – odparł Hennessy. – Jest jeszcze kilku innych. Dostawcy, hotele, pralnie. A dlaczego pan pyta? – Isaac nie chce, żeby się powtórzył problem z filarami. Ja również. Sprawdzamy zatem wszystkich zewnętrznych usługodawców. Czy dobrze rozumiem, że Southern Pacific wynajęła wytwórcę podkładów kolejowych, żeby je robił na wasze potrzeby? – Oczywiście. Kiedy zaczęliśmy budować skrót, zorganizowałem gromadzenie ich zapasów po tej stronie Canyon Bridge, żebyśmy byli przygotowani do pójścia dalej, kiedy tylko go ukończymy. – Gdzie jest tartak? – Kilkanaście kilometrów wyżej na zboczu. Nowi właściciele zmodernizowali stary młyn wodny. – Dostarczali podkłady zgodnie z umową? – W zasadzie tak. Co prawda transport tarcicy z góry długo trwa, ale dałem im duże fory i w rezultacie zakład impregnacji kreozotem ma więcej podkładów, niż może zabezpieczyć. – Ten zakład to także zewnętrzny usługodawca? – Nie. Jest nasz. Demontujemy go i przemieszczamy wzdłuż linii kolejowej tam, gdzie jest nam potrzebny. – Dlaczego nie założyliście własnego tartaku? – Bo most był daleko przed resztą trasy, a ci ludzie już działali. Wydawało się, że zatrudnienie ich przyspieszy roboty. To wszystko, co mogę panu powiedzieć. – A tak przy okazji, widział pan dziś senatora Kincaida? – Nie, nie pokazał się od wczoraj – odparł Hennessy. – A jeśli interesuje pana tartak, to może pan pojechać tam konno i go obejrzeć. – Właśnie się tam wybieram – oznajmił Archie. Lillian zerwała się z miejsca. – Pojadę z tobą! – Nie! – sprzeciwili się chórem obaj mężczyźni. Hennessy walnął przy tym pięścią w stół, a Archie posłał dziewczynie chwytający za serce uśmiech. – Żałuję, że nie mogę cię ze sobą zabrać – powiedział – ale polityka Agencji Van Dorna... – Wiem. Już to słyszałam. Nie narażacie przyjaciół na niebezpieczeństwo.

Rozdział 46

James Dashwood zlokalizował klasztor Świętego Swithuna dzięki wskazówce Willy’ego Abramsa „mają kawał terenu”. Posiadłość o powierzchni pięciu tysięcy dwustu hektarów ciągnęła się od podnóży gór Santa Lucia do urwisk nad Pacyfikiem. Błotnista droga oddalona o całe kilometry od najbliższego miasteczka prowadziła przez żelazną bramę na pofałdowany płaskowyż z sadami, drzewami orzechowymi i winnicami. Prosta kaplica miała okna witrażowe w stylu art nouveau. Mnisi mieszkali we wznoszących się wokół niej parterowych budynkach z jasnego kamienia. Kompletnie zignorowali Jamesa, kiedy poprosił o spotkanie z niedawno przybyłym kowalem nazwiskiem Jim Higgins. Mężczyźni w habitach mijali go bez słowa, jakby nie istniał. Przez dobrych kilka minut żaden z zakonników zbierających winogrona i orzechy nie przerywał pracy bez względu na to, co Dashwood mówił. W końcu jeden się zlitował, podniósł patyk i napisał nim na ziemi: ŚLUBY MILCZENIA. James wziął od niego patyk i odpisał: GDZIE KOWAL? Mnich wskazał skupisko stajni i zagród naprzeciwko dormitoriów. Dashwood ruszył w tamtą stronę i po chwili usłyszał charakterystyczny dźwięk młota uderzającego w żelazo. Przyspieszył kroku, poszedł za narożnik stajni i zobaczył przez gałęzie orzechowca cienką smugę dymu. Higgins pochylał się nad kowadłem i formował na nim podkowę. Miał skórzany fartuch na brązowym habicie, w którym wyglądał jeszcze potężniej niż w zwykłym ubraniu, i gołą głowę mimo zimnej mżawki. W jednej dłoni trzymał ciężki młot, w drugiej długie szczypce zaciśnięte na rozgrzanym do czerwoności żelazie. Kiedy podniósł wzrok i spojrzał na Dashwooda, młody detektyw z trudem opanował chęć ucieczki. Higgins wpatrywał się w niego przez dłuższą chwilę. – Mam nadzieję, że nie ślubowałeś milczenia jak inni – odezwał się James. – Jestem jeszcze nowicjuszem – odparł kowal i spytał: – Jak mnie znalazłeś? – Kiedy się dowiedziałem, że przestałeś pić, zacząłem chodzić na spotkania abstynenckie – wyjaśnił Dashwood. Higgins parsknął, ale zabrzmiało to raczej jak gniewne warknięcie niż śmiech. – Myślałem, że klasztor to ostatnie miejsce, w którym będą mnie szukać vandornowcy – powiedział. – Jak widzisz, jesteśmy sprytniejsi, niż sądziłeś – odrzekł James, siląc się na uśmiech. – Przestraszył cię rysunek, który ci pokazałem, prawda? Higgins bez słowa uniósł w szczypcach gorącą podkowę. – Rozpoznałeś go, prawda? – nie rezygnował Dashwood. Kowal wrzucił podkowę do wiadra z wodą. – Masz na imię James, dobrze pamiętam? – Zgadza się. Obaj jesteśmy Jimami.

– Nie, ty jesteś James, a ja Jim. – Higgins oparł szczypce o kowadło i postawił młot obok. – Chodź, James. Oprowadzę cię. Ruszył szybkim krokiem w kierunku urwiska, a Dashwood podążył za nim. Dogonił kowala i szedł obok niego, dopóki nie musieli się zatrzymać na kruszejącej krawędzi klifu. Pacyfik rozciągał się jak okiem sięgnąć, szary i złowrogi pod zachmurzonym niebem. James spojrzał w dół. Daleko pod nimi fale oceanu rozbijały się o skały, wyrzucając do góry rozbryzgi wody. Czy Higgins zwabił go nad tę przepaść na uboczu, żeby go zepchnąć na pewną śmierć? – Już od jakiegoś czasu wiedziałem, że podążam drogą, która prowadzi do piekła – zaczął kowal ponurym tonem. – Dlatego przestałem pić whiskey, a kiedy to nie pomogło, odstawiłem piwo. I znowu nic, dalej szedłem do piekła. – Popatrzył na detektywa płonącym wzrokiem. – Kiedy się zjawiłeś, przestraszyłeś mnie tak, że musiałem uciec. Musiałem się ukryć. Dashwood zastanawiał się, co powiedzieć, ale nic sensownego nie przychodziło mu do głowy. Co Isaac Bell zrobiłby w takiej sytuacji? Spróbowałby zatrzasnąć kajdanki na nadgarstkach kowala czy pozwolił mu dalej mówić? Raczej to drugie, uznał. – Ten klasztor założyła grupa bardzo zamożnych ludzi – ciągnął Higgins. – Wielu z nich to bogacze, którzy zrezygnowali ze wszystkiego, żeby wieść proste życie. Wiesz, co mi powiedział jeden z nich? – Co takiego? – Powiedział, że jako kowal robię dokładnie to samo, co kowale w Biblii, tylko spalam w mojej kuźni węgiel mineralny zamiast drzewnego. I że praca taka jak w Biblii jest dobra dla naszych dusz. Odwrócił się od przepaści i utkwił wzrok w polach i łąkach. Mżawka zamieniła się w gęsty deszcz przesłaniający winnice i drzewa owocowe. – Myślałem, że będę tu bezpieczny – rzekł kowal. Długo patrzył w dal, zanim znów się odezwał. – Ale nie przypuszczałem, że mi się tu spodoba. Lubię pracować na dworze pod drzewem, zamiast zamknięty wśród samochodów zasmradzających powietrze. Lubię czuć pogodę. Lubię obserwować sztormy. – Obrócił się twarzą do Pacyfiku poznaczonego ciemnymi szkwałami. Niebo na południowym zachodzie przybierało barwę węgla. – Widzisz to? – zapytał, wskazując czerń. Dashwood widział ponury, zimny ocean, kruszejącą krawędź przepaści pod swoimi stopami i skały w dole. Milczał. – Przyjrzyj się uważnie, James – poprosił Higgins. – Widzisz, że nadciąga? – Co nadciąga, Jim? – Sztorm. – Oczy kowala płonęły. – Przeważnie nadciągają z północnego zachodu. Wiem to od jednego mnicha, który mieszkał kiedyś nad północnym Pacyfikiem, gdzie jest zimno. Ale ten nadciąga z południa, gdzie jest ciepło. Sztorm z południa przynosi więcej deszczu. Wiesz co? – Co? – spytał Dashwood, tracąc nadzieję, że dowie się czegokolwiek od nawiedzonego kowala. – Jest tu pewien mnich, którego ojciec ma telegraf bez drutu Marconiego – wyjaśnił Higgins. – Czy wiesz, że w tej chwili jakiś statek będący czterysta mil

morskich od brzegu otrzymuje od Urzędu Meteorologicznego informację, jaka tu jest pogoda? – Zamilkł, kontemplując to odkrycie. Pojawiła się szansa i James ją wykorzystał. – Wzięli pomysł od Bena Franklina. – Że jak? – Uczyłem się o tym w szkole średniej. Benjamin Franklin zauważył, że sztormy to ruchome formacje i można śledzić ich drogę. Kowal wyglądał na zaintrygowanego. – Naprawdę? – Tak – potwierdził Dashwood. – Kiedy Samuel Morse wynalazł telegraf, stało się możliwe wysyłanie ostrzeżeń do ludzi na trasie sztormu. Jest tak, jak mówisz, Jim. Teraz telegraf bez drutu Marconiego pozwala wysyłać statkom daleko na morzu radiotelegraficzne ostrzeżenia o sztormach. – Więc Urząd Meteorologiczny wie o tym sztormie już od jakiegoś czasu. Czy to nie jest wspaniałe? Dashwood uznał, że wyczerpali temat pogody. – Czemu cię przestraszyłem? – spytał. – Tym rysunkiem, który mi pokazałeś. – Tym? – James wyjął z walizki portret pamięciowy bez brody. Kowal skinął głową. – To on wykoleił pociąg Coast Line Limited – powiedział cicho. – Tylko ma mniejsze uszy. Dashwood ponownie sięgnął do walizki i wyjął z niej ciężki kawał żeliwa. Bell zatelegrafował do niego kilka dni temu i polecił skontaktować się z dwoma gliniarzami kolejowymi Southern Pacific. Tom Griggs i Ed Bottomley zabrali Jamesa do miasta, upili go i oddali w ręce rudej prostytutki w ich ulubionym burdelu. A następnego ranka zaprosili go na śniadanie i dali mu hak użyty do wykolejenia Coast Line Limited. – Ty zrobiłeś ten hak? – spytał kowala. Higgins popatrzył posępnie na swoje dzieło. – Wiesz, że tak. – Dlaczego nic nie powiedziałeś? – Bo oskarżyliby mnie o zabicie tamtych ludzi. – Jak on się nazywał? – Nigdy mi nie podał nazwiska. – Skoro nie znałeś jego nazwiska, to dlaczego uciekałeś? Kowal zwiesił głowę. Łzy napłynęły mu do oczu i potoczyły się po czerwonych policzkach. Dashwood czuł, że nie powinien się odzywać. Wpatrzył się w ocean, mając nadzieję, że Higgins będzie kontynuował swoje wyznanie. I tym razem się nie zawiódł. – Nie chciałem spowodować szkód – powiedział kowal łamiącym się głosem. – Nie chciałem nikogo skrzywdzić. Ale komu by uwierzyli, mnie czy jemu? – Dlaczego mieliby nie uwierzyć tobie? – Jestem tylko kowalem. On jest grubą rybą. Komu ty byś uwierzył?

– Jaką grubą rybą? – Komu byś uwierzył? Kowalowi pijakowi czy senatorowi Stanów Zjednoczonych? – Senatorowi? – powtórzył zdumiony Dashwood. – Zawsze trzymał się w ciemności – odparł Higgins, wycierając łzy. – W zaułku za stajnią. Ale chłopcy otworzyli drzwi i światło padło na jego twarz. James pamiętał ten zaułek. A także drzwi. Potrafił sobie wyobrazić tamto światło i chciał wierzyć kowalowi. Ale nie mógł. – Gdzie widziałeś tego senatora przedtem? – zapytał. – W gazecie. – Było duże podobieństwo? – Mężczyzna, którego wtedy widziałem, stał obok mnie, tak jak ty teraz. I wyglądał dokładnie tak samo jak ten senator z gazety. Niby wiedziałem, że to nie może być on, ale wiedziałem też, że jeśli jednak jest, to znalazłem się w wielkich tarapatach, na które zasłużyłem. Przez tą rękę. – Łkając spazmatycznie, uniósł potężną dłoń mokrą od łez. – Przez tą rękę zginęli tamci ludzie. Maszynista. Palacz. Związkowiec. I mały chłopiec... Dashwood był pewien, że ten człowiek wierzy w każde swoje słowo, że naprawdę uważa, iż jest odpowiedzialny za katastrofę Coast Line Limited. Ale to jeszcze nie oznaczało, że jest zdrowy na umyśle. Podmuch wiatru szarpnął habitem Higginsa i kowal spojrzał w dół na rozbijające się fale, jakby zapewniały spokój. James milczał, świadomy, że jeśli się odezwie, na przykład spyta, który to senator, Jim Higgins skoczy z urwiska. Gdy Osgood Hennessy skończył krytykować swoich bankierów za nieudolność i zaczął zarzucać to samo swoim prawnikom, do gabinetu wszedł niski, sympatycznie wyglądający mężczyzna w tasiemkowym krawacie, skórzanej kamizelce i kremowym stetsonie, ze staromodną powtarzalną czterdziestką czwórką na biodrze. – Przepraszam, panowie – rzekł. – Wybaczcie, że przeszkadzam. Prawnicy popatrzyli na niego z nadzieją. Każdego, kto by przerwał ich rozwścieczonemu chlebodawcy, byli gotowi uznać za dar niebios. – Jak pan przeszedł obok kierownika mojego pociągu? – zapytał Hennessy ostro. – Poinformowałem go – oraz pana detektywa ze strzelbą – że nazywam się Chris Danis, jestem szeryfem federalnym i mam wiadomość od pana Isaaca Bella dla pana Erastusa Charneya. Czy pan Charney przypadkiem tu jest? – To ja – odezwał się tęgi mężczyzna z obwisłymi policzkami. – Co to za wiadomość? – Jest pan aresztowany. Kula z winchestera, która niemal zwaliła zbuntowanego telegrafistę Rossa Parkera z konia, rozerwała mu prawy biceps i drasnęła kość, sprawiając, że jej odłamki posiekały mu mięsień. Lekarz powiedział, że i tak miał szczęście, że nie roztrzaskała kości ramienia. Parker nie czuł się szczęściarzem. Dwa i pół tygodnia

po tym, jak detektyw Van Dorna z teksaskim akcentem postrzelił go i zabił jego dwóch najlepszych ludzi, ręka wciąż tak go bolała, że od samego jej podniesienia, aby obrócić klucz w zamku skrytki pocztowej, zakręciło mu się w głowie. Jeszcze większy ból sprawiło mu sięgnięcie do skrzynki po list od Zamachowca. Bolesne było nawet rozcięcie koperty nożem grawitacyjnym. Parker musiał się oprzeć o ladę, kiedy wyjmował kwit bagażowy, który miał nadzieję w niej znaleźć. Na ladzie stała w metalowej ramce karta pocztowa z prognozą pogody na dziś. Wiejski listonosz doręczał je codziennie na podmiejską farmę wdowy, gdzie Parker się kurował. Dzisiejsza prognoza nie różniła się od wczorajszej i przedwczorajszej: nadal silny wiatr i ulewny deszcz. Kolejny powód, żeby wynieść się z Sacramento, dopóki jeszcze można. Parker poszedł z kwitem bagażowym na stację kolejową i odebrał zostawioną tam przez Zamachowca walizeczkę. Były w niej dwa zwitki banknotów dwudziestodolarowych oraz mapa północnej Kalifornii i Oregonu z zaznaczonymi miejscami, w których trzeba przeciąć druty, i krótkim dopiskiem: „Zacznij natychmiast”. Jeśli Zamachowiec myślał, że Ross Parker będzie się wspinał na słupy telegraficzne z przestrzeloną ręką, to grubo się mylił. Parker nie miał najmniejszego zamiaru zapracować na pieniądze w walizeczce. Popędził galopem przez stację, żeby stanąć w kolejce do kasy biletowej. Już miał podejść do okienka, gdy wepchnął się przed niego wielki wąsaty mężczyzna w kamizelce, wełnianej czapce, kraciastej koszuli, ogrodniczkach i podkutych butach. Wyglądał na drwala i śmierdział jak drwal – potem i mokrą wełną. Brakowało mu tylko siekiery na ramieniu. Parker uznał, że z siekierą czy bez, gość jest za duży, żeby się z nim awanturować, zwłaszcza z niesprawną ręką. Jeszcze większy facet, który cuchnął identycznie, stanął w kolejce za nim. Pierwszy drwal kupił trzy bilety do Redding i stanął w pobliżu, żeby przeliczyć resztę. Parker kupił bilet do Chicago. Spojrzał na zegar. Miał jeszcze czas na lunch i parę głębszych. Wyszedł ze stacji i ruszył na poszukiwanie saloonu. Po chwili zorientował się, że drwale z kolejki znaleźli się po jego obu stronach. – Wybiera się pan do Chicago, panie Parker? – spytał ten wyższy. – Niestety nie może pan tam jechać – oznajmił drugi. – Skąd znacie moje nazwisko? – Nieważne. Ważne, że jest pan potrzebny tutaj – odpowiedział niższy drwal. Ross Parker myślał szybko. Uznał, że ci dwaj musieli obserwować przechowalnię bagażu. Co oznaczało, że Zamachowiec, kimkolwiek jest, wyprzedza go o kilka kroków. – Zostałem ranny – rzekł. – Postrzelony. Nie dam rady wspiąć się na słup. – Zrobimy to za pana. – Jesteście monterami linii? – Ile metrów ma słup telegraficzny? – Prawie pięć. – Pracujemy na dużych wysokościach. Wchodzimy na wierzchołki drzew, żeby zakotwiczyć liny wyciągów do zrywki drewna sześćdziesiąt metrów nad ziemią, i zostajemy tam na lunch.

