Amber Kell Moon Pack 1 10

Rozdział 1 "Nie mogę uwierzyć, że dałem ci się w to wciągnąć." Mruknął Anthony Carrow do swojego przyjaciela, rozglądając się po klubie. Zabrało mu tylko dwie sekundy, by pomyśleć o odwróceniu się i wyjściu, ale Stevenowi zajęło całe tygodnie uzyskanie członkostwa w tym klubie i nie zamierzał zrujnować przyjacielowi jego pierwszej wizyty. Nie ważne jak bardzo tego chciał. Anthony czuł się dziwnie w skórzanych spodniach i bez koszuli, eksponując przekłuty lewy sutek i błyszczący upamiętniający tatuaż na plecach. Czuł się przez to bardziej nago, niż był przyzwyczajony publicznie. Uczucie stopniowo malało, gdy uświadomił sobie, że mniej ludzi patrzyło na niego, niż na młodego mężczyznę idącego obok niego ze smyczą przypiętą do obroży wokół jego penisa; smycz zaciśniętą w silnym uścisku szczupłego mężczyzny ze srebrzystymi włosami i najmodniejszym garniturze idącego z płynną gracją zmiennego. W rzeczywistości, w jego magicznym przebraniu przyciągał mniejszą uwagę, niż tuzin mężczyzn stojących wokół jakby chcieli wziąć udział w widowisku Pana Pięknego. To wszystko to straszna pomyłka. Ta myśl uderzyła Anthony'ego z zawrotną gwałtownością, sprawiając, że jego nerwy brzęczały tak głośno, że był zaskoczony, że ich dźwięk nie odbijał się od sufitu zatłoczonego baru. Spanikowany, odwrócił się, by czmychnąć. Silny uchwyt zacisnął się na jego ramieniu, trzymając go w miejscu. "Żadnych ucieczek. Obiecałeś mi, że przyjdziesz ze mną, a obaj wiemy, że musisz więcej wychodzić." Powiedział Steven, najlepszy przyjaciel Anthony'ego. Spojrzał z zainteresowaniem na przechodzącą prowokacyjną parę z penisem na smyczy. "Odkąd umarł Drew ledwie chodzisz na randki." Posłał Anthony'emu pokrzepiający uśmiech. "Wiesz, że chciał, byś wychodził i mimo, że jestem ci wdzięczny za twój nowy wygląd, to nie sądzę, byś zrobił to dla mnie." Zdusił śmiech widząc smutną minę Stevena. Nawet pomimo tego, że zgodził się

towarzyszyć przyjacielowi w klubie, rzucił na swój wygląd silne zaklęcie tłumiące, więc nie będzie wyróżniał się z tłumu. Anthony nie potrzebował pędzącego w jego stronę tłumu już podczas pierwszej nocy. Spokój na randkowej scenie był jedyną możliwością, by w ogóle pomyślał o nowym spotykaniu się. Patrząc na klientelę nie miał wątpliwości, że znajdzie miłego, cichego mężczyznę, który go zdominuje. Tęsknił za swoim Drew, silnym panem, który był jego kochankiem dopóki zawał serca nie zabił go w wieku pięćdziesięciu lat. Anthony był zrozpaczony śmiercią swojego kochanka, wiedząc, że gdyby był wtedy w domu, to może mógłby go uratować. Magia na nic się nie przydawała, jeśli nie było cię na czas, by jej użyć. Zamiast tego wrócił do domu, by znaleźć ukochanego martwego na podłodze ich salonu. Zdarzenie w jego życiu, które wiedział, że zostanie z nim przez setki lat. Pomimo tego, co mówili niektórzy, że 'czas leczy rany' wiedział, że pewnych rzeczy nie da się uleczyć. Zaklęcie, które rzucił na siebie przed wejściem do klubu zmatowiło jego błyszczące złote włosy do brudnego blond i zmieniło jego naturalną błyszczącą skórę do jasnego brązu. Cechy zapierające dech w piersi stępiły się pod naporem magii, zmieniając jego piękne rysy twarzy w ładne, ale nie zapadające w pamięć. Wszystko inne zostawił bez zmian, myśląc, że w tłumie i tak będzie wiele wysportowanych ciał. Każdego dnia pracował ciężko nad utrzymaniem formy. Nieśmiertelność nie oznaczała wiecznie idealnego ciała. Z powodu zaklęcia był teraz na tyle atrakcyjny, by znaleźć jakiegoś faceta, ale nie na tyle oszałamiający, by przyćmić swojego przystojnego przyjaciela. Jednakże, mimo że bardzo chciał znaleźć osobę, z którą dzieliłby życie, już myśl o randkowaniu wysyłała do piersi Anthony'ego fale bólu. Zmienni jako grupa nadawali się i jego oczy błądziły wokół pomieszczeni wypełnionego gorącymi ciałami i chętnymi towarzyszami, a jedyne o czym myślał, to że żaden z nich nie był Drew. Obrazy jego zmarłego kochanka błysnęły mu przed oczami jak ruchomy film, odrzucając jego staranną obojętność, ukazując stratę tak głęboką, że groziła zatonięciem. Biorąc głęboki wdech, Anthony uspokoił puls i zmusił się do uspokajającego uśmiechu, mając nadzieję, że oddali zmartwienie w oczach Stevena. Z pewnością trzy lata to było wystarczająco długo. Mógł to zrobić. Był gotowy. Może jeśli będzie powtarzał to parę razy, w końcu stanie się to prawdą. "Nie proś mnie, bym więcej wychodził. Przytachałeś mnie tu, bo potrzebowałeś moralnego

wsparcia w polowaniu na partnera. Nie mogę w ogóle pojąć, dlaczego w ogóle chcesz partnera." Nie chciał nawet sobie wyobrażać, co by się stało, gdyby Steven znalazł i stracił swojego partnera. Wilkołaki wiązały się na całe życie, co mogło być dobre lub złe, w zależności od partnera. "Masz coś przeciwko wilkom?" Głos Stevena był wyzywający, jak każdego dzikiego wilka, jego oczy zdziczały w świetle klubu. Anthony poczuł odwracające się w jego stronę krępujące spojrzenia. Super, tego właśnie chciał; obrazić pomieszczenie pełne zmiennych. Gdzieś przy nich rozległo się niskie warczenie. Atmosfera zrobiła się gorąca, ale twardo trzymał ją pod kontrolą. Steven nigdy mu nie wybaczy, jeśli rozwali budynek i zrujnuje przyjacielowi polowanie na partnera. "Nie bądź idiotą. Jesteśmy przyjaciółmi od wieków. Gdybym miał coś przeciwko wilkom, już dawno byś wiedział. Mam coś przeciwko partnerom." Wyczuł, że otaczający go ludzie stracili zainteresowanie ich rozmową, wiedząc już, że nie był groźny. Nie było nic gorszego, niż łowca skradający się na partnerskie tereny. Anthony słyszał o czymś takim w innych miastach i wyniki jatki nie były za dobre. Rozmiaru zniszczeń, jaki robili łowcy nie dało się przyrównać do zemsty wilków. Miasta traciły całą populację w wojnach zmienno-ludzkich. "Och, już nie zaczynaj." Głos Stevena nie był nieuprzejmy, ale ukryta stanowczość w jego tonie powiedziała Anthony'emu, że jego najlepszemu przyjacielowi kończyła się cierpliwość. "Tylko dlatego, że twój kochanek umarł nie znaczy, że nie możesz znaleźć innego. Poza tym, jeśli nie zaczniesz się znów umawiać, twoi rodzice zainterweniują, a poznałem twoich rodziców i przerazili mnie na śmierć." Anthony zadrżał przypominając sobie swatanie rodziców. "Ostatnim razem załatwili mi wróża." Steven prychnął. "Myślałem, że nie lubisz etykietek." "Nie. Naprawdę był wróżem, z krainy Fae."

To przyciągnęło pełną uwagę Stevena. "I co się stało?" Anthony wzruszył ramionami. "Powiedzmy, że po prostu nie wyszło." Nie zamierzał dzielić się okropnymi szczegółami tej randki w ciemno, nawet z najlepszym przyjacielem. Książę fae był naprawdę drażliwy. "W każdym razie to tylko udowodniło, że nie byłem jeszcze gotowy na randki." "Kurwa, Tony, minęły prawie trzy lata. Nawet jeśli nie chcesz partnera, to jest mnóstwo gorących facetów do poderwania. Cholera, nawet jeśli nie znajdę tego "jedynego", to wciąż będzie niezła zabawa." Jego wygłodniałe oczy zwięźle zlustrowały tłum, zanim odwrócił spojrzenie do Anthony'ego, jego niebieskie oczy pełne były współczucia. "Rozumiem, że straciłeś bliską osobę, ale nie możesz spędzić obojętnie reszty życia. Są tu różni ludzie. Jeśli uważałeś, że to niemożliwe znaleźć kogoś innego, to nawet byś nie przyszedł." Anthony odwrócił wzrok, mrugając szybko oczami. "Wiem. To po prostu trudne." Wzdychając, rozejrzał się po pomieszczeniu. Był to niezwykle selektywny klub; nie każdemu pozwalano dołączyć. Steven, by dostać członkostwo przeszedł przez szczegółowy proces selekcji i umieścił Anthony'ego na zatwierdzonej liście gości. Był jednym z garstki przyjaciół, którzy na niej byli. Wiedział, że nie został wpuszczony bez sprawdzenia jego samego, były to rozsądne kroki właściciela klubu. To byłoby za proste dla łowcy, by przekabacić naiwnego zmiennego i rozpętać piekło, gdy się już dostanie do środka. Wszędzie gdzie spojrzał, Anthony widział kobiety i mężczyzn, tańczących, pijących i robiących rzeczy zazwyczaj niedozwolone publicznie. Należenie do prywatnego klubu miało pewne zalety, tak długo jak pieniądze zmieniały właścicieli, wszystko między dorosłymi było dozwolone. Dzisiaj to Steven był na łowach. Jego najlepszy przyjaciel wilkołak pragnął mieć partnera, ale nie był przyzwyczajony do obcowania z innymi ze swojego rodzaju. Anthony wiedział, że po części było to spowodowane faktem, że adopcyjni rodzice Stevena byli w pełni ludźmi i nie potrafili zrozumieć skomplikowanego świata społeczeństwa wilkołaków. Nie to, że się nie starali, ale w internecie nie było za wiele informacji. Zmienni nie dzielili się z ludźmi sekretami o swoim gatunku albo o partnerach. Rodzice Stevena byli słodcy i starali się, ale nie byli wilkołakami.

Anthony chciał pomóc przyjacielowi w szukaniu partnera, ale to było trudne. Część jego duszy umarła wraz z Drew i wątpił, by kiedykolwiek się z tego otrząsnął. Martwił się, że nadzieje Stevena o serduszkach i kwiatkach skończą się równie tragicznie jak jego własny romans. Nie było lepiej być kochanym i ponieść stratę to było kurewsko niesprawiedliwe. Jednakże jego przyjaciel miał rację, nie mógł być sam przez resztę życia, a wilkołaki były znane z przejmowania kontroli w sypialni. Nie było nic, co kochał bardziej niż twarda ręka. Z tą myślą błądzącą mu w głowie, Anthony spojrzał na pomieszczenie nowym wzrokiem. Zamiast próbować się ukryć, oceniał innych pod względem atrakcyjności albo dla niego albo dla jego nie-tak-wymagającego przyjaciela. Jakby łapiąc myśli Anthony'ego, Steven posłał mu szeroki uśmiech i krążyli po lokalu z nowym celem.

Rozdział 2 Silver wszedł do klubu z biura menedżera. Thomas, jego zastępca, dołączył do niego chwilę później. "Spory tłum dzisiaj." Powiedział wilk ze słuszną dumą. Zmiana starego baru na bezpieczny grunt do szukania partnerów dla zmiennych była jego pomysłem, który przyniósł sforze zaskakująco ogromne zyski. Silver przytaknął, klepiąc Thomasa po ramieniu. "Zyski i członkostwa wzrastają nawet z naszymi surowymi restrykcjami przy wstępie. Zarówno ludziom, jak i łakom podoba się wizja spotkania partnera na wieczność." "Ludziom się podoba, bo w ich własnym rodzaju jest zbyt wielu oszustów, a łaki szukanie swojej drugiej połówki mają genetycznie zakodowane." Thomas odsunął włosy z twarzy swoją elegancką dłonią, zanim rzucił szefowi pełne dezaprobaty spojrzenie. "Spędzasz za dużo czasu samotnie, Silver. Czas, byś znalazł sobie ładnego chłopca i ustatkował się." Alfa prychnął lekceważąco. "Nie lubię ładnych chłopców. Potrzebują zbyt wiele uwagi. Daj mi wdzięcznie średnio wyglądającego faceta. Poza tym, ty też nie masz partnera."

"Nie zmieniaj tematu. Ja przynajmniej szukam. Jeśli naprawdę chcesz przeciętniaka, to powinieneś zejść na dół na parkiet, kiwnąć palcem i zwyczajnie złapać pierwszego lepszego." Srebrne oczy wilka Alfy zaświeciły z rozbawieniem. "Powiedziałem, że lubię facetów, a nie zdziry." Silver nerwowo rozejrzał się po tłumie. Coś się zmieniło się tego wieczora. W powietrzu czuć było jakieś mrowienie, jakąś magię. Skwierczenie na jego kręgosłupie ostrzegło go przed wielkimi wydarzeniami czającymi się na horyzoncie; dotyk zmysłu odziedziczony z linii jego ojca. Ponownie rozejrzał się po parkiecie; upewniając się, że wszystko było w porządku i próbując znaleźć źródło jego niepokoju. Nie zauważył żadnych bójek, żadnych niechcianych dotyków. Odzwyczajony od tego Silver zamknął oczy i wziął głęboki wdech, wdychając zapach klubu. Jego zmysły najpierw zlokalizowały w gęstym tłumie członków jego sfory. Kilku pilnowało porządku w klubie, a paru szukało własnych partnerów. Przez parę minut nie mógł znaleźć nic dziwnego ani nowego. Z całą pewnością nic nie przyciągnęło jego uwagi. Silver już miał się poddać, kiedy to wyczuł; dopłynął do niego zapach głębokiego, chłodnego lasu. Pyszny. Wypełniła go tęsknota. Silver zapragnął pobiegać w pełni księżyca z bogatą ziemią pod łapami, pobiec do źródła tego zapachu. Jego wilk wył w jego wnętrzu, pragnąc się wydostać. Z wysiłkiem wrócił do rzeczywistości. W promieniu paru kilometrów nie było ani skrawka żyznej ziemi do pobiegania. Silver zamknął oczy i zaciągnął się ponownie, odwracając głowę, kiedy zapach się przemieścił. Nie mogąc się powstrzymać, Alfa zawył. Ktoś w klubie pachniał nieodparcie. "Co jest?" Spytał Thomas, jego wzrok był skupiony na wyrazie twarzy Silvera.

"Nie czujesz tego?" "Czego?" "Nieba." Wzrok Silvera spoczął na ciemnowłosym mężczyźnie w ciasnych dżinsach i czerwonej koszuli, który kroczył dumnie po parkiecie z podążającym za nim niczym nie wyróżniającym się mężczyzną z matowymi blond włosami, słodkim tyłkiem i zapachem, z najgorętszych snów Silvera. Ruchy blondyna były bardziej jak pełen wdzięku taniec, niż chód, jakby to muzyka go popychała. Bez koszuli, miał dobry widok na gładką opaloną skórę, którą stwórca hojnie pokrywał kształtnymi mięśniami. Skórzane spodnie tak podkreślały kształt tyłka, że aż Silverowi napłynęła ślinka do ust. Nigdy nie poznał Pana Słodki Tyłeczek, ale przyszedł właśnie na to czas. Minęło cholernie dużo czasu, odkąd ktoś przyciągnął jego uwagę. "Chyba właśnie spotkałem Pana Przeciętniaka z moich snów." Wymamrotał Silver do swego zastępcy. Kładąc dłonie na drewnianej poręczy, złapał ją mocno, zanim przeskoczył przez balkon. Mając polepszone zmysły, tancerze w momencie się odsunęli. Silver wylądował na dopiero co zwolnionej przestrzeni i przeszedł przez szybko rozdzielający się tłum, by dojść do pary, która teraz rozmawiała w kącie. Blondyn stał tyłem do Silvera, dając mu widok na tatuaż w górnej części jego pleców. Polepszony wzrok pozwolił mu poznać słowo. Andrew. Furia przetoczyła się przez Silvera na myśl o kimś innym dotykającym kształtnego blondynka. Jeśli jego wspaniałe pachnący mężczyzna należał już do innego, będzie morderstwo dziś wieczorem. Nikt nie będzie miał mężczyzny, który wkrótce będzie należał do Alfy. Mój. Zaborczość, którą poczuł w stosunku do tego mężczyzny zaskoczyła go, ale nie przestał zmierzać w kierunku tych dwojga. "Witajcie panowie, jestem Silver Moon, właściciel klubu. Chyba jeszcze się nie poznaliśmy. Jesteście nowymi członkami?"

Był raczej dumny z faktu, że po prostu nie złapał blondynka i nie zaniósł go do swego legowiska. Jak chciał, to potrafił być powściągliwy. Obaj mężczyźni odwrócili się twarzą do niego, ale oczy Silvera spoczęły na blondynie. Ciemnowłosy wilk zrobił krok do przodu, przyciągając jego uwagę. "Miło mi pana poznać, panie Moon. Jestem Steven Dell, nowy członek, a to mój przyjaciel Anthony Carrow, który przyszedł tu jako mój gość. Staram się namówić Tony'ego na powrót do puli randek." "Nie." Sprzeciw mimowolnie wyrwał mu się z ust. Silver szybko zastąpił go czarującym uśmiechem; nie chciał wystraszyć wspaniale pachnącego mężczyzny. Anthony podniósł wzrok i po raz pierwszy zobaczył kolor jego oczu. Niezwykły. Ten zwyczajnie wyglądający mężczyzna miał wyjątkowo złote oczy, które błyszczały, jakby były zrobione ze złapanych promieni słońca. "Coś jest nie tak z tutejszymi mężczyznami?" Zapytał Anthony gładkim tenorem, słodki uśmiech z dołeczkami rozświetlił jego zwyczajną twarz. Silver odchrząknął, by powiedzieć coś przekonującego. Skoncentrował się na brunecie, bo to on wyglądał na rzecznika ich obu. "Nie ma nic złego w tutejszych mężczyznach, ale chyba nie chcesz się w nic wrzucić. Chodźmy może do mojego stolika. Zawsze cieszę się, poznając nowych członków." Nie było to do końca kłamstwo. "A w ten sposób wy dwaj będziecie mogli zobaczyć każdego i będziecie widoczni." Rzucił spojrzeniem na blondynka, "Będę czuł się źle, jeśli wybierzesz nieodpowiedniego mężczyznę podczas swojego pierwszego wypadu." Oczywiście Silver nie powiedział Anthony'emu, że każdy mężczyzna oprócz niego będzie nieodpowiedni. Zamiast tego wyciągnął dłoń i powstrzymał jęk, gdy dłoń blondynka wsunęła się w jego, by ją uścisnąć. W życiu Silvera było wiele chwil, które zasługiwały na szczególną pamięć, ale ten zaćmił je wszystkie. Nie każdego dnia dotyka się po raz pierwszy swojego partnera. Ciepło przebiegło w górę jego ramienia kiedy wziął dłoń młodszego mężczyzny. Zamiast

nią potrząsnąć, uniósł ją do ust składając na jej wierzchu delikatny pocałunek. To był ten jedyny. Wiedział o tym tak samo jak znał fazy księżyca i radość z dobrego polowania. "Witaj w mym klubie." Zawarczał. Steven zaśmiał się smutno, zanim odwrócił się do przyjaciela z niewymuszonym uśmiechem. "Tony, może zostań tu z Silverem, chyba spotkałem kogoś w moim typie, a nie chcę się o ciebie martwić." Silver mógłby po ucałować. Anthony posłał mu zaciekawione spojrzenie, zanim odwrócił się do przyjaciela. "Jesteś pewny, Steve? Wiem, że przyjechaliśmy dwoma samochodami, ale nie chcę się z tobą rozdzielać, kiedy jesteśmy tu dopiero od paru minut." Ktoś bez wyczulonych zmysłów nie usłyszałby drżenia w głosie Anthony'ego albo wyczuł nerwów wypływających z niego falami. Drapieżnik wewnątrz Silvera chciał wziąć tego słodkiego chłopca jak zranionego jelenia i pożreć go w wygodzie jego legowiska. Silver musiał się powstrzymywać całym sobą, by powstrzymać warknięcie, kiedy Steven złożył delikatny pocałunek na policzku przyjaciela i wyszeptał, "W porządku. Zawołaj mnie, jeśli wpakujesz się w kłopoty." Silver zauważył ostrzegawcze spojrzenie Stevena, ale posłał opiekuńczemu wilkołakowi kiwnięcie głową, przekazując mu, że będzie uważał na jego przyjaciela. Nie musiał wiedzieć, jak blisko będzie uważał na Anthony'ego. Płochliwy blondynek posłał mu nerwowy uśmiech. "Ummm. Chyba napiję się drinka." Silver starał się wyglądać niegroźnie, co nie było łatwe dla potężnego Alfy sfory. Co powiedzieć mężczyźnie, który pachniał tak bosko, że chciało się na niego rzucić? Ostrożnie poprowadził swojego przyszłego partnera do stolika na podium oddalonym od parkietu. Obecnie pusta loża była zarezerwowana dla niego i członków sfory. Przewyższała inne, więc można było zobaczyć co dzieje się w klubie. Silver często używał jej jako punktu obserwacyjnego, kiedy upewniał się, że nikt nie wywoływał w lokalu żadnych problemów.

Podsunął Anthony'emu krzesło, zanim usiadł po jego lewej stronie. "Całkiem słodki, dla kogo jest ten tatuaż?" Karmelowe oczy zaczęły szybko mrugać. "Dla mojego kochanka, Andrew. Zmarł trzy lata temu; byłem z nim przez dwa." Nie mogąc powstrzymać chęci pocieszenia mniejszego mężczyzny, Silver pogładził jego rękę. Był tak kurewsko słodki, że Alfa chciał go pożreć, w ten najlepszy sposób, ale myśl o wystraszeniu go trzymała jego wilka na wodzy, mimo faktu, że obie jego połowy chciały tego mężczyzny z niesłychanym pożądaniem. Zwabianie partnera nie było bułką z masłem. "Naprawdę przyszedłeś tu w poszukiwaniu nowego kochanka?" Silver starał się, by jego głos był pytający, a nie oskarżycielski. Chciał, by Anthony mu zaufał, ale nie chciał naciskać. "Przyszedłem tu wspierać przyjaciela, no i jakby się rozejrzeć." Anthony powstrzymał wilgoć, która pojawiła się w jego pięknych oczach, skręcając przy tym Silverowi serce. "Jestem już zmęczony byciem sam, a Steve uważa, że powinienem więcej wychodzić." "Przykro mi, że straciłeś ukochanego." Właściwie nie było mu za bardzo przykro, ale ten słodki chłopiec był najwyraźniej nieszczęśliwy. Zazwyczaj ważnym było okazywanie siły i niewzruszenia, bo wilki atakowały najsłabszego w sforze, ale chciał, by ten młody mężczyzna wiedział, że czuje jego ból. Nie był pełen współczucia wystarczająco, by chcieć, by ukochany Anthony'ego wrócił, ale niemniej mu współczuł. Słodki chłopak przytaknął, połykając łzy z wyraźnym wysiłkiem. "Minęły trzy lata. Steve ma rację, muszę zacząć wychodzić." "Jest chyba dobrym przyjacielem." Anthony przytaknął. "Uratował mnie, po tym jak umarł Drew. Naprawdę chciałem za nim pójść."

Silver delikatnie ścisnął jego dłoń. "Cieszę się, że tego nie zrobiłeś." Młodszy mężczyzna posłał mu strwożony uśmiech. "Ja też." Silver nie tracił czasu. Jednym płynnym ruchem, objął ramiona Anthony'ego, przyciągając go bliżej. Zaskoczony blondynek prawie spadł z krzesła. "Ostrożnie, dziecino. Chciałem cię tylko poczuć." Anthony spojrzał w dół. "Taaa, widzę." Silver zaśmiał się; głośny, tubalny dźwięk sięgnął całego klubu klub i przyciągnął uwagę jednego z jego sfory. Farro, szczupły mężczyzna z kasztanowymi włosami i trzeci w hierarchii sfory, doszedł do nich. Jego oczy miały w sobie drażliwy blask, kiedy na nich patrzył. "Cześć Silver, kim jest twój przyjaciel?" "Farro, to jest Anthony, który stracił swojego ukochanego. Anthony, to jest Farro, jeden z moich najstarszych przyjaciół." Powiedział o cierpieniu Anthony'ego przyjacielowi tylko po to, by wiedział, że to nie Silver był źródłem łez młodszego mężczyzny. Nie chciał, by po klubie rozeszła się wieść, że sprawił, iż słodki mężczyzna płakał. Sfora była wypełniona bezlitosnymi kpiarzami i nawet Alfa nie był całkowicie zakazany. Światło w oczach Farro przygasło i współczucie wypełniło jego wzrok. Ten wilkołak również stracił w zeszłym roku członka swojej rodziny. "Tak mi przykro, Tony. Jak dawno umarł?" "Trzy lata." Mimo, że nie popłynęły, Silver mógł wciąż usłyszeć łzy w jego głosie. Farro posłał człowiekowi współczujące uczucie, ale gdy Anthony odwrócił głowę, wilk posłał swojemu Alfie złośliwy uśmiech. "Jeśli szukasz nowego kochanka, z przyjemnością ich dla ciebie sprawdzę. Znam większość ludzi w tym klubie." Farro podszedł i pogładził włosy Tony'ego w kojącym geście.

Niskie warczenie zawibrowało w piersi Silvera, gdy ktoś inny dotykał to, co było jego. Drugi wilk zbladł i pośpiesznie kłaniając się ulegle przechylając głowę, natychmiast dodał, "Z drugiej strony, Silver może cię oprowadzić. Jest bardzo opiekuńczy względem swoich przyjaciół." Rzucając szybki uśmiech i przepraszające spojrzenie swojemu Alfie, mężczyzna pośpiesznie się oddalił. Mądry facet. Było drażnienie i potem pokazywanie gardła wściekłemu Alfie. Silver zwiększył wysiłki, by ukryć dziki uśmiech, gdy słodki chłopiec spojrzał w jego stronę. "Pewnie gdzieś się spieszył." Silver wzruszył ramionami. "Może przypomniał sobie, że ma coś do zrobienia." Zanurzył się w umyśle mężczyzny, zadowolony gdy odkrył, że mimo zdziwienia zachowaniem Farro, Anthony nie żałował, że mężczyzna odszedł. Tylko Alfy mogły czytać w myślach i były momenty, takie jak ten, gdy cieszył się tym użytecznym talentem. Karmelowe oczy mrugnęły w jego stronę, jakby wyczuł wtargnięcie. "Pozwól, że postawię ci drinka, słodziutki. Obiecuję, że w większości będę się zachowywał." Wargi Anthony'ego zadrżały w początkach uśmiechu. Silver postawił sobie za cel zobaczenie dziś wieczorem tego uśmiechu w pełnej krasie. "W większości?" "No cóż, nie mogę obiecywać niemożliwego." Pozwolił swoim oczom omieść całą nagą obnażoną skórę. "Mimo wszystko, jest jakaś granica pokusy, której mężczyzna powinien się opierać."

Wow, dołeczki. Silver pławił się we wspaniałości pięknego uśmiechu Anthony'ego, jego ciało stwardniało na ten widok. Zamknął szybko usta, zanim wysunęły się z nich kły. Namiętność czasem sprawiała, że wysuwały mu się kły partnerskie, a nie chciał odstraszyć tego słodkiego, słodkiego mężczyzny, który wkrótce będzie jego. Wystarczająco dziwne było, że im więcej czasu z nim spędzał, tym mniej zwyczajnie młodszy mężczyzna wyglądał. "Dobry wieczór panu, mogę coś podać?" Pojawił się młody mężczyzna ubrany w czerwone i czarne barwy klubu. "Dobry wieczór, Kevin." Silver powitał swojego pracownika szybkim spojrzeniem, zanim skupił się ponownie na Anthonym. "Wezmę kieliszek whiskey. A co ty byś chciał, dziecino?" "Dwie tequile z limonką i solą proszę." Powiedział Anthony do kelnera, rzucając kolejny uśmiech z dołeczkami. Silver powstrzymał chęć warknięcia. Uśmiechy z dołeczkami będą wyłącznie dla niego. "Podaj jedną kolejkę i piwo." Zmienił zamówienie. "Nie chcę, byś się upił." Anthony spojrzał na niego gniewnie, jego niesamowite oczy iskrzyły się światłem. "Nie jesteś moim szefem, żeby mówić mi, co mam robić." Kevin dyskretnie opuścił ich, gdy się kłócili. Silver złapał podbródek Anthony'ego w delikatnym, ale silnym uścisku. "Ale będę. To ważne jak zaczynamy, jeśli planujemy kontynuować." Wyrywając podbródek z uścisku Silvera, powiedział na pozór cichym głosem, "A kto mówi, że będziemy cokolwiek kontynuować?" "Nazwij to przeczuciem." Wsunął dłonie we włosy człowieka, przyciągając go bliżej. Bez dawania Anthony'emu szansy na sprzeciw, zagarnął jego usta w delikatnym natarciu.

*** Anthony mógł sprzeciwić się szorstkiemu rozgniataniu swoich warg, ale nie czułemu muskaniu skóry o skórę, słodkiemu i łagodnemu pod jego językiem. Gorąco smagało jego ciało jak morze ognia i płonął z potrzeby tego cudownego mężczyzny. Kiedy Silver przyciągnął go bliżej, napierając swoją siatkowaną koszulą na jego nagą pierś, wyrwał mu się niski jęk. Wypełniła go potrzeba. Z Drew namiętność była gorąca, nie te delikatne pragnienie, które rozszarpywało go ostrymi pazurami głodu, jakby jego ciało umarło, gdyby został pozbawiony dotyku tego mężczyzny. Kiedy Silver odsunął usta, Anthony podążył za nimi, zdeterminowany, by dostać tych warg, które smakowały jak raj. Przytrzymały go silne dłonie. "Proszę." Zakwilił łamiącym się głosem, który ledwie rozpoznał jako swój. Wargi Silvera musnęły jego, wywołując kolejny miękki dźwięk. "Spokojnie, dziecino. Możesz mieć wszystkie pocałunki, których chcesz." Obiecywał głęboki, aksamitny głos. "Powiedz tylko, że będziesz mój." Co? Anthony wrócił do rzeczywistości. Co on wyprawiał? Prawie uprawiał seks z nieznajomym już parę sekund po poznaniu? Może i minęło sporo czasu, odkąd zmarł Drew, ale pamiętał, że wszystko przebiegało wolniej, bardziej wnikliwie. Ostrożny taniec, by przekonać się, czy dwoje ludzi będzie pasować do siebie w łóżku. Obce szare oczy Silvera trzymały jego niewolnika. "Chcesz do mnie należeć. Wiem to." Powiedział hipnotyzującym głosem. "Wasze drinki." Radosny głos kelnera przerwał trans, w który wpadał. Co to do kurwy nędzy było? Anthony posłał kelnerowi uśmiech. "Dziękuję." Polizał skórę, posolił ją, wylizał sól, napił się i wgryzł w limonkę. Mieszanka smaków uderzyła mu do głowy, kiedy wolno sączył wysokiej

klasy importowane piwo. "Wezmę jeszcze jedną kolejkę." Powiedział do kelnera, który patrzył na niego z szerokim uśmiechem. "Nie, nie weźmie." Silver kolejny raz wycofał zamówienie. "Idź, obsłuż kogoś innego." Kelner oddalił się bez patrzenia się za siebie. Anthony prawie zaprotestował, ale powstrzymało go spojrzenie drugiego mężczyzny. "Zbyt długo byłeś bez pana, mój słodki. Próbujesz myśleć samodzielnie." "Kto powiedział, że potrzebuję pana? Nie jestem jakimś głupim, małym uległym facetem, który szlaja się po ulicach, szukając kogoś, kto się nim zajmie." Sprzeciwił się. Nie zamierzał oddać całkowitej kontroli temu nieznajomemu bez odpowiedzi na parę pytań. Silver może był najgorętszym ciałem w klubie, ale Anthony był bardziej ostrożny. Na nieszczęście, ta rozwaga zniknęła przed roztopionymi srebrnymi oczami i gorącym umięśnionym brzuchem, który mógł zobaczyć pod koszulą ogromnego mężczyzny. Zastanawiał się, czy ten gorący wilkołak wszędzie był taki duży; sądząc po wybrzuszeniu w jego spodniach koniec był przesądzony. Jego usta zwilgotniały na myśl o dowiedzeniu się tego z pierwszej ręki. Nerwy dudniły w jego organizmie, kiedy próbował zdecydować, czy był skłonny oddać swą wolność za możliwość sprawdzenia. Miał wrażenie, że jak tylko odda się żądaniom tego cudownego mężczyzny, to straci swoją niezależność na zawsze. "Patrząc ci w oczy mogę powiedzieć, że potrzebujesz kogoś, kto przejmie kontrolę." Silver pochylił się i zagarnął usta Anthony'ego w nakazującym pocałunku, który żądał wszystkiego, a dawał jeszcze więcej. Ogień przesunął się po jego kręgosłupie, a potrzeba wybuchła w nim jak stos. Odsunął się, niechętnie usuwając się lekkim szarpnięciem z ciasnego chwytu Silvera. "Może i lubię gdy mężczyzna mnie kontroluje, ale nie szukam nikogo na długo. Drew był moją bratnią duszą i nie sądzę bym był gotów na zastępstwo." Przystojna twarz Silvera napięła się. "Nigdy bym nawet nie próbował, mój słodki. Nikt nie zastąpi kogoś, kto jest już w twym sercu."Ogromna dłoń przesunęła się po piersi Anthony'ego. "Ale będę zaszczycony, jeśli rozważysz umieszczenie mnie obok niego. Nie znamy się jeszcze, ale będę

szczęśliwy będąc twoją zdobyczą w randkowej puli." Anthony prychnął, próbując nie zakrztusić się piwem. "Nie wierzę, że powiedziałeś to z poważną miną." "Za głupie?" Oczy Silvera błyszczały śmiechem. "Tak." Patrząc na przystojną, surową twarz mężczyzny, Anthony zastanawiał się, czy będzie wstanie oddać się ponownie pod władzę Pana. Od czasów Drew nie zaufał nikomu na tyle, by oddać kontrolę. Pomimo tego, co myślał Steven, nie powstrzymywał się od seksu, po prostu zadowalał się anonimowymi schadzkami i jednonocnymi spotkaniami. Pozwolenie komuś na zbliżenie się zabrało więcej nerwów i odwagi, niż miał przed tym wieczorem. Po raz pierwszy od dłuższego czasu był kuszony. "Dasz mi to, czego potrzebuję?" Obaj wiedzieli, że miał na myśli coś więcej, niż seks. Nie był głupi, wiedział, że seks mógł uzyskać od każdego. To czego naprawdę potrzebował, to żeby ktoś mógł go wspierać i prowadzić. Anthony nie potrzebował kogoś, kto miałby mu mówić co ma robić w każdej sekundzie dnia. Potrzebował kogoś, kto uczyni bezpiecznym oddanie mu kontroli i kogoś, kto o niego zadba. Kogoś, komu mógłby zaufać. W odpowiedzi mężczyzny nie było wahania. "Absolutnie. Dasz mi szansę?" Nadszedł czas na decyzję. Mógł przerwać to wszystko teraz i wrócić do swojego udanego, ale pustego życia, pragnąc czegoś poza jego zasięgiem albo mógł dać szansę zachwycającemu mężczyźnie przy jego boku. "Dobrze." Jeśli jego głos zadrżał odrobinę na końcu, to żaden z nich o tym nie wspomniał. Jakby bojąc się, że mógłby wycofać swoją zgodę, Silver złapał Anthony'ego za nadgarstek ściągnął go z krzesła i ciągnął go wzdłuż parkietu, przez lobby i krótkie schody na tylnym korytarzu. Myśli o posiedzeniu i poznaniu przystojnego faceta lepiej zostały stłumione przez pośpieszne ciągnięcie przez gorącego nieznajomego. Miał mgliste wrażenie ścian w kolorze kremowym i pięknego drewna, zanim został

przeniesiony przez próg i podniesiony do góry. Z jękiem wylądował na dekadenckiej stercie puszystej i jedwabnej pościeli. Anthony głębiej zanurzył się w miękkim łóżku kiedy twarde ciało okryło go od piersi do stóp. Kontrast między dwoma doznaniami przywrócił podniecenie osłabione podczas przeprawy. "Myślałem, że najpierw lepiej się poznamy." Powiedział jak tylko zebrał swoje rozproszone myśli wystarczająco, by sformułować wypowiedź. Silver posłał mu szelmowski uśmiech i uwodzicielski pocałunek. "Och, wkrótce poznamy się naprawdę dobrze." Obiecał. Zsunął się na stopy na środek łóżka i delikatnie zdjął Anthony'emu buty, skarpetki i szorstkim dotykiem, jego spodnie. Wyobrażał sobie, że wygląda dokładnie tak, jak się czuje; mężczyzna, który jest pustoszony. "Myślę, że najlepszym sposobem, by dowiedzieć się, czy do siebie pasujemy, jest zrobić test smaku." Wymruczał jego kochanek. Zanim mógłby zaprotestować, usta Silvera zanurkowały i połknęły jego penisa jednym gładkim ruchem, wypychając z jego umysłu wszelkie myśli. Stał się istotą czystych doznań, kiedy fala za falą kołysała go do głębi. Kiedy już był pewny, że wystrzeli, ten okrutny facet uniósł usta. "Nieee." Załkał Anthony, łzy frustracji wypełniły mu oczy. "Jeszcze nie, dziecino. Nie, dopóki ci nie powiem." Dłonie Silvera gładziły jego uda, odsuwając go od krawędzi. "Zmieniłem zdanie." Silver zamarł. "Chcę tylko, by ktoś mnie przeleciał. Nie potrzebuję pana." Jego ciemnowłosy nemezis zachichotał. "Nie martw się, dziecino, przelecę cię. Ale mylisz się; definitywnie potrzebujesz pana. I ja nim jestem."

"Taki jesteś pewny?" Zadrwił leżąc wygodnie w łóżku. "Absolutnie pewny" Pożądanie w oczach Silvera sprawiło, że stał się tak twardy, że z pewnością mógłby swoim fiutem wbijać gwoździe. "Nie martw się, dziecino, nigdy nie każę ci poświęcać tego piękna na jakieś tam gwoździe." Prawa ręka Silvera sunęła w górę i dół erekcji Anthony'ego, wysyłając wzdłuż jego kręgosłupa ostrzegawcze dreszcze. Kurwa, potrafił czytać w myślach. Ciało Anthony'ego dudniało na ten kontakt, sprawiając, że ciężko mu było tworzyć kompletne myśli. Był głodny dotyku. Tym właśnie był, ale jego ciało pamiętało radość z innego na nim. To było zbyt wiele. "Zaraz dojdę." Ostrzegł. "Nie, nie dojdziesz." Twardy głos Silvera nakazywał posłuszeństwo. Jakimś cudem palące zniecierpliwienie ostudziło się do wolnego ognia, zamiast nieustannej potrzeby przesuwającej się po jego kręgosłupie. Silver kontrolował go samym głosem. Co za mężczyzna. "Właśnie tak, dziecino." Zanucił wilkołak. Jego penis został uwolniony, kiedy Silver stanął nad nim, wolno zdejmując koszulę, ukazując delikatnie owłosioną, oliwkową pierś z rozdartymi mięśniami, zapewne od biegania w wilczej formie. Wszyscy zmienni jakich znał byli wysportowani jak Silver. Głód płynący od tego przystojnego mężczyzny wybuchał jak morze ognia w jego brzuchu. Kiedy jego ogromny kochanek rozsuwał zamek od spodni, Anthony ledwie powstrzymał chęć rzucenia się do przodu. Chciał zaatakować tego mężczyznę z furią jaka zaskoczyła jego samego.

Niski chichot wypełnił powietrze, kiedy Silver podszedł bliżej, zanim całkowicie zrzucił pozostające na nim ubrania. "Jesteś spragniony?" "Tak, więc pieprz mnie." "Zapomniałeś, kto tu rządzi, mój słodki." "Nie ja?" Zapytał Anthony, mrugając niewinnie. Usta Silvera rozciągnęły się w pół uśmiechu, błyskając w przyciemnionym świetle białymi zębami. "Nie ty." Przesunął jednym palcem wzdłuż skóry Anthony'ego, od ramienia do brzucha, odwracając uwagę od jego myśli. Anthony zassał powietrze, gdy gęsia skórka pojawiła się tam, gdzie przesuwał się palec. Potrzeba zżerała go jak wygłodniała bestia. "Proszę, pieprz mnie." Błagał. Silver podniósł jedną ciemną brew. "Uważasz, że jesteś warty mojego fiuta?" "Nie, ale i tak mnie pieprz." "Och, będę, mój słodki, ale później będziemy mieli sesję wymagającą twojego świetnego tyłka i gorąca mej ręki." "Brzmi jak umowa." Anthony posłał Silverowi spojrzenie spod rzęs, wstydliwą minę, która zazwyczaj rzucała Drew na kolana. Byłoby to pewnie bardziej efektywne bez zaklęcia tłumiącego. Po raz pierwszy żałował, że go użył. *** Silver spojrzał na ucztę leżącą na jego łóżku i po raz pierwszy w życiu prawie przedwcześnie doszedł. Nigdy nie miał mężczyzny wyglądającego tak cholernie dobrze.

Mógł powiedzieć, że Anthony wybuchnie, jak tylko w niego wejdzie, ale nie było mowy, by pozwolił temu dzieciakowi czekać jeszcze dłużej. Mimo, że Silver uwielbiał wybornie torturować swoich łóżkowych partnerów, nie mógł odmawiać sobie. Później będą mieli czas, by przedłużać rozkosz, ale najpierw musiał zaspokoić swoją. "Zmieniłem zdanie. Nadrobię to później, dziecino, ale ten jeden raz będzie szybki." Mimo, że wiedział, że jej nie potrzebuje, założył prezerwatywę, by nie martwić swojego słodkiego partnera. Silver nie chciał, by podczas ich pierwszego razu w tych pięknych karmelowych oczach pojawiły się jakiekolwiek cienie. Później, gdy Anthony dowie się, kim on dokładnie jest, będą mogli już ich nie używać. Nawilżając dwa palce, Silver wsunął je w szczupłe, zgrabne ciało wijące się pod nim. "Ahhh." Krzyknął Anthony, instynktownie podnosząc nogi, by jego kochanek miał lepszy dostęp. Znalazł go. Silver uśmiechnął się pod nosem, wiedząc, że jego wyraz twarzy był bardziej wilczy, niż dodający otuchy. Naparł ponownie na te samo miejsce, patrząc z satysfakcją jak mniejszy mężczyzna wydaje kolejny jęk. "Mocniej." "Cierpliwości, skarbie. Cierpliwości." Wyjmując palce, Silver zastąpił je swoim fiutem, wolno torując sobie drogę do leżącego pod nim gorącego, uległego ciała. Dysząc, Anthony błysnął kpiącym uśmieszkiem. "Kotku, nie bądź taki nieśmiały. Wchodź." Silver pchnął mocno w gorące, jedwabiste ciało, dopóki nie zanurzył się po same jądra. "Nie. Jestem. Nieśmiały." Z każdym pchnięciem napierał na prostatę Anthony'ego, wywołując jego krzyki. "Lubię być po prostu pewny powitania." Szczupłe ciało jego partnera wierzgnęło pod jego posturą, nieziemskie tarcie.

"Dojdź." Wyszeptał Silver, wbijając się ciągle i ciągle w prostatę Anthony'ego. Natychmiastowo posłuszny, Anthony eksplodował. Sperma wybuchła z niego w ogromnych, zatrzęsających ciałem wytryskach. Chwilę później Silver krzyknął i padł na niego, szybko przesuwając się na bok, nie chcąc zranić swojego młodego kochanka. Owinął się wokół swojego mniejszego partnera, trącając nosem jasne włosy z tyłu głowy Anthony'ego. "Partner." Wyszeptał, zanim zapadł w sen. *** Partner. Umysł Anthony'ego ogarnęła panika. Może się przesłyszał. Z pewnością się przesłyszał. Każdy nerw w jego ciele krzyczał, by uciekł. Silver był zbyt intensywny. Nie był gotowy na kolejny związek. Wymówki za odejściem odbijały się rykoszetem w jego umyśle. Kręcąc się, próbował jeszcze raz uwolnić się od większego, silniejszego łóżkowego partnera, ale uścisk Silvera zacisnął się i przyciągnął Anthony'ego bliżej, dopóki ten nie leżał na wpół pod większym mężczyzną. "Śpij, skarbie." Wymamrotał Silver głosem zachrypniętym od snu. Nie było szansy, by uciekł przed porankiem. Wzdychając, Anthony zakopał się gorącym kokonie stworzonym przez wilkołaka, pozwalając wygodzie ciepła i dobrego seksu odprężyć się i zapaść w sen. Konsekwencjami będzie martwił się jutro.

Rozdział 3

Anthony obudził się kiedy strumień światła słonecznego ogrzał jego policzek. Puste, zmięte prześcieradła powiedziały mu, że jego łóżkowy partner zniknął, a budzik na szafce nocnej ujawnił, że było wciąż wystarczająco wcześnie i nie zaspał. Mrugając ze znużeniem oczami, wyszedł z łóżka i złapał spodnie ze wczorajszej nocy. Wspomnienia Silvera szepczącego "partner" wywołały dreszcze, tylko częściowo spowodowane chłodem powietrza na jego nagiej skórze. Wątpił, by ten zaborczy wilk pozwolił mu wyjść stąd wolnym krokiem, bez pożegnania albo i dwóch. Po szybkim pociągnięciu nosem, Anthony zdecydował, że potrzebuje prysznica. Może i będzie musiał odejść ubrany we wczorajsze spodnie, ale nie zamierzał pachnieć seksem, szczególnie jeśli trafi na innego zmiennego. Zastanawiał się, jak Stevenowi poszła wczorajsza noc. Miał nadzieję, że przyjaciel znalazł kogoś, z kim spędził wieczór. Kiedy Silver wyciągał go z klubu, ostatnią zaprzątającą jego umysł rzeczą był jego przyjaciel. Poczuł ukłucie winy z powodu porzucenia go, nawet jeśli wiedział, że Steven nie będzie się gniewał. Jeśli uprawiał seks, wtedy jego przyjaciel będzie się cieszył za niego. Krótki prysznic i pożyczoną koszulę później, Anthony opuścił pokój w poszukiwaniu Silvera. Może i nie był do końca pewny tego całego partnerstwa, ale niegrzecznie było wyjść nie żegnając się. Starzy lepiej go wychowali. Czy to bekon tak pachniał? Głód poprowadził go w dół schodów i w stronę dźwięków rozmawiających ludzi. *** Silver wyczuł moment, w którym jego kochanek wszedł do pomieszczenia. Zaciągając się głęboko, rozkoszował się uzależniającą mieszanką zapachu jego pysznego partnera i pikantnego mydła. "Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko, że pożyczyłem twoją koszulę." Dopłynął do niego gładki tenor Anthony'ego, zaprawiając jego hormony jak potrójna dawka kofeiny. Powstrzymał chęć odwrócenia się, rzucenia swojego kochanka na stół i pieprzenia go na dzień

dobry. Jedynym powodem, dla którego nie był ze swoim partnerem w łóżku był wczesnoporanny problem z dystrybutorem. Facet miał szczęście, że nie miał rozerwanego gardła, kiedy próbował wyciągnąć od Thomasa więcej forsy. "Cholera, jeśli Silver ma coś przeciw, to ja pożyczę ci moją koszulę." Pisnął Thomas ze swojego siedzenia naprzeciwko Silvera. Anthony był za nim, ale Thomas pachniał gorącą potrzebą, a jego głos był ochrypły z pożądania. Skurwysyn. "On ma moją koszulę." Warknął Silver, ogarnęła go zaborczość. Jeśli ktoś będzie ubierał jego partnera, to będzie właśnie on. "Chodź, usiądź koło mnie dziecino i zjedz śniadanie." Powietrze wypełniła potrzeba. Alfie zajęło moment, by uświadomić sobie, że pochodziła od wszystkich dziesięciu członków sfory siedzących przy stole, mężczyzn i kobiet, kiedy wpatrywali się w mężczyznę za nim. "Przestańcie się gapić." Kłapnął. Natychmiast posłuszni, członkowie sfory spojrzeli w bok, nie wpatrując się dokładnie gdzieś za niego. "Ale on jest taaaki piękny." Powiedziała Shara rozmarzonym głosem. Silver warknął i wysunął krzesło tuż obok niego. "Chyba jeszcze nie dostali swojej dawki kawy, mój słodki. Usiądź. Shara, przynieś mojemu partnerowi śniadanie." Blondynka skoczyła na nogi i szybko zebrała talerz wypełniony po brzegi większą ilością jedzenia, niż zmienny mógłby zjeść po polowaniu podczas pełni księżyca. "Dziękuję." Powiedział Anthony, jego słodki głos przebiegł wzdłuż kręgosłupa Silvera i osiadł w jego jądrach. Błysk złota przyciągnął uwagę Silvera do mężczyzny siedzącego obok niego. Zakrztusił się tostem.

"Hej, skarbie, wszystko dobrze." Mocne klepnięcie w plecy pomogło przepchnąć kawałek chleba. "Kim jesteś?" Błyszczące jak słońce oczy zwęziły się. "Przykro mi, że mój wygląd nie jest interesujący w porannym świetle." Zaczął się podnosić, ale Silver zatrzymał go dłonią na jego nadgarstku. "Nie to miałem na myśli. Dlaczego jesteś taki..." Nie potrafił dokończyć pod spojrzeniem tych pięknych oczu. Przez chwilę myślał, że Anthony wyrwie dłoń, ale potem w jego niezwykłych oczach błysnęło zrozumienie. "To było zaklęcie tłumiące." Policzki jego partnera zaczerwieniły się. "Rzuciłem na siebie urok, żeby nie przyćmić Stevena." Urok? To znaczyło... Thomas dokończył za niego. "Ja pierdolę! On tak wygląda naprawdę?" Silver poczuł, jak wszystko w nim tężeje. Spojrzał jeszcze raz na Anthony'ego, by potwierdzić przerażającą prawdę: jego nowy partner nie był po prostu ślicznym chłopcem, był nieprzyzwoicie pięknym mężczyzną. Nigdy w przeciągu trzystu lat nie widział nikogo, kobiety, czy mężczyzny, bardziej pięknego. Był kompletnie udupiony. Thomas zaczął się śmiać jak głupi. Silver chciał kogoś zabić, najlepiej swojego zastępcę. "Czy to problem? Przykro mi, jeśli poczułeś się wprowadzony w błąd. Nie zrobiłem tego specjalnie. Nie sądziłem, że będę z kimkolwiek następnego ranka."

Słodka twarz Anthony'ego odwróciła się w jego stronę i Silver poddał się potrzebie pocałowania go na dzień dobry. Wsuwając dłoń w płynne złoto włosów swojego partnera, kontrolował władczym dotykiem głębokość pocałunku. Powoli odsunął się od mężczyzny, zmuszając swoje niechętne palce do puszczenia go. "Nie, dziecino. To znaczy po prostu, że jesteś czymś odrobinę więcej, niż się spodziewałem. Skoro możesz rzucać uroki, znaczy to pewnie, że masz w sobie czarodziejską krew?" Anthony kiwnął głową, wysyłając do brzucha Silvera zimne uczucie. Czarodzieje znani byli z nienawiści do innych istot paranormalnych. "Leśna wiedźma ze strony mojej matki." Wszystko w umyśle Silvera ułożyło się w całość; bogaty, leśny zapach, złota błyszcząca skóra i włosy, i te olśniewające oczy. Rozluźnił się odrobinę. Leśne wiedźmy zawsze żyły w dobrej komitywie z innymi zmiennymi. Może mimo wszystko to się uda. Już chciał spytać, kim był ojciec Anthony'ego, kiedy wszedł Parker, najnowszy członek sfory. Ciemnowłosy, z ponad metrem osiemdziesiąt szczupłych mięśni i postawy, młody wilk pewnie wszedł do pomieszczenia, tylko po to by zatrzymać się w wejściu. Jego zwyczajnie pewna siebie mina zmieniła się w rozkosz. "Co tak niesamowicie pachnie?" Silver mógł dokładnie określić, kiedy młodszy wilk zauważył jego partnera. Całe ciało Parkera naprężyło się, kiedy oglądał Anthony'ego od stóp do głów, jakby był jeleniem, którego chciał upolować wilk. "Kim jesteś?" Parker przeszedł przez pomieszczenie i zanurzył nos w szyi Anthony'ego, wdychając jego zapach. Jego partner zachichotał. Silver zawarczał, obnażając kły. "Zabieraj swoje pierdolone łapska z dala od mojego partnera albo ci je wyrwę i cię nimi napierdolę." Parker odsunął się, tracąc swoją pewność siebie pod wzrokiem Alfy. "P-przepraszam. On po

prostu pachnie tak dobrze." Nozdrza wilkołaka rozszerzyły się, kiedy zaczął instynktownie pochylać się w stronę Anthony'ego. Ręka Silvera wystrzeliła, łapiąc drugiego wilka za szyję. "Nie każ mi powtarzać, szczeniaku. Dotknij jeszcze raz mojego partnera, a rozerwę ci szyję." "Ej. Spokojnie, dziecino." Łagodny głos Anthony'ego rozlał się po skórze Silvera, łagodząc furię do rozsądnego ryku. "Nie miał nic na myśli, jest po prostu ciekawym szczeniaczkiem." Dłonie jego partnera przesuwały się po jego plecach w długich, kojących pociągnięciach. "Puść go, dziecino. Muszę zjeść śniadanie zanim wyjdę, umieram z głodu." Silver odepchnął Parkera, patrząc beznamiętnie jak młodszy wilk upada na ziemię. Nic nie nakręcało instynktów bardziej, niż potrzeba ochrony partnera. Rzucając ostatnie wściekłe spojrzenie Parkerowi, który rozmasowywał sobie szyję, wsunął palce we włosy Anthony'ego i przyciągnął go do siebie domagając się jego ust w kolejnym pocałunku. W odróżnieniu od namiętnych pocałunków z zeszłej nocy, ten był czystym aktem posiadania. Upewnił się, że zaatakował językiem usta partnera, warcząc odrobinę, gdy niezwykły smak eksplodował na jego kubkach smakowych. Anthony odsunął się pierwszy, rozluźniając ciasny chwyt Alfy. "Nie odsuniesz się ode mnie." Ku zaskoczeniu Silvera, oczy mniejszego mężczyzny zabłysły jasnym złotem. "Może i lubię być kontrolowany w sypialni, ale odpowiadam za swoje własne życie." Podniósł dłoń na dźwięk protestu tworzącego się w gardle Alfy. "Nie znam się na tym całym partnerstwie. Potrzebowałem po prostu jednej nocy, by otrząsnąć się po Drew." "Wierz mi, jesteśmy partnerami." Silver nie mógł pozwolić na podjęcie wyzwania. Szczególnie, że Parker czekał tam, przygotowany by zwabić jego nowego ukochanego. Zmuszanie kogoś do bycia twoim partnerem było sprzeczne z zasadami; jednakże, nic nie sprzeciwiało się silnej perswazji. Przesunął rękoma wokół Anthony'ego pozwalając mu poczuć ciepło jego ciała. "Chcesz, bym był sam przez resztę życia?"

Anthony wciągnął powietrze. "Masz tylko jednego partnera?" Silver przytaknął. Trącając policzkiem o policzek człowieka, rozprzestrzenił na nim swój zapach, oznaczając go, by inni zmienni wiedzieli, że ten piękny chłopiec jest zajęty. "Nie chcę cię stracić, dziecino. Co mam powiedzieć?" Usłyszał jak Parker prycha gdzieś za nim. Dłonie Anthony'ego uniosły się i pogładziły jego głowę, dotyk był niepewny, ale czuły. "Nie chcę, żebyś był sam. Ja... ja wiem jak to jest być samemu i nie życzyłbym tego nikomu." Słodki, słodki chłopiec. Silver prawie poczuł się źle z powodu swojej manipulacji. Prawie. Stał niewzruszony, pozwalając się głaskać swojemu partnerowi. "Coś wymyślimy." Powiedział Anthony. Cholerna racja. Silver ukrył swoją zadowoloną minę w karku partnera, trącając go delikatnie. "Nie chciałem cię przestraszyć." "Byłem po prostu zaskoczony. Ja..." Poczuł jak Anthony przełyka przy jego policzku. "Nie spodziewałem się być czyimkolwiek partnerem." *** Zadzwonił telefon Anthony'ego, dzwonek jego asystentki był głośny w cichym pomieszczeniu. Z ostatnim klepnięciem, wysunął się z ramion wilkołaka i wyciągnął telefon z kieszeni spodni. Dziesięć wilków patrzyło na ten ruch z dziką niecierpliwością. Starał się, by to nie wytrąciło

go z równowagi. "Hej, Szkrabie." Powiedział do słuchawki. Ellen, jego przyjaciółka od szóstego roku życia, była jedną z niewielu osób, którym ufał na tyle, by strzegła go w świecie biznesu. W zażartej konkurencji projektowania budowli potrzebował ludzi, na których mógł polegać. "Dzień dobry, Panu." Zabrzmiała radosna odpowiedź Ellen. Między nimi był rodzaj konkursu; im bardziej dziwacznymi pieszczotliwymi określeniami ją nazywał, tym ona formalniej na nie odpowiadała. "Czekają tu na ciebie panowie w związku z porannym spotkaniem dotyczącym nieruchomości przy Sanders Street." Anthony przeklął cicho, wywołując tym warknięcie ogromnego łaka przy jego boku. "Zatrzymaj ich, szkrabie. Daj mi dwadzieścia minut. Przyjadę tam i szybko się przebiorę." "Hmmm. Musiałeś mieć niezłą noc." Wymruczała do telefonu Ellen. "Wciąż nie jesteś ubrany i jak wiem, nie jesteś w swoim pokoju. Gratulację, że dałeś się przelecieć. Wiesz, że możesz się tu po prostu teleportować." Poczuł, jak pieką go policzki, ale utrzymał spokojny ton głosu. "Myślę, że nie są na to gotowi. Niedługo się zobaczymy. Graj za zwłokę." Rozłączył się, ufając, że zajmie się wszystkim, dopóki się nie pokaże. Fakt, że jego ojciec był półbogiem i pół fae nie był czymś, czym dzieliłby się na samym początku romansu. Magiczne dziedzictwo Anthony'ego było kwestią sporną między nim, a Drew. Jego rodzice ciągle wpadali i wypadali z jego życia. A "wpadanie' to nie była tylko przenośnia. Ogromna dłoń sięgnęła i złapała go mocno za kark. "Jest coś, co chciałbyś mi powiedzieć, partnerze?" Niskie warczenie Silvera uniosło jasne włoski na ciele Anthony'ego. Pogładził rękę wilkołaka, odsyłając tym jednym delikatnym dotykiem całą jego złość. "Muszę iść do pracy. Zapomniałem o spotkaniu." To było najlepsze, by uniknąć kolejnych dyskusji, kiedy musiał już biec do biura. Wiedział, że jakakolwiek rozmowa o jego dziedzictwie będzie długa, zawiła i frustrująca.

Wciąż trzymając jego kark, ogromny mężczyzna pochłonął jego wargi w potężnym pocałunku. "Zobaczymy się wieczorem." Powiedział Alfa. To nie było pytanie. Silver uwolnił go, pozwalając mu przytaknąć. "Czym się zajmujesz?" Zapytał Parker. Już miał odpowiedzieć, kiedy wtrącił się jeden z wilków. "Ty jesteś Anthony Carrow." Powiedziała Shara, jej głos był pełen ekscytacji. "Widziałam twoje zdjęcie w jednym z tych błyszczących magazynów architektonicznych, nie pamiętam już w którym. Zaprojektowałeś ten nowy hotel w centrum, prawda?" Anthony przytaknął. "Byłem głównym architektem. To był jeden z moich ulubionych projektów." Nie wspomniał, że był również właścicielem firmy architektonicznej. Zgromadził ogromną fortunę i teraz pozwalał sobie spędzać czas na ulubionych projektach. W większości korzystał ze swojego czasu ucząc młodszych projektantów, ale okazyjnie projektował własne budynki. Ten hotel był jego ostatnim dziełem. Silver błysnął mu olśniewającym uśmiechem. "Mądry i piękny." "Muszę iść. Już jestem spóźniony na spotkanie. Chcę kupić teren pod nowy hotel, który planuję." Silver pocałował go w policzek. "Do zobaczenia, partnerze." Anthony nie był pewny, czy ten zwrot był skierowany do niego, czy do pozostałych wilków w pokoju, więc tylko się uśmiechnął, jakby goniło go stado wilków. Mimo wszystko wiedział, że tak było. *** Silver patrzył, jak jego kochanek wychodzi, zadowolony, że zobaczy go później. "Myślałem, że nie lubisz ładnych chłopców." Powiedział Thomas, unosząc brew.

"Mój chłopak nie jest ładny." Uśmiechnął się, zadowolony z siebie Silver. "On jest piękny." Przestał się uśmiechać, gdy przypomniał sobie panikę w oczach Anthony'ego. Gdyby zobaczył go tego wieczoru, byłby zaskoczony. Jego cudowny partner wyglądał na gotowego do ucieczki. Ale wszystko było w porządku. Silver lubił pogonie.

Rozdział 4 Anthony przeszedł przez tylne wejście budynku, wchodząc do prywatnej windy prowadzącej do jego penthouse'u. Budynek był połączeniem biur i prywatnych mieszkań. Miał apartament na najwyższym piętrze i biura architektoniczne parę pięter niżej. Nie byłoby najlepiej, gdyby pracownicy zobaczyli go prawie nieubranego. Gadali o nim wystarczająco bez zobaczenia go wchodzącego do budynku ubranego w skórzane spodnie zamiast zwykły markowy garnitur. W ciągu paru minut był przebrany i inną windą zjeżdżał w dół do sali konferencyjnej. Jak tylko wszedł przez drzwi, wyczuł, że coś było nie tak. Mężczyźni, którzy na niego czekali wysyłali nieregularne wibracje; wibracje, które powiedziały mu, że nie byli ludźmi. Było ich tam trzech; wszyscy w okularach przeciwsłonecznych, wszyscy roztaczali zagrożenie. Ellen podała mu teczkę. "Dzięki, Brzoskwinko. Może weźmiesz wolne na resztę dnia?" "Nie potrzebujesz mnie na spotkaniu?" "Myślę, że sobie poradzę. To będzie tylko nieformalna rozmowa, by wybadać grunt. Idź teraz, spędź trochę czasu z rodziną." Rzucając mu dziwne spojrzenie, pozwoliła mu się odprowadzić do drzwi, które zamknął za nią gdy wyszła. Wiedział, że później przyjdzie czas na pytania, ale przynajmniej teraz problem bezpieczeństwa Ellen został rozwiązany. "Bardzo gładko." Wysoki mężczyzna stojący w środku zrobił krok do przodu. "Alesandro Delora, do pańskich usług." Uściskali dłonie, mierząc się nawzajem wzrokiem. Alesandro wskazał na pozostałych dwóch mężczyzn. "To są moi asystenci, Mikel i Darian."

"Miło mi poznać." Powiedział Anthony kiwając im głową. "Proszę, spocznijcie." Usiadł na krześle po drugiej stronie stołu konferencyjnego. "Jest jakaś szczególna przyczyna, dla której wampiry sprzedają prawdziwą nieruchomość?" Alesandro spojrzał na niego zaskoczony. "Wiesz o wampirach?" "Tak." Alesandro wzruszył ramionami. "Musimy coś robić. Mimo, że wszyscy mamy inwestycje, w dzisiejszych czasach najlepiej mieć jakieś inne zabezpieczenia. Przez lata zdobywania posiadamy wiele nieruchomości. Jak lepiej upewnić się, że dostaniemy najlepszy zwrot, niż sprzedać je nam?" "To prawda." Anthony urwał przesłuchanie i otworzył teczkę leżącą na stole. Tak naprawdę to nie była jego sprawa czy wampiry chciały bawić się w handel nieruchomościami, tak długo jak robiły dobry interes i miały prawną własność. Wampiry usiadły przy stole naprzeciw niego. "Czym dokładnie jesteś?" Zapytał Alesandro. "Co?" Spojrzał znad swoich papierów na wpatrującego się w niego wampira. Przypomniały mu się wilkołaki z dzisiejszego ranka. Alesandro wziął głęboki wdech. "Z pewnością nie jesteś człowiekiem. Nie jesteś zmiennym. Wyczuwam odrobinę fae i wiedźmę, ale jest tam też coś innego." "Nic, czym musiałbyś się martwić." Zapewnił go Anthony. Nie cierpiał dzielić się swoją genetyką z nieznajomymi. To naprawdę nie była ich sprawa, nie wspominając, że ludzie rzadko mu wierzyli. Ciężko było wyjaśnić, że jest się wnuczkiem boga. Długo się w niego wpatrywał, zanim wampir wzruszył ramionami. "No dobra." Byli w połowie negocjacji, gdy otworzyły się z hukiem i wpadło dwóch zmiennych. Jeden był ciemnowłosy, w skórzanej kurtce i spodniach, drugi był ciemnym blondynem, ubranym w dżinsy i koszulkę; obaj obnażyli kły, kiedy weszli. Alesandro i jego bracia krwi wstali na spotkanie

nowym wrogom. Ku zaskoczeniu Anthony'ego, wampiry otoczyły go opiekuńczo. "Odsuńcie się od partnera Alfy." Warknął jeden ze zmiennych. Anthony nie rozpoznał go, ale nie miał wątpliwości, że wysłał ich jego nowy kochanek; potwierdzając jego przypuszczenie, że Silver był Alfą w hierarchii sfory. Nie wspominając, że wilk zeszłego wieczora obnażył przed jego kochankiem szyję, wskazując na niższą rangę. "Nie zamierzamy pozwolić wam go zranić." Głos Alesandra przerwał jego myśli. "Nie sądzę, by byli tu, by mnie skrzywdzić." Przypomniał sobie dwóch zmiennych z wcześniejszego śniadania, mimo że nie byli sobie przedstawieni. "Silver wysłał nas, żebyśmy cię ochraniali." Uparcie twierdził blondyn, starając się mówić do Anthony'ego poza wampirami. "Znasz tych dwóch?" Alesandro spojrzał przez ramię, by uzyskać potwierdzenie. "Nie zostaliśmy sobie przedstawieni, ale jestem prawie pewny, że należą do sfory mojego chłopaka." "Chłopaka?" Dwa wilki rzuciły wampirom gniewne spojrzenia. "Jestem Callen, a to jest Scott. Anthony jest partnerem Silvera." Powiedział blondyn. "Jeśli go skrzywdzicie, po ulicach między naszymi klanami poleje się krew." "To naprawdę ładna wizja." Powiedział Anthony sucho. Zmęczony pozerstwem, obszedł wampiry i stanął przed dwoma zmiennymi. "Mimo, że jestem wdzięczny, że przybyliście mi na ratunek." Upewnił się, że jego ton wskazywał, że mimo wszystko nie był za bardzo wdzięczny. "To jednak przerwaliście mi spotkanie, które miałem z tymi oto dżentelmenami." "Zostaliśmy wysłani, by cię ochraniać." Nalegał blondyn. Zmienny łypnął na wampiry. Nie wiedział, czy byli bardziej wkurzeni tym, że był sam z trzema wampirami, czy tym, że nie potrzebował ich odsieczy.

Anthony westchnął ciężko. "Tak długo jak nie chronicie mnie przed intratnymi umowami biznesowymi, możecie zostać. Tutaj." Wskazał na parę krzeseł w odległym kącie pomieszczenia. "Siadać." "Skoro należysz do tak potężnego wilkołaka, to gdzie twoja obroża?" Spytał Alesandro. Jego ostre spojrzenie wycelowało w nagą szyję Anthony'ego. "Nie wierzę, że puścił cię nieoznakowanego. Jesteś zbyt piękny, by chodzić wolno." Zjeżył się na uwagę wampira. "Byłbyś zaskoczony tym, jak długo chodziłem, bez nikogo uganiającego się za mną." Wilkołak odpowiedział, jakby Anthony'ego tam w ogóle nie było. "Silver upewni się, że będzie ją miał." Powiedział Callen. "Wszystko czego chciałem to miłe biznesowe spotkanie. A nie paranormalną operę mydlaną." Gderał Anthony. "Nie mam obroży. Silver i ja wciąż pracujemy nad naszą relacją." "Jest świeżo sparowany." Zapewnił Darian. Alesandro zassał powietrze. "Dlaczego pozwolono mu chodzić samemu?" Zażądał odpowiedzi od wilkołaków. "Silver jest najpotężniejszym wilkiem w Stanach. Jego partner byłby kartą przetargową, gdyby został porwany." Wampir łypnął na dwóch mężczyzn, jakby to oni mieli coś do powiedzenia co do tego, czy Anthony ma obrożę, czy nie. "Bo on jest dorosłym mężczyzną." Powiedział Anthony, siadając z powrotem i zanurzając się w papierach. "A co do waszej nieruchomości. Wciąż twierdzę, że cena jest trochę wygórowana, jaka jest wasza ostateczna oferta?" "Jest twoja." Przerwał Alesandro. "W zamian za lepsze relacje ze zmiennymi." "Nie jest między wami najlepiej?" Anthony tak naprawdę nic nie wiedział o relacjach między różnymi społecznościami istot paranormalnych, oprócz fae, o których wiedział więcej, niż chciał.

"Zawsze jest jakaś niezgoda, gdy paranormalni dzielą terytorium." "Co znaczy, że dzielimy się, ale nie przepadamy za sobą." Powiedział warcząc Darian. "Gdybyś szepnął Alfie dobre słowo, to mogłoby rozluźnić napięcie." Zgodził się Alesadnro. Anthony przemyślał to i potrząsnął głową. "Nie. Dam ci rozsądną cenę. Mój związek z Silverem jest na tyle nowy, że nie chcę zaczynać go z czyjegoś powodu." Alesandro przytaknął. "Wystarczająco sprawiedliwie. Jego oczy błyszczały ciekawością, kiedy spytał. "Jak świeży jest wasz związek?" "Zaczął się wczoraj." "No to jest świeży." Anthony wzruszył ramionami. "Teraz, panowie, jeśli będziecie skłonni usiąść to dokończymy nasze negocjacje." *** Reszta spotkania przebiegła gładko; wampiry okazały się skłonne obniżyć cenę. Co więcej, były skłonne oddać mu nieruchomość za darmo, nieważne o jakiej cenie wspomniał. Nie był głupi. Wiedział, że miały nadzieję, że mimo tego, co powiedział, szepnie Silverowi słówko. Anthony nie brał tego do siebie; to był dobry interes. Bo w innym przypadku, gdyby go puścili kantem, wilki złożyłyby Silverowi raport i tak, czy siak wpadliby w kłopoty. Uścisnął wampirowi dłoń, by przypieczętować umowę. Zadowolony z transakcji, Anthony zdecydował wspomnieć o swoim pomyśle. Alesandro zdawał się być sympatycznym, jak na wampira; uprzejmy, spokojny i nie pozwolił tak małej rzeczy, jak warczący członkowie sfory go rozproszyć. Trzeba było podziwiać mężczyznę, który umie prowadzić negocjacje pod presją. "Zastanawiałem się właśnie, czy bylibyście zainteresowani pewną propozycją." Powiedział siadając z powrotem w fotelu.

"Jaka to propozycja?" Spytał wampir, zajmując stanowisko naprzeciwko Anthony'ego. "Szukam wampirzego konsultanta." "A co miałbym konsultować?" Alesandro pochylił się, jego mina była chłodna, ale zainteresowana. "Mój nowy hotel, ten który zbuduję na waszym dawnym terenie, będzie hotelem wyłącznie dla istot paranormalnych. Chciałbym stworzyć specjalne pomieszczenia dla różnych gatunków. Oczywiście mam zmiennych, których mogę spytać o ich preferencje noclegów, ale nie mam wampirów. Byłbyś zainteresowany pracą ze mną?" "Co miałbym robić?" Anthony wzruszył ramionami. "Odpowiadać na moje pytania, kiedy zadzwonię, zrobić wstępną listę potrzeb wampirów, tak abym mógł zgodnie z nią zaprojektować pokoje i dzielić się ze mną opiniami. Wszystko, co może być zrobione na odludziu." "Zrobię to." Odpowiedział Alesandro. "Z zastrzeżeniem, że zawsze będę mógł zatrzymać się w hotelu za darmo." Anthony uśmiechnął się. "A więc umowa stoi." Mężczyźni uścisnęli dłonie, ignorując warczące na ten widok wilkołaki.

Rozdział 5 Dzwonek telefonu wyrwał Anthony'ego z głębokiego snu. Przez ostatnie parę tygodni zostawał do późna w biurze finalizując transakcje dotyczące jego nowego hotelu. Zataczanie się do łóżka w rannych godzinach sprawiało, że nie był szczęśliwy słysząc przed południem dzwoniący telefon. Do ucha wrzasnął mu zbyt radosny głos Stevena. "Pobudka, przystojniaczku."

"Ktoś powinien zginąć." Warknął Anthony. Nienawidził, naprawdę nienawidził wstawania, szczególnie jeśli śnił o gorącym seksie z pewnym ciemnowłosym wilkiem. Steven zaśmiał się po drugiej stronie. "Jeszcze nie, ale Silver groził mi tym, jeśli cię dzisiaj tam nie przyprowadzę." Minął dokładnie tydzień, odkąd uciekł od cudownego wilka Alfa. Tydzień gorących snów, gdzie pieprzyli się jak króliki, zanim usnęli spleceni jak starzy kochankowie. Budził się każdego ranka ze spermą na piersi, zadyszany jakby skończył seksualny maraton. Widział wilkołaka jeszcze tylko dwa razy z powodu napiętego harmonogramu i szczerze mówiąc był przerażony. Jedna sprawa, cieszyć się odrobiną gorącego dominującego seksu, ale jeśli chodziło o Silvera, był pewny, że wkrótce stanie się on całym jego światem. Po stracie Drew nie sądził, że mógłby przeżyć to ponownie. Co, jeśli się zakocha, a wilk Alfa umrze? Utrata Drew prawie go zabiła. Wiedział, że utrata Silvera zwieńczy dzieło. Mimo, że wilki ciężko było zabić niż zwykłego człowieka, zmienni nie byli kuloodporni. "Nie wiem, Steven." Grał na zwłokę. "Nie mogę uwierzyć, że masz najgorętszego faceta w mieście, który cię pragnie, a ty musisz to przemyśleć." W głosie Stevena była ostrość, przypominając Anthony'emu, że jego przyjaciel wciąż szukał swojego partnera. Po raz pierwszy zastanowił się, czy miał oko na Alfę. "Zniszczyłem ci plany?" Spytał ostrożnie. "Chciałeś go dla siebie?" Steven był jego najbliższym przyjacielem. Nigdy nie odebrałby kogoś najlepszemu przyjacielowi, ale nie sądził, by Silver zadowolił się teraz zamiennikiem. Alfa miał bzika na jego punkcie i był nawet zainteresowany widząc go pod przykryciem. Tej jednej rzeczy Anthony uparcie się trzymał. Silver chciał go jeszcze zanim poznał prawdziwy wygląd Anthony'ego. Jego wygląd w przeszłości zawsze był przeszkodą, gdy mężczyźni chcieli mieć coś ładnego w ramionach, nie kogoś kto myślał za siebie. Anthony może lubił być pokonywany w sypialni, ale nie był bezmózgim zwierzątkiem, czekającym aż ktoś karze mu wytrzeć tyłek. Głos Stevena oderwał go od jego myśli. "Skarbie, wszyscy chcą go dla siebie. Ty miałeś po prostu tyle szczęścia, że on chce tylko ciebie."

"Po prostu nie mogę, Steven." Nie potrafił wyjaśnić najlepszemu przyjacielowi jak bardzo chciał być partnerem Silvera, ale bał się go utracić. Strata nie była czymś, po czym by się podźwignął. "Co ten skurwysyn ci zrobił, Tony?" Głos Stevena stwardniał. "Jeśli cię zranił, to Alfa czy nie, skopię mu tyłek." Anthony uśmiechnął się na ten opiekuńczy ton przyjaciela. Pomimo, że znał wszystkie jego sekrety, Steven wciąż na niego uważał. "Jestem przerażony. Nie przeżyję straty kolejnego." Wybuch śmiechu po drugiej stronie dopełniło miarę po tygodniu wielogodzinnej pracy, zamartwianiu się o nowy związek i przeżywaniu ponownie straty poprzedniego kochanka. "Pierdol się." Krzyknął Anthony, rozłączając się. Telefon zadzwonił minutę później. Był idiotą, odbierając go, ale i tak to zrobił; Steven był zbyt dobrym przyjacielem, by go ignorować. Poza tym, ten drań po prostu pojawiłby się u niego, gdyby nie odbierał telefonu. "Nie śmiałem się z ciebie." "Ale ja się tak poczułem." Dąsał się, niezbyt chętny by wybaczyć i zapomnieć. "Zmiennych bardzo trudno jest zabić. Kurwa, my chyba nawet nie chorujemy. Widziałeś mnie kiedyś chorego?" "Nie." Anthony musiał to przyznać, Steven przez ani jeden dzień swojego życia nie był chory, oczywiście on też nie, ale to już z innych przyczyn. "Ale możesz zostać zastrzelony, czy coś." Był to słaby argument, ale mógł myśleć tylko o tym. Nie mógł sprawić, by jego ukochany stał się kuloodporny, a dla łowców nie było niezwykłym próbowanie zabicia zmiennych.

Z telefonu doszło długie westchnięcie. "Przestań tworzyć wymówki i idź pogadaj z Silverem. On będzie w stanie pomóc ci z twoimi strachami." "Dobra, ale nie śmiej się ze mnie albo spalę ci tyłek." "Tak jest, proszę pana." Głos Stevena był rozbawiony, ale obaj wiedzieli, że mógł to zrobić. Tylko połowa jego krwi należała do leśnej wiedźmy, reszta była bardziej niebezpieczna. *** W zaciszu swego biura Silver chodził w te i z powrotem. Nie chciał, by ktokolwiek widział go zdenerwowanego. Nie przeżyłby, gdyby jego sfora zobaczyła, że stawał się bezwładną masą z powodu jednego małego człowieczka, a właściwie nie-takiego-znowu-człowieczka. Ogarnęła go ciekawość na temat genetyki jego ukochanego, sprawiając, że Silver zaczął się zastanawiać, co jego kochany potrafił zrobić ze swoimi umiejętnościami. Anthony był zaskakująco milczący na temat swoich mocy. Silver nie obawiał się; jego partner powie mu wszystko, kiedy będzie gotowy. Jeśli Steven dobrze wykonał robotę, jego partner wróci dziś wieczorem. Silver może i nie chciał napierać na swojego chłopaka, ale nie miał takich skrupułów jeśli chodziło o przyjaciół Anthony'ego. Postawił Stevenowi ultimatum. Albo przyciągnie tu jego partnera, albo unieważni mu członkostwo. Jeśli chodziło o jego chłopaka, Silver nie miał problemu z byciem draniem. "Już tu jest, Silver." Powiedział Farro stając w drzwiach. "I jest obładowany tłumem. Lepiej zejdź, zanim ktoś upoluje twojego chłopaka." Farro odskoczył na bok, gdy Silver wyskoczył jak burza. "Każdy, kto upoluje mojego chłopaka nie będzie żył na tyle długo, by tego pożałować." Warknął. Jak śmieli w ogóle pomyśleć o dotykaniu tego, co było jego. Mały głosik przypomniał mu, że musiał zapiąć obrożę wokół szyi ukochanego. To było coś, co zamierzał natychmiast naprawić. Nikt nie będzie dłużej uważał, że ten mężczyzna jest dostępny. Zastanawiał się, czy jest jakiś sposób, by Anthony zawsze miał przebranie. Nie żeby to oszukało zmiennych, ale może to pomoże im patrzeć gdzie indziej, jeśli nie będzie przechadzał się, wyglądając jak mokry sen każdego homoseksualnego faceta. Cholera, zapewne byłby w stanie zmienić orientację paru hetero. Zdeterminowany, by uratować swojego partnera Silver przemaszerował przez korytarz,

wpadając do klubu. Przeszukując tłum, jego serce poskoczyło, kiedy zobaczył przepięknego mężczyznę otoczonego przez największych drapieżników klubu. Jedynie dwóch z nich było ludźmi. Anthony wyglądał elegancko i pięknie w srebrnej siatkowej koszuli i obcisłych czarnych skórzanych spodniach. Silver opłakiwał okrycie tej ślicznej piersi z tymi słodkimi sutkami, czując jednocześnie zaborczą przyjemność, że inni nie mieli widoku na tę cudowną złotą skórę. Bez zaklęcia tłumiącego, skóra Anthony'ego przybrała błyszczącą barwę, sprawiając, że zastanawiał się nad wszelkimi magicznymi umiejętnościami jego partnera pochodzącymi ze strony jego matki, wiedźmy. Zrobił sobie mentalną notkę, by poprosić pięknego o więcej informacji o rodzinnej linii. Silver wskoczył na parkiet, beztrosko odpychając wampira, który miał ramię owinięte wokół jego dziecinki. "Ej, koleś." Powiedział wampir, ale kiedy się odwrócił i zobaczył Silvera, oddalił się chyłkiem. Anthony spojrzał w górę i Silver zatonął w rozkochanym spojrzeniu mężczyzny. Cholera, był olśniewający. "Tęskniłem za tobą, dziecino." Przyznał się, zanim zagarnął usta Anthony'ego w zaborczym pocałunku, ukazując ich związanie każdemu, kto patrzył. Wszyscy tu będą wiedzieli, że ten mężczyzna jest zajęty, nawet jeśli będzie musiał to wytatuować Anthony'emu na czole. Hmmm, zastanawiał się, czy ten pomysł by przeszedł. Kiedy wreszcie uniósł usta, był zadowolony widząc oszołomienie w karmelowych oczach swojego chłopca. "Tęskniłeś za mną?" Zapytał, mrucząc cicho. "T-tak." Zająknął się Anthony. Jego oczy były rozbiegane, źrenice wypełnione pożądaniem, a jego pełne wargi opuchnięte od pocałunku Silvera. Nigdy nie widział lepiej wyglądającego mężczyzny. Nie potrafił powstrzymać zadowolonego uśmiechu na twarzy. Doprowadził swoją dziecinkę do jąkania. Czuł się jak bóg. "No więc, Silver, zamierzasz podzielić się swoją nową zdobyczą?" Odwrócił twarz do

mówiącego. Aslic, wampir, z którym w przeszłości dzielił wielu chłopców, patrzył na Anthony'ego z głodem w jego mroźnych niebieskich oczach. Nie mógł go za to winić. Nie to, że nie mieli swojej historii, ale to był jego mężczyzna, a Silver ledwie opanował swojego wilka od wydostania się i rozerwania temu facetowi gardła. Tylko wieki przyjaźni uratowały życie wampira. Nachylając się, wyszeptał Aslicowi do ucha. "Jeśli kiedykolwiek dotkniesz mojego chłopaka, wyrwę ci serce i zjem je na śniadanie." Te słowa były uroczystą przysięgą i z błysku strachu w oczach Aslica wiedział, że ten zdawał sobie z tego sprawę. Zadowolony z tego, że wampir rozpowszechni jego słowa, Silver owinął ramię wokół swojego chłopaka i wyprowadził go z pomieszczenia. "Któregoś dnia powinniśmy w końcu potańczyć w twoim klubie." Drażnił się Anthony, idąc z Silverem gładkim, ponętnym krokiem, który rozbudził jego pożądanie i sprawił, że jego wilk naparł na cugle. "Tak bardzo się cieszę, że wróciłeś, dziecino." Nie potrafił powstrzymać strachu w swych słowach, że jego piękny chłopak mógł nigdy nie wrócić. "Chodźmy do mojego pokoju i porozmawiajmy." Anthony posłał mu sprośny śmiech, który nie powinien wydostać się z tak słodko wyglądających ust. "Taaa, chodźmy i pogadajmy." *** Anthony czekał, aż weszli do prywatnego pokoju Silvera i przemówił. "Nie chodziło o ciebie, kochanie. Tylko o mnie." Zaśmiał się łamiącym głosem. "Staję się banalny. Nie mogę przetrawić myśli, że stracę kogoś, kogo kocham." Silver spojrzał na niego ogłuszony. "Kochasz mnie?" Anthony poczuł jak rumieniec ogarnia jego policzki. Cholera. Może wygadał się za wcześnie. Nie wiedział, jak to było u wilków. Przeszedł obok Silvera, by usiąść na łóżku. Kiedy już wygodnie siedział, wskazał miejsce

obok siebie. "Chodź tu, kochanie." "Kochanie?" Silver posłał mu dziwny uśmiech, który tak kochał. "Chyba nikt nigdy nie nazwał mnie pieszczotliwym słówkiem." "Nie?" Silver zachichotał delikatnie. "Nie." "A to dlatego, że jesteś Panem Wilkiem Alfa?" Anthony patrzył z rozbawieniem jak oczy Silvera rozszerzają się z zaskoczeniem. "Jak się tego dowiedziałeś?" Anthony zaczął odhaczać na palcach. "Warczysz i ludzie podskakują, wszyscy zdają się na ciebie, a wampir, którego poznałem powiedział mi, że jesteś najsilniejszym wilkiem w Stanach. Nie było jakoś szczególnie trudno to złożyć. Poza tym słyszałem, co mówiłeś tam Panu Gładkiemu." "Pan Gładki." Zachichotał Silver. "Muszę to zapamiętać, ale ty powinieneś trzymać się z dala od wampirów." "Nie mogę. Prowadzę interesy z Alesandrem." Silver zwęził oczy. "Alesandro, ten lider wampirów? Darian powiedział mi, że spotkałeś się z wampirem, ale nie powiedział, z którym." Cholera, miał nadzieję, że nie wpędził tego wilkołaka w kłopoty. "Właśnie ten." Nie wspomniał, że nie był świadom, że Alesandro był wampirzym liderem. Myślał, że był po prostu biznesmenem, który przy okazji był wampirem. "Nie będę zmieniać swoich interesów, by cię zadowolić. Musisz mi zaufać, że wiem, co robię." Przez chwilę sądził, że Silver będzie się spierał, ale Anthony padł na kolana, ustawiając się między stopami Alfy, dopóki nie naparł ciałem na uda mężczyzny. "Ufasz mi?" Spojrzał w górę, by skrzyżować spojrzenie z ukochanym.

Silver objął policzek Anthony'ego swoją ogromną dłonią. "Oczywiście, że ci ufam. To reszcie świata nie ufam. Miałbyś coś przeciwko, gdybym cię owinął w folię bąbelkową i umieścił w zapieczętowanym pokoju?" "No mam." "Cholera, bałem się, że to powiesz." W oczach Alfy błysnęło rozbawienie. Ze swojego miejsca na dywanie, Anthony zsunął Silverowi lewy but i skarpetkę. "Będziesz musiał pozwolić mi podejmować własne decyzje." Zsunął Silverowi prawy but i skarpetkę. "I możesz być opiekuńczy tak długo, jak nie stajesz się apodyktyczny." Spojrzał kochankowi prosto w oczy. "Poza tym nie sądzę, bym mógł dłużej żyć bez ciebie. Śnie o tobie w nocy, myślę o tobie w ciągu dnia i dochodzę myśląc o tobie w obydwu porach. Jeśli wkrótce czegoś nie zrobimy, nigdy nie będę w stanie się skoncentrować. I myślę, że jesteś jedynym mężczyzną, który może zająć się tym problemem." Silver sięgnął i uniósł podbródek Anthony'ego. "Dziecinko, zajmę się tobą w każdy możliwy sposób." Szare oczy Alfy spotkały się z jego z bardzo poważnym zamiarem i Anthony wiedział, że gdyby poprosił o więcej czasu, ten wspaniały mężczyzna by mu go dał. "Żadnego więcej ukrywania się, Silver. Jestem gotowy, by być twój." Spojrzał w górę, by zobaczyć szeroki uśmiech na cudownej twarzy swojego partnera, który pasował do zapraszającego światła w oczach Silvera. Silne dłonie podniosły go na nogi. Wilkołak wciąż siedział. "Pozwolisz mi oznaczyć cię jako mojego?" *** "Całkowicie." Powiedział z uśmiechem Anthony. "Będziesz również mój?" Jego piękny chłopiec nie chciał spojrzeć mu w oczy. Silver wiedział, że dla jego nieśmiałego kochanka to było bardzo ważne. Anthony prosił o wyłączność w ich związku. Dla wilkołaków nie było niezwykłym

mieć wspólny seks, leżący w ich naturze jako sfory, ale myśl o kimś innym dotykającym Anthony'ego sprawiła, że Silverowi wysunęły się kły. Nie będzie żadnego dzielenia. "Tak, będę również całkowicie twój. Zgoda?" Zobaczył w oczach ukochanego ulgę, kiedy Anthony przytaknął. "Zgoda." Delikatne dłonie sięgnęły, by rozpiąć jego koszulę. Złapał swojego partnera za nadgarstki. "Nie sądzę, dziecino. Rozbierz się i połóż na łóżku." Zobaczył, jak Anthony przełyka. "Jestem twoim partnerem i panem, czy nie?" Zażądał. Jego partner przytaknął i zaczął zdejmować ubranie. "Nie sądź, że to uratuje cię przed pełną ceremonią sfory. Chcę upewnić się, że wszyscy wiedzą, że jesteśmy związani." Silver nie miał żadnych wątpliwości, że jeśli nie pokaże każdemu, że są partnerami, komuś wpadnie do głowy, by go wyzwać. Parker był pierwszym ku temu kandydatem. "Poczekaj tu. Mam coś dla ciebie." Twarz Anthony'ego rozbłysła. Och, a więc droga do serca jego ślicznego chłopca wiodła przez prezenty. Musiał się upewnić, że jego dziecina będzie je często dostawała. Chichocząc, podszedł do komody i wyjął z kieszeni klucz. Otworzył górną szufladę i wyciągnął smukłe, bambusowe pudełko. Uśmiechając się, zaniósł pudełko do łóżka, zadowolony widząc posłusznego kochanka leżącego na łóżku i czekającego na jego następną komendę. Fiut Silvera stał się twardy jak stal. "Cholera, jesteś przepięknym mężczyzną." Patrzył z przyjemnością, jak Anthony ze zmysłową gracją czołga się na koniec łóżka, po czym ponownie ukląkł. Cholera, jeśli nie był wcześniej twardy, to załatwiłoby już sprawę. "Masz coś dla mnie?" Usłyszał satysfakcję w głosie Anthony'ego, ale nie zwrócił na to uwagi. Miał prawo być z siebie dumny. Odwrócił pudełko, tak że zamknięcie było przodem do jego kochanka. Za pomocą kciuka przesunął zasuwkę. Otworzył pudełko w stronę Anthony'ego, ukazując wypolerowaną złotą obrożę pokrytą diamentami i szmaragdami leżącą na czerwonym aksamicie. Szerokość opaski wskazywała

na naszyjnik ze Starożytnego Egiptu. Pomimo klejnotów, promieniowała luksusową męskością. "Wow." Anthony sięgnął palcem, przesuwając nim delikatnie wzdłuż klejnotów, jakby bał się dotknąć ich całkowicie. "Możesz ją zatrzymać, dziecino. Jest twoja." Silver podniósł ją z aksamitu, odkładając pudełko na dywan, by mógł zatrzasnąć naszyjnik wokół szyi swojego partnera. Mamrocząc parę słów, utworzył zaklęcie blokujące. Bez przeciw zaklęcia i kropli krwi Silvera obroży nie można było zdjąć. Zapewni również Anthony'emu odrobinę magicznej ochrony, ale tego już mu nie powiedział. Zamiast tego odsunął długie włosy swojego chłopaka i podziwiał błyszczące złoto i klejnoty przy nieskazitelnej skórze. "Powinienem obciąć włosy." Narzekał Anthony, kiedy jego palce nabożnym dotykiem musnęły obrożę. "Nie. Jesteś idealny taki, jaki jesteś." Silver nie zamierzał być tym, który powie mu, że z długimi włosami wygląda jak anioł. Był w końcu limit romantyzmu, jaki mógł osiągnąć i wciąż utrzymywać wizerunek złego dupka sfory. Pomógł Anthony'emu wstać z łóżka i zaprowadził go do lustra. "Zobacz." "Jest piękna." Powiedział elegancki blondynek przyciszonym głosem. Silver zauważył z rozbawieniem, że Anthony nie patrzył nawet na swoje odbicie. Jego oczy skupione były na naszyjniku. "O tak, jest." Zgodził się, patrząc na Anthony'ego. Przechowywał obrożę przez dwieście lat, by dać ją odpowiedniej osobie i wreszcie teraz go znalazł. Widok obroży powie każdemu, że to był jego mężczyzną. Że dotknięcie go będzie oznaczało śmierć albo poćwiartowanie. "Zamieszkaj ze mną." Poczuł jak ciało Anthony'ego zadrżało obok niego. "Nie wiem, Silver." Serce jego partnera biło tuż za nim jak młotem. Strach wypełnił powietrze cierpkim zapachem. Silver zaśmiał się, nic nie mógł na to poradzić. "Więc, to że jestem łakiem nawet nie przyspiesza ci tętna, ale już zamieszkanie ze mną powoduje atak paniki."

Na ciele Anthony'ego pojawił się rumieniec, Silver mógł prawie wyczuć jego gorąco. Uroczo. "Ja...ja po prostu myślę, że to za wcześnie." Silver musnął palcem nagie ciało powyżej obroży na szyi Anthony'ego. "Już cię wybrałem, mogę cię oznaczyć?" Anthony odchylił głowę. "Proszę." Zanurzył się w szyi swojego partnera, chłonąc zapach i smak jedynego mężczyzny, z którym kiedykolwiek będzie. Kły wysunęły mu się z dziąseł. Nie mogąc zignorować potrzeby jego wilka do oznaczenia tego, co było jego, Silver zatopił kły w mniejszym mężczyźnie. Mokre gorąco, ciepła pikantność i coś, co było w jego partnerze nieuchwytne przetoczyło się przez jego język. Po paru kolejnych łykach, wysunął kły z delikatnej skóry kochanka, liżąc czule blizny i wiedząc, że choć w ciągu paru następnych godzin kompletnie znikną, jego zapach pozostanie w jego kochanku przez parę tygodni, tygodni, w ciągu których jego zapach będzie odstraszał innych zmiennych, którzy zbliżą się zbyt blisko jego chłopaka. "To było cudowne." Powiedział Anthony, jego oczy były rozszerzone w zachwycie. "Możesz gryźć mnie kiedy tylko chcesz." Silver roześmiał się z ulgą. Wiedział od innych zmiennych, że nie wszyscy partnerzy doceniali dobre partnerskie gryzienie. Cieszył się, że jego chłopak nie był jednym z nich. "Zapamiętam to sobie, dziecino. Zapamiętam." Teraz prawdopodobnie nie był najlepszy moment, by powiedzieć mu, że będzie gryzł go regularnie, by trzymać innych kłusowników z dala. Było paru zmiennych, którzy skupiali się na zwabianiu tych, którzy byli już sparowani. Miał nadzieję, że Anthony nie będzie miał nic przeciwko ograniczeniu jego wolności przez ochroniarzy. Nie będzie już miejsca, gdzie będzie chodził sam, no może oprócz łóżka Silvera. "A teraz połóż się na moich kolanach i pokaż mi ten twój wspaniały tyłek." Anthony posłał mu zaniepokojone spojrzenie spod rzęs, tak śliczne.

"No już, dziecinko. Nie każ mi czekać. Czekałem tydzień, zanim zgodziłeś się być moim partnerem, zasłużyłeś na karę. Ta obroża mówi, że jestem jedynym, który może cię dyscyplinować." Jednym gładkim, wprawnym ruchem jego dziecina ułożyła się na jego kolanach. "Ktoś tu jest przyzwyczajony do otrzymywania razów." "Minęło już trochę czasu." Wydyszał Anthony. Silver pogładził słodki tyłek swojego partnera, który zauważył już pierwszej nocy. Jego dłoń chłonęła gładką fakturę jedwabistej skóry Anthony'ego otaczającą umięśniony tyłek. "Jak często ćwiczysz, dziecinko?" Silver mógł poczuć, jak penis jego kochanka twardnieje pomiędzy jego nogami. "Każdego ranka." "Rób tak dalej To jeden z najładniejszych tyłeczków, jakie kiedykolwiek widziałem." A widział wiele. Nie żeby zamierzał dzielić się tą informacją ze swoim partnerem. "Chcę, żebyś zaczął liczyć. Dam ci dziesięć razów i jeśli się pomylisz, to cię nie przelecę." To była groźba bez pokrycia. Nic nie powstrzyma go od przelecenia tego ślicznego tyłeczka, ale chciał, by Anthony spróbował. To była najłaskawsza z rzeczy jakie zrobi tej pięknej istocie, kiedy przewracał go na drugą stronę. Przesunął dłonią w dół łącząc ją z bladym, twardym tyłkiem. W pomieszczeniu trzasnęły błyskawice. Nie miał pojęcia, że zbliża się burza. "Jeden." Stęknął Anthony. Silver ponownie trzasnął jego tyłek. Wzdrygnął się, kiedy błyskawica uderzyła go w stopę. "Wybacz."

"Dziecinko, chcesz mi coś powiedzieć, zanim się usmażę?" "Zazwyczaj mam większą kontrolę. Mówiłem ci, że minęło trochę czasu." Silver przesunął Anthony'ego, aż jego nagi tyłek uderzył w łóżko. Podnosząc twarz kochanka, zobaczył w jego oczach światło błyskawicy. "To niewiarygodne." Alfę ogarnęła trwoga. Jego partner nie był tylko połączeniem wiedźmy i fae, był siłami natury. "Dlaczego to zrobiłeś?" Anthony spojrzał na swoje stopy. Jedno ramię mało entuzjastycznie wzruszyło. "Nie okłamuj mnie, albo zmienię twój tyłek w kulę ognia." "Mój dziadek to Zeus." Wymamrotał. Silver zaśmiał się. Śmiał się, dopóki jego oczy nie zwilgotniały i uświadomił sobie, że jego kochanek nie żartował. To go otrzeźwiło. "Jak ten jeden jedyny władca niebios?" Anthony przytaknął. "Kurwa." "Czy chcesz mnie ciągle?" Silver był pewny, że źle usłyszał. "Dlaczego miałbym cię nie chcieć?" Anthony wzruszył ramionami. "Drew zawsze miał problem z kwestią mojej kontroli." "Nie mam z tym problemu, skarbie. Piękno parowania się z wilkołakiem polega na tym, że mogę wytrzymać odrobinę błyskawic, ale upewnię się, że twój tyłek zapłaci za każdy maleńki wstrząs. A teraz odwróć się na moje kolana." Rzucając mu szybkie spojrzenie, Anthony odwrócił się ponad jego kolanami. Silver przeszukał jego umysł i wyczuł jego obawę. "Czym się martwisz?" "Tym, że zdecydowałeś, że jestem zbyt dużym kłopotem." Wyznał.

Silver trzasnął go w tyłek, wywołując u swojego partnera jęk. "Ała." "To za zwątpienie we mnie. Zmienni nie porzucają swoich partnerów, tylko dlatego, że mają problemy. Twoje umiejętności są inne niż u innych uległych stron, ale to nic, czego nie mogę wytrzymać." Był zadowolony, że twarz jego partnera była odwrócona, więc nie wiedział, jak wielkie kłamstwo powiedział Silver. Był pewny, że widać to na jego twarzy. Nie chodziło o opiekę nad Anthonym, nic nie mogło powstrzymać go przed oznaczeniem swojego partnera, ale chodziło o możliwość ułożenia go. Jak można ułożyć kogoś, do którego nie stosowały się normalne zasady? "Dziesięć więcej, dziecino, dwa za karę za zatrzymywanie mnie. Musimy być względem siebie całkowicie szczerzy, jeśli to ma się udać." Kiedy bił swojego kochanka, Silver zastanawiał się, ile jeszcze niespodzianek zniesie. Anthony liczył, dopóki jego skóra z bladej zmieniła się w płonącą czerwień i Silver mógł poczuć dowód pożądania swego partnera spływający po jego skórzanych spodniach. "Lubisz to, prawda dziecino?" Powiedział Silver, przebiegając dłonią ponad płonącą skórą Anthony'ego. Czucie gorąca ciała swojego partnera pod jego palcami sprawiło, że stał się twardszy niż kamień. Anthony przytaknął. Silver wsunął palce we włosy kochanka przyciągając do siebie jego głowę, by zlizać słony smak łez spływających po jego policzkach. Smak potrzeby i ukrytej pikanterii zatańczyły na jego języku. "Taki piękny." Powiedział Silver zaborczym tonem. "Taki mój." Pomógł swojemu złotemu kochankowi podnieść się na nogi. "Wejdź na łóżko, czworaki. Chcę przelecieć ten twój wiśniowy tyłek."

*** Tył Anthony'ego stał w ogniu. Mógł pewnie piec na nim pianki, ale pożądanie i jego penis kazały mu szybko podążyć za rozkazami Silvera. Wciąż był zdumiony, że wilkołak nie przejmował się jego dziadkiem. Kiedy Drew się o tym dowiedział, było to powodem kilku ich walk. Jego poprzedni pan był łagodnym mężczyzną, który kochał Anthony'ego, ale nienawidził myśli, że był związany z bogiem, bo to stawiało pod znakiem zapytania jego przekonania religijne. Starał się wyjaśnić, że jest wiele bóstw, ale Drew wierzył w jednego boga i czasami nienawidził Anthony'ego za udowadnianie, że to nie była prawda. Gdzieś z tyłu usłyszał trzask rozdzieranych ubrań i dźwięk otwieranego żelu, który jego kochanek rozsmarował po jego wejściu. Naparły na nie delikatne palce. "Rozluźnij się, dziecino, weź moje palce. Nie chcę cię zranić." Pochylając się na łokciach, Anthony wypiął tyłek rozluźniając mięśnie. Usłyszał łagodny jęk. "Piękny, jesteś tak kurewsko piękny." Dwa palce, następnie trzy, a potem coś stępiona końcówka czegoś ogromnego naparła na jego ciało. Z westchnięciem Anthony rozluźnił mięśnie, a Silver wsunął się w niego jednym płynnym ruchem. "Oooh." Było tak kurewsko dobrze. Silver zamarł w jego wnętrzu. "Wszystko dobrze, dziecino?" "Jeśli się ruszysz." Kłapnął Anthony, natychmiast uświadamiając sobie swoją pomyłkę. Chłodny ton głosu kochanka potwierdził jego błąd. "Chyba wciąż nie uświadomiłeś sobie, kto tu rządzi." Silver wysunął się, i pchnął w niego mocno. "To ja będę kontrolował naszą rozkosz i jeśli będę chciał zostać w tobie, nieruchomy na wieczność, to to zrobię."

"Do tego czasu wyschnę do zwłok." Powiedział Anthony, zaciskając swój uścisk wewnątrz.

