#3 - Piesn Shannary

TERRY BROOKS

Pieśń Shannary Przełożyła Grażyna Sudoł

I Kolory lata bladły, powoli przechodząc w jesienne barwy. W czterech krainach oznaczało to zmianę pory roku. Lato jednak odchodziło niespiesznie, a spiekota w ciągu dnia spowalniała bieg życia, dając ludziom poczucie, że zdążą ze wszystkim na czas. Mimo że ciepło ociągało się z odejściem, dni jednak stawały się coraz krótsze, a wilgotne powietrze coraz bardziej suche. Przypominano sobie o pośpiechu codziennego życia. W lasach Shady Yale zaczęły już opadać liście. Brin Ohmsford przerwała na chwilę pracę przy rabatce kwiatów odgradzającej jej dom od frontowej ścieżki i zatopiła wzrok w szkarłatnym listowiu starego klonu, który ocieniał podwórze za domem. Było to potężne drzewo z szerokim pniem pokrytym licznymi naroślami. Stanowiło dla niej źródło wielu wspomnień z dzieciństwa. Pchnięta nagłym impulsem zeszła ze ścieżki i ruszyła w kierunku drzewa. Była wysoka, wyższa nawet od swoich rodziców i brata Jaira, który wzrostem dorównywał niemal Ronowi Leah, a chociaż jej szczupłe ciało miało delikatną budowę, sprawnością i wytrwałością nie ustępowała żadnemu z nich. Jair z pewnością nie zgodziłby się z tą opinią, wszak tylko dlatego, że samo zaakceptowanie roli młodszego brata było już dla niego wystarczająco trudne. Dziewczyna w końcu była tylko dziewczyną. Palce Brin miękko i pieszczotliwie dotknęły szorstkiego pnia. Wpatrzyła się w plątaninę konarów nad swoją głową. Długie, czarne włosy opadły do tyłu i odsłoniły twarz dziewczyny. Na pierwszy rzut oka można było rozpoznać, czyim była dzieckiem. Dwadzieścia lat temu Eretria wyglądała tak samo, poczynając od śniadej skóry i czarnych oczu, a na subtelnych rysach twarzy kończąc. Brin brakowało jedynie wewnętrznego ognia matki, który z kolei cechował Jaira. Ona miała temperament swojego ojca, chłodny opanowany i zdyscyplinowany. Porównując pewnego razu swoje dzieci - przy okazji kolejnego nagannego wyczynu - Wil Ohmsford zauważył raczej ponuro, iż różnica miedzy tymi dwojgiem polega na tym, że Jair zdolny jest do wszystkiego, podczas gdy Brin także jest w stanie uczynić wszystko, tyle że po dłuższym namyśle. Brin nie wiedziała, czy miała to być reprymenda dla niej, czy dla jej brata. Opuściła ręce. Przypomniała sobie dzień, w którym wypróbowała na starym drzewie pieśń. Była wtedy jeszcze dzieckiem, eksperymentującym zaledwie z magią

elfów. W środku lata za pomocą pieśni zmieniła zieleń klonu na jesienną purpurę. Dla dziecięcego umysłu było to działanie w pełni uzasadnione. Czerwony był przecież o wiele ładniejszym kolorem niż zielony. Ojciec był wtedy wściekły, a system biologiczny drzewa potrzebował aż trzech lat, żeby dojść do równowagi po wstrząsie. Wówczas to ona i Jair po raz ostatni użyli magii w obecności swoich rodziców. - Brin, przyjdź proszę i pomóż mi z pakowaniem. To był głos matki. Brin pogłaskała pień na pożegnanie i zawróciła w stronę domu. Jej ojciec nigdy w pełni nie zaufał magii elfów. Niewiele ponad dwadzieścia lat temu użył Kamieni Elfów, które dostał od druida Allanona, aby chronić wybrankę elfów, Amberle Elessedil, w jej poszukiwaniach Krwawego Ognia. Odmieniło go to na zawsze. Zdawał sobie z tego sprawę już wtedy, ale nie wiedział dokładnie, jaki jest wpływ magii elfów. Ujawnił się on dopiero po narodzinach Brin, a potem Jaira. To nie Wil Ohmsford był dowodem działania magii, ale jego dzieci. One właśnie przyniosły ze sobą na świat widoczne efekty magii. Być może powtórzy się to również w następnych pokoleniach Ohmsfordów, choć nie sposób stwierdzić, czy znana im będzie także magia pieśni. To Brin nazwała zaklęcie pieśnią. Pomyśl życzenie, zaśpiewaj, a stanie się, jak pragniesz. Tak przynajmniej się to odbyło, kiedy po raz pierwszy odkryła, że posiada moc. Szybko zrozumiała, że za pomocą pieśni może wpływać na zachowanie żywych organizmów. W ten sposób zmieniła kolor liści starego klonu. Potrafiła też uspokoić rozeźlonego psa i sprawić, że dzikie ptaki siadały na jej dłoni. Potrafiła przeniknąć istotę wszystkiego, co żyje, lub też sprawić, że stawało się to częścią jej jaźni. Nie wiedziała dokładnie, jak to się dzieje. Po prostu stawało się. Zaczynała śpiewać, a muzyka i słowa pojawiały się, jak zawsze nieoczekiwanie dla niej samej, jakby to była najbardziej naturalna rzecz na świecie. Zawsze była świadoma tego, co śpiewa, ale równocześnie, jakby nieobecna duchem, doświadczała nieopisanych wrażeń. Nieznane uczucia przenikały ją całą, odradzała się w nich na nowo i życzenie stawało się ciałem. Był to dar magii elfów, kiedy jednak jej ojciec odkrył, że Brin włada pieśnią, uznał to raczej za przekleństwo niż za dar. Brin wiedziała, że w głębi ducha obawia się on magicznej mocy Kamieni Elfów, sądząc po zmianach, jakie zaszły w nim samym. Po tym, jak sprawiła, że ich pies padł niemal w pogoni za własnym ogonem, a wszystkie warzywa w ogrodzie zwiędły, Wil Ohmsford utwierdził się w swojej

decyzji, że już nikt nigdy nie powinien używać Kamieni. Ukrył je więc, nie wyjawiając nikomu miejsca kryjówki. Miały tam pozostać na zawsze, tak przynajmniej sądził jej ojciec. Brin jednak nie była o tym całkiem przekonana. Pewnego razu, zaledwie parę miesięcy temu, kiedy ktoś wspomniał o Kamieniach Elfów, dostrzegła znaczący uśmieszek Jaira. Wyglądał na bardzo zadowolonego z siebie. Oczywiście zapytany, do niczego by się nie przyznał, ale Brin wiedziała jak trudno ukryć coś przed bratem i podejrzewała, że odnalazł schowek. Przy drzwiach wejściowych natknęła się na Rona Leah. Był to młodzieniec wysoki i smukły. Rdzawobrązowe włosy przewiązane szeroką przepaską opadały mu na ramiona. Figlarne szare oczy zwęziły się na jej widok. - A może byś mi pomogła, co? W końcu odwalam całą robotę, a nie jestem nawet członkiem rodziny. - Spędzasz tu tyle czasu, że chyba już nim jesteś - odcięła się. - Co zostało do zrobienia? - Trzeba tylko wynieść te torby i powinien być koniec. - W przejściu stały skórzane kufry i zwalone na kupę mniejsze torby. Ron podniósł największy pakunek. - Twoja matka czeka na ciebie w sypialni. Wyszedł przed dom, Brin zaś ruszyła w stronę sypialni położonej na tyłach. Jej rodzice szykowali się do corocznej jesiennej pielgrzymki do gmin położonych najdalej na południe od Shade Yale. Będą poza domem przez ponad dwa tygodnie. Niewielu uzdrowicieli posiadało umiejętności Wila Ohmsforda, a jeśli nawet, to i tak w promieniu pięciuset mil od Doliny nie znalazłby żadnego. Dlatego też dwa razy do roku, na wiosnę i jesienią, jej ojciec podróżował do odległych wiosek, ofiarując swoje usługi tam, gdzie ich potrzebowano. Zawsze towarzyszyła mu Eretria, wykwalifikowana pomoc męża, obznajomiona w pielęgnowaniu chorych i rannych niemal tak gruntownie jak on sam. Nie musieli podejmować tej podróży, a raczej nie musieliby, gdyby nie byli tak sumienni. Lecz rodzicami Brin kierowało silne poczucie obowiązku. Oboje poświęcili swoje życie uzdrawianiu i traktowali swoje zobowiązanie niezwykle poważnie. Gdy odbywali swoją wędrówkę miłosierdzia, Brin pozostawała w domu, aby opiekować się Jairem, a z gór schodził Ron Leah, aby doglądać ich obojga. Eretria spojrzała na córkę znad ostatniego pakunku i uśmiechnęła się. Długie czarne włosy opadały jej luźno na ramiona, a kiedy odgarnęła je do tyłu, ukazała się twarz niewiele poważniejsza od twarzy Brin.

- Widziałaś gdzieś swojego brata? Jesteśmy już prawie gotowi. Brin potrząsnęła głową przecząco. - Myślałam, że jest z ojcem. Mogę ci w czymś pomóc? Eretria wzięła córkę za ramiona i posadziła ją obok siebie na łóżku. - Chcę, żebyś mi coś obiecała, Brin. Nie używaj pieśni, kiedy będziemy z ojcem poza domem. Ani ty, ani twój brat. - Prawie wcale już jej nie używam. - Brin uśmiechnęła się. Jej ciemne oczy uważnie wpatrywały się w śniadą twarz matki. - Wiem. Ale Jair robi to, chociaż myśli, że o tym nie wiem. A poza tym, jeśli chodzi o ciebie, nie chcę, żebyś używała pieśni choćby nawet bardzo rzadko. Rozumiesz? Brin zawahała się. Jej ojciec rozumiał, że magia elfów jest dziedzictwem jego dzieci, ale nie uważał tego ani za dobre, ani za konieczne. „Jesteście wystarczająco inteligentni i zdolni bez niej”, zwykł im mawiać. „Nie potrzebujecie sztuczek ani forteli, aby się rozwijać. Bądźcie tym, kim potraficie być bez pieśni”. Eretria wtórowała tym radom, choć o wiele lepiej niż Wil zdawała sobie sprawę, że rodzeństwo zignorowałoby je, gdyby tylko roztropność im na to pozwoliła. Niestety w wypadku Jaira roztropność rzadko miała coś do powiedzenia. Był impulsywny i niepokojąco uparty. Miał tendencję do folgowania swoim zachciankom i wykorzystywania do tego pieśni, póki czuł się bezpieczny. Jednakże magia elfów inaczej się u niego objawiała... - Brin? - Głos matki wyrwał ją z zamyślenia. - Mamo, co za różnica, jeśli Jair ma ochotę zabawiać się pieśnią. To tylko zabawka. Eretria potrząsnęła głową. - Nawet zabawka może być niebezpieczna, jeśli zostanie nierozważnie użyta. Poza tym znasz już na tyle magię elfów, żeby wiedzieć, że nigdy nie jest bezpieczna. A teraz posłuchaj mnie. Ty i twój brat wyrośliście już z wieku, kiedy matka i ojciec zaglądali wam przez ramię, żeby sprawdzić, co robicie. Ale nadal potrzebujecie rady. Nie chcę, żebyście używali magii, kiedy wyjedziemy. To przyciąga niepotrzebnie uwagę. Obiecaj mi, że nie będziesz jej używała i powstrzymasz Jaira. Brin wolno skinęła głową. - To z powodu pogłosek o czarnych wędrowcach, prawda? - Słyszała te historie. Na dole, w karczmie nie mówiono ostatnio o niczym innym. Czarni

wędrowcy: poruszające się bezszelestnie zjawy bez twarzy, zrodzone z czarnej magii, pojawiające się znikąd. Niektórzy mówili, że to powrócił lord Warlock i jego słudzy. - Dlatego mnie o to prosisz? - Tak. - Matka uśmiechnęła się. Brin była spostrzegawcza. - A teraz obiecaj. - Obiecuję. - Brin także uśmiechnęła się w odpowiedzi. Uważała jednak całą sprawę za nonsens. Pakowanie i ładowanie bagaży trwało jeszcze pół godziny, aż w końcu rodzice gotowi byli do odjazdu. Pojawił się Jair, który przyniósł z gospody słodycze na drogę dla matki. Eretria przepadała za nimi. Pożegnano się. Matka pocałowała Brin w policzek i przytuliła ją mocniej do siebie. - Pamiętaj, co mi obiecałaś - szepnęła jej do ucha. Wreszcie Ohmsfordowie wsiedli na wóz i wolno ruszyli zakurzoną drogą. Brin patrzyła za nimi, dopóki nie zniknęli jej z oczu. Tego popołudnia Brin wraz z Jairem i Ronem Leah wybrali się na wędrówkę po lasach Yale. Dzień chylił się już ku zachodowi, kiedy zdecydowali się zawrócić w stronę domu. Słońce zaczynało opadać, chowając się za krawędzią Doliny, a cienie drzew się wydłużyły. Do wioski była jeszcze godzina drogi, ale cała trójka przemierzała tę drogę tak często, że potrafili odnaleźć leśne ścieżki nawet w najgłębszych ciemnościach. Szli więc spokojnym krokiem, ciesząc się pięknem jesiennego dnia. - Wybierzmy się jutro na ryby - zaproponował Ron i uśmiechnął się do Brin. Przy takiej pogodzie i tak nie ma znaczenia, czy coś złapiemy. Szedł pierwszy, najstarszy z całej trójki, a na jego plecach, pod myśliwską kurtą nieznacznie rysowały się ślady rzemieni, na których wisiał miecz Leah w zniszczonej i powyginanej pochwie. Noszony niegdyś przez prawowitego następcę tronu Leah, dawno już przeżył czasy swojej chwały. Ale Ron zawsze podziwiał stare ostrze, które jego pradziad Menion Leah zabrał ze sobą na poszukiwanie Miecza Shannary. Tak bardzo podobała mu się ta broń, że ojciec w końcu podarował mu ją. Stanowiła symbol jego pozycji księcia Leah, mimo iż był najmłodszym księciem. Brin spojrzała na Rona i zmarszczyła brwi. - Wydaje się, że o czymś zapomniałeś. Jutro mieliśmy zabrać się za naprawy w domu. Obiecaliśmy to ojcu. - Zrobimy to innego dnia. - Ron niefrasobliwie wzruszył ramionami. Naprawy nie uciekną.

- Sądzę, że powinniśmy zbadać brzegi Yale - wtrącił się Jair. Był chudy i żylasty, a jego twarz miała rysy elfów, jak twarz jego ojca. Miał wąskie oczy i ukośne brwi, a spod strzechy niesfornych, jasnych włosów wystawały lekko czubki uszu. Powinniśmy sprawdzić, czy nie natrafimy na ślady Widm Mord. Ron roześmiał się. - Co ty wiesz o wędrowcach, tygrysie? - Było to pieszczotliwe określenie Jaira. - Pewnie tyle, co i ty. W Dolinie powtarzają te same historie, co w górach odpowiedział młodzieniec. - Czarni wędrowcy, Widma Mord, stwory zrodzone z ciemności. Opowiadają o nich w karczmie bez przerwy. Brin spojrzała na brata z naganą. - Historie, oto czym są. - A ty, co o tym myślisz? - Jair zwrócił się do Rona. Ku zaskoczeniu Brin, góral wzruszył ramionami. - Może tak, a może nie. Poczuła nagłą złość. - Ron, przecież opowiada się takie historie, od kiedy lord Warlock został pokonany i żadne z nich nigdy nie zawierały słowa prawdy. Dlaczego tym razem miałoby być inaczej? - Nie twierdzę, że jest inaczej. Po prostu wolę być ostrożny. W czasach Shei Ohmsforda też nie uwierzono w opowieści o Zwiastunach Śmierci, pamiętasz? Dopóki nie było już za późno. - I dlatego myślę, że powinniśmy się rozejrzeć - powtórzył Jair. - W jakim celu, jeśli mogę wiedzieć? - naciskała Brin. Jej głos stał się twardy. - Załóżmy, że znajdziemy coś naprawdę tak niebezpiecznego, jak mówią. Co wtedy zrobisz? Przywołasz pieśń? - Jeśli będę musiał. - Jair wytrzeszczył oczy na siostrę. - Mógłbym użyć magii... - Magia nie służy do zabawy, Jair - przerwała mu ostro. - Ile razy mam ci to powtarzać? - Ja tylko powiedziałem... - Słyszałam, co powiedziałeś. Jeśli myślisz, że pieśń może uczynić dla ciebie wszystko, to jesteś w błędzie. Szkoda, że nie słuchałeś uważnie ojca, kiedy mówił, żeby nie używać magii. Któregoś dnia wpakujesz się przez to w kłopoty. - O co się tak wściekasz? - Jair wytrzeszczył oczy na siostrę. Rzeczywiście

była wściekła i zdawała sobie sprawę, że nic jej to nie da. - Przepraszam. Obiecałam matce, że żadne z nas nie użyje pieśni podczas ich nieobecności. Dlatego tak się zdenerwowałam, kiedy wspomniałeś o szukaniu Widm Mord. Teraz w oczach Jaira błysnęła złość. - Kto dał ci prawo składać obietnice w moim imieniu, Brin? - Nikt, ale matka... - Matka nie rozumie... - Przestańcie, na kocią duszę! - Ron Leah wzniósł błagalnie ręce. - Kiedy słyszę taką kłótnię, zaczynam się cieszyć, że mieszkam w karczmie, a nie z wami. A teraz zapomnijmy o wszystkim i wróćmy do tematu. Idziemy jutro na ryby czy nie? - Idziemy - uznał Jair. - Idziemy - zgodziła się Brin. - Kiedy zrobimy przynajmniej niektóre z koniecznych napraw. Przez chwilę szli w milczeniu. Dziewczyna pogrążyła się w rozmyślaniach nad rosnącą fascynacją Jaira możnością użycia pieśni. Matka miała rację. Jair zapewne używał magii, kiedy tylko miał po temu sposobność. Nie uważał jej za niebezpieczną, tak jak jego siostra, ponieważ w nim działała ona inaczej. Dla Brin zmiany zachodzące w wyglądzie i zachowaniu rzeczy poddanych działaniu pieśni były rzeczywistością, dla Jaira zaś tylko iluzją. Kiedy on posługiwał się magią, efekty były jedynie pozorne. To dawało mu większą swobodę w działaniu i ośmielało do eksperymentowania. Robił to wprawdzie w tajemnicy, niemniej jednak robił. Nawet Brin nie wiedziała do końca, jakie posiadł umiejętności. Południe przeszło już w wieczór. Księżyc w pełni wisiał nad wschodnim horyzontem niczym świetlista bania. Zaczynały pojawiać się gwiazdy. Wraz z nadejściem nocy powietrze gwałtownie się ochłodziło, a zapach lasu stawał się bardziej rześki i przepełniony aromatem usychających liści. Wszędzie wokół słychać było brzęczenie owadów i głosy nocnych ptaków. - Sądzę, że najlepiej byłoby łowić w Rappahalladran - oznajmił nagle Jair. Przez chwilę nikt się nie odzywał. - Nie wiem - odpowiedział w końcu Ron. - Stawy w Dolinie są równie dobre. Brin spojrzała pytająco na górala. Martwił się czymś. Słyszała to w jego głosie. - Nie na pstrąga - upierał się Jair. - A poza tym mam ochotę założyć w Duln

obozowisko na noc albo dwie. - Możemy to zrobić i tutaj. - Dolina jest jak podwórko naszego domu. - Jair był coraz bardziej rozdrażniony. - Przynajmniej w Duln jest jeszcze parę miejsc, których nie zwiedziliśmy do tej pory. Czego się boisz? - Niczego się nie boję - Bronił się książę. - Po prostu uważam... Słuchaj, może później o tym pogadamy. Opowiem wam, co mnie spotkało kiedyś w tym właśnie miejscu. Niemal udało mi się zginąć. To był wilczur... Brin zwolniła kroku i została w tyle. Zdumiewała ją nieoczekiwana niechęć Rona do choćby krótkiego wypadu do Duln. Odbywali takie wycieczki już kilkanaście razy. Czy poza Yale znajdowało się coś, czego się obawiał? Zmarszczyła brwi, wspominając niepokój matki. A teraz także Ron. Nie zaprzeczył opowieściom o Widmach Mord. Raczej był niezwykle powściągliwy. Normalnie wyśmiałby podobne historie jako idiotyczne, tak jak Brin zawsze to robiła. Dlaczego nie śmiał się tym razem? Być może uznał, że nie ma powodów do śmiechu, pomyślała. Wędrowali jeszcze pół godziny, gdy poprzez gałęzie drzew zaczęły prześwitywać światła wioski. Jasna poświata księżyca pomagała im odnaleźć właściwe ścieżki w ciemnościach. Szlak prowadził teraz w dół, do osłoniętej kotliny, w której usadowiło się miasteczko. Z czasem ścieżka poszerzała się, przechodząc w trakt. Pojawiły się domy. Zza ścian dochodziły głosy ludzi. Brin poczuła zmęczenie w całym ciele. Wspaniale będzie wśliznąć się do łóżka i poddać się działaniu zdrowego, mocnego snu. Szli w dół, przez sam środek Shade Yale, mijając starą karczmę od wielu pokoleń należąca do rodziny Ohmsfordów. Prowadzili ją dalej, choć już tam nie mieszkali, od kiedy odeszli Shea i Flick. Teraz gospodarzyli tam przyjaciele rodziny, dzieląc zarobki i wydatki z rodzicami Brin. Jej ojciec nigdy tak naprawdę nie czuł się dobrze w gospodzie, o czym dziewczyna doskonale wiedziała. Nie czuł się związany z tym zawodem. Zdecydowanie wolał być uzdrowicielem niż właścicielem karczmy. Jedynie Jair przejawiał zainteresowanie tym, co się tam działo, ale tylko dlatego, że lubił słuchać opowieści przynoszonych do Yale przez podróżnych. Opowiadano tam tak niezwykłe przygody, że zadowalało to nawet niespokojnego ducha chłopca z nizin. Tego wieczora w gospodzie panował ruch. Szerokie wierzeje otworzyły się, ukazując oświetlone stoły i długi bar. Wnętrze pełne było podróżnych i tutejszych

wieśniaków, którzy śmiali się i żartowali, spędzając ten chłodny jesienny wieczór przy szklance piwa. Ron wyszczerzył zęby do Brin i potrząsnął głową. Nikt się nie spieszył z zakończeniem tego dnia. Parę chwil później dotarli do domu Ohmsfordów. Był to kamienny, murowany domek usadowiony na niewielkim pagórku pomiędzy drzewami. Byli w połowie drogi wyłożonej kocimi łbami, która biegła pomiędzy żywopłotami a kwitnącą śliwą, kiedy Brin zatrzymała ich gwałtownym gestem. W oknie frontowego pokoju paliło się światło. - Czy któryś z was zostawił dziś rano zapaloną lampę? - spytała cicho, dobrze znając odpowiedź. Obydwaj potrząsnęli głowami. - Może ktoś wpadł z wizytą - podsunął Ron. Brin spojrzała na niego. - Dom był zamknięty. Popatrzyli po sobie bez słowa. Ogarnął ich niepokój. Tylko Jair był niewzruszony. - Chodźmy zobaczyć, kto to taki - zaproponował i ruszył naprzód. Ron chwycił go za ramię i pociągnął w tył. - Chwileczkę, tygrysie. Nie ma takiego pośpiechu. Jair uwolnił się, spojrzał na światło, a potem znowu na Rona. - Kogo się spodziewasz? Jednego z czarnych wędrowców? - Skończcie z tymi bzdurami! - rzuciła ostro Brin. Jair uśmiechnął się głupawo. - Tak właśnie myślisz, co? Jeden z wędrowców przyszedł nas porwać! - Miło z ich strony, że zostawili dla nas światło - zauważył oschle Ron. Wpatrywali się w światło niezdecydowani. - Nie możemy tu stać przez całą noc - odezwał się w końcu książę. Sięgnął w tył i wyjął miecz Leah. - Rzućmy na to okiem. Wy dwoje trzymajcie się za mną. W razie czego biegnijcie do gospody i sprowadźcie pomoc. - Zawahał się. - Na pewno nic się nie stanie. Podeszli do frontowych drzwi i zatrzymali się nasłuchując. W domu panowała cisza. Brin podała Ronowi klucz i cofnęła się. Sień była ciemna, tylko z korytarza sączyła się smużka żółtego światła. Zawahali się przez chwilę, a potem ruszyli cicho wzdłuż hallu i weszli do pierwszego pokoju. Był pusty. - Żadnych Widm Mord - oznajmił Jair. - Nic oprócz...

Nie dokończył. Ogromny cień wynurzył się z ciemności spowijającej pokój i wkroczył w krąg światła. Był to mężczyzna wzrostu ponad siedmiu stóp, odziany na czarno. Odrzucił luźny kaptur, odsłaniając szczupłą twarz o ostrych rysach, wysmaganą wiatrem i deszczem. Czarna broda i proste włosy poprzetykane były nitkami siwizny. Nie mogli oderwać wzroku od jego głęboko osadzonych oczu, których spojrzenie spod szerokiego czoła przenikało ich na wskroś. Wydawały się dostrzegać wszystko, nawet to, co ukryte. Ron Leah uniósł ostrze miecza szybkim ruchem, ale powstrzymał go gest dłoni, która wynurzyła się spod szaty. - Nie będziesz go potrzebował. Książę zawahał się, spojrzał przez chwilę w ciemne oczy przybysza i opuścił broń. Brin i Jair zamarli na swoich miejscach, niezdolni uczynić gestu czy wypowiedzieć słowa. - Nie ma się czego obawiać. - Głos obcego brzmiał jak głęboki grzmot. Cała trójka nie poczuła się szczególnie uspokojona tym zapewnieniem, jednak rozluźnili się nieco, kiedy stwierdzili, że ciemna postać trwa bez ruchu. Brin zerknęła na brata i zobaczyła, że Jair wpatruje się w obcego z napięciem, jak gdyby usiłował sobie coś przypomnieć. Obcy spojrzał na chłopca, na Rona, a w końcu na nią. - Czy nikt z was mnie nie poznaje? - zapytał cicho. Przez chwilę panowało milczenie, aż nagle Jair gwałtownie skinął głową. - Allanon! - wykrzyknął, a na jego twarzy odbiło się podniecenie. - Ty jesteś Allanon!

II Brin, Jair i Ron Leah zasiedli wraz z niecodziennym gościem przy stole w jadalni. O ile wiedzieli, nikt nie widział druida od co najmniej dwudziestu lat. Jednym z ostatnich, którzy mieli z nim kontakt, był Wil Ohmsford. Wszyscy jednak znali historie o Allanonie. Była to tajemnicza postać. Mroczny wędrowiec podróżujący do najbardziej odległych krańców czterech krain, filozof, nauczyciel, historyk dziejów. Ostatni z druidów-mędrców, którzy wyprowadzili ludzkość z chaosu, jaki zapanował po upadku starego świata, i doprowadzili do rozkwitu obecnej cywilizacji. To właśnie Allanon ponad siedemdziesiąt lat temu był przewodnikiem Shei i Flicka Ohmsfordów oraz Meniona Leah w poszukiwaniach legendarnego Miecza Shannary, który umożliwił zniszczenie lorda Warlocka. On także odszukał Wiłla Ohmsforda w Storlock, gdzie ten przygotowywał się do zawodu uzdrowiciela, i nakłonił go, aby stał się przewodnikiem i opiekunem Amberle Elessedil, kiedy wyruszyła na poszukiwanie mocy zdolnej uzdrowić umierającą Ellcrys, a tym samym uwięzić demony wypuszczone na wolność w Westlandii. Tak, znali opowieści o Allanonie. Wiedzieli też, że pojawienie się druida zawsze oznaczało kłopoty. - Przebyłem długą drogę, aby cię odnaleźć, Brin Ohmsford. - Olbrzym odezwał się niskim głosem, w którym słychać było zmęczenie. - Nie sądziłem, że kiedykolwiek będę musiał odbyć tę podróż. - Ponieważ potrzebuję pieśni. Przez jedną, nie kończącą się chwilę druid i dziewczyna spoglądali na siebie w milczeniu. - To dziwne. - Allanon westchnął. - Nie zauważyłem wcześniej, że przejście magii elfów na dzieci Wila Ohmsforda może mieć swoje głębokie uzasadnienie. Sądziłem, że to tylko uboczny efekt użycia Kamieni Elfów, którego nie sposób było uniknąć. - Czego chcesz od Brin? - Ron przerwał starcowi, spoglądając na niego z niechęcią. Nie spodobało mu się to, co usłyszał. - I po co ci pieśń? - dodał Jair. Allanon wciąż wpatrywał się w Brin. - Czy matka i ojciec są w domu? - Nie. Wyjechali na co najmniej dwa tygodnie. Będą leczyć chorych na południu. - Nie mogę czekać nawet dwóch dni, a co dopiero dwa tygodnie - wyszeptał

olbrzym. - Musimy porozmawiać teraz, a ty musisz zdecydować, co zrobić. Jeśli podejmiesz, konieczną moim zdaniem, decyzję, to obawiam się, że tym razem twój ojciec mi nie wybaczy. Brin natychmiast się domyśliła, o co chodzi. - Czy mam iść z tobą? - zapytała powoli. Pytanie zawisło między nimi, przez chwilę pozostając bez odpowiedzi. - Pozwól, że opowiem ci o niebezpieczeństwie, jakie zagraża czterem krainom. Jest to zło większe nawet od tego, z którym miał do czynienia Shea Ohmsford czy nawet twój ojciec. - Starzec splótł dłonie na stole i pochylił się w stronę Brin. - W starym świecie, żyły kiedyś czarodziejskie stworzenia, które używały zarówno dobrej, jak i złej magii. Z pewnością ojciec opowiadał ci o tym. Wraz z nadejściem człowieka stary świat przeminął. Zło zostało uwięzione za Ścianą Zakazu, a dobro zagubiono w procesie ewolucji ras. Ze starych czasów pozostała jednak pewna księga. Była to księga mrocznej magii, posiadająca moc tak straszliwą, że nawet magowie elfów ze starego świata się jej obawiali. Nazywała się Ildatch. Jej pochodzenie nie jest znane do dziś. Wygląda na to, że pojawiła się na początku czasu, kiedy życie dopiero powstawało. Zło posługiwało się nią przez wieki, ale w końcu elfom udało się zawładnąć księgą. Jej czar był jednak tak wielki, że nawet znając jej moc, niewielu elfijskich magów ośmieliło się na próbę wydarcia tajemnic Ildatch. Ci, którzy się na to odważyli, zginęli. Pozostali zdecydowali, że należy księgę zniszczyć, ale zanim zdołali tego dokonać, zniknęła ona bez wieści. Tu i ówdzie pojawiały się później plotki o jej ponownym użyciu, ale nigdy ich nie potwierdzono. - Allanon zmarszczył brwi. - A potem świat ogarnęły Wielkie Wojny. Przez dwa tysiące lat istnienie człowieka zostało zredukowane do najbardziej prymitywnego poziomu. Aż w końcu druidzi zwołali w Paranorze Pierwszą Radę, aby zgromadzić nauczycieli ze starego świata, którzy mogliby pomóc w stworzeniu nowego. Przedstawiono Radzie całą wiedzę, przechowywaną przez lata czy to w księgach, czy też w tradycji ustnej, aby ujawnić jej sekrety. Niestety nie wszystko, co udało się przechować przez pokolenia, było dobre. Pomiędzy księgami, które odkryli druidzi, znalazła się Ildatch. Została odkryta przez niezwykle utalentowanego, ambitnego, młodego druida imieniem Brona. - Lorda Warlocka - powiedziała cicho Brin. Allanon skinął głową. - Stał się lordem Warlockiem, kiedy pokonała go moc Ildatch. Razem ze swoimi uczniami został pochłonięty przez czarną magię. Przez niemal tysiąc lat

zagrażali istnieniu rodzaju ludzkiego. Dopiero Shea Ohmsford położył temu kres, kiedy posiadł moc Miecza Shannary. Brona i jego zwolennicy zostali zniszczeni. Przerwał na chwilę, po czym ciągnął dalej: - Lecz Ildatch ponownie zniknęła. Szukałem jej w ruinach Góry Czaszki, kiedy upadło królestwo Warlocka, ale nie znalazłem. Myślałem już, że przepadła na dobre, pogrzebana gdzieś na wieki, myliłem się jednak. Udało jej się przetrwać jakimś sposobem. Została odnaleziona przez ludzką sektę zwolenników Warlocka, prawdopodobnie czarowników, których nie ujarzmiła moc Miecza Shannary i dlatego nie zginęli wraz ze swoim Panem. Nie mam pojęcia jak, ale odnaleźli oni miejsce, gdzie leżała ukryta Ildatch i przynieśli ją z powrotem do świata ludzi. Zabrali ją w głąb Estlandii, gdzie ukryci przed ludzkim wzrokiem zaczęli zgłębiać tajniki magii. Było to ponad sześćdziesiąt lat temu. Możecie odgadnąć, co się z nimi stało. Brin była blada, kiedy pochylała się w stronę druida. - Twierdzisz, że to się znowu zaczyna? Pojawił się następny lord Warlock i Zwiastuny Śmierci? Allanon potrząsnął głową. - Ci ludzie nie byli druidami jak Brona i jego uczniowie. Poza tym magia zawładnęła nimi stosunkowo niedawno, ale ona wyciska piętno na każdym, kto próbuje ją zgłębić. Różnica polega jedynie na charakterze tych zmian. Za każdym razem zmiana dokonuje się w inny sposób. - Nie rozumiem. - Brin pokręciła głową. - W inny sposób - powtórzył Allanon. - Magia, dobra czy zła, przystosowuje się do swego użytkownika i zmienia go na swój sposób. Ostatnim razem stworzenia zrodzone z jej dotyku latały... Zdanie zawisło w powietrzu. Słuchacze wymienili między sobą szybkie spojrzenia. - A tym razem? - zapytał Ron. - Tym razem zło chodzi na własnych nogach. - Czarne oczy starca zwęziły się. - Widma Mord! - wybuchnął Jair. Allanon skinął głową. - Tak gnomy nazywają czarnych wędrowców. Są one tylko inną formą tego samego zła. To Ildatch nadała im kształt, tak jak zrobiła to z Broną i jego uczniami, ofiarami magii, niewolnikami mocy. Dla świata ludzi są już straceni, należą do ciemności. - A więc plotki okazały się prawdą - mruknął Ron Leah. Jego szare oczy

odszukały Brin. - Nie mówiłem ci o tym wcześniej, ponieważ nie chciałem niepotrzebnie cię martwić, ale podróżni przejeżdżający przez Leah opowiadali mi, że widziano wędrowców na zachodzie. Przybyli z kraju Srebrnej Rzeki. Kiedy więc Jair zaproponował, żebyśmy nocowali poza Yale... - Widma Mord dotarły aż tutaj? - przerwał gwałtownie Allanon. W jego głosie brzmiał niepokój. - Jak dawno to było, książę Leah? Ron potrząsnął głową z powątpiewaniem. - Może kilka dni temu. Tuż po moim przybyciu do Yale. - Mamy więc mniej czasu, niż myślałem. - Zmarszczki na czole druida pogłębiły się. - Ale co one tutaj robią? - chciał wiedzieć Jair. - Przypuszczam, że szukają mnie. - Allanon uniósł swoją ciemną twarz. Cisza odbiła się echem od ścian pogrążonego w mroku domostwa. Nikt się nie odezwał. Trwali bez ruchu pod spojrzeniem druida. - Posłuchajcie uważnie. Warownia Widm Mord leży w głębi Estlandii, wysoko w górach Ravenshorn. Jest to potężna, wiekowa forteca zbudowana jeszcze przez trolle w czasie Drugiej Wojny Ludów. Nazywa się Graymark i stoi na krawędzi ściany otaczającej głęboką dolinę. To tam ukryto Ildatch. - Druid odetchnął głęboko. Dziesięć dni temu stałem na skraju tej doliny, zdecydowany zejść na dół, wydobyć księgę mrocznej magii z ukrycia i dopilnować, aby została zniszczona. To księga jest źródłem mocy Widm Mord. Jeśli księga przestanie istnieć, przepadnie ich moc, skończy się groza. Widma Mord nie próżnowały po upadku swego pana. Sześć miesięcy temu ponownie wybuchły przygraniczne walki pomiędzy gnomami i karłami. Od lat te dwa ludy walczyły ze sobą o lasy Anaru, tak więc początkowo nikogo nie dziwiło wznowienie sporu. Ale tym razem, o czym większość nie wie, walka ma zupełnie inny charakter. Gnomy są prowadzone przez Widma Mord. Rozproszone i pobite po upadku lorda Warlocka, plemiona gnomów na nowo zniewolone zostały siłami czarnej magii, tym razem pod rządami Widm Mord. Gnomy zyskały potęgę, której nie posiadłyby w żaden inny sposób. Tak więc karły spychano stale na południe, dopóki granica nie została przywrócona. Zatrute czarną magią wody Srebrnej Rzeki zaczęły cuchnąć. Kraj, który zasila, zaczyna umierać. Kiedy to nastąpi, zginą także karły, a wtedy cała Estlandia będzie stracona. Elfy z Westlandii oraz ludzie z Callahornu ruszyli karłom z pomocą, ale to nie wystarczy, aby przeciwstawić się magii Widm. Jedynie zniszczenie Ildatch może powstrzymać

to, co się dzieje. - Odwrócił się nagle do Brin. - Pamiętasz opowieści swojego ojca, które przekazał mu jego ojciec, a ten słyszał je z kolei od Shei Ohmsforda? O tym, jak lord Warlock najechał Sudlandię? Kiedy przybyło zło, w całym kraju zapadły ciemności. Cień padł na wszystko, co żyło, i wszystko pod nim więdło i umierało. Przetrwało tylko to, co należało do zła. To znowu się zaczyna, dziewczyno. Tym razem w Anarze. - Allanon odwrócił wzrok. - Dziesięć dni temu stałem na murach Graymark z zamiarem odnalezienia i zniszczenia Ildatch. Odkryłem wówczas, czego dokonały Widma Mord. Wykorzystując magię, posadziły w dolinie bagnisty las, aby chronił księgę. W czarodziejskim języku nazywa się on Maelmord i stanowi skupisko takiego zła, że wszystko, co doń nie należy, zostanie zmiażdżone i unicestwione przy pierwszej próbie przejścia. Rozumiecie? Ten las żyje, oddycha i myśli. Nic tamtędy nie przejdzie. Próbowałem, ale nawet moja moc nie wystarczyła, żeby go pokonać. Maelmord odepchnął mnie, a Widma wyczuły moją obecność. Ruszyły w pościg, ale zdołałem uciec. Teraz szukają mnie, wiedząc... Głos mu zamarł. Brin zerknęła na Rona, który przez chwilę wyglądał na zmartwionego. - Jeśli cię szukają, mogą przyjść tutaj, prawda? - Góral wykorzystał przerwę w opowiadaniu druida. - Mogą. Ale to nastąpi niezależnie od tego, czy mnie szukają, czy nie. Zrozum, prędzej czy później zechcą wyeliminować wszelkie zagrożenie dla swego panowania nad ludźmi. Z pewnością zdajesz sobie sprawę, że rodzina Ohmsfordów stanowi takie zagrożenie. - Z powodu Shei Ohmsforda i Miecza Shannary? - zapytała Brin. - Pośrednio tak. Widma Mord nie są tworami iluzji, tak jak lord Warlock, więc Miecz nie może im uczynić krzywdy. Być może Kamienie Elfów mogłyby tego dokonać. Magia stanowi siłę, którą należałoby rozważyć, a Widma słyszały pewnie o Wilu Ohmsfordzie i jego poszukiwaniach Krwawego Ognia. - Druid zamilkł na chwilę. - Ale prawdziwe zagrożenie stanowi dla nich pieśń. - Pieśń? - Brin osłupiała ze zdumienia. - Ależ pieśń jest tylko zabawką! Nie posiada mocy Kamieni Elfów! Dlaczego miałaby stanowić zagrożenie dla tych potworów? Dlaczego mieliby się obawiać czegoś tak nieszkodliwego? - Nieszkodliwego? - W oczach Allanona pojawił się błysk, ale szybko je przymknął, jakby próbując coś ukryć. Ciemna twarz druida nie wyrażała żadnych uczuć i nagle Brin poczuła, że naprawdę się boi.

- Co cię tu sprowadza, Allanonie? - zapytała raz jeszcze, zaciskając dłonie w pięści, aby ukryć ich drżenie. Druid uniósł powieki. Na stole przed nim strzelił nikły płomyk olejnej lampy. - Chcę, żebyś pojechała ze mną do Estlandii, do siedziby Widm Mord. Chcę, abyś użyła pieśni do utworzenia przejścia przez Maelmord, a potem odnalazła Ildatch i przyniosła ją do mnie. Wtedy będę mógł ją zniszczyć. Cała trójka wpatrzyła się w niego bez słowa. - Jak? - zapytał w końcu Jair. - Pieśń może pokonać nawet czarną magię - odrzekł Allanon. - Może zmieniać zachowanie wszystkiego, co żyje. Nawet Maelmord będzie musiał posłuchać Brin. Pieśń utworzy jej przejście. Oczy Jaira rozszerzyło zdumienie. - Pieśń może uczynić to wszystko? Brin jednak potrząsnęła głową. - Czyżby? A może tylko używasz jej w ten sposób - powoli pokręcił głową. Nie, Brin Ohmsford. Pieśń jest częścią magii elfów i posiada jej moc. Jeszcze tego nie dostrzegasz, ale uwierz mi, że tak właśnie jest. - Nie obchodzi mnie, czym jest pieśń. Brin nigdzie nie pójdzie! - Ron zdenerwował się. - Nie możesz wymagać, aby narażała się na takie niebezpieczeństwo. Allanon pozostawał niewzruszony. - Nie mam wyboru, książę Leah. Tak samo jak nie miałem wyboru, kiedy prosiłem Sheę Ohmsforda, aby wyruszył na poszukiwanie Miecza Shannary, albo Wila Ohmsforda, aby ruszył na poszukiwanie Krwawego Ognia. Dziedzictwo magii elfów, które przeszło początkowo na Jerle Shannarę, należy teraz do Ohmsfordów. Chciałbym, aby było inaczej równie mocno jak wy, ale równie dobrze moglibyśmy żądać, aby dzień się stał nocą. Pieśń należy do Brin i przyszedł czas, kiedy będzie musiała jej użyć. - Posłuchaj mnie, Brin. - Ron odwrócił się do dziewczyny. - Nie powiedziałem ci wszystkiego. Chodzą wieści o tym, co Widma Mord robią z ludźmi. Słyszano o wyłupionych oczach i wydartych językach, utracie zmysłów i ogniu, który wżera się w kości. Do tej pory lekceważyłem te pogłoski. Myślałem, że tyle są warte, co opowieści pijaczków przy ognisku. Ale druid sprawił, że zmieniłem zdanie. Nie możesz z nim pójść. Nie możesz!

- Plotki, o których mówisz, są prawdą - oznajmił cicho Allanon. Niebezpieczeństwo istnieje. Możesz nawet zginąć... - Przerwał na chwilę. - Ale co nam pozostanie, jeśli nie pójdziesz? Ukryjecie się i będziecie mieli nadzieję, że Widma Mord zapomną o was? Poprosicie karły o ochronę? Co się stanie, jeśli odejdą? Tak jak lord Warlock, zło wkroczy do tego kraju i będzie się rozprzestrzeniać, aż nie zostanie nikt zdolny stawić mu opór. Jair dotknął ramienia siostry. - Brin, jeśli musimy iść, niech przynajmniej będzie nas dwoje... - Z całą pewnością nie będzie nas dwoje! - Sprzeciwiła się natychmiast. Cokolwiek się wydarzy, zostaniesz tutaj! - Wszyscy tu zostaniemy. - Ron spojrzał na druida. - Nie pójdziemy. Żadne z nas. Musisz znaleźć inne wyjście z tej sytuacji. - Nie mogę, książę Leah. -Allanon potrząsnął głową. - Nie ma innego wyjścia. Zapanowała cisza. Brin poczuła się schwytana w pułapkę przez poczucie konieczności, jakie poruszył w niej druid, i obowiązków, jakie zepchnął na jej barki. Próbowała wszystko rozważyć i uporządkować. Stale powracała jedna myśl. Pieśń jest tylko zabawką. Magia elfów. Tak, ale to nadal zabawka. Nieszkodliwa! Nawet Allanon nie mógł pokonać zła! Jednak jej ojciec zawsze obawiał się magii. Ostrzegał, aby jej nie używać, gdyż nie można z nią igrać bezkarnie. Brin także była zdecydowana odwieść Jaira od używania pieśni... - Allanonie - odezwała się cichym głosem. Szczupła twarz odwróciła się w jej stronę. - Używałam pieśni tylko do zmieniania wyglądu niewielkich rzeczy. Sprawiałam, że więdły liście albo zakwitały kwiaty. To były drobiazgi, a poza tym nie robiłam tego od miesięcy. Jak pieśń mogłaby zmienić zło tak potężne jak las, który chroni Ildatch? - Nauczę cię tego. - Druid zapewnił ją po chwili wahania. Wolno skinęła głową. - Mój ojciec był zawsze przeciwny używaniu magii. Ostrzegał, aby na niej nie polegać, ponieważ tak odmieniła jego życie. Gdyby był tutaj, odradzałby mi pójście z tobą, tak jak Ron. A nawet rozkazałby mi zostać. Na kamiennym obliczu druida odbiło się zmęczenie. - Wiem, Brin. - Mój ojciec powrócił z Westlandii po odnalezieniu Krwawego Ognia i na zawsze schował Kamienie Elfów. - Ciągnęła, próbując opanować zmieszanie. -

Pewnego razu powiedział mi, że wie, iż magia elfów odmieniła go, ale nie wie jak. Obiecał sobie, że nigdy nie użyje już Kamieni Elfów. - O tym także wiem. - I mimo to prosisz, abym z tobą poszła? - Tak. - Mimo że nie jestem w stanie prosić go o radę? Mimo że nie mogę nawet poczekać na jego powrót? Nie mam szansy choćby spróbować mu cokolwiek wyjaśnić! - Ułatwię ci to, Brin Ohmsford. - Druid wyglądał teraz na rozzłoszczonego. Nie proszę cię o nic, co byłoby prawe czy też rozsądne, ani o nic, co zaakceptowałby twój ojciec. Proszę, abyś zaryzykowała wszystko i uwierzyła mi na słowo, że to konieczne. Proszę o zaufanie tam, gdzie prawdopodobnie nie ma do tego żadnych podstaw. Proszę o to wszystko i nie daję nic w zamian. Nic. - Uniósł się na krześle, pochylając do przodu ciemną, groźną twarz. - Ale powiem ci coś. Jeśli przemyślisz wszystko, zobaczysz, że musisz iść ze mną wbrew nawet najrozsądniejszym argumentom. Nawet Ron się nie sprzeciwił tym razem. Allanon jeszcze przez chwilę trwał na wpół pochylony nad stołem, a jego ciemne szaty rozpościerały się szeroko wokół potężnej sylwetki. Potem usiadł powoli. Wyglądał na bardzo znużonego i zdesperowanego. Był to obraz Allanona zupełnie odmienny od tego, który tak często przedstawiał jej ojciec. Brin była przerażona. - Przemyślę całą rzecz, jak prosisz - zgodziła się. Jej głos był niemal szeptem. - Ale potrzebuję przynajmniej tej nocy. Muszę dojść do ładu ze swoimi... uczuciami. Allanon wydawał się wahać przez moment. W końcu skinął głową. - Porozmawiamy rano. Rozważ wszystko dobrze, Brin Ohmsford. Podniósł się z miejsca, kiedy nagle stanął przed nim Jair. Jego elfrjska twarz płonęła z podniecenia. - A co ze mną? Co z moimi uczuciami? Jeśli Brin pójdzie, pójdę i ja! Nie zostawicie mnie tutaj! - Jair, nie zapominaj...! - Brin podniosła sprzeciw, ale druid uciszył ją jednym spojrzeniem. Wstał i obszedł stół, aby stanąć przed chłopcem. - Jesteś odważny - powiedział cicho, kładąc dłoń na szczupłym ramieniu Jaira. - Ale to nie twojej magii potrzeba mi w tej podróży. Twoja magia jest iluzją, a iluzja nie pozwoli nam przejść przez Maelmord.

- A jeśli się mylisz? - Jair upierał się. - Poza tym, ja też chcę pomóc! - Pomożesz. - Allanon skinął głową - Jest coś, co będziesz musiał zrobić, kiedy wyruszymy z Brin. Jesteś odpowiedzialny za bezpieczeństwo twoich rodziców. Musisz dopilnować, aby Widma Mord nie znalazły ich, zanim zniszczę Ildatch. Musisz użyć pieśni, aby ochronić ich, kiedy nadejdą słudzy ciemności. Zrobisz to? Brin nie zwróciła uwagi na pewność druida, że już podjęła decyzję podróży do Estlandii, a jeszcze mniej na propozycję użycia przez Jaira magii elfów jako broni. - Zrobię, jeśli będę musiał. - W głosie Jaira pobrzmiewała wyraźna niechęć. Ale wolałbym iść z wami. - Innym razem, chłopcze. - Allanon cofnął rękę z jego ramienia. - Może i ja pójdę innym razem - zauważyła cierpko Brin. - Nic nie zostało jeszcze postanowione, Allanonie. Ciemna twarz obróciła się z wolna. - Nie będzie innego razu dla ciebie, Brin - stwierdził cicho druid. - Teraz jest twój czas. Musisz iść ze mną. Poczekaj do rana. Skinąwszy wszystkim głową, ruszył w stronę wyjścia, owijając się ciaśniej ciemnym płaszczem. - Dokąd idziesz, Allanonie? - zawołała za nim Brin. - Będę w pobliżu - odpowiedział nie zatrzymując się. Chwilę później zniknął. Brin, Jair i Ron Leah patrzyli w ślad za nim. - I co teraz? - Pierwszy odezwał się książę. Brin spojrzała na niego. - Teraz idziemy spać. - Wstała od stołu. - Spać! - Góral patrzył na nią osłupiały. - Jak możesz iść spać po tym wszystkim? - Nieznacznym ruchem dłoni wskazał kierunek, gdzie zniknął druid. Odgarnęła długie czarne włosy i uśmiechnęła się blado. - A cóż innego mogłabym teraz zrobić, Ron? Jestem zmęczona, niepewna i przerażona. Potrzebuję odpoczynku. - Podeszła do niego i pocałowała lekko w czoło. - Zostań tutaj na noc. - Ucałowała także Jaira i uściskała go. - Idźcie spać. Obaj. Potem ruszyła korytarzem do swojej sypialni i starannie zamknęła za sobą drzwi. Spała krótko, niespokojnym snem pełnym majaków, nie dającym odpoczynku. Snem, w którym podświadome lęki nabierały kształtów i przychodziły po nią w postaci zjaw. Ścigana przez nie, obudziła się nagle. Poduszka mokra była od potu. Wstała z łóżka i narzuciła na siebie suknię, żeby nie zmarznąć. Cicho przemierzała

ciemne pokoje swego domu. W jadalni zapaliła olejną lampę, przykręciła płomień i usiadła, bez słowa wpatrując się w mrok. Brin ogarnęło poczucie beznadziejności. Co ma zrobić? Pamiętała dobrze historie opowiadane przez ojca, a nawet pradziadka Sheę Ohmsforda, kiedy była małą dziewczynką. O tym, co się wydarzyło, kiedy z Nordlandii nadszedł lord Warlock; jego armie najechały Callahorn, a ciemność ogarnęła cały kraj. Gdzie przeszedł władca ciemności, umierało światło. Teraz zaczyna się to samo. Przygraniczne wojny pomiędzy gnomami i karłami, Srebrna Rzeka, a wraz z nią kraina, którą żywi, zatruta; ciemności zapadające nad Estlandią. To samo wydarzyło się siedemdziesiąt pięć lat temu. Także tym razem jest sposób, aby powstrzymać rozwój wypadków, aby zapobiec rozprzestrzenianiu się ciemności. I także tym razem wezwano na ratunek jednego z Ohmsfordów, ponieważ wygląda na to, że nie ma innej nadziei. Wtuliła się głębiej w fałdy sukni. „Na to wygląda” - słowo-klucz, którym posługiwał się Allanon. Na ile tylko wygląda? Ile z tego, co jej powiedział jest prawdą, a ile tylko półprawdą? Opowieści maga zawsze były takie same. Druid dzielił się z innymi jedynie okruchami swej niezmierzonej mocy i wiedzy. Mówił tylko to, co uważał za konieczne, nigdy więcej. Manipulował innymi, używając ich do swoich celów, które rzadko ujawniał. Kiedy wkraczało się na ścieżkę Allanona, należało przygotować się na podróż w ciemnościach. Droga Widm Mord, jeżeli naprawdę stanowiły inną formę zła pokonanego przez Miecz Shannary, mogła być pogrążona w jeszcze większych ciemnościach. Musiała rozważyć, którą z ciemności wybiera. Allanon mógł być nieszczery i przebiegły w swoich stosunkach z Ohmsfordami, ale był przyjacielem czterech krain. Wszystkie jego działania miały na celu ochronę ludów, nic zaś przyniesienie im szkody. Jak do tej pory nigdy się nie pomylił w swoich ostrzeżeniach, nie było więc powodu przypuszczać, że tym razem nie ma racji. Ale czy magia pieśni wystarczy, aby przeniknąć przez barierę poczętą ze zła? Brin uznała to za niemożliwe. Czymże innym była pieśń, jeśli nie jedynie ubocznym efektem użycia magii elfów? Nie miała nawet siły Kamieni Elfów. Nie była bronią. A mimo to Allanon uznał ją za jedyny środek w walce z czarną magią. Jedyny środek tam, gdzie nawet jego moc zawiodła. Przestraszył ją odgłos bosych stóp na progu jadalni. Z mroku wysunął się Ron Leah, podszedł do stołu i usiadł przy niej. - Ja też nie mogą spać - wymamrotał, mrużąc oczy w świetle lampy. - Co

postanowiłaś? - Nic. - Potrząsnęła głową. - Nie wiem, co zrobić. Cały czas zadaję sobie pytanie, co uczyniłby mój ojciec. - To proste - mruknął Ron. - Kazałby ci zapomnieć o całej sprawie. To zbyt niebezpieczne. Powiedziałby ci też to. co powtarzał nam obojgu wiele razy: Allanonowi nie można ufać. Brin odgarnęła z twarzy długie czarne włosy i uśmiechnęła się blado. - Nie usłyszałeś, co powiedziałam, Ron. Zadaję sobie pytanie, co zrobiłby mój ojciec, a nie, co kazałby mi zrobić. To nie to samo. Co by zrobił, gdyby to jego poproszono? Czy nie poszedłby, tak jak zrobił to, kiedy Allanon przybył po niego do Storlock dwadzieścia lat temu? Wiedział, że Allanonowi nie można wierzyć, wiedział, że nie powiedziano mu wszystkiego, ale wiedział też, że jako jedyny posiada magię, która może być potrzebna. - Ależ Brin, pieśń... no cóż. - Góral poruszył się niespokojnie. - To nie to samo co Kamienie Elfów. Sama mówiłaś, że to tylko zabawka. - Wiem. To właśnie czyni wszystko jeszcze trudniejszym. Wiem także, że ojciec byłby przerażony, gdyby wiedział, że rozważam użycie magii jako jakiejkolwiek Broni... - Przerwała na chwilę. - Lecz magia elfów to dziwna rzecz. Jej moc nigdy nie objawia się wyraźnie. Czasami jest ukryta. Tak było z Mieczem Shannary. Shea Ohmsford nigdy nie przypuszczałby, że tak mała rzecz może zniszczyć wroga tak potężnego jak lord Warlock, dopóki jej nie wypróbował. Po prostu uwierzył... - Powtarzam ci raz jeszcze. - Ron wyprostował się gwałtownie. - Ta podróż jest zbyt niebezpieczna. Widma Mord są zbyt groźne. Nawet Allanon nie mógł się z nimi zmierzyć. Sam ci to powiedział! Co innego, gdybyś miała użyć Kamieni Elfów. W końcu miały dość mocy, aby zniszczyć podobne stwory. Co zrobisz z pieśnią, kiedy staniesz z nimi twarzą w twarz? Zaśpiewasz, tak jak śpiewałaś staremu klonowi? - Nie żartuj sobie ze mnie, Ron. - Oczy Brin zwęziły się. - Nie żartuję. - Potrząsnął głową. - Zbyt cię lubię, abym kiedykolwiek pozwolił sobie na żarty. Po prostu nie wierzę, że pieśń stanowi jakąkolwiek ochronę przed czymś takim jak Widma! Brin spojrzała w noc poprzez zasłonięte okna, obserwując rytmiczne, pełne wdzięku ruchy drzew na wietrze.

- Ja też w to nie wierzę - przyznała cicho. Przez chwilę siedzieli w milczeniu, zagubieni każde w swoich myślach. Brin widziała przed sobą zawieszoną w powietrzu ciemną, zmęczoną twarz Allanona. Natarczywa zjawa, która ją oskarżała, wzywała: Musisz iść. Przekonasz się rano. Słyszała druida tak wyraźnie, jakby stał przy niej. Ale co miało ją ostatecznie przekonać? Odpowiedzi na to pytanie wprawiały ją tylko w jeszcze większe zmieszanie. Miała przed sobą wszystkie argumenty za i przeciw, szala jednak nie przechylała się w żadnym kierunku. - Poszedłbyś? - zapytała nagle Rona. - Gdybyś miał tylko pieśń? - Mowy nie ma - odpowiedział natychmiast. Trochę za szybko, zbyt gwałtownie. Kłamiesz, Ron, pomyślała. Kłamiesz, bo nie chcesz, żebym poszła. Gdybyś to przemyślał, napotkałbyś te same wątpliwości co ja. - Co się dzieje? - zapytał z ciemności znużony głos. Odwrócili się i zobaczyli Jaira stojącego w hallu i mrużącego zaspane oczy w świetle lampy. Podszedł do nich i stał patrząc to na jedno, to na drugie. - Po prostu rozmawiamy, Jair - odezwała się Brin. - O poszukiwaniu tej magicznej księgi? - Tak. Dlaczego nie wracasz do łóżka? - Idziesz? Mam na myśli tę książkę. - Nie wiem. - Nie pójdzie, jeśli ma choć odrobinę zdrowego rozsądku - warknął Ron. - To zdecydowanie zbyt niebezpieczna podróż. Powiedz jej to, tygrysie. Jest twoją jedyną siostrą i nie chcesz chyba, żeby wpadła w łapy czarnych wędrowców. - Jair nie ma tu nic do powiedzenia, więc nie próbuj go straszyć. - Brin rzuciła mu gniewne spojrzenie. - Jego? A kto próbuje go straszyć? - Szczupła twarz Rona płonęła. - To ciebie próbuję przestraszyć, na kocią duszę. - Tak czy inaczej, nie boję się czarnych wędrowców - oznajmił stanowczo Jair. - A powinieneś - Brin prychnęła. - Może powinnaś poczekać, żeby porozmawiać z ojcem. Możemy mu wysłać wiadomość. - Jair wzruszył ramionami i ziewnął.

- Teraz mówimy z sensem - zgodził się Ron. - Przynajmniej poczekaj, aż Wil i Eretria omówią to z tobą. - Słyszałeś, co powiedział Allanon. - Brin westchnęła. - Nie ma na to czasu. - Potrafiłby znaleźć czas, gdyby to było konieczne. - Góral skrzyżował ramiona na piersi. - Brin, twój ojciec może mieć zupełnie inne zdanie na ten temat. Poza tym ma doświadczenie. Używał już magii elfów. - Brin, ojciec mógłby użyć Kamieni Elfów! - Oczy Jaira rozbłysły. - Mógłby pójść z tobą i chronić cię za ich pomocą tak, jak chronił Amberle, dziewczynę elfów. Brin nagle zrozumiała. Tych kilka słów stanowiło odpowiedź, której poszukiwała. Allanon miał rację. Musi iść z nim, lecz nie z przyczyn, które rozważała do tej pory. Ojciec nalegałby, żeby jej towarzyszyć. Zabrałby Kamienie Elfów z ich kryjówki, aby ją chronić, a tego właśnie musiała uniknąć za wszelką cenę. Zostałby zmuszony do złamania ślubów, że już nigdy nie użyje magii elfów. Prawdopodobnie nie zgodziłby się nawet, żeby towarzyszyła Allanonowi. Poszedłby zamiast niej, aby ochronić całą rodzinę. - Chciałabym, żebyś wrócił do łóżka, Jair - powiedziała nagle. - Ale właśnie... - Idź, proszę. Porozmawiamy o wszystkim rano. - A ty? - Jair zawahał się. - Zostanę jeszcze tylko parę minut. Obiecuję. Chcę po prostu posiedzieć trochę sama. Brat przyglądał się jej przez chwilę podejrzliwie, aż w końcu skinął głową. - W porządku. Dobranoc. - Odwrócił się i zniknął w ciemności. - Tylko żebyś na pewno poszła spać. Brin poszukała wzroku Rona. Znali się od dziecka i nie potrzebowali słów, żeby wiedzieć, co myśli drugie. Tym razem było tak samo. Góral wstał powoli. Jego szczupła twarz była stanowcza. - Dobrze, Brin. Teraz ja także rozumiem. Ale idę z tobą, rozumiesz? I zostanę przy tobie do końca. Powoli skinęła głową. Zniknął w hallu bez słowa, zostawiając ją samą. Mijały minuty. Jeszcze raz obracała wszystko w myślach, rozważając starannie każdy argument. W końcu, raz jeszcze, musiała odpowiedzieć tak samo. Nie mogła pozwolić, aby ojciec złamał śluby z jej powodu i ryzykował użycie magii elfów, którą przeklął. Nie mogła.

Wstała i zdmuchnęła płomień lampy, ale zamiast udać się w stronę sypialni, ruszyła w kierunku wyjścia. Podniosła zasuwę, cicho otworzyła drzwi i wyśliznęła się w noc. Na twarzy poczuła powiew wiatru, chłodny, pełen zapachów jesieni. Stała przez chwilę, wpatrując się w mrok, a potem ruszyła wzdłuż domu do ogrodu na tyłach. Nocne odgłosy wypełniały ciszę stałą kadencją niewidocznego życia. Zatrzymała się pod potężnym dębem na skraju ogrodu i rozejrzała wokół wyczekująco. Chwilę później pojawił się Allanon. W jakiś sposób wiedziała, że go tu zastanie. Czarny tak jak cienie, które go otaczały, wysunął się bezszelestnie spomiędzy drzew i stanął obok niej. - Zdecydowałam - wyszeptała pewnym głosem. - Idę z tobą.

III Ranek nadszedł szybko. Blade, srebrne światło przesączyło się przez przedporanną mgiełkę i odegnało mroczne cienie na zachód. Wyrwani z niespokojnego snu, mieszkańcy domu Ohmsfordów byli już na nogach. W ciągu godziny rozpoczęto przygotowania do wyjazdu Brin do Estlandii. Wysłano Rona do gospody, aby zamówił konie, zaprzęg, broń i żywność na drogę. Brin i Jair pakowali odzież i sprzęt przydatny na obozowisku. Wykonywali kolejne czynności sprawnie i fachowo. Nie rozmawiali wiele, bo też nikt nie miał wiele do powiedzenia. Nikt też nie miał ochoty rozmawiać. Szczególnie małomówny był Jair, który snuł się po domu i pracował w ponurym milczeniu. Czuł coś więcej niż tylko zwykłe niezadowolenie, że musi zostać w domu, podczas gdy Brin i Ron podążą wraz z Allanonem na wschód. W dodatku zdecydowano o tym tuż nad ranem, praktycznie w chwilę po tym, jak wstał z łóżka. Zebrani w jadalni, tak jak ubiegłej nocy, krótko omówili decyzję Brin o podróży do Anaru. Decyzję, którą wydawali się znać wszyscy poza Jairem. Potem postanowiono, że Brin wyruszy z Ronem, a on zostanie w domu. Druid nie był z tego specjalnie zadowolony. Ron nalegał jednak, utrzymując, że skoro Brin musi pójść, to będzie potrzebowała kogoś, komu może zaufać. Nie, druid zdecydowanie nie był z tego zadowolony. Zgodził się dopiero wtedy, kiedy Brin przyznała, że będzie się lepiej czuła w towarzystwie Rona. Lecz kiedy Jair zauważył, że równie dobrze mogłaby się czuć w jego towarzystwie, w końcu przecież także posiadał magię pieśni i mógł chronić siostrę, cała trójka ostro i stanowczo powiedziała nie. To zbyt niebezpieczne, stwierdziła Brin, a Ron dodał coś jeszcze o zbyt długiej i ryzykownej podróży. Poza tym jesteś potrzebny tutaj, przypomniał mu Allanon. Jesteś odpowiedzialny za swoich rodziców. Musisz użyć magii, aby ich ochronić. Potem druid zniknął gdzieś i nie było już szansy na jakąkolwiek dyskusję na ten temat. Ron z kolei był przekonany, że słońce wstaje i zachodzi tylko z powodu Brin, tak więc na pewno się jej nie sprzeciwi, no a Brin podjęła już decyzję. Cóż, problem w tym, że siostra go nie rozumiała. Co prawda, Jair nie był przekonany, czy w wielu wypadkach rozumiała choćby samą siebie. W pewnym momencie podczas przygotowań, kiedy Allanona wciąż nie było, a Ron nie wrócił jeszcze ze wsi, Jair poruszył temat magicznych Kamieni. - Brin. - Pakowali właśnie koce na podłodze salonu, owijając je w ceratę. -

Brin, wiem, gdzie ojciec ukrył Kamienie Elfów. Podniosła gwałtownie głowę. - Tak też myślałam. - No cóż. Robił z tego taką wielką tajemnicę... - A ty nie lubisz tajemnic, prawda? Wziąłeś je stamtąd? - Tylko popatrzyłem. - Przyznał się, a potem pochylił w jej kierunku. - Brin, uważam, że powinnaś zabrać Kamienie ze sobą. - Niby po co? - W jej głosie pojawił się cień złości. - Dla ochrony. Dla magii. - Magii? Wiesz dobrze, że tylko ojciec może użyć ich magii. - Może i tak... - Poza tym wiesz, co uważa na temat Kamieni. Wystarczy już, że muszę wyruszyć w tę podróż, ale brać jeszcze ze sobą Kamienie Elfów? Nie myślisz chyba poważnie, Jair. - To ty nie myślisz poważnie. - Jair zaczynał być zły. - Oboje wiemy, z jakim niebezpieczeństwem możesz się spotkać. Będziesz potrzebowała każdej pomocy. Kamienie mogą ci się naprawdę przydać. Musisz tylko dojść do tego, jak je zmusić do działania. Być może jesteś w stanie to zrobić. - Jedynie prawowity właściciel może... - Sprawić, żeby ożyły? - Niemal dotykali się nosami. - Ale być może z nami jest inaczej, Brin. W końcu magia elfów jest już częścią nas. Mamy pieśń. Być może moglibyśmy nakłonić Kamienie, aby dla nas działały! Przez chwilę panowała pełna napięcia cisza. - Nie - odezwała się w końcu Brin. - Obiecaliśmy ojcu, że nigdy nie użyjemy kamieni... - Kazał nam także obiecać, że nie będziemy używać magii elfów, pamiętasz? Ale robiliśmy to, nawet ty, przedtem i teraz także. I czyż nie tego właśnie oczekuje od ciebie Allanon, kiedy dojdziecie do siedziby Widm Mord? Co za różnica więc, czy użyjesz pieśni, czy Kamieni. Magia elfów to zawsze magia. Brin patrzyła na niego w milczeniu. Jej ciemne oczy miały nieobecny, zagubiony wyraz. Potem powróciła do pakowania koców. - Nieważne. Nie wezmę Kamieni Elfów. Pomóż mi z tym. I na tym się skończyło, tak jak z jego pójściem do Estlandii. Nie otrzymał żadnego wyjaśnienia. Po prostu zdecydowała, że nie weźmie Kamieni, niezależnie od

tego, czy mogłaby ich użyć, czy nie. Nic z tego nie rozumiał. Na jej miejscu wziąłby Kamienie bez chwili namysłu. Wziąłby je i znalazł sposób, żeby ich użyć, ponieważ stanowiły potężną broń przeciwko czarnej magii. Brin nie dostrzegała nawet nielogiczności swego myślenia, zgadzając się na użycie magii pieśni, a odmawiając użycia magii Kamieni. Resztę ranka spędził, próbując dostrzec jakiś sens w rozumowaniu siostry lub może jego brak. Godziny mijały szybko. Wrócił Ron z końmi i zapasami na drogę. Załadowano bagaże i zjedzono naprędce przygotowany obiad w chłodnym cieniu dębów rosnących przed domem. Nie wiadomo skąd, pojawił się znowu Allanon. Jego sylwetka pozostawała czarna nawet w jasnym świetle dnia. Czekał z cierpliwością Pani Śmierci i nagle okazało się, że nie ma czasu do stracenia. Ron potrząsał dłonią Jaira, klepiąc go mocno po plecach i jeszcze raz wymuszając obietnicę, że będzie się opiekował rodzicami do ich powrotu. A potem objęły go ramiona Brin i przytuliły mocno. - Do widzenia, Jair - wyszeptała. - Pamiętaj, że cię kocham. - Ja też cię kocham - zdołał wyjąkać, obejmując ją. Chwilę później wsiedli na konie i ruszyli polną drogą. Ramiona uniosły się w pożegnalnym geście. Jair czekał, aż zniknęli mu z oczu, żeby zetrzeć z oka nieproszoną łzę. Tego samego popołudnia wyruszył do gospody. Zrobił tak, ponieważ Allanon wspomniał, że Widma lub też sprzymierzone z nimi gnomy mogły już wyruszyć na poszukiwanie druida na ziemiach leżących na zachód od Srebrnej Rzeki. Jeśli wrogowie dotrą do Shady Yale, dom Ohmsfordów będzie pierwszym miejscem, które z pewnością odwiedzą. Poza tym w gospodzie działy się o wiele bardziej interesujące rzeczy. Jej izby pełne były podróżnych z rozmaitych krajów, a każdy z nich przynosił swoją opowieść lub przeróżne wieści, którymi chciał się podzielić. Jair zdecydowanie wolał ekscytujące historie nad szklanką piwa w gospodzie niż nudę pustego domu. Kiedy szedł, z kilkoma osobistymi drobiazgami pod pachą, poczuł na twarzy ciepło popołudniowego słońca. Złagodziło to trochę jego rozczarowanie tym, że pozostawiono go w domu. Musiał jednak przyznać, że były ku temu słuszne powody. Ktoś musi wyjaśnić rodzicom, co się stało z Brin, kiedy wrócą. To nie będzie łatwe. Przez chwilę wyobraził sobie twarz ojca, który usłyszał, co się wydarzyło, i ponuro potrząsa głową. Nie będzie zadowolony. Najprawdopodobniej będzie chciał ruszyć za Brin, może nawet z Kamieniami Elfów. Nagły wyraz zdecydowania przemknął po twarzy Jaira. Jeśli tak się stanie, on

także pójdzie. Nie zostawią go po raz drugi. Kopnął liście, które opadły na ścieżkę, tworząc wokół powódź kolorów. Ojciec oczywiście się nie zgodzi. Matka także nie. Miał jednak przed sobą całe tygodnie, żeby się zastanowić, jak ich przekonać, że powinien pójść. Zwolnił nieco, pozwalając płynąć kuszącym wizjom. Potem odsunął je zdecydowanie. Oczekiwano od niego, że powie rodzicom, co się stało z Brin i Ronem, a potem będzie im towarzyszył do Leah, gdzie pozostaną razem pod opieką ojca Rona, dopóki pościg się nie skończy. Zrobi zatem to, czego się po nim spodziewano. Naturalnie Wil Ohmsford mógłby podjąć inną decyzję, a Jair był przecież nieodrodnym synem swego ojca. Można się więc spodziewać, że będzie miał także kilka własnych pomysłów. Uśmiechnął się i przyspieszył kroku. Musi nad tym popracować. Dzień minął szybko. Jair Ohmsford zjadł w gospodzie obiad wraz z rodziną, która prowadziła interes dla jego rodziców, zaproponował pomoc w pracy od następnego ranka, po czym wśliznął się do świetlicy, aby posłuchać opowieści wędrownych kramarzy i podróżnych przejeżdżających przez Yale. Wielu z nich wspominało o czarnych wędrowcach, ciemno odzianych Widmach Mord, które potrafiły pozbawić życia jednym spojrzeniem. Żaden ich wprawdzie nie widział, ale wszyscy wierzyli w ich istnienie. Pochodzą z głębi ziemi, ostrzegały surowe szepty, a głowy wokół kiwały potakująco. Biada temu, kto spotka je na swojej drodze. Nawet Jair poczuł lekki niepokój, rozważając podobną perspektywę. Słuchał opowieści aż do pomocy, a potem udał się do swojego pokoju. Spał zdrowym snem, obudził się o świcie i cały ranek spędził w gospodzie, zajmując się różnymi pracami. Zły humor z powodu pozostawienia go w domu minął. W końcu jego rola była równie ważna. Jeśli Widma Mord naprawdę wiedzą o istnieniu Kamieni Elfów i przyjdą szukać ich właściciela, Wil Ohmsford stanie w obliczu niebezpieczeństwa, być może nawet większego niż to, które zagraża jego córce. Zadaniem Jaira jest mieć oczy szeroko otwarte i nie dopuścić, aby ojcu przytrafiło się jakieś nieszczęście. Jair zakończył pracę do południa i gospodarz kazał mu odpocząć. Chłopak ruszył więc do lasu rosnącego za gospodą, gdzie w samotności mógł przez kilka godzin eksperymentować z pieśnią, używając magii na wiele różnych sposobów, zadowolony z kontroli, jaką nad nią sprawuje. Przypomniał sobie nieustanne napomnienia ojca, aby zaniechał korzystania z magii elfów. Ojciec niczego nie

rozumiał. Magia stanowiła nieodłączną część jego istoty i posługiwanie się nią było czymś tak naturalnym, jak używanie rąk i nóg. Nie mógł przecież udawać, że nią nie włada, tak jak nie mógł zaprzeczyć, że ma ręce i nogi! Oboje rodzice bez przerwy powtarzali mu, że magia jest niebezpieczna. Brin także to mówiła, aczkolwiek z dużo mniejszym przekonaniem, jako że sama nie była bez winy. Jair był pewien, że mówili mu tak, bo był młodszy od siostry i martwili się o niego. On sam nie widział w magii nic niebezpiecznego i nie miał zamiaru z niej rezygnować. W drodze powrotnej, kiedy już pierwsze cienie wczesnego wieczoru zaczęły przysłaniać promienie zachodzącego słońca, przyszło mu do głowy, że powinien zajrzeć do domu. Tak tylko, żeby się upewnić, że wszystko jest w porządku. W końcu opieka nad domem stanowiła część jego obowiązków. Rozważał pomysł przez chwilę, aż w końcu postanowił poczekać z inspekcją do obiadu. Głód był w tej chwili bardziej naglący niż wędrówka pod górę do domu. Po ćwiczeniach z magią zawsze był bardzo głodny. Leśne ścieżki prowadziły go z powrotem do gospody, a on wdychał z lubością zapachy jesiennego dnia i rozmyślał o tropicielach. Zawsze go fascynowali. Tropiciele stanowili szczególną grupę ludzi. Potrafili wytropić wszystko, co żyje, śledząc najdrobniejsze ślady na ziemi. Większość z nich o wiele lepiej czuła się w puszczy niż w ludzkich siedzibach. Ograniczali się raczej do towarzystwa im podobnych ludzi. Jair raz tylko rozmawiał z tropicielem - starszym mężczyzną, którego przyniesiono do gospody ze złamaną nogą. Znaleźli go jacyś podróżni, zupełnie przypadkiem. Stary kurował się w gospodzie prawie tydzień, czekając aż noga wydobrzeje na tyle, aby mógł ruszyć dalej. Początkowo tropiciel nie chciał rozmawiać z Jairem, mimo wytrwałych ze strony chłopca prób nawiązania kontaktu. Prawdę mówiąc nie chciał też rozmawiać z nikim innym. Ale później Jair pokazał mu kilka magicznych sztuczek i zaintrygowany mężczyzna zaczął mówić. Z czasem rozmawiali coraz więcej. Cóż za historie miał do opowiedzenia stary tropiciel... Jair wyszedł na polną drogę przy gospodzie i uśmiechając się szeroko do swoich wspomnień, skierował się do bocznych drzwi. Wtedy właśnie zobaczył gnoma. Przez chwilę myślał, że wzrok płata mu figle. Przystanął jak wryty z ręką zaciśniętą na klamce i wpatrzył się w miejsce, gdzie za ogrodzeniem stajni widoczna była zdeformowana sylwetka. Potem pomarszczona twarz obróciła się w jego kierunku i napotkał ostry wzrok tamtego. A więc to nie było przywidzenie.

Szybkim ruchem pchnął drzwi gospody i wszedł do środka. W pustym korytarzu oparł się o zamknięte drzwi i próbował się uspokoić. Gnom! Co ktoś taki robi w Shady Yale? Może to podróżny? Niewiele gnomów jednak podróżowało tą drogą. Niewiele w ogóle przekraczało znajome granice lasów Estlandii. Nie pamiętał, kiedy ostatni raz widziano tu gnoma. Teraz wszak był tu jeden. Może nawet było ich więcej. Ruszył szybkim krokiem wzdłuż korytarza i przystanął przy oknie wychodzącym na drogę. Ostrożnie zerknął znad parapetu. Na twarzy rysach elfa malowało się napięcie, oczy przeszukiwały podwórko i linię ogrodzenia poza nim. Gnom stał wciąż w tym samym miejscu, gdzie Jair dostrzegł go po raz pierwszy, i patrzył na gospodę. Chłopiec rozejrzał się wokół. Wyglądało na to, że obcy jest sam. Młodzieniec przylgnął do ściany. Co ma teraz zrobić? Co za zbieg wydarzeń sprowadził gnoma do Shady Yale akurat w czasie, kiedy Allanon ostrzegał, że Widma Mord będą ich szukały? A może nie był to tylko przypadek? Jair zmusił się, aby oddychać wolniej. Jak może się tego dowiedzieć? Jak może się upewnić? Wziął głęboki oddech. Po pierwsze musi się opanować. Jeden gnom nie stanowi jeszcze poważnego zagrożenia. Nos Jaira złowił zapach gulaszu wołowego duszącego się na wolnym ogniu. Przypomniało mu to, jak bardzo jest głodny. Wahał się jeszcze przez chwilę, a potem ruszył w kierunku kuchni. Najlepiej będzie przemyśleć wszystko nad pełnym talerzem. Posilić się, a potem ustalić plan działania. Skinął głową, przytakując własnym myślom. Próbował wyobrazić sobie, co uczyniłby Ron. On wiedziałby, co zrobić, gdyby tu był. Jair też musi sobie poradzić. Gulasz okazał się wyśmienity, a chłopak umierał z głodu, ale trudno było się skupić na jedzeniu, wiedząc, że tuż obok znajduje się gnom i obserwuje gospodę. W połowie dania Jair przypomniał sobie nagle, że w pustym, nie strzeżonym domu ukryte są przecież Kamienie Elfów. Jeśli gnom znajdował się tutaj na rozkaz czarnych wędrowców, to równie dobrze mógł szukać Allanona, Ohmsfordów, jak i magicznych Kamieni. Być może inni już też szukają... Odsunął talerz, dopił piwo i wybiegł z kuchni na korytarz. Ostrożnie wyjrzał przez okno. Obserwator zniknął. Serce Jaira zaczęło bić w przyspieszonym rytmie. Co teraz? Odwrócił się i pognał do wyjścia. Musi wrócić do domu. Musi upewnić się, że Kamienie są bezpieczne, a potem... Zwolnił w pół kroku. Nie miał pojęcia, co zrobi potem. Będzie musiał się zastanowić. Przyspieszył. Najważniejsze teraz było sprawdzenie, czy ktoś

usiłował się dostać do domu. Minął boczne drzwi, którymi przedtem wszedł, i skierował się na tyły budynku. Gdyby gnom naprawdę go szukał albo nabrał podejrzeń w stosunku do ukradkowych obserwacji Jaira, wyjdzie inną drogą. Nie powinienem spuszczać z niego wzroku, złościł się. Powinienem tam pójść. Ale było już za późno. Korytarz kończył się przy drzwiach na tyłach głównego budynku. Jair zatrzymał się, nasłuchując i besztając się za głupotę. Potem uchylił drzwi i wyszedł na zewnątrz. Wieczorne cienie rzucane przez drzewa kładły się na ziemi, tworząc ciemne i chłodne plamy również na dachu i ścianach gospody. Niebo ciemniało nad głową Jaira. Rozejrzał się szybko i ruszył w kierunku drzew. Przejdzie przez las, trzymając się z dala od dróg, dopóki nie będzie pewny, że... - Wyszedłeś na spacer, chłopcze? Jair zamarł. Spomiędzy ciemnych drzew wyszedł gnom. Szorstka, toporna twarz wykrzywiła się w złośliwym uśmiechu. Gnom czekał na niego. - Widziałem cię, chłopcze. Wiedziałem, że tu będziesz. Połóweczka, elf i człowiek; niewielu jest takich jak ty. - Stał kilka kroków od Jaira z uśmiechem przyklejonym do twarzy, trzymając na biodrach sękate dłonie. Krępą sylwetkę okrywał skórzany strój człowieka lasu. Jego buty i opaski na nadgarstkach nabijane były ćwiekami. Do pasa przypięty miał krótki miecz i noże. - Młody Ohmsford, tak? Chłopiec, Jair? Słowo „chłopiec” smagnęło jak uderzenie batem. - Nie zbliżaj się do mnie - ostrzegł Jair. Bał się i rozpaczliwie uważał, aby nie słychać było lęku w jego głosie. - Nie zbliżać się do ciebie? - Gnom wybuchnął śmiechem. - A co mi zrobisz, jak nie posłucham, połóweczko? Może rzucisz mnie na łopatki? Odbierzesz mi broń? Jesteś odważny, prawda? Rozległ się kolejny wybuch śmiechu, niski, gardłowy. Dopiero teraz Jair się zorientował, że gnom mówi do niego językiem używanym raczej przez południowców, nie zaś surowym narzeczem swoich współplemieńców. Gnomy rzadko używały innego języka niż swój własny. Było to ograniczone plemię, które nie chciało mieć do czynienia z innymi krajami. Ten musiał więc długo przebywać w Estlandii, aby nabrać takiej biegłości. - A teraz chłopcze - głos gnoma przerwał jego rozmyślania - obaj bądźmy rozsądni. Szukam druida. Powiedz mi, gdzie jest, i pójdę sobie.

Jair zawahał się. - Druid? Nie znam żadnego druida. Nie wiem, o czym... - Próbujemy sztuczek, co? - Gnom potrząsnął głową i westchnął. - Tym gorzej dla ciebie, chłopcze. Chyba będziemy musieli pogadać inaczej. Ruszył w stronę Jaira, wyciągając ręce. Chłopak wyśliznął się instynktownie i użył pieśni. Przez moment wahał się, nie był pewny. Nigdy nie wykorzystał magii przeciwko ludzkiej istocie, ale w końcu zaśpiewał. Wydał z siebie niski, syczący głos i nagle pojawiło się kłębowisko węży, ciasno oplatając wyciągnięte ramiona gnoma. Ten zawył z przerażenia i zaczaj rozpaczliwie młócić rękami, usiłując strząsnąć węże. Jair rozejrzał się wokół i trafił na ułamaną gałąź grubości solidnej laski. Chwycił ją obiema rękami i z całej siły uderzył gnoma w głowę. Ten jęknął, zwalił się na ziemię jak kłoda i zamarł bez ruchu. Jair zwolnił uchwyt, ręce mu drżały. Zabił go? Ostrożnie ukląkł przy powalonym napastniku i poszukał tętna na nadgarstku. Biło. Intruz żył więc, był tylko nieprzytomny. Jair wyprostował się. Co teraz? Gnom szukał Allanona, wiedząc, że druid przybył do Ohmsfordów do Shady Yale... Co jeszcze wiedział? Tak czy inaczej za dużo, aby Jair mógł pozostać tutaj, zwłaszcza teraz, kiedy użył magii. Ze złością potrząsnął głową. Nie powinien tego robić. Powinien trzymać to w tajemnicy. Było już jednak za późno na żal. Nie sądził, aby gnom był sam. Prawdopodobnie są inni, może w domu. Musi tam iść. W domu leżały przecież ukryte Kamienie Elfów. Rozejrzał się porządkując myśli. Kilkanaście stóp od niego stała drewniana skrzynia. Chwycił gnoma za nogi i pociągnął w tamtą stronę. Odchylił wieko, wsunął swego jeńca do środka i opuścił pokrywę wtykając w zamek metalowy pręt. Uśmiechnął się do siebie. Skrzynia była solidnie wykonana. Więzień nie wydostanie się z niej tak prędko. Jair pobiegł z powrotem do gospody. Miał powód do pośpiechu. Musi powiedzieć gospodarzowi, dokąd się wybiera, inaczej cała wioska zacznie przeczesywać okolicę, szukając go. Co innego było z Ronem i Brin. Wystarczyło powiedzieć, że wybrali się z wizytą do Leah, a on zdecydował się zostać w Yale. Jeśli on także wyjedzie, sprawa się skomplikuje. Nie było nikogo, kto mógłby wyjaśnić jego zniknięcie. Tak więc wkroczył do gospody nonszalancko i z rozbrajającym uśmiechem oznajmił, że zdecydował się jednak wyruszyć w góry jutro wczesnym rankiem. Dziś wieczorem natomiast zostanie w domu i się spakuje. Kiedy gospodarz

się zainteresował, dlaczego Jair tak nagle zmienił zdanie, chłopak wyjaśnił szybko, że otrzymał wiadomość od Brin, i zanim padły kolejne pytania, był już za drzwiami. Zniknął pomiędzy drzewami, biegnąc w ciemnościach w kierunku domu. Pocił się obficie zarówno z podniecenia, jak i oczekiwania. Nie bał się - jeszcze nie. Prawdopodobnie dlatego, że nie miał dość czasu, aby się zastanowić nad rozwojem wydarzeń, a poza tym unieszkodliwił przecież gnoma, czyż nie? Gałęzie drzew uderzały go po twarzy, ale nie zważał na nie, pędząc naprzód z oczami utkwionymi w ciemności przed sobą. Znał doskonale tę część lasu i nawet w zapadającym zmroku z łatwością znajdował drogę. Poruszał się cicho jak kot, ostrożnie nasłuchując dźwięków wokół siebie. Jakieś pięćdziesiąt jardów od domu wtopił się cicho w świerkowy zagajnik, posuwając się do przodu, dopóki poprzez iglaste gałęzie widać było ciemną sylwetkę budynku. Opadł na czworaki i wyjrzał w noc. Żadnego dźwięku, ruchu, żadnego znaku życia. Wszystko wyglądało tak jak zawsze. Zatrzymał się, aby odgarnąć z czoła niesforny kosmyk włosów. Nie powinien mieć trudności. Musi tylko wśliznąć się do domu, odnaleźć Kamienie Elfów i wymknąć się na zewnątrz. To chyba będzie proste... Nagle coś poruszyło się między dębami na tyłach domu. Nikły cień, który pojawił się na sekundę i zaraz zniknął. Jair wziął głęboki oddech i czekał. Minęło dziesięć minut. Wokół niego huczały roje owadów, ale nie zwracał na nie uwagi. Jeszcze raz dostrzegł ruch, tym razem wyraźniej. To był człowiek. Nie, nie człowiek, sprostował szybko - gnom. Chłopiec przysiadł na ziemi. No cóż, gnom czy nie, musi tam pójść. Prawdopodobnie jest ich więcej. Czekają i obserwują, ale nie wiedzą, czy i kiedy wróci. Strużka potu pociekła mu po plecach, a w gardle zaschło. Czas ucieka. Musi wyjechać z Yale. Nie może jednak zostawić Kamieni Elfów. Nie pozostało mu nic innego, jak użyć pieśni. Przez chwilę nastrajał głos do odpowiedniej tonacji, naśladując brzęczenie komarów, które przetrwały w cieple wczesnej jesieni nie dotkniętej jeszcze mrozem. Potem pomknął w dół poprzez świerki. Raz czy dwa posłużył się już tą sztuczką, ale nigdy w tak poważnych okolicznościach. Poruszał się cicho, pozwalając głosowi uczynić go częścią lasu pogrążonego w mrokach nocy. Wiedział, że jeśli nie popełni błędu, pozostanie niewidzialny dla obserwujących go oczu. Dom był coraz bliżej. Ponownie dostrzegł gnoma, który trzymał straż pomiędzy drzewami za nie

oświetlonym budynkiem. Potem zobaczył nagle następnego, za wysokimi krzewami rosnącymi przed domem, a potem jeszcze jednego. Żaden nie patrzył w jego stronę. Jair miał ochotę biec, pognać do domu niczym nocny wiatr, ale nie przyspieszył kroku, ciągle wydając z siebie jednostajne, ciche bzyczenie. Nie pozwól, aby mnie zobaczyli, błagał w duchu. Nie pozwól im spojrzeć. Przeciął trawnik, zmieniając się z drzewa w krzew i czujnie wypatrując gnomów wokół siebie. Tylne drzwi, pomyślał idąc. Najłatwiej będzie wejść tylnymi drzwiami ukrytymi w cieniu wysokich, kwitnących krzewów. Ich liście jeszcze nie opadły... Nagle zamarł w pół kroku, przerażony wołaniem, które rozległo się niespodzianie gdzieś spoza domu. Gnom, który czatował na tyłach domostwa Ohmsfordów, wyszedł spomiędzy dębów. Światło księżyca odbijało się od ostrza długiego noża. Znowu usłyszał wołanie, a potem gwałtowny wybuch śmiechu. Ostrze opadło. To sąsiedzi po drugiej stronie drogi rozmawiali i żartowali, siedząc przy kolacji w cieple jesiennego wieczoru. Tunika Jaira była mokra od potu. Po raz pierwszy poczuł strach. Kilkanaście jardów od niego gnom, który wyszedł spomiędzy dębów, zawrócił i raz jeszcze zniknął w dąbrowie. Głos Jaira zadrżał, a potem uspokoił się, wciąż kryjąc go przed wzrokiem nieprzyjaznych oczu. Dopadł drzwi, pozwalając pieśni przycichnąć na moment i rozpaczliwie próbując się uspokoić. Gorączkowo przeszukiwał kieszenie, aż w końcu wyjął klucz i delikatnie obrócił go w zamku. Drzwi otworzyły się bezgłośnie. W mgnieniu oka Jair znalazł się w środku. Przystanął w ciemnościach. Coś było nie tak. Nie umiałby tego nazwać, ale wyczuwał coś, jakby chłód przenikający aż do kości. Działo się tu coś złego. Dom... dom był jakby inny... Stał cicho, czekając aż zmysły odkryją to coś, co się przed nim ukrywało. Kiedy tak czekał, z wolna narastało w nim przekonanie, że w domu jest coś jeszcze oprócz niego. Coś strasznego, coś tak złego, że sama tego obecność sprawia, iż powietrze przesiąknięte było strachem. Cokolwiek to było, zdawało się znajdować we wszystkich miejscach równocześnie, jak gdyby nad domem Ohmsfordów rozciągnięto ohydny, czarny całun śmierci... Widmo Mord. Wstrzymał oddech. Wędrowiec - tutaj, w jego domu! Teraz bał się naprawdę. Resztki odwagi zniknęły, kiedy podejrzenia zamieniły się w pewność. Czekał na niego w sąsiednim pokoju. Jair wyczuwał w ciemnościach jego obecność. Zauważy go i przyjdzie tu, a Jair nie będzie w stanie stawić mu czoła! Przez chwilę myślał, że

się załamie i rzuci do ucieczki ogarnięty paniką, ale potem przypomniał sobie o rodzicach, których po powrocie do domu nikt nie ostrzeże, jeśli on zawiedzie. Pomyślał o Kamieniach Elfów, jedynej Broni, jakiej mogli się obawiać czarni wędrowcy, ukrytej kilkanaście stóp od niego. Potem przestał myśleć. Po prostu działał. Niczym bezgłośny cień przemknął do kamiennego paleniska w kuchni. Jego palce badały szorstką powierzchnię kamienia, w którym wycięto rzędy półek. Na końcu trzeciej półki kamień obluzował się pod dotknięciem dłoni. Palce zamknęły się na niewielkiej skórzanej sakiewce. Coś poruszyło się w sąsiednim pokoju. Nagle drzwi otworzyły się gwałtownie i pojawiła się w nich krzepka sylwetka. Jair stał przyklejony do ściany paleniska, niewidoczny w cieniu, gotowy do ucieczki. Ale postać przeszła obok niego, nie zwalniając kroku, z pochyloną głową. Zniknęła we frontowym pokoju, po czym niski, gardłowy szept poinformował o czymś stworzenie ukryte wewnątrz. W następnej sekundzie Jair był już przy ciągle otwartych drzwiach na tyłach domu i zniknął w cieniu kwitnących krzewów. Zatrzymał się na chwilę, żeby stwierdzić, iż był to wartownik spod dębów, po czym schronił się w lesie. Szybciej, szybciej! krzyczał w duchu sam do siebie. Nie oglądając się, Jair Ohmsford wtopił się w noc.

IV Ta ucieczka nie będzie łatwa. Już kiedyś Ohmsfordowie przemierzali Shady Yale pod osłoną nocy, ścigani przez czarne stwory, które będą ich nękać jak cztery krainy długie i szerokie. Minęło ponad siedemdziesiąt lat od czasu, kiedy Shea i Rick Ohmsfordowie wyśliznęli się ze swego domu w gospodzie w Yale, z trudem umykając przed uskrzydlonymi potworami - Łowcami Śmierci - wysłanymi przez lorda Warlocka. Jair znał ich historię. Niewiele starsi od niego, przemierzyli całą drogę na wschód do Culhaven i siedzib karłów. Jair Ohmsford przecież nie był od nich gorszy. On także wyrósł w Yale i wiedział niejedno o tym, jak przeżyć w nieprzyjaznym kraju. Kiedy przemierzał lasy Doliny, miał przy sobie jedynie swój myśliwski nóż za pasem i skórzaną sakiewkę z Kamieniami Elfów zatkniętą za tunikę. Był jednak pewny, że bezpiecznie dotrze do celu. W jego ucieczce nie było paniki, ale niezłomna wiara, że da sobie radę. Tylko przez chwilę bał się naprawdę. Kiedy stał w kuchni rodzicielskiego domu, ukryty w cieniu wielkiego paleniska, nasłuchując w ciszy. Kiedy wiedział, że w pokoju obok czeka jedno z Widm Mord, i czuł zło przenikające nawet powietrze, którym oddychał. To już jednak minęło, przepadło w ciemnościach, które zostawały coraz bardziej w tyle, w miarę jak posuwał się naprzód. Teraz myślał jasno i zdecydowanie. Za cel swojej ucieczki obrał Leah, oddalone o trzy dni drogi. Jechał już tędy kiedyś, nie obawiał się więc, że zgubi drogę. Poza tym w J^eah znajdzie pomoc, jakiej nie znalazłby w Dolinie. Shady Yale to mała wioska, a jej mieszkańcy nie byli przygotowani na walkę z czarnymi wędrowcami ani ze sprzymierzonymi z nimi gnomami. Leah zaś było miastem. Góry znajdowały się pod panowaniem monarchii i chroniła je stała armia. Ojciec Rona J^eah był królem i dobrym przyjacielem rodziny Ohmsfordów. Jair powie mu, co się wydarzyło, i przekona, aby wysłał na południe patrole, które odnajdą jego rodziców i ostrzegą ich przed niebezpieczeństwem czyhającym w Dolinie. Potem wszyscy znajdą schronienie w mieście, dopóki nie powróci Allanon z Ronem i Brin. Jair uważał, że to doskonały plan, i przez myśl mu nie przeszło, że mógłby się nie powieść. Mimo to nie zamierzał niczego pozostawiać li tylko przypadkowi. Dlatego właśnie wziął ze sobą Kamienie Elfów, chociaż w ten sposób ojciec się dowie, że cały

czas wiedział, gdzie zostały ukryte. Biegnąc i przedzierając się przez lasy Yale, usiłował sobie przypomnieć wszystko, co stary tropiciel opowiadał mu o sposobach zacierania za sobą śladów przed pogonią. Jair uczynił z tego grę, w której obaj próbowali przewidzieć różne posunięcia hipotetycznych prześladowców. Znajdowali w tym niekłamaną przyjemność, wykazując się przy okazji niesłychaną pomysłowością. Tropiciel traktował zabawę jako sprawdzian swoich umiejętności. Dla Jaira było to pole do popisu dla jego niepohamowanej wyobraźni. Teraz gra w przygodę stała się rzeczywistością i sama wyobraźnia nie wystarczała. Potrzebna była choć odrobina doświadczenia starego tropiciela, dlatego Jair próbował przywołać w pamięci wszystko, co usłyszał. Najbardziej niepokoił go nieubłagany upływ czasu. Im szybciej dotrze do gór, tym szybciej wyruszą patrole na poszukiwanie rodziców. Pod żadnym pozorem nie mogą oni powrócić do doliny bez ostrzeżenia. A skoro tak, to nie może poświęcić zbyt dużo cennego czasu na zacieranie śladów. W tym postanowieniu umocniła go jeszcze świadomość, jak ograniczone są jego umiejętności w tej dziedzinie, oraz fakt, że wcale nie był pewny, czy gnomy i ich czarni przywódcy naprawdę ruszą za nim w pościg. Przypuszczał, że to zrobią, zwłaszcza jeśli znajdą gnoma uwięzionego w skrzyni, ale będą musieli tropić jego ślady, co powinno zabrać im trochę czasu, nawet jeśli odgadną, w którym kierunku wyruszył. Miał nad nimi przewagę i musi ją wykorzystać. Będzie biegł szybko i wytrwale, postanowił, i niech próbują go schwytać. Poza tym nawet jeśli go złapią, zawsze może przywołać pieśń, aby go chroniła. Koło północy dotarł do wschodniej ściany, która osłaniała Shady Yale, wspiął się na najeżone skałami zbocze i zniknął w Duln. Przedzierał się przez ciemny las, ustalając swoje położenie za pomocą gwiazd i księżyca. Od czasu do czasu zwalniał nieco, aby oszczędzać siły. Był już zmęczony. Nie spał od dwóch nocy, ale chciał się upewnić, że przekroczył Rappahalladran, zanim pozwoli sobie na odpoczynek. Oznaczało to, że musi wędrować aż do świtu, a droga nie będzie łatwa. Trudno było przedzierać się przez Duln nawet w najlepszych warunkach, a ciemności czyniły knieję zdradzieckim labiryntem. Niemniej jednak Jair przemierzał już Duln zeszłej nocy i był pewny, że znajdzie drogę. Ruszył więc naprzód, bacznie obserwując gęstwinę drzew rozciągającą się przed nim.

Czas wlókł się niemiłosiernie, w końcu jednak niebo zaczęło się rozjaśniać. Chłopiec był wyczerpany. Jego szczupłe ciało zdrętwiało ze zmęczenia, a ręce i twarz miał pocięte i posiniaczone przez gałęzie drzew. Nie dotarł jeszcze do rzeki. Po raz pierwszy zaczął się martwić, że być może zawiodło go poczucie kierunku i zawędrował za daleko na północ lub południe. Wiedział, że nadal podąża na wschód, ponieważ słońce wstawało dokładnie przed nim. Ale gdzie był Rappahalladran? Nie zważając na zmęczenie i rosnący niepokój, pokuśtykał przed siebie. Słońce stało na niebie już od godziny, kiedy w końcu dotarł do brzegów rzeki. Głęboki i bystry nurt Rappahalladran, pieniąc się i kipiąc, torował sobie drogę na południe, gdzie ginął w ciemnym, cichym lesie. Jair porzucił plan przejścia rzeki w tej chwili. Prądy były zbyt niebezpieczne, aby podjąć taką próbę bez odpoczynku. Odnalazł sosnowy zagajnik blisko wody, wyciągnął się w chłodnym cieniu jego gałęzi i natychmiast zasnął. Obudził się o zachodzie słońca zdezorientowany, czując dziwny niepokój. Minęła chwila, zanim przypomniał sobie, gdzie jest i co go tu sprowadziło. Potem zauważył, że dzień już upłynął i przeraził się, że spał za długo. Miał zamiar spać do południa, zanim podejmie dalszą ucieczkę na wschód. Cały dzień dawał jego prześladowcom zbyt dużą przewagę. Zszedł na brzeg rzeki, ochlapał twarz zimną wodą, żeby się rozbudzić, i ruszył na poszukiwanie czegoś do jedzenia. Zdał sobie sprawę, że nie jadł nic przez ostatnie dwadzieścia cztery godziny, i pożałował, że nie znalazł chwili czasu, aby przed ucieczką zapakować choćby bochenek chleba i ser. Szukając pomiędzy drzewami jagód i korzonków, zaczął znowu rozmyślać o swoich prześladowcach. Być może niepotrzebnie się martwi. Może nikt go nie szuka. W końcu, czego mogliby od niego chcieć? Gnom mówił przecież, że szukali Allanona. Prawdopodobnie po jego ucieczce z Yale ruszyli swoją drogą, tropiąc dalej druida. A jeśli tak, to niepotrzebnie pędzi na złamanie karku. Oczywiście, jeżeli się myli... Dzikie jagody były rzadkością o tej porze roku, tak więc Jair musiał się zadowolić jadalnymi korzonkami i paroma łodygami dzikiego rabarbaru. Pomimo niedoskonałości jadłospisu czuł się nadspodziewanie dobrze, kiedy skończył posiłek. Ron Leah nie poradziłby sobie lepiej, pomyślał. Pokonał tamtego gnoma, porwał Kamienie Elfów sprzed nosa czarnemu wędrowcowi i patrolowi myśliwych gnomów, uciekł z Doliny i zmierza teraz bez przeszkód w kierunku Leah. Przez moment

wyobraził sobie twarz siostry, kiedy opowie jej, co się wydarzyło. Nagle zdał sobie sprawę, że nie wie naprawdę, czy kiedykolwiek znowu zobaczy Brin. Allanon zabrał jego siostrę do samego serca zła, tego samego, które najechało jego dom i zmusiło go do opuszczenia Doliny. Przypomniał sobie, co czuł w obecności tego zła - okropne, obezwładniające uczucie paniki. Brin zmierzała do miejsca, gdzie mieszkało to zło, gdzie było wielu czarnych wędrowców, a nie tylko jeden. Do walki z nimi miała jedynie magię druida i swoją pieśń. Jak Brin zamierzała z nimi walczyć? Co będzie, jeżeli ją znajdą, zanim dotrze do księgi...? Nie chciał o tym myśleć. Mimo różnych osobowości i chodzenia własnymi drogami byli sobie bardzo bliscy. Jair kochał siostrę i nie chciał, aby stało jej się coś złego. Bardziej niż kiedykolwiek żałował, że nie pozwolono mu iść z nią do Anaru. Zerknął na zachód, gdzie słońce chowało się powoli między korony drzew. Zmrok zapadał szybko i był najwyższy czas ruszyć znowu na wschód. Długim nożem ściął kilka gałęzi i związał je razem paskami kory, budując niewielką tratwę, na której mógł umieścić swoje ubranie. Nie miał ochoty wędrować w mokrej odzieży w tę chłodną jesienną noc. Przepłynie rzekę nago i ubierze się na brzegu. Kiedy tratwa była gotowa, poniósł ją na brzeg rzeki. Nagle przypomniał sobie jedną z lekcji starego tropiciela. Mówili wtedy o sposobach zmylenia pogoni. Woda jest najlepsza do zatarcia śladów, oznajmił stary tajemniczo. Nie można w niej niczego wytropić, chyba że jest się na tyle głupim, że próbuje się zgubić pogoń w zbyt płytkiej wodzie i zostawia ślady stóp odciśnięte w mule. Głęboka woda natomiast jest doskonała. Prąd zawsze znosi cię w dół i jeśli twój prześladowca dotrze za tobą do brzegu rzeki i będzie wiedział, że ją przeszedłeś (oczywiście nie musisz tego robić, ale to już inna sztuczka), odnajdzie twój trop na przeciwległym brzegu. Tak więc - i na tym właśnie polega cała sztuka - bystry uciekinier będzie brodził w górę rzeki i wyjdzie na brzeg daleko od miejsca, gdzie kończą się jego ślady. Ponieważ ścigający wie, że prąd zniesie cię w dół, tam właśnie będzie szukał twoich tropów. Nie pomyśli, żeby poszukać w górze rzeki, prawda? Jaira zawsze zachwycała ta sztuczka i postanowił teraz z niej skorzystać. Możliwe, że nikt go nie ściga, ale z drugiej strony nie ma takiej pewności. Do Leah ma jeszcze dwa dni drogi. Jeśli rzeczywiście pościg za nim trwa, pomysł starego tropiciela da mu jeszcze większą przewagę. Zdjął buty, wetknął je pod pachę razem z tratwą i przebrnął kilkaset jardów w górę rzeki, aż do miejsca, gdzie koryto się zwężało. Wystarczy, zdecydował, i zdjął

resztę ubrania. Umieścił je na tratwie i rzucił się w zimne wody rzeki. W jednej chwili prąd porwał go, ciągnąc ze sobą w dół. Chłopiec poddał się mu, trzymając przed sobą tratwę jedną ręką, a drugą torując sobie drogę do przeciwległego brzegu. Obok niego przepływały kawałki drewna i splątanych zarośli szorstkie i zimne w dotyku. Szum lasu nikł w oddali, ginąc w huku spienionej wody. W górze ciemniało niebo, w miarę jak słońce chowało się za linię drzew. Jair brnął naprzód. Przeciwległy brzeg był coraz bliżej. W końcu jego stopy dotknęły dna, wbijając się w miękki muł. Stanął na nogach. Nocne powietrze chłodziło mu skórę. Chwycił ubranie, pchnął tratwę z powrotem w nurt rzeki i patrzył jak odpływa, kręcąc się w kółko. Chwilę później stał znowu na suchym lądzie, otrząsając się z wody i wciągając na siebie ubranie. Wokół niego brzęczały owady; był to jedyny dźwięk w tych ciemnościach. Na drugim brzegu czarne konary drzew bladły powoli w gęstniejącej mgle. Nagle pomiędzy ciemnymi sylwetkami drzew coś się poruszyło. Jair zamarł z oczami utkwionymi w miejsce, gdzie dostrzegł ruch. Cokolwiek to jednak było, już zniknęło. Odetchnął głęboko. Przez chwilę miał wrażenie, że to człowiek. Ostrożnie, powoli, schronił się z powrotem w cień stojących za nim drzew, cały czas obserwując brzeg i czekając na ponowny ruch. Nic się nie wydarzyło. Pospiesznie skończył się ubierać i upewnił się, że Kamienie Elfów są ciągle bezpiecznie schowane w fałdach tuniki. Potem odwrócił się i pobiegł cicho w głąb lasu. Prawdopodobnie coś mi się przywidziało, pomyślał. Szedł całą noc, kierując się znowu położeniem gwiazd i księżyca. Na ciemnym niebie ponad lasem stanowiły one niewielkie plamki światła wskazujące właściwy kierunek. Zwolnił kroku, kiedy las się przerzedził. Coraz bardziej tracił pewność, że nikt go nie ściga. Pomijając te krótkie chwile w domu, kiedy wyczuwał obecność czarnego wędrowca, czuł się bezpieczny. Lecz myśl, że ktoś może być tutaj, tuż za jego plecami, sprawiała, że czuł przypływ rosnącej paniki. Pot perlił mu czoło mimo chłodu jesiennej nocy. Bał się. Powrócił myślami do Brin i wyobraził sobie, że jest teraz równie samotna jak on. Samotna i ścigana. Żałował, że nie ma jej tutaj. Szedł wciąż, kiedy wstało słońce. Nie przeszedł jeszcze Duln i nie opuszczało go uczucie niepokoju. Był zmęczony, ale nie tak bardzo, żeby odczuwać potrzebę snu. Gdy więc słońce wschodziło przed nim w złotawej mgiełce, a nikłe promienie światła rozpraszały szarość kniei, odbijając kolory tęczy w zeschłych liściach i na

szmaragdowym mchu, on szedł wytrwale dalej. Od czasu do czasu zerkał za siebie, obserwując gęstwinę drzew. Po kilku godzinach wędrówki las się skończył i oczom Jaira ukazały się zielone pastwiska. Stanowiły przedsionek widocznej w oddali błękitnej ściany gór. Było tu ciepło i swojsko, a więcej wolnej przestrzeni niż w lesie spowodowało, że Jair natychmiast poczuł się lepiej. Krajobraz wokół niego stawał się coraz bardziej znajomy, w miarę jak posuwał się w głąb pastwisk. Przebył już tę drogę rok temu, kiedy to odwiedził Leah na zaproszenie Rona. Książę przyprowadził go do domku myśliwskiego u podnóża gór, gdzie spędzali czas, łowiąc ryby w pokrytym mgłą jeziorze. Domek leżał jeszcze dwie godziny drogi na wschód, ale czekało tam miękkie łóżko i schronienie na resztę dnia. Mógł ruszyć stamtąd dalej, wypoczęty, po zapadnięciu nocy. Wizja łóżka przekonała go ostatecznie. Nie zważając na zmęczenie, Jair kontynuował wędrówkę przez pastwiska na wschód. Zarys gór był coraz wyraźniejszy. Raz czy dwa odwrócił się, obserwując okolicę, ale niczego nie zauważył. Był już środek dnia, kiedy dotarł do myśliwskiego domku z sosny i kamienia, otoczonego świerkami na skraju puszczy. Domek stał na zboczu nad pastwiskami, ale ukazywał się spomiędzy drzew dopiero, kiedy podeszło się na odległość głosu. Znużony Jair wspiął się na kamienne schodki i odszukał klucz, który Ron trzymał ukryty w szczelinie między kamieniami. Nagle dostrzegł, że zamek jest wyłamany. Ostrożnie uniósł zasuwę i zerknął do środka. Wewnątrz było pusto. Jasne, że pusto, mruknął do siebie. Oczy kleiły mu się ze zmęczenia. Kto mógłby tu być? Zamknął za sobą drzwi i obrzucił spojrzeniem nienagannie czyste wnętrze: drewniane i skórzane meble, półki z zapasami i kuchennym sprzętem, baryłka piwa i kamienne palenisko, po czym ruszył krótkim korytarzem, który prowadził z głównej izby do sypialni. Zatrzymał się przy pierwszych drzwiach, odsunął zasuwkę i wszedł do środka. Padł ciężko na łóżko wyścielone pierzyną. Po chwili już spał. Było już prawie ciemno, kiedy Jair się obudził. Jesienne niebo było ciemnogranatowe, ozdobione srebrną koronką niknącego słonecznego światła sączącego się przez zasłonięte okna do sypialni. Obudził go jakiś hałas, jakby cichutkie szuranie butów po drewnianych deskach. Bez namysłu skoczył na równe nogi i podszedł szybko do drzwi, ciągle

jeszcze na wpół śpiąc. Wyjrzał na zewnątrz. Ciemna izba była pusta, skąpana w cieniu. Jair zamrugał i wpatrzył się w ciemność. Nagle zobaczył coś jeszcze. Frontowe drzwi były otwarte. Wszedł do hallu, mrużąc z niedowierzaniem zaspane oczy. - Znowu wyszedłeś na spacer, chłopcze? - odezwał się z tyłu znajomy głos. Jair odwrócił się gwałtownie. Coś uderzyło go w skroń i przed oczami wybuchł mu snop światła. Upadł na podłogę i pogrążył się w ciemnościach.

V Tu, gdzie Mermidon spływał z Callahornu i wpadał do Tęczowego Jeziora, panowało jeszcze lato. Była to kraina pastwisk i lasów, niskich pagórków i gór pokrytych świeżą zielenią. Rzeka i jej liczne dopływy nawadniały ziemię i żywiły ją, utrzymując w wilgoci. Codziennie ze wschodem słońca wilgotna mgła znad jeziora unosiła się na pomoc i rozproszona opadała na ziemię, podtrzymując życie jeszcze długo po odejściu lata. Słodki, wilgotny zapach napełniał powietrze. Jesień jeszcze tu nie dotarła. Brin Ohmsford siedziała samotnie na pagórku, obserwując leniwie, jak łączą się wody rzeki i jeziora. Dzień miał się ku zachodowi i słońce stało na niebie niczym lśniąca, czerwonawa pochodnia, a jego światło barwiło purpurowo srebrne masy wody rozlewające się przed jej oczami. Najlżejszy powiew nie zakłócał spokoju nadchodzącego wieczoru. Tafla jeziora była gładka niczym powierzchnia lustra. W oddali gdzie jezioro stykało się z ciemniejącym niebem woda miała jaśniejszy odcień. Cudowna tęcza, od której jezioro wzięło swoją nazwę, spinała łukiem oba jego brzegi. W gasnącym świetle dnia z wdziękiem sunęły gęsi i żurawie i tylko ich klangor przerywał głęboką ciszę. Myśli Brin płynęły spokojnie. Minęły cztery dni odkąd opuściła dom i ruszyła na wschód, w podróż, która zawiedzie ją w głąb Anaru. Dalej, niż kiedykolwiek zawędrowała. Wydawało się dziwne, że - nawet w tej chwili - tak mało wiedziała o tej wyprawie. Minęły cztery dni, a ona ciągle była niczym ufające ślepo dziecko, trzymające się kurczowo matczynej ręki. Z Shady Yale przeszli na pomoc przez Duln. Potem szli na wschód, wzdłuż brzegów Rappahalladran, i znowu na pomoc, podążając brzegiem Tęczowego Jeziora aż do miejsca, gdzie wpadał do niego Mermidon. Przez cały ten czas nie usłyszeli od Allanona ani słowa wyjaśnienia. Oczywiście oboje z Ronem prosili o nie. Ciągle zadawali pytania, ale druid unikał ich. Później im powie. Później znajdą odpowiedź na swoje pytania. Teraz niech po prostu idą za nim. Tak więc szli, jak im polecił, ostrożnie, coraz bardziej nieufnie, mając nadzieję, że coś się wyjaśni, zanim dotrą do Estlandii. Druid wszakże nie dawał powodów do przypuszczeń, że ich nadzieje się spełnią. Powściągliwy i tajemniczy, trzymał się od nich z daleka. W ciągu dnia jechał przed nimi i jasno dawał do zrozumienia, że pragnie być sam. Nocą zaś, kiedy rozkładali obóz, zostawiał ich i znikał gdzieś w mroku. Nigdy nie jadł i nie spał, co

podkreślało jeszcze różnicę pomiędzy nimi, a tym samym zwiększało dystans. Pilnował ich niczym jastrząb swojej zdobyczy i nigdy nie pozwalał im się odłączyć choćby na moment. Aż do dzisiaj. Tego wieczora Allanon nieoczekiwanie zostawił ich samych. Rozłożyli obóz w miejscu, gdzie Mermidon zasilał wody Tęczowego Jeziora. Druid wszedł w las rosnący nad brzegami rzeki i zniknął bez słowa wyjaśnienia. Dziewczyna i góral z niedowierzaniem patrzyli za nim. W końcu, kiedy stało się jasne, że naprawdę są sami i to nie wiadomo na jak długo, postanowili nie marnować czasu na martwienie się o niego i zajęli się przygotowaniami do wieczornego posiłku. Trzy dni jedzenia ryb, łowionych najpierw w wodach Rappahalladran, a potem w Tęczowym Jeziorze, znacznie osłabiły ich początkowy entuzjazm do tego dania. Dlatego Ron, uzbrojony w jesionowy łuk i strzały, ulubioną broń Meniona Leah, ruszył na poszukiwanie innej zwierzyny. Jakiś czas zajęło Brin zbieranie drewna na ognisko, a potem mogła już usiąść na zboczu i oddać się rozmyślaniom w samotności. Allanon! Był zagadką opierającą się rozwiązaniu. Zaangażowany w ochronę kraju, był przyjacielem jej ludu, dobroczyńcą ludzkości i obrońcą przed złem, któremu nie mogli sami stawić czoła. Lecz jaki przyjaciel wykorzystywał ludzi tak, jak to czynił Allanon? Dlaczego utrzymywał w tak wielkiej tajemnicy powody swego działania? Czasami zdawało się, że jest raczej złoczyńcą przynoszącym szkody tym, których obiecał wspomagać. To druid opowiedział jej ojcu historię o starym świecie czarów, z którego pochodziła wszelka magia, i o stworzeniach, które nią władały. Dobra czy zła, biała czy czarna, magia była zawsze tym samym, jako że jej moc tkwiła w sile, mądrości i zamiarach tego, który jej używał. A więc jaka była różnica pomiędzy Allanonem a lordem Warlockiem w ich walce o posiadanie Miecza Shannary? Obaj byli druidami i nauczyli się magii z ksiąg starego świata. Różnica leżała w charakterze obu magów. Jeden zepsuty był przez władzę, podczas gdy drugi zachował czystość. Może i tak. A może nie. Jej ojciec pewnie spierałby się, twierdząc, że druid był tak samo zepsuty przez władzę jak pan Królestwa Czaszki, być może tylko w inny sposób. Życiem Allanona rządziła moc i tajemnice jej użycia. Był zatem ofiarą magii, nawet jeśli jego poczucie odpowiedzialności było większe, a zamiary mniej egoistyczne. Doprawdy był w Allanonie jakiś dziwny smutek, pomimo jego surowego, niemal przerażającego zachowania. Przez chwilę myślała o tym smutku, który wywoływał w niej mag, a którego nigdy zapewne nie odczuwał jej ojciec, i

zastanawiała się, dlaczego czuje go tak wyraźnie. - Wróciłem! Obróciła się wystraszona, ale to tylko Ron wołał do niej z obozowiska położonego w świerkowym zagajniku u stóp pagórka. Wstała i zaczęła schodzić w dół. - Widzę, że druid jeszcze nie wrócił - stwierdził góral, kiedy podeszła bliżej. Niósł na ramieniu parę dzikich kur i położył je teraz na ziemi. - Może będziemy mieli szczęście i w ogóle nie wróci. Spojrzała na niego. - Może nie byłoby to takim szczęściem. - Zależy, jak na to spojrzeć. - Chłopak wzruszył ramionami. - A ty jak na to patrzysz, Ron? - Nie ufam mu. - Góral zmarszczył brwi. - Z jakiego powodu? - Ze względu na to, za kogo się podaje. OBronił nas przed lordem Warlockiem i Zwiastunami Śmierci, potem przed demonami wypuszczonymi na wolność ze starego świata czarów, a teraz chroni nas przed Widmami Mord. Ale zauważ, że zawsze korzysta z pomocy rodziny Ohmsfordów i ich przyjaciół. Znam te historie, Brin. Zawsze tak było. Pojawia się niespodzianie i ostrzega przed niebezpieczeństwem zagrażającym ludzkości, które może powstrzymać jedynie członek waszej rodziny. Dziedzice domu Shannary i magii elfów, która do niego przynależy, oto czym są Ohmsfordowie. Najpierw Miecz Shannary, potem Kamienie Elfów, a teraz pieśń. Ale dziwnym trafem nic nigdy nie jest dokładnie tym, na co z początku wygląda. Mam rację? - O czym ty mówisz, Ron? - Brin powoli pokręciła głową. - Mówię, że druid pojawia się znikąd z historyjką, która ma mu zapewnić pomoc Shei albo Wila Ohmsfordów, a teraz twoją pomoc, i za każdym razem jest tak samo. Mówi tylko to, co musi. Daje tylko to, co musi, a resztę zatrzymuje dla siebie. Ukrywa część prawdy. Nie ufam mu, bo bawi się życiem innych ludzi! - Sądzisz, że bawi się także naszym życiem? - A ty nie? - Ron wziął głęboki oddech. - Nie jestem pewna - odparła po chwili. - A więc także mu nie wierzysz? - Tego nie powiedziałam.

Góral wpatrywał się w nią przez chwilę, a potem usiadł naprzeciwko, wyciągając przed siebie długie nogi. - No to jak to jest? Wierzysz mu czy nie? - Chyba jeszcze się nie zdecydowałam. - Ona także usiadła. - A więc co tu robisz, na kocią duszę? Uśmiechnęła się, widząc jego oburzenie. - Jestem tu, Ron, ponieważ on mnie potrzebuje. Wierzę w to, co mi powiedziano, a reszty nie jestem pewna. Sama muszę odkryć to, co przede mną ukrywa. - Jeśli potrafisz. - Znajdę sposób. - To zbyt niebezpieczne - powiedział stanowczo. Uśmiechnęła się, wstała z miejsca i podeszła do niego. Delikatnie pocałowała go w czoło. - Dlatego chciałam, abyś był tu ze mną, Ronie Leah. Abyś był moim obrońcą. Czyż nie dlatego poszedłeś? Ron oblał się szkarłatnym rumieńcem i wymamrotał coś niezrozumiałego. Brin mimo woli roześmiała się. - Może zostawimy naszą dyskusję na później i zajmiemy się tymi kurami? Umieram z głodu. Rozpaliła niewielki ogień, chłopak zaś oprawiał kury. Potem ugotowali i zjedli drób, zagryzając posiłek serem i popijając piwem. Posilali się w milczeniu, siedząc na szczycie niewielkiego wzniesienia i obserwując gwiazdy i księżyc w ostatniej kwadrze, rzucające blade, srebrne światło na wody jeziora. Zanim skończyli, zapadła noc. Allanon nie wrócił. - Brin, pamiętasz, co powiedziałaś przedtem o mojej roli obrońcy? - zapytał Ron, kiedy wrócili do ogniska. Skinęła głową. - No cóż, to prawda. Jestem tu, żeby cię chronić. Nie pozwolę, aby coś ci się stało, nigdy. Chyba o tym wiesz. Zawahał się, a ona uśmiechnęła się w ciemności. - Wiem. - Cóż. - Poruszył się niespokojnie. Jego dłonie uniosły zniszczoną pochwę, w której znajdował się miecz Leah. - Jest jeszcze inny powód, dla którego się tutaj znalazłem. Mam nadzieję, że mnie zrozumiesz. Jestem tu, żeby coś sobie udowodnić. - Znowu się zawahał, szukając właściwych słów. - Jestem księciem Leah, ale to tylko tytuł. Urodziłem się z nim jak moi bracia, a oni są starsi. Ten miecz, Brin - uniósł

broń - nie jest naprawdę mój. Należy do mojego pradziada, Meniona Leah. Zawsze do niego należał, od kiedy wyruszył z nim na poszukiwanie Miecza Shannary. Noszę go tak jak jesionowy łuk, ponieważ nosił je Menion, a ja chcę być taki jak on. Ale nie jestem. - Tego nie możesz wiedzieć - powiedziała szybko. - O to właśnie chodzi - mówił dalej. - Nigdy nie zrobiłem niczego, żeby się przekonać, kim naprawdę jestem. I dlatego między innymi znalazłem się tutaj. Chcę wiedzieć. Tak właśnie dowiedział się Menion, ruszając w pościg jako opiekun Shei Ohmsforda. Może i ja dowiem się czegoś w ten sposób. - Być może. - Brin uśmiechnęła się. - W każdym razie cieszę się, że mi o tym powiedziałeś. - Przerwała na chwilę. - Teraz ja zdradzę ci mój sekret. Poszłam z tego samego powodu. Ja też muszę sobie coś udowodnić. Nie wiem, czy potrafię dokonać tego, czego oczekuje ode mnie Allanon. Nie wiem, czy starczy mi sił. Urodziłam się z pieśnią, ale nigdy nie wiedziałam, do czego ma mi służyć. Wierzę, że otrzymałam magię nie bez powodu. Może dowiem się tego od Allanona. - Położyła mu dłoń na ramieniu. - Tak więc widzisz, że nie ma między nami różnicy, Ron. Rozmawiali jeszcze przez chwilę coraz bardziej senni, aż w końcu trudy dnia dały o sobie znać. Zapadła cisza. Rozłożyli swoje posłania. Jasna chłodna jesienna noc otuliła ich swoją samotnością i spokojem, kiedy wyciągnęli się przy dogasającym ognisku i owinęli kocami. Po chwili już spali. Żadne z nich nie dostrzegło wysokiej sylwetki w ciemnych szatach stojącej w cieniu świerków poza zasięgiem światła. Kiedy się przebudzili następnego ranka, Allanon był w obozie. Siedział zaledwie parę jardów od nich na spróchniałym pniu, a jego wysoka postać wyglądała niczym duch w bladym świetle poranka. Patrzył w milczeniu jak wstają, myją się i jedzą śniadanie, nie wyjaśniając ani słowem, gdzie był. Brin i Ron kilka razy spoglądali otwarcie w jego kierunku, ale druid wydawał się nie zwracać na to uwagi. Kiedy wreszcie spakowali posłania i sprzęt kuchenny oraz przyprowadzili konie, żeby je osiodłać, Allanon podniósł się i podszedł do nich. - Nastąpiła zmiana planów - oznajmił. Patrzyli na niego w milczeniu. - Nie idziemy na wschód. Pójdziemy na pomoc, do Smoczych Zębów. - Dlaczego tam? - Szczęki Rona zacisnęły się. - Ponieważ jest to konieczne.

- Konieczne dla kogo? - warknął chłopak. - To zajmie tylko jeden dzień. - Allanon zwracał się teraz do Brin, nie zważając na złość górala. - Muszę kogoś odwiedzić. Potem znowu ruszymy na wschód i zakończymy naszą podróż. - Allanonie. - Brin cicho wymówiła jego imię. - Powiedz nam, dlaczego musimy jechać na pomoc. Druid zawahał się, twarz mu pociemniała. Potem skinął głową. - Dobrze. Ostatniej nocy wezwał mnie ojciec. Kazał mi przyjść do siebie i jestem zobowiązany to uczynić. Za życia zwał się Bremen i był druidem. Teraz jego cień wypływa na powierzchnię z podziemnej krainy przez wody Hadeshom w dolinie Shale. Za trzy dni, o świcie będzie tam ze mną rozmawiał. Bremen, druid, który ocalał z masakry członków Rady w Paranorze, kiedy to lord Warlock pogrążył Nordlandię w Drugiej Wojnie Ludów, i który wykuł Miecz Shannary. Dawne czasy, pomyślała Brin, przywołując w pamięci stare legendy. Ponad siedemdziesiąt lat temu Shea Ohmsford ruszył z Allanonem do doliny Shale, gdzie ujrzał cień Bremena unoszący się nad Hadeshorn; ojciec chciał porozmawiać ze swoim synem, ostrzec przed niewiadomym i przepowiedzieć przyszłość... - Twój ojciec widzi przyszłość, prawda? - zapytała nagle Brin, przypominając sobie, jak cień ostrzegał Sheę. - Czy powie nam coś? - Być może. - Allanon pokręcił głową z powątpiewaniem. - Ale jeśli nawet, to odkryje przed nami jedynie fragmenty wydarzeń. Przyszłość nie ma jeszcze ostatecznego kształtu i z konieczności musi pozostać częściowo w ukryciu. Tylko pewniki podlegają poznaniu, nawet jeśli nie zawsze są dla nas zrozumiałe. - Wzruszył ramionami. - W każdym razie wzywa mnie. Nie robiłby tego, gdyby nie chodziło o sprawy najwyższej wagi. - Nie podoba mi się to - oznajmił Ron. - Miną kolejne trzy dni, a może więcej. W tym czasie moglibyśmy dotrzeć do Anaru i ruszać już z powrotem. Widma już cię szukają. Sam nam o tym mówiłeś. Podarujemy im tylko więcej czasu, żeby cię odnalazły; ciebie i Brin. Druid utkwił w chłopaka zimne, ciężkie spojrzenie. - Nie zaryzykowałbym niepotrzebnie bezpieczeństwa dziewczyny, książę Leah. Ani twojego. Ron zaczerwienił się ze złości, ale Brin podeszła i ujęła go za rękę. - Zaczekaj, Ron. Może podróż do Hadeshorn to dobry pomysł. Może dowiemy

się czegoś o przyszłości, co nam pomoże. Góral trzymał spojrzenie utkwione w Allanona. - Najbardziej pomogłoby nam trochę więcej prawdy o naszej sytuacji warknął. - A więc - Allanon mówił cicho i szybko, a jego wysoka postać stała się nagle jeszcze wyższa - jaką część prawdy mam ci wyjawić, książę Leah? - Całą, druidzie. - Ron się nie wycofał. - Powiedziałeś Brin, że musi iść z tobą do Estlandii, ponieważ tobie brakuje mocy do przejścia bariery, która osłania księgę czarnej magii. Tobie, który znasz sekrety druidów, który miałeś moc wystarczającą do zniszczenia nocnych łowców i podobnych im demonów! Mimo to jej potrzebujesz. A cóż ona ma takiego, czego ty nie posiadasz? Pieśń. Nic więcej, tylko pieśń, która nie ma nawet mocy Kamieni Elfów. Magiczną zabawkę, która zmienia kolor liści i każe kwitnąć kwiatkom! Cóż to za ochrona? Allanon wpatrywał się w niego bez słowa, a potem uśmiechnął się bladym, smutnym uśmiechem. - Jaka ochrona, powiadasz? - mruknął. Spojrzał nagle na Brin. - Czy ty także podzielasz jego wątpliwości? Czy pragniesz lepiej zrozumieć pieśń? Czy mam ci pokazać, co można nią zdziałać? Nie była to przyjazna propozycja, ale Brin skinęła głową. - Tak. Druid przeszedł obok niej wielkimi krokami, chwycił wodze i wspiął się na siodło. - Chodź więc za mną, a zobaczysz, dziewczyno - powiedział. Jechali brzegiem Mermidonu w milczeniu, torując sobie drogę przez skalisty las. Po lewej mieli wschodzące słońce, którego promienie przedzierały się przez korony drzew, a po prawej ciemną, ocienioną ścianę gór Runne. Jechali ponad godzinę niczym ponura, milcząca procesja. W końcu druid dał znak, aby się zatrzymali i zsiedli z koni. - Zostawcie konie - polecił. Weszli w las, kierując się na zachód. Druid poprowadził ich przez pasmo gór, a potem w dół, do zadrzewionej kotliny. Po kilkunastu minutach przedzierania się przez splątane poszycie Allanon zatrzymał się i odwrócił do nich. - A teraz, Brin - wskazał na zarośla przed sobą - wyobraź sobie, że ta kotlina jest barierą mrocznej magii, przez którą musisz przejść. W jaki sposób użyłabyś pieśni, aby utorować sobie drogę?

- Nie jestem pewna... - Spojrzała na niego niezdecydowanie. - Nie jesteś pewna? - Druid potrząsnął głową. - Pomyśl, w jaki sposób używałaś jej do tej pory. Czy robiłaś to, jak twierdzi książę Leah, aby nadać liściom jesienne barwy? Czy sprawiałaś, że zakwitały kwiaty, liście puszczały pąki, a rośliny rosły szybciej? - Skinęła głową. - Możesz więc za pomocą pieśni zmieniać kolor, kształt i zachowanie. Zrób to teraz. Uczyń te zarośla częścią siebie. Przez chwilę patrzyła na niego, a potem raz jeszcze skinęła głową. Nigdy nie zadawała sobie takich pytań i nie była przekonana, że posiada moc. W dodatku minęło wiele czasu od chwili, gdy używała magii po raz ostatni. Mimo to spróbuje. Zaczęła cicho śpiewać. Jej głos był niski i równy. Pieśń mieszała się z dźwiękami lasu. Potem powoli zmieniła natężenie i głos rósł, aż wszystko inne zamilkło. Nadeszły słowa, niespodziewane, spontaniczne i instynktownie wyczuła, że dotarła do zarośli, które zagradzały jej drogę. Z wolna gąszcz się odsunął. Liście i gałęzie cofały się niczym wijące się wstęgi lśniącej zieleni. Chwilę później droga do kotliny stała przed nią otworem. - To nie było trudne, chyba zgodzisz się ze mną? - To nie było pytanie. Zobaczmy, dokąd zaprowadzi nas twoja ścieżka. Ruszył znowu naprzód, otulając się ciemną szatą. Brin zerknęła na Rona, który wzruszył ramionami na znak, że nic z tego nie rozumie. Poszli za druidem. Zatrzymał się chwilę później, tym razem wskazując na wiąz, którego pień zgiął się i skarłowaciał w cieniu wyższego odeń dębu. Konary wiązu splątały się z gałęziami silniejszego drzewa, usiłując bezskutecznie dosięgnąć słonecznego światła. - Tym razem będzie trudniej, Brin - odezwał się nagle Allanon. - Ten wiąz rósłby lepiej, gdyby docierało doń światło. Chcę, żebyś go wyprostowała, podniosła i wyplątała z konarów dębu. Brin popatrzyła z powątpiewaniem na oba drzewa. Były ze sobą zbyt mocno splecione. - Chyba nie potrafię tego zrobić - powiedziała cicho. - Spróbuj. - Moja magia nie jest wystarczająco silna. - Mimo to spróbuj - uciął krótko. Zaśpiewała więc i ponownie pieśń zlała się z dźwiękami puszczy i rosła, wznosząc się ku porannemu słońcu, a wszystko inne wokół ucichło. Wiąz zadrżał. Konary obu drzew zatrzeszczały w odpowiedzi. Brin wzmocniła natężenie pieśni,

czując opór, a słowa pieśni natarły mocniej. Karłowaty pień wiązu odsunął się od dębu, łamiąc gałęzie i gubiąc liście oderwane przemocą od podłoża. Potem z niesłychaną gwałtownością całe drzewo dźwignęło się w górę i eksplodowało fragmentami konarów, gałązek i liści, które opadły ulewą w dół kotliny. Zdumiona Brin cofnęła się i ukryła twarz w dłoniach. Pieśń zamarła. Gdyby nie Allanon, dziewczyna upadłaby na ziemię. Trzymał ją w ramionach, dopóki wszystko nie opadło, po czym obrócił Brin twarzą ku sobie. - Co to było...? - zaczęła mówić, ale położył jej palec na ustach. - Moc, dziewczyno - wyszeptał. - Moc twojej pieśni, potężniejsza, niż to sobie wyobrażałaś. Ten wiąz nie potrafiłby sam wyplątać się z konarów dębu. Jego gałęzie były zbyt sztywne, zbyt mocno splątane. Mimo to nie mógł się oprzeć pieśni. Chcąc nie chcąc musiał się poddać, nawet gdyby w rezultacie miał ulec zniszczeniu! - Ależ, Allanonie! - Potrząsnęła głową, ciągle nie mogąc uwierzyć. - Masz tę moc, Brin Ohmsford. W każdej magii są zarówno ciemne, jak i jasne strony. - Druid przybliżył twarz. - Bawiłaś się zmienianiem koloru liści. Pomyśl, co mogłoby się wydarzyć, gdybyś spowodowała cały cykl przemian. Drzewo przeszłoby z jesieni do zimy, a z zimy do wiosny, od jednej pory roku do drugiej. W końcu przeszłoby cały cykl swego życia i umarłoby. - Druidzie... - odezwał się Ron ostrzegawczym tonem i ruszył naprzód, ale mroczne spojrzenie powstrzymało go w pół kroku. - Zatrzymaj się, książę Leah. Niech usłyszy prawdę. - Czarne oczy ponownie odnalazły Brin. - Bawiłaś się pieśnią niczym interesującą zabawką, bo nie widziałaś dla niej innego zastosowania. Mimo to zawsze, gdzieś w głębi, wiedziałaś, że jest czymś więcej. Magia elfów zawsze była czymś więcej. Ty posiadasz magię Kamieni Elfów, która w tobie odrodziła się w nowej postaci. Moc, która jest w tobie, przewyższa wszystko, co było do tej pory. Być może jest to moc utajona, ale jej potęga jest niewątpliwa. Zastanów się przez chwilę nad naturą magii, którą władasz. Pieśń może zmieniać zachowanie wszystkiego, co żyje! Czy nie widzisz, co to oznacza? Uległe zarośla rozstępują się dla ciebie, czyniąc przejście tam, gdzie go nie było. Rozstępują się także drzewa, chociaż łamią się z wysiłku. Jeśli możesz przywracać barwy liściom, możesz też sprawić, że uschną. Jeśli potrafisz nakłonić kwiaty, aby kwitły, możesz także spowodować, że zwiędną. Jeśli możesz dawać życie, Brin, możesz je także odebrać. Patrzyła na niego przerażona.

- O czym ty mówisz? - wyszeptała ochryple. - Pieśń może zabijać? Mogę jej użyć do zabijania? Myślisz...? - Prosiłaś, aby ci pokazać, do czego może być użyta. - Allanon przerwał jej protesty. - Zrobiłem to, czego sobie życzyłaś. Myślę, że teraz nie masz już wątpliwości, że ta magia jest czymś więcej, niż myślałaś. - Nie mam już wątpliwości, Allanonie. - Śniada twarz Brin zapłonęła gniewem. - I ty też nie powinieneś wątpić, że w żadnym wypadku nie użyję pieśni do zabijania! Nigdy! Druid wytrzymał jej spojrzenie, twarde rysy złagodniały nieco. - Nawet, aby zachować własne życie? Lub też życie górala? Nawet wtedy? Nie cofnęła wzroku. - Nigdy. Druid patrzył na nią jeszcze przez chwilę, jakby próbował określić, jak głębokie jest jej przekonanie. Potem odwrócił się gwałtownie i utkwił wzrok w zbocze kotliny. - Widziałaś już dość, Brin. Musimy ruszać dalej. Pomyśl o tym, czego się nauczyłaś. Czarna sylwetka zniknęła w zaroślach. Brin stała tam, gdzie ją zostawił. Nagle zdała sobie sprawę, że drżą jej dłonie. To drzewo! Sposób, w jaki runęło, rozdarte na dwoje... - Brin. - Ron stanął przed nią, a jego ręce spoczęły na jej ramionach. Drgnęła pod ich dotykiem. - Nie możemy z nim iść. Bawi się z nami, tak jak to czynił z innymi. Zostaw go i jego bezsensowne poszukiwania i wracaj ze mną do Yale. Patrzyła na niego przez chwilę, a potem pokręciła głową. - Nie. To, co zobaczyłam, było konieczne. - Nic z tego nie jest konieczne, na kocią duszę! - Jego wielkie dłonie cofnęły się i spoczęły na rękojeści miecza Leah. - Jeśli jeszcze raz zrobi coś takiego, nie będę się zastanawiał dwa razy... - Nie, Ron. - Dotknęła jego dłoni. Była znowu spokojna. Nagle zdała sobie sprawę, że coś przeoczyła. - Nie zrobił tego tylko po to, aby mnie przestraszyć czy onieśmielić. Chciał mnie czegoś nauczyć i pokazać, że nie ma czasu do stracenia. Widziałam to w jego oczach. Nie dostrzegłeś tego? - Niczego nie widziałem. - Potrząsnął głową. - Dlaczego nie ma czasu? - Dzieje się coś złego. - Popatrzyła na miejsce, gdzie zniknął druid. Pomyślała

raz jeszcze o upadku drzewa, o słowach ostrzeżenia i o swoim przyrzeczeniu. Nigdy! Spojrzała szybko na Rona. - Czy myślisz, że mogłabym użyć pieśni, aby zabić? zapytała cicho. Zawahał się tylko przez ułamek sekundy. - Nie. Nawet, aby uratować twoje życie? pomyślała. A jeżeli to nie drzewo będzie nam zagrażać, tylko żywa istota? Czy zniszczę ją, aby ratować ciebie? Och, Ron, co się stanie, jeśli to będzie człowiek? - Czy nadal będziesz mi towarzyszył w tej podróży? - zapytała. Posłał jej swój najbardziej zawadiacki uśmiech. - Aż do chwili, kiedy dopadniemy tę przeklętą księgę i podrzemy ją na strzępy. - Pochylił się i delikatnie ucałował jej wargi. Przytuliła się do niego mocniej. - Wszystko będzie dobrze. - Usłyszała jego głos. - Wiem - odpowiedziała. Ale pewność zniknęła.

VI Kiedy Jair Ohmsford odzyskał przytomność, zorientował się, że tkwi przywiązany do pnia drzewa, a ręce i nogi ma skrępowane. Nie znajdował się już w domku myśliwskim, lecz na małej wycince osłoniętej cieniem rosnących nie opodal jodeł, które pochylały się nad nim niczym strażnicy. Kilkanaście stóp przed nim płonęło niewielkie ognisko, rzucając blade światło na ciemną ścianę milczących drzew. Nad krainą zapadła noc. - Obudziłeś się, chłopcze? Z ciemności po lewej dobiegł znajomy, karcący głos. Jair powoli odwrócił głowę, szukając właściciela tego głosu. Przysadzista sylwetka przykucnęła bez ruchu na skraju światła. Jair chciał odpowiedzieć i zdał sobie sprawę, że jest nie tylko związany, ale i zakneblowany. - Ach, tak. Przepraszam za to. - Odezwał się znowu głos. - Musiałem, rzecz jasna, założyć ci knebel. Nie mogłem pozwolić, żebyś po raz drugi wypróbował na mnie swoją magię, prawda? Masz pojęcie, ile czasu zajęło mi wydostanie się z tamtej skrzyni? Jair oparł się o drzewo, przypominając sobie, co się wydarzyło. Gnom w gospodzie. A więc to on go śledził, odnalazł w myśliwskim domku i zaszedł od tyłu... Skrzywił się na te wspomnienia. W głowie wciąż czuł pulsujący ból. - Niezła sztuczka, ta z wężami. - Gnom zachichotał cicho. Wstał i usiadł w kręgu światła, parę stóp od swego więźnia, krzyżując nogi. Wąskie zielone oczy uważnie obserwowały Jaira. - Myślałem, że jesteś nieszkodliwy. Po prostu chłopiec, a nie szczenię druida. Miałem pecha, co? Byłem pewny, że ze strachu powiesz mi wszystko, co chcę wiedzieć, byle się mnie pozbyć. Ale nie. Węże na rękach i dwumetrowa laga na moim łbie, oto, co dostałem. Szczęście, że żyję - Żółta twarz o topornych rysach uniosła się nieco. - To był twój błąd. - Gruby paluch wycelował w Jaira. - Powinieneś mnie wykończyć. Ale nie zrobiłeś tego i dlatego cię dopadłem. Przypuszczałem, że zechcesz uciec z Yale. Ruszyłem za tobą jak lis za królikiem, jak tylko wydostałem się z tej skrzyni. Nie miałem zamiaru pozwolić ci uciec po tym, w co mnie wpakowałeś. Ani mi się śniło! Tamci głupcy pozwolili się wykiwać, ale nie ja. Szedłem za tobą przez trzy dni. Już prawie cię miałem przy rzece, ale zdążyłeś ją przejść i nie mogłem odnaleźć śladów w nocy. Musiałem poczekać. Ale złapałem cię na drzemce w tamtym domku, co? - Roześmiał się wesoło, a Jair zaczerwienił się ze

złości. - Nie złość się. Robię po prostu to, co do mnie należy. Poza tym to kwestia dumy. Przez dwadzieścia lat nikt mnie tak nie podszedł. I to w dodatku zwykły chłopak. Nie mógłbym z tym żyć. Musiałem też pozbawić cię przytomności. Jak powiedziałem, nie mogłem pozwolić, abyś użył magii. - Wstał i podszedł bliżej. Jego surowa twarz wyrażała żywą ciekawość. - To była magia, prawda? Jak się tego nauczyłeś? To ten głos, tak? Stworzyłeś te węże, używając głosu. Niezła sztuczka. Przeraziłeś mnie śmiertelnie, a nie sądziłem, że coś jeszcze jest w stanie mnie przestraszyć. - Przerwał na chwilę. - Może z wyjątkiem wędrowców. Na wzmiankę o Widmach Mord w oczach Jaira zamigotał strach. Gnom dostrzegł to i skinął głową. - Lepiej się ich bać. Są czarni na wskroś. Czarni jak środek nocy. Nie chciałbym, aby mnie ścigali. Nie wiem, jak udało ci się ominąć tego w domu... Przerwał nagle i pochylił się w stronę Jaira. - Jesteś głodny, chłopcze? Jair skinął głową. Gnom przyglądał mu się przez chwilę w zamyśleniu. Potem wstał. - Coś ci powiem. Wyjmę knebel i nakarmię cię, jeśli przyrzekniesz, że nie użyjesz magii przeciwko mnie. Zresztą i tak nic ci z tego nie przyjdzie, dopóki jesteś przywiązany do drzewa, chyba że te twoje węże przegryzą sznury. Nakarmię cię i pogadamy. Tamci nie dotrą tu przed świtem. No to jak? Jair pomyślał przez chwilę, a potem skinął głową. Był głodny jak wilk. - Umowa stoi. - Gnom podszedł do chłopca i wyjął knebel. Jedną ręką przytrzymał mocno Jaira za podbródek. - Daj mi teraz słowo. Żadnej magii. - Żadnej magii - powtórzył Jair, krzywiąc się z bólu. - Dobrze. - Gnom cofnął rękę. - Tacy jak ty dotrzymują słowa. Mogę się założyć. Wiesz, że mężczyzna tyle jest wart, ile warte jest jego słowo. Sięgnął do pasa po skórzany bukłak, odkorkował go i przytknął chłopcu do ust. - Napij się. No, łykaj. Jair pociągnął łyk nieznanego płynu. Gardło miał ściśnięte i suche. To było piwo, mocne i gorzkie. Zapłonęło mu w przełyku niczym ogień. Jair zakrztusił się i cofnął głowę. Gnom zatkał bukłak i z powrotem umieścił go przy pasku. Potem usiadł i wyszczerzył zęby w uśmiechu. - Jestem Slanter. - Jair Ohmsford. - Chłopak ciągle usiłował złapać oddech. - Chyba już wiesz. - Wiem. Ale powinienem chyba wiedzieć o tobie więcej. Tak na wszelki

wypadek, gdybyś mnie zaskoczył. Jair rzucił mu krzywe spojrzenie. - Jak zdołałeś mnie schwytać? Myślałem, że nikomu się nie uda. - Ach, to. - Gnom prychnął pogardliwie. - Może i nikomu. Ale ja nie jestem nikim. - Co to znaczy? - To znaczy, że jestem tropicielem, chłopcze. - Gnom roześmiał się. - Tym właśnie się zajmuję. I w rzeczy samej, robię to lepiej niż ktokolwiek inny. Dlatego wzięli mnie ze sobą. Dlatego tu jestem. Tropię. - Mnie? - zapytał zdumiony Jair. - Nie, nie ciebie. Druida! Tego, którego zwą Allanon. To jego szukam. Ty tylko wszedłeś mi w drogę w nieodpowiednim momencie. Na twarzy Jaira pojawił się wyraz oszołomienia i zakłopotania. Ten gnom był tropicielem? Nic dziwnego, że nie był w stanie mu umknąć. Ale poszukiwanie Allanona...? Slanter bezradnie potrząsnął głową i podniósł się. - Słuchaj, wyjaśnię ci wszystko, ale najpierw coś zjedzmy. Musiałem cię taszczyć przez dwie mile od tego domku. Wyglądasz niepozornie, ale swoje ważysz. Nabrałem apetytu, kiedy ty odpoczywałeś. Siedź tu, a ja postawię coś na ogniu. Sięgnął po plecak leżący po drugiej stronie wycinki i wyjął z niego parę kuchennych sprzętów. Po chwili wołowy gulasz z warzywami dusił się powolutku nad ogniem. Zapach jedzenia rozszedł się w powietrzu i dotarł do nozdrzy Jaira. Ślina napłynęła mu do ust. Umierał z głodu. Nie jadł porządnego posiłku, od kiedy opuścił gospodę. Poza tym musiał zachować siły, na wypadek gdyby udało mu się uciec, a miał zamiar spróbować ucieczki przy pierwszej nadarzającej się okazji. Kiedy gulasz był gotowy, Slanter przyniósł talerz i nakarmił Jaira własnoręcznie, dzieląc się z nim potrawą. Była znakomita i zjedli wszystko, zagryzając na koniec chlebem i serem. Slanter napił się jeszcze piwa, ale Jaira napoił wodą. - Niezły gulasz, muszę to sobie przyznać - zauważył gnom, kiedy chwilę później czyścił rondel koło ogniska. - Nauczyłem się paru użytecznych rzeczy przez te wszystkie lata. - Jak długo jesteś tropicielem? - zapytał zaintrygowany Jair. - Prawie całe życie. Zacząłem się uczyć, kiedy byłem w twoim wieku. -

Skończył porządki, wstał i wrócił do Jaira. - Co wiesz o tropicielach? Jair opowiedział rnu w skrócie o starym tropicielu, który mieszkał w gospodzie, o ich rozmowach i zabawach w tropienie, którymi umilali sobie czas podczas kuracji nogi starego. Slanter słuchał nie przerywając, a na jego surowej żółtej twarzy odbijało się prawdziwe zainteresowanie. Kiedy Jair skończył, gnom usiadł; spojrzenie jego wąskich oczu było nieobecne. - Dawno temu byłem taki jak ty. Myślałem tylko o tym, żeby zostać tropicielem. W końcu opuściłem dom z jednym z nich, starym człowiekiem z pogranicza. Byłem młodszy od ciebie. Opuściłem dom i poszedłem do Estlandii, do Callahornu, a potem do Nordlandii. Minęło ponad piętnaście lat. Podróżowałem po wszystkich krainach. Znam je dobrze. To dziwne, ale to właśnie uczyniło mnie bezdomnym. Gnomy nie ufają mi, ponieważ widziałem więcej niż ktokolwiek z tego plemienia. Gnom, który nie jest gnomem. Nauczyłem się więcej, niż oni kiedykolwiek będą w stanie odcięci od świata w lasach Estlandii. Wiedzą o tym, dlatego ledwo mnie znoszą. Szanują mnie jednak, bo w swoim fachu jestem najlepszy. - Spojrzał ostro na Jaira. - Dlatego tu jestem; ponieważ jestem najlepszy. Ten druid Allanon, no wiesz, ten, którego nie znasz, przybył do Gór Kruczych i Graymark i próbował przejść przez Maelmord. Tamtędy jednak nie przejdzie ni druid, ni diabeł. Widma dowiedziały się, że tam jest, i ruszyły za nim. Jeden wędrowiec, patrol gnomów myśliwych i ja do tropienia śladów. Trafiliśmy do twojej osady i czekaliśmy aż ktoś się pojawi. Mieliśmy nadzieję, mimo że stało się jasne, że druid już odjechał. I kto się pojawił? Ty. Jair zastanawiał się gorączkowo. De wiedział ten gnom? Czy wiedział, dlaczego druid przybył do Shady Yale? Czy wiedział, że... Nagle przypomniał sobie o Kamieniach Elfów wetkniętych pospiesznie za tunikę, kiedy uciekał z Doliny. Czy nadal tam są? Czy może Slanter je znalazł? Do licha! Z oczami cały czas utkwionymi w gnoma poruszył się ostrożnie, próbując wyczuć kształt Kamieni poprzez krępujące go więzy. Bez skutku. Sznury oplatały mu ubranie tak, że nie był w stanie niczego wyczuć, a nie miał odwagi spojrzeć w dół choćby na sekundę. - Sznury uwierają? - zapytał nagle Slanter. - Próbowałem tylko wygodniej usiąść. - Jair zmusił się, żeby z powrotem usiąść i rozluźnić mięśnie. Zmienił temat. - Dlaczego zadałeś sobie trud, żeby pójść za mną, skoro masz szukać

Allanona? - Ponieważ miałem się dowiedzieć, dokąd poszedł druid, i zrobiłem to. Slanter uniósł głowę - Pojechał do twojej osady i twojej rodziny. Teraz wraca do Estlandii, czyż nie tak? Nie musisz odpowiadać na to pytanie. Przynajmniej nie mnie. Ale będziesz musiał na nie odpowiedzieć, kiedy oni przyj da tutaj nad ranem. Trochę się spóźniają, ale przyjdą na pewno. Musiałem ich zostawić w tyle, żeby cię dogonić. Bo widzisz, oni zechcą dowiedzieć się czegoś o wizycie Allanona. Dlaczego przyjechał, na przykład. I na twoje nieszczęście będą chcieli wiedzieć coś jeszcze. Przerwał znacząco, obserwując Jaira badawczo. Chłopak odetchnął głęboko. - O magii? - wyszeptał. - Bystry chłopak. - Uśmiech Slantera nie był przyjemny. - A jeśli nie zechcę im powiedzieć? - To nie będzie rozsądne - powiedział gnom cichym głosem. Patrzyli na siebie bez słowa. - Widmo Mord może mnie zmusić, prawda? - zapytał Jair w końcu. - Widmo ci nie zagraża. - Slanter prychnął. - Poszło na północ za druidem. Twoim problemem jest sedt. - Sedt? Kto to jest? - Sedt to przywódca gnomów. Tym razem jest to Spilk. Dowodzi tym patrolem. Raczej nieprzyjemny gość. Nie to co ja. Typowy gnom z Estlandii. Poderżnąłby ci gardło, jeszcze zanimby na ciebie spojrzał. Strzeż się go. Lepiej odpowiadać na jego pytania. - Wzruszył ramionami. - Jeśli powiesz Spilkowi to, co chce wiedzieć, zrobię, co będę mógł, żeby puścili cię wolno. W końcu nie walczymy z ludźmi z Yale, tylko z karłami. Bez urazy, ale nie jesteś tutaj ważny. Za to twoja magia jest interesująca. Odpowiedz tylko na pytania i puszczą cię wolno. - Nie wierzę ci. - Jair spojrzał na niego podejrzliwie. - Nie wierzysz? - Slanter cofnął się. - Daję ci moje słowo. Jest tyle warte co twoje. - Krzaczaste brwi gnoma wygięły się w łuk. - Traktuję je tak samo poważnie, jak ty swoje. Jair nie odzywał się przez chwilę. To dziwne, ale wierzył, że gnom mówi prawdę. Jeśli obiecał, że dopilnuje uwolnienia Jaira, to zrobi to. Skoro uważa, że mogą w tym pomóc odpowiedzi Jaira, to prawdopodobnie odpowie na te pytania. Skrzywił się. Ale z drugiej strony dlaczego miałby wierzyć gnomowi? - Sam nie wiem - mruknął.

- Nie wiesz? - Slanter pokręcił bezradnie głową. - Myślisz, że masz jakiś wybór, chłopcze? Jeśli nie odpowiesz, Spilk się tobą zajmie, a jeśli nadal będziesz milczał, odda cię wędrowcom. Jak myślisz, co się wtedy z tobą stanie? Jair poczuł zimno przenikające do kości. Nie miał ochoty zastanawiać się nad taką ewentualnością. - Myślę, że okażesz się sprytny. - Gnom ciągnął dalej. Pomarszczoną żółtą twarz wykrzywił grymas. - Tak jak wtedy, kiedy wykiwałeś ich i wędrowca. Zresztą co za różnica, co komu teraz powiesz? Cóż to szkodzi, że powiesz sedtowi, dlaczego druid chciał się z wami widzieć? Druid jest już daleko. Mało prawdopodobne, że go dogonią w Estlandii. Poza tym nie powiedział ci przecież niczego ważnego, prawda? Magia to co innego. Będą chcieli wiedzieć, jak się tego nauczyłeś. Od druida? A może od kogoś innego? - Czekał przez chwilę, ale chłopiec nie odezwał się. - W każdym razie wystarczy powiedzieć, gdzie się jej nauczyłeś i jak jej używasz, a włos ci z głowy nie spadnie. Tylko żadnych sztuczek. Powiedz po prostu prawdę, a skończą się twoje kłopoty. - Znowu czekał na reakcję Jaira i znowu odpowiedzią była cisza. Slanter wzruszył ramionami. - Przemyśl to sobie. - Wstał, przeciągnął się i podszedł do Jaira. Uśmiechając się pogodnie, na powrót umieścił knebel w ustach jeńca. - Przepraszam za ten brak wygód do spania, ale nie mogę ryzykować. Za dużo już mi pokazałeś. Nie przestając się uśmiechać, wyciągnął koc i owinął nim Jaira, zatykając rogi za sznury krępujące chłopca tak, żeby koc się nie zsunął. Potem podszedł do ogniska i rozrzucił je kopniakiem. Jair w bladym świetle żaru widział, jak przysadzista sylwetka gnoma znik-nęła w ciemności. - Ach, na co mi przyszło: ścigać jakiegoś chłopca z doliny - mruczał gnom. Marnowanie talentu. Nawet nie karła! Mogli przynajmniej dać mi karła do tropienia. Albo znowu druida. Ha! Druid poszedł pomagać karłom, a ja siedzę tutaj, pilnując chłopca... Przez chwilę jeszcze słychać było jego mamrotanie, w większości niezrozumiałe, a potem głos ucichł całkowicie. Jair Ohmsford siedział sam w ciemności i zastanawiał się, co zrobi, kiedy nadejdzie ranek. Spał kiepsko tej nocy. Ciało miał zdrętwiałe i obolałe, a przed oczami dręczące widmo mających nastąpić wydarzeń. Jak by na to nie patrzeć, jego przyszłość rysowała się w ponurym świetle. Nie mógł oczekiwać pomocy od swoich

przyjaciół. Zresztą nikt nawet nie wiedział, gdzie go szukać. Rodzice, Brin, Ron i Allanon, wszyscy myśleli, że jest bezpieczny w gospodzie w Shady Yale. Nie mógł się też spodziewać szczególnych względów ze strony swoich prześladowców. Mimo zapewnień Slantera, nie liczył na szybkie uwolnienie, bez względu na to, na ile pytań odpowie. Poza tym, jak może powiedzieć o magii? Slanter najwyraźniej sądził, że ktoś go tego nauczył. Kiedy gnomy się dowiedzą, że nie jest to nabyta umiejętność, tylko wrodzony talent, będą chciały wiedzieć więcej. Zabiorą go do Estlandii, do Widm Mord... Tak minęła noc. Drzemał chwilami, kiedy zmęczenie zwyciężyło niewygody i niepokój, ale nigdy na długo. W końcu, tuż przed nadejściem świtu, zasnął wyczerpany. Dzień jeszcze nie nadszedł, kiedy Slanter szorstko potrząsnął Jairem. - Wstawaj - rozkazał gnom. - Przyszli. Jair otworzył oczy, mrużąc je od szarości świtu otulającej górski las. W powietrzu czuć było chłód i wilgoć, przenikające do ciała nawet przez koc, którym był owinięty. Delikatna mgiełka okrywała ciemne pnie jodeł. Panowała zupełna cisza, las jeszcze się nie obudził. Slanter pochylił się nad nim i odwiązał go od drzewa. Nie było widać innych gnomów. - Gdzie oni są? - zapytał Jair, kiedy gnom wyjął mu z ust knebel. - Blisko. Sto jardów w dół zbocza. - Slanter chwycił chłopca za tunikę i postawił go na nogi. - Żadnych sztuczek. Trzymaj swoją magię na wodzy. Odwiązałem cię od drzewa, żebyś mógł rozmawiać jak mężczyzna, ale przywiążę cię z powrotem, jeśli mi podpadniesz. Zrozumiałeś? Jair pospiesznie skinął głową. Sznury wciąż krępowały mu ręce i nogi, a całe ciało miał tak zdrętwiałe, że ledwo był w stanie utrzymać się na nogach. Stał oparty o jodłę, czując ból w zesztywniałych mięśniach. Nawet gdyby zdołał się uwolnić, nie mógłby biec w takim stanie. W głowie kręciło mu się ze zmęczenia i strachu, kiedy tak czekał, aż odzyska siły. Odpowiedzieć na pytania. Tak radził Slanter. Nie bądź głupcem. Jaka odpowiedź ich zadowoli? Nagle w mroku pojawił się rząd niewyraźnych postaci przedzierających się mozolnie przez las. Dwóch, trzech, sześciu, ośmiu - Jair patrzył jak jeden po drugim wyłaniali się z mgły. Krępe sylwetki owinięte krótkimi, wełnianymi kurtami. Gnomy. Spod głęboko nasuniętych kapturów migały żółte twarze o topornych rysach. Dłonie o grubych palcach dzierżyły włócznie i pałki. Wypełnili wycinkę, ale żaden nie

odezwał się choćby słowem. Wąskie oczy utkwione były w schwytanego chłopaka i nie było to spojrzenie przyjazne. - To on? Pytający wysunął się naprzód. Był potężnie zbudowany. Ciało pokryte supłami mięśni i masywna klatka piersiowa. Oparł na ziemi grubszy koniec swojej pałki i obracał nią w miejscu, ściskając broń sękatymi paluchami, na których widoczne były blizny. - Tak? Gnom zerknął na Slantera, który skinął głową. Spojrzenie przywódcy patrolu znowu spoczęło na Jairze. Powoli odsunął kaptur kurty. Ukazała się szeroka twarz o nieregularnych, grubych rysach. Okrutne oczy obserwowały chłopca beznamiętnie, badawczo. - Jak się nazywasz? - zapytał cicho. - Jair Ohmsford - odpowiedział szybko indagowany. - Co druid robił w twoim domu? Jair zawahał się, rozważając, co powinien powiedzieć. Coś nieprzyjemnego zamigotało w oczach gnoma. Nagłym ruchem uniósł pałkę i podciął Jairowi nogi. Chłopak upadł ciężko, tracąc oddech. Gnom stał nad nim bez słowa. Potem schylił się, chwycił Jaira za przód tuniki i dźwignął go na nogi. - Co druid robił w twoim domu? Jair przełknął ślinę, próbując ukryć strach. - Przybył do mojego ojca - skłamał. - Dlaczego? - Mój ojciec jest właścicielem Kamieni Elfów. Allanon chciał użyć ich jako broni przeciwko Widmom Mord. Zapadła cisza, która zdawała się nie mieć końca. Jair wstrzymał oddech. Jeśli Slanter znalazł przy nim Kamienie Elfów, kłamstwo wyjdzie na jaw i będzie po nim. Czekał, nie spuszczając wzroku z gnoma. - Gdzie są teraz druid i twój ojciec? - Padło w końcu pytanie. Jair odetchnął. - Poszli na wschód. - Zawahał się i dodał po chwili. - Moja matka i siostra odwiedzają osady na południu Yale. Miałem czekać w gospodzie na ich powrót. Gnom mruknął coś niezrozumiałego. Muszę ich chronić, pomyślał Jair. Spilk obserwował go uważnie. Jair nie cofnął spojrzenia. Nie możesz powiedzieć, że kłamię, powtarzał w myślach. Nie możesz.

Potem sękaty paluch oderwał się od pałki. - Jesteś magiem? - Ja... - Jair spojrzał na otaczające go ciemne twarze. Pałka wyskoczyła i szybkie, mocne uderzenie rzuciło chłopca na kolana. Gnom uśmiechnął się, jego spojrzenie miało twardy wyraz. Ponownie postawił jeńca na nogi. - Odpowiedz. Jesteś magiem? Jair skinął głową bez słowa, oniemiały ze strachu. Ledwo mógł utrzymać się na nogach. - Pokaż - rozkazał gnom. - Spilk. - Głos Slantera przerwał nagłą ciszę. - Lepiej dobrze się zastanów. Spilk rzucił Slanterowi krótkie spojrzenie i odprawił go ruchem ręki. Znowu spojrzał na Jaira. - Pokaż. Jair zawahał się. Pałka znowu się uniosła. Mimo że przygotowany na cios, nie zdołał odsunąć się wystarczająco szybko i pałka uderzyła go w twarz. Ból eksplodował mu w głowie, a do oczu napłynęły łzy. Opadł na kolana, ale wielkie łapska Spilka znowu chwyciły go za tunikę i postawiły na nogi. - Pokaż! - zażądał gnom. Ciałem Jaira wstrząsnął gniew, gniew tak wielki, że cały zapłonął. Nie namyślał się już wiele, po prostu działał. Nagły, przytłumiony krzyk wydostał się z jego ust, po czym niemal natychmiast przeszedł w przerażający syk. Ciało Spilka pokryły natychmiast ogromne, szare pająki. Dowódca wrzasnął w panice, gorączkowo strząsając wielkie, włochate owady i odskakując od chłopca. Pozostałe gnomy rozpierzchły się, wymachując włóczniami i pałkami, aby uciec przed pająkami. Sedt rzucił się na ziemię, miotając się rozpaczliwie i próbując pozbyć się przyczepionych do niego obrzydliwych stworzeń. Poranne powietrze wypeniły jego wrzaski. Jair śpiewał jeszcze przez chwilę, a potem umilkł. Gdyby nie był związany i oszołomiony uderzeniami Spilka, skorzystałby z zamieszania, jakie wywołał pieśnią, i spróbowałby uciec. Lecz Slanter pilnował go. Jair stał w ciszy. Gniew minął. Jeszcze przez chwilę Spilk turlał się po ziemi, targając na sobie ubranie. Nagle zdał sobie sprawę, że pająki zniknęły. Podniósł się wolno na kolana, oddychał ciężko, urywanie. Jego pokaleczoną twarz wykrzywił grymas. Odnalazł wzrokiem Jaira. Skoczył z wyciem na równe nogi i rzucił się na chłopca, wyciągając sękate łapska.

Jair cofnął się, ale nogi zaplątały mu się w sznurach. W następnej chwili gnom siedział już na nim, dziko waląc pięściami. Razy spadały na głowę i twarz Jaira w zawrotnym tempie. Ból i wstrząs przepłynęły falą przez całe ciało. Potem ogarnęły go ciemności. Ocknął się chwilę później. Obok klęczał Slanter i przykładał mu do twarzy szmatkę zwilżoną zimną wodą. Zapiekło i drgnął gwałtownie pod jej dotykiem. - Masz piach zamiast mózgu, chłopcze - wyszeptał gnom, nachylając się bliżej. - Dobrze się czujesz? Jair kiwnął głową i sięgnął do twarzy, badając ją dotykiem. Slanter odsunął jego rękę. - Zostaw. - Jeszcze parę razy przytknął mu szmatkę do twarzy. Potem pozwolił sobie na lekki uśmiech. - Stary Spilk przeraził się niemal na śmierć. Niemal na śmierć! Jair spojrzał za Slantera, gdzie w odległym kącie wycinki stłoczyły się pozostałości patrolu, rzucając w jego kierunku baczne spojrzenia. Spilk trzymał się z dala od reszty, a twarz miał czarną ze złości. - Musiałem go od ciebie odciągać - powiedział Slanter. - Zabiłby cię jak nic. Rozwaliłby ci głowę. - Prosił, żeby pokazać mu magię - wymamrotał Jair, przełykając z wysiłkiem. - No to mu pokazałem. Gnoma najwyraźniej rozbawiło to proste stwierdzenie i jeszcze raz uśmiechnął się lekko, ostrożnie odwracając twarz od sedta. Potem podłożył ramię pod plecy Jaira i uniósł go do pozycji siedzącej. Nalał niewielką porcję piwa z bukłaka przy pasie i podał chłopcu. Jair przyjął napój, przełykając i dławiąc się, kiedy płyn zapłonął mu w przełyku. - Lepiej? - Lepiej - przyznał chłopiec. - No to posłuchaj teraz. - Uśmiech zniknął z twarzy Slantera. - Muszę cię znowu zakneblować. Jesteś teraz pod moją opieką. Inni nie chcą mieć z tobą do czynienia. Będziesz związany i zakneblowany, z wyjątkiem pory posiłków. Więc sprawuj się dobrze. To długa podróż. - Długa podróż? Dokąd? - Jair nie starał się ukryć paniki w spojrzeniu. - Na wschód. Do Anaru. Spilk zdecydował, że pokaże cię Widmom Mord. Chce, żeby przyjrzeli się twojej magii. - Gnom pokręcił głową z powagą. - Przykro

mi, ale nie ma na to rady. Nie po tym, co zrobiłeś. Zanim Jair zdążył coś powiedzieć, Slanter wetknął mu knebel w usta. Potem poluzował mu więzy na kostkach i dźwignął na nogi. Wyjął krótki kawałek liny i przywiązał jeden koniec do paska Jaira, a drugi zatknął za swój pas. - Spilk - zawołał. Sedt odwrócił się bez słowa i ruszył w las. Reszta patrolu podążyła za nim. - Przykro mi, chłopcze - powtórzył Slanter. Wyszli razem prosto w poranną mgłę.

VII Przez cały dzień gnomy prowadziły Jaira na pomoc, poprzez krainę zalesionych wzgórz stanowiącą zachodnią granicę Leah. Zmierzając do swego celu, korzystali ze schronienia, jakie ofiarowały drzewa, i unikali bardziej uczęszczanych dróg przecinających góry. Dla Jaira był to długi, wyczerpujący szlak, a marszu nie ułatwiały więzy wrzynające się w ciało przy każdym kroku. Z pewnością zostało to zauważone, ale nikt nie ulżył jego cierpieniu. Strażnicy nie okazali mu najmniejszej troski, mimo iż widać było, ile wysiłku kosztuje ich więźnia każdy kolejny krok. Twardzi, zaprawieni w boju weterani przygranicznych wojen przyzwyczajeni byli do forsownych marszów w o wiele gorszych warunkach, trwających nieraz po kilkanaście dni. Jair był wprawdzie silny, ale nie mógł się z nimi równać. Zanim zapadła noc i dotarli w końcu do brzegów Tęczowego Jeziora, Jair ledwo mógł chodzić. Zaczęli schodzić w dół do osłoniętej zatoczki, aby tam założyć obóz. Przywiązany ponownie do drzewa, pospiesznie nakarmiony i napojony paroma łykami piwa, zasnął niemal natychmiast. Kolejne dni mijały w ten sam sposób. Budzono się o wschodzie słońca i gnomy rozpoczynały wędrówkę na wschód wzdłuż brzegów jeziora, okrążając północne góry, żeby dotrzeć do schronienia w Borze Czarnych Dębów. Trzy razy w ciągu dnia zatrzymywano się na odpoczynek: późnym rankiem, w południe i ostatni raz późnym popołudniem. Resztę dnia maszerowali. Jair odczuwał ból w całym ciele. Stopy pokrywały mu krwawiące pęcherze. Mimo że był na granicy wytrzymałości, Jair za punkt honoru postawił sobie, aby gnomy ani przez chwilę nie widziały go słaniającego się na nogach. Determinacja dodawała mu sił i nie opóźniał marszu. Cały dzień, podczas wędrówki przez góry, myślał o ucieczce. Nigdy nie wątpił, że mu się uda. Pytanie tylko, kiedy. Wiedział nawet, w jaki sposób może tego dokonać. To akurat nie było trudne. Po prostu stanie się niewidzialny. Tego się nie spodziewali, przynajmniej dopóki byli przekonani, że jego magia sprowadza się do tworzenia wyimaginowanych pająków czy węży. Nie mieli pojęcia, że potrafi robić także inne rzeczy. Prędzej czy później nadejdzie taka sposobność. Uwolnią go na wystarczająco długi czas, aby mógł jeszcze raz użyć magii. Potrzebował tylko chwili, żeby zniknąć. Ta pewność płonęła w nim nieprzerwanie. Jeszcze jedno umacniało w nim postanowienie ucieczki. Slanter powiedział mu, że wędrowiec, który wraz z patrolem gnomów przybył do Yale, ruszył na wschód

w poszukiwaniu Allanona. Skąd Allanon się dowie, że ściga go Widmo Mord? Jedynie Jair mógł go ostrzec i wiedział, że musi znaleźć na to jakiś sposób. Kiedy późnym popołudniem dotarli do Czarnych Dębów, jego myśli ciągle wypełniały głównie plany ucieczki. Czarne olbrzymie pnie wyrosły przed nimi jak ściana i po kilku chwilach przysłoniły słońce. Weszli w głąb lasu i podążyli ścieżką, która biegła równolegle do brzegów jeziora, posuwając się niezmiennie na wschód. Wśród drzew panował chłód; było tu ciemno i cicho. Las przyjął ich i pochłonął niczym szczelina otwarta w głąb ziemi. Do zachodu słońca góry zostały daleko za nimi. Rozłożyli obóz na małej wycince osłoniętej przez dęby i długie pasmo górskie opadające na pomoc aż do skraju wody. Jair usiadł przy pokrytym mchem pniu, którego obwód kilkanaście razy przekraczał obwód jego pasa i - wciąż związany i zakneblowany - obserwował Slantera, mieszającego gulasz duszący się w rondlu na małym ognisku. Znużony i poobijany, zastanawiał się nad sprzecznościami, które zauważył w charakterze tropiciela. Przez ostatnie dwa dni miał aż nadto okazji, żeby przyjrzeć się Slanterowi, i ze zdziwieniem zauważył, że nie był to ten sam gnom, który rozmawiał z nim tej nocy, kiedy został pojmany. Cóż to za istota? Był gnomem, to prawda, a mimo to nie wyglądał na gnoma. Z całą pewnością nie pochodził z Estlandii. Nie był podobny do tych, z którymi podróżował. Nawet oni wydawali się to wyczuwać. Jair widział to w ich zachowaniu wobec Slantera. Tolerowali go, ale unikali. Dokładnie tak, jak mówił tropiciel. Był takim samym obcym wśród swoich, jak Jair w Yale. Ale było w tym coś jeszcze. Coś w charakterze gnoma, co różniło go od reszty - sposób myślenia, być może inteligencja. Był od nich bystrzejszy. Prawdopodobnie dlatego robił coś, czego oni nie potrafili. Zręczny tropiciel, podróżujący po czterech krainach, był gnomem, który złamał tradycję i opuścił rodzinne strony. Widział rzeczy, których oni nie widzieli. Rozumiał rzeczy, których oni nie potrafili pojąć. Był wykształcony. A pomimo wszystko był tutaj. Dlaczego? Slanter podszedł powoli z talerzem gulaszu w ręce i przykucnął przy chłopcu. Wyjął knebel i zaczął go karmić. - Smakuje nieźle, prawda? - Czarne oczy spojrzały na niego. - Bardzo dobre. - Możesz dostać więcej, jeśli masz ochotę. - Slanter zamieszał w talerzu. - Jak się czujesz?

- Boli mnie wszystko. - Jair otwarcie spojrzał mu w oczy. - Stopy? - Zwłaszcza stopy. - Daj, niech spojrzę. - Gnom odstawił gulasz. Ściągnął Jairowi buty, skarpetki i zbadał pokryte pęcherzami stopy, kręcąc głową. Potem sięgnął do swego worka i wyjął niewielką puszkę. Zdjął pokrywkę, zanurzył palce w pojemniku i wydobył czerwonawą maść. Powoli zaczął wcierać ją w otwarte rany. Maść była chłodna i koiła ból. - Powinna złagodzić pieczenie i wzmocnić skórę - powiedział. Wtarł jeszcze trochę, zerknął na Jaira i na jego twarzy pojawił się niewesoły uśmiech. Potem znowu spuścił wzrok. - Twardy jesteś, co? Jair nie odpowiedział. Patrzył, jak gnom kończy smarowanie, po czym zaczął znowu jeść. Był tak głodny, że pochłonął dwa talerze gulaszu. - Napij się tego. - Po posiłku Slanter przytknął mu do ust bukłak z piwem. Przełknął parę łyków, krzywiąc się. - Nie wiesz, co dobre - powiedział gnom. - Na pewno nie to. - Jair spojrzał spode łba. Slanter przysiadł na piętach. - Niedawno słyszałem coś, o czym powinieneś wiedzieć. Niestety nie są to dla ciebie dobre wieści. - Przerwał, zerkając ostrożnie przez ramię. - Mamy się spotkać z wędrowcem po drugiej stronie Czarnych Dębów. Spilk powiedział, że jeden z nich będzie tam na nas czekał. - Skąd o tym wie? - Jair poczuł chłód. - Chyba się umówili. - Slanter wzruszył ramionami - W każdym razie powinieneś o tym wiedzieć. Przejdziemy Dęby jutro. Jutro? Jair widział, jak rozwiewają się jego nadzieje. Jak zdoła uciec do następnego dnia? Za mało czasu! Sądził, że ma przed sobą co najmniej tydzień, a może i więcej, zanim dotrą do ciemnego Anaru i twierdzy Widm Mord. Ale jutro? Co robić? Slanter przyglądał mu się, jakby czytał w jego myślach. - Przykro mi, chłopcze. Mnie też się to nie podoba. Oczy Jaira uniosły się, aby napotkać wzrok gnoma. Starał się, aby w jego głosie nie brzmiała rozpacz. - To dlaczego nie pozwolisz mi odejść? - Pozwolić ci odejść? - Slanter roześmiał się bezdźwięcznie. - Zapomniałeś, kim jestem?

Pociągnął długi łyk piwa z bukłaka i westchnął. Jair pochylił się do przodu. - Dlaczego jesteś z nimi, Slanter? Jesteś inny. Nie należysz do nich. Nie... - Chłopcze! - Gnom przerwał mu ostro. - Chłopcze, nic o mnie nie wiesz! Nic! Więc nie mów mi, kim jestem i do kogo należę! Pilnuj swojego nosa! Przez dłuższą chwilę panowała cisza. Pośrodku polany gnomy zebrały się przy ognisku, pijąc piwo z ciężkich, skórzanych dzbanów. Jair widział błysk wąskich oczu, kiedy od czasu do czasu spoglądały w jego kierunku. Widział w nich podejrzliwość i strach. - Jesteś inny - powtórzył cicho. - Być może - zgodził się nieoczekiwanie Slanter, wpatrując się w ciemność. Ale wiem wystarczająco dużo, aby się nie sprzeciwiać naturze. W powietrzu czuć zmiany. Wieje prosto ze wschodu i zmiecie wszystko, co znajdzie na swej drodze. Wszystko! Nie widziałeś jeszcze nawet połowy. Widma Mord są potęgą, o jakiej ci się nawet nie śniło, i cała Estlandia należy do nich. Tylko dzisiaj. A jutro... - Pokręcił powoli głową. - W takich czasach gnom może być tylko gnomem. Napił się jeszcze raz i poczęstował Jaira. Chłopak odmówił. Jego umysł pracował gorączkowo. - Slanter, czy mogę cię prosić o przysługę? - zapytał. - To zależy. - Czy zdjąłbyś mi sznury z rąk i ramion na kilka minut? - Oczy gnoma zwęziły się. - Chcę je tylko rozetrzeć, żeby wróciło mi czucie. Jestem związany od dwóch dni. Prawie nie czuję palców. Proszę, daję ci słowo, że nie będę próbował uciec i nie użyję magii. Slanter przyglądał mu się bacznie. - Jak do tej pory twoje słowo było coś warte. - I nadal jest. Zostaw mi więzy na nogach, jeśli chcesz. Daj mi tylko chwilę. Tropiciel patrzył na niego jeszcze chwilę, po czym skinął głową. Ukląkł przy chłopcu i poluzował sznury, krępujące jego ramiona i nadgarstki, tak że zwisały luźno. Jair zaczął energicznie masować najpierw dłonie, potem nadgarstki, ramiona i w końcu całe ciało. W ciemnościach przed sobą widział błysk noża w dłoni Slantera. Spuścił wzrok i starał się, aby nie było widać, o czym myśli. Poruszał się powoli, cały czas powtarzając w myślach: nie pozwól mu odgadnąć, nie pozwól mu odgadnąć... - Wystarczy. - Rozległ się nagle burkliwy głos Slantera. Gnom na powrót zacisnął więzy. Jair siedział w milczeniu, nie stawiając oporu. Kiedy znowu został

związany, Slanter stanął przed nim. - Lepiej? - Lepiej - odpowiedział cicho. Gnom kiwnął głową. - Czas spać. - Napił się jeszcze raz z bukłaka i schylił się, aby sprawdzić więzy. - Przykro mi, że tak się dzieje. Nie podoba mi się to tak samo, jak tobie. - A więc pomóż mi uciec. - Dał się słyszeć błagalny szept Jaira. Slanter wpatrzył się w niego bez słowa, a na jego twarzy nie znać było żadnych emocji. Delikatnie umieścił knebel w ustach Jaira i wstał. - Wolałbym, abyśmy się nigdy nie spotkali - mruknął. Potem odwrócił się i odszedł. W ciemności Jair oparł się bez sił o dąb. Jutro. Jeszcze jeden dzień i dostanie się w ręce Widm Mord. Zadrżał. Musi uciec, zanim to się stanie. Musi znaleźć sposób. Odetchnął głęboko chłodnym, nocnym powietrzem. Przynajmniej dowiedział się czegoś bardzo ważnego. Slanter nie żywił wobec niego podejrzeń. Pozwolił mu na tych parę minut, kiedy mógł rozetrzeć obolałe ciało i choć trochę ukoić ból. Te kilka chwil pozwoliło mu się też przekonać, że nadal ma Kamienie Elfów. Ranek, wydawało się, nadszedł zbyt szybko. W mrocznym wnętrzu Czarnych Dębów świt wstał szary i ponury. Przez cały trzeci dzień wędrówki gnomy prowadziły Jaira na wschód. Ciepłe promienie słońca nie docierały tu, skryte za burzowymi chmurami, które nadciągnęły z pomocy. Pomiędzy drzewami wiał ostry wiatr, niosąc ze sobą chłód nadchodzącej zimy. Gnomy w swoich krótkich kurtach przedzierały się naprzód, pochylając głowy przed pyłem i wirującymi liśćmi. Jak zdołam uciec? Jak? To pytanie przewijało się w umyśle Jaira, kiedy starał się nadążyć za swoimi prześladowcami. Każdy krok oznaczał mijające sekundy, minuty i godziny z czasu, który mu pozostał. Każdy krok przybliżał go do Widm Mord. Ten dzień był wszystkim, co mu pozostało. Musi znaleźć jakąś okazję do uwolnienia się od swoich strażników na tyle, aby mógł wykorzystać pieśń. Wystarczy jedna chwila. Jednak ta chwila mogła nigdy nie nastąpić. Po raz pierwszy Jaira ogarnęło zwątpienie. Czas uciekał tak szybko! Już niemal przedpołudnie, a w drodze są od kilku godzin. Zwymyślał się w duchu, że nie wykorzystał okazji, którą ofiarował mu Slanter poprzedniej nocy, kiedy to uwolnił go z więzów na parę chwil. Miał

wystarczająco dużo czasu, żeby uciec. Parę sekund na zatrzymanie ich w miejscu i obrzucenie czymś obrzydliwym, żeby dali mu czas na uwolnienie nóg, i jeszcze kilka, aby zmienić natężenie głosu i stać się niewidzialnym, a byłby wolny. To nie byłoby wprawdzie bezpieczne, ale mogłoby się udać. Gdyby nie to, że dał słowo. Ale co za różnica, gdyby złamał słowo dane gnomowi? Westchnął. To nie takie proste. Nawet jeśli chodzi o gnoma, słowo jest słowem. Słowo to kwestia honoru. Nie można nim szafować dla wygody ani dostosowywać niczym ubranie do zmiany pogody. Gdyby raz je złamał, otworzyłby tym samym furtkę dla przeróżnych wymówek, żeby robić to i później. Poza tym nie był pewny, czy mógłby zrobić coś takiego Slanterowi, czy był gnomem, czy nie. To dziwne, ale w jakiś sposób czuł się z nim związany. Nie nazwałby tego uczuciem, raczej szacunkiem. A może po prostu widział w starym tropicielu coś z samego siebie, ponieważ obaj byli swego rodzaju odmieńcami. W każdym razie nie mógłby chyba potraktować tak Slantera, nawet żeby uciec przed tym, co go czekało. Minął ranek. Wiatr ucichł wraz z nadejściem dnia, ale jego chłód unosił się w leśnym powietrzu. Przed nimi teren wznosił się gwałtownie. Pasmo gór opadało na południe i drogę przecięły im liczne wąwozy. Ziemia była poszarpana i skalista. Za nimi trwała niewzruszenie ściana dębów, niczym odwieczne, ślepe olbrzymy nie zważające na mijający czas. Jestem przy nich ledwie pyłkiem życia, pomyślał Jair, kiedy spojrzał w górę na czarne, strzeliste kształty gigantów. Odcinają mi drogę. Nie ma dokąd pobiec. Ścieżka biegła w dół stromej skarpy i patrol podążył ciemną koleiną. Pośród dębów pojawił się niewielki zagajnik sosen i jodeł stłoczonych ciasno pomiędzy masywnymi czarnymi pniami niczym otoczeni więźniowie, sparaliżowani ze strachu. Gnomy weszły w zagajnik, pomrukując z poirytowaniem, kiedy chwytały ich i kaleczyły ostro zakończone gałęzie. Jair szedł za nimi, pochylając głowę, a długie konary drzew z rozmachem cięły mu twarz i dłonie. Chwilę potem wydostał się z gęstwiny i znalazł się na szerokiej wycince. Na dnie wąwozu znajdował się zbiornik wody zasilany przez maleńki strumyczek sączący się ze skał. Tuż przy zbiorniku stał mężczyzna. Gnomy zatrzymały się gwałtownie. Mężczyzna pił wodę z małego kubeczka, głowę miał pochyloną. Ubrany był na czarno - w luźną tunikę, spodnie, kurtę i

wysokie buty. Przy nim, na ziemi leżała czarna, skórzana torba. Obok spoczywała długa, drewniana pałka. Nawet ona była czarna, zrobiona z wypolerowanego orzechowego drzewa. Mężczyzna spojrzał na nich przelotnie. Wyglądał jak zwyczajny podróżny z Sudlandii. Twarz miał śniadą, pomarszczoną od wiatru i słońca, a jasne włosy niemal całkiem już siwe. Szare oczy mrugnęły raz, a potem mężczyzna odwrócił wzrok. Setki takich jak on wędrowców przemierzało codziennie tę część kraju, ale Jair instynktownie wyczuł, że mężczyzna do nich nie należy. Spilk także wyczuł w nim coś niezwykłego. Sedt obrzucił spojrzeniem grupę gnomów, jak gdyby chciał się upewnić, iż nadal jest ich dziewięciu przeciwko jednemu, po czym przeniósł wzrok na Jaira. Widać było, że nie jest zadowolony, że obcy widzi więźnia. Zawahał się przez chwilę, po czym ruszył naprzód. Jair i inni podążyli za nim. Szli bez słowa ku przeciwległemu krańcowi zbiornika, nie spuszczając wzroku z obcego. Mężczyzna nie zwracał na nich uwagi. Spilk wysunął się przed swoich towarzyszy i napełnił swój bukłak wodą ściekającą ze skał, po czym sam się napił. Jeden po drugim gnomy szły w jego ślady. Tylko Slanter stał przy Jairze bez ruchu. Chłopak spojrzał na gnoma i zobaczył, że ten wpatruje się intensywnie w obcego. Na jego surowej twarzy malowało się coś dziwnego, coś jakby... Poznawał znajomą twarz? Obcy podniósł nagle wzrok i napotkał spojrzenie Jaira. Jego oczy były puste, nie wyrażały żadnych uczuć. Przez chwilę patrzyli na siebie, a potem mężczyzna zwrócił się do Spilka. - Daleko jedziecie? - zapytał. - Pilnuj swego nosa. - Spilk wypluł wodę. Obcy wzruszył ramionami. Skończył pić i pochylił się, aby wetknąć kubek do torby. Kiedy się wyprostował, w jego dłoni pojawiła się czarna pałka. - Czy chłopiec z Yale jest naprawdę aż tak niebezpieczny? Gnomy spojrzały na niego posępnie. Spilk odrzucił swój bukłak na bok, chwycił swoją pałkę i ruszył krawędzią zbiornika, stając naprzeciw mężczyzny. - Kim jesteś? - warknął. Obcy ponownie wzruszył ramionami. - Nikim, kogo chciałbyś znać. - No to zmiataj stąd, póki jeszcze możesz. - Spilk uśmiechnął się zimno. - Ta sprawa cię nie dotyczy.

Obcy nie poruszył się. Zdawał się zastanawiać nad tym, co usłyszał. Spilk zrobił krok w jego kierunku. - Powiedziałem, że ta sprawa cię nie dotyczy. - Dziewięć gnomów podróżujących przez Sudlandię z chłopakiem z Yale związanym niczym prosię na rożen? - Nikły uśmiech przeciął jego pooraną bruzdami twarz. - Być może masz rację. Możliwe, że to mnie nie dotyczy. Schylił się po torbę, zarzucił ją na ramię i przeszedł obok gnomów. Nadzieja, którą Jair żywił przez chwilę, zbladła ponownie. Przez moment myślał, że obcy ma zamiar mu pomóc. Spragniony odwrócił się w stronę zbiornika, ale Slanter zagrodził mu drogę. Oczy gnoma utkwione były w obcego, a jego dłoń wyciągnęła się powoli, aby uchwycić chłopca za ramię i odciągnąć go kilkanaście kroków w tył od reszty patrolu. Obcy przystanął raz jeszcze. - A z drugiej strony, może się mylisz. - Stał nie więcej niż sześć stóp od Spilka. - Może ta sprawa jednak mnie dotyczy. Torba ześliznęła mu się z ramienia, a szare, kamienne spojrzenie wbiło się w gnoma. Na tępej twarzy sedta odbiło się niedowierzanie i złość. Za jego plecami pozostałe gnomy spoglądały po sobie z niepokojem. - Stój za mną. - Głos Slantera zasyczał cicho i gnom wysunął się przed Jaira. Obcy zbliżył się do Spilka. - Może wypuścicie chłopca? - zaproponował cicho. Spilk zamachnął się ciężką pałką, celując w głowę mężczyzny. Był szybki, ale obcy był jeszcze szybszy; zablokował uderzenie swoją pałką i natarł na gnoma miękkim, błyskawicznym ruchem. Pałka uniosła się, uderzając raz i drugi. Pierwszy cios trafił Spilka w żołądek, zginając go wpół. Drugi trafił prosto w głowę i sedt zwalił się na ziemię jak kamień. Przez chwilę nikt się nie poruszył. Potem gnomy ruszyły do ataku, z dzikim wyciem dobywając mieczy, toporów i włóczni. Siedem krępych postaci otoczyło samotną sylwetkę w czerni. Jair zagryzł mocniej knebel, obserwując rozwój wypadków. Szybko niczym kot obcy odparł atak. Czarna pałka zawirowała w powietrzu. Dwóch gnomów padło na miejscu z roztrzaskanymi czaszkami. Pozostali cięli na oślep, usiłując dosięgnąć obcego, który cofał się tanecznym krokiem. Nagle spod czarnej kurty błysnął metal i w dłoni mężczyzny pojawił się krótki miecz. Parę sekund później jeszcze trzech napastników leżało rozciągniętych na ziemi, a krew

sączyła się wolno z ich ran. Teraz zostało już tylko dwóch. Obcy wymachiwał mieczem, stojąc przed nimi na ugiętych kolanach. Gnomy spojrzały po sobie i cofnęły się. Nagle jeden z nich zauważył Jaira ukrytego za plecami Slantera. Porzucił kompana i przyskoczył do więźnia, ale ku zaskoczeniu chłopca Slanter zagrodził mu drogę, a w jego dłoni błysnął długi nóż. Atakujący zawył z wściekłości, widząc zdradę, i uniósł broń. Dwadzieścia stóp od nich obcy uczynił jeden niedostrzegalny ruch. Jego ramię wyskoczyło do przodu niczym wąż i gnom zatrzymał się w pół kroku. W jego gardle tkwił długi nóż. Upadł, nie wydając dźwięku. Pozostały przy życiu gnom uznał najwyraźniej, że zobaczył już wystarczająco dużo i nie zważając na nic, pomknął między drzewa i zniknął w lesie. Na polance zostali tylko Jair, Slanter i obcy. Gnom i mężczyzna w czerni patrzyli na siebie bez słowa, trzymając broń w pogotowiu. Las trwał w ciszy wokół nich. - Ty też? - zapytał obcy cichym głosem. - Nie. - Slanter potrząsnął głową. - Ręka z nożem opadła. - Wiem, kim jesteś. Obcy nie wydawał się tym zaskoczony, skinął tylko głową. Wskazał mieczem ciała gnomów rozciągnięte pomiędzy nimi. - A twoi przyjaciele? - Przyjaciele? - Slanter spojrzał w dół. - Niespecjalnie. Nieszczęścia wojny zebrały nas razem i podróżowaliśmy tą samą drogą. Banda głupców. - Jego ciemne oczy spojrzały na obcego. - Dla mnie podróż się skończyła. Czas ruszać swoją drogą. - Wyciągnął nóż i przeciął więzy krępujące Jaira. Potem schował nóż do pochwy i wyjął chłopcu knebel. - Wygląda na to, że masz dzisiaj swój szczęśliwy dzień, chłopcze - mruknął. - Właśnie uwolnił cię sam Garet Jax!

VIII Nawet w tak niewielkiej osadzie, jaką była Shady Yale, słyszano o Garecie Jax. Zwano go Mistrzem Broni - był człowiekiem, którego sprawność w walce była tak doskonała, że mówiono, iż nie miał sobie równych. Czy była to jakakolwiek broń, czy też jedynie ręce i nogi, był najlepszy spośród wszystkich żyjących. Niektórzy twierdzili nawet, że nigdy nie istniał nikt lepszy. Opowieści o nim stawały się legendami. Przekazywano je sobie w tawernach, gdzie spędzano czas, popijając po skończonej pracy, a w gospodach powtarzali je podróżnicy z dalekich stron. Słychać je było także przy ogniskach, kiedy zapadała noc i przy paleniskach, wokół których zbierali się ludzie, a ciemności stwarzały więzy umacniane jeszcze przez dzielenie się słowem. Historie o Garecie Jax były obecne wszędzie. Nikt nie wiedział, skąd pochodził. Ta część jego życia była przedmiotem domysłów i plotek. Każdy wszakże znał przynajmniej jedno miejsce, w którym widziano Gareta, i związaną z tym opowieść. Większość z tych historii była prawdziwa i potwierdzona przez co najmniej kilku świadków danego wydarzenia. Stanowiły wspólną wiedzę, przekazywaną i powtarzaną jak Sudlandia długa i szeroka, a także również w innych krajach. Jair znał je wszystkie na pamięć. Jedna z najstarszych opowiadała o gnomach napadających i łupiących odległe wioski Callahornu na wschodnim pograniczu. Rozbici przez Legion Graniczny łupieżcy podzielili się na małe grupki, po kilku mężczyzn każda, które dalej najeżdżały mniej strzeżone wioski i gospodarstwa. Patrole Legionu regularnie przeczesywały kraj w ich poszukiwaniu, ale bandyci zawsze zdołali się ukryć i przeczekać do ich odjazdu. Pewnego dnia grupa dziesięciu gnomów napadła na dom farmera na południu, stojący w miejscu, gdzie Mermidon łączył się z Rabb. W domu była tylko żona farmera, małe dzieci i obcy - chłopiec zaledwie - który zatrzymał się tu, aby w zamian za pomoc zarobić na łyżkę strawy i nocleg. On właśnie zabarykadował rodzinę w piwnicy i wyszedł grabieżcom na spotkanie, kiedy próbowali dostać się do środka. Zabił ośmiu, a dwóch pozostałych uciekło. Mówiono, że po tym wydarzeniu ilość napadów zmniejszyła się. Za to wszyscy zaczęli opowiadać o obcym imieniem Garet Jax. Inne opowieści były równie dobrze znane. W Arborlon wyćwiczył specjalny

oddział Straży Miejskiej, aby chroniła króla elfów, Andera Elessedila. W Tyrsis szkolił specjalne oddziały Legionu Granicznego, a potem inne w Kern i Yarfleet. Przez jakiś czas walczył w wojnach przygranicznych pomiędzy gnomami i karłami, ucząc te ostatnie posługiwania się bronią. Przez pewien czas podróżował również w głębi Sudlandii, zamieszany w wojny domowe, które wybuchły pomiędzy członkami Federacji. Powiadano, że zabił tam wielu ludzi i przysporzył sobie wielu wrogów. To zamknęło mu drogę powrotną... Jair otrząsnął się z tych rozmyślań, zdając sobie nagle sprawę, że obcy wpatruje się w niego, zupełnie jakby czytał w jego myślach. Zaczerwienił się. - Dzięki - wymamrotał. Garet Jax nie odezwał się. Jego szare oczy patrzyły bez wyrazu jeszcze przez chwilę, a potem odwrócił wzrok. Krótki miecz zniknął w fałdach płaszcza i mężczyzna w czerni zaczął oglądać ciała, które leżały rozrzucone na ziemi. Jair obserwował go przez chwilę, po czym zerknął ukradkiem na Slantera. - Czy to naprawdę Garet Jax? - wyszeptał. - Przecież ci powiedziałem, nie? - Slanter rzucił mu posępne spojrzenie. - Nie zapomina się kogoś takiego. Poznałem go pięć lat temu, kiedy tropiłem dla Legionu. Byłem wtedy najlepszy, ale przy nim... - Wzruszył ramionami. - Pamiętam raz pewnych twardzieli wściekłych, że pominięto ich przy tropieniu czy coś takiego. Rzucili się na Jaxa z dzidami, kiedy stał do nich tyłem. Czterech, a wszyscy więksi od niego. - Gnom pokręcił głową; spojrzenie miał nieobecne. - Dwóch zabił, a dwóch zranił. Tak szybko, że nie nadążałeś wzrokiem. Byłem tam. Jair spojrzał na postać w czerni. Legenda, mówiono. Przedstawiano go też jednak w innym świetle. Nazywano go zabójcą - najemnikiem bez krzty lojalności i odpowiedzialności, chyba że wobec tych, którzy mu płacili. Nie miał żadnych towarzyszy. Garet Jax zawsze podróżował samotnie. Nie miał także przyjaciół. Był zbyt niebezpieczny, zbyt nieprzystępny. Dlaczego więc pomógł Jairowi? - Ten jeszcze żyje. - Mistrz Broni pochylał się nad Spilkiem. Slanter i Jair spojrzeli na siebie, po czym podeszli bliżej. - Twardy łeb - mruknął Garet Jax. Pomóżcie mi go podnieść. Wspólnymi siłami odciągnęli nieprzytomnego gnoma na przeciwległy koniec polany i oparli go o sosnę. Mistrz Broni związał mu ręce i nogi sznurami, które przedtem służyły do krępowania chłopca. Zadowolony ze swego dzieła, odszedł od

jeńca i obrócił się do obserwujących go towarzyszy. - Jak się nazywasz, chłopcze? - zapytał Jaira. - Jair Ohmsford - odpowiedział chłopak. Spojrzenie szarych oczu obcego niepokoiło go. - A ty? - zwrócił się do Slantera. - Nazywani się Slanter - odparł tropiciel. - Może wyjaśnisz mi, co dziewięciu gnomów myśliwych zamierzało zrobić z tym chłopcem? - Błysk gniewu pojawił się na surowym obliczu. Slanter skrzywił się, ale zaczął relacjonować Mistrzowi Broni wszystko, co wydarzyło się od czasu, kiedy po raz pierwszy natknął się na Jaira w Shady Yale. Ku ogromnemu zaskoczeniu chłopaka powiedział nawet, jak potraktował go Jair, żeby uciec. Garet Jax słuchał nie przerywając. Kiedy opowieść dobiegła końca, odwrócił się do Jaira. - Czy to prawda? Chłopak zawahał się, ale w końcu skinął głową. To oczywiście nie była prawda, a przynajmniej nie cała. Część była zmyśloną historyjką, którą opowiedział Spilkowi, ale nie było powodu zmieniać teraz wersji. Lepiej niech obaj wierzą, że jego ojciec, wraz z Kamieniami Elfów, przebywa w towarzystwie Allanona przynajmniej dopóki Jair się nie zorientuje, komu powinien zaufać. Mistrz Broni zastanawiał się dłuższą chwilę nad tym, co usłyszał. - Cóż, sądzę, że nie powinienem zostawiać cię samego w tym kraju, Jairze Ohmsford. Nie sądzę też, aby dobrym pomysłem było pozostawienie cię w towarzystwie tego gnoma. - Slanter pociemniał na twarzy, ale trzymał język na wodzy. - Myślę, że najlepiej będzie, jak pójdziesz ze mną. W ten sposób będę pewny, że jesteś bezpieczny. Jair patrzył na niego niepewnie. - Dokąd mam z tobą pójść? - Do Culhaven. Mam tam umówione spotkanie. Będziesz mi towarzyszył. Jeśli druid i twój ojciec pojechali do Estlandii, to jest całkiem prawdopodobne, że ich tam znajdziemy. A jeśli nie, to przynajmniej znajdziemy kogoś, kto cię do nich zaprowadzi. - Ale nie mogę... - zaczął Jair, ale ugryzł się w język. Nie mógł powiedzieć im o Brin. Musiał być ostrożny. Lecz przecież nie mógł iść na wschód! - Nie mogę tego zrobić - dokończył. - Moja matka i siostra odwiedzają wioski na południu Doliny i nie

wiedzą, co się stało. Muszę wrócić, żeby je ostrzec. - Za daleko. - Garet Jax pokręcił głową. - Nie mam na to czasu. Pójdziemy na wschód, a potem przy okazji wyślemy im wiadomość. Poza tym, jeśli powiedziałeś mi prawdę, powrót jest o wiele bardziej niebezpieczny niż dalsza podróż. Gnomy i karły już o tobie wiedzą. Wiedzą, gdzie mieszkasz. Jeśli odkryły, że uciekłeś, będą cię tu szukały. Nie po to cię ratowałem, żebyś w parę minut po moim odejściu znowu został schwytany. - Ale... Zimne, szare oczy zmroziły go swoim spojrzeniem. - To postanowione. Idziesz na wschód. - Spojrzał krótko na Slantera. - A ty idź, gdzie chcesz. Wielkimi krokami przeciął wycinkę i odnalazł swoją torbę i pałkę. Jair stał i patrzył za nim, nie mogąc się zdecydować. Czy powinien wyznać prawdę temu człowiekowi, czy iść na wschód? Ale nawet jeśli powie prawdę, niewiele to zmieni. Mało prawdopodobne, aby Mistrz Broni zabrał go z powrotem do domu. - No to życzę ci szczęścia, chłopcze. - Slanter stanął przed nim. Nie wyglądał na szczęśliwego. - Mam nadzieję, że nie żywisz urazy? - Dokąd idziesz? - Jair spojrzał na gnoma. - A co za różnica? - Slanter obrzucił Gareta jadowitym spojrzeniem. Potem wzruszył ramionami. - Lepiej idź z nim. Już dawno powinienem pójść w swoją stronę. - Nie zapomnę, że mi pomagałeś, Slanter, przez całą podróż - powiedział szybko Jair. - Myślę, że pomógłbyś mi znowu, gdybym tego potrzebował. - Mylisz się! - Gnom uciął krótko. - Tylko dlatego, że było mi cię żal, nie... Słuchaj, odstawiłbym cię do wędrowców tak szybko jak Spilk, ponieważ to byłoby rozsądne! Ty i ten Mistrz Broni nie macie pojęcia, przeciwko komu stajecie! - Widziałem, jak wyjąłeś nóż, kiedy skoczył do mnie ten gnom! - Jair upierał się. - No i co? - Gdybym miał choć trochę oleju w głowie, pozwoliłbym cię zabić. - Slanter prychnął gniewnie. - Czy wiesz, na co się naraziłem? Nie mogę nawet wrócić do Estlandii! Ten, który uciekł, opowie wszystkim, co zrobiłem! Albo zrobi to Spilk, kiedy się uwolni! - Wyrzucił w górę obie ręce. - Kogo to obchodzi? W każdy m razie na pewno nie mój kraj. Nie należę do nich, nie byłem tam od lat. Widma nie będą się trudziły tropieniem jednego biednego gnoma. Pójdę na pomoc na jakiś czas, a może

na południe do miast i niech się dzieje, co chce. - Slanter... Gnom odwrócił się nagle, jego głos przeszedł w syk. - Ale ten tam nie jest wiele lepszy ode mnie! - Gniewnym gestem wskazał Gareta, który pił wodę ze zbiornika. - Traktuje mnie, jakby to wszystko była moja wina, jakbym to ja był za wszystko odpowiedzialny! Nawet cię nie znałem, chłopcze! Przybyłem tu, tropiąc druida! Wcale nie podobało mi się ściganie cię i oddawanie Widmom! - Slanter, zaczekaj chwilę! - Wzmianka o Widmach Mord przypomniała Jairowi o czymś, o czym prawie zapomniał, ciesząc się odzyskaną wolnością. - Co z tym wędrowcem, którego mieliśmy spotkać po drugiej stronie Czarnych Dębów? - A niby co ma być? - Slanter był wyraźnie zbity z tropu. - Będzie tam czekał, prawda? - zapytał cicho Jair. Gnom zawahał się, po czym kiwnął głową. - Rozumiem. Tak, będzie tam czekał. - Zmarszczył brwi. - Po prostu jedźcie inną drogą. Naokoło. Jair podszedł bliżej. - Przypuśćmy, że on zechce się z nim spotkać? - Uczynił nieznaczny ruch w kierunku Gareta. - Wtedy ubędzie jednego Mistrza Broni. - Slanter wzruszył ramionami. - Mnie także ubędzie. Patrzyli na siebie w milczeniu. - Czego ode mnie chcesz, chłopcze? - zapytał w końcu gnom. - Chodź z nami. - Co? - Jesteś tropicielem, Slanter. Potrafisz przeprowadzić nas koło wędrowca. Proszę, chodź z nami. - Nie. - Slanter zdecydowanie pokręcił głową. - To Estlan-dia. Nie mogę tam wrócić. Nie teraz. Poza tym chcesz, żebym to ja zabrał cię do Culhaven. Ja! Karły będą zachwycone! - Tylko do granicy, Slanter. - Jair nalegał. - Potem pójdziesz, dokąd chcesz. Nie proszę cię o nic więcej. - To doprawdy wspaniałomyślnie z twojej strony! - Gnom prychnął. Garet Jax szedł w ich stronę. - Posłuchaj, to nie ma sensu. On i tak się nie zgodzi, żebym poszedł.

- Tego nie wiesz. - Chłopak naciskał. Odwrócił się do Mistrza Broni. Powiedziałeś, że Slanter może iść, dokąd chce. Powiedz mu zatem, że może iść z nami. Garet Jax spojrzał na gnoma, a potem znowu na Jaira. - Jest tropicielem - stwierdził Jair. - Może pomóc nam uniknąć spotkania z wędrowcem. Mógłby znaleźć bezpieczny szlak na wschód. - Niech sam zdecyduje. - Mistrz Broni wzruszył ramionami. Nastąpiła długa, niezręczna cisza. - Slanter, jeśli to zrobisz, pokażę ci, jak działa moja magia - odezwał się w końcu Jair. Nagłe zainteresowanie pojawiło się w ciemnych oczach gnoma. - No cóż, warto by spróbować albo... - urwał nagle. - Nie! Co próbujesz zrobić? Myślisz, że można mnie przekupić? Tak właśnie myślisz? - Nie. - Jair zaprzeczył pospiesznie. - Ja tylko... - Nie można! - przerwał gnom. - Nie biorę łapówek! Nie jestem jakimś...! zabełkotał coś, nie mogąc znaleźć odpowiedniego określenia na to, czym nie jest. Potem wyprostował się. - Jeśli tak bardzo ci na tym zależy, jeśli to takie ważne, to pójdę. Pójdę, ale nie za łapówkę! Pójdę, bo tak mi się podoba. Taką mam chęć, rozumiesz? I tylko do granicy, ani kroku dalej! Nie chcę mieć do czynienia z karłami! Jair przez chwilę patrzył na niego w osłupieniu, a potem szybko wyciągnął dłoń. Slanter uścisnął ją z uroczystą powagą. Postanowiono, że zostawią Spilka tak, jak go posadzili. Sporo czasu zajmie mu uwolnienie się, ale da radę. W najgorszym razie przegryzie się przez sznury, zauważył ponuro Slanter. Być może usłyszy go ktoś, jeśli będzie wzywał pomocy. Choć raczej powinien być z tym ostrożny. Czarne Dęby zamieszkiwał wyjątkowo niebezpieczny gatunek szarych wilków i wołanie mogłoby je zwabić. Z drugiej strony i tak wilki mogły pojawić się tutaj, żeby się napić wody... Sedt usłyszał ostatnie zdanie, odzyskując przytomność, kiedy Jair i jego towarzysze szykowali się do drogi. Oszołomiony i wściekły, krzepki gnom odgrażał się, że czeka ich wszystkich marny koniec, kiedy ich znowu dopadnie. Nie zwracali uwagi na te pogróżki, chociaż Slanter wydawał się nimi zaniepokojony. Chwilę później Spilk został już za nimi. Jair znalazł się teraz w dziwnym towarzystwie: gnom, który go śledził, uwięził i trzymał przez trzy dni, oraz legendarny poszukiwacz przygód, który zabił

więcej ludzi, niż Jair kiedykolwiek widział. A teraz podróżowali we trójkę. Chłopak uważał to przymierze za raczej kłopotliwe. Co ci dwaj robią tu z nim? Garet Jax mógł ruszyć w swoją stronę, nie przejmując się Jairem, ale nie zrobił tego. Uratował go, ryzykując własnym życiem, i ustanowił się jego chwilowym opiekunem. Dlaczego człowiek taki jak Garet Jax robi takie rzeczy? A Slanter? Mógł przecież odrzucić jego prośbę o pomoc, wiedząc, co mu grozi, i wiedząc także, że Garet Jax nie ufa mu i będzie śledził każdy jego ruch. Mimo to, zupełnie nieoczekiwanie, niemal na przekór, zdecydował się pójść z nimi. I znowu, dlaczego? Ale to jego własne motywy najbardziej zaskoczyły Jaira, kiedy zaczął je rozważać. W końcu, jeśli ich towarzystwo uznać za kłopotliwe, to co on tutaj robi? Slanter, ledwie przed chwilą, był jego strażnikiem! Z kolei wybawca Jaira napełniał go autentycznym przerażeniem. Cały czas miał przed oczami Mistrza Broni walczącego z gnomami - szybki, śmiertelnie niebezpieczny, czarny niczym śmierć, którą zadawał. Przez chwilę obraz trwał w umyśle chłopca. Potem odsunął go zdecydowanie. No cóż, obcy w podróży stają się towarzyszami na wypadek niebezpieczeństwa. Jair przypuszczał, że tak należy spoglądać na to, co się stało. Musi być rozsądny. W końcu był wolny i nic mu nie zagrażało. Mógł zniknąć w każdej chwili. Jedna strofa pieśni, zmieszana z szeptem wiatru, i będzie daleko. Ta myśl dawała mu pewne poczucie bezpieczeństwa. Gdyby tylko nie znajdował się w samym środku Czarnych Dębów, gdyby tylko nie poszukiwały go Widma Mord i gdyby tylko tak rozpaczliwie nie potrzebował znaleźć skądś pomocy... Zacisnął zęby. Rozważania na temat tego, co by było gdyby, były bezcelowe. Miał dość zmartwień. Przede wszystkim musi pamiętać, żeby nie wspomnieć nic o Brin ani o Kamieniach Elfów. Po niecałej godzinie drogi przez Dęby doszli do wycinki, na której zbiegały się trzy szlaki. Slanter, wskazujący im drogę w ciemniejącym lesie, dał znak, aby się zatrzymali, i wskazał na szlak wiodący na południe. - Tędy - oznajmił. - Na południe? - Garet Jax spojrzał na niego ze zdziwieniem. - Na południe. - Slanter zmarszczył gęste brwi. Wędrowiec przybędzie od kraju Srebrnej Rzeki przez Moczary Mgieł. To najszybsza i najłatwiejsza droga, przynajmniej dla tych diabłów. Nie boją się niczego, co żyje na bagnach. Jeśli chcemy mieć jakąś szansę, to powinniśmy pójść na południe, naokoło Moczarów

przez Dęby, a potem skręcić na pomoc na niziny. - To długa droga, gnomie - mruknął Mistrz Broni. - Ale doprowadzi cię tam, gdzie chcesz! - warknął Slanter. - Może udałoby się nam prześliznąć obok niego. - Może udałoby się nam też przefrunąć! Ha! - Gnom podparł się pod boki i wyprostował swój krępy tors. - Nie masz pojęcia o czym mówisz! Garet Jax nie odpowiedział. Utkwił tylko w Slantera swoje zimne spojrzenie. Gnom poczuł nagle, że być może przeholował. Spojrzawszy szybko na Jaira, chrząknął nerwowo i wzruszył ramionami. - Nie znasz Widm Mord tak jak ja. Nie byłeś między nimi. Nie widziałeś, do czego są zdolne. - Wziął głęboki oddech. - Są czymś wydartym ciemności. W każdym z nich jest część skradziona nocy. Nie widać ich, kiedy przechodzą obok. Nigdy ich nie usłyszysz. Możesz tylko wyczuć ich nadejście. Jair zadrżał na wspomnienie spotkania w Shady Yale i niewidzialnej obecności tuż za ścianą. - Nie zostawiają śladów - ciągnął Slanter. - Pojawiają się i znikają, jak same ich imiona wskazują - Widma Mord. Czarni wędrowcy. Zrezygnowany potrząsnął głową. Garet Jax spojrzał na Jaira. Chłopak myślał tylko o tym, co czuł tej nocy, kiedy wrócił do domu i natknął się na jednego z nich. - W żadnym wypadku nie chciałbym spotkać któregoś z nich - powiedział cicho. Mistrz Broni poprawił torbę na ramieniu. - A zatem idziemy na południe. Aż do wieczora przedzierali się przez Czarne Dęby, podążając ścieżką wijącą się pomiędzy drzewami. Szarawe światło dnia zgasło nagle i nad lasem zapadła noc. Pomiędzy drzewami zaczęła się sączyć niewyraźna mgiełka, wilgotna i osiadająca na ubraniach. Gęstniała coraz bardziej i coraz trudniej było odnaleźć szlak, znikający w miarę osiadania mgły. Z narastających ciemności dobiegały nocne odgłosy. Nie były przyjemne. Slanter dał znak, żeby przystanęli. Chciał wiedzieć, czy mają stanąć na noc. Obaj mężczyźni spojrzeli na Jaira. Zesztywniały ze zmęczenia chłopak obrzucił okolicę szybkim spojrzeniem. Wokół nich wyrastały potężne dęby, a ich lśniące czarne pnie otaczały ich niczym masywna zapora. Mgła i cienie nocy pokrywały wszystko wokół, a gdzieś pomiędzy nimi polował czarny wędrowiec.

Jair Ohmsford zacisnął zęby, odpędzając ból i zmęczenie, i pokręcił przecząco głową. Niewielka grupka ruszyła naprzód. Nad wycinką, gdzie siedział Spilk przywiązany do wielkiego dębu, także zapadła noc. Całe popołudnie biedził się nad sznurami, próbując poluzować supły i zmusić je, żeby puściły. Nic nie przeszło tędy za dnia. Żaden podróżny nie zatrzymał się przy wodopoju. Nie pojawiły się także wilki. Poskręcane ciała członków patrolu leżały tam, gdzie upadły, bezkształtne w zapadającym zmroku. Okrutne rysy twarzy napięły się, walcząc z więzami. Jeszcze godzina, a byłby wolny, żeby ścigać tych, którzy go tak potraktowali. Ścigałby ich do samego końca... Poderwał głowę, kiedy padł na niego cień. Przed nim stała wysoka, czarna postać w płaszczu z kapturem; sługa śmierci wynurzający się z nocy. Spilk poczuł, jak przenika go chłód. - Mistrzu! - wyszeptał ochryple. Czarna postać nie odpowiedziała. Po prostu stała tam, patrząc w dół na gnoma. Sedt zaczął mówić gorączkowo. Słowa padały bezładnie w nadmiernym pośpiechu. Opowiadał wszystko, co go spotkało - obcy w czerni, zdrada Slantera, ucieczka chłopca z Yale, posiadającego magiczny głos. Jego muskularne ciało napierało na krępujące go więzy. Nie potrafił ukryć strachu, który ściskał za gardło. - Próbowałem! Mistrzu, próbowałem! Uwolnij mnie. Proszę, uwolnij! Głos mu zamarł i potok słów utonął w ciszy. Głowa sedta opadła, a całym ciałem wstrząsnął szloch. Postać nad nim jeszcze przez chwilę tkwiła w bezruchu. Potem pochyliła się i dłoń w czarnej rękawiczce zbliżyła się do głowy gnoma. Wystrzelił z niej czerwony płomień. Spilk wydał z siebie potworny krzyk. Czarno odziana postać cofnęła dłoń i zniknęła na powrót w ciemnościach nocy. Żaden dźwięk nie towarzyszył jej przejściu. Na pustej polanie martwe ciało Spilka osunęło się gwałtownie. Otwarte oczy wpatrywały się przed siebie.

IX Ponad wyniosłym, postrzępionym masywem Smoczych Zębów głęboki granat nocnego nieba przechodził powoli w szarość. Jasne światło księżyca i gwiazd zaczynało blednąc, a niebo na wschodzie pobłyskiwało nieśmiało nadchodzącym świtem. Ciemne oczy Allanona omiotły spojrzeniem nieprzebytą ścianę gór rozciągającą się przed nim, urwiska i szczyty skalnego ogromu, ogołoconego i poszarpanego przez wiatr i czas. Potem jego wzrok opadł pospiesznie, niemal z lękiem tam, gdzie otwierała się przed nim kamienna ściana. Poniżej rozciągała się Dolina Cienia, przedsionek do zakazanego Grobowca Królów, siedziby duchów. Stał nad jej krawędzią - wysoka, chuda sylwetka otulona w czarne szaty. Na jego twarzy pojawiła się nagle tęsknota. Masy czarnej skały lśniącej niczym nieprzejrzyste szkło, stłuczone i porozrzucane bezładnie, opadały na dno doliny, tworząc nierówną ścieżkę. W środku urwiska znajdowało się jezioro. Ciemna woda miała zielonkawoczarną barwę, a jej powierzchnia wirowała leniwie w bezwietrznej ciszy niczym kocioł z wywarem, który niewidzialna dłoń miesza powolnym, mechanicznym ruchem. Nagłe szuranie obutych stóp na skale sprawiło, że się odwrócił, przypominając sobie o dwojgu młodych ludzi, którzy podróżowali wraz z nim. Wychynęli ze skalnego cienia poniżej i stanęli obok niego. Bez słowa wpatrywali się w jałową dolinę pod nimi. - Czy to tu? - zapytał krótko Ron Leah. Allanon skinął głową. Podejrzliwość brzmiała w głosie górala i odbijała się w jego oczach. Jak zawsze. Nie próbował jej ukryć. - Dolina Shale - powiedział cicho druid. Ruszył naprzód, podążając najeżonym skałami zboczem. - Musimy się śpieszyć. Nieufność i niedowierzanie widać było także w oczach dziewczyny, chociaż ona przynajmniej próbowała je ukryć. Ci, którzy dzielili jego drogę, zawsze okazywali swoją podejrzliwość. Było tak z Sheą Ohmsfordem i Flickiem, kiedy ich zabrał na poszukiwanie Miecza Shannary, a także z Wilem Ohmsfordem i Amberle elfijską dziewczyną, kiedy szukali z nim Krwawego Ognia. Być może na to zasługiwał. Na zaufanie trzeba sobie zapracować, nie daje się go na ślepo, a do tego trzeba być uczciwym i otwartym. On nigdy taki nie był - nie mógł taki być. Nosił w sobie tajemnice, których nikomu nie mógł powierzyć. Ukrywał prawdę za zasłoną,

ponieważ prawdę się odkrywa, a nie dostaje w prezencie. Trudno było nie podzielić się z nikim swoją wiedzą, ale gdyby to zrobił, zawiódłby zaufanie, którym go darzono. Ciężko się napracował, żeby je zdobyć. Zerknął za siebie, chcąc się upewnić, czy góral i dziewczyna podążają za nim. Potem skupił uwagę na potrzaskanej skale pod stopami, w ciszy wybierając drogę. Łatwo byłoby wyrzec się zaufania, którym go obdarzono, odkryć całą wiedzę o losie tych, którzy szukali jego rady, wyjawić wszystkie znane sobie tajemnice i pozwolić, aby wydarzenia potoczyły się inaczej, niż to zaplanował. Wiedział jednak, że nigdy tego nie zrobi. Zgodził się kierować przede wszystkim wyższą powinnością. To było jego życie i cel. Jeśli oznaczało to, że musi znosić ich podejrzliwość, to tak musi być. Cena była wysoka, ale konieczna. Lecz jestem taki zmęczony, pomyślał. Ojcze, jestem taki zmęczony. Zatrzymał się na dnie doliny. Brin i Ron przystanęli za nim. Odwrócił do nich twarz. Jedno ramię wynurzyło się z fałd czarnej szaty i wskazało wody jeziora. - Hadeshorn - wyszeptał. - Czeka tam mój ojciec. Muszę do niego iść. Zostańcie tu, dopóki was nie zawołam. Nie ruszajcie się stąd. Cokolwiek się wydarzy, nie ruszajcie się stąd. Oprócz nas znajdują się tu tylko umarli. Nie odpowiedzieli. Skinęli głowami na znak, że się zgadzają, rzucając niespokojne spojrzenia tam, gdzie wirowały bezgłośnie wody Hadeshorn. Przez chwilę badał wzrokiem ich twarze, po czym odwrócił się i odszedł. Kiedy zbliżył się do jeziora, ogarnęło go dziwne uczucie nadziei, jakby dotarł do końca długiej podróży. Sięgając myślą wstecz, uświadomił sobie, że zawsze tak było. Zawsze to dziwne uczucie, jakby wrócił do domu. Niegdyś Paranor był domem druidów. Lecz druidzi odeszli i ta dolina była bardziej ich domem niż warownia. Tu wszystko się zaczynało i kończyło. Tu właśnie powracał, aby odnaleźć sen, który odnawiał jego siły po każdej podróży przez cztery krainy. W trakcie tego snu jego śmiertelna powłoka przebywała pomiędzy dwoma światami - żywych i umarłych. Na styku tych dwóch światów mógł przez krótką chwilę wejrzeć we wszystko, co było i co kiedykolwiek jeszcze się wydarzy. Zbłąkany wygnaniec, schwytany w pułapkę, czekający na wybawienie! Odrzucił od siebie tę myśl. Ciemne oczy spojrzały na blade światło wschodniego nieba, po czym znowu wpatrzyły się w jezioro. Wiele lat temu przeszedł tędy Shea Ohmsford ze swoim przyrodnim bratem Flickiem i innymi z niewielkiej kompanii, która wyruszyła na poszukiwanie Miecza Shannary. Przepowiedziano, że

jeden z nich zginie i tak też się stało. Shea został porwany przez wody wodospadu poniżej Smoczej Grani. Druid pamiętał, jaką podejrzliwość i nieufność okazywali mu wtedy pozostali. A przecież tak bardzo lubił Sheę, Ricka i Wila Ohmsforda. Shea był dla niego niemal jak syn czy raczej byłby nim, gdyby pozwolono mu mieć syna. Wil Ohmsford był raczej towarzyszem Broni, który dzielił z nim odpowiedzialność za poszukiwania mające uleczyć Ellcrys i uratować elfy. Ciemne rysy twarzy Allanona ściągnęły się w zamyśleniu. Teraz była z nim Brin, dziewczyna władająca mocą przewyższającą wszystko, co kiedykolwiek mieli jej poprzednicy. Kim ona będzie dla niego? Dotarł do brzegu jeziora i zatrzymał się. Przez chwilę stał tak, wpatrując się w głębię, pragnąc, aby... Potem powolnym ruchem uniósł ramiona ku niebu. Z jego ciała promieniowała moc. Hadeshorn zaczęło wirować niespokojnie. Jego wody zaczęły wrzeć i syczeć, obracając się coraz szybciej, a nad powierzchnią uniósł się obłok wodnego pyłu. Pusta dolina wokół druida zadrżała. Ziemia dudniła niczym przebudzona z długiego, kamiennego snu. Potem z głębin jeziora podniósł się niski, potworny krzyk. Przyjdź do mnie, wzywał druid bezgłośnie. Uwolnij się! Krzyk narastał, przenikliwy i nieludzki - to uwięzione dusze wołały z głębi swej niewoli, usiłując się wyswobodzić. Ich zawodzenie wypełniło ciemną dolinę, a mroczne wody Hadeshorn zasyczały z nagłą ulgą. Przyjdź! Z wirujących, ciemnych wód jeziora uniósł się cień Bremena. Jego wychudłe ciało, przezroczystoszare na tle nocy, okryte śmiertelnym całunem, pochylało się pod ciężarem wieków. Straszliwa sylwetka stanęła na powierzchni jeziora przed Allanonem. Druid opuścił powoli ramiona i mocniej owinął się czarną szatą, szukając w niej ciepła. Jego twarz ocieniona kapturem uniosła się, aby odnaleźć puste, nie widzące spojrzenie ojca. Jestem. Cień uniósł ramiona. Nie dotknął syna, ale mimo to Allanon poczuł wokół siebie lodowate objęcia niczym uścisk śmierci. Dotarł do niego powolny, pełen udręki głos ojca. - Wiek się kończy. Krąg jest zamknięty. Allanon czuł coraz większy chłód, przenikający go na wskroś. Słowa biegły jedno za drugim, pełne napięcia i bólu niczym kolejne supły na długiej linie. Słyszał

je wszystkie i nie umknął mu żaden bolesny szczegół. Stał tam w cichej rozpaczy i bał się tak, jak jeszcze nigdy się nie bał, kiedy zrozumiał w końcu, co nieuchronnie musi się wydarzyć. W jego surowych, czarnych oczach pojawiły się łzy. Brin Ohmsford i Ron Leah stali przerażeni tam, gdzie zostawił ich druid, i patrzyli, jak z głębi Hadeshorn unosi się cień Bremena. Jego nadejście sprawiło, że przeniknął ich chłód. Patrzyli razem, jak stanął przed Allanonem wychudły, w łachmanach, a jego ramiona wyciągnęły się, aby objąć druida i pociągnąć go w dół. Nie słyszeli jego słów. Powietrze wokół nich wypełniały przenikliwe krzyki unoszące się znad jeziora. Pod ich stopami ziemia drżała i jęczała. Uciekliby nie oglądając się za siebie, gdyby tylko byli w stanie się poruszyć. W tej chwili czuli jedynie, że wokół nich krąży śmierć. A potem nagle wszystko się skończyło. Cień Bremena odwrócił się i zniknął powoli w mrocznych wodach. Krzyki uniosły się wyżej w powietrze niczym jęk boleści i utonęły w ciszy. Jezioro zawirowało i woda zawrzała na nowo przez krótką chwilę, a potem opadła i znowu zaczęła się obracać spokojnie i powoli. Na wschodzie, ponad poszarpaną krawędzią Smoczych Zębów, ukazał się skraj słonecznej tarczy, rozsiewając blade światło pomiędzy odchodzące cienie nocy. Brin słyszała urywany oddech Rona i wyciągnęła dłoń, aby chwycić go za rękę. Na skraju Hadeshorn Allanon opadł na kolana z pochyloną głową. - Ron! - wyszeptała ochryple i ruszyła naprzód. Góral ścisnął ostrzegawczo jej ramię, przypominając polecenie druida, ale wyrwała się i pobiegła w stronę jeziora. Dogonił ją po chwili. Podbiegli do klęczącego olbrzyma, zatrzymali się na skalnej półce i pochylili nad nim. Miał zamknięte oczy, a jego śniada twarz była blada. Brin dotknęła potężnej dłoni Allanona - była zimna jak lód. Druid wyglądał jak w transie. Dziewczyna spojrzała na Rona niepewnie. Chłopak wzruszył ramionami. Nie zważając więcej na niego, położyła dłoń na ramieniu maga i potrząsnęła nim delikatnie. - Allanonie - powiedziała cicho. Ciemne oczy zamigotały i napotkały jej wzrok. Przez chwilę patrzyła przez niego na wskroś. W jego oczach czaił się potworny, nie skrywany ból, strach i niedowierzanie. Wstrząśnięta, cofnęła siei gwałtownie. Potem wszystko zniknęło i pojawił się gniew. - Mówiłem, żebyście nie ruszali się z miejsca. - Dźwignął się ciężko na nogi.

Jego gniew był dla niej bez znaczenia, zignorowała go. - Co się stało, Allanonie? Co widziałeś? Milczał przez chwilę, jego wzrok powędrował z powrotem nad mroczne, zielone wody jeziora. Powoli potrząsnął głową. - Mojego ojca - wyszeptał. Brin spojrzała szybko na Rona, który zmarszczył brwi. Spróbowała raz jeszcze, delikatnie dotykając rękawa czarnej szaty druida. - Co ci powiedział? Utkwił w nią przepastne spojrzenie swoich czarnych oczu. - Powiedział, że zostało nam niewiele czasu, dziewczyno. Że ścigają nas ze wszystkich stron i tak już będzie do samego końca. Zna go, ale nie powiedział mi nic. Tyle tylko, że nadejdzie, że go ujrzysz i że dla nas jesteś równocześnie tą, która niszczy, jak i tą, która ocala. - Co to znaczy, Allanonie? - Brin patrzyła na niego szeroko otwartymi oczami. - Nie wiem. - Potrząsnął głową. - To rzeczywiście dużo ułatwia. - Ron wyprostował się i spojrzał w stronę gór. Brin wciąż patrzyła na druida. Coś ukrywał. - Co jeszcze powiedział, Allanonie? - Nic więcej. - Raz jeszcze pokręcił przecząco głową. Kłamał! Brin natychmiast to wyczuła. Coś jeszcze zaszło pomiędzy tymi dwoma, coś mrocznego i strasznego, czego druid nie mógł wyjawić. Ta myśl przeraziła ją. To omen. Tak jak jej ojciec i pradziad, zostanie wykorzystana do celu, którego nie pojmuje. Uchwyciła się tego, co powiedział na początku. Dla ich sprawy jest tą, która niszczy i tą, która ocala. Cień powiedział, że tak będzie. Lecz jak to możliwe? - Powiedział mi coś jeszcze - odezwał się nagle Allanon, ale Brin wyczuła natychmiast, że to nie tę wiadomość ukrywa. - Para-nor jest w rękach Widm Mord. Przedostali się przez jego bramy i przedarli przez magię, która strzegła jego przejść. Upadł dwie noce temu. Teraz przeszukują jego sale, chcąc poznać historię druidów i sekrety starożytnych. To, co znajdą, zostanie użyte do wzmocnienia ich potęgi. A znajdą to prędzej czy później, jeśli nie zostaną powstrzymani. - Spojrzał na nich. - Nie można na to pozwolić. - Nie oczekujesz chyba, że my ich powstrzymamy, prawda? - zapytał szybko Ron.

- Nie ma nikogo innego. -- Czarne oczy zwęziły się. - A ilu ich tam jest? - Góral wybuchnął. - Dwanaście Widm i kompania gnomów. Na twarzy Rona odbiło się niedowierzanie. - I my mamy ich powstrzymać? Ty, ja i Brin? We trójkę? Jak to sobie wyobrażasz? W oczach druida błysnął nagły, straszliwy gniew. Ron Leah zrozumiał, że posunął się trochę za daleko, ale nie było już odwrotu. Patrzył zdecydowanie, kiedy olbrzym stanął przed nim. - Książę Leah, od początku podajesz w wątpliwość moje słowa - odezwał się Allanon. - Znosiłem to, ponieważ zależy ci na dziewczynie i poszedłeś, aby jej strzec. Ale koniec z tym. Twoje bezustanne wypytywanie o mój cel i powody musi się skończyć! Niewielki z niego pożytek, jeśli i tak cały czas jesteś nastawiony przeciwko mnie! - Nie jestem przeciwko tobie, jestem za Brin. - Ron nie podniósł głosu. - Jeśli te dwie postawy się wykluczają, stoję po jej stronie, druidzie. - A więc niech tak będzie! - Olbrzym zagrzmiał i gwałtownym ruchem wyszarpnął z pochwy miecz Leah, który góral miał przewieszony przez plecy. Ron zbladł pewny, że druid zamierza go zabić. Brin z krzykiem rzuciła się naprzód, ale Allanon powstrzymał ją gestem dłoni. - Stój, dziewczyno. To sprawa między mną i księciem Leah. - Utkwił w Rona twarde, świdrujące spojrzenie. - Czy będziesz ją chronił tak, jak ja bym to czynił? Czy, jeśli to będzie możliwe, będziesz chronił także mnie? Wyraz przerażenia malujący się na twarzy Rona ustąpił miejsca zdecydowaniu. - Będę. Allanon skinął głową. - A więc dam ci moc, abyś mógł to uczynić. Olbrzymia dłoń chwyciła pewnie ramię Rona i bez wysiłku poprowadziła go do krawędzi Hadeshorn. Druid zwrócił młodzieńcowi miecz Leah i wskazał na ciemnozieloną wodę. - Zanurz ostrze miecza w wodzie, książę - rozkazał. - Ale uważaj na rękojeść i dłonie. Mają zostać suche. Nawet najmniejsza kropla Hadeshorn jest śmiertelna dla ludzkiego ciała.

Ron Leah wpatrywał się w niego niepewnie. - Rób, co mówię! - warknął druid. Chłopak zacisnął szczęki. Powoli opuszczał ostrze miecza Leah, aż całkowicie się zanurzyło w wirujących wodach jeziora. Opadło w dół, nie napotykając na opór, jakby jezioro nie miało dna, a linia brzegowa oznaczała tylko krawędź pionowej przepaści. Kiedy metal dotknął powierzchni, woda wokół niego zaczęła wrzeć, sycząc i bulgocząc niczym kwas zżerający stal. Mimo lęku Ron nie cofnął ostrza. - Wystarczy - powiedział druid. - Wyciągnij miecz. Powoli Ron uniósł miecz ponad powierzchnię wody. Ostrze z polerowanego żelaza stało się czarne. Wody Hadeshorn przylgnęły doń, wirując wokół, jakby coś je ożywiało. - Ron! - wyszeptała przerażona Brin. Góral trzymał przed sobą miecz, ostrzem jak najdalej od ciała, i wpatrywał się w wodę, która wiła się niczym srebrna nić po powierzchni metalu. - A teraz uważaj! - rozkazał Allanon, wyciągając jedno ramię spod fałdów czarnej szaty. - Stój mocno na nogach, książę Leah! Z palców jego dłoni cienką strugą wytrysnął oślepiający, błękitny płomień. Przebiegł wzdłuż ostrza, osmalając je, płonąc, rozżarzając metal i wodę i stapiając je w jedno. Błękitny ogień zapłonął jaskrawym światłem, ale żar nie dosięgną! rękojeści. Ron trzymał mocno miecz, odwracając wzrok. Chwilę później było po wszystkim, ogień zniknął, a druid ponownie opuścił ramiona. Chłopak spojrzał na swój miecz. Ostrze było czyste, czarne i lśniące i miało ostre, równe krawędzie. - Przyjrzyj się dobrze, książę Leah - powiedział Allanon. Ron wykonał polecenie, a Brin pochyliła się nad mieczem tuż obok niego. Razem wpatrywali się w czarną, lustrzaną powierzchnię. Głęboko w metalu wirowały leniwie ciemnozielone ogniki światła. Allanon podszedł bliżej. - To połączona w jedno magia życia i śmierci. Jej moc należy teraz do ciebie, młodzieńcze. Jesteś za nią odpowiedzialny. Będziesz teraz obrońcą Brin na równi ze mną. Ten miecz da ci moc równą mojej. - W jaki sposób? - zapytał cicho Ron. - Jak każdy miecz, może on odpierać ciosy i ciąć, ale nie ciało, żelazo czy kamień, tylko magię. Diabelską magię Widm Mord. Przebije się przez nią albo przed nią osłoni. Tak wiec przyjąłeś na siebie zobowiązanie. Będziesz teraz tarczą dziewczyny aż do końca tej podróży. Uczyniłem cię jej obrońcą.

- Ale dlaczego... dlaczego dajesz mi...? - wyjąkał chłopak. Lecz druid po prostu odwrócił się i zaczął odchodzić. Ron patrzył za nim, a na jego twarzy malowało się oszołomienie. - To nie jest w porządku, Allanonie! - krzyknęła Brin w ślad za oddalającą się sylwetką. Była wściekła za to, co uczynił Ronowi. - Kto dał ci prawo...? Nie dokończyła. Nagle powietrze rozdarła potężna eksplozja, która uniosła dziewczynę i rzuciła nią o ziemię. Druid zniknął, pochłonięty przez wirujące masy czerwonego ognia. Daleko na południu obolały i zmęczony Jair Ohmsford wynurzył się z mroków nocy w blade światło świtu otulonego tajemniczą mgłą. Drzewa i rzucane przez nie czarne cienie wydawały się odchodzić, jakby ktoś rozsuwał ogromną kurtynę. Nastał nowy dzień. Jaira otaczała rozległa pustka odcięta od świata całunem gęstej mgły. Zaczynała się pięćdziesiąt jardów od miejsca, gdzie stał, a za nią wszystko się kończyło. Zaspane oczy wpatrywały się bezmyślnie w uschnięte drzewa i zieloną wodę, która ginęła we mgle. Nie rozumiał, co się dzieje. - Gdzie jesteśmy? - wymamrotał. - Na Moczarach Mgieł - odmruknął Slanter. Jair spojrzał na niego bez słowa, a gnom odpowiedział spojrzeniem oczu równie zmęczonych jak jego własne. - Za bardzo się do nich zbliżyliśmy. Musimy odnaleźć drogę naokoło. Jair skinął głową, próbując uporządkować rozsypane myśli. Nagle za jego plecami pojawiła się czarna, milcząca postać Gareta Jaxa. Twarde oczy bez wyrazu spojrzały przelotnie na Jaira, a potem na bagna. Bez jednego słowa Mistrz Broni skinął na Slantera i gnom zawrócił. Chłopiec poszedł za nimi. W oczach Gareta nie było widać zmęczenia. Szli całą noc. Był to nużący marsz przez labirynt Czarnych Dębów, który wydawał się nie mieć końca. Jair zachował w pamięci jedynie odległe, niejasne strzępy z tej wyczerpującej wędrówki. Trzymał się na nogach chyba tylko siłą woli. Po pewnym czasie nawet strach przestał mieć nad nim władzę, a groźba pościgu przestała być tak nagląca. Prawdopodobnie spał idąc, ponieważ nie mógł sobie przypomnieć niczego, co się wydarzyło. Mimo to wiedział, że nie spał tak naprawdę. Szedł... Czyjaś dłoń odciągnęła go od skraju bagna, kiedy podszedł za blisko. - Patrz, gdzie idziesz, chłopcze. - Przy nim stał Garet Jax. Wymamrotał coś w odpowiedzi i powlókł się dalej.

- Pada z nóg. - Usłyszał gderanie Slantera. Potarł zaspane oczy. Slanter miał rację. Nie miał już sił. Nie był w stanie dalej iść. Mimo to szedł jeszcze długo, przedzierając się przez mgłę i szary półmrok. Wlókł się za kanciastą sylwetką Slantera, nie patrząc pod nogi, z niejasną świadomością, że tuż obok porusza się Garet Jax. Wiedział jedynie, że trzyma się na nogach i wciąż idzie. Krok za krokiem, noga za nogą. Za każdym razem był to osobny, wyraźny wysiłek. Kiedy nagle... - Przeklęte błoto! - wymruczał Slanter i nagle cała powierzchnia bagna eksplodowała. Woda i szlam wystrzeliły w powietrze niczym gejzer i opadły na osłupiałego chłopca. Poranną ciszę rozdarł ochrypły, przenikliwy ryk, a przed Jairem wyrosło coś potężnego. - Kłodnik! - Rozległ się krzyk Slantera. Jair cofnął się, zaskoczony i przerażony; przed nim wyrastała ogromna postać z ciałem pokrytym łuskami i ociekającym wodą z bagniska. Jej łeb wydawał się składać jedynie z potwornej, otwartej paszczy i zębów. Kłodnik wyciągnął łapy. Jair rzucił się do tyłu oszalały ze strachu, ale osłabione ze zmęczenia nogi odmówiły mu posłuszeństwa. Ogromny stwór rzucił się na chłopca, a jego cień przysłonił blade światło. Jego oddech był zimny i cuchnący. Potem coś doskoczyło do niego z boku, przewróciło i odciągnęło od łap poczwary. Oszołomiony Jair zobaczył Slantera stojącego tam, gdzie on sam stał przed chwilą. Gnom wymachiwał dziko krótkim mieczem w stronę olbrzyma, który usiłował go dosięgnąć. Miecz jednak był tu żałośnie nieodpowiednią bronią. Potwór odparł uderzenie i wytrącił miecz z dłoni Slantera. W następnej sekundzie ogromna łapa zacisnęła się wokół ciała gnoma. - Slanter! - krzyknął Jair, usiłując zapanować nad własnymi nogami. Garet Jax już biegł. Rzucił się naprzód niczym niewyraźny cień i wepchnął bestii do gardła swoją czarną pałkę, wciskając ją głęboko w delikatną tkankę. Kłodnik ryknął z bólu, zacisnął szczęki na broni i złamał ją. Wielkie łapy sięgnęły po resztę, która tkwiła w gardle. Slanter upadł na ziemię. Garet ponowił atak, wyciągając krótki miecz. Skoczył potworowi na kark tak szybko, że Jair nie zdążył spojrzeniem za jego ruchami. Unikając łap stworzenia, wbił mu miecz w podgardle. Trysnęła ciemna krew. Garet Jax odskoczył prędko na bok. Kłodnik był teraz ranny. W jego wrzaskach brzmiał ból. Odwrócił się i chwiejnym

krokiem powlókł się z powrotem w mgłę i ciemność. Oszołomiony i rozdygotany Slanter nie był w stanie się podnieść, ale Garet Jax podszedł najpierw do Jaira i dźwignął go na nogi. Oczy chłopca były szeroko otwarte. Wpatrywał się w Mistrza Broni z wyraźnym lękiem. - Nigdy... nigdy nie widziałem, żeby ktoś... poruszał się tak szybko! - wyjąkał. Garet Jax zignorował go. Trzymając chłopaka mocno za kołnierz, pociągnął go między drzewa. Slanter pospiesznie ruszył za nimi. Wokół druida płonął czerwony płomień, otaczając go karmazynowymi kręgami tłumiącymi szarawe światło świtu. Oszołomiona i na wpół oślepiona wybuchem, Brin Ohmsford dźwignęła się na kolana i przesłoniła ręką oczy. Wewnątrz płomieni widać było przygarbioną sylwetkę maga przytulonego do lśniącej, czarnej skały stanowiącej podłoże doliny. Z trudem odgradzał się od pochłaniających go płomieni bladą, błękitną aurą. Tarcza, domyśliła się Brin, ochrona przed koszmarem, który może go zniszczyć. Rozpaczliwie usiłowała odnaleźć sprawcę tego koszmaru. Dostrzegła go jakieś dwadzieścia jardów dalej. Tam, na tle nikłego słonecznego światła połyskującego poniżej linii horyzontu, rysowała się wyraźnie wysoka, czarna sylwetka. Ramiona miała uniesione, a z jej dłoni tryskały strugi czerwonego ognia. Widmo Mord! Rozpoznała je natychmiast. Zaskoczyło ich nieprzygotowanych, zbliżając się bezdźwięcznie, i uderzyło w druida. Nie miał szans na obronę. Żył wciąż tylko dzięki instynktownemu uruchomieniu błękitnego pola wokół siebie. Brin podniosła się. Krzyczała z wściekłością na czarną postać, która ich zaatakowała, ale Widmo nie poruszyło się. Płomienie nie przygasły. Z wyciągniętych dłoni nieprzerwanym, ciągłym strumieniem tryskał płomień, wirując wokół skulonego ciała druida i uderzając w błękitną tarczę, która Broniła mu dostępu. Karmazynowe światło lśniło, jego refleksy tańczyły na niebie odbite od skalnego podłoża doliny, a wszystko, czego dotknęło, zamieniało się w krew. Ron rzucił się naprzód i stanął przed Brin niczym przyczajona do skoku bestia. - Diabeł! - zawył z wściekłością. Uniósł czarne ostrze miecza Leah, nie myśląc w tej chwili, komu zdecydował się pomagać i dla kogo naraża własne życie. Był teraz prawdziwym prawnukiem Meniona Leah, szybkim i zuchwałym jak jego przodek. Działał instynktownie. Wznosząc wojenny okrzyk swoich przodków, rzucił się do ataku.

- Leah! Leah! Skoczył w ogień. Miecz opadł, przecinając pierścień otaczający Allanona. Płomienie rozprysły się natychmiast, jakby były zrobione ze szkła. Potłuczone skorupy opadły wokół skulonej sylwetki druida. Z dłoni Widma Mord nadał wypływał ogień, ale kierował się w stronę ostrza, trzymanego przez rudowłosego górala. Miecz przyciągał płomienie niczym magnes opiłki żelaza. Ogień przesuwał się prędko po czarnym metalu i spływał w dół, ale nie dotknął dłoni Rona. Miecz jakby pochłaniał ogień. Książę Leah stał wyprostowany pomiędzy Widmem i druidem, unosząc pionowo miecz, na którego ostrzu tańczyły karmazynowe płomienie. Allanon wstał - czarny i groźny jak stwór, który go zaskoczył. Płomienie już go nie więziły. Spod szaty wyciągnęły się szczupłe ramiona i buchnął błękitny ogień. Uderzył w Widmo Mord, uniósł je i z całej siły cisnął o ziemię. Czarne szaty rozwiały się i potworny, bezdźwięczny wrzask rozległ się w umyśle Brin. Raz jeszcze druid wyrzucił przed siebie płomienie i chwilę później czarny stwór obrócił się w pył. Z ognia pozostały jedynie wijące się smugi dymu i rozrzucony popiół. Dolinę Cienia wypełniała teraz cisza. Miecz Leah opadł, czarne ostrze zadźwięczało głośno, uderzając o skałę. Ron pochylił głowę. Kiedy odnalazł wzrokiem Brin, w jego oczach malowało się osłupienie. Dziewczyna podeszła do niego, objęła ramionami i przytuliła. - Brin - wyszeptał cicho. - Ten miecz... moc... Nie był w stanie dokończyć. Szczupła dłoń Allanona zacisnęła się delikatnie na jego ramieniu. - Nie obawiaj się, książę Leah. - Głos druida był krzepiący, chociaż brzmiało w nim zmęczenie. - Ta moc naprawdę należy do ciebie. Udowodniłeś to. Naprawdę jesteś obrońcą dziewczyny, a tym razem przynajmniej, także i moim. - Przez chwilę jeszcze ściskał ramię Rona, a potem ruszył z powrotem ścieżką, która ich tu przywiodła. - To był tylko jeden! - zawołał do nich. - Jeśli są też inni, spotkamy ich niebawem. Chodźcie. Nie mamy tu już nic do roboty. - Allanonie... - zaczęła Brin. - Chodź, dziewczyno. Czas ucieka. Paranor potrzebuje naszej pomocy. Musimy ruszać natychmiast. Nie oglądając się za siebie, zaczął się wspinać. Ron i Brin z cichą rezygnacją podążyli za nim.

X Był już późny ranek, kiedy Jair i jego towarzysze wydostali się wreszcie z Boru Czarnych Dębów. Przed nimi rozciągał się pofałdowany krajobraz - na północy wzgórza, na południu niziny. Nie mieli jednak siły go podziwiać. Wyczerpani niemal do cna, znaleźli schronienie w cieniu klonów o szerokich liściach, które jesień ubarwiła olśniewającym szkarłatem, i niemal natychmiast zasnęli. Jair nie miał pojęcia, czy któryś z jego towarzyszy pomyślał o trzymaniu warty podczas snu, ale kiedy zapadł zmierzch, obudził go Garet Jax. Zaniepokojony bliskością Moczarów Mgieł i Czarnych Dębów, Mistrz Broni chciał na noc znaleźć jakieś bezpieczniejsze miejsce. Odświeżeni nieco odpoczynkiem za dnia, szli prawie do północy, zanim ułożyli się do snu w kępie krzewów i dzikich drzew owocowych. Tym razem Jair nalegał, aby podzielili wartę na trzech. Nazajutrz kontynuowali podróż na północ i późnym popołudniem dotarli do Srebrnej Rzeki. Jej czyste, połyskujące w zachodzącym słońcu wody biegły na zachód poprzez zalesione brzegi ł skalne płycizny. Przez kilka godzin trójka podróżników podążała brzegiem rzeki na wschód w kierunku Anaru i przed zapadnięciem nocy Moczary i Dęby zostały już daleko za nimi. Podczas swojej wędrówki nie napotkali żadnych innych podróżnych. Nie było też ani śladu gnomów czy czarnych wędrowców. Przez chwilę przynajmniej wydawało się, że nie muszą się obawiać żadnego pościgu. Kiedy znaleźli niewielkie zagłębienie terenu na skraju rzeki, osłonięte klonami i orzechami, i rozbili obóz, była już noc. Zaryzykowali rozpalenie niewielkiego ogniska, które nie dawało dużo dymu, zjedli gorący posiłek i siedli obserwując, jak płonące węgle zamieniają się w popiół. Noc była jasna i ciepła. Nad ich głowami migotały gwiazdy, tworząc olśniewające wzory na ciemnej materii nieba. Wokół rozbrzmiewały śpiewy nocnego ptactwa i brzęczenie owadów, a w oddali słychać było niewyraźny pomruk toczącej się wody. W chłodnym powietrzu unosił się słodkawy zapach butwiejących liści i schnących krzewów. - Nazbieram trochę drewna - oznajmił nagle Slanter po chwili milczenia. Dźwignął się ciężko na nogi. - Pomogę ci. - Jair zaofiarował się. Gnom rzucił mu poirytowane spojrzenie. - Czy prosiłem kogoś o pomoc? Potrafię sam nazbierać drewna, chłopcze. - Z gniewną miną zniknął w ciemnościach.

Jair oparł się z powrotem o pień drzewa, krzyżując ramiona na piersi. Ta scena odzwierciedlała doskonale panujące między nimi stosunki - nikt nie mówił zbyt wiele, a jeżeli już to robił, to bez zbędnych uprzejmości. Nie miało to znaczenia w wypadku Gareta Jaxa. Był małomówny z natury, tak więc jego brak udziału w toczących się rozmowach nie dziwił nikogo. Ale Slanter był gadułą i taka postawa u niego była niepokojąca. Jair wolał dawnego Slantera - zuchwałego i gadatliwego, przypominającego trochę szorstkiego wujaszka. Zmienił się teraz. Wyglądało na to, że zamknął się w sobie i odsunął od Jaira, jakby podróżowanie z chłopcem było dla niego nieznośne. No cóż, w pewnym sensie zapewne tak było. W końcu Slanter wcale nie chciał iść. Zrobił to tylko dlatego, że Jair wymusił to na nim. I teraz gnom znajdował się w towarzystwie swego byłego więźnia oraz człowieka, który nie ufał mu ani odrobinę, a wszystko po to, żeby doprowadzić ich bezpiecznie do ludzi, którzy prowadzili wojnę z jego ludem. Może nigdy by tego nie zrobił, gdyby nie to, że pomagając Jairowi, zdradził swoich towarzyszy i był teraz jedynie wyrzutkiem. Pozostawało jeszcze starcie z kłodnikiem. Slanter przyszedł Jairowi z pomocą, wykazując się dzielnością, która ciągle zadziwiała chłopca. Odwaga nie pasuje do osobnika tak oportunistycznego i samolubnego jak Slanter. I oto, co się dzieje: Slanter rzuca się, aby uchronić go przed kłodnikiem, sam staje się jego ofiarą, po czym zostaje zmuszony do przyjęcia pomocy Gareta Jaxa. To musiało napawać go rozgoryczeniem. Slanter był tropicielem, a to dumny naród. Spodziewano się, że to oni będą strzegli ludzi, których prowadzą, a nie odwrotnie. Nagle z małego ogniska strzelił snop iskier i odwrócił jego uwagę. Kilka stóp od niego Garet Jax, oparty o stary pniak, poruszył się i zerknął w jego kierunku. Jair napotkał spojrzenie dziwnych oczu i ponownie zaczął się zastanawiać, jaki właściwie jest Mistrz Broni. - Chyba powinienem jeszcze raz ci podziękować - oznajmił, podciągając kolana pod brodę. - Uratowałeś mi życie na Moczarach. Mężczyzna odwrócił wzrok do ognia. Jair przyglądał mu się, nie wiedząc, czy powinien powiedzieć coś jeszcze. - Mogę cię o coś zapytać? - odezwał się w końcu. Mistrz Broni wzruszył ramionami na znak, że jest mu to obojętne. - Dlaczego mnie uratowałeś? Nie na Moczarach, ale tam, w Dębach, kiedy byłem więźniem gnomów?

Garet ponownie utkwił w niego twarde spojrzenie. - Po prostu nie rozumiem, co cię do tego skłoniło. - Jair mówił szybko. - W końcu, nawet nie wiedziałeś, kim jestem. Mogłeś po prostu pójść swoją drogą. Garet znowu wzruszył ramionami. - Poszedłem swoją drogą. - Co masz na myśli? - Tak się składa, że twoja droga jest również moją. To mam na myśli. - Ale przecież nie wiedziałeś, dokąd mnie zabierają. - Jair zmarszczył brwi. - Na wschód. Gdzie indziej mógłby zmierzać patrol gnomów prowadzący więźnia? Zmarszczki na czole Jaira pogłębiły się. To by się zgadzało. Tylko, że wciąż nie wyjaśniało, dlaczego właściwie Mistrz Broni zadał sobie trud, żeby go ocalić. - Nadal nie rozumiem, dlaczego mi pomogłeś. - Nie dawał za wygraną. Nikły uśmiech pojawił się na twarzy mężczyzny. - Trudno ci uwierzyć, że mam jakieś ludzkie cechy, prawda? - Tego nie powiedziałem. - Nie musiałeś. Ale masz rację, nie posiadam ich. Jair wpatrywał się w niego niepewnie. - Dobrze słyszałeś. - Uśmiech zniknął z twarzy Gareta. - Nie pożyłbym długo, gdybym je miał. A pozostawanie przy życiu w różnych sytuacjach wychodzi mi najlepiej. Nastała długa cisza. Jair nie wiedział, co jeszcze mógłby powiedzieć. Mistrz Broni przesunął się do przodu, siadając w kręgu ciepła. - Ale zainteresowałeś mnie - zaczął powoli. Uniósł wzrok. - Być może dlatego cię uratowałem. Niewiele rzeczy jest w stanie jeszcze mnie zainteresować... - Jego oczy nabrały odległego wyrazu, ale po chwili znowu bacznie obserwowały Jaira. Związany i zakneblowany chłopak, pilnowany przez cały patrol uzbrojonych po zęby gnomów. Bardzo dziwne. Bali się ciebie i to mnie zaintrygowało. Chciałem się dowiedzieć, co ich tak bardzo w tobie przeraża. - Wzruszył ramionami. - Pomyślałem więc, że warto zadać sobie trochę trudu, żeby cię uwolnić. Jair patrzył na niego szeroko otwartymi oczami. Ciekawość? To dlatego sam Garet Jax przyszedł mu z pomocą, z ciekawości? Nie, zdecydował, kryło się za tym coś więcej. - Bali się magii - odezwał się nagle. - Chcesz zobaczyć, jak działa?

- Może później. - Garet Jax patrzył w ogień. - Podróż jeszcze się nie skończyła. - Wydawało się, że nie jest zainteresowany w najmniejszym stopniu. - Dlatego zabrałeś mnie ze sobą do Culhaven? - Jair nie ustępował. - Częściowo. Słowa zawisły w powietrzu. Jair spoglądał na niego niespokojnie. - Częściowo? Mistrz Broni nie odpowiedział. Nie spojrzał nawet na chłopca. Po prostu oparł się o przewrócony pień, owinął w czarny podróżny płaszcz i wpatrzył się w ogień. Jair spróbował z innej strony. - A co ze Slanterem? Dlaczego jemu pomogłeś? Mogłeś zostawić go Wodnikowi na pożarcie. - Mogłem. - Garet westchnął ciężko. - Czy to by cię uszczęśliwiło? - Jasne, że nie. Co masz na myśli? - Wygląda na to, że ukształtowałeś sobie opinię o mnie jako o człowieku, który nie robi nic, jeśli nie ma w tym osobistych korzyści. Nie powinieneś wierzyć we wszystko, co słyszysz. Jesteś młody, ale nie głupi. Jair zarumienił się. - No cóż, chyba nie przepadasz za Slanterem, prawda? - Nie znam go aż tak, żeby go lubić, czy też nie lubić - odpowiedział mężczyzna. - Przyznaję, że raczej nie jestem wielbicielem gnomów, ale ten dwukrotnie naraził swoje życie, żeby cię uratować. A więc warto było mu pomóc. Uniósł nagle wzrok. - A poza tym lubisz go i nie chcesz, żeby coś mu się stało, mam rację? - Tak. - Hm, i to też jest interesujące, nie sądzisz? Jak już mówiłem, intrygujesz mnie. Jair skinął głową w zamyśleniu. - Ty mnie także. Garet Jax odwrócił się. - Świetnie. A więc obaj mamy o czym myśleć w drodze do Culhaven. Na tym skończył rozmowę. Jair też się nie odezwał. Nie mógł wprawdzie powiedzieć, że rozumie, co kierowało Mistrzem Broni, kiedy ratował jego i Slantera, ale było jasne, że tej nocy nie dowie się już niczego więcej. Garet Jax stanowił zagadkę, którą niełatwo będzie rozwiązać. Ogień prawie już zgasł, co przypomniało chłopcu, że Slanter wyruszył na

poszukiwanie drewna i jeszcze nie wrócił. Zastanawiał się przez chwilę, co powinien zrobić, po czym ponownie zwrócił się do Gareta. - Nie sądzisz, że coś mogło się stać Slanterowi? - zapytał. - Coś długo go nie ma. - Sam potrafi o siebie zadbać. - Mężczyzna wstał i kopniakiem rozrzucił żarzące się jeszcze drewno. - Zresztą i tak nie potrzebujemy już ognia. Wrócił na swoje miejsce przy powalonym pniu, owinął się w swój podróżny płaszcz i po chwili już spał. Jair przez jakiś czas leżał w ciszy, nasłuchując ciężkiego oddechu towarzysza i wpatrując się w ciemność. W końcu on także owinął się opończą i ułożył do snu. Martwił się trochę o Slantera, ale uznał, iż Garet miał rację, mówiąc, że gnom sam potrafi się o siebie zatroszczyć. Poza tym nagle poczuł się bardzo senny. Wdychając głęboko ciepłe nocne powietrze, zamknął oczy. Przez chwilę jego umysł szybował swobodnie, a potem zaczął myśleć o Brin, Ronię i druidzie. Zastanawiał się, gdzie mogą teraz być. W końcu myśli zaczęły się rozpraszać i Jair zasnął. Na skarpie wznoszącej się nad brzegiem Srebrnej Rzeki, niewidoczny w cieniu starej wierzby, siedział zamyślony Slanter. Myślał o tym, że czas ruszyć w swoją stronę. Zaszedł tak daleko, ponieważ ten przeklęty chłopak zawstydził go, proponując łapówkę. Też coś -próbować go przekupić! Jak gdyby zniżył się do przyjmowania łapówek od dzieci! Choć właściwie Slanter nie podejrzewał Jaira o złe zamiary. Jego pragnienie, żeby gnom mu towarzyszył, było raczej szczere. W zasadzie lubił tego chłopaka. Twardy był z niego młodzik. Gnom podciągnął kolana pod brodę i objął je rękami. Niemniej jednak ta wyprawa była głupotą. Szedł prosto do obozu swoich wrogów. Oczywiście karły nie były jego osobistymi wrogami. Nie miał nic przeciwko karłom i nic go nie obchodziły. Ale w tej chwili prowadziły wojnę z plemieniem gnomów i wątpił, czy jego prywatne odczucia stanowiły dla nich jakąś różnicę. Wystarczy, że należał do wrogiej rasy. Potrząsnął głową. Ryzyko było zbyt wielkie. A wszystko dla chłopaka, który i tak nie wie, czego chce. Poza tym powiedział chłopcu, że zabierze go tylko do granicy Anaru, a prawie już do niej dotarli. Dojdą do puszczy prawdopodobnie następnego dnia jeszcze przed nocą. Dotrzymał swojej części umowy. A więc? Wziął głęboki oddech i dźwignął się na nogi. Czas ruszać w drogę. W taki sposób przeżył całe swoje życie - jak wszyscy tropiciele. W pierwszej chwili

chłopak może będzie zmartwiony, ale przeżyje. Slanter był też pewny, że w towarzystwie Gareta nie grozi Jairowi żadne większe niebezpieczeństwo. Prawdę mówiąc, będzie nawet bardziej bezpieczny niż z nim. Ze złością pokręcił głową. Nie ma powodu nazywać Jaira chłopcem. Jest starszy niż był on sam, kiedy po raz pierwszy opuścił dom. Jeśli będzie musiał, potrafi o siebie zadbać. Dopóki włada magią, która go chroni, nie potrzebuje ani Slantera, ani Mistrza Broni, ani nikogo innego. Gnom wahał się jeszcze przez chwilę, ponownie zastanawiając się nad całą sprawą. Oczywiście szkoda, że nie dowiedział się niczego o czarach. Magia Jaira intrygowała go, sposób, w jaki chłopiec mógł głosem... Nie. Był zdecydowany. Gnom nie ma nic do roboty w Estlandii, w pobliżu karłów. Lepiej trzymać się swoich, ale niestety tego też już nie mógł zrobić. Najlepiej więc będzie, kiedy wśliźnie się do obozu, zabierze swoje graty, przejdzie rzekę i ruszy na pomoc do przygranicznych krain. Zmarszczył brwi. Może dlatego Jair wydawał się chłopcem, że... Slanter! Przestań już, zganił sam siebie. Odwrócił się szybkim ruchem i zniknął w ciemnościach nocy. Jair Ohmsford śnił. Jechał konno przez wzgórza, zielone pastwiska i przepastne, ciemne puszcze, a w uszach miał szum wiatru. U jego boku jechała Brin z rozwianymi, długimi włosami barwy nocy. Nie rozmawiali podczas jazdy, a mimo to każde z nich wiedziało, o czym myśli drugie, i było obecne w jego świadomości. Jechali długo, mijając krainy, których nie widzieli nigdy przedtem - rozległe, tętniące życiem, dzikie. Wokół nich czaiło się niebezpieczeństwo. Kłod-nik, ogromny i cuchnący bagnem, gnomy, na których żółtych, pomarszczonych twarzach odbijały się ich paskudne zamiary, i Widma Mord, niesamowite duchy bez twarzy wyłaniające się z ciemności. Byli też inni: bezkształtne, ohydne stwory, których nie mogli zobaczyć, a jedynie wyczuwali ich obecność i to odczucie było bardziej przerażające niż najbardziej potworne oblicze. Te bestie zła wyciągały po nich ramiona, ich kły i pazury przecinały powietrze, a ślepia lśniły niczym węgle płonące w ciemnościach nocy. Chciały ściągnąć Jaira i Brin z siodeł i wydrzeć z nich życie, ale były zbyt powolne. Szybkie rumaki unosiły rodzeństwo poza zasięg ich pazurów, a monstra pozostawały zawsze o sekundę w tyle. Mimo to pościg nie ustawał. Nie kończył się tak, jak powinien się kończyć każdy pościg. Po prostu trwał, nie kończący się bieg poprzez krainę ciągnącą się aż

po horyzont. Wprawdzie poczwary ścigające ich nigdy nie podeszły na tyle blisko, żeby ich schwytać, ale przed nimi ciągle pojawiały się nowe. Z początku rodzeństwo wypełniała radość. Byli wolni, swobodni i nic nie mogło ich dosięgnąć. Brat i siostra - godni przeciwnicy potworów, które chciały ich dopaść. Po pewnym czasie jednak coś się zmieniło. Zmiana następowała powoli, zdradziecko, aż pochwyciła ich całkowicie i już wiedzieli, co to jest. Stwór bez imienia szeptał im do ucha o tym, co musi się wydarzyć. Nie wygrają tego wyścigu, ponieważ ścigające ich demony stanowią część ich samych. Żadne konie, choćby najszybsze, nie uniosą ich w bezpieczne miejsce. Zobaczcie, gdzie jesteście, szeptał głos, a poznacie prawdę. Pędź! Jair wył z wściekłości i zmuszał konia do szybszego biegu, ale głos dalej szeptał. Nad nimi ciemniało niebo, krajobraz wokół bladł, wszystko stawało się szare i martwe. Pędź! krzyczał. Odwrócił się do Brin, czując, że dzieje się z nią coś niedobrego. Ogarniało go coraz większe przerażenie. Brin nie było. Została pokonana i pochłonięta, pożarta przez ciemnego potwora, który sięgał... sięgał... Jair gwałtownie otworzył oczy. Po twarzy spływał mu pot, a ubranie pod płaszczem, w który był owinięty, było mokre. Nad jego głową łagodnie mrugały gwiazdy. Noc była cicha i spokojna. Mimo to sen wciąż trwał w jego umyśle, żywy, wyraźny. Nagle zauważył, że płomień jest jaśniejszy. Ktoś dorzucił do ognia. Slanter...? Szybko odrzucił płaszcz i usiadł, wpatrując się w ciemność. Nigdzie nie było widać gnoma. Kilka stóp dalej spał spokojnie Garet Jax. Nic się nie zmieniło - nic, z wyjątkiem ogniska. Z ciemności wynurzyła się postać starego, szczupłego mężczyzny. Jego krucha, zgarbiona wiekiem sylwetka okryta była białą szatą. Srebrzystobiałe włosy i takaż broda okalały ogorzałą, łagodną twarz. Idąc podpierał się laską. Wszedł w krąg światła, uśmiechając się ciepło, i przystanął. - Witaj - odezwał się. - Witaj. - Jair wpatrywał się w starca szeroko otwartymi oczami. - Sny mogą być wizją tego, co nadchodzi. Mogą też ostrzegać przed tym, czego powinniśmy unikać. Jair milczał. Starzec podszedł do ognia, uważnie wybierając drogę przed sobą, aż przystanął przed chłopcem. Potem usiadł ostrożnie na ziemi, tak wiotki i kruchy, że wydawać by się mogło, że silniejszy wiatr mógłby go unieść w powietrze.

- Znasz mnie, Jairze? - zapytał, a jego głos był zaledwie delikatnym szmerem pośród ciszy. - Poszukaj dobrze w pamięci. - Nie ... - zaczął chłopiec z Yale, ale przerwał nagle. Słowa starca poruszyły coś głęboko ukrytego w jego świadomości i Jair już wiedział, kto przed nim siedzi. - Powiedz moje imię. - Mężczyzna uśmiechnął się. - Tyś jest Król Srebrnej Rzeki. - Jestem nim. - Starzec skinął głową. - Jestem także twoim przyjacielem, tak jak niegdyś byłem przyjacielem twego ojca, a przed nim twego pradziada - mężów, których życie połączył wspólny cel: służba tej krainie i jej potrzebom. Jair wpatrywał się w niego bez słowa, aż nagle przypomniał sobie, że tuż obok śpi Garet Jax. Czy Mistrz Broni się nie obudzi...? - Będzie spał, dopóki rozmawiamy. - Padła odpowiedź na nie wypowiedziane pytanie. - Nikt nie będzie nam przeszkadzał tej nocy, dziecię życia. Dziecię? Jair zesztywniał. Lecz w następnej chwili złość mu minęła, gdy spojrzał w twarz starca. Było w niej ciepło, łagodność, miłość. Nie można się było złościć na tego człowieka czy żywić doń urazy. Można go było jedynie szanować. - Posłuchaj mnie teraz - wyszeptał starczy głos. - Potrzebuję cię, Jairze. Otwórz oczy i uszy, abyś zrozumiał. Potem wszystko wokół chłopca jakby się rozwiało, a w jego umyśle zaczęły powstawać obrazy. Słyszał ciągle głos mówiącego doń starca, a jego dziwnie ciche i smutne słowa ożywiały to, co widział. Przed nim leżały lasy Anaru i Ravenshorn, ogromne, ciągnące się bez końca górskie zbocze, czarne i wyraźne na tle szkarłatu słońca. Pomiędzy jego szczytami biegła Srebrna Rzeka - wąska, jasna wstęga światła na tle ciemnej skały. Szedł w górę rzeki, podążając jej biegiem, aż dotarł wysoko do źródła na wyniosłym szczycie. Stała tam studnia, która czerpała swe wody z głębi ziemi. Tryskały one ze skały i rozlewały się wokół, zaczynając swą długą podróż na zachód. Było wszakże tam coś jeszcze poza studnią i jej źródłem. Poniżej szczytu, niewidoczny we mgle i ciemności, otwierał się jar strzeżony wokół przez postrzępione skały. Z dna jaru na szczyt prowadziły długie, kręte schody - wąska nić kamiennej spirali biegnąca w górę. Wędrowały po niej Widma Mord w swych mrocznych, sobie tylko znanych zamiarach. Nadchodziły jedno po drugim, aż w końcu dotarły na szczyt. Tam stanęły rzędem i spojrzały w głąb studni. Potem równocześnie pochyliły się i dotknęły dłońmi lustra wody. I natychmiast woda stała

się cuchnąca i zatruta, a jej kryształowa przejrzystość zamieniła się w paskudną czerń. Zbiegła w dół po górach, sącząc się przez wielkie lasy Anaru, gdzie zamieszkiwały karły, do krainy Króla Srebrnej Rzeki, a potem do Shady Yale... Zatruta! To słowo rozległo się głośnym echem w umyśle Jaira. Srebrna Rzeka została zatruta, a ziemia umierała... Obrazy nagle zniknęły. Jair zamrugał oczami. Starzec siedział przed nim, a jego twarz rozświetlał łagodny uśmiech. - Z głębin Maelmord Widma Mord wspięły się drogą, którą nazywają Croagh, do Niebiańskiej Studni, źródła życia Srebrnej Rzeki - wyszeptał. - Kropla po kropli trucizna jest coraz groźniejsza. Istnieje groźba całkowitego zatrucia wody. Kiedy to się stanie, Jairze Ohmsford, całe życie, któremu służy i które podtrzymuje, od ciemnego Anaru na zachodzie aż do Tęczowego Jeziora, zacznie umierać. - Nie możesz tego powstrzymać? - zapytał Jair, a w jego głosie słychać było gniew i ból na wspomnienie tego, co mu pokazano. - Nie możesz tam pójść i powstrzymać ich, zanim będzie za późno? Twoja moc z pewnością jest większa niż ich! - W moim własnym kraju ja jestem drogą i życiem. Ale tylko tam. - Król Srebrnej Rzeki westchnął. - Poza nim jestem bezsilny. Robię, co mogę, aby utrzymać czystość wody w kraju Srebrnej Rzeki, ale dla innych krain nic nie mogę zrobić. Nie mam też wystarczającej siły, aby wiecznie powstrzymywać stale sączącą się truciznę. Prędzej czy później zabraknie mi sił. Przez chwilę patrzyli na siebie bez słowa w migającym świetle ogniska. Umysł Jaira pracował gorączkowo. - A co z Brin? - wykrzyknął nagle. - Ona i Allanon jadą do źródła mocy Widm Mord, żeby je zniszczyć! Czy trucizna zniknie, kiedy to zrobią? - Widziałem twoją siostrę i druida w snach, moje dziecko. - Starzec spojrzał mu w oczy. - Nie zdołają tego dokonać. Są jak liście na wietrze. Oboje będą zgubieni. Jaira przeszył chłód. Patrzył na mężczyznę, nie mogąc wydobyć słowa. Zgubieni! Brin, zgubiona na zawsze... - Nie - wyszeptał ochryple. - Nie, mylisz się. - Można ją uratować. - Do Jaira dotarł łagodny głos. - Ty możesz to zrobić. - Jak? - Musisz iść do niej. - Przecież nie wiem, gdzie jest!

- Musisz iść tam, gdzie wiesz, że będzie. Wybrałem cię, abyś uratował ziemię i to, co na niej żyje. Są tam nici, które wiążą nas wszystkich, ale są splątane. Nić, którą ty trzymasz, uwolni wszystkie pozostałe. Jair nie rozumiał, o czym starzec mówi, i nie dbał o to. Chciał tylko pomóc Brin. - Powiedz, co mam zrobić. - Na początek musisz mi oddać Kamienie Elfów. Kamienie Elfów! Jair zapomniał, że je posiada. Ich magia stanowiła moc, której potrzebował, aby pokonać magię Widm Mord i wszelkiego zła, jakie mogły one wyczarować na jego drodze. - Czy potrafisz sprawić, aby mnie słuchały? - zapytał, pospiesznie wyciągając je zza tuniki. - Pokażesz mi, jak uwolnić ich moc? - Nie mogę tego uczynić. Ich moc nie należy do ciebie, ale do tego, którego obdarowano magią. Ty nie zostałeś nią obdarowany. - Więc co mam zrobić? - Jair cofnął się zniechęcony i przygnębiony. - Co za pożytek z Kamieni, jeśli... - Wielki pożytek, Jairze - przerwał łagodnie starzec. - Lecz najpierw musisz mi je oddać. Dla dobra nas wszystkich. Jair spojrzał na niego. Po raz pierwszy zwątpił w prawdziwość słów starego człowieka. Ocalił Kamienie, ryzykując własnym życiem. Chronił je przez cały czas, aby znaleźć sposób użycia ich i pomóc rodzinie w walce z Widmami Mord. A teraz proszono go, aby zrezygnował z jedynej broni, jaką posiada. Jak może uczynić coś takiego? - Oddaj mi je - powtórzył cichy głos. Jair wahał się jeszcze przez chwilę, bijąc się z myślami. Potem podał kamienie Królowi Srebrnej Rzeki. - Świetnie - pochwalił starzec. - Okazałeś charakter i rozum godny swoich przodków. To dlatego cię wybrałem. Te cechy pomogą ci przetrwać. - Wsunął Kamienie Elfów w fałdy swej białej szaty i wyjął z niej inną sakiewkę. - To Srebrny Pył, przywróci do życia wody Srebrnej Rzeki. Musisz zanieść go do Niebiańskiej Studni i wrzucić do zatrutej wody. Jeśli to zrobisz, woda znowu będzie czysta. Potem odnajdziesz sposób, aby twoja siostra odzyskała samą siebie. Odzyskała samą siebie? Jair powoli pokręcił głową. Co starzec ma na myśli? - Utraci samą siebie. - Król Srebrnej Rzeki znowu czytał w jego myślach. -

Posiadasz głos, który pomoże jej odnaleźć powrotną drogę. Jair ciągle nie pojmował. Chciał zadać pytanie, które rozwiałoby jego wątpliwości, ale starzec potrząsnął głową. - Posłuchaj, co ci powiem. - Szczupłe ramię wyciągnęło się i sakiewka ze Srebrnym Pyłem spoczęła w dłoni Jaira. - Jesteśmy teraz związani. Zaufaliśmy sobie nawzajem i mamy teraz dwie magie. Twoja jest dla ciebie bezużyteczna, tak samo jak moja dla mnie. Zatem daję ci swoją magię i zatrzymam twoją. - Ponownie sięgnął w fałdy swej szaty. - Są trzy Kamienie Elfów: jeden dla ciała, jeden dla umysłu i jeden dla serca. Oto magia, która splata i tworzy moc Kamieni. Są trzy, a więc i ty musisz dostać ode mnie trzy magie. Ta jest pierwsza. - W jego dłoni pojawił się olśniewający kryształ na srebrnym łańcuchu. Podał go Jairowi. - To kryształ zapewniający przenikliwość umysłu. Jeśli zaśpiewasz, ukaże ci twarz siostry, gdziekolwiek jest. Użyj go, jeśli zechcesz się dowiedzieć, co się z nią dzieje. Będziesz chciał to wiedzieć, ponieważ musisz dotrzeć do Niebiańskiej Studni, zanim ona dotrze do Maelmord. Dla ciała daję ci siłę, która pomoże ci odbyć podróż na wschód i odeprzeć niebezpieczeństwa, które cię otoczą. - Ręka króla sięgnęła do ramienia Jaira. - Tę siłę odnajdziesz w tym, który będzie ci towarzyszył w podróży, ponieważ nie możesz odbyć jej samotnie. Niech magia dotknie każdego z was. W nim się zaczyna i kończy. - Wskazał na śpiącego Gareta Jaxa. - W największej potrzebie przyjdzie do ciebie i będzie cię ochraniał, dopóki nie staniesz przed Niebiańską Studnią. A dla serca, moje dziecko, otrzymasz zaklęcie, które posłuży ci najlepiej. Tylko jeden raz możesz przywołać pieśń, a przyniesie ci wówczas nie iluzję, ale rzeczywiste zmiany. To magia, która ocali twoją siostrę. Użyj jej, kiedy staniesz przy Niebiańskiej Studni. - Ale jak mam jej użyć? Co mam zrobić? - Jair potrząsnął głową. - Tego nie mogę ci powiedzieć. Sam musisz podjąć decyzję - odparł Król Srebrnej Rzeki. - Kiedy wrzucisz Srebrny Pył do studni i woda się oczyści, wrzuć w ślad za nim kryształ wizji. Tam znajdziesz odpowiedź. - Pochylił się do przodu, unosząc kruchą dłoń. - Ale bądź ostrożny. Musisz dotrzeć do studni, zanim twoja siostra wkroczy do Maelmord. Napisano, że dokona tego, jeśli druid się nie myli co do jej magii. Kiedy to się stanie, musisz tam być. - Będę - wyszeptał Jair i mocno zacisnął dłoń na krysztale wizji. - Pokładam w tobie wielkie nadzieje. Teraz los ziem i ludów zależy od ciebie. Nie możesz ich zawieść. Ale jest w tobie odwaga. Będziesz wierny. Przyrzeknij mi,

Jairze. - Będę wierny - powtórzył chłopiec. Król Srebrnej Rzeki wstał ostrożnie. Na tle nocy wyglądał niczym duch. Jaira ogarnęło nagle ogromne zmęczenie i owinął się opończą. W jego ciele powoli rozchodziło się ciepło. Było mu wygodnie. - Jak nikt inny jesteś częścią mnie, dziecię życia. - Usłyszał w oddali głos starego człowieka. - Magia cię takim uczyniła. Wszystko się zmienia, ale przeszłość mknie naprzód i staje się przyszłością. Tak było z twoim pradziadem i ojcem. I tak jest z tobą. Jego sylwetka bladła, znikała niczym dym w świetle ognia. Jair próbował go jeszcze dostrzec, ale powieki miał ciężkie od snu i nie widział wyraźnie. - Kiedy się obudzisz, wszystko będzie, jak było. Śpij teraz, moje dziecko. Zostań w pokoju. Oczy Jaira zamknęły się posłusznie i zasnął.

XI Świtało już, kiedy młody Ohmsford się obudził. Z bezchmurnego, błękitnego nieba padały promienie słońca i ogrzewały ciągle jeszcze wilgotną od porannej rosy ziemię. Jair przeciągnął się leniwie i wciągnął w nozdrza zapach chleba i gotowanej strawy. Obrócony plecami do chłopca, klęcząc obok ogniska, Garet Jax przygotowywał śniadanie. Jair rozejrzał się wokół. Nigdzie nie było widać Slantera. Wszystko było, jak zawsze... Nagle przypomniał sobie wydarzenia ubiegłej nocy i gwałtownie usiadł na posłaniu. Król Srebrnej Rzeki! Czy to był tylko sen? Spojrzał na swoje dłonie. Nie było w nich kryształu wizji. Kiedy zasypiał, kryształ, jeśli naprawdę istniał, spoczywał w jego zaciśniętej dłoni. Poszukał na ziemi, a potem przetrząsnął podróżny płaszcz - nie ma. A więc to był sen. Gorączkowo przeszukał kieszenie tuniki. Wybrzuszenie w jednej z nich świadczyło o obecności Kamieni Elfów - a może była to sakiewka ze Srebrnym Pyłem? Szybko przesunął dłońmi po całym ciele. - Szukasz czegoś? Jair podniósł głowę i ujrzał wpatrującego się weń Gareta Jaxa. Gwałtownie pokręcił głową. - Nie, ja tylko... - wyjąkał. Nagle wpadł mu w oczy błysk metalu, kiedy tunika rozchyliła mu się na piersiach. Spojrzał w dół. To był srebrny łańcuch. - Chcesz coś jeść? - zapytał Garet. Jair nie słyszał go. A więc to nie był sen, tylko rzeczywistość. To wszystko wydarzyło się naprawdę tak, jak pamiętał. Przesunął dłonią po tunice wzdłuż srebrnego łańcucha, dotykając oczka, za które kryształ był przymocowany. - Chcesz jeść czy nie? - powtórzył Garet Jax z odcieniem zdenerwowania w głosie. - Tak, ja... Chcę - wymamrotał Jair, wstając i podchodząc do mężczyzny. Ukląkł przy nim i wziął podany mu talerz wypełniony jedzeniem. Ukrywając podniecenie, zaczął jeść. - Gdzie Slanter? - zapytał po chwili, przypominając sobie o nieobecności gnoma. - Nie wrócił. - Garet Jax wzruszył ramionami. - Szukałem go przed śniadaniem. Ślady prowadzą do rzeki, a potem skręcają na zachód.

- Na zachód? - Jair przerwał jedzenie. - Ale to nie jest droga do Anaru. - Prawdopodobnie twój przyjaciel doszedł do wniosku, że towarzyszył nam już wystarczająco daleko. Tak właśnie jest z gnomami, nie można im za bardzo ufać. Jair poczuł ukłucie rozczarowania. Slanter chyba naprawdę postanowił pójść w swoją stronę. Ale czy musiał wymykać się w taki sposób? Nie mógł przynajmniej czegoś powiedzieć? Jair myślał o tym przez chwilę, a potem zmusił się do kontynuowania posiłku, starając się nie myśleć o swoim rozczarowaniu. Miał istotniejsze zmartwienia tego ranka. Przywołał w pamięci wszystko, co Król Srebrnej Rzeki powiedział mu ostatniej nocy. Miał misję do spełnienia. Musiał ruszyć w głąb Anaru, do Ravenshorn, kryjówki Widm Mord, i na szczyt zwany Niebiańską Studnią. Będzie to długa, niebezpieczna podróż nawet dla wyćwiczonego myśliwego. Jair wpatrywał się w ziemię u swoich stóp. Pójdzie oczywiście, nie było co do tego wątpliwości. Lecz jakkolwiek wielka byłaby jego odwaga czy zdecydowanie, musiał jednak przyznać, że daleko mu było do wyszkolonego myśliwego. Będzie potrzebował pomocy. Tylko gdzie może jej szukać? Zerknął z ciekawością na Gareta Jaxa. Ten człowiek będzie twoim obrońcą, obiecał mu Król Srebrnej Rzeki. Daję mu siłę do przeciwstawienia się niebezpieczeństwom, które czyhają na ciebie w tej podróży. Będzie przy tobie, kiedy będziesz go potrzebował. Jair zmarszczył brwi. Czy Garet Jax o tym wiedział? Wydawało się, że nie. Było jasne, że starzec nie przyszedł zeszłej nocy do Mistrza Broni, tak jak do Jaira. W przeciwnym razie Garet powiedziałby coś do tej pory. A to znaczy, że Jair musi mu to wyjaśnić. Ale w jaki sposób chłopiec z Yale ma przekonać Mistrza Broni, aby poszedł z nim w głąb Anaru? Jak ma go przekonać, że to nie był jedynie sen? Zastanawiał się nad tym głęboko, kiedy nagle, ku jego kompletnemu zaskoczeniu, spomiędzy drzew wynurzył się Slanter. - Zostało coś do jedzenia? - zapytał, patrząc na nich spode łba. Garet Jax podał mu talerz bez słowa. Gnom zrzucił torbę z ramienia, usiadł przy ognisku i zajął się ogromną porcją chleba i mięsa. Wyglądał na zdenerwowanego i wymizerowanego, jak gdyby nie spał całą noc. Pochwycił ich spojrzenie. - O co chodzi? - warknął. - O nic. - Jair spojrzał w bok, a potem znowu na gnoma. - Po prostu

zastanawiałem się, gdzie byłeś. - Chciałem przespać się nad rzeką. - Slanter nadal pochylał się nad talerzem. Chłodniej tam. Przy ognisku było za gorąco. - Jair spojrzał na porzuconą na ziemi torbę. Gnom uniósł głowę. - Wziąłem torbę, żeby trochę poszperać w górze rzeki, tak na wszelki wypadek. Chciałem być tylko pewny, że nic... - przerwał nagle. - Nie muszę ci się tłumaczyć, chłopcze! Co za różnica, co robiłem? Jestem tu przecież, prawda? Daj mi spokój! Wrócił do śniadania, atakując jedzenie, jakby chciał się na nim zemścić. Jair zerknął znacząco na Mistrza Broni, ale ten wydawał się tego nie zauważać. Chłopak odwrócił się znowu do Slantera. Kłamał, to jasne. Ślady prowadziły w górę rzeki, jak twierdził Garet Jax. Dlaczego zdecydował się wrócić? Chyba że... Jair zawahał się. Pomysł był tak szalony, że sam prawie w niego nie wierzył. Być może to Król Srebrnej Rzeki użył swojej magii, aby przyprowadzić gnoma z powrotem. Mogło tak być. Slanter nie był czarodziejem i nigdy by się nie zorientował, co się stało. Starzec mógł sądzić, że Jairowi przyda się tropiciel - gnom, który zna całą Estlandię. Nagle pomyślał, że równie dobrze to samo mogło się wydarzyć z Garetem Jaxem. Być może Mistrz Broni przyszedł mu z pomocą w Czarnych Dębach, ponieważ tak chciał Król Srebrnej Rzeki. Czy to możliwe? Czy dlatego właśnie Garet Jax uwolnił go, nie zdając sobie sprawy, dlaczego to robi? Jair siedział oszołomiony, zapominając o jedzeniu. To by wyjaśniało niechęć, z jaką zarówno tropiciel, jak i najemnik traktowali wszelkie próby rozmowy na temat powodów ich działań. Sami w pełni ich nie pojmowali. Jeśli jednak to była prawda, to również Jair mógł być przedmiotem takiej manipulacji. Ile z tego, co się wydarzyło, było dziełem Króla Srebrnej Rzeki? Garet Jax dokończył śniadanie i rozrzucił ognisko. Slanter także był już na nogach, bez słowa sięgając po swoje porzucone bagaże. Jair wpatrywał się w nich po kolei, zastanawiając się, co powinien zrobić. Wiedział w każdym razie, że nie powinien dłużej milczeć. - Czas iść! - zawołał na niego Garet. Slanter był już na skraju wycinki. - Co... zaczekajcie chwilę. - Odwrócili się, patrząc, jak wstaje powoli. Najpierw muszę wam coś powiedzieć. Opowiedział im wszystko. Nie miał takiego zamiaru, ale wyjaśnienie jednej

rzeczy prowadziło do następnej i tak zanim się zorientował, opowiedział im całą historię. Powiedział o wizycie Allanona i księdze Ildatch, i o tym, jak Brin i Ron Leah ruszyli z druidem na wschód, aby znaleźć wejście do Maelmord, i w końcu o pojawieniu się Króla Srebrnej Rzeki i misji, jaką powierzył Jairowi. Kiedy skończył, nastąpiła długa cisza. Garet Jax podszedł z powrotem do powalonego pnia i usiadł. W jego oczach widać było napięcie. - Mam być twoim obrońcą? - zapytał cicho. - Powiedział, że nim będziesz. - Jair skinął głową. - A co będzie, jeśli zdecyduję inaczej? - Nie wiem. - Słyszałem już różne szalone opowieści, ale ta jest najbardziej szalona ze wszystkich, w których przyszło mi brać udział! - wykrzyknął nagle Slanter. - Co mają znaczyć te wszystkie bzdury? Jaki w tym sens? Nie sądzisz chyba, że ktokolwiek z nas uwierzył w choć jedno słowo? - Wierzcie w co chcecie. To prawda. - Upierał się Jair, nie cofając się przed napierającym na niego gnomem. - Prawda! A co ty wiesz o tej prawdzie? - W głosie Slantera słychać było niedowierzanie. - Rozmawiałeś z Królem Srebrnej Rzeki, tak? Dał ci magię, tak? A teraz my mamy iść, żeby włóczyć się po Anarze, tak? Mało tego, mamy iść prosto w paszczę czarnych wędrowców! Do Maelmord! Jesteś szalony, chłopcze! Taka jest właśnie prawda, jeśli w ogóle jakaś istnieje! Jair sięgnął za tunikę i wyjął sakiewkę zawierającą Srebrny Pył. - To jest Pył, który mi dał, Slanter. I to. - Wyciągnął kryształ wizji zawieszony na srebrnym łańcuchu. - Widzisz? Mam te rzeczy, tak jak mówiłem. Sam popatrz. - Nie chcę nic oglądać! - Slanter podniósł ręce do góry. - Nie chcę mieć z tym nic wspólnego! Nie wiem, co w ogóle tu robię! - Obrócił się nagle. - Ale powiem ci coś: nie pójdę do Anaru choćby z tysiącem kryształów albo z całą górą Srebrnego Pyłu! Znajdź kogoś innego, komu życie niemiłe, i daj mi spokój! Garet Jax wstał. Podszedł do Jaira, wziął sakiewkę z jego dłoni, rozluźnił wiązanie i zajrzał do środka. Potem spojrzał na chłopca. - Według mnie to wygląda jak piasek - powiedział. Jair spojrzał w dół. Zawartość sakiewki rzeczywiście wyglądała jak zwykły piasek. W tym, co miało być Srebrnym Pyłem, nie migotała ani jedna srebrna iskierka.

- Oczywiście kolor może być tylko zabezpieczeniem przed kradzieżą stwierdził Mistrz Broni w zamyśleniu. Jego oczy miały nieobecny wyraz. Slanter osłupiał. - Nie wierzysz chyba... - Nie bardzo wierzę w cokolwiek, gnomie - przerwał mu Garet Jax. Wzrok miał znowu twardy i utkwiony w Jaira. - Wypróbujmy tę magię. Wyjmij kryształ i zaśpiewaj. Jair zawahał się. - Nie wiem jak. - Nie wiesz jak? - Slanter prychnął. - A niech to! - To odpowiedni czas, żeby się dowiedzieć, nie sądzisz? - Garet Jax nie poruszył się. Jair zaczerwienił się gwałtownie i spojrzał na kryształ. Nie wierzyli w ani jedno jego słowo. Nie mógł ich za to winić. Sam by nie uwierzył, gdyby mu się to nie przytrafiło. Ale przytrafiło się i było aż nadto przekonujące. Wziął głęboki oddech. - Spróbuję. Zaczął cicho śpiewać. Kryształ przykrył dłońmi jak coś niezwykle kruchego, srebrny łańcuch zaś zwisał mu między palcami. Śpiewał nie wiedząc, co powinien zaśpiewać i jak mógłby ożywić kryształ. Jego głos wzywał delikatnie i prosił, aby pokazać mu obraz Brin. Odpowiedź nadeszła niemal natychmiast. Pomiędzy dłońmi rozbłysło światło. Jair przestraszył się tak, że niemal upuścił kryształ. Niczym żywa istota światło lśniło olśniewającą bielą, rosnąc do rozmiarów dziecięcej piłki. Garet Jax pochylił się bliżej, na jego szczupłej twarzy malowało się napięcie. Slanter ruszył ku nim z drugiego końca wycinki. Nagle w świetle pojawiła się twarz Brin Ohmsford, ciemna i piękna na tle górskich zboczy, które rysowały się wyraźnie w porannym blasku o wiele bardziej ponurym niż ten, który panował wokół nich. - Brin! - wyszeptał Jair. Przez chwilę myślał, że mu odpowie, tak realna była jej twarz w kryształowej kuli światła. Jej oczy jednak patrzyły gdzieś w dal, a uszy były nieczułe na jego głos. Potem obraz zbladł. Przejęty Jair przerwał pieśń i magiczny kryształ zgasł. W tym samym momencie zniknęło światło. Dłonie Jaira ponownie osłoniły kryształ. - Gdzie ona była? - zapytał szybko.

- Nie jestem pewien. - Garet Jax pokręcił głową. - Może... - nie dokończył. Jair odwrócił się do Slantera, ale gnom także przecząco potrząsnął głową. - Nie wiem. To było za szybko. Jak to zrobiłeś, chłopcze? To ta pieśń, prawda? Twoja magia. - A także magia Króla Srebrnej Rzeki - powiedział szybko Jair. - Czy teraz mi wierzysz? Slanter ponuro pokręcił głową. - Nie pójdę do Anaru - burknął. - Potrzebuję cię, Slanter. - Nie potrzebujesz mnie. Z twoją magią nie potrzebujesz nikogo. - Gnom odwrócił się. - Po prostu wyśpiewasz sobie drogę do Maelmord, tak jak twoja siostra. Jair stłumił rosnący w nim gniew. Wsunął kryształ i sakiewkę ze Srebrnym Pyłem z powrotem za tunikę. - A więc pójdę sam - oznajmił gniewnie. - Na razie nie ma takiej potrzeby. - Garet Jax zarzucił torbę na ramię i ruszył przez wycinkę. - Najpierw musimy dotrzeć bezpiecznie do Culhaven, gnom i ja. Potem możesz opowiedzieć swoją historię karłom. Druid i twoja siostra powinni tamtędy przechodzić albo też karły słyszały coś o nich. W każdym razie przekonajmy się, czy ktokolwiek tam zrozumie coś z tego, co nam powiedziałeś. Jair pospiesznie ruszył za nim. - A więc myślisz, że zmyśliłem to wszystko! Posłuchaj mnie przez chwilę. Po co miałbym to robić? Jaki mógłbym mieć powód? No dalej, powiedz mi! Garet Jax chwycił płaszcz i koc Jaira i rzucił je chłopcu, przechodząc obok. - Nie trać czasu na mówienie mi, co myślę - odpowiedział spokojnie. Powiem ci, co myślę, w swoim czasie. Zniknęli pomiędzy drzewami, podążając szlakiem wiodącym na wschód wzdłuż brzegów Srebrnej Rzeki. Slanter patrzył za nimi, dopóki nie zniknęli mu z oczu. Jego surową, żółtą twarz wykrzywiał gniew. Potem pozbierał swoje rzeczy i popędził za nimi, mamrocząc coś pod nosem.

XII Przez trzy dni Brin Ohmsford i Ron Leah podążali z Allanonem na pomoc, w kierunku twierdzy Paranor. Druid wybrał długą, okrężną drogę. Była to powolna, ciężka podróż przez krainę poszarpaną przez strome zbocza, wąskie przełęcze i splątane, dzikie knieje. Jednak nie było tu gnomów, Widm Mord ani żadnych innych tworów zła, które mogłyby osaczyć nieostrożnych podróżnych. Dlatego właśnie Allanon wybrał tę drogę. Cokolwiek jeszcze czekało ich w tej podróży na północ, druid był zdecydowany nie ryzykować życia dziewczyny. Nie poprowadził ich więc przez Grobowiec Królów, jak to niegdyś uczynił z Sheą Ohmsfordem. Wtedy zmuszeni byli zostawić konie i kontynuować marsz na piechotę przez podziemne groty, w których pogrzebano dawnych władców, gdzie każdy krok mógł kryć w sobie pułapkę i gdzie potwory strzegły jaskiń przed intruzami. Nie poszedł też z nimi przez Rabb do Przełęczy Jannissona, gdzie droga wiodła przez otwarty teren i łatwo mogli zostać zauważeni. Trasa ta doprowadziłaby ich zbyt blisko lasów Estlandii i wrogów, których chcieli uniknąć. Zamiast tego zabrał ich wzdłuż brzegów Mermidonu poprzez głębokie puszcze okrywające zbocza Smoczych Zębów i poprowadził z Doliny Cienia do górskich lasów Tyrsis. Jechali na zachód, aż w końcu dotarli do przełęczy Kennon. Był to szlak prowadzący przez wysokie góry w głąb masywu Smoczych Zębów i wychodzący milę dalej na pomoc, w sercu Nieprzebytych Lasów otaczających zamekr Paranor. O świcie trzeciego dnia zeszli z Kennon do doliny leżącej poniżej. Ranek był szary i ciężki od chmur. W powietrzu czuć było chłód zimy. Jechali jedno za drugim, przemierzając wąskie przejście pomiędzy nagimi górami, ostro rysującymi się na tle porannego nieba. Życie jakby tu zamarło. Wiatr omiatał puste skały w dzikich porywach tak, że musieli pochylać głowy przed jego siłą. Poniżej porośnięta lasami dolina osłaniała zamek druidów. Wyłaniał się przed nimi ciemny i przerażający. J^edwo widoczna wirująca mgiełka skrywała odległą wieżę twierdzy przed ich oczami. Brin Ohmsford cały czas walczyła z przemożnym uczuciem nadchodzącego niebezpieczeństwa. To przeczucie nie opuszczało jej, odkąd opuścili Dolinę Cienia. Coś podążało w ślad za nią podstępnie, jak cień mroczny i zimny niczym kraj, przez który jechali. Nieuchwytny, czający się pomiędzy skałami i turniami, przemykający z jednej kryjówki do drugiej, obserwujący ich w swoich tajemnych, zdradzieckich

zamiarach. Pozwalała wierzchowcowi wybierać drogę na wąskim szlaku, skulona pod swoją podróżną opończą, próbując ogrzać się w jej grubych fałdach. Cały czas czuła obecność cienia podążającego za nimi. Z pewnością Widmo podsycało to przeczucie. Bardziej niż trudy dnia, niejasne zamiary druida, za którym podążała, czy dopiero co odkryty strach przed mocą własnej pieśni. To było Widmo Mord. Druid zapewniał ją, że nie było innych. Tylko ten mroczny, diabelski stwór nadchodzący w ciszy, szybki i straszny w ataku i odchodzący tak szybko, jak się pojawił, z którego przecież zostały jedynie popioły. Jak gdyby był istotą, która ze śmierci powstała do życia, a potem znowu odeszła, bez kształtu, bez twarzy, bez tożsamości, a jednak potwornie przerażająca. Byli też inni. Nie wiedziała jak wielu i nie chciała wiedzieć. Z pewnością wielu, a wszyscy oni szukali jej. Czuła to instynktownie. Widma Mord gdziekolwiek były, jakiekolwiek były ich mroczne zamiary - wszystkie będą ją ścigały. Tylko jeden, powiedział druid. A jednak znalazł ich, jeśli zaś jemu się udało, to może się udać także pozostałym. Zresztą, w jaki sposób ten jeden ich odnalazł? Allanon zbył ją czymś, kiedy go zapytała. Przez przypadek, odpowiedział. Jakimś trafem przeciął ich szlak i podążył za nimi, wybierając odpowiedni moment do uderzenia, kiedy myślał, że druid osłabł. Brin uderzyła myśl, że równie dobrze demon mógł iść tropem druida już od jego ucieczki z Estlandii. Jeśli tak było, trafiłby najpierw do Shady Yale. I do Jaira! To dziwne, ale była taka chwila, krótka, przelotna chwila, kiedy torując sobie drogę w dół poprzez szary świt, samotna ze swymi myślami, otulona smagnięciami wiatru i chłodu, poczuła dotyk brata. Jak gdyby jego wzrok przeniknął dzielącą ich odległość i odnalazł ją, gdy schodziła z ogromnych urwisk skalnych Smoczych Zębów. Lecz chwilę później dotyk zniknął i Jair był znowu tak odległy, jak ich dom, którego kazała mu doglądać. Tego ranka martwiła się o bezpieczeństwo brata. Widmo mogło pójść najpierw do Shady Yale i odnaleźć chłopca. Druid odrzucił ten. pomysł, ale jemu nie można było do końca zaufać. Allanon miał wiele sekretów i ujawniał tylko to, co chciał - nic więcej. Tak było zawsze z Ohmsfordami, od kiedy druid po raz pierwszy przybył do Shei. Raz jeszcze pomyślała o jego spotkaniu z cieniem Bremena w Dolinie Cienia.

Zaszło pomiędzy nimi coś, co druid postanowił trzymać w tajemnicy; coś strasznego. Pomimo jego zapewnień, że nic takiego nie miało miejsca, widać było, że dowiedział się czegoś, co martwiło go ogromnie, a nawet przerażało. Czy możliwe, aby miało to związek z Jairem? Te myśli ją prześladowały. Czuła, że gdyby cokolwiek się stało z jej bratem, a druid o tym wiedział, zataiłby to przed nią. Nie pozwoliłby, aby cokolwiek zakłóciło misję, jaką jej wyznaczył. W swej determinacji był tak samo mroczny i straszny jak wróg, którego chcieli pokonać, i tak samo ją przerażał. Ciągle niepokoiło ją to, co uczynił Ronowi. Ron Leah kochał ją. Nigdy nie zostało to wypowiedziane, ale istniało pomiędzy nimi. Poszedł za nią z miłości, aby mieć pewność, że zawsze będzie z nią ktoś, komu będzie mogła zaufać. Czuł, że Allanon nie jest taką osobą. Druid jednak obrócił wniwecz jego zamiary i tym samym uciszył krytyczne uwagi. Wyzwał Rona do przyjęcia roli samozwańczego obrońcy, a kiedy wezwanie zostało przyjęte, uczynił go pomniejszą wersją samego siebie poprzez obdarowanie magią miecza Leah. Stary i zniszczony zabytek przeszłości, miecz był niczym więcej jak tylko symbolem, który Ron nosił ze sobą, aby przypominał mu o odwadze i wielkim sercu rodu Leah. Druid wszakże uczynił miecz^ Bronią, za pomocą której książę może próbować zrealizować swoje marzenia o bohaterskich wyczynach. Czyniąc to, Allanon powierzył Ronowi rolę obrońcy, która okazała się o wiele bardziej groźna, niż to sobie kiedykolwiek wyobrażali. Równie dobrze Ron mógł zginąć. - Nigdy nie myślałem, że coś takiego może się wydarzyć - zwierzał się jej, kiedy zostali sami pierwszej nocy po opuszczeniu Shale. Zacinał się z przejęcia. Dopiero teraz był w stanie porozmawiać z nią o tym. - To było tak, Brin, jakby moc po prostu wybuchła we mnie. Nie wiem nawet, co mnie do tego skłoniło. Po prostu działałem. Zobaczyłem Allanona pośród płomieni i po prostu zadziałałem. Kiedy miecz przeciął ogień, czułem jego moc. Byłem jego częścią. Przez chwilę czułem, że mogę dokonać wszystkiego - wszystkiego! - Na jego twarzy odbijały się wspomnienia tamtej chwili. - Brin, nawet druid już mnie nie przeraża! Brin uniosła wzrok, aby spojrzeć na ciemną ścianę lasu rozciągającego się poniżej, ciągle zagubionego w półmroku ponurego jesiennego dnia. Jej przeczucie nadciągającego zła prześliznęło się po skałach i po krzywiźnie wąwozu, pewne i szybkie jak kot. Nie pokaże się, dopóki jest nad nami, pomyślała. A potem zginiemy.

Wiem, że tak się stanie. Głos szepcze w moich myślach o Jairze, Ronie, Allanonie i przede wszystkim o Widmach Mord. Szepcze w sekretach ukrytych przede mną, w szarości tego dnia i w mglistym mroku tego, co przed nami. Zginiemy. Wszyscy. Znaleźli się w lesie przed południem. Całe popołudnie jechali, przedzierając się przez mgłę i mrok, szukając przejścia między ogromnymi drzewami i splątanymi krzakami. Las był opustoszały, pozbawiony życia i barw, surowy w jesiennej szarówce. Liście były matowe i zbrązowiałe, zwinięte z zimna niczym przerażone zwierzątka. Niegdyś grasowały tu wilki, ogromne, szare potwory strzegące ziemię druidów przed intruzami. Lecz wilki odeszły, ich czas przeminął i teraz pozostała jedynie cisza i pustka. Wokół czuć było śmierć. Zaczynał już zapadać zmierzch, kiedy Allanon w końcu nakazał im się zatrzymać; po długiej jeździe byli bardzo zmęczeni. Przywiązali konie przy kępie ogromnych dębów, dając im niewielkie racje wody i karmy. Dalej poszli na piechotę. Mrok gęstniał wokół nich, a w ciszy unosił się nisko odległy szum, który wydawał się wisieć w powietrzu. Druid prowadził ich naprzód bez wahania, wybierając drogę z pewnością kogoś, kto zna teren. Cisi jak cienie wokół nich prześliznęli się między drzewami i krzakami i wtopili w noc. Co nas czeka? szeptało coś w umyśle Brin. Jakim mrocznym celom druida mamy służyć tej nocy? Nagle drzewa rozwarły się przed nimi. Z szarego mroku wyłaniały się urwiska Paranoru, strome i wyniosłe, a na ich krawędzi stał starożytny zamek druidów zwany twierdzą. Wznosił się wysoko w ciemnościach niczym groźny olbrzym z kamienia i żelaza wrosły stopami w ziemię. To właśnie stamtąd, z twierdzy i otaczających ją gór, dochodził ów szum, który słyszeli wcześniej. Rósł stale, w miarę jak się zbliżali głęboki odgłos maszynerii zgrzytającej nieprzerwanie w panującej wokół ciszy. W wąskich, zakratowanych oknach płonęły pochodnie niczym diabelskie ślepia, szkarłatne i niesamowite na tle nocnego nieba. Dym ginął we mgle. Niegdyś już druid przemierzał odległe korytarze i był to czas oświecenia i wielkiej obietnicy dla rodzaju ludzkiego. Ale ten czas minął i teraz tylko gnomy i Widma Mord spacerowały po Paranorze. - Posłuchajcie - szepnął nagle druid. Pochylili się ku niemu. - Posłuchajcie, co powiem, i nie zadawajcie pytań. Cień Bremena ostrzegł mnie. Paranor przeszedł w ręce Widm Mord. W jego murach szukają one teraz ukrytych historii druidów, aby

zwiększyć swoją moc. W dawnych czasach twierdza bywała zdobyta, ale zawsze udawało się ją odzyskać. Tym razem to się nie uda, a to oznacza koniec wszystkiego, co było. Wiek się zamyka i Paranor musi zniknąć z powierzchni ziemi. Góral i dziewczyna patrzyli na druida szeroko otwartymi oczami. - Co ty mówisz, Allanonie? - Brin sprzeciwiła się gwałtownie. - Mówię, że po tej nocy, za twoich i moich dni ani za życia twoich dzieci i być może nawet wnuków, żaden człowiek nie postawi stopy w murach twierdzy druidów. My będziemy ostatni. - Oczy druida błyszczały w ciemności. - Wejdziemy do warowni niższym przejściem, nieznanym jeszcze ani Widmom Mord, ani gnomom. Wejdziemy tam, gdzie od wieków trwa moc druidów, która Broniła rodzajowi ludzkiemu dostępu do twierdzy. Musimy przejść szybko, ponieważ wszystko, co tej nocy znajdzie się w fortecy, zginie. Kiedy magia raz wybuchnie, nie zostanie wiele czasu, aby uciec przed jej podmuchem. - Nie rozumiem. - Brin powoli pokręciła głową. - Dlaczego tak się musi stać? Dlaczego nikt nie wkroczy już do Paranoru po tej nocy? Co masz zamiar zrobić? - To skończone, Brin Ohmsford. - Dłoń druida delikatnie dotknęła jej policzka. - Ale Maelmord, Ildatch... - Nic, co tutaj zrobimy, nie pomoże nam w naszych poszukiwaniach przerwał jej Allanon. - To, czego tu dokonamy, służy innemu celowi. - A jeśli nas zobaczą? - wtrącił Ron. - Będziemy walczyć - padła natychmiastowa odpowiedź. - Musimy. Przede wszystkim pamiętaj o chronieniu Brin. Cokolwiek się wydarzy, musisz ją chronić. Jeśli zostanie przywołana magia, nie zwalniaj i nie oglądaj się za siebie. - Pochylił się do przodu, zbliżając swoją szczupłą twarz do twarzy górala. - Pamiętaj także, że posiadasz moc magii druida w swoim mieczu. Nic nie może cię powstrzymać, książę Leah. Nic. Ron Leah z powagą skinął głową i tym razem niczego nie kwestionował. Brin potrząsała powoli głową, a przeczucie tańczyło jej przed oczami. - Dziewczyno - teraz druid przemawiał do niej. Uniosła pytający wzrok. - Nie oddalaj się od księcia Leah ani ode mnie. Pozwól, abyśmy cię osłaniali bez względu na to, z jakim niebezpieczeństwem przyjdzie nam się zmierzyć. Nie narażaj własnego życia. Ty, przede wszystkim ty, musisz być bezpieczna, albowiem stanowisz klucz do zniszczenia Ildatch. Twoim zadaniem jest odnalezienie księgi i nie wolno ci zawieść.

- Dłonie druida chwyciły ramiona Brin. - Zrozum. Nie mogę cię tu zostawić. Będziesz bardziej bezpieczna, jeśli pójdziesz z nami do twierdzy. Tej nocy w lesie wszędzie czai się śmierć, a ty musisz żyć. Przerwał, czekając na jej odpowiedź. Powoli skinęła głową. - Nie boję się - skłamała. - A więc zaczynajmy. - Allanon cofnął się o krok. - Teraz musimy być cicho. Nie wolno nam rozmawiać aż do końca. Niczym trzy cienie zniknęli w ciemnościach nocy.

XIII Allanon, Brin i Ron przemykali się przez las. Szybko i ukradkiem przecięli labirynt drzew, które sterczały w górę niczym czarne włócznie dołu-pułapki. Noc już odeszła. Pomiędzy konarami, na wpół odartymi z liści przez nadejście jesieni, prześwitywały fragmenty ponurego, budzącego grozę nieba. Wysoko na wieżach twierdzy błyski pochodni złowieszczo mrugały szkarłatnym światłem. Brin Ohmsford bała się. Szept przeczucia rozbrzmiewał w jej umyśle. Rozpaczliwie próbowała go odegnać. Gałęzie drzew i krzewy migały jej przed oczami, kiedy biegła. Uciec, myślała. Uciec przed tą potwornością! Ale nie prędzej niż dokonamy tego, co konieczne, nie prędzej niż... Oddychała szybko, a parę rozpraszał jesienny chłód. Czuła się pusta i nieprawdopodobnie samotna. Wreszcie stanęli przed ogromnym urwiskiem, na którym wznosiła się twierdza. Dłonie Allanona przemknęły po kamieniu, a jego wysoka sylwetka pochyliła się w skupieniu. Przesunął się jakieś sześć stóp w prawo i znowu dotknął skały. Brin i Ron szli za nim, obserwując jego poczynania. Chwilę później wyprostował się i uniósł dłonie. W skale coś drgnęło i fragment ściany odsunął się, ukazując ciemny korytarz poza nią. Allanon natychmiast ruszył naprzód, nakazując im iść za sobą. Weszli szukając drogi po omacku, a kamienne wrota zamknęły się za nimi. Przez chwilę czekali w ciemnościach i nasłuchiwali lekkich kroków druida przed sobą. Potem rozbłysło światło i płomienie liznęły nasmołowaną głownię pochodni. Allanon podał ją Brin i zapalił jeszcze dwie, dla Rona i dla siebie. Znajdowali się w małej komnacie bez okien, z której kamienne schody prowadziły w górę, w głąb skały. Allanon spojrzał na nich przelotnie i zaczął się wspinać. Stopień po stopniu wchodzili w głąb gór. Były tych stopni setki, a może tysiące. Ich drogę przecięły dwa tunele rozdzielające przejście, ale dalej szli schodami, podążając długim zakrętem wiodącym w górę, w ciemność. We wnętrzu góry było sucho i ciepło. Gdzieś z oddali, ponad ich głowami dobiegał stały łoskot dudniącej w ciszy maszynerii grzewczej. Brin walczyła z narastającą powoli paniką. Góra czuła niczym żywe stworzenie. Wreszcie schody skończyły się u stóp ogromnych, obitych żelazem drzwi, których zawiasy umocowane były w skale. Zatrzymali się. W ciszy słychać było jedynie ich chrapliwe oddechy. Allanon pochylił się i dotknął szybko ćwieków, które

pokrywały stalowe obicie. Wrota rozchyliły się i wybuchł hałas pompujących i tłoczących dźwigni i tłoków, który przetoczył się w przejściu niczym ryk uwolnionego nagle olbrzyma. Uderzyło w nich suche, gorące powietrze, wypychając chłód skalnego korytarza. Allanon zerknął przez otwarte wierzeje, po czym wśliznął się do środka. Zasłaniając twarze, Brin i Ron podążyli za nim. Znaleźli się teraz w komorze grzewczej, z której ogromny, czarny dół prowadził w głąb ziemi. W jego wnętrzu dudniła stałym rytmem maszyneria ogrzewająca zamek. Wykorzystując naturalny ogień z wnętrza ziemi, pompowała gorące powietrze do komnat twierdzy. Drzemiący od czasów lorda Warlocka piec został ponownie ożywiony przez wrogów, którzy czekali w górze. Dręczące poczucie obecności intruzów było wszechobecne. Allanon poprowadził ich wąskim, metalowym pomostem, otaczającym dół, do jednych z wielu drzwi prowadzących na zewnątrz komnaty. Po jego lekkim dotyku wrota uchyliły się w ciemność. Wyciągając przed siebie pochodnie, wynurzyli się z potwornego gorąca i zatrzasnęli za sobą drzwi. Ponownie otworzył się przed nimi korytarz, który po krótkim czasie doprowadził ich do schodów prowadzących w bok. Allanon wszedł na nie i zaczęła się kolejna wspinaczka. Teraz już wolniej, bardziej ostrożnie - obecność wroga dawała się wyczuć na wyciągnięcie ręki - cała trójka przedzierała się w górę poprzez ciemność, nasłuchując... Za nimi, gdzieś w dole, zatrzasnęły się z hukiem drzwi. Zamarli bez ruchu na kolejnym stopniu. Ale tylko echo odbiło się w ciszy. Ostrożnie ruszyli dalej. Na szczycie schodów znajdowały się kolejne odrzwia. Zatrzymali się przy nich nasłuchując. Allanon dotknął ukrytego zamka i drzwi otworzyły się. Przeszli dalej do następnego korytarza i kolejnych podwoi. Potem był jeszcze jeden, znowu schody, drzwi i znowu tunel. Wiekowa twierdza pocięta była licznymi pasażami, które biegły poprzez jej mury, puste i czarne. W powietrzu unosił się zapach pleśni i pajęczyn. Szczury rozpierzchły się w ciemnościach przed nimi niczym mali wartownicy informujący o nadejściu intruzów. W zamku druidów panowała cisza. Nagle w korytarzach twierdzy dały się słyszeć głosy, docierając do miejsca, gdzie skuliła się w ukryciu trójka śmiałków. Niskie, głębokie szmery, które na przemian rosły i cichły, o wiele za blisko. Brin zaschło w gardle, dym pochodni szczypał ją w oczy i miała wrażenie, że zewsząd napiera na nią skała. Czuła się schwytana w pułapkę. Przeczucie czającego się zła było wszędzie, tańczyło w

niewyraźnej grze świateł i cieni. Wreszcie skończył się ostatni tunel. Przed nimi wyrosła nagle kamienna ściana zagradzająca przejście. Mrok nie cofał się przed światłem pochodni. Nie było żadnych drzwi ani korytarza prowadzącego dokądkolwiek, Allanon jednak nie zawahał się. Podszedł do ściany i nachylił się nad jej powierzchnią, jakby nasłuchując, a potem odwrócił się do Rona i Brin. Położył palec na ustach i lekko skinął głową. Brin odetchnęła głęboko, próbując się uspokoić. Byli tuż przy wejściu do twierdzy. Allanon ponownie odwrócił się do gładkiej ściany. Pod jego dotknięciem ukryte w niej niewielkie drzwi uchyliły się bezgłośnie. Przeszli przez nie jedno za drugim. Znaleźli się w małym gabinecie bez okien, pełnym kurzu j zapachu starości. Wokół, w kompletnym nieładzie, leżały porozrzucane sprzęty. Z półek, które zapełniały ściany pokoju, ściągnięto księgi i rozsypano po podłodze. Ich oprawy były zniszczone, a stronice podarte. Wyściełane fotele podarto i połamano, a trzcinowy stół i krzesła z wysokim oparciem poprzewracano. Miejscami zerwano nawet deski z podłogi. Allanon przyjrzał się zniszczeniom w świetle dymiącej pochodni, a jego ciemną twarz ściągnął niepohamowany gniew. Potem bez słowa podszedł do przeciwległej ściany, sięgnął do pustych półek i dotknął czegoś. Szafka odsunęła się cicho, ukazując w głębi ciemne pomieszczenie. Druid wszedł do środka, gestem nakazując im czekać, wsunął pochodnię w metalową obręcz przymocowaną do podpory i ruszył do ściany po prawej stronie. Były to bloki granitu, gładkie, nie przepuszczające powietrza ani kurzu. Druid zaczął delikatnie przebiegać palcami po kamieniach. Brin i Ron obserwowali go z głębi gabinetu, gdy nagle coś odwróciło ich uwagę. Cienka linia światła znaczyła kontur drzwi prowadzących z gabinetu do korytarzy twierdzy. Gdzieś spoza nich dochodziły czyjeś głosy. Wewnątrz krypty Allanon z pochyloną w skupieniu głową badał palcami granitowy mur. Wtem poprzez kamień, tam gdzie dotykały palce druida, rozjarzyło się głębokie błękitne światło. Blask przerodził się w płomień, który bezdźwięcznie wybuchł w granicie, zamigotał i znikł. Na miejscu ściany nagle znalazły się masywne półki z księgami oprawnymi w skórę - historia druidów. Głosy w korytarzu za ścianą dochodziły coraz wyraźniej.

Allanon podniósł szybko jeden z okazałych woluminów i przeniósł go na pusty drewniany stół zajmujący środek gabinetu. Położył księgę na stole i otworzył ją. Ciągle stojąc, zaczął szybko odwracać stronice Niemal natychmiast znalazł to, czego szukał, i pochylił się niżej, żeby odczytać tekst. Do stłumionych, ochrypłych głosów dołączył tupot obutych stóp. Za drzwiami stało co najmniej pół tuzina gnomów. Brin bezgłośnie wymówiła imię Rona. W blasku pochodni jej oczy lśniły przerażeniem. Góral zawahał się, a potem szybko podał jej swoją pochodnię i wyciągnął miecz Leah. W dwóch skokach dopadł drzwi i zatrzasnął zasuwę. Głosy i dudnienie stóp minęły drzwi i oddaliły się, ale nie wszystkie. Czyjaś dłoń manipulowała przy zamku, próbując otworzyć wrota. Brin cofnęła się głębiej w mrok gabinetu, modląc się w duchu, aby ktokolwiek to był, nie zauważył światła jej pochodni ani nie poczuł dymu i aby drzwi się nie otworzyły. Zamek poruszał się jeszcze przez chwilę, a potem stojący za drzwiami naparł na nie ramieniem. Jednym gwałtownym ruchem Ron odciągnął zasuwę, otworzył drzwi i wciągnął do środka zaskoczonego gnoma. Intruz zdążył wydać z siebie tylko jeden okrzyk zdumienia, kiedy rękojeść miecza Rona uderzyła go w głowę i nieprzytomnego powaliła na podłogę. Chłopak pospiesznie zamknął drzwi gabinetu i cofnął się. Brin podbiegła do niego. W krypcie Allanon odkładał na miejsce wolumin. Szybki, kolisty ruch dłoni druida i na miejscu półek z księgami znowu stała granitowa ściana. Allanon wyrwał pochodnię z obręczy i pospiesznie wyszedł z krypty, ukrywając wejście za ścianą półek. Skinął na górala i dziewczynę i wśliznął się na powrót do tunelu, który ich tu doprowadził. Po chwili gabinet został już za nimi. Wracali z powrotem labiryntem korytarzy, pocąc się, tym razem nie z gorąca, ale ze strachu i wysiłku. Wokół nich wszystko było jak przedtem - strzępy głosów pojawiające się i niknące w oddali i głęboki zgrzyt maszynerii grzewczej dobiegający gdzieś z dołu niczym odległy grzmot. Nagle Allanon zatrzymał ich ponownie ruchem dłoni. Przed nimi były kolejne drzwi pokryte kurzem i pajęczyną. Druid gestem nakazał im zgasić pochodnie. Jeszcze raz wchodzili do twierdzy. Z ciemności korytarza wyszli na jasno oświetlony hol błyszczący mosiądzem i wypolerowanym drewnem. Chociaż wewnątrz warowni wszystko pokrywał kurz, to jednak spod jego warstwy wciąż lśniły zdobienia niczym maleńkie ogniki w

ciemnościach. Ogromny przedsionek niknął w cieniu. Dębowe ściany przesłaniały arrasy i malowidła. Przytuleni do ściany przy wejściu, Brin i Ron szybko rozejrzeli się dookoła. Hol był pusty. Szybkim krokiem Allanon poprowadził ich przez ciemny korytarz. Przemykali od jednego skupiska cieni do drugiego, omijając niewielkie kręgi światła rzucane przez kopcące pochodnie i odbłyski nocnego nieba widoczne przez wysokie witrażowe okna, które wspinały się łukami ponad obronne mury twierdzy. W korytarzach starożytnej fortecy panowała dziwna cisza, jakby wszystko, co żyje, nagle opuściło zamek, ratując się przed śmiercią. Przerywał tę ciszę jedynie stały szum maszynerii. Spojrzenie Brin przebiegło badawczo ciemny hol aż do oświetlonego wejścia. Gdzie były Widma Mord i gnomy, którymi dowodziły? Podskoczyła gwałtownie, kiedy czyjaś dłoń chwyciła ją za ramię. To Allanon pociągnął ją w tył do zacienionej niszy, która kryła w sobie stalowe wrota. Potem, jakby odpowiadając na nie wypowiedziane głośno pytanie Brin, rozległ się krzyk ogłaszający alarm, donośny i przenikliwy w panującej tu ciszy. Dziewczyna skuliła się. Wołanie dochodziło z gabinetu za nimi. Gnom, którego Ron pozbawił przytomności, ocknął się. Wokół rozległ się tupot stóp. Kroki na kamiennych posadzkach zadudniły w ciszy. Za nimi rozległy się krzyki. Miecz Rona Leah rozbłysnął w ciemności i góral popchnął dziewczynę za siebie. Tymczasem Allanon już otwierał stalowe drzwi i mocnym szarpnięciem pociągnął za sobą Brin i Rona. Drzwi zatrzasnęły się za nimi. Stanęli na wąskim podeście, mrużąc oczy w nikłym świetle smolnych pochodni rozmieszczonych wzdłuż schodów, które niczym wąż oplatały kamienne mury potężnej wieży wyrastającej obok nich. Ogromna i czarna, wydawała się wznosić nieprawdopodobnie wysoko. Natomiast poniżej maleńkiego podestu, który ich utrzymywał, tuż pod ich stopami rozpościerała się bezdenna przepaść. Oprócz podestu i schodów nic już nie znaczyło gładkiej powierzchni murów, które ciągnęły się bez końca i bez początku, ginąc w nieprzeniknionym mroku. Brin skuliła się, przywierając do stalowych drzwi. To była wieża twierdzy, która strzegła sanktuarium druidów. Ci, którzy przybyli tu niegdyś z Sheą Ohmsfordem z Culhaven, wierzyli, że kryje w sobie Miecz Shannary. Potworny kształt przypominał gigantyczną studnię wywierconą, aby dostać się na drugi kraniec ziemi. Ron Leah zrobił krok w kierunku krawędzi podestu, ale dłoń Allanona

natychmiast pociągnęła go z powrotem. - Nie zbliżaj się, tam, góralu! - wyszeptał groźnie. Na zewnątrz krzyki i nawoływania stawały się coraz głośniejsze. Odgłosy pędzących stóp rozpierzchły się na wszystkie strony. Allanon ruszył w górę wąskimi schodami, przywierając plecami do murów wieży. - Zostańcie tam! - szepnął do nich. Po przejściu kilku stopni przesunął się do krawędzi schodów. Spod fałdów czarnej szaty wyciągnęły się szczupłe dłonie z zakrzywionymi palcami. Z ust druida popłynęły słowa, których góral i dziewczyna nie zrozumieli, ciche, przytłumione przez niepohamowany gniew. Jakby w odpowiedzi, z głębi dołu pod wieżą rozległ się przenikliwy syk. Ramiona druida opadły powoli. Dłonie miał skierowane ku dołowi, palce zakrzywione jak szpony. Z kącików zaciśniętych ust, z oczu i uszu olbrzyma, a także z kamienia, na którym stał, sączyła się para. Brin i Ron patrzyli w przerażeniu. Z dołu znowu odezwał się syk. Potem z dłoni Allanona buchnął błękitny ogień. Olbrzymi płomień spłynął w dół, w ciemność. Wlokąc za sobą ogon iskier, wybuchł daleko w dole, zapłonął ohydną zielenią i zgasł. Wieża nagle ucichła. Za stalowymi drzwiami rozbrzmiewały krzyki i tupot stóp, odległe i bezładne, ale wewnątrz wieży panowała cisza. Allanon ze zwieszoną głową, oparł się ciężko o mur, mocno zaciskając ramiona wokół ciała. Para zniknęła, ale kamień pod nim i mur, o który się opierał, wydawały się zwęglone. Z dołu raz jeszcze odezwał się syk i tym razem wieża zadrżała w odpowiedzi. - Spójrzcie w jej gardziel! - głos Allanona brzmiał ochryple. Góral i dziewczyna zerknęli w dół znad krawędzi podestu. Głęboko pod nimi zielona mgła poruszała się niczym płynny ogień po murach wieży. To ona wydawała ten syk, ponury głos wypełniony nienawiścią. Przylgnęła do murów i wijąc się po kamieniach, powoli zaczęła wspinać się do góry. - Nadchodzi - wyszeptał Ron. Mgła torowała sobie drogę po masywnych, kamiennych ścianach, jakby była żywym stworzeniem. Metr po metrze dźwigała się w górę, do miejsca, gdzie stali. Allanon znowu znalazł się przy nich. Odciągnął ich od krawędzi i zbliżył swoją ciemną twarz do ich przerażonych twarzy. Jego czarne oczy płonęły. - Uciekajcie! - rozkazał. - Nie oglądajcie się za siebie. Nie skręcajcie w bok.

Uciekajcie z twierdzy i z tej góry! Potem potężnym pchnięciem otworzył drzwi wieży i wyszedł na korytarz warowni. Wszędzie były gnomy. Na jego widok odwróciły się, a ich surowe żółte twarze zastygły w zdumieniu. Z wyciągniętych dłoni druida buchnął błękitny płomień i uderzył w myśliwych, odrzucając ich w tył niczym liście porwane nagłym podmuchem wiatru. Z ich gardeł wydobył się wrzask, kiedy dopadł ich ogień, i rozpierzchli się w panice, byle dalej od mrocznego mściciela. Pojawiło się jedno z Widm Mord, czarny stwór bez twarzy otulony w czarne szaty. Błękitny płomień pomknął w jego kierunku, pchnięty przez druida z zadziwiającą siłą, i po chwili Widmo Mord zamieniło się w popiół. - Biegnijcie! - krzyknął Allanon do Rona i Brin, którzy zamarli w pustym przejściu. Podążyli szybko za nim, mijając w biegu ciała gnomów leżące na ich drodze, i popędzili w kierunku korytarzy, które ich tu doprowadziły. Tunele jednak były puste tylko przez chwilę. Potem znowu pojawiły się gnomy, ruszając do kontrataku; tworzyły potężny klin uzbrojonych po zęby żółtych postaci, wyjących z wściekłości. Wewnątrz tego klina błyskały włócznie i krótkie miecze. Allanon oczyścił drogę, odpychając atak pojedynczym wybuchem ognia druidów. Kiedy próbowali się przedrzeć, z bocznego korytarza napłynęła druga grupa i Ron zawrócił, unosząc w górę miecz Leah. Kiedy gnomy się zbliżyły, rzucił się w sam ich środek, wydając bojowy okrzyk swej ojczyzny. Z tyłu pojawiło się kolejne Widmo i jeszcze jedno przed nimi. Z czarnych dłoni stworów buchnął czerwony ogień i pomknął w kierunku Allanona, ale druid zasłonił się przed atakiem swoim własnym ogniem. Płomienie rozprysły się na wszystkie strony dziką ulewą. Mury i arrasy zaczęły się palić. Brin skuliła się pod jedną ze ścian, zasłaniając oczy. Ron i Allanon znajdowali się po przeciwnej stronie. Gnomy napierały ze wszystkich stron. Pojawiało się też coraz więcej Widm Mord milczących, czarnych potworów, które wyłaniały się z ciemności i uderzały w nich. Ron Leah przerwał bitwę z gnomami i rzucił się na jednego, który ośmielił się podejść zbyt blisko. Hebanowe ostrze miecza Leah opadło i roztrzaskało Widmo, zostawiając tylko garść popiołu. Płomienie pełgające wokół zapłonęły także na ciele Rona, ale strząsnął je, a czarne ostrze pochłonęło całą siłę ich uderzenia. Z okrzykiem wściekłości torował sobie drogę z powrotem do miejsca, gdzie Brin przycupnęła przy ścianie. Jego twarz rozświetlała dzika radość, a we wnętrzu czarnej stali miecza

wirowały gwałtownie pasma zielonej mgły. Chłopak chwycił dziewczynę za ramię, dźwignął ją na nogi i popchnął naprzód. Tymczasem Allanon wywalczył sobie dojście do drzwi, którymi wyszli z katakumb. Jego czarna postać wyrastała wysoko ponad dym, ogień i ciała walczących niczym przebudzony nagle cień śmierci. - Przez drzwi, góralu! - ryknął druid, odrzucając na bok napastników, którzy próbowali ściągnąć go w dół. Nagła eksplozja czerwonego ognia pochłonęła ich wszystkich, oszałamiając siłą swego uderzenia. Allanon odwrócił się i ogień druidów pomknął z jego dłoni, tworząc potężną błękitną ścianę, która chwilowo osłoniła ich przed ścigającymi. Przedarli się jakoś przez ogień Widm Mord, mijając w biegu kilku gnomów, którzy na próżno starali się zagrodzić im drogę. Krzyki i nawoływania odbijały się echem po korytarzach Paranoru, kiedy wreszcie dopadli wrót, których szukali. Chwilę później otworzyli je i bezpiecznie przeszli na drugą stronę. Nagła ciemność zamknęła się wokół nich niczym całun. Wrzaski napastników ucichły chwilowo za drzwiami, przez które weszli. Chwycili porzucone pochodnie, Allanon ponownie je zapalił i trójka towarzyszy rozpoczęła powrotny bieg przez katakumby. Przemykali w dół tymi samymi korytarzami i schodami. Z tyłu na nowo wybuchły odgłosy pogoni, ale droga przed nimi była wolna. Pomknęli w dół, do komory grzewczej, minęli palenisko i dudniącą maszynerię i dotarli do schodów, które powiodły ich głęboko do samego serca góry. Wciąż nic nie zagradzało im drogi. Potem nagle jakiś nowy dźwięk dobiegł ich uszu, odległy, ale pełen panicznego lęku. Usłyszeli pojedyncze, nie kończące się zawodzenie, nabrzmiałe przerażeniem. - Zaczęło się! - zawołał do nich Allanon. - Szybko, biegnijmy! Pędzili przed siebie; lament za nimi stawał się coraz gwałtowniejszy. Z tymi, którzy zostali wewnątrz twierdzy, działo się coś, czego nie dałoby się wyrazić słowami. To mgła! pomyślała Brin. Zbiegli w dół schodami prowadzącymi do podnóża gór; podążając zakrętami i splotami korytarzy, w uszach cały czas mieli wrzaski uwięzionych za nimi. Stopnie wydawały się nie mieć końca. W końcu jednak raz jeszcze wyłoniło się przed nimi wyjście ukryte w skale urwiska. Rzucili się przez nie z pośpiechem i Allanon wyprowadził ich z wnętrza góry w chłodną ciemność lasu. Krzyki wciąż biegły za nimi.

Noc odeszła. Był prawie świt, kiedy wyprowadzili swoje konie z doliny Paranoru. Zmęczeni i obszarpani, przystanęli na chwilę na odsłoniętej skale, wysoko na wschód od wieży twierdzy, i spojrzeli za siebie. Zielona mgła wirowała wokół wiekowej fortecy i skrywała ją przed ich wzrokiem. Niebo pojaśniało i mgła chwilami znikała niczym unoszący się całun. Obserwowali w ciszy, jak rozpływa się w powietrzu. Potem wstał świt i mgła całkiem zniknęła. - Skończone. - Allanon przerwał otaczającą ich ciszę. Brin i Ron patrzyli. W dole, gdzie niegdyś wznosiła się wysoko ku porannemu słońcu twierdza druidów, wyżyna była teraz pusta i ogołocona. Pozostały tylko roztrzaskane, okaleczone resztki zabudowań. Zamek druidów zniknął. - Tak było zapisane w dziejach. Tak zostało przepowiedziane - ciągnął cicho Allanon. - Cień Bremena znał prawdę. Magia, która postanowiła zniszczyć twierdzę, była starsza niż ona. A teraz odeszła, powróciła do kamienia tych gór, a wraz z nią wszyscy, których tam uwięziła. - Na ciemnej twarzy maga odbijał się bezbrzeżny smutek. - A więc skończyło się. Paranor nie istnieje. Ale żyli! Brin poczuła gwałtowny przypływ zdecydowania, odrzucając od siebie posępny nastrój Allanona. Przeczucia ją myliły. Żyli - wszyscy! - A więc skończyło się - powtórzył cicho druid. Jego oczy napotkały wzrok dziewczyny i oboje poczuli, że dzielą ze sobą jakąś niewypowiedzianą tajemnicę, której żadne z nich w pełni nie pojmowało. Potem Allanon powoli zawrócił konia i ruszył na wschód w kierunku lasów Anaru. Brin i Ron pojechali w ślad za nim.

XIV Późnym popołudniem Jair Ohmsford i jego towarzysze dotarli do wspólnoty karłów w Culhaven. Zdaniem chłopca podróż była skończona. Ołowiany kolor nieba i przenikliwy wiatr towarzyszyły im przez kraj Srebrnej Rzeki i nawet mieniące się barwami wielkie lasy Estlandii miały szary, zimowy odcień. Na południe leciały stada gęsi, przecinając nieprzyjazne jesienne niebo. Prąd rzeki, której biegiem podążali, był porywisty i gwałtowny. Srebrna Rzeka zaczęła przejawiać oznaki zatrucia przepowiedziane przez króla. Jej wody pokrywała czarna piana; ich czysty, srebrny kolor ściemniał. Rzeka niosła ze sobą śnięte ryby, niewielkie gryzonie i padłe ptaki, a jej brzegi zarastały uschnięte drzewa i chaszcze. Nawet jej zapach się zmienił. Świeżą czystość zastąpił obrzydliwie cuchnący fetor, który atakował ich nozdrza z każdą zmianą wiatru. Jair pamiętał opowieści ojca o Srebrnej Rzece, baśnie przekazywane od czasów Shei Ohmsforda, i ten widok ranił mu serce. Garet Jax i Slanter nie robili wiele, aby poprawić mu nastrój. Nawet bez widoku chorej rzeki i trudów tego dnia Jairowi trudno byłoby utrzymać uśmiech na twarzy i pogodę w głosie w towarzystwie Mistrza Broni i gnoma. Zamknięci w sobie i milczący, wlekli się przy nim z entuzjazmem żałobników czuwających przy zwłokach. Odkąd na nowo podjęli marsz tego ranka, nie padło więcej niż tuzin słów i żadnej twarzy nie rozjaśnił uśmiech. Ze wzrokiem utkwionym w ścieżkę przed sobą, szli naprzód z determinacją graniczącą z fanatyzmem. Raz czy dwa Jair ośmielił się odezwać i za każdym razem odpowiedzią było tylko stłumione mruknięcie. Południowy posiłek był pełnym napięcia i niezręcznej ciszy rytuałem wykonywanym z konieczności, przy którym nawet milczący marsz był lepszy. Tak więc Jair nie mógł się doczekać przybycia do Culhaven, dlatego przynajmniej, że oznaczało ono możliwość porozmawiania z kimś cywilizowanym dla odmiany - choć miał, co prawda, pewne podstawy, żeby w to wątpić. Karły obserwowały ich już od zachodniej granicy Anaru, milczeniem dając do zrozumienia, że nie są tu mile widziani. Wzdłuż całej trasy spotykali patrole karłów myśliwych, krzepkich mężczyzn otulonych w skórzane kamizele i leśne płaszcze, uzbrojonych i podążających w sobie tylko znanym kierunku. Żaden z nich nie rzucił słowa powitania ani nie przystanął na najkrótszą choćby pogawędkę. Wszyscy mijali ich i szli dalej w swoją stronę, o nic nie pytając. Tylko ich oczy mierzyły uważnie

wędrowców, lecz nie były to przyjazne spojrzenia. Aż do chwili gdy dotarli do skraju osady karłów, byli otwarcie obserwowani przez każdego mijającego ich tubylca, a w każdym spojrzeniu dojrzeć mogli coś więcej niż tylko cień podejrzliwości. Jadący na przedzie Garet Jax wydawał się nie zwracać uwagi na te spojrzenia, ale Slanter robił się coraz bardziej nerwowy, a i Jair czuł się niemal tak samo nieswojo jak gnom. Garet Jax powiódł ich pewnie drogą przecinającą osadę, najwyraźniej dobrze mu znaną. Wzdłuż alei stały schludne domostwa i sklepy, solidnie pobudowane i odgrodzone od drogi nienagannie utrzymanymi trawnikami i żywopłotami. Ożywiały je kwiatowe rabatki i starannie wypielęgnowane ogródki. Mieszkańcy domów i właściciele sklepów obserwowali ich przejazd, odrywając się na chwilę od codziennej pracy. Lecz nawet tutaj byli uzbrojeni mężczyźni, karły myśliwi o twardym spojrzeniu, z bronią za pasem. Jair pomyślał, że wspólnota rodzin i gospodarstw wygląda raczej jak obóz wojskowy. W końcu, kiedy dotarli do centrum osady, zatrzymał ich pieszy patrol. Garet Jax porozmawiał krótko z jednym z wartowników i karzeł pobiegł dokądś. Mistrz Broni cofnął się do Jaira i Slantera. Stali tak razem naprzeciw pozostałych członków patrolu, obserwując ich w milczeniu, zresztą z wzajemnością. Pojawiły się dzieci i przystanęły przy nich, z ciekawością przyglądając się zwłaszcza Slanterowi. Gnom ignorował je przez jakiś czas, a potem zmęczony grą warknął nagle, co sprawiło, że cała gromadka rozpierzchła się na wszystkie strony, szukając kryjówki. Slanter popatrzył za nimi groźnie, po czym zerknął ze złością na Jaira i skulił się w sobie. Chwilę potem wartownik powrócił. Towarzyszył mu karzeł o surowym wyglądzie; miał ogromną, kędzierzawą, czarną brodę, wąsy i był łysy. Podszedł od razu do Mistrza Broni z dłonią wyciągniętą na powitanie. - Witaj i bądź pozdrowiony - mruknął, kiedy Garet Jax uścisnął jego twardą dłoń. Spod gęstych brwi spoglądały czujne brązowe oczy. Spojrzenie mężczyzny było twarde i świdrujące. Mocne, krępe ciało okrywał luźny leśny strój, podtrzymywany pasem z miękkiej skóry, przy którym wisiała para długich noży, na nogach zaś miał skórzane buty. Jedno ucho zdobił ogromny, złoty kolczyk. - Elb Foraker. - Garet Jax przedstawił karła Jairowi i Slanterowi. Foraker obserwował ich przez chwilę bez słowa, po czym odwrócił się ponownie do Mistrza Broni. - W dziwnym towarzystwie się obracasz, Garet.

- Czasy są dziwne. - Garet wzruszył ramionami. - Czy da się tu gdzieś usiąść i coś zjeść? - Tędy. - Foraker skinął głową. Poprowadził ich obok patrolu do miejsca, gdzie droga skręcała w prawo i wiodła do budynku, w którym znajdowała się duża sala jadalna z ławami i stołami. Kilka stołów zajmowali myśliwi pochłonięci swym wieczornym posiłkiem. Niektórzy spojrzeli na wchodzących i skinęli Forakerowi, ale tym razem nikt nie przejawiał szczególnego zainteresowania towarzyszami karła. Najwidoczniej wiele znaczy to, z kim jesteś, pomyślał Jair. Foraker wybrał stół przy ścianie w głębi sali i skinął, żeby podano jedzenie. - Co mam zrobić z tymi dwoma? - zapytał karzeł, kiedy zajęli miejsca przy stole. Garet Jax odwrócił się do swoich towarzyszy. - Raczej bezpośredni z niego gość, prawda? Był ze mną dziesięć lat temu, kiedy szkoliłem myśliwych do pogranicznych utarczek przy Wolfsktaag. Kilka lat temu spotkaliśmy się też w Callahornie. Dlatego tu teraz jestem. Prosił mnie, żebym przyjechał, a należy do osób, dla których nie istnieje odpowiedź „nie”. - Spojrzał na Forakera. - Chłopak nazywa się Jair Ohmsford. Szuka swojej siostry i druida. - Druida? Jakiego druida? - Karzeł odchylił się do tyłu, marszcząc brwi. - Nie ma już druidów. Nie było tu żadnego od czasów... - Allanona, wiem - przerwał Jair, niezdolny dłużej do zachowania milczenia. To właśnie jego szukam. - Doprawdy? - Foraker spojrzał na niego. - A dlaczego sądzisz, że tutaj go znajdziesz? - Powiedział mi, że pojedzie do Estlandii. Zabrał ze sobą moją siostrę. - Twoją siostrę? - Brwi karła zbiegły się groźnie. - Allanon i twoja siostra? I ma ją gdzieś tutaj być? Jair powoli pokiwał głową, czując kamień w żołądku. Foraker patrzył na niego jak na szaleńca. Potem spojrzał na Gareta Jaxa. - Gdzie znalazłeś tego chłopca? - Po drodze - padła wymijająca odpowiedź. - Co wiesz o druidzie? Foraker wzruszył ramionami. - Wiem, że nikt nie widział Allanona w Estlandii od ponad dwudziestu lat, z niczyją siostrą.

- No cóż, w takim razie nie wiesz zbyt wiele - odezwał się nagle Slanter z leciutkim odcieniem szyderstwa w głosie. - Druid pojawił się i odjechał tuż przed twoim nosem! Groźne oblicze Forakera odwróciło się do mówiącego. - Na twoim miejscu, gnomie, uważałbym na to, co mówię. - Ten akurat śledził druida od jego wyjazdu z Estlandii - odezwał się Garet Jax. Szare oczy błądziły po pustej sali. - Szedł za nim od Maelmord prosto do drzwi tego chłopca. - Zapytam raz jeszcze - Foraker spojrzał na niego - co właściwie mam zrobić z tymi dwoma? - Myślałem już o tym. - Garet Jax odwzajemnił spojrzenie. - Czy Rada spotyka się dziś wieczorem? - Ostatnio spotyka się każdego wieczora. - A więc pozwól chłopcu przemówić do nich. - Niby dlaczego miałbym to zrobić? - Karzeł zmarszczył brwi. - Ponieważ ma im do powiedzenia coś, co jak sądzę, chcieliby usłyszeć. Nie tylko na temat druida. Mistrz Broni i karzeł patrzyli na siebie w milczeniu. - Będę musiał przedstawić tę prośbę - powiedział w końcu Foraker z wyraźnie widocznym brakiem entuzjazmu. - Teraz jest na to dobry moment. - Garet Jax podniósł się z miejsca. Foraker westchnął i również wstał, zerkając na Jaira i Slantera. - Wy dwaj możecie tu zostać i zjeść. Nie próbujcie stąd wychodzić. - Zawahał się. - Nie wiem nic o druidzie, ale spróbuję się czegoś dowiedzieć dla ciebie, Ohmsford. - Potrząsnął głową. - Chodźmy, Garet. Karzeł i Mistrz Broni opuścili jadalnię, a Jair i Slanter zostali sami przy stole, pogrążeni w myślach. Gdzie był Allanon? Jair zadawał sobie to pytanie, w cichej rozpaczy pochylając głowę nad splecionymi dłońmi. Powiedział, że jedzie do Estlandii. Czyżby nie jechał przez Culhaven? Jeśli nie, to w takim razie dokąd się udał? Dokąd zabrał Brin? Karzeł przepasany białym fartuchem przyniósł im talerze z gorącą strawą i kufle z piwem. Zaczęli jeść bez słowa. Z każdym kęsem nadzieje Jaira bladły, zupełnie jak gdyby wraz z jedzeniem znikały odpowiedzi na pytania, które stawiał. Odsunął od siebie talerz i nerwowo szurając butem po deskach podłogi, zastanawiał

się, co zrobi, jeśli okaże się, że Elb Foraker się nie myli i rzeczywiście Allanon nie przejeżdżał tędy z Brin. - Przestań! - warknął nagle Slanter. - Co mam przestać? - Jair podniósł wzrok. - Przestań szurać po tej podłodze. To denerwujące. - Przepraszam. - I przestań wyglądać, jakbyś stracił najlepszego przyjaciela. Twoja siostra się znajdzie. - Może. - Jair powoli pokiwał głową, wciąż błądząc myślami gdzie indziej. - Hmm - mruknął gnom. - To ja powinienem się martwić, nie ty. Nie mam pojęcia, jak dałem ci się namówić na tę idiotyczną wyprawę. Chłopiec położył łokcie na stole i podparł brodę na rękach. W jego głosie brzmiało zdecydowanie. - Nawet jeśli Brin nie przejeżdżała przez Culhaven i nawet jeśli Allanon wybrał inną drogę, nadal musimy iść do Anaru, Slanter. I musimy przekonać karły, aby nam pomogły. - My? Nam? - Slanter wytrzeszczył oczy. - Zastanów się przez chwilę, co mówisz! Ja nigdzie nie idę! Wracam tam, gdzie było moje miejsce, zanim wpakowałem się w ten cały bałagan! - Jesteś tropicielem, Slanter - przypomniał cicho Jair. - Potrzebuję cię. - Tym gorzej dla ciebie. - Gnom prychnął, a jego surowa żółta twarz pociemniała gwałtownie. - Przypominam ci, gdybyś przypadkiem tego nie zauważył, że jestem także gnomem! Nie widzisz, jak oni tutaj na mnie patrzą? Dzieci przyglądają mi się, jakbym był jakimś dzikim zwierzęciem przy wleczonym z puszczy! Stuknij się w głowę! Pomiędzy gnomami i karłami trwa wojna i karły nie wysłuchają niczego, co masz im do powiedzenia, dopóki upierasz się mieć we mnie sprzymierzeńca! Którym i tak w żadnym wypadku nie jestem! Jair pochylił się do przodu. - Slanter, muszę dotrzeć do Niebiańskiej Studni, zanim Brin dojdzie do Maelmord. Jak mam tego dokonać bez przewodnika? - Znając ciebie, znajdziesz jakiś sposób - odciął się gnom.- Poza tym już nigdy nie będę mógł tam wrócić. Spilk powie im, co zrobiłem, a jeśli nie on, to ten, który uciekł. Będą mnie szukali. Jeśli wrócę, ktoś może mnie rozpoznać, a kiedy mnie złapią, wędrowcy... - przerwał nagle i wyrzucił w górę ręce. - Nie idę i już!

Pochylił głowę nad talerzem i wrócił do jedzenia. Jair przyglądał mu się w milczeniu i rozważał, czy nie popełnił błędu, szukając pomocy u Slantera. Być może Król Srebrnej Rzeki nie jego miał na myśli, mówiąc o sprzymierzeńcu. Po głębszym namyśle musiał przyznać, że Slanter naprawdę nie pasował do tej roli. Był zbyt szczwany i zbyt dbał o własne interesy, a jego lojalność zmieniała się jak chorągiewka na wietrze. Nie można było na nim polegać. A mimo to było w gnomie coś takiego, co się Jairowi podobało. Może to jego twardość. Tak jak Garet Jax, Slanter umiał wyjść cało z każdej opresji, a takiego towarzysza potrzebował Jair, jeśli miał dotrzeć do dalekiego Anaru. Patrzył, jak gnom dopija piwo głośnymi łykami. - Myślałem, że chcesz się czegoś dowiedzieć o magii - powiedział cicho. - Już nie. - Slanter potrząsnął głową. - Dowiedziałem się o tobie wszystkiego, co chciałem, chłopcze. - Myślę, że po prostu tchórz cię obleciał. - Jair zmarszczył gniewnie brwi. - Myśl, co chcesz. Nigdzie nie idę. - A co z twoimi ziomkami? Nie obchodzi cię, co zrobią z nimi Widma Mord? - Dzięki tobie nie mam już żadnych ziomków! - Gnom wzruszył ramionami. Zresztą nieważne. Nie miałem ich, od kiedy opuściłem Estlandię. Sam dla siebie jestem ziomkiem. - To nieprawda. Twoimi rodakami są gnomy. Wróciłeś, aby im pomóc, prawda? - Czasy się zmieniły. Wróciłem, bo to było najmądrzejsze, co mogłem zrobić, a teraz nie wracam, ponieważ to najmądrzejsze, co mogę teraz zrobić! - Slanter był coraz bardziej zły. - Dlaczego po prostu nie dasz mi spokoju, chłopcze? Dość już dla ciebie zrobiłem i nie czuję się zobowiązany robić nic więcej. Poza tym to nie mnie Król Srebrnej Rzeki dał Srebrny Pył, abym oczyścił wodę! - Co za szczęście, prawda? - wybuchnął Jair, też już trochę zły. - Diabelnie dużo byś zdziałał z twoim zmienianiem zdania co pięć minut, kiedy tylko coś sprawia trudności! Myślałem, że pomogłeś mi w Dębach, bo taki był twój wybór! Myślałem, że obchodzi cię, co się ze mną stanie! Cóż, może się myliłem! A co cię tak w ogóle obchodzi, Slanter? - Obchodzi mnie, żeby przeżyć. - Gnom był wyraźnie zakłopotany. - I to właśnie powinno obchodzić także ciebie, jeśli masz trochę oleju w głowie. Jaira aż podniosło z oburzenia. Opierał się o stół na wpół uniesiony nad ławą.

- Przeżyć! A jak właściwie zamierzasz tego dokonać, kiedy Widma Mord zatrują Estlandię, a potem ruszą na zachód do innych krajów? A tak właśnie będzie, czyż nie? Tak właśnie powiedziałeś! Gdzie wtedy uciekniesz? Masz zamiar jeszcze raz zmienić front i stać się gnomem na jakiś czas, żeby zmylić wędrowców? Slanter wyciągnął rękę i pchnął Jaira z powrotem na miejsce. - Masz gadane jak na kogoś, kto tak niewiele wie o życiu. Może gdybyś ruszył w świat i musiał sam o siebie zadbać, zamiast szukać kogoś, kto zrobi to za ciebie, nie byłbyś taki prędki do wytykania innych palcami. A teraz zamknij się! Jair zamilkł natychmiast. Przeciąganiem tej dyskusji niczego nie osiągnie. Slanter postanowił, że mu nie pomoże, a więc to już koniec. Prawdopodobnie poradzi sobie lepiej bez gnoma. Siedzieli tak, patrząc na siebie groźnie, kiedy wrócił Garet Jax. Był sam i podszedł prosto do nich. Nawet jeśli zauważył panujące między nimi napięcie, to nie dał nic po sobie znać. Usiadł przy Jairze. - Staniesz przed Radą Starszych - oznajmił cicho. - Nie wiem. Nie jestem pewny, czy to dobry pomysł. - Jair powoli pokręcił głową. - Nie masz wyboru. - Mistrz Broni przyszpilił go wzrokiem do ławy. - Co z Brin? I z Allanonem? - Nic o nich nie wiadomo. Nie było ich w Culhaven. Foraker to sprawdził. Nikt nic o nich nie wie. - Szare oczy wpatrywały się w chłopca z napięciem. - Musisz sam odnaleźć to, co mogłoby ci pomóc w twoich poszukiwaniach, cokolwiek to jest. Jair zerknął na Slantera, ale gnom odwrócił wzrok. - Kiedy mam stanąć przed Radą? - zwrócił się do Gareta Jaxa. Mistrz Broni wstał. - Teraz. Rada Starszych zebrała się w Sali Zgromadzeń. Było to obszerne i przestronne pomieszczenie w głębi kwadratowego budynku, który mieścił w sobie wszystkie biura zarządzające sprawami osady Culhaven. Dwunastu członków Rady zasiadało za długim stołem na podium wzniesionym naprzeciwko ław ustawionych w rzędach i przedzielonych nawą biegnącą do szerokich, podwójnych drzwi. Tymi właśnie drzwiami Garet Jax wprowadził Jaira i Slantera. Oprócz przedniej części Sali Zgromadzeń, wszystko okryte było cieniem. Olejne lampy rzucały na podium ostre, żółte światło. Trójka przybyszów zatrzymała się na krawędzi światła. Reszta

zgromadzonych zajmowała ławy tuż przy podium. Głowy podniosły się i odwróciły, obserwując ich wejście. Powietrze wypełnił ostry dym palonego tytoniu. - Podejdźcie - rozległ się czyjś głos. Przystanęli przy pierwszym rzędzie ław. Jair rozglądał się niespokojnie dookoła. Twarze, które ich otaczały, nie należały tylko do karłów. Po jego prawej stronie siedziała gromadka elfów, a po lewej jakieś pół tuzina ludzi z Callahornu. Był tu także Foraker. Siedział oparty o ścianę, a jego okolona czarną brodą, nieruchoma twarz miała srogi wyraz. - Witajcie w Culhaven - przemówił ponownie głos. Mówca uniósł się zza stołu na podium. Był to szarobrody karzeł o szczerej, surowej twarzy. Jego skóra w ostrym świetle lamp była brązowa i pomarszczona. Stał pośrodku Starszych Rady. - Nazywam się Browork. Najstarszy obywatel Culhaven. Pierwszy tej Rady przedstawił się. Podniósł dłoń i skinął na Jaira. - Podejdź, chłopcze z Yale. Jair zrobił dwa kroki naprzód i przystanął, wpatrując się w twarze, które pochylały się ku niemu. Wszystkie były ogorzałe i naznaczone piętnem czasu, ale ich oczy były ciągle czujne i pełne życia. - Twoje imię? - zapytał Browork. - Jair Ohmsford - odpowiedział. - Z Shady Yale. Karzeł skinął głową. - Co chcesz nam powiedzieć, Jairze Ohmsford? Jair rozejrzał się wokoło. Obce twarze patrzyły nań wyczekująco. Czy miał im wyjawić to, co wiedział? Spojrzał ponownie na karła. - Możesz mówić swobodnie - zapewnił go Browork, wyczuwając obawy chłopca. - Wszyscy tutaj zebrani są godni zaufania I wszyscy przewodzą w walce z Widmami Mord. Usiadł powoli i czekał. Jair raz jeszcze rozejrzał się po sali, po czym wziął głęboki oddech i zaczął mówić. Krok po kroku opowiedział wszystko, co wydarzyło się od przybycia Allanona do Shady Yale tej odległej nocy. Opowiedział o przybyciu druida, jego ostrzeżeniach przed Widmami Mord, prośbie do Brin i ich odjeździe na wschód. Opisał następnie swoją ucieczkę, przygody, które przeżył w górach i Czarnych Dębach, spotkanie z Królem Srebrnej Rzeki i proroctwo legendarnego władcy. Zajęło mu to sporo czasu. Zebrani słuchali w milczeniu. Nie był w stanie spojrzeć na nich. Przerażało go to, co mógłby dostrzec na ich twarzach. Trzymał wzrok utkwiony w ogorzałą twarz Broworka, pełną blizn i szram, i w błękitne oczy, które spoglądały na niego nieruchomo.

Kiedy wreszcie skończył, Browork pochylił się powoli do przodu. Szorstkie dłonie splótł przed sobą na stole, a spojrzenie miał ciągle utkwione w Jaira. - Dwadzieścia lat temu walczyłem przy boku Allanona, aby utrzymać hordy demonów z dala od Arborlon, miasta elfów. To była straszliwa bitwa. Młody Edain Elessedil - wskazał dłonią jasnowłosego elfa, niewiele starszego od Brin - jeszcze się wtedy nie narodził. Jego dziad, wielki Eventin, był królem elfów. Wtedy po raz ostatni Allanon przemierzał cztery krainy. Od tamtego czasu nie widziano druida, chłopcze z Yale. Nie przybył do Culhaven. Nie przybył do Estlandii. Co ty na to? Jair potrząsnął głową. - Nie wiem, dlaczego nie jechał tą drogą. Nie wiem, dokąd się udał. Wiem tylko, dokąd miał jechać, a moja siostra wraz z nim. Wiem także, że naprawdę był w Estlandii. - Odwrócił się do Slantera. - Ten myśliwy szedł za nim od Maelmord do mojego domu. Czekał na potwierdzenie, ale Slanter nie odezwał się. - Nikt nie widział Allanona od dwudziestu lat - powtórzył cicho inny Starszy Rady. - I nikt nigdy nie rozmawiał z Królem Srebrnej Rzeki - odezwał się trzeci. - Ja z nim rozmawiałem - zapewnił Jair. - I mój ojciec także. Pomógł mojemu ojcu i dziewczynie elfów w ucieczce przed demonami do Arborlon. Browork wciąż mu się przyglądał. - Słyszałem o twoim ojcu, młodzieńcze. Naprawdę przybył do Arborlon, aby pomóc elfom w ich walce z demonami. Mówiono, że posiada Kamienie Elfów, tak jak opowiadałeś. Ale powiedziałeś, że zabrałeś Kamienie z domu i oddałeś je Królowi Srebrnej Rzeki? - W zamian za magię, której mogę użyć - potwierdził skwapliwie Jair. Zaklęcie, którym mogę uratować Brin, kryształ wizji, aby ją odnaleźć, i siłę dla tego, który mi pomoże. Browork spoglądał teraz na Gareta Jaxa. Mistrz Broni kiwnął głową. - Widziałem kryształ, o którym mówi. Jest magiczny. Pokazał nam twarz dziewczyny, jego siostry, jak twierdzi. Elf przedstawiony jako Edain Elessedil wstał nagle. Był wysoki, o jasnej karnacji, a blond włosy sięgały mu do ramion. - Mój ojciec wiele razy opowiadał mi o Wilu Ohmsfordzie.

Mówił, że był to człowiek honoru. Nie wierzę, aby syn takiego człowieka mógł mówić nieprawdę. - Pod warunkiem, że odróżnia prawdę od fantazji - odezwał się jeden z Rady. Ta bajeczka jest trudna do przełknięcia. - Ale wody rzeki są naprawdę cuchnące - powiedział inny. - Wszyscy wiemy, że Widma Mord zatruły ją w jakiś sposób, aby nas zniszczyć. - Wszyscy wiemy - odparł pierwszy. - Ale nikt nie potrafi tego udowodnić. Podniosły się inne głosy, roztrząsając prawdziwość opowieści Jai-ra. Browork gwałtownym gestem uniósł dłonie. - Uspokójcie się! Pomyślmy o tym, co mamy zrobić! - Zwrócił się do Jaira. Twoje poszukiwania, jeśli mówisz prawdę, wymagają naszej pomocy. Bez niej nie dasz sobie rady, chłopcze z Yale. Pomiędzy tobą a miejscem, którego szukasz, zwanym przez ciebie Niebiańską Studnią, znajdują się całe armie gnomów. Wiesz także, że żaden z nas nie był nigdy tam, dokąd podążasz, i nie widział źródeł wód Srebrnej Rzeki. - Rozejrzał się wokół, szukając potwierdzenia. Wszystkie głowy skinęły potakująco i nie podniósł się żaden głos sprzeciwu. - A więc, aby ci pomóc, musimy być przede wszystkim pewni tego, co robimy. Musimy uwierzyć. A jak mamy uwierzyć w coś, czego nikt z nas nie widział? Skąd możemy wiedzieć, że to co mówisz jest prawdą? - Nie kłamię - upierał się zaczerwieniony Jair. - Być może nie świadomie. - Browork zadumał się. - Nie wszystkie kłamstwa są umyślne. Czasami prawda, w którą wierzymy, jest fałszem, który nas zwodzi. Być może tak właśnie jest tym razem. Może... - Może będzie za późno, żeby pomóc Brin, jeśli stracimy jeszcze trochę czasu na gadanie. - Jair stracił panowanie nad sobą. - Nie dałem się niczemu zwieść! To wszystko wydarzyło się naprawdę! Podniósł się pomruk niezadowolenia, ale Browork natychmiast gestem nakazał ciszę. - Pokaż nam sakiewkę ze Srebrnym Pyłem, żebyśmy mogli sami się przekonać - rozkazał. Jair spojrzał na niego bezradnie. - To ci nie pomoże. Pył wygląda jak zwykły piasek. - Piasek? - Jeden z członków Rady pokręcił głową. - Tracimy czas, Browork. - A więc pozwól nam spojrzeć na kryształ. - Browork westchnął.

- Albo w inny sposób udowodnij nam, że mówisz prawdę - zażądał inny. Jair poczuł, że szansa przekonania karłów gwałtownie mu się wymyka. Zaledwie kilku być może uwierzyło w jego słowa. Nie widzieli Allanona ani Brin. Żaden z nich nigdy nie słyszał, żeby ktoś rozmawiał z Królem Srebrnej Rzeki. Prawdopodobnie nie wierzyli nawet w jego istnienie. A teraz słyszą, że oddał Kamienie Elfów w zamian za magię, której nie mogą zobaczyć. - Tracimy czas, Browork - mruknął znowu jeden z Rady. - Niech inni przepytają chłopca, a my zajmijmy się swoimi sprawami odezwał się inny. Znowu podniósł się szum i tym razem nie posłuchano prośby Broworka o ciszę. Niemal wszyscy członkowie Rady i pozostali zebrani wołali, aby bezzwłocznie oddalić sprawę. - Mogłem się założyć, że tak będzie - szepnął nagle Slanter stojący za plecami chłopca. Jair spurpurowiał z wściekłości. Zaszedł zbyt daleko i zbyt wiele zniósł, żeby odprawiono go w ten sposób. Daj nam dowód, mówią. Spraw, żebyśmy uwierzyli. Wiedział, jak ich przekonać! Zrobił gwałtowny krok naprzód, podniósł wysoko ramiona i skierował dłonie w mrok nawy prowadzącej do drzwi. Gest był tak dramatyczny, że wszystkie głosy nagle ucichły, a głowy odwróciły się w jego kierunku. Nie było już nic, tylko ciemność... I Jair zaśpiewał, szybko, przenikliwie, i nagle z nicości wyłoniła się wysoka, czarna postać w płaszczu z kapturem. Allanon. Zgromadzenie wydało krótki okrzyk. Z pochew wysunęły się miecze i noże, a mężczyźni porwali się z miejsc, aby się Bronić przed cieniem, który wynurzył się z ciemności. Ciemna, szczupła twarz pod kapturem uniosła się do światła i utkwiła wzrok w członków Rady. Potem pieśń Jaira ucichła i druid zniknął. Chłopiec odwrócił się ponownie do Broworka. Oczy karła były okrągłe ze zdumienia. - Teraz mi wierzysz? - zapytał cicho Jair. - Powiedziałeś, że go znasz. Powiedziałeś, że razem walczyliście w Arborlon. Czy to był druid? Browork powoli pokiwał głową. - Tak, to był Allanon.

- A więc wiesz, że naprawdę go widziałem. Całe zgromadzenie wpatrywało się teraz w chłopca, niespokojne i wstrząśnięte tym, co się wydarzyło. Za sobą Jair usłyszał niski, nerwowy śmieszek Slantera. Kątem oka uchwycił spojrzenie Gareta Jaxa. Na twarzy Mistrza Broni malowały się zdumienie i ciekawość. - Powiedziałem wam prawdę - odezwał się Jair. - Muszę iść do dalekiego Anaru i odnaleźć Niebiańską Studnię. Allanon ma tam być z moją siostrą. A teraz powiedz mi - pomożesz mi czy nie? Browork spojrzał na pozostałych z Rady. - Co wy na to? - Wierzę mu - odezwał się cicho jeden. - To może być sztuczka! - wykrzyknął inny. - Dzieło Widm Mord! Jair rozejrzał się szybko dokoła. Kilku mężczyzn skinęło potakująco. W przydymionym świetle olejnych lamp w wielu oczach odbijała się podejrzliwość i strach. - Moim zdaniem ryzyko jest zbyt duże - powiedział kolejny. Browork wstał. - Jesteśmy zobowiązani udzielić pomocy każdemu, kto dąży do zniszczenia Widm Mord - oświadczył, a jego błękitne oczy płonęły. - Ten chłopiec twierdzi, że sprzymierzył się z innymi, którzy pragną tego samego. Wierzę mu. Wierzę, że powinniśmy zrobić wszystko, co w naszej mocy, aby pomóc mu w jego poszukiwaniach. Wzywam Radę do głosowania. Niech podniosą dłonie ci, którzy się ze mną zgadzają. Ręka Broworka uniosła się wysoko, a za nią jeszcze pół tuzina innych z Rady. Ale, ci którzy byli odmiennego zdania, nie dali się tak łatwo uciszyć. - To szaleństwo! - wykrzyknął jeden. - Kto ma z nim pójść? Czy mamy wysłać mężczyzn z osady, Browork? Kto wyruszy na poszukiwanie z twoim, tak pochopnie udzielonym błogosławieństwem? Jeśli tak ma być, to wzywam ochotników! Rozległ się pomruk aprobaty. Browork skinął głową. - Niech tak będzie. - Rozejrzał się po sali, przenosząc wzrok od twarzy do twarzy, jakby szukał czy czekał na kogoś, kto podejmie wyzwanie. - Ja pójdę. Jair rozejrzał się. To Garet Jax wystąpił naprzód. Szare oczy wpatrywały się bez wyrazu w członków Rady.

- Król Srebrnej Rzeki obiecał chłopcu, że będę jego obrońcą - odezwał się cicho. - Obietnica powinna być dotrzymana. Browork skinął głową i znowu spojrzał po sali. - Kto jeszcze pójdzie? Elb Foraker oderwał się od ściany, o którą był oparty, i podszedł do swego przyjaciela. I znowu Browork przesunął wzrokiem po zgromadzeniu. Pomiędzy mężczyznami z Callahornu zapanowało poruszenie i po chwili podniósł się z miejsca ogromny mężczyzna o czarnych włosach i równo przyciętej brodzie okalającej pociągłą, dziwnie łagodną twarz. - Ja pójdę - zagrzmiał i stanął obok innych. Jair mimo woli cofnął się. Mężczyzna był niemal tak potężny jak Allanon. - Helt - powitał go Browork. - Ludzie z Callahornu nie muszą brać udziału w tym poszukiwaniu. - Walczymy z tym samym wrogiem. - Olbrzym wzruszył ramionami. Pociąga mnie ta sprawa. Pójdę. Potem nagle podniósł się z miejsca Edain Elessedil. - Ja także pójdę. Browork zmarszczył brwi. - Jesteś księciem elfów, młody Edainie. Ty i elfy myśliwi jesteście tu, aby spłacić dług, który twój ojciec zaciągnął w czasach, kiedy karły stanęły przy nim w Arborlon. Dobrze więc, ale dług nie jest aż tak duży. Twój ojciec nie poparłby cię. Rozważ to jeszcze. Książę elfów uśmiechnął się. - Nie ma nic do rozważania, Browork. Spłacam dług nie karłom, ale temu chłopcu i jego ojcu. Dwadzieścia lat temu Wil Ohmsford wyruszył z Wybranym elfów na poszukiwanie talizmanu, który zniszczył demony uwolnione zza Ściany Zakazu. Dla mego ojca i moich ludzi zaryzykował własnym życiem. Teraz ja mogę uczynić to samo dla Wila Ohmsforda i pójść z jego synem, aby odnalazł to, czego szuka. Nadaję się do tego jak każdy tutaj. Pójdę. Browork nadal marszczył brwi. Garet Jax spojrzał na Forakera. Karzeł nieznacznie wzruszył ramionami. Mistrz Broni przyglądał się przez chwilę księciu elfów, jakby próbował zmierzyć stopień jego zaangażowania lub też po prostu ocenić jego szansę na przeżycie, po czym skinął głową. - Doskonale - przyzwolił Browork. - Zatem jest was pięciu. - Sześciu - powiedział cicho Garet Jax. - Przynajmniej pół tuzina to szczęśliwa

liczba. - Kto jest szósty? - Browork spojrzał zaskoczony. Garet Jax obrócił się z wolna i wskazał na Slantera. - Gnom. - Co? - zdumiał się Slanter. - Nie możesz mnie wybrać! - Już to zrobiłem - padła odpowiedź. - Ty jeden byłeś już tam, dokąd się udajemy. Znasz drogę, gnomie, i pokażesz ją nam. - Niczego wam nie pokażę! - Slanter był wściekły. Twarz wykrzywiała mu furia. - Ten chłopak... ten diabeł... on to uknuł! Nie możesz mi rozkazywać! Rzucę cię wilkom na pożarcie, jeśli spróbujesz mnie zmusić! Garet Jax podszedł do gnoma. Jego straszliwe szare oczy były zimne jak lód. - To nie byłoby dobre rozwiązanie, gnomie. Wilki rozszarpałyby cię pierwszego. Zastanów się przez chwilę. W Sali Zgromadzeń panowała śmiertelna cisza. Mistrz Broni i gnom stali naprzeciw siebie bez ruchu, mierząc się wzrokiem. W oczach mężczyzny w czerni czaiła się śmierć. Oczy Slantera wyrażały wahanie. Ale nie cofnął się. Stał w miejscu, dysząc z wściekłości, schwytany w sidła, które sam zastawił. Powoli przeniósł wzrok na Jaira i przez moment chłopak poczuł litość dla gnoma. Slanter skinął głową niemal niezauważalnie. - Wygląda na to, że nie mam wyboru - wymamrotał. - Dopadnę cię jeszcze. Garet Jax odwrócił się do Broworka. - Sześciu. Karzeł zawahał się, po czym westchnął zrezygnowany. - Zatem sześciu - oznajmił cicho. - Niech szczęście wam sprzyja.

XV Następnego dnia późnym rankiem zakończono przygotowania i niewielka grupa ruszyła z Culhaven do dalekiego Anaru. Jair, Slanter, Garet Jax, Elb Foraker, Edain Elessedil i Helt z pogranicza. Zaopatrzeni w prowiant i uzbrojeni, wymknęli się z osady cicho i niemal niezauważalnie. Tylko Browork przybył, aby się pożegnać; na obliczu starca malowała się mieszanina pewności i złych przeczuć. Obiecał Jairowi, że wyśle kogoś do Ohmsfordów z ostrzeżeniem o Widmach Mord, zanim powrócą do Yale. Dla pozostałych miał mocny uścisk dłoni i słowa otuchy. Jeden Slanter okazywał wyraźnie niezrozumiały brak wdzięczności za dobre życzenia. Nie żegnały ich żadne dźwięki fanfar. Rada Starszych i inni wodzowie, zarówno karły, jak i przybysze, którzy brali udział w zgromadzeniu ubiegłej nocy, pozostali podzieleni w swoich odczuciach co do słuszności tego przedsięwzięcia. Prawdę mówiąc, większość uważała, że wyprawa jest od samego początku skazana na niepowodzenie. Decyzja jednak została podjęta i cała kompania wyruszyła w drogę. Wyruszyli sami, bez eskorty, pomimo zawziętych sprzeciwów elfów myśliwych, którzy towarzyszyli Edainowi od miasta Arborlon i czuli się odpowiedzialni za bezpieczeństwo swojego księcia. Co prawda stanowili tylko symboliczne wsparcie, ponieważ Ander Elessedil zorganizował ich w pośpiechu na wieść, że Browork potrzebuje pomocy, i wysłał jako potwierdzenie swoich zobowiązań wobec karłów, zanim zdoła zgromadzić większe siły. Edain Elessedil został wysłany w miejsce swego ojca, ale nie spodziewano się, że choćby zobaczy prawdziwą bitwę, dopóki armie gnomów nie przedrą się do Culhaven. Absolutnie też się nie spodziewano, że wystąpi z propozycją wzięcia udziału w wyprawie do serca wrogiego kraju. Lecz skoro książę miał prawo podjęcia takiej decyzji, elfom nie pozostało nic innego, jak również nalegać na wzięcie udziału w wyprawie. Także pomiędzy karłami i ludźmi z pogranicza znaleźli się ochotnicy, ale wszyscy spotkali się z odmową. To Garet Jax powziął taką decyzję, lecz inni, w tym nawet Slanter, poparli go, uznając sześcioosobową grupę za wystarczającą. Im mniej osób, tym większa szansa na to, że szybko i niepostrzeżenie przemkną się przez lasy Anaru. Poza Jairem, wszyscy byli zawodowcami przeszkolonymi w umiejętności przeżycia w najcięższych warunkach, a i chłopiec z Yale miał do ochrony swą magię, o czym zresztą nieustannie im przypominał. Nawet Edain Elessedil kształcił się pod kierunkiem członków

królewskiej straży przybocznej, zanim doszedł do wieku męskiego. Wszyscy zatem byli zgodni co do tego, że im mniej liczna będzie ich grupa, tym lepiej. Wyruszyli więc w sześciu, na piechotę, ponieważ gąszcz uniemożliwiał jazdę konną. Kierowali się z osady karłów na wschód, w stronę ciemnego lasu, podążając z biegiem Srebrnej Rzeki. Browork patrzył za nimi, dopóki nie zniknęli pomiędzy drzewami, po czym ociągając się, powrócił do Culhaven i czekających tam na niego obowiązków. Był chłodny jesienny dzień. Niebo jaśniało słonecznym blaskiem, a powietrze było ostre i przejrzyste. Drzewa mieniły się wszystkimi odcieniami czerwieni, złota i brązu, a opadające liście tworzyły szeleszczący, miękki dywan pod ich stopami. Czas mijał szybko. Niemal nie zauważyli, jak minęło popołudnie i wieczór rozpostarł nad Anarem płachty szarości i fioletu, a słońce zniknęło powoli za horyzontem. Wędrowcy rozłożyli obóz przy Srebrnej Rzece, w niewielkim jesionowym zagajniku, osłoniętym od wschodu wystającymi skałami. Po obiedzie Garet Jax zwołał wszystkich na naradę. - To nasza trasa - zaczął Elb Foraker, klękając pośrodku, aby odgarnąć opadłe liście, i rysując na gołej ziemi linie ułamanym patykiem. - Srebrna Rzeka płynie tędy. - Zaznaczył jej bieg. - My jesteśmy tutaj. Jakieś cztery dni na wschód znajduje się forteca karłów w Capaal, która osłania śluzy i zapory na Cillidellan. Dalej na północ Srebrna Rzeka płynie przez Wysokie Szczyty i więzienia gnomów w Dun Fee Aran. Jeszcze dalej na pomoc leży Ravenshorn i Graymark. - Spojrzał po otaczających go twarzach. - Jeśli się da, musimy iść cały czas z biegiem rzeki aż do Graymark. Jeśli zostaniemy zmuszeni do zboczenia z tej trasy, droga przez Anar będzie bardzo ciężka. To dzikie tereny. - Przerwał na chwilę. - Ziemie na pomoc i wschód od Capaal są zajęte przez armie gnomów. Kiedy się tam znajdziemy, będziemy musieli zachować wielką ostrożność. - Są jakieś pytania? - Garet Jax spojrzał w górę. Drwiące prychnięcie Slantera przerwało ciszę. - To nie będzie takie proste, jak mówisz - burknął. - Po to właśnie wzięliśmy ciebie. - Mistrz Broni wzruszył ramionami. - Kiedy wyjdziemy z Capaal, ty będziesz wybierał drogę. Slanter splunął pogardliwie na rysunek. - Jeśli w ogóle dojdziemy tak daleko. Grupa rozeszła się i każdy zaczął szykować sobie posłanie na noc. Po chwili

wahania Jair ruszył za Slanterem. Dogonił gnoma na drugim końcu polany. - Slanter! - zawołał. Gnom odwrócił się, ale kiedy zobaczył, kto go woła, natychmiast odwrócił wzrok. Jair zrobił kilka kroków i stanął przed gnomem. - Slanter, chcę ci tylko powiedzieć, że to nie był mój pomysł, żebyś jechał z nami. - To był twój pomysł. - Oczy Slantera spoglądały twardo. - Nie zmuszałbym do pójścia nikogo, kto nie chciałby iść, nawet ciebie. Ale cieszę się, że tu jesteś. Chcę, żebyś to wiedział - To bardzo pocieszające - zakpił gnom. - Nie zapomnij przypomnieć o tym wędrowcom, kiedy wszyscy znajdziemy się w ich lochach. - Slanter, nie bądź taki. Nie... - Zostaw mnie w spokoju. - Gnom przerwał mu gwałtownie. - Nie chcę mieć z tobą nic wspólnego. Nie chcę mieć nic wspólnego z żadnym z tych tam. - Spojrzał za siebie i w jego oczach pojawiła się dzika zawziętość. - Ucieknę przy pierwszej nadarzającej się okazji, chłopcze! Pamiętaj, przy pierwszej okazji! No i co? Nadal się cieszysz, że tu jestem? Odwrócił się na pięcie i odszedł. Jair patrzył za nim bezradnie, smutny i zły równocześnie, że tak potoczyły się sprawy między nimi dwoma. - Nie jest taki wściekły, na jakiego wygląda. - Zadudnił niski głos. Jair odwrócił się i ujrzał Helta. Jego pociągła, łagodna twarz pochylała się ku chłopcu. Najbardziej wścieka się na samego siebie. - Nie wygląda na to. - Jair pokręcił głową z powątpiewaniem. Mężczyzna z Callahornu podszedł do pniaka i usiadł na nim, wyciągając przed siebie długie nogi. - Może i nie, ale taka jest prawda. Gnom jest tropicielem, poznałem go w Yarfleet. Tropiciele nie są tacy jak inni. To samotnicy, a Slanter jest bardziej samotny niż ktokolwiek inny. Czuje się schwytany w pułapkę i potrzebuje winnego. Najwidoczniej uznał, że najłatwiej będzie obwinić ciebie. - Przypuszczam, że w jakimś stopniu jestem temu winny. - Jair patrzył za oddalającym się gnomem. - Nie bardziej niż on sam - powiedział cicho mężczyzna. - Poszedł do Anaru z własnej woli, prawda? - Tak, ale ja prosiłem go, żeby poszedł. - Ktoś prosił każdego z nas - zauważył Helt. - Niemniej jednak nie musieliśmy

iść. Sami dokonaliśmy wyboru. Tak samo było z gnomem. Zgodził się iść z tobą do Culhaven, bo prawdopodobnie chciał tam iść. I być może teraz też chce, ale nie potrafi się do tego przyznać. Możliwe, że sam jest tym przerażony. - Dlaczego miałby być przerażony? - Jair zmarszczył brwi. - Ponieważ to oznacza, że obchodzisz go w jakiś sposób. Kiedy się nad tym zastanowić, to właściwie nie widzę innej przyczyny. - Nie myślałem o tym. Z tego, co mówi, wywnioskowałem raczej coś wręcz przeciwnego, że nic i nikt go nie obchodzi. - Myślę, że to nieprawda. I to także go przeraża. Tropiciele nie mogą sobie pozwolić na uczucia, jeśli mają zamiar utrzymać się przy życiu. Jair przez chwilę patrzył na Helta Pogranicznika szeroko otwartymi oczami. - Skąd możesz być tego taki pewny? Olbrzym podniósł się. - Sam kiedyś byłem tropicielem. Odwrócił się i odszedł w ciemność. Jair patrzył za nim i zastanawiał się, co go skłoniło do mówienia, ale był mu wdzięczny za te słowa. Świt wstał szary i ponury. Masy skłębionych ciemnych chmur przepływały przez poranne niebo. Wiał przejmujący, ostry wiatr, który smagał im twarze w dzikich porywach i świszczał pomiędzy uschniętymi konarami drzew. Wokół nich miotały się tumany kurzu i zeschłych liści, a w powietrzu czuć było nadchodzącą ulewę. Tego dnia Jair Ohmsford wędrował w towarzystwie Edaina Elessedila. Książę elfów przyłączył się do niego na początku podróży i prowadząc swobodną, przyjacielską pogawędkę, opowiadał Jairowi, co król, jego ojciec, przekazał mu o Ohmsfordach. Kiedy pochylali głowy przed uderzeniami wiatru i przedzierali się naprzód przez zimny las, wyjaśniał, jak wielki dług Elessedilowie zaciągnęli u Wila Ohmsforda. Gdyby nie on, elfy mogłyby przegrać wojnę z demonami. To właśnie Wil zabrał Wybrankę elfów, Amberle, na poszukiwanie Krwawego Ognia, w którego płomieniu umieszczono nasionko legendarnej Ellcrys i oddano je ziemi, aby drzewo mogło się odrodzić. Jair słyszał tę baśń tysiące razy, ale co innego było usłyszeć ją od samego Edaina. Jair odwzajemnił się księciu opowieściami o Westlandii, o podziwie, jaki żywił jego ojciec dla Andera Elessedila, i swojej własnej gorącej sympatii do narodu elfów. Podczas tych rozmów narastało między nimi poczucie pokrewieństwa. Być może było to dziedzictwo elfijskich przodków, a może po prostu dlatego, że byli

prawie rówieśnikami. Edain Elessedil przypominał w rozmowie Rona. Był na przemian poważny i swobodny, z ochotą dzielił się swoimi odczuciami i pomysłami, równie chętnie słuchał wynurzeń Jaira. Więzy przyjaźni zadzierzgnęły się więc bardzo szybko. Zapadła noc i całe towarzystwo znalazło schronienie pod skalnym występem górskiego zbocza, które wznosiło się nad Srebrną Rzeką. Zjedli kolację i usiedli, obserwując niespokojny bieg rzeki kipiącej wokół mijanych skał. Zaczął padać deszcz, niebo poczerniało i dzień zgasł, przechodząc w ponurą noc. Jair usiadł pod skarpą, wpatrując się w ciemność, a odór zatrutej wody uderzał go w nozdrza. Od Culhaven woda była coraz gorsza. Rzeka miała czarną barwę i niosła ze sobą masy martwych ryb i uschniętych drzew. Nawet roślinność wzdłuż brzegów nosiła ślady choroby. Nad rzeką unosił się mroczny cień i wydawało się, że deszcz padający równymi strumieniami jest potrzebny, jak gdyby mógł oczyścić w jakiś sposób kryjącą się w rzece zgniliznę. Po kolei podróżnicy zapadali w sen z wyjątkiem jednego, który jak zawsze czuwał nad snem pozostałych. Tym razem wartę trzymał Helt. Olbrzym stał w odległym końcu nawisu niczym potężny cień na tle szarej ściany deszczu. Był tropicielem przez długi czas, jak powiedział Jairowi Edain, ponad dwadzieścia lat. Nikt nigdy nie mówił, dlaczego przestał nim być. Mówiono, że miał kiedyś rodzinę, ale nikt nie wiedział, co się z nią stało. Wyglądał dobrodusznie i przemawiał łagodnie, ale potrafił też być niebezpieczny. Był utalentowanym wojownikiem i posiadał nieprawdopodobną siłę. Potrafił też widzieć w ciemnościach, jakby to był najjaśniejszy dzień. O tej jego umiejętności krążyły legendy. Nikt nie był w stanie się do niego podkraść albo przejść obok nie zauważony. Jair otulił się szczelniej kocami, chroniąc się przed rosnącym zimnem. Pośrodku obozu płonęło ognisko, ale ciepło nie docierało do miejsca, gdzie siedział. Patrzył przez dłuższą chwilę na Helta. Od czasu krótkiej rozmowy zeszłej nocy olbrzym nie odezwał się do niego. Jair miał ochotę z nim pogawędzić i raz czy dwa już niemal zaczynał, ale za każdym razem coś go powstrzymywało. Być może wygląd mężczyzny - był taki ogromny i posępny. Jak Allanon, tylko... trochę inny. Jair potrząsnął głową, nie mogąc sprecyzować różnicy. - Powinieneś spać. Głos przestraszył Jaira tak, że aż podskoczył. Przy nim stał Garet Jax niczym milczący, czarny cień. Usiadł obok chłopca i owinął się płaszczem.

- Nie jestem śpiący - mruknął Jair, próbując odzyskać zimną krew. Mistrz Broni skinął głową; szare oczy próbowały się przebić przez ścianę deszczu. Siedzieli w ciszy, nasłuchując bębnienia kropel, szumu rwącego prądu rzeki i cichego szmeru liści i gałęzi poruszanych wiatrem. Po chwili Garet Jax poruszył się i Jair poczuł na sobie spojrzenie mężczyzny. - Pamiętasz, jak pytałeś mnie, dlaczego ci pomogłem w Czarnych Dębach? zapytał Garet cicho. Jair skinął głową. - Powiedziałem ci, że mnie zaciekawiłeś. To była prawda, ale nie cała. - Przerwał i Jair zerknął na niego. Zimne, twarde spojrzenie wydawało się szukać czegoś w oddali. - Jestem najlepszy w swoim fachu. - Głos Mistrza Broni był niemal szeptem. - Całe życie byłem najlepszy i nigdy nie było nikogo, kto by mi dorównał. Podróżowałem po wszystkich krajach i nie znalazłem godnego siebie przeciwnika. Ale ciągle szukam. - Dlaczego to robisz? - Jair wytrzeszczył oczy. - A cóż innego mógłbym robić? - zapytał mężczyzna. - Czy bycie Mistrzem Broni nie oznacza sprawdzania umiejętności, którą sugeruje to miano? Każdego dnia poddaję siebie próbom. Na wszystkie sposoby sprawdzam, czy mój talent mnie nie zawiedzie. To się nigdy nie zdarza, ale ciągle szukam. - Jego wzrok raz jeszcze powędrował w stronę ściany deszczu. - Kiedy pierwszy raz natknąłem się na ciebie w Czarnych Dębach związanego jak schwytane zwierzę, zakneblowanego i pilnowanego przez cały patrol gnomów, wiedziałem, że jest w tobie coś szczególnego. Nie potrafiłem tego określić, ale wiedziałem, że jest. Czułem to. Jesteś tym, kogo szukam. - Nie rozumiem, co masz na myśli. - Jair pokręcił głową. - Zapewne. Po pierwsze, ja sam tego nie rozumiałem. Czułem tylko, że w jakiś sposób jesteś dla mnie bardzo ważny. W czasie naszej podróży zobaczyłem jeszcze więcej rzeczy, które mnie zaintrygowały... coś, czego szukałem. Czułem po prostu, co powinienem robić i robiłem to. - Wyprostował się. - A potem... - Odszukał wzrokiem Jaira. - Obudziłeś się tamtego ranka nad Srebrną Rzeką i opowiedziałeś mi swój sen. To znaczy nie sen, ale coś w tym rodzaju. Poszukiwanie, tak to nazwałeś. A ja miałem być twoim obrońcą. Nieprawdopodobna wyprawa do samego serca siedziby Widm Mord w poszukiwaniu czegoś, o czym tylko ty wiedziałeś. A ja miałem być twoim obrońcą. Ale widzisz... - Powoli pokręcił głową. - Ja także miałem tej nocy sen. Nie powiedziałem ci o tym. Miałem sen tak wyraźny, że była to raczej wizja. Byłem przy tobie jako twój opiekun w miejscu i czasie, którego nie potrafiłem

rozpoznać. Przede mną znajdował się ogień, coś płonęło bardzo blisko. Wewnątrz mojego umysłu szeptał do mnie czyjś głos. Mówił, że muszę stoczyć walkę z tym ogniem, walkę na śmierć i życie, najstraszliwszą walkę mego życia. Głos szeptał, że właśnie do tej bitwy przygotowywałem się całe życie, a wszystkie poprzednie walki prowadziły mnie właśnie do tej jednej. - Szare oczy płonęły gorączkowym blaskiem. Kiedy usłyszałem o twojej wizji, pomyślałem, że być może także i moja pochodzi od Króla Srebrnej Rzeki. Ale jakiekolwiek jest jej pochodzenie, wiem, że głos mówił prawdę. Wiem też, że tego właśnie szukałem przez całe swoje życie - okazji, aby zmierzyć się z mocą potężniejszą od jakiejkolwiek, z którą miałem do czynienia, i sprawdzić, czy naprawdę jestem najlepszy. - Patrzyli na siebie w ciemnościach, bez słowa. Jaira przeraziło to, co ujrzał w oczach mężczyzny: zdecydowanie, siłę woli, ale i coś jeszcze. Szaleństwo. Śmiertelnie niebezpieczne, wymykające się spod kontroli szaleństwo. - Chcę, żebyś mnie zrozumiał, chłopcze - wyszeptał Garet Jax. Postanowiłem pójść z tobą, żeby odnaleźć tę wizję. Będę cię ochraniał, tak jak obiecałem. Przeprowadzę cię bezpiecznie przez wszystkie niebezpieczeństwa, jakie mogą ci zagrażać. OBronię cię, nawet gdybym miał przy tym zginąć. Ale na końcu zmierzę się z wizją, aby sprawdzić swoje umiejętności w walce z tym snem! Przerwał i odsunął się od Jaira. - Chcę, żebyś to zrozumiał - powtórzył cicho. Czekał w milczeniu, aż Jair powoli skinął głową. - Sądzę, że rozumiem. Garet Jax zamilkł i zapatrzył się w deszcz. Zapomniał o chłopcu, siedział i patrzył przed siebie, nic nie mówiąc. Po chwili wstał i zniknął z powrotem w mroku. Jair Ohmsford długo jeszcze siedział sam po jego odejściu, zastanawiając się, czy naprawdę wszystko zrozumiał. Kiedy obudzili się następnego ranka, Jair wyjął kryształ wizji, aby się dowiedzieć, co wydarzyło się z Brin od czasu, kiedy odszukał ją po raz ostatni. Padał deszcz, las otulała szara mgła, kiedy niewielka kompania zebrała się wokół chłopca. Zaczął śpiewać, trzymając kryształ przed sobą tak, żeby każdy mógł widzieć. Pieśń wypełniła okolicę, cicha i niesamowita, wznosząc się nad ziemią przez rytmicznie uderzające krople deszczu. Z głębi kryształu nagłym, oślepiającym strumieniem trysnęło światło i pojawiła się twarz Brin. Patrzyła na zebrane towarzystwo, a jej oczy szukały czegoś, czego oni nie mogli zobaczyć. Za nią wznosiły się góry, nagie i nieurodzajne na tle świtu, szarego i posępnego, jak ten wokół nich. Jair ciągle śpiewał, podążając za widokiem twarzy siostry, kiedy nagle

odwróciła się. Pojawili się Ron Leah i Allanon. Ich wychudłe, wynędzniałe twarze unosiły się w kierunku odległej, nieprzebytej kniei. Jair przestał śpiewać i wizja zniknęła. Spojrzał niespokojnie po otaczających go twarzach. - Gdzie ona jest? - Te góry to Smocze Zęby - zagrzmiał Helt. - Z całą pewnością. Garet Jax skinął głową i spojrzał na Forakera. - A las? - To Anar. - Karzeł pogładził się po brodzie. - Jechała tamtędy i tych dwóch także, a potem na pomoc, przez Rabb. Mistrz Broni ścisnął ramię Jaira. - Kiedy poprzednio używałeś kryształu, góry były takie same, jak sądzę. Smocze Zęby. Twoja siostra i druid byli tam, a teraz pewnie już je przeszli. Co mogliby tam robić? Przez chwilę nikt się nie odzywał. Patrzyli jeden na drugiego. - Paranor - powiedział nagle Edain Elessedil. - Twierdza druidów - zgodził się natychmiast Jair. - Allanon zabrał Brin do twierdzy druidów. - Potrząsnął głową. - Ale dlaczego miałby to robić? Tym razem nikt nie znał odpowiedzi. Garet Jax wyprostował się. - Nie dowiemy się tego, stojąc tutaj. Odpowiedź na to pytanie eży na wschodzie. Wszyscy wstali, a Jair wsunął kryształ za tunikę. Ruszyli w drogę do Anaru.

XVI Czwartego dnia drogi od Culhaven przybyli do Wedge. Było późne popołudnie. Szare niebiosa wisiały nad ziemią, przygniatając ją swym ciężarem. Deszcz padał z równą siłą, jak przez ostatnie trzy dni. Anar był mokry i zimny. Drzewa, odarte z jesiennych barw, stały czarne i nagie w pasmach mgły, która przenikała jak duch przez gęstniejący mrok. W pustym, ponurym lesie panowała zupełna cisza. Przez cały dzień szlak stale wiódł w górę, a teraz łagodne zbocze zmieniło się w ścianę górskich szczytów i urwisk. Pomiędzy nimi pieniła się Srebrna Rzeka i wezbrana deszczem, biegła w głąb wijącej się gardzieli wąwozu. Nad nim wznosiły się góry i skalne urwiska, strome i pozbawione wszelkiej roślinności. Srebrna Rzeka ginęła całkowicie z oczu osłonięta mgłą i nadchodzącym mrokiem. Karły nazywały ten wąwóz Wedge. Grupka wędrowców wspięła się wysoko na jego południowe zbocze. Musieli pochylać głowy przed uderzeniami wiatru i szczelnie owijać się płaszczami przed deszczem i chłodem. Wszędzie zalegała cisza. Jedynym dźwiękiem był ryk wiatru, a umysł każdego z wędrowców wypełniało głębokie i wszechobecne poczucie samotności. Szli przez zarośla i świerkowy lasek powoli, ale bez przerwy posuwając się naprzód. Obserwowali jak niebiosa zamykają się nad nimi, w miarę jak bladło światło dnia i w góry zakradała się noc. Prowadził Foraker. To był jego kraj i najlepiej wiedział, czego mogą się spodziewać. Za nim szedł Garet Jax, czarny i nieprzystępny jak drzewa, między którymi się przemykali, potem Slanter, Jair i Edain Elessedil. Olbrzym Helt zabezpieczał tyły. Nie rozmawiali ze sobą. Minuty cichego marszu wlokły się w nieskończoność. Pokonali łagodne wzniesienie i zeszli w dół, do kępy lśniących świerków, kiedy nagle Foraker zatrzymał się. Nasłuchiwał przez chwilę, po czym poprowadził ich między drzewa. Powiedział coś do Gareta Jaxa i zostawił ich, znikając we mgle i w deszczu. Czekali w ciszy na jego powrót. Kiedy wreszcie się pojawił, wyszedł z zupełnie przeciwnej strony. Dał im znak, aby ruszyli za nim, i wprowadził ich głębiej w zagajnik. Uklękli kręgiem wokół niego. - Gnomy - powiedział cicho, a z jego łysej głowy spływała woda, ginąc w masie kędzierzawej brody. - Co najmniej setka. Pilnują mostu.

Zapadła pełna zdumienia cisza. Most znajdował się w środku kraju, który uważali za bezpieczny, kraju chronionego przez armię karłów stacjonującą w fortecy Capaal. Jeśli gnomy dotarły tak daleko na zachód i tak blisko Culhaven, to co się stało z armią? - Czy możemy pójść naokoło? - zapytał natychmiast Garet Jax. - Nie, jeśli nie chcemy stracić przynajmniej trzech dni. Most stanowi jedyne przejście przez Wedge. Jeśli nie przekroczymy go tutaj, będziemy musieli zawrócić przez góry tym samym szlakiem i pójść na południe przez puszczę. Zapadła cisza. Deszcz moczył im twarze. - Nie możemy stracić trzech dni - odezwał się w końcu Mistrz Broni. - Czy możemy jakoś przejść obok gnomów? - Być może nocą. - Foraker wzruszył ramionami. - Chodźmy się przyjrzeć. - Garet Jax powoli pokiwał głową. Wspięli się na skały, okrążając jodły, świerki i zarośla. Omijali mokre i śliskie głazy, przemykając przez noc i mgłę niczym ciche cienie. Elb Foraker szedł na przedzie, kiedy cicho skradali się przez mrok. Wreszcie ujrzeli migotanie ogniska: blady, samotny ognik na tle otaczającej ich szarości. Migotał pomiędzy skałami przed nimi. Przykucnęli równocześnie i powoli podczołgali się bliżej do miejsca, gdzie mogli zerknąć ponad krawędzią zbocza w dół. Strome ściany Wedge opadały w dół, ginąc we mgle i strugach deszczu. Nad wąwozem rozpinał się most zbudowany z drewna i stali. Była to solidna konstrukcja przymocowana do skał i powiązana tak, aby zapobiec skutkom uderzeń wiatru. Karły miały dobrych inżynierów. Z jednej strony mostu rozciągała się szeroka półka przechodząca w górskie zbocze, porośnięta skąpo drzewami. Teraz zajmowały ją gnomy pilnujące ognia w naprędce skleconych szałasach i płóciennych namiotach. Gnomy tłoczyły się wszędzie - wokół ognisk, w namiotach rysujących się na tle światła i wzdłuż całej półki, od pasma gór aż do mostu. Na przeciwległym końcu wąwozu, niemal niewidoczny w ciemnościach, co najmniej tuzin strażników pilnował wąskiego szlaku biegnącego ze skarpy nad niskim grzbietem górskim do szerokiego, zalesionego zbocza, które sto jardów dalej opadało, przechodząc w dziką puszczę. Na obu końcach mostu stali strażnicy gnomów myśliwych. Szóstka ludzi przyczajona nad zboczem przez dłuższą chwilę obserwowała całą scenę, po czym Garet Jax dał znak, aby wycofali się pomiędzy głazy

zgromadzone poniżej. Kiedy się tam znaleźli, Mistrz Broni zwrócił się do Helta: - Czy możemy się tamtędy prześliznąć po ciemku? Olbrzym patrzył z powątpiewaniem. - Może do mostu. - To za mało. - Garet Jax pokręcił głową. - Musimy dostać się za wartowników. - Jeden człowiek mógłby to zrobić - powiedział powoli Foraker. - Podczołgać się pod most i dalej wzdłuż wiązań. Jeśli zrobi to wystarczająco szybko, może się prześliznąć przez most, zabić wartowników i utrzymać most tak długo, żeby inni mogli przejść. - To szaleństwo! - wykrzyknął nagle Slanter; wpychając głowę między nich. Nawet jeśli zdołasz jakoś dojść tak daleko i zabić ponad dwunastu wartowników, reszta dopadnie cię w ciągu minuty! Jak zamierzasz im uciec? - Pomysłowość karłów jest wielka - warknął Foraker. - Budujemy lepiej niż ktokolwiek, gnomie. Ten most jest tak zmontowany, że w każdej chwili można go zrzucić. Jeśli wyciągniesz trzpienie z obu końców, całość runie w dół wąwozu. - Ile czasu trzeba, żeby je wyciągnąć? - zapytał Garet Jax. - Minutę, może dwie. Od pewnego czasu spodziewano się, że gnomy otoczą Capaal. - Pokręcił głową. - Szkoda tylko, że zrobili to teraz i nikt nie był w stanie ich powstrzymać. Ośmielili się tak otwarcie zająć most, a sposób, w jaki rozbili obóz, wskazuje na to, że nie spodziewają się ataku z żadnej strony. - Znowu pokręcił głową. - Martwię się o armię. - Innym razem się o nich pomartwisz. - Garet Jax otarł z oczu krople deszczu i spojrzał na innych. - Słuchajcie uważnie. Kiedy się ściemni, Helt poprowadzi nas przez obóz do mostu. Ja przejdę pod mostem. Kiedy rozprawię się z wartownikami, Elb i gnom przejdą z chłopcem. Helt, ty i książę elfów użyjecie łuków, aby przytrzymać gnomy po drugiej stronie mostu, dopóki trzpienie nie zostaną wyciągnięte. Kiedy zawołamy, przejdziecie i zrzucimy most. Elb Foraker, Helt i Edain Elessedil bez słowa skinęli głowami. - Tam jest więcej niż setka gnomów myśliwych! - Slanter zapalczywie wymachiwał palcem. - Jeśli cokolwiek pójdzie źle, nie mamy szans! - To nie powinno cię martwić, czyż nie? - Foraker spojrzał zimno na gnoma. Zawsze możesz udać, że jesteś z nimi.

Jair zerknął szybko na gnoma, ale Slanter odwrócił się nie odpowiadając. Garet Jax wstał. - Ani słowa od tej pory. Pamiętajcie, co musimy zrobić. Wspięli się z powrotem na stok, stłoczyli się pomiędzy skałami i cierpliwie obserwowali, jak nad górami zapada noc. Minęła godzina, potem druga, ale Mistrz Broni wciąż nie pozwalał im opuścić schronienia. W końcu nad całym wąwozem zapadła ciemność, a mgła i deszcz przykryły go niczym welon. Narastający chłód przenikał ich do szpiku kości. Poniżej ogniska gnomów pojaśniały na tle nocy. Garet Jax uniósł dłoń i wszyscy podnieśli się z miejsc. Przemknęli między skałami niczym nocne cienie i zaczęli schodzić w kierunku obozu intruzów. Szli jeden za drugim. Prowadził Helt, ostrożnie i powoli wybierając drogę. Ognie przybliżyły się i poprzez wiatr i deszcz dało się słyszeć głosy - niskie, gardłowe, pełne niezadowolenia. Sześć postaci przekradło się obok namiotów i ognisk, pochylając się nisko w cieniu skał i drzew. Niewielka grupa okrążyła obóz z lewej strony i jedynie umiejętność Helta widzenia w ciemnościach uratowała ich przed stoczeniem się ze zbocza. Mijały minuty, a powolny, ukradkowy marsz przez obóz wroga wydawał się ciągnąć w nieskończoność. Jair czuł zapach gotowanej strawy, kiedy wiatr dął w jego stronę. Słyszał też głosy gnomów, ich śmiechy i pomruki i widział poruszające się w bladym świetle ognisk krępe sylwetki. Starał się niemal nie oddychać, pragnąc się wtopić w noc. Nagle zdał sobie sprawę, że jeśli chce, naprawdę może stopić się z nocą. Mógłby użyć pieśni, aby stać się niewidzialnym. Potem uświadomił sobie, że wpadł na lepszy sposób przeprowadzenia wszystkich przez most. Ale jak ma ich o tym powiadomić? Podkradli się na skraj wąwozu i schronili pomiędzy skałami i drzewami. Przed nimi wznosiła się jedynie ściana urwiska. Podeszli do przodu, skuleni w mroku nocy. Nie było tam ognisk, pozostawali więc ukryci we mgle i w deszczu. Przed nimi wynurzała się z ciemności masywna sylwetka mostu. Drewniane bale lśniły od wody. Nad nimi słychać było głosy gnomów, niemrawe i przytłumione. Wartownicy skuleni pod płaszczami spoglądali tęsknie w stronę ciepłego i przytulnego obozowiska za nimi. Helt cicho poprowadził całą gromadkę pod most do miejsca, gdzie podtrzymujące belki zakotwiczone były w skale. Parę jardów dalej otwierała się przepastna otchłań Wedge, a wiatr wył przejmująco w jej wnętrzu.

Przykucnęli i Jair wyciągnął dłoń, żeby dotknąć ramienia Gareta Jaxa. Surowa twarz odwróciła się. Jair wskazał na Mistrza Broni, na siebie i na wartowników ponad nimi. Garet Jax zmarszczył brwi. Jair wskazał na swoje usta i powiedział bezdźwięcznie: „gnom”, po czym ponownie wskazał palcem każdego z nich. Próbował powiedzieć, że pieśń może sprawić, iż oni dwaj będą wyglądali w oczach wartowników jak gnomy i przejdą bez zatrzymania. Czy powinien to wyszeptać? Nie, Mistrz Broni powiedział, że nikt nie może się odezwać. Wiatr mógłby ponieść ich głosy, to zbyt niebezpieczne. Ponownie wykonał te same ruchy. Inni podeszli bliżej, spoglądając po sobie niespokojnie, kiedy Jair ciągle na migi próbował przekazać wiadomość Garetowi. W końcu Mistrz Broni zrozumiał. Zawahał się przez chwilę, po czym chwycił Jaira za ramię, pociągnął go bliżej do pozostałych, a potem do mostu. Czy chłopak może zamaskować ich wszystkich? Jair zawahał się. Nad tym się nie zastanawiał. Czy posiada wystarczającą moc, aby ukryć ich wszystkich? Było wprawdzie ciemno, padał deszcz, a wszyscy byli odziani w płaszcze z kapturami. Potrzebowali tylko paru chwil. Skinął głową. Garet Jax przytrzymał go mocno obiema rękami. Wzrok miał utkwiony w twarz Jaira. Potem skinął na innych, aby ruszali w górę. Wszyscy zrozumieli. Chłopak użyje pieśni, aby przeprowadzić ich przez most. Nie wiedzieli, jak zamierza tego dokonać, ale widzieli już moc, którą władał. Poza tym, z wyjątkiem Slantera choć nawet on musiał ustąpić w takich okolicznościach - ufali bez zastrzeżeń decyzjom Gareta Jaxa. Jeśli on wierzył chłopcu, to oni również. Wyszli z ukrycia i śmiało ruszyli stromym zboczem w kierunku mostu. Przed nimi grupka niewyraźnych postaci pogrążona była w leniwej rozmowie. Nagle wartownicy zauważyli ich nadejście i odwrócili się. Było ich tylko trzech. Jair już śpiewał, a jego głos mieszał się z wiatrem surowym, gardłowym szeptem gnomów. Przez chwilę strażnicy wydawali się wahać i kilku z nich podniosło ostrzegawczo broń. Jair posunął się dalej, próbując za pośrednictwem pieśni upodobnić wszystkich do Slantera. Pomyślał przelotnie, że tropiciel z pewnością uważa go teraz za szaleńca, ale nie przestawał śpiewać. Broń opadła i wartownicy cofnęli się. Zmiana warty? Odpoczynek dla tych po przeciwnej stronie wąwozu? Jair i jego towarzysze nie udzielili żadnych wyjaśnień, przechodząc przez środek grupy, owinięci w płaszcze, z pochylonymi głowami. Weszli na most. Ich kroki zadudniły cicho na grubych, drewnianych balach. Jair

ciągle śpiewał, ukrywając ich wszystkich pod postaciami gnomów. Nagle jego głos zadrżał, wyczerpany wysiłkiem, ale znajdowali się już poza linią wartowników i zniknęli w całunie mgły i deszczu, który czynił ich niewidocznymi. Doszli do połowy mostu. Wiatr świstał wokół nich w porywistych podmuchach. Garet Jax pospiesznie skinął na Helta i Edaina Elessedila, aby zostali w tyle. Przez sekundę Jairowi mignęła twarz Slantera. Wpatrywał się w chłopca ze zdumieniem. Potem Garet Jax kazał im obu zostać, a sam, z Elbem Forakerem u boku, ruszył ponownie naprzód. Wynurzyli się z deszczu i mroku nocy po przeciwnej stronie mostu. Dla gnomów, którzy trzymali tam wartę, wyglądali jedynie jak zakapturzone cienie. Coś ścisnęło Jaira za gardło. Tym razem pieśń nie przeprowadzi ich bezpiecznie. Wartowników było zbyt wielu. Twarze obróciły się, obserwując ich nadejście. Przez kilka niespokojnych minut gnomy po prostu gapiły się na zbliżające się postacie, zaskoczone ich pojawieniem się, ale wciąż jeszcze przekonane, że jedynie ich współplemieńcy mogą nadchodzić od strony obozu. Chwilę później, zanim ktokolwiek zdążył im się dokładniej przyjrzeć, a zaskoczenie przerodziło się w alarm, Garet Jax i Foraker zaatakowali. Krótki miecz jednego i nóż drugiego błysnęły w mroku. Pół tuzina gnomów padło martwych, zanim pozostali zdali sobie sprawę, co się dzieje. Atakujący wpadli w środek grupy i z gardeł gnomów wydobyły się krzyki alarmujące towarzyszy na przeciwległym brzegu. Odpowiedź nadbiegła chwilę później. Jair i Slanter przykucnęli na drugim końcu mostu, obserwując bitwę toczącą się w ciemnościach przed nimi i nasłuchując rozproszonych okrzyków. Ponad wyciem wichru i szumem deszczu rozległ się ostry brzęk cięciwy jesionowego łuku elfów i nieprzyjaciele zaczęli padać martwi. Nagle z ciemności wypadł potargany i zakrwawiony gnom. Na... jego żółtej twarzy, w bladym świetle księżyca, odbijało się szaleństwo. Wbiegł pędem na most, trzymając w dłoniach obusieczny topór. Zatrzymał się skonfundowany, kiedy zobaczył Slantera. Potem ujrzał Jaira i rzucił się naprzód. Chłopak cofnął się chwiejnie, na próżno próbując się zasłonić. Tak przestraszyło go pojawienie się obcego, że zapomniał na chwilę o nożu, który nosił przy pasie. Gnom zawył, unosząc broń, i Jair wyciągnął przed siebie ręce. - Nie chłopca, ty... - wrzasnął Slanter. Gnom ryknął wściekle i ponownie uniósł topór. Błysnął miecz Slantera i napastnik padł na kolana martwy. Slanter cofnął się z wyrazem zaskoczenia na grubo

ciosanej twarzy. Potem chwycił Jaira za ramię, dźwignął go na nogi i popychał przed sobą, dopóki nie zeszli z mostu. Nagle pojawił się Elb Foraker. Skoczył pod most bez słowa, tam gdzie umocowane były trzpienie podtrzymujące most. Zaczął je wyciągać, poruszając się gorączkowo. Ze środka mostu znowu dobiegły ich krzyki. Na drewnianych balach zadudniły kroki i z mgły wypadli Helt i Edain Elessedil. Odwrócili się i zadźwięczały ogromne, jesionowe łuki. W ciemności za nimi gnomy zawyły z bólu. Znowu zabrzęczały cięciwy i rozległy się nowe krzyki. Odgłos biegnących stóp oddalił się w noc. - Pośpiesz się z tymi trzpieniami! - rozkazał ostro Helt. Pojawił się Garet Jax i dołączył do Forakera pracującego pod mostem. Wspólnie wyrwali pozostałe trzpienie. Zostały tylko dwa. Znowu na moście zadudniły kroki. - Helt! - zawołał chwilę później Mistrz Broni, gramoląc się z powrotem na górę. - Zejdźcie z mostu! Olbrzym i książę elfów pomknęli pochyleni przez noc, smagani uderzeniami wiatru. Za nimi poleciały włócznie i strzały. Lżejszy i szybszy Edain przybiegł pierwszy, mijając w pędzie skulone sylwetki Slantera i Jaira. - Teraz! - krzyknął Foraker do Gareta Jaxa. Stali naprzeciw siebie, podważając belki zakotwiczone na hakach przymocowanych do ostatnich dwóch trzpieni. Wyciągnęli je równocześnie. W tej samej chwili Helt zbiegł z mostu. Drewniane belki z jękiem wyrwały się z wiązań i cały most zaczął opadać w noc. Z gardeł gnomów, które jeszcze na nim stały, wydobył się głośny wrzask, ale było już za późno. Most runął z trzaskiem, odrywając się od skalnego urwiska i opadając w dół, w mgłę i deszcz. Wkrótce zniknął w gardzieli wąwozu. Po północnym zboczu Wedge sześć niewyraźnych sylwetek przemknęło szybko w ciemnościach i zniknęło pośród nocy.

XVII Deszcz przestał padać wczesnym rankiem, kiedy grupka wędrowców z Culhaven leżała uśpiona w płytkiej grocie, jakieś sześć mil na wschód od Wedge. Nikt dokładnie nie wiedział, kiedy to nastąpiło, nawet Edain Elessedil, który trzymał ostatnią wartę. Wyczerpany uciążliwą ucieczką przez Wedge, zapadł w sen, tak jak pozostali. Tak więc świt przyniósł ze sobą zmianę pogody. Na północy, niemal niewidoczne w błękitnawej mgiełce, wznosiło się ogromne pasmo gór zwane Ravenshorn. Z jego wyniosłych szczytów wiał chłodny wiatr, niosąc ze sobą zapowiedź ustępującej jesieni i nadchodzącego panowania zimy. Ostre i chłodne podmuchy przegoniły chmury, deszcz i mgłę, które pokrywały Srebrną Rzekę, i raz jeszcze niebo zajaśniało głębokim błękitem. Zniknęły wilgoć i roztopy. Rozmokła ziemia ponownie stwardniała, deszcz wyparował na wietrze i cały świat wstał olśniewająco jasny, wyraźny i wspaniały w promieniach złotego słońca. Kompania ruszyła ponownie na wschód, owinięta w wilgotne jeszcze, wełniane płaszcze dla ochrony przed porywistym wiatrem. Po obu stronach Srebrnej Rzeki wznosiły się pasma gór i porośnięte trawą zbocza. Rzeka kipiała, tocząc swe wody pomiędzy zalesionymi brzegami. Przed wędrowcami rozciągał się cały Anar. Na wschodzie wynurzały się szczyty Capaal, stercząc ponad drzewami niczym ogromne piki przeszywające materię niebios. Zrazu odległe, z każdą godziną marszu stawały się coraz wyraźniej sze, a koło południa wędrowcy dotarli do najniższych zboczy i rozpoczęli wspinaczkę. Nie uszli daleko, kiedy Edain Elessedil zatrzymał ich gestem dłoni. - Posłuchajcie! - ostrzegł gwałtownie. - Słyszycie to? Stali w ciszy ponad odkrytym zboczem z głowami zwróconymi na wschód, gdzie wskazywał książę elfów. Pomiędzy skałami gwizdał wiatr i poza jego żałobnym zawodzeniem nie słyszeli niczego. - Nic nie słyszę - mruknął cicho Foraker, ale nikt się nie poruszył. Słuch elfa był o wiele ostrzejszy niż pozostałych. Potem nagle wiatr przycichł i zamarł, a z oddali dobiegł ich równomierny łoskot. Był stłumiony i słaby, gubił się pomiędzy skałami. Okolona czarną brodą twarz Forakera pociemniała. - Bębny gnomów!

Ruszyli naprzód, teraz już bardziej ostrożnie, przeszukując wzrokiem zbocza i uskoki przed sobą. Łoskot bębnów nasilił się, pokonując podmuchy wiatru i dudniąc złowieszczo. Kiedy minęło południe i cienie szczytów, po których wspinała się cała szóstka, wydłużyły się, do ich uszu dobiegł nowy dźwięk. Dziwny odgłos, brzmiący w pierwszej chwili jak przejmujące wycie wichru, stawał się wyraźniejszy, mocny i nabrzmiały wściekłością. Unosił się z odległych wzgórz i toczył się w dół poprzez górskie zbocza, aż doszedł do nich. Spojrzeli po sobie. W końcu odezwał się Garet Jax, a w jego głosie brzmiała nuta zaskoczenia. - Tam toczy się bitwa. Foraker skinął głową i spojrzał ponownie przed siebie. - Zaatakowali Capaal! Wznowili wspinaczkę, przedzierając się przez coraz bardziej zagmatwany labirynt potrzaskanych głazów, szczelin, uskoków i nagłych spadków terenu. Światło słońca zbladło i popołudnie przeszło w mrok, a cienie na południowych stokach się wydłużyły. Wiatr także przycichł i chłód, który niósł ze sobą, nie był już tak ostry. Nad całą krainą zapadła cisza i tylko jej puste zakątki odbijały przykre dla ucha echo bębnów i odgłosów bitwy. Daleko poza nimi, pomiędzy nagimi szczytami, kołowały leniwie drapieżne ptaki, padlinożercy obserwujący i oczekujący na swą kolej. W końcu wędrowcy dotarli na najwyższe wzniesienie przechodzące w głęboką, ocienioną przełęcz, która biegła pomiędzy skałami i nikła w nadchodzącym mroku nocy. Ze wszystkich stron otaczały ich strome ściany. W panującym półmroku rozglądali się czujnie, wypatrując jakichś oznak ruchu. Lecz droga przed nimi była wolna, a wszystko, co mogło żyć między tymi skałami, wydawało się podążać w stronę toczącej się bitwy. Chwilę później wynurzyli się z wąwozu i przystanęli gwałtownie. Przed nimi skarpa opadała w dół i odsłaniała cały widok. - Do licha! - wyszeptał ochryple Foraker. Wysoko pomiędzy szczytami, z których spływały wody Srebrnej Rzeki, rozciągały się tamy i śluzy Capaal. Ogromne, surowe budowle, oślepiająco białe na tle ciemnych skał, wznosiły się wysoko pomiędzy górskimi grzbietami i zbierały wody z Cillidellan niczym gigantyczne dłonie. Na ich szerokim, płaskim wierzchołku stała forteca obronna otoczona niezliczonymi wieżami, murami i blankami. Większa część cytadeli usadowiła się na północnym krańcu całego zespołu i otwierała się na

równinę, która zbiegała łagodnym zboczem pod opiekuńcze skrzydła szczytów poniżej. Bliżej, w miejscu, gdzie zbocza górskie opadały w dół aż do krawędzi zbiorników wodnych, stała mniejsza strażnica. Do jej murów biegło jedynie kilka wąskich ścieżek. Tu właśnie zawiązała się bitwa. Armia gnomów zajęła rozległy obs/ar połaci skalnej, sąsiadujących z nią zboczy oraz wszystkie szlaki i ścieżki biegnące w dół. Ogromna, skłębiona masa napierała na mury Capaal niczym ciemna fala składająca się z uzbrojonych ludzi i próbująca przebić się przez fortyfikacje. Katapulty miotały ogromne głazy, które mknęły przez gasnące światło dnia i z ogromną siłą spadały na karły, miażdżąc ich ciała i zbroje. Poprzez brzęk żelaza przebijały się wrzaski i jęki. W każdym zakątku fortecy ginęli ludzie. Niewidoczne z daleka, maleńkie postacie gnomów i karłów walczyły przed murami, ginąc w ogólnej rzezi. - A więc taki los gnomy zgotowały Capaal! - krzyknął Foraker. - Prowadzą oblężenie! Nic dziwnego, że tak śmiało zajęli most! Jair przepchnął się do przodu, żeby lepiej widzieć. - Czy karły są w pułapce? - zapytał niespokojnie. - Nie mogą uciec? - Mogą i to całkiem łatwo, ale nie zrobią tego. - Ciemne oczy Elba Forakera odnalazły twarz chłopca. - We wnętrzu gór wydrążono tunele biegnące we wszystkie strony, tajne przejścia zbudowane na wypadek upadku fortecy. Ale żadna armia nie przedrze się przez mury Capaal, Ohmsford. Karły pozostaną tam i będą się Bronić. - Ale dlaczego? Foraker wskazał dłonią przed siebie. - Tamy i śluzy. Widzisz wody Cillidellan? Trucizna Widm Mord sprawiła, że są czarne i cuchnące. Tamy odgradzają je od krajów na zachodzie, a śluzy kontrolują przepływ. Jeśli karły porzucą fortecę, śluzy i tamy wpadną w ręce wroga. Gnomy otworzą wrota i puszczą przez nie całą Cillidellan. Zaleją zachodnie ziemie cuchnącą wodą, zatrują tyle ziemi, ile tylko będą mogły, i zabiją wszystko, co im się uda dosięgnąć. Widma tylko na to czekają. Nawet Culhaven będzie wtedy zgubione. Potrząsnął posępnie głową. - Karły nigdy na to nie pozwolą. Jair ponownie spojrzał na bitwę toczącą się poniżej, przerażony zaciekłością walki. Tak wielu gnomów oblegało obrońców fortecy. Czy karły pokonają ich wszystkich? - Jak możemy ominąć to całe zamieszanie? - Garet Jax pilnie obserwował uskok.

Karzeł wyglądał na pogrążonego w myślach. - Kiedy się ściemni, idźcie na wschód wzdłuż grzbietów gór. Powinniście ominąć w ten sposób obozowisko gnomów. Kiedy miniecie Cillidellan, zejdźcie na dół i przejdźcie przez rzekę. Potem skręćcie na północ. Tam już będziecie w miarę bezpieczni. - Wyprostował się i wyciągnął dłoń. - Powodzenia, Garet. - Powodzenia? - Mistrz Broni zesztywniał. - Nie myślisz chyba o pozostaniu tutaj? Karzeł wzruszył ramionami. - O niczym nie myślę. To postanowione. - Na nic się tu nie przydasz, Elb. Foraker powoli potrząsnął głową. - Ktoś musi ostrzec garnizon, że most na Wedge już nie istnieje. Poza tym, jeśli wydarzy się najgorsze i Capaal upadnie, mogą próbować uciekać przez góry i wpadną w pułapkę. - Wzruszył ramionami. - No i Helt poprowadzi was w ciemnościach lepiej ode mnie. Za Capaal nie znam już kraju. Gnom będzie musiał wskazać wam drogę. - Zawarliśmy układ, wszystkich sześciu. - Głos Mistrza Broni stał się zimny. Nikt nie idzie w swoją stronę. Potrzebujemy cię. Szczęki karła zacisnęły się, a na twarzy pojawił się wyraz uporu i determinacji. - Oni także mnie potrzebują. Zapadła nieprzyjemna cisza, podczas której karzeł i Garet Jax mierzyli się wzrokiem. Żaden nie miał zamiaru ustąpić. - Pozwól mu odejść - zagrzmiał Helt. - Ma prawo wybrać. - Wybrał w Culhaven. - Garet Jax rzucił mu lodowate spojrzenie. Jair stał ze ściśniętym gardłem. Chciał coś powiedzieć, cokolwiek, żeby przerwać napięcie między karłem i Mistrzem Broni, ale nie mógł niczego wymyślić. Zerknął na Slantera, żeby zobaczyć, co gnom o tym sądzi, ale Slanter nie zwracał na nich uwagi. - Mam pomysł - odezwał się Edain Elessedil. Wszystkie oczy zwróciły się ku niemu. - Może się nie uda, ale zawsze warto spróbować. - Pochylił się do przodu. Gdybym podszedł do fortecy wystarczająco blisko, mógłbym przywiązać wiadomość do strzały i posłać ją za mury. W ten sposób obrońcy dowiedzą się o Wedge. Garet Jax odwrócił się do Forakera. - Co ty na to?

- To będzie niebezpieczne. - Karzeł zmarszczył brwi. - Musiałbyś podejść znacznie bliżej, niż myślisz. Znacznie bliżej. - W takim razie ja pójdę - oznajmił Helt. - To był mój pomysł - nalegał Edain Elessedil. - Ja pójdę. Garet Jax uniósł dłonie. - Pójdziemy wszyscy. Jeśli się rozdzielimy w tych górach, nigdy się już nie odnajdziemy. - Spojrzał na Jaira. - Zgoda? Chłopiec natychmiast skinął głową. - Zgoda. - A ty, Elb? - Mistrz Broni ponownie spojrzał na karła. Elb Foraker powoli pokiwał głową. - Zgoda. - A jeśli przekażemy wiadomość garnizonowi? Karzeł ponownie skinął głową. - Pójdziemy na pomoc. Garet Jax rzucił ostatnie spojrzenie na bitwę pomiędzy armiami karłów i gnomów, po czym skinął na pozostałych, aby podążyli za nim między skały. - Przeczekamy tutaj do nocy - powiedział przez ramię. Jair zawrócił i ujrzał obok siebie Slantera. - Nie zauważyłem, aby zadał sobie trud zapytania mnie o zgodę - mruknął gnom i ominął chłopca. Niewielka grupa wśliznęła się pomiędzy skupisko głazów, aby w ukryciu poczekać na nadejście nocy. Siedząc na skałach, zjedli zimny posiłek, po czym owinęli się w płaszcze i usadowili w milczeniu. Po jakimś czasie Foraker i Garet Jax opuścili kryjówkę i przemknęli w dół zbocza, aby lepiej przyjrzeć się przejściu na wschód. Edain Elessedil trzymał wartę, a Helt wyciągnął się wygodnie na skalistym podłożu i zasnął niemal natychmiast. Jair siedział przez chwilę sam, po czym wstał i podszedł do Slantera wpatrującego się w mrok. - Dziękuję za to, co zrobiłeś dla mnie w Wedge - powiedział cicho. Slanter nie odwrócił się. - Nie ma sprawy. - To już trzeci raz, jak uratowałeś mi życie. - Tak wiele, doprawdy? - Gnom roześmiał się urywanym śmiechem. - Tak wiele. - Być może następnym razem nie będzie mnie przy tobie, chłopcze. Co wtedy

zrobisz? - Nie wiem. - Jair potrząsnął głową. Zapadła niezręczna cisza. Slanter wciąż nie zwracał uwagi na chłopca. Jair już miał odejść, ale upór wziął górę i zmusił go do pozostania. Po namyśle usiadł tuż koło gnoma. - Powinien był cię zapytać - odezwał się cicho. - Kto? O co zapytać? - Garet Jax powinien cię zapytać, czy chcesz zejść z nami do fortecy. Slanter odwrócił się wreszcie. - Do tej pory nie pytał mnie o nic, prawda? Dlaczego teraz miałby to robić? - Może gdybyś... - Może gdybym rozpostarł skrzydła, mógłbym odlecieć z tego miejsca! - Na twarzy gnoma malowała się złość. - A tak w ogóle, co cię to obchodzi? - Obchodzi. - Co? Że tutaj jestem? Obchodzi cię to? Powiedz mi, chłopcze, co ja tutaj robię? - Jair odwrócił wzrok, zmieszany, ale Slanter chwycił go za ramię i nagłym szarpnięciem przyciągnął do siebie. - Spójrz na mnie! Co ja tutaj robię? Co mam z tym wspólnego? Nic! Jestem tu tylko dlatego, że byłem tak głupi, że zgodziłem się poprowadzić cię do Culhaven. Tylko dlatego! Pomóż nam ominąć czarnych wędrowców, prosiłeś! Pomóż nam dotrzeć do Estlandii! Potrafisz to zrobić, jesteś przecież tropicielem! Ha! - Surowa żółta twarz przysunęła się bliżej. - I ten głupi sen! Bo to był tylko sen, chłopcze! Nie istnieje żaden Król Srebrnej Rzeki i cała ta wyprawa na wschód to strata czasu! Ale dlatego właśnie się tu znalazłem, prawda? Nie chcę tu być, nie mam tu nic do roboty, ale jestem tutaj! - Pokręcił głową rozgoryczony. - A wszystko przez ciebie! Jair wyszarpnął ramię, rozzłoszczony. - Może i tak. Być może to moja wina, że się tutaj znalazłeś. Ale sen był prawdziwy, Slanter. To nieprawda, że nie masz z tym nic wspólnego. Nazywasz mnie chłopcem, ale to ty zachowujesz się jak dziecko! Slanter patrzył na niego. - Wilcze szczenię z ciebie, co? - Nazywaj mnie, jak chcesz - wybuchnął Jair. - Ale lepiej się zastanów, kim ty jesteś. - Co to ma znaczyć?

- To znaczy, że nie możesz bez przerwy gadać, że to, co się dzieje z innymi ludźmi, ciebie nie dotyczy, bo dotyczy, Slanter! Patrzyli na siebie bez słowa. Zapadła ciemność, głęboka i bezwietrzna. Panowała niesamowita cisza, ponieważ ucichło bicie bębnów i odgłosy bitwy o Capaal. - Nie masz o mnie najlepszego zdania, prawda? - odezwał się w koricu Slanter. Jair westchnął ciężko. - Jeśli o to chodzi, mam o tobie jak najlepsze zdanie. Gnom obserwował go przez chwilę, po czym odwrócił wzrok. - Ja też cię lubię. Mówiłem ci już wcześniej: masz odwagę. Przypominasz mi mnie samego z moich najlepszych lat. - Roześmiał się cicho i spojrzał znowu na Jaira. - Ale posłuchaj mnie teraz uważnie, bo nie będę się powtarzał. To nie jest moje miejsce i nie moja walka. I czy ci się to podoba, czy nie, zniknę stąd przy pierwszej nadarzającej się okazji. - Czekał przez chwilę, jak gdyby chciał się upewnić, że jego słowa wywarły oczekiwany efekt, a potem się odwrócił. - A teraz zmykaj i zostaw mnie samego. Jair zawahał się, zastanawiając się, czy powinien dalej ciągnąć rozmowę, po czym wstał niechętnie i odszedł. Przechodząc blisko obok śpiącego Helta, usłyszał mruknięcie olbrzyma. - Mówiłem ci, że nie jest mu wszystko jedno. Jair spojrzał w dół zaskoczony, a potem uśmiechnął się. - Wiem - wyszeptał. Zbliżała się pomoc, kiedy Garet Jax wyprowadził całą kompanię z ukrycia pomiędzy głazami i powrócił na zbocze. W dole setki ognisk otaczały pierścieniem twierdzę Capaal i ciągnęły się po obu stronach oblężonych tam i śluz. Szóstka towarzyszy zaczęła schodzić z Elbem Forakerem na przedzie. Szli w dół, wzdłuż zbocza, po czym skręcili na wąski szlak biegnący wzdłuż serii wąwozów i skalnych półek. Skradali się ostrożnie - ciche cienie przemykające przez noc. Dobrą godzinę zajęło im dotarcie do obwodu ognisk na obrzeżach obozowiska. Tutaj gnomów było mniej. Większość usadowiła się przy murach fortecy karłów. Na drodze prowadzącej do murów ogniska były porozrzucane i było ich niewiele. Poza linią oblężenia, na południowych stokach, uderzała w niebo grupa szczytów połączonych u podnóży, niczym skrępowane i połamane palce sterczące z

ziemi. Wędrowcy wiedzieli, że poza nimi znajdują się niskie wzgórza osłaniające południowe brzegi Cillidellan, a dalej dające schronienie lasy ciągnące się na wschód. Kiedy już tam dotrą, będą mogli wtopić się w noc i prześliznąć na północ, nie ryzykując, że ktoś ich zauważy. Ale najpierw muszą przedostać się na tyle blisko murów Capaal, aby Helt mógł użyć swego jesionowego łuku i przesłać karlim obrońcom wiadomość Forakera. Postanowiono, że to on jednak podejmie próbę strzału, mimo że pomysł wyszedł od Edaina Elessedila. Z nich dwóch Helt był silniejszy. Ze swoim ogromnym łukiem musiał podejść do murów na odległość najwyżej dwustu jardów, aby posłać strzałą wiadomość. Cała szóstka przedzierała się krok za krokiem przez linie straży. Rozciągnięci wzdłuż szerokiej ścieżki biegnącej od strony obozowiska, wartownicy gnomów nie zwracali szczególnej uwagi na pomniejsze szlaki i skalne występy przecinające ścianę zbocza. Właśnie tymi wąskimi ścieżynkami i występami Foraker, powoli i ostrożnie, prowadził pozostałych. Podłoże było zdradliwe, a osłona przed wzrokiem gnomów nikła. Śmiałkowie owinęli więc buty kawałkami miękkiej skóry, a twarze poczernili węglem drzewnym. Nikt się nie odzywał. Ręce i stopy ostrożnie wybierały drogę, uważając na obluzowane fragmenty skał i każdy dźwięk, który mógł ich zdradzić. Dwieście jardów od murów fortecy byli już za przednią linią oblężenia. Wszędzie wokół nich płonęły ogniska - wzdłuż całej drogi prowadzącej z powrotem. Przykucnęli cicho za kępą jakichś krzewów i czekali na Helta. Olbrzym wydobył strzałę z wiadomością z kołczana, przymocował ją do łuku i zniknął w ciemnościach. Kilkanaście jardów dalej, na skraju zarośli przykucnął, napiął cięciwę, chwilę przytrzymał ją koło policzka i uwolnił. Ostry brzęk rozdarł ciszę panującą w kryjówce małej kompanii, ale na szczęście dźwięk zniknął w gwarze obozowiska gnomów. Mimo to cała szóstka przypadła do ziemi, czekając i nasłuchując przez długie minuty. Nic jednak nie wskazywało na to, że zostali odkryci. Helt wyłonił się z ciemności i skinął lekko głową w stronę Forakera. Wiadomość została dostarczona. Wędrowcy odczołgali się z powrotem przez noc za linię ognisk gnomów, tym razem kierując się na wschód, w kierunku ciemnego pasa szczytów, gdzie w miękkim świetle księżyca lśniły wody Cillidellan. Hen, za jeziorem, gdzie zapora wodna łączyła się z szerokim zboczem północnych gór, ogniska gnomów płonęły jasnym

światłem, otaczając tamy i zapory wzdłuż brzegów Cillidellan. Ile tysięcy wrogów przybyło, aby oblegać fortecę? rozmyślał ponuro Jair. Wyglądało na to, że wiele. Zbyt wiele. Ogniska odbijały się w wodach jeziora czerwonawym blaskiem, a płomienie tańczyły po lustrzanej tafli niczym kropelki krwi. Czas mijał. Na dalekiej północy mrugały gwiazdy, rozsypane i zagubione gdzieś w przepastnej pustce nocy. Szóstka towarzyszy przeszła z powrotem nad ogniskami, jeszcze raz przemierzając południowe zbocze i kierując się na południe, gdzie gnomy przystąpiły do oblężenia. Wysoko, nad ścianą zbocza, mogli już prawie zobaczyć niziny ciągnące się wzdłuż południowego brzegu Cillidellan. Niedługo będą mogli zejść do lasów rosnących poniżej. Jak poczuł wyraźną ulgę. Miał nieprzyjemne uczucie, że wszyscy go widzą, że jest schwytany w pułapkę na tym odsłoniętym zboczu. Znacznie lepiej będzie znaleźć bezpieczne schronienie w lesie. Ominęli róg zbocza, ześliznęli się pomiędzy ogromnymi głazami, po czym przystanęli nagle przerażeni widokiem, jaki rozciągał się przed nimi. Zbocze rozszerzało się w kierunku brzegów Cillidellan, wijąc się pomiędzy skałami i stromą ścianą urwiska. Na całej długości i szerokości przejścia płonęły ogniska. Jair poczuł, że strach zaciska mu gardło. Druga armia gnomów zagradzała im drogę. Garet Jax spojrzał szybko na Forakera i karzeł zniknął w ciemnościach. Pozostała piątka skuliła się pomiędzy głazami i czekała. Było to długie i pełne napięcia oczekiwanie. Zanim pojawił się Foraker, minęło pół godziny. Karzeł wyłonił się z ciemności tak samo cicho, jak zniknął przedtem. Pospiesznie zebrał wokół siebie resztę towarzyszy. - Są wszędzie wzdłuż ściany urwiska! - wyszeptał. - Nie przejdziemy! W następnej sekundzie usłyszeli za sobą tupot stóp i czyjeś głosy.

VIII Zastygli w miejscu, wpatrując się w pełnej przerażenia ciszy w ciemność przed sobą. Nagle, spomiędzy skał doszedł ich śmiech zmieszany ze zbliżającymi się ochrypłymi głosami i błyskami latarni. - Kryć się! - wyszeptał Garet Jax, ciągnąc Jaira w cień. Pierzchnęli natychmiast, szybko i bezszelestnie znikając pomiędzy skałami. Przyciśnięty mocno do ziemi przez Mistrza Broni, Jair uniósł głowę i zerknął w noc. Na ciemnej powierzchni głazów odbijało się światło pochodni. Głosy były coraz wyraźniejsze. Gnomy. Co najmniej sześciu. Słychać było chrzęst butów na skalnym podłożu i skrzypienie skórzanej uprzęży. Jair przypadł do ziemi i wstrzymał oddech. Pomiędzy skupisko głazów wmaszerował oddział gnomów myśliwych. Było ich ośmiu. Nieśli przed sobą pochodnie, aby oświetlić sobie drogę w dół urwiska. Śmiejąc się i żartując w swoim szorstkim, prymitywnym języku, wolnym krokiem weszli w sam środek ukrytej kompanii z Culhaven. Światło pochodni zalało niewielki obszar, przeganiając cienie i noc i oświetlając nawet najgłębsze zakamarki ich kryjówki. Jair zamarł. Nawet z miejsca, gdzie leżał, widział niewyraźną postać Helta przyciśniętego do skały. Nie ma szans, aby pozostali nie zauważeni. Gnomy jednak nie zwolniły. Członkowie oddziału szli dalej, nie zauważając skulonych tuż obok sylwetek. Pierwsi minęli już przednią linię głazów i ich wzrok przyciągnęły światła obozu rozbitego poniżej. Jair wziął głęboki, ostrożny oddech. Może... Nagle jeden z idących w tyle zwolnił i skręcił między skały. Z ust wyrwał mu się gwałtowny okrzyk i błyskawicznym ruchem sięgnął po miecz. Reszta oddziału odwróciła się, a śmiech zmienił się w pomruki zaskoczenia. Garet Jax był już w ruchu. Wyskoczył z mroku kryjówki. W obu dłoniach trzymał sztylety. Dopadł najbliższych dwóch gnomów i zabił ich jednym pchnięciem. Inni zawrócili z uniesioną Bronią, ciągle zaskoczeni nieoczekiwanym atakiem. Ale teraz pojawili się już także Helt i Foraker. Kolejnych trzech gnomów padło nie wydawszy jęku. Pozostali rzucili się w dół, ścieżką biegnącą po zboczu, wrzeszcząc dziko. Zza skał wyskoczył Edain Elessedil i uniósł łuk. Cięciwa zabrzęczała dwukrotnie i kolejnych dwóch gnomów padło martwych. Ostami myśliwy rozpaczliwie pognał w noc i zniknął im z oczu. Szóstka towarzyszy pobiegła szybko na skraj głazów. Pomiędzy licznymi

ogniskami płonącymi poniżej zaczynały już rozbrzmiewać alarmujące okrzyki. - No to wpadliśmy! - Foraker parsknął ze złością. - Każdy gnom po obu stronach tych zboczy ruszy za nami w pościg w ciągu następnych paru minut! Garet Jax spokojnie wsunął sztylety z powrotem pod czarny płaszcz i odwrócił się do karła. - Którędy teraz? Foraker zawahał się. - Z powrotem tą samą drogą. Jeśli zdążymy na czas, dotrzemy do wzniesień. Jeśli nie, znajdziemy jeden z tuneli prowadzących do Capaal. - Prowadź. - Garet Jax dał znak dłonią. - Pamiętajcie, nie rozdzielać się. Jeśli jednak tak się stanie, trzymajcie się kogoś. A teraz idziemy! Wąskim szlakiem pobiegli z powrotem w noc. Za nimi brzmiały ciągle wrzaski i krzyki gnomów, ciągnąc się wzdłuż całego zbocza. Nie zważając na pościg, cała szóstka podążała pustą ścieżką, dopóki ponownie nie okrążyli szczytu i nie ujrzeli przed sobą świateł obozowiska. W dole, daleko od szlaku, którym podążali, główna część armii gnomów nie zdążyła się jeszcze dowiedzieć, co się wydarzyło. W ciemnościach chybotliwie mrugały pochodnie, kiedy wartownicy odchodzili w górę od swoich ognisk, rozpraszając się po całym zboczu. Lecz pościg był jeszcze daleko. Foraker poprowadził ich szybko ocienionym skalnym występem w dół, poprzez spadki i uskoki terenu oraz ciemne wąwozy. Jeśli się pospieszą, mogą jeszcze umknąć pogoni drogą, którą przybyli, przez szczyty nie opodal Capaal. Jeśli nie, poszukiwania i pogoń za nimi obejmą całe pasmo górskie i znajdą się w pułapce pomiędzy dwiema armiami. Krzyki alarmu wybuchły nagle gdzieś przed nimi, zagubione w ciemności. Foraker zaklął cicho, ale nie zwolnił. Jair potknął się i runął ciężko na kamienie, kalecząc sobie ramiona i kolana. Idący za nim Helt podniósł chłopca i szorstko pchnął go przed siebie. Wypadli z ukrycia, jakie dawał wąwóz, na szeroki szlak biegnący szczytem zbocza i natknęli się na warty gnomów. Miecze i włócznie zalśniły w blasku ognia, gnomy zaatakowały ze wszystkich stron, jaret Jax rzucił się na nich, wycinając drogę dla pozostałych swoim krótkim mieczem i nożem. Martwi żołnierze padali wokół Mistrza ironi i na chwilę oddział cofnął się przed furią mrocznego napastnika, reszta kompanii rozpaczliwie próbowała torować sobie drogę naprzód, prowadzona przez Elba Forakera i Edaina Elessedila. Lecz gnomów było zbyt wielu. Otrząsnąwszy się z

zaskoczenia, podeszli bliżej i ruszyli do kontrataku. Z impetem rzucili się w dół zbocza, wyjąc z wściekłości. Foraker i Edain Elessedil zniknęli z pola widzenia. Helt stał przez chwilę w centrum walki, a jego ogromna postać rozrzucała na boki ciała gnomów, którzy próbowali go powalić. Jednak nawet człowiek z Callahornu nie mógł pokonać takiej liczby napastników. Niezliczona ich liczba zepchnęła go ze skalnego występu i zniknął w kłębowisku ciał. Jair cofał się przerażony. Był sam. Zniknął nawet Slanter. Lecz nagle, raz jeszcze, pojawił się skądś Garet Jax - czarna sylwetka umykająca gnomom myśliwym, którzy próbowali go zatrzymać. W chwilę później był już przy Jairze i ciągnąc chłopaka za sobą, skierował się z powrotem do wąwozu. W pośpiechu zawracali po własnych śladach, mknąc przez ciemność. Za nimi słychać było okrzyki pogoni. Ścigały ich migoczące światełka pochodni. Na przeciwległym końcu wąwozu Mistrz Broni spojrzał w górę, na stromą ścianę urwiska, po czym ciągnąc za sobą Jaka, zaczął przedzierać się zarośniętym stokiem w dół, w kierunku ognisk mrugających poniżej. Jair był zbyt przerażony tym, co się stało z resztą towarzyszy, aby zadawać jakiekolwiek pytania o powód tej decyzji. Slanter, Foraker, Helt i Edain Elessedil - wszyscy zginęli w jednej chwili. Nie mógł w to uwierzyć. W połowie drogi w dół znajdowała się wąska ścieżka, wystarczająca ledwo dla jednego człowieka. Była pusta - przynajmniej w tej chwili. Kuląc się w kępie zarośli, Garet Jax szybko rozejrzał się wokół. Jair również patrzył i nie widział drogi ucieczki. Wszędzie dokoła były gnomy. Zarówno w górze, jak i na szerszych szlakach i uskokach poniżej migotały światła. Jair czuł spływające po plecach strużki potu, a własny oddech brzmiał mu w uszach jak zgrzyt. - Co zro... - zaczął, ale natychmiast dłoń Mistrza Broni zamknęła mu usta. Wstali i ruszyli na wschód, wspinając się wąską ścieżynką, pochyleni między skałami. Na stromej ścianie urwiska wyrastały przed nimi głazy i ostre skalne występy. Biegli naprzód, a droga stawała się stopniowo coraz trudniejsza. Jair zaryzykował szybkie spojrzenie za siebie. Światła pochodni otaczały kręgiem zbocze, wędrując z obozowiska do miejsca, gdzie klęczeli w zaroślach. Chwilę później trafiły na ich trop. Mistrz Broni ześliznął się pomiędzy porozrzucane skały. Jair był o krok za nim, rozpaczliwie usiłując utrzymać się na nogach. Przed nimi sterczała ściana urwiska, ginąc pośród nocy, a zbocze, którym się wspinali, gwałtownie opadało w

dół. Jair poczuł ciężar w żołądku. To koniec. Nie przejdą. Mimo to Garet Jax ruszył przed siebie, zsuwając się po kamieniach i wspinając dalej na urwisko. Za nimi podążały światła pościgu, a wrzaski gnomów rozbrzmiewały wzdłuż i wszerz zboczy osłaniających zapory i śluzę Capaal. Wreszcie Mistrz Broni zatrzymał się. Kilka jardów dalej szlak przechodził w strome urwisko. Daleko w dole światła ognisk odbijały się w wodach Cillidellan. Jair spojrzał w górę. Tam też urwisko załamywało się gwałtownie. Nie było jak zawrócić. Byli w pułapce. Garet Jax położył mu rękę na ramieniu i poprowadził do przodu, gdzie szlak urywał się całkowicie. Potem odwrócił się. - Musimy skakać - powiedział cicho, mocno ściskając ramię chłopca. - Złącz stopy i trzymaj ramiona blisko przy ciele. Będę zaraz za tobą. Jair spojrzał w dół, gdzie lśniło Cillidellan. Bardzo, bardzo daleko. Popatrzył z powrotem na Mistrza Broni. - To nasza jedyna szansa. - Głos mężczyzny był spokojny i krzepiący. - Dalej. Na ścieżce za nimi światła latarni przybliżały się coraz szybciej. Gardłowe głosy nawoływały się nawzajem. - Dalej, Jairze. Jair wziął głęboki oddech, zamknął oczy, ponownie je otworzył i skoczył. Kontratak gnomów był tak gwałtowny, że pędzący na przedzie minęli Forakera i Edaina Elessedila. Atakujący zwrócili się ku pozostałym, a odrzuceni na ścianę urwiska karzeł i książę elfów wpełzli szybko pomiędzy kępę krzewów, mając za sobą jedynie garstkę gnomów. Na niewielkiej skalnej półce rozpoczęła się walka. Elf używał swego mocnego, jesionowego łuku, a karzeł kłuł mieczem i długim nożem. Gnomy padały, wyjąc z bólu, i pościg zatrzymał się na chwilę. Dwóch towarzyszy zerknęło w dół, wychylając się przez półkę i strome zbocze poniżej, gdzie roiło się teraz od gnomów myśliwych. Nie było śladu pozostałych. - Tędy! - zawołał Elb Foraker, ciągnąc za sobą księcia elfów. Wdrapali się na zbocze, wczepiając dłonie i stopy w obsuwającą się ziemię i kamienie. Za nimi podążyły okrzyki złości i nagle, ze złośliwym świstem przeleciały obok nich strzały. W ciemnościach podskakiwały światła pochodni, ale przez chwilę przynajmniej byli poza ich zasięgiem. Gdzieś z dołu rozległ się ryk i ścigani spojrzeli z lękiem za siebie. Światła wydawały się rozprzestrzeniać po całej ścianie urwiska, rozrzucając iskry w

ciemnościach. Na ciemnej linii południowych szczytów pojawiły się ich setki. Były to światła armii, która rozłożyła się obozem nad brzegami Cillidellan. Całe pasmo gór było teraz jasno oświetlone. - Elb, otoczyli nas! - krzyknął książę elfów wstrząśnięty liczebnością wrogów. - Wspinaj się! - wysapał karzeł. Szli naprzód, przedzierając się w ciemnościach. Po ich prawej stronie pojawiło się nowe skupisko pochodni i okrzyk triumfu wydarł się z gardeł gnomów, którzy je nieśli. Wokół dwóch wspinających się postaci przeleciały ze świstem włócznie i strzały. Foraker rzucił się w bok, rozpaczliwie wypatrując drogi przez ciemne urwisko. - Elb! - Edain Elessedil krzyknął z bólu i odwrócił się. Ramię miał przeszyte strzałą. Karzeł natychmiast znalazł się u jego boku. - Naprzód, jeszcze tylko kilka stóp do tych krzaków! Dalej! Na wpół niosąc rannego elfa, Foraker piął się w górę, w kierunku dużego skupiska krzewów, które wyłoniło się przed nimi w ciemnościach. Pochodnie migotały już teraz także ponad nimi. Gnomy schodziły ze ścian szczytów, gdzie linia pogoni zamykała wszelką drogę ucieczki. Edain Elessedil zacisnął zęby i piął się do przodu razem z karłem. Upadli w krzaki i leżeli na ziemi ciężko dysząc, ukryci w ich zbawiennym cieniu. - Znajdą... nas - wysapał książę elfów, dźwigając się z trudem na kolana. Po plecach spływały pot i krew, mieszając się ze sobą. Foraker pociągnął go do ziemi. - Leż! - Odwrócił się i po omacku ruszył przez krzaki, dopóki nie dotknął zbocza, które porastały. - Tutaj! Drzwi do tunelu! Wiedziałem, że będę pamiętał, ale... muszę jeszcze odnaleźć zapadkę... Podczas kiedy Edain Elessedil mu się przyglądał, karzeł gorączkowo obmacywał ścianę zbocza, drapiąc i skrobiąc pokruszone kamienie i ziemię. Okrzyki ścigających stawały się coraz wyraźniejsze. Poprzez krzewy widać było migotanie pochodni, podskakujących i falujących w ciemnościach. - Elb, już prawie są tutaj! - wyszeptał chrapliwie Edain. Jego dłonie sięgnęły do pasa i wydobyły krótki miecz. - Mam! - wykrzyknął triumfalnie karzeł.

Od ściany odpadł kwadratowy blok skały i ziemi i pojawiło się przed nimi wejście do wnętrza zbocza. Rzucili się gorączkowo do środka, a Foraker zatrzasnął za nimi kamienne drzwi. Zawarły się z hukiem i zapadka wróciła na swoje miejsce po kilku głośnych klik-nięciach. Przez chwilę leżeli w ciemnościach, nasłuchując odgłosów pogoni za ścianą. Potem gnomy minęły ich kryjówkę i nastała cisza. Chwilę później Foraker zaczął poruszać się w ciemnościach po omacku. Uderzając krzemieniem o kamień, skrzesał iskrę i pusty korytarz wypełniło ostre, żółte światło pochodni. Znajdowali się w małej grocie, z której kamienne schody prowadziły w głąb góry. Foraker wetknął pochodnię w stalową obręcz koło drzwi i zajął się zranionym ramieniem towarzysza. Po chwili ramię było obandażowane i umieszczone na prowizorycznym temblaku. - Na razie powinno wystarczyć - mruknął. - Możesz iść? Elf skinął głową. - A co z drzwiami? Jeśli gnomy je znajdą... - Tym gorzej dla nich - warknął Foraker. - Zamek powinien ich powstrzymać, a jeśli nie, uruchomi się zapadnia i całe wejście runie. Wstawaj. Musimy iść. - Dokąd prowadzą te schody? - W dół, do Capaal. - Karzeł pokręcił głową. - Musimy mieć nadzieję, że inni też jakoś tam dojdą. - Pomógł elfowi wstać, przekładając sobie przez ramię zdrową rękę Edaina. Potem chwycił pochodnię. - Trzymaj się mocno. Powoli zaczęli wspinać się po schodach. Helt spadał ze stromego stoku, gubiąc broń; szaleńcza bitwa na urwisku została za nim. Wokół niego wirowały światła i dźwięki - mieszanina, która powoli gasła w jego świadomości. Potem nastąpił nagły wstrząs. Helt zatrzymał się gwałtownie w masie krzewów u stóp zbocza i rozciągnął się jak długi w plątaninie rąk i nóg. Przez chwilę leżał oszołomiony, nie mogąc złapać oddechu, po czym ostrożnie spróbował wydobyć się z kłębowiska. W tej samej chwili zdał sobie sprawę, że oprócz jego własnych są tu jeszcze czyjeś nogi i ręce. - Spokojnie! - syknęło mu coś do ucha. - Omal nie złamałeś mnie na pół! Olbrzym wytrzeszczył oczy. - Slanter? - Zamknij się! - warknął gnom. - Są tutaj wszędzie! Helt ostrożnie uniósł głowę, mrugając oczami. W uszach ciągle mu szumiało. Nie opodal mrugały światła pochodni i słychać było głosy nawołujące się w ciemnościach. Nagle zdał sobie

sprawę, że leży na gnomie. Z ogromną ostrożnością uniósł się i dźwignął niepewnie na kolana, ukryty w cieniu krzewów. - Zrzuciło mnie z występu razem z tobą! - wymamrotał Slanter, a w jego głosie mieszało się niedowierzanie i złość. Wyprostował krępą sylwetkę i zerknął poprzez chaszcze. W jego oczach odbijały się odległe światełka ognisk. - O, do licha jęknął. Helt przykucnął, wpatrując się w ciemność. Za nimi niczym olbrzymia ściana wyłaniało się zbocze, z którego spadli. A przed nimi, rozciągnięta na setki jardów we wszystkie strony, płonęła masa jaskrawych, żółtych świateł - warty armii gnomów otaczającej fortecę w Capaal. Helt przyglądał im się bez słowa, po czym cofnął się w głąb zarośli. Slanter był tuż za nim. - Jesteśmy w samym środku oblężenia - powiedział cicho. Teraz już pochodnie oświetlały także i uskok, z którego spadli, odległe jeszcze, ale bez wątpienia podążające w ich kierunku. Gnomy ruszyły w pościg. - Nie możemy tutaj zostać. - Helt ponownie wstał, zerkając przez krzewy na gnomów myśliwych. - Co proponujesz, Pograniczniku? - Slanter prychnął. Helt powoli pokręcił głową. - Być może wzdłuż zbocza... - Zbocza? A może byśmy tak pofrunęli? - Slanter potrząsnął głową. Gnomy nawoływały z góry do obozu. - Nie ma stąd wyjścia - mruknął z goryczą. Przez chwilę klął na próżno. - Chyba że jesteś gnomem. - Surowa żółta twarz odwróciła się do Helta. Olbrzym patrzył na niego bez słowa, czekając. - Albo jednym z wędrowców - dodał. - O czym ty mówisz? - Helt pokręcił głową. Slanter nachylił się do niego. - To szaleństwo, ale chyba nie większe od tego, co wyczynialiśmy do tej pory. Ty i ja, Pograniczniku. Czarny wędrowiec i gnom sługa. Jeśli naciągniesz na siebie ten płaszcz i kaptur, nikt cię nie pozna. Jesteś wystarczająco potężny. Przejdziemy dokładnie przez środek - ty i ja - prosto do bram fortecy. Miejmy nadzieję, że wszystko pójdzie dobrze i karły otworzą na tyle, że zdołamy się jakoś prześliznąć. Po lewej wybuchły krzyki. Helt rozejrzał się szybko wokół. - Mógłbyś zrobić to wszystko beze mnie, Slanter. Mógłbyś wyjść stąd sam o wiele łatwiej niż ze mną.

- Nie kuś! - warknął gnom. Łagodne oczy olbrzyma patrzyły spokojnie. - To twoi ludzie. Możesz jeszcze do nich wrócić. Slanter wydawał się zastanawiać przez chwilę nad tą propozycją. Potem gwałtownie pokręcił głową. - Zapomnij o tym. Ten czarny diabeł, Mistrz Broni, goniłby mnie przez cztery krainy. Nie zaryzykuję. - Rysy brzydkiej żółtej twarzy stwardniały jeszcze bardziej. No i jeszcze chłopiec... - Uciekł wzrokiem w bok. - Dobra, próbujemy czy nie, Pograniczniku? Helt wstał, naciągając na siebie płaszcz. - Próbujemy. Zdecydowanym krokiem wyszli z zarośli. Slanter rozchylił pelerynę tak, że od razu było widać, że jest gnomem, który wskazuje drogę. Helt górował nad nim masywna, zakapturzona postać, owinięta płaszczem. Przeszli śmiało przez pierwsze linie oblężenia, gdzie armia zgromadziła się przed murami fortecy, ostrożnie trzymając się poza linią światła, aby nikt ich nie rozpoznał. Przeszli niemal pięćdziesiąt jardów i nikt nie zwrócił na nich uwagi. Nagle poprzeczna droga przecięła im trasę i skończył się pas cienia. Slanter nawet się nie zawahał. Kroczył w stronę ognisk, a postać w kapturze podążała za nim. Grupka gnomów zebranych wokół ognia odwróciła się i wpatrzyła w idących, unosząc czujnie broń. - Z drogi! - zawołał głośno Slanter. - Mistrz nadchodzi! Oczy rozszerzyły się i na żółtych twarzach odbił się strach. Broń opadła szybko i wszyscy się rozstąpili, robiąc przejście dla dwóch postaci, które szybko przeszły w półmrok pomiędzy umocnieniami. Wszędzie wokół nich były gnomy. Głowy odwracały się w ich kierunku, oczy patrzyły z zaskoczeniem i ciekawością. Wciąż nikt ich nie zatrzymywał. Gwar poszukiwań na stoku odciągnął od nich uwagę. Przed nimi leżała kolejna linia umocnień. Slanter dramatycznym gestem wyciągnął ramię do gnomów, którzy odwrócili się na ich widok. - Zróbcie drogę dla Mistrza, gnomy! I znowu wartownicy się rozstąpili, czyniąc im przejście. Po surowej twarzy Slantera spływał pot, kiedy zerkał w tył na żołnierzy. Śledziły ich setki oczu, a w szeregach gnomów zapanowało lekkie poruszenie. Kilku zaczęło pytać, co się dzieje. Mieli teraz przed sobą ostatnią linię umocnień. Tutaj także broń uniosła się groźnie, a potem rozległy się pomruki niezadowolenia. Za ogniskami wyrastały na tle

nocy mury cytadeli karłów, a na blankach płonęły pochodnie - pojedyncze plamy bladego światła. - Z drogi! - rozkazał Slanter, ponownie wyrzucając przed siebie ramię. Czarna magia wyruszyła tej nocy i padną przed nią mury wrogiej twierdzy! Z drogi! Przejście dla wędrowca! Jak gdyby dla podkreślenia ostrzeżenia, zakapturzona postać powolnym gestem uniosła ramię i wskazała na straże. Tego już było gnomom za wiele. Rozrywając szeregi, rozstąpili się w pośpiechu. Większość z nich czmychnęła aż za drugą linię obrony, rzucając za siebie niespokojne spojrzenia. Kilku wytrwało na swoich miejscach z grymasem zaskoczenia na twarzach, ale nikt się nie ośmielił ich zatrzymać. Dwóch śmiałków weszło w noc ze wzrokiem przykutym teraz do ciemnych murów przed nimi. Slanter uniósł dłonie wysoko ponad głowę, modląc się w duchu, aby ten prosty gest powstrzymał śmiertelne pociski wymierzone w nich z całą pewnością. Byli kilkanaście jardów od murów, kiedy rozległ się głos. - Nie zbliżaj się, gnomie! Slanter zatrzymał się natychmiast i opuścił ramiona. - Otwórzcie bramy! - krzyknął. - Jesteśmy przyjaciółmi! Na murach słychać było przytłumione głosy, a potem wołanie do kogoś poniżej. Lecz bramy pozostały zamknięte. Slanter rozejrzał się wokół gorączkowo. Za nimi, wśród gnomów, znowu zapanowało poruszenie. - Kim jesteście? - krzyknął ponownie głos ze szczytu muru. - Otwórz bramę, głupcze! - Slanter stracił cierpliwość. Helt wysunął się naprzód i stanął przy gnomie. - Callahorn! - zawołał ochrypłym szeptem. Za nimi rozległo się chóralne wycie. Gra była skończona. Rzucili się do murów w szaleńczym pędzie, nawołując karły. Dopadli obitych żelazem wrót i stanęli, rzucając za siebie zrozpaczone spojrzenia. Za nimi gnał cały oddział gnomów, wymachując dziko pochodniami, a z ich gardzieli wydobywał się wściekły wrzask. Włócznie i strzały przecięły ciemności. - Do diabła, otwierajcie, wy... - wrzeszczał Slanter. Nagle brama otworzyła się i czyjeś ręce wciągnęły ich do środka. Chwilę później byli we wnętrzu fortecy i wrota zatrzasnęły się z hukiem akurat w chwili,

kiedy nowe wrzaski furii wypełniły noc. Zostali rzuceni na ziemię i stalowe ostrza włóczni otoczyły ich ciasnym pierścieniem. Slanter pokręcił głową z niezadowoleniem i spojrzał na Helta. - Ty im to wyjaśnij, Pograniczniku - wymamrotał. - Ja nie potrafię, choćbym chciał. Jair Ohmsford spadał do Cillidellan. Rzucił się głową naprzód - na tle ciemnogranatowego, nocnego nieba wyglądał jak ciemna drobinka. Żołądek wywrócił mu koziołka, a w uszach miał pęd wiatru. Daleko w dole lśniły wody jeziora, a na jego pomarszczonej powierzchni tańczyły purpurowe odbłyski ognisk gnomów. Wokół niego przepływały rozmazane góry i urwiska otaczające Capaal. Czas wydawał się nagle stanąć w miejscu. Pomyślał, że nigdy już nie zobaczy swoich towarzyszy. Potem uderzył z ogromną siłą, przebijając powierzchnię jeziora i wpadając na dużą głębokość do zimnej, ciemnej wody. W płucach zabrakło mu oddechu, a całe ciało miał zdrętwiałe od wstrząsu. Gorączkowo próbował wydobyć się z chłodnej czerni, która zamykała się wokół niego, mając w świadomości tylko jedno - musi się wydostać na powierzchnię i zaczerpnąć oddechu. Błyskawicznie tracił ciepło. Czuł napierającą nań miażdżącą siłę tak potworną, że niemal przełamywała go wpół. Desperacko walczył z wodą, wydobywając się na powierzchnię. Przed oczami tańczyły mu światła, ramiona i nogi stawały się bezwładne. Młócił nimi coraz słabiej, zagubiony w labiryncie ciemnych kręgów. Chwilę później wszystko odpłynęło i stracił przytomność. Śnił. Był to długi, nie kończący się sen, w którym mieszały się nie powiązane ze sobą wrażenia i odczucia, czasy i miejsca kiedyś spamiętane i równocześnie jakby nowe. Fale dźwięków i ruchów niosły go poprzez krajobrazy koszmarnego snu i znajomych miejsc, poprzez znane mu dobrze szlaki Yale i przez wielkie przestrzenie czarnej, zimnej wody, gdzie życie jawiło się jako wirujący zamęt twarzy i kształtów, oderwanych od siebie i unoszących się swobodnie. Była tam Brin; przychodziła i odchodziła w przelotnych migawkach, zniekształcona postać łącząca w sobie fałsz i rzeczywistość i błagająca o zrozumienie. Dochodziły do niego niewyraźne słowa, ale jej głos przyzywał go, przyzywał... Potem chwycił go Garet Jax. Jego ramiona mocno objęły ciało chłopca, a jego głos był szeptem życia w tym mrocznym miejscu. Jair się unosił, woda go podtrzymywała, a twarz odwróciła się w kierunku zachmurzonego, nocnego nieba.

Spróbował coś powiedzieć, z trudem chwytając powietrze, ale nie zdołał. Znowu był przytomny. Powrócił z miejsca, do którego się ześliznął, lecz ciągle nie w pełni uświadamiał sobie, co się wydarzyło i gdzie się znajduje. Dryfował poprzez ciemność, nie mogąc się wydostać. Za każdym razem, kiedy docierał do dźwięków i barw oznaczających dlań życie, którego mógłby się uchwycić, cofał się. Potem chwyciły go czyjeś ręce i wydobyły z wody i czerni, raz jeszcze wyciągając go na twardy grunt. Szorstkie głosy mamrotały niewyraźnie wokół niego, a strzępy słów przepływały w jego umyśle niczym liście miotane wiatrem. Zamrugał oczami i ujrzał pochylonego nad sobą Gareta Jaxa. Szczupła brązowa twarz była mokra i ściągnięta zimnem, jasne włosy lepiły się do czoła. - Chłopcze, słyszysz mnie? Już dobrze. Wszystko w porządku. Pojawiły się inne twarze, kanciaste twarze karłów, roztropne i poważne. Przełknął ślinę, zakrztusił się i wymamrotał coś bez związku. - Nic nie mów - burknął ktoś. - Po prostu odpoczywaj. Skinął głową. Czyjeś dłonie owinęły go kocami, uniosły do góry I poniosły dokądś. - Istna noc przybłędów - zachichotał inny. Jair próbował spojrzeć w stronę, skąd dochodził głos, ale zatracił poczucie kierunku. Rozluźnił się i zanurzył w cieple koców, ukołysany łagodnym ruchem dźwigających go rąk. Po chwili już spał.

XIX Było południe następnego dnia, kiedy Jair ponownie się obudził. Być może spałby dalej, gdyby nie czyjeś ręce, które niezbyt delikatnie potrząsały nim, chcąc wyrwać z drzemki, i głos szepczący mu do ucha. - Obudź się, chłopcze! Dość już spałeś! No dalej, obudź się! Poruszył się niechętnie, odwrócił na plecy i starł sen z oczu. Przez wąskie okno nad jego głową wpadało rozproszone światło słońca. Zmrużył oczy przed jego blaskiem. - No, chłopcze, dzień już prawie minął! Przez ciebie nie wyjrzałem stąd ani na krok! Oczy Jaira w końcu odnalazły mówiącego - krępą sylwetkę usadowioną na brzegu jego łóżka. - Slanter? - wyszeptał z niedowierzaniem. - A któżby inny? - Gnom prychnął. Jair zamrugał. - Slanter? Wydarzenia poprzedniej nocy napłynęły do niego gwałtowną falą: ucieczka przed gnomami przez góry w pobliżu Capaal, rozdzielenie z towarzyszami, długi skok do Cillidellan z Garetem Jaxem i ocalenie z rąk karłów. I szept Mistrza Broni, że wszystko jest już w porządku. Ale przecież Slanter i inni... - Slanter! - wykrzyknął, całkiem już przebudzony. Poderwał się gwałtownie z posłania. - Slanter, ty żyjesz! - Jasne, że żyję! Czy wyglądam na martwego? - Ale jak...? - Pytanie zawisło w powietrzu nie dopowiedziane i Jair niespokojnie chwycił ramię gnoma. - A inni? Co się z nimi stało? Czy żyją? - Wolniej, wolniej. - Gnom uwolnił rękę ze złością. - Wszyscy żyją i wszyscy są tutaj, więc przestań się martwić. Elf został postrzelony w ramię, ale wyliże się z tego. Jedynym, który znajduje się w niebezpieczeństwie, jestem ja. A to dlatego, że zamknęli mnie z tobą w tym pokoju i umieram z nudów! Może wstałbyś teraz i wyszlibyśmy na zewnątrz? Jair już go nie słuchał. Wszyscy żyją, powtarzał sobie. Wszystkim się udało. Nikt nie zginął, chociaż wydawało się to nieuniknione. Odetchnął z ulgą. Nagle przypomniał sobie coś, co powiedział Król Srebrnej Rzeki. Dotknięcie magii spocznie na każdym, kto ruszy z tobą w podróż. Ich ciała zostaną obdarzone siłą. Być może ta siła i dotyk magii pozwoliły im przejść bezpiecznie wydarzenia tej nocy.

- Wstawaj, wstawaj, wstawaj! - Slanter aż podskakiwał z niecierpliwości. Przecież nie będziesz tutaj tak siedział? Jair spuścił nogi z łóżka i rozejrzał się po pokoju. Był niewielki, zbudowany z kamiennych bloków i skromnie umeblowany. Znajdowały się tu jedynie łóżko, stół i krzesła. Od dołu do skośnego sufitu ściany zawieszone były herbowymi gobelinami. Naprzeciwko łóżka Jaira znajdowało się drugie okno i małe, drewniane drzwi, teraz zamknięte. W rogu dostrzegł niewielki kominek ze stalową kratą i stosem płonących bali. Jair spojrzał na Slantera. - Gdzie my jesteśmy? Slanter popatrzył na niego jak na szaleńca. - A jak sądzisz? W fortecy karłów! Gdzie jeszcze? pomyślał Jair ponuro. Wstał powoli, ostrożnie, oceniając swoje siły, wyprostował się i zerknął z ciekawością przez okno. Przez wąski, okratowany otwór ujrzał ciemnoszarą toń Cillidellan, okrytą gęstą mgłą i nisko wiszącymi chmurami. W oddali, poprzez unoszącą się mgłę mógł dostrzec odbłyski ognisk płonących wzdłuż brzegów jeziora. Straże gnomów. Potem zdał sobie sprawę z panującej tu ciszy. Był w fortecy Capaal, cytadeli karłów, która stała na straży tam i śluz regulujących bieg Srebrnej Rzeki; cytadeli, która jeszcze wczoraj atakowana była przez armie gnomów. Gdzie były teraz te armie? Dlaczego nikt już nie atakował Capaal? - Slanter, co się stało z oblężeniem? - zapytał szybko. - Dlaczego jest tak cicho? - Skąd mogę wiedzieć? - Gnom parsknął z irytacją. - Nikt mi nic nie mówił. - Co się tam dzieje na zewnątrz? Co widziałeś? Slanter poderwał się na nogi. - Nie słyszysz, co do ciebie mówię? Co z tobą? Uszy ci zatkało czy co? Jestem z tobą w tym pokoju, odkąd wyciągnęli cię z wody! Zamknięty jak zwykły złodziejaszek! Uratowałem skórę temu nadętemu Pogranicznikowi i co mnie za to spotkało? Zamknęli mnie tu z tobą! - Ja... - Ich zdaniem gnom to zawsze gnom! Nie wierzą żadnemu z nas! Więc siedzę tu jak kwoka nad pisklęciem, a ty sobie śpisz, jakby nic cię nie obchodziło. Cały dzień czekałem, aż raczysz się obudzić! Prawdopodobnie spałbyś dalej, gdybym

całkowicie nie stracił cierpliwości! Jair cofnął się. - Mogłeś obudzić mnie wcześniej... - Niby jak miałem to zrobić! - wybuchnął gnom. - Skąd miałem wiedzieć, co ci jest? Mogło ci się coś stać! Musiałem czekać, aż odpoczniesz, żeby się upewnić! Gdyby coś ci się stało, ten czarny diabeł, Mistrz Broni, obdarłby mnie ze skóry! - Jair mimo woli uśmiechnął się. Gnom zacisnął zęby. - Uspokoję się, jak wyleziesz z tego łóżka i ubierzesz się w coś! Po drugiej stronie tych drzwi stoi strażnik, który ma mnie pilnować! Ale skoro już nie śpisz, może da się go namówić, żeby wypuścił nas obu! Potem będziesz mógł śmiać się do woli! A teraz ubieraj się! Wzruszając ramionami, Jair pozbył się nocnej koszuli, w którą go przebrano, i zaczął zakładać swoje ubranie z Yale. Był mile zaskoczony tym, że Slanter znów stał się taki wymowny, mimo że po większej części było to utyskiwanie i zrzędzenie. Slanter wydawał się znowu sobą - gadułą, którym okazał się tej pierwszej nocy po pojmaniu Jaira w górach; gadułą, którego Jair polubił. Nie wiedział, dlaczego gnom zdecydował się pozbyć swojej skorupy, ale był zachwycony, że ma za towarzysza znowu dawnego Slantera. - Przykro mi, że musiałeś tkwić tu zamknięty razem ze mną - odważył się powiedzieć po chwili. - Powinno ci być przykro - burknął Slanter. - Wsadzili mnie tu, żebym cię doglądał. Pewnie myślą, że jestem dobrą niańką. Jair wyszczerzył zęby. - Śmiem twierdzić, że się nie mylą. Wyraz twarzy gnoma sprawił, że Jair szybko zmienił temat. Chichocząc w głębi ducha, sięgał właśnie po buty, kiedy nagle przypomniał sobie o krysztale wizji i Srebrnym Pyle. Podczas ubierania nie zauważył ich. Nie wyczuł znajomego kształtu w kieszeniach. Uśmiech zamarł mu na twarzy. Przebiegł dłońmi po ubraniu. Nic! Gorączkowo przeszukał posłanie, pościel i wszystko wokół. Kryształ wizji i Srebrny Pył zniknęły. Wrócił myślami do wydarzeń poprzedniej nocy i skoku do Cillidellan. Czyżby zgubił je w jeziorze? - Szukasz czegoś? Jair zesztywniał. W głosie Slantera brzmiała fałszywa troska. - Slanter, co zrobiłeś... - Ja? - Przerwał szybko gnom z wyrazem absolutnej niewinności na

przebiegłej twarzy. - Twoja oddana niania? - Gdzie one są, Slanter? - Jair był wściekły. - Gdzie je położyłeś? Teraz gnom szczerzył zęby. - To bardzo zabawne, wierz mi, ale mimo to mam lepsze rzeczy do roboty. Więc jeśli szukasz sakiewki i kryształu wizji, to ma je Mistrz Broni. Wziął je od ciebie zeszłej nocy, kiedy cię tu przynieśli i rozebrali. Nie miał do mnie zaufania, rzecz jasna. - Z zadowoleniem splótł ręce na piersiach. - A teraz kończmy z tym. Czy może potrzebujesz także pomocy przy ubieraniu? Jair zarumienił się, po czym bez słowa podszedł do drewnianych drzwi i zastukał. Kiedy się otworzyły, poinformował pełniącego wartę karła, że obaj pragną wyjść na zewnątrz. Karzeł zmarszczył brwi, kazał im zostać w środku i obrzucając Slantera podejrzliwym spojrzeniem, na powrót zamknął drzwi. Coraz bardziej zaintrygowani brakiem odgłosów bitwy i coraz bardziej zniecierpliwieni, musieli odczekać jeszcze godzinę, zanim drzwi otworzyły się po raz drugi i strażnik polecił im pójść za nim. Opuścili pokój w pośpiechu i poszli w dół korytarzem bez okien, mijając kilkanaście par drzwi podobnych do tych, którymi wyszli. Potem wspinali się po schodach, które prowadziły na mury wychodzące na mroczne wody Cillidellan. Ich twarze owionął wiatr niosący od jeziora wodny pył i chłodne, ostre powietrze dnia. Tutaj także wszystko było ciche i pełne jakby oczekiwania na coś, okryte płaszczem mgły i rzędami nisko wiszących chmur, które rozciągały się pomiędzy szczytami osłaniającymi tamy i zapory wodne. Straże karłów patrolowały mury. Ich oczy spoglądały bacznie, próbując przebić się przez mgłę. Oprócz odległych błysków ognisk - czerwonawych drobinek światła w panującej wokół szarości - nie było śladu armii gnomów. Karzeł sprowadził ich z murów, kierując się w stronę szerokiego dziedzińca rozciągającego się na środku wysokiej zapory wokół Cillidellan. Na pomocy i południu, zagubione we mgle, na tle ołowianego nieba wyrastały wieże i przedmurza fortecy karłów. Było w tym widoku coś niesamowitego, wręcz widmowego. Cytadela otulona była całunem mgły i półmroku i wyglądała niemal, jakby zabłąkała się tutaj z czyjegoś snu i miała zniknąć tuż po przebudzeniu. Prócz kilku zaledwie karłów na dziedzińcu nie było nikogo. W kamieniu wydrążono w regularnych odstępach szyby ze schodami prowadzącymi w dół. Jair przypuszczał, że czarne tunele biegną do platform śluz umieszczonych poniżej. Przeszli już prawie dziedziniec, kiedy zatrzymał ich czyjś okrzyk. W ich

stronę biegł Edain Elessedil z grubym opatrunkiem na zranionym ramieniu i barku. Uśmiechając się szeroko, podszedł do Jaira i wyciągnął dłoń na powitanie. - Cały i zdrowy Jair Ohmsford! - Objął chłopca zdrowym ramieniem, kiedy podjęli marsz za swoim milczącym przewodnikiem. - Mam nadzieję, że lepiej się czujesz? - O wiele lepiej. - Jair odwzajemnił uśmiech. - Jak twoje ramię? - To tylko małe zadrapanie. Trochę zesztywniało i tyle. Ale co to była za noc! Szczęście, że wszyscy przeżyliśmy. A ten! - wskazał na Slantera, który szedł o krok za nim. - Jego ucieczka to niemal cud! Opowiadał ci? Jair pokręcił głową, wobec czego Edain Elessedil natychmiast opowiedział mu, co się przydarzyło Slanterowi i Heltowi podczas ich pełnego udręki spaceru przez obozowisko gnomów ubiegłej nocy. Jair słuchał z rosnącym zdziwieniem, raz po raz rzucając spojrzenia na idącego za nim gnoma. Pod maską wystudiowanej obojętności Slanter wyglądał na zakłopotanego uwagą, jaką na siebie zwrócił. - To była najprostsza droga ucieczki - burknął, kiedy zachwycony elf zakończył swoją opowieść. Jair miał na tyle rozsądku, żeby się nie dopytywać o nic więcej. Przewodnik poprowadził ich schodami na mury, na pomocną strażnicę, a potem przez podwójne drzwi do atrium pełnego drzew i różnych roślin, kwitnących w przeniesionej tu skądś czarnej ziemi pod szkłem lub pod otwartym niebem. Jair pomyślał z podziwem, że nawet tutaj, pośród gór, karły przyniosły ze sobą część swojej ojczyzny. Za ogrodami znajdował się taras ze stołami i ławami. - Zaczekajcie tutaj - rozkazał wartownik i odszedł. Jair zwrócił się ponownie do Edaina. - Dlaczego nie toczy się dziś żadna bitwa, książę elfów? Co się stało z armiami gnomów? Edain Elessedil pokręcił głową. - Nikt nie wie dokładnie, co się stało. Tamy i zapory były oblegane niemal od tygodnia. Każdego dnia gnomy atakowały fortecę z obu stron. Ale dzisiaj nie było żadnego ataku. Gnomy zebrały się na liniach umocnień i obserwują nas. Wygląda, jakby na coś czekały. - Nie podoba mi się to - mruknął Slanter. - Karłom także nie - powiedział cicho Edain. - Do Culha-ven wysłano

gońców, a zwiadowcy podziemnymi tunelami przeszli na tyły armii gnomów, żeby zbadać sytuację. - Zawahał się i spojrzał na Jaira. - Garet Jax też jest na zewnątrz. Jair wytrzeszczył oczy. - On? Dlaczego? Dokąd poszedł? - Nie wiem. - Elf powoli pokręcił głową. - Nic mi nie powiedział. Nie sądzę, żeby nas opuścił. Myślę, że po prostu chciał się rozejrzeć. Zabrał ze sobą Helta. - Powęszyć na własną rękę. - Slanter skrzywił się. - To do niego podobne. - Kto to wie? - Elf spróbował się uśmiechnąć. - Mistrz Broni nie pyta nikogo o radę, Slanter. - Mroczne powody i mroczne cele kierują tym człowiekiem - mruknął gnom do siebie. Przez jakiś czas stali w ciszy, nie patrząc na siebie, zatopieni w rozmyślaniach nad działaniami Gareta Jaxa. Jair przypomniał sobie, co mówił Slanter. Mistrz Broni ma przy sobie kryształ wizji i Srebrny Pył; znaczyło to, że jeśli coś się stanie Garetowi, magia Króla Srebrnej Rzeki przepadnie, a wtedy przepadnie również jedyna szansa Jaira, żeby pomóc Brin. Z rozmyślań wyrwał ich odgłos otwieranych drzwi i z wnętrza fortecy wyszedł Foraker. Podszedł do nich szybkim krokiem i przywitał się z każdym uściskiem dłoni. - Wypocząłeś, Ohmsford? - zapytał burkliwie, a Jair skinął głową. - To dobrze. Poprosiłem, żeby przyniesiono dla nas obiad, więc może byśmy usiedli? Ruszył do najbliższego stołu, a pozostała trójka poszła za nim. Drzewa i krzewy rosnące w ogrodzie rzucały coraz dłuższe cienie. Było szare, późne popołudnie. Zapalono więc świece i chwilę potem przyniesiono im posiłek składający się z wołowiny, sera, chleba, zupy i piwa. Zaczęli jeść i Jair z zaskoczeniem odkrył, jak bardzo był głodny. Kiedy skończyli, Foraker odsunął się od stołu i zaczął przeszukiwać kieszenie. - Mam coś dla ciebie. - Zerknął na Jaira. - A, tutaj jesteście. - Trzymał w dłoni sakiewkę ze Srebrnym Pyłem i kryształ wizji na srebrnym łańcuchu. Pchnął je przez stół w kierunku chłopca. - Garet kazał ci to oddać. Powiedział, że mam je bezpiecznie przechować, dopóki się nie obudzisz. Kazał ci też powiedzieć, że wykazałeś dużo odwagi zeszłej nocy. Na twarzy Jaira odbiło się zaskoczenie i poczuł nagle, że rozpiera go duma. Spojrzał zakłopotany na Edaina i Slantera, a potem znowu na karła.

- Gdzie on teraz jest? - wyjąkał. Foraker wzruszył ramionami. - Poszedł z Heltem zbadać przejście, które wyprowadzi nas z fortecy za linie umocnień gnomów na północ. Chciał się upewnić, że jest bezpieczne, zanim wszyscy wyruszymy. Pójdziemy jutro, po zapadnięciu nocy. Nie możemy już dłużej czekać. Oblężenie może trwać miesiącami. Jego zdaniem będziemy zbyt długo odcięci. - Niektórzy z nas byli o wiele bardziej odcięci niż inni - burknął znacząco Slanter. Foraker odwrócił do niego twarz. Brwi miał groźnie ściągnięte. - Poręczyliśmy za ciebie, gnomie, wszyscy, którzy szli z tobą od Culhaven. Radhomm, dowodzący tym garnizonem uznał, że nasze słowo wystarczy. Ale są w tych murach inni, którzy myślą inaczej, którzy podczas oblężenia stracili przyjaciół i bliskich. Dla nich nasze zapewnienia mogą nie być wystarczające. Byłeś trzymany pod strażą nie dlatego, że jesteś więźniem, ale dla ochrony. Możesz w to wierzyć lub nie, ale twoje bezpieczeństwo obchodzi tutaj parę osób, zwłaszcza Ohmsforda. - Potrafię sam o siebie zadbać - mruknął ponuro Slanter. - I nie trzeba mi niczyjej troski, a zwłaszcza tego chłopca! Foraker zesztywniał. - Pewnie ucieszy go ta wiadomość! - warknął. Slanter umilkł gwałtownie. Znowu zamknie się w sobie, pomyślał Jair. Osłoni się przed wszystkim, co dzieje się wokół niego. Tylko kiedy jesteśmy sami, wydaje się, że chce wyleźć z tej ochronnej skorupy. Tylko wtedy odsłania trochę tego dawnego Slantera z czasów naszego pierwszego spotkania. Przez resztę czasu jest outsiderem, zdeklarowanym samotnikiem, nie akceptującym roli członka naszej małej kompanii. - Czy nasza wiadomość dotarła? - zapytał Forakera Edain Elessedil. - O zniszczeniu mostu na Wedge? - Tak. - Karzeł odwrócił mroczne spojrzenie od Slantera. - Twój plan się powiódł, książę elfów. Gdybyśmy lepiej znali zasięg tego oblężenia i liczebność armii, moglibyśmy lepiej zaplanować ucieczkę. - Czy grozi nam tu jakieś niebezpieczeństwo? - Nie, forteca jest bezpieczna. Magazyny są wystarczająco zaopatrzone, aby przetrwać miesiące oblężenia, jeśli będzie trzeba. Żadna armia nie wyrządzi nam tu szkody. Niebezpieczeństwo czeka nas za murami, kiedy podejmiemy podróż na pomoc.

Slanter siedzący u jego boku mruknął coś niezrozumiałego i osuszył resztkę swego piwa. Foraker spojrzał na gnoma, a jego okolona brodą twarz stężała. - Tymczasem, jest jeszcze coś, co trzeba zrobić. To zadanie należy do mnie i do ciebie, gnomie. Slanter uniósł czujnie wzrok. - Cóż takiego musimy zrobić, karle? Twarz Forakera pociemniała jeszcze bardziej, ale jego głos pozostał spokojny. - Jest w tych murach ktoś, kto twierdzi, że zna dobrze zamek Widm Mord. Twierdzi nawet, że zna go lepiej niż ktokolwiek inny. Jeśli to prawda, to jego wiedza może być nam niezwykle przydatna. - Jeśli to prawda, to ja nie będę wam dłużej potrzebny! - warknął Slanter. - Co mam zrobić? - Ta wiedza jest cenna, jeżeli jest prawdziwa - ciągnął Foraker. - Ale jedynym, który może to sprawdzić, jesteś ty. - Ja? - W śmiechu gnoma nie było radości. - Uwierzysz, jeśli ci powiem, że to, co słyszałeś, jest prawdą, czy też nie? Dlaczego miałbyś to robić? A może chcesz mnie sprawdzić? To o wiele bardziej prawdopodobne. Myślę, że tak. Sprawdzisz, co powiem ja, a co ten drugi! - Slanter! - Jair upomniał gnoma. Czuł złość i rozczarowanie. - To ty nikomu nie wierzysz - stanowczo dodał Edain. Slanter chciał coś odpowiedzieć, ale po chwili namysłu zrezygnował. Przemówił zatem Foraker, cicho, ale wyraźnie. - Jeśli chciałbym cię poddać próbie, to nie przeciwko niemu. Przy stole zapadła cisza. - Kto to jest? - zapytał w końcu Slanter. Brwi Forakera zbiegły się posępnie. - Mwellret. Slanter zesztywniał. - Mwellret? - warknął. - Jaszczur? Powiedział to z taką nienawiścią, że Jair i Edain Elessedil spojrzeli na siebie zaskoczeni. Żaden z nich nigdy nie widział mwellreta. Żaden w ogóle nie słyszał o czymś takim aż do tej pory, a widząc reakcję gnoma, zaczęli się zastanawiać, czy nie byłoby lepiej pozostać w błogiej nieświadomości. - Człowiek z patrolu Radhomma znalazł go na skraju jeziora dzień lub dwa przed oblężeniem. Fale wyniosły go na brzeg - opowiadał Foraker ze wzrokiem utkwionym w Slantera. - Bardziej przypominał martwego niż żywego, kiedy go

wyciągnęli. Bełkotał coś, że czarni jeźdźcy wyrzucili go z Ravenshorn. Powiedział, że zna sposób, żeby ich zniszczyć. Patrol przyniósł go tutaj. Przed oblężeniem nie mieli czasu, aby go wyrzucić - przerwał. - Aż do tej pory nie było sposobu, aby sprawdzić, czy to, co mówi, jest prawdą. - Prawda! - Slanter splunął. - Jaszczury nie wiedzą, co to prawda! - Może nadzieja zemsty na tych, którzy jego zdaniem skrzywdzili go, sprawiła, że mówi prawdę. Możemy ofiarować mu tę zemstę; być może dobijemy targu. Pomyśl. Musi znać sekrety Ravenshorn i Graymark. Te góry należały kiedyś do niego. Zamek także. - Nic nie należało do niego! Nigdy! - Slanter gwałtownie poderwał się z krzesła, drżąc z wściekłości. - Zabrali wszystko! Jaszczury! Zbudowali ten zamek na kościach mojego ludu! Uczynili niewolników z plemion gnomów żyjących w tych górach! Posługiwali się czarną magią, tak jak wędrowcy! Czarne diabły! Prędzej sam sobie poderżnę gardło, niż uwierzę w choćby jedno ich słowo! Jair także wstał, próbując interweniować. - Slanter, co ty... - Chwileczkę, Ohmsford - uciął krótko Foraker. Surowe oblicze zwróciło się do Slantera. - Gnomie, nie wierzę mwellretom tak samo jak ty. Ale jeśli ten może nam pomóc, to przyjmiemy tę pomoc. Nasze zadanie jest już wystarczająco trudne. A jeśli się okaże, że mwellret kłamie... no cóż, będziemy wiedzieli, co z nim zrobić. Slanter przez chwilę wpatrywał się w stół przed sobą, nie mówiąc ani słowa, po czym powoli usiadł. - To strata czasu. Idźcie beze mnie. Sam go osądź, Forakerze. Karzeł wzruszył ramionami - Myślałem, że masz dość siedzenia pod kluczem - przerwał karzeł, obserwując ciemne oczy gnoma utkwione w jego własnych. - Poza tym mój osąd jest bezużyteczny. Jesteś jedynym, który może nam w tym pomóc. Przez chwilę nikt się nie odzywał. Slanter uporczywie wpatrywał się w twarz Forakera. - Gdzie jest teraz mwellret? - zapytał w końcu. - W magazynie, który służy mu za celę - odpowiedział Foraker. - Nigdy nie wychodzi, nawet na krótki spacer. Nie lubi powietrza i światła. - Czarny diabeł! - zamruczał gnom w odpowiedzi. Potem westchnął. - No dobra. Ty i ja.

- Ci dwaj także, jeśli zechcą. - Foraker wskazał na Jaira i Edaina. - Ja idę - oznajmił natychmiast chłopiec. - I ja - dołączył książę elfów. Foraker wstał i skinął głową. - Zaprowadzę was.

XX Zeszli z tarasu ogrodów do wnętrza tam i śluz Capaal. Szare światło popołudnia przeszło nagle w mrok, kiedy przemierzali schody i przejścia wijące się głęboko w kamieniu i drewnie. Wokół niewielkich plam zamglonego światła olejnych lamp, zawieszonych na stalowych uchwytach, gromadziły się cienie. Powietrze uwięzione we wnętrzu skały było stęchłe i wilgotne. Poprzez ciszę wypełniającą niższe poziomy zapory przebijał się równomierny zgrzyt wielkich kół i dźwigni. Przed nimi otwierały się kolejno i zamykały coraz to nowe drzwi. Czuli, jakby gdzieś w pobliżu czaiła się ukryta bestia, poruszona dźwiękiem zamków i maszynerii, uwięziona i czekająca, aż wyrwie się na wolność. Na tym poziomie spotkali zaledwie kilku karłów. Leśny ludek, który przeżył Wielkie Wojny, kopiąc podziemne tunele, długo czekał, zanim znowu wynurzył się ze swego więzienia na światło słoneczne. Dlatego też przysięgli sobie, że nigdy tam nie powrócą. Ich odraza do ciemności i zamkniętych przestrzeni była powszechnie znana innym rasom. Z trudem znosili zamkniecie. Zapory i tamy były niezbędne dla ich egzystencji. Sprawą życia lub śmierci było regulowanie przepływu wód Srebrnej Rzeki, która biegła na zachód do ich ojczyzny. Dlatego podjęli to poświęcenie. Lecz nie przebywali tu nigdy dłużej, niż było to konieczne. Po krótkich dyżurach, pozwalających sprawdzić działanie maszynerii, którą zbudowali dla swoich celów, następowały pospieszne wyjścia na świat pełen światła i powietrza. Dlatego też na twarzach nielicznych karłów, które mijali czterej towarzysze, malowała się stoicka wytrwałość, nieudolnie maskująca zdecydowaną niechęć do nieprzyjemnego obowiązku. Elb także odczuwał niechęć, aczkolwiek dobrze znosił niewygodę. Jego surowa, ciemna twarz zwrócona była w kierunku labiryntu korytarzy i schodów, a mocna sylwetka była wyprostowana i zdecydowanie prowadziła towarzyszy poprzez światła i cienie w dół, do magazynu. Po drodze opowiedział Jairowi i Edainowi historię mwellretów. Były gatunkiem trolli, wyjaśnił na początku swojej opowieści. Trolle przeżyły Wielkie Wojny na powierzchni ziemi, wystawione na działanie straszliwych efektów energii, które rozpętały wojny. Niegdyś byli kobietami i mężczyznami, ale potem zmutowały, zmieniając postać. Ich skóra i organy ciała przystosowały się do przerażających warunków, które Wielkie Wojny wytworzyły niemal na całej

powierzchni ziemi. Północne trolle przeżyły w górach, stały się ogromne i silne. Ich skóra stwardniała tak, że z czasem przybrała wygląd szorstkiej kory drzew. Ale mwellrety powstały z ludzi, którzy próbowali przeżyć w lasach zmienionych podczas Wielkich Wojen w bagna przez zatrute wody i choroby listowia. Przyswajając sobie charakterystyczne cechy stworzeń, dla których życie na bagnach było naturalne, mwellrety przybrały postać gadów. Kiedy Slanter nazwał je jaszczurami, opisał je tak, jak naprawdę teraz wyglądają. Ich ciała pokryte były łuską, ramiona i nogi skróciły się i zakończone były pazurami, a ciała nabrały wężowej giętkości. Lecz mimo to istniała ogromna różnica pomiędzy mwellretami a innymi gatunkami trolli, które zamieszkiwały mroczne zakątki czterech krain. Wspinaczka mwellretów po drabinie cywilizacji była bardzo gwałtowna i zaowocowała dziwną i przerażającą zdolnością do zmiany kształtów. Konieczność przetrwania stawiała mwellretom jak i wszystkim innym trollom straszliwe wymagania. Ale w procesie poznawania tajników przeżycia przeszły one fizyczną transformację, która umożliwiała im zmianę kształtów ciała z łatwością właściwą miękkiej glinie. Nie były biegłe w tej sztuce na tyle, aby zamaskować charakterystyczne dla siebie cechy, niemniej jednak potrafiły skracać i wydłużać wszystkie części swego ciała oraz umiały przystosować się do warunków każdego środowiska, w jakim się znalazły. Niewiele wiedziano o tym, jak osiągają zmianę kształtów. Wiedziano jednak, że potrafią to robić. Wiedziano również, że jako jedyne stworzenia posiadły tę umiejętność. Niewielu poza granicami Estlandii wiedziało o istnieniu mwellretów. Prowadzili bowiem samotniczy tryb życia i rzadko opuszczali swoje kryjówki w głębi Anaru. Nie pokazali się także na Radzie w Para-norze. Żaden z nich nie walczył w Wojnie Ludów. Zamknięte w swojej mrocznej ojczyźnie, w lasach, bagnach i górskich kniejach, trzymały się na uboczu wszystkich wydarzeń. Złamały tę zasadę jedynie w wypadku gnomów. Jakiś czas po Pierwszej Radzie w Paranorze, niemal tysiąc lat temu, mwellrety opuściły bagna i zniszczone lasy i przywędrowały do zalesionych wzgórz Ravenshorn. Pozostawiając wilgotne i cuchnące błota nizin stworzeniom, z którymi dzieliły te tereny od czasów zniszczenia starego świata, mwellrety ruszyły na zalesione wyżyny zamieszkałe przez porozrzucane plemiona gnomów. Gnomy były przesądne i bały się stworzeń, które potrafiły zmieniać kształt i które prawdopodobnie posługiwały się elementami czarnej magii powołanej do życia wraz z nadejściem druidów. Z czasem mwellrety zaczęły

czerpać korzyści z tego strachu i zaczęły stawiać żądania plemionom żyjącym w Ravenshorn. Przejęły rolę przywódców, a gnomy upadły do rangi niewolników. Początkowo stawiano opór tym stworzeniom - jaszczurom, jak je nazywano ale po pewnym czasie opór zgasł. Gnomy nie były na tyle silne ani zorganizowane, aby walczyć, a kilka przerażających przykładów, co może się stać tym, którzy przestali być ulegli, pozostawiło niezatarte wrażenie na pozostałych. Pod panowaniem mwellretów zbudowane zostało Graymark - ogromna cytadela, z której jaszczury zarządzały plemionami zamieszkującymi tereny wokół niej. Mijały lata i w końcu mwellrety władały całym Ravenshorn. Karły na południu oraz plemiona gnomów na pomocy i zachodzie trzymały się z dala od tych gór, a same mwellrety nie przejawiały chęci do wychylenia się poza granice swojego nowego królestwa. Wraz z nadejściem lorda Warlocka w czasie Drugiej Wojny Ludów rozniosła się plotka, że dobito targu i jaszczury ofiarowały mnóstwo swoich sług, gnomów, władcy Królestwa Czaszki. Ale nikt nie miał na to żadnych dowodów. Potem, wraz z zakończeniem nieudanej Trzeciej Wojny Ludów - wojny, w czasie której Shea Ohmsford wyruszył na poszukiwanie mistycznego Miecza Shannary, a lord Warlock został pokonany - mwellrety nieoczekiwanie zaczęły wymierać. Starość i choroby uszczupliły ich liczbę tak, że jedynie garść młodych przyszła na świat. Razem z ich liczbą zmniejszało się również panowanie jaszczurów nad plemionami gnomów w Ravenshorn. Kawałek po kawałku ich królestwo kurczyło się, aż w końcu ograniczało się jedynie do Gray-mark, a w tym regionie świata pozostało niewiele plemion. - A teraz wygląda na to, że tych paru pozostałych wyrzucono z powrotem na bagna, które ich zrodziły. - Foraker podsumował swoją opowieść. - Nawet jeśli mają moc, to nie może się ona równać z mocą wędrowców. Tak jak gnomy, którymi rządzili, zostaliby niewolnikami, gdyby pozostali w górach. - Lepiej, aby zostały starte z powierzchni ziemi! - wtrącił z goryczą Slanter. Tylko na to zasługują! - Czy naprawdę posiadły moc czarnej magii? - zapytał Jair. Foraker wzruszył ramionami. - Nigdy tego nie widziałem. Sądzę, że jest trochę magii w ich zmienianiu kształtów. Ludzie gadają też, że potrafią oddziaływać na żywioły - wiatr, ziemię, ogień i wodę. Może jest w tym trochę prawdy, bo mwellrety pojęły głębiej sposób, w jaki żywioły wpływają na pewne rzeczy. Ale większość tego gadania, to zwykłe

przesądy. Slanter wymruczał coś niezrozumiałego i rzucił Jairowi ponure spojrzenie świadczące o tym, że zupełnie nie zgadza się z opinią karła. - Będziesz bezpieczny, Ohmsford. - Foraker uśmiechnął się niepokojąco, a jego ciemne brwi uniosły się. - Jeśli będzie tak głupi, aby użyć magii w tych murach, umrze, zanim zdążysz mrugnąć! Przed nimi ciemny korytarz nagle się rozjaśnił i cała czwórka zbliżyła się do przejścia przecinającego im drogę, mijając po prawej ciąg drzwi. Przy najbliższych stało dwóch wartowników. Podejrzliwe oczy zwróciły się w ich stronę, obserwując ich nadejście. Foraker krótko powitał strażników i rozkazał otworzyć drzwi. Wartownicy spojrzeli po sobie i wzruszyli ramionami. - Weź światło - powiedział jeden z nich, podając Forakerowi olejną lampę. Jaszczur przez cały czas siedzi w ciemnościach. Foraker zapalił lampę od knota innej, wiszącej przy drzwiach, po czym spojrzał na swoich towarzyszy. - Gotowi - oznajmił strażnikom. Odsunięto rygiel i zdjęto zasuwę. Obite żelazem drzwi z żałobnym jękiem uchyliły się, ukazując za sobą zupełną ciemność. Foraker ruszył naprzód bez słowa, a pozostała trójka szła o krok za nim. Blady krąg światła olejnej lampy rozproszył mrok, ukazując przygarbione i niewyraźne zarysy skrzyń, pak i worków z zapasami. Karzeł i jego towarzysze zatrzymali się. Za nimi drzwi zatrzasnęły się z hukiem. Jair z lękiem rozglądał się po ciemnym pomieszczeniu. Powietrze wypełnione było jakimś obrzydliwym odorem i zgnilizną, które przywodziły na myśl coś martwego i odrażającego. Po kątach kładły się cienie - głębokie i nieruchome przy ich niewielkim światełku. - Stythys? - Foraker cichym głosem wymówił imię. Przez dłuższą chwilę nie było odpowiedzi. Potem spomiędzy cieni po lewej stronie, spoza skrzyń i paczek coś się poruszyło. - Kto tu jessst? - zasyczało coś. - Foraker - odpowiedział karzeł. - Przyszedłem porozmawiać. Radhomm mówił ci, że przyjdę. - Ssss! - Głos grzechotał niczym łańcuch wleczony po kamieniach. - Mów, czego chcesz, karle.

Coś poruszyło się w cieniu. Nad pakami wyrósł niewyraźny, mroczny kształt. Jair poczuł nagłą, nieprzepartą odrazę. Nie odzywaj się,’ ostrzegł go jakiś wewnętrzny głos. Nic nie mów! - Krasssnale - zaszemrała zimno postać. - Karzeł, elf i gnom. Nie trzeba się bać. Podejdźcie bliżej. - Sam podejdź - warknął niecierpliwie Foraker. - Ssss! Nie lubię światła. Potrzebuję ciemności! Foraker wzruszył ramionami. - A zatem zostańmy obaj na swoich miejscach. - Zossstańmy - zgodził się jaszczur. Jair zerknął na Slantera. Twarz gnoma zastygła w grymasie nienawiści i obrzydzenia. Pocił się. Wyglądał, jakby lada moment miał rzucić się do ucieczki. Edain Elessedil także musiał to zauważyć, bo niemal natychmiast obszedł Jaira i Forakera i stanął po drugiej stronie przerażonego gnoma, jak gdyby chciał go ochronić. - Nic mi nie jest! - wymamrotał Slanter niemal niedosłyszalnie i strzepnął dłońmi, jakby chciał odgarnąć ciemność przed sobą. Potem nagle mwellret podszedł na skraj światła - wysoka, zakapturzona postać, która wydawała się materializować wprost z cienia. Zasadniczo przypominał człowieka. Poruszał się wyprostowany na potężnych zadnich nogach, krzywych i muskularnych. Przednie kończyny miał wysunięte do przodu, a tam gdzie powinna znajdować się skóra i włosy, była tylko twarda, szara łuska i zakrzywione szpony. Twarz mwellreta, ukryta pod kapturem, odwróciła się do nich. Gadzi pysk uniósł się do światła. Pokryty łuską i rozdziawiony szeroko ukazywał rzędy ostrych zębów i wężowy jęzor. Na końcu tępo zakończonego pyska połyskiwały nozdrza. W głębi, niewidoczne niemal pod kapturem, jarzyły się wąskie, zielone szparki ślepi jaszczura. - Ssstythysss wie, co wasss sssprowadza, krasssnale - zasyczał potwór. Dobrze wie. Nastąpiła cisza. - Graymark - odezwał się w końcu Foraker. - Widma - wyszeptał jaszczur. - Ssstythysss wie. Wędrowcy, którzy niszszczą. Wychodzą z dołu, z czarnej dziury Maelmord. Ze śmierci! Wssspinają sssię do Niebiańssskiej Ssstudni i trują wody Sssrebrnej Rzeki. Trują ziemię. Niszszczą ją! Przychodzą do Graymark. Przychodzi zło. Wyrzucają nasss z naszszych domossstw. Biorą w niewolę.

- Widziałeś, co się stało? - zapytał Foraker. - Widziałem wszyssstko! Widma nadchodzą z ciemności, wypędzają nasss i zabierają naszszą własssność. Ich moc potężniejsza. Uciekać! Niektórzy z nasss giną! Slanter splunął gwałtownie w ciemność, cofnął się o krok, mrucząc coś, i kopnął kamienną podłogę. - Zossstań! - zasyczał nagle mwellret, a w jego głosie pojawił się wyczuwalny ton rozkazu. Głowa Slantera poderwała się. - Gnomy nie muszszą się nass bać. Byliśmy przyjaciółmi. Nie tak jak Widma. Widma niszczą wszyssstko, co jesst życiem, bo sssame nim nie sssą. Sssstwory śmierci! Władają czarną magią. Zagarną wszyssstkie ziemie. - Ale ty znasz sposób, żeby je zniszczyć! - naciskał Foraker. - Ssss! Graymark należy do nasss! Widma naszszły naszsz dom! Myślą, że sssą bezpieczne, kiedy odejdziemy, ale sssą w błędzie. Ssspossób, żeby je dopaść! Ssspossób, którego nie znają! - Przejścia! - wykrzyknął nagle Jair, tak pochłonięty tym, co mówił jaszczur, że na chwilę zapomniał o swoim przyrzeczeniu. Głowa mwellreta uniosła się gwałtownie, jak gdyby zwierzę węszyło w powietrzu. Jair poczuł zimno i coś potwornie złego unoszącego się nad nim w ciszy, która nagle zapadła. Mwellret wysunął swój wężowy język. - Magia, mały przyjacielu? Maszsz magię? Nikt się nie odezwał. Jair pocił się okropnie. Foraker spojrzał na niego niepewny, co się dzieje. - Twój głosss, mały przyjacielu? - szeptał mwellret. - Czuję to w twoim głossie. O, tak. Czuję to w tobie. Magia taka jak moja. Zrób to dla mnie, dobrze? Mów! Coś otoczyło Jaira, jakiś niewidzialny krąg, który odebrał mu oddech. Zanim zorientował się, co się dzieje, zaczął śpiewać. Pieśń wydobywała się spomiędzy jego zaciśniętych zębów - szybkie, ostre słowa. Fale kolorów i kształtów wypełniły powietrze pomiędzy nimi, wirując w ciemności i świetle lampy niczym żywe stworzenia. Chwilę później Jair był wolny, krępujące go więzy opadły. Pieśń zamarła w ciszy. Chłopak chwycił powietrze ustami i opadł na kolana. U jego boku pojawił się natychmiast Slanter i próbował odciągnąć go w kierunku drzwi, wrzeszcząc wściekle

na mwellreta i sięgając wolną ręką po długi miecz Edaina Elessedila. Foraker rzucił się pomiędzy nich i stanął naprzeciw Stythysa, unosząc miecz. Mwellret skurczył się nagle, osłonił szatą z kapturem i cofnął się z powrotem w ciemność. - Co mu zrobiłeś? - warknął Foraker. Mwellret skurczył się jeszcze bardziej. Wąskie ślepia jarzyły się w ciemnościach. Foraker odwrócił się gwałtownie. - Dosyć tego. Wychodzimy. - Zossstań! - Mwellret podniósł lament. - Rozmawiaj ze Ssstythyssem! Powiem ci o Widmach! - Nie jestem już zainteresowany - odpowiedział Foraker, waląc w drzwi magazynu rękojeścią miecza. - Ssss! Musisz rozmawiać ze Ssstythyssem, jeśli chceszsz zniszczyć Widma! Tylko ja znam ssspossób! To mój ssekret! - Głos stworzenia był teraz ostry i niewiarygodnie zimny. Zniknął przyjazny ton. - Krasssnale wrócą, muszą wrócić! Będzie przykro, jeśli odejdą! - Nam przykro, żeśmy przyszli! - odparował Edain Elessedil. - Nie potrzebujemy twojej pomocy! Jair przeszedł przez otwarte drzwi podtrzymywany z jednej strony przez księcia elfów, a z drugiej przez Slantera, który mamrotał coś pod nosem. Potrząsając głową, aby dojść do siebie, chłopiec odwrócił się. Mwellret był teraz zakapturzonym kształtem bez twarzy, skulonym głęboko w mroku pokoju, z którego Foraker zabrał światło. - Potrzebujecie mojej pomocy! - powiedziało cicho stworzenie, unosząc pokryte łuską ramię. - Przyjdziecie jeszszcze, mali przyj aciele! Przyjdziecie! Potem wartownicy zamknęli drzwi. Rygiel i zasuwa wróciły na swoje miejsce. Jair odetchnął głęboko i wyprostował się, odsuwając podtrzymujące go ramiona. Foraker zatrzymał go, zajrzał mu głęboko w oczy, chrząknął i ruszył z powrotem pasażem, który ich tu przyprowadził. - Chyba nic ci nie jest - oznajmił. - Wracajmy na powietrze. - Co się stało, Jairze? - Edain Elessedil chciał wiedzieć. - Jak on to zrobił? Chłopiec pokręcił głową. - Nie wiem. - Ciągle drżąc, podążył za Forakerem, mając po bokach księcia elfów i Slantera. - Po prostu nie wiem. - Czarne diabły! - mruknął z nienawiścią Slanter, odwołując się ponownie do

swego ulubionego epitetu. - Mogą cię opętać. Jair skinął tylko głową i szedł dalej. Bardzo chciał wiedzieć, jak dokonuje się takiego opętania.

XXI Nad Capaal zapadła czarna, mglista i cicha noc. Wysokie góry przesłoniły księżyc i gwiazdy i tylko olejne lampy karłów i ogniska gnomów rzucały trochę światła na mroczne cienie nocy. Na kamieniach i krzewach zaczynał się osadzać szron. Temperatura opadła i krople wilgoci zamarzały w białe koronki. Wszędzie panowała niepokojąca cisza. Na szczycie murów fortecy stał Jair i Elb Foraker. Patrzyli w dół tam, gdzie pomiędzy górami rozciągały się tamy i zapory wodne i gdzie płynęła Srebrna Rzeka. - Mają ponad pięćset lat - wyjaśniał karzeł. Jego głos pośród nocnej ciszy brzmiał mocno i wyraźnie. - Zbudowano je za czasów Raybura, kiedy nasz lud miał jeszcze królów. Kiedy zakończyła się Druga Wojna Ludów. Jair bez słowa wpatrywał się w ciemność ponad parapetami, śledząc zarysy ogromnych konstrukcji na tle bladego światła lamp i pochodni oświetlających kamień. Zapory były trzy. Szerokie pasy przecinały bieg Srebrnej Rzeki, która opadała do wąwozu poniżej. Poziom wody regulowało kilka śluz. Cała maszyneria była umieszczona i ukryta wewnątrz zapór i w fortecy. Sama warownia stała tuż nad wysoką zaporą, rozciągając się aż do jej końców i strzegąc wszystkich szlaków, które do niej wiodły. Poza zaporą ciągnęło się, ginąc w ciemnościach, jezioro Cillidellan, okolone pierścieniem czerwonych ognisk oblegających armii, a mimo to dziwnie mroczne w tę bezksiężycową noc. Pomiędzy wysoką zaporą a jej niższymi poziomami Srebrna Rzeka rozdzielała się na dwa małe zbiorniki, które później spadały w dół z ogromnej wysokości. Oba krańce niższych poziomów otoczone były przez strome urwiska i jedyną drogę w dół stanowiła wąziutka ścieżka albo podziemne przejścia wydrążone w skale. - Gnomy bardzo chciałyby to zdobyć - mruknął Foraker, omiatając ramieniem kompleks zabudowań. - Kontrola nad niemal wszystkimi zasobami wody z całej krainy aż do Tęczowego Jeziora na zachodzie. Gdyby nie to, w porze deszczowej zalałaby nas powódź. Bywało już tak, zanim wybudowano tamy i zapory. - Potrząsnął głową. - W razie ulewnej wiosny zmiotłoby nawet Culhaven. Jair rozglądał się wokół powoli, zdumiony ogromem budowli i wysiłkiem, jaki włożono w jej wzniesienie. Foraker wziął go już na obchód wewnętrznych pomieszczeń tam i śluz, wyjaśniając działanie maszynerii i obowiązki tych, którzy się nią zajmowali. Jair był mu wdzięczny za tę wyprawę.

Slanter zaabsorbowany był poprawianiem map pomocnych terenów od Ravenshorn; map zupełnie nie odpowiadających prawdzie - co gnom natychmiast wytknął, kiedy mu je pokazano. Za wszelką cenę chciał uniknąć powrotu do magazynu, w którym uwięziony był mwellret, a także podkreślić swoją pozycję specjalisty. Dlatego zgodził się oznakować mapy tak, aby mała grupka wędrowców została dokładnie poinformowana o geografii ziem, które mieli przejść podczas swojej podróży. Edain Elessedil wymówił się i ruszył gdzieś na własną rękę, więc kiedy Foraker zaproponował Jairowi obchód po tamach i zaporach, chłopak z wdzięcznością przyjął zaproszenie. Podejrzewał wprawdzie, że jednym z powodów, którymi kierował się karzeł, było odciągniecie go od myśli o Garecie, który jak dotąd nie powrócił, ale nie przeszkadzało mu to. Wolał nie myśleć o utracie Mistrza Broni. - Urwiska nie pozwalają gnomom zejść do niższych zapór - mówił Foraker ze wzrokiem zwróconym w kierunku odległych ognisk. - Forteca strzeże wszystkich przejść. Nasi przodkowie dobrze wiedzieli, co robią, budując Capaal. Tak długo, jak stoi forteca, tamy i zapory są bezpieczne i bezpieczna jest także Srebrna Rzeka. - Ale została zatruta - zauważył Jair. - Tak. Ale byłoby gorzej, gdyby całe Cillidellan przepadło w wąwozie. Trucizna rozprzestrzeniłaby się szybciej na zachód. - Czy pozostałe kraje wiedzą o tym? - zapytał cicho Jair. - Wiedzą. - Miałeś nadzieję, że przybędą z pomocą? Foraker roześmiał się ponuro. - Też byś miał nadzieję, ale nie wszyscy chcą uwierzyć w prawdę. Niektórzy wolą jej nie zauważać. - Czy jakieś ludy zgodziły się wam pomóc? Karzeł wzruszył ramionami. - Niektóre. Elfy z Westlandii wysłały armię pod wodzą Andera Elessedila. Jest jeszcze jakieś dwa tygodnie drogi stąd. Callahorn obiecał pomoc. Helt i garstka innych walczy razem z nami. Nie nadeszła odpowiedź od trolli, ale Nordlandia jest bardzo rozległa, plemiona porozrzucane po całym terytorium. Być może pomogą nam przynajmniej na północnej granicy. Zamyślił się. - A Sudlandia? - zapytał Jair po chwili oczekiwania. - Sudlandia? - Foraker powoli pokręcił głową. - Ona ma swoją Federację i Radę Koalicyjną. Banda głupców. Błahe sprzeczki i walki o władzę pochłaniają całą ich energię. A nowa Sudlaridiaitie przedstawia żadnej wartości dla ludzi z innych

krain. Rasa ludzka nie jest już tym, czym była za czasów Pierwszej Wojny. Obawiam się, że gdyby lord Warlock zmartwychwstał, Federacja z chęcią podążyłaby za nim. Jair wzdrygnął się w duchu. Setki lat temu w Pierwszej Wojnie Ludów lord Warlock podporządkował sobie rasę ludzką i skłonił ją do walki z pozostałymi rasami. Człowiek przegrał w tej wojnie i ciągle jeszcze nie może się podźwignąć z upokorzenia i goryczy tej porażki. Federacja reprezentująca postawę izolacjonistyczną, zarówno w polityce jak i praktyce, wchłonęła większość Sudlandii i pozwalała sobie przemawiać w imieniu większości. - Ale Callahorn nadal jest z wami - podkreślił pospiesznie Jair. - Ludzie z pogranicza są innym narodem. - Nawet oni mogą nie wystarczyć - mruknął Foraker. - Nawet cały Legion. Widziałeś, ile plemion zebrało się poza murami. Zjednoczone stanowią siłę większą niż jakakolwiek, z którą moglibyśmy się zmierzyć. W dodatku pomagają im te czarne stwory, które nimi kierują. - Pokręcił ponuro głową. Jair zmarszczył brwi. - Ale i my mamy sprzymierzeńca, który może zmierzyć się z Widmami Mord. Mamy Allanona. - Tak, Allanon - mruknął Foraker i raz jeszcze pokręcił głową. - I Brin - dodał Jair. - Kiedy już odnajdą Ildatch... Przerwał nagle, słysząc mroczny szept ostrzeżenia Króla Srebrnej Rzeki. „Liście na wietrze”, powiedział. „Twoja siostra i druid. Oboje będą zgubieni.” Odsunął od siebie ten szept. Tak się nie stanie, przyrzekł sobie. Będę tam pierwszy, znajdę ich. Wrzucę Srebrny Pył do Niebiańskiej Studni, aby oczyścił jej wody. Potem wrzucę kryształ wizji, a potem... Przerwał niepewny, co będzie potem. Co się wydarzy? Nie wiedział. Ale coś musi się stać. Zrobi coś, aby powstrzymać przepowiednię starca. Ale najpierw czekała go podróż na północ, pomyślał posępnie. A przedtem musi wrócić Garet Jax... Foraker raz jeszcze przeszedł wzdłuż murów z głową pochyloną na piersi i dłońmi wetkniętymi w kieszenie podróżnego płaszcza, który otulał jego krępą sylwetkę. Jair dołączył do niego, kiedy karzeł zaczął schodzić szerokimi, kamiennymi schodami na niższy poziom. - Możesz powiedzieć mi coś o Garecie? - zapytał nagle chłopiec.

Karzeł nie podniósł głowy. - A co byś chciał wiedzieć? - Nie wiem. - Jair pokręcił głową. - Cokolwiek. - Cokolwiek? - burknął karzeł. - Raczej nieprecyzyjne określenie, nie sądzisz? Jakie cokolwiek? Jair zastanawiał się przez chwilę. - Coś o nim. Coś, czego nikt nie wie. Foraker podszedł do parapetu wychodzącego na ciemny przestwór Cillidellan, oparł łokcie na kamieniu i wpatrzył się w ciemność. Jair stał cicho obok niego i czekał. - Chcesz go zrozumieć, tak? - zapytał w końcu Foraker. - Przynajmniej trochę. - Chłopiec skinął głową. - Nie jestem pewny, czy to możliwe, Ohmsford. To tak, jakby próbować zrozumieć... sokoła. Widzisz go, widzisz, czym jest i co robi. Podziwiasz go, zdumiewa cię jego istota, ale tak naprawdę nie możesz go zrozumieć, nigdy. Musiałbyś nim być, żeby go pojąć. - Wygląda na to, że ty go rozumiesz - zauważył Jair. Surowa twarz Forakera obróciła się gwałtownie. - Tak sądzisz, Ohmsford? Rozumiem go? - Ponownie pokręcił głową. - Nie bardziej, niż rozumiem sokoła, a może i mniej. Znam go, ponieważ przebywałem z nim jakiś czas, walczyłem z nim ramię w ramię i razem szkoliliśmy ludzi. Takiego go znam. Wiem, kim jest. Ale to wszystko, to zaledwie garstka pyłu, jeśli mówimy o zrozumieniu. - Zawahał się. - W porównaniu z tobą, ze mną czy z kimkolwiek Garet Jax jest niczym odmienna forma życia. Szczególna i jedyna w swoim rodzaju, ponieważ jest tylko jeden Garet Jax. - Brwi karła uniosły się. - Na swój sposób jest magiczny. Dokonuje rzeczy, których inni nawet nie próbują dokonać. Mogą o nich tylko marzyć. Potrafi przeżyć w warunkach, w których każdy inny by zginął i robił to już wiele razy. Tak jak sokół. To jego instynkt pozwala mu wzlecieć tam, gdzie nikt nie może go już dosięgnąć. Zrozumieć go? Nie, nawet nie zacząłem go rozumieć. Jair milczał przez chwilę. - Przybył do Estlandii ze względu na ciebie - odezwał się w końcu. - A przynajmniej tak twierdzi. A więc musi żywić w stosunku do ciebie coś w rodzaju przyjaźni. To rodzaj pokrewieństwa. - Być może. - Karzeł wzruszył ramionami. - Ale to nie znaczy, że go

rozumiem. Poza tym robi to, co robi, z przyczyn sobie tylko wiadomych, o których niekoniecznie mówi. Tyle już o nim wiem. Równie dobrze mógł tu przyjechać ze względu na mnie, jak i z zupełnie innego powodu. - Klepnął Jaira po ramieniu. Równie dobrze mógł tu przyjechać dla ciebie. Ale naprawdę nie znam przyczyny. Może ty ją znasz. Chłopak zawahał się, myśląc nad tym, co usłyszał. - Powiedział, że będzie moim obrońcą, ponieważ Król Srebrnej Rzeki tak mu nakazał. - Świetnie. - Foraker skinął głową. - Ale czy dzięki temu rozumiesz go lepiej? Bo ja nie. - Przerwał i spojrzał z powrotem na jezioro. - Nie, on ma swoje powody i nie zdradziłby mi ich. Jair prawie go nie słyszał. Coś sobie przypomniał i na jego twarzy malowało się zaskoczenie. Odwrócił się szybko. Jego umysł pracował gorączkowo. Czy rzeczywiście istniały przyczyny, które Garet Jax wyjawił chłopcu, a nie Forakerowi? Czyż właśnie tego nie zrobił w tamtą deszczową, chłodną noc za Culhaven, kiedy skulili się we dwóch pod skarpą? Pamięć ożywała stopniowo. „Chcę, żebyś zrozumiał...” Tak właśnie powiedział Garet Jax. Sen obiecał mu konfrontację z siłą i zręcznością większą niż ta, z jaką mierzył się kiedykolwiek. „Szansa, aby się przekonać, czy rzeczywiście jestem najlepszy. Cóż innego mi pozostało...?” Jair wdychał głęboko chłodne, nocne powietrze. Być może rozumiał Gareta Jaxa lepiej niż myślał. Być może rozumiał go lepiej niż ktokolwiek inny. - Jest coś, o czym mało kto wie. - Foraker odwrócił się nagle, przerywając Jairowi jego rozmyślania. - Powiedziałeś, że znalazł cię w Borze Czarnych Dębów. Zawsze się zastanawiałem, co tam robił. Ruszył przecież na wschód z Callahornu. Jair powoli pokiwał głową. - Nie pomyślałem o tym. Czarne Dęby nie leżą raczej na trasie kogoś, kto podróżuje od granic do dalekiego Anaru. - Zawahał się. - Co on tam robił? Foraker uśmiechnął się blado. - Mogę się tylko domyślać. Nie powiedział mi więcej niż tobie. Ale północna kraina, pomiędzy Leah i niziną Clete, była niegdyś jego domem. Tam się urodził i dorastał. Dawno temu miał tam również rodzinę. Kogoś bliskiego w każdym razie. Od dawna o tym nie wspominał, ale może jeszcze ktoś tam został. Albo już tylko wspomnienia. - Rodzina - powtórzył Jair miękko, a potem pokręcił głową. - Mówił ci, gdzie

mieszkali? Karzeł odsunął się od parapetu. - Nie. Raz tylko ich wspomniał i to wszystko. Ale teraz wiesz o nim coś, czego nie wie nikt inny; poza mną oczywiście. Czy to sprawia, że lepiej go rozumiesz? Jair uśmiechnął się. - Nie przypuszczam. Foraker zawrócił i razem ruszyli z powrotem wzdłuż murów. - Tak też myślałem - mruknął karzeł i owinął się mocniej płaszczem, kiedy mury przestały ich osłaniać przed wiatrem. - Wracajmy do środka, Ohmsford. Przygotuję ci kufel gorącego piwa. Poczekamy razem na powrót naszego sokoła. Szorstka dłoń Forakera delikatnie poklepała ramię chłopca, który pospieszył za nim. Zapadła noc. Jej godziny wlokły się w nieskończoność, puste i nabrzmiałe oczekiwaniem. Z gór skradała się mgła niczym kot na miękkich łapkach, gęstniejąc i otulając tamy i zapory, spowijając armie gnomów i karłów wilgotnym całunem, lgnąc do ziemi tak, że nawet jarzące się ogniska straży przestały być widoczne. Jair Ohmsford zasnął o pomocy, ciągle czekając na powrót Gareta Jaxa. Osunął się ciężko na krześle kapitana straży, podczas gdy Foraker, Slanter i Edain Elessedil rozmawiali cicho nad kuflami gorącego piwa. W mroku jarzyła się tylko jedna świeca i Jair odpłynął w sen. W jednej chwili słyszał jeszcze jak przez mgłę monotonny szum rozmowy, a w następnej już spał. Kiedy książę elfów potrząsnął go za ramię, był już prawie świt. - Jair. On wrócił. Chłopak przetarł oczy i dźwignął się z krzesła. Na małym palenisku w kącie pokoju, ledwo widoczne poprzez mrok odchodzącej nocy, jarzyły się delikatnie gasnące już węgle. Za oknem słychać było krople deszczu uderzające o kamienie. Jair zamrugał. Wrócił. Garet Jax wrócił. Wstał szybko. Był ubrany. Chwycił tylko buty i zaczął je wciągać. - Przyszedł jakieś pół godziny temu. - Książę elfów stał przy nim, a jego głos brzmiał dziwnie cicho, jak gdyby obawiał się, że może obudzić kogoś jeszcze. - Helt był z nim. Znaleźli drogę na północ poza tunelami. - Przerwał. - Ale stało się coś jeszcze, Jairze. - Chłopak spojrzał wyczekująco. - Gdzieś po północy zaczęło padać i mgła rozproszyła się. Kiedy nadszedł świt, pojawiły się wszystkie gnomy. Zebrały się

tuż przy brzegach Cil-lidellan, od jednego krańca wysokiej zapory do drugiego. Stoją tam i czekają. Jair był już na nogach. - Co mają zamiar zrobić? Edain Elessedil potrząsnął głową. - Nie wiem i chyba nikt tego nie wie. Ale są jeszcze parę godzin drogi stąd. Wszystkie karły są już na murach. Chodź ze mną, a sam zobaczysz. Pobiegli ze strażnicy w dół labiryntem korytarzy, aż dotarli do drzwi wychodzących na wielki dziedziniec, który rozciągał się w środkowej części wysokiej zapory. Chłodny wiatr wiał znad Cillidellan i deszcz chłostał ich twarze, kiedy tak biegli przed siebie. Była jeszcze noc. Ponad szczytami gór unosiła się dopiero szara mgiełka przedświtu. Karły zajęły już pozycje na wałach fortecy i zapór, odziane w płaszcze i kaptury, z bronią w dłoniach. Całe Capaal zamarło w ciszy. Dotarłszy do warowni, która strzegła pomocnego krańca wysokiej zapory, Edain poprowadził Jaira przez kamienne schody i linię murów do wieży strażniczej górującej nad całą budowlą. Wiatr tutaj przybierał na sile, a deszcz był bardziej ulewny. Kiedy przystanęli przy obitych żelazem dębowych drzwiach prowadzących do wieży, minęła ich gromadka karłów i ruszyła w dół sąsiednimi schodami. Większość z nich miała płomiennorude włosy i brody, co potęgowało ich groźny wygląd. Odziani byli w skóry i kolczugi. - Radhomm, dowódca karłów - wyszeptał Edain do Jaira. Wbiegli pospiesznie przez dębowe drzwi do wnętrza wieży, zostawiając za sobą ponurą pogodę. Blade światło lamp olejnych ledwo rozjaśniało mrok panujący wewnątrz, kiedy nagle pojawiła się przed nimi grupka postaci w pelerynach. - Hm, przespałby życie, gdyby mu tylko pozwolić - usłyszał gderanie Slantera. - Witaj ponownie, Jairze Ohmsford. - Powitał go głęboki głos i ogromna dłoń Helta wyciągnęła się do uścisku. Był tam także Garet Jax, czarny jak otaczająca go noc, nieugięty i niezmienny jak górski kamień. Patrzyli na siebie bez słowa. Szczupła twarz była napięta. Ręce Mistrza Broni spoczęły miękko na ramionach Jaira, a w jego oczach pojawiło się dziwne, niezwykłe ciepło. Trwało to ledwie sekundę i zaraz zniknęło. Dłonie opadły i Garet Jax cofnął się w mrok. Drzwi za nimi otworzyły się nagle i ociekający wodą karzeł podbiegł do miejsca, gdzie Elb Foraker pochylał się nad stosem map leżących na małym

drewnianym stoliku. Nastąpiła błyskawiczna i cicha wymiana zdań, po czym posłaniec zniknął tak szybko, jak się pojawił. Foraker natychmiast podszedł do Jaira, a pozostali zebrali się wokół nich. - Ohmsford - powiedział cicho. - Dowiedziałem się właśnie, że mwellret uciekł. Zapadła pełna zdumienia cisza. - Jak to się mogło stać? - warknął wściekle Slanter, unosząc do światła swoją surową twarz. - Zmiana kształtu. - Foraker utkwił wzrok w Jaira. - Prześliznął się przez mały szyb wentylacyjny pompujący powietrze do niższych poziomów. Zrobił to w nocy. Nikt nie wie, gdzie może być teraz. Jair poczuł zimno. Bez wątpienia karzeł miał jakiś cel, przekazując mu tę niemiłą wiadomość. Nawet zamknięty w magazynie, mwellret był w stanie wyczuć obecność magii elfów i zmusić Jaira do ujawnienia jej. A jeśli jest na wolności... - Mogliśmy się tego spodziewać w każdej chwili - zauważył Edain Elessedil. Tylko dlaczego zrobił to właśnie teraz? Musi być jakiś powód. I ja mogę być tym powodem, pomyślał Jair w duchu. Foraker też zdawał sobie z tego sprawę. Dlatego mnie pierwszemu o tym powiedział. Z mroku wynurzył się nagle Garet Jax. - Wyruszamy natychmiast - oznajmił. - Zbyt długo już zwlekaliśmy. Nasz cel leży na pomocy. Cokolwiek się tu wydarzyło, nie musimy w tym uczestniczyć. Skoro wokół Cillidellan zebrały się gnomy, będzie dość łatwo... OOOOOOMMMMMMMMMMM! Przerażeni rozejrzeli się pospiesznie wokół. Potworne zawodzenie, głębokie i napastliwe rozdarło ciszę przedświtu. Stopniowo nasilało się, jakby wznosiły je tysiące głosów, przedzierając się przez wiatr i deszcz i unosząc się ponad górami Capaal. - A niech to! - krzyknął Slanter, a jego żółta twarz skrzywiła się, jakby rozpoznał źródło dźwięku. Cała szóstka rzuciła się do drzwi i w ciągu paru sekund byli już na murach. Deszcz i wiatr siekły ich twarze, kiedy wpatrywali się poprzez wzburzone wody Cillidellan na pomoc. OOOOOOMMMMMMMMMMM! Lament wzmógł się, urastając w przeciągłe wycie unoszące się nad

wzgórzami. Ten ponury śpiew wznosiły gnomy wzdłuż brzegów Cillidellan, a ich głosy zlewały się w jeden żałobny dźwięk, kiedy sięgały mrocznej tafli jeziora. Na murach poniżej pojawił się Radhomm, wykrzykując rozkazy, i posłańcy rozpierzchli się na wszystkie strony w poszukiwaniu dowódców. Wszędzie panowała gorączkowa krzątanina. Garnizon przygotowywał się na przyjście nieznanego. Ręce Jaira uniosły się do tuniki, odnajdując kojący kształt kryształu wizji i sakiewki ze Srebrnym Pyłem. Garet Jax chwycił Slantera za płaszcz i przyciągnął go do siebie. - Co tam się dzieje? W oczach gnoma widać było strach. - To przywołanie, przywołanie czarnej magii! Widziałem to już kiedyś w Graymark! - Gnom wił się w żelaznym uścisku. - Ale potrzebują jeszcze dotyku wędrowców, Mistrzu Broni! Potrzebują ich dotyku! - Garet! - Foraker odciągnął szorstko Mistrza Broni, wskazując najbliższy brzeg Cillidellan, niecałe sto jardów od miejsca, gdzie kończyła się wysoka zapora. Garet uwolnił Slantera. Wszystkie oczy spojrzały w kierunku, który wskazywał karzeł. Pośrodku zbiorowiska gnomów pojawiły się trzy czarno odziane postacie, wysokie i wyraźne na tle nadchodzącego świtu. - Widma Mord! - wyszeptał ochryple Slanter. - Wędrowcy nadeszli!

XXII Nad Cillidellan pojawiły się Widma Mord, sunąc tuż nad powierzchnią wody niemal niedostrzegalnymi ruchami. Z twarzami ukrytymi w cieniu kapturów, mogłyby być bezcielesnymi duchami, gdyby nie palce zakończone czarnymi szponami, wysuwające się spod szat i ściskające trzy sękate, wypolerowane, czarodziejskie różdżki. Wokół nich narastał lament gnomów, mieszając się z wyciem wichru. Ci, którzy obserwowali całą scenę z murów Capaal, mieli wrażenie, że czarne postacie wynurzają się właśnie z tego dźwięku. Nagle straszliwe zawodzenie umilkło i gnomy stanęły w milczeniu. Nad Cillidellan słychać było teraz jedynie przeraźliwe wycie wiatru i łoskot fal. Przywódca Widm Mord uniósł wysoko różdżkę. Jego wychudła postać wystrzelała z ochronnej warstwy szat niczym przeklęty kikut martwego drzewa. Niesamowity, przenikliwy dźwięk rozpłynął się ponad wzgórzami i obrońcom wydawało się, że przez chwilę przycichł nawet wiatr. Potem różdżka opadła, kierując się w stronę czarnych wód jeziora; pozostałe dołączyły do niej, stykając się ze sobą i łącząc w jedną, kiedy ich płonące końce zanurzyły się w Cillidellan. Przez chwilę nic się nie działo. Potem różdżki eksplodowały czerwonym płomieniem, który rozdarł taflę jeziora, wgryzając się w jego chłodną ciemność. Wody zadrżały i uniosły się, a potem zaczęły wrzeć. Rozległ się wrzask gnomów, pełen strachu i radości równocześnie, po czym armia cofnęła się od brzegów jeziora. - To przywołanie! - krzyknął Slanter. Czerwony ogień przedarł się w mroczną, nieprzeniknioną czerń, docierając do głębi, gdzie nie dochodziło już światło. Płomienie rozprzestrzeniały się w wodzie niczym plama krwi, a na powierzchni z głośnym sykiem wybuchały gejzery pary. Całe jezioro kipiało. Obrońcy na wałach fortecy karłów zamarli, nie wiedząc, co począć. Coś miało się wydarzyć, coś, czego nie da się opisać, i nikt nie wiedział, jak to powstrzymać. - Musimy stąd uciekać! - Slanter niecierpliwie szarpał Gareta Jaxa. W jego oczach widać było strach, ale także i zdrowy rozsądek. - Szybko, Mistrzu Broni! Nagle płomień zgasł. Szare różdżki uniosły się, szponiaste dłonie schowały się z powrotem w fałdach szat. Mimo to woda nadal wrzała gwałtownie. Czerwona plama jarzyła się teraz głęboko pod powierzchnią jeziora niczym oko przebudzonego ze snu olbrzyma.

OOOOOMMMMMMMMM! Znowu rozległ się przenikliwy i pełen wyczekiwania lament armii gnomów. Dłonie uniosły się i połączyły, wyciągając się w górę na znak różdżek Widm Mord. Z jeziora buchnęła para i całe Cillidellan wydawało się eksplodować z niesłychaną siłą. Potem z głębin uniósł się jakiś ogromny, mroczny kształt. - Mistrzu Broni! - wołał Slanter. Ale Garet Jax pokręcił głową. - Zostaniemy tu. Helt, przynieś długie łuki. Olbrzym zniknął natychmiast w wieży. Jair przez chwilę patrzył za nim, a potem odwrócił się z powrotem do Cillidellan, do ogłuszającego zawodzenia gnomów i czarnego stwora wynurzającego się z głębin. Pojawiał się coraz szybciej, rosnąc w miarę zbliżania się do powierzchni wody. Zło przywołane przez Widma Mord, ale jakiego rodzaju? Jair z trudem przełknął ślinę, pokonując ucisk w gardle. Cokolwiek to było, było ogromne. Jego sylwetka wydawała się wypełniać całe dno jeziora. Powoli zaczęło nabierać kształtów: pojawił się ogromny, niezdarny kadłub i wijące się ramiona, szukające czegoś po omacku... Wreszcie z ogłuszającym rykiem fali stwór przebił powierzchnię jeziora i ukazał się w bladym świetle świtu. Bezkształtne, czarne cielsko gwałtownym szarpnięciem uwolniło się z wody i zawisło przez chwilę w górze. Beczkowaty kształt pokryty był warstwą szlamu i mułu oraz skorupą morskich żyjątek i koralu. Cztery potężne łapy wyprostowały się, kiedy wstał. Były pokryte kolcami i uzbrojone w potężne szpony. Na głowie wiła się masa poskręcanych macek otaczających coś na kształt ogromnego dzioba pełnego ostrych jak brzytwa zębów. Pomiędzy czułkami połyskiwały zimno czerwonawe ślepia. Wyprostowany stwór mierzył jakieś czterdzieści stóp wszerz i co najmniej sto stóp od czubka łba do ogona. Na murach Capaal rozległy się okrzyki przerażenia. - Kraken! - powiedział Foraker. - Już po nas! Zawodzenie gnomów przerodziło się w nieludzki wrzask. Wraz z pojawieniem się potwora lament przeszedł w wojenny okrzyk, który rozległ się w całym Capaal. W dole, w ciemnych wodach jeziora, kraken wydał z siebie ryk, a jego czarne cielsko odwróciło się gwałtownie w stronę ściany zapory i fortecy, która ją osłaniała. - Idzie na nas! - wyszeptał zdumiony Garet Jax. - Stwór, który nie może żyć bez świeżej wody, który pochodzi z oceanu, tutaj! Sprowadzony przez czarną magię! - Szare oczy zalśniły zimnym blaskiem. - Nie dostanie nas. Helt!

Olbrzym pojawił się natychmiast u jego boku, ściskając w potężnej dłoni trzy długie łuki. Garet Jax wziął jeden z nich, drugi zostawił Heltowi, a trzeci podał Edainowi Elessedilowi. Slanter rzucił się do przodu. - Posłuchaj! Nie możesz z nim walczyć! Potwór przywołany z samego piekła to zbyt wiele nawet dla ciebie! Lecz Garet Jax zdawał się nie zwracać nań uwagi. - Zostań z chłopcem, gnomie. Jest teraz pod twoją opieką. Pilnuj, żeby był bezpieczny. Zszedł z wieży, a Helt i Edain podążali tuż za nim. Foraker zawahał się tylko przez chwilę, rzucając nieufne spojrzenie w kierunku Slantera, po czym ruszył za nimi. Kraken wynurzył się u stóp murów cytadeli karłów. Ogromne cielsko uderzyło w kamień z oszałamiającą siłą i impetem. Z wody wysunęły się potworne macki, sięgając do zebranych na murach karłów. Złapały kilkunastu i strąciły w wody jeziora, oplatając ich ciała ssawkami i kolcami. Krzyki i zawodzenia umierających wypełniły poranne powietrze. Deszcz strzał spadł z murów, ale gruba skóra potwora chroniła go przed uderzeniami. Odrzucał na bok maleńkie figurki, które próbowały go powstrzymać, smagając je swoimi podobnymi do bieży ramionami i krusząc mury, poza którymi usiłowali się schronić. Teraz także i gnomy przyłączyły się do ataku. Cała oblegająca armia uderzyła na wrota po obu stronach wysokiej zapory, wdzierając się po drabinach i wbijając haki, które ściskali w dłoniach. Obrońcy twierdzy rzucili się do parapetów i szybko odparli pierwszy atak. Lecz gnomy zachowywały się jak szalone. Nie zważając na straty, jakie im zadawano, rzucały się na mury i bramy, aby tam ponieść śmierć. Wydawało się jednak, że to szaleństwo ma swój cel. Podczas gdy karły zajęte były odpieraniem ataków, kraken parł na północ, aż dotarł do murów jak najbliżej bram. Nagłym ruchem wynurzył się z wody, wczepiając się płetwiastymi łapami w kamienie zapory w miejscu, gdzie wychodziła ona na brzeg. Ogromne macki rzuciły się na mury, ssawki przylgnęły do bram i potwór szarpnął do tyłu. Kraty rozprysły się na boki, puściły zasuwy, a dookoła spadł deszcz odłamków drzewa i stali. Bramy cytadeli runęły wydarte z zawiasów i armia gnomów przelała się przez nie z triumfalnym wrzaskiem. Na murach strażnicy Jair i Slanter obserwowali bitwę z rosnącym

przerażeniem. Teraz karły nie miały już szans na powstrzymanie atakujących. Zdobycie fortecy było kwestią minut. Obrońcy już zaczynali się wycofywać wzdłuż murów. Niewielkie grupki gromadziły się wokół swoich dowódców, rozpaczliwie próbując powstrzymać szturm. Dla gnoma i chłopca było jasne, że bitwa jest przegrana. - Musimy uciekać, póki jeszcze możemy, chłopcze! - nalegał Slanter, chwytając Jaira za ramię. Chłopak jednak nie chciał odejść, ciągle wypatrując przyjaciół, zbyt przerażony tym, co się działo, żeby wykonać jakiś inny ruch. Z wody raz jeszcze wysunął się kraken i powlókł swoje potężne cielsko wzdłuż muru, w kierunku środka zapory. Widma Mord przemknęły jego śladem aż do roztrzaskanych murów. Szare różdżki uniosły się ostrzegawczo, kiedy podążające za nimi gnomy rzuciły się w kierunku fortecy karłów niemożliwą wręcz do odparcia falą. - Slanter! - krzyknął nagle Jair, wskazując w sam środek bitwy. Na szczycie murów, w kłębach kurzu i dymu wyrastała potężna sylwetka Helta z Elbem Forakerem u boku. Ściskając w jednej ręce łuk, a drugą przytrzymując się parapetu, olbrzym patrzył w dół, gdzie stały Widma Mord. Powoli naciągnął cięciwę i uwolnił ją. Długa, czarna strzała pomknęła w dół niczym mroczna plama i zatonęła w piersi przywódcy Widm. Stwór wyprostował się, wzdrygnął i cofnął gwałtownie, pchnięty siłą uderzenia. Druga strzała utkwiła tuż koło pierwszej i znowu Widmo zatoczyło się do tyłu. Z ust stojących najbliżej wyrwał się krzyk przerażenia i napór gnomów jakby się zachwiał. Widmo wszakże stanęło pewnie na nogach. Szponiasta dłoń chwyciła strzałę i wyciągnęła ją bez najmniejszego wysiłku. Potwór uniósł ją wysoko do góry, a potem połamał na kawałki. Potem uniosła się różdżka, a z jej końca wystrzelił czerwony płomień. Wzdłuż całych murów zapłonął ogień, wgryzając się w kamień i atakując obrońców. Helt i Foraker rzucili się w tył, kiedy dosięgną! ich płomień, i zniknęli w lawinie spadających kamieni i pyłu. Jair rzucił się naprzód, ale krzyk Slantera zatrzymał go. - Nie możesz im pomóc, chłopcze! - Nie czekając aż chłopiec zacznie się sprzeciwiać, gnom pociągnął go do kamiennych schodów prowadzących w dół. Lepiej zacznijmy się martwić o siebie! Jeśli się pospieszymy, to być może... Nagle zobaczyli krakena. Wynurzył się z Cillidellan w połowie murów, gdzie szeroki dziedziniec łączył się z fortecą strzegącą krańców wysokiej zapory. Jego

macki i płetwiaste nogi uczepiły się kamienia. Był teraz dobrze widoczny, ponieważ woda przykrywała jedynie tylną część beczkowatego cielska. Powoli obracał się wokół własnej osi tam, gdzie karły usiłowały opuścić północną fortecę. Wijąca się masa macek wyciągnęła się w stronę pasa wysokiej zapory. W ciągu paru sekund wszystkie przejścia zostały zablokowane. - Slanter! - krzyknął ostrzegawczo Jair, rzucając się w tył, kiedy ogromna macka przesunęła mu się tuż obok głowy. Wspięli się z powrotem po schodach i przykucnęli w cieniu balustrady prowadzącej z powrotem na blanki. Wokół nich opadła ulewa roztrzaskanych kamieni i kurzu zmieszanego z wodnym pyłem, który wzniecił kraken, waląc płetwiastym ogonem w taflę jeziora. W dole macki potwora uderzały na oślep w mur fortecy, chwytając wszystko, co znalazło się w ich zasięgu. Przez chwilę wydawało się, że nie ma żadnej szansy na ucieczkę przez dziedziniec. Wkrótce jednak karły ruszyły do kontrataku. Wynurzyli się z niższych poziomów twierdzy, ciemnych schodów i tuneli, które pod nią biegły. Dowództwo objął Radhomm. Jego rude włosy unosiły się na wietrze, kiedy prowadził swoich żołnierzy między kłębowisko ogromnych ramion, tnąc i rąbiąc wokół berdyszem. Dookoła fruwały fragmenty ciała krakena i strzępy krwawej piany. Czerwonawa posoka lała się na wilgotne kamienie zapory. Lecz monstrum było potężne i karły wyglądały przy nim jak uprzykrzone komary. Macki opadły, miażdżąc tłoczące się wokół stwora maleńkie figurki i pozostawiając je na ziemi bez życia. Obrońcy napływali jednak nieustannie, zdecydowani utorować drogę uwięzionym w skazanej na zagładę fortecy. Kraken jednak dopadał ich tak szybko, jak się pojawiali. Padali wokół niego, umierając prawie natychmiast. W końcu potwór pochwycił Radhomma, kiedy dowódca karłów próbował się przebić do przodu. Potwór wyrzucił rudowłosego żołnierza wysoko w powietrze. Ostrze topora, którym Radhomm młócił na prawo i lewo z wściekłą determinacją, nie wyrządziło mu krzywdy. Bestia uniosła karła przerażająco gwałtownym ruchem i cisnęła martwym, poskręcanym ciałem o skały. Slanter bezskutecznie napierał na Jaira. - Biegnij! - krzyknął zrozpaczony. Macki ominęły ich, uderzając w mury i rozbijając kamień, który rozprysnął się na wszystkie strony. Ulewa poszarpanych odłamków spadła na chłopca opierającego się gnomowi i rzuciła ich na ziemię, niemal grzebiąc pod rumowiskiem.

Jair stanął na nogach, potrząsając głową w oszołomieniu, i pokuśtykał w stronę kamiennej balustrady. W dole karły cofały się do obleganej fortecy, załamane utratą dowódcy. Kraken wciąż zajmował zaśmiecony dziedziniec, zbliżając się do murów, na których przycupnął Jair. Chłopiec chciał zeskoczyć, ale zatrzymał się przerażony. U jego stóp leżał ogłuszony Slanter, a z głębokiej rany na jego głowie sączyła się krew. Daleko w dole, jakby wynurzając się z nicości na tle szarego świtu, pojawiła się szczupła, czarna sylwetka Gareta Jaxa. Błyskawicznym ruchem zeskoczył z murów na tamę, ściskając w dłoni krótką włócznię. Jair krzyknął do niego, ale dźwięk zginął w wyciu wichru i bitewnej wrzawie. Mistrz Broni przebiegł przez zbroczoną krwią tamę - mała, zwinna figurka nie ominęła śmiertelnych macek krakena, ale biegła wprost na nie. Klucząc i przemykając się niczym bezcielesna zjawa, Jax rzucił się na otwartą paszczę potwora. Macki opadły niczym potworna packa na muchy, chybiły i prześliznęły się obok o wiele za wolno jak dla kogoś tak nieprawdopodobnie szybkiego. Ale jeden fałszywy krok, jedno pośliźnięcie... Mistrz Broni skoczył na zakrzywiony dziób, tuż obok szczęk bestii. Uderzył z oszałamiającą szybkością. Krótka włócznia wbiła się głęboko w miękką tkankę otwartej paszczęki. Macki opadły niemal natychmiast, ogromne cielsko zachwiało się. Garet Jax tymczasem był już w ruchu, obracając się i unikając pułapki, która już miała go pochłonąć. Stojąc znowu na nogach, Mistrz Broni chwycił nową broń. Tym razem była to pika z żelaznym ostrzem, której rękojeść tkwiła wciąż w zaciśniętej dłoni martwego już właściciela. Garet Jax uwolnił ją jednym szybkim ruchem. Kraken zauważył groźnego napastnika znowu zbyt późno. Mistrz Broni stał niecałe dwa jardy od oka przykrytego błoniastą powieką. Ostrze lancy poszybowało w kierunku odsłoniętego oka, przebijając skórę i kości i docierając do mózgu. Trafiony potwór szarpnął się w tył, dziko młócąc błoniastymi łapami. Najwyraźniej był ciężko ranny. Kamienne wały rozpryskiwały się wokół, kiedy próbował dotrzeć z powrotem do Cillidellan. Garet Jax kurczowo ściskał lancę zanurzoną w czaszce potwora i wpychał ją coraz głębiej, czekając, aż z potwora wycieknie życie. Kraken jednak był niesłychanie silny. Dźwignął się w górę, pokonał zaporę, spadł ciężko do Cillidellan i zniknął im z oczu. Garet Jax runął za nim, w dłoniach wciąż ściskając drzewce lancy. Jair cofnął się pod roztrzaskaną balustradę, oniemiały ze zdumienia. Krzyk wściekłości zamarł mu w gardle. W dole wysoka zapora była znowu pusta i

uwięzione w niej karły wypadły ze swojej pułapki, pędząc do bezpiecznej południowej strażnicy. Potem raz jeszcze pojawił się przy nim Slanter, zataczając się niepewnie na nogach. Pomarszczona żółta twarz umazana była krwią, ale gnom otarł ją bez słowa i pociągnął chłopca za sobą po schodach. Dotarli do dziedzińca, potykając się i przewracając, a potem ruszyli za uciekającymi karłami. Ale było już za późno. Za nimi po obu stronach murów pojawili się gnomy myśliwi. Wyjąca i wrzeszcząca masa uzbrojonych i ociekających krwią postaci przelała się przez grzbiet zapory na dziedziniec. Slanter rzucił za siebie szybkie spojrzenie i gwałtownie skręcił w ciemną klatkę schodową, ciągnąc za sobą Jaira. Zbiegli w dół przez kilka oświetlonych kondygnacji aż do mrocznych, niższych poziomów prowadzących do maszynowni. Nad ich głowami ucichły odgłosy pogoni. Schody skończyły się i znaleźli się w słabo oświetlonym korytarzu, który znikał we wnętrzu zapory. Slanter zawahał się, po czym skręcił na pomoc i pociągnął za sobą Jaira. - Slanter! - wrzasnął chłopiec, szarpiąc się z gnomem. - Ta droga prowadzi tam, skąd przyszliśmy! Oddalamy się od karłów! - Gnomy też pójdą inną drogą! - warknął Slanter. - Tutaj nikt nie będzie ścigał karłów ani nikogo innego! A teraz biegnij! Wbiegli w mrok, posuwając się z trudem pustym korytarzem. Odgłosy bitwy przycichły przytłumione przez odległość, stały łoskot maszynerii i głęboki szum wód Cillidellan. W umyśle Jaira kołatała się tylko jedna myśl. Grupka wędrowców z Culhaven już nie istniała. Helt i Foraker zostali zabici przez wędrowców, Gareta Jaxa porwał za sobą kraken, a Edain Elessedil po prostu zniknął. Został tylko on i Slanter walczący teraz o życie. Capaal przepadło, przeszło w ręce gnomów. Tamy i zapory, które regulowały bieg Srebrnej Rzeki na zachód, do ojczyzny karłów, były teraz w rękach ich najbardziej nieprzejednanego wroga. Wszystko było stracone. Płuca miał ściśnięte z powodu forsownego biegu, a w uszach własny, ciężki, zmęczony oddech. W oczach piekły łzy, a w ustach zaschło mu z gniewu i rozgoryczenia. Co miał teraz zrobić? Jak dotrze do Brin? Jeśli wejdzie do Maelmord, będzie zgubiona na zawsze i nigdy jej nie odnajdzie. Jak miał wypełnić misję powierzoną mu przez Króla Srebrnej Rzeki...? Nagle ziemia zawirowała mu przed oczami. Coś niewidzialnego podcięło mu nogi i runął jak długi w ciemność. Przed nim biegł Slanter, nie zważając na nic. Jair

pospiesznie pozbierał się powrotem na nogi. Nikły cień Slantera oddalał się coraz bardziej w mrocznym tunelu. Potem z ciemności wyskoczyło czyjeś ramię i czyjaś szorstka, pokryta łuską dłoń zacisnęła się na jego ustach, odbierając mu oddech. Drugie ramię, twarde jak stal, otoczyło ciało chłopca i pociągnęło go za sobą w otwarte drzwi. - Sssstać krasssnale - zasyczał znajomy głos. - Przyjaciele. My z magią przyjaciele! Głos Jaira był bezgłośnym krzykiem w jego świadomości. Był późny ranek, kiedy Slanter wynurzył się z tunelu karłów, przedzierając się przez gąszcz krzewów, które zasłaniały ukryte wyjście. Stanął samotnie na owianych wiatrem wzniesieniach na pomoc od Capaal. Z pochmurnego, nabrzmiałego deszczem nieba sączyło się szare, zamglone światło. Chłód nocy jeszcze nie opuścił górskich zboczy. Gnom rozejrzał się ostrożnie dookoła, a potem schylił się za krzewem i ruszył naprzód do miejsca, gdzie zbocze opadało ku wąwozowi. Daleko w dole, na śluzach i zaporach Capaal, roiło się od jego pobratymców. Wszędzie na szerokich, kamiennych obręczach, murach i wałach obronnych fortecy oraz głęboko w jej wnętrzu, w maszynowniach budowli, krzątali się myśliwi, niczym mrówki zajęte wznoszeniem swojego kopca. No cóż. To musiało się tak skończyć, pomyślał Slanter. Zmarszczył z milczącą dezaprobatą surową żółtą twarz. Nikt nie może się zmierzyć z wędrowcami. Twierdza Capaal należała teraz do nich. Oblężenie skończone. Wstał powoli ze wzrokiem ciągle utkwionym w scenę rozgrywającą się poniżej. Niebezpieczeństwo, że zostanie tutaj odkryty, było niewielkie. Wszystkie gnomy były we wnętrzu fortecy, a wątłe resztki armii karłów uciekły na południe, do Culhaven. Nie pozostało mu nic innego, jak ruszyć w swoją własną stronę. Właśnie tego pragnął przecież przez cały ten czas. Mimo to stał dalej, a w myślach kołatało mu się pytanie bez odpowiedzi. Ciągle nie wiedział, co się stało z Jairem Ohmsfordem. Chłopak był tuż za nim, a po chwili po prostu zniknął. Slanter szukał go, ale nigdzie nie było śladu Jaira. W końcu więc gnom musiał pójść dalej sam. Cóż innego mógł zrobić? - Tak czy inaczej chłopak sprawiał tylko same kłopoty - mruknął rozzłoszczony, ale bez większego przekonania. Westchnął, spojrzał w górę na szarzejące niebiosa i ruszył powoli przed siebie. Skoro chłopak przepadł, a reszta zginęła lub rozproszyła się gdzieś, podróż do

Niebiańskiej Studni była skończona. Jak cała reszta, rzecz jasna. Od samego początku była to głupia, beznadziejna wyprawa. Powtarzał to im wszystkim bez przerwy. Nie mieli pojęcia, na co się porywają. Nie mieli pojęcia o mocy wędrowców. Sami są winni swej przegranej. Zmarszczka na surowej twarzy pogłębiła się. Niemniej jednak nie podobało mu się to, że nie wie, co się przydarzyło chłopcu. Wśliznął się z powrotem do tunelu przez zarośla strzegące wejścia i wspiął się na skalny występ wychodzący na Estlandię, gdzie roztaczał się widok na zachód. Przynajmniej na tyle był sprytny, żeby zaplanować swoją własną ucieczkę, pomyślał zadowolony z siebie. A to dlatego, że zawsze wychodził cało z różnych opresji, a tacy zawsze znajdują czas na przygotowanie planów ucieczki. Wyjątkiem był ten szaleniec, Garet Jax. Grymas Slantera przerodził się w blady uśmiech. Dawno temu nauczył się, że nie należy niepotrzebnie ryzykować, kiedy nie ma ku temu powodów. Dawno temu także nauczył się trzymać oczy szeroko otwarte, aby w każdej chwili móc opuścić niebezpieczne miejsce. Kiedy więc karły okazały się na tyle uprzejme, aby zaopatrzyć go w mapy pokazujące podziemne tunele, które wyprowadziłyby ich na pomoc poza zasięg oblegającej armii, nauczył się ich błyskawicznie. Gdyby pozostali nie okazali się takimi głupcami... Wiatr wiał mu w twarz, unosząc się ze skał w mroźnych, gwałtownych podmuchach. Daleko na północ i zachód rozciągały się lasy Anaru, wilgotne od mgły i deszczu, ubarwione kolorami jesieni. To była jego droga, pomyślał ponuro. Z powrotem do przygranicznych krain, do pozorów normalności i spokoju, gdzie podejmie na nowo swoje dawne życie i zapomni o wszystkim. Był znowu wolny i mógł iść, gdzie mu się żywnie podobało. Tydzień, może dziesięć dni i Estlandia oraz nękająca ją wojna zostaną za nim. Zaszurał butem o skałę. - Chłopak miał rozum - powiedział cicho, błądząc gdzieś myślami. Niezdecydowany, zapatrzył się w deszcz.

XXIII Późnym popołudniem tego dnia, w którym Paranor zniknął ze świata ludzi, cały Callahorn, od południowego pasa równiny Streleheim aż do Tęczowego Jeziora, był chłostany strugami ulewnego, jesiennego deszczu. Burze przeszły nad przygranicznymi krainami, lasami i łąkami, nad masywami Smoczych Zębów i Runne, aż w końcu opadły na szerokie połacie równiny Rabb. Tam właśnie trafiły na Allanona, Brin i Rona Leah podróżujących na wschód, w kierunku Anaru. Tej nocy, wystawieni na ulewę i otuleni w przemoczone płaszcze, rozbili obóz pod strzaskanym dębem; pokonany przez mijające pory roku, nie stanowił on wszakże wystarczającego schronienia. Wokół nich rozciągała się pusta i jałowa Rabb, a nad ich głowami przetaczała się burza. Jaskrawe światło błyskawic odsłaniało nagość równiny. Na popękanej i smaganej wichrem połaci nie było śladu życia. Byli sami. Mogliby iść dalej tej nocy, aż do świtu. W ten sposób dotarliby do Anaru bez zatrzymywania się na odpoczynek, ale druid, widząc jak wyczerpani są jego towarzysze, postanowił nie zmuszać ich do dalszej drogi. Tak więc tej nocy zatrzymali się na Rabb i o świcie ruszyli w dalszą podróż. Dzień zapowiadał się szary i deszczowy. Spoza burzowych chmur pokrywających jesienne niebo prześwitywało nikłe i zamglone światło słońca. Jechali przez równinę aż do brzegów rzeki Rabb, a potem skręcili na południe. W miejscu, gdzie rzeka rozgałęziała się na zachód od swego głównego koryta, przeszli przez przesmyk na zalesiony brzeg i podążali dalej na południe, dopóki światło dnia nie utonęło w mrocznym, wilgotnym zmierzchu. Drugą noc spędzili na nieosłoniętej równinie, skuleni pod płaszczami i kapturami, a nieustanna, dokuczliwa mżawka przenikała ich do szpiku kości i nie pozwalała zasnąć. Jesienny chłód osiadał na twarzach i ubraniach. Zimno i bezsenność nie wywierały żadnego wpływu na druida, zdecydowanie jednak nadwerężały wytrzymałość księcia Leah i dziewczyny. Szczególnie boleśnie odczuwała je Brin. O świcie następnego dnia była wszakże znowu gotowa do podróży z zapasem nowych sił i determinacji. Odzyskała je w czasie długich godzin nocnych, kiedy walczyła sama ze sobą o utrzymanie psychicznej równowagi. Deszcz, który towarzyszył im od czasu, kiedy opuścili Smocze Zęby, przestał padać i świat okryła miękka, delikatna mgiełka. Niebiosa pojaśniały, przez stada białawych chmur zaczęły

prześwitywać promienie słońca. To ożywiło w dziewczynie zapał, który ostudziły deszcz i ciemność. Z całych sił starała się nie zważać na doskwierające jej zmęczenie. Wspięła się z powrotem na konia; z wdzięcznością zwróciła się w kierunku ciepła wysyłanego przez ciągle jeszcze zamglone słońce i patrzyła, jak słoneczna tarcza przesuwa się na wschód. Okazało się jednak, że nie tak łatwo uporać się z wyczerpaniem. Dzień stawał się coraz jaśniejszy, a zmęczenie dziewczyny nie ustępowało, osaczające ją zaś strach i wątpliwości nie rozwiały się. W ich cieniu tańczyły demony bez twarzy. Powstawały w jej umyśle i śmiejąc się i naigrawając, zaludniały las, którego skrajem jechali. Obserwowały ją czyjeś oczy. Tak samo jak w drodze przez Smocze Zęby czuła, że jest obserwowana, czasami z bardzo daleka, a chwilami wydawało się, że oczy znajdują się tuż-tuż. Znowu pojawiło się tamto narastające przeczucie. Pierwszy raz opadło ją pomiędzy głazami i cieniami Smoczych Zębów i podążało za nią, dręcząc nieubłaganie i ostrzegając, że zarówno ona jak i jej towarzysze podróży igrają ze śmiercią i nie wygrają w tej grze. Myślała, że po wydarzeniach w Pa-ranorze przeczucie zniknie, bo przecież cali i zdrowi uciekli z twierdzy druidów. A mimo to powróciło, odrodzone w szarości i wilgoci ostatnich dwóch dni niczym znajomy, nie dający spokoju demon jej świadomości. Było złem i chociaż z wściekłą determinacją i gniewem starała się odpędzić te myśli, nie ustępowały. Trzeciego dnia podróży godziny wlokły się bez celu i wraz z nimi uchodziła stopniowo determinacja Brin. Z początku odczuła to jako niewytłumaczalne poczucie osamotnienia. Nękana przeczuciami, których jej towarzysze nie byli w stanie pojąć, dziewczyna zaczęła zamykać się w sobie. Był to odruch samoobrony, ucieczka przed sączącym się jadem i narastającą udręką przeczucia, które próbowało siać spustoszenie w jej umyśle. Wzniosła wokół siebie ściany, zatrzasnęła drzwi i okna i w schronieniu własnego umysłu próbowała uporać się z gnębiącymi ją myślami. Również Allanon i Ron pogrążyli się we własnych rozmyślaniach i Brin nie umiała przywołać ich z powrotem. Była samotnym więźniem we własnym wnętrzu, skuta łańcuchami, które sama wykuła. Zaczęła w niej następować subtelna zmiana powolna i nieubłagana. Zaczynała wierzyć jedynie sobie samej. Allanon nigdy nie był jej bliski. W nawet najbardziej sprzyjających okolicznościach był odległą i odpychającą postacią, obcym, nad którym mogła się litować i z którym odczuwała dziwne pokrewieństwo, ate mimo to obcym - groźnym i nieprzeniknionym. Inaczej, rzecz jasna, było z Ronem Leah, ale i on się zmienił. Z przyjaciela i towarzysza stał

się obrońcą tak samo groźnym i nieprzystępnym jak druid. To miecz Leah spowodował tę zmianę, dając Ronowi moc, która uczyniła go równym każdemu, kto próbowałby się z nim zmierzyć. Magia zrodzona z mrocznych wód Hadeshorn i czarne zaklęcia Allanona zawładnęły Ronem. Zniknęło poczucie więzi i bliskości, które ich łączyło. Teraz Ron związany był z druidem i z nim odczuwał pokrewieństwo. Zapał Brin gasł szybko. Czuła, że w jakiś sposób utraciła sens tej podróży. Nie zniknął całkowicie, ale gdzieś go zagubiła. Kiedyś cel był jasny i pewny - miała ruszyć w podróż do Estlandii, przez Anar i Ravenshorn, na skraj dziury zwanej Maelmord i zejść w jej mroczną głębię, aby zniszczyć księgę czarnej magii, Ildatch. To właśnie było jej celem. Lecz z upływem czasu, w ciemnościach, zimnie i niewygodzie podróży cel przestał wydawać się tak naglący, aż stał się całkiem odległy i nieistotny. Allanon i Ron byli jak bliźniacze, stalowe ostrza, silne i pewne, wymierzone w cienie, które chciałyby ich powstrzymać. Do czego była im potrzebna? Czyż, wbrew słowom druida, nie mogli zdziałać tego samego co ona w tym pościgu? Czuła, że mogliby, że nie jest wcale tak ważnym członkiem tej wyprawy, ale zbędnym ciężarem, którego użyteczność mylnie oceniono. Próbowała przekonać samą siebie, że to nieprawda, ale czuła inaczej. Jej obecność tutaj była pomyłką. Czuła to i to uczucie przerastało nawet poczucie samotności. Ranek przeszedł w południe. Zniknęła poranna mgła i zaświeciło słońce. Na jałowej równinie pojawiły się na nowo barwne plamy. Popękana i zniszczona ziemia powoli pokrywała się trawą. Poczucie samotności Brin stało się mniej dokuczliwe. Jeźdźcy dotarli przed zapadnięciem nocy do Storlock - wspólnoty gnomów uzdrowicieli. Wiekowe, sławne miasteczko okazało się niczym więcej, jak zbiorowiskiem skromnych kamienno-drewnianych domostw usadowionych na skraju lasu. To tu właśnie uczył się Wil Ohmsford, przygotowując się do zawodu, który zawsze pragnął wykonywać. Tutaj odnalazł go Allanon, któremu Wil towarzyszył potem w podróży na południe, aby odnaleźć Wybraną elfów i ochronić drzewo Ellcrys oraz rasę elfów. Wyprawa ta zakończyła’ się przelaniem magii elfów na ojca Brin, ta zaś z kolei odziedziczyła moc pieśni. Było to ponad dwadzieścia lat temu, pomyślała Brin posępnie, niemal z goryczą. A to całe szaleństwo zaczęło się wraz z nadejściem Allanona. Tak zaczęło się wszystko dla rodziny Ohmsfordów. Przejechali przez ciche, senne miasteczko i zatrzymali się przed dużym budynkiem, który służył jako centrum medyczne. Pojawili się Storowie w białych

szatach, jak gdyby oczekiwali ich przybycia. Kilka milczących postaci o obojętnych twarzach odprowadziło konie, a trzy z nich poprowadziły przybyszów do środka, dalej zaś ciemnymi korytarzami do oddzielnych pokoi. Czekała tam na nich gorąca kąpiel, czyste ubranie, posiłek i łóżka ze świeżą, lnianą pościelą. Krzątając się wokół gości, Storowie nie odezwali się ani słowem. Po paru minutach zniknęli niczym duchy. Kiedy została sama, Brin wykąpała się, przebrała i posiliła, odpędzając zmęczenie ciała i samotność duszy. Nad puszczą zapadał zmierzch. Światło gasło w mroku, a na zasłonięte okna kładły się cienie. Dziewczyna obserwowała gasnące słońce ociężała i senna, rozkoszując się wygodami, których nie zaznała, od kiedy opuściła Yale. Przez chwilę mogła sobie niemal wyobrazić, że tam wróciła. Późnym wieczorem wyrwało ją z marzeń pukanie do drzwi i Stor w białych szatach gestem dał jej znak, aby poszła za nim. Nie sprzeciwiała się. Wiedziała bez pytania, że to Allanon ją wzywa. Znalazła go w pokoju na końcu korytarza. Siedział razem z Ronem Leah przy małym stoliku, na którym płonęła olejna lampa, rozpraszając mrok nocy. Druid bez słowa wskazał jej trzecie krzesło i dziewczyna ruszyła w jego kierunku. Stor, który ją przyprowadził, poczekał, aż usiądzie, po czym odwrócił się i wysunął z pokoju, cicho zamykając za sobą drzwi. Trójka wędrowców patrzyła na siebie w milczeniu. Allanon uniósł się w krześle. Jego ciemna twarz była kamienną maską, a oczy zapatrzone były w światy, których ani Brin, ani Ron nie mogli dostrzec. Wyglądał sędziwie tej nocy. Z wyjątkiem jej ojca nikt nie znał wieku Allanona. Wiedzieli tylko, że od zniknięcia Allanona z czterech krain upłynęło dwadzieścia lat. Teraz ona także zauważyła wpływ czasu na druida. Postarzał się bardzo nawet od dnia, w którym przybył do Vala, aby ją odszukać. Odcień siwizny w jego długich, ciemnych włosach pogłębił się, na szczupłej twarzy przybyło zmarszczek, a w spojrzeniu pojawiło się zmęczenie i surowość. Czas działał na niekorzyść druida tak samo, jak na każdego z nich. Czarne oczy uniosły się, napotykając jej spojrzenie. - Opowiem wam teraz o Bremenie - odezwał się cicho i złożył przed sobą sękate dłonie. - Dawno temu, w czasach Rady Druidów w twierdzy Paranor, w czasach między Wojnami Ludów, właśnie Bremen ujrzał prawdę o nadejściu magii. Wiele lat temu Brona, który miał się stać lordem Warlockiem, odkrył jej tajemnice i padł ofiarą ich mocy. Pożarty przez moc, której miał nadzieję być panem,

zbuntowany druid stał się jej niewolnikiem. Rada była przekonana, że został unicestwiony w czasie Pierwszej Wojny Ludów, ale Bremen odkrył, że tak się nie stało. Brona żył, ochraniany przez magię, podporządkowany jej siłom i wymaganiom. Nauki starego świata zniknęły. Przepadły w pożodze Wielkich Wojen, a w ich miejsce odrodziła się magia jeszcze starszego świata, świata, w którym żyły jedynie czarodziejskie istoty. Bremen odkrył, że właśnie ta magia może ochronić lub też zniszczyć nowy świat ludzi. Tak więc Bremen przeciwstawił się Radzie tak, jak przed nim uczynił to Brona, tyle że z większą ostrożnością, i zaczął studiować tajemnice mocy, które uwolnił zbuntowany druid. Był przygotowany na ewentualny powrót lorda Warlocka, dlatego też ocalał, podczas gdy reszta druidów zginęła. Jedynym celem jego życia, jego misją, stało się teraz odzyskanie mocy, którą uwolniło niegdyś zło, pojmanie jej i zamknięcie w miejscu, gdzie nie mogłaby już na nikogo wpływać. Nie było to łatwe zadanie, ale ślubował je wykonać. Druidzi uwolnili magię i teraz, jako ostatniemu z nich, przypadło mu w udziale zamknąć ją na powrót. Postanowił dokonać tego - podjął swą opowieść po chwili milczenia - poprzez stworzenie Miecza Shannary, Broni starożytnej magii elfów; mogłaby ona zniszczyć lorda Warlocka i Zwiastuny Śmierci, które mu służyły. W najczarniejszych godzinach Drugiej Wojny Ludów, kiedy wszystkie cztery krainy zagrożone były przez armie zła, Bremen, przywołując na pomoc magię i całą swoją wiedzę, wykuł legendarny Miecz i podarował go królowi elfów - Jerle Shannarze. Tym Mieczem król miał stoczyć bitwę z buntowniczym druidem i pokonać go. Jednakże, jak pewnie wiecie, król elfów przegrał tę walkę. Nie był w stanie w pełni zapanować nad mocą Miecza i pozwolił lordowi Warlockowi uciec. Chociaż wygrano bitwę i armie zła nie posunęły się naprzód, Brona wciąż żył. Zanim mógł powrócić, miały minąć lata. Bremen wiedział, że nie spotka już Brony, ale śluby zostały uczynione, a Bremen zawsze dotrzymywał obietnic. - Głos druida przygasł do szeptu, a w czarnych, nieprzeniknionych oczach pojawił się niewypowiedziany ból. Uczynił zatem trzy rzeczy. Wybrał mnie na swego syna, potomka z ciała i krwi linii druidów, który będzie przemierzał cztery krainy aż do powrotu lorda Warlocka. Przedłużył swój żywot, a potem także i mój poprzez pogrążenie się we śnie, który pozwoli mi przetrwać tak długo, jak rasa ludzka będzie potrzebowała ochrony przed lordem Warlockiem. Na koniec zrobił coś jeszcze. Kiedy zbliżał się czas jego odejścia i nie mógł go już cofnąć, użył po raz ostatni magii w straszliwym przywołaniu. Związał swego ducha ze światem, w którym nie mógł już pozostać, tak

aby trwać tu poza kres swoich dni i ujrzeć, jak dopełniają się śluby, które niegdyś złożył. Związał swego ducha ze mną! - Sękate dłonie zacisnęły się w pięści. - Użył magii, aby połączyć tymi więzami ojca i syna. Jego duch błąka się, wygnany do świata ciemności, gdzie przeszłość łączy się z przyszłością i skąd można go przywołać, kiedy zaistnieje konieczność. Wybrał dla siebie los zagubionej i zrozpaczonej istoty, która zostanie uwolniona dopiero, gdy jego dzieło się dopełni i obaj przeminiemy... Przerwał nagle, jak gdyby czuł, że jego słowa ujawniły więcej niż pragnął. W tej samej sekundzie Brin ujrzała to, co do tej pory było przed nią zakryte. Było to zaledwie mgnienie, wymykający się obraz tajemnicy, której druid nie chciał jej zdradzić w Dolinie Cienia, kiedy to z wód Hadeshorn uniósł się Bremen i mówił o przyszłości. Tym właśnie karmiły się jej przeczucia. - Myślałem, że to już się kiedyś dokonało - mówił dalej Allanon. - Wtedy, kiedy Shea Ohmsford unicestwił lorda Warlocka, kiedy poznał tajemnicę Miecza Shannary i stał się jego panem. Myliłem się jednak. Czarna magia nie umarła wraz z Warlockiem. Nie została też unieszkodliwiona tak, jak utrzymywał Bremen. Przetrwała bezpieczna na stronicach Ildatch, ukryta w największej tajemnicy w czeluściach Maelmord, czekając na nowych odkrywców. I w końcu odkrywcy nadeszli. - I stali się Widmami Mord - dokończył Ron Leah. - Czyniąc się niewolnikami czarnej magii tak, jak niegdyś lord Warlock i Zwiastuny Śmierci. Myśleli, że będą panami, a stali się jedynie niewolnikami. Ale jaki jest ten sekret, który ukrywasz? szeptała Brin w myślach, cały czas czekając, że go usłyszy. Wyjaw go wreszcie! - Tak więc Bremen nie może być przywrócony ze swego wygnania w Hadeshorn, dopóki Ildatch nie zostanie zniszczona, a wraz z nią magia? - Ron był zbyt przejęty opowieścią, żeby zauważyć to, co widziała Brin. - Ślubował ją zniszczyć, książę Leah - wyszeptał Allanon. A tym samym i ciebie, i ciebie, kołatało się w umyśle Brin. - Cała czarna magia wygnana z ziemi? - Ron pokręcił głową zdziwiony. - To mało prawdopodobne. Nie po tylu latach jej istnienia, wojen toczonych z jej powodu, tylu poświęconych żywotów. Druid spojrzał w bok.

- Wiek się kończy, góralu. Ten wiek musi przeminąć. Nastąpiła długa cisza, która wypełniła sobą mroczne cienie wokół olejnej lampy i wcisnęła się między trzy zebrane w pokoju postaci. Spowici w nią, snuli swoje własne rozmyślania, omijając wzrokiem twarze pozostałych , aby ukryć to, co szeptało w ich wnętrzu. Jesteśmy obcymi, którzy się zebrali, aby służyć wspólnej sprawie, ale niczego nie rozumiemy, pomyślała Brin. Walczymy dla wspólnego dobra, ale to straszliwie słaba więź... - Czy możemy zwyciężyć, Allanonie? - zapytał nagle Ron, zwracając do druida swą ogorzałą twarz. - Czy mamy dość siły, aby zniszczyć tę księgę i jej czarną magię? Druid milczał przez chwilę. W jego oczach zamigotała ukryta wiedza. - Brin Ohmsford ma taką siłę. Ona jest naszą nadzieją - powiedział cicho. Brin spojrzała na niego i powoli pokręciła głową. Ironiczny uśmiech wykrzywił jej wargi. - Nadzieja i brak nadziei. Ta, która ratuje, i ta, która niszczy. Pamiętasz te słowa, Allanonie? Twój ojciec mi to powiedział. Allanon nie odpowiedział. Po prostu siedział, wpatrując się w Brin ciemnymi oczami. - Co jeszcze ci powiedział, Allanonie? - zapytała cicho. - Co jeszcze? - Że na tym świecie już go nie zobaczę - odpowiedział po dłuższej chwili. Cisza stała się jeszcze głębsza. Brin zdała sobie sprawę, że jest bliska odkrycia tajemnicy druida. Góral wiercił się niespokojnie na krześle, próbując uchwycić spojrzenie dziewczyny. W jego oczach czaiła się niepewność. Brin widziała, że Ron nie chce wiedzieć nic więcej. Uciekła spojrzeniem. To ona miała być ich nadzieją i musiała wiedzieć. - Nic więcej? - spytała. Allanon wyprostował się powoli i otulił szczelniej ciemnymi szatami, a na jego wynędzniałej, zmęczonej twarzy pojawił się nikły uśmiech. - Poznanie prawdy o wszystkim, co istnieje, to obsesja Ohmsfordów - odparł. - Nikt z was nigdy nie zadowolił się niczym mniejszym. - Co powiedział Bremen? - nalegała. Uśmiech zgasł. - Powiedział, Brin Ohmsford, że kiedy tym razem powrócę z czterech krain, nigdy już tam nie pojadę. Dziewczyna i góral wpatrzyli się w niego osłupiałym wzrokiem, nie wierząc

w to, co słyszą. Powrót Allanona do czterech krain w razie zagrożenia czarną magią był tak pewny, jak niezmienny cykl pór roku. Nigdy się nie zdarzyło, aby nie przybył na pomoc ludzkiej rasie. Nikt nie pamiętał takiego wypadku. - Nie wierzę ci, druidzie! - gorączkował się Ron, niezdolny wymyślić nic innego. W jego głosie brzmiało oburzenie. Allanon powoli pokręcił głową. - Wiek mija, książę Leah. Muszę przeminąć wraz z nim. Brin przełknęła, pokonując ucisk w gardle. - Kiedy... kiedy ty....? - Kiedy będę musiał, Brin - dokończył łagodnie druid. - Kiedy przyjdzie czas. Potem wstał, wysoka, znużona postać, czarna jak noc i nieugięta jak ona. Ogromne, sękate dłonie wyciągnęły się przez stół. Nie rozumiejąc do końca dlaczego, dziewczyna i góral sięgnęli, aby je uścisnąć, chociaż przez chwilę łącząc się w jedno. Druid skinął krótko głową i było w tym geście coś ostatecznego. - Jutro pojedziemy na wschód, do Anaru. Na wschód, dopóki nasza podróż się nie dopełni. A teraz idźcie spać. Zostańcie w pokojach. Dłonie druida uwolniły się z uścisku i opadły. - Idźcie - powiedział cicho. Brin i Ron zerknęli na siebie niepewnie, po czym wstali i opuścili pokój. Przez cały czas czuli, że podąża za nimi spojrzenie ciemnych oczu Allanona. W milczeniu szli korytarzem. W mroku pustego holu unosiły się urywane fragmenty rozmów. Napływały z jakiegoś niewidocznego miejsca. Powietrze było gęste od zapachu ziół i leków. Wdychali ich aromat, odrywając się od swoich myśli. Kiedy doszli do drzwi swoich sypialni, zatrzymali się i stali tak razem, nie dotykając się i nie patrząc na siebie, bez słów dzieląc ciężar tego, co zostało powiedziane. To nie może być prawda, myślała oszołomiona Brin. Nie może. Ron odwrócił się i ujął w swoje ręce dłonie dziewczyny. Po raz pierwszy od czasu opuszczenia Hadeshorn i Doliny Shale poczuła, że znowu są sobie bliscy. - To, co nam powiedział, Brin...O tym, żenię wróci... - Góral potrząsnął głową. - To dlatego pojechaliśmy do Paranoru i dlatego zapieczętował twierdzę. Wiedział, że już tam nie powróci... - Ron - przerwała mu i położyła palec na wargach chłopaka. - Wiem. Po prostu nie mogę w to uwierzyć. - Nie.

Patrzyli na siebie przez dłuższą chwilę. - Boję się, Brin - wyszeptał w końcu. Bez słowa skinęła głową, po czym objęła go i mocno przytuliła. Potem cofnęła się, pocałowała go lekko w usta i zniknęła w swoim pokoju. Powolnym, ciężkim ruchem Allanon odwrócił się od zamkniętych drzwi i ponownie usiadł przy małym stoliku. Ze wzrokiem utkwionym w ciemnościach poza płomieniem olejnej lampy, pogrążył się w rozmyślaniach. Niegdyś nie czuł potrzeby dzielenia się z innymi swoimi tajemnicami. Uważałby to za uwłaczające. Przecież w nim pokładano zaufanie. Był ostatnim z druidów i do niego należała teraz ich moc. Nie czuł potrzeby zwierzeń. Tak było z Sheą Ohmsfordem. Wiele z prawdy było zakrytych przed małym Sheą. Sam musiał ją odnaleźć. Tak samo było z ojcem Brin, kiedy druid zabrał go na poszukiwanie Krwawego Ognia. A mimo to postanowienie Allanona, aby dotrzymać tajemnicy, aby zdecydowanie i konsekwentnie odmawiać odpowiedzi na pytania nawet najbliższych, słabło z czasem. Być może to starość, która w końcu go dopadła, lub też nieubłagany upływ czasu, który kładł się na nim tak wielkim ciężarem. A może po prostu potrzeba dzielenia tego, co przyszło mu dźwigać, z jakąś żywą istotą. Być może. Wstał od stołu, jeszcze jeden mroczny cień unoszący się poza zasięgiem światła. Zgasił olejną lampę. Powiedział im więcej niż komukolwiek innemu. Lecz wciąż nie wiedzieli wszystkiego.

XXIV Nad Estlandią i lasami Anaru wstał świt. Dla trójki z Shady Yale rozpoczął się kolejny dzień podróży. Zaopatrzeni przez uzdrowicieli ze Storlock w świeże zapasy, wyjechali z miasteczka i skierowali się na wschód do lasów. Przy stajniach za Centrum zebrała się garstka milczących, biało odzianych Storów o smutnych twarzach, aby unieść dłonie w geście pożegnania. Po chwili trójka wędrowców zniknęła pomiędzy drzewami, odchodząc tak cicho i tajemniczo, jak się pojawili. Był jesienny dzień z gatunku tych, które wspomina się z rozrzewnieniem, kiedy wokół leży głęboki śnieg. Ciepły i pełen słońca, które rozświetlało barwy drzew i zostawiało na nich miękkie plamy światła. W porannym powietrzu unosił się słodki, przyjemny zapach. W przeciwieństwie do minionych dni, ciemnych, chłodnych i burzliwych, ten był jasny i krzepiący widokiem słońca i jaskrawego błękitu nieba. Jednak dla Brin i Rona urok dnia przepadł bezpowrotnie. Prześladowała ich mroczna przepowiednia Allanona i pełne napięcia oczekiwanie przyszłych wydarzeń. Żadne z nich nie cieszyło się ciepłem, jakie ofiarował im ten dzień. Zamknięci w sobie, każde we własnej, mrocznej otoczce najbardziej osobistych odczuć i skrytych myśli, góral i dziewczyna jechali w głębokim milczeniu przez cętkowane cienie ogromnych, ciemnych drzew i czuli jedynie zimno, które zagnieździło się w ich własnych wnętrzach. - Odtąd zaczyna się niebezpieczna droga - powiedział im Allanon, kiedy zebrali się tego ranka przed stajnią, gdzie opiekowano się ich końmi. Głos miał cichy i dziwnie łagodny. - Przez całą Estlandię i lasy Anaru będą czatowały na nas Widma. Wiedzą, że przyjdziemy. Paranor dał im odpowiedź na wszystkie pytania. Wiedzą także, że muszą powstrzymać nas, zanim dotrzemy do Maelmord. Będą nas szukać gnomy, a jeśli nie one, to inni, posłuszni woli wędrowców. Żadna ścieżka na wschód do Ravenshorn nie jest dla nas bezpieczna. - Jego dłonie uniosły się i spoczęły na jej ramionach, przyciągając dziewczynę bliżej. - Mimo to jest nas tylko troje i niełatwo będzie nas znaleźć. Widma i ich gnomy będą się nas spodziewać z dwóch stron: z pomocy, znad rzeki Rabb, i z południa, z Culhaven. Oto drogi, które wybrałby mądry człowiek, bezpieczne i bez przeszkód. My jednak wybierzemy inaczej. Przejdziemy tam, gdzie jest niebezpiecznie, nie tylko dla nas, ale także i dla nich. Pójdziemy prosto na wschód do Środkowego Anaru, przez Wolfsktaag, Darklin i Stare Bagniska.

Rządzi tam magia starsza niż magia Widm. Nie odważą się stawić jej wyzwania. Gnomy mają zakaz wstępu do Wolfsktaag i nie pójdą tam nawet na rozkaz wędrowców. Są tam stwory o wiele bardziej niebezpieczne niż gnomy, ale leżą w uśpieniu. Jeśli będziemy wystarczająco czujni i szybcy, przejdziemy bezpiecznie. Darklin i Bagniska stanowią siedzibę także innej jeszcze magii, ale być może tam spotkamy się z większą życzliwością niż Widma... Jechali zachodnim skrajem Środkowego Anaru w górę do wysoko położonych terenów stanowiących ostatni stopień do poszarpanych, pokrytych lasami garbów Wolfsktaag. Ciepło, światło słońca i wspaniałe barwy jesieni znikały w miarę, jak zagłębiali się w mrok gór i lasów. Koło południa dotarli do Nefrytowej Przełęczy i zaczęli długą, okrężną wspinaczkę południowym zboczem, gdzie zasłaniały ich drzewa i krzewy. Późnym popołudniem byli już daleko na wschód od przełęczy, kierując się w stronę wysokich szczytów. Światło dnia gasło powoli, a wokół nich wznosiły się ciemne, milczące skały i górskie sosny. Zanim zapadła noc, byli już głęboko w górach. Pomiędzy drzewami przemykały cienie niczym żywe istoty. Przez cały czas rozglądali się czujnie dokoła, ale nie odkryli żadnych oznak czyjejś obecności. Czuli się przeraźliwie sami. To niesamowite i w jakiś sposób przerażające, pomyślała Brin, kiedy dzień miał się ku końcowi i mrok kładł się na szczyty. Powinna wyczuć choćby cień jakiegoś życia, ale góry i lasy wokół nich wyglądały na zupełnie wymarłe. Nie było żadnych ptaków, owadów ani śladu żadnego żywego stworzenia. Była tylko głęboka, przytłaczająca cisza, która w tej absolutnej pustce sama wydawała się czymś żywym. Allanon nakazał postój w orzechowym zagajniku. Szorstkie, popękane drzewa stanowiły niezłe schronienie. Kiedy podzielono zapasy, oporządzono konie i rozłożono obóz, Allanon przywołał ich do siebie, zakazał im rozpalania ogniska i zniknął pomiędzy drzewami, żegnając się krótko. Brin i Ron patrzyli za nim bez słowa, aż zniknął im z oczu. Potem usiedli i zjedli zimny posiłek złożony z chleba, sera i suszonych owoców. Jedli w ciemności, nie odzywając się do siebie i wypatrując w mroku śladów jakiegokolwiek życia. Nad ich głowami nocne niebo usiane było gwiazdami. - Jak myślisz, dokąd poszedł? - zapytał Ron po jakimś czasie. Brzmiało to tak, jakby kierował to pytanie do siebie samego. Brin pokręciła głową i nie odpowiedziała. Chłopak ponownie rozejrzał się wokół. - Jak cień, prawda? Zmienia kierunek, jak słońce i księżyc, pojawia się i znowu odchodzi, nigdy

nie wyjawiając powodów. Oczywiście nie podzieliłby się z nami swoimi przemyśleniami. Nie z takimi zwykłymi ludźmi jak my. - Westchnął i odłożył talerz. Chociaż nie jesteśmy już takimi zwykłymi ludźmi, prawda? Brin bawiła się kawałkami chleba i sera, które zostały jej na talerzu. - Nie - odpowiedziała cicho. - Zresztą nieważne. Jesteśmy tacy, jak zawsze byliśmy. Tak, czy inaczej. Przerwał, jak gdyby zastanawiał się, czy naprawdę jest tego pewny. Potem pochylił się do przodu. - To dziwne, ale nie patrzę już na niego tak jak kiedyś. Myślałem o tym cały dzień. Nadal mu nie ufam. Nie potrafię. Wie zbyt wiele rzeczy, których ja nie wiem. Ale z drugiej strony, jak sądzę, próbuje nam pomóc najlepiej, jak umie. Przerwał czekając, aż dziewczyna zgodzi się z nim, ale patrzyła w bok i nie odzywała się. - Brin, czym się martwisz? - zapytał w końcu. Spojrzała na niego i potrząsnęła głową. - Nie jestem pewna. - Chodzi o to, co powiedział nam zeszłej nocy, że nigdy go już nie zobaczymy? - Tak, o to. Ale jest coś jeszcze. - Może, po prostu... - Ron zawahał się. - Czuję, że dzieje się coś złego - powiedziała powoli, ostrożnie odmierzając słowa. - Z nim, z tobą, z całą tą wyprawą, ale przede wszystkim ze mną. Ron spojrzał na nią szeroko otwartymi oczami. - Nie rozumiem. - Ja także nie rozumiem. Po prostu czuję to. - Owinęła się ciasno płaszczem, kuląc się w jego fałdach. - Od paru dni, od czasu, kiedy w Hadeshorn ukazał się Bremen i zniszczyliśmy Widmo, Czuję, że nadchodzi coś złego... coś strasznego. Nie wiem, co to jest. Czuję też, że ktoś mnie obserwuje. Przez cały czas ktoś na mnie patrzy. A co najgorsze, czuję, że... coś odciąga mnie od ciebie, Allanona i samej siebie. Od czasu, kiedy wyruszyliśmy z Shady Yale, wszystko się zmieniło. W jakiś sposób wszystko jest inne. Góral milczał przez chwilę. - Przypuszczam, że to z powodu tego, co się nam przydarzyło, Brin. Hadeshorn, Paranor, Allanon powtarzający nam słowa Bremena. To musiało nas odmienić. Poza tym już od wielu dni jesteśmy poza Yale, daleko od wszystkiego, co znajome i swojskie. To też ma na nas wpływ.

- Daleko od Jaira - powiedziała cicho. - I twoich rodziców. - Ale przede wszystkim Jaira - stwierdziła z naciskiem, jakby szukała przyczyn tego wszystkiego. Potem potrząsnęła głową. - Nie, to nie to. Coś jeszcze oprócz tego, co stało się z Allanonem, oprócz opuszczenia domu, rodziny i... To byłoby zbyt proste, Ron. Czuję to głęboko we własnym wnętrzu. Coś, co... Przerwała, w ciemnych oczach czaiła się niepewność. Uciekła spojrzeniem w bok. Chciałabym, żeby Jair był teraz ze mną, choćby przez parę chwil. Myślę, że wiedziałby, co tu się dzieje. Byliśmy sobie tacy bliscy... - Przerwała i roześmiała się cicho. - Czy to nie głupie? Życzyć sobie czegoś takiego, kiedy to zupełnie niemożliwe? - Mnie też go brakuje. - Ron zdobył się na przelotny uśmiech. - Przynajmniej oderwałby nas od własnych problemów. Poleciałby tropić Widma Mord na własną rękę albo coś w tym rodzaju. - Przerwał, zdając sobie sprawę z tego, co powiedział. Odsunął na bok uczucie niepokoju. - Tak czy inaczej, prawdopodobnie nie dzieje się nic złego. Zresztą, przecież Allanon pierwszy by to wyczuł, prawda? Zawsze wszystko wyczuwa. Brin nie odpowiadała przez długi czas. - Nie jestem pewna, czy nadal to potrafi - powiedziała w końcu. - Nie jestem pewna. Zapadło milczenie. Nie patrzyli na siebie, tylko wpatrywali się nieruchomo w ciemność zatopieni każde we własnych rozmyślaniach. Mijały minuty. Cisza panująca w górach wydawała się napierać na nich, pragnąc jakby otulić ich płaszczem swojej absolutnej pustki i samotności. Wydawało się, że za chwilę coś musi przerwać to zaklęcie - odległy krzyk żywego stworzenia, niewielki ruch pośród drzew czy kamieni, szmer liści czy brzęczenie owada. Ale nic takiego się nie stało. Była tylko cisza. - Czuję, że zbaczamy z drogi - powiedziała nagle Brin. Ron pokręcił głową. - Podróżujemy wytyczonym szlakiem, Brin. Nigdzie nie zboczyliśmy. Popatrzyła na niego. - Żałuję, że cię nie posłuchałam i nie zostaliśmy w domu. Góral spojrzał na nią zaskoczony. Piękna, śniada twarz zwróciła się w jego kierunku. W czarnych oczach dziewczyny czaiła się mieszanina zmęczenia i wątpliwości, granicząca ze strachem. Przez jedną chwilę ogarnęło go nieprzyjemne uczucie, że dziewczyna

siedząca naprzeciwko niego nie jest Brin Ohmsford. - Będę cię chronił - powiedział cicho, żarliwie. - Obiecuję. Uśmiechnęła się bladym, niepewnym uśmiechem, który zamigotał i znikł. Łagodnym ruchem wyciągnęła do niego dłonie. - Wierzę - wyszeptała. Ale gdzieś w głębi ducha zadawała sobie pytanie, czy naprawdę będzie w stanie to uczynić. Była prawie pomoc, kiedy Allanon powrócił do obozu, wychodząc spomiędzy drzew tak cicho, jak cienie poruszające się w Wolfsktaag. Poprzez konary drzew wąskimi strumieniami srebra prześwitywało światło księżyca, napełniając noc niesamowitą poświatą. Ron i Brin spali, owinięci w koce. Nad całym górskim łańcuchem panowała cisza. Tylko on jeden trzymał wartę. Druid zatrzymał się kilka stóp od miejsca, gdzie spali jego podopieczni. Odszedł, aby w samotności przemyśleć i rozważyć to, co nieuchronnie miało nastąpić. Jak wielkim zaskoczeniem były dlań słowa Bremena, kiedy cień przemówił. Oczywiście powinien się był tego spodziewać. Od początku wiedział o tym, co musi się wydarzyć. Mimo to zawsze towarzyszyło mu uczucie, że coś jeszcze może się zmienić. Był druidem i wszystko było możliwe. Czarne oczy przesunęły się po krawędzi gór. Wczorajsze dni jego życia odeszły; bitwy, które toczył, i drogi, którymi zmierzał do tej właśnie chwili, były już daleko. Jutro także wydawało się odległe, ale wiedział, że to tylko złudzenie. Jutro było tuż przed nim. Zadumał się. Tak wiele dokonał. A jednak nie dosyć. Odwrócił się i spojrzał na śpiącą dziewczynę. To ona była tą, od której wszystko zależało. Oczywiście nie wierzyła w to, tak jak nie wierzyła w moc pieśni, ponieważ oceniała ją w ludzkich kategoriach, a magia elfów nigdy nie była ludzką magią. Pokazał jej zatem, co może się stać, ale był to jedynie przebłysk tego, poza jakie granice może wykroczyć pieśń. Czuł, że nie zniosłaby więcej. W rozumieniu magii była zaledwie dzieckiem, a jej dorastanie będzie bolesne. Tym bardziej że, jak wiedział, nie będzie mogła liczyć na jego pomoc. Splótł ciasno ramiona pod czarną szatą. Czy mógłby jej nie pomóc? A więc znowu to samo. Uśmiechnął się posępnie. Decyzja, że nigdy nie odsłoni całej prawdy, a tylko tyle, ile uzna za konieczne. Decyzja, którą podjął przy Shei Ohmsfordzie, że prawdę najlepiej poznaje się przez własne doświadczenie. Mógłby jej powiedzieć,

rzecz jasna, albo przynajmniej spróbować. Ojciec Brin powiedziałby, że powinien, ponieważ Wil Ohmsford tak właśnie uważał, kiedy chodziło o Amberle, elfrjską dziewczynę. Decyzja jednak nie należała do Wila Ohmsforda. Należała do Allanona. Usta wykrzywił mu grymas goryczy. Przeminęły czasy Rad w Paranorze, kiedy wiele głosów i wiele umysłów jednoczyło się we wspólnym wysiłku, aby znaleźć rozwiązanie dla problemów ludzkości. Druidzi, mędrcy starych czasów, także przeminęli. Spisane dzieje, Paranor, wszystkie nadzieje i sny, które ich kiedyś ożywiały, przepadły. Tylko on pozostał. Wszystkie problemy ludzkości były teraz jego problemami. Zresztą zawsze tak było i będzie, dopóki będzie żył. Do niego też należała decyzja. Powziął ją, kiedy postanowił zostać tym, kim został. Ale był ostatni. Czy znajdzie się ktoś, kto zadecyduje tak samo, kiedy on odejdzie? Samotny i niepewny stał na skraju lasu i patrzył na Brin Ohmsford. O świcie znowu ruszyli na wschód. Wstał kolejny wspaniały, słoneczny dzień - ciepły, uroczy i pełen obietnic. Noc odpłynęła z Wolfsktaag na zachód i nad horyzontem uniosła się słoneczna tarcza, wysuwając się zza linii drzew i rozsiewając złociste promienie, które rozchodziły się po mrocznych zakątkach krainy, goniąc przed sobą cienie. Nawet w ogromnej pustce i samotności tych przeklętych gór czuli się pokrzepieni i spokojniejsi. Brin pomyślała o domu. Jak pięknie wyglądałaby Shady Yale w taki dzień jak dziś, myślała, prowadząc konia wzdłuż górskiego pasma i czując na twarzy ciepło słońca. Nawet tutaj kolory jesieni rozlewały się, tworząc wielobarwne, nieregularne wzory na tkaninie mchu i ściółki, ciągle jeszcze pamiętającej zieleń lata. Zapach życia napełniał jej nozdrza i uderzał do głowy. W Yale wieśniacy już wstawali, szykując się do kolejnego dnia pracy. Przygotowywano śniadanie, a soczysty aromat gotowanej strawy ulatywał przez okna otwarte szeroko, aby wpuścić ciepło dnia. Później, po wykonaniu porannych prac, rodziny zbiorą się, aby opowiadać historie i bawić się, pragnąc skorzystać ze słonecznego popołudnia, tak rzadkiego o tej porze roku, i wspomnieć chociaż przez chwilę odchodzące lato. Tak bym chciała tam być i widzieć to, pomyślała. Tak bym chciała być w domu. Ranek minął im szybko na rozkoszowaniu się ciepłem słońca, snami i marzeniami. Mijali pasma gór i górskie zbocza. Pomiędzy przygarbionymi szczytami zaczęły się ukazywać lasy i niziny. W południe wzniesienia były już za nimi i zaczęli

schodzić w dół. Wkrótce potem usłyszeli Chard. Dźwięk słyszalny był na długo przedtem, zanim mogli zobaczyć jego źródło. Głęboki, przenikliwy ryk docierał zza pasma lasów, wznosił się wysoko i uderzał aż pod niebo Estlandii. Natarł na nich jak niewidzialna fala niskim, ponurym dudnieniem, które wstrząsało pokrytą koleinami ziemią. Potem porwał je wiatr, wzmagając jeszcze intensywność dźwięku, aż cały las napełnił się łoskotem wody. Droga obniżała się. Las zaczął gęstnieć. Na szczycie wzniesienia unosił się lodowaty wodny pył, a wirująca mgła okrywała wszystko. Widać było jedynie blade pasemka odległego błękitu nieba, które zasłaniały splątane gałęzie leśnych drzew. Ich kora była wilgotna i pokryta mchem, a spłowiałe liście lśniły od wilgoci. Przed nimi szlak wznosił się do góry, ponownie prowadząc przez zbiorowisko głazów i powalonych sosen, które wynurzały się z mgły niczym widmowe, zastygłe olbrzymy. Ciągle słychać było tylko ogłuszający łoskot Chard. Potem, powoli, w miarę jak szlak skręcał w górę, a łańcuch wzniesień był coraz bliżej, mgła zaczęła się rozpraszać pod uderzeniami wiatru, który wiał ponad szczytami z Wolfsktaag do wschodnich nizin. Przed nimi otwierała się misa doliny. Jej zalesioną część pokrywał cień górskiego pasma ozłoconego promieniami słońca. Tutaj wreszcie odsłoniło się przed nimi źródło hałasu - wodospad. Wzbudzające grozę, ogromne pasmo białej kipieli przepływało przez wyrwy w urwisku, spadało setki stóp w dół poprzez mgłę wodnego pyłu i piany, która grubą warstwą pokrywała cały zachodni kraniec doliny, i łączyło się z wielką rzeką wijącą się pomiędzy skałami i drzewami. Troje jeźdźców zatrzymało swoje wierzchowce na skraju doliny. - To Chard. - Allanon wskazał na wodospad. Brin bez słowa spojrzała w dół. Zupełnie jakby stała na krawędzi świata. Nie potrafiłaby opisać, co czuje w tej chwili. Poniżej, niemal sto jardów pod nią, wody Chard wirowały, tłukąc o skały w oszałamiającym, zapierającym dech w piersiach spektaklu, który napełnił Brin podziwem i zdumieniem. Daleko za doliną, do której opadał wodospad, rozciągała się aż po horyzont Estlandia, skrząc się w wodnej mgiełce niesionej od wodospadu podmuchami wiatru. Wyglądało to niczym stare malowidło o wyblakłych barwach i niewyraźnych konturach. Mgła osiadała na śniadej twarzy dziewczyny, wsiąkała we włosy i leśny strój jak przelotny deszczyk. Brin otarła wilgoć z oczu i odetchnęła głęboko zimnym, rześkim powietrzem. W jakiś sposób, którego nie potrafiłaby wyjaśnić, czuła, jak gdyby narodziła się na nowo.

Potem Allanon ruszył naprzód i trójka jeźdźców zaczęła schodzić w dół zalesionym zboczeni doliny, skręcając w stronę wyrwy w ścianie urwiska, skąd spadał wodospad. Posuwali się naprzód, gęsiego, pomiędzy krzakami i pochylonymi świerkami, które wczepiły się w skalistą glebę. Zarośnięta, poryta bruzdami dróżka biegła w dół obok wodospadu. Spowijały ich kłęby unoszącej się mgły, wilgoć osiadała na twarzach. Poza krawędzią zbocza wiatr przycichł, a jego przenikliwy gwizd utonął w stłumionym ryku wodospadu. Przygasło też światło słońca. Na leśną krainę kładł się nienaturalny półmrok, który stopniowo się pogłębiał. W końcu dotarli do podstawy wodospadu i podążali dalej mroczną ścieżką, dopóki nie wyprowadziła ich z mgły i cienia na światło słońca. Skierowali się na wschód wzdłuż brzegów rzeki, brodząc w soczystozielonej trawie rosnącej pod świerkami i dębami o żółtych liściach. Ryk wodospadu opadał stopniowo, a powietrze nie było już tak chłodne. W gałęziach drzew pojawiły się ptaki - migoczące fajerwerki barw. Na ziemię znowu powracało życie. Brin westchnęła z wdzięcznością. Czuła ulgę, wiedząc, że góry zostały już za nimi. Nagle Allanon ściągnął wodze i zatrzymał konia. Jakby na rozkaz druida las wokół nich ucichł nagle. Głęboka, wszechogarniająca cisza otuliła wszystko niczym całun. Konie dziewczyny i górala przystanęły za wierzchowcem druida. Młodzi spojrzeli na olbrzyma, a potem na siebie. W ich oczach odbiło się zaskoczenie i czujność. Allanon nie poruszył się. Siedział sztywno na koniu, wpatrując się w mrok lasu i nasłuchując. - Allanonie, co...? - zaczęła Brin, ale druid uniósł dłoń, nakazując jej milczenie. W końcu odwrócił się, a jego szczupła, ciemna twarz stężała. Oczy miały wyraz, którego ani Ron, ani Brin nigdy nie widzieli. W tej samej chwili, nie rozumiejąc za bardzo dlaczego, Brin poczuła nagle ogarniające ją przerażenie. Druid nie odezwał się, po jego twarzy przemknął tylko szybki, smutny uśmiech, i mędrzec zawrócił. Skinął dłonią, aby ruszyli za nim, i wjechał między drzewa. Po krótkiej jeździe przez plątaninę drzew i usychających zarośli ujrzeli niewielką górską kotlinę. Allanon ponownie zatrzymał wierzchowca, ale tym razem zsiadł z niego. Stanęli przy koniach, patrząc na ogromne skupisko drzew ciągnące się po drugiej stronie kotliny.

- O co chodzi, Allanonie? - Tym razem Brin dokończyła pytanie. Druid nie odwrócił się. - Coś nadchodzi. Posłuchajcie. Czekali bez ruchu. Cisza była tak absolutna, że nawet ich własne oddechy wydawały im się głośne. Przeczucia Brin na nowo rozszeptały się w jej umyśle. Wynurzyły się z deszczu i szarości Smoczych Zębów, aby ją odnaleźć. Strach otarł się o jej skórę chłodnym dotykiem. Zadrżała. Nagle usłyszeli jakiś nieśmiały, ostrożny dźwięk. Suche liście zaszeleściły cicho. Coś zbliżało się w ich kierunku. - Tam! - krzyknął Ron, wyciągając przed siebie dłoń. Na przeciwległym końcu kotliny pojawił się jakiś kształt. Zatrzymał się gwałtownie, ciągle ukryty w mroku, kiedy dostrzegł obserwującą go trójkę. Przez długą chwilę trwał bez ruchu w swoim schronieniu - cichy cień pogrążony w ciemności. Niewidoczne oczy przyglądały im się badawczo. Potem, szybko i pewnie, stworzenie wyszło spomiędzy drzew, ukazując się w świetle dnia. Chłód, który ogarnął Brin, zamienił się w mróz. Nigdy nie widziała nic podobnego do stworzenia, które stało przed nimi. Było ukształtowane jak człowiek. Długie ramiona zwisały przed nim, kiedy uniosło się, wyprostowane, z półprzyśiadu. Było ogromne i silne. Szczupłe ciało było mocno umięśnione. Skóra stworzenia, ciasno opinająca mocarne ciało, miała dziwny, czerwonawy odcień. Z wyjątkiem grubej krezy porastającej lędźwie stworzenie było bezwłose. Palce przednich i tylnych kończyn zakończone były ogromnymi, zakrzywionymi pazurami. Stwór uniósł ku nim twarz i była to twarz groteskowej bestii, tępa i pokryta szramami. Utkwił w nich żółte ślepia i rozdziawił szeroko pysk w obrzydliwym grymasie, ukazując rzędy krzywych zębów. - Co to jest? - wyszeptał przerażony Ron Leah. - To, co zostało obiecane - odpowiedział cicho Allanon dziwnie roztargnionym głosem. Czerwonawy stwór posunął się o kilka kroków naprzód na skraj kotliny. Allanon odwrócił się do Brin i górala. - To jachyra, stwór z innego wieku, zło w czystej postaci. Został wypędzony poza cztery krainy przez magię czarodziejskich stworzeń w czasach przed pojawieniem się człowieka. W czasach jeszcze bardziej odległych niż te, w których elfy stworzyły Zakaz. Jedynie magia równa jej mocą mogła na powrót ją uwolnić. -

Druid wyprostował się i szczelniej owinął czarną szatą. - Wygląda na to, że nie miałem racji. Widma Mord przewidziały, że możemy pójść tą drogą. Jachyra mógł zostać uwolniony tylko w takim miejscu jak te góry, w miejscu, gdzie magia ciągle żyje. Widma zgotowały nam przeciwnika o wiele bardziej niebezpiecznego niż one same. - Zaraz się o tym przekonamy - stwierdził odważnie Ron, wyciągając hebanowe ostrze miecza Leah. - Nie. - Allanon szybkim ruchem pochwycił ramię górala. - To moja bitwa. Ron spojrzał na Brin, szukając wsparcia. - Wydaje mi się, że każda walka, która ma zostać stoczona w trakcie tej wyprawy, dotyczy nas wszystkich. Allanon jednak potrząsnął głową. - Nie tym razem, książę Leah. Pokazałeś już swoją odwagę i poświęcenie dla dziewczyny. Nie mam co do tego wątpliwości. Ale moc tego stworzenia przewyższa cię. Sam muszę się z nim zmierzyć. - Nie rób tego, Allanonie! - krzyknęła nagle Brin, ściskając mocno jego ramię. Spojrzał na nią. Zmęczona twarz i oczy przenikające przeszłość stanowiły maskę, za którą krył się smutek i determinacja. Patrzyli na siebie w milczeniu. Potem Brin, sama nie wiedząc dlaczego, uwolniła ramię druida. - Nie rób tego - powtórzyła cicho. Allanon wyciągnął dłoń, aby dotknąć jej policzka. Po drugiej stronie kotliny jachyra wydał krótki, ostry, brzmiący niemal jak śmiech krzyk, który przerwał ciszę wieczoru. - Pozwól mi pójść z tobą! - nalegał Ron, znowu wysuwając się naprzód. - Zostaniesz tutaj, książę Leah - druid zastąpił mu drogę - i poczekasz, aż cię zawołam. - Czarne oczy utkwione były w młodzieńca. - Nie wtrącaj się do tego. Bez względu na to, co się wydarzy, nie podchodź. Przyrzeknij mi to. Ron zawahał się. - Allanonie, nie mogę... - Przyrzeknij! Ron stał przed nim, a na jego twarzy malował się bunt. W końcu niechętnie skinął głową. - Przyrzekam. Druid spojrzał na dziewczynę. Wzrok miał zagubiony, nieobecny.

- Uważaj na siebie, Brin Ohmsford - wyszeptał. Potem zawrócił i zaczął schodzić w kotlinę.

XXV Z bezchmurnego nieba padały promienie słońca, obrysowując wysoką sylwetkę Allanona, mroczną na tle kolorowej ściany lasu. Ciepło i słodki, jesienny aromat unoszący się w powietrzu były dla druida udręką. Łagodna, delikatna bryza spomiędzy drzew marszczyła długą czarną szatę. Pomiędzy brzegami, porosłymi wciąż soczystozieloną trawą, rzeka Chard skrzyła się lazurem i srebrem, a jej lśnienie odbijało się chłodno w oczach olbrzyma. Druid widział jedynie gładki, czerwonoskóry kształt, który kocim ruchem ześlizgiwał się po zboczu do płytkiej niecki kotliny. Jego żółte ślepia zwęziły się. Wargi uniosły się do góry w oczekiwaniu. Proszę, wróć! krzyczała bezgłośnie Brin, przerażona znajomym przeczuciem, które powróciło nagle, aby ją prześladować, i w tańcu dzikiej radości wirowało teraz przed jej oczami. To samo przeczucie, które już kiedyś ją ostrzegało! Jachyra opadł w dół na cztery łapy. Pod napiętą skórą bestii marszczyły się supły mięśni. Z pyska ciekła ślina. Na grzbiecie, wzdłuż kręgosłupa wyprostował się rząd kolców, który poddawał się ruchom ciała, kiedy pełzła po dnie słonecznej kotliny. Uniosła pysk ku ciemnej sylwetce po drugiej stronie kotliny i krzyknęła po raz drugi - tym samym obrzydliwym wrzaskiem, który zabrzmiał jak śmiech szaleńca. Allanon zatrzymał się kilkanaście jardów od miejsca, gdzie skuliła się bestia. Stał bez ruchu i patrzył. Na surowej, ciemnej twarzy pojawił się ten sam przerażający wyraz determinacji. Widząc go, dziewczyna i góral pomyśleli, że żadne żywe stworzenie, choćby nie wiadomo jak złe, nie może mu się przeciwstawić. Mimo to szalony śmiech jachyry stał się jeszcze bardziej szyderczy. W pomarszczonej paszczy ukazało się wiele krzywych kłów. W żółtych ślepiach czaiło się szaleństwo. Przez długą, straszliwą chwilę druid i potwór patrzyli na siebie w głębokiej ciszy jesiennego dnia. Wydawało się, jakby świat wokół nich przestał istnieć. Znowu rozległ się śmiech bestii. Kołysała się na boki dziwnym, płynnym ruchem. Potem, z przerażającą gwałtownością rzuciła się na Allanona. Nic nigdy nie poruszało się tak szybko. Niewyraźna plama czerwonawej furii odbiła się od ziemi i skoczyła na druida. Chybiła jednak. Allanon był szybszy. Odskoczył na bok z prędkością cienia, który znika wraz z nocą. Jachyra poszybował obok druida i zarył się w ziemię tuż za

nim. Obrócił się błyskawicznie i po raz drugi spróbował dopaść swego łupu. Ale druid już wyciągnął dłonie i błękitny płomień uderzył w stwora, wyrzucając go do tyłu w powietrze. Monstrum uderzyło o ziemię niczym splątany stos kończyn i mięśni. Ogień ciągle weń uderzał, płonąc i osmalając mu skórę, aż w końcu zmusił bestię do odwrotu. Rozdrażniona, zatrzymała się przy wielkim dębie. W zadziwiający sposób natychmiast stanęła na nogi. - Do licha! - wyszeptał Ron Leah. Jachyra znowu zaatakował, klucząc i wijąc się pomiędzy płomieniami tryskającymi z palców druida. Rozwścieczony rzucił się na olbrzyma z potworną, wężową szybkością. Błękitny ogień uderzył i odrzucił stwora, ale ten zdołał uchwycić przeciwnika szponami jednej z łap, rozdzierając czarną szatę i ciało. Allanon zachwiał się i cofnął od siły uderzenia. Ogień zamienił się w dym. Kilkanaście stóp dalej, w wysokiej zielonej trawie monstrum raz jeszcze wstawało na nogi. Walczący zaczęli ostrożnie krążyć wokół siebie. Druid, obronnym gestem, wyciągnął przed siebie ramiona. Ciemna twarz była zastygłą maską wściekłości. Lecz na trawie wokół niego głęboką purpurą jarzyły się kropelki krwi. Pysk jachyry ponownie rozciągnął się w diabelskim, szaleńczym uśmiechu. Na czerwonej skórze, w miejscach, gdzie dosięgnął jej ogień, unosiły się smużki dymu, ale potwór nie wyglądał na rannego. Stalowe mięśnie tańczyły pod skórą gładki i pewny taniec śmierci dla swojej ofiary. Bestia zaatakowała szybkim, płynnym skokiem, który dosięgnął druida, zanim ten zdążył użyć ognia. Dłonie Allanona zacisnęły się na nadgarstkach bestii. Trzymał je wyprostowane tak, że nie mogły dosięgnąć jego ciała. Krzywe zęby chwytały ze złością powietrze, próbując zacisnąć się na szyi druida. Sczepieni w morderczym uścisku, toczyli się i przewracali po dnie kotliny, usiłując zdobyć przewagę nad przeciwnikiem. W końcu nadludzkim wysiłkiem druid zrzucił jachyrę, podniósł go i rzucił o ziemię. Natychmiast z jego palców trysnęły płomienie i pochłonęły potwora. Jachyra wydał z siebie wysoki, przeraźliwy wrzask. Wydawało się, że las wokół zamarł od tego szaleńczego krzyku. Był w nim ból, ale też i coś, co brzmiało jak niewytłumaczalna radość. Jachyra odskoczył od kolumny ognia, wirując, aby się od niego uwolnić. Jego potężne ciało parowało, a na skórze tańczyły maleńkie płomyki błękitnego ognia. Toczył się po trawie, szalony i rozwścieczony, pożerany przez równie mroczny ogień, który płonął w jego wnętrzu. Wstał. Krzywe zębiska zalśniły

w rozwartej paszczy. Żółte ślepia jaśniały paskudnym blaskiem. On lubi ból, pomyślała przerażona Brin. Karmi się nim. Za jej plecami konie parskały i cofały się, czując zapach jachyry, i szarpiąc wodze, które trzymał Ron. Góral spojrzał z niepokojem w tył, próbując bez powodzenia uspokoić zwierzęta. Jachyra ponowił atak, rzucając się przez błękitne płomienie, którymi osłaniał się druid. Niemal dosięgnął czarno odzianej sylwetki, tnąc pazurami powietrze, lecz Allanon ponownie odskoczył na czas i odrzucił stwora wybuchem ognia. Brin patrzyła na walkę i mimo ogarniających ją mdłości, nie była w stanie odwrócić wzroku. W głowie kołatała jej tylko jedna myśl. Jachyra to zbyt wiele dla druida. Stoczył tyle straszliwych walk z przerażającymi tworami czarnej magii. Ale ten potwór był czymś innym. Był bezmyślnym stworem, nie zważającym ani na życie, ani na śmierć; jego istnienie przeczyło wszystkim prawom natury. Był tworem szaleństwa, złości i bezcelowej destrukcji. Jachyra skoczył raz jeszcze, a z jego gardła wydobył się wrzask, od którego pękały niemal bębenki w uszach. Konie w popłochu szarpnęły się do tyłu, wyrywając wodze z dłoni Rona. Próbował je uchwycić gorączkowo, ale raz uwolnione zwierzęta pomknęły galopem w kierunku wodospadu. W ciągu paru sekund zniknęły już za drzewami. Ron i Brin odwrócili się z powrotem do toczącej się poniżej walki. Allanon wzniósł przed sobą ścianę ognia. Płomienie cięły jachyrę niczym noże, kiedy bezskutecznie próbował się przez nie przedrzeć. Druid nie ustępował, skoncentrowany na podtrzymaniu blokady, wyciągając przed siebie wyprostowane ramiona. Nagle opuścił je gwałtownym, posuwistym ruchem. Ściana ognia opadła na monstrum niczym sieć i pochłonęła je. Na chwilę stwór zniknął w oślepiającej kuli płomieni. Potwór wił się i obracał, próbując uciec, ale otaczał go ogień, wytrwale podtrzymywany magią druida. Jachyra w żaden sposób nie byłby w stanie uwolnić się z płomieni. Dłoń Brin zacisnęła się na ramieniu Rona. Może... Lecz nagle potwór uciekł od Allanona i zniknął pomiędzy drzewami. Płomienie wciąż go otaczały, ale zaczęły przygasać. Odległość pomiędzy druidem i bestią była zbyt wielka i Allanon nie mógł podtrzymać zaklęcia. Jachyra rzucił się z wyciem pomiędzy świerki, miażdżąc pnie i konary. Wokół niego tańczyły płomienie. Roztrzaskane drzewa i ściółka zajęły się ogniem. Nad lasem unosiły się kłęby dymu. Na środku kotliny stał Allanon. Opuścił zmęczone ramiona. Ron i Brin czekali

na skraju urwiska, wpatrując się w dym i mrok, gdzie zniknęła bestia. W lesie znowu zapanowała cisza. - Odeszła - wyszeptał w końcu Rone. Brin nie odpowiedziała. Czekała w milczeniu. Chwilę później coś poruszyło się w wypalonym zagajniku. Brin poczuła, jak w jej wnętrzu na nowo eksploduje śmiertelny chłód. Spomiędzy drzew wynurzył się Jachyra. Podczołgał się na skraj kotliny. Rozdziawił paszczę w ohydnym uśmiechu. Żółte ślepia lśniły. Nie był nawet ranny. - Czy nie ma sposobu na to paskudztwo? - wyszeptał Ron. Jachyra skradał się z powrotem w kierunku Allanona, dysząc ciężko i pożądliwie. Z jego gardzieli wydobył się niski, niespokojny skowyt. Bestia uniosła pysk, jak gdyby łowiąc zapach druida. Przed nią na trawie purpurowe krople krwi olbrzyma znaczyły długi szlak w jasnej zieleni. Jachyra zatrzymał się. Powoli, nie spiesząc się, pochylił się i zaczął zlizywać krew z ziemi. Skowyt pogłębił się nagle. Słychać w nim było wyraźną rozkosz. Potem bestia rzuciła się do ataku. Jednym płynnym ruchem podkuliła zadnie łapy i skoczyła na Allanona. Druid uniósł dłonie z wyciągniętymi palcami, ale było za późno. Stwór był już na nim, zanim mag zdążył przywołać ogień. Przewrócili się w długą trawę i potoczyli po niej, zwarci w uścisku. Atak jachyry nastąpił tak szybko, że do uszu Allanona nie dotarł ostrzegawczy krzyk Brin. Błękitny ogień rozjarzył się na końcach palców druida, osmalając nadgarstki i przedramiona napastnika w czasie zmagań, ale płomień nie wyrządził potworowi krzywdy. Szpony monstrum rozdarły szatę i ciało Allanona, sięgając aż do kości. Druid odrzucił głowę, a na jego twarzy odmalował się ból, nie tylko fizyczny. Rozpaczliwie starał się zrzucić bestię, ale jachyra przylgnął do niego tak mocno, że nie było miejsca na jakikolwiek manewr. Umięśnione ciało potwora przygniatało ofiarę do ziemi, szarpiąc ją kłami i pazurami. - Nie! - krzyknął nagle Ron Leah. Wyrywając się Brin, która próbowała go powstrzymać, książę Leah skoczył w kotlinę, ściskając w obu dłoniach hebanowe ostrze swego wielkiego miecza. - Leah! Leah! - krzyczał z pasją. Zapomniał o obietnicy danej druidowi. Nie mógł po prostu stać z boku i patrzeć, jak Allanon umiera. Raz już go ocalił, może więc zrobić to jeszcze raz. - Ron, wracaj! - krzyczała na próżno Brin.

Chwilę później Ron dopadł walczących postaci. Ciemne ostrze miecza Leah uniosło się i opadło lśniącym hakiem, tnąc głęboko szyję i ramiona jachyry. Prowadzone siłą magii, rozdarło mięśnie i kości. Jachyra odskoczył do tyłu z przerażającym rykiem. Jego czerwonawe cielsko trzasnęło, jakby coś w środku potwora złamało się. - Giń, potworze! - wrzasnął Ron, ogarnięty szałem na widok poharatanej i pokrwawionej postaci Allanona. Jachyra wszakże nie zginał. Jedno z jego węźlastych ramion wystrzeliło do przodu i cięło górala po twarzy z potworną siłą. Upadł do tyłu, wypuszczając z uścisku miecz Leah. Jachyra skoczył na niego, cały czas wyjąc w szale radości, jak gdyby większy ból sprawiał mu jakąś odrażającą, niezrozumiałą rozkosz. Dopadł Rona, chwycił w swe szponiaste łapy i rzucił nim przez całą kotlinę. Chłopiec upadł jak połamana zabawka. Potem potwór wyprostował się. Ciemne ostrze miecza Leah nadal tkwiło w jego ciele. Sięgnął w tył i wyrwał go, jakby cios nic nie znaczył. Przez chwilę stwór wahał się, trzymając miecz przed żółtymi ślepiami. Potem odrzucił broń od siebie, wysoko w powietrze, nad wody Chard. Oręż Leah wpadł do wodospadu, którego wartki prąd uniósł broń niczym kawałek suchego drewna. Jachyra rzucił się z powrotem w kierunku leżącego Allanona. Ku jego zaskoczeniu druid stał znowu na nogach. Czarne szaty były podarte i pokryte plamami jego własnej krwi. Widząc, jak się podnosi, jachyra wpadł w szał. Skoczył wyjąc z wściekłości. Ale tym razem druid nie próbował go powstrzymać. Chwycił potwora w pół skoku i z całej siły zacisnął ręce na jego szyi. Nie zważając na pazury rwące jego ciało, przyciskał bestię do ziemi, coraz bardziej zaciskając dłonie. Ze strzaskanego gardła monstrum wydobył się pisk, a całe ciało wiło się niczym nadziany na włócznię wąż. Paszcza rozwarła się szeroko, kły chwytały powietrze. Potem nagle druid zwolnił uścisk i wbił dłonie głęboko w gardziel potwora. Z zaciśniętych palców trysnął błękitny płomień. Ciałem jachyry wstrząsnęły konwulsje. Bestia wściekle młóciła łapami. Ogień druida płonął w jej mocarnym ciele, docierając do samego jądra jej istnienia. Walczyła, aby uwolnić się choćby na chwilę. Potem ogień eksplodował w oślepiającym błysku błękitnego światła. Brin odwróciła się, zasłaniając oczy przed blaskiem. Kiedy spojrzała ponownie, Allanon klęczał sam na stosie wypalonego popiołu.

Brin podbiegła najpierw do nieprzytomnego Rona, który leżał zwinięty na skraju kotliny. Oddech miał płytki i powolny. Odwróciła go ostrożnie, szukając śladów złamania, ale nie znalazła żadnych. Otarła więc tylko krew z pociętej twarzy i pospieszyła do Allanona. Druid wciąż klęczał na popiołach, które niegdyś były jachyra. Oplótł ciasno ciało ramionami i pochylił głowę na pierś. Długie czarne szaty były podarte i poplamione krwią. Brin uklękła przy nim powoli. Na jej twarzy odmalował się głęboki ból, kiedy zobaczyła, w jakim jest stanie. Druid uniósł ciężko głowę i utkwił w niej twarde spojrzenie. - Umieram, Brin Ohmsford - powiedział cicho. Próbowała zaprzeczyć, ale uniósł dłoń, przerywając jej. - Posłuchaj mnie, dziewczyno z Yale. Cień Bremena, mój ojciec, powiedział mi, że tak ma się stać. Powiedział, że muszę opuścić krainy i nigdy już nie powrócę. Powiedział, że odejdę, zanim dokona się nasza podróż. Skulił się w nagłym ataku bólu. Rysy twarzy ściągnęły się. - Sądziłem, że zdołam jakoś to odmienić. Ale Widma... Widma znalazły sposób na uwolnienie jachyry, wiedząc albo przynajmniej mając nadzieję, że będę tym, z którym stoczy walkę. To stwór zrodzony z szaleństwa. Karmi się swoim własnym bólem i cierpieniem swoich ofiar. W swoim szaleństwie rani nie tylko ciało, ale także i ducha. Nie ma przed tym ucieczki. Rozdarłby się na strzępy, byle tylko ujrzeć mój koniec. To trucizna... Przerwał. Brin pochyliła się nad nim, walcząc ze łzami i strachem. - Musimy opatrzyć rany, Allanonie. Musimy... - Nie, Brin. To już koniec. - Przerwał jej szorstko. - Nie ma dla mnie ratunku. Mój los dopełni się, jak przepowiedziano. - Rozejrzał się powoli po kotlinie. - Ale musisz pomóc księciu Leah. On także ma w sobie truciznę. Jest teraz twoim obrońcą... tak jak powiedział. - Oczy druida ponownie spoczęły na niej. - Jego miecz nie przepadł. Magia go ochroni. Musi tylko... znaleźć drogę do dłoni śmiertelnika. Rzeka poniesie go do nich... Znowu zakrztusił się słowami i gwałtownie zgiął się wpół, umęczony bólem. Brin wyciągnęła dłonie i pochwyciła go, przytrzymując przy sobie. - Nie mów już nic - wyszeptała z oczami pełnymi łez. Odsunął się od niej powoli i wyprostował. Jego krew pokrywała ręce i ramiona Brin. Na ustach druida zadrżał blady, ironiczny uśmiech. - Widma sądzą, że tylko mnie muszą się obawiać, że jestem jedynym, który

potrafi je unicestwić. - Pokręcił powoli głową. - Ale mylą się. Ty jesteś mocą, Brin. Ty jesteś tą, której... nic nie pokona. - Dłoń druida przytrzymała ramię dziewczyny w żelaznym uścisku. - Posłuchaj mnie uważnie. Twój ojciec nie ufał magii elfów. Bał się tego, co może uczynić. Powiem ci, jaka była tego przyczyna. Magia może stać się dla swego posiadacza światłem lub ciemnością. Być może wydaje się zabawką, ale nigdy nią nie jest. Strzeż się jej mocy, bo nie ma sobie równej. Zachowaj ją tylko dla siebie i wykorzystaj właściwie, a poprowadzi cię bezpiecznie do końca tej wyprawy. Użyj jej dobrze, a będziesz w stanie zniszczyć Ildatch! - Allanonie, nie mogę pójść bez ciebie! - Płakała cicho. - Możesz i musisz. Tak jak twój ojciec... nie ma nikogo innego. - Jego ciemna twarz pochyliła się. Skinęła głową oszołomiona, ledwie go słysząc. Usiłowała pokonać kłębiące się w niej emocje, aby przyjąć to, co nieuniknione. - Ten wiek przemija - wyszeptał Allanon, a jego czarne oczy zalśniły. - Druid musi więc przeminąć wraz z nim. - Jego dłonie spoczęły miękko na jej drobnych dłoniach. - Ale zaufanie, które dźwigam, nie może przeminąć. Musi pozostać z żyjącymi. To zaufanie daję teraz tobie. Zbliż się. Brin Ohmsford pochyliła się niżej, aż jej twarz znalazła się tuż przed obliczem druida. Powolnym ruchem Allanon sięgnął do podartych szat na swojej piersi. Potem wyciągnął dłoń z palcami splamionymi własną krwią i delikatnie dotknął czoła dziewczyny. Czuła ciepło jego krwi, kiedy przemówił cicho w języku, którego nigdy nie słyszała. Ten dotyk i słowa zapadły w nią głęboko i napełniły energią, wybuchając przed jej oczami falą oślepiających barw. Potem wszystko zniknęło. - Co... zrobiłeś, Allanonie? - zapytała niepewnie. Ale druid nie odpowiedział. - Pomóż mi wstać - rozkazał. - Nie możesz chodzić, Allanonie! Jesteś ciężko ranny! Ciemne oczy spojrzały z dziwną dla druida łagodnością. - Pomóż mi wstać, Brin. Nie będę musiał daleko chodzić. Ociągając się, otoczyła go ramionami i uniosła z ziemi. Krew wsiąkała w trawę i stos popiołu, który kiedyś był jachyrą. - Och, Allanonie! - Brin nie próbowała już ukryć łez. - Podprowadź mnie do brzegu rzeki - wyszeptał. Powoli, chwiejnym krokiem, przeszli pustą kotlinkę i zbliżyli się do miejsca, gdzie Chard wartkim prądem toczyła swe wody na wschód, pomiędzy zielonymi

brzegami. Słońce cały czas świeciło olśniewająco, rozjaśniając jesienny dzień życzliwym ciepłem. Był to dzień życia, nie śmierci, i Brin płakała, widząc, że dla Allanona będzie on ostatnim. Stanęli nad brzegiem rzeki. Dziewczyna delikatnie pomogła druidowi uklęknąć. Jego ciemna głowa pochyliła się przed odbitym w wodzie blaskiem słońca. - Kiedy twoja podróż się dopełni - odezwał się - znajdziesz mnie tutaj. Uniósł głowę. - Teraz odejdź. Cofnęła się powoli, czując niewypowiedziany smutek. Po jej twarzy spływały łzy, a dłonie błagalnym gestem wyciągały się do pochylonej postaci. Allanon patrzył na nią przez długą chwilę. Potem wyciągnął skrwawione ramię w kierunku wód Chard. Rzeka uspokoiła się natychmiast, a jej powierzchnia stała się gładka niczym tafla stojącego stawu. Zapanowała niesamowita, głucha cisza. Chwilę potem woda wzburzyła się gwałtownie i z głębi rzeki uniosły się krzyki, które Brin słyszała nad Hadeshorn - wysokie, przeszywające dźwięki. Trwały jednak tylko chwilę i znowu zapanowała cisza. Klęczący na brzegu rzeki Allanon opuścił dłoń i pochylił głowę w ukłonie. Z Chard uniosło się widmo Bremena. Szary i niemal przezroczysty na tle dziennego światła cień stanął na powierzchni wody, znękany i pochylony wiekiem. - Ojcze! - Brin usłyszała ciche wołanie Allanona. Cień przybliżył się, sunąc po gładkiej powierzchni rzeki. Kiedy dotarł do klęczącego druida, pochylił się powoli i wziął w ramiona obolałe ciało syna. Nie odwracając się, ruszył z powrotem przez rzekę, tuląc do siebie Allanona. Zatrzymał się raz jeszcze na środku Chard, a pod jego stopami woda zawrzała gwałtownie, sycząc i parując. Potem powoli pogrążył się w rzece. Zniknął ostatni z druidów. Chard jeszcze przez chwilę trwała w spokoju. Potem działanie magii ustało i znowu rzeka toczyła się na wschód. - Allanon! - krzyknęła Brin. Stała samotnie na brzegu rzeki i wpatrywała się w wartki nurt, czekając na odpowiedź, która nie miała nigdy nadejść.

XXVI Schwytawszy Jaira po upadku twierdzy karłów w Capaal, mwellret Stythys poprowadził chłopca na pomoc przez puszcze Anaru. Podążając z biegiem Srebrnej Rzeki wijącej się pomiędzy drzewami, przemierzając urwiska i wąwozy, zagłębili się w leśną gęstwinę i ścielący się nad nią mrok. Przez cały czas Jair był zakneblowany i prowadzony na powrozie niczym zwierzę. Mwellret uwalniał go z więzów jedynie na czas posiłków, a i tak jego zimne, gadzie ślepia obserwowały go bez przerwy. Szare, wypełnione deszczem godziny ciągnęły się w nieskończoność, a razem z nimi wydawało się uchodzić w przeszłość całe życie Jaira, jego przyjaciele i towarzysze, nadzieje i obietnice. Las był wilgotny, a w powietrzu unosił się odór zatrutych wód Srebrnej Rzeki i zgnilizny. Usychające krzewy i drzewa rosły tak gęsto, że nie było widać przez nie nieba. Jedynie czarna i cuchnąca rzeka wskazywała im kierunek, tocząc się leniwie. Nie tylko oni podróżowali na północ w tym czasie. Szeroką drogą, biegnącą równolegle do Srebrnej Rzeki, której oczywiście mwellret przezornie unikał, ciągnęła nieprzerwana procesja gnomów i ich więźniów grzęznących w błocie i obładowanych łupami zagrabionymi przez najeźdźców. Więźniowie byli związani i skuci łańcuchami. Mężczyźni walczący w obronie Capaal szli długim szeregiem, poganiani jak stado bydła - karły, elfy i ludzie z Callahornu - wynędzniali, pokonani i odarci z nadziei. Jair patrzył na nich spomiędzy drzew rosnących ponad drogą, a w oczach miał łzy. Ciągnęły też tędy armie gnomów z Graymark. Napływały ogromną, niezdyscyplinowaną masą, aby czym prędzej dołączyć do plemion, które już wtargnęły na ziemie karłów. Szły ich tysiące, ponurych i przerażających, a ich surowe żółte twarze krzywiły się szyderczo, kiedy pokrzykiwali na nieszczęsnych więźniów. Przechodziły także Widma Mord, chociaż nie więcej niż garstka - ciemne, upiorne postacie kroczące samotnie i omijane przez wszystkich. W miarę podróży pogoda pogarszała się. Niebo poczerniało od burzowych chmur, deszcz padał nieprzerwanymi strumieniami. Błyskawice strzelały jaskrawymi smugami, nad rozmokłą ziemią przetaczał się dudniący łoskot grzmotów. Jesienne drzewa matowiały od wilgoci, a kolorowe liście opadały i tonęły w błocie. Rozmokły grunt nie dawał odpowiedniego oparcia stopom. Posępny, szary cień kładł się nad puszczą. Wydawało się, że niebiosa chcą przygnieść ziemię, aby zdławić w niej życie.

Jair Ohmsford wielokrotnie upadał, przedzierając się przez gęstwinę, ciągnięty na skórzanej smyczy zaciśniętej w dłoniach czarno odzianej postaci przed nim. Wilgoć i zimno przenikały go do szpiku kości. Wyczerpanie zaczęło zbierać swoje żniwo. Przyszła gorączka i Jair zaczął majaczyć. Przebłyski wydarzeń, które przywiodły go do tego opłakanego stanu, mieszały się ze wspomnieniami z dzieciństwa, tworząc zniekształcone obrazy, które przez krótki czas krążyły w umęczonym umyśle chłopca, a potem znikały. Chwilami był zupełnie nieprzytomny i prześladowały go dziwaczne i przerażające wizje, przemykając się przez jego myśli jak złodzieje. A nawet jeśli gorączka opuszczała go na chwilę, to i tak czarna rozpacz barwiła jego myśli. Nie było dla niego nadziei, szeptała. Capaal, jej obrońcy i wszyscy jego przyjaciele odeszli. Ich ostatnie minuty przesuwały mu się przed oczami z oślepiającą jasnością, niczym światło przeszywające baldachim drzew nad jego głową. Garet Jax wciągnięty w szare odmęty Cillidellan przez krakena, Foraker i Helt pogrzebani pod kamienną ścianą, którą powaliła czarna magia wędrowców, Slanter biegnący przed nim przez podziemne korytarze fortecy, nie zwracający na niego uwagi, nie oglądający się za siebie. Nawet Brin, Allanon i Ron pojawiali się czasami zagubieni gdzieś w głębi Anaru. Czasami pojawiały się myśli o Królu Srebrnej Rzeki, jasne i dziwnie wzruszające, pełne cudowności i tajemniczości emanującej ze starca. Pamiętaj, szeptały miękko niespokojnymi głosami. Nie zapomnij, co musisz zrobić. Zapomniał jednak. Pod tuniką, ukryte przed wścibskim wzrokiem mwellreta, leżały magiczne dary, których użyczył mu starzec - kryształ wizji i skórzana sakiewka ze Srebrnym Pyłem. Wciąż je miał i nie zamierzał ich utracić. Cel ich posiadania stał się jednak dziwnie niejasny, zagubiony w rosnącej gorączce, ukryty w majaczeniach umysłu. Kiedy zatrzymali się na noc, mwellret dostrzegł wreszcie gorączkę Jaira i dał mu do wypicia lekarstwo, miksturę składającą się z zawartości sakwy Stythysa i kubka ciemnego, gorzkiego piwa. Chłopiec próbował odmówić, umęczony gorączką i własnym poczuciem niepewności, ale mwellret wmusił w niego płyn. Chwilę później Jair zasnął i przespał spokojnie całą noc. O świcie wypił następną porcję gorzkiego leku, a o zmierzchu następnego dnia gorączka zaczęła opadać. Tej nocy spali w jaskini na wysokim zboczu górującym nad mrocznym zakrętem rzeki. Było im cieplej i nie tak mokro, jak w poprzednie noce, kiedy cierpieli niewygody spania pod gołym niebem. Tej właśnie nocy Jair znowu zaczął rozmawiać ze swoim strażnikiem. Skończyli posiłek składający się z korzonków i

suszonej wołowiny, popijając niewielką porcją gorzkiego piwa. Siedzieli naprzeciw siebie w ciemności, kuląc się w swoich płaszczach przed nocnym chłodem. Na zewnątrz monotonnie siąpiła dokuczliwa mżawka, uderzając hałaśliwie w drzewa, kamienie i błotnistą ziemię. Mwellret nie założył Jairowi knebla tak, jak w ciągu dwóch ostatnich nocy, ale zostawił go na szyi chłopca. Siedział obserwując jeńca, a jego zimne oczy lśniły w ciemnościach. Gadzia twarz była tylko niewyraźnym cieniem, skrytym pod kapturem. Nie poruszył się i nie odezwał. Po prostu siedział i patrzył na przycupniętego przed nim chłopca. Mijały minuty i w końcu Jair zdecydował się wciągnąć stworzenie do rozmowy. - Dokąd mnie zabierasz? - ośmielił się zapytać. Wąskie oczy zwęziły się jeszcze bardziej i Jair zdał sobie sprawę, że jaszczur czekał na to pytanie. - Idziemy do Wyssokich Szczytów. Jair pokręcił głową, nie rozumiejąc. - Wysokich Szczytów? - To góry poniżej Ravenssshorn, elfiku - zasyczał Stythys. - Zossstaniemy tam przez jakiś czasss. Wsssadzę cię do więzienia gnomów w Dun Fee Aran! Jair poczuł ucisk w gardle. - Więzienia? Chcesz mnie zamknąć w więzieniu? - Tam przyjmuję moich gości - wychrypiał mwellret i roześmiał się cicho. Jair zesztywniał na dźwięk tego śmiechu i ze wszystkich sił starał się opanować ogarniający go strach. - Dlaczego chcesz to zrobić? - zapytał gniewnie. - Czego ode mnie chcesz? - Sss! - Jaszczur wycelował w jego kierunku zakrzywiony paluch. - Czy elfik naprawdę nie wie? Nie widzi? - Zakapturzo-na postać pochyliła się bliżej chłopca. Posssłuchaj, krasssnalu. Posssłuchaj! To my jesssteśmy panami tych gór i wszyssstkiego, co tu żyje! Wiele lat temu przybył do nass lord Warlock i zawarto układ. Małe gnomy zossstaną wysssłane na sssłużbę do lorda Warlocka, a my zossstaniemy panami tych gór. Tak się ssstało. Czasss władcy Królestwa Czaszki na tej ziemi przeminął, ale my przetrwaliśmy. Żyjemy! A potem przyszszli wędrowcy, wy leźli z czarnego dołu Maelmord i wssspięli się do naszych gór. Mówili, że sssłużą magii lorda Warlocka. Oddajcie nam ssswoje domy, powiedzieli. Dajcie nam krasssnali na sssłużbę. Układ nic już nie znaczy. Odmówiliśmy Widmom. My też jesssteśmy silni. Ale coś się z nami ssstało. Chorujemy i umieramy. Nie rodzą się młode. Nasssi ludzie przegrywają. Mijają lata i jessst nasss tylko garssstka.

Wędrowcy ciągle chcą, abyśmy ode-szszli z gór. W końcu jessst nasss tak mało, że wędrowcy wyganiają nasss! - Przerwał. Zielone, wąskie oczy płonęły wpatrzone w Jaira. Czaiła się w nich wściekłość i gorycz. - Porzucili mnie na śmierć. Wędrowcy, Widma, czarne ssstwory diabła. Ale ja żyję! Jair patrzył na potwora szeroko otwartymi oczami. Stythys przyznał właśnie, że w czasach Shei Ohmsforda mwellrety sprzedały lordowi Warlockowi gnomy żyjące w górach, tak że mogły one być użyte do walki przeciwko Sudlandii w nieudanej Trzeciej Wojnie Ludów. Mwellrety uczyniły to, aby zachować panowanie w górskim królestwie Ravenshorn. Było wiec tak, jak mówił Foraker i jak podejrzewały karły. Ale potem przyszły Widma Mord, spadkobiercy magicznej mocy lorda Warlocka. Odtąd Estlandia miała należeć do nich, a mwellrety miały zostać wypędzone z Ravenshorn. Kiedy jaszczury stawiały opór, Widma zesłały na nie choroby i zniszczyły je. Tak wiec Stythys naprawdę został wygnany z ojczyzny, znaleziony przez gnomy i przyprowadzony do Capaal... - Ale co to ma wspólnego ze mną? - zapytał, czując rosnącą podejrzliwość. - Magia! - wysyczał natychmiast mwellret. - Magia, mały przyjacielu! Pieśń, którą śpiewasz, musi być moja! Ty masz magię i musisz mi ją dać! - Ale ja nie mogę tego zrobić! - wykrzyknął zrozpaczony Jair. Pokrytą łuską twarz wykrzywił grymas. - Nie możesz, mały przyjacielu? Moc magii musssi wrócić do mojego ludu, nie do Widm. Oddasz nam ssswoją magię, elfiku. W więzieniu. Zobaczyszsz. Jair odwrócił wzrok. Stythys, tak samo jak gnom Spilk, pragnął władać magią, której Jair nie mógł mu dać. Magia pieśni należała do niego i tylko on mógł jej używać. Dla mwellreta, tak jak i dla Spilka, była bezużyteczna. Nagle mrożąca krew w żyłach myśl przebiegła mu przez głowę. A jeśli Stythys wiedział o tym? Przypuśćmy, iż mwellret wiedział, że nie może użyć jego magii, ale zrobi z niej użytek poprzez Jaira? Chłopiec pamiętał, co uczynił z nim jaszczur w celi Capaal, w jaki sposób mwellret zmusił go do ujawnienia magii... Wstrzymał oddech. Bogowie! Jeśli Stythys wiedział albo choćby podejrzewał, że Jair ma jeszcze inne magie? Jeśli wyczuł obecność kryształu wizji i Srebrnego Pyłu? - Nie możesz ich dostać - wyszeptał, niemal nie zdając sobie sprawy z tego, co powiedział. W jego głosie brzmiała rozpacz. Mwellret odpowiedział cichym sykiem.

- Więzienie odmieni twoją decyzję, krasssnalu. Przekonaszsz się. Przez długi czas Jair nie mógł zasnąć. Leżał zakneblowany i związany, zagubiony w ciemnościach własnych rozmyślań, słuchał deszczu i oddechu śpiącego mwellreta. Przy wejściu do małej jaskini kładły się cienie. Na zewnątrz wiatr pędził burzowe chmury ponad rozmokłą ziemią. Co miał robić? Przepadło jego poszukiwanie i plany ocalenia Brin. Przed nim leżały więzienia gnomów w Dun Fee Aran. Raz zamknięty w ich murach, może już nigdy nie wyjść. Jasne było, że mwellret zamierza go tam trzymać, dopóki nie wyjawi mu sekretów magii elfów. Nigdy tego nie zrobi. Należały do niego. Miał ich użyć na polecenie Króla Srebrnej Rzeki, a w zamian ocalić życie siostry. Nigdy ich nie wyda. Czuł jednak, że mimo jego postanowienia zniesienia wszystkich prób prędzej czy później Stythys znajdzie sposób, aby wydrzeć mu te sekrety. Gdzieś w oddali zadudnił grzmot, przetaczając się ponad puszczą, głęboki i złowieszczy. Ale jeszcze bardziej złowieszcza była sytuacja Jaira. Dużo czasu upłynęło, zanim wreszcie wyczerpanie wzięło górę i zapadł w sen. Trzeciego dnia z nadejściem świtu Jair i mwellret podjęli marsz na pomoc. Posuwając się z trudem przez deszcz, mgłę i rozmokły las, dotarli w południe do Wysokich Szczytów. Góry były mroczne i postrzępione, zbiorowisko połamanych szczytów i stromych skał piętrzących się nad Srebrną Rzeką, która spływała w dół z zalesionych wyżyn poniżej Ravenshorn. Zaczęli wspinaczkę i natychmiast pochłonęła ich mgła, która przylgnęła do skał, aż w końcu, kiedy byli już u kresu sił i zaczęła zapadać noc, stanęli nad urwiskiem wznoszącym się nad fortecą Dun Fee Aran. Przed nimi widniał rozległy, zamkowy kompleks murów, wież, strażnic i wałów obronnych. Całość rzucała na góry szary, posępny cień, wyrastając przed nimi ze ściany deszczu. Jair pomyślał, że wygląda tak nawet przy najlepszej pogodzie. W milczeniu przedzierali się przez drzewa. Wysoki, zakapturzony mwellret prowadził kulejącego chłopca. Przeszli przez krzewy i zarośla porastające ścianę urwiska, docierając do rozmokłego obozowiska. Mijali ich gnomy myśliwi i maruderzy wszelkiego autoramentu, grzęznąc w błotnistej ziemi, otuleni w płaszcze i kaptury, zaabsorbowani własnymi sprawami. Nikt ich nie zaczepił. Nikt im się nie przyglądał. Przeszli nad kamiennymi parapetami, przez mury, potem schodami w dół i przez korytarze. Noc była coraz bliżej, światło dnia już przygasało. Jair czuł, jak świat kurczy się wokół niego, odcinając go od reszty. Czuł odór tego miejsca, cuchnącą zgniliznę cel i ludzkich ciał. Przerażony wyczuł zamknięte tu ludzkie istoty,

porzucone na pastwę losu, zapomniane. Przed nimi wynurzyła się ogromna budowla podobna do kamiennego bloku. Okna stanowiły jedynie maleńkie szpary w kamieniu, drzwi były grube i okute żelazem. Weszli do budynku i otoczyła ich cisza. - Więzienia, elfiku - Jair usłyszał szept mwellreta za plecami. Przemierzyli ciemny labirynt korytarzy pełnych drzwi, których zamki i zawiasy pokryte były rdzą i pajęczynami, jakby czas zatrzymał się tu w miejscu. Jair czuł zimno i pustkę, obserwując nie kończące się rzędy mijanych drzwi. Odgłos ich butów odbijał się w ciszy głuchym echem, a do ich uszu docierał jedynie szczęk żelaza i cyzelowanie kamienia. Jair z przerażeniem mierzył wzrokiem wyrastające wokół niego mury. Jak się stąd wydostanę? zastanawiał się w ciszy. Czy kiedykolwiek zdołam się stąd wydostać? Potem w korytarzu zalśniła pochodnia i pojawiła się przed nim niewielka postać otulona peleryną. Stary, okaleczony gnom. Żółta twarz nosiła ślady jakiejś nieznanej Jairowi choroby, tak odrażającej, że Jair szarpnął się na swojej skórzanej smyczy. Stythys podszedł do gnoma i pochylając się nad paskudnym człowieczkiem, wykonał palcami kilka tajemniczych znaków. Gnom odpowiedział podobnymi znakami, a potem skinął wykrzywioną dłonią, rozkazując im iść za sobą. Weszli w głąb więzienia. Zniknęło światło słońca. Jedynie dymiąca w ciemności pochodnia wskazywała im drogę. W końcu stanęli przed okutymi drzwiami podobnymi do setek tych, które do tej pory mijali. Zaciskając mocno dłonie na stalowej zasuwie, gnom wyszarpnął rygiel. Otworzył ciężkie wrota ze zgrzytem. Stythys spojrzał na Jaira, po czym pociągnął za smycz i wepchnął go do pokoju. Była to mała, ciasna cela. Oprócz wiązki słomy rzuconej w kącie i drewnianego wiadra przy drzwiach, nie było tu nic. Maleńka szczelina wycięta w ścianie przepuszczała odrobinę srebrnoszarego światła z zewnątrz. Mwellret odwrócił się do chłopca, przeciął więzy na jego dłoniach i wyjął knebel. Szorstkim ruchem pchnął Jaira na słomiane posłanie. - Jesssteś u siebie zasyczał. - Dom dla krasssnala, dopóki nie powieszsz mi o magii. - Krzywy paluch wskazał na przygarbioną figurkę gnoma za jego plecami. - Twój strażnik, elfiku. Jessst mój, nadal posssłuszny. Jessst niemy i głuchy. Pieśń na nic się nie zda. Będzie cię karmił i zajmował się tobą - przerwał na chwilę - i ukarze cię w razie nieposssłuszeństwa.

Twarz gnoma zwróciła się w stronę Jaira w trakcie przemowy Stythysa. Była bez wyrazu. Jair rozejrzał się ponuro dokoła. - Powiedz mi, co chcę wiedzieć, elfiku - wyszeptał nagle mwel-Iret. - Powiedz mi albo nigdy nie opuścisz tego miejsssca! Lodowaty głos zawisł w maleńkim pomieszczeniu, a zielone ślepia wbiły się w Jaira. Potem Stythys odwrócił się i sztywnym krokiem podszedł do drzwi celi. Gnom także zawrócił. Powykrzywiane dłonie chwyciły zasuwę i zamknęły drzwi. Skulony w ciemnościach, Jair nasłuchiwał niknących w oddali kroków. Mijały minuty i godziny. Jair siedział bez ruchu w swojej celi, nasłuchując ciszy i myśląc o beznadziejności swego położenia. Do jego nozdrzy docierał ostry zapach zgnilizny i mieszał się z rozpaczą zalewającą go nieustępliwą falą. Był przerażony, tak przerażony, że ledwo mógł zebrać myśli. Po raz pierwszy przyszło mu do głowy coś, czego w ogóle nie brał pod uwagę, odkąd porzucił dom w Shady Yale, uciekając przed ścigającymi go gnomami. Zginiesz, wyszeptał do siebie w duchu. Płakałby, gdyby umiał przywołać łzy, ale nie przychodziły. Być może był zbyt przestraszony, żeby płakać. Myśl o tym, jak stąd uciec, nakazał sobie. Zawsze jest jakiś sposób. Wziął głęboki oddech, aby się uspokoić. Co zrobiłby Garet Jax w takiej sytuacji? Czy choćby Slanter? Slanter zawsze znajdował jakieś wyjście. Nawet Ron Leah byłby w stanie jakoś sobie poradzić. Jego myśli rozproszyły się na chwilę, błądząc pośród wspomnień i zbaczając bez trudu w marzenia o tym, co mogłoby się wydarzyć. Wszystko to była fantazja, fałszywe sztuczki, prawdy widziane przez pryzmat jego własnej rozpaczy. W końcu zmusił się, żeby wstać, i obszedł maleńką celę, badając to, co już przedtem widział. Dotknął wilgotnego, zimnego kamienia i zerknął na snop szarości przenikający przez świetlik. Wędrował bez celu, czekając aż opadną emocje i uspokoją się rozszalałe myśli. Nagle postanowił użyć kryształu wizji. Jeśli chciał wiedzieć, ile czasu mu pozostało, musiał sprawdzić, co się dzieje z Brin. Pospiesznie wyciągnął srebrny łańcuch ze schowku w fałdach tuniki i wpatrzył się w kryształ, który osłaniał dłońmi. Słyszał szept Króla Srebrnej Rzeki zapewniający, że w ten sposób będzie mógł śledzić wędrówkę Brin. Wystarczy, aby zaśpiewał...

Zaśpiewał więc cicho. Z początku głos nie przychodził, tłumiony emocjami, które wciąż targały chłopcem. Jair zdusił poczucie niepewności i dźwięk pieśni wypełnił pokój. Niemal natychmiast kryształ wizji rozjaśnił się ostrym światłem, które wpadło w mrok i przepędziło cienie. Zobaczył, że światło pochodziło z małego ogniska, w które wpatrywała się Brin. Jej śliczna twarz ukryta była w dłoniach. Potem spojrzała przed siebie, jakby czegoś szukając. Wyglądała bardzo mizernie. Na twarzy widniały ślady napięcia i zmartwień. Spuściła wzrok i westchnęła. Drżała lekko, jakby wstrząsało nią tłumione łkanie. Jair widział, że ogarnięta była rozpaczą. Cokolwiek się jej przydarzyło, z pewnością było bolesne... Głos Jaira załamał się pod wpływem troski o siostrę i obraz skurczonej twarzy Brin zafalował i zniknął. W ogłuszającej ciszy wpatrywał się w kryształ spoczywający w jego stulonych dłoniach. Gdzie był Allanon? zastanawiał się. Nie było go widać w krysztale. „Liście na wietrze”, szeptał głos Króla Srebrnej Rzeki. „Będzie zgubiona”. Jair zamknął dłonie wokół kryształu i nic nie widzącymi oczami wpatrzył się w ciemność.

XXVII Nad puszczą Anaru zapadła już noc, kiedy Brin Ohmsford zobaczyła światła. Mrugały do niej spomiędzy zasłony drzew i Cieni - maleńkie, umykające i odległe. Zwolniła i szybko podtrzymała ramionami Rona, który potknął się przed nią. W całym ciele czuła potworne zmęczenie, ale wytężyła wszystkie siły, aby utrzymać górala. Jego głowa opadła na ramię dziewczyny, twarz płonęła gorączką. - ...nie widzę gdzie... zgubiony, nie mogę znaleźć... - mamrotał coś bez związku, zaciskając palce na jej ramieniu, aż poczuła ból. Szeptała do niego. Chciała, żeby słyszał jej głos i wiedział, że jest przy nim. Powoli palce Rona zwolniły uścisk i majaczenie ucichło. Brin wpatrywała się w światełka przed sobą. Tańczyły pomiędzy konarami drzew, jeszcze otulonymi jesiennymi liśćmi; maleńkie drobinki blasku. Ogień! wyszeptała rozgorączkowana i odepchnęła rozpacz i poczucie beznadziei, które owijało się wokół jej serca coraz grubszą warstwą, odkąd rozpoczęli swój marsz na wschód od Chard. Wszystko wydawało się tak odległe - odejście Allanona, straszliwa rana księcia Leah i jej samotność. Zamknęła oczy przed tymi wspomnieniami. Szła

całe popołudnie i całą noc, podążając na wschód z biegiem Chard, modląc się w duchu, aby doprowadziła ją do jakichś ludzkich istot, które udzielą im pomocy. Nie wiedziała, jak długo szła i jak daleko dotarła. Zgubiła poczucie czasu i odległości. Wiedziała tylko, że musi iść naprzód. Wyprostowała się, dźwigając Rona. Światełka migotały zapraszająco. Proszę! błagała w myślach. Proszę, niech się tam znajdzie pomoc dla nas! Powlokła się dalej, ciągnąc za sobą rannego towarzysza, opartego na niej całym ciężarem ciała. Gałęzie drzew i krzewów uderzały ją po twarzy i ciele. Pochylała przed nimi głowę. Posuwała się naprzód, z kamiennym uporem stawiając jeden krok za drugim. Nie miała już sił. Jeśli nie znajdzie tam pomocy... Nagle zasłona drzew i cieni rozsunęła się i ujrzała źródło światła. Przed nią wynurzył się ciemny, okryty cieniem budynek. Jedynie z dwóch miejsc jego kwadratowej sylwetki wymykały się pasemka żółtego światła. Gdzieś z wnętrza dochodziły przytłumione, niewyraźne głosy. Ruszyła naprzód, mocno przytrzymując Rona. Kiedy podeszła bliżej, budynek zaczął nabierać kształtów. Był niski, przysadzisty, ze spadzistym dachem, zbudowany z sosnowych desek na kamiennej podmurówce. Od frontu znajdował się zadaszony ganek. Dom był jednopiętrowy, ze strychem i stajnią na tyłach. Do słupka przywiązane były dwa konie i muł. Opuściły łby, pasąc się na wyschniętej trawie. Na ścianie budynku znajdował się rząd zamkniętych teraz okien. Jedynie przez szpary w okiennicach sączyło się światło lamp olejnych, które zauważyła Brin. - Jeszcze kawałek, Ron - szepnęła, wiedząc, że góral i tak nie zrozumie. Usłyszy tylko dźwięk jej głosu. Jakieś kilkanaście stóp od ganku ujrzała wiszącą pod okapem tablicę z napisem: CENTRUM HANDLOWE ROOKERA. Znak kołysał się delikatnie na wietrze, zniszczony i popękany. Farba tak wyblakła, że litery były ledwie czytelne. Brin zerknęła w górę i odwróciła wzrok. Liczyło się tylko to, że w środku byli ludzie. Wspięła się na ganek, potykając się na popękanych deskach, i oparła się ciężko o framugę drzwi. Po omacku odnalazła klamkę. Głosy wewnątrz ucichły nagle. Dłonie dziewczyny zacisnęły się na metalowej zasuwie i drzwi otworzyły się. Kilkanaście grubo ciosanych twarzy odwróciło się i spojrzało na Brin. W ich oczach widać było mieszaninę zaskoczenia i czujności. Traperzy, dostrzegła Brin przez mgłę dymu i wyczerpania. Brodaci i niechlujni, odziani w zniszczone skóry i

futra zwierząt, o srogim spojrzeniu. Siedzieli w grupkach przy barze, który tworzyły drewniane deski położone w poprzek ustawionych pionowo beczek po piwie. Za barem leżał stos zwierzęcych skór i zapasów żywności, a przed nim stało kilka stolików i zydli. Z krokwi niskiego sufitu zwisały lampy olejne, rzucając jaskrawe światło pomiędzy nocne cienie. Brin stanęła cicho na progu, podtrzymując ramionami Rona, i czekała. - Duchy! - wykrzyknął ktoś nagle przy barze i rozległo się szuranie stóp. Wysoki, chudy mężczyzna w samej koszuli i fartuchu wyszedł zza kontuaru i powoli pokręcił głową. - Duchy nie musiałyby otwierać drzwi. Po prostu przeszłyby przez nie! Wyszedł na środek pokoju i zatrzymał się. - Co z tobą, dziewczyno? Mimo szarpiącego nią bólu i zmęczenia, nagle Brin zdała sobie sprawę, jak okropnie muszą wyglądać. Rzeczywiście możqa by ich wziąć za istoty powracające z krainy umarłych. Dwie słanilające się na nogach, obdarte postacie w mokrym, ubłoconym odzieniu, z twarzami zbielałymi z wyczerpania, wiszące na sobie nawzajem niczym dwa strachy na wróble. Głowę Rona spowijały skrwawione strzępy, przez które wyzierała żywa rana. Na plecach zwisała pusta pochwa, która niegdyś nosiła wielki miecz. Twarz Brin była brudna i wymizerowana, a jej ciemne oczy patrzyły niewidzącym spojrzeniem. Stali w otwartych drzwiach niczym widma otoczone światłem, chwiejąc się niepewnie na nogach. Brin próbowała coś powiedzieć, ale nie mogła wydobyć słowa. - Hej, pomóżcie! - zawołał wysoki chudzielec do siedzących przy barze i podszedł, aby pochwycić Rona. - Dalej, ruszcie się tutaj! Ogorzały traper podszedł szybko i we dwóch poprowadzili parę wędrowców do najbliższego stołu, sadzając ich na niskich zydlach. Ron osunął się z jękiem, głowa mu opadła. - Co z tobą? - zapytał ponownie wysoki mężczyzna, pomagając usadzić chłopaka tak, żeby nie spadł. - Ten chłopak aż płonie od gorączki! Brin przełknęła z wysiłkiem. - Straciliśmy konie w wodospadzie, schodząc z gór - skłamała. - Już przedtem był chory, ale jest coraz gorzej. Szliśmy brzegiem rzeki i znaleźliśmy ten dom. - Mój dom - poinformował ją chudzielec. - Jestem kupcem. Jeft, przynieś piwa dla tych dwojga. Traper prześliznął się za barem do beczki i odkręcił kurek, nalewając płyn do

dwóch wysokich szklanic. - A może by tak po jednym i dla nas, Stebb? - zawołał jakiś groźnie wyglądający mężczyzna z drugiego końca kontuaru. Handlarz rzucił mu jadowite spojrzenie, przeczesał palcami przerzedzone włosy na czubku prawie łysej głowy i odwrócił się do Brin. - Góry to nie jest dobre miejsce, dziewczyno. Można tu złapać coś więcej niż tylko gorączkę. Brin skinęła głową bez słowa, pokonując suchość w gardle. Po chwili wrócił traper z piwem. Podał szklankę dziewczynie, a drugą przytknął Ronowi do ust i przytrzymał. Góral próbował chwycić szklankę i przełknąć ostry płyn, ale zakrztusił się. Traper szybko cofnął kubek. - Niech pije! - krzyknął znowu człowiek zza baru. - Szkoda piwa. - Roześmiał się ktoś inny. - Każdy głupi widzi, że on umiera. Brin spojrzała gniewnie. Mężczyzna zauważył to spojrzenie i podszedł do niej powolnym krokiem. Na jego szerokiej twarzy pojawił się bezczelny uśmieszek. Pozostali patrzyli za nim, mrugając znacząco i chichocząc. - Coś nie tak, panienko? - warknął. - Boisz się, że...? Brin skoczyła na równe nogi i ledwie świadoma tego, co robi, wyszarpnęła zza pasa długi nóż i przyłożyła go do twarzy mężczyzny. - Spokojnie, spokojnie. - Jeft pojawił się przy niej i łagodnie odciągnął dziewczynę do tyłu. - Nie będzie takiej potrzeby, prawda? Odwrócił się do śmiałka i spojrzał mu prosto w twarz. Traper był potężnym mężczyzną i zdecydowanie górował nad bezczelnym typem, który wycofał się czym prędzej na koniec kontuaru. Reszta towarzystwa spoglądała niepewnie po sobie. - Jasne, Jeft, bez urazy - mruknął typek. Spojrzał na Rona. - Chciałem tylko obejrzeć pochwę miecza. Herb wygląda jak królewska pieczęć. - Jego ciemne oczy uniosły się ku Brin. - Skąd jesteś, panienko? Czekał przez chwilę, ale Brin nie odpowiedziała. - Nieważne. - Wzruszył ramionami. Wrócił do kompanów przy barze, gdzie skupili się ciaśniej, pijąc i rozmawiając przyciszonymi głosami, odwróceni plecami do sali. Traper Jeft patrzył na nich przez chwilę, po czym ukląkł przy Brin. - Banda próżniaków - mruknął. - Przywlekli się z zachodniego Spanning Ridge przebrani za traperów. Żyją z rozbojów i cudzego nieszczęścia. - Piją tu i próżnują od rana. - Handlarz potrząsnął głową. - Chociaż zawsze

mają pieniądze na piwo. - Spojrzał na dziewczynę. - Lepiej się czujesz? Brin uśmiechnęła się w odpowiedzi. - O wiele lepiej. Dziękuję. - Spojrzała na sztylet w swojej dłoni. - Nie wiem, co mnie napadło. Nie wiem, co... - Ciii, zapomnij o tym. - Ogromny traper poklepał ją po ręce. - Jesteś wyczerpana. Ron Leah jęknął cicho, unosząc na chwilę głowę. Otworzył oczy i wpatrywał się w przestrzeń. Potem znowu osunął się na stół. - Muszę coś z nim zrobić - nalegała niespokojnie \ Brin. - Znaleźć sposób na obniżenie gorączki. Czy macie tutaj coś, co mogłoby pomóc? Handlarz spojrzał zmartwiony na trapera i pokręcił głową. - Dawno nie widziałem tak paskudnej gorączki, panienko. Mam lek, który mógłby pomóc. Dasz go chłopcu i zobaczymy, czy gorączka opadnie. - Znowu pokręcił głową. - Chociaż najlepszy byłby dobry sen. Brin bez słowa skinęła głową. Myśli mąciły się jej w głowie. Siedziała, patrząc na sztylet, i ogarniało ją coraz większe wyczerpanie. Powoli wsunęła sztylet za pas. Co chciała zrobić? Nigdy, w całym swoim życiu nikogo nie zraniła. Oczywiście mężczyzna z zachodniego Spanning Ridge był bezczelny, może nawet groźny, ale czy naprawdę stanowił dla niej realne zagrożenie? Piwo rozgrzało ją, przez ciało przepłynęła fala ciepła. Była zmęczona i dziwnie otępiała. Gdzieś w środku pojawiło się dziwne odczucie straty i osuwania się w głąb. - Nie ma tu dużo miejsca do spania - mówił handlarz Stebb. - Na tyłach stajni jest przybudówka, której używam w sezonie łowieckim. Możecie tam pójść. Znajdzie się tam piec, łóżko dla twego przyjaciela i słoma dla ciebie. - Wspaniale - wymamrotała Brin i ku swemu zaskoczeniu odkryła, że płacze. - No już, już. - Barczysty traper objął ją ramieniem i zasłonił przed wzrokiem bandy zebranej przy barze. - Nie pozwól, żeby to zobaczyli, panienko. Musisz być teraz silna. Brin bez słowa pokiwała głową, otarła łzy i wstała. - Nic mi nie jest. - Koce są w szopie - powiedział handlarz, wstając razem z nią. - Pomożemy wam się rozgościć. Z pomocą trapera dźwignął Rona na nogi i poprowadził go na tyły karczmy, a potem krótkim, ciemnym korytarzem biegnącym przez kilka magazynów. Brin rzuciła

ostatnie spojrzenie grupce mężczyzn pochylonych nad kuflami przy barze i poszła za traperem. Nie zwracała większej uwagi na spojrzenia bandy rzucone w jej kierunku. Małe, drewniane drzwi na tyłach budynku uchyliły się w noc i wszyscy ruszyli w kierunku stajni i przybudówki. Handlarz wszedł pierwszy i szybko zapalił lampę olejną wiszącą na haku w ścianie, po czym przytrzymał szeroko otwarte drzwi, aby wpuścić pozostałych. Pokoik był czysty, chociaż trochę czuć w nim było stęchlizną. Na ścianach wisiały liny i uprzęże. W kącie stał niewielki, żelazny piecyk ukryty w kamiennej niszy, a obok niego wąskie łóżko. Okna zasłonięte były okiennicami. Handlarz i traper położyli ostrożnie rozgorączkowanego Rona na łóżku i przykryli kocami. Potem rozpalili w piecyku i przynieśli świeży siennik dla Brin. Przed wyjściem Stebb postawił olejną lampę na kamiennym parapecie przy piecu i odwrócił się do Brin. - Tu jest lekarstwo na gorączkę. - Podał jej małą buteleczkę bursztynowego koloru. - Daj mu dwie łyżki, nie więcej. A rano jeszcze dwie. - Potrząsnął głową z powątpiewaniem. - Mam nadzieję, że pomoże, panienko. W drzwiach zatrzymał się i raz jeszcze odwrócił. Za nim stał traper. - Przy drzwiach jest zasuwa - powiedział. - Lepiej je zarygluj. Cicho zamknął za sobą drzwi. Brin podeszła do nich i zasunęła rygiel. Z zewnątrz dochodziły ją głosy handlarza i trapera. - Paskudne nicponie ci ze Spanning Ridge - mruknął traper. - To prawda - zgodził się handlarz. Milczeli przez chwilę. - Czas na mnie - stwierdził Jeft. - Do obozu mam kilka godzin drogi. - Bezpiecznej podróży - odpowiedział handlarz. Zaczęli się oddalać i słowa ucichły. - Lepiej uważaj na tę bandę, Stebb - doradził traper. - Miej się na baczności. Potem słowa umilkły całkowicie. Mężczyźni odeszli. Brin wróciła do Rona i ciszy pokoiku. Podparła mu delikatnie głowę i zmusiła do przełknięcia leku, który dał jej handlarz. Kiedy zażył lekarstwo, położyła go z powrotem i przykryła. Potem usiadła przy piecyku, owinęła się w koc i siedziała w milczeniu. Na ścianie pokoju jej cień w słabym świetle lampy wyrósł niczym mroczny olbrzym. Wewnątrz pieca wypalony kawałek ciągle żarzącej się kłody upadł z hukiem i Brin obudziła się nagle. Nie wiedziała, jak długo spała. Przetarła zmęczone oczy i

rozejrzała się. Pokoik był ciemny i cichy. W mroku migotał jedynie blady płomyk lampy olejnej. Natychmiast pomyślała o Allanonie. Ciągle trudno jej było pogodzić się z odejściem druida. Cały czas czekała, że usłyszy Stanowcze pukanie do drzwi i wzywający ją głęboki głos. Przychodzi niczym cień i odchodzi wraz z nadejściem światła. Tak Ron opisał druida ostatniej nocy przed jego śmiercią... Skarciła się w duchu, dziwnie zawstydzona, że pozwoliła sobie użyć tego słowa choćby w myślach. Lecz Allanon umarł, odszedł ze świata, jak każdy śmiertelnik. Opuścił cztery krainy w ramionach ojca - być może tam, gdzie Bremen trzymał straż. Przez chwilę rozważała tę możliwość. Czy naprawdę odszedł, aby być ze swym ojcem? Pamiętała jego słowa: „Kiedy twoja podróż się dopełni, Brin, znajdziesz mnie tutaj”. Czy znaczyło to, że zamknął się w otchłani pomiędzy życiem a śmiercią? W jej oczach pojawiły się łzy. Otarła je pospiesznie. Nie mogła pozwolić sobie na płacz. Allanon odszedł, a ona została sama. Ron Leah rzucał się niespokojnie pod ciężkimi kocami, oddech miał chrapliwy i nierówny. Brin wstała powoli i podeszła do łóżka. Szczupła, opalona twarz górala była rozpalona, sucha i ściągnięta gorączką, która trawiła jego ciało. Zadrżał, jakby przez chwilę poczuł chłód, wyprężył się i wyszeptał coś bez związku. Co mam z nim zrobić? zadawała sobie pytanie. Była bezradna. Gdybym miała wiedzę ojca. Dałam mu lek od handlarza i owinęłam kocami, ale nic nie pomaga. Co jeszcze mogę zrobić? Wiedziała, że to zakażenie wywołane jest trucizną potwora jachyry. Allanon powiedział, że atakuje ona nie tylko ciało, ale także i ducha. Ona właśnie zabiła druida, lecz mimo że rany olbrzyma były znacznie gorsze od ran księcia, był on wszak druidem, znacznie silniejszym od górala. Organizm Rona nie radził sobie nawet z mniejszymi obrażeniami. Przykucnęła przy łóżku, delikatnie ujmując jego dłonie w swoje. Jej obrońca. Uśmiechnęła się smutno. A kto teraz obroni jego samego? Przed jej oczami przesunęły się wspomnienia, poplątane obrazy szybkie niczym żywe srebro. Przeszli tak wiele, żeby dotrzeć do tej samotnej, rozpaczliwej nocy. Ona i Ron Leah. Za jaką straszliwą cenę! Paranor już nie istniał. Allanon nie żył. Nawet miecz Leah, jedyny magiczny przedmiot, który posiadali, przepadł. Została im jedynie pieśń.

Allanon wszak twierdził, że pieśń wystarczy... Czyjeś obute stopy zaszurały na klepisku stajni. Brin, obdarzona wyostrzonymi zmysłami po swoich elfijskich przodkach, usłyszała dźwięk, który mógłby ujść uwagi kogoś innego. Puściła dłoń Rona i wstała szybko, zapominając o zmęczeniu. Ktoś był na zewnątrz i nie chciał, aby go słyszano. Jedna dłoń dziewczyny sięgnęła czujnie do rękojeści noża zawieszonego u pasa, a potem cofnęła się. Nie mogłaby go użyć. Nie zrobi tego. Zasuwa poruszyła się leciutko, ale nie puściła. - Kto tam? - zawołała Brin. Z zewnątrz rozległo się ciche przekleństwo i nagle kilka potężnych ciał naparło na drzwi przybudówki. Brin rzuciła się do tyłu, rozglądając się za drugim wyjściem. Nie było żadnego. Znowu rozległo się uderzenie w drzwi. Stalowa zasuwa puściła z cichym trzaskiem i pięć ciemnych sylwetek wpadło do pokoju. Blade światło lampy lśniło niewyraźnie na ostrzach noży. Zebrali się na skraju cienia, chrząkając i mamrocząc coś bełkotliwie. Byli pijani. - Wynoście się stąd! - warknęła, czując napływającą złość i strach. Jej słowa powitał pijacki śmiech. Przywódca natrętów wszedł w krąg światła. Poznała go natychmiast. Jeden z tych, których handlarz Stebb nazwał złodziejami ze Spanning Ridge. - Grzeczna dziewczynka - wybełkotał. - Chodź no... tu do nas. Cała piątka rozsunęła się na szerokość pokoju i podeszła naprzód. Mogłaby spróbować przebić się przez nich, ale to oznaczało opuszczenie Rona, a tego nie miała zamiaru robić. Jej dłoń ponownie zacisnęła się na rękojeści noża. - Nie rób tego... - wyszeptał bandzior, skradając się bliżej. Nagle rzucił się na nią, szybciej niż mogłaby się spodziewać po człowieku, który tyle wypił, i jego łapska zacisnęły się na nadgarstku dziewczyny, odciągając jej dłoń od broni. Natychmiast przyskoczyli pozostali. Ich ręce szarpały jej ubranie, ciągnęły ją i próbowały przewrócić. Walczyła zaciekle, ale byli silniejsi i zadawali jej ból. Potem coś pękło w niej z trzaskiem, jak pękła zasuwa przy drzwiach. Myśli rozpierzchły się i wszystko znikło w wybuchu ślepej wściekłości. To, co stało się później, było jedynie działaniem instynktu, szybkim i zdecydowanym. Zaśpiewała, a pieśń rozbrzmiała nowym, zupełnie odmiennym niż do tej pory, dźwiękiem. Wypełniła ciemny pokoik furią szepczącą o śmierci i zniszczeniu. Napastnicy

zatoczyli się do tyłu, a ich oczy i usta rozszerzyły się w zaskoczeniu i niedowierzaniu. Dłonie uniosły się, aby zakryć uszy. Zgięli się wpół z bólu, kiedy pieśń przenikała ich zmysły i wciskała się w mózg. W wezwaniu pieśni dźwięczało szaleństwo, zaciekłe i tak bolesne, że niemal widoczne gołym okiem. Dźwięk otaczał zbirów ze Spanning Ridge niczym duszący całun. Upadali jeden przez drugiego, brnąc na oślep do drzwi. Z ich otwartych ust, w odpowiedzi na pieśń dziewczyny, wydobywał się wrzask, ale nie przestawała śpiewać. Jej furia była tak bezgraniczna, że rozsądek nie znajdował sposobu, aby ją powstrzymać. Pieśń wzmogła się i zwierzęta w stajni zaczęły kopać i wierzgać dziko w swoich boksach, wykrzykując swój ból, kiedy chłostał je głos Brin. Napastnicy odnaleźli w końcu otwarte drzwi i wysypali się przez nie w szaleńczym pośpiechu i rozpaczy, roztrzęsieni, kulejący i zgięci wpół. Z ust, uszu i nozdrzy płynęła im krew. Dłońmi zakrywali twarze, a palce zakrzywiły się w szpony. Brin ujrzała ich na nowo, kiedy znikł oślepiający ją gniew. Zobaczyła także handlarza Stebba, który wynurzył się z ciemności obok biegnących rzezimieszków. Na jego twarzy pojawiło się przerażenie. Cofał się, wyciągając przed siebie dłonie. Wraz z poczuciem winy powrócił dziewczynie zdrowy rozsądek. Pieśń zamilkła. - Bogowie! - wykrzyknęła cicho i osunęła się przerażona, nie mogąc uwierzyć w to, co się stało. Minęła pomoc. Handlarz ponownie zostawił ją samą i wrócił czym prędzej do swego wygodnego, spokojnego mieszkanka. W oczach miał strach, jakby zobaczył ducha. W ciemności lasu otaczającego „Centrum Handlowe Rookera” znowu zapadła cisza. Brin usiadła skulona przy żelaznym piecyku. Płonęło w nim świeże drewno, rozrzucając iskry i trzaskając w ciszy. Siedziała z kolanami podciągniętymi pod brodę, obejmując się ramionami niczym przestraszone i zagubione dziecko. Jej myśli były mroczne i pełne demonów. Rozsypane fragmenty słów Allanona szepczące o tym, czego tak długo nie chciała słuchać. „Pieśń jest mocą, jakiej nigdy nie spotkałem. Będzie cię chronić. Przeprowadzi cię bezpiecznie przez tę podróż i zniszczy Ildatch”. Albo też zniszczy mnie, odpowiedziała mu w myślach. Lub tych, którzy znajdą się koło mnie. Może zabijać i może sprawić, że ja będę zabijać... Poruszyła się w końcu, zdrętwiała i obolała, a jej ciemne oczy lśniły strachem. Wpatrywała się w okratowane drzwiczki pieca, obserwując tańczące wewnątrz

czerwone płomienie. Mogła zabić tych pięciu mężczyzn, pomyślała z rozpaczą. Prawdopodobnie zabiłaby ich, gdyby nie znaleźli drzwi. Poczuła ucisk w gardle. Jak ma temu zapobiec, jeśli znowu się zdarzy, że będzie zmuszona użyć pieśni? Za jej plecami Ron jęknął cicho, rzucając się pod okrywającymi go kocami. Odwróciła się powoli i pochyliła, aby pogładzić jego czoło. Skóra górala była śmiertelnie blada, rozpalona i sucha. Oddech miał płytki i chrapliwy, jak gdyby za każdym razem był to wysiłek odbierający mu siły. Uklękła przy nim, potrząsając głową. Lek nie pomagał. Ron był coraz słabszy. Trucizna z każdą chwilą wnikała głębiej do organizmu i wysysała z niego życie. Jeśli jej nie powstrzyma, Ron umrze... Jak Allanon. - Nie! - krzyknęła cicho i ścisnęła jego dłoń w swoich, jak gdyby mogła zatrzymać uchodzące zeń życie. W jednej chwili uświadomiła sobie, co musi uczynić. „Ta, który niszczy i ocala” - tak nazwał ją cień Bremena. Doskonale. Dla złodziejaszków ze Spanning Ridge była zniszczeniem. Być może dla Rona będzie ocaleniem. Wciąż trzymając jego dłoń w swoich, pochyliła się nad nim i zaczęła śpiewać. Pieśń płynęła z jej ust cichym, łagodnym brzmieniem, ulatując jak niewidzialny dym i otulając ich oboje. Ostrożnie sięgnęła do Rona, badając jego rany i szukając źródła trucizny, która go zabijała. Muszę spróbować, powtarzała sobie Brin śpiewając. Muszę! Ron nie dożyje ranka. Trucizna, atakująca nie tylko ciało, ale i ducha, rozprzestrzenia się w jego ciele. Tak powiedział Allanon. Być może magia elfów znajdzie sposób, aby go uzdrowić. Śpiewała dalej, a słodkie, przeciągłe tony spowijały górala i przywracały go jej. Powoli zniknęło drżenie. Ron uspokajał się pod kojącym dotykiem pieśni. Wśliznął się pod koce. Oddech miał spokojniejszy i równy. Minuty mijały, wlokąc się niemiłosiernie, a dziewczyna śpiewała i czekała na zmianę. Czuła, że zmiana nadejdzie. Kiedy w końcu przyszła, wszystko wydarzyło się tak szybko, że Brin niemal straciła kontrolę nad pieśnią. Z umęczonego ciała Rona Leah uniosła się w postaci czerwonej mgły trucizna jachyry i zawisła nad swoją ofiarą. Zawirowała w bladym świetle lampy i zasyczała, kiedy Brin zasłoniła przed nią ciało Rona magią pieśni. Potem powoli rozpłynęła się w nicość i zniknęła. Na łóżku, obok niej, książę Leah oddychał równo i spokojnie. Zniknęło wyczerpanie i gorączka. Po twarzy Rona spływały krople potu. Oddychał równo i

spokojnie. Brin wpatrywała się w niego zza zasłony łez. Pieśń umilkła w ciszy. - Zrobiłam to - wyszeptała. - Użyłam magii dla czyjegoś dobra. Tym razem ocaliłam, a nie zniszczyłam. Ukryła twarz w cieple ciała Rona, ciągle klęcząc przy łóżku i obejmując go ramionami. Po chwili już spała.

XXVIII Pozostali w „Centrum Handlowym Rookera” jeszcze przez dwa dni, czekając, aż Ron odzyska na tyle siły, aby mogli znowu wyruszyć na wschód. Gorączka zniknęła do rana i góral wypoczywał, ale ciągle był zbyt słaby, aby podjąć trudy podróży. Tak więc Brin poprosiła handlarza Stebba o jeszcze jeden nocleg. Zgodził się natychmiast i zaopatrzył ich w żywność, piwo, leki i koce, odmawiając przyjęcia jakiejkolwiek zapłaty. Zapewnił dziewczynę, że jest szczęśliwy, mogąc im pomóc, lecz zachowywał się niespokojnie i starannie omijał wzrokiem twarz Brin. Był miłym i przyzwoitym człowiekiem, ale teraz bał się jej i tego, co mogłaby zrobić, gdyby odmówił im pomocy. Prawdopodobnie pomógłby im i tak ze szczerego serca, ale strach był dodatkowym bodźcem wspomagającym jego wrodzoną szczodrość. Czuł też zapewne, że jest to najszybszy i najdogodniejszy sposób pozbycia się kłopotliwych gości. Prawie cały czas pozostawała w małej przybudówce razem z Ronem, dbając o jego potrzeby i rozmawiając z nim o tym, co się wydarzyło od śmierci Allanona. Rozmowa o tym wydawała się im pomagać. Oboje byli wstrząśnięci, a dzielenie się myślami prowadziło do wspólnie podjętej decyzji, że muszą iść dalej, aby dopełnić obowiązku, jaki powierzył im druid. Zbliżyło ich to na nowo, umocniło i upewniło w słuszności poczynań. Po śmierci Allanona mogli polegać jedynie na sobie samych i każde z nich na nowo doceniło obecność drugiego. Pozostawieni samym sobie w samotności maleńkiego pokoiku na tyłach stajni, przyciszonymi głosami rozmawiali o wyborach, które doprowadziły ich do chwili obecnej i o tych, których jeszcze będą musieli dokonać. Powoli ich myśli stawały się jednością. Jednak mimo psychicznej i duchowej więzi Brin nie mogła rozmawiać o pewnych sprawach nawet z Ronem Leah. Nie potrafiłaby powiedzieć mu o krwi, którą Allanon naznaczył ją, zanurzając palce we własnych ranach. W jakiś sposób oznaczało to uroczyste ślubowanie złożone w chwili śmierci. Nie mogłaby też powiedzieć o użytku, jaki zrobiła z magii pieśni pod wpływem wściekłości, niszcząc ludzkie życie, i pod wpływem rozpaczy, ocalając je. Nie, nie mogłaby rozmawiać o tym z Ronem. Częściowo dlatego, że góral nie zrozumiałby, a także ponieważ to, co się za tym kryło, przerażało ją tak bardzo, że nie była pewna, czy naprawdę chce o tym mówić. Przysięga krwi była teraz zbyt odległa i jej znaczenie zbladło, a użycie pieśni było wynikiem emocji, które obiecała sobie trzymać na wodzy.

Był jeszcze inny powód, aby nie poruszać tych tematów z góralem. Był wystarczająco zmartwiony utratą miecza Leah; tak nad tym bolał, że w gruncie rzeczy nie mógł myśleć o niczym innym. Bez przerwy mówił, jak bardzo pragnie go odzyskać. Będzie go szukał i odzyska za wszelką cenę. Jego zaciętość przerażała. Brin. Wydawało się, że tak bardzo uzależnił się od posiadanego miecza, iż broń w jakiś sposób stała się częścią jego samego. Nie wierzył chyba, że bez niej zdoła przeżyć. Ron czuł, że bez miecza z pewnością zginie. Słuchając, jak o tym mówi, i zastanawiając się, jak głęboko wydawał się być zależny od magii ostrza, rozważała równocześnie swoją własną zależność od pieśni. Zawsze mówiła sobie, że to jedynie zabawka, ale było to kłamstwo. Była wszystkim, tylko nie zabawką. Była w każdym calu magią równie niebezpieczną, jak ta, którą zawierał utracony miecz Leah. Mogła zabijać. Było tak, jak zawsze mówił jej ojciec.Bez pieśni byłaby szczęśliwsza. Umierając, Allanon ostrzegał ją: „Moc pieśni przekracza wszystko, co do tej pory widziałem”. Słyszała mroczny szept tych słów, kiedy Ron mówił o mieczu. Moc uzdrawiania i moc niszczenia - widziała je obie. Czy musiała być aż tak zależna od magii, jak książę Leah od miecza? Kto był panem - ona czy magia elfów? Jej ojciec stoczył własną bitwę, aby znaleźć odpowiedź na to pytanie. Pokonał niemożność zawładnięcia magią zawartą w Kamieniach Elfów. Przezwyciężył napierające siły, które magia rozpętała w jego wnętrzu, a potem odrzucił ją na zawsze. A mimo to, nawet tak krótkie władanie magią miało swoją cenę - magiczną przemianę, która zaszła w jego dzieciach. Być może więc jeszcze raz trzeba stoczyć tę bitwę. A jeśli tym razem moc wymknie się spod kontroli? Zapadł wieczór. Dziewczyna i góral zjedli posiłek przyniesiony im przez handlarza i obserwowali gęstniejący mrok. Kiedy Ron poczuł się zmęczony i rozłożył koce do spania, Brin wymknęła się w chłodną jesienną noc, aby przez chwilę oddychać ostrym, czystym powietrzem i zatopić się w widoku nieba rozjaśnionego światłem wschodzącego księżyca i gwiazd. Przechodząc obok centrum handlowego, zauważyła handlarza Stebba palącego fajkę na pustej werandzie. Nikt nie przyszedł na piwo czy pogawędkę tego wieczoru, siedział więc sam. Podeszła do niego cicho. - Dobry wieczór - przywitał się, pospiesznie przysiadając na brzeżku krzesła, jakby rozważał możliwość ucieczki. Brin skinęła głową. - Wyjeżdżamy rano - poinformowała go i wydawało jej się, że dostrzegła

błysk ulgi w ciemnych oczach Stebba. - Ale przedtem chciałam ci podziękować za pomoc. - Nie ma potrzeby. - Przerwał jej, przeczesując palcami przerzedzone włosy. Dopilnuję, żebyście mieli co jeść przez pierwsze parę dni. Brin nie protestowała. Najrozsądniej było przyjąć oferowaną pomoc. - Czy znalazłbyś dla mnie łuk? - zapytała z myślą o Ronie. - Przydałby się nam do polowania w razie... - Łuk? Mam tutaj jeden w rzeczy samej. - Handlarz poderwał się na nogi. Zniknął w drzwiach prowadzących do sklepu i po chwili wynurzył się z nich z łukiem i kołczanem strzał. - Weź te - naciskał. - Nic nie płacisz, oczywiście. To dobra, solidna broń. Zostawili ją ci goście, których przegoniłaś, więc i tak należy do ciebie. Ugryzł się w język i odchrząknął, zakłopotany. - Tak czy inaczej weź ją - dokończył. Położył przed nią hak i opadł z powrotem na krzesło, nerwowo bębniąc palcami po drewnianym oparciu. Brin podniosła łuk i strzały. - Wiesz, że tak naprawdę nie należą do mnie - powiedziała cicho. - Zwłaszcza nie z powodu... tego, co się stało. Handlarz oglądał czubki własnych stóp. - Do mnie też nie. Weź je, panienko. Przez dłuższą chwilę panowała cisza. Stebb ze zdecydowanym wyrazem twarzy wpatrywał się w ciemność poza nią. Brin potrząsnęła głową. - Czy wiesz coś o kraju na wschodzie? - zapytała go. - Niewiele. To zły kraj. - Ciągle omijał ją wzrokiem. - Czy znasz kogoś, kto mógłby coś wiedzieć? Handlarz nie odpowiedział. - A może traper, który był tu tamtej nocy? - Jeft? - Stebb milczał przez chwilę. - Może tak. Był w wielu krajach. - Jak mogę go znaleźć? - Nie ustępowała, choć coraz bardziej czuła się skrępowana małomównością mężczyzny. Handlarz zmarszczył brwi. Zastanawiał się, jakiej odpowiedzi powinien jej udzielić. W końcu spojrzał na Brin. - Nie masz zamiaru wyrządzić mu krzywdy, prawda, panienko? Brin popatrzyła na niego ze smutkiem i pokręciła głową. - Nie, nie mam zamiaru go skrzywdzić. Handlarz przyglądał się jej przez chwilę, po czym odwrócił wzrok. - Jest moim przyjacielem, rozumiesz. - Wskazał dłonią w kierunku Chard. -

Rozbił obóz pięć mil stąd, w dole rzeki, na południowym brzegu. Brin skinęła głową. Chciała się już odwrócić, ale przystanęła jeszcze. - Jestem tą samą osobą, której pomogłeś pierwszej nocy - powiedziała cicho. Skórzane buty zaskrzypiały na drewnianych deskach ganku. - Może ja widzę to inaczej - nadeszła odpowiedź. - Wiesz, że nie musisz się mnie obawiać. - Zacisnęła wargi. - Naprawdę nie musisz. Szuranie butów ucichło. Handlarz patrzył w dół. - Nie boję się - odpowiedział cicho. Czekała przez chwilę, na próżno szukając jeszcze jakichś słów, po czym odwróciła się i odeszła w ciemność. Następnego ranka, krótko po wschodzie słońca, Brin i Ron Leah odjechali z „Centrum Handlowego Rookera”, kierując się na wschód. Niosąc żywność, koce i łuk dostarczone im przez handlarza, pomachali mu na pożegnanie i zniknęli pomiędzy drzewami. Powitał ich jasny, ciepły dzień. Przez całą drogę w dół rzeki, wzdłuż jej południowego brzegu, wdychali zapach usychających liści i nasłuchiwali odgłosów życia puszczy. Z odległego masywu Wolfsktaag wiał łagodny wiatr, a opadające liście wirowały leniwie i tworzyły na ziemi gruby dywan. Pomiędzy drzewami widać było krainę łagodnych wzniesień i dolin. Rude i szare wiewiórki uciekały na dźwięk ich kroków, zaskoczone w trakcie swoich przygotowań do zimy, która wydawała się jeszcze bardzo odległa w tak pogodny dzień. Późnym rankiem góral i dziewczyna zatrzymali się na odpoczynek, przysiadając na starym pniu, spróchniałym i nadgryzionym zębem czasu. Kilkanaście jardów przed nimi rzeka Chard spokojnie toczyła swe wody w głąb Anaru, unosząc ze sobą połamane kawałki drzew i gałęzi wypłukanych z gór i poskręcanych w zawiłe wzory. - Ciągle trudno mi uwierzyć, że naprawdę odszedł - odezwał się po jakimś czasie Ron, błądząc wzrokiem po rzece. Brin nie pytała, kogo ma na myśli. - Mnie także - powiedziała cicho. - Czasami myślę, że nie odszedł tak naprawdę, że to mi się przyśniło i jeśli tylko cierpliwie poczekam, wróci, tak jak zawsze wracał. - Czy to byłoby takie dziwne? - Ron zadumał się. - Gdyby rzeczywiście tak

zrobił? Dziewczyna spojrzała na niego. - On nie żyje, Ron. Chłopak nie odwzajemnił spojrzenia, ale skinął głową. - Wiem. - Milczał przez chwilę, a potem znowu podjął rozmowę. - Myślisz, że można było zrobić coś, aby go uratować, Brin? Spojrzał na dziewczynę. Pytał, czy było coś, co on mógłby zrobić, aby go uratować. Uśmiech Brin był krótki i gorzki. - Nie, Ron. Wiedział, że umrze. Mówił, że nie zobaczy końca tej wyprawy. Przyjął nieuchronność tego, co miało się stać. - Ja bym tak nie zrobił. - Ron pokręcił głową. - Ja chyba też nie - zgodziła się Brin. - Być może właśnie dlatego nie chciał mówić nam o tym, co ma się wydarzyć. I być może jego zgoda na to jest czymś, czego nie możemy zrozumieć, bo nigdy nie rozumieliśmy jego samego. Góral pochylił się do przodu, oplatając ramionami podkurczone nogi. - Tak więc ostatni z druidów zniknął z ziemi i oprócz ciebie i mnie nie ma już nikogo, kto zmierzyłby się z wędrowcami. - Potrząsnął bezradnie głową. - Marny nasz los. Brin zakłopotana spojrzała na swoje dłonie zwinięte na kolanach. Wspomniała umierającego Allanona, dotykającego jej czoła swoją krwią, i zadrżała na to wspomnienie. - Marny nasz los - powtórzyła cicho. Odpoczywali jeszcze przez parę minut, po czym ruszyli dalej na wschód. Jakąś godzinę później przeszli płytki strumień o żwirowatym dnie, leniwymi meandrami oddalający się od szybszego biegu głównego koryta Chard wzdłuż wąwozu. Pomiędzy drzewami zauważyli jednoizbową chatę zbudowaną z ręcznie ciosanych bali ułożonych na krzyż i uszczelnionych murarską zaprawą. Stała na łące, ponad niewielkim pagórkiem dającym początek serii niskich wzgórz wznoszących się łagodnie w kierunku lasu. Za chatą pasło się kilka owiec, kóz i jedna mleczna krowa. Na dźwięk ich kroków spod werandy wstał stary, myśliwski pies i przeciągnął się z zadowoleniem. Najwidoczniej było to jego ulubione miejsce do drzemki. Na drugim końcu łąki stał traper Jeft i rozebrany do pasa rąbał drewno. Pewnie i szybko rozszczepiał siekierą kawałki sosny, które ustawiał sobie na sfatygowanym pniaku służącym mu za klocek. Wyszarpnął wbite ostrze siekiery i

odrzucił na bok rozszczepione połówki, po czym przerwał pracę i przyglądał się nadchodzącym gościom. Wbił siekierę w pniak i czekał, oparłszy sękate dłonie na gładkim trzonku. - Dzień dobry - przywitała się Brin, kiedy do niego podeszli. - Dzień dobry - odpowiedział traper i skinął głową. Nie wyglądał na zaskoczonego ich widokiem. Spojrzał na Rona. - Widzę, że czujesz się lepiej. - O wiele - odpowiedział Ron. - W dużej mierze dzięki tobie, jak mi mówiono. Traper wzruszył ramionami. Potężne mięśnie poruszyły się pod skórą. Wskazał na chatę. - W wiadrze na werandzie jest woda. Codziennie przynoszę świeżą ze wzgórz. Poprowadził ich na ganek. Napili się wszyscy troje. Potem usiedli na werandzie, a traper wyjął fajkę i tytoń. Poczęstował swoich gości, ale odmówili. Naładował więc cybuch i zapalił. - Wszystko w porządku w Centrum? - zapytał zdawkowo. Zapadła długa cisza. - Słyszałem, co się stało z bandą ze Spanning Ridge tamtej nocy. Powoli podniósł oczy na Brin. - Wiadomości rozchodzą się tu o wiele szybciej, niż przypuszczacie. Dziewczyna wytrzymała spojrzenie, nie zważając na zakłopotanie. - Handlarz powiedział nam, gdzie możemy cię znaleźć - powiedziała. Stwierdził, że może mógłbyś nam pomóc. Traper pykał z fajki. - W jaki sposób? - Powiedział, że wiesz co nieco o tym kraju. - Podróżowałem dość długo - przyznał mężczyzna. Brin pochyliła się do przodu. - Jesteśmy już twoimi dłużnikami ze względu na to, co zrobiłeś dla nas w Centrum. Ale znowu potrzebujemy twojej pomocy. Musimy znaleźć drogę przez kraj leżący na wschodzie. Traper spojrzał na nią ostro, po czym powoli wyjął fajkę z zębów. - Na wschodzie? To znaczy Darklin? Dziewczyna i góral skinęli głowami. Jeft z powątpiewaniem potrząsnął głową. - To niebezpieczny kraj. Nikt nie wybiera się do Darklin, jeśli może tego uniknąć. - Spojrzał na nich. - Jak daleko chcecie dojechać? - Do końca - powiedziała cicho Brin. - A potem na Stare Bagniska i do

Ravenshorn. - Macie źle w głowach - stwierdził spokojnie, wytrząsnął popiół z fajki i wtarł go butem w ziemię. - Ten kraj należy do gnomów i wędrowców. Nie wyjdziecie stamtąd żywi. Milczeli. Traper obserwował ich twarze, pocierając w zamyśleniu zarośnięty podbródek. W końcu wzruszył ramionami. - Domyślam się, że macie swoje powody, żeby tam jechać. To nie moja sprawa. Ale mówię wam, że robicie wielki błąd, może największy w życiu. Nawet traperzy trzymają się z dala od tego kraju. Ludzie przepadają tam bez śladu, znikają jak dym na wietrze. Czekał na odpowiedź. Brin spojrzała na Rona, a potem raz jeszcze na trapera. - Musimy tam iść. Czy możesz nam pomóc? - Ja? - Leśny człowiek uśmiechnął się krzywo i pokręcił głową. - Nie, panienko. Nawet gdybym z wami poszedł, czego nie zrobię, bo lubię żyć, zgubiłbym się pierwszego dnia. - Przerwał, obserwując ich badawczo. - Przypuszczam, że już postanowiliście? Brin bez słowa skinęła głową. Czekała. Traper westchnął. - Może znajdzie się jeszcze ktoś, kto mógłby wam pomóc, jeśli jesteście pewni, że tego właśnie chcecie. - Dmuchnął mocno w ustnik, aby oczyścić fajkę, po czym skrzyżował ręce na piersi. - Jest tu pewien starzec. Nazywa się Coglin. Musi mieć teraz koło dziewięćdziesiątki, jeśli jeszcze żyje. Nie widziałem go od prawie dwóch lat, więc nie jestem pewny, czy nadal tu jest. Jakkolwiek dwa lata temu mieszkał w skalnej osadzie zwanej Hearthstone. Leży ona w samym środku Darklin i wygląda jak duży komin. - Pokręcił głową z powątpiewaniem. - Potrafię wskazać wam kierunek, ale nie ma tu wielu szlaków. To dziki kraj. Tak daleko na wschód nie znajdziecie prawie żadnej ludzkiej istoty oprócz gnomów. - Sądzisz, że nam pomoże? - zapytała niespokojnie Brin. Traper wzruszył ramionami. - Zna ten kraj. Spędził tu całe życie. Nie wyjeżdża częściej niż raz do roku, a jakoś przeżył w tej dżungli. - Jeft uniósł gęste brwi. - Dziwak z niego. Miewa szalone pomysły. Może przysporzyć wam więcej kłopotów niż pomocy. - Damy sobie radę - zapewniła go Brin. - Być może. - Traper przyjrzał się jej uważnie. - Jesteś zbyt łakomym kąskiem, żeby wałęsać się po tym kraju, panienko. Nawet ze śpiewaniem, które cię

chroni. Spotkacie tam coś więcej niż zwykłych tchórzy i złodziejaszków. Przemyślałbym to na waszym miejscu. - Przemyśleliśmy wszystko. - Brin podniosła się. - Jesteśmy zdecydowani. Jeft skinął głową. - Weźcie więc ze sobą tyle wody, ile dacie radę unieść. Przynajmniej nie umrzecie z pragnienia. Pomógł im napełnić skórzane bukłaki, przynosząc wiadro świeżej wody ze strumienia spływającego ze wzgórz za jego chatą. Kilka minut zajęło mu objaśnienie drogi do Hearthstone na pobieżnie naszkicowanej na ziemi mapie. - Uważajcie na siebie - przypomniał, ściskając każdemu z nich dłoń. Pożegnawszy się krótko, Brin i Ron umieścili zapasy na plecach i poszli powoli pomiędzy drzewa. Traper stał, patrząc za ninu. Z wyrazu jego brodatej twarzy widać było jasno, że nie spodziewa się zobaczyć ich już nigdy więcej.

XXIX Podróżowali przez cały dzień i jeszcze następny, podążając z biegiem Chard, wijącej się w głąb puszczy Anaru i zmierzającej do Darklin. Ron powoli odzyskiwał siły, ale nie był jeszcze w pełni zdrowy. Po krótkim posiłku drugiego wieczoru od razu poszedł spać. Brin usiadła przy ogniu i wpatrzyła się w płomienie. Jej umysł wypełniały nadal smutne wspomnienia i czarne myśli. Przez chwilę, zanim poczuła się śpiąca, wydawało jej się, że jest przy niej Jair. Nieprzytomnie uniosła wzrok, szukając go koło siebie. Ale nikogo nie było i zdrowy rozsądek powiedział jej, że naprawdę brat jest daleko stąd. Westchnęła, dorzuciła do ognia i wsunęła się pod koce. Trzeciego dnia od wyjazdu z „Centrum Handlowego Rookera” po południu Brin i Ron dostrzegli skalną formację wynurzającą się z oddali i wiedzieli już, że znaleźli Hearthstone. Osada rysowała się ciemną, wyrazistą sylwetką na tle zmieniających się barw jesieni. Postrzępiony skalny szczyt wznosił się nad płytką, zalesioną doliną niczym strażnik. Budowla w kształcie komina była zbiorowiskiem starych głazów, wyrzeźbionych mocną dłonią natury i ukształtowanych przez mijające lata. Samotny i nieugięty, Hearthstone wyrastał dumnie z ciemnego morza ogromnej, niezmierzonej puszczy Darklin. Stojąc na grzbiecie wzniesienia i patrząc na tę krainę, Brin czuła jej bezgłośny szept, wzywający ją przez zmęczenie i niepewność, i doświadczała nieoczekiwanego uczucia spokoju. Kolejny odcinek długiej wyprawy na wschód był za nimi. Wspomnienia tego, przez co przeszła, aby tutaj dotrzeć, i niepokój o to, co ją dalej czeka, były teraz dziwnie odległe. Uśmiechnęła się do Rona, co zupełnie zaskoczyło górala. Potem, dotykając delikatnie jego ramienia, zaczęła schodzić zboczem do płytkiej doliny. Ledwo dostrzegalna linia szlaku wiła się w dół, przez ścianę ogromnych drzew. Kiedy słońce przesunęło się za zachodni horyzont, las jeszcze raz zaniknął się wokół nich. Ostrożnie wybierali drogę nad powalonymi drzewami i wokół poszarpanych skupisk skalnych, aż w końcu gęsto porośnięte zbocze złagodniało u podnóża. Pod leśnym sklepieniem doliny ścieżka rozszerzała się, aż w końcu całkiem znik-nęła, kiedy gęstwina zbitych krzewów i powalonych sosen zaczęła się przerzedzać. Przez szczeliny wśród splecionych gałęzi przenikały ciepłe promienie

słońca i rozjaśniały ciemne ostępy leśne. Szerokie, przyjemne polanki dodawały dolinie przestrzeni. Ziemia była miękka i sypka, bez kamieni, usłana warstwą drobnych gałązek i liści, które szeleściły delikatnie pod stopami. Było coś znajomego i swojskiego w tej małej dolince, czego nie miała otaczająca ją puszcza, i Brin zaczęła myśleć o Shady Yale. Odgłosy życia, owady i zwierzęta, nagłe, ukradkowe ruchy pomiędzy drzewami i nawet ciepły, świeży zapach lasu jesienią - wszystko to przypominało jej o odległej dolinie na południu. Nie było tu Rappahalladran, tylko kilka wąskich strumyków wijących się leniwie na ich drodze. Dziewczyna odetchnęła głęboko. Nic dziwnego, że leśny człowiek Coglin wybrał tę dolinę na swój dom. Podróżni weszli głębiej w las. Ponownie poprzez plątaninę gałęzi dostrzegli na krótko Hearthstone i jego wyniosły, czarny ciefi na tle błękitnego nieba. Skierowali się w tamtą stronę. Szli w ciszy, zmęczeni całym dniem marszu, skoncentrowani na szlaku przed nimi oraz dźwiękach i widokach lasu. Raptem Ron zatrzymał się, z jedną dłonią czujnie zaciśniętą na ramieniu Brin. Nasłuchiwał przez chwilę. - Słyszysz? - zapytał cicho. Brin przytaknęła. To był głos; nikły, niemal niesłyszalny, ale niewątpliwie ludzki. Czekali przez chwilę, oceniając skąd dochodził, po czym ruszyli w jego kierunku. Głos zanikał chwilami, a potem powracał, głośniejszy, niemal gniewny. Ktokolwiek to był, znajdował się dokładnie przed nimi. - Lepiej pokaż się natychmiast! - Głos był wysoki i piskliwy. - Nie mam czasu na zabawy! Potem nastąpiła seria przekleństw i pomruków. Dziewczyna i góral spojrzeli po sobie pytająco. - Wyłaź, wyłaź, wyłaź! - Piszczał głos, a potem przeszedł w gniewne mamrotanie. - Powinienem zostawić cię na tym bagnie... gdyby nie moje miękkie serce... Do ich uszu dotarła kolejna seria przekleństw i odgłos czegoś trzaskającego w zaroślach. - Wiesz, że mam na ciebie parę sztuczek! Proszek, który wydmuchnie ci ziemię spod łap, i napój, który zwiąże cię w supełek! Myślisz, że tyle wiesz, ty... Chciałbym widzieć, jak się wspinasz po linie! Chciałbym to widzieć! Same kłopoty z tobą! A gdybym tak cię tutaj zostawił? Co ty na to? Założę się, że nie byłbyś już taki

sprytny! A teraz wyłaź stamtąd! Brin i Ron pokonali pas drzew i krzewów zasłaniających im widok i znaleźli się na skraju małej przecinki z szerokim stawem pośrodku. Naprzeciw nich gramolił się na czworakach stary człowiek. Na dźwięk ich kroków podniósł się niezdarnie. - Ha! A więc zdecydowałeś się... - Urwał na ich widok. - A wy co za jedni? Zresztą nieważne. To nie robi najmniejszej różnicy. Wynoście się stąd i wracajcie tam, skąd przyszliście. Odprawił ich ruchem ręki i znowu zaczął pełzać na czworakach skrajem lasu, macając na oślep patykowatymi ramionami. Jego chude, przygarbione ciało wyglądało jak poskręcany kawałek suchego drzewa. Pęki skołtunionych, białych włosów zwisały mu na ramionach, a zielonkawe odzienie i peleryna były zniszczone i podarte. Dziewczyna i góral spojrzeli na niego osłupiali, a potem popatrzyli po sobie. - To oburzające! - Pieklił się starzec, kierując swój gniew w stronę spokojnie stojących drzew. Potem rozejrzał się wokół i zobaczył, że podróżni jeszcze stoją w tym samym miejscu. - Na co czekacie? Wynocha stąd! To mój dom i nie przypominam sobie, żebym was zapraszał! Wynocha! - Mieszkasz tutaj? - zapytał Ron, rozglądając się z powątpiewaniem. Stary spojrzał na niego jak na idiotę. - Nie słyszałeś, co powiedziałem? A jak myślisz, co bym tu robił o tej porze? - Nie wiem - przyznał się góral. - O tej godzinie każdy powinien być w domu! - ciągnął stary tonem reprymendy. - A jeśli już o to chodzi, to co wy tutaj robicie? Nie macie własnych domów? - Przybyliśmy z Shady Yale z Sudlandii - próbowała wyjaśnić Brin, ale stary patrzył na nią bezmyślnie. - To kilka dni drogi od Tęczowego Jeziora. - Wyraz twarzy mężczyzny nie zmienił się. - Szukamy kogoś, kto... - Tu nie ma nikogo oprócz mnie. - Starzec zdecydowanie potrząsnął głową. No i Szepta, ale nie mogę go znaleźć. Jak myślicie, gdzie...? Przerwał z roztargnieniem i odwrócił się od nich, na nowo podejmując poszukiwania tego, co zgubił. Brin spojrzała na Rona z powątpiewaniem. - Chwileczkę! - krzyknęła za starym, który rozejrzał się gwałtownie. - Nie posłuchasz mnie, co? No cóż, ostrzegałem was. Szept! Gdzie jesteś? Wyłaź i bierz ją! Bierz ją! Brin mimowolnie zatrzymała się i rozejrzała wokół. Nadal nikogo nie było

widać. Ron podszedł do niej, gestykulując niecierpliwie. - Słuchaj no, stary. Wystarczy tego dobrego. Nie ma tu nikogo oprócz ciebie, może byś wiec przestał z tym... - Ha! Nikogo oprócz mnie? - Stary podskoczył radośnie i opadł na czworaki. Pokażę ci, kto tu jest, ty... ty najeźdźco! Może wejdziesz do mojego domu? Pokażę ci! Szept! Szept! Przeklęty...! Ron kręcił bezradnie głową i uśmiechał się, kiedy nagle, nie wiadomo skąd, zaledwie parę jardów przed nim pojawił się największy kot, jakiego w życiu widział. Szary, z czarnymi pasami na bokach biegnącymi przez grzbiet, z czarnym pyskiem, uszami, ogonem i szerokimi łapami, wyglądającymi na zbyt ciężkie dla niego. Zwierzak mierzył dobrych dziesięć stóp, a jego kudłaty, masywny łeb znajdował się na wysokości twarzy Rona. Pod gładkim futrem zadrgały węzły mięśni, kiedy zwierzę poruszyło się leniwie. Błyszczące, błękitne oczy mrugnęły i zwęziły się, wpatrzone w parę nie znanych mu ludzi. Wydawał się obserwować ich przez chwilę, po czym ogromne szczęki rozciągnęły się w bezgłośnym ziewnięciu, ukazując lśniące, ostre jak brzytwa kły. Ron nerwowo przełknął ślinę i stał bez ruchu. - Aha! Założę się, że już ci nie jest do śmiechu! - Stary wyraźnie rozkoszował się całą sceną. Przebierał chudymi kończynami, chichocząc radośnie. - Myśleliście, że zwariowałem, prawda? Że gadam sam do siebie, co? I co wy na to? - Nikt nie miał nic złego na myśli - powtórzyła Brin, a wielki kot ciekawie przyglądał się Ronowi. Stary człowiek zrobił krok naprzód. Oczy mu lśniły pod skołtunioną grzywą włosów, zwisającą nad pomarszczonym czołem. - Myślicie, że nadalibyście się mu na kolację? Stary Szept jest głodny. Taka dwójka jak wy byłaby niezłą wieczorną przekąską! Ha! O co chodzi? Wyglądacie trochę blado. Czyżbyście nie czuli się najlepiej? To straszna szkoda, straszna szkoda. Może powinniście... - Uśmiech zniknął nagle z twarzy starego. - Szept, nie! Poczekaj, Szept, nie rób tego... ! Wielki kot nagle zbladł i zniknął, zupełnie jakby wyparował. Przez chwilę cała trójka wpatrywała się ze zdumieniem w przestrzeń, gdzie się przed chwilą znajdował. Stary tupnął nogą ze złością i kopnął powietrze przed sobą. - Niech cię szlag! Przestań, słyszysz! Pokaż się ty głupi zwierzaku albo...! Przerwał gniewnie i spojrzał na intruzów. - Wynocha z mojego domu! Wynocha!

Tego było Ronowi za wiele. Szaleniec i znikający kot to więcej, niż mógł znieść. Odwrócił się bez słowa i podszedł do Brin, mrucząc, żeby poszła za nim. Dziewczyna jednak wahała się. Wciąż nie chciała się poddać. - Nie rozumiesz, jakie to ważne! - wykrzyknęła żarliwie. Stary zamarł w bezruchu. - Nie możesz nas tak po prostu odprawić. Proszę, powiedz nam, gdzie możemy znaleźć Coglina. Starzec przyglądał się jej w milczeniu, przygarbiony, ze zmarszczonymi gniewnie krzaczastymi brwiami. Potem nagle podniósł ręce i zrezygnowany potrząsnął siwą głową. - Niech będzie i tak się was nie pozbędę! - Westchnął głęboko i spojrzał w górę. - Ale to nie pomoże wam ani trochę, rozumiecie? Ani trochę! Dziewczyna czekała bez słowa. Odchodzący już Ron zatrzymał się i odwrócił. Stary potrząsnął głową w zamyśleniu. Kościstą dłonią przejechał szybko po splątanej grzywie włosów. - Stary Coglin jest dokładnie u stóp tamtej dużej skały. - Machnął niedbale dłonią w kierunku Hearthstone. - Pochowałem go tam prawie rok temu.

XXX Brin Ohmsford nie odrywała wzroku od starego, rozczarowanie rosło w niej z każdą chwilą i powstrzymywało okrzyk, który utkwił jej w gardle. Uniosła dłoń w bezradnym geście. - To znaczy, że Coglin nie żyje? - Martwy i pochowany! - wyrzucił z siebie starzec jednym tchem. - A teraz ruszajcie w drogę i zostawcie mnie w spokoju! Czekał niecierpliwie, aż natręci pójdą sobie, ale Brin nie potrafiła się zmusić do ruchu. Coglin nie żyje? Nie chciała się z tym pogodzić. Czy wieść o jego śmierci nie dotarłaby jakoś do trapera Jefta lub innych mieszkających w lasach wokół „Centrum Rookera”? Człowiek, który przez tak długi czas żył w tej puszczy i którego wszyscy znali...? A może i nie wszyscy, poprawiła się w myślach. Leśnicy i traperzy często nie widywali się miesiącami. Ale kim w takim razie był ten starzec? Jeft nie wspominał o nim. Coś się tu nie zgadzało. - Chodźmy, Brin - przywołał ją łagodnie Ron. Ale dziewczyna pokręciła głową. - Nie, dopóki nie będę pewna. Dopóki nie będę mogła... - Wynoście się z mojego domu! - Raz jeszcze powtórzył stary, tupiąc gniewnie nogą. - Mam was po dziurki w nosie! Coglin nie żyje! A teraz, jeśli nie odejdziecie stąd, zanim... - Dziadku! Głosik dobiegł z ciemności lasu, od strony, gdzie w oddali majaczyły czarne, postrzępione szczyty Hearthstone, widoczne przez splecione gałęzie suchych drzew. Trzy głowy poderwały się równocześnie, a las ucichł nagle. Szept znowu pojawił się obok nich. Jego błękitne oczy lśniły, a ogromna, kosmata głowa uniosła się w poszukiwaniu źródła głosu. Stary człowiek wymamrotał coś pod nosem i raz jeszcze tupnął nogą. W lesie rozległ się cichy szelest liści i pojawił się tajemniczy mówca, wychodząc lekkim krokiem na polanę. Brin i Ron popatrzyli na siebie zdumieni. Głosik należał bowiem do dziewczyny niewiele starszej od Brin. Mała, gibka figurka odziana była w spodnie, tunikę i krótką pelerynę w kolorze leśnej zieleni. Długie, wijące się pukle gęstych, ciemnych włosów spływały jej na ramiona, rzucając miękki cień na opaloną twarzyczkę małego chochlika naznaczoną kilkoma piegami. Jej

niewinny wyraz był dziwnie mamiący i miał nieodparty urok. Choć nie była to twarz prawdziwie piękna, jak twarz Brin, pociągała jednak dziewczęcą świeżością i witalnością. W ciemnych, inteligentnych oczach odbijała się szczerość i uczciwość, kiedy ciekawie przyglądała się nieznajomym. - Kim jesteście? - Ton pytania dawał do zrozumienia, że miała prawo to wiedzieć. Brin zerknęła na Rona i z powrotem na dziewczynę. - Jestem Brin Ohmsford z Shady Yale, a to jest Ron Leah. Idziemy z Sudlandii, poniżej Tęczowego Jeziora. Zmierzamy na północ. - Przebyliście długą drogę - zauważyła dziewczyna. - A czego tutaj chcecie? - Znaleźć mężczyznę imieniem Coglin. - Znasz tego człowieka, Brin Ohmsford? - Nie. - Więc dlaczego go szukasz? Dziewczyna patrzyła jej prosto w oczy i Brin się zawahała, myśląc szybko, ile powinna jej powiedzieć. Coś w tej dziewczynie nie pozwalało skłamać, a Brin dostrzegła również, że jej pojawienie się uciszyło starego i przywiodło z powrotem znikającego kota. Mimo to nie miała ochoty wyjawiać jej wszystkich powodów przybycia do Hearthstone. Najpierw chciała się dowiedzieć, kim ona jest. - Powiedziano nam, że Coglin zna najlepiej puszcze od Darklin na wschodzie do Ravenshorn - odparła ostrożnie. - Mieliśmy nadzieję, że zaoferowałby nam swoje usługi w bardzo ważnej sprawie. Dziewczyna milczała przez chwilę, wyraźnie rozważając to, co usłyszała. Starzec zaszurał nogami i zrobił się niespokojny. - To najeźdźcy i podżegacze! - upierał się gwałtownie. Dziewczyna nie odpowiedziała i nawet na niego nie spojrzała. Jej ciemne oczy uporczywie utkwione były w Brin. Stała bez ruchu. Rozdrażniony starzec wyrzucił w górę ręce. - Nie powinnaś nawet z nimi rozmawiać! Powinnaś ich wyrzucić! Dziewczyna powoli pokręciła głową. - Cicho, dziadku - poleciła. - Nie mają złych zamiarów. Gdyby było inaczej, Szept by to wiedział. Brin rzuciła szybkie spojrzenie na wielkiego kota, który niemal figlarnie wyciągnął się na trawie porastającej brzeg stawu. Ogromna łapa zamachnęła się leniwie na jakiegoś nieszczęsnego owada przelatującego obok. Wielkie, owalne oczy

rozbłysły niczym dwie latarnie, kiedy na nich spojrzał. - Ten głupi zwierzak nie przyszedł nawet, kiedy go wołałem! - gderał stary. Jak możesz na nim polegać? Dziewczyna spojrzała na niego z dezaprobatą, a na jej młodziutkiej twarzy pojawił się błysk przekory. - Szept! - zawołała cicho i wskazała na Brin. - Trop! Wielki kot poderwał się na łapy i bezszelestnie poczłapał do Brin. Dziewczyna zesztywniała, kiedy czarny pysk zwierzęcia ostrożnie obwąchiwał jej ubranie. Zaczęła się cofać. - Stój spokojnie - poradziła cicho dziewczyna o twarzy chochlika. Brin posłuchała. Zmusiła się do zachowania pozornego przynajmniej spokoju i stała nieruchomo w miejscu, podczas gdy olbrzymie zwierzę leniwie obwąchiwało jej nogi. Zdawała sobie sprawę, że dziewczyna sprawdza ją przy pomocy kota. Chciała zobaczyć, jak Brin zareaguje. Poczuła mrowienie na karku, kiedy trącił ją pysk kota. Co powinna zrobić? Ma tak dalej stać? A może powinna dotknąć bestii, żeby pokazać, że się nie boi? Ale bała się i strach zaczynał ją paraliżować. Zwierzę z pewnością to wyczuje i... Podjęła decyzję. Cichutko zaczęła śpiewać, a słowa pieśni unosiły się w ciemnej ciszy wieczoru, ulatując nad małą polanką, sięgając i dotykając niczym delikatne palce. Ledwie parę chwil zajęło magii pieśni utkanie zaklęcia. Wielki kot przysiadł na zadzie i lśniącymi ślepiami wpatrzył się w Brin. Mrugając w usypiającym rytmie pieśni, ułożył się potulnie u jej stóp. Brin umilkła i przez chwilę nikt się nie odzywał. - Diabły! - pisnął w końcu starzec, a na jego pomarszczonej twarzy pojawił się wyraz przenikliwości. Dziewczyna podeszła bez słowa i stanęła na wprost Brin. W jej oczach nie było strachu, jedynie ciekawość. - Jak to zrobiłaś? - zapytała z odcieniem zdumienia w głosie. - Nie sądziłam, że ktokolwiek to potrafi. - To dar - odpowiedziała Brin. - Nie jesteś czymś złym, prawda? - Dziewczyna zawahała się. - Nie jesteś jednym z wędrowców ani niczym podobnym? - Nie, nie jestem nikim tego rodzaju. Po prostu mam taki dar. - Brin uśmiechnęła się.

Dziewczyna z niedowierzaniem pokręciła głową. - Nie myślałam, że ktoś potrafi zrobić coś takiego z Szeptem - powtórzyła. - To diabły! - Upierał się starzec i tupał nogą. Tymczasem Szept wstał i podszedł do Rona. Góral drgnął zaskoczony i rzucił Brin błagalne spojrzenie, kiedy bestia trąciła go czarnym pyskiem. Jeszcze przez chwilę Szept z zainteresowaniem obwąchiwał ubranie Rona, po czym niespodziewanie ogromna paszcza otworzyła się, capnęła prawy but górala i zaczęła go ciągnąć. Ron stracił zimną krew i próbował się uwolnić. - Myślę, że chce się z tobą bawić - oznajmiła dziewczyna, a na jej ustach pojawił się blady uśmiech. Spojrzała znacząco na starego człowieka, który mruknął coś niezadowolony i odszedł od nich kilka kroków. - Hm... czy mogłabyś... upewnić się, czy na pewno? - wysapał poirytowany Ron, walcząc mężnie o utrzymanie się na nogach, a wielki kot nie przestawał ciągnąć i szarpać go za but. - Szept! - Dziewczyna przywołała ostro zwierzę. Olbrzymie stworzenie zwolniło natychmiast uścisk i przysunęło się do jej boku. Wyciągnęła dłoń spod peleryny i pogłaskała szorstko kosmaty łeb, a długie, ciemne włosy opadły jej na twarz, kiedy się pochyliła, zbliżając swoją głowę do łba zwierzęcia. Przez chwilę przemawiała do niego cicho, po czym spojrzała na podróżnych. - Wygląda na to, że macie podejście do zwierząt. Szept jest wami oczarowany. Brin rzuciła szybkie spojrzenie Ronowi, który starał się wciągnąć but z powrotem na nogę. - Myślę, że Ron byłby nawet zadowolony, gdyby Szept mniej wylewnie okazywał swoją sympatię - zauważyła. Dziewczyna uśmiechnęła się szeroko, a w jej ciemnych oczach pojawiły się figlarne ogniki. - Podobasz mi się, Brin Ohmsford. Jesteście tu mile widziani oboje, ty i Ron Leah. - W geście powitania wyciągnęła szczupłą, brązową dłoń. - Jestem Kimber Boh. Brin przyjęła podaną dłoń, czując w jej uścisku mieszankę siły i łagodności. Zaskoczyło ją to. Zdziwił ją również widok pary groźnie wyglądających długich noży, które błysnęły spod peleryny, zawieszone u szczupłej talii dziewczyny. - Nie są tu mile widziani, dopóki ja mam tu coś do powiedzenia! - warknął stary zza pleców dziewczyny i zamachnął się szeroko patykowatym ramieniem, jakby

wymiatał ich wszystkich z polany. - Dziadku! - upomniała go Kimber Boh. Spojrzała na niego z dezaprobatą i odwróciła się do Brin. - Nie przejmuj się nim. Stara się mnie chronić. Jestem jedyną rodziną, jaką ma, więc czasami uważa... - Nie musisz im od razu wszystkiego o nas mówić! - Stary przerwał jej, potrząsając z konsternacją zasuszoną głową. - Co o nich wiemy? Skąd możemy być pewni, co naprawdę ich tutaj przyniosło? Ta dziewczyna ma diabelski głos, jeśli potrafiła w ten sposób odpędzić Szepta! Jesteś zbyt ufna, dziewczyno! - A ty zbyt podejrzliwy. - Kimber Boh nie pozostała mu dłużna. Jej twarzyczka chochlika ściągnęła się zdecydowanie. - A teraz powiedz im, kim jesteś. - Nic im nie powiem! - Twarz starego wykrzywiła się w paskudnym grymasie. - Powiedz im, dziadku. Stary tupnął wściekle obutą w sandał nogą. - Sama im powiedz, skoroś taka mądra! Ron Leah podszedł i stanął przy boku Brin. Spojrzeli na siebie zakłopotani. Szept zerknął na chłopaka, ziewnął i z powrotem opuścił masywny łeb na łapy. Z gardła wydobyło mu się głębokie mruczenie i błękitne oczy przymknęły się sennie. Kimber Boh odwróciła się do nowych znajomych. - Mój dziadek zapomina czasami, że gry, które tak uwielbia, nie są rzeczywiste. Jedną z jego ulubionych gier jest zmiana osobowości. Postanawia wtedy pogrzebać samego siebie i zacząć nowe życie. Ostatnio zrobił tak jakiś rok temu. Rzuciła staremu znaczące spojrzenie. - Ale jest tym, kim zawsze był. W rzeczywistości jest człowiekiem, którego szukacie. - A więc to naprawdę Coglin - stwierdziła Brin. - Nie jestem Coglin! - zaprzeczył gorąco stary. - On jest martwy i pochowany. Mówiłem wam już! Nie słuchajcie jej! - Dziadku! - ponownie upomniała go Kimber. - Jesteś tym, kim jesteś i nie możesz być nikim innym. Udawanie jest dobre dla dzieci. Urodziłeś się Coglinem i zawsze już nim będziesz. A teraz spróbuj być dobrym gospodarzem dla naszych gości. Spróbuj być ich przyjacielem. Proszę! - Ha! Nie zapraszałem ich tutaj, a więc nie muszę być dobrym gospodarzem! Coglin parsknął, zdecydowany nie mieć nic wspólnego z góralem i dziewczyną. - A jeśli chodzi o przyjaźń, to ty się z nimi przyjaźnij, jak chcesz. To twoja sprawa! Brin i Ron spojrzeli na siebie z powątpiewaniem. Wyglądało na to, że stary

człowiek nie okaże się zbyt pomocny w odnalezieniu drogi przez Darklin. - Doskonale, dziadku. Będę w takim razie gospodarzem i przyjacielem za nas oboje. - Kimber Boh westchnęła. Patrzyła prosto na nich, nie zwracając uwagi na starego. - Robi się późno. Macie za sobą długą drogę i pewnie chcecie coś zjeść i odpocząć. Dom jest niedaleko stąd. Możecie u nas przenocować jako goście moi i mojego dziadka. - Przerwała, jakby jeszcze coś rozważając. - Tak naprawdę to zrobicie mi przysługę, jeśli zostaniecie. Niewielu podróżnych zapuszcza się tak daleko na wschód, a nawet jeśli, to rzadko mam okazję z nimi porozmawiać. Jak wam mówiłam, dziadek jest bardzo opiekuńczy. Być może wy zgodzicie się ze mną porozmawiać i opowiedzieć mi coś o waszym domu w Sudlandii. Zgodzicie się? Brin uśmiechnęła się znużona. - Myślę, że przynajmniej tyle możemy dla ciebie zrobić za miejsce do spania i coś do jedzenia. Ron skinął głową potakując, choć najpierw z pewną obawą spojrzał na Szepta. - A zatem ustalone - skwitowała Kimber Boh. Zawołała wielkiego kota, który wstał, przeciągnął się leniwie i przydreptał do niej. - Jeśli pójdziecie za mną, będziemy w domu za parę minut. Odwróciła się i zniknęła w lesie z Szeptem u boku. Dziewczyna i góral chwycili swoje bagaże i podążyli za nią. Kiedy mijali Coglina, stary odwrócił wzrok, wpatrując się z ponurą determinacją w ziemię i marszcząc krzaczaste brwi. - Przeklęci najeźdźcy - wymamrotał. Potem rozejrzał się przezornie wokół i powłócząc nogami, ruszył za nimi. Chwilę później na małej polance nie było już nikogo.

XXXI Domem dziewczyny, starego i znikającego kota był miły, ale zupełnie przeciętny domek z drewna i kamienia usadowiony na rozległej, trawiastej wycince osłoniętej przez stuletnie dęby i czerwone wiązy. Z tyłu i z przodu znajdowały się ganki, a ściany porośnięte były gęstą winoroślą i wiecznie zielonymi krzewami. Przez ogród wokół domu biegły kamienne ścieżki, oddzielając równiutkie i starannie utrzymane grządki warzyw i kwiatów. Wokół polany rosły świerki i sosny, a ogród otaczał żywopłot. W utrzymanie i nawodnienie całego gruntu musiano włożyć wiele pracy. Ta sama troska widoczna była wewnątrz domku. Był schludny i nienagannie czysty. Wyszorowane piaskiem drewniane podłogi i sosnowe ściany lśniły w miękkim świetle olejnych lamp, wyczyszczone i wywoskowane. Na ścianach wisiały ręcznie tkane kilimy i krzyżykowe hafty, a prymitywne drewniane meble i okna pokrywały jasne draperie. Nad stołem, w szafce o szerokich półkach stały srebra i kryształy, a długi, ustawiony na kobyłkach w kącie głównej izby stół zastawiony był glinianymi naczyniami i rzemieślniczymi przyborami. W każdym wazonie i glinianym garnku rozkwitały starannie ułożone kwiaty, doniczkowe lub cięte. Cały domek wydawał się jasny i pogodny nawet po zmroku i na każdym kroku czuło się atmosferę domu w Yale. - Kolacja prawie gotowa - oznajmiła Kimber, kiedy weszli do środka, i rzuciła w kierunku Coglina spojrzenie pełne nagany. - Rozgośćcie się sami, a ja podam do stołu. Mamrocząc coś pod nosem, Coglin wśliznął się na ławę w najdalszym kącie stołu, a Brin i Ron usiedli naprzeciw niego. Szept poczłapał wprost do plecionego dywanika leżącego przed szerokim, kamiennym kominkiem, na którym płonął wesoło stosik drewna. Kot zwinął się na dywanie, szeroko ziewnął i zasnął. Posiłek, który przyniosła im Kimber Boh, składał się z dzikiego ptactwa, warzyw z ogródka, świeżo pieczonego chleba i koziego mleka. Gdy oni jedli z apetytem, dziewczyna zdawała im pytania o Shady Yale i ludzi, którzy tam żyją, chętnie słuchając o świecie innym niż jej dom w dolinie. Nigdy nie była poza Darklin, wyjaśniła im, ale któregoś dnia, już wkrótce, wyruszy w podróż. Coglin spojrzał spode łba z dezaprobatą, nic jednak nie powiedział. Pochylił tylko głowę i uporczywie wpatrywał się w swój talerz. Kiedy kolacja dobiegała końca, stary wstał z

ponurym mruknięciem i oznajmił, że wychodzi zapalić fajkę. Sztywnym krokiem wymaszerował przez drzwi, nie spojrzawszy na żadne z nich, i zniknął im z oczu. - Naprawdę nie przejmujcie się nim - przepraszała Kimber i wstała, aby sprzątnąć naczynia ze stołu. - Jest bardzo łagodny i kochany, ale żył sam przez wiele lat i trudno mu przebywać swobodnie z innymi ludźmi. Uśmiechając się, posprzątała naczynia ze stołu i wróciła z butlą wina w kolorze burgunda. Nalała niewielki porcje do czystych szklanek i usiadła z powrotem naprzeciw nich. Kiedy tak sączyli wino i gawędzili po przyjacielsku, Brin uświadomiła sobie, że cały czas zastanawia się, jak dziewczyna i starzec zdołali przeżyć sami w tej głuszy. Oczywiście był z nimi kot, niemniej jednak... - Dziadek zawsze spaceruje wieczorem po kolacji - opowiadała Kimber, rzucając uspokajające spojrzenie dwójce siedzącej naprzeciw niej. - Dużo wędruje po dolinie, kiedy nadchodzi późna jesień. Pracujemy przez cały rok, zimą, choć jest na to czas, nie wychodzi już tak dużo. Dokucza mu reumatyzm i woli wtedy ciepło kominka. Ale teraz, kiedy noce są jeszcze ciepłe, lubi spacerować. - Kimber, gdzie są twoi rodzice? - Brin nic mogła powstrzymać się od zadania tego pytania. - Dlaczego jesteś tutaj sama? - Moi rodzice zostali zamordowani - wyjaśniła dziewczyna rzeczowo. - Byłam jeszcze dzieckiem, kiedy Coglin mnie znalazł ukrytą w ściółce, w miejscu, gdzie karawana obozowała tamtej ostatniej nocy, na północnym skraju doliny. Przyniósł mnie do domu i wychował jak własną wnuczkę. - Pochyliła się do nich. - Nigdy nie miał własnej rodziny. Ja jestem wszystkim, co posiada. - Jak zginęli twoi rodzice? - Chciał wiedzieć Ron, zauważywszy, że dziewczyna nie ma nic przeciwko rozmowie na ten temat. - Gnomy najeźdźcy. Karawaną podróżowało kilka rodzin. Tylko ja ocalałam. Nie zauważyli mnie, jak mówi Coglin. - Uśmiechnęła się. - Ale to było bardzo dawno temu. - To miejsce jest chyba dla was raczej niebezpieczne, prawda? - Ron pociągnął łyk wina. - Niebezpieczne? - Wyglądała na zdumioną. - Jasne. Wszędzie dokoła głusza, dzikie zwierzęta, bandyci. Nie boicie się mieszkać tutaj sami? - Sądzisz, że powinniśmy? - Zadarła lekko głowę. - No cóż... nie wiem. - Góral spojrzał na Brin.

- Spójrz na to. - Kimber wstała. Zanim zdążyli się przyjrzeć, miała już w dłoni długi nóż. Uniosła go nad głową i cisnęła przez pokój. Nóż wbił się z głuchym odgłosem w maleńkie, czarne kółeczko narysowane na drewnie w przeciwległym kącie izby. Kimber Boh uśmiechnęła się szeroko. - Cały czas ćwiczę. Uczyłam się rzucać nożem, odkąd skończyłam dziesięć lat. Coglin mnie uczył. Z inną bronią idzie mi prawie tak samo dobrze. Biegam szybciej niż jakiekolwiek stworzenie w Darklin, z wyjątkiem Szepta. Mogę bez snu iść całą noc i cały dzień. - Usiadła ponownie przy stole. - Oczywiście Szept ochroniłby mnie przed każdym zagrożeniem, więc nie muszę się zbytnio martwić. Uśmiechnęła się. - Poza tym nic naprawdę niebezpiecznego nie przybyło nigdy do Hearthstone. Coglin mieszka tu całe życie. Dolina należy do niego. Wszyscy o tym wiedzą i nie śmią go niepokoić. Nawet Pajęczaki trzymają się z daleka. - Przerwała. Wiecie, kto to są Pajęczaki? Pokręcili głowami, a dziewczyna pochyliła się do przodu. - Pełzają po ziemi i drzewach. Są włochate i zdradliwe jak pająki. Jakieś trzy lata temu próbowały wejść do doliny. Przyszło ich parę tuzinów, uczernieni popiołem i z żądzą mordu w sercach. Nie są podobni do innych gnomów, ponieważ mieszkają w norach i zastawiają sidła jak pająki. W każdym razie przyszły do Hearthstone. Myślałam, że chcą ją zagarnąć. Dziadek wiedział o nich natychmiast. Zawsze wydaje się wiedzieć, kiedy czai się jakieś niebezpieczeństwo. Wziął ze sobą Szepta i wciągnęli Pajęczaki w zasadzkę na pomocnym krańcu doliny, pod tą wielką skałą. Chyba uciekają do dziś. Uśmiechnęła się szeroko, dumna ze swojej historyjki. Brin i Ron obrzucili się nawzajem niespokojnym spojrzeniem, coraz mniej pewni, co myśleć o tej dziewczynie. - A skąd pochodzi ten kot? - Ron spojrzał ponownie na Szepta, który smacznie spał. - W jaki sposób potrafi tak znikać, skoro jest tak diabelnie wielki? - Szept to bagienny kot - wyjaśniła dziewczyna. - Większość ich żyje na mokradłach w głębi Anaru, na wschód od Darklin i Ravenshorn. Ale Szept przybłąkał się na Stare Bagniska, kiedy był jeszcze małym kociakiem. Coglin go znalazł i przyniósł tutaj. Najwidoczniej walczył z czymś i był cały pokiereszowany. Zaopiekowaliśmy się nim i już został. Nauczyłam się z nim rozmawiać. - Popatrzyła

na Brin. - Ale nie tak jak ty. Nie potrafię tak do niego śpiewać. Czy nauczysz mnie tego, Brin? Brin łagodnie pokręciła głową. - Chyba nie, Kimber. Urodziłam się z pieśnią. - Pieśń. - Dziewczyna powtórzyła słowo. - To bardzo ładne. Przez chwilę panowała cisza. - No więc w jaki sposób on znika? - zapytał jeszcze raz Ron. - Och, on nie znika - wyjaśniła ze śmiechem Kimber Boh. - To tylko tak wygląda. Czasami go nie widać, ponieważ po prostu nie jest w pełni taki, jak zawsze. Potrafi zmieniać ubarwienie, stapiając się z kolorami puszczy, drzewami, skałami, ziemią i czym zechce. Robi to tak dobrze, że nie zauważysz go, jeśli nie wiesz, gdzie patrzeć. Jeśli spędzilibyście z nim wystarczająco dużo czasu, nauczylibyście się go wypatrywać. - Przerwała. - Oczywiście, jeśli nie ma ochoty, żeby go znaleziono, nie zobaczycie go. To sposób jego obrony. Z dziadkiem stało się to swego rodzaju grą. Szept znika i nie chce się pokazać, dopóki dziadek nie zachrypnie od wrzasku. Nie bardzo to w porządku z jego strony, bo dziadek nie jest już tak sprawny jak kiedyś. - Ale do ciebie przychodzi, jak zauważyłem. - Zawsze. Myśli, że jestem jego matką. Opiekowałam się nim i niańczyłam, od kiedy dziadek go tu przyniósł. Jesteśmy sobie tak bliscy, jakbyśmy byli dwiema połówkami tej samej osoby. Wydaje mi się nawet, że potrafimy wyczuwać swoje myśli. - Jak dla mnie to on wygląda niebezpiecznie - stwierdził bezbarwnie Ron. - Bo jest niebezpieczny - zgodziła się dziewczyna. - Bardzo. Dzikie koty są nieobliczalne, ale Szept nie jest już dziki. Może jakaś maleńka cząstka, pamięć czy instynkt tkwi jeszcze gdzieś głęboko, ale to już przeszłość. - Wstała i dolała każdemu jeszcze trochę wina. - Podoba się wam nasz dom? - zapytała po chwili. - Bardzo - odpowiedziała Brin. Dziewczyna uśmiechnęła się, najwyraźniej zadowolona z odpowiedzi. - Większość dekoracji zrobiłam sama. Z wyjątkiem oczywiście szkła i srebra. Przywiózł je dziadek ze swoich podróży. Niektóre miał już, zanim ja się pojawiłam. Ale resztę zrobiłam ja. Także ogród i rośliny to moje dzieło. Wszystkie kwiaty, krzewy i warzywa, wszystkie krzaczki i winorośl. Lubię ich kolory i słodkie zapachy. Brin także się uśmiechnęła. Kimber Boh stanowiła mieszankę kobiety i dziecka. Pod pewnymi względami była bardzo młoda, a pod innymi dużo starsza niż

w rzeczywistości. To dziwne, ale w jakiś sposób przypominała jej Jaira. Nagle poczuła straszliwą tęsknotę za bratem. Kimber Boh dostrzegła wyraz jej twarzy i mylnie go odczytała. - Naprawdę nie jest w Hearthstone tak niebezpiecznie - zapewniła dziewczynę. - Może wam się tak wydawać, bo nie jesteście przyzwyczajeni do tego kraju tak, jak ja. Ale pamiętajcie, że to mój dom. Tutaj dorastałam. Kiedy byłam mała, dziadek nauczył mnie wszystkiego, co powinnam wiedzieć, aby zadbać o siebie. Nauczyłam się dawać sobie radę z tutejszymi niebezpieczeństwami. Wiem, jak ich unikać. No i mam dziadka i Szepta. Nie musicie się o mnie martwić. Naprawdę nie musicie. Brin uśmiechnęła się, słysząc te zapewnienia. - Widzę, że nie, Kimber. Widzę, że świetnie dajesz sobie radę. Ku jej zaskoczeniu Kimber się zarumieniła. Potem wstała szybko i podeszła do miejsca, gdzie Coglin rzucił swoją pelerynę na poręcz drewnianego fotela. - Muszę to zanieść dziadkowi - oznajmiła pospiesznie. - Na dworze jest zimno. Przejdziecie się ze mną? Dziewczyna i góral wstali i podążyli za nią przez otwarte drzwi domku. Słysząc otwierającą się zasuwkę, Szept zerwał się na nogi i cicho poczłapał za nimi. Na chwilę przystanęli na ganku i pochłonął ich przecudowny, niemal mistyczny spokój wieczoru. W powietrzu unosił się chłód, lekka wilgoć i słodki zapach mrocznego lasu. Trawnik, kwiatowe rabatki, równiutko przystrzyżone żywopłoty i krzewy skąpane były w białym, oślepiająco jasnym świetle księżyca. Każde źdźbło trawy, płatek kwiatu i każdy maleńki listek lśniły od rosy, otoczone szmaragdową koronką mrozu. W oddali las wyrastał na tle rozgwieżdżonego nieba niczym olbrzym - potężny i wieczny, zastygły w ciszy nocy. Łagodny wiatr towarzyszący zmrokowi ucichł teraz całkowicie, bezszelestnie przechodząc w bezruch wieczoru. Nawet znajome odgłosy leśnych stworzeń przycichły i zmieniły się w odległy, kojący szmer. - Dziadek będzie przy wierzbie - powiedziała cicho Kimber, przerywając czar ciszy. Zeszli razem z ganku na ścieżkę prowadzącą na tyły domku. Nikt się nie odzywał. Szli powoli za dziewczyną, a ich buty skrzypiały cicho na zniszczonym kamieniu. Coś smyrgnęło przez suche liście i zniknęło za ciemną kotarą lasu. Jakiś

ptak zawołał głośno, a echo jego przenikliwego krzyku jeszcze przez chwilę unosiło się w ciszy. Cała trójka minęła róg domostwa i przeszła przez szpaler sosen, świerków i żywopłotów. Z ciemności na skraju lasu wynurzyła się ogromna, przekrzywiona wierzba. Jej gałęzie opadały cienkimi pasmami, tworząc ciężką zasłonę na tle nocy. Ogromną, przygarbioną sylwetkę drzewa otulał cień, jakby drzewo samo go przyciągało. Wtem pod baldachimem gałęzi rozżarzył się czerwienią cybuch fajki. Pod niebo uniosły się smużki dymu, zbladły i zniknęły. Kiedy przeszli pod zwisającymi konarami, ujrzeli wyraźnie chudą, zgarbioną sylwetkę Coglina na jednej z drewnianych ław umieszczonych u podstawy pradawnego pnia. Jego pomarszczona twarz odwrócona była w kierunku ciemnego lasu. Kimber Boh podeszła wprost do starego i okryła jego ramiona peleryną. - Złapiesz katar, dziadku - upomniała go łagodnie. Stary wykrzywił się. - Nie można nawet wyjść na fajeczkę, żebyś zaraz nie przybiegła jak kwoka za pisklęciem! - Mimo to naciągnął na siebie pelerynę i spojrzał na Rona i Brin. - Tych dwoje też nie potrzebowałem do towarzystwa. Ani tego kota darmozjada, bo przypuszczam, że jego też przy wlokłaś! Brin rozejrzała się za Szeptem i zaskoczona stwierdziła, że znowu zniknął. Jeszcze przed chwilą był dokładnie za nimi. Kimber Boh usiadła przy dziadku. - Dlaczego przynajmniej nie spróbujesz ich polubić? - spytała cicho. - Po co? - Stary prychnął. - Nie potrzeba mi przyjaciół! Przyjaciele to tylko same kłopoty! Ciągle oczekują, że coś dla nich zrobisz, ciągle chcą jakiejś przysługi albo czegoś. Miałem już dosyć przyjaciół w dawnych czasach, dziewczyno. Nie masz pojęcia o życiu, w tym cały kłopot! Dziewczyna spojrzała przepraszająco na Rona i Brin i skinęła głową w stronę pustej ławy. Bez słowa usiedli naprzeciw niej. Kimber zwróciła się ponownie do starego. - Nie możesz być taki. Nie wolno ci być takim egoistą. - Jestem stary i mogę być, jaki chcę! - mruknął rozdrażniony Coglin. - Kiedy ja mówiłam coś takiego, nazywałeś mnie zepsutym dzieckiem i odsyłałeś do mojego pokoju, pamiętasz? - To było co innego! - Mam cię odesłać do twego pokoju? - zapytała, przemawiając do starego jak matka do dziecka i ściskając jego dłonie. - A może wolisz, żebym odeszła razem z

Szeptem, bo przecież jesteśmy twoimi przyjaciółmi, a ty nie potrzebujesz przyjaciół. Coglin zacisnął zęby na ustniku fajki, jakby chciał go odgryźć, i skulił się ponuro w fałdach peleryny, odmawiając odpowiedzi. Brin zerknęła na Rona, który porozumiewawczo uniósł brwi. Było dla nich jasne, że pomimo młodego wieku, to Kimber stanowiła siłę tej dziwnej, małej rodziny. Dziewczyna pochyliła się i lekko ucałowała policzek dziadka. - Wiem, że tak naprawdę nie wierzysz w to, co powiedziałeś. Wiem, że jesteś dobrym, łagodnym człowiekiem i kocham cię. - Objęła ramionami chude ciało starego i przytuliła go. Ku zaskoczeniu Brin ramiona Coglina uniosły się na moment i oddały uścisk. - Powinni zapytać, zanim tu przyszli - mruknął, niewyraźnym gestem wskazując dziewczynę i górala. - Wiesz, że mogłem ich zranić. - Tak, dziadku, wiem - odpowiedziała dziewczyna. - Ale teraz są tutaj. Odnaleźli cię po długiej podróży i sądzę, że powinieneś dowiedzieć się, co ich sprowadza i czy nie możesz im jakoś pomóc. Brin i Ron raz jeszcze wymienili pospieszne spojrzenia. Coglin uwolnił się z objęć Kimber, mamrocząc coś i potrząsając głową, a jego cienkie włosy tańczyły w świetle księżyca jak srebrne nici. - Przeklęty kot. Gdzie polazł tym razem? Szept! Wyłaź, ty nic-nie-wartestworzenie! Nie będę tu siedział... - Dziadku! - Dziewczyna przerwała stanowczo. Stary spojrzał na nią zaskoczony, kiedy skinęła w stronę Rona i Brin. - Nasi przyjaciele, dziadku. Zapytasz ich? Zmarszczki na twarzy starego pogłębiły się jeszcze, kiedy zmarszczył brwi. - No dobrze - fuknął rozdrażniony. - Co was tutaj sprowadza? - Potrzebujemy kogoś, kto przeprowadzi nas przez ten kraj - odpowiedziała natychmiast Brin. Ledwo śmiała żywić nadzieję, że zaoferuje im pomoc, której tak rozpaczliwie potrzebowali. - Powiedziano nam, że Coglin może znać drogę. - Gdyby nie to, że Coglina już dawno nie ma! - warknął stary, ale ostrzegawcze spojrzenie Kimber uciszyło go natychmiast. - A zatem, przez jaki kraj zamierzacie podróżować? - Środkowy Anar - odpowiedziała Brin. - Darklin, bagniska poza nim i cały czas na wschód do Ravenshorn. - Przerwała na chwilę. - Aż do Maelmord. - Ależ tam są wędrowcy! - wykrzyknęła Kimber.

- Jaki macie powód, aby jechać do tej czarnej dziury? - zapytał podniecony starzec. Brin zawahała się, widząc, dokąd zmierza rozmowa. - Chcemy zniszczyć wędrowców. - Zniszczyć wędrowców! - Coglin osłupiał. - Niby czym, dziewczyno? - Pieśnią. Magią, która... - Pieśnią? Tym śpiewaniem? Tego właśnie zamierzasz użyć? - Coglin zerwał się na nogi, podskakując dziko i wymachując chudymi ramionami. - Robicie ze mnie wariata? Wynoście się stąd! Wynocha z mojego domu! Precz, precz! Kimber Boh wstała i delikatnie pchnęła starego z powrotem na ławę. Przemawiała do niego uspokajająco, a on nie przestawał bombardować ich swoją perorą. Uciszenie go zajęło jej parę chwil. Kiedy otuliła go ponownie peleryną, zwróciła się do Rona i Brin. - Brin Ohmsford - przemówiła, a na jej twarzy malowała się wyjątkowa powaga. - Maelmord to nie miejsce dla ciebie. Nawet ja tam nie pójdę. Brin niemal się uśmiechnęła, słysząc wyrażony z takim naciskiem zakaz. - Ale ja nie mam wyboru, Kimber - wyjaśniła łagodnie. - Muszę tam iść. - A ja muszę iść z nią - dodał niechętnie Ron. - Kiedy tylko znajdę miecz. Najpierw muszę odnaleźć miecz. Kimber popatrzyła na nich i zmieszana pokręciła głową. - Nie rozumiem. Jaki miecz? Dlaczego musicie iść do Maelmord? Dlaczego musicie zniszczyć wędrowców? Brin znowu się zawahała, tym razem z ostrożności. Jak wiele powinna wyjawić o pościgu, który przywiódł ją do tego kraju? Jak wiele może ujawnić prawdy, którą jej powierzono? Lecz kiedy popatrzyła w oczy Kimber, ostrożność, która kazała jej ukrywać wszystko tak starannie, rozpłynęła się nagle, tracąc znaczenie. Allanon nie żył, odszedł z czterech krain na zawsze. Magia, którą podarował Ronowi, aby jej strzegł, przepadła. Była samotna, zmęczona i przerażona. Jedynie rozpacz pchała ją naprzód w tej niesłychanej podróży. Jeśli chciała przeżyć, musiała przyjąć każdą pomoc, nieważne skąd. Ukrywanie prawdy i sprytne zwodzenie było domeną Allanona, częścią jego osobowości. Ale jej było to zawsze obce. Opowiedziała więc dziewczynie i starcowi wszystko, co jej powiedziano i co

wydarzyło się od czasu, kiedy Allanon po raz pierwszy pojawił się w Shady Yale. Nie ukryła niczego z wyjątkiem sekretów, których nie wyjawiła nawet Ronowi. Nie powiedziała im o przerażających podejrzeniach i dręczących szeptach o mrocznej i niezgłębionej mocy pieśni. Zajęło to dużo czasu, ale po raz pierwszy starzec siedział cicho, a dziewczyna słuchała razem z nim w pełnej zdumienia ciszy. Kiedy skończyła, odwróciła się do Rona, aby sprawdzić, czy ma coś do dodania, ale góral bez słowa pokręcił głową. - Rozumiesz więc, że muszę iść - powtórzyła po raz ostatni, patrząc na Kimber i Coglina. Czekała. - Masz w sobie magię elfów, hę? - mruknął Coglin, patrząc na nią przenikliwie. - Na wszystkim, co robisz, spoczywa dotyk druida. Ja też mam coś z tego, wiesz? Odrobinę tajemnej wiedzy. Tak, ja też to mam. Kimber delikatnie dotknęła jego ramienia. - Czy możemy pomóc im odnaleźć drogę na wschód, dziadku? - Na wschód? Znam całą wschodnią krainę wszerz i wzdłuż. Hearthstone, Darklin, Stare Bagniska, wszystko aż do Ravenshorn, aż do Maelmord. - W zamyśleniu pokręcił zasuszoną głową. - Strzegę tej odrobiny, którą posiadam. Wędrowcy zostawiają mnie w spokoju, nie przychodzą do doliny. Jakkolwiek poza nią chodzą, gdzie mają ochotę. To ich kraj. - Posłuchaj mnie, dziadku. - Wnuczka szturchnęła go lekko. - Musimy pomóc naszym przyjaciołom. Ty, Szept i ja. Coglin przez chwilę patrzył na nią bez słowa, a potem wyrzucił w górę ręce. - To strata czasu! - oznajmił. - Niedorzeczna strata czasu! - Kościsty palec uniósł się, aby dotknąć nosa dziewczyny. - Musisz nauczyć się lepiej myśleć! Uczyłem cię tego! Przypuśćmy, że im pomożemy, przypuśćmy, że poprowadzimy tych dwoje prosto przez Darklin, prosto przez Stare Bagniska, prosto do Ravenshorn i do samej czarnej dziury Maelmord. Przypuśćmy! A co potem? Powiedz mi! Co będzie potem? - To wystarczy, aby... - Brin próbowała odpowiedzieć. - Wystarczy? - wykrzyknął Coglin, przerywając jej szorstko. - Nie tak szybko, dziewczyno! Urwiska wyrosną przed tobą jak ściana, wysokie na setki stóp. Całe połacie nagich skał. Wszędzie gnomy. Co się stanie potem? Co zrobisz? - Palec starego wycelował w nią niczym sztylet. - Nie przejdziesz, dziewczyno! Nie przejdziesz! Nie pokonasz takiej odległości, nie znając drogi!

- Znajdziemy drogę - zapewniła go stanowczo Brim - Tfu! - Stary splunął i skrzywił się. - Wędrowcy dopadną was w mgnieniu oka! Zobaczą was w połowie wspinaczki, jeśli w ogóle znajdziecie miejsce, gdzie można będzie się wspiąć, ot co! A może magia uczyni was niewidzialnymi? Potrafisz to zrobić? Brin zacisnęła szczęki. - Znajdziemy drogę - powtórzyła. - Może tak, a może nie - odezwał się nagle Ron. - Nie podoba mi się to wszystko, Brin. Stary zna ten kraj i jeśli twierdzi, że są tu same otwarte przestrzenie, to powinniśmy wziąć to pod uwagę, zanim wyruszymy. - Spojrzał na Coglina, jakby chciał się upewnić, że starzec naprawdę wie, o czym mówi. - Poza tym, wszystko po kolei. Zanim ruszymy na szlak przez Estlandię, musimy odzyskać miecz. To jedyna prawdziwa ochrona przed wędrowcami. - Nie ma ochrony przed wędrowcami! - Coglin prychnął. Brin przez chwilę wpatrywała się w górala, po czym odetchnęła głęboko. - Ron, musimy zapomnieć o mieczu - powiedziała łagodnie. - Przepadł i nie damy rady go odnaleźć. Allanon powiedział, że odnajdzie on drogę do ludzkich rąk, ale nie powiedział, czyje to będą dłonie ani jak wiele czasu upłynie, zanim tak się stanie. Nie możemy... - Nie zrobimy kroku bez miecza! - Szczęki Rona zacisnęły się, kiedy uciął krótko jej perswazje. Przez dłuższą chwilę panowała cisza. - Nie mamy wyboru - odezwała się w końcu Brin. - A przynajmniej ja nie mam. - Zatem w drogę. - Coglin odsunął ich oboje machnięciem ręki. - W drogę i zostawcie nas w spokoju. Wy i wasze idiotyczne plany przemierzenia dołu i zniszczenia wędrowców! Bzdury! Jedźcie, uciekajcie z naszego domu, przeklęci... Szept, gdzie polazłeś, ty nic nie warty... Pokaż się albo... Dii! Wrzasnął zaskoczony, kiedy wielki kot wynurzył się z ciemności tuż przy nim i przycisnął zimny pysk do nagiego ramienia starego, mrugając lśniącymi ślepiami. Rozwścieczony niespodzianką Coglin zamachnął się na kota i pokuśtykał kilka jardów dalej, pod gałęzie wierzby, klnąc głośno. Szept patrzył za nim, po czym podszedł i położył się na ławie obok Kimber. - Myślę, że dziadek da się namówić, żeby pokazać wam drogę na wschód.

Przynajmniej do Ravenshorn. - Kimber zadumała się. - A dalej... - Zaczekaj chwilę... Przemyślmy to. - Ron błagalnym gestem uniósł dłonie. Odwrócił się do Brin. - Wiem, że postanowiłaś dopełnić poszukiwań, które zlecił ci Allanon. Rozumiem, że musisz to zrobić i pójdę z tobą do samego końca. Ale musimy mieć miecz, Brin. Nie rozumiesz tego? Musimy! Nie mamy żadnej innej broni, aby zmierzyć się z Widmami Mord! - Jego twarz ściągnęła rozpacz. - Na kocią duszę, jak mam cię ochronić bez miecza? Brin zawahała się, myśląc nagle o mocy pieśni i o tym, co potrafiła ona uczynić z mężczyznami ze Spanning Ridge w „Centrum Rookera”. Ron o tym nie wiedział. Nie chciała, żeby wiedział, ale taka moc stanowiła broń większą, niż pragnęła, i nienawidziła myśli, że żyje w jej wnętrzu. Ron był taki pewny, że musi odzyskać moc miecza Leah. Ona jednak czuła, że tak jak magia pieśni, a przed nią magia Kamieni Elfów, miecz Leah zawierał w sobie jasne i ciemne moce, że mógł zarówno szkodzić, jak i pomagać temu, kto go używał. Spojrzała na Rona i w jego szarych oczach dostrzegła miłość, która mieszała się z przeświadczeniem, że nie będzie mógł jej pomóc bez magii podarowanej mu przez Allanona. Czaiła się w nich rozpacz. Nie rozumiał. - Nie jesteśmy w stanie odnaleźć miecza, Ron - powiedziała miękko. Patrzyli na siebie bez słowa, siedząc blisko siebie na ławie, zagubieni w cieniu starej wierzby. Zrezygnuj, błagała Brin w myślach. Zrezygnuj. Coglin dołączył do nich, powłócząc nogami i ciągle mamrocząc coś do Szepta. Usiadł ciężko na drugim końcu ławy i zaczął bezmyślnie bawić się fajką. - Być może jest jakiś sposób - powiedziała nagle Kimber, a jej cichy głosik przerwał milczenie. Wszystkie oczy zwróciły się ku niej. - Moglibyśmy zapytać Grimponda. - Ha! - Coglin parsknął. - Równie dobrze możemy zapytać dziury w ziemi! Ale Ron natychmiast się zerwał. - Co to jest Grimpond? - To awatara - wyjaśniła cicho dziewczyna. - Duch żyjący w jeziorze na północ od Hearthstone, w wysokich górach. Powiedział mi kiedyś, że zawsze tam żył. Jeszcze przed zniszczeniem starego świata, przed światem wróżek. Posiada magię starego świata w swoim dotyku i widzi sekrety ukryte przed wzrokiem ludzi. - Czy powie mi, gdzie mogę odnaleźć miecz Leah? - naciskał niespokojnie

Ron, nie zwracając uwagi na dłoń Brin na swoim ramieniu, która próbowała go powstrzymać. - Ha, ha, spójrzcie na niego! - Coglin chichotał radośnie. - i Myśli, że ma już odpowiedź, co? Myśli, że znalazł drogę! Grimpond wręczy mu wszystkie tajemnice ziemi zapakowane w zgrabną paczuszkę! Jest tylko jeden malutki problem, jak oddzielić prawdę od kłamstwa! Ha, ha! - O czym on mówi? - zapytał gniewnie Ron. - Cóż to znaczy, kłamstwo od prawdy? Kimber rzuciła dziadkowi srogie spojrzenie, aby go uciszyć, po czym odwróciła się do górala. - Chodzi mu o to, że awatara nie zawsze mówi prawdę. W większości są to kłamstwa albo zagadki, których nikt nie umie rozwikłać. Uczynił z tego grę. Miesza prawdę z kłamstwem tak, że ten kto słucha, sam nie wie, w co wierzyć. - Ale dlaczego to robi? - spytała zdumiona Brin. Dziewczyna wzruszyła ramionami. - Duchy takie są. Unoszą się pomiędzy przeszłością i przyszłością i nie znają rzeczywistości. Powiedziała to z takim znawstwem przedmiotu, że Brin przyjęła wszystko bez zadawania dalszych pytań. Poza tym tak samo było z cieniem Bremena, częściowo przynajmniej. Grimpondowi brakowało zapewne poczucia obowiązku, które posiadał Bremen, ale i cień Bremena nie powiedział wszystkiego ani nie mówił jasno o przyszłych wydarzeniach. Część prawdy nie mogła być nigdy ujawniona. Przyszłość nigdy nie była całkowicie niezmienna i mówienie o niej musiało być zawsze przysłonięte tym, co mogłoby się jeszcze wydarzyć. - Dziadek nie chce, abym miała do czynienia z Grimpondem - wyjaśniała Ronowi Kimber Boh. - Nie pochwala kłamstw awatary. Mimo to rozmowy z nim bywają czasami zabawne i stają się interesującą grę, jeśli ma się ochotę grać. - Znowu przybrała groźną minę. - Oczywiście, to zupełnie co innego, kiedy próbujesz przekonać awatarę, żeby powiedział prawdę o tym, co wie, i kiedy ci na tym zależy. Nigdy nie pytałam go o przyszłość ani nie słuchałam, kiedy próbował mnie namawiać, żebym go wysłuchała. Czasami bywa okrutny. Ron spuścił wzrok, po czym znowu spojrzał na dziewczynę. - Myślisz, że można by go namówić, żeby powiedział mi, co się stało z mieczem?

Brwi Kimber uniosły się. - Namówić nie. Może przekonać. Albo oszukać. - Spojrzała na Brin. - Ale nie myślałam tylko o odnalezieniu miecza. Myślałam także o znalezieniu drogi do Ravenshorn i Maelmord. Jeśli istnieje droga, na której wędrowcy nie dostrzegą waszego nadejścia, Grimpond będzie ją znał. Nastąpiła długa, pełna niepokoju cisza. Myśli Brin pędziły jak oszalałe. Droga do Maelmord, która osłoni ich przed Widmami Mord - oto klucz, którego potrzebuje, aby dopełnić poszukiwania Ildatch. Wolałaby, aby miecz Leah z całą jego magią i mocą przepadł na zawsze. Lecz co to szkodzi, jeśli się odnajdzie, skoro nie będzie potrzeby go użyć? Popatrzyła na Rona i w jego oczach dostrzegła zdecydowanie. Dla niego sprawa była przesądzona. - Musimy spróbować, Brin - powiedział cicho. Pomarszczona twarz Coglina rozciągnęła się w złośliwym uśmiechu. - Dalej, góralu, próbuj! - Cichy śmiech starego przerwał nocną ciszę. Brin zawahała się. U jej stóp, rozciągnięty pomiędzy ławami, jak najbliżej swej pani, Szept podniósł potężny łeb i mrugnął ciekawie. Dziewczyna wpatrzyła się głęboko w błękitne, okrągłe oczy kota. Jak wielka musiała być jej rozpacz, skoro była zmuszona zwrócić się o pomoc do leśnej dziewczyny, na wpół szalonego starca i kota, który lubi znikać. Ale Allanon odszedł... - Czy porozmawiasz dla nas z Grimpondem? - zapytała leśną dziewczynę. Dziewczyna uśmiechnęła się promiennie. - Myślałam, Brin, że byłoby lepiej, gdybyś to ty z nim porozmawiała. Dopiero wtedy Coglin zaczął naprawdę chichotać.

XXXII Następnego ranka Coglin ciągle jeszcze chichotał, kiedy niezwykła mała kompania ruszyła w drogę, aby odnaleźć Grimponda. Bełkocząc coś radośnie, maszerował żwawo przez las pełen opadłych liści. Okazywał beztroski brak zainteresowania swoim otoczeniem, zagubiony w mrocznym, na wpół szalonym świecie własnych myśli.’Mimo to jego wąskie oczy spoglądały często na zmartwioną twarz Brin Czaiła się w nich przebiegłość i spryt, a w jego szeptach pobrzmiewała cicha, sekretna radość. - Spróbuj! Dziewczyno z Sudlandii, musisz tego spróbować, doprawdy! Ha, ha! Porozmawiaj z Grimpondem i spytaj go o swoją przyszłość! Tajemnice tego, co jest, i tego, co będzie! Przez tysiące tysięcy lat Grimpond patrzy, co ludzie robią z własnym życiem. Obserwuje wzrokiem, którego nie posiada nikt inny! Zapytaj, dziewczyno z południa. Dotknij tajemnic i ucz się! Potem zachichotał i odszedł, kołysząc się na boki. Co jakiś czas Kimber Boh upominała go za to zachowanie, a to ostrym słowem, to znowu spojrzeniem dezaprobaty. Uważała, że zachowuje się głupio i żenująco, ale na starym nie robiło to wrażenia i dalej szydził i naigrawał się z Brin. Był stalowoszary, mglisty jesienny dzień. Na niebie, od zachodniego Wolfsktaag aż do niewyraźnych czubów leśnych drzew na wschodzie, tłoczyły się kłęby chmur. Od pomocy wiał chłodny wiatr, niosąc ze sobą okruchy liści i kurz, który wirował i szczypał w twarz i oczy. W świetle poranka puszcza miała przyćmioną, szarawą barwę, a w jej odcieniu pojawił się już pierwszy dotyk nadchodzącej zimy. Mała grupka podróżowała z Hearthstone na pomoc z Kimber Boh na czele, poważna i zdecydowana. Tuż za Kimber podążali Ron i Brin, stary Coglin tańczył wokół nich, a Szept wybiegł daleko naprzód w ciemną gęstwinę drzew. Przeszli w cieniu wyniosłej skały, od której dolina wzięła swoją nazwę, i ruszyli dalej z szerokich, łysych połaci otaczających kotlinę do puszczy rozciągającej się poniżej. Uschnięte drzewa i krzewy tamowały im drogę w i tak już gęstej i splątanej masie drzew. Zanim nadeszło południe, wyraźnie zmniejszyli tempo marszu. Coglin nie fruwał już wokół nich jak ptak na wolności. Puszcza zaciskała wokół nich swoje kręgi. Szli rzędem, ostrożnie wybierając drogę. Jedynie Szept wędrował swobodnie, przenikając przez ciemną masę drzew niczym bezszelestny, lśniący cień.

Wraz z upływem dnia teren stawał się coraz bardziej poszarpany i nierówny. W oddali wznosiły się ponad drzewami ciemne krawędzie górskich szczytów. Drogę przecinały im ogromne głazy i urwiste turnie, tak więc większość ich drogi wymagała wspinaczki. Wiatr cichł w miarę zbliżania się pasma gór, a las czuć było zgnilizną i pleśnią. W końcu jednak wydostali się z długiego, głębokiego jaru i stanęli na skraju wąskiej doliny opadającej w dół przez dwa wyniosłe, górskie pasma, ginące na pomocy w ścianie mgły. - To tam. - Kimber wskazała w głąb doliny, gdzie gęste skupisko świerków otaczało jezioro, którego wody pokrywał płaszcz wirującej mgły, przesuwanej podmuchami wiatru. - Grimpond! - Coglin zachichotał, delikatnie trącając palcem ramię Brin. Zeszli przez gęstwinę świerków porastających gęsto zbocza doliny i skierowali się w dół, gdzie nad małym jeziorkiem wirowała ospale mgła. Nie docierał tutaj żaden podmuch wiatru, powietrze stało w miejscu, a w lesie panowała cisza. Szept zniknął całkowicie. Na ziemi leżały porozrzucane okruchy skał i świerkowe igliwie, na których skrzypiały i trzeszczały ich skórzane buty. Był środek dnia, ale chmury i mgła zasłoniły światło tak skutecznie, że wydawało się, iż zapada zmrok. Kiedy tak szli za drobną sylwetką Kimber Boh, Brin odkryła, że nasłuchuje ciszy lasu i wypatruje w mroku jakichś oznak życia. Rósł w niej niepokój. Coś tutaj było ukrytego, odrażającego. Czuła jego wyczekiwanie. Rozsnuta pomiędzy świerkami mgła zaczęła opadać. Szli naprzód i kiedy wydawało się, że zaraz pochłonie ich całkowicie, wyszli nagle na małą polankę, na której wiekowe, kamienne ławy otaczały otwarte palenisko, pełne czarnego popiołu i wypalonych kłód drewna. Na przeciwległym końcu polany zaczynał się wydeptany szlak prowadzący w mgłę. - Stąd musisz iść już sama. - Kimber zwróciła się do Brin. - Dojdziesz tym szlakiem na skraj jeziora. Tam przyjdzie do ciebie Grimpond. - I będzie ci szeptał sekrety do uszka! - Coglin zarechotał, kucając przy niej. - Dziadku - upomniała go dziewczyna. - Prawdę i kłamstwa, ale co jest czym? - Coglin zachichotał wyzywająco i odskoczył pod świerki. - Nie daj się przestraszyć - poradziła Kimber, a na jej twarzyczce chochlika

pojawiła się troska, kiedy dostrzegła zmartwione oczy Brin. - Nie spotka cię od Grimponda żadna krzywda. To tylko cień. - Może ktoś z nas powinien z tobą pójść - zaproponował niespokojnie Ron, ale Kimber natychmiast potrząsnęła głową. - Grimpond będzie rozmawiał tylko zjedna osobą, z nikim więcej. Jeśli zobaczy kogoś jeszcze, nawet się nie pokaże. - Uśmiechnęła się krzepiąco. - Brin musi iść sama. - A więc postanowione. - Brin skinęła głową. - Ale pamiętaj - ostrzegła Kimber - uważaj na to, co usłyszysz. Wiele będzie fałszem lub zagadką. - Ale jak mam rozpoznać, co jest kłamstwem, a co prawdą? - zapytała Brin. Kimber ponownie pokręciła głową. - Sama musisz zdecydować. Grimpond może się z tobą bawić. Pokaże ci się i powie, co zechce i jak zechce. Będzie z ciebie szydził. Ma zwyczaj bawić się w różne gierki. Ale być może potrafisz grać lepiej od niego. - Dotknęła ramienia Brin. Dlatego właśnie uważam, że to ty powinnaś rozmawiać z Grimpondem, a nie ja. Władasz magią. Użyj jej, jeśli będziesz mogła. Być może pieśń będzie w stanie ci pomóc. Ze skraju polany rozległ się śmiech Coglina, ale Brin zignorowała go. Owinęła się ciaśniej peleryną i skinęła głową. - Być może. Spróbuję. Kimber uśmiechnęła się, marszcząc piegowatą buzię, a potem impulsywnie uściskała Brin. - Powodzenia, Brin. Zaskoczona dziewczyna oddała uścisk, jedną ręką gładząc ciemne, długie włosy Kimber. Ron podszedł zakłopotany i pochylił się, żeby pocałować Brin. - Uważaj na siebie. Uśmiechnęła się i obiecała, że tak zrobi. Potem raz jeszcze owinęła się peleryną, odwróciła się i weszła pomiędzy drzewa. Mrok i mgła zamknęły się wokół niej niemal natychmiast tak całkowicie, że zgubiła się już po kilku jardach w świerkowym zagajniku. Wszystko stało się tak szybko, że zatrzymała się dopiero po chwili, zdając sobie sprawę, że nie widzi nic wokół. Zawahała się i bezradnie spojrzała w ciemność, czekając aż jej wzrok się

przyzwyczai. Powietrze znowu się ochłodziło, a mgła znad jeziora przenikała jej ubranie chłodnym, mokrym dotykiem. Minęło parę długich, niespokojnych minut, aż w końcu odkryła, że jest w stanie rozróżnić smukłe sylwetki świerków rosnące na wyciągnięcie dłoni, blednące i pojawiające się niczym widma w wirującej mgle. Nie ma co czekać, zdecydowała. Lepiej już nie będzie. Odrzucając niepokój i niepewność, ruszyła ostrożnie naprzód, szukając po omacku drogi wyciągniętymi ramionami. Wyczuwała raczej niż widziała szlak wijący się w dół pomiędzy drzewami w kierunku jeziora. Mijały minuty. W ciszy zamglonego lasu słyszała łagodny odgłos wody uderzającej o brzeg jeziora. Zwolniła kroku i próbowała przebić wzrokiem mgłę, aby odnaleźć to, co miało tu na nią czekać. Ale poza szarą mgiełką nie było nic widać. Ostrożnie podeszła naprzód. Nagle drzewa i mgła rozstąpiły się przed nią i znalazła się na wąskim, najeżonym skałami brzegu wychodzącym na zamglone, szare wody jeziora. Przed Brin rozciągała się pustka, tumany mgły wyrastały przed nią niczym ściana i zamykały się wokół niej... Przeniknął ją chłód i wydzierając ciepło z jej ciała, pozostawił je niczym pustą, zmrożoną skorupę. Przestraszona rozejrzała się szybko wokół. Co to było? Nagle poczuła gwałtowny przypływ gniewu - ostry, gorzki, twardy, rosnący na przekór strachowi. Ogień, który w niej zapłonął, odegnał chłód i strach, pokonując je i rozniecając w dziewczynie nieugiętą stanowczość. Stojąc tak na brzegu jeziorka, samotna w okrywającej je mgle, poczuła nagle niesamowity przypływ mocy. Czuła się zdolna, w tej właśnie chwili, pokonać wszystko, co stanie jej na drodze. We mgle coś się gwałtownie poruszyło i dziwne uczucie mocy zniknęło, uciekło niczym złodziej z powrotem w głąb jej duszy. Nie pojmowała, co stało się z nią przez tę krótką chwilę, ale nie było teraz czasu, żeby się nad tym zastanawiać. Mgła ciągle się poruszała. Cienie zebrały się razem i z szarości wynurzył się ciemny kształt i zaczął zbliżać się do niej, unosząc się ponad wodami jeziora. Dziewczyna obserwowała jego nadejście. Widmowa postać, otulona całunem mgły, płynęła bezszelestnie w powietrzu w kierunku brzegu i czekającej na nim dziewczyny. Owinięta była w płaszcz z kapturem, bezcielesna jak mgła, która ją zrodziła. Widmo przybrało kształt ludzkiej postaci, ale nie miało twarzy.

W końcu cień zwolnił i zatrzymał się kilka stóp przed nią, zawieszony ponad wodami jeziora. Niedbale skrzyżował przed sobą ramiona, a wokół jego szarej sylwetki wirowała mgła. Powoli uniósł ku dziewczynie zakapturzoną twarz. Spod kaptura zalśniły dwa czerwone ogniki. - Spójrz na mnie, dziewczyno z Yale - wyszeptał cień, a jego głos brzmiał jak syk uwolnionej pary. - Spójrz na Grimponda! Okryta kapturem głowa uniosła się jeszcze wyżej i cienie osłaniające twarz widma opadły. Brin wpatrzyła się w nią z przerażeniem i niedowierzaniem. Twarz, którą ukazał jej Grimpond, była jej własną twarzą. Jair obudził się w pustej, ciemnej i ociekającej wilgocią celi w Dun Fee Aran. Przez maleńki świetlik w kamiennej ścianie izby przenikał, niczym wąskie ostrze noża, cienki promień szarawego światła. Znowu mamy dzień, pomyślał chłopiec, rozpaczliwie usiłując śledzić upływ czasu. Wydawało się, że minęły już całe tygodnie, ale zdawał sobie sprawę, że to dopiero drugi dzień jego więzienia. Oprócz mwellreta i niemego gnoma nie widział żadnej żywej duszy i z nikim innym nie rozmawiał. Wyprostował się ostrożnie i usiadł na zleżałej słomie. Kostki i nadgarstki skrępowane miał łańcuchami przymocowanymi do stalowego kółka w ścianie. Kajdany założył mu strażnik już drugiego dnia na rozkaz Stythysa. Kiedy Jair podniósł się, łańcuchy zagrzechotały głośno w głębokiej ciszy, a ich brzęk potoczył się echem wzdłuż korytarza za stalowymi drzwiami celi. Znużony mimo długiego snu, chłopiec nasłuchiwał, aż echo ucichło w oddali, wyczekując w napięciu, aż odpowie mu inny dźwięk. Nic się jednak nie stało. Nikt go nie usłyszy i nikt nie przyjdzie mu z pomocą. Oczy napełniły mu się łzami i spłynęły po policzkach, mocząc poplamiony przód tuniki. Na co liczył? Że ktoś się tu pojawi i pomoże mu uciec z tej czarnej dziury? Potrząsnął głową, próbując opanować bolesną pewność, że nie ma dla niego ratunku. Cała kompania z Culhaven przepadła - zgubieni, zabici albo rozproszeni. Nawet Slanter. Szorstkim ruchem otarł łzy, walcząc z ogarniającą go rozpaczą. Nie szkodzi, że nikt nie przyjdzie. Nigdy nie da mwellretowi tego, czego chce jaszczur, przysiągł sobie cicho. I znajdzie jakiś sposób, żeby stąd uciec. Raz jeszcze szarpnął mocowania i zapięcia łańcuchów, próbując osłabić je tak, żeby mógł się uwolnić. Robił tak za każdym razem po przebudzeniu. Przez kilka długich chwil ciągnął i skręcał stal, wpatrując się z nadzieją w okowy w

ciemnościach celi. W końcu jednak poddał się, tak jak zawsze zresztą. Ludzkie ciało było bezsilne przeciwko kutemu żelastwu. Jedynie klucz strażnika mógłby go uwolnić. Wolny. Powtarzał w myślach to słowo. Musi znaleźć sposób, aby się uwolnić. Musi. Pomyślał o Brin. Zaczął zastanawiać się nad tym, co widział ostatnio w zwierciadle kryształu wizji. Jak niesamowity i smutny był to widok - jego siostra siedząca samotnie przed ogniskiem, z twarzą ściągniętą bólem i rozpaczą, wpatrująca się w puszczę. Co sprawiło, że Brin czuła się tak nieszczęśliwa? Jego dłoń nieśmiało wyciągnęła się do wybrzuszenia na przedzie tuniki, gdzie leżał ukryty kryształ. Stythys jeszcze go nie odnalazł, tak samo jak i sakiewki ze Srebrnym Pyłem. Jair trzymał je przezornie ukryte w ubraniu za każdym razem, kiedy mwellret znajdował się w pobliżu. Stwór pojawiał się w celi dość często, wysuwając się bezszelestnie z ciemności, kiedy chłopak najmniej się tego spodziewał. Wynurzał się z mroku ukradkiem niczym jakieś odrażające widmo, aby się przypochlebiać i namawiać, obiecywać i przerażać. Daj mi to, o co proszę, a będziesz wolny... Powiedz mi, co chcę wiedzieć! Twarz Jaira stężała w wyrazie zdecydowania. Pomóc temu potworowi? Nie zrobi tego za nic w świecie! Szybkim ruchem uniósł spod tuniki srebrny łańcuch z kamieniem i przytrzymał go czule w złożonych dłoniach. Była to jego jedyna więź ze światem w tej celi, jedyny środek, aby dowiedzieć się czegoś o Brin. Wpatrywał się w kryształ i powoli rosło w nim postanowienie. Użyje go jeszcze jeden raz. Wiedział, że musi być ostrożny, ale przecież potrzebował jedynie chwilki. Wezwie obraz, a potem szybko go odegna. Potwór nigdy się o tym nie dowie. Musi wiedzieć, co się stało z Brin. Tuląc kryształ w dłoniach, zaczął śpiewać. Jego głos miękko i cicho przyzywał uśpioną moc kamienia, sięgając w jego mroczną głębię. Z kryształu powoli uniosło się światło i wypłynęło na zewnątrz powodzią bieli, która rozświetliła straszliwy mrok i sprawiła, że na twarzy Jaira pojawił się nieoczekiwany uśmiech. Brin! krzyknął cicho. Obraz ożył i w powietrzu przed nim zawisła twarz dziewczyny. Śpiewał wciąż cicho i równo. Obraz wyostrzył się. Brin stała teraz na brzegu jeziora. Smutek na jej twarzy zamienił się w przerażenie. Stojąc bez ruchu, wpatrywała się poprzez szare, zamglone wody w za-kapturzoną zjawę wiszącą w powietrzu. Obraz powoli odwracał

się, podczas gdy Jair śpiewał, tak że mógł ujrzeć twarz zjawy. Pieśń zachwiała się i zamarła, kiedy jej oblicze przybliżyło się. To była twarz Brin! Nagle ukradkowy szmer z korytarza sprawił, że ciało Jaira zamieniło się w sopel lodu. Umilkł natychmiast i niesamowity obraz zgasł. Dłonie chłopca zamknęły się wokół kryształu i rozpaczliwie usiłowały ukryć go w poszarpanym odzieniu. Wiedział jednak, że już jest za późno. - Widzę, mały przyjacielu, że znalazłeś sssposób, aby mi pomóc - wysyczał znajomy gadzi głos i przez otwarte drzwi celi wkroczył mwellret. Na brzegu jeziora Grimpond zapanowała długa, nie kończąca się chwila ciszy, przerywana jedynie słabym uderzaniem szarych wód o skały. Widmo i dziewczyna patrzyli na siebie przez mrok i mgłę, niczym nieme duchy przywołane z innego świata i czasu. - Spójrz na mnie! - rozkazał cień. Brin nie spuściła wzroku. W twarzy Grimponda widziała swoją własną twarz wynędzniałą i naznaczoną bólem, a tam, gdzie powinny znajdować się jej ciemne oczy, płonęły niczym węgle dwie purpurowe szczeliny światła. Z ust cienia wydobył się jej własny śmiech, natrząsając się z niej. Zdradliwy, cichy i na wskroś zły. - Znasz mnie? - Usłyszała szept. - Powiedz moje imię. Brin przełknęła z trudem, pokonując ucisk w gardle. - Ty jesteś Grimpond. Śmiech stał się głośniejszy. - Jestem tobą, Brin z Yale, Brin z rodu Ohmsfordów i Shannary. Jestem tobą! Jestem opowieścią twego życia, a w moich słowach odnajdziesz swoje przeznaczenie. Szukaj zatem, czego pragniesz. - Syczący głos Grimponda zamilkł nagle w odgłosie toczących się wód, nad którymi zawisło widmo. W górę wytrysnął cienki gejzer wodnego pyłu i opadł na Brin niczym prysznic. W jego odrażającym dotyku czuć było chłód śmierci. Purpurowe ślepia Grimponda zwęziły się. - Czy wiesz, dziecię światła, jaką ciemnością jest Ildatch? Brin bez słowa skinęła głową. Grimpond roześmiał się ponuro i posunął do przodu. - Cała dawna i teraźniejsza czarna magia zapisana jest w tej księdze. Oplatające ją nici łączą magię z tobą i twoimi bliskimi. Wojny Ludów, wojny człowieka, świat czarodziejskich istot, wszystko tam znajdziesz. Niczym głoski jednego języka - wszystkie są jednym. Ludzka rasa dotarła do czarnej magii,

poszukując mocy, której nigdy nie mogła uczynić swoją, a zatem poszukując śmierci. Zakradli się do miejsca, gdzie ukryta była księga, przyciągani żądzą i pragnieniem jej posiadania. Raz stanęli twarzą w twarz ze śmiercią, raz ujrzeli głębię nocy, a za każdym razem znajdowali to, czego szukali, i zostali zgubieni, a ich dusza przemieniona na zawsze. Zwiastuny Śmierci i Widma, wszyscy są jednym i zło im towarzyszące jest jedno. Głos ucichł. Umysł Brin pracował gorączkowo, usiłując uchwycić znaczenie usłyszanych słów. Twarzą w twarz ze śmiercią... Góra Czaszki. Przeszłość i teraźniejszość to jedno, Zwiastuny i Widma - o to chodziło Grimpondowi. Zrodziło ich to samo zło. I w jakiś sposób wszystko to było razem powiązane i wypływało z jednego źródła. - Stworzyła ich wszystkich czarna magia - powiedziała pospiesznie. - Lorda Warlocka i Zwiastuny Śmierci w czasach mojego dziadka i Widma Mord teraz. To masz na myśli, prawda? - Prawda? - Głos zasyczał złośliwie. - Jeden z jednego? Gdzie leży teraz lord Warlock, dziewczyno? Kto ożywia magię i zsyła Widma Mord? Brin wpatrywała się w widmo bez słowa. Czy znaczy to, że lord Warlock znowu powrócił? Ale nie, to niemożliwe... - Głos przemawiający do ludzkiej rasy jest mroczny - zaintonował Grimpond. - Ten głos zrodzony jest z magii, zrodzony jest z wiedzy. Można go znaleźć na wiele sposobów. Niektórzy odnajdują go w słowie pisanym, niektórzy... w pieśni! Brin poczuła gwałtowny chłód. - Ja do nich nie należę! - prychnęła. - Nie używam czarnej magii! Grimpond roześmiał się. - Nikt jej nie używa, dziewczyno z Yale. To magia używa ich. Oto klucz do wszystkiego, czego szukasz. To wszystko, czego ci teraz potrzeba. Brin ze wszystkich sił starała się zrozumieć. - Powiedz więcej - nalegała. - Więcej? Więcej czego? - Zamglona sylwetka cienia zalśniła ciemno. - Czy powiesz mi coś o oczach? Oczach, które cię śledzą, oczach, które podążają za każdym twoim ruchem? Dziewczyna zesztywniała. - Miłość patrzy na ciebie, kiedy są to oczy, które rozkazują kryształowi. Ale kiedy indziej są to mroczne zamiary, kiedy oczy są ślepe i zrodzone z twego

pierworództwa. Czy widzisz? Czy twoje oczy są otwarte? Nie takie były oczy druida, kiedy żył. Mroczny cień swoich czasów. Były zamknięte na większą część prawdy, zamknięte na to, co oczywiste, choć myślał, że wszystko przenika swą myślą. Biedny Allanon nie widział prawdy. Dostrzegł jedynie powtórne przyjście Warlocka. Dostrzegł to, co było, a nie to, co mogłoby się wydarzyć. Zwiedziony, biedny Allanon. Nawet w śmierci. Powędrował tam, dokąd pragnęła go doprowadzić czarna magia, i kiedy dotarł do końca, okazał się głupcem. Myśli Brin wirowały. - Wędrowcy wiedzieli, że nadchodzi, prawda? Wiedzieli, że przybędzie do Wolfsktaag. Dlatego był tam jachyra. Śmiech wzmógł się i potoczył echem przez ciszę mgły. - Prawda zwycięża! Ale być może tylko raz. Nie ufaj słowom Grimponda. Czy mam mówić dalej? Czy powiedzieć ci o podróży do Maelmord z tym pajacem księciem Leah i jego utraconą magią? O, jak rozpaczliwie chce mieć tę magię z powrotem, jak bardzo pragnie tego, co go zniszczy. Domyślasz się, że to go zniszczy, prawda, dziewczyno? Pozwól mu na to, a spełni się jego życzenie i stanie się jednym z tych, którzy pragnąc tego samego, podążyli ku śmierci. On jest silnym ramieniem, które poprowadzi cię do podobnego losu. Ach, czy mam ci powiedzieć, jak umrzesz? Śniada twarz Brin ściągnęła się. - Powiedz mi, co chcesz powiedzieć, cieniu. Ale ja wysłucham tylko prawdy. - A więc? Czy mogę osądzić, co jest prawdą, a co nią nie jest, kiedy rozmawiamy o tym, co jeszcze się nie wydarzyło? - Głos Grimponda był cichy i brzmiała w nim nuta szyderstwa. - Księga twojego życia leży otwarta przede mną, chociaż niektóre strony dopiero zostaną zapisane. Co ma zostać zapisane, ma zostać zapisane przez ciebie, a nie przez moje słowa. Jesteś ostatnią z trzech. Każdy żyje w cieniu pozostałych i każdy pragnie uwolnić się od tego cienia. Każdy wydobywa się z niego, po czym powraca do tych, którzy przeszli przed nim. Ale twój powrót będzie najbardziej mroczny. Brin wahała się, niepewna. Shea Ohmsford musiał być pierwszym, jej ojciec drugim, a ona była tą trzecią. Każdy pragnął uwolnić się od spuścizny elfijskiego rodu Shannary, z którego wszyscy się wywodzili. Ale co oznaczało ostatnie zdanie? - Ach, śmierć oczekuje cię w krainie wędrowców - syczał cicho Grimpond. We wnętrzu czarnego dołu, w jądrze magii, którą pragniesz zniszczyć. Tam odnajdziesz swą śmierć. Tak zostało postanowione, dziewczyno. We własnym ciele nosisz jej ziarno.

Brin niecierpliwym gestem uniosła dłonie. - A więc powiedz mi, jak tam dotrzeć, Grimpondzie. Wskaż mi drogę do Maelmord, która osłoni mnie przed wzrokiem wędrowców. Pozwól mi odnaleźć śmierć jak najszybciej, jeśli tak to widzisz. Grimpond roześmiał się ponuro. - Bystra jesteś. Chcesz, abym powiedział ci wprost to, co miałaś zamiar tu odkryć. Wiem, co cię tu przywiodło, dziecię elfów. Nie ukryjesz przede mną niczego, ponieważ żyję od zarania dziejów i będę żył wiecznie. Wybrałem pobyt w tym starym świecie zamiast pokoju w innym. Bawię się z istotami z ciała i krwi, bo one są teraz moimi jedynymi towarzyszami, ale nikt nigdy nie przedarł się przez zasłonę, którą zbudowałem wokół siebie. Chcesz znać prawdę, dziewczyno? Błagaj więc, abym ci ją wyjawił. Chełpliwe słowa Grimponda wzbudziły w niej gniew. Podeszła na sam skraj szarych wód jeziora. Z wnętrza mgły rozległ się ostrzegawczy syk, ale zignorowała go. - Ostrzegano mnie, że i ze mną będziesz próbował swoich gier - powiedziała. Teraz w jej głosie czaiło się niebezpieczeństwo. - Dotarłam daleko i zniosłam wiele bólu. Nie mam teraz ochoty na twoje złośliwości, więc nie wystawiaj na próbę mojej cierpliwości, cieniu. Mów tylko prawdę. Jak mogę dotrzeć do Maelmord nie zauważona przez wędrowców? Ślepia Grimponda zwęziły się gwałtownie, błyskając głęboką czerwienią. Cisza pomiędzy nimi wydłużała się. - Znajdź własną drogę, Brin z Yale - zasyczał Grimpond. Gniew eksplodował w duszy Brin, ale powstrzymała go całą siłą woli. Bez słowa skinęła głową na znak zgody, po czym cofnęła się i usiadła na brzegu, otulając się płaszczem. - Twoje czekanie jest bezcelowe. - Cień prychnął. Ale Brin nie poruszyła się. Starannie nastrajała swój umysł, oddychając wilgotnym powietrzem znad jeziora, i skupiała wszystkie myśli wokół siebie. Grimpond wciąż nieruchomo unosił się nad wodą. Patrzył w jej kierunku. Brin pozwoliła, aby jej powieki opadły. Na jej śniadej twarzy pojawił się wyraz spokoju i pogody. Odrzuciła do tyłu długie, czarne włosy. Jeszcze nie rozumie co zrobię! Uśmiechnęła się w duchu i myśl natychmiast zniknęła. Zaczęła cicho śpiewać. Pieśń poszybowała w poranek, unosząc się z ust dziewczyny słodkimi, łagodnymi słowami i wypełniając powietrze wokół niej.

Szybko sięgnęła do przodu i dotarła do zamglonej sylwetki Grimponda, falując i mieszając się z jego magią. Cień był tak zaskoczony, że nie poruszył się nawet, ale dalej trwał zawieszony w pajęczynie magii, która powoli zaciskała się wokół niego. Wreszcie, przez jeden ułamek sekundy, Grimpond zdawał się wyczuć, co się zaraz wydarzy. Wody jeziora zagotowały się i zasyczały pod jego szatami. Lecz pieśń opłynęła łagodnie uwięzioną postać i oplotła ją niczym kokon poczwarkę. Teraz głos dziewczyny stał się szybszy i pewniejszy. Zniknął łagodny ton początkowej pieśni, otulający Grimponda na podobieństwo całunu. Był teraz więźniem, jak mucha schwytana w pajęczą sieć, zdany na łaskę swego zdobywcy. Brin nie użyła jednak przeciwko jego istocie ani siły ramion, ani mocy umysłu, wiedziała bowiem, że byłoby to bezużyteczne. Bronią, którą przywołała teraz na pomoc, były wspomnienia - wspomnienia tego, co niegdyś się wydarzyło, zostało utracone i nigdy już nie powróci. Wróciły wszystkie wraz z muzyką pieśni. Był w niej dotyk ludzkiej dłoni, łagodny i ciepły. Był zapach i smak słodyczy, światło oraz odczucie miłości i radości życia i śmierci. Były także inne niedostępne już dla Grimponda w jego obecnej postaci, ledwo pamiętane z czasów długiego życia, które minęło. Z okrzykiem udręki Grimpond usiłował odsunąć się od dawnych odczuć. Rzucał się i skrzył w chmurze mgły, ale nie był w stanie uciec przed magią pieśni. Powoli uczucia pochwyciły go i przytrzymały. Poddał się wspomnieniom. Brin czuła, jak ożywają jego emocje, a wraz z ich zmartwychwstaniem płyną łzy Grimponda. Nie przestawała śpiewać. Kiedy cień był już całkowicie w jej władzy, zwalczyła własny ból i przywołała z powrotem to, co mu ofiarowała. - Nie! - Cień zawył z przerażeniem. - Oddaj mi je, dziewczyno! Nie odbieraj mi ich! - Powiedz mi to, co powinnam wiedzieć - zaśpiewała, wplatając w przędzę pieśni nitki pytań. - Powiedz mi! Słowa Grimponda popłynęły z przerażającą gwałtownością, jakby uwolnione przez udrękę, która rozdarła jego przeklętą duszę. - Pomostem do Maelmord jest Graymark. Forteca leży we wnętrzu Ravenshorn. Graymark, zamek Widm. Tam leży droga, której szukasz. Sieć kanałów biegnących przez jej korytarze i komnaty głęboko pod skałami, na których się wznosi, aż do misy daleko w dole. Wejdź przez kanały, a oczy wędrowców pozostaną ślepe! - Miecz Leah! - Brin naciskała dalej. - Gdzie możemy go odnaleźć? Mów!

Ból targał Grimpondem, kiedy dotykała go dręczącymi uderzeniami wspomnień tego, co utracił na zawsze. - Pajęczaki! - krzyknął zrozpaczony. - Ostrze znajduje się w ich obozie. Pochwycili je w wodach Chard w sieci, które rozstawiają przy brzegach! Brin gwałtownie cofnęła magię pieśni wypełnioną wspomnieniami i odczuciami dawnego życia. Przyciągnęła ją z powrotem, szybkim, bezbolesnym ruchem uwalniając uwięzione widmo z pułapki. Echa pieśni niosły się jeszcze przez chwilę w ciszy, zawieszone nad wodami jeziora, po czym przeszły w pojedynczą, dręczącą nutę, która przebrzmiała w powietrzu poranka. Była to nuta zapomnienia słodki, cichy krzyk, który przywrócił Grimponda do jego dawnej postaci. Nastąpiła długa, straszliwa chwila ciszy. Brin podniosła się powoli na nogi i spojrzała w twarz stanowiącą odbicie jej własnej twarzy. Coś krzyknęło z przerażenia głęboko w jej wnętrzu, kiedy ujrzała malujący się na niej wyraz. Czyżby zrobiła to samej sobie? Także Grimpond zdał sobie sprawę z tego, co się stało. - Podstępem wydarłaś ze mnie prawdę, dziecię mroku! - zawodził gorzko. Czuję, że to zrobiłaś. Jesteś potworem! Potworem! Głos cienia załamał się, szare wody zawrzały i uniosła się z nich para. Brin stała bez ruchu na skraju jeziora. Nie miała odwagi przemówić ani odwrócić się. W duszy czuła chłód i pustkę. Grimpond uniósł ramię. - A więc zagrajmy po raz ostatni, dziewczyno. Teraz coś ode mnie dla ciebie! Niech to będzie mój dar! Spójrz we mgłę, tu poza mną, gdzie powstaje. - Spójrz uważnie! Zobacz! Brin wiedziała, że powinna uciekać, ale nie była w stanie uczynić kroku. Mgła wydawała się zbierać tuż przed nią, wirując i rozciągając się niczym szary całun, świetlisty i gładki. Delikatny, skrzący ruch zmarszczył jej powierzchnię niczym lekka bryza stojące wody jeziora i pojawił się obraz - pochylona, niska sylwetka w ciemnej celi skradająca się do... Jair chwycił kryształ wizji i wsunął go głęboko w fałdy tuniki, modląc się, aby cienie i mrok ukryły go przed mwellretem. Być może zdążył. Być może... - Widziałem magię, elfiku - wychrypiał znajomy głos, odbierając mu nadzieję. - Czułem cały czasss, że magia jessst z tobą. Podziel się ze mną, mały przyjacielu. Pokaż, co tam maszsz. Jair powoli pokręcił głową. W jego błękitnych oczach odbijał się strach.

- Nie podchodź do mnie, Stythys. Trzymaj się ode mnie z daleka. Mwellret roześmiał się niskim, gardłowym śmiechem, który odbił się echem w pustej celi i potoczył długimi korytarzami na zewnątrz. Stwór nadął się nagle w swoich ciemnych szatach, wyrastając na tle przyćmionego światła niczym monstrualny cień. - Ssstraszysz mnie, krasssnalu? Zmiażdżę cię jak sskorupkę jajka, jeśli użyjesz magii przeciwko mnie. Milcz, mały przyjacielu. Ssspójrz mi w oczy i zobacz światła. Przykryte błoniastą powieką ślepia zalśniły zimno i przyzywająco. Jair zmusił się do opuszczenia wzroku, wiedząc, że nie może patrzeć. Jeśli spojrzy, bestia znowu nim zawładnie. Nie było to jednak łatwe. Pragnął patrzeć w te oczy. Pragnął, aby pociągnęły go do wnętrza, gdzie czekał spokój i łagodność. - Ssspójrz, elfiku - syczał potwór. Ręce Jaira zacisnęły się na małej wypukłości kryształu wizji, aż poczuł, że jego ostre krawędzie wbijają mu się w dłoń. Skoncentruj się na tym bólu, myślał gorączkowo. Nie patrz! Nie patrz! Mwellret zasyczał wściekle i uniósł dłoń. - Daj mi magie! Daj mi je! Nie mogąc wydobyć słowa, Jair Ohmsford cofał się przed nim. Ramię Grimponda opadło nagle i ściana mgły rozwiała się. Brin rzuciła się rozpaczliwie naprzód, schodząc z najeżonego skałami brzegu w szare wody jeziora. Jair! To był Jair! Co się z nim dzieje?! - Podobała ci się gra, Brin z Yale? - wyszeptał ochryple awatara. Wody jeziora raz jeszcze poruszyły się pod nim. - Widziałaś, co stało się z twoim cennym braciszkiem? Myślałaś, że jest bezpieczny w Yale? Widziałaś? Brin stłumiła gniew. - To kłamstwa, Grimpondzie. Tym razem to były tylko kłamstwa. Cień zachichotał cicho. - Kłamstwa? Myśl, co chcesz dziewczyno. W końcu gra jest tylko grą. Odbiega od prawdy. A może ją ujawnia? - Ramiona opadły, mgła poruszyła się. Jesteś mrokiem, Brin z rodu Ohmsfordów i Shannary, Brin z powtarzającej się historii, i mroczna jest magia, którą się bawisz. Odejdź teraz ode mnie. Weź, czego się dowiedziałaś o magii księcia pajaca i korytarzach do własnej śmierci. Znajdź, czego szukasz, i stań się tym, kim masz się stać! Odejdź stąd!

Sylwetka Grimponda zaczęła znikać w szarej mgle wirującej ponad mrocznymi wodami jeziora. Brin stała na brzegu jak zahipnotyzowana, pragnąc zatrzymać cień. Wiedziała jednak, że tym razem nie zdoła tego uczynić. Nagle cień zatrzymał się. Czerwone oczy zwęziły się niczym szparki w tumanach otulającej go mgły i własna twarz Brin rzuciła jej złośliwe spojrzenie wykrzywiona maska zła. - Patrz, kim jesteś, Brin z Yale. Ta, która ocala i niszczy, zwierciadło życia i śmierci. Magia wykorzystuje wszystkich, mroczne dziecię, nawet ciebie! Potem Grimpond zniknął w ścianie mgły, a jego, złośliwy śmiech dźwięczał w głębokiej ciszy. Szarość zamknęła się wokół niego bezszelestnie i zniknął. Brin patrzyła za nim przez chwilę ogarnięta strachem, wątpliwościami i szeptanymi przeczuciami. Potem odwróciła się powoli i weszła na powrót między drzewa.

XXXIII Mroczny i nieubłagany mwellret Stythys posuwał się naprzód poprzez mrok maleńkiej celi, a Jair cofał się przed nim powoli. - Oddaj mi magie - wysyczał potwór, wskazując zakrzywionym paluchem. Oddaj je, elfiku. Chłopiec wycofywał się dalej w cień, ciągnąc za sobą łańcuchy krępujące mu kostki i nadgarstki, aż w końcu poczuł za plecami napór ściany i nie było już dokąd uciekać. Nie mogę mu nawet uciec! pomyślał zrozpaczony. Przy wejściu do celi rozległo się ciche skrzypienie skórzanych butów na kamiennej posadzce i w drzwiach pojawił się gnom. Zakapturzona sylwetka wsunęła się cicho do celi z pochyloną nisko głową. Stythys odwrócił się, zimne ślepia zalśniły niezadowoleniem. - Nie posssyłałem po ciebie, krasssnalu - mruknął ponuro mwellret i pokryta łuską dłoń gestem kazała strażnikowi odejść. Gnom nie zwrócił uwagi na polecenie. Milcząc, prześliznął się obok jaszczura, jakby go nie widział, i podszedł prosto do Jaira. Z pochyloną głową i rękami wetkniętymi w fałdy wystrzępionej peleryny, gnom przemknął w ciemności na kształt widma. Jair obserwował jego nadejście z mieszaniną zdziwienia i niepewności. Cofnął się z odrazą pod ścianę celi, kiedy mały człowieczek podszedł bliżej. Uniósł ręce obronnym gestem i zadźwięczały łańcuchy . - Nie zbliżaj się, krasssnalu! - zazgrzytał rozzłoszczony Stythys, a jego pokryte łuską ciało uniosło się groźnie. Gnom jednak już doszedł do Jaira i stanął przed nim, przygarbiony i milczący. Powoli uniósł twarz ukrytą w cieniu kaptura. Oczy Jaira rozszerzyły się. Postać w wystrzępionej pelerynie to nie był jego strażnik! - Może mógłbym w czymś pomóc, chłopcze? - wyszeptał Slanter. W tej samej chwili z korytarza wypadła czarno odziana postać i wąskie ostrze miecza zatrzymało się przy gardle osłupiałego Stythysa, popychając go pod ścianę celi. - Nie waż się choćby pisnąć - ostrzegł Garet Jax. - Jeśli drgniesz, umrzesz, zanim się obejrzysz!

- Garet, ty żyjesz! - wykrzyknął Jair, nie wierząc własnym oczom. - Żyję i mam się dobrze - odpowiedział Mistrz Broni, nie odwracając lodowatego spojrzenia od mwellreta. - Pośpiesz się, gnomie, i uwolnij chłopca. - Trochę cierpliwości! - Slanter wyjął spod peleryny pęk kluczy i po kolei próbował otworzyć nimi kajdany Jaira. - Przeklęte bestie nie pasują do zamka... aha: ten! Zamki na przegubach i kostkach szczęknęły głośno i łańcuchy opadły. - Slanter! - Jair chwycił ramię gnoma, kiedy ten zerwał z siebie poszarpaną pelerynę strażnika i cisnął ją na bok. - Jakim cudem mnie odnalazłeś? - To nie było takie trudne, chłopcze! - Gnom prychnął i zaczął rozcierać posiniaczone nadgarstki chłopca, aby przywrócić krążenie. - Mówiłem ci, że jestem najlepszym tropicielem, jakiego spotkałeś na swojej drodze! Pogoda nie była za bardzo sprzyjająca co prawda. Zmyło wszystkie ślady, a cały las zamienił się w błoto. Ale trafiliśmy na ślad jaszczura za tunelami i domyśliliśmy się, że poprowadził cię tutaj w sobie tylko wiadomych zamiarach. Cele w Dun Fee Aran są zawsze do wynajęcia za odpowiednią cenę i nikt nie zadaje pytań. Ludzi tutaj też można kupić. Zamykają cię, aż zostaje z ciebie kupka kości, chyba że... - Później mu o tym opowiesz, gnomie. - Garet Jax przerwał mu szorstko. - Ty - szturchnął mwellreta - idziesz przodem i postaraj się, żeby nikt nas nie zatrzymał i nie zadawał pytań. Jeśli zatrzyma... - Zossstawcie mnie tutaj, krasssnale! - wysyczał stwór. - Tak, zostawmy go - zgodził się Slanter, a jego twarz wykrzywiło obrzydzenie. - Nie można wierzyć jaszczurom. Garet przecząco pokręcił głową. - Pójdzie z nami. Foraker uważa, że może się nam przydać. - Foraker też tu jest? - krzyknął Jair. Lecz Slanter już popychał go w kierunku drzwi celi, spluwając z nie skrywaną pogardą, kiedy przechodzili obok mwellreta. - Nie będzie z niego pożytku, Mistrzu Broni - upierał się. - Pamiętaj, że cię ostrzegałem. Wyszli na korytarz, kuląc się w mroku i ciszy. Slanter szedł przy chłopcu, a Garet Jax wyprowadził Stythysa. Przystanął na chwilę nasłuchując, a potem popchnął mwellreta przed sobą. Przed nimi paliła się pochodnia zawieszona na ścianie. Kiedy do niej dotarli, Slanter wyrwał żagiew i podjął pochód.

- Przeklęta czarna dziura - gderał cicho, wybierając drogę przez mrok. - Slanter! - wyszeptał natarczywie Jair. - Czy Foraker też tu jest? Gnom rzucił mu krótkie spojrzenie i skinął głową. - Karzeł, elf i Pogranicznik też. Powiedział, że zaczęliśmy tę podróż razem i tak też ją skończymy. - Ponuro potrząsnął głową. - Chyba wszyscy mamy źle w głowach. Przemykali się labiryntem korytarzy. Prowadził gnom z Jairem, a krok za nimi podążał Mistrz Broni z czubkiem miecza przytkniętym do pleców mwellreta. Biegli przez czerń, ciszę i odór śmierci i zgnilizny, mijając zamknięte, przerdzewiałe drzwi więziennych cel i podążając z powrotem ku światłu dnia. Stopniowo mrok zaczął się rozpraszać. Szarawe, zamglone smugi światła rozjaśniały korytarz przed nimi. Do ich uszu dobiegł szum deszczu i poczuli łagodny, słodki powiew świeżego powietrza. Potem raz jeszcze pojawiły się przed nimi ogromne, okute żelazem wejściowe wrota, zamknięte i okratowane. Wiatr i deszcz uderzały w nie w gwałtownych podmuchach, bębniąc po drewnie. Slanter odrzucił pochodnię i podbiegł, aby wyjrzeć przez wizjer. Jair dołączył do niego, z ulgą wdychając wpadające przez otwór świeże powietrze. - Nie myślałem, że jeszcze cię zobaczę - wyszeptał do gnoma. - Ani żadnego z was. - Masz szczęście, nie ma co. - Slanter nie odrywał oczu od wizjera. - Myślałem, że wszyscy zginęliście. - Mało brakowało - mruknął gnom. - Kiedy zgubiłem cię w tunelach, nie miałem pojęcia, co się z tobą stało. Poszedłem przez urwiska na pomoc, ponad Capaal. Tam kończył się tunel. Wiedziałem, że jeśli pozostali przeżyli, pójdą tą samą drogą, bo tak planował Mistrz Broni. Czekałem więc. Tak jak przewidziałem, znaleźli siebie, a potem mnie. A potem przyszliśmy po ciebie. Jair spojrzał na gnoma. - Slanter, mogłeś przecież zostawić mnie i ich także. Nikt by się nie dowiedział. Byłeś wolny. Gnom wzruszył ramionami, a na jego kanciastej twarzy odbiło się zażenowanie. - Naprawdę? - Potrząsnął lekceważąco głową. - Nigdy o tym nie pomyślałem. Podszedł do nich Garet Jax, popychając przed sobą Stythysa. - Ciągle pada? - zapytał Slantera. Gnom skinął twierdząco głową.

Mistrz Broni jednym płynnym ruchem wsunął miecz do pochwy. Popchnął Stythysa pod ścianę korytarza, a jego twarz stwardniała. O głowę wyższy od Gareta, jaszczur teraz skurczył się w sobie i zwinął niczym wąż w fałdach swej szaty. Żółte ślepia lśniły paskudnie, zimne i nieruchome. - Zossstawcie mnie, krasssnale - zaskomlał raz jeszcze. Garet Jax pokręcił głową. - Kiedy wyjdziemy na zewnątrz, trzymaj się blisko mnie, mwel-Irecie. Nie próbuj uciekać. Żadnych sztuczek. Nie powinni nas rozpoznać w tych płaszczach i kapturach. Deszcz trzyma ich w domach, ale gdyby ktoś się zbliżył, odprawisz go. Pamiętaj, nie trzeba będzie mnie namawiać, żebym poderżnął ci gardło. Powiedział to cicho, niemal łagodnie, ale cisza, która zapadła po tych słowach, mroziła krew w żyłach. - Macie magie! - wysyczał wściekle jaszczur. - Nie potrzebujecie mnie! Zossstawcie! Czubek noża Gareta znalazł się tuż przy gardle Stythysa. - Idziesz z nami. Owinięci szczelnie płaszczami, pchnęli ciężkie, drewniane wrota mrocznego więzienia i wyszli na światło. Z szarego, zachmurzonego nieba deszcz lał się strumieniami i uderzał w mury fortecy niesiony podmuchami wiatru. Pochylając głowy, cała czwórka ruszyła przez zabłocony dziedziniec w kierunku wałów obronnych prowadzących na północ. Mijały ich, nie zwalniając, pojedyncze grupki gnomów myśliwych, zainteresowanych jedynie schronieniem się przed złą pogodą. Na wieżach strażniczych wartownicy ukryli się we wnękach i załamaniach muru, nękani zimnem i wilgocią. Nikt nie zwrócił uwagi na małą procesję przechodzącą poniżej. Nikt nawet na nich nie spojrzał. Kiedy północne mury były już blisko, Slanter wysunął się naprzód, prowadząc ich przez niewielkie bajorka i błotniste kałuże do zakratowanych drzwi wiodących na mały dziedziniec. Przemknęli się przez nie i szybkim krokiem przeszli do zadaszonego wejścia prowadzącego do przysadzistej wieży zbudowanej z drewna i kamienia. Gnom bez słowa odsunął rygiel na ukrytych w cieniu, drewnianych drzwiach i wprowadził ich do środka. Przed nimi ciągnął się korytarz oświetlony pochodniami tkwiącymi w uchwytach po obu stronach drzwi. Przystanęli na chwilę, otrząsając wodę z płaszczy, Slanter zaś ruszył do ciemnego korytarza prowadzącego na lewo, pod murami.

Zajrzał w mrok i skinął na resztę. Garet Jax chwycił jedną z pochodni, podał ją Jairowi i popchnął go za Slanterem. Przed nimi biegł wąski hol z mnóstwem drzwi, niknący w ciemności. - Magazyny - poinformował Jaira Slanter i mrugnął. Weszli do holu. Slanter ostrożnie wysunął się naprzód. Przy trzecich drzwiach zatrzymał się i zapukał cicho. - To my - wyszeptał do zasuwy. Rygiel odskoczył z trzaskiem i drzwi otworzyły się szeroko, ukazując Elba Forakera, Helta i Edaina Elessedila. Ich poznaczone szramami twarze rozciągnęły się w uśmiechu, kiedy otoczyli Jaira i ciepło ściskali mu dłoń. - Wszystko w porządku, Jairze? - zapytał natychmiast książę elfów. Jego własna twarz była tak posiniaczona i pocięta, że chłopiec zaniepokoił się o towarzysza. Elf dostrzegł jego troskę i wzruszył ramionami. - To tylko parę zadrapań. Znalazłem wyjście, ale wychodziło prosto na cierniowe krzewy. Znikną za parę dni. Ale ty, co z tobą? - Nic mi nie jest, Edainie. - Jair uściskał go wylewnie. Helt i Foraker również mieli poranione twarze i dłonie. Jair przypuszczał, że to skutek przywalenia murem, który na nich spadł. - Nie mogę uwierzyć, że tu jesteście! - Chłopiec przełknął z trudem, pokonując ucisk w gardle. - Nie mogliśmy przecież pójść bez ciebie, Jairze. - Olbrzymi Helt potrząsał ciepło ramieniem chłopca. - Do ciebie należy magia, której potrzebujemy, aby uleczyć Srebrną Rzekę. Jair uśmiechnął się szczęśliwy. Foraker wysunął się do przodu ze wzrokiem utkwionym w mwellreta. - Widzę, że daliście radę go przyprowadzić. Garet Jax bez słowa skinął głową. Stał ze Stythysem i nie cofał noża od jego gardła, gdy inni witali się na nowo z Jairem. - Krasssnale pożałują, że mnie zabrały! - wysyczał jadowicie stwór. Possstaram się, żeby żałowały. Slanter splunął z obrzydzeniem na ziemię. Foraker wycelował palec w mwellreta. - Sam jesteś sobie winny, Stythys. Gdybyś nie zabrał chłopca, zostawilibyśmy cię w spokoju. A teraz za to odpowiesz. Wyprowadzisz nas bezpiecznie z tego miejsca, a potem przeprowadzisz nas równie bezpiecznie przez lasy na pomoc, aż do

Ravenshorn. Zrób jeden fałszywy ruch, a pozwolę Slanterowi zrobić to, na co od początku miał ochotę. - Spojrzał na gnoma. - I pamiętaj, Stythys, że on też zna drogę. Pomyśl więc dwa razy, zanim zechcesz nas oszukać. - Chodźmy już stąd - gderał niespokojnie Slanter. Niewielka grupka z gnomem na czele ruszyła wąskim holem i mijając kilka mniejszych korytarzy, stanęła u stóp krętych, kamiennych schodów. Slanter położył palec na wargach i jeden za drugim zaczęli się wspinać. Gdzieś z góry, niewyraźne i odległe, dobiegały ich gardłowe głosy gnomów. Na szczycie schodów znajdowały się niewielkie, drewniane drzwi. Były zamknięte: Slanter przystanął na chwilę nasłuchując, po czym uchylił drzwi i zajrzał do środka. Zadowolony skinął, aby ruszyli za nim. Znajdowali się w ogromnej zbrojowni. Na podłodze leżały stosy broni, zbroje i zapasy. Przez szerokie, okratowane okna docierało tu szare światło. Komnata była pusta i Slanter szybko poprowadził wszystkich w kierunku drzwi po przeciwległej stronie. Prawie już do nich dochodził, kiedy otworzyły się nagle od zewnątrz i stanęli twarzą w twarz z całym oddziałem gnomów. Ujrzawszy Slantera i jeszcze kilka twarzy za jego plecami, gnomy zawahały się. Dopiero kiedy spostrzegły Forakera, ich ręce sięgnęły po broń. - Koniec szczęścia, chłopcze! - wrzasnął Slanter i rzucił się naprzód, zasłaniając sobą Jaira. Myśliwi ruszyli na nich pędem, ale ciemna sylwetka Gareta Jaxa była już w ruchu, błysnął jego wąski miecz. Upadł przywódca napastników, a u boku Mistrza Broni znalazł się Foraker ze swoim obosiecznym toporem, zmuszając pozostałych do wycofania się. Stythys tymczasem rzucił się z powrotem do drzwi, którymi weszli do zbrojowni, ale Helt Pogranicznik skoczył na niego niczym kot i powalił na podłogę. Potrącili stos pik, które przewróciły się z hukiem. Jeszcze przez chwilę gnomy utrzymały się przy otwartych drzwiach, walcząc z napierającymi na nich Garetem i Forakerem. Potem odwrócili się z okrzykiem wściekłości i uciekli. Mistrz Broni i karzeł ścigali ich aż do drzwi, ale widząc bezsensowność takiego pościgu zawrócili, aby wspomóc Helta. Razem odciągnęli Stythysa i postawili go na nogi. Mwellret syczał jadowicie, a jego pokryte łuską ciało nadymało się i rosło, przewyższając nawet olbrzymiego mężczyznę z Callahornu. Trzymając mocno jaszczura, zawlekli go do miejsca, gdzie Slanter i Jair wyglądali

przez drzwi na korytarz. Z obu jego końców ucieczkę gnomów powitały ostrzegawcze okrzyki. - Którędy uciekamy? - warknął Garet Jax do Slantera. Gnom bez słowa skręcił w prawo, ruszając kłusem w dół korytarza i gestem przywołując pozostałych. Pobiegli za nim zwartą grupą. Stythysa ponaglało ostrze noża Gareta Jaxa, które czuł pod żebrami. - Głupie krasssnale! - chrypiał wściekle mwellret. - Umrzecie w tych więzieniach! Hol rozdzielał się przed nimi. Z lewej strony rzuciła się ku nim grupa gnomów z wyciągniętą bronią. Slanter skręcił i poprowadził swoich towarzyszy w prawo. Z drzwi przed nimi wypadł jakiś myśliwy, ale Foraker w biegu powalił go na ziemię. Osłonięta hełmem głowa uderzyła o kamienną posadzkę z miażdżącą siłą. Wokół nich wybuchły krzyki pościgu. - Slanter! - krzyknął nagle Jair ostrzegawczo. Ale było za późno. Gnom zatoczył się w sam środek mnóstwa uzbrojonych gnomów, którzy wyskoczyli nagle z bocznego korytarza. Z krzykiem upadł w kłębowisko nóg i ramion. Garet Jax ruszył mu na pomoc, popychając Stythysa ku Heltowi. Foraker i Edain Elessedil byli tuż za nim. W szarym półmroku błysnęła broń, a okrzyki bólu i złości wypełniły korytarz. Obrońcy Slantera skoczyli na gnomy, odrzucając je w tył. Garet Jax poruszał się z płynnością i szybkością polującego drapieżnika, odparowując ciosy i tnąc swoim mieczem. Gnomy rzuciły się do ucieczki, a Slanter dźwignął się znowu na nogi z pomocą Edaina. - Slanter! Wyprowadź nas stąd! - ryknął Foraker, trzymając przed sobą obosieczny, bojowy topór. - Naprzód! - wychrypiał Slanter i pokuśtykał przed siebie. Mała kompania pognała w dół korytarzem, ciągnąc za sobą opierającego się Stythysa. Zewsząd wyskakiwały na nich gnomy, ale z zaciekłością i determinacją odrzucali od siebie napastników. Slanter znowu upadł, potykając się o rękojeść krótkiej włóczni, którą ciśnięto mu pod nogi. Natychmiast znalazł się przy nim Foraker, młócąc toporem, i jedną ręką podniósł Slantera na nogi. Krzyki za nimi urosły do ogromnego ryku setek gnomów napływających korytarzem od drzwi zbrojowni. Przez chwilę uwolnili się od ścigających, kierując się ku schodom biegnącym w dół, pod podłogę, do korytarza poniżej. Przed nimi otworzyła się szeroka rotunda z

wieloma oknami i drzwiami rozmieszczonymi w równych odstępach i zamkniętymi przed deszczem. Nie zwalniając kroku, Slanter szarpnięciem otworzył najbliższe drzwi i wyprowadził całą grupę na zewnątrz, gdzie ciągle padał deszcz. Znaleźli się na kolejnym dziedzińcu, otoczonym murami z zamkniętą bramą. Deszcz smagał ich twarze, a nad Wysokimi Szczytami przetoczył się grzmot. Zwalniając nieco, Slanter skierował się przez dziedziniec ku bramie, pchnął ją i wyszedł na zewnątrz. Za bramą wiły się w dół schody aż do linii murów i strażnic. W oddali ciemny cień puszczy padał na mury. Slanter śmiało poprowadził kompanię w dół po schodach i na mury. Gnomy skupiły się teraz przy strażnicach, powiadomione już, że coś się dzieje wewnątrz fortecy. Slanter nie zwracał na nich uwagi. Z pochyloną głową, otulony ciasno płaszczem, skierował pozostałych korytarzem biegnącym pod murami. Ukryty w ich cieniu, zebrał wokół siebie resztę towarzyszy. - Pójdziemy prosto przez bramy - oznajmił dysząc ciężko. - Mówię tylko ja. Wy, głowy w dół i naciągnąć kaptury. Cokolwiek się stanie, nie zatrzymywać się. Szybko! Nie było sprzeciwów, nawet ze strony Gareta Jaxa. Otuliwszy się szczelniej płaszczami, kompania wysunęła się ponownie z cienia. Podążyli wzdłuż murów pod strażnicą do okratowanej, otwartej bramy. Prowadził Slanter. Przed nimi pojawiła się grupka gnomów. Stali rozmawiając i puszczając wkoło flaszkę z piwem. Jedna czy dwie głowy uniosły się, obserwując ich nadejście, a Slanter pomachał ręką i krzyknął coś w narzeczu gnomów, czego Jair nie zrozumiał. Jeden z myśliwych wysunął się naprzód i wyszedł im na spotkanie. - Nie zatrzymywać się - wyszeptał Slanter przez ramię. Nagle do uszu gnomów dotarły pojedyncze krzyki z fortecy. Przestraszeni, odwrócili się, aby zobaczyć, co się dzieje. Niewielka grupka przemaszerowała obok nich nie zwalniając. Jair instynktownie próbował skurczyć się wewnątrz płaszcza, ale był tak spięty, że potknął się i byłby upadł, gdyby nie chwycił go Elb Foraker. Slanter odszedł na bok, kiedy przechodzili obok straży, zasłaniając ich przed wzrokiem gnoma, który chciał ich zatrzymać. Powiedział coś do strażnika gniewnym tonem i Jair uchwycił słowo „mwellret”. Minęli już myśliwych, wszyscy z wyjątkiem Slantera, i przeszli przez otwartą bramę. Nikt ich nie zatrzymał. Kiedy biegli od Dun Fee Aran, aby ukryć się

w ciemnościach pomiędzy drzewami, Jair zwolnił i obejrzał się niespokojnie za siebie. Slanter stał jeszcze pod bramą, dyskutując ze strażnikiem. - Nie podnoś głowy! - upomniał go Foraker i pchnął chłopca przed siebie. Wszedł w ociekający deszczem las, niechętnie podążając za innymi. Mury i wieże fortecy zniknęły za nimi. Szli jeszcze przez parę minut, przedzierając się przez krzewy i zarośla. Prowadził Elb Foraker. Potem zatrzymali się i zebrali pod olbrzymim dębem. Liście opadły, tworząc wokół drzewa dywan błotnistej żółci. Garet Jax przycisnął Stythysa do sękatego pnia i przytrzymał go tam. Czekali w milczeniu. Mijały minuty, ale Slanter się nie pojawiał. Skulony na skraju niewielkiej polany otaczającej wielki dąb, Jair bezradnie wpatrywał się w deszcz. Za jego plecami pozostali rozmawiali przyciszonymi głosami. Deszcz padał nieustannie, hałaśliwie rozpryskując się na ziemi i drzewach. Slantera nadal nie było. Jair z determinacją zacisnął usta. Jeśli nie nadejdzie w ciągu pięciu minut, wróci po niego. Nie zostawi gnoma po tym, co Slanter zrobił dla niego. Minęło pięć minut, a Slanter ciągle się nie pojawiał. Jair wstał i spojrzał pytająco na pozostałych - grupkę zakapturzonych postaci skulonych w deszczu i ciemności. - Wracam - oznajmił i nagle usłyszał szeleszczący dźwięk. Spomiędzy drzew wynurzył się Slanter. - Trzeba było pogadać dłużej, niż myślałem - odezwał się gnom. - Szybko ruszą za nami. - Dostrzegł nagle wyraz ulgi na twarzy Jaira i przerwał. - Wybierałeś się gdzieś, chłopcze? - Ja... nie, chyba nie teraz - jąkał się Jair. Na kanciastej twarzy gnoma pojawiło się zaskoczenie. - Nie? Nadal chcesz odnaleźć siostrę, prawda? Jair skinął głową. - To dobrze. A więc jednak się gdzieś wybierasz. Pójdziesz razem z nami na północ. Ruszajmy. - Skinął na pozostałych i skręcił między drzewa. - Jakieś sześć mil stąd przeprawimy się przez rzekę, żeby zgubić jakikolwiek pościg. Rzeka jest tam głęboka, ale nie sądzę, żebyśmy mogli jeszcze bardziej zmoknąć. Jair pozwolił sobie na przelotny uśmiech i podążył za resztą. Przed nimi wyrastały wierzchołki Wysokich Szczytów, okryte mgłą i szarością. Za nimi, jeszcze dalej na północ, ukryte przed ich wzrokiem, czekały góry Ravenshorn. Jair pomyślał, że do Graymark jest jeszcze długa droga. Odetchnął chłodnym jesiennym powietrzem

i zapachem deszczu i po raz pierwszy od ucieczki z Capaal poczuł pewność, że tam dotrą.

XXXIV W drodze powrotnej od Grimponda do Hearthstone Brin niewiele się odzywała. Musiała uporządkować i rozszyfrować wszystko, co powiedział jej cień. Wiedziała, że wraz z upływem czasu chaos, który czuła teraz w głowie, jeszcze się powiększy. Wypytywana przez towarzyszy, wyjawiła jedynie, że utracony miecz Leah znajduje się w rękach Pajęczaków i że ukryta droga do Maelmord wiedzie przez kanały. Potem poprosiła, aby powstrzymali się od zadawania pytań, dopóki nie powrócą do doliny, i oddała się rozważaniom nad wszystkim, co usłyszała. Niepokojący obraz Jaira w ciemnym pokoju, otoczonego przez zakapturzone postacie zbliżające się do niego groźnie. Miała go cały czas przed oczami, kiedy próbowała rozszyfrować dane jej zagadki. Grimpond wyczarował ten obraz w gniewie i złości. Nie mogła uwierzyć, że to, co jej pokazano, było prawdą. Tajemnicze postacie nie były ani gnomami, ani Widmami Mord, a ci właśnie wrogowie poszukiwali Ohmsfordów. Złościło ją, że stała tam i patrzyła, jak obraz tańczy przed nią i naigrawa się z niej, bo przecież takie były intencje Grimponda, chciał jej dokuczyć. Gdyby miała rozum, odwróciłaby się natychmiast i nie pozwoliła się z siebie naśmiewać. Jair był bezpieczny w Yale z rodzicami i przyjaciółmi. Obraz Grimponda był tylko obrzydliwym kłamstwem. A mimo to nie mogła być tego całkowicie pewna. Nie była w stanie tego rozstrzygnąć. Odsunęła więc od siebie troskę o Jaira i zaczęła rozmyślać nad innymi tajemnicami, które wyjawił jej Grimpond. Było ich wiele. Przeszłość i teraźniejszość połączona przez czarną magię, o której napomykał cień. Moc, którą władał lord Warlock w czasach Shei Ohmsforda, była tą samą mocą, którą posiadały teraz Widma Mord. Lecz według Grimponda znaczyło to coś więcej. Wspominał o powiązaniach pomiędzy Wojnami Ludów i późniejszą wojną, jaką jej ojciec i elfy toczyli przeciwko demonom z czarodziejskiego świata. Była w tym podstępna sugestia, że lord Warlock pokonany magią Miecza Shannary nie zginął naprawdę. „Kto teraz przywołał magię i zesłał Widma Mord?”, pytał Grimpond. Najgorsza jednak ze wszystkich była złośliwa pewność cienia, że Allanon, który przez te wszystkie lata służby czterem krainom i jej ludom wiedział wszystko, tym razem został oszukany. Myśląc, że widzi prawdę, pozwolił się omamić. Co mówił Grimpond? Że Allanon widział tylko, iż lord Warlock znowu przyjdzie, że widział jedynie przeszłość.

„A co ty widzisz?” szeptał cień. „Czy twoje oczy są otwarte?” Zaczynała ogarniać ją rozpacz i zwątpienie, ale szybko wzięła się w garść. Rozpacz oślepi ją jeszcze bardziej, musi widzieć jasno, jeśli pragnie choćby w części pojąć słowa Grimponda. Przypuśćmy, rozważała, że Allanon rzeczywiście został oszukany. Trudno jej było zaakceptować takie założenie, ale musiała je przyjąć, jeśli chciała rozwiązać zagadki Grimponda. W jaki sposób zdołano go zwieść? Było raczej oczywiste, że chodziło o wiarę druida, iż Widma nie mogły wiedzieć o jego przybyciu do Estlandii przez Wolfsktaag i nie podążyły za nimi po opuszczeniu Yale. Czy była to jedynie część większego oszustwa? Czy twoje oczy są otwarte? Czy widzisz? Słowa rozszeptały się ponownie w jej umyśle niczym ostrzeżenie, którego nie pojmowała. Czy w jakiś sposób złudzenie Allanona nie było także jej własnym? Potrząsnęła głową w zmieszaniu. Przeanalizuj to, rozkazała sobie. Musi założyć, że Allanon został wprowadzony w błąd przy ocenie niebezpieczeństwa, które czekało ich w Maelmord. Być może moc Widm Mord była większa, niż się spodziewał. Być może jakaś część lorda Warlocka przetrwała jego zniszczenie. Być może druid nie doceniał siły swoich wrogów lub też przeceniał swoje własne siły. Zaczęła zastanawiać się nad tym, co Grimpond powiedział o niej samej. Mroczne dziecię. Tak ją nazwał. Skazane na śmierć w Maelmord, noszące w sobie ziarno własnego zniszczenia. Zniszczenie miało przyjść z magii pieśni, ponieważ stanowiła ona nierówną i niedostateczną obronę przeciwko czarnej magii wędrowców. Widma Mord były ofiarami swojej magii. Ale i ona także, jak stwierdził Grimpond. A kiedy gorąco zapewniła, że tak nie jest, że przecież nie używa czarnej magii, cień roześmiał się i powiedział, że nikt nie używa magii. To magia używa ludzi. „Oto klucz do twoich poszukiwań” oznajmił wtedy. Jeszcze jedna zagadka. Z pewnością była to prawda, że magia używa jej tak samo, jak ona używa magii. Pamiętała swój gniew na mężczyzn z zachodniego Spanning Ridge w „Centrum Handlowym Rookera” i jak Allanon pokazał jej, co magia może uczynić ze splątanymi drzewami. Ta, która niszczy i ocala - ostrzegł ją cień Bremena, a teraz także i Grimpond. Coglin wyszeptał coś do niej i odskoczył w tył, upomniany przez Kimber. Jej myśli rozpierzchły się na chwilę i ujrzała, jak stary znika w gęstwinie, śmiejąc się niczym w ataku szaleństwa. Odetchnęła głęboko chłodnym powietrzem, obserwując jak cienie wczesnego wieczoru powoli otulają krainę. Odkryła, że tęskni za

Allanonem. To dziwne. Jego mroczna i groźna postać nie budziła w niej cieplejszych uczuć, kiedy podróżowali razem. Lecz istniało między nimi dziwne pokrewieństwo i poczucie zrozumienia. W jakiś sposób byli do siebie podobni... Może to magia, którą dzielili - jej pieśń i moc druida? W oczach Brin stanęły łzy, kiedy na nowo przywołała obraz jego zgiętej sylwetki, skulonej na dnie słonecznej kotlinki, pokrwawionej i poszarpanej. Jak strasznie wtedy wyglądał, odchodzący ku śmierci, z uniesioną dłonią, aby naznaczyć jej czoło własną krwią... Samotna, pokonana postać, mówiąca nie tyle o mocy druida, co o jego winie, która wiązała go ze ślubami ojca, że odpokutuje za sprowadzenie czarnej magii do świata człowieka. A teraz ona przejęła tę odpowiedzialność. Popołudnie przeszło w wieczór i mała kompania wyszła z gęstwiny lasów Anaru do doliny Hearthstone. Brin porzuciła rozważanie słów Grimponda i zaczęła się zastanawiać, co ma powiedzieć swoim towarzyszom i co zrobić z tym niewielkim ułamkiem wiedzy, który zdobyła. Jej udział w tej sprawie był jasno określony i pewny, ale pozostałych nie, nawet Rona. Jeśli powie mu wszystko, co usłyszała od Grimponda, może będzie w stanie przekonać górala, aby dalej pozwolił jej iść samej. Jeśli jej przeznaczona jest śmierć, być może przynajmniej jego uda się uchronić. Godzinę później zebrali się przy kominku w małym domku, wyciągnięci na wyściełanych krzesłach i ławach - Brin, starzec, dziewczyna i Ron Leah. Ciepło płomieni tańczyło na ich twarzach. Za oknami zapadła cicha, zimna noc. Szept spał spokojnie na swoim dywaniku, rozciągając na całą długość swoje ogromne ciało przed ogniem. Niewidoczny przez większą część dnia w czasie podróży do Grimponda i z powrotem, bagienny kot pojawił się po ich powrocie i natychmiast zwinął się w kłębek na swoim ulubionym miejscu. - Grimpond ukazał mi się w moim własnym obliczu - zaczęła cicho Brin. Wziął moją twarz i naigrawał się z tego, czym, jak twierdzi, jestem. - To jego stare sztuczki - odezwała się współczująco Kimber. - Nie bierz sobie tego do serca. - Same kłamstwa i oszustwa! To mroczny i przewrotny stwór - wyszeptał Coglin, a jego patykowata postać przygarbiła się. - Zamknięty w swoim basenie od czasu upadku starego świata i gadający zagadkami, których żaden człowiek nie pojmie, a tym bardziej kobieta. - Dziadku - upomniała go łagodnie Kimber.

- Co ci powiedział? - chciał wiedzieć Ron. - Już ci mówiłam - odpowiedziała Brin. - Miecz Leah jest w rękach Pajęczaków. Wydobyły go z wód Chard, a droga do Maelmord, jeśli nie chcemy być zauważeni przez wędrowców, wiedzie przez kanały Graymark. - Nie ma w tym żadnego oszustwa? - dopytywał się. Pokręciła powoli głową, myśląc o sposobie, w jaki użyła magii pieśni. - W tym nie. - Ale założę się, że cała reszta to kłamstwa! - Coglin prychnął. Brin odwróciła się do niego. - Grimpond powiedział, że w Maelmord czeka mnie śmierć i że jej nie uniknę. Zapadła cisza. - Kłamstwa. Stary ma rację - wymamrotał w końcu Ron. - Grimpond powiedział, że na ciebie także czeka tam śmierć, Ron. Powiedział, że oboje nosimy ziarno śmierci w magii, którą władamy - ty w mieczu Leah, ja w pieśni. - I wierzysz w te bzdury? - Góral pokręcił głową. - Ja nie. Potrafię zadbać o nas oboje. Brin uśmiechnęła się smutno. - A jeśli słowa Grimponda nie kłamią? Jeśli ta cześć też jest prawdą? Czy mam dźwigać twoją śmierć na sumieniu, Ron? Czy koniecznie chcesz umrzeć razem ze mną? Chłopak zaczerwienił się na tę uwagę. - Jeśli będzie trzeba. Allanon ustanowił mnie twoim obrońcą. Cóż byłby ze mnie za obrońca, gdybym pozwolił ci iść samej? Jeśli przeznaczone jest nam umrzeć, Brin, niech to nie obciąża twego sumienia, tylko moje. Brin znowu poczuła napływające do oczu łzy i usiłowała opanować ogarniające ją uczucie. - Dziewczyno, nie płacz teraz, tylko nie płacz. - Coglin zerwał się na nogi i przydreptał do niej. Ku jej zaskoczeniu łagodnym ruchem dłoni otarł jej łzy z policzków. - To tylko sztuczki Grimponda. Wszystko kłamstwa i półprawdy. Cień przepowiada śmierć wszystkim, jakby był obdarzony jakąś szczególną wizją. No już, już. Co duch może wiedzieć o śmierci? Poklepał Brin po ramieniu i spojrzał spode łba na Rona, jakby w nim upatrywał winę, i mruknął coś o przeklętych intruzach.

- Dziadku, musimy im pomóc - odezwała się nagle Kłmber. Cogline odwrócił się do niej zjeżony. - Pomóc im? A niby co teraz robimy, dziewczyno. Zbieramy patyczki na ognisko? - Nie, dziadku. Ja tylko myślałam o... - O niczym! - Stary wymachiwał ramionami. - Oczywiście. że im pomożemy! Brin i Ron spojrzeli na starego szeroko otwartymi oczami, oszołomieni. Coglin zachichotał piskliwie i kopnął śpiącego Szepta. Kot poderwał wąsaty pysk. - Ja i ten darmozjad zrobimy wszystko, co w naszej mocy! Żadnych łez! Żadnych pętających się po domu bez przewodnika! - Dziadku... - chciała przerwać Kimber, ale stary zbył ją ruchem ręki. - Przez jakiś czas jeszcze nie pojedziemy za Pajęczakami, prawda? Damy im znać, że nadal tu jesteśmy, a sami ruszymy w drogę. Będą teraz w górach Toffer. Chociaż nie, nie o tej porze roku. Nie, zejdą w dół na bagniska, bo zbliża się zima. To ich teren. Tam też zabiorą miecz, jeśli rzeczywiście wyciągnęły go z rzeki. Szept nas do nich zaprowadzi. Potem pójdziemy na wschód, ominiemy bagniska i przejdziemy Ravenshorn. Zajmie nam to wszystkiego dzień albo dwa. - Odwrócił się ponownie. Ale ty nie pójdziesz, Kimber. Nie mogę pozwolić, żebyś pętała się po kraju. Wędrowcy są zbyt niebezpieczni. Zostaniesz tutaj i będziesz pilnowała domu. Kimber rzuciła im bezradne spojrzenie. - Ciągle myśli, że jestem dzieckiem, a to raczej ja powinnam się nim opiekować. - Ha! Nie musisz się o mnie martwić! - Coglin prychnął. Kimber uśmiechnęła się pobłażliwie, a jej twarzyczka chochlika pozostała niewzruszona. - Oczywiście, że muszę. Kocham cię. - Zwróciła się do dziewczyny z Yale. Brin, musisz coś zrozumieć. Dziadek już nie opuszcza doliny beze mnie. Od czasu do czasu wymaga pomocy moich oczu i mojej pamięci. Nie złość się, dziadku, że tak mówię, ale wiesz, że czasami masz krótką pamięć. Poza tym Szept nie zawsze robi to, co mu każesz. Jeśli pójdziesz sam, zniknie, kiedy będziesz się tego najmniej spodziewał. Coglin zmarszczył brwi. - Ten głupi kot tak robi, to prawda. - Spojrzał na Szepta, który mrugnął doń sennie. - Uczyć go to strata czasu. Doskonale. Sądzę wice, że wszyscy musimy iść. Ale ty trzymaj się z daleka od niebezpieczeństw, dziewczyno. Zostaw to mnie. Brin i Ron wymienili pospieszne

spojrzenia. - A zatem postanowione. Możemy wyruszyć o świcie - oznajmiła Kimber. Brin i góral patrzyli na siebie z niedowierzaniem. Co tu się dzieje? Właśnie postanowiono, że dziewczyna niewiele starsza od Brin, lekko pomylony staruszek i kot wykazujący tendencje do znikania odzyskaj ą dla nich miecz Leah od stworzeń zwanych Pajęczakami, a potem poprowadzą ich przez Ravenshorn do Graymark! Jakby to była najbardziej naturalna rzecz na świecie! Będą ich otaczały gnomy, wędrowcy i inne niebezpieczne stwory, których moc pokonała druida Allanona, a starzec i dziewczyna zachowywali się, jakby nie robiło im to najmniejszej różnicy. - Kimber, nie - powiedziała Brin w końcu. - Nie możesz iść z nami. - Ona ma rację - zgodził się Ron. - Nawet sobie nie wyobrażasz, z czym możemy się tam zmierzyć. Kimber Boh spojrzała na nich z powagą. - Wyobrażam sobie lepiej, niż myślisz. Mówiłam już wam; ten kraj to mój dom. I dziadka. Znamy jego niebezpieczeństwa i rozumiemy je. - Nie możesz rozumieć wędrowców! - wybuchnął Ron. - Co wy dwoje możecie im zrobić? Kimber nie traciła rezonu. - Nie wiem. Tyle samo, co i ty, jak sądzę. Unikać ich. - A jeśli się nie da ich uniknąć? - naciskał Ron. - Co wtedy? Coglin chwycił skórzaną torbę zawieszoną u pasa i pokazał ją góralowi. - Dam im posmakować mojej magii, cudzoziemcze! Dam im spróbować ognia, o którym nie mają pojęcia! Góral zmarszczył brwi z powątpiewaniem i spojrzał na Brin, szukając u niej pomocy. - To szaleństwo! - prychnął. - Nie rezygnuj tak szybko z magii mojego dziadka - poradziła Kimber i na znak poparcia skinęła staremu głową. - Przeżył w tej dziczy całe życie i uniknął wielu niebezpieczeństw. Potrafi rzeczy, których byś się po nim nie spodziewała. Może być dla was wielką pomocą. Tak samo zresztą jak Szept i ja. - Myślę, że to bardzo zły pomysł, Kimber - zaoponowała Brin. Kimber ze zrozumieniem skinęła głową. - Zmienisz zdanie, Brin. Tak czy inaczej, nie masz wyboru. Potrzebujesz Szepta do tropienia, dziadka, żeby was prowadził, i mnie, żebym im w tym pomogła.

Brin raz jeszcze zaczęła protestować, ale ucichła. Czy wolno jej było odrzucić pomoc? Przybyli do Hearthstone, ponieważ potrzebowali kogoś, kto przeprowadziłby ich przez Darklin. Mógł to jednak zrobić tylko człowiek, a był nim Coglin. Bez niego mogliby błąkać się po puszczy Anaru tygodniami. Nie mieli tyle czasu. A teraz, kiedy go znaleźli, a on zaofiarował im pomoc, której tak rozpaczliwie potrzebowali, próbowała mu odmówić! Zawahała się. Być może miała ku temu powody. Kimber wydawała się dziewczynką, której zapał przewyższa jej siły. Ale było oczywiste, że Coglin nie wybierze się nigdzie bez niej. Czy miała prawo przedkładać troskę o Kimber nad nakazy zaufania, którym obdarzył ją Allanon? Chyba nie. - Myślę, że decyzja zapadła - stwierdziła łagodnie Kimber. Brin rzuciła Ronowi ostatnie spojrzenie. Pokręcił głową, zrezygnowany. Brin odwróciła się i uśmiechnęła ciepło. - Myślę, że tak - zgodziła się, wbrew rozsądkowi żywiąc nadzieję, że była to właściwa decyzja.

XXXV Następnego dnia o świcie opuścili Hearthstone i ruszyli na północny wschód przez puszczę, w kierunku ciemnego wzniesienia Toffer Ridge. Podróżowali powoli, tak jak w czasie drogi na północ do Grimponda. Cała dzika kraina pomiędzy Ravenshorn i Rabb tworzyła zdradziecki labirynt stromych urwisk i nagłych spadków, które nierozważnym groziły kalectwem. Z pakunkami na plecach i bronią u pasa Brin, Ron, Kimber i Coglin przedzierali się ostrożnie naprzód. Dzień był ciepły, pełen słodkich zapachów, barw i dźwięków jesieni. Niewyraźna sylwetka Szepta, widoczna jedynie od czasu do czasu, dotrzymywała im kroku pomiędzy drzewami. Wszyscy czuli się wypoczęci i rześcy, mimo że ich dyskusja poprzedniej nocy trwała aż do rana. Wiedzieli, że brak snu w końcu da o sobie znać, ale przynajmniej na razie pełni byli zapału i oczekiwania, co im przyniesie wyprawa. Zmęczenie łatwo dało się odpędzić. Nie tak łatwo było jednak Brin pozbyć się uczucia niepewności co do towarzystwa Kimber i Coglina. I choć podjęto decyzję, uczyniono śluby i w końcu wyruszyli w tę podróż, wątpliwości się nie rozwiały. Podejrzewała, że pewne obawy i tak jej nie opuszczą, karmione świadomością czyhających na nich niebezpieczeństw i prześladujących ją przepowiedni Grimponda. Lecz dotyczyły one jej i Rona. Chłopiec z taką determinacją pragnął jej towarzyszyć, że w końcu dała za wygraną. Inne wątpliwości i lęki dotyczyły starego i dziewczyny. Przy całej stanowczości ich zapewnień, że podołają wszystkiemu, Brin wciąż uważała, że nie są wystarczająco silni, aby znieść moc czarnej magii. Jak mogła myśleć inaczej? Nie miało większego znaczenia, że przez tyle lat żyli na pustkowiu Anaru, ponieważ niebezpieczeństwa, które mogli teraz napotkać, nie pochodziły z tego świata i czasu. Jakiejż to magii czy wiedzy chcieli użyć przeciwko Widmom Mord? Myśl, że moc Widm Mord mogłaby się obrócić przeciwko dziewczynie i starcowi, przerażała Brin. O wiele bardziej niż cokolwiek, co mogłoby się przydarzyć jej samej. Jak będzie w stanie żyć ze świadomością, że pozwoliła im wziąć udział w tej wyprawie, jeśli doprowadzi ich ona do śmierci? W dodatku Kimber wydawała się taka pewna siebie i swego dziadka. W jej umyśle nie powstał żaden lęk ani wątpliwość. Było jedynie zdecydowanie i niewzruszone poczucie podjętego wobec Brin i Rona zobowiązania. - Jesteśmy przyjaciółmi Brin, a przyjaciele pomagają sobie, jeśli jest taka

potrzeba - wyjaśniała poprzedniej nocy, kiedy rozmowy przycichły do zmęczonych szeptów. - Przyjaźń łączy nasze dusze tak, jak otwarcie uczynione śluby. Jeśli czuje się przyjaźń, powstają więzy. To właśnie przyciągnęło do mnie Szepta i zdobyło mi jego lojalność. Kocham go, a on mnie i każde z nas czuje to w drugim. Czuję to także dla ciebie. Jesteśmy przyjaciółmi, wszyscy, a jeśli tak, to musimy być nimi na dobre i na złe. Twoje trudne chwile stają się moimi. - To bardzo pięknie powiedziane, Kimber - odparła. - Ale jeśli moje trudności są zbyt wielkie, jak tym razem? Jeśli są zbyt niebezpieczne, abyś mogła je dzielić? - Tym bardziej muszą być dzielone. - Kimber uśmiechnęła się smutno. - I to dzielone z przyjaciółmi. Musimy sobie pomagać, jeśli przyjaźń ma cokolwiek znaczyć. Po takim stwierdzeniu nie pozostawało już wiele do powiedzenia. Brin mogłaby argumentować, że Kimber prawie jej nie zna, że nie ma wobec niej żadnych zobowiązań i że ta podróż była przeznaczona dla niej samej, a nie na podejmowanie odpowiedzialności za Kimber i jej dziadka. Takie argumenty nic jednak dla Kimber nie znaczyły. Jasno określiła relacje pomiędzy nimi, a jej poczucie zobowiązania wobec przyjaciół nie uznawało kompromisów. Minął kolejny dzień podróży. Przeszli groźną knieję - poplątaną masę wysokich czarnych dębów, wiązów i sękatych orzechów. Ich górne, splątane konary wyciągały się we wszystkich kierunkach niczym gigantyczne ramiona. Poprzez gałęzie tworzące sklepienie lasu, widmowe i odarte z liści, niebo lśniło krystalicznym błękitem, a promienie słońca spływały w dół, rozjaśniając mrok lasu przyjaznymi plamami światła. Jednakże blask promieni krótko gościł w tej gęstwinie. Królował tu przytłaczający, nieprzenikniony mrok, pełen delikatnych sygnałów przyczajonego, niewidzialnego i niesłyszalnego niebezpieczeństwa oraz upiorów budzących się do życia po zmroku, kiedy las spowity jest czernią. We wnętrzu ciemnego serca lasów czaiła się jakaś zdradliwa, nienawistna siła, rozgniewana wtargnięciem intruzów w jej prywatny świat, gotowa zgasić ich życie tak, jak wiatr gasi nikły płomyk świecy. Brin czuła jej obecność. Szeptała bowiem cicho w jej umyśle, nadwerężając tę wątłą nić pewności, którą dawała jej obecność towarzyszy podróży. Ostrzegała, że wraz z nadejściem nocy musi być bardzo ostrożna. Słońce zaczęło opadać za linię horyzontu i nad całą krainą zapadał mrok. Ciemna linia Toffer wynurzyła się przed nimi postrzępionym, nierównym cieniem i Coglin poprowadził ich wijącą się przełęczą, tworzącą wyłom w ścianie gór. Szli w

ciszy, czując narastające zmęczenie. W ciemności słychać było bzyczenie owadów, a wysoko ponad nimi, niewidoczne w plątaninie wielkich drzew, nocne ptaki wznosiły swoje trele. Otaczała ich puszcza i górskie szczyty, zamykając ich w ciemnej przełęczy. Ciepłe powietrze dnia stało się gorące i nieprzyjemne. Unosił się w nim zapach stęchlizny. Życie ukryte w mroku lasu obudziło się i powstało, rozglądając się wokół... Nagle zasłona lasu rozdarła się przed nimi, opadając gwałtownie w dół przez pasmo gór do rozległej, monotonnej niziny otulonej mgłą i oświetlonej niesamowitym blaskiem gwiazd oraz dziwnego, blado-pomarańczowego księżyca zawieszonego na skraju wschodniego horyzontu. Posępna i ponura kraina stanowiła czarną masę bezruchu, który wydawał się zapadać w głąb ziemi niczym jakiś bezdenny kanion, w który ześlizgiwało się Toffer Ridge, ginąc we mgle. - Stare Bagniska - wyszeptała cicho Kimber. Brin spojrzała w dół w pełnej napięcia ciszy i poczuła niemal, jak bagnisko odwzajemnia jej spojrzenie. Minęła pomoc. Czas zwolnił, aż w końcu wydawał się całkowicie zatrzymać w miejscu. Na pokrytej kurzem twarzy Brin zatrzepotał orzeźwiający powiew wiatru i zniknął. Spojrzała wyczekująco w górę, ale wiatr się uciszył. Powrócił przytłaczający i dokuczliwy żar. Czuła się, jakby zamknięto ją w piecu hutniczym, a niewidoczne płomienie wyszarpywały z jej obolałych płuc resztkę powietrza potrzebnego do przeżycia. Na nizinie jesienna noc nie przyniosła chłodu, który obiecywało jej nadejście. Ubranie Brin przesiąkło potem, który ściekał swędzącymi strumyczkami po ciele i pokrywał jej umęczoną twarz warstwą srebrzystej szarości. Mięśnie odmawiały jej posłuszeństwa ze zmęczenia. Mimo że poruszała się od czasu do czasu, aby złagodzić niewygodę, szybko odkryła, że żadna nowa pozycja nie przynosi ulgi. Ból nie ustępował. Roje komarów brzęczały irytująco, przyciągane zapachem potu, i kąsały jej twarz i dłonie. Na próżno się od nich opędzała. Wszędzie wokół powietrze cuchnęło gnijącym drzewem i stojącą wodą. Skulona razem z Ronem, Kimber i Coglinem w cieniu skał, wpatrywała się w dół, gdzie na skraju bagien u podnóża gór leżało obozowisko gnomów Pajęczaków. Skupisko ręcznie skleconych chat i ziemianek ciągnęło się pomiędzy Toffer Ridge i ciemnością Starego Bagniska. We mgle płonęły porozrzucane ogniska, a ich ponure, przytłumione światła ledwo przenikały mrok. W ich blasku poruszały się wykoślawione, pochylone cienie mieszkańców obozu. Dziwaczne, groteskowe ciała

Pajęczaków pokryte szarym włosem były nagie, kiedy przygarbione stwory bez twarzy brodziły na czworakach w usychającej trawie. Na skraju bagna zebrała się duża grupa osłonięta przed mgłą płomieniami. Wznosili w noc jakąś monotonną pieśń. - Wzywają ciemne moce - poinformował Coglin swoich towarzyszy, kiedy przyprowadził ich do kryjówki. - Gnomy żyją w plemionach, a Pajęczaki są najbardziej ciemne ze wszystkich. Wierzą w duchy i mroczne stwory, które przychodzą z innych światów wraz ze zmianą pór roku. Wzywają ich siły i wierzą równocześnie, że w ten sposób nie odwrócą się one przeciwko nim. Ha! Kupa przesądów! Jakkolwiek, powiedział im Coglin, mroczne stwory pojawiają się nieraz naprawdę. Na Starym Bagnisku zamieszkiwały bestie tak straszne i mroczne, jak te żyjące w puszczach Wolfsktaag - zrodzone z innych światów i utraconych magii. Zwano je wiedźminami. Stworzenia te, o potwornych kształtach, polowały na ciała i umysły, zastawiając pułapki na słabsze od siebie śmiertelne istoty, i wysysały z nich życie. Wiedźminy nie były jedynie wyobraźnią, przyznał ponuro Coglin. To przed ich nadejściem chciały się uchronić Pajęczaki, ponieważ właśnie one stanowiły ulubione danie potworów. - Teraz, kiedy jesień przechodzi w zimę, gnomy schodzą na bagna i błagają, aby nie wznosiły się mgły. - Głos starego przeszedł w ochrypły szept. - Myślą, że zima nie przyjdzie albo mgły się nie podniosą, jeśli tego nie zrobią. Przesądny ludek. Przychodzą tutaj każdej jesieni i siedzą prawie przez miesiąc. Całe obozowiska i plemiona wędrują w dół z gór. Dzień i noc wzywają ciemne moce, aby bezpiecznie przetrwać zimę i aby wiedźminy trzymały się od nich z daleka. - Uśmiechnął się tajemniczo i mrugnął. - To działa. Te potwory obżerają się nimi przez cały miesiąc. To wystarcza im, aby przeżyć zimę. Potem nie muszą już polować w górach! Coglin wiedział, gdzie można znaleźć Pajęczaki. Z nadejściem nocy mała grupka podróżnych ruszyła na północ wzdłuż podnóża gór, aż ujrzeli przed sobą obozowisko gnomów. Potem, kiedy przykucnęli w ukryciu pomiędzy skałami, Kimber Boh wyjaśniła im, co ma się wydarzyć. - Będą mieli ze sobą twój miecz, Ron. Miecz taki jak ten, wyciągnięty z wód Chard, zostanie przez nich uznany za talizman zesłany im przez ich ciemne moce. Położą go przed sobą, mając nadzieję, że ich osłoni przed wiedźminami. Musimy odkryć, gdzie go trzymają, i wykraść go.

- Jak mamy to zrobić? - zapytał szybko Ron. Przez całą podróż niemal o niczym innym nie mówił. Teraz na nowo poczuł czar mocy miecza. - Szept nas zaprowadzi - odpowiedziała. - Jeśli cię obwącha, podąży za twoim zapachem do miecza, gdziekolwiek jest ukryty. Jak tylko go odnajdzie, wróci i poprowadzi nas. Tak więc Szept obwąchał Rona i roztopił się w nocy. Odszedł bezszelestnie, niknąc w mroku. Zniknął im z oczu niemal natychmiast. Czwórka z Hearthstone czekała na jego powrót, skulona w ciemności i cuchnącej wilgoci doliny, wypatrując i nasłuchując. Minęło już bardzo dużo czasu od odejścia bagiennego kota, gdy Brin zamknęła oczy, czując ogarniające ją zmęczenie, i próbowała odgrodzić się od dobiegającego ich zawodzenia gnomów. Monotonny, bezbarwny dźwięk nie cichł. Kilka razy usłyszała krzyki, dochodzące gdzieś z bliska - piskliwe, urywane i pełne przerażenia. Zamierały niemal natychmiast, a śpiew trwał dalej... Z ciemności przed nią wynurzył się olbrzymi cień i zerwała się na nogi z cichym okrzykiem. - Cicho, dziewczyno! - Coglin pociągnął ją w dół, a jego koścista dłoń zacisnęła się na jej ustach. - To tylko kot! Ukazał się potężny łeb Szepta, a błyszczące błękitne oczy zamrugały leniwie, kiedy poczłapał do Kimber. Dziewczyna pochyliła się i objęła zwierzę, gładząc go delikatnie i szepcząc coś do ucha. Przez parę chwil rozmawiała z bagiennym kotem, a on trącał ją nosem i ocierał się. Potem odwróciła się do nich, a w jej oczach tańczyły ogniki podniecenia. - Odnalazł miecz, Ron! W jednej chwili góral był przy niej. - Zaprowadź mnie tam, Kimber! - błagał. - Będziemy mieli broń, która może zmierzyć się z wędrowcami i innymi mrocznymi stworami, które im służą! Brin próbowała opanować nagłe uczucie rozgoryczenia. Ron zapomniał już, jak niewiele pomógł mu ów miecz w obronie Allanona, pomyślała. Księcia pożerała chęć posiadania go. Coglin przywołał ich bliżej, podczas gdy Kimber mówiła coś do Szepta. Potem zaczęli schodzić do obozu gnomów. Ześliznęli się ze wzniesienia, na którym się ukrywali, kuląc się jak najniżej w cieniu gór. Światło z odległych ognisk ledwo do nich docierało. Szybko przemykali się naprzód. Niespokojne myśli Brin wypełniały

natrętne ostrzeżenia, szepczące, że musi zawrócić, że na tej drodze nie czeka jej nic dobrego. Za późno, odpowiedziała im. Za późno. Obóz był coraz bliżej. W coraz jaśniejszym świetle ognisk sylwetki Pajęczaków stawały się wyraźniejsze. Przygarbione postaci skradały się obok chat i ziemianek podobne owadom, od których wzięły swoją nazwę. Z góry wyglądały obrzydliwie - włochate, o wąskich, chytrych oczach, pochylone i koślawe stwory, jakby wyciągnięte z koszmarnego snu, o którym pragnie się zapomnieć. Co jakiś czas kilkunastu Pajęczaków wyłaniało się z mroku i znowu w nim znikało, jazgocząc w jakimś niesamowicie brzmiącym języku. Ciągle zbierały się przed ścianą mgły, a ich pieśń wznosiła się głuchym, monotonnym rytmem. Bagienny kot i jego towarzysze przemknęli bezszelestnie wzdłuż brzegów obozu, zmierzając do jego przeciwległego krańca. Mgła unosiła się wokół nich wijącymi się wstęgami, które odrywały się od ściany zawieszonej w bezruchu nad pustką bagnisk. Była wilgotna, lepka i nieprzyjemnie ciepła, kiedy dotykała ich skóry. Brin ocierała ją z obrzydzeniem. Na przedzie Szept zatrzymał się, a jego okrągłe oczy spojrzały na boki w poszukiwaniu swej pani. Brin rozejrzała się wokół rozpaczliwie, próbując ustalić swoje położenie. Pociła się obficie. Ciemność pełna była cieni i ruchu, ciepła jesiennej nocy i jednostajnego śpiewu Pajęczaków. - Musimy zejść do obozu - powiedziała Kimber cichym, pełnym podniecenia szeptem. - Teraz zobaczymy jak skaczą! - Coglin zachichotał radośnie. - Wtedy lepiej trzymać się od nich z daleka! Na rozkaz dziewczyny Szept skierował się w stronę obozu gnomów. Skradając się bezszelestnie przez mgłę, ogromny kot ruszył w kierunku najbliższego skupiska chat. Kimber, Coglin i Ron przypadli do ziemi. Brin poszła ich śladem, wpatrując się bacznie w ciemność. Po jej lewej stronie stwory poruszały się na skraju światła bijącego od ogniska, pełzając przez porozrzucane skały i znikając w wysokiej trawie. Inne pojawiały się po prawej, rzucając się w kierunku śpiewu i ściany mgły. Dym od ogniska wiał teraz w oczy Brin, mieszając się ze wstęgami mgły, szczypiący i ostry. Nagle przestała widzieć cokolwiek. Poczuła gniew i strach narastający w jej wnętrzu. Otarła dłonią łzawiące oczy... Wtem z ciemności wydobył się wrzask, wznosząc się ponad monotonnym

brzęczeniem gnomów i przeszywając ciszę nocy. Z mroku przed nimi wyskoczył jakiś Pajęczak, rozpaczliwie próbując uciec przed ogromnym, bagiennym kotem, który nagle pojawił się na jego drodze. Szept skoczył z rykiem i odrzucił na bok uciekającego gnoma, jakby to był suchy patyk, po czym zmusił do ucieczki jeszcze kilkunastu, którzy zastąpili mu drogę. U boku kota biegła Kimber - drobna, szybka figurka w ciemnościach. Coglin i Ron podążyli za nimi, wyjąc jak szaleńcy. Brin rzuciła się za nimi wszystkimi, rozpaczliwie usiłując dotrzymać im kroku. Cała gromadka prowadzona przez wielkiego kota zbiegła w dół, w sam środek obozowiska. Włochate, koślawe cienie, jazgocząc coś i wrzeszcząc, rozbiegły się przed nimi, szukając schronienia. Brin i jej towarzysze przebiegli obok najbliższego ogniska. Coglin zwolnił, sięgając po zawartość skórzanej sakwy umocowanej u pasa. Wyjął garść czarnego proszku i rzucił go prosto w płomienie. W jednej chwili kotliną zakołysała eksplozja i ogień trysnął pod niebo deszczem iskier i płonących kawałków drewna. Wrzaski w obozie gnomów nasilały się, a pieśń przed ścianą mgły ucichła. Cała czwórka skoczyła do następnego ogniska i znowu Coglin cisnął w płomienie garść czarnego proszku. Po raz drugi ziemią wstrząsnął wybuch, wypełniając noc jasnością i rozrzucając gnomy dokoła. Daleko przed nimi Szept skoczył w górę przez ognisko niczym ogromne widmo i zatrzymał się na szczycie prowizorycznej platformy wznoszącej się przed ścianą mgły. Konstrukcja załamała się i runęła z trzaskiem pod ciężarem kota. Na ziemię posypały się naczynia, rzeźbione w drewnie przedmioty i lśniąca broń. - Miecz! - Krzyk Rona wzniósł się ponad zgiełk wrzeszczących gnomów. Odrzucając na boki żylaste postacie próbujące go powstrzymać, rzucił się naprzód. Chwilę później był już koło Szepta i ze stosu porzuconych skarbów chwycił hebanowe ostrze. - Leah! Leah! - krzyknął, wymachując triumfalnie nad głową mieczem Leah i zmuszając do ucieczki grupę gnomów, która rzuciła się na niego. Wszędzie wokół następowały wybuchy ognia. Coglin wrzucał czarny proszek po kolei w ogniska gnomów. Cała kotlina oświetlona była żółtym blaskiem, który wzbijał się pod niebo z czarnej, spalonej ziemi. Wszędzie płonęły trawy. Dym i mgła gęstniały i kłębiły się nad obozowiskiem, pochłaniając wszystko. Brin biegła za innymi, zapomniana w ferworze bitwy, zostając coraz bardziej w tyle. Porzucili przewróconą platformę i zawrócili w kierunku gór. W dymie i mgle stanowili ledwo widoczne, niewyraźne sylwetki.

- Ron, zaczekaj! - krzyknęła rozpaczliwie. Pajęczaki nadbiegały ze wszystkich stron, jazgocząc coś wściekle. Kilka wyciągnęło do niej włochate ramiona. Ich zakrzywione paluchy zacisnęły się na ubraniu dziewczyny i zaczęły je szarpać. Wyrwała się im gwałtownie i pobiegła, aby dogonić pozostałych. Pajęczaków jednak było zbyt wielu. Tłoczyli się wokół niej, próbując ją pochwycić. Zrozpaczona, przywołała pieśń. Niesamowity, paraliżujący krzyk sprawił, że odskoczyli od niej z przerażeniem. Potem upadła twarzą w wysoką trawę, a kurz wciskał się jej do oczu i ust. Skoczyło na nią coś ciężkiego i przygniotło masą mięśni i futra. W tej samej chwili przestała nad sobą panować. Strach i nienawiść owładnęły nią całkowicie. Dźwignęła się na czworaki, ale niewidoczny stwór nie puszczał. Pieśń wybuchła jej w gardle całą nagromadzoną wściekłością, jak eksplozja, i stworzenie na jej plecach poleciało w tył rozdarte na strzępy siłą magii. Brin odwróciła się i spojrzała na swoje dzieło. Pajęczak leżał bez życia na skałach poza nią. Martwy, wydawał się dziwnie mały i kruchy. Patrzyła na poszarpaną postać i przez jedną, krótką chwilę poczuła niezwykłe, przerażające uczucie radości. Odrzuciła je od siebie. Porażona koszmarem, nie mogąc wydobyć głosu, odwróciła się i pobiegła na oślep w dym i mgłę. Nie miała pojęcia dokąd biegnie. Całkowicie zatraciła poczucie kierunku. - Ron! - krzyknęła. Wbiegła w ścianę mgły, która wyrosła tuż przed nią, i zniknęła.

XXXVI Było tak, jak gdyby cały świat zniknął. Wszędzie tylko mgła. Księżyc, gwiazdy i niebo zniknęły. Drzewa, górskie szczyty, wzniesienia, doliny, skały i strumienie - wszystko zniknęło. Nawet ziemia, po której Brin biegła, była niewyraźnym, bezkształtnym tworem, częścią szarej, przesuwającej się mgły. Była sama w niezmierzonej pustce. Potknęła się i zatrzymała, ciasno obejmując ciało ramionami. Własny chrapliwy oddech dudnił jej w uszach. Przez długi czas stała we mgle bez ruchu, ledwo świadoma, że uciekając na oślep, skręciła w bok od kotliny i pobiegła w kierunku Starego Bagniska. Jej myśli wirowały jak liście na wietrze. Gorączkowo próbowała je pochwycić, zatrzymać i pozbierać, ale niemal natychmiast znikały. Przed oczami miała tylko jeden wyrazisty, straszny obraz, który nie chciał zniknąć skręcone, połamane i pozbawione życia ciało Pajęczaka. Zamknęła oczy i zacisnęła dłonie w pięści. Zrobiła to, czego przyrzekła nigdy nie robić. Odebrała życie innej ludzkiej istocie. Wydarła je w ataku strachu i wściekłości, wykorzystując do tego pieśń. Allanon ostrzegał, że tak może się zdarzyć. Niemal słyszała jego ostrzegawczy szept: „Dziewczyno, pieśń posiada moc, jakiej nigdy nie spotkałem. Jej magia może dawać życie i je odbierać”. - „Ale ja nigdy nie użyję...” - „To magia użyje ciebie, mroczne dziecię - nawet ciebie!” To słowa Grimponda, a nie Allanona szydziły z niej teraz. Odrzuciła je. Wyprostowała się. W głębi duszy wiedziała, że pewnego dnia może być zmuszona do wykorzystania magii pieśni w ten sposób, tak jak ostrzegał Allanon. Miała świadomość takiej możliwości od momentu, kiedy pokazał jej ogrom mocy pieśni na prostym przykładzie drzew splecionych ze sobą w górach Runne. Śmierć Pajęczaka nie była szokiem ani czymś zupełnie nieoczekiwanym. To prawda, że jakaś cząstka jej duszy czerpała radość z tego, co się stało, jakaś jej część naprawdę znajdowała przyjemność w zabijaniu. To ją przerażało. Poczuła ucisk w gardle. Przypomniała sobie nagły, ukradkowy błysk radości na widok rozszarpanej postaci gnoma, zdając sobie sprawę, że to pieśń go zniszczyła. Rozkoszowała się tą chwilą mocy magii... Czy przestała się opierać przemianie w potwora? Otworzyła gwałtownie oczy. Wcale nie przestała. Grimpond miał rację. „To

nie ty używasz magii, tylko ona ciebie. Magia uczyniła cię tym, kim jesteś”. Nie mogła w pełni nad nią zapanować. Odkryła to w czasie utarczki w „Centrum Rookera” z mężczyznami ze Span-ning Ridge i obiecała sobie wtedy, że już nigdy nie straci panowania nad magią. Ale kiedy zaatakował ją Pajęczak, kontrola szybko wyparowała pod nawałą emocji, rozpaczy i zagrożenia w danej chwili. Użyła magii bez udziału rozumu. Po prostu zareagowała, władając mocą, tak jak Ron Leah władał swoim mieczem - straszną, niszczącą bronią. I znajdowała w tym radość. W kącikach oczu poczuła zbierające się łzy. Mogłaby wmawiać sobie, że radość była tylko chwilowa i zabarwiona poczuciem winy i że koszmar tego, co się wydarzyło, uchroni ją przed kolejną taką sytuacją. Nie mogła wszak nie dostrzec prawdy. Magia udowodniła, że jest niebezpiecznie nieprzewidywalna. Wpływała na jej zachowanie w sposób, jakiego nigdy nie brała pod uwagę. Stanowiła groźbę nie tylko dla niej, ale i dla jej bliskich. Musi się strzec bacznie przed tym zagrożeniem. Wiedziała, że nie może zawrócić z drogi na wschód, do Maelmord. Allanon złożył w niej całe zaufanie i wiedziała, że pomimo tego, co się wydarzyło, i niezależnie od tego, co przemawiało przeciw, nie może go zawieść. Wierzyła w to także w tej chwili. Lecz nawet związana przez te ograniczenia mogła w dalszym ciągu przecież wybierać system własnych wartości. Allanon pragnął, aby pieśń spełniła jeden cel - otworzyła Brin wejście do Maelmord. Musi odnaleźć sposób, aby powstrzymać magię aż do chwili, kiedy przyjdzie czas na wezwanie jej do spełnienia tego celu. Tylko jeszcze jeden raz zaryzykuje użycie magii. Otarła łzy z oczu z mocnym postanowieniem. Będzie tak, jak ślubowała. Magia nie wykorzysta jej już więcej. Wyprostowała się. Teraz musi odnaleźć resztę. Pokuśtykała naprzód, brnąc na oślep przez mrok, niepewna kierunku. Wokół niej snuły się wstęgi mgły i ku swemu zaskoczeniu, w ich meandrach ujrzała nagle obrazy. Tłoczyły się wokół niej, wnikały z mgły do jej umysłu i uchodziły z powrotem. Stopniowo zaczęły przybierać kształt wspomnień wynurzających się z dzieciństwa. Stanęli przed nią matka i ojciec. Emanujące z nich ciepło i poczucie bezpieczeństwa było silniejsze we wspomnieniach niż w rzeczywistości. Mieli łagodne, kochające twarze. Był tam też Jair. Przez dziwny półmrok przemykały cienie, duchy przeszłości. Jednym z nich mógł być Allanon, powstający ze śmierci do życia. Wypatrywała go wyczekująco... I nagle, niespodziewanie, pojawił się. Wynurzył się z mgły jak cień, którym

był teraz, i stanął zaledwie o kilka jardów od niej, a szara mgła wirowała wokół niego, jak zbudzony do życia Hadeshorn. - Allanon? - wyszeptała. Jeszcze się wahała. Kształt należał do Allanona, ale był mgłą, tylko mgłą. Cień, który był Allanonem, z powrotem cofnął się w mrok. Odszedł, jak gdyby nigdy go nie było. Odszedł... A mimo to zostało coś jeszcze. Nie Allanon, ale ktoś jeszcze. Rozejrzała się szybko wokół, czując, że ktoś ją obserwuje. Obrazy ponownie zatańczyły jej przed oczami. Refleksy wspomnień zrodzone z pasemek mgły. To mgła ożywiała je, magia, która mamiła i kusiła. Stanęła jak sparaliżowana, widząc ich przebudzenie, i przez chwilę zastanawiała się, czy naprawdę nie oszalała. Wyobrażenia, których doświadczała, były z pewnością znakiem szaleństwa, a mimo to czuła się pewna i myślała jasno. A jeśli mgła pragnęła ją zwabić, dokuczając swymi sztuczkami, igrając z jej wspomnieniami, jakby należały do niej? To była mgła albo coś ukrytego w niej! Wiedźmin! Słowo uniosło się szeptem gdzieś z jej podświadomości. Coglin ostrzegał przed mgielnymi stworami, kiedy czekali ukryci pomiędzy skałami na zboczu wychodzącym na obozowisko gnomów. Porozrzucane po całym Starym Bagnisku polowały na słabszych od siebie, zastawiając na nich pułapki i wysysając z nich życie. Wyprostowała się niepewna i powoli zaczęła iść przed siebie. Coś poruszało się we mgle razem z nią - cień, niewyraźny i nie posiadający konkretnego kształtu, fragment nocy. Wiedźmin. Przyspieszyła, pozwalając nieść się stopom tam, dokąd chciały. Kompletnie nie wiedziała, gdzie jest, ale nie mogła tu zostać. Musiała iść naprzód. Myślała o tych, którzy zostawili ją za sobą. Czy będą jej szukali? Czy będą ją w stanie odnaleźć w tej ścianie mgły? Z powątpiewaniem pokręciła głową. Nie może na to liczyć. Musi sama się stąd wydostać. Gdzieś przed nią bagno się skończy. Musi po prostu iść aż do końca, uwolnić się z tej paraliżującej mgły. A jeśli mgła nie pozwoli jej odejść? Ponownie, w wirujących wokół niej pasmach, ożyły wspomnienia, dokuczliwe, kuszące. Szła szybciej, nie zwracając na nie uwagi, świadoma, że gdzieś poza zasięgiem jej wzroku podąża za nią cień. Przeniknął ją chłód tej świadomości. Próbowała wyobrazić sobie stworzenie, które ją śledziło. Jaki był wiedźmin? Przyszedł do niej jako Allanon, czy też była to jedynie sztuczka mgły i jej własnej

wyobraźni? Potrząsnęła głową, nic nie rozumiejąc. Spod jej stóp wyskoczyło coś małego i mokrego i uciekło w ciemność. Odskoczyła i ruszyła w dół szerokim ukosem do rozległej, bagnistej kotliny. Błoto lepiło się jej do butów, a na nogach czuła smagnięcia suchej trawy. Zwolniła, czując niepewność gruntu, po czym zawróciła z powrotem na skraj kotliny. Jej dno pokrywały lotne piaski, które mogły ją wciągnąć i pochłonąć. Musiała trzymać się z daleka od tego miejsca i poszukać twardego, suchego gruntu. Mgła otulała ją gęsto, uniemożliwiając przyjrzenie się drodze. Wciąż nie wiedziała, gdzie się znajduje. Wszystko wskazywało na to, że kręci się w kółko. Szła dalej, powłócząc nogami. Mgły Starego Bagniska gęstniały w głęboką noc wokół niej, a w wilgotnym tumanie poruszały się cienie - wiedźminy. Było ich już teraz więcej. Brin wpatrywała się we mgłę, podążając wzrokiem za ich szybkimi ruchami. Poruszały się niczym ryby w ciemnej wodzie. Zdecydowanie przyspieszyła kroku, przemykając przez bagienne trawy i pnąc się wyżej. Nie przestawały iść za nią. Nie dostaną jej, przysięgła sobie w duszy. Nie taki los był jej przeznaczony. Biegła pod górę, a w uszach miała głuche dudnienie własnego serca i łomot krwi. Wściekłość, strach i rozpacz mieszały się w jedno i popychały ją naprzód. Bagno podniosło się łagodnie i wdrapała się na sam środek małego wzniesienia porośniętego wysoką trawą i chaszczami. Zwolniła i rozejrzała się wokół z niedowierzaniem. Cienie były wszędzie. Potem z mgły wynurzyła się wysoka, szczupła postać, owinięta w pelerynę górala i niosąca na plecach ogromny miecz. Brin zamarła zaskoczona. To był Ron! Spod szat uniosły się ramiona i wyciągnęły do niej, przyzywając, aby podeszła. Ruszyła raźno w jego kierunku, wyciągając dłoń. Nagle coś ją powstrzymało. Zamrugała. Ron? Nie! Czerwona zasłona przysłoniła jej wzrok i poczuła narastającą wściekłość, rozpoznając złudzenie. To nie był Ron Leah. To znowu wiedźmin, który ją śledził. Podszedł do przodu - lśniący, płynny kształt. Zniknęła peleryna i miecz, rozwiały się w strzępy mgły. Nie było już nic z górala. Jedynie ogromny, zmieniający się cień. Szybko uformował się w potężne ciało przyczajone do skoku na grubych, szponiastych łapach. Ogromne przednie kończyny były zakrzywione i porośnięte kosmatą sierścią. Paszcza marszczyła się i wykrzywiała nad potężnymi szczękami,

które rozchyliły się, ukazując białawe zęby. Stworzenie wyrastało z mgły, dwukrotnie większe od Brin, spowite bagiennymi oparami. Pochyliło łeb i warknęło na nią. Masa sierści, łusek, mięśni, wystających kości, zębów i wąskich ślepi. Stwór zrodzony z najmroczniejszych sennych koszmarów, którego Brin mogłaby wyśnić w trwodze własnej rozpaczy. Był prawdziwy, czy też zrodziła go mgła i majaki jej własnej wyobraźni? Bez różnicy. Odrzucając ślub, który uczyniła ledwie parę minut wcześniej, przywołała pieśń. Rzuciła ją naprzód z zaciekłością i wściekłością wywołaną tym, co ujrzała. Nie miała zamiaru umrzeć na Starym Bagnisku z rąk tego potwora. Jeszcze ten jeden raz użyje magii, aby pokonać stwora, którego śmierć nie ma znaczenia. Zaśpiewała i pieśń zamarła jej w gardle. Przed nią stał jej ojciec. Wiedźmin podszedł ociężale w jej kierunku, sunąc i zmieniając się we mgle. Z pyska kapała mu ślina, jakby już nie mógł się doczekać, kiedy życie dziewczyny zaspokoi jego głód. Brin zatoczyła się w tył, widząc teraz ciemną, łagodną twarz matki. Z gardła wydobył się pełen szaleństwa, trwogi i rozpaczy krzyk, który wydawał się być zamknięty w ciszy jej umysłu. Odpowiedział jej inny krzyk, wzywający ją po imieniu. Brin! Poczuła mętlik w głowie. Krzyk wydawał się realny, ale kto wie...? - Brin! Potwór wyrósł nad nią i czuła emanujące z niego zło. Ale pieśń trwała zamknięta w jej gardle, uwięziona obrazem, który krępował jej moc. Widziała szczupłą postać matki leżącą bez życia. - Brin! Potem przerażający ryk rozdarł ciszę nocy. Z mgły wyskoczył lśniący cień i pięćset funtów rozwścieczonego bagiennego kota runęło na wiedźmina, odrzucając go od Brin. Kot zaatakował potwora, tnąc zębami i pazurami, i obaj potoczyli się na łeb na szyję przez wysokie trawy. - Brin! Gdzie jesteś? Brin cofnęła się, ledwo dosłyszawszy wołanie ponad odgłosami walki. Odpowiedziała rozpaczliwym krzykiem. Chwilę później pojawiła się Kimber, wyskakując z mgły. Jej długie włosy płynęły za nią. Potem ukazał się Coglin, wrzeszcząc dziko i próbując zmusić wykrzywione ciało, aby dotrzymało kroku dziewczynie.

Szept i wiedźmin wymieniali ciosy i robili uniki. Bagienny kot był silniejszy i chociaż stwór z mgły próbował umknąć, skutecznie zasłaniał mu drogi odwrotu. Teraz jednak w ciemnościach zaczęły gromadzić się inne cienie, ogromne i bezkształtne, otaczając ich ciasnym kręgiem. Było ich zbyt wiele! - Leah! Leah! Szczupła sylwetka Rona skoczyła pomiędzy cienie. Miecz uniósł się w górę. Wokół hebanowego ostrza rozżarzyło się niesamowite, zielone światło. Wiedźmin przyparty do muru przez Szepta, odwrócił się w okamgnieniu, czując większe niebezpieczeństwo magii miecza. Odskakując od bagiennego kota, stwór skoczył na Rona. Ale książę Leah był gotów. Miecz zatoczył łuk i ciął przez mgłę, wbijając się w wiedźmina. Zielony ogień rozbłysnął nagle wśród nocy i mgielny stwór eksplodował w deszczu płomieni. Potem światło zgasło i powróciła noc i mgła. Cienie zebrane w ciemności rozpłynęły się w nicość. Góral odwrócił się. Zapomniany miecz upadł u jego boku. Podszedł szybko do Brin ze ściągniętą twarzą. - Wybacz mi, wybacz - wyszeptał. - To magia... - Pokręcił bezradnie głową. Kiedy odnalazłem miecz i znowu go dotknąłem... Nie byłem w stanie myśleć o niczym innym. Chwyciłem go i biegłem. Zapomniałem o wszystkim, nawet o tobie. To była magia, Brin... Zająknął się, a ona skinęła głową opartą na jego piersi i przytuliła go mocniej. - Wiem. - Nigdy już cię tak nie zostawię - obiecał. - Nigdy. - To także wiem - odpowiedziała miękko. Nie powiedziała jednak, że to ona ma zamiar go zostawić. Już podjęła decyzję...

XXXVII Trzeciego dnia po opuszczeniu lochów w Dun Fee Aran Jair i jego towarzysze dotarli do wyniosłego pasma gór zwanych Ravenshorn. Nie mogli iść drogami, które biegły wzdłuż brzegów Srebrnej Rzeki, ponieważ skręcały na południe, a poza tym obawiali się, że zostaną zauważeni. Byli więc zmuszeni przejść puszcze ponad rzeką, zwalniając tempo ze względu na splątany gąszcz. Deszcz przestał padać dopiero drugiego dnia, przechodząc rankiem w mżawkę, a w południe w mgłę. Powietrze ociepliło się, a niebo przejaśniało. Chmury popłynęły na wschód. Kiedy zapadła noc, poprzez drzewa widać było gwiazdy i księżyc. Mimo że przestało padać, szli wolnym krokiem. Namokła ziemia nie była już w stanie wchłonąć więcej zebranej wody. Grunt był więc błotnisty i śliski. Wędrowcy przystawali jedynie, aby coś zjeść i przez chwilę odpocząć, i nie zważając na fatalne warunki, zdecydowanie parli naprzód. Na trzeci dzień pojawiło się słońce, przedzierając się poprzez leśny mrok przyjaznymi serpentynami światła i pozostawiając kolorowe smugi na rozmokłej ziemi. Przed nimi pojawił się ciemny masyw Ravenshorn, wyrastając ponad linią drzew nagimi skałami. Szli cały dzień, aż po południu dotarli do niższych zboczy i zaczęli się wspinać. Wtedy właśnie Slanter zatrzymał ich. - Mamy problem - oznajmił. - Przejście tych gór zajmie nam całe dnie, a może tygodnie. Tyle że w górę Srebrnej Rzeki aż do jej źródeł przy Niebiańskiej Studni wiedzie inna droga. Możemy nią iść, jeśli będziemy ostrożni, ale prędzej czy później będziemy musieli przejść dokładnie pod fortecą Graymark. Wędrowcy z pewnością dostrzegą nasze nadejście. Foraker zmarszczył brwi. - Musi istnieć jakaś droga, którą moglibyśmy się prześliznąć. - Nie istnieje - burknął Slanter. - Wiedziałbym o tym. - Czy możemy iść z biegiem rzeki aż do fortecy, a potem wejść w góry? zapytał Helt, opierając potężną sylwetkę o głaz. - Czy możemy dojść do niej od innej strony? Gnom pokręcił głową. - Nie z tego miejsca. Graymark stoi nad urwiskiem, z którego widać wszystkie ziemie wokół: Ravenshorn, Srebrną Rzekę, wszystko. Skały są nagie. Nie ma się

gdzie schronić. - Zerknął na Stythysa, który siedział ponury tuż przy nim. - Dlatego jaszczury tak ją lubiły. Nic nie mogło się tamtędy prześliznąć. - A zatem musimy iść nocą - powiedział cicho Garet Jax. I znowu Slanter pokręcił głową. - Skręcisz kark przy pierwszej próbie. Urwiska są bardzo strome, a ścieżki wąskie i strzeżone. Nigdy ci się nie uda. Zapadła długa cisza. - No to co proponujesz? - zapytał w końcu Foraker. Slanter wzruszył ramionami. - Niczego nie proponuję. Doprowadziłem was tutaj, a reszta należy do was. Może chłopak mógłby was ukryć za pomocą magii. - Uniósł brwi, patrząc na Jaira. Co ty na to? Mógłbyś śpiewać przez pół nocy? Jair zaczerwienił się gwałtownie. - Musi być jakiś sposób, żeby ominąć straże, Slanter! - Och, dla mnie to nie problem. - Gnom prychnął. - Ale wy moglibyście mieć kłopoty. - Helt ma dar widzenia w ciemnościach... - zaczął z namysłem Foraker. Garet Jax przerwał mu krótko i skinął na Stythysa. - A co ty byś zaproponował, mwellret? To twój dom. Co byś zrobił? Stythys przymknął wąskie ślepia. - Znajdźcie własssną drogę, krasssnale. Poszukajcie pomocy innego głupca, a mnie zossstawcie w ssspokoju! Garet Jax przyglądał mu się przez chwilę, po czym podszedł bez słowa do jaszczura. Szare oczy patrzyły tak zimno, że Jair mimo woli cofnął się. Palec Mistrza Broni uniósł się i wycelował w zakapturzoną sylwetkę mwellreta. - Czyżbyś próbował mi powiedzieć, że nie jesteś już jednym z nas? Mwellret skurczył się jakby w swoich szatach. Szczeliny jego ślepi jarzyły się nienawiścią, ale nie miał władzy nad Garetem. Mistrz Broni stał na swoim miejscu i czekał. Z pyska jaszczura wydobył się niski syk i wysunął się z nich rozszczepiony jęzor. - Pomogę, jeśli mnie uwolnicie - wyszeptał. - Zabiorę wasss tam, gdzie nikt wasss nie zobaczy. Przez dłuższą chwilę uczestnicy wyprawy spoglądali po sobie podejrzliwie.

- Nie wierzcie mu - ostrzegł Slanter. - Mały, głupi gnom już wam nie pomoże. - Stythys prychnął. - Potrzebujecie mojej pomocy, mali przyjaciele. A ja znam drogi, którymi nikt inny nie przejdzie. - Jakie drogi? - zapytał Garet Jax. Głos miał ciągle spokojny. Mwellret jednak z uporem potrząsnął łbem. - Najpierw obiecajcie, że mnie uwolnicie, krasssnale. Obietnica. Szczupła twarz Mistrza Broni nie wyrażała żadnych uczuć. - Jeśli zaprowadzisz nas do Graymark, będziesz wolny. Twarz Slantera zmarszczyła się w grymasie dezaprobaty. Splunął na ziemię. Jair stał ze wszystkimi, czekając aż Stythys powie coś więcej. Ale mwellret wydawał się nad czymś zastanawiać. - Masz naszą obietnicę. - Foraker przerwał jego rozmyślanie, a w jego głosie pobrzmiewała nuta zniecierpliwienia. - A teraz powiedz nam, którędy mamy iść. Stythys wyszczerzył zęby i był to doprawdy paskudny uśmiech, niemal grymas. - Zabiorę krasssnali przez Jasskinie Nocy! - Dlaczego, ty czarny...! - Slanter wybuchnął wściekle i rzucił się na mwellreta. Helt chwycił go w pasie i przytrzymał. Gnom wrzeszczał i szarpał się, jak gdyby zupełnie oszalał. Wszyscy zebrali się wokół Slantera, próbując go powstrzymać, czemu towarzyszył śmiech Stythysa brzmiący jak cichy syk. - O co chodzi, gnomie! - Garet Jax zażądał wyjaśnień, jedną rękę przytrzymując ramię Slantera. - Znasz te jaskinie? Slanter wyszarpnął się z uścisku Mistrza Broni, ale Helt ciągle nie puszczał. - Lochy śmierci przeznaczone dla górskich gnomów, od kiedy dostały się pod panowanie jaszczurów! Wrzucono tam tysiące moich ludzi, oddano na pewną śmierć! A teraz ten... potwór zrobi to samo z nami! Garet Jax odwrócił się gwałtownie do Stythysa. W jego dłoni pojawił się długi nóż, jak za pomocą czarów. - Tym razem rozważ swoją odpowiedź, mwellret - doradził łagodnym głosem. Stythys jednak nie wydawał się zakłopotany. - Kłamsstwo. Jassskinie ssstanowią przejście do fortecy. Zabiorę wasss pod górami. Ominiemy wędrowców. Nikt nie zobaczy. - Czy rzeczywiście jest tam przejście? - zapytał Slantera Foraker. Gnom ucichł nagle i zesztywniał w uścisku Helta.

- Nie ma znaczenia, czy jest. W jaskiniach nikt nie przeżyje. To całe mile tuneli wyciosanych we wnętrzu Ravenshorn, czarnych jak piekło i pełnych proksów! Słyszeliście o proksach? To stworzenia powołane do życia przez magię starszą niż krainy, magię ze starego świata, jak mówią. Skalne paszcze ciągnące się przez całe jaskinie. Gdziekolwiek pójdziecie, spotkacie proksy. Jeden niewłaściwy krok i otworzą się, aby was pochłonąć. Zamkną się nad wami i zmiażdżą, jak... - Gnom drżał z wściekłości. - W taki właśnie sposób jaszczury rozprawiały się z górskimi gnomami: wpychały je do jaskiń! - A więc jaskinie są przejściem - upewnił się Garet Jax. - Przejściem bezużytecznym dla nas! - wybuchnął Slanter. - Nic tam nie widać! Proksy dopadną nas po kilku krokach! - Nie mnie! - Syk Stythysa przerwał wrzaski gnoma. - Znam tajemnicę Jassskiń Nocy! Krasssnale nie przejdą, ale moi ludzie znają drogę. Proksssy nie zrobią nam krzywdy! Wszyscy ucichli. Garet Jax stanął przed mwellretem. - Jaskinie Nocy prowadzą zatem do Graymark pod Ravenshorn, poza zasięgiem wzroku wędrowców? I możesz nas tamtędy poprowadzić? - O tak, mali przyjaciele - zasyczał cicho Stythys. - Poprowadzę wasss. Garet Jax odwrócił się do pozostałych. Przez chwilę nikt się nie odzywał. Helt krótko skinął głową. - Jest nas tylko sześciu. Jeśli istnieje jakakolwiek szansa, musimy spróbować się dostać do fortecy, nie zauważeni przez nikogo. Foraker i Edain Elessedil także skinęli głowami. Jair spojrzał na Slantera. - Ślepi głupcy! Nie można wierzyć jaszczurom! Zapadła niezręczna cisza. - Nie musisz iść dalej, jeśli nie chcesz, Slanter - powiedział Jair. - Potrafię zadbać o siebie, chłopcze! - warknął gnom. - Wiem o tym. Myślałem tylko, że... - Zatrzymaj dla siebie swoje przemyślenia - uciął gnom. - A co do pójścia dalej lub nie, to sam sobie powinieneś udzielić tej rady. Ale oczywiście nie zrobisz tego. A więc wszyscy będziemy głupcami. - Spojrzał ponuro na Stythysa. - Ale na tego durnia będę miał oko i jeśli cokolwiek pójdzie źle, będę w pobliżu i upewnię się, że jaszczur nie ujrzy końca tej podróży! Garet odwrócił się do Stythysa. - A więc prowadź, mwellret. Ale pamiętaj, będzie tak, jak powiedział gnom.

Jeżeli coś się nam przydarzy, przydarzy się także i tobie. Nie próbuj żadnych sztuczek. W przeciwnym razie... Na twarzy Stythysa pojawił się przelotny, nieprzyjemny uśmiech. - Żadnych szsztuczek, mali przyjaciele. Czekali na nadejście nocy, aby znowu wyruszyć w drogę. Zeszli ze skał nad Srebrną Rzeką i skręcili na północ, w góry. Światło księżyca i gwiazd rozjaśniało wyrastający przed nimi ciemny masyw Ravenshorn, ukazując ogromne, nagie szczyty górujące na linii horyzontu na tle głębokiego błękitu nieba. Wzdłuż brzegu rzeki biegła wydeptana pomiędzy rzadkimi drzewami i krzewami ścieżka, którą kompania z Culhaven maszerowała, dopóki nie zniknęły za nimi lasy południowej krainy. Szli całą noc, podążając w milczeniu za Heltem i Slanterem. Mroczne szczyty zamykające się wokół koryta Srebrnej Rzeki były coraz bliżej. Jeśli nie liczyć monotonnego szumu płynącej wody, panowała tu niesamowita cisza. Głęboka i wszechogarniająca, spowijała nagie skały, jakby Matka Natura kołysała do snu śpiące dziecię. Mijały godziny i Jair stawał się coraz bardziej niespokojny. Wpatrywał się w ogromny masyw skalny i przeszukiwał wzrokiem mroczne cienie, szukając czegoś niewidzialnego wprawdzie, ale wyczuwalnego, obserwującego ich marsz. Tej nocy nie spotkali na swej drodze żadnego żywego stworzenia oprócz ogromnych ptaków, które szybowały cicho przez swoje nocne łowiska. Jair nie mógł pozbyć się uczucia, że nie są sami. Wiedział, że te odczucia wiążą się częściowo z obecnością Stythysa. Kiedy podnosił wzrok, widział przed sobą natychmiast czarną sylwetkę mwellreta. Czuł na sobie nieustanne spojrzenie zielonych oczu stworzenia, baczne, wyczekujące. Tak jak Slanter nie ufał mwel-Iretowi. Był pewny, że za obietnicą pomocy stoi cały czas bezwzględny zamiar zawładnięcia magią elfów. Cokolwiek robił, stwór pragnął jej mocy. Ta pewność była przerażająca. Dni, które spędził zamknięty w lochach Dun Fee Aran, prześladowały go wciąż jak upiorne widmo i nic nie było w stanie wymazać tych wspomnień. To Stythys ponosił odpowiedzialność za ten koszmar i on pobudzał go teraz na nowo do życia. I choć chłopak niby był wolny, nie mógł się pozbyć uczucia, że w jakiś podstępny sposób mwellret nadal ma nad nim władzę. W końcu noc przeszła w ranek, a zmęczenie zamazało ostre kontury strachu i zwątpienia. Jair zdał sobie sprawę, że myśli o Brin. W myślach widział jej twarz tak, jak widział ją ostatnio dwukrotnie w krysztale wizji. Raz malował się na niej niewysłowiony ból, a drugim razem ogromny strach, kiedy ujrzała własny wizerunek

w tamtym cieniu. Były to zaledwie mgnienia i nie mówiły chłopcu nic o tym, co się stało. Czuł jednak, że wiele rzeczy przydarzyło się jego siostrze, a niektóre z nich były przerażające. Ogarnęło go uczucie pustki, kiedy tak o niej rozmyślał. Tak wiele czasu minęło, od kiedy opuściła Yale i jego i wyruszyła na wyprawę, która doprowadzi do jej zguby, jak powiedział Król Srebrnej Rzeki. To straszne, ale jemu wydawała się już stracona. Upływ czasu i dzieląca ich odległość spotęgowały jeszcze wymowę wydarzeń, które miały miejsce od czasu, kiedy widział ją po raz ostatni. Tak wiele się zdarzyło, a on nie był już tym samym chłopcem, którego żegnała Brin. Pustka przerodziła się w ból. A jeżeli Król Srebrnej Rzeki pomylił się co do niego? Jeśli zawiedzie i Brin zginie? Jeśli przybędzie za późno? Zagryzł wargi, przysięgając sobie, że tak się nie stanie. Łączyły ich głębokie więzy - więzy rodzinne, wspólnego życia, wiedzy, zrozumienia i troski, a przede wszystkim więzy miłości. Z ciemności wmaszerowali we wczesny poranek. Wraz z pierwszym brzaskiem Stythys poprowadził kompanię w górę, pomiędzy skały. Weszli głęboko pomiędzy strome skalne ściany, oddalając się od Srebrnej Rzeki, która toczyła swe wody mroczna i powolna. Zniknęły drzewa i krzewy. Dookoła wyrastały tylko nagie skały. Na wschodzie, ponad krawędzią gór, pojawiło się słońce - wspaniała, oślepiająca tafla złota, która przeświecała przez skalne szczeliny niczym płomienie ognia. Pięli się w stronę tego ognia, aż nagle, zupełnie nieoczekiwanie, znaleźli się w cieniu urwiska, stając przed wejściem do ogromnej jaskini. - Jassskinie Nocy! - wysyczał cicho Stythys. Pieczara otwierała się przed wędrowcami niczym potworna paszcza, a poszarpane ułamki skał otaczały wejście jak ostre zęby. Ze szczytów gór wiał wiatr i wydawało się, jakby nawoływał ich z wnętrza jaskini. Przed wejściem leżały porozrzucane kawałki matowego, białawego drewna. Wyglądało, jakby leżało tu od wieków, smagane wiatrem i deszczem. Jair podszedł bliżej i zamarł. To nie były kawałki drewna, ale kości - zbielałe, potrzaskane i połamane kości. Garet Jax stanął przed Stythysem. - Jak mamy coś tam zobaczyć, mwellret? Masz jakieś pochodnie? Stythys roześmiał się paskudnym, cichym śmiechem. - Pochodnie nie palą się w jassskiniach, mali przyjaciele. Potrzebujemy magii! Mistrz Broni zerknął za siebie, do wnętrza jaskini. - A ty masz tę magię? - O tak - odpowiedział cicho jaszczur. Ramiona schował w fałdach szat i

uniósł się nieco. - Mam Ogień Przebudzenia. Jessst w środku! - Jak długo to potrwa? - zapytał niespokojnie Foraker. Karły nie przepadały za zamkniętymi przestrzeniami i Elb nie był zachwycony perspektywą wejścia do jaskini. - Przejdziemy szybko, mali przyjaciele - zapewnił skwapliwie Stythys. Zbyt skwapliwie. - Przeprowadzę wasss w trzy godziny. Graymark czeka na wasss. Wędrowcy spojrzeli na siebie i na wejście do jaskini. - Nie wierzcie mu, mówię wam! - Slanter ponownie ich ostrzegł. Mistrz Broni wyjął linę i przywiązał jeden jej koniec do własnego pasa, a drugi do Stythysa. Sprawdził węzły, a w jego dłoni pojawił się długi nóż. - Będę bliżej ciebie, niż twój własny cień, mwellret. Pamiętaj o tym. A teraz prowadź i pokaż nam swoją magię. - Stythys odwrócił się, ale Mistrz Broni szarpnął liną. - Nie za daleko. Chcemy widzieć, co robisz. Na twarzy mwellreta pojawił się grymas. - Pokażę, mali przyjaciele. Chodźcie. Ruszył ociężale w kierunku ogromnego, czarnego wejścia, a krok za nim szedł Garet Jax. Slanter natychmiast podążył za nimi. Reszta kompanii dołączyła do nich po chwili wahania. Światło słońca zniknęło. Wokół nich gęstniał mrok, w miarę jak się zagłębiali w kamienną otchłań. Przez krótki czas blade światło świtu pomagało im posuwać się naprzód, odsłaniając ściany, kamienne podłoże, postrzępione stalaktyty i okruchy skalne. Lecz nawet i to niewielkie źródło światła szybko zniknęło i pochłonęła ich ciemność. Poruszali się teraz jak ślepcy. Stawiali niepewne kroki, zatrzymując się co chwila. Szuranie skórzanych butów po skale rozlegało się głośnym echem w panującej tu ciszy. Przystanęli równocześnie, nasłuchując jak zamiera w oddali. Gdzieś z głębi dobiegał ich odgłos kapiącej wody, a jeszcze dalej słychać było nieustanny, przykry dźwięk trących o siebie skał. - Widzicie, mali przyjaciele? - zasyczał nagle Stythys. - Wszystko jest czarne w Jassskiniach! Jair rozejrzał się niespokojnie dookoła, nie widząc niemal niczego. Tuż za nim szczupła, elfijska twarz Edaina Elessedila była tylko niewyraźną plamą. W powietrzu unosiła się zadziwiająca wilgoć. Poruszała się, mimo iż nie było wiatru, i wirowała wokół nich, oblepiając ubrania i twarze. Jej dotyk był nieprzyjemny i miał zapach zgnilizny. Jair zmarszczył nos z obrzydzeniem i nagle zdał sobie sprawę, że ten sam

zapach unosił się. w celi Stythysa w Capaal. - Przywołam teraz Ogień Przebudzenia! - wychrypiał nagle mwellret i Jair drgnął przestraszony. - Sssłuchajcie! Przywołam światło! Nagle wydał z siebie krzyk. Rodzaj głuchego, ponurego zgrzytu przywodzącego na myśl dźwięk miażdżonych kości. Krzyk uniósł się w ciemność, biegnąc daleko w głąb jaskini i odbił się od jej ścian długim, żałobnym echem. Jaszczur krzyknął raz jeszcze. Jair zadrżał. Pomysł przejścia przez jaskinie coraz mniej mu się podobał. A potem, nagle, pojawił się Ogień Przebudzenia. Przypłynął ku nim przez ciemność niczym chmura lśniącego pyłu, płomyczki mieniące się wszystkimi barwami tęczy, wirujące i unoszące się na wietrze, którego przecież tutaj nie było. Pomknęły w ich kierunku, rozsypane w ciemnościach, i zebrały się przed wyciągniętą dłonią mwellreta. Maleńkie drobinki wirowały w kuli światła, żółtym blaskiem oświetlającej mrok jaskini. Wędrowcy patrzyli w zdumieniu, jak Ogień Przebudzenia zbił się w kulę i zawisł przed Stythysem. Jego niesamowity blask tańczył i migotał na ich twarzach. - To moja magia, mali przyjaciele - zasyczał triumfalnie Stythys. Pysk stworzenia odwrócił się do Jaira i w wirującym świetle zalśniły zielone ślepia. Widzisz, jak posssłuszny jest mi Ogień Przebudzenia? Garet Jax szybko stanął między nimi. - Wskazuj drogę, mwellret. Czas ucieka. - I to szszybko ucieka - zaszemrał cicho jaszczur. Weszli w ciemność, a Ogień Przebudzenia oświetlał im drogę. Wokół nich wyrastały ściany Jaskiń Nocy, ginąc w mroku, którego nie przenikał nawet magiczny Ogień. Odgłos ich własnych kroków rozbrzmiewał w tym mroku i wracał do nich niesamowitym, posępnym echem. Im głębiej się posuwali, tym bardziej nieprzyjemny stawał się panujący tu zaduch, przechodząc stopniowo w nieznośny smród, który zmuszał ich do krótkich wdechów, jeśli chcieli uniknąć zasłaniania ust. Korytarz przed nimi rozdzielał się na kilka pomniejszych przejść splątanych w dziwaczny labirynt tuneli. Stythys nie zwolnił jednak, bez wahania wybierając jeden z nich. Lśniący pył Ognia Przebudzenia tańczył ponad jego głową. Czas wlókł się niemiłosiernie. Tunele i korytarze ciągnęły się, tworząc przepastne, czarne otwory w skale, które wydawały się nie mieć końca. Smród stawał się nie do zniesienia, a dźwięk trących o siebie skał nie dobiegał już z oddali, ale

niepokojąco blisko. Nagle Stythys zatrzymał się przy wejściu prowadzącym do wyjątkowo dużej jaskini. Ogień Przebudzenia zatańczył, kiedy uniósł łapę. - Proksssy! - wyszeptał. Gwałtownym ruchem rzucił przed siebie Ogień, który popłynął naprzód, oświetlając nieprzeniknioną czerń. Wędrowcy z Culhaven wpatrywali się z przerażeniem w to, co ukazało się ich oczom. Podłoga jaskini usiana była setkami poszarpanych, rozwartych szczelin, które otwierały się i zamykały, jak paszcze zajęte jakimś odrażającym przeżuwaniem, nienawistnym mieleniem skał w ciemnościach. To stąd właśnie pochodził ten dźwięk - bulgoczące przełykanie, rozdzieranie i głębokie stękanie stworów czkających płynem i pokruszonymi kamieniami. - Do licha! - Usłyszeli szept Helta. - Ta jaskinia żyje! - Musimy przejść - oznajmił Stythys z paskudnym uśmiechem. - Krasssnale blisssko mnie. Szli tak blisko, że niemal deptali sobie po piętach. Pobladłe twarze lśniły od potu w świetle Ognia Przebudzenia, a oczy utkwione były w podłodze jaskini. Prowadził Stythys. Tuż za nim szedł Garet Jax, potem Slanter, Jair, Edain Elessedil i Helt. Foraker zamykał pochód. Posuwali się powoli krętą ścieżką pomiędzy proksami, stąpając tam, gdzie w świetle Ognia nie było widać ich paszczy. Uszy i umysły idących wypełniał koszmarny dźwięk, który się z nich wydobywał. Wokół nich proksy otwierały i zamykały pyski, jak zwierzęta czujące paszę i czekające na karmienie. Gdzieniegdzie zamknięte były tak szczelnie, że wydawały się częścią podłoża jaskini, niczym więcej jak cienkimi rysami w twardym kamieniu. Mimo to potrafiły otwierać się szybko, tworząc dziury w pozornie bezpiecznym gruncie, gotowe połknąć wszystko, co ośmieliło się postawić tu stopę. Ale za każdym razem, kiedy pojawiały się przed nimi, Ogień Przebudzenia wskazywał ich kryjówkę i ostrożnie przeprowadzał obok. Tak przeszli z jednej jaskini do drugiej, a potem do kolejnej. Podłogi wszystkich jaskiń i korytarzy usiane były proksami. Poruszali się teraz powoli, a minuty wydawały się ciągnąć w nieskończoność. Zwiększyli czujność, kiedy opadło ich zmęczenie, wiedząc, że każdy fałszywy krok może być ostatnim. Cały czas proksy otwierały się i zamykały wokół nich z chrzęstem, jakby w radosnym oczekiwaniu na łup. - Ten labirynt nigdy się nie skończy! - wyszeptał w pewnym momencie Edain Elessedil do Jaira. W jego głosie słychać było zwątpienie.

Chłopiec skinął głową, jakby zgadzał się z beznadziejnością ich sytuacji. Teraz na czoło wysunął się Foraker, a Helt pilnował tyłów. Brodata twarz karła ociekała potem, a jego surowe oczy błyszczały. Ukryty proks otworzył się nagle tuż u stóp Jaira, rozwierając czarną paszczę. Chłopak gwałtownie rzucił się w tył i wpadł na Slantera. Proks był tuż koło niego, a on go nie zobaczył! Zwalczył falę strachu i obrzydzenia i z determinacją zacisnął zęby. To już nie potrwa długo. Wkrótce wyjdą na powierzchnię. W końcu, kiedy przechodzili przez jeszcze jedną jaskinię, jeszcze jeden labirynt proksów, Stythys zrobił to, przed czym cały czas ostrzegał ich Slanter. Wszystko stało się tak szybko, że nawet Garet Jax nie zdążył zareagować. W jednej chwili byli razem, omijając obrzydliwie zgrzytające szczeliny, a w następnej łapa mwellreta nagle zamachnęła się w tył i cisnęła im w twarze Ogień Przebudzenia. Spadł na nich, rozsypując się jak oślepiający fajerwerk. Instynktownie odwrócili się, zasłaniając oczy, i w tym momencie Stythys zaatakował. Mijając Gareta i Slantera, rzucił się do miejsca, gdzie skulił się Jair. Chwytając chłopca w pasie jednym potężnym ramieniem, drugim sięgnął w fałdy szaty, wyjął ukryty tam nóż i przyłożył go do gardła swojej ofiary. - Cofnąć się, mali przyjaciele! - zasyczał mwellret, odwracając się do nich, kiedy Ogień Przebudzenia znowu zebrał się przed nim. Nikt się nie poruszył. Garet Jax przykucnął niecałe dwa jardy od nich - czarny cień, gotowy do skoku. Ciągle był połączony z mwelIretem liną. Stythys trzymał chłopca pomiędzy nimi. Długi nóż lśnił w ciemnościach. - Głupie krasssnale! - wycharczał potwór. - Myśleliście, że wykorzyssstacie mnie wbrew mojej woli. Widzicie, co wasss teraz czeka? - Mówiłem, żeby mu nie wierzyć! - wrzasnął z wściekłością Slanter. Ruszył naprzód, ale ostrzegawczy syk jaszczura natychmiast go powstrzymał. Za jego plecami reszta kompanii zamarła w ciasnym kręgu - Helt, Foraker i Edain Elessedil. Wszędzie wokół nich proksy nie przestawały przeżuwać, kamień tarł o kamień. Garet Jax uniósł się. Spojrzenie szarych oczu było tak zimne, że ramię Stythysa zacisnęło się mocniej wokół Jaira. - Puść chłopca, mwellret - odezwał się cicho Mistrz Broni. Ostrze noża przysunęło się bliżej do gardła Jaira. Chłopak przełknął i spróbował się odsunąć. Jego oczy napotkały wzrok Gareta. Mistrz Broni był szybki, szybszy niż ktokolwiek. Już

raz pokazał, jak może być szybki, kiedy walczył w Czarnych Dębach z gnomami, które uwięziły Jaira. Jego szczupła, surowa twarz miała wtedy taki sam wyraz, spokojny i nieodgadniony. Tylko oczy obiecywały śmierć. Jair wziął długi, powolny oddech. Garet Jax był blisko, ale nóż przy gardle chłopca był bliżej. - Magia należy do nasss, nie do krasssnali! - Stythys wyrzucił z siebie szybki, nerwowy szept. - Magia, aby powssstrzymać wędrowców! Krasssnale nie mogą jej użyć, nie mogą nasss wykorzystać! Głupie krasssnale! Zmiażdżę wasss jak pchły! - Puść chłopca - powtórzył Garet Jax. Ogień Przebudzenia tańczył przed mwellretem niczym wirująca chmura lśniącego pyłu. Zielone ślepia Stythysa zwęziła nienawiść. Zaśmiał się cicho. - Lepiej uwolnię ciebie. - Prychnął i spojrzał szybko na Slantera. - Ty, mały gnomie! Przetnij sznur, który nasss łączy! Slanter spojrzał na Gareta, a potem znowu na jaszczura. Przez jedną chwilę uniósł wzrok, odnajdując Jaira. Chłopak natychmiast zrozumiał, czego od niego oczekuje. Jeśli chciał wyjść z tego z życiem, musiał jakoś pomóc. Powoli, krok po kroku Slanter podszedł do przodu, wyciągając zza pasa długi nóż. Nikt się nie poruszył. Jair próbował się opanować, walcząc ze strachem i odrazą, które nim owładnęły. Slanter zrobił kolejny krok. Dłoń gnoma sięgnęła do luźnej liny łączącej Gareta z jaszczurem. Jair zachowywał absolutny spokój. To była jego jedyna szansa. Ręka Slantera zbliżyła się do sznura. Uniósł nóż. Jair zaśpiewał. Był to nagły, ostry krzyk, który Slanter natychmiast rozpoznał. Na ciele Stythysa pojawiło się kilkanaście szarych, owłosionych pająków, wspinając się na ramię, które trzymało nóż przy gardle Jaira. Mwellret szarpnął kończyną i zawył, tłukąc dziko łapami po własnych szatach i próbując strząsnąć stworzenia, które do niej przylgnęły. Ogień Przebudzenia rozproszył się nagle, tworząc szeroki krąg i pogrążając wszystko w mroku. Z błyskawiczną szybkością Slanter rzucił się na Stythysa i zatopił ostrze w ramieniu, które ściskało chłopca w pasie. Łapa cofnęła się i Jair upadł na szorstkie, kamienne podłoże, znowu wolny. Z ust pozostałych wyrwały się okrzyki, kiedy rzucili się naprzód, aby go odciągnąć. Stythys przewrócił się do tyłu. Slanter wczepił się w stwora, a Garet Jax skoczył za nim. W ręce Mistrza Broni pojawił się nóż. Próbował przeciąć linę łączącą go z jaszczurem, ale stracił równowagę i lina napięła się tylko. Garet upadł na kolana. - Slanter! - krzyknął Jair.

Gnom i mwellret toczyli się przez labirynt proksów, walcząc zajadle. Ogień Przebudzenia podtrzymywany mocą Stythysa oddalił się i nagle jaskinia pogrążyła się w mroku. Jeszcze kilka sekund i nic nie będą widzieli. - Gnomie! - krzyknął ostrzegawczo Foraker i rzucił się do przodu, w stronę walczących postaci. Ale Garet Jax był szybszy. Poderwał się z kolan i wyskoczył jak cieli z mroku. Jednym cięciem długiego noża zerwał linę, którą przewiązany był w pasie. W odpowiedzi na hałas ponad nimi proksy zgrzytały i kłapały paszczami. Ciemne gardziele pracowały szaleńczo. Stythys i Slanter znajdowali się dokładnie w środku tego kłębowiska, które sunęło, wiło się coraz bliżej... Garet Jax dopadł ich, jednym skokiem pokonując dzielącą ich przestrzeń. Noga Slantera znalazła się w żelaznym uścisku Mistrza Broni. Jednym szarpnięciem wydarł gnoma z łap Stythysa. Z gardła jaszczura wydobył się przerażający syk. Ubranie miał w strzępach. Mwellret stracił równowagę i upadł do tyłu. Pod nim otworzyła się ciemna gardziel proksa. Jaszczur przez chwilę zawisł w górze, szponiaste palce chwytały powietrze. Potem spadł, znikając im z oczu. Paszcza proksa zamknęła się i powietrze przeszył nieludzki wrzask. Czarna szczelina zaczęła mielić swoją zdobycz z upiornym chrzęstem. Potworny dźwięk wypełnił całą jaskinię. W tej samej chwili Ogień Przebudzenia znowu rozproszył się i odpłynął w mrok, unosząc ze sobą bezcenne światło. Jaskinie Nocy raz jeszcze pogrążyły się w ciemnościach. Minęło kilka minut, zanim ktokolwiek odważył się poruszyć. Skulili się tam, gdzie zastała ich ciemność, czekając, aż oczy przyzwyczają się do braku światła, i nasłuchując żucia proksów wokół siebie. Kiedy szybko stało się jasne, że nawet najmniejsza drobinka światła nie ukaże się ich oczom, Elb Foraker zaczął wołać wszystkich i kazał im odpowiadać. Jeden po drugim wołali w odpowiedzi, bezcielesne głosy w nieprzeniknionych ciemnościach. Byli wszyscy. Wiedzieli jednak, że długo tak nie wytrzymają. Zniknął Ogień Przebudzenia, światło, którego tak rozpaczliwie potrzebowali, aby wskazywało im drogę. Bez niego byli jak ślepcy. Musieli podjąć próbę wydostania się z labiryntu proksów za pomocą jedynie własnego instynktu. - To beznadziejne - oznajmił od razu Foraker. - Bez światła nie będziemy mogli stwierdzić, gdzie otwiera się przed nami korytarz ani gdzie jest droga. Nawet

jeśli unikniemy proksów, będziemy błąkać się po tych jaskiniach przez całą wieczność. - W głosie karła pobrzmiewał odcień strachu, którego Jair nigdy przedtem nie słyszał. - Musi być jakiś sposób. - Chłopiec mruknął cicho, bardziej do siebie niż do pozostałych. - Helt, czy możesz użyć swego daru widzenia? - zapytał z nadzieją Edain Elessedil. - Czy potrafisz zobaczyć drogę w tych ciemnościach? Olbrzym jednak nie potrafił pomóc. Nawet jego nocne widzenie wymagało odrobiny światła, wyjaśnił łagodnie. Bez światła nocne widzenie było bezużyteczne. Przez chwilę milczeli, pozbawieni nawet tej niewielkiej nadziei. Jair usłyszał w ciemnościach głos Slantera wyrzucającego Garetowi, że nie miał na tyle rozumu, żeby nie wierzyć jaszczurowi, tak jak on, Slanter, ostrzegał przez cały czas. Jairowi wydawało się, że słyszy Brin napominającą go, że powinien był jej usłuchać. Odpędził od siebie ten szept, zastanawiając się, czy mógłby użyć pieśni, aby przywołać z powrotem Ogień Przebudzenia, jeśli pieśń służy mu tak samo jak siostrze. Ale jego pieśń była tylko iluzją, ułudą rzeczywistości. Potem pomyślał o krysztale wizji. Podekscytowany, zaczął nawoływać pozostałych i gorączkowo przeszukiwać ubranie. Kryształ był tam wciąż, wetknięty bezpiecznie w fałdy tuniki, zawieszony na srebrnym łańcuchu. Jair wydobył go i uniósł w złożonych dłoniach. Kryształ da im światło! Z kryształem i nocnym widzeniem Helta wyjdą z tych jaskiń! Ledwo mogąc opanować podniecenie, zaśpiewał, przywołując magię. Jasne światło zalało jaskinię swym blaskiem. W jego wnętrzu pojawiła się piękna i znużona twarz Brin Ohmsford i uniosła się do nich w mroku Jaskiń Nocy niczym duch nie z tego świata. Dziewczynę otaczała szarość, mrok przypominający mroki jaskini, gęsty i duszący. Gdziekolwiek teraz była, wpatrując się przez nich w swoją własną przyszłość, było to miejsce równie wrogie jak to, w którym sami się znajdowali. Ostrożnie podeszli bliżej, zbierając się wokół światła kryształu. Chwycili się za ręce jak dzieci, które muszą przejść jakieś ciemne miejsce, i ruszyli naprzód poprzez labirynt proksów. Prowadził Jair, głosem podtrzymując blask kryształu wizji i rozpraszając przed nimi cienie. Krok za nim szedł Helt. Wąskie oczy olbrzyma przeszukiwały podłogę jaskini, gdzie ukrywały się proksy. Za nimi podążała reszta. Przeszli do następnej jaskini. Była mniejsza niż poprzednie i łatwiej było wybrać właściwą drogę. Pieśń Jaira uniosła się czysta i pewna, pełna mocy. Wiedział

już, że dzięki Brin uda im się wyjść z jaskiń. Chciało mu się krzyczeć z wdzięczności do jej wizerunku unoszącego się przed nim. Jakie to niezwykłe, że mogła w ten sposób przyjść im na ratunek! Odgrodził się od dźwięków, które wydawały proksy mielące kamień po kamieniu. Zamknął swój umysł na wszystko z wyjątkiem światła i obrazu twarzy siostry, zawieszonych przed nim w powietrzu. Cały oddał się magii pieśni, krocząc pewnie naprzód w ciemnościach.

XXXVIII Resztę nocy zajęło Brin i jej oswobodzicielom wydostanie się ze Starego Bagniska. Nie dokonaliby tego bez prowadzącego ich Szepta, ale wielki, bagienny kot czuł się tutaj jak w domu i nie przeszkadzały mu ani mgła, ani błotniste podłoże. Wybierając drogę instynktem, którego bagno nie było w stanie oszukać, prowadził ich na południe, w stronę ciemnej ściany Ravenshorn. - Bez Szepta stracilibyśmy cię w bagnisku - wyjaśniła dziewczynie Kimber, kiedy znowu ją odnaleźli i ruszyli na południe. - To on wytropił cię we mgle. Nie zmylą go pozory i zna wszystkie sztuczki bagien. Ale to wielkie szczęście, że dotarliśmy do ciebie we właściwym czasie. Musisz trzymać się blisko nas. Brin bez komentarza przyjęła udzieloną jej w dobrych intencjach naganę. Nie było powodu dłużej rozwodzić się nad tym wydarzeniem. Podjęła już ostatecznie decyzję, że opuści ich, zanim dotrą do Maelmord. Pozostawało jej tylko znaleźć odpowiednią ku temu okazję. Powody były proste. Allanon powierzył jej zadanie przebycia pasma puszczy, która chroniła Ildatch, i dopilnowanie, aby księga została zniszczona. Uczyni to, przeciwstawiając magii Maelmord magię pieśni. Niegdyś zastanawiała się, czy to w ogóle możliwe. Teraz myślała raczej, jakie katastrofalne skutki może to wywołać. Uwolniona moc obu tych magii może być przerażająca. Nie będzie to walka białej magii z czarną, jak kiedyś przewidywała, ale walka magii równie mrocznych w działaniu i skutkach. Maelmord został stworzony, aby niszczyć. Lecz pieśń także to potrafiła. Brin wiedziała już, że pieśń zawsze nosiła w sobie niszczycielski potencjał, i wiedziała także, że być może nie będzie go w stanie kontrolować. Mogła ślubować, że to uczyni. Mogła składać najświętsze przysięgi, ale nie mogła być pewna, że kiedykolwiek ich dotrzyma - już nie. Chyba że przestanie używać pieśni. Mogła pogodzić się z tym, że ryzykuje. Zrobiła to już dawno, w chwili, kiedy postanowiła wyruszyć na tę wyprawę. Ale nie mogła pogodzić się z tym, że ryzykuje życiem tych, którzy wraz z nią ruszyli w tę podróż. Musiała ich opuścić. Bez względu na to, co miałaby znieść, kiedy dotrze do Maelmord, nie mogła pozwolić, aby podzielili jej los. „Idziesz na pewną śmierć, Brin Shannara”, ostrzegał ją Grimpond. „Niesiesz ze sobą ziarno zniszczenia”. Być może tak właśnie było. Być może zniszczenie tkwiło w magii pieśni. Jednego wszak była pewna. Jej towarzysze już dość dla niej ryzykowali i więcej nie może im na to pozwolić.

Myślała o tym całą noc, mozolnie przedzierając się przez bagniska i przypominając sobie, co czuła, używając magii pieśni. Mijały godziny. Wiedźminy porzuciły tej nocy pościg za nimi, ale w umyśle dziewczyny i tak kłębiły się demony, tyle że innego rodzaju. O świcie grupka wędrowców wydostała się ze Starego Bagniska i znalazła się na wzgórzach graniczących z południowymi zboczami Ravenshorn. Umęczona długim marszem i wydarzeniami ubiegłej nocy, cała piątka schroniła się w niewielkim sosnowym zagajniku rosnącym pomiędzy dwoma pasmami gór i zapadła w sen. Bali się podróżować za dnia, kiedy łatwo mogli zostać zauważeni. Wraz z zapadnięciem nocy ruszyli w dalszą podróż, tym razem na wschód, wzdłuż wysokiej skalnej ściany, która wyrastała nad wrzosowiskiem. Niższe, zalesione zbocza spowijała mgła. Jej strzępy przecinały ich ścieżkę niczym pajęcza sieć. Szczyty Ravenshorn były ogromne i wyniosłe. Nagie skały unosiły się nad leśną krainą, ostrymi szczytami rzeźbiąc niebiosa. Noc była cicha i spokojna. Nigdzie nie było śladu życia. Mrok ścielił się na urwiskach, lasach i pokrytych mgłą bagnach. Nic nie poruszało się w tym rozlewisku ciemności. O północy zatrzymali się na odpoczynek. Była to niespokojna przerwa, podczas której nasłuchiwali ciszy, rozcierając obolałe mięśnie i poprawiając rzemienie przy butach. Wtedy właśnie Coglin postanowił porozmawiać o magii. - Tu także jest magia - wyszeptał ostrożnie do Brin i Rona, jak gdyby bał się, że ktoś mógłby ich usłyszeć. - Innego rodzaju niż ta, którą władają wędrowcy. Zrodzona nie w ich czasach ani czasach elfów i baśniowych istot, ale w czasach pomiędzy! - Pochylił się do przodu i zmrużył oskarżycielsko oczy. - Myślałaś, że nic nie wiem o starym świecie, prawda, dziewczyno? - zapytał Brin. - Mnie także uczono o starym świecie. Dowiedziałem się wszystkiego od swoich przodków. Nie druidów, nie, ale nauczycieli, dziewczyno, nauczycieli! Oni posiadali wiedzę o starym świecie, który istniał, kiedy Wielkie Wojny spowodowały tak wielkie spustoszenie wśród rodzaju ludzkiego! - Dziadku - łagodnie upomniała go Kimber Boh. - Wystarczy im to wyjaśnić. - Też coś! - burknął gniewnie Coglin. - Wyjaśnij, mówi! A co niby robię, dziewczyno? - Zmarszczył czoło. - Moc ziemi! Oto magia, którą władam! Nie magia słów czy zaklęć, nie ta magia! Moc zrodzona z elementów tworzących ziemię, po której chodzimy, cudzoziemcy. To jest moc ziemi. Kawałki kruszców, pyłów i związków, które można zobaczyć i dotknąć. Niegdyś nazywano to chemią. Teraz w

czterech krainach nikt nie ma tak rozwiniętych umiejętności. Większa część wiedzy przepadła razem ze starym światem. Ale trochę, tylko trochę, ocalało. Teraz jest w moim posiadaniu. - Czy to właśnie nosisz w tych sakwach? - zapytał Ron. - W ten sposób spowodowałeś tamten wybuch? - Ha, ha! - Coglin zaśmiał się cicho. - One mogą o wiele więcej, góralu. Ogień eksploduje, ziemia zamienia się w błoto, powietrze w duszący pył, a ciało w kamień! Mam mikstury na wszystko. Mieszam i łączę, trochę tego i trochę tamtego. - Znowu się roześmiał. - Pokażę wędrowcom moc, jakiej nigdy nie widzieli! Ron z powątpiewaniem pokręcił głową. - Gnomy pająki to jedno, a Widma Mord to zupełnie coś innego. Wskażą cię palcem i zamienisz się w popiół. Jedyną ochroną przed ich magią jest miecz, który niosę, natchniony magią druida. - Hm! - Coglin splunął. - Poszukasz jeszcze u mnie ochrony, ty i dziewczyna! Ron już miał rzucić jakąś ciętą odpowiedź, ale po namyśle wzruszył tylko ramionami. - Jeśli przyjdzie nam zmierzyć się z wędrowcami, obaj ofiarujemy Brin całą ochronę, jaką będziemy w stanie. Zerknął na dziewczynę, szukając potwierdzenia, a ona uśmiechnęła się na znak zgody. Nic jej to nie kosztowało. Wiedziała już, że tak czy inaczej, u celu podróży nie będzie z nią żadnego z nich. Przez chwilę rozważała słowa Coglina. Martwiło ją, że jakaś część dawnych umiejętności przetrwała masakry Wielkich Wojen. Nie była zachwycona myślą, że tak przerażająca moc może znowu przyjść na świat. Wystarczyło, że magia czarodziejskiego świata odrodziła się poprzez źle skierowane wysiłki grupki buntowniczych druidów w Radzie Paranoru. Ale perspektywa, że wiedza o mocy i energii mogłaby być znowu zastosowana, była jeszcze bardziej niepokojąca. Niemal wszystkie nauki prowadzące do tej wiedzy przepadły wraz ze starym światem, a to, co zostało, ponownie ukryli druidzi. Mimo to ten stary, na wpół szalony człowiek, prymitywny jak odludzie, na którym żył, był w posiadaniu przynajmniej części tej wiedzy. Ta szczególna magia, którą poznał, należała teraz do niego. Potrząsnęła głową. Być może tak już musiało być, że każda magia, zrodzona z dobrej czy złej woli, ta, która miała dawać życie, i ta, która je odbierała, w pewnym czasie nieuchronnie wychodziła na światło dnia. Być może taka była właśnie prawda

o talentach zrodzonych w świecie ludzi i o magii zrodzonej w świecie czarów. Być może strumień czasu wynosił je cyklicznie na powierzchnię, po czym znikały, znowu się pojawiały i tak bez końca. Ale powrót wiedzy o mocy i energii teraz, kiedy zginął ostatni z druidów...? Niemniej jednak Coglin był stary, a jego wiedza ograniczona. Kiedy umrze, wiedza prawdopodobnie umrze wraz z nim i raz jeszcze przepadnie. Przynajmniej na jakiś czas. A więc to samo może wydarzyć się i z jej magią. Przez resztę nocy szli na wschód, wybierając drogę przez rzedniejącą puszczę. Przed nimi ściana Ravenshorn zaczęła wyginać się na pomoc, ku pustkowiu głębokiego Anaru. Wyrastała z głębi nocy jak wyniosłe, mroczne pasmo cienia. Stare Bagnisko zostało za nimi i już tylko cienka, zielona linia wzgórz oddzielała ich od górskich szczytów. Nad krainą unosiła się głęboka cisza. Brin wiedziała, że w miejscu, gdzie góry skręcają na północ, leży ukryty Graymark i Maelmord. „Tam muszę znaleźć sposób, aby uwolnić się od pozostałych, pomyślała. Stamtąd muszę już iść sama”. Za ścianą gór pojawiły się pierwsze promienie wschodzącego słońca. Niebo jaśniało powoli, przechodząc od głębokiego granatu do szarości, od szarości do srebra, a od srebra do różu i złota. Mrok odpłynął wraz z wycofującą się nocą i z ciemności wyłonił się szeroki łuk ziemi. Najpierw pojawiły się drzewa, liście, zakrzywione gałęzie i szorstkie pnie, którym światło nadało zarys i barwę. Potem ujrzeli skały, krzewy i nagą ziemię. Wszystko od wzgórz do bagnisk nabierało kształtów. Przez chwilę jeszcze mrok utrzymywał się w górach. Na ich zboczach ciemność jeszcze się nie rozwiała do końca. Ale wreszcie także i tam przedarło się wschodzące słońce i na ostrych krawędziach rozlało się światło, ukazując przerażające oblicze Ravenshorn. Była to groźna i nieugięta twarz - zniszczona przez czas, żywioły i zatruta czarną magią, która na niej wyrosła. Tam gdzie pasmo gór skręcało na północ w pustkowie, skały były zbielałe i spękane, jak gdyby po jakiejś żywej istocie zostały tylko kości. Wyrastały tysiące stóp ponad horyzontem - strome urwiska i poszarpane wąwozy przygniecione ciężarem wieków i koszmarów, które przetrwały. W surowej, szarej pustce nic się nie poruszało. Kiedy powiał wiatr, Brin na chwilę uniosła twarz i zmarszczyła nos z obrzydzeniem. Nieprzyjemny zapach napływał skądś przed nimi.

- Kanały Graymark. - Coglin splunął, nie przestając się czujnie rozglądać. Jesteśmy już blisko. Kimber wysunęła się naprzód, gdzie ostrożnie węszył Szept. Schylając się nisko nad wielkim kotem, powiedziała mu coś cicho do ucha, tylko jedno słowo, a zwierzę delikatnie obwąchało jej twarz. Zawróciła do nich. - Szybko, zanim się rozjaśni. Szept pokaże nam drogę. Pospieszyli naprzód poprzez umykający mrok, podążając za bagiennym kotem, który poprowadził ich krzywizną szczytów Ravens-horn tam, gdzie odginały się na pomoc. Drzewa i krzewy zniknęły, trawa była skąpa i pożółkła, a ziemia ustąpiła miejsca pokruszonym kamieniom i skalnym półkom. Przykry zapach nasilał się. Cuchnący odór zgnilizny tłumił nawet świeżość poranka. Brin niemal się dusiła. A co będzie, jeśli odnajdą drogę do kanałów? Wzgórza opadły gwałtownie i przed nimi otworzyła się głęboka dolina, zagubiona pomiędzy mrocznymi ścianami gór. W dole, posępne i nieruchome, leżało ciemne jezioro, zasilane strumieniem, który sączył się po skałach z szerokiego, czarnego otworu. Szept zatrzymał się. U jego boku stanęła Kimber. - Tutaj. - Wskazała. - Kanały. Spojrzenie Brin powędrowało w górę, wzdłuż poszarpanej linii szczytów, do miejsca, gdzie potężna, górska ściana opierała się o niebo wyzłocone świtem. Tam, ciągle jeszcze niewidoczna, stała forteca, Maelmord i Ildatch. Przełknęła. Zapach kanałów był nie do zniesienia. Tutaj miała spotkać swój los. Jej uśmiech był twardy. Musi stawić się na to spotkanie. U wejścia do kanałów Coglin ujawnił trochę więcej ze swojej magii. Z zamkniętej paczki z jednej z sakw, które nosił przypięte do pasa, wyjął maść, która wtarta w nozdrza łagodziła smród trujących wydzielin kanałów. „Mała magia”, oznajmił. Wprawdzie nie usuwała całkowicie przykrego zapachu, ale mogła uczynić go znośnym. Z kawałków uschłych gałęzi zrobił krótkie pochodnie i wetknął ich końce do drugiej sakwy. Pokryły się srebrną substancją, która jarzyła się jak olejna lampa w ciemnościach jaskini, mimo że nie było żadnego ognia. - Jeszcze troszkę mojej magii, cudzoziemcy. - Zachichotał, kiedy wpatrywali się ze zdumieniem w pochodnie bez płomienia. - Chemia, pamiętacie? Coś, czego wędrowcy nie znają. Mam jeszcze parę takich niespodzianek. Zobaczycie.

Ron skrzywił się z powątpiewaniem i pokręcił głową. Brin nie odezwała się, ale pomyślała szybko, że będzie bardzo szczęśliwa, jeśli nie będą mieli okazji wypróbować tych niespodzianek. Z pochodniami w dłoniach, mała grupka weszła ze słonecznego światła w ciemny tunel kanałów. Korytarze były szerokie i głębokie. Ciekła trucizna sącząca się z Graymark i Maelmord spływała w dół starym kanałem wyżłobionym w podłodze tunelu. Po obu stronach kanału znajdowały się kamienne chodniki, wystarczająco szerokie, aby mogli nimi przejść. Prowadził Szept, a jego świecące oczy rzucały senne refleksy w świetle pochodni. Płaskie stopy bezszelestnie przesuwały się po kamieniach. Za kotem podążał Coglin z Kimber, a Brin i Ron osłaniali tyły. Szli bardzo długo. Brin straciła rachubę czasu. Jej uwagę pochłaniało tylko wybieranie drogi w półmroku i obietnica, że zejdzie do Maelmord sama. Kanał biegł w górę przez skalne ściany, wijąc się niczym wąż. Odór napełniający przejście był niemal nie do zniesienia, nawet z maścią, za pomocą której Coglin chciał ułatwić im oddychanie. Od czasu do czasu docierały do nich z góry nagłe podmuchy zimnego powietrza, wymiatając odór kanału. Ale były one rzadkie i krótkie, fetor natychmiast powracał. Minął ranek. Godziny gubiły się w nie kończącej się spirali ich wspinaczki. W końcu stanęli przed ogromną, stalową bramą, przez którą nie prześliznęłaby się nawet mysz. Ron sięgnął po miecz, ale powstrzymał go ostry okrzyk Coglina. Z radosnym chichotem stary człowiek kazał im się cofnąć, a sam wyjął kolejną sakwę - tę zawierającą dziwaczny, czarny pył z dodatkiem jakby sadzy. Pomazał pyłem kraty bramy w miejscu, gdzie łączyły się one ze skałą, dotknął naznaczonych punktów pochodnią i pył rozjarzył się białym światłem. Kiedy zgasło, kraty okazały się kompletnie przeżarte w tych miejscach. Coglin naparł na nie łokciem i brama runęła na podłogę jaskini. Ruszyli dalej. Wspinali się w milczeniu. Nasłuchiwali wroga, który czekał na nich w górze czarni wędrowcy i ich sługi. Nie słyszeli ich, ale za to inne dźwięki odbijały się echem w pustych korytarzach. Dobiegały gdzieś z góry i trudno było od razu je rozpoznać. Głuche odgłosy, jakby upadku ciężkich ciał, drapanie i skrobanie pazurów, wycie, jak gdyby gwałtowny wicher z górskich szczytów przemierzał tunele i syczenie, jak gdyby z jakiejś szczeliny uwalniała się para. Te odległe odgłosy napełniały kanały, podkreślając jeszcze panującą tu absolutną ciszę. Brin próbowała odnaleźć pewną regularność tych dźwięków, ale nie było żadnej, może z wyjątkiem

syczenia, które wznosiło się i gasło ze specyficzną regularnością. Przywołało to nieprzyjemne wspomnienia Grimponda unoszącego się z jeziora i mgły. Muszę znaleźć sposób, żeby się odłączyć, pomyślała raz jeszcze. I to szybko. Tunele i wspinaczka ciągnęły się w nieskończoność. Wraz z upływem dnia powietrze w kanałach stawało się coraz cieplejsze i członkowie wyprawy obficie się pocili pod swoimi płaszczami i tunikami. Przez korytarze zaczęła się sączyć przedziwna mgła, przylegająca do skóry i ubrań, lepiąca się od brudu i przesiąknięta odorem kanałów. Odpędzali ją z obrzydzeniem, ale płynęła za nimi i nie dawała się przepędzić. W miarę wspinaczki stawała się coraz gęstsza i wkrótce widoczność ograniczyła się do paru stóp przed nimi. Potem nagle mgła i mrok rozstąpiły się i stanęli nad skalną półką, a pod nimi rozciągała się niezmierzona przepaść ginąca w nieprzeniknionej czerni serca góry. Spojrzeli po sobie z niepokojem. Po ich prawej stronie korytarz skręcał w górę podążając za kanałem biegnącym z cytadeli Widm Mord, ginął w skale. Po lewej prowadził w dół do wątłego, kamiennego mostku biegnącego nad otchłanią w kierunku ciemnego tunelu wydrążonego w odległej ścianie urwiska. - Którędy teraz? - mruknął cicho Ron, jak gdyby sam sobie zadawał to pytanie. Na lewo, pomyślała natychmiast Brin. Na lewo, przez przepaść. Nie wiedziała dlaczego, ale instynktownie czuła, że musi podążyć tamtędy. - Kanały są drogą. - Coglin patrzył na nią. - To właśnie powiedział ci Grimpond, prawda, dziewczyno? Brin zaniemówiła. - Brin? - To Kimber przywoływała ją łagodnie. - Tak - odpowiedziała w końcu. - Tak, one są drogą. Skręcili w prawo, wzdłuż półki, idąc w górę kanałem, znowu podejmując mozolny marsz w ciemnościach. W umyśle Brin wrzało. To nie tędy, myślała. Dlaczego powiedziałam im, że to tędy? Odetchnęła gwałtownie, starając się opanować gonitwę myśli. To, czego szukała, znajdowało się za nimi, po drugiej stronie kamiennego mostu. Maelmord był za nią, czuła to. Dlaczego więc...? Odpowiedź przyszła natychmiast. Ponieważ tam miała ich opuścić, rzecz jasna. To była właśnie okazja, na którą czekała od Starego Bagniska. Tak musiało być. Pieśń przyjdzie jej z pomocą - mały podstęp, niewielkie kłamstwo. Wciągnęła gwałtownie powietrze. Mimo że zawiedzie pokładane w niej zaufanie, musi to

uczynić. Zaczęła mruczeć, cicho, delikatnie, budując z pieśni niewidzialną ścianę i tworząc w umyśle swoich towarzyszy swój własny obraz. Potem nagle odłączyła się od własnej zjawy i przywarła do ściany, obserwując, jak ją mijają. Wiedziała, że iluzja będzie trwała zaledwie parę minut. Pobiegła z powrotem w dół kanału. W uszach miała własny, ciężki oddech. Dotarła do półki, podbiegła do miejsca, gdzie się zwężała, i weszła na kamienny most. Pod nią otwierała się czarna otchłań. Krok po kroku ostrożnie przeszła most. W mroku i mgle wokół niej panowała cisza, ale mimo to czuła, że nie jest sama. Zdecydowanie odsunęła nagły przypływ strachu i zwątpienia. Spokój, żadnych emocji. Nie mogła pozwolić, aby coś ją dotknęło. W końcu pokonała most. Przez chwilę stała przy wejściu do kolejnego tunelu i pozwoliła powrócić uczuciom. Pojawiła się krótka myśl o Ronię i pozostałych, a potem zniknęła. Pomyślała gorzko, że użyła pieśni przeciwko nim i chociaż było to konieczne, ta świadomość raniła ją głęboko. Potem, gwałtownym ruchem odwróciła się do kamiennego mostka, nastroiła pieśń do szybkiego, ochrypłego krzyku i zaśpiewała. Gniewny dźwięk odbił się echem, fragmenty mostu uleciały w powietrze i opadły w przepaść. Teraz nie było już odwrotu. Skręciła w głąb tunelu i zniknęła. W tunelu, w którym nadal grupka śmiałków szukała drogi w ciemności, uniósł się ostry krzyk. - Do licha! Co to było? - krzyknął Ron. Przez chwilę panowała cisza. Umilkło echo dziwnego odgłosu. - Brin, to była Brin - wyszeptała Kimber. Ron wlepił w nią oczy. Niemożliwe, Brin była przecież przy nim... Nagle wizerunek, który dziewczyna wytworzyła w ich umysłach, zbladł i rozwiał się. Coglin zaklął cicho i tupnął nogą. - Co ona zrobiła...? - wyjąkał góral w pomieszaniu, niezdolny dokończyć zdania. U jego boku stanęła Kimber. Na jej twarzy widniało napięcie. - Zrobiła to, co zamierzała zrobić od samego początku, jak sądzę. Zostawiła nas i poszła dalej sama. Mówiła, że nie chce, abyśmy jej towarzyszyli. Teraz po prostu upewniła się, że tego nie zrobimy.

- Na kocią duszę! - Ron był przerażony. - Czy ona nie rozumie, jak niebezpieczne...? - Rozumie doskonale. - Dziewczyna przerwała mu, przepychając się obok niego w tunelu. - Powinnam była wiedzieć, że tak zrobi. Musimy się spieszyć, jeśli chcemy ją dogonić. Szept, szukaj! Wielki bagienny kot pobiegł naprzód bez wysiłku, sunąc z powrotem tunelem kanału. Trójka ludzi pobiegła za nim, ślizgając się i potykając w mroku. Ron Leah był wściekły i przerażony jednocześnie. Dlaczego to zrobiła? Nie mógł tego pojąć. Znowu znaleźli się na kamiennej półce, wpatrując się w otchłań, w którą spadł przełamany na pół most. - Tutaj użyła magii! - Coglin parsknął. Ron bez słowa skoczył naprzód, stając na poszarpanych pozostałościach mostu. Dwadzieścia stóp dalej sterczał ze ściany urwiska drugi koniec. Mógłby skoczyć pomyślał nagle. Było daleko, ale mógłby spróbować. Przynajmniej spróbować... - Nie, Ronie Leah. - Kimber odciągnęła go od przepaści, natychmiast odczytując jego zamiary. Uścisk jej ręki był nadspodziewanie silny. - Nie bądź głupcem. Nie skoczysz tak daleko. - Nie mogę jej znowu zostawić - upierał się. - Nie po raz drugi. Dziewczyna z powagą skinęła głową. - Ja też się o nią martwię. - Odwróciła się. - Szept! Bagienny kot przypadł do niej, ocierając się o jej twarz wąsatym pyskiem. Przemówiła do niego cicho, targając za uszy. Potem cofnęła się. - Szukaj, Szept! - rozkazała. Kot wykonał skręt i rzucił się na most, po czym zebrał się do skoku i jednym susem, bez najmniejszego wysiłku, przesadził przepaść, lądując na drugim końcu potrzaskanego mostu. Po drugiej stronie zniknął w ciemnym tunelu. Na młodej twarzy Kimber odbiła się troska i niepokój. Niechętnie rozstawała się z kotem, ale Brin mogła go bardziej potrzebować, a przecież była jej przyjaciółką. - Strzeż jej dobrze - powiedziała cicho w ślad za Szeptem. Potem spojrzała na Rona. - Teraz my spróbujmy znaleźć jakiś sposób, aby dotrzeć do Brin Ohmsford.

XXXIX Było prawie południe, kiedy Jair i jego towarzysze wynurzyli się ponownie z Jaskiń Nocy i stanęli na szerokiej skalnej półce nad głębokim kanionem pomiędzy szczytami Ravenshorn. Znajdowały się one tak blisko siebie, że ponad głowami ludzi zebranych w ich cieniu widać było jedynie wąski skrawek błękitnego nieba. Półka biegła na lewo po skalnej ścianie, a potem znikała w szczelinie urwiska. Jair patrzył w górę zmęczony, podążając wzrokiem za szczytami rysującymi się na tle porannego nieba. Był wyczerpany - fizycznie i emocjonalnie. Ciągle jeszcze ściskał w dłoni kryształ wizji, a srebrny łańcuch wlókł się za nim po skale. Przebywali w jaskiniach od wschodu słońca. Przez większą część wędrówki konieczne było użycie pieśni, aby ochronić kryształ i odnaleźć drogę. Zużył na to całą swą siłę i koncentrację, na jaką było go stać. W uszach wciąż miał odgłosy wydawane przez proksy, kamień trący o kamień, ledwie szept tego, co zostawili za sobą w jaskiniach. Słyszał także ostatni krzyk Stythysa. - Nie stójmy tu. Łatwo nas stąd zobaczyć - powiedział w końcu Garet Jax i popchnął go w lewo. Slanter zrównał się z nimi, rozglądając się wokół z powątpiewaniem. - Nie jestem pewny, czy to właściwa droga, Mistrzu Broni. Garet nie odwrócił się. - A widzisz jakieś inne? Niewielka kompania w milczeniu zsunęła się w dół, wzdłuż skalnej półki, aż do szczeliny w ścianie. Przed nimi rozciągała się wąska przełęcz, wijąc się pomiędzy skałami i znikając w mroku. Ruszyli nią gęsiego, rzucając czujne spojrzenia wzdłuż jej chropowatych ścian. Ze szczytów dosięgnął ich podmuch lodowatego powietrza. Jair zadrżał pod jego dotykiem. Sparaliżowany koszmarem jaskiń, z wdzięcznością powitał nawet to nieprzyjemne odczucie. Wyczuwał, że są teraz blisko murów Graymark. Forteca, Maelmord, Niebiańska Studnia - wszystko w zasięgu ręki. Jego pościg dobiegał końca, długa podróż dopełniła się. Czuł, że mógłby śmiać się i płakać jednocześnie, ale nie pozwalały mu na to ani zmęczenie, ani obolałe mięśnie. Wąwóz wił się, wślizgując się głębiej w skałę. Jego myśli błądziły wokół Brin. Gdzie była? Kryształ pokazał im jej twarz, ale nic więcej. Otaczała ją szara mgła i mrok w jakimś ponurym, opustoszałym miejscu. Może jakieś przejście, korytarz podobny do tego, którym szli? Czyżby także była w górach? .Musisz dostać

się do Niebiańskiej Studni, zanim ona dotrze do Maelmord”, ostrzegał Król Srebrnej Rzeki. „Musisz tam być ze względu na nią”. Te myśli sprawiły, że przestał uważać, potknął się i o mało nie spadł. Wyprostował się szybko i wsunął kryształ wizji za tunikę. - Patrz, gdzie idziesz - wyszeptał za nim Edain Elessedil. Jair skinął głową i ruszył dalej. Zaczął budować obraz najbliższej przyszłości. Całe armie gnomów strzegące murów i strażnic fortecy, Widma Mord przemierzające jej korytarze. Być może w środku czekały na nich jeszcze czarniejsze stwory - strażnicy pilnujący twierdzy przed intruzami takimi jak oni. Było ich zaledwie sześciu. Jaką mogą mieć nadzieję przeciwko tak wielu i takiej potędze? Wyglądało na to, że niewielką, a mimo to Jairowi nie wydawało się to całkiem beznadziejnym przedsięwzięciem, chociaż pewnie powinno. Być może była to wiara Króla Srebrnej Rzeki, którą okazał, wybierając go na to poszukiwanie; okazane mu przez starca zaufanie, które w jakiś sposób uważał za gwarancję powodzenia. A może jego własna determinacja, siła woli, która nie pozwoli mu przegrać. Potrząsnął łagodnie głową. Być może, ale także charakter pięciu mężczyzn, którzy zdecydowali się mu towarzyszyć i trwali przy nim. Garet Jax, Slanter, Foraker, Edain Elessedil i Helt Pogranicznik - doszli z czterech krain aż do tej końcowej, straszliwej konfrontacji. Zagadkowa mieszanka siły i odwagi. Dwóch tropicieli, myśliwy, Mistrz Broni i książę elfów - przemierzali swoje, jakże odmienne ścieżki życia, aby dojść do tego dnia, a każdy z nich mógł nie dożyć jego końca. Ich przywiązanie do Jaira i zaufanie, którym go obdarzyli, wzięły górę nad ostrożnością i zdrowym rozsądkiem, które zapewne w innym wypadku skłoniłyby ich do dokładniejszego zastanowienia się nad ryzykowaniem własnym życiem. Tak stało się nawet ze Slanterem. Gnom dokonał wyboru w Capaal, kiedy to odrzucił możliwość ucieczki na północ, do przygranicznych krain i życia, od którego został oderwany. Podjęli zobowiązanie i stali się jednością, wydawałoby się, nie do pokonania. Jair niewiele wiedział o swoich towarzyszach. Jednego wszak był pewny - cokolwiek wydarzy się tego dnia, tych pięciu będzie przy nim. Ta pewność mu wystarczała. Być może dlatego właśnie się nie bał. Wąwóz rozszerzył się przed nimi i dosięgły ich promienie słońca. Garet Jax zwolnił, po czym opadł na czworaki i wychylił się do przodu. Skinął kościstym ramieniem, aby podeszli bliżej. Skuleni przy ziemi, podczołgali się do niego.

- Tam - wyszeptał i wskazał ręką przed siebie. To był Graymark. Jair wiedział to natychmiast. Forteca stała na opadającej przed nimi ścianie urwiska. Opierała się na szerokiej skalnej półce, która sterczała w górę, zasłaniając poranne niebo. Była to ponura, ogromna budowla. Mury, wieże i blanki wyrastały z kamiennego bloku na setki stóp w górę, niczym piki i tępe ostrza toporów sięgające bezchmurnego błękitu. Z wież nie powiewały żadne proporce, żadne okno nie barwiło się draperią. Cała forteca miała surowy, zimny wygląd nawet w jaskrawych promieniach słońca. Kamień miał ponury odcień popiołu. Nieliczne okna były małe, a ciasne otwory zasłonięte były kratami i drewnianymi okiennicami. Po zboczu góry wiła się wąska droga wykuta w skale. Kończyła się u stóp wysokich, obitych żelazem wierzei, które stanowiły wejście do budowli. Były zamknięte. Obserwowali warownię bez słowa. Nie było śladu żywego ducha. Nic się nie poruszało. Potem Jair dostrzegł Croagh. Widział jedynie fragmenty wznoszące się za fortecą - poszarpany, kamienny hak, który wydawał się być częścią wież i parapetów kompleksu. Wijąc się w górę, niczym zawieszone w powietrzu schody, Croagh piął się i kończył wysoko na samotnym szczycie, który wyrastał ponad inne. Jair chwycił Slantera za ramię i wskazał na szczyt oraz wąską kamienną wstęgę, która do niego prowadziła. - Tak, chłopcze. To Croagh i Niebiańska Studnia - potwierdził gnom. - To właśnie polecił ci odnaleźć Król Srebrnej Rzeki. - A Maelmord? - zapytał szybko Jair. Slanter pokręcił głową. - Po drugiej stronie fortecy, w dole, otoczony pierścieniem gór. Tam Croagh zaczyna swoją wspinaczkę, wije się wokół fortecy i wznosi się do góry. Umilkli ze wzrokiem utkwionym w twierdzę. - Wygląda na to, że nikogo tam nie ma - mruknął Helt po chwili. - Ci w środku chcą właśnie, żebyś tak myślał - zauważył sucho Slanter. - Poza tym wędrowcy wolą ciemności. Przez większą część dnia odpoczywają, a ruszają w nocy. Nawet gnomy, które im służą, szybko zaczęły się zachowywać tak samo i nie pokazują się za dnia. Ale niech cię to nie zmyli. Są tam i wędrowcy, i gnomy. I jeszcze paru innych, jak sądzę. Garet Jax obserwował kręty szlak prowadzący do wejścia fortecy. - Będą oczekiwali, że pójdziemy tamtędy - mówił bardziej do siebie niż do pozostałych. - Szlakiem albo po ścianie urwiska. - Spojrzał w lewo, gdzie półka, na

której stali, ginęła w wąskim tunelu we wnętrzu góry. - Chociaż tędy może nie. Slanter dotknął jego ramienia. - Ten tunel łączy się z serią korytarzy prowadzących w górę, do piwnic fortecy. Tak właśnie się tam dostaniemy. - Są strzeżone? Slanter wzruszył ramionami. - Czułbym się lepiej, gdybyśmy mogli stąd się wspiąć na Croagh - mruknął Foraker. - Widziałem już dość jaskiń i tuneli. Gnom pokręcił głową. - To niemożliwe. Jedyna droga do Croagh prowadzi przez fortecę, przez środek wędrowców i wszystkiego, co im służy. - Co o tym myślisz, Garet? - burknął Foraker. Mistrz Broni pilnie przyglądał się ścianom urwiska. Na jego szczupłej twarzy nie malowało się żadne uczucie. - Czy znasz tę drogę wystarczająco dobrze, aby nas bezpiecznie przeprowadzić, gnomie? - zapytał Slantera. - Wiele wymagasz. - Gnom rzucił mu mroczne spojrzenie. - Znam ją, ale niezbyt dobrze. Szedłem tamtędy raz czy dwa, kiedy pierwszy raz mnie tu przyprowadzono. Zanim zaczęło się to wszystko... Przerwał gwałtownie. Jair wiedział, że Slanterowi się przypomniało, jak postanowił powrócić do swego kraju i swoich ludzi i został wysłany przez czarnych wędrowców, aby wytropił Allanona. Wspominał i być może pożałował przez chwilę, że wszystko przybrało taki obrót. - Uczciwie postawiona sprawa - stwierdził cicho Garet Jax i ruszył przed siebie. Poprowadził ich w dół pomiędzy skałami do miejsca, gdzie półka przechodziła w tunel wiodący do wnętrza gór. Tam, ukryty w cieniu wielkich głazów i niewidzialny dla obserwatorów z fortecy, przywołał ich bliżej siebie. - Czy wędrowcy zawsze odpoczywają podczas dnia? - zapytał Slantera. Pomiędzy głazami było ciasno i gorąco. Na czole Gareta lśnił pot. Gnom zmarszczył brwi. - Jeśli pytasz, czy powinniśmy iść raczej nocą, to odpowiem: tak. - Jeśli wystarczy nam na to czasu - wtrącił się Foraker. - Południe już minęło, a w górach szybko robi się ciemno. Może lepiej byłoby poczekać do jutra, kiedy

moglibyśmy wykorzystać na przejście cały dzień. Dwanaście godzin w tę czy w tę nie robi już teraz wielkiej różnicy. Przez chwilę nikt się nie odzywał. Jair spojrzał w górę, mierząc spojrzeniem poszarpaną krawędź urwiska. Jeszcze dwanaście godzin? Targnęło nim nagłe podejrzenie. Jak daleko dotarła Brin? Ponownie rozbrzmiały w jego pamięci słowa Króla Srebrnej Rzeki: „Musisz dotrzeć do Niebiańskiej Studni, zanim Brin wejdzie do Maelmord”. Odwrócił się szybko do Gareta. - Nie jestem pewny, czy zostało nam jeszcze dwanaście godzin. Muszę wiedzieć, gdzie jest Brin, żeby się upewnić. Muszę znowu użyć kryształu. Lepiej zrobię to od razu. Mistrz Broni zawahał się, a potem wstał. - Nie tutaj. Wejdźmy do jaskini. Przemknęli się przez ciemny otwór i po omacku weszli w mrok. Tam przykucnęli blisko siebie i czekali cierpliwie, kiedy Jair gmerał w fałdach tuniki, szukając kryształu wizji. Odnalazł go po chwili, chwycił srebrny łańcuch i wyjął. Trzymając klejnot delikatnie w złożonych dłoniach, zwilżył wargi, starając się pokonać ogarniające go zmęczenie. - Zaśpiewaj, Jair - usłyszał cichą zachętę Edaina Elessedila. Zaśpiewał więc niskim, ochrypłym głosem, śmiertelnie znużony wysiłkiem prowadzenia ich przez Jaskinie Nocy. Kryształ rozjarzył się, rozsiewając wokół światło... Brin przystanęła w mroku tunelu, którym się skradała. Nagle poczuła, że coś ją obserwuje, że podążają za nią czyjeś oczy. Tak samo, kiedy dotarli do Smoczych Zębów i kiedy je opuszczali, ktoś obserwował ją z oddali. Zamarła w bezruchu. Jakiś przebłysk intuicji podszepnął jej imię brata - Jair! Wzięła głęboki oddech, aby się uspokoić. To był Jair! Nie znajdowała żadnego logicznego wyjaśnienia tego odczucia. Tak po prostu było. Ale jak to możliwe? Jak jej brat...? W tunelu za jej plecami coś się poruszyło. Odeszła już spory kawałek od grobli. Był to powolny, ostrożny marsz przez ciemność, którą pomagała rozproszyć pochodnia Coglina. Przez cały ten czas nie widziała i nie słyszała żywej duszy. Doszła tak daleko, nie wyczuwając niczyjej obecności, że zaczęła się zastanawiać, czy nie popełniła błędu, wybierając ten tunel. Teraz jednak nareszcie coś się pojawiło. Nie przed nią, jak się spodziewała,

ale z tyłu. Odwróciła się ostrożnie. Uczucie, że jest obserwowana, zniknęło. Rzuciła przed siebie pochodnię i patrzyła w przerażeniu. Z ciemności mrugały do niej ogromne, błyszczące, niebieskie oczy. Potem szeroka, wąsata morda wysunęła się z kręgu światła. - Szept! Z ulgą wypowiedziała imię bagiennego kota i opadła na kolana, a bestia wspięła się na tylne łapy i ocierała się szerokim łbem o ramię dziewczyny w przyjacielskim geście powitania. - Szept, co ty tutaj robisz? - mruknęła, kiedy kot przysiadł na zadzie i przyglądał jej się z powagą. Łatwo mogła się domyślić odpowiedzi. Odkrywszy jej nieobecność, pozostali musieli podążyć jej śladem aż do kamiennego mostu, a nie będąc w stanie pokonać przepaści, wysłali za nią Szepta. Czy też raczej Kimber go wysłała, ponieważ tylko jej Szept słuchał. Brin wyciągnęła rękę i wytarmosiła kota za uszy. Pomyślała, że dziewczynę musiało to dużo kosztować. Kimber i kot byli do siebie bardzo przywiązani i dziewczyna bardzo na nim polegała. To było do niej podobne postanowiła ofiarować przyjaciółce siłę bagiennego kota. Oczy Brin zamgliły się i objęła zwierzę za szyję. - Dziękuję ci, Kimber - wyszeptała, po czym wstała, pogłaskała kota i potrząsnęła łagodnie głową. - Ale nie mogę cię ze sobą zabrać, rozumiesz? Nikogo nie mogę zabrać. To zbyt niebezpieczne, nawet dla ciebie. Obiecałam sobie, że nikogo nie narażę na to, co mnie tam czeka. To dotyczy także ciebie. Musisz wracać. Bagienny kot mrugnął do niej i nie ruszył się z miejsca. - No już, idź. Musisz wracać do Kimber. Idź, Szept. Szept nie poruszył nawet wąsem. Po prostu siedział i czekał. - A więc to tak. - Brin raz jeszcze pokręciła głową. - Uparty jak twoja pani, co? Nie miała wyboru. Użyła pieśni. Ciche słowa i muzyka pieśni spowijały kota, rozkazując mu wrócić do domu. Śpiewała przez kilka minut i było to łagodne ponaglenie, które nie mogło wyrządzić zwierzęciu krzywdy. Szept wstał i pognał w dół korytarza, znikając w ciemnościach. Brin patrzyła za nim, dopóki nie zniknął jej z oczu. Potem odwróciła się i ruszyła przed siebie. Po chwili ciemność zaczęła się rozpraszać. Korytarz, dotąd wąski i niski,

poszerzył się i podniósł gwałtownie tak, że światełko jej pochodni nie docierało już do ścian ani do stropu. Teraz jednak światło padało z góry i pochodnia nie była jej już potrzebna. Korytarz rozjaśnił się zamgloną szarością. To było słońce. Gdzieś niedaleko tunel musiał wychodzić na zewnątrz. Pobiegła naprzód, odrzucając na bok pochodnię Coglina. Korytarz biegł w górę, przechodząc w wykute w skale stopnie prowadzące do ogromnej jaskini. Zapominając o zmęczeniu, weszła szybko na schody, czując, że jej podróż dobiega powoli końca. Do jaskini wlewało się słoneczne światło. W srebrnych płomieniach wirowały drobinki kurzu i skalnego pyłu, tańcząc niczym żywe istoty. Weszła na ostatni stopień i wydostała się z tunelu na szeroki skalny występ leżący poniżej. Przed nią rozciągał się nad kolejną przepaścią jeszcze jeden most, tym razem dwa razy większy, ogromny i poszarpany. Opadał w dół tysiące stóp, w otchłań tak głęboką, że nawet promienie słońca padające przez szczeliny w stropie jaskini nie były w stanie przeniknąć jej czerni. Brin zerknęła w dół i zmarszczyła nos, kiedy dotarł do niej odór unoszący się z przepaści. Nawet z maścią Coglina, która miała przytłumić jej zmysł powonienia, poczuła mdłości. Cokolwiek leżało na dnie otchłani, było znacznie gorsze niż to, co wypełniało kanały Graymark. Spojrzała na drugi koniec kamiennego mostu. Jaskinia ciągnęła się jeszcze kilkaset stóp w skale, a potem otwierała się na krótki, wysoki tunel. A raczej niszę, pomyślała, wyciosaną ręcznie, wygładzoną, z wyrytymi w skale zawiłymi symbolami. Do jej odległego końca docierało światło, a dalej widać było niewyraźną, zamgloną zieleń nieba. Przyjrzała się uważniej. Nie, to nie było niebo. To dolina pokryta mgłą. Maelmord. Rozpoznała ją instynktownie, jak gdyby widziała ją już w jakimś śnie i zapamiętała. Czuła jej dotyk i słyszała jej szept. Wbiegła na most - wygięty w łuk, szeroki na jakieś dwadzieścia stóp, z drewnianymi słupkami wbitymi w skałę i połączonymi łańcuchem. Ruszyła szybko naprzód, minęła szczyt łuku i zaczęła schodzić. Była już niemal po drugiej stronie, kiedy nagle, z głębokiej szczeliny w podłodze jaskini, parę stóp od niej, wynurzyło się jakieś czarne stworzenie. Mrucząc coś ze złością, Coglin dał im znak, aby się zatrzymali. Ron i Kimber stanęli za jego plecami. Przed nimi kanał dzielił się na dwa identyczne tunele. Nie było żadnego znaku, żadnej wskazówki, dokąd udała się Brin.

- A więc? Którym idziemy? - Coglin zażądał odpowiedzi od Rona. Góral wlepił w niego zdumione spojrzenie. - Nie wiesz? - Nie mam pojęcia. - Starzec pokręcił głową. - Sam wybierz. Ron zawahał się i rozejrzał wokół. - Nie potrafię. Słuchajcie, a może to żadna różnica, którym pójdziemy. Może oba kończą się w tym samym miejscu. - Tunele kanałów biegną do tego samego miejsca, a nie z tego samego miejsca! Każdy głupiec o tym wie! - warknął Coglin. - Dziadku! - upomniała go ostro Kimber. Wysunęła się przed nich, badając po kolei tunele i przyglądając się czarnej wodzie, która płynęła w kanałach wyżłobionych w każdym z nich. W końcu cofnęła się i powoli pokręciła głową. - Nie mogę wam pomóc - przyznała, jak gdyby w jakiś sposób czuła, że powinna. - Nie czuję, dokąd prowadzą. Wydają się takie same. - Spojrzała na Rona. Ty będziesz musiał wybrać. Patrzyli na siebie przez chwilę, niczym zamarłe posągi. Potem Ron skinął głową. - Dobrze, pójdziemy na lewo. - Ruszył pierwszy. - Przynajmniej ten tunel wydaje się biec do otchłani. Pobiegł korytarzem, ściskając w dłoni pochodnię Coglina. Twarz wykrzywiał mu grymas. Coglin i Kimber zerknęli na siebie i pobiegli za nim. Czarny stwór wynurzył się ze szczeliny w podłodze jaskini, niczym cień przebudzony do życia z sennych koszmarów, i przykucnął przed mostem. Przypominał ludzką istotę, tyle że bezwłosą i gładką, jakby wyrzeźbioną w ciemnej glinie. Zgarbiony, z podciągniętymi pod siebie długimi kończynami, był i tak wyższy od Brin. Jego ciało i kończyny były dziwnie bezkształtne, jak gdyby mięśnie pod skórą były niewidoczne albo jakby stworzenie w ogóle nie miało mięśni i było czymś bez krwi i kości. Niewidzące, martwe ślepia uniosły się, napotykając spojrzenie Brin, i paszcza stwora, czarna i szorstka jak cała jego skóra, rozdziawiła się w głuchym, matowym syku. Dziewczyna zamarła w miejscu. Nie było sposobu, aby ominąć stworzenie. Jasne było, że jest tutaj, aby strzec mostu, i nic koło niego nie przejdzie. Prawdopodobnie Widma Mord utkały go z czarnej magii lub przywołały do życia z

innego czasu i miejsca, tak jak uczyniły to z jachyrą. Czarny stwór zrobił krok do przodu, pewnie, nie spiesząc się i wytrzeszczając martwe ślepia. Brin wytężyła wszystkie siły, aby nie ruszyć się z miejsca. Czuła, że stworzenie jest niebezpieczne i zaatakuje, kiedy odwróci się lub cofnie. Czarna paszcza rozwarła się szeroko i ciszę przerwało syczenie potwora. Brin poczuła śmiertelny chłód. Wiedziała, co teraz nastąpi, a to znaczyło, że raz jeszcze będzie musiała użyć pieśni. Natychmiast poczuła ucisk w gardle. Nie chciała użyć magii elfów, ale nie mogła pozwolić, aby stwór jej dosięgnął, nawet jeśli oznaczało to... Nagle potwór zaatakował, gwałtownym ruchem podrywając się z półprzysiadu. Szybkość ruchu zaskoczyła ją. Pieśń zamarła jej w gardle, zatrzymana przez jej niezdecydowanie. Była jak zahipnotyzowana. Chwila trwała w zawieszeniu niczym supeł na nici czasu. Brin czekała na uderzenie. Ale uderzenie nie nastąpiło. Coś wyskoczyło zza jej pleców jak błyskawica, dopadło stwora w pół skoku i odrzuciło go do tyłu. Brin zachwiała się i opadła na kolana. To był Szept! Zaklęcie pieśni nie było wystarczająco silne, aby powstrzymać go przed spełnieniem rozkazu pani. Szept otrząsnął się z magii i poszedł za nią! Walczące stworzenia splotły się w jedno, wbijając w siebie zęby i pazury. Czarny potwór był kompletnie zaskoczony. Sycząc z wściekłości, walczył, aby zrzucić z grzbietu bagiennego kota, który trzymał go w śmiertelnym uścisku. Toczyli się wzdłuż mostu, a zęby Szepta rozdzierały szyję i barki monstrum. Ogromna, czarna postać skuliła się i szarpała konwulsyjnie. Kilka jardów od środka mostu stała Brin, niezdolna wciąż podjąć decyzję. Musi coś zrobić, powtarzała sobie. To nie była walka Szepta, tylko jej. Wzdrygnęła się, widząc zaciekłość pojedynku. Cichy okrzyk wyrwał się z jej ust, kiedy walczący potoczyli się zbyt blisko barierki, rwąc żelazne łańcuchy. Musi mu pomóc! Ale jak? Oprócz pieśni nie ma żadnej broni, a nie może przecież użyć magii. Nie potrafiłaby! Sama była zaskoczona mocą własnego postanowienia. Nie mogła użyć magii, ponieważ... ponieważ... Poczuła przypływ strachu i wściekłości mieszających się z niepewnością, która ją paraliżowała. Dlaczego? Okrzyk udręki rozbrzmiewał głośno w jej umyśle. Co się z nią działo? Potem gwałtownie ruszyła naprzód, kierując się na drugą stronę kamiennego łuku, daleko od walczących. Powzięła decyzję - ucieknie. To na nią czyhał czarny stwór. Jeśli się pospieszy, dotrze do Maelmord przed nim...

Zatrzymała się. Zauważyła, że tam, gdzie jaskinia kończy się łukowatym otworem, coś unosi się ze skalnej szczeliny. Drugi potwór! Podeszła bezszelestnie. Korytarz otwierał się na światło dnia, a dolina za nim była zbyt daleko. Czarny stwór stał dokładnie na linii światła. Już szedł w jej stronę. Uniósł się ze skał i na czterech łapach ociężale ruszył w kierunku mostu, otwierając czarną paszczę. Brin spojrzała w tył. Tym razem sama musi się bronić. Szarpał nią strach i niepewność. Musi użyć pieśni. Musi! Potwór zasyczał i sięgnął w jej kierunku. Znowu poczuła ucisk w gardle. I znowu Szept przyszedł jej z pomocą. Uwolniwszy się od pierwszego stwora, kot zawrócił i gwałtownie rzucił się na drugiego, odrzucając go od dziewczyny. Czając się do skoku, szykował się na spotkanie z nowym wrogiem. Czarna bestia zbliżyła się z ochrypłym sykiem i wyskoczyła w powietrze. Szept był jednak szybszy. Odskoczył zgrabnie i ciął pazurami nie osłonięty brzuch napastnika. Wydarł strzępy ciemnego ciała, ale potwór nie zwolnił. Gwałtownym szarpnięciem rzucił się do skoku. Martwe ślepia patrzyły nieruchomo. Teraz do drugiego monstrum dołączyło pierwsze. Ostrożnie zaczęło zbliżać się do bagiennego kota. Szept cofnął się czujnie, stając przed Brin. Gęste futro zjeżył tak, że wydawał się dwa razy większy. Przyczajone na czterech łapach czarne stwory poruszały się błyskawicznie, symulując atak. Przeskakiwały z boku na bok z łatwością i zwinnością zupełnie nie pasującą do ich przysadzistych sylwetek. Ostrożnie próbowały znaleźć jakiś słaby punkt w obronie kota. Szept nie ruszał się z miejsca, nie dając się wciągnąć do walki. Potem oba stwory zaatakowały równocześnie, drąc wściekle zębami i pazurami futro i ciało kota. Szept został odrzucony na łańcuchy barierki i przyparty do nich zaciekłym atakiem. Wyrwał się jednak jednym szarpnięciem, tnąc pazurami i wywrzaskując swoją nienawiść. Głos Jaira zamarł, kiedy zabrakło mu powietrza, a wraz z nim zgasło światło kryształu wizji. Twarz Brin zniknęła. Mrok wypełniła głęboka cisza. Twarze mężczyzn były blade i ściągnięte. - To były muteny - wyszeptał w końcu Slanter. - Co takiego? - Siedzący obok niego Edain Elessedil spojrzał przerażony. - Tak nazywają te czarne stwory, muteny. Stworzyła je czarna magia. Strzegą kanałów pod fortecą... - Gnom przerwał, zerkając przelotnie na Jaira. - Więc ona tutaj jest - wychrypiał Jair. Usta miał suche. Dłonie zaciskał wokół

kryształu. Slanter skinął głową. - Tak, chłopcze, jest tutaj. I to bliżej rowu niż my. Szczupły, czarny cień Gareta Jaxa podniósł się szybko. Inni też pozbierali się na nogi. - Wygląda na to, że nie mamy czasu do stracenia ani wyboru. Musimy iść teraz. Nawet w półmroku jaskini jego oczy płonęły. Wyciągnął do nich ręce. Podajcie mi dłonie. Jeden po drugim wyciągali ręce i kładli je na jego dłoni. - Teraz uczynimy ślubowanie - powiedział ochrypłym, twardym głosem. Chłopiec ma dotrzeć do Niebiańskiej Studni tak, jak przysiągł. Cokolwiek się wydarzy, jesteśmy razem. Razem do końca. Przysięgnijcie. Nastąpiła cisza. - Razem - powtórzył Helt głębokim, łagodnym głosem. - Razem - zawtórowali pozostali. Dłonie opadły i Garet Jax odwrócił się do Slantera. - Prowadź - rozkazał.

XL Szli w górę podziemnym korytarzem do piwnic leżących pod Graymark cicho jak Widma, których unikali. W świetle pochodni, których spory zapas znaleźli w niszy przy wejściu do tunelu, skradali się przez mrok i ciszę do trzewi twierdzy. Prowadził Slanter. Jego surowa żółta twarz pochylała się blisko do światła, w oczach odbijał się strach. Szedł szybko i pewnie, jedynie oczy zdradzały to, co pewnie pragnąłby ukryć przed samym sobą. Jair wszak rozpoznawał uczucie, które odzwierciedlało to, co przyczaiło się w nim samym. On także się bał. Oczekiwanie, które wcześniej umacniało jego wolę, zniknęło. Zastąpił je strach, gwałtowny, niemal paniczny strach, który rozlewał się w ciele i zamieniał skórę w lód. Jego umysł wypełniały dziwne, urywane strzępy myśli o domu w Yale, rodzinie rozrzuconej po świecie, przyjaciołach i wszystkich znajomych rzeczach, które zostawił za sobą i prawdopodobnie utracił, o mrocznych, ścigających go stworach, Allanonie, Brin i o tym, co sprowadziło ich do tego ponurego miejsca. W nozdrzach czuł zapach spleśniałego powietrza i własnego potu. Myśli mieszały się i biegły razem niczym farby rozpuszczone w wodzie. Nie było sensu podążać za jedną z nich. To strach powodował to rozproszenie. Skoncentrował wszystkie siły, aby mu się oprzeć. Korytarze wiły się przez długi czas pod górę, splatając się i rozplatając niczym szaleńczy labirynt, który wydawał się nie mieć końca ani początku. Mimo to Slanter nie zatrzymywał się, ale prowadził ich stale naprzód, aż w końcu stanęli przed szeroką, okutą żelazem bramą umocowaną w skale. Podeszli do niej i zatrzymali się, milczący jak tunele, które przemierzali. Jair przykucnął wraz z innymi, kiedy Slanter przyłożył ucho do bramy i nasłuchiwał. Słyszał niemal bicie własnego pulsu. Gnom podniósł się i kiwnął głową. Ostrożnie uniósł zasuwę, położył dłonie na żelaznej klamce i pchnął. Wrota otworzyły się z cichym jękiem. Przed nimi wznosiły się schody, znikając w ciemności poza kręgiem światła pochodni. Stopień po stopniu, powoli i ostrożnie zaczęli wchodzić. Znowu prowadził Slanter. Mrok i cisza były coraz głębsze. Schody skończyły się, wychodząc w górę poprzez kamienną podłogę. Ciche skrzypnięcie czyjegoś buta odbiło się w ciemnościach zgrzytliwym echem, a potem utonęło w ciszy. Jair pokonał ogarniające go uczucie pustki. Jak gdyby w górze nie było nic tylko ciemność. Weszli w mrok. Milcząc stanęli blisko otworu i patrzyli w ciemność,

trzymając przed sobą pochodnie. Światło nie docierało ani do ścian, ani do sufitu pomieszczenia. Czuli jednak, że mają przed sobą komnatę tak ogromną, że w jej wnętrzu byli tylko karzełkami. Na skraju światła dostrzegli niewyraźny zarys jakichś pak i beczek. Drewno było suche i przegniłe, stalowe okucia zardzewiały. Wszystko pokrywały pajęczyny, a na podłodze leżała gruba warstwa kurzu. Ale na tym szczególnym dywanie ukośne ślady stóp znaczyły przejście czegoś, co z pewnością nie było człowiekiem. Cokolwiek to było, skoro ośmieliło się zejść do niższych poziomów fortecy, z pewnością już nie żyło, pomyślał przytomnie Jair. Slanter skinął na nich. Po omacku ruszyli przed siebie w mrok. Spod ich butów miękkimi chmurami unosił się kurz i wirował w bladym świetle pochodni. Zostawili po lewej stertę porozrzucanych zapasów, ale to jeszcze nie był koniec komnaty. Potem nagle pojawiło się sześć stopni prowadzących na wyższy poziom, ciągnący się dalej w ciemność. Weszli na nie zbitą grupką, przeszli jakieś dwadzieścia jardów i znaleźli się w ogromnym korytarzu o hakowatym sklepieniu. Tutaj także były żelazne wrota, zakratowane i zamknięte. W stalowych obręczach tkwiły poczerniałe, wypalone pochodnie, a pod ścianami leżały stosy łańcuchów. Wielonogie robactwo pierzchało przed światłem, kryjąc się w mroku. Smród unoszący się z kamieni piwnicy zatykał oddech. Korytarz kończył się kolejnymi schodami, tym razem wijącymi się w górę jak wężowe pierścienie. Slanter przystanął, po czym wszedł na nie. Pozostali ruszyli za nim. Schody skręcały w górę i wychodziły na jeszcze jeden korytarz, który po kilkunastu jardach rozgałęział się w dwóch kierunkach. Slanter skierował ich w prawo. Korytarz kończył się po paru krokach przed zamkniętymi, stalowymi wrotami. Gnom obejrzał zasuwę, szarpnął i potrząsnął głową. Kiedy odwrócił się do towarzyszy, na jego twarzy malowała się troska. Miał pewnie nadzieję, że zastanie drzwi otwarte. Garet Jax wskazał na korytarz za nimi. W jego oczach odbijało się nie wypowiedziane pytanie. Czy mają wrócić i spróbować innej drogi? Slanter powoli pokręcił głową. Nie wiedział. Wahali się jeszcze przez chwilę z zamkniętymi oczami. Potem Slanter zawrócił i skinął, aby poszli za nim. Poprowadził ich z powrotem do miejsca, gdzie korytarz się rozdzielał. Tym razem ruszyli w lewo. Drugi tunel prowadził dalej niż

pierwszy. Mijali schody, nisze ukryte w cieniu oraz liczne drzwi, zawsze zamknięte i zakratowane. Kilka razy gnom przystawał niezdecydowany, a potem ruszał dalej. Mijały minuty. Jair stawał się coraz bardziej niespokojny. Wreszcie korytarz się skończył. Tym razem zatrzymała ich para masywnych żelaznych wrót tak ogromnych, że Slanter zmuszony był sięgnąć w górę, aby nacisnąć na klamkę. Ustąpiły nadspodziewanie łatwo i wrota po prawej otworzyły się bezszelestnie. Zerknęli czujnie do środka. Przed nimi znajdowała się kolejna komnata, ogromna i zagracona jak poprzednia. Mrok wewnątrz rozpraszał cienki strumień szarego światła spływającego w dół przez maleńkie otworki wycięte w ścianach tuż pod wysokim sklepieniem. Slanter wskazał na nacięcia, a potem na przeciwległą ścianę, gdzie znajdowała się druga para zamkniętych, stalowych drzwi. Zrozumieli. Znajdowali się przy zewnętrznych murach Graymark. Ze Slanterem na przedzie przeszli ostrożnie przez komnatę. Tym razem nie było kurzu na podłodze, a z pak i baryłek nie zwisały draperie pajęczyn. Czuć było duszący odór zgnilizny, ale wydawał się dochodzić z zewnątrz, a nie ze ścian pokoju. Jair zmarszczył nos z obrzydzeniem. Doprawdy ten zapach może ich zabić, zanim jeszcze odnajdą ich Widma Mord. Był tak ohydny, jak... W mroku coś zaszurało cichutko. Garet Jax odwrócił się gwałtownie ze sztyletami w obu dłoniach i okrzykiem ostrzeżenia dla pozostałych. Za późno. Jakiś ogromny, czarny i uskrzydlony kształt eksplodował z mroku. Uniósł się na tle bladego światła, rozciągając opierzone ciało niczym jakiś monstrualnych rozmiarów nietoperz. Jego zęby i pazury lśniły jak kość słoniowa, a z gardła wydobywał się przeraźliwy pisk. Zaatakował tak szybko, że nie mieli czasu na obronę. Przeleciał w pędzie obok prowadzących i natarł na Helta. Doskakiwał do olbrzyma, tłukąc skrzydłami, a jego pisk zamienił się w przerażający syk. Helt jęknął i zachwiał się, ale szybko pochwycił stwora obiema rękami i odrzucił go mocno od siebie. Zwierzę poszybowało przez pokój i opadło na stos pak pod ścianą. Garet Jax skoczył naprzód, a z jego dłoni wystrzeliły sztylety, przyszpilając stwora do drewnianych pak. Tymczasem Slanter dopadł do drugiego końca pokoju i otworzył szeroko żelazne wrota. - Wychodźcie! - wrzasnął. Jeden po drugim przebiegli szybko przez pokój. Slanter z ciężkim stęknięciem

zatrzasnął drzwi i umieścił żelazne zasuwy na swoich miejscach. Roztrzęsiony oparł się o drzwi. - Co to było? - wysapał Foraker. Jego okolona czarną brodą twarz lśniła od potu. Gęste brwi ściągnęły się groźnie. - Nie wiem. - Gnom pokręcił głową. - Coś, co wędrowcy zrobili z czarnej magii. Pewnie jakiś strażnik. Helt klęczał z twarzą ukrytą w dłoniach. Przez palce sączyły się szkarłatne strużki krwi. - Helt! - wyszeptał Jair i podszedł do przyjaciela. - Helt, jesteś ranny... Olbrzym powoli podniósł głowę. Całą twarz miał pociętą. Jedno oko było zapuchnięte i już zaczynało się zamykać. Otarł rany rękawem tuniki i powstrzymał chłopca ruchem dłoni. - Nie, to tylko zadrapania. Nic groźnego. Widać było jednak, że krzywi się z bólu. Wstał z wysiłkiem, przytrzymując się ściany. Wzrok miał niespokojny. Slanter odszedł od drzwi i rozejrzał się ukradkiem dokoła. Stali na środku wąskiego korytarza. Na jednym jego końcu znajdowały się zamknięte drzwi, a drugie wychodziły na światło dnia. - Tędy! - Wskazał i ruszył szybko w kierunku światła. - Pośpieszcie się, zanim coś jeszcze nas dopadnie! Ruszyli za nim. Wszyscy z wyjątkiem Helta, który ciągle opierał się o ścianę korytarza. Jair spojrzał za siebie i zwolnił. - Helt? - zawołał. - Biegnij, Jairze. - Olbrzym dalej próbował zetrzeć krew z twarzy. Potem z wysiłkiem oderwał się od ściany i poszedł za nimi. - Idź. Nie oddalaj się od reszty. Jair zrobił, co mu kazano, wiedząc, że Helt podąża za nimi, i zdając sobie sprawę, jaką mu to sprawia trudność. Działo się z nim coś bardzo niedobrego. Doszli do końca korytarza i wbiegli na schody. Niesamowitą ciszę fortecy przerwał teraz odgłos kroków i głosów - pomieszany, odległy i niewyraźny. Wrzask skrzydlatego potwora ostrzegł pewnie, że w twierdzy znajdują się obcy. Myśli Jaira pracowały gorączkowo, kiedy wspinał się za innymi po schodach. Musi pamiętać, że ma pieśń dla ochrony - że może jej z powodzeniem użyć, jeśli tylko nie straci głowy... Coś syknęło tuż przy jego twarzy. Potknął się i przypadł do ziemi. W ścianie tkwiła strzała. Helt natychmiast doskoczył do chłopca i dźwignął go na nogi. W

korytarzu pod nimi i w górze na blankach pojawiły się gnomy myśliwi. Wokół śmiałków przelatywały strzały. Byli wprawdzie w murach fortecy, ale ich wrogowie już o tym wiedzieli i zebrali siły. Gramoląc się na szczyt schodów, Jair skręcił w prawo za innymi wzdłuż linii murów wychodzących na szeroki, wewnętrzny dziedziniec oraz labirynt wież i umocnień. Gnomy pojawiały się ze wszystkich stron, wyjąc dziko i wymachując bronią. Na murach leżało kilka poskręcanych ciał powalonych przez Gareta Jaxa, który torował sobie drogę naprzód. Sześciu rzuciło się w kierunku schodów wieży, gdzie zatrzymał ich Slanter. - Zwodzona brama, tam! - Wskazał na żelazną kratę uniesioną nad łukowatym wejściem prowadzącym przez masywne, kamienne ściany. - Najkrótsza droga do Croagh! - Jego żółta twarz skrzywiła się. Walczył o oddech. - Gnomy za chwilę będą wiedziały, że jesteśmy blisko. Wtedy opuszczą bramę, żeby schwytać nas w pułapkę. Ale jeśli będziemy tam pierwsi, możemy sami odciąć im drogę! Garet Jax skinął głową, niezwykle spokojny w całym tym zamęcie. - Gdzie jest pomost i kołowrót? - Pod bramą, z tej strony. - Wskazał Slanter. - Będziemy musieli zablokować koło! Wokół nich wybuchły krzyki i nawoływania. Gnomy zbierały się na niższym dziedzińcu. - Szybko, zanim będzie ich zbyt wielu. - Garet Jax wyprostował się. Ze Slanterem na przedzie mała grupka pobiegła w dół schodami wieży. Na dole przeszli ciemny przedpokój i stanęli przed drzwiami wychodzącymi na dziedziniec. Zewsząd patrzyły na nich gnomy. - Do licha! - wysapał Slanter. Pędem rzucili się przez drzwi. Brin Ohmsford powoli dźwignęła się na nogi. Jedna dłoń dziewczyny spoczywała lekko na potężnym łbie Szepta. W jaskini znowu panowała cisza i pustka. Przez chwilę stała na środku kamiennego mostu i patrzyła przez otchłań tam, gdzie światło dnia rozjaśniało wysoką alkowę prowadzącą na zewnątrz. Pogłaskała delikatnie łeb Szepta, uważając, aby nie urazić ran i głębokich nacięć, które pozostały mu po straszliwej walce z czarnymi stworami. Czuła jego ból. - Nigdy więcej - wyszeptała cicho. Potem odwróciła się i szybko zeszła z mostu, nie oglądając się za siebie. Zbliżyła się do alkowy. Szept szedł przy niej, cichutko stawiając łapy. Jego okrągłe, błękitne oczy lśniły. Nie musiała się odwracać, żeby wiedzieć, że jest obok. Uważnie

przyjrzała się szczelinom w skale, szukając śladów czarnych stworów lub innych straszydeł zrodzonych z czarnej magii, ale niczego nie dostrzegła. Zostali tylko ona i kot. Kilka minut później stała już w alkowie o wysokich, gładkich ścianach wykutych w kamieniu i pokrytych zawiłymi wzorami, które widziała już wcześniej. Nie zwróciła na nie większej uwagi, ruszając natychmiast w stronę otworu i światła poza nim. Miała teraz tylko jeden cel. Otwór został za nią i raz jeszcze stanęła w świetle słońca. Było południe, słońce chyliło się ku zachodowi w kierunku linii drzew, przysłonięte mgłą i chmurami, które zakryły całe niebo nad jej głową. Znajdowała się na krawędzi skalnej ściany ponad głęboką doliną otoczoną przez nagie, postrzępione szczyty. Było w tej scenie coś przywodzącego na myśl marzenia senne - góry, chmury i mgła. Całą dolinę spowijał lśniący, ołowiany mrok. Powoli rozejrzała się wokół, a potem spojrzała w górę, za siebie. Tam, osadzona na skale, stała samotna, ponura forteca. Na jej szczytach i daleko poza nimi, gdzie nie sięgała już wzrokiem, znajdowały się kamienne schody Croagh. Mijały występ, na którym stała, dotykały go lekko i spiralą schodziły w głąb doliny. W końcu jej wzrok spoczął na dolinie. Głęboka, pokryta cieniem misa opadała w dół, gubiąc światło słońca, a jej dno pogrążone było całkowicie w zamglonym mroku. Croagh wiło się w dół, pogrążając się w tej ciemności - w masie drzew, winorośli, krzaków i splątanego gąszczu, przez który nie przenikało żadne światło. Las sprawiał wrażenie nieprzebytej gęstwy i wydawał się nie mieć końca ani początku. Jego bujność hamowały dopiero skalne szczyty. Brin patrzyła szeroko otwartymi oczami. Dobiegł ją syk, taki sam jaki słyszała wcześniej w kanałach. Jakby oddech. Przykucnęła w półmroku. Czyżby to, co widzi...? Las w dolinie poruszył się. - Ty żyjesz! - powiedziała cicho i z całych sił zwalczyła ogarniające ją uczucie paniki. Podeszła na sam skraj występu do miejsca, gdzie stykał się on z krawędzią Croagh. W skale wycięto surowe schody. Patrzyła w dół wzdłuż całej ich długości tam, gdzie znikały w kamiennym paśmie. Potem raz jeszcze spojrzała na dolinę. - Maelmord, idę do ciebie - wyszeptała. Odwróciła się do Szepta, uklękła przy nim i czule potargała go za uszy. Na jej

twarzy malował się delikatny, smutny uśmiech. - Nie musisz już dalej iść, Szept. Nawet jeśli twoja pani wysłała cię, abyś mnie strzegł, nie musisz iść już dalej. Zostań tu i czekaj na nią. Rozumiesz? Błyszczące oczy kota zamrugały. Otarł się o nią. - Będziesz mnie ochraniał w drodze powrotnej, jeśli w ogóle będziesz powiedziała. - Być może nie będzie tak, jak przepowiedział Grimpond. Może nie zginę i powrócę stamtąd. Pilnuj tutaj, Szept. Opiekuj się swoją panią i moimi przyjaciółmi. Nie pozwól im pójść za mną. Czekaj, a wrócę tutaj, kiedy zrobię to, co muszę. Wrócę, jeśli dam radę. Obiecuję ci, że wrócę. Potem zaśpiewała kotu nie po to, żeby go zmylić, ale żeby wyjaśnić. W obrazach, które przeniosła do umysłu zwierzęcia, przekazała mu, czego pragnie, i pozwoliła mu zrozumieć, czego musi dokonać. Kiedy skończyła, pochyliła się i uścisnęła mocno kota, wtulając twarz w gęste futro. Czuła, jak przenika ją jego ciepło, i czerpała z niego nowe siły. Potem wstała i cofnęła się. Szept przysiadł powoli na zadzie i przednich łapach, aż w końcu wyciągnął się na ziemi i patrzył na nią. Skinęła głową i uśmiechnęła się. Podjął wartę aż do jej powrotu. Zrozumiał. - Do widzenia, Szept - powiedziała i wkroczyła na Croagh. Odór unoszący się z otchłani poza nią podniósł się na nowo z parującej głębi kotliny. Nie zwracała nań uwagi, wpatrując się przez chwilę w szczyty, tam, gdzie światło słońca lśniło nad horyzontem. Pomyślała o Allanonie i zastanawiała się, czy widzi ja teraz - jak gdyby w jakiś sposób mógł tutaj z nią być. Potem odetchnęła głęboko, aby się uspokoić, i ruszyła w dół.

XLI Szóstka z Culhaven jak jeden mąż wypadła z drzwi wieży i pobiegła przez dziedziniec co sił w nogach. Wokół nich rozległy się ostrzegawcze okrzyki i z każdego kąta wysypały się gnomy. W centrum tego zamieszania Jair obserwował rozwój bitwy z dziwną obojętnością. Czas rozsypał się na kawałki i chłopiec stracił poczucie rzeczywistości. Otoczony przez przyjaciół, którzy usiłowali go osłaniać, unosił się w ich kręgu niemal jak pozbawiony głosu i ciała duch, którego nikt nie może zobaczyć. Ziemia, niebo i cały świat poza murami twierdzy przepadły, a wraz z nimi wszystko, co kiedykolwiek było lub miało być. Było tylko teraz oraz twarze i sylwetki tych, którzy walczyli i umierali na dziedzińcu. Garet Jax poprowadził do ataku, rzucając się między gnomy, które próbowały zajść mu drogę. Zabijał ich szybkimi, płynnymi ruchami. Był niczym czarno odziany tancerz, poruszający się bez wysiłku, pełen gracji i siły. Krępe i zaprawione w niezliczonych walkach gnomy, rzucały się przed niego z szaleńczą determinacją, a ich broń kłuła i cięła z morderczą siłą. Lecz równie dobrze mogliby chcieć pozbierać rtęć. Nikt nie mógł dosięgnąć Mistrza Broni, a od tych, którzy podeszli wystarczająco blisko, aby spróbować go zranić, czarny cień żądał daniny z ich życia. Pozostali walczyli za nim nie mniej zaciekle i tylko o włos mniej skutecznie. Foraker osłaniał jeden bok Gareta. Twarz karła błyskała dziko, kiedy wywijał ogromnym, obosiecznym toporem, a napastnicy pierzchali, wyjąc z przerażenia. U drugiego boku Jaxa stał Edain Elessedil. Zgrabny miecz śmigał niczym wąż, a długi nóż odparowywał ciosy. Za nimi stał Slanter z nożami w obu dłoniach. Czarne oczy patrzyły wzrokiem osaczonego zwierzęcia. Helt zamykał tyły niczym potężna tarcza. Jego poraniona twarz znowu krwawiła. Wyglądał przerażająco. Ogromna pika wyrwana jednemu z atakujących cięła na prawo i lewo wszystkich, którzy próbowali prześliznąć się przez jego obronę. Jaira ogarnęło dziwne uczucie radości. Czuł, że nic nie może ich powstrzymać. Broń fruwała wokół nich, rzucana ze wszystkich stron, a szare popołudnie napełniały krzyki rannych i umierających. Byli teraz na środku dziedzińca. Przed nimi wyrastały ściany zamku. Raptem Jair zachwiał się pod nagłym uderzeniem. Spojrzał oszołomiony i odkrył, że z ramienia wystaje mu grot strzały. Ból

promieniujący z rany przeszedł falą przez ciało chłopca. Cały zesztywniał. Slanter zauważył jego potknięcie i przyskoczył do niego natychmiast. Otoczył Jaira ramionami, aby go podtrzymać, i pociągnął za innymi. Helt ryknął z wściekłości i wywijając długą piką, odpędził gnomy, które rzuciły się naprzód, aby ich pochwycić. Jair z całej siły zacisnął oczy. Jestem ranny, pomyślał z niedowierzaniem, kiedy chwiejnym krokiem podążał za Slanterem. Przed nimi wynurzyła się zwodzona brama. W jej cieniu znajdowały się teraz gnomy, biegając szaleńczo wokół i wywrzaskując ostrzeżenia dla pozostałych. Drzwi blokhauzu zatrzasnęły się i stalowy kołowrót zaczął się obracać. Brama powoli opadała w dół. Garet Jax skoczył naprzód tak szybko, że pozostali ledwo mogli za nim nadążyć. W ciągu paru sekund dopadł bramy i rzucił się pomiędzy gnomy. Kołowrót jednak dalej się obracał, rozwijając żelazne łańcuchy. Brama wciąż opadała. - Garet! - wrzasnął ostrzegawczo Foraker, niemal niewidoczny pomiędzy gromadą atakujących go gnomów. Tymczasem Helt już działał. Zaatakował z opuszczoną piką, odrzucając napastników na boki niczym liście porozrzucane podmuchem wiatru. Spadała na niego ulewa ciosów, ale otrząsał się tylko, jakby w ogóle ich nie czuł, i parł naprzód. Łucznicy gnomów skoncentrowali atak na ogromnym wojowniku z Callahornu. Został trafiony dwa razy. Zachwiał się, ale szedł dalej. Nagle był już przed drzwiami blokhauzu, a jego potężne ciało napierało na zamknięte wrota. Wygięły się z trzaskiem, a potem puściły. Olbrzym znalazł się w środku i jednym susem dopadł grupki obrońców, strącając ich z maszynerii jak szmaciane lalki. Jego mocarne dłonie zacisnęły się na drążkach kołowrotu i powstrzymały je. Brama zwolniła i zatrzymała się z grzechotem łańcuchów i trybów. Ostre zęby unosiły się ledwie dziesięć stóp nad ziemią. Garet Jax zmusił do ucieczki niedobitki gnomów, które pozostały przed bramą. Slanter i Jair przekuśtykali przez nią i znaleźli się na ocienionym dziedzińcu. Przynajmniej przez jakiś czas było tu pusto. Jair opadł na kolana, czując, że z każdym ruchem wybucha nowa fala bólu. Slanter stanął przed nim. - Przykro mi, chłopcze, ale muszę to zrobić - powiedział. Jedna sękata dłoń chwyciła jego ramię, a druga sięgnęła do strzały. Jednym mocnym szarpnięciem gnom wyciągnął grot. Jair krzyknął i niemal stracił .przytomność, ale Slanter przytrzymał go, włożył pod tunikę chłopca zwinięty

kawałek materiału i szybko obwiązał prowizoryczny opatrunek swoim pasem. Pod bramą Garet Jax, Foraker oraz Edain Elessedil stanęli w rzędzie, szykując się do odparcia nadchodzących gnomów. Kilkanaście kroków za nimi, we wnętrzu blokhauzu, Helt ponownie uruchomił kołowrót i raz jeszcze brama zaczęła opadać. Jair mrugał przez łzy, które wycisnął ból. Coś było nie tak. Olbrzym nie uczynił żadnego ruchu, aby pójść za nimi. Opierał się ciężko na maszynerii, patrząc, jak brama opada. - Helt...? - wyszeptał cicho Jair. Odgadł zamiar przyjaciela. Helt chciał opuścić bramę i zablokować ją z przeciwnej strony. Jeśli tak zrobi, znajdzie się w pułapce, a to oznaczało pewną śmierć. - Helt, nie! - krzyknął i zerwał się na nogi. Lecz już się stało. Brama opadła, uderzając w ziemię z ogromną siłą. Gnomy zawyły z wściekłości i ruszyły na mężczyznę w blokhauzie. Napinając mięśnie, Helt z całej siły naparł na kołowrót i wyrywając go z mocowań, zniszczył maszynerię. - Helt! - ponownie krzyknął Jair, próbując uwolnić się z uchwytu Slantera. Mężczyzna zatoczył się ku drzwiom blokhauzu, trzymając przed sobą długą pikę. Gnomy napierały ze wszystkich stron. Helt pochylił się i zamachnął, ale powstrzymał ich tylko na chwilę. Potem zniknął w nawale napastników. Jair stał za bramą, niezdolny do wykonania jakiegokolwiek ruchu. Garet Jax zawrócił i szorstko pchnął chłopca przed siebie. - Idź! - warknął. - Szybko, Jairze Ohmsford, idź! Chłopak, ciągle oszołomiony, odszedł od bramy chwiejnym krokiem. Mistrz Broni szedł u jego boku. - Był już umierający - powiedział. Jair uniósł głowę, napotykając spojrzenie szarych oczu. - Ten skrzydlaty stwór w magazynach zatruł go. Widziałem śmierć w jego oczach, chłopcze. Jair skinął mechanicznie głową, przypominając sobie spojrzenie Helta. - Ale... może moglibyśmy... - Moglibyśmy zrobić wiele rzeczy, gdybyśmy nie byli tu, gdzie jesteśmy. Przerwał krótko Garet Jax. - Ta trucizna była śmiertelna. Wiedział, że umiera. Sam wybrał swój koniec. A teraz biegnij! Olbrzym Helt! Jair przypomniał sobie życzliwość, z jaką traktował go Helt w trakcie długiej podróży na pomoc. Pamiętał jego łagodne oczy. Tak niewiele o nim wiedział...

Opuścił głowę, aby ukryć łzy, i pobiegł przed siebie. Na skraju Croagh, w połowie jego długości, tam, gdzie łączył się ze skalną ścianą urwiska pod Graymark, Szept nasłuchiwał odgłosów bitwy, która coraz bardziej zaciekle toczyła się nad jego głową. Rozciągnięty na ocienionym kamieniu, wypatrywał powrotu Brin lub też swojej pani. Jego słuch był o wiele bardziej czujny niż słuch jakiejkolwiek ludzkiej istoty i dlatego uchwycił odległe dźwięki. Nie przeraziły go jednak, toteż nie poruszył się i dalej trwał na swojej warcie. Lecz wkrótce dotarł do jego uszu jakiś inny odgłos, nie pochodzący z bitwy we wnętrzu fortecy, ale gdzieś z bardzo bliska. Na kamiennych schodach słychać było miękkie, skradające się kroki. Bagienny kot uniósł głowę. Coś schodziło w dół, skrobiąc pazurami o kamień. Głowa Szepta opadła z powrotem. Wydawał się wtopiony w skałę. Minęło parę sekund, a potem pojawił się cień. Zwężone oczy Szepta uchwyciły ruch i wielki kot zamarł w miejscu. Po schodach Croagh pełzło w dół czarne stworzenie, jedno z tych, z którymi stoczył walkę we wnętrzu górskiej jaskini. Ześliznęło się po kamieniu, wytrzeszczając martwe ślepia. Nie widziało Szepta. Wielki kot czekał. Kiedy potwór był już tylko kilka kroków od miejsca, gdzie się przyczaił, Szept skoczył. Runął na bestię niczym cicha błyskawica, zanim ta zdążyła w ogóle wyczuć jego obecność. Młócąc ramionami, stworzenie spadło z Croagh i jak kamień runęło w rozciągającą się poniżej dolinę. Balansując na krawędzi długiej spirali schodów, Szept obserwował upadek potwora. Kiedy uderzył o ziemię, cały las wokół zadrżał konwulsyjnie, wyrzucając w górę konary i liście. Wyglądało to, jakby stworzenie zostało połknięte przez jakąś ogromną gardziel. W końcu wszystko ucichło. Szept zszedł z Croagh. Uszy przylegały mu do czaszki, jakby kot bał się i jednocześnie odczuwał nienawiść. Zapach parującej dżungli zaatakował jego nozdrza. Zakaszlał i plunął z obrzydzeniem. Powędrował z powrotem na skalny występ. Znowu usłyszał obok siebie jakiś dźwięk, jakby głuchy warkot. Ponad nim, na schodach, stały dwie ciemne sylwetki - jeszcze dwa czarne stwory, a za nimi wysoka, zakapturzona postać. Okrągłe, błękitne oczy Szepta zamrugały i zwęziły się. Było za późno, żeby się ukryć. Już go zobaczyli. Odwrócił się bezszelestnie, wychodząc im na spotkanie i unosząc ciemny pysk.

Jair Ohmsford i jego towarzysze wbiegli w cienie i półmrok fortecy. Podążali w dół korytarzami, w których unosił się odór pleśni i nieczystości. Mijali przerdzewiałe, żelazne drzwi i pokruszone kamienie, puste komnaty, w których odgłos ich kroków odbijał się głośnym echem, oraz zniszczone, połamane schody. Zamek Graymark umierał - zaniedbany, stary i przegniły. Nic, co tutaj żyło, nie uznawało życia, a jedynie w śmierci odnajdowało rozkosz. Pragnie także mojej śmierci, pomyślał Jair, biegnąc korytarzem. Rana pulsowała nieznośnym bólem. Pragnie mnie pochłonąć i uczynić częścią siebie. Przed nim poruszała się szybko sylwetka Gareta Jaxa - cień wskazujący drogę. Mrok wokół nich zdawał się opustoszały, cichy i wyczekujący. Gnomy zostały w tyle, a Widma Mord się nie pojawiły. Jair zwalczył napływającą falę strachu. Gdzie były Widma? Dlaczego jeszcze ich nie widzieli? Były gdzieś wewnątrz twierdzy, ukryte w tych murach, stwory zdolne niszczyć ciała i umysły. Były tutaj i z pewnością nadejdą. Lecz gdzie się skryły? Potknął się, potrącił Slantera i omal nie upadł. Gnom podtrzymał go, obejmując szybko mocnym ramieniem. - Patrz, gdzie idziesz! - krzyknął. Jair zacisnął zęby, kiedy przez ramię przeszła fala bólu. - To boli, Slanter. Każdy krok... Gnom odwrócił ku niemu kanciastą twarz. - Ból mówi ci chłopcze, że ciągle żyjesz. Biegiem! Jair Ohmsford pobiegł. Pędzili przez skręcający korytarz, a przed nimi słychać było odgłos biegnących stóp i nawołujące się głosy. To gnomy odnalazły inną drogę i szukały ich. - Mistrzu Broni! - ostrzegł gwałtownie Slanter i Garet Jax przyhamował. Gnom skinął, aby weszli za nim do alkowy, gdzie niewielkie drzwi otwierały się na wąską klatkę schodową, prowadzącą do góry i znikającą w ciemności. - Możemy prześliznąć się nad nimi tą drogą - wysapał Slanter, opierając się ciężko o kamienną ścianę. - Ale najpierw chwila odpoczynku dla chłopca. Szybkim ruchem wyciągnął korek ze swego bukłaka na piwo i uniósł ustnik do warg Jaira. Chłopak z wdzięcznością pociągnął kilka głębokich łyków. Gorzki płyn rozgrzał go niemal natychmiast i wydawało się, złagodził ból. Opierając się razem z gnomem o mur, patrzył, jak Garet Jax wślizguje się na schody i bada

ciemności ponad nimi. Z tyłu Foraker i Edain Elessedil stali na straży przy wejściu na klatkę, skuleni w cieniu. - Lepiej już? - zapytał szorstko Slanter. - Lepiej. - Jak wtedy w Czarnych Dębach, co? Kiedy oberwałeś od Spilka. - Jak wtedy. - Jair uśmiechnął się na tamto wspomnienie. - Piwo gnomów leczy wszystkie rany. Gnom roześmiał się z goryczą. - Wszystkie? Nie, chłopcze. Nie te, które zadadzą nam wędrowcy, kiedy nas dopadną. Nie te. Idą do nas, tak jak wtedy w Dębach. Wychodzą z cienia, czarne, bezszelestne stwory. Czuję ich zapach! - To tylko odór tego miejsca, Slanter. Szorstka twarz gnoma pochyliła się, jak gdyby nie dosłyszał. - Helt tak właśnie zginął. Nigdy bym nie pomyślał, że tak szybko go stracimy. Pogranicznicy to twardy naród, twardszy może od tropicieli. Do głowy by mi nie przyszło, że tak szybko go dopadnie. - Wiem. Ale z nami będzie inaczej, Slanter. - Jair przełknął ślinę. - Gnomy są za nami. Uciekniemy im, tak jak przedtem. - Nie, chłopcze, tym razem nie uciekniemy. - Slanter powoli pokręcił głową. Tym razem nie. - Odsunął się od ściany. - Wszyscy zginiemy - wyszeptał. Uczynił szybki gest w stronę Forakera i Edaina, po czym szorstko pociągnął Jaira za sobą i zaczął wchodzić po schodach. Karzeł i elf natychmiast podążyli za nimi. Po kilkunastu stopniach zrównali się z Garetem Jaxem i razem już wspinali się w ciemność. Posuwali się naprzód powoli, krok po kroku, a jedynym przewodnikiem był im błysk światła dochodzącego gdzieś z góry. Wnętrze fortecy było niczym grobowiec, który pragnął ich pochwycić. Jair przez chwilę pozwolił trwać tej myśli, rozpaczliwie świadomy własnej śmiertelności. Mógł zginąć równie łatwo jak Helt. Nie było pewności, w co kiedyś wierzył, że dożyje do końca tej wyprawy. Potem odsunął od siebie ponure myśli. Jeśli zginie, nikt nie pomoże Brin. Dla nich obojga będzie to koniec, bo poza nim nie ma dla niej nadziei. A więc musi żyć, musi znaleźć sposób, aby przeżyć. Schody kończyły się u stóp drewnianych drzwi z zakratowaną szybą. To przez nią właśnie światło dnia wślizgiwało się w ciemność, w której się skradali. Slanter przycisnął swoją kanciastą żółtą twarz do krat i zerknął, co czeka ich na zewnątrz.

Gdzieś z bliska dochodziły do nich odgłosy pościgu. - Musimy znowu biec - oznajmił Slanter przez ramię. - Do przodu, przez wielki hol. Trzymajcie się blisko siebie! Nagłym szarpnięciem otworzył drewniane drzwi i wybiegli na światło dnia. Znaleźli się w długim korytarzu. Wysoki sufit wyłożony był krokwiami, a przez całą długość biegły wycięte w ścianach wąskie, łukowate okna. Slanter poprowadził ich na lewo. Mijali drzwi i alkowy, zardzewiałe skorupy zbroi ustawione na piedestałach i mnóstwo broni porozwieszanej na ścianach. Krzyki nasiliły się. Wydawało się, że biegną dokładnie w ich kierunku. Potem nagle były już wszędzie wokół nich. Ledwie parę jardów za nimi drzwi otworzyły się na oścież i wylała się przez nie horda gnomów. Z ich gardeł wydarło się podniecone wycie i rzucili się w pościg. - Szybko! - krzyknął Slanter. Deszcz strzał świstał wokół nich, kiedy pędem dopadli progu wysokich, łukowatych drzwi rzeźbionych w przedziwne wzory. Slanter i Garet Jax dobiegli pierwsi. Pozostali byli o krok za nimi. Zawiasy puściły z trzaskiem i cała kompania runęła przez nie, spadając jeden przez drugiego po długich schodach. Znajdowali się w wielkim holu, którego szukał Slanter. Było to ogromne pomieszczenie. Przez zakratowane okna wpadało jasne światło dnia. Nad ich głowami biegły na skos belki, stare i zniszczone upływem czasu. Podpierały sufit, tworząc sklepienie ponad rzędami stołów i ław, porozrzucanych w nieładzie po podłodze. Pięciu śmiałków pospiesznie pozbierało się na nogi i pognało przez ławy i stoły, klucząc między rumowiskiem. Za nimi już wpadli do holu ich prześladowcy. Jair biegł po prawej stronie Slantera. Po lewej, przed sobą, widział Gareta Jaxa. Za nimi podążał Edain Elessedil. Płuca chłopca płonęły, a ramię znowu pulsowało bólem. Strzały syczały wściekle, przelatując obok nich, i bębniły po stołach i ławach. Gnomy pojawiały się ze wszystkich stron. - Schody! - wrzasnął gorączkowo Slanter. Przed nimi długie, rzeźbione schody wiły się w górę, w kierunku balkonu. Rzucili się do nich pędem. Kilku gnomów już ich jednak uprzedziło i ustawiło się wachlarzem na niższych stopniach, odcinając im drogę ucieczki. Garet Jax ruszył prosto na nich. Wskoczył na ławę, ześliznął się po niej i wpadł w sam środek napastników. Wylądował na ugiętych kolanach i niczym czarny kot rzucił się na gromadkę wrogów. W każdej ręce trzymał długi nóż. Zgrabnie omijając ostrza nieporęcznych pik i szerokich mieczy, uśmiercał jednego po drugim, jakby stanowili

łatwy, nie osłonięty cel. Kiedy dołączyła do niego reszta kompanii, prawie wszystkie gnomy leżały już martwe, a pozostali rozpierzchli się w popłochu. Garet Jax odwrócił się do Slantera. Jego szczupłą twarz znaczyły smugi krwi. - Gdzie jest Croagh, gnomie? - Za balkonem! - Slanter odpowiedział w biegu. - Szybko! Wbiegli pędem na schody. Za nimi nowa zgraja ścigających zbliżyła się do schodów i ruszyła za nimi. Dogonili ich w połowie drogi. Mistrz Broni, karzeł i elf odwrócili się, aby stawić im czoło. Slanter pociągnął Jaira kilka stopni dalej i zasłonił go. Maczugi i miecze gnomów uniosły się wysoko. Rozległ się przerażający szczęk stali. Garet Jax zachwiał się, oddzielony od innych naporem atakujących. Elb Foraker upadł z głową rozciętą aż do kości przez wygięte ostrze. Próbował się podnieść, a po twarzy spływała mu krew. Edain Elessedil skoczył mu na pomoc. Przez chwilę udało mu się odeprzeć napastników. Jego zgrabny mieczyk rozdawał ciosy na prawo i lewo. Nagle otrzymał cios piką w prawe ramię. Kiedy się odsłonił, jeden z gnomów uderzył go maczugą po nogach. Elf runął na ziemię z okrzykiem bólu, a gnom rzucił się na niego. Przez moment wydawało się, że nie ma już dla nich nadziei. Lecz raz jeszcze czarna sylwetka Gareta Jaxa skoczyła na atakujących i odrzuciła ich w tył. Powalał ich jednego po drugim. Umierali zaskoczeni, zanim zdążyli się zorientować, co ich zabiło. Upadł ostatni myśliwy i piątka z Culhaven znowu była sama. Potykając się, Foraker dotarł do Edaina wijącego się z bólu. Sękata dłoń zbadała zranioną nogę. - Strzaskana - wyszeptał cicho i wymienił porozumiewawcze spojrzenie z Garetem Jaxem. Przewiązał nogę pasami wydartymi ze swego krótkiego kaftana, a jako łubek użył połamanych strzał. Slanter i Jair zbiegli w dół, aby do nich dołączyć, i gnom zmusił elfa do przełknięcia paru łyków piwa. Twarz Edaina była blada i ściągnięta bólem, kiedy Jair pochylił się nad nim. Od razu zauważył, że przyjaciel nie da rady stanąć na zranionej nodze. - Pomóżcie mi go podnieść - rozkazał Foraker. Z pomocą Slantera wnieśli elfa na szczyt schodów, posadzili go, oparli o balustradę i uklękli przy nim. - Zostawcie mnie - wyszeptał, krzywiąc się z bólu, kiedy spróbował się podnieść. - Musicie. Zabierzcie Jaira do Croagh. Ruszajcie szybko. Jair pospiesznie rozejrzał się po otaczających go twarzach. Były ponure i

zdecydowane. - Nie! - krzyknął ze złością. - Jair! - Dłoń elfa chwyciła go za ramię. - Tak było ustalone. Ślubowaliśmy. Cokolwiek się stanie z nami, musisz dotrzeć do Niebiańskiej Studni. Musicie mnie zostawić i iść dalej. - To prawda, Ohmsford. Nie może iść dalej. - Głos Elba Forakera był dziwnie spokojny. Karzeł położył dłoń na ramieniu chłopca, a potem wstał powoli i spojrzał na Slantera i Gareta Jaxa. - Myślę, że ja także dotarłem tak daleko, jak mogłem. Rana od miecza nie pozwoli mi na długą wspinaczkę. Musicie iść we trzech. Ja raczej zostanę tutaj. - Elb, nie możesz tego zrobić... - Ranny elf próbował się sprzeciwić. - To mój wybór, Edainie - uciął krótko karzeł. - Ty uczyniłeś swój, przychodząc mi z pomocą. Łączą nas więzy, ciebie i mnie. Więzy, które od niepamiętnych czasów łączą karły i elfy. Zawsze trwaliśmy przy sobie. Przyszedł czas, żebym spłacił dług. - Odwrócił się do Gareta Jaxa. - Tym razem moja decyzja nie podlega dyskusji, Garet. Na przeciwległym końcu holu pojawiła się grupa gnomów. Posuwali się powoli naprzód, nawołując podążających za nimi. - Pospieszcie się - wyszeptał Foraker. - Bierzcie Ohmsforda i uciekajcie. Garet Jax zawahał się tylko przez chwilę, po czym skinął głową. Wyciągnął rękę, aby uścisnąć dłoń karła. - Powodzenia, Foraker. - Warn także - odpowiedział karzeł. Jego ciemne oczy przez chwilę patrzyły na gnoma. Potem, bez słowa, położył przy Edainie jego jesionowy łuk, strzały i miecz. W dłoni ściskał obosieczny topór. - Idźcie już! - warknął nie odwracając się. Jego brodata twarz miała zawzięty, zdecydowany wyraz. Jair uparcie stał w miejscu, przenosząc spojrzenie z Mistrza Broni na Slantera. - Chodź, chłopcze - powiedział cicho gnom. Szorstka dłoń zacisnęła się na zdrowym ramieniu Jaira i pociągnęła go wzdłuż balkonu. Garet Jax podążył za nimi. Szare oczy zimno spoglądały przed siebie. Jair chciał zaprotestować. Chciał powiedzieć, że nie mogą ich tak zostawić. Wiedział jednak, że nie przyniosłoby to nic dobrego. Decyzja zapadła. Zerknął przez ramię na księcia elfów i Fo-rakera, czekających u szczytu schodów. Żaden z nich nie patrzył w jego stronę. Spojrzenie utkwili w nadciągających wrogów.

Slanter poprowadził ich do następnego holu. Pobiegli przed siebie. Znowu rozbrzmiały odgłosy pogoni - rozproszone i odległe, ale z kierunku, skąd uciekli. Jair biegł cicho u boku Slantera i ze wszystkich sił powstrzymywał się od spojrzenia za siebie. Hol skończył się łukowatym otworem, którym wyszli na szare, zamglone światło dnia, zostawiając za sobą mury twierdzy. Przed nimi rozciągał się szeroki dziedziniec. Za nim urwisko opadało ku dolinie. Przy krawędzi dziedzińca wznosiła się spiralnie kamienna wstęga - wciąż wyżej i wyżej, oplatając na końcu samotny szczyt daleko za doliną. Croagh. Na jego szczycie znajdowała się Niebiańska Studnia. Ocalała trójka z Culhaven podbiegła do miejsca, gdzie schody łączyły się z dziedzińcem. Zaczęła się wspinaczka.

XLII Pod stopami Brin przesuwały się setki stopni, kiedy schodziła kamiennymi schodami Croagh do czarnej dziury Maelmord. Wąska, kamienna wstęga wiła się w dół, wiodąc od ołowianych wież fortecy do mgły i żaru parującego z rozciągającej się poniżej dżungli. Zawieszona w powietrzu przyprawiała o zawrót głowy. Dziewczyna przemierzała drewniane stopnie odrętwiała ze strachu i zmęczenia, wyczerpana podszeptami wątpliwości. Jedna jej dłoń spoczywała lekko na kamiennej barierce, co dawało jej pewne poczucie wsparcia. Na zachodzie przesłonięte chmurami słońce cofało się powoli za góry. Przez cały czas wzrok miała utkwiony w ciemność rysującą się poniżej. Z każdym krokiem niewyraźny, zamglony gąszcz Maelmord nabierał ostrzejszych konturów. Powoli zakorzenione tu życie nabierało kształtów, wynurzając się z szerokiej połaci doliny. Ujrzała ogromne, wiekowe drzewa, pochylone i wykoślawione tak, że straciły kształty, jakimi obdarzyła je dłoń natury. Pomiędzy nimi rosły olbrzymie kępy krzewów i zielska, rozrośnięte do nienaturalnych rozmiarów, oraz winorośl oplatająca wszystko niczym węże bez głów i ogonów. Dżungla nie miała koloru żywej, wiosennej zieleni, ale przytłumioną, szarawą barwę, która nadawała wszystkiemu odcień śmierci i zimowego mrozu. Mimo to żar był przerażający. Maelmord kojarzył się Brin z upalnym letnim dniem, kiedy ziemia pęka, trawa brązowieje, a woda wyparowuje i zamienia się w pył. Potworny odór kanałów ściekowych tu właśnie miał swoje źródło. Unosił się z ziemi i gęstwiny dżungli falami przyprawiającymi o mdłości i zawisał w powietrzu, zbierając się w kamiennej misie doliny niczym cuchnąca zupa. Z początku był niemal nie do zniesienia nawet z maścią Coglina w nozdrzach. Ale po jakimś czasie, kiedy jej zmysł powonienia stępiał litościwie, odór stał się mniej zauważalny. Tak samo było z upałem, kiedy jej ciało przyzwyczaiło się już do temperatury. Żar i smród zelżały. Pozostał jedynie wyraźny, przeklęty obraz dołu, którego nie dało się odsunąć. Słychać było syk. Gęstwina wznosiła się i opadała jak oddychające ciało. Brin była pewna, że cała dolina jest żywym stworzeniem, pojedynczą istotą złożoną z wielu odmiennych elementów, która myślała, czuła i działała. I mimo że nie miała oczu, dziewczyna czuła, że patrzy na nią, obserwuje i czeka. Szła uparcie naprzód. Nie może nawet myśleć o zawróceniu z drogi. Długa i żmudna podróż przywiodła ją do tego czasu i miejsca. Zbyt wiele kosztowała

poświęceń. Przepadło tyle istnień, a osobowość tych, którzy ocaleli, została na zawsze zmieniona. Ona sama nie była już tą dziewczyną, co dawniej. Magia przemieniła ja w kogoś zupełnie nowego i strasznego. Wzdragała się przed przyjęciem tego, co teraz czyniła dobrowolnie. Zmieniła się. Magia odcisnęła na niej swoje piętno. Potrząsnęła głową. A może mimo wszystko to, czego doświadczyła nie było zmianą, tylko po prostu intuicją. Być może wiedza o przerażających możliwościach pieśni pokazała jej jedynie to, co zawsze w niej istniało. Być może więc jest tym, kim zawsze była, i nic się nie zmieniło. Być może po prostu teraz to zrozumiała. Te rozmyślania na chwilę tylko odciągnęły jej uwagę od ogromu Maelmord, który zbliżał się coraz bardziej wraz z ostatnim skrętem kamiennych schodów Croagh. To koniec jej wędrówki. Zwolniła ze wzrokiem utkwionym w skłębioną dżunglę pod sobą. Ujrzała poskręcane kłębowisko pni, konarów i winorośli pokryte pasmami mgły. Dostrzegła wznoszenie i opadanie zakorzenionego tu życia. Jego oddech unosił się w stałym rytmie. We wnętrzu poszarpanej piersi Maelmord nie było śladu żadnego innego życia. A jednak gdzieś w tej gęstwinie leżała ukryta Ddatch. Jak miała ją odnaleźć? Stała na Croagh, pozostało jej do pokonania tylko kilkanaście stopni, a Maelmord cicho pęczniał wokół niej. Spojrzała niespokojnie, walcząc ze strachem i odrazą i rozpaczliwie usiłując zachować spokój. Wiedziała, że teraz musi przywołać pieśń, tak jak kazał jej Allanon. Drzewa, zarośla i winorośl były niczym tamte drzewa wijące się wokół siebie w puszczy nad Tęczowym Jeziorem. Pieśń mogłaby je rozdzielić. Uczynić przejście. Lecz dokąd ma prowadzić to przejście? Zawahała się. Coś w jej wnętrzu ostrzegało ją, szepcząc, że tym razem powinna użyć pieśni w odmienny sposób, że sama jej siła może nie wystarczyć. Maelmord był zbyt duży, zbyt wszechpotężny, aby zawładnąć nim w ten sposób. Trzeba użyć rozwagi i przebiegłości. Ten twór został zrodzony z takiej samej magii, którą ona władała. Była to spuścizna sprzed wieków, ze świata czarów, w którym magia była jedyną mocą... Przerwała rozmyślania i raz jeszcze uniosła wzrok, aby spojrzeć w niebo. Słońce ogrzewało jej twarz ciepłem tak odmiennym od żaru Maelmord. W jego promieniach i blasku było życie, które wzywało ją z taką siłą, że przez chwilę poczuła nieodpartą i szaloną potrzebę, aby pobiec z powrotem.

Odwróciła oczy, zmuszając się do zatrzymania spojrzenia na parującej głębi dżungli. Ciągle się wahała. Droga wciąż nie była dla niej jasna ani pewna. Nie mogła po prostu pójść na oślep w paszczę tego stwora. Najpierw musiała dowiedzieć się, dokąd ma iść i gdzie leży ukryta Ildatch. Musiała wejrzeć w... Słowa Grimponda, dokuczliwy szept unoszący się gdzieś z zakamarków pamięci, naśmiewał się z niej. Spójrz do wnętrza, Brin Shannara. Widzisz? Nagle, wstrząśnięta do głębi, zobaczyła wszystko. Mówiono jej o tym w Dolinie Cienia, ale nie zrozumiała. Ta, która ocala, i ta, która niszczy. Tak nazwał ją Bremen, unoszący się z wód Hadeshorn na wezwanie Allanona. Ta, która ocala, i ta, która niszczy. Oparła się o kamienną poręcz, porażona swoim odkryciem. To nie w Maelmord, nie w jego wnętrze miała wejrzeć, aby znaleźć odpowiedź. Odpowiedź była w jej własnym wnętrzu! Przeszła ostatnie stopnie Croagh, aż w końcu stanęła u ich stóp. Dach gęstwiny ponad jej głową wydawał się zamknąć nagle, odcinając światło słońca i zostawiając ją spowitą w cień, żar i odór nie do zniesienia. Ale przebywanie tutaj już jej nie niepokoiło. Wiedziała, co musi zrobić, i nic innego się nie liczyło. Zaśpiewała łagodnie. Pieśń potoczyła się naprzód, niska, mocna i pełna zapału. Muzyka oplotła poskręcane konary, winorośl i bujne zarośla, trącała i gładziła je zwinnym dotykiem, a potem owijała się dokoła i otulała z ciepłą ufnością. Przyjmij mnie, Maelmord, szeptała. Przyjmij mnie w siebie, bo jestem taka sama jak ty. Nie ma między nami różnicy. Jesteśmy takie same. Nasze magie połączyły się. Jesteśmy takie same! Słowa, które szeptała w pieśni, powinny ją przerazić, ale zamiast tego sprawiały dziwną przyjemność. Niegdyś pieśń wydawała się jedynie cudowną zabawką, która mogła ją rozweselić, dzięki której mogła bawić się kolorem, kształtem i dźwiękiem. Teraz ujrzała w pełni ogrom jej możliwości. Mogła robić wszystko. Mogła przynależeć nawet tutaj, gdzie królowało zło. Maelmord został stworzony, aby nie dopuścić do siebie niczego, co nie pozostawałoby z nim w harmonii. Nawet siła tkwiąca w magii pieśni nie mogłaby zmienić tego podstawowego celu jego istnienia. Ale jej magia była tak wszechstronna, że potrafiła porzucić własną siłę dla podstępu i uczynienia Brin Ohmsford podobną do wszystkiego, co mogło stanąć na jej drodze. Mogła zestroić się z życiem w tym gąszczu na tak długo, aż dotrze do tego, czego szuka.

Rozpierało ją radosne ożywienie, kiedy śpiewała Maelmord i czuła, jak jej odpowiada. Płakała, tak silne było uczucie połączenia z muzyką. Dżungla wokół niej zakołysała się w odpowiedzi. Konary pochyliły się, a winorośl i krzewy wiły się wężowymi ruchami. Muzyka, którą śpiewała, szeptała o śmierci i przerażeniu, które dało życie dolinie. Igrała z nią, zanurzona w stworzonym przez siebie samą obrazie. Wiedziała, że Maelmord dostrzeże tylko tyle, ile sama zechce ukazać. Unosiła się głęboko we własnym wnętrzu, połączona jedynie i pieśnią, którą śpiewała. Zapomniała o Allanonie i podróży, która ią to przywiodła. Zapomniała o Ronie, Kimber, Coglinie i Szepcie. Sfiejasno pamiętała tylko o zadaniu, które ją czekało - odnaleźć zniszczyć Ildatch. Uwolnieniu magii towarzyszyło znowu to samo iziwne i przerażające uczucie radości. Czuła, że traci kontrolę tak samo jak wtedy, kiedy użyła pieśni przeciwko Pajęczakowi na Toffer i czarnym stworom w kanałach. Czuła, jak rozplatają się nici jej świadomości. Wiedziała jednak, że musi podjąć to ryzyko. Było konieczne. Oddech Maelmord wznosił się i opadał teraz znacznie szybciej. Syk stawał się bardziej donośny. Pragnął jej, potrzebował. Odnalazł w niej tętniący życiem fragment samego siebie, serce ciała, które zapuściło tu korzenie i które czekało tak długo. Chodź do mnie, syczał. Chodź do mnie! Jej twarz płonęła podnieceniem i pragnieniem. Brin zeszła z Croagh i wkroczyła w dżunglę. - Na kocią duszę, gdzieś musi być koniec tych kanałów! - pieklił się Ron, kiedy wyszli z tunelu do jaskini. Wydawało mu się, że będą się błąkać w kanałach fortecy do końca świata. - Tu nic nie musi być! - odwarknął Coglin, jak zawsze skłonny do kłótni. Ale góral prawie go nie słyszał. Cała uwagę skupił na jaskini, którą przechodzili. Była to ogromna komnata z tak popękanym sklepieniem, że spływało przez nie zamglone światło słońca. Na środku natomiast podłoga jaskini opadała w dół, w nie kończącą się otchłań. Bez słowa Ron skoczył naprzód, na skraj przepaści, omiatając spojrzeniem kamienny most, który spinał jej brzegi. Po drugiej stronie mostu rozciągała się wysoka, hakowata alkowa z polerowanego kamienia, na którym wyryto jakieś starożytne znaki. Wychodziła na światło dnia i zieloną, spowitą mgłą dolinę. Maelmord, pomyślał od razu. Tam powinna być teraz Brin.

Wskoczył na most i przeszedł na drugą stronę. Starzec i dziewczyna podążyli za nim. Szedł w kierunku kamiennej alkowy, kiedy usłyszał ostry krzyk Kimber. - Góralu, chodź, popatrz! Zawrócił i szybko poszedł z powrotem. Czekała na niego na środku mostu. Kiedy podszedł, bez słowa wskazała na potargane łańcuchy i połamane barierki. U jej stóp znaczyły się na kamieniu ślady zasychającej krwi. Dziewczyna uklękła i dotknęła plamy palcem. - Niezbyt stara - powiedziała cicho. - Nie więcej niż godzina. Patrzył na nią w milczeniu. Ta sama, nie wypowiedziana myśl przeszła im przez głowę. Gwałtownym ruchem podniósł do góry rękę, jakby pragnąc ją odegnać. - Nie, to nie może być jej... Wtem powietrze rozdarł krzyk, przeciągły, przerażający krzyk zwierzęcia, pełen strachu i wściekłości. Przerwał ciszę i ich rozmyślania i sprawił, że zastygli w bezruchu. Dochodził zza alkowy. - Szept! - krzyknęła Kimber. Ron podskoczył. Brin! Zeskoczył z mostu i pobiegł do wejścia do alkowy, obiema rękami sięgając w tył przez ramię, gdzie zawieszony był miecz. Był szybki, ale Kimber także. Minęła go jak przestraszone zwierzę, wypadając z cienia jaskini na światło poza nią. Coglin biegł za nimi, wysokim, piskliwym głosem wrzeszcząc, aby zwolnili. Jego krzywe nogi były zbyt wolne, aby ich dogonić. Przebiegli alkowę i wydostali się na zewnątrz. Kimber wyprzedzała Rona o kilka jardów. To był Szept. Osaczony przez dwie czarne postaci bez twarzy, walczył na wąskim skalnym występie, poruszając się niczym czarna błyskawica. Za nim wiły się w dół kamienne schody prowadzące do doliny. Ron natychmiast rozpoznał w nich Croagh. Stało tam jedno z Widm Mord i coś lub kogoś obserwowało. Odwróciło się, kiedy dostrzegło zbliżających się ludzi. - Kimber, uważaj! - wrzasnął ostrzegawczo Ron. Lecz dziewczyna już skoczyła Szeptowi na pomoc. W jej dłoniach błysnęły noże. Widmo wyciągnęło ramię w jej kierunku, a z jego palców eksplodował czerwony płomień. Przeszył powietrze tuż obok dziewczyny, chybiając jednak, a od jego uderzenia wyleciały w powietrze odłamki skał. Ron skoczył z krzykiem naprzód, trzymając przed sobą hebanowe ostrze miecza Leah. Widmo natychmiast odwróciło się ku niemu i znowu nastąpił wybuch ognia. Płomień pochwycony przez ostrze miecza uderzył w księcia i całe powietrze wokół nich rozjarzyło się ogniem. Siła

uderzenia uniosła chłopaka w górę i odrzuciła go z powrotem na ziemię. Potem z jaskiń wynurzył się stary, przygarbiony Coglin, wywrzaskując wściekłe wyzwanie Widmom Mord. Mały strzępek ciała i szmat doskoczył do postaci w czerni. Wędrowiec zamachnął się, wyciągając dłoń w jego stronę. Lecz i patykowate ramię starego wystrzeliło naprzód i z jego dłoni wyleciał mały, czarny przedmiot, wpadając w krąg karmazynowego ognia Widma. Całym masywem targnęła potworna eksplozja. Płomienie i dym uniosły się ku niebu, a wokół fruwały odłamki skał. Przez chwilę wszystko zniknęło w dymie i pyle. Ron jeszcze rozdygotany, zbierał się na nogi. - Spróbuj mojej magii, ty karmo dla robactwa - wył radośnie Coglin. - No i co ty na to? Przeleciał obok Rona, zanim góral zdążył go zatrzymać, tańcząc szaleńczy taniec radości. Jego patykowata sylwetka zniknęła w dymie. Nagle gdzieś z góry rozległo się warknięcie Szepta, a potem krzyk Kimber. Szalony staruch! Tuż przed nim wybuchł czerwony ogień. Drobna figurka Coglina poszybowała niczym szmaciana lalka odrzucona przez rozzłoszczone dziecko. Ron zacisnął zęby i rzucił się w kierunku źródła ognia. Niemal natychmiast stanął przed Widmem Mord. Płaszcz wędrowca zwisał w strzępach, a on sam się przygarbił. Miecz Leah przebił czerwony płomień, rozszczepiając go na części. Widmo zniknęło. Coś poruszyło się za nim i chłopak odwrócił się gwałtownie. Z kłębów dymu wypadł Szept, trzymając w paszczy czarnego stwora, podczas gdy drugi wczepił się w futro kota. Ron uderzył. Miecz rozrąbał na pół stworzenie wiszące na grzbiecie kota i oderwał je od niego. - Kimber! - krzyknął. Tuż przy nim eksplodował czerwony płomień, ale znowu pochwycił go ostrzem miecza. Na moment w kłębach dymu pojawiła się postać w czarnej szacie. Rzucił się w jej stronę. Tym razem Widmo Mord nie zdążyło. Powalone na kamienne schody, usiłowało umknąć w lewo, tryskając płomieniem z palców. Ron był już przy nim. Miecz Leah opadł i Widmo zamieniło się w stos popiołu. W jednej chwili zrobiło się niezwykle cicho. Słychać było jedynie głuche pokasływanie Szepta, który niczym duch wynurzył się z mgły i szedł w stronę Rona. Dym opadał powoli i ukazywał raz jeszcze cały występ skalny i Croagh. Występ pokryty był odłamkami skał, a łączący się z nim odcinek Croagh, gdzie Cogline rzucił

wyzwanie Widmom Mord, zniknął. Ron rozejrzał się szybko wokół. Widmo i czarne stwory również zniknęły. Nie był pewny, co się z nimi stało. Zostały zniszczone czy po prostu uciekły, w każdym razie nigdzie nie było ich widać. - Ron. Odwrócił się gwałtownie na dźwięk głosu Kimber. Pojawiła się na przeciwległym końcu skalnego występu. Mała, przemoczona figurka. Kiedy podeszła, zauważył, że lekko kuleje. Ogarnęły go równocześnie gniew i ulga. - Kimber, ze wszystkiego co nierozważne i szalone... - Szept zrobiłby dla mnie to samo. Gdzie dziadek? - Przerwała mu szybko. Ron zacisnął usta i zatrzymał dla siebie wszystko, co jeszcze miał jej do powiedzenia. Razem przeszukali pokrytą odłamkami skał kamienną półkę. W końcu zobaczyli go, na wpół zagrzebanego pod gruzem przy ścianie urwiska, pokrytego popiołem pozostałym po ogniu Widma. Podbiegli do niego i wydobyli spod kamieni. Miał poparzoną twarz i ramiona, osmalone włosy i cały pokryty był sadzą. Kimber delikatnie oparła głowę starca na swoich kolanach. Nie otworzył oczu. Wydawało się, że nie oddychał. - Dziadku? - wyszeptała dziewczyna, dotykając dłonią jego policzka. - Kto tu? - wrzasnął nagle Coglin, strasząc górala i dziewczynę. Zaczął wymachiwać rękami i nogami. - Wynoście się z mojego domu, intruzi! Wynocha z mojego domu! - Potem zamrugał oczami i otworzył je. - Dziewczyna? - wymamrotał słabo. - Co się stało z czarniawymi? - Odeszły, dziadku. - Uśmiechnęła się, a w jej oczach pojawiła się ulga. Dobrze się czujesz? - Dobrze? - Wyglądał na oszołomionego, ale rezolutnie skinął głową. W jego głosie zabrzmiało oburzenie. - Jasne, że dobrze! Po prostu trochę mnie zamroczyło, to wszystko! Pomóż mi wstać! Ron odetchnął głęboko. Masz szczęście, że żyjesz, starcze. Ty i dziewczyna, pomyślał ponuro. Z pomocą Kimber postawił Coglina na nogi i pozwolił mu sprawdzić, czy się na nich utrzyma. Stary wyglądał, jakby wyciągnięto go z popielnika, ale poza tym nie odniósł chyba żadnych obrażeń. Dziewczyna uściskała go serdecznie i zaczęła otrzepywać z pyłu. - Musisz być bardziej ostrożny, dziadku - upominała go. - Nie jesteś już taki

szybki jak kiedyś. Wędrowcy dopadną cię, jeśli jeszcze raz zadrzesz z nimi w ten sposób. Ron z niedowierzaniem pokręcił głową. Kto tu powinien kogo besztać? A co w takim wypadku pomyśleliby on i Brin, jeśli... Brin. Zapomniał o Brin. Spojrzał w kierunku Croagh. Jeśli dziewczyna dotarła tak daleko, z pewnością schodziła już do Maelmord. A zatem on także musi tam iść. Odwrócił się od Kimber i jej dziadka i pognał przez skalną półkę do miejsca, gdzie łączyła się ze stopniami Croagh. Wciąż ściskał w dłoni miecz Leah. Jak dużo czasu tu stracił? Musi dogonić Brin, zanim dziewczyna dotrze zbyt głęboko w dolinę i zbyt blisko tego, co tam czekało... Nagle zwolnił i zatrzymał się. Na jego drodze stał Szept i blokował swoim ciałem zejście na schody. Bagienny kot spojrzał na niego przez moment, po czym przysiadł na zadzie i mrugnął. - Zejdź mi z drogi! - warknął Ron. Kot nie poruszył się. Po chwili wahania góral z impetem ruszył naprzód. Paszcza Szepta uniosła się nieznacznie, a w jego gardle zadudnił stłumiony warkot. Ron zatrzymał się natychmiast i spojrzał ze złością na towarzyszkę. - Zabieraj swojego kota, Kimber. Schodzę na dół. Dziewczyna przywołała cicho zwierzę, ale Szept pozostał na swoim miejscu. Podeszła zaskoczona i pochyliła się nad nim, przemawiając cichym, spokojnym głosem i gładząc wielki łeb, uszy i szyję zwierzęcia. Kot trącił ją łbem i zamruczał, ale nie ruszył się z miejsca. - Brin ma się dobrze. - Poinformowała Rona, uśmiechając się przelotnie. Zeszła do doliny. Ron z ulgą odetchnął. - A zatem muszę iść za nią. Ale dziewczyna pokręciła głową. - Musisz zostać tutaj, góralu. - Zostać tutaj? - Ron wytrzeszczył oczy. - Nie mogę tego zrobić! Brin jest tam sama! Idę za nią! Dziewczyna ponownie pokręciła głową. - Nie możesz. Ona nie chce, abyś tam szedł. Użyła pieśni, aby temu zapobiec. Uczyniła Szepta swoim strażnikiem. Nikt nie przejdzie, nawet ja. - Przecież to twój kot! Każ mu odejść! Magia nie jest przecież tak silna, prawda?

Jej dziecinna twarzyczka uniosła się, spoglądając ze spokojem. - To coś więcej niż magia, Ron. Instynkt Szepta mówi mu, że Brin ma rację. Nie powstrzymuje go magia, ale jego własny rozsądek. Wie, że niebezpieczeństwo czekające w dolinie jest zbyt wielkie. Nie pozwoli ci przejść. Góral wpatrywał się w dziewczynę, a na jego twarzy malowały się złość i niedowierzanie. Przeniósł spojrzenie na wielkiego kota, a potem znowu na nią. Co miał teraz zrobić? Brin ogarnęła euforia. Przepływała przez nią ciepłymi falami i rozchodziła się po ciele niczym krew. Czuła, że unosi ją do wnętrza jej samej, jakby była maleńkim listkiem niesionym przez wody wielkiej rzeki. Dźwięki, obrazy i zapachy przeplatały się ze sobą, tworząc oszałamiającą mieszaninę niesamowitych wyobrażeń. Niektóre z nich były jasne i piękne, a niektóre mroczne i złowróżbne. Widziała je oczyma świadomości, przypływały i odpływały jak morskie fale. Wszystko było nowe, egzotyczne i cudowne. Była to podróż samopoznania, która odmieniała myśli, uczucia i sens istnienia. Śpiewała, a muzyka pieśni stawała się pokarmem i napojem, które podtrzymywały i dawały życie. Była teraz głęboko we wnętrzu Maelmord, daleko od schodów Croagh i świata, który zostawiła za sobą. Tutaj był zupełnie inny świat. Usiłowała stopić się z nim, a on wychodził jej naprzeciw i wciągał w głąb siebie. Otaczały ją smród, żar i zgnilizna trwającego tu życia. Odnajdywały w niej swoje dziecię. Sękate konary, splątana winorośl i bujne zarośla ocierały się o nią, kiedy przechodziła, karmiąc się wibracją muzyki niczym eliksirem, który przywraca życie. Brin czuła ich pieszczotę i odpowiadała na nią uśmiechem. Było to tak, jakby przestała istnieć. Jakąś maleńką cząstką czuła, że stwory, które wiją się wokół niej i ocierają miłośnie o jej ciało, powinny ją przerażać. Ale cała oddana była teraz muzyce pieśni i nie była już tą Brin, co kiedyś. Wszystkie uczucia i myśli, które ją stworzyły, osłonięte były teraz maską czarnej magii i stała się podobna do stworzeń, pomiędzy którymi szła. Była ich pokrewnym duchem powracającym z jakiegoś odległego miejsca. Zło w jej wnętrzu dorównywało temu, które tu na nią czekało. Stała się tak samo mroczna jak Maelmord i życie, które się tu rozpleniło. Byli jednością. Należała do tego miejsca. Gdzieś w głębi czuła, że Brin Ohmsford przestała istnieć, przemieniona przez magię pieśni. Pojmowała, że sama pozwoliła sobie stać się kimś innym. Kimś tak

odrażającym, że w innym wypadku nie mogłaby tego znieść. Wiedziała również, że nie będzie mogła powrócić do dawnej siebie, dopóki nie odnajdzie drogi do samego serca otaczającego ją zła. Euforia i ożywienie, które niosła ze sobą przerażająca moc pieśni, groziły jej całkowitym zaprzepaszczeniem samej siebie, oderwaniem od psychicznej równowagi. Mogła na zawsze już pozostać tym, w kogo zmieniła ją magia. Wszystkie te niesamowicie cudowne obrazy były niczym innym jak pułapką szaleństwa, które mogło ją zniszczyć. Maleńką część tego, co pozostało z dawnej Brin, trzymała ostrożnie ukrytą w najgłębszej głębi swego jestestwa. Wszystko inne było już dziecięciem Maelmord. Ściana dżungli zamykała się i otwierała, i nic się nie zmieniało. Cienie przysunęły się bliżej, miękkie jak czarny aksamit i ciche jak śmierć. Przez mrok przebijało jedynie blade światło nocy. Niebo zasłaniał splątany gąszcz. Kiedy szła tak przez labirynt ciemności i duszącego żaru, z ziemi nieustannie unosił się syczący oddech Maelmord, kołysząc i skręcając konary, pnie, łodygi i winorośl. Poza tym panowała tu pełna napięcia i wyczekiwana cisza. Nie było śladu innego życia, śladu wędrowców, mrocznych stworów, które im służyły, ani Ildatch, która ich wszystkich powołała do życia. Szła dalej, prowadzona przez iskrę pamięci, którą chroniła głęboko wewnątrz siebie. Odnaleźć Ildatch, szeptał jej cichy, bezbarwny głos. Odnaleźć księgę czarnej magii. Czas rozpadał się na kawałki i umykał, aż przestał mieć jakiekolwiek znaczenie. Była tu już godzinę? A może dłużej? Ogarnęło ją dziwne uczucie, że jest tu już od bardzo dawna, może nawet od zawsze. Gdzieś w oddali, zagubione w przepastnej gęstwinie dżungli, coś spadło ze ściany urwiska. Wyczuła jego upadek i usłyszała krzyk, kiedy Maelmord pochłonął swoją ofiarę, ściskając, miażdżąc i pożerając, dopóki nic nie pozostało. Poczuła zapach śmierci i smak krwi, kiedy stworzenie ginęło. Kiedy zniknęło, zapragnęła więcej. Potem opadły ją szepty czyichś przestróg. Z zakamarków pamięci wyłonił się obraz Allanona. Był wysoki i przygarbiony. Jego czarne włosy posiwiały, a szczupłą twarz znaczyły linie upływającego czasu. Wyciągał do niej dłoń sponad otchłani, której nie mogła przekroczyć, a jego słowa były niczym krople deszczu rozpryskujące się na zamkniętym przed nią oknie. Bądź ostrożna. Pieśń stanowi moc, jakiej nigdy nim widziałem. Używaj jej z rozwagą. Słyszała je, widziała, jak padają na szklaną taflę, i śmiała się z nich. Postać druida oddaliła się i zniknęła. Nie żyje, przypomniała

sobie zaskoczona. Na zawsze opuścił cztery krainy. Wzywała go z powrotem, jak gdyby jego ponowne pojawienie się mogło przypomnieć jej o czymś, o czym zapomniała. I przyszedł, wynurzając się z mgieł, krocząc przez otchłań, która ich rozdzielała. Jego mocne dłonie spoczęły łagodnym ruchem na jej ramionach. W jego oczach była mądrość i determinacja. Wiedziała, że tak naprawdę nigdy jej nie opuścił. Zawsze był tutaj. To nie zabawa, wyszeptał. Już nie! Strzeż się! A ona potrząsnęła głową. Jestem tą, która ocala i niszczy, wyszeptała w odpowiedzi. Ale kim jestem naprawdę? Powiedz mi! Powiedz... Jakieś rozdarcie w tkaninie jej świadomości odsunęło go. Znikł jak duch, a ona znalazła się nagle z powrotem w Maelmord. W jego wnętrzu poczuła drgnienie niepokoju, odcień niezadowolenia w jego syku. Poczuła też natychmiastową zmianę w sobie. Powróciła więc do tworu, który wykreowała. Pieśń uniosła się i wplotła w dżunglę, gładząc ją i kojąc. Niepokój i niezadowolenie przygasły. Znowu zanurzyła się w nicość, pozwalając, aby Maelmord ją pochłonął. Mrok był coraz gęstszy. Oddech gęstwiny stał się cięższy. Poczucie pokrewieństwa, które wytworzyła pomiędzy nimi pieśń, zacieśniło się jeszcze. Niemal przestała oddychać w radosnym oczekiwaniu na to, co miało się wydarzyć. Była już blisko. To uczucie przeniknęło ją jak nagłe uderzenie krwi. Zaśpiewała z nową mocą. Magia pieśni uniosła się poprzez mrok i Maelmord zadrżał w odpowiedzi. Potem ściana dżungli opadła i Brin stanęła na ogromnej, ocienionej polanie, osłoniętej drzewami, zaroślami i winoroślą. Na środku polany wznosiła się wieża, pradawna i rozpadająca się w pył, osłonięta mrokiem. Kamienne ściany rozrastały się aż pod sklepienie lasu, wznosząc się i opadając masą krzywych wieżyczek i wyszczerbionych parapetów. Odarte i ogołocone wyglądały jak wyblakłe kości. Gęstwina dżungli nie sięgała ścian wieży, jak gdyby dotknięcie jej oznaczało śmierć. Brin zatrzymała się. Pieśń zniżyła się do szeptu oczekiwania, kiedy wpatrzyła się w wieżę. To tutaj! Tu znajduje się serce zła. Ildatch! Otulając się ciaśniej płaszczem magii, wyszła jej na spotkanie.

XLIII Ciemne wejście do wieży stanowiły drewniane drzwi, zniszczone i popękane ze starości. Wisiały krzywo na połamanych i zardzewiałych zawiasach. Były uchylone. Dziewczyna weszła przez nie spowita muzyką swojej pieśni. We wnętrzu zalegał gęsty mrok, ale przez szczeliny w ścianach wieży wpadały błyski przytłumionego światła. Kamienną podłogę pokrywała gruba warstwa kurzu, tworząc miękki płaszcz, z którego pod naciskiem stóp dziewczyny unosiły się tumany pyłu. Było chłodno. Żar i odór dżungli nie docierały tutaj. Brin zwolniła. Korytarz przed nią ginął w cieniu. Odwróciła się na moment. Nagłe ostrzeżenie, które targnęło jej wnętrzem, kazało jej spojrzeć czujnie na gęstwinę otaczającą wieżę. Szła naprzód. Moc magii poruszyła się w niej nagłym uderzeniem gorąca. Wydawało się, że zawisła w powietrzu. Przeszła korytarz, podążając jego zakrętami i zawijasami, nie zwracając uwagi na kurz, który na kształt mgły unosił się spod jej stóp. Przez chwilę zastanawiała się, jak to możliwe, że żadne inne ślady stóp nie znaczą kamiennej podłogi korytarza. Przecież Widma Mord z pewnością tędy przechodziły. Ale myśl szybko uleciała. Przed nią wznosiły się schody. Powoli zaczęła wspinać się do środka wieży. Wydawało jej się, że wzywają ją jakieś szepty, głosy bez twarzy i tożsamości, zrodzone z powietrza, którym oddychała. Szeptały wokół niej. Miała wrażenie, że przenika komnaty wieży niczym duch, stapia się w jedno z jej kamieniami i staje się jej częścią tak, jak stała się częścią Maelmord. Czuła, że tak się dzieje, krok po kroku czuła, jak jej ciało przyjmuje zaproszenie. Uczyniła to magia pieśni sięgająca zła, które czaiło się tu w ukryciu. Wprowadzała ją do wnętrza, jakby naprawdę stanowiła z nim jedność... Potem schody skończyły się i stanęła na progu ogromnej rotundy zakończonej kopułą. Była szara, ciemna i pusta. Niemal jakby z własnej woli pieśń przygasła do szeptu. Także głosy w powietrzu wokół niej ucichły. Weszła do pomieszczenia, ledwo świadoma ruchu własnego ciała. Wciąż wydawała się unosić w powietrzu. Cienie pierzchały przed nią, a jej oczy przyzwyczajały się do światła. Komnata nie była pusta, jak się jej z początku wydawało. Na środku, ukryte w mroku, stało podium, a na nim ołtarz. Zrobiła krok naprzód. Na ołtarzu spoczywało coś ogromnego, kwadratowego i okrytego

ciemnością, która wydawała się emanować z wnętrza przedmiotu. Zrobiła jeszcze jeden krok. Przeszyło ją gwałtowne podniecenie. To była Ildatch! Wiedziała to natychmiast, zanim jeszcze mogła się dobrze przyjrzeć. To była Ildatch - serce zła. Moc pieśni napełniła powietrze i przepłynęła przez jej ciało rozpalonym żarem. Przeszła pokój, pokonując gonitwę własnych myśli i zwijając się we wnętrzu niczym wąż. Melodia pieśni przeszła w jadowity syk. Pokój wydawał się odpływać od niej, ściany odsuwały się w cień, aż w końcu nie było już nic poza księgą. Wspięła się na stopnie podium i podeszła do ołtarza. Księga była stara i zniszczona. Miedziane klamry zmatowiały w zielonkawą czerń, a skórzana oprawa była porwana i poplamiona. Ogromne tomisko wyglądało, jakby przetrwało wszystkie wieki ludzkości. Przez chwilę się wahała, spoglądając wyczekująco i rozkoszując się smakiem głębokiej satysfakcji, którą poczuje, kiedy wreszcie weźmie wolumin do rąk. Potem sięgnęła w dół. Jej dłonie zawisły nad księgą. - Mroczne dziecię. Głos zaszeptał cicho w jej umyśle. Palce zamarły w bezruchu nad zmatowiałymi okuciami. - Mroczne dziecię. Pieśń zamarła do szeptu i ucichła. Gardło Brin zacisnęło się i uwięziło melodię, zanim zorientowała się, co robi. Stała w ciszy przed ołtarzem z dłońmi zaciśniętymi na księdze. Echa głosów w jej umyśle kapryśnie zwlekały z odejściem, niczym macki krępujące jej ruchy. - Czekałam na ciebie, mroczne dziecię. Czekałam, odkąd się pojawiłaś w łonie matki. Dziecię zrodzone z magii elfów. Zawsze byłyśmy połączone, ty i ja, więzami silniejszymi niż więzy krwi i ciała. Wiele razy nasze duchy stykały się i chociaż nie znałyśmy swoich dróg, wiedziałam, że pewnego dnia przyjdziesz. Głos był płaski i bez wyrazu. Nie należał ani do mężczyzny, ani do kobiety, ale miał cechy obojga. Nie brzmiały w nim żadne emocje ani uczucia, ale pustka szeptu pozbawionego życia. Brin słuchała tego głosu i chłód przenikał ją aż do kości. Głęboko w jej wnętrzu cząstka, którą tam ukrywała, skuliła się w przerażeniu. - Mroczne dziecię. Gwałtownie omiotła spojrzeniem cienie wokół siebie. Gdzie był ten, kto do

niej przemawiał? Co ją powstrzymywało? Przerażona uniosła wzrok ku starożytnemu dziełu, które trzymała w dłoniach. Jej palce zbielały od uścisku. Spod skórzanej oprawy unosił się żar. - Jam jest, mroczne dziecię. Równa tobie. Mam życie. Zawsze tak było. Zawsze znajdą się tacy, którzy oddadzą mi życie. Zawsze będą tacy, którzy oddadzą mi swoje... Brin otworzyła usta, ale nie wydobył się z nich żaden dźwięk. Żar przeszedł z jej dłoni na ramiona i zaczął się wspinać. - Znasz mnie. Jam jest Ildatch, księga mrocznej magii zrodzona w wieku czarów. Jestem starsza niż elfy. Tak stara, jak Król Srebrnej Rzeki, tak dawna jak słowo. Ci, którzy mnie stworzyli i nadali mi kształt, odeszli dawno temu wraz z nadejściem świata czarów i człowieka. Niegdyś byłam częścią słowa. Ukrywano mnie przed ludzkim wzrokiem i mówiono o mnie tylko w ciemnościach. Byłam bowiem zbiorem tajemnic. Potem tajemnice spisali i studiowali ci, którzy chcieli pozna moją moc. Zawsze byli tacy, którzy pragnęli poznać moją moc. Byłam z nimi przez całe wieki i obdarzałam swoimi sekretami tych, którzy pragnęli je ze mną dzielić. Sprawiałam, że powstawały magiczne stwory i obdarzałam mocą. Ale nigdy nie było nikogo takiego jak ty. Słowa odbijały się echem pełnym oczekiwania i obietnic. Brin czuła, jak wirują w jej świadomości niczym liście unoszone wiatrem. Żar ogarnął ją teraz całą, buchając jak od pieca hutniczego. - Było wielu przed tobą. Z druidów zrodził się lord Warlock i Zwiastuny Śmierci. Znaleźli we mnie tajemnice, których szukali, i stali się tym, czym pragnęli się stać. Ale to ja byłam mocą. Z wygnańców ze świata ludzi powstały Widma Mord. Ziarno już było zasiane. Ale to znowu ja byłam mocą. Zawsze nią jestem. Za każdym razem powstaje jakaś nadrzędna wizja świata i jego stworzeń. Za każdym razem ta wizja nabiera kształtu w umysłach tych, którzy używają mocy zamkniętej na moich stronicach. I za każdym razem wizja okazuje się niedoskonała i jej twórca upada. Mroczne dziecię, spójrz teraz, co mogę ci ofiarować. Jak gdyby kierowane własna wolą, dłonie Brin ostrożnie otworzyły księgę Ildatch i jej pergaminowe stronice zaczęły się odwracać. Słowa tekstu szeptały w obcym piśmie i języku starszym niż człowiek, unosząc się z kart rękopisu miękkim, tajemniczym głosem. Umysł Brin otwierał się na nie i natychmiast przychodziło zrozumienie. Muśnięcie i znowu muśnięcie - sekrety mocy objawiały się przed nią,

mroczne i straszne. Potem zniknęły równie szybko, jak się pojawiły, trwając jedynie w natrętnych wspomnieniach. Stronice księgi zamknęły się ponownie. Dłonie dziewczyny wciąż jeszcze zaciśnięte na ogromnym tomie, zaczęły drżeć. - Ukazałam ci jedynie cień tego, czym jestem. Mocą, mroczne dziecię. Mocą, która umniejszyła druida Bronę i tych, którzy za nim podążyli. Mocą, która upokarza Widma Mord przychodzące tutaj. Poczuj jak moc płynie w tobie. Poczuj jej dotyk. Żar rozlał się w ciele Brin. Czuła, że rośnie wraz z nim. - Przez tysiące lat używano mnie w sposób, który decydował o losie twoim i twoich bliskich. Przez tysiące lat członkowie twojej rodziny wzywali moją moc i starali się zniszczyć to, co tkwi w tobie. Wszystko to przywiodło cię do tego miejsca i czasu. Z mojego powodu. Ja uczyniłam cię tym, kim jesteś. Ja nadałam kształt twojemu życiu. Oto przyczyna wszystkiego, mroczne dziecię, i w niej jest przyczyna. Czy ją wyczuwasz? Spójrz do wnętrza. Usłyszała nagle ostrzegawczy szept. Niewyraźnie przypomniała sobie wysoką postać w czerni z siwiejącymi włosami i przeszywającym spojrzeniem. Mówiła jej o tym, co zwodzi i oszukuje. Przez chwilę walczyła ze wspomnieniami, ale nie pojawiło się żadne imię. Wizję przysłonił wypełniający ją żar i nawracające echo słów Ildatch. - Czy nie widzisz samej siebie? Nie widzisz, kim jesteś? Spójrz do wnętrza. Głos był zimny, płaski i pozbawiony wszelkich emocji, ale mimo to było w nim naleganie, które odrywało jej myśli od wizji. Obraz zamazał się. Patrzyła na niego jakby oczami osoby, w którą przemieniła ją magia pieśni. - Jesteśmy takie same, mroczne dziecię, tak jak tego pragnęłaś. Nigdy nie trzeba tu było magii elfów, ponieważ jesteś tym, kim jesteś i zawsze byłaś. To dlatego jesteśmy połączone. Więzy zrodzone z magii uczyniły nas takimi, albowiem jesteśmy magią, którą w sobie przechowujemy. Ty - w swoim ciele i krwi, ja - w moim pergaminie i inkauście. Nasze żywoty zostały połączone i cała przeszłość przywiodła nas tutaj. Na to właśnie czekałam przez te wszystkie lata. Kłamstwa! Słowa rozbłysły w umyśle Brin i zniknęły. Jej myśli zawirowały i uwaga się rozproszyła. Dłonie dziewczyny uporczywie zaciskały się na księdze, jak gdyby trzymała w nich swoje życie. Słowa wypowiadane przez bezcielesny głos brzmiały dla niej niesłychanie przekonująco. Naprawdę istniały między nimi więzy,

istniało połączenie. Była taka jak Ildatch. Była jej częścią. Była z nią spokrewniona. Wezwała imienia druida, ze wszystkich sił starając się przywołać zagubione wspomnienie. Żar wzrósł i pociągnął je za sobą w dzikim pędzie. Znowu przemówił głos. - Wszystkie te lata czekałam na ciebie. Aż wreszcie przyszłaś i teraz należę do ciebie. Spójrz, co musisz ze mną zrobić. Powtórz to szeptem. Słowa pojawiły się w jej umyśle, ciemne na tle czerwonej mgły wizji. Pragnęła krzyczeć, ale dźwięk uwiązł jej w gardle. - Powiedz, co trzeba ze mną uczynić. Nie! Nie! - Powiedz, co trzeba ze mną uczynić. Łzy napłynęły jej do oczu i spłynęły wolno po policzkach. - Ja muszę cię użyć - odpowiedziała. Ron zszedł z Croagh wściekły, po czym znowu wrócił. Obie dłonie zaciskał na hebanowym ostrzu miecza, aż zbielały mu kostki. - Dość tego. Zabieraj tego kota z mojej drogi, Kimber! - rozkazał, podchodząc do niej i zwalniając, kiedy ogromny łeb Szepta obrócił się w jego stronę. Ale dziewczyna raz jeszcze pokręciła głową. - Nie mogę tego zrobić, Ron. On kieruje się w tej sprawie własnym osądem. - Mam w nosie jego osąd! - wybuchnął chłopak. - Jest tylko zwierzęciem, nie może podejmować takich decyzji! Przejdę obok niego, czy mu się to podoba, czy nie! Nie zostawię Brin samej w tej dziurze! Uniósł miecz i ruszył w stronę Szepta, ale w tej samej chwili głębokie drżenie przetoczyło się po górach, unosząc się znad ciemnej dżungli Maelmord. Wstrząs był tak silny, że góral i dziewczyna zachwiali się i cofnęli zaskoczeni. Wzburzeni odzyskali równowagę i pobiegli na skraj urwiska. - Co się tam dzieje? - wyszeptał z niepokojem Ron. - Co się stało, Kimber? - Wędrowcy, jak sądzę. - Coglin splunął za ich plecami. - Wezwali czarną magię przeciwko dziewczynie. - Dziadku! - Tym razem Kimber była naprawdę zła. Ron odwrócił się, rozwścieczony. - Starcze, jeśli cokolwiek się stanie Brin dlatego, że ten kot nie pozwala mi przejść... Nastąpiła nagła cisza. Na stopniach Croagh pojawił się rząd cieni, po czym zatrzymał się i otulił całunem w blednącym świetle późnego popołudnia. Szli jeden za

drugim, schodząc z ołowianych murów Graymark i kierując się w dół, w stronę uskoku, gdzie czekali Ron i jego towarzysze. - Widma Mord! - wyszeptał cicho góral. Szept już się odwrócił, przysiadając na tylnych łapach, jakby przygotowywał się do obrony. Coglin z sykiem wciągnął pewietrze. . Ron milcząco wpatrywał się w rząd nadciągających postaci. Było ich zbyt wielu. - Schowaj się za mnie, Kimber - powiedział łagodnie. Potem wyciągnął miecz. Muszę cię użyć... użyć cię... użyć... Słowa toczyły się bez końca w umyśle Brin, rosnąc w litanię pewności, która zalewała rozsądek. Pozostał jednak jakiś cień logiki, wołający do niej poprzez słowa monotonnego zaśpiewu. To czarna magia, dziewczyno! To zło i przyszłaś tutaj, aby je zniszczyć! Ale dotyk księgi na skórze jej dłoni i żar, który wlewała w jej ciało, trzymały ją w uwięzi tak, że nic nie mogło zerwać tych okowów. Głos odezwał się ponownie, otulając ją jak płaszczem. - Jestem jedynie zbiorem lekcji mądrości składanych przez wieki dla pożytku śmiertelnych istot. Nie jestem ani zła, ani dobra. Po prostu jestem. Jest we mnie nauka, spisana i połączona, dla wszystkich, którzy pragną wiedzieć. Przyjmuję życie tych, którzy korzystają z moich zaklęć, i jestem ich odbiciem. Pomyśl, mroczne dziecię. Kim byli ci, którzy ze mnie korzystali? Jakim celom pragnęli służyć? Nie jesteś taka jak oni. Brin oparła się ciężko o ołtarz, ściskając w dłoniach księgę. Nie słuchaj! Nie słuchaj! - Twoi wrogowie przetrzymywali mnie przez ponad tysiąc lat. Teraz ty stoisz na ich miejscu. Dano ci szansę użycia mnie, szansę, jakiej nie dostał nikt inny. Posiadasz moc, która jest moja. Znasz tajemnice, z których tak wielu zrobiło niewłaściwy użytek. Pomyśl, czego mogłabyś dokonać z taką mocą, mroczne dziecię. Przy mojej pomocy można życiu i śmierci nadać nowy kształt. Pieśń połączona ze słowem pisanym, magia z magią - jak zdumiewający mógłby być efekt! Zobaczysz jak bardzo, jeśli tylko spróbujesz. Nie było jednak potrzeby próbować. Czuła to już wcześniej w magii pieśni. Moc! Została przez nią porwana i upajała się jej słodyczą. Kiedy spowijała ją pieśń, urastała ponad świat i wszystkie jego stworzenia. Mogła je gromadzić albo

rozpraszać, wedle chęci. Cóż więcej zatem mogłaby zrobić i poczuć, gdyby miała również moc księgi? - Wszystko to byłoby twoje. Wszystko. Stań się tym, kim możesz się stać, i uczyń świat takim, jakim powinien być. Mogłabyś uczynić tak wiele. Właśnie ty, nie tak jak twoi poprzednicy. Ty masz siłę, której im brakowało. Zrodziła cię magia elfów. Użyj mnie, mroczne dziecię. Odkryj granice swojej własnej magii i mojej. Połącz się ze mną. Na to czekałam i po to właśnie przyszłaś. Było nam to przeznaczone od początku. Zawsze. Głowa Brin kiwała się powoli z boku na bok. Przyszłam, aby ją zniszczyć, aby z tym skończyć... Wszystko w jej wnętrzu wydawało się rozpadać, roztrzaskiwać niczym szkło uderzone o kamień. Płonęły w niej strumienie oślepiającego żaru. Czuła się jak gdyby oderwana od własnego ciała i próbowała się bronić. - Mogę ofiarować wiedzę. Mam wgląd w rzeczy, które przekraczają wszystkie marzenia śmiertelnych istot. Mogę spełnić każde twoje pragnienie. Całe życie może ulec zmianie, jeśli uznasz, że tak należy. Zniszcz mnie, a wszystko, co posiadam, niepotrzebnie przepadnie. Zniszcz mnie, a nie wydarzy się nic, co mogłoby się wydarzyć. Zatrzymaj, co dobre, mroczne dziecię, i uczyń to swoją własnością. Allanonie, Allanonie... Natychmiast głos przerwał szorstko jej bezdźwięczny krzyk. - Spójrz, mroczne dziecię. To, co naprawdę zniszczysz, stoi za tobą. Odwróć się teraz i patrz. Odwróć się i spójrz. Odwróciła się. Z cienia wysuwała się grupa wędrowców - wysokich, czarnych i bezlitosnych niczym duchy. Wypełnili rotundę i zawahali się, kiedy dostrzegli Brin trzymającą w dłoniach księgę czarnej magii. Głos Ildatch znowu zaszeptał. - Pieśń, mroczne dziecię. Użyj magii. Zniszcz ich. Zniszcz. Zadziałała niemal bez zastanowienia. Przyciskając do siebie Ildatch obronnym gestem, przywołała moc magii. Nadeszła szybko, uwalniając się z jej wnętrza niczym wody powodzi. Krzyknęła i pieśń targnęła mroczną ciszą wieży. Przeszyła mrok rotundy, niemal namacalna. Wybuch dźwięku pochwycił wędrowców i przestali istnieć. Nie pozostała po nich nawet garstka popiołu. Brin cofnęła się pod ołtarz, a w jej ciele magia pieśni mieszała się z magią księgi. - Poczuj to, mroczne dziecię. Poczuj swoją moc. Wypełnia cię, a ja jestem jej częścią. Jak szybko padają przed tobą wrogowie, kiedy wezwiesz moc. Czy nadal

masz wątpliwości? Nie myśl już, że mogłoby stać się coś innego. Nie myśl już, że nie jesteśmy jednością. Weź mnie i użyj. Zniszcz Widma i czarne stwory, które staną na twej drodze. Weź mnie w posiadanie. Daj mi życie. Cząstka ukryta głęboko w jej wnętrzu ze wszystkich sił próbowała oprzeć się głosowi, ale jej ciało nie należało już do niej. Należało teraz do magii, a ona była uwięziona wewnątrz tej muszli. Rosła w niej nowa istota, choć maleńką cząstką jestestwa wciąż jeszcze widziała prawdę, którą pozostawiła za sobą. Rosła, aż wydawało się, że wypełniła sobą całą komnatę. Tak mało miejsca! Potrzebuje przestrzeni, która czekała na zewnątrz! Długi jęk udręki rozchylił jej wargi. Wyciągnęła ramiona, unosząc wysoko księgę Ildatch. - Użyj mnie. Użyj mnie. W jej wnętrzu zaczęła wzrastać moc.

XLIV Stopnie Croagh uciekały pod stopami Jaira, kiedy biegł za Garetem Jaxem i Slanterem. Za każdym razem wydawało mu się, że następny stopień będzie już tym ostatnim. W całym ciele czuł szarpanie i skurcze mięśni, a ból rany przeszywał go, odbierając i tak już nadwerężone siły. Z trudem łapał oddech w obolałe płuca, a jego opalona na brąz skóra ociekała potem. Jakoś jednak trzymał tempo. Przez myśl mu nie przeszło, że mogłoby być inaczej. W biegu mierzył Croagh spojrzeniem, koncentrując się na materii schodów i barierek, i pokonywanej spękanej, kamiennej ścieżki. Czuł pod sobą obecność skał i murów fortecy, a także oddalających się :oraz bardziej Ravenshorn i Graymark. Czuł również dolinę okrytą ngłą i półmrokiem gwałtownie nadchodzącego zmierzchu. W zakamarkach tej wizji pojawiały się chwilowe obrazy i znikały szybko w niepamięci, nieistotne w tej chwili. Nie liczyło się teraz nic poza wspinaczką i tym, co czekało na jej końcu. Niebiańska Studnia. I Brin. Odnajdzie ją w wodach studni. Odkryje, co się z nią stało, i dowie się, co musi uczynić, aby jej pomóc. Król Srebrnej Rzeki obiecał, że znajdzie sposób, aby przywrócić Brin samej sobie. Pośliznął się nagle na pękniętym kamieniu i upadł do przodu, opierając się na dłoniach. Poderwał się szybko i pobiegł dalej, nie zważając na otarcia. Przed nim Garet Jax i Slanter biegli bez wysiłku. Ostatni z małej kompanii, która wyruszyła z Culhaven na pomoc. Gorycz i gniew ogarnęły Jaira. Przez oczami tańczyły mu plamy światła. Wyczerpany, walczył o oddech. Był to już jednak prawie koniec ich wyprawy. Kamienna spirala Croagh skręciła nagle w prawo i przed nimi wyrosła ściana szczytu, ku któremu podążali, poszarpana i groźna na tle szarzejącego nieba. W górze schody pięły się do ciemnej paszczy jaskini prowadzącej do serca góry. Zostało im już tylko kilkanaście stopni. Garet Jax skinął, aby zaczekali, po czym bezszelestnie przebył kilka ostatnich schodów na szczyt Croagh i zszedł na skalny uskok. Jego czarna, szczupła sylwetka rysowała się na tle wieczornego nieba. Było w nim coś nieludzkiego, przemknęło Jairowi przez głowę, coś nierealnego.

Mistrz Broni odwrócił się i utkwił w chłopca spojrzenie szarych oczu. Skinął dłonią. - Idziemy, chłopcze - mruknął Slanter. Wgramolili się na ostatnie stopnie i stanęli obok Gareta. Przed nimi wynurzyła się jaskinia. Ogromna, poryta szczelinami, którymi wpadały z zewnątrz osnute mgłą strumienie światła. Wewnątrz zebrały się cienie, a w ich czerni nic się nie poruszało. - Nic stąd nie widać - gderał Slanter. Ruszył naprzód, ale Garet natychmiast pociągnął go z powrotem. - Poczekaj, gnomie - odezwał się. - Tam coś jest... czeka... Zamilkł i wokół nich zapanowała głęboka, dręcząca cisza. Nawet wiatr, który poruszał mgłą ponad doliną wydawał się nagle umilknąć. Jair wstrzymał oddech. Rzeczywiście coś tam było i czekało. Czuł jego obecność. - Garet... - zaczął cicho. - Ciii. Potem od skał przy wejściu do jaskini oderwał się jakiś cień. Jair zamarł. Cień wyśliznął się cicho z mroku. Nigdy nie widzieli czegoś podobnego. Nie był to gnom ani Widmo, ale potężnie zbudowane stworzenie o niemal ludzkich kształtach. Tylne łapy porastała mu gruba szczecina, a palce łap i stóp zakończone były zakrzywionymi szponami. Przerażająca, mordercza paszcza rozwarła się szeroko, ukazując rzędy krzywych kłów. Stwór podszedł do światła i przystanął. Nie był czarny jak Widma, lecz czerwony. - Co to jest? - wyszeptał Jair. Miał wrażenie, że krew odpłynęła mu z ciała. Jachyra wydał nagły okrzyk, wycie, które zadźwięczało w ciszy jak obrzydliwy śmiech. - Chłopcze, to mój sen! - krzyknął Garet Jax, a na jego twarzy pojawił się niesamowity, zawzięty grymas. Powoli opuścił ostrze miecza, aż dotknęło skały. Potem odwrócił się do Jaira. - Podróż skończona - wyszeptał. Zdezorientowany Jair potrząsnął głową. - Garet, o czym ty...? - Mój sen! Wizja, o której opowiedziałem ci tamtej deszczowej nocy, kiedy po raz pierwszy rozmawialiśmy o Królu Srebrnej Rzeki! Sen, który poprowadził mnie z tobą na wschód! Oto on! - Ale w tym śnie ujrzałeś stworzenie z płomienia... - wyjąkał Jair.

- Tak, z ognia, tak właśnie się ukazało! - Garet przerwał szorstko. - Aż do teraz myślałem, że w jakiś niepojęty sposób myliłem się. Ale we śnie stałem przed ogniem i jakiś głos mówił mi, co mam robić. Ogień krzyczał jak żywe stworzenie. Ten krzyk był niemal jak śmiech, taki właśnie! - Jego szare oczy płonęły. - Chłopcze, oto bitwa, którą mi obiecano! Jachyra przykucnął i zaczął bokiem wysuwać się z jaskini. Garet Jax natychmiast uniósł miecz. - Chcesz z tym walczyć? - Slanter nie wierzył własnym oczom. Garet nawet na niego nie spojrzał. - Odejdźcie. - To najgłupszy pomysł, na jaki kiedykolwiek wpadłeś! - Slanter był przerażony. - Nic nie wiesz o tym stworzeniu. A jeśli ma w sobie truciznę tak jak tamte, które zaatakowały Pogranicznika...? - Nie jestem Pogranicznikiem, gnomie. - Garet w napięciu wpatrywał się w zbliżającego się jachyrę. - Jestem Mistrzem Broni. Nigdy nie przegrałem żadnej bitwy. Lodowate spojrzenie zwróciło się na chwilę w ich kierunku, po czym powróciło do potwora. Jair ruszył naprzód, ale Slanter szorstko chwycił go za ramię i odciągnął do tyłu. - Nigdzie nie pójdziesz - warknął gnom. - Jeśli chce walczyć, niech walczy! Nigdy nie przegrał! Właśnie przegrał własny rozum! Garet Jax sunął przez uskok do miejsca, gdzie jachyra się zatrzymał. - Zabierz chłopca do jaskini i znajdźcie studnię, gnomie. Zrób to, kiedy stworzenie podejdzie do mnie bliżej. Masz zrobić to, po co tu przyszedłeś. Pamiętaj o ślubowaniu. Jair był jak w gorączce. Helt, Foraker, Edain Elessedil - wszyscy zginęli, próbując pomóc mu dotrzeć do Niebiańskiej Studni. A teraz także i Garet? Ale było już za późno. Jachyra wrzasnął raz jeszcze i niczym błyskawica rzucił się na Gareta przez uskok. Skoczył drąc pazurami powietrze, ale czarna postać odskoczyła na bok niczym cień. Ostrze miecza cięło napastnika raz i drugi tak szybko, że Jair ledwie nadążał spojrzeniem. Jachyra zawył i odskoczył w tył. Zataczał kręgi, szykując się do następnego ataku. Garet Jax odwrócił się. Na jego szczupłej twarzy malowała się zawziętość. Szare oczy płonęły podnieceniem.

- Biegnij, Jairze Ohmsford! - krzyknął. - Jeśli znowu zaatakuje, biegnij! Chłopcem targały złość i rozpacz, kiedy Slanter ciągnął go za sobą. Nie może odejść! Nie pójdzie! - Chłopcze, nie mamy czasu na dyskusje! - wrzeszczał Slanter z wściekłością. Potwór znowu zaatakował i raz jeszcze Garet Jax odskoczył błyskawicznie na bok. Błysnął miecz. Ale tym razem spóźnił się o ułamek sekundy. Pazury monstrum rozdarły rękaw jego tuniki i ramię pod nim. Jair krzyknął i wyrwał się Slanterowi. Gnom dogonił go i uderzył. Cios trafił chłopca w podbródek. Zobaczył błysk światła, a potem wszystko zniknęło w czerni. Ostatnią rzeczą, jaką zapamiętał, było spadanie. Kiedy się ocknął, Slanter klęczał obok niego. Podciągnął chłopca do siedzącej pozycji i potrząsnął nim szorstko. - Wstawaj, chłopcze! Na nogi! W głosie gnoma słychać było złość i Jair pozbierał się szybko. Znajdowali się teraz głęboko we wnętrzu jaskini. Slanter musiał go tu wnieść. Pomiędzy szczelinami w popękanym sklepieniu sączyło się światło. Gnom szarpnął go. - Coś ty chciał zrobić? Jakowi wciąż kręciło się w głowie. - Nie mogłem pozwolić... - Uratować go swoimi sztuczkami, tak? - Gnom przerwał szorstko. - Niczego nie rozumiesz, wiesz o tym? Ty naprawdę niczego nie rozumiesz! Jak myślisz, co my tu robimy? Gramy w jakąś grę? - Slanter pienił się z wściekłości. - Chłopcze, decyzje o życiu i śmierci zapadły już dawno! Nie możesz tego zmienić! Nie masz prawa! Wszyscy oni, wszyscy, zginęli, ponieważ tak musiało się stać! Ponieważ tego chcieli! A jak myślisz, dlaczego? Jair potrząsnął głową. - Ja... - Z twojego powodu! Zginęli, ponieważ uwierzyli w twoją misję, każdy z nich! Nawet ja... - Urwał nagle i odetchnął głęboko.- To rzeczywiście świetny pomysł rzucać się na ratunek i dać się teraz zabić! To ma sens, co? Odwrócił Jaira i pchnął go naprzód do jaskini. - Dość już zmarnowałem czasu na uczenie cię rzeczy, które już dawno powinieneś wiedzieć, czasu, którego nie mamy! Teraz tylko ja zostałem i nie pomogę za wiele, jeśli znajdą nas wędrowcy. Tamci, to byli prawdziwi obrońcy. I dla mnie, i dla ciebie!

Jair zwolnił i odwrócił się. - Co się stało z Garetem, Slanter? Gnom ponuro potrząsnął głową. - Stoczył obiecaną mu bitwę tak, jak tego pragnął. - Pchnął chłopca przed siebie. - Znajdź szybko swoją studnię, chłopcze. Znajdź ją i zrób, co masz zrobić. Niech to całe szaleństwo przyda się na coś! Jair biegł, nie odzywając się więcej. Jego twarz płonęła wstydem. Rozumiał gniew gnoma. Slanter miał rację. Działał bezmyślnie, nie zastanawiając się, co poświęcili dla niego pozostali uczestnicy wyprawy. Jego intencje nie były złe, ale rozsądkiem z pewnością się nie wykazał. Przed nimi cienie rozpraszały się w szarzejącym świetle słońca wpadającym przez ogromną szczelinę w kamiennym sklepieniu. Na dnie jaskini, ukryta w półmroku, bulgotała cuchnąca, czarna woda. W jakiś niepojęty sposób przepływała przez tysiące stóp skały, z głębi ziemi, i kipiąc i wrząc, zbierała się w szerokiej, kamiennej misie. Poprzez otwór w misie tryskała do wykutego w skale kanału, a stamtąd wylewała się przez otwór w górskiej ścianie i wpadała do kanionu, gdzie zaczynała swoją długą podróż na zachód, aby stać się Srebrną Rzeką. Gnom i chłopiec zwolnili ostrożnie, próbując przeniknąć wzrokiem mrok i mgłę, aż do najdalszych zakamarków jaskini. Nic się nie poruszyło. Jedynym śladem życia był bieg czarnych wód - straszliwy pęd trucizny, która wrzała i parowała, wydobywając się ze studni. Odór Maelmord wisiał w powietrzu niczym całun. Jair podszedł do przodu, wpatrując się w Niebiańską Studnię. Jak przewrotna wydawała się teraz ta nazwa, kiedy patrzył w jej cuchnące wody. Nie ma już Srebrnej Rzeki, pomyślał posępnie. W jaki sposób magia starca może odmienić ją na powrót w to, czym niegdyś była? Powolnym ruchem sięgnął za tunikę i jego palce zamknęły się na maleńkiej sakiewce Srebrnego Pyłu, którą ochraniał przez całą tę długą podróż. Rozwiązał sznureczki i zerknął do środka. Pył wyglądał jak zwyczajny piasek. A jeśli to był tylko piasek...? - Nie marudź tyle - warknął Slanter. Jair podszedł do krawędzi misy. Widział szlam zebrany w ciemnych wodach studni i czuł jej odór. To nie może być tylko piasek! Przełknął strach i wspomniał Brin... - Wrzuć to! - krzyknął gniewnie Slanter. Jair wyciągnął dłoń i szerokim hakiem rozsypał Srebrny Pył po powierzchni cuchnącej wody. Maleńkie drobinki uleciały w ciemność studni. Wydawało się, że

zalśniły nagle w świetle jaskini. Dotknęły wody i rozbłysły. Z ciemnego wnętrza podniosła się tafla lśniącego srebra. Jair i Slanter cofnęli się, oślepieni blaskiem, i przysłonili oczy rękami. - To magia! - krzyknął Jair. Wrząc i sycząc, wody Niebiańskiej Studni wytrysnęły w górę i opadły ulewą na całą jaskinię, zbryzgując dwie postacie skulone przy kamiennej misie. Poczuli na twarzach podmuch świeżego powietrza, jakby zrodzony do życia przez nagły prysznic. Gnom i chłopiec patrzyli z przerażeniem i niedowierzaniem. Przed nimi tryskała ze skały czysta, świeża woda Niebiańskiej Studni. Zniknął odór, czerń i trucizna. Srebrna Rzeka była znowu czysta. Jair szybko zdjął z szyi srebrny łańcuch z kryształem wizji. Teraz już się nie wahał. Podszedł z powrotem do studni i wspiął się na niewielki skalny występ nad misą. Słyszał znowu słowa Króla Srebrnej Rzeki mówiącego mu, co musi zrobić, aby ocalić Brin. Zacisnął dłonie na krysztale i spojrzał w dół na wodę. W jednej chwili minęło całe zmęczenie i ból. Wrzucił kryształ razem z łańcuchem do misy. Nastąpił oślepiający błysk światła - większy niż ten, który powstał po rozsypaniu Srebrnego Pyłu - i cała jaskinia wydała się eksplodować białym ogniem. Jair, przestraszony, opadł na kolana, słysząc ochrypły krzyk Slantera za sobą. Przez chwilę myślał, że stało się coś strasznego. Ale potem światło skryło się pod powierzchnię wody i jej tafla stała się gładka i przejrzysta jak szkło. Odpowiedź - pokaż mi odpowiedź! Na lustrzanej powierzchni powoli wyłaniał się obraz. Drżał przez chwilę, a potem się uspokoił. Pojawił się pokój w wieży, ogromny, zalany szarym światłem. I wrażenie niemal namacalnej udręki. Jair skulił się, czując ją i patrząc, jak pokój rozszerza się i zaczyna go wciągać. Potem pojawiła się twarz siostry... Brin Ohmsford czuła na sobie czyjeś spojrzenie. Przyciągało ją do siebie. Widziało, kim była i kim się stanie. Poczuła je mimo warstw magii, które zbudowała wokół niej moc Ildatch. Otworzyła oczy. Nie zbliżaj się do mnie! krzyknęła. Jestem dzieckiem mroku! A jednak maleńka jej cząstka, której nie pochłonęła magia, poznawała te oczy i pragnęła ich pomocy. Uwięzione myśli uwolniły się z pęt, uciekając niczym jagnięta

ścigane przez wilki, krzycząc i usiłując dopaść schronienia. Widziała je i to odkrycie napełniło ją gniewem. Sięgnęła po rozsypane myśli i miażdżyła je, jedną po drugiej. Dzieciństwo: dom, rodzice, przyjaciele - wspomnienia tego, czym była, zanim odkryła, kim mogłaby być - miażdżyła je wszystkie. Jej głos znalazł ujście w jęku udręki i nawet stare ściany mrocznej wieży zadrżały od jej lamentu. Co uczyniła? Czuła teraz ból spowodowany nieszczęściem, jakiego była przyczyną. Przepłynęły przez nią przelotne wizje i usłyszała echo przepowiedni Grimponda. Rzeczywiście była to jej własna śmierć. Po to przybyła do Maelmord! Oto, co odnalazła! Ale nie takiej śmierci się spodziewała. Nie samounicestwienia w pułapce magii! Niszczyła samą siebie! Lecz nawet przerażona tym odkryciem, nie mogła uwolnić się od Ildatch. Opętana mocą magii czuła, jak ona rośnie, rozlewa się wokół niej jak wezbrane wody. Trzymała przed sobą księgę w śmiertelnym uścisku i słyszała jej beznamiętny głos szepczący zachęty i obietnice. Zapomniała o bólu. Zamknęła oczy. Był tylko głos. Słuchała go, a przed nią otwierał się świat... Przy misie Niebiańskiej Studni Jair zatoczył się w tył, ujrzawszy obraz siostry. Czy to naprawdę była Brin? Ogarnęło go przerażenie. Raz jeszcze zmusił się do spojrzenia na zjawę, którą ukazała mu woda. To była jego siostra, ale przemieniona nie do poznania - wypaczony obraz ludzkiej istoty, którą niegdyś była. Straciła samą siebie dokładnie tak, jak przepowiedział Król Srebrnej Rzeki. A Allanon! Gdzie był Allanon? Gdzie był Ron? Czy zawiedli ją tak, jak on zawiódł, docierając do Niebiańskiej Studni zbyt późno? Po twarzy Jaira Ohmsforda płynęły łzy. A więc musi być tak, jak przewidział starzec. Ostrzegał, że tak będzie. Ogarnęła go straszliwa rozpacz. Został tylko on. Allanon, Brin, Ron, kompania z Culhaven - wszyscy odeszli. - Chłopcze, co z tobą? - Usłyszał wołanie Slantera. - Odejdź stamtąd i zrób... Jair zamknął umysł i uszy, nie słuchając tego, co gnom ma mu do powiedzenia. Spojrzał znowu na zjawę na powierzchni wody. To była Brin, jakkolwiek przemieniona. To Brin zeszła do Maelmord, pochwyciła Ildatch i została pokonana przez magię, którą miała unicestwić. Musiał do niej iść. Nawet jeśli było za późno, musi spróbować jej pomóc. Wstał, przypominając sobie o ostatnim darze Króla Srebrnej Rzeki: „Raz tylko magia twojej pieśni może stworzyć nie iluzję, lecz rzeczywistość”. Odsunął od siebie rozpacz i strach i zaśpiewał. Muzyka pieśni wypełniła ciszę

jaskini i wydarła okrzyk protestu z gardła Slantera. Ból i zmęczenie stały się przeszłością, kiedy przywoływał swoje życzenie. Jaskrawe, białe światło znów zalśniło w wodach studni i w powietrzu i ponownie wytrysnęło w górę. Slanter zatoczył się w tył, oślepiony i ogłuszony. Kiedy w końcu spojrzał z powrotem, Jair Ohmsford zniknął już w świetle.

XLV W pewnym momencie Jairowi wydawało się, że znalazł się poza własnym ciałem. Znajdował się wewnątrz światła i poruszał się wraz z nim. Przeniknął przez kamień i powietrze jak bezcielesny duch; przed nim roztaczała się cała kraina. Przelotne obrazy pojawiały się wirującą masą. Był tam Slanter. Jego kanciasta żółta twarz spoglądała z przerażeniem i niedowierzaniem w pustą misę, w której zniknął Jair. Garet Jax toczył śmiertelną bitwę z czerwonym potworem, a jego szczupła twarz pałała zawziętością. Krwawił. Gnomy jak oszalałe przebiegały korytarze Graymark, gorączkowo szukając intruzów, którzy zniknęli niepojętym sposobem. W bramie padał Helt, przeszyty ostrzem miecza i piki. Byli przy nim Foraker i książę elfów... Nigdy więcej! Wykrzykiwał te słowa, gwałtownym ruchem wyrywając je z melodii pieśni. Obrazy rozwiały się. Opadał w dół, przemierzając gładką powierzchnię, niesiony krzykiem pieśni. Musiał dotrzeć do Brin! W dole unosiła się ku niemu gęstwina Maelmord. Widział jak jej mroczny ogrom wznosi się i opada niczym żywe stworzenie i słyszał nienawistny syk jej oddechu. Mijał w locie górskie ściany i patrzył, jak dżungla wyciąga ramiona, aby go pochłonąć. Ogarnął go paniczny strach, a potem zanurzył się w Maelmord. Otwarta paszcza zamknęła się wokół niego. Otoczył go smród i mgła i wszystko zniknęło. Jair dochodził do siebie powoli. Ciemność spowijała go jak całun, a w głowie dudniło. Zamrugał i powróciło światło. Nie leciał już w wirze pieśni ani nie spadał w dół, w ciemną gęstwinę Maelmord. Podróż była skończona. Otaczały go kamienne ściany wieży, wiekowe i pokruszone. Stał pomiędzy nimi, jak w obrazie, który ukazały mu wody Niebiańskiej Studni. - Brin - wyszeptał ochryple. W szarzejącym półmroku odwróciła się jakaś postać otoczona cieniem. Drobne dłonie zaciskała kurczowo na grubej, spiętej metalowymi klamrami księdze. Brin stanowiła zniekształcony obraz kobiety, którą była niegdyś. Jej rysy ściągnęły się niemal nie do poznania. Całe jej subtelne piękno i tryskająca życiem sylwetka stwardniała w kamienny posąg. Była zjawą. Z jej twarzy zniknęły wszystkie kolory, a szczupłe ciało wyglądało jak szkielet przygarbiony ciężarem ciemności. Jaira ogarnęło przerażenie. Co z nią uczyniono? - Brin? - zawołał znowu drżącym głosem.

Otulona przerażającą mocą magii Ildatch zmieszanej z jej własną, Brin była ledwie świadoma samotnej postaci w przeciwległym kącie komnaty. Zawołała do niej miękkim, znajomym głosem. Wołanie poprzez warstwy magii utkane wokół niej przedarło się na ułamek sekundy do resztek świadomości ukrytych głęboko w jej wnętrzu i pamięć wróciła. Jair! Bogowie - to był Jair! Ale czarna magia zacisnęła swe więzy i pociągnęła ją z powrotem. Moc przepłynęła przez nią i zmyła wspomnienie znajomej twarzy, przywracając ją postaci, którą się stała. Ogarnęły ją wątpliwości i podejrzenia, a beznamiętny głos Ildatch szeptał ostrzegawczo. - On jest zły, mroczne dziecię. To podstęp Widm Mord. Strzeż się go. Zniszcz go. Nie, to Jair... przyszedł tu... Jair... - Zniszcz go, mroczne dziecię. Zniszcz go. Nie potrafiła sobie pomóc. Jej opór kruszył się, a głos przerodził się w przerażający lament. Ale Jair dojrzał nienawiść w oczach siostry i zaśpiewał. Osłonił się własną magią i oderwał od ciała. Mimo to ledwo zdążył uciec. Eksplozja dźwięku, która wydarła się z gardła Brin, roztrzaskała jego obraz i ścianę za nim i pochwyciła go, rzucając niczym pusty worek na kamienną posadzkę. Kurz i osad zawirowały w półmroku i starodawna wieża zakołysała się od wstrząsu. Powoli Jair wstał na kolana, skulony pod osłoną pyłu unoszącego się w powietrzu. Jego pewność, że rozsądnie wykorzystał trzeci dar króla, rozwiała się. Kiedy po raz pierwszy ujrzał Brin w wodach Niebiańskiej Studni, wydawało się to takie oczywiste. Wiedział, że musi do niej iść. Ale co miał teraz zrobić? Tak, jak przepowiedział Król Srebrnej Rzeki, utraciła samą siebie. Stała się kimś zupełnie innym, stworzeniem pochłoniętym przez magię Ildatch. Lecz nie tylko ona się zmieniła. Także magia pieśni uległa zmianie. Stała się tworem o straszliwej mocy, bronią, której mogła użyć przeciwko niemu, nie wiedząc nawet, kim jest, niczego nie pamiętając. Jak miał jej pomóc, skoro miała zamiar go zniszczyć? Nie miał wiele czasu na rozważenie tego dylematu. Wstał. Allanon być może miałby siłę, aby przeciwstawić się takiej mocy. Ron byłby na tyle szybki, aby się jej wymknąć. Kompania z Culhaven na tyle liczna, aby ją zdruzgotać. Ale wszyscy oni odeszli. Nie było już tych, którzy mogliby wspomóc go w tej walce. Jeśli chciał znaleźć jakąkolwiek pomoc, musiał poszukać jej w sobie. Przemknął szybko przez zasłonę dymu i kurzu. Wiedział, że jeśli ma pomóc

Brin, musi najpierw znaleźć sposób, aby oddzielić ją od Ildatch. Pył opadł i kilkanaście jardów dalej ukazała się postać siostry. Natychmiast zaśpiewał. Ostry dźwięk wypełnił ciszę, niosąc w swojej melodii szepczącą namowę. Brin! wzywała pieśń. Księga jest dla ciebie zbyt ciężka. Jej ciężar jest za wielki. Wypuść ją z dłoni, Brin. Pozwól jej upaść! Przez ułamek sekundy ręce dziewczyny opadły. Pochyliła głowę w zwątpieniu. Wyglądało na to, że iluzja działa i za chwilę upuści Ildatch. Lecz nagle na jej wymizerowanej twarzy pojawiła się wściekłość i krzyk jej pieśni rozdarł ciszę na strzępy dźwięków, łamiąc namowy Jaira. Chłopak zatoczył się w tył. Spróbował raz jeszcze, tym razem z iluzją ognia. Syk pieśni rozsypał płomienie na oprawie starożytnego tomu. Brin krzyknęła niczym przerażone zwierzę, ale szybko przycisnęła księgę do siebie, jakby chciała ugasić ogień własnym ciałem. Rozejrzała się bacznie na boki. Szukała go. Chciała go odnaleźć i użyć magii, aby go zniszczyć. Pieśń Jaira znowu się odmieniła, kreując iluzję kłębów dymu wypełniających komnatę. Zmyliło ją to tylko na moment. Odskoczył pod ścianę wieży, próbując dotrzeć do dziewczyny z innej strony. Zaśpiewał, ponownie wysyłając w jej kierunku szept ciemności, głębokiej i nieprzeniknionej. Musiał być od niej szybszy. Musiał zbijać ją z tropu. Przemykał w cieniu wieży niczym duch, uderzając w Brin na wszelkie sposoby - gorącem i zimnem, światłem i ciemnością, bólem i złością. Dwukrotnie cięła w niego na oślep swą własną magią, palącym wybuchem mocy, który ściął go z nóg i pozostawił oszołomionego na posadzce. Wydawała się zagubiona i niepewna, jak gdyby nie była w stanie zdecydować się na użycie całej mocy, jaką władała. Lecz wciąż tuliła do siebie Ildatch, szepcząc coś do niej bezdźwięcznie i ściskając księgę, jak gdyby w niej znajdowało się źródło jej życia. Żaden podstęp Jaira nie mógł sprawić, żeby wypuściła ją z objęć. Tak, to z pewnością nie była żadna gra, pomyślał ponuro Jair, przypominając sobie zjadliwą reprymendę Slantera. Poczuł nagły przypływ zmęczenia. Wyścig do Niebiańskiej Studni, rana i wysiłek długiego podtrzymywania pieśni wyczerpały go. Nie miał mocy czarnej magii, która dodawałaby mu sił, tak jak Brin. Miał tylko własną determinację i obawiał się, że to nie wystarczy. Przemykał się w mroku tam i z powrotem, usiłując znaleźć lukę w obronie siostry. Oddychał ciężko i urywanie. Jego siły słabły.

Zrozpaczony użył wreszcie pieśni tak, jak to uczynił w Culhaven przed Radą Starszych, aby stworzyć obraz Allanona. Z mroku panującego w zniszczonej komnacie wywiódł mroczną postać druida z jednym ramieniem wyciągniętym naprzód w rozkazującym geście. Wypuść z dłoni księgę Ildatch, Brin Ohmsford, nakazał głęboki głos. Niech upadnie! Dziewczyna zatoczyła się w tył, pod ołtarz. Na jej twarzy pojawił się błysk zrozumienia. Jej wargi poruszyły się, szepcząc coś gorączkowo do Ildatch, jak gdyby ostrzegając. Potem spojrzenie rozpoznające druida zniknęło. Uniosła księgę wysoko ponad głowę, a jej pieśń rozbrzmiała gniewnym zawodzeniem. Obraz Allanona rozpadł się. Jair znowu się cofnął otulony szeptem, który czynił go niewidzialnym. Zaczynał tracić nadzieję. Czy nic nie jest w stanie pomóc Brin? Czy nic nie przywoła jej z powrotem? Co miał robić? Gorączkowo próbował przypomnieć sobie słowa Króla Srebrnej Rzeki. „Potem wrzuć kryształ wizji, a ukaże ci się odpowiedź”. Ale jaką odpowiedź ujrzał? Próbował już wszystkiego. Użył pieśni, aby stworzyć każdą możliwą iluzję. Co jeszcze mógł zrobić? Iluzja! pomyślał nagle. Nie iluzja, ale rzeczywistość! Znalazł odpowiedź. Wokół Rona eksplodował czerwony ogień i odbił się od ostrza jego miecza, kiedy odpierał przerażający atak Widm Mord. Wędrowcy skupili się na kamiennych schodach Croagh. Ciemne postaci, otulone dymem i mgłą, schodziły w dół z fortecy. Pół tuzina ramion uniosło się i cisnęło w młodzieńca płomieniami. Siła uderzenia odrzuciła go w tył. Za Ronem kuliła się Kimber, zasłaniając twarz i oczy przed żarem i odłamkami skał. Poniżej, w cieniu schodów, przyczaił się do skoku Szept, wydając okrzyk nienawiści. - Coglin! - krzyknął zrozpaczony Ron. Szukał starca, a wokół niego wirował ogień i dym. Widma Mord zbliżały się powoli. Było ich zbyt wiele. Moc ciemnej magii była zbyt wielka. Nie sprosta im wszystkim. - Coglin! Na kocią duszę! Postać w kapturze wychynęła ku niemu z cienia. Z obu jej dłoni tryskał ogień. Ron zamachnął się mieczem, łapiąc płomienny łuk i odchylając jego kierunek. Ale wędrowiec był już przy nim. Ron słyszał dźwięk jego głosu, gwałtowny syk, który

przybierał na sile. Szept wyskoczył ze swojej kryjówki, pochwycił czarnego stwora i odrzucił go na bok. Bagienny kot i Widmo potoczyli się sczepieni, unosząc za sobą fontannę ognia i dymu. - Coglin! - krzyknął ostatni raz Ron. Starzec pojawił się nagle z kłębów dymu, z rozwianymi siwymi włosami, przygarbiony i powłóczący nogami. - Stój, cudzoziemcze! Pokażę czarniawym ogień, który naprawdę parzy! Wyjąc niczym szaleniec, cisnął pomiędzy Widma garść kryształów. Zalśniły jak kawałki obsydianu, spadając w sam środek czarnych postaci. Pochwyciły je wstęgi czerwonego ognia i natychmiast eksplodowały. Białe płomienie trysnęły ku niebu wybuchem oślepiającego światła. Wstrząs zakołysał górami i środkowa część Croagh zapadła się, pociągając za sobą Widma Mord. - Usmażcie się, czarniawi! - piszczał radośnie Coglin. Ale nie tak łatwo było unieszkodliwić wędrowców. Wyśliznęli się spomiędzy rumowiska i dymu niczym mroczne cienie, a z ich palców znowu wytrysnął czerwony ogień. Coglin wrzasnął, kiedy dosięgnął go płomień, i zniknął. Ogień otoczył Rona i dziewczynę, którą osłaniał. Wędrowcy zbliżali się do nich. Góral uniósł hebanowe ostrze swego miecza i rzucił się pomiędzy nich, wydając bojowy okrzyk swoich przodków. Dwa Widma natychmiast zmieniły się w popiół, ale nadchodziły pozostałe. Szponiaste palce zacisnęły się na mieczu i wyrwały go z ręki Rona. Był otoczony. Udręczona napięciem spowodowanym przepływem magii w jej ciele i zagubiona w miotających nią sprzecznych uczuciach, Brin stała na podwyższeniu przed ołtarzem i przyciskała do siebie księgę. Światło gasło powoli we wnętrzu komnaty, a powietrze gęste było od kurzu. Stwór, który przybrał postać jej brata, Jaira, był tu wciąż i naigrawał się z niej. Chociaż pragnęła go odnaleźć i zniszczyć, nie mogła tego uczynić. Magie w jej wnętrzu były w jakiś sposób niekompletne, jakby nie mogły w pełni się połączyć. Wiedziała, że ona i księga to jedno. Były połączone. Głos nieustannie szeptał do niej, szeptał o mocy należącej do nich obu. Dlaczego tak trudno było jej dźwigać tę magię? - Walczysz z nią, mroczne dziecię. Stawiasz opór. Poddaj się cała. Powietrze wokół niej eksplodowało nagle. Magia tego, kogo ścigała, wybuchła poprzez kurz i półmrok i w komnacie pojawiło się kilkanaście obrazów jej brata. Otaczały ją zewsząd, klucząc we mgle w kierunku podwyższenia i wzywając ją

po imieniu. Zatoczyła się w tył, przerażona. Jair! To naprawdę ty? Jair...? - Oni są złem, mroczne dziecię. Zniszcz ich. Zniszcz. Posłuszna głosowi Ildatch, chociaż gdzieś w głębi czuła, że się myli, uderzyła magią, wypełniając komnatę muzyką pieśni. Jeden po drugim obrazy rozpadały się przed jej oczami. Było to tak, jakby wciąż na nowo zabijała Jaira, niszcząc go raz za razem z każdym roztrzaskanym obrazem. Lecz ciągle nadchodziły nowe, zbliżając się do niej, sięgając po nią, dotykając... Krzyknęła nagle. Wokół siebie poczuła ramiona, ręce z krwi i kości, ciepłe i żywe. Przed nią stał Jair. Był prawdziwy, był żywą istotą, nie iluzją, i mówił do niej poprzez słowa pieśni. Jej umysł wypełniły obrazy tego, kim była i kim byli oni oboje, ich dzieciństwa, a potem całego późniejszego życia i tego, co się dzieje teraz. Była tam Shady Yale, zbiorowisko domostw i wspólnota, w której dorastała. Drewniane i kamienne domki, kryte strzechą chaty i ludzie siadający u schyłku dnia do wieczornego posiłku, małe przyjemności, które niosło ze sobą połączenie razem rodziny i przyjaciół. Karczma wypełniona śmiechem i pogawędkami, oświetlona światłem świec i lamp olejnych. Zobaczyła dom, ścieżki i żywopłoty spowite cieniem, wiekowe drzewa ubarwione dotykiem jesieni i ozłocone blednącymi promieniami słońca. Spokojna twarz jej ojca uśmiechająca się krzepiąco, ciemne dłonie matki gładzące ją po policzku. Był tam Ron Leah, przyjaciele i... Powracali jeden po drugim obrońcy, których ją pozbawiono, i otucha zniszczona tak bezwzględnie. Obrazy przepływały przez nią, jasne, słodkie, dziwnie oczyszczające, pełne miłości i pokrzepienia. Szlochając, Brin padła w objęcia brata. Głos Ildatch smagnął ją jak batem. - Zniszcz go! Zniszcz go! Tyś jest dziecię mroku. Ale nie uczyniła tego. Niesiona falą obrazów, które przez nią przepływały, i zanurzona głęboko w ożywczym źródle wspomnień, o których myślała, że utraciła je na zawsze, czuła, jak powraca do dawnej postaci. Jej utracona cząstka powracała na właściwe miejsce. Krępujące ją więzy magii zaczynały opadać, uwalniając ją wreszcie. Głos Ildatch zabrzmiał nagle wściekłością. - Nie! Nie możesz mnie puścić! Musisz trzymać mnie blisko. Tyś jest mroczne dziecię! Nie była nim! Teraz to czuła. Przejrzała przez zasłonę kłamstw, które jej podstępnie wmówiono. Nie była dziecięciem mroku!

Twarz Jaira unosiła się przed nią, jakby z głębokiej mgły. Znajome rysy rozmazały się, a potem ujrzała je wyraźnie, kiedy przemówił miękko. - Kocham cię, Brin. Kocham cię. - Jair - wyszeptała w odpowiedzi. - Uczyń to, po co tu przyszłaś, Brin. To, co kazał ci Allanon. Zrób to szybko. Po raz ostatni Brin uniosła księgę wysoko nad głową. Nie była dzieckiem mroku ani księga nie była sługą, jak twierdziła. Powiedziała, że Brin będzie władać jej mocą, ale kłaniała. Żyjący człowiek nie stawał się nigdy panem czarnej magii, a jedynie jej sługą. Ciało i krew nie łączyły się z magią, choćby w najlepszych zamiarach. W końcu jakiekolwiek użycie czarnej magii niszczyło żywą istotę. Widziała to teraz jasno i czuła wybuch paniki księgi. Księga żyła i czuła. Upuści ją więc! Pochłonęłaby ją, wytoczyłaby z niej życie i przemieniłaby ją w mrocznego, przeżartego złem stwora tak, jak uczyniła to z wędrowcami, a przed nimi ze Zwiastunami Śmierci i samym lordem Warlockiem. Wypuściłaby ich wszystkich nad cztery krainy, aby powróciła znowu ciemność... Z obrzydzeniem odrzuciła od siebie księgę. Pradawne tomisko uderzyło w kamienną posadzkę z oszałamiającą siłą. Oprawy pękły i stronice się rozsypały. Potem Brin Ohmsford zaśpiewała, a pieśń zabrzmiała twardo i szybko, chwytając resztki księgi w swoją moc i obracając ją w nic nie znaczący pył. Na skraju Croagh, na urwisku poniżej Graymark, Ron poczuł, jak szpony Widm Mord zwalniają uścisk, jakby kąsane ogniem, któremu nie mogły sprostać. Zakapturzone postacie cofnęły się, wijąc i skręcając się na tle powoli ciemniejącego nieba. Ich głosy zabrzmiały chórem w nagłej ciszy i był to okrzyk udręki i strachu. Na całej długości Croagh, aż do skalnego ustępu, gdzie walczył Ron, próbując je powstrzymać, Widma Mord wiły się w konwulsjach niczym szmaciane lalki, którymi ktoś potrząsa. - Ron! - krzyknęła Kimber i odciągnęła go od miejsca, gdzie dowódca Widm Mord kręcił się w kółko na oślep. Płomienie trysnęły z palców stworów i eksplodowały z ich zakapturzonych twarzy. Potem, jedno monstrum po drugim, zaczęły się rozpadać niczym roztrzaskane gliniane posągi, krusząc się i wnikając w kamień uskoku. Po chwili Widma Mord już nie istniały. - Ron, co się z nimi stało? - wyszeptała dziewczyna ochryple. Jej pełen zdumienia głos utonął w ciszy.

Dłonie Rona wciąż jeszcze ściskały rękojeść miecza Leah, kiedy wstawał na nogi. Powoli pokręcił głową. Dym i skalny pył przesuwały się po ścianie góry i wirowały wokół nich. Spoza ich zasłony ukazała się, niczym duch, sponiewierana postać Szepta. - Brin - wymamrotał cicho Ron w odpowiedzi na pytanie Kimber. Pokręcił głową z niedowierzaniem. - To była Brin. Potem poczuł pierwsze drżenie, które przebiegło góry od strony Maelmord. Brin Ohmsford, wyczerpana, wpatrywała się w poczerniałe kamienie posadzki, gdzie resztki księgi zmieniły się w delikatny pył. - Oto twoje dziecię mroku - wyszeptała gorzko. Po twarzy spływały jej łzy. Głębokie drżenie wstrząsnęło wieżą, tocząc się z głębi ziemi i przenikając wiekowe mury. Kamień i drewno zaczęły się przekrzywiać i pękać, krusząc się od potężnych wstrząsów. Brin podniosła głowę i zmrużyła oczy przed chmurą kurzu i pyłu, który opadł jej na twarz. - Jair...? - spróbowała zawołać brata. Ale wymknął się już. Jego ciało roztapiało się z powrotem w mgłę i znowu stawało się zjawą. Na twarzy chłopca odbiło się niedowierzanie i widać było, że próbuje coś powiedzieć. Jego niewyraźna sylwetka unosiła się jeszcze przez chwilę w półmroku, a potem zniknęła. Zasmucona Brin patrzyła za nim. Wokół niej zaczynały padać wielkie kawały kamienia. Wiedziała, że nie może tu zostać. Czarna magia Ildatch dobiegła końca i wszystko, co stworzyła, umierało. - Ale ja będę żyła! - wyszeptała zawzięcie. Odwróciła się, zbierając wokół siebie fałdy płaszcza, i wybiegła z pustej komnaty.

XLVI W misie Niebiańskiej Studni zalśniło srebrne światło i przelękniony Slanter znowu się cofnął. Nastąpiła eksplozja lśniącej jaskrawości, blask tak mocny i oślepiający jak słoneczna tarcza o świcie przebijająca się przez mrok odchodzącej nocy. Przeniknęła cienie jaskini, wybuchła odpryskami białego ognia i zniknęła. Krzywiąc się, Slanter spojrzał raz jeszcze w kamienną misę. Na jej skraju, zmęczony i sponiewierany, stał Jair Ohmsford. - Chłopcze! - krzyknął gnom, a w jego głosie brzmiała mieszanina strachu i ulgi, kiedy pędził na spotkanie Jaira. Chłopak osunął się nagle wyczerpany, a gnom natychmiast pochwycił go wpół. - Nie mogłem jej stamtąd zabrać, Slanter - wyszeptał. - Próbowałem, ale magia była zbyt silna. Musiałem ją tam zostawić. - Spokojnie, spokojnie, może najpierw złap oddech - gderał gnom, kiedy chłopiec potykał się o własne słowa. - Usiądź tutaj, przy studni. Oparł Jaira o kamienną ścianę i ukląkł obok niego. Chłopak podniósł oczy. - Zszedłem do Maelmord, Slanter, a przynajmniej część mnie tam była. Użyłem trzeciego daru. Tego, który Król Srebrnej Rzeki iał mi, aby ocalić Brin. Zabrał mnie w światło, a potem poza ciało, ak gdyby było nas dwóch. Zszedłem do dołu, gdzie kryształ wizji akazał mi Brin. Była tam, w wieży, i miała Ildatch. Ale księga odmieniła ją, Slanterze. Stała się czymś... strasznym... - Spokojnie chłopcze. Zwolnij. - Gnom wpatrywał się w nie-lo. - Znalazłeś sposób, aby jej pomóc? Jair skinął głową i przełknął z trudem. - Była odmieniona, ale wiedziałem, że jeśli tylko mógłbym do niej podejść, dotknąć jej i gdyby ona dotknęła mnie, wszystko byłoby znowu w porządku. Użyłem pieśni, aby pokazać jej, kim jest i ile dla mnie znaczy... aby powiedzieć, jak bardzo ją kocham! - Walczył ze łzami. - I zniszczyła Ildatch, obróciła ją w pył! Ale kiedy to uczyniła, wieża zaczęła się rozpadać i coś stało się z magią. Nie mogłem z nią zostać. Nie mogłem też zabrać jej ze sobą. Próbowałem, ale wszystko działo się tak szybko. Nie byłem nawet w stanie powiedzieć jej, co się stało! Ona po prostu... zniknęła, a ja znalazłem się z powrotem tutaj... Opuścił głowę na kolana i załkał. Mocne, sękate dłonie Slantera chwyciły go

za ramiona i ścisnęły. - Zrobiłeś dla niej wszystko, co mogłeś, chłopcze. Wszystko, co mogłeś. Nie możesz się obwiniać, że nie mogłeś zrobić nic więcej. - Pokręcił głową. - Bogowie, to cud, że jeszcze żyjesz! Myślałem, że przepadłeś w magii! Nie sądziłem, że cię jeszcze zobaczę! Gwałtownie przytulił Jaira do siebie i wyszeptał: - Masz więcej odwagi niż ja, chłopcze. O całe niebo więcej! Odsunął się, zakłopotany nagłym impulsem, i zaczął mamrotać, że w całym tym zamieszaniu człowiek już sam nie wie, co robi. Chciał powiedzieć coś jeszcze, ale zaczęły się drgania - głębokie, ciężkie dudnienie, które wstrząsnęło górami. - Co się dzieje? - wykrzyknął, patrząc przez ramię pomiędzy cienie spowijające korytarz, którym przyszli. - To Maelmord - odpowiedział natychmiast Jair, pospiesznie dźwigając się na nogi. Zranione ramię pulsowało i zabolało, kiedy oparł się o ścianę studni. Chwycił więc gnoma, aby się na nim wesprzeć. - Slanter, musimy wracać do Brin. Ona jest tam sama. Musimy jej pomóc. Gnom obdarzył go w odpowiedzi krótkim uśmiechem. - Jasne, chłopcze. Ty i ja. Wyciągniemy ją stamtąd. Zejdziemy do tej czarnej dziury i znajdziemy ją! A teraz oprzyj się o mnie i trzymaj się. Z Jairem wiszącym u jego boku, gnom zaczaj powrotną wędrówkę przez jaskinię w kierunku schodów, które ich tu przywiodły. Nad ziemią kładł się zmierzch i słońce znikło za krawędzią gór. Niewielkie smużki gasnącego światła wpadały przez szczeliny w skale, łącząc się z półmrokiem, kiedy dwaj towarzysze, potykając się, wytrwale podążali naprzód. Drgania nie ustawały, powolne i mocne, ponuro przypominając im o uciekającym czasie. Pył i odłamki skalne spadały na nich, tworząc gęstą mgłę unoszącą się w wieczornym powietrzu. Z oddali dobiegało ich głuche dudnienie, niczym grzmot nadciągającej burzy. Znowu byli na zewnątrz, wychodząc z ciemnej paszczy jaskini na skalny uskok biegnący w dół do Croagh. Na wschodzie na aksamitnym niebie pojawił się już księżyc i nieliczne gwiazdy. Na ścianie urwiska kładły się cętkowane cienie, zamykając się wokół ostatnich plam blednącego światła niczym plamy atramentu na czystej kartce papieru. Pomiędzy cieniem i resztką światła leżał Garet Jax. Jair i Slanter, oszołomieni, podeszli bliżej. Mistrz Broni leżał na skałach, a

jego ciało było poszarpane i skrwawione. W dłoni ciągle ściskał wąski miecz. Oczy miał zamknięte, jak gdyby spał. Slanter ukląkł przy nim z wyrazem niepewności na twarzy. - Czy on nie żyje? - wyszeptał Jair, z trudem zmuszając się do wypowiedzenia tych słów. Gnom pochylił się niżej, a potem cofnął i powoli pokiwał głową. - Tak, chłopcze, nie żyje. W końcu znalazł coś, co było w stanie go zabić. Kogoś równie szybkiego, jak on sam. - W jego głosie brzmiało niedowierzanie i żal. Szukał tego wystarczająco długo i wytrwale, prawda? Jair nie odpowiedział. Myślał o czasach, kiedy Mistrz Broni uratował mu życie, ocalił, kiedy nikt inny nie był w stanie tego uczynić. Garet Jax - jego obrońca. Zapłakałby, gdyby mógł, ale zabrakło mu już łez. Slanter wstał i patrzył na nieruchome ciało. - Zawsze zastanawiałem się, co go w końcu zabije - mruknął gnom. Domyślałem się, że musi to być coś stworzone przez czarną magię. To nie mogło być nic z tego świata. Nie dla niego. - Odwrócił się i rozejrzał wokół z lękiem. - Ciekawe, co się stało z tym czerwonym stworem. Kolejne drżenie wstrząsnęło górami i dudnienie przetoczyło się przez dolinę. Jair prawie go nie słyszał. - Pokonał go, Slanterze. Garet Jax go pokonał. A kiedy Ildatch zniknęła, czarna magia zabrała go z powrotem. - To chyba możliwe. - Tak się stało. To była bitwa, na którą czekał całe życie. Znaczyła dla niego wszystko. Nie mógłby jej przegrać. Gnom spojrzał na niego ostro. - Nie możesz mieć takiej pewności, chłopcze. Nie wiesz, czy dorównywał temu stworzeniu. - Wiem, Slanterze. - Jair skinął głową. - Wiem. Nie było dlań równego przeciwnika. Był najlepszy. Przez długą chwilę trwała cisza. Potem gnom także skinął głową. - Tak, myślę, że był najlepszy. Kolejna fala drgań wstrząsnęła górami, odbijając się głębokim echem od skał. Slanter chwycił Jaira za ramię i odwrócił łagodnie. - Nie możemy tu zostać, chłopcze. Musimy szybko znaleźć twoją siostrę.

Jair popatrzył raz jeszcze na martwe ciało Mistrza Broni i odwrócił wzrok. - Żegnaj, Garecie Jax - wyszeptał. Gnom i chłopiec pospieszyli do Croagh i zaczęli schodzić. Brin biegła przez mrok i osnutą mgłą gęstwinę Maelmord. W końcu wydostała się z wieży Ildatch. Głębokie drżenie wstrząsało podłożem doliny niczym dreszcze marszczące szczyty. Czarna magia odeszła z krainy, a bez niej Maelmord nie mógł przetrwać. Jego wznoszący się i opadający oddech i syk powoli ucichły. Gdzie ja jestem? zastanawiała się gorączkowo Brin, próbując przebić wzrokiem otaczające ją cienie. Co się stało z Croagh? Wiedziała, że zabłądziła od momentu, kiedy uciekła z wieży. Nad doliną zapadała noc, a ona znajdowała się w środku cmentarzyska, gdzie wszystkie kierunki wyglądały tak samo i nie widać było żadnej ścieżki. Poprzez sieć konarów i winorośli nad swoją głową widziała rąbek gór otaczających dolinę, ale pasmo Croagh leżało spowite ciemnością poza ich zasłoną. Maelmord stał się niemożliwym do przejścia labiryntem, a ona była w nim uwięziona. Była wyczerpana. Wszystkie siły pochłonęło długotrwałe użycie pieśni i długa podróż w głąb Maelmord. Zabłądziła i magia już nie wskazywała jej drogi. Wszędzie wokół niej drżenie wstrząsało doliną, ostrzegając o zniszczeniu Maelmord i wszystkiego, co się w nim znajduje. Tylko jej duch pozostał silny i to on właśnie kazał jej iść i szukać drogi ucieczki. Nagle grunt przerażająco gwałtownie urwał się pod jej stopami. Brin potknęła się i omal nie wpadła w rozpadlinę. Maelmord rozpadał się, kruszył pod nią. Wiedziała, że może ją unieść ze sobą. Zatrzymała się, chwytając oddech. Nie było sensu iść dalej. Biegła bez celu, na oślep, nie obierając żadnego konkretnego kierunku. Nawet magia pieśni, którą tak się szczyciła, nie zdoła jej teraz uratować. Dlaczego Jair ją porzucił? Dlaczego odszedł? Ogarnęło ją straszliwe poczucie zdrady i rozpacz - rozpacz i bezsensowna złość. Zwalczyła jednak te uczucia, wiedząc, że nie mają sensu i są niesprawiedliwe. Jair nie zostawiłby jej, gdyby nie musiał. Cokolwiek sprowadziło go do niej, zabrało go z powrotem. Lub też nie był to Jair i to, co czuła i widziała, nie było realne. Być może wszystko przyśniło się jej tylko w napadzie szaleństwa... - Jair! - krzyknęła. Echo jej głosu przedarło się przez dudnienie ziemi i zamarło. Grunt ciągle

zapadał się pod nią. Z wyrazem zdecydowania i uporu na twarzy odwróciła się i poszła przed siebie. Nie biegła już. Była zbyt zmęczona. Jej śniada twarz stężała w determinacji. Odsunęła od siebie wszystkie myśli, skupiając całą uwagę na kolejnych krokach. Nie podda się. Będzie szła dalej. Kiedy już nie będzie mogła iść, poczołga się, ale nie podda się. Nagle z gęstwiny oderwał się ogromny, szczupły cień. Zbliżył się do niej i krzyknęła ze strachu. Ogromna, wąsata twarz otarła się o jej ciało i lśniące, błękitne oczy mrugnęły na powitanie. To był Szept! Upadła przy bagiennym kocie z niedowierzaniem i wdzięcznością, płacząc otwarcie i otaczając ramionami kosmatą szyję. Szept przyszedł po nią! Bagienny kot zawrócił i natychmiast ruszył z powrotem, ciągnąc za sobą Brin. Wczepiła się jedną dłonią w grzywę na karku zwierzęcia i kulejąc, biegła za nim. Przemykali się przez labirynt umierającej dżungli. Wokół nich narastało dudnienie, a ziemią targały wstrząsy. Przegniłe gałęzie trzaskały i spadały obok nich. Ze szczelin powstałych w twardej ziemi tryskały gejzery cuchnącej zgnilizną pary. Ogromne głazy odrywały się od zbocza i toczyły przez ciemności. Mimo wszystko zdołali jakoś dotrzeć do Croagh. Jego wężowe sploty wynurzyły się nagle z mroku, unosząc się z podłoża doliny prosto w noc. Ogromny kot wskoczył na most. Brin szła o krok za nim. Dziewczyna gramoliła się w górę na oślep, stawiając niepewne kroki, kiedy drgania nasiliły się. Potężne wstrząsy zakołysały Croagh, następując szybko jeden po drugim. Brin upadła na kolana. Kamień zaczynał się pod nią kruszyć i pękać. Cały fragment mostu zarwał się i runął w dół do rowu. Jeszcze nie teraz! krzyknęła w duchu. Nie, zanim się stąd uwolnię! Głęboki ryk Szepta uniósł się ponad dudnieniem. Z całych sił starała się iść za kotem. Pod nimi potężne drzewa łamały się jak zapałki. Słońce schowało się za horyzontem i zgasł ostatni promyk bladego światła. Całą krainę okrył cień. Potem ujrzała przed sobą skalny uskok i chwiejnym krokiem weszła nań, krzycząc coś do ciemnych postaci, które ją otoczyły. Czyjeś ramiona wyciągnęły się do niej i pomogły jej zejść z potrzaskanych schodów, odciągając jak najdalej od przepaści. Kimber ściskała ją i całowała, a jej twarzyczka małego chochlika promieniała szczęściem. Oczy miała pełne łez. Coglin mamrotał coś i gderał, wycierając policzki Brin wilgotną szmatką. Był też Ron. Jego szczupła, opalona twarz była wymizerowana i posiniaczona, ale szare oczy płonęły miłością. Otoczył ją

ramionami, szepcząc jej imię, i przytulił. Wtedy dopiero poczuła, że jest bezpieczna. Jair i Slanter natknęli się na nich zaledwie chwilę później, schodząc z Croagh od Niebiańskiej Studni w rozpaczliwym poszukiwaniu Brin. Zdumione okrzyki ulgi napełniły powietrze. Potem Brin i Jair przytulili się do siebie raz jeszcze. - To ty przyszedłeś do mnie w Maelmord - wyszeptała Brin, gładząc włosy brata. Uśmiechała się poprzez łzy. - Uratowałeś mnie, Jairze. Jair przytulił ją na powrót, aby ukryć zmieszanie. Ron podszedł i przytulił ich oboje. - Na kocią duszę, tygrysie, miałeś zostać w Yale! Czy nigdy nie robisz tego, co ci każą? Slanter trzymał się ostrożnie z tyłu, obserwując ich wszystkich podejrzliwie. Wodził wzrokiem od ściskającej się nieustannie i całującej trójki do patykowatego starucha, leśnej dziewczyny i ogromnego kota, który rozciągnął się przy nich. - Najdziwniejsza banda, jaką kiedykolwiek widziałem - mruknął pod nosem. Potem dudnienie podłoża doliny przetoczyło się przez góry jak grzmot, a wstrząsy rozdarły Croagh, który runął do rowu i zniknął. Kompania zebrana na skalnym uskoku podbiegła na skraj przepaści i zerknęła w mrok. Ciemność rozpraszało jedynie światło gwiazd i księżyca. Maelmord zaczął zapadać się w falujące cienie. Opadał w dół, w głąb ziemi, jakby pochłaniany przez lotne piaski. Ziemia, skały i umierająca puszcza rozpadały się i ginęły gdzieś w dole. Cienie wydłużyły się i przybliżyły do siebie, aż w końcu światło księżyca nie mogło już ukazać ani śladu tego, co było. W jednej chwili Maelmord zniknął na zawsze.

XLVII Nad krainą zapanowała jesień i wszędzie jej barwy lśniły w słonecznym cieple. W puszczach Estlandii wstał jasny, chłodny dzień, a niebiosa miały barwę głębokiego błękitu. Tego ranka był przymrozek i roztopione plamy szronu wciąż widniały na trawie, stwardniałej ziemi i pokrytych mchem skałach, mieszając się z wodnym pyłem unoszącym się z Chard. Brin przystanęła na skraju rzeki, aby zebrać myśli. Minął już tydzień, od kiedy mała grupka przyjaciół wyruszyła z Ravenshorn. Kiedy Ildatch została zniszczona, a czarna magia i wszystko, co stworzyła, zniknęło, gnomy strzegące Graymark uciekły w góry i do lasów Anaru - z powrotem do plemion, z których zostały porwane. W rozpadającej się, opuszczonej fortecy zostali tylko Brin, Jair i ich przyjaciele. Odnaleźli ciała Helta z Callahornu, karła Elba Forakera oraz księcia elfów Edaina Elessedila i pochowali je. Jedynie Garet Jax pozostał tam, gdzie zginął, ponieważ wraz ze zniszczeniem Croagh odcięte zostały wszystkie przejścia do Niebiańskiej Studni. Jair zauważył z powagą, że być może właśnie Mistrz Broni powinien spocząć tam, gdzie nie ma dostępu żaden śmiertelnik. Możliwe, że dla Gareta Jaxa nie było różnicy pomiędzy życiem i śmiercią. Tej nocy rozłożyli obóz w lesie poniżej Graymark, na południe od miejsca, gdzie przylegała do Ravenshorn. Tam Brin powiedziała innym o obietnicy złożonej przez Allanona, że wróci do nich, kiedy Ildatch zostanie zniszczona. Teraz jej długa podróż do Maelmord dobiegła końca i musi odnaleźć druida po raz ostatni. Istniały jeszcze pytania, na które chciała otrzymać odpowiedź. Tak więc wyruszyli wszyscy - jej brat Jair, Ron, Kimber, Coglin, bagienny kot Szept i nawet gnom Slanter. Podróżowali z nią w dół Ravenshorn, okrążając góry od południa, wzdłuż nieurodzajnego pustkowia Starych Bagnisk, przecinając pasmo Toffer i wchodząc w głąb lasów Darklin. Potem minęli dolinę Hearthstone i podążyli z biegiem Chard, aż dotarli do małej kotlinki, gdzie Allanon stoczył swoją ostatnią bitwę. Zajęło im to tydzień, a wieczorem siódmego dnia rozbili obóz na skraju kotlinki. Teraz, w chłodzie wczesnego poranka, Brin stała, wpatrując się w nurt rzeki. Pozostali czekali cierpliwie w kotlince. Nie chciała, aby przyszli z nią na brzeg rzeki. To było coś, co musiała zrobić sama. Jak mam go wezwać? zastanawiała się. Zaśpiewać? Czy użyć magii pieśni,

aby wiedział, że tu jestem? A może przyjdzie bez wezwania, wiedząc, że czekam...? Jakby w odpowiedzi na te pytania wody Chard ucichły, a ich powierzchnia stała się gładka jak szkło. Ucichł także las wokół i nawet odległy szum wodospadu przygasł i zniknął. Woda zaczęła łagodnie wrzeć, marszcząc się i pieniąc, jak ciecz mieszana w wielkim kotle. W porannym powietrzu uniósł się pojedynczy, jasny i słodki dźwięk. Z głębi Chard wynurzył się Allanon. Jego wysoka, szczupła postać była wyprostowana i odziana w czarne szaty. Przeszedł ciche wody rzeki, unosząc twarz w cieniu kaptura. Ciemne oczy patrzyły twardo i badawczo. Nie wyglądał jak zjawa Bremena. Jego ciało nie było przezroczyste i nie unosiła się wokół niego mgła, która spowijała cień jego ojca, ani nie otulał go śmiertelny całun. Brin pomyślała nagle, że Allanon nigdy nie umarł. Podszedł bliżej i przystanął, zawieszony w powietrzu ponad wodami rzeki. - Allanon - wyszeptała. - Czekałem na ciebie, Brin Ohmsford - odpowiedział miękko. Przyjrzała mu się bliżej, dostrzegając teraz blade lśnienie wody poprzez ciemne szaty. Migotała leciutko i Brin wiedziała już, że druid naprawdę nie żyje i stoi przed nią jedynie jego cień. - Skończone, Allanonie - odezwała się i nagle poczuła, że trudno jej mówić. Ildatch została zniszczona. Zakapturzona głowa pochyliła się nieco. - Zniszczona przez moc magii elfów, ukształtowanej i ubarwionej pieśnią. Ale również przez moc jeszcze większą - przez miłość, Brin. Miłość, która łączy ciebie i brata. Kochał cię zbyt mocno, aby przegrać. Nawet jeśli przybył za późno. - Tak, Allanonie. Przez miłość także. - Ta, która ocala i niszczy. - Czarne oczy zwęziły się. - Moc twojej magii stworzyła dwie twoje postacie i ujrzałaś, jak niszcząca może to być siła. Pokusa jest straszliwa, a zachowanie równowagi trudne. Ostrzegałem cię, ale moje ostrzeżenie nie wystarczyło. Zawiodłem cię. Szybko pokręciła głową. - To nie ty mnie zawiodłeś. To ja sama. Ręka druida uniosła się spod szat i Brin odkryła, że może przez nią widzieć. - Nie mam wiele czasu, więc posłuchaj mnie uważnie, Brin. Nie pojmowałem wszystkiego, co powinienem był pojmować z czarnej magii. Oszukiwałem sam siebie,

tak jak powiedział ci Grimpond. Wiedziałem, że magia pieśni może być tym, przed czym ostrzegał mnie ojciec - błogosławieństwem i przekleństwem - ponieważ jej posiadacz może zarówno niszczyć, jak i ocalać. Ale ty masz rozum i serce i dlatego sądziłem, że nic ci nie zagraża, dopóki się nimi kierujesz. Nie wziąłem jednak pod uwagę prawdy o Ildatch i tego, że czarna magia może przerosnąć nawet kogoś stworzonego, żeby nią władać. Prawdziwym niebezpieczeństwem była zawsze księga - unicestwiała wszystkich, którzy pragnęli posiąść magię, od czasów lorda Warlocka aż do Widm Mord. Wszyscy oni byli sługami Ildatch i nie była ona jedynie nieożywionym zbiorem stronic, na których zapisano magiczną wiedzę. Ona żyła i była złem i pokusą dla każdego, kto zapragnął jej mocy. - Allanon pochylił się niżej. Przez krawędzie jego ciemnych szat przeświecało słońce, jak gdyby były wystrzępione. - Zawsze chciała, abyś do niej przyszła, ale najpierw postanowiła cię wypróbować. Za każdym razem, kiedy używałaś magii pieśni, pokusa posiadania magicznej mocy stawała się coraz silniejsza. Zdawałaś sobie z tego sprawę, niemniej jednak nie potrafiłaś się jej oprzeć. A mnie nie było, aby ci powiedzieć, co się dzieje. Kiedy zeszłaś do Maelmord, stałaś się podobna do tych, którzy służyli księdze, i wierzyłaś, że tak być powinno. Ildatch pragnęła, żebyś w to wierzyła. Chciała, abyś stała się jej własnością. W porównaniu z tobą nawet potęga Widm Mord była bez znaczenia. Oni nie zostali zrodzeni z magii, tak jak ty. W tobie Ildatch znalazłaby broń potężniejszą niż jakakolwiek, która jej służyła. Potężniejszą nawet od lorda Warlocka. Brin wpatrywała się w niego z niedowierzaniem. - A zatem powiedziała prawdę, mówiąc, że czekała na mnie. Że istnieją więzy, które nas łączą. - Pokrętną półprawdę - ostrzegł Allanon. - Twój duch tak się do niej zbliżył, że potrafiła sprawić, abyś w to uwierzyła. Potrafiła przekonać cię, że naprawdę jesteś mrocznym dziecięciem swoich własnych lęków. - Ale pieśń także to potrafiła... - Pieśń potrafiła uczynić cię... kimkolwiek. Zawahała się. - I nadal może to zrobić? - Nadal. Zawsze. Brin patrzyła, jak postać druida zbliża się do miejsca, gdzie stała. Przez chwilę pomyślała, że wyciągnie dłoń i pociągnie ją do siebie. Ale zamiast tego szczupła twarz uniosła się i spojrzała poza nią.

- W Hadeshorn przepowiedziano moją śmierć. Moje odejście z tego życia zostało postanowione. Ale wraz ze zniszczeniem Ildatch musi też zginąć czarna magia. Koło czasu obraca się i ten wiek ma się ku końcowi. Mój ojciec wreszcie jest wolny. Odszedł do pozostałych, którzy tak długo się go wypierali. Nie jest już związany ani ze mną, ani swoim ślubowaniem dla ras czterech krain. Okryta kapturem głowa pochyliła się raz jeszcze do Brin. - A teraz ja też odchodzę. Po mnie nie przyjdzie już żaden druid. Ale ich przesłanie trwa teraz w tobie. - Allanonie... - wyszeptała, potrząsając głową. - Posłuchaj mnie, dziewczę z Yale. Krew, którą naznaczyłem twoje czoło, i słowa, które wypowiedziałem, dokonały tego. Jesteś spadkobierczynią nadziei moich i mojego ojca. Nie obawiaj się. Nie spotka cię z tego powodu żadna krzywda. Ostatnia magia mieszka teraz w tobie i twoim bracie, we krwi twojej rodziny. Tam też pozostanie, bezpieczna i chroniona. Nie będzie potrzebna w wieku, który nadchodzi, nie znajdzie się dla niej zastosowanie. Inna nauka będzie dla ras lepszym i prawdziwszym przewodnikiem. Ale uważaj. Nadejdzie czas, odległy, czas nie narodzonych jeszcze pokoleń Ohmsfordów, kiedy magia znowu będzie potrzebna. Tak jak zawsze, koło czasu obróci się raz jeszcze. Dzieci domu Shannary zostaną wezwane, aby ponieść dalej przesłanie, które ci dałem. Przechowuj je dla świata na ten dzień. - Nie, Allanonie. Nie chcę tego... Ale jego dłoń uniosła się w surowym geście i uciszyła ją. - To już postanowione, Brin Ohmsford. Tak jak mnie mój ojciec, tak ja wybrałem ciebie - dziecię mego życia. Patrzyła na niego z rozpaczą, nie mogąc wydobyć słowa. - Nie bój się - wyszeptał. Zrezygnowana, skinęła głową. - Spróbuję. Zaczął oddalać się od niej. Jego mroczna sylwetka bladła powoli w świetle słońca. - Odsuń od siebie magię, Brin. Nie używaj jej już, bo nie ma takiej potrzeby. Zostań w pokoju. - Allanon! - krzyknęła. Oddalał się przez Chard, a woda łagodnie wirowała pod jego stopami.

- Pamiętaj o mnie - powiedział cicho. Zanurzył się w rzece, ginąc w jej srebrnych wodach, aż w końcu zniknął. Chard zakołysała się raz jeszcze. Brin wpatrywała się w wodę, stojąc na skraju rzeki. W oczach miała łzy. - Zawsze będę cię pamiętać - wyszeptała. Potem odwróciła się i odeszła.

XLVIII Tak więc magia odeszła z czterech krain, a opowieści o druidach i warowni Paranor przeszły do legendy. Przez jakiś czas wielu jeszcze twierdziło, że druidzi byli istotami z krwi i kości, przemierzającymi krainy jako śmiertelnicy i obrońcy ras. Przez jakiś czas nawet wielu utrzymywało, że magia istniała naprawdę i że pomiędzy dobrymi i złymi magami toczyły się straszliwe bitwy. Nie trwało to jednak długo i wraz z upływem lat malała liczba tych, którzy dawali temu wiarę. W końcu prawie nikt w to nie wierzył. Tego samego ranka, kiedy Allanon po raz ostatni zniknął ze świata ludzi, grupka przyjaciół zaczęła się żegnać. Obejmowali się, pozdrawiali i wyruszali do swoich krain, a wokół nich trwały barwy i zapachy jesieni. - Będzie mi cię brakowało, Brin Ohmsford - oznajmiła z powagą Kimber, a jej twarzyczka małego chochlika miała stanowczy, rezolutny wyraz. - Dziadek też będzie za tobą tęsknił, prawda, dziadku? Coglin szurał niespokojnie nogami obutymi w sandały i skinął głową, nie patrząc na dziewczynę. - Pewnie trochę - przyznał burkliwie. - Ale na pewno nie będę płakał i nie umrę z rozpaczy. Na pewno nie. Oczywiście, przeżyliśmy trochę przygód, dziewczyno. Będzie mi tego brakowało. Pajęczaki, czarniawi i to wszystko. Niemal jak za dawnych czasów... Przerwał, a Brin uśmiechnęła się. - Ja też będę za wami tęskniła. I za Szeptem. Zawdzięczam mu życie tak samo, jak wam. Gdyby nie odnalazł mnie wtedy w Maelmord... - Czuł, że jest potrzebny - oświadczyła stanowczo Kimber. - Nie zlekceważyłby twojego polecenia, gdyby tego nie poczuł. Myślę, że łączą was szczególne więzy. Stworzyłaś je swoją pieśnią. - I niech ci nie przyjdzie do głowy przyjeżdżać do nas bez uprzedzenia. Coglin przerwał nagle. - Albo dopóki cię nie zaproszę. Nie pakuj się ludziom do domu bez zaproszenia! - Dziadku - westchnęła Kimber. - Odwiedzisz mnie? - zapytała Brin. Dziewczyna uśmiechnęła się i spojrzała na dziadka. - Może któregoś dnia. Przez jakiś czas zostanę z dziadkiem i Szeptem w Hearthstone. Długo mnie tam nie było i tęsknię za domem.

Brin podeszła i przytuliła ją. - Ja też tęsknię za swoimi, Kimber. Ale pewnego dnia spotkamy się znowu. - Zawsze będziesz moją przyjaciółką, Brin. - Dziewczyna ukryła twarz na ramieniu Brin, a w oczach miała łzy. - A ty moją - wyszeptała Brin. - Żegnaj Kimber. Dziękuję. Ron dołączył się do pożegnań Brin, a potem odszedł i stanął przed Szeptem. Bagienny kot przysiadł na zadzie i z ciekawością przyglądał się góralowi, mrugając okrągłymi, błękitnymi oczami. - Myliłem się co do ciebie, kocie - przyznał niechętnie chłopak i zawahał się. Prawdopodobnie nic to dla ciebie nie znaczy, ale znaczy coś dla mnie. Mnie także uratowałeś życie. - Stał przez chwilę, patrząc na kota, po czym zerknął ponuro na pozostałych. - Obiecałem sobie, że mu to powiem, jeśli wyprowadzi Brin z tego dołu, ale czuję się jak idiota, stojąc tu i gadając do niego. Na kocią... na... Urwał. Szept ziewnął rozdzierająco, pokazując wszystkie zęby. Kilka jardów dalej Jair czuł się podobnie, stojąc przed Slanterem i usiłując znaleźć odpowiednie słowa, aby wyrazić targające nim emocje. - Słuchaj, chłopcze. - Gnom był odpychający i zniecierpliwiony. - Nie wysilaj się za bardzo. Po prostu powiedz to: „Żegnaj”. No, powiedz. Ale Jair uparcie potrząsał głową. - Nie mogę, Slanter. To nie wystarczy. Byliśmy razem w ten czy inny sposób od początku. Dokładnie od czasu, kiedy wypróbowałem na tobie sztuczkę z wężami i zamknąłem cię w tamtej skrzyni. - Proszę, nie przypominaj mi o tym! - warknął gnom. - Tylko my zostaliśmy, Slanter - próbował wyjaśnić Jair, obronnym gestem składając ramiona na piersi. - Przeszliśmy całą drogę, ty, ja i reszta, ale tylko my zostaliśmy. - Pokręcił głową. - Tak wiele się wydarzyło i nie mogę zakończyć tego prostym „żegnaj”. Slanter westchnął. - Nie żegnamy się na zawsze, chłopcze. O co ci chodzi? Myślisz, że też umrę? Zastanów się! Wiem, jak o siebie zadbać. Już ci to kiedyś mówiłem, pamiętasz? Nic mi się nie stanie. I założę się o miesiąc siedzenia w tej czarnej dziurze, że tobie też nic nie będzie! Jesteś piekielnie sprytny! Mimo woli Jair uśmiechnął się. - Z twojej strony to chyba komplement. - Wziął głęboki oddech. - Wracaj ze

mną, Slanter. Wróć do Culhaven i opowiedz im, ;o się wydarzyło. Powinni to usłyszeć od ciebie. - Nie, chłopcze. - Gnom pochylił kanciastą twarz i powoli pokręcił głową. Już tam nie pójdę. Gnomy nie będą mile widziane w Dolnym Anarze jeszcze przez wiele lat, bez względu na wszystko. Nie, ruszam teraz na pogranicze, nareszcie. Jair skinął głową i zapadła niezręczna cisza. - A zatem żegnaj, Slanter. Do następnego spotkania. - Podszedł i objął gnoma. Slanter zawahał się, po czym poklepał go szorstko po ramieniu. - Nie było tak źle, co, chłopcze? Tak czy inaczej dużo czasu minęło, zanim wyruszył w swoją Irogę. Jakiś tydzień później Brin, Jair i Ron przybyli do Shady Yale weszli na kocie łby wiodące do drzwi domostwa Ohmsfordów. Było późne popołudnie i słońce zniknęło już za górami, zostawiając okryty cieniem i półmrokiem las. Od rozrzuconych wokół domów niosły się głosy, unoszone jesienną bryzą, i szumiały trawy. Przed nimi w oknach domu paliło się już światło, rozpraszając wieczorny mrok. - Brin, jak zamierzasz to wszystko wyjaśnić? - zapytał Jair, chyba już po raz setny. Przeszli obok kwitnącej śliwy, teraz już pozbawionej liści, kiedy nagle otworzyły się frontowe drzwi i wybiegła z nich Eretria. - Wil, wrócili! - zawołała przez ramię i pospieszyła uściskać swoje dzieci i Rona. Chwilę później pojawił się Wil Ohmsford. Ucałował Brin i Jaira, a Rona obdarzył ciepłym uściskiem dłoni. - Wyglądasz na zmęczoną, Brin - zauważył cicho. - Czy nie mogliście spać podczas pobytu w Leah? Brin i Jair wymienili szybkie spojrzenia, a Ron uśmiechnął się łagodnie i zaczął wpatrywać się w ziemię. - Jak twoja podróż na południe, ojcze. - Jair szybko zmienił temat. - Na szczęście zdołaliśmy pomóc wielu ludziom. - Wil Ohmsford badawczo przyjrzał się synowi. - Praca zatrzymała nas dłużej, niż zamierzaliśmy, inaczej przyjechalibyśmy po was do Leah. Wróciliśmy dopiero zeszłej nocy. Brin i Ron znowu wymienili spojrzenia, ale tym razem Wil zauważył to natychmiast.

- Czy któreś z was zechce mi wyjaśnić, kim był ten stary człowiek, którego przysłaliście z wiadomością? Brin wytrzeszczyła oczy. - Jaki stary człowiek? - Starzec z wiadomością, Brin. Jair zmarszczył brwi. - Z jaką wiadomością? Eretria wyszła naprzód, a w jej ciemnych oczach malowało się niezadowolenie. - Dotarł do nas na południe od Kaypry. Był z Leah. Przekazał nam, że poszłaś w góry i nie będzie cię przez kilka tygodni, i żebyśmy się nie martwili. Twojemu ojcu i mnie wydało się dziwne, że taki stary człowiek służy u ojca Rona za posłańca, ale... - Brin! - wyszeptał Jair, a oczy miał okrągłe jak spodki. - Kogoś mi przypominał. - Wił zadumał się nagle. - Wydawało mi się, że skądś go znam. - Brin, ja nie wysyłałem żadnej... - zaczął Jair i urwał nagle. Wszyscy patrzyli na niego. - Poczekajcie... poczekajcie tutaj... tylko przez chwilę - wymamrotał niewyraźnie. - Zaraz wracam! Rzucił się do domu i przez frontowy pokój wpadł do kuchni. Podszedł natychmiast do paleniska, tam gdzie łączyło się z półkami, i sięgnął do trzeciej z nich. Wyjął obluzowany kamień i sięgnął do środka. Jego palce zacisnęły się na Kamieniach Elfów i znajomej skórzanej sakiewce. Przez chwilę stał oszołomiony. Potem, ściskając w dłoni Kamienie, wyszedł przed dom, gdzie czekali na kamiennej ścieżce pozostali. Z uśmiechem wyciągnął przed siebie woreczek i ukazał jego zawartość zdumionej Brin i Ronowi. Przez dłuższą chwilę wszyscy patrzyli na siebie w milczeniu. Potem Brin ujęła pod ramię Eretrię i Wila. - Matko, ojcze. Myślę, że lepiej będzie, jak wejdziemy do środka i usiądziemy na chwilę. - Uśmiechnęła się. - Jair i ja mamy wam coś do powiedzenia.