– To nie tylko wspinaczka. Umiecie splatać druty? – Nauczy nas pan. – No, nie wiem. To nie jest takie proste. – Nie szkodzi. I tak będziemy więcej ciąć, niż splatać. – Splatać też musicie – odparł Parker. – Ciachnięcie drutów nie wystarczy, jeśli chcecie wyłączyć system na dłużej. Trzeba zamaskować przecięcia, żeby ekipa naprawcza nie wypatrzyła, gdzie linia została przerwana. – Jeśli pan nas nie nauczy splatania, to pana zabijemy – powiedział wyższy konwersacyjnym tonem. Ross Parker pogodził się ze swoim losem. – Kiedy chcecie zacząć? – Tak jak jest napisane na pańskiej mapie. Natychmiast.

Rozdział 47

Ekspres Van Dorn Isaaca Bella piął się stromym podjazdem ku Przełęczy Donnera. Minąwszy jej szczyt, pomknął między kamiennymi ścianami, które nazywano „chińskimi murami”, przejechał przez tunel Summit i popędził w dół Sierra Nevada z prędkością prawie stu siedemdziesięciu kilometrów na godzinę. Bell obliczył, że nawet z jeszcze jednym postojem dla nabrania wody i węgla dotrą do Sacramento za godzinę. Kiedy się zatrzymali w Soda Springs, Isaac zatelegrafował do Sacramento i poprosił kierownika tamtejszego depo o przygotowanie parowozu, który szybko dowiezie go do mostu Cascade Canyon na północy. Audytorzy, prawnicy i detektywi zgromadzeni w wagonie restauracyjnym pracowali bez wytchnienia i z każdą minutą byli coraz bliżej ustalenia, którzy europejscy bankierzy finansują Zamachowca. Ale o ile on był bliższy schwytania go? Kiedy wspólnie z ojcem doszli do wniosku, że Charles Kincaid jest szpiegiem Zamachowca, Bell przypominał sobie ostatnią partię pokera w pociągu Overland Limited. Jego blef skłonił do wycofania się z gry potentata stalowego Jamesa Congdona, mimo iż sędzia miał mocne karty. To, że senator również spasował, i to z jeszcze mocniejszym układem, zaskoczyło go. Kincaid zachował się znacznie rozsądniej niż podczas poprzednich partii, jak gracz, który potrafi kalkulować i wie, na czym polega różnica między ryzykiem a brawurą. Teraz Isaac znów wrócił myślami do tamtej nocy, a jego konkluzja brzmiała: Wyobrażam sobie niewyobrażalne. Zamachowiec jechał konno drogą, z której mógł obserwować teren należący do Wschodnio-oregońskiej Spółki Handlu Tarcicą. Po wielu niepowodzeniach szczęście znów zaczęło mu dopisywać i wszystko układało się po jego myśli. W górach na północy rozpoczęła się zima. Śnieżyce paraliżowały Portland i Spokane. Ale tutaj codziennie lało. Strumienie i potoki wpadające do Cascade River zaczęły występować z brzegów. Jezioro Lillian przelewało się przez prowizoryczną tamę. Ulewny deszcz uniemożliwiał wycinkę drzew, więc silniki parowe firmy milczały, a liny wyciągu do transportu pni do tartaku kołysały się bezużytecznie na wietrze. Muły drzemały w stajniach, woły mokły w zagrodach, a woźnice i drwale leżeli w swoich barakach, upojeni bimbrem. Dłubanki nazywane Ekspresami do Dna Piekła spoczywały na brzegu rzeki poniżej tamy nasiąkającej wodą deszczową. Brak pracy – brak wypłaty. Saloony rzadko dawały coś na kredyt. Kobiety nigdy. Zamachowiec skierował konia w górę stromego szlaku do chaty Philipa Dowa. Tym razem Dow nie wyszedł, żeby go powitać, więc zostawił kasztana przy przybudówce na drewno, zarzucił sakwę na ramię i ruszył do drzwi.

Dow otworzył je, zanim Zamachowiec zdążył zapukać. Miał rozgorączkowane spojrzenie. Skóra wokół opatrunku na resztkach jego ucha była mocno zaczerwieniona. Kwas karbolowy i czysta whiskey nie uchroniły go od infekcji. Ale to nie infekcją się przejmował. Do szału doprowadzała go świadomość, że nie zdołał zabić Isaaca Bella. On, zabójca, za którego głowę wyznaczono nagrodę w wysokości dziesięciu tysięcy dolarów, po raz pierwszy w życiu nie wywiązał się ze zleconego mu zadania. Zamachowiec postawił sakwę w rogu izby, jak najdalej od kominka. – Proch, lont i detonatory. Wodoodporne – powiedział, po czym spytał: – Jak z twoim słuchem? – Z tej strony słyszę dobrze – odparł Dow. – Słyszysz gwizdek lokomotywy? Consolidation gwizdała cicho w oddalonym o piętnaście kilometrów depo na budowie skrótu. Dow nadstawił ucha. – Teraz, kiedy pan o tym wspomniał... – Powinieneś mieć na górze jednego z twoich chłopców, żeby usłyszał mój sygnał do wysadzenia tamy. – Jak zostawię otwarte drzwi, na pewno go usłyszę. Przecież nie jestem głuchy. Zamachowiec nie nalegał. Zależało mu, aby Dow pozostał lojalny i skory do współpracy, a było jasne, że w obecnym stanie nie zniesie obecności cuchnącego drwala w swojej niemal sterylnej chacie. – Masz rację – przyznał. – Na wszelki wypadek użyję dwóch gwizdków jednocześnie. Pomyślał, że jednoczesny dźwięk gwizdków dwóch lokomotyw zabrzmi na górze głośniej niż wrzask potępieńców. – Jak pan zamierza to zrobić? – spytał Dow. – Nie wszyscy kolejarze w tamtym depo pracują dla Osgooda Hennessy’ego – odparł Zamachowiec. – Będę miał dwie lokomotywy pozostawione bez opieki. Zanim ktokolwiek sprawdzi, dlaczego gwiżdżą, zdążysz zapalić lont. Dow się uśmiechnął. Podobało mu się to, co usłyszał. – Pan jest wszędzie, prawda? – Wszędzie, gdzie muszę być. Dow otworzył sakwę i obejrzał jej zawartość. – Żelatyna wybuchowa – stwierdził z uznaniem. – Zna się pan na rzeczy. Tama nasiąkała wodą, która wypłukałaby nitroglicerynę ze zwykłego dynamitu. Zamachowiec przywiózł więc żelatynę wybuchową, odporną na zamoczenie. Detonatory i lont, zanurzone w wosku, też były wodoodporne. – Nie podkładałbym ładunku wcześniej niż jutro w południe, żeby mieć absolutną pewność, że detonator pozostanie suchy – powiedział Zamachowiec. Zawsze uprzejmy Dow dał wyraz swojej frustracji, warknąwszy: – Wiem, jak wysadzić tamę. Zamachowiec wyszedł z chaty i ruszył z powrotem na dół nad jezioro. Po drodze zobaczył, że niektóre kłody podryfowały do przelewu i zablokowały przepływ. Doskonale, pomyślał. Jutro po południu Jezioro Lillian będzie jeszcze większe. Nagle pochylił się w siodle, bo dostrzegł w dole jakiegoś jeźdźca. Przyjrzał się

dokładniej. Ktoś jechał pod górę szlakiem dla wozów od mostu Cascade Canyon. Błotnista, pożłobiona koleinami droga nie zachęcała do wycieczek, nawet kiedy nie padało. Jeździec na pewno wybrał się tu, żeby poszukać Wschodnio-oregońskiej Spółki Handlu Tarcicą. Stetson zasłaniał jego włosy, a jasnożółta peleryna karabin w pochwie, ale Zamachowiec od razu zorientował się, kto to jest. Pierwszy raz widział go w teatrze Hammersteina Jardin de Paris, siedzącego obok Isaaca Bella. Ani kapelusz, ani peleryna, ani to, że jedzie na koniu, nie zdołały ukryć jego dumnej postawy typowej dla aktora. Miał wysoko uniesioną głowę i proste plecy, jakby mówił: „Patrzcie na mnie i podziwiajcie”. Złowieszczy uśmiech wykrzywił twarz Zamachowca, kiedy zastanawiał się, jak wykorzystać tę niespodziewaną wizytę. – Proszę, proszę – powiedział głośno. – Detektyw Archibald Angell Abbott IV wpadł w odwiedziny. Archibaldowi Angellowi Abbottowi IV nie podobała się Wschodnio-oregońska Spółka Handlu Tarcicą. Nie zobaczył tu niczego, co miałoby jakikolwiek ekonomiczny sens. Nawet gdyby nigdy nie widział wyrębu lasu – a widział wiele razy w stanie Maine i w górach Adirondack podczas pobytów w letniskowych rezydencjach swojej rodziny – zorientowałby się, że to odludne miejsce w trudnym terenie nie zapewnia pozyskiwania takiej ilości drewna, aby można było zapłacić za nowoczesny sprzęt, a tym bardziej mieć jakiś zysk. Minął biuro i baraki. Nikt się nie pofatygował, żeby otworzyć drzwi i zaproponować mu schronienie przed deszczem. Jezioro nie podobało się Archiemu jeszcze bardziej. Tama mogła runąć w każdej chwili. Przepuszczała wodę od góry do dołu, jej strumienie zalewały odpływ. Co tu robi ta zapora? Skierował konia w górę stromego szlaku, żeby przyjrzeć się z bliska. Wkrótce dotarł do szczytu tamy, skąd rozciągał się widok na jezioro. Okazało się ogromne, dużo większe niż potrzeba dla tartaku, zwłaszcza że nowoczesne piły tarczowe, które widział na dole, miały napęd parowy. Abbott dostrzegł kątem oka jakiś ruch wyżej na błotnistym szlaku. Jakiś mężczyzna zjeżdżał konno z góry niebezpiecznie szybkim kłusem. Trzepocząca peleryna przeciwdeszczowa odsłaniała karabin. Pewnie ochroniarz firmy na patrolu, pomyślał Abbott. Oparł się jedną ręką na łęku siodła, a drugą skręcił z wprawą papierosa. Ta stara kowbojska sztuczka, której nauczył się od Walta „Teksasa” Hatfielda, pasowała do jego przebrania wędrownego pasterza bydła. Ledwo zapalił skręta wilgotną zapałką, rozpoznał w zbliżającym się do niego jeźdźcu senatora Charlesa Kincaida. Człowieka, którego Isaac polecił obserwować. Abbott rzucił papierosa do kałuży. – Kincaid? Co pan tu robi? – Mógłbym pana spytać o to samo.

– Wykonuję swoją pracę. A pan? – Zaciekawiło mnie, co się tutaj dzieje. – Isaaca Bella też. Prosił, żebym się temu przyjrzał. – I co pan o tym myśli? – Pan widział stamtąd więcej niż ja. – Archie wskazał głową w górę szlaku. – Niech pan mi powie, co pan myśli. – Odnoszę wrażenie, że pozyskują tu drewno w bardzo nowoczesny sposób – odrzekł Zamachowiec. – Brakuje im tylko kolejki linowej do transportu tarcicy na dół do końcowego punktu linii kolejowej. Mówił i jednocześnie zastanawiał się, jak zabić Abbotta. Karabin i rewolwer odpadały. Na odgłos strzału drwale wybiegliby z baraków. Gdyby przycisnął lufy schowanego w kieszeni derringera do czaszki detektywa, hałas byłby o wiele mniejszy, ale żeby to zrobić, musiałby się zbliżyć i odsłonić, a Abbott wyglądał na doświadczonego przeciwnika i też był uzbrojony. Pozostało mu użycie teleskopowego miecza. Musiał jednak uważać, żeby miecz nie zaplątał się w pelerynę. Trzeba najpierw zsiąść z koni i oddalić się od baraków, uznał ostatecznie. Właśnie miał powiedzieć, że widział w górze na jeziorze coś, co powinno zainteresować detektywa, gdy usłyszał kobiecy głos. On i Abbott odwrócili się w stronę szlaku dochodzącego do drogi zrywkowej. – A niech mnie – powiedział Archie z uśmiechem i odkrzyknął: – Twój ojciec wie, że tu jesteś?! – A jak myślisz? Lillian Hennessy siedziała na Piorunie, jedynym koniu w stajniach firmy wystarczająco dużym dla Jethra Watta. Dotknęła piętami żeber karosza i olbrzym pokłusował posłusznie w kierunku Abbotta i Kincaida. Młoda dziedziczka miała policzki zaróżowione od zimnego wiatru, a jej oczy przybrały w szarym świetle jeszcze jaśniejszy odcień błękitu. Ponętny kosmyk lnianych włosów wystawał spod ronda kapelusza. Wyglądała tak ładnie, że obaj mężczyźni nie mogli się nie uśmiechnąć. – Charles, co tu robisz? – Cokolwiek tu robię, nie sprzeciwiam się woli mojego ojca – odparł. Ale ona już odwróciła się do Abbotta. – Znalazłeś niebezpieczeństwo, którego szukałeś? – Jeszcze nie – powiedział poważnie. – Muszę porozmawiać z kierownikiem. Zaczekaj na mnie. Wolałbym, żebyś nie wracała sama. – Nie będzie sama – wtrącił się Kincaid. – Pojadę z nią. – Właśnie o to mi chodziło – ucieszył się Abbott. – Niedługo będę z powrotem, Lillian. Podjechał do drewnianego budynku, w którym mieściło się biuro, zsiadł z konia i zapukał do drzwi. Otworzył je chudy trzydziestoparolatek o twardym spojrzeniu. – Czego? – warknął. – Archie Abbott – przedstawił się detektyw. – Agencja Van Dorn. Ma pan chwilę, żeby odpowiedzieć na kilka pytań? – Nie. – Mężczyzna chciał zatrzasnąć drzwi. Abbott zablokował je butem.

– Moim klientem jest kolej. Wiem, że to wasz jedyny odbiorca. Chce pan, żebym się poskarżył? – Trzeba było tak od razu. Niech pan wejdzie. Kierownik tartaku nazywał się Gene Garret. Sprawiał wrażenie gbura, ale nie idioty, więc musiał być świadomy, że firma po prostu nie może przynosić zysków. Kiedy Abbott zapytał go o koszty działalności, Garret burknął w odpowiedzi: – Właściciele dobrze mi płacą i dostaję premię od każdej dostawy. Więc chyba robią na tym pieniądze, no nie? Archie wetknął głowę do tartaku i przyjrzał się maszynom, po czym dołączył do Lillian i Kincaida, którzy stali pod brezentowym zadaszeniem przy swoich koniach. Zjechali wolno błotnistą drogą do punktu etapowego. Abbott zaprowadził Pioruna do stajni, żeby Lillian mogła się wśliznąć z powrotem do pociągu w tajemnicy przed ojcem. Potem poszedł zatelegrafować do Bella. W krótkiej depeszy zasugerował, żeby audytorzy Van Dorna dokładnie prześwietlili właścicieli Wschodnio-oregońskiej Spółki Handlu Tarcicą, oraz poinformował, że spotkał Kincaida na ich terenie i będzie go miał na oku. – Wyślę to, jak tylko naprawią linię – obiecał J.J. Meadows. – Łączność właśnie wysiadła. Słupy musiały się przewrócić od deszczu. Dashwood wyskoczył z promu kolei Southern Pacific Railroad na pirs Oakland Mole. Biało-czarne flagi ostrzegające o przewidywanym załamaniu pogody łopotały na silnym wietrze od zatoki San Francisco. Prognozowano gwałtowne ochłodzenie. James popędził co sił w nogach do pociągu do Sacramento, żeby złapać Isaaca Bella na tamtejszej stacji węzłowej. Jego pociąg już odjeżdżał z peronu. Dogonił go, wskoczył w ostatnim momencie i stanął w przedsionku wagonu, ciężko dysząc. Kiedy pociąg minął budynek dworcowy, zobaczył, że białe flagi są opuszczane. Na ich miejsce wciągano czerwono-czarne. Ostrzeżenie sztormowe.

Rozdział 48

Isaac Bell nie stracił czasu w Sacramento. Najnowsza lokomotywa Pacific 4-6-2 była już przygotowana – pod parą, z wodą i z węglem. Podłączono ją w ciągu zaledwie kilku minut i Ekspres Van Dorn potoczył się na północ. Bell skierował nowo przybyłych do wagonu restauracyjnego, a sam został jeszcze chwilę na tylnym pomoście. Gdy pociąg wyjeżdżał ze stacji, w głowie wciąż dźwięczało mu dziwne zdanie: „Wyobrażam sobie niewyobrażalne”. Czy Charles Kincaid tylko udawał głupiego podczas gry w pokera? – zastanawiał się. Czy pozwolił mi wygrać ogromną sumę, żeby mnie rozproszyć? Bez wątpienia to on wyskoczył z pociągu w Rawlins, żeby wynająć zawodowych bokserów do zabicia mnie. I prawdopodobnie on, działając w imieniu Zamachowca, kazał Philipowi Dowowi zastawić na mnie pułapkę w pociągu specjalnym Osgooda Hennessy’ego. Isaac przypomniał sobie, jak Kincaid udawał, że podziwia Hennessy’ego za to, że podejmuje ogromne ryzyko. Musiał zdawać sobie sprawę, że w ten sposób tylko psuje swojemu dobroczyńcy opinię u bankierów. Czy robił to na polecenie Zamachowca? Jeśli tak, to jest bardzo sprytnym szpiegiem. A co, jeżeli senator nie jest przekupionym agentem? Nie jest szpiegiem Zamachowca? – Wyobrażam sobie niewyobrażalne – powiedział głośno Isaac. Pociąg nabierał prędkości. – Panie Bell! Panie Bell! Bell odwrócił się w kierunku, z którego dobiegało rozpaczliwe wołanie. Znajoma postać z walizką pod pachą pędziła przez labirynt szyn, przeskakując zwrotnice i robiąc uniki przed lokomotywami. – Zatrzymać pociąg! – rozkazał Isaac, otworzywszy szarpnięciem drzwi, żeby kierownik składu go usłyszał. Kiedy pociąg stanął, Bell chwycił wyciągniętą rękę, mokrą od deszczu i potu, i wciągnął Jamesa Dashwooda do przedsionka. – Znalazłem kowala – wydyszał młody detektyw. – Dlaczego nie zatelegrafowałeś? – Nie mogłem, panie Bell. Uznałby mnie pan za wariata. Musiałem zdać raport osobiście. Groźne spojrzenie Isaaca sprawiło, że kierownik pociągu wycofał się w głąb wagonu, zostawiając ich samych na pomoście. – Rozpoznał człowieka na rysunku? – spytał Bell. – Był pijany tamtej nocy, kiedy zrobił hak dla Zamachowca, ale uważa, że mężczyzna, którego widział, mógł być bardzo ważną osobą. Tak ważną, że trudno w to uwierzyć. Właśnie dlatego musiałem zdać raport osobiście. Isaac poklepał Dashwooda po ramieniu i uścisnął mu dłoń. – Dziękuję ci, James. Uczyniłeś niewyobrażalne wyobrażalnym. Zamachowcem

jest senator Charles Kincaid.

Rozdział 49

James Dashwood zrobił gwałtowny wdech. – Skąd pan wiedział? Isaac Bell nie miał już cienia wątpliwości, że senator Charles Kincaid nie jest szpiegiem Zamachowca, lecz nim samym. Bez trudu przenosił się z miejsca jednego ataku na miejsce następnego dzięki senatorskiej przepustce kolejowej. Bell przypomniał sobie słowa kierownika Overland Express, który powiedział, że senator Kincaid ciągle podróżuje i jest zawsze w ruchu, jak to ludzie na wysokich stanowiskach. Przeniknął do najbliższego otoczenia Hennessy’ego i stale kręcił się koło niego, udając, że zaleca się do Lillian. Podlizywał się staremu i werbował jego zaufanych ludzi, takich jak Erastus Charney. Był inżynierem budownictwa wodnego i lądowego, więc wiedział, jak przygotować kolejne ataki, by wyrządzić maksymalne szkody. Sam radził Bellowi, żeby szukał inżyniera. – Skąd pan wiedział? – powtórzył James. Bell wreszcie odpowiedział. – Nigdy nie mógłbym powiedzieć tego głośno, gdybyś mi nie zameldował, czego się dowiedziałeś – rzekł. – Dobra robota. Pan Van Dorn usłyszy o tobie. Przywołał kierownika pociągu i kazał mu cofnąć skład do biura dyspozytora. Chciał wysłać telegram. Biuro dyspozytora mieściło się w drewnianym budynku pośrodku ruchliwego węzła kolejowego. Podłoga drżała, kiedy lokomotywy manewrowe przetaczały pociągi zaledwie centymetry od ścian. Bell podyktował telegram do Archiego Abbotta na Cascade Canyon Bridge: ARESZTUJ SENATORA CHARLESA KINCAIDA. Telegrafista wytrzeszczył oczy. – Niech pan pisze! – ponaglił go Isaac. – KINCAID JEST ZAMACHOWCEM. I dalej: BĄDŹ BARDZO OSTROŻNY. NIE ZAPOMINAJ – POWTARZAM – NIE ZAPOMINAJ, ŻE ZAŁATWIŁ MARZYCIELA CLARKE’A, A POTEM WEBERA I FIELDSA. Niech pan to wyśle! Klucz telegraficzny zaczął stukać szybciej niż zasilany taśmą cekaem Vickers. Ale operator nadał tylko słowo „Aresztuj”. Potem jego ręka znieruchomiała na gałce. – Na co pan czeka? – spytał Bell. – Linia nieczynna.

Rozdział 50

Cały dzień mamy ten problem. – Niech pan zatelegrafuje do Dunsmuir! – polecił Bell. Miał tam swoich ludzi, którzy mogli zarekwirować lokomotywę, pojechać na północ i powiedzieć Archiemu bezpośrednio, żeby aresztował Zamachowca. Telegrafista spróbował, ale bez skutku. – To może do Redding? W Redding stacjonował Walt „Teksas” Hatfield. – Przykro mi, panie Bell. Wygląda na to, że wszystkie linie na północ stąd są nieczynne. – Więc proszę poszukać jakiejś okrężnej drogi. Bell wiedział, że Sacramento łączy z resztą kraju wiele linii telegraficznych. Między dużymi miastami rozciągała się sieć komercyjna. Kolej miała własną do kierowania pociągami. – Zaraz się tym zajmę. Telegrafista usiłował się dowiedzieć od kolegów w regionie, jaki zasięg ma awaria. – Na północ od Weed linie Western Union biegną wzdłuż starej trasy przez góry Siskiyou – wyjaśnił dyspozytor. – Na nowym skrócie Cascade Cutoff są tylko kable kolejowe. – Deszcz je zniszczył – odparł telegrafista, wciąż czekając na odpowiedź z terenu. – Ziemia rozmięka i słupy się przewracają. Bell krążył niecierpliwie po pokoju. Był pewien, że linii nie zniszczył deszcz. Mógł uszkodzić kilka, ale nie wszystkie naraz. To robota Zamachowca. Kincaid nie chce ryzykować, że zostanie zdemaskowany, zanim przeprowadzi to, co zaplanował. Odizolował Cascade Cutoff, aby zniszczyć most. Musi zaatakować teraz, kiedy filary nie są jeszcze wzmocnione. – Lawiny błota też je koszą – dodał dyspozytor. – I nadal ma padać. Chcąc udobruchać wściekłego detektywa, porwał z biurka poranne gazety. „Sacramento Union” donosiła, że rzeki przybrały sześć metrów powyżej poziomu wody niskiej i są już liczne podmycia. „San Francisco Inquirer” Prestona Whitewaya zapowiadał sztormy stulecia. – „Powodzie mogą być największe w dziejach Oregonu – przeczytał głośno dyspozytor. – Tory kolejowe w dolinach już są pod wodą i mogą zostać zmyte”. Isaac nadal krążył po pokoju. Obok przejechał pociąg towarowy i szyby okienne zadygotały w drewnianych ramach. Mgła spowiła budynek, gdy stojąca wzdłuż niego lokomotywa Bella musiała wypuścić parę. – Linie do San Francisco i Los Angeles są czynne – oznajmił telegrafista, potwierdzając najgorsze obawy Bella, że Zamachowiec koncentruje się na trasie

przez Góry Kaskadowe. – Niech pan zatelegrafuje przez San Francisco albo Los Angeles do Portland i stamtąd dalej. Ale sabotażyści Zamachowca pomyśleli i o tym. Nieczynne były wszystkie linie telegraficzne z miast położonych dalej na północ 364 Dunsmuir, Weed i Klamath Falls. Charles Kincaid całkowicie odciął od świata krańcowy punkt skrótowej linii kolejowej przy moście Cascade Canyon. Gdy Isaac zastanawiał się, jak wybrnąć z tej sytuacji, do pokoju wpadł Jason Adler, audytor z American States Bank. – Panie Bell! – zawołał. – Właśnie przejrzałem telegramy odebrane po przyjeździe tutaj. Znaleźliśmy firmę, którą on kontroluje przez Schane & Simon. Kupili Wschodnio-oregońską Spółkę Handlu Tarcicą, która ma kontrakt z Southern Pacific Railroad na dostawę podkładów kolejowych i drewna na budowę skrótu. – Gdzie? – spytał Isaac, chociaż już się domyślał. Nazwa mówiła wszystko. – Powyżej Canyon Bridge na rzece Cascade. To ten sam most, który jego przedsiębiorstwo Union Pier and... Bell nie czekał, aż Adler dokończy zdanie. – Niech pan opróżni tor! – rozkazał dyspozytorowi. – Ale pociągi z robotnikami i materiałami mają pierwszeństwo na skrócie. – Mój pociąg ma pierwszeństwo na całej trasie do mostu Cascade Canyon – odparował Bell. – Nie możemy opróżnić toru bez telegrafu. – Będziemy opróżniać tor po drodze! – Protestuję! – oznajmił dyspozytor. – To jest wbrew wszelkim zasadom bezpieczeństwa. Bell zignorował go. Pobiegł do pociągu, wykrzykując po drodze polecenia. – Odczepić pulmana. Księgowi, prawnicy, tłumacze i audytorzy zostają tutaj. Grzebcie, dopóki nie będziemy wiedzieli wszystkiego o tym, co zaplanował Kincaid. Nie chcemy więcej przykrych niespodzianek. Uzbrojony personel, do pociągu! Hamulcowi wzięli się do pracy. Kiedy odczepili zbędny wagon, Bell zobaczył Dashwooda stojącego samotnie w przedsionku pulmana. – Na co czekasz, James? Wsiadaj. – Nie mam broni. – Co? – Powiedział pan „uzbrojony personel”, panie Bell. Praktykantom pana Van Dorna wolno nosić tylko kajdanki. Rechoczący detektywi wymienili niedowierzające spojrzenia. Czy nikt nie powiedział temu chłopakowi, że to jest pierwsza zasada, którą się łamie? Bell uciszył ich gestem. – Chłopcy, przedstawiam wam Jamesa Dashwooda, dotychczasowego praktykanta z biura w San Francisco. Właśnie awansował w nagrodę za odkrycie kluczowej wskazówki, że senator Charles Kincaid jest Zamachowcem. Czy ktoś może mu pożyczyć jakąś broń palną? Detektywi sięgnęli do kieszeni, butów, pod kapelusze i za paski. Cały arsenał

pistoletów samopowtarzalnych, rewolwerów i derringerów zalśnił w deszczu. Eddie Edwards pierwszy podszedł do Dashwooda i wręczył mu niklowany sześciostrzałowiec. – Trzymaj, Dash. To automat. Tylko naciskasz spust. Ładujesz, jak przestaje hałasować. – Do pociągu! – zawołał Isaac. Sam wspiął się do kabiny lokomotywy. – Mamy wolną drogę do Cascade Canyon – powiedział. – Skąd będą wiedzieli, że nadjeżdżamy, skoro telegraf jest nieczynny? – spytał maszynista. – Dobre pytanie. Niech pan się zatrzyma przy parowozowni. Chwilę później Isaac wbiegł do mrocznego i zadymionego pomieszczenia, gdzie dwadzieścia lokomotyw przechodziło hałaśliwe naprawy na ogromnej obrotnicy. Dyżurujący gliniarze kolejowi Southern Pacific zaprowadzili go do ubrudzonego sadzą i smarem brygadzisty. – Słyszałem o panu wszystko, panie Bell! – krzyknął mężczyzna przez łoskot stali i żelaza. – Czym mogę panu służyć? – Ile czasu zajęłoby przełożenie reflektorów z dwóch lokomotyw do mojej? – Godzinę. Isaac wyjął z kieszeni garść złotych dwudziestodolarówek. – Jak pan to zrobi w kwadrans, będą pańskie. – Proszę zatrzymać pieniądze, panie Bell. To będzie na koszt firmy. Czternaście minut później Ekspres Van Dorn opuścił Sacramento z trzema reflektorami świecącymi jak kometa. – Teraz zobaczą, że nadjeżdżamy! – zwrócił się Bell do maszynisty. Rzucił palaczowi szuflę. – Niech pan sypie węgiel. Pacyficzny sztorm, który Jim Higgins pokazał Jamesowi Dashwoodowi, uderzył w łańcuch górski wzdłuż wybrzeży północnej Kalifornii i południowego Oregonu, zrzucając na góry Siskiyou ponad dwadzieścia centymetrów deszczu. Potem przeskoczył Góry Nadbrzeżne, jakby lżejszy po uwolnieniu się od swojego wodnego brzemienia, ale opady się nasiliły. Sztorm przemieścił się w głąb lądu, zalewając wąskie doliny rzeki Klamath. Detektywi w Ekspresie Van Dorn widzieli zatory na rzekach, zmywane stalowe mosty i farmerów w wysokich gumiakach, którzy usiłowali ratować żywy inwentarz z podtopionych pól. Przesuwając się z południowego zachodu na północny wschód, sztorm dotarł do wschodnich stoków Gór Kaskadowych. Atak żywiołu groził prowadzącej do skrótu linii kolejowej katastrofą. Strumienie i potoki wystąpiły z brzegów. Rzeki wezbrały. Największe niebezpieczeństwo stwarzały zaczynające się osuwać zbocza wzgórz nasiąknięte wodą. Sacramento Street w Dunsmuir wyglądała z pędzącego pociągu jak brązowa rzeka. Ludzie poruszali się po niej czółnami, omijając unoszące się na wodzie drewniane chodniki oderwane przez powódź od budynków. W Weed całe domy pływały. Na trasie do Klamath Falls farmy zamieniły się w stawy, a jezioro

Klamath przypominało ocean podczas sztormu. Prąd przyciskał zerwany z cum parowiec śródlądowy do estakady kolejowej. Pociąg Bella zmieścił się obok i pojechał dalej. Obryw zatrzymał ich na północ od jeziora. Trzydziestometrowy odcinek toru pokrywała sięgająca do kolan warstwa błota i kamieni. Robotnicy, którzy przybyli z Chiloquin, aby ją uprzątnąć, powiedzieli, że telegraf nie działał, kiedy wyruszali. Nikt nie wiedział, ile potrwa naprawa. Bell posłał hamulcowego na słup, żeby się wpiął do kabla. Głucho. Na jego rozkaz detektywi wysypali się z pociągu w ulewie i chwycili za łopaty. Po godzinie kontynuowali podróż, z pęcherzami na rękach, przemoczeni, ubłoceni i wściekli. Gdy zapadła noc, zobaczyli uciekinierów z zalanych farm stłoczonych wokół ognisk. Na stacji w Chiloquin, gdzie zatrzymali się, żeby wziąć wodę do lokomotywy, Isaac zauważył drezyny na bocznicy. Kazał przywiązać do zgarniacza parowozu lekki trójkołowiec, taki sam jak napędzany dźwigniami i pedałami pojazd inspekcyjny, który – ukradł Zamachowiec, żeby wykoleić Coast Line Limited. Gdyby pociąg został zatrzymał przez następny obryw, mogliby przenieść drezynę rowerową za zasypany odcinek toru i pojechać nią dalej. Kiedy ruszyli ze stacji, dogonił ich pomocnik dyspozytora i zawołał cienkim głosem, że telegraf w Sacramento już działa. Bell dowiedział się, że technicy Southern Pacific natrafili na trzy miejsca, gdzie przecięte druty zostały zręcznie splecione dla niepoznaki. To dowód, powiedział swoim ludziom, że Zamachowiec odizolował Cascades Cutoff, aby dokonać ostatecznego ataku. Druga wiadomość była ostrzeżeniem przed nadchodzącym huraganowym wiatrem i dalszymi intensywnymi opadami. Wkrótce potem nadszedł meldunek, że Eureka padła ofiarą kolejnego pacyficznego sztormu: ulice miasta są zalane, jakiś parowiec zatonął w wejściu do Zatoki Humboldta, a szkunery do transportu drewna dryfują po porcie. Na północy ruch pociągów wstrzymano ze względu na śnieżyce. Portland zostało sparaliżowane i odcięte od Seattle, Tacomy i Spokane. Ale dalej na południe, gdzie utrzymywały się dodatnie temperatury, wciąż lało. Na rzekach w głębi lądu drwale tonęli przy próbach usunięcia zatorów z drzew, które groziły zatopieniem całych miast. Przemieszczający się szybko nowy sztorm przechodził już przez góry Klamath w ślad za poprzednim, jeszcze szalejącym na skrócie. Czterdziestoośmiogodzinna prognoza podana o dwudziestej przez stację meteorologiczną w Portland mówiła o dalszych opadach śniegu na północy i deszczu na południu. Bell spróbował zatelegrafować do Archiego Abbotta, ale linie na północ od Chiloquin wciąż milczały. Jedynym sposobem na skontaktowanie się z Cascade Canyon Bridge było dotarcie tam Ekspresem Van Dorn. Pociąg specjalny mknął na północ, musiał jednak zwalniać, ilekroć przestraszona widokiem jego trzech reflektorów załoga jakiegoś składu jadącego na południe hamowała i cofała się na najbliższą bocznicę. Dopiero gdy pociąg zmierzający w przeciwnym kierunku stał bezpiecznie na bocznym torze, Ekspres Van Dorn mógł ponownie przyspieszyć.

Isaac Bell całą noc podróżował w kabinie lokomotywy. Gdy w końcu szary świt wstał nad smaganymi wiatrem i deszczem górami, pędzili wąską półką. Na lewo od toru wznosiło się strome zbocze, a na prawo ciągnęła się przepaść. Do kabiny przyszedł Dashwood, balansując dzbankiem gorącej kawy. Bell poczęstował nią załogę pociągu, zanim sam się napił. Kiedy podniósł wzrok, żeby podziękować Jamesowi, zobaczył, że detektyw wpatruje się wytrzeszczonymi z przerażenia oczami w zbocze góry. W tym samym momencie usłyszał głębokie dudnienie, głośniejsze od hałasu lokomotywy, które zdawało się dochodzić z głębi ziemi. Szyny zaczęły się trząść pod ciężkim parowozem. – Naprzód pełną parą! – wrzasnął. W kierunku torów sunął las sosen.

Rozdział 51

Sosny pędziły w dół stromego zbocza na lawinie błota i koziołkujących głazów. O dziwo, pozostawały w pionie, gdy masa ziemi, z której wyrastały, zbliżała się do Ekspresu Van Dorn. – Naprzód pełną parą! – krzyknął Isaac jeszcze głośniej. Maszynista spanikował. Zamiast otworzyć maksymalnie przepustnicę wielkiej lokomotywy, żeby uciec przed niszczycielską siłą drewna, błota i skał, spróbował zatrzymać pociąg, ciągnąc do tyłu dźwignię stawidła i używając hamulców pneumatycznych. Mając za tendrem tylko jeden lekki wagon restauracyjny, parowóz gwałtownie zwolnił. Bell, Dashwood i palacz zostali rzuceni na przegrodę ogniotrwałą. Bell błyskawicznie się pozbierał i spojrzał na dudniącą górę. – Naprzód! – ryknął i wyrwał maszyniście dźwignię przepustnicy. – Cała naprzód! Maszynista odzyskał pewność siebie i pchnął stawidło do przodu. Isaac zrobił to samo z przepustnicą. Lokomotywa skoczyła, jakby ratowała własne życie, ale lawina nabierała szybkości, masa wysokich drzew wciąż poruszała się jak jedno. Szersza od długości pociągu, sunęła w dół niczym wodowany bocznie transatlantyk. Wiatr był tak silny, że kołysał potężną lokomotywą. Powietrze pchane przez lawinę, mokre i zimne, wychładzało gorącą kabinę, jakby buzujący pod kotłem ogień zgasł. Nagle pędząca masa zaczęła się rozdzielać. Gdy się rozpadła, rozprzestrzeniła się szerzej. Drzewa na krawędziach ruchomego lasu pochyliły się do przodu i wycelowały w pociąg niczym gigantyczne kopie. Kamienie na czele głównej masy odbiły się od toru i uderzyły w lokomotywę. Głaz wielkości kowadła wpadł przez boczne okno kabiny i zwalił z nóg maszynistę i palacza. Dashwood skoczył na pomoc zakrwawionym mężczyznom. Bell odciągnął Jamesa do tyłu na sekundę przed tym, jak przestrzeń, którą przed momentem wypełniała jego głowa, przeciął drugi głaz. Kolejne spadały na lokomotywę, waliły w tender i wybijały szyby w wagonie osobowym, zasypując detektywów szkłem. Część lawiny wyprzedzająca lokomotywę skręcała ku szynom, jakby ścigała się z Ekspresem Van Dorn do rozjazdu, gdzie tylko jedno z nich mogło się zmieścić. Pociąg nie mógł wygrać tego wyścigu. Kamienie i błoto przykrywały tor przed parowozem. Druga połowa osuwiska przebiła wagon osobowy pniami drzew. Głaz większy od stodoły trafił w tender, zmiatając go z szyn. Ciężki tender ulokowany między parowozem a wagonem osobowym zaczął ciągnąć oba za sobą. Jego sprzęg trzymał mocno lokomotywę i ściągał jej tylny wózek z toru. Szyny rozeszły się pod działaniem ogromnych sił i koła napędowe parowozu spadły na podkłady.

Stutonowa lokomotywa przechyliła się w kierunku przepaści i – nadal jadąc naprzód – zaczęła się przewracać. Wtem koła przedniego wózka trafiły na stertę naniesionych przez lawinę kamieni. Wspięła się na usypisko i zatrzymała gwałtownie. Nagłe hamowanie spowodowało rozerwanie sprzęgu z tendrem, który stoczył się do wąwozu. Bell obejrzał się za siebie w poszukiwaniu wagonu z jego ludźmi. Dwustumetrowy odcinek toru zniknął pod warstwą błota, kamieni i połamanych sosen. Czy sprzęg wagonu osobowego również pękł? Czy też tender pociągnął go ze sobą do wąwozu? Na miejscu wagonu z detektywami leżał stos drzew. Isaac starł deszcz z oczu i przyjrzał się dokładniej, nie tracąc nadziei. Wtedy zobaczył pulmana. Wagon pozostał na torze, jego wrak trzymały na szynach zwalone drzewa, wbite w okna jak szydełka w motek wełny. Bell przyłożył zgięte dłonie do ust i krzyknął przez pobojowisko: – Eddie! Jesteście cali?! Nadstawił uszu, czekając na odpowiedź, ale słyszał tylko szum rwącej rzeki w wąwozie i syk pary z rozbitej lokomotywy. Zawołał jeszcze raz, potem znowu. Wydało mu się, że widzi przez deszcz znajome siwe włosy. Eddie Edwards pomachał jedną ręką. Druga zwisała mu bezwładnie wzdłuż boku. – Poturbowani, ale wszyscy żyją! – odkrzyknął. – Jadę dalej – zawołał Isaac. – Przyślę pociąg ratowniczy z lekarzem. James. Szybko! Zszokowany chłopak ani drgnął. Był blady jak płótno. – Do drezyny – popędził go Bell. – No, rusz się! Poprowadził Jamesa z przechylonej kabiny na przód znajdującej się w chwiejnej równowadze lokomotywy. Drezyna na szczęście nie ucierpiała. Odwiązali ją od zgarniacza i przenieśli, ślizgając się i potykając, przez piętnastometrowy odcinek toru przysypany kamieniami. Kilka minut później Bell energicznie poruszał dźwigniami i pedałami. Po dwudziestu czterech kilometrach napotkali pociąg towarowy na bocznicy. Isaac kazał odczepić lokomotywę i pokonali nią wstecz ostatnie szesnaście kilometrów do tunelu numer trzynaście. Przejechali nim. W depo roiło się od składów towarowych, które miały zakaz przekraczania osłabionego Cascade Canyon Bridge. Bella zaskoczył widok ciężkiego pociągu z węglem na moście. Czarny ładunek na pięćdziesięciu wagonach samozsypnych lśnił w deszczu. – Myślałem, że most nie może utrzymać ciężaru. Już go wzmocnili? – Nie – odparł maszynista. – Tysiąc ludzi pracuje na okrągło przy filarach, ale na dwoje babka wróżyła. Potrzebują jeszcze tygodnia, a rzeka wzbiera. – Więc co tam robi ten pociąg z węglem? – Most zaczął się chwiać. Starają się go ustabilizować przez nacisk. Bell zobaczył, że w głównym punkcie etapowym po drugiej stronie mostu też jest pełno pociągów. Stały puste, nie mogąc wrócić do warsztatów i zajezdni w Kalifornii. Zatrudnienie wszystkich przy wzmacnianiu filarów tłumaczyło upiorne wrażenie opuszczonego obozowiska. – Gdzie jest biuro dyspozytora? – Ulokowali je tymczasowo po tej stronie. W tamtym żółtym wagonie

służbowym. Isaac zeskoczył z lokomotywy na ziemię i pobiegł tam. Dashwood za nim. Dyspozytor czytał gazetę sprzed tygodnia. Telegrafista drzemał przy milczącym kluczu. – Gdzie jest senator Kincaid? – zapytał Bell. – Prawie wszyscy są na dole w mieście – odrzekł dyspozytor. Telegrafista otworzył oczy. – Jak ostatni raz go widziałem, szedł do pociągu starego. Ale na pana miejscu nie szedłbym tam. Hennessy szaleje. Ktoś przysłał mu cztery składy z węglem, zamiast narzutu kamiennego do wzmocnienia filarów. – Skompletujcie pociąg ratowniczy z lekarzem. Są ranni na osuwisku na torze dwadzieścia cztery kilometry stąd. Chodźmy, Dash! Pobiegli przez most obok pociągu z węglem. Bell zauważył niewielkie zmarszczki na kałużach. Osłabiona konstrukcja drżała mimo obciążenia. Zerknął w dół. Poziom wody w rzece podniósł się znacznie przez dziewięć dni od jego wyjazdu. Robotnicy na brzegach kierowali barkami za pomocą długich lin i zrzucali do wody kamienie, próbując zmienić kierunek nurtu, setki innych wypełniały nowe koferdamy i kesony zatopione wokół filarów. – Uczestniczyłeś w aresztowaniach? – zapytał Dashwooda, kiedy zbliżali się do pociągu specjalnego na podwyższonej bocznicy. – Tak. Pan Bronson pozwolił mi być z nimi, jak złapali „Samsona” Scuddera. Bell ukrył uśmiech. Ironicznie nazywany Samsonem Scudder, włamywacz, który wchodził do budynków przez górne okna, ważył zaledwie czterdzieści kilogramów i był znany jako najłagodniejszy przestępca w San Francisco. – Ten jest niebezpieczny – ostrzegł z powagą. – Trzymaj się blisko mnie i rób dokładnie to, co powiem. – Mam wyciągnąć broń? – Nie w pociągu. Tam będą ludzie. Stań z boku z kajdankami. Isaac ruszył wzdłuż pociągu specjalnego Hennessy’ego i wspiął się po stopniach do „Nancy nr 1”. Detektyw wyznaczony do ochrony wagonu po ataku Philipa Dowa czuwał w przedsionku z obrzynem. – Czy jest tu senator Kincaid? Osgood Hennessy wystawił głowę przez drzwi. – Minął się pan z nim, Bell. Co się dzieje? – Dokąd poszedł? – Nie wiem. Ale zaparkował thomasa flyera dalej przy torze. – On jest Zamachowcem. – Akurat. Bell odwrócił się do detektywa na straży. – Jeśli wróci, aresztuj go. Gdyby sprawiał jakieś kłopoty, strzelaj pierwszy, bo inaczej cię zabije. – Tak jest! – Zawiadom Archiego Abbotta. Gliniarze kolejowi niech pilnują mostu i miasta, na wypadek gdyby Kincaid zjawił się z powrotem. Vandornowcy, za mną. Dash! Weź chorągiewkę i dwie latarnie.

James chwycił chorągiewkę sygnalizacyjną, owiniętą ciasno wokół drewnianego trzonka, dwie latarnie zawiadowcy i pobiegł za Bellem. – Daj mi jedną – powiedział Isaac. – Jeśli będziemy wyglądali jak kolejarze, zyskamy kilka sekund na podejście bliżej. Z podwyższonej bocznicy Bell zlustrował rzędy nieruchomych pociągów i wąskie chodniki między bocznymi torami. Pozostało mu niecałe sześć godzin dziennego światła na dogonienie Kincaida. Spojrzał w kierunku mostu, a potem w stronę końca linii kolejowej, gdzie budowa została wstrzymana, kiedy się dowiedzieli, że dokonano sabotażu. Trasę oczyszczono z drzew i krzaków daleko za punktem jej przecięcia z błotnistą drogą do Wschodnio-oregońskiej Spółki Handlu Tarcicą. Z miejsca, gdzie stał, nie widział samochodu senatora. Czy Kincaid już dotarł do swojego auta i odjechał? – zastanawiał się. W tym momencie zobaczył mężczyznę wyłaniającego się spomiędzy dwóch rzędów pustych wagonów towarowych na krańcu wyludnionego depo. Szedł szybkim krokiem w stronę dwóch lokomotyw, które stały obok siebie w miejscu, gdzie kończyły się tory. – Jest!

Rozdział 52

Zamachowiec szedł w kierunku lokomotyw, żeby dać Philipowi Dowowi sygnał do wysadzenia tamy, kiedy usłyszał za sobą tupot kroków. Obejrzał się za siebie. W jego stronę biegło dwóch hamulcowych, sygnalizując coś białymi latarniami. Chudy młodzieniec i wysoki, szczupły mężczyzna. Ale gdzie jest lokomotywa kierowana ich światłami? Te dwie, do których zdążał, stały na bocznych torach tylko z taką ilością pary, żeby nie wystygły. Wysoki miał kapelusz z szerokim rondem zamiast czapki kolejarskiej. Isaac Bell! Za nim biegł chłopak wyglądający tak młodo, jakby jeszcze nie skończył szkoły średniej. Dlaczego Bell przemierza pędem depo, udając hamulcowego, w dodatku w towarzystwie jakiegoś wyrostka? Kincaid musiał szybko podjąć decyzję. Po krótkim namyśle postanowił pójść w ich stronę, jak gdyby nigdy nic, pomachać na powitanie, wyjąć derringera, zastrzelić obu i mieć nadzieję, że nikt tego nie zobaczy. W momencie, gdy sięgał po broń, uświadomił sobie, że popełnił błąd, tracąc cenne sekundy na zastanawianie się, co zrobić. Ręka Bella wykonała błyskawiczny ruch i Charles Kincaid zobaczył przed sobą wylot lufy trzymanego pewnie pistoletu Browning. – Niech pan we mnie nie celuje, Bell. Co pan, do diabła, wyrabia? – Charlesie Kincaid – oznajmił Bell wyraźnym, pewnym głosem – jest pan poszukiwany przez wymiar sprawiedliwości za zabójstwo i sabotaż. – Poszukiwany przez wymiar sprawiedliwości? Mówi pan poważnie? – Niech pan wyjmie derringera z lewej kieszeni i rzuci go na ziemię. – Zajmę się tym – zagroził Kincaid. Zachowywał się jak wyniosły amerykański senator niepokojony przez wariata. – Niech pan wyjmie derringera z lewej kieszeni i rzuci go na ziemię – powtórzył Isaac – bo przestrzelę panu rękę. Kincaid wzruszył ramionami, jakby ustępował szaleńcowi. – Dobrze. – Bardzo wolno sięgnął po derringera. – Ostrożnie – ostrzegł Bell. – Niech pan weźmie broń w dwa palce. Jedyne tak zimne oczy, w jakie Charles Kincaid kiedykolwiek patrzył, widział w lustrze. Wyciągnął derringera z kieszeni dwoma palcami i przykucnął, jakby chciał go położyć na ziemi. – Oczywiście zdaje pan sobie sprawę, że prywatny detektyw nie może aresztować członka Senatu Stanów Zjednoczonych. – Zostawię formalności szeryfowi federalnemu... albo koronerowi okręgowemu, jeśli jeszcze bardziej zbliży pan rękę do noża w swoim bucie. – O czym, u diabła... – Niech pan rzuci derringera! I nie sięga po nóż! Kincaid otworzył dłoń. Broń wypadła mu z palców.

– Niech pan się odwróci. Poruszając się jak w transie, Kincaid odwrócił się tyłem do detektywa. – Niech pan złączy ręce za plecami. Kincaid wykonał polecenie i przygotował się. Jeśli Bell ma popełnić błąd, to teraz. Po chwili usłyszał za sobą słowa, o które się modlił. – Kajdanki, Dash. Usłyszał szczęk stali. Dał sobie zatrzasnąć jeden kajdanek wokół nadgarstka. Dopiero kiedy poczuł dotyk zimnego metalu drugiego, obrócił się, zrobił krok za młodzieńca i opasał mu ramieniem szyję. Dostał pięścią w grzbiet nosa i poleciał do tyłu. Powalony na plecy, ogłuszony uderzeniem, spojrzał w górę. Młody Dashwood nadal stał z boku z szerokim uśmiechem na twarzy i lśniącym rewolwerem w dłoni. Ale to Isaac Bell wyrastał nad nim triumfująco. Bell, który posłał go na ziemię jednym ciosem. – Naprawdę myślałeś, że pozwolę nowicjuszowi podejść na mniej niż trzy metry do zabójcy Marzyciela Clarke’a, Wally’ego Kisleya i Macka Fultona? – Kogo? – Trzech najlepszych detektywów, z którymi miałem zaszczyt pracować. Wstawaj! Kincaid podniósł się wolno. – Tylko trzech? Archiego Abbotta nie liczysz? Bell zbladł i w tym momencie Zamachowiec zaatakował.

Rozdział 53

Zamachowiec poruszał się z nieludzką szybkością. Zamiast natrzeć na Bella, rzucił się w kierunku Dashwooda. Dał nura pod rewolwerem chłopaka, znalazł się za nim i opasał mu ramieniem szyję. – Czy teraz mogę sięgnąć do buta? – zapytał drwiąco. Już wyciągnął nóż. Przycisnął ostrze do szyi Dashwooda i z przeciętej skóry pociekła krew. – Sytuacja się odwróciła, Bell – warknął. – Rzuć broń, bo poderżnę mu gardło. Isaac rzucił browninga na ziemię. – Ty też, synu. Rzuć to! James nie zareagował. Wypuścił rewolwer z dłoni, dopiero kiedy Bell powiedział: – Rób, co ci mówi, Dash. Sześciostrzałowiec upadł z hałasem na mokrą podsypkę. – Otwórz kajdanki – rozkazał Zamachowiec. – Rób, co ci mówi – powtórzył Bell. Dashwood wyjął z kieszeni kluczyk i otworzył metalową bransoletę, która miażdżyła mu tchawicę. Kajdanki upadły na ziemię. Przez dłuższą chwilę panowała cisza, którą przerwał Isaac. – Gdzie jest Archie Abbott? – spytał. – Derringer w twoim kapeluszu – powiedział Kincaid. Bell wyjął dwustrzałowy pistolet z kapelusza i rzucił go obok browninga. – Gdzie jest Archie Abbott? – powtórzył pytanie. – Nóż w twoim bucie. – Nie mam noża. – Według raportu koronera z Rawlins pewnego zawodowego, boksera znaleziono martwego z nożem do rzucania w krtani – powiedział Zamachowiec. – Przypuszczam, że kupiłeś następny. Znowu przycisnął swój nóż do szyi Dashwooda i druga strużka krwi połączyła się z pierwszą. Bell wyciągnął nóż do rzucania z buta i położył go na ziemi. – Gdzie jest Archie Abbott? – zapytał po raz trzeci. – Archie Abbott? Gdy go ostatnio widziałem, snuł marzenia o Lillian Hennessy. Tak, Bell. Oszukałem cię. Wykorzystałem twoją obrzydliwą skłonność do troszczenia się o innych. Kincaid puścił Dashwooda i zdzielił go łokciem w szczękę, pozbawiając przytomności. Wykonał błyskawiczny ruch nadgarstkiem ręki, w której trzymał nóż, i wąskie jak rapier ostrze wystrzeliło Bellowi w twarz. Isaac uchylił się przed pchnięciem, które zabiło jego przyjaciół. Kincaid zrobił wypad z szybkością błyskawicy i pchnął jeszcze raz. Bell dał nura naprzód, wylądował na kruszywie, podkurczył długie nogi i się przetoczył.

Teleskopowy miecz przeciął powietrze w miejscu, gdzie znajdował się sekundę wcześniej. Bell się przetoczył jeszcze raz i sięgnął po automatyczny rewolwer, który Eddie Edwards dał młodemu Jamesowi. Kiedy wyciągnął rękę, dostrzegł błysk stali. Kincaid go ubiegł. Ostry jak igła koniec jego teleskopowego miecza zawisł nad bronią. – Spróbuj go podnieść – rzucił Zamachowiec. Bell przesunął się w bok, chwycił chorągiewkę sygnalizacyjną upuszczoną przez Jamesa i zerwał się na nogi. Potem zrobił błyskawiczny wypad, trzymając jej trzonek w pozycji en garde. Kincaid się roześmiał. – Patyk kontra miecz – prychnął lekceważąco. Isaac ścisnął ciasno zrolowany materiał i wykonał pchnięcie drewnianym trzonkiem. Kincaid sparował. Bell odpowiedział mocnym uderzeniem w cienki metal tuż poniżej końca ostrza. Zadając cios, wystawił się na błyskawiczne pchnięcie i Kincaid nie zmarnował tej okazji. Jego miecz przedziurawił płaszcz detektywa i przeorał mu ciało wzdłuż żeber. Cofając się, Bell znów uderzył trzonkiem chorągiewki. Kincaid pchnął. Bell zrobił unik i zadał trzeci cios. Kincaid wykonał wypad. Bell zawirował obok niego niczym toreador. Kiedy Kincaid obrócił się, żeby znów zaatakować, Bell ponownie walnął z całej siły w miecz i zgiął go w połowie. – Kompromis, Kincaid – powiedział. – Każda decyzja inżyniera to kompromis. Pamiętasz? Co chwytasz jedną ręką, wypuszczasz drugą. Teleskopowa konstrukcja miecza osłabiła go. Kincaid rzucił zniszczonym mieczem w Bella i wyciągnął z kieszeni rewolwer. Lufa się uniosła minimalnie, gdy odciągał kurek. Isaac natarł i wymierzył kolejny silny cios. Trafił Kincaida w wierzch dłoni, wrażliwe miejsce, gdzie skóra jest mocno naciągnięta. Kincaid wrzasnął z bólu i upuścił broń. Momentalnie zaatakował, wymachując pięściami. Bell uniósł ręce i zapytał drwiąco: – Czy to możliwe, żeby niebezpieczny szermierz i genialny inżynier zaniedbał męską sztukę obrony? To jeszcze gorsza młócka pięściami niż u tych z Rawlins. Byłeś za bardzo zajęty planowaniem morderstw, żeby się nauczyć boksu? Zadał dwa silne ciosy. Kincaidowi poszła krew z nosa i zakołysał się na piętach. Bell natarł, żeby go powalić i skuć mu ręce. Jego prawy sierpowy sięgnął celu. Uderzenie zwaliłoby z nóg większość mężczyzn. Kincaid tylko się otrząsnął i Isaac uświadomił sobie, że Zamachowiec ma w sobie więcej z potwora niż z człowieka. Kincaid popatrzył na niego z nienawiścią. – Nigdy mnie nie powstrzymasz. Zmieniając taktykę, porwał latarnię sygnalizacyjną i zamachnął się nią. Bell uskoczył zwinnie w bok. Kincaid walnął lampą w szynę i roztrzaskał szkło. Nafta się rozlała i latarnia stanęła w ogniu. Zamachowiec cisnął ją na nieprzytomnego Jamesa.

Rozdział 54

Płomienie ogarnęły Dashwooda. Zapaliły się jego spodnie, płaszcz i kapelusz. W dymie rozszedł się swąd spalonych włosów. Zamachowiec roześmiał się triumfalnie. – Wybieraj, Bell. Ratuj chłopaka albo spróbuj mnie złapać. Pobiegł w kierunku lokomotyw na krańcu depo. Isaac nie miał wyboru. Zerwał z siebie płaszcz i przedarł się przez dym. Ogień trawił ubranie na piersi Dashwooda, ale najważniejsza była ochrona oczu. Bell owinął płaszczem głowę chłopca, a potem własnym ciałem zdusił płomienie na jego piersi i nogach. Dashwood ocknął się z wrzaskiem. Okrzyki, które Isaac wziął za tłumione przez materiał płaszcza wyrazy bólu i przerażenia, okazały się przeprosinami. – Przepraszam, panie Bell, dałem mu się zaskoczyć. – Możesz wstać? Z twarzą czarną od sadzy, spaloną połową włosów i krwią spływającą po szyi, Dashwood zerwał się na nogi. – Nic mi nie jest, przepraszam... – Znajdź Archiego Abbotta. Powiedz mu, żeby zebrał naszych ludzi i ruszył z nimi za mną na górę. Bell podniósł swój nóż, derringera i browninga. Derringera Kincaida, który leżał nieopodal, też schował do kieszeni. – Kincaid jest właścicielem Wschodnio-oregońskiej Spółki Handlu Tarcicą. Jeśli jest tam tylne wyjście, na pewno je zna. Powiedz Archiemu, migiem! Nagły dźwięk gwizdka lokomotywy sprawił, że Bell odwrócił gwałtownie głowę. Kincaid wspiął się do kabiny najbliższego parowozu. Ciągnął sznurek gwizdka w dół i próbował przywiązać splecioną pętlę. Isaac uniósł browninga, wycelował starannie i nacisnął spust. Odległość była jednak za duża do oddania celnego strzału i pocisk zrykoszetował od stali. Zamachowiec spokojnie dokończył przywiązywanie sznurka i wyłonił się z otwartych drzwi kabiny. Bell strzelił w otwarte okno, żeby go przygwoździć. Mimo to Kincaid zeskoczył na ziemię i pobiegł. Gwizdek nagle umilkł. Kincaid obejrzał się przez ramię z wyrazem konsternacji na twarzy. Bell uświadomił sobie, że jego pocisk przeciął przypadkowo sznurek gwizdka. Kincaid zawrócił do lokomotyw. Isaac znów nacisnął spust. Gwizdek najwyraźniej był ważny, musiał być jakimś sygnałem. Tak ważnym, że Kincaid pędził z powrotem do lokomotyw pod ogniem. Bell oddał następny strzał. Kapelusz Kincaida pofrunął w powietrzu, zerwany z głowy przez pocisk. Kincaid skręcił i wpadł za tender. Bell pobiegł w tamtą stronę, a kiedy okrążył tender, zobaczył Zamachowca

daleko przed sobą. Właśnie zeskakiwał z podsypki na końcu torowiska. Gdy Isaac tam dotarł, dostrzegł, jak Kincaid biegnie środkiem wykarczowanej trasy. Stanowił trudny cel, bo wężykował, robił zwody i śmigał przez cienie drzew na swojej drodze. W końcu zniknął za krzywizną zbocza. Bell zeskoczył z podsypki na oczyszczone leśne poszycie i popędził za nim. Pokonawszy zakręt na wykarczowanej trasie kolejowej, zauważył najpierw żółty samochód Kincaida, a potem jego samego dobiegającego do auta. Kincaid sięgnął pod siedzenie kierowcy, wydobył stamtąd długolufowy rewolwer i spokojnie oddał trzy szybkie strzały. Bell schował się za drzewem i odpowiedział ogniem. Gdy wychynął zza pnia, Kincaid uruchamiał silnik. Lewą ręką opierał się o reflektor, prawą kręcił korbą rozruchową. Isaac znów nacisnął spust. Chybił dosłownie o włos. Kincaid schylił się, ale nadal robił swoje. Bell zużył już sześć nabojów i w magazynku został mu tylko jeden. Silnik thomasa flyera ożył. Bell słyszał, jak kolejno odpalają cztery ogromne cylindry. Kincaid wskoczył za kierownicę. Isaac był już na tyle blisko, że widział, jak błotniki trzęsą się od nierównej pracy zimnego silnika. Ale samochód miał wysoki tył, a jego brezentowy dach był podniesiony. Małe tylne okienko zasłaniały trzy zwisające z góry zapasowe opony. Bell zobaczył tylko rękę Kincaida, kiedy ten sięgnął do zamontowanej z boku dźwigni zmiany biegów. Zbyt mała szansa trafienia, żeby marnować ostatni nabój, uznał. Warkot silnika stał się o ton niższy. Bell wystartował sprintem, nie bacząc na nierówny grunt. Samochód ruszył, zostawiając za sobą błękitny obłok spalin. Warkot przybrał na sile, gdy auto przyspieszyło od tempa pieszego do konia. Bell pędził za żółtym samochodem. Miał jeden nabój w magazynku i nie widział dobrze Kincaida, bo zasłaniał go brezentowy dach i zapasowe opony, a thomas flyer cały czas się oddalał. Gdy auto dotarło do skrzyżowania trasy kolei Southern Pacific z błotnistym szlakiem wiodącym do Wschodnio-oregońskiej Spółki Handlu Tarcicą, Kincaid skręcił na drogę i po chwili zwolnił, gdy koła zaczęły buksować w głębokich koleinach wyżłobionych przez wozy. Silnik wył, opony wyrzucały spod siebie wodę i ziemię, z rury wydechowej wydobywały się kłęby dymu. Bell dogonił samochód i skoczył. Chwycił się wolną ręką najbardziej wysuniętej do tyłu zapasowej opony i zacisnął palce na jej krawędzi. Jego ciężar zwiększył przyczepność tylnych kół i thomas przyspieszył. Wleczony po błocie Isaac złapał oponę obiema rękami, żeby się przemieścić do przodu. Odepchnął się nogami, sięgnął prawej strony kufra zamontowanego nad końcami resorów piórowych, chwycił się skórzanego pasa, przyciągnął do auta i wdrapał na tylny błotnik. Dwanaście ubłoconych szprych koła wirowało pod nim. Błotnik zgiął się pod jego ciężarem i zetknął z oponą. Odgłos tarcia gumy o metal zasygnalizował Kincaidowi, że ma niechcianego pasażera. Natychmiast zahamował, żeby zrzucić Bella z samochodu. Isaac poddał się

gwałtownemu ruchowi do przodu, aby zbliżyć się do Kincaida. Sięgnął do dźwigni zmiany biegów Nie zdołał jej chwycić, ale złapał się mosiężnego przewodu olejowego do smarowania łańcucha napędowego. Kincaid zamachnął się kluczem nastawnym, celując w jego rękę. Bell cofnął dłoń i byłby spadł, zdążył się jednak uczepić skrzynki narzędziowej przyśrubowanej do stopnia. Znalazł się tuż przed tylnym kołem, które za chwilę mogło się po nim przetoczyć. Łańcuch po wewnętrznej stronie obręczy przesuwał się zaledwie centymetry od jego twarzy. Bell wyszarpnął pistolet z kieszeni płaszcza, sięgnął przed koło i wbił lufę pod górną połowę łańcucha. Broń zaklinowała się między łańcuchem i zębatką. Samochód gwałtownie przyhamował i wpadł w poślizg na zablokowanych kołach. Kincaid rozłączył sprzęgło. Łańcuch przeskoczył, pistolet Bella wyleciał i auto wystartowało do przodu. Prowadząc lewą ręką, Kincaid znów zamachnął się kluczem. Narzędzie musnęło kapelusz detektywa. Isaac opasał prawym ramieniem skrzynkę narzędziową i wyciągnął nóż do rzucania z buta. Kincaid wziął kolejny zamach. Zmuszony się puścić, zanim ciężki klucz roztrzaska mu kość, Bell wbił nóż w bok opony. Obracające się koło wyrwało mu nóż z ręki i Isaac spadł na drogę. Z rykiem wydechu thomas flyer nabrał szybkości, pokonał wzniesienie i zniknął za ostrym zakrętem. Bell wstał i pobiegł z powrotem, szukając w koleinach swojej broni. Najpierw znalazł kapelusz, dopiero potem pistolet. Rozłożył go, oczyścił z błota, złożył i zmienił magazynek. Miał teraz jeden nabój w komorze i sześć w zapasie. Pozbył się płaszcza, ciężkiego od błota, i ruszył w pościg za Zamachowcem. Usłyszał za plecami tętent kopyt. Zza łuku drogi wyłoniła się grupa jeźdźców – dziesięciu detektywów Van Dorna z karabinami Winchester w olstrach. Na czele jechał Archie Abbott. Gdy chwilę później Bell chciał wsiąść na konia, którego dla niego przyprowadzili, ogromny ogier próbował ugryźć go w nogę. – Lillian nie miała z nim żadnego problemu – powiedział Abbott. Bell otoczył potężnym ramieniem szyję Pioruna, pociągnął mu łeb w dół i przemówił do niego poważnym tonem: – Mamy ważne zadanie do wykonania. Koń najwyraźniej zrozumiał, bo pozwolił się dosiąść i pogalopował ochoczo po nierównym terenie. Trzy kilometry dalej Isaac zobaczył lśnienie żółci między drzewami. Thomas stał na środku drogi. Prawa tylna opona zeszła do połowy z obręczy i miała przeciętą krawędź. Sprawił to nóż Bella, który nadal w niej tkwił. Ślady stóp Kincaida ciągnęły się drogą pod górę. Isaac kazał jednemu ze swoich ludzi zostać, zmienić oponę i dołączyć do nich autem. Gdy pokonali następnych pięć kilometrów i do obozu Wschodnio-oregońskiej Spółki Handlu Tarcicą zostało niecałe półtora kilometra, konie były już bardzo zmęczone. Nawet ogromny ogier pod Bellem ciężko dyszał, ale nadal jechali na czele, gdy wpadli w zasadzkę Zamachowca. W mroku wśród drzew błysnęły płomienie, zagrzmiały winchestery

i w powietrzu poszybował grad ołowiu. Jeden pocisk śmignął obok twarzy Bella. Inny rozerwał mu rękaw. Isaac usłyszał krzyk jednego z mężczyzn i rozpaczliwe rżenie trafionego konia. Vandornowcy wyciągnęli karabiny z olster, zeskoczyli z siodeł i robiąc uniki przed młócącymi powietrze kopytami przerażonych zwierząt, pierzchli z drogi. Bell został w siodle i strzelał w kierunku atakujących, przeładowując winchestera z szybkością błyskawicy. Kiedy jego ludzie schronili się za drzewami, zeskoczył z konia i zajął pozycję za grubą choiną. – Ilu ich jest? – zawołał Archie Abbott. Odpowiedziała mu następna kanonada. – Sądząc po huku, sześciu lub siedmiu – krzyknął Bell, ładując broń. Zamachowiec wybrał dobre miejsce. Pociski nadlatywały z góry. Jego strzelcy widzieli vandornowców, a detektywi musieli wystawiać głowy zza osłony, żeby zobaczyć tamtych. Był tylko jeden sposób na zmianę sytuacji. – Archie? – zawołał Bell. – Gotowy? – Gotowy. – Chłopcy? – Gotowi, Isaac – odkrzyknęli chórem. Bell odczekał pełną minutę. – Teraz! Vandornowcy zaatakowali. Zamachowiec zachował stoicki spokój. Agencja Detektywistyczna Van Dorn nie mogła go już niczym zaskoczyć. Nie wątpił również w odwagę jej pracowników. Dlatego spodziewał się ich zmasowanego, metodycznego kontrnatarcia. Philip Dow również nie tracił zimnej krwi. Strzelał tylko wtedy, gdy widział cel przemykający między drzewami. Ale jego drwale byli pospolitymi bandziorami przyzwyczajonymi do walki dwóch na jednego. Woleli posługiwać się pięściami albo trzonkami siekier niż karabinami, więc spanikowali w obliczu ataku dziesięciu sztuk broni plujących w górę ogniem. Zamachowiec wyczuł, że się łamią. Kilka sekund później nie wytrzymali i zaczęli uciekać. Rzucili karabiny i popędzili przez las wyżej na zbocze, jakby myśleli, że jeśli się ukryją, to ocaleją. Dow nadal strzelał. Do tej pory niecelnie, bo vandornowcy przebiegali od drzewa do drzewa, ale wciąż się zbliżali, więc nie tracił nadziei, że w końcu uda mu się trafić. – Wycofujemy się – zarządził Zamachowiec. – Po co do nich strzelać, skoro możemy ich utopić? Isaac Bell uniemożliwił mu danie sygnału gwizdkami lokomotyw. Nawet jeśli Dow usłyszał gwizd jednego parowozu, nie zrozumiał, że pora wysadzić tamę na Jeziorze Lillian. Dwaj mężczyźni opuścili miejsce zasadzki tym samym szlakiem, którym Dow przyprowadził swoich ludzi na dół. Kiedy dotarli do obozu, drwale i poganiacze mułów nienależący do gangu patrzyli w dół drogi zaintrygowani odgłosami strzelaniny. Na widok wyłaniających się spomiędzy drzew Zamachowca i Dowa z karabinami w rękach wrócili przezornie do baraków, zostawiając pytania tym,

którzy byli na tyle głupi, aby je zadawać uzbrojonym ludziom. – Liczę na ciebie, Philipie – powiedział Zamachowiec. – Wysadzisz tamę? – Może pan to uznać za zrobione. – Nie potraktują cię łagodnie. – Najpierw będą musieli mnie złapać – odparł Dow i wyciągnął rękę. Zamachowiec uścisnął mu dłoń z taką powagą, jakby chciał nadać temu gestowi znaczenie ceremonii. Nie był ani trochę poruszony, czuł tylko ulgę. Wiedział, że Philip Dow zdetonuje ładunki wybuchowe, choćby miał przy tym wydać ostatnie tchnienie. – Będę cię osłaniał – obiecał. – Daj mi swój karabin. Będę ich trzymał na dystans, dopóki nie skończy mi się amunicja. Zamierzał uciec, kiedy powódź zmiecie most Cascade Canyon. Jeśli szczęście mu dopisze, będzie ostatnim człowiekiem, który go przekroczył.

Rozdział 55

Abbott dołączył do Bella, kiedy banda Zamachowca przestała strzelać. – On ma na górze wielkie jezioro zagrodzone tamą – powiedział. – Myślę, że gdyby ją wysadził, woda zmyłaby most. Isaac nie był zaskoczony. Teraz musiał zaplanować dalsze działania. Nie mieli już koni, bo dwa zostały zastrzelone, a pozostałe rozbiegły się po okolicy. Czterech detektywów posłał za uciekającymi przez las bandytami. Trzech rannych zostawił przy drodze, upewniwszy się, że przynajmniej jeden zdoła ich obronić w razie powrotu przeciwników. Potem ruszył w górę pożłobionego koleinami szlaku z Abbottem i Dashwoodem. Gdy tylko droga otworzyła się na obóz drwali, silny ogień karabinowy zmusił ich do ukrycia się za drzewami. – To dywersja – orzekł Bell. – Żeby mógł wysadzić tamę. Opróżnili magazynki winchesterów, celując w atakujących, i ruszyli dalej z wyciągniętą bronią krótką. Kiedy winchestery umilkły, przykucnięty u podstawy tamy z bali, mokry od rozprysków wody spadającej z wysokości piętnastu metrów Philip Dow zrozumiał, że jego życie dobiegło końca. Kincaid powstrzymywał detektywów, dopóki mógł. Zabójca niczego nie żałował. Pozostał wierny swoim zasadom i uwolnił świat od sporej liczby plutokratów, arystokratów i innych psubratów. Ale wiedział, kiedy trzeba się wycofać. Żeby odejść z honorem, musiał wykonać to ostatnie zadanie. Wysadzić w powietrze tamę, zanim vandornowcy go zabiją. Albo wezmą żywcem, co byłoby gorsze od śmierci. Przed zapaleniem lontu i wielkim skokiem chciał posłać jeszcze kilku psubratów do piekła. Trzej wypadli z lasu z pistoletami w rękach. Otoczyliby go natychmiast, gdyby zaatakował, należało więc użyć bomby. Na szczęście podłożył ich dużo pod tamę. Wyciągnął spomiędzy dwóch kłód sześć połączonych lasek żelatyny wybuchowej, odciął krótki kawałek lontu i ostrożnie usunął jeden z detonatorów. Detektywi zauważyli go. Usłyszał ich okrzyki przez hałas wody. Ruszyli biegiem, ślizgając się na mokrych balach drogi zrywkowej. Zostały mu sekundy. Pewnymi ruchami przymocował lont do detonatora i wbił zapalnik w żelatynę. Odwrócił się tyłem do wodospadu, wyjął z zakorkowanej butelki suchą zapałkę, potarł o draskę, a gdy zapłonęła, przytknął płomień do lontu. Potem schował bombę za plecami i ruszył w kierunku detektywów. – Rzuć broń! – krzyknęli, biorąc go na muszki. Dow podniósł pustą dłoń. – Pokaż drugą rękę! Dow szedł dalej. Odległość była jeszcze zbyt duża na celny strzał z pistoletu. Isaac Bell wypalił z browninga i trafił go w bark. Dow był tak skoncentrowany na tym, aby podejść blisko do detektywów, że

ledwo poczuł uderzenie pocisku. Nie zatrzymał się, tylko odwrócił rannym barkiem w ich stronę i odchylił rękę z bombą, żeby wziąć zamach i rzucić ją jak najdalej. Jeden z detektywów puścił się pędem ku niemu i uniósł wielki, lśniący rewolwer. Broń była wystarczająco dużego kalibru, aby zastopować Dowa, pod warunkiem że biegnący mężczyzna zdoła go trafić z takiej odległości. – Wracaj, Dash! – krzyknął Bell. – On coś ma. Dow zrobił półobrót i już miał cisnąć żelatynę, gdy mężczyzna nazwany przez Bella Dashem przystanął i uniósł rewolwer. Wycelował, zwinął wolną dłoń w pięść, przycisnął przedramię do piersi, zasłaniając serce i płuca, i podparł rękę z rewolwerem. Najwyraźniej potrafił strzelać. Dow przygotował się na kulę. Trafiony ciężkim pociskiem zatoczył się, zanim zdążył rzucić bombę. Wszystko w zasięgu jego wzroku zamarło. Jedynym dźwiękiem, jaki słyszał, był hałas wodospadu. I nagle uświadomił sobie, że nie zapalił lontu do ładunków wybuchowych pod tamą. Jak może się wycofać, skoro nie wykonał zadania? Czuł się, jakby miał nogi i ręce z drewna, ale zdołał się odwrócić i powlec w kierunku tamy. – Dash! Z drogi! Detektywi natychmiast zorientowali się, co Dow zamierza. Wszyscy trzej otworzyli ogień. Dostał w ramię i w plecy. Trafiony w udo, zaczął się przewracać, ale impet poprzednich pocisków popchnął go naprzód. Upadł na tamę. Leżąc na żelatynie i przyciskając ją piersią do mokrych kłód, zobaczył, jak płomień przeskakuje z lontu do detonatora. W ostatnich milisekundach życia wiedział, że wykonał zadanie i zabiera oddział psubratów Van Dorna ze sobą.

Rozdział 56

Bell złapał Dashwooda za kark i popchnął w kierunku Abbotta, który przechwycił go w biegu, jakby przyjmował boczne podanie, i pociągnął dalej w górę rzeki. Sięgał po rękę Isaaca, gdy bomba eksplodowała. Od wybuchu dzieliło ich niecałe trzydzieści metrów. Fala uderzeniowa pokonała tę odległość momentalnie i zobaczyli kalejdoskop wirujących drzew, zanim fala zwaliła ich z nóg i rzuciła za Dashwoodem. Dzwoniło im w uszach, gdy wdrapywali się wyżej na zbocze w rozpaczliwej próbie ucieczki przed ścianą wody, która wyleje się po przerwaniu tamy. Kiedy uciekający Zamachowiec usłyszał eksplozję, wiedział, że coś poszło źle. Była za cicha. Nie cała żelatyna wybuchła. Przystanął w miejscu, z którego mógł zobaczyć rzekę w dole, i wypatrywał ściany wody uwolnionej przez przerwaną tamę. Nie zobaczył jej. Rzeka wzbierała, ale eksplozja tylko uszkodziła tamę, zamiast ją zniszczyć. Z nadzieją, że przynajmniej zginęło wielu detektywów, ruszył dalej, pewny, że tama w końcu runie i powódź zmiecie most, jeśli nie w ciągu minut, to godzin. Nagle usłyszał warkot samochodu – swojego thomasa flyera – jadącego pod górę. Uśmiechnął się z ponurym zadowoleniem. Vandornowcy musieli zmienić oponę. Uprzejmie z ich strony. Z pistoletem w jednej ręce i nożem w drugiej szybko wybrał miejsce, gdzie wyjątkowo głębokie koleiny powinny zmusić kierowcę do zmniejszenia prędkości. – To cud – powiedział Abbott. – Na krótko – odparł Bell. Z dziury zrobionej w tamie przez ładunek wybuchowy tryskał strumień wody o średnicy półtora metra. Ale bomba, którą Dow próbował ich uśmiercić, nie zdetonowała całej żelatyny i zapora nie runęła. Przynajmniej na razie. Isaac obejrzał uszkodzenie, starając się ocenić, jak długo tama wytrzyma. Woda przelewała się przez jej szczyt i tryskała jak z węży strażackich ze szpar w ścianie czołowej. – Gdzie nauczyłeś się tak strzelać, Dash? – zapytał Abbott Jamesa. – Matka zabroniła mi przyłączyć się do vandornowców, dopóki się nie nauczę. To ona mnie szkoliła. – Twoja matka? – Tak, w młodości występowała w Cyrku Dzikiego Zachodu Buffalo Billa. – Możesz się pochwalić matce, że uratowałeś nasze tyłki – powiedział ze śmiechem Bell. – I być może most. Miejmy nadzieję, że ten pociąg z węglem go utrzyma... Co się stało, Archie? Abbott wyraźnie się zaniepokoił. – To był pomysł Kincaida – odrzekł. – Jaki pomysł?

– Żeby ustabilizować most przez nacisk z góry. Twierdził, że zrobili tak kiedyś w Turcji. Podobno się udało. – Kincaid nigdy nie zrobił niczego bez powodu – mruknął Bell w zadumie. – Ale Mowery i inni inżynierowie nie zgodziliby się na to, gdyby uważali, że obciążenie może zaszkodzić – myślał głośno Archie. – Może Kincaid domyślił się, że sprawa się wydała, kiedy zobaczył, że jadę na górę, i udawał pomocnego, aby odsunąć od siebie podejrzenia. – Muszę natychmiast wrócić na dół – oznajmił Isaac. – Konie uciekły – przypomniał Abbott i dodał: – Ale muły są w stajniach. Bell rozejrzał się wokół w poszukiwaniu lepszego środka transportu. Muły przyuczone do ciągnięcia wozów z tarcicą nie dowiozłyby ich do mostu w porę. Jego wzrok padł na dłubankę na brzegu rzeki. – Skorzystamy z Ekspresu do Dna Piekła! – Co? – Z dłubanki. Dopłyniemy nią do mostu. Przechylili na bok wydrążony pień drzewa, żeby wylać z niego deszczówkę. – Migiem! Łapcie wiosła! Zepchnęli czółno do rzeki. Bell zajął miejsce na dziobie, przed poprzeczką, którą drwale usztywnili dłubankę, i zawołał do pozostałych: – Wskakujcie! – To szaleństwo, Isaac – ostrzegł Abbott. – Utoniemy. – Drwale podróżują tak od lat. Wsiadajcie. – Kiedy tama puści, ogromna fala przetoczy się w dół rzeki i poniesie to czółno jak zapałkę. Bell spojrzał na tamę. Strumień tryskający z wyrwy, którą bomba Dowa zrobiła u podstawy zapory, był coraz szerszy. – Dziura się powiększa – powiedział Archie. – Widzisz, jak kłody nad nią się zapadają? – On ma rację – wtrącił się Dash. – Tama może się zawalić lada chwila. – Obaj macie rację – stwierdził Bell. – Nie mogę was narażać. Dołączcie do mnie, jak tylko będziecie mogli. Powiedziawszy to, odepchnął czółno od brzegu. Abbott rzucił się, żeby złapać rufę, ale silny prąd porwał łódź na środek wąskiej rzeki. – Spotkamy się na dole! – zawołał Isaac, wiosłując energicznie, żeby nie wpaść na skały. – Przyjemnej jazdy na mułach. Dłubanka mknęła z prądem szybciej niż koń i większość samochodów. Bell oceniał, że w tym tempie będzie pod mostem za dwadzieścia minut. Jeżeli nie utonie. Brzegi były strome, rzeka wąska i usiana głazami. Zwalone drzewa sterczały z lądu. Bell wyprzedzał grube pnie, które płynęły prawie całkowicie zanurzone. Małe czółno wskoczyło na jeden z nich i natychmiast zaczęło się przewracać. Isaac skontrował ciałem i wyprostował dłubankę. Chwilę potem obok czółna zaczęło się przetaczać jakieś drzewo wyrwane z brzegu przez powódź i rozgałęzione korzenie sięgnęły ku łódce niczym macki. Isaac odepchnął je wiosłem. Jeden z korzeni smagnął go w twarz i niemal wyrzucił z dłubanki.

Wiosłując co sił, zostawił za sobą potężne drzewo, ominął głaz, prześliznął się między dwoma innymi i wpadł na płaską skałę ukrytą pod powierzchnią. Kawałek dalej koryto rzeki się zwęziło, ale mimo silnego prądu płynęło się tu łatwiej, bo nie było ostrych zakoli. W Bella wstąpiła nadzieja, że zdoła dotrzeć do mostu. Co rusz oglądał się za siebie. Żadnych oznak, że tama została przerwana. Stosunkowo prosty odcinek się skończył i znów pojawiły się ostre zakręty. Tworzące się na nich wiry obracały czółnem. Nawet najsilniejszy człowiek nie byłby w stanie nad nimi zapanować, Bell koncentrował się więc na utrzymywaniu dłubanki w pionie i odpychaniu jej od skał, które pojawiały się jakby znikąd. Wypłynąwszy tyłem zza trzeciego zakrętu, zerknął przez ramię, by zobaczyć, dokąd zmierza. Przełom się rozszerzył, brzegi obniżyły i zaczęły się bystrza. Prąd niósł go prosto na nie. Isaac z całej siły machał wiosłem, żeby wyprostować czółno i skierować je na głębszą wodę w pierwotnym łożysku rzeki. Kiedy wreszcie znalazł się na właściwym kursie, usłyszał złowrogi pomruk, który po chwili przeszedł w głośne dudnienie. Brzmiało to, jakby ściana wody waliła z tyłu na niego. Spojrzał za siebie, spodziewając się najgorszego, ale rzeka nie była bardziej rozszalała niż przedtem. Tama najwyraźniej jeszcze trzymała. Mimo to dudnienie narastało. Bell zdał sobie sprawę, że odgłos odbijający się echem od stromych ścian przełomu dochodzi zza zakrętu przed nim. Prąd poniósł go za zakole rzeki. Dostrzegł liny przywiązane do drzew na brzegu. Potem jego wzrok przykuło coś, co wyglądało jak sznur przeciągnięty w poprzek rzeki. Okazało się, że to linia progu wodospadu. Bell wiedział, że nie zdoła dotrzeć do brzegu. Prąd już przyspieszył i niósł dłubankę ku wodospadowi z prędkością pięćdziesięciu kilometrów na godzinę. Uratowały go deszcze. Przy niskim poziomie wody czółno roztrzaskałoby się o skały. Wysoka woda skróciła spadek i zamortyzowała lądowanie. Płynął dalej, cały i zdrowy, gdy nagle wyrósł przed nim głaz wielkości wyspy, który rozdzielał rzekę na dwie części. Bell wbił wiosło w wodę, żeby go ominąć. Za przeszkodą dwa nurty łączyły się z powrotem i spienione rozbryzgi uderzyły w czółno z obu stron. Zakołysało się gwałtownie, ale na szczęście nie przewróciło. Wkrótce na tle ciemniejącego nieba Isaac zobaczył ażurowy łuk i wyraźną linię mostu spinającego brzegi przełomu rzeki. Dziwne, pomyślał, że najtrafniejszy opis prostego piękna tej konstrukcji wygłosił sam Zamachowiec. Trudno uwierzyć, że jakikolwiek most tej wielkości może wyglądać tak lekko i być tak długi. Pociąg z węglem ustawiony na środku przeprawy liczył pięćdziesiąt wagonów, a mimo to odcinki pustego toru pozostawały przed nim i za nim. Ale Zamachowiec, który tak umiejętnie opisał most Cascade Canyon, zamierzał go zniszczyć. Z pewnością znał tajemnicę pociągu z węglem. Ten skład miał mu umożliwić przejęcie kontroli nad wszystkimi głównymi kolejami w kraju. Każdy czyn Zamachowca, każda jego zbrodnia, każde popełnione przez niego zabójstwo mówiły Bellowi, że Charles Kincaid nakłonił Southern Pacific Company do ustawienia pociągu z węglem na moście, aby zaspokoić swoje ogromne ambicje i urzeczywistnić swoje chore marzenia.

Chwilę później Bell dostrzegł skupisko świateł miasta wzdłuż brzegu pod mostem. Próbował dowiosłować do lądu, ale bez skutku. Ciężkie czółno tkwiło w mocnym uścisku rzeki. Minął w pędzie przedmieścia, a gdy rzeka się zwęziła i prąd przyspieszył, zobaczył blask elektrycznych lamp na filarach mostu i zbudowanych wokół nich koferdamach i kesonach. Setki mężczyzn wspomaganych przez setkę maszyn wzmacniały deflektory przepływu tonami skały i podwyższały boki koferdamów masywnymi balami, żeby wystawały nad powierzchnię wzbierającej rzeki. Prąd niósł czółno Bella między filary. Nikt go nie zauważył, bo dłubanka niewiele się różniła od ciemnych pni mknących z wartkim nurtem. Już myślał, że przepłynie pod mostem w ciemność nocy, kiedy ściany przełomu zwęziły rzekę i pojawiła się kipiel. Czółno zostało rzucone bokiem w kierunku filaru najdalszego od miasta. Przeskoczyło nad kamiennym molo, obróciło się gwałtownie” i uderzyło w drewniany koferdam. Pięćdziesięciu cieśli, którzy przybijali deski do drewnianej ramy, podniosło zmęczony wzrok, gdy Bell wysiadł z dłubanki i ruszył wzdłuż pomostu łączącego koferdam z kamiennym filarem. – Dobry wieczór panom – powiedział, nie zatrzymując się, żeby odpowiedzieć na okrzyki: – Hej! Dokąd? Wypatrzył stalową drabinkę przymocowaną do kamienia i zaczął się szybko wspinać. – Fala powodziowa nadciągnie lada chwila! – zawołał do mężczyzn na dole. – Budujcie wyżej i bądźcie gotowi do ewakuacji. Osiemnaście metrów nad powierzchnią wody kamień ustąpił miejsca stali. Od tego punktu filar składał się z czworokątnego szkieletu i wzmacniających go trójkątnych dźwigarów. Tu też były drabinki. Do malowania, jak przypuszczał Bell. Ze szczytu kamiennej podstawy filar wydawał mu się wysoki jak budynek Singera, który widział w Nowym Jorku – stuosiemdziesięciometrowy, jak kiedyś przechwalał się Abbott. Mając nadzieję, że to tylko złudzenie, Isaac sięgnął do dolnego szczebla. Poczuł drżenie mostu, gdy tylko dotknął drabinki. Wydawało się silniejsze niż przed paroma godzinami, kiedy biegł na drugą stronę. Ale niewiele. Czy pociąg z węglem powodował obiecany efekt? Stabilizował most? Na wszelki wypadek przyspieszył. Ramię, w które postrzelił go Dow, zaczynało boleć. Bell nie przejmował się samym bólem, lecz tym, co on oznacza. Miał przed sobą długą wspinaczkę na szczyt mostu i potrzebne mu były sprawne ręce i nogi. Im wyżej wchodził, tym wyraźniej odczuwał drżenie konstrukcji. O ile bardziej most by się trząsł bez dodatkowego obciążenia? Kiedy się zbliżył do szczytu, poczuł dym, co wydawało się dziwne, bo po moście nie jeździły żadne pociągi. Drabinka skończyła się na pomoście, który przecinał stalowy łuk i prowadził do kolejnej, krótszej, sięgającej do płyty mostu. Bell pokonał kilka ostatnich szczebli i znalazł się na moście w wąskiej przestrzeni między pociągiem z węglem i niezabezpieczoną krawędzią.

W głowie kręciło mu się z wysiłku, więc oparł się dłonią o wagon skrzyniowy, żeby odsapnąć. Cofnął gwałtownie rękę z okrzykiem bólu. Stalowy bok wagonu był gorący – tak gorący, że oparzył mu skórę. Bell podbiegł do następnego wagonu i dotknął go ostrożnie. Też gorący. I znów zapach dymu. W okamgnieniu zorientował się, jak diabelską sztuczkę wymyślił Zamachowiec. Nacisk z góry rzeczywiście stabilizował most. Ale wibracje wywoływane przez uderzenia wody w osłabione filary powodowały jego drżenie, co sprawiało, że pociąg się trząsł, a wraz z nim jego ładunek. Miliony kawałków węgla w pięćdziesięciu wagonach ocierały się o siebie. Tarciu towarzyszyło wydzielanie się ciepła, jak przy rozpalaniu ognia przez pocieranie dwóch patyków. W momencie, gdy Bell uświadomił sobie, na czym polega genialna przewrotność planu Zamachowca, węgiel zapłonął. Kilkanaście iskierek przeistoczyło się w sto płomieni, a wkrótce miało ich być tysiąc. Cały pociąg tlił się na środku mostu. Lada chwila mogły się zająć drewniane podkłady pod szynami. Bell musiał usunąć pociąg z przeprawy. W punkcie etapowym roiło się od lokomotyw, ale żadna nie była pod parą. Isaac spojrzał na wielkiego czarnego baldwina przy pociągu specjalnym Hennessy’ego. Tę lokomotywę cały czas trzymano pod parą, żeby ogrzewała i oświetlała wagony i była gotowa do drogi na każde życzenie prezesa kolei. Bell pobiegł do niej. Każdemu mijanemu hamulcowemu i placowemu wydawał polecenie przestawienia zwrotnic tak, żeby skierować parowóz starego na most. Hennessy we własnej osobie stał przy baldwinie. Dyszał ciężko i opierał się na łopacie palacza. – Gdzie jest załoga pańskiego pociągu? – zapytał Bell. – Utrzymywałem lokomotywy pod parą, zanim się urodzili. Wysłałem wszystkich na dół do pracy przy koferdamach. Muszę po prostu złapać oddech. Coś jest nie tak. Co to za zapach? Ten ogień to na moście? – Węgiel się zapalił. Niech pan odczepi swoją lokomotywę. Ściągnę ten pociąg. Kiedy Hennessy dyrygował hamulcowymi i placowymi, którzy biegali i przestawiali zwrotnice, Bell odprowadził baldwina od pociągu specjalnego, pojechał naprzód, a potem cofnął się na most. Przyczepił parowóz do pierwszego wagonu z węglem, podczas gdy wszyscy mężczyźni w depo robili drogę na odizolowaną bocznicę, gdzie można było bezpiecznie odstawić płonący pociąg. Isaac pchnął stawidło i przepustnicę i wpuścił parę do cylindrów. To była najtrudniejsza część zadania. Spędził dość czasu w kabinie, by wiedzieć, jak się prowadzi lokomotywy, ale ciągnięcie pięćdziesięciu ciężkich wagonów skrzyniowych to coś zupełnie innego. Koła buksowały, pociąg nie ruszał. Bell przypomniał sobie o zaworze piasecznicy do sypania piasku pod koła dla zwiększenia przyczepności i znalazł dźwignię. Z wagonów skrzyniowych unosił się coraz gęstszy dym, a płomienie zaczynały strzelać w górę. Isaac sięgnął do przepustnicy, żeby spróbować jeszcze raz. Nagle przez boczne okno odezwał się Zamachowiec.

– Czym zastąpisz ciężar? – zapytał drwiąco. – Świeżym węglem?

Rozdział 57

Podsypka utrzymałaby most, ale jakimś cudem zaszło nieporozumienie – mówił Zamachowiec. – Hennessy zamawiał podsypkę pod tory, a stale dostawał węgiel. Jestem ciekaw, jak to się stało? Wskoczył zwinnie do kabiny przez otwarty tył i wyjął nóż z buta. Bell, podejrzewając, że to zapasowa broń taka sama jak miecz, który zniszczył, wyciągnął browninga i nacisnął spust, ale pistolet się zaciął. Rozległ się szczęk noża Zamachowca. Teleskopowe ostrze wystrzeliło i trafiło Isaaca, zanim zdążył zrobić unik w ciasnej przestrzeni. To nie była powierzchowna rana, lecz głębokie dźgnięcie poniżej barku. Zaszokowany Bell sięgnął pod marynarkę, zastanawiając się, czy ma przebite płuco. Poczuł na dłoni ciepłą krew. Stracił ostrość widzenia. Dopiero gdy Zamachowiec stanął nad nim, Bell uświadomił sobie, że osunął się na podłogę.

Rozdział 58

Charles Kincaid wyszarpnął miecz z ciała Isaaca Bella, żeby zadać mu cios w serce. – Wiedziałem, że moja broń ma wadę – powiedział. – Nie wytrzymuje silnych uderzeń. Dlatego zawsze noszę drugą sztukę. – Ja też – odparł Bell. Wyciągnął z wewnętrznej kieszeni derringera Kincaida, którego podniósł wcześniej z torów. Pistolet był śliski od jego krwi i ślizgał mu się w dłoni. Szok wywołany raną sprawiał, że Isaac widział podwójnie i to tracił, to odzyskiwał świadomość. Zebrał się w sobie, skupił na szerokiej piersi Kincaida i strzelił. Kincaid cofnął się z niedowierzającą miną. Upuścił miecz. Wściekłość wykrzywiła jego przystojną twarz, kiedy wypadał z lokomotywy na szyny. Bell spróbował wstać. Miał trudności z podciągnięciem nóg pod siebie. Daleko w dole, pod mostem, rozległy się okrzyki zgrozy. Gwizdek parowy na barce z żurawiem zabrzmiał alarmująco. Isaac dowlókł się do tyłu kabiny. Zobaczył stamtąd, co przeraziło mężczyzn pracujących przy filarach. Tama w górze rzeki w końcu puściła. Nadciągała fala powodziowa. Wysoka jak dom ściana spienionej wody wypełniała rzekę od brzegu do brzegu. Niosła ścięte pnie i całe drzewa. Krzyczący mężczyźni usiłowali uratować dynama przed zalaniem. Barka się wywróciła. Lampy zgasły. Bell chwycił się dźwigni stawidła i podniósł. Most drżał i lokomotywa się trzęsła. Płomienie strzelały ku niebu z wagonów z węglem. Gdyby Isaac przemieścił płonący pociąg, uratowałby most przed pożarem, ale jednocześnie pozbawił go stabilizującego obciążenia i przeprawę zmiotłaby go powódź. I tak źle, i tak niedobrze. Musiał znaleźć jakiś kompromis. Dał wsteczny bieg, otworzył lekko przepustnicę i cofnął pociąg do krańca mostu. Trzymając się obu poręczy, zszedł z wysiłkiem na dół. Nadbiegł brygadzista, zerkając ze strachem na płonący pociąg. – Przestawiamy zwrotnice, więc może pan przejechać na bocznicę – powiedział. – Nie, są mi potrzebne narzędzia – odparł Isaac. – Niech pan mi da łom i łapę do wyciągania gwoździ. – Musimy przetoczyć ten skład na bok, zanim całe depo się zajmie. – Zostawcie go tutaj – polecił spokojnie Bell. – Będzie mi za chwilę potrzebny. Proszę mi przynieść narzędzia. Brygadzista oddalił się biegiem i po chwili wrócił z narzędziami. Isaac wziął je i ruszył przez most najszybciej jak mógł z dziurą w piersi. Po drodze minął nieruchome ciało Zamachowca między szynami. Gdy doszedł prawie na drugą stronę, przykucnął i zaczął wyciągać gwoździe z łubków trzymających szyny. Czuł, jak uwolniony od ciężaru pociągu most trzęsie się gwałtownie. Zerknął

w dół. Rzeka szalała niczym ocean podczas sztormu. Kręciło mu się w głowie z braku tlenu i od upływu krwi, gdy desperacko podważał gwóźdź za gwoździem. Teraz ja jestem Zamachowcem, pomyślał. Sytuacja się odwróciła. Isaac Bell, główny śledczy Agencji Detektywistycznej Van Dorn, walczy ostatkiem sil z ogarniającą go słabością, żeby wykoleić pociąg. Oddychał z coraz większym trudem i widział unoszący się i opadający bąbel krwi w ranie na piersi. Jeżeli ma przebitą jamę klatki piersiowej i nie otrzyma wkrótce pomocy, wypełni ją powietrze i płuco się zapadnie. Ale nie miał teraz czasu na szukanie pomocy. Najpierw musiał obluzować całą szynę. Zamachowiec nie był tak ciężko ranny jak Bell, ale równie zdeterminowany. Odzyskał przytomność, kiedy detektyw minął go z łapą do wyciągania gwoździ. Teraz, ignorując pocisk tkwiący między żebrami, biegł zgięty wpół w kierunku pociągu z węglem. Łapa do wyciągania gwoździ, którą niósł Bell, powiedziała mu wszystko, co musiał wiedzieć. Detektyw zamierzał wykoleić płonący pociąg, żeby spadł do rzeki i odwrócił powódź od osłabionych filarów. Dotarł do lokomotywy, wciągnął się do kabiny i wrzucił kilka łopat węgla do skrzyni paleniskowej. – Hej, co pan robi? – zawołał jakiś kolejarz. – Pan Bell kazał zostawić pociąg tutaj. Kincaid wyjął długolufowy rewolwer, który zabrał z thomasa flyera, i zastrzelił mężczyznę. Potem ruszył lokomotywą naprzód, pewnie trzymając ręce na przepustnicy i zaworze piasecznicy. Koła napędowe potoczyły się gładko, sprzęgi naprężyły i parowóz wciągnął wagony z węglem na most. Zamachowiec zobaczył, jak snop światła reflektora pada na Isaaca Bella usiłującego obluzować szynę. Ciężki pociąg z węglem stłumił wibracje mostu. Bell poczuł, że drżenie ustało, spojrzał w oślepiający blask reflektora parowozu i zrozumiał, że strzał z derringera nie zabił Charlesa Kincaida. Lokomotywa waliła prosto na niego. Słyszał stukot jej kół na szynach. Zobaczył, jak Kincaid wystawia głowę przez okno kabiny. Jego usta rozciągnęły się w uśmiechu triumfu. Bell usłyszał przyspieszony wydech pary, gdy Zamachowiec otworzył szerzej przepustnicę. Isaac wyrwał ostatni gwóźdź z podkładu i naparł na łom, żeby przesunąć obluzowaną szynę, zanim Kincaid go przejedzie. Poczuł, jak wtaczają się na nią koła przedniego wózka. Ciężar lokomotywy trzymał szynę w miejscu. Bell zmusił się do jeszcze większego wysiłku i przemieścił szynę o decydujący ,jeden centymetr między teraźniejszością a wiecznością”. Parowóz wypadł z toru na podkłady. Bell podniósł wzrok na Zamachowca i patrzył, jak jego triumf zmienia się w rozpacz, gdy uświadamia sobie, że płonący pociąg za chwilę spadnie z mostu i runie do rzeki. Kiedy odwrócił się i rzucił do ucieczki, został uderzony klinowatym zgarniaczem z przodu parowozu. Niczym mucha pacnięta przez olbrzyma pokoziołkował przed lokomotywą za krawędź płyty mostu, gdzie złapał się dźwigara. Zaklinowany

w stalowej konstrukcji, obserwował, jak parowóz spada w przepaść. Na dół było daleko, więc przez moment cały pociąg wydawał się zawieszony w powietrzu. Lokomotywa i sznur wagonów wylądowały w wodzie z głośnym rozbryzgiem, który zalał brzegi rzeki. Buchnęły para i dym. Mimo że zanurzony, węgiel w wagonach skrzyniowych nadal się żarzył. Ale duże wagony przegrodziły rzekę. Woda powodziowa przelewała się nad nimi, tracąc impet. Most Cascade Canyon przestał się trząść. Isaac Bell widział, jak robocze lampy elektryczne rozbłyskują ponownie, a robotnicy wracają barkami do kesonów, żeby kontynuować wzmacnianie filarów.

Rozdział 59

Mimo śnieżycy przed rezydencją z szarego kamienia u zbiegu Trzydziestej Siódmej ulicy i Park Avenue zebrały się tłumy ludzi, którzy chcieli zobaczyć gości przybywających na ślub roku: uroczystość połączenia węzłem małżeńskim syna „starego” Nowego Jorku i córki prostego potentata kolejowego. Obserwujący przystojną parę, która przecinała zaśnieżony chodnik, by wspiąć się po stopniach do rezydencji, przypuszczali, że wysoki, nienagannie ubrany dżentelmen ze złocistymi wąsami trzyma za ramię piękną kobietę u swego boku, aby nie pośliznęła się na lodzie. Nikt nie słyszał, jak Isaac Bell mówi do Marion Morgan: – Komu potrzebna laska, kiedy ma silną kobietę jako oparcie? – Detektywowi dochodzącemu do siebie po przebiciu płuca... – Lekkim. Inaczej bym nie przeżył. – ...który o mało nie wykrwawił się na śmierć i dostał pneumonii. – Jeśli ten kamerzysta zacznie mnie filmować, to go zastrzelę. – Bez obaw. Uprzedziłam go, że wyleci z pracy, a jego rodzina znajdzie się na bruku, jeżeli skieruje na ciebie obiektyw. Masz obrączkę? – W kieszonce kamizelki. – Trzymaj się mocno, kochanie, stopnie. Weszli po schodach i lokaje wprowadzili ich do środka. Marion zaparło dech na widok kompozycji kwiatowych w holu. – Groszek pachnący, róże i kwiaty wiśni! Skąd oni je wzięli w środku zimy? – Gdzieś przy torach kolei ojca panny młodej na pewno jest wiosna. Ojciec panny młodej pospieszył ich powitać. Osgood Hennessy był w perłowoszarym smokingu z różą w butonierce. Bell pomyślał, że wygląda na trochę zagubionego bez pani Comden u boku. – Marion, tak się cieszę, że przyjechałaś aż z San Francisco. A ty, Isaac, już na nogach i w ruchu. – Ślub bez drużby byłby jak wieszanie bez sznura. Marion zapytała, czy panna młoda jest zdenerwowana. – Lillian zdenerwowana? Ma siedemnaście druhen z tych wszystkich eleganckich szkół, z których ją wykopali, i lód zamiast krwi w żyłach. 401 Hennessy niemal pękał z dumy. – Poza tym nigdy nie było piękniejszej panny młodej w Nowym Jorku. Zaczekajcie, aż ją zobaczycie. Odwrócił się, by zaszczycić J.P. Morgana chłodnym skinieniem głowy. – Będzie taka – szepnął Bell do Marion – jeśli my postanowimy się pobrać w Nowym Jorku. – Że co? – zapytał Hennessy, odprawiwszy Morgana zdawkowym klepnięciem w ramię. – Właśnie mówiłem, że powinienem się zameldować panu młodemu. Mogę zostawić Marion pod pańską opieką, panie Hennessy?

– To będzie dla mnie przyjemność – odrzekł prezes kolei. – Chodźmy, moja droga. Kamerdyner powiedział mi, że powinniśmy zaczekać z piciem szampana, aż młodzi złożą przysięgę, ale wiem, gdzie go trzyma – Czy mogłabym najpierw zobaczyć się z Lillian? Hennessy wskazał schody na górę. Gdy Marion zapukała do drzwi, ze środka dobiegły piski i chichoty. Trzy urocze dziewczyny zaprowadziły ją do toaletki, przy której siedziała panna młoda i stała reszta druhen. Lillian zerwała się z miejsca i uściskała ją. – Czy nie za dużo różu? – Trochę za dużo. – Na pewno? – Tak. Będziesz w apartamencie dla nowożeńców, nie w burdelu. Druhny Lillian wybuchły śmiechem, więc wyprosiła je. – Wyglądasz na szczęśliwą – powiedziała Marion, gdy zostały same. – Bo jestem. Ale trochę się denerwuję... no wiesz, dzisiejszą nocą... Marion ujęła jej dłoń. – Archie to jeden z tych nielicznych mężczyzn, którzy naprawdę kochają kobiety. Będzie wszystkim, czego mogłabyś pragnąć. – Na pewno? – Na pewno, Znam ten typ mężczyzn. Bell zastał Archiego Abbotta w ozdobionym złoceniami salonie w towarzystwie jego matki, przystojnej kobiety o arystokratycznym sposobie bycia, którą Isaac poznał w czasie studiów. Pocałowała go w policzek i zapytała o ojca. Kiedy oddaliła się majestatycznym krokiem, by powitać jakiegoś krewnego, Bell zauważył, że wydaje się zadowolona z wyboru syna. – To dzięki staremu – wyjaśnił Archie. – Hennessy oczarował ją bez reszty. Oczywiście uznała tę rezydencję za ekstrawagancką, ale powiedziała mi: „Pan Hennessy jest tak cudownie grubo ciosany”. I to było, zanim stary oznajmił, że buduje dla nas dom na Sześćdziesiątej Czwartej ulicy z oddzielnym apartamentem dla matki. – W takim razie przyjmij moje podwójne gratulacje. – Potrójne, skoro już o tym mowa. Wszyscy nowojorscy bankierzy przysłali prezenty ślubne... Dobry Boże, zobacz, kto przyjechał! Walt „Teksas” Hatfield, chudy jak bydło długorogie i zaczerwieniony od wiatru niczym kaktus, szedł przez salę, usuwając mieszczuchów z drogi, jakby strzepywał popiół z papierosa. Spojrzał na złocony sufit, obrazy olejne na ścianach i dywan pod swoimi kowbojkami. – Gratulacje, Archie. Trafiłeś na żyłę złota. Cześć, Isaac. Wciąż wyglądasz mizernie. – Zdenerwowanie drużby. Hatfield powiódł wzrokiem po nowojorskiej elicie towarzyskiej. – Kamerdyner Hennessy’ego patrzył na mnie jak grzechotnik na żer. – Co mu zrobiłeś? – Zagroziłem, że go oskalpuję, jeśli mnie nie skieruje do was. Musimy pogadać,

Isaac. Bell podszedł bliżej i zniżył głos. – Znaleźliście ciało? Walt „Teksas” pokręcił przecząco głową. – Szukaliśmy wysoko i nisko. Natrafiliśmy na kaburę do noszenia pod pachą, prawdopodobnie jego. I na but z pochwą na nóż. Ale ciała ani śladu. Chłopcy uważają, że kojoty je pożarły. – Nie wierzę w to – odparł Bell. – Ja też nie. Zwierzęta zawsze coś zostawiają, choćby ramię czy stopę, a nasze psy niczego nie znalazły. To już trzy miesiące... Bell nie odezwał się, tylko uśmiechnął, dostrzegłszy Marion w drugim końcu sali. – Wszystko jest głęboko pod śniegiem – ciągnął Walt. Isaac nadal milczał. – Obiecałem chłopcom, że zapytam. Kiedy zakończymy poszukiwania? Bell położył jedną dłoń na ramieniu Walta, drugą na ramieniu Archiego, spojrzał każdemu w oczy i powiedział to, co spodziewali się usłyszeć: – Nigdy.

Część 4 NIEDOKOŃCZONA SPRAWA

12 grudnia 1934 Garmisch-Partenkirchen Bell przymocował skóry wspinaczkowe do nart i wciągnął sanki na strome zbocze pokryte nawiewanym przez wiatr śniegiem. Na szczycie stał zamek Kincaida. Zanim Isaac tam dotarł, przystanął i wpatrzył się w blask elektrycznego światła wskazującego odległy o kilkaset metrów posterunek, który strzegł drogi do głównej bramy. Nie zauważył żadnego ruchu, uznał więc, że żołnierze schronili się przed śnieżycą w budynku. Podjął wspinaczkę, skręcając na tyły zamku. Nie mógł nie doceniać zaradności Kincaida. Mimo że pokonany, zdołał uratować dość, aby mieszkać jak udzielny książę. Na obu końcach głównej części zamku wyrastały strzeliste wieże. Na dole dalszej z nich paliły się światła w kwaterach ochrony i służby. Pojedyncze oświetlone okno wskazywało mieszkanie Kincaida. Bell przystanął wśród zasp przy wiekowych murach i wziął głęboki oddech. Wziął z sanek kotwiczkę wspinaczkową, rozwinął linę z węzłami i rzucił ją wysoko. Owinięte gumą łapy zaczepiły się cicho o kamień. Wykorzystując węzły jako uchwyty dla dłoni, Isaac podciągnął się na krawędź. Była posypana potłuczonym szkłem. Oczyścił kawałek rękawem, zgarniając szkło ku sobie, żeby spadło na zewnątrz muru. Potem wdrapał się na szczyt, zebrał linę, opuścił ją po drugiej stronie i zszedł na dziedziniec. Oświetlone okno było na pierwszym piętrze czteropiętrowej wieży. Dotarł do grubych zewnętrznych drzwi i odryglował je, zostawiając jedną zasuwę zasuniętą, żeby nie otworzył ich wiatr. Potem przeciął dziedziniec i znalazł się przy małych drzwiach na parterze wieży. Miały nowoczesny zamek, ale szpiedzy Van Dorna ustalili, kto go wyprodukował, i Bell tak długo ćwiczył otwieranie go wytrychem, że teraz potrafił to zrobić nawet z zawiązanymi oczami. Nie łudził się, że łatwo dokona aresztowania. Prawie złapali Charlesa Kincaida osiemnaście lat temu, ale wymknął się im w chaosie panującym w Europie podczas wojny światowej. Sytuacja powtórzyła się w czasie rewolucji w Rosji. Kincaid nawiązał przyjaźnie po obu stronach. W 1929 roku osaczyli go w Szanghaju, Kincaid zdołał jednak uciec i był tak bliski zabicia Walta „Teksasa”, jak żaden inny przestępca. Bell nie miał powodu uważać, że Zamachowiec jest teraz mniej niebezpieczny niż pięć lat wcześniej, mimo iż zbliża się do siedemdziesiątki. Źli ludzie, ostrzegł go Joe Van Dorn z najbardziej ponurym ze swoich uśmiechów, nie starzeją się, bo nigdy nie troszczą się o innych. Zamek ustąpił. Bell pchnął drzwi na naoliwionych zawiasach. Cicho jak w grobowcu. Wśliznął się do środka i zamknął drzwi. Słaba lampa naftowa oświetlała spiralne strome schody prowadzące do piwnic i lochu na dole i do apartamentów Zamachowca na górze. Pośrodku wisiała gruba lina do trzymania się podczas wchodzenia i schodzenia po wąskich stopniach. Bell jej nie dotknął. Ciągnęła się od dachu do lochu i przy każdym ruchu mogła uderzyć głośno w kamień. Wyjął pistolet i ruszył w górę.

Światło sączyło się spod drzwi do mieszkania Zamachowca. Nagle Isaac poczuł zapach mydła i odwrócił się gwałtownie w kierunku ruchu, który wyczuł za plecami. Zwalisty mężczyzna w stroju służącego, z pistoletem w zapinanej kaburze na biodrze, wyłonił się z ciemności. Bell zaatakował z szybkością błyskawicy. Wbił Niemcowi lufę swojej broni w gardło, co stłumiło jego krzyk, i pozbawił go przytomności ciosem pięści w głowę. Powlókł mężczyznę w głąb korytarza, otworzył jakieś drzwi i wciągnął go za próg. Odciął nożem sznury od kotar, związał mężczyźnie ręce i nogi i zakneblował go węzłem zrobionym ze sznura. Musiał się pospieszyć, bo strażnika na pewno będą szukać. Sprawdził korytarz przed drzwiami Kincaida. Pusto i cicho. Drzwi były ciężkie, z masywną gałką. Dowiedział się, że Kincaid ich nie rygluje, bo ufa grubym murom, drzwiom zewnętrznym, swoim strażnikom i niemieckim żołnierzom, którzy blokują drogę. Przycisnął ucho do drzwi. Usłyszał muzykę. Sonata Beethovena. Prawdopodobnie z fonografu, bo wątpliwe, żeby fale radiowe przenikały w te góry. Tym lepiej, dźwięk stłumi odgłos otwierania drzwi. Przekręcił gałkę, pchnął drzwi i wszedł do ciepłego, łagodnie oświetlonego pokoju. Blask ognia w kominku, świec i lamp olejnych padał na biblioteczki, dywany i kasetonowy sufit. Fotel z uszakami stał przodem do kominka i tyłem do drzwi. Bell zamknął je wolno, żeby przeciąg nie zaniepokoił Zamachowca. Czekał w milczeniu, aż jego oczy przyzwyczają się do światła. Wreszcie przemówił głosem, który wypełnił pokój. – Charlesie Kincaid, jesteś aresztowany za zabójstwo. Zamachowiec zerwał się z fotela. Nadal był potężnie zbudowany, ale wyglądał na swoje sześćdziesiąt dziewięć lat. Lekko zgarbiony, w aksamitnej bonżurce i okularach, mógłby uchodzić za emerytowanego bankiera lub nawet wykładowcę uniwersyteckiego, gdyby nie blizny po ucieczce z kanionu Cascade, która cudem mu się udała. Zmiażdżona kość policzkowa spłaszczała lewą stronę przystojnej niegdyś twarzy. Lewa ręka kończyła się tuż poniżej łokcia. Spojrzenie miał zgorzkniałe, usta wykrzywiał grymas rozczarowania, ale na widok Isaaca Bella wyraźnie się ożywił. – Nie możesz mnie aresztować – odparł nonszalanckim tonem. – Tu są Niemcy. – Staniesz przed sądem w Stanach Zjednoczonych. – Czyżbyś miał problemy ze słuchem? – rzucił drwiąco Kincaid. – Wysil go. Jako wierny przyjaciel nowego rządu jestem pod ochroną państwa. Bell wyjął kajdanki z kieszeni kurtki narciarskiej. – Łatwiej byłoby mi cię zabić, niż zabierać żywego ze sobą. Więc przypomnij sobie, co się stało z twoim nosem, kiedy ostatnim razem próbowałeś mnie wykiwać. Odwróć się. Trzymając Kincaida na muszce, zatrzasnął jedną część kajdanek na jego nadgarstku, a drugą powyżej łokcia okaleczonej ręki. Upewnił się, że Kincaid nie zdoła go zsunąć przed wystający staw. Wydawało się, że dźwięk zamykanych kajdanek sparaliżował Charlesa Kincaida. Patrząc tępo na Bella, spytał udręczonym głosem:

– Jak się tu dostałeś? Geheime Staatspolizei zatrzymuje każdego, kto zbliży się na mniej niż trzydzieści kilometrów do mojego zamku. – Dlatego przyszedłem sam. Od tyłu. Kincaid jęknął, porzuciwszy wszelką nadzieję. Isaac spojrzał swemu więźniowi w oczy. – Zapłacisz za swoje zbrodnie. Muzyka nagle umilkła i Bell zorientował się, że nie grał fonograf, lecz prawdziwe pianino. Usłyszał odgłos otwieranych drzwi i szelest jedwabiu. Do pokoju weszła Emma Comden w stylowej, ciętej po skosie sukni, która przylegała do jej krągłości. Jej twarz również zdradzała wiek, ale nie było na niej blizn ani wyrazu goryczy. Zmarszczki i kurze łapki świadczyły, że często się uśmiecha, choć teraz jej ciemne oczy patrzyły ponuro. – Witaj, Isaac. Zawsze wiedziałam, że pewnego dnia cię zobaczymy. Zaskoczyła Bella. Lubił ją, dopóki się nie okazało, że była wspólniczką Kincaida. Nie mógł oddzielić jej szpiegostwa na rzecz Zamachowca od popełnionych przez niego zabójstw. – Na twoje szczęście, Emmo – powiedział lodowato – mam tylko jedno miejsce, bo inaczej ciebie też bym ze sobą zabrał. – Ukarzesz mnie wystarczająco – odrzekła – zabierając mi jego. Będę cierpiała za moje winy w sposób, który tylko ty możesz zrozumieć. – Co masz na myśli? – Kocham Charlesa tak ja ty Marion. Mogę się z nim pożegnać? Bell się cofnął. Stanęła na palcach, żeby pocałować Kincaida w zdeformowany policzek. Kiedy do zrobiła, wykonała szybki ruch małym pistoletem kieszonkowym w kierunku jego skutej ręki. – Zastrzelę was oboje, jeśli dasz mu broń – ostrzegł Isaac. – Rzuć ją! Zamarła. Ale zamiast wypuścić z dłoni pistolet albo wycelować go w Bella, nacisnęła spust. Wystrzał stłumiło ciało Kincaida. Upadł ciężko na plecy. – Emmo! – wydyszał. – Niech cię szlag. Co się dzieje? – Nie mogłam znieść myśli, że umrzesz w więzieniu albo na krześle elektrycznym. – Jak mogłaś mnie zdradzić? Emma Comden spróbowała powiedzieć coś jeszcze, ale nie zdołała i spojrzała błagalnie na Isaaca. – Ona cię nie zdradziła – rzekł Bell. – Zrobiła ci prezent, na który nie zasłużyłeś. Kincaid zamknął oczy. Umarł z szeptem na ustach. – Co powiedział? – zapytał Bell. – „Zasługuję na wszystko, czego chcę”. To było jego najgorsze przekonanie i największa siła. – Zabieram go. – Vandornowcy nigdy się nie poddają, dopóki nie dostaną ściganego w swoje ręce? – spytała cierpko. – Żywego lub martwego? – Nigdy. Emma osunęła się na kolana i załkała nad ciałem martwego kochanka. Wbrew

sobie, Bell był poruszony. – Dasz sobie tu radę? – spytał. – Przetrwam – odparła. – Jak zawsze. Wróciła do pianina i zaczęła grać smutny, powolny rag. Kiedy Bell przyklęknął, żeby wziąć zwłoki Kincaida na ramię, rozpoznał melancholijną improwizację piosenki, którą grała przed laty w pociągu specjalnym na dworcu w Oakland – Pickles and Peppers Adaline Shepherd. Isaac zniósł ciało Zamachowca po schodach i wyszedł z wieży w śnieżycę. Przeciął dziedziniec, otworzył zasuwę, którą zostawił zamkniętą, przecisnął się przez masywne wrota i dotarł wzdłuż muru do sanek. Przypasał zwłoki do brezentowych noszy, przypiął narty i ruszył w dół. Pięciokilometrowy zjazd po stromych stokach był nieco łatwiejszy niż długa, mozolna wędrówka przez dolinę, bo chociaż śnieg padał gęściej niż przedtem, nawigacja ograniczała się do prostego utrzymywania kierunku w dół. Ale, jak ostrzegł go Hans, na ostatnim odcinku zbocze opadało jeszcze bardziej stromo. Zmęczony Bell stracił panowanie nad nogami i upadł. Wstał, wyprostował sanki i zbliżył się do celu na tyle, że zobaczył światła stacji kolejowej, zanim znów się przewrócił. Podniósł się, postawił sanki na płozach i pokonawszy ostatnie dwieście metrów bez przygód, zatrzymał się za szopą kawałek od stacji. – Halt! Jakiś mężczyzna przyglądał mu się z wejścia. Bell rozpoznał trencz i wysoką czapkę z daszkiem oficera Geheime Staatspolizei. – Wyglądasz jak prosto z wodewilu. – Uznam to za komplement – odparł Archie Abbott. – I wezmę naszego przyjaciela do wagonu bagażowego. – Wytoczył z szopy wózek z drewnianą trumną. – Musimy się martwić, czy będzie miał dość powietrza do oddychania? – Nie. Przenieśli Kincaida, wciąż zawiniętego w nosze, do trumny i przyśrubowali wieko. – Pociąg będzie o czasie? – Potrzeba czegoś więcej niż śnieżycy, żeby spowodować opóźnienia na niemieckiej kolei. Masz bilet? Do zobaczenia na granicy. Biały puch wirujący wokół rotacyjnego pługa śnieżnego z przodu lokomotywy skrzył się w blasku jej reflektora, gdy pociąg wtaczał się na stację. Bell wsiadł i pokazał bilet. Dopiero kiedy zagłębił się w miękkim siedzeniu w ciepłym przedziale pierwszej klasy, uświadomił sobie, jak bardzo jest zmarznięty, wyczerpany i obolały. Ale upajał się radością i poczuciem spełnienia. Zamachowiec był skończony, zniszczony za swoje zbrodnie. Charles Kincaid nikogo już nie zabije. Bell zastanawiał się, czy Emma Comden została wystarczająco ukarana za to, że mu pomagała, szpiegując Osgooda Hennessy’ego. Czy zostawił ją wolną? Uznał, że nie. Nigdy nie będzie wolna, dopóki nie ucieknie z więzienia swojego serca. A Isaac Bell wiedział lepiej niż większość mężczyzn, że to nigdy nie nastąpi. Godzinę później pociąg zwolnił w Mittenwald. Konduktorzy przeszli przez

wagony, informując pasażerów, że mają przygotować dokumenty do kontroli. – Przyjechałem na narty – powiedział Bell, zapytany przez pogranicznika o cel podróży. – A co pan wiezie w wagonie bagażowym? – Stary przyjaciel wpadł na drzewo. Poproszono mnie o dostarczenie jego zwłok do domu. – Niech pan je pokaże. Żołnierze uzbrojeni w karabiny wyprężyli się na baczność i ruszyli za Bellem i pogranicznikiem do wagonu bagażowego. Archie Abbott siedział na trumnie i palił papierosa Sturm. Błyskotliwy akcent, pomyślał z uznaniem Isaac, bo wytwórnia sturmów należała do partii nazistowskiej. Abbott nie raczył wstać na widok pogranicznika. Z zimnym wyrazem szarych oczu i lekceważącą miną warknął bezbłędną niemczyzną: – Ofiara była przyjacielem Rzeszy. Pogranicznik stuknął obcasami, zasalutował, zwrócił Bellowi paszport i wygonił strzelców. Isaac został w wagonie bagażowym. Pół godziny później wysiedli w Innsbrucku. Austriaccy numerowi załadowali trumnę do karawanu, który stał na peronie obok limuzyny z ambasady. Oba pojazdy miały amerykańskie chorągiewki. Asystent charge d’affaires uścisnął dłoń Bellowi. – Jego ekscelencja pan ambasador wyraża żal, że nie mógł powitać pana osobiście. Trudno mu się obecnie poruszać. Stare kontuzje futbolowe, rozumie pan. – I pół tony tłuszczu – mruknął Abbott. Borykający się z wielkim kryzysem prezydent Franklin Delano Roosevelt unieszkodliwił przeszkadzające mu reakcyjne gazety Prestona Whitewaya w ten sposób, że mianował dawnego szefa Marion ambasadorem w Austrii. Bell położył rękę na trumnie. – Proszę powiedzieć ambasadorowi Whitewayowi, że Agencja Detektywistyczna Van Dorn docenia jego pomoc, i przekazać mu moje osobiste podziękowania... Moment! Wyjął z wewnętrznej kieszeni kurtki etykietę wysyłkową, polizał ją z tyłu i przykleił na trumnie. Widniał na niej napis: AGENCJA DETEKTYWISTYCZNA VAN DORN CHICAGO ALOYSIUS CLARKE, WALLY KISLEY, MACK FULTON W Paryżu był zimny i mokry poranek, kiedy Isaac Bell wysiadł z pociągu na Gare de l’Est. Gdy przywoływał gestem taksówkę, popatrzył z podziwem na eleganckie niebiesko-czarne bugatti type 41 royale. Okrzyczane najdroższym samochodem na świecie auto było bez wątpienia równie pełne gracji, jak majestatyczne. Bugatti podjechało do krawężnika i zatrzymało się przed Bellem.

Umundurowany szofer wyskoczył z odkrytej kabiny kierowcy. – Bonjour, Monsieur Bell. – Bonjour – odpowiedział Isaac. I co teraz? – zastanawiał się. Żałował, że zostawił niemiecki pistolet samopowtarzalny w bagażu. Szofer otworzył drzwi do luksusowej przestrzeni pasażerskiej. Marion MorganBell poklepała siedzenie obok siebie. – Pomyślałam, że chętnie się przejedziesz. Bell wsiadł i pocałował ją. – Jak poszło? – spytała. – Załatwione – odparł. – W tej chwili jego ciało płynie statkiem przez Morze Śródziemne. Za dwa tygodnie Van Dorn odbierze je w Stanach. – Gratulacje – powiedziała Marion. Wiedziała, że Isaac opowie jej wszystko, kiedy będzie gotowy. – Jestem taka szczęśliwa, że cię widzę. – Ja też jestem szczęśliwy, że cię widzę. Ale nie powinnaś wstawać tak wcześnie. – Jeszcze nie całkiem wstałam. – Rozchyliła płaszcz, odsłaniając czerwoną jedwabną koszulę nocną. – Pomyślałam, że będziesz chciał zjeść śniadanie. Samochód włączył się do ruchu. Bell ujął dłoń Marion. – Mogę cię o coś zapytać? – O wszystko. – Przycisnęła jego rękę do swojego policzka. – Skąd wzięłaś to bugatti royale? – A, o to chodzi. Piłam wczoraj wieczorem drinka przed snem w barze hotelowym i pewien przeuroczy Francuz próbował mnie poderwać. Od słowa do słowa, uparł się, żebyśmy korzystali z jego auta podczas pobytu w Paryżu. Bell popatrzył na kobietę, którą kochał od trzydziestu lat. – „Przeuroczy Francuz” to nie są odpowiednie słowa na uspokojenie męża. Jak przypuszczasz, dlaczego ten starszy dżentelmen tak wspaniałomyślnie oddał ci do dyspozycji swój samochód? – On wcale nie jest stary. Sporo młodszy od ciebie. Chociaż przyznaję, że nie w tak dobrej formie. – Miło mi to słyszeć. Ale nadal chcę wiedzieć, jak zdołałaś oczarować go do tego stopnia, że udostępnił ci swoje auto. – Jest beznadziejnie romantyczny. Miał łzy w oczach, kiedy mu powiedziałam, dlaczego nie mogę z nim pójść. Isaac Bell skinął głową. Odczekał, aż będzie mógł zaufać swojemu głosowi. – Oczywiście. Powiedziałaś mu: „Moje serce jest zajęte”. Marion pocałowała go w usta. – Czy to łza w twoim oku?