Silver zawył. "Podstępny drań." Zanim zdążył się porządnie podeprzeć, jego wilczy kochanek wjechał w niego mocno. Silver pompował w niego, jak mężczyzna chcący coś udowodnić. Mocne, długie pchnięcia wysyłały Anthony'ego nad krawędź ciągle i ciągle, aż nie mógł przypomnieć sobie czasu, miejsca, a nawet własnego imienia. Jedyną rzeczą w jego świecie był Silver wsuwający się w niego twardym, twardym kutasem. Impulsywnie sięgnął, by dotknąć swego ciała, tylko po to, by jego dłoń została odepchnięta. "Mój." Warknął Silver, w odwecie gryząc jego szyję. Owinął długie palce wokół penisa Anthony'ego, ściskając go mocno. Zagryzł wargę, by powstrzymać krzyk. "Dalej, dziecino, daj mi to." Sperma wybuchła z niego jak gejzer. Tylko Silver sprawiał, że dochodził tak mocno. "Zapamiętaj to. Tylko ja." Nakazał jego władczy kochanek. Poczuł wypełniający go orgazm Silvera, łączący ich w jedno. "Teraz jesteś mój." Usłyszał satysfakcję w głosie wilkołaka i powstrzymał się od powiedzenia Silverowi, że był jego zanim uprawiali seks. Jeśli ten mężczyzna wierzył, że seks ich wiązał, to kim był Anthony, żeby się sprzeciwiać? Wyczerpany, odpłynął w morze doznań. Dotyk Silvera zniknął na chwilę tylko po to, by wrócić z ciepłą szmatką parę sekund później. Tyłek Anthony'ego wciąż płonął, ale czuł chłodną szmatkę niwelującą odrobinę gorąca. Mógłby się sam uleczyć, ale nie chciał, by Silver pomyślał, że idzie na łatwiznę. Teraz była pora by pozwolić jemu kochankowi się nim zająć. "Dziękuję." Powiedział zaspany. "Zawsze będę się tobą opiekował, dziecino." Silver owinął swoje ciało wokół Anthony'ego.

Tak dobrze było spać ponownie w męskich ramionach. Będzie musiał popracować nad swoim rozkładem dnia, by mógł spać z Silverem każdej nocy, nawet mimo tego, że mieszkanie wilka było dalej, niż jego własny przytulny apartament i dłużej dojeżdżałby do pracy. Z ramionami kochanka wokół niego, Anthony odpłynął w pierwszy dobry od wielu lat sen, z dodającą otuchy wiedzą, że jego kochanek, jego partner, jego pan nie zostanie mu zabrany przez chorobę, ani czas, tylko będzie przy jego boku na zawsze.

Rozdział 1 Benjamin Sallen wszedł do klubu z szeroko otwartymi oczami i pełnym nadziei sercem. Co bardziej fascynujące, był to rzut monetą; migające światła, napływ półnagich tańczących ciał wijących się na parkiecie albo skąpo ubrani kelnerzy krążący wokół z tacami pełnymi jedzenia. Po wypełnieniu niezliczonych wniosków potwierdzających jego status zmiennego, wreszcie mógł przejść przez drzwi klubu. Jego wzmocnione zmysły pochłaniały wirujące w powietrzu zapachy, smakując na końcu języka posmak słodyczy, pożądania i seksu. Nigdy tak szybko nie zrobił się tak twardy, ale feromony wypełniające powietrze sprawiały, że każdy chciał seksu. Ben przyszedł tu w poszukiwaniu partnera, ale w tej chwili zadowoliłby się gorącym, spoconym seksem z jakimś nieznajomym, jeśli to oderwałoby go od krawędzi. Jakby w odpowiedzi, jego penis próbował wydostać się z rozporka jego ulubionych dżinsów. Zastanawiał się, czy to był tego rodzaju klub, w którym był pokój dla wygody jego członków. Ben odskoczył, kiedy leopardołak przycisnął swojego towarzysza do ściany i zaczął go na sucho posuwać. Może nie potrzebowali prywatnej przestrzeni. Potrząsając głową, przeszedł przez parkiet w kierunku baru. Jego gardło było wysuszone, a dzisiaj nie musiał pracować. Jego praca jako niezależnego biegłego księgowego pozwalała mu pracować w dowolnych godzinach i zapobiegała odpowiadaniu na kłopotliwe pytania, dlaczego nie mógł pracować blisko pełni księżyca. Po miesiącach zadomawiania się w nowym środowisku i życiu bez sfory , pragnął dotyku innego zmiennego. Nawet przypadkowe zetknięcia ciał innych zmiennych na parkiecie pomogło ukoić jego samotne zwierzę. Pomimo opuszczenia swojej alaskiej sfory raptem pół roku temu, desperacko pragnął towarzystwa innych mu podobnych. Polowanie podczas pełni księżyca już nie było tym samym bez sfory; straciło swój blask, a zdobyczą jaką potrafił złapać były raczej króliki, niż dorodne jelenie. Wykupienie karty członkowskiej w klubie było jego szansą na nowe życie. Jeśli poznałby się i sparował z miejscowym łakiem, mógł walczyć o akceptację w sforze. Nawet, gdyby złączył się z innym wolnym wilkiem, grupa złożona z dwóch będzie o wiele lepsza niż złożona z jednego. Wolne istoty nie przeżywały zbyt długo w wielkim, złym świecie, szczególnie te niewielkie. Jak na

zmiennego, Ben ze wzrostem metr siedemdziesiąt pięć był raczej niski. Obwiniał za to swoją ludzką matkę. Gdyby był pełnokrwistym wilkiem spokojnie osiągnąłby metr osiemdziesiąt dwa. Przynajmniej potrafił się zmienić. Słyszał o pół-krwi zmiennych, którzy nie potrafili się zmienić, ale wciąż czuli zew księżyca. Ben rozstrzygnął, że musieli być w jakimś rodzaju piekła, a on miał na tyle szczęścia, że nie był jego częścią. Używając swoich małych rozmiarów, Bez prześlizgnął się przez tłum do długiego, drewnianego baru, zajmującego większość ściany. Barmanem był elegancki mężczyzna, który poruszał się z płynnością zmiennego kota. "Coś podać?" Barman mrugnął swoimi długimi rzęsami spod pary przenikliwych, zielonych oczu. "Oprócz mnie." Ben zaśmiał się pod nosem. "Rum z colą poproszę." "Ooo, jaki uprzejmy." Dłonie barmana poruszały się tak szybko, że ruch był zamazany. Teatralnym gestem postawił przed Benem drinka. "Coś jeszcze?" Uśmiechając się do siebie, włożył napiwek dla słodkiego kota do przeznaczonego do tego słoja. "Nie teraz, ale dam ci znać, jeśli to się zmieni." Nie zmieni się. Szukał kogoś ze swojego rodzaju. W jego bardziej szalonych czasach, kot byłby pierwszym wyborem, ale teraz szukał czegoś bardziej trwałego. Ben chciał partnera. Nie mógł go mieć tam skąd pochodził. Podczas Wielkiego Znakowania żaden z wilków nikt nie zgłosił do niego swojego roszczenia. Może gdyby Dillon był w domu, wszystko byłoby inaczej. Może. Obraz wysokiego, ciemnego wilka z zielonymi niczym las oczami błysnął w jego umyśle, ale Ben odepchnął go jak najdalej razem ze wszystkimi uczuciami i potrzebą. Dillon był częścią jego przeszłości, a dzisiejszy wieczór miał zabezpieczyć jego przyszłość. "Witaj słodziutki." Zabrzmiał za nim szorstki głos. Ben odwrócił się, by zobaczyć ogromnego mężczyznę z lodowato czarnymi oczami patrzącymi na niego, jakby był najlepszym kawałkiem mięsa, jaki chciałby pożreć.

"Um. Cześć." Posłał mu uprzejmy uśmiech i zmienił pozycję, by spojrzeć na drugiego mężczyznę. Zapach udowodnił mu, że mężczyzna był również wilkiem, ale bez żadnego ewentualnego partnera. Nie wydzielał odpowiedniego zapachu. Ben był w szoku, gdy mężczyzna owinął wokół niego rękę. "Co byś powiedział na to, byśmy ty i ja poznali się lepiej? Jestem Ned. A ty jak masz na imię?" Było to bardziej stwierdzenie, niż pytanie, gdy mężczyzna ściągał go ze stołka barowego i prowadził w kierunku wyjścia.. "B-Ben." Panika zagnieździła się w jego klatce piersiowej. Super, pierwszy raz był w klubie i już był w kłopotach. Dlaczego zawsze jemu to się przytrafiało? Wszystko co chciał, to poznać wilkołaka z jego marzeń i ustatkować się, a nie zostać porwanym przez Neandertalczyka. "Tu jesteś, dziecinko. Ned, dzięki, że go znalazłeś." "Thomas." Ręka Neda ześlizgnęła się z ramion Bena tak szybko, że ten stracił równowagę, sprawiając że potknął się o mówiącego. Silne ramiona owinęły się wokół niego, otaczając go w podnoszącym na duchu uścisku. Miał dziwne wrażenie powrotu do domu. "Cześć, dziecinko." Ben doznał wrażenia śmiejących się, orzechowych oczu i szerokiego, białego uśmiechu zanim został wciągnięty w gorące objęcia i pocałowany jak nigdy dotąd w swoim życiu. Gorąco wybuchnęło w jego ciele. Jęcząc, przysunął się bliżej mężczyzny, napierając na niego swoją erekcją. Mężczyzna nazywany Thomasem był przy nim długi, twardy i idealny. Zapach mokrej rosy na trawiastej łące wypełnił jego zmysły. Zwalczył pragnienie zawycia na prawidłowość jego zapachu. Jego. Nieznajomy odsunął się. Ben warknął, jego dziąsła płonęły, kiedy jego zęby wydłużyły się, gotowe by ugryźć. Jego wilk chciał oznaczyć tego mężczyznę, tak by każdy mógł to zobaczyć. Jak śmiał się odsunąć, był jego! Zwalczył swoje instynkty każące mu wziąć mężczyznę jak osłabionego jelenia. Ugryźć go, pieprzyć i upewnić się, że każdy widział, że jest zajęty. Wystraszony agresją swoich myśli, Ben odsunął się. "Chyba jest twój." Powiedział Ned gdzieś za nim. "Powinieneś mieć go bardziej na oku,

zanim jakiś łowca partnerów ci go ukradnie." Słowa oddalały się razem z mężczyzną, którego pochłonął tłum. Próbując podporządkować sobie swojego dziwnie agresywnego wilka, Ben odrobinę potrząsnął głową. Jako jeden z najmniejszych członków sfory, był zaskoczony nagłym impulsem oznaczenia tego mężczyzny. Nadzieja wybuchła w nim, gdy zastanawiał się, czy właśnie nie znalazł tego, czego szukał. Jakaś mała jego część zaprotestowała, że ten mężczyzna nie był przecież Dillonem. Ben bezlitośnie powstrzymał to i zwrócił uwagę na wysokiego, ciemnowłosego mężczyznę, który wyglądał jak model ze znanego magazynu, z rodzaju tych, które czyta się jedną dłonią. *** Thomas spojrzał w dół na ślicznego rudowłosego wilka i prawie się spuścił. Złote oczy, orli nos, wargi tak wydatne, że heteroseksualny mężczyzna mógłby śnić o nich nocami. Widział piękniejszych mężczyzn, jego Alfa miał najpiękniejszego mężczyznę na tej planecie, ale tamten nie był istotny. Partner. Słowo zostało wyszeptane w jego umyśle, wiadomość od jego wewnętrznego wilka. Wszystko mieściło się w miejscu, zapachu, atrakcyjności, wspaniałym pocałunku. Nie było wątpliwości, że ten mały wilk u jego boku był jego partnerem. "Mam na imię Benjamin" powiedział śliczny mężczyzna podając mu dłoń. "Thomas Moon." Czekał, by młodszy wilk zatytułował się swoją przynależnością. W kulturze wilków nazwiskiem była nazwa sfory do której się należało. Kiedy młodszy wilk nie podzielił się z nim tą informacją, zdecydował, że subtelność w stosunku do jego partnera będzie stratą czasu. Po prostu zapytał "Gdzie twoja sfora?" Chłód pojawił się w złotych oczach Bena. Mniejszy wilk odsunął się, dopóki nie było między nimi komfortowej przestrzeni. Thomas zwalczył chęć chwycenia Benjamina i przyciągnięcia w jego ramiona, gdzie należał.

"Opuściłem moją sforę. Mam status wolnego wilka." Strach przejął duszę Thomasa. Wolne wilki były niebezpieczne. W większości przypadków wilki były wolne, bo coś było nie tak z ich psychiką, co nie pozwalało im przebywać ze sforą. Albo sfora znalazła w wilkach coś, co jej nie pasowało i wyganiała je. Rzadko był jakiś dobry powód, by wilk podróżował samotnie. Rozglądając się, Thomas uświadomił sobie, że nie mogą rozmawiać o czymś tak ważnym w zatłoczonym klubie. Potrzebowali prywatności. "Chodź ze mną." Nieufność pojawiła się w oczach Bena. Mądry facet. "Chcę tylko pogadać. Zostawię nawet otwarte drzwi, więc będziesz mógł wyjść, kiedy będziesz chciał." Obiecał. Nie chciał go wystraszyć, ale naprawdę wolał porozmawiać z nim w jakimś cichszym miejscu. Po długiej chwili jego partner skinął głową. "Dobra." *** Ben podążył za przystojniakiem po małych schodkach. Trochę dziwne było widzieć sforę w miejskim środowisku. Dorastanie w dziczy na Alasce nie przygotowało Bena na dziwność miejskich wilków. Mężczyzna idący przed nim wyglądał kosmopolitycznie i układnie jak wilcza wersja Jamesa Bonda. Mrowienie ogarniało kręgosłup Bena od góry do dołu, gdy patrzył na te świetne pośladki napinające się przed nim na schodach. "Przestań patrzeć na mój tyłek." "Nie." Odpowiedział Ben. "Za bardzo podoba mi się ten widok. Jeśli nie chcesz, żebym się na ciebie patrzył, to musisz przestać być taki cudowny." Był zaskoczony własną śmiałością, ale i zadowolony, kiedy Thomas odwrócił głowę, by rzucić mu krótki, zadowolony uśmiech, zanim kontynuował wspinanie się po schodach. Zachwycający mężczyzna w wysadzanej klejnotami obroży zatrzymał Thomasa u szczytu schodów.

"Thomas, musisz powiedzieć Silverowi, że nie potrzebuję ochroniarzy śledzących każdy mój krok. Już praktycznie się o nich potykam. Proszę, proszę zainterweniuj." Olśniewająca istota ściskała kurczowo dłonie Thomasa, gdy go błagała. "Nie, Anthony. Potrzebujesz ochrony." Ben czuł się źle z powodu tego chłopca. Twarz Anthony'ego wyrażała taki smutek, że poczuł jak jego własne serce ściska się z sympatii. Te smutne oczy obejrzały się i spoczęły na Benie. "Znalazłeś swojego partnera." Z zawrotną zmianą nastoju blondynek uścisnął mocno Thomasa. Warkot narósł w gardle Bena, ale został niespodziewanie zaskoczony, gdy Anthony uwolnił Thomasa i rzucił się na Bena. Szczupłe ramiona owinęły się na nim, jak przytulny kocyk. Uczucie intensywnego dobrego samopoczucia sączyło się przez jego ciało jak narkotyk. Mężczyzna pachniał jak żywy las, wilgotna gleba, zielone pola i stare dęby. Anthony pachniał jak dom, nawet jeśli dom był bardziej drzewami otulonymi przez śnieg niż jak pachnący, ciepły las. Ben zanurzył twarz w pięknej szyi i wciągnął powietrze. Stres, którego nawet nie był świadomy, zniknął, zostawiając go uspokojonego i prawie nieprzytomnego z ulgi. Niski warkot przerwał jego spokój. "Sugeruję, żebyś puścił mojego partnera, zanim wyrwę ci ręce i cię nimi stłukę." Głos był tak głęboki i wibrujący, że mógł prawie poczuć silny gniew ukryty za wypowiedzonymi słowami. Blondynek wysunął się z jego objęć. "Uspokój się, ważniaku, właśnie witałem partnera Thomasa." Patrząc jak słodki, piękny mężczyzna podchodzi spokojnie do psychola co najmniej dwa razy od niego większego, palce Bena zwinęły się z pragnienia zapewnienia Anthony'emu bezpieczeństwa. Groźna pozbawiona rękawów koszula mężczyzny eksponowała szerokie bary i ramiona zbudowane z grubych mięśni. Jego szare oczy były koloru zimowego alaskiego nieba i tak samo ciepłe. Instynkty opiekuńcze Bena wzrosły, dopóki nie zobaczył, jak mężczyzna odwraca się i patrzy na kształtnego blondynka z wyrazem kompletnego uwielbienia. To było jak patrzenie na roztapiającą się przed nim górę lodową. Jedna masywna ręka owinęła się wokół Anthony'ego

przyciągając go bliżej w czułym uścisku. Anthony uśmiechnął się. Stając na palcach, umieścił na granitowym, szorstkim policzku delikatny pocałunek. "Zapłacisz mi za tego ważniaka." Powiedział olbrzym. Blondynek nie wyglądał na ani trochę poruszonego. Beztrosko klepnął swojego kochanka w mocno zbudowane ramię, mrugając swoimi pięknymi oczami. "Czekam na to." Ben wpatrywał się w to wszystko zafascynowany. Energia emanująca z mężczyzny była siłą Alfy. ale dla każdego było oczywiste, kto dowodził w tym związku. Wielka łapa sięgnęła ku niemu."Jestem Silver Moon, Alfa Sfory Moon. Thomas jest moją prawą ręką." "Benjamin." Widząc zdziwienie na czole Alfy, musiał wyjaśnić. "Jestem wolnym wilkiem." Silver zesztywniał. "Dlaczego?" "Mieliśmy właśnie o tym pogadać, kiedy twój partner zatrzymał nas, żeby błagać o odesłanie ochroniarzy i obmacywać nasze ciała." Mówiąc to, Thomas złapał Bena za rękę i ciągnął go wzdłuż korytarza. Ben poczuł chłód na myśl, że jego partner dosłownie rzucił ślicznego blondynka wilkom na pożarcie. Zaparł się na piętach, przygotowując się na wyskok. Alfa mógł go zabić, ale czuł dziwną opiekuńczość względem ślicznego chłopaka, który pachniał lasem. Zamiast warknąć, Silver odrzucił do tyłu głowę i zaczął się śmiać. "Wy dwaj idźcie podyskutować, a ja wyjaśnię mojemu upartemu partnerowi, dlaczego potrzebuje tylu strażników." Alfa warknął lekko na szczupłego blondynka, który ledwie sięgał do jego ramienia. "Nie-nie zamierzasz go skrzywdzić, prawda?" Ben nie mógł nic na to poradzić. Martwił się o bezpieczeństwo mniejszego mężczyzny przy jego ogromnym partnerze. Alfa nie okazywał złości, ale Ben miał wystarczające doświadczenie z Alfami, by wiedzieć, że ich humory były zmienne jak wiatr.

Anthony posłał mu ogromny uśmiech. "Jesteś taki słodki. Ale Silver nigdy by mnie nie skrzywdził. Witaj w sforze." Silver warknął. "Nie pozwoliłem ci witać nikogo w mojej sforze. To ja jestem Alfą i to ja witam albo nie." Kurde, to wyglądało jak prawdziwa walka. Słodki wyraz twarzy opuścił blondyna, co sprawiło, że jego błyszczące oczy zmieniły się w lite, zanim odwrócił się do swojego partnera. Mógł przysiąc, że widział w nich błyszczące światło. "Cholera." Wyszeptał za nim Thomas. Ben był wolno odciągany od sprzeczającej się pary. Mógł powiedzieć, że mężczyzna chciał go usunąć z linii ognia. "Och, a więc to jest twoja sfora? Wychodzi na to, że ja jestem tylko jakąś maskotką. A ja głupio wierzyłem, że jesteśmy w tym związku partnerami. Więc daj mi znać, jaka jest twoja decyzja, a potem koleś, ja zdecyduję, czy jesteś mile widziany w moim łóżku." Gwałtownym ruchem trzasnął drzwiami, którymi niedawno wyszedł. "Kurwa." Alfa łypnął na Thomasa. "Niech on kurwa będzie twoim partnerem, bo jak widać, nie ma żadnego sposobu, bym mógł powiedzieć mojemu, że go nie zatwierdziłem." Rzucając im ostatnie lodowate spojrzenie, ogromny Alfa popędził za swoim mniejszym partnerem. "Cóż, to było pouczające." Powiedział Thomas patrząc na Bena z szerokim uśmiechem. Wygląda na to, że Anthony potrafi wyczuć partnerów." "Dlaczego on tak cholernie dobrze pachnie?" Zapytał Ben, podążając za swoim partnerem wzdłuż korytarza. Nie chciał sprawić błędnego wrażenia, ale cholera! "Nie miej mi tego za złe. Znaczy, ty pachniesz wspaniale, ale on pachnie jak żyzna gleba i dom." Thomas kiwnął głową i rzucił mu znaczący uśmiech. "Matka Anthony'ego jest leśną wiedźmą. Wciąż nie wiem, kim jest jego ojciec. Jedno ostrzeżenie. Wąchaj go na odległość. Wszyscy tak robimy." Ben kiwnął głową. "Na odległość. Rozumiem."

Był przekonany, że nie chciał podpaść Alfie, nawet jeśli jeszcze nie dołączył do sfory. *** Thomas szedł w milczeniu do swojego apartamentu. Wiedział, że z aprobatą Anthony'ego, jego partner będzie zaakceptowany w sforze. Zazwyczaj odbywało się spotkanie określające czy nowy partner pasuje do hierarchii sfory,nhj czy muszą dołączyć do innej wilczej sfory. Miał wrażenie, że Anthony skróci cały ten proces. Pomimo wszystko, Silver nie chciał być odseparowany od swojego pięknego chłopaka, a Anthony był bardziej niż uparty. Partner Alfy może i nie był wilkiem, ale był potężny sam w sobie. Czując się lepiej z powodu relacji, Thomas przepuścił w drzwiach słodkiego rudowłosego. "Każdy z nas ma swój apartament. Im wyżej w hierarchii, tym lepsze zakwaterowanie, ale nikt nie ma złych warunków. Niektórzy wolą mieszkać w swoich własnych mieszkaniach, poza domem sfory, ale zachęcamy najwięcej z nich jak się da, by zamieszkali tutaj." Ben kiwnął głową. "Wyobrażam sobie, że ciężko w wielkim mieście mieć na każdego oko. Jest tu więcej, niż jedna sfora?" "W okolicy są cztery watahy, ale w mieście jest tylko sfora Moon, a Silver nadzoruje cały Północny Zachód. Wielu uważa go za najsilniejszego w Stanach. Anthony, którego przed chwilą poznałeś, jest architektem i obecnie buduje hotel dla wszystkich paranormalnych istot." "Mądrze." Thomas przytaknął. "Jesteśmy z niego naprawdę dumni. Nie był zbyt chętny, by zostać partnerem Silvera, bo parę lat temu stracił kochanka, ale już się zadomowił. Jak mogłeś zauważyć, wciąż mają parę ważnych kwestii do uzgodnienia. My nie będziemy mieli takich problemów." Patrzył, jak jego chłopak nastroszył się, jak zwierzę chcące wyglądać na większe. "A to dlaczego?" W oczach Bena błyszczało wyzwanie. Cholera, przez to jego fiut stanął i zwrócił na siebie uwagę.

"Bo chociaż jestem z nas dwóch większy, to myślę, że równomiernie i rozsądnie rozłożymy siły w naszym związku. Problem z Alfą i jego partnerem polega na tym, że posiadają różne rodzaje magii. Silver ma parę kwestii co do posiadania partnera, który jest silny, ale wygląda jakby zwykły wiatr mógł mu skopać tyłek i dlatego zazwyczaj ma całą świtę ochroniarzy. Nawet nie chcę wiedzieć, gdzie byli dziś wieczorem. Silver zamierza przekazać komuś parę ostrych słów." Sądząc po zadowolonej minie Bena, Thomas mógł powiedzieć, że będzie między nimi dobrze. Rzadko spotykał kogoś, kto by tak do niego pasował już od pierwszego wejrzenia. Widok chłopaka w uścisku Neda prawie wytrącił go z równowagi. Na szczęście drugi wilk szybko uwolnił swój uścisk na Benie. Zrobił sobie mentalną notatkę, by pogadać z Silverem o coraz bardziej agresywnym zachowaniu Neda. Jeśli to się utrzyma, będą go musieli wykopać z klubu. Miejsce może i służyło zmiennym do poznawania się, ale było także miejscem, gdzie powinni czuć się bezpiecznie. Nie mogli pozwolić sobie na kogoś, kto straszy klientów. Panika na twarzy Bena kazała ruszyć mu na ratunek, nawet zanim dowiedział się, że są partnerami. W każdym razie i tak nikt im nie przeszkodzi. Otworzył drzwi do apartamentu i po odwieszeniu kurtek, wskazał swojemu partnerowi kanapę. Thomas dotrzymał obietnicy i zostawił drzwi nie zamknięte na klucz. "Usiądź, dziecino." Wiedział, że jego wzrok był zdziczały, ale był zdeterminowany, by najpierw dowiedzieć się więcej o swoim partnerze, zanim przyszpili go do ziemi, oznaczy i upewni się, że są złączeni na wieki. Ben zatopił się w miękkich poduszkach, jego oczy rozszerzyły się z ostrożnością. "Musi być dobra do drzemki." Powiedział, gładząc miękki materiał. Tomas miał przelotną wizję Bena robiącego to samo z nim. Palce rudowłosego były długie, eleganckie i chciał, by owinęły się wokół jego fiuta bardziej, niż chciał czegokolwiek innego w swoim życiu. Odepchnął te myśli używając całych pokładów powściągliwości. "Chciałabym się dowiedzieć czegoś więcej o tobie. Jeśli zamierzamy być partnerami, to powinniśmy poznać nasze upodobania, twój wiek, powód, dla którego opuściłeś swoją sforę i jak zarabiasz na życie." Ben skrzywił się odrobinę. "Pewnie nie możemy najpierw się pocałować, a potem odpowiedzieć na pytania?"

Thomas zaczął się śmiać. Przysunął się i położył dłoń na nodze Bena. "Wiesz co, śliczny? Za każde pytanie na które odpowiesz dostaniesz buziaka." Wiedział, że to pewnie okropny pomysł, ale myśl o nie dotykaniu tego mężczyzny w przeciągu paru następnych sekund go zabijała. Zarówno jego wilcza, jak i ludzka strona chciała tego mężczyzny z niespotykaną potrzebą. "Zgoda." Zgodził się szybko Ben. "Mam dwadzieścia pięć lat." Kłamałby, gdyby nie miał nadziei, że jego przyszły partner zacznie od czegoś bardziej osobistego. Dał odpowiedź, na jaką to zasłużyło. Thomas pochylił się i cmoknął go w policzek. "To nie był pocałunek." "Niewielka odpowiedź to niewielki pocałunek. Poza tym, jesteś jeszcze dzieckiem. Mam przy tobie setki lat." "Wow." Oczy Bena zrobiły się szerokie, zastanawiając tym Thomasa, czy wiek będzie między nimi jakimś problemem. Ogólnie łaki nie martwiły się wiekiem, bo żyły naprawdę długo. To co było barierą wiekową nie po pokonania u ludzi, u zmiennych nie miało najmniejszego znaczenia. "Czy ta różnica wieku jest dla ciebie problemem?" "Nie, po prostu byłem zaskoczony." "Ta, to naprawdę przekonujące." Ben wywrócił oczami. "Daj mi chwilę, na przystosowanie się, dobrze? Nie każdy dowiaduje się, że jego partner jest tyle starszy od niego." Partner. Thomas uśmiechnął się na to słowo. Pochylił się, wsuwając palce we włosy Bena i złapał jego głowę w silnym uścisku. "Sądzę, że jestem ci winien kolejny pocałunek, by przekonać cię do moich zalet jako potencjalnego

partnera." "Tak, sądzę, że jesteś." Tym razem pocałunek nie był cnotliwy, lekki, ani przelotny. Tym razem Thomas badał kształt i rozmiar migdałków Bena. Brał usta Bena jak spragniony mężczyzna, szukający ostatniej kropli wody na pustyni. Jeden pocałunek zamienił się w dwa, dopóki seksowny rudzielec nie leżał pod nim bez koszulki. Thomas przegryzał i ssał sutki mniejszego mężczyzny. Zadowolony z jego reakcji, kontynuował, nakrywając w dłoni wybrzuszenie na spodniach swojego partnera, kiedy Ben zwinął się pod jego dotykiem. "Pieprzyć pytania, muszę poczuć cię wokół mnie." Thomas zamarł, gdy nieproszona myśl pojawiła się w jego umyśle. "Będziesz na dole, prawda? Nie mam nic przeciwko byciu od tej pory na dole, ale teraz muszę cię oznaczyć." Ledwie oddychał, czekając na odpowiedź chłopaka. "Nie zawsze będę na dole. Ale tej nocy jestem cały twój." Ben odchylił się i pozwolił ustom Thomasa przejąć kontrolę. Nie mogąc powstrzymać potrzeby kontaktu nagiej skóry o skórę, dotyk Thomasa był pewny i stanowczy, gdy szybkimi, oszczędnymi ruchami rozbierał swojego partnera, zanim zrzucił własne ciuchy. Ledwie mignęła mu gładka, biała skóra z warstewką rudych włosów, zanim okrył młodszego mężczyznę swoim ciałem. "Ej, nawet nie mogłem sobie popatrzeć." Zaprotestował Ben. "Dlaczego miałbyś przejmować się patrzeniem, skoro lepiej jest poczuć?" Warknął Thomas, przesuwając swoim ciałem po ciele Bena i wysyłając wzdłuż jego kręgosłupa rozkoszne dreszcze. Był ostrożny, nie obciążając całkowicie młodszego mężczyzny swoją wagą. Nie chciał zgnieść swojego nowo znalezionego partnera. Chciał się z nim związać. ***

Fiut Thomasa na jego brzuchu był twardy i długi, jedwabista główka zostawiała na jego nagiej skórze mokre pocałunki. W przeciwieństwie do swojego partnera, Ben był stosunkowo pozbawiony włosów na torsie, jedynie z odrobiną jasnych włosków na rękach i nogach. Część jego pół-rasowego statusu była zawsze przyczyną krępującego wpatrywania się w niego przez inne wilki podczas pełni księżyca, oprócz Dillona, którego spojrzenia nigdy nie było krępujące, a potrzebujące. Przez to zawsze był twardy i dlatego zmieniał się z dala od niego. Wystarczająco ciężko było przemienić się, gdy było się wilkiem tylko w połowie, a było jeszcze trudniej, gdy twoja koncentracja była skupiona na penisie. "Tak dobrze jest cię czuć." Niski głos Thomasa oderwał Bena od smutnych myśli na temat jego poprzedniej sfory. Teraz była kolej na nowy początek. Nowy początek ze wspaniałym mężczyzną, który chciał go nie tylko jako partnera, ale także w każdy inny możliwy sposób. Dillon był przeszłością i tam miało już zostać. Żale nigdy nikomu nie przysłużyły. Ben zacisnął brzuch i wtulił swojego penisa w Thomasa, który w odpowiedzi zadrżał. "Rób tak dalej, a nie będzie żadnych pytań o to, kto będzie na górze. Dojdę, zanim się w tobie znajdę." Chichocząc, Ben złapał za tyłek Thomasa i przyciągnął go bliżej, poddając się pokusie pocałowania tych bajecznych warg. Wargi napierały na siebie, usta otwierały, by pozwolić językom splatać się nawzajem. Penis Bena pulsował w reakcji na uczucie i smak drugiego mężczyzny. Thomas chwycił go mocno u podstawy i oderwał usta od Bena. "Nie dochodź jeszcze. Chcę być w tobie, kiedy to zrobisz." "Więc lepiej się pospiesz." Thomas uwolnił go i poderwał się na nogi. Wyciągnął dłoń i pomógł Benowi wstać, co mu się przydało, bo opuściła go cała racjonalność. Ten wilkołak zabrał całą jego uwagę i mógł myśleć wyłącznie o następnym dotyku. "Sypialnia. Nawilżacz." Te dwa słowa sprawiły, że Ben również się poderwał dołączając się do swojego partnera. "Możemy wypróbować kanapę innym razem." Zgodził się.

Niski, nieprzyzwoity śmiech wydobył się z ust wytwornego mężczyzny. "Liczę na to." Wciąż trzymając się za ręce pospieszyli do sypialni. Ogromne łoże z ciemnego drewna ozdobione na wezgłowiu skórą od razu przyciągało wzrok. Ben rzucił mu pobieżne spojrzenie zanim rzucił się na materac. Leżąc, kiwnął palcem na swojego towarzysza życia. "Chodź tu, przystojniaczku." "Kto by pomyślał, że takie nieśmiałe maleństwo okaże się zwierzęciem w sypialni?" "Nie jestem nieśmiały." Powiedział z uśmiechem Ben. "Po prostu nie jestem dupkiem. Poza tym, obaj wiemy, że jestem zwierzęciem w wielu miejscach, nie tylko w sypialni. Ale możemy zacząć tutaj." Po rzuceniu mu gorącego spojrzenia, Thomas sięgnął do szafki nocnej i wyjął z niej butelkę nawilżacza. Ben spojrzał na etykietkę. "Niezłe." Powiedział w aprobacie. "Dla mojego partnera wszystko, co najlepsze." Wątpił, że to czekało na niego cały ten czas, ale nie chcąc zepsuć nastroju, zwabił swojego kochanka bliżej. Bena nie obchodziło, kto dzielił łóżko z Thomasem, ale odtąd nikogo innego w nim nie będzie. Tak działało partnerstwo, przynajmniej na Alasce. Musiał dowiedzieć się, jakie tu panują obyczaje. Chociaż będąc szczerym, nic go nie obchodziło. Nie zamierzał dzielić się Thomasem. Musiał znaleźć jakiś dobry sposób, by przekazać te informacje drugiemu mężczyźnie. W końcu. "No to chodź i pokaż mi, co potrafisz zrobić ze swoim ulubionym nawilżaczem." Z niecnym uśmiechem Thomas dołączył do swojego partnera. ***

Patrzenie na bladą skórę tego pięknego mężczyzny na jego granatowej narzucie prawie wystarczyło, by Thomas doszedł nawet bez dotykania klejnotu na jego łóżku. Cholera, myślał o zachwycającym mężczyźnie już przy barze. Teraz, bez ubrań to było już za dużo. Bez przykrycia, Thomas mógł zrozumieć drapieżnika pod nim. Pierwszy raz w życiu został opanowany przez siłę innego wilka. Mając nadzieję, że Ben nie widzi jego drżących dłoni, Thomas odkręcił tubkę nawilżacza i dwoma palcami porządnie rozsmarował go na swoim trzonie. Bez słowa Ben odwrócił się na brzuch, podciągnął się na kolana i zaprezentował swój przepiękny tyłek. Thomas prawie doszedł. Znowu. Zaśmiał się odrobinę szorstko, nie mogąc powstrzymać radości. "Jak będziesz tak dalej robił, to będzie to najkrótsze oznaczenie w całej historii." Ben zaśmiał się. "Pospiesz się albo skończę bez ciebie." Mógł zauważyć, jak jego partner sięga do swojego długiego, cudownego fiuta. Odrzucając całkowicie rozwagę, Thomas rzucił się na Bena. "Mam cię." Jego partner zakołysał biodrami. "Miałeś mnie już wcześniej." Thomas klepnął go w pośladek. "Nie psuj zabawy." "Tak jest, proszę pana." Prychnął. Nie mógł przypomnieć sobie, kiedy ostatnio miał w łóżku zabawę. Gorący, spocony seks tak, ale nie zabawę. Wsuwając pierwszy palec w ciasny otwór Bena, dał swojemu partnerowi chwilę na zrelaksowanie, poruszał nim czekając, aż Ben się przyzwyczai.

"Kolejny." Stęknął Ben. Thomas wsunął następny palec, posuwając dwoma, dopóki młodszy mężczyzna się nie rozluźnił. "Gotowy na mojego fiuta?" Ben przytaknął. "O tak, daj mi go." Przyciskając usta do pokrytego piegami ramienia, Thomas ustawił czubek swojego penisa przy wejściu swojego partnera i wolno napierał na nie, dopóki jego jądra nie dotknęły pośladków Bena. Równoczesne westchnięcia pochodzące od kochanków wywoływały napady chichotów. "Przestań." Warknął Thomas. "Sprawiasz, że dochodzę." Bycie w nim, kiedy się śmiał wywoływało dziwne uczucia. Uśmiechając się przy plecach partnera, Thomas wolno pchał biodrami, dopóki Ben nie zaczął krzyczeć. "Szybciej!" Chętny wyświadczyć mu tę przysługę, wpychał się szybciej w uległe wnętrze młodszego mężczyzny, pozwalając naturze i radości ze znalezienia swojego partnera zwiększyć prędkość i głębokość pchnięć. Mimo, że Thomas pragnął to przedłużyć, wkrótce poczuł, że jest blisko. Sięgając, objął swojego partnera, pozwalając mu się w siebie wtulić, kiedy wciąż się w nim poruszał. Wysunęły mu się kły i poddając się potrzebie swego wilka, Thomas ugryzł wrażliwą skórę między ramieniem, a szyją. Ben krzyknął. Wilgoć wypełniła dłoń Thomasa, gdy mięśnie mniejszego mężczyzny zacisnęły się na jego penisie, wywołując jego własny orgazm. Wyjąc, wpompował nasienie w ciasny tyłek partnera. Padli razem na łóżko. Thomas ledwie pamiętał by przekręcić się na bok, by nie zgnieść swojego chłopaka. Delikatnymi ruchami wysunął się z Bena i polizał ranę, którą mu zrobił. "Mój, mój partner." Powiedział, przerywając ciszę. Mógł wyczuć wspólne bicie ich serc, dziki rytm dwóch istot desperacko pragnących stać się jedną.

"Wow." Szept Bena wywołał szeroki uśmiech na jego twarzy. "Czasem opłaca się być z kimś doświadczonym." Powiedział skromnie Thomas. "Chyba nie chcę wiedzieć, gdzie zdobyłeś całe to doświadczenie." Głos Bena był niewzruszony, ale odrobinę smutny. Thomas przyciągnął swojego chłopaka, wtulając go w swoje ramiona. "Nie myśl o tym, skarbie. Wiesz, że odkąd jesteśmy razem, nie będę miał już nigdy nikogo innego." "To dobrze. Nie wiedziałem, jak to jest w twojej sforze. Zastanawiałem się, jak powiedzieć ci, że będziesz już tylko ze mną." Delikatne palce zaplątały się we włosy na klatce piersiowej Thomasa. "Bo jeśli zabawisz się z kimś innym, to upewnię się, że to była ostatnia rzecz, którą zrobiłeś." "Ał!" Kępka włosków była teraz między palcami Bena, już nie przyłączona do torsu mężczyzny. "Zaborczy wilczek." Powiedział, czule trącąc nosem o nos swojego chłopaka. "Pozwól, że pójdę po ręcznik, by nas umyć." Kilka minut później, dwa umyte i przytulone wilki zapadły w pierwszy sen jako towarzysze życia.

Rozdział 2 Ben wślizgnął się na stołek barowy i rzucił barmanowi uśmiech. "Hej, Dare, mogę dostać szklankę wody?" "Już się robi, Ben." Życzliwy barman postawił przed nim szklankę, mrugnął okiem i odszedł. Typowa sobota, nawet przed szesnastą bar był oblegany przez klientów i ich gości. Ben

skończył wcześniej ze swoimi klientami i teraz czekał na swojego partnera. Ostatnie dwa tygodnie minęły mu na gorącym seksie i tworzeniu więzi. Spanie w ramionach Thomasa było główną atrakcją dnia. Nie przestawało go zaskakiwać, że jego partner był taką przylepą. Czasami było mu za gorąco w tym całym cieple jego towarzysza, ale szczęśliwie spał w tym morzu ognia, jeśli to oznaczało, że ten duży mężczyzna był blisko. Thomas był wszystkim, czego kiedykolwiek chciał w partnerze: silny, słodki i szanujący to, że Ben miał własny rozum. Nie mieli żadnych sprzeczek o to, kto jest większym Alfą. Ich więź polegała na równości. Nawet jeśli jego serce pragnęło wilka, którego zostawił za sobą, to nigdy tego nie powie. Pijąc swoją wodę, Ben poczuł, że wszystko w jego świecie jest w porządku. Musiał jeszcze powiedzieć Thomasowi, czym się zajmował. Czekał po prostu, aż mężczyzna ponownie rzuci przez pokój wyciągami bankowymi, zanim przyzna się, że jest księgowym. Sądząc z jego warczenia, gdy wychodził, nie powinno to długo zająć. "Tu jesteś." Warknął mu do ucha znajomy głos. Ben obrócił się na stołku, szok sprawił, że przez długą chwilę patrzył w milczeniu. "DDillon, co ty tu robisz?" Kompletnie bezwolnie, oczy Bena przesuwały się w górę i w dół wilka, którego zawsze uważał za uosobienie prawdziwego łaka. Mając spokojnie ponad metr osiemdziesiąt, Dillon pełen był mięśni i postawy. Jego praca jako architekta krajobrazu utrzymywała go w formie, a jego umysł był po prostu urzekający. Zagubiony w jego błękitnych oczach, dopiero po chwili zrozumiał, że Dillon coś mówił. "Co ty tu robisz?" "Zgłaszam roszczenie do mojego partnera." Bena przeszył ból. Wiedział, że odkąd jest z Thomasem, Dillon był już historią, ale myśl o tym pięknym mężczyźnie oznaczającym innego była więcej, niż mógł znieść. Jakimże samolubnym dupkiem się okazał. "Gratulacje ze znalezienia partnera." Wybąkał. To była gorzka pigułka do przełknięcia; nawet myślenie o jego kochanku nie wystarczało, by stępić szarpiący ból w jego sercu.

"Dziękuję. Jestem pewien, że razem będziemy szczęśliwi." Ben starał się znaleźć jakąś uprzejmą odpowiedź, ale to było ponad nim. Mimo, że bardzo chciał, by Dillon był szczęśliwy, z przyjemnością pozbawiłby głowy drania, który śmiał zwabić tu mężczyznę, o którym sekretnie marzył. Podczas, gdy Ben zaczął bić się z myślami, duże dłonie szarpnęły go ze stołka. Zanim zdążył zaprotestować, twarde wargi wzięły jego usta w posiadanie w pokazie całkowitej dominacji. Instynkt i wspomnienia sprawiły, że Ben roztopił się w ramionach większego wilka. Smakował tak cholernie dobrze i pachniał jak słońce. "Zabieraj swoje pierdolone łapska z dala od mojego partnera." Mężczyzna przemówił głębokim warknięciem, ale jego głos przebił się przez głośnią muzykę. *** Dillon puścił swojego partnera i odwrócił się w kierunku nowego wilka. Odsunął Bena za siebie, chroniąc go przed atakiem. "Zostań tam, kochanie." Z jakiegoś powodu jego słowa rozwścieczyły tamtego mężczyznę. "Nie mów do niego kochanie. On jest mój." Warknął drugi wilkołak. Mógł zobaczyć wysuwające się kły, gdy wściekłość opanowała zdrowy rozsądek. "On jest moim partnerem." Nie obchodziło go pozerstwo tego faceta. Nie było nawet takiej opcji, żeby zrezygnował z Benjamina. Gonił za tym dzieciakiem przez pół świata i nie zamierzał oddać go temu wilkowi. Nie miało dla niego znaczenia, że mężczyzna wyglądał jak model w swoim świetnie skrojonym garniturze, garniturze, który podkreślał jego wyborne ciało. Ben warknął zza niego. "Nie zranisz mojego partnera, Dillon." "Partner?" Krzyknął Dillon, jego serce skoczyło. "On nie jest twoim partnerem. Ja nim

jestem." "Nie w tym życiu, powodzenia w następnym." Prychnął obcy wilk. Dłonie Dillona zmieniły się w zakończone pazurami łapy i wydał z siebie głośny warkot. "Nikt nie weźmie tego, co moje." Rzucając się, rozdarł koszulę tego faceta, rozrywając ją, by dostać się do mężczyzny ukrytego pod ubraniem. Wybuchło w nim pragnienie wyrwania mu serca. Jak ten nowicjusz śmiał oznaczyć to, co było jego? Nie było wątpliwości, że będzie musiał zabić tego intruza. Jego wilk łaknął krwi. Ledwie zdążył uskoczyć, by uniknąć ataku pazurami. Dillon warknął i z imponującym pokazem odruchów, złapał drugiego wilka za gardło i rzucił nim o bar. W pokazie dominacji, Dillon opuścił głowę i ugryzł mężczyznę, jego zęby zatopiły się w szyi obcego wilka. Jego koncentracja zachwiała się, kiedy jego fiut przy nim stwardniał. Wilk pachniał jak kakao i jagody, szczęśliwe wspomnienia z jego dzieciństwa. Jego kły cofnęły się w zaskoczeniu. Korzystając z chwili nieuwagi, obcy podniósł Dillona i rzucił go na twardy parkiet. Słyszał, jak coś trzasnęło, ból krzyczał w jego organizmie, wywołując w jego ciele konwulsje, kiedy walczył ze zmianą. Przemiana była reakcją wilkołaka na niebezpieczeństwo, ale nie chciał tracić czasu, którego potrzebował na zmianę. Nie mógł zostawić Bena bez ochrony. "Nie zrań go!" Krzyknął Ben. Dillon był zadowolony, słysząc niepokój w głosie jego partnera, nawet jeśli ból pulsował mu w głowie, a świat poszarzał. Zmieniał się. Dillon zamrugał, kiedy warknął głęboki głos. "Co tu się dzieje?" Leżąc na podłodze patrzył, jak największy wilk, jakiego kiedykolwiek widział wszedł w jego pole widzenia. Wilkołak podążał za szczupłym, pięknym blondynkiem, który miał błyszczący uśmiech na twarzy, jakby cała ta pieprzona sytuacja była niezwykle zabawna. Czy on świecił? Nie. To pewnie omamy w jego mózgu. "Czyż nie jesteś ślicznym wilczkiem." Powiedział blondynek śpiewnym głosem. Mógłby warknąć na niego, ale pachniał zbyt dobrze i się opanował. Takkkkk, tutaj. Jego noga tupała,

przyciągając uwagę. "Przestań go pieścić." Zażądał Alfa. Wielki zmienny pochylił się i złapał świetnie pachnącego mężczyznę, a Dillon obnażył agresywnie zęby. Alfa warknął. Instynkt kazał Dillonowi przekręcić się, ukazując brzuch. Próbował posłać skruszone spojrzenie mniejszemu mężczyźnie, który gładził go po głowie, zanim wstał i stanął obok wilka Alfa. "Zawsze musisz wywoływać kłopoty, prawda?" Powiedział duży wilk, składając delikatny pocałunek na policzku mniejszego mężczyzny. "No ba." "Dillon." Wyszeptał Ben, zsuwając się na podłogę i przyciągając głowę wilka na swoje kolana. Jego oczy błyszczały w przydymionym świetle klubu. Oczy Bena zawsze były jego największą zaletą. Ciepłe i pełne wyrazu, pozwalały każdemu, kto w nie patrzył wiedzieć, co młodszy mężczyzna czuł. Dillon odwrócił głowę, przyciskając nos bliżej krocza swojego partnera, wdychając pyszny zapach pożądania. Człowiek w nim jęknął z potrzeby. "Cóż, to było interesujące." Rozbawienie wypełniło głos blondynka, kiedy pomagał drugiemu wilkowi wstać z podłogi i podał mu ścierkę, by zatrzymał krwawienie z szyi. "Thomas, co tu się do cholery dzieje?" Zażądał odpowiedzi Alfa. "Ten facet próbuje ukraść mi partnera." Thomas wskazał na Dillona. *** Ben oglądał całą scenę, jakby był widzem własnego życia. W jakiś sposób to nie wydawało się realne. Otrząsał się z szoku, kiedy Anthony uśmiechnął się do niego. "Hej, Ben, znalazłeś swojego drugiego partnera. Gratuluję." Wciągając jego leśny zapach, nie zrozumiał do końca słów ślicznego chłopaka. "Drugi partner?"

"Cóż, większość fae potrzebuje więcej, niż jednego partnera." Zrzucił nonszalancko tę bombę, jakby właśnie nie zmienił światopoglądu Bena. "Jak to fae? Moja matka była człowiekiem." Ben wstał, ostrożnie kładąc głowę Dillona na podłodze. Podczas tej rozmowy chciał być na nogach. Thomas owinął ramię wokół Bena, oferując mu wsparcie. Był wdzięczny za pocieszenie, ale bardziej niż trochę zdezorientowany. Zdezorientowany i podekscytowany. Co, jeśli mógł mieć ich obu? To było chciwe i złe... ale, och, tak bardzo kuszące. Anthony zaśmiał się, lekko brzęczący dźwięk zatańczył wokół pomieszczenia jak iskrzące promienie słońca. "Jeśli tak ci powiedziała, to znaczy, że kłamała. Jesteś co najmniej w połowie fae. Zawsze rozpoznam krew fae." "Masz na myśli, że nie jest w pełni wilkiem?" Thomas wpatrywał się w Bena, jak gdyby próbował zauważyć jakieś defekty genetyczne. "Ale możesz się zmieniać, prawda?" Zapytał Thomas do długiej przerwie, kiedy Ben robił się bledszy i bledszy. Ben przytaknął. Chciał odsunąć się od Thomasa, ale ten go nie puścił. Kiedy Dillon się zmieniał, rozbrzmiał trzeszczący dźwięk. Zajęło to tylko chwilę, bo jego przyjaciel z dzieciństwa był silnym wilkiem. W mgnieniu oka ciemnowłosy mężczyzna potrząsnął głową i wstał, by stanąć z nimi twarzą w twarz. Jego oczy skupiły się na Thomasie, lub bardziej szczegółowo, na ramieniu owiniętym wokół Bena. "No cóż, wiem, że jestem partnerem Bena i jeśli ty uważasz, że jesteś jego partnerem, to mamy problem. Nie oddam go." Ben odwrócił się i zobaczył w oczach Dillona fanatyczne światło i wiedział, że wynikną ogromne problemy, jeśli nie wyłoży jakiś gruntownych zasad. "Zapomnij o tym, Dillon." Ostrzegł. "Znam to spojrzenie. Jeśli coś stanie się Thomasowi, to obarczę cię za to odpowiedzialnością." "Uspokoić się, wszyscy! Chodźmy do biura i pogadajmy. Nie potrzebuję w klubie kolejnej bójki. Macie szczęście, że to nie zdarzyło się podczas największego ruchu albo wykopałbym stąd

wasze tyłki." Silver poprowadzić ich przez morze zainteresowanych gapiów do drzwi z tyłu klubu. W środku znajdowało się przestronne pomieszczenie w ogromnym biurkiem, dwoma skórzanymi sofami i trzema skórzanymi fotelami, wszystko utrzymane w bogatej, brązowej tonacji. Silver usiadł na jednej z kanap, sadzając swojego mniejszego partnera na swoich kolanach. Dillon usiadł na jednym ze skórzanych foteli, Thomas na drugim. Obaj spojrzeli na Bena wyczekująco. Dołączył do pary Alf na kanapie, kładąc sobie stopy Anthony'ego na kolanach. Potrzebował pociechy z dotyku, nawet jeśli ledwie znał tego mężczyznę. Żaden z jego potencjalnych partnerów nie wyglądał w nastroju na przytulanki, a w tym momencie wybranie jednego z nich mogłoby być początkiem jakiejś masakry. Potrzebując otuchy nagiej skóry, automatycznie zdjął z Anthony'ego sandały i zaczął masować jego stopy. "Dam ci sześćset lat, żebyś tego nie przestawał." Westchnął Anthony zamykając oczy. "Nie zasypiaj, słodziutki. Miałeś nam właśnie powiedzieć, skąd wiesz o Benie." Anthony pochylił głowę na klatce piersiowej Alfy. "Hmmm. Mój ojciec jest w połowie fae. Ja jestem zaledwie w jednej czwartej. Ale jest zawsze coś, co je zdradza. U Bena to oczy. Widziałem ten kolor jedynie na dworze fae." "A kiedy byłeś na dworze fae?" Spytał Silver pozornie łagodnym głosem, ale Ben mógł zobaczyć, że Alfa zmrużył oczy, jakby odbywał przesłuchanie. Podskoczył, instynktownie próbując ochronić Anthony'ego. "Czy nie zbaczamy z tematu? Co mam zrobić? Nie sądzę, by ci dwaj byli skłonni się mną podzielić." Zerknął na surowe twarze swoich partnerów. Wróciły do niego pełne gniewu wyrazy twarzy. "Widzicie?" Anthony wzruszył ramionami. "Trudno. Mogą albo się tobą podzielić albo być sami. Nigdy nie słyszałem o fae, który by żył z mniej niż jednym partnerem." Przerażenie błysnęło na twarzy Alfy. Ben zobaczył, jak ten przełyka. "Czy to znaczy, że będziesz potrzebował drugiego partnera?" Spytał Silver, nie mogąc całkowicie ukryć paniki. Śmiejąc się, Anthony odwrócił głowę i dał Silverowi buziaka. "Jestem fae tylko w jednej czwartej, skarbie. Mam już tyle partnera, ile mogę udźwignąć."

"Dobrze." Silver przytulił mocno swojego chłopaka. "Bardzo dobrze." Thomas skoczył na nogi i stanął przed Alfą. "Więc według ciebie w porządku jest, że to ja muszę się dzielić, ale ty już nie. Wiem, że zabiłbyś każdego, kto by nawet pomyślał o dotykaniu Anthony'ego." Z delikatnym pocałunkiem, Silver postawił swojego chłopaka na nogi, zanim sam wstał. "Nie mogę zabić każdego, kto myśli o dotykaniu Anthony'ego, bo nie mielibyśmy nikogo w sforze." Potężne szare oczy spojrzało na całą trójkę i Ben mógł prawie poczuć wewnętrzny przymus pokazania wielkiemu Alfie brzucha. Cholera, silny był. "Tak jak powiedział mój partner. Możecie albo sobie z tym poradzić albo dołączyć do sfory jako potrójni partnerzy. Działo się to już wcześniej, ale z tego co wiem, nie działo się to w ciągu ostatnich stu lat. Ale wasza trójka musi sobie z tym poradzić. Nie chcę mieć żadnych tarć w sforze. Zrozumiano?" Włoski na rękach Bena podniosły się. Chciał zostać sam na sam z Anthonym i dowiedzieć się więcej o fae, ale patrząc na spojrzenia swoich partnerów wiedział, że to nie pora. To mogło wyjaśnić jego wewnętrzną potrzebę ochrony tego chłopaka. Krew wzywała krew. Thomas ukłonił się przed swoim Alfą. "Musimy to przedyskutować. "Dziękuję za radę, Silver." Z uśmiechem, złożył niski ukłon Anthony'emu. "I za twój wkład, partnerze Alfy." Anthony posłał mu buziaka. Ben spojrzał przez chwilę na Anthony'ego, ciekawy dlaczego nie przytulił Dillona i nie powitał go w rodzinie. Dillon również złożył ukłon i nieznacznie odchylił głowę, ukazując swoje gardło parze. "Ja również dziękuję za waszą radę i możliwość dołączenia do waszej sfory. Naprawdę nie myślałem wcześniej o niczym, niż o odzyskaniu Bena. Mamy wiele do przedyskutowania." Dillon podszedł i biorąc dłoń Anthony'ego, złożył na jej wierzchu pocałunek. "Oczywiście, nigdy nie byłem w sforze, która miałaby tak ślicznego partnera Alfy."

Silver zabrał dłoń z uścisku Dillona i starł zapach drugiego wilka. Oczy Anthony'ego błysnęły w kierunku Bena. "Będę miał oko na tego tutaj, kotku, on jest zbyt gładki." Para Alfa wyszła, ale wcześniej Silver rzucił Dillonowi ostrzegawczego spojrzenie.

Rozdział 3 Thomas nie mógł uwierzyć, że wszystko tak szybko się spieprzyło. Jeszcze godzinę wcześniej marzył o dołączeniu do swojego chłopaka przy barze na kilka drinków przed snem, teraz nie tylko to się posypało, ale najwyraźniej zyskał dodatkowego wilka. Nie to, że Dillon nie był atrakcyjny, ale nie był partnerem Thomasa i pewnie będzie potrzebować całej swojej kontroli, by nie wbić się w szyję tego popaprańca, jak tylko Ben się odwróci. Już myśl o wysokim, muskularnym mężczyźnie dotykającym Bena sprawiła, że stawał się wściekły i dostał mdłości. "Co zamierzamy zrobić?" Dillon usiadł na skórzanym siedzeniu. "Musimy znaleźć sposób by związać się nawzajem. Nie zrezygnuję z Bena. On jest mój i jeśli będzie nalegał, na bycie również twoim, wtedy zgłoszę wniosek potrójnego partnerstwa. Najlepiej zrobić to tutaj, bo nasza sfora na Alasce nie uzna potrójnego partnerstwa. Cholera, oni nawet nie uznają gejowskiej pary." Oczy Dillona spotkały się z oczami Thomasa i po raz pierwszy uderzyło go, jak uderzająco turkusowe były oczy drugiego wilka. Niebiesko-zielony odcień był prawie hipnotyzujący. Thomas nie mógł powstrzymać uśmieszku. "Ben nie potrzebuje wniosków. Został już zaakceptowany." Dillon utkwił spojrzenie w Benie. "Jak to możliwe? Najbliższa pełnia jest w przyszłym miesiącu." Ben uśmiechnął się. "Anthony zdecydował, że będę dobrym członkiem sfory i powitał mnie." "A-ale on nie jest wilkiem."

Zmieszanie Dillona było prawie słodkie. Thomas wrednie cieszył się cierpieniem drugiego mężczyzny. "Anthony może być architektem i nie-wilkiem, ale każdy może zobaczyć, kto jest górą w tym związku." Dillon prychnął. "Też odniosłem to wrażenie. Czekaj, jak on ma na nazwisko?" "Carrow." "Wow. Wiedziałem, że wygląda znajomo. Byliście kiedyś w Hotelu Carrow?" Thomas potrząsnął głową. "Nie. Ale słyszałem, że jest wspaniały. Jesteś architektem?" Dillon pokręcił głową. "Projektantem krajobrazu." "Jeśli zostaniesz, może Tony znajdzie pracę dla ciebie." Powiedział Ben. "Albo Silver." Powiedział Thomas ze uśmiechem. "On zawsze szuka ludzi do ochrony Anthony'ego." "Jest w opałach?" Spytał Dillon, zaniepokojone spojrzenie pojawiło się na jego przystojnej twarzy. Jego mina wskazała na to, że byłby skłonny być ochroniarzem, gdyby Alfa tego chciał. Thomas miał dziwne wrażenie, że mężczyzna będzie dobrym nabytkiem dla sfory. Gdyby Dillon nie chciał partnera Thomasa, kto wie, czy nie staliby się przyjaciółmi. A było tak, że chciał, by ten mężczyzna odszedł. Śmierć byłaby lepsza, ale zadowoli się czymkolwiek. Niestety, wyglądało na to, że jego życzenie się nie spełni. Nigdy. "Nie, ale ma nowy projekt, przez który musi pracować z wampirami i innymi istotami nadprzyrodzonymi. Silver obawia się, że któryś z nich będzie próbował ukraść jego skarb." "A to uzasadniony strach." Powiedział Ben. "Jest słodki i naprawdę piękny. Każdy byłby zaniepokojony, jeśli byłby jego partnerem."

Thomas i Dillon warknęli jednocześnie. "Och, proszę, jakbyście nie zauważyli." Powiedział Ben, wywracając oczami. "Wróćmy do tematu. Jak zamierzamy dzielić się naszym partnerem?" Nie chciał dzielić się Benem, ale jeśli inna opcja powodowałaby, że jego partner byłby na zawsze rozdarty, to zrobiłby wszystko, co trzeba, by Ben był szczęśliwy. "Mogę zamieszkać w okolicy, dopóki nie zostanę zaakceptowany jako członek. Możemy się wymieniać, wiążąc się z Benem i cementując nasze sparowanie. Zabiorę go, bo jestem pewny, że już oznaczyłeś go jako swojego partnera." "Nie zabierzesz go stąd." Powiedział Thomas. "Dorastałem z nim, jest mój." Odpowiedział Dillon. Pieprzyć to. "Więc powinieneś go oznaczyć, kiedy miałeś szansę, zamiast pozwolić mu odejść na tysiące mil i znaleźć innego partnera." Thomas zauważył cios i uchylił się z drogi przyjmując cios na ramię. "Wystarczy!" Krzyknął Ben. Thomas i Dillon zamarli. "Przestańcie się o mnie bić. Jeśli obaj jesteście moimi partnerami, to musicie nauczyć się dzielić. Thomas, sądzę, że to dobry pomysł, żebym wrócił z Dillonem do hotelu i odbył z nim rozmowę." "Nie. Nie ma nawet mowy, żebym pozwolił obcemu zabrać mojego chłopaka." Thomas podniósł do góry dłoń, uciszając protesty. "Bez obrazy Dillon, ale nie znam cię i nie oddam ci tak po prostu mojego partnera. Możesz spać na kanapie, ale chcę być obecny, gdy będziesz rozmawiać z Benem. Nie wiem, co się stało między wami, ale jeśli wszyscy zamierzamy utworzyć jakiś

związek, muszę znać szczegóły." Ben zagryzł wargę Biedna, zbolała mina powróciła na jego twarz, wpatrywał się w nich jak pies, który nie ma pojęcia, który jest jego panem. Dillon przez chwilę wpatrywał się w niego badawczo, zanim wypuścił powietrze z płuc. "Nie cierpię tego przyznawać, ale ja też nie pozwoliłbym ci wyjść z Benem. Okay, wezmę tylko torbę z samochodu i wtedy będziemy mogli pogadać." Gdy Dillon wyszedł, Ben rzucił się w ramiona Thomasa. "Tak bardzo przepraszam, Tommy. Nie sądziłem, że po mnie przyjdzie. Kiedy nie pokazał się pokazał się na ceremonii oznakowania sądziłem, że między nami wszystko skończone." Thomas przełknął gulę, która utworzyła mu się w gardle. "Kochasz go?" Ben przytaknął, odsuwając swój wzrok spod badawczego spojrzenia Thomasa. "Spójrz na mnie, dziecinko." W oczach rudowłosego błyszczały łzy. "Nie możesz nic poradzić na to, kogo kochasz." Ben położył głowę na ramieniu Thomasa, trzymając go mocno. "Ale ciebie też kocham." Gładził plecy swojego partnera, by uspokoić jego drżenie, które mógł poczuć przez cienki materiał jego koszuli. "Wymyślimy coś. Kocham cię i nie wypuszczę cię." Potrząsnął nim delikatnie. "Rozumiesz?" Ben przytaknął z załzawionym uśmiechem. Zanim zdążył coś jeszcze powiedzieć, drzwi otworzyły się ponownie. Spojrzenie Dillona stwardniało na widok objętych mężczyzn. "Lepiej się przyzwyczaj." Powiedział Thomas. "Jeśli wszyscy mamy być razem, to będziesz patrzył, jak robię o wiele więcej niż trzymanie go." Dillon kiwnął głową. "Wiem, ale to nie znaczy, że muszę to lubić."

Ben wyślizgnął się z objęć Thomasa, ale złagodził jego nastrój, składając na jego ustach delikatny pocałunek. Dillon warknął. Kiedy para odwróciła się w jego kierunku, wzruszył ramionami, jego policzki się zaróżowiły. "Wybacz, instynkt." Thomas dał spokój. Przynajmniej wyglądało na to, że Dillon się starał. *** Dillon wpatrywał się w tę parę i starał się nie wyrwać Bena z ramion drugiego wilka. Bóg jeden wiedział, że Thomas w świetle zaistniałej sytuacji wydawał się zachowywać całkowicie przyzwoicie. Inny wilk mógłby zapewne wywalić go z miasta, używając swoich znajomości. Ten Alfa wyglądał na takiego, który byłby w stanie to zrobić. Może nawet wygoniłby go na resztę życia albo zabił cicho i ukrył ciało. W podobnej sytuacji też by to rozważył. Gdyby pierwszy związałby się z Benem, nie byłby taki uprzejmy. Ostrożnie obejrzał Bena i był jednocześnie zadowolony i zmartwiony widząc, że młodszy wilk wyglądał tak dobrze. Gdzieś z tyłu umysłu wyobraził sobie młodszego wilka przyciśniętego do niego i wdzięcznego za to, że go stamtąd wyrwał. Nie mógł wyobrazić sobie Bena całkowicie szczęśliwego z przystojnym partnerem. Inaczej niż śmierć, to był najgorszy możliwy scenariusz. "Ben, chcę, żebyś wiedział, że chciałem być na znakowaniu, ale rodzice wysłali mnie za miasto." "Nigdy mnie nie lubili." Powiedział Ben cichym głosem. Usiadł na kanapie, przyciągając kolana do piersi. Thomas usiadł na kanapie i wciągnął Bena na swoje kolana, by pocieszyć młodszego wilka. Dillon pragnął być jedynym, który gładziłby złoto-rudą głowę, ale wiedział, że nie czas na to. "Nie rozumiem, czym jest to znakowanie." Wtrącił się Thomas. "Nie macie tu ceremonii znakowania?"

Thomas potrząsnął głową. "Skoro wiesz, od pierwszego zaciągnięcia nosem, że ktoś jest twoim partnerem, to po co ceremonia?" Dillon wzruszył ramionami. "My zawsze robiliśmy w ten sposób. Kiedy wilk osiąga wiek dwudziestu pięciu lat, kwalifikuje się do ceremonii. Jeśli nikt go nie oznaczy, może on odejść jako samotny wilk albo zostać w pobliżu i mieć nadzieję, że do sfory dołączy ktoś, kto wybierze sobie ją lub jego. Ben, dlaczego na mnie nie zaczekałeś? Wiedziałeś, że zamierzałem cię oznaczyć." To było pytanie, które nękało go nocami. Co, jeśli po tym wszystkim co przeszedł, Ben tak naprawdę go nie chciał? Ben wstał z kolan Thomasa pieszcząc je czułym gestem. Nie pomagało Dillonowi patrzeć na te wszystkie dodatkowe czułe dotknięcia skierowane do Thomasa i ani jednego pocałunku dla niego. "Nie wiedziałem, że zamierzasz mnie oznaczyć. Miałem nadzieję, ale kiedy nie pojawiłeś się na ceremonii, pomyślałem, ze to twój sposób, by łatwo się mnie pozbyć. Twój ojciec powiedział mi, że wybrałeś podróż, więc pomyślałem, że pewnie w ten sposób sygnalizujesz mi, że mnie nie chcesz." Dillon wpatrywał się w swojego zachwycającego partnera przez długi moment, zanim upadł na kolana. "Jak mogłeś nie wiedzieć, że cię chciałem? Od pierwszego dnia, w którym cię poznałem, każdym oddechem chciałem wdychać twój zapach, chciałem, by każdy usłyszany głos był twoim głosem. Jesteś dla mnie wszystkim." Wziął dłonie Bena i upadł na kolana, próbując ukryć panikę łomoczącą mu w piersi, kiedy spojrzał w górę mężczyznę, który był całym jego światem. "Nie potrafię żyć bez ciebie. Proszę, bądź mym partnerem." W oczach Bena zabłysły łzy. Z delikatnym naciskiem szarpnął za dłonie Dillona, chcąc by wstał. "Przepraszam, że nie możesz być moim jedynym partnerem, Dillon, ale jeśli jesteś skłonny się podzielić, to będę szczęśliwy mając cię jako członka mojej rodziny." Zduszony śmiech wyrwał się Dillonowi z gardła, kiedy owijał ramiona wokół swojej miłości

i brał głęboki wdech, zaciągając się słodkim zapachem swojego partnera. Cytrusowy zapach szamponu zmieszał się z pożądaniem i uderzył prosto w jego penisa. "Pragnę cię." Przepiękne oczy Bena spojrzały w górę na niego i zobaczył całą miłość, jaką pragnął w nich ujrzeć. Wyczuł pojawienie się obok tego drugiego, ale nie odrywał oczu od Bena. "Czasem będziesz musiał się nim ze mną podzielić." Oschły głos Thomasa przerwał ten moment. Dillon westchnął i odwrócił głowę, by spojrzeć na drugiego wilka, przerywając kontakt wzrokowy z ukochanym. Po raz pierwszy tak naprawdę przyjrzał się Thomasowi. Spojrzał ponad jego dość kształtną powierzchownością i w orzechowych oczach zobaczył te same obawy, które sam czuł. "Jesteś skłonny się nim dzielić?" Thomas przytaknął. "Nie jestem zbyt chętny, ale skłonny. Chodźmy do sypialni i zobaczmy, czy potrafimy się podzielić. Jeśli nasze wilki nie będą tego potrafiły, jeden z nas będzie musiał odejść." Nie musiał mówić, kto odejdzie, to w końcu była sfora Thomasa. Dillon tylko kiwnął głową i po raz pierwszy odkrył, że jest na słabszej pozycji. Jako silnemu wilkowi w alaskiej sforze, ciężko mu było zdać się na kogoś innego, ale dla Bena był gotów spróbować. "Ostatnia szansa Ben, wciąż możesz wrócić ze mną." Naprawdę nie mógł nic na to poradzić. Ben posłał mu smutny uśmiech. "Jestem już związany z Thomasem." "Kurwa." Teraz nie było szansy, by to odkręcić. Raz związane wilki nie mogły przebywać z dala od

siebie na dłużej niż kilka dni. To był jeden z powodów, dla których wilki podróżowały zawsze co najmniej w parze. "Niezła próba." Prychnął Thomas. "Ty pewnie też byś tak zrobił." "I dlatego cię nie zabiłem." Dillon uśmiechnął się. Miał wrażenie, że Thomas rozumie go lepiej niż Ben. Silny wilk, ale uczuciowy człowiek – to nie była kombinacja pożądana w alaskiej sforze. Nie sądził, by to był problem w sforze, w której znalazł się Ben. Mimo wszystko, partner Alfy był delikatnym maleństwem bez ani kropli wilczej krwi. Jeśli główny Alfa nie miał nic przeciwko uczuciowemu człowiekowi, to tym bardziej nie będzie miał nic przeciwko delikatnemu wilkowi. Myśląc o tym, podążył za parą do sypialni, zatrzymując się tam zaskoczony. "Cholera. To największe łóżko, jakie kiedykolwiek widziałem." Thomas spojrzał na nie przeciągle, jakby nigdy go nie widział. "Kiedy kupowałem w zeszłym roku nowe łóżko, wybrałem największe, jakie mieli. Teraz zastanawiam się, czy to dlatego, że miałem jakieś przebłyski naszej trójki. W mojej rodzinie są jasnowidzowie. Do tej pory myślałem, że mnie to ominęło, teraz nie jestem tego taki pewien." "Może i nie." Zgodził się Dillon. Thomas był ogromnym mężczyzną, ale jak na łaka średni. Ben był maleńki, więc ci dwaj nie potrzebowali tak dużo miejsca, nawet jeśli kręcili się we śnie. Węzeł w jego żołądku wreszcie się rozsupłał. Jeśli Thomas przewidział potrzebę większej ilości miejsca, to wszystko powinno się ułożyć. Thomas rozebrał się do naga, ale Ben i Dillon wciąż byli w pełni ubrani. Dillon przez chwilę zachwycał się nachyloną postacią Thomasa, zanim podszedł do Bena i jednym płynnym ruchem zdjął z niego koszulę. Wyczuł ruch pod sobą i zobaczył klęczącego Thomasa, zdejmującego z Bena buty. Sytuacja, w której nagi mężczyzna klękał u jego stóp spowodowała, że jego penis ustał i

zwrócił na siebie uwagę. Orzechowe oczy Thomasa zabłyszczały, kiedy spojrzał do góry. "Sam fakt, że ty i ja nie jesteśmy partnerami, nie znaczy, że nie możemy cieszyć się sobą nawzajem. Mimo wszystko, będziemy razem przez naprawdę długi czas." "Ohhh, moglibyście się pocałować. To by było taaaaaakie gorące." Zagruchał Ben. Thomas wstał i przesunął Bena między nich. Niepewny wzrok pojawił się w jego oczach i Dillon musiał przyznać, że też to poczuł. "Jesteś pewny, kochanie?" Spytał Dillon. "Nie będziesz się przez to czuł... no dziwnie?" Ben wzruszył ramionami. "Tak jak powiedział Thomas, spędzimy ze sobą długie lata. Nie potrafię wyobrazić sobie dzielenia tego łóżka przez setki lat, a was dwóch w ogóle się nie dotykających. To nienaturalne." Dillon poczuł ciekawskie palce Bena wsuwające się w jego włosy. "Pocałuj mnie pierwszy, może będzie łatwiej z moim smakiem na twoich ustach." "No, to jest coś, z czym mogę się zgodzić." Dillon owinął ramiona wokół Bena, przyciągając mocno do siebie młode ciało. Nie dając mu szansy na zmianę zdania, Dillon zawładnął ustami Bena z desperacją, tęsknotą i potrzebą budującą się odkąd cała ta sprawa z partnerstwem się zaczęła. Przez dotyk starał się przekazać, jak bardzo chciał, by to wszystko zadziałało. Pierwszy pocałunek zamienił się w drugi, kiedy Ben odpowiedział z nawet większym entuzjazmem, niż się spodziewał. Entuzjazmem, o którym myślał, że jest możliwy tylko w marzeniach. To był mężczyzna, na którego czekał tyle lat by dorósł, jego wyśniony mężczyzna, jego partner. Zaskoczyło go, gdy poczuł dłonie rozsuwające suwak jego spodni. Dłonie Bena były owinięte wokół jego pasa. Odsunął się, by rzucić spojrzenie. "Tylko pomagam." Powiedział z szerokim uśmiechem Thomas. Dillon powrócił do pożerania Bena. To mógł być ostatni raz, kiedy trzymał w ramionach swojego partnera, słodko-gorzkie pożegnanie z mężczyzną, który posiadł jego serce i mógł bardzo łatwo je zniszczyć. Jeśli Thomas albo wilk Bena go odrzucą, skończy ze swoim życiem. Bez swojego partnera był niczym. Nie było sensu, by dalej żyć. Obie jego połowy rozważały tę drogę.

"Nie." Ben wyszarpał się, jedynie dłonie Dillona trzymały go, by nie upadł na tyłek. "Nie możesz tego zrobić!" "Uspokój się, dziecinko." Dillon głaskał nagą skórę Bena długimi, płynnymi ruchami. "Co się dzieje?" "Mogę słyszeć twoje myśli." Thomas gwałtownie wciągnął powietrze, stając za Benem. "Kurwa, jesteście partnerami." Tylko Alfy lub partnerzy mogli słyszeć myśli innego wilka. Nie było możliwości, by Ben był Alfą. Poczuł, jak dłonie Thomasa ocierają się o jego, jakby próbował uspokoić zdenerwowanego wilka. "O czym myślałeś?" Spytał Thomas, jego oczy pełne były niepokoju z powodu bladości Bena. "Jeśli to nie zadziała, a nasze wilki go odrzucą, to on się zabije." Powiedział Ben między wdechami. Młodszy wilk zaczynał szybko wpadać w panikę. Thomas kiwnął głową. "To ma sens." Ben odkręcił się do niego, ukazując kły. "To nie ma sensu!" Krzyknął. *** Thomas patrzył z poczuciem winy jak Ben stawał się kompletnie rozstrojony. Wyglądało jakby był zapatrzony w drugiego mężczyznę. Nie mógł winić Dillona za dążenie do śmierci bez Bena. Sam zrobiłby to samo. Widział wilki, które straciły swoich partnerów. Żyli jedynie w połowie i przez lata trwali w nieustannej depresji. Lepiej skończyć to od razu, niż żyć jak duch. Nie było możliwości, by stracił swojego partnera po tylu latach szukania go i jeśli to

oznaczało zaakceptowanie innego wilka, to znajdą jakiś sposób. Pomimo tego, że Dillon chciał partnera Thomasa, zdawał się porządnym facetem, który chciał dla Bena jak najlepiej. Nie potrafił się na niego złościć, to nie była wina Bena, że potrzebował ich obu. Przeciwnie, czuł wobec drugiego wilka współczucie, kiedy Dillon patrzył, jak wszystkie jego marzenia się rozwiewają. Żal ścisnął Thomasa za serce. "Zostań z nami, Dillon. Nie chcę stracić mojego partnera i mam wrażenie, że jeśli odejdziesz, to Ben tego nie przeżyje." "Nie potrzebuję twojego miłosierdzia." Warknął Dillon, ukazując wilcze zęby. Thomas strzelił go w nos. Wydał on odpowiedni trzask, a mężczyzna upadł. "Thomas!" Ben odwrócił się do niego z szokowaną miną. "Chciałem nakłaść mu trochę rozumu." Powiedział z miną niewiniątka. Współczucie odpadało; czasem lepiej było się bić. Dillon warcząc podniósł się na nogi. Ben stanął mu na drodze. Używając swojego ponadprzeciętnego refleksu, wstrzymał na czas cios. "Uważaj, dziecino, prawie cię uderzyłem." "Wolałbym, żebyś mnie uderzył, niż miałbyś zginąć." Thomas mógł prawie usłyszeć złość w głosie Bena. "Wracajmy lepiej do tematu. Dillon, rozbierz się." Rozbawiło go, jak drugi wilk łypał na niego i jednocześnie pozbywał się reszty ciuchów. Nos był prawie uleczony i wrócił do swojego oryginalnego kształtu, zanim był nagi. Dillon wytarł krew w koszulę zanim z aroganckim uśmiechem zdjął bokserki. Facet był potężny, nawet jak na zmiennego. Thomas ledwie uniknął jego wcześniejszego ciosu. Jeśli doszłoby między nimi do walki, to nie był całkowicie przekonany, czy by wygrał. Podziwiając pierś drugiego mężczyzny, wystarczyło jedno spojrzenie w dół, by Thomas dostał kompleksu mniejszości. Facet był kurewsko wielki. Cieszył się, że Ben powiedział mu, że nigdy wcześniej nie miał intymnych kontaktów z Dillonem. Nie był pewny, czy chciał znaleźć się w seksualnej rywalizacji z

czymś tak dużym. Jednakże Ben miał rację. Będą razem przez naprawdę długi czas, a jego ciało stwardniało na myśl o tym wielkim potworze w jego ciele. Nigdy jakoś nie preferował partnerów o penisach powyżej średniej, ale może przy odrobinie praktyki i dostępem do tego dużego fiuta zmieni zdanie. "Mam nadzieję, że zamierzasz użyć dużej ilości nawilżacza." Ben zachichotał. "Nigdy się nie skarżyłem." "Mogę się założyć." Ben brzmiał na oszołomionego. "Nigdy nie widziałeś go nago podczas przemiany?" Wśród wilków nie było tabu związanego z byciem nago. Kurde, podczas pełni zaskakujące było widzieć jakiegoś w jakichkolwiek ubraniach. "Nie chciałem go zawstydzić przez wpatrywanie się. Upewniałem się, że zmieniam się na innym terenie." Dillon zaśmiał się. "Ja nie robiłem ci tej samej przyjemności, kochanie. Patrzyłem, kiedy tylko miałem okazję. Zdejmuj bokserki, mam ochotę na te piękne ciałko." Thomas nie wiedział, czy Dillon specjalnie go ignoruje, czy był po prostu skupiony na Benie, ale odsunął się na bok, żeby tamten mógł dotknąć jego partnera. Czekał, aby jego wilk warknął na widok innego dotykającego tego, co było jego. I czekał. I nic. Huh.

Dillon spojrzał na niego. "Zamierzasz się rzucić?" Thomas potrząsnął głową. "Jak na razie jest dobrze." Zauważył, jak ramiona drugiego wilka się rozluźniają, kiedy poprowadził Bena do łóżka. Dillon spojrzał za siebie. "Chodź tu, przystojniaku, to jest łóżko na co najmniej trzy osoby." Jego wilk warknął w odpowiedzi na to. "Ono jest maksymalnie na trzy osoby i nie zapomnij o tym." Myśl o Dillonie dotykającym kogo innego sprawiła, że widział na czerwono. "Na konkretne trzy osoby." Nie wiedział, czy więź z drugim partnerem będzie tak silna, ale myśl o Dillonie dotykającym kogoś innego, niż Ben lub on sam sprawiała, że czuł się chory. Kurwa, może więź poprzez Bena była silniejsza, niż sądził albo te wcześniejsze ugryzienie zrobiło coś więcej, niż tylko bolało. Tylko partnerzy byli objęci ugryzieniami innych zmiennych, a Dillon głęboko wgryzł się w jego ramię. Thomas uśmiechnął się. W tym momencie wiedział, że wszystko się uda. Dillon rzucił mu pytające spojrzenie. Udał, że go nie widzi. Mogli pogadać o tym później. W tej chwili musieli dokończyć wiązanie. Nie chcąc stracić nic z parowania, posłusznie wspiął się na łóżko, rozkładając się obok Bena, tak że otaczali mniejszego mężczyznę z obu stron. Miał wrażenie, że w ten sposób będą spać w nocy. Obaj chroniący to, co było dla nich najcenniejsze. Ben leżał twarzą do Dillona. Thomas wiedział, że to naprawdę było wiązanie dla Bena i Dillona, ale jego wilk odmówił odejścia w tym momencie. Z jakiegoś powodu jego bestia uważała, że jeśli jej tu nie będzie, to umknie mu ważna część ich życia. Doświadczenie nauczyło Thomasa nigdy nie ignorować jego wilka. Dillon pocałował Bena. Czekał, by poczuć urazę. Czekał, by jego wilk kłapnął i warknął, ale wszystko co widział, to dwóch pięknych mężczyzn kochających się. Między nimi była gorąca namiętność, poruszanie warg o wargi, praca języka, ale to, co wprowadziło Thomasa w pożądanie, to delikatny dotyk Dillona na ciele jego partnera. Uścisk drugiego wilka na Benie był silny, ale

czuły, jego chwyt ledwie napierał na delikatną skórę mniejszego mężczyzny. Zsuwając się w dół ciała kochanka, Dillon połknął penisa Bena. Thomas patrzył, jak jego partner dotyka drugiego wilka w sposób delikatny i pełen uwielbienia. Jakby spełniało się jego największe marzenie. Przełknął gulę w swym gardle. Nie dlatego, że był zazdrosny, ale dlatego, że mógł byś świadkiem tej czułej sceny. Zadowolony z tego, co widział, chciał się dołączyć. Pochylając się, polizał ścieżkę w górę pleców Bena.

Rozdział 4 Dillon jęknął wokół penisa Bena. Czekał całe życie, by posmakować swego ukochanego i to było wszystko, o czym marzył. Ssąc twardy trzon, był zadowolony słysząc jęki i delikatne dotknięcia, które otrzymywał przy każdym liźnięciu. Gdy poczuł jak jądra Bena się zaciskają, uniósł usta. Nie chciał, by Ben doszedł, dopóki nie znajdzie się w tym ciasnym tyłku. Wiedział, że Thomas robił coś za plecami jego partnera, ale nie chciał wiedzieć, co. Skoncentrował się na doprowadzaniu kochanka na krawędź i z powrotem. "Poczekaj na mnie, dziecinko. Na plecy, czy na kolana?" "Na plecy. Chcę widzieć twoje oczy." "O tak. Nie chciałbym, żebyś się pomylił." Odwrócił wzrok, mając nadzieję, że Ben nie widział błysku bólu, który jak wiedział, pokazał się w jego oczach. Delikatne palce złapały go delikatnie za podbródek i odwróciły z powrotem. "Co jest, kochany?" Oczy Bena były wypełnione łzami; nie tego chciał dla swojego partnera przy ich pierwszym wiązaniu. "Przepraszam, że nie możesz mieć jednego partnera." Załkał Ben.

Dillon odsunął włosy kochanka z jego twarzy. Rzucając okiem ponad ramieniem Bena, spojrzał w równie zatroskane oczy Thomasa. Żaden z nich nie chciał, by mały wilkołak był zżerany poczuciem winy, gdy wreszcie są razem. "Wiem, dziecinko." Dillon wziął od drugiego wilka nawilżacz, nawet na niego nie patrząc. "Ale nauczyłem się, że czasem w życiu nie można mieć wszystkiego, czego się chce. Uda nam się." Zapewnił. Przynajmniej wiedział, że jeśli to nie wyjdzie, jego maleństwo będzie miało kogoś, kto będzie się nim opiekował. Już tylko czucie Bena pod nim, nawet raz, było warte całego smutku. Czucie dłoni głaszczącej jego plecy sprawiło, że instynktownie odrzucił głowę do tyłu. "Spokojnie." Powiedział Thomas głębokim głosem, który nawet z encyklopedii zrobiłby sprośną łóżkową historię. "Mój wilk chce cię poczuć." Spróbował się zrelaksować. Naprawdę to robił, ale nie znał Thomasa, a jego wilk był ostrożną duszą. Nie cofnął się, ale też nie pochylił się w kierunku dłoni. Ben westchnął pod nim. "Pocałujcie się. Sprawiacie, że jestem nerwowy, a mój wilk lubi was tak samo." Dillon spojrzał na Thomasa jak na potencjalnego kochanka. Ten mężczyzna nie był w jego zwyczajnym typie. Jego ideał leżał pod nim i czekał, żeby pocałował innego mężczyznę, ale jeśli spotkałby go na ulicy, z pewnością spojrzał by na niego ponownie i jeszcze raz, gdyby przemówił. Był rozbawiony widząc, że Thomas patrzył na niego w ten sam sposób. "Jesteśmy chyba dobrze rokującą parą." Uśmiechnął się Dillon. "O tak, jesteśmy." Zgodził się Thomas. Zanim mógłby powiedzieć jeszcze jakiś mądry komentarz cisnący mu się na usta, Thomas złapał jego głowę w swoje dłonie i pocałował go. Potrzeba pojawiła się na jego plecach, tak gorąca, że myślał, że stanął w ogniu. Jęcząc,

zwolnił swój uścisk na Benie i owinął ramiona wokół Thomasa, pogłębiając pocałunek i pochłaniając wydobywające się z niego dźwięki. Wrażenia i mgliste myśli pełne gorąca i potrzeby wypełniły jego umysł. Jedna myśl wzrosła ponad wszystkie, uświadamiając Dillonowi, że te myśli nie były jego. Widok fiuta Dillona pojawił się w jego umyśle. Muszę go spróbować. Dillon odchylił głowę. "Słyszałem cię w mojej głowie." Oczy Thomasa się rozszerzyły. "Co usłyszałeś?" Dillon się zarumienił. "No, no." Drażnił się Thomas. "Słyszałeś mnie." "O czym pomyślałeś?" Spytał Ben. Thomas kiwnął głową, wskazując, by to Dillon odpowiedział. Wciąż się czerwieniąc, Dillon odpowiedział. "On chciał posmakować mojego fiuta." Ben zaczął się śmiać. "Będzie musiał stanąć w kolejce. Chodź tutaj i daj mi pierwszemu posmakować." Uśmiechając się, Dillon wspiął się na ciało Bena, kroczem przy jego ustach. "Smakuj, dziecino. Nawet nie wiesz, ile nocy spędziłem na marzeniu o tej chwili." "Nie trać czasu na marzenia, skoro możesz to zrobić. Nakarm mnie swoim fiutem." Powiedział Ben, owijając usta wokół czubka penisa Dillona i zasysając go. Dillon jęknął. Był taki wrażliwy i to był Ben, jego wyśniony mężczyzna. Już widok tych wiśniowych warg otaczających jego kutasa wystarczał, by chciał trysnąć i ścisnęły mu się jądra.

Kiedy Ben wessał go głębiej i zaczął jęczeć, Dillon wyciągnął swojego penisa z jego ust. "Mój." Warknął Ben, jego oczy zmieniły się w pożądaniu i ukazały się końcówki kłów. "Schowaj kiełki, z pewnością to nie fiut dla ciebie. Podnieś nogi, to cię nawilżę. Możesz possać mnie później. Nie ma możliwości, żebym go zbliżył do tych ząbków." Ben zachichotał. "Dobra." Odwrócił głowę na na swojego drugiego partnera. "Thomas, mógłbyś mnie przygotować?" Thomas przytaknął. "Nie masz nic przeciwko?" Czy on właśnie pytał o zgodę Dillona? "Będę czuł się lepiej, wiedząc, że jest gotowy na ciebie." Kiwając głową, Dillon ześlizgnął się na bok i zrobił miejsce drugiemu mężczyźnie. Z ręką Thomasa tak bliską jego ciała, mógł poczuć ciepło bijące od drugiego wilka. Zapach gorącego, potrzebującego samca sprawił, że spojrzał w dół na w pełni pobudzonego penisa. Kropelki spermy błyszczały na czubku, sprawiając, że Dillonowi do ust napłynęła ślinka. Oddając się instynktom, ześlizgnął się niżej i zamachnął się językiem zlizując esencję drugiego mężczyzny. Smak eksplodował na jego kubkach smakowych. "Mmmm. Więcej." Potrzeba zaatakowała go kłami ostrzejszymi niż innego wilka. Z niczym więcej, niż z ochotą w umyśle, Dillon skoczył. Thomas uderzył w podłogę z Dillonem głęboko ssącym jego fiuta. *** Thomas prawie tracił swój pieprzony rozum. Wiedział, że powinien odepchnąć drugiego mężczyznę, ale zarówno jego, jak i jego wilka nie obchodziło, że powinien skoncentrować się na Benie. Dillon robił coś swoim językiem, że oczy prawie wyszły mu z orbit. "Kurwa." Thomas drżał w krótkich pchnięciach bioder, które były na tyle ruchami, na ile pozwalał mu trzymający go wilk. Nie pozostało mu nic, tylko się poddać. Thomas doszedł,

zalewając gardło Dillona z siłą, która wyczerpała go nie tylko z nasienia ale i z całej energii. Dźwięk ponad nim sprawił, że spojrzał do góry. Ben nachylał się z krawędzi łóżka, obserwując ich dwóch. Źrenice mniejszego wilka były rozszerzone, a on sam wydawał kwilące dźwięki. "Chyba nasza dziecinka czeka." Wyszeptał do Dillona, który lizał ścieżkę w górę jego brzucha. To była ostatnia rzecz, którą powiedział, bo drugi wilk zagarnął jego usta w ścinającym go pocałunku i wyparł z jego umysłu wszystkie myśli. Jego wilk chciał odsłonić swój brzuch i pozwolić temu silnemu mężczyźnie się ugryźć. Mógł poczuć więzi partnerskie zawiązujące się między nimi. Naprawdę byli potrójnymi partnerami. W tym momencie wiedział, że należał do Dillona, tak bardzo jak do Bena. Jego wilk nie zaakceptowałby niczego mniej. Kiedy wreszcie Dillon oderwał się od jego ciała, Thomas prawie zawył z powodu straty. Usłyszał głuchy łoskot, gdy drugi wilk wskoczył na łóżko. Nie martwił się, że zrani rudowłosego. Był w stu procentach pewien, że Dillon prędzej by odciął sobie ramię, niż zranił Bena. Wkrótce zaciekawiły go dźwięki dochodzące z łóżka. Jęcząc, zebrał wystarczająco siły, by wstać i śledzić sytuację. Och. Ogromne ciało Dillona otaczało mniejszego wilkołaka, idealnie wyrzeźbiony tyłek poruszał się rytmicznie, kiedy wchodził w szczupłe ciało. Nawet kiedy pieprzył Bena z dziką intensywnością, całował go czule i miękko i Thomas mógł zobaczyć w oczach swojego partnera bezdenną radość, kiedy patrzył na drugiego wilka. Thomas powstrzymał nagłą wilgoć w swoich oczach. Byli razem tak kurewsko piękni. Nie mogąc się powstrzymać, Thomas wdrapał się na łóżko i ułożył się z boku. Jego dłonie gładziły ich ciała, jakby pragnął być częścią nich. Patrzył z pożądliwą niecierpliwością, kiedy pojawiły się kły Dillona i wbił je w ramię Bena. Nie chcąc być gorszym kiedy Dillon go uwolnił, Ben ugryzł krzywiznę między ramieniem a szyją, wpuszczając w jego ciało enzym partnerski.

Leżąc koło nich i również mając w sobie partnerskie serum Bena, Thomas poczuł kliknięcie, oznaczające dwa połączenia na poziomie partnerskim. Wezbrała się w nim ulga, zostawiając go z pełnymi radości zawrotami głowy. Strumień powiązania przez Bena pospieszył do jego serca. Mógł poczuć ich obu, razem i oddzielnie. Byli triadą. Dillon był teraz bezpieczny.

Rozdział 5 Dillon spotykał się z Anthonym w sprawie pracy, Thomas rozmawiał z Silverem o sprawach sfory i Ben nie wiedział, co ze sobą zrobić. Zlitował się nad swoim partnerem i teraz zajmował się księgowością klubu tak samo jak zajmował się osobistymi klientami, ale chwilę temu skończył. Mając nadzieję, że przekona swoich mężczyzn do tańca, udał się do baru. Uśmiechając się do swojego ulubionego barmana, usiadł przy barowym stołku. "Siemasz, Dare." Zachwycający zmienny kot posłał mu ciepły uśmiech. Nawet, gdy nie flirtował, roztaczał wokół siebie nieodpartą radość życia. Było oczywiste, że ludzi kłębiących się wokół przyciągało coś więcej niż drinki. Kiedy myślał, że nikt nie patrzy, Ben zauważył, że kot wpatruje się poważnie wyglądającego wilka, który patrzył wszędzie, tylko nie na bar. Ben umierał z ciekawości co do tej pary, ale w oczach barmana była taka tęsknota, że wiedział, że ta historia była zbyt osobista, by dzielić się z nią w zatłoczonym barze. "Co mogę ci podać, przystojniaczku? Zaoferowałbym siebie, ale słyszałem, że masz teraz pełne ręce."

Posłał barmanowi kiwnięcie głową i uśmiech. "Taa, mam na talerzu więcej, niż trzeba. Może rum z colą?" "Już się robi." Drink został podana z kolejnym uśmiechem. Ben odszedł, pozwalając pozostałym zająć jego ulubione miejsce. Więcej niż kilku patrzyło na barmana częściej, niż na wybór drinków. Przeniósł się w kąt parkietu, by przyglądać się tym wszystkim poruszającym się zmiennym. Wiedział, że Dillon nie za bardzo lubił tańczyć, ale nie wiedział, jak sprawy się mają z Thomasem. Byłoby cudownie, gdyby jeden z jego partnerów lubił tańczyć, ale patrzenie też było dobre. Przekręcił głowę na prawo, by zrozumieć, w jaki sposób jakaś dwójka tańczących była spleciona. Był całkowicie pewny, że gdzie indziej byliby aresztowani. Gdy się wyprostował, poczuł jak na jego gardło naciska coś zimnego i ostrego. Strach zmroził jego kręgosłup, kiedy usłyszał przy uchu znajomy głos.

"Cześć, śliczny. Widzę, że

zostawiłeś już swojego chłoptasia. Ale już dobrze, masz mnie." Głos Neda był spokojny, jakby noża w ogóle nie było. "Chcesz mnie, prawda dziecino? Marzyłem o tobie." Mówienie nie, nie było najprawdopodobniej najlepszym wyborem. "Nie sądzę, by mój partner się na to zgodził." Miał nadzieję, że to było wystarczająco neutralne. Nie sądził, by warto było wspomnieć, że miał dwóch partnerów i żaden z nich nie doceniłby psychopaty podrzynającego jego gardło. Ned nie musiał wiedzieć o jego życiu miłosnym. Nacisk noża pogłębił się, co oznaczało, że to nie był argument. "Tym gorzej dla niego. Nie będzie cię chciał, gdy skończę się z tobą zabawiać." Kurwa. Ben miał nadzieję, że niepewna więź, którą czuł do swoich partnerów była wystarczająca, by wysłać im wiadomość. Kiedy Ned ciągnął go przez tłum, Ben wysyłał swoim partnerom mentalne wezwanie. Nie chciał wzywać żadnego z ochroniarzy baru, ten psychol mógł któregoś dźgnąć. Ben mógł wyczuć ze skwierczenia na jego skórze, że nóż był powleczone srebrem. Niebezpieczeństwo. Ned. Pomocy.

Wyobraził sobie w myślach Thomasa, a potem Dillona. Ciało Neda blokowało większość ludzi przed widzeniem Bena, więc nie było żadnych świadków, że opuścił bar. Zanim Ben miałby jakąkolwiek szansę, by wywołać zamieszanie, byli już na zewnątrz. Nóż opuścił jego gardło i został pchnięty na maskę zardzewiałego pickupa. Zastanawiał się, ilu ludzi Ned porwał w przeszłości. Za gładko poszło, żeby nie był to pierwszy raz "Teraz moja kolej na ten słodki tyłek." Bez noża na gardle Ben odkręcił się, by stawić czoła Nedowi. Nawet, gdy jego ciało trzęsło się ze strachu, był gotowy do walki. "Nie pozwolę ci na to." Ned zaczął się śmiać, jego twarz przypominała maskę. "A jak mnie zamierzasz powstrzymać, śliczny chłopczyku? Obaj wiemy, że jestem silniejszy, twojego partnera tu nie ma, a nikt ze środka cię nie usłyszy." Ben wiedział, że drugi wilk miał rację. Wypełniła go desperacja. "O właśnie, poddaj się i pójdzie łatwiej." Ned posłał mu paskudny uśmiech. "Ale proszę bardzo, walcz jeśli chcesz, nie mam nic przeciwko odrobinie ostrej gry wstępnej." Ogarnęły go mdłości. Nawet jeśli jego partnerzy przyjdą, nie zdążą na czas. Biorąc głęboki wdech, Ben uwolnił swoją wewnętrzną bestię. Pazury wysunęły się z jego palców, w miejscu gdzie wcześniej były paznokcie. Warcząc nisko, rzucił się na Neda. Ból eksplodował w jego czaszce, kiedy większy wilk złapał go w pasie i rzucił na ostry żwir. Ben leżał tam jęcząc, podczas gdy silniejszy wilk śmiał się nad nim. "Jakiś problem?" Zapytał miękki tenor. Znajomy dźwięk głosu partnera Alfy przeraził Bena. Wiedział, że może przetrwać to, co robił mu Ned, ale nie miał pojęcia jak to było z krucho wyglądającym człowiekiem. Oglądając się, zobaczył cień czerwonego sportowego samochodu zaparkowanego parę metrów dalej. Kiedy się kłócili, żaden nie usłyszał nadjeżdżającego auta.

Anthony wyszedł z cienia. Ned zaświecił się jak choinka. "Nawet lepiej. Gdzie twoja ochrona, partnerze Alfy? Nie wydaje mi się, by twój pan pozwolił ci wyjść gdzieś bez nich." Uśmiechnął się szyderczo. "Nie ważne. Najpierw przelecę ciebie, a potem wezmę tę ślicznotkę ze sobą." "Nie sądzę." Głos Anthony'ego był spokojny, jakby rozmawiali o pogodzie. Ben patrzył zaskoczony, jak szczupły mężczyzna zdejmuje kłaczek ze swojej marynarki, ignorując podchodzącego do niego wielkiego wilkołaka. "Myślę, że zamierzasz wsiąść w tę obrzydliwą ciężarówkę i opuścić miasto. Nie mogę pozwolić ci na zranienie członka sfory. Silver będzie niepocieszony." Leżąc na ziemi, Ben poczuł w powietrzu poruszenie. Maleńkie włoski jakie miał na ciele, podniosły się w nagłym wzroście elektryczności, kiedy powietrze wypełnił zapach ozonu. Miał co do tego bardzo złe przeczucie. To nie skończy się dobrze. Podciągając się na nogi, nie zdążył powstrzymać pasma rozgrywających się zdarzeń. Ned wydał z siebie wyk i śmiech. Bez ostrzeżenia pchnął swoim nożem w stronę Anthony'ego. Ben chciał instynktownie zastąpić mu drogę, ale nie mógł poruszyć stopami. Był sparaliżowany. Jego szok nie mógł być większy, niż Neda. Zanim okrutny wilkołak sięgnął Anthony'ego, błyskawica rozdarła niebo i spaliła tego drania tam, gdzie stał. Twarz wilkołaka zamarła w wyrazie szoku na twarzy. Jego całe ciało było kompletnie nieruchome, jakby został zamieniony w kamień. Jednym wypielęgnowanym paznokciem, Anthony pchnął ciało. Skwierczenie wypełniło powietrze i Ned zamieni się w miliony części, jak jakaś postać z kreskówki, ale dziesięć razy bardziej przerażająca. Ben został uwolniony ze swojego zastoju i rzucił się do Anthony'ego, ale teraz nie wiedział, czy chciał go uściskać, czy uciec z krzykiem. Złote oczy Anthony'ego spojrzały w jego. Po części spodziewał się zobaczyć szalejącą w

nich burzę, ale były spokojne i czyste. "Zawsze mówiłem Silverowi, że umiem o siebie zadbać." Ben przytaknął. "Mówiłeś, że jaka jest inna część twojego dziedzictwa?" "Mój dziadek to Zeus." "Huh." Domyślał się, dlaczego Silver nie chciał tego rozgłaszać. Chcesz, by twoja sfora wiedziała, że umiesz ją ochronić, ale nie przestraszyć jej członków. Drzwi zewnętrzne otworzyły się z trzaskiem i dwaj zmartwieni partnerzy rzucili się na Bena. "Wszystko dobrze, skarbie?" Thomas biegł blisko Dillona. "Słyszeliśmy twoje wołanie, ale nie wiedzieliśmy, gdzie jesteś. Dare powiedział nam, że wyszedłeś na zewnątrz." Oczy Dillona przeszukiwały go z bliska, szukając ran. Ben patrzył, jak jego wybawiciel okrążył zwęglone zwłoki i podszedł do Alfy stojącego na szczycie schodków. "Cześć, kochanie, przepraszam, że się spóźniłem. Był mały wypadek w drodze do domu." "Gdzie twoi ochroniarze?" Ton Alfy sugerował, że będzie musiał się spowiadać, ale Ben wiedział, że Anthony będzie się z tego cieszył. Anthony rozejrzał się po parkingu. "Hmmm. Wygląda na to, że musiałem ich zgubić." "Zabieraj swój tyłek do środka, musimy pogadać o tym, jak niebezpieczne jest podróżowanie bez twoich ochroniarzy." Głos Silvera był niski i znaczący. Alfa spojrzał na pozostałą trójkę. "Coś, czym muszę się martwić?" "Nie, proszę pana." Odpowiedział Ben. Nie było mowy, żeby wydał Anthony'ego. Jeśli będzie chciał, by jego partner o tym wiedział, to mu powie. Zrelaksował się, kiedy Alfa mrugnął do niego okiem. "A tak poza tym, Dillon, w razie, gdy mój chłopak ci nie powiedział. Witaj w naszej sforze."

Dillon złożył krótki ukłon, pochylając głowę w szacunku i trzymał tę pozę, dopóki Alfa nie podążył za swoim partnerem. "Kurwa, ale świry." Skomentował. "Taaa, ale oni są nasi." Powiedział Ben, chichocząc. "Chodźmy do łóżka. Potrzebuję pociechy od moich partnerów." Dłonie Dillona przesunęły się po ciele Bena. "Co tu się stało?" Patrzył, jak Thomas kopie kupkę popiołu, prześwitywał w niej błysk srebrnego noża. "Czy to jest to, o czym myślę?" Ben odsunął się od Dillona i upadł na asfalt. Strach sprzed paru chwil wrócił potrójnie, a przerażenie sprawiło, że trzęsły mu się ręce. Gdyby nie Anthony, mógłby nie przeżyć tej nocy. Drżącym głosem opowiedział swoim partnerom co nastąpiło. Z fascynacją i przerażeniem wpatrywali się w kupkę popiołu. "Mamy u niego dług." Powiedział Thomas, przełykając ciężko. "Nie martw się. Z tyloma kłopotami, w które się pakuje, jestem pewien, że będziemy mieli wiele okazji, by go spłacić." Powiedział oschle Dillon. Ben nie chciał myśleć o ciele leżącym na parkingu. I tak pewnie zostanie rozwiane przez wiatr. Jakieś pięć minut temu, przysiągłby, że to niemożliwe. Jak widać, w sforze Moon nic nie było niemożliwe. Mimo wszystko, jeśli sfora mogła mieć potrójnych partnerów, dlaczego nie miałaby mieć mężczyzny, który był po części bogiem, po części fae, po części magiem i wszystkimi rodzajami kłopotów?

Prolog "Wiesz, co masz robić." Zaszydził głęboki, ukryty w cieniu głos. Calvin Sanders stał na środku pustego magazynu. Powietrze wypełniły zapachy pleśni i odchodów, kiedy spojrzał na zdjęcie olśniewającego blondyna, który błyszczał jak uwięzione promienie słońca. Jak mogło do tego dojść? "Złapać go i przyprowadzić do ciebie." Spojrzał w kierunku cieni i zmrużył oczy, próbując dojrzeć postać ukrytą w mroku, ale nie mógł przebić się przez głęboki mrok magazynu.. "A co z nim zrobisz?" "To nie twoja sprawa." Warknął nieznajomy. "Zabił mojego brata. Przynieś mi go, a może twoja siostra nie będzie następną, która umrze." "Wróci bezpiecznie?" Spytał Calvin. Mimo woli jego wzrok powrócił do zdjęcia jego związanej siostry, jej oczy rozszerzone z przerażenia. Przed nią leżała gazeta, trzymana tak, że mógł zobaczyć datę. Wczoraj. Jego biedna siostra była na łasce tych psycholi od wczoraj. Targnął nim chłód, gdy pomyślał o tym wszystkim co mogli zrobić dwudziestoletniej dziewczynie w przeciągu dwudziestu czterech godzin. "Zostanie uwolniona." Calvinowi nie umknęło uniknięcie przez mówiącego słowa 'bezpieczna'. Calvin nie wierzył mężczyźnie, który nie powiedział mu swojego imienia, ani nie pokazał twarzy, ale jaki miał wybór? Zostawienie siostry w łapach tych świrów nie było żadnym wyborem, mimo że trudno mu było uwierzyć, że ten niewinnie wyglądający mężczyzna zabił kogokolwiek,.Oczywiście, nie ważne, czy blondyn zabił kogoś czy nie, to nie miało znaczenia, biorąc pod uwagę, że musiał odzyskać siostrę. "Wszystko z nią dobrze?" Nie potrafił powstrzymać błagalnego tonu w swym głosie.

"Musisz w to uwierzyć, czyż nie?" "Chcę z nią porozmawiać, zanim to zrobię." "Żyje pan w świecie iluzji, jeśli myśli pan, że ma jakieś możliwości, panie Sanders. Masz jedynie dwa wyjścia. Możesz zrobić tak jak mówię i uratować siostrę albo możesz tego nie zrobić i wtedy dostarczę ci jej ciało w wielu małych zakrwawionych kawałkach." Calvin zamknął oczy, kiedy sprzedawał duszę diabłu, który trzymał w rękach los jego siostry. Nie był silną osobą jak jeden z tych bohaterów z filmów akcji, który zabija wszystkich złych gości, ratuje dziewczynę i przy okazji pewnie i cały świat. Był stolarzem, który ciężko pracował by utrzymać i wychować małą dziewczynkę, która zbyt wcześnie straciła rodziców. Do teraz myślał, że dobrze sobie z tym radził. Dopóki jego praca nie stała się powodem, dla którego ją porwali. Nie zamierzał nigdy popełnić drugi raz tego samego błędu i pracować dla paranormalnych istot. Skurwysyny! Obaj wiedzieli, że nie miał żadnego wyboru, ale myśl, że mogła być już martwa, powodowała ostry ból w jego sercu. Wziął głęboki wdech. "Zrobię to." "Wiedziałem, że dojdziemy do porozumienia." Powiedział mężczyzna głosem pełnym satysfakcji. "Niech ci nie zajmie dużo złapanie go. Nie jestem zbyt cierpliwy i nie gwarantuję, że twoja siostra przeżyje bezpiecznie dłużej niż tydzień." Calvin przytaknął, żołądek podszedł mu do gardła, kiedy uciekał z magazynu goniony szyderczym śmiechem.

Rozdział 1

Alesandro pochylił się i wyszeptał do ucha pięknego blondynka. "Sądzisz, że jest singlem?" "Może. Nie nosi obrączki i wpatrywał się we mnie, kiedy się przedstawiał." Alesandro prychnął. "To tylko znaczy, że ma oczy." Niski, dźwięczny śmiech stanowił odpowiedź jego towarzysza. Al uśmiechnął się. Lubił sprawiać, że Anthony się śmieje. W czasie ostatnich paru miesięcy budowania hotelu dla istot paranormalnych stali się dobrymi przyjaciółmi. Alesandro naprawę podziwiał Anthony'ego: był słodkim mężczyzną i wspaniałym architektem. Dzisiejsze spotkanie miało na celu skonsultowanie ze stolarzem projektu apartamentów dla wampirów. Ich dwójka zawarła umowę, gdzie Al, mistrz małej grupy wampirów zostanie konsultantem w zamian na okazjonalne korzystanie z jednego z pokoi. Wampiry były niezwykle terytorialne i to byłby dobry gest pojednawczy, gdyby wpływowy wampir, który nie chciał domu w wieży, przyjeżdżał do miasta. Przyglądając się ponętnemu mężczyźnie pochylającemu się, by wziąć dobry wymiar, musiał przyznać, że była więcej niż jedna korzyść z tego ustawienia. "Przestań się ślinić, zdenerwujesz tylko tego biednego chłopca. Nie wspominając o tym, że może poślizgnąć się na kałuży." Powiedział Anthony z wrednym uśmieszkiem. "Biedny chłopiec ma na imię Calvin." Powiedział stolarz odwracając się i spoglądając na dwójkę mężczyzn. "A dzień, w którym będę przejmować się wpatrywaniem się we mnie przez dwóch obłędnych facetów będzie dniem, kiedy wykopią mi dół i do niego wrzucą, bo będę martwy." Błysnął uśmiechem, ukazując przy okazji dwa dołeczki na jego ogorzałych policzkach. Ciepłe, brązowe oczy błyszczały w zadowoleniu, gdy patrzył na nich obu. Skóra mężczyzny miała oliwkowy odcień, sugerując jakieś hiszpańskie korzenie gdzieś w jego drzewie genealogicznym. Gorące, brązowe oczy błyszcząc w rozbawieniu patrzyły na nich obu, jakby nie był do końca pewny jak zachować się przed dwójką mężczyzn przed nim.

Mniammm. "Coś mi się wydaje, że nie jesteśmy zbyt silni w subtelnościach." Powiedział Anthony. "A tak poza tym dzięki, że przyszedłeś po godzinach. Alesandro niezbyt dobrze znosi światło słoneczne." "Wow, naprawdę nie jesteś zbyt subtelny." Powiedział Alesandro kręcąc głową. "Mój bezczelny przyjaciel ostatnio zbyt dużo czasu spędza z wilkołakami, ale to pozostawia bez odpowiedzi pytanie, czy masz coś przeciwko spotykaniu się z wampirem." Calvin zaśmiał się. "No, mogę powiedzieć, że to ty jesteś tym subtelnym." "Taaa, ja po prostu olśniłem wszystkich swoim uśmiechem." Powiedział Anthony błyszcząc swoimi perłowymi zębami. Stolarz potrząsnął głową i wrócił do pomiarów, robiąc notatki w małym notesie, który trzymał w przedniej kieszeni, kiedy nie bazgrał w nim żadnych informacji. Al zerknął tam wcześniej, ale nie miał kompletnie pojęcia, co oznaczają różne cyferki. "Jeśli dobrze się spiszesz, będę miał dla ciebie inne zadania. To jest dopiero pierwszy z wielu projektów, które mam w głowie." Powiedział Anthony. "Zapewne Silver nie jest świadomy twoich pozostałych projektów?" Zapytał Al bez większej nadziei. Anthony czerpał ogromną przyjemność z trzymania w ryzach swojego wielkiego, złego partnera. "A jaka by była z tego zabawa?" Spytał, machając swoimi długimi rzęsami. "Nie chciałbym, by mój partner się nudził." Cal zaśmiał się ponownie, dźwięk do którego Alesandro mógłby się przyzwyczaić. Mimo iż wiedział, że inne rzeczy potrzebowały jego uwagi, nie potrafił przestać przyglądać się młodemu, gorącemu stolarzowi. Jego ciało całkowicie zgadzało się z pięknem tego widoku. Nie było w młodszym mężczyźnie nic, co nie byłoby atrakcyjne, zaczynając od mocnych, spracowanych palców, do szerokich ramion i muskulatury mężczyzny przyzwyczajonego do

ciężkiej pracy. Dołożyć do tego śliczne ciemne włosy i smutne brązowe oczy i cały zestaw jest wręcz nie do odparcia. Mniam. Jego umysł wiedział, że był za stary, by ślinić się na widok młodego ciałą, ale pozostałe części jego ciała nie były co do tego przekonane. Szczególnie jego fiut pragnął kontaktu. W pomieszczeniu rozległo się wilcze wycie, odciągając go od własnych myśli. Anthony rzucił zażenowany uśmiech i wyciągnął z etui na biodrze małą komórkę. "Cześć słodkie usteczka." Powiedział do słuchawki. Alesandro odchrząknął. Rozmaite słodkie słówka, którymi kształtny blondynek obdarzał swojego ogromnego, maniakalnego wilkołaka były źródłem ciągłego rozbawienia, ale w oczach Silvera kiedy patrzył na Anthony'ego była miłość, która ograniczała kpiny do minimum. Ciężko było drwić komuś, kto nie pieprzył. Wśród paranormalnej społeczności powszechnie było wiadomo, że Silver zrobi wszystko dla swojego pięknego chłopaka, tak długo jak kwestią nie było bezpieczeństwo Anthony'ego. Istny konwój ochroniarzy otaczał chłopaka cały czas, zabezpieczając go przed stukniętymi gośćmi hotelowymi i papierowymi wycinankami. To były jedyne niebezpieczeństwa, atakujące olśniewającego blondynka, jakie Alesandro widział. "Al, muszę wracać do domu, Silver dostaje kręćka. Mógłbyś pokazać Calvinowi resztę tego, o czym dyskutowaliśmy, a szczególnie bar?" Wampir nie był głupi. Jego przyjaciel celowo zostawiał go samego z jego obecną obsesją. Anthony po rozmowie ze swoim partnerem pachniał pożądaniem. Kły Alesandra wysunęły się odrobinę na ten kuszący zapach. Siłą woli zmusił zęby do powrotu do dziąseł, zanim odpowiedział. Zepsucie niepewnych stosunków między jego wampirzą grupą, a wilkami i narażenia własnego życia nie były jego planami na ten wieczór. Wiedział, że pomimo życzliwości Anthony'ego, jego ochroniarze rozerwaliby mu gardło, gdyby niestosownie obwąchiwał tego mężczyznę.

"Ależ oczywiście, z największą przyjemnością." Obraz tych wszystkich rzeczy, które mógł pokazać młodemu cieśli przewinęły się w jego mózgu jak rasowe porno. "Dzięki, jesteś kochany." Anthony złożył na jego policzku delikatny pocałunek i wypadł z pomieszczenia machając Calvinowi na pożegnanie. Alesandro patrzył z rozbawieniem, jak blondynek ignoruje dwa wilkołaki, które oderwały się od ściany i podążyły za nim. Wyglądało na to, że był tak do nich przyzwyczajony, że nawet ich nie widział. "On tak zawsze ma tych goryli?" Spytał Calvin podchodząc do Alesandra, kiedy obaj patrzyli, jak Anthony wychodzi. To był jedyny mężczyzna, którzy dobrze wyglądał odchodząc i przychodząc. Alesandro przytaknął. "Jestem pewien, że gdy zaczynałeś pracę dla Anthony'ego, zostałeś ostrzeżony, że Silver jest bardzo opiekuńczy." Calvin prychnął. "Masz na myśli to, kiedy straszny jak skurwysyn wilkołak powiedział mi, że jak dotknę jego chłopaka, to złamie mi szyję jak wykałaczkę i rzuci mnie wilkom na pożarcie? Nic tak nie wita nowego pracownika, jak groźba śmierci." Alesandro zaśmiał się. "Odpowiadając na twoje pytanie, tak, Anthony zawsze ma ochronę. Dla zmiennych nie jest niczym rzadkim porwać ważnych członków innej sfory, by zdobyć terytorium." Przechylił głowę w kierunku wyjścia, przez które przeszedł Anthony. "I właściwie nie jest sekretem, że Silver zrobi wszystko dla swojego partnera. Może i jest najsilniejszym wilkiem w Ameryce Północnej, ale ten mały blondynek jest jego największą słabością." Calvin posłał mu dziwne spojrzenie, którego Alesandro nie umiał zinterpretować. *** Będąc sam na sam z wampirem, Cal poczuł jak napięły się jego nerwy. Nie sądził, by Anthony go przejrzał, bo mógł poczuć spojrzenia pełne zachwytu, a nie odrazy, ale wampir patrzył na niego, jakby miał być jego następnym posiłkiem. Co w przypadku wampira było naprawdę możliwe.

"Rozluźnij się, przystojniaku." Głos Alesandra był pieszczotliwy, jak dobry jazz. Przez to Cal chciał zawinąć się w istotę tego mężczyzny. Od rzucenia się na przystojnego wampira powstrzymała go jedynie wiedza, że wkrótce będzie musiał zdradzić jego przyjaciela. Calvin rzucił kolejne spojrzenia na Alesandra i poczuł jak całe jego ciało twardnieje. Kurwa, mógł prawie dojść od samego patrzenia w te cudowne zielone oczy. Alesandro był obłędnie seksownym wampirem, z lśniącymi czarnymi włosami zaczesanymi do tyłu jego wspaniale ukształtowanej głowy, dużymi hipnotyzującymi oczami i wysokim, szczupłym ciałem, które sprawiało, że wszystko w Calvinie bolało. Ale to energia płynąca z mężczyzny, napełniająca cieślę pulsującym pożądaniem sprawiała, że chciał przycisnąć wampira do ściany i wsuwać się w Alesandra, dopóki obaj nie dojdą. Kiedy pracował w swojej głowie nad planami i obliczał czas na swoje projekty, obrazy innych pozycji seksualnych, które mogliby tu wypróbować, sprawiły, że stał się twardy i obolały. Ukrył erekcję odwracając się plecami do mężczyzny i szkicując ogólną wycenę na swoim notesie. Zastanawiał się przez chwilę, czy wampiry naprawdę potrafią czytać w myślach. Niski chichot odwrócił jego uwagę z powrotem do Alesandra. "Czy jest coś, co próbujesz przede mną ukryć?" Wampir przyszpilił go chłodnym spojrzeniem, które sprawiło, że penis Calvina stwardniał jeszcze bardziej, nawet gdy jego serce ścisnęło się z poczucia winy. Jeśli wampir nie umiał czytać w myślach, to Calvin nie musiał obawiać się blokowanie swoich myśli. Wciąż zastanawiał się, jak wyrwać blondyna z łap ochroniarzy, a zegar tykał. "Jestem pewien, że jest naprawdę wiele rzeczy, które staram się przed tobą ukryć." Przyznał się. "W tej chwili jest to stan mojego fiuta." Pochylając się, Calvin wziął ostateczny wymiar. Nawet jeśli kręcił przy tym biodrami bardziej, niż to było konieczne, by rozproszyć wampira, to żaden z nich o tym nie wspomniał. Ale płomień błyszczący w oczach Alesandra, kiedy Cal spojrzał do tyłu, powinien uruchomić nowo założone czujniki dymu. "Teraz, gdy wiem już mniej więcej czego szuka Anthony, mogę zająć się resztą zaczynając od jutra i skończyłbym pewnie gdzieś pod koniec przyszłego tygodnia. Zbuduję specjalne ramy, tak

że łóżka wampirów będą całkowicie wbudowane w podłogę i zamykane od środka. Dostosuję je również do wypychanych pierzem materaców, więc wampiry będą miały tu zapewniony zarówno komfort, jak i bezpieczeństwo. Każdy, kto tu zajrzy, zobaczy puste podniesione łóżko, dopóki oczywiście, wampir nie przyprowadzi ludzkiego towarzysza, w tym przypadku mogą spać na wyższym łóżku, bez przygniecenia tego poniżej. Narzuta będzie ukrywać niższą przegrodę, więc nie będzie na widoku, a Anthony wspomniał, że tylko sprzątaczki będą miały dostęp do łóżek. Na zrobienie kominka do głównego lobby potrzebuję paru tygodni, a wzór, który chce mieć na klatce schodowej zajmie kolejny miesiąc. Jak myślisz, nie będzie miał nic przeciwko?" Alesandro wzruszył ramionami. "Spytam go jutro. Co z barem?" Calvin wyprostował się z pozycji klęczącej. "Co z barem?" "Anthony chce mieć na krawędziach baru wyrzeźbione wilki, żeby przedstawić sforę jego kochanka." "Super. Mogę zrobić wilki. Tak naprawdę jeśli dasz mi zdjęcia, mogę nawet zrobić podobizny członków sfory." Calvin początkowo marzył, by być artystą, zanim odpowiedzialność zmusiła go do przyswojenia umiejętności stolarskich jego dziadka. Kiedy staruszek umarł, zostawił Calvina samego z siostrą i z bogatym dorobkiem rzeźbiarstwa drzewnego. Niestety, oprócz małego domu i zestawu narzędzi nie odziedziczyli nic więcej. W głębi serca pomyślał, że nie byłoby go tutaj, by zrobić projekt, nieważne jakby to było kuszące. Był pewny, że gdy zdradzi Anthony'ego, Alfa sfory zareaguje bardzo szybko. Kiedy tylko Silver zorientuje się, że to Calvin zdradził jego partnera, jego szanse przeżycia będą naprawdę niewielkie. Gdyby tylko mógł tu zostać i pracować z Anthonym. Myśl o zdradzeniu mężczyzny, który chciał stworzyć miejsce dla wszystkich paranormalnych istot zżerała jego wnętrzności. Nie chodziło tylko o to, że projekt był dobry, ale ten facet był naprawdę miły. Cała ekipa była. Od pierwszego dnia, cóż, po tym jak Alfa groził mu śmiercią, wszyscy pracownicy traktowali go jakby był członkiem sfory, mimo że był gościem z zewnątrz robiącym niewielką robotę. Ale gdy życie jego siostry wisiało na włosku, krew za każdym razem wygra z przyjaźnią. Nie mógł cieszyć się byciem jednym z grupy, nie, kiedy jego siostra mogła być torturowana, gdy on cieszył się pracą jego życia. Został odciągnięty od swoich ponurych myśli przez kolejne słowa wampira. "Chodź, zabiorę cię do baru, żebyś mógł nakreślić sobie zakres pracy."

Alesandro zaprowadził ich w kierunku schodów, otwierając Calvinowi drzwi, by ten mógł pójść pierwszy. Poza podniesionym czołem, stolarz nie pytał czemu nie skorzystali z windy. Wiedział, że wampiry nie lubiły zamkniętych przestrzeni, pomijając czas, kiedy spały. Przeprowadził rozeznanie, zanim przyjął pracę. Anthony oferował również pokoje bez okien, dla tych, który potrzebowali bardziej przestronnego środowiska, dotąd zawsze był to wyjątek od reguły. Facet pomyślał o wszystkim. Zeszli ze schodów bez żadnego komentarza. Nie miał pojęcia o czym myślał Alesandro, ale podziwiał widoki, kiedy przeszli dwa piętra w górę do głównego holu. Weszli do wyłożonego marmurem pomieszczenia, które słowu 'luksusowy' nadało nowe znaczenie. Zaprojektowane, by zachęcać paranormalny świat, wejście było mieszanką grzesznego luksusu i interesujących dodatków, odwołujących się do wszelakich ras. Na jednym końcu holu wodny detal zaczynał się lwem, z którego paszczy wylewała się woda i przepływała długą, płytką ścieżką wodną do wschodniej ściany kończącej się płytkim basenem z małą fontanną udekorowaną syrenami i duszkami. Drobne błyski złota informowały gości o pływających w niej maleńkich rybkach. Misterne światła dmuchanego szkła umieszczone zostały wzdłuż ścian tak, by większość istot paranormalnych mogła widzieć lepiej w nocy, lub gdy były wrażliwe na zbyt jaskrawe światło. Nawet ściany zostały specjalnie pomalowane dla tych z widmowym wzrokiem. Między rośliny doniczkowe i piękną armaturę wsunięte zostały małe figurki wilków, lwów, niedźwiedzi oraz innych istot fantastycznych, by wszystkie poczuły się mile widziane. "Zrobił tu coś naprawdę wyjątkowego." Powiedział Calvin, stając obok Alesandra. "Nie jestem nawet paranormalny, a czuję dbałość tego miejsca, detale są niesamowite." Odchylili głowy, by spojrzeć na sklepiony sufit, gdzie księżyc prześwitywał miękko przez powlekane okna. W pełnym świetle dnia wampir mógł bezpiecznie przechodzić przez lobby. Alesandro przytaknął. "Tu jest coś wyjątkowego, a ty jesteś po to, by upewnić się, że będzie jeszcze bardziej wyjątkowe. Chodź, bar jest tam." Zaprowadził go przez łukowate drzwi udekorowane wizerunkami nimf. Calvin ledwie zdążył zauważyć, że bar miał przepiękne drewniane ściany, zanim wysokie twarde ciało naparło na niego, przyciskając go do twardej powierzchni.

"Jesteś takim pięknym mężczyzną." Wyszeptał mu do ucha Alesandro. Miękkie wargi musnęły jasne włoski na uchu Calvina, wysyłając dreszcze wzdłuż jego kręgosłupa. Plecy Cala wygięły się w łuk pod wpływem tego doznania. Kiedy wampir znalazł się tak blisko? "Um. Dziękuję." Spojrzał w dół na bar, pragnąc zmienić temat, cokolwiek by rozproszyć mężczyznę za nim. Mimo, że gorąco pragnął Alesandra, czuł nękający ból w żołądku i nie mógł się w to zaangażować. Nie mieli przed sobą żadnej przyszłości, a on miał teraz wystarczający bagaż, by otworzyć sklep. "Chyba nigdy wcześniej nie widziałem tak ogromnego kawałka drewna." "Mam tu dla ciebie trochę drewna." Powiedział wampir, napierając twardym fiutem na tyłek Cala. Zbyt się rozpraszał. Spróbował jeszcze raz. "Wygląda na jeden kawałek." Wzdychając, Alesandro się cofnął. "Zostało ofiarowane przez umierającą driadę. Jej drzewo zostało zniszczone przez jakąś chorobę, więc pozwoliła im je ściąć i przynieść tutaj." "I to jej nie zabiło?" Alesandro nachylił się całym ciałem nad Calvinem i potarł o niego policzkiem. Otarcie szorstkiej brody Alesandra wywołało w stolarzu kolejne drżenia. Jego kutas był tak twardy, że mógł wydrążyć w barze dziurę. Któż potrzebował narzędzi? "Anthony uważał, że morderstwem będzie zabranie drzewa driady i że przyniesie to hotelowi złą atmosferę, więc wynajął wiedźmę, by przeniosła ją do młodego, zdrowego dębu, zanim ściął ten tutaj." Zdumiewające. Dotykając drewna Calvin pomyślał, że mógł prawie usłyszeć wspomnienia lasu wibrujące po koniuszkach jego palców.

Dłonie Alesandra złapały biodra Calvina, przyciągając go do twardego ciała wampira. Jedna dłoń puściła go i pogładziła drewno przy palcach Calvina, wysyłając do jego umysłu obrazy innych rzeczy, które mógłby gładzić Alesandro. "Możesz prawie że poczuć miłość driady do tego drzewa. Myślę, że Anthony podjął słuszną decyzję, nawet jeśli było to bardziej kosztowne. Wiedźma dużo sobie policzyła?" Nie mógł sobie wyobrazić, by ktokolwiek wykorzystał blondynka, nie przy jego warczącym obrońcy, ale na świecie było wielu oszustów. Poczuł, jak Alesandro wzrusza ramionami. "Wiedźma poprosiła tylko w zamian o parę nocy w tym miejscu. Cena za ścięcie drzewa, ukształtowanie go i założenie była taka spora. Uważam, że ostatecznie bar doda wiele hotelowi, mogę wyczuć jego uspakajającą moc za każdym razem, gdy tu wchodzę. Sądzę, że Anthony myślał o swoim partnerze, kiedy je tu instalował. Odrobina leśnej magii w środku miasta pomoże uspokoić wilki." "To naprawdę słodkie." Jego szacunek dla Anthony'ego rósł proporcjonalnie do kryjącego się w jego żołądku poczucia winy. Każdy, kto wpakowałby się w taki kłopot nie byłby zimnym zabójcą. "Mogę pokazać ci słodycz." Alesandro odwrócił Calvina i przycisnął go jeszcze mocniej do baru. Wampir miał dobre dwa cale i dwadzieścia funtów przewagi nad nim i mężczyzna dobrze to wykorzystał wycałowując każdą myśl z głowy stolarza. Twardy uścisk trzymający biodra Calvina zatrzymał go przed ocieraniem się o wspaniałego mężczyznę, który całował jak bóg. Pragnienie narastało, Calvin zakwilił, gdy wampir trzymał go na tyle daleko, by mógł poczuć twardego fiuta napierającego na niego, ale nie na tyle blisko, by mógł coś z tym zrobić. Calvin uwolnił swoje usta. "Masuj mnie, ssij albo pieprz, nie obchodzi mnie to, ale zrób coś." Warknął na seksownego wampira. "Robię coś." Uśmiechnął się Alesandro, zanim pochylił się po kolejny pocałunek. Może mógłby oderwać kawałek baru i walnąć nim tego drania. Kiedy właśnie rozważał wszelakie metody ukatrupienia Alesandra, zwinne dłonie odpięły jego guzik jego dżinsów,

uwalniając go ze zbroi jego ubrania. "Żadnej bielizny." Powiedział Alesandro uśmiechając się. "O ile łatwiej cię zjeść, mój drogi." "Żadnych kłów." Powiedział Calvin, kiedy piękny wampir opadł na kolana w płynnym, pełnym gracji ruchu, gorętszym niż każdy grzeszny sen. Każda fantazja jaką kiedykolwiek miał została pochłonięta przez oszałamiającego ogiera wpatrującego się w jego fiuta jak w najlepszy cukierek. Mimo, że nigdy wcześniej nie zastanawiał się nad wampirem, jako potencjalnym kochankiem, czyste piękno tego mężczyzny sprawiło, że był bardziej niż skłonny dać mu szansę. "Żadnych kłów." Zgodził się Alesandro. "Poza tym nie wiem, czy jesteś na tyle dobry, żeby cię ugryźć." Zanim zdążył zapytać, jak dobrze musi znać kogoś, zanim go ugryzie, wampir pochłonął go całego i wyssał każdą myśl z jego umysłu. "O cholera, tak kurwa." Przeklął Calvin, szarpiąc biodrami. Kolejny raz te cholerne donie złapały jego biodra zapobiegając jego ruchom i wysyłając płonące gorąco wzdłuż jego ciała. Wkrótce któregoś dnia to on będzie przygniatał cudownego wampira i pieprzył ten świetny tyłek. Calvin krzyknął, jego mózg rozpłynął się, kiedy szczytował w żenująco krótkim czasie. Zapach seksu wypełnił powietrze. Alesandro wstał z gracją, oblizując usta. Calvin chciał je polizać, ale obawiał się, że to było zbyt intymne jak na jednorazowy seks. Nie mógł ryzykować zbliżenia się do Alesandra, szczególnie, że Anthony był jego przyjacielem. Przyjacielem, którego zamierzał zdradzić, by odzyskać siostrę. "Daj mi chwilę i pomogę ci z tym." Powiedział Calvin przyciskając dłoń do twardej kolumny wybrzuszającej dopasowane spodnie Alesandra. Jego oddech przeszedł w urywane dyszenie, kiedy próbował uspokoić szybko walące serce. To było trudne, bo szczytował naprawdę długo.

"Odwróć się i pochyl śliczny, a sam się sobą zajmę." Calvin przełknął nerwowo. "Dawno tego nie robiełem." Nie chciał odmówić wampirowi, ale minęło kilka lat odkąd to on był na dole. "Nie martw się, będę delikatny." Z jakiegoś powodu Calvin mu uwierzył. Przez delikatny dotyk, kiedy ostrożnie go odwracał, mógł wyczuć, że w interesie Alesandra nie było zranienie go. Pozbywając się łatwo reszty ubrania, Calvin rzucił zdenerwowane spojrzenie na drzwi. "Nikt nie przyjdzie, zadbałem o naszą prywatność." Niski, uspokajający głos Alesandra koił jego obawy, nawet gdy obecność mężczyzny wzniecała jego pożądanie. "Pochyl się, piękny." Dłonie wampira pchnęły go lekko na bar. Calvin ustąpił, pochylając się i podnosząc do góry tyłek. Usłyszał za plecami głośny jęk. "Chodź i weź mnie ogierze." Drażnił Calvin oglądając się przez ramię. Może gdy będzie zachowywał się beztrosko, obaj zachowają miłe wspomnienia z tego spotkania. Wkrótce Alesandro będzie miał wiele złych myśli o nim. "Oh, nie martw się, zrobię to." Spojrzenie w oczy wampira powiedziało mu, że był wszystkim, czego Alesandro chciał i zamierzał mieć. Odwracając twarz z powrotem, Calvin podniósł biodra, by skusić swojego kochanka. *** Alesandro prawie połknął swój język. Wykorzystał całą swoją koncentrację na utrzymaniu zaklęcia odstraszającego na wejściu do baru, kiedy podziwiał ten świetny tyłek. W ciągu setek lat swego życia, Alesandro miał kontakty seksualne, ale po raz pierwszy poczuł przymus, by oznaczyć kogoś jako swojego. Pomimo obietnicy nie gryzienia swojego

kochanka, Alesandrowi ciężko było dotrzymać słowa, kiedy wszystko o czym myślał, to jak ten słodki mężczyzna będzie smakował. Jego kły wysunęły się pomimo jego największych starań utrzymania ich w dziąsłach. Nie chciał po prostu pieprzyć Calvina, on tego potrzebował. Bardziej niż potrzebował krwi, potrzebował znaleźć się w olśniewającym stolarzu, który swymi dłońmi tworzył piękno i patrzył na niego, jakby był jednym z cudów świata. Coś w smutnych brązowych oczach wypełnionych światłem i pożądaniem obróciło świat Alesandra wokół swej osi i jego fiut znalazł drogę do ciasnego tyłka wypiętego tuż przed nim. Wyciągnąwszy opakowanie nawilżacza z kieszeni, szybko zerwał z siebie ubranie, nie przejmując się tym, że może zniszczyć swój drogi garnitur. Nic nie dzieliło go od Calvina. Na szczęście wampiry nie potrzebowały prezerwatyw; nie mogły roznosić chorób i w tej chwili nic go bardziej nie cieszyło, niż ten fakt. Otwierając lubrykant, wziął go szczodrze na palce lewej dłoni i rozsmarował na swoim trzonie. Przez chwilę rozluźniał swojego kochanka jednym palcem, następnie dwoma i w końcu trzema. Pomimo drżenia własnego ciała, nie przyspieszyłby tej chwili za nic w świecie. Gdyby zranił tego mężczyznę tak ufnie oddającego mu swe ciało, to nigdy by sobie tego nie wybaczył. Kiedy w końcu Calvin był wystarczająco rozluźniony, a on nie mógł już odmówić miękkiemu kwileniu, Alesandro ustawił się i naparł. Obaj jęknęli na to zetknięcie. Tak dobrze. Tak cudownie. Tak gorąco i jedwabiście. Przez chwilę Alesandro stał po prostu nieruchomo, zanurzony po rękojeść we wnętrzu swojego kochanka, wiedząc, że to już nigdy nie zdarzy się ponownie. Nigdy więcej nie przeżyje swojego pierwszego razu z tym cudownym mężczyzną pod nim. "Jeśli się nie poruszysz, zabiję cię pierwszą rzeczą jaką znajdę." Powiedział Calvin pełnym napięcia głosem.

Chichocząc, Alesandro złożył delikatny pocałunek między misternie wyrzeźbionymi męskimi łopatkami. "Nie chcę cię zranić, skarbie." "Pieprz... mnie... teraz..." Zabrzmiała warknięta odpowiedź, kiedy Calvin pchnął do tyłu, napierając na Alesandra, zaciskając tyłek i wysysając z wampira wolną wolę. "Kurwa." Niezdolny odmówić syreniemu wołaniu tyłka jego kochanka, Alesandro złapał go mocno i posuwał go z kontrolowaną siłą, używając swojej wampirzej mocy. Chciał, by ten mężczyzna zapamiętał go tylko z tej dobrej strony. Inaczej może nie będzie skłonny zrobić tego ponownie. Sięgając wokół, złapał szybko twardniejącego członka Calvina, poruszając nim w rytm uderzeń jego bioder o te cudowne ciało. Zawsze lubił mężczyzn, który trzymali formę, ale człowiek pod nim miał mięśnie wyrobione przez ciężką pracę, nie był osiłkiem z siłowni, który spędzał przed lustrem cały swój czas, napinając muskuły. To był prawdziwy mężczyzna, a minęło sporo czasu odkąd miał takiego. Jego dziąsła zaswędziały, ale bezlitośnie zatrzymał kły przed wysunięciem; powstrzymywanie chęci przed ugryzieniem tego ciepłego ciała pod nim i wzięciem gorącej krwi, którą mógł wyczuć pod zapachem potu i seksu było najtrudniejszą rzeczą, jaką kiedykolwiek zrobił. Alesandro pchnął mocniej biodrami. Musiał to skończyć, nim straci resztki kontroli i złamie daną obietnicę. "Dojdź. Mam cię." Jakby czekając na te słowa, Calvin eksplodował, pompując nasienie na cały bar. Czując zapach spermy człowieka, Alesandro doszedł, wypełniając męski tyłek jednym wielkim wybuchem. Kombinacja ich zmieszanych zapachów sprawiła, że ponownie walczył z kłami. Swędziało go, by spróbować tego mężczyzny, ale zauważył ostrożne spojrzenia, które posyłał mu człowiek. Jeśli zniszczy jego zaufanie, nie będzie miał drugiej szansy. Na szczęście, po tylu wiekach egzystencji, czekanie było czymś co szło mu dobrze. Alesandro złapał ściereczkę z baru, wytarł ich obu i ubrał się, patrząc w ciszy, jak Calvin wsuwa na siebie swoje ubranie. Cisza drugiego mężczyzny była wytrącająca z równowagi, po tylu krzykach i jękach sprzed paru chwil.

Czyżby żałował ich kochania się? Calvin znalazł kolejną ścierkę i wytarł bar, zbierając uważnie każdą pozostawioną przez siebie kroplę. "Z przyjemnością zabrałbym cię gdzieś czasem. Albo możemy zostać tutaj." Powiedział ostrożnie Al. Przesunął chłodnym palcem wzdłuż twarzy Cala, potrzebując fizycznego kontaktu, kiedy poczuł jak człowiek się wycofuje. Nie był z tych, co błagają, ale z pewnością będzie go ścigał, jeśli cudowny stolarz zamierzał uciec *** Calvin spojrzał w szczerze oczy wampira i poczuł się jak gówno. Ten wspaniały mężczyzna naprawdę go chciał. Kiedy ostatni raz jakiś mężczyzna sprawił, że poczuł się wyjątkowo? Nie mógł sobie przypomnieć, być może nigdy. Pod dotykiem Alesandra pożądanie zaczęło dręczyć ciało Calvina. Jakby ogień przemieścił się z jego policzka do jąder. Przełknął głośno swoim wyschniętym na wiór gardłem, jakby miał tam Saharę. "Nie spotykam się z szefem." To było rozsądne usprawiedliwienie, prawda? "Wspaniale. Anthony jest twoim szefem. Ja jestem raczej konsultantem. I mogę ci zagwarantować, że nie będziesz umawiał się z Anthonym." Zanim Cal zdążył wyrazić swoją opinię co do spotykania się z konsultantami, wargi Alesandra wpiły się w jego i wszelkie myśli wyparowały z jego głowy. Podłe myśli wypełniły jego umysł, zmysłowe obrazy gorąca i nagich ciał. Chciał tego mężczyzny, wampira, obojętnie. Kiedy wreszcie się uwolnił, wyjął swoją wizytówkę i podał ją oszołomionemu wampirowi. "Mój prywatny numer jest z tyłu." Nie mówiąc już nic więcej, ruszył w kierunku drzwi, nie ośmielając się spojrzeć za siebie. To był błąd. To wszystko było wielkim błędem, ale byłby przeklęty, gdyby odmówił. Calvin

usprawiedliwiał się, że powinien spotykać się z wampirem teraz, bo po tym jak Silver dowie się, że to on porwał Anthony'ego, nie będzie cieszył się za długo życiem.

Rozdział 2 Calvin opuścił hotel jakby goniło go stado psów. Nie pamiętał nawet w jaki sposób dotarł do domu, kiedy już wjeżdżał do swojego garażu i był zaskoczony odkryciem, że jest już w domu. Telefon zaczął dzwonić, jak tylko wszedł do domu. Targnął nim niepokój, gdy zobaczył na wyświetlaczu, że numer jest zastrzeżony. Czy obserwowali go cały ten czas? Myśl, że może widzieli go z Alesandrem, sprawiła, że żołądek podjechał mu do gardła. Trzęsącymi dłońmi odebrał połączenie. "Halo." "Kiedy zamierzasz dostarczyć Anthony'ego?" Znajomy głos rozbrzmiał na linii, mroźny jak zimowy mróz. "Nie wiem. Cały czas jest otoczony ochroniarzami." "Więc pozbądź się strażników. Uśpij ich, zastrzel, nic mnie to nie obchodzi. Masz czas do piątku, by go dostarczyć albo twoja siostra będzie martwa. Sprawdź swojego pocztę." Połączenie się zakończyło. Kurwa. Calvin wybiegł z domu na chodnik do swojej skrzynki pocztowej. Z powodu drżących dłoni kilka razy próbował ją otworzyć. Wreszcie szarpnął za nią i wyciągnął swoją pocztę. Nie spojrzał na zawartość, tylko zamknął skrzynkę i wbiegł do domu po schodach. Czuł się osłonięty, gdy przeszukiwał wzrokiem ulicę, próbując zauważyć mężczyznę. Obserwowali go, teraz był pewny. Inaczej skąd by wiedzieli, kiedy wrócił do domu? Odważył się spojrzeć na trzymaną w dłoni pocztę, dopiero gdy poczuł za plecami zamknięte

drzwi. Rachunek. Rachunek. Reklama. Biała koperta bez adresu. Reszta wypadła z drżących palców. To było to. Sądząc po sztywności koperty mógł powiedzieć, że było tam zdjęcie, ale co na nim było? Czy była na nim jego siostra, zraniona, torturowana... martwa? Z sercem drżącym ze strachu, rozerwał kopertę ze zbyt dużą siłą. Wyleciało z niej zdjęcie i upadło na drewnianą podłogę. Upadając na kolana, Calvin chwycił fotografię. Jego siostra patrzyła na niego z nowym stłuczeniem wzdłuż jednego policzka. Na białej części zdjęcia napisane były czarnym markerem słowa. To tylko początek. Rzeczy, które banda zbirów mogła zrobić młodej dziewczynie zmroziły jego duszę. Ledwie dotarł do toalety, zanim wszystko zwrócił. Przez parę minut wymiotował, dopóki nie miał pustego żołądka. Nie było żadnej wątpliwości, że mężczyzna nim manipulował. Łzy płynęły mu z oczu, kiedy łkał w samotnej przestrzeni swojej łazienki. Jak mógł oddać tym psychopatom Anthony'ego wiedząc, że go zabiją? Jak mógł poświęcić jedno życie za drugie? Przełykając twardą gulę w gardle, zdarł trochę papieru toaletowego i otarł łzy. Szybko szorując zęby, spojrzał w lustro. Nawet jeśli uratuje siostrę, to nie wiedział, czy będzie mógł kiedykolwiek jeszcze spojrzeć na siebie w lustrze. Jego wybory nie były proste, bo nie ważne, jak bardzo lubił Anthony'ego i czuł się źle, zdradzając Alesandra, nie było mowy, by nie spróbował ochronić tej małej dziewczynki, którą kochał przez całe swoje życie. Ich rodzice zginęli w wypadku samochodowym, kiedy byli młodzi i zostali wysłani do dziadka. Z dłońmi okaleczonymi przez artretyzm, staruszek żył z zasiłku dla niepełnosprawnych, który ledwie starczył na jego utrzymanie. Nie mogąc i nie chcąc odesłać dwójki dzieci w potrzebie,

podzielił się całą wiedzą, jaką mógł. Metodą prób i błędów staruszek nauczył swojego wnuka wszystkich umiejętności stolarskich, tak by jeśli coś się stało, mógł zaopiekować się siostrą. Dwa lata później, kiedy ich dziadek zmarł na zawał serca, siedemnastoletni Calvin wziął odpowiedzialność za dwunastoletnią siostrę. Nie żałował swojego wyboru, ale będzie żałował, jeśli nie spróbuje jej uratować. Nawet teraz, w wieku dwudziestu pięciu lat, w jego oczach była wciąż małą dziewczynką, która przybiegała do swojego dużego brata, gdy stłukła kolano. Telefon zadzwonił ponownie. Wiedział, kto to był. Nie sprawdzając, kto dzwoni, nacisnął przycisk i krzyknął do słuchawki. "Mam to zdjęcie, ty draniu." Po drugiej stronie zapanowała cisza. "Nie wysyłałem ci żadnych zdjęć, dziecino. Dlaczego nie powiesz mi, co się do cholery dzieje?" Calvin rozłączył się. Kurwa. Alesandro. Dlaczego nie sprawdził, kto dzwoni? Zawsze to sprawdzał. Telefon zadzwonił ponownie. Calvin spojrzał na niego jak na przymierzającą się do ataku żmiję. Wyświetlacz pokazał zastrzeżony numer. Bojąc się, że to mógł być mężczyzna z magazynu, niechętnie odebrał ponownie. "Masz dwie sekundy, by powiedzieć mi co się do kurwy nędzy dzieje albo stanę się bardzo zły." Wysyczał Alesandro po drugiej stronie. Kurwa. "Alesandro, nie mogę teraz z tobą rozmawiać. Mam swoje własne problemy." Zdradę... śmierć... to co zwykle.

"Twoje problemy są moimi problemami, skarbie. Zostań tam, zaraz będę." "Nie." Calvin westchnął, kiedy usłyszał w telefonie głośny trzask. "Zastanawiam się czy to prawda, że wampiry muszą zostać zaproszone." "Nie." Powiedział Alesandro. Calvin skoczył na nogi. "Cholera jasna, przeraziłeś mnie na śmierć." Zielone oczy Alesandra wpatrywały się w niego badawczo. "Nie, ale ktoś inny już to zrobił." Zanim zdążył zripostować, dwa silne ramiona objęły go w kojącym uścisku. Na chwilę zamknął oczy i udawał, że jest ktoś na kim może polegać. Wzdychając zatopił się w uścisku wampira, pozwalając tym ogromnym ramionom nieść jego brzemię, nawet jeśli była to tylko chwila. "Mają moją siostrę." Wyznał w pierś wampira, łzy ponownie zakręciły się w jego oczach. Nigdy nie zobaczy już swojej siostry. Przez chwilę myślał że wampir go nie usłyszał, ale wtedy silne ramiona napięły się. "Czego chcą?" Nie tracił czasu na szok, czy strach, po prostu zwykła prośba o informację. "Anthony'ego." Wykrztusił Calvin, łzy wypełniły jego oczy. "Chcą Anthony'ego." "Ćśś. Nie płacz, skarbie." Dłonie Alesandra gładziły jego plecy długimi kojącymi ruchami, jakby był czymś cennym. To była piękna iluzja, ale tylko iluzja. Nie było mowy, by wampir nie powiedział Anthony'emu, że ktoś chce go porwać. "Coś wymyślimy." "Oni ją zabiją." Calvin podniósł z ziemi zdjęcie i wyciągnął je. "Mają ją już od tygodnia. Kto wie, co do tej pory jej zrobili?" Jego dłoń trzęsła się tak bardzo, że wampir wziął od niego zdjęcie, by móc na nie spojrzeć. "To ona?" Zielone oczy Alesandra szukały jego.

Calvin przytaknął. "Jest prawie tak śliczna jak ty." "Cindy jest o wiele ładniejsza ode mnie." Powiedział Calvin łykając łzy. Kurwa, płakał bardziej niż dziewczyna. Cindy kopnęła by go w jaja za zachowywanie się jak dziecko. Na Piekła, jeśli sytuacja się odwróci, będzie szukała granatów i sprawi, że ci przeklęci porywacze będą bali się ciemności. "Jutro, jak odpoczniemy, pojedziemy do sfory i powiemy im o co chodzi. Silver będzie wiedział jak ją odzyskać. Do tego czasu musisz wiedzieć, że zawsze z tobą będę, dziecino. Jesteś mój." W oczach wampira wybuchł płomień. Powinno to go zaniepokoić, albo sprawić, że będzie uciekał ze strachu. Zamiast tego, ta zaborczość sprawiła, że zrobiło mu się ciepło na sercu. Tak dobrze było oddać komuś władzę i zrzucić odrobinę swego brzemienia. Nawet jeśli ten ktoś zamierzał zabrać go do wilkołaków. "Teraz zamierzam sprawić, że będziesz mój." Warknął Alesandro. Guziki poleciały, gdy wampir zdzierał z Calvina koszulę, oddając się namiętności i zniecierpliwieniu. Jak to mogło stać się w ciągu dnia, ta płonąca potrzeba mężczyzny, który nie był nawet człowiekiem? Oddając się instynktowi, ugryzł Alesandra w szyję. Alesandro zdziczał. Uniósł Calvina w powietrze siłą swoich potężnych rąk. "Trzymaj się mnie." Nakazał wampir. Cal instynktownie owinął długie nogi wokół pasa Alesandra, a ręce wokół jego szyi. Ale nie było na świecie żadnej siły, by powstrzymać jego ciało od pieprzenia w twardy brzuch mężczyzny, jakby od tego zależało jego życie. Świat rozmazał się na chwilę i znalazł się w powietrzu. Calvin odbił się od nieposłanej bawełnianej narzuty i poduszki swego łóżka.

Zanim zdążył wygłosić jakiś mądry komentarz na temat Alesandra nie znającego swojej własnej siły, zawładnęły nim usta wampira. Nie miał pojęcia w jaki sposób zimny wampir mógł mieć tak płonące wargi, ale po raz pierwszy zrozumiał co to znaczy być owładniętym gorączką namiętności, coś z czego kpił wcześniej, kiedy jego przyjaciele wypłakiwali mu się w ramię po żałosnej nocy. Może spotykał się ze złymi facetami. Dotyk gładkich palców na jego skórze, był tym co prawie zgubiło Calvina. Podniósł biodra, by zwiększyć kontakt tylko po to, by zostać przyszpilonym przez silne dłonie. Znowu. "Spokojnie, mój śliczny. Jestem tutaj." Długie, leniwe pieszczoty przesuwały się w górę i w dół po jego bokach. Calvin zajęczał na to doznanie. Alesandro zjechał w dół składając na ciele Cala pocałunki i delikatnie ugryzienia, dopóki nie dotknął każdego cala jego skóry. Kiedy zgubił swoje ubranie? Jego umysł wyłączył się, gdy wampir robił jakieś dekadenckie rzeczy swoimi ustami i dłońmi. Cały nagi leżał na miękkich prześcieradłach i pozwalał wampirowi działać, aż zmartwienia i napięcie odpłynęły pod zręcznym dotykiem Alesandra. "Och." Ugryzienie na krzywiźnie jego biodra sprawiło, że wygiął plecy w łuk. Ścisnął pośladki i poczuł się pusty. Potrzebował być wypełniony bardziej, niż potrzebował następnego wdechu. "Błagam dziecino, błagam. Pieprz mnie." "Dziecino?" Wampir zatrzymał się, by się roześmiać. "Jestem kilkaset lat starszy od ciebie. Ciężko mnie nazwać dzieciną." Cal zmusił się do otworzenia oczu. "Jeśli zaraz nie będziesz mnie posuwał, to dźgnę cię prosto w serce i wtedy nie będziesz się przejmował tym, jak cię nazywam." Alesandro zaśmiał się i potrząsnął głową. "Musimy pogadać o twoich agresywnych skłonnościach. Grożenie swojemu kochankowi nigdy nie jest dobrym pomysłem. Nie kiedy może

przytrzymać cię jedną ręką, a drugą podnieść samochód." Cal zaśmiał się. "Nie widzę tu żadnych samochodów, więc muszę trzymać cię za słowo." "Oj musisz." Alesandro pocierał nosem o nos Cala jak ogromny kot. Pocałunki były tym, co Cal zazwyczaj robił, by podniecić swoich kochanków i przygotować ich na główną atrakcję. Pocałunki Alesandra były doświadczeniem samym w sobie. Był prawie pewny, że może dojść od pojedynczego pocałunku wampira. Pod wpływem tego przelotnego kontaktu pożądanie rozeszło się po nim lotem błyskawicy. "Pocałuj mnie." Wyszeptał w wargi wampira, desperacko potrzebując poczuć te usta na sobie jeszcze raz. To mógł być ostatni raz, gdy czuł tego wspaniałego mężczyznę przy sobie i chciał wyciągnąć z tego doświadczenia co się da. Z szerokim uśmiechem wampir ucałował szyję Cala. "Pozwól, że pokażę ci co potrafi mężczyzna, który nie musi oddychać." Cal zajęczał, kiedy liźnięcia i ugryzienia podążyły ścieżką w dół jego brzucha, dopóki nie sięgnęły twardego fiuta. Jednym łyknięciem wampir wziął go aż do nasady, wysyłając oddźwięk tego doznania odbijający się wzdłuż jego kręgosłupa. "Kurwa." Krzyknął Cal. Mokre gorąco otaczało jego kutasa, a ssanie sprawiło, że oczy wyszły mu z orbit. Cholera, jeden raz z wampirem... już nigdy nie będzie pasowało mu spotykanie się ze śmiertelnikami. "Masz usta boga." Wyjęczał, sięgając w dół, by pogładzić jedwabistą głowę ślizgającą się w górę i dół jego fiuta. Znajome napięcie zaczęło narastać wzdłuż jego kręgosłupa. "Zaraz dojdę." "Nie, nie dojdziesz." Wampir szarpnął za jego jądra. "Zaczekasz na mnie." W pogrążonym w mroku pomieszczeniu usłyszał dźwięk otwieranej szuflady i nacięcie opakowania. Wampir znalazł jego kryjówkę. Śliskie palce wsunęły się w jego ciało, jeden, dwa, przy trzech błagał miękkim kwilącym tonem. "Proszę, proszę, proszę." Skandował.

"Ćśś, dam ci wszystko czego potrzebujesz, mój piękny chłopaku." *** Oczy Alesandra widziały idealnie w ciemności. Widok pięknej wijącej się przed nim postaci podniecał go bardziej, niż jakiekolwiek stosunek jaki mógł sobie przypomnieć. Coś w młodym szczupłym stolarzu z twardymi mięśniami i rozdartym sercem przyciągało go jak latarnia morska. Mógł być tym jedynym. Nie mogąc już dłużej znieść rozdzielenia, Alesandro wsunął się w ciasne, gorące wejście swojego kochanka pozwalając sobie na jęk. Wszyscy kochankowie przed Calvinem zniknęli. Właśnie tu i właśnie teraz byli tylko oni na całym świecie, owinięci w kokon gorąca, ciemności i pożądania. Sięgnął w dół i wziął w dłoń twardego fiuta Calvina, poruszając nim w rytm swoich pchnięć. Obaj jęknęli jednocześnie. Cholera, było mu tak dobrze. "Mocniej dziecino, mocniej." Powiedział Calvin pomiędzy miękkimi jękami. "Jesteś trudnym stworzeniem, prawda?" "Zamknij się i pieprz mnie tak, jak mówiłeś." No cóż, musiał dotrzymać obietnicy, czyż nie? Z nową energią Alesandro zaczął posuwać młodszego człowieka, dopóki nie poczuł szczytowania Calvina w jego dłoni. Nie mogąc się powstrzymać, Alesandro naparł całym ciałem na ciało jego pięknego kochanka i wbił zęby w punkt między ramieniem, a szyją Calvina. Człowiek pod nim wydał zduszony okrzyk, zanim ponownie stwardniał. To była jedna z zalet wampirzego ugryzienia, której nie rozpowszechniali. Jeśli wielu ludzi wiedziałoby, że ugryzienie wampira jest największym afrodyzjakiem, mogliby ustawiać się w szeregu, by zostać ugryzionym. Jednakże ugryzienie było słodsze, jeśli wampir miał emocjonalne powiązanie z osobą, którą gryzł. Gryzienie nieznajomych było jak szczypnięcie, ale o wiele lepiej było ugryźć kochanka, gdy ten miał orgazm, niż znudzonego bywalca klubu, który chciał po prostu

odlecieć. Słodycz. Calvin smakował jak gorący miód z odrobiną przyprawy korzennej, bogata kakofonia smaków. Młody cieśla był złożonym posiłkiem. Jeden Alesandro będzie kochał kosztowanie większej ilości w przyszłości. Może już zawsze. Kontynuował ssanie dopóki Calvin ponownie nie szczytował. Potem delikatnie wysunął kły, liżąc te miejsce, by zamknąć rankę i uleczyć pozostawione znaki. Któregoś dnia zostawi bliznę, by oznaczyć tego człowieka jako swojego, ale nie dziś. Dziś jego piękny chłopak miał zbyt wiele zmartwień, a kiedy oznaczy Calvina na zawsze, będzie chciał, by tylko on był w umyśle jego kochanka. "Cholera, jesteś niewiarygodny." Powiedział otumaniony Calvin. "Gdybym wiedział, że to będzie takie dobre, miałbym wampira w swoim łóżku lata temu." Alesandro poczuł jak w jego gardle narasta warkot. "Nie potrzebujesz innych wampirów, mój śliczny. Wszystkim, czego potrzebujesz jestem ja." Chłód wypełnił pierś wampira, kiedy uświadomił sobie, że naprawdę miał to na myśli. Nie podobała mu się wizja cudownego ciemnowłosego chłopaka wyszukującego innych wampirów. Był naprawdę porąbany. Po raz pierwszy w życiu Alesandro był zakochany i myśl o delikatnym śmiertelniku trzymającym jego serce w tak kruchych, delikatnych dłoniach przeraził zazwyczaj niewzruszonego wampira. Alesandro oblizał usta, delektując się smakiem swego kochanka. Minusem było, że po ugryzieniu młodszego mężczyzny znał teraz jego sekrety. "Nie możesz porwać Anthony'ego." Powiedział w ciszy. "Zwołam zebranie rady. Znajdziemy sposób, by uratować twoją siostrę." Alesandro starał się natchnąć go taką ilością zaufania, jaką tylko mógł, ale było bardziej prawdopodobne, że Silver prędzej zabije cudownego stolarza, niż mu pomoże.

Rozdział 3 Zgromadzili się w sali posiedzeń: Anthony, wampiry, wilki i jeden człowiek. Cal czuł wstyd wypływający na jego policzki kiedy Anthony patrzył na niego z niepokojem zamiast z pogardą, na którą zasługiwał. Dziwne było, że najsympatyczniejsza osoba w pomieszczeniu była tą, którą zamierzał zdradzić. Mikel i Darian, wampiry z grupy Alesandra nie próbowały nawet ukryć swej odrazy. Na przemian łypali to na Alesandra, to na niego. A spojrzenie Silvera powinno zabić go na miejscu. Nie szukał dezaprobaty, ale poczuł się odrobinę mniej winny pod niesłabnącym zrozumieniem od szczupłego blondynka. Calvin był przekonany, że tylko łagodne hamowanie delikatnie zbudowanej dłoni powstrzymywało Alfę sfory Moon przed przeskoczeniem przez stół i rozerwaniem jego gardła. "Powiedz nam jeszcze raz o tej osobie i jak porwał twoją siostrę. Dlaczego ty?" Spytał Anthony. "I dlaczego powinno nas to obchodzić." Odezwał się inny wilk. Cal mgliście rozpoznał wysokiego ciemnowłosego mężczyznę jako Dillona, jednego z architektów krajobrazu. Wilkołak patrzył na niego z niemal taką samą przychylnością jak Alfa sfory, Silver. Nie był pewny jaka była hierarchia w sforze, ale zdawał sobie sprawę, że obecnie był najmniej pożądaną osobą w pomieszczeniu. Biorąc głęboki wdech, opowiedział swoją historię. "Moi rodzice umarli, kiedy byliśmy młodzi. Jestem tylko ja i moja siostra Cindy. Mieszka ze mną, kiedy chodzi do szkoły, żeby zaoszczędzić pieniądze. "Co studiuje twoja siostra?" Spytał Anthony. "Co nas to kurwa obchodzi co ona studiuje?" Warknął Silver, jego szare oczy błyszczały gniewem. "Chcę wiedzieć dlaczego ten dupek chce porwać mojego partnera i dlaczego do kurwy

nędzy nie powinienem po prostu rozerwać mu gardła." "Bo wtedy nie będziemy wiedzieć kto go wysłał, prawda?" Powiedział Anthony tak rozsądnym tonem, że było zdumiewające, że jego zmienny partner go nie udusił. "Co się działo później?" Spytał blondynek takim tonem, jakby czekał na bajkę na dobranoc. Cal przełknął gulę w gardle, był pewien, że każdy członek sfory mógł wyczuć jego strach. "Parę nocy temu, ktoś włamał się do naszego domu i nas uśpił. Kiedy się obudziłem, Cindy zniknęła. Zostawili notatkę przyczepioną do drzwi mojej sypialni. Mówiła ona, że jeśli chcę zobaczyć siostrę, muszę iść pod adres napisany na kartce. Doprowadził mnie on do magazynu." "Dlaczego nie zadzwoniłeś na na policję?" Zapytał Mikel, jego oczy zwęziły się podejrzanie. Cal mógł zauważyć, że wampirowi nie podoba się to jak blisko niego usiadł Alesandro. Cal wzruszył bezradnie ramionami. "Powiedział, żeby nie kontaktować się z władzami, jeśli chcę, by Cindy żyła. Szczerze mówiąc, na początku pomyślałem, że to coś w stylu studenckiego figla. To znaczy, kto robi coś takiego?" Rozejrzał się wokół stołu, ale morze gniewnych spojrzeń kazało mu przyspieszyć swoją opowieść. "Kiedy tam przybyłem, drzwi pustego magazynu były otwarte. Mężczyzna, który tam był powiedział mi, że jeśli przyprowadzę mu Anthony'ego, to odzyskam siostrę. Komukolwiek Cindy powiedziała o moim kontrakcie, pomyślał, że to będzie idealna okazja by dostać się bliżej Anthony'ego." Posłał architektowi mały uśmiech. "Przepraszam." Anthony wzruszył ramionami. "Gdybym miał rodzeństwo, też przehandlowałbym swój tyłek." Jakby potrzebując dalszej otuchy, Silver wciągnął Anthony'ego na swoje kolana i potarł policzkiem o policzek swojego partnera, roznosząc na nim swój zapach. Calvin patrzył z respektem, spodziewając się, że Silver zaraz wysiusia koło wokół swojego blondynka. "Po co komuś Anthony?" Spytał Alesandro. "Ten mężczyzna powiedział, że zabiłeś jego brata." Przypomniał sobie Cal, odtwarzając w swojej głowie tę rozmowę.

"Ned." Warknął ciemnowłosy wilk, podrywając się na nogi. "To musi chodzić o Neda." "Siadaj Dillon." Rozkazał Silver. "Przynajmniej mamy jakiś pomysł. Teraz musimy ułożyć plan. Odzyskamy twoją siostrę Calvin, ale nie możemy się śpieszyć i narazić Anthony'ego na niebezpieczeństwo. Wybacz." Nie wyglądał na szczególnie zmartwionego, kiedy siedział tam, kołysząc w ramionach swojego partnera. Wyglądał na cholernie zadowolonego. Calvina zalał gniew. "Więc mam im po prostu pozwolić trzymać moją siostrę? Ma dopiero dwadzieścia lat i jest w rękach psycholi, którzy nie będą się przejmować, tym że krzywdzą kobietę. Jak myślisz, co zrobią kiedy dowiedzą się, że zmieniłem front? Zabicie jej będzie miłosierdziem kiedy skończą." Cholera, łzy zakręciły mu się w oczach. Zaskomlał, kiedy Alesandro przyciągnął go na swoje kolana. Poddając się pokusie, pozwolił mężczyźnie tulić go, podczas gdy zastanawiał się nad najlepszym planem odzyskania siostry. To mogło podważyć jego męskość, że dyskutował na temat strategii wojennej tulony do wampira, ale niech go coś strzeli, jeśli nie lubił troski i niepokoju emanującego od Alesandra. Wzdychając, Calvin wtulił się w jego objęcia i odwrócił głowę do Anthony'ego, kiedy ten przemówił. "A co jeśli pozwolimy mu mnie porwać? Ktoś może za mną iść i uratować mnie w odpowiednim momencie." "Nie!" W pomieszczeniu rozległ się okrzyk wielu głosów. "Absolutnie nie." Warknął ogromny Alfa. "Ale to ma największy sens. Jeśli mnie chce, to mu go dajmy. Umiem się sam obronić." Silver potrząsnął swoim mniejszym partnerem. "A co jeśli ma broń? Nie mogę ryzykować kochanie."

"Czy ty właśnie twierdzisz, że nie potrafię się obronić lepiej, niż dwudziestoletnia dziewczyna?" Po raz pierwszy Alfa wyglądał na wytrąconego z równowagi, kiedy patrzył na swojego małego partnera, jakby był bombą czekającą na detonację. "Nie mogę ryzykować, że coś ci się stanie." "Nie stanie. Sfora może przez cały czas mieć mnie na oku." Wielki wilkołak zbladł, gdy jego partner beztrosko kontynuował. "No to ustalone. Pójdę, a inni za mną podążą. Dorwiemy tego gościa." Silver westchnął i trącił nosem szyję swojego partnera. "W porządku, ale jeśli coś ci się stanie, to nigdy ci nie wybaczę." "Się rozumie." Alesandro zabrał głos. "Pójdę z Anthonym. Mogę stać się niewidzialny, więc nie będą wiedzieli, że mu towarzyszę." Cal mógł prawie wyczuł ulgę w postawie Alfy. "Będę ci naprawdę wdzięczny, Alesandro." Powiedział Silver. "My też pójdziemy." Powiedział Mikel, Darian siedzący obok przytaknął. "Nie." Powiedział Alesandro potrząsając głową. "Jeśli ten typ jest wilkiem, wyczuje jeśli będzie nas zbyt wielu. Zapewne wyczuje mnie, ale jeśli najpierw oznaczę Calvina, pomyślą po prostu, że jest na nim mój zapach. Nie możemy ryzykować życiem Anthony'ego. Wątpię, by ten facet działał sam. Wy dwaj możecie za nami iść, ale zostaniecie na zewnątrz magazynu. Wejdziemy tylko ja, Cal i Anthony." Pozostałe wampiry niechętnie się zgodziły. Grupa usiadła wokół i tworzyła plan, dopóki wszyscy oprócz Silvera byli zadowoleni. Calvin wątpił, że wielki Alfa będzie zadowolony, nawet dopóki jego piękny chłopak nie będzie ubrany od stóp do głów w zbroję.

"Nie podoba mi się to." Dąsał się. "Będziesz wystarczająco blisko, by uratować mnie, jeśli wpadnę w tarapaty, skarbie. Nie martw się aż tak bardzo." Anthony klepnął kolano Silvera, wyglądając na niewzruszonego. Po raz pierwszy Calvin zastanowił się, w jaki sposób Anthony zabił Neda. Oczywiste było, że wszyscy wiedzieli o jego śmierci, ale nikomu najwyraźniej nie było z tego powodu przykro. Co zrobił Ned, że zasłużył na śmierć? Jeśli Cal pomyślał, że Silver był jak pies martwiący się o swoją kość, to był na tyle mądry, by się nie odzywać. Wilkołak nic nie powiedział, ale było coś w oczach wielkiego mężczyzny, czemu nie ufał. Jeśli coś stanie się Anthony'emu, lepiej będzie pozwolić zabić się szantażyście. To będzie zapewne bardziej humanitarny sposób odejścia na tamten świat, niż rozszarpanie przez wilkołaka.

Rozdział 4 "Jestem taki podekscytowany." Uśmiechnął się do Cala Anthony. "Nie mam na myśli tej części dotyczącej twojej siostry, bo jestem pewien, że się martwisz, ale nigdy nie uczestniczyłem w takiej pułapce. Architekci zazwyczaj nie robią takich rzeczy. Generalnie siedzimy przy swoich biurkach i rysujemy, a czasami idziemy w teren." Podskoczył przy Calvinie z niewidzialnym Alesandrem dryfującym obok nich. Calvin wyczuwał siłę wampira, nawet jeśli nie mógł go zobaczyć. Biorąc głęboki wdech, by uspokoić trochę swoje nerwy, starał się skupić na tym, gdzie idą. Nie obchodziło go, co mówią inni, miał uczucie, że nie wszystko pójdzie tak łatwo, jak wszyscy myśleli. Napięcie wyprostowało jego pierś. Mężczyzna, który włożył tyle wysiłku w porwanie Anthony'ego nie odda tak po prostu jego siostry. Nawet jeśli zaserwuje mu Anthony'ego na tacy. Było zbyt wiele luk w tym planie. Oczywiście gdyby to zrobił, jego życie niewarte by było nawet splunięcia. Silver rozerwałby go na strzępy, zanim zdążyłby się wyspowiadać. Magazyn wyglądał na równie stary i opuszczony, jak za pierwszym razem. Poczuł zimno

przesuwające się w dół jego pleców i pchnął skrzypiące metalowe drzwi. "Halo." Zawołał. Dla zachowania pozorów wyciągnął broń i przystawił ją do głowy Anthony'ego. Spokojnie, mój piękny. Nie zastrzel Anthony'ego. Wyszeptał w jego głowie głos Alesandra. Próbował wysłać uspokajającą wiadomość, ale wątpił, że opuści ona jego umysł. Rozmowy telepatyczne nie były jego zdolnością. Cholera, nie miał żadnych zdolności poza pakowaniem się w kłopoty. Zdecydowanie nie nadawał się na szpiega. "Tu jesteś. Zaczynałem myśleć, że się zgubiłeś." Znajomy zimny głos rozszedł się po pustym pomieszczeniu. Wolno krocząc, przeszli przez pusty magazyn, trzymał broń przyciśniętą do Anthony'ego, kiedy szli. Ciche kwilenie przyciągnęło jego uwagę. Cindy siedziała przywiązana do krzesła, usta miała owinięte jakąś chustką. Jej oczy były rozszerzone i przestraszone. Calvin nie wiedział, czy była przestraszona z powodu swego psychicznego porywacza, czy jej niegdyś łagodnego brata trzymającego broń przy głowie innego mężczyzny. "Nigdy ci się to nie uda, Calvin." Wysyczał Anthony. "Silver dorwie cię i rozerwie ci gardło." Blondynek powiedział to z takim brutalnym zapałem, że Calvin poczuł, jak mrozi mu krew w żyłach. "Nie będzie cię wokół, by cieszyć się jego śmiercią." Stwierdził zimny głos pozbawiony emocji. "A odkąd ten idiotyczny Alfa jest przekonany, że jesteście życiowymi towarzyszami, będzie po twojej śmierci przygasał, a sfora się rozpadnie." Skończył z taką satysfakcją w głosie, że Calvin wiedział, że to nie był najważniejszy cel. Nie był nim Anthony, a Silver. "Myślałem, że chodziło o zemstę na Anthonym?" Powiedział Calvin. "Powiedziałeś, że zabił twojego brata." "I zrobił to." Po raz pierwszy mężczyzna wyszedł z cienia. Przerażenie wypełniło Calvina kiedy spojrzał na kreaturę stojącą przed nim. Mężczyzna nie był człowiekiem, ani bestią, a przerażającym połączeniem tej dwójki. Długi pysk tworzył twarz mężczyzny, a długie kły

wystawały na zewnątrz jak zęby dzika, kiedy żółte oczy patrzyły na niego z nikczemną satysfakcją. "Ale byliśmy tylko przyrodnimi braćmi, a ja nienawidziłem tego bękarta. Chcę śmierci Silvera, a jego śliczny partner jest najlepszym sposobem. Gdy zabije się najsilniejszego, reszta szybko padnie." "Czym jesteś?" Calvin nie mógł powstrzymać przerażenia w swym głosie. Nie chodziło już tylko o zmutowanie tego gościa to było zło emanujące z niego, jak zepsuty olej. "Jestem następną generacją wilków." Powiedziała kreatura podchodząc dziwnym krokiem, jakby jego ciało nie było dobrze złożone, a jego kości i mięśnie nie wiedziały, jak ze sobą współpracować. "Tymi, którzy nie muszą ukrywać tego, czym są w żałosnych ludzkich skorupach." Pochylił się, ślina spłynęła z jego kłów. "Jesteśmy tymi, którzy przejmą władzę, kiedy rozszarpiemy wszystkich nieznośnych ludzi i wilki podające się za ciebie. To dlatego wszystkie najsilniejsze wilki muszą zniknąć, zaczynając od Silvera." Calvina ogarnęła panika. To nie było zwykłe porwanie. To była wojna. Kurwa, jakim cudem trafił w środek tego bagna? Niskie chichotanie wydobyło się z kreatury, ohydny dźwięk pomiędzy warknięciem, a tłumionym śmiechem. "Jak widzisz, dotrzymałem umowy. Wilk tyle warty co jego słowo." Skinął w kierunku Anthony'ego "Oczywiście oboje musicie zginąć, ale twoja siostra zostanie uwolniona, tak jak obiecałem. Nie będziemy jej nawet gonić, aż nie nastanie kolejna pełnia księżyca. Wiesz, dla podgrzania atmosfery." Zaczął się długo i złośliwie śmiać, co napawało Calvina wstrętem i furią nie do zniesienia. Dziwne skwierczenie wypełniło powietrze. Calvin odszedł od Anthony'ego kiedy jego skórę przeszył trzask prądu. Głowa kreatury odwróciła się w kierunku Anthony'ego. "Przywitaj się z Silverem w piekle." Z tyłu paska mutant wyciągnął pistolet. Kiedy Anthony podniósł dłoń, broń kreatury wystrzeliła. Na oczach Calvina na piersi Anthony'ego rozkwitła czerwona plama. Piękny blondynek upadł z głuchym odgłosem. "Nieeee!" Krzyknął Calvin, łapiąc Anthony'ego, kiedy upadał. Zaślepiony furią, rzucił się na

wilkołaka, ale było za późno. Głośny krzyk przeszył powietrze kończąc się bulgotaniem. Zapomniał o Alesandrze. Obejrzał się, w samą porę, by zobaczyć jak wampir łapie wilczą kreaturę i rozerwał go na pół. Dźwięk wnętrzności upadających na ziemię, sprawił, że jego żołądek zaczął się buntować. Skupił uwagę na Anthonym. Wilk był martwy, ale martwy był też słodki, łagodny Anthony, który zawsze traktował go jak przyjaciela, nawet gdy wiedział o jego zdradzie. Nie spojrzał nawet do góry, kiedy poczuł jak Cindy głaszcze jego głowę. "Przykro mi z powodu twojego przyjaciela." Usłyszał ją, jakby stała na końcu jakiegoś tunelu. Alesandro musiał ją uwolnić. Był odrętwiały. Piękny, kochający Anthony... odszedł. "Ćśś, mój kochany." Ramiona Alesandra owinęły się wokół niego, kołysząc go w łagodnym uścisku. "To nie twoja wina. Nic nie jest twoją winą." "To wszystko moja wina, a teraz Anthony odszedł." Ledwie mógł mówić przez twardą gulę w gardle. Żałosne wycie wypełniło powietrze. Olbrzymi srebrny wilk wpadł do magazynu chwilę przed resztą sfory. Jak jeden mąż wypełnili przestrzeń, tworząc wokół Anthony'ego i Calvina okrąg. Silver przemienił się w swoją ludzką formę, ogromny załamany mężczyzna upadł zrozpaczony na kolana. Chwytając Anthony'ego od Calvina wielki, twardy Alfa tulił ukochanego, łzy płynęły po jego twarzy. Calvin połykał własne łzy, gdy patrzył jak Silver czule odgarnia włosy z pięknej twarzy Anthony'ego. Jego głos był jak zdruzgotany szept. "No już dziecinko, koniec udawania. Wiem jak kochasz być w centrum uwagi, ale to się skończyło nawet dla ciebie. Obudź się i pokaż mi swoje piękne

oczy." Niski szum podążał za pulsującym białym światłem wypełniającym pomieszczenie. Calvin patrzył jak olśniewający błysk formował się w drzwiach. Dwoje ludzi, mężczyzna i kobieta, przeszli przez drzwi, światło znikało za nimi. Kobieta była drobna z gęstymi rudymi włosami i delikatną figurą. Ledwie sięgała do ramienia ogromnego mężczyzny stojącego za nią. Mężczyzna był cały złotoskóry, umięśniony i ze srebrzystymi włosami. Oboje nosili proste białe szaty jak greckie relikty. "Co się stało mojemu synowi?" Powiedziała kobieta głosem, który sprawił, że Calvin dostał gęsiej skórki. Mężczyzna mógł wyglądać na przerażającego, ale to w głosie kobiety była czysta magia. Silver spojrzał do góry, łzy płynęły z jego oczu. "Został postrzelony. Możecie go uratować?" "Nie." Odpowiedział mężczyzna. Jego głos pełen był energii pulsującej w pomieszczeniu przy każdej sylabie. "Jak to, nie?" Krzyknął Silver, przyciągnął nieruchome ciało Anthony'ego jeszcze bliżej. Można było prawie że poczuć, jak łamie się jego serce. Matka Anthony'ego szturchnęła jego ojca łokciem w brzuch. Sądząc po wzdrygnięciu się mężczyzny, to jednak nie był miłosny kuksaniec. "To co próbuje powiedzieć mój gruboskórny partner to to, że nie musimy leczyć Anthony'ego. Godzinę po jego urodzeniu, mój teść dał mu flakon esencji. Anthony jest nieśmiertelny. Nie może zostać zabity, a szczególnie czymś tak prymitywnym jak ta broń. Tak poza tym jestem Hallea, a to jest mój partner i zarazem ojciec Anthony'ego Gallien." Matka Anthony'ego mówiła z takim spokojem, jakby siedzieli przy herbatce. Fakt, że Alfa nie rozerwał jej gardła wynikał bardziej z jej uspokajającej magii, którą wysyłała mu całymi falami, niż z usposobienia Alfy. "Jeśli nie może umrzeć, to dlaczego się nie budzi?" Zażądał odpowiedzi Silver, całkowicie

ignorując subtelności. Cały szacunek jaki Calvin kiedykolwiek żywił względem Alfy potroił się, gdy Silver nie ugiął się przed parą stojącą przed nim, która była jednocześnie jego teściami. Gallien podszedł do przodu i każdy wilk zrobił krok do tyłu. Ten mężczyzna był tak przerażająco potężny, że to aż pulsowało z jego ciała. W przeciwieństwie do Anthony'ego, ten mężczyzna nigdy nie uznałby człowieka. Mężczyzna ukląkł po drugiej stronie Anthony'ego i przechylił jego głowę w swoją stronę. Oczy Anthony'ego były pozbawione życia. "Mój ojciec go zabrał. Przez krótką chwilę Anthony był śmiertelnie zraniony, a Zeus miał możliwość wezwania jego duszy." Gallien uśmiechnął się. "Anthony zawsze był ulubieńcem mojego ojca." Silver zaczął warczeć. "Czy chcesz powiedzieć, że podczas gdy moje serce się roztrzaskuje, on ucina sobie pogawędkę ze swoim dziadkiem?" Hallea westchnęła, podchodząc bliżej. Więcej niż jeden wilk dyskretnie wdychał powietrze kiedy przechodziła koło nich. Calvin przypuszczał, że miała taki sam zapach, o którym wilki mówiły, że ma Anthony. "Mój syn jest potężny, ale nawet on nie może uciec z uchwytu boga. Nie może wrócić bez zgody Zeusa. Próbowanie tego będzie poważnym naruszeniem etykiety." Jej leśnozielone oczy znalazły spojrzenie Silvera. "Wierz mi, kiedy mówię ci, że znieważenie boga jest złym pomysłem." Gallien na chwilę spojrzał na swojego syna. "Ale żaden nie wytrzymuje za długo w swojej obecności. Zeus bardzo lubi Anthony'ego, bo mój syn wygląda prawie tak samo jak on, nawet jeśli jest odrobinę niższy. Mam wrażenie, że mój ojciec będzie więcej niż szczęśliwy mogąc zatrzymać na chwilę Anthony'ego." Gallien spojrzał na Silvera. "Na chwilę, u bogów może znaczyć wieki." Z tymi słowami, półbóg przycisnął dłonie do drugiej strony głowy Anthony'ego. "Ojcze, uwolnij mego syna, by mógł wrócić do swojego partnera. Wiesz, że to przeciwne zasadom, by partnerzy byli rozdzieleni." "To będzie dobry test, by zobaczyć, czy jesteście prawdziwymi partnerami." Powiedziała Hallea. "Jeśli jesteście związani, będzie musiał do ciebie wrócić."

"Jesteśmy prawdziwymi partnerami." Powiedział Silver, jego oczy błyszczały ze zdziczałą intensywnością. Calvin przez chwilę obawiał się, że się na nią rzuci. Na szczęście wilk był skoncentrowany na ruchach swojego partnera. Ciało Anthony'ego zadrżało, kiedy światło sączyło się z jego porów i wypłynęło z jego ust jak na jakimś przerażającym filmie science fiction. Calvin odwrócił głowę kiedy światło rozbłysło w oślepiającej jaskrawości. Kiedy się odwrócił, zobaczył jak blondynek tuli swojego partnera z taką intensywnością i uwielbieniem, że dla zwykłego świadka było to wręcz bolesne. Tego właśnie chciał. Chwytając zielone spojrzenie oczu Alesandra wiedział, że chciał więcej, niż jego kochanek był skłonny mu dać. Nie było możliwości by ten cudowny, nieśmiertelny wampir mógłby chcieć żałosnego człowieczka na swego partnera. Nie miał tego za złe Alesandrowi, nigdy nie wymienili żadnych miłosnych wyznań, ale to był czas by spróbować odejść. Z wielkim trudem oderwał spojrzenie od wampira. "Chodź Cindy. Zabierzmy cię do domu." W chaosie ludzi krzyczących wokół Anthony'ego, Calvin uciekł, nie oglądając się ponownie na swego kochanka. Pewne strupy lepiej zerwać, zanim zaczną swędzieć.

Rozdział 5 Ostatecznie rozmowa z Cindy w niczym nie pomogła. Wiedziała niewiele o swoich porywaczach. Zostawili ją samą, kiedy jej nie bili i nawet przypadkiem nie wspomnieli jej gdzie jest reszta ich grupy. Jedyną rzeczą, której była pewna, to że więziło ją czterech ludzi, ale rozmawiali jakby było ich więcej. Kurwa.

Bez żadnych innych wskazówek, wilki były zaalarmowane i trzymały się blisko. Calvin nie otrząsnął się z tego tak szybko, jak jego siostra. Cienie pod jej oczami zaczynały znikać tak samo jak jej siniaki, ale jego stawały się ciemniejsze. Wciąż miał przerażające sny o porwaniu siostry. Zmutowane wilki wiedziały, gdzie mieszkali, więc nie czuł się bezpiecznie w nocy. Zainstalował alarm i po raz pierwszy w życiu trzymał pod poduszką broń. *** Alesandro usiadł przy pięknie wyrzeźbionym barze nowego hotelu, podpierając podbródek jedną dłonią; jego ciało osunęło się na świetnie mazerowane drewno. Wciąż było niewyrzeźbione, odkąd Calvin nie wrócił, by skończyć pracę. Coś, z czego ani Anthony, ani on nie byli zadowoleni. Dłoń przesunęła się po jego plecach, klepiąc go przyjaźnie. "Co się dzieje, słodziutki?" Olśniewająca blond główka Anthony'ego pojawiła się przy jego boku. Podziwiał piękno tego mężczyzny, nawet jeśli tęsknił nocami za ciemniejszą przy swoim boku. "Calvin mnie unika." Iskrzące się złote oczy patrzyły na niego z niepokojem. "Dlaczego tak uważasz?" "Nie odbiera moich telefonów, nie otwiera drzwi. Och, i jeszcze unika mnie osobiście." "Wydawało mi się, że w magazynie wyglądaliście na naprawdę bliskich. On cię naprawdę lubi słoneczko, ja ci to mówię." "No cóż, twoje oślepiające instynkty się mylą. Od tamtej nocy się ze mną nie kontaktuje. Minęły dwa tygodnie." "Hmmm." Czekał, ale nic więcej nie napłynęło.

"To wszystko, co masz?" Alesandro nie mógł powstrzymać gorzkiego śmiechu pochodzącego z jego piersi, nawet pomimo odrobinę złamanego serca. Miał nadzieję, że Anthony da mu jakieś błyskotliwe spostrzeżenie co do jego problemu. "Może twój mężczyzna potrzebuje odrobiny zalotów." "Zalotów? A myślałem, że to ja jestem staromodny." Anthony zaśmiał się w swój słynny sposób. "Tylko dlatego, że jest to staromodne słowo, nie znaczy, że nie działa. Mogę spróbować pogadać z Calvinem i dowiedzieć się o co chodzi, ale nie wiem czy to zadziała na twoją korzyść. Nawet szorstki mężczyzna lubi być adorowany. Może on uważa, że obarczasz go odpowiedzialnością za moje zranienie." "Obaj wiemy, że to był błąd, przez który mogłeś zginąć, gdybyś mógł zginąć. Poza tym fakt, że nie możesz umrzeć, jakoś nie ułagodził twojego partnera." Anthony posłał mu zbolały uśmiech. "Też to zauważyłeś? Zamiast tego, Silver ciągle gada o moich rodzicach i o tym, że muszą uważać, że się mną dobrze nie opiekuje. Ciągle mówi o podwojeniu mi ochrony." Alesandro potrząsnął głową w rozbawieniu. "Jeśli mógłbyś spróbować i pogadać z Calvinem, będę ci bardzo wdzięczny." Poczuł się odrobinę lepiej. Pomogło podzielenie się swoimi kłopotami z przyjacielem. Jego wampirzy współpracownicy nie byli zbyt pomocni. Na Piekła, większość z nich zastanawiała się dlaczego marzył o zwykłym człowieku. Pozostali wyciągali go, by zmienił swoje nastawienie. Ale Calvin był łagodną duszą w ciele boga. Traktowałby skarb jakim był z należną mu troską. Pomysły zaczęły napierać na umysł Alesandro. Tak, mógł to zrobić. "Może masz rację, przyjacielu. Popracuję nad zalotami." Anthony ponownie się zaśmiał. "Oj zrobisz, to słodziutki, zrobisz." *** Dźwięk kogoś poruszającego się po kuchni odciągnął Calvina od snów, gdzie Anthony i

Alesandro nie byli zdrowi, szczęśliwi i żywi, tylko leżeli martwi na podłodze. To było nie do wytrzymania. Ten sam koszmar przychodził do niego co noc. Przez ostatnie dwa tygodnie spał może z dziesięć godzin. Zaczynał czuć się jak chodząca śmierć, szczególnie gdy był całkowicie pewny, że Alesandro spał więcej, niż on. Wpadając do kuchni, był zaskoczony widząc siostrę siedzącą przy kuchennym stole. "Nie możesz spać?" Cienie pod jej oczami znikały, ale wciąż tam były. Potrząsnęła głową. "Zabrali mnie, kiedy spałam. Za każdym razem, gdy zamykam oczy, zastanawiam się, gdzie się obudzę." Cholera, a uważał, że było z nią już lepiej. Calvin pochylił się i przytulił ją. "Wiem. Za każdym razem, gdy się budzę, martwię, że znikniesz, a kiedy zasypiam śnię o śmierci Anthony'ego. Chcesz herbaty?" Cindy potrząsnęła głową. "Mamy więcej jabłecznika?" Calvin otworzył lodówkę i zajrzał do środka. "Trochę jest." Podniósł dzbanek i potrząsnął. "Dla nas starczy." W ciągu paru minut postawił na stole dwa parujące kubki i usiadł naprzeciwko siostry. "Niezła z nas para." Stłumił śmiech, rozpacz ściskała jego pierś. "Opowiedz mi o Alesandrze." "Co?" Cindy posłała mu uśmiech. "Coś było między wami. Pomijając to, że dzwoni codziennie, a ty zawsze udajesz, że cię nie ma. Albo jest skurczybykiem, na którego powinnam mieć oko albo złamał ci serce."

Calvin wzruszył ramionami. Z powodzeniem przez tygodnie unikał tematu Anthony'ego, ale jeśli ktoś zasługiwał na prawdę, to była nią jego siostra. Nawet jeśli zazwyczaj był typem, który lubił rozmowy od serca, to jego siostra była wyjątkiem od tej reguły. Między kolejnymi łykami jabłecznika opowiedział wszystko siostrze, omijając tylko gorący seks z wampirem. Pewnymi rzeczami nie można się było dzielić nawet z rodzeństwem. Stawiając kubek z trzaskiem na stole, Cindy utkwiła spojrzenie w bracie. "Więc ten wampir narażał życie by mnie uratować, a ty teraz go unikasz." Calvin spojrzał na nią zszokowany. "I właśnie to wyciągnęłaś z tej historii? A co z wilkołakiem i Anthonym? Muszą mnie nienawidzić. Nawet nie wróciłem do pracy. Będziemy pewnie musieli wyjechać z miasta, by nie zagrażać partnerowi wilka Alfa." Cindy zaczęła się śmiać. Jak dobrze było to usłyszeć po wypełnionych napięciem dniach po jej porwaniu. Calvin myślał o tym, że gdyby byli jacyś psychologowie zmiennych, to by ją do nich posłał. Niestety, był całkowicie pewny, że ludzie, których mógłby o to zapytać nie będą z nim rozmawiać. Pomimo telefonów Alesandra, wątpił, by chcieli by był gdzieś blisko. "Wszyscy przeżyliście to zdarzenie, mimo że było odrobinę brutalne. Ja przeżyłam, ty przeżyłeś i czas wrócić do życia. Nie możemy tak żyć, czekając na kolejną z tych kreatur, by nas złapała. Nie trzeba nawet mówić, że następny będziesz ty. Nie wiem, dlaczego ten wilk przyszedł na spotkanie sam, ale nie mam wątpliwości, że inne wiedzą, że jest martwy i mogą szukać zemsty. Potrzebujemy pomocy, a sądząc po tych ciągłych telefonach, ten wampir, którego kochasz, martwi się o ciebie." "Nie jestem zakochany." Calvin zaprzeczył, wysuwając uparcie podbródek i odwrócił się od dociekliwego wzroku siostry. "Poza tym Alesandro jest wyrafinowanym wampirem, jak mógłby kochać mężczyznę, który jest na tyle głupi, by wplątać się w sytuację, gdzie ktoś prawie umiera. Gdyby Anthony nie był nieśmiertelny, to już byłby martwy." "Przeżył, a wampir najwidoczniej jest wciąż zainteresowany. Chodzi ci o to, że jest wampirem?" Brązowe oczy Cindy wypełniły się obawą. Calvin wzruszył lekceważąco ramionami. "Nie mam nic przeciwko niemu, ale nie chcę by czuł współczucie do biednego człowieczka, który nie umie się sam obronić."

"O kurde, Calvin, jesteś bardziej dziewczyną niż ja." Calvin gwałtownie wciągnął powietrze. "Cofnij to." "Nie." Uśmiechnęła się Cindy. "Calvin się zakochał." Zaczęła śpiewać. Zrobił jedyną rzecz, jaką w tej sytuacji mógł zrobić dojrzały, starszy brat. Rzucił się na nią, przyciskając do ziemi i czochrając ją po włosach. Cindy zaczęła krzyczeć ze śmiechu. Po paru minutach puścił ją i wyszedł z pomieszczenia. *** Wciąż się uśmiechając, Cindy odpięła leżący na blacie telefon brata od ładowarki. Po tylu latach opiekowania się nią, jej wielki brat zasługiwał na szczęście. Przeszukując jego kontakty trafiła na jeden, który ciągle dzwonił, ale nie był odbierany. "Cześć, dziecino, zdecydowany ze mną pogadać?" Powiedział zachwycający głos po drugiej stronie. Cindy oczyściła gardło. Zdecydowanie nie brzmiał na takiego, kto czuje do jej brata współczucie. "To nie Calvin, z tej strony Cindy." "Gdzie jest Calvin? Ma kłopoty?" Przed sekundą uwodzicielski głos teraz był rzeczowy i twardy. "Nie, nie. Nic takiego. Chciałam pogadać z facetem, w którym jest zabujany mój brat." "Jest we mnie zabujany?" Z telefonu doszedł śmiech Alesandra. "To wszystko upraszcza. Dzięki, że mi to powiedziałaś. Od teraz wszystkim się zajmę." Połączenie się zakończyło. Cindy odłożyła telefon pod ładowarkę i poszła spać po raz

pierwszy od porwania z uśmiechem na twarzy.

Rozdział 6 Dzwonek do drzwi obudził Calvina z niespokojnego snu. Mrugając, ledwie pamiętał o wsunięciu na siebie spodni, zanim poszedł otworzyć drzwi. Spojrzenie na budzik powiedziało mu, że jest ledwie ósma rano. Patrząc przez judasza zobaczył na progu masę kwiatów. Zaciekawiony, otworzył drzwi. Obcy mężczyzna stał tam trzymając olbrzymi bukiet czerwonych tulipanów, białych goździków i innych kwiatów, których nie rozpoznał, z napisem "Kwiaty u Zeke'a" na koszulce. "W czym mogę pomóc?" "Calvin Sanders?" "Tak." "Proszę pokwitować." Wciąż zamroczony snem, Calvin podpisał i odebrał kwiaty patrząc na ich kompozycję. "Zna pan język kwiatów?" "Co?" Mrugając oczami, spojrzał ponownie na doręczyciela. Mężczyzna był przystojny w idealnym chłopięcym stylu. Nie w jego typie. Wolał wysokich, mrocznych i nieumarłych. "Język kwiatów. Sądzę, że koleś, który je wysłał zna się na rzeczy. Był bardzo konkretny.

Musieliśmy się porządnie namęczyć, żeby je znaleźć o tej porze roku." Calvin przesunął wazon w zagięcie łokcia, by móc otworzyć małą karteczkę.

Niech te kwiaty ukażą sekrety mego serca. Twój, Alesandro

"Co mówi ten bukiet?" Zapytał. Kierowca posłał mu mały uśmieszek. "Więc teraz jest pan zainteresowany." "Czytał pan karteczkę, prawda?" Spytał podejrzliwie. Wzruszając ramionami kierowca posłał mu szeroki uśmiech. "Ktoś musi je wkładać w te małe białe koperty." "Więc niech mi pan powie co znaczą czerwone tulipany." "Czerwone tulipany oznaczają idealną miłość, a białe goździki czystą miłość i szczęście, a te maślanożółte kwiaty to pierwiosnki i oznaczają 'nie mogę żyć bez ciebie'. Musiałem nieźle się postarać, by nie dostać wieczornych pierwiosnków, bo oznaczają niestałość. Przez ten bukiet twój facet chce ci powiedzieć, że cię kocha i nie potrafi bez ciebie żyć." Calvina wypełniło ciepło. Nie mógł powstrzymać szerokiego uśmiechu na swej twarzy. "Tak pan sądzi?" Kierowca przytaknął. "Owszem. Życzę miłego dnia." "Proszę poczekać. Dam panu napiwek." Calvin wyciągnął ze spodni portfel. Zapomniał wyjąć go wczoraj wieczorem, wtoczył się do domu zmęczony pracą. Czasem lenistwo było

praktyczne. Wyciągnął dziesiątkę. Śmiejąc się, kierowca wziął pieniądze i włożył do kieszeni. "Myślę, że powinieneś zadzwonić do swego chłopca i powiedzieć mu, że jest odwzajemniany." Cal uśmiechnął się. "Myślę, że ma pan rację." Wszedł do środka, położył kwiaty na blacie i wyciągnął telefon spod ładowarki na parapecie. Biorąc głęboki wdech, wybrał numer, który miał wyryty w sercu. "Halo." Dźwięk zaspanego głosu Alesandra sprawił, że serce waliło mu jak młot, a przez nerwy zapomniał, jak się mówi. "Calvin? Dziecino?" "Cześć." Idiota. Kto dzwoni rano do wampira? "Dostałeś moje kwiaty?" "Tak. Przepraszam, że dzwonię. Nie pomyślałem." "Zawsze możesz do mnie dzwonić." Zapewnił Calvina. "Chciałbyś spotkać się ze mną wieczorem?" Chciał zobaczyć Alesandra tak bardzo, że to aż bolało. "Gdzie?" Był dumny, że jego głos był tylko odrobinę drżący. "U mnie." Wampir podał mu adres, miejsce w centrum miasta. "Zobaczmy się o dziesiątej." "Będę tam." Rozłączając się, Calvin zsunął się po ścianie na podłogę w kuchni. Miał nadzieję, że kwiaty oznaczały to, co on i dostarczyciel myśleli, że znaczą.

*** "Przestań tak łazić!" Zirytowany głos Anthony'ego zatrzymał kroczącego w te i nazad wampira. "Wybacz. Co, jeśli on mnie nie chce?" "Wtedy przyciągniesz tu swojego chłopaka za spodnie i wyjdziesz, bo potrzebuję go do pomocy przy moim projekcie." Anthony posłał mu uśmiech i po raz pierwszy Alesandro nie poczuł przymusu, by wrócić. "Och, no proszę cię, twarz dzieciaka wszystko mówi. Chce cię Al, nie wierz mu, jeśli mówi, że nie. Myślę, że ma inne zmartwienia. Z tego, co mi powiedziałeś, wziął na siebie odpowiedzialność za siostrę, odkąd był bardzo młody. Nie jest przyzwyczajony do zależności od innych ludzi. Myślę, że jak tylko oczyścimy atmosferę i powiemy mu, że nie winimy go za postrzelenie, poczuje się lepiej." "Silver wciąż go wini." Anthony wzruszył ramionami. "Oj tam. Przynajmniej pozwolił mi przyjść tu jedynie z czterema gorylami." Alesandro spojrzał na cztery wilkołaki stojące przy oknach i drzwiach. "Zawsze lepsze to niż sześciu." Nie wspomniał, że spotkał co najmniej czterech na dachu budynku po drugiej stronie ulicy. Nie chciał zrujnować kruchego rozejmu między Alfą i jego partnerem. Ich rozmowa została przerwana, gdy zadzwonił dzwonek do drzwi. Rzucając Anthony'emu spojrzenie, Alesandro poszedł otworzyć drzwi. "Wchodź." Calvin wyglądał na wykończonego. Miał worki pod oczami i nowe bruzdy wokół ust, których wcześniej tam nie było. Zatrzymał się, kiedy zobaczył Anthony'ego. "Ja-ja przepraszam." Powiedział Calvin, przesuwając się z miejsca na miejsce i patrząc

wszędzie, ale nie na drugiego mężczyznę. Anthony podszedł i przytulił go. "Nie winię cię. Nie mogłeś wiedzieć, że zamierza mnie postrzelić." Blondynek odsunął się i łypnął na niego wzrokiem. "Ale zacznę cię winić, jeśli nie wrócisz i nie dokończysz pracy. Mój bar jest żałosny. Nie po to przyciągnąłem to drzewo driady przez setki mil tylko po to, by je rzucić na bar i tak zostawić." "Wciąż mnie chcesz?" Na te słowa uleciało z niego odrobinę napięcia. Anthony potrząsnął nim lekko. "Calvin, jesteś niezwykle utalentowanym stolarzem. Byłbym idiotą nie chcąc cię przy moim projekcie. Mogę spodziewać się ciebie w przyszłym tygodniu?" "Tak jest, proszę pana." Przytaknął Calvin. "Będę o świcie." "Dobrze." Z radosnym krokiem Anthony udał się do wyjścia, jego wilkołacza świta szła zaraz za nim. Stali, patrząc na siebie, aż za Anthonym i jego wilkami zamknęły się drzwi. "Jest dobrym facetem. Nie wiem, czy wybaczyłbym komuś, kto sprawił, że zostałem postrzelony." Alesandro wzruszył ramionami. "Jestem pewien, że bolało, ale on nie jest typem człowieka chowającego urazę. Trzymam się na razie z dala od Silvera. Nie sądzę, że doszedł już do siebie, po tym jak widział swojego partnera postrzelonego." "Ja też. Nie przychodzi za często do hotelu, więc może nie będzie aż tak źle." Alesandro podszedł do niego bliżej. Nie mogąc powstrzymać chęci dotykania drugiego mężczyzny, wolno zbliżył się i zagarnął Calvina w ramiona. "Tęskniłem za tobą. Kiedy nie odbierałeś moich telefonów, myślałem, że straciłem szansę."

"Nie chciałem, byś spotykał się ze mną, bo współczułeś żałosnemu człowieczkowi." Wampir odsunął się na krok. "Dlaczego tak pomyślałeś? Zapytał. "Darzę cię wieloma uczuciami, ale żadne z nich nie jest współczuciem." Alesandro wsunął palce we włosy Calvina i przyciągnął go bliżej. Pochylając się, przycisnął wargi do ust człowieka, aż ten nie odpowiedział na niego, jęcząc. Nie mogąc znieść rozdzielenia między nimi, szybko i sprawnie rozebrał och obu, zadowolony, gdy poczuł, że mężczyzna jest tak twardy jak on. "Sypialnia." Wydyszał. Jeśli wkrótce w niego nie wejdzie, to eksploduje. Zniecierpliwiony jego tempem, Alesandro podniósł umięśnionego cieślę i przerzucił go przez ramię. Z wampirzą szybkością dotarł do sypialni i ułożył swego ukochanego na miękkiej pościeli. "Marzyłem o widoku ciebie leżącego w moim łóżku." To była prawda, a rzeczywistość była o wiele lepsza. Zamarł, kiedy zauważył, że na twarzy mężczyzny pojawia się kolejny raz napięcie. "Co cię martwi?" Zamiast zniewolenia Calvina, poczuł wewnętrzną potrzebę wysłuchania go i sprawdzenia, czy mógł jakoś mu pomóc. Nie chciał widzieć go smutnego. "Martwię się, że te wilki wrócą. Wiedzą, gdzie mieszkamy. Ja... ja boję się, że znowu porwą Cindy. W następnym tygodniu w dzień będzie w szkole, ale w nocy..." "Martwisz się." Calvin przytaknął. "Mogę wysłać paru chłopaków do pilnowania jej, jeśli to pomoże." Odrobina napięcia opuściła twarz Cala. Alesandro wysłał niemą wiadomość do Dariana i otrzymał odpowiedź.

"Darian jest w drodze." "Myślałem, że mnie nie lubi?" "Nie ma znaczenia, czy cię lubi, nie zostawi kobiety bez ochrony. Pod tym względem jest bardzo tradycjonalny." Alesandro nie wspomniał, że Darian trochę zadurzył się w siostrze Calvina. Nie było potrzeby go tym martwić. "Teraz, gdy jesteś już bezpieczny, przeprowadzka do mnie nie będzie problemem." "A kto powiedział, że się do ciebie wprowadzam?" "Ja." Alesandro pochylił się i pocałował swojego człowieka do nieprzytomności. Kiedy uniósł wargi, w oczach Calvina było oszołomienie. Idealnie. *** Calvin nie wiedział, czy zamieszkanie razem było dobrym pomysłem, ale nie potrafił zebrać myśli na tyle, by ułożyć jakiś dobry argument. Pomiędzy dłońmi Alesandra, a jego wspaniałymi ustami, ledwie mógł przypomnieć sobie swoje imię. Nie dając mu nawet szansy, by głęboko odetchnąć, wampir przekręcił Calvina na brzuch, ustawiając go tak, by Alesandro miał jak najlepszy kąt. Zakwilił, kiedy ciepły język polizał jego wejście. Calvin nigdy czegoś takiego nie robił. Sądził, że to działo się jedynie w filmach porno i nieprzyzwoitych książkach. Nie miał pojęcia, że mężczyźni robili to sobie nawzajem w prawdziwym życiu, albo że to było tak kurewsko niesamowite. "Tak, och tak." Ledwie formułował słowa, a stęknięcia i westchnięcia tworzyły nowe słownictwo. "Pieprz mnie." Wyszeptał. W jego płucach nie było wystarczająco powietrza, by mógł wymawiać całe słowa.

"Och, zamierzam." Głęboki głos wampira przeszedł przez ciało Calvina jak fizyczny dotyk. Zanim się zorientował, Alesandro już na niego napierał. Jęcząc głośno, Calvin wziął powolny wdech i odprężył się, próbując się rozluźnić. "Właśnie tak, dziecino, rozluźnij się dla mnie. Weź mnie całego." Wyszeptał wampir, wsuwając się wolno w Calvina. "Jesteś taki idealny. Będziemy się pieprzyć jak króliki, a potem weźmiemy twoje rzeczy i wprowadzisz się do mnie. Kilka pięter niżej jest apartament, gdzie może wprowadzić się twoja siostra, kiedy chodzi do szkoły, ale nie zostawię cię samego w tym domu, podczas gdy te zmutowane świry wiedzą, że żyjesz." Calvin westchnął, zarówno od wrażenia jego kochanka wypełniającego go idealnie, jak i ulgi, że nie musiał się już obawiać. Po raz pierwszy nie musiał być tym silnym. Zamiast tego, mógł zrzucić swoje brzemię na ramiona ukochanego i wiedział, że się nim zajmie. Powinien prawdopodobnie sprzeciwić się reorganizacji jego życia, ale czuł taką ulgę, że nie mógł się skupić. "Już dobrze dziecino, wszystko będzie dobrze." Calvin krzyknął, gdy Alesandro pchnął go na krawędź gwałtownymi pchnięciami. Sperma trysnęła z niego w szybkich, gorących wybuchach wprost na leżące pod nim prześcieradła. Poczuł jak wampir nieruchomieje wewnątrz niego i wilgoć wypełnia jego tyłek. "Jesteś mój." Jego otumaniony seksem mózg ledwie odszyfrował szept, zanim ostre żeby przeszyły jego szyję, wysyłając go ponownie nad krawędź w błogiej mgle. Parę minut później, zorientował się, że leży na plecach wpatrując się w zmartwionego kochanka. "Jestem teraz wampirem?" Alesandro zaśmiał się. "Nie. Wziąłem za mało krwi. W połączeniu z brakiem odpoczynku, po prostu odleciałeś."

Wampir delikatnie odsunął włosy z twarzy Calvina. "Cieszę się, że do mnie wróciłeś." "Tak, ja też." "A co to tego, co mówiłem wcześniej. Nie musisz się do mnie przeprowadzać, ale to by było najlepsze rozwiązanie twojego problemu." Przypominając sobie spojrzenia przyjaciół Alesandra, musiał spytać. "A co myśli o tym twoja wampirza paczka?" "Mogą myśleć, co chcą, ale lepiej niech zatrzymają złe słowa dla siebie." Nie można było przegapić chłodu w oczach wampira. "Jesteś moim partnerem. Któregoś dnia, jeśli jak mam nadzieję, wszystko pójdzie dobrze, staniesz się moim wampirzym partnerem. Teraz wszyscy muszą trzymać się razem. Dzieją się rzeczy, których się nie spodziewaliśmy i jako społeczeństwo, będziemy musieli walczyć jako grupa. Nie pozwolę na spory w moich szeregach, tak jak Silver nie pozwoli na to w swojej sforze. Wampiry są bardziej niezależne niż wilki, ale też mamy swoją hierarchię. Jeśli jeszcze nie wiesz, dowodzę moim wampirzym klanem, a to robi z ciebie najważniejszą osobę w naszej małej grupie. Moi ludzie nauczą się, że nie tylko mają cię tolerować, ale i chronić tak samo, jak wilki chronią Anthony'ego." Podniósł głowę Calvina, więc był zmuszony na niego spojrzeć. "Jesteś dla mnie wszystkim, Calvinie Sanders i z największą przyjemnością będę twój, jeśli ty będziesz miał mnie." Calvin spojrzał na tego wspaniałego wampira. Z pewnością pewne sprawy będą potrzebowały czasu na rozwiązanie i będzie musiał się upewnić, że Alesandro nie wejdzie mu na głowę, ale dobrze będzie dzielić z kimś życie. Dzielić brzmię opiekowania się siostrą, którą kochał, ale czuł, że przerasta go wprowadzenie jej przez szkolne życie. "Z przyjemnością będę twój." Alesandro pochylił się i złożył na ustach Calvina długi, słodki pocałunek, który szybko przeszedł w nuklearne roztopienie. Kiedy wreszcie podniósł głowę, Calvin był kałużą pożądania. "Nie mogę się doczekać naszych wspólnych lat, kochanie."

Calvin odwzajemnił uśmiech. "Ja też."

Rozdział 1 "No więc jak długo już jesteś zakochany w moim najlepszym przyjacielu?" Dare Moon upuścił butelkę wódki, którą obracał. Na szczęście droga butelka alkoholu z górnej półki wylądowała na antypoślizgowej wycieraczce. Gąbczasta guma uchroniła ją od stłuczenia na betonowej podłodze. "O czym ty mówisz?" Żachnął, próbując uspokoić walące serce. "Chyba będę musiał powiedzieć Silverowi, żeby ograniczył ci limit alkoholu." Nie było mowy, żeby przyznał się do jego pociągu. Nie kiedy mężczyzna, którym był zainteresowany nie okazywał żadnego znaku odwzajemniania jego uczuć. Anthony pełnym gracji ruchem wzruszył ramionami, biorąc przy tym łyk swojego owocowego drinka. "Silver nie jest zbyt zmartwiony moimi alkoholowymi limitami. Za wiele nie piję." Mrugnął do Dare'a swoimi olśniewającymi bursztynowymi oczyma. "A teraz pomówmy o Stevenie. Skoro go nie kochasz, to dlaczego patrzysz na niego tak, jakbyś chciał się na niego rzucić i rozebrać jak piszczącą mysz?" Wzdychając, Dare spojrzał na ciemnowłosego wilka szukającego kogoś, kogo mógł zabrać do domu. Kogoś, tylko nie jego. "Tyle że ze Stevenem nic się nie dzieje i nie zanosi się, by to się miało zmienić. Jasno powiedział, że nie chce kota.” I niech to chuj strzeli, jeśli nie złamało mu to serca. Nie mógł zmienić tego, że był tygrysołakiem, nawet jeśli tego chciał. Nic nie mogło pomóc mu dostać przystojnego wilkołaka. Anthony zdawał się niewzruszony cierpieniem Dare'a. "Mimo, że bardzo go kocham, mój przyjaciel to idiota. W ciągu ostatnich trzech miesięcy żadne z tych ułomnych dupków, z którymi się umawia nie dotknął ani ułamka jego serca. Jest zdeterminowany, żeby mieć wilczego partnera, bo jego adopcyjni rodzice byli ludźmi, a on zawsze pragnął należeć do sfory." Dare połykał łzy, pochylając głowę, by wrażliwy partner Alfy tego nie zauważył. "Nie mogę dać mu sfory, tygrysołaki mają jedynie partnerów."

"Cholera, Dare. Dam mu sforę, jeśli tak kurewsko chce sfory. Tym, czego potrzebuje jest partner duszy, a to moja działka, tak jak powiedział mi Silver, mam dbać o jak najlepsze interesy sfory. A najważniejszym jej interesem jest by jej bajeczny barman był szczęśliwy." Małe błyskawice błysnęły w pięknych oczach blondynka; znak zbliżającej się najgorszego rodzaju burzy. Burzy Anthony'ego. O cholera. Trudno było zdenerwować z natury słodkiego partnera Alfy, ale kiedy to się już stało, był wtedy niepowstrzymaną siłą. Dare spojrzał nerwowo na ścianę z butelkami. Miał nadzieję, że nie będzie musiał wyjaśniać Silverowi, co się z nimi stało. Złość Anthony'ego była znana z tłuczenia szkła. Zanim zdążył coś powiedzieć, Anthony maszerował już po zatłoczonym parkiecie. Używając trochę silnej, mistycznej umiejętności, podszedł wprost do swego przyjaciela, podczas gdy wszyscy schodzili mu z drogi tak naturalnie jakby ich nigdy tam nie było. Dare potrząsnął głową. Mimo, że widział to zjawisko wiele razy, zawsze go to zdumiewało. Stając na palcach, Dare patrzył jak mniejszy mężczyzna toruje sobie drogę do przyjaciela. Przelotnie zauważył jak Anthony wyjmuje coś z kieszeni. Ale wtedy było już za późno. *** Furia towarzyszyła każdemu krokowi Anthony'ego. Jak Steven mógł nie widzieć tego, co miał tuż przed oczami? W każdy weekend przychodził do klubu i podrywał innego wilka. W każdy poniedziałek żalił się Anthony'emu, że nie był on 'tym jedynym', a tu był ten słodki mężczyzna z sobolimi włosami i olśniewającymi zielonymi oczami, którego całkowicie ignorował. Cóż, nigdy więcej, już on o to zadba. "Steven." Krzyknął Anthony ponad tłumem. Znajoma ciemnowłosa głowa odwróciła się w jego kierunku od wilka, z którym rozmawiał. Anthony nie miał pojęcia, co Steven myślał zadając się z chudym uległym typem, na którego brodzie rosło coś, co powinno umrzeć z wdziękiem. Dzieciak był co najmniej z dziesięć lat za młody i trzydzieści punktów IQ za głupi. "Co?"

"Mam coś dla ciebie." Steven spojrzał na puste dłonie Anthony'ego szukając prezentu. "Co?" Anthony wyjął z kieszeni kopertę. Zwinnymi palcami otworzył ją i wysypał zawartość na swoją dłoń. "To." Biorąc głęboki wdech, Anthony dmuchnął całą garść zielonego proszku na niebieską jedwabną koszulkę Stevena i brązowe skórzane spodnie. "Kurwa." Steven próbował strzepać z siebie ten proszek, ale dobrze się go trzymał, tak jak planował Anthony, kiedy wcześniej polecał mu koszulkę. "Coś ty do kurwy nędzy zrobił?" Łypnął na Anthony'ego, jego niebieskie oczy żarzyły się gniewem. Anthony posłał mu szeroki uśmiech. "Ciesz się nocą." Odwracając się na swojej idealnie obutej pięcie, oddalił się niespiesznie pozwalając tłumowi go pochłonąć. *** Zszokowany Steven patrzył jak jego najlepszy przyjaciel opuszcza go po tym jak zniszczył jego ubranie. Co do kurwy? Członkowie sfory Silvera mogli uważać jego przyjaciela za słodkiego, ale Steven wiedział, jaki manipulator kryje się za tym niewinnym uśmiechem. Jeśli Anthony sądził, że coś było dla ciebie dobre, najlepiej było usiąść i wziąć to jak mężczyzna albo uciekać jakby cię piekło goniło. "Kurwa, koleś, co ci dał partner Alfy?" Powiedział twink, 1 patrząc na niego podejrzliwym wzrokiem jakby został skazany na śmierć i nie chciał się z nim zadawać. Głośny ryk odwrócił jego uwagę w kierunku baru. Dare, uroczy barman z sympatycznymi zielonymi oczami, wyglądał jakby szykował się do przemiany. Steven rozejrzał się po 1Wikipedii młody gej od 18 do 21 lat o szczupłej budowie, śliczny i bez włosów na klacie, nogach rękach itp.

pomieszczeniu, zastanawiając się kto wkurwił spokojnego zazwyczaj mężczyznę. Zwykle trzymał się z dala od seksownego tygrysołaka, bo czuł do niego niewyobrażalne przyciąganie. Coś ciągnęło go do młodszego mężczyzny jak metal do magnesu i to uczucie było silniejsze, niż to co czuł do każdego mężczyzny, z którym sypiał każdego miesiąca. Zastanawiając się, co wytrąciło barmana z równowagi, rozejrzał się po pomieszczeniu szukając tego, kto rozjuszył seksownego mężczyznę, by wykopać stąd tego bydlaka. Może nie chciał Dare'a dla siebie, ale nie zamierzał pozwolić żadnemu dupkowi go martwić. Wtedy uderzył w niego ten zapach. Kocimiętka. Ten mały pokręcony gnojek obsypał go proszkiem z kocimiętki jak jakąś cholerną zabawkę do żucia. Kurwa! Ledwie miał czas, by przekląć, gdy uderzył plecami o podłogę i został przygnieciony przez prawie dwustukilogramowego białego tygrysa syberyjskiego. Na szczęście tygrys rozstawił się nad nim jedynie z przednimi pazurami wbitymi w pierś Stevena. Jak tylko Steven był no dole, miękkie prychnięcie odwiało włosy z jego twarzy. Patrząc w te niesamowite zielone oczy Steven uświadomił sobie, że słodki barman pozwolił całkowicie opanować się swojej bestii i prawdopodobnie za prędko nie wróci do swojej postaci. Ja cię pierdolę. Anthony za to zapłaci. Musi tylko być na tyle bystry, by Silver go nie rozszarpał. "Cześć Dare." Powiedział ostrożnie, mając nadzieję, że sięgnie mężczyzny ukrytego w ciele olbrzymiej bestii. "Pamiętasz mnie, to ja Steven. Jesteśmy kumplami." Nie była to do końca prawda, starał się unikać tego słodkiego dzieciaka, bo był zbyt kurewsko kuszący. Chciał wilczego partnera, nie kociego, nieważne jak bardzo był cudowny, miły i seksowny... Był kompletnie zakręcony. Długi język zaatakował bok jego szyi zostawiając za sobą skrawek poszarpanej skóry. "Ała."

Kolejne prychnięcie. "Dare, złaź ze Stevena, dobry kotek. Pamiętaj, że mnie lubisz. Zjedzenie mnie będzie złe." Miał cholerną nadzieję, że kot go zrozumie. Zdziczały kot nie dawał mu wielkiej nadziei. Kątem oka zauważył Bena zbliżającego się do białego tygrysa w wolnych, ostrożnych ruchach. Pot zrosił jego czoło, młody mężczyzna kontynuował podchodzenie w ich stronę. Dare warknął, kucając nad Stevenem jak zwierzę broniące swej zdobyczy. "Odsuń się, Ben." Syknął Steven. "On nie zamierza zrobić mi krzywdy." Czuł w kościach, że barman nie zerwałby nawet włoska z jego głowy. Dwie pary dłoni sięgnęły i odciągnęły Bena. Wiedział, że młodszy mężczyzna dostanie niezłą burę, kiedy wrócą do ich apartamentu. Jego partnerzy mieli na punkcie jego bezpieczeństwa fioła. Przekonawszy się, że młody wilk był ochroniony, Steven zwrócił swoją uwagę z powrotem do tygrysa przyszpilającego go do ziemi. Kolejne liźnięcie języka wysłało wzdłuż jego ciała dreszcz bólu. Język tygrysa wywieszony z jego pyska dawał mu głupkowaty wygląd. Wyglądałby słodko, gdyby przymknąć oko na to, że ten duży kot mógł rozerwać człowieka bez większego wysiłku. "Słuchaj koleś. Anthony ma dziwne poczucie humoru. On tylko żartował." Mój. Słowa zabrzmiały w jego umyśle, stanowczo nie były to jego słowa. "Nie. Chcę wilka." Zaprotestował. Ten sprzeciw nawet dla niego brzmiał słabo. W nocy, sam, marzył o seksownym barmanie, ale nie zamierzał tego przyznać. Wciąż była szansa, że znalazłby wilka. Oporny. Jak to, oporny?"

Steven obawiał się, że dobrze wiedział, co miał na myśli tygrysołak. Dare skończył z powstrzymywaniem ich wzajemnego pociągu i zdecydował się zatrzymać Stevena. Nie mógł tego zrobić. Mógł? Dare przesunął się na bok i zacisnął swój szeroki pysk na ręku Stevena. Delikatnym uściskiem, który był co najmniej dziwny przy olbrzymich kocich zębach, ciągnął tyłem przez parkiet w kierunku wind. Ich widownia odsunęła się z drogi. Nikt nie zaoferował Stevenowi pomocy. Większość wyglądała na rozbawionych. Skurwysyny. Ten cholerny kot ciągnął go do swojego legowiska i nikt nie zamierzał nic z tym zrobić. Wiedział, że większość wiedziała, że Anthony obsypał go kocimiętką i nikt nie zamierzał wmieszać się w to, co zrobił partner Silvera bez wygrawerowanego zaproszenia od Alfy. Zapierając się piętami, Steven starał się zwolnić ich wędrówkę po podłodze. Niestety, pod tym kątem nie miał za bardzo możliwości zatrzymać ogromnego kota. Nie mógł zdobyć odpowiedniej przyczepności, by ich zwolnić i nie chciał tego robić tak, by duży kot nie pomyślał, że potrzebuje lepszego uchwytu i nie zatopi głębiej zębichów w ciele Stevena "Trzecie piętro?" Głos Anthony'ego był spokojny i czysty, jakby rozmawiali o pogodzie. "Ty skurczybyku! Wydostań mnie z tego!" Wyrzucił z sobie Steven patrząc na swojego pierwszego prawdziwego przyjaciela. "Dlaczego miałbym chcieć to zrobić?" Błysk w oczach Anthony'ego pokazywał, że był ogromnie z siebie zadowolony. Steven poczuł guz na plecach, kiedy przechodzili z korytarza do windy. Zobaczył, jak Anthony nacisk przycisk, zanim cofnął się w kierunku klubu, zostawiając go na łasce tego dużego kota. "Życzę wam obu dobrej nocy." Ostatnim co widział zanim zamknęły się drzwi, był machający na pożegnanie Anthony.

Jeśli istniała jakaś szansa, że przeżyje, skopie tyłek swojego przyjaciela przy pierwszej możliwej okazji. Wzdychając, Steven odpuścił i rozluźnił się pod Dare'em. Anthony może był czasem małym skurczybykiem, ale nie zostawiłby najlepszego przyjaciela w prawdziwym niebezpieczeństwie. "No więc co zamierzasz teraz ze mną zrobić? Zabrać mnie do swojego legowiska?" W odpowiedzi dostał kolejne bolesne liźnięcie. "Jeśli zamierzasz mnie lizać, to wolałbym, żebyś zrobił to w ludzkiej formie." I ta myśl wcale nie sprawiła, że stał się twardszy niż marmur. Kolejne prychnięcie zmusiło go do spojrzenia na ogromną bestię. Cholera, Dare był piękny, nie ważne w jakiej formie. Miesiące frustracji wyparowały kiedy gładził miękkie futro. "Jeśli mnie uwolnisz, pójdę za tobą jak potulna owieczka." Kot przekręcił głowę na jedną stronę, jakby rozważał jego ofertę. "Obiecuję." Zamrugał, starając się wyglądać niewinnie, ale właśnie wtedy zadzwonił dzwonek windy i drzwi się otworzyły. Ogromna szczęka złapała jego prawy skórzany but i ciągnęła Stevena wzdłuż korytarza. "No kurde, dopiero kupiłem te buty." Tygrys zatrzymał się przed apartamentem 341, puszczając stopę Stevena. Dare stanął pionowi na tylnych łapach i drasnął panel na drzwiach. Jak tylko został uwolniony, Steven wstał i stanął twarzą w twarz z ogromnym zwierzęciem. Tygrys postawił uszy. "Tylko wstaję, serio." Nie był aż tak głupi, by myśleć, że mógłby uciec olbrzymiemu kotu. Panel wysunął się odkrywając komputerowy wyświetlacz. Jedna gigantyczna łapa naparła

na wyświetlacz. Kilka błysków i pojawiły się słowa odczytane i drzwi do apartamentu się otworzyły. "Całkiem mądre. Mógłbym założyć sobie coś takiego w domu." Wszystko co miał, to dodatkowe drzwi zabezpieczające, ale jeśli zamierzał w przyszłości podejmować w domu ogromne koty, to będzie musiał wprowadzić parę ulepszeń. Skąd wzięła się u niego ta myśl? Duży kot zaprowadził go do środka. Steven podążył za nim, zamykając za sobą drzwi. Nerwy wzbudziły w jego żołądku stado motyli, jak rozszalałe tornado. Dare usiadł na środku salonu patrząc na niego z przechyloną głową, jak pies czekający na aprobatę. Steven rozejrzał się dookoła i był zaskoczony bogatymi kolorami i gustowną kolekcją dmuchanego szkła upiększającego pomieszczenie. Barman miał wyrafinowane smaki. Pytanie teraz, jak zmusić mężczyznę z jego erotycznych snów do ponownej zmiany. Większość łaków potrzebowała do zamian jakiejś dźwigni. Księżyca, silnej emocji, lub niektórych narkotyków działających w zależności od osoby i od tego, czego pragnęli. Kocimiętka zapewne posłużyła Dare'owi jako dźwignia do zmiany. Może pomógłby widok jego ciała bez ubrania? Szukając u dużego zwierzęcia oznak cierpienia lub złości, Steven wolno rozpiął koszulę i pozwolił jej opaść na ziemię. Kot usiadł na zadzie i oblizał pysk. Mając nadzieję, że to oznacza, że podoba mu się to przedstawienie i nie planował w jaki sposób zjeść go na kolację, Steven pozbył się butów i skarpetek. "Teraz zamierzam pozbyć się reszty ciuchów. Nie ugryź niczego. Dostał kolejne prychnięcie oznaczające chyba zgodę albo bestia po prostu się z niego śmiała. Decydując się skupić na mężczyźnie wewnątrz kota, Steven sprawił, że jego ruchy były tak płynne i seksowne jak tylko możliwe, mając nadzieję, że młodszy mężczyzna wróci do swojej drugiej postaci. Wiedział, że nie ma seksownej kociej gracji barmana, ale on też nie był byle kim. Chociaż, jeśli tak dalej pójdzie, on też może się zmieni.

Skoncentrowany na ściąganiu swoich ciasnych skórzanych spodni w najbardziej seksowny sposób, Steven wystraszył się, gdy bezlitosny palec przesunął się po jego ręce. "Kurwa, jesteś najbardziej seksownym facetem na ziemi." Powiedział Dare. Steven ledwie skończył zdejmować spodnie, kiedy gorące dłonie chwyciły go i przycisnęły do nagiego rozgrzanego ciała barmana. Usta Stevena zostały wzięte w bardzo zmysłowym pocałunku, przeszedł od niczego do pełnego pożądania w mgnieniu tygrysiego oka. Kto wiedział, że koty są tak cholernie gorące? Spójne myśli spłonęły przy zetknięciu się skóry o skórę. Wspomnienia wszystkich poprzednich kontaktów seksualnych roztopiły się pod palącym dotykiem kotołaka. Nigdy więcej nie będzie rozważał szybkich połączeń z innymi wilkami jako możliwymi substytutami. Steven wiedział, że odkąd poddał się Dare'owi, nic nie będzie takie samo. Kurwa. Wyszarpał się. "Minutkę." Dare szarpnął się do przodu. Steven potknął się o swoje buty i upadł na ziemię. Gorące nagie ciało wsunęło się na niego, przytrzymując go przy pluszowym dywanie. "Mam cię." Oczy Dare'a świeciły zielenią, mówiąc Stevenowi, że mężczyzna do końca nie zamienił się ze swoim kotem. I kurwa myśl bycia ofiarą sprawiła, że stał się boleśnie twardy. Steven sięgnął, by pogładzić włosy Dare'a tylko po to by jego dłonie zostały przyszpilone do dywanu, tuż obok jego głowy. W ciągu tych wszystkich razów, kiedy wyobrażał sobie siebie w ramionach Dare'a, to on zawsze był dominujący. Był przyzwyczajony do rządzenia, do wydawania rozkazów.

Dare potarł nosem o jego nos, zanim pogładził jego policzek, a potem drugi w typowo kocim geście. Nieznaczne tarcie świeżego zarostu wysłało dreszcze wzdłuż kręgosłupa Stevena. Jego palce u stóp zwinęły się na te doznanie, a jego fiut stał się tak twardy, że był praktycznie pewien, że mógł nim wbijać gwoździe. "Kurwa." Prawie doszedł od tego pojedynczego trącenia. Nie było możliwości, żeby wytrzymał dłużej. "Pierwszy raz będzie szybki." "Tak długo jak jest tylko pierwszy." Głos barmana był głęboki i szorstki, jakby nie pozwolił całkowicie odejść kotu. Swawolne oczy spojrzały w dół na niego, zanim ogromna dłoń Dare'a chwyciła oba ich fiuty jednocześnie i Steven zapomniał jak się mówi, jak tworzy się słowa, był tylko oralny język, który składał się z jęków, kwileń i pełnych zadowolenia westchnień. Iskry wybuchły pod jego oczami, kiedy doszedł tak mocno, że był pewny, że wylał swą duszę wprost na dłoń drugiego mężczyzny. Dare wkrótce dołączył do niego, również dochodząc zanim opadł na Stevena. Jego waga wcisnęła Stevena bardziej w pluszowy dywan i po raz pierwszy nie przejmował się ciężarem ani lepkością. Zazwyczaj odprowadzał wilczego towarzysza do drzwi, dzwonił do Anthony'ego i żalił się z braku emocjonalnej więzi. Zamiast tego, przytulił Dare'a bliżej, zadowolony z leżenia bez oddechu, bo pieprzony Dare był ciężki. "Cholera, Steven." Powiedział Dare, zsuwając się z drugiego mężczyzny. "Nie chciałem cię zgnieść." "Nie martw się, dziecinko." Steven wsunął palce w zdumiewające sobole włosy Dare'a. Były miękkie i sięgały do podstawy szyi młodszego mężczyzny. "Dlaczego twoje włosy nie są białe?" Jego mózg rozpływał się po najlepszym orgazmie jego życia, sfiksowany na punkcie drobnych szczegółów. Większość zmiennych zachowywała swoją kolorystykę, kiedy się zmieniała. Pomarańczowe tygrysy miały kasztanowe włosy, ciekawe było, że Dare nie miał białych loczków. Tygrysołak wzruszył ramionami. "Jedna z tych dziwnych magicznych rzeczy. Chcesz iść pod prysznic?" Steven przytaknął. "Z wielką przyjemnością. Chciałeś bym później wyszedł, czy chcesz

kąsek do zjedzenia?" Steven był za Dare'em idąc jak przypuszczał do łazienki, ale na jego słowa głowa tygrysołaka odwróciła się, a on nagle stał twarzą w twarz z jednym wkurwionym zmiennym kotem. Mógł powiedzieć, że jego kochanek ledwie utrzymywał swoją ludzką formę. Tygrysie oczy mogły swoim błyskiem rozświetlić całe pomieszczenie. "Idziesz?" Warknął. Steven podniósł dłonie w geście udobruchania. "Tylko sprawdzałem, nie chciałem się narzucać." Dare zakręcił ramionami, jakby starając się poskromić tygrysa pod swoją skórą. Jego ciało zadrżało z wysiłku. Po kilku minutach był w stanie mówić. "Wybacz, mój tygrys chce żebyś został. Jeśli nie masz nic przeciwko spędzeniu tu nocy, będę bardzo wdzięczny." "Oczywiście, z przyjemnością." Miał nadzieję, że brzmiał w miarę nonszalancko. Steven nigdy nie zostawał na noc. Musiał brzmieć na bardziej szczerego, niż myślał, bo mógł praktycznie poczuć jak napięcie opuszcza Dare'a, kiedy rzucił ciche 'dziękuję' i podążył wzdłuż korytarza. Przeszli przez piękny pomalowany na zielono przedsionek, który przypominał Stevenowi bujny las, do najładniejszej łazienki, jaką kiedykolwiek widział. Nie była tak luksusowa i męska jak reszta apartamentu. W rzeczywistości była śliczna. Umywalka była jedną z tych ze stojącej bladoniebieskiej porcelany, a pomieszczenie dominowała wanna, która stała na starych zakrzywionych nóżkach z namalowanymi na bokach kwiatach. Zobaczył jak Dare rumieni się pod jego zaskoczonym spojrzeniem. "Już tak było kiedy się wprowadziłem. Pomyślałem, że jest ładnie." "I jest." Zapewnił swego kochanka. "I jest." Kiedy Dare odwrócił się, by włączyć prysznic, pozwolił sobie na uśmiech. Dzieciak był tak słodki, że mógł jeść go łyżką. Jego fiut drgnął na ten pomysł.

"Woda gotowa." Powiedział Dare, wyciągając z pięknie rzeźbionej drewnianej szafki dwa ręczniki. Wsunął się do wanny, zostawiając Stevenowi otwartą zasłonę, by mógł do niego dołączyć. Steven bez zastanowienia podążył za tym pięknym tyłkiem. "Sądzę, że muszę raczej podziękować Anthony'emu, niż skopać mu tyłek." Zadumał się, patrząc jak te cudowne ciało staje się mokre. Dare zaśmiał się. "Nie mógłbyś skopać Anthony'ego i tego przeżyć." Steven zaczął się śmiać. "Prawda. Walnąłem któregoś dnia Anthony'ego w plecy i Silver prawie wyrwał mi rękę." Niski warkot wydobył się z gardła Dare'a, jego oczy ponownie zabłyszczały. "Lepiej, żeby cię nie skrzywdził." "Ćśśś. Nie dziecino. Już dobrze." Kreślił kojące koła na ramionach Dare'a, układając go bliżej siebie tak, by sięgnąć jego pleców. Mieli podobne wymiary, więc Stevenowi łatwo było tulić mężczyznę do siebie i dawać mu delikatne pocałunki. "Spokojnie dziecino. Nic mi nie jest." Czy to właśnie z tym musiał sobie codziennie radzić Anthony? Przez chwilę poczuł sympatię dla przyjaciela. Dare potrząsnął głową. "Kurwa, przepraszam. Nie wiem, czemu dzisiaj jestem taki drażliwy. Może to kocimiętka nie przestała do końca działać. Zazwyczaj sprawia, że tylko trochę bzikuję." Powiedział, przytulając się bliżej. "A to, że jest na tobie, sprawia że staję się zaborczym draniem." Stali pod gorącym strumieniem wody, jakby chcieli zmyć z siebie ich zmartwienia. Steven odepchnął na bok swoje własne troski, by uspokoić drżącego barmana. "Dalej dziecino, skończmy mycie i chodźmy spać." Był odrobinę zmartwiony tym jak przyjemnie brzmiały te słowa, jakby od dawna byli kochankami. Potrząsając głową, oddał się temu, co nieuniknione. Piękny tygrysołak był jego i będzie musiał nauczyć się do tego przystosować. Tym razem spłukiwali się bardziej z uczuciem, niż z namiętnością. Z uśmiechami na twarzy

i łagodnymi dotykami wysuszyli się i poszli w kierunku sypialni. *** Dare obudził się rozgrzany, zaspokojony i owinięty ramionami swojego wyśnionego mężczyzny. Wzdychając, przytulił się bliżej, po raz pierwszy ciesząc się, że był typem kota, który nie umiał mruczeć. "Dzień dobry, koteczku." Ogromna gorąca dłoń gładziła jego głowę, wywołując mimowolne westchnięcie wypływające z ust Dare'a. "Dzień dobry wilczku." Pochylił usta po poranny pocałunek. "Mam nieświeży oddech." Ostrzegł Steven. "Dwa nieświeży oddechy redukują się nawzajem." Dare wyszeptał, zamykając mu usta. Jeśli to był ich jedyny kontakt jaki kiedykolwiek będą mieli, to chciał go całkowicie wykorzystać. Ne zamartwiał się nadzieją, że wilk zobaczy to jak w krok w kierunku ich przyszłości. Jeśli nie chciał go wcześniej, to nie zmieni teraz zdania. Mimo wszystko, nie znaczyło to, że Dare nie mógł cieszyć się ich wspólnie spędzonym czasem, nawet jeśli miał być bardzo krótki. Dwa twarde fiuty pocierały się o siebie, obficie przemakając. "Och, właśnie tak dziecino." Dłonie Stevena złapały tyłek Dare'a, przyciągając go do niego bliżej. "Och, tak. Właśnie tak." Nie zajęło długo nim jeden krzyk podążył za drugim, kiedy dwaj mężczyźni oddali się namiętności. "Mmm." Dare lizał ścieżkę w górę szyi Stevena, zanim zmartwił się znakiem na jego skórze, znakiem który byłby widoczny ponad każdym kołnierzykiem. "Oznaczasz mnie, dziecino?" Spytał Steven, jego oczy błyszczały z rozbawienia. Dare odszepnął się gwałtownie. "Och, boże. Nie miałem tego na myśli." Cóż, świadomie

czy nieświadomie, najwidoczniej całym sobą chciał oznaczyć mężczyznę leżącego pod nim. Zapach, ugryzienia, cokolwiek co pokazałoby, że seksowny wilk był zajęty. Steven zaśmiał się. "Wszystko w porządku. Nie wstydzę się uprawiania z tobą seksu." Uprawiania seksu. Dare powstrzymał wilgoć nagle zbierającą się w jego oczach. "Lepiej umyję zęby i się ubiorę. Muszę iść do pracy." Stoczył się z łóżka i skierował w stronę drzwi łazienki. Nie chciał, by mężczyzna w jego łóżku wiedział, że podczas, gdy Steven miał kolejny niezobowiązujący seks, Dare się kochał. "Zrobiłem coś nie tak?" Dare potrząsnął głową, nie zwalniając kroku. "Ja-ja po prostu muszę iść." "Pracujesz nocami." Powiedział Steven zsuwając się z łóżka. Opanował pokusę, by się obejrzeć. "Przez resztę tego tygodnia nie. Pracuję z Dillonem i Parkerem szukając tych zmutowanych wilków." "Jak to, pracujesz z tą dwójką? Jesteś barmanem, a nie detektywem." Dare wreszcie się odwrócił, patrząc gniewnie na stojącego przed nim niebieskookiego mężczyznę. "Jestem również dwustukilogramowym kotem. Jestem niezły w walce. Jeśli znajdą te inne wilki, ja mogę ich chronić." "A kto chroni ciebie?" Dare przewrócił oczami. "Chcesz prysznic?" Odchodząc z dala od Stevena, zanim powie coś, czego będzie żałował, udał się do łazienki. ***

Steven patrzył jak świetny tyłek jego kochanka od niego odchodzi, plecy Dare'a były wyprostowane, a ramiona sztywne ze złości. Kurwa. Wyglądało na to, że dzisiaj nie potrafił powiedzieć nic dobrze. Najpierw coś, co powiedział w łóżku zraniło uczucia jego kochanka, a teraz kot był na niego zły za to, że się martwił. Wyczuwał emocje Dare'a jakby były jego własnymi i całe to doświadczenie było niepokojące. Cholera, kto wiedział, że kotołaki były takie drażliwe? Steven wszedł ostrożnie do łazienki, niepewny, jak zostanie przyjęty. Dare był właśnie pod prysznicem, cień jego pięknego ciała kusił w porannym świetle. No cóż, w tym jednym się zgadzali. Obaj pragnęli wzajemnego dotyku. Steven odsunął i wszedł do wanny, owijając ramiona wokół stojącej przed nim sztywnej postaci. "Przepraszam, jeśli cię zraniłem, dziecino. Po prostu nie podoba mi się myśl o tobie stojącym naprzeciwko złych kolesi. Cholera, ostatnim razem Anthony nawet został postrzelony, a jest cholernie niezniszczalny." "Przykro mi, że uważasz, że nie umiem się obronić." Zabrzmiała smutna odpowiedź. "Nie, nie. Dziecino." Gładził młodszego mężczyznę we wszystkich odpowiednich miejscach, dopóki Dare nie roztopił się pod jego dotykiem jak giętki kotek, którym był. Steven delikatnie zmoczył wodą włosy Dare'a spłukując całą odżywkę. Nie chciał zniszczyć pięknych włosów swojego kochanka. "Ja po prostu nie chcę, żeby coś ci się stało. Mogę pomóc." Steven miał komputerową agencję detektywistyczną, gdzie zbierał informacje o ludziach dla przedsiębiorstw, jak i dla osób prywatnych. Dare potrząsnął głową. "Silver chce to zatrzymać tylko w obrębie sfory." Steven odsunął się do tyłu, jakby został uderzony. "Nie jesteś w sforze."

Dare pokiwał głową. "Może i nie jestem wilkiem, ale jestem członkiem sfory. Anthony przyłączył mnie podczas ostatniej pełni." Zazdrość wgryzła się głęboko. Anthony, który nie miał żadnego wilczego dziedzictwa i Dare, który był pieprzonym kotem mogli należeć do wilczej sfory, a Steven został pominięty. "Przykro mi, że nie jestem wystarczająco dobry, by dołączyć do twojego małego klubu." Oczy Dare'a rozszerzyły się. "Nie. Och nie, Steven, nie miałem tego na myśli. Musisz po prostu złożyć wniosek. Jestem pewien, że Silver cię weźmie, jeśli będzie wiedział, że jesteś zainteresowany. Ale minął ponad rok, a ty nic nie zrobiłeś, więc wszyscy przypuszczaliśmy, że nie chcesz tu należeć. Jesteś przyjacielem Anthony'ego i zmiennym. Jestem przekonany, że wcieli cię do sfory, jeśli poprosisz." Steven przegryzł wargę. Nie gadał z Silverem o przyłączeniu się, bo miał nadzieję, że sparuje się w sforze, jak Dillon i Ben. Próbował nawet spotykać się z wilkami z innych watah, ale zawsze wracał do tej. I to nie dlatego, że jego najstarszy przyjaciel do niej należał. Coś go do ciągnęło do Sfory Moon. Teraz zastanawiał, się czy nie oszukiwał się sam siebie i to nie chodziło o sforę, a o Dare'a. Czy wilk naprawdę mógł sparować się z kotem? Skończyli prysznic w pełnej zadumy ciszy. Dare pożyczył Stevenowi kilka ciuchów, byli podobnego wzrostu i wagi. Steven w sekrecie czerpał przyjemność z noszenia jego ubrań. Wiedział, że każdy wilk, który znajdzie się blisko niego, wyczuje na nim zapach Dare'a otaczający go od koszuli do skarpetek. Czuł się przez to jak nastolatka w najlepszej kurtce swojego chłopaka. Nie podzielił się jednak tym z wychodzącym z apartamentu do windy Dare'em. "Wygląda inaczej, kiedy jestem na nogach." Drażnił, ciesząc się rumieńcem zabarwiającym jego policzki. "Przepraszam za to." Steven wzruszył ramionami. "Pogadam z Anthonym. Ten mały wyczyn był jego winą."

Dare uśmiechnął się. "Taa, ale podobał mi się jego koniec, więc nie bądź dla niego zbyt twardy." Pochylając się, by złożyć na tych soczystych wargach pocałunek, Steven musiał się zgodzić. "Będę dla tego małego gówniarza delikatny, bo naprawdę podobała mi się zeszła noc." Dał zmiennemu tygrysowi jeszcze jeden pocałunek, zanim oderwał się od niego, gdy otworzyły się drzwi windy. Wczesnym popołudniem bar był praktycznie pusty. Dare odwrócił się, by spojrzeć na Stevena. "Dogonię cię później. Powiedziałem Dillonowi i Parkerowi, że spotkam się z nimi w domu Parkera." Steven warknął. "Nie pójdziesz sam na spotkanie z niesparowanym wilkiem do jego domu." "O co ci chodzi?" Mętlik na twarzy Dare'a powiedział mu, że drugi łak nie miał pojęcia, że Steven rościł sobie prawa. Parker był jednym w tych kilku wilków, które chciały mieć własny dom, zamiast zostać ze sforą. Odziedziczył po matce dom i odmówił dzielenia go lub mieszkania z innymi. Plotka głosiła, że dostał specjalne zezwolenie od Silvera i musiał przejść dodatkowy trening, by udowodnić, że potrafi się obronić. Nie było żadnej przeklętej możliwości, by Steven pozwolił swojemu partnerowi iść samemu do legowiska kawalera. Partnerowi? Kurwa. Chwiejąc się pod ciężarem tej nowej wiedzy Steven wyciągnął palec w kierunku pustego stolika. "Poczekaj tam na mnie." Wkurwił się na wyraz twarzy jego koteczka, ale Dare zrobił, to co on chciał. Dobrze. Ich związkowi przysłuży, jeśli Dare od początku uświadomi sobie kto tu rządzi. Nie oglądając się ponownie, udał się do biura Silvera. Zapukawszy, poczekał na

zaproszenie, zanim otworzył drzwi. Biuro Silvera było ogromne i przystrojone wieloma siedzeniami dla zorganizowanych na poczekaniu spotkań z jego pracownikami, lub członkami sfory. Podnosząc wzrok, otrzymał półuśmieszek, kiedy Silver go zobaczył; największy wyraz twarzy jaki kiedykolwiek pokazywał, gdy nie było nigdzie Anthony'ego. "Anthony jest w swoim biurze na mieście." "Nie przyszedłem do Anthony'ego. Przyszedłem zobaczyć się z tobą." "Och." Silver wzruszył ramionami. "Jeśli chodzi o ten wypadek z kocimiętką, to już rozmawiałem o tym z Anthonym." Steven zaczął się śmiać. "I jestem pewien, że należycie okazał skruchę i błagał na kolanach o wybaczenie." Rumieniec wypłynął na policzki bezwzględnego Alfy. "Zrobił coś na kolanach, co sprawiło, że zapomniałem, jak się nazywam, ale starałem się go zrugać." Potrząsając głową Steven odpuścił Alfie. "W porządku, wiem z doświadczenia, że ruganie Anthony'ego nie wychodzi na dobre. Poza tym, wyświadczył mi przysługę." "Ty i Dare?" Podniesione brwi Silvera wywołały falę niepokoju w piersi Stevena. "Co? Uważasz, że nie będziemy dobrymi partnerami?" "Właśnie kosztowałeś mnie diamentowy pierścień. Mówiłem Anthony'emu, że nie ma szansy, żebyś spiknął się z kotem." Steven potrząsnął smutno głową. "Powinieneś wiedzieć, że lepiej się nie zakładać z Anthonym." Na twarzy Alfy ukazał się zażenowany uśmiech. "Taa, ale ten jeden miałem nadzieję przegrać. Czasami zakłada golfy i nikt nie może zobaczyć jego obroży. Muszę oznaczyć go czymś

co, zrozumie nawet zwyczajny człowiek. Oznaczenie go moim zapachem nie sprawdza się, skoro inny mężczyzna nie może go wyczuć." Steven musiał przytrzymać się biurka, kiedy śmiał się tak bardzo, że aż łzy wypełniły mu oczy. "Biedaczek. Sparowanie z pięknym mężczyzną to taka ciężka robota." "A żebyś wiedział. Nie jest łatwe stać krok za moim pięknym chłopakiem. Ale jest wszystkiego wart. Chcesz zobaczyć jego pierścień?" To było prawie słodkie widzieć jak ten wielki mężczyzna szaleje na punkcie Anthony'ego. Taka ilość cukru mogła popsuć zęby. "Jasne." Powiedział. Mimo wszystko, jeśli chciał być w dobrych stosunkach z Alfą, nie chciał w tej kwestii go wkurwić. Jeśli to oznaczało podziwianie najnowszego świecidełka jego najlepszego przyjaciela, to było to tego warte. Silver wysunął szufladę biurka i wyciągnął czarne skórzane pudełeczko. Otwierając je, Steven wstrzymał oddech. Nie był mężczyzną lubiącym biżuterię, ale wiedział, że jego przyjaciel będzie go uwielbiał. W pudełeczku leżał ciężki złoty męski pierścień z gigantycznym kwadratowym bursztynowym diamentem, z dwoma rzędami diamencików otaczających obrączkę. Steven założył się, że jeśli pierścień zostanie uniesiony do twarzy Anthony'ego, będzie dokładnie w kolorze jego oczu. "Nigdy wcześniej nie widziałem żółtego diamentu." Silver uśmiechnął się. "Są bardzo rzadkie, tak jak Anthony." Czy zrzyganie się zrujnowałoby jego szanse? Kto by się domyślał, że wielki Alfa był w środku takim wielkim mięczakiem? Mądrze powstrzymał się od komentarza. "Jest piękny, z pewnością mu się spodoba." Naprawdę nie mógł się ot, tak powstrzymać. "Wiesz, że możesz wysiusiać wokół niego koło. Inne wilki będą wiedziały, że go oznaczasz, a ludzie będą na tyle zniesmaczeni, że zostawią go w spokoju." Śmiejąc się, Silver potrząsnął głową. "Skądś wiem, że mój partner nie doceni takiej uczuciowości."

Steven zaśmiał się na obraz Anthony'ego, który przyszedł mu do głowy. Dobrze, że Silver nie dostosował się do jego rady, bo mógł sobie wyobrazić, co w odwecie zrobiłby Anthony. Silver zmarszczył brwi, patrząc na pierścionek, zanim wsunął go z powrotem do szuflady. "Lepiej, żeby mu się spodobał, musiałem dać zniżkę paru kretołakom, którym sprzedaję budynek." "Wiesz, że Anthony będzie cię kochał, nawet jeśli nie dasz mu pierścienia." Steven nie chciał, żeby Silver wpadł w tę samą pułapkę, co wielu mężczyzn starających się utrzymać zainteresowanie pięknego kochanka. O tyle, o ile Anthony kochał prezenty, nie przejmował się, jeśli jego kochanek nie mógł sobie na nie pozwolić. Steven był przekonany, że jego przyjaciel kochał Silvera z, czy bez błyskotek. "Wiem." Westchnął Silver. "Ale chcę, żeby jego rodzice wiedzieli, że umiem o niego zadbać. Jego ojciec nie wydawał się przekonany, że pisane nam było być partnerami. Pierścień przynajmniej pozwoli każdemu wiedzieć, że mój chłopak jest kochany i doceniany, i że ma się trzymać z dala." Alfa posłał zażenowane wzruszenie ramion. "Dobra, starczy już o mnie. W jakim celu tu przyszedłeś?" Steven wziął głęboki wdech. "Chciałbym dołączyć do sfory." Przenikliwe oczy wpatrywały się w niego badawczo."Dlaczego teraz? Nigdy wcześniej nie okazałeś zainteresowania sforą. No chyba, że jest coś więcej w usłyszanej przeze mnie historii, kiedy to wielki kot wytargał cię wczorajszej nocy z baru." "Dare jest moim partnerem." Wyrzucił z siebie Steven. Kula strachu umiejscowiła się w jego gardle, kiedy głośno przyznał tę prawdę. Odrzucenie marzenia o wilczym partnerze było prawie bolesne, ale nie zamieniłby swojego tygrysołaka na nikogo innego. Wypełniła go czułość, gdy przypomniał sobie obudzenie się w ramionach drugiego mężczyzny. "Jesteś pewien? Jeśli jest naprawdę twoim towarzyszem, to sądzę, że wiedziałbyś o tym wcześniej." Steven zarumienił się. "Chyba wiedziałem. Chciałem po prostu, żeby był wilkiem."

"Ach. Cóż, nie mogę powiedzieć, że nie rozumiem. Moje życie byłoby o wiele prostsze, gdyby Anthony był wilkiem. Mniej interesujące, ale prostsze. Ale czy Dare wie, że unikałeś go przez cały ten czas, bo jest kotem? Zgodził się być twoim partnerem?" "Zgodzi się." Powiedział Steven z niskim warczeniem. "Lepiej niech się zgodzi, ale nie po to przychodzę. Chcę pomóc wam znaleźć tę zmutowaną sforę." Silver wstał. "Dam ci tymczasowe członkostwo do pomagania innym. Skorzystamy z każdej możliwej pomocy. Jednakże, dopóki Dare w pełni cię nie zaakceptuje, nie mogę uznać cię za członka sfory." "Co to jest?" Jego wilkołacza wiedza wciąż nie była pełna i wciąż znajdywał w niej braki, kiedy stykał się z wilkołakami dorastającymi w sforze. "To oznacza, że dołączasz bez żadnej przynależności oprócz więzów przyjaźni, Twój związek z Anthonym jest na tyle silny, że możesz dołączyć jako wolny wilk." Steven potrząsnął głową. "Poczekam, aż Dare mnie zaakceptuje. Jeśli dołączę jako wolny, może pomyśleć, że to znaczy, że go nie chcę, a jak dotąd wystarczająco naszkodziłem." "Więc witaj jako tymczasowy członek." Potrząsnął dłonią Alfy, pochylając się nieznacznie, uznając przynależność do sfory. "Wiesz, że teraz musisz to robić również Anthony'emu." Steven puścił dłoń swojego nowego Alfy. "Osz, kurwa." Odwracając się, wypadł z pomieszczenia. Dare siedział tam, gdzie go zostawił, pijącego ze szklanki colę. Paru członków klubu siedziało z nim, gadając o tym i o tamtym, Steven nie zwracał na nich uwagi. Dopóki nie zauważył, że wszyscy siedzieli zbyt kurewsko blisko jego partnera. "Chodź, dziecino. Zabiorę cię do Parkera."

Dare skinął pozostałym głową i po tym jak odstawił szklankę za bar, pozwolił Stevenowi wyprowadzić się na zewnątrz.

Rozdział 2 Dom Parkera był śliczny. Dare rozglądał się dookoła, jego oczy były błyszczące i ciekawe, ogarniając pluszowy czekoladowobrązowy dywan i ściany w kolorze nieba. Dom był urządzony w stylu rancha z szerokimi przestrzennymi pomieszczeniami i uczuciem prawdziwego domu. Rozumiał, dlaczego właściciel nie chciał zamienić tego domu na jeden z apartamentów sfory. "Ciekawski koteczek." Wyszeptał mu do ucha Steven. Odkąd weszli do domu, wilk był dziwnie troskliwy. Steven przebywał cały czas w zasięgu dłoni Dare'a i stawał cały ciągle między Dare'em, a Parkerem, gdy byli wszyscy razem. Jeśli nie znałby go lepiej, pomyślałby, że jest zaborczy. Byłyby to pewnie tylko jego pobożne życzenia. We czwórkę usiedli wokół okrągłego stołu Parkera. Steven przyciągnął Dare'a tak blisko swojego krzesła, jak to możliwe, bez sadzania go na swych kolanach. "Przeprowadziliśmy śledztwo w sprawie pracodawców Cindy?" Spytał pozostałych Dillon. Cindy była człowiekiem uprowadzonym przez zmutowane wilkołaki. Ponieważ wampir Alesandro zabił pierwszego mutanta, nie byli w stanie go przepytać. Nikt nie wiedział, jakie umiejętności posiada ta nowa rasa i priorytetem było dojście do tego, co ci nowi wrogowie potrafili. Wszystkim, co wiedzieli na tę chwilę było to, że przeszli jakiś rodzaj transformacji, dający im silniejsze wilcze zmysły, ale zostawiający ich w ludzko-wilczej formie. Teraz starali się określić, gdzie zbierały się tamte wilki, by mogli pojmać kilka i zadać im parę pytań. Było możliwe, że nie wszyscy polowali na sforę Silvera, ale dopóki nie, upewnią się, że sfora trzymała się blisko i dołożyła dodatkowe zabezpieczenia wokół domów i biznesów sfory. "Jej szef, Richard Hale, śmierdział korupcją." Powiedział Dillon z szyderczym uśmiechem na jego przystojnej twarzy. "Przydzieliłem Sheilę i Farro do obserwacji ich kwater." Steven zmarszczył brwi. "Chyba nie poznałem dotąd Farro?"

"Niezbyt często pokazuje się w klubie. Jego żona zmarła parę lat temu i jeszcze nie doszedł do siebie. Spędza większość czasu opiekując się swoim małym synkiem." Powiedział Dillon. Tym razem to Dare pokazał swoją ciekawską kocią stronę. "Myślałem, że wilki nie mogą przeżyć straty swojego partnera." "Nie była jego partnerką, była jego żoną. Farro jest biseksualny, ale wyczuł, że jego partner będzie samcem. Chciał mieć młode, więc poślubił ludzką kobietę. Może nie byli sparowani, ale ją kochał. Zmarła w wypadku samochodowym rok temu, zostawiając go samego z pięcioletnim chłopcem." "To takie smutne." Oczy Dare'a zabłysnęły od łez. "Ćśśś. Dziecino, już dobrze." Steven gładził głowę kotołaka, starając się go uspokoić. Dare powstrzymał chęć otarcia się o niego jak kot w malignie. Było coś nie do odparcia w dotykającym go wilkołaku. Uspokajało go to aż do samych stóp. Pozostałe dwa wilki spojrzały na nich z ciekawością. "Jest coś, co chcielibyście nam powiedzieć?" Spytał Dillon z dociekliwym spojrzeniem. "Dare jest moim partnerem." Powiedział Steven. Dare wyszarpnął się z jego uścisku. "Jak to, jestem twoim partnerem? Myślałem, że wilki potrafią wyczuć swojego towarzysza? Gdybym był twoim, wiedziałbyś już miesiące temu." Zobaczył, jak Steven przełyka i już znał prawdę. Wiedział, że byli partnerami, kiedy pieprzył się z kim popadnie. Dopadły go nudności. "Muszę zadzwonić do Bena." Powiedział Dillon, wstając od stołu. "Muszę się napić." Powiedział Parker, podążając za drugim wilkiem, jak zauważył Dare w nadmiernym pośpiechu. Drań.

"Wiedziałeś." Dare skoczył na nogi z kocią gracją. "Przez cały ten czas, gdy cię pragnąłem, ty spałeś z każdym wilczym dupkiem, jakiego spotkałeś, wiedząc, że jesteśmy partnerami. Ty draniu!" "Nie, to nie było tak." Steven chwycił ręce Dare'a, by zatrzymać jego łażenie w te i nazad. Dare błysnął na niego kłami, ale wilk trzymał go mocno. "Myślałem o tym, że możesz być moim partnerem, ale nie byłem pewny. Nigdy nie zbliżyłem się na tyle blisko, żeby się upewnić." "Bo nie byłem wilkiem." Syknął Dare. Ból spowodowany myślą, że dla swojego partnera nie był wystarczająco dobry, ugodził go prosto w pierś. Posiadanie partnera, który nie cię nie chciał było pewnym rodzajem piekła. Każdy zmienny marzył o znalezieniu przeznaczonej mu osoby; niestety, tak jak udowodnił Steven, nie zawsze było to szczęśliwe wydarzenie. Steven przytaknął, potwierdzając najgorsze przypuszczenia Dare'a. "Nie będę miał przed tobą sekretów. Chciałem sparować się z wilkiem, nie przeczę, ale nie uprawiałem seksu z każdym wilkiem, z jakim się spotkałem. Czasami szliśmy na jakąś przekąskę, by zobaczyć, czy do siebie pasujemy. Teraz, gdy jestem pewny, że jesteś moim partnerem, nie zamienię cię na nic." Potrząsnął nim delikatnie. "Ani na nikogo. Jesteś. Mój. I zabiję każdego, kto będzie próbował mi ciebie zabrać." Oczy Dare'a szukały wzroku Stevena. Wszystko co widział, to potrzeba szczerości. Nie mógł winić wilka za pragnienie kogoś ze swojego gatunku, ale bolało to, że był chciany z powodu braku innego wilka. Gdyby nie byli przeznaczonymi sobie partnerami, nigdy nawet nie chciałby ponownie na niego spojrzeć. Mógł trzymać ból blisko przy sobie i być nieszczęśliwy przez resztę życia albo przyznać, że jego partner popełnił błąd i być szczęśliwy z tego, co mają teraz. Podnosząc wzrok, zobaczył zaniepokojony wyraz na twarzy wilka i wiedział, że miał tylko jeden prawdziwy wybór. "Dobrze." Na przystojnej twarzy Stevena pojawił się szeroki uśmiech. "Będziesz mój?" Dare przytaknął. Gula w jego gardle nie pozwalała mu zrobić niczego innego. Radość na twarzy jego partnera długo rozwiewała urazę jaką czuł.

Steven przyciągnął go w ramiona i ścisnął go mocno, zanim złożył na jego wargach rozgrzewający żyły pocałunek. "Chodź, maleńki. Czas na polowanie." *** Siedzieli w samochodzie Dare'a przed siedzibą firmy budowlanej i obserwowali wchodzących i wychodzących ludzi. Sheila i Farro zeszli godzinę temu, by odpocząć. Typowo dla przedsiębiorstw budowlanych, biuro było dwupiętrowym żółtawym budynkiem z naklejoną przy wejściu nazwą firmy jako jedyną ozdobą. Metalowe ogrodzenie otaczało plac z maszynami mieszczący drogi sprzęt budowlany. O tej porze nie było tam żywej duszy. "Może powinniśmy wysłać Cindy na przeszpiegi." Powiedział Steven, obserwując strażników sprawdzających wjeżdżający samochód. "Taa. Jestem pewien, że Alesandro będzie przeszczęśliwy, kiedy jego partner będzie się zamartwiał tym, że jego siostra będzie w niebezpieczeństwie." "Hmm. Wampiry mogą być drażliwe." Zgodził się Steven. "Naprawdę byś to zrobił?" "Zrobił co?" "Naraziłbyś bezpieczeństwo tej dziewczyny, żeby zdobyć informacje?" Dare nie był do końca pewny, jak czuł się z bezwzględną stroną swojego partnera. Steven przytaknął. "Nie podobałoby mi się to, ale mając do wyboru zdrowie psychiczne jednej dziewczyny, by dowiedziała się, kto stara się zabić sforę, a pozwolenie tym mutantom na zniszczenie nas, to podrzuciłbym ją wrogowi." Mimo, że docenił szczerą odpowiedź Stevena, to poczuł mdłości. Rozumiał potrzebę

chronienia sfory, ale poznał Cindy i nie mógł wyobrazić sobie sytuacji, w której czułby się komfortowo pozwalając jej wrócić do brutali, którzy ją porwali i bili. Między nimi panowała cisza, ciężkie uczucie nie mające nic ze swojej poprzedniej swobody. Wreszcie, Steven przerwał ciszę. "Zdenerwowałem cię." Powiedział cicho. "Tak." "Dlaczego?" "Bo czuję, że to złe podrzucać kruchą ludzką kobietę sforze zmutowanych wilków, które złamią jej gardło jak gałązkę. Cindy jest słodką piękną dziewczyną, która nie zasłużyła na taki los." Steven warknął nisko. "Jeśli chodzi o bezpieczeństwo mojego partnera, poświęcę cały ten pierdolony świat. Te przeklęte wilki mogą włamać się do klubu i zranić cię. Nie obchodzi mnie, jak śliczna ona jest, jeśli chodzi o ciebie albo o nią, to nie ma nawet wyboru." Nie powinien czuć się tak mile połechtany. Naprawdę nie powinien. Na szczęście, czerwony samochód właściciela wyjechał właśnie przez bramę, odrywając ich od rozmowy. "No to jazda." Powiedział Steven, delikatnie zjeżdżając z krawężnika i ustawiając się kilka samochodów za nim." Zobaczmy, gdzie ten koleś pojedzie." Dare westchnął. Odepchnął bezwzględność Stevena gdzieś w kąt swego umysłu i skupił się na samochodzie przed nimi. Steven lawirował między korkami, wprawnie trzymając się wystarczająco daleko, by tamten mężczyzna ich nie zauważył. Kiedy czerwony samochód zjechał z jezdni w stronę niebezpiecznej części miasta, Dare poczuł podekscytowanie. "Jak myślisz, gdzie on jedzie?" "Miejmy nadzieję, że na spotkanie z tymi skurwielami." Rzucił Dare'owi szybkie spojrzenie. "Jeśli okaże się, że spotyka się z innymi wilkami, zadzwonimy po resztę. Mimo wszystko ty tam nie wchodzisz."

"Nie będę tu tak po prostu siedział, podczas gdy ty pójdziesz się z tym zmierzyć." Powiedział Dare niskim głosem. "Może nie jestem wilkiem, ale nie jestem mięczakiem. Będę twoim wsparciem." "Dziecino, jesteś barmanem, a nie wojownikiem." Zaprotestował Steven. "I jako twój partner, mam obowiązek cię chronić." Dare wywrócił oczami. "Jestem białym tygrysem. Mam większe szanse wyciągnięcia cię stamtąd żywego, niż inni. Szanse, że pokonam mutanty są większe, niż u ciebie." "Wiem, ale to nie znaczy, że muszę to lubić. " Steven zmarszczył brwi. "Chciałbym owinąć cię w koc i trzymać cię bezpiecznego. Nie chcę cię wpadającego do pomieszczenia pełnego psychopatycznych wilczych mutantów. Możesz być większy, ale jeśli będzie ich wystarczająco wielu, mogą cię zdjąć, tak jak to robią w dziczy. Są bestiami bez sumienia. Już porwali i pobili dziewczynę tylko po to, by dostać się do Silvera." "Wiem." Warknął Dare. "Widziałem, jak bardzo są niebezpieczni. I dlatego nie staniesz na przeciw nim sam." Nie było mowy, by puścił wilka samego. Nie powiedzieli już nic więcej, kiedy podążali za samochodem serią wąskich uliczek prawie gubiąc go, gdy niespodziewanie skręcił. Pozostanie w bezpiecznej odległości było problemem na tej drodze. W końcu samochód zatrzymał się koło, na pierwszy rzut oka, opuszczonego magazynu. Na górnych piętrach wybite były szyby, a budynek był ponury z wyblakłymi szarymi ścianami, jakby duch tego miejsca opuścił je lata temu. Richard wysiadł z auta i ruszył w kierunku budynku, ani razu się nie rozglądając. Albo był przekonany, że nikt nie kłopotał się pojechaniem za nim, albo nie obawiał się złapania. Steven odpiął pas. "Musimy dowiedzieć się, co tam się dzieje. Pójdę i zobaczę, co dam radę usłyszeć. Nie ruszaj się. Jeśli mnie złapią, zadzwoń po Parkera i Dillona. Nie wchodź do środka, dopóki reszta nie dotrze." Steven chwycił brodę Dare'a odwracając go w swoją stronę. "Spójrz na mnie. Chcę, żebyś obiecał mi, że nie wejdziesz tam bez pozostałych." Dare poczuł, jak jego oczy się zmieniają, a kły wydłużają się. "Jeśli cię wezmą, to nie mogę składać obietnic. Zadzwonię po pozostałych, ale pójdę i będę chronił to, co moje. Jeśli cię złapią, to

nie ma możliwości, żebym zostawił cię samego." "Po prostu wiedziałem, że nie będzie łatwo." Steven wyciągnął telefon. Naciskając parę przycisków, odezwał się do słuchawki. "Parker, tu Steven. Pojechaliśmy za Halem do magazynu na Brenner Street. Sądzimy, że ma spotkanie z wilkami. Zamierzam iść tam i zobaczyć, co się dzieje w środku i sprawdzić, z kim się spotyka. Dare jest w samochodzie i chciałbym, żebyś podesłał paru chłopaków. Nie mogę liczyć na Dare'a, że zostaje na miejscu." Słuchał go przez chwilę, potem się roześmiał. "Taa, to właśnie powiedział." Po kilku kolejnych słowach rozłączył się. "Parker i Dillon są w drodze." Dare przytaknął. "Będę tu czekał tak długo, jak będę mógł." Steven zaśmiał się. "Mój ciekawski koteczek." Wilk pochylił się i złożył na policzku Dare'a pocałunek. "Zostań tu, kociaczku, zaraz wracam." *** Steven rozglądał się zbliżywszy się do budynku. Nawet jeśli facet nie spotykał się z wilkami, nie było żadnego dobrego powodu, by biznesmen szedł do opuszczonego magazynu w środku nocy. Badając ogromny budynek, szukał miejsca do podglądania i podsłuchiwania. Było parę wybitych okien, których mógł użyć. Musiał po prostu dostać się tam bez zrobienia hałasu. Jego wzrok przyciągnęła leżąca jakieś sześć metrów od wejścia drewniana beczka. Wyglądała na starą, ale solidną; powinna utrzymać jego wagę. Decydując się ją wypróbować, użył beczki, by wdrapać się na strop, lądując cicho jak kot, pomyślał z uśmiechem. Po raz pierwszy rozważył to, że Dare mógł być przerażony sparowaniem z wilkiem. Nie wolał swojego własnego gatunku? Steven musiał powstrzymać warkot na myśl o jego partnerze w innych rękach. Niedobrze. Jeśli seksowny facet chciał innego kota, będzie musiał przełknąć rozczarowanie. Nikt więcej nie dotknie jego tygrysołaka.

Ostrożnie krocząc przez metalowy strop, Steven wolno przesuwał się w kierunku roztrzaskanego okna i klęknął przy framudze. Richard Hale stał na środku pomieszczenia, otaczał go tuzin zmutowanych łaków. Steven na ich widok powstrzymał wycie. W konfrontacji z tym strasznym widokiem, żołądek podjechał mu do gardła. Alesandro i Calvin starali się wyjaśnić mu jak wyglądały te kreatury, ale nawet ich opis nie oddawał prawdziwego okropieństwa. Brudne, potargane włosy otaczały nagie piersi, a ich ubiór stanowiła wyłącznie para dżinsów. Pociągłe pyski wyrastały z ich twarzy, ostre wyszczerbione zęby sterczały z ich szczęk jak u dzika. Stopy zbyt zniekształcone na obuwie były nagie, ukazując łapy zakończone pazurami. Kurwa, ilu ich tam było? Cindy przypomniała sobie tylko dwóch albo trzech, którzy ją uprowadzili. A tu był ich co najmniej tuzin. Była to główna siła, czy tylko wierzchołek góry lodowej? Gdzie ukrywały się następne tuziny mutantów? Steven przyczaił się bliżej krawędzi okna akurat, by zobaczyć jak największy łak podaje Hale'owi walizkę. "Ta jest ostatnia." Powiedział łak głosem tak niskim, że Steven musiał się ostrożnie pochylić, żeby usłyszeć. "Upewnij się, że trucizna dotrze do Alfy. Po porażce z Silverem jego sfora będzie zbyt czujna. Zabij Madrosa i upewnij się, że dowody spadną na sforę Moon. Jeśli będą walczyli między sobą, to będziemy mieli mniej do zrobienia." Nikczemny uśmiech był prawie przerażający. Kurwa, byli mądrzejsi, niż wyglądali. Teraz sfora Moon miała dwa zadania; znaleźć siedzibę mutantów i ostrzec inne Alfy o zbliżającym się niebezpieczeństwie. Zostawił ostrzeżenie dla Silvera i Anthony'ego. Jeśli ktoś miałby gadać z innymi sforami, to była to właśnie ta dwójka. Jak jeden mąż wszyscy wyszli z magazynu. Steven pozostał nieruchomo i cicho, nie chcąc przyciągnąć ich uwagi. Miał nadzieję, że jego partner był roztropny. Po chwili wszystkie dźwięki ucichły. Wolno się podnosząc, powstrzymał jęk, gdy się prostował, dostał skurczu nogi aż do uda. Ciche gwizdanie zabrzmiało gdzieś pod nim, jak ktoś wołając swojego psa. "Tutaj, mały. Tutaj, mały." Zabrzmiał głos Dare'a. Zamierzał go zabić. Bezszelestnie podkradł się na skraj stropu, dostrzegając Dare'a dokładnie pod nim. Nie myśląc, skoczył.

Miękkie 'oof' wydobyło się z kota, kiedy uderzył w asfalt. Dare był naprawdę miękki, pomyślał z rozmarzeniem, kiedy usłyszał jak powietrze schodzi z ciała tygrysołaka. "Cześć skarbie, wołałeś?" Powiedział z przekornym uśmiechem. Zamiast warczenia na niego, jak zrobiłby to inny wilk, Dare posłał mu radosny uśmiech. "A wołałem." Jego duży kotek owinął go ramionami i niech go szlag, jeśli nie poczuł się całkowicie, totalnie hołubiony. W tym momencie, tak długo jak jego kotek był bezpieczny, nie obchodziło go, że świat był opanowywany przez mutanty. "Uwielbiam cię." Zadławił się gulą emocji wypełniającą jego gardło. Dare wyszczerzył zęby. "Wynośmy się stąd. Musimy zobaczyć się z Silverem." "To ty jesteś na górze." Powiedział jego zawsze uczynny partner z kolejnym zapierającym dech w piersi uśmiechem. Steven powstrzymał westchnienie. Będzie musiał zmienić swoją męską wizytówkę, jeśli zostanie złapany na wzdychaniu jak zakochany idiota za każdym razem, gdy jego chłopak się uśmiechnie. Nie było wątpliwości, że kotołak był pięknym mężczyzną i naprawdę był idiotą, że chciał, by był kimś innym, niż stworzyła go natura. "No jestem." Zgodził się. Składając szybki pocałunek na wargach swojego partnera, podniósł się na nogi i pomógł Dare'owi wstać. "Chodź piękny, musimy pogadać z Alfą."

Rozdział 3 Silver rzucił swoją szklanką przez pokój. W zadowalający sposób rozbiła się o ścianę. "Wiesz, jak ja to robię, mówisz, że jestem zdenerwowany." Powiedział Anthony ze swojego

siedzenia na kanapie, pijąc czerwone wino z kryształowego kieliszka. Dare patrzył, jak Alfa przechodzi z głębokiej furii do rozbawienia w przeciągu jednej sekundy. "Bo wiem, że robisz się wtedy bardziej wkurzony." Powiedział Alfa szczerząc zęby w uśmiechu. "A jesteś po prostu piękny, kiedy się złościsz." Nachylając się, Alfa dał swojemu partnerowi pocałunek tak gorący, że Dare mógł przysiąc, że poczuł, jak w pokoju zrobiło się gorąco. Parker oczyścił gardło. Para Alf oderwała się od siebie z zaczerwionymi twarzami. "Wybaczcie." Powiedział Anthony z rumieńcem. Silver pogładził dłonią olśniewające jasne włosy swojego chłopaka. "Skarbie, nigdy nie przepraszaj za to, że mnie kochasz." "Czy możemy skupić się na problemie?" Powiedział Parker, w jego głosie słychać było zniecierpliwienie. Wilk starał się mieć odwrócony wzrok, nie chcąc uruchomić dominacji swego Alfy. Był zniecierpliwiony, a nie głupi. "Silver i ja pogadamy z innymi Alfami." Oznajmił Anthony. "Ja pójdę i pogadam z innymi Alfami." Powiedział Silver. "Ty się do nich nie zbliżysz." Anthony wstał, jego oczy błyszczały. "Jesteśmy partnerami, czy nie?" Wszyscy w popłochu ruszyli w kierunku drzwi. Dillon, Parker, Dare i Steven wypadli z biura trzaskając za sobą drzwiami. Parker głośno wypuścił powietrze. "Kurwa. Nienawidzę, kiedy jego oczy tak świecą." Dare przytaknął. "Uwielbiam Anthony'ego, ale czasami jest kurewsko przerażający."

"Przyniosę nam coś do picia." Dare udał się do baru, szybko mieszając drinki i przyniósł je do stolika. Wilki rozmawiały, czekając na swoje Alfy. "No to c9 Alesandro zrobi z Calvinem?" Spytał Dare. "Słyszałem, że wrócili do siebie." Powiedział z uśmiechem Dillon. "Calvin zamierza się przekształcić? Nie potrafię sobie wyobrazić jak to jest być wampirem." Spytał Dare z błyszczącymi z zainteresowania oczami. "I nigdy nie będziesz musiał." Warknął Steven. Nie powinien poczuć takiego gorąca, naprawdę nie powinien. "Myślę, że chcą poczekać, aż Cindy skończy szkołę i rozpocznie samodzielne życie. Słyszałem, jak Alesandro mówił Anthony'emu, że chcą trochę scementować swój związek zanim pójdą dalej." Powiedział Parker, biorąc łyk swojego drinka. "Dobry pomysł." Powiedział Dare z uśmiechem. "Partnerzy powinni się poznać zanim podejmą jakieś nieodwracalne decyzje." Steven już otworzył usta, żeby coś powiedzieć, kiedy weszły Alfy. Anthony miał wydęte wargi, a Silver oczywisty znak po ugryzieniu na gardle. "Anthony i ja pojedziemy ostrzec inne Alfy. Parker, ty i Dillon będziecie obserwować dzisiaj dom tego właściciela firmy budowlanej. Zobaczycie, czy ktoś tam się pojawi. Dare i Steven, chciałbym, żebyście wrócili do magazynu i poszukali wskazówek. Jeśli spotykają się tam regularnie, to pewnie żyją gdzieś blisko. Nie wyobrażam sobie, żeby łatwo im było chodzić po mieście w takim wyglądem." Cała czwórka wilków przytaknęła i udała się w przydzieloną stronę. Dare wyszedł ze Stevenem, mając w głębi serca nadzieję, że znajdą sposób, by zatrzymać te potwory.

Rozdział 4 Pusty magazyn rozbrzmiewał echem, kiedy Steven podążał za krągłym tyłkiem swojego partnera do opuszczonego budynku. Kiedy weszli, zapach dzikich wilków wypełnił mu nos. Po jego prawej stronie zabrzmiał niski warkot. Zerknął na swojego partnera i zobaczył jak oczy Dare'a się zmieniają, źrenice się rozszerzają, a tęczówki błyszczą. "Trzymaj się, dziecino." Powiedział niskim głosem. "Nie mam dla ciebie ubrań na zmianę." "Wiem." Powiedział Dare, jego głos był głębszy, niż kiedykolwiek słyszał. Mógł stwierdzić, że jego chłopak miał trudności z powstrzymaniem swojego tygrysa przed zmianą, czując w powietrzu odór tylu mutantów. Spojrzenie Stevena omiotło pomieszczenie. Na grubej warstwie kurzu widoczne były wcześniejsze ślady wielu stóp, ale nic więcej nie mógł zobaczyć. Powoli pozwolił swoim zmysłom zmienić się w ostrzejsze wilcze zmysły. Kichnął, kiedy głęboko wciągnął powietrze. Jego oczy zwilgotniały od zapachu kurzu, mysich bobków, pleśni i silnego zapachu zła. Coś pokrętnego i nienaturalnego wypełniło jego nozdrza, przytłaczając wszystkie wcześniejsze zapachy. "Nie zgub tego zapachu." Powiedział Dare. "Idźmy za nim. Jak powiedział Silver, nie mogą być zbyt daleko od magazynu." "Nie jestem pewien, czy to taki dobry pomysł. A co jeśli znajdą nas pierwsi?" "Więc musimy być ostrożni. Nie chcę, by coś ci się stało." To była główna myśl w umyśle Stevena. Nic nie mogło stać się jego partnerowi. "Zadzwonię do pozostałych i powiem im, gdzie idziemy." "W porządku." Dare czekał, aż skończył rozmawiać i szli dalej za zapachem zmutowanych wilkołaków.

Wyszli za odorem przez drugą stronę budynku, wzdłuż rzędów innych opuszczonych magazynów. W końcu ścieżka doprowadziła ich na wzgórze. Kiedy zeszli w dół gdzie rzeka rozszerzała się, tuż powyżej grzbietu, który przeszli, Stevena ogarnął niepokój. Jeśli mutanty ukrywały się, to dlaczego zostawiły tak oczywistą ścieżkę do ich kryjówki? Nos Dare'a drgnął. Przez chwilę Steven myślał, że widział cień wąsów. "Co się dzieje koteczku?" "Nie podoba mi się to." Steven zamarł. Kot miał dobre instynkty. "Co?" Czyżby Dare wyczuł te samo, co on? Nie zdążył powiedzieć już ani słowa, bo coś ostrego przeszyło jego ramię. Jego wzrok stał się niewyraźny, kiedy tylko sięgnął dłonią w kierunku swojego chłopaka. Mrugając oczami zobaczył jak w ramieniu Dare'a tkwi srebrna strzałka. "Nie." Wyszeptał Steven. Wiedział, że nic mu nie będzie, jeśli go porwą i zaczną torturować, był twardy. Myśl o tych samych ludziach znęcających się nad jego delikatnym ukochanym była większym bólem, niż czuł kiedykolwiek wcześniej. Zamrugał jeszcze raz próbując zobaczyć, co się dzieje, ale jego mięśnie były unieruchomione, a po chwili wszystko stało się czarne. *** Steven odzyskał przytomność, czując fale bólu. Ogień przypalał jego plecy. Zacisnął zęby, by powstrzymać krzyk. Nie da im satysfakcji, błagając o uwolnienie. Rozciągnięte i przywiązane zimnymi, ciężkimi łańcuchami, jego ramiona płonęły od nacisku podpierania jego własnej wagi. Koniuszki jego butów ledwie dotykały ziemi. Ta pozycja nie dawała mu przyczepności. Ze sposobu w jaki łańcuchy były owinięte wokół jego nadgarstków wiedział, że nie było szansy na zmianę i wyciągnięcie się z ich ciasnego uścisku. Wiedząc, że tylko odciąga to, co nieuniknione, Steven otworzył oczy i był zadowolony, że jego wzrok po chwili się wyostrzył. Stanął przed nim ogromny zmutowany wilk, bestia tak wysoka, że stał z nim oko w oko, mimo że Steven zwisał prawie pół metra nad ziemią. Żółte oczy kreatury były wąskie, podłe i głęboko osadzone i miały wyraz takiej nienawiści, że wywołały u Stevena

zimny pot. Odmówił cichą modlitwę, by jego kochanek uciekł, mimo że gdzieś głęboko wiedział, że nie zdołał. Gdyby Dare zwiał, Steven byłby już wolny. Jego ukochany tygrys nie zostawiłby go na pastwę tych mutantów. Czuł to w kościach. Teraz mógł mieć jedynie nadzieję, że Dillon i Farro odkryją, gdzie są i uwolnią ich, zanim będzie za późno. "Więc jednak zdecydowałeś się obudzić." Głos mutanta był tak niski, że aż prawie był dudnieniem. Steven mógł poczuć wibracje w swojej piersi. Steven patrzył z chorobliwą fascynacją jak ta kreatura podchodzi bliżej. Co zdołało stworzyć takie coś? Wiedział, że odraza odmalowała się na jego twarzy, ale nawet nie starał się jej powstrzymać. Nie było powodu, żeby był miły. Te potwory były ohydne w środku, jak i na zewnątrz. Okrutne, bezwzględne bestie, które nigdy nie powinny opuścić horrorów, były zbrodnią przeciwko naturze. Nie podniósł go na duchu widok batoga w dłoni potwora. Od kiedy próbowali zabić Anthony'ego by dostać się do Silvera i spiskowali by zabić inne Alfy, wątpił, by powiedzieli mu, że to wszystko była pomyłka i uwolnili go. "Gdzie jest Dare?" Skupił się na twarzy mutanta, zamiast na pejczu w jego dłoni. "Dare?" "Drugi mężczyzna, z którym byłem." Było już za późno, żeby ukrywać prawdę. Rozpaczliwie chciał dowiedzieć się, co stało się z jego partnerem. Co jeśli go zabili? Co jeśli jego piękny partner odszedł, a on nigdy nie miał szansy, by wynagrodzić mu te wszystkie noce, gdy spotykał się z innymi wilkami? "Masz na myśli tego nie-wilka? Dotrzymuje towarzystwa moim przyjaciołom. Czym jest?" Steven był zszokowany, mimo że starał się tego nie okazać. Dla większości zmiennych było oczywiste, kiedy spotykali jednego z dużych kotów. Może mutacja posiadała więcej wad, niż zalet. Ale wtedy zastanowił się, czy gdyby nigdy nie spotkał tygrysołaka, to rozpoznałby zapach. Batog uderzył w jego plecy. Odwrócił uwagę z powrotem do swojego porywacza.

"Teraz będziesz uważał?" Warknęła kreatura. "Nie ma znaczenia, czym jest. I tak go zabijemy." Steven potrzebował całej siły woli, żeby zatrzymać krzyk tworzący się w jego gardle. Biczowanie bolało, ale grożenie jego partnerowi było o wiele boleśniejsze niż tysiące uderzeń. Nie mogąc się powstrzymać, uciekło mu warknięcie. "Oooch. No proszę. Nie wiedziałem, że wy dwaj jesteście tak blisko." Mutant był przepełniony pogardą, gdy patrzył na Stevena. "Para pedałów. Będzie dla mnie przyjemnością zabić was obu w nienaturalny dla was sposób. Któremu Alfie pokazujesz brzuszek? Wkrótce będziemy jedynymi Alfami i wszyscy będziecie przemienieni albo martwi." Patrząc na tę ohydna mutację, był całkowicie pewien, że wybiera opcję numer dwa. Lepiej było już zgiąć, niż zmienić się w bestię taką jak ta przed nim: bezlitosną, okrutną i będącą wybrykiem natury. Steven milczał, wpatrując się w mężczyznę i czekając na okazję do ataku. Potrząsanie łańcuchami jedynie wywołało śmiech w tym czymś stojącym przed nim. "Kim jesteś? Czego chcesz?" Porywacz zaśmiał się, niskim nieprzyjemnym dźwiękiem. "To naprawdę proste. Jestem ostatnim kogo zobaczysz i chcę twojej śmierci." Mutant spojrzał na niego w zamyśleniu. "Nie zamierzam tracić czasu na przemienianie pedała. Nie chcę cię w mojej sforze. Najlepiej zabić cię teraz, dopóki nie jesteś a tyle silny, by stanowić realny problem." Steven warknął. Jeśli się stąd wydostanie, jego priorytetem będzie ukatrupienie tego dupka. Donośne śmiechy jego prześladowcy dźgały jego skórę bardziej niż kolce. "Co, myślisz, że zamierzam wyjawić ci wszystkie moje plany jak jakiś super złoczyńca w starym filmie szpiegowskim? Nie, nie ma nic, czego bym od ciebie chciał, mały wilczku. Nie jesteś nikim potężnym. Twoją rolą jest zginąć z mojej ręki. Teraz powiedz mi tylko, kto jest twoim Alfą, żebym wiedział komu wysłać ciało, to zabije cię szybciej." Steven widział w oczach bestii swoją śmierć. Nie było szansy, żeby wyszedł z tego cało.

Jedyną rzeczą, jaką żałował było to, że nigdy nie powiedział Dare'owi, jak ważny był dla niego. Zaatakowało go poczucie winy. Lepszy łak nie pozwoliłby, żeby jego partner został porwany. Kolejne uderzenie wstrząsnęło jego ciałem. "Jesteś... najbardziej... nietroskliwym... wilkiem..., jakiego... kiedykolwiek... spotkałem..." Każdemu słowu towarzyszyło uderzenie, aż Steven zaczął gwałtownie łapać powietrze. Poczuł, jak krew nasącza mu koszulę. Rany znikną zanim się wykrwawi, ale miał nadzieję, że umrze zanim mutant skończy. Jeszcze raz jego myśli powędrowały do Dare'a. Miał nadzieję, że jego słodki, delikatny mężczyzna poddał się, zanim skończyły się tortury. Żałował niedokończenia ich więzi partnerskiej. Gdyby byli należycie związani, mógłby czytać w myślach swojego tygrysa i wiedzieć, co robił. Rzeczą gorszą, niż zdychanie w tym piekle, było zdychanie nie wiedząc, co działo się z jego partnerem. Głośny ryk zabrzmiał gdzieś z daleka i powietrze wypełniły krzyki. "Co do kurwy..." Jego oprawca obrócił się w kierunku drzwi akurat wtedy, gdy olbrzymi tygrys wpadł do pomieszczenia. Futro powlekała krew i gdyby Steven nie wiedział, że Dare jest białym tygrysem, to nawet by go nie poznał. Porywacz obrócił się w kierunku dźwięku, ale dla niego było już za późno. Bulgot i tryśniecie krwi zakończyło jego egzystencję. Tygrys usiadł na zadzie i oblizał pysk. Dzikie oczy zwróciły się na Stevena. Zamarł. Nie było ani krztyny ludzkości w tych oczach. Jego piękny partner zdziczał. "Hej, Dare." Powiedział Steven uspokajającym śpiewnym głosem. "Czas wrócić do mnie. No już, dziecino. Zmień się w człowieka." Dla zmiennego niebezpieczne było pozostanie zbyt długo w swojej zwierzęcej formie. Szczególnie bez partnera, który go sprowadza. Zdziczały zmienny mógł pozostać zwierzęciem na zawsze bez kogoś kto opanowałby jego dzikość. Miał nadzieję, że byli na tyle związani, że mógł odzyskać swojego kochanka.

Tygrys okrążył go, jakby się zastanawiał, co zrobić z tą kuszącą pokusą. "Nie chcesz mnie zjeść. Jestem twoim partnerem, pamiętasz?" Może gdyby wciąż mówił, Dare znalazłby swoją ludzką połowę. Olśniewający tygrys powinien rozpoznać swojego partnera, nawet w swojej obecnej formie. Największą obawą Stevena było to, że Dare zostanie w postaci tygrysa. Nie mieli jeszcze wystarczającej więzi, by mógł wymusić zmianę swojego partnera. Może jeśli zabierze go do sfory, Silver zrobi co trzeba, Bolało, że nie był w stanie odciągnąć Dare'a z granicy szaleństwa. Gdyby od początku był dobrym partnerem, byłby w stanie to zrobić. To właśnie było skutkiem tego, że opierał się wspaniałemu mężczyźnie, którego dali mu bogowie i próbował znaleźć zamiast niego wilka. Serce waliło Stevenowi w piersi, kiedy masywna istota ustała na tylnych nogach. Łapy wielkie jak spodki opadły na jego ramiona, Przez chwilę wisiał tam twarzą w twarz z ogromnym tygrysem. Dare pachniał krwią i śmiercią, ale był najpiękniejszą istotą, jaką Steven kiedykolwiek widział, bo żył. W jednej chwili tygrys zmienił się w mężczyznę, futro wtopiło się w skórę, a rozszerzone źrenice stały się ludzkie. "Partner." Wyszeptał Dare, jego oczy były trochę otępiałe z powodu przemiany. "Partner." Powtórzył drżącym głosem Steven. "Mógłbyś mnie uwolnić?" Dare spojrzał na hak, na którym wisiał Steven. Napinając smukłe ramiona, kotołak podniósł Stevena i zdjął łańcuchy z haka. Parę minut szarpania rozerwało łańcuchy owinięte wokół jego nadgarstków. Szok i ulga mieszały się w Stevenie, kiedy owijał swoje świeżo uwolnione dłonie wokół swojego partnera. "Myślałem, że cię straciłem." "To się nigdy nie stanie." Powiedział Dare trzymając go mocno. "Zawsze będę po ciebie wracał." Rozejrzał się dookoła, kiedy uwolnił Stevena ze swego uścisku. "Powinniśmy rozejrzeć się za jakimiś wskazówkami. To jest powód, dla którego tu jesteśmy."

"Masz ten fartuch." Powiedział Steven wskazując na kitel leżący na krześle. "Moja nagość cię rozprasza?" "Zawsze." Pomimo krwi na jego twarzy i ciele, Dare był wciąż najpiękniejszą istotą, jaką Steven kiedykolwiek widział. "Lepiej się ubierz albo nie znajdziemy żadnych śladów." Otrzymał olśniewający uśmiech, zanim mężczyzna zarzucił na siebie fartuch i pomógł mu przeszukiwać magazyn. Jak w tym, gdzie został postrzelony Anthony, tu nie było żadnych śladów. "Może źle się do tego zabieramy." Zadumał się Dare. "A o czym myślisz?" "Są ostrożni. Tu nic nie znajdziemy. Tu chcą nas zwabić, żeby mogli nas złapać. To nie jest ich siedziba. To tylko tymczasowa kryjówka do torturowania więźniów. Musimy iść ścieżką pieniędzy, sprawdzić szefa Cindy i odkryć jego powiązanie z mutantami. Tam znajdziemy nasze wskazówki." Steven przeszukał ciało martwego mutanta, bynajmniej nie zaskoczony, że nie znalazł nic w jego kieszeniach. "Myślę, że masz rację. Wróćmy do domu sfory i przekażmy Silverowi, czego się dotąd dowiedzieliśmy."

Rozdział 5 Silver rzucił kieliszkiem o drzwi, pięknie go roztrzaskując. "Naprawdę musisz przestać to robić." Powiedział siedzący na kanapie Anthony. Alfa warknął.

"Czy ty właśnie na mnie warknąłeś?" Anthony skoczył na nogi. Wszyscy w pokoju zamilkli. Dare siedział sztywno koło Stevena obserwując, jak Alfy mierzą się wzrokiem. Po paru sekundach Silver zagarnął swojego pięknego partnera i trącił nosem jego szyję. "Przepraszam, skarbie. To wszystko mnie wkurwia." "Wiem, a ten piękny kawałek szkła za to zapłacił. Mimo wszystko pozostałe Alfy były słodkie." Silver zaczął się śmiać. "Byli zbyt olśnieni tobą, by nawet pomyśleć o sprzeczaniu się na temat ich bezpieczeństwa." Silver odwrócił się do pozostałych. Dillon, Parker, Dare i Steven patrzyli na Alfy szerokimi oczami. "Powinniście zobaczyć ich miny, kiedy Anthony wszedł do pokoju. Jedli z jego małej rączki, a mogę przysiąc, że każdy z nich był hetero. Myślałem, że Moira, Alfa sfory Sandstone udławi się własną śliną. Anthony zarumienił się. "Była bardzo miła." "Aha. Słyszałem, że oderwała głowę ostatniemu facetowi, który rzucił jej wyzwanie." Wzruszając ramionami, Anthony posłał mu mały uśmiech. "Nie rzucałem jej wyzwania, mimo że ty byłeś strasznie blisko." Silver błysnął kłami. "Gdybyś jasno nie wyjaśnił, że wolisz mężczyzn, pewnie złowiłaby cię w ciągu sekundy." Jeszcze raz trącił szyję Anthony'ego, tym razem zaborczo. "Mimo wszystko wciąż nie mamy żadnych wskazówek, gdzie zbierają się mutanty. Ani jak zamierzają przejąć sfory. Madros powiedział, że będzie ostrożny i dwukrotnie będzie sprawdzał swoje jedzenie. Muszą mieć jakiegoś szpiega, więc musimy rozglądać się za każdym, kto odniesie korzyści z rozpadu sfory." "Nie odniosłem wrażenia, by inne Alfy były w to zamieszane." Powiedział Anthony. Silver przytaknął.

"Co teraz robimy?" Spytał Parker. Silver westchnął. "Wszyscy mamy oczy szeroko otwarte. Upewnimy się, że sfora trzyma się blisko. Parker, byłbym wdzięczny, gdybyś przeniósł się do apartamentu sfory." "Nie." Oczy Silvera zabłysły. "Czy ty mnie wyzywasz?" Parker odwrócił wzrok i pokręcił głową. "Nie. Nie mogę po prostu opuścić domu. Czuję, że mój partner się zbliża, a w domu mam przygotowane wszystko, czego mi trzeba." Silver uniósł brew. "Ma na myśli to, że jest dominujący i czeka na właściwego małego uległego partnera, którym nie musiałby dzielić się z całą wpatrującą się sforą." Wyjaśnił Anthony. "Przecież my go nie będziemy oceniać." Powiedział Silver. Dare widział zamęt na twarzy swojego Alfy. "Cholera, różne typy przychodzą do klubu. Pamiętacie Lyle'a? Przychodził z fiutem swojego faceta na smyczy. Jeśli tego właśnie chcesz, to nie ma problemu." Parker odchrząknął, jego twarz poczerwieniała jak burak. "Wolałbym utrzymać mój związek w prywatności. Nie sądzę, by mój partner zgodził się na prowadzenie na smyczy." "Spotkałeś go już?" Spytał Anthony, jego oczy błyszczały z podekscytowania. Partner Alfy uwielbiał kiedy jego sfora się powiększała. Pamiętając jego interwencję ze Stevenem, Dare miał nadzieję że Parker wiedział, w co się pakuje. "Nie. Ale mam sny, więc musi być blisko." Silver westchnął. "No dobra, ale miej na wszystko oko i jeśli wyczujesz jakiekolwiek zagrożenie, zwijał swojego i przytaszcz tu swój tyłek." Parker przytaknął. "Nie wiem, kiedy się spotkamy, ale sny są coraz silniejsze."

Pozostali członkowie sfory przytaknęli ze zrozumieniem. "Wilki zawsze śnią o swoich partnerach przed ich poznaniem?" Spytał Anthony. "Nie. To znak przed-parowania. To oznacza, że byli partnerami w poprzednim życiu i połączą się ponownie w tym." Wyjaśnił Silver składając pocałunek na policzku swojego partnera. "Często się to zdarza?" Spytał Anthony pochylając głowę po kolejnego buziaka. "Nie." Silver uśmiechnął się do Parkera. "To będzie silne sparowanie. Gratuluję, Parker." "Dzięki." "W międzyczasie chcę, żeby wszyscy zrobili listę dziwnych odłamów, które mogą być zainteresowane rozpadem sfory jako społeczeństwa. Jutro robimy burzę mózgów. Jeśli coś się do tej pory stanie, dzwońcie do mnie, lub do Anthony'ego. Dare, miałeś dobry pomysł idąc za śladem pieniędzy. Jutro powiem o tym naszym technikom." Łaki przytaknęły i opuściły pokój. Dare odwrócił się do Stevena. "Zamierzasz dołączyć do sfory?" Steven zatrzymał się i odwrócił do niego, zaskoczenie widniało na jego twarzy. "Myślałem, że jesteśmy partnerami." Dare przytaknął ze wzrokiem utkwionym w podłodze. Steven położył dłoń na podbródku Dare'a i podniósł jego głowę, by spotkały się ich oczy. "Przepraszam, że wcześniej cię odrzucałem, mój słodki koteczku. Skończyłem z wypieraniem się ciebie. Jesteśmy partnerami już na zawsze. Wiem, że nie zawsze między nami będzie pokój, ale chcę spróbować." Dare poczuł jak miłość sączy się z jego partnera. "Żyj ze mną i dołącz do sfory. Wiem, że Anthony cię przyjmie." Steven prychnął. "Nie miałeś na myśli Silvera?"

Dare uśmiechnął się szeroko. "A myślałem, że jesteś najlepszym przyjacielem Anthony'ego." Drażnił się. "Słuszna uwaga. Mam parę brudów na Anthony'ego, które mogę na niego wykorzystać, więc o niego się nie martwię, ale nie dołączę do sfory, dopóki nie będziesz częścią pakietu." Dare miał nadzieję, że jego oczy wyrażają całą miłość, jaką czuł. "No to sądzę, że powinniśmy zacząć negocjacje. Myślę, że moja sypialnia będzie najlepszym miejscem na dyskusję o przyszłości." Steven posłał mu szelmowski uśmiech. "Tak, wierzę, że masz rację." Udali się w kierunku windy w idealnym porozumieniu. Drzwi do apartamentu Dare ledwie zdążyły się zamknąć, zanim Steven przycisnął go do ich powierzchni. "Kiedy zostaliśmy porwani, wszystko o czym mogłem myśleć, było to, że nigdy nie powiedziałem ci jak bardzo cię kocham." Te słowa rozpaliły Dare'a tak samo jak pocałunki. Nigdy nie sądził, że usłyszy jak Steven wypowiada słowa, o których marzył odkąd tylko zobaczył ciemnowłosego wilka. "Kochasz mnie?" Niebieskie oczy Stevena

straciły swój zwyczajny drażniący blask. "Jesteś dla mnie

wszystkim. Kiedy ta bestia powiedziała, że zamierzają cię zabić, część mnie umarła." Serce Dare'a zaczęło bić szybciej. Nie mógł uwierzyć, że mężczyzna z jego snów mówił dokładnie to, co chciał usłyszeć. Mając nadzieję że nie śpi, Dare uszczypnął się. "Ałłł." Steven zaśmiał się. "Czemu to zrobiłeś?"

Dare posłał mu zażenowany uśmiech. "Miałem nadzieję, że to nie sen." "To nie sen, mój piękny. To rzeczywistość. Wiem, że w przeszłości byłem idiotą, ale to już jest za mną. Wszystko czego chcę, to żebyś był moim partnerem i żebyśmy spędzili razem resztę życia. Chcę wprowadzić się do tego mieszkania i kłócić się z tobą o to, co będzie na śniadanie, narzekać na dynamiczność sfory i śledzić mutanty. Nie chcę wracać do domu sam i tęsknić za tobą przy mym boku, kiedy obudzę się rano." Steven delikatnie pogładził policzek Dare'a, jakby upewniał się, że jest prawdziwy. "Prawie wcześniej zginąłem, a wszystko o czym mogłem myśleć, to ty." Dare połykał łzy. Cholera, zamieniał się w dziewczynę. "Też bym chciał." "Dobrze." Zanim zdążył powiedzieć coś jeszcze, Steven go pocałował. Nie było gorącej, kontrolowanej biegłości jego wcześniejszych pocałunków. Ten był delikatnym dzieleniem się miłością. Był miękki, słodki i sprawił, że Dare chciał rzucić tego mężczyznę na ziemię i wypieprzyć do granic możliwości. Niskie warczenie wypełniło pomieszczenie. Dare'owi zajęło parę minut uświadomienie sobie, że to on wydawał te dźwięki. Steven odsunął się, by na niego spojrzeć. "To jest takie gorące." Dare zaśmiał się. "Zazwyczaj nie warczę jak pies. Chyba twoja zaborczość na mnie przeszła." Wilk złapał głowę Dare'a między swoje dłonie, zmuszając go, by na niego spojrzał. "Nie obchodzi mnie, ile potworów po nas przyjdzie. Nigdy więcej nie pozwolę ci odejść. Nie ma na świecie wilka, który by do mnie bardziej pasował i byłem idiotą, skoro myślałem, że jest" "Wiem." Powiedział Dare, przytulając do siebie Stevena. "Moje serce łamało się za każdym razem, gdy zabierałeś jakiegoś wilka do domu. Miałem już się poddać i zacząć ponownie się

umawiać, gdy Anthony wywinął swój numer." Teraz była kolej na warczenie Stevena. Uścisk wilka wokół tygrysołaka mocno się zacieśnił. "Cieszę się, że się wstrzymałeś, musiałbym wyżyć się na niewinnym mężczyźnie za dotykanie tego, co moje." Dare posłał swojemu partnerowi szeroki uśmiech. "Jeszcze nie jestem twój. Nie oznaczyłeś mnie odpowiednio." "Wierz mi, skarbie. Kiedy skończę tej nocy, poczujesz się oficjalnie oznaczony." Niskie burczenie przetoczyło się przez pierś tygrysołaka. "Myślałem, że nie mruczysz?" "Nie mruczałem." Powiedział z oburzeniem Dare. "Nie jestem domowym kotkiem." "Oczywiście, że nie." Powiedział z uśmiechem Steven. "Nie wiem, o czym ja myślałem." *** Steven pogładził dłonią włosy swojego partnera. Jego serce bolało z miłości to słodkiego tygrysa. Powody, dla których unikał Dare'a były nieistotne w porównaniu do korzyści ze związaniem z tym wspaniałym mężczyzną. Ta sekunda, kiedy myślał, że Dare jest martwy, była najgorszą chwilą w jego życiu. To było wtedy, gdy uświadomił sobie, że piękny mężczyzna w jego ramionach był dla niego jedyny. Wilk, czy nie, Dare był jego. Po raz pierwszy zrozumiał determinację Silvera, by upewnić się, że każdy wiedział, że jego partner do niego należy. Może mimo wszystko to nie był po prostu głupi wewnętrzny przymus. Steven wiedział, że oznaczenie Dare'a tak jak zrobił Silver z Anthonym nie było możliwe, ale będzie musiał zobaczyć, co da się zrobić. "Co myślisz o tatuażach?" Zapytał pomiędzy namiętnymi pocałunkami. Jego fiut był twardy

jak skała i błagał o zanurzenie się w jego partnerze. Nigdy nie dyskutowali o tym, kto będzie na dole; Steven był gotowy skorzystać z każdej pozycji, która przybliżałaby go do jego partnera. Zazwyczaj to on górował, ale jeśli chodziło o jego ukochanego tygrysa, był skłonny to rozważyć. "Tatuaże?" Dare odchylił się, by spojrzeć mu w oczy. "To ja zamierzam cię zniewolić, a ty chcesz gadać o tatuażach?" "Nie chcę o nich gadać. Zastanawiałem się, czy miałbyś coś przeciwko jednemu." "A jaki byś chciał, żebym miał? Własność Stevena?" Ta myśl zaświeciła przez jedną krótką chwilę jak gwiazda, ale szybko zniknęła, gdy zauważył gniewne spojrzenie swojego partnera. "Co? Wspomniałeś o tym?" "Żartowałem! Ty zacząłeś o tatuażach." Steven poczuł jak na twarz wypływa mu rumieniec. "Chciałem czegoś, co symbolizowałoby fakt, że jesteśmy razem." Zielone jak morze oczy Dare'a rozszerzyły się w zaskoczeniu. "Nie uważasz, że fakt, iż jesteśmy partnerami nie jest wystarczająco wyjątkowy?" Puścił ramiona Stevena, chodząc w te i z powrotem po małym salonie, w każdym jego ruchu widać było cierpienie. "Nie! Nie to miałem na myśli." Steven złapał Dare'a, trzymając go nieruchomo. Wiedział, że to nieporozumienie było całkowicie jego winą. Gdyby od początku nie zaprzeczał ich więzi, jego partner teraz bardziej by mu ufał. "Chciałem czegoś, co pokaże innym ludziom, że do siebie należymy. Nie sądziłem, że zgodzisz się na pierścień." "Więc pomyślałeś o tatuażach." Dokończył Dare. Na jego twarzy pojawił się szeroki uśmiech. "To takie słodkie." "Nie jestem słodki." Warknął Steven. Z pewnością nigdy nie był oskarżany o bycie słodkim i definitywnie nie chciał, by Dare to rozpowiadał. "Jestem praktyczny. Zabezpieczy mnie to przed

zabiciem twoich fanów, jeśli będziesz miał na sobie mój znak." "Fanów?" Dare zmarszczył brwi, jakby nie był świadomy całych ich legionów. 'Taa, no wiesz, ci ludzie, którzy każdej nocy przychodzą i przymilają się do ciebie." Tygrysołak zaczął się śmiać. "Ja nazywam ich klientami." "Wierz mi, połowa z nich nawet nie wie, co pije." Widział spojrzenia, jakie te dzieciaki rzucały Dare'owi. Będzie musiał coś z nimi zrobić, jeśli którykolwiek przekroczy granicę. Może i nie chciał tak od razu domagać się tygrysa, ale jego wilk nie będzie tolerował innych dotykających jego barmana. Już ta myśl sprawiła, że wyrosły mu kły. Dare wciąż patrzył na niego, w jego oczach błyszczało rozbawienie. "Jeśli pozujesz się przez to lepiej, to mogę mieć ten tatuaż. O jakim myślałeś?" Słowo 'zajęty' wzdłuż policzka było kuszącą myślą, ale odepchnął to pragnienie. Nie chciał, by jego tygrys pomyślał, że nie bierze tego na poważnie. Chciał trwałego znaku na swoim kochanku bardziej, niż następnego haustu powietrza. "Co myślisz o wilczej łapie na twojej szyi, tuż powyżej kołnierzyka? Chciałbym, żeby wszyscy wiedzieli, że jesteś mój." "Nie wiem, Steven. Jeśli zdecyduje się zmienić robotę, możliwe, że będę musiał go ukryć. Co myślisz o ramieniu i w barze będę zakładał koszulki bez rękawów? Głupi pomysł Silvera z pierścieniem zaczynał mieć swoje zalety. "Dobra. Nie chciałbym ograniczać twoich przyszłych wyborów kariery. Chciałbyś zrobić coś jeszcze?" "Nie." Powiedział pogodnie Dare. "Ale nigdy nie wiesz, co może być jutro." "Jeśli będziesz miał robotę, gdzie będziesz musiał go zakryć, to wtedy pomyślimy o czymś jeszcze." "Zgoda. Chcę też tygrysią łapę na twoim ramieniu."

Steven przytaknął. To było sprawiedliwe. "Zgoda. Myślę, że powinniśmy przypieczętować umowę pieprzeniem." "A to uścisk dłoni już nie wystarcza?" Spytał Dare, patrząc na niego spod grubych, ciemnych rzęs. Steven uśmiechnął się. "Wyszedł z mody." "Ach, zachowam to w głowie." Złapał tygrysołaka i zderzył ich ciała, dopóki nie można było wsunąć między ich ciała ani kawałka papieru. "Zrób to ze mną. To partnerska sprawa." "Zapamiętam to." Dare przegryzł zębami wargę Stevena. "Pragnę cię." Jego głos był niski i warczący, o wiele niższy, niż zazwyczaj. "Wspaniale. Ja też cię chcę." W rzeczywistości Steven ledwie potrafił skoncentrować się na ich rozmowie. Jego fiut był tak twardy, że napierał na rozporek. Jak to dobrze, że rano założył bieliznę, bo czułby zamek od spodni na bardzo wrażliwej części jego ciała. "Bądźmy wreszcie partnerami." Wyszeptał mu w usta Dare. Oddech tygrysa na jego ciele sprawił, że zamrowiły go dziąsła, kły swędziały, by się wydostać. Z rykiem wydostał się z ramion swojego partnera, złapał jego dłoń i zaciągnął tygrysołaka wzdłuż korytarza. "Tak szybko?" Zaśmiał się Dare. "Tak. Jeśli zaraz się w tobie nie znajdę, to mój fiut eksploduje." Ciało tygrysa zatrzęsło się ze śmiechu, kiedy posłusznie za nim szedł. "No, to byłaby dopiero tragedia." "Oj byłaby."

Dotarcie do sypialni Dare'a było ćwiczeniem niezwykłej kontroli. Na granicy cierpliwości Steven podniósł tygrysa i rzucił go na łóżko. Szybko zdjął swoje ciuchy, zanim odwrócił uwagę z powrotem do swojego wciąż ubranego kochanka. "Nie wiedziałem, że to był wyścig," "Teraz już wiesz." Steven skupił się na zdejmowaniu ubrań Dare'a. Dźwięk rozdzierania wypełnił powietrze. "Ups." Rzucił spodnie tygrysa przez swoje ramię. "Ej, lubiłem te gatki." "Kupię ci drugie." Nie obchodziło go, jak drogie będą. Zobaczenie tego ciałka nago tak szybko jak to możliwe było warte każdej ceny. Patrzył na Dare'a wygłodniałymi oczami. "Jesteś cudowny." Powiedział z podziwem. Jego chłopak był naprawdę pięknym mężczyzną. Piękno, które sięgało głębiej, niż powierzchowność. "Byłem idiotą." "Prawda." Dare posłał mu szelmowski uśmiech. Steven ledwie zdążył krzyknąć, gdy uświadomił sobie, że jest przyszpilany przez swojego seksownego, śmiejącego się partnera. "Ty górujesz, czy ja?" "Zazwyczaj ja góruję, ale jestem skłonny być elastyczny." Cholera, mógł zrobić wszystko, żeby znaleźć się w tyłku Dare'a albo być przez niego pieprzonym. Zaatakowała go silna potrzeba związania się ze swoim partnerem, a jego wilk wyraził swoje niezadowolenie z powodu czekania. *** Dare nie mógł przestać się uśmiechać. Prawda, spędził dzień na rozdzieraniu mutantów na strzępy, wspomnienie, o którym bardzo starał się zapomnieć, ale teraz był w domu ze swoim towarzyszem życia. W domu, który jak miał nadzieję, będzie ich wspólnym domem przez wiele

przyszłych lat. "Wybory, wybory." Drażnił swojego zdesperowanego partnera. Fiut Stevena stwardniał przy jego brzuchu, a szybkie bicie jego pulsu wabiło go jak syrenia pieśń. Pochylając się, Dare polizał ścieżkę od obojczyka do ucha, delektując się smakiem i zapachem mężczyzny leżącego pod nim. "Przestaniesz?" Gderał Steven. "Nie." Zrobił to samo po drugiej stronie. "Masz szorstki język, nawet jak nie jesteś w tygrysiej formie." Poskarżył się jego partner. Dare przycisnął nos do karku Stevena. Zapach potu i podniecenia wypełnił jego nozdrza. "Nie pachnie jakoś tobą." "Krętacz." Śmiejąc się, wgryzł się w szyję Stevena, ciesząc się nagłym skokiem pulsu kochanka. "Zamierzam cię wziąć i każdy będzie wiedział, że jesteś mój." Po raz pierwszy ogarnęła go zaborczość. Kiedy obserwował Stevena w barze była tam jakaś lekka tęsknota. Teraz była tu gwałtowna potrzeba oznaczenia tego mężczyzny jako swoją własność. Steven był jego i stanie na przeciw każdego, kto będzie chciał mu go zabrać. Nie zauważył, że warczy, dopóki uspokajające dłonie nie próbowały odciągnąć go od krawędzi. "Spokojnie kochanie, wszystko w porządku. Jestem tutaj." Dare zamrugał oczami, by ponownie się skupić. Do tego momentu nie uświadomił sobie, że odpędzili tygrysa. "Wybacz. Myślałem o tym, że prawie cię dzisiaj straciłem." Palce Stevena boleśnie się na nim zacisnęły. "Wiem. I nie wiem, co bym zrobił, gdyby coś ci się stało."

Nachylając się, Dare zgarnął usta Stevena w zaborczym pocałunku. Napierając mocno na drugiego mężczyznę, wsunął język do środka i smakował całe bogactwo smaków składające się na jego partnera. Cholera, dobrze smakował. Przy nikim nie czuł się tak dobrze. Grzebiąc w szufladzie, wyciągnął z niej opakowania żelu nawilżającego. Jego dłonie zrobiły się niezdarne, kiedy otwierał pojemniczek. "Spokojnie, dziecino. Nie musisz być zdenerwowany. Mamy lata, by wszystko było dobrze." Dare nie chciał na to całych lat. Chciał, żeby wszystko było dobrze już za pierwszym razem. Byli partnerami, czyż nie zawsze powinno być idealnie? "Za dużo myślisz." Rozbawiony głos Stevena przyciągnął jego uwagę. "Nie napinaj się aż tak bardzo. Zawsze będziemy razem." Dare czerpał otuchę od swojego partnera. Biorąc głęboki wdech, pokrył palce żelem i zakręcił nimi wokół wejścia Stevena. "Pieprz mnie teraz!" "Cierpliwości." Nie mógł powstrzymać uśmiechu. Mężczyzna skręcający się pod nim był wszystkim, czego chciał. Sny o Stevenie nie były nawet w połowie tak gorące jak rzeczywistość. "Teraz!" Wow, ten gardłowy ryk był naprawdę seksowny. Wsuwając jeden palec, potem kolejny, rozluźniał kochanka, dopóki nie był pewny, że Steven był na tyle przygotowany, by go przyjąć. Ustawiając się, wsunął się do raju. "Ahh." Czucie owiniętego wokół niego wilka ukoiło coś w jego piersi. Dom. Ten mężczyzna był jego domem. Nigdy nie czuł takiej bliskości z żadnym kochankiem i wiedział, że nikt więcej nigdy nie sprawi, że tak się poczuje. Ten mężczyzna tym właśnie dla niego był. "Pokaż mi do kogo należę." Niebieskie oczy Stevena przebijały go jego potrzebą. Pochylając się bliżej, Dare zaciągał się zapachem swojego partnera. Warcząc wsuwał się i

wysuwał z mężczyzny, który szybko stawał się całym jego światem. "Mocniej." Wydyszał Steven. Dare przegryzł wargi kochanka, zanim wsunął między nie język, imitując nim ruchy swego ciała. Kwilenie w jego usta było o tyle gorące, bo wiedział, że Steven pragnął go, tak jak on jego. "Zamierzam cię oznaczyć, pieprzyć i sprawić, że będziesz mój." Powiedział, krzyżując spojrzenie ze swoim partnerem. "Zrób to." Namawiał Steven. "Uczyń mnie swoim." Z rykiem, Dare owinął dłonie wokół bioder kochanka i wbił się w niego. Wiedza, że nie mógł zranić drugiego zmiennego pozwoliła mu być ostrzejszym, niż byłby kiedykolwiek z ludzkim partnerem. Kiedy poczuł, że Steven jest blisko, polizał punkt na jego szyi i wbił się w niego kłami, oznaczając go jako zajętego. Jego tygrysia cześć była zadowolona, gdy podniósł usta, by zobaczyć ogromny znak na gładkiej skórze mężczyzny. Zapach spermy wypełnił powietrze, kiedy Steven doszedł od ugryzienia Dare'a. "Jesteś mój." Zadeklarował, patrząc w dół na te piękne niebieskie oczy. "Byłem twój już wcześniej." W tym momencie zrozumiał, dlaczego Steven chciał bardziej trwałego znaku. "Zrobię sobie tatuaż, jak ty też sobie zrobisz." "Zgoda." Steven wyszczerzył zęby, jego oczy były zaspane z zadowolenia. "Zgoda." Dare przyciągnął blisko swojego partnera. Będą musieli wkrótce wstać i wziąć prysznic i dowiedzieć się od Silvera, co dalej robić, ale teraz był szczęśliwy, leżąc tam przytulony do najważniejszej osoby w jego świecie.

Rozdział 1 Elliott spojrzał na wielkie metalowe drzwi z kołatką w kształcie wilczej głowy i prawie się wzdrygnął. Z zewnątrz nie było żadnej oznaki że był to klub nocny, nawet przyciemnionych szyb, tylko wielkie metalowe drzwi. Brak jakiejkolwiek kolejki na zewnątrz sprawił, że stał się wyjątkowo nerwowy. Prawie uciekł. Prawie. Ale Anthony prosił go, żeby przyszedł. Nie mógł odmówić Anthony'emu. Nie znał nikogo, kto mógłby. Było coś w tym mężczyźnie, co sprawiało, że chciało się go uszczęśliwić, zrobić to o co prosił. Nie ważne jak absurdalne by to nie było. Tak jak włożenie skórzanych spodni i miedzianej siatkowanej koszuli. Cholera, nawet buty były wymogiem Anthony'ego. Nie było nic krępującego w tym, że szef bierze cię na zakupy, a potem każe pojawić się w barze...klubie... czy coś. Nie był nawet pewny, czy zrobienie tego było dla Anthony'ego legalne. Oczywiście, nie będzie tym, który zwróci na to uwagę. Poznał jego partnera. Spojrzał niepewnie na wilczą kołatkę i stuknął nią parę razy. Drzwi otworzyły się natychmiast, ukazując wysokiego, szczupłego mężczyznę z krótkimi czarnymi włosami i umięśnionymi ramionami. Chłodne zielone oczy patrzyły na niego od góry do dołu. "Tak?" Nerwy sprawiły, że Elliott potrząsnął głową, bardziej w skurczu niż w świadomym ruchu. "A-Anthony mnie zaprosił."

"Nazwisko?" "Elliott Samuels." Zielone oczy wpatrywały się w niego badawczo. "Samuels?" Wiedział, co mężczyzna dawał do zrozumienia, ale nie miał sfory. Nigdy jej nie miał. "Jestem pół-wilkiem. Bez sfory." Nie był zawstydzony, nie ważne jak przeszywający był ten wzrok. "Możesz się zmieniać?" Elliott nie miał pojęcia, dlaczego to było ważne, ale przytaknął. "Pełna niezależna zmiana." Pewne pół-wilki nie potrafiły. Nie potrafiły się zmieniać albo zmieniały się mimowolnie przy pełni. "Znakomicie." Mężczyzna posłał mu uśmiech, który można było nazwać jedynie... drapieżnym. Elliott miał niejasne wrażenie, że on był ofiarą. Mężczyzna wyciągnął krótkofalówkę zza paska nisko opuszczonych czarnych dżinsów. Elliott zamrugał oczami, widząc jak naprawdę nisko leżały te dżinsy. Mógł przysiąc, że prawie widział włosy łonowe tego mężczyzny. "Potrzebuję kogoś na zastępstwo." Głos był niski i przyjemny; sunął po ciele Elliotta jak słuchowy afrodyzjak. Cholera, świetny był. Zmusił swoje ciało, by nie stwardniało. Jego skórzane spodnie nie pozostawiały pola wyobraźni. Może nie były opuszczone tak nisko, jak dżinsy bramkarza, ale miały taki krój, że każdy wiedział, że nie miał pod spodem bielizny. Anthony powiedział, że przez to będzie widać niepotrzebne linie. Rozważał właśnie swoje obecne zatrudnienie.

"Już idę." Szorstki kobiecy głos odezwał się z krótkofalówki, odciągając uwagę Elliotta z powrotem do bramkarza. Zachwycający wilk rozłączył się i przyszpilił Elliotta tymi olśniewającymi zielonymi oczyma. "Jeszcze chwilkę." Błysnął szerokim uśmiechem. "Podoba się widok?" Elliott przełknął. "Przepraszam, nie chciałem się gapić." Mógł poczuć jak z zażenowania pieką go policzki, jedna z wad bladej skóry. Jego matka zawsze mówiła, że to z powodu cery jej irlandzkiej prababki, ale że kobieta umarła zanim on się urodził, miał tylko wspomnienia i kilka starych fotografii mogących to potwierdzić. Bramkarz zaśmiał się pod nosem. "Gdybym nie chciał, żeby ludzie patrzyli, nie nosiłbym ich tak nisko." "Jestem Parker." Wyciągnął w kierunku Elliotta masywną dłoń, którą ten powściągliwie przyjął. Był zaskoczony delikatnym potrząśnięciem. Ogromny mężczyzna był najwyraźniej ostrożny ze swoją potężną siłą. "Jestem już." Śliczna kobieta, która była nawet niższa niż metr siedemdziesiąt pięć Elliotta weszła na schody. Rzuciła jedno spojrzenie Elliottowi i posłała mu szeroki uśmiech. "Jestem Shara, a ty kim jesteś?" "To jest Elliott." Powiedział Parker, zasłaniając Elliotta swoją ogromną posturą, zanim zdążyła zaoferować mu dłoń. "Anthony go zaprosił." "Hmm. I dlatego potrzebuje osobistej eskorty odprowadzającej go do Anthony'ego?" Jej olśniewające niebieskie oczy błyszczały szelmowsko. "Daj mi po prostu piętnaście minut." Warknął. Odwracając się do Elliotta, powiedział, "chodź ze mną." Elliott powstrzymał jakiś mądry komentarz, że potrzebuje odprowadzania i gorący

czarnowłosy mężczyzna poprowadził go, ukazując swój napięty, krągły tyłek. Jednak to nie powstrzymało go od patrzenia.

***

Parker spojrzał w tył na ślicznego brązowowłosego wilka i powstrzymał warkot. Przeszukał swój umysł w poszukiwaniu jakiegoś bajecznego prezentu dla partnera Alfy. Chłopak dostanie ogromną nagrodę za przyprowadzenie Parkerowi jego partnera. Jeśli przeznaczył Elliotta dla kogoś innego, to będą musieli odbyć pogawędkę. Nieprzyjemną pogawędkę. Niestety, nawet gdyby mógł sam zaatakował Anthony'ego, ten usmażyłby jego zadek zanim zrobiłby pierwszy gwałtowny ruch. Czasami posiadanie niewilczego partnera Alfy miało swoje wady. Patrząc na ślicznego, naprawdę ślicznego chłopaka, zdecydował, że jednak czasami zalety mogły być nawet większe. Elliott był mały jak na wilcze standardy, prawdopodobnie z powodu półwilczej krwi. Ale miał piękne rudawo-brązowe włosy, opadające w kuszących warstwach i czyste niebieskie oczy jak niebo w idealny letni dzień. Ciało mężczyzny było kształtne i twarde z oznaką sześciopaku pod jego wyjątkowo seksownie dopasowaną koszulą. Parker skoncentrował się na przejściu przez pozostałe schodki bez upadnięcia na tyłek. Nie zrobiłby zbyt dobrego wrażenia, gdyby potknął się na schodach, próbując zaimponować swojemu partnerowi swoim wdziękiem. Machnął legitymacją u szczytu schodów i drzwi otworzyły się. "Dużo tu ochrony." Powiedział Elliott. Parker wzruszył ramionami. "To nie tylko klub, to także nasz dom. Cóż, dla większości sfory. Ja mam dom, który odziedziczyłem po matce."

Kiedy przeszli przez drzwi, uderzyło w nich pulsowanie muzyki. Parker przeszukał pomieszczenie szukając największego skupiska ludzi. Stąd wiedział jak znaleźć Anthony'ego. Na drugim piętrze zauważył spory tłumek i ciemną głowę swego Alfy. "Chodź." Parker owinął ramię wokół mniejszego mężczyzny, by ochronić go przed rozpychającym się tłumem. "Parker, co ty tu masz?" Mikel, jeden z miejscowych wampirów przechadzał się z błyskiem w oku, oceniając ubiór Elliotta. Parker przyciągnął mniejszego wilka bliżej i obnażył zęby. "To przyjaciel Anthony'ego. Zabieram go do niego." Mikel posłał mu chytry uśmiech, błyszcząc koniuszkiem kła. "Wiem, jak jesteś zajęty, może ja zabiorę go do Anthony'ego, a ty wrócisz do pracy." Niski warkot wydobył się z piersi Parkera. Był zaskoczony swoim gniewem uspokajanym przez muśnięcia dłoni Elliotta na jego brzuchu. "Widzę stąd Anthony'ego." Powiedział Elliott. "Jestem pewien, że mogę iść sam." "Elliott." Głos Anthony'ego przeciął tłum. Parker pomyślał, że musiał być przekazany za pomocą magii, bo w jaki inny sposób mogliby usłyszeć go przez cały tłum. Elliott odwrócił się i pomachał partnerowi Alfy. "Do zobaczenia Mikel." Powiedział, odciągając ich od wampira.

***

Elliott nie mógł przestać się uśmiechać, kiedy zobaczył blond głowę Anthony'ego. Bycie przywołanym przez niego było jak bycie uznawanym przez najbardziej znanego chłopaka w szkole. Coś, co nigdy nie zdarzyło mu się w prawdziwym życiu. Domowe nauczanie nadopiekuńczej matki

nie przygotowało go za bardzo do prawdziwego życia. Powiedzieć, że college był dla niego szokiem byłoby wielkim niedopowiedzeniem. Podążając za Parkerem, Elliott skierował się w stronę Anthony'ego. Wokół blondynka zawsze był jakiś blask, który zawsze sprawiał, że Elliott, gdy był blisko niego, stawał się szczęśliwszy. Jako księgowy Anthony'ego, starał się zachować swoje zadurzenie dla siebie, wiedząc, że nie miał żadnych szans, ale wciąż miał rumieńce ekscytacji, gdy tylko go widział. Parker warknął obok niego. "Nie bądź taki zadowolony z widoku Anthony'ego, będę miał kompleks." Elliott zaśmiał się, ponownie głaszcząc brzuch wilka. "Jakoś w to wątpię." Pozwolił Parkerowi utorować drogę przez tłum. Tony wstał, kiedy się pojawili. Pochylił się i przytulił Elliotta. "Cieszę się, że jesteś." Parker powstrzymał chęć warknięcia, Silver, partner Anthony'ego wyglądał na wystarczająco niezadowolonego za ich dwóch. "Silver, to jest Elliott, nowy księgowy, którego zatrudniłem." Silver przytaknął, ale nie zaoferował dłoni. Elliott przechylił szyję, okazując szacunek, ale nie służalczość, bo technicznie rzecz biorąc nie był członkiem sfory Moon. Był po prostu pracownikiem i tylko Anthony'ego. Plotka głosiła, że ktoś zajmował się już księgowością sfory. "Pozdrawiam cię, Alfo." Silver odrobinę się zrelaksował, tradycyjne powitanie uspokoiło jego niepokój spowodowany obecnością innego mężczyzny przy jego partnerze. Jak gdyby kamień zdobiący palec Anthony'ego i partnerska obroża nie były wystarczającymi znakami, że ten mężczyzna był zajęty. Nie wspominając, że Anthony nie patrzył na nikogo z takim uwielbieniem, z jakim darzył ogromnego ciemnowłosego wilkołaka. Ten piękny mężczyzna był zadurzony i przez warczące zachowanie i hojne podarunki było oczywiste, że jego uczucia były przez dużego Alfę odwzajemniane. Silver może nie był otoczony serduszkami i kwiatuszkami, ale spojrzenie jego

oczu, kiedy patrzył na szefa Elliotta było wystarczające, by nawet najbardziej niepoprawnego romantyka uczynić szczęśliwym. Anthony wyciągnął telefon. Musiał wibrować, bo Elliott nie słyszał, by dzwonił. Po ] rozmowie jego pracodawca rzucił mu pełne żalu spojrzenie. "Hej, bracie, muszę jechać do Paradise, jak widać, jest jakaś kwestia wymagająca driady i wilka. Przykro mi, że musimy zmienić nasze plany." Elliott wzruszył ramionami, próbując ukryć rozczarowanie. To nie była wina Anthony'ego, że miał problem w jednym ze swoich hoteli. "W porządku, skoro już jestem wystrojony, to wezmę sobie drinka i pokręcę się przez chwilę tutaj." Bursztynowe oczy skupiły się na Parkerze.

***

Parker upajał się spojrzeniem partnera Alfy,wiedząc już, o co Anthony go poprosi. "Parker, nie miałbyś nic przeciwko upewnieniu się, że Elliott będzie się dobrze bawił?" Anthony gładko sprawił, że zabrzmiało to jakby wilk robił mu przysługę, kiedy był pewny, że obaj wiedzieli, że czekał na szansę, by się na niego rzucić. "Oczywiście, z przyjemnością." Jeśli przez dobre bawienie się Anthony miał na myśli związanie mniejszego mężczyzny i pieprzenie go przez każdą chwilę jego życia. Tony posłał mu uśmiech, który mówił, o tym, że wiedział o czym myślał Parker, ale partner Alfy po prostu pocałował Elliotta w policzek i odwrócił się do swojego partnera. "Jedziesz ze mną, słodka brzoskwinko?" Silver potrząsnął głową na tę ksywkę. "Czym jeszcze będę?" Odpowiedział twardy Alfa, zanim zagarnął swojego chłopaka w ramiona jak dżentelmen w jednym z tych czarno-białych

filmów, które jego matka oglądała z nim, kiedy był chory. Kiwając każdemu głową, Anthony opuścił pomieszczenie, eskortowany przez Alfę jak debiutantka schodząca na swój pierwszy bal. Przymykając oko na fakt, że ta debiutantka była w ciasnych, skórzanych spodniach i przezroczystej siatkowanej koszuli. "Myślisz, że przebierze się, zanim tam dotrze?" Zapytał Elliott z uśmiechem, patrząc na wychodzącą parę. Parker zaśmiał się. "Myślę, że jego partner zedrze z niego ubrania, zanim wyjdą z limuzyny i będzie zmuszony do założenia innych. Nie martw się, we wszystkich autach mają dodatkowe ubrania dla partnera Alfy. Silver jest znany z braku cierpliwości, kiedy jest w nastroju." Elliott był zachwycający kiedy się rumienił, pomyślał Parker patrząc na zabarwioną rumieńcem bladą skórę mężczyzny. Chciał zobaczyć, czy reszta jego ciała jest równie pięknie zarumieniona. Zakłócenia przypomniały Parkerowi, że nie każdy wiedział o zmianie planów. "Shara, dostałem przydział od partnera Alfy. Znajdę ci kogoś do pomocy." Wyłączył telefon, zanim zdążyła odpowiedzieć, całkowicie pewny, że nie chciał poznać jej reakcji. Weszli Dillon, Ben i Thomas, śmiali się z czegoś z zażyłością kochanków, którzy znali swoje prywatne żarty. "Cześć, Dillon." Zawołał. Dillon spojrzał na Parkera z gniewem. Zdecydowanie nie jak mężczyzna, który lubił jak przerywa mu się rozmowę z ukochanym. "Co?" "Ktoś musi pomóc Sharze, mógłbyś?" Dillon spojrzał na Bena, który potrząsnął głową.

"Wybacz." Powiedział Dillon bez żadnych wyrzutów sumienia. "Szef mówi nie. Zrobił rezerwację i w ogóle." Parker spojrzał na eleganckie garnitury i uśmiechy i wiedział, że został pokonany. Rzucił figlarne spojrzenie Benowi, który posłał mu buziaka, a Thomas owinął zaborczo wokół niego ramię. Cała trójka wyszła. "Nie róbcie niczego, czego ja bym nie zrobił." Zawołał za nimi. Dillon za plecami Bena pokazał mu fucka. Parker zaśmiał się. "Oni wszyscy są razem?" Spytał Elliott, kiedy tamci wyszli. "Tak, masz z tym jakiś problem?" Miał nadzieję, że jego nowy wilk nie był skryty i zamknięty w sobie, to zniszczyłoby wszystkie jego plany względem niego. Elliott wzruszył ramionami. "Tylko taki, że jestem niesamowicie zazdrosny. Nawet nie wiedziałem, że facet może mieć dwóch gorących partnerów." Parker posłał mu szeroki uśmiech. "Och, myślę, że możesz znaleźć jednego." Przesunął palcem po szyi Elliotta, zadowolony kiedy mniejszy mężczyzna zadrżał pod jego dotykiem. Wszedł Dare. "No cześć, koteczku." Coś walnęło go z tyłu w kark. "Ał." "Okazuj mojemu partnerowi szacunek." Warknął Steven. Dare zaśmiał się, podchodząc do nich. Posłał Elliottowi zaciekawione spojrzenie, ale nic nie

powiedział. "Została mi godzina do końca zmiany, mógłbyś się ze mną zamienić? Anthony poprosił mnie, żebym oprowadził Elliotta. Pytałem Dillona, ale Ben nie chciał go puścić. Nie pracujesz dzisiaj, nie?" "Nie i nie będzie." Powiedział Steven. "Hej, skarbie, spokojnie." Powiedział Dare, przesuwając dłonią po plecach swojego partnera. "Mogę poświęcić godzinkę pomagając kumplowi." Parker poczuł przepływającą przez niego ulgę. Nie chciał, by Elliott przeleciał mu przez palce, kiedy obsadzał drzwi. Gdyby nie wiedział, że Steven rozszarpie mu głowę, to dałby koteczkowi porządny uścisk. Dare spojrzał na telefon w jego dłoni. "Jesteś na bramce?" "Taa. Shara jest na dole, ale kiedy razem pracujemy stawiam ją za drugimi drzwiami. W ten sposób unika świrniętych wazeliniarzy." "Brzmi nieźle" Dare wziął telefon i posłał mu uśmiech. "Poza tym lubię Sharę, dobrze pachnie." Steven warknął. "Lepiej niech nie pachnie tak dobrze." Śmiejąc się, Dare złożył na policzki swojego partnera czuły pocałunek. "Nie, sądzę, że to jej perfumy. Pachnie jak wanilia, sprawiając, że zawsze mam ochotę na wielką paczkę ciastek." Pozostali zaczęli się śmiać. "Poczekaj na mnie w barze, a sprawię, że nie będziesz żałował czekania." Powiedział Dare machając rzęsami w nadmiernym flircie. "Z pewnością." Steven zrobił krok do przodu i wsunął palce we włosy Dare'a, przyciągając bliżej do siebie zmiennego kota. Zanim ten zdążył coś powiedzieć, wargi Stevena objęły usta Dare'a

w pocałunku tak pierwotnym, że Parker mógł prawie zobaczyć wypełniające powietrze feromony. Cholera. To było gorące. "Róbcie tak dalej, a zaczniemy sprzedawać bilety." Powiedział Parker zmieniając pozycję, by ułożyć swój rosnący problem. "Kupię jeden." Powiedział Elliott. Oczy małego wilka błyszczały i oblizał usta, jakby był jednym z tych, który otrzymał pocałunek. Para rozdzieliła się. Dare skierował się w kierunku schodów, a Steven do baru. "Który cię tak najarał?" Spytał Parker, ciekawy co pociągało w tym Elliotta. Osobiście sam zawsze chciał pogłaskać dużego kotka. "Obaj." Elliott się zaczerwienił. "To znaczy oni razem. Nie możesz powiedzieć, że to jedynie pożądanie. Oni naprawdę troszczą się o siebie. Ten wilk, nazwałeś go Steven?" Parker przytaknął. "Kiedy złapał zmiennego kota, mogłeś widzieć, że jego dotyk był delikatny. Jeśli Dare chciałby odejść, to mógłby. To było gorące, bo mogłeś zobaczyć, że się kochają." "Są partnerami." Powiedział Parker. "Są nimi dopiero od zeszłego tygodnia." Potrząsnął głową, by odpędzić melancholię z powodu braku partnera. Mimo wszystko Anthony dostarczył mu tego słodkiego, małego wilczka. "Pozwól, że postawię ci drinka." Elliott przytaknął. "Dobra, ale dopisz to do rachunku Anthony'ego. To jego sprawka, że tu jestem." Parker zaśmiał się. "Zgoda."

***

Elliott spojrzał ponad stołem na Parkera. Był on całkiem atrakcyjny, jeśli lubi się przystojnych mężczyzn z czarnymi jak noc włosami i cudownymi zielonymi oczami, które patrzyły

na ciebie, jakby chciały jeść cię łyżką. "Dlaczego Anthony ściągnął mnie dla ciebie?" Spytał Elliott. Parker postawił swoje piwo z głośnym trzaskiem. "Dlaczego uważasz, że sprowadził cię dla mnie?" Elliott zaśmiał się. "Anthony może i jest wspaniałym architektem, ale za subtelny to on nie jest." Parker wzruszył ramionami. "Wie, że szukam partnera i widocznie pomyślał, że będziemy do siebie pasować." "Pocałuj mnie." "Co?" Parker nie mógł wyglądać na bardziej zaskoczonego, nawet gdyby Elliott rozebrał się do naga i zatańczył na stole. "Jedyny sposób, żeby się przekonać, czy jesteśmy kompatybilni, to sprawdzić to. Pocałuj mnie i zobaczymy, czy marnujemy czas, czy powinienem pozwolić ci mnie mieć." "Co sprawia, że myślisz, że cię chcę?" Spytał Parker niskim warczącym głosem. "No bo jeśli zazwyczaj ekscytujesz się tak zwykłym piwem, to w końcu zostaniesz alkoholikiem." Powiedział Elliott wskazując na oczywistą erekcję napierającą na dżinsy Parkera. Śmiech Parkera był niski i autentycznie uszczęśliwiony. Z piersi Elliotta spadł ciężar, którego nawet nie był wcześniej świadomy. Chciał, by ten wilk go polubił. Nie mając nigdy wcześniej sfory, był zainteresowany dowiedzeniem się więcej o obyczajach watahy. Wszystko co wiedział pochodziło z internetu, a większość tych źródeł nawet nie wierzyła w łaki. Zaproszenie od Anthony'ego było marzeniem. Kiedy został zatrudniony po raz pierwszy, nie miał pojęcia, że jego szef był partnerem Alfy i był po prostu zadowolony z pracy. Świeżo po szkole nie miał doświadczenia, by pracować w

większych firmach. Jednakże kiedy przyszedł na rozmowę, Anthony'emu spodobało się to, co zobaczył i dał mu pracę zbilansowania księgowości sieci jego hoteli. Myślał, że to ekscytujące, dopóki Anthony nie zaprosił go, by poznał paru członków jego sfory. Nawet z szafą ubrań, na którą nalegał Anthony, przerażenie spowodowane byciem wokół tylu członków sfory było ogromne. Cholera, nawet gdyby ten facet okazał się zły w całowaniu, przynajmniej będzie miał nowego przyjaciela. Bóg wiedział, jak bardzo tego potrzebował. Zbyt nieśmiały, by mieć przyjaciół w college'u i wyrwać się spod ciągłej opieki matki, Elliott był teraz gotowy, by żyć pełnią życia. Rozproszony przez swoje myśli, był zaskoczony, gdy Parker złapał jego krzesło i przysunął go bliżej. Śliska podłoga pozwoliła krzesłu przesunąć się gładko w stronę Parkera. "Cześć." Powiedział Parker z gorącym, potrzebującym spojrzeniem. "Cześć." Elliott przełknął, próbując nawilżyć swoje nagle suche gardło. "Jeśli nie chcesz mnie pocałować, to nie musisz." Powiedział Parker. "Ja-ja chcę." Och, jak bardzo tego chciał. "Dobrze. Tak długo, jak jesteśmy po tej samej stronie." Parker złapał koszulę Elliotta i przycisnął go do swego ciała. Pochłonął go, zagarniając jego usta swoimi. Ciepło przepływało z Parkera jak roztopiona lawa, tak gorąca, że Elliott byłby zaskoczony, gdyby jego ciało nie zaczęło się topić. Kiedy Parker oderwał się od niego, by wziąć wdech, Elliott powiedział pierwszą rzecz, która przyszła mu na myśl. "No, nie jesteś zły w całowaniu." Parker zamarł. "A spodziewałeś się, że będę?" Rumieniąc się, próbował uspokoić drugiego wilka. "Nie, myślałem po prostu, że jeśli całowanie nam nie wyjdzie, to będziemy mogli być wciąż przyjaciółmi. No i wyszło. To znaczy, jesteśmy pocałunkowo kompatybilni, nie sądzisz?"

Parker przytaknął. "Zdecydowanie." Ciemny wilk rozejrzał się wokół baru. "Chcesz przenieść to w bardziej prywatne miejsce?" Stado motylków wywołało popłoch w jego brzuchu. Mógł prawie wyczuć tuziny trzepoczących o niego skrzydełek. Przytaknął słabo. "Tak, chciałbym." Zamiast skoczyć na nogi i wyciągnąć Elliotta, Parker przechylił głowę i spojrzał na niego. "Nie musimy tego robić, jeśli nie chcesz." "Nie. Nie, ja chcę." Elliott przesunął dłońmi po swoich skórzanych spodniach cicho przeklinając, że nie założył swoich zwykłych dżinsów. "Minęło trochę czasu." Właściwie nigdy. Nie chciał przyznać się temu gorącemu wilkowi, że nigdy nie był z innym mężczyzną. Cholera, z nikim nigdy nie był. Ale nie chciał dzielić się tymi informacjami z mężczyzną patrzącym na niego jakby był najlepszym smakołykiem świata. Parker musiał coś wyczuć. Jego oczy zabłyszczały spekulacyjnym błyskiem. "Czy byłeś z kimś kiedykolwiek?" Elliott westchnął. Nie będzie winił cudownego wilka, jeśli w porę się wycofa i ucieknie. Potrząsnął głową i nie chcąc widzieć miny Parkera wbił wzrok w podłogę. Nie mając odwagi spojrzeć w górę, czekał na dźwięk odsuwanego krzesła, oznaczający, że Parker go zostawia. Nikt nie chciał mężczyzny z dwudziestoma pięcioma latami na karku, który ledwie się całował. Napięcie wzrosło, gdy Parker nie wykonał żadnego ruchu. Spojrzał do góry. Zielone oczy Parkera błyszczały. "To najseksowniejsza rzecz, jaką kiedykolwiek słyszałem." Powiedział głosem tak głębokim, że Elliottowi zajęło chwilę rozpoznanie w tym dudnieniu słów. Przełykając ciężko, upewnił się, że zrozumiał. "Znaczy się, że się nie obrzydziłeś?" Parker złapał dłoń Elliotta i przycisnął ją do swego krocza. Elliott natrafił na twarde

wybrzuszenie. "Czy wygląda na to, żebym się brzydził?" Elliott wytrząsnął swoją dłoń. "Chodźmy do mnie, gdzie pokażę ci to jak należy." Pisnął, kiedy Parker bezlitośnie szarpnął go z siedzenia i ciągnął w kierunku drzwi. "Dobranoc, chłopcy." Zawołała Shara. "Udanej nocki." Podążył za nimi rozbawiony głos Dare'a. "Hej, zwolnij trochę." Stopy Elliotta potknęły się na pokrytym żwirem parkingu. "Och, wybacz." Parker skrócił swoje długie kroki, a dłoń na nadgarstku Elliotta przeszła z ścisłego jak imadło uchwytu do delikatnego uścisku. "Sprawiasz, że ciężko mi myśleć." Parker zamiast rozluźnić chwyt, nieubłaganie ciągnął Elliotta w kierunku czerwonego pickupa. Usłyszał kliknięcie zamka zanim Parker otworzył drzwi. Elliott wbił pięty w ziemię. "Co? Zmieniłeś zdanie co do mnie?" Zielone oczy Parkera błyszczały w przydymionym świetle parkingu. Elliott musiał przyznać, że jego wilk był blisko powierzchni patrząc na niego. "Powinienem pojechać własnym samochodem." Był dumny, że jego głos nie drżał pod tym przeszywającym wzrokiem. "Dlaczego? Tony każe ci pracować w niedziele?" "Nie, ale nie planowałem zostać na noc."

***

Parker patrzył przez chwilę na mniejszego mężczyznę. Czy przestraszyłby te słodkie maleństwo, gdyby powiedział mu, że spodziewa się, że nigdy więcej nie opuści jego domu? Z pewnością będzie potrzebował samochodu, żeby dostać się do pracy i z powrotem. Może załatwiać swoje sprawy, ale będzie wracał do Parkera. Będzie wracał do ich wspólnego życia, bo w pocałunku, który dzielili Parker zobaczył swoją przyszłość, która na imię miała Elliott. Słodki, śliczny Elliott, którego jego nowy najlepszy przyjaciel Anthony opakował w kokardkę i dostarczył wprost do niego. Musiał w zamian dać partnerowi Alfy w coś porządnego, może coś świecącego. Nie za bardzo świecącego albo Silver skopie mu tyłek, ale coś w miarę świecącego. Może diamentowe kółko na jego sutek albo sportowy samochód. "Zostaw samochód." Warknął Parker. "Weźmiesz go jutro." Albo pojutrze. Z pewnością Anthony nie będzie szukał go przez parę dni. Elliott spojrzał na niego, jak gdyby nie był do końca pewny, co zrobić z uśmiechem Parkera, ale pozwolił mu wsadzić się do furgonetki bez większego sprzeciwu. "Biedactwo nie wie w co się pakuje." Wymamrotał Parker obchodząc auto i wsuwając się za kierownicę. Do domu Parkera dojechali w ciszy. "No i jesteśmy." Powiedział Parker podjeżdżając pod swój dom w stylu ranczerskim. Zgasił silnik i popędził otworzyć Elliottowi drzwi. Nie chciał dać mniejszemu wilkowi żadnego powodu, by od niego uciekł. Był dumny z domu, który zostawiła mu matka i chciał dzielić go ze swoim partnerem. Parker ustawił swe ciało, więc gdy Elliott wysunął się z siedzenia wysokiej furgonetki, miał z jego ciałem pełen kontakt. Powstrzymał jęk, kiedy poczuł płochliwe ciało Elliotta przy swoim.

"Masz w ogóle pojęcie, co chcę z tobą zrobić?" Zapytał, starając się nie przycisnąć mniejszego wilka do boku furgonetki i pieprzyć go, aż się rozpłynie. Otrzymał szeroki uśmiech, niebieskie oczy były wolne od strachu. "Jakieś mam, ale jestem otwarty na propozycje." Parker zaśmiał się, odsunął i złapał dłoń Elliotta. Po włączeniu alarmu w furgonetce, zaprowadził mniejszego przez podjazd. To była jedyna skaza tego domu. Był to stary budynek i nie było w maleńkim garażu miejsca na jego wielką furgonetkę. "Piękny dom." "Dzięki." Posłał mniejszemu wilkowi uśmiech. "Należał do mojej matki. To wszystko, co po niej mam." Niepewna dłoń przesunęła się wzdłuż jego ręki. "Byliście ze sobą blisko?" Parker przytaknął, wsuwając klucz do zamka drzwi. Otwierając je, wprowadził Elliotta do środka. "Zmarła dwa lata temu. Była całą rodziną, jaką miałem. Jeśli nie masz nic przeciwko, to proszę, zdejmij buty. Staram się trzymać tu porządek, jak tylko mogę." Jakaś nagląca potrzeba wśliznęła się do jego umysłu na wspomnienie zmarłej matki. "Jasne." Głos Elliotta był miękki i niepewny. "Nie jestem zbyt blisko z moją matką, ale tęsknię za nią, gdy wyjeżdża." Parker odwrócił się, by zobaczyć jak Elliott poświęca swoim butom więcej uwagi, niż na nie zasługiwały. Biedny chłopak, pewnie był zdenerwowany i zmartwiony, że powiedział coś nie tak. Parker zzuł buty i położył je na małej szafce na buty przy drzwiach. Czekał, aż Elliott zrobił to samo, zanim wziął twarz wilka w swoje dłonie. "Elliott, nie denerwuj się tak. Nie zrobię niczego, czego byś nie chciał. Możemy napić się po prostu drinka i pogadać, jeśli chcesz albo możemy iść prosto do mojej sypialni i poznać nasze ciała. Twój wybór." Prędzej by odciął sobie rękę, niż pozwolił, by Elliottowi za pierwszym razem było

nieprzyjemnie. Otrzymał szeroki uśmiech, zaskakując swoim niespodziewanym pięknem. "Śmiało, poznawaj." Powiedział Elliott podnosząc ręce i oferując się Parkerowi. Ruchem wartym bardziej Dare'a, jego kociego przyjaciela, Parker rzucił się na niego. Elliott z głuchym łoskotem uderzył w drzwi, absorbując sobą siłę uderzenia ciała Parkera. Jedynym dźwiękiem, jaki mógł wydać było miękkie humph, kiedy powietrze opuściło jego płuca. Dźwięk, który został wchłonięty przez usta Parkera, a jego wargi opuściły się i zgarnęły usta Elliotta w twardym rozkazującym pocałunku. Dłonie Parkera wsunęły się w jedwabiste włosy Elliotta, zaciskając się w pięści, kiedy przyszpilił mniejszego wilka do drzwi. W jego piersi narastał niski warkot, obezwładniająca potrzeba oznaczenia swojego partnera przejęła kontrolę nad ludzką stroną. Nie chcąc zranić mniejszego mężczyzny, Parker przerwał pocałunek. "Muszę być w tobie, muszę cię oznaczyć." Elliott przytaknął, nie mogąc mówić. Gwałtownie wciągnął powietrze, by złapać trochę tlenu, który uciekł z jego ciała przez namiętny uścisk. Oznaczenie brzmiało dobrze. Mógł zgodzić się na oznaczenie. "Cokolwiek, jeśli to oznacza nas dwóch nago." Śmiałość Elliotta zaskoczyła nawet jego samego. Było coś w tym wilku przed nim, co sprawiało, że chciał się temu wszystkiemu poddać. Pociąg, którego nie czuł nigdy do żadnego mężczyzny, łaka czy nie. Parker wyszczerzył zęby, było w tym coś złego. "Podoba mi się to." Dreszcz lęku prześlizgnął się wzdłuż kręgosłupa Elliotta.

W co ja się wpakowałem? Zastanawiał się kiedy Parker złapał go za nadgarstek i zaciągnął wzdłuż korytarza. "Często to robisz." Skomentował łagodnie, kiedy seksowny wilk ciągnął go przez hol. "Co robię?" "Ciągniesz mnie." Parker zatrzymał się przed drzwiami na końcu korytarza. Puścił nadgarstek Elliotta i posłał mu poważne, wnikliwe spojrzenie. "Czy to cię martwi? Mogę po prostu przerzucić cię przez ramię, jak Silver Anthony'ego, ale zawsze myślałem, że takie zachowanie jest trochę w stylu jaskiniowca." Oczy Parkera błyszczały z humorem. I to właśnie uspokoiło Elliotta bardziej niż cokolwiek innego. "Nie." Powiedział z uśmiechem. "Byłem po prostu ciekawy, czy tak już będzie. Ty ciągniesz, ja podążam. Coś w tym stylu." "Możliwe." Powiedział Parker, otwierając drzwi. Elliott podążył za nim, kręcąc głową, tylko po to, by zaraz się zatrzymać. Wewnątrz była najbardziej luksusowa, dekadencka sypialnia, jaką kiedykolwiek widział. Aksamitne bordowe zasłony zwisały z ramy baldachimu łoża. Całe wyposażenie było z drogiego orzecha, a dywan był w takim samym odcieniu ciemnej czekolady jak reszta domu, gruby i miękki pod jego nagimi stopami. Pomieszczenie krzyczało seksem. "Wielu uwiodłeś?" Elliott nie mógł powstrzymać goryczy wypływającej z jego ust. Dotąd sądził, że Parker uważał go za kogoś wyjątkowego, jak potencjalnego partnera. Zamiast tego, wychodziło na to, że był po prostu jednym z wielu, którzy poddali się urokowi tego wspaniałego mężczyzny. Parker odwrócił się od komody, na której zapalał świece. "O czym ty mówisz?" Elliott machnął dłonią, wskazując pomieszczenie. "Jak często przyprowadzasz tu mężczyzn? Zawsze używasz na nich tego chwytu 'sądzę, że jesteś moim partnerem'?

Furia zamieniła twarz Parkera w kamienną maskę. "Jak to, chwytu?" Wskazał palcem na Elliotta. "Ty...jesteś...moim...partnerem... W cokolwiek chcesz wierzyć, to wyłącznie twój problem. Może pół-wilk nie ma tych samych instynktów, ale odkąd tylko cię zobaczyłem, wiedziałem, że bogini wyznaczyła cię jako mojego." Elliott westchnął, zamykając na chwilę oczy. Niszczył to, cokolwiek między nimi było. Pocierając oczy, starał się skoncentrować na swoich uczuciach. Po chwili się poddał. "Może nie czuję tego samego połączenia co ty, Parker. Albo może po prostu nie wiem, czego szukać." Opuścił dłonie i zdecydował się na prawdę. "Przepraszam, że byłem niegrzeczny. Twój pokój jest piękny, ale przez chwilę wyobraziłem sobie wszystkich mężczyzn, których przyprowadziłeś do domu i uprawiałeś seks w tym łóżku." Złość zniknęła z oczu Parkera. Silne dłonie sięgnęły i złapały ramiona Elliotta w czułym dotyku. "Dziecino, nigdy nie miałem mężczyzn w tym łóżku. Stworzyłem ten pokój, by dzielić go z moim partnerem. Może nie jestem tak czysty jak ty, ale nie jestem też takim dziwkarzem, jak ci się zdaje." Wskazał na luksusowe łóżko. "To moje partnerskie łoże. Pierwszy raz, gdy będę spał tu z kimś innym, będzie z moim towarzyszem życia." Odwrócił się i `przycisnął czoło do czoła Elliotta w czułym zetknięciu skóry o skórę. "Zachowałem je dla ciebie." Parker pocałował go w powolnej uzależniającej pieszczocie. Ciepło przetoczyło się przez Elliotta w doznaniu tak gorącym i zmysłowym, że prawie poczuł jak przesuwa się wzdłuż jego ciała, od ciepła w piersi do płonącego, potrzebującego doznania w jego jądrach. Kiedy się rozdzielili, nie myślał o niczym więcej, niż o złapaniu Parkera i ponownym spróbowaniu tej nirvany. Parker jęknął w jego usta, zanim się od niego oderwał Większy wilk złapał Elliotta i przerzucił go przez ramię. Dwoma krokami przeszedł pokój i rzucił Elliotta na łóżko. Kiedy wylądował, odbił się lekko. Ciemnowłosy wilk posłał mu szeroki uśmiech. "Nigdy więcej nie skrytykuję Silvera. Jego techniki mają jednak jakąś wartość."

Elliott zachichotał. Oczy Parkera pociemniały przechodząc ze szmaragdowej zieleni do leśnej w jednym mrugnięciu. "Rozbierz się, dziecino, chcę zobaczyć twoje ciało." Elliott posłał mu nieśmiały uśmiech. "Nie będziesz tego przedłużał, prawda?" "Dziecino, jeśli będę przeciągał to jeszcze dłużej, to skończy się, zanim się w ogóle zacznie. Jesteś najgorętszą istotą, jaką kiedykolwiek widziałem i chcę kawałek tego tyłka albo wybuchnę bez ciebie." "Nie możemy do tego dopuścić." Elliott wolno zsunął się z łóżka, lądując lekko na stopach. Czując na sobie wzrok Parkera jak fizyczny dotyk, powoli ściągał z siebie koszulę, jak miał nadzieję, w dwuznaczny sposób, ukazując swój sześciopak na brzuchu. Był dumny ze swego ciała. Spędzał wiele czasu na siłowni, biegając jako wilk by utrzymać jak najlepszą kondycję. Jego ciało było świadectwem jego wysiłków. Niskie warknięcie wypełniające powietrze powiedziało mu, że ktoś tutaj docenił jego ciężką pracę. Podniesiony na duchu, Elliott odpiął guzik spodni i zsunął skórzany materiał wzdłuż nóg. Nie mając pod spodem bielizny jednym ruchem został odsłonięty oczom Parkera. Podnosząc wzrok, zobaczył, że Parker rozbiera się tak szybko, że był zaskoczony, że nie usłyszał bariery dźwiękowej. "Mój." Powiedział Parker zanim skoczył na Elliotta jak na zranionego jelenia. Elliott zachichotał. Czucie całej nagiej skóry na jego skórze przeniosło go na wyższy poziom pożądania, niż czuł kiedykolwiek wcześniej. "Tak dobrze cię tu mieć." Wyszeptał Elliott resztą powietrza, którą miał w płucach. "Mmm, ciebie też." Parker przesunął się na jeden bok, zdejmując swój ciężar z Elliotta, by ten mógł odetchnąć. Elliott natychmiast zatęsknił za uspokajającym naciskiem. "Wskakuj."

Elliott odepchnął się na stopach i wylądował na środku łóżka. Był zadowolony kiedy Parker wrócił na swe miejsce napierając na niego całą powierzchnią gładkiej, ciepłej skóry. "Ahh." Elliott westchnął delikatnie na to doznanie. "Powiedz mi, jeśli jestem zbyt ciężki, skarbie." Elliott uśmiechnął się do niego. "Nie jesteś zbyt ciężki, jesteś w sam raz." "To dobrze." Parker opuścił głowę i wbił zęby w ramię Elliotta. Partnerskie ugryzienie. Po kręgosłupie Elliotta przebiegły dreszcze. Jego pierwszym instynktem było się podporządkować. Podporządkować się silniejszemu wilkowi nad nim. Ale przyrzekał sobie, że podda się jedynie swojemu partnerowi, a nie był do końca przekonany, że Parker nim był. Więc zrobił to, co zrobiłaby jego ludzka strona. Odwzajemnił ugryzienie. Prosto w środek szyi Parkera. Uległe ugryzienie. Parker warknął. Wibracja zamrowiła wargi Elliotta, kiedy opierał je na szyi Elliotta. Uwolnił Parkera. Zielonooki wilk odsunął się, w pogrążonym w mroku pomieszczeniu zabłysły jego kły. "Co do to kurwy nędzy było?" "Podporządkuję się jedynie mojemu partnerowi." "Ja...jestem...twoim...partnerem." Warknął Parker. Elliott wzruszył ramionami. "Sam fakt, że jesteś dla mnie atrakcyjny, nie robi z ciebie mojego towarzysza życia."

"Nie. Fakt, że jestem twoim partnerem sprawia, że jestem twoim towarzyszem życia. Nie możesz po prostu tego wyczuć, bo jesteś pół-krwi." Elliott warknął. "Nie nazywaj mnie tak." Parker odwarknął mu. "To się zmień." "Co?" "Nie masz na tyle silnego wilka, by wyczuć mnie w ludzkiej formie. Przemień się w swojego wilka i będziesz wiedział." To miało jakiś dziwny sens, nawet jeśli Elliott nienawidził przyznawać, że był słabym wilkiem. Och, kiedy był w wilczej formie był wyjątkowo potężny, ale jego wilcze zmysły były całkowicie stępione w ludzkiej formie. "Dobra." Złość napędziła zmianę Elliotta, gdy pomiędzy jednym oddechem, a drugim ze szczupłego mężczyzny zmienił się w szarego wilka. Odwracając głowę spojrzał na Parkera nowym wzrokiem. "Ja pierdolę." Powiedział Parker z respektem. "Jesteś ogromny." Elliott szczekliwie się zaśmiał. Wiedział, że był dziwnie ogromny, nawet jak na łaka. Jego ojciec był leśnym wilkiem. Ale to nie było celem jego zmiany. Musiał zobaczyć, czy mężczyzna patrzący na niego szerokimi oczami był jego partnerem. Uważając na pazury na ładnej pościeli, Elliott podszedł ostrożnie do drugiego mężczyzny. Pochylając głowę, obwąchał pachy Parkera, szyję, nagie ciało pomiędzy jego nogami i krocze. Parker zaśmiał się. "Ostrożnie futrzasta kulko, to łaskocze." Nieuchwytny zapach otoczył jego nozdrza. Pyszny.

Ten mężczyzna pachniał lepiej, niż cokolwiek co wąchał wcześniej. Pikantny, z nutką miodu i ukryty był wyraźnym zapachem, który wiedział, że rozpozna niezależnie od warunków. Deszcz ze śniegiem, deszcz, pieprzona burza śnieżna, zawsze pozna zapach swojego partnera. Partnera? Wilk spojrzał na wysokiego mężczyznę leżącego przed nim i wiedział, że ich wilki do siebie pasują i jak ich ludzkie odpowiedniki będą życiowymi partnerami. Z błyskiem zrozumienia Elliott zmienił się ponownie do swojej ludzkiej formy. "Partner." Powiedział swoim nagle wyschniętym gardłem. "Masz rację. Jesteśmy partnerami." Jeśli uważaj wcześniej, że uśmiechy Parkera były olśniewające, to ten jeden przyćmił wszystkie. "Na czym to stanęliśmy?" Spytał Parker łapiąc Elliotta za dłoń i ciągnąc go z powrotem do łóżka. "Mmmm. Miałeś mnie właśnie chyba pieprzyć, aż ulegnę." "Hmmm. Tak, coś mi świta." Powiedział Parker z kolejnym zapierającym dech w piersi oddechem. "Chodź tu dziecino, a nauczę cię jak poddaje się swojemu Alfie" Elliott prychnął. "To chyba najgorszy tekst jaki facet kiedykolwiek na mnie użył." Parker przestał się uśmiechać. "I to będzie ostatni tekst jakiego facet na tobie użyje, jeśli jeszcze chce żyć." Potrząsając głową, Elliott pozwolił większemu wilkowi wziąć go w ramiona i przekręcił, dopóki nie znalazł się pod nim.

***

Parker nie mógł uwierzyć w swoje szczęście. Wreszcie znalazł mężczyznę, którego szukał przez całe swoje życie. Może i kupi Anthony'emu czerwony sportowy samochód, który ten miał na oku. Patrząc w dół na cudowną istotę, która była teraz jego partnerem na zawsze, nie mógł powstrzymać się od pochylenia i zaciągnięcia się bogatym, dzikim zapachem Elliotta. Tak, zdecydowanie sportowy samochód. Nie obchodziło go, że doprowadzi tym Silvera do zawału. Czucie swojego partnera pod sobą było warte użycia funduszu powierniczego, który zostawił mu ojciec. "Nigdy nie czułem nic lepszego, niż ty pode mną." Powiedział przez wyschnięte na wiór gardło. "Będę z tobą do końca naszych dni." "To słodkie." Powiedział Elliott. "A teraz pieprz mnie." "Się robi." Parker złożył na ustach partnera twardy pocałunek, zanim zsunął się z łóżka i otworzył szafkę nocną. Zasłonił ciałem widok pełnej akcesoriów szuflady. Te zabawki nie były przeznaczone dla dziewiczego tyłka. Wolno wprowadzi swojego partnera w to, co lubi; bogini nie połączyłaby ich, gdyby Elliott nie był idealnie uległy. Ale nie chciał przestraszyć swojego niedoświadczonego partnera wprowadzając go w wiele rzeczy naraz. Mieli całe lata na poznawanie się nawzajem i Parker nie chciał zrujnować tego popędzając swojego niewinnego partnera. Odsunął więc kajdanki, obręcze na penisa, dwie zatyczki i pojemniczek miodowego pudru z jego małym piórkiem i zwyczajnie złapał żel nawilżający. Z pewnością był to smakowy żel, ale wanilia była wystarczająco bezpieczna, prawda? Poza tym, nie było takiej opcji, żeby nie zamierzał spróbować dziurki jego nieśmiałego kochanka za pierwszym razem. Wracając na koniec łóżka, położył żel na materacu tuż obok głowy Elliotta. Z delikatnym

dotykiem zajął się kojeniem napięcia, które budowało się, gdy się oddalił. Kiedy poczuł, że jego partner był wystarczająco roztopiony, przerwał pocałunek i pogładził go dłonią po policzku. "Odwróć się dziecino, za pierwszym razem będzie ci wygodniej na brzuchu." "Ale ja chcę cię widzieć." Powiedział Elliott drżącym głosem. Parker był nieustępliwy. "Będziesz mógł na mnie patrzeć jak zdobędziesz więcej doświadczenia. Nie chcę, byś czuł się niekomfortowo." Z łagodnymi pocałunkami przesunął Elliotta na brzuch, dla wygody podsuwając mu poduszkę pod biodra. Wyciągając zatyczkę żelu, gładził plecy Elliotta, kiedy młodszy mężczyzna podskoczył odrobinę na ten dźwięk. "Ćśśś, już dobrze. Rozluźnij się." Parker wylał odrobinę nawilżacza na środkowy i wskazujący palec, upewniając się, że są odpowiednio nawilżone. Krążył wokół wejścia Elliotta, przyzwyczajając go do jego dotyku, zanim naparł na niego koniuszkiem palca. Elliott syknął. "Spokojnie dziecino." Wciąż posuwając go jednym palcem, Parker pochylił się, polizał miejsce wokół swojego palca, zwilżając mięśnie chroniące wejście Elliotta. Elliott rozluźnił się, pozwalając palcowi Parkera zanurzyć się głębiej. Nie przeciągając struny, Parker przez chwilę lizał i rozkoszował się połączeniem bogatego zapachu swojego partnera i smakiem nawilżacza. Był to specjalny żel stworzony przez znajomego chemika, który nie lubił smaków dostępnych w sklepie. Nigdy nie był mu bardziej wdzięczny, niż w tym momencie, kiedy jego palec i język wielbiły tyłek jego partnera. "Proszę, Parker." Wydyszał Elliott. "Potrzebuję więcej. Proszę, więcej." Wolno, a zarazem ostrożnie, Parker wsunął drugi palec. Rozszerzając je nieco, rozluźniał swojego chłopaka, nakłaniając go do większego rozciągnięcia. Był o wiele większy niż dwa palce i za nic w świecie nie rozerwałby Elliotta.

***

Elliott jęczał, kiedy jego partner dalej go przygotowywał. Jeśli Parker wkrótce nie zacznie go pieprzyć, to skończy bez niego. "Dalej partnerze. Posuwaj mnie." Nie zamierzał błagać. Właściwie miał wrażenie, że Parker uwielbiałby, gdyby błagał. "Nie zranię cię." Głos Parkera był twardy. "Wiem, że nie." Powiedział Elliott między kolejnymi urywanymi oddechami. "Ale potrzebuję cię teraz." "Nie pozwól nikomu mówić, że nie próbowałem zadowolić mojego partnera." Powiedział Parker. Coś ogromnego naparło na wejście Elliotta i ten przez chwilę został opanowany przez nerwy. "Spokojnie." Warknął Parker. Coś w Elliocie kazało mu się podporządkować, gdy jego ciało osłabło pod jego partnerem. Parker wsunął się cały za jednym zamachem, powodując u Elliotta wstrząs. Opanowała go ekstaza. Ta odrobina stanowczości, którą stracił podczas wsuwania się Elliotta wróciła z wielkim zapałem. Był tak twardy, że aż bolało. "Zrób to jeszcze raz." Wykrzyczał. "Dla ciebie wszystko, kochanie." Parker zamruczał lepiej niż jakikolwiek kot. Wolno, nabierając prędkości wsuwał się i wysuwał, wysyłając Elliottowi fale rozkoszy, dopóki wszystkie lęki i myśli nie odpłynęły i został tylko najeżdżający Parker.

Wreszcie nie mógł wytrzymać już ani chwili dłużej. "Dochodzę." Ostrzegł. Parker pchnął w niego z całej siły, popychając go nad krawędź. Elliott krzyknął, sperma trysnęła z jego ciała prosto na leżącą pod nim poduszkę. Parker stęknął i wtedy Elliott poczuł wypełniającą jego tyłek wilgoć, gdy jego partner dostał własnego orgazmu. Powoli, jakby nie chcąc za bardzo się rozdzielić, Parker wysunął się z ciała swojego partnera. Delikatnie obrócił Elliotta, rzucając poduszkę na podłogę. Wykończony Elliott pozwolił mu się przekręcić. "Poczekaj chwilę." Parker wstał i wrócił parę sekund później z ciepłą szmatką, której użył do czułego i ostrożnego obmycia Elliotta, po czym wytarł się sam. Położył szmatkę na marmurowym stoliku. Decydując, że nie mogła zrobić kamieniowi zbyt wielkich szkód, Elliott pozwolił Parkerowi owinąć go w ciepłym objęciu i odpłynął w sen.

Rozdział 2 Parkera obudził dźwięk alarmu. Z głębokiego snu do stanu gotowości przeszedł w ciągu jednej sekundy. Poszedł do pokoju gościnnego udając się prosto w kierunku ściany monitorów tworzących jego system alarmowy. Zewnętrzne kamery ukazywały widok trzech zmutowanych wilków przechodzących przez podwórze. Parker poczuł strach, kiedy zobaczył ich wilcze pyski na twarzach wilków chodzących na dwóch stopach. Te kreatury wykraczały poza prawa natury i z tego, czego dowiedział się od innych, robili to z własnej woli. Bestie nawet nie próbowały ukryć swego wyglądu. Kroczyli przez jego trawnik jakby byli u siebie. Dranie z jajami.

Z furią naciskał serie przycisków, zanim wbiegł z powrotem do sypialni. Drzwi wewnętrzne wsunęły się na miejsce odcinając dostęp z korytarza do sypialni. Nie zatrzyma ich to na zawsze, ale da im trochę czasu. "Kurwa." Powinien zabrać buty Elliotta. Naprawdę lubił te buty. Cholera, naprawdę lubił też ten dom. Popędził do sypialni. "Obudź się, kochanie." Potrząsnął nogą Elliotta. Jego niebieskie oczy otworzyły się, jego wzrok był zamglony, gdy próbował odgonić sen. "Intruzi, musimy się stąd wynosić." Nie było mowy, by został i walczył, jeśli była nawet najmniejsza szansa, że ucierpi jego partner. Parker poczuł wybuch dumy, kiedy Elliott zsunął się z łóżka i bez zadawania pytań natychmiast się ubrał. Mógł zobaczyć w jego oczach ciekawość, ale powstrzymał się, skupiając się na ubieraniu. Ten poziom zaufania od partnera sprawił, że promieniował gdzieś w środku pomimo desperackiej sytuacji. Nie był mężczyzną przyzwyczajonym do uchylania się od walki, było to przeciw jego naturze, ale nie chodziło o niego. Chodziło o Elliotta. Parker wyciągnął z szafki marynarski worek i wrzucił tylko to, co niezbędne. Parę ubrań, dokumenty, trochę gotówki i naprawdę niezłego glocka na nagłe wypadki. Z szafki wziął parę tenisówek. "Załóż je." Będą może i za duże, ale Elliott będzie mógł zawiązać je wystarczająco mocno, żeby nie spadły. Szybko wkładając ciuchy, Parker upewnił się, że jego partner był ubrany, zanim nacisnął przycisk na spodzie nocnej lampki.

"Odsuń się, skarbie." Powiedział, odsuwając z drogi Elliotta. Niskie buczenie wypełniło pomieszczenie i wielkie łóżko Parkera ze sporą częścią ściany wysunęło się do przodu. W ciągu dwóch minut w ścianie powstało przejście wysokości dorosłego mężczyzny. "Wow. Jesteś jak James Bond." Powiedział Elliott z szeroko otworzonymi oczami. "Taa, muszę tylko zacząć pić martini i będziemy jak bliźniaki." Elliott zachichotał, dźwięk był odrobinę nerwowy, ale przynajmniej się starał. Z głębi domu doszedł ich dźwięk tłuczonego szkła. "Wygląda na to, że uciekamy na czas." Parker złapał nadgarstek Elliotta i pociągnął go w stronę wejścia. Kiedy byli już w środku, ich kroki wywołały serię świateł ujawniających wyżłobiony w ziemi korytarz przytrzymywany przed drewniane belki. Parker nacisnął przycisk na klawiaturze tuż przy wejściu. Ściana wróciła na swoje miejsce, pieczętując wejście z gładką perfekcją. Starając się myśleć jak najmniej o zniszczeniu jego rodzinnego domu, Parker kontynuował kroki, mające zapewnić jemu i jego partnerowi bezpieczeństwo. Odszedł od jasnoczerwonego panelu, gdzie liczny odliczały natychmiastowe zniszczenie jego przeszłości. Dwadzieścia...dziewiętnaście... "Biegnij." Parker ponownie złapał nadgarstek Elliotta i ciągnął za sobą mniejszego wilka z wilkołaczą szybkością. Głośna eksplozja zabrzmiała gdzieś za nimi, wstrząsając korytarzem. Parker nie zwolnił, jeśli już to biegł szybciej, ciągnąc za sobą Elliotta. Uciekał teraz nie tylko od pieprzonych wilków,

ale od atakujących go dźwięków rozkruszających się marzeń. Nigdy nie pozna radości z ukochanego otoczonego rzeczami, które kochał. Wszystko odeszło. I mimo, że wiedział, że najważniejszym było wydostanie z tego jego partnera całego i zdrowego, to nie mógł nic poradzić na ściśnięcie serca z powodu stracenia niezastąpionych przedmiotów, które kochała jego matka. Przedmioty, które gromadziły się przez tyle pokoleń jego wilkołaczych przodków. Część duszy Parkera stwardniała. Znajdzie jakiś sposób, by te skurwysyny zapłaciły za wszystko, co mu zabrały. Nie te wilki co zostawił za sobą, bo teraz były już tylko grzankami. Nie, gdzieś był mózg zarządzający tym całym gównem i Parker uczynił swoją misją na ziemi znalezienie tego gościa i rozerwania mu gardła. "Gdzie to prowadzi?" Spytał zadyszany Elliott. Parker starał się trochę zwolnić, ale nie chciał, by żadne pozostałe mutanty nie dowiedziały się, gdzie są. Poczuł nieuzasadnioną sympatię dla swojego słodkiego partnera. Elliott nie zapisywał się na ucieczkę wzdłuż długiego tunelu, a jedynie na odrobinę gorącego seksu z facetem, który mu się podobał. Parker nawet nie potrafił wyobrazić sobie siebie na miejscu Elliotta. Gdzie facet, którego wyhaczył, zmienił go w swojego partnera i potem prawie sprawił, że zginął. Biedactwo, pewnie nawet nie spodziewał się niczego więcej niż rozciągniętych mięśni i wrażliwego tyłka nad ranem. Zamiast tego biegł co sił w płucach. Ale Parker nie zatrzymał się, nawet nie chciał myśleć, jakie by było życie bez jego Elliotta. Jego. "Prowadzi do biura Silvera w domu Sfory." "Ale czy nie znajduje się on mile stąd?" Parker potrząsnął głową, jego krok nawet na chwilę nie zwolnił. "Tylko drogą. Tym tunelem to raptem dwie mile."

"Co tam się stało? Spodziewałeś się kłopotów?" "Ja zawsze spodziewam się kłopotów. Jedną z reguł Silvera pozwalającą mi żyć we własnym domu było to, że muszę mieć plan ucieczki. Myślałem, że był stuknięty." Parker odwrócił się oswajając się z powagą sytuacji. "Teraz cieszę się, że mnie do tego zmusił. Nie mógłbym stracić partnera. Te wilki są zdeterminowane by zabić każdego, kto nie jest mutantem. Ostatnio było sporo problemów, ale wydawało mi się, że jestem dla nich zbyt małym celem. Gdybym wiedział, że pójdą za mną, nigdy nie przyprowadziłbym cię do tego domu." Resztę drogi przebyli w ciszy. Żaden z nich nie chciał rozważać, co by się stało, gdyby jeden z nich zginął.

***

Drzwi biura otworzyły się z trzaskiem, kiedy Parker walnął w nie ramieniem. Potknął się i wylądował nosem do ziemi na drogim dywanie Silvera. "Wiem, że faceci lubią padać mi do stóp, ale to już jest śmieszne." Rozbrzmiał nad nim rozbawiony głos Anthony'ego. Elliott ruszył do przodu i pomógł Parkerowi wstać. "Te łajdaki były w moim domu." Powiedział Parker ignorując komentarz Anthony'ego. "Wszystko z wami dobrze?" Niepokój partnera Alfy był natychmiastowy i szczery. To była jedna z rzeczy, które najbardziej lubił w Anthonym, może nie był wilkiem, ale autentycznie przejmował się swoimi ludźmi. Elliott przytaknął. "Parker nas stamtąd wyprowadził. Chyba wysadził swój dom w powietrze." "Och, Parker, tak mi przykro. Wiem, ile to miejsce dla ciebie znaczyło." Złote oczy Anthony'ego zabłyszczały od łez. "Odbudujemy go dla ciebie."

Parker posłał mu ponury uśmiech. "Bardziej martwię się tym, że wiedzieli jak mnie znaleźć. Skąd te bydlaki mogły wiedzieć, gdzie mieszkam? Nie rozpowszechniałem tego i nigdy nie brałem kochanków do domu." "A wielu ich miałeś?" Spytał Elliott niebezpiecznie spokojnym głosem. Parker przełknął. "Zamierzam nie odpowiadać." "Uh huh, dobra odpowiedź." Powiedział Elliott z gniewnym spojrzeniem. Elliott usłyszał zdławiony chichot Anthony'ego i dwaj mężczyźni wymienili rozbawione spojrzenia. "Jeśli te bydlaki są w twoim domu, musimy wysłać tam zespół, żeby to zbadał." Zabrzmiał głęboki głos Silvera. Wyciągnął telefon i zaczął wydawać rozkazy. Kiedy się rozłączył obejrzał Parkera od stóp do głów. Elliott był wytrącony z równowagi spojrzeniem, jakim potężny Alfa obrzucił jego partnera, zadowolony, że ten zimny wzrok nie był skierowany na niego. "Farro i Dillon już tam jadą." Elliott zachichotał, kiedy uświadomił sobie, że plany Dillona na tę noc właśnie się zniszczyły. Przestał się uśmiechać, kiedy zimne szare spojrzenie Alfy zwróciło się na niego. "Coś, czym chcesz się podzielić?" Zapytał chłodnym głosem. Anthony podszedł i pogładził Alfie po potężnym ramieniu. "Nie strasz mojego nowego księgowego, szkrabie. Jest dobrym pracownikiem i jednym z najuczciwszych ludzi, jakich znam." Elliott ukrył swój uśmiech, słysząc to przezwisko, ale było ciężko. "Może powinien wrócić i policzyć twoje pieniądze, czy coś." Powiedział Silver, jego spojrzenie było mniej niż przyjazne.

Wiedząc, że lepiej nie krzyżować spojrzenia z Alfą, Elliott odwrócił głowę. "Odwal się, Silver." Warknął Parker. "Nie pozwolę ci straszyć mojego partnera, Alfa czy nie." "Partner!" Pisk Anthony'ego sprawił, że pozostała trójka aż się wzdrygnęła. Podskoczył i po dwa razy przytulił każdego z mężczyzn. Kiedy Silver zaczął warczeć, wrócił do ramienia swojego partnera, który szybko owinął je wokół ramion Anthony'ego i pocałował go z taką namiętnością, która, jak sądził dotąd Parker, istnieje tylko w marzeniach albo w filmach porno. Kiedy Silver się oderwał, partner Alfy wyglądał na odrobinę oszołomionego. "Jesteś bardzo wymagający, prawda skarbie?" Powiedział Anthony z uśmiechem. "Jestem ekstremalnie wymagający, kochanie i ty jesteś jedynym, który mnie do tego doprowadza." "Och, proszę was. Możemy skupić się na fakcie, że mój dom jest zniszczony, a ktoś wiedział, gdzie mieszkam?" Twarz Anthony'ego natychmiast stała się poważna. "Nie cierpię myśli, że mamy w naszej sforze zdrajcę. Nie jesteśmy aż tacy duzi." "Stajemy się coraz więksi. Ciągle tu kogoś wprowadzasz." Powiedział Silver, ale w jego głosie było ciepło i złożył na czole Anthony'ego delikatny pocałunek, by złagodzić jakikolwiek jad swoich słów. "To nie musiał być koniecznie ktoś ze sfory." Powiedział Parker. "Mógł to być znajomy albo współpracownik, który zna kogoś z watahy." "To może być ktokolwiek, kto zna członka sfory albo nawet ktoś kto spędza czas w klubie." Powiedział Elliott, jego ścisły umysł przebiegał statystyki. "Nie sądzę, byś musiał skupiać się na tym, sądzę, że musisz po prostu mieć na oku członków i patrzeć, czy ktoś zachowuje się podejrzliwie."

Zadzwonił telefon Silvera. Odebrał go i przez chwilę słuchał, jego twarz nie wyrażała emocji, więc Elliott nie mógł stwierdzić, czy wieści był dobre, czy złe. "Dzięki. Dobra robota, możecie już wracać do domu." Rozłączył się. I stał tam, przez chwilę myśląc. Wreszcie Anthony przerwał ciszę. "Nie trzymaj nas w niepewności. Znaleźli coś?" Silver spojrzał na Parkera. "Dillon powiedział, że jeśli będzie kiedyś potrzebował pracy w burzeniu, to cię zatrudni." "Zapamiętam to." Powiedział Parker ze słabym uśmiechem, który nie sięgnął jego oczu. "I znaleziono trzy ciała. Zabiorę je do doktor Winslow, zbada je i powie, co może być ich źródłem." Silver westchnął. "Wciąż nie mamy żadnego żywego, ale to więcej niż mieliśmy wcześniej. Może ona znajdzie antidotum." "Ufasz jej?" Spytał Elliott. "Jest łakiem?" Silver przytaknął. "Jest daleką kuzynką i powierzyłbym jej nasze życia." "No, na dzisiaj to wszystko." Powiedział Anthony odwracając się do pozostałych. "Chodźcie, znajdę wam mieszkanie na wieczór." Podszedł do dużego biurka i wyciągnął teczkę. Po otworzeniu jej i przeglądnięciu zamknął ją i otworzył szufladę. Otwierając pudełko na biurku, wyciągnął kartę magnetyczną. "Mam tylko te miejsce. Chodźcie ze mną." Obaj skłonili się z szacunkiem Alfie, który całkowicie ich ignorował skupiony na rzucaniu podejrzliwych spojrzeń swojemu partnerowi. Anthony posłał mu niewinny uśmiech i skierował się w stronę drzwi.

Parker i Elliott szybko za nim podążyli.

***

"Proszę bardzo." Powiedział Anthony kiedy wreszcie dotarli pod drzwi na piątym piętrze. Podał parkerowi kartę. "To tylko zastępstwo na czas, gdy będziemy odbudowywać twój dom." Parker wiedział, że jego uśmiech był smutny, ale nie mógł wykrzesać więcej, nawet dla Anthony'ego. "To nigdy nie będzie dla mnie to samo. Moja matka była ostatnią rodziną, jaką miałem. Ten dom reprezentował linię mojej rodziny i teraz zniknął. Pewnych rzeczy nie da się zastąpić." "Prawda. Najszczersza prawda." Oczy Anthony'ego zabłysły na chwilę, zanim pocałował ich obu w policzek i skierował się w stronę windy. "O co chodziło?" Spytał Elliott. Parker przełknął gulę w gardle. "Zapomniałem, że pierwszy ukochany Anthony'ego zmarł. Myślę, że sobie to przypomniał." "Och, jakie to smutne." "Tak." W poważnych nastrojach weszli do pokoju i wybuchnęli śmiechem. Cały pomieszczenie było zrobione na różowo. Nie pastelowo różowo, co można było zignorować. Nie, to był krzyczący różowy kolor lekarstwa na żołądek i wszelkich dziewczyńskich rzeczy. "O rzesz kurwa. Kto urządził to miejsce?" Spytał Parker. Elliott zachichotał, jego szeroko otworzone oczu objęły biało różowe łoże z baldachimem i różowy pluszowy dywan. "Nie sądziłem nawet, że można kupić dywan w tym kolorze."

"Założę się, że był na zamówienie." Powiedział ze śmiechem Parker. "Zapewne Anthony chciał poprawić nam humor po naprawdę gównianym wieczorze." Elliott przebiegł palcem po swojej piersi. "Nie był taki do końca zły." Parker uśmiechnął się, gdy złapał dłoń partnera i złożył na niej delikatny pocałunek. "Nie, aż taki zły nie był. Mimo wszystko nie." Parker rzucił torbę na łóżko i odwrócił się, by wziąć swojego partnera w ramiona. Elliott natychmiast oparł głowę na ramieniu Parkera. "Tak mi przykro z powodu twojego domu." Parker pogładził dłonią plecy partnera, zadowolony gdy mniejszy mężczyzna przysunął się bliżej. "Dziękuję." Wyszeptał, składając pocałunek za uchem Elliotta. "Wiele dla mnie znaczy to, że się przejmujesz." "Oczywiście, że się przejmuję. Czy to nie ty spędziłeś tyle czasu przekonując mnie, że jesteśmy partnerami?" "O tak, to byłem ja." Elliott przytulił się bliżej, dwóch mężczyzn stało tam dodając sobie otuchy w tym trudnym czasie. "Zaoferowałbym, żebyś ze mną zamieszkał, ale dopiero się tu przeprowadziłem i mieszkam w hotelu, dopóki nie znajdę jakiegoś domu. Sądzę, że teraz musimy poszukać go obaj." Parker odchylił głowę Elliotta, tak że ten musiał na niego spojrzeć. "Miałeś na myśli, że musimy znaleźć dom razem. Teraz, gdy cię znalazłem, nie pozwolę ci nigdzie odejść." Elliott przytaknął. "Chodźmy do łóżka, jestem zbyt zmęczony, by myśleć dziś więcej." Delikatnie się całując, rozebrali się, przytulili do siebie i odpłynęli w sen.

***

Elliotta obudziło szarpnięcie. I zauważył, że nie może się poruszać. "Parker?" Wyszeptał. "Coś nie tak, skarbie?" Parker stał nad nim, ogromna niewyraźna postać w porannym półświetle. "Dlaczego jestem związany?" "Bo nasze kochanie się zostało wczoraj w nocy przerwane i nigdy nie powiedziałem ci, co tak naprawdę lubię w sypialni." Powiedział to, jakby jak najbardziej uzasadnione było obudzenie się w pełni przywiązanym do łóżka. "Ummm. Rozwiążesz mnie?" "Nie. Nie, dopóki nie dostanę czego chcę." Elliott szarpnął odrobinę za więzy i zauważył, że podczas gdy były ciasno zawiązane, to nie wżynały się w jego skórę. Parker najwyraźniej wiedział, co robi. "Co dokładnie chcesz zrobić." Rożne rzeczy przemknęły przez umysł Elliotta, ale z pewnością bogini nie sparowałaby go z psychopatą. "Chcę pieprzyć cię, aż przez parę dni nie będziesz mógł chodzić bez przypomnienia sobie mnie posuwającego twój tyłek." Naprawdę to powiedział? "Kocham mężczyznę z planem." Powiedział Elliott z uśmiechem. "Masz pojęciem, jak bardzo marzyłem zeszłej nocy o związaniu cię i zostawieniu na mej łasce? Dziecino, jesteś tak cholernie seksowny."

Elliott czekał, aż jego wilk sprzeciwi się temu ograniczeniu, ale jego wewnętrzne zwierzę leżało ciche i poskromione, skłonne poczekać i zobaczyć, co jego partner miał na myśli. Dziwne. Nerwy jego ludzkiej części sprawiły, że zadrżał. Maleńkie dreszcze wstrząsały jego ciałem wysyłając wzdłuż jego skóry ciarki. "Ej spokojnie, nic z tych rzeczy." Parker wspiął się na łóżko i polizał linię pośrodku brzucha Elliotta. Ciepło ust partnera sprawiło, że penis Elliotta szarpnął się do pełnej gotowości. "Tak dobrze pachniesz, dziecino. Jak wszystko, co najlepsze na świecie przywiązane dużą ładną kokardką." Parker posłał mu szelmowski uśmiech. "Albo może dobrym węzłem." Elliott rozluźnił się pod urokiem swojego partnera. Pozostałe napięcie, spowodowane obudzeniem się przywiązanym do łóżka zniknęło pod wpływem miłości, którą zobaczył w oczach swojego towarzysza życia. "To twoja perwersja?" "Och tak. To dopiero początek, dziecinko. Będziemy się razem świetnie bawić." Dłonie jego partnera pogładziły jego skórę, sprawiając, że zaczął płonąć. Wcześniej ten mężczyzna wysadził swój dom w powietrze, by ochronić go przed psychicznymi wilkołakami. Teraz ten sam mężczyzna przywiązał go i trzymał na swej łasce. Elliott poczuł falę miłości tak wielkiej, że nie wiedział, czy jego ciało było na tyle duże, by ją pomieścić. Skrzyżowali spojrzenia i Elliott poczuł mentalne połączenie. Należał do tego mężczyzny każdą cząstką swego jestestwa i po raz pierwszy w życiu Elliott odrzucił wszystko i poddał się komuś. "Tak, to jest to, kochanie." Powiedział Parker gładząc jego skórę długimi uspokajającymi ruchami, które stawały się prawie hipnotyczne. Elliott wiedział tu i teraz, że zrobi wszystko, by

uszczęśliwić tego mężczyznę i jeśli jego partnera uszczęśliwia przywiązanie jego tyłka do łóżka, to zrobi to dla niego. Parker przesunął się w dół i Elliott poczuł język partnera okrążający jego wejście. Plecy Elliotta wygięły się w łuk na to doznanie. Próbował się odsunąć i zbliżyć w tym samym czasie, kiedy intensywna potrzeba przebiegła przez jego kręgosłup. "Proszę." Błagał Elliott. Nie czuł wstydu błagając swojego partnera. Zrobiłby wszystko, by ten cudowny mężczyzna go pieprzył. Parker przesunął się w górę, dopóki nie znaleźli się twarzą w twarz. "Smakujesz tak dobrze, dziecino. Wkrótce będę cię pieprzył i wtedy cię zaleję i zatkam. Pójdziesz do pracy i będziesz robił wszystko z moją spermą w twoim ciele. Każdy wilk, który będzie cię wyczuje, będzie wiedział, że uprawialiśmy seks, a ja zostawiłem znak, że należysz do mnie." To nie powinno być takie seksowne. Naprawdę nie powinno. Ale myśl o Parkerze tak zdesperowanym, by trzymać innych z dala od niego, że oznaczy go swoim nasieniem, w Elliocie poruszyła coś prymitywnego. Coś, co sprawiło, że chciał, by jego partner walczył o utrzymanie go przy swym boku. By udowodnił, że jest warty oddania Elliotta. Elliott pociągnął za więzy, próbując zbliżyć się do mężczyzny wiszącym nad nim. Ciało Parkera było blisko, ale go nie dotykało. Wszystko w Elliocie błagało o ten kontakt. "Na co czekasz? Dotknij mnie." Prosił. Parker uśmiechnął się, kły wystawały z jego ust pokazując Elliottowi jak bardzo podniecony był jego partner. Było rzadkie, by wilk na tyle stracił kontrolę, by pozwolić wysunąć się kłom, dopóki nie był pogrążony w drgawkach partnerskiego wiązania. Partnerzy zawsze przechodzili partnerski taniec, ale nie dopóki obie połowy nie były gotowe, by stworzyć więź partnerską. Przy ich pierwszym stosunku, Elliott był zbyt zdenerwowany by całkowicie się związać. Ale teraz, teraz byli razem i był przywiązany, nerwy w niebywały sposób rozpłynęły się. Nie miał czego się bać, bo wiedział, że ten mężczyzna, ten wilk, prędzej odgryzie sobie stopę, niż go zrani. Było to w delikatnym sposobie, w jaki odsunął włosy z twarzy Elliotta i w czułych pocałunkach, które

składał na jego policzkach i czole. "Uwielbiam cię." Powiedział Parker z sercem w tych olśniewających zielonych oczach. Pogładził oba policzki Elliotta znakując go jako swojego. Elliott wątpił, by opuścił to łóżko bez każdego cala jego ciała niedotkniętego przez jego partnera.

***

Parker spojrzał na tego wspaniałego mężczyznę rozłożonego jak bufet. Telefon do obsługi wystarczył, by dostarczono mu długi sznur. Sznur, przez który mężczyzna był kusząco rozłożony, sprawiając, że Parker chciał go całego wylizać. Dlaczego nie? Parker zaczął od prawej kostki Elliotta, pozwalając swemu językowi trącać delikatnie kości stopy ukochanego, zanim podążył za krzywizną łydki i polizał ścieżkę wzdłuż uda kochanka. Musnął krocze Elliotta i przeniósł się na lewą nogę. Uśmiechnął się, kiedy jego chłopak szarpnął za więzy, by zbliżyć się do jego dotyku. Robiło się zabawnie. Parker kontynuował powolną torturę, dopóki Elliott nie zaczął delikatnie kwilić. Miękkie, błagające dźwięki nie mające żadnej formy, ani znaczenia. "Ćśśś, dziecino. Dam ci, czego tak chcesz." Te maleńkie dźwięki, doprowadzały Parkera do takiego stanu, że to będzie cud, jeśli będzie w stanie wejść w Elliotta zanim wybuchnie. Cholera, jego partner wyglądał tak dobrze cały związany. "Proszę." Jego delikatny dotyk powoli przełamywał twardą powłokę Elliotta. Słodki, poważny mężczyzna był teraz istotą pożądania i potrzeby, i był tak piękny, że Parker musiał się odsunąć, by wziąć parę głębokich oddechów i opanować rosnący głód. Niestety, wszystkim, co

wypełniało jego nos, był zapach jego kochanka. Pyszny. W gardle tworzyło mu się niskie warczenie. Partner. Jego wilk obudził się i trącał jego człowieczą część, by to kontynuował. Obie połowy pragnęły oznaczyć ich mężczyznę. Parker podszedł do szafki nocnej, mógł poczuć na sobie wzrok Elliotta. Celowo zwalniał swoje ruchy, by zwiększyć wyczekiwanie. Kiedy wyciągnął z szuflady żel, został nagrodzony delikatnym jękiem, przez który poczuł się jak bóg. Odwrócił głowę, by ukryć uśmiech. Przesuwał butelką żelu po zewnętrznej stronie ud Elliotta wywołując kolejny jęk i szarpnięcie całego ciała. "Parker, teraz albo dojdę zanim we mnie wejdziesz." "Nie...odważysz...się..." Warknął Parker. Szybko nawilżając dwa palce wprowadził najpierw jeden, potem drugi, świadom, że jego kochanek był nowy w sztuce miłości. Z Elliottem mógł zrobić to spokojnie. Mieli cały czas świata, by przyzwyczaić młodszego wilka do tego, co lubił i nauczyć go, co go doprowadzało do szaleństwa. Nie miał żadnych wątpliwości, że jego partner będzie zainteresowany jego zabawkami. Bogini parowała jedynie tych, którzy łączył związek dusz. "Parker." Wydyszał Elliott, jego plecy wygięły się w łuk z potrzeby. Jedynie więzy trzymały go blisko materaca. "Spokojnie, ukochany. Nie rań się." Parker boleśnie wolno gładził penisa Elliotta, otwierając swojego partnera dodając trzeci palec, wsuwając je wszystkie we wnętrze Elliotta, gdy jego kochanek wydawał niskie bezradne krzyki.

Cholera, był twardy. Próbował liczyć od tyłu, myśleć o zniszczeniu swego domu. O czymkolwiek, co odwróciłoby jego uwagę od dojścia. Wreszcie, nie mogąc już dłużej wytrzymać, Parker usunął palce i wsunął się na pozycję. Zmieniając dłonie w pazury, przerwał więzy trzymające kostki Elliotta. Następnie zmienił je z powrotem na ludzkie, by podnieść nogi mniejszego wilka i otworzyć go dla ciała Parkera. Jednym, długim pchnięciem wsunął się aż po rękojeść. Elliott zaczął krzyczeć. "Kurwa." "Zraniłem cię kochanie?" "N...nie." Powiedział Elliott, jego ciało szarpnęło się, kiedy doszedł bez żadnego dalszego ruchu Parkera. Parker dołączył do niego trzy pchnięcia później. "Musimy chyba popracować nad naszą wytrzymałością." Wydyszał. "Później." Powiedział Elliott, jego twarz świeciła od potu. "Dużo później." Parker zachichotał. Wyszedł ze swojego partnera i położył jego nogi masując je, by ukoić każde możliwe skurcze. Wprawnym szarpnięciem rozwiązał więzy przytrzymujące ręce Elliotta i tak samo je rozmasował. Elliott natychmiast owinął je wokół Parkera i trzymał go mocno. "Hej, spokojnie kochanie, puść mnie to cię wytrę." Elliott niechętnie wypuścił go, jego oczy były odrobinę dzikie. "Przy nikim innym nie czułem się tak, jak przy tobie." "Oczywiście, że nie." Zadrwił Parker, wstając z łóżka po tym, jak pocałował Elliotta w policzek. "Dlatego jesteśmy partnerami. Jeśli ktoś doprowadziłby cię do tego, co ja, to bylibyśmy po prostu pieprzonymi kumplami."

Elliott zaśmiał się, tak jak Parker się spodziewał. Wrócił migiem, wytarł siebie i kochanka, i rzucił ręcznik w kierunku łazienki. "Flejtuch." Drażnił Elliott. "Oj tam, jestem po prostu senny." Parker odpływał ciesząc się uczuciem głowy swojego partnera spoczywającej na jego piersi. Pomimo stresów dnia i stracenie rodzinnego domu, to był najlepszy dzień jego życia.

***

Delikatne pukanie do drzwi wyrwało go z lekkiej drzemki. Miękkie chrapanie leżącego obok ciała sprawiło, że wiedział, że mógł bezpiecznie zostawić swojego towarzysza życia. Łapiąc spodnie z brzegu łóżka, Parker wciągnął je i upewnił się, że były zapięte. Może i Elliott był słodki, ale miał wrażenie, że jego partner nie byłby zadowolony wiedząc, że ktoś widział jego kochanka nago. Uchyliwszy delikatnie drzwi, zobaczył stojącego przed nimi Anthony'ego trzymającego znajomy zielony album. "Cześć, Parker." Bursztynowe oczy Anthony'ego były wypełnione smutkiem. "Silver i ja pojechaliśmy do twojego domu zobaczyć, czy coś ocalało, ale jest po prostu źle. Niestety nie potrafię naprawić wszystkiego na tak dużą skalę, ale mogłem zaczarować ten album do kupy. Wiem, że to niewiele, ale mam nadzieję, że trochę pomoże." Parker poczuł, jak w oczach zbierają mu się łzy. Gula w gardle zrobiła się zbyt twarda, by ją przełknąć. Drżącą dłonią sięgnął po album. Otwierając go, zobaczył, że każde zdjęcie było całe i nienaruszone. Uśmiechała się do niego twarz jego matki. Zamykając księgę i układając ją w lewej dłoni, owinął prawą rękę wokół Anthony'ego i

przytulił go w niedźwiedzim uścisku. "Dziękuję ci, partnerze Alfy." Powiedział przyciskając załzawioną twarz do szyi Anthony'ego. W pewnych chwilach, takich jak ta, był wdzięczny ich Alfie, że nie sparował się ze zwykłym wilkiem. Wilk nie byłby w stanie uratować jedynej rzeczy na świecie, która była dla niego najcenniejsza w domu matki. Tak, teraz może i straci uczucie jej ducha wokół niego, ale przynajmniej nie zapomni jak wyglądała i jak piękny był jej uśmiech. To był idealny podarunek. Puścił Anthony'ego i pocałował go w oba policzki. "Czegokolwiek będziesz potrzebował, partnerze Alfy, będzie twoje." Skłonił się oficjalnie, odchylając głowę na jedną stronę, pokazując jak bardzo był poważny. Szczupła dłoń przez chwilę gładziła jego głowę. "Chcę po prostu, by moja sfora była szczęśliwa." Powiedział Anthony łamiącym się głosem. Po raz pierwszy Parker uświadomił sobie, jakim ciężarem dla tego ślicznego chłopaka było to, że te mutanty terroryzowały jego sforę. W naturze Anthony'ego było ustalanie wszystkiego, a to było poza jego kontrolą. "Dorwiemy ich. Obiecuję ci to." Anthony westchnął smutno. "Mam tylko nadzieję, że zrobimy to, zanim ktoś jeszcze zostanie ranny. Ty i Elliott mieliście szczęście, że wyszliście z tego bez szwanku. Następnemu wilkowi może nie pójść tak łatwo." Pożegnali się i Parker zamknął drzwi. Przerzucając strony uśmiechał się do zdjęć. Tak, Anthony zdecydowanie dostanie samochód. Odkładając album, Parker wsunął się do łóżka, uśmiechając się, gdy Elliott natychmiast wtulił się w jego ramiona. Pomimo zniszczenia jego domu, wciąż miał to, co było najważniejsze. Z uśmiechem na twarzy Parker pozwolił zabrać się snu.

Rozdział 1 Opuszczając do dołu szyby, Anthony usiadł na końcu limuzyny, pijąc stuletnią szkocką. Powstrzymując łzy, wlał w siebie następną kolejkę, odchylił głowę na skórzane siedzenie tapicerki i słuchał wycia wilków. To był jedyny raz w miesiącu, gdy wyciągał taki mocny alkohol. Były chwile takie jak ta, że żałował sparowania z wilkiem. Starał się ukrywać swoje nieszczęście przed swoim kochankiem Silverem; zabiłoby go, gdyby pomyślał choć przez chwilę, że Anthony jest nieszczęśliwy. Ale prawda była taka, że Anthony nigdy nie będzie prawdziwym partnerem Alfy. Mimo, że inni w sforze przyjęli go, nigdy nie będzie mógł biegać z wilkami albo z nimi polować. Różnice biologiczne oddzielały go od sfory. W każdej chwili Silver mógł wrócić z szerokim uśmiechem i dzikimi oczami i będą pieprzyć się jak króliki. Ale na serce Anthony'ego napierał ogromny ciężar. Ciężar, który mówił, "Silverowi będzie lepiej beze mnie." Na nieszczęście, wilkołaki parowały się tylko raz. Gdyby Anthony go zostawił, Silver nie podjąłby szukania sobie miłego, wilczego towarzysza. Prawda była taka, że Silver albo by się zabił, albo zdziczał tak, że sfora dopadłaby go i wymordowała. Anthony zrobiłby wszystko, by zapobiec przedwczesnej śmierci kochanka, nawet jeśli to oznaczało umieranie odrobiny jego wnętrza podczas każdego polowania w czasie pełni. Przegroda między kierowcą, a pasażerem zjechała do dołu i zmartwione oczy Farra przyjrzały mu się we wstecznym lusterku. Farro pomachał dłonią. "Jak długo zamierzasz to robić?" "Tyle razy, ile poprosi mnie, bym przyszedł." "A czy on wie, że słyszenie wilków cię zabija? Że nigdy nie będziesz częścią naszego świata?" Anthony wzruszył ramionami. To nie miało znaczenia. Będzie tu dla ukochanego pomimo jego niezdolności do przemiany. Pewne problemy nie miały bajkowego rozwiązania.

"Wspieram mojego partnera." Farro posłał mu spojrzenie graniczące między współczuciem, a wstrętem. "Wiesz, że jeśli nie jesteście prawdziwymi partnerami, jemu lepiej będzie bez ciebie. Kaleczysz go przed innymi wilczymi sforami." Ból przeciął Anthony'ego jak brzytwa, gdy usłyszał w słowach Farra prawdę. "Ale ja jestem jego prawdziwym partnerem, więc będzie musiał sobie z tym poradzić." Wziął kolejny haust alkoholu, delektując się płonięciem. "Tak jak i ty." Farro podniósł z powrotem przegrodę. Anthony marzył, by móc nienawidzić Farra, ale tak naprawdę, on był jedynym, który powiedział prawdę. Silver wyglądał na słabego przy innych sforach, bo Anthony nie był wilczym partnerem. Zwierzchnią mocą Silvera jako Alfy było trzymanie z dala innych wilków, które chciały odebrać mu terytorium. Anthony westchnął i wypił kolejny łyk trunku, zastanawiając się po raz kolejny, dlaczego Silver nalegał, by przychodził na to wszystko. To tylko podkreślało fakt, że nie potrafił się zmieniać. Cholera, nawet Elliott potrafił się zmieniać, a był tylko w połowie wilkiem. Raz w miesiącu ktoś był przydzielany na kierowcę Anthony'ego i kierowca miał się zmienić później w nocy. Nigdy nie pytał, ale żaden z wilków nie zdawał się mieć nic przeciwko wożeniu go w kółko, ale może to znowu był wpływ Silvera. Ciężko było komuś zaprotestować, gdy istniała poważna szansa, że drugi mężczyzna rozerwie mu głowę. Odstawiając drinka, Anthony zamknął oczy i czekał na powrót ukochanego. *** Na siedzeniu kierowcy Farro oparł czoło o kierownicę. Silver zabiłby go, gdyby usłyszał, że rozmawia w ten sposób z Anthonym. Nie miał wyjścia; będzie musiał opuścić sforę. Nie było mowy, by codziennie patrzył jak Silver przymila się do swojego małego nie-wilka. Zazdrość plamiła mu duszę i nie było sposobu, by zatrzymać jej narastanie. Czuł gorycz

zmieniającą go w kogoś, kim nie chciał być. Kochał Silvera i patrzenie jak mężczyzna ignoruje wszystkie inicjatywy, by wyszeptać słowa oddania do ucha małego blondynka było więcej, niż można było oczekiwać, ze zniesie wilk. Silver może i nie był jego partnerem, ale Farro zawsze miał nadzieję, że będzie miał przynajmniej szansę być faworytem w łóżku Alfy. Teraz nie będzie miał nigdy okazji i część niego żywiła za to do Anthony'ego urazę. Irytowało go, jak pieprzony nie-wilk mógł rządzić wilczą sforą. Tak, zdecydowanie nadszedł czas przeprowadzić się, zanim zrobi coś, czego będzie już zawsze żałował. Wyuczył się na pamięć tego, co zamierzał powiedzieć Silverowi. Może zostawi kartkę. Myśl o przystojnym Alfie patrzącym na niego z sympatią, zamiast z miłością albo nawet gorzej, z litością, była czymś, czego zdecydowanie chciał uniknąć. Pokiwał głową. "Tak, kartka wystarczy."

***

"Idziesz?" Silver odwrócił się, by zobaczyć Parkera i Elliotta stojących przy nim w świetle księżyca. Przytakując, poklepał obu mężczyzn po ich nagich ramionach. "Muszę wracać do mojego partnera." Zignorował nieznaczne zmarszczenie brwi na obu twarzach. Musieli spędzić czas w ich wilczej formie biegając i polując razem pod wieczornym niebem. Podczas każdej pełni Silver czuł głęboki ból w sercu. Pragnął odwrócić się i przytulić do swojego Anthony'ego. Chciał, by jego partner pieścił go w jego wilczej formie, bez żadnych seksualnych podtekstów. Jedyne pragnienie jakie czuł jako wilk to pragnienie polowania, walki i kojącego dotyku tego, którego kochał ponad wszystkich. Przed Anthonym, Silver zostałby i tańczył ze swoją sforą pod księżycem. Mógłby opowiadać historie o polowaniach i obgryzać do kości ich zdobycze. Ale teraz, klucz do jego serca siedział w limuzynie, pijąc alkohol najwyższej jakości. Mimo wszystko, nie zamieniłby swojego

ukochanego półbożka na wszystkie wilki świata. I jeśli nawet czasami czuł ukłucie, że Anthony nie mógł dołączyć do polowania, to odepchnął tę myśl, głębiej niż do grobu, tam gdzie należała.

***

Dźwięk muzyki sprawił, że Anthony otworzył oczy, w samą porę, by zobaczyć blask gwiezdnego pyłu tańczący na przeciwległym siedzeniu. Spojrzał na swojego drinka i zastanawiał się, czy może nie wychylił za dużo. "Dobry wieczór, Anthony." Powiedział znajomy głos. "Cześć, dziadku." Powiedział Anthony. Iskry zderzały się dopóki nie uformowały się w błyszczącą białą poświatę formy Zeusa. Jego głęboki głos odbił się w zamkniętej przestrzeni limuzyny. "Dlaczego mój ulubiony wnuczek zapija się na umór w tak piękną noc jak ta?" Anthony wzruszył ramionami, wstydząc się przyznać do swoich małostkowych żali. "Czy to ma coś wspólnego z tym, że twój partner obrasta raz w miesiącu futrem i cię opuszcza?" "On mnie nie opuszcza." Powiedział Anthony. Nikt nie potrafił dotknąć cię do żywego jak rodzina. "Jest Alfą. Musi biegać ze swoją sforą." Zeus wziął szklankę i nalał sobie drinka. Przełknął z westchnięciem. "Przynajmniej zostawia cię z porządną gorzałą." Anthony się zaśmiał. "Co byś dał, by być wilkiem?" Zapytał Zeus.

"Nie mogę być wilkiem." Powiedział gorzko Anthony. "Trzeba się nim urodzić." "Czyżbyś zapomniał, że jestem bogiem?" Spytał Zeus, jego głos zabrzęczał o szyby limuzyny. Usta Anthony'ego wyschły z przerażenia. Czasami zapominał, że jego dziadek nie był zawsze przyjacielskim staruszkiem, który kiedyś unosił meble w jego pokoju, by go rozśmieszyć. "Nie dziadku." "Więc pytam cię ponownie. Co oddałbyś, by być wilkiem?" Anthony prawie odpowiedział "wszystko". Ale na przestrzeni wieków nauczył się być ostrożnym kiedy się umawiało na coś z bogiem. "A co byś chciał?" Zeus zaśmiał się. "Dobrze się uczysz, mój chłopcze. To było pytanie z podtekstem." Zeus uśmiechnął się do wnuczka. "Hmmm. Co mógłbym chcieć w zamian za taki prezent?" Serce Anthony'ego przyspieszyło. Bóg nie wpadał na drinka jeśli czegoś nie chciał, a na pewno nie jego dziadek. Zeus miał już jakiś zamysł w głowie zanim pojawił się w limuzynie. "Czuję się samotnie w mym domu, mój wnuku. Byłbym uradowany mając jakieś towarzystwo." W oczach Zeusa zajaśniały błyskawice. Anthony wiedział, że jego oczy stawały się takie same, gdy emocje brały górę. Będąc po drugiej stronie, zgodził się ze swoim partnerem, że te błyskawice były niepokojące. "Nie chcę opuścić mojego partnera, dziadku, ale wiem, że Silver pragnie, bym był jego prawdziwym partnerem." "Nie sądzę, by twój wilk zmieniłby w tobie cokolwiek. To twoja własna duma sprawia, że tego chcesz." Anthony westchnął. Późna pora i poziom alkoholu w jego organizmie sprawiał, że stawał się zmęczony i marudny. "W porządku. Zdecydowałeś już czego chcesz?" "Siedmiu lat służby."

Anthony wyprostował się na siedzeniu i spojrzał gniewnie na dziadka."Nie mogę tak po prostu zostawić Silvera na siedem lat!" "Nie bądź idiotą Anthony, wiesz, że mogę manipulować czasem. Za jeden rok w moim pałacu, wezmę tylko jeden dzień tutaj. Nie będzie cię przez tydzień." Anthony przegryzał wargę rozważając tę ofertę. "I sprawisz, że będę mógł zmieniać się w wilka?" Zeus przytaknął. "Jeśli to jest to, czego naprawdę chcesz. Wiesz, że w jednym wcieleniu byłem Zeusem, wilczym-bogiem." Anthony przytaknął. Jego ojciec uczył go o różnych inkarnacjach dziadka, gdy był młodszy. "Co mam robić przez te siedem lat?" "Skoncentrować się na swoich umiejętnościach. Jest w tobie tyle mojej mocy, a ty ją marnujesz na rzucaniu błyskawicami w ludzkie tyłki?" Anthony się zaśmiał. "Nie sądziłeś, że cię widziałem, co?" Powiedział Zeus z uśmiechem. "Nie sądziłem, że będziesz się kłopotał obserwowaniem mnie." "Obserwuję cię częściej, niż ci się zdaje, wnuku. Znam twoje najgłębsze sekrety i największe bóle. Przykro mi, że nie byłem w stanie uratować Andrew przed krainą cieni. Nie obserwowałem cię tamtego dnia i będę zawsze żałował jego śmierci. Sprawdzałem niedawno co u niego i całkiem nieźle mu się wiedzie. Szykuje się na odrodzenie i by szczęśliwy słysząc, że znalazłeś kogoś innego." Anthony posłał Zeusowi podejrzliwe spojrzenie. "Dziękuję, dziadku. Jestem ci wdzięczny za to, że go sprawdziłeś, ale wciąż nie odpowiedziałeś całkowicie na moje pytanie. Co jeszcze będę robił poza uczeniem się jak manewrować moimi mocami?"

"Zabawiać mnie. Jestem znudzony. Twój ojciec nie wpada za często, a inni bogowie są wręcz nieznośnie nudni." Anthony zaśmiał się słysząc rozdrażnienie w głosie dziadka. W ciszy pomyślał o wszystkich za i przeciw. Czy mógł to zrobić? Oddać się woli dziadka, który był po części kochającym patriarchą, a po części przerażającym bogiem? Wziął kolejnego łyka Szkockiej Whisky Pendelton, ciesząc się jej palącym smakiem, gdy przepływała w dół jego gardła. Tak, chętnie wykorzysta szansę, by być odpowiednim partnerem dla swojego kochanka. "Pozwól mi zostawić Silverowi kartkę." "Naprawdę zamierzasz to zrobić?" Ton dziadka sprawił, że Anthony podniósł wzrok. Zeus wyglądał na rozczarowanego. "Czyżbyś nie chciał, bym to zrobił? Zeus machnięciem dłoni podał Anthony'emu pióro i kartkę. "Napisz swój liścik Anthony i zobaczymy, czy możemy skontaktować się z twoim wilczym ja." Anthony wziął pióro i nabazgrał liścik do kochanka. Składając go ostrożnie, napisał na wierzchu imię Silvera i położył go na siedzeniu obok. "Jestem gotowy." "Nie chcesz się z nim pożegnać osobiście?" Zapytał Zeus unosząc w zaskoczeniu brwi. "Nie. Będzie próbował mnie od tego odwieźć. Najlepiej będzie, jak odejdę zanim wróci." "Może to powinno ci coś powiedzieć." Anthony prychnął. "Jeśli nie chcesz tego zrobić, to po co w ogóle była ta propozycja?" Zeus podniósł dłonie. "Bo jesteś nieszczęśliwy." "Dokładnie. Chodźmy."

Z błyskiem światła Zeus i Anthony teleportowali się z pojazdu.

***

Silver zatrzymał się w połowie drogi do limuzyny i upadł na kolana. Anthony zniknął. Wyczuł nieobecność kochanka. Czuł brak ukochanego niczym palące, puste miejsce w swojej duszy. Odrzucając głowę do tyłu, Silver zawył za swym towarzyszem życia.

Rozdział 2 Farro wszedł do domu i westchnął głośno, starając się zmniejszyć napięcie wypełniające go od zniknięcia Anthony'ego. Nie mógł przestać się zastanawiać, czy to jego słowa sprawiły, że partner Alfy zniknął. Wyraz oczu Silvera, kiedy upadł przy limuzynie będzie przy nim do końca jego życia. Nigdy nie widział mężczyzny tak spustoszonego, jakby ktoś otworzył mu klatkę piersiową i wyrwał serce. Jak zagubiony chłopiec, Silver pozwolił zawieźć się Farrowi do domu i położyć do łóżka. Coś, czym Farro cieszyłby się zanim Alfa poznał swojego partnera. Cholerny Anthony! Jak mógł opuścić Silvera? Gdyby ktoś pytał, przysiągłby że Anthony jest zakochany w Silverze, tak jak Alfa w nim, ale nie zostawia się mężczyzny, którego się kocha, nie ważne dlaczego. Silver utrzymywał, że w liściku, który zostawił Anthony pisało "jestem u dziadka." Ale gdzie można iść w wizytę do boga? Wciąż rozważając wydarzenia ostatniej nocy, Farro poczłapał do kuchni.

"Tu jesteś." Marla, jego gospodyni, spojrzała na niego znad talerzy, uśmiechając się od ucha do ucha. Będąca w średnim wieku kobieta z siwymi włosami i przeszywającymi oczami przypominała Farro młodszą wersję jego ciotki, Violet. "Dobrze się biegało?" "Taaa." Właściwie to nie biegał, ale nie zamierzał mówić jej o zniknięciu Anthony'ego. To, co działo się w sforze, zostawało w sforze. "Jak tam Sammy?" Myśl o synu przywołała uśmiech na jego twarzy. "W porządku, to taki słodki chłopiec. Zawsze chciałam cię zapytać, dlaczego dałeś dzieciakowi imię po sobie, a nie mówisz na niego jego prawdziwym imieniem?" Farro posłał jej smutny uśmiech. "Anna dała mu imię. Nie byłem za bardzo za nazwaniem go juniorem, ale w jej rodzinie była taka tradycja, że pierworodny syn otrzymuje imię po ojcu, a ja nie mogłem jej odmówić. Więc daliśmy mu imiona Farro Samuel." Nie wspomniał, że nie potrafił jej odmówić z powodu poczucia winy. Mimo że kochał Annę, to nie była ona jego prawdziwą partnerką. "To słodkie." Marla pogładziła jego dłoń. "Sammy jest w łóżku ze swoim misiem." Zmarszczyła brwi z rozczarowaniem. "Staje się już trochę za duży na misia, ale ja nie potrafię go do tego przekonać." Farro wzruszył ramionami. "Matka kupiła mu go, zanim się urodził. Niewiele ma rzeczy, które się z nią wiążą. Ma dopiero sześć lat. Na razie się tym nie martwię." "To twoja decyzja. W lodówce masz stek do podgrzania, gdybyś był głodny. Ja idę do domu." Farro podążył za nią do drzwi. "Dobrej nocy i dzięki." "Za to mi płacisz." Zaśmiała się Marla. Zamknął drzwi i przekręcił za nią klucz. Na chwilę oparł głowę o chłodne drewno. Kiedy odwrócił się w stronę korytarza, dopadła go wizja oczu Silvera. Chciał któregoś dnia

być z kim, dla kogo będzie znaczył chociaż połowę tego, co Anthony znaczył dla Alfy. Niestety, to jak wyglądało obecnie jego randkowe życie, oznaczało, że to najwięcej na co mógł mieć nadzieję. Gdy otworzył drzwi do sypialni syna, na twarz Sammy'ego padła smuga światła. Stał przez chwilę i patrzył jak jego synek śpi kamiennym snem. To dlatego przyjął politykę sfory. Dlatego patrzył jak Alfa zakochuje się w innym. Nie było niczego, czego nie zrobiłby dla tego szkraba leżącego w łóżku w kształcie wyścigówki. Samuel miał twarz matki i bestię ojca. Anna była jego bliską przyjaciółką i stworzyliby razem udane życie. Nie pełne namiętności spotkanie partnerów, ale delikatne związanie dobrych przyjaciół mających wspólne cele. Oboje kochali Samuela nawet nim się urodził. Anna zawsze chciała być matką. Nakrycia zaszeleściły, zmienne zmysły Sammy'ego wyczuły obecność ojca. Jednymi z jego najbardziej ukochanych wspomnień były nocne spotkania z synkiem. "Tatusiu?" Wyszeptał chłopiec, jego długie rzęsy zatrzepotały, gdy walczył ze snem. "Śpij Sammy." "Ooobrze, wciąż idziemy jutro do zoo?" "Tak. A teraz śpij, bo będziesz zbyt zmęczony, by się tym cieszyć." Farro podszedł do łóżka, pochylił się i potarł policzkiem o policzek syna, znacząc go swoim zapachem. "Dobranoc szczeniaczku. Jutro odwiedzimy zwierzątka." "Dobranoc tatusiu. Kocham cię." Farro musiał przemówić, mimo guli w gardle. "Też cię kocham." Złożywszy delikatny pocałunek na czole syna, opuścił pokój zamykając za sobą cicho drzwi.

Rozdział 3 Silver siedział przy biurku wpatrując się po raz setny w list Anthony'ego. Jego palce przesuwały się po napisanych słowach, jakby w ten sposób mógł wchłonąć z atramentu choć odrobinę istoty ukochanego. Minęły dwa dni i samotność rozszarpywała jego wnętrzności jak wygłodniała bestia. Czuł gdzieś w środku, że jego kochanek wróci, ale jego wilk nie mógł znieść tej sytuacji, wiedząc, że jego partner był gdzieś, gdzie nie mógł go ochronić. Wzdychając, położył kartkę na dłoni. To tylko tydzień. Jego partner z pewnością nie wpadnie w zbyt wielkie kłopoty w takim czasie. W pomieszczeniu rozległ się dźwięk dzwoneczków. Kurwa. Blask w odległym kącie zwiastował niespodziewane przybycie. Gallien, ojciec Anthony'ego, wkroczył do biura. Był najpiękniejszym mężczyzną, poza Anthonym, jakiego Silver kiedykolwiek widział. Szkoda, że naprawdę nie lubił tego drania, uczucie całkowicie odwzajemniane przez ojca jego partnera. Mężczyzna był w połowie fae, w połowie bogiem i wszystko było denerwujące. Nie trzeba było wielkiego neonu, żeby wiedzieć, że mężczyzna uważał, że Silver nie był godny nawet pastować Anthony'emu buty. Wstał gdy Gallien podszedł, wiedząc, że chciał, by był na nogach. "Pozdrowienia, Silverze." Powiedział Gallien. Jego zimne oczy wpatrywały się w Alfę od stóp do głów. "Nie mogę znaleźć mojego syna. Mógłbyś użyć tego swojego telefonu i powiedzieć, mu że tu jestem?"

Fae nienawidziły postępu technicznego. Zakrawało na cud, że Anthony nie był jego przeciwnikiem. Widocznie nie miał w sobie za dużo genów fae, by mu to przeszkadzało. Silver opanował chęć, by warknąć. "Wybacz, dopóki jest u swojego dziadka, to masz pecha." Po raz pierwszy zobaczył minę, której nie spodziewał się zobaczyć na aroganckiej twarzy tego dupka. Strach. "Dlaczego jest z moim ojcem?" Pozornie neutralny głos Galliena sprawił, że zjeżyła się sierść wewnętrznego wilka Silvera, a w głowie zadźwięczały mu ostrzegawcze dzwonki. Ciężko było wyglądać na niefrasobliwego, kiedy z mężczyzny stojącego przed nim uderzał w niego zapach paniki. "Tak wynika z jego listu." "Pokaż mi go!" Zażądał Gallien. Energia elektryczna trzaskała z ojca Anthony'ego, wysyłając w powietrze ładunki elektryczne i unosząc włoski na rękach Silvera. Podniósł list z biurka i wyciągnął w stronę mężczyzny. Twarz Galliena zbladła. "Siedem dni? Nie może zostać z moim ojcem przez siedem dni." "Dlaczego nie?" "Czas jest tu inny. Co tu jest dniem, tam może być rokiem, albo i więcej. Jak długo już go nie ma?" Silver poczuł mdłości. "Dwa dni." Z ust półboga popłynęła długa, soczysta wiązanka przekleństw.

"Jak myślisz, wszystko z nim dobrze?" "Nie sądzę, by mój ojciec celowo zranił Anthony'ego, niepokoi mnie to, co robi w imię pomagania." "Jak go odzyskamy?" Gallien rzucił mu pogardliwe spojrzenie. "Nie my go odzyskamy. Ja go odzyskam." Silver chciał już zaprotestować, ale zmienny niewiele mógł zrobić bogu. "Przyprowadź go do mnie!" "Oczywiście." Uśmiechnął się pod nosem Gallien. "Jeśli tu właśnie będzie chciał być." "Będzie." Powiedział Silver, ale marzył, by czuć się na równie przekonanego jak brzmiał. Gallien zniknął tak szybko jak się pojawił. Alfa usiadł ponownie na fotelu i spojrzał na zdjęcie Anthony'ego, które trzymał na biurku. Podnosząc je, spojrzał na uśmiechającego się do niego kochanka. "Co tym razem zrobiłeś, dziecino?" Pogładził palcami twarz Anthony'ego, mając nadzieję na jego szybki powrót.

***

Ta randka była całkowitą porażką. Kolacja i tańczenie z przystojnym wilkołakiem powinno okazać się sukcesem. Zamiast tego spędził przyjemną noc bez jakichkolwiek seksualnych iskier. Kiedy wjechali na podjazd, Farro wiedział, że Jager 2 nie jest tym jedynym. Jego randka zatrzymała się przed domem Farra i zgasiła silnik, jego przystojna twarz była ukryta w półcieniu księżyca. Kiedy się poznali w klubie sfory, miał nadzieję, że między nim, a tym seksownym facetem wywiąże 2 No i to rozumiem, Jager – bohater dziesiątej części

się miłosne połączenie. Niestety nie wyszło. Kiedy w samochodzie zapadła cisza, Jager zaczął bawić się kluczykami w stacyjce. "To się nie uda." Powiedział Farro. "Oh, dzięki bogini!" Głowa Jagera opadła na siedzenie. Farro wyszczerzył zęby. "Też niczego nie poczułeś?" "Nie." Jęknął Jager. "Ale nie wiem, co powiedzieć. Jesteś naprawdę fajnym gościem, ale myślę, że mamy lepszą chemię kumpelską, niż partnerską." Farro uśmiechnął się do cudownego wilka, który prawdę mówiąc miał więcej odpowiednich przymiotów ślicznotki, niż czegokolwiek innego. "Świetnie się dzisiaj bawiłem i mogę wykorzystać kolejnego przyjaciela." Przyznał Farro. "Ja też." Jager rzucił Farro udawane pożądliwe spojrzenie. "Co nie znaczy, że nie mogę dostać buziaka na dobranoc. Zapłaciłem za kolację, więc jesteś do tego zobowiązany." Farro zaczął się śmiać tak mocno, że aż rozbolały go żebra. Kiedy już mógł złapać oddech, westchnął i uśmiechnął się. "No cóż, umowa to umowa, mimo że zazwyczaj nie całuję się na pierwszej randce." Jager się zaśmiał. "Daj trochę tych słodkości." Farro pochylił się i cmoknął Jagera hałaśliwie w usta. Wypełniło go rozkoszne ciepło, ale żadne fajerwerki. Po prostu przyjemny buziak od faceta, który nie próbował udawać uczucia. Odsunął się z ostatnim cmoknięciem w policzek Jagera. "Dobranoc Jager." "Dobranoc Farro. Powodzenia następnym razem."

"Tobie również." Farro wyszedł z samochodu z uśmiechem na ustach, a jego umysł szukał już kogoś, z kim mógłby spiknąć nowego przyjaciela. Kiedy wszedł do domu, instynkt kazał mu uchylić głowę. Wazon uderzył z trzaskiem w ścianę, w miejscu gdzie przed chwilą była jego głowa. "Obrzydlistwo!" Co do kurwy? Poczciwa gospodyni Farro rzucała w niego przedmiotami! "Co się do cholery z tobą dzieje?" Uchylił się ponownie, gdy przeleciał mu nad głową dozownik do serwetek. "Pedał!" Kipiąc z wściekłości, Farro skoczył do przodu i złapał gospodynię, przyszpilając ją do ściany za ramiona. "Nie obchodzi cię, że zmieniam się w wilka, ale już fakt, że lubię mężczyzn jest dla ciebie sprzeczny z naturą!" Wykrzyczał. "Nie możesz kontrolować bycia wilkołakiem." Słodka twarz Marli zmieniła się w okropną maskę nienawiści. "Kontrolowania bycia gejem też nie potrafię. A teraz wypieprzaj z mojego domu i nie wracaj. Mój syn nie będzie narażony na ludzi takich, jak ty." Kiedy tylko ją puścił, Marla podbiegła do blatu i złapała torebkę. "Powinieneś się wstydzić. Bóg cię za to ukaże." Powiedziała głosem pełnym jadu. "Wynoś się." Warknął Farro. Dźwięk przetoczył się przez jego pierś jak burza. "Póki lubienie mężczyzn jest moim najgorszym grzechem." Gniew zmienił jego dłonie w pazury, a jego dziąsła zamrowiły ostrzegawczo i wysunęły się ostre kły, wbijając się w jego wargi. Zawył odchylając do tyłu głowę. Wilk wewnątrz niego kazał mu chronić swoje młode przed tą szaloną

kobietą. Marla pisnęła i wyleciała z domu. Po korytarzu odbił się dźwięk trzaskanych drzwi. Minęło kilka długich chwil i głębokich oddechów nim mógł pchnąć swojego wilka z powrotem pod powierzchnię. "Kurwa." Farro usiadł, wsuwając palce we włosy. I co teraz zrobi? Sammy w ciągu dnia chodził do szkoły, więc potrzebował kogoś, kto go będzie odbierał i robił mu obiad. Farro pracował do późna i polegał na gospodyni w pilnowaniu jego synka. Musiał znaleźć nową nianię. Cholera, będzie musiał spotkać się z Marlą przynajmniej raz, gdy przyjdzie po swoje rzeczy. Miała ich parę w pokoju gościnnym na tę kilka razy, gdy musiała przenocować. Opanował silną pokusę, by wyrzucić wszystko do śmieci. Przynajmniej ostatecznie pokazała mu, jaką naprawdę jest osobą. Farro nie potrzebował, by jego syn był narażony na ten rodzaj przekonań. Wystarczająco trudno było być wilkołakiem. Bycie wilkołakiem gejem było piekielnie trudne. Trzeba było cierpliwości i kontroli, by nie zmienić się i nie rozerwać gardła komuś, kto szydził z ciebie, gdy szedłeś ulicami trzymając się za rękę z mężczyzną. To między innymi dlatego Farro w ciągu dnia trzymał się blisko domu sfory. Zauważył, że to go to uspokaja. Ale to nie było miejsce na wychowanie dziecka. Myśląc o Sammym, Farro poszedł sprawdzić co u syna. Węzeł napięcia rozwiązał się, kiedy otworzył drzwi i zobaczył, że Sammy leży w łóżeczku, z misiem ułożonym pod brodą. Nie było dla niego nic ważniejszego, niż ten chłopiec. Farro westchnął i zamknął cicho drzwi. Był zadowolony, że jego konfrontacja z Marlą nie obudziła dziecka. Wyciągając telefon, zadzwonił do Silvera. "Halo." Przybity głos Alfy sprawił, że poczuł ból w sercu.

"Mam problem." Po wyjaśnieniu całej sytuacji Silverowi, Farro usiadł i czekał na jego reakcję. "Sądzisz, że powinna być uciszona?" "Nie. Dochowywała sekretu przez ostatni rok." "Jeśli będzie wywoływać kłopoty daj mi znać i ją załatwimy. Bezpieczeństwo sfory jest na pierwszym miejscu." "Tak Alfo." Farro czekał, ale z drugiej strony nic nie doszło, więc poddał się pokusie spytania. "Jakieś wieści od Anthony'ego?" "Nie." Przez telefon przeniknęło sfrustrowane warknięcie. "A jego ojciec uważa, że to problem. Wychodzi na to, że siedem dni to jak siedem lat w świecie Zeusa." "O cholera." "Taa. Chcesz kogoś go doglądania szczeniaka? Mogę wysłać jednego z moich ludzi na parę dni." Farro przez chwilę pomyślał o członkach sfory, którym mógłby powierzyć syna. "Mógłbyś wysłać Dare'a albo Bena?" "Nie Sharę?" "Kurwa, nie. Ona ma nawet mniejsze instynkty macierzyńskie niż ty. Wolałbym tygrysa, gdybyś mógł mi go podesłać. Sammy uwielbia to, że Dare może się zmieniać w co innego niż wilk, a ten facet naprawdę jest dla niego łagodny." "Jestem pewny, że będzie szczęśliwy, mogąc pomóc. Przekażę mu jego nowe zadanie." "Dzięki."

Rozwiązując najpilniejszy problem, mężczyźni się rozłączyli. Wzdychając, Farro wziął szczotkę i szufelkę i sprzątnął resztki wazonu. Przechylając głowę, przyjrzał się z zainteresowaniem rozbitym kawałkom. "Przynajmniej to ten, który mi się nie podobał." Czując się bardziej pogodnie, sprzątnął podłogę i udał się do łóżka.

Rozdział 4 Silver chodził w te i nazad po pomieszczeniu. Za każdym razem gdy słyszał jakiś dźwięk, obracał się, mając nadzieję, że to Gallien wraca z jego kochankiem. Ale z baru dochodziło wiele dźwięków i jak dotąd żaden z nich nie zapowiadał powrotu Anthony'ego. Minęła kolejna noc i dzień odkąd Gallien wyruszył, by odzyskać syna. Co do kurwy zajmuje tyle czasu? Przyprowadzenie tu jego partnera nie mogło zająć tak długo. Nieobecność partnera Silvera sprawiała, że jego wilk był bardziej zdziczały, niż zazwyczaj. Bez uspokajającego wpływu Anthony'ego, jego bestia chciała zniszczyć każdego, kto mógł być odpowiedzialny za trzymanie jego partnera z dala od niego. Czekanie powoli zżerało Alfę i zmuszało do siedzenia w swoim biurze, bo nikt nie potrafił przy nim wytrzymać. Jeśli Zeus go skrzywdził.... Cóż, pomyśli o jakiejś zemście. Nie przejmował się tym, że będzie musiał wdać się w konflikt z bogiem. Miękki dźwięk sprawił, że obrócił się na piętach. "Anthony?" Nie mogąc uwierzyć własnym oczom, Silver wpatrywał się w mężczyznę stojącego przed nim. To był Anthony, ale nie Anthony. Włosy jego partnera miały więcej blasku, jego oczy świeciły

bardziej intensywnie, a jego zapach był o wiele bardziej mocniejszy. Jakby Zeus obsypał Anthony'ego złotym pyłem i otoczył go magią. Silver podszedł do Anthony'ego powoli jak do zaskoczonego jelonka, obawiając się, by nie przestraszyć tej istoty, która wyglądała jak miłość jego życia, ale pachniała inaczej. "Cześć Silver." Głos Anthony'ego drżał, a łza spłynęła mu po policzku. "Nie płacz dziecinko." Owijając ramiona wokół swojego partnera przyciągnął go blisko, mając nadzieję na przekazanie mu przez dotyk swojej miłości i wsparcia. Nieważne co stało się z Anthonym, wciąż był całym światem Silvera. "Przepraszam." Łkał Anthony. "Tak bardzo przepraszam. Nie chciałem cie opuszczać." "Ćśś." Silver gładził plecy Anthony'ego kojącymi ruchami. Spojrzał ponad ramieniem Anthony'ego na wpatrującego się w niego Galliena. Po raz pierwszy mężczyzna nie wyglądał arogancko. Prawdę mówiąc, wyglądał na chorego. Silver pochylił się i powąchał szyję Anthony'ego. Jego nos wypełnił przytłaczający zapach Alfy. Odsunął się, trzymając swojego partnera na długość ręki. "Coś ty zrobił?" Złote oczy Anthony'ego zabłysły. Oczy, które teraz miały w sobie coś jeszcze. Coś dzikiego. Silver potrząsnął nim. "Coś ty zrobił?" Spytał ponownie. "Chciałem być odpowiednim partnerem." Oczy Anthony'ego były pełne łez, ale i wyzywające. "Jego dziadek zaszczepił mu wilczego ducha, więc może się zmieniać." Powiedział Gallien. Jego słowa pluły jadem jak wąż. "Gratulacje, teraz masz partnera ze swych snów." Z błyskiem światła, Gallien zniknął. "Z pewnością wie jak zrobić odpowiednie wyjście." Powiedział Silver, tuląc Anthony'ego bliżej.

Anthony skinął głową przy jego piersi. "Ma parę błysków." "Czy twój dziadek przyjdzie tu za tobą?" Anthony potrząsnął głową. "On i tata zawiązali między sobą jakąś umowę. Nie chcę nawet wiedzieć, o co mogło chodzić." Mięśnie Silvera napięły się, kiedy uniósł Anthony'ego w ramiona. "Wyglądasz na zmęczonego, chodźmy do łóżka. Pogadamy o tym wszystkim jutro." "Brzmi nieźle." Powiedział Anthony, na jego usta wypłynął mały uśmiech. Emocje odbijały się w Silverze jak piłeczka pingpongowa. Odzyskał swojego kochanka, ale co jeszcze trzymał w ramionach?

***

Anthony poderwał się do góry, jego ciało ogarnął strach. Silver. Panika rozwiała się, kiedy skupił się na znajomej sypialni, którą dzielił ze swoim wilkołakiem. Przerażające sny zniknęły, kiedy gorąca dłoń pogładziła jego nagie plecy. Anthony nie pamiętał zdejmowania ubrań, ale większość ostatniej nocy była niewyraźną plamą. Po tym jak Silver przyniósł go do sypialni, natychmiast usnął. Niskie warczenie narósł w nim, kiedy jego wilk obudził się na nieznaną dłoń. W odróżnieniu od łaka, Anthony miał uwięzionego w swoim ciele wilczego ducha. Duch nie oznaczał uśpionego leżenia w Anthonym, ale czasami miał inne pomysły co do tego, czego on chciał. Teraz nie wiedział, czy podobało mu się dotykanie Anthony'ego przez Silvera.

Przyzwyczaj się do tego. Powiedział mu telepatycznie Anthony. Nie zamierzam zrezygnować z Silvera. Odwrócił się, by spojrzeć na swojego pięknego kochanka. Te długie lata w domu jego dziadka były znośne tylko z powodu mężczyzny obok niego. Żeby być odpowiednim partnerem, skoncentrował się na nauczeniu się głównych umiejętności, jak szafowanie czasem, teleportacja i władza nad błyskawicami, ale jego oddzielenie od Silvera wywoływało wiele samotności i często uczucie beznadziejności. Codziennie walczył z depresją, dopóki nie przybył jego ojciec i nie uratował go. Nie był nawet w połowie swojej służby dla dziadka. Bóg puścił go raczej bez trudu. Zastanawiał się przelotnie, co w zamian za uwolnienie go obiecał mu jego ojciec, ale był zbyt uszczęśliwiony powrotem do Silvera, by jakoś szczególnie się tym przejmować. "Tęskniłeś za mną?" To było głupie pytanie, ale dopadły go wspomnienia tych samotnych dni bez Silvera. Silver wypuścił niski, znany warkot. "Tylko każdej sekundy każdej godziny." Przyciągnął Anthony'ego z powrotem w swoje ramiona. Anthony rozluźnił się w objęciach swojego kochanka, ale po sądząc po sztywnym uścisku, mógł powiedzieć, że ogromnemu łakowi jeszcze coś ciążyło. "Co jest?" "Nie mogę po prostu uwierzyć, że poczułeś potrzebę jakiekolwiek zmiany. Nie wiesz, jak bardzo cię uwielbiam?" Anthony usiadł, wysuwając się z podnoszących na duchu objęć Silvera. To nie była rozmowa, którą mógł przeprowadzić owinięty ramionami kochanka. "Wiem, że mnie kochasz." Zaczął bawić się prześcieradłami i szukał odpowiednich słów. "Chodziło o to, że ja nie czułem się ze sobą wystarczająco dobrze. Farro powiedział mi, że tracisz twarz przy innych sforach." "Co?!" Krzyk Silvera odbił się rykoszetem od ścian sypialni. "A to skurwiel! A ja mu dopiero co obiecałem, że wypożyczę mu Dare'a dla jego bachora."

Anthony położył dłoń na dłoniach Silvera, które zmieniły się w pazury. "I dalej to zrobisz. Nie możesz karać go za powiedzenie prawdy." Silver zawarczał. "Jego własną wersję prawdy." Wziął głęboki wdech i jego pazury zmieniły się z powrotem w ludzkie dłonie. "Więc nikt nie komentował tego, że nie jestem łakiem." Silver odwrócił wzrok. "Tak właśnie myślałem." "To nie tak. Paru komentowało, ale ci, którzy cię znają i widzieli twoje moce, nie odważyliby się powiedzieć, że nie jesteś wystarczającym partnerem dla łaka. Cholera, połowa nich jest twoją gwardią." Silver spojrzał mu prosto w oczy. "I mimo, że bardzo chciałbym dzielić piękno biegania ze sforą z miłością mego życia, to nie ma ani kawałeczka ciebie, który chciałbym zmienić." Silver przesunął dłonią po włosach Anthony'ego, wygładzając błyszczące pukle. "Silver." Głos Anthony'ego ledwie wykraczał poza szept. "Ja też cię kocham. Chciałem tylko, byś był szczęśliwy." Silver wsunął palce w gęste włosy, jego oczy skupiły się na swoich palcach, zamiast na Anthonym. "Unieszczęśliwiłeś mnie jedynie, gdy zniknąłeś." Łagodna reprymenda kochanka przecięła Anthony'ego bardziej niż nóż. "Przepraszam." Otrzymał seksowny uśmiech kiedy Alfa pociągnął za jego kosmyki. "Wspominałem już jak seksowne są twoje długie włosy?" Sięgały Anthony'emu na ramiona i do połowy pleców. "Wkrótce zamierzam je obciąć. Są za długie i zahaczają o wszystko." Silver owinął pukiel wokół palca wskazującego, gładząc go kciukiem.

"Nie obcinaj ich za krótko, kochanie. Chcę się nimi wciąż bawić." "Jak będę je ścinać, to pójdziesz ze mną." Powiedział Anthony, pochylając się, by dać Silverowi buziaka. Wilk przesunął się w środku. Silver go powąchał. "Czy wciąż pachnę jak twój partner?" Nigdy nie przyszło Anthony'emu do głowy, że może nie pachnieć już jak partner Silvera. "Wciąż pachniesz jak mój." Zapewnił Silver Anthony'ego. Alfa polizał policzek Anthony'ego i wilk zamilkł na chwilę. "Będę musiał być po prostu bardziej ostrożny, gdy będę się do ciebie zbliżał." Anthony odsunął się. "Dlaczego?" Silver objął dłońmi jego twarz. "Bo seks między dwoma łakami różni się od zwykłego seksu. Musimy ustalić, kto jest Alfą, a także możliwe pozycje." "Pozycje?" Silver przytaknął. "Pewne wilki nie uprawiają seksu na plecach, bo to odsłania ich brzuchy wskazując na słabszy status w sforze." "Kurwa. Chciałbym powiedzieć, że to nie ma znaczenia, ale wilk może być kapryśny." Silver pochylił się i pocałował Anthony'ego. "Popracujemy nad tym. Możemy wszystko, tak długo, jak jesteśmy razem." Anthony zgodził się, jednakże gdzieś w środku musiał się zastanowić, czy wszystko między nimi znowu będzie tak samo. Kiedy jego dziadek zaproponował mu możliwość bycia wilkiem, w jego głowie odezwały się dzwonki alarmowe, ale je zignorował, pewny, że jak tylko będzie mógł się zmieniać, wszystko między nim, a Silverem będzie idealnie.

Może zrobił największy błąd życia. Jego kochanek nigdy wcześniej nie patrzył na niego z taką ostrożnością. "Hej." Silver ułożył pięść pod brodą Anthony'ego i uniósł jego twarz. "Popracujemy na tym. Jesteś moim partnerem i zawsze będę cię kochał, nieważne w jakiej jesteś postaci." Alfa zmarszczył nos. "No chyba, że zmienisz się w dziewczynę, wtedy to już odpadam." Anthony uśmiechnął się, po raz pierwszy od jego powrotu był to szczery uśmiech. "Zgoda." Ignorując warczenie ducha jego wilka, Anthony skoczył na swojego partnera. "Mam cię!" "Całkowicie." Szare oczy Silvera zaświeciły, kiedy Anthony zanurkował po pocałunek.

***

Silver przekręcił Anthony'ego, dopóki jego piękny partner nie znalazł się pod nim. Widząc cienie w bursztynowych oczach Anthony'ego mógł powiedzieć, że ich rozdzielenie wciąż go martwiło. Piżmowy zapach wilka zabarwił znajomy zapach Anthony'ego. Pogładził idealną skórę kochanka, delektując się ponownym złączeniem ich więzi. Nikt nie był taki cudowny jak Anthony. Nikt. Składając delikatne pocałunku wzdłuż szczęki partnera, rozkoszował się smakiem skóry Anthony'ego. To było jak smakowanie magii i słońca. Okrył ciało kochanka swoim ciałem. Wiedział, że razem wyjdą z tego doświadczenia silniejsi. Razem mogą zrobić wszystko. Anthony warknął, zaskakując Silvera. Jego oczy stały się lodowato niebieskie, jak u leśnego wilka. "Przepraszam, tak bardzo przepraszam." Jąkał się Anthony, jego oczy stały się obce i dalekie. "Nie wiem, co jest nie tak."

"Ja wiem." Powiedział Silver, jego serce zamarło. "Twój wilk chce dominować." "Nie." Powiedział Anthony drżącym głosem. Silver kiwnął głową. "Co teraz zrobimy?" Wyszeptał Anthony. "Nauczymy cię podporządkowania." Zsuwając się z łóżka, Silver podszedł do szafy i wyjął grubą linę. "Odkąd to trzymasz w naszej szafie sznur?" "Zawsze był gdzieś tam z tyłu. Nigdy po prostu nie przeszedłeś obok swoich markowych garniturów, żeby zajrzeć do środka." Silver posłał mu czuły uśmiech. "Poza tym nigdy nie wiadomo kiedy będzie się potrzebowało kawałka sznura." Anthony warknął, wysyłając dreszcze wzdłuż pleców Silvera. "Lepiej, żebyś nie używał sznura na kimś innym niż ja." Głos Anthony'ego był o wiele niższy niż zazwyczaj. "Nigdy." Ślubował Silver. Podszedł do Anthony'ego ostrożnie, zastanawiając się, czy to zadziała. Miał w sobie więcej wilka niż pełny dorosły łak. "Rozłóż." Zażądał. Anthony zawahał się na chwilę, zanim rozłożył ręce i nogi. Silver owinął linę wokół kostek i nadgarstków Anthony'ego i przywiązał ją do kolumien łóżka. W przyćmionym świetle zabłysły oczy jego kochanka. "Spokojnie dziecino. Nigdy cię nie skrzywdzę."

Wilk musiał się zgodzić, bo oczy Anthony'ego zmieniły się do ich normalnego złotego blasku. Silver zaczął od kostki Anthony'ego, gładząc bezlitosnymi palcami nogę ukochanego. Wiedział, że Anthony lubił doznanie jego szorstkich dłoni na swym ciele. Dreszcz przeszedł Anthony'ego, kiedy Alfa kontynuował ruch swojej dłoni po jego nodze. Doszedł do szczytu nogi i przeniósł się na drugą, omijając miejsce między nimi. "Dotknij mnie." Warknął Anthony. "Dotykam cię." Powiedział Silver ze zdziczałym uśmiechem. Pochylił się i ucałował udo Anthony'ego, ignorując penisa, który rósł, by go powitać. "Dotknij mnie." Powtórzył Anthony. "Nie." Powiedział Silver, całując biodro. "To ja tu rządzę." Anthony warknął, jego szczupłe mięśnie naprężyły się, kiedy walczył z więzami. "Cholera, Silver dotknij mnie." Silver sprawdził jego oczy. Żadnych błyskawic. Dobrze. "Nigdy więcej mnie nie zostawisz. Rozumiemy się?" "Tak." Zakwilił Anthony. Wygiął plecy w łuk, chcąc zbliżyć się do Silvera. "I nie obchodzi mnie, co myślą inni. Jesteś mój i nigdy z ciebie nie zrezygnuję. Każdy, kto się z tym nie zgadza będzie musiał po prostu poradzić sobie z uprzedzeniami co do tego, że mają nie-wilczego partnera Alfy." "Nie jestem już nie-wilkiem." Przypomniał mu Anthony. "Wiem dziecinko, wiem." Silvera zalał smutek. Ukrył swój wyraz twarzy, wylizując ścieżkę w górę drugiego uda Anthony'ego. Dziki i piżmowy zapach Anthony'ego wypełnił powietrze. Jego

wilk chciał się rzucić, ale trzymał swoje instynkty na wodzy, zmuszając się, by ich kochanie się było wolne. Miłując swojego kochanka każdym dotykiem, każdym pocałunkiem, Silver oddawał cześć ciału Anthony'ego, mając nadzieję, że wymaże w umyśle swojego kochanka wszelkie wątpliwości, że nie jest najważniejszy w życiu Silvera. Do czasu, aż skończył lizać, Anthony błagał o uwolnienie, jego ciało skręcało się z żądzy. "Proszę, proszę kochanie." Kwilił Anthony. "Zrobię wszystko, żebyś mnie ssał albo pieprzył albo cokolwiek, jeśli to obejmuje moje i twoje ciało." "Cierpliwości, mój słodki." Uspokoił go Silver, delikatnie przegryzając brzuch Anthony'ego. Wokół pomieszczenia zatrzeszczała elektryczność. Włosy zjeżyły się Silverowi, oznaka utraty kontroli Anthony'ego. "Wycofaj to skarbie." Powiedział Silver, gładząc pierś Anthony'ego. "Pieprz mnie!" Niskie warczenie nasyciło mrok. Jego oczy zabłysły, a jego kły stały się zaledwie cieniem przy jego wargach. To było całkiem seksowne w ten 'zamierzam rozerwać ci gardło' sposób. Silver jednym szarpnięciem rozwiązał nogi Anthony'ego, ręce zostawiając związane. Sięgając do szafki nocnej, wyciągnął nawilżacz i szybko przygotował swojego partnera, mając nadzieję, że nie uderzą go błyskawice, nim wejdzie ponownie w swojego kochanka. Owinął swoje ogromne dłonie wokół ud Anthony'ego, podnosząc ciało kochanka i wsunął się w niego. Anthony zawył, akceptując ciało Silvera. Z gwałtowną siłą szczupły mężczyzna uwolnił swe ręce, chwytając Silvera i przerzucił go, dopóki to Anthony nie nabijał się na fiuta Silvera. Z ręką na sobie i ciałem szybko pompującym w górę i w dół, doprowadził ich obu do spełnienia.

W następstwie tego obaj mężczyźni leżeli zadyszani. "Chyba będziemy potrzebowali nowego zagłówka." Rozwodził się Anthony patrząc na zniszczone drewno na podłodze. Silver owinął ramiona ciasno wokół Anthony'ego. Po chwili przytulania się, Alfa wstał i poszedł po ściereczkę, by wytrzeć ich obu. Odrzucając ją w stronę łazienki wtulił się z powrotem w swojego kochanka. Kiedy owinął ramiona wokół Anthony'ego, ogarnęła go satysfakcja. Przejdą przez to razem.

Rozdział 5 Farro czekał z niecierpliwością na dźwięk samochodu. "Spokojnie tatusiu." Powiedział Sammy z ustami pełnymi płatków. Był piątek, ale Sammy miał wolne od szkoły, bo był jedne z tych tajemniczych dni szkoleń nauczycielskich, których Farro nigdy nie rozumiał. "Lubisz Dare'a, prawda?" Twarz Sammy'ego pojaśniała. "Jest dobrym koteczkiem." Farro zaśmiał się. "Proszę, nie nazywaj go tak." "Dlaczego nie?" Twarz Sammy'ego ścisnęła się, jak zawsze gdy się koncentrował. Spojrzenie tak podobne, to tego, które miała często jego matka. To ścisnęło serce Farra. "Bo Dare lubi myśleć, że jest twardym tygrysem, a nie miłym koteczkiem." "Jest oboma." Powiedział Sammy. Doszedł ich z ulicy ryk motocykla, ucinając odpowiedź Farra, co było dobre, bo nie był

pewny, czy jakąś miał. Jak można obalić prawdę? Podszedł do drzwi i otworzył je, właśnie gdy Dare schodził z motocykla, jego wysokie, szczupłe ciało owinięte w dżins i skórę. Mniam. Zdejmując kask, włosy Dare'a omiotły wierzch jego ramion. Po sforze krążyły plotki, że partner Dare'a, Steven, zaoferował mu seksualne premie by zostawił je długie, bo inaczej miałby je obcięte na krótko już dawno temu. Farro sekretnie zgadzał się ze Stevenem. To byłaby zbrodnia przeciw naturze obciąć te lśniące włosy. Musiał zacisnąć pięści, by nie pogładzić Dare'a, gdy do niego podszedł. "Cześć, Farro." "Siemasz, Dare." Było coś w tym kocie, że sprawiał, że chciało się uśmiechać. To sprawiało też, że był świetnym barmanem. "Ziemniak w środku?" "Wolałbym, żebyś wyzywał go od warzyw. To dla mięsożercy największa zniewaga." Dare się zaśmiał. "Wilki są takie dziwne." "Powinieneś to wiedzieć." Odgryzł się Farro. Dare błysnął szelmowskim uśmiechem i wymruczał, "Tak, powinienem." Farro odsunął się i przepuścił tygrysołaka. Było za wcześnie na sprzeczkę z Dare'em. Poza tym, nie można było spierać się z kimś, kto się z tobą zgadzał. "Dare!" Pisnął Sammy, wyskakując zza stołu wprost w ramiona Dare'a. Tygrysołak złapał go z łatwością, podrzucając go i przekręcając do góry nogami i machając dzieciakiem za nogę. Chłopiec krzyczał z radości, kiedy nim potrząsał. Dare odwrócił chłopca z powrotem i postawił

delikatnie na nogach. Farro potrząsnął głową. "Muszę już iść." Sammy spojrzał na Dare'a jakby był księżycem i gwiazdami. Pocałował syna na do widzenia. Chciał pocałować też Dare'a na do widzenia, ale że lubił swoje kończyny tam gdzie były, to się powstrzymał. Najgorsze co mógł zrobić, to spotkać się ze Stevenem i pachnieć jak jego tygrysi partner. "Dobrego dnia, skarbie." Usłyszał Dare'a, gdy skierował się do drzwi. Zły kotek. Po raz pierwszy od dawna Farro poszedł do pracy z uśmiechem na twarzy.

***

Farro zaparkował koło samochodu Stevena, tuż przy magazynie. Wychodząc z samochodu, po minie łaka mógł stwierdzić, że nie było żadnych dobrych wieści. Wysokie na metr osiemdziesiąt zmutowane wilki powinny teoretycznie rzucać się w oczy. W rzeczywistości były bardziej przebiegłe niż szczur ściekowy i o wiele trudniejsze do złapania. Kiedy Silver wysłał ich na poszukiwanie śladów obaj mieli nadzieję, że znajdą coś co posłuży jako wskazówka w znalezieniu miejsca pobytu mutantów. "Nic?" "Jeszcze nie wchodziłem, ale zapach jest oczywisty. Nie słyszałem nikogo w środku, a jestem tu od dwudziestu minut, więc sądzę, że jeśli tu byli, to zniknęli. Chciałbym wiedzieć, kto finansuje tych bydlaków." Farro klepnął Stevena po plecach. "Ja też. Chodźmy."

Podeszli do metalowych drzwi, obwąchując powietrze, gdy przez nie przeszli. Weszli do magazynu, ale wystarczyło pobieżne spojrzenie, by wiedzieć, że jest całkowicie pusty. Nie było tam nic oprócz kurzu, pleśni i pajęczyn. Po chwili ciszy mężczyźni postanowili przejść przez budynek w poszukiwaniu śladów. "Jak tam dzisiaj ten mój facet?" Spytał Steven. "W dobrym nastroju. A co? Nie widziałeś się z nim?" Steven wzruszył ramionami. "Nie widzę się z nim każdego ranka. Wciąż nie mieszkamy razem, ani nic." Farro nie musiał widzieć napięcia w ramionach Stevena, żeby wiedzieć, że to był drażliwy temat. Mógł to usłyszeć w jego głosie. "Myślałem, że wy dwaj się ustabilizowaliście?" "On się ustabilizował." Warknął Steven. "Ale po tym jak wspomniałem o takiej możliwości, nie wyznaczył żadnej daty na przeprowadzkę i nie chce się zgodzić na ceremonię wiązania." Farro prawie się zakrztusił. "A od kiedy to łaki potrzebują ceremonii wiązania?" "Odkąd ten jeden spotkał miłość swego życia. Jeśli Anthony może nosić pierścień, to Dare też może. Chcę oznaczyć mojego faceta. Choruję, gdy ludzie na niego patrzą." Farro zaśmiał się i podniósł dłonie w geście pokonania. Steven spojrzał na niego spode łba. "Wybacz, ale możesz założyć łańcuch i obrożę na tego kota, a ludzie wciąż się będą gapić. Wierz mi, jest cały twój. Nawet ze mną nie flirtował, kiedy przyjechał, a jestem prawdziwym przystojniakiem." Steven kopnął pustą puszkę sody, jego ramiona się przygięły. "Wiem, że jest mój. Chcę

tylko by to zadeklarował, czy proszę zbyt wiele?" "Ja bym walił bezpośrednio. Dare to nie jest zbyt subtelny typ. Spakuj manatki, spędź u niego noc i po prostu nie wychodź. W końcu skapnie się, że masz u niego swoje rzeczy. Widziałem twoje mieszkanie. Nie ma tam za wiele. Nie wspominając, że wątpię, by Dare pozwolił ci przenieść do niego któryś z twoich mebli. Jak on tam nazywał te twoje mieszkanko? "Blok męskiej dziwki." Farro zaczął się śmiać. Steven ponownie kopnął puszkę. "Wiem, że spotykałem się z wieloma facetami, ale teraz jestem gotowy na ustatkowanie. Chcę być poproszony." "Myślałem, że już cię zapytał?" "To było miesiące temu i potem już nie nalegał." "Ahhh. Chcesz, żeby się do ciebie zalecał." Między przyjaciółmi nastał moment ciszy. "Walczyliście ze sobą?" Steven zatrzymał się i spojrzał na niego. "Jak można spierać się z Darem?" "Fakt." Powiedział Farro z uśmiechem. "Jeśli nie podoba ci się mój pomysł, możesz po prostu podsunąć pomysł znalezienia wspólnego mieszkania. Albo Dare poprosi, byś z nim zamieszkał, albo będzie chciał znaleźć nowy dom. Masz jakieś preferencje co to miejsca, gdzie chcesz żyć?" Steven potrząsnął głową. "Tak długo, jak mój duży tygrys jest ze mną w łóżku, nie obchodzi mnie, gdzie będę mieszkał." "Hmm." Farro odsunął się na duży krok od Stevena. "Nigdy nie sądziłem, że taka z ciebie cipka." Pięść Stevena ledwie go minęła.

Farro odsunął się na kolejny krok, ale zatrzymał go skrzypiący dźwięk pod stopą. "Co znalazłeś? Spytał Steven. Podniósłszy stopę, Farro zobaczył małą paczkę papierosów. "Dlaczego zaskrzypiały?" "Są produkcji fae. Fae lubią mieć krystaliczne pojemniczki na czubkach. Dodają je do każdej paczki." Powiedział Farro z roztargnieniem. "Skąd to wiesz?" Zapytał Steven patrząc na paczkę z zainteresowaniem. "Widziałem, jak Gallien takie pali." "Chyba nie sądzisz, że ojciec Anthony'ego ma z tym coś wspólnego?" Farro potrząsnął głową, ale nie wiedział, czy bardziej przekonuje siebie, czy Stevena. Przeszukali resztę magazynu, ale nic nie znaleźli. Byli przytłoczeni zapachem gnicia i szczurzych odchodów. Nie było żadnych innych śladów. "Wracajmy do Silvera." Powiedział Steven. "Trzeba mu to przekazać." "I zobaczyć, czy ma jakieś wieści od Anthony'ego." "Taa." Steven westchnął. "Wkrótce wróci. Anthony i ja jesteśmy przyjaciółmi od wielu lat, on nie jest typem, który porzuca kogoś, kogo kocha. Jestem pewien, że miał ważny powód, by zniknąć." "Miejmy nadzieję." Odparł Farro. Rozdzielili się bez dalszych słów.

Rozdział 6 "Musimy dzisiaj pobiegać." Powiedział do Anthony'ego Silver, kiedy przytulali się na kanapie w biurze. Anthony wciąż czuł się niepewnie z powodu odpowiedzi jego wilka na Silvera. Coś było nie tak. Główny problem z pozostania z Zeusem polegał na tym, że nie było tam żadnych innych wilków, z którymi mógłby pobiegać, więc nie miał pojęcia jak jego wilczy duch reagował na innych. Przez chwilę w ich sypialni miał prawdziwą chęć, by rzucić się na Silvera jak na zranionego jelenia i udowodnić mu swoją dominację. "Sądzisz, że to dobry pomysł?" Spytał Anthony, przytulając się bliżej, dopóki nie był prawie na swoim kochanku. Silver wciągnął go całkowicie na swoje kolana. Jego głowa oparła się na czubku głowy Anthony'ego i Silver owinął zaborczo dłonie wokół swojego partnera. "Tak, musimy zobaczyć jak on odpowiada na innych w sforze." Anthony westchnął i potarł głową o pierś Silvera, wdychając jego zapach. Wilk dał mu wyostrzone zmysły. Nigdy nie uświadamiał sobie jak bardzo pewne rzeczy śmierdziały, dopóki nie stał się wilkiem. Silver jednakże pachniał bosko. "Dobrze pachniesz." Warknął Anthony. "A to dlatego, że jestem twoim partnerem." Silver pogładził włosy Anthony'ego. "A teraz, kogo powinniśmy zaprosić?" "Może jakąś małą grupę? Steven i Dare, ty i ja, i może jeszcze Farro." "A nie Ben?" Anthony potrząsnął głową. "Nie zrozum mnie źle. Lubię Bena, ale jest delikatnym wilkiem

i nie chcę, by został zraniony, gdybym zdziczał. Poza tym, nie chcę by jego partnerzy mnie zlikwidowali." Silver zachichotał. "Cóż, możemy spróbować, ale wątpię, by zaszli za daleko." Drzwi biura otworzyły się, odbijając się z trzaskiem od ściany, zagłuszając odpowiedź Anthony'ego. Weszli Steven i Farro. "Cześć chłopaki." Obaj zatrzymali się w połowie drogi. "Wróciłeś!" Steven rzucił się do przodu i ściągnął Anthony'ego z kolan Silvera i obdarzył go kruszącym kości uściskiem. Anthony łapał z trudem powietrze do czasu, aż przyjaciel uwolnił go i oddał w ramiona Silvera. "Nie połam go." Zaprotestował Silver, odzyskując partnera. "Wszystko dobrze." Anthony przechylił głowę, by pocałować swojego kochanka w usta. "Dziwnie pachniesz." Powiedział Farro, zbliżając się, by pociągnąć nosem. "Zeus umieścił w moim ciele wilczego ducha." Farro zmarszczył nos. "Co?" Złość narastała w Anthonym i odwrócił się do Farra. "Po tym, co mi powiedziałeś, myślałem, że teraz będziesz szczęśliwy, skoro jestem już wilkiem." "Co jeszcze powiedziałeś?" Spytał Silver, jego oczy błyszczały złością. "Co takiego powiedziałeś, że mój partner zostawił mnie na parę dni, żeby mieć tą rzecz umieszczoną wewnątrz niego?"

Anthony odwrócił się do niego. "Ta rzecz to wilk. Mój wilk. Przykro mi, że to nie jest to, czego chciałeś, ale teraz przynajmniej mogę z tobą biegać!" "To nie ma teraz znaczenia." Powiedział Silver, ucinając dyskusję, zanim przeszła na tematy, których nie chciał poruszać. "Chcę iść dziś wieczorem na tereny łowieckie i zobaczyć, jak wilczy duch Anthony'ego reaguje na inne wilki." "Dobry pomysł." Zgodził się Farro. "Z radością pójdę." Odwrócił się do Stevena. "Sądzisz, że Dare będzie miał coś przeciwko trochę dłuższej opiece nad Sammym?" "Zadzwonię i zapytam." Powiedział Steven, wyciągając telefon. Anthony chciał mieć ze sobą Dare'a. Ale może lepiej by było, gdyby tygrys jednak się nie pojawił. Nie wiadomo jak Anthony zareaguje na inne wilki; nie chciał nawet myśleć, jakie mogą wyniknąć problemy, gdyby dodać do tej mieszanki tygrysa. Nie miał pojęcia jak ta potężna istota czająca się w nim zareaguje na naturalnych zmiennych. Steven trzy razy wybierał numer. "Nie ma odpowiedzi." Anthony mógł wyczuć zapach strachu wydobywający się z przyjaciela, drażniący i pieprzny. "To nic nie znaczy. Dare może bawi się na dworze z Sammym." Powiedział Silver. Steven potrząsnął głową. "Dare nigdzie nie rusza się bez telefonu, lubi wysyłać mi podczas dnia krótkie wiadomości." Ponaciskał parę innych przycisków na telefonie. "Minęły dwie godziny i nie ma żadnej wiadomości." Jego głos rósł z obawy. "Coś się stało." "Chodźmy." Powiedział Anthony, wychodząc przez drzwi. W ciągu paru minut władowali się do SUV'a Silvera i pruli wzdłuż ulicy. "Jestem pewien, że wszystko jest w porządku." Jak dla Anthony'ego Steven nie brzmiał na przekonanego. Jeśli Steven uważał, że jego partnerowi coś się stało, to miał rację. Jego przyjaciel miał niesamowity instynkt. Im bliżej byli domu Farra, tym większy ogarniał go niepokój, sprawiając, że on, jak i jego

wewnętrzny wilk drżeli z nerwów. Przerażała go myśl, że coś stało się Sammy'emu. Był takim słodkim chłopcem. Nie wspominając, że Steven załamałby się całkowicie, gdyby coś stało się Dare'owi. Anthony nigdy nie widział nikogo tak szczęśliwego jak Steven, gdy wreszcie oznaczył swojego partnera. Silver zatrzymał się na podjeździe z piskiem opon, ale nie trzeba było detektywa, żeby zobaczyć, że stało się tam coś naprawdę złego. Drzwi wejściowe były połamane w drzazgi i zwisały z zawiasu. Krzycząc, Farro rzucił się w kierunku drzwi. "Sammy!" "Farro, nie wchodź tam." Krzyknął Silver. Po raz pierwszy mężczyzna zignorował swojego Alfę. Silver wyskoczył z samochodu i złapał Farra na chodniku. Anthony słyszał, jak Silver rozmawia z Farrem. "Musisz się do kurwy nędzy uspokoić. Wbieganie tam jak oszalały nikomu nie wyjdzie na dobre. Ktokolwiek to zrobił, wciąż może tam być." Steven przeskoczył ponad leżącymi łakami i przebiegł przez drzwi. "Kurwa!" Silver uwolnił Farra i pobiegł za Stevenem z Anthonym i Farrem depczących mu po piętach. Kiedy Anthony wszedł, zobaczył Stevena pochylającego się nad Sammym, nieruchomym, jakby był martwy. Salon był pokryty krwią, spływającą nierównymi kałużami z przybitego mieczem do ściany martwego ciała gospodyni Farra. "Wszystko z nim dobrze?" Wzrok Anthony'ego powędrował do Sammy'ego. Steven przytaknął podnosząc palcem mały kolec. "Wygląda na to, że potraktowali go zastrzykiem uspokajającym, ale jego oddech jest równy." "Gdzie Dare?"

Steven potrząsnął głową. "Zniknął." "Skąd wiesz?" Z pewnością jego przyjaciel nie miał czasu, by przeszukać pokoje. Anthony wpadł do domu raptem chwilę po nim. "Zobacz list." Powiedział, przechylając głowę w stronę martwej gospodyni. Fuj. Anthony nie chciał zbliżać się do ciała, ale nie mógł też zignorować prośby przyjaciela. Odwracając się w stronę zwłok zauważył kartkę. Szok spowodowany widokiem ciała odwrócił jego uwagę od zakrwawionej kartki przybitej do ściany nożem. Ktokolwiek zabił gospodynię, nie był subtelny i ewidentnie nie obawiał się złapania. Powstrzymując mdłości, Anthony zerwał kartkę ze ściany. Przeczytał ją i podał Farrowi. Oczy wilka błyszczały jakby ta scena była czymś więcej, niż mógłby znieść. Patrzył jak Farro czyta wiadomość. Zdradziecka Dziwka Zasłużyła na Śmierć Mam twojego zmiennego kota. Chcesz go odzyskać? Znajdź mnie. Farro zaczął rozdzierać kartkę. "Czekaj!" Anthony skoczył i złapał liścik. Odwracając ją, pokazał jej tył Farrowi. "Zobacz! Zostawił z tyłu mapę." "Obcy mężczyzna zabija twoją gospodynię, porywa opiekuna twojego syna i zostawia zaproszenie, by go znaleźć." Powiedział Silver, pochylając się do przodu, by zobaczyć list. Farro wziął ją z powrotem. Przechylał ją w jedną stronę, potem w drugą, potem oddał ją Anthony'emu. "Nie mogę nic z tego odszyfrować." Twarz Farra zbladła, gdy spojrzał na przybitą do ściany gospodynię. "Dopadnę go." Warknął Steven. "Nikt nie porwie mojego mężczyzny i wyjdzie z tego żywy."

"Jak myślisz, dlaczego wzięli Dare'a?" Zapytał Anthony, wciąż wpatrując się w papier. "Chwila, ja znam to miejsce. To mroczna sfera fae." "Obca sfera?" Silver przyjrzał się bliżej mapie. "Skąd wiesz?" "Widzisz to oznaczenie na dole?" Wskazał na małe okienko z zawijasem. "To oznacza sferę, jest na wszystkich między wymiarowych mapach." "A skąd ty to wiesz?" Spytał Silver unosząc brew. Anthony wzruszył ramionami. "Podróżowałem tu i ówdzie." "Możemy skupić się na znalezieniu mojego partnera?" Powiedział Steven. "Możesz później przesłuchać Anthony'ego." Sammy usiadł, mrugając nieufnie w stronę grupy, dopóki nie zauważył ojca. "Zabrali Dare'a." Chłopiec wybuchnął płaczem. Farro zajął miejsce Stevena, w kojących ruchach gładząc syna po włosach. "To może być pułapka." Powiedział Anthony patrząc ponownie na kartkę. "Nie wiem, dlaczego chcą, byśmy ich gonili, ale jeśli chcemy odzyskać Dare'a, to chyba nie mamy innego wyboru." Steven zwrócił się do Anthony'ego. "Znaleźliśmy to w magazynie. Może należeć do twojego ojca?" Anthony wziął papierosy. Owinął palce wokół paczki i zamknął oczy. Między jego palcami błysnęło światło. Po chwili otworzył oczy i światło znikło. "Nie. Należą do łaka, ale to oznacza związek między mutantami, a fae." "Skąd wiesz?" Spytał Silver. "Fae zostawiają za sobą ślad, gdy czegoś dotykają. Coś jak zapach, który potrafi wyczuć

inny fae. Nie mam za wiele mocy fae, ale wciąż mogę wyczuć esencje przedmiotów." Anthony podniósł mapę. "Weszli w mroczne terytorium fae. Co ma sens. Mimo wszystko, oni są tymi, którzy stworzyli łaki." "Co?" Spytali jednocześnie pozostali. Anthony spojrzał na nich zza kartki. "Nie wiedzieliście?" Silver patrzył gniewnie. "Mroczni fae nie stworzyli łaków!" "Owszem, stworzyli. Łaki są naukowymi eksperymentami mrocznych fae. Wszyscy zmienni są. Kiedy zmęczyli się zabawą z waszą genetyką, wyrzucili was na ziemski padół." Silver skrzyżował ręce. "A kiedy to się stało?" Anthony wzruszył ramionami. "Tysiące lat temu. Podejrzewam, że jeden z mrocznych fae znowu eksperymentuje. Jeśli go złapiemy, możemy oddać go pod sąd Linnela Króla Mrocznych Fae. Król zakazał eksperymentów genetycznych, po tym jak ostatni ze zmiennych został wypędzony." "Dlaczego zostaliśmy wypędzeni?" Steven zmarszczył czoło. "Zmienni rodzili się szybciej niż fae i bali się, że wasi ludzie obalą dominację fae. Więcej niż jeden lub dwóch zostało zatrzymanych jako żołnierze lub zwierzątka, jest paru zmiennych w świecie fae. Mrocznym lub światłym." Steven spojrzał błagalnie na Anthony'ego. "Możesz zabrać mnie do sfery Mrocznych Fae?" "Rozumiem, że musisz iść po Dare'a, Steven, uwierz mi. Ale może będzie najlepiej, jeśli tu zostaniesz, a ja pójdę po niego. Jestem znany w sferze i jestem jej mieszkańcem, więc mało prawdopodobne, bym został zraniony. Dare ma mój znak. Jeszcze tego nie testowałem, ale powinienem go wyczuć kiedy znajdę się na terytorium Fae." "Nie!" Steven złapał Anthony'ego za ramię. "Kocham cię jak brata, Anthony i ufam ci, ale

mówimy o moim towarzyszu życia. Idę z tobą." Anthony spojrzał na umęczoną twarz przyjaciela i nie potrafił mu odmówić. "W porządku, możesz iść." Poklepał Stevena po plecach. Odwróciwszy się do swojego partnera, spytał. "Idziesz z nami?" Silver wpatrywał się w Anthony'ego jakby był talerzem pełnym nachosów. "Chyba nie myślisz, że puszczę cię gdziekolwiek beze mnie? Farro, chcę żebyście ty i Dillon zajęli się sforą, gdy mnie nie będzie. Wy dwaj jesteście najsilniejsi i reszta będzie was słuchać podczas mojej nieobecności." Farro potrząsnął głową. "Dare został porwany podczas pilnowania Sammy'ego. Anthony może i wyczuje Dare'a, ale nie ma gwarancji. Jestem jednym z twoich najlepszych tropicieli. Idę." "A co z Sammym?" Spytał Anthony, zaskoczony, że wilk zostawi syna. "Zadzwonię do Shary, nie ma może instynktu macierzyńskiego, ale jest dobrą wojowniczką. Zaopiekuje się Sammym, a Parker pomoże jej zająć się sforą." Anthony podniósł wzrok znad mapy i zobaczył Sammy'ego w objęciach ojca, jego ciałem trząsały dreszcze. Biedny chłopiec. Oddał mapę Silverowi i podszedł do Sammy'ego. Obejmując jego twarz dłońmi zesłał na niego odrobinę swojej mocy. "Wszystko dobrze, młody człowieku. Uratujemy Dare'a. Śpij." Farro złapał syna, gdy jego ciało zaczęło się osuwać. "Co zrobiłeś?" "Zesłałem na niego sen. Obudzi się w ciągu godziny, lub dwóch. Miejmy nadzieję, że do tego czasu odzyskamy Dare'a, a ten bałagan zostanie uprzątnięty. Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko, ale zamgliłem wspomnienie śmierci jego niani." Farro potrząsnął głową. "Nie. Dzięki, Anthony." Podniósł syna do góry. "Położę go do łóżka, zanim przyjedzie Shara." Zniknął w korytarzu, podczas gdy Steven, Anthony i Silver dyskutowali o różnych opcjach odzyskania ich przyjaciela i partnera.

Kiedy wyczerpali wszystkie możliwości, Anthony złapał telefon i wykręcił numer, który dały mu wampiry. Przynajmniej mógł zrobić jedno. Oczyścić krew, zanim obudzi się Sammy. Wampiry będą wiedziały najlepiej jak zająć się tego typu bałaganem. Farro wrócił i w oczekiwaniu na Sharę zrobił parę kanapek. Nie było sensu zaczynać wyprawy z pustym żołądkiem. Nawet mimo tego, iż wiedział, że powinien być głodny, Anthony zmuszał się do przegryzania kęsów, a Steven zjadł jeszcze mniej. Gdyby to Silver zniknął, Anthony też nie byłby w stanie niczego przełknąć. Shara przyjechała w otoczeniu oparów z motocykla i wściekłym nastroju. Najwyraźniej jej nowy chłopak okazał się dupkiem, a mechanik próbował z niej zdzierać. "Ten drań uważa chyba, że ja produkuję forsę." Narzekała, gdy rozpinała kurtkę. Jej ostry wzrok wyłapał ponure twarze i wciąż przybitą do ściany gospodynię. "Ciężkie popołudnie, co?" Wkroczył Anthony. Ktoś musiał zapanować nad sytuacją. Farro i Steven byli za bardzo przybici, a Silver nigdy nie radził sobie z kobietami. "Tak, musisz popilnować Sammy'ego. W tej chwili znajduje się pod działaniem zaklęcia usypiającego, przez co powinien spać przez następne parę godzin. Ekipa wampirów będzie tu w ciągu godziny, by zająć się gospodynią i sprzątnięciem krwi." Shara zmarszczyła nos, ale wyglądała na zadziwiająco spokojną widokiem tej rzeźni. Nie po raz pierwszy Anthony zastanowił się na jej dzieciństwem, Kiedyś pytał o to Silvera, ale jego Alfa powiedział mu, że była sierotą, nie podlegającym nikomu wilkiem, którego wzięli z ulicy. "No to zobaczymy się później, chłopaki." Wymamrotała. Farro wyglądał jakby chciał zostać i dać jej całą listę rzeczy, którymi powinna się zająć podczas jego nieobecności, ale powstrzymał się. "Jestem gotowy jeśli wy też."

***

Farro patrzył jak Anthony rusza rękoma. W powietrzu rozniosło się migotanie. To było jakby zrobił dziurę we wszechświecie, a oni patrzyli co jest po drugiej stronie, ale może właściwie faktycznie tak było. Farro nie próbował zrozumieć międzywymiarowych podróży, ale patrzenie jak Anthony tworzy portal z minimalnym wysiłkiem powiedziało mu, że nikt ze sfory naprawdę nie rozumiał prawdziwych umiejętności partnera Alfy. Patrząc przez otwór zobaczył świat pełen bujnej zieleni i czegoś jeszcze. "Wy idźcie pierwsi. Będę trzymał portal otwarty." Rozpaczliwie chcąc odnaleźć swojego partnera, Steven przeszedł pierwszy, potem Farro, a kiedy Silver przemieścił się szczęśliwie, Anthony podążył za nimi, machając do Shary na pożegnanie. Kiedy przeszedł przez portal do innego świata, Farro wiedział instynktownie, że to inny wymiar rzeczywistości, Ale nie był przygotowany na atmosferę. Była dziwna. Jego krok był lżejszy, jakby grawitacja za bardzo go nie przyciągała. Powietrze miało również słodszy zapach, jakby nie wypełniały go żadne zanieczyszczenia. Zastanawiał się, czy był jakiś sposób, by złapać ten zapach i zabrać do domu. Oczywiście wątpił, by fae używały autobusów, samochodów, czy innych pojazdów, które psułyby jakość ich powietrza. Patrząc na piaskową drogę, na której się znaleźli, wątpił, by mieli cokolwiek zmotoryzowanego. Przeszukał teren i wszystko co widział, to ogromne, bujne rośliny okrywające krajobraz wysokimi drzewami i ciężkimi winoroślami. Zapach niewidocznych kwiatów przenikał otoczenie. "Pokaż mi jeszcze raz tę mapę." Powiedział Anthony, wyciągając mapę i rozłożył ją o drzewo. Patrząc na niebo wskazał na swoje lewo. "Tędy. Mapa prowadzi w kierunku królestwa mrocznych fae i czuję ulotny ślad Dare'a, jednakże nie potrafię powiedzieć, jak daleko są." Farro patrzył na twarz Stevena, gdy ten szukał jakichkolwiek śladów. Na dróżce było widać ślady stóp, ale nie wiedzieli jak często ta droga była używana. Nie potrafił nawet myśleć o możliwości, że nie odzyskają swojego słodkiego tygrysa całego i zdrowego. Podczas gdy Silver był głową sfory, a Anthony jej duszą, to Dare był jej sercem. Każdy kochał tego dużego, przyjacielskiego kota.

"Możesz przenieść nas bliżej?" Zapytał Silver, mierząc oczami odległość na mapie. Anthony potrząsnął głową i schował mapę do kieszeni. "Nie. Jest tylko parę niestrzeżonych miejsc, gdzie można wejść do królestwa fae. Jeśli król jest w to zamieszany, to lepiej, żeby nie wiedział, że tu jesteśmy." Silver odwrócił się, by spojrzeć na swojego partnera. "Myślisz, że może być w to zamieszany?" Anthony wzruszył ramionami. "Z fae nigdy nic nie wiadomo. Czasami nudzą się i zaczynają mieszać, tylko po to, by zobaczyć co się stanie." Farro szedł w ciszy za pozostałymi mężczyznami i martwił się o Sammy'ego. Miał nadzieję, że zaklęcie Anthony'ego utrzyma się, nim wrócą. Odpowiedzialność za Dare'a kazała mu iść. Gdyby Dare był w swoim mieszkaniu albo w barze, to byłby bezpieczny. Tylko obecność w domu Farra naraziła go na atak. Godzinę później wyczuł pierwszą woń Dare'a. "Czuję go!" "Ja też." Warknął Anthony. Odwrócił się i po raz pierwszy Farro się go bał. Oczy partnera Alfy były lodowato niebieskie zamiast ich naturalnego złota. Istota, która wpatrywała się w niego niczym nie przypominała słodkiego partnera Alfy, którego znał. Energia sączyła się z Anthony'ego, a małe kły ukazały się, gdy otworzył usta. "Są jakąś godzinę drogi od nas." Głęboki mroczny głos powiedział z małej postaci Anthony'ego. Farro przytaknął milcząco, wszystko w nim krzyczało, by Anthony się odwrócił. Niskie burczenie Anthony'ego powiedziało Farrowi, że trzyma jego spojrzenie zbyt długo. Szybko odwrócił wzrok i spojrzał ponad lewym ramieniem Anthony'ego. Pot zrosił mu plecy, kiedy stał tak nieruchomo, jak tylko mógł. Nie chciał wywołać gniewu Anthony'ego. Może miał nad nim przewagę jakichś dwudziestu paru kilogramów, ale nigdy nie wątpił, że w walce to Anthony byłby zwycięzcą. "Chodź dziecino, musimy iść." Dłoń Silvera na ramieniu Anthony'ego odwróciła jego uwagę od Farra.

Anthony potrząsnął głową, jakby wybudzał się z jakiegoś transu. Odwrócił się do swojego partnera. "Tak, chodźmy. Musimy iść parę mil w tę stronę." "Jak często tu bywałeś?" Zapytał Silver, kładąc dłoń na drobnych plecach Anthony'ego, odsuwając go od Farra. Farro westchnął głęboko, kiedy Silver odprowadził Anthony'ego. "To było kurewsko przerażające." Wyszeptał Steven. "No." Zgodził się Farro.

Rozdział 7 Słońce było już w zenicie, gdy czwórka podróżników znalazła otwartą drogę. Była ona jedynie czymś więcej niż rozpłaszczonymi kamieniami, ale była szeroka, czysta i gładka, sprawiając że marsz był przyjemniejszy niż przedzieranie się przez korzenie drzew, lub unikanie nisko zwisającej winorośli. Farro wiedział, że parę kolczastych winorośli celowo skręcało, by uderzyć go w twarz. Wyczuł maleńkie dziureczki w policzku, po których zostaną strupy. "Naprawdę nie podoba mi się to miejsce." Powiedział idący obok niego Steven. "Dziwnie pachnie." "Wcale nie pachnie dziwnie." Powiedział rozbawiony Anthony. Farro odrobinę się rozluźnił. To brzmiało jak dawny Anthony; ten, który nie wyglądał, jakby bez wyrzutów sumienia rozerwałby mu gardło. "A właśnie, że pachnie." Powiedział Farro z uśmiechem na twarzy. "Pachnie jak twój

ojciec." "Hmmm. Chyba masz rację. Naprawdę śmierdzi odrobinę dziwnie." Powiedział Anthony. Wszyscy wybuchnęli śmiechem. Ogłuszający hałas przed nimi sprawił, że zeszli na bok drogi. Chwilę później, zza zakrętu wyłoniło się sześć postaci na koniach. Byli ciemnowłosi w ciemnozielonych szatach ze srebrnymi opaskami. Zatrzymali konie i otoczyli podróżników. "A co mu tu mamy?" Zatrzymał się przed nimi wysoki mężczyzna z szerokimi ramionami i szyderczym uśmiechem. "Dupę na koniu?" Odpowiedział mu Anthony. "Carrow?" Zapytał ten radośnie. "Kylen?" Spytał Anthony. Jeździec zszedł z konia i podbiegł podnieść Anthony'ego w ogromnym uścisku. Farro pomyślał, że gdyby nie pozostałych pięciu jeźdźców, Silver rozszarpałby mężczyźnie gardło. Kiedy tylko mężczyzna go uwolnił, Anthony cofnął się. "Co ty tu robisz stary druhu?" Uśmiechnął się fae. "Kylen, pozwól, że przedstawię ci mojego towarzysza życia, Silvera." Mężczyźni wymienili nieprzyjazne spojrzenia. "I moich przyjaciół, Stevena i Farra. Partner Stevena został porwany. Podążamy tą drogą za paroma zmutowanymi wilkami." "Te okropniaste bestie." Powiedziała jedna z kobiet, jej koń poruszał się niespokojnie. "Widzieliśmy ich z daleka, wyglądali, jakby coś nieśli, ale trzymaliśmy się z daleka. Nie szukamy walki." "A ja tak." Powiedział Farro, podchodząc bliżej. "Zabrali naszego przyjaciela i zamierzamy

go odzyskać." Kylen spojrzał na niego, w czarnych jak węgiel oczach błyszczało zainteresowanie. "Jesteś mężczyzną idącym na skazanie, podążając tak daleko za przyjacielem. Mam nadzieję, że twój partner docenia twoje poświęcenie." "Nie mam partnera. Wszystko co mam, to mój mały chłopiec. A teraz, jeśli nam wybaczycie, udamy się w naszą drogę." Po chwili wahania Kylen odciągnął swojego konia za cugle. "Pójdę. To dzień smutku, gdy rycerz odwraca się plecami do potrzebujących pomocy." "Ja muszę jechać." Kobieta, która przemówiła spojrzała na Kylena z dezaprobatą, zanim obdarzyła Anthony'ego olśniewającym uśmiechem. "Lordzie Carrow, powodzenia w twoim zadaniu i przekaż moje pozdrowienia ojcu." Nie czekając na odpowiedź, uderzyła piętami i skierowała konia obok nich. Dwóch z pozostałych szybko za nią podążyło. "My zostaniemy." Dwójka mężczyzn siedząca w siodłach spojrzała w dół na grupkę. Farrowi zajęło chwilę, by zorientować się, że patrzy na bliźniaków. Mimo, że w ludzkim świecie nie było to specjalnie rzadkie, to o bliźniakach fae praktycznie się nie słyszało. "Nie wiedziałem, że istnieje jakieś bliźnię fae." Wyskoczył. "Jest nas dwóch z tego rodzaju." Odpowiedział ten po prawej na śmiech brata. "Jestem Viell, a to mój brat Vien." "Miło was poznać." Powiedział Farro, mimo że tak naprawdę miał to gdzieś. Chciał po prostu już iść. "Chodźmy." Powiedział Silver, kontynuując drogę. Fakt, że musiał iść koło Kylena wcale go nie peszył. Farro wyczuł zapach satysfakcji, gdy Alfa objął prowadzenie. Nie nabierając się, Anthony szybko dołączył do swojego partnera. "Zrobimy rozpoznanie i zobaczymy, czy możemy podążyć za szlakiem." Powiedział jeden z

bliźniaków. Farro nie potrafił ich rozróżnić, ale to nie miało znaczenia, bo parę sekund później niewiele było do zobaczenia. Z tego co słyszał o fae, nie myślał, że będą tacy skłonni do pomocy. Plotki i doświadczenie z ojcem Anthony'ego sprawiały, że sądził, że byli chłodną rasą. Może to boska połowa Galliena robiła z niego zimnego drania. Kylen cofnął się, by do nich dołączyć. Jego czarne oczy patrzyły na Farra z niepokojącym zainteresowaniem. "Jak ma na imię twój dzieciak?" "Sammy." Farro przełknął łzy na myśl o swoim małym synku. Marla może i była suką, ale nie zasługiwała na taką śmierć. Miał nadzieję, że zaklęcie Anthony'ego utrzyma się nim wrócą i będzie mógł po tym wszystkim zabrać ich do domu. Do tej pory nawet nie przyszło Farrowi do głowy jak bardzo polegają w kwestii powrotu na partnerze Alfy. "Też jest łakiem?" Farro mrugnął. "W połowie. Jego matka była człowiekiem. Nawet nie wiem, czy umie się już zmieniać. Mój przyjaciel Dare pilnował go, gdy go porwali." "Dlaczego go zabrali?" "Nie wiemy. Z listu wynikało, że chcą, byśmy za nimi podążyli." Steven wtrącił się do rozmowy. "Sądzimy, że doprowadzą nas do naukowca, który eksperymentuje z łakami. Mutanty w naszej przestrzeni sprawiają wiele kłopotów i polują na sfory." Farro czuł zwiększający się z każdą chwilą niepokój przyjaciela. "Co sprawia, że te są inne?" "Nie wiemy." Opowiedział Farro. "Podali Sammy'emu środek uspokajający i zostawili go niezranionego, ale wypatroszyli moją byłą gospodynię, zostawiając liścik, że nas zdradziła. Wyglądało na to, że myśleli, że robią nam przysługę." "Może zrobili." Powiedział Kylen. "Gdyby zdradziła was, jak zaznaczyli, jak poradziłaby

sobie z tym sfora?" "Silver musiałby ją zabić." Powiedział Steven. "No i co za różnica?" Farro spojrzał do góry na tego fae i zrozumiał, że Kylen naprawdę nie zrozumiał różnicy. "Bo on nie przyszpiliłby jej do ściany jak owada, podczas gdy taplałby się w jej krwi, ani nie zabiłby jej, gdyby istniała możliwość, że mały chłopiec może znaleźć jej ciało." "Och." Przez chwilę szli w całkowitej ciszy. Stukot końskich kopyt był jedynym dźwiękiem na drodze. Zapach Kylena mamił Farra przy każdym kroku. Pomimo obawy o życie Dare'a, nagle poczuł obezwładniającą go chęć zaciągnięcia mężczyzny do najbliższego drzewa i pieprzenia go, jakby nie miało być jutra. "Zbliżamy się." Powiedział Anthony, zatrzymując się, by do nich przemówić i przerwać myśli Farra. "Czuję Dare'a, ale słabo. Zamek nie jest zbyt daleko." Bliźniaki wróciły jak tylko skończył mówić. "Udali się na wschodnią od zamku." Powiedział jeden. "W kierunku Scalivale." Dopowiedział drugi. "Dziękuję chłopcy." Zwrócił się do nich Anthony. Para skłoniła się. "Jedźcie do miasta i zdobądźcie tyle informacji, ile zdołacie. Spotkamy się tam." Odjechali. "Dlaczego są posłuszni Anthony'emu?" Spytał Farro kiedy bliźniaki popędziły, by spełnić

rozkaz. Tych kilku fae, których dotąd poznał nie podporządkowałoby się, nawet gdyby chodziło o wydostanie się z płonącego budynku. "Może i jest tylko w jednej czwartej fae, ale wciąż jest szósty w kolejce do tronu." Farro potknął się. Zawsze pomocny Kylen złapał go za ramię, by ten nie upadł. Kiedy tylko stał prosto, mężczyzna go puścił. "Nie wiedziałeś, że pochodzi z rodziny królewskiej?" Spytał zaskoczony Kylen. Farro potrząsnął głową. "To jeden z powodów, dla których rzadko tu przybywa, odkąd osiągnął pełnoletność. Zbyt się do tego nadaje. A teraz, gdy wybrał sobie na partnera łaka, nie każdy będzie brał pod uwagę, że jest oznaczony." "Dlaczego do cholery nie?" Spytał Farro. "Łaki uważane są za gorsze?" Wkurzało go poczucie wyższości jakie fae czuły w stosunku do innych istot. Kylen przytaknął. "Przez niektórych tak, ale to nie jest główny powód. Jeśli twoje życie jest określanie w wiekach, a nie latach, sparowanie z kimś kto nie jest fae, jest uważane za tymczasowe. Zainteresowane grupy będą czekać na właściwy moment, aż obecny partner umrze. Było zbyt wiele podekscytowania, kiedy umarł Andrew. Wszyscy mieliśmy nadzieję, że przybędzie i wybierze kogoś z zamku." Steven zaśmiał się. "Wierz mi, jak już poznał Silvera to nie będzie nikogo innego." Kylen spojrzał na parę idącą przed nimi. "Wydają się być z sobą bardzo blisko."

***

Anthony wyczuwał furię wylewającą się z Silvera. Wiedział, że popełnił błąd wysyłając bliźniaki do wioski. Niewyparzona gęba Kylena stanie się jego upadkiem.

"Jesteś członkiem rodziny królewskiej?" Spytał Silver niskim, niebezpiecznym tonem. "Dlaczego mi nie powiedziałeś?" Anthony wzruszył ramionami. "To nie jest ważne. Jestem architektem. Ja nawet rzadko przybywam do tego miejsca." "Kurwa. Nic dziwnego, że twój stary patrzy na mnie, jak na coś co przyczepiło mu się do buta." "Ojciec patrzy tak na każdego poza matką. Zapomnij o jego zdaniu, powinieneś się przejmować wyłącznie moim." Warknął Anthony. "Poza tym, bycie szóstym w kolejce do tronu jest tak bliskie korony, jak księżyc do ziemi. Nie chodzi jedynie o to, że oni wszyscy będą żyć wiecznie, ale jeśli będą mieli dzieci ich linia będzie przede mną. To tylko honorowe wyróżnienie. Jesteśmy partnerami. I taki jest koniec." "Cholerna racja." Zgodził się Silver. Parę mil później dotarli do miasta, by znaleźć bliźniaków opierających się o zewnętrzne bramy, koni nie było nigdzie widać. Skłonili się Anthony'emu, kiedy pojawili się on i Silver. Przemówił Vien. "Sądząc po pogłoskach, jest naukowiec nazywany Lorus Korl, który mieszka w dużym szarym domu na skraju miasteczka i robi coś z łakami." "Chcę odzyskać mojego partnera." Podszedł do nich Steven. "Chodźmy dorwać tego typa." Anthony zrobił ruch, by zatrzymać przyjaciela. Oglądając się za siebie, zobaczył, że Kylen zostawił swojego konia w zagrodzie przy wejściu i podążył z Farrem depczącym mu po piętach. Silver stał koło Anthony'ego. "Czy możemy iść, wasza wysokość?" Anthony posłał ukochanemu swoje najbardziej protekcjonalne spojrzenie. "Dla ciebie Lordzie Carrow."

Silver uśmiechnął się pod nosem. "Będziesz miał czerwony tyłek, jeśli jeszcze coś przede mną ukryjesz." Wewnętrzny wilk Anthony'ego warknął niezadowolony, ale jego ludzkiej połowie spodobał się ten pomysł. "Pogadamy o tym jak będziemy sam na sam w domu." Powiedział posyłając kochankowi zalotne spojrzenie. Grupa weszła na zatłoczony rynek nie zniechęcona oślepiającym asortymentem klejnotów, magicznych lekarzy oraz eleganckich kobiet i mężczyzn na sprzedaż. Nie zamieniali między sobą żadnych słów kiedy szli za bliźniakami do szarego domu. Miał on dwuspadowy dach z jasnoczerwonymi okiennicami. "Jak mamy wkroczyć?" Zapytał Silvera. "Spróbujmy głównym wejściem." Alfa podszedł do drzwi i nacisnął dzwonek. Nikt nie otworzył. Silver wzruszył ramionami i wykopał drzwi. Cienkie drewno rozsypało się pod jego stopą. "Dałem im szansę."

***

Farro wszedł do pomieszczenia krocząc Stevenowi po piętach. Poczucie winy i uczucie w stosunku do Dare'a sprawiły, ze pragnął znaleźć tygrysołaka i zabrać go do domu. Wszyscy zatrzymali się jak tylko weszli do pomieszczenia. Tam, gdzie powinien być zwykły salon, znajdowało się sterylne laboratorium z rzędem komputerów po jednej stronie i wystarczającą liczbą chemikaliów, by spalić całe miasteczko. Miejsce pachniało okropnie, jak legowisko szalonego naukowca. Pomieszczenie było puste. Farro obwąchał powietrze, ale nie mógł wyczuć nic innego, niż

silny odór chemikaliów. Anthony skierował się ze swoim partnerem w stronę korytarza. Farro już chciał za nimi podążyć, tylko po to, by Kylen złapał go za rękę. Warknął na fea, jego wilk nie lubił powstrzymywania. "Nie wbiegaj tam, dopóki nie upewnimy się, że nie jest pusto. Kto się zajmie twoim synem, gdy będziesz martwy?" Anthony powiedział mu kiedyś, o tym jak ważne są dzieci dla fae, jako że ich wskaźnik urodzeń był niski. Wyglądało na to, że dzieci były chronione na równi z rodzicami. Im więcej dowiadywał się o fae, tym bardziej wydawały mu się dziwne. Wycie dobiegające z innego pomieszczenia zmieniło wszystko. Ledwie miał szansę, by tam pobiec, gdy Dare skoczył obok niego w tygrysiej formie. Ryk tygrysa odbił się po całym korytarzu. Farro pobiegł za nim z resztą. Krótki korytarz prowadził do innego ogromnego pomieszczenia, ciała pływały w czystej cieczy, ustawione wzdłuż ścian. Łaki w różnych stadiach zmiany, blade, nieruchome i martwe. Niskie warczenie zaskoczyło Farra i odwrócił się, by zobaczyć Dare'a stojącego na tylnych łapach, wpatrującego się w zmutowanego łaka przywiązanego do ściany metalowymi uprzężami. Mutant zdawał się bardziej urażony, niż przestraszony. Zajęło mu chwilę na uświadomienie sobie, że tygrys nie atakował go, tylko chciał zerwać krępujące go więzy. "Dare." Steven przebiegł dłońmi po ciele partnera, szukając ran. "Nic ci nie jest." Westchnął, owijając ramiona wokół warczącego tygrysa. "Zmień się." Na rozkaz swojego partnera Dare zmienił się z tygrysa w człowieka, ukazując nagą złotawą skórę. Dłoń zasłoniła oczy Farra. "Nie musisz na to patrzeć." Głos Kylena, twardy i zimny, nie przyjmował do wiadomości argumentów. Farro słyszał jak szepce jakieś zaklęcie.

"Dzięki, fae." Powiedział Dare. "Co zrobiłeś?" Spytał Farro wciąż nic nie widząc. Kylen odsunął dłoń. "Dałem mu ubrania. Nie musisz widzieć go nagiego." Farro spiorunował go wzrokiem, ale mężczyzna był niewzruszony. Dare stał w tym samym miejscu ubrany w dżinsy i luźną koszulkę, zakryty od szyi do stóp. Miał nawet czarne tenisówki. "Vien, Viell. Sprawdźcie resztę domu. Zobaczcie, czy ktoś jeszcze tu jest i przyprowadźcie go do mnie. Dare, co to za istota?" Zapytał Anthony, gdy podeszli z Silverem. "Peter. Pomógł im mnie porwać. Wzięli moją krew, ale Peter przekonał ich, by mnie nie zabili." Mutant zwany Peterem nie był w dobrej formie. Krew pokrywała większą część jego ciała, ale wystarczyła tylko chwila, by zobaczyć dlaczego mężczyzna krzyczał. Małe elektrody przypięte do jego ciała wysyłały w równych odstępach do jego ciała fale wstrząsów. Anthony zdjął elektrody, a Kylen położył dłonie na zmiennym i kolejnym zaklęciem zmniejszył na jego ciele oparzenia. "Dobrze mieć cię blisko." Powiedział Farro, patrząc na pracę fae. Oczy Kylena wypełniły się ciepłem. "Dziękuję." "Odsuńcie się." Silver pociągnął za dźwignię i złapał upadającego mutanta. "Dlaczego chcieliście, byśmy za wami podążyli?" Zapytał Silver, najwyraźniej niechętny by przymknąć oko na porwanie Dare'a, nawet jeśli ten był cały i zdrowy. Mutant zamrugał, próbując oczyścić sobie wizję i zebrać myśli. "Nie każdy z nas tego chciał." Wyszeptał łapiąc oddech. "Nie chciałem, by to samo co nam przydarzyło się tygrysołakowi, ale kiedy zaprotestowałem, naukowiec mnie zakuł. Nie sądzę, by któryś z was mi uwierzył, ale nie wszystkie mutanty są złe. Z tego co widzę, najpierw atakujecie, a potem pytacie. Musiałem

skorzystać z okazji, że przyjdziecie za jednym ze swoich." "Co z pozostałymi, którzy byli z tobą w moim domu?" Spytał Farro, ciekawy tych którzy pocięli jego gospodynię. "Zabici." Skinął w kierunku tub. "Nie byli już dłużej użyteczni. Miałem być następny, ale chciał przeprowadzić najpierw parę testów. " "Gdzie naukowiec?" Steven odgarnął Dare'owi włosy z twarzy. Farro widział, że wilkołak potrzebował kontaktu ze swoim partnerem. "Uciekł. Ktoś dał mu cynk. Powiedział, że wy nadchodzicie, więc złapał notatki i uciekł." "Kto mu powiedział?" Peter zamrugał oczami ze zmęczenia. "Nie wiem, jakiś posłaniec. Nie słyszałem ich." "Gdzie mógł pójść?" Spytał ze złością Silver. "Nie wiem. Trzymał mnie i moich przyjaciół z dala od innych zmutowanych łaków. Wiedział, że jesteśmy inni. Że nie zgadzamy się do końca z jego przekonaniami." "Jak wiele grup mutantów tu jest?" Zapytał Anthony. Peter potrząsnął głową. "Nie wiem. Wiem tylko, że chce stworzyć jedynego w swoim rodzaju łaka i nie spocznie, póki tego nie osiągnie. Dotąd nie miał w swojej kolekcji tygrysiego DNA. Teraz nawet kotołaki nie są bezpieczne. Będzie chciał jednego, by stworzyć tygrysiego mutanta. Zostawił go tu tylko dlatego, że nie miał tylu ludzi, by go wziąć i dalej mieć chroniony tyłek." "Nie będzie miał nawet okazji, by znowu porwać mojego partnera," Warknął Steven. "Musimy zabrać stąd Dare'a." Powiedział Silver. "Zanim Korl zbierze wystarczającą ilość ludzi, by wrócić po tygrysa, a z tego co widzę ma niezłą kolekcję sługusów."

Bliźniaki wróciły z pustymi dłońmi. "W pozostałej części domu nic nie ma. Nie ma nawet łóżka. Czymkolwiek to miejsce jest, to nie jest dom tego gościa. Musi mieszkać gdzieś indziej." Farro nie był pewny, który to powiedział. Nie znał ich na tyle dobrze, by ich rozróżnić. Anthony zajął się wydawaniem im rozkazów. "Wy dwaj udacie się do króla złożyć wniosek o poszukiwanie tego mężczyzny za zbrodnie przeciw koronie. Złamanie królewskiego prawa powinno wystarczyć, by zezwolić na poszukiwania. Jeśli nie, przekażcie go mnie i spróbuję z nim pogadać." Silver zmarszczył brwi. "Uważaj, nie używaj za dużo perswazji." Anthony zaśmiał się. "Nie martw się szkrabie. Moje naprawdę dobre techniki zostawiłem dla ciebie." Peter wstał, górując nad Silverem. Silver zawarczał. Niskie ostrzegawcze burczenie w piersi Alfy. "Uspokój się kochanie, on nic nie może poradzić na swój wzrost." Anthony spojrzał na Petera. "Pamiętasz, kiedy dokładnie zostałeś zmieniony?" "Dwa miesiące, dziesięć dni i trzy godziny temu." Powiedział Peter jak skazaniec. "No cóż, to wiele upraszcza. Chciałbyś, żebym zmienił cię z powrotem?" "Możesz to zrobić?" "Mogę odwrócić twój mutację, ale wciąż będziesz zmiennym. Nie mogę zmienić tego, z czym się urodziłeś." Silver złapał Anthony'ego za rękę. "Od kiedy to umiesz?" "Powiedzmy, że nauczyłem się paru sztuczek, gdy byłem u dziadka. Mogę cofnąć czas, ale

tylko w małym wymiarze, więc proszę, żadnych głupich pomysłów o podróżowaniu w czasie." Farro widział, że Silver chce zadać jeszcze parę pytań, ale to nie był odpowiedni czas na to. "Co chcesz w zamian?" Zapytał Peter z ostrożnym wzrokiem. "Chcemy twojej pomocy w dopadnięciu tego bydlaka." Powiedział Silver. "Jesteś jedynym, który zna zamierzenia tego psychola. Byłeś najbliżej i możesz mieć informacje, które będą użyteczne. Chodź z nami i pomóż nam pokonać tego dupka." "Macie to nawet bez zmieniania mnie." Peter miał gniew w oczach, jego długi pysk wykrzywiał się, kiedy mówił. "Zabił moich przyjaciół i zmienić mnie w tę bestię. Będę miał swoją zemstę." Peter skupił się na Anthonym. "Zrobię wszystko, by znowu być sobą." "Połóż swoje dłonie na moich." "To cię nie zrani, prawda?" Spytał Silver pieszcząc szyję Anthony'ego. Anthony pocałował go w policzek. "Nic mi nie będzie." Dłonie Petera złączyły się z dłońmi Anthony'ego. "Skarbie, musisz się odsunąć." Powiedział Anthony do Silvera. Następnie odwrócił swą uwagę z powrotem do Petera. "Zamknij oczy i przypomnij sobie dokładny moment, w którym zostałeś zmieniony."

***

Anthony podążył za umysłem Petera do chwili, gdy ten przeszedł przemianę. Używając techniki, której nauczył go dziadek, Anthony podążył ścieżkami Petera i skupił się na tej przed przemianą. Wydłużony pysk zwęził się i ostatecznie skupił do normalnych ust. Jego poszerzone brwi zanikały, dopóki nie stały się na nowo ludzkie, a nadmierne owłosienie na jego ciele zanikło.

Stojący przed nimi mężczyzna był przystojnym człowiekiem o ponad metrze osiemdziesiąt wzrostu z niebieskawozielonymi oczami i czarnymi jak smoła włosami. "Jako człowiek wyglądasz o wiele lepiej." Powiedział Anthony, zanim uwolnił dłonie mężczyzny. Peter spojrzał na swoje palce, podziwiając ich ludzkie cechy. "Zrobiłeś to. Naprawdę mnie uleczyłeś." Anthony wzruszył ramionami. "O to chodziło." Silver owinął wokół niego ramiona. "Moja dziecinka ma wiele talentów." "Wynośmy się stąd." Powiedział Anthony. Dare płynnie zmienił się z powrotem w człowieka i założył ciuchy, które musiał zrzucić zanim się ostatnim razem zmienił. Kiedy wszyscy już byli gotowi, Anthony otworzył portal prowadzący prosto do salonu Farra. Wzruszył, widząc zaskoczone spojrzenie Farra. "Ciężko jest stworzyć portal prowadzący do sfery fae. Wyjść jest już łatwiej." Farro odwrócił się do Kylena. "Dziękuję za twoją pomoc i za pomoc bliźniaków." Jego wilk zawył na myśl o rozdzieleniu z tym przystojnym fae. Farro spanikował. Kylen uspokajał go, zarówno jego wilk, jak i człowiek uważał go za zbyt kuszącego. Farro szarpnął głowę do tyłu, gdy uświadomił sobie, że pochyla się i wdycha zapach Kylena. "Wracam z tobą." Powiedział Kylen. "Kontaktowałem się telepatycznie z Królem Linnelem i jest on zaniepokojony tym naukowcem działającym na taką skalę bez jego wiedzy. Inni muszą mu pomagać. To coś, na co król nie może pozwolić. Zostałem wysłany by wrócić z tobą i ocenić sytuację." "A co z bliźniakami?" Zastanawiał się dlaczego bliźniaki nie użyły telepatii do skontaktowania się z ich królem.

"Wciąż potrzebują pisemnego oświadczenia króla ogłaszającego naukowca jako wyjętego spod prawa. Kiedy Korl zostanie złapany, zostanie wypędzony i pozbawiony mocy fae, to dla nas największa kara." "A co jeśli nie jest fae?" Zapytał Farro. "Znaczy, jest taka możliwość?" Dare potrząsnął głową. "Zdecydowanie jest fae. Czułem to." "Wtedy go stracą." Wyraz twarzy Kylena powiedział Farrowi wszystko, co chciał wiedzieć. Po złapaniu i karze od króla fae, śmierć będzie aktem łaski. Bez słowa Kylen przeszedł przez portal do domu Farra. Marszcząc brwi, Farro ruszył, by podążyć za kuszącym fae.

***

Farro przeszedł prze portal, potknął się o dywan i upadł z głową przy stopach Kylena. "Nie musisz przede mną upadać, przystojniaku. Jestem cały twój." Zażartował Kylen. Jego uśmiech zbladł, kiedy zobaczył jak Anthony przyszpila go złotym spojrzeniem. "Będziesz się zachowywał." "Tak, mój panie." Kylen nie zawahał się w złożeniu ukłonu lordowskiej mości. Część ludzi miała problem z unikaniem przez Anthony'ego królestwa fae, ale on nie był jednym z nich. Wiedział, że jeśli byłaby taka potrzeba, Anthony byłby tam, ale na jego etapie życia chciał tworzyć, a nie niszczyć. Kylen miał ogromny szacunek dla półboga i nie chciał go rozgniewać, ani rozczarować. "Silver i ja wracamy do domu zastanowić się nad następnym krokiem. Dare, chcielibyśmy byś ty i Steven przybyli dziś na tereny łowieckie i Farro, też jeśli możesz. Jeśli nie chcesz zostawiać dzisiaj syna, to całkowicie to rozumiemy." Farro potrząsnął głową. "Chcę spędzić trochę czasu z Sammym. Upewnić się, że nic mu nie

jest." Rozejrzał się naokoło i uśmiechnął. "Wygląda na to, że wampiry tu były. Dom wygląda w porządku." Pozostali skinęli zgadzając się. Kylen nie wiedział jak to wyglądało wcześniej, ale aż świeciło czystością. "Steven i ja spotkamy się z wami na terenach sfory o dziesiątej." Powiedział Dare. "Świetnie. Kylen, idziesz z nami? Możemy na czas twojej wizyty ulokować cię w jednym z apartamentów." Kylen otworzył usta, żeby odpowiedzieć, ale przerwał mu Farro. "Gdzie Shara?" Farro pobiegł korytarzem. Kylen ruszył za nim, obawiając się tego, co mężczyzna może tam znaleźć. Pokój wyglądał jak fantazja każdego chłopca z łóżkiem w kształcie wyścigówki i kolorowymi meblami. Na łóżku leżał pluszowy miś. "Nie!" Farro zakrył dłonią usta. "Och nie!" "Ćśś." Kylen objął Farra. "Ćśś. Odzyskamy twojego syna." "To była Shara." Warknął Steven. "Parker powiedział mi, że w naszych szeregach jest wróg. Zakładałem, że to Shara, ale nigdy nie spodziewałem się, że zrobi coś takiego. Musiała kontaktować się z naukowcem. Tylko ona oprócz naszej czwórki wiedziała, że udajemy się do sfery fae. Nawet inni nie wiedzieli gdzie idziemy." "Zabiję ją!" Kylen bardziej poczuł, niż usłyszał słowa Farra. Nawet nie potrafił sobie wyobrazić przez co przechodził zmienny. Dzieci były skarbem dla fae. Porywanie dzieci wywołało więcej niż jedną krwawą wojnę. "Gdzie mogła pójść?" Spytał Kylen, pewny, że chociaż jeden znał jej nawyki.

"Ja mogę go znaleźć." Powiedział Anthony spokojnym głosem. Kylen przechylił się, gdy głowa Farra uniosła się z jego piersi. "Anthony?" Lord fae rozejrzał się, patrząc wszędzie tylko nie na Farra. "Pamiętasz jak w zeszłym roku zrobiliśmy wszystkim dzieciakom badania medyczne, gdy panowała infekcja?" Farro przytaknął. Zmienna grypa rok temu rozłożyła wszystkie dzieciaki. Wszystkie musiały przyjąć szczepionkę. "Wczepiłem wszystkim urządzenie naprowadzające." Farro odsunął się od Kylena i rzucił się na Anthony'ego przytulając mężczyznę tak mocno, że Kylen pomyślał, że słyszy trzask kości. "Ty przebiegły, podstępny, piękny mężczyzno." Wymamrotał Farro. Połykając łzy uwolnił półboga kiedy Silver zaczął warczeć. Kylen spojrzał na grupkę. "Chodźmy na polowanie." Dane są w moim komputerze w klubie. Chodźmy tam i zobaczmy, czy możemy go znaleźć."

Rozdział 8 Ostatecznie zlokalizowanie Sammy'ego okazało się prostym zadaniem. Komputer Anthony'ego szybko znalazł młodego zmiennego, jako że znajdował się on raptem parę kilometrów stąd. "To dom Shary." Powiedział Anthony patrząc na lokację. "Ta suka zabrała go do swojego domu."

"Zapewne nie spodziewała się, że wrócimy tak szybko albo sądziła, że naukowiec nas zabije." Farro wpatrywał się zahipnotyzowany w błyszczący punkt. "Mam nadzieję, że nic mu nie zrobiła." "Nie czeka na naukowca, on nigdy nie wkracza do tej sfery." Podpowiedział Peter. "Wysyła tu swoich sługusów, by przekazywali informacje, ale nie przychodzi osobiście. Jak na szalonego naukowca ma bardzo wrażliwe zatoki. Może ona czeka na odbiór. Zazwyczaj wysyła innych do brudnej roboty. Z przyjemnością położyłby łapska na młodym zmiennym. Wkurzył się, kiedy się dowiedział, że zostawiliśmy Sammy'ego." "To dlaczego zabrała go i się odkryła?" Zapytał Farro. "Musi wiedzieć, że dowiemy się, kto jest za to odpowiedzialny gdy wrócimy i zobaczymy, że mój syn zniknął." "Spanikowała." Powiedział Anthony. "W tej chwili obawia się bardziej naukowca, niż nas. Będziemy musieli to skorygować." Farro skręcał się z chęci wybiegnięcia i ściągnięcia Sammy'ego, ale nie chciał zrobić niczego, co pchnęłoby Sharę do zabicia jego syna. Musieli być sprytni. Kylen usiadł obok niego i niech go cholera weźmie jeśli nie zaczął się przechylać w jego stronę. Fae pachniał niesamowicie, ale nie w ten kojący sposób jak partner Alfy. Kylen pachniał jak ktoś na kogo Farro chciał się rzucić i pieprzyć każdy cal jego ciała, aż ten nie przyzna się, że należy do niego. Kurwa! Kylen był jego partnerem. Farro skoczył na nogi, jego żołądek skręcał się nieprzyjemnie. Mała przekąska jaką chwilę temu zjadł, muliła go jakby był po przejażdżce kolejką górską po zjedzeniu podwójnego cheesburgera i mlecznego shake'a. "Co się dzieje?" Anthony, zawsze wyczulony na swoją sforę, patrzył na niego z zatroskaniem. "On jest moim partnerem!" Cholera jasna! Nie zamierzał tego wykrzyczeć, szczególnie przed widownią. Wilk wewnątrz niego zawył z satysfakcji. Ludzka połowa spojrzała na siedzącego na kanapie fae i chciała uciec. Nie był gotowy na partnera. Ledwie był gotowy na wkroczenie do

puli randek. Jego randka z Jagerem miała go przyzwyczaić do spotykania się z innymi, nie do długoterminowego zobowiązania. Jeśli sparuje się z Kylenem, a mężczyzna umrze, to kto zajmie się Sammym? Widział ludzi, którzy ze względu na dzieci wytrzymywali po śmierci swojego partnera. Nie robili tym nikomu przysługi. Sammy zasługiwał na coś więcej niż snujący się cień rodzica. "Oddychaj." Głos Silvera razem z dłonią klepiącą go po plecach uspokoiła jego atak paniki. "Dzięki." "Dlaczego się zapowietrzyłeś? Większość wilków cieszy się, gdy znajduje swoją drugą połowę." Głęboki głos Silvera wypełnił go, uspokajając jego wilka. Nie mogło się stać nic złego, gdy wspierał cię Alfa. "Sammy. Nie chcę by dorastał sam." Kylen zaśmiał się. "Jeszcze nie jesteśmy sparowani, a ty już planujesz mój pogrzeb? Musisz wiedzieć, że fae bardzo ciężko jest zabić. Nie jest to niemożliwe, ale trudne. Zapewne cię przeżyję, mój śliczny wilku." Silver odsunął się i pozwolił podejść Kylenowi. Czarne oczy fae błyszczały ciepłem. Zbliżył się, obejmując twarz Farra dłońmi. "Po tym jak odzyskamy Sammy'ego, zajmiemy się faktem naszego partnerstwa. Naszym głównym celem jest odnalezienie naszego syna." "Naszego syna?" Od kiedy to dzielili jego dziecko? "Fae hołubią swoje dzieci. Jeśli naprawdę jestem twoim partnerem, to jest teraz także moim dzieckiem." Kylen nie zamierzał ustąpić ze sparowania ze zmiennym. Farro już przyznał, że są towarzyszami życia; zgodnie z tradycją zmiennych reszta powinna się ułożyć. Pragnął dziecka odkąd był na tyle dorosły, by wiedzieć, z czym się to wiązało. Niestety, jako że dzieci były rzadkością, kobiety fae miały je jedynie gdy były w związkach. A jako że Kylen nie był za bardzo

chętny do stałego, albo w połowie stałego związku z kobietą fae, jego szanse na posiadanie dziecka były równe zeru. Do teraz; teraz bogini wreszcie zdecydowała się oddać mu przysługę i zapewnić nie tylko tego cudownego zmiennego partnera, ale także dziecko. Jeśli mały będzie jak jego ojciec, to będzie kompletnie szczęśliwy. "Jak odzyskamy Sammy'ego?" "Musimy się do niej podkraść." Powiedział Anthony wpatrując się w punkt na komputerze. "Wydaje mi się to podejrzane, że zabrała Sammy'ego do swojego domu. To może być pułapka. Kusi mnie, by do niej zadzwonić, ale nie chcę, by wiedziała, że już wróciliśmy. Jakieś pomysły?" "Znam ptasiego zmiennego. Może będzie mógł zrobić dla nas przelot i powiedzieć nam, co widział." Zaproponował Dare, kręcąc się niespokojnie pod wzrokiem całej grupy. "Zmienny kot zna zmiennego ptaka?" Steven zwęził oczy. "I jak bardzo go znasz?" "Nawet o tym nie myśl, męska dziwko 3." Dare obnażył wystający spomiędzy jego warg kieł. "Dobra, dobra." Silver uniósł dłonie. "Dare, skontaktuj się ze swoim znajomym i dowiedz się, czy mógłby zrobić zwiad. My pojedziemy i zatrzymamy się jakąś milę od jej domu. Chciałbym wkroczyć tak szybko jak to możliwe, gdy będziemy już mieli obraz sytuacji." "Leif jest niezły w zwiadzie. Nauczył się tego w wojsku." "Dlaczego nie słyszałem o nim wcześniej?" Ton Stevena sugerował, że powinien wiedzieć wszystko o swoim kochanku. Dare wzruszył. "Nie gadałem z nim odkąd jesteśmy razem. Niczego przed tobą nie ukrywam." Kylen przypatrywał im się z rozbawieniem. Fae nie byli tak zaborczy w stosunku do 3 Zdecydowanie kotek to moja ulubiona postać :D

swoich kochanków jak zmienni. Wśród fae było o wiele mniej pozerstwa, ale i o wiele mniej przywiązania. "Chciałbym pójść." Były mutant stanął przed grupą. "Nie chciałbym, by naukowiec położył łapy na dziecku." Anthony wpatrywał się w niego przez dłuższą chwilę, po czym kiwnął głową. Kylen na początku myślał, że półbóg odmówi. "Jako że nie wiemy kto jeszcze, i czy w ogóle ktoś, pracuje jeszcze z Sharą, nie chcemy, by inni się w to mieszali. Jest kilku, którym powierzyłbym życie, ale nie chcę wszcząć paniki wśród sfory. Po tym, Farro wprowadzimy was do naszego budynku." Kylen patrzył jak Farro przytakuje. "Chciałem dać Sammy'emu dom i podwórko do zabawy, ale nie chcę, by martwił się obcymi i porwaniem. Nigdy nie będzie czuł się dobrze w tym domu i nie winię go za to." "Znajdziemy inny dom." Kylen ścisnął rękę Farra. "Znajdziemy taki, który będzie bezpieczny." Kiedy już odzyskają małego wilczka, Kylen zamierzał postawić sobie za misję znalezienie dla nich odpowiedniego domu. Chciał szczęśliwej rodziny, nawet jeśli musiał zabić, by ją zyskać. Dare wykonał telefon, który najwyraźniej był zbyt zalotny dla jego partnera, jeśli warczenie i zaciskanie zębów było jakąś wskazówką. "Niech lepiej będzie brzydki jak noc i ma garba." Warknął Steven. Dare zaśmiał się. "Jasne, bo znam wielu garbatych." Kręcąc głową na ich szaleństwa, Kylen podążył za grupą i wsiadł do limuzyny. Wszyscy poza Dare'em i Stevenem usiedli z tyłu, pod warunkiem, ze ci dwaj będą cicho. Zaczęły go zżerać nerwy kiedy wszedł do poruszającej się metalowej puszki. "Wszystko dobrze. Mam cię." Ręka Farra objęła go i przez chwilę zapomniał o całym otoczeniu i rychłej śmierci w długiej, czarnej bestii i po prostu cieszył się czuciem mężczyzny obok niego. Nie odczuwał wstydu z powodu wtulania się w objęcia Farra i położenia głowy na jego

ramieniu. Im więcej bliskości miał z tym mężczyzną, tym mniej wpływał na niego metal. Może nawet polubi jeżdżenie tymi maszynami, jeśli to będzie oznaczało porządne przytulanie. Wojownicy nie obściskiwali się za często. Musiał przyznać, że to polubił. "Dlaczego ty nie wpełzasz na mnie, kiedy jesteśmy w samochodzie?" Usłyszał jak Silver pyta Anthony'ego. Miękki chichot wypełniający limuzynę sprawił, że uśmiechnął się. "Jestem tylko w jednej czwartej fae, przystojniaku, ale jeśli będziesz się czuł lepiej, to mogę się przytulić." "Tak tylko mówię. Niektórzy dostają więcej miłości, niż ja." Kolejny wybuch śmiechu. Kylen nie podniósł wzroku, by zobaczyć czy Alfa dostał przytulanki, ale jego narzekania ustały, więc zapewne Silver miał pełne ręce Anthony'ego. Wydawało mu się, że poczuł pocałunek na czubku głowy, ale był zbyt zbyt zadowolony, by pytać i nie chciał przeszkadzać, skoro wilk chciał go obdarzyć uczuciem. Kylen został wojownikiem jak tylko stał się ledwie mężczyzną, więc o delikatniejszej stronie miłości wiedział niewiele. Wiedział o seksie między mężczyznami, ale nic o późniejszych porankach i czułych dotykach. Większość fae potrzebowała dwóch partnerów, by czuć się kompletnym, ale jak tylko Kylen spotkał tego pięknego wilkołaka, to wiedział, że jest jednym z tych rzadkich fae, którzy będą szczęśliwi z jednym. Tym konkretnym. Z tego co zaobserwował, Farro był szorstkim wilkiem, ale łagodnym mężczyzną. Czarująca mieszanka. Limuzyna zwolniła i zatrzymała się, a wśród pasażerów nastała cisza. Anthony wyciągnął swój laptop, by zobaczyć, czy nikt nie wyszedł. Kylen został w ramionach Farra, zadowolony z przytulania. Trzask w dach limuzyny sprawił, że wszyscy się wyprostowali. "To musi być przyjaciel Dare'a." Anthony otworzył drzwi limuzyny i wyszedł zanim jego partner zdążył zrobić więcej niż złapać powietrze. Uśmiechając się, Kylen podążył za pozostałymi. Alfa miał przekichane, jeśli myślał, że

może powstrzymać Anthony'ego. Bardziej potężni próbowali i żadnemu się nie udało. Zastanawiał się, czy półbóg wyspowiadał się już ze swojej randkowej historii. Wszystkie oczy zwróciły się na dach limuzyny, gdzie ciemnymi, inteligentnymi oczami wpatrywał się w nich kruk. "O kurwa, wielki jest." Wyszeptał Peter, patrząc jak ogromny ptak zeskakuje z dachu. Dare spojrzał czule na ptaka. "Chodź Leif, dam ci parę ubrań i powiesz nam, czego się dowiedziałeś." "Ja dam mu te ubrania." Warknął Steven. Wilk sięgnął do limuzyny, wyciągnął torbę i rzucił na drugą stronę. "Teraz może się przebrać." Dare wywrócił oczami, ale nic nie powiedział. Kylen zaśmiał się, dopóki nie zobaczył jak Farro przemierza drogę w tę i z powrotem. Chłodne nocne powietrze unosiło włosy wilka. Stając na drodze Farrowi zmusił go do zatrzymania. W oczach mężczyzny widniało przerażenie. "Co jeśli powie, że Sammy nie żyje?" "Hej, nic z tych rzeczy." Kylen owinął ramiona wokół Farra, trzymając go mocno, nawet gdy poczuł jak mężczyzna chce się odsunąć. "Z Sammym jest wszystko dobrze. Bogini nie przyprowadziła mnie tu tylko po to, bym stracił was tak szybko." "Z chłopakiem wszystko w porządku, ale ta suka co z nim jest to jakaś wariatka." Rozdzielił ich głęboki głos. Kylen spojrzał na mężczyznę w zaskoczeniu. Kto by pomyślał, że taki wielki mężczyzna zmienia się w ptaka? Był prawie tak wielki, jak stojący obok niego tygrys. "Jestem Leif Ulstein." Powiedział wszystkim.

Zostały wymienione szybkie uściski dłoni, ale oczy Leifa skupiły się na Farro. "Twój chłopak wygląda jak ty." Oznajmił. "Kiedy spojrzałem przez okno, oglądał kreskówki i jadł płatki. Zdawał się cały i zdrowy. Kobieta chodziła w te i nazad jakby była na haju i krzyczała do telefonu. Brzmiało to tak, jakby ktoś kto jej pomagał, już dłużej jej nie pomagał." "Był tam ktoś jeszcze?" Zapytał Anthony. Leif potrząsnął głową. "Nie widziałem nikogo, oprócz chłopca i kobiety. Jeśli ktoś tam jeszcze był, to dobrze się ukrył." "Mamy dług wobec ciebie." Kruk spojrzał na Alfę, jego spojrzenie było poważne. "Zapamiętam to wilku i któregoś dnia odbiorę ten dług." Silver kiwnął głową. "Chodźmy, ludzie. Zastanowimy się kto pójdzie, jak tylko podjedziemy pod dom." "Dziękuję za twoją pomoc." Anthony podszedł i uścisnął dłoń Leifa. Kylen widział jak kruk pozbył się niepokoju pod dotykiem mężczyzny. Zajęło mu chwilę, by uświadomić sobie, że półbóg zabiera z kruka trochę jego bólu, rzadka wśród fae umiejętność empatii. Patrząc na ich interakcję uświadomił sobie, że Anthony miał własną moc. Zawsze wiedział, że jego stary przyjaciel ma więcej umiejętności, niż przyznaje, ale patrzenie na niego w akcji było ogromnym doświadczeniem. Kiedy Anthony uniósł wzrok, Kylen skinął głową pokazując mu, że nie zdradzi jego sekretów. Król fae mógłby zdziałać wiele mając kogoś takiego jak Anthony. Wszyscy oprócz kruka wrócili do limuzyny. Z błyskiem światła mężczyzna zmienił się z powrotem w ptaka i odleciał. Kylen zastanawiał się, co ten mężczyzna nazywał swoim domem.

***

Farro kręcił się podczas jazdy do domu Shary. On i jego wilk byli w zgodzie. Chcieli dorwać tę sukę i rozerwać jej flaki. Zagrażała jego dziecku i zdradziła sforę. Jedyną łaską jaką mogła otrzymać był wybór śmierci. Śmierć, której z pewnością się spodziewała. Po spotkaniu z Leifem zdecydowali, że Kylen wejdzie domu udając kogoś wysłanego przez naukowca. Jako że Shara nigdy go nie widziała, miał największą szansę na oszukanie jej i wydostanie Sammy'ego. Jeśli nie, będzie mógł przynajmniej odwrócić jej uwagę, podczas gdy Farro, Silver i Anthony podejdą od tyłu. Peter, Steven i Dare będą stali na czatach, w razie gdyby ktoś się pojawił. Farro przykucnął przy tylnych drzwiach, aż nie usłyszał dzwonka. To był znak, by wyważyć rzadko używane wejście. Otworzył drzwi używając wytrychów, które dał mu Steven. Na szczęście Shara nie miała zasuwki, a jeśli miała, to nie była założona. Weszli do domu z względną łatwością. Zakradając się przez kuchnię zobaczyli jak Shara stoi w drzwiach i rozmawia z Kylenem. Farro skręcił za rogiem i zobaczył Sammy'ego siedzącego w piżamce przed telewizorem. Shara przyprowadziła do niego Kylena i przez chwilę wydawało się, że wszystko się uda. Nie wzięli pod uwagę Sammy'ego. Chłopiec miał silniejsze zmysły, niż jakikolwiek wilk. "Partner tatusia?" Spytał Sammy wstając, by przyjrzeć się Kylenowi. Kurwa! Kiedy przytulali się w limuzynie musiał zostawić na mężczyźnie swój zapach. Cud, że Shara nie zauważyła tego wcześniej. Shara zaczęła krzyczeć z wściekłości. "Kłamca!" Zza paska spodni wyjęła nóż i wbiła go w brzuch Kylena. "Nie!" Serce Farra zatrzymało się, gdy zobaczył jak ten piękny mężczyzna, który trzymał go jeszcze chwilę temu, upada na ziemię. Ruszył w stronę Kylena, ale nie był tak szybki jak partner Alfy. W domu rozległ się trzask kości. Odrywając wzrok od leżącego fae, wstrzymał oddech. Oczy Anthony'ego błyszczały błękitem kiedy rzucił Sharę na ziemię, jej szyja skręcała się pod niemożliwym kątem. Wrócił przerażający partner Alfy.

"M-musimy zabrać go do lekarza." Anthony potrząsnął głową. "Jest fae. Doktor nie będzie wiedział, co robić. Wyleczę go na tyle, by zabrać go do domu. Powinien być w stanie samodzielnie się wyleczyć, kiedy ja zacznę i znajdę kompatybilnego dawcę krwi." Farro miał nadzieję, że się nie mylił. Nawet mimo tego, iż znał tego mężczyznę parę godzin, Kylen widział go w najgorszym stanie i wciąż go chciał. Nieważne, czy oznaczył go, czy nie, ten mężczyzna był jego partnerem, a jego obowiązkiem było go wyleczyć. Sammy przytulił się do Farra. "Tatusiu, dlaczego Shara dźgnęła twojego partnera?" W głosie jego syna była obawa, ale nie prawdziwe przerażenie. Miał wrażenie, że wciąż działało zaklęcie Anthony'ego. Przynajmniej na tyle, by Sammy nie był w szoku jak większość dzieci, które patrzyłyby jak ktoś kogoś dźga. Nie wiedział, czy to dobrze, by sześcioletnie dziecko widziało w ciągu dwudziestu czterech godzin tyle krwi, ale najwyraźniej się tym nie przejmował. Widocznie taki był efekt zaklęcia Anthony'ego. "Skąd wiesz, że jest moim partnerem?" Jego syn rzucił mu takie spojrzenie, że prawie odebrało mu rozum. "Bo pachnie jak ty." "Nie wiemy dlaczego Shara go zraniła. Będziemy musieli się tego dowiedzieć." Jako że teraz była martwa, nie było mowy o jakimkolwiek przesłuchaniu. Nie można było się dowiedzieć co chodziło jej po głowie. Anthony powinien poczekać z zabiciem jej, ale patrząc na wciąż świecące oczy partnera Alfy, Farro wiedział, że to nie on będzie tym, który to powie. Na szczęście Silver nie był na tyle subtelny. "Teraz nigdy nie dowiemy się dlaczego porwała Sammy'ego." Anthony wzruszył. "Sprawdzimy jej komputer i telefon. Dowiemy się. Nie mogła żyć po zranieniu jednego z fae. To nie koniec." Z ostatnim słowem, Anthony skierował się w stronę drzwi. "Silver, przynieś Kylena,

połatam go w limuzynie." Wymieniwszy zdenerwowane spojrzenia z Farrem, Alfa szybko wypełnił polecenie. Nikt nie chciał, by zginął niewinny fae. Pomimo pewności Anthony'ego, że Kylenowi nic nie będzie, Farro nie chciał spuścić go z oczu. Po upewnieniu się, że Sammy dobrze radzi sobie z ostatnimi wydarzeniami, Farro zostawił go bawiącego się z innymi dziećmi w bawialni, którą zaprojektował Anthony dla dzieciaków sfory. Pokój miał trójwymiarowy labirynt, okrągłą dziurę mogącą ukryć aligatora i ogromną kręconą zjeżdżalnię. Sammy mówił, że to plac zabaw z jego marzeń. Farro usiadł przy Kylenie, bawiąc się palcami fae i mając nadzieję, że mężczyzna się obudzi. "Przepraszam, że nie chciałem cię na partnera." Wyznał milczącej postaci. "Nie chciałem po prostu zaangażować się z kimś innym i stracić go. Dopiero co straciłem żonę, a ona nie była moją prawdziwą partnerką. Nie chcę nawet myśleć o bólu jaki bym poczuł, gdybym stracił kogoś, z kim jestem związany. Byłem głupcem. Jeśli się obudzisz, obiecuję że spróbuję i będę odpowiednim partnerem, nawet jeśli będziesz chciał wrócić do własnej wymiaru." Nie miał pojęcia, czy fae będzie chciał zostać przy jego boku. Co, jeśli tworzył plany dla mężczyzny, który nawet nie spodziewał się tu zostać. Palce, którymi się bawił zacisnęły się wokół jego. Trzepot rzęs zasygnalizował, że jego partner się budzi. "Głupi wilk." Wymamrotał Kylen. "Nie pozbędziesz się mnie tak łatwo." Farro nie potrafił powstrzymać uśmiechu na twarzy. "Więc wydobrzej. Chcę zobaczyć, czy ten związek się uda." "Uda się. Zostaliśmy z pewnego powodu złączeni." "Taak, a z jakiego?" Kylen posłał mu czarujący uśmiech. "By dotrzymywać sobie towarzystwa i wychować twojego niesamowitego syna."

Farro uśmiechnął się. "Brzmi świetnie."

Rozdział 9 Bieg sfory okazał się katastrofą. Anthony wszedł do domu i udał się prosto do kuchni. Z szuflady wyjął nóż, a z górnej półki złapał małą miskę. Musiał pozbyć się z siebie wilka. Nie mógł tego zrobić, Nie mógł walczyć z ukochanym gdy tylko się zmieniali. Wolał już być biednym partnerem Alfy w oczach sfory, niż biednym partnerem dla swojego kochanka. Nie zrobiłby tego ukochanemu. Kiedy zmienili się na terytorium sfory, Anthony rzucił się na Silvera. Nie potrafił kontrolować chęci zdjęcia najsilniejszego i ogłoszenia się nowym przywódcą. Tylko przez zmianę z powrotem w człowieka był w stanie przestać atakować ukochanego. Kiedy Silver również się zmienił, zobaczył na twarzy kochanka wyraz zdrady, który niemal go zabił i wiedział, że jeśli wkrótce czegoś nie zrobi, straci mężczyznę, którego kochał bardziej niż cokolwiek na ziemi. Klękając na podłodze, Anthony podniósł nadgarstek nad miskę, szybko przeciął go nożem, pozwalając spływać krwi.

Wzywam cię Zeusie, na nasze więzy krwi, pomóż mi w godzinie mej potrzeby.

Wzywam cię Zeusie, na nasze więzy magii, pomóż mi w godzinie mej potrzeby.

Wzywam cię Zeusie, na nasze więzy ciał, pomóż mi w godzinie mej potrzeby.

Głos Anthony'ego osłabł, kiedy błysnęła przed nim błyskawica. Postać jego dziadka wypełniła pomieszczenie. W powietrzu ciążył zapach ozonu. "Wystarczy Anthony, jestem tu." Anthony otarł łzy, nie wiedząc nawet, że płakał. Zeus pochylił się i złapał nadgarstek Anthony'ego, natychmiast lecząc ranę. "Co się dzieje?" "Miałeś rację, Dziadku." Załkał Anthony. Zeus usiadł na kanapie nad Anthonym i spojrzał na niego zaniepokojony. "Mimo że cieszę się, że mam rację, to tym razem mam wrażenie, że nie jest to nic dobrego." "Nie powinienem mieć tego wilka. Zaatakowałem wcześniej Silvera." Anthony wciąż trząsł się z tego powodu. Po raz pierwszy stracił całkowitą kontrolę nad swym ciałem. Wiedział, że to był Silver, ale wciąż nie potrafił przestać atakować mężczyzny, którego kochał. "To był twój pierwszy raz jako wilk pośród wilków. Z czasem twoja kontrola się polepszy." Anthony skoczył na nogi i zaczął chodzić w te i z powrotem. "Może i nauczę się lepiej kontrolować mojego wilka, ale on nie zaakceptuje Silvera jako Alfę. Nigdy. Nie rozumiesz. Zaatakowałem mężczyznę, którego kocham i miałem to na myśli!" Odwrócił się, by spojrzeć na boga delikatnie świecącego na kanapie.

"Proszę dziadku, zabierz to ze mnie." Zeus przeszył Anthony'ego swoim potężnym wzrokiem. "Pamiętasz, co powiedziałem ci, kiedy dawałem ci wilka?" Anthony przytaknął. "Powiedziałeś, że wszystko ma swoją cenę. Ale jeśli ceną jest stracenie Silvera, to nie jest to tego warte." "Miałem na myśli usunięcie wilka." Anthony zamarł, nie podobało mu się w jakim kierunku to wszystko zmierza. Czekał. Nie zamierzał być tym, który podsunie bogu jakiekolwiek pomysły. Zeus wstał, górując nad Anthonym. "Wiedziałeś, że ze wszystkich moich wnuków, twoja magia jest najczystsza?" "Nie." Wciąż nie wiedział, do czego Zeus zmierza, ale był na tyle mądry, by wiedzieć, że nie należy popędzać boga. "Ceną za usunięcie twojego wilka jest twoje nasienie." "Moje nasienie?" "Chcę użyć twojego kodu genetycznego i stworzyć kolejnego potomka." Anthony wpatrywał się w Zeusa. Ze wszystkich możliwości, ta jedna nie przyszła mu do głowy. "Co stanie się z tym potomkiem, kiedy zostanie już stworzony?" "Wychowam go jak własnego." Anthony przez chwilę nad tym rozmyślał. Czy chciał powołać do życia dziecko i oddać je pod przewodnictwo Zeusa? "To przez cały czas było twym celem, prawda?"

Zeus uśmiechnął się szeroko. "Sądziłem, że to zajmie więcej czasu, ale jesteś śmiesznie przywiązany do tego twojego wilka." "Kto będzie matką?" "Nikt, kim musiałbyś się przejmować." Drzwi apartamentu otworzyły się z trzaskiem, uderzając o ścianę. Silver wpadł jak burza, owinął się wokół Anthony'ego i odwrócił go, tak że teraz stał między ukochanym, a bogiem. "Nie zabierzesz go. On jest mój!" Warknął Silver. Zeus zmarszczył brwi, z oczami pełnymi ognia. "A kim ty jesteś, by stawać naprzeciw boga?" Anthony mógł wyczuć pod dłonią jak Silverowi szybko bije serce. "Jestem jego drugą połową i zrobię wszystko, żeby go ochronić." Zeus zaczął się śmiać. "Cieszę się widząc, że mój wnuk ma dobry gust w doborze towarzyszy. Nie byłem cię pewny, pomimo pochwał Galliena." Myśl o ojcu chwalącym kogokolwiek było dla Anthony'ego niezrozumiała. Zeus przyszpilił Anthony'ego wzrokiem. "Mamy umowę?" "Będziesz się nim dobrze opiekował?" "Opiekował i upewniał, że będą inni, by miał urozmaicone życie." Anthony poczuł się jak w pułapce. Nie potrafił zakończyć własnego życia, to zabiłoby

Silvera, a szczerze mówiąc lubił życie, ale też nie mógł być dalej tym, kim był. Wilk nie lubił Silvera i ostatecznie to by ich rozdzieliło.. Albo miłość jego życia, albo bezimienne, nieznane dziecko. "Możesz mieć jedno, ale chcę je zobaczyć, kiedy dorośnie." Anthony nie chciał nadawać dziecku płci, po wtedy stałoby się bardziej realne. Łatwiej było oddać niesprecyzowaną istotę bez formy ani twarzy. "Zgoda." Machnięciem dłoni Zeus rzucił Silverem przez pokój. "Silver!" Krzyknął Anthony. Elektryczność narastała w jego ciele, gdy łypał gniewnie na własnego dziadka. Dłonie Anthony'ego trzaskały od błyskawic, gdy instynktownie dążył do ochrony swojego partnera. Zeus uniósł dłonie. "Nie trać charakteru Anthony. Nie możesz zranić mnie błyskawicami, a ja nienawidzę brać odwetu." Anthony spojrzał, by zobaczyć, że Silver właśnie wstaje, najwyraźniej niezraniony. "Mogłeś po prostu poprosić." "Mogłem." Powiedział z okrutnym uśmiechem Zeus. Anthony poskromił złość. Jego ukochany nie był zraniony. "Rób, co masz robić." "Już zrobiłem." Powiedział Zeus. "Mogłem to zrobić nawet z domu." Anthony zmarszczył brwi. "To po co się tu pojawiłeś?" Zeus zbliżył się i owinął ramiona wokół wnuka. Szepcząc mu do ucha, powiedział, "Bo może i jestem draniem, ale nie złodziejem. Zabranie ci nasienia bez twojej wiedzy jest czymś więcej, niż jestem skłonny zrobić." "Dziękuję, dziadku." Powiedział Anthony i naprawdę tak uważał.

"Jeszcze mi nie dziękuj." Zeus uwolnił wnuka i cofnął się, podnosząc dłoń. "Wracaj do mnie." Zagrzmiał. Anthony upadł z krzykiem na podłogę. Czuł się tak, jakby mu wykręcano całe ciało. Jego skóra bolała, jakby okruchy szkła wbijały się w nią od strony kości. Srebrzysty kształt wezbrał się nad piersią Anthony'ego, dopóki nie zaczął przypominać ogromnego wilka. Wpatrywali się w siebie przez chwilę, po czym duch wilka pochylił się, polizał policzek Anthony'ego i zniknął. Stopniowo ból znikał. "Wszystko dobrze, kochanie?" Silver klęczał przy jego boku. Podniósł dłoń, by pogładzić policzek Anthony'ego. "Oznaczył cię." Powiedział zaskoczony Silver. "Co?" "Twoja twarz. Oznaczył cię." Anthony wstał i podszedł do lustra w korytarzu, ledwie zauważając, że Zeus zniknął. Gwałtownie wciągnął powietrze, gdy spojrzał w lustro. Mała srebrna łapa błyszczała na jego lewej kości policzkowej jak piękny znak. "Jest śliczny." Silver zaśmiał się. "Jest więcej niż śliczny, oznacza że to nie był zwykły duch, tylko Lykajos. Wilczy duch Zeusa. Właśnie dlatego nie pozwalał mi być Alfą. Nie można pokonać króla bogów." Anthony odwracał głowę na różne strony oglądając błysk znaku. "Świetny tatuaż." Silver sięgnął, by go dotknąć. Znak poraził go, sprawiając, że musiał oderwać palec. "Uważam, że to więcej, niż tatuaż, ale tym będziemy martwić się później. Teraz jestem szczęśliwy, że wróciłeś. Bo wróciłeś, prawda?"

"Tak." Anthony posłał mu szeroki uśmiech. "Wróciłem."

Rozdział 10 Farro zapalił światło w sypialni, uśmiechając się na widok syna śpiącego z misiem. Zamknął drzwi i westchnął z ulgą. Przełknął gulę w gardle i skierował się w stronę kuchni po kubek kawy. Zatrzymała go seksowna postać szczupłego fae. "Myślałem, że poszedłeś spać." Głos Farra brzmiał chropowato nawet dla niego samego. Fae doszedł do siebie po całym dniu odpoczynku i zastrzyku krwi pół-fae. Najwyraźniej jego grupa krwi zgadzała się z grupą Bena, a ten mały pół-wilk, pół-fae, był bardziej niż szczęśliwy mogąc ją oddać. Lekarz sfory załatwił wszystko w pokoju gościnnym Farra. Kylen posłał mu gorący uśmiech. "Nie mógłbym spać bez mojego partnera." Fae pachniał bosko, jak bogaty mech i chłodny las o północy. Wilk Farra tęsknił za wtuleniem się w niego i pokazania mu brzucha, by ten mógł go pogłaskać. Jego ludzka połowa opanowała się. "Jeszcze nie wyleczyłeś się do końca." Wciąż widział czerwone blizny na brzuchu swojego partnera, wspomnienie wciąż było żywe w jego umyśle. Zanim zdążył zaprotestować, ten seksowny facet podszedł do niego wolnymi, leniwymi krokami, dając Farrowi odpowiednią ilość czasu na ucieczkę. "Wciąż mam blizny, ale jestem wystarczająco wyleczony na oznakowanie. Anthony opowiedział mi w skrócie o rytuałach wilczego parowania. Jestem gotowy na nasze sparowanie." Kylen objął jego policzek dłonią. Bez ostrzeżenia wpił się w wargi Farra. Każdy hormon w jego ciele zawył z potrzeby. Nigdy jego ciało nie reagowało tak silnie na drugą osobę, nawet na kobietę, którą kochał. Kiedy Kylen uniósł usta, Farro nie potrafił powstrzymać miękkiego jęku protestu ani sposobu, w jaki jego dłonie złapały koszulę drugiego mężczyzny, uniemożliwiając mu odsunięcie się.

"Spokojnie, kochanie." Wyszeptał Kylen. "Nigdzie się nie wybieram. Może moglibyśmy przenieść się do sypialni." Farro potrząsnął głową, bardziej w gwałtownym zaprzeczeniu, niż w stwierdzeniu swojego zamiaru. "Nie przeżyję kolejnej straty." Kylen owinął dłonie wokół pięści Farra. "Wojownik fae nie umiera tak łatwo, a ja nie osiągnąłem wieku dwustu osiemdziesięciu sześciu lat unikając kłopotów. Rana od noża to zwykły fuks. Nikt inny nigdy mnie nawet nie drasnął. Byłem rozproszony widokiem naszego syna." "Jesteś pewien?" Drażnił się Farro. "A może twoi wrogowie po prostu uważali, że jesteś za śliczny, by zabić." Za swoje szyderstwo otrzymał szelmowski uśmiech i gorący pocałunek, tak namiętny, że podwinął palce u stóp. Cholera, ten facet wiedział jak używać swoich ust. Farro jęknął kiedy w jego umyśle pojawiły się obrazy innych rzeczy, które ten cudowny fae mógł zrobić swoimi ustami. "Z całą pewnością mogę to zrobić." Zgodził się Kylen, jakby Farro powiedział to na głos. Zanim zdążył sklecić parę słów, Kylen upadł na kolana i szybko rozpiął spodnie Farra. "To lubię." Wyszeptał Kylen kiedy ciężki penis zmiennego wyskoczył ze spodni wprost w oczekującą dłoń fae.

***

Kylen czuł drżenie kochanka, gdy dotykał jego nagiej skóry. Mimo że pragnął wziąć go teraz i zadawać pytania później, nie chciał by wynikły jakieś przykrości. Upewniając się, że ma z nim kontakt wzrokowy, zauważył, że myślą o tym samym. "Dobrze się z tym czujesz?"

Jedna idealna brew uniosła się. "Teraz pytasz? Jak mam powiedzieć, że źle, gdy najgorętszy facet jakiego znam jest przede mną na kolanach, chętny by ssać mojego fiuta. Cholera, czuję się z tym idealnie." Śmiejąc się, zadowolony, że napięcie opuściło jego żołądek, Kylen polizał grubą główkę celującą wprost w niego. Nigdy wcześniej nie miał zmiennego, gdyby go zapytano, powiedziałby, że spodziewa się, iż zmienny będzie smakował ziemią albo piżmem. Zamiast tego, ten mężczyzna smakował jak najlepszy na świecie miód. Jęcząc, owinął usta wokół główki, szukając więcej tego intensywnego smaku. Jego własne ciało stwardniało w odpowiedzi na ten niesamowity smak. Połykając większą ilość swojego kochanka, jak oszalały rozpiął swoje spodnie, by znaleźć ujście dla swojego napięcia. Silne palce złapały go za włosy, zmuszając do uniesienia wzroku. Gorące oczy wpatrywały się w niego z pożądaniem. "Mimo że uwielbiam twoje usta wokół mnie, wolałbym raczej cię pieprzyć. W końcu chciałeś być oznaczony." Kylen szybko uniósł usta, pamiętając o swoich zębach. Podnosząc spodnie, złapał Farra za nadgarstek i pociągnął go przez korytarz. Zrobił wcześniej inspekcję mieszkania kiedy tu wszedł, nawyk wojownika. Otworzywszy drzwi do sypialni, wciągnął za sobą swojego partnera. Wojownicy zazwyczaj nie wplątywali się w długoterminowe związki. Nie potrzebowali dodatkowego brzemienia w postaci zamartwiania się o kogoś, kto został w domu, ale nie potrafił oprzeć się temu pięknemu mężczyźnie, który miał tak smutne oczy, ujmujący uśmiech i najsłodszego synka na świecie. Lubił dzieci, ale nigdy nie myślał, że sam będzie je miał. Teraz mógł myśleć o czymś więcej. Niebezpieczeństwo wciąż czyhało na zmiennych, a instynkty opiekuńcze Kylena kazały mu zostać i opiekować się tym, co było jego. Jego rodziną. Na szczęście dla niego zobowiązania zmiennych były proste. Znaleźć partnera i ustatkować się.

Kylen nie musiał się przejmować niewygodnymi zalotami, czy martwieniem się, czy drugi mężczyzna lubi to, co on. Ciało Farra było ustawione na akceptowanie swojego partnera. Fae szybko rozebrał ich obu, kryjąc uśmiech, gdy usłyszał jak zmienny zaciąga się głęboko jego zapachem. To było prawie za proste. Podchodząc bliżej owinął dłonią biodro Farra przyciągając go bliżej. "Jesteś gotowy na oznaczenie swojego partnera?" Farro posłał mu szelmowski uśmiech i złapał fae dając mu pocałunek jego życia. Każdy włosek na jego ciele zjeżył się, gdy poczuł na sobie te usta. Cholera. Gdyby wiedział, że on czeka na niego po drugiej stronie, to już dawno stworzyłby portal. Przesuwając dłonie po silnie umięśnionych plecach zmiennego, wbił palce w twarde ciało i przyciągnął Farra bliżej. Pragnął wtopić się w jego ciało i stać się jednością. Zdesperowany oderwał od niego usta. "Łóżko. Potrzebuję cię na łóżku." "Na górze, czy na dole?" Zatrzymało go to wyszeptane pytanie. Nie przyszło mu nigdy do głowy, by jego kochanek nie był na dole. Cholera, zmienni byli kiedykolwiek na dole? Żołądek podszedł mu z niepokoju do gardła. "Wolę być na górze." Powiedział ostrożnie. Farro posłał mu promienny uśmiech, podobny jak u jego syna. "Wiedziałem, że jest powód, dla którego jesteś moim partnerem. Musimy być twarzą do siebie, bym mógł obdarzyć cię partnerskim ugryzieniem." "Wszystko, czego chcesz." Ulga zalała Kylena, gdy zmienny sięgnął do szafki nocnej i wyjął nawilżacz. Kiedy zajrzał do niej, zobaczył pudełko prezerwatyw. Ulgę szybko zastąpiła wściekłość. "Jak wielu facetów pieprzyłeś, gdy nasz syn był w domu?" Na myśl o innym

mężczyźnie dotykającym jego kochanka wybuchnęła w nim z prędkością błyskawicy. Cichy głosik przypomniał mu, że fae nie powinny być zaborcze, ale resztę jego to nie obchodziło. Farro zmarszczył brwi. "O czym ty mówisz?" Kylen skinął głową w stronę prezerwatyw. "Nie wierzę, że uprawiałeś z kimś seks przy moim synu." Zmienny spiorunował go wzrokiem. "Po pierwsze, jakoś nie przypominam sobie, byś miał coś wspólnego z poczęciem Sammy'ego. Po drugie, nawet jeśli pieprzyłem całą populację zmiennych, to tobie nic do tego. Prezerwatywy leżą tu odkąd byłem żonaty. Była krucha i mogła urodzić tylko jedno dziecko, ale jej ciało nie odpowiadało za dobrze na antykoncepcję. Cholera, pewnie już straciły ważność." Myśl o chociaż jednej osobie dotykającej Farra sprawiała, że był wściekły. Z warknięciem rzucił się na łóżko przyciskając do niego swojego kochanka. "Jesteś mój! Niech to będzie dla ciebie jasne. Ktokolwiek cię dotknie, zginie." Szeroki uśmiech na twarzy Farra odegnał jego gniew. "Co?" Z przebiegłością typową dla zmiennych, seksowny wilk przekręcił Kylena na plecy. "Będziesz świetnym partnerem zmiennego." Zanim zdążył zrobić coś więcej, niż zacharczeć, jego kochanek wpił się w jego usta w zmysłowym w pocałunku, przez który stwardniał tak szybko, że stracił możliwość myślenia. Stał się istotą czystych doznań, zmiękł jak wosk w rękach swojego partnera. "Całe lata czekałem na ciebie." Oddech Farra wywoływał dreszcze na jego skórze. "Jeśli uważasz, że wystraszy mnie odrobina zazdrości, to jesteś w wielkim błędzie. Jesteś moim partnerem." Zanim Kylen zdążył powiedzieć coś na swoją obronę, Farro przesunął się w dół jego ciała, perfidnie drapiąc szyją o brzuch Kylena, przez co aż ten poskoczył. Farro przyszpilił go silnymi dłońmi.

"Leż nieruchomo, teraz jest moja kolej na zabawę." Farro przegryzał skórę Kylena i przeniósł się niżej i zaczął ssać punkt ba jego kości biodrowej. Wiedział, że zostanie mu po tym znak. Ta myśl sprawiła, że jeszcze bardziej stwardniał. Pomieszczenie wypełniło się dyszeniem Kylena i niskim warczeniem Farra kiedy to zmienny smakowa go jak ulubione lody. Pierwsze liźniecie jego fiuta sprawiło, że jęknął, drugie zmusiło go do zduszonego krzyku. Gorętszy niż cokolwiek wcześniej, Farro wziął go całego na raz, podczas gdy jego ogromne dłonie trzymały Kylena w miejscu. "O kurwa." Nie mogąc powstrzymać żądania kochanka, przez ciało Kylena przetoczył się orgazm, wysyłając jego spermę wprost w chętne gardło Farra. Wciąż dysząc, Kylen przywitał ciężar ciała swojego partnera na sobie, gdy zmienny przytulił się do niego. "Chciałem tego tyłka." Poskarżył się łagodnie. "Nigdzie się nie wybieram. Możesz mieć mnie później. Pierwszą rzeczą jaką zrobię rano, to cię oznaczę." Obiecał jego zmienny. "Obrze." Wymamrotał na wpół śpiący Kylen.

Epilog Anthony siedział w limuzynie pijąc wodę sodową z limonką. Farro opuścił szybę między nimi. "Co powiesz na grę prawda albo wyzwanie?"

"Skarbie, nie zniósłbyś wyzwań jakie mam dla ciebie."Odparł Anthony z uśmiechem. Farro zaśmiał się. "Chyba masz rację." Stukał niecierpliwie palcami o siedzenie, aż Anthony zrobił się poirytowany. "Po prostu zapytaj. Już nie mogę patrzeć jak grasz na zwłokę." "Dobra. Zastanawiałem się nad tym, co sądzisz, bym powinien zrobić z Kylenem? Wiesz, że wprowadził się do naszego domu i kazał Sammy'emu mówić na siebie Papa Ky?" "Chcesz, żebym z nim pogadał?" "Nie!" Farro zaczął znowu stukać o siedzenie. Zajęło mu parę minut, by zebrać się na odwagę i spojrzeć Anthony'emu w oczy. "Myślisz, że mnie lubi?" "Myślałem, że jesteście partnerami?" Farro spojrzał na chwilę przez okno. W jego umyśle pojawiły się wspomnienia Silvera i Anthony'ego okazujących sobie miłość. Wciąż czuł się zazdrosny o Silvera, ale teraz z kompletnie innego powodu. Chciał mieć kogoś, z kim mógłby dzielić te ciche spojrzenia i delikatne dotknięcia, chciał patrzeć na tego kogoś jak na gwiazdy i księżyc. Kiedy stał obok pary Alf, mógł prawie czuć miłość między nimi, jej jasną i barwną obecność. "Sam fakt, że jesteśmy partnerami nie znaczy, że musi mnie lubić." Głos miał przyciszony, bo sama ta myśl bolała. "To znaczy, fae są inne, ja mogę być z nim związany, ale to nie oznacza, że on jest związany ze mną." Anthony zlitował się nad tym wyraźnie rozdartym mężczyzną. "Tak Farro, uważam że cię lubi. Naprawdę, naprawdę cię lubi. Ale musisz pamiętać, że większość fae nie lubi za bardzo okazywać uczuć. Kylen raczej wydłubie sobie oczy, niż będzie rozmawiał, o tym co czuje, więc musisz być cierpliwy. Jak na razie uważam, że masz sporo na głowie z nowym sparowaniem i Sammym, nie wspominając o tropieniu mutantów. A tak w ogóle to znalazłeś nową nianię?" Farro uśmiechnął się. "Okazało się, że mój znajomy, Jager, ma siostrę, która chciałaby sobie dorobić. Maz rano zajęcia w college'u, podczas gdy Sammy jest w szkole. Może go odbierać i pilnować Sammy'ego nocami kiedy ja prowadzę śledztwo. Będę musiał urwać się z paru godzin w weekend i dać jej parę lekcji gotowania, bo nie potrafi nawet zagotować wody, ale myślę, że będzie

dobrze." "To świetnie." Anthony napił się wody. Wzruszając, Farro spojrzał przez okno i zwrócił się następnie do Anthony'ego. Oczyszczając gardło, powiedział to, co cały czas chodziło mu po głowie. "Przepraszam cię za to, co powiedziałem wcześniej. Byłem zazdrosny tym, że Silver ma partnera. Inne sfory może cię nie rozumieją, ale nie ma nikogo w Sforze Moon, kto by za tobą nie stanął. Po tym jak sam zyskałem partnera, lepiej rozumiem determinację Silvera, by cię zatrzymać." Anthony czuł jak ciężko było mu to przyznać. "Dzięki, Farro." Z westchnięciem Anthony spojrzał na szklankę wody. "Chyba będę się musiał przerzucić z powrotem na coś mocniejszego." "Dlaczego? Myślałem, że teraz wszystko jest w porządku." "Tak, ale ta woda śmierdzi." Farro wyszczerzył się. "Kiedy Silver nie patrzył, uzupełniłem barek." Anthony posłał mu szeroki uśmiech. "No, teraz jest ci naprawdę wybaczone." Potrząsnąwszy głową, Farro podniósł przegrodę jak tylko Silver wpadł przez tylne drzwi i z dzikim warknięciem rzucił się na swojego partnera. Anthony zaśmiał się kiedy zdziczały Alfa rozebrał go do naga. Pomimo ich problemów, nie oddałby swojego wilka za żadną magię świata. Jego zmartwienia odeszły kiedy pożądanie opanowało rozsądek, a Silver przypomniał mu, dlaczego tak niesamowicie było mieć dzikiego zmiennego jako partnera.

Rozdział 1 "Ożeń się ze mną." "Zapomnij!" Gabe spojrzał z przerażeniem na swoją najlepszą przyjaciółkę, Faith Jerrod. Siedziała przy kuchennym blacie jedząc lody z filiżanki od kawy, bo jak zwykle wszystkie jego miski były brudne. Jej ciemne włosy były związane w kucyk a jej brązowe oczy błyszczały humorem, gdy na niego patrzyła. "Och, no proszę cię, Gabe, jesteś idealnym facetem. Gotujesz, sprzątasz, a nawet zbierasz po sobie bieliznę." "Pieprzę facetów." Faith wzruszyła ramionami, jakby problem był bez znaczenia. "Masz po prostu jedną, drobną skazę." Gabe zaśmiał się, kiedy zaczęła zbierać resztki lodów z kartonu i wrzuciła je do jego filiżanki. "To może zepsuć twoje życie seksualne." Po wyrzuceniu opakowania, wziął do ust ogromną porcję lodów czekoladowo krówkowych i zamknął oczy z rozkoszy, gdy kremowy smak wypełnił mu usta. Głos Faith przerwał jego chwilowe natręctwo zbierania resztek czekoladowego przysmaku językiem. "Nie z facetami, z którymi ostatnio się umawiam, czy wszyscy architekci w naszej firmie są gejami, czy co?" "Statystycznie jest to mało prawdopodobne. Poza tym, zatrudnianie kogoś na podstawie seksualnych preferencji to dyskryminacja." "Taaa, ale jak nigdy nie spytają, to nie mogą być ścigani." Gabe zrobił w głowie szybki przegląd wszystkich architektów w firmie. "Wydaje mi się, że większa ich część jest gejami, ale wiesz, że nigdy nie miałem zmysłu do takich rzeczy. Facet

praktycznie musi napisać sobie na tyłku, że jest zainteresowany gorącymi liścikami, zanim dowiem się, że chce iść na randkę." "Prawda." Zachichotała Faith. "Święta prawda. Pamiętasz Nicky'ego? Przez tydzień wysyłał ci kwiaty, żeby zdobyć twoją uwagę." "Taaa, był naprawdę romantyczny." Westchnął Gabe. "Ale tragiczny w łóżku. Nie było żadnej chemii." "A co z Anthonym?" "Z szefem?" Gabe'a przeszedł dreszcz. "Wydaje mi się, że jego chłopak to miejscowy ojciec chrzestny, czy coś, zawsze otaczają go te wielkie zbiry. Poza tym przy Anthonym jestem jakiś nerwowy, coś w tym facecie jest nie tak." Gabe podejrzewał, że Anthony był zmiennokształtnym albo czarodziejem albo czymś innym. Jego babcia powiedziała mu o całym paranormalnym świecie, gdy był dzieckiem, podczas bajkowych dobranocek. Szczególnie uwielbiała opowieści o łakach. Z czasem, gdy stawał się starszy, widział w swoim życiu wystarczająco wiele dziwnych rzeczy, by uwierzyć w opowieści babci. "Uważam, że jest słodki." Lojalnie powiedziała Faith. "Kiedy tylko proszę o wolne, on zawsze się zgadza, a w zeszłym roku, kiedy moja matka wymagała operacji opłacił rachunki za szpital." "Nie powiedziałem, że jest złym szefem. Mówię, że jest przerażający. Ma dziwaczne oczy, a poznałaś nowego konsultanta? Co za facet pracuje tylko w nocy? Niech mi na tyłku pryszcze wyskoczą, jeśli on po prostu lubi późno wstawać. Pracujemy dla dziwnej bandy, Faith. Któregoś dnia usłyszymy w wiadomościach, że oni wszyscy są kosmitami, czy coś." Faith zachichotała. "Sądzę, że po prostu oszalałeś, bo jesteśmy w biurze pełnym gorących facetów, a żaden z nich nie okazuje nam zainteresowania." Uśmiechnął się niechętnie. "Może. Ale wiesz, kto według mnie jest najbardziej gorący?"

"Kto?" Faith pochyliła się do przodu, ciekawa odpowiedzi Gabe'a. "Widziałem jak ten facet odwiedził raz Anthony'ego, miał na imię Dare. Boże, z przyjemnością polizałbym te mięśnie." "I co się stało?" Gabe wzruszył ramionami. "Nic. Uśmiechnąłem się do niego. Poklepał mnie po plecach jakbym był jego nowym najlepszym przyjacielem, a potem facet, z którym był, pewnie jego chłopak, spojrzał na mnie jakby chciał mi łeb ukręcić. Dlaczego zawsze najlepsze kąski są pozajmowane przez takich dupków?" "Może był po prostu opiekuńczy." Gabe przypomniał sobie pełne uwielbienia spojrzenie, jakie chłopak Dare'a posłał temu przyjaznemu mężczyźnie. "Może, ale chciałbym takiego mężczyznę." "To znaczy jakiego?" "Ładnie wyglądającego i przyjaznego. Nie proszę o wiele, prawda?" "A co z łóżkiem?" "Jeśli jest zachwycający, to będzie dobry w łóżku." "A skąd wiesz?" "Praktyka. Każdy, kto dobrze wygląda, musi mieć sporo praktyki." Faith stuknęła się z nim łyżeczką. "Touché."

***

Zabawa była niezła, a późniejsza kolacja bajeczna. "Nie pamiętam, kiedy ostatnio jadłem tak idealny stek." Gabe uśmiechnął się do Faith, ciesząc się wieczornym wyjściem z przyjaciółką. "Ja również. To był miły wieczór. Dziękuję za zaproszenie." "To najmniej, co mogłem zrobić w twoje urodziny, odkąd stałaś się taka stara." Drażnił się Gabe, podziwiając jej zarumienioną cerę i błyszczące włosy. "Tak, naprawdę wiele." Faith klepnęła po ręku. "Chcesz się napić?" Gabe przechylił głowę w kierunku baru, który przechodzili. Faith potrząsnęła głową. "Jestem skonana, a mam jeszcze do dokończenia na jutro prezentację." Pracowała w ich firmie w dziale architektury krajobrazu i robiła kawał naprawdę dobrej roboty przekonując klientów do zakupu miejscowych roślin. "Powodzenia." "Dzięki." Podeszła do swojego samochodu, a Gabe czekał, dopóki bezpiecznie nie odjechała. To by go po prostu zabiło, gdyby zostawił Faith idącą samą do samochodu, a coś by jej się stało, mimo że nie miał pojęcia, co zrobiłby bandycie albo gwałcicielowi. Nie był jakimś szczególnym macho, a wątpił, by zrobił na nich wrażenie umiejętnością rysowania odręcznie planów architektonicznych. Myśląc o swoich zadaniach na jutrzejszy dzień, Gabe skierował się w stronę samochodu nie zwracając uwagi na otoczenie, dopóki para cieni nie oderwała się od innych i nie przemówiła. "Witaj, mała pół-raso." Gabe zamarł, kiedy dwie istoty szły w jego kierunku wyglądając jak jakaś nocna mara. Jak krzyżówka człowieka i bestii, szli utykając i mieli pyski tam, gdzie powinny być ludzkie twarze.

Byli jak ożywający koszmar z dzieciństwa. Kim do cholery oni są i czemu nazwali mnie pół-rasą? Strach złapał go za serce kiedy potwory podeszły bliżej. "Czym jesteście?" Gabe cofał się wolno, podczas gdy bestie się zbliżały. Może śnił? Może usnął nad kolacją? Obudziłby się w każdej chwili, by zacząć przekomarzać się z Faith. Cholera, miał nadzieję, że śnił, bo alternatywa go przerażała. "Jesteśmy tym, czym staniesz się podczas następnej pełni księżyca." Warknęła kreatura po lewej. "Kiedy już tylko się przemienisz, będziesz taki jak my na zawsze." Bez ostrzeżenia, bestia rzuciła się na Gabe'a, uderzając nim o beton. Oszołomiony upadkiem, nie potrafił walczyć z przyszpilającą go do ziemi kreaturą. Gabe krzyczał, kiedy bestia przegryzła jego skórę, przebijając jego ramię ostrymi jak brzytwa zębiskami. "Śmiało. Krzycz." Zacharczał drugi potwór. "To go podnieca. Jeśli będziesz miał szczęście, przeleci cię, zanim pójdziemy." Zimne, twarde przerażenie zmroziło Gabe'a od środka. Nie przeżyje tej nocy. Czymkolwiek te bestie były, nie były niczym, o czym wspominały opowieści jego babci. "Hej." Zabrzmiał gdzieś z daleka męski głos. Ping. Ping. Pociski odbiły się rykoszetem od budynku koło Gabe'a. Jeśli nie zabiją go te kreatury, to zrobią to kule. Kiedy bestia ugryzła kolejny kawałek jego ramienia, ciemność otoczyła Gabe'a ciągnąc go w stronę słodkiego zapomnienia.

***

Dźwięk przyciszonych głosów pociągnął go z powrotem do świadomości.

Mrugając, by oczyścić wzrok, Gabe zastanawiał się, gdzie był. Powierzchnia pod nim była miękka, z powietrzem wypełnionym środkiem czyszczącym. Środek czyszczący, wybielacz i co najmniej trzy inne osoby były w pomieszczeniu. Mógł nawet wyczuć detergent w prześcieradłach. Połączony odór groził przytłoczeniem. "Rozluźnij się i oddychaj powoli ustami." Przemówił gdzieś obok głęboki, uspokajający głos. "Potem skoncentruj się na jednym zapachu, a pozostałym pozwól odejść." Decydując się skorzystać z dobrej rasy, Gabe trzymał oczy zamknięte i spróbował skoncentrować się na jednym zapachu. Jego nos wypełnił zapach żyznej gleby i chłodnego lasu. Ten jeden. Nic nigdy nie pachniało równie dobrze. "Właśnie tak. A teraz otwórz oczy." Gabe otworzył oczy, mrugając nimi szybko, by cokolwiek zauważyć. Kurwa. Instynkt kazał mu jak najszybciej uwolnić się od górującego nad nim mężczyzny. Rozpoznanie go zapobiegło jego całkowitemu upadkowi z łóżka. "Jesteś Anthony'ego..." Zatrzymał się, bo nie wiedział, na jakim właściwie poziomie był ich związek: chłopak, mąż, właściciel? Silver patrzył na Anthony'ego jakby chciał go posiąść i gdyby miał szansę, wyryłby "własność Silvera" na tyłku Anthony'ego. Czy ktoś kiedykolwiek patrzył tak na Gabe'a? Nie sądził. "Partnerem. Słowo, którego szukasz, to partner. Mam na imię Silver, jestem Alfą Sfory Moon. Jeden z moich ludzi znalazł cię i przyniósł tu, po tym jak zostałeś ugryziony." Silver wisiał nad łóżkiem, ale nie patrzył z gniewem, ani groźbą. Tak naprawdę, Gabe mógł prawie poczuć emanujące od mężczyzny wibracje życzliwości i ochrony. Dziwna część Gabe'a chciała się do niego zbliżyć, zadowolić mężczyznę swoim zachowaniem. "Alfa czego?" Zapytał, unikając rozmowy na temat ataku. Mając nadzieję mimo wszystko, że jeśli nie będzie myślał o tych potworach, to w końcu uzna całą rzecz za naprawdę zły sen.

"Zmiennych." Powiedział Silver, jego srebrzyste szare oczy błyszczały w przyćmionym świetle. Zmienni! To słowo odbijało się w jego umyśle, kiedy spojrzał na mężczyznę nowym wzrokiem. Dlaczego zmienny miałby go porwać? Czy Anthony wysłał swojego partnera, bo był pracownikiem? Jego szef miał reputację osoby dbającą o swoich, ale to już była przesada. Wystarczająco dziwne, że Gabe nie czuł się zagrożony samozwańczym Alfą. Mężczyzna pachniał zbyt dobrze, by być przerażającym. Biorąc kolejny niepewny oddech, Gabe uświadomił sobie, że ten cudowny zapach nie pochodził od górującego nad nim mężczyzny. Zamiast tego, otaczał Silvera jakby muskał coś niesamowitego i wtarł to w swoją skórę. Rozglądając się dookoła, Gabe zauważył, że nie był w szpitalu jak pierwotnie myślał. Leżał w pokoju gościnnym. Na ogół nie używanym, jeśli brak wyposażenia, zapach niedawnego czyszczenia i uczucie sterylności coś znaczyło. Pod ścianą stało dwóch napakowanych ochroniarzy. Gabe mgliście przypomniał ich podążających od czasu do czasu za jego szefem. Chciał zapytać, czy nie mają nic lepszego do roboty, niż stać tam i się na niego gapić, ale otworzyły się drzwi, ochraniając go od niegrzecznych słów aż świerzbiących, by opuścić jego usta. "Nie mieli już jagodzianek." Gabriel usiadł prosto kiedy wszedł jego szef, niosąc pudełko z ciastkami i pachnąc jak wszystko co dobre i prawidłowe na tym świecie. Anthony przez chwilę rozdawał ciastka, zanim odwrócił się twarzą do Gabe'a. Kurwa. Był udupiony. "Hej, obudziłeś się." Gabe zadyszał delikatnie, olśniewający uśmiech szefa sprawił, że jego serce waliło mu mocno w piersi. "Dzień dobry, panu. Mógłby mi pan powiedzieć, dlaczego jestem tu, a nie w szpitalu?"

Umysł Gabe'a może był i mętny, ale pamiętał ból ostrych zębów wbijających się w jego skórę. Kiedy blondynek podszedł bliżej, cudowny zapach stał się silniejszy, bogatszy. Gabe powstrzymał niskie warczenie tworzące mu się w gardle. Część niego chciała zanurzyć się w esencji Anthony'ego i zatopić ją w swojej skórze. Warczenie? Dlaczego poczuł chęć warczenia? "Rozumiem, że pewnie nie zamierzasz w ogóle w to uwierzyć, ale zostałeś ugryziony przez zmutowane wilkołaki. W tej chwili możemy stwierdzić, że miałeś już w sobie DNA zmiennego i gdyby moi ludzie, którzy byli na patrolu nie nadeszli, byłbyś mutantem, jak ci, którzy cię ugryźli." Powiedział spokojnie Silver, jakby to działo się każdego dnia. Cholera, może dla nich tak było. Mgliste wspomnienia ubiegłej nocy dopłynęły do Gabe'a jak paskudny dym. "Nie, och nie." Groteskowe kształty, szydercze głosy. Zerwał się, kiedy skrawki wspomnień powróciły do jego mózgu, skupiając się na jednej głównej rzeczy. "Nazwali mnie pół-rasą." Silver spojrzał na niego bacznie. "Czy któryś z twoich rodziców jest zmiennym?" "Nie! To znaczy, nie sądzę. Mój ojciec umarł, zanim się urodziłem." Cholera. Ojciec! "Ach." Na twarzy Silvera pojawiło się znaczące spojrzenie. "Więc to prawdopodobnie on, jeśli twoja matka nie okazywała żadnych oznak zmiany." "Jest szaloną suką, ale nigdy nie widziałem, by zmieniała się w dosłowną sukę." Zażartował Gabe. Jego babka ze strony ojca opowiadała mu o zmiennych. Mógł się założyć o niezłą kasę, że jeśli jakieś dziwaczne DNA było w jego krwi, to pochodziło z jej strony. Nie rozmawiał z matką nigdy więcej, nie po tym, jak powiedziała, że był obrzydliwy za wolenie mężczyzn. Gdyby

wiedziała o jego zmiennej krwi, byłoby prawdziwym cudem, gdyby nie zabiła go tuż po urodzeniu. Chyba nie było żadnego ugrupowania, którego jego matka nienawidziłaby z jakiegoś powodu. "Hmm. No i co powinniśmy z tobą zrobić?" Silver przechylił głowę, jakby próbował rozwiązać skomplikowany problem. Gabe'a ogarnęła panika. "Co masz na myśli?" Anthony zaśmiał się, a ten dźwięk ogrzał Gabe'a od środka i na zewnątrz jak promienie słońca na jego skórze. "Silver miał na myśli, że nawet mimo, że zdołałem cofnąć zmutowaną część twojego DNA, to nie mogłem całkowicie powstrzymać dźwigni. Wciąż będziesz musiał zmienić się w wilka podczas następnej pełni księżyca. Po prostu nie będziesz mutantem. Dopóki nie będziesz miał swojej pierwsze przemiany, będziesz doświadczał wielu...um..." Anthony zwrócił się do swojego partnera po pomoc. Widząc ich razem, Gabe mógł prawie poczuć łączącą ich więź. Byli jak dobrana para, jedno uzupełniało drugie. Silver uśmiechnął się do swojego partnera. "To co moje kochanie stara ci się delikatnie powiedzieć, to że przejdziesz pewne zmiany hormonalne. Większość z nas przechodzi je we wczesnym okresie dorastania i uczy się dawania sobie rady z wpływami księżyca na nasze ciała. Przechodzenie przez to samo w dorosłym wieku oznacza o wiele więcej problemów." "Super. Więc teraz będę musiał się nauczyć jak kontrolować moje futrzaste ja?" "Przyjmujesz te całe 'wilkołaki są prawdziwe' zaskakująco dobrze." Zauważył Silver, patrząc na niego tymi wytrącającymi z równowagi metalicznymi oczami, jakby mógł dostrzec głębię duszy Gabe'a i sprawić, że wyjawi każdy swój grzech. "Dlatego, że zawsze uważałem, że jesteście prawdziwi. Po prostu nigdy wcześniej nie spotkałem zmiennego." Gabe zarumienił się. "No, cóż żadnego, którego bym znał." Jego życiowa obsesja na temat wilków wreszcie nabrała sensu. Zdecydowanie będzie musiał porozmawiać wkrótce z matką, przez telefon i z dala od latających przedmiotów. Patrząc na otaczających jego łóżko mężczyzn, zastanawiał się na ile jeszcze sposobów zmieni się jego życie.

"Teraz wyjdziemy i damy ci trochę odpocząć." Powiedział Anthony, rzucając mu niepewny uśmiech. "Na czas leczenia nie uporasz się z problemami do następnej pełni, wtedy Silver pomoże ci ze zmianą. Wrócę jutro i będziemy mogli zastanowić się nad ułożeniem twojego rozkładu na przyszłość. Dwa dni przed i dwa dni po przemianie czasem mogą być ciężkie." "Dzięki." Gabe czuł się źle z powodu swych wcześniejszych słów na temat szefa. Anthony był porządnym facetem, nie wspominając, że bosko pachniał. Anthony posłał mu nieśmiały uśmiech. "Moja matka jest po części leśną wiedźmą i dlatego tak dobrze pachnę." Z dodającym otuchy klepnięciem ręki Gabe'a, jego szef opuścił pomieszczenie. Gabe'a zalała ulga. Martwił się, że jego reakcja na Anthony'ego była osobista. Mając na głowie wszystkie te problemy, zdecydowanie nie chciał dodawać do nich kłopotu z niechcianym pociągiem do swojego szefa. "Dla każdego pachnie dobrze." Uśmiechnął się pod nosem Silver, zanim odwrócił się i poszedł za swoim partnerem. Milczący ochroniarze podążyli za nim, zostawiając Gabe'a po raz pierwszy odkąd się obudził, samego. Gabe wiercił się w pościeli, niepewny następnego kroku. Odpoczynek? Jak mógł odpoczywać, gdy zmieniło się całe jego życie? Jak zmieni się teraz jego osobowość? Czy zmieni się w kogoś, kogo nie rozpozna? "Cześć." Gabe spojrzał w kierunku dźwięku prosto w najpiękniejsze orzechowe oczy, jakie kiedykolwiek widział. Piękno jedynie zwiększyło się, kiedy kolejna ich para zerknęła zza ramienia pierwszego mężczyzny. Bliźnięta jednojajowe. Wysoka, szczupła i szaleńczo cudowna dwójka mężczyzn weszła do pokoju z tym samym wdziękiem, co Anthony. Zastanawiał się, czy byli zmiennymi. Z pewnością nie byli częścią zespołu jego szefa. Ostatnio to sprawdził, architekci nie nosili noży i nie zakładali skórzanych butów

sięgających im do kolan. Nieznacznie spiczaste uszy i wysokie kości policzkowe bardzo go zaciekawiły. "Czym jesteście?" Pierwszy z nim napotkał swoim pełnym podziwu wzrokiem ciekawe spojrzenie Gabe'a. "Jesteśmy fae. Widziałeś Anthony'ego albo Silvera? Powiedziano nam, że tu są." Gabe przełknął, by nawilżyć nagle wyschnięte gardło. Cholera, byli świetni. Wdychając głęboko powietrze, zawarczał, kiedy jego organizm ogarnęła potrzeba, sprawiając że stwardniał, a do ust napłynęła mu ślinka. Podeszli do niego bliżej. "Hej, wszystko w porządku?" Mężczyzna po prawej zbliżył się, kładąc dłoń na czole Gabriela. Energia zaskwierczała w ciele Gabe'a jak żywy wir, jak gdyby istota wewnątrz niego szukała wyjścia. Nie mogąc powstrzymać swojej wewnętrznej bestii, Gabe sięgnął, złapał mężczyznę i przewrócił go tak, że leżał pod Gabe'em na łóżku, koce spadły gdzieś pod wpływem tego ruchu. Zimny wiaterek owionął świeżo rozgrzaną skórę Gabe'a, wywołując na jego ciele ciarki. Jedyne ciepło w tym pokoju pochodziło z mężczyzny leżącego pod nim. Gabe nie potrafił powstrzymać niskiego warczenia emanującego z jego piersi. Jeśli Anthony pachniał jak przepyszny las, to ten mężczyzna pachniał jak gorąca, potrzeba, namiętność i... jego. "Mój." Zanurzając nos w szyi nieznajomego, Gabe wchłaniał jego zapach. Chciał owinąć się wokół tego szczupłego, umięśnionego ciała i pławić się w istocie nieznajomego. Potrzeba była o wiele silniejsza, niż jego pragnienie Anthony'ego parę minut wcześniej. "Um, Vien, pomocy." Prosił delikatnym głosem mężczyzna pod nim. "Żadnej pomocy. Jesteś dokładnie tu, gdzie powinieneś być." Uspokajał Gabe. Chciał posmakować mężczyzny, a nie go przestraszyć. Przesunął nos w górę szyi fae, gładząc jego

policzek. "Musisz go z siebie zdjąć." Powiedział Vien. "Nie." Co za głupia sugestia. Śliczny, śliczny fae należał do Gabe'a. "Nie możesz tak po prostu przetrzymywać mojego brata." Wyjaśnił Vien cierpliwym głosem. "Owszem, mogę." Z warknięciem Gabe pokrył pocałunkiem seksowne wargi mężczyzny, pojękując i liżąc, niemo prosząc o wstęp. Fae otworzył usta, nagradzając Gabe'a tym, czego szukał. Nie marnował czasu i zaczął plądrować te usta, dopóki nie musiał podnieść głowy, by dostarczyć organizmowi tlenu. Gabe zachwycał się rumieńcem podekscytowania na twarzy fae. Wsuwając między nich dłoń, miał dobry dostęp do poznania rozmiaru i kształtu mężczyzny. Kiedy już rozbierze mężczyznę do naga, z pewnością nie będzie żadnego rozczarowania. "Och, na bogów, niech mnie trzyma. Wszystko, czego chce." Wyjęczał fae. Gabe uśmiechnął się i pochylił się po kolejny pocałunek. Spotkały się ich języki i wargi, ślizgając się o siebie i smakując smak pożądania. Gabe podniósł się odrobinę potrzebując kolejnej dawki tlenu. "Jak masz na imię?" Spytał. Pozwolił swym ustom przesuwać się po pięknym gardle mężczyzny przegryzając je i całując na całej długości. "Jestem Viell. To jest mój brat, Vien." "Mimo mi poznać." Gabe nie odwrócił się od ważnego zadania rozluźnienia niezwykle spiętego mężczyzny pod sobą. "Jestem Gabriel." "Viell, nie czas na seks, mamy misję." Vien skrzyżował ramiona i walnął stopą o podłogę. "Wróć później. Obiecuję, że go zwrócę." Gabe właściwie tego nie planował, ale jeśli to

sprawi, że drugi mężczyzna odejdzie, to obieca wszystko. "Nie zamierzam nawet go za bardzo zniszczyć, może ledwie jakieś zadrapanie albo wgniecenie." "Wystarczy!" Vien złapał Gabe'a za jego przydługie włosy. Waleczne instynkty wydobyły się na powierzchnię, Gabe zeskoczył z łóżka przyszpilając Viena do podłogi swoim ciałem. Nikt nie będzie przerywał jego godów! W furii, z dziąseł Gabe'a wysunęły się kły. "Ała!" Gabe uwolnił fae, dotykając koniuszkami palców wrażliwych ust. Pojawiły się na nich kropelki krwi. Jego usta płonęły, jakby jego dziąsła przeszywały setki sztyletów. Powstrzymując łzy, Gabe skulił się na dywanie, przyciskając dłonie do ust. "Za bardzo zmiennym to ty nie jesteś." Zadrwił Vien. "Zależy czy się lubi jak ostre coś wyżyna ci się z dziąseł." Warknął Gabe. "To boli." Przynajmniej dzięki pulsującemu bólowi Gabe stracił chęć na zabicie tego mężczyzny. Teraz wiedział, o czym mówiła para Alfa. Wszystko było jaśniejsze, bardziej intensywnie niż wcześniej. Jego potrzeba Viella, jego gniew na przerwanie. Przytłoczony, Gabe schował twarz w kolanach drżąc na całym ciele. "Wszystko w porządku?" Viell usiadł koło niego na miękkim dywanie. Gabe przytulił się do niego blisko, szukając pocieszenia. "Och, wszystko będzie dobrze. Z czasem przyzwyczaisz się do swoich kłów i nawet nie będziesz ich zauważać." Dłoń Viella była taka cudowna na nagiej skórze Gabe'a. Uspokajający gest ukoił nerwy Gabe'a zabierając go z krawędzi szoku. "Oh proszę, nie możesz się sparować z taką cipką, Viell. Nie potrafi nawet znieść częściowej zmiany bez skomlenia." Drugi fae wstał i skierował się w stronę drzwi. Gabe patrzył na niego przez chwilę, podczas gdy bestia go podpuszczała. Wyrywając się z

dotyku Viella, Gabe skoczył przez pokój i rzucił Viena na ziemię, jego nowo odkryta siła opanowała fae. Tyle że kiedy rzucił się na tego mężczyznę, jego nos wypełnił inny zdumiewający zapach. Pochylając się, powąchał szyję mężczyzny. "O nie, nie zrobisz tego!" Zaprotestował Vien. "Ćśś." Powiedział Gabe, obwąchując punkt między szyją, a ramieniem. Vien pachniał inaczej, niż jego bliźniak. Nie lepiej, nie gorzej, ale inaczej. A czy smakowali tak samo? Gabe polizał punkt. "Hej, przestań." Z leżącego pod nim mężczyzny doszedł niespodziewany chichot. "Dobrze pachniesz." "Oczywiście, że tak, właśnie wąchałeś mojego brata. Jesteśmy bliźniakami." Gabe potrząsnął głową. "Nie tacy sami." "Jesteśmy tacy sami." Upierał się Vien. "Nie." Gabe ugryzł grubą żyłkę u dołu szyi fae. Ciało Viena zatrzymało się, a jego piersi wyrwał się jęk. "Inaczej." "O kurczę, to takie dobre!" "Myślałem, że chciałeś iść, bracie." Głos Viella, twardy i oskarżycielski, przerwał mgiełkę pożądania wypełniającą umysł Gabe'a. Gabe warknął na niego. Zbyt wiele wyborów. Jego wilk dorwać ich obu jak smakowite danie z jagnięciny. "Moi!" Ryk był niski i gardłowy. Emanowała z niego rosnąca energia, powodując w powietrzu trzaski. Poczuł, że coś w nim się zmienia i zaczęła go swędzieć skóra. Odrobina futra pojawiła się na skórze Gabe'a, a następnie zniknęła. "Ale dziwaczne." Wyszeptał.

"Co teraz mamy zrobić, bracie?" Spytał Viell przygwożdżonego do ziemi bliźniaka.

***

Kurde! Ich pierwsze zadanie poza światem fae i skończyli zaplątani z wilkiem zamierzającym ich oznaczyć. Nigdy im tego nie zapomną. "No dalej, maleńki, puść mnie." Namawiał Vien. Viell ledwie powstrzymał śmiech na widok kłopotliwej sytuacji brata. "Masz problem braciszku?" Vien łypnął na niego. "Nie stój jak słup soli, pomóż mi!" Viell nie chciał zranić zmiennego wilka. Ten pomysł go odrzucał. "Pamiętaj o tym, gdy będziesz mówił, że nic dla ciebie nie robię." Wymamrotał do brata. Rozpinając koszulę zaczął gwizdać. "Tutaj, maleńki." Wilkołak zawarczał. Rzucił się przygważdżając Viella do podłogi. Przez chwilę brązowe oczy Gabe'a zmieniły się w złote, ale zmienny wziął głęboki oddech i Viell prawie widział, jak Gabe odpycha gdzieś w głąb swojego wilka, kiedy złapał dłońmi głowę Viella, by przerwać upadek. Viell przestał oddychać, gdy zmienny wylądował na jego ciele, ale nie był ranny. Gorące dłonie i spragnione usta Gabe'a sprawiły, że fae prawie doszedł od pojedynczego dotyku Gabe'a, szczególnie gdy zmienny skupił się na przegryzaniu jego sutków swoimi ostrymi zębami. "Taaa, wielkie poświęcenie." Sarkastyczny głos Viena przerwał żądzę Viella. "Skraść gorącego wilka." "Och tak, jest naprawdę bardzo, bardzo gorący." Ciepły oddech na szyi Viella wysyłał wzdłuż jego kręgosłupa cudowne dreszcze.

"Ej no, Viell, nie możesz go trzymać tylko dla siebie. Słyszałeś go, obaj pachniemy dobrze." Viell zaśmiał się, słysząc zazdrość w głosie brata. Vienowi dobrze zrobi, jak nie będzie ciągle wszystkiego dostawał. "Możesz poczekać na swoją kolej." Żaden nie był świadomy, że mają widownię, dopóki nie usłyszeli twardego głosu przerywającego ich sprzeczkę. "Co się tu do cholery dzieje? Gabe, zostaw tego mężczyznę." Głowa Gabe'a poderwała się do góry. Widząc Silvera stojącego w drzwiach zerwał się na nogi. Viell patrzył jeszcze przed chwilą agresywny wilk patrzy na Alfę miną zbitego psiaczka. Gdyby miał wilczy ogon i uszy to na pewno byłyby skulone. Viell szybko złapał prześcieradło i owinął je wokół pasa zmiennego. Silver nie musiał widzieć go nago. "Nie chciał nas zranić, Silverze." Vien stanął między dwoma mężczyznami, tak samo jak Viell pragnąc ochronić Gabe'a. Silver zignorował ten wybieg, z łatwością łypiąc ponad głową Viena na zmiennego. "Gabe, musisz ćwiczyć swoją kontrolę. Skoro najwyraźniej czujesz się lepiej, spodziewam się ciebie jutro wieczorem na terenach sfory, celem treningu. Musisz nauczyć się kontrolować swoją bestię, zanim puścimy cię wolno do społeczeństwa. Vien i Viell, spotkajcie się ze mną i Anthonym w kuchni." Jego twarde spojrzenie wróciło do Gabe'a. "Przyślę ci parę ubrań." "Tak, Alfo." Wyszeptał Gabe. Viell stanął po jednej stronie rozgoryczonego zmiennego, Vien po drugiej, każdy z braci milcząco wspierał przygnębionego mężczyznę. Nie wiedział, co powiedzieć; jako fae nie mógł mieszać się w politykę sfory, a był pewny, że Silver miał rację. Słodki Gabe musiał nauczyć się kontroli, ale Silver nie musiał być aż tak surowy. Viell przechylił głowę gdy zobaczył jak Vien pochyla się i szepcze coś do ucha Gabe'a.

"Podlizywanie się mu nie pomoże." Silver posłał im pełne dezaprobaty spojrzenie, zanim odwrócił się na pięcie i wyszedł. "Nie słuchaj go." Vien przekręcił swoją ciemną głowę na drugą stronę. "Czuje się po prostu Alfą. Zabierzemy cię jutro na tereny sfory i zobaczysz, że otrzymasz odpowiedni trening." Viell przytaknął. "Cholera, musimy iść pogadać z Anthonym i Silverem." Mimo, że widzieli się z parą Alfa już wcześniej, to była ich pierwsza wspólna robota, a oni całkowicie wszystko spaprali. Król wyznaczył m zadanie odkrycia miejsca pobytu naukowca tworzącego mutanty. Dał nawet bliźniakom dostęp do portalu blisko zamku, by mogli pracować z Anthonym i Silverem. Viell spojrzał na Gabe'a, niechętny by zostawić mężczyznę samego. Pociąg między nimi przyciągał Viella silniej, niż wszystko, czego kiedykolwiek doświadczył i nie był zbyt chętny, żeby rozdzielić się z nagim zmiennym. "Ubierzmy cię. Pewnie będzie dla ciebie lepiej jak nie zostaniesz sam. Jesteś nowy w zmienianiu, prawda?" Skoro Silver uważał, że Gabe potrzebuje zdobyć praktykę w umiejętnościach związanych ze zmianą, to znaczyło, że Gabe nie był zbyt doświadczony, mimo że Viell nigdy nie słyszał o dorosłym zmiennym, który musiał nauczyć się jak zmieniać formę. Gabe przytaknął. "Wczoraj zostałem ugryziony przez mutanta i uważają, że to uruchomiło moje uśpione geny. Silver i Anthony mi pomagają. Mimo iż kompletnie nie wiem gdzie jestem i czy są dla mnie jakieś ciuchy." Viell pogładził plecy zmiennego, rozkoszując się gładkością skóry pod swoimi palcami. "Coś ci znajdziemy." "Jak tylko Viell przestanie cię obmacywać." Żachnął Vien. Viell rzucił bratu wkurzone spojrzenie, zanim odwrócił się do Gabe'a z surowym wzrokiem; nie chciał, by zmienny przechadzał się nagi po korytarzach. "Zostań tu! Za minutę wrócimy." Budynek sfory musiał mieć gdzieś dodatkowe ubrania. Viell zamknął za sobą cicho drzwi i odwrócił się twarzą do brata. Krzyżując ramiona na

piersi, Viell czekał na atak. Nie zajęło to długo. "Musimy skupić się na naszej misji." Warknął Vien. "Wiem, wiem. Ale nie możemy zostawić go samego." "Dlaczego nie?" Viell otworzył usta, żeby odpowiedzieć, ale nie wiedział, co. Dlaczego nie mogli zostawić Gabe'a samego? "Bo jest zachwycający." Zaproponował Vien. "I przerażony." "I seksowny." "Nie możemy go zostawić." Dokończyli jednym głosem. Viell wpatrywał się w twarz brata. "Myślisz, że jest tym jedynym?" Vien wzruszył ramionami, unikając wzroku brata. "Chciałbym powiedzieć, że tak. Chcę, żeby był jedynym. Wieszczka powiedziała, że poznamy go, jak tylko go zobaczymy, ale co jeśli się mylimy?" "Co jeśli mamy rację?" Odparł Viell. "A co na to, żebyście przynieśli mi jakieś przeklęte ubrania?" Odwrócili się, by zobaczyć Gabe'a stojącego w drzwiach z owiniętym wokół pasa prześcieradłem. Viell uśmiechnął się na zrzędliwe spojrzenie w karmelowych oczach zmiennego, pasowały idealnie do jego włosów, dając mu perfekcję modela, mimo że kilkudniowy zarost na policzkach dawał mu bardziej surowy wygląd. Viell tak bardzo chciał się na niego rzucić, że ledwie powstrzymał tę chęć.

Złapał go Vien. "Ubrania, Viell. Musimy znaleźć mu ubrania." "Uh huh."

***

Gabe potrząsnął głową na wygłupy bliźniaków. "Hej." Wysoki mężczyzna, którego pamiętał z biura szedł właśnie korytarzem. "Nie wiem, czy mnie pamiętasz..." "Dare." Wszedł mu w słowo Gabe. Jego nowe ulepszone zmysły wyczuły w mężczyźnie coś dziwnego. Dare nie był wilkiem, ale z pewnością nie był też człowiekiem. Dare posłał mu nieśmiały uśmiech. "Silver prosił, bym ci to przyniósł." Gabe uświadomił sobie, że mężczyzna trzyma stertę ubrań. Łatwo było to przeoczyć, kiedy reszta była taka smakowita. "Dzięki." "Proszę bardzo." Powiedział Dare z uśmiechem. Mimo, że mężczyzna nie pachniał jak fae, ani nawet jak wilk, wciąż pachniał jak istota paranormalna. "Nie wiem jaka panuje tu etykieta, ale czym jesteś?" Dare zaśmiał się. "Jestem zmiennym tygrysem." Jego zmysłowa gracja nabrała teraz sensu. "Aha, nigdy wcześniej nie poznałem tygrysa." Przynajmniej na tyle ile wiedział, nie poznał.

Na ustach Dare'a pojawił się szelmowski uśmiech. "Więc wychodzi na to, że jestem twoim pierwszym." Gabe zaśmiał się. Doceniał, że mężczyzna starał się, by poczuł się swobodnie. "Wychodzi, że tak." "On jest moim tygrysem." Przerażający typ, którego pamiętał, przeszedł przez korytarz, łypiąc na niego swoimi lodowatymi oczami. "Jasne. Nie dotykaj tygrysa." Powiedział z sarkazmem Gabe. "Steven!" Warknął Dare. "On tylko ze mną rozmawiał, a nie obmacywał." Mężczyzna, którego Dare nazywał Stevenem owinął zaborczo ramię wokół zmiennego tygrysa i odciągnął go od Gabe'a. "Dobrze. I niech tak zostanie." "Lepiej, żebyś nie dotykał tego cholernego tygrysa!" Gabe był zszokowany widząc marsową minę Viena. "Nie dotknąłem go!" "Lepiej, żebyś nie dotykał nikogo, chyba że to ja albo mój brat." Oczy bliźniaków błyszczały w identycznym wyrazie furii. O co do cholery w tym wszystkim chodziło? "Spokój wszyscy." Dare oddał ubrania i podniósł dłonie na znak pokoju. Bliźniaki patrzyły na Gabe'a, jakby właśnie pieprzył się z Dare'em na podłodze, niż zwyczajnie brał od niego ubrania. "Idę się ubrać. A wy róbcie, co chcecie." Odchodząc w swoim prześcieradle, Gabe trzasnął za sobą drzwiami. Ubrania składały się z pary bokserek, skarpetek, dresów i miękkiego bawełnianego podkoszulka. Nie było to jakoś specjalnie niesamowite, ale za to luźne i wygodne. Dali mu trochę za duży rozmiar, ale nie było aż

tak źle, by nie mógł tego nosić. Jego buty stały przy łóżku, więc widocznie nie zniszczyły się podczas ataku. Z zadowolonym uśmiechem wsunął na stopy ulubione tenisówki. Czując się teraz bardziej pewnie, niż gdy miał na sobie prześcieradło, Gabe otworzył drzwi, by zobaczyć Dare'a owiniętego w opiekuńczych ramionach Stevena i bliźniaki opierające się o ścianę ze złożonymi w identyczny sposób ramionami. "Mogę iść do domu?" Spytał tygrysołaka. Dare z całej grupki zdawał się jedynym, który ma zdrowy rozsądek. "Nie. Silver chce, żebyś tu został na parę dni, dopóki nie zdobędziesz trochę doświadczenia. Nie jesteś więźniem, ale zalecane jest, byś został tu przynajmniej do następnej pełni." Gabe naprawdę chciał wrócić do domu, ale lepiej było zastosować się do nakazu Silvera. Mimo, że Silver był apodyktyczny, to wiedział jak radzić sobie ze zmiennymi i po uratowaniu tyłka Gabe'a z łap tych kreatur, Gabe skłaniał się ku przestrzeganiu zarządzeń Alfy. Kiedy stał tam, zastanawiając się co dalej robić, jego brzuch zaburczał, brzmiąc jakby ukryta wewnątrz bestia chciała wypełznąć na powietrze. Dare zaczął się śmiać. "Zabierzmy was lepiej do kuchni. Anthony i Silver powiedzieli, że spotkają się tam z wami, a Henry uwielbia karmić nowych członków sfory." "Super. Kocham jeść." Nie miał pojęcia ile czasu minęło odkąd jadł kolację z Faith, ale umierał z głodu. "Cholera. Faith. Muszę zadzwonić do mojej przyjaciółki. Musi się zamartwiać." Gabe nie zadzwonił do niej, kiedy wrócił do domu, jak zazwyczaj robił. Musiała być przerażona. Dare wyciągnął z kieszeni telefon. "Nie wiem, co się stało z twoją komórką, ale możesz skorzystać z mojego." "Dzięki." Powiedział Gabe z ulgą. "Jestem naprawdę wdzięczny." Przez chwilę musiał przypominać sobie jej numer, bo miał go po prostu na szybkim wybieraniu. Kilka prób i jedną stukniętą pomyłkę później, złapał Faith.

"Cześć Faith." Powiedział, kiedy odebrała. "Gabe?" Jej głos brzmiał dziwnie przez telefon, ale Gabe uświadomił sobie, że po prostu zadzwonił z numeru, którego ona nie rozpoznaje. "Tak, przepraszam, że wczoraj nie zadzwoniłem." "Wczoraj!" Wrzasnęła. "Chyba przedwczoraj. Dwa pieprzone dni, a ja nie miałam pojęcia, gdzie się podziewasz. Nawet w pracy się nie pokazałeś. Spytałam Anthony'ego, a on powiedział, że jesteś chory, ale nie było cię w twoim mieszkaniu. Gdzieś ty do cholery był?" Gabe nie wiedział, co powiedzieć. Czy ona kiedykolwiek wierzyła w zmiennych? Nigdy nie dzielił się swoją obsesją z Faith, bo wiedział, że to dziwne, a większość ludzi nie wierzyła w istoty paranormalne. "Zostałem zaatakowany." "Wszystko w porządku?" "Taa, zmówiło się przeciwko mnie dwóch gości, ale pojawili się litościwi Samarytanie i uratowali mnie." Przynajmniej po części to była prawda. Zrobił sobie mentalną notatkę, by spytać Anthony'ego kto uratował mu dupę. Pamiętał pociski i mutanty, ale nic więcej "Dlaczego nie wróciłeś do pracy?" "Nie czuję się jeszcze w stu procentach dobrze. Wciąż jestem wstrząśnięty." Prawda. "Mogę ci coś przynieść? Gdzie jesteś?" "U Anthony'ego. To właśnie jego przyjaciele mnie znaleźli, a on ma tu dużo miejsca." Miał przynajmniej nadzieję, że to miejsce do niego należy, ale nie był pewny. "Chcesz, żebym ci coś podesłała?"

Gabe spojrzał na otaczających go mężczyzn. "Nie. Poradzę sobie." Otrzymał od bliźniaków pokrzepiający uśmiech. Potrzeba, by ich mieć sprawiła, że dostał skurczu mięśni. Po kilku kolejnych pytaniach Faith rozłączył się, zadowolony, że nie zamierzała go szukać. Znowu jego brzuch zawarczał.. Dare zaśmiał się głośno. "Chyba twój wilk chce się wydostać i złożyć nam wizytę. Lepiej dajmy ci trochę żarcia."

Rozdział 2 Kuchnia była olbrzymia, a jej kucharz jeszcze większy. Gabe uważał Silvera za ogromnego, dopóki nie spotkał Henry'ego. Szef kuchni miał długą bliznę ciągnącą się wzdłuż policzka i cień tatuażu na szyi, w większości ukryty pod kołnierzykiem, ale powitał Gabe'a uśmiechem i już po chwili stała przed nim wielka miska mięsa duszonego z warzywami. Dare i Steven opuścili ich po dokonaniu prezentacji, twierdząc że mają jakąś robotę. Sądząc po zaborczym spojrzeniu jakie Steven rzucił kotu, Gabe nie miał wątpliwości, że ta robota obejmowała spocone ciała i najbliższą płaską powierzchnię. "To jest bajeczne." Powiedział Gabe między kęsami. Teraz, kiedy bliźniaki siedziały po każdej jego stronie i przestały wyglądać jakby zamierzały rzucić się do ucieczki, wilk krążący w Gabie wreszcie się uspokoił. "Dziękuję ci." Powiedział Henry, stawiając przed Gabe'em ogromną pajdę domowego chleba. "A wy też chcecie?" Spytał dwójkę fae. Viell potrząsnął głową. "Nie jemy mięsa." Gabe spojrzał na Viella, jakby ten stracił rozum. Jak mógł nie jeść mięsa? Jasne, słyszał o

takich ludziach, ale w swoim życiu spotkał tylko kilku wegetarian. Jego wilk skrzywił się na myśl o odstawieniu mięsa. "Czy przeszkadza wam, że jem mięso?" Viell potrząsnął głową. "Nie wszystkie fae są wegetarianami. Przyzwyczailiśmy się do innych osób jedzących przy nas mięso." Gabe odwrócił się do bliźniaka po drugiej stronie, by zobaczyć jak Vien przytakuje. Zalała go ogromna ulga. "Dobrze." "W piekarniku dochodzi quiche. Jecie jajka?" Spytał Henry. "Tak." Powiedział Vien. "Świetnie!" Henry podszedł do piekarnika. "To tarta z karczochów i fety. Tworzę menu dla nie-mięsożernych zmiennych i potrzebuję kogoś, kto ją dla mnie przetestuje." Ogromny kucharz postawił na stole talerz, którego zawartość wyglądała jak ciasto jajeczne. Pachniało bajecznie. Gabe prawie rozważał oddanie swojej potrawki za jeden jego kęs. "Wygląda nieźle." Powiedział Viell. Gabe odwrócił się do Viena. Mężczyzna wpatrywał się w niego chłodnym, mierzącym wzrokiem, który nie miał w sobie nic z otwartego, optymistycznego spojrzenia w oczach jego bliźniaka. Zastanawiał się jak ludzie mieli kiedykolwiek problem z rozróżnianiem ich. Wiedział, że on nigdy nie będzie go miał. "Zamierzasz spróbować swojego quiche?" Skinął w kierunku ustawionego przed mężczyzną talerza. Vien utrzymywał swój nieufny wzrok. "Zamierzasz się na mnie rzucić?" "Jak tylko będziesz miał szczęście."

Fae prychnął ze śmiechem i wbił widelec w swoje jedzenie. Zadowolony, że obaj jedli, z powrotem skupił swoją uwagę na potrawce. Wilk leżał spokojnie teraz, gdy fae były zaspokojone. Do pomieszczenia weszli Anthony i Silver. Po raz pierwszy Gabe zauważył cienie pod oczami szefa jakby się przeforsował i potrzebował długiej drzemki. "Wybaczcie, chłopaki." Anthony rzucił przepraszający uśmiech, kiedy bliźniaki zerwały się na nogi i złożyły głębokie ukłony. "Dopóki Silver nie przyszedł i mi nie powiedział, nawet nie wiedziałem, że przyjechaliście." Spojrzał na ich talerze i ruchem ręki wskazał, by zajęli swoje miejsca. "Nie ma powodu, dla którego nie mielibyście jeść i w tym samym czasie zdawać mi raportu." Vien przełknął swoje quiche. Gabe wyczuł nerwowość pochodzącą z fae, gdy patrzyli na Anthony'ego. Bez słowa, przed ich szefem został postawiony talerz quiche i filiżanka herbaty. Silver otrzymał potrawkę. Obaj jedli jakby od zamierzchłych czasów nie widzieli jedzenia. "Król Linnel zaprzecza wiedzy na temat szalonego naukowca Korla. Kazał rozwiesić ogłoszenie, że każdy kto go zobaczy, ma go pojmać i przyprowadzić na dwór. Chciał, żebym wam powiedział, że spodziewa się, że go zwrócicie, jeśli został schwytany." "Jasna cholera, ja go chcę. Torturuje i mutuje zmiennych. Należy do mnie!" Silver łypnął wściekle na Viena i Gabe ledwie powstrzymał chęć warknięcia na Alfę, który śmiał skrzywić się na jego partnerów. Partnerów? Zimny strach zmroził kości Gabe'a. Z pewnością musiał się mylić. Dopiero co spotkał tych mężczyzn. Kiedy patrzył na fae, zaczęły do niego wracać opowieści babki o partnerach. Oznaczenie partnera było trwałe. Wilk nie wycofywał się z wiązania. Parował się na wieczność albo wcale. "Mogę porozmawiać z królem." Zaoferował się Anthony. "To nie jest chyba najlepszy pomysł." Powiedział Viell.

"Dlaczego nie?" Silver przesunął swoje spojrzenia na drugiego bliźniaka. Gabe owinął opiekuńczo ramię wokół Viella, co było głupie, bo fae był większy i lepiej uzbrojony. "Jest wciąż zadurzony w Anthonym. Najlepiej, gdy będzie się na razie trzymał z dala od dworu." Silver zwrócił uwagę na swojego partnera, który beztrosko jadł swoje quiche. "Nigdy mi nie mówiłeś, że król fae zagiął na ciebie parol." Anthony wzruszył ramionami. "To było dawno temu. Szczerze mówiąc, myślałem, że przeniósł swoją uwagę na moją matkę." "Oh, przez chwilę tak było." Potwierdził Vien. "Ale stracił swoje zainteresowanie, kiedy nie zostawiła twojego ojca." Anthony zaśmiał się. "Moi rodzice nie są ze sobą już od lat. Pewnie pomyślała, że przeniesie się z powrotem na mnie." "Byli razem, kiedy zostałeś postrzelony." Powiedział Silver. Gabe'owi opadła szczęka. Kiedy postrzelono Anthony'ego? Anthony zbył stwierdzenie Silvera. "Są przyjaciółmi i wciąż w pewne miejsca chodzą razem. Szczerze mówiąc, nie jestem pewny dlaczego podtrzymują tę iluzję. Jestem ich jedynym dzieckiem i nie zamierzam załamać się psychicznie, jeśli powiedzą mi, że się rozeszli." "Jak myślisz, kiedy to się stało?" Spytał Gabe. Cholera, nawet nie znał rodziców Anthony'ego, ale i tak był zafascynowany. To było jak wkroczenie w środek opery mydlanej i próba ogarnięcia wszystkich postaci fabuły. Nie to, że oglądał opery mydlane, czy coś. I tak wszystkie zostaną odwołane. "Kiedy miałem dziesięć lat." Powiedział sucho Anthony. Jego oczy skierowały się na Gabe'a i bliźniaki. "Może Gabe mógłby porozmawiać za nas z królem."

Silver zawarczał. "No ty z całą pewnością nie pójdziesz." Anthony zaśmiał się. "Spokojnie pachnący groszku, zostaję tutaj. Ostatnie rozdzielenie nie wyszło nam za bardzo na dobre." Alfa nie okazał absolutnie żadnej reakcji na pachnącego groszka. Nawet się nie wzdrygnął. Gabe tylko za to dodał mu parę punktów w skali męskości. "Gabe nigdzie nie pójdzie, dopóki nie przejdzie pierwszej udanej zmiany." Powiedział Silver. "Jeśli bliźniaki będą tu cały czas, pozwolimy mu towarzyszyć im w drodze powrotnej do króla." Gabe instynktownie owinął dłoń wokół dłoni każdego z bliźniaków. "Oni nigdzie nie idą." Oświadczył. Obaj mężczyźni zesztywnieli, ale żaden z nich nie powiedział ani słowa na temat jego stwierdzenia.

***

Vien uspokoił się, gdy wilkołak ubiegał się o ich obu. Wolno wypuszczał trzymane w płucach powietrze, kiedy mijała jego panika. Sądził, że seksowny zmienny nie będzie go chciał. Wszyscy kochali Viella i mimo tego, że byli bliźniętami jednojajowymi, ludzie, którzy ich znali zawsze bardziej lubili Viella. Dlaczego nie? Jego brat był słodkim, szczerym mężczyzną pozbawionym szorstkości Viena. Jednakże, dlatego że byli bliźniętami, akceptowanie jednego oznaczało akceptowanie drugiego. Ich dusze były splecione i potrzebowali trzeciej, by skompletować ich triadę. Na nieszczęście, tych paru mężczyzn, z którymi próbowali się spotykać interesowało bardziej oglądanie bliźniaków uprawiających ze sobą seks, pojęcie, które obu napełniało odrazą. Vienowi zawsze było trudno wyjaśniać, że podczas gdy Viell był jego partnerem duszy, było to w pełni czyste związanie, pozbawione aspektów fizycznych. Ich pociąg do Gabe'a zaliczał się do innej kategorii niż do pozostałych, z którymi się widywali i umawiali. Vien mógł prawie wyczuć połączenie między Gabe'em, a Viellem. Miał

nadzieję, że Viell czuł to samo między Gabe'em, a Vienem. Przez te wszystkie lata Vien cierpiał z powodu bólu w sercu jego brata, gdy żaden mężczyzna ani żadna kobieta nie okazywała się tą jedyną właściwą osobą. Podczas, gdy Vien poradził sobie z rozczarowaniem, odgradzając swoje serce twardą skorupą, serce jego brata krwawiło podczas każdej porażki. "Zostaniemy co najmniej do pierwszej przemiany Gabe'a. Gabe może zostać ambasadorem zmiennych i może Anthony mógłby posłać jakiś list?" Vien rzucił lordowi fae spojrzenie pełne nadziei. Wiedział, że król niezmiernie się ucieszy otrzymaniem osobistej wiadomości od Anthony'ego. Partner Alfy przytaknął. "Napiszę coś o tym, że życzeniem Silvera jest jego rozprawienie się z tym naukowcem. Nie mamy żadnych śladów. Jakby zapadł się pod ziemię. Jeśli to nie on stoi za niedawnymi atakami na zmiennych, to musimy się dowiedzieć kto. Jestem również ciekawy skąd wiedzieli, że Gabriel ma recesywne DNA. Nie jest to jakaś zwykła wiedza, szczególnie, że Gabe o tym nie wiedział. W czasie, gdy znałem Gabe'a przed ugryzieniem, nie pachniał jak zmienny, a przynajmniej nie na tyle, by zaalarmować moich ochroniarzy." "Ten doktor może mieć listy." Wybuchnął Vien. Silver skrzywił się w jego kierunku i niech będzie przeklęty, jeśli nie poczuł dreszczy strachu. "Jakie listy?" "Listy genealogiczne. Jest taka oryginalna lista, która obejmuje wszystkich zmiennych i ich przodków. Jeśli ten naukowiec ma kopię tej listy i wysyła swoich mutantów odhaczając z niej kolejnych..." "To żaden zmienny nie jest bezpieczny." Dokończył Gabe. Vienowi zmroziło krew w żyłach. Zaniepokoił go taki możliwy poziom szaleństwa. Na nieszczęście, ekstremiści zawsze znajdywali jakichś pomylonych ludzi, którzy za nimi szli. "Jeśli on działa w świecie fae, to jak przekazuje mutantom instrukcje? Musi mieć z kimś tutaj kontakt." "Ale to oznacza, że albo ma prywatną dziurę między jego światem, a naszym albo ma 'lustro transmitacyjne'."

"Co to jest?" Spytał Silver. "To oznacza, że może się komunikować i nawet przenosić przez lustra małe przedmioty. Jeśli masz jedno ze specjalnych szkiełek, możesz zamienić zwykłe lusterko w odbiornik, ale tylko te prawdziwe magiczne może zainicjować łączność." "Myślałem, że to plotki?" Vien nigdy nie widział prawdziwego lustra transmitacyjnego. Sądził, że to tylko opowieści fae. Anthony potrząsnął głową. "Mój ojciec ma chyba jedną." Zmarszczenie brwi zepsuło jego przystojne rysy twarzy. "Zastanawiam się, czy wciąż ma." "Dlaczego by nie sprawdzić? Może powie ci, gdzie ma swoje i doprowadzi nas do naukowca." Odpowiedział Silver, głaszcząc włosy Anthony'ego. "W międzyczasie niech wszyscy zjedzą. Gabe, chciałbym, żebyś jeszcze odpoczął. Jutrzejszej nocy możesz pójść z nami na tereny sfory i popracujemy nad twoją zmianą." Gabe przytaknął. Para Alfa skończyła i opuściła pomieszczenie.

Rozdział 3 Gabe nie miał pojęcia co zrobić z bliźniakami. No cóż, wiedział, co chciałby z nimi zrobić, ale nie wiedział, czy byli skłonni albo do cholery, czy on nawet był. Przesunął palcami po włosach myśląc o katastrofie swego życia. Teraz nie była odpowiednia pora na związek z kimkolwiek, a szczególnie z dwoma. Panika wskoczyła do jego piersi jak oszalały królik. "Będzie dobrze." Viell, słodki bliźniak poklepał go po dłoni. Gabe odwrócił się do Viena Czasami wolał pikantność. "Uważasz, że będzie dobrze?" Jego wilk potrzebował otuchy od obydwu jego partnerów.

"Uważam, że powinniśmy zabrać cię z powrotem do twojego pokoju i porządnie się pieprzyć." "Vien!" Bardziej nieśmiały bliźniak spłonął gorącym rumieńcem. Henry zaśmiał się, poruszając się po kuchni, mieszając składniki jakiejś potrawy, którą robił. Całe pomieszczenie pachniało bosko, a ogromny kucharz sprawiał, że wszystko wydawało się takie proste, gdy patrzyło się na jego płynne ruchy. Policzki Gabe'a płonęły z zażenowania. Nawet podczas swoich najlepszych dni nie był za dobry w zalotach. A to z pewnością nie były jego najlepsze dni. "Wy dwaj?" Gabe machnął między nimi dłonią. "Razem?" Vien posłał mu twarde spojrzenie. "Jeśli masz na myśli to, że będziemy z tobą w łóżku nago, to odpowiedź brzmi tak. Jeśli pytasz, czy zamierzam uprawiać seks z własnym bratem, to nie." Gabe wydał z siebie westchnienie ulgi. "Dobrze. To po prostu dziwne." "Nie masz nic przeciwko?" Spytał Viell. "Przeciwko czemu?" Jaka część rozmowy mu umknęła? "Przeciwko temu, że nie zamierzamy uprawiać ze sobą seksu? Mieliśmy parę epizodów, gdzie nasi łóżkowi partnerzy wycofywali się, gdy tylko dowiedzieli się, że nie będziemy ze sobą uprawiać seksu." Gabe zadrżał. "Nie, dzięki. To odrażające." Nie chciał tytułować uczucia mdłości w żołądku z myślą o tej dwójce uprawiającej seks bez niego. Zanim zdołał wyjaśnić kwestię swoich uczuć, Vien wsunął palce we włosy Gabe'a i z mocnym, żądającym szarpnięciem przyciągnął zmiennego bliżej i pocałował go. Czucie warg fae na

swoich sprawiło, że jego ciało zabolało z pożądania. Nerwowo złapał Viena, przyciągając mężczyznę jeszcze bliżej. Jego wilk zawył w środku, chcąc oznakować swojego partnera, ugryźć, podrapać i wypełnić swoim płynem, żeby inni wiedzieli, że ten seksowny mężczyzna należy do niego. Pomieszczenie wypełnił niski jęk, kiedy Gabe rozpływał się w objęciach seksownego fae. Kiedy już miał się odsunąć, poczuł jak jego plecy owija drugie ciało. Viell składał miękkie pocałunki na szyi Gabe'a, jego uchu, następnie przegryzł delikatnie jego kark. "Och, ja pierdolę" Wyszeptał. "Nie w mojej kuchni, panowie, weźcie się gdzieś przemieśćcie." Głos Henry'ego zwrócił jego uwagę. Ton kucharza był wciąż przyjacielski, ale stanowczy. Gabe potrząsnął głową, próbując otrząsnąć się z otaczającej go mgły pożądania. "Wybacz Henry." Przeprosił. Dostał w odpowiedzi pogodny uśmiech. "Zobaczymy się jutro." "Taa." Gabe skoczył na nogi. Łapiąc każdą z dłoni fae, zaczął ich za sobą ciągnąć. "Chodźcie, moje seksowne ogiery4, czas wypróbować pokój gościnny." Gabe zdawał sobie sprawę, że powinien poczekać, aż pozna ich lepiej, ale jego zniecierpliwiony wilk żądał swoich mężczyzn. Mógł prawie poczuć krążącego w nim nerwowo wilka, nawet gdy jego ludzka połowa wzdrygała się przeciwko takiej śmiałości. Dla pewnych ludzi to działoby się za szybko, dla Gabe'a była to niewielka prędkość. Bliźniaki ochoczo podążyły za nim do sypialni. Kiedy tylko drzwi zamknęły się z trzaskiem za seksownymi fae, mężczyźni otoczyli go. Viell od przodu, Vien z tyłu, dwie pary dłoni skupiały się na zdejmowaniu mu ubrań tak szybko, jak to tylko możliwe. Gabe nigdy nawet nie rozważał możliwości posiadania w sypialni dwóch mężczyzn, ale kiedy wszystkie ciuchy zostały zrzucone, zdecydował, że był idiotą myśląc o czymkolwiek innym.

4 Boże....

Jego wilk zawył w aprobacie, kiedy Viell padł na kolana i wziął go w swe gorące, wilgotne usta aż do nasady. Gabe złapał za włosy Viella, by trzymać przytrzymać seksownego fae nieruchomo, kiedy wsuwał się i wysuwał z tej cudownej czeluści jego ust. "Lubi, jak jesteś odrobinę szorstki." Głęboki głos Viena otulił Gabe'a jak delikatny aksamit na jego skórze. Jęcząc, Gabe złapał go odrobinę mocniej wciąż ostrożny, by nie ciągnąc za mocno. "Właśnie tak." Vien przegryzał żyłkę na szyi Gabe'a, doprowadzając tym jego wilka do gorączki. Zwierzę w środku chciało przekręcić się i pokazać swój brzuch partnerowi, którego rozpoznał jako Alfę, ale jego ludzka strona nie była jeszcze za bardzo na to chętna. "Często to robicie?" Jego zwierzęca strona chciała zawyć i pokazać każdemu, że bliźniaki nie były wolne i nikogo już nie dotkną, nigdy. Może i był od nich mniejszy, ale jego bestia byłaby na tyle silna, by rozszarpać każdego, kto w ogóle pomyśli o dotykaniu jego partnerów. "Nie." Vien gładził go od tyłu. "Większość chciała jednego albo drugiego, ale paru chciało, byśmy uprawiali seks ze sobą." "Ich strata." Gabe nie był w stanie wymyślić, co było nie tak z tymi facetami, którzy nie rozumieli prawdziwego piękna bycia otoczonym z obu stron bliźniaczą kanapką. Nie zajęło długo nim Gabe wykrzyczał swoje spełnienie. Oblizując usta, Viell przesuwał się w górę po ciele zmiennego, jego twarz wyrażała ogromne zadowolenie. "Smakuje jak maliny." Powiedział bratu ponad ramieniem Gabe'a. "Hmmm, uwielbiam maliny." Wymruczał Vien. Viell spojrzał w oczy Gabe'owi, jego twarz pełna gorącego pożądania. Jego penis walecznie próbował ponownie ustać. "Wy dwaj mnie zabijecie."

Co za sposób, by odejść. Z obu stron stron usłyszał niesamowicie podobne chichoty. "Macie na sobie za dużo ubrań. Jak mam was ssać, skoro jesteście ubrani?" Ubrania latały po całym pokoju, kiedy bliźniaki natychmiast zaczęły pozbywać się swojej garderoby. Sekundy później, dwa wysokie nagie ciała naparły na niego z obydwu stron. Gabe głośno westchnął, kiedy otoczyła go ściana gorących, aksamitnych ciał. Twardy fiut Viena wsuwał się między jego pośladki, podczas gdy Viell ocierał się o niego od przodu. Sięgając jedną dłonią do tyłu i jedną do przodu, pogładził dwa długie penisy, zadowolony, że wyczuwa różnice. Viena był odrobinę dłuższy, kiedy grubsza erekcja Viella wypełniała dłoń Gabe'a. Spojrzał Viellowi w oczy. "Dziecino, ty na górze?" Viell potrząsnął głową. "Nie za często." Przegryzł wargę. "Ale będę, jeśli będziesz chciał. Chcę cię zadowolić." "Vien?" "Absolutnie. Chcesz, bym wypełnił twoje bolące wnętrze?" Gabe przytaknął, pożądanie ściskało mu gardło tak, że ledwie przepchnął przez nie słowa. "Viell, połóż się na łóżku, na plecach. Za pierwszym razem będę cię pieprzył, podczas gdy Vien będzie pieprzył mnie. Jakieś zastrzeżenia?" Viell rzucił się na łóżko, odbijając z radosnym podnieceniem się od materaca. Gabe uśmiechnął się. Było coś radosnego w tym fae, jakby jego duch był młodszy niż wszystko inne. Gabe czuł się przy nim stary, zblazowany, ale zrobiłby wszystko by utrzymać światło w tych oczach. "Mój brat jest jak słońce i jest drugą połową mej duszy." Wyszeptał Gabe'owi do ucha Vien.

"Jeśli złamiesz mu serce, partner, czy nie partner, to cię zabiję." Gabe kiwnął głową, nawet gdy jego serce waliło mu o żebra. Był pewny, że byli bardziej doświadczonymi wojownikami, niż architekt, który nigdy w swoim życiu nie trzymał żadnej broni. Wątpił, by jego wilk nawet podniósł łapę, gdyby bliźniaki go zaatakowały. Byli jego życiowymi partnerami. "Zgoda." Odwrócił się, by spojrzeć na Viena. "Nie chcę też zranić twojego serca." Upewnił się, że ich spojrzenia się złączyły, po czym zwrócił się w stronę jego brata. Gabe zastanawiał się, jak wielu ludzi przeoczało go z powodu jego surowości i kontrolowania. Mimo, że bliźniaki były jednojajowe, ich charaktery były rozdzielone całymi galaktykami. Wiedza, że mężczyzna jest tuż za nim pozwoliła mu zbliżyć się do Viella. Zaczęły go zżerać nerwy kiedy spojrzał na leżącego na łóżku mężczyznę. Nigdy nie miał zadatków na tego dominującego z jednym mężczyzną, a jak to będzie z dwoma? Zaniepokojona mina Viella tylko sprawiła, że poczuł się jeszcze gorzej z powodu swoich wątpliwości. "Wszystko w porządku?" Gabe kiwnął głową. "Tak." Odepchnął od siebie atak paniki. Nie było miejsca na wątpliwości, kiedy u jego stóp leżała taka nagroda. Cholera, ten facet był oszałamiający. Jego wzrok przesunął się po złotej, umięśnionej skórze z rozrzuconymi po wszystkich najlepszych miejscach czarnymi włoskami i wystającej erekcji, która błagała o uwagę Gabe'a. "Wygląda na to, że jesteś na mnie gotowy." Gabe miał nadzieję, że wygląda na pewnego siebie, mimo że drżące dłonie zdradzały jego nerwowość. Znaczące spojrzenie w oczach mężczyzny powiedziało mu, że nie do końca udało mu się ukryć swój nagły niepokój. "Chodź tu, kochanie, zajmę się tobą dobrze." Viell wyciągnął dłoń, chcąc zachęcić Gabe'a by do niego dołączył. Jakby potrzebował większego zaproszenia, niż seksowny nagi mężczyzna patrzący na niego

z nieskrywanym pożądaniem, gorące dłonie na jego plecach zaprowadziły go wprost tam. "No idę, idę." Mruknął do Viena. "Wyglądasz, jakbyś bardziej chciał uciec. To mój obowiązek jako partnera, by utrzymać cię na odpowiedniej ścieżce." "Jeszcze nie jesteśmy oficjalnie sparowani." Zanim zdążył to odwołać, silne dłonie obróciły i stanął twarzą w twarz ze wzburzonym fae. "Co masz na myśli, mówiąc że nie jesteśmy jeszcze sparowani?" "Nie ugryzłem cię." Zgodnie z podaniami, które czytał, studiując społeczność paranormalną, Gabe, by przypieczętować więź ze swoimi partnerami musiał ich ugryźć. "No to zróbmy to." Vien odchylił głowę, eksponując żyłę szyjną. "Ugryź mnie." Gabe zaśmiał się, skrępowany. "Muszę to zrobić podczas seksu. To jedyny czas, kiedy partnerskie ugryzienie może się udać. Zrobienie ci tego teraz tylko zaboli. Vien spojrzał na niego gniewnie. "To nie jest tylko wymówka, żeby dostać się do mojego tyłka?" Viell zaczął się śmiać. "Nie." Gabriel wyszczerzył zęby. "Mimo, że to naprawdę świetny tyłek, to nie jedyny powód, dla którego chcę w niego wejść." Vien posłał mu mierzące spojrzenie, ale odwrócił go z powrotem w stronę swojego brata. "Możesz ugryźć jego, ja pieprzę cię pierwszy." Gabe wzruszył ramionami. Nie było problemu, by oznaczyć tego pięknego mężczyznę na łóżku. Oznaczy drugiego pięknego bliźniaka następnym razem. Viell posłał bratu niepewne spojrzenie. "Jesteś pewny Vien?"

"Tak." Vien brzmiał na tak pewnego, że Gabe'owi nawet nie przyszło do głowy go pytać. Bez poświęcania temu żadnej kolejnej myśli, osunął się na łóżko obok Viella świadomy, że Vien sadowi się za nim, ale zapomniał o tym odrobinę, gdy przycisnął wargi do ust Viella wchłaniając smak jajek, puszystego ciasta i gorącego samca. "Mmm. Może przeniosę się na quiche, jeśli będę je jadł wprost z ciebie." Viell uśmiechnął się. "Jestem cały twój." Delikatne pocałunki na jego plecach szarpnęły przez chwilę Gabe'em. Odwracając głowę, przyjął pocałunek Viena. "Wybacz." Przepraszał. "Nie jestem przyzwyczajony do skupiania się na dwóch kochankach." Vien posłał mu półuśmieszek. "Nie martw się, ja skupiam się na przypominaniu ci o tym. Viell, podaj mu nawilżacz." Viell sięgnął do szuflady szafki nocnej i wyjął tubkę żelu nawilżającego. Anthony i Silver zapewniali swoim gościom naprawdę wszystko. Przyjmując lubrykant, Gabe szybko nawilżył swoje palce i podał tubkę przez ramię swojemu drugiemu kochankowi. Skupiony na mężczyźnie pod nim, Gabe okrążał wejście Viella, zadowolony gdy fae rozłożył nogi i uniósł pośladki, by Gabe miał lepszy dostęp. Gabe przesunął się w dół i pochylił, ustawiając swoje ciało dla Viena, podczas gdy bawił się swoją nową zabawką, twardym trzonem Viella. Wylizując kropelki jego spermy, rozkoszował się słodko-gorzkim smakiem kochanka. Przez zniecierpliwienie stał się twardszy niż marmur. Gabe nie był jednym z tych śmiałych typów, które uczęszczają w orgiach i trójkątach, a ostatnie miesiące były dla niego suchym

okresem. A tu nagle miał dwóch seksownych 5 facetów, nie tylko dla cielesnych igraszek, ale by związać się z nim na zawsze, zmieniając jego postrzeganie własnego życia, jakie zamierzał mieć. "Wejdź we mnie!" Zażądał Viell, kiedy Gabe wsunął w niego palce. "Wkrótce." Posłał Viellowi niecny uśmieszek, który zmienił się w przeciągły jęk, kiedy Vien wsunął nawilżony palec w jego tyłek. "O ja pierdolę." "Wkrótce, skarbie, wkrótce." Obiecał Vien. Gabe zapomniał całkowicie o rozluźnianiu ciała Viella, kiedy Vien doprowadzał go do granicy całkowitego obłędu. "Och, właśnie tam. Tak, kurwa, właśnie tam." Miał najdłuższe palce, które gładziły jego czuły punkt ciągle i ciągle. Jego uwaga oderwała się dopiero, kiedy spora kupka jego włosków została oderwana od jego klatki piersiowej. "Ałłł." "Nie zapominaj o mnie." Warknął na niego Viell. Po raz pierwszy Gabe zauważył wadę w posiadaniu dwóch partnerów i próbowaniu jednoczesnego ich zadowolenia. Na nieszczęście Viell miał swój cel. Zsuwając się w dół, Gabe zwrócił swoją uwagę z powrotem na penisa kochanka, liżąc dopóki na jego czubku nie zaperlił się przezroczysty płyn. Chłepcząc go, warknął głęboko kiedy smak jego partnera wybuchł mu na języku smakując jak wszystko co najlepsze na tym świecie. "Mmm." Wymruczał z zadowoleniem wokół penisa Viella. "Och, Vien, on jest w tym taaaki dobry." Wyjęczał Viell. "Wkrótce się o tym przekonam. Jestem teraz bardziej zainteresowany ciasnotą jego tyłka." Gabe nabił się na wścibskie palce Viena, zmuszając mężczyznę do kontynuowania czegokolwiek do cholery tylko chciał. Gabe wydawał z siebie zachęcające dźwięki. Ciężko było je zrozumieć, gdy miał 5 Tak, tak już po raz n-ty dowiadujemy się, że są seksowni...

wypełnione usta, ale Vien widocznie zrozumiał, bo jego palce wysunęły się, zastąpione po chwili jego grubym fiutem. Gabe wypuścił Viella, by wziąć uspokajający oddech i rozluźnić swoje ciało. "Pieprz mnie!" Desperacki głos Viella prawie zgubił się w nagłym przypływie pożądania, kiedy Vien wsunął się mocno we wnętrze Gabe'a. "Przesuń się odrobinę." Wydyszał. "Co?" Vien złapał Gabe'a za biodra. "Przesuń się odrobinę, chcę zrobić dobrze Viellowi. Jestem za nisko na frottage6." Z zadyszanym śmiechem, Vien pchnął ich dalej na łóżku, ani na chwilę nie tracąc kontaktu. "Nieźle." Gabe uśmiechnął się zwycięsko, łapiąc swojego i Viella penisa w jedną dłoń i jednocześnie je masując. "Och, świetny pomysł." Wyjęczał Viell. Dźwięki urywanych oddechów, stęknięć i od czasu do czasu krzyków namiętności były jedynymi dźwiękami w pomieszczeniu. "Tak cudownie cię czuć." Powiedział Vien głosem tak niskim, że Gabe dziwił się, że w ogóle go usłyszał. Odrywając wzrok od ich twardych, ociekających penisów, spojrzał do góry wprost w błyszczące z pożądania zielone oczy Viella. Vien uderzył w ten jeden odpowiedni punkt i kły Gabe'a wysunęły mu się z dziąseł. Pomimo fae za plecami, Gabe rzucił się i ugryzł Viella w szyję. Fae krzyknął głośno, wilgoć trysnęła między ich ciałami. Nawet gdy złączył się z Viellem partnerskim ugryzieniem, poczuł w swoim wnętrzu orgazm Viena. Wyczerpany, Gabe opadł na Viella, który miękko zakwilił. Okrążając rankę na szyi partnera, wydał zadowolone westchnięcie. Jego wilk po raz pierwszy leżał spokojnie, odkąd zaczął czuć bestię nerwowo się w nim przemieszczającą. Gabe zastanawiał się, czy jego wilk wciąż będzie 6 Frottage – termin oznaczający seks męsko-męski bez penetracji, często obejmujący kontakt penisa o penis.

potrzebował oznaczyć Viena. Bestia widziała ich jako odrębne indywidualności, ale nie zdawała się martwić w tej chwili oznaczeniem fae za jego plecami. Zaspokojony i szczęśliwy, nie sprzeciwiał się, gdy bliźniaki zrobiły jakieś błyszczące zaklęcie sprzątające cały bałagan. "Praktyczne." Wymamrotał. Leżąc na jednym boku, usnął otoczony swoimi oboma mężczyznami.

Rozdział 4 Vien patrzył jak Silver stara się pomóc Gabe'owi kontrolować swoją zmianę. Mimo, że Alfa dawał mu wskazówki i zachęty, to Gabe nie był w stanie zmienić się w wilka. Dziwne, bo jego wilk zdawał się być blisko powierzchni. Viell stanął koło niego. "Może powinniśmy pomóc." Wyszeptał z niepokojem bliźniakowi. Vien dzięki ich więzi wyczuwał zdenerwowanie brata. Rzadko dzielili się z innymi prawdą o ich połączeniu, ale często doświadczali wzajemnych emocji, a czasami w desperacji wzajemnymi myślami. Kiedy Gabe zadowolił Viella, Vien czuł rozkosz brata, a kiedy Gabe oznaczył Viella, Vien czuł niewyobrażalny smutek, mimo że powiedział, że nie ma nic przeciwko swojemu późniejszemu oznaczeniu. W tej chwili brak partnerskiej więzi z Gabe'em rozrywał go jak ostre wilcze kły. Vien wiedział, w którym momencie jego brat nie mógł już znieść walki Gabe'a. Miękkie serce Viella kiedyś ich zabije. Z jękiem bólu, jego bliźniak popędził, by stanąć twarzą w twarz ze zmiennym. Vien wolno za nim podążył, próbując odepchnąć raniące wrażenie bycia piątym kołem u wozu. "No dalej Gabe. Pomyśl o tym jak się czułeś, gdy chciałeś mnie oznaczyć." Nakłaniał Viell. Vien podszedł i stanął koło brata. Oczy Gabe'a błyszczały, gdy Viell do niego przemawiał.

Vien zastanawiał się, czy Gabe nawet wie, że on tam jest. Słowa Silvera w niczym nie pomagały. "Chcesz zadowolić swojego partnera, prawda Gabriel?" Oczywiście nie mógł winić tego faceta. Nikt nie ogłosił, że Gabe był sparowany z oboma. Cholera, nawet nie zadeklarowali sparowania z Viellem. Zastanawiał się, czy ten zmienny potrafił wyczuć, że Viell był oznaczony, a Vien nie. Vien nieśmiało dotknął swej szyi, zazdrosny o znak na szyi brata. Zanim zdążył wypowiedzieć jakiekolwiek słowa otuchy dla ich toczącego walkę partnera, Gabriel zmienił się wilka, ślicznego, dużego i futrzastego. Cholera, był piękny nie ważne jaką przyjmował formę. Wilk podbiegł truchtem do Anthony'ego, przewrócił się na plecy i pokazał brzuch. Jego lordowska mość pogładził brzuch zwierzęcia czubkiem buta. "Kto jest grzecznym wilczkiem? Kto jest grzecznym wilczkiem?" Silver potrząsnął głową. "I dlatego każę ci czekać w limuzynie." Anthony wzruszył ramionami. "Jest śliczny." Półbóg błyszczał na oświetlonym księżycem terenie. Wszystkie wilcze oczy podążały za nim jakby co najmniej przyćmiewał księżyc. Słodkogorzki uśmiech pojawił się na jego twarzy, gdy gładził policzek swojego partnera. "Zmień się i idź pobiegaj z przyjaciółmi." Powiedział Anthony. Na twarzy Alfy pojawiło się dziwne spanikowane spojrzenie. "Będziesz tu, gdy wrócę?" "Będę w limuzynie z Kylenem i bliźniakami." Kylen tu był? Bliźniaki wymieniły spojrzenia. Dobrze będzie pogadać ze starym fae. Jedynym, który był również sparowany ze zmiennym. Może da im jakieś dobre rady. Mimo, że Anthony był w tej samej sytuacji, Vien nie był na tyle próżny by sądzić, że on i jego brat mogą porównywać się do jego lordowskiej mości. Vien posłał Gabe'owi tęskne spojrzenie, gdy ten oddalił się ogromnymi susami.

"Pamięta, by do nas wrócić, prawda?" Viell odważnie zadał pytanie, którego Vien bał się sformułować. Co powstrzyma go od ucieczki i dołączenia do dzikich wilków? Anthony posłał im szeroki uśmiech. "Sparowany wilk nigdy nie oddala się na długo. Dać mu godzinę i będzie z powrotem. Może napijemy się i porozmawiamy w limuzynie? Jestem pewien, że macie miliony pytań." Bliźniaki z szacunkiem czekały, aż Anthony wejdzie do samochodu, zanim sami wsunęli się na miejsca naprzeciw niego. Po chwili opuściła się przegródka między kierowcą, a pasażerami. Przystojna twarz Kylena spoglądała na nich przez szyby. "Witajcie, panowie." "Dobry wieczór, Kylen." "Anthony powiedział mi, że sparowaliście się ze zmiennym. To prawda?" "Tak." Powiedział Viell. Vien nie miał serca wspomnieć, że jeszcze oficjalnie nie sparował się z Gabe'em. Wiedział, że wilkołak go chciał, ale czy chciał go tak bardzo, jak jego brata? Nie zapomniał, że Viell był pierwszym wyborem Gabe'a, zanim wyczuł Viena. To, czy Gabe miał nadzieję być z jednym partnerem, czy nie, było nieistotne, bo Vien i Viell byli duchowymi partnerami. Jeden nie mógł żyć bez drugiego. Próbowali, kiedy byli młodsi, ale ich dusze chorowały. Podnosząc wzrok zauważył, że jest obiektem uwagi Anthony'ego. Zamarł. "Dobrze wiesz, że cię oznaczy." Vien przechylił pytająco głowę. "Skąd wiesz?" Oczy Anthony'ego błyszczały w przyciemnionym świetle. Jego tajemniczy uśmiech powiedział Vienowi, że członek rodziny królewskiej wiedział o wiele więcej, niż dzielił się z innymi. Z jakiegoś powodu, siedzenie naprzeciw magicznego mężczyzny głęboko w duszy

uspokoiło Viena. Niepokój budujący się od oznaczenia Viella rozpłynął się pod bacznym wzrokiem Anthony'ego. "Wiem. Tak, jak wiem, że wy troje jesteście duchowymi partnerami. To się uda, daj temu po prostu czas." Vien posłał mu niewyraźny uśmiech. Nie mógł się przekonać do spojrzenia Anthony'emu w oczy i zwątpienia w mężczyznę. Wszystko powinno się udać. Nie mógł zostawić brata i w środku czuł, mimo że dopiero się poznali, że Gabe'a też nie będzie mógł zostawić.

***

Żyzna gleba zmieniała się pod jego łapami, kiedy Gabe ścigał się ze sforą. Z jego gardła wydarło się głośne wycie na czystą przyjemność biegania z innymi wilkami. Rozpierała go energia, kiedy pochłaniały go zapachy i ekscytacja z polowania. Zamachał ogonem, kiedy tylko zobaczył puszystego zająca wbiegającego między zarośla. Kiedy tylko przyszpilił łapami małą istotkę, puścił ją, uprzednio liżąc jej łepek. Jego wilcza połowa myślała o zjedzeniu go, ale za wiele było w nim człowieka, by chciał rozerwać zajączka i zjeść go na surowo. Nie chciał surowego mięsa, chciał czegoś innego. Dopłynął do niego zapach słońca i kwiatów. Partner! Wiedział, że jego partner czekał, aż skończy biegać. Biorąc głęboki wdech, odwrócił się od partnerów ze sfory i skierował się w stronę długiego, czarnego cylindra. Pragnąc dostać się do mężczyzn w środku, uderzył w kontener z ludźmi. Ałłł. Upadł na ziemię, skowycząc przeciągle.

"Cholera, dziecino, nie rób tego." Partner! Piękny mężczyzna osunął się na kolana i przytulił do nich głowę Gabe'a. Jezu, pachniał tak dobrze. Jak świeże kwiaty i słońce. Wsunął nos głębiej w pachwinę mężczyzny, by złapał jeszcze więcej pysznego zapachu. Śmiejąc się, mężczyzna go odsunął. "Żadnych ostrych ząbków przy moich klejnotach." Gabe zaskomlał. "Nie, nie obchodzi mnie jak smutno wyglądasz. Zmień się w człowieka, a wszystko dostaniesz." Dopadł go inny zapach. Pikantny, gorący, ognisty jak dobra przyprawa. Wskakując przez otwarte drzwi, przeszukał zawartość. Dwoje ludzi siedziało na usztywnionych siedzeniach. Jeden błyszczał jak ogień i pachniał jak wilk Alfa, dziwnie, ale tak potężnie, że walczył z chęcią przekręcenia się i ponownego pokazania brzucha. Partner Alfy posłał mu słodki uśmiech. Drugi mężczyzna pachniał jak przyprawa korzenna, która wcześniej drażniła jego nos. Wspinając się na siedzenie, obwąchał szyję mężczyzny. Pyszny. Gabe zawarczał, gdy uświadomił sobie, że ten seksownie pachnący mężczyzna był nieoznakowany. Obwąchał jego szyję jeszcze dwa razy i rezultat był taki sam. Jak to było możliwe? Partner. Bez żadnych następnych myśli zatopił zęby w żyle mężczyzny. "Nie ruszaj się." Usłyszał głos błyszczącego Alfy. "Pozwól mu cię oznaczyć. Kiedy wyczuje, że już jesteś oznaczony, to cię puści." "Myślałem, że to się dzieje jedynie podczas seksu?"

"Albo podczas zmiany, ale to bardzo rzadkie. Musi czuć z tobą silną więź." Chwilę zajęło, by wilk został usatysfakcjonowany z oznaczenia pikantnego mężczyzny. Z radosnym skowytem i polizaniem policzków swoich partnerów, wilk wyskoczył by pobawić się ze sforą.

Rozdział 5 Głowa Gabe'a poruszała się w te i z powrotem podczas ich podróży do królestwa fae. Nawet zapach tego miejsca był inny. Pachniało jak te wielkie zielone rzeczy i odrobinę jak jego partnerzy. Ekscytująca woń obydwu fae idących obok niego sprawiał, że był twardszy niż kamień. Jego krok stracił swoją zwyczajną grację, bo jego erekcja utrudniała mu podróż. Gabe wyczuwał napięcie bliźniaków zwiększające się proporcjonalnie do ich zbliżania się do zamku. Dlaczego byli tak zdenerwowani powrotem do domu? Starał się wysłać przez więź łączącą go z bliźniakami uspokajające myśli, ale widocznie nie za bardzo mu to wychodziło, bo żaden z nich nie rozluźnił się ani nie przyznał, że wyczuwa jego starania. Budowla szybko pojawiła się w oddali, połączenie białego marmuru i błyszczących okien. Gabe zatrzymał się na chwilę, by w pełni podziwiać ten widok. Światło migotało na powierzchni, jakby zostało uwięzione w kamieniu. Architekt w nim doceniał delikatne krzywizny i wysokie iglice. "To jest piękne." Zatrzymując się przy jego boku, bliźniaki patrzyły na zamek przez dłuższą chwilę. "Tym gorzej, że w środku jest zepsuty." Powiedział Vien. "Zepsuty?" Viell przytaknął. "Król ma władzę absolutną i jest często ślepy na tych, na których zrzuca odpowiedzialność. Nie jest złym człowiekiem, a po prostu słabym."

Vien westchnął. "Kiedyś był wielkim władcą. Mam nadzieję, że kiedyś będzie nim ponownie." "Myślisz, że to się stanie?" Vien wzruszył ramionami. "Żyjemy długo. Czasami ludzie zataczają pełne koło. Jeśli król wkrótce się nie zmieni, ludzie go obalą, a Anthony znajdzie się bliżej tronu. Musi przestać słuchać swych doradców. Nie ma między nimi żadnego uczciwego." "Myślałem, że wy dwaj jesteście królewskimi siostrzeńcami. Nie powinniście przez to też stać w kolejce po tron?" Bliźniaki potrząsnęły głowami. "Nasza matka jest przyrodnią siostrą Króla z kochanki jego ojca, więc mimo, że jesteśmy jego siostrzeńcami, to nie jesteśmy uwzględnieni w kolejce." "Aha." Bliźniaki nie zdawały się z tego powodu załamane, więc zakończył tę rozmowę. "Chodźmy." Powinniśmy mu powiedzieć. A co to da dobrego? "Co powinniście mi powiedzieć?" Zapytał Gabe potrząsając głową, by pozbyć się głosów. Nawet jeśli brzmiały jak jego partnerów, to ta cała rzecz była dziwaczna. "Słyszysz nas?" Viell patrzył na niego z szeroko otwartymi oczami, jakby potrójnie urosła mu głowa. "Słyszałem coś o powiedzeniu mi albo nie powiedzeniu mi. Co to za wielki sekret?" "Wcześniej nas nie słyszałeś, prawda?" Gabe potrząsnął głową. "Może to z powodu sparowania. Jednakże, wy zdaje się nie zauważyliście, gdy wysyłałem wam uspokajające wiadomości."

Vien uśmiechnął się. "Wyczułem je, ale nie wiedziałem, że to ty." "Król nie przepada za zmiennymi." Wyznał Viell. "Prawdę mówiąc, był jednym z tych, który je wypędził." Dopowiedział Vien. "Dlaczego?" "Uważał, że twoja rasa obali fae. Światli fae trzymają garstkę jako żołnierzy, ale z całą pewnością w sferze mrocznych fae nie ma zmiennych." "Aha. Uważacie, że łatwiej będzie znaleźć tu więcej mutantów." Viell wzruszył ramionami. "Może, ale żaden fae nie zamierza stawać do walki ze zmutowanym zmiennym, dopóki nie będą próbowali szturmować zamku albo coś w tym stylu. Nie zabijamy nikogo, dopóki nasze życie nie jest zagrożone." "Wierz mi." Powiedział Gabe warcząc. "Jeśli te bestie będą dalej robić, to co zamierzają, twoje życie będzie zagrożone. Starają się stworzyć coś na kształt armii zmiennych. Rozmawiałem rano z Anthonym kiedy dawał mi list. Mówił, że parę mutantów już próbowało wywołać konflikt między sforami. Jeśli mogą dorwać sfory, by wszystkich wybić, to mogą także opanować miasta o mniejsze liczebności. Jednakże, po tym jak Silver zaalarmował inne sfory, wszyscy mają otwarte oczy na oszustwa i mutantom teraz nie będzie tak łatwo." "To niepokojące wieści." Zgodził się Viell. "Doniesiemy o tym królowi. Może będzie skłonny wzmóc poszukiwania tego naukowca, jeśli powiemy mu, że wszyscy jesteśmy w niebezpieczeństwie." "Mam nadzieję." Godzinę później przechodzili przez główne bramy. Strażnicy po obydwu stronach zasalutowali bliźniakom, którzy odwzajemnili pozdrowienie. Mimo wielu ciekawych spojrzeń, Gabe nie usłyszał żadnego komentarza. Podążył za bliźniakami przez serie długich, krętych, wykonanych z białego marmuru

korytarzy. Kiedy Gabe po raz pierwszy wszedł do zamku, zachwycał się architekturą. Teraz, po korytarzu numer trzy, chorował na widok białego marmuru i sprzedałby duszę za widok prawdziwego drewna. Nawet meble były z marmuru albo z przejrzystego materiału, który zaskakująco przypominał plastik. Biorąc pod uwagę cudowne lasy na zewnątrz, zastanawiał się dlaczego nie używali żadnych naturalnych materiałów. Wreszcie nie mógł już wytrzymać i spytał. "Król światłych fae potrafi manipulować drewnem." Powiedział Viell. "I?" "W czasie ostatniej bitwy pomiędzy Królem Linellem, a Królem Seinem, król światłych fae, Sein użył zamku przeciwko niemu i uwięził Linella w celi z drewna. Przebywał tam trzy lata, dopóki zgodził się poddać i został wreszcie uwolniony. Teraz zakazuje jakiegokolwiek drewna." Viell skręcił w idealnej synchronizacji z bratem. Gabe patrzył na gorące ruchy ich tyłków i rozważał wzięcie Viena następnym razem. "Aha." Sam pomysł bycia zamkniętym w klatce na trzy lata sprawił, że jego wilk stał się niespokojny. "Wielu uważa, że to wtedy król zaczął się zmieniać." Kontynuował Vien. Fae przestały rozmawiać, kiedy do końca korytarza i szerokich łukowatych drzwi. Trzech strażników zablokowało im wejście. Bliźniaki szły nawet się nie zatrzymując. "Przynosimy wieści dla króla." Lodowaty głos Viena zachował odrobinkę ciepła, którą Gabe zazwyczaj słyszał w głosie kochanka. Strażnicy rozeszli się na boki bez żadnego komentarza, dopóki Gabe nie próbował przejść. Strażnicy zbliżyli się, by go zatrzymać. "Wilk nie wchodzi." Zaszydził jeden ze strażników.

Vien uderzył go w głowę ruchem godnym ninja, patrząc chłodnym wzrokiem jak strażnik uderza o podłogę. "Ktoś jeszcze chce wyzwać mego gościa?" Pozostali dwaj odsunęli się, jakby Gabe był co najmniej zakażony.. Kiedy przechodził koło strażników, bliźniaki otoczyły go z obu stron, dając mu poczucie bezpieczeństwa i przeszli przez do ogromnej komnaty. Dziesiątki ludzi kłębiło się wokół rozległej przestrzeni, ale głosy były ciche, prawie przyciszone, jakby mówiący bali się przyciągnąć na siebie uwagę. Gabe'owi zjeżyła się sierść na grzbiecie i musiał powstrzymać ryk tworzący mu się w gardle. Jako że fae mieli już złą opinię o zmiennych, to nie chciał umacniać ich przekonań. "Moi chłopcy!" Wesoły głos przedarł się przez tłum. Jeśli uważał, że wcześniej jego mężczyźni byli poddenerwowani, to nie dało się tego porównać z tym, co było teraz. Gabe prawie słyszał trzaski ich nerwów. Bądź silny Gabe! Nie wiedział, który bliźniak wysłał mu tę wiadomość, ale poczuł potok miłości od swoich partnerów i był zdeterminowany by tego nie spierdolić. Gabe będzie myślał o królu jak o kolejnym bardzo nerwowym, bardzo potężnym kliencie i odpowiednio go potraktuje. Mężczyzna siedzący na tronie wyglądał bardzo podobnie do jego kochanków. Miał tę samą smukłą postać i czarne włosy, jednakże zamiast życzliwych orzechowych oczu, król miał zimne, lodowato niebieskie, które przeszywały Gabe'a jak mroźny wiatr. Gabe z wielką trudnością opanował drżenie całego ciała. "Co przynieśliście, moi drodzy siostrzeńcy? Mojego własnego wilka?" Mężczyzna spojrzał z marsową miną na Viella.

Gabe zacisnął pięści przeciw pragnieniu złapania swoich partnerów i ucieknięcia na złamanie karku. "Przynosimy ci wiadomości od Silvera i list od Anthony'ego." Powiedział Vien. Król machnął ręką w geście irytacji. "Co mnie interesują wiadomości od wilka?" Oczy Linnela ogrzały się do głębszego błękitu. "Daj mi list od pięknego Anthony'ego." Vien wyciągnął dłoń do Gabe'a, który prawie odmówił oddania mu notki. Nie był przekonany, czy chce aby jego partner zbliżył się do tego szalonego gościa bliżej, niż to konieczne. Daj mi to! Z westchnięciem, Gabe oddał list. Jego wewnętrzny wilk zawarczał z irytacji. Super, teraz nawet sam siebie nie lubił. Patrzył na króla z nieufnością, kiedy wyrwał list z dłoni Viena jak dziecko dostające nową zabawkę. Linnel podniósł list do nosa i zrobił głęboki wdech. Rozchodził się od niego zapach podniecenia. Musiał ostrzec Anthony'ego, że plotki o zauroczeniu króla były prawdą. Król przeczytał list, spojrzał na Gabe'a i ponownie przeczytał list. "Wygląda na to, że mój słodki Anthony niepokoi się o swoje małe wilczki." Postukał się kartką o brodę w geście rozmyślania. "Dlan, jak idą nasze poszukiwania naukowca?" Dopłynął do Gabe'a zapach tak obrzydliwy, że aż prawie się nim udławił. Szczupły, rudowłosy fae z brązowymi oczami podszedł do boku króla. "Nie został jeszcze znaleziony, wasza wysokość." Mężczyzna kiedy mówił, patrzył prosto na Gabe'a. Bliźniaki jednocześnie ustały przed Gabe'em blokując Dlanowi widok. Gabe wydał westchnienie ulgi. Dlan wywoływał u niego gęsią skórkę.

Obronimy cię. Ku zaskoczeniu Gabe'a to głos Viella rozbrzmiał w jego głowę. Łagodniejszy z bliźniaków najwidoczniej tracił swoją łagodność, gdy coś groziło jego kochankowi. Aż śmierdzi korupcją. Nie zdziwiłbym się, gdyby pomagał naukowcowi. Ambitnym było poddanie kochankom tej myśli. Wiedział, że go usłyszeli, kiedy poczuł uspokajające pulsowanie. "Sądzę, że powinniśmy zatrzymać wilka jako wymianę za Anthony'ego. Będzie niezłym pupilkiem." Rozmyślał Linnel. "Obawiam się, że to będzie niemożliwe, wasza wysokość." Wazeliniarski głos Dlana sięgnął jego uszu. "Jest związany z twoimi siostrzeńcami." "Jak to związany?" "To znaczy, że jesteśmy sparowani z wilkołakiem." Powiedział Vien twardym głosem. "Nonsens!" Głos króla rozległ się w całym pomieszczeniu. "Żaden mój krewny nie będzie partnerem dla jednego z tych ohydnych zwierząt. Straże, zabić go!" Bliźniaki wyciągnęły swoje ostrza i otoczyły Gabe'a z obu stron. Gabe zobaczył jak Dlan rzuca mu szyderczy uśmiech. Odwzajemnił się wyszczerzeniem zębów. Sięgając do kieszeni złapał medalion, który Anthony dał mu razem z listem. "Złapcie mnie." Bez pytań Vien i Viell złapali Gabe'a za ręce. "Anthony!" Krzyknął Gabe. Pomieszczeniem zatrząsnął grzmot, oślepiła go błyskawica, a potem upadał. Wylądował twardo na miękkim dywanie ze swoimi partnerami po obydwu jego stronach.

"A więc było tak jak się spodziewałem." Oznajmił suchy głos Anthony'ego. Gabe mrugał oczami, aż wyostrzył mu się wzrok. Podnosząc się z podłogi, pomógł też wstać bliźniakom. "Co się stało?" Zapytał Silver. "Królowi naprawdę staje na wieść o twoim partnerze." Powiedział Alfie Gabe. "Chciał mnie zatrzymać jako maskotkę. Zapewne jako wabik na Anthony'ego. Zbzikował, kiedy dowiedział się, że bliźniaki się ze mną sparowały. Wynieśliśmy się stamtąd, kiedy zaczął mówić o mojej śmierci." "Dobry plan." Powiedział Anthony, odbierając medalion, który trzymał Gabe. "Naładuję do w przypadku, gdybyśmy musieli wysłać kogoś na tereny fae. Jak sądzę, nie mamy co liczyć na pomoc króla fae." "Dlan, jego zastępca, doradca, czy kim on tam jest, cuchnął korupcją. Nie byłbym zaskoczony gdyby był w to wszystko zamieszany." Powiedział Gabe. Jego dłoń drżała od bliskiego kontaktu. Nikt nigdy nie groził mu śmiercią. "Ćśś." Viell wziął go w kochające objęcia, uspokajając dreszcze. Anthony przytaknął, jakby to całe ględzenie Gabe'a miało sens. "Często zastanawiałem się nad przynależnością Dlena." "Co teraz zrobimy?" Vien zadał pytanie kłębiące się w umyśle Gabe'a Anthony posłał im smutny uśmiech. "Sądzę, że bliźniaki powinny zostać na jakiś czas po tej stronie portalu. Wracanie do świata fae nie jest bezpieczne teraz kiedy możecie być celami." "Ale nie dowiedzieliśmy się niczego, oprócz tego, że królewski doradca może być zamieszany, a Król Linnel to dupek." Zaprotestował Gabe. Naprawdę miał nadzieję na większe postępy. "Te mutanty wciąż tu są, włócząc się po ulicach i atakując niewinnych ludzi. Co zamierzamy z tym zrobić?" Silver zmarszczył brwi. "Zorganizujemy patrole. Viell, Vien, jeśli zamierzacie zostać w

pobliżu, to możecie pomóc w poszukiwania. Przeszukujemy tak wiele opuszczonych magazynów i budynków jak tylko się da i staramy się włączyć inne sfory do pilnowania ich części miasta. Te ataki muszą się skończyć. Anthony, masz jakieś wieści od ojca?" Anthony potrząsnął głową. "Nie kontaktował się ze mną od paru tygodni, a matka też nie ma od niego żadnych wieści. Jeśli się nie pojawi, będę musiał pogadać z dziadkiem." "Zostawmy to jako ostateczność." Powiedział Silver. Anthony przytaknął. "Dobry pomysł." Gabe zastanawiał się kim był dziadek Anthony'ego, że nagle w powietrzu rozniósł się zapach strachu pochodzący od wszystkich mężczyzn. "Wysprzątaliśmy dla waszej trójki mieszkanie dopóki nie zdecydujecie, jakie macie plany. Gabe, spodziewam się ciebie w poniedziałek w pracy." "Będę." To dawało mu weekend na związanie się ze swoimi partnerami. W biurze czekała na niego masa roboty, a wiedział, że odkładanie tego nie sprawi, że nawał obowiązków się zmniejszy. Może i był zmiennym wilkiem i częścią ménage à trois7, ale wciąż miał rachunki do opłacenia i obowiązki.

Rozdział 6 Mroczny wystrój mieszkania może i nie był w guście Viena, ale to miejsce miało przyjemny męski charakter. Vien patrzył jak jego wilczy partner zagląda do każdego pokoju i szafki jaką tylko mógł znaleźć. Mimo, że miejsce miało tylko dwie sypialnie, dwie łazienki i jedną ogromną przestrzeń służącą za salon, jadalnię i kuchnię, Gabe wszystko przeciągał.

7 ménage à trois – dosł. trójkąt małżeński

Wymienił z bliźniakiem spojrzenia kiedy piękny wilk krążył po ich tymczasowym domu. Nawet jeśli zostaną już na zawsze po tej stronie portalu, to nie będą mogli tu zostać. Fae nie były przystosowane do mieszkania w drapaczach chmur. Osobiście nie miał pojęcia jak Anthony to znosił. Pewnie dlatego, że był tylko w jednej czwartej fae. Pełna krew nigdy nie mogłaby żyć cały czas otoczona całym tym metalem. Wiedział, że Kylen zbudował sobie dom niedaleko terenów sfory razem z paroma innymi członkami, by stworzyć coś na podobę wspólnej strefy ochronnej na peryferiach miasta. Może będą mogli wziąć dla siebie odrobinę terenu. Był przekonany, że Gabe zaprojektuje coś cudownego. Może i nie widział pracy kochanka, ale Anthony nie zatrudniłby kogoś, kto nie miał umiejętności. "Co się stało, kochanie?" Przerwał ciszę Viell, kiedy zobaczył jak Gabe nie może się uspokoić albo przechadza się po sypialni. Gabe wzruszył ramionami. "Czuję się niezbyt pewnie." "Wiem, jak to naprawić." Powiedział Viell, podchodząc i owijając ramię wokół wilka. Vien patrzył z oburzeniem jak brat kradnie ich partnera i kieruje się w stronę sypialni. Przedstawił swojej drugiej połowie swoje rozdrażnienie. To przestań tam stać i przynieś swój tyłek do sypialni. O tak, to mógł zrobić. Vien był pod wrażeniem szybkości z jaką jego brat pozbawił Gabe'a ubrań. Mimo tego, że praktycznie wszedł do sypialni depcząc im na piętach, we dwójkę leżeli już nago na łóżku. Patrzenie jak Gabe całuje jego brata sprawiło, że stał się twardszy niż kamień. Kiedy czuł emocje Viella, to było tak jakby również uprawiał seks. Jęcząc, szybko pozbył się swoich ubrań i dołączył do mężczyzn. Gabe wydawał z siebie najbardziej niesamowite dźwięki, gdy ssał Viella. "Och, kurwa." Wydyszał Vien, gdy poczuł jak brat dochodzi w ustach Gabe'a. Gorące karmelowe oczy zwróciły się w jego kierunku. "Twoja kolej." Powiedział Gabe

oblizując usta. Vien szybko ułożył się na łóżku obok brata. "To jest jak magia, Vien." Wyszeptał jego bliźniak. Vien wywrócił oczami. Viell zawsze wyolbrzymiał. Jednakże może tym razem nie. Usta Gabe'a połknęły długiego penisa Viena, a oczy wyszły mu z orbit z całkowicie innego powodu. "Tak!" Wykrzyczał, kiedy wilk zassał go całego aż do nasady. Gabe używał swoich cudownych, magicznych dłoni do skręcenia jąder Viena, następnie wsunął delikatnie palec w jego wejście. Połączenie obydwu natarć sprawiło, że już po chwili Vien wystrzelił swój ładunek w usta kochanka. Czując się całkowicie wyciśnięty, leżał przez chwilę biernie, dopóki w pełni nawilżony palec nie wrócił wolno do jego dziurki. Vien zmusił swe oczy do otwarcia, by móc patrzeć na tego seksownego wilka. Gabe całował Viella przygotowując jednocześnie wejście Viena. Penis zmiennego rósł, długi i gotowy, kiedy nie szczędził swojej uwagi obu kochankom. Zanim Vien zdążył zajęczeć o brak pocałunków, te gorące niesamowite usta zakryły jego i stracił poczucie czasu i miejsca. Wsuwając palce w miękkie włosy partnera pozwalał delikatnym błagalnym dźwiękom opuszczać swoje usta. Zawsze będzie zaprzeczał jakoby wzdychał jak dziewczyna, pomimo tego co twierdził jego brat, ale w tym momencie dzięki delikatnemu dotykowi i łagodnym pocałunkom wiedział, że jego serce należało do Gabriela i żadne zmutowane wilki, ani przebiegli fae nie były w stanie sprawić, że oddałby swojego partnera. Gabriel podniósł głowę i zawarczał. "Należę do was obu i nie zapomnij o tym." Przeszywające karmelowe oczy milcząco ślubowały oddanie. Gdy Gabe wsunął się w niego wolnym ostrożnym ruchem, Vien wiedział, że zawsze będzie traktował tego pięknego mężczyznę jak dom.

***

Dziwnie było znaleźć się w biurze. Dzwonki telefonów, ludzie krążący w te i z powrotem, nawet dźwięk pracującej kserokopiarki odbijał się echem w jego głowie. Hałas groził

przytłoczeniem. "Och, przepraszam. Myślałem, że dostanę się tu zanim przyjedziesz." Chudy rudzielec w okularach bez oprawek i oczami w kolorze morza zatrzymał się w drzwiach jego biura. "W czym mogę pomóc?" Otrzymał nieśmiały uśmiech. "Właściwie miałem ci pomóc. Jestem Oliver; Anthony zatrudnił mnie, żebym rzucił na twoje biuro zaklęcie ostudzające." "Och, to świetnie." Wstał i potrząsnął dłonią czarodzieja. "Chcesz, żebym wyszedł?" Oliver wzruszył ramionami. "Podczas pierwszej aktywacji zaklęcie może ci trochę przeszkadzać. Jeśli chcesz zrobić sobie przerwę na kawę, to nie byłby to taki zły pomysł." "Super. Nie widziałem Faith od wieków. Wracam za dziesięć minut." "Niech będzie piętnaście." Powiedział czarodziej twardym głosem. Może Gabe powinien ponownie ocenić nieśmiałość mężczyzny. "Dobra." Machnąwszy dłonią, opuścił biuro i udał się do działu krajobrazu. Całe pomieszczenie było podzielone na różne grupy zgodnie z rodzajem pracy, z salami konferencyjnymi pośrodku. System ten dobrze się sprawdzał, bo pracownicy mieli zapewnioną prywatność kiedy jej potrzebowali, wciąż mając miejsce na dzielenie się projektami. Żadne pojedyncze biuro nie było ogromne, ale nie było też maleńkim boksem. Dostrzegając ciemną głowę Faith pochyloną nad jej biurkiem, zapukał w futrynę drzwi, by przyciągnąć jej uwagę. "Cześć dziewczyno!" "Gabe!" Wyglądała na tak zaskoczoną jego widokiem, że prawie sprawdził swe odbicie, by zobaczyć, czy wygląda w porządku. Zanim zdążył ją zapytać, czy coś jest nie tak, rzuciła się na

niego i zaczęła go ściskać. "Tak się cieszę, że tu jesteś." Polepszony zmysł powonienia Gabe'a wyhaczył zapach kwiatów, ziemi i czegoś mrocznego. Coś podobnego do zapachu Dlana. Kiedy jej ramiona owinęły się wokół niego, Gabe poczuł ukłucie na szyi i świat stał się dziwny i wirujący. Ręce i nogi stały się ciężkie jak z ołowiu, kiedy się odsunęła. "Będzie dobrze. Kiedy już jesteś przemieniony, będziemy razem na zawsze." Faith wciąż mówiła, ale to nie miało żadnego sensu. "O czym ty mówisz?" Przynajmniej próbował to powiedzieć, ale jego język zdawał się być sztywny i ciężki. "Chodź ze mną." Ku zaskoczeniu Gabe'a jego ciało podążyło za nią bez żadnego wkładu ze strony mózgu. Było tak, jakby stało się oddzielną jednostką pod kontrolą Faith. "Co się ze mną dzieje?" "Nie denerwuj się, skarbie, postawimy cię na nogi. Obiecali mi całkiem niezłe miejsce w hierarchii jak tylko przemienią wszystkie wilki. Jesteś moim biletem. Teraz, gdy twoje geny zostały aktywowane, jesteś idealnym szpiegiem. Niedługo wszyscy zostaną zmutowani, a ci głupi zmienni znikną, zostawiając tereny sfor dla leśnych wiedźm, tak jak zasłużyłyśmy. Głupie kundle myślą, że mogą przyjść i wykupić nasze tereny, a potem beztrosko po nich biegać i sikać." Zrobiła marsową minę. "Nie wiem, dlaczego pierwsza mutacja nie zadziałała, ale przynajmniej jesteś teraz wilkiem. To było frustrujące, że nie miałeś wcześniej pojęcia. Momentami jesteś tak kurewsko ciemny." Kiedy tak rozprawiała, Gabe dalej za nią szedł. Chciał krzyczeć, ale im więcej tego, co mu wprowadziła do krwiobiegu, tym mniejszą miał kontrolę. W tej chwili nie mógł nawet mówić, choć się starał. Pomocy!

Gabe nie wiedział, jak daleko sięgała więź z jego partnerami, ale to była jedyna rzecz o jakiej mógł myśleć. Jeśli to był jego ostatni dzień na tym ziemskim padole, to przynajmniej poznał swoich towarzyszy życia. W umyśle błysnęły mu obrazy jego pięknych bliźniaków. Faith prowadziła go przez windę i do lobby. Desperacko pragnął zapytać gdzie idą, ale słowa nie chciały przejść mu przez usta. Myślał, że zabiera go na podziemny parking, ale zamiast tego skręciła za róg i dalej szła. Gabe nie wiedział jak daleko szli, ale w końcu dotarli do wysokiego opuszczonego budynku pokrytego z boku graffiti. "Wiem, że nie wygląda zbyt okazale, ale kiedy zmienimy resztę zmiennokształtnych, to będziemy mieli niezłe biura." Pomocy! Kobieta, którą myślał, że zna jak własną kieszeń, z północnych lodowych rajdów i wieczorów na mieście zmieniła się w skrajną wariatkę. Nawet jej zazwyczaj łagodne brązowe oczy miały w sobie szaleństwo, kiedy odwróciła się do Gabe'a. "Nie martw się, narkotyk ma działanie jedynie tymczasowe i całkowicie zniknie kiedy przemienisz się w mutanta. To powinno udać się za pierwszym razem. Pieprzeni amatorzy." Więc byli profesjonalni stworzyciele mutantów? Mimo jego woli, ciało Gabriela szło za Faith do magazynu jak dobrze wytrenowany piesek. Kurwa, miał umrzeć i nigdy nie powiedział swoim partnerom, że ich kocha. Jego pierś wypełnił ból, kiedy uświadomił sobie, że uczuciowy Viell i stoicki Vien nigdy nie poznają jego prawdziwych uczuć. "Co tu masz, wiedźmo?" Z ciemnego kąta magazynu wyłonił się mutant. Był on większy, niż ci, których zapamiętał Gabe. Może to był ich przywódca. "Ten, którego puścili twoi ludzie. Blake, to jest Gabriel."

"Gówno mnie obchodzi, jak on ma na imię!" Zawarczał mutant. "Po co go tu przyprowadziłaś?" "Bo może być zmieniony." "Nie, nie może." Mutant posłał Gabe'owi odrażające spojrzenie. "Dlaczego nie?" "Bo jego mutacja została wcześniej przerwana. Nie jest już dobrym kandydatem. Zmiana może zadziałać tylko raz." Mutant wziął głęboki wdech, jego oczy się rozszerzyły. "Zabieraj go stąd!" "Dlaczego?" "Bo jest sparowany. Nie możesz wziąć sparowanego zmiennego, czyś ty zgłupiała?" Gabe spodziewał się, że mutant będzie bardziej przesiąknięty złem niż ci, którzy go zaatakowali, ale on nawet nie pachniał złem, pachniał na napiętnowanego i zdezorientowanego. "On nie jest sparowany!" Krzyknęła Faith. "Jest mój." "Jest nasz." Głos Viena, bardziej zimny niż wszystko co Gabe kiedykolwiek słyszał, rozległ się w otoczeniu. "Kurwa." Mutant odsunął się od bliźniaków. Gabe czekał na cofnięcie, marząc, by mógł poruszyć swym ciałem. Wyczuł jak wydłużają mu się kły, ale nie mógł poruszyć ciałem. Był sparaliżowany, dopóki Faith nie odda mu zdolności do poruszania się dzięki własnej woli. "On jest mój. Zawsze będzie mój!" Krzyknęła Faith. To nie była kobieta, którą znał. Ta osoba była obłąkana. Sięgając do kieszeni, rzuciła czymś w bliźniaków. W powietrzu błysnął jakiś proszek. Viell coś wymamrotał i mały wietrzyk zdmuchnął proszek.

"Czym jesteście?" Krzyknęła, wściekła, że wyprowadzili ją w pole. Gabe patrzył, jak mutanty wpadają do magazynu. Nawet nie próbowały walczyć. Dziwne, Anthony i Silver mówili, że były agresywne. Nie mogę się ruszyć. Wysłał te słowa w kierunku bliźniaków. "Co mu zrobiłaś?" Zażądał odpowiedzi Vien. "Nic trwałego." Faith stanęła za Gabrielem. "Jednakże mogę sprawić, by było bardziej trwałe." Jego szyję ukłuł nóż. Skąd do kurwy nędzy wzięła nóż? "Jeśli go zranisz, to nie wyjdziesz stąd żywa." Spojrzenie w oczy słodkiego, łagodnego Viella mówiło, że fae nie będzie miał problemu z zabiciem jej. Gabe wyczuł pochodzący od jego partnerów zapach strachu. Zapach jego ukochanych bliźniaków przestraszonych pobudził jego wilka i złamał działanie zaklęcia. Jego partnerzy nie mogli czuć strachu. Musieli być chronieni. Z wyciem, Gabe zmienił formę. Kłapiąc zębiskami, wilk rzucił się rozrywając szyję kobiety. Zagrażała szczęściu jego partnerów. Musiała umrzeć. Powietrze wypełniło niskie bulgotanie. "Gabe, dziecino, ona już nie żyje." Głos Viella przedarł się przez jego furię. Uwolniony od groźby, zwrócił się twarzą do swojego partnera. "Chodź, zabierzmy cię do domu." Powiedział Vien, głaszcząc głowę Gabe'a.

***

Dopiero gdy znaleźli się z powrotem w mieszkaniu, Vien mógł ponownie oddychać. Usłyszenie Gabe'a wołającego o pomoc, kiedy był daleko od nich zmroziło mu serce. Nigdy ani on, ani Viell nie poruszali się w swoim życiu tak szybko. "Wszystko dobrze?" Krzyknął w kierunku łazienki, gdzie Gabe na kolanach zwracał wszystko, co miał w żołądku. Przed chwilą dzwonili do Anthony'ego i opowiedzieli mu o tym, co się stało. Wysłał ekipę do magazynu, ale nie było tam żadnych śladów, oprócz ciała Faith. Kimkolwiek była ta grupa mutantów, wiedzieli jak zakrywać swoje ślady. Woda w toalecie została spuszczona i z łazienki wyszedł blady Gabe z zaczerwienionymi oczami. Viena ogarnęła fala czułości. Po raz pierwszy chciał kogoś chronić. "Napij się trochę wody, kochanie." Wyciągnął szklankę, którą trzymał przez ostatnie dziesięć minut, czekając na pojawienie się swojego partnera. Vien owinął ramię wokół Gabe'a i zabrał go do łóżka. Viell ułożył się po drugiej stronie. Bracia przytulili Gabe między siebie. "Za-zabiłem najlepszą przyjaciółkę." Powiedział Gabe, drżąc na całym ciele. "Zasłużyła na śmierć." Vien był zszokowany, słysząc te słowa pochodzące od jego brata. Viell zawsze wolał próbować nawrócić tych, którzy obrali złą drogę. Widocznie, jeśli chodziło o ich towarzysza życia, zmieniał wszystkie swoje zasady. Viell miał twarde spojrzenie, gdy zwrócił się twarzą do brata. Próbowała zabić naszego partnera! Wiem bracie. Vien zauważył, że to on wszystkich uspokaja. Przybliżając się bardziej, owinął się wokół swojego partnera. "Ćśś, już dobrze." "Rozerwałem jej gardło." Powiedział Gabe drżącym głosem. "I cieszyłem się tym."

"Zrobiłbym to za ciebie, gdybym miał szansę." Pocieszał go Vien. Składał na policzku kochanka miękkie pocałunki, starając się w nie włożyć więcej czułości, niż pożądania. Jednakże, zapach i smak jego wilka sprawił, że stał się twardszy niż beton. Cholera, jego partner go podniecał. Gabe odwrócił twarz do Viena, wybierając go pierwszy raz ponad jego bratem. Szok trzymał Viena nieruchomo. Nikt nigdy nie wybrał go ponad Viellem. Należę do was obu. Te słowa zostały wyszeptane w jego umyśle, głębokie i uwodzicielskie. Tym razem oniemiał. "Kocham cię." Powiedział Vien, nie myśląc, nie przygotowując się, ale z taką szczerością, że ścisnęło mu się serce. Uśmiech, który otrzymał w zamian wart był zakłopotania koloryzującego jego policzki. Gabe otulił swoimi gorącymi dłońmi twarz Viena. "Ja ciebie też kocham, partnerze. Kocham was obu." Viell westchnął ze szczęścia. Jakbyś wątpił, że cię kocha. Zrugał milcząco brata. I tak lubię tego słuchać. "Wiecie, słyszę was obu." Powiedział Gabe. Oczy wilka błyszczały z rozbawieniem. "Wybacz, nie przywykliśmy, do tego by ktoś inny mógł nas słyszeć." Z pewnością muszą pamiętać, że Gabe mógł słyszeć ich myśli. "I tak nie możecie mieć przed swoim partnerem sekretów." Zbeształ Gabe. "Dzwoniliście do Anthony'ego."

Vien wolno przytaknął, nie chcąc przerywać kontaktu z wilkiem. Łaknął dotyku skóry o skórę jak noworodek. Pławiąc się w każdej sekundzie uwagi jaką poświęcał mu jego partner. "Nic nie znaleźli." Gabe westchnął. "Chyba nie pomożemy im znaleźć niczego nowego." "Nie wiedzieli o Blake'u. A Silver był zdezorientowany tym, że nie zaatakowali." Powiedział Viell. "Zawsze to coś. Sądzicie, że król wyśle tu po was ludzi?" Vien wzruszył ramionami. "Nie jest łatwo nas złapać, a Silver obiecał nam ochronę sfory, tak długo jak pomagamy mu z mutantami." "Więc chyba powinienem być zadowolony. Martwię się, że stoicie na warcie dla sfory." "Niczym się to nie różni od bycia wojownikiem w służbie króla. Wiemy, co robimy." "W-wiem." Gabe wyglądał na udręczonego. "Nie chcę po prostu, by coś wam się stało." Cholera, był taki słodki, że Vien chciał go jeść łyżką. Zadowolił się połknięciem go. Delikatnym pchnięciem ułożył Gabe'a na plecach i zsunął się między jego nogi. Jego biedny pogrążony w szoku wilk nie był jeszcze twardy, ale Vien wiedział, jak pobudzić ciało swojego mężczyzny. Cichy dźwięk sprawił, że podniósł wzrok. Viell skorzystał z nowej pozycji Gabe'a i namiętnie go całował. Jęczenie było miłym dodatkiem do planu Viena dotyczącego odprężenia ich słodkiego wilka i sprawienia, by zapomniał o tej kurwie, która chciała zmienić go w mutanta i zagarnąć tereny sfory. Lizał miękki trzon Gabe'a, dopóki nie zaczął się budzić. Pod swoimi wargami poczuł jak jego kochanek rośnie i twardnieje. Wciąż nie usatysfakcjonowany, sięgnął niżej i objął jądra Gabe'a, gładząc je i ściskając, dopóki jego wilkołak nie zaczął wierzgać pod jego dotykiem. "Och, kurwa." Przekleństwo zwiększyło przyjemność Viena. Chciał wypieprzyć Gabe'a, aż ten nie będzie pamiętał swojego imienia. Zagubiony w rozkoszy, jego biedny partner nie będzie mógł myśleć o tej dziwce, która chciała go dla siebie. Kiedy biodra Gabe'a poruszyły się, Vien nie

wahał się by je przytrzymać. Na czubku jego penisa pojawiły się kropelki spermy, zebrane przez język Viena. Gabe pachniał zniewalająco, a smakował jeszcze lepiej. Fae pogładził policzkiem o męskość partnera, rozkoszując się miękkością jego skóry i wdychając pobudzony zapach wilka. Nikt nie pachniał tak dobrze jak Gabe. Nigdy. Zdecydowany zdobyć słodki nektar, który wilk uparcie przetrzymywał, Vien zatopił się w męskości kochanka i połknął tyle ile tylko mógł. Niski jęk Gabe'a był satysfakcjonująco długi. "Prawie go masz, Vien." Zaśmiał się Viell. "Jeszcze troszkę." Na szczęście głębokie gardło było umiejętnością, którą zdobył dawno temu. Jego partner czerpał korzyści z jego lat doświadczeń.

***

Viell patrzył jak głowa ich partnera odchyla się w ekstazie. Ich wilk był pięknym mężczyzną z wielkim sercem. Wiedział, że zabicie Faith zniszczyło ducha Gabe'a, ale Viell nie czuł dla tej kobiety litości. Gdyby chociaż tylko drasnęła Gabe'owi gardło, Viell rzuciłby na nią największą klątwę, jaką znał. Zabicie jej było aktem miłosierdzia w porównaniu do tego co on i jego brat zrobiliby komuś, kto zraniłby ich partnera. Po latach szukania wreszcie byli kompletni. Viell pogładził pierś Gabe'a bardziej, by mieć z nim kontakt, niż w odczuciu pożądania. To kochanie się było dla ich partnera, by naprawić uszkodzone części i skleić go ponownie do kupy. Viell nucił pieśń uzdrawiającą, pieszcząc jednocześnie mężczyznę, który dla niego znaczył wszystko. "Kocham cię, wilku." Gave zaśmiał się łamliwie i owinął dłoń wokół dłoni Viella spoczywającej na jego piersi. "Ja ciebie też kocham, partnerze." Z piersi Gabe'a wydobył się warkot, gdy uwolnił swoją spermę

wprost w uległe usta Viena. Oblizując usta, bliźniak Viella przesunął się w górę ciała zmiennego i złożył na jego wargach słodki pocałunek. "A teraz odpocznij, partnerze." Wyszeptał wilkowi w usta Vien. Oczy Gabe'a zamknęły się i wkrótce w powietrzu roznosiły się dźwięki jego głębokiego oddechu. Viell zaśmiał się. "Dowie się, że zesłałeś na niego sen." Vien wzruszył ramionami. "Ostatecznie, ale przynajmniej trochę odpocznie, zanim zacznie narzekać. Prześpij się trochę, bracie. Jutro zastanowimy się jak dorwać te mutanty." Viell przytaknął. "Musimy chronić naszego wilka przed zranieniem." W całkowitej zgodzie bliźniaki przytuliły się do swojego kochanka i usnęły, zadowolone teraz, że ich wilk, ich partner, spał bezpiecznie w ich ramionach.

Prolog Lorus Korl spojrzał na fiolkę pełną krwi, szukając w niej skaz. Idealna. Po roku ostrożnych badań i eksperymentów, wreszcie odnalazł idealny zwierzęcy obiekt badań. Wszystkie wyniki potwierdzał mały, biały wilk w jego klatce, mający gdzieś w rodzinie zmiennego. Patrząc na tę piękną istotę, która wpatrywała się w niego nic nierozumiejącymi niebieskimi oczami, Lorus prawie tego żałował, ale nauka nie zasługuje na jakiekolwiek ograniczenia. Poza tym, królestwo fae nie może zostać obalone przez tę mizerną ilość mutantów, która obecnie była pod jego kontrolą, a pula przetwarzania stawała się coraz mniejsza. "Wybacz, przyjacielu, ale jesteś następnym krokiem, teraz gdy ci przeklęci zmienni zaczynają mnie unikać." Wyczerpał większość swojej głównej listy genetycznej, by znaleźć te szczególne zwierzę. Zaalarmowani jego eksperymentami zmienni obserwowali swoich dalszych kuzynów. Poza tym facetem, on był anomalią. Lorus złapał całą sforę, bo oznaki wskazywały, że mogą mieć materiał genetyczny do zmiany w mutanty. Ten wilk był jedynie początkiem. Odłożywszy próbówkę, sięgnął do mini-lodówki i wyciągnął zmieniającą ciecz. Jeśli to zadziała jak należy, ten mały wilczek wkrótce będzie ogromnym mutantem. Wbił igłę w fiolkę z serum i napełnił strzykawkę żółtym płynem. Trzymając ostrożnie igłę, wskazał swoim pomocnikom, by złapali wilka. Jeden z mutantów sięgnął, by chwycić zwierzę. Lorus nie kłopotał się z zapamiętywaniem ich imion. Nie chciał przywiązać się do mężczyzn, których był bardziej niż chętny wysłać na śmierć. Byli środkiem do celu, a nie jego nowymi najlepszymi przyjaciółmi. Wilk zaskomlał, kiedy wciągnęli go na stół operacyjny. Skrobał pazurami, by znaleźć punkt oparcia. "Ćśś, maleńki." Lorus tchnął na istotkę odrobinę uspokajającej magii. Ciężko by było

zrobić wilkowi zastrzyk, gdyby się ciągle wiercił. Z ostrożną precyzją, wbił igłę w umięśnioną część uda wilka. Ten w odpowiedzi głośno zaskowyczał. "Wsadź go do dużej klatki." Nakazał Lorus. "Nazwiemy go Dakota." Mimo wszystko znaleźli go w tym konkretnym stanie. Gdyby wilk zmienił się w tak dużego, jak miał nadzieję, będą potrzebowali większej klatki dla tej nowej odmiany żołnierza. Rzucając asystentom triumfujący uśmiech, wrzucił strzykawkę do pojemnika na odpady. "Czy mam przygotować następnego wilka?" Jeden z największych sukcesów Lorusa, Blake, proponował, że znajdzie kolejny obiekt testu. Blake był jednym z tych paru, których Lorus pofatygował się poznać; ten mutant dobrze się spisywał, dbał o to, by wszystko szło gładko. "Nie. Zobaczmy co stanie się z tym tutaj. Nie możemy zaszczepić grupy wilków, dopóki nie dowiemy się jaki mają czas reakcji." "Co zamierza pan zrobić, jeśli się zmieni?" Zapytał Blake. "Zacząć nową armię. Parę setek mutantów nie dorównuje siłom króla fae. Musimy wcielić większą liczbę rekrutów. Ty byłeś pierwszym krokiem. Ten wilk jest naszym następnym. Następnie musimy przekonać więcej zmiennych o korzyściach z bycia mutantem. Jeśli zmienię przynajmniej jedną sforę, to będę na prowadzeniu. Mam nadzieję mieć na pokładzie Sforę Moon. Kiedy już zdetronizuję Króla Linnela, będę potrzebował figuranta. Anthony Carrow będzie idealnym królem, a kiedy już będę miał pod kontrolą jego partnera, nie będzie mógł powiedzieć 'nie'." Urokiem kontrolowania Silvera będzie posiadanie gotowej do zmiany sfory i trzymanie pożądanego króla za krótkie włosy. "Tak, Anthony będzie idealny." Pogwizdując pod nosem, Lorus pochylił się nad swoimi zestawem chemicznym, by stworzyć więcej serum.

***

Obudził się cały drżący, bez futra. Jego gardło opuściło jęknięcie jak u schwytanego lisa, który nie mógł nigdzie uciec. "Ćśś, spokojnie." Wymamrotał łagodny głos. Ten dźwięk odrobinę go uspokoił. Mrugając oczyma, starał się wyregulować otaczający go jaskrawy świat. "C-co się dzieje?" "Możesz mówić!" Mutant schylił się bliżej do klatki. "Twoje imię to Dakota. Słuchaj mnie uważnie. Jeśli chcesz przeżyć, oto co będziesz musiał zrobić..."

Rozdział 1 Henry Moon wsunął do piekarnika ciasto orzechowe i zamknął drzwiczki. Wiedział, że partner jego szefa, Anthony Carrow, rzuci mu mu zadowolony uśmiech, kiedy spojrzy na dzisiejszy deser, był on jego ulubionym. Jeśli partner Alfy będzie pracował do późna, Henry wyśle mu je przez kuriera. Jako szef kuchni w domu sfory, Henry brał na poważnie swoje obowiązki. Słyszał jak Silver Moon, przywódca sfory, mówi Anthony'emu, żeby zatrudnił asystenta. Henry miał nadzieję, że partner Alfy posłuchał. Silver mógł być wilkiem Alfa, ale Anthony potrafił ot tak, po prostu zdjąć kogoś i zrobić to na dodatek z uroczym uśmiechem na ustach. Półbóg używał swojej charyzmy do skłaniania ludzi, by robili wszystko tak, jak on chciał, podczas gdy Silver używał siły swego Alfy do przyporządkowania innych swojej woli. Henry pogładził swoją szyję, zadowolony z delikatnego mrowienia. Kilka miesięcy temu partner Alfy dowiedział się, że może złożyć na członkach sfory piętno błyskawicy i zwołać ich w razie kłopotów. Zeszłej nocy Henry poprosił, by Anthony go oznaczył. Anthony zgodził się, wiedząc jak bardzo Henry potrzebował czuć, że należy do Sfory Moon. Teraz Henry czuł się już jak członek rodziny. Nie sfory. Gdyby mógł, Henry odstawiłby swoją wilczą połowę na zawsze. Bycie wilkiem nigdy nie dostarczyło mu więcej niż blizn i żali.

Jednakże, Sfora Moon była czymś więcej niż grupą wilków, byli rodziną, która wzajemnie o siebie dbała i wspierała swoją społeczność. Henry nigdy nie odpłaci się wystarczająco ludziom, którzy przygarnęli go, gdy był wyczerpany i załamany. Silver go ocalił. Kiedy Alfa Sfory Moon odkrył agresywne sposoby rządzenia przywódcy pierwszej sfory Henry'ego, rozwiązał całą sforę i pozwolił Henry'emu własnoręcznie zabić Alfę. I tylko dla samego tego faktu Silver zawsze będzie miał miejsce w sercu Henry'ego, mimo że Henry czuł się bardziej odprężony w towarzystwie Anthony'ego. Ogólnie rzecz biorąc, Henry trzymał się z dala od innych, chyba że ktoś chciał coś zjeść. Nie był samotnikiem, rozmawiał z nimi kiedy byli w kuchni, ale nie pojawiał się w klubie. Nigdy. Uczucie otaczających ze wszystkich stron go setek ciał przywracało wspomnienia, które lepiej było zostawić za sobą albo przeżywać podczas koszmarów nocnych. Anthony zaoferował mu, że znajdzie dla niego terapeutę specjalizującego się w zmiennych, ale Henry odmówił. Nie potrafił roztrząsać swojej przeszłości, rozmawianie o czasach w starej sforze sprawiało, że wspomnienia stawały się zbyt realne. Wolał je upchnięte w najdalszym kącie jego umysłu, nawet gdy od czasu do czasu stamtąd uciekały i gościły w jego snach. Czasami pchnięcie pewnych spraw pod powierzchnię było w porządku. Nikt za tłumienie przeszłości nie otrzymywał uznania, na jakie zasługiwał. Pukanie do tylnych drzwi odwróciło jego uwagę od ckliwych myśli. Od czasu do czasu członkowie sfory wchodzili przez rzadko używane wejście do kuchni, by złapać jakąś przekąskę i uniknąć szaleństwa zatłoczonego klubu. Nie to, że ich winił, ale zawsze przychodzili w dogodnym czasie. Wzdychając, Henry wytarł dłonie zanim obszedł ladę i otworzył drzwi. Spodziewał się w połowie zobaczyć dużego tygrysa, Dare'a, który przez tylne wejście wchodził najczęściej. "Przysięgam, będę musiał dać ci zapasowy klucz do kuchni." Gderał przyjaźnie Henry. Nie mógłby się gniewać na Dare'a. Te duży przygłup miał życzliwą naturę i gotowy uśmiech dla każdego, kto stanął mu na drodze, w przeciwieństwie do jego zrzędliwego partnera, Stevena.

Otworzywszy drzwi na oścież, zamarł. W przejściu nie stał tygrys, ale dwóch mężczyzn, całkowicie od siebie różnych. Jeden z nich, wysoki z brązowymi włosami i czarnymi oczami, był ubrany w dżinsy i podkoszulkę i pachniał nieco jak ptak. Drugi, mniejszy mężczyzna śmierdział wilkiem ze swoimi białymi włosami, arktycznie niebieskimi oczami i w niebieskim stroju chirurga. Pachnący ptakiem mężczyzna odezwał się pierwszy. "Jestem Leif, przyjaciel Dare'a. Znalazłem tego wilka i nie wiedziałem, gdzie mógłbym go zabrać. Dzwoniłem do Dare'a i kazał mi go tu przyprowadzić. Anthony i Silver są już w drodze. Ten facet mówi, że ma na imię Dakota." Dakota wyglądał na tak przemarzniętego, że jego skóra przybrała odcień jego intensywnie błękitnych oczu. "Wchodźcie." Henry był bardziej niż szczęśliwy wpuszczając do kuchni tę istotkę o smutnych oczach. Przecież nie mógł puścić tego biednego, drżącego na całym ciele chłopaka. Henry westchnął z ulgą, zadowolony, że nie będzie musiał obawiać się reakcji Silvera na wpuszczenie obcego wilka na jego terytorium. "Usiądźcie. Dam wam coś do jedzenia." Leif potrząsnął głową. "Ja nie mogę zostać. Chciałem tylko się upewnić, że Dakota będzie bezpieczny zanim wyjdę. Mam spotkanie." "Och, no w porządku. Będę na niego uważał." Henry naprawdę nie potrafił wyrzucić tego biedactwa na zewnątrz. Ciałem blondynka rzucały dreszcze kiedy tak stał w ciepłej kuchni. Henry z roztargnieniem pogładził drżącą głowę wilka. Zatrzymał się kiedy uświadomił sobie, że jego działania nie były o tyle co zażyłe, ale głowa Dakoty nie była pokryta włosami, tylko futrem. Jak to było możliwe? Każdy zmienny jakiego tylko znał zawsze przemieniał się z powrotem całkowicie w człowieka. Jasne, mogli zmienić dłonie w pazury, jeśli była taka potrzeba, ale włosy zawsze się zmieniały. Henry pociągnął kolejny raz nosem. Mniejszy mężczyzna pachniał deszczem, wilkiem i dodatkowym nieuchwytnym zapachem, który dla Henry'ego był obezwładniająco pociągający.

Partner! Och, nie. Tylko nie to. Nie mógł być partnerem tego małego wilczka. Miał zbyt wiele blizn na ciele i umyśle by być dobrym towarzyszem dla jakiegokolwiek mężczyzny. Odsunął się z dala od kuszącego Dakoty. "Powiedz Dare'owi, żeby zadzwonił, jak będzie potrzebował czegoś jeszcze." Leif posłał mu dziwne spojrzenie. "Dobra." To był właśnie ten dziwny, niewygodny moment, po tym jak ptasi zmienny wyszedł, a dwóch mężczyzn zaczęło się w siebie wpatrywać. Henry nie miał pojęcia co zrobić z niecodziennym gościem. Nie pachniał jak zmienny, człowiek z wilczym akcentem. Pachniał bardziej jak wilk z oznakami człowieka. Partner. Wewnętrzny wilk Henry'ego szturchał go z okrzykiem złośliwej satysfakcji. Przezornie odsunął się od mężczyzny. Jego duszę pokrywał lód. Nie mógł mieć partnera! Ledwie dbał o siebie, a sądząc po drżeniu mężczyzny siedzącego przed nim, ten malutki chłopak potrzebował ogromnej opieki. Nie wspominając, że szpitalny kitel nie wzbudzał zaufania. Mógł być uciekinierem ze szpitala psychiatrycznego. "Czym jesteś?" "Jestem wilkiem." Powiedział łamanym angielskim. "Nie jesteś jak inne zmienne wilki jakie widziałem." Dakota potrząsnął głową. "Nie zmienny, wilk." Henry przez chwilę wpatrywał się w nieznajomego, nie mogąc wymyślić odpowiedzi na stwierdzenie Dakoty. Zszedł na neutralny temat. "Jesteś głodny?" Wszystko było lepsze gdy się miało pełny brzuch. Dakota kiwnął z wahaniem głową.

"No to nakarmimy cię, a potem przyjdzie czas na zastanowienie się co robić dalej." Niewielki uśmiech na jego twarzy sprawił, że serce szybciej zabiło Henry'emu w piersi. Cholera, musiał pozbyć się Dakoty ze swojej kuchni, zanim jego wilk zmusi go do zrobienia czegoś nieodwracalnego, jak sparowanie się ze speszonym mężczyzną. Henry wyjął z chłodziarki krwisty stek. Po delikatnym podgrzaniu go na grillu, postawił go przed Dakotą. Nie czekając na nóż i widelec, mężczyzna podniósł mięso dłońmi i zaczął je rozszarpywać zębami. Parę sekund później nie było żadnego znaku steku. "Chcesz jeszcze?" Na policzkach mężczyzny pojawiły się rumieńce. "Nie, dzięki." Różowy język Dakoty wysunął się, zlizując wołową krew z ust. Penis Henry'ego stwardniał tak szybko, że musiał powstrzymać pomruk. Dakota ponownie oblizał usta i Henry przełknął jęk, kiedy pożądanie ogarnęło jego cały system myślowy. "Um. Pozwól, że go wezmę." Podnosząc talerz, niemalże rzucił się w kierunku zmywarki i wsadził go do niej wraz z innymi naczyniami, dodał płyn do naczyń i uruchomił urządzenie. Potrzebował jakiegoś oderwania się, bo jego wilk był bardziej niż gotowy, by wyjść i się zabawić, a przez zabawę jego wilk rozumiał skoczenie na tego seksownego mężczyznę i oznaczenie go jako swojego partnera. Drzwi otworzyły się, ukazując Silvera i Anthony'ego. Kurwa! "To jest Dakota?" Spytał Anthony, jego oczy błyszczały z ciekawości. Silver warczał na drugiego mężczyznę, dopóki ten nie odchylił głowy w geście uległości. Białowłosy wilk pachniał przerażeniem widząc ogromnego Alfę i wewnętrzne zwierzę Henry'ego wydało opiekuńcze warknięcie. Na nieszczęście, zrobił to głośno. Kurwa! Kiedy oczy Silvera błysnęły w jego stronę, Henry natychmiast ulegle odchylił swoją głowę. Jego wilk mógł wpakować go w kłopoty z powodu mężczyzny, którego nawet nie znał. Nie miało

znaczenia, że uważał Dakotę za swojego partnera, Henry nie zamierzał zniszczyć swojego życia z powodu kogokolwiek kogo właśnie poznał. Nie rozluźnił się, dopóki Alfa nie odwrócił swojej uwagi z powrotem na Dakotę. "J-ja przepraszam. Nie wiedziałem, gdzie mam iść. Ptasi zmienny powiedział mi, że dzwonił i dobrze by dla mnie było, gdybym tu przyszedł. Wyczułem wilki i myślałem, że jesteście tacy jak ja. To znaczy, nie m-myślałem." Jąkał się Dakota. Zbladł tak bardzo, że Henry już myślał, że zemdleje. "Spokojnie." Powiedział Anthony, podchodząc do mężczyzny. Henry poczuł wstrząs magii Anthony'ego, kiedy ten oglądał go i uspokajał. Oczy partnera Alfy były rozszerzone, kiedy odwrócił się do Silvera. "On nie jest zmiennym. Jest wilkiem zmuszonym do bycia w ludzkim ciele." "Co to znaczy?" Wyskoczył z pytaniem Henry, nie mogąc powstrzymać chęci dowiedzenia się czegoś więcej o tajemniczym mężczyźnie, który właśnie wkroczył w jego życie. "To znaczy, że naprawdę jest wilkiem z kodem genetycznym do bycia człowiekiem, a nie człowiekiem z kodem genetycznym do bycia wilkiem." Powiedział Anthony, odsuwając się od mężczyzny. "Kto ci to zrobił?" "Nie wiem. Moja sfora została złapana i powrzucana do klatek. Odseparowali mnie od innych i umieścili w białym pokoju z metalowym stołem. Gdy czekałem, moje łapy marzły od zimnej powierzchni. Mężczyzna wszedł do pokoju, pachniał dziwnie. Nie dobrze. Pamiętam, że mówił do mnie o rzeczach, które nie miały sensu, a potem był ostry ból. Kiedy się obudziłem, byłem sam i byłem człowiekiem. Wszyscy inni ludzie, których widziałem zanim uciekłem byli mutantami." "Rozpoznałbyś mężczyznę, który cię ukłuł, gdybyś go jeszcze zobaczył?" Zapytał Anthony. Dakota wzruszył ramionami. "Może." "Uważasz, że to ten naukowiec?" Spytał swojego partnera Silver.

"Możliwe." Anthony wpatrywał się w Dakotę tak intensywnie, że Henry chciał rzucić się i zainterweniować; ufał partnerowi Alfy, ale jego spojrzenie było niepokojące. "Myślę o tym, czy odkryli parę wilków z tłumionymi ludzkimi genami, wtedy doktor Korl z przyjemnością miałby takiego w swoich rękach. Z puszczoną na świat wiadomością, by inni podróżowali w grupach, naukowcowi musi być trudniej chwytać zmiennych. Co jeśli zwrócił się na prawdziwe zwierzęta? Te musiałyby mieć jakiegoś zmiennego w swoim drzewie genealogicznym." "Jak to możliwe, że możesz mówić?" Zapytał Silver, jego twardy wzrok nie odrywał się od drżącego wilka. Dakota wzruszył. "Żyłem w rezerwacie, ale leśniczy często przychodzili. Podłapałem ich język, ale nie umiałem nim mówić." Anthony poklepał go po ręku. "Jestem pewien, że tak było, ale uważam, że powodem, dla którego umiesz mówić, jest część transformacji. Zmienni rozumieją wilki gdy są w ich formie. Nie ma powodu, dla którego wilk nie zrozumiałby człowieka. Zmiana nie jest całkowicie kwestią biologii, jest w niej także ukryty magiczny element." "Możesz zmienić go z powrotem?" Spytał Silver swojego partnera. "Zmieniałeś mutanty." Anthony potrząsnął głową. "On jest jak Gabe. Nie mogłem zmienić genetyki Gabe'a, jedynie mutację. Sądzę, że ludzkie geny Dakoty zostały uruchomione, ale z jakiegoś powodu zostawili go po tym jak zaaplikowali mu mutację." "Dlaczego mieliby go porzucić? Zabijali tych, na których doktor Korl eksperymentował w świecie fae." Przekonywał Silver "Może się spieszył." Wilk Henry'ego kręcił się niespokojnie tuż pod powierzchnią, krążąc w te i z powrotem z potrzeby ochrony swego partnera, nawet jeśli ludzka połowa walczyła z chęcią związania z tym mniejszym wilkiem. Dakota wtrącił się w rozmowę toczącą się ponad nim. "Nie zostawili mnie. Uciekłem. Moje kajdany nie były stosownie zabezpieczone ostatnim razem jak Blake przyniósł mi jedzenie. To było zaskakująco łatwe."

Anthony zwrócił się do Silvera. "Blake był tym mutantem, który powiedział Gabe'owi, że nie może być ponownie mutowany, bo ma partnera. Jest jakoś dziwnie uczynny dla wroga." "Może jest jeszcze jeden powód, dla którego Dakota tak łatwo uciekł." Silver wpatrywał się w Dakotę zimnymi, szarymi oczami jakby mógł wejrzeć wprost w duszę Dakoty. "Jeśli to ten sam mutant, to nie wiem, po której on jest stronie. Nie walczył z nami ostatnim razem, ale powiedział, że zarządza mutantami, które zostały stworzone w przeszłości. Musimy dowiedzieć się więcej o Blake'u i czy naprawdę jest przywódcą, a jeśli jest, to co zamierza. Bez obrazy, Dakota, ale możesz być pluskwą, czy o tym wiesz, czy nie." Silver warknął, jego dłoń zacisnęła się, jakby chciał złapać mutanta i przepytać go wprost. "Uspokój się, skarbie. To nie wina Dakoty." Anthony uśmiechnął się pokrzepiająco do mniejszego mężczyzny. "Pytanie brzmi, co teraz mamy z nim zrobić." Łzy wypełniły oczy Dakoty i zaczął cały drżeć. "N-nie potrafię się ponownie zmienić." Anthony posłał mu sympatyczny uśmiech. "Nie sądzę, by był to trwały problem. Dowiemy się jutro w nocy podczas pełni. Możesz potrzebować silniejszej dźwigni, ponieważ twoja zmiana różni się odrobinę niż wszystkich innych, ale nie dowiemy się, jeśli nie spróbujesz." Anthony wrócił się do kucharza. "Henry, może mógłbyś znaleźć Dakocie miejsce do spania. Jestem przekonany, że jak tylko trochę odpocznie i zje parę solidnych posiłków, poczuje się o wiele lepiej." Henry przytaknął. "Mam wolny pokój, z którego może skorzystać." Posłał Anthony'emu wdzięczny uśmiech. Henry nie był do końca przekonany, czy Silver nie wyrzuciłby wilka na bruk, gdyby nie było tu jego partnera. Jednak Henry musiał przyznać, że gdyby to on był Alfą sfory, pewnie nie pozwoliłby Dakocie zostać w domu sfory. Dakota mógł być szpiegiem, ale z taką tandetną historyjką, bardzo w to wątpił. "Chodź. Pójdziemy do mnie, żebyś mógł odpocząć."

Rozdział 2 Dakota poderwał się, z gardła wyrwał mu się krzyk.

Błysnęło światło i para silnych ramion owinęła się wokół jego ciała. "Ćśś, już dobrze, skarbie. Jesteś już bezpieczny. Mutanty odeszły." Dakota rozluźnił się przy rozgrzanej nagiej piersi Henry'ego, muskając pokrywające ją jasne włoski. Nie mógł powstrzymać swojej potrzeby przytulenia się do tego dużego mężczyzny i kołysania się w jego objęciach. Różowa blizna przecinała pierś Henry'ego, kusząc jego język by wysunął się i spróbował. Liżąc osobliwą fakturę, Dakota pozwolił sobie na westchnięcie, gdy smak zmiennego tchnął w jego zmysły. Kojący smak i faktura tego ogromnego mężczyzny oddaliły nocne koszmary. Jakby ten duży, łagodny wilk Alfa potrafił schować go przed jego własnymi lękami. Życiowe instynkty Dakoty sprawiły, że chciał się przekręcił i pokazać brzuch, przekonany, że ten większy mężczyzna może go ochronić. "Ćśś. Mam cię." Dziwne, skradające się wrażenie wystraszyło Dakotę i wyszarpnął się z uścisku Henry'ego. "Przepraszam." Henry odsunął się, na jego pięknej twarzy błysnął ból. Blizna na policzku ogromnego zmiennego kontrastowała z jego nagłą bladością. "Nie. Och, nie. To nie ty." Dakota uśmiechnął się, kiedy radość pulsowała w nim jak jasne promienie słońca. "Poruszył się. Mój wilk poruszył się we mnie. Wciąż tu jest." Dakota martwił się, że jego bestia mogła odejść na zawsze. Bez swojego wilka był pustą ludzką skorupą bez duszy. Ciepłe brązowe oczy błyszczały z radości. "To cudownie." Dakota przytaknął. Serce waliło mu w piersi na widok miny Henry'ego. Marzył, by zawsze taka była, nawet jeśli zastanawiał się dlaczego tak bardzo obchodziło go szczęście tego praktycznie nieznajomego wilka. "Sądzisz, że możesz się zmienić?" "N-nie wiem." Dakota skupił się na swoim wilku, na doznaniu bycia istotą czworonożną, a nie dwunożną. Przez chwilę prawie czuł chłodne prześcieradła pod łapami, potem... nic.

Rozczarowanie ugodziło go jak nóż, kiedy walczył z chęcią, by wybuchnąć płaczem. Jak dotąd był bardziej emocjonalny podczas tego krótkiego okresu, gdy był człowiekiem, niż podczas całego swojego życia jako wilk. Ludzie byli bardzo płaczliwi, przynajmniej w jego wersji. Co by dał, żeby wrócić do swego życia jako wilk. Bieganie ze sforą, polowanie pod księżycem i czucie chłodnej północnej bryzy muskającej jego grube futro. "Co jeśli jestem uwięziony w tym ciele na resztę życia?" Zapytał przełykając ciężką gulę w gardle. Ku radości Dakoty, Henry z powrotem owinął swoje ogromne ramiona wokół niego. "Posłuchaj Anthony'ego i nie martw się do jutra swoją zmianą. Jeśli nadal czujesz swojego wilka, to znaczy, że nie straciłeś swojej istoty." Dakota rozkoszował się dźwiękiem głębokiego głosu zmiennego, słuchając dudnienia pod swoim uchem, uspokajającego go bardziej niż słowa. Owinięty w uścisku dużego mężczyzny, miał wrażenie bezpieczeństwa, które utracił odkąd obudził się bez większości futra i łap. Dakota nie zauważył swojego ogona. "Jak wyglądasz jako wilk?" Rozluźniony mężczyzna trzymający go w ramionach stał się sztywny jak deska. "Jestem alaskijskim wilkiem." "Och?" Alaskanie byli największymi wilkami, ale rozważając rozmiar ludzkiej formy Henry'ego, nie był zaskoczony. "Ja jestem arktycznym wilkiem. Albo przynajmniej byłem." Henry pogładził głowę Dakoty, sprawiając, że mniejszy mężczyzna marzył, by być kotem, który mógłby mruczeć, albo przynajmniej wilkiem z ogonem, którym mógłby machać, by okazać swoją wdzięczność za jego uwagę. "Tak myślałem, sądząc po futrze na twojej głowie." Ogromne ciało przy jego boku rozluźniło się, jakby Dakota przeszedł przez jakiś drażliwy temat, który nieświadomie poruszył. Dakota zaśmiał się nieśmiało. "Och, tak. Zapomniałem o tym." Godzinę temu wreszcie zobaczył się w lustrze. Wiedział, że wyglądał dziwnie w porównaniu do ludzi, których widział na ulicy, czy zmiennych w budynku sfory, ale miał nadzieję, że większość ludzi będzie myślała, że jego futro na głowie było tylko włosami. Mógł zakładać czapkę, wychodząc na zewnątrz. Był

pewny, że Anthony da mu jakąś, mimo wszystko partner Alfy stworzył szafę pełną ubrań w przeciągu minut. Dakota przytulił się bliżej. Przesuwając nogi do góry, poczuł krzywiznę erekcji Henry'ego. Jego własne ciało stwardniało w odpowiedzi. "Spokojnie, nie będziemy nic robić." Henry gładził plecy Dakoty uspokajającymi ruchami. "Dlaczego nie?" Robienie tych wszystkich rzeczy, najlepiej nago, brzmiało na całkiem niezły pomysł. Henry odsunął Dakotę, tak by ten mógł spojrzeć mu w oczy. "Bo jesteś teraz bezbronny, a ja nie będę wykorzystywał okazji." "Och." Uraza sprawiła, że się najeżył. Nie chciał, by obchodzono się z nim jak z jajkiem. Chciał, by Henry trochę z nim pogrzeszył. Dakota przesunął kolano odrobinę wyżej, mierząc rozmiar erekcji Henry'ego. Henry zacisnął dłoń na nodze Dakoty. "Chcesz, żebym spał w innym pokoju?" "Nie!" Panika zacisnęła się na sercu Dakoty. Zacieśnił uścisk na dużym zmiennym. Myśl o samotnym spaniu, jedynie z nagą skórą utrzymującą jego ciepło bardzo go przeraziła. "Będę grzeczny." Nie potrafił znaleźć słów, by wyrazić jak bardzo potrzebował, by Henry go trzymał, by sprawił, że poczuje się bezpiecznie. Serce Dakoty przyspieszyło potrójnie, kiedy zaczął się denerwować. Henry gładził jego plecy. "Ćśś. Nie chciałem cię przestraszyć. Jeśli chcesz, to będę tu spał." "Chcę." Dakota przytulił się jeszcze bliżej, dopóki nie był pewny, że między nimi nie było absolutnie żadnej wolnej przestrzeni. Kontakt jego nagiej skóry przy skórze Henry'ego ukoił jego nowo niespokojnego wilka, który teraz szczęśliwy zwinął się obok większego mężczyzny. Henry założył bokserki, by zachować skromność, ale Dakota nie założył niczego do snu. Wystarczająco złe było to, że stał się człowiekiem; nie chciał zakładać ubrań, jeśli nie musiał.

Tkanina ocierała się o jego wrażliwą ludzką skórę, a on nie lubił zamknięcia. Zdecydowanie wolał być nago, ale Henry powiedział mu, że może tak robić tylko w mieszkaniu albo inni się obrażą. Głupi ludzie, nie wiedzieli, co tracili. Mimo wszystko, jakie istoty nie miały czegoś, co ochraniało ich ciała? Dał ludziom punkty za stworzenie własnych ubrań, ale bez pazurów i futra, ludzie byli ewolucyjnie w tyle. Dakota tak naprawdę nie przejmował się, czy inni się obrażą, ale nie chciał zasmucić Henry'ego. Nigdy nie chciał zasmucać Henry'ego. Ten duży zmienny był jedynym solidnym źródłem jego dobrego samopoczucia i nie chciał zrobić niczego, co mogłoby go zmartwić. Przy odrobinie szczęścia, kiedy nadejdzie pełnia księżyca będzie w stanie ponownie się zmienić. Co zrobi później ze swoim życiem, tego nie wiedział. Miał nadzieję, że Sfora Moon pomoże mu dowiedzieć się co stało się z jego sforą, mimo że wątpił, żeby kiedykolwiek mógł wrócić i żyć z wilkami. Bycie człowiekiem zmieniło go w fundamentalny sposób, a zapach nie budził wątpliwości co do jego obudzonych genów. Wilcza wataha nie zaakceptuje jego nowego zapachu, szczególnie Alfa. Ledwie tolerowali go wcześniej. Zmienienie w człowieka dopełniło miary. Jedyną rzeczą jaką lubił jako człowiek było rozmawianie z Henrym, bycie trzymanym przez Henry'ego, wszystko w Henrym. Kucharz nawet pachniał dobrze. Nie siłą Alfy jak Silver, albo mocno leśnie jak Anthony, ale równie ponętnie. Gdyby Dakota był w wilczej formie, przekręciłby się na brzuch mężczyzny i pokrył się zapachem Henry'ego. Co to znaczyło? Ludzkie emocje atakujące go dniem i nocą mąciły mu w głowie. Wilcze emocje były proste i wyraźne. Potrzeba polowania, jedzenia i spania z łatwością wyznaczała granice, podczas gdy ludzkie uczucia były mętne i skomplikowane. To było jak próbowanie przejścia przez rwącą rzekę i nie utopienie się. Decydując się zająć się tym jutro, przytulił się blisko i poszedł spać.

***

Anthony siedział przy swoim komputerze w biurze klubu, kiedy Silver wreszcie go odnalazł. "Dlaczego wciąż pracujesz?"

"Hmmm?" Anthony podniósł wzrok, jego błyszczące złote oczy przez chwilę szukały Silvera. "Miałeś być w domu godzinę temu." Nawet, gdy rugał Anthony'ego, przez chwilę podziwiał swojego pięknego partnera. Cholera, kochał swojego półboga. Anthony w tym czasie spojrzał na komputer. "Przepraszam, kochanie. Sprawdzałem harmonogram spotkań." "Musisz zatrudnić jeszcze kogoś do pomocy i pozwolić młodszym architektom na przejęcie części twoich zajęć. Nawet Gabe mówi, że potrzebujesz drugiego asystenta." Oczy Anthony'ego zwęziły się w małe szparki. "Rozmawiałeś z moimi pracownikami za moimi plecami?" "A żebyś wiedział!" Silver nawet nie kłopotał się z zaprzeczaniem. Anthony może i był potężny sam w sobie, ale wciąż był po części człowiekiem. Jego harmonogram – zajmowanie się firmą architektoniczną i pomaganie w prowadzeniu sfory – osłabiało partnera Silvera. Anthony pomasował sobie kark. "Masz rację." "Co?" Z pewnością źle usłyszał. Silver przez ostatnie trzy miesiące nakłaniał Anthony'ego żeby kogoś zatrudnił. Wywracając oczami, Anthony wstał i objął Silvera. "Masz rację. Zadowolony?" "Zachwycony." Przyznał. "Co zmieniło twoje nastawienie?" "Muszę poświęcić więcej uwagi kwestii mutantów i nie mogę opanować wrażenia, że minęliśmy coś bardzo ważnego. Najpierw było przemienianie zmiennych w mutanty i przejmowanie władzy, a teraz jest zmienianie wilków w łaki i co, dalsza mutacja? Nie wspominając, że mutanty, które były z Gabe'em, kiedy go znaleźliśmy, nie zdawały się mimo wszystko agresywne. Sądzę, że w tym jest coś więcej, a wciąż nie mam wieści od ojca. Nawet pytałem Matkę, ale mówi, że też dawno się z nim nie kontaktowała."

"I nie uważa, że to dziwne?" Anthony wzruszył ramionami. "Nie żyją ze sobą jak papużki nierozłączki. Jedną zaletą jest to, że przyznała, że są w separacji, więc jak znajdę ojca, to będę mógł mu powiedzieć, żeby nie udawał." "Myślisz, że coś mu się stało?" "Nie wiem. Jest niewiarygodnie silny, więc złapać go musiałoby coś naprawdę wielkiego, ale nie słyszałem żadnych pogłosek. Dziadek wyczułby, gdyby coś się stało, ale czy zrobiłby coś z tym, czy cieszył cierpieniem Ojca, nikt nie wie. Nie zawsze są w dobrych stosunkach." Silver mógł prawie wyczuć konflikt ukochanego. "Jeśli wkrótce się nie pojawi, powinieneś skontaktować się z Zeusem." Silver nie potrafił powstrzymać dreszczy ogarniających go na myśl o takiej możliwości. Mimo że bardzo chciał trzymać Anthony'ego z dala od niebezpieczeństwa, wiedział, że jego partner nie będzie mógł spać spokojnie, dopóki mutanty nie zostaną wyplenione albo kontrolowane. Stanowiły za duże zagrożenie dla sfory. "Zastanawiam się, czy król fae jest w to zamieszany." "Dlaczego o tym pomyślałeś?" Anthony wzruszył ramionami. "Król Linnel ostatnio zachowywał się dziwnie, a z tego co Gabe nam powiedział, mógłby chcieć mieć coś, by mnie dorwać." "Jest na tyle silny, by opanować twojego ojca?" Anthony wzruszył ramionami. "Nie wiem. Mógłby, gdyby miał pomoc. Zamierzam tam iść i sprawdzić." "Albo to pułapka, by zwabić cię do sfery fae." "Może. Jednakże wciąż zamierzam zatrudnić dodatkową pomoc. Masz rację. Potrzebuję kogoś, kto zajmie się moimi innymi obowiązkami."

"Już zamieściłeś ogłoszenie, prawda?" Silver powinien być przyzwyczajony do wyprowadzania go w pole, ale niespodziewanie jego partner zaskakiwał go za każdym razem. Anthony posłał mu szeroki uśmiech. "Dziś rano. Chodź, przystojniaku, idziemy do łóżka." Silver pochylił się i pocałował swojego kochanka. "Gdybym nie wiedział, że ktoś na pewno wejdzie, to wziąłbym cię na tym biurku." "A ja bym ci pozwolił." Zaśmiał się Anthony. Silver szedł dumny jak paw, gdy Anthony owinął zaborczo dłoń wokół jego ramienia. Przeszedł przez klub z najwspanialszym partnerem, który kiedykolwiek chodził po świecie.

Rozdział 3 Henry wiercił się krojąc banany do naleśników. Musiał znaleźć kogoś, kto zabierze Dakotę z kuchni, zanim rzuci się i oznaczy tego wilka na drzwiach lodówki. Musiał być ktoś, komu przydałby się w ciągu dnia człowiek wilk. Może mógłby wysłać Dakotę na patrol z Dare'em, cokolwiek, by dać mu jakieś zajęcie oprócz wpatrywania się w Henry'ego tymi wygłodniałymi oczami, kiedy Henry pracował. "Cześć, Henry." Dare wpadł do pomieszczenia z szerokim uśmiechem. Owijając rękę wokół ramion Henry'ego, Dare dał mu szybki uścisk. Ku kompletnemu zaskoczeniu Henry'ego, Dakota zaczął nisko warczeć. Dare odsunął się ostrożnie i podniósł dłonie w geście pokoju. "Whoa, nie chciałem nikogo urazić." "Dakota!" Zganił Henry, jego policzki płonęły pod typowo terytorialnym zachowaniem Dakoty.

Wilkowi opadła szczęka. "Przepraszam, nie wiem co mi się stało. Chyba nie lubię jak ktoś inny cię dotyka." Na twarzy Dakoty pokazał się zamęt. Jego chłodne niebieskie oczy rozszerzyły się ze zdziwienia. "Ludzkie uczucia mieszają się z moimi wilczymi instynktami. Moja wilcza połowa chce oznaczyć Henry'ego jako mojego, ale moja ludzka połowa nie wie co robić z tymi wszystkimi uczuciami." Serce Henry'ego roztopiło się pod wpływem wyznania Dakoty. "Wychodzi na to, że jesteście partnerami." Powiedział Dare swoim zwyczajnym bezpośrednim sposobem. "Może powinieneś zająć się swoimi sprawami, tygrysku." Powiedział Steven, wchodząc do pomieszczenia. Całując Dare'a w usta, klepnął tygrysołaka w tyłek. "Nie każdy chce być sparowany w dwójkę albo trójkę." Dare uniósł brwi i Henry wiedział, że Steven pożałował swych słów, jak tylko opuściły one jego usta. "Nie miałem na myśli siebie." Dopowiedział szybko Steven. "Aha." Dare łypnął na swojego partnera i odwrócił się do Dakoty. "Ty musisz być wilkiem, o którym wczoraj mówił mi Leif. Jestem Dare. Co tam u ciebie?" Dakota zarumienił się uroczo... przynajmniej w mniemaniu Henry'ego. "Przepraszam za to warczenie. Jestem Dakota." Dare uśmiechnął się. "Nie ma sprawy. Jestem znany z instynktu terytorialnego jeśli chodzi o mojego partnera." Dostał od Stevena kolejne klepnięcie w tyłek. "Co?" Steven westchnął. "Jesteś najmniej subtelnym mężczyzną jakiego znam." "Jakoś nigdy nie słyszałem, żebyś się skarżył." Powiedział Dare. "To nie była skarga. To była zwykła obserwacja, a Dakota może nie chce omawiać

partnerstwa przy śniadaniu." "Och, przepraszam." Dare wyglądał na odrobinę rozczarowanego, ale Henry wiedział, że nic na długo nie martwiło tygrysołaka. "Nie przejmuj się." Uspokoił Dakota. "Jestem nowy w tej całej dynamice sfory zmiennych." "Słuchaj Silvera i będzie dobrze." Poważna mina Stevena nie budziła wątpliwości. "Och i Anthony." Odezwał się Dare. Na zmarszczenie brwi Stevena, Dare zareagował gniewnym spojrzeniem. "Silver może być Alfą, ale wchodzisz Anthony'emu w drogę na własne ryzyko." Steven westchnął. "Prawda. Chyba wciąż myślę o nim jak o nieśmiałym architekcie z odrobiną magii, którego zawsze znałem. Zapomniałem, że jest teraz skopującym tyłki, półboskim partnerem Alfy." Przyszpilił Dakotę poważnym spojrzeniem. "Dobra, słuchaj Anthony'ego i Silvera i trzymaj łapy z dala od partnerów innych i powinno być dobrze." Dakota patrzył od jednego do drugiego jakby oglądał partyjkę tenisa. "Zrobię tylko to, co każe mi Henry." Wszyscy zamilkli. "No zrobisz." Dare posłał Henry'emu przebiegłe spojrzenie. "Kucharz źle tobą nie pokieruje." Dare złapał kilka gorących babeczek, rzucił dwie swojemu partