2.Irene Cao --Za cala milosc

Tytuł oryginału: PER TUTTO L’AMORE Copyright © 2014-2016 Rizzoli Libri S.p.A. / Rizzoli, Milan Copyright © 2017 for the Polish edition by Wydawnictwo Sonia Draga Copyright © 2017 for the Polish translation by Wydawnictwo Sonia Draga Projekt graficzny okładki: Dariusz Sikora Zdjęcie autorki: © Giuli Barbieri Redakcja: Magdalena Stec Korekta: Iwona Wyrwisz, Emilia Grzeszczak, Aneta Iwan ISBN: 978-83-8110-070-0 Wszelkie prawa zastrzeżone. Nieautoryzowane rozpowszechnianie całości lub fragmentu niniejszej publikacji w jakiejkolwiek postaci jest zabronione i wiąże się z sankcjami karnymi. Książka, którą nabyłeś, jest dziełem twórcy i wydawcy. Prosimy, abyś przestrzegał praw, jakie im przysługują. Jej zawartość możesz udostępnić nieodpłatnie osobom bliskim lub osobiście znanym. Ale nie publikuj jej w internecie. Jeśli cytujesz jej fragmenty, nie zmieniaj ich treści i koniecznie zaznacz, czyje to dzieło. A kopiując ją, rób to jedynie na użytek osobisty. Szanujmy cudzą własność i prawo! Polska Izba Książki Więcej o prawie autorskim na www.legalnakultura.pl WYDAWNICTWO SONIA DRAGA Sp. z o. o. Pl. Grunwaldzki 8-10, 40-127 Katowice tel. 32 782 64 77, fax 32 253 77 28

e-mail: [email protected] www.soniadraga.pl www.facebook.com/wydawnictwoSoniaDraga E-wydanie 2017 Skład wersji elektronicznej:

konwersja.virtualo.pl

Spis treści Dedykacja 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 Rok później Podziękowania Przypisy

Celestynie, mojej matce

1 Ciepłe światło muska bezkres wody, rysując diamenty i gwiazdy, które rozpadają się w nieskończoną ilość złotych łusek. Woda oszukuje wzrok, wydaje się być morzem, lecz w rzeczywistości to olbrzymie ujście Tagu. O rio Tejo, jak mówią oni. Słońce dopiero ukazało się na horyzoncie, a ona już biegnie. Stało się to jej zwyczajem: każdego dnia o świcie jest w drodze. Linda, z naciągniętym na głowę kapturem białej bluzy, w czarnych legginsach i różowych sneakersach w niebieskie paski, skupia się teraz na swoim oddechu, nie myśli o niczym. Jej proste blond włosy sięgające prawie do ramion przycięte są w boba, a oczy ukryte za czarnymi okularami przeciwsłonecznymi Gucciego w stylu gwiazd filmowych. W tej małej walkirii, mknącej brukowanymi ulicami Lizbony, niewiele jest z dziewczyny, którą kiedyś była. Z jej iPoda leci na zmianę Madredeus i Fly Project, czysta poezja miesza się z bardziej komercyjnym rytmem i energią: taka właśnie jest Linda, przeciwieństwa są jej żywiołem, najbardziej autentycznym sposobem wyrażania siebie. Dzień wstaje miękko, jej uszy pieści teraz głos Teresy Salgueiro, a przepełnione zapachem Atlantyku powietrze trafia prosto do serca Lindy i zamyka je w słodkich, zniewalających okowach. Od kiedy jest w Lizbonie, ani razu nie zrezygnowała z dziennej dawki swojego narkotyku. W ciągu dziewięciu miesięcy poznała na wylot te uliczki pokryte brukiem tak gładkim, że każde przyspieszenie grozi poślizgnięciem. Linda pojęła już, że tego miasta nie można sobie podporządkować. Należy się w nie wsłuchać. Trzeba dać się kołysać tysiącom pochyłości, lekko muskać stopami kamienie. Dlatego teraz porusza się spokojnie, niespiesznie, zgodnie z rytmem rozciągniętym tak samo jak czas w tym miejscu o krok zaledwie odległym od nieba i morza. O szóstej rano ulice są niemal puste, a niezłomni sportowcy, tacy jak ona – nieliczni: lizbończycy chodzą do parku, a turyści nie biegają i o tej porze śpią. A jednak, nawet pusta i senna, Lizbona ma szczególny urok – Linda zauważyła to już pierwszego dnia. Zostawia teraz za plecami wzgórze Alfama i nieznacznie zwiększając tempo, przecina monumentalny plac Comércio; rzuca okiem na dwie wyłaniające się z Tagu majestatyczne kolumny i z trudem opiera się wrażeniu, że to rozległe wody oceanu, po czym przebiega obok gigantycznego łuku triumfalnego. Jej głowa jest wolna od myśli, jej oddech miarowy. Linda ma już za sobą rua do Arsenal, a teraz podąża skrajem dzielnicy Chiado i szykuje się do biegu w górę, w kierunku swojego nowego domu, ich nowego domu. Mieści się on na wspaniałym poddaszu XVIII-wiecznej, niedawno odrestaurowanej kamienicy. Tommaso zadbał

o najlepsze możliwe warunki dla siebie i Lindy, w końcu koszty zakwaterowania i tak pokrywa Ministerstwo Spraw Zagranicznych. Długo szukali swojego wymarzonego mieszkania i kiedy znaleźli to, mimo że było puste i wymagało kilku drobnych prac, zakochali się w nim oboje: to była najprawdziwsza miłość od pierwszego wejrzenia. Teraz Linda zwalnia tempo, aż w końcu zaczyna iść. Ostatnie pięćset metrów przeznacza zawsze na ochłonięcie. Robi wdech i wydech, ciesząc się przejrzystym, ciepłym późnomajowym powietrzem. Rozluźnia ramiona, kreśląc nimi szerokie koła. Widzi już stąd okna domu. Zatrzymuje się przy punkcie widokowym Miradouro de Santa Catarina i przez chwilę się rozciąga. Roztaczająca się stąd panorama miasta to prawdziwe dzieło sztuki: pocztówkowy pejzaż jak okiem sięgnąć. Można dostrzec Tag, który gdy wiatr przegania chmury, staje się świetlisty i błękitny, dalej pastelowe domy dzielnic Lapa i Madragoa, przylegające do siebie jak elementy mozaiki, a w głębi, w stronę oceanu, most 25 Kwietnia. Linda wciąż pamięta, jak zobaczyła go po raz pierwszy. Jestem w Lizbonie czy w San Francisco? – pomyślała sobie i zamknęła na chwilę oczy, wciągając w płuca ten intensywny zapach. Bez wątpienia Lizbona to zaczarowane, cudowne miejsce; w ciągu kilku miesięcy Linda poczuła się tu jak w domu. Ona, która nigdy wcześniej nie podróżowała ani tym bardziej nie mieszkała za granicą, nie licząc krótkich wyjazdów w sprawach zawodowych lub na wakacje. Teraz zatrzymuje się i spogląda na stoper na nadgarstku: co dzień ta sama trasa i co dzień parę sekund mniej. Jest z siebie bardzo zadowolona. Ale już pora wracać do domu, bo kiedy spóźnia się kilka minut – co już jej się zdarzało – on zaczyna się niepokoić. Tommaso lubi jasne reguły: gdy Linda ma wrócić o danej godzinie, on nie uznaje odstępstw i czeka na nią w domu, chce ją mieć blisko siebie. Pragnie, by ciągle była przy nim, i nie znosi tracić jej z oczu. A Lindzie się to podoba, sprawia, że czuje się kochana. To nowe życie jest fantastyczne, przerasta jej najśmielsze oczekiwania, bez dwóch zdań. A Lizbona to dopiero zaskoczenie, zadziwia ją nieustannie każdego dnia. Gdyby tylko nie musiała spotykać się ciągle ze znajomymi Tommasa, z nudnymi jak flaki z olejem dyplomatami i ich równie nieciekawymi, trzymanymi na smyczy żonami, Linda zgodziłaby się zostać tu do końca życia. Po porannej kawie Tommaso na dobre pół godziny zamyka się w łazience: to jedyny moment w ciągu całego dnia, który może poświęcić wyłącznie sobie, pielęgnacji swojego ciała. Czas przeznaczony na osiągnięcie stanu zewnętrznej doskonałości. Koniecznej, by stawić czoła niekończącym się, pilnym zadaniom, jakie czekają go w nadchodzących godzinach. Odkręca kran umywalki, reguluje wodę na średnie ciśnienie, nawilża policzki i podbródek. Potem macza pędzel z włosia borsuka w miseczce z kremem

do golenia z olejkiem mango. Nabiera odpowiednią ilość i z maniakalną wręcz starannością rozprowadza go po twarzy, szczególnie uważając na najbardziej wrażliwe strefy. Powtarza ten rytuał niezmiennie dzień po dniu, od kiedy na jego twarzy pojawił się pierwszy młodzieńczy zarost. To jego matka, Erminia – a nie wiecznie zajęty i nieobecny ojciec – nauczyła go się golić. Każdego ranka myśli o niej i czuły, tęskny uśmiech łagodzi jego rysy, kiedy przegląda się w lustrze, odwracając głowę w jedną i drugą stronę. Ma króciutkie blond włosy z jasnokasztanowymi refleksami; jego szaroniebieskie oczy są jak drogie kamienie, błyskające pośród białej piany. To wiking, o ostrych, żywych rysach człowieka Północy. Bierze do ręki brzytwę, której ostrze wymienił poprzedniego wieczoru. Zaczyna się golić od lewej skroni, jak zawsze, perfekcyjnym pociągnięciem z góry na dół. W tym czasie Linda, owinąwszy mokre ciało ręcznikiem, wychodzi z drugiej łazienki. Prysznic z chromoterapią stał się jej potreningowym rytuałem, przywracającym poczucie całkowitego odprężenia. Wchodzi do pokoju, miękkim materiałem osusza nieco skórę, po czym zostawia ręcznik na podłodze. Otwiera drzwi szafy w poszukiwaniu czegoś do narzucenia, kiedy leżący na komodzie iPhone Tommasa zaczyna dzwonić i wibrować. Jest siódma trzydzieści rano. Linda spogląda roztargnionym wzrokiem na wyświetlacz: to nazwisko coś jej mówi, jeśli dobrze pamięta, to jakaś szycha z ministerstwa. Chwyta telefon i naga biegnie do łazienki przylegającej do sypialni. – Tommi! – krzyczy przez drzwi, pukając uporczywie. – Co się dzieje, kochanie? Kochanie. Jeszcze nie przyzwyczaiła się do tego, że tak ją nazywa. Za każdym razem, kiedy to słyszy, czuje lekki dreszcz. I wraca myślami do pierwszego razu, gdy powiedział jej „Kocham cię” w tamtą magiczną noc, kiedy przybyli do Lizbony, oboje świadomi, że ich życie odmieni się na zawsze. To było na lotnisku, zaraz po tym, jak wysiedli z samolotu. On ją zatrzymał, ujął jej dłonie i powiedział, jakby to była najbardziej naturalna rzecz na świecie: – Kocham cię, Lindo. I dlatego chcę, żebyś była tu ze mną. Wiesz o tym, prawda? Jej brakło tchu, patrzyła na niego, nic nie mówiąc, a łzy szczęścia spływały po jej policzkach: w tej cudownej ciszy zawarła swoją odpowiedź, ich wspólną przyszłość, którą mieli dopiero napisać. Linda puka znowu. Tommaso wzdryga się, lecz natychmiast się opanowuje. Nic nie powinno zakłócać świętości tej chwili, w której gromadzi koncentrację i energię, potrzebne na całą resztę dnia. – Telefon! – krzyczy Linda naglącym tonem. – Możesz mi powiedzieć, kto to?

– Guglielmo Pisanò! Tommaso szybkim ruchem zakręca wodę i pospiesznie otwiera drzwi. W jego spojrzeniu widać niechęć i rozdrażnienie. Linda domyśla się, że gdyby był sam, z irytacji mógłby nawet kopnąć ścianę: rozmowa z Pisanò z pewnością nie należy do jego ulubionych porannych czynności. Linda wzdycha głęboko – przykro jej psuć mu tę chwilę – wyciąga rękę i z prowokującą miną pokazuje mu telefon. Jest całkiem naga. Tommaso wyciera ręcznikiem jeden policzek, drugi wciąż ma w połowie pokryty pianą, a jednocześnie spogląda na nią zaskoczony. Ona patrzy badawczym wzrokiem na jego twarz, a potem omiata spojrzeniem łazienkę. Wszystko jest na swoim miejscu. Tommaso to prawdziwy mistrz perfekcjonizmu. Ona, choćby nawet starała się ze wszystkich sił, nie osiągnęłaby jego poziomu dbałości o detale. I również dlatego tak bardzo jej się podoba i chciałaby teraz skoczyć na niego i kochać się do utraty tchu. A poza tym uwielbia jego niczym wyrzeźbione w marmurze pośladki i te oczy, które wydają się krzyczeć: „Jesteś jedyna na całym świecie. A ja jestem tylko twój”. – Nie odbieraj, proszę – szepcze zmysłowym tonem, który nie pozostawia wątpliwości co do jej prawdziwych intencji. Wymachuje dalej telefonem, który podświetla się i wibruje, ale wzrokiem błaga, by nie odbierał. Prowokuje Tommasa, świetnie się przy tym bawi, eksponując dumnie swe pełne, jędrne piersi, wydepilowany wzgórek łonowy i pośladki w kształcie mandoliny. Tommaso waha się, ale tylko przez chwilę. Potem zdecydowanym ruchem wyrywa jej telefon z ręki i natychmiast narzuca swojemu głosowi niemal serdeczny ton. Ten człowiek jest jak maszyna. – Słucham. Linda, rozczarowana, wykrzywia usta. Tommaso delikatnym gestem daje jej do zrozumienia, żeby sobie poszła. Palcem wskazującym zatacza w powietrzu kółko, jakby chciał powiedzieć „porozmawiamy o tym później”. Bezszelestnie zamyka drzwi łazienki i, pogodzony z losem, wysiłkiem woli rozpoczyna rozmowę z Pisanò, myśląc już o tym, jak będzie go parzyć ucho, kiedy skończą. Za pół godziny, jeśli dobrze pójdzie. – Beznadzieja! – mruczy Linda. Prycha i wraca do pokoju. Nie zdążyła jeszcze przywyknąć do poczucia obowiązku Tommasa. Zakłada czarne figi i dopasowaną koszulkę na ramiączkach. Potem kładzie się na plecach na łóżku i leży tak przez jakiś czas. Przenosi wzrok z sufitu na przeciwległą ścianę, na której wisi obraz z siedmioma grzechami głównymi. Pamięta dzień, w którym Tommaso jej go podarował, jakby to było wczoraj. Wydarzyło się to w Asolo, po tym jak cały ranek spędziła na targowaniu się ze straganiarzem. Może, w pewnym sensie, ich wspólna historia zaczęła się właśnie tam. I dlatego ten obraz, jako jedną z niewielu rzeczy, przywiozła z Veneto do

Lizbony – to mały fragment jej przeszłości przeszczepiony na grunt nowego życia. Kto by się spodziewał, że Linda Ottaviani zostanie partnerką ważnego dyplomaty? A przede wszystkim, że ona, tak samodzielna i niezależna, buntowniczka, która słowo „wolność” wypisała na swoim sztandarze, będzie całkowicie zależna od mężczyzny, którego kocha. I to nie tylko uczuciowo, lecz także finansowo! Sama nie znalazła jeszcze pracy i to Tommaso zapewnia jej wszystko. Oczywiście, ma nadal jakieś oszczędności, głównie z ostatniego zlecenia we Włoszech, właśnie w willi Bellego, ale jeśli nie znajdzie nowego źródła dochodu, i one niebawem się skończą. Rzecz w tym, że Tommaso najwyraźniej chce ją całkiem odwieść od idei szukania pracy: kupuje jej wszystko, dużo więcej, niż potrzeba. Wprawia ją w zakłopotanie, uwielbia zaskakiwać prezentami przy każdej okazji i powtarza ciągle, że dopóki jest przy niej, ona niczym nie musi się przejmować. Tak, ale jak długo będzie w stanie wytrzymać taki stan rzeczy? Ta myśl czasem ją dręczy, choć trwa to tylko chwilę. Teraz nie chce się martwić na zapas. Nie tak wcześnie rano. I na pewno nie przed śniadaniem. Isabel Correia jest w pracy od świtu. Ma niebieską spódnicę do kolan, białą bluzkę z krótkimi rękawkami, dopasowaną do spódnicy kamizelkę i niskie czółenka w gołębim kolorze. Niedawno skończyła czterdzieści lat i jest prawdziwą panią domu, gospodynią, bez której Linda czułaby się całkiem zagubiona. Isabel, z gęstymi czarnymi włosami związanymi w wysoki kok, od wpół do szóstej krząta się w kuchni, dokładając starań, by śniadanie Lindy i Tommasa było wyjątkowe. Zagniotła ciasto, pokroiła świeży chleb, uruchomiła toster, wycisnęła sok z pomarańczy oraz grejpfrutów i nalała go do karafek. Potem z obsesyjną starannością – właśnie ze względu na tę cechę Tommaso ją wybrał – przygotowała stół, zwracając uwagę na kolorystyczne dopasowanie obrusu do porcelanowej zastawy i na prawidłowe ułożenie sztućców. Na środku postawiła wazon z białymi różami Avalanche, które wskazał jej Tommaso. Zdobycie ich za każdym razem zmusza ją do niekończących się poszukiwań w najelegantszych lizbońskich kwiaciarniach. Ale w końcu, zatrudniając ją jako pomoc domową, Tommaso wyraził się bardzo jasno: „Śniadanie to najważniejszy moment całego dnia i musi być dopracowane w najmniejszych szczegółach”. Oznajmił to, wręczywszy jej zalakowaną kopertę, którą, jak wyjaśnił, miała przeczytać po powrocie do domu. Kilka godzin później Isa wyjęła z niej wykaligrafowane przez Tommasa instrukcje dotyczące rozkładu dnia, czystości, dyscypliny oraz form, jakich powinna przestrzegać podczas wykonywania swoich obowiązków. Miała już różnych szefów z rozmaitymi fiksacjami, ale ten przebił ich wszystkich. Lecz tak naprawdę, skoro przez dziewięć miesięcy jej nie zwolnił, być może Isabel i Tommaso nie różnią się aż tak bardzo w podejściu do prowadzenia domu. – Dzień dobry, Iso. – Linda, w krótkim szlafroczku z białego jedwabiu

w czarne kropki, wyłania się z korytarza. – Dzień dobry, Lindo. – Isabel uśmiecha się promiennie, prezentując swoje śnieżnobiałe zęby. Witają się po włosku, Isabel doskonale zna ten język – jej dziadek pochodził z Neapolu. Potem przechodzą bardzo naturalnie na portugalski. – Co mogę ci podać? Przygotowałam ciasto miodowe, pastéis de nata, bolos de arroz, queijadinhas i tosty z marmoladą… – Poproszę pastel de nata! – Linda siada i nie może oderwać oczu od tego cudownego wynalazku portugalskiego cukiernictwa, jakim są pastéis. Od pierwszego dnia pobytu w Lizbonie zachwyciła się tutejszymi słodkościami, które dostarczają wspaniałych doznań estetycznych i smakowych, zapraszają na magiczne spotkania z symfoniami jajek, masła, cukru oraz oryginalnymi akordami cynamonu, mleka i ryżu. A na szczycie tej smakowitej klasyfikacji znalazły się pastéis de nata, małe ciasteczka z ciasta francuskiego, wypełnione kremem z pyszną, karmelizowaną skorupką. Jadłaby je garściami, w końcu spali je, biegając, choć – zdała sobie z tego sprawę dopiero niedawno – musi uważać na linię, nie ma już przyspieszonego metabolizmu dwudziestolatki. – A co chcesz do picia, skarbie? – pyta Isabel. – Espresso – odpowiada Linda. – Gorące! – Doskonale. – Isabel puszcza do niej oko i wkłada saszetkę z kawą do ekspresu. – Zaraz będzie gotowe. Linda obserwuje ją. W każdym jej ruchu ujawnia się wrodzona gracja, można odnieść wrażenie, że Isabel wręcz tańczy w kuchni. Ma czterdzieści lat, z których zapewne dobrych dwadzieścia pięć spędziła, pracując, by życie innych stawało się mniej uciążliwe, ale zawarła chyba pakt z diabłem: żadnych zmarszczek, ani na szyi, ani wokół oczu. Do tego ta bursztynowa skóra, która zawsze ładnie pachnie, oraz pełne światła orzechowe oczy, od których nie sposób oderwać wzroku. Bez wątpienia jest piękna, lecz pięknem prostym, które uspokaja i wymaga jedynie, by je odkryć. Gdyby nie Isabel, Linda zgubiłaby się w tym nowym mieście: to Isa nauczyła ją pierwszych słów po portugalsku i nadal pozostaje osobą, z którą Linda rozmawia najwięcej… i nie tylko dlatego, że Isabel świetnie zna włoski. W jej towarzystwie Linda czuje się dobrze, tak jakby znała ją od zawsze. A do tego Isabel ma też pewną mistyczną stronę, która Lindę niezmiernie fascynuje. Umie stawiać karty i jest kimś w rodzaju wróżbiarki. W jej domu, do którego Linda została zaproszona kilka dni po swoim przyjeździe do Lizbony, znajduje się nieskończona ilość flakoników z alchemicznymi olejkami, buteleczek z wyciągami z roślin, cudownymi esencjami, których używa się, wykonując dziwne i niezrozumiałe rytuały. Isa stała się bezsprzecznie jej najlepszą przyjaciółką w Lizbonie – Linda powiedziała to również Marcelli podczas jednej z długich rozmów telefonicznych i miała wrażenie, że wyczuła w głosie Marcelli nutę zazdrości. Tommaso nie pochwala tej relacji, ale Linda ma to w nosie. Gdyby

miała go słuchać, spotykałaby się tylko z żonami innych dyplomatów. Nie ma jednak na to najmniejszej ochoty: nie robią nic innego poza gadaniem o dzieciach, mężach i zakupach. Życie tych kobiet kręci się wokół ich partnerów i domów. A przez to Linda nie może swobodnie rozmawiać z nimi o niczym innym. Jedyny temat, który je łączy, to wystrój wnętrz. Oczywiście Linda szybko stała się w tej dziedzinie ich guru, autorytetem, do którego można zwracać się ze wszystkimi pytaniami. Ale za każdym razem, gdy wypływa ten temat, ona czuje w sercu ukłucie: chciałaby zacząć znowu naprawdę pracować, zająć się jakimś swoim projektem, lecz na razie wydaje się to przedsięwzięciem niemal niemożliwym. Tommaso, prawdę mówiąc, niewiele jej w tym pomaga, a wręcz sprawia wrażenie, że wolałby mieć ją w domu, zawsze do swojej dyspozycji. – Pastel de nata i kawa. – Isabel stawia jej śniadanie na stole. – Dziękuję, kochana. – Linda uśmiecha się z wdzięcznością i natychmiast łapie ciasteczko. Właśnie w tej chwili pojawia się on. Przychodzi z tarasu, królestwa swojej botanicznej pasji. Bez roślin i kwiatów życie Tommasa pozbawione byłoby tej równowagi, która – Linda zrozumiała to od razu – każdego dnia zagrożona jest rozpadem na tysiąc kawałeczków pod ciężarem obowiązków i szalonego rytmu pracy. W kontakcie z przyrodą, pośród jego własnych róż, poddana wiecznej kontroli uczuciowość Tommasa znajduje swoje naturalne środowisko i wyraża się w pełni. Dlatego tak bardzo nalegał na poddasze z własnym ogrodem. Teraz jest już gotowy do wyjścia, wyperfumowany i odstawiony: ma na sobie garnitur w prążki, błękitną koszulę i ciemnoniebieski krawat. – Dzień dobry – mówi na powitanie. – Dzień dobry, panie Belli. – Isabel kłania się lekko. – Co panu podać? – Dla mnie tylko kawę – odpowiada Tommaso, przegryzając naprędce herbatnik. Wydaje się zdenerwowany, lecz trudno stwierdzić to z całą pewnością. Manifestowanie niepokoju nie jest w jego stylu i rozpoznać go można tylko po drobnych szczegółach: ledwie zauważalnym błysku w oku albo języku mocniej naciskającym na dolną wargę. To rzeczy, które jedynie Linda potrafi dostrzec. – Nawet nie usiądziesz? – mówi słodkim głosem, spoglądając na niego jak kotka. Tommaso stoi niewzruszony, jego muskularne ciało jest wyprostowane. – Nie, Lindo, muszę się spieszyć. Czeka mnie ciężki dzień. Isabel podchodzi z tacą w rękach. – Proszę, panie Belli. Stawia filiżankę kawy na marmurowym blacie. Linda patrzy wciąż w jego oczy. Z nieodpartą czułością, a zarazem prowokująco, niemal wyzywająco. Chwyta go za nadgarstek i ciągnie, by usiadł. – No, podaruj swojej ślicznotce chociaż minutę… – Mówiąc to, głaszcze go

po karku i drapie lekko, tak jak lubi. – Chodźmy jeszcze do pokoju – szepcze mu na ucho – dokończymy naszą rozmowę. Potem przysuwa usta do jego ogolonej szyi i obsypuje ją pocałunkami. – Hej… – Tommaso ujmuje jej twarz w dłonie. – Nie rób tak, wiesz, że trudno ci się oprzeć. – Więc się nie opieraj – nalega ona, wędrując palcami w górę jego uda. Isabel wyszła na moment z kuchni, ale nawet gdyby została, byłaby po jej stronie, Linda jest tego pewna. – Lindo, proszę, bądź grzeczna. – Tommaso ją powstrzymuje. – Muszę iść. Naprawdę. Wypił już swoją kawę. Zrywa się z krzesła. – Tę rozmowę dokończymy wieczorem. Nie zapomnę, obiecuję. Wsuwa dłoń między jej nogi w lekkiej, przelotnej pieszczocie, która w jednej chwili rozpala na nowo jej pożądanie. Linda szuka jego ust. – Idziemy gdzieś na kolację? – Tak, baby. – Nie przestał jej tak nazywać od tamtego razu w zamku w Karyntii. Choć ona zdecydowanie bardziej woli „kochanie”. – Z jednym portugalskim parlamentarzystą. I z niemieckim konsulem – mówi, wygładzając marynarkę. – Będą też ich partnerki? – W rzeczywistości nic jej to nie obchodzi. Zadała to pytanie, żeby zatrzymać go parę sekund dłużej. – Oczywiście. – Poprawia krawat i rusza do wyjścia. Ale Linda nie odpuszcza. – Będzie się mówić po portugalsku? – Tak sądzę. Chociaż zawsze pozostaje droga ucieczki w postaci angielskiego… Ale jestem przekonany, że nie będzie ci potrzebna. – Mruga porozumiewawczo, wierzy w nią w stu procentach. – A będzie Julius? – Gdyby mogła liczyć na asystenta Tommasa, mówiącego doskonale w pięciu językach, byłaby spokojniejsza. A poza tym – choć nigdy nie zdradzi tego Tommasowi, który uważa go za pracownika solidnego, lecz zupełnie pozbawionego błysku – w tym towarzystwie dyplomatów Julius jest jedynym, który ma odrobinę poczucia humoru. – Tak, on też będzie – odpowiada Tommaso. – Ale obiecaj mi, że i tak pójdziesz dzisiaj na lekcję portugalskiego. To ważne, żebyś czuła się swobodnie, a już prawie jesteś u celu: Linda, którą znam, nie poddałaby się właśnie teraz. Szczypie ją w policzek. – Pewnie, że pójdę. Rozkaz, szefie! – Świetnie. – Tommaso salutuje po wojskowemu, uśmiecha się i całuje ją z języczkiem. Jest nieprzewidywalny.

Linda staje na palcach, potem odrywa się od jego ust. – Miłego dnia, panie Belli – szepcze, trochę rozczarowana. – Tobie też, kochanie. Bądź grzeczna. – Klepie ją lekko w pupę. – Teraz lecę! – rzuca i już jest za drzwiami. Zaraz po wyjściu Tommasa Linda włącza leżący na stole iPad, by przejrzeć wiadomości z Włoch. Zależy jej, aby być na bieżąco, i każdego ranka zagląda na strony głównych dzienników. I właśnie kiedy przewija w zamyśleniu stronę główną „Corriere della Sera”, zauważa to nazwisko: Alessandro Degan. Musi przeczytać kilka razy, żeby się upewnić, że chodzi właśnie o niego. I że tym razem zrobił jej najpiękniejszą niespodziankę, spełniając swoje życiowe marzenie. Zwycięzca prestiżowej Sony World Photography Award w kategorii Current Affairs, czyta w newsie, w uznaniu za reportaż odkrywający prawdę o wietnamskich fabrykach. Linda ma łzy w oczach. Zaczyna wykrzykiwać jego imię i tańczyć jak szalona po kuchni, aż przybiega Isa, zaniepokojona, że stało się coś niedobrego. Od razu poznaje, że to oznaka radości, ale nie wychodzi, nim Linda nie opowie jej wszystkiego. Nie wie, na jakim przebywa teraz kontynencie, ale chce dać mu odczuć, że jest razem z nim, że jest dumna, postanawia więc napisać do niego mail. Kilka słów, które mówią wszystko: Brawo, Ale. Gdziekolwiek teraz jesteś, jestem z Ciebie dumna. Twoja fanka numer jeden. Teraz dzień naprawdę się zaczął. I to jak. Nadszedł wieczór. Lindzie udało się przetrwać skondensowaną dawkę nieuniknionych zajęć i obowiązków: najpierw kurs portugalskiego – dziś była nowa nauczycielka, Cristela, nieznośnie poważna i antypatyczna – potem godzina jogi na siłowni, wizyta u kosmetyczki na depilację woskiem miodowym, manicure i pedicure, a na koniec układanie włosów u fryzjera. Jej bob jest teraz zawsze w doskonałym porządku, gładki lub lekko rozwichrzony, w zależności od jej humoru. Przygotowania do wieczoru trochę jej zajęły, ale było warto. Efekt jest wspaniały: czarna sukienka tuba podkreśla jej miękkie kształty, blond włosy układają się w delikatne, zwiewne fale, duże zielone oczy podkreślone są makijażem smokey eyes. A do tego czarne czółenka na obcasie dwunastce. Prawdziwe zjawisko, świecące własnym blaskiem. I trzeba powiedzieć, że dziś wieczorem Linda czuje się trochę jak gwiazda. Wysiada z taksówki na placu Município i kocim krokiem dołącza do Tommasa, który czeka na nią przy Pelourinho, imponującej kamiennej kolumnie, wyznaczającej środek placu. Tommaso przez długą chwilę patrzy na Lindę bez słowa. Jest zakochany. I to widać.

– Jesteś przepiękna, kochanie. Za każdym razem potrafisz odebrać mi mowę. Potem ją przytula. – Dziękuję. – Całuje go zachłannie. – Dokąd idziemy na kolację? – Do Tagide. Pozostali już tam na nas czekają. – Świetnie! To być może najbardziej wyrafinowana restauracja w Lizbonie, ale już się do tego przyzwyczaiła: z Tommasem odwiedza tylko lokale z najwyższej półki. – Pójdziemy na piechotę, to tuż za rogiem. – Po dżentelmeńsku podaje jej prawe ramię. Potem spogląda bezradnie na jej nogi. – Dasz radę iść przez pięć minut na tych szczudłach? – Masz wątpliwości, Tommi? Obrażasz mnie… – Linda spogląda na niego wyzywająco. Śmieje się. – Prowadź. Popycha go lekko i zaczyna tłuc obcasami w bruk ulicy. Bez litości. W drzwiach restauracji podejmuje ich elegancki kelner, po czym prowadzi na piętro okazałymi, złoconymi schodami. Główna sala, z dekoracją ze wspaniałych biało-niebieskich azulejos na ścianach, jest zachwycająca. Kelner odprowadza ich do stołu, przy którym siedzą już inni goście, po czym wycofuje się z ukłonem. – Boas tardes. – Tommaso wita wszystkich, a w odpowiedzi rozbrzmiewa seria wykrzyknień, które Linda ledwo rozumie. Stara się jednak sprawiać wrażenie swobodnej, prezentuje swój najlepszy uśmiech, a wzrokiem szuka spojrzenia Juliusa, które zawsze dodaje jej pewności siebie, w końcu zajmuje miejsce obok Tommasa. Zaraz potem zostaje zaserwowany aperitif. To decydujący moment przy tego rodzaju okazjach: pomaga przełamać lody, dając szansę szybkiego zawarcia znajomości i ogólnego poznania siedzących przy stole osób. Właśnie w tej fazie Linda próbuje wyodrębnić potencjalnych rozmówców, z którymi będzie mogła nawiązać choćby strzępek konwersacji w trakcie wieczoru. Ale czasami zdarza się niestety, że całą kolację siedzi cicho, szczególnie kiedy rozmowy stają się zbyt techniczne i związane tylko ze światem dyplomacji. Jednak dziś wieczorem nie jest źle – albo przynajmniej tak można sądzić po pierwszym zetknięciu z gośćmi. Jest tu Miguel Barroso, jeden z głównych przedstawicieli portugalskiej partii rządzącej, i jego żona Teresa, dystyngowana dama w kostiumie w pudrowym kolorze, z włosami związanymi w kok francuski. Rozpoznaje też niemieckiego konsula, Gerharda Krügera, i jego o co najmniej dwadzieścia lat młodszą żonę Lydię, trzydziestolatkę o nieco bardziej nowoczesnej stylizacji: ma cieniowane platynowe włosy do ramion, a ubrana jest w czarno-biały komplet, złożony ze spodni oraz żakietu. Wreszcie, pomiędzy frakcją niemiecką a portugalską, siedzi młody asystent Tommasa, niezawodny Julius Schwartz. Linda nigdy nie będzie w stanie odwdzięczyć mu się za samo tylko to, że jest!

Mają stolik obok dużego okna z widokiem, najlepszy na całej sali. Można stąd podziwiać spektakularną panoramę Lizbony: światła Alfamy, katedrę Sé, zamek Świętego Jerzego i spokojną, ciemnoniebieską powierzchnię Tagu, która przypomina niebo. Po chwili dwie kelnerki w białych marynarkach i czarnych muchach serwują przystawki. Na stole pojawiają się malownicze łódeczki z awokado wypełnione morskimi ślimakami z fenkułem, galaretka z mango i soli himalajskiej, mus z homara w chrupiącej otoczce z czarnego ryżu podany z cukiniową charlotte z tymiankiem i kolendrą. Przysmaki, na które Linda zamierza się rzucić bez zwracania na siebie zbytniej uwagi. Gerhard zamawia najdroższy szampan z całego menu. – Tym zajmę się ja – oznajmia z pewną dumą. Ma uśmiech mafiosa, ale jowialną twarz: wydaje się sympatyczny, przynajmniej na razie. W przeciwieństwie do swojej żony, przypominającej hienę, jednej z tych zimnych suk, które z czułą miną wbijają sztylet w plecy. Sommelier wyszeptuje pochwałę doskonałego wyboru. Po kilku chwilach zjawia się z powrotem z butelką Pol Roger Brut Réserve Mathusalem. Gerhard jako pierwszy wznosi kieliszek w toaście, zaraz dołącza do niego Tommaso, nieszczędzący wystudiowanych uśmiechów i poklepywania po plecach. Mimo że nie zrozumiała dobrze, za co dokładnie piją, Linda, z jedną ze swoich ekstatycznych min wielkiej znawczyni, jednym haustem opróżnia wysoki kieliszek. Potem bierze łódeczkę z awokado, pakuje ją sobie do ust i pożera ze smakiem. Na złość Tommasowi. I zasadom savoir-vivre’u. Siedząca obok niej Teresa, mistrzyni taktu i trzepotania rzęsami, prezentuje kurtuazyjny sposób bycia, godny niemal pierwszej damy. Odwraca się do Lindy, by nawiązać rozmowę. – Czy podoba ci się Lizbona? – pyta po portugalsku, wymawiając starannie każdą sylabę. Linda zdusza śmiech. Uważa ją za idiotkę. – Bardzo mi się podoba – odpowiada, prezentując swój portugalski, który choć niedoskonały, udowadnia Teresie, jak bardzo się myli. – To miasto jest takie żywe, stymulujące… a poza tym uwielbiam lizbońskie życie nocne. – Rozumiem cię, moja droga. Lokali z pewnością tu nie brakuje – mówi Teresa tonem zdradzającym pewien niesmak. Pewnie od lat nie chodzi tańczyć, w przeciwieństwie do Lindy, która odkąd przyjechała, zaliczyła już kilka wieczorów na Bairro Alto i na Docas, sama lub z Tommasem. „Nigdy nie przepuszczaj okazji”, brzmiało zawsze jej motto. – A poza tym wszędzie otacza nas sztuka. To niesamowite. – Linda zaczyna się nakręcać. Szampan uderza jej do głowy, rozwiązując przy tym język. A ona zdaje sobie sprawę, że w tym momencie bardzo ułatwia jej to życie. – Każdego

dnia znajduję nową wystawę, muzeum albo jakąś instalację pod gołym niebem. Uwielbiam Lizbonę. Lekko przeciąga sylaby, ma wrażenie, że zaczęła już troszkę bełkotać. Musi uważać. Wśród tych żmij nie można się zapomnieć ani na chwilę. Na stole pojawiają się kolejno podsmażane krewetki z kremem kokosowym i filety z dorsza w warzywach. Najwyraźniej wszystkim smakuje, sądząc po wyczyszczonych talerzach, które kelnerzy skwapliwie odnoszą. Podczas gdy wśród kobiet rozmowa zeszła na modę i plotki, mężczyźni dyskutują o polityce handlowej. Nadszedł moment, w którym Linda przestaje rozumieć cokolwiek z tego, co mówią Tommaso i jego koledzy – już po włosku miałaby problemy, co dopiero po portugalsku – i pozostaje uwięziona w klatce z tygrysicami, czyli żonami i partnerkami siedzących przy stole osobistości. Między Tommasem a Gerhardem toczy się milcząca, lecz zajadła rywalizacja, bezustanne porównywanie. Zdradza to sposób, w jaki na siebie patrzą: dwóch samców alfa, którzy mierzą się ze sobą, by pokazać stadu, który z nich jest silniejszy. – Myślisz, że to dobra chwila, by inwestować? – Gerhard mówi przez zaciśnięte usta, badając spojrzeniem salę, jakby bał się obecności jakiegoś szpiega. – Cóż… szczerze mówiąc, poczekałbym jeszcze kilka miesięcy. – Tommaso odpowiada pewnie, lecz ostrożnie. Wybranie właściwego momentu wymaga wyczucia, ale zawsze jest to arbitralna ocena. Doświadczenie nauczyło go nie tylko odczytywania sygnałów, lecz także tego, jak łatwo jest popełnić błąd. – Wszystko zależy od Europejskiego Banku Centralnego – wtrąca Miguel. – Kiedy zdejmą z nas niechlubną etykietkę „złego kraju”, może również zagraniczni inwestorzy będą mieli łatwiej. – Potrzeba czasu, choć są już poważne sygnały ożywienia, przekonałem się o tym osobiście – zauważa Tommaso. Nie znalazł się w Portugalii przez przypadek: od jakiegoś czasu badał sytuację gospodarczą kraju, a jego obserwacje były brane pod uwagę od kilku lat. – To traktat lizboński wszystkich wykończył: nas, Grecję, Hiszpanię, Irlandię – kontynuuje Miguel. – W dwa tysiące siódmym było zupełnie inaczej… – Tereny Expo mogłyby być dobrym punktem wyjścia. – Tommaso zwraca się do Gerharda. – Nie uważa pan? – Być może. – Gerhard kręci głową. – Ale trzeba mieć jasny plan. Nie mam zaufania do zbyt śmiałych przedsięwzięć. – Wielkość każdego przedsięwzięcia mierzy się szerokością jego horyzontów i możliwością ich przesunięcia, kiedy zachodzi taka potrzeba. – Tommaso recytuje jedno ze swoich podręcznikowych zdań. Bitewny aforyzm, którego nie sposób podważyć. Linda śmiertelnie się nudzi i zaczyna zdradzać oznaki zniecierpliwienia. Nie

wie już, czego się chwycić, by podtrzymać rozmowę z tygrysicami, choć po tylu miesiącach spotkań i kolacji w wyższych sferach powinno wejść jej to w krew! Za każdym razem daje z siebie wszystko, żeby porozumieć się z tymi ludźmi, wykazuje się jednak dość ograniczoną tolerancją na odgrywanie ról towarzyskich. Pantomimy nigdy nie były w jej stylu. Ma szkodliwą umiejętność natychmiastowego odnajdywania słabych punktów swoich rozmówców, przede wszystkim bylejakości schowanej za pozorną nieskazitelnością, próżni ubranej w znawstwo. Nigdy nie starała się ukryć tego daru, choć czasem wychodziła przez to na sukę. W końcu podano desery: cannoli nadziewane ciepłą pianką brzoskwiniową z kardamonem, sorbet z marakui z wiórkami kokosowymi i płonący naleśnik z likierem Beirão, które niestrudzony kelner opisał szczegółowo, na co nikt nie zwrócił jednak większej uwagi. Linda pożera wszystko oczami, potem porywa jednego cannolo i nadgryza go bez wahania. – Pyszne! – woła. Przy kolejnym kęsie trochę kremu kapie wprost na jej sukienkę. – Porra! – krzyczy odruchowo. – Puta merda! Tommaso – podobnie jak pozostali goście przy stole – zamiera, ale natychmiast odzyskuje panowanie nad sobą, posławszy jej najpierw karcące spojrzenie. – Wszystko w porządku, skarbie? – No nie do końca… – Linda desperacko stara się zetrzeć krem chusteczką. – Może będzie lepiej, jeśli pójdziesz to wytrzeć do toalety? – sugeruje jej szeptem. Ewidentnie przynosi mu wstyd. – Tak, kochanie… – Linda rozgląda się za łazienką. – A poza tym – dalej mówi do niej na ucho – nie wiem, gdzie się tego nauczyłaś, ale takich wyrażeń nie chcę więcej słyszeć, kiedy jesteśmy razem. Zrozumiałaś? – Masz rację, przepraszam – mruczy bez przekonania. Jest nieco wstawiona, ale zdaje sobie sprawę, że on właśnie udziela jej reprymendy. I ani trochę jej się to nie podoba. Wie, że przesadziła, lecz teraz myśli tylko o sukience i o wywabieniu tej plamy. A poza tym, mówi do siebie z dumą, fakt, że spontanicznie przychodzi jej przeklinanie po portugalsku, to niezaprzeczalny dowód na to, że robi postępy w nauce! Caralho! – dorzuca szeptem na dokładkę. Foda-se! Wszystkiego nauczyła się od Isabel: to ona jest jej oficjalną nauczycielką portugalskiego z doków portowych. Tommaso domyślił się tego. To kolejny powód, dla którego nie chce, by spotykały się zbyt często poza domem. Ale Linda, jak zwykle, nie słucha go i niezmiennie wychodzi z Isabel na zakupy albo po prostu na spacer. I tak

poznała wyrażenia, których nigdy nie nauczyliby jej na kursie. Kiedy wraca z łazienki, epizod wydaje się szczęśliwie zapomniany przez resztę biesiadników. Kolacja zbliża się do końca, a Linda stara się zwrócić uwagę Tommasa, ciągnąc go za rękaw koszuli. – Może będzie lepiej, jeśli pójdziemy już do domu – prosi miłym głosem. Dłużej nie wytrzyma. – Dlaczego lepiej? – Dlatego, że coś mi obiecałeś… pamiętasz? – Patrzy na niego zalotnie. Jasno daje do zrozumienia, co ma na myśli. – Tak? – pyta Tommaso. Uśmiecha się. On też ma na nią ochotę. – Tak – odpowiada Linda, ale nie wstaje. – Dobrze – postanawia Tommaso. Podnosi się pierwszy i zaczyna pożegnania. – Drodzy państwo, będziemy się już zbierać… Linda wreszcie się doczekała, skacze na równe nogi, potem chwilkę się waha. – A może chciałbyś jeszcze zostać? – szepcze mu na ucho. – Nie, baby… – odpowiada szeptem Tommaso, uśmiechając się znacząco. – Chcę wracać, już pora. Jego też po pewnym czasie zaczynają irytować te kolacje. Ale przed Lindą nigdy się do tego nie przyzna. Po wyjściu z restauracji wsiadają do taksówki. Nocą Lizbona jest wspaniała, może jeszcze piękniejsza niż za dnia. Białe światła odbijają się w fasadach kamienic, wznoszą aż do nieba, spotykają z księżycem, by objąć azulejos niemal oślepiającym blaskiem. Linda na tylnym siedzeniu przytula się do Tommasa. On pewnie otacza ją ramieniem. – Podobało ci się? Całuje ją w czoło. – Kiedy jestem z tobą, zawsze mi się podoba. Tommaso pożera ją tymi intensywnie niebieskimi oczami. Ale w jego spojrzeniu jest też nieznaczne upomnienie. – Tylko następnym razem byłoby dobrze, gdybyś unikała przekleństw. – Ale one przychodzą mi już spontanicznie – usprawiedliwia się ona. – Kochanie, i czasem to jest właśnie twój problem: spontaniczność. – Wzdycha Tommaso, przytulając Lindę mocniej. – Myślałam, że ją lubisz – odpowiada zdziwiona. – Tak, ale w niektórych sytuacjach musisz nauczyć się ją dozować. – Mruga do niej. Nie pierwszy raz robi podobną uwagę. Linda wie, że dla niego ważne jest, by

mieć godną siebie partnerkę, tyle że ona chwilami nie jest do końca pewna, czy chce się nią stać. I boi się. Wraca myślami do ludzi siedzących przy stole w trakcie dzisiejszej kolacji i do wielu innych, poznanych na różnych przyjęciach, na które zabrał ją Tommaso. Mimo że starają się być wobec niej uprzejmi, czasem ma wrażenie, że nigdy nie będzie jedną z nich. I być może wcale tego nie pragnie. Obawia się, że świat złożony z precyzyjnych reguł nigdy nie stanie się jej światem. Świat tak formalny, że ociera się o hipokryzję: jedyną liczącą się w nim wartością jest status. Zachowywanie pozorów to styl życia. I nie jest to tylko kwestia czasu, ograniczonego okresu trwania misji: te osoby z wyboru utrzymują ze sobą czysto powierzchowne relacje, w których starannie unika się konfliktów i zawsze zwycięża kompromis. W takich właśnie chwilach najbardziej brakuje jej najbliższych: wujka Giorgia, przyjaciół, Alessandra. Stara się nie zwracać uwagi na ogarniające ją uczucie pustki i nie zepsuć tej magicznej chwili z Tommasem, ale z radia taksówki dobiega właśnie Losing My Religion R.E.M. i jej myśli nieuchronnie biegną do Alessandra: to ich ulubiony kawałek z czasów liceum. Lecz teraz jest z nią Tommaso. A kiedy są sami, we dwoje, Linda czuje, że ma wszystko, czego pragnie. Nie brakuje jej już niczego.

2 Drzwi do kuchni są uchylone. Isabel jeszcze nie wyszła. Tommaso staje w progu i przygląda jej się przez chwilę, niezauważony. Cyfrowy zegar na ścianie wyświetla dwudziestą pierwszą trzydzieści siedem. – Możesz iść, Isabel. Jest późno… – Na pewno, panie Belli? Nie potrzebuje pan niczego? – Isabel zamyka zmywarkę. Właśnie skończyła wkładać brudne naczynia z kolacji. – Nie, Isabel. Jesteś wolna – potwierdza Tommaso. Brzmi to nie jak pozwolenie, ale wręcz rozkaz. Jakby chciał pozbyć się jej jak najszybciej. – Dobrze. W takim razie dziękuję. – Uśmiecha się z wdzięcznością, odsłaniając białe zęby. Zdejmuje rękawiczki i włącza zmywarkę. Zgodnie z umową powinna kończyć o dziesiątej – by zdążyć zająć się kolacją Lindy i Tommasa – ale czasem pozwalają jej wyjść wcześniej. Dobrze się składa: będzie mogła bez pośpiechu udać się na spotkanie ze swoim chłopakiem, Manuelem, a po drodze wstąpić do domu i przygotować się starannie, na co zawsze brakuje jej czasu. – Do zobaczenia jutro. – Miłego wieczoru, panie Belli. – Isabel skłania się nieznacznie i wychodzi z kuchni. Linda leży na kanapie w salonie. Czyta ilustrowany album o Nadirze Afonsie, portugalskim architekcie i malarzu abstrakcjoniście, którego prace poznała i polubiła po przyjeździe do Lizbony. – Cześć, Iso, baw się dzisiaj dobrze! – woła, mrugając do niej i uśmiechając się. Isabel opowiadała, że jej związek zaczyna się stawać poważny i że chcieliby ze sobą zamieszkać. – Do jutra, kochana. Linda podnosi się na łokciach. – A będziesz pamiętać o tym olejku z kocanki, po którym przeszła mi migrena? Ból głowy rzeczywiście ustąpił, ale wrócił dwa dni temu, nie wiadomo dlaczego. Może za dużo czyta, bez przerwy ślęczy nad książkami i przeklętymi podręcznikami do gramatyki – powinna uświadomić to Tommasowi, który uważa, że Linda ciągle się obija. – Oczywiście, nie ma sprawy. Do jutra! – Isabel wstępuje do łazienki, żeby zdjąć fartuszek, i przegląda się w lustrze: ma zmęczoną twarz, w domu będzie musiała się trochę umalować i wybrać przyzwoitą sukienkę, żeby jakoś się prezentować, choć prawdę mówiąc, Manuel nie zwraca na to szczególnej uwagi, podoba mu się zawsze taka, jaka jest. Po wyjściu Isabel Tommaso dołącza do Lindy na kanapie. Siada obok i delikatnie całuje ją w kark.

– Wreszcie sami, kochanie… Jak książka? – Kupiłam ją dzisiaj – odpowiada, wciąż zatopiona w lekturze. – Zakochałam się w Afonsie. I próbuję się nauczyć trochę technicznego słownictwa z dziedziny sztuki… ale na razie ciężko mi idzie. – Kładzie książkę na poduszce i przytula się do Tommasa. – A ty? Miałeś ciężki dzień? Jak było w pracy? – Chaos, jak zwykle, ale ogólnie dobrze. Nie narzekam. – Marszczy czoło. – A ty? Jak kurs portugalskiego? – Może nie jestem wzorową uczennicą, nie cierpię mojej nauczycielki, ale robię postępy. – Przerywa na moment i patrzy na niego słodkim wzrokiem. – Jesteś ze mnie dumny? Pisanie też idzie mi coraz lepiej, wiesz? Nie tylko przekleństwa, jak w zeszłym tygodniu… – dodaje, robiąc nadąsaną minę. – Nigdy w ciebie nie wątpiłem. Wpisać ci dobrą ocenę do dzienniczka? – droczy się z nią Tommaso. – Ale tak na poważnie, pisanie jest najtrudniejsze. Ja też na początku byłem niezłym gamoniem – dodaje, głaszcząc ją po plecach. Konwersacja na chwilę się urywa. Tommaso bierze pilota i włącza telewizor. – Masz ochotę obejrzeć film? – pyta i zaczyna przeglądać kanały satelitarne. Długa chwila ciszy. Co za pytanie? – myśli Linda. Oczywiście, że nie! Już od ponad tygodnia się nie kochali, a on chce oglądać telewizję. Nawet po kolacji z Portugalczykami i Niemcami tłumaczył, że wrócili późno, a on jest bardzo zmęczony, i w końcu przełożyli to na lepszy moment, po czym zasnęli obok siebie, nawet się nie przytulając. Może to normalne po jakimś czasie bycia razem, ale Linda nie jest w stanie tego zaakceptować. Zauważyła też, że od jakiegoś czasu nie patrzy jej tak często w oczy i ciągle jej się wymyka. Nie chodzi o to, że go nie ma albo że ją zaniedbuje. Zdarza się jednak, że głaszcze ją lub całuje, a ona widzi, że myślami jest gdzie indziej, że coś absorbuje jego umysł i ciągnie go w jakieś niedostępne dla niej miejsce. Chciałaby z nim o tym porozmawiać, ale nie wie jak. To tylko jej odczucie i obawia się, że mówienie o tym na głos uczyniłoby je bardziej realnym. A poza tym dziś wieczorem Tommaso wydaje się naprawdę wykończony i Linda nie chce dodatkowo go martwić. To nie wymówka, myśli sobie: prędzej czy później będzie musiała się z tym zmierzyć, nie zwykła dusić w sobie problemów. Ale możliwe też, że to tylko przejściowa sytuacja. Nie ma sensu rujnować przez to wieczoru. – A więc… masz ochotę? – ponawia pytanie. Linda nie zauważyła, że jej rozmyślania oderwały ją od rzeczywistości na nieco zbyt długo. I pospiesznie, lecz mało przekonująco odpowiada: – Pewnie. Ty wybierz, skarbie. – Co powiesz na Wall Street: Pieniądz nie śpi? Coś bardzo w stylu Tommasa. Linda, chcąc nie chcąc, akceptuje jego propozycję.

– Tylko po włosku! Żadnych napisów ani innych takich… Jego fiksacja na punkcie filmów w oryginalnej wersji językowej ją wykańcza. – No dobrze, tym razem niech ci będzie. Ale tylko dlatego, że przyniosłaś dobrą ocenę… – Uśmiecha się. W odpowiedzi Linda pokazuje mu język. Całuje go w policzek i opiera się o jego zmęczone ciało. On podnosi ramię, robiąc jej miejsce, i mocno ją obejmuje. Zaczyna się film. Linda desperacko próbuje się skupić i zainteresować fabułą, ale rytm jego serca – który w tej pozycji słyszy bardzo wyraźnie – rozprasza ją. Jest czysty i regularny, jak on sam. Tommasa akcja najwyraźniej wciągnęła. Ale chwilę potem, nagle, odzywa się: – Ostatnio trochę cię zaniedbywałem, prawda? – zaczyna, nie odrywając wzroku od ekranu, jakby nie mówił do niej. A Linda, niemal osłupiała, podnosi nieco głowę, żeby zobaczyć jego twarz. Czyżby czytał w jej myślach? – No, w sumie tak – przyznaje. – Stęskniłam się za tobą. Ale zawsze możesz mi to wynagrodzić. Na przykład teraz… Nim kończy zdanie, jej dłoń przesuwa się w stronę jego rozporka. Nareszcie, myśli sobie. Ale on nie reaguje, sprawia wrażenie, jakby nawet nie poczuł jej dotyku, i siedzi bez ruchu, tylko lekko się wzdryga, zaskoczony. W końcu, wciąż patrząc w ekran, zbliża usta do jej policzka i daje jej buziaka. – Wynagrodzę ci to, mała. Proszę, poczekaj tylko do jutra. Linda, rozczarowana, cofa rękę. Nic nie rozumie, jest zbita z tropu: nigdy wcześniej nie czuła się odrzucona, odczuwa pewien rodzaj pustki, która chwyta ją za gardło, w niemal dławiącym uścisku. Ale może przesadza i sama tworzy sobie w głowie jakieś absurdalne historie. Jest w najbardziej romantycznym mieście, jakie mogłaby sobie wymarzyć, w apartamencie jak z czasopisma, u boku mężczyzny, którego kocha i który kocha ją. Więc jeśli jednego wieczoru on nie ma ochoty się kochać, cierpliwości. Nie zawsze można mieć w życiu wszystko. W końcu ma poczekać tylko jeden dzień… Następnego popołudnia, po powrocie z lekcji portugalskiego, Linda zastała na łóżku białe pudełko z czerwoną satynową wstążką. Rozwiązała ją szybko – uwielbia niespodzianki – a w środku znalazła wspaniałą sukienkę: krótką, czarną, z jedwabiu i szyfonu z koronkowymi wstawkami na wysokości biustu. Na niej – bilecik z odręcznym napisem. Niepowtarzalny charakter pisma Tommasa: Załóż ją dziś wieczorem. Pod spodem masz być naga. Bądź gotowa o 21. Przyjedzie po Ciebie samochód i zabierze Cię w specjalne miejsce. Linda bez wahania przystała na zasady gry: co do joty wypełniła instrukcje

Tommasa. Zbliża się umówiona godzina. Stoi przed zajmującym całą ścianę lustrem, poprawia sukienkę na biodrach, potem robi obrót, wypróbowuje kilka uwodzicielskich min i przejeżdża dłonią po gładkiej, delikatnej tkaninie. Bez dwóch zdań, w kwestii mody Tommaso ma świetny gust; nie poznała dotąd mężczyzny – który nie byłby gejem! – a wiedziałby tyle na ten temat. Ponadto całkiem się dla niego wydepilowała: w salonie kosmetycznym zażyczyła sobie swój ulubiony brazilian wax. Nie ma najmniejszego pojęcia, dokąd Tommaso ją zabiera, ale znając go, będzie to bajkowe miejsce. Umiera z ciekawości, jest podekscytowana jak mała dziewczynka, a przede wszystkim wie już, że warto było czekać dzień dłużej. Zapomniała o wczorajszych obawach i lękach o temperaturę w ich związku. Spryskuje cartierem kark, zgięcia kolan i nadgarstki. To dzięki Tommasowi odkryła ten zapach i od tego czasu nie może się już bez niego obejść. – Przyjechał samochód. – W drzwiach pokoju pojawia się Isabel. Jest punktualnie dwudziesta pierwsza. Nagle Linda odczuwa ukłucie niepokoju i odwraca się do gosposi. – Jak wyglądam? Tylko szczerze… Potrzebuje usłyszeć, że dobrze. – Wyglądasz olśniewająco, kochana. Szczerze, olśniewająco. Isabel mówi to z niemal teatralnym zachwytem. Jest zawsze taka serdeczna, ciepła i promienna! Linda miała naprawdę dużo szczęścia, że ją spotkała. Dzięki niej na tej obcej ziemi, pośród nieznanych ludzi, czuje się dużo mniej samotna. – Dziękuję, Iso. – Uśmiecha się. Otwiera drzwi szafy, żeby wybrać buty. Chwilę się zastanawia, po czym sięga po parę czarnych szpilek peep toe. Czuje się naelektryzowana i choć jest już wieczór, jej skóra aż parzy. Ma w sobie nową energię i entuzjazm pierwszoklasistki w dniu rozpoczęcia roku szkolnego. Schodzi na ulicę, gdzie czeka na nią czarny, perfekcyjnie wypolerowany rolls-royce phantom. Tylne drzwi od strony chodnika są już otwarte. Szofer w czarnej liberii w złote pasy czeka za kierownicą. Linda zaniemówiła: nigdy nie widziała na żywo takiego samochodu i musi przyznać, że na bruku lizbońskiej uliczki to luksusowe auto niemal razi. Ale kontrast, jak zawsze, wydaje jej się fascynujący. Gdy tylko siada na siedzeniu z białej, miękkiej skóry, jej serce zaczyna bić szybciej. – Powie mi pan, dokąd jedziemy? – W stronę Alfamy, ale pan Belli wyraźnie zabronił mi mówić dokąd. – Ach, pan Belli! – Linda kręci głową i parska, rozbawiona. Odgrywanie tajemniczego świetnie mu wychodzi. – Nie da mi pan nawet żadnej podpowiedzi? Może jeśli będzie nalegać tym słodkim tonem, szofer w końcu ustąpi. – Nie mogę, proszę pani, musi mi pani wybaczyć. Ale niedługo będziemy na

miejscu. Po kilku minutach jazdy labiryntem wąskich uliczek Linda traci orientację. Wreszcie rolls-royce zatrzymuje się przy pałacu z oknami w stylu manuelińskim i fasadą pokrytą kamieniami ociosanymi na kształt diamentów. Przed budynkiem czeka on. Tommaso, ubrany w bardzo elegancki smoking, podchodzi do samochodu i otwiera drzwi. – Dobry wieczór, panno Ottaviani. Uśmiecha się i podaje jej rękę, pomagając przy wysiadaniu. – Dobry wieczór… – Linda mruga do niego i natychmiast szuka jego ust. On odpowiada na pocałunek, po czym odsuwa ją od siebie, by nacieszyć nią oczy. Z zadowoleniem obserwuje każdy szczegół. – W tej sukience wyglądasz zniewalająco. I nie tylko dlatego, że wyobrażam sobie, co jest pod spodem… – To, co kryje się pod spodem, powinieneś już znać. – Linda stara się żartem stłumić erotyczne napięcie, które obudził w niej komplement Tommasa. Przygryza wargę. – Niektóre rzeczy poznaje się bez końca… Mam nadzieję, że pomożesz mi poznać je głębiej, co ty na to? – Tommaso uśmiecha się i prowadzi ją do wejścia pałacu. Skrzydła wielkich drzwi otwierają się przed nimi i zaraz pojawiają się dwie dziewczyny, brunetka i blondynka, ubrane jak rzymskie służki. – Witajcie w Karmic – mówią jednym głosem. Są idealnie piękne, obie zdają się być wcieleniem kobiecości doskonałej. – Prosimy za nami… – Brunetka gestem zaprasza w kierunku windy z wielkimi lustrami. Tommaso przyciąga Lindę do siebie, a jego ręka zjeżdża w dół jej pleców. – Chodźmy, baby. Obejmuje ją w talii. Linda umiera z ciekawości: rozgląda się dookoła w poszukiwaniu punktów odniesienia, nie zrozumiała jeszcze otaczającego ją kontekstu. Wyłożona czarnym i czerwonym aksamitem winda nie zapowiada restauracji. Lokalu, w którym się tańczy, raczej też nie. – Kochanie, nie chcesz mi powiedzieć, co to za miejsce, prawda? – Nie, Lindo, zaraz dowiesz się sama. Kiedy na panelu z numerami podświetla się dziewiątka, lustrzane drzwi otwierają się. Blond służka wychodzi jako pierwsza i wciska sześć cyfr na czymś w rodzaju zainstalowanego w ścianie iPada. Potem daje znak swojej czarnowłosej towarzyszce, która demonstruje Tommasowi i Lindzie uśmiech jak z reklamy. – Wszystko gotowe – obwieszcza w końcu. Gestem zaprasza ich do wyjścia z windy. – Mam nadzieję, że miło spędzą państwo wieczór.

– Dziękuję. – Tommaso żegna ją, a Linda podąża za nim, coraz bardziej zaciekawiona. Cokolwiek na nią czeka, już jest podekscytowana. Blond służka wręcza Tommasowi czarną kopertę, potem prowadzi ich korytarzem. Na podłodze rozłożony jest czerwony dywan, pokryty czarnymi płatkami kwiatów. – Jesteśmy na miejscu. Przed nimi znajdują się szklane drzwi, obramowane dwiema kolumnami, a na architrawie widnieje wykuty w marmurze złoty napis KARMIC. Każdy szczegół tego miejsca wydaje się hymnem na cześć elegancji i zmysłowości. – A zatem miłego wieczoru. – Blond służka kłania się, po czym znika w chmurze białego dymu, jak zjawa. Po chwili drzwi otwierają się niczym sezam, odkrywający przed Ali Babą jaskinię pełną skarbów. Przy wejściu do groty czuwa kobieta w czerwieni. Ma na sobie tunikę z geometrycznym, sięgającym aż do pępka dekoltem; z dumą prezentuje drobne, częściowo odsłonięte piersi i widoczne przez tkaninę sutki. – Chodźcie za mną – mówi głębokim głosem. – Zaprowadzę was do waszego stolika. Jej spojrzenie jest zmysłowe, a zarazem groźne, drapieżne, ale też bezbronne. Linda jest pewna, że każdy mężczyzna byłby skłonny zrobić dla niej wszystko. Razem z Tommasem idzie za nią, coraz bardziej zdezorientowana. W powietrzu unosi się delikatny zapach kadzidła, a z głośników dobiega stłumiona muzyka, mieszanka rytmów arabskich i plemiennych. W miarę jak przyzwyczaja się do przyćmionego, ciepłego światła o niemal złotym odcieniu, Linda zaczyna z zainteresowaniem obserwować zarysy wystroju tonącej w półmroku sali: ściany w kolorze pompejańskiej czerwieni ozdobione weneckimi sztukateriami i azulejos, lakierowane na czarno stoliki w stylu Ludwika XVI, krzesła obite karmazynowym aksamitem. Jest oszołomiona. Musi jeszcze zdecydować, co o tym sądzi, czy podoba jej się to, czy nie, ale ogarnia ją wrażenie, że trafiła na plan filmowy Quo vadis. Co tym razem wymyślił Tommaso? Na razie lokal wydaje jej się absurdalny, a ona czuje się nieco nie na miejscu. Prawie chce jej się śmiać. Nie chodzi o to, że nie jest pięknie, ale wszystko to jest tak surrealne. Sceptycyzm, ciekawość i ekscytacja tworzą w niej splątany kłębek emocji. W miarę jak wchodzą w głąb sali, a ich oczy przywykają do półmroku, Linda uzmysławia sobie, że prawie wszystkie z otaczających ją postaci są nagie: za zasłoną z organzy dostrzega kobietę o perfekcyjnym ciele, ubraną jedynie w podwiązki z cieniutkiej czarnej koronki, leżącą na minimalistycznym brązowym szezlongu. Obok widzi mężczyznę, nie jest w stanie dojrzeć jego twarzy, ale zwraca uwagę na wyrzeźbiony, wysmarowany oliwą tors. Nieco dalej dwie oparte

o kolumnę postaci, owinięte w płaszcze z czarnej satyny, igrają ze sobą, wzajemnie się pieszcząc. W powietrzu zalega dziwna cisza: żadna z tych osób nie rozmawia, ograniczają się do miękkich ruchów, wolni od żądzy posiadania, poznają się poprzez swoje ciała. A Linda sama już nie wie, na czym skupić uwagę, odwraca się raz w prawo, raz w lewo z wyrazem zdziwienia i zagubienia, podczas gdy Tommaso kroczy przed nią, pewny siebie i całkowicie swobodny. Zdarzyło jej się w życiu kilka szczególnych doświadczeń, to nie ulega wątpliwości, ale nigdy dotąd nie była w podobnym miejscu. W końcu kobieta w czerwieni wskazuje im stolik, po czym ulatnia się, bezszelestnie, z najwyższą dyskrecją. Tommaso, który dotychczas, podobnie jak ona, milczał, nagle przerywa ciszę: – I co o tym sądzisz? Na jego wargach rysuje się uśmiech odprężenia, jego głos jest niemal szeptem. Ale Linda ma zagubioną minę. – Nie wiem, co powiedzieć, potrzebuję jeszcze paru chwil, żeby się wczuć. Siedzi w fotelu z czerwonego aksamitu, a im dłużej się rozgląda, tym bardziej czuje się skrępowana: nie może uwolnić się od myśli o cudzym pożądaniu, którym przesiąkła ta elegancka, wyrafinowana tkanina, i dlatego wszystko wydaje jej się piękne, a zarazem tak bardzo nieczyste. Tommaso przysuwa się do niej, całuje ją w szyję, potem szepcze jej do ucha: – Nie spiesz się, Lindo. Bo chcę, żebyś przeżyła dzisiaj rozkosz, jakiej dotąd nie zaznałaś. Mówiąc to, szybkim ruchem wsuwa dłoń pod jej sukienkę, wprost między uda. Czuje jej wilgotne ciało, nieskrępowaną, miękką waginę, gotową, by dawać i otrzymywać przyjemność. – O tak… to jest Linda, jaką znam. A ona obiema rękami chwyta go za głowę i ucisza namiętnym pocałunkiem. Właśnie w tym momencie pojawia się kelner w rozpiętej na piersi czarnej, lnianej koszuli, pod którą można się domyślić doskonale ukształtowanego ciała. Linda ze zdziwieniem stwierdza, że oderwała się od ust Tommasa, by popatrzeć na tors chłopaka. – Czego życzą sobie państwo do picia? – pyta, przywołując Lindę do rzeczywistości. – Dla mnie wytrawne martini – odpowiada błyskawicznie. Potrzebuje alkoholu, by całkowicie się zatracić. – Świetny wybór – komentuje Tommaso. – Niech będą dwa. – Dobrze. Dwa wytrawne martini. – Kelner zapisuje w palmtopie. Na palcach ma tatuaże z henny. – Coś jeszcze?

– Na razie to wszystko – mówi Tommaso. Chłopak potwierdza skinieniem i, boso, znika za zasłoną z czarnego aksamitu. Linda nie wie, jak to możliwe, ale zamówienia pojawiają się po kilku sekundach. Kelnerka, ubrana w minispódniczkę z czarnego tiulu, która niewiele pozostawia wyobraźni, przynosi napoje do stolika. Jej oczy przesłania koronkowa maska, również czarna. Linda natychmiast wypija łyk. – Tego mi było trzeba – szepcze, niemal bojąc się własnego głosu. Byłaby w stanie wyobrazić sobie wszystko, ale nie to, że trafi w takie miejsce. Ogarnia ją dziwne uczucie dezorientacji, nie jest ani trochę zgorszona, raczej zaintrygowana niezwykłą sytuacją, w jakiej się znalazła. Podenerwowana, zakłada na przemian nogę na nogę, aż nagle dociera do niej, że nie ma na sobie bielizny. Siedzący dwa stoliki dalej mężczyzna w rozpiętej koszuli energicznym ruchem głowy odrzuca włosy z czoła i spogląda na nią pełnym pożądania wzrokiem. Boże, wydawało jej się, czy naprawdę do niej mrugnął? Nie może w to uwierzyć. Instynktownym, kocim ruchem przysuwa się do Tommasa – chce poczuć ciepło znajomego ciała. On odpowiada uściskiem i przytula ją, pewnie i mocno. – Jesteś gotowa, Lindo? Chcesz przeżyć ze mną coś nowego? – pyta jednym tchem. – Ja… – Jej głos łamie się z emocji. – Chyba tak… choć nie mam bladego pojęcia, co mnie czeka. – Tak jest lepiej, bo zaskoczenie jeszcze spotęguje twoją rozkosz. Zobaczysz. Wszystko będzie bardzo podniecające. Ona patrzy mu prosto w oczy. Postanowiła. Chce mu zaufać. – Jestem gotowa. Dla ciebie. Tommaso całuje ją i delikatnie muska dłonią jej udo. Lindę opanowuje dreszcz. Łagodnie odsuwa się od niego i wstaje. – Pozwól mi tylko pójść na chwilę do łazienki. – Jak chcesz. Ale uważaj, bo kiedy wrócisz, mnie może już tu nie być… Linda zanurza się samotnie w atmosferę rozpusty i wyuzdania. Przechodzi obok baru. Siedzący przy nim piękny czarnowłosy mężczyzna szepcze coś na ucho blondynce o kręconych włosach, ubranej w długą, odsłaniającą nagie plecy satynową suknię w kolorze kości słoniowej. Nie jest pewna, ale jego twarz wydaje jej się znajoma, ma wrażenie, że już kiedyś go widziała. Kiedy go mija, mężczyzna, nie przesuwając się nawet o milimetr, dotyka jej ręki i spogląda w oczy. Linda sili się na uśmiech i przyspiesza kroku. Wszyscy tu w środku są przepiękni – to jedyna sensowna myśl, jaką jest w stanie sformułować. Potem przemyka jej w pamięci migawka twarzy czarnowłosego mężczyzny: czyżby spotkała go na jednej z kolacji z Tommasem? Nie potrafi jednak skojarzyć

dokładnie, może to przez alkohol, który zaczął mącić jej myśli. Łazienka jest oazą trzeźwego porządku pośród pierwotnego chaosu. Półki ze śnieżnobiałego marmuru karraryjskiego i dizajnerska delikatna ceramika, wypolerowana na błysk. Tylko dyskretny wiklinowy pojemnik, wypełniony prezerwatywami, przypomina o całej reszcie. Aromat wanilii i róży upaja zmysły. Linda przygląda się w lustrze swojej twarzy, poprawia rozmazany makijaż pod oczami. Wygładza sukienkę na biodrach: w jaskrawym świetle wydaje się jeszcze bardziej przezroczysta: widać dosłownie wszystko. Ale w tej chwili Linda nie odczuwa ani odrobiny wstydu. Jeśli Tommaso taką ją chce, jej to odpowiada. Wychodzi z łazienki, przemierza oświetlony smugami czerwonego światła korytarz i natrafia na serię rozmieszczonych obok siebie pokoi, których wejścia przesłaniają jedynie zwiewne zasłony. Powinna iść dalej, ale nie może oprzeć się pokusie, by zerknąć do środka: czuje się jak w filmie Tinto Brassa, jednym z tych, które oglądała jako nastolatka, chichocząc razem z przyjaciółkami. To, co widzi, nieodparcie ją podnieca. Mężczyzna, w pełni ubrany, w rozpiętych spodniach, bierze od tyłu kobietę, która ssie drugiego mężczyznę. Scena odbywa się w absolutnej ciszy, jest doskonale skomponowana. Mogłaby oglądać ten kadr godzinami. Mimo że zawsze miała dystans wobec voyeuryzmu, musi przyznać, że seks oglądany na żywo jest naprawdę poruszający. Nigdy nie widziała z bliska mężczyzny, kilku mężczyzn, uprawiających miłość… nie licząc tych, którzy robili to z nią, ale to oczywiście nie to samo. Przez jej ciało natychmiast przebiegają ciarki. Nieoczekiwany i niekontrolowany dreszcz czystego pożądania. Dostrzega, że jej sutki stały się twarde i domagają się ust, języka, zębów, ale nie robi nic, by to ukryć. Usta kobiety w magiczny sposób sprawiają, że spełniająca pragnienia różdżka pojawia się i znika. Stojący za nią mężczyzna bierze ją analnie, mocno trzymając za biodra. W pewnej chwili odwraca się w stronę Lindy i głową daje jej znak, by przyłączyła się do zabawy. Ona jest zaskoczona, ale w przebłysku przytomności umysłu udaje jej się odmówić. Kiwa palcem – obowiązuje tu komunikacja niewerbalna. Sama myśl ją podnieca, ale Linda nie ma najmniejszego zamiaru brać udziału w tej piekielnej orgii: jedynym, którego pragnie, jest Tommaso. Wraca tą samą drogą, wchodzi po oświetlonych schodkach w stronę baru. Kiedy jednak dociera do stolika, nie zastaje Tommasa. W jednej chwili wzbiera w niej niepokój: pośród tych wszystkich nieznajomych, ogarniętych żądzą cielesnej przyjemności, czuje się porzucona. Nie zdąża jednak nawet sformułować tej myśli, gdyż zaraz podchodzi do niej około czterdziestoletni brunet, bosy, ubrany tylko w podarte dżinsy biodrówki. – On czeka na ciebie w Komnacie Cesarskiej – szepcze do niej

z obezwładniającą pewnością siebie. – Czy my się już nie poznaliśmy?! – Linda, zmieszana, kręci głową, próbując przywołać odległe wspomnienie, ale nie jest w tej chwili w stanie najwyższej jasności umysłu… – Jestem Jérôme. – Podaje jej rękę. – Widzieliśmy się raz w Silku. – Ach, oczywiście! Przychodzi olśnienie: to facet z towarzystwa Tommasa, musi być czyimś asystentem albo sekretarzem prasowym. Kreolska krew, pół Francuz, pół Portugalczyk. Diamentowe oczy i hebanowa skóra. Piękny. A teraz, z nagim torsem, nieodparcie doskonały. – Chyba nie każesz swojemu mężczyźnie czekać. – Patrzy na nią oczami pełnymi ognia, a jednocześnie sprawia wrażenie, jakby próbował dodać jej otuchy. – Chcesz, żebym odprowadził cię na górę? Linda kiwa głową. – Tak, dziękuję – odpowiada, z dziwnym wrażeniem, że właśnie została wciągnięta w zaplanowaną w najdrobniejszych szczegółach grę, w której ona może być tylko bezwolnym pionkiem. Przeprowadziwszy ją przez serię korytarzy z przyciemnionym światłem, Jérôme zostawia ją na progu owalnego, przypominającego przedpokój pomieszczenia, którego ściany pokryte są boazerią z lakierowanego na czarno drewna. – Baw się dobrze – szepcze jej do ucha i odchodzi, poruszając się w ciemności instynktownie jak kot. – Witaj, moja muzo. To Tommaso. Ale gdzie on jest? Tylko jego ciepły głos dociera do niej z daleka. Linda rozgląda się dookoła, a jakiś elektryczny impuls sprawia, że jej serce przyspiesza. – Tommi, chowasz się przede mną? – Odpręż się, Lindo. Nie możesz mnie zobaczyć. Możesz mnie tylko usłyszeć. Tommaso siedzi na cesarskim tronie, na środku przyległej sali. Wyciąga nogi, rozsiada się wygodnie i syci obrazem wyświetlanym na wielkim ekranie. Na wizji Linda również wygląda niesamowicie; to dziwne, myśli sobie, wydaje mu się jeszcze piękniejsza niż na żywo. – Dobrze – szepcze niepewnie ona. – Ale co mam teraz robić? Zgadza się na tę grę, bo spodziewa się, że on za chwilę wejdzie. Zrozumiała, że ją obserwuje, ale nie może mieć nawet odległego wyobrażenia o tym, co dzieje się w sąsiadującym pomieszczeniu. – Nie zadawaj pytań. Oto zasady gry: ja mówię, a ty robisz to, co ci powiem.

Wszystko. Okej? Sytuacja jest nieco paradoksalna, Linda zdaje sobie z tego sprawę. Ale właśnie to ją intryguje; od kiedy to Linda Ottaviani cofa się przed odrobiną szaleństwa? – Zgoda. W tym momencie głos Tommasa zastępuje zmysłowa muzyka z arabskimi akcentami, która przywodzi Lindzie na myśl odaliski, wijące się w tańcu brzucha pośród tysiąca woali. – Chcę, żebyś dla mnie zatańczyła. No nieźle. Jak za sprawą czarów, przez ukryte w boazerii drzwi wchodzą dwaj młodzi mężczyźni. Jeden czarny, drugi biały, obaj półnadzy. Ciała wyrzeźbione, gładkie, oczy ukryte za maskami z czarnej satyny. – Moi niewolnicy zaspokoją każde twoje pragnienie – jeszcze raz głos Tommasa, tym razem głębszy. Potem znowu muzyka. Linda nie wie, co powiedzieć. Co to za gra? Jak daleko ma zamiar posunąć się Tommaso? Nie ma nawet czasu się zastanowić, a już mężczyźni biorą ją za ręce i wprowadzają w miękki, zmysłowy taniec. W pewnej chwili przenika ją dreszcz: postępuje właściwie. Zawsze tak przeżywała swoje życie. Z dala od konwencji, słuchając swoich najgłębszych instynktów. Z każdego dnia czynić święto. Nie cofać się nigdy w obliczu wyzwań. Pokonywać wszystkie głupie obawy, stojące na drodze do szczęścia. Dawać się ponieść… – Zatrać się, baby, tylko dla mnie. Jesteś moją królową i chcę patrzeć, jak tańczysz. Kiedy tańczysz, jesteś piękna. – Głos Tommasa jest wibrującym szeptem. Linda nie byłaby w stanie go nie posłuchać. Taniec zawsze przychodził jej naturalnie. Potrzebne jest tylko serce i poczucie rytmu, a jeśli chodzi o resztę, wystarczy dać się prowadzić muzyce. Szybkim ruchem pozbywa się butów na obcasie i zostaje boso. Dwaj mężczyźni kręcą nią na zmianę, ocierają się o nią swoimi ciepłymi ciałami. Czarne miesza się z białym. Linda owija się wokół nich, tańczy z nimi. Jej sukienka faluje i podnosi się w trakcie tańca, a jej wagina jest już wilgotna i gorąca, wolna, gotowa, by przyjąć nieznane pieszczoty. Niesamowita erotyczna siła wypełnia całą salę. Jeszcze jeden obrót, dotyk skóry, spotkania rozpalonych spojrzeń, dłonie, które muskają, dłonie, które rozbierają, dotykają. Jeszcze jeden piruet, mężczyźni podnoszą ją z ziemi, mocnymi ramionami podtrzymują poziomo w powietrzu, potem opuszczają i kładą na stojącym na środku pomieszczenia niskim, okrągłym łożu: czarnym, z jedwabną pościelą, bez poduszek. I wówczas czarnoskóry mężczyzna zdziera z niej sukienkę i zaczyna masować, zaczynając od stóp. Daj się ponieść, Lindo. Nie musi sobie tego powtarzać, wystarczy raz

powiedzieć to w myślach. I pozwolić się prowadzić pragnieniom ciała. Zapomnieć o tym, do kogo należy dłoń, która jej dotyka, język, który ją liże. Na zewnątrz, a teraz także w środku. Zapomnieć o wszystkim w słodkiej nirwanie, która upajająco pachnie męskością. Męskością innego mężczyzny. Wystarczy przestać oczami szukać świata, przestać myśleć: tylko wczuć się w to pożądanie, które budzi się między jej nogami, otwierając je przed nieznajomym językiem. Tymczasem Tommaso rozpiął spodnie, by uwolnić naglącą żądzę. Wiązka rozpustnej przyjemności elektryzuje jego krew. Jego źrenice się rozszerzają, usta rozchylają, dłonie drżą, serce wali w zwierzęcym rytmie. Oczy rejestrują każdy kadr, jak w zwolnionym tempie. – Jesteś fantastyczna, Lindo, i jesteś moja. – Jego ochrypły głos łamie się od rozpustnego pragnienia, które w tym widoku znajduje zaspokojenie. A jednocześnie nieustannie się odnawia. To perwersyjny rytuał, w którym uczestniczą wspólnie. Tommaso odczuwa potrzebę, tajemniczą potrzebę oglądania jej z dwoma nieznajomymi: tylko oni mogą odrzeć jego egzystencję z zasłony utartych norm, sprawić, że poczuje się żywy. Ogarnia go upojenie wzajemną zdradą, jedno obok drugiego, we wspólnym uniesieniu, i to uczucie jest równie gorące, co dziwne. Linda jęczy. Palce, języki zagłębiają się w niej. Powtarzające się westchnienia, rwące się oddechy. Musi tylko być sobą, emanacją własnego ciała, okazać się dumną, odważną. W końcu to jest spektakl, za którym stoi przede wszystkim umysł, nie ciało, uczucia, dreszcze czy emocje. Kroczy teraz górskim grzbietem, balansując nad przepaścią, trochę akrobatka, trochę prowokatorka. Rozkosz najprawdziwszego orgazmu jest o krok. Linda dyszy, jej ciało drży i wibruje, ale ona się powstrzymuje, dusi pragnienie rozkoszy, bo chce przeżyć ją z nim, z Tommasem. – Wystarczy, niewolnicy. – Tommaso wstaje z tronu. – Już czas. Mężczyźni przerywają, biorą Lindę delikatnie za ręce i pomagają jej wstać z łóżka. Prowadzą ją na koniec sali, do ściany, w której znajdują się widoczne, doskonale okrągłe otwory. Linda jest oszołomiona, kręci jej się w głowie, serce pompuje jak szalone. Wzrok ostrzy się powoli, jakby obracała kalejdoskop w oczekiwaniu na właściwy obraz. Który po chwili, nagle i nieubłaganie, ukazuje się jej oczom. To dłoń Tommasa, rozpoznaje ją. Wystaje przez otwór w ścianie. – Chodź tu, mała. Pozwól się dotknąć. – Jego głos jest niczym cięcie pazurem, wezwanie, wobec którego nie może się wycofać. Linda przysuwa się do ściany, cała, plecami, a jej pośladki przylegają dokładnie do drewna boazerii. Daje się schwycić. Jej nogi się rozchylają, wargi zaczynają płonąć. On wsuwa w nią palec, jej ciało natychmiast ustępuje, rozszerza się, by go przyjąć. Czuje w końcu ten znajomy palec, który zwleka u wejścia,

potem zagłębia się powoli, zdecydowanie, mocno. – Otwórz oczy, baby. – Teraz jego prawdziwy głos miesza się z tym dobiegającym z głośników. Linda wykonuje polecenie. Odwraca się do ściany, a z jednego z otworów, położonego trochę wyżej niż pierwszy, wysuwa się jego penis. To Tommaso, rozpoznaje od razu: dotyka go i jest twardy, wyprostowany, dumny. Bo jej pożąda, patrzył na nią, a teraz jej pragnie. Linda bierze go do ust, zwilżając śliną. Tommaso, po drugiej stronie ściany, szepcze coś niezrozumiałego: jest tak podniecony, tak pochłonięty swoją rozkoszą, że przestał myśleć o tym, jak zaspokoić ją. Linda kontynuuje ruch w górę i w dół, przesuwając pełnymi wargami po jego rozpalonej żądzy i ssąc coraz mocniej. Czuje, jak rośnie w jej ustach: powiększa się, wibruje, pulsuje, w końcu wybucha. Zdławiony krzyk. A potem mleko, które spływa w dół, wypływa na zewnątrz, na jej szyję, wywołując w niej dreszcz, zraszając nowym pożądaniem jej twarde sutki. Linda odrywa się i osuwa na ziemię, otwory nagle się zamykają, a w ścianie otwierają się drzwi. Tommaso stoi przed nią, nagi, zdyszany. Rysy jego twarzy zmienione są przez przeżyty przed chwilą orgazm. Klęka, obejmuje ją mocno drżącymi wciąż ramionami i opada na nią. – Byłaś wspaniała – szepcze jej do ucha. – To było dzieło sztuki. – Całuje ją w szyję. – Arcydzieło cielesnej namiętności. – Usta wędrują od szyi do podbródka. – Ideał erotycznej gracji. – Spotykają się ich języki. Tommaso zawsze potrafi znaleźć właściwe słowa, czasem teatralne lub przejaskrawione, czasem słodsze, nieskończenie czułe. W ten sposób zawsze udaje mu się ją zjednać. Zdobyć, nie pozostawiając niczego przypadkowi, nawet milimetra dla kogokolwiek innego. Linda uśmiecha się do niego. Ogarnia ją lekkie zmęczenie – skutek przerwanego orgazmu. Jej spełnienie zostało stłumione, nie wyraziło się w pełni. Było jej dobrze, to pewne, ale nie tak, jak by chciała, to znaczy z nim. Dlatego postanowiła się powstrzymać, bo kiedy czegoś pragnie, potrafi pragnąć tylko jednej rzeczy naraz. A teraz jej pasją jest wyłącznie on. Patrzy mu w oczy i wie, że dotychczas nie pomyliła się ani razu. Dobrze się z nim bawi, eksperymentuje. Podobnie było tego wieczoru, choć może – stara się czym prędzej odpędzić tę wątpliwość – tylko dlatego, że wszystko, co nowe, bawi ją i cieszy? Nie potrafi odpowiedzieć, to pytanie nie ma sensu, mówi sobie. Bo właśnie z nim chce się zagubić w tej ciemnej jak nafta, splamionej seksem nocy i to z nim chce potajemnie wkraść się w poranek, poczuć zapach kolejnego przebudzenia i dotknąć nieba tego nowego dnia, który rodzi się nad Lizboną.

3 Światło nie jest tak oślepiająco białe, jak zwykle przy bezchmurnym niebie. Ale o ósmej wieczorem miasto wciąż promieniuje ciepłą, krystaliczną atmosferą, która rozpływa się wśród okruchów tęczy. Linda obserwuje barwy Lizbony przez wielkie okno kuchenne: za każdym razem, gdy zatrzymuje się, by popatrzeć na tę panoramę, myśli, że to miejsce naprawdę ma w sobie coś wyjątkowego. Jakaś elementarna forma energii tkwi w tutejszym powietrzu, w ulicach, ale przede wszystkim w wielkiej rzece; pewien rodzaj wibracji, która wnika w każdego, w jakiś sposób oczyszcza jego wewnętrzny świat, zacierając ostre krawędzie. Najbardziej przykre myśli ulatniają się w magiczny sposób i pozostaje tylko melancholijna, przejmująca łagodność, którą nazywają saudade. To nie jest miasto, które podbija przy pierwszym zetknięciu, które niosłoby silne skojarzenia, jak Paryż czy Rzym, ono uwodzi z czasem, choć efekt przesądzony jest od pierwszej chwili. Od kilku miesięcy Lizbona jest jej nową miłością i Linda wie, że trudno będzie o niej zapomnieć. Nie można tego niestety powiedzieć o stosunku Tommasa wobec niej: zapominanie o Lindzie – zawsze dyskretne, nigdy spektakularne – stało się ostatnio jego zwyczajem. Nie chodzi o to, że Linda czuje się opuszczona w typowym dla związków rozumieniu i być może, wciąż sobie to powtarza, przywiązuje zbytnią wagę do jednego aspektu ich życia: problem polega na tym, że w łóżku nie układa im się najlepiej, i nie jest w stanie znaleźć przyczyny. W ostatnich dniach – co absolutnie nie jest w jej stylu – pogrążyła się w dość ponurych rozmyślaniach i ogarnął ją bezmiar wątpliwości. Być może przeżywa tylko taki okres, moment zmęczenia, a jednak podejrzewa, że może chodzić o coś innego. Wzięli udział w kolejnych wieczorach, podobnych do tego w Karmic, odwiedzili różne kluby dla par, za każdym razem z inicjatywy Tommasa. Na początku wszystko to wydawało jej się podniecające, ciekawość brała górę, usuwając w cień obiekcje i rozterki. Wszystko miało nowy smak. Ale przy czwartym wyjściu coś między nimi zgrzytnęło. Albo przynajmniej tak odczuła to Linda. Może przez powtarzalność scenariuszy, które zaczęła już poznawać, a może dlatego, że w tych miejscach Tommaso wydaje jej się inny, tak wyrachowany, że wywołuje w niej emocjonalną pustkę. A kiedy to robią, nie „kochają się” już, choć nie jest to tylko „uprawianie seksu”. Nie wie jeszcze dobrze, co to jest, ale jednego jest pewna: nie tak wyobrażała sobie ich dwoje. Nie stają się parą, jaką sobie wymarzyła. Na wspomnienie nocy spędzonej w Change coś ściska ją w żołądku. Ta nieprzytomna mina, ten błysk tępej żarłoczności, który w pewnej chwili zobaczyła

w oczach Tommasa. Poczuła dreszcz, odległy o lata świetlne od namiętności. Tylko ona byłaby w stanie dostrzec ten ładunek pierwotnej energii, który przeszył go, kiedy pojawiła się tamta para: jędrne ciała, otulona półmrokiem aksamitna skóra i zabójczy urok. – Oni – szepnął Tommaso. I nie powiedział nic więcej przez kolejne godziny. Zainteresowanie okazało się wzajemne, niemy pakt został zawarty na odległość między Tommasem a tą dwójką. On wyglądał jak cholerny James Dean zagubiony w czasie. Ona, o długich czarnych, gładkich włosach, pachnących orientalnymi olejkami, postawie księżniczki i oczach Cyganki, była jedną z tych dziewczyn, które potrafią nosić szmaty jak sukienkę od Armaniego. Miała na sobie indyjską, półprzezroczystą tunikę z dekoltem obwiedzionym wzorkiem z małych pereł, pod którą można było dostrzec nieduże, dziewczęce piersi. W momencie wymiany Linda zobaczyła nieopanowaną erekcję Tommasa. Był tak twardy, że musiało to wręcz boleć, a jego żołądź połyskiwała fioletowo. Dziwnie było oglądać go tak podnieconym, że wydawał się wręcz zagubiony, jakby całkiem stracił kontrolę. Znajomy, a zarazem odległy. Byli jak dwie szyny jednego torowiska, biegnące w tym samym kierunku, lecz mające nigdy się nie spotkać. – Pójdę za tobą – odparła, jak zawsze. A może chciałaby powiedzieć „Pójdę tylko z tobą”, jednak się nie poprawiła. Potem całkiem stracili się z oczu, każde w pogoni za własnym pożądaniem. Autonomiczni i, w pewnym stopniu, automatyczni: Tommaso w księżniczce Wschodu, już prawie eksplodujący wśród ognistych iskier; Linda owinięta wokół Jamesa Deana, gotowa, by zgasnąć w orgazmie bez namiętności. Jeśli sięgnięcie po ten zakazany owoc miało wywołać oszałamiający dreszcz, który rozpali początek lizbońskiego lata nowym pożądaniem, to Linda czuje już przesyt. Uśmiecha się na myśl o tym, że te absurdalne gry okazują się na swój sposób monotonne, ale tak właśnie jest: z pewnością nie zbliżyły jej do niego. Przyniosły raczej efekt odwrotny. Choć wolałaby tak nie myśleć, czuje, że Tommaso jest coraz bardziej odległy, niemal niezgłębiony. Seks tylko we dwoje, który w pierwszych miesiącach porwał ich – na przekór wszystkim i wszystkiemu – teraz wydaje się niewyraźnym wspomnieniem, jak stara książka o pożółkłych stronach i nieczytelnej czcionce. I dlatego tego wieczoru Linda postanowiła wziąć sprawy w swoje ręce i dokonać przełomu. „Trochę czasu tylko dla nas, tego nam właśnie trzeba” – zwierzyła się Isabel. Ta wyczuła sytuację, jeszcze zanim Linda powiedziała jej o wszystkim, i poradziła przygotować wyjątkową kolację na bazie składników o działaniu afrodyzjakalnym. A teraz panna Ottaviani gotuje wszystko sama, bez pomocy gosposi i z zaangażowaniem, jakie rezerwuje wyłącznie dla rzeczy naprawdę ważnych.

– Tommasie Belli, dziś wieczorem jesteś mój. Jeszcze nie wiesz, z kim masz do czynienia – mówi na głos Linda, wstawiając do lodówki mus czekoladowy, ostatnie ze swoich dzieł. Ciekawe, jak on zareaguje. Może nie wytrzyma i od razu zabierze ją do pokoju i w końcu, po wielu dniach, będą się kochać w swoim własnym łóżku! Ma ochotę, ogromną ochotę, by brał ją bez przerwy, we wszystkich pozycjach, aż do świtu, w ich pościeli o kojącym zapachu. Włożyła już komplet koronkowej bielizny, który tak mu się podoba, i chociaż gorset nie pozwala jej oddychać, warto trochę pocierpieć, biorąc pod uwagę to, co będzie później. Zapaliła też miniświeczki waniliowe i ustawiła je w półkolu wokół łóżka. Przyciemnione światła, intymna atmosfera, ona i Tommaso, sami: tak długo czekała na tę chwilę. Jeszcze ostatnie szlify i kolacja gotowa. Linda układa na półmisku tatar z czerwonego tuńczyka i borówek z tymiankiem i papryką, potem nastawia wodę na makaron. Na jednym z blogów znalazła zabójczy przepis: makaron trofie z sosem z cytryny, anchois, miodu, bazylii i bottargi. Wszystkie składniki miała już w domu, w zasięgu ręki, wystarczyło zmieszać je w odpowiednich proporcjach; nawet taki kuchenny antytalent jak ona powinien sobie poradzić – ale to już osądzi Tommaso. Właśnie zamierza pójść do pokoju, by jeszcze raz poprawić makijaż, kiedy przypomina sobie, że nie wstawiła szampana do schłodzenia! Biegnie na dolne piętro, do regału na butelki, i bierze butelkę Dom Pérignon White Gold Jeroboam rocznik 1995. Któregoś dnia Tommaso zdradził jej przypadkiem, ile kosztowała, i wspomniał, że chciałby otworzyć ją na specjalną okazję: kolacja na pojednanie wydaje jej się idealna. Ale kiedy wewnętrzna winda wiezie ją na piętro, kontakt dłoni z szyjką butelki przenosi ją brutalnie do tamtego pamiętnego wieczoru w Karmic. Darkroom. Zostali tylko we dwoje. Nikogo poza nimi. Pusta butelka szampana, on podnosi ją z podłogi i toczy po ciele Lindy, ona rozchyla nogi, on zaczyna pocierać nią właśnie tam, a potem wsuwa powoli, coraz głębiej, ona otwiera się, robi się mokra, rozchyla się niesamowicie, „tak, Lindo, tak”, on się podnieca, ona jest oszołomiona, a zarazem podoba jej się to, ma ochotę śmiać się i płakać, wyczuwa utkwiony w niej dziki wzrok, to światło w jego oczach, które potrafi już wyczuć na swoim ciele, „odwróć się”, ona wykonuje rozkaz, koniec butelki między jej pośladkami, naciska, „tu, baby, ostatni łyk”, ona nie rozumie, kręci jej się w głowie, wszystko wokół niej wiruje, ściany, zasłony, „daj się ponieść, zrób to dla mnie”, ona śmieje się wśród łez, Tommaso śmieje się razem z nią, „jeszcze, baby, jeszcze”, a potem dochodzi jej na plecy. Kadr, którego nigdy nie wymaże z pamięci. Bo wydaje jej się, że od tamtej chwili wszystko poszło w złym kierunku. Wkłada butelkę Dom Pérignon do lodówki. Potem zaczyna majstrować przy

mikserze. Zamierza przygotować krem z owoców leśnych: ostatni dodatek do deseru. Włącza na największą prędkość i tysiące odłamków zamarzniętych truskawek, jeżyn i malin bryzga na biały blat kredensu, a kilka ląduje jej we włosach. – Kurwa, pokrywka! – wrzeszczy Linda, nie wyłączając miksera i patrząc bezsilnie na meble upaprane czerwonym, spienionym płynem. – Boże, ale burdel! Co to za mikser, co działa bez pokrywki? – Chowa twarz w dłoniach. Po chwili orientuje się, żeby jeszcze raz wcisnąć guzik POWER. Ale zaczyna ją to bawić i nie może się powstrzymać. Wybucha tym swoim perlistym, niepohamowanym śmiechem i kiedy, nie przestając chichotać, ściera pilnie blat gąbką, przypomina małą dziewczynkę, która coś przeskrobała. Gdyby zobaczył ją w tej chwili Tommaso! Lord Chodząca Doskonałość, który ma ni mniej, ni więcej, tylko dokładnie sto czterdzieści par majtek, nienagannie ułożonych w szufladzie, a w szafie pięćdziesiąt sześć uporządkowanych kolorystycznie markowych koszul i który starannie kontroluje przed lustrem swoje genitalia, łamiąc sobie głowę nad problemami arystokracji finansowej Europy. – Wszystko to opiera się na szeptanych wymianach, dyskretnych przysługach, świadczonych i otrzymywanych – wyjawił jej któregoś ranka, gdy wiązała mu krawat. Sekret jego pracy polega na tym, by mówić, nie odkrywając kart, działać, nie zostawiając śladów – niebezpieczne założenia, które Tommaso przyswoił sobie aż za dobrze także w życiu prywatnym, myśli Linda, odkładając gąbkę. Ale dziś wieczorem nie chce sobie zaprzątać tym głowy. Ten jeden raz to ona chce, by wszystko było doskonałe. Niedługo potem drzwi wejściowe otwierają się, po czym delikatnie zamykają. To on. – Kochanie, jesteś? – Głos Tommasa wydaje się żywszy niż zwykle. Wspaniale, jest w dobrym humorze. – Jestem tutaj, skarbie! – woła Linda, poprawiając pospiesznie makijaż smokey eyes. W ostatniej chwili. Jest gotowa. Wyskakuje z pokoju. Chce, żeby zastał ją w akcji, w kuchni. Ledwie wchodzi i zakłada fartuszek, kiedy na progu pojawia się Tommaso. – Dzisiaj kolację jemy w domu – ogłasza, wskazując z triumfalnym uśmiechem na zastawiony stół i potrawy w fazie przygotowania. – Zrobiłam wszystko sama. Dla ciebie… Ale coś jest nie tak, bo on, widząc ją w ferworze przygotowań, jakby nagle przygasł. – Lindo… – Spogląda na nią z dziwną miną, jak ktoś, kto wpadł w zasadzkę. – Co się dzieje, skarbie, nic nie powiesz?

– Kochanie, to wszystko jest cudowne… – Rozkłada ręce, podnosi dłoń do czoła. Szuka najlepszego sposobu, by powiedzieć coś, co nie chce mu przejść przez usta, Linda już się zorientowała. – Chodzi o to… że mamy kolację z konsulem Blasim. Czekają już na nas w Eleven, on i jego żona. Wszystko się wali. W jednej chwili wszystkie fantazje o nocy namiętności, o czasie spędzonym w końcu tylko we dwoje nikną w zderzeniu z obrazem konsula i jego żony, rozpływających się w oficjalnych powitaniach. – Słucham? Teraz mi to mówisz? – Linda nie może w to uwierzyć. – Nie możesz raz powiedzieć im nie? Tommaso kręci głową. – Zaprosili nas dziś po południu i nie mogłem odmówić… Wybacz, myślałem, że nie masz planów, dlatego ci nie… – Widzisz, to jest właśnie problem: ja dla ciebie jestem zawsze, bezwarunkowo. A ty już nawet nie raczysz mnie uprzedzić! I co ja mam ci teraz odpowiedzieć? – Lindzie zaczynają puszczać nerwy. – Przykro mi, kochanie, że nie zapytałem cię, czy możesz. Ale nie możemy odwołać tego w ostatniej chwili, mam nadzieję, że mnie zrozumiesz. – Pewnie! Jakżeby inaczej? Etykieta ponad wszystko! – Linda ciska do zlewu gąbkę, którą chwyciła w porywie gniewu. Cały entuzjazm przygotowań w jednej chwili zmienił się w zlepek złości i rozczarowania. W jej żołądku powstał węzeł. Tommaso stara się temu zaradzić po swojemu, biorąc ją w ramiona. – Wybacz mi, Lindo, ale jak mogłem to przewidzieć? Przygotowywanie pysznych kolacyjek to niekoniecznie twój zwyczaj, prawda? – szepcze, przygryzając jej ucho i rozglądając się dookoła. – Ja też wolałbym zostać tylko z tobą, ale pomyśl o pozytywnej stronie: zjemy po królewsku, szefem kuchni jest Joachim Koerper. – Hurra – odpowiada ona bez cienia entuzjazmu. – A jutro wieczorem spałaszujemy te wszystkie pyszności, ty i ja, sami, jeśli chcesz – uspokaja ją. – Zdaje się, że jeszcze nie wrzuciłaś makaronu – kończy z uśmiechem, któremu nie można się oprzeć, spoglądając na zamknięte opakowanie trofie, leżące na kuchennym blacie. Potem robi taktyczną pauzę. Jest gotów, by zagrać ostatnią kartę. – Jest coś jeszcze… – Nie, proszę cię – przerywa mu natychmiast Linda. – Nie mów, że musimy jeszcze spędzić weekend w ich willi w Sintrze. Proszę cię. Nie. – Już czuje się wmanewrowana w jeden z tych sztywnych weekendów, w których od czasu do czasu zmuszona jest uczestniczyć. – Tak naprawdę miałem zamiar zabrać cię ze sobą do Paryża. Ale skoro wolisz Blasich… – Pa… Paryża?! – Linda zaniemówiła. No, teraz jest już prawie gotowa

wybaczyć mu to, co przed chwilą przeskrobał. – Tak, kochanie. Muszę tam jechać w związku z pracą i chciałbym, żebyś była ze mną. Nie mógłbym być w najpiękniejszym mieście na świecie bez najpiękniejszej kobiety na świecie. Serce by mi pękło. Znowu pauza, Linda nie wie, czy mu wierzyć. Co się za tym kryje? – Hotel przy Polach Elizejskich, shopping w najlepszych butikach Marais i przedstawienia w operze – wylicza Tommaso. Linda opuszcza wzrok i robi grymas. – Ale ja nie potrzebuję niczego, tylko być trochę więcej z tobą. My dwoje i nikogo innego. Ani niczego innego! – Wiem, Lindo. I właśnie dlatego chcę, żebyś była tam ze mną – mówi teraz szybciej, jakby chciał jak najprędzej zawrzeć umowę. – Obiecuję, że tak będzie. Sprawię, że będziesz czuła się jak królowa. Będziesz moim oczkiem w głowie. Ale teraz zrób ten mały wysiłek i chodź ze mną na kolację, proszę. Kilka godzin i będzie po wszystkim, to nie żadna tragedia, prawda? Używa wobec niej tej samej techniki negocjacyjnej co w kwestiach dyplomatycznych. Ona doskonale o tym wie i uwalnia się z jego objęcia. – Dobrze, pójdę na tę kolację – odpowiada. – I nie dlatego, że chcesz mnie kupić Paryżem. Twarda z niej sztuka, Tommaso uświadamia to sobie z każdym dniem coraz bardziej. Ale podoba mu się to i nie może się bez niej obejść. – Pójdę, bo cię kocham, i tyle – kończy. Ale mówi to tonem oskarżenia. Zmyka do pokoju, ściąga ten idiotyczny gorset, który ściska ją w talii, i z wściekłością rzuca go w kąt szafy. Nic jej nie obchodzi ta kolacja, renoma szefa kuchni, ludzie, których ma spotkać, nawet myśl o wyjeździe do Paryża działa jej teraz na nerwy. Cholerny Tommaso! Grasz ciągle w tę swoją grę, z każdym i w każdej sytuacji. Wiem, taki już jesteś, i za to też cię kocham. Kocham cię, powtarza sobie. Kocham cię, kurwa, ale teraz trochę cię też nienawidzę. Lądują na lotnisku Charles’a de Gaulle’a zgodnie z planem, pięć minut przed osiemnastą, w pachnącą latem sobotę końca czerwca. Przy wyjściu z lotniska czeka na nich kierowca w uniformie, który od razu zajmuje się ich bagażami i zaprasza do środka wspaniałego czarnego jaguara XJ z dachem panoramicznym. Światło paryskiego popołudnia jest miękkie, łagodne, nie razi oczu, delikatnie rozświetla wnętrze auta. Po pół godziny jazdy przez banlieue i centrum docierają do Plaza Athénée. Tommaso nie zdradził jej, gdzie będą spać i co będą robić – klasycznie, w swoim stylu. Ale jak można się było spodziewać, apartament zarezerwowany na

ich pobyt jest spektakularny: z balkonu na tyłach widać wieżę Eiffla, a frontowy taras wychodzi bezpośrednio na Pola Elizejskie. Nie wspominając już o znajdującym się na poziomie minus jeden luksusowym spa Diora, połączonym z apartamentem prywatną windą. Dla nich tylko i wyłącznie to, co najlepsze. A jednak Linda czuje, że czegoś jej brak. Nie wystarcza jej już piękno, którym Tommaso regularnie ją otacza. Ledwie miesiąc wcześniej byłaby entuzjastyczna i podekscytowana, lecz teraz niemal nie robi to na niej wrażenia. Nie chodzi o to, że nie jest mu wdzięczna za cały ten splendor: wie, że jest uprzywilejowana, że każda rzecz to dar, za który trzeba być wdzięczną. Ale jakiś niewyraźny niepokój ściska jej serce i podnosi się aż do gardła. Nie ma pojęcia, jak to się stało, lecz faktem jest, że coraz częściej czuje się przy Tommasie przygaszona, stłamszona, wessana w wir mechanicznych zachowań, uregulowanych precyzyjnymi zasadami, coraz częściej odnosi wrażenie, że jej życie jest tylko satelitą, krążącą wokół jego planety, bez możliwości przejścia na inną orbitę. Być może sama sobie to wmawia, wyolbrzymia mały i zupełnie normalny problem – jaki może przytrafić się każdej parze – a może jest po prostu trochę smutna, bo nagle pozostała bez żadnego celu, o który mogłaby walczyć. Prawda jest taka, że w ostatnim czasie stopniowo traci zainteresowanie seksem, a nawet bieganiem. A to zdecydowanie nie jest do niej podobne. Dwa następne dni mijają błyskawicznie: na dyplomatycznych obiadach i kolacjach, wśród sztucznych uśmiechów i ceremoniałów w ambasadzie, gdzie królują bon ton oraz niekończące się formalności. I dopiero dziś, w końcu, może zacząć tak naprawdę cieszyć się Paryżem. Tommaso udzielił jej oficjalnej dyspensy – „Baw się dobrze, korzystaj, jak możesz, a ja dołączę do ciebie niedługo!” – i gdy on jest w pracy, ona włóczy się bez celu, tak jak lubi: nigdy nie cierpiała tych obowiązkowych tras, w ramach których trzeba koniecznie wszystko zobaczyć, narażając stopy i dobry humor. Kupuje kilka drobiazgów, wchodzi do najdziwaczniejszych sklepów, od czasu do czasu zamyśla się, podziwiając wspaniały, ukryty widoczek, pominięty przez przewodniki. Zmęczona chodzeniem, siada na ławeczce na place des Vosges i wystawia twarz do słońca, potem zaszywa się w Ladurée, by oddać się nieco łakomstwu… Za sprawą crêpes dentelles i makaroników humor w końcu trochę jej się poprawił. A o linię się nie martwi: po wszystkich kilometrach, które w życiu przebiegła, od czasu do czasu może sobie pozwolić na takie grzeszki! Minął już tydzień, aż Tommaso któregoś popołudnia spontanicznie postanowił opuścić jakieś spotkanie. – Mam wielką ochotę pobyć trochę z tobą sam na sam… Czasem mam wrażenie, że głowa mi pęknie, kiedy zbyt długo nie przytulam się z moją Lindą – powiedział, a jej stopniało serce.

Wystarczyło proste: „Zaufaj mi, pokażę ci coś, co ci się spodoba”, a Linda poszła z nim do Centre Pompidou, gdzie trwa wystawa Jeffa Koonsa. Wizyta w świątyni sztuki współczesnej wywołuje w niej potężne emocje, mogłaby dosłownie zamieszkać w tym budynku. Rzeźby Koonsa są prawdziwą orgią popu i kiczu: jaskrawe kolory, nienaturalne, przerysowane formy, które mają prowokować. Może za bardzo. Nawet dla Lindy, która zawsze była otwarta na kontrasty i kontaminacje. Stoi nieco bezradna przed Balloon Venus, boginią miłości, zrobioną z różowych kul i owali przypominających balony. – Wiesz, co mówi mi ta rzeźba? – szepcze do Tommasa. – Nic. Ale domyślam się, że gdybym powiedziała to na głos, zostałabym publicznie ukamienowana. Tommaso z niezdrowym wręcz zainteresowaniem przygląda się Woman in Tub, kobiecie w wannie z otwartymi ustami i dłońmi na piersiach. – Sam nie wiem, Lindo. Jest coś w tych pracach, w każdej z nich, co mnie niepokoi i pociąga zarazem. Może właśnie przez to, że wywołują te odczucia, można powiedzieć, że robią to, co powinny. Można łatwo się zorientować, że on również nie jest wielbicielem tego rodzaju sztuki, ale po prostu nie potrafi nie być dyplomatyczny w swoich komentarzach – asekurant, myśli w tej chwili Linda. – Podsumowując, baby, nie byłbym taki kategoryczny – kończy, całując ją w ucho. – Wiesz co, staram się, ale nie potrafię znaleźć w tym sensu. No na przykład ta wielka langusta wisząca głową w dół… Wskazując ją, dostrzega znajomy profil na końcu sali i natychmiast przyciąga do siebie Tommasa. – Czy to nie jest Nadine? – Gdzie? – Tam, nie widzisz? Koło posągu Michaela Jacksona z małpką Bubbles. Tommaso otwiera szeroko oczy. – Tak, to ona. Ale ani trochę nie traci rezonu i pozdrawia ją gestem. Nadine, siedząca na kanapie, z łokciem wspartym z gracją na oparciu i swą zwykłą miną zamyślonej gwiazdy, obserwuje ich już od jakiegoś czasu. Jej naturalna elegancja była doskonalona przez lata spotkań w wyższych sferach. Nie ma nic wspólnego z ferajną z placu dei Signori w Treviso, myśli odruchowo Linda, i znów zastanawia się, co Tommaso robi z kimś takim jak ona. Na widok ich dwojga, a szczególnie jego – tak czułego wobec małej dekoratoreczki – Nadine z miejsca ogarnia irytacja, nie może zaprzeczyć. Ale ona nie należy do kobiet, które poddają się niskim mechanizmom tłumionej zazdrości.

Co było, to było. Pewien fatalizm pomagał jej zawsze iść naprzód. A mówiąc krótko, jej życie bez Tommasa układa się świetnie. Tak czy inaczej, trzeba się przywitać. Żadnych wyrzutów, są naprawdę niepotrzebne, gdy nie ma już miłości. Tommaso ją uprzedza. Rusza w jej kierunku z pogodną miną, wie, że z jej strony nie musi się niczego obawiać. I rzeczywiście, witają się uprzejmym, formalnym uściskiem, a na ich ustach rysuje się nawet lekki uśmiech. Linda, która obserwuje scenę z daleka, jest zdumiona, że żadne nie zdradza ani jednej wyraźnej emocji. Ona, w swojej porywczości, zareagowałaby całkiem inaczej. Zakłopotanie, gniew, wzburzenie, melancholia. Cokolwiek, byle nie ta zimna cisza. Pozwala im chwilę pogawędzić, po czym podchodzi się przywitać. – Cześć, Lindo. – Nadine podaje jej rękę z ostentacyjną obojętnością. Umalowane orzechowym błyszczykiem usta układają się w kurtuazyjny uśmiech. – Cześć. – Linda też się uśmiecha, ale zupełnie się nie stara, by sprawić wiarygodne wrażenie. – Właśnie mówiłam Tommasowi, że to ciekawy zbieg okoliczności, że się tu spotykamy! Na marginesie, kurator tej wystawy jest moim przyjacielem. Mam nadzieję, że wam się podobała. W tym momencie Linda przestaje się powstrzymywać. Nadine sama się o to prosi, co począć. – Szczerze mówiąc, nie. Ale to na pewno nie wina twojego przyjaciela. Raczej wystawianych dzieł. Linda zastyga z poważną miną znawczyni. Tommaso spogląda na nią rozbawiony, podoba mu się, gdy robi wszystko, by sprowokować. Tymczasem Nadine szamocze się, uśmiechając niepewnie. Wyraźnie widać, że jej mózg nie potrafi przetworzyć tego, co usłyszały uszy. Potem, tak jakby Linda wcale się nie odezwała, zwraca się do Tommasa. – Do kiedy zostajecie? – Do niedzieli – odpowiada on, wspierając Nadine w tej desperackiej próbie sprowadzenia rozmowy na inne tory. – Jesteśmy tu od ponad tygodnia. Tak dawno nie byłem w Paryżu… Wówczas Nadine wpada na pewien pomysł. – Świetnie… – stwierdza, po czym dodaje zdecydowanie: – W takim razie w sobotę zapraszam was do mnie. Organizuję bal maskowy w moim domu na Montparnasse. Będzie trochę ciekawych osób – oznajmia bez specjalnego zadęcia, ale ze sposobu, w jaki to mówi, można wywnioskować, że ma na myśli crème de la crème paryskich intelektualistów i polityków. – Jeśli nie będę miał obowiązków w ambasadzie, dlaczego nie… – Tommaso zgadza się od razu, bez konsultacji z Lindą. Ale zaraz potem odwraca się do niej, a jego oczy wydają się mówić: „Spokojnie, nic już do niej nie czuję, nie jest dla nas zagrożeniem, nie istnieje”.

Linda odpędza powstałe nagle przykre uczucie i uspokojona kiwa głową. Wyraża zgodę, choć to wszystko wydaje jej się nieco dziwne. Nadine uśmiecha się z zadowoleniem. Sprawia wrażenie, jakby naprawdę zależało jej na goszczeniu swojego byłego i jego nowej partnerki. Absurd. – Wspaniale. W takim razie liczę na was. Teraz muszę was pożegnać, mam jeszcze mnóstwo rzeczy do zrobienia. – Całuje ich oboje w policzki, lodowata jak marmur. – Napiszę wam dokładny adres. Do soboty, moi drodzy. I pamiętajcie o maskach. I znika znów z ich życia tak zgrabnie, jak się pojawiła. Bogini. Z Ogrodów Luksemburskich, oświetlonych smugami niebieskiego światła, widać jej dom, dawniej warsztat eklektycznego rzeźbiarza postmodernisty. Nadine mieszka tam ze swoim obecnym partnerem, Jakiem Pilletem, właścicielem znanej galerii sztuki na Saint-Germain. – Nieźle… – to jedyny komentarz Lindy, która wciąż nie jest w stanie pojąć, jak wszyscy wokół mogą sobie pozwolić na taki styl życia. Tommaso tego nie łapie, jak zawsze wydaje się być ponad przyziemne kwestie finansowe. – Numer dwadzieścia osiem, to musi być tutaj. Dzwoni domofonem, poprawia białą maskę w stylu weneckim, którą kupili razem z Lindą. Ona stoi obok, ubrana we wspaniałą, sięgającą do kolan sukienkę z czerwonego szyfonu. Jej oczy zakrywa delikatna maska z czarnej koronki ze złotymi arabeskami, pasująca niemal jak druga skóra. Ma rozpuszczone włosy, spięte na boku czarnym kościanym grzebieniem z kryształami strass. Rozlega się trzask zamka. Po chwili pojawia się Nadine, w białej sukni i czarnej masce z jedwabistymi piórami. – Witajcie – pozdrawia ich słodziutkim tonem. – Jestem taka szczęśliwa, że przyszliście. – Posyła im szerokie uśmiechy. – Proszę. Prowadzi ich alejką. W środku jest już tłum i na pierwszy rzut oka widać, że jest to ten typ ludzi, którego spodziewała się Linda: intelektualiści, artyści, politycy (nawet ona kilku rozpoznaje, i to bez wyjaśnień Tommasa), muzycy. Od kiedy jest z Jakiem, salon Nadine stał się punktem odniesienia dla kulturalnej elity Paryża. Również wewnątrz dom jest wspaniały, pełen uroku i dzieł sztuki. Podwieszony projektor wyświetla na jednej z białych ścian grę tańczących świateł i cieni; Linda od razu rozpoznaje dzieło projektanta oświetlenia, którego zawsze lubiła. Ale najpiękniejszym miejscem jest ogromny ogród, który niczym w uścisku obejmuje cały budynek: zielona oaza z wiekowymi drzewami i bambusowym laskiem. Po francusku Linda radzi sobie nieźle i próbuje nawiązać rozmowę

z chłopakiem, który opowiada jej o swoim projekcie renowacji pewnego słynnego paryskiego muzeum – ona udaje, że je zna – a potem z przepięknym algierskim perkusistą, który dopiero przyjechał do miasta w poszukiwaniu szczęścia. Ale wszystkie te pogawędki prowadzą tylko do tego, że czuje się jeszcze bardziej niepotrzebna i sfrustrowana brakiem własnego życia zawodowego i przyszłości niezależnej od Tommasa. W pewnej chwili Linda widzi Nadine szepczącą coś na ucho tajemniczemu mężczyźnie w masce innej niż wszystkie: swego rodzaju czarny kaptur, który zakrywa mu pół twarzy, pozostawiając widoczne jedynie obrysowane na biało oczy, usta i podbródek. Przypomina sir Boba Corneliusa Rifa z Bloody Beetroots, ale jest za wysoki. Mężczyzna zatrzymuje na niej wzrok, jakby właśnie o Lindzie rozmawiał na stronie z Nadine. Jest w nim coś mrocznego i pociągającego, co wprawia ją w zakłopotanie. Nadine kończy swoją prywatną naradę, po czym oddala się z dziwnym uśmiechem na ustach. Mężczyzna, powiernik nie wiadomo jakiej tajemnicy, stoi bez ruchu i posyła Lindzie jeszcze jedno spojrzenie. Dlaczego? – zastanawia się ona. – Znam go? Szukając odpowiedzi, uświadamia sobie, że te oczy są jak nieodparty magnes, a ona, być może, nie ma najmniejszego zamiaru się opierać. Potem grupka osób zasłania jej widok, a gdy odchodzą, jego już nie ma. Kilka godzin później party wciąż trwa w najlepsze. Linda jest zmęczona, nie ma już ochoty z nikim rozmawiać, wychodzi więc do ogrodu zaczerpnąć świeżego powietrza, podczas gdy Tommaso zajęty jest rozmową z jakimś przyjacielem – albo przynajmniej jej się tak wydaje – o kolacji dobroczynnej, która ma być zorganizowana w ambasadzie w Lizbonie. Na zewnątrz nie ma nikogo. Wszyscy są w środku, gdzie popijają i powtarzają sobie tych kilka zwyczajowych banałów na temat aktualnych wydarzeń na scenie artystycznej, każdy gotów postawić cały majątek na takiego lub innego wschodzącego artystę. Linda przygląda się dziwacznej rzeźbie na skraju bambusowego lasku przedstawiającej goryla z wieszaków na ubrania. Całość jest tak dziwna, że wywołuje u niej uśmiech. To musi być dzieło jakiegoś nowego talentu, odkrytego przez Nadine, myśli sobie. Podchodzi bliżej, żeby lepiej się przyjrzeć, i w tym momencie zauważa poruszającą się w pobliżu bambusowego lasku postać: to tajemniczy mężczyzna w masce „obcego”. Linda, niezmieszana, zostaje na swoim miejscu. Ale on wyraźnie ją zaprasza. Rzeczywiście, rusza w jej stronę, w jednym ręku trzyma wysoki kieliszek z szampanem, w drugim butelkę. Linda obserwuje jego lekki, pewny krok. Jego twarz pozostaje zagadką do rozwiązania. Z lekkim zarostem i kpiarskim, nieco szalonym grymasem na ustach jest niezwykle erotyczny. Zbliża się coraz bardziej, odległość niknie w półmroku. Płomyki świec falują, wiatr porusza liśćmi bambusów; panująca atmosfera przywodzi na myśl

mistyczny rytuał, mroczny i gorący, fascynujący i przerażający zarazem. – Bonsoir – odzywa się Linda, poprawiając swoją maskę. – Ćśśś. – On kładzie palec wskazujący na ustach. Popija łyk szampana. Potem, bez uprzedzenia, podchodzi do niej i całuje ją. Dobrze smakuje, tylko to Linda jest w stanie pomyśleć. Nieważne, że to niewłaściwe, a – być może – nawet niebezpieczne: ona go pragnie i on o tym wie, to wystarczy. Rozlewa trochę szampana w zagłębieniu między jej piersiami i zaczyna go zlizywać. Ten dotyk sprawia, że Linda aż podskakuje. Jest wstrząśnięta, lecz nie próbuje zrobić nic, by go powstrzymać. Musisz mu zaufać, podpowiada jej wewnętrzny głos. Nie wie, co się z nią dzieje, ale to jasne odczucie, nie pytając o pozwolenie, przenika przez jej skórę i zmierza prosto do serca. W tej chwili nie jest w stanie myśleć o Tommasie, przyjmowanie pieszczot od nieznajomego wydaje jej się czymś zupełnie naturalnym. Kilkudniowy zarost okalający twarz, która ogniem wypaliła się już w jej pamięci, pełne usta, czekające tylko na błaganie, by wziąć jej ciało i duszę, oczy, których światło przyćmiewa wszystko, zapowiedź szaleństwa i namiętności. I dłonie. Piękne. Zabierz mnie ze sobą, ucieknijmy w ten sen, niech porwie nas chwila. Ramiączko sukienki zsuwa się, odsłaniając pierś. Jego język tańczy na mlecznej skórze, wargi ssą, zęby gryzą. A jej sutki reagują. Wydaje mimowolny jęk, lecz on kładzie jej dłoń na ustach i ucisza, jednocześnie nie przestając jej lizać, dotykać tak, jak zawsze chciała być dotykana. Naraz bierze ją na ręce i niesie kilka kroków dalej, w cień. Nim Linda się orientuje, są już na ziemi, między łodygami bambusów, grającymi na wietrze. Te wpatrzone w nią oczy są jak iskry, jak obłęd: rzucają błyski, które wnikają w ciało niczym szpony. On przez chwilę ją obserwuje, milcząc niezmiennie, nie robiąc nic, a to spojrzenie jest najgłębszą penetracją, jakiej kiedykolwiek doświadczyła. Ta chwila wibruje fantazją i szaleństwem. Od tej chwili każdy ruch jest dreszczem, każdy dotyk jest zawstydzonym podnieceniem. On pieści jej ciało, a jego pieszczoty rozpalają ją, przenikając jej brzuch jak błyskawice. Upojny sztorm, doznania, jakich nie znała, które teraz krzyczą desperacko, domagając się swojego miejsca. Pieprz mnie, mężczyzno w masce, pieprzcie mnie, piękne dłonie, pieprzcie mnie, aż stanę się ciałem bez myśli. Czuje te dłonie na piersiach, potem coraz niżej, w niej. Teraz jedna naciska lekko, miękki, aksamitny dotyk jakiegoś boga: skrzydła anioła i impet diabła, który zstąpił z nieznanego wszechświata, z nieznanych zaświatów. Potem język. Liże, odkrywa, uderza, zagłębia się z zapałem poza wargi większe, aż dotyka mniejszych. Pieprzy, nie wchodząc w nią, jak nikt dotąd nie potrafił. Nieznacznie,

ledwie naciskając, ociera się czubkiem swojej erekcji: ten gest wlewa w nią nieopanowaną rozkosz. Wie, kiedy się zatrzymać i zacząć na nowo, i jeszcze raz się zatrzymać. Tortura. Daje jej rozkosz w każdym ułamku chwili. Żadna cząsteczka ich ciał nie zaznaje spokoju, tak elektryczny jest ten dotyk. Potem, niespodziewanie, jego męskość zaczyna w nią wchodzić. I jeśli miałaby wyrazić jedno, dowolne życzenie, w tej chwili nie mogłaby prosić o nic innego. Chodź. Wejdź we mnie całym sobą. On wsuwa się lekko, ona przyjmuje go i rozkoszuje się rytmem odległych wspomnień. To święto zmysłów, zwierzęce uniesienie. On potrafi stymulować rejony nigdy niedotknięte, miejsca, których nie zna nawet Linda. Porwij mnie, chcę zostawić wszystko, być tutaj, przytrzymać cię w sobie, ty potrafisz sprawić, że czuję się przywiązana do twojego ciała, jak nikt dotąd nie potrafił. Wychodzą sobie naprzeciw pewnymi pchnięciami, w szale, zapamiętaniu, a jednocześnie zniewalająco powoli. Aż ona wybucha, a jej rozkosz ciągnie na szczyt jego, rozbijając każdą chwilę w tysiąc drzazg. Mężczyzna wychodzi z niej nagle i przytula ją, oplata na pewien czas, który nie ma początku, otacza jej kark ruchem ręki, który musi być magiczną sztuczką, nauczoną od jakiegoś szamana. Ona opiera głowę na jego otwartej dłoni, a gest ten jest spontaniczny, ciepły, i wiąże ją na zawsze z tą skórą bez imienia. Chciałaby tu zostać: w znajomym uścisku nieznajomego, który potrafił zaprowadzić ją tam, gdzie nigdy nie spodziewała się dojść. Ale mężczyzna w masce całuje ją w czoło i bez słowa podnosi się, głaszcze ją łagodnie po policzku i nie odwracając się, znika w zaroślach. Wioząca ich do hotelu taksówka jedzie powoli wzdłuż Sekwany. Paryż ucieka za oknem, jest światłem i pięknem. – I jak ci się podobała impreza? – Tommaso odrzuca maskę na podłogę auta, potem bierze Lindę za rękę. – Dobrze się bawiłaś? – Tak. – Tylko tyle jest w stanie powiedzieć. Odruchowo przejeżdża dłonią po włosach. I wtedy zauważa, że nie ma już grzebyka z kryształami strass. Jej serce uderza mocniej. Próbuje ukryć zakłopotanie, spoglądając zaspanym wzrokiem za okno. To, co się wydarzyło, było jak sen. Niesamowicie realny i zniewalający. Który jednak nigdy się nie powtórzy. Wspomnienie o nim jest tak wyraźne, że aż boli, budzi w Lindzie pokłady zapachów i kolorów, myśli, które nikną i wracają jak morze, wypłukujące skały i przesuwające kamienie, obrazów, które odchodzą i przychodzą, tak jak miękkie i wściekłe falowanie jego w niej.

Może to lepiej, myśli w chwili przytomności umysłu, że ten mężczyzna nie ma imienia i że zniknął bez śladu. Interpretuje to jako znak od przeznaczenia. Powinna czuć się winna, ale z tym uczuciem nigdy nie była w dobrych stosunkach. Jej myśli zajmuje tylko to ciało, cała reszta musi się usunąć. Te dłonie. Wie, że więcej go nie zobaczy, ale wie też, że zawsze będzie nosić jego ślad na swojej skórze. Bo ciałem, szybciej niż słowem, zawiera się pakty, które trwają na wieki.

4 Jedną ręką podwija jej sukienkę, drugą przypiera ją do ściany. Gryzie ją w szyję, przejeżdża w górę językiem, całuje w usta, najpierw powoli, jak muśnięcie piórkiem, potem bardziej natarczywie. Ciepło rozlewa się w jej ciele, a po plecach wspina się dreszcz. Oddałaby wszystko, by móc zerwać mu tę maskę! On całuje ją dalej, a jednocześnie niżej nawilża ją, pocierając palcem, co doprowadza ją do szaleństwa. Wyrywa jej się kilka westchnień, czuje, że jej łechtaczka zaczyna płonąć, wagina staje się mokra, coraz głębiej. Potem, bez uprzedzenia, on wsuwa go między jej nogi. Wchodzi powoli, nie na siłę, wślizguje się w zachęcającą wilgoć. I zaczyna się poruszać, w górę i w dół, w górę i w dół, w nierównym rytmie jej serca. Wszystko zaczyna wirować: myśli, pokój, a pchnięcia stają się coraz ostrzejsze, lecz ona nie przerwałaby za nic na świecie, tak, właśnie tak, nie zatrzymuj się, dajesz mi rozkosz, jakiej nigdy nie doświadczyłam, gdybym nawet miała tu umrzeć, byłabym szczęśliwa, mając cię w środku… Jęki, oddechy, bicie serc. Istnieje tylko ten pokój, jest tak blisko, że może go dotknąć, po czym nagle staje się bardziej odległy. Kontury zacierają się. I w jednej chwili wszystko pochłania mrok. Potem światło. Linda otwiera oczy, zrywa się i siada, opierając się o zagłówek. Oddycha ciężko, ręce jej drżą, a serce zaraz wyskoczy z piersi. Między nogami czuje intensywne, niemal nienaturalne ciepło. Jest cała mokra od potu. Jakby właśnie miała koszmar, a nie sen erotyczny. – Boże, co za sen! – mruczy, trzymając się za głowę. – Uspokój się, Lindo, oddychaj, nic się nie stało… Zwykle udaje jej się odzyskać spokój, kiedy mówi do siebie. Wie, że to żałosne, ale zawsze działa. I rzeczywiście, w niecałą minutę jej serce wraca do normalnego rytmu. Maca blat komody po prawej, wyczuwa dłonią kontury abażuru, w końcu znajduje włącznik. Na jej połowę łóżka pada wątłe, żółte światło. – Odwagi, Lindo, wszystko jest w porządku: jesteś tutaj, jesteś w domu, w Lizbonie, i tak jest dobrze – powtarza sobie. Odwraca się i spogląda na Tommasa. To niesamowite: nawet całkowicie pogrążony we śnie ma minę zdradzającą stanowczość i determinację. Zamknięte powieki tworzą niewielkie bruzdki po bokach oczu – te zmarszczki są tak zdecydowane i zmysłowe – jego oddech jest regularny, usta ledwie uchylone. – Co mi się, do cholery, dzieje? – pyta samą siebie, wciąż szeptem, ale tym razem trochę głośniej, aż zaczyna się obawiać, że go obudzi. Próbuje jakoś powstrzymać to niewyraźne poczucie winy, które wkrada się do jej żołądka. Spać obok najlepszego mężczyzny, jakiego mogłaby mieć, mężczyzny, któremu pozwoliła się wybrać i którego, przede wszystkim, sama

z przekonaniem wybrała i dla którego zmieniła swoje życie, a potem śnić o namiętnym seksie z nieznajomym z tamtej paryskiej nocy. Nigdy nie byłaby w stanie wyobrazić sobie równie absurdalnej sytuacji! Ten cholerny mężczyzna w masce ją oczarował! I od kilku dni myśli o nim bez przerwy, i wie, że to szaleństwo, prawdziwa paranoja – choć, prawdę mówiąc, może to też trochę wina Tommasa. W końcu to on popychał ją w ciągu ostatnich miesięcy w stronę coraz odważniejszych eksperymentów… Efekt jest taki, że teraz czuje się jak zawiedziona rozpustnica w stylu Emmy Bovary, z całym ciężarem wyrzutów sumienia, jaki się z tym wiąże. A jednak, myśli sobie, czasami jedna noc może okazać się bardziej prawdziwa niż całe życie. – Idiotka, jesteś głupią niewdzięcznicą, jeśli tak myślisz… – kontynuuje swój monolog. Tommaso śpi spokojnie, a ona obserwuje go i mówi sobie, że są razem szczęśliwi. Że niczego im nie brakuje. I że w porównaniu z tym taki sen nie znaczy nic: to pewnie nagły spadek cukru po półtoragodzinnym biegu. To i tak najlepsze, co mogło jej się przytrafić. Powinna dziękować niebu, że nie złapały jej skurcze nóg i nie musi zostać w łóżku. Podnosi się, bolą ją łydki, serce wciąż bije szybciej, fragmenty snu znikają i pojawiają się znowu w jej głowie, jak kawałki wciągniętej taśmy. Idzie na palcach do kuchni. Nalewa sobie chłodnej wody i wypija ją jednym haustem. Potem zjada kawałek jabłkowej crostaty – nerwowy napad głodu, nie da się ukryć – i okrywszy się jedwabnym szalem, wychodzi na taras. Noc jest ciepła i rozgwieżdżona. Z ulicy dobiegają dźwięki gitary, razem z poruszającym kobiecym śpiewem. To fado, które żywi serce i ogrzewa je swoją nieodpartą melancholią. Może to jest prawdziwe szczęście, myśli sobie Linda. I w tej chwili całą sobą pragnie w to wierzyć. Wznosi wzrok ku niebu, wydaje długie westchnienie, przez moment słucha nocnej piosenki, która gubi się na wietrze. Potem wchodzi z powrotem do domu, zabierając ze sobą całe piękno tej chwili. Wraca do pokoju i wślizguje się do łóżka, lecz mimo wspaniałości tamtej wizji nie jest spokojna, patrząc na Tommasa. Sny jakby zabrały go gdzieś indziej, w bezpieczne miejsce, gdzie można rozluźnić mechanizmy obronne: profil jego twarzy przywodzi na myśl dziecko, chłopca, którym był kiedyś. Miałaby ochotę ugryźć go w te doskonałe policzki, rozkoszując się tą wyjętą poza czas chwilą, a zarazem wiedząc, że nic nigdy nie dorówna smakowi tego mężczyzny. Głaszcze go delikatnie po włosach i przytula się do jego nagich pleców. Idealna para, równowaga wdzięku i pożądania: tym są. Przynajmniej w jej głowie. Czystym szczęściem. W tę gwiaździstą noc, śpiąc obok siebie, a potem wspólnie się budząc. Kilka minut później Linda zasypia. Panuje teraz pogodna cisza, w niej

i wokół niej. Cisza, która pochłania wszystkie myśli. Delikatny promień słońca wpada przez okno. Tommaso otwiera oczy, obudzony znajomym zapachem, który powoli wypełnia pokój. Przed nim pojawia się Linda w białej koszulce babydoll, z parującą tacą w rękach. Zdaje mu się, że to zjawa, musi kilka razy zamrugać, żeby upewnić się, że to naprawdę ona. – Dzień dobry, kochanie. – Linda zbliża się drobnymi kroczkami. – Przyniosłam ci poranną kawę – oznajmia nieskończenie słodkim głosem. Tommaso siada na łóżku, poranne światło podkreśla jego umięśnioną, idealnie gładką klatkę piersiową. – To jawa czy jeszcze śnię? – Uśmiecha się, wyraźnie zaskoczony. A kiedy Linda jest w zasięgu, kradnie jej całusa. – Nie idziesz dziś biegać? – Idę, idę. Nie rozleniwiam się, bez obaw! Ale postanowiłam, że dziś bieganie może trochę poczekać… – odpowiada, podając mu filiżankę. – Bo teraz chcę się cieszyć tą chwilą. Tylko z tobą. Przemawia przez nią poczucie winy: cała ta troska to sposób, by je uciszyć, Linda jest ze sobą szczera. Nosi na czole szkarłatną literę, którą sama widzi i czuje doskonale, ale ma nadzieję, że inni nie wiedzą o jej istnieniu. Powtarza sobie jak mantrę, że ta paryska przygoda była zwykłą pomyłką, ale okazała się też przydatna, wskazała jej bowiem, co powinna robić: pielęgnować miłość do Tommasa, poświęcić mu się, dać mu odczuć, że jest mężczyzną jej życia. Bo tak jest w istocie. Tommaso upija łyk z filiżanki. – Dobra! – woła, delektując się smakiem kawy, wręcz zadziwiony. – To ty ją zrobiłaś? – Dlaczego pytasz? – Znacząco się uśmiecha. – Wyglądam na kogoś, kto nie potrafi parzyć kawy? – Kochanie, to jest dużo więcej niż kawa: to energia, dzięki której będę miał dobry dzień. – Tommaso odstawia filiżankę na stolik i robi Lindzie miejsce. – No, mała, chodź tu do mnie. Linda jak grzeczna dziewczynka siada między jego nogami, tyłem do niego, i łapie go za kolana. On odgarnia jej blond włosy – dzikie i potargane, jak zwykle rano – i całuje ją w kark, drapiąc delikatnie. – Mmm, podoba mi się to… – Linda czuje falę ciepłych dreszczy, rozchodzących się od głowy wzdłuż pleców. – Mógłbym cię tak pieścić godzinami… – Tommaso obsypuje jej nagie ramiona pocałunkami. – Szkoda, że niedługo muszę uciekać. – Wzdycha. – Konsul Blasi ostatnio nie daje mi wytchnienia. Linda dobrze o tym wie: Tommaso chce, żeby Blasi ufał mu we wszystkim i darzył jak największym szacunkiem.

Tu chodzi o jego przyszłość, o jego karierę. A poza tym, zważywszy na paskudny charakter konsula, dla Tommasa jest to także wyzwanie. Któremu oczywiście nie potrafi się oprzeć. – W sumie to dobrze, że nie daje ci odetchnąć. To dlatego, że jesteś mu niezbędny. Oto powód. – A tobie, Lindo? Powiedz, że tobie też jestem niezbędny, bo to jedyna rzecz, która ma dla mnie znaczenie, wiesz? Ona czuje, że jej serce zaraz eksploduje z radości. Spontaniczne „Tak!” wychodzi z jej ust, podczas gdy on dalej całuje jej kark, muskając palcami piersi. W tym momencie w jej głowie pojawia się myśl, zbyt długo niesformułowana, a teraz w końcu jasna. Linda kładzie się na plecach, a słowa płyną same. – Wiesz, o czym myślałam? – Powiedz, skarbie… – Chciałabym wrócić do pracy. Tommaso podnosi głowę i podpiera ją ręką. Jest zaskoczony, bardziej niż kiedy zobaczył ją z kawą. – A skąd ten pomysł? Niedokładnie takiego tonu spodziewała się Linda. – Znikąd, po prostu całe życie pracowałam i teraz mi tego brakuje. – Myślałem, że lubisz swoje życie w Lizbonie, że to ci wystarcza. Nie myślała, że sprowokuje taką reakcję, wydaje jej się, że słyszy w jego głosie cień wymówki. – Lubię, ale nie podoba mi się, że jestem od ciebie całkowicie zależna. – Kochanie, ale ja uwielbiam cię utrzymywać i wiesz, że nigdy nie zacząłbym ci tego wypominać. Ty nie jesteś zależna ode mnie, ty jesteś ze mną. Ona odwraca się i spogląda mu prosto w oczy. – Czy tobie może przeszkadza, że chcę pracować? – Pytanie wprost, bez ogródek, całkowicie w stylu Lindy. – Nie, nie o to chodzi… – waha się. Linda czeka, aż Tommaso skończy zdanie. A ponieważ tego nie robi, mówi dalej: – Chciałam poczekać, aż się trochę przyzwyczaję, ale teraz całkiem dobrze radzę sobie z portugalskim. Chcę znowu być w grze, Tommi, chcę znaleźć swoją drogę. On obserwuje jej twarz. Wie, że powinien ją wspierać i zachęcać, w idealnym świecie tak powinno być, ale mu to nie wychodzi. Przynajmniej nie spontanicznie. Myśl o tym, że Linda miałaby własne życie zawodowe, nie jest mu w smak, musi to przyznać. Chciałby jej wystarczyć, chciałby, żeby nie miała innych ambicji niż ich szczęście. Wie, że to myśl niepoprawna politycznie i sam

siebie za to gani, ale to silniejsze od niego. – Wysłałam już CV do kilku agencji, do kilku dużych pracowni, ale na razie nic się nie dzieje – kontynuuje Linda. – Wiesz, lato na pewno nie jest najlepszym okresem, żeby zacząć pracę. Szczególnie w twojej branży – tłumaczy, usiłując nie zdradzić rozczarowania. Musi starać się być bardziej postępowy. Lecz w rzeczywistości jest zaskoczony, że ona rozpoczęła poszukiwania bez uprzedniej konsultacji z nim. – Wiem. Tak naprawdę chciałam cię prosić o pomoc. Nie chodzi o to, żebyś mnie komuś polecał, niech to będzie jasne! Ale znasz tylu ludzi, więc jeśli przypadkiem trafi się jakaś okazja, powiedz mi o tym. Resztą zajmę się sama. – Dobrze. Jeśli tego chcesz… – No, takiej odpowiedzi należało udzielić, tego jest pewien. – Dziękuję. – Rzeczywiście, jej twarz znowu rozjaśnia uśmiech. Całuje go w usta. – A teraz idź się ubrać, bo się spóźnisz. Po tych słowach wstaje, a on przygląda się jej jeszcze przez chwilę, przekonując siebie, że dotrzyma złożonej właśnie obietnicy. Minął niemal tydzień, od kiedy Linda wyznała to Tommasowi, i w tym czasie nie wydarzyło się nic. Nie wrócili już do tego tematu, wręcz przeciwnie, wydaje jej się, że go unikali. Jest przekonana, że nie ruszył palcem, by pomóc jej w znalezieniu pracy. Właśnie dlatego czuje się teraz nieco zdemotywowana. Nie straciła nadziei, co to to nie, ale myśli sobie, że może sama powinna zadbać o swoje sprawy i koniec. Z większym zaangażowaniem i przekonaniem… lecz naprawdę nie wie, co może zrobić poza wysyłaniem kolejnych CV do nielicznych agencji i pracowni, które znalazła w internecie. Tak czy inaczej, powtarza sobie z odrobiną fatalizmu, jeśli okazja jeszcze się nie nadarzyła, to po prostu nie jest to właściwy moment. Za wcześnie, żeby się załamywać, zresztą nie jest beksą ani nie poddaje się przed pierwszą przeszkodą. Ale, niestety, nie tylko to ją przygnębia. Nie chce oczywiście obarczać Tommasa winą za swoje problemy, wygląda jednak na to, że ostatnio większa część niezadowolenia ma związek właśnie z nim. Wciąż ma w głowie rozmowę sprzed kilku dni. – Kochanie – po powrocie z pracy przywitał ją z przesadną słodyczą – może założysz dziś tę czarną koronkową sukienkę, którą podarowałem ci w Paryżu? Chciałbym cię zabrać w pewne miejsce, gdzie trochę się rozerwiesz… – Nie dziś, Tommi. Chciałam cię zabrać na ten wernisaż na Bairro Alto, nie pamiętasz? – przerwała mu ona. – Pewnie, ale możemy najpierw wstąpić do galerii, a potem zrobić nasze specjalne wyjście. No właśnie, to słowo, jak głaz, bezpardonowo oddzielające to, co ekscytuje

jego, od tego, co pasjonuje ją. „Specjalny”. Linda ma wrażenie, że tylko w ramach swoich nocnych wypadów, skrytych spotkań nieznajomych ciał Tommaso potrafi odnaleźć siebie. Ale nawet jeśli ten rodzaj seksualności ją też trochę zaintrygował, po powrocie z Paryża postanowiła, że nie chce już o nim słyszeć. – Nie. Nie mam ochoty – rzuciła jednym tchem. Sama siebie tym zaskoczyła. Ale to była jedyna szczera odpowiedź, na jaką zasługiwał Tommaso, a ona postanowiła, że czas kłamstw dobiegł końca. A potem rozpętało się piekło. Lodowe piekło, na jego warunkach, złożone z niedopowiedzeń, dąsów i wrogiej obojętności. Rzecz w tym, że po przygodzie z mężczyzną w masce Linda postanowiła skończyć z seksem innym niż ten w ramach związku dwójki osób, przeżywany z Tommasem w prawdziwej intymności. Robi wszystko, by zapomnieć tamtą paryską noc: żadne przeżycie nie będzie w stanie dorównać tym dreszczom, zetrzeć tego śladu z jej skóry, ale musi to pozostać pięknym wspomnieniem i niczym więcej. To zerwanie oznacza dla niej odzyskanie autentycznego, prywatnego wymiaru namiętności. I jest przekonana, że istnieje tylko jedno antidotum: miłość do Tommasa. Właśnie dlatego krzyknęła: – Potrzebuję cię tej nocy, tylko ciebie, rozumiesz?! – A potem trzasnęła drzwiami i z płaczem zamknęła się w pokoju. Nie można powiedzieć, by po tej rozmowie Tommaso nie próbował wyjść jej naprzeciw: był przy niej, następnego wieczoru został w domu, ugotował dla niej i kochali się w swoim łóżku, ale wciąż wokół unosiła się jakaś pustka, a Linda nie mogła nie zauważyć, że on wydawał się ciągle odległy, niemal znudzony. Tak jakby we dwoje, sami, już sobie nie wystarczali. Kiedy natomiast pojawia się jakiś trzeci element – czy to osoba, czy przedmiot albo szczególne miejsce – jego ekscytacja naprawdę rośnie. Przyjemność Tommasa łączy się z głową, i Linda postanowiła stawić temu czoła. Teraz, siedząc po turecku na kanapie z iPadem w ręku, sprawdza Facebooka: żadnego godnego uwagi powiadomienia, poza nowym zdjęciem profilowym Valentiny z wyprostowanym środkowym palcem. Vale, kiedy ty się zmienisz, nie jesteś Miley Cyrus, myśli Linda, uśmiechając się. Ale tęskni za nią, bez dwóch zdań. Z odrobiną melancholii zamyka Facebooka, po czym otwiera bibliotekę iBooks. Przegląda ostatnio ściągnięte tytuły i wybiera José Saramago: lektura Lizbony opowiedzianej przez niego jest jak przeżywanie miasta dwukrotnie, poprzez czyjeś oczy, które są jak własne. Tommaso powinien przyjechać lada moment. Kiedy do niej zadzwonił – a była wtedy prawie siódma – powiedział, że się spóźni, ale nie tyle, żeby nie mogli zjeść razem kolacji. A teraz jest już dziewiąta trzydzieści. To dziwne, zwykle jest punktualny co do sekundy.

Właśnie w momencie, gdy formułuje tę myśl, Linda słyszy jego kroki na półpiętrze. Drzwi otwierają się i po chwili pojawia się on, czarujący jak zawsze: w garniturze koloru perłowej szarości, z czarną skórzaną teczką z elementami z satynowanej stali i spinkami z białego złota na podwiniętych mankietach. I z tymi szaroniebieskimi oczami, które błyszczą, nawet gdy patrzą w pustkę. – Cześć, skarbie! – Tommaso stawia aktówkę na podłodze. – Hej! No wreszcie… – odpowiada Linda, ale w jej głosie nie ma wyrzutu. Spogląda na niego ze szczerą radością, jak dziewczynka, która dostała nieoczekiwany prezent. – Zeszło mi trochę dłużej, niż przewidywałem, wybacz… – Tommaso pochyla się i całuje ją w usta. – Ale mam dobre wieści. – Dla mnie? – Twarz Lindy się rozjaśnia. On potwierdza kiwnięciem. – Daj mi dwie minuty i wszystko ci opowiem. Zdejmuje marynarkę, rozwiązuje krawat, po czym znika w pokoju, by ściągnąć resztę swojego dyplomatycznego umundurowania. Linda wyłącza iPad i odkłada go do jasnozielonego futerału. Umiera z ciekawości, co powie jej Tommaso. „Dobre wieści” mogą oznaczać wszystko… Po kilku minutach on wraca do salonu w białych bawełnianych spodniach i T-shircie Hollistera. Ten sportowy ubiór odejmuje mu od razu dziesięć lat. I zmęczenie z całego dnia. – Jestem, kochanie. Cały twój. – Siada obok niej na kanapie. – A więc co chciałeś mi powiedzieć? – W oczach Lindy skrzy się ciekawość. Nie może kazać jej dłużej czekać. – Pojawiła się pewna okazja dla ciebie. – Okazja… zawodowa? – Dokładnie. Linda otwiera na moment usta, nie mówiąc nic. – Niedawno w ambasadzie rozmawiałem o tobie z konsulem Ettorem Blasim… – O Boże, Tommi, ale czemu? – przerywa ona. – Mówiłam ci, że nie chcę, żebyś mnie komukolwiek polecał! – Poczekaj, kochanie, nie zrozumiałaś… – Czego nie zrozumiałam? – Zaraz ci wytłumaczę… Daj mi skończyć. – Okej, przepraszam, słucham. – A więc, żegnam się z Blasim na schodach ambasady, a on mi mówi: „Do zobaczenia jutro, drogi Belli. Pędzę do mojej żony, jest ostatnio bardzo zestresowana”. „Ale dlaczego?”, pozwoliłem sobie zapytać, „mam nadzieję że z panią Carlottą wszystko w porządku…”. Wiesz, konsul naprawdę za nią szaleje,

ciągle o niej mówi. „Jak najbardziej, ma się świetnie”, odpowiada mi, „tylko uparła się, że odnowi wnętrza naszej willi w Sintrze, i cała sprawa przekształciła się w jakąś tragedię: uważa, że żaden z architektów, z którymi się kontaktowała, nie jest w stanie przedstawić jej przyzwoitej propozycji”. I wtedy pomyślałem o tobie! O twojej wielkiej okazji! Powiedziałem mu więc: „Naprawdę? Co za zbieg okoliczności! Proszę tylko pomyśleć, moja partnerka jest dekoratorką wnętrz!”, a potem opowiedziałem mu o pracach, jakimi kierowałaś we Włoszech, pokazałem mu też na iPhonie kilka zdjęć willi. Lindo, zapewniam cię, że wydawał się bardzo zainteresowany… Tommaso robi teatralną pauzę, pewny, że osiągnął efekt, jakiego pragnął. – Nie wierzę. – Lindzie brakuje słów. – Tak, ale na razie spokojnie… – tonuje. – Nie powiedział jeszcze nic pewnego. Udało mi się umówić na jutro na obiad, będziesz mogła porozmawiać z panią Blasi o projekcie. Tommaso mówi spokojnym tonem, ale ona czuje, że w głębi też jest tym podekscytowany. – Kochanie, to fantastycznie! – Linda jest w siódmym niebie i rzuca mu się na szyję. – Poczekaj, kochanie, nie uduś mnie! – krzyczy, próbując uwolnić się z uścisku. – Pozwól, że najpierw dam ci radę. – Zamieniam się w słuch. – Postaraj się błysnąć, użyj całej swojej fantazji, ale dozuj ją odpowiednio. Pani Blasi ma bardzo klasyczny gust, jest dość konwencjonalna, powiedziałbym. – Tak, zauważyłam to po jej żakiecie… Potraktuję to jako wyzwanie. Nikt mnie nie powstrzyma. Nie zawiodę cię, możesz być pewien! – Postaraj się podołać wyzwaniu. Także dlatego, że jeśli zdołasz przekonać żonę, ja będę mógł rozpracować męża. Humor Blasiego zależy bezpośrednio od niej. Nagle sytuacja staje się jasna, uśmiech znika z jej ust. – A więc nie jest to bezinteresowna pomoc? To, co zaprezentował jako „okazję dla niej”, w rzeczywistości jest „okazją dla niego”. Tommaso ma minę kogoś, kto dał się przyłapać na gorącym uczynku, ale wcale się tego nie wstydzi. – Powiedzmy, że proponuję ci pracę zespołową. – Spogląda na nią, szukając porozumienia. – Co w tym złego, jeśli skorzystają wszyscy? Znowu ta jego sztuka uwodzenia mas. Ale czy pomógłby jej, gdyby sam nie miał z tego korzyści? – zastanawia się Linda i natychmiast próbuje odpędzić tę myśl. Mówi sobie, że nie ma sensu zbytnio tego roztrząsać. Pomógł jej i w końcu ma okazję, na którą czekała. I to się liczy, prawda?

Istotnie, on odbiera milczenie jako zgodę. Wstaje z kanapy i nalewa sobie aperitif z karafki, którą Isabel zostawiła dla nich na stole. – Doskonale. Pamiętaj tylko, że jutro przed samym obiadem mam ważne spotkanie, będziesz więc musiała pojechać do willi Blasich sama. A ja dołączę do ciebie na miejscu. – Wsuwa jej do ręki wizytówkę. – Oto adres. – Okej, szefie. Stawię się. Potem całuje ją w czoło i zamyka się w swoim gabinecie. Żegnaj, romantyczny wieczorze. Ale to nieważne, myśli Lindy krążą już tylko wokół nowych wyzwań na horyzoncie. Nazajutrz późnym rankiem Linda wychodzi od fryzjera – nie ma najmniejszej ochoty zrobić złego wrażenia na tle doskonałego uczesania pani Carlotty – kiedy w jej torbie dzwoni telefon. To na pewno Tommaso, który chce udzielić jej ostatnich wskazówek przed obiadem. Wyciąga komórkę i odczytuje na wyświetlaczu imię, które, o dziwo, nie należy do niego. – Mama? Słucham. – Cześć, skarbie – mówi Carla. Jej głos drży i Linda od razu pojmuje, że coś jest nie tak. – Co się stało? – pyta, pomijając grzecznościowe wstępy. – Lindo, wujek Giorgio jest w szpitalu w bardzo ciężkim stanie… – Carla wzdycha, powstrzymując płacz. – Miał zawał. Jakby ktoś rozbił w jej głowie szybę. – Kiedy to się stało? – dopytuje opanowanym głosem. Nie chce nakręcać paniki. – Kilka godzin temu. Faustowi udało się zawieźć go do szpitala… Teraz go operują. – Ale w jakim jest stanie? Wyjdzie z tego, prawda? – Myślę, że tak, to znaczy mam nadzieję… Jeszcze nic nie wiadomo. Wiesz, jacy są lekarze: nic nie powiedzą, dopóki nie są całkowicie pewni. – O Boże! – Linda nie wytrzymuje i wybucha płaczem. – Skarbie, nie martw się. Wszystko się ułoży, zobaczysz. – Mówi coś jeszcze, żeby ją pocieszyć, ale Linda już podjęła decyzję. – Mamo, przyjeżdżam. – Nie, nie ma sensu, żebyś jechała, to tak daleko, ja i twój ojciec jesteśmy przy nim. – Mamo, nawet gdybym chciała, nie wytrzymałabym, siedząc tu i myśląc. Przyjeżdżam. Powiedz mi tylko, w którym jest szpitalu. – Linda jest kategoryczna, a jej matka wie, że nie uda się odwieść córki od tego planu. – W miejskim. W Conegliano. – Przylecę pierwszym lotem.

– Dobrze – odpowiada zrezygnowana. – Daj znać, jak dolecisz, my jesteśmy już na miejscu. Linda kończy rozmowę, czuje serce w gardle, a jej ręce nie przestają drżeć. Otwiera na smartfonie aplikację Expedii i szuka lotu Lizbona–Wenecja w jedną stronę. Znajduje lot za półtorej godziny i od razu rezerwuje miejsce. Wrzuciwszy do plecaka najważniejsze rzeczy, wskakuje do taksówki, a kiedy pędzi na lotnisko, jej komórka się wyłącza. Wyczerpana bateria. Cholera, właśnie teraz! – myśli. To będzie katastrofa… Nie może uprzedzić Tommasa! Ale to nieważne. Teraz w jej głowie jest tylko Giorgio, strach przed jego utratą, nadzieja, że będzie mogła go znowu uściskać.

5 W Sintrze, malowniczej miejscowości wypoczynkowej położonej niedaleko Lizbony, portugalska arystokracja przez stulecia wznosiła wspaniałe książęce rezydencje i bajkowe zamki o barwnych, dziwacznych formach. Dziś najbogatsi korzystają z dobrych wzorców swoich poprzedników. Panuje tu atmosfera relaksu, a pejzaż zachwyca. Pokonawszy samochodem kręte, dziurawe dróżki, biegnące wśród białych domów z bulgoczącymi fontannami, Tommaso dojechał do willi Blasich. I okazało się, że jest sam. Nie ma najmniejszego pojęcia, gdzie się podziała Linda – zaraz po przywitaniu z konsulem i jego żoną zamknął się w łazience i próbował się z nią skontaktować, ale telefon nie odpowiadał. Wyglądało na to, że jest wyłączony. Oby miała dobrą wymówkę, bo dla niego to nieusprawiedliwione spóźnienie już jest porażką. Targa nim niepokój, ale doskonale potrafi to ukryć. Sprawia wręcz wrażenie spokojnego i opanowanego… najważniejsze jest bowiem, by konsul takim go postrzegał. Zawsze. Lecz w jego głowie kłębi się tysiąc myśli. – Miała przyjechać z centrum, jestem pewien, że będzie tu lada chwila. – Stara się grać na czas, ale czekają już od pół godziny. – Tymczasem możemy zacząć jeść – z kurtuazyjnym uśmiechem proponuje pani domu, Carlotta. Willa położona poza miasteczkiem, na szczycie wzgórza, to wspaniała budowla z początku XX wieku, starannie odnowiona z zastosowaniem luksusowych wykończeń. Otacza ją wielki park, obiad jedzą zaś na werandzie wychodzącej na ogród w stylu angielskim z wiekowymi drzewami, imponującym basenem przelewowym i, oczywiście, domkiem dla gości. Posiadłość jest naprawdę imponująca, nawet dla kogoś tak przyzwyczajonego do bogactwa jak Tommaso. Wystarczy zobaczyć ogród zimowy na ostatnim piętrze lub wejść do przedsionka i spojrzeć na salon z kominkiem i drewnianym sklepieniem. Siadają do stołu w nieco sztywnej atmosferze. Spóźnienie nie należy może do najpoważniejszych gaf, ale to niepotrzebna wpadka, fałszywa nuta dla delikatnych uszu pary gospodarzy. Tommaso wydaje się spokojny, ale jedzenie przełyka jak truciznę. Po chwili znów przeprasza i wychodzi do parku spróbować po raz kolejny. Bez skutku. Linda wciąż jest poza zasięgiem. Teraz jednak wiadomo już, że nie przyjedzie; będzie musiała wymyślić dobrą wymówkę, żeby wytłumaczyć swoją nieobecność. A jak on usprawiedliwi ją przed konsulem? Ma powiedzieć, że na drodze było zderzenie czołowe, a ona utknęła w korku? Nie, postanowiliby na nią poczekać: potrzebny jest bardziej drastyczny powód. Mały domowy wypadek. – Udało mi się skontaktować z moją partnerką – oznajmia w końcu,

wróciwszy do stołu ze zmartwioną miną. – Niestety, kiedy wsiadała do samochodu, użądliła ją pszczoła i musiała jechać na pogotowie. Ma uczulenie na jad pszczeli… To znakomita wymówka. Sytuacja nie jest nazbyt groźna, ale na tyle poważna, by usprawiedliwić także jego ostateczne zejście ze sceny. Przynajmniej zaoszczędzi sobie krępującego uczestniczenia w tym obiedzie porażce. Państwo Blasi spieszą z komentarzami pełnymi ubolewania i życzeń szybkiego powrotu do zdrowia, lecz jest oczywiste, że oczekują, iż pędem dołączy do swojej partnerki, gdziekolwiek się ona znajduje. Tommaso wsiada do samochodu i wraca do domu z czarną dziurą złości w żołądku. Kłamstwo nigdy nie stanowiło dla niego problemu, ale tylko kiedy sam prowadzi grę. Nienawidzi być zmuszonym do kłamstwa, aby kryć kogoś innego. Nawet jeśli tym kimś jest jego ukochana. Jest czwarta po południu, kiedy Linda przyjeżdża do Conegliano i wydaje jej się to swego rodzaju cudem: w Lizbonie pozwolono jej wejść na pokład już po zamknięciu bramek. Błagała z całym uporem, na jaki ją stać. I osiągnęła to, co chciała. Wysiada z taksówki i biegiem rusza do recepcji szpitala. – Oddział kardiologii? – pyta zdyszana. – Szóste piętro – odpowiada osoba w okienku. – Dziękuję! – Linda jak szalona wskakuje do windy i o mało nie taranuje pacjenta z ręką w gipsie, który spogląda na nią z niedowierzaniem. Spokojnie, Lindo, opanuj się, powtarza sobie, ale nie potrafi, to silniejsze od niej. Jak można być spokojnym w takiej sytuacji? Nie wie nawet, w jakiej kondycji zastanie wujka; ani czy w ogóle go jeszcze zastanie. Bo jest też możliwe, że odszedł. Na samą myśl o tym łzy cisną jej się do oczu; jeśli tak by się stało, nigdy nie wybaczyłaby sobie, że nie zdążyła się z nim pożegnać. Drzwi windy otwierają się. Napis nad wejściem na oddział potwierdza, że trafiła na właściwe piętro: KARDIOLOGIA. Linda zawsze nienawidziła szpitali, zapachu środków dezynfekujących, waty, gazy jałowej, odgrzewanego jedzenia, ale dla wujka Giorgia byłaby gotowa skoczyć w ogień. Tyle że nie bardzo wie, co teraz robić. Jej niepewne, drżące kroki odbijają się echem na korytarzu. Gdzie mogli go położyć? – Przepraszam… – Zastępuje drogę dyżurującej pielęgniarce. – Czy wie pani, w której sali leży pan Giorgio Ottaviani? Jestem jego bratanicą. – W sali trzydzieści trzy – odpowiada uprzejmie kobieta. – Ale jeszcze nie można tam wchodzić. – Jak to? Nawet członkom rodziny? – Pacjent dopiero opuścił salę operacyjną, przeszedł długi zabieg. Zgodnie z poleceniem ordynatora odwiedziny nie są na razie możliwe. – Jej ton jest kategoryczny.

– Może mi pani chociaż powiedzieć, jak on się czuje? – Proszę pani, ja nic nie mogę powiedzieć. – Nagle pielęgniarka spogląda na nią krzywo. – Porozmawia z państwem profesor Diamanti, ale dopiero w stosownym czasie. W tym momencie z końca korytarza dobiega pełen niepokoju kobiecy głos. – Och, skarbie… Linda odwraca się i spotyka łagodne spojrzenie swojej matki Carli. – Mamo! – woła, biegnąc korytarzem. – Moje kochanie, chodź, uściskam cię… nareszcie! – Carla przytula córkę do swojej pełnej piersi. – Nie myślałam, że przyjedziesz tak szybko. – Jak się ma wujek? – Linda jest pełna niepokoju. Informacja, że żyje, już jej nie wystarcza. – Nie wiem. Operowano go w trybie pilnym, ale nikt nam jeszcze nic nie powiedział. W drzwiach poczekalni pojawia się tata, Adriano. Wita się z córką i głaszcze ją po ramieniu – w odróżnieniu od swego brata Giorgia nigdy nie był zbyt wylewny w okazywaniu uczuć. – Jestem pewien, że z tego wyjdzie – mówi, by dodać jej otuchy. – Twój wujek ma mocne serce. Wiele już przeszedł, przejdzie i to. – Lindo… – Głos za jej plecami. – Fausto, jesteś tu? – Linda przytula go, jest przeraźliwie blady. – Ale fatalne okoliczności spotkania… – Z trudem powstrzymuje łzy. – To prawda. Ale musimy być optymistami, jak powiedziałby Giorgio! Nie można się łamać! Siadają razem na krzesłach, ustawionych rzędem wzdłuż korytarza, w ostrym, neonowym świetle, i czekają. Linda wykorzystuje okazję i podłącza do ładowania smartfona. Nie śmie nawet myśleć, ile nieodebranych połączeń od Tommasa zastanie. I rzeczywiście, po włączeniu komórki otrzymuje piętnaście powiadomień o telefonach i SMS-ach. Próbuje oddzwonić, ale on nie odpowiada. Zostawia mu więc wiadomość na poczcie głosowej. „Przepraszam, że tak zniknęłam, ale wyładował mi się telefon, musiałam szybko jechać do wujka, do Conegliano. Jest w ciężkim stanie, miał zawał. Oddzwoń do mnie, jak tylko będziesz mógł”. Oczekiwanie jest męką, każda minuta zdaje się trwać dłużej niż wiek. Linda nie ma nawet pojęcia, ile czasu upłynęło im przy automacie z kawą i na rozładowujących napięcie rodzinnych rozmowach. W pewnej chwili na końcu korytarza pojawia się postać w białym kitlu, z brodą i szpakowatymi włosami. Profesor Vittorio Diamanti wolnym krokiem idzie w stronę ich grupy. Ma poważny wzrok, który nie zapowiada niczego dobrego, ale może to po prostu aura typowa dla jego profesji, myśli Linda. Pozdrawia ich lekkim skinieniem głowy, po czym

wchodzi do sali na wizytę. Mija dobre pół godziny, w odczuciu Lindy cała wieczność, po czym doktor wraca na korytarz i podchodzi do nich. – Drodzy państwo – odchrząkuje – operacja się udała, pacjent jest przytomny, ale wciąż bardzo osłabiony. Mogą państwo wejść, ale zastrzegam: pojedynczo i nie dłużej niż pięć minut na osobę. – Bardzo dziękujemy, panie doktorze. – Adriano z wdzięcznością ściska jego dłoń. – Idź pierwsza. – Fausto wskazuje podbródkiem Lindę. – Jesteś pewien? – Tak, idź. Twój wujek będzie się cieszył. Drzwi sali numer trzydzieści trzy pozostały uchylone. Linda popycha je i cicho puka. – Można? – pyta szeptem i z niecierpliwością szuka go wzrokiem. Giorgio leży bez ruchu na łóżku, ma przymknięte oczy, a nos i usta przykryte są maską tlenową. Jego ciało połączone jest kablami z monitorem. Do piersi ma przyczepione niebieskie plastikowe pudełeczko z mrugającym w równych odstępach zielonym światełkiem, a do ręki podłączoną kroplówkę. Gdy tylko dostrzega Lindę, jego oczy uśmiechają się. Próbuje unieść wolną od rurek rękę w geście powitania. Ona bezszelestnie podchodzi do łóżka, ujmuje jego dłoń i całuje w policzek, a kosmyk jej włosów zsuwa się na jego zmizerowaną twarz. – Wujku, ale mnie wystraszyłeś… Giorgio z niewyobrażalnym wręcz wysiłkiem unosi z ust maskę. – Skarbie, tak się cieszę, że tu jesteś – udaje mu się powiedzieć, a jego głos jest niewiele mocniejszy od szeptu. – No coś ty, oszalałeś?! – Linda przesuwa maskę na miejsce. Giorgio wzrusza ramionami, potrafi się uśmiechać nawet w takim momencie. Jeszcze raz odsuwa denerwujące urządzenie od ust. – Świetnie mi się oddycha bez, założyli mi to, żeby było dramatycznie. Żebyście się martwili… Linda spogląda na niego wzruszona. – Nie powinieneś się teraz męczyć. – Gładzi go czule po głowie, powstrzymując łzy, które napływają jej do oczu. W tym momencie w jej torbie odzywa się telefon. Wyciąga go i pospiesznie wycisza. To Tommaso. Ale teraz może poczekać. Każdy będzie musiał poczekać: teraz są tylko ona i Giorgio. Przynajmniej przez tych kilka dozwolonych minut. Wujek z trudem utrzymuje oczy otwarte, to widać. Mruga, wyczerpany. Niebawem czas dobiega końca i Linda macha na pożegnanie. – Wujku, przyślę ci teraz Fausta. Do zobaczenia jutro. Puszcza do niego oko i wychodzi prężnym krokiem.

Jest dokładnie tak jak wtedy, gdy wyjeżdżała: szpalery winorośli, wzgórza, bukowy lasek w oddali. A potem on, Błękitny Dom. Choć teraz, gdy przygląda mu się z bliska, zauważa, że jest bardziej błękitny niż zwykle. To musi być robota Giorgia: przykazała mu, żeby nie tracił czasu na żadne prace, ale on najwyraźniej nie posłuchał i odmalował zewnętrzne ściany. Jeśli chodzi o upór, jaki wujek, taka bratanica. Tęskniła za swoim domem. Powrót po tak długiej nieobecności jest jak uścisk kogoś znajomego, prawdziwy zastrzyk energii w chwili, kiedy szczególnie jej potrzebuje. Opuszczając dom, zostawiamy w nim zawsze kawałek siebie; coś, co trwa, kiedy nas już tam nie ma. I tylko wracając, możemy odnaleźć tę część, którą uważaliśmy za utraconą. Odnajduje siebie – tak właśnie czuje się Linda, wchodząc do Błękitnego Domu. Wszystko jest na swoim miejscu: czarna Wenus w łazience, biblioteczka od wujka Giorgia w salonie, kanapa w stylu vintage, żeliwny piecyk ze stosem czasopism, fotopocztówki od Alessandra na ścianie. Ale. Kto wie, gdzie w tej chwili jest. W jakim zakątku świata się teraz rozbija. Linda uśmiecha się, myśląc o przyjacielu po drugiej stronie globu, i idzie do kuchni. W spiżarni jest słoik kawy, w środku zostało jeszcze trochę. Nasypuje do kafetierki i stawia ją na ogniu. Dobrze jest być znowu samą. Ostatnio zapomniała już, co to znaczy – chociaż musi przyznać, że przy Tommasie nie porzuciła całkiem zwyczaju mówienia do siebie. Ale prawdziwa Linda jest tutaj, w tych czterech ścianach, w osobach i rzeczach, które zostawiła w Veneto. Kawa się gotuje. Linda wyłącza ogień i podnosi pokrywkę. Przez okna wpada czerwone wieczorne światło. Zachody słońca tu, na północnym wschodzie Włoch, są tak odmienne od portugalskich, lecz tak magiczne, tak mocno zakorzenione w najbardziej skrytej części jej osobowości. Dobrze jej tutaj. W domu. Nie chciałaby być teraz w żadnym innym miejscu na świecie. W kolejnych dniach Linda jest ciągle przy wujku. Kursuje bez przerwy między Błękitnym Domem a szpitalem. Rodzice wrócili w góry, a z nią został niezmordowany Fausto, który towarzyszy swojemu partnerowi z niezrównanym poświęceniem i dyskrecją. Jego stała, troskliwa obecność dodaje wszystkim otuchy: Giorgio jest w dobrych rękach, nie mógłby być już bardziej rozpieszczany, a Fausto potwierdza to w każdy możliwy sposób, bez półsłówek i owijania w bawełnę. Państwo Ottaviani są naprawdę szczęśliwi, że Giorgio znalazł bratnią duszę i że, może wbrew jego intencjom, w końcu wyszło to na jaw. Przez tydzień rytm ich życia wyznaczają godziny odwiedzin w szpitalu,

powolna poprawa stanu wujka, którego w końcu przenoszą z oddziału intensywnej terapii, rozmowy oraz seanse głośnej lektury, na zmianę z Faustem i Lindą – Giorgio lubi słuchać, jak czytają na głos jego ulubione książki. Potem, gdy rekonwalescencja dobiega końca i życiu Giorgia nie zagraża już niebezpieczeństwo, świętują jego powrót do domu. Linda, starzy przyjaciele i Fausto, wszechobecny Fausto, który po kolejnym kieliszku ogłasza, że postanowił w końcu przeprowadzić się do swojego partnera, czym wzbudza ogólną euforię. To piękna wiadomość, która wypełnia serca wszystkich radością. Misja zakończona, Lindo. Teraz możesz wracać do Lizbony. Promienie ostrego popołudniowego słońca odbijają się od dachówek, rysując na niebie kolorowe błyski, które przeglądają się w białym żwirze dziedzińca. Linda zamyka Błękitny Dom na klucz. Nadeszła chwila wyjazdu. To dziwne uczucie. Ma wrażenie, że przeciwne siły ciągną ją w dwóch różnych kierunkach: chętnie zostałaby tu na długo, ale w Lizbonie czeka na nią Tommaso. Nie może zaprzeczyć, że w tych dniach trochę jej go brakowało. A teraz musi się z nim skonfrontować, nie może odwlekać tego dłużej. Przed pożegnaniem z Błękitnym Domem otwiera jeszcze skrzynkę na listy. Stare przyzwyczajenie przed wyruszeniem w każdą podróż. W środku znajduje się fotopocztówka, przedstawiająca uśmiechniętą twarz dziecka na tle nagiej, przyprószonej śniegiem góry. Linda odwraca kartkę i czyta nagłówek: Góry Changajskie, Mongolia. Pod spodem ten krzywy charakter pisma, który dobrze zna: Mówię do Ciebie w ciszy i wiem, że mnie słyszysz. Całuję, Ale Wysłał ją tydzień wcześniej. Linda się uśmiecha. Nigdy nie podała Alessandrowi swojego nowego adresu w Lizbonie i jeśli się nad tym zastanowić, tak jest może lepiej. Bo Błękitny Dom jest też trochę jego i na zawsze pozostanie bezpieczną przystanią dla jego wiadomości ze świata, nawet kiedy jej tam nie będzie. Wszystkie butelki z listami do Lindy, które powierzy morzu, zawsze dotrą tutaj, jest tego pewna. Myśli sobie, że powinna wrócić do domu i zawiesić kartkę na ścianie razem z innymi, jak zawsze robiła. Jednak nie, wkłada ją do torby. To jedyna rzecz, jaką przywozi do Lizbony z Veneto. Robi to odruchowo, myśląc, że być może któregoś dnia on przyjedzie po nią i umieści ją na właściwym miejscu. Chociaż teraz nawet Linda nie wiedziałaby, które jest właściwe.

6 Wolnym krokiem wychodzi z budynku lotniska, delektując się różnicą temperatury między klimatyzowanym powietrzem a ciepłem słońca połowy lipca. Niczym jaszczurka pozwala miękkiemu lizbońskiemu światłu pieścić swoją skórę. Ma wrażenie, że wylądowała w innym świecie: to miejsce na krańcu Europy, między kontynentem a oceanem, za każdym razem jest odkryciem, i nie wie, jak to możliwe, ale natychmiast czuje się jego częścią. I jest z tego powodu szczęśliwa. Ma na sobie sneakersy i lnianą geometryczną sukienkę w kolorze elektrycznego błękitu. Rozgląda się dookoła, szukając Tommasa – przez telefon obiecał, że po nią przyjedzie. W trakcie jej pobytu w Veneto rozmawiali tylko raz: jedna krótka i oschła wymiana zdań w celu umówienia się na lotnisku. W czasie rozłąki żadne z dwojga nie miało odwagi zadzwonić albo zaproponować spotkania na Skypie, żeby wyjaśnić sytuację: Tommaso – więzień własnej dumy, sztywno trzymający się swoich reguł, Linda – całkowicie zaabsorbowana wymaganiami i stanem wujka. Być może to milczenie było potrzebne obojgu, emocje opadły, teraz powinni sobie wszystko wyjaśnić. Przynajmniej tak myśli w tej chwili Linda. Stawia plecak na ziemi i czeka. Nie widzi nikogo i wydaje jej się to bardzo dziwne. W pewnym momencie słyszy męski głos: – Panna Ottaviani? Odwraca się. – Dzień dobry, Antonio. To kierowca Tommasa. Nie może uwierzyć, że wysłał jego! – Czy podróż dobrze pani minęła? – Tak, dziękuję – odpowiada uprzejmie. Nie potrafi jednak ukryć zdziwienia i odrobiny rozczarowania. – Ale spodziewałam się Tommasa, dlaczego… – Pan Belli czeka na panią w samochodzie – przerywa od razu Antonio. Mówi oficjalnym tonem, ale to serdeczny mężczyzna i widać, że chce ją uspokoić. – Ach, w porządku. – Linda schyla się po plecak. – Pozwoli pani. – Antonio delikatnie wyjmuje go z jej rąk i podbródkiem wskazuje drogę. – Proszę tędy. Samochód jest o dwa kroki stąd. – Dziękuję. – Linda rusza za nim. Po chwili docierają do skrzącego się w słońcu audi A8 z rejestracją korpusu dyplomatycznego. Tommaso siedzi z opuszczoną głową na tylnym siedzeniu, całkowicie skoncentrowany na swoim iPadzie. Być może odpowiada na maile z pracy i wygląda, jakby wręcz nie zauważył jej przybycia. Linda puka w szybę, a on sięga, by otworzyć jej drzwi po drugiej stronie. – Witaj z powrotem.

Na jego ustach pojawia się wymuszony uśmiech. Nie jest to powitanie, jakiego Linda spodziewała się po tak długiej nieobecności. Ale jeszcze nie chce jej się w to wierzyć. – Cześć. – Wsiada do środka. Siedzą teraz obok siebie. Nie mogą dłużej przemilczać tego, co się wydarzyło, ona zaś z pewnością nie ma zamiaru niczego udawać: w ostatnich dniach dużo myślała i ma mu wiele do powiedzenia. Jest przekonana, że została oskarżona niesłusznie, a przede wszystkim w szczególnie trudnym dla niej momencie. Nie zdecydowała jeszcze, jak otworzyć rozmowę, ale on ją uprzedza. – Czyli teraz wszystko jest pod kontrolą, tak? Twój wujek ma się lepiej? – Stwarza pozory troski, ale z jego głosu przebija właściwy kurtuazyjnym pytaniom chłód. – Tak, ma się lepiej – odpowiada neutralnym tonem Linda. Nie jest w stanie odróżnić, czy Tommaso próbuje ominąć problem, czy po prostu chce dać jej odczuć, że teraz jest przy niej. Ale ma zamiar podtrzymać rozmowę: – Jestem spokojna, bo zostawiłam go w dobrych rękach. Fausto, jego partner, będzie się nim opiekował. Poza tym cała rodzina wreszcie się o nich dowiedziała i wszyscy byli szczęśliwi… – Świetnie – komentuje Tommaso. Sprawia wrażenie, jakby chciał uciąć jakiś poboczny wątek, który nie interesuje go w najmniejszym stopniu. I rzeczywiście, spogląda znów na swój iPad. Potem rozlega się szelest powiadomienia o wysłaniu maila. Zaraz po tym, jak ona opowiedziała mu, że życie jej wujka nie jest już zagrożone i że po latach zrobił coming out. To musi być jakieś chwilowe zamroczenie, myśli Linda, niemożliwe, żeby się tak zachowywał. Tymczasem Antonio wjechał w ulicę prowadzącą do centrum miasta. Linda i Tommaso siedzą w milczeniu, obok siebie, a jednak niezmiernie odlegli. On wciąż wpatruje się w iPad, wydaje się bardzo skupiony i, co śmiertelnie ją irytuje, wręcz pogodny. Ona natomiast przypomina garnek ciśnieniowy, który zaraz wykipi: za dużo już niedopowiedzeń, Linda ma ich dość. Nie jest w stanie się pohamować – zbyt długie rozmyślanie nie jest w jej stylu – i w końcu nie wytrzymuje. – Powiedz, że to nieprawda. Że nie jesteś wciąż zły o tamten obiad. Że dla ciebie to nie jest kwestia zasad. Tommaso unosi nieco głowę, niemal zaskoczony, że miała odwagę przerwać ciszę. Zaczyna mówić z najwyższym spokojem. – Nie jestem zły, Lindo. Jestem tylko trochę rozczarowany. I na pewno nie z powodu obiadu, ale sposobu, w jaki zostałem potraktowany. Wydaje mi się, że już ci to powiedziałem.

Tommaso jest jak granitowy blok i w tej chwili, kiedy sama jest krucha, najbardziej ją to denerwuje. Niemal nie zdając sobie z tego sprawy, Linda podnosi głos i zaczyna gestykulować: – Ja też jestem rozczarowana, jeśli to cię w ogóle obchodzi! I naprawdę wydaje mi się to absurdalne, że ciągle… Tommaso przerywa jej autorytarnym gestem dłoni. – Lindo, zapewniam cię, że nie chcę się kłócić. Nie lubię tego, dobrze o tym wiesz, a poza tym uważam, że to do niczego nie prowadzi. Jesteśmy dorosłymi, inteligentnymi ludźmi… Sądzę, że każde z nas dobrze wie, co nie podobało się drugiej osobie. I jestem pewien, że w przyszłości postaramy się, by to się nie powtórzyło. – Strategiczna pauza. – Oczywiście, to ani trochę nie zmienia moich uczuć wobec ciebie. Te słowa brzmią pojednawczo, ale działają jak topór: coś między nimi udaremnia jakąkolwiek próbę komunikacji. Przynajmniej w tej chwili. Linda pozostaje w zawieszeniu, nie wiedząc, co zrobić z tym ładunkiem, który rozpalał ją przed momentem. – Ale jeśli się nie kłócimy, to co robimy? – pyta, między złością a rezygnacją, wyczuwając absurdalność swojego pytania. Zamiast odpowiedzi Tommaso wychyla się do kierowcy. – Antonio, pojedź drogą do Olivais – nakazuje stanowczo. Potem, wymuszenie spokojnym tonem, zwraca się do Lindy: – Nic się nie stało, skarbie. Nie rób z tego sprawy wagi państwowej, zgoda? Wiesz, na co mam teraz ochotę? Na spacer w Parku Narodów, ot co. Zjemy tam coś i postaramy się o wszystkim zapomnieć. Co ty na to? Linda głośno wydycha powietrze, jakby wręcz sprawiało jej to ból. Z wysiłkiem, który wydaje się jej nadludzki, przyjmuje propozycję pokojową. – Dobrze, jak chcesz. Nie znosi zamykać spraw tak nagle, tak jak nie znosi tego, że Tommaso zawsze robi wszystko po swojemu, nigdy nie pytając jej o zdanie. Nienawidzi, kiedy nie może wszystkiego z siebie wyrzucić, gdy nie może mu powiedzieć, co o tym sądzi, o czym rozmyślała w trakcie rozłąki. Czuje się sfrustrowana i niezrozumiana, ale postanawia dać mu szansę: może to on ma rację. Może dzięki odrobinie zaangażowania można uniknąć kłótni i wyolbrzymiania małych nieporozumień, które zdarzają się wszystkim parom. Ale tego popołudnia uroda Parku Narodów nie wystarcza, by ich ze sobą pogodzić. Tommaso sprawia wrażenie, jakby czuł się wręcz w obowiązku prowadzić rozmowę, jest obojętny, a Linda nie ma nastroju, by zabiegać o jego uwagę. Zamienili kilka słów o jej pobycie w Veneto – głównie skrótowe informacje o stanie zdrowia Giorgia – wierni postanowieniu, by nie wracać do przyczyn ich niezgody. Lizbona przyszłości, światło uszlachetnione przez biel

futurystycznej architektury, żywy, mieniący się granat Tagu, najdłuższy most Europy, oryginalność współczesnej sztuki miejskiej, fontanny godne Wersalu nowego tysiąclecia: wszystko to jest ucztą dla oczu, snem, którego żadne z dwojga nie ma zamiaru rujnować. Ale wyczuwa się między nimi coś w rodzaju niewidzialnego, gumowego muru, puste, zbyt powściągliwe rozmowy okrywają te wspólnie spędzone godziny ciemną zasłoną, jest trochę tak, jakby poruszali się po omacku w stronę czegoś nieokreślonego. Nawet przejażdżka kolejką linową nie pomaga w odnalezieniu odrobiny zwykłego, spontanicznego porozumienia. Wręcz przeciwnie. Tommaso wydaje się bardzo spięty – może dlatego, że nie znosi uczucia zawieszenia na wysokości trzydziestu metrów, a może ma lęk wysokości? – a po powrocie na ziemię nic się nie zmienia. Ale to chwilowe, muszą się tylko rozluźnić, by naprawdę się pogodzić. Linda jest tego pewna. I pragnie tego bardziej niż czegokolwiek na świecie. Wieczorem, gdy są już w domu, sytuacja nie ulega zmianie. Żadnych dyskusji, ich pakt określił sprawę bardzo jasno, choć nie można powiedzieć, by zgoda spowita milczeniem była prawdziwa. Tommaso, trzeba mu to przyznać, stara się sprawiać wrażenie, że nic się nie stało, a Linda orientuje się, że jedyne, co może zrobić, to mu w tym pomagać. Prawda jest taka, że oboje chcieliby, aby to drugie poprosiło o wybaczenie z własnej nieprzymuszonej woli. A im dłużej to nie następuje, tym szczelniej atmosferę wypełnia nieme rozgoryczenie. Przy kolacji staje się oczywiste, że Tommaso stara się ograniczyć kontakt z Lindą, by przeczekać burzę. A ona coraz bardziej czuje się wepchnięta w obce, dalekie jej sercu oficjalne formuły. Zdarza jej się myśleć o wujku Giorgiu, który ma dokładnie taki jak ona, koci, wolny i niezależny charakter; całkowite przeciwieństwo Tommasa, z uporem broniącego własnego stanowiska i obsesyjnie kontrolującego cudze, jak pies, który określa granice swojego terytorium. Ile by dała, żeby mieć wujka tutaj i móc razem z nim szczerze się z tego ponabijać! Jest między nimi napięcie, coś niewyrażonego, duszącego i lepkiego. Linda ma wrażenie, że może niemal tego dotknąć. Każdy gest, każde spojrzenie może być źródłem nieporozumienia, starcia. W domu panuje atmosfera zimnej wojny, ten typ ukrytego konfliktu, do którego Tommaso być może jest przyzwyczajony, a który sprawia, że Linda staje się tykającą bombą. Następnego ranka Linda nie wytrzymuje. Musi porozmawiać, odetchnąć, wyjaśnić wszystko ze swoim ukochanym mężczyzną: przynajmniej do takiego postanowienia doszła po źle przespanej nocy. Ponieważ piłka leży na środku, a on nie przejawia najmniejszej chęci, by ją kopnąć, ona musi przejąć inicjatywę, nawet jeśli miałoby dojść do kłótni. Linda Ottaviani nie zwykła się cofać. Postawa Tommasa nie zmieniła się ani odrobinę: zachowuje się wciąż tak, jakby wszystko było normalnie, choć doskonale wie, że ogień rzeczy

niewypowiedzianych płonie i zaraz ich poparzy. Dla niego dyskusja jest zamknięta, problem już nie istnieje i dlatego nie chce o nim mówić. To nie uraza. Po prostu taki jest. Przeciwieństwo Lindy, przekonanej, że zawsze lepiej wszystko sobie powiedzieć, nawet jeśli to sprawia ból, że lepiej wyjaśnić nieporozumienia, niż się na siebie dąsać. I ona właśnie to chce teraz zrobić. Być może przerywanie jego porannego rytuału golenia to nie najlepszy pomysł, ale nie ma sensu już dłużej czekać. Linda otwiera uchylone drzwi łazienki i nie pytając o pozwolenie, zagląda do środka. – Musimy porozmawiać. Tommaso spogląda na nią z lustra, z niemal prowokującą obojętnością. – A o czym? – O nas. – W jakim sensie? – Odsuwa ostrze od twarzy i kładzie je na umywalce. Wydaje się naprawdę nieświadomy. – Jak to w jakim sensie? Nie mogę już dłużej udawać. Wydaje mi się, że wczoraj zaczęliśmy pewną rozmowę. – Tak, ale zdecydowaliśmy się też ją zamknąć, czy się mylę? – Nie mylisz się, ale teraz ja postanowiłam znowu ją otworzyć. Pozostało parę spraw do wyjaśnienia. – Linda krzyżuje ramiona. Tommaso spłukuje z twarzy resztki pianki do golenia. Robi to w tempie, które doprowadza ją do pasji. Wyczuwa agresywność Lindy i chciałby jej uniknąć, uważa, że konflikty należy rozwiązywać za pomocą spokoju i strategii. Albo jeśli nie można osiągnąć kompromisu, należy je po prostu omijać. Zresztą, jak nauczył się na uniwersytecie, zanim rozpoczął karierę dyplomatyczną: jeżeli nie ma rozwiązania, nie ma problemu. Osusza twarz, po czym, w końcu, spogląda jej prosto w oczy: – Lindo, naprawdę nie ma już o czym rozmawiać. Rozwiązaliśmy problem, czyż nie? Nie dramatyzujmy, no już. Poza tym teraz muszę jechać do pracy, za godzinę mam spotkanie na drugim końcu miasta, wybacz… Twarz Lindy nagle nieruchomieje, jest jak zranione zwierzę. Takie pobłażliwe traktowanie sprawia jej ból i wyprowadza z równowagi. Dlaczego nie dociera do niego, że ona nie chce w ich związku tych nierozwiązanych kwestii, dla ich wspólnego dobra? – Nie, Tommi, nie wybaczę. Tym razem twoja praca musi poczekać. Tommaso robi zaskoczoną, a zarazem drwiącą minę. – Jeśli już o to chodzi, nie wydaje mi się, żebyś ostatnio brała ją zbytnio pod uwagę. No właśnie, mimowolnie dał się wciągnąć w dyskusję. To ostatni błąd, jaki powinien był popełnić.

A Linda oczywiście korzysta z tego fałszywego kroku i przechodzi do ofensywy: – Nie wierzę! Będziemy jeszcze do tego wracać? Będziesz mi znowu wypominał, że nie przyszłam na spotkanie?! – Jak już wspomniałem, rzecz w tym, że mogłaś mnie uprzedzić, nie martwiłbym się i uniknąłbym niepotrzebnej wpadki. Wystarczyłoby naprawdę niewiele. – Tommaso ciągnie spokojnym, pewnym tonem. Teraz jest już w ringu i nie pozostaje mu nic innego, jak walczyć po swojemu. Ale im bardziej spokojny i opanowany jest Tommaso, tym bardziej Linda czuje, że krew gotuje jej się w żyłach. Nagle podnosi głos. – Tommi, ale mój wujek był umierający! To on mnie wtedy potrzebował, nie ty! Czy ty naprawdę nie rozumiesz, że w życiu istnieją priorytety, które są ponad formą i dobrym wychowaniem? – I musiałaś tak pilnie do niego pędzić? Tak, że nie miałaś nawet chwili, żeby naładować gdzieś telefon i wyjaśnić mi, co się dzieje? – Tommaso jest przerażająco spokojny. Mówi z taką pewnością siebie, że Linda zaczyna mieć wątpliwości, czy to ona ma rację. Jest tak zdenerwowana, że głowa jej pęka. – Ale… – Nie wie, co odpowiedzieć, to wszystko wydaje jej się absurdalne, podnosi więc ręce w geście kapitulacji. – Ja… Nie wiem dlaczego… W tamtej chwili się nie zastanawiałam, zrobiłam tylko to, co czułam, że powinnam. Tommaso kiwa głową, jakby dokładnie do tego zmierzał. – Właśnie to chcę powiedzieć: że się nie zastanowiłaś. A takie impulsywne działanie ma swoje konsekwencje i trzeba wziąć na siebie odpowiedzialność. Nie można każdego postępowania tłumaczyć tym, że jesteś emocjonalna… Przyznasz mi tu chyba rację, prawda? – Ale są w życiu chwile, kiedy to serce dyktuje reguły! Jak można mówić o emocjonalności, kiedy w grę wchodzi coś tak ważnego! – odpowiada z niedowierzaniem. Tommaso spuszcza wzrok i zaraz znów go podnosi, ze stanowczością nie do zniesienia. Jego oczy straciły swój niebieski odcień. Są szare, zimne jak lód. – Lindo, wiesz doskonale, jakie są twoje granice. Czasem jesteś zbyt impulsywna. Co gorsza, czasem z tej impulsywności czerpiesz przyjemność. Linda z trudem łapie powietrze, nagle zrozumiała: nie krytykuje jej za to, jak się zachowała, lecz za to, jaka jest. – A więc? Co powinnam zrobić? – unosi się. – Nauczyć się od ciebie, jak być superopanowaną w każdej sytuacji? Stłumić wszystkie emocje? Zostać pieprzonym mnichem zen? Przeszkadza mu ten wyzywający ton. A jeszcze bardziej poziom decybeli. Przemyka obok niej, wychodzi z łazienki i zaczyna nerwowo się ubierać. Ale Linda nie odpuszcza, choć on ułatwia jej to, jak może.

– Świetnie. Będę mówiła ciszej. Nie ma problemu. W końcu tylko ty wiesz, co powinnam, a czego nie powinnam robić. Poucz mnie, mój guru! Teraz to jest już otwarta wojna i ona dobrze o tym wie. – Nie prowokuj mnie, Lindo. Powiedziałem ci już, że nie mam ochoty się kłócić. Zawiązuje krawat, zaciskając go tak mocno, że ryzykuje uduszenie. – Proszę więc przyjąć do wiadomości, że ja mam ochotę! – nie odpuszcza, rozpędzona na maksa. – I może tobie też dobrze by zrobiło, gdybyś od czasu do czasu się wkurwił, zamiast nosić ciągle tę cholerną maskę człowieka lodu. Tommaso czuje się jak na szczycie oceanicznej fali, która rzuca go w przód i w tył, po czym zamiera, unosząc go na grzbiecie, a on zastanawia się, jak długo pozostanie w tej niepewnej równowadze, nim fala ciśnie go nie wiadomo gdzie. No, wkurw się, myśli ona. Dalej, ten jeden raz, strać panowanie i pokaż mi, kim naprawdę jesteś! Przyskakuje do niego z wyzywającą miną, jakby wręcz szukała fizycznego starcia. Tommaso próbuje się prześlizgnąć, ale ona mu nie pozwala. – Śmiało, powiedz, co myślisz, jeden cholerny raz! Powiedz mi coś, co zaboli, cokolwiek, byleby było prawdziwe! Wolę, żebyśmy pokłócili się teraz i naprawdę rozwiązali tę sprawę, niż milczeli, udając, że nic się nie stało. – Dosyć, kurwa! Grom. Jego głos, jakiego nigdy nie słyszała. Przyprawiający o dreszcze. Puszka Pandory, którą Tommaso zawsze starał się trzymać zamkniętą, otworzyła się, a wściekłość wylewa się teraz strumieniami, niekontrolowana. – Chcesz naprawdę wiedzieć, co myślę? Myślę, że ta cała rozmowa jest bezcelowa, że przez ciebie się spóźniam, a przede wszystkim, że czasami zachowujesz się jak rozpieszczona dziewczynka, która nie dość dostała od życia po twarzy. Ale nie dam ci tej satysfakcji i nie dostaniesz tego ode mnie. – Milczy przez kilka chwil, a powietrze wydaje się wibrować. – Jeśli o mnie chodzi, Lindo Ottaviani, dziś możesz spokojnie iść do diabła. Ty i twoja arogancja. To jego ostatnie słowa. Potem zapada cisza i żadne z dwojga nie rozumie do końca, co się wydarzyło. On kończy się ubierać, jest jak pusty worek, zwiotczały, czuje, że w jakiś sposób się uwolnił, choć nie wie dobrze od czego. A okazana złość nieznośnie go uwiera. Łapie powietrze, jakby długi czas pozostawał na bezdechu. Ona obserwuje go z triumfalnym uśmiechem. – Dobrze! Udało się, oto on! Przedstawiam państwu: oto wkurwiony Tommaso Belli! – ogłasza uroczyście. – Widzisz, kochanie, że wyrażanie emocji nie jest wcale takie straszne? Brnie dalej i jest tego w pełni świadoma. Ale nie potrafi się powstrzymać. Stanęła w obronie słusznej, świętej zasady, lecz nie umiała na tym poprzestać. Chciała rzucić mu wyzwanie, jakby czuła wręcz konieczność wyrządzenia mu

krzywdy. I być może już tego żałuje. Pewnie dlatego Tommaso spuścił wzrok i nie odpowiada. Nie jest w stanie sobie przypomnieć, kiedy ostatnio stracił w ten sposób panowanie, ale nic nie może poradzić, trafił na terytorium, którego zupełnie nie zna. Oddycha głęboko, dochodzi do siebie na tyle, by opuścić pokój i wyjść z domu, trzaskając drzwiami. Linda pada na kanapę. Ocenia, że odniosła zwycięstwo. Ale niemal natychmiast przestaje być tego taka pewna. Przez resztę dnia Linda analizuje w myślach sceny z ich kłótni, najpoważniejszej, odkąd się znają, być może pierwszej prawdziwej. Słowa, które wypowiedziała, które pomyślała, a przede wszystkim te, które chciałaby wypowiedzieć. Wszystko przez swój brak samokontroli, którą straciła nie wiadomo jak dawno temu. Tysiąc razy brała do ręki telefon, by zadzwonić do Tommasa i go przeprosić, ale ostatecznie nie znalazła wystarczającej motywacji. Najpierw musi się wyładować. Rozjaśnić sobie w głowie. I chce to zrobić po swojemu. Dlatego czym prędzej się przebiera, do plecaka z bidonem wrzuca portfel i ręcznik i po kilku minutach jest już w drodze. W rekordowym tempie połyka jakieś dziesięć kilometrów. Jakby chciała się zmęczyć aż do bólu. Lecz myśleć nie jest w stanie. Nie daje rady. I tak, zdyszana i spocona, wstępuje machinalnie do kilku sklepików na Chiado i z zachłannością je plądruje: klasyczne zakupy kompulsywne, coś zupełnie nie w jej stylu. Ale w tej chwili chce zająć czymś głowę, przy okazji kupując parę absurdalnych rzeczy. Z których żadna nie jest trafiona. Przed kolacją Linda zamknęła się przygnębiona w pokoju. Jest przy niej Isabel, która zauważyła, że coś ją gryzie – wystarczyło jedno spojrzenie – i nie chciała zostawić jej samej. Nie zamierza grzebać w jej ranie, zmuszać do mówienia, towarzyszy więc Lindzie w tym, co ta akurat robi, czyli w szaleńczym przymierzaniu sukienek, nabytych w trakcie zakupowego ataku. Linda ma ochotę wszystkie oddać. Tommaso wróci niedługo, jeśli w ogóle wróci, a ona zastanawia się, co się wydarzy. Może znowu się pokłócą, a może on znów będzie chłodny – jedno jest pewne, tego ranka coś się między nimi zmieniło. Ale teraz Linda chce jedynie zacząć nowy rozdział i wrócić do tego, jak było wcześniej. – Tão jeitosa! – woła Isabel. – Coś ty… Nie czuję się ani trochę sexy! Wydaje mi się, że jest za krótka. Linda z bezradną miną przegląda się w lustrze, podejmując desperackie starania, by wydłużyć sukienkę ze stretchu. Ciągnie mocno, ale nic z tego, materiał wraca do góry, podwija się i marszczy tuż pod pupą. – Dobrze ci w niej. To głos Tommasa. Pojawił się nagle w progu i przygląda się jej z lekkim uśmiechem.

Linda od razu poznaje po jego oczach: mają znów łagodny niebieski odcień, kolor spokojnego morza. A w jej sercu rozlewa się ciepło, jakiego nie odczuwała od bardzo dawna. Już po wszystkim. Burza przeszła. – Panie Belli. – Isabel skinęła głową. Potem szepcze do Lindy: – Ja wracam do kuchni. – Uśmiecha się do niej. – Dziś kolacja portugalska ze specjalnością damy Isy! – ogłasza uroczyście, po czym wychodzi z pokoju. Linda spogląda na Tommasa, który zbliża się do niej. Nie mówi nic, tylko przyciska ją mocno i uścisk ten sam w sobie jest pojednaniem. Wie dobrze, że wydarzyło się coś nieprzewidywalnego, coś, nad czym zawsze starał się panować: ogień tłumionego gniewu roztopił lód, który nawarstwił się w nim. To się musiało stać, wcześniej czy później. Ale może on nie czuł się jeszcze gotów, by stawić czoła konsekwencjom. Teraz Linda zanurza się w uspokajającym cieple jego ciała, którego nie czuła już od jakiegoś czasu. – Jak się miewasz? – pyta łagodnie, z niemal matczyną czułością. – Teraz dobrze. Myślałem o tobie przez cały dzień – szepcze jej do ucha głębokim głosem. – I? – Tęskniłem za tobą. – Ja za tobą też. – W pewnej chwili przestałem cokolwiek rozumieć. A kiedy nie mam kontroli, zaczynam szaleć… Przykro mi z powodu tych okropnych rzeczy, które ci powiedziałem. – A mnie nie, skoro doprowadziły do tego. Ja też cię przepraszam, kochanie. Całują się długo, namiętnie. Teraz oboje to wiedzą: musieli się pokłócić, musieli przełamać barierę, żeby naprawdę się poznać, a pogodziwszy się, znaleźć jeszcze bliżej siebie. Po przepysznej kolacji złożonej z portugalskich specjałów – prawdziwy triumf intensywnych smaków natchniony talentem Isabel – wychodzą do ogrodu na dachu, jego ulubionego miejsca w ich nowym domu. – Możemy zostać trochę na zewnątrz? Dzisiejszy wieczór jest wspaniały – mówi Tommaso. – Tak. Cudowny. Nie przyzwyczaiłam się jeszcze do bryzy w lipcu, coś fantastycznego… Linda pierwsza siada na cedrowej ławeczce i spogląda w niebo. Gwiazdy są jak kryształowe płomyki, pojawiają się i znikają przy podmuchach wiatru. Prawdziwy spektakl, który ogląda się w zachwycie. Tommaso głaszcze jej kark. – Popatrz tam. – Wskazuje palcem w kierunku rzeki. – Księżyc odbijający

się w Tagu to jedna z rzeczy, które uwielbiam najbardziej w lizbońskich nocach. – To prawda, jest niesamowity. – Linda czuje, jak jej serce oblewa ciepła fala. Nie wie, czy to za sprawą dobiegającego z salonu głosu Dulce Pontes na tle poruszających dźwięków Canção do Mar, czy może czarodziejskiego księżyca, ale teraz z Tommasem jest inaczej, czuje to wyraźnie. Jakby związało ich jakieś nowe uczucie, coś mocnego i niezgłębionego, czego dotychczas wobec niego nie czuła. A jeśli to nie miłość, nie wie, czym to może być. Przez kilka minut patrzą w milczeniu na gwiaździste sklepienie. W pewnej chwili Tommaso bierze ją za rękę i przerywa ciszę. – Chciałbym ci coś powiedzieć. Linda odwraca się; ich spojrzenia się spotykają, a spotkanie to jest oszałamiająco intensywne. – Tak? – Ratunku… Nie patrz tak na mnie! – Śmieje się Tommaso. – Chcesz mnie przewiercić na wylot? Teraz Linda też się uśmiecha, potem znów poważnieje, on także. – Widzisz, zastanawiałem się dzisiaj nad wieloma rzeczami. Myślałem dużo o tobie, szczerze mówiąc, tylko o tobie, ale inaczej niż zwykle. Dziwne, że to się stało po kłótni… a może wcale nie. Może to właśnie dlatego… W pewnej chwili wszystko zrozumiałem: to, jak bardzo stałaś się dla mnie ważna, to, że jesteś całym moim światem, wszystkim, czego potrzebuję. – Robi pauzę. – Lindo, jesteś istotą mojego świata. – Tommaso bierze jej dłonie i ściska je mocno w swoich. – Dlatego muszę wiedzieć, czy, cokolwiek się wydarzy, będziesz zawsze u mego boku. Z jego oczu promieniuje światło, w jego głosie brzmi poruszająca nuta. Linda czuje, że jej serce gubi rytm. To trwa chwilę, moment zawieszenia, w którym wydaje jej się, że nie posiada ciała. Że wisi w powietrzu i zaraz runie na ziemię. Tommaso patrzy jej prosto w oczy i wyjmuje z kieszonki koszuli pudełeczko z czarnego aksamitu. – Chciałem dać ci to. – Kładzie je na jej dłoni. Linda otwiera szeroko oczy. Jest oszołomiona, osłupiała, niezdolna do prawdziwej reakcji, do jakiejkolwiek reakcji. – No, otwórz… – zachęca ją łagodnie. To ostatnia rzecz, jakiej Linda spodziewała się dziś wieczorem, serce podchodzi jej do gardła. Odpina złoty haczyk, podnosi wieko pudełeczka. I w końcu jej oczom ukazuje się wspaniały diament w szlifie Asscher, całkowicie przezroczysty, niemal bezbarwny. Nigdy w życiu nie widziała czegoś takiego. Zapiera jej dech i odbiera mowę. Nigdy nie znała się szczególnie na biżuterii i drogocennych kamieniach, ale to dzieło sztuki jest czystym, naturalnym pięknem, nie trzeba znawcy, by to poznać. Jedyne, co Linda jest w stanie zrobić, to patrzeć

na nie, a potem odwrócić się w zdumieniu do Tommasa. – No, Lindo, powiedz coś, proszę. – Na twarzy ma wypisany wyraz oczekiwania. To nie on kontroluje tę grę, sprawy nie zależą od niego i znów ogarnia go uczucie dryfowania w stronę nieokreślonego, z którym nie potrafi sobie poradzić. – Czy zechcesz? – Zechcę co? – udaje jej się powiedzieć, a w jej oczach pojawiają się łzy. – Czy zechcesz wyjść za mnie? Nie sądziła, że to się może wydarzyć. Oświadczyny. Nie wierzy, że to dzieje się właśnie teraz, tutaj, pod tymi gwiazdami, które błyszczą jak obietnice. – Więc? Chyba nie chcesz mi odpowiedzieć. Ona wpatruje się w jego oczy, nie potrafi skupić się na niczym, jedyne, co jest w stanie teraz zrobić, to zagubić się w ich bezkresnym błękicie. Przed sobą ma nieokreśloną przyszłość, całą do napisania. A teraz, nagle, ktoś prosi, by zrobili to razem, by przeszli tę drogę jedno obok drugiego. – Tak – szepcze zdecydowanym głosem. – Tak, chcę. Odkłada pudełeczko na ławkę i rzuca się Tommasowi na szyję. Ich usta się spotykają, drżą życiem, miłością, którą się obdarowują, oddechami, które wymieniają. Tommaso odrywa się pierwszy. Patrzy na nią, bije z niej życie, potem spogląda na diament, który mieni się w blasku księżyca. – Śmiało, przymierz. Linda podaje mu dłoń. A Tommaso z pełną gracją wsuwa jej pierścionek na serdeczny palec. – Jest piękny – mówi Linda drżącym głosem. Chciałaby znaleźć bardziej eleganckie słowa, by wyrazić całą swoją wdzięczność, to, co czuje w środku, ale emocje wzięły górę. Jest w stanie tylko dziwić się i poddawać dreszczom, patrzeć na niego i uśmiechać się. – A ty jesteś cudowna. – Tommaso ujmuje w dłonie jej twarz. – Kocham cię, Lindo. Kocham cię. Kocham ciebie i tylko ciebie. – Ja też cię kocham. – Mała kropla błyszczy na środku jej policzka. Ich usta znów siebie szukają. Potem ich dłonie pieszczą, rozbierają, zrywają. Ich złaknione ciała opadają na trawę. Pożądają siebie aż do szaleństwa. U stóp tej ławeczki, na której wybrali wspólną przyszłość, wprost na ziemi, świat nagle przestaje istnieć. Zespalają się. Drżą. I w końcu spotykają rozkosz, jakiej ona nie spodziewała się już odnaleźć. W tej chwili istnieją tylko oni, dwa serca, wykrzykujące swoją miłość, mimo że nikt nie może ich usłyszeć. Następnego dnia, po przebudzeniu, Linda ma dziwne uczucie rozmycia. To, co wydarzyło się poprzedniego wieczoru, jest jak za mgłą. Może to był tylko sen, to jej pierwsza myśl, lecz potem spogląda na stojące na stoliku aksamitne pudełko.

Nie. Oto dowód. To było naprawdę. Ale trudno jest jej w to uwierzyć, jakby przeżycia sprzed zaledwie kilku godzin stały się nagle zbyt odległe, by w pełni je przyjąć. Naprawdę wychodzi za Tommasa? Zaledwie rok temu deklarowała wszem wobec, że jest dumna ze swojej wolności, a teraz, w jednej chwili, zdecydowała, że on jest mężczyzną jej życia. Tym jedynym. Nie żałuje tego wyboru, nic z tych rzeczy, tylko z trudem przychodzi jej uznanie go za swój. A może po prostu musi z kimś porozmawiać, by ta niezmierzona, budząca obawę idea nabrała konkretnych kształtów, może musi odpędzić ten dziwny strach? I tak, zaraz po przyjściu Isabel, ogłasza jej wielką nowinę. – To fantastycznie! – woła Isa, ściskając ją za ręce. – Wybraliście już datę? – Jeszcze nie, ale jeśli się uda, to chcielibyśmy we wrześniu. Tak powiedzieli sobie wczoraj w łóżku, zanim, przytuleni, zapadli w miękki sen. – Skarbie. – Isabel obejmuje ją w jednym ze swoich ciepłych, matczynych uścisków. – Aż chce mi się płakać. A nie jestem osobą, która łatwo się wzrusza. – Chciałabym cię o coś zapytać… Postawiłabyś mi karty? – pyta ot tak, instynktownie, może nawet żartem. Isabel uśmiecha się zagadkowo. – Pewnie, skarbie, poczekaj na mnie w salonie, usiądź sobie wygodnie. Isabel znika i po chwili pojawia się znowu w głównej sali: w ręku ma swoją talię tarota – czyżby nosiła ją zawsze ze sobą? zastanawia się Linda – i obrusik, który rozkłada na stojącym przed kanapą niskim stoliku. Na jego środku widnieje słońce, a wokół dwanaście znaków zodiaku. – Doskonale, kochana, teraz skoncentruj się razem ze mną. Isabel zaczyna tasować powolnymi, opanowanymi ruchami. Paznokcie ma pomalowane na ogniście czerwony kolor. Zamyka oczy, by odciąć się od świata, by nic jej nie przeszkadzało. – Dobrze, teraz przełożymy. – Pokazuje Lindzie dwie połówki. – Ósemka Buław. – Kładzie kartę w rogu. – I Świat. – Kładzie ją na środku stołu. Potem zaczyna rozkładać, w porządku z pewnością nieprzypadkowym, serię innych kart, wyciągniętych jedna po drugiej z pierwszej połowy talii. Obserwuje je w milczeniu. – Jestem gotowa, mogę odczytać twoje karty. – A ja zamieniam się w słuch. – Linda czuje dreszcz. Oddycha szybko, sama nie wie dlaczego. – A więc, twoje karty… – zaczyna Isa, niemal z namaszczeniem. – Powiedziałabym, że Świat to piękna karta, może najpiękniejsza z całej talii,

z pewnością ma wiele znaczeń… bo to karta zamykająca grupę Wielkich Arkanów. A ponieważ Wielkie Arkana obrazują drogę życiową każdego człowieka, Świat jako ostatnia karta symbolizuje najwyższy poziom, w którym wszystkie elementy znalazły się na swoim miejscu. Można powiedzieć, moment, w którym wszystkie sprawy zostają załatwione, a cele osiągnięte. Linda przytakuje. Jest pewna, że karta mówi o jej ślubie z Tommasem. Świetny znak. – Przejdźmy do pary. – Isabel wskazuje dwie karty, przedstawiające dwie postaci. – Ona jest Królową Buław, on Królem Denarów. Król Denarów jest mężczyzną hojnym, który potrafi roztropnie zarządzać zasobami, mężczyzną konkretnym, który daje stabilność i pewność. Królowa Buław to silna, pewna siebie kobieta, która sama kieruje swoim życiem… – Isa podnosi karty: – Zobacz, jacy piękni są razem, Król i Królowa. Linda może odetchnąć z ulgą: wygląda na to, że karty całkowicie potwierdzają podjętą decyzję. Nie potrzeba jej wiedzieć nic więcej. Ale Isabel kontynuuje: – W środku jest Siódemka Pucharów. Siedem to numer Rydwanu, a więc oznacza coś będącego w ruchu, coś, co porusza się naprzód… Puchary są nasieniem uczuć, namiętności, miłości we wszystkich odcieniach. Linda wyczuwa w jej głosie lekkie wahanie. – I to dobrze, prawda? Ona nie odpowiada, odwraca kolejną kartę i robi dziwną minę. Linda czeka w napięciu. – Co… coś jest nie tak? – Tak bym tego nie ujęła… Tylko trochę niepokoju, zmartwienia. Zapowiada to karta Księżyca tu, poniżej. Ale to normalne, może się zdarzyć. Linda pochmurnieje. Isabel podnosi wzrok znad kart i stara się uśmiechnąć jak najbardziej uspokajająco. Ale Linda rozumie, że coś się zmieniło i że, być może, Isa coś przed nią ukrywa. – To są tylko jakieś trudności do pokonania. – Tak, ale jakiego rodzaju trudności? – Ujawnia się pewna część twojej natury, której może nie znałaś i która teraz chce zostać wysłuchana: ciemna strona Księżyca… I prawdopodobnie projektujesz na związek tę swoją zmianę osobowości. – Ale jest coś, co może rozdzielić mnie i Tommasa? Isabel ociąga się, w końcu kręci głową. – Nie… Królowa Buław musi po prostu lepiej zrozumieć samą siebie, odzyskać swoją władzę decyzyjną. W skrócie, jeszcze nie wie, czy cele, które osiąga, w pełni ją satysfakcjonują. Linda nie ma już więcej wątpliwości, przygląda się Isabel, żeby się upewnić,

czy czegoś przed nią nie ukrywa. Ale ta sili się na uśmiech i podsumowuje: – Nie obawiaj się tej karty, możesz być spokojna, wszystko jest w porządku. Kiedy się pojawia, ma nam coś do powiedzenia. Wsłuchaj się bardziej w siebie, są w tobie rzeczy, których po prostu musisz nauczyć się słuchać. Potem odwraca ostatnie karty. – Na zakończenie mamy Asa Buław, tego samego koloru co Królowa, a potem kartę Sądu. To bardzo dobre karty. Głaszcze ją po policzku, jakby chciała rozproszyć cienie, które pojawiły się w pokoju. – Będziesz szczęśliwa, skarbie, i to się liczy. Linda uśmiecha się lekko. Chce w to wierzyć całą sobą. Ale zauważa, że im bardziej Isabel stara się ją uspokoić, tym ona większą ma pewność, że coś pójdzie nie tak. Sama to sobie wmawia. Musi przestać. To tylko karty, lepiej o tym nie myśleć. Tak naprawdę tarot to gra, nie ma sensu brać go zbyt na poważnie. Ona wybrała Tommasa. Powiedziała tak, bo go kocha. Nikogo tak mocno nie pożądała. Powiedziała tak jego niebieskim oczom. Powiedziała tak jego charakterowi, stanowczemu i łagodnemu zarazem. Powiedziała tak jego wiecznemu zamiłowaniu do wyzwań i chęci eksperymentowania. Powiedziała tak nieprzewidywalności każdego jego posunięcia. Powiedziała tak sposobowi, w jaki na nią patrzy, przyprawiającemu ją zawsze o dreszcze. Powiedziała tak nawet jego obsesji kontroli, bo jest częścią jego i kocha go także za nią. I na pewno żaden głupi Księżyc nie sprawi, że zmieni swoją decyzję.

7 Efekt pandy. Od kilku dni to, co po przebudzeniu widzi w lustrze, nie napawa optymizmem: pod oczami ma dwa fioletowawe worki, które wzięły się nie wiadomo skąd. Nigdy takich nie miała. I próbuje wszystkiego, by się ich pozbyć. Namoczonym w toniku wacikiem opukuje policzki i skronie. Potem wmasowuje wokół oczu żel regenerujący, szczególną uwagę zwracając na dolne powieki. Przeczytała w internecie, że może to być spowodowane odkładaniem się płynów i toksyn w organizmie, ale jak to możliwe? W trakcie tylu godzin biegu każdego dnia powinna pozbyć się toksyn z nawiązką, prawda? Rozciąga skórę opuszkami palców. A jeśli to nie odkładanie się płynów, tylko coś poważniejszego? Objaw jakiejś innej dolegliwości? Nie, zresztą skąd miałaby się wziąć? Martwi się na zapas i zachowuje się jak hipochondryczka, panikara, jaką nigdy nie była. Wystarczy już tych negatywnych, bezproduktywnych myśli. Ma tylko nadzieję, że ogórkowy żel, który kupiła w spa – za radą Carlotty – zadziała: do wielkiego dnia zostały dwa miesiące, a wystąpienie na ślubie z podkrążonymi oczami raczej nie było jej dziecięcym marzeniem. Odkłada słoiczek z kremem na półkę pod lustrem, rozpuszcza warkocz, pochyla się, potrząsa włosami i szczotkuje je starannie, dopóki nie zostają całkiem rozplątane. Kiedyś pomyśli, by wyprostować je na stałe, w nowej, poukładanej wersji Lindy. Poprawia ramiączka jedwabnej błękitnej koszulki i boso wchodzi do pokoju. Tommaso leży na łóżku, w bokserkach i T-shircie, oparty plecami o pikowane wezgłowie z białego aksamitu. W ręku ma swój iPhone, zapewne sprawdza pocztę. – Kochanie, mam dla ciebie wiadomość… – zapowiada z triumfalną miną. – Właśnie otrzymałem potwierdzenie: możemy wziąć ślub w wieży Belém trzynastego września. Całe popołudnie zarezerwowane tylko dla nas. – Słucham? – Linda wygina usta w podkówkę. Nie wygląda na zadowoloną, jest raczej niepocieszona. – I nic mi nie mówiłeś? A poza tym jak to zrobiłeś? Przy całym tym tłumie turystów, którzy ciągle oblegają to miejsce… – Myślałem, że się ucieszysz – komentuje Tommaso, zaskoczony jej reakcją. – Wykonałem tylko kilka odpowiednich telefonów. Zaangażowałem w to Juliusa, który w ostatnich dniach poruszył niebo i ziemię. To cudowne miejsce… – mówi zadowolony, z miną osoby, która może mieć wszystko na każde skinienie. – Nie jesteś ani trochę szczęśliwa? Wyobrażasz sobie nasz dzień w tak doskonałej oprawie? Są tutaj politycy, i to z pierwszego szeregu, którzy zabiliby za tę lokalizację, ale nigdy nie będą jej mieli. – No cóż… Dziękuję, wyobrażam sobie, ile musiałeś się starać. Tyle że ja wolałabym wziąć ślub w Veneto. – Linda przygląda mu się, nieco urażona. –

Rozmawialiśmy o tym, Tommi. Nie spodziewałam się, że zdecydujesz o wszystkim sam… Wchodzi z powrotem do łóżka. Od kiedy wróciła, coraz bardziej odczuwa brak swojej małej ojczyzny, miejsc, w których dorastała, Błękitnego Domu. Gdy zobaczyła go znowu po tylu miesiącach, płomień, który nigdy nie zgasł, zapłonął w niej jeszcze mocniej. Na litość boską, szczerze uwielbia Lizbonę – to miasto jest nadzwyczajne pod niezliczonymi względami – ale to w Veneto są jej korzenie i żadne miejsce na świecie nie będzie nigdy w stanie wywołać podobnego ciepła w jej sercu. – Skarbie, dobrze wiesz, że nie mogę tak łatwo zmieniać miejsca pobytu. To też sobie powiedzieliśmy, pamiętasz? Jestem tu na misji dyplomatycznej, nie na wakacjach. – Dla Tommasa sprawa została zamknięta, a Linda nawet tego nie zauważyła! Był pewien, że ona pogodziła się jakoś z tą myślą, i przypomina jej: – Jesteśmy w najbardziej delikatnej fazie negocjacji i nie mogę na długo wyjeżdżać. – Tak, tak, wiem, nie mogą się bez ciebie obejść, Tommi. – Linda wzdycha. – Ale ja to widzę tak: wystarczyłoby kilka dni urlopu. Nic więcej. A poza tym najpiękniejsze są rzeczy proste, czasem improwizowane w ostatniej chwili. – Nie zgadzam się. – Tommaso odkłada iPhone’a na stolik, po czym odwraca się do Lindy. – Jeśli możemy mieć wszystko, dlaczego mamy zadowalać się czymś mniejszym? – Jego oczy błyszczą: dla Lindy jest zupełnie jasne, że myśl o Lizbonie u swoich stóp wprawia go w ekstazę. – To miasto jest już trochę nasze. Wzięcie ślubu tutaj ma większy sens niż gdzie indziej, nie uważasz? Wobec jego entuzjazmu Linda nie zamierza dłużej nalegać: widać, że dla niego jest to bardzo ważne, może więc dobrze będzie ustąpić, przynajmniej na tym froncie. Nigdy nie była przywiązana do tradycji ani formy. – W porządku, niech będzie. Miejsce jest cudowne, tak naprawdę nie mam żadnego powodu do narzekania. Myślę tylko o moich gościach i ogarnia mnie panika, kiedy próbuję sobie wyobrazić przetransportowanie całej tej hordy. – Ale po co się tym martwisz, kochanie? – pyta Tommaso uspokajająco, tak jak tylko on potrafi. – Twoim rodzicom, twojemu wujkowi, twoim przyjaciołom, wszystkim osobom, które będziesz chciała zaprosić, podarujemy bilety do Lizbony i ulokujemy ich w najlepszym hotelu w mieście. – Głaszcze ją po głowie. – Zajmę się wszystkim. Ty nie musisz się niczym przejmować. A ona wie, że kiedy Tommaso tak mówi, trzeba mu wierzyć. – No, ale czymś chciałabym się jednak zająć, w końcu to także mój ślub. – Linda przechyla głowę w bok. – Mogłabym wziąć na siebie organizację poczęstunku – proponuje z nowym entuzjazmem. Tommaso odgarnia jej z czoła kosmyk włosów. – Skarbie, nie wydaje mi się, żeby pozostało jeszcze wiele do wybierania – oznajmia, tuląc ją w ramionach. – Najlepsze miejsce to zamek Świętego Jerzego.

I oczywiście każę go zarezerwować w całości dla nas. – Fantastycznie. Zrób wszystko sam. – Lindzie brak już słów, jest lekko rozdrażniona. – Nie wiem, może chcesz mi też wybrać suknię… Tommaso kładzie palec na jej ustach. – Hej, kochanie. Nie pragnę niczego, czego ty byś nie chciała. Dla ciebie tylko to, co najlepsze. Uwierz mi. – Pochyla się i całuje ją w usta. – Wszystko, czego nie będzie miała żadna inna! Linda przytula się do niego i ciężko wzdycha. – Sama nie wiem… Mam wrażenie, że ten ślub przekształca się w wydarzenie towarzyskie stulecia – mówi, jakby zastanawiała się na głos. Potem, z większym przekonaniem, spogląda mu prosto w oczy. – Tommi, ja nie jestem Kate Middleton, pamiętaj o tym. Domyślam się, że już to zauważyłeś. – Uśmiecha się. – Nie mam najmniejszej ochoty odgrywać posągowej damy przy twoich znamienitych gościach. Na moim ślubie chcę się bawić, tańczyć z moimi przyjaciółmi i najchętniej upić się do nieprzytomności! – Nawet nie próbuj do nieprzytomności! – Tommaso wymierza jej klapsa w pupę. – Przynajmniej nie przed skonsumowaniem… Mam chyba prawo do pierwszej upojnej nocy, by jak najlepiej ocenić wartość mojej inwestycji? Przyciąga ją do siebie i całuje zachłannie w usta, przygryzając jej wargi. I nie ma rzeczy, którą Linda lubi bardziej, niż być całowaną, kiedy się śmieje. Wychodzi spod prysznica i owija się ręcznikiem. Potem siada ze skrzyżowanymi nogami na dywaniku i pozostaje w tej pozycji przez jakiś czas: zapach jej skóry po scrubie z olejkami esencjonalnymi z róży i granatu wprowadza ją w ekstazę. To jej chwila spokoju i chce się nią cieszyć w pełni. Dopiero wróciła ze swojego codziennego joggingu: dziś była w Belém, po raz pierwszy na sportowo. Chciała po swojemu zlustrować miejsce, które Tommaso wybrał na ich ślub. Biegła dynamicznie, doświadczając uczucia całkowitego otwarcia na otaczający świat, i jej oczom ukazała się zupełnie inna Lizbona: płaska, bez wzniesień, gdzie Tag rozszerza się coraz bardziej, by w końcu całkowicie zmieszać swe słodkie wody ze słonym Atlantykiem. Z jednej strony ogromny kompleks klasztoru Hieronimitów, z drugiej, na krańcu portu Restelo, majestatyczny pomnik Odkrywców, w formie karaweli, ozdobiony posągami ważnych postaci z czasów wielkich odkryć geograficznych. Człowiekowi udziela się tu jakaś podniosła atmosfera, czuje na twarzy wiatr historii, ogarnia go swoiste poczucie nieśmiertelności. Także dziś, także ją. Dobiegłszy do wieży, zatrzymała się i przez pół godziny obserwowała ją z zewnątrz. Nie miała jednak najmniejszej ochoty jej zwiedzać, dołączając do tłumu turystów. Nie, postanowiła sobie, przynajmniej to będzie niespodzianka

zarezerwowana na wielki dzień. Zawieszona między lądem a wodą, królewska, majestatyczna strażniczka miasta, jest bezdyskusyjnie piękna, a jako scenografia – niezrównana. Pomyślała tak już za pierwszym razem, gdy ją zobaczyła. Ale dziś przygląda jej się inaczej, myśląc o ślubie. Przyjazd powozem zaprzężonym w przystrojone na tę okazję białe konie, czerwony dywan, oznaczenia korpusu dyplomatycznego, służby mundurowe. Oprawa, o jakiej marzy praktycznie każda kobieta. Być może. Ale ona nie jest pewna, czy należy do tej większości. I nie rozumie, z jakiego powodu Tommaso zawsze musi robić wszystko z taką pompą. Wydaje się, jakby wręcz tego potrzebował, jakby nie był w stanie z tego zrezygnować: musi zawsze traktować ją jak królową, podczas gdy ona nigdy nie czuła konieczności pozowania na arystokratkę. Wystarczyłby kościółek na wzgórzu gdzieś w jej stronach, tylko kilka najbliższych osób, bez żadnych ceremoniałów. Tak zawsze wyobrażała sobie swój ślub, w tych rzadkich chwilach, kiedy o nim myślała. Teraz stara się przegonić te myśli, osuszając włosy mniejszym ręcznikiem i zrzucając ten, w który była owinięta. Czas wyjść z łazienki i przystąpić do działania. Ma nieskończoną listę telefonów do wykonania, żeby przekazać wszystkim we Włoszech wielką nowinę, i Bóg jeden wie, ile jej to zajmie. Na samą myśl o tym czuje zarazem euforię i wyczerpanie. Dalej, Lindo. Niech zacznie się bal. Od dwóch godzin jest na telefonie. Pierwszą rozmowę odbyła, tak jak należy, z mamą Carlą. Ledwie powiedziała „wychodzę za mąż”, a komunikacja werbalna ustąpiła miejsca serii szlochów, płaczów i łkania. Pani Ottaviani zawsze była nieco sentymentalna, ale Linda nie spodziewała się tak żywiołowej reakcji: koniec końców od bardzo dawna mieszkają daleko od siebie i przyzwyczaiła już matkę, że nie może liczyć na żadne zwierzenia dotyczące jej życia uczuciowego. Na dobrą sprawę ta wiadomość przerwała być może niewidzialną barierę, która między nimi powstała. Z ojcem natomiast nawet nie porozmawiała – krzyki matki zawczasu zdradziły mu wielką nowinę. Jako drugi na liście znalazł się wujek Giorgio, który był w siódmym niebie i natychmiast przekazał wiadomość znajdującemu się obok Faustowi – co za radość dla Lindy słyszeć go tak pełnym życia i energii! Potem przyszła kolej na Marcellę i w tym przypadku Linda nieźle się ubawiła: początkowo jej przyjaciółka myślała, że to żart, i trochę trwało, zanim zdała sobie sprawę, że jej szalona koleżanka z liceum mówi serio. I wtedy jej również popłynęły łzy wzruszenia, wezbrany strumień, którego Lindzie nie udało się zatrzymać. Po Marcelli wybrała numer Valentiny, ta jednak nie odebrała – pewnie jest w trakcie jakiejś transmisji na żywo. Linda przeszła więc do trzech królów podrywu: Carla, Raffaele i Salva. Oddałaby wszystkie pieniądze, żeby zobaczyć

minę każdego z nich w momencie, gdy odpaliła bombę. – Wychodzę za mąż. Dlaczego w jej ustach te słowa brzmią tak dziwnie? Śmiać jej się chce, kiedy o tym myśli. Ale decyzja już zapadła. Pozostaje tylko uprzedzić Alessandra. Lecz operacja ta nie jest wcale prosta, przypomina bardziej mission impossible. Linda nie ma pojęcia, gdzie on może teraz być. Pisze więc do niego krótki mail, z nadzieją, że przeczyta go jak najszybciej. A samą nowinę chce mu przekazać ustnie. Cześć, Ale, co u Ciebie? Kto wie, gdzie się teraz podziewasz… Nie rozmawialiśmy od wieków, namierzyć Cię jest jak zwykle trudno (ile to już minęło, odkąd pozbyłeś się telefonu godnego tego miana?), ale muszę powiedzieć Ci coś ważnego i chciałabym to zrobić na żywo. Dasz radę stać się osiągalny i podasz mi numer telefonu, na który mogłabym zadzwonić, jak tylko będziesz mógł, albo powiesz mi, kiedy możesz wejść na Skype? Zgniatam Cię w uścisku, ciepłym i miękkim, jak światło w Lizbonie. Twoja L. Klikając ikonkę wysyłania wiadomości, Linda zaciska kciuki: byłoby wspaniale, gdyby jakiś szczególny układ gwiazd sprawił, że odpowiedziałby w czasie rzeczywistym! Albo jeszcze lepiej, zadzwonił do niej. W końcu zna jej numer, od zawsze ten sam. Na wszelki wypadek przez pewien czas nie dzwoni do nikogo. Jednak w ciągu pół godziny nie dostaje żadnego sygnału. Najwyraźniej Ale jest w jakimś zapomnianym zakątku świata, oddalony o lata świetlne od miejsca, gdzie mógłby połączyć się z internetem. Ale ona na niego poczeka, jak zawsze. Nigdy jej to nie przeszkadzało. Wobec tego próbuje jeszcze raz dodzwonić się do Valentiny, która tym razem odpowiada po pierwszym sygnale. Linda rozsiada się wygodnie na kanapie i zaczyna się śmiać. Śmieje się i nie może przestać: piski Vale są niezwykle zaraźliwe. Jest dokładnie jedenasta, pięknego poranka końca lipca, gdy wchodzi na ostatnie piętro różowej kamienicy w połowie rua Augusta. Drzwi windy otwierają się, pojawia się konsultantka ślubna w eleganckim pudrowym komplecie. Włosy związane ma w kok, a jej wygląd dopracowany jest w każdym szczególe. – Witamy w naszym atelier, pani Ottaviani. – Dziękuję. – Linda uśmiecha się nieznacznie, myśląc, że nie jest jeszcze panią w pełnym znaczeniu tego słowa.

Konsultantka wskazuje przeszklone drzwi. – Proszę za mną… – Oczywiście. Atelier jest ogromne: trzy niekończące się sale, nieskazitelnie białe ściany, niesamowita liczba wystawionych modeli i co najmniej pięć przymierzalni, każda rozmiarów sypialni Lindy, z szezlongami ze skóry – również białej – na które odkłada się cenne kreacje. To Tommaso ją tam skierował, zasięgnąwszy najpierw informacji na temat najbardziej ekskluzywnego butiku z sukniami ślubnymi u najlepszej wedding plannerki w mieście. I rzeczywiście, to lokal z tradycjami, który ubierał wszystkie latorośle portugalskiej rodziny królewskiej, a dziś odwiedzany jest przez miejscowe wyższe sfery. – Czy ma już pani jakiś pomysł na suknię? – pyta konsultantka, wypełniwszy szczegółową kartę ze wszystkimi informacjami koniecznymi do przymiarki. Linda nie miała najmniejszego pojęcia, że potrzebne jest aż tyle wymiarów. Części z nich, co musiała przyznać z zażenowaniem, nawet nie znała. – Niedokładnie. Wiem tylko, że chcę czegoś szczególnego, bez zbytnich ozdóbek… A, i żadnych szyfonów ani koronek w stylu bezy, bardzo proszę! Dopiero gdy kończy mówić, uświadamia sobie, że być może była zbyt bezpośrednia. Ale ponieważ nie jest wysoka jak tyczka, potrzebuje czegoś innego i lepiej od razu zacząć szukać w tym kierunku, zamiast tracić czas. – Doskonale. Całkowicie się zgadzam. Proszę usiąść – mówi konsultantka, wskazując pokrytą poduszkami białą kanapę. – Pokażę pani kilka modeli i zobaczymy, który się pani spodoba. – Kobieta nie przestaje się jej przyglądać, jakby coś sobie układała w myślach. – Jaki kolor? Biały? – Raczej tak – odpowiada z przekonaniem Linda. – Przynajmniej w tej kwestii będę wierna tradycji. – Świetnie. – Konsultantka zdejmuje z wieszaka sukienkę i kładzie ją na szklanym stole na środku sali. – Zaczęłabym od tej: bardzo prosta, gorset z odkrytymi ramionami i rozkloszowany dół. – Jest bardzo fajna. – Linda ma szczerze zadowoloną minę. – Ale zobaczę, jak będzie wyglądała na mnie. – Oczywiście. Proszę za mną. – Konsultantka odprowadza ją do jednej z ogromnych przymierzalni. Odsuwa wielką zasłonę w brzoskwiniowym kolorze. – Pozwolę sobie zasugerować te buty. – Stawia na podłodze parę białych czółenek z koturnami na obcasie dwunastce. – Gdyby potrzebowała pani pomocy, będę czekać na zewnątrz. – Bardzo dziękuję. – Linda wchodzi do przymierzalni. Założenie sukienki zajmuje jej mniej niż minutę. Nie spodziewała się, że tak łatwo jest się w nią ubrać. Odsuwa zasłonę, opiera ręce na biodrach i przegląda się, odchylając nieco do tyłu. – Ten dół chyba nie do końca mnie przekonuje. – Patrzy na siebie z lekkim

powątpiewaniem. – Góra jest idealna, ale dół wolałabym dłuższy, może asymetryczny. Po chwili konsultantka ma już gotową kolejną propozycję. – Co pani powie na taki model? Przyniosła jedwabną suknię i welon z długim, asymetrycznym trenem. Miękkość i prostota. Na widok sukni Linda się rozpromienia. – Przymierzę ją – odpowiada nie bez entuzjazmu. Wraca do przymierzalni, rozbiera się i zakłada suknię. Gdy ma ją już na sobie, czuje rękę, która zdecydowanym ruchem zapina jej zamek na plecach. To dotyk Tommasa. Nie ma wątpliwości. Odwraca się i cofa o kilka kroków. Sama nie wie, czy powinna być podekscytowana, czy wzburzona. – A co ty tu robisz?! – Okrutnie chciałem ją zobaczyć. A przede wszystkim zobaczyć ciebie, kiedy ją znajdziesz. Wiedziałem, że wybierzesz tę – mówi, a w oczach ma ten złowrogi błysk, który ona dobrze zna. – Czyś ty zwariował?! Nie wiesz, że przyszły mąż nie może zobaczyć sukni panny młodej?! To przynosi pecha! – Próbuje wypchnąć go na zewnątrz. – Idź sobie natychmiast! Tommaso przypiera ją do ściany. – Linda, którą znam, na pewno nie wierzy w te głupoty… A może się mylę – szepcze kpiąco ochrypłym głosem. Nie przestaje na nią patrzeć tym przeszywającym wzrokiem, w którym tli się iskra perwersji. – Oczywiście, że w to wierzę. Linda próbuje wyswobodzić się z uścisku, ale Tommaso unieruchomił ją i spogląda na nią teraz z ironicznym uśmieszkiem. – Chyba nie stałaś się przesądna pod wpływem Isabel? Nie dając jej nawet czasu na odpowiedź, chwyta ją w talii i przyciąga do siebie. – Nic nie mówisz, hmm? Ale to nieważne, możesz myśleć, co chcesz, możesz nawet krzyczeć – szepcze, a ona czuje w uchu jego ciepły oddech. – Bo cię pragnę. – Gryzie płatek jej ucha. – Teraz. – Wsuwa język w jej usta. – Nie wytrzymam dłużej. Chcę cię pieprzyć, kiedy masz ją na sobie. Potem wsuwa dłoń pod jej suknię, między nogi. Ma zamglone oczy, na wpół otwarte usta. Czuje tylko swoje podniecenie. – Proszę, Tommi… – Linda próbuje stawiać opór, ale z coraz mniejszym przekonaniem. – Na zewnątrz jest konsultantka… – Nie sądzę, że odważy się nam przeszkodzić. – Tommaso wsuwa palce pod materiał jej bielizny. – Musimy się w takim razie pospieszyć. I być bardzo cicho…

– Jak ty tu wszedłeś… Tommaso ucisza ją, kładąc jej dłoń na ustach: jest podniecony do granic, niecierpliwy, tak twardy, że bezwolnie poddaje się impulsom, które wysyła jego ciało. Rozpina spodnie, uwalniając imponującą erekcję, która teraz potrzebuje języka i gotowej na przyjęcie go waginy. Linda wie, że nie może się dłużej wymykać. A może ona też trochę chce tej dziwnej gry. Klęka więc, bierze go do ust i zaczyna lizać tak, jak lubi. – O tak, baby. Właśnie tak. – Tommaso chwyta ją za włosy i towarzyszy jej ruchom. – Tylko ty potrafisz mi to dać. Jest w stanie pomyśleć jedynie, że ona potrafi doprowadzić go do końca ustami i językiem tak, jak żadna inna, że ona jest jego narkotykiem, oszałamia go i przejmuje nad nim kontrolę, że jest rajem zapachów, intensywnych i zakazanych woni, kieliszkiem najlepszego bourbona, wypitym jednym haustem. Kładzie ją na ziemi, na wykładzinie o śmietankowym kolorze, w taki sposób, że nie może stawić najmniejszego oporu, potem unosi szeroki dół jej sukni, nawilża ją czubkiem wciąż jeszcze mokrym od jej śliny. I w jednej chwili wchodzi w nią. Jej ciało otwiera się natychmiast, by go przyjąć. Linda jęczy, przygwożdżona do podłogi, szorując plecami po miękkim, nieskazitelnym dywanie. Spogląda na niego i przez chwilę rozdziela ich gruba, nieprzezroczysta kotara. Ledwie jest w stanie objąć myślą, jak bardzo czuje się teraz od niego odległa: całkiem naga i wystraszona w swojej sukni ślubnej. Biel. Czystość. Niewinność. Którą tracą wspólnie albo którą stracili już dawno temu. Może właśnie to intryguje Tommasa: otwarta granica, którą jego ciemna strona może przekraczać, bez niebezpieczeństwa, bez osądów. Jakże delikatne i nieuchwytne są odcienie miłości. Musi znajdować tu coś specjalnego: w tej sukni, w tym, co zakazane, w sytuacji, jaka wytworzyła się w tej przymierzalni. Dla niej natomiast gra rozgrywa się na innym poziomie, jest odmienna, ale czuje, że teraz nie może mu tego powiedzieć; chce iść za nim, by nie zerwać tej silnej więzi, która ich łączy i chroni przed całą resztą. A potem, w jednej chwili, bezwiednie, jej myśli biegną do mężczyzny w masce, obsesji, której jak sądziła, udało jej się pozbyć. Wspomnienie jest wyraźne, być może nigdy nie odeszło, pozostało przylepione do jej skóry, ma wrażenie, że wciąż czuje zapach tamtej nocy, przeżytej w pierwotnym, zwierzęcym porywie. Usta tamtego mężczyzny, pełne i zmysłowe, które w świetle paryskiego księżyca przyjmowały nie wulgarny, lecz cudownie zmysłowy wyraz. Przypomina to sobie aż nazbyt dobrze teraz, całując szyję Tommasa. Pamięta wszystko z tamtej nocy: małe lampki kołyszące się w ogrodzie, te piękne, mocne dłonie, pocałunki, które potrafiły sprawić, że z nieznajomym mężczyzną czuła się całkowicie swobodna, zaangażowana, oszołomiona, zakochana. Wszystko to w jednym momencie, w którym impuls okazał się silniejszy niż

cokolwiek innego. W ogniu pożądania spłonęły hamulce, blokady, racjonalne myśli. Linda nigdy nie pozwoliła nikomu wejść tam, dokąd dotarł on, dotknąć najskrytszych zakamarków jej ciała, jej umysłu, jej dziecięcych wspomnień, jej duszy. Poczuła po prostu, że jemu może zaufać. Ale teraz dosyć. Odejdź, mężczyzno w masce, zostaw mnie, pozwól mi cieszyć się mężczyzną, za którego mam zamiar wyjść. Bo chcę być jego na zawsze. Linda zaciska pięści, oczy, przymyka usta, czuje, jak podnosi się znajoma fala, z dołu do góry, aż po głowę. Zaraz dojdzie. Razem z Tommasem, coraz bardziej przeobrażonym rozkoszą, z nabrzmiałymi żyłami na twarzy i rysami wykrzywionymi przez potężny orgazm, który za chwilę eksploduje. Wysuwa się z niej nagle i dochodzi na sukienkę, plamiąc biel jedwabiu swoją bielą, brudną i mokrą. Linda podnosi się chwiejnie z podłogi, nadal oplątana przez wspomnienia, które unoszą się wokół niej. Plecami i głową opiera się o ścianę i z dziwnym zakłopotaniem spogląda na Tommasa. – O rany, teraz ty wyjdź pierwszy, proszę cię. Nie mam pojęcia, jak tu wszedłeś, ale zrób to samo, żeby wyjść. I nie stawiaj mnie w głupiej sytuacji wobec niej – mówi szeptem, wskazując palcem za zasłonę. – Nie wiem, jak długo byłam tu w środku, ale na pewno nie jest idiotką! – Jak chcesz, mała. – Tommaso uśmiecha się i uspokaja ją, głaszcząc po głowie. Zasuwa spodnie. – Do zobaczenia wieczorem w domu. – Całuje ją w usta. – Kocham cię. – Ja ciebie też – odpowiada jednym tchem Linda. Po wyjściu Tommasa wyciera materiał, jak może, papierowymi chusteczkami, a potem zdejmuje sukienkę. Jest poplamiona nim, a po dokładniejszych oględzinach Linda zauważa, że tren jest rozerwany, cholera! A to właśnie model, który mógłby być tym właściwym… Ostentacyjnie pewnym krokiem wychodzi z przymierzalni i widzi konsultantkę, czekającą z przyklejonym do twarzy sztucznym uśmiechem. – Czy zdecydowała się pani na tę sukienkę, pani Ottaviani? – pyta, jakby nic się nie stało. Jej elegancka obojętność jest dezorientująca. – Tak, to chyba będzie ta – odpowiada Linda. – Tylko jest jeden mały problem… Kiedy ją przymierzałam, przypadkiem rozerwałam ją troszkę obcasem buta. – Z opanowaniem godnym wytrawnej aktorki wskazuje dokładne miejsce. – Ach, proszę się nie przejmować. Może się zdarzyć – bagatelizuje konsultantka, po czym ocenia szkodę i wzrusza ramionami. – To nic poważnego, może pani być spokojna. Łatwo to poprawimy. – Całe szczęście! Bo właśnie tę bym chciała! – Linda oddycha z ulgą. – Rozmiar jest dobry? Kiwa głową.

– A zatem doskonale. Jeśli wyrazi pani zgodę, za tydzień dostarczymy pani suknię do domu. – Świetnie! Nie może w to uwierzyć. Ta kobieta jest mistrzynią w stwarzaniu pozorów. – Gdyby były konieczne jakieś poprawki, jesteśmy do dyspozycji. – Bardzo dziękuję. – Dziękuję, pani Ottaviani. – Panno, jeszcze przez jakiś czas… – Oczywiście… I jeszcze raz gratulacje z okazji wielkiego dnia. Wyszła z tego obronną ręką. I nadal nie może w to uwierzyć. Zaraz po powrocie do domu czuje naglącą potrzebę kąpieli. Zanurza się w wannie i rozkoszuje pianą o kokosowym zapachu. Bawi się, chowając sutki w białych chmurach, które znikają szybko jak dziecięce bańki. Niknące, lekkie bańki, które unoszą się na niebie, a potem wystarcza jeden podmuch wiatru, by zniszczyć je na zawsze. Ulotne i może właśnie dlatego wspaniałe. Jak miłość. Nie ma teraz ochoty myśleć. Przeżycie w atelier pozostawiło w niej jakieś nieokreślone uczucie spustoszenia. Już wie, że ciepła kąpiel nie wystarczy, by je usunąć. Czuje pustkę, zagubienie i nutę melancholii. Zanim się zorientowała lub zdążyła je powstrzymać, po jej twarzy przez chwilę ciekną łzy. To dobrze, mówi sobie, napłynęły, by usunąć brud, który ma w środku. Wspomaga więc ten proces i zanurza głowę, a słone krople mieszają się ze słodką pianą. Teraz czuje się lepiej. Dużo lepiej. Między nią a światem jest płynna, dźwiękoszczelna bariera. Tutaj nic nie może jej się stać. Szkoda, że pierwszym obrazem, jaki podsuwa jej pamięć, jest mężczyzna w masce: ta oniryczna wizja miesza się z żywym, realnym wizerunkiem Tommasa. Dlaczego chciał tam być właśnie wtedy, gdy przymierzała najważniejszą suknię w swoim życiu? Nie umie sobie tego wytłumaczyć, nie chce, bo być może wyjaśnienia, jakich by sobie udzieliła, wcale by się jej nie spodobały. Potem znowu zanurza głowę pod wodą. To normalne, Lindo, takie rzeczy się zdarzają, mówi. I przekonuje samą siebie. To ważny, ostateczny wybór. Naturalne jest, że w takich chwilach fantazjuje się o czymś, co nigdy się nie wydarzy, o możliwych światach, które zostawia się za sobą. Wszystko w porządku, Lindo. Wszystko. W porządku. Jest już po dziewiętnastej, kiedy wraca z Sintry. Ostatecznie Carlotta, pretensjonalna żona konsula Blasiego, nie pastwiła się nad nią z powodu nieusprawiedliwionej nieobecności i zaprosiła na kolejną rozmowę. Która poszła świetnie. I teraz Linda, po tak długim czasie, rzuca się w końcu w wir pracy: urządzanie wnętrz to jej życie, pasja, która daje jej wielki ładunek energii,

zwłaszcza kiedy w grę wchodzi tak intrygujące wyzwanie. Wchodzi do mieszkania. W pokoju czeka na nią wielki pokrowiec na ubrania z różowego aksamitu, zawieszony na drzwiach szafy. Musieli przysłać suknię ślubną, myśli podekscytowana. Zdejmuje wieszak, kładzie pokrowiec na łóżku i rozsuwa zamek. Oto ona, wykrochmalona i pachnąca jaśminem. Suknia, którą wybrała na wielki dzień. Ma szaloną ochotę znowu ją przymierzyć, żeby sprawdzić, czy na pewno wszystko jest w porządku. Tommaso może wrócić w każdej chwili, ale po tym, co się wydarzyło, nic się nie stanie, jeśli zobaczy ją jeszcze raz. W jednej chwili ściąga sukienkę z jaskrawożółtego dżerseju, którą ma na sobie, zrzuca niebieskie sandały na koturnie, po czym zakłada suknię przez nogi i podciąga ją na wysokość piersi; walczy troszkę z zamkiem na plecach, ale małymi ruchami godnymi kobiety gumy udaje się jej go zasunąć. Hurra! Następnie wyjmuje z szafy pudełko z butami: ostatecznie wybrała parę satynowych czółenek ze wstawkami z białego złota. Wskakuje w nie raz-dwa, zyskując od razu dwanaście centymetrów wzrostu. Krokiem gwiazdy podchodzi do lustra i oto jest: na biało ubrana. Wzrokiem rozmarzonej dziewczynki podziwia swoje odbicie. Nigdy nie podejrzewałaby, że jakaś sukienka, a tym bardziej jej suknia ślubna, wprawi ją w taki zachwyt. Prawdę mówiąc, nigdy nie przywiązywała do tej kwestii szczególnej wagi. Ale to był bez wątpienia właściwy wybór: jest doskonała, leży jak ulał. Na plecach wspaniały dekolt, w żadnym wypadku nie wulgarny, z przodu przylegająca, z asymetrycznym wycięciem i odkrytym jednym ramieniem. Biały, zwiewny jedwab, który podkreśla jej kształty. Krawieckie arcydzieło, szczęśliwie możliwe do naprawienia po incydencie w przymierzalni. Żeby dopełnić kreacji, Linda sczesuje włosy na bok, unosi je do góry, po czym pozwala im opaść. Niedługo będzie musiała umówić się z fryzjerem, żeby wypróbować kilka uczesań. Do tego kroju widzi z pewnością włosy związane, może trochę zmierzwione i naturalne. Takie jak ona. W pewnej chwili dzwonek do drzwi przywraca ją gwałtownie do rzeczywistości. Wrócił. Jakby umyślnie starał się zastać ją w tej sukience! Ale czy to możliwe, żeby Tommaso zapomniał wziąć ze sobą kluczy? Może to całe organizowanie ślubu tak zaprząta mu głowę. Nigdy nie widziała go tak rozkojarzonego. To zdecydowanie do niego niepodobne. Linda czym prędzej unosi dół sukienki i tanecznym krokiem sunie do drzwi. Otwiera i o mało nie mdleje. – Ale?! Oto on, we własnej osobie, nieustraszony Alessandro Degan, jej najlepszy przyjaciel, przybyły nie wiadomo skąd, z właściwą sobie nieodpartą aurą rozbitka. Włosy ma dłuższe niż rok temu, jeszcze bardziej kręcone, gęste i splątane, ale nad pełnymi ustami zapuścił bardzo zadbany – dziwne, u kogoś takiego jak on! –

hipsterski wąsik. Jego oczy, pełne światła i tajemnic, opowiadają nieprawdopodobne historie o odległych światach. Linda aż cała drży. Ale jest ostatnią osobą, którą spodziewała się teraz zobaczyć. On przełyka ślinę i uśmiecha się krzywo. Przebiega wzrokiem po jej ciele, zahipnotyzowany jej suknią, jakby oczarowany taką ilością bieli. Potem wędruje w górę, by spotkać się z jej spojrzeniem, w którym znajduje bezpieczną przystań. – Cześć, dziewczyno. Ma ochotę ją przytulić, ale nie wie, czy może, czy ma jeszcze prawo. Jakby bał się, że ją zgniecie. Ale Linda go uprzedza i skacze mu na szyję. Alessandro pachnie dobrze, pachnie znajomym miejscem, w którym długo jej nie było. Następuje chwila ciszy, a ich przytulone ciała, w złożonym na nowo rysunku, pasują do siebie w każdym punkcie. Potem ona odrywa się i ciągnie go do środka. – Głupolu! Spodziewałam się, że zadzwonisz, że odezwiesz się w jakiś sposób, ale nie że pojawisz się tu we własnej osobie – gani go z rozbawioną miną, naznaczoną jednak odrobiną sarkazmu, którego nie potrafi powstrzymać. On nie reaguje na prowokację. – A więc to była ta ważna rzecz, którą chciałaś mi powiedzieć. – Tak, Ale. – Linda czuje w gardle kulę. Spogląda na swoją suknię i uśmiecha się, jakby musiała w jakiś sposób poprosić o wybaczenie. Chociaż nie wie dlaczego. – To wydaje się absurdalne, prawda? – szuka potwierdzenia. – Sama w to nie wierzyłam, kiedy mnie poprosił… Alessandro patrzy na nią cały czas jak na zjawę. – Naprawdę nie wiem, co powiedzieć. – Gratulacje. Tyle wystarczy. Tak się mówi przy podobnych okazjach, wiesz? – podpowiada ona. Znowu próbuje rozładować sytuację. Ale dlaczego? W końcu on się uśmiecha. – Ale to nie dzisiaj, prawda? Nie przyszedłem w niewłaściwym momencie… Nie zdążyłem się ładnie ubrać… – mówi, wskazując na swoje zaniedbane dżinsy i T-shirt agencji, dla której pracuje. Linda też się śmieje i, trochę bardziej rozluźniona, uderza go pięścią w pierś. – Daj spokój… No coś ty? Tylko ją przymierzałam. Pokazuje na kanapę. – Usiądź, a ja pójdę się przebrać. To potrwa sekundę. – Mruga porozumiewawczo i znika w pokoju. – A, poczęstuj się czymś do picia! W lodówce mam nawet piwa! – krzyczy przez korytarz. Po odległości, z jakiej dobiega jej głos, Alessandro może się domyślić, jak duży jest dom. Rozgląda się, zastanawiając, jak wykonać rozkaz, i właśnie w tym momencie – jakby porozumiewali się telepatycznie – ona w czarodziejski sposób przybywa na ratunek.

– Koło okna! Jest tam stolik z napojami i lodem… Alessandro widzi go, nalewa dwa martini. Po chwili pojawia się Linda, w sneakersach, szortach i fioletowym podkoszulku widocznym spod bluzy oversize z dużymi bocznymi kieszeniami. On podaje jej kieliszek i siadają niemal synchronicznie, ale z dala od siebie: on na kanapie, ona w fotelu. – A więc kiedy ten wielki dzień? – pyta Alessandro, podzwaniając lodem w szklance. Jest między nimi namacalne zakłopotanie, a Linda, chcąc nie chcąc, wraca myślami do tamtego pocałunku skradzionego na lotnisku i do wspólnej jazdy samochodem rok temu, po przyjęciu inauguracyjnym w willi Bellego. – Trzynastego września, tu, w Lizbonie – odpowiada jednym tchem, jakby pozbywała się ciężaru. – Wolałabym coś prostszego w domu, ale niestety Tommaso nie może stąd wyjeżdżać. A poza tym wygląda na to, że sprawia mu przyjemność robienie wszystkiego z pompą. – Za dużo mówi, jak zawsze, kiedy jest niespokojna. – Czyli się nie zmienił. – Ani trochę. W niektórych kwestiach jest wręcz jeszcze gorszy – wymyka jej się, a na ustach pojawia się ironiczny uśmieszek. – Ale kiedy kochasz kogoś, kochasz go takim, jakim jest, na dobre i na złe. – No proszę! Zostawiam cię na parę miesięcy, a kiedy wracam, zastaję filozofkę? – Głupek… – Tylko jemu pozwala tak z siebie żartować. Ale może to nie są zwykłe żarty. Linda wychwytuje w jego głosie dziwną nutę, której nie potrafi odszyfrować. Patrzą na siebie przez chwilę i w ciszy porozumiewają się oczami. Ledwie wczoraj byli dwójką nieznających wstydu i głodnych życia nastolatków, a teraz znajdują się tu, w mieszczańskim salonie luksusowego domu, w nie swoim kraju, w miejscu, które wtedy nie istniało w ich planach. On z twarzą naznaczoną wszystkimi przebytymi drogami, ona przygotowująca się do zostania żoną. – Ale teraz dosyć gadania o mnie! Nie powiedziałeś mi jeszcze, co robisz w Lizbonie – pyta po jakimś czasie Linda, przerywając ten niemy dialog. – Kiedy przyjechałeś? – Dzisiaj rano. – Jesteś tu w pracy? – Szczerze mówiąc, nie… – Chce dodać coś jeszcze, ale nagle przerywa, bo od strony wejścia dobiega odgłos kroków. I męski głos. – Linda! Alessandro spogląda na nią. – To on? – Tak. I wtedy pojawia się Tommaso w swoim nienagannym granatowym

garniturze. Od razu zauważa obecność gościa i zdradza niezbyt miłe zaskoczenie, które natychmiast stara się pokryć uśmiechem. – Cześć, skarbie – mówi do niej. I wpatruje się w Lindę, jakby mówił „co on tutaj robi?”. – Właśnie przyszedł, kochanie – jej głos lekko drży. – Alessandro. – Tommaso podaje mu dłoń. – Tommaso. – Alessandro wstaje i odwzajemnia powitalny gest. – Gratuluję! Linda właśnie mi powiedziała. – Dziękuję. – Tommaso uśmiecha się triumfalnie. – Oczywiście będziesz tego dnia z nami… – Postaram się – mówiąc to, Alessandro mruga do Lindy. – Musisz przyjść! Nie może cię zabraknąć. Nie chcę, żeby Linda przez cały dzień chodziła nadąsana! Tommaso obejmuje ją w talii. Są idealną parą, myśli Alessandro. Ale coś w Lindzie niemal niedostrzegalnie się zmieniło. A on się dziwi, jak bardzo rzuciło mu się to w oczy. W tym momencie, za pomocą tego uścisku, Tommaso oznacza granice swojego terytorium, swojej własności. Takie przynajmniej Alessandro odniósł wrażenie. To pewnie z powodu tego westchnienia, które na ułamek sekundy rozszerzyło jej nozdrza i uniosło pierś, a może cienia, który pojawił się w jej oczach: jej wibracja jest teraz inna, on wyczuwa to doskonale. Po chwili uświadamia sobie, że podczas gdy jego spojrzenie utkwione jest w Lindzie, Tommaso nie spuszcza go z oczu. Wciąż otacza ją ramieniem i nie ma zamiaru puścić. – Dobrze, ja będę już szedł – zamyka rozmowę Alessandro. Uważa, że nie pozostaje nic innego do powiedzenia. – Nie, nie uciekaj tak! Zostań na kolację, proszę… – nalega ona. Chciałaby zatrzymać go przy sobie i przegadać całą noc, tak jak wtedy, gdy byli nastolatkami. – Dziękuję, Lindo, bardzo bym chciał, ale muszę ogarnąć jeszcze mnóstwo rzeczy. – Zrobisz nam wielką przyjemność, jeśli zostaniesz – dodaje płaskim tonem Tommaso. Ani trochę nie wierzy w to, co mówi. – Dziękuję, ale naprawdę nie mogę. – Alessandro żegna go uściskiem dłoni. Linda odrywa się od swojego przyszłego męża. – Odprowadzę cię na dół. – Otwiera drzwi i prowadzi go po schodach. Chce być z nim jak najdłużej, jakby wręcz bała się go stracić. Pragnie odsunąć moment pożegnania, cieszyć się każdą chwilą jego obecności. Wychodzą na ulicę. Wieczór jest chłodny, świeci blady księżyc. Alessandro patrzy na nią, jak patrzy się na coś drogiego, o nieocenionej wartości. – Bardziej podobasz mi się tak niż w tej sukni…

– Dziękuję – szepcze ona. – Naprawdę – mówi to z głębi serca. – Okej, wierzę… – stara się uciąć ten temat. Potem zanurza dłoń w jego włosach, czuje pod palcami ich fakturę. Od kiedy przyjechał, miała ochotę to zrobić. A on łagodnie jej się poddaje. – Jak długo będziesz w Lizbonie? – pyta Linda. – Nie wiem. Może wyjadę już jutro. – A od czego to zależy? On podnosi wzrok w stronę nieokreślonego punktu, gdzieś poza jej ramieniem. – Jestem w Lisboa Tejo. Blisko Largo Martim Moniz – oznajmia, jakby w odpowiedzi na inne pytanie. Linda odnajduje ten punkt na swojej mentalnej mapie miasta, którą tworzy z trudem od miesięcy. – Tak, wiem, gdzie to jest. Jeśli zostaniesz, przyjdę cię odwiedzić. Alessandro otwiera ramiona. – Chodź tu, dziewczyno, przytul się. Linda pada w jego objęcia. Jakże jej brakowało tego dotyku! Ten magnetyczny uścisk pachnie czymś, za czym już tęskni. – Bądź grzeczna, pamiętaj. – Alessandro trzyma ją w swoich silnych ramionach. Przesuwa dłońmi po jej plecach, jakby chciał ją ogrzać, po czym wsuwa je do kieszeni jej bluzy. – No, panienko, teraz czas wracać na górę. – Całuje ją w czoło. – On na ciebie czeka. Linda nie ma ochoty się od niego odrywać, ale wie, że tak musi być. Patrzy mu w oczy: płynna zieleń w morzu czerni i kilka złotych słomek. – Cześć, Ale. – Całuje go delikatnie w policzek. – Cześć. – Alessandro cofa się o kilka kroków. – Zobaczymy się niedługo, prawda? Nie znikniesz znowu? – pyta ona, idąc tyłem. Nie chce stracić go z oczu. – Kto wie… – W tym momencie on odwraca się i odchodzi w stronę, z której przyszedł. Linda stoi jeszcze przez jakiś czas i patrzy na niego. Potem też się odwraca i rusza w kierunku schodów, a w głowie wirują jej myśli. Odruchowo wkłada ręce do kieszeni, jak zawsze, gdy ma na sobie bluzę. I wyczuwa go. Coś lekko ją kłuje. Grzebyk z kryształami strass, który zgubiła tamtej nocy w Paryżu. W tej jednej chwili dzieje się wszystko. Linda czuje, że zaraz upadnie, jej serce zaczyna walić, nogi drżeć, a oczy zachodzą mgłą. Osuwa się na jeden ze schodków.

Brakujący element układanki. Oto on. I cały czas miała go przed oczami: jak mogła nie zrozumieć tego wcześniej?

8 Przebiegła pół Lizbony, pędząc jak dzikie zwierzę, jest zdyszana, a łydki aż bolą ją z wysiłku. Niebo nad zaułkami Bairro Alto i Baixy jest czarne aż strach. Gdy tylko wyszła z domu, w jednej chwili zaczął się prawdziwy potop: ostry deszcz zacina bez przerwy, zimny wiatr porywa liście. Wszyscy wokół szukają schronienia. Tylko Linda nie zważa na nic: biegnie dalej, rzucając wyzwanie lodowatym kroplom, smagającym jej twarz i nagie kolana. Złość i bezsilność – oto co czuje. Ale sunie naprzód, metr za metrem, jej serce wali jak szalone, a w żołądku kotłują się emocje. Widzi już niebieski szyld hotelu. Dopiero kiedy na niego patrzy, uświadamia sobie, że jest przemoczona, podkoszulek przykleił jej się do skóry, szorty są zupełnie mokre, a sneakersy przypominają dwie sadzawki, w których stopy mogą niemal pływać. Deszcz zaczyna się uspokajać i w powietrzu pojawia się gęsta, niebieska mgiełka. Linda czyści buty, wycierając je o zamontowaną w chodniku wycieraczkę, ręką osusza włosy, a w jej geście jest coś dziecinnego. Potem wchodzi przez szklane drzwi wejściowe i jak szalona rzuca się w stronę recepcji. Jest wypompowana, ale udaje się jej uspokoić oddech na tyle, by mówić. – Dobry wieczór, nazywam się Linda Ottaviani – przedstawia się mężczyźnie za kontuarem. Wie, że wygląda mało wiarygodnie, ale stara się nadrabiać miną. – Miałam się tu spotkać z panem Deganem – mówi stanowczo. Pierwszy raz nazywa Alessandra w ten sposób: ma wrażenie, że mówi o kimś innym, i czuje się z tym niemal nieswojo. – Oczywiście. Proszę chwilkę poczekać. – Mężczyzna podnosi słuchawkę i wybiera numer na klawiaturze. – Sprawdzę, czy jest jeszcze w pokoju. – Spogląda na nią nieco krzywo. To wzmaga jej zakłopotanie. Musi być w pokoju, przekonuje samą siebie, nie mógł już sobie pojechać, a jeśli to zrobił, przysięgam, zabiję go gołymi rękami. Słysząc jego głos, uspokaja się i bierze głęboki oddech. – Może pani udać się na górę – oznajmia recepcjonista, odłożywszy słuchawkę. – Czeka na panią w pokoju trzysta pięć. Winda jest na końcu korytarza po prawej. – Wskazuje, wychylając się nieco. – Dziękuję. – Nie ma za co. – Kłania się nieznacznie. – Do widzenia. Reszta należy do nas, myśli, ruszając do windy. Naciska guzik dwa, trzy razy, upływa niemal minuta, a drzwi nadal się nie otwierają. Postanawia więc pójść schodami: w końcu to tylko trzy piętra, nic w porównaniu z dystansem, jaki już przebiegła. Czuje się tak wyczerpana, że każdy schodek wydaje jej się górą do zdobycia, ale dłużej nie może już czekać. Teraz nie wolno jej się poddać. Tam na

górze czeka on. Niewiadoma, której musi stawić czoła z całą energią, jaką ma w sobie. Dociera zdyszana na trzecie piętro i natychmiast spostrzega uchylone drzwi w połowie korytarza. Czy to pokój 305? Jej szósty zmysł właśnie tak jej podpowiada i popycha ją nieubłaganie w tym kierunku. Linda podchodzi bliżej, a serce bije mocno w jej brzuchu, głowie, pulsuje w palcach stóp i rąk. Alessandro stoi na progu. Czekał na nią, jeszcze zanim recepcjonista poinformował go o jej przybyciu. Linda staje przed nim, jej pierś unosi się i opada ze zmęczenia, a woda z jej włosów kapie na podłogę. Ma podniesioną głowę i zaciśnięte pięści. – Proszę, wejdź. – Bierze ją za rękę i wciąga do środka, jakby się bał, że nagle może zmienić zdanie i sobie pójść. Nogą zamyka drzwi. Ona stoi pewnie, nieruchomo: zdecydowanym ruchem wyciąga z kieszeni bluzy grzebyk, ciska go na łóżko i spogląda na niego jak na skorpiona, jak na jadowite zwierzę. Potem odwraca się do Alessandra. Jest wzburzona, ma czerwone oczy, napięte mięśnie oraz wyraz twarzy kogoś, kto nie wytrzyma ani sekundy dłużej i chce wiedzieć. Poznać całą prawdę. – Nie wierzę. To niemożliwe, że się nie zorientowałaś – tak zaczyna Alessandro. Bada jej zagubioną minę i atakuje, zanim będzie musiał się bronić. Linda zanurza palce w swoich mokrych włosach i ciągnie jeden z kosmyków, niemal do bólu. – Nie, Ale. Najwyraźniej za długo się nie widzieliśmy… – ironizuje, lecz widać, że miałaby ochotę go rozszarpać, jest rozdrażniona i nie potrafi się uspokoić. – Boże, czuję się teraz jak idiotka… – mówiąc to, uświadamia sobie, że jej głos drży. Budzi się w niej gniew silniejszy od obawy przed poznaniem prawdy, obawy, która ogarniała ją jeszcze przed chwilą. Tej wzburzonej fali nie sposób zatrzymać. Alessandro idzie do łazienki i wraca z ręcznikiem. – Trzymaj, wysusz się. Jesteś przemoczona, nie chcę, żebyś się rozchorowała. Nie teraz, kiedy masz zrobić wielki krok… – Podaje go jej. I uśmiecha się z goryczą, której ona nie może nie zauważyć. Linda wyrywa mu ręcznik z rąk i zaczyna nerwowo wycierać włosy; po czym jednym ruchem ściąga mokry podkoszulek i zostaje w sportowym staniku. Przejeżdża ręcznikiem po ramionach i rękach, następnie zawiesza go na szyi i zasłania się nim z przodu. Lecz nie dlatego, że się wstydzi, bo jaki to miałoby teraz sens? A zwłaszcza przy nim. Alessandro dostrzega w niej poruszającą kruchość i piękno. Nieodparty instynkt każe mu ją przytulić. Chciałby wziąć ją w ramiona i uspokoić, ale to nie jest właściwa chwila. I on o tym wie. – Proszę, usiądź. – Wskazuje na łóżko. Widok Lindy, tak bezbronnej

i zagubionej, wywołuje w nim jakieś niejasne uczucie, jakiego nigdy wcześniej nie doświadczył w jej obecności. Jak gdyby jego serce zwolniło rytm. – Nie. Postoję. – Utrzymuje bezpieczną odległość, przygląda mu się, nie odrywa od niego wzroku: żąda odpowiedzi, i to już. Wiele zrozumiała sama, ale oczekuje, że to on wyjaśni jej resztę, ze szczegółami. – No, cholera, mów. Po to mnie tu sprowadziłeś, nie? Czekam. Alessandro bierze głęboki oddech, patrząc jej w oczy z rozbrajającą szczerością. – Okej, okej. Masz rację. Zacznijmy od początku… Zaczyna opowiadać o Paryżu, o okresie, który spędził w mieście sam. Londyńska agencja, z którą współpracuje, wysłała go, by przygotował materiał o sztuce ulicznej do pierwszego numeru jakiegoś nowego magazynu. Ekskluzywny żurnal, nie do końca w jego stylu. Ale temat wydał mu się ciekawy, więc pojechał. Wiedział, że Nadine jest w Paryżu – po zerwaniu z Tommasem napisała do niego kilka maili, chociaż nic już między nimi nie było – i pamiętał, jak nieraz opowiadała mu o swoim zamiłowaniu do sztuki, o roli, jaką odgrywa na paryskiej scenie kulturalnej, a przede wszystkim o swojej miłości do początkujących artystów. Postanowił więc do niej zadzwonić. Bez zobowiązań i ukrytych intencji, z czystej zawodowej rzetelności. Spotkali się po raz pierwszy na wystawie Roberta Mapplethorpe’a w Grand Palais, gdzie ona wprowadziła go w krąg swoich przyjaciół fotografów. Ta kobieta miała w sobie coś magnetycznego, podobała mu się, a on podobał się jej. To było jasne, jednak do niczego między nimi nie doszło. Wszystko sprowadzało się do fizycznej fascynacji. Może zresztą skończyło się tamtej nocy w willi. I dlatego w Paryżu nic już się nie wydarzyło. Dalszy rozwój wypadków był niejako automatyczny: ona zaprosiła go na kilka spotkań w towarzystwie, w czasie których nie omieszkała przedstawić go innym artystom, właścicielom galerii, ludziom z branży rozrywkowej. Nadine znała wszystkich i na takim samotniku robiło to wielkie wrażenie. Któregoś dnia powiedziała mu o balu maskowym, nie wspominając oczywiście o tym, że zaprosiła także Lindę i Tommasa. Do tego przyznała się dopiero w ostatniej chwili, już w trakcie imprezy. – Była w niej jakaś sadystyczna satysfakcja – opowiada Alessandro. – Widać było, że coś planuje. Zdradzał to ten złowieszczy wręcz błysk w jej oczach. Linda wraca myślami do tamtego dnia w muzeum i zaczyna rozumieć. Dopiero teraz zdaje sobie sprawę z dziwaczności tego zaproszenia. – Tak bardzo nalegała, żebyśmy przyszli na przyjęcie. Chciała, żebyśmy się spotkali… Ale dlaczego? Alessandro rozwiewa jej wątpliwości. – Chciała wprowadzić zamieszanie, wejść pomiędzy ciebie a Tommasa.

Nigdy nie pogodziła się z tym, że jej go odebrałaś. Ta jej wyniosłość była tylko na pokaz. Uważała, że na niego nie zasługiwałaś, dała mi to dość jasno do zrozumienia w czasie tych dni spędzonych w Paryżu, i była przekonana, że ja i ty podobaliśmy się sobie od zawsze. Ale nigdy nie mieliśmy odwagi spróbować. „Zaufaj mi”, powiedziała. „Czasami, nosząc maskę, można być dużo bardziej prawdziwym”. Uśmiech Alessandra mówi więcej niż tysiąc słów. – Lecz to była tylko głupia chęć odwetu zranionej kobiety, a ja nie miałem najmniejszego zamiaru brać udziału w jej grze i zostać jej pionkiem. W pierwszej chwili chciałem od razu zdjąć maskę, podejść i cię przytulić. Szkoda, że te jej słowa „ona pragnie ciebie” dzwoniły mi wciąż w głowie. Nie dawały mi spokoju. Nie wiem czemu, ale emocje wzięły górę, a w moim mózgu powstał cały ciąg bezsensownych myśli… Może to dlatego, że trochę wypiłem, ale kiedy zobaczyłem cię z Tommasem, tak inną niż zwykle, poczułem tępą złość, jak nigdy wcześniej w całym swoim życiu: nie wiem, czy to była zazdrość, rozczarowanie, frustracja, że nie ja jestem twoim towarzyszem. W każdym razie podstęp Nadine obnażył rzeczywistość, której nigdy nie chciałem zobaczyć. Na swój sposób zadziałało. Przesuwa dłonią po podbródku i robi krótką przerwę, jakby zbierał myśli. Linda patrzy mu w oczy, wstrzymując oddech. – Prawda jest taka, że potrzebowałem jedynie, żeby ktoś głośno wypowiedział te słowa. Bo jestem w tobie zakochany, ale zrozumiałem to dopiero w tamtej chwili – zawiesza głos – albo dopiero wtedy postanowiłem to zaakceptować i pogodzić się z samym sobą. Linda aż podskakuje. Czuje lekkie drżenie, nieprzerwane i wytrącające z równowagi. Jego słowa eksplodują w całym pokoju, wyzwalając falę uderzeniową, która niemal ją przewraca. – Co… co ty mówisz, Ale? – pyta cichutko. Nie znajduje kolejnych słów, nie wie, gdzie spojrzeć, jaki wykonać ruch, co myśleć. Zaczyna podejrzewać, że źle zrozumiała albo że to był kawał, a ona się nie zorientowała. Taki tekst byłby w jego stylu, zawsze był skory do żartów i lubił dla śmiechu wprowadzać ludzi w błąd. – Nie wiem, kiedy to się stało. Gdy teraz myślę o tym na spokojnie, wydaje mi się, że zakochałem się w tobie od pierwszej chwili, kiedy byliśmy dzieciakami i zapewnialiśmy się, że jesteśmy tylko przyjaciółmi. Od kiedy kochaliśmy się po raz pierwszy w grotach i postanowiłem w duchu, że będziesz moja na zawsze. Mówiliśmy sobie wszystko, dzieliliśmy się każdą rzeczą, ale nigdy nie miałem odwagi zadać ci tego jednego pytania. Teraz wiem dlaczego: bałem się, że cię stracę, tak jakbym już wtedy wiedział, że życie nas rozdzieli. I nie chciałem się łudzić, że cię mam, by potem godzić się z faktem, że zostaję bez ciebie. Za każdym razem, kiedy widziałem cię znowu, przez te wszystkie lata, nieważne gdzie i z kim byłaś, czułem, że jesteś moja. Bez względu na wszystko. To wrażenie dowodziło

jednej jedynej rzeczy, ale tak długo zajęło mi, zanim to zrozumiałem: że pokochałem cię i nie przestawałem kochać. Zostałaś w miejscu, które ci dałem, które sama zajęłaś w mojej głowie i w moim sercu. I nigdy go nie opuściłaś. Dopiero teraz Linda zdaje sobie sprawę, że to, co powiedział, jest nieodwracalne, nigdy nie będzie można tego wymazać. I czuje się przytłoczona. Miota się pośród tej rzeki nieoczekiwanych słów. Choć może nie aż tak bardzo nieoczekiwanych. – Ale dlaczego? – jest w stanie jedynie szeptać. – Dlaczego nie powiedziałeś mi tego wcześniej? Czemu, do cholery, siedziałeś cicho i mówisz o tym dopiero teraz, po tych wszystkich latach? – Z trudem powstrzymuje łzy. Jest u kresu sił. – Mówiłem ci… Bałem się, że cię stracę. A może po prostu okazałem się tchórzem. Po powrocie z Wietnamu byłem gotów w końcu dać ci do zrozumienia, co do ciebie czuję. Ale wtedy ty wybrałaś jego i jedyne, co mogłem zrobić, to wycofać się. Zostałaś z mężczyzną, który mnie uratował. Wydawało mi się, że to sprawiedliwe, że on zasługuje na ciebie bardziej niż ja, także dlatego, że on był przy tobie, realny, a ja jeździłem ciągle po świecie i nie mógłbym poświęcić ci całej swojej uwagi, tak jak bym chciał. I wtedy uznałem, że najrozsądniejszą rzeczą będzie znowu zniknąć. Chciałem dalej wmawiać sobie, że mogę się bez ciebie obejść. Linda przygląda mu się skonsternowana. Czuje w gardle rosnącą gulę, nogi odmawiają jej posłuszeństwa; musi usiąść, inaczej padnie na ziemię. Udaje jej się dobić do brzegu łóżka. O mały włos upadłaby na wykładzinę. Alessandro przystawia krzesło i siada kilka centymetrów przed nią. Ma niemal fizyczną potrzebę rozmowy. Wraca w myślach do dnia przyjęcia. – Kiedy się do ciebie zbliżyłem, tamtej nocy w ogrodzie, byłem zagubiony, oszołomiony. Wszystkie te emocje uderzyły mi do głowy. Sam nie wiedziałem, co zrobię. Może chciałem tylko porozmawiać, zdjąć maskę i powiedzieć ci: „Cześć, to ja”. Ale potem, kiedy stanąłem przed tobą i poczułem twój zapach, tak znajomy, a zarazem zmysłowy, coś zaskoczyło, coś, czego nie umiem ci wyjaśnić… Jestem pewien, że ty też to poczułaś. Musiałaś jeszcze raz być moja. Pocałowaliśmy się, a potem wszystko potoczyło się naturalnie i żadne z nas nie było w stanie stawić temu najmniejszego oporu. Linda odrywa od niego wzrok, poruszona wspomnieniem tamtych chwil, które męczyło ją po nocach przez długie tygodnie i które w ostatnim czasie systematycznie usuwała ze swojej pamięci. Alessandro ujmuje jej podbródek i zmusza ją, by spojrzała mu prosto w oczy. Potrzebuje kontaktu wzrokowego. – Byłem tak samo poruszony jak ty, Lindo… Nie wiedziałem już, co mam mówić, co robić, czułem się tak zagubiony, że byłem w stanie jedynie uciec, nie oglądając się więcej za siebie. Pułapka Nadine zadziałała doskonale, tylko że to ja

dałem się w nią złapać. Nie poznaje już dawnego Alessandra: przyjaciela od zawsze, wiecznego żartownisia, pewnego siebie i lekkiego jak motyl, który nie ma ani jednej ponurej myśli. Teraz znalazł się w samym środku labiryntu, z którego nie potrafi wyjść, i to samo dzieje się z Lindą, zmieszaną, przytłoczoną lawiną sprzecznych uczuć. Zaciska dłoń na grzebyku, aż do bólu. Słowa Alessandra przepełniają ją gniewem, którego korzenie sięgają zbyt odległych czasów, ale w głębi czuje, że najbardziej przeszkadza jej fakt, że doszła do tego tak późno. Chce jej się płakać, z trudem powstrzymuje łzy. – Kurwa, nie miałeś prawa tego zrobić! Powinieneś mi powiedzieć, że to ty! Byłeś mi to winien, byłeś mi to winien! – krzyczy mu w twarz. Tama pękła. – Uwierz mi, Lindo. Chciałem ci to powiedzieć, i to bardzo. Od tamtej nocy o niczym innym nie myślałem. Wmówiłem sobie nawet, że mnie rozpoznałaś i wolałaś udawać, że nic się nie wydarzyło. Może chciałaś, żeby wszystko zostało tak, jak jest, bo masz swoje życie, masz Tommasa, i próbowałaś zapomnieć o tym, co się stało. Linda chwyta głowę w dłonie, potrząsa nią w jedną i drugą stronę, jakby chciała odpędzić przykre myśli. Jej oczy są jak dwa jeziora bólu. Zdejmuje z ramion ręcznik i zakłada z powrotem podkoszulek, mimo że jest właściwe tak samo mokry jak wcześniej. Pociąga nosem. Przypomina dziewczynkę, małą i bezbronną. – Dręczyłem się tygodniami, ale w końcu postanowiłem, że musisz dowiedzieć się o wszystkim: doprowadzało mnie to do szaleństwa. – Patrzy jej w oczy, a ona przez chwilę czuje, jak wciąga ją ta czerń bez dna. – Nie uwierzysz, ale właśnie wtedy przyszedł mail od ciebie. Nazwij to telepatią albo czym chcesz, ale wyglądało na to, że mnie słyszysz. Kiedy przeczytałem, że musisz mi powiedzieć o czymś ważnym, miałem nadzieję, że może i dla ciebie nadszedł ten moment… Przekonałem sam siebie, że zrozumiałaś, że może od zawsze to wiedziałaś i że sama chcesz mi o tym powiedzieć. I w jednej chwili, bez zastanowienia wyruszyłem, by się z tobą spotkać. Twarzą w twarz. Alessandro rozkłada ręce. – Resztę już znasz. Gdy zobaczyłem cię w sukni ślubnej, to był dla mnie szok… i chyba nie udało mi się tego zbyt dobrze ukryć. – Nawet teraz jest zakłopotany, gdy przypomina sobie tę scenę w salonie z Tommasem, lecz to uczucie trwa tylko chwilę. Wstyd i skrępowanie nie są w jego stylu. – Może bardziej właściwie byłoby odejść, nic nie mówiąc, ale rzecz w tym, że nie potrafię już tego zrobić. Czekałem zbyt długo i popełniłem błąd, a chociaż teraz jesteś zaręczona z nim, nie będę milczał. Musisz wiedzieć. – Przełyka ślinę i nabiera znowu powietrza. Mówienie sprawia mu trudność, ale zarazem czuje jego naglącą potrzebę. – Musisz wiedzieć, a potem zrobisz to, co uważasz za słuszne. Bo ja

próbowałem odrzucić to cholerne uczucie, przysięgam, próbowałem je zakwestionować, nie słuchać go, zamknąć w klatce, być rozsądnym, robić, co wypada. Ale nie potrafiłem, nie dało się. – Bierze obie jej dłonie i nachyla się do niej, opierając łokcie na jej kolanach. – To, co było we mnie, eksplodowało. Wszystko nagle stało się jasne. Kochałem cię, kochałem cię od zawsze. – Opiera czoło o jej czoło. – Lindo, kocham cię teraz. Kochałem cię wczoraj, rok temu. I będę cię kochał przez całe życie. Potem wszystko dzieje się szybko. Znów ta nieposkromiona, przemożna siła. Ich wargi szukają się, muskają, gubią w desperackim pocałunku, który jest jak wyzwolenie bez żadnych obietnic. Nagle Linda odrywa się od niego, jej oczy napuchły od łez, a serce wypełniają zamęt i sprzeczności tak ostre, że mogą przerodzić się jedynie w niewysłowiony gniew. Odsuwa Alessandra od siebie, jakby ją parzył. – Dosyć! Koniec tego! – krzyczy mu w twarz. Zrywa się na równe nogi i odskakuje od niego. Ten pocałunek pali nadal jej wargi i chciałaby je wyrwać, by nie czuć już jego smaku. – Nie mogę ci wybaczyć, Ale. Po prostu nie mogę. Jak mam przyjąć to, co mi zrobiłeś? Tamtej nocy, nawet jeśli nie mogłeś o tym wiedzieć, moje życie wywróciło się do góry nogami. Tylko z twojej winy. Robiłam, co mogłam, żeby zapomnieć dłonie, ciało tamtego mężczyzny. Twoje ciało. A teraz wracasz i rozwalasz mi życie, po raz kolejny i bez uprzedzenia! Słowa wychodzą z jej ust zachrypnięte, zbyt trudno je wypowiedzieć, jakby zostały zdeformowane przez jej chaotyczne, rwane myśli. I sama nawet nie wie, którym z nich może zaufać. – Ty mnie nie kochasz. To czysty egoizm, nic innego. Znamy się od dwudziestu lat i orientujesz się, że mnie kochasz, kiedy jestem o krok od ołtarza? Dopiero teraz? Popatrz, co za zbieg okoliczności! – podnosi głos. Pieką ją uszy i czoło, a od środka drąży skoncentrowany niepokój. – Wiesz, w czym jest problem? Wkurza cię jedna jedyna rzecz: że nie możesz mnie już mieć całej dla siebie. Twojej przyjaciółki Lindy, która zawsze jest do dyspozycji, która nigdy nie prosi o nic w zamian. Możesz wyjeżdżać i wracać bez uprzedzenia, i tak będzie przy tobie, przecież wie, że ty już taki jesteś. Zależy ci na niej – wierzę w to, przysięgam! – ale nigdy jej, kurwa, nie kochałeś! Bo gdyby tak było, zapewniam cię, że przez wszystkie te lata zdążyłabym zauważyć, drogi Ale… – Wypluwa słowa z nieznaną sobie dotąd nienawiścią. Sprawiają jej wielki ból, lecz musi je wyrzucić, by się od nich uwolnić. Alessandro słucha, nic nie mówiąc. Nigdy nie widział jej do tego stopnia wyprowadzonej z równowagi. Linda chodzi w tę i z powrotem po pokoju i zaczyna szeptać, jakby mówiła do siebie. – Poświęciłam wiele czasu i trudu, by zbudować związek z Tommasem,

wzrastać, zrozumieć, co oznacza być razem. Coś, czego nigdy wcześniej nie robiłam w całym swoim życiu, czego znaczenia ty nawet nie znasz. – Nabiera powietrza. – Poświęcenie, Ale: wiesz, co to znaczy? Szczerze mówiąc, nie wydaje mi się. Tommaso sprawił, że jestem szczęśliwa. Tak, szczęśliwa i pewna, bo wiem, że mogę mu ufać. Przerywa i spogląda Alessandrowi prosto w oczy. – Czego na pewno nie mogę powiedzieć o tobie, bo ty pojawiasz się i znikasz jak duch, dziś jesteś, jutro cię nie ma, wyjeżdżasz i wracasz, kiedy tylko ci się podoba. A po tym, jak zatrząsłeś moim światem i sprawiłeś, że czuję się jak gówno, jedziesz sobie znowu. Bo ty zawsze masz jakieś miejsce, do którego możesz wyjechać, prawda? A kiedy najbardziej cię potrzebuję, ciebie nigdy nie ma! Słowa wychodzą z niej seriami, a wewnątrz kipią niszczycielskie uczucia i obrazy. Jakby uwalniała się od emocji zamkniętych przez wieki w sejfie, jakby jedna za drugą wymykały się i znikały jej z oczu. Linda nabiera powietrza, a Alessandro zbliża się o krok, spokojny i na pozór pogodny. Wydaje się, jakby czekał na tę chwilę od zawsze. – Nie jestem tu, żeby o czymkolwiek cię przekonywać, Lindo. Ale proszę cię, muszę wiedzieć, co do mnie czujesz. W odpowiedzi ona cofa się trochę: jakikolwiek kontakt między nimi doprowadziłby do totalnego kataklizmu, a to ostatnia rzecz, jakiej pragnie. – Nie kocham cię – odpowiada i wydaje się pewna siebie. A jednak czuje, że w tych słowach więcej jest desperacji niż szczerości. – Kocham Tommasa. – Zaciska pięści. – I nie pozwolę tobie ani nikomu innemu zniszczyć tego uczucia. – Uderza pięścią w ścianę. To musi być prawda. To jest prawda. Alessandro łapie ją za bok: nie chce, żeby zrobiła sobie krzywdę, chce ją tylko zatrzymać. Linda wierzga i wyrywa się. – Kurwa, zostaw mnie! Nie chcę cię więcej widzieć, Ale! Nigdy więcej! Nigdy więcej w całym moim życiu, rozumiesz?! – Linda, co ty opowiadasz? – Alessandro łapie ją znowu i ściska za nadgarstek. – Zostaw mnie! Spierdalaj, Ale! – Linda wyswobadza się jeszcze raz. Jest na granicy łez. I uderza go w twarz. Przez chwilę oboje stoją jak skamieniali, nie wierząc w to, co się stało. – Nie pokazuj mi się więcej na oczy. Naprawdę. – Linda płacze, jakby wręcz to jej wymierzono policzek. – Proszę cię, trzymaj się ode mnie z daleka. Tak będzie lepiej. Dla nas obojga.

Odwraca się i wychodzi, trzaskając drzwiami. Nie jest w stanie myśleć o niczym, jedynie o tym, by zbiec po schodach, szybko, schodek za schodkiem. Istnieje tylko ona i pragnienie, by uciec daleko. Słone łzy płyną po jej mokrych policzkach. Kiedy tylko wychodzi z hotelu, czuje pod skórą falę ulgi, która oczyszcza jej krew z trucizny gniewu. Jak gdyby wstrzyknięto jej cudowny lek. Czuje się lżejsza, wolna. Uratowana. Chociaż jej serce jest w kawałkach. Ale można je skleić, myśli sobie. Zrobi to dla siebie. I dla Tommasa. Bo to jego wybrała.

9 Minęło sześć miesięcy. Ma jednak wrażenie, jakby trzynasty września, ten magiczny dzień, był wczoraj. Wspomnienie, pełne żywych kolorów, dźwięcznych głosów i zapachu lata, pozostało jak wypalone w jej pamięci. Zawsze ma ochotę przeżywać tamtą chwilę na nowo. Dlatego dziś, będąc w nieco melancholijnym nastroju, postanowiła obejrzeć jeszcze raz film z wielkiego dnia, w którym powiedzieli sobie tak. Zwinęła się na kanapie w salonie ich mieszkania, by delektować się obrazami na ekranie telewizora full HD. Za każdym razem – a to jest już przynajmniej czwarty – działają na nią w podobny sposób: wywołują uczucie, że w brzuchu ma tęczę, że spogląda w kalejdoskop emocji, a pokłady sprzecznych wrażeń nakładają się na siebie, stapiają i spływają łagodnie w kierunku serca. Czytnik DVD dopiero zaczął odtwarzać film, a ona już wciska STOP, by napić się zielonej herbaty z kubka w paski, który postawiła na stoliku. Nie porzuciła dobrych zwyczajów z czasów, gdy mieszkała w Veneto. Zielona herbata, choć ma gorzkawy smak, za którym niekoniecznie przepada, jest prawdziwym antidotum. Linda parzy się troszkę w język, herbata jest jeszcze gorąca, po czym z dziecięcym entuzjazmem rozsiada się z powrotem na kanapie. Wciska PLAY i jej oczom ukazuje się ona, panna młoda. Nigdy nie lubiła oglądać siebie na filmach, a tym bardziej słuchać nagrań swojego głosu. Ma wrażenie, że to ktoś inny, że wychodzi nienaturalnie. Ale obserwowanie Lindy z tamtego dnia, promieniejącej i eleganckiej jak nigdy wcześniej, jest wyjątkowym doświadczeniem. Wlepia wzrok w ekran, w tę smukłą, ubraną na biało postać, która rozgląda się z niedowierzaniem, wychylając się z powozu ciągniętego przez dwa wspaniałe konie czystej krwi, oczywiście także białe. To scena z innej epoki, film z lat pięćdziesiątych, w którym ledwie rozpoznaje samą siebie. O słodkim, nierealnym smaku bajki. Kamera robi zbliżenie, oddając jej cały pierwszy plan. Zielone oczy z dyskretnym makijażem, który uwydatnia ich błysk, odkryta szyja przyprószona mieniącym się różem, zebrane na bok włosy, opadające miękko na ramiona. Bez welonu. W tym momencie Linda odwraca się do swojego ojca, uśmiecha się jak dziewczynka, wdzięczna i szczęśliwa. Lśni naturalnym pięknem, które można odkrywać bez końca, jest rozemocjonowana jak nigdy wcześniej, a szczęście tryska każdym porem jej skóry. Adriano też się uśmiecha, ma czuły, rozmarzony wzrok. Linda nie przypomina sobie swojego taty równie eleganckiego: włosy zaczesane do tyłu na żel – który z uporem nazywa „brylantyną” – czerwony krawat dopasowany do chusteczki w kieszeni marynarki, złote spinki do mankietów. Wydaje się

młodszy, niemal chłopięcy, a jego mina wyraża zarazem kumpelskie porozumienie i ojcowskie wsparcie. I jest piękny, myśli Linda, patrząc na niego dzisiaj: wspaniały sześćdziesięciolatek, w którym odnajduje doskonale swoje miny, gesty i cały swój upór. Teraz powóz zbliża się do wieży Belém. To scena przyjazdu panny młodej. Pamięta doskonale to uczucie: miała wrażenie, że serce wyrwie jej się z piersi, nogi jej drżały, a ona nie potrafiła tego opanować. I ten dreszcz przebiegający po plecach: decyzja, którą miała właśnie podjąć, była ostateczna. Na zawsze. Rozczula się teraz, wracając myślami do tych chwil. Dotarcie do tego punktu wymagało wiele trudu. Ale było warto. Potem nadchodzi najbardziej komiczny moment, który niejednej kobiecie mógłby się wydać tragiczny: wysiadając z powozu, niemal runęła na ziemię, wszystko przez te przeklęte czółenka na obcasie, polecone przez dziewczynę z salonu ślubnego, które zaplątały się w jedwab sukienki! Ale tata stanął na wysokości zadania i złapał ją w locie, prezentując niesamowity refleks i ratując ją przed kompromitacją na oczach wszystkich. W tym momencie kamera odjeżdża i kadruje wieżę, owiniętą krystalicznym, miękkim światłem. Na filmie wydaje się jeszcze wspanialsza i bardziej malownicza. Wokół rozciąga się błękitna, zapierająca dech przestrzeń: wody Tagu spotykają się z wodami Atlantyku, kopuła czystego nieba, tylko kilka nitek chmur tu i tam. Przypomina sobie, jak w dniach poprzedzających ślub martwiła się o pogodę. Zapowiadano najgorszy scenariusz: trzynastego września miało padać. A teraz uśmiecha się na myśl o wszystkich magicznych rytuałach, wykonanych razem z Isabel, po tym jak wspólnie obejrzały prognozę. – Trzeba prosić siły Natury, wzywać boga Słońca każdego rana i wieczora – powtarzała jej gospodyni i w końcu ją przekonała. Ją, która zawsze z dystansem i sceptycyzmem odnosiła się do magii i zjawisk paranormalnych. A jednak, mówi sobie teraz, może te modlitwy na coś się zdały i dobrze zrobiła, słuchając Isy. Bo ślub w brzydką pogodę, nawet jeśli przesąd mówi, że to dobra wróżba, nie byłby taki sam. Nie w tym doskonałym miejscu, w którym przyroda i człowiek połączyli siły, tworząc unikalną panoramę. Na ekranie znowu pojawia się ona, jedną ręką unosi rąbek sukni, a drugą wspiera się na silnym, pewnym ramieniu ojca. Bierze głęboki wdech – ten moment pamięta doskonale – a w jej oczach można dostrzec mieszankę zdrowego podekscytowania i strachu. W tamtej chwili nawet oddychanie wydawało się skomplikowanym przedsięwzięciem, nieważne, że suknia była z miękkiego jedwabiu, ze wstawkami z woalu, dającymi wrażenie przezroczystości, zwłaszcza na plecach. Cała gra rozgrywała się wtedy w jej głowie, a odwagę mogła znaleźć tylko w sobie samej.

Patrząc na siebie teraz, uświadamia sobie, że z jakiegoś nieznanego powodu – może po prostu dlatego, że sukienka była biała – jej biust wydaje się pełniejszy niż w rzeczywistości: ten, który widzi na ekranie, to prawie piątka: sprężysty, pełny, godny pozazdroszczenia. Brawo, Lindo! Teraz wchodzi razem z tatą po stromych kamiennych schodkach wieży, którą kamera pokazuje z zewnątrz, i oto po chwili pojawiają się na pierwszym tarasie. Wszyscy zaproszeni już tam na nią czekali. Najpierw dostrzegła swoją matkę, Carlę, siostrę Albertę, wujka Giorgia razem z Faustem – obydwu eleganckich w nieco ekscentryczny sposób – a potem przyjaciół z ekipy z placu dei Signori: Carla, Raffaele, Salva, Valentinę w dziwacznym, wykręconym kapeluszu, przypominającym instalację sztuki współczesnej, oraz Marcellę z Sarą i Franceskiem, ubranymi jak dwa cukierki w pastelowych papierkach. Po drugiej stronie stali goście Tommasa (niektórych, jak stwierdziła w tamtym momencie, nigdy wcześniej nie widziała) i cały lizboński korpus dyplomatyczny: mężczyźni w szykownych niebieskich garniturach – każdy, jak przystało, z partnerką u boku – i wreszcie rząd mundurów i odznak przedstawicieli sił porządkowych. I nagle pojawia się on, pan młody, we wspaniałym perłowoszarym fraku, w którym wygląda bosko. Zresztą Linda przyjęłaby dowolny zakład, że tego dnia Tommaso będzie nienaganny i zachwycający. A jego spojrzenia z tamtej chwili nie zapomni do końca życia: to oczy mężczyzny, który skoczyłby za nią w ogień. On patrzy na nią, a wokół rozbrzmiewa muzyka, dźwięki skrzypiec splatają się z niebiańskim kobiecym głosem. Kolejnych scen Linda nie ma teraz ochoty znowu oglądać, przewija film do przodu aż do decydującej chwili. Chwili, w której powiedzieli „tak”. Mała Sara niesie poduszkę z obrączkami, następuje na stopę burmistrza Lizbony, który nie daje nic po sobie poznać i donośnym głosem wygłasza rytualną formułę, podczas gdy dziewczynka drepcze z powrotem do mamy, podśpiewując. Prawdziwy spektakl. – Tak, chcę – mówi Tommaso. Zaraz potem przychodzi jej kolej. On odpowiada tonem pewnym i stanowczym, a Lindzie słowa więzną na chwilę w gardle, zatrzymane falą emocji. W końcu wydaje z siebie niskie wibrato, które, ma wrażenie, teraz znowu czuje w brzuchu. Potem pocałunek. Prawdziwy pocałunek, mimo obecności tych wszystkich ludzi. Przed nimi przestwór oceanu, gotów przyjąć i ponieść daleko słowa ich przysięgi. Zaraz potem znów rozbrzmiewa muzyka, a w powietrze lecą płatki róż: żadnego ryżu, Tommaso postanowił odstąpić od tradycji, by przekazać jasny komunikat przeciwko głodowi na świecie… szkoda tylko, że te płatki róży damasceńskiej kosztowały go fortunę! Różowe chmury rozpływają się na niebie

w ciepłym świetle zachodzącego słońca, a ponad głowami gości weselnych wznosi się biały balon na ogrzane powietrze, wielka niespodzianka przygotowana przez przyjaciół z jej paczki. Po chwili Carlo mierzy do niego z karabinka, trafia po mistrzowsku, a z nieba leci deszcz białego konfetti i malutkich piłeczek w kształcie serca. Cudowna chwila. Linda jest wzruszona, po tej bandzie obwiesiów nie spodziewała się czegoś takiego. Ale byli cudowni, mimo że ona, ze względu na odległość, wyraźnie ich ostatnio zaniedbała. Film leci dalej, teraz widać, jak ona i Tommaso oddalają się powozem od wieży, a za nimi podążają goście w dorożkach ciągniętych przez gniade konie. To był sen na jawie, bajka, w której ona – nieoczekiwanie i niesamowicie swobodna – odgrywała rolę księżniczki. Ludzie na ulicy machali do niej, a ona odpowiadała na pozdrowienia, dumna ze swojego mężczyzny i szczęśliwa. W pełni szczęśliwa, nie mogłaby chcieć niczego więcej. Chociaż, szczerze mówiąc, pewna niedogodność miała miejsce: orszak weselny zablokował pół miasta, a rozkład jazdy tramwajów linii 28 poszedł w zupełną rozsypkę! Linda przesuwa film do przodu. Oto są już na przyjęciu, najzabawniejszej części tego pamiętnego dnia. Wybrali – przynajmniej w tej sprawie Tommaso wcześniej się z nią skonsultował – przepiękną scenerię: Alfamę, która na tę okazję została odświętnie udekorowana (załatwili to bez problemu, w końcu burmistrz jest przyjacielem Tommasa). Cały zamek Świętego Jerzego oświetlono świecami i pochodniami, a widok na Lizbonę był niezrównany. Linda pamięta doskonale, że po kilku godzinach uprzejmych rozmów i uśmiechów zaczęło jej aż burczeć w brzuchu i kiedy niemal po kryjomu dobiła do bufetu, miała wrażenie, że je pierwszy posiłek po wielodniowym poście. Zabawa, która zaczęła się później, była niesamowita. Przyjaciele z jej paczki wycięli niejeden numer, zaczynając od kawału z tortem: nawet teraz, oglądając to po raz enty, nie może się powstrzymać i śmieje się na głos. Żart był przedni. Ze łzami w oczach patrzy na Raffaele i Valentinę, którzy pchają wózek z tortem i odgrywając scenę godną kabaretu, hamują ostro, a tort spada na ziemię u stóp państwa młodych. Ona zdążyła wpaść w popłoch i dobrych parę sekund minęło, nim połapała się, że tort jest sztuczny, pokryty z wierzchu bitą śmietaną, a w środku zrobiony z gumowej pianki! Tommaso, który zachował chyba więcej przytomności umysłu, zorientował się od razu i nie okazał żadnych oznak zmieszania. A potem zaczęli śmiać się jak wariaci, z niej i z nią. Następnie przychodzi moment krojenia prawdziwego tortu, na który ona, obejmując Tommasa, niemal się przewraca. A goście musieli to zauważyć, nie ma wątpliwości, kamera zatrzymuje się bowiem na jej przyjaciołach, którzy pokazują ją palcem, śmiejąc się w głos…Wszystko jednak przebił legendarny już prezent. Pośród innych podarków ukazuje się nagle podejrzana paczka z bilecikiem

z życzeniami, podpisanym przez jej mamę. Linda otwiera, niczego nie podejrzewając, a w środku znajduje cały arsenał na upojne noce: pluszowe kajdanki, koronkową maskę, pejcz i podręcznik do bondage. Na moment zbladła, potem poczerwieniała i oblała się potem. W naturalnym odruchu popatrzyła z przerażeniem na matkę, która odwzajemniła spojrzenie z wyrazem niedowierzania, i dopiero stojąca za plecami państwa młodych Valentina krzyknęła triumfująco: „Niespodzianka od przyjaciół!”. Wtedy wszyscy wtajemniczeni zaczęli uderzać sztućcami w stół i skandować głośno: „Car-la, Car-la, Car-la!”. W tym momencie Tommaso lekko zesztywniał, co Linda od razu zauważyła. Nie przepada za żartami, a ona wie, jaką wagę przywiązuje do formy. Ale była już trochę wstawiona i w tamtej chwili brakowało jej przytomności umysłu koniecznej, by opanować figlarne nastroje swoich przyjaciół: przyłączyła się do nich, pośród śmiechów i łez. A on – na filmie widać to doskonale, a poza tym reszta paczki zwróciła na to jej uwagę – aby jej nie urazić, starał się wyglądać na możliwie jak najbardziej wyluzowanego. Potem, przewinąwszy nieco do przodu, Linda dochodzi do najbardziej wzruszającej chwili: jej matka wstaje, bierze mikrofon i przy wszystkich zgromadzonych zaczyna czytać Jeśli będziesz potrafił być przy mnie Pabla Nerudy, ulubiony wiersz Lindy. W tym momencie panna młoda zalewa się łzami i nie przestaje płakać przez dobre pół godziny. Po kolacji zaczęły się tańce. Po raz pierwszy w swoim trzydziestoczteroletnim życiu tańczyła ze swoim ojcem i zobaczyła, jak rozkręca się jej siostra Alberta, która zazwyczaj na imprezach jest nieśmiała i trzyma się z boku. Jeden z przyjaciół Tommasa z ambasady poprosił ją do tańca, a ona ku zaskoczeniu Lindy się zgodziła. Ale najbardziej emocjonującą chwilą było pełne pasji tango odtańczone przez wujka Giorgia i Fausta. Filmowa scena, jak z Zapachu kobiety. Znowu się wzrusza, patrząc na nich, na ich szczęście, porozumienie i ten pocałunek tak szczery i czysty, na przekór wszystkim konformistom i świętoszkom. Każdy publiczny przejaw miłości, tej prawdziwej, zawsze ją porywał, budził najbardziej pierwotną stronę jej natury. I teraz, gdyby Giorgio tutaj był, zgniotłaby go w jednym z ich niekończących się uścisków. Pod koniec przyjęcia nadszedł czas na niespodziankę dla niej od Tommasa: niebo rozbłysło kolorowymi fajerwerkami, feerią iskier i ognistych kul. W końcu, po sztucznych ogniach, Linda i Tommaso pożegnali wszystkich i uciekli na Miradouro de Santa Luzia na ostatnie zdjęcia przy pełni księżyca. Wyszły magicznie, chociaż dostali je dopiero kilka tygodni temu: nie do wiary, ile trwało ich wywołanie… Fotograf portretował ich z pomocą asystenta, błysk fleszy zderzał się ze światłami nocy, a kamerzysta nagrywał to wszystko. Jej dłoń na jego policzku (widok obrączki na palcu wciąż robi na niej wrażenie), jego dłoń na jej

boku, miękkie spojrzenia, usta szukające się nawzajem. Aż w końcu widok białej tarczy księżyca, rozmywającej się w ostatnim kadrze tego filmu. Kiedy kamerzysta i jego świta także sobie poszli, państwo młodzi zostali sami, oparci o balustradę Miradouro, wpatrzeni w gwiazdy, w ciszy przepełnionej miłością. Milczący, nieruchomi wobec cudownego spektaklu tej portugalskiej nocy. W tamtej chwili odniosła wrażenie, że ma wszystko. Wszystko oprócz czegoś. A kiedy próbowała dociec, o co dokładnie jej chodzi, poczuła lekkie ukłucie, którego nie mogła zignorować. Brakowało jej czegoś. Brakowało jej kogoś. Od momentu gdy dotarła do wieży, zanim jeszcze powiedzieli sobie tak, gorączkowo szukała wśród gości jego twarzy. Bez skutku. W tym najpiękniejszym dniu postanowiła pokryć ból uśmiechem. Jednak nieobecność Alessandra była przykrym akcentem i ten żal pozostanie z nią na zawsze. Lecz w końcu sama tego chciała. I nadal nie wie, czy postąpiła słusznie, wyrzucając go na zawsze ze swojego życia: przeżyli wspólnie tak wiele, naprawdę zbyt wiele, by mogła nie czuć, że on wciąż jest jej częścią. Stojąc na Miradouro, w objęciach Tommasa i ciepłej nocy, przez chwilę patrzyła w odległy punkt na północnym wschodzie, wyobrażając sobie, że w wyniku jakiegoś kosmicznego zbiegu okoliczności Alessandro w tym samym momencie spogląda w jej stronę. W końcu, pomyślała, zawsze rozmawialiśmy także w ten sposób, w milczeniu, nieskończenie daleko od siebie, ale zawsze nieodwracalnie bliscy. Sercem i umysłem. Kto wie, gdzie teraz jesteś, Ale. To nie ma znaczenia. Jednak zależy mi na tobie i chciałabym, żebyś tu był i cieszył się razem ze mną. Doskonale pamięta, co powiedziała mu w trakcie tej niemej rozmowy. Potem, w kolejnych dniach, nadal czuła ten lekki, lecz uporczywy, kłujący ból. Dopiero po upływie kilku miesięcy zaczął powoli ustępować, a może to ona nauczyła się z nim żyć i nie zwracać na niego uwagi. A teraz, po pół roku, rana się zabliźniła i Linda znów jest całkowicie szczęśliwa. Wspólne życie idzie pełną parą. A ona może sobie szczerze powiedzieć, że utrata Alessandra była wyrzeczeniem koniecznym do osiągnięcia doskonałego szczęścia. Zrozumiała to w pełni: każdy wybór wymaga poświęcenia, zakłada wyrzeczenie się czegoś, dokładnie tak jak zawsze powtarza Tommaso. I nawet jeśli w tym przypadku wyrzeczenie było ogromne, już jest po wszystkim. I nie można cofnąć czasu. Wyłącza odtwarzacz DVD, kładzie pilota na stoliku, dopija ostatni łyk zielonej herbaty i przeciąga się nieco. Jest prawie czwarta po południu i czas zacząć przygotowania: o piątej ma spotkanie w centrum z nowymi klientami,

państwem Mendoza, parą arystokratów, właścicielami willi w dzielnicy Restelo. Nie oni jedni korzystają z usług Lindy, by urządzić swój dom. Po zakończeniu prac w willi konsula Blasiego udało jej się stworzyć swój niewielki krąg klientów. Jest za to dozgonnie wdzięczna żonie konsula, Carlotcie – niekoniecznie najsympatyczniejszej osobie na świecie – która, zadowolona z ostatecznego rezultatu, zrobiła jej niemałą reklamę. Dzięki szeptanemu marketingowi Linda może pochwalić się teraz grupką wielbicieli jej talentu. Robi dopiero pierwsze, ostrożne kroki w środowisku, którego jeszcze dokładnie nie poznała, ale na razie to jej wystarcza. Już sam fakt, że zaczęła znowu pracować i odzyskała nieco niezależności finansowej, napawa ją dumą i radością. A do tego, gdy mówi po portugalsku, nikt już nie zauważa, że jest Włoszką, i to kolejne wielkie osiągnięcie. Lizbona jest jej miastem. Powtarza to sobie każdego ranka. Wystarczyło tylko rzucić się w nią i dać się wciągnąć. Na dobre. Po spotkaniu z państwem Mendoza – którzy choć są arystokratami, okazali się dużo mniej upierdliwi i snobistyczni od Grimanich i (dzięki Bogu!) nie mają obsesji na punkcie pryszniców horyzontalnych – łapie taksówkę i jedzie na Chiado. Tommaso czeka na nią w towarzystwie Blasich na aperitifie w Brasileirze. O szóstej po południu ruch uliczny jest taki, że droga z Restelo na Chiado zajmuje jej prawie pół godziny, prawdopodobnie szybciej dojechałaby metrem. Rzecz w tym, że Tommaso mówi jej zawsze, żeby jechała taksówką za każdym razem, gdy potrzebuje. Także dlatego, choć w tej kwestii Linda zupełnie się z nim nie zgadza, że o niektórych porach transport publiczny nie jest według niego całkiem bezpieczny. Wysiada przy placu Luís de Camões i rusza w kierunku lokalu. Pessoa wciąż tam jest, siedzi przy stoliku, w muszce i kapeluszu na głowie, z nogą opartą na kolanie. Wytworny mężczyzna obserwuje przechodniów, rozmyśla w milczeniu, ale sprawia wrażenie, jakby chciał szepnąć kilka słów. Jak na posąg z brązu jest niewiarygodnie ludzki, doskonale wtapia się w tłum. Staje na palcach w swoich botkach na obcasie dziewiątce – mniej wymagającym od dwunastki, ale na bruku i tak dalekim od ideału – zauważa Tommasa i resztę, po czym macha im na powitanie. Ma wielką ochotę na aperitif; o tej porze nie ma nic lepszego od siedzenia na świeżym powietrzu i delektowania się popołudniowym światłem i cudownym ciepłem wczesnej wiosny. To jej drugi wspaniały marzec w Lizbonie. Podchodzi do stołu, krocząc powoli, by nie runąć z hukiem na ziemię. – Dobrze, że jesteś! – Tommaso wstaje, by się z nią przywitać. Całuje ją lekko w policzek. – Cześć, kochanie. – Linda odpowiada mu pocałunkiem w usta. Potem

odwraca się do Blasiego i podaje mu dłoń. – Dobry wieczór, Ettore, jak się miewasz? Niedawno przeszli na ty. Uśmiecha się i wita z jego żoną, całując ją w oba policzki: trochę się ze sobą spoufaliły, przynajmniej formalnie. – Byłaś u Mendozów? – pyta od razu zaciekawiona Carlotta. – Tak – odpowiada Linda, z zadowoloną miną i radością w oczach. – I jak ci się spodobali? – Pani Blasi próbuje wydobyć z niej jakieś szczegóły. – Muszę powiedzieć, że są bardzo sympatyczni. Gościnni. – To dobrze. Cieszę się, że przypadli ci do gustu. – Carlotta uśmiecha się z dumą. – Hrabina Consuelo może się wydawać nieco cierpka, ale jeśli potrafi się do niej odpowiednio podejść, okazuje się bardzo miłą kobietą. – Tak, zauważyłam to. – Linda kiwa głową do Tommasa. – Ale zapewniam cię, że we Włoszech przywykłam do dużo trudniejszych klientów. – Takich jak ja? – wtrąca Tommaso. Linda uwielbia, kiedy on zaczyna z siebie żartować. A to zdarza się tak rzadko… – Co ty mówisz, kochanie? Z tobą to był spacerek – z wesołą miną ironizuje Linda. – Ale ja robiłem to dla ciebie. Dostarczałem ci bodźców, żebyś dała z siebie to, co najlepsze, skarbie! – odpowiada on niewinnie. – A więc powinnam ci jeszcze podziękować, że kazałeś mi harować jak wół? – pyta ona, unosząc brew. – Dokładnie tak – odpiera, pół żartem, pół serio. – Praca trzyma nas z daleka od występków wynikających z bezczynności – recytuje typowym wyniosłym tonem bywalca salonów. – Właśnie! – wtóruje mu Blasi. – Kto to powiedział? – Drapie się po głowie, próbując wydobyć z pamięci nazwisko. – To Seneka, z Listów moralnych do Lucyliusza – przychodzi mu w sukurs Linda. – Jak to? Nie wiesz, że to jeden z ulubionych cytatów mojego męża? – dodaje, pogodzona z faktem, że słyszy go po raz enty. I znowu uświadamia sobie, jak dziwne wrażenie robią na niej te słowa: mój mąż. Ale to nie czas na intymne rozmyślania. Teraz się pije i śmieje. – I żeby było jasne: ja czułam się doskonale z moją bezczynnością pełną występków – kontynuuje Linda, wywołując uśmiech na twarzach wszystkich. Łącznie z Tommasem, który przygląda jej się, kręcąc z rozbawieniem głową. – Praca jest przekleństwem, które człowiek przekształcił w przyjemność. Emil Cioran – mówi Carlotta, która nie chce być gorsza od Tommasa. – Ja to widzę bardziej w ten sposób. – Wyjęłaś mi te słowa z ust – zgadza się Linda. Jednocześnie rozgląda się

wokół, szukając kelnera. – Cóż, skoro już tak cytujemy… – Blasi odchrząkuje. – Praca oddala od nas trzy wielkie niedole: nudę, występek i ubóstwo1. Tak napisał Voltaire w Kandydzie. – Ale teraz już wystarczy! – interweniuje Linda. – Przyszliśmy tu się odprężyć, a nie uprawiać filozofię! – Nie cierpi, kiedy rozmowy przekształcają się w popisywanie znajomością kultury i pojedynek na erudycję między Tommasem a konsulem, co zdarzało się już niejeden raz. Śmiertelnie ją to nudzi. Także dlatego, że to nie jej terytorium i nie jest w stanie podjąć wyzwania. – Masz rację, Lindo. Panowie, dość wymądrzania się! – Carlotta na szczęście ją popiera. Ona też zaczyna rozglądać się wokół ze zniecierpliwioną miną. – No gdzież jest ten kelner? Umieram z pragnienia. Żeby w takim miejscu trzeba było czekać… Tymczasem mężczyźni korzystają, by wrócić do swojej poufnej rozmowy. Blasi odwraca się do Tommasa. – A zatem, Belli, tak jak mówiłem, nie będzie łatwo negocjować z Millennium BCP. – W jego głosie słychać nutę bezradności. – Przypominam, że to główny bank w tym kraju. – Rozumiem, panie konsulu, ale silna obecność Włoch w tym sektorze jest fundamentalna – odpowiada Tommaso, który musi zwracać się do niego per pan. W pewnej chwili, gdy Linda naprawdę ma już dość, ich słowa zaczynają się mieszać i rozmywać. Zdołała zapobiec rywalizacji na cytaty, ale nie zejściu dyskusji na sprawy zawodowe. To nie udaje się prawie nigdy. Pogodzona z tym Carlotta odwraca się plecami do swojego męża i przestawia krzesło w stronę Lindy. – Kochana, muszę ci podziękować, wiesz? – zaczyna ni stąd, ni zowąd. – Za co? – Linda jest zaskoczona. – Miałaś naprawdę fantastyczny pomysł. – Carlotta odpowiada z nietypową jak na nią werwą. – Wykorzystać dawny hol z widokiem na ogród jako saunę… Brawo. Jestem bardzo zadowolona. – Już ją wypróbowałaś? – pyta Linda. – Tak, przedwczoraj. – Kazałam zainstalować ci najlepszą, jaka jest na rynku. Włoski design, choina kanadyjska i skórzane wykończenia. – Jest wspaniała – potwierdza Carlotta. – No i prawdziwa rozkosz: wychodzisz z niej bezpośrednio na zewnątrz i możesz od razu wskoczyć do basenu. – Ma nietypową dla siebie, rozmarzoną minę. – Musicie przyjść i spróbować, postarajcie się znaleźć wolne popołudnie, proszę… – Oczywiście, Carlotto, przyjdę z przyjemnością. – Linda kiwa głową. – Ach, jedna ważna sprawa: pamiętaj, że zielony przycisk na ścianie aktywuje koloroterapię, a niebieski aromaterapię. A jeśli chcesz trochę relaksującej muzyki,

wystarczy wcisnąć centralny przycisk na wyświetlaczu. Zainstalowałam tam system dźwiękowy Bose, jest niesamowity. Skorzystaj z niego i daj się kołysać muzyce. – No proszę, widzisz? – Carlotta rozkłada ręce. – W ogóle nie wiedziałam o tych rzeczach! A sama nigdy bym ich nie odkryła… Musisz koniecznie przyjść i wszystkiego mnie nauczyć. – Przyjdę na pewno. Jestem zawsze do twojej dyspozycji, wiesz o tym, prawda? – Linda się uśmiecha. Naprawdę docenia wysiłek Carlotty, by zaaranżować spotkanie we dwójkę, bez towarzystwa partnerów, w okolicznościach bardziej relaksujących niż podczas oficjalnych kolacji dyplomatycznych. Ale ten pomysł nie napawa jej też wielkim entuzjazmem; myśl o spędzeniu popołudnia tylko z nią, przy nielicznych wspólnych tematach rozmów, jest jej całkiem obojętna. Przy poprzednich okazjach wybierały się razem na zakupy albo do kina. Początkowo Linda przyjmowała te zaproszenia z zadowoleniem, pragnęła przekroczyć próg dzielący zwykłą znajomość od przyjaźni albo czegoś bardzo podobnego. W końcu zdała sobie jednak sprawę, że Carlotta woli pozostać na bardzo powierzchownym poziomie: porady dotyczące zakupów i opinie na temat filmów były w porządku, ale żadnych wzmianek na tematy naprawdę osobiste, jak uczucia czy życie prywatne. Dzielił je zawsze mur konwenansów, odsyłający do nadawcy każdą próbę przejścia na bardziej zażyłą stopę. I tak, po pewnym czasie, Linda przestała próbować i pogodziła się z rzeczywistością: we wzajemnych stosunkach mogły jedynie ślizgać się po powierzchni swoich charakterów. W tym momencie do stolika podchodzi młody kelner. – Dobry wieczór. – Uśmiecha się, pokazując oślepiająco białe zęby. – Co mogę państwu podać? – Dla mnie amarguinha – mówi Linda. To jeden z jej ulubionych portugalskich napojów: likier migdałowy podawany z odrobiną soku z limonki. Tommaso spogląda na nią krzywo. Poprzednim razem przesadziła z amarguinhą i musiał nieść ją do domu na rękach. Ostatecznie on też nieźle się bawił, ale nie chciałby powtarzać tego doświadczenia. Przynajmniej nie przy Blasich. – Spokojnie, Tommi… – Linda mruga do niego. Dobrze wie, że nie cierpi – choć może to bardziej coś w rodzaju wstydu – kiedy używa tego zdrobnienia publicznie, ale nie chce teraz czuć na sobie jego surowego spojrzenia. – Amarguinha dla pani. – Kelner zapisuje w notesiku. – A dla państwa? Tommaso i Blasi zamawiają porto, a Carlotta cytrynowego schweppesa – jak zawsze napój bezalkoholowy, odwieczna abstynentka. Przynajmniej za taką chce uchodzić, ale kto wie, czy to samo robi w zaciszu domowym. Po kilku minutach kelner wraca z zamówieniami. Najpierw podaje drinki

paniom, następnie otwiera porto i nalewa kropelkę Tommasowi i Blasiemu. Aprobują, po czym kelner odchodzi. Linda popija ze smakiem swój likier migdałowy. Przez cały czas ukradkiem wymienia z Tommasem gesty i spojrzenia: porozumiewawcze, lecz także nieco wyzywające. Potem odrywa na chwilę wzrok od towarzystwa, spogląda w niebo i wpatrując się w miękkie pomarańczowe światło, uświadamia sobie, że jest jej tu naprawdę dobrze. Z nim i jego przyjaciółmi. Oczywiście, to nie to samo co paczka, którą miała w Veneto – ciekawe, co porabiają teraz ci wariaci, Carlo, Raffaele, Salvo, Vale… A Marcella, czy odbudowała swój związek z mężem? Później jej myśli biegną nieuchronnie ku niemu, ku Ale, jednak Linda z całych sił stara się je oddalić. Patrzy na konsula i jego żonę: widuje się z nimi regularnie od ponad roku, lecz sprawa jest beznadziejna. W ich stosunkach nie ma autentyczności, wszystko jest przepuszczone przez filtr konwencji i przybiera formę udawanej, stłumionej bliskości. Ale nie ma co się denerwować: nauczyła się doceniać przyjaciół Tommasa takimi, jakimi są, zwracać uwagę na ich pozytywne strony, uciekać przed nudą ich wywodów w świat fantazji. Bo kiedy kogoś kochasz, musisz nauczyć się dogadywać z ludźmi, którzy tę osobę otaczają i są jej bliscy: to jeden z wielu kompromisów, jakich wymaga miłość. – Co powiecie na spacer do MUDE? – proponuje Carlotta. W końcu jakaś inicjatywa z jej strony, Linda jest szczerze zaskoczona. – Trwa tam wystawa czasowa o ikonach designu lat osiemdziesiątych. – Naprawdę? – W oczach Lindy pojawia się błysk. Za każdym razem, gdy słyszy magiczne słówko „design”, zapala się. – Tak – potwierdza Carlotta. – Dziś wieczorem wyjątkowo jest otwarta do dziesiątej. Masz ochotę? – Jasne, że tak. Mogłabym tam zamieszkać! – woła Linda. I to prawda: odwiedza muzeum przynajmniej raz w miesiącu. – Ettore, co ty na to? – Carlotta zwraca się do męża. – Pewnie, chodźmy – mówi Blasi. – Rozprostuję trochę nogi. Tommaso prosi o rachunek i podnosi się jako pierwszy. Fantastycznie. Wieczór zmienił bieg. Po kilku minutach spaceru docierają do rua Augusta, pulsującego serca Baixy. W połowie deptaku, dwa kroki od Łuku Triumfalnego, znajduje się MUDE, ośmiopiętrowy budynek, w którym wystawiono dzieła najważniejszych designerów i projektantów świata: Philippe’a Starcka, Arnego Jacobsena, Masanoriego Umedy, Toma Dixona, a także Vivienne Westwood, Johna Galliana, Anisha Kapoora, Thierry’ego Muglera, Christiana Lacroix, Romea Gigliego. Wszystkie te nazwiska Linda zna doskonale. I wszystkie uwielbia. Każde na swój sposób. Wewnątrz otacza ich surrealna atmosfera tego miejsca, hybryda scenografii

do filmu Tarantina i idealnej lokalizacji dla koncertu Depeche Mode. – Interesujący miks! – woła Carlotta na widok sukienek koktajlowych Christiana Diora z 1956 roku, otoczonych fińskimi krzesłami Eero Saarinena. Ale Linda jej nie słucha. Kontempluje w zachwycie sukienkę z nadrukiem z puszkami zupy firmy Campbell Warhola, ułożonej na jednej z ikon designu w stylu pop-art, legendarnej sofie Bocca ze Studia 65. Tommaso i Blasi zatrzymali się nieco z tyłu i rozmawiają z przejęciem. Zapewne nie o sztuce, sądząc po minach godnych międzynarodowych spiskowców. – Jasne, że lata sześćdziesiąte to była rewolucja, ale to w osiemdziesiątych osiągnięto szczyty kreatywności! Musiała wtedy istnieć wolność wypowiedzi, o jakiej dziś można tylko pomarzyć – myśli na głos Linda. – Ja właśnie zauważyłam, że trwa teraz wielki powrót lat osiemdziesiątych, także jeśli chodzi o wyposażenie wnętrz – mówi Carlotta, która wydaje się naprawdę podekscytowana. – Zdecydowanie – potwierdza Linda. Nagle za ich plecami pojawia się Blasi. – Skarbie… – Łagodnie ujmuje Carlottę za ramię, a ona się odwraca. – Co się stało, Ettore? – Właśnie dzwonili do mnie z ministerstwa – oznajmia, wymachując swoim smartfonem. – Musimy wracać do ambasady. – Tak natychmiast? W tej chwili? – Carlotta otwiera szeroko oczy, rozczarowana. – Tak, w tej chwili. – Blasi udaje, że jest mu przykro, ale niespecjalnie się stara. – Przyjechał minister spraw zagranicznych. – Rozkłada ręce, jakby chciał powiedzieć „Co na to poradzę?”. – Miał przybyć jutro rano, ale przyspieszył wizytę. Niestety. – Ach, rozumiem. – Carlotta nie mówi nic więcej. Ettore odwraca się do Tommasa i Lindy. – Wybaczcie, kontynuujcie bez nas. – Poklepuje Tommasa po ramieniu. – Belli, zobaczymy się jutro rano na spotkaniu z ministrem. Carlotta żegna się z obydwojgiem, całując ich w policzki, potem mówi szeptem do Lindy: – Zapraszam cię do mnie na saunę i kąpiel w basenie. Nie zapomnij… Któregoś dnia odbijemy sobie to wszystko. – Mam nadzieję! W sprawie sauny możesz na mnie liczyć! – odpowiada Linda z entuzjazmem większym, niż czuje w rzeczywistości. – Do zobaczenia wkrótce. Po odejściu Blasich Tommaso i Linda przechodzą przez pozostałe piętra muzeum. Na ostatnim – w dużej sali z podłogą i filarami z surowego cementu oraz ścianami z gołej cegły – trafiają na wystawę fotografii, zatytułowaną Faces. To

seria zdjęć najlepszych fotoreporterów z całego świata. Portrety, obowiązkowo w czerni i bieli, przedstawiają twarze pochodzące ze wszystkich zakątków świata, pogrupowane według kontynentów: Afryka, Ameryka, Europa, Azja, Oceania. – Podoba mi się ten sposób ekspozycji – zauważa Linda. Fotografie, wydrukowane na płótnie, przyczepiono drewnianymi spinaczami do metalowych drutów. – Skopiowali to od ciebie i dlatego ci się podoba! – podśmiewa się Tommaso, który dobrze pamięta instalację fotograficzną w Błękitnym Domu. Linda bada z uwagą najdrobniejsze szczegóły tych obrazów: każdy jest inny, kryje nieoczekiwane niuanse cieni i świateł. W sekcji azjatyckiej – niektóre portrety tajlandzkich kobiet są niesamowite – uwagę Lindy przykuwa jedno zdjęcie: ma wrażenie, że gdzieś już widziała twarz tego dziecka. Ten uśmiech, tę pokrytą śniegiem, nagą górę w tle, tę szczególną czerń i biel, która wydaje jej się znajoma. Czyta podpis pod zdjęciem: „Góry Changajskie, Mongolia” i czuje ukłucie w sercu. Znowu to ukłucie, które mnoży się w nieskończoność, kiedy jej wzrok pada na nazwisko autora: Alessandro Degan. To obrazek z ostatniej widokówki, jaką wysłał do Błękitnego Domu. Linda rozgląda się dookoła. Rozpoznaje inne zdjęcia Alessandra, niektóre z Wietnamu, te przedstawiające dzieci wykorzystywane do pracy w fabrykach. Te, dla których ryzykował życie. Zresztą zawsze taki był: czuł obowiązek podnoszenia poprzeczki coraz wyżej, porywał się na więcej, niż sugerowałaby przezorność. Linda czuje to ukłucie jeszcze mocniej, na samym dnie serca. To głuchy, niemal przyjemny ból, którego nikt, patrząc na jej twarz, nie byłby w stanie rozpoznać. Wydaje jej się, że Ale tam jest, teraz. Jakby słyszała jego głos, czuła jego zapach: te zdjęcia mówią o nim, za niego. Tommaso, który został kilka metrów z tyłu, staje nagle obok niej. – Piękne, prawda? – komentuje, głaszcząc jej ramię. Linda z trudem kryje tę emocję, która łomocze w jej piersi. – Te zdjęcia zrobił Alessandro. – Twój przyjaciel? – Tommaso zbliża się, by odczytać nazwisko. – Tak. – Nieźle! – Gładzi podbródek i cofa się o krok, by popatrzeć na całość fotografii. – Nie spodziewałem się, że zajdzie tak daleko… – Ja natomiast byłam tego pewna – odpowiada sucho. – Widziałaś go jeszcze po tamtym razie? – pyta Tommaso. – Nie. – Linda przełyka wzbierającą falę nostalgii. – Straciliśmy się z oczu. Mówi, jakby to było coś oczywistego, niemal normalnego, coś, czego nie można zmienić i co pokornie przyjęła. Ale to drobne ukłucie znów zaczyna drążyć jej pierś.

Odwraca się do Tommasa w desperackim poszukiwaniu czegoś, co oderwie ją od bolesnej myśli o nieobecności Alessandra. – Chodźmy już, dobrze? Chce, żeby on zabrał ją stąd, wziął za rękę i poprowadził wąskimi zaułkami, a potem dalej, przez nieskończone przestrzenie Lizbony. Chce iść, aż zagubi się w teraźniejszości, zajść w miejsce, w którym wspomnienia nie będą mogły jej odnaleźć.

10 Związała swoje blond loki w bojowy ogon. Jest gotowa: iPod przymocowany na ramieniu, obcisłe spodenki i koszulka treningowa, a na nogach błękitne sneakersy. Rusza do wyjścia i widzi, jak klamka przekręca się, wydając metaliczny szczęk. W drzwiach pojawia się Tommaso, idzie szybkim krokiem, spogląda złowrogo. – Hej, Tommi! Co się stało? – Linda patrzy na niego zaskoczona. – Co robisz w domu tak wcześnie? Nie zdarzyło się jeszcze, żeby wrócił do domu przed ósmą wieczorem. A teraz jest dopiero piąta. To dziwne. Z pewnością nie próbował zrobić jej niespodzianki, sądząc po jego pochmurnej minie. – Daj spokój. – Tommaso parska i kładzie teczkę na stojącym przy wejściu szezlongu. – Właśnie się dowiedziałem, że muszę wyjechać do Brazylii – wyjaśnia z miną skazanego na śmierć. – No nie! Kiedy? – Właściwie to już. – Ale jak to? – Linda otwiera szeroko oczy. – Niestety, to awaryjna sytuacja. Potrzebują mnie – mówi, przechodząc do części sypialnej poddasza. – Isabel! Isabel! Mogę cię prosić? – woła uporczywie z sypialni. Następnie wraca do Lindy, która spogląda na niego jak wierny psiak, czekając na wyjaśnienia. – To decyzja Pisanò. Rozkaz z góry – kontynuuje z mieszanką rezygnacji i poirytowania. – A kiedy on wchodzi do gry, można tylko spuścić głowę i powiedzieć: tak. – Potem zaczyna znowu wołać ich gospodynię, bez skutku. – Gdzie, do diabła, jest Isabel? Nigdy jej nie ma, kiedy jest potrzebna… – stwierdza, wyraźnie podminowany. Linda patrzy na niego bezradnie. Trochę przesadza, myśli sobie. – Nie ma jej – odpowiada. – Wyszła po zakupy. – Cholera, potrzebuję koszul! – Tommaso stara się miarkować, ale widać, że gotuje się ze złości. Lord Chodząca Doskonałość tym razem nie ma wszystkiego pod kontrolą. Wiadomo. – Spokojnie, kochanie, są tam. Dopiero co je wyprasowała. – Linda wskazuje schowek. – Jeśli chcesz, pomogę ci z pakowaniem – mówi troskliwym, uspokajającym tonem: już się nauczyła, że tylko tak może się z nim obchodzić, gdy zdradza oznaki rozdrażnienia. I zazwyczaj to działa. – Dziękuję, skarbie – odpowiada Tommaso, nie odrywając wzroku od wyświetlacza iPhone’a. Czeka na mail od Juliusa, ale nic nie przychodzi. W takich momentach poważnie wątpi w kompetencje swojego asystenta, mimo że ceni go i wie, że bez niego ani rusz. Ale czemu, do diabła, nie rozumie, jakie są priorytety w ich pracy?

Linda wyciąga z szafy metaliczną walizkę na kółkach. – Jak długo cię nie będzie? – pyta. Tak mała walizka może nie wystarczyć… – Przynajmniej tydzień – odpowiada suchym tonem, wciąż wpatrzony w telefon. Niemal jakby jej tam w ogóle nie było. – Ale to zależy, jak długo będą się ciągnąć negocjacje. Niemiecki rywal to twardy przeciwnik, nie będzie łatwo wygrać, już sobie wyobraża, co go czeka, gdy dotrze na miejsce. Lecz niestety, żeby dotrzeć na szczyty władzy, należy pozbyć się skrupułów; potrzebne są cynizm i skupienie na celu, by unieszkodliwić każdego, kto choćby w odległej perspektywie mógłby przekształcić się w rywala. – Tak bym chciała z tobą polecieć! – Linda robi rozmarzoną minę, wyobrażając sobie, jak leży w słońcu na plaży Copacabana z caipirinhą w dłoni. – Ale muszę skończyć zlecenie dla Mendozów. Nie mogę tego odkładać, są naprawdę drobiazgowi, jeśli chodzi o terminy! W tym momencie Tommaso w końcu podnosi wzrok znad telefonu. – Mała, zanudziłabyś się, gdybyś pojechała tam ze mną. – Przygląda jej się z łagodną miną, tak czułą, że topnieje jej serce. – Będzie dużo lepiej, jeśli zostaniesz tutaj, uwierz mi. I mówię to prawie ze łzami w oczach. – Choć jego ton bardziej przypomina polecenie. – Z tobą do Brazylii wolę polecieć na wakacje, nie na misję specjalną. – Tak, domyślam się, ale i tak mi przykro. – Linda robi smutną minę. Myśl o małym wypadzie jest naprawdę kusząca… – Nie martw się, kochanie, będę do ciebie dzwonił codziennie – pociesza ją Tommaso. – No tak, wiem… Możemy porozmawiać na Skypie, zobaczę wtedy twoją opaloną twarz i pęknę z zazdrości. Tommaso uśmiecha się lekko i głaszcze ją po karku. Nie jest w szczególnym nastroju do żartów. Linda chwyta wieszak z błękitną marynarką z grubego lnu. – Zapakować ci ją? – Jeśli się zmieści, to tak. Może się przydać, nigdy nie wiadomo. Nie jest przyzwyczajony do kobiecej asysty przy pakowaniu walizki. Nadine nigdy tego nie robiła. A teraz widok Lindy, która stara się pomóc, dobierając mu ubrania, niemal go wzrusza. To zupełnie do niej niepodobne i sprawia mu to radość. – Zmieści się, kochanie. – Linda, złożywszy starannie marynarkę, układa ją w ostatnim wolnym miejscu walizki. – Proszę, gotowe. – Dziękuję, skarbie! – Tommaso podchodzi bliżej, obejmuje ją od tyłu i całuje delikatnie w szyję. – Niedługo przyjedzie po mnie Antonio. Możesz iść na swoją przebieżkę. Nie przejmuj się mną, naprawdę.

Linda odwraca się do niego. – Skończysz to sam? – pyta, wskazując niezamknięte jeszcze bagaże. – Tak, brakuje tylko neseseru, ale z tym twój dzieciak może poradzi sobie sam, jak sądzisz? – No nie wiem… – Śmieje się Linda. – Może mama powinna jeszcze mu pomóc – mówi i rzuca mu się w objęcia. Obejmuje dłońmi jego twarz, wpatruje się w te szaroniebieskie oczy i całuje go zachłannie w usta. Szuka jego języka, jego smaku, jakby chciała wyryć w pamięci ich wspomnienie i mieć je przy sobie w czasie jego nieobecności. – Dobrej podróży. – Odrywa się na chwilę. – I zadzwoń! Nie zapominaj o swojej Penelopie, która czeka w domu, zrozumiano? – Of course, baby – odpowiada Tommaso. Potem to on ją całuje, wsuwając język w jej usta, smakujące truskawkami. – I bądź grzeczna, mała, zostawiam cię samą na straży naszej twierdzy! – Żegna ją lekkim klepnięciem w pupę. – Pewnie. – Linda ściska mocno jego dłonie, po czym rusza w swoich butach do biegania. Po kilku metrach nagle się odwraca. – Cześć, kochanie. – Puszcza do niego oko. – Nie mogę się doczekać, kiedy znowu cię przytulę! – Pa, Lindo. Będę o tobie myślał… – Tommaso się uśmiecha. Ona wychodzi, zabierając ten uśmiech ze sobą. Wiele razy już tu biegała. To jedna z jej ulubionych tras. Uwielbia Alfamę: kolory, zapachy, architekturę tej niezwykłej dzielnicy, dawnej części portowej, która zachowała swój autentyczny urok. Jest się wciąż w centrum, na każdym kroku czuje się fado, ale nie ma tu rzesz turystów. Dla Lindy prawdziwa Lizbona jest właśnie tutaj. Dochodzi szósta po południu, lecz słońce wciąż wisi wysoko na niebie i wypełnia powietrze przyjemnym ciepłem. Jakiś czas temu postanowiła biegać wieczorem; rano woli oddać się pracy, jest wtedy najbardziej skoncentrowana i produktywna. Bardzo się cieszy z tego, jak układają się sprawy: nie było to łatwe, ale w krótkim czasie zyskała całkiem pokaźny krąg klientów… A gdyby wszyscy byli tacy jak państwo Mendoza, brałaby ich w ciemno! Biegnie wzdłuż murów zamku Świętego Jerzego, wspina się coraz wyżej, potem musi zwolnić nieco tempo i w końcu dociera do Mourarii – kolejnego miejsca, które niezwykle ją fascynuje. Plenerowa wystawa zdjęć Camilli Watson pokryła mury dzielnicy, zaułki i ściany domów portretami mieszkańców miasta. Te obrazy mówią, postaci i twarze o niespotykanej intensywności zdają się poruszać, obserwować tych, którzy przystają, i podążać za nimi, kiedy odchodzą. Gdy tędy biega, Linda nie ma, tak jak w innych częściach Lizbony, wrażenia, że znajduje się w wielkim mieście europejskiego formatu. Tutaj odnajduje rodzinny, małomiasteczkowy, intymny wymiar. A dziś, nie wiedzieć czemu, przychodzi jej na myśl dziwne wspomnienie.

W jej umyśle pojawiają się migawki z czasów, kiedy jako dziewczynka biegała po wyjściu ze szkoły, albo w drodze do wujka Giorgia, albo gdy mama wysyłała ją do małego supermarketu w miasteczku po chleb i świeże mleko, jej pierwsze prawdziwe sprawunki. Zawsze biegiem, jak gazela, zziajana, nie potrafiła nigdy iść spokojnie, musiała skracać odległości i rozładowywać tę swoją wrodzoną nadpobudliwość, która miała nie opuszczać jej przez całe życie. Bieganie nigdy jej nie męczyło. Jej umysł i ciało od początku tworzą doskonale naoliwiony mechanizm: poruszają się zgodnie, w stałej, niezachwianej równowadze. Nogi biegną, a razem z nimi myśli. W pewnej chwili z jej pamięci wyłania się wyraźny i nieco melancholijny obraz: ona, jako mała dziewczynka, biega razem z wujkiem Giorgiem pośród szpalerów winorośli. – Wszystko jest tutaj – powtarzał Giorgio, uderzając dwoma palcami w skroń. – Rytm musisz odnaleźć najpierw w głowie, dopiero potem w nogach, rozumiesz? – Jego serce było jeszcze w dobrej formie, wspomina z żalem Linda. Ten kadr z wujkiem wywołuje na jej ustach spontaniczny, słodko-gorzki uśmiech, który ogrzewa jej duszę. Tak dzieje się zawsze: podczas biegu niemiłe skojarzenia ulatują, a na powierzchnię wypływają te najpiękniejsze – to doświadczenie umacnia ducha, nawet jeśli jest tylko chwilowe. A dziś obraz Giorgia dodaje jej płynnym ruchom lekkości i pogody. Zazwyczaj, gdy biega przez miasto do utraty tchu, po miłej myśli w jej głowie pojawia się zaraz jakaś nieprzyjemna. I teraz, jak w zegarku, choć nie wie dlaczego, przypomina sobie przykry zwyczaj Tommasa, który zawsze z ironią komentuje jej joggingową pasję. Jakby uważał bieganie za coś nieużytecznego, może tylko dlatego, że jego to nie interesuje. – To absurdalny wydatek energii. Prawdopodobieństwo poważnych uszkodzeń stawów i więzadeł jest bardzo wysokie, mam nadzieję, że zdajesz sobie z tego sprawę – oznajmił jej któregoś wieczoru irytującym profesorskim tonem, jakby upominał uczniaka, który właśnie coś przeskrobał. A przecież on wcale nie jest typem, który całe życie spędza w fotelu! Jeśli musi, to bez mrugnięcia okiem młóci kilometr za kilometrem, tak jak tego ranka, kiedy wyciągnęła go ze sobą: wytrzymywał tempo, i to bez specjalnej zadyszki, nawet gdy ona wydłużała krok właśnie po to, by zostawić go w tyle. Teraz przychodzi jej do głowy, że być może Tommasowi przeszkadzają ta swoista lekkość i wolność, jakie może dać ten sport, i ten niebezpieczny wręcz zawrót głowy, który w pewien sposób łączy bieg z ucieczką. Zdaje sobie sprawę, że jej rozumowanie jest trochę pokrętne, ale jego sarkazm może być po prostu formą prewencyjnej obrony przed tą, prawdopodobnie jedyną, częścią Lindy, której nie jest w stanie kontrolować. I to go przeraża. Nie rozumie jednak, że ta postawa, atak jako forma obrony, posunięta do granic, zamiast przekonywać, zaczyna ją

irytować. Nawet jeśli czasami niemal rozczula ją odkrywanie tej niespodziewanie kruchej strony swojego mężczyzny. Teraz Linda zaczyna zwalniać. Maszeruje, robiąc głębokie wdechy. I dopiero w tej chwili dociera do niej, że jest potwornie głodna. Możliwe, że to przez te kuchenne zapachy, które wysączyły się na ulice, albo dlatego, że bieganie wzmaga jej apetyt, w każdym razie nie może się już doczekać, kiedy wróci do domu i zatankuje do pełna węglowodany – dzięki tym wszystkim smakołykom, które przygotowuje Isabel, każdy posiłek jest prawdziwym świętem. Świętem, w którym ona zawsze ma ochotę uczestniczyć. Biegała przez ponad godzinę. Na dziś wystarczy, mówi sobie, idąc przez hol starej kamienicy przy rua Santa Catarina, i powoli wchodzi do góry, skupiając się na każdym stopniu i wysiłku, jaki muszą wykonać mięśnie, by zanieść ją na jej piętro. Nie chce przeszkadzać Isabel, dlatego otwiera drzwi mieszkania swoimi kluczami i bezszelestnie wchodzi do środka. Ale gospodyni jest już przy drzwiach, jakby na nią czekała. Linda wita ją zadowolonym uśmiechem i roztargnionym olá! Zawsze jest radosna, gdy porządnie pobiega. – Cześć, skarbie. – Isabel ma z kolei ponurą minę, a jej smutne oczy z trudem wytrzymują spojrzenie Lindy. – Właśnie dzwoniła twoja mama – mówi, a w jej głosie wyraźnie pobrzmiewa niepokój, a może coś więcej: poczucie bezbrzeżnego wręcz przygnębienia. – Moja mama?! – Linda kręci głową, zaniepokojona. To musi być coś poważnego, Carla nieczęsto się odzywa. – A czego chciała? – Nigdy wcześniej nie widziała u Isabel takiego wyrazu twarzy i nie potrafi go dobrze odszyfrować. – Kochanie, lepiej będzie, jeśli do niej oddzwonisz – odpowiada Isabel jeszcze bardziej przygnębionym głosem. – Iso, błagam, powiedz mi, co się stało – prosi Linda, kładąc dłoń na piersi. – Co ci powiedziała? Isabel spuszcza wzrok, zupełnie bezsilna. – No, powiedz! – Linda łapie ją za ramiona, zaczyna być agresywna. Nagle głębokie, bolesne przeczucie toruje sobie drogę w jej umyśle. Spogląda Isabel prosto w oczy. – Chodzi o wujka Giorgia? – ponagla. Ta z niemal nadludzkim wysiłkiem kiwa głową. Wolałaby, żeby powiedziała jej o tym pani Carla, ale teraz jest już jasne, że padło na nią. Wobec porywczości Lindy nie może po prostu milczeć albo ukryć się za murem konwencji, którego nigdy między nimi nie było. Wznosi więc oczy do góry, znów je opuszcza, zatrzymując cisnącą się łzę. – Twój wujek odszedł – mówi cicho. – Co?! – Linda zamiera. Krew zastyga jej w żyłach. Chyba nie zrozumiała.

To niemożliwe. Kilka dni temu, kiedy z nim rozmawiała, czuł się dobrze. A poza tym nigdy nie dopuściła do siebie myśli, że któregoś dnia usłyszy to zdanie. Zawsze wykluczała je spośród dostępnych hipotez. Isabel nie wie już, skąd wziąć siłę, by odpowiedzieć. Bierze głęboki wdech i szepcze jeszcze raz: – Nie ma go już wśród nas, kochanie. Nie jest w stanie powiedzieć, że umarł. Linda osuwa się na kanapę i chwyta się za głowę. Jest tak wstrząśnięta, że płacz staje jej w gardle. To ból, który nie zna granic. Gęsta gorycz, jakiej nigdy w życiu nie doświadczyła, rozlewa się po całym jej ciele, przeszywając je chłodem, dociera aż do szpiku, wdziera się do płuc, do serca. Do każdej myśli. Nie istnieją słowa mogące opisać pustoszącą siłę emocji, które ją przenikają. Nie ma nawet ochoty krzyczeć, kopać, walić rękami. Nie jest w stanie i leży tak, bez ruchu, niezdolna do jakiejkolwiek reakcji, z nieruchomym wzrokiem, zastygłym w grymasie udręczenia. Chciałaby dowiedzieć się czegoś więcej, pragnie odpowiedzi – których na pewno nie udzieli jej Isabel – chciałaby usłyszeć, że to tylko zły sen, ale tak nie jest, cholera, to nie jest jeden z tych filmów, które przez całą noc nie dają spokoju, lecz po przebudzeniu znikają, pozostawiając w umyśle jedynie niewyraźny ślad. Tym razem nic nie zniknie jak ręką odjął. Tym razem wszystko jest tak cholernie prawdziwe. Isabel siada obok niej i zaczyna głaskać ją po głowie. – Skarbie, wiem, jak się czujesz. Dwa lata temu odszedł – znowu to słowo – mój ojciec. To okropnie bolało. Ale on jest cały czas tutaj – mówi, dotykając serca – i wiedz, że twój wujek też nadal tu jest, blisko ciebie. – Szepcze jej łagodnie do ucha: – I zawsze będzie. – Naprawdę tak myśli, nie mówi tego tylko, by ją pocieszyć. Isabel nie jest zdolna do hipokryzji. Linda przytula się do niej, tak jak spadające ciało chwyta się gałęzi, swojej ostatniej szansy na przeżycie. Ma wrażenie, że brak jej nawet sił, by oddychać. Pozostaje wtulona w ramionach Isabel i czuje, że nie ma już na tym świecie powodu, by otwierać oczy. Giorgio nie był tylko jej wujkiem. Był małym wszechświatem, w którym Linda mogła czuć się naprawdę sobą. Ląduje na lotnisku w Wenecji po wpół do jedenastej. Podróż z Lizbony wydała jej się bardzo długa, niemal bez końca, a każda minuta trwała godziny. Próbowała oprzeć głowę na fotelu i odespać trochę bezsenną noc, ale nie była w stanie: przed oczami pojawiała się bezustannie uśmiechnięta twarz Giorgia. A potem wracała myślami do rozmowy telefonicznej z Tommasem, który jest na drugim końcu świata. Po tym, jak Isabel przekazała jej wiadomość, Linda

od razu do niego zadzwoniła. Była zrozpaczona, potrzebowała go, jego głosu, wsparcia i ciepła, które tylko jej ukochany mógłby dać. Tommaso starał się ją pocieszyć najlepiej, jak mógł, zapewnił, że zrobi wszystko, by przyspieszyć o kilka dni powrót z Brazylii. Ale od razu jasno powiedział, że nie zdąży do Veneto na ceremonię pogrzebową. – Spotkamy się już w Lizbonie, kiedy wrócisz, ale w razie jakiejkolwiek potrzeby dzwoń do mnie, kochanie, nie mogę myśleć, że muszę być tutaj w takiej chwili. Jestem przy tobie. Zawsze – zapewnił uroczyście na koniec. Oczywiście Linda rozumie już świetnie, co oznacza kariera dyplomatyczna. Niespodziewane obowiązki, konieczność bycia na drugim krańcu globu… ale nie może uwolnić się od pytania, czy na pewno zrobił wszystko, by do niej dołączyć, czy też zatrzymał się przed pierwszą przeszkodą postawioną przez ministerstwo. Zastanawia się, czy tak jest zawsze, czy każdy związek jest nieskończenie bardziej niedoskonały, niż wmawiamy sobie i innym. Ogarnia ją nagła fala absolutnego pesymizmu: być może nieustannie przybieramy wszystko w szaty, które chcielibyśmy widzieć, ale w końcu zewnętrzna powłoka pęka, a prawda wychodzi na jaw, gorsza niż sobie wyobrażaliśmy. Momentami ma wrażenie, że Tommaso wyłączył umiejętność współdzielenia najtrudniejszych chwil, przeżywania bólu razem z innymi. Jego empatia została sprowadzona do czystej formy. Rzecz w tym, że w chwilach takich jak ta jedyne, czego pragnie, to jego obecność i choć stara się, jak może, nie potrafi uwolnić się od dojmującego uczucia rozczarowania, które ogarnęło ją z jego winy. Czuje się opuszczona, przeraźliwie sama, a jej serce i płuca kurczą się w uścisku. Ból jest wszechogarniający, to komunikat, który wysyła jej własne ciało i którego nie może i nie chce ignorować. Jakaś część jej pragnie wciąż wierzyć w szczęśliwe zakończenie, wierzyć, że wujek czeka tam na nią, że kiedy tylko odbierze bagaż i wyjdzie przez automatyczne drzwi, rozpozna go w tłumie, na końcu ruchomych schodów, obok jej ojca. A Giorgio uśmiechnie się do niej, tym szczerym uśmiechem, który towarzyszy jej, od kiedy była małą dziewczynką, a potem się uściskają. Tak mocno, że aż będzie bolało. Przyjeżdża do Serravalle późną nocą. To jej miejsca, jej ziemia. Ale bez niego nie czuje radości z powrotu. W drzwiach domu wujka wita ją Fausto. Linda przytula go, z tym szczerym ciepłem, jakie rezerwuje tylko dla najbliższych. Partner Giorgia wygląda młodo mimo siwych włosów i brwi. Na jego twarzy widać tylko nieznaczne ślady płaczu, poza tym pogodny spokój, którego Linda nie może mu nie zazdrościć. Jak on to robi? Właśnie stracił miłość swojego życia i nie zdradza widocznych oznak zwątpienia czy załamania. – Wejdźmy do środka – mówi Fausto i przeciera swoje jasnozielone oczy.

Dopiero teraz Linda wychwytuje u niego moment słabości, stara się powstrzymać łzy: on też jest tylko człowiekiem… Rusza za nim. Gdy wchodzi do domu, jej nozdrza wypełniają się intensywnym aromatem pszczelego wosku, który zna tak dobrze. Wszystko wydaje się takie samo jak ostatnim razem: delikatne skrzypienie drewnianej podłogi, odwieczny zapach robionych ręcznie przedmiotów, jaskrawe kolory ścian. Tak, wszystko jest takie samo, ale brakuje Giorgia. A jego nieobecność jest fizycznie odczuwalna, Linda ma wrażenie, że może niemal jej dotknąć. Bez niego nic nie będzie tu takie jak dawniej. Ogarnia ją uczucie pustki, lecz Linda wie, że być może, kiedy burza bólu minie, nadejdzie coś w rodzaju wyższego stanu pogody ducha: czuje go, widzi, to takie cudowne światło, które tylko ktoś, kto odszedł, przeżywszy życie tak intensywnie, może pozostawić w darze. – Usiądźmy tutaj. – Fausto wskazuje plecioną kanapę pod zadaszeniem wychodzącym na wewnętrzny dziedziniec. – Chcesz coś do jedzenia, skarbie? Zjadłaś kolację? A może wolisz coś do picia? – Jest ucieleśnieniem troski i oddania: taki był dla Giorgia, a teraz jest taki dla niej, choć widać, jak mu trudno. – Może później, dziękuję. Teraz mam trochę ściśnięty żołądek. – Linda siada i daje znak, by on zrobił to samo. – Opowiedz mi wszystko, Fausto, proszę. Chcę wiedzieć. – Patrzy na niego błagalnym wzrokiem, a jej oczy w jednej chwili wypełniają łzy. Ale nie jest jeszcze gotowa, by je uwolnić. Fausto bierze głęboki wdech i rozkłada ręce. – Odszedł w spokoju, nie cierpiał. Możesz mi wierzyć – mówi. Wypłakał już wszystkie łzy, a teraz miejsce rozdzierającego bólu zajęła słodko-gorzka tęsknota. Linda natomiast nie płakała jeszcze ani razu. Jej ból zamienił się w bryłę lodu, która przygniata ciężarem i ciągnie ją w dół. – Tak, ale jak to się stało? – nalega, pragnie poznać szczegóły, choć wie, że to zaboli. – Dobrze, skoro chcesz… – Fausto wskazuje gestem pracownię. – Był tam. To się stało około południa, może troszkę później. Składał części regału, nad którym pracował od jakiegoś czasu. Słyszałem tylko, jak mnie zawołał, ja byłem w kuchni, przygotowywałem obiad. – Jakieś wspomnienie przebiega przez jego myśli. – To on powierzył mi to zadanie, wiesz? Zawsze powtarzał, że to ja lepiej radzę sobie w kuchni. I usunął się, ustanawiając mnie królem rondli. Robiłem pieczonego królika, jego ulubione danie… – Na jego ustach pojawia się delikatny uśmiech, a w kącikach oczu zaznaczają się drobne zmarszczki. Linda też nieco się odpręża, czując, jak jej serce ogarnia obezwładniająca czułość. Nawet z tak daleka wujek Giorgio potrafi skłonić ją do uśmiechu. – Kiedy poszedłem do niego, żeby zobaczyć, czego chce – ciągnie Fausto – znalazłem go na podłodze. Próbowałem go reanimować, ale jego serce już nie biło.

Od razu zadzwoniłem na pogotowie, lecz było za późno. – Odwraca się znowu w kierunku pracowni, jego wzrok jest ponury. – Może to dobrze, że tak się stało. Tak było dla niego najlepiej: któregoś dnia wyznał mi, że gdy nadejdzie jego czas, chciałby odejść tutaj, w swoim królestwie, w ciszy, nie kłopocząc nikogo. Pracując, jak przez całe życie. I tak było. – Właśnie. Mam tylko nadzieję, że nie cierpiał. – Linda zaciska powieki, kręci głową, by oddalić przykrą myśl. – Tego jestem pewien, Lindo, nie obawiaj się – zapewnia ją Fausto. – Kiedy zamknął oczy, a ja na szczęście byłem wtedy przy nim, miał pogodną minę, widziałem nawet lekki uśmiech na jego ustach. Dokładnie w stylu Giorgia – wyznaje z tęsknotą. – To moje ostatnie wspomnienie z nim związane. I mimo tego rozdzierającego smutku to wspomnienie jest piękne, uwierz mi. Fausto bierze głęboki wdech, jakby chciał powstrzymać szloch. Szuka nowego tematu, którego mógłby się chwycić, by nie płakać. Ta część całej historii nieuchronnie go przytłacza. Chce przejść dalej, pokazać Lindzie, że jest silny. – Och, Lindo, gdyby ta pracownia mogła mówić! – W jego myślach przelatuje cała seria obrazów. – Wszystko, co tworzył… było niesamowite! Takich rzeczy nie widziałem nigdzie indziej. – Tak, był najlepszy. Nikt nie mógł się z nim równać, przynajmniej tu w okolicy. Naprawdę tak myśli. Spośród rzemieślników, których poznała, żaden nie miał polotu i fantazji jej wujka. A przede wszystkim tego obsesyjnego przywiązania do detali. Ona odziedziczyła jakąś część tego talentu, ale nigdy nie śmiała nawet pomyśleć, że mogłaby dorównać swojemu mistrzowi. – Twój wujek był wyjątkowym człowiekiem, i to nie tylko w swoim fachu. Wyrażał to każdą rzeczą, której dotknął, wszystkim, co robił. – Fausto jakby czytał w jej myślach. – Nauczył mnie tylu rzeczy. A jednej w szczególności: nauczył mnie, jak czuć się wolnym. – Tak, dokładnie: spędził swoje życie, walcząc o wolność. Wolność: jedno ze słów, które słyszała z jego ust najczęściej, jedna z największych wartości, które jej przekazał. Tak w sztuce, jak i w życiu. Przede wszystkim wolność bycia sobą. Na dobre i na złe. – Muszę ci coś powiedzieć. Coś bardzo ważnego. – Fausto podnosi się i idzie do kuchni. Jest niezwykle poważny. Po chwili staje znów obok niej, a w ręku trzyma złożoną na pół kartkę. – Twój wujek postanowił zostawić ci w spadku swoją pracownię. – Mnie? – Linda pyta z niedowierzaniem, otwierając szeroko oczy. – Tak, właśnie tobie – odpowiada Fausto. – Zdecydował tak po pierwszym zawale, kiedy był w szpitalu. Powiedział mi, że chce spisać testament, a ja mu w tym pomogłem. „Dom dla ciebie, a pracownia dla Lindy”, tak kazał mi napisać

w dokumencie, potem go podpisał i polecił złożyć u notariusza. Nic nigdy ci nie powiedział, bo chciał, żeby to była niespodzianka, w jego stylu. A poza tym sądzę, że za nic nie chciałby wpływać na twoje życiowe wybory. – Nie wiem, co powiedzieć. – Linda jest oszołomiona. Nigdy nie spodziewałaby się takiego daru. – Powinnaś być dumna, skarbie. Jemu bardzo zależało na tej pracowni. To była najcenniejsza rzecz, jaką posiadał – ciągnie Fausto. – Potraktuj to jako swego rodzaju zachętę. Giorgio zawsze powtarzał mi, że według niego masz talent, prawdziwy talent, tylko brakowało ci odwagi, by przyznać to przed samą sobą. Bo talent oznacza odpowiedzialność. A ty być może jej nie chciałaś, wolałaś nie mieć zobowiązań. A tymczasem on za pomocą tego spadku mówi ci: „Teraz do ciebie należy kontynuowanie tradycji, tylko ty możesz to zrobić, i potrafisz to zrobić! Wierzę w ciebie”. – Podnosi wzrok do nieba. – Nigdy nie chciał wywierać na ciebie presji, ale teraz podpowiada ci to z góry, na swój sposób. Linda wraca myślami do tych wszystkich chwil, kiedy wujek z nieskończoną cierpliwością uczył ją tajników swego fachu: każdego kolejnego kroku, każdego ruchu, który przekształcał pomysł w przedmiot, w konkretną rzecz. A jednak nigdy nie wyobrażała sobie, by ta sztuka miała stać się jej zawodem. Może dlatego, że w duchu żywiła niemal religijny szacunek wobec tego, co robił Giorgio, głębokie uwielbienie, które nie pozwalało jej myśleć, że mogłaby mu kiedyś dorównać. Wstaje i rusza w stronę pracowni. – Pójdę tam na chwilę. – Oczywiście. Idź. – Fausto wychwytuje w jej spojrzeniu potrzebę zebrania myśli. – Ja tymczasem naleję nam białego wina. Linda otwiera drzwi pracowni i wchodzi do środka. Czuje tu jakby jakąś obecność, tchnienie wiatru i światła, coś żywego, co przenika nagie ceglane ściany. On jest tutaj, razem z nią. Są tu wszystkie jego przybory. Czerwony ołówek, którego używał do oznaczania miejsc cięcia. Linda pamięta, jak zakładał go za ucho i o nim zapominał, po czym zaczynał szukać go po całym pokoju. W te dni, kiedy zapraszał ją na obiad, ołówek czasem wpadał mu do talerza, a ona, mała dziewczynka, wybuchała wtedy głośnym śmiechem. Potem dostrzega jego okulary zegarmistrzowskie, kilka odręcznych szkiców, słomiany kapelusz, kombinezon roboczy zawieszony na ścianie. Każdy przedmiot opowiada jej o nim, każdy kąt tego pomieszczenia coś jej szepcze. Ma niemal wrażenie, że narusza jego prywatność, jakby kręciła nieautoryzowany dokument o życiu Giorgia Ottavianiego. I właśnie w tej chwili to się dzieje. Po raz pierwszy uświadamia sobie, jak bardzo zawsze chciała wykonywać zawód wujka, bardziej jeszcze, niż być dekoratorką wnętrz. Bo to prawda, że

design jest jej wielką pasją, ale tym, co daje jej największą satysfakcję – i zdaje sobie z tego sprawę dopiero teraz – jest tworzenie, nadawanie rzeczom kształtów własnymi rękami. Zawsze ograniczała się do wybierania przedmiotów, przenoszenia ich i zestawiania, umieszczania w estetycznym kontekście. Lecz nigdy nie pozwoliła sobie ich tworzyć. To pragnienie, które w sobie tłumiła, jedna z tych szalonych myśli, które wręcz budzą strach, skok, którego nigdy nie chciała wykonać, może dlatego, że zabrakło jej odwagi. A teraz, gdy Giorgio jest odległy jak nigdy dotąd, odkrywa, że on być może zawsze to wyczuwał, że odczytał to głębokie pragnienie i dał jej klucz do szuflady, w której je schowała. Teraz już się nie boi. Bo stąd, od tego ukrytego pragnienia, chce zacząć na nowo. Nie zabraknie jej sił, by spróbować, ponieważ wie, że za każdym razem, gdy wejdzie do tej pracowni, nie będzie sama. Jeśli to prawda, że wszyscy, którzy odchodzą, zostawiają nam cząstkę siebie, wujek Giorgio zostawił z pewnością tę najważniejszą: swój twórczy geniusz. Zadanie, by utrzymać go żywym, spoczywa teraz na niej. Jasne wczesnowiosenne słońce rzuca długie promienie na biały żwir małego cmentarza na wzgórzu. Dół jest już gotowy, błękitna trumna – taką chciał on – sunie powoli, niesiona na ramionach przez Fausta, Adriana i dwóch innych przyjaciół Giorgia. Teraz stawiają ją na ziemi na ostatnie pożegnanie. Wszyscy, około pięćdziesięciu osób, stoją stłoczeni w cieniu wiekowego cyprysa. Twarze znajome i takie, których Linda nigdy nie widziała. To dziwne, ale myśli sobie teraz, że kolorowy pogrzeb to najbardziej absurdalna rzecz, w jakiej zdarzyło jej się uczestniczyć. Choć jest pewna, że Giorgio chciałby właśnie tego. I rzeczywiście, sama ubrała się na czerwono – to jeden z ulubionych kolorów wujka – i zmusiła członków rodziny, aby nie przyszli ubrani całkowicie na czarno. Ma na sobie bluzeczkę z mieniącego się jedwabiu, odpowiednią bardziej na wieczorne wyjście, bo bez względu na to, jak bardzo jest to bolesne, chce wyobrażać sobie tę ceremonię jako święto, ostatnie święto wujka Giorgia. Jej myśli biegną szybko do Tommasa. Chciałaby, żeby był przy niej, teraz jak nigdy wcześniej czuje jego brak, pustkę. Nie ma go, nie tuli jej mocno w ramionach, nie głaszcze łagodnie jej włosów, nie szepcze jej słów otuchy. I kiedy się nad tym zastanawia, uświadamia sobie, że nie pierwszy raz zostawia ją w bolesnej chwili. Próbuje więc odrzucić tę myśl, która tylko dodaje jej cierpienia. Oczywiście są tu jej rodzice, Carla i Adriano, jest jej siostra Alberta, lecz Lindzie brakuje wsparcia, jakie jedynie towarzysz życia – taki, jakim dla Giorgia był Fausto – może dać. Tommaso mógłby postarać się bardziej, ona na jego miejscu rzuciłaby wszystko i popędziłaby na drugi koniec świata, żeby być przy

nim. Ale nie wszyscy są tacy sami, zdaje sobie z tego sprawę, a wujek Giorgio nauczył ją tego jako pierwszy. I nie może go teraz zawieść, zapominając o jednej z wartości, które zawsze starał się jej przekazywać. Po tym, jak ksiądz posypał trumnę popiołem i pokropił wodą święconą, Linda występuje do przodu, wyciąga z przewieszonej przez ramię torby niewielki zeszyt, otwiera go na zaznaczonej stronie i zaczyna czytać. Drogi wujku, chcę dzisiaj wspominać cię za wszystko, czym dla mnie byłeś i będziesz. Nie twój brak, lecz twoją stałą obecność w moim życiu. Potrafiłeś podarować mi bezwarunkową miłość, złożoną z drobnych gestów, które na zawsze pozostaną odciśnięte w moim sercu. Zawsze troszczyłeś się o to, bym była szczęśliwa – „Zmierzaj prosto ku szczęściu”, powtarzałeś mi bez końca – i bym omijała życiowe pułapki. Kiedy byłam małą dziewczynką, a mama i tata byli zajęci, to ty się mną zajmowałeś: odbierałeś mnie ze szkoły, przygotowywałeś mi jedzenie, budowałeś dla mnie z drewna zabawki, otulałeś mnie kołdrą, nim usnęłam. Potem, gdy dorastałam, nauczyłeś mnie kochać sztukę, tworzyć ją własnymi rękoma, nauczyłeś mnie, że mogę się mylić, bo jak mówiłeś, to w niedoskonałości kryje się magia. Twoja odwaga, twoja niezłomna siła, pragnienie pokonywania z uporem każdej przeszkody były i pozostaną dla mnie przypomnieniem, by nigdy się nie poddawać. Nie chcę mówić o tobie, jakby już cię nie było. Bo czuję cię obok także teraz. Ale teraz to ja muszę kontynuować twój życiowy projekt. I wiem, że będę potrafiła, słuchając tylko twojego głosu, który wciąż mówi do mnie w ciszy. Nie boję się już, bo ty jesteś moim przewodnikiem. Dziękuję, wujku. Za słowa, których mi nie powiedziałeś, a które rozumiem dopiero teraz. Zawsze pozostaniesz w moim sercu. Niewielka grupka obecnych jest wzruszona i klaszcze, delikatnie, wręcz bezgłośnie, a stojący obok dwaj skrzypkowie intonują Sarabandę Händla. Trumna, to dziwne błękitne pudełko, zsuwa się powoli na dno, jak tonąca łódeczka. Potem kolejne osoby podchodzą, każda odrywa z wieńca czerwony goździk i rzuca go do dołu, po czym składa rodzinie zwyczajowe kondolencje. Linda wita się ze wszystkimi, podaje dłoń, uśmiecha się z wdzięcznością. Kosztuje ją to mnóstwo wysiłku, zbyt wiele twarzy do oglądania, zbyt wiele imion do zapamiętania, zbyt wiele głosów do wysłuchania. Głosów, które odbijają się echem w wypełniającej ją pustce. Dopiero gdy to się kończy i Linda jest pewna, że nikt jej nie zauważy, odchodzi sama wąską bitą alejką biegnącą na szczyt wzgórza.

Węzeł bólu, który urósł w niej, gdy dowiedziała się o śmierci wujka, ciąży teraz niczym głaz. Obraz jego zamkniętego w tej małej trumnie, pochowanego siedem metrów pod ziemią, kołacze się w jej głowie, wywołując nieznane jej poczucie klaustrofobii. Wydaje z siebie jęk, chciałaby roztrzaskać ten lód, który nie pozwala jej oddychać. Chciałaby wybuchnąć płaczem, ale łzy nie chcą płynąć, jej oczy są suche, a gardło ściśnięte. I nagle czuje na ramieniu mocną dłoń. Ten ciepły dotyk w jednej chwili rozbija grudę bólu. Nie musi się odwracać, by wiedzieć, do kogo należy ta dłoń. Lecz i tak to robi, z mieszanką obawy i ciekawości. Siła tych oczu, wszystkiego, co ona w nich znajduje, i już nie potrzeba słów. Linda i Alessandro. Rzucają się w głębiny swoich spojrzeń. On delikatnie zbliża dłoń i dotyka jej twarzy. Ona ściska go za nadgarstek, nie pozwala mu już odejść, rzuca się w jego ramiona i zostaje tam, w tym ciepłym i bezpiecznym miejscu, które zna jak nikt inny. A potem, jakby na skutek tego dotyku, łzy, które nie chciały płynąć, tryskają strumieniami i szloch wstrząsa nią od wewnątrz: to wyzwolenie, płacz, który ratuje i leczy. Alessandro pozwala jej płakać. Wie, że słowa są teraz niepotrzebne. Jest przy niej po to, by zebrać jej ból i odesłać go daleko, gdzie nie będzie mógł jej ranić. Przyjechał nie wiadomo skąd, pokonując dystans, który sama zbudowała między nimi. Przyjechał dla niej i wbrew niej, by dać jej to, czego potrzebuje. On i tylko on, nikt inny, by wypełnić tę pustkę. I nie ma najmniejszego zamiaru odejść. Teraz Linda jest bezpieczna.

11 Wiedziałam – szepcze Linda. – Wiedziałam, że nie zostawisz mnie samej. Alessandro spogląda jej prosto w oczy, a ona gubi się w tej głębokiej czerni i wreszcie czuje się jak w domu. – Jestem wykończona, Ale, proszę, zabierz mnie stąd – mówi jednym tchem. Jej głos jest zachrypnięty, wysuszony płaczem, który nie ustaje. Tama została przerwana i teraz całe cierpienie wychodzi z miejsca, w którym je składowała. Teraz to on ma ukoić ból rozsadzający jej duszę. Bo jeśli istnieje jakiś sposób, tylko on może go znać. A sposób Alessandra, na razie, to cisza. Nie mówi nic, bierze ją za rękę i prowadzi bitą alejką, na końcu której, na cementowym placyku, stoi zaparkowany jego czarny harley Road King. Linda daje się prowadzić, w tej chwili potrzebuje tylko przewodnika. Z nim pojechałaby teraz wszędzie. Alessandro czeka, aż ona usiądzie z tyłu, potem sam wskakuje na motor, zapala silnik i zdecydowanym ruchem zwiększa obroty. Po kilku metrach są już na asfalcie, pokonując drogę schodzącą do lasu Cansiglio. Linda całą sobą trzyma się jego mocnego, naładowanego życiem ciała. Teraz, kiedy on jest z nią, nie chce myśleć o niczym. Już wie, że Alessandro potrafi być przy niej zawsze, gdy ona tego potrzebuje. Może w przeszłości powiedziała coś przeciwnego, być może oskarżyła go o to, że znika i pojawia się, kiedy mu się podoba. Lecz teraz on jest tutaj. A Tommaso nie. Opiera głowę o plecy Ale i czuje się jak w domu: to tu chce wypłakać ostatnie łzy, pozwolić, by osuszył je wiatr, zakręt za zakrętem. Nie wie, dokąd ją wiezie, ale jest pewna, że może całkowicie mu zaufać. Wtulona w jego plecy, czuje się wolna i bezpieczna i nie chciałaby być nigdzie indziej. Uwielbia jeździć z Ale na motorze, przypomina jej to czasy, gdy byli nastolatkami, a on zabierał ją na przejażdżki białą vespą – złomem, który regularnie wykręcał im jakiś numer. Teraz Alessandro jest już mężczyzną, prowadzi wspaniałego harleya, sunie miękko drogą, tnie powietrze, goniąc słońce, które jak ognisty dysk schodzi za szczyty gór. Szerokie zakręty, potem kolejne, węższe, w końcu prosty odcinek w dół i już widać białą wieżę Fregony. On zawsze wie, dokąd ją zawieźć. Bo on jest tu, obok niej. Przyjeżdża, kiedy trzeba, we właściwej chwili. On tu jest – jest tego pewna, obejmując mocniej ramionami jego klatkę piersiową.

Jeszcze raz widzi siebie w tamtym chłodnym pokoju hotelowym w Lizbonie i czuje się jak głupia dziewczynka, przypominając sobie te zatrute jadem słowa, które wykrzyczała mu w twarz: że nigdy go nie ma, że on nie ma pojęcia o znaczeniu słowa „kochać”. W tamtej chwili była przerażona, wrzeszczała, zareagowała agresywnie także z powodu dumy. Skupiła się na głupim szczególe, tracąc z oczu pełny obraz. Wspaniały obraz, który miała przed sobą przez całe życie. Zaatakowała go, a Alessandro zniknął, usunął się, tak jak chciała. On jednak, w przeciwieństwie do Lindy, miał odwagę skonfrontować się z łączącym ich prawdziwym uczuciem, i chociaż został odrzucony, w chwili gdy ona dotknęła dna bólu, pojawił się znów obok niej. I jeśli to nie jest miłość, to Linda naprawdę nie wie, czym innym mogłoby to być. Pomyliła się co do niego. Teraz to rozumie. I ma nadzieję, że nie jest za późno. Spaja ich fundamentalna więź, bez zbędnej nadbudowy, niedoskonała w formie, ale solidna jak dąb, którego korzenie w miarę upływu czasu, rok po roku, rozrastają się pod ziemią. Wreszcie w głowie Lindy wszystko staje się jasne: uczucie takie jak ich, tak silne i wyjątkowe, nie zgaśnie nigdy. Będzie trwać, choćby wbrew ich woli. Dziękuję, Ale. Twoja obecność to najpiękniejszy dar w moim życiu. Dojeżdżają do grot. Oczywiście, to jedyne miejsce, do którego chciałaby zostać zawieziona. A on nie potrzebował słów, żeby to zrozumieć. Alessandro parkuje na placyku za mostem, zsiada pierwszy, stawia motor na nóżce i pomaga jej zejść, chwyciwszy ją w talii. Nic jeszcze nie powiedział. Lindzie to jego milczenie wydaje się zupełnie naturalne. – Dziękuję. – Spogląda na niego z wyrazem bezgranicznej wdzięczności. Jej oczy dopiero przestały ronić łzy i są bardziej zielone niż zwykle. – Ćśśś. – Alessandro łagodnie obejmuje dłońmi jej twarz, przyciąga ją do siebie i kładzie na chwilę jej głowę na swojej ciepłej piersi, głaszcząc delikatnie włosy. To pierwszy dźwięk, jaki wychodzi z jego ust. – Zejdźmy. Chcesz? – Pewnie. – Linda podaje mu rękę i pozwala się poprowadzić do miejsca, gdzie wszystko się zaczęło. Ból ustępuje łagodnej tęsknocie, która miesza płacz i śmiech, zachwyt i odzyskaną pewność siebie. Schodzą ścieżką, dość stromą i niezbyt odpowiednią dla jej butów na obcasie. On trzyma ją mocno za rękę, instynktownie pragnie ją chronić, dać jej wszystko, czego jeszcze nie dał. Zauważa, że Linda idzie dość niepewnie, i chce

być dla niej ostoją, punktem odniesienia. Śliską dróżką docierają do pierwszej groty. Jakby wślizgnęli się do wnętrza ziemi. Na zewnątrz to samo miękkie światło zachodzącego słońca, a w środku nie zmieniło się nic, wszystko jest takie jak zawsze. Te same odgłosy, zapachy, kolory, a w głębi ich skalne łoże. Alessandro ujmuje jej dłoń i kładzie ją na swoim sercu. Jak w lustrzanym odbiciu ona robi to samo. Obydwoje słyszą tę muzykę, która rozbrzmiewa w nich i wokół nich, ma głęboki ton strumienia, który, bulgocząc, spada na dno wąwozu. Wibrację, która karmi się ciepłem ich dusz, przezroczystą nicią ich bliskości. Bicie serc, które wypełnia jaskrawym światłem każdą pustą przestrzeń. Linda ma niezmąconą pewność, że znajduje się we właściwym miejscu, we właściwym czasie. Teraz wszystko układa jej się w głowie: przeszłość, teraźniejszość, przyszłość. I nagle każdy szczegół obrazu trafia na swoje miejsce, by jej oczom mogła ukazać się cudowna wizja całości. Nawet śmierć odnajduje w tym wyobrażeniu swój sens. Jej duszę wypełnia uczucie spokoju. – Byliśmy tu zawsze – odzywa się Linda. – Nigdy tak naprawdę się stąd nie ruszyliśmy, nawet o tym nie wiedząc, pozostaliśmy zakotwiczeni w tej chwili. W tym, co mówi, nie ma poczucia winy, nie ma niczego niewłaściwego. Mimo że na drugim końcu świata czeka na nią mężczyzna, któremu przyrzekła wieczną miłość i wierność. Oczy Lindy znów błyszczą, ale tym razem to nie ból, a poczucie pełnego, bezgranicznego szczęścia. – Ja w tobie, a ty we mnie. Tyle że ty zrozumiałeś to dużo szybciej niż twoja Linda… która doszła do tego dopiero teraz. – Robi pauzę. – Wybacz mi, jeśli możesz. – Nie musisz za nic przepraszać. Tamtego wieczoru w Paryżu zachowałem się jak idiota. – Ale musisz mi wybaczyć, że cię nie zrozumiałam, nie chciałam wierzyć, że twoje uczucia do mnie są prawdziwe… – odpiera ona, a każde jej słowo płynie prosto z serca. – Zawsze błądzimy, zanim znajdziemy właściwą drogę. A ja pozwoliłem ci odejść. Tak jak ty zawsze pozwalałaś mnie. – Tak… – Zbliża się nieco do jego twarzy, świadoma, jak chyba nigdy wcześniej. – Ale teraz proszę cię: nie chcę, żebyś pozwolił mi odejść. Chcę, żebyś zatrzymał mnie tu, przy sobie. Bo cię potrzebuję. Jej usta dotykają lekko jego ust, ich oddechy mieszają się i przyspieszają. Linda i Alessandro nie są już parą przyjaciół. A może są, ale w innym znaczeniu tego słowa. Są tym, a zarazem czymś znacznie więcej. On wpatruje się w jej oczy, jakby chciał się przekonać, że to wszystko jest prawdą, że dzieje się tu i teraz. Odnalazł ją i nie ma najmniejszego zamiaru jej

stracić. Po czym daje się ponieść i zanurza wilgotny, rozpalony język w jej ustach. Linda zaplata mu dłonie na karku. I w końcu się całują. Zaczyna się słona walka, ich zęby stykają się, śliny mieszają, oddechy gonią za sobą. Są sami, tak jak powinno być. W ich miejscu, ukryci w głębi ziemi. – Jesteś moja, Lindo, a ja jestem twój – szepcze jej do ucha. – Zawsze tak było i nic nie możemy na to poradzić. – Jesteś mój, a ja jestem twoja – odpowiada ona. – Tylko to jest prawdziwe, tylko to się liczy. Potem on unosi ją i podtrzymując za pośladki, sadza delikatnie na skale. Pragnie jej. Czuje, że musi ją posiąść, natychmiast, jakby nie było już czasu, jakby to było ostatnie życzenie skazańca, które trzeba spełnić, zanim zawali się świat. I nie prosząc o pozwolenie, rozpina jej bluzkę z czerwonego jedwabiu, uważnie, lecz szybko, jakby się spieszył. Zaczyna lizać ją zachłannie od piersi po gardło, lądując językiem na jej wilgotnej, pachnącej skórze. Linda czuje, jak jej skurczone od bólu ciało odżywa, jak budzą się w nim nowe soki. Krew zaczyna znów krążyć w żyłach, niosąc czyste pożądanie do każdej kończyny, organu, tkanki. Tam, gdzie śmierć przyniosła rozpad i zniszczenie, za sprawą miłości rodzi się nowe życie. Teraz czuje się inna. Jaka nigdy nie była z Tommasem: czysta, klarowna, prawdziwa. Jest sobą, całkowicie sobą. Umysł na krótką chwilę przywołuje obraz jego lodowatych oczu. Ale ona tego nie chce. Prawda, to spojrzenie ją usidlało, lecz nie jest już pewna, czy kiedykolwiek je kochała. Nie w tych oczach Linda chce teraz utkwić swój wzrok. Całuje Alessandra namiętnie, ściąga mu koszulkę, rozluźnia pasek i rozpina jeansy. Pragnie go, równie nieokiełznanie jak on pragnie jej. Alessandro zsuwa jej szerokie, miękkie czarne spodnie, które opadają na ziemię. A zaraz potem majtki. Zaczyna pieścić ją palcami i językiem, w sercu ma ognistą energię, którą chce uwolnić w niej. Linda przymyka oczy i zagryza wargi, czując, jak on porusza się w górę i w dół po jej ciele, coraz bardziej naprężonym i płonącym z pożądania. Potem, w jednej chwili, Alessandro uwalnia go z bielizny, chwyta w dłoń i ściska niemal ze złością. Przelotną, skierowaną w przeszłość złością, która gaśnie, gdy tylko wchodzi w nią. Mocno i zdecydowanie. A Linda odkrywa, że ma teraz wszystko, czego kiedykolwiek pragnęła. Ich ciała uwalniają gwałtowną naturalną energię, pierwotną woń, przesyconą seksem i wspomnieniami, niewyrażonymi myślami, niezrealizowanymi pragnieniami. Wszystko dzieje się naprawdę, lecz zdaje się snem, szalonym lotem w pozaziemskim wymiarze: Linda i Ale w pogoni za dźwiękami odwiecznej muzyki, która zawsze była ścieżką dźwiękową ich życia, która rodzi się z serca, by pompować krew do żył.

Jęczą, a ich ciała przenikają się wzajemnie, przylegają do siebie każdym pulsującym centymetrem mokrej skóry. Dwoje stają się jednym, są stopem dreszczy, westchnień, rozkoszy i ciepła. Szklistą rzeką, która targa i wstrząsa ich wewnętrzną osią symetrii, naciska na ściany duszy, malując ją nową esencją: solą zmieszaną z miodem. Linda przyjmuje go coraz głębiej, aż czuje go całego, pewna i silna, bo to on, nie żaden inny. Pragnie go w środku, twardego i nabrzmiałego. Nie pozwoliłaby mu wyjść za nic na świecie, teraz gdy wreszcie zrozumiała, co znaczy oddać się całkowicie komuś, kto ofiarowuje całego siebie. W jej pulsującym ciele zamknięte są wszystkie pragnienia, te Lindy nastoletniej, nieświadomej, zbuntowanej, i te ostatnie, stanowczej i zdeterminowanej kobiety. I wszystkie w nieuchronny sposób koncentrują się na Alessandrze, tak jakby nigdy nie istniało żadne alternatywne zakończenie. Jak gdyby po tylu życiowych doświadczeniach miała tylko jedno bezpieczne miejsce, do którego może wrócić. To Alessandro, ten chłopak, który rozpalił ją pożądaniem, kiedy odkryła seks, a może również miłość. Smukłe, gibkie ciało, pachnące wciąż świeżą i kojącą wonią dzieciństwa, które wzięło ją z całą czułością, do jakiej było zdolne. A jednocześnie mężczyzna w masce, który posiadł ją tamtej ulotnej paryskiej nocy. Bardziej dojrzały i mocny, doświadczony, lecz nie cyniczny, który oszołomił ją swoim ogniem i cielesnością. I to właśnie te ręce i ten język nie dawały jej spokoju przez tyle następnych nocy. Wszystko to on. Mieści w sobie każde z tych wcieleń, a Linda chce kochać je wszystkie w sposób, na jaki nigdy się nie zdobyła. Alessandro zatrzymuje się na chwilę w tym ciepłym, bezpiecznym miejscu, w niej, po czym nagle wycofuje się, dochodzi na jej piersi i osuwa się na nią niczym zapadający się wulkan, podarowawszy jej największą naturalną rozkosz, jakiej kiedykolwiek doświadczyła. Przez jakiś czas leżą nadzy, wtuleni w siebie, a kilka słabych smug światła rozświetla mrok groty. Wdychają swój zapach i obejmują się mocno, jakby chcieli wychwycić każdy szczegół swoich ciał, nawet oddechy i niewypowiedziane słowa. W pewnej chwili Alessandro dmucha na jej szyję, w miejsce, które tylko on zna. Linda zwija się niczym jeż. Potem, jakby wybudziła się ze zbyt krótkiego snu, łapie go łagodnie za podbródek i uśmiecha się, wpatrując się w niego swoimi zielonymi oczami. – Jestem beznadziejna, jak zawsze. Wybaczysz mi? Zbyt długo mi zajęło, żeby zrozumieć. – Co zrozumieć? – Że cię kocham. – Mówiąc to, Linda czuje dreszcz, ale nigdy w całym

swoim życiu nie była niczego tak pewna. A w głowie powtarza sobie: „Nie jest za późno, nigdy nie jest, kiedy znajduje się prawdziwą miłość”. Alessandro wstrzymuje na chwilę oddech. – A teraz jesteś tego pewna? – Tak. Najpierw musiałam popełnić wszystkie błędy świata, ale teraz jestem pewna: to ciebie zawsze kochałam, choć nie zdawałam sobie z tego sprawy. – Nie wiesz nawet, jak bardzo pragnąłem, jak długo czekałem, by usłyszeć od ciebie te słowa. – Opiera czoło o jej czoło i zamyka oczy. Cieszy się tą chwilą, podróżnik w końcu odnalazł oazę, po tym jak przemierzył dziesiątki pustkowi. – Przez te lata byłaś moją gwiazdą. Ale taką, którą mogłem kierować się tylko na odległość, przemierzając ziemię wzdłuż i wszerz. A teraz, gdy trzymam cię w ramionach, nie mogę pozwolić ci odejść, nie mogę już więcej cię stracić. Bo ty jesteś gwiazdą, do której zawsze chcę wracać. – Otwiera oczy i spotyka jej spojrzenie. – Powiedz to jeszcze raz, proszę. – Kocham cię. – Ja ciebie też – odpowiada Alessandro. – I będę z tobą zawsze, jeśli tylko zechcesz. Resztę mówią sobie ich ciała. Czekały na to wszystkie te lata. Dochodzi piąta rano, kiedy Linda otwiera oczy. Blade światło wpada przez szczeliny okiennic, a panująca w pokoju ciemność ustępuje miękkiemu półmrokowi. Linda łagodnie odrywa dłoń od przedramienia Alessandra, siada i spuszcza nogi z łóżka. To łóżko jest dla niej nowe, nigdy wcześniej w nim nie spała, chociaż dobrze je zna. Po tym, jak kochali się w grotach, Alessandro przywiózł ją do siebie i trzymał w ramionach, dopóki oboje nie usnęli, niczym dwie gwiazdy, które gasną jednocześnie, by potem znów rozbłysnąć i świecić na nowo. Ten dom, który Linda znała zawsze jako dom przyjaciela, teraz wydaje jej się inny. Z błyskiem ciekawości w oku i szacunkiem dla ich nowej bliskości gotowa jest go odkrywać. W majtkach i staniku wygrzebuje się z pościeli, po czym robi kilka ostrożnych kroków po pokoju. Jej myśli wracają od razu do tych popołudni, spędzanych tutaj razem, kiedy byli nastolatkami. Najczęściej nie działo się wtedy nic szczególnego, nic zdrożnego nie robili, po prostu byli razem dla czystej przyjemności współdzielenia małych szczęść i wielkich trosk okresu dorastania. Rozgląda się i w pierwszym świetle poranka zauważa, że niektóre przedmioty pozostały na swoim miejscu: na przykład dziwaczne abażury w kształcie globusa, podarowane Alessandrowi przez rodziców. Albo wiszące na ścianie naprzeciwko łóżka portrety Bruce’a Chatwina z plecakiem i Roberta Capy robiącego zdjęcie swoim rolleiflexem – jego wzorów podróżnika rewolucjonisty.

Na podłodze porozstawiane są pudełka pełne płyt CD i DVD, kaset ze starymi filmami, zeszytów, notesów, kartek z notatkami, słuchawek stereo, klisz, negatywów, obiektywów i soczewek do aparatów fotograficznych, kluczy do mieszkań, które nie są już jego, wycofanych z obiegu monet z odległych krajów, folderów zebranych nie wiadomo gdzie, nawet talerzy i szklanek – wszystkich śladów koczowniczego życia, spędzanego w najbardziej nieprawdopodobnych zakątkach świata. Przy biurku wartę pełnią dwie wspaniałe kamienne figurki Buddy – poznaje je, doskonale pamięta dzień, w którym Alessandro wrócił z tym cennym łupem z Tybetu. Przyglądając się dwóm statuetkom, zauważa na podłodze kartonowe pudło z przyklejoną nalepką, na której widnieje napis LINDA, nakreślony charakterystycznym, zamaszystym, przechylonym w prawo pismem Alessandra. Zżera ją ciekawość, pochyla się więc, starając się robić jak najmniej hałasu, po czym odpina metalowe zapięcia i podnosi wieko. A widok zawartości sprawia, że jej serce zaczyna bić szybciej. Nie wierzy własnym oczom: jest tu nieprawdopodobna ilość przedstawiających ją fotografii, obrazów z całego życia, zdjęć, które najwyraźniej robił jej ukradkiem od zawsze, od początku ich znajomości. Nie byłaby w stanie powiedzieć, ile ich jest, może tysiąc, może nawet więcej. Linda nie potrafi się powstrzymać i zaczyna przeglądać stertę. Oto ona z czasów liceum, w trakcie wycieczki do Grecji, w jeansowej kurtce i z plecakiem Invicta, kroczy z zamyśloną miną wśród ruin Partenonu. Jest już w niej fascynacja architekturą, widać to w jej żywych oczach. Na innym zaś zdjęciu – na pierwszym planie – jej spojrzenie wymyka się obiektywowi, ukryte za kosmykiem włosów. Linda nie może sobie przypomnieć momentu tego ujęcia. Lecz jak zawsze w przypadku zdjęć Alessandra do jej serca trafiają od razu emocje, które przeżywała w tamtej chwili. Zamknięte w fotografii. Zaczyna z zapałem przeglądać inne zdjęcia: ona w szalonym tańcu wokół ogniska, ona siedząca na stopniach jakiegoś kościoła, ona studiująca wnikliwie plan niezidentyfikowanego miasta, ona machająca do jakiejś odległej postaci… Alessandro – w sposób niemal maniakalny, pomyślałaby, gdyby nie chodziło o niego – gromadził w swojej kolekcji każdą z Lind, którą była, każdą, którą poznał i pokochał. Zdjęcia, które ma teraz w rękach, budzą w niej gwałtowne uczucia: może to dlatego, że jest wytrącona z równowagi, poruszona stratą wujka i godzinami spędzonymi z Alessandrem. Może odczuwa wokół siebie tajemniczą aurę zmiany, tak czy inaczej, te zdjęcia ją fascynują. Oglądając je, otwiera w zachwycie usta. Drży z radości na myśl o tym, że on przez lata niepostrzeżenie uwieczniał każdy wyraz jej twarzy: tyle malutkich kawałków jej samej, skradzionych emocji, które

potem zazdrośnie krył w tym kartonowym pudle. To ostateczny dowód – gdyby taki w ogóle był potrzebny – że on zawsze był przy niej, nawet gdy tego nie zauważała. A wręcz zwłaszcza wtedy, gdy tego nie zauważała, w ten bowiem sposób mógł pozostać sobą. W tym momencie Alessandro otwiera oczy. Odruchowo podnosi dłoń do twarzy, jakby chciał osłonić się przed promieniami wpadającego przez okno słońca. Potem siada na łóżku. Widzi ją. Uśmiechając się, obserwuje, jak przegląda zdjęcia. – Sporo ich, prawda? – odzywa się, przesuwając dłonią po rozczochranych włosach. Linda odwraca się i spogląda na niego z miną zaskoczonej, lecz uradowanej dziewczynki. – Są niesamowite…. Nie wiem, co powiedzieć, Ale. Kiedy zacząłeś je robić? I jaka ja byłam głupia, że nie zdawałam sobie z tego sprawy. – Zacząłem od razu, od kiedy po raz pierwszy wziąłem do ręki aparat – odpowiada bez wahania Alessandro. – I natychmiast się zorientowałem, że jesteś idealnym obiektem do portretowania. – Ja? – Linda otwiera szeroko oczy. – Tak, ty – potwierdza Alessandro. – Jesteś tak zmienna, tak nieuchwytna, tak niedoskonała… – Spogląda na nią, mrużąc oczy, jakby szukał przymiotnika, który określałby ją w pełni. – Tak żywa. – Mój Boże, Ale. – Linda kręci głową, w sercu ma ogrom sprzecznych emocji, wśród których desperacko próbuje się odnaleźć. – Niektóre momenty sobie przypominam, tak, lecz przy innych mam totalną pustkę… To znaczy, ty tam byłeś, ukryty nie wiadomo gdzie, a ja niczego nie zauważałam! Nie do wiary… – Czasem nie musiałem się wcale ukrywać. Byłaś zajęta czym innym… – Uśmiecha się zagadkowo. – Ale poza tym, to tak, powiedzmy, że zawsze potrafiłem stawać się niewidzialny. A ty byłabyś beznadziejnym szpiegiem. – Teraz śmieją się jego oczy, usta, cała twarz. – O mamo, popatrz na to, co za bezczelna gęba! – Wyciąga ze stosu jakieś zdjęcie, odkłada, po czym znajduje kolejne. – A ta? Tutaj jestem naprawdę przybita, jakbym usłyszała najsmutniejszą nowinę na świecie! – Nagle przestaje grzebać. – Czemu nic mi nie powiedziałeś? Dlaczego nigdy nie chciałeś mi ich pokazać? – pyta. Alessandro ściąga bawełnianą koszulkę, jak zawsze kiedy po przebudzeniu jest mu gorąco, i rzuca ją na łóżko. Podchodzi do Lindy i całuje ją w głowę. – Bo może byś nie zrozumiała. Bo nawet ja sam nie wiedziałem, co robię, a może się wstydziłem, może śledzić cię było wygodniej, niż stanąć z tobą twarzą w twarz i powiedzieć ci, co do ciebie czuję. Milczy i głaszcząc ją po ramieniu, zaczyna przeglądać zdjęcia razem z nią.

Jego bursztynowa skóra połyskuje w półmroku. Wydaje się jakąś baśniową istotą i Linda chce cieszyć się każdą chwilą tej niezwykłej obecności. – Wiesz, Lindo, zawsze myślałem, że to jest w tobie najpiękniejsze: że nigdy się nie hamujesz, że okazujesz swoje uczucia i się tego nie wstydzisz. To, w jaki sposób przeżywasz różne rzeczy… – ciągnie, prześlizgując się wzrokiem po kolejnych fotografiach. – Spodobało mi się to od początku. I to sprawia, że jesteś dla mnie wyjątkowa. – Robi pauzę i spogląda jej prosto w oczy. – W każdym z tych ujęć zamknięta jest jakaś twoja emocja, taka, jaka jest, prawdziwa, bez retuszów. Bo przy tobie retusze nie były potrzebne. – Dzięki, Ale, są piękne. – Linda jest pod coraz większym wrażeniem, jej oczy wilgotnieją, a żołądek ogarnia łagodne ciepło. – Mam na myśli zdjęcia, nie modelkę… – Lindo, przestań. Ty jesteś piękna. We wszystkich swoich odcieniach. Kocham każde twoje spojrzenie i skradłem je wszystkie, by nosić je zawsze ze sobą. Potem wstaje, przeciąga się i rzuca znowu na łóżko. – Chodź – mówi, klepiąc miejsce obok siebie. – Jeszcze za wcześnie, żeby wstawać. – Już idę – odpowiada Linda głosem łamiącym się od emocji. – Tylko pójdę do kuchni napić się wody. – Okej, ale nie bądź tam bardzo długo. Brakuje mi ciebie. Potrzebuję cię tutaj – dopomina się Alessandro, jakby oczekiwał obietnicy. – A gdzie miałabym pójść? – Linda uśmiecha się lekko i wychodzi z pokoju. Wchodzi do kuchni. Otwiera lodówkę, wyciąga szklaną butelkę z korkiem i pociąga długi łyk. Jest sama. Czuje, jak woda spływa po jej gardle. Chłodna i dobra, taka, jak pamięta. Źródło Vill’Alta zawsze było chlubą miejscowych. Odstawia butelkę do lodówki, po czym zbliża się do wychodzących na wzgórza potrójnych przeszklonych drzwi i spogląda na zewnątrz. Słońce wznosi się nad linią horyzontu, stopniowo zalewając światłem usiany winnicami i gajami oliwnymi teren. Po chwili zarysy pejzażu stają się wyraźniejsze i w blasku świtu wyłaniają się z ciemności. Linda otwiera drzwi: do wnętrza wpada lekka bryza, wyzwalając na jej plecach falę dreszczy. Bierze z krzesła bluzę Alessandra i zakłada ją, wdychając miłą woń. Jego zapach. Stoi tak przez jakiś czas, wsłuchana w szum wiatru, zachwycona kolorami swojej ziemi. Za dwie godziny odlatuje samolot do Lizbony, ale ona nie ma najmniejszego zamiaru lecieć.

Bo w końcu zrozumiała. Musiała błądzić, popełnić tysiąc błędów, by zdać sobie sprawę, że jej miejsce jest tu, wśród tych wzgórz. Przy jedynym mężczyźnie, którego kiedykolwiek naprawdę kochała.

Rok później

Wsuwa półkę w boczną wnękę biurka, w czterech otworach mocując kołki z drewna orzechowego. Robi wszystko bez gwoździ i śrub, a jeśli trzeba, używa tylko trochę naturalnego kleju, tak jak nauczył ją wujek Giorgio. Od czasu do czasu zdaje jej się, że widzi go, kręcącego się po pracowni w sandałach jerozolimskich i kolorowej koszuli w kratę. A czasem ma wrażenie, że słyszy, jak mruczy do siebie przy pracy, co zwykł zawsze robić, albo że dociera do niej echo jego wesołego śmiechu. Pracownia jest największym darem, jaki mógł jej ofiarować. Linda powtarza to sobie każdego ranka, przekraczając jej próg. Gdyby nie to miejsce, jej artystyczny talent pozostałby w ukryciu na zawsze, pogrzebany pod warstwami niewiary. Wujek natchnął ją odwagą, by oddać się temu zajęciu, a ona odnalazła w nim samą siebie, wyszła na spotkanie innej Lindzie, nieznanej i bardziej autentycznej. Obserwowanie, jak nieobrobione drewno nabiera w jej rękach kształtów, przynosi jej nieporównywalne z niczym uczucie zadowolenia, twórczą radość, wzmocnioną jeszcze przez wolność wymyślania coraz to nowych form. Niedawno zatrudniła młodego stażystę, Gabriele, ale kiedy tylko może, woli robić wszystko sama. Pod tym względem nie zmieniła się ani trochę: nie chce być od nikogo zależna. Od pierwszego dnia zgłębia tajniki zawodu, rzeczy, których tylko praktyka może nauczyć – trzeba to podkreślić, w końcu nie miała w tym czasie żadnego nauczyciela – nabywa umiejętności, jakich nigdy nie spodziewała się zdobyć. I może teraz powiedzieć, że jest szczęśliwa, wie, że to praca, którą zawsze chciała wykonywać, i każdego dnia utwierdza się w tym przekonaniu. Tworzyć rzeczy, zamiast je ustawiać. Czasami nie pojmuje, jak mogła nie zauważyć tego wcześniej. Zamyka drzwiczki biurka i jest więcej niż zadowolona z ostatecznego rezultatu: wszystko pasuje, każda część jest dokładnie na swoim miejscu. Spogląda na wiszący na ścianie zegar z wahadłem. Wskazuje kwadrans po piątej. Alessandro powinien niedługo przyjechać, czas iść do domu, myśli sobie. Zdejmuje pobrudzone ogrodniczki i zawiesza je na ściennym wieszaku. Zakłada jeansy i sprany fabrycznie T-shirt, wrzuca do kieszeni kluczyki od spidera i wychodzi, żegnając głośnym okrzykiem Fausta, który w kuchni pichci już kolację. Prawie dziesięć miesięcy temu ona i Alessandro wprowadzili się razem do Błękitnego Domu. Nie jest to jednak wspólne mieszkanie w klasycznym rozumieniu, bo on bywa często w podróży, jego reporterska kariera idzie pełną parą. Jest szczęśliwy i ona jest szczęśliwa. Nie przeszkadza jej ani trochę, gdy przez jakiś czas nie ma go w domu. Z Alessandrem być daleko nigdy nie znaczy

tracić się z oczu. Kocha go takiego, jakim jest, wolnego ducha, włóczęgę, i czeka na niego w Błękitnym Domu, bo wie, że wróci do niej, za każdym razem. A ponowne spotkanie przynosi niezwykle silne emocje. Lubi być sama, zawsze lubiła: dbać o swoją przestrzeń, decydować za siebie. Wszystko to, co przy Tommasie nie było możliwe, odruchy, które dla niego musiała tłumić. I zdała sobie z tego sprawę dopiero dzięki Alessandrowi. Linda wychodzi z łazienki. Jest w szortach, podkoszulku i japonkach, włosy ma jeszcze trochę mokre. Przechodząc korytarzem, zatrzymuje się na chwilę, by spojrzeć na wiszący na ścianie obraz z siedmioma grzechami. Gdy chodzi o to płótno, staje się osobliwie zazdrosna i zaborcza. To jedyny przedmiot, o jaki poprosiła Tommasa, kiedy zobaczyli się po raz ostatni, żeby załatwić formalności związane z separacją. To był także ostatni raz, gdy weszła na ich lizbońskie poddasze. To on nalegał na spotkanie właśnie tam. Wystarczyło dwadzieścia dni, by jego stary świat runął, zmienił się nieodwracalnie. Wyjechał do Brazylii, a gdy wrócił, Linda nie czekała na niego w domu. Spotkanie, by wyjaśnić sobie wszystko – tak jakby nieobecność Lindy w Lizbonie po powrocie Tommasa nie stanowiła jeszcze wystarczającej deklaracji – było przykre dla obojga. Linda powstrzymywała łzy, a on starał się zachować swoje tradycyjne opanowanie. Ale to był być może jedyny raz, kiedy nie udało mu się ukryć zaczerwienionych oczu. – Jesteś pewna tego, co robisz? – zapytał w chwili rozstania. – Tak – odpowiedziała. – I nawet nie wiesz, ile bym dała, żeby nie zadawać ci bólu. – Ale dlaczego? – Uśmiechnął się. – Jeśli boli, to znaczy, że wciąż żyję. – Położył rękę na sercu. – Sama mnie tego nauczyłaś. Wtedy Linda wybuchnęła płaczem i rzuciła mu się na szyję, jakby to ona była tą zranioną stroną, jakby szukała ochrony, której on nie mógł jej już zapewnić. A Tommaso przycisnął ją do siebie tak mocno, jak tylko mógł. – Jesteś dzikim zwierzęciem, Lindo – powiedział. – Dopóki byłaś ze mną, dawałaś mi szczęście, ale chyba zawsze wiedziałem, że prędzej czy później odejdziesz. Potem pocałował ją w czoło i powoli rozluźnił uścisk. – Teraz idź – pożegnał ją nagle. Jego oczy w jednej chwili stały się suche. – Twoje miejsce nie jest przy mnie. Jest przy nim. A ona odeszła, nie odwracając się więcej za siebie. To dawne uczucie, które stało się integralną częścią jej życia, jej historii, będzie już zawsze nosić ze sobą. Ale tę historię zamknęła dawno, zanim uciekła i zostawiła wszystko za plecami. Linda wpatruje się dalej w obraz i jakby doznała olśnienia, teraz wszystko wydaje jej się jeszcze jaśniejsze.

Idzie do pokoju, bierze kartonowe pudło ze zdjęciami zrobionymi jej przez Alessandra, otwiera je i, wręcz dla zabawy, zaczyna w nim grzebać. Szuka jakiejś nici, związku, analogii. – Zobaczymy, czy uda mi się znaleźć ilustrację do każdego grzechu – mówi na głos. Pycha. Jest! To był rok 1999. Stoi na wystającej skale, z rękami opartymi na biodrach, dumnym wzrokiem i miną władczyni świata. Gniew. Oto on, rok 2001. Linda wrzeszczy, nie wiadomo na kogo i dlaczego, usta ma otwarte, nozdrza rozszerzone, nabrzmiałe żyły na szyi i wściekły wzrok. Uosobienie złości. A Ale, jak zawsze, był na miejscu, by uchwycić ten moment. Pożądliwość. Lato 2004 roku. Ona w słońcu, wygrzewająca się jak jaszczurka na skałach w Sistianie. Spogląda prowokująco, a siedzący obok blondyn z szelmowską miną obejmuje ją w talii. Musi przyznać, że nie ma najmniejszego pojęcia, kto to może być… Chciwość. Noc sylwestrowa 2001 roku. Ona zagarniająca ręką stos złotych żetonów, wygranych od przyjaciół w pokera. Żarłoczne, chciwe spojrzenie… upojenie zwycięstwem. Zazdrość. Tamten zimowy dzień w 1996 roku. W jej pamięci wciąż żywy, jakby to było wczoraj. Ona, opatulona w kurtkę parkę, na zdjęciu razem z Angelą, pierwszą dziewczyną Alessandra. Złośliwie zrobiła jej rogi, ale nawet na torturach nie przyznałaby, że była wtedy zazdrosna. Teraz, trzymając w ręku dowód, uśmiecha się szeroko. Łakomstwo. Tutaj znalazłoby się tysiąc adekwatnych sytuacji, w końcu jest urodzonym łasuchem… i rzeczywiście jest z czego wybierać. Ale jedno zdjęcie przekonuje ją najbardziej: z jej osiemnastych urodzin, gdy pakuje sobie do ust ogromny kawał tortu. Gnuśność. Chronologicznie to jedno z ostatnich zdjęć zrobionych przez Alessandra: ona, w domu, rozwalona na kanapie, z wypisanym na twarzy wyrazem lenistwa. To jeden z tych dni, kiedy nie chce jej się robić absolutnie nic. Zdarza się to rzadko, ale zdjęcie z pewnością nie kłamie… Linda bierze siedem fotografii i układa je w szklanej ramce z metalowymi klipsami. Potem zawiesza kompozycję na ścianie, obok obrazu z siedmioma grzechami, i przygląda im się razem. Dwa dzieła sztuki. Dwa różne sposoby kochania. Tommaso kochał ją też trochę za jej wady, jej tak liczne drobne niedoskonałości, ale nie do końca. Za pomocą tego obrazu chciał jej być może powiedzieć: „Kocham cię taką, jaka jesteś, mimo że jesteś niedoskonała”. Szkoda, że nigdy nie potrafił naprawdę zaakceptować jej braków, lecz starał się ze wszystkich sił je naprawić, utemperować jej charakter. I nigdy mu się to nie udało.

Linda zastanawia się teraz, jak cienka może być granica między pokochaniem pewnych cech danej osoby a pragnieniem, by je zmienić. Z Alessandrem nigdy tak nie było. On także dostrzegł w niej ten niedoskonały chaos, tę wrzącą mieszankę emocji, ale nigdy nie próbował niczego ulepszać. Zakochał się w niej właśnie dlatego, że jest niedoskonała. Kocha ją taką, jaka jest, i nigdy nie poprosi, by stała się kimś innym. Linda słyszy dzwonek do drzwi. To może być tylko on. Zbiega na dół. Po całych trzech tygodniach rozłąki bardzo pragnie go przytulić. Gdy tylko otwiera drzwi, Alessandro obejmuje ją ramieniem i przyciska mocno do siebie. – Jak dobrze wrócić do domu, w którym czekasz na mnie ty – szepcze jej do ucha. Ona tonie w jego objęciach. Nigdy nie zastanawiała się zbytnio nad przyszłością. Zawsze czuła, że w życiu powinna kierować się intuicją, uważała się za kobietę potrafiącą dostosowywać swój kurs do powiewów wiatru, do przypływów natchnienia. Podobnie myśli Alessandro, który nigdy nie starał się wtłoczyć jej w tryby szczegółowych, długoterminowych planów. – Uwielbiam, kiedy do mnie wracasz. Za każdym razem jest tak samo, a zarazem odrobinę inaczej – odpowiada jednym tchem. Przez chwilę, nie mówiąc nic więcej, spoglądają w tę samą stronę. Zuchwały błysk pojawia się w oczach tej dwójki, która, tu albo gdzie indziej, może przejść długie kilometry, nie czując zmęczenia, a jedynie radość z wędrówki.

Podziękowania Wam, czytelniczki i czytelnicy. Mojej rodzinie. Michele. Caterinie i całej sobotniej kompanii. Silvii. Massimowi. Giovannie i jej legendarnej ekipie. Wydawnictwu Rizzoli, od parteru po ostatnie piętro. Maddalenie. Laurze, za to, że odkryła przede mną Lizbonę. Alowi. Dianie i Elenie. Licii N. Godzinie 14.21 siedemnastego maja 2014 roku. Lizbonie. Magicznym zakątkom mojej ziemi. Całej miłości.

1

Voltaire, Kandyd, czyli optymizm, rozdz. XXX, przeł. T. Boy-Żeleński, wyd. Biblioteka Boya, Warszawa 1931, s. 102 (przyp. tłum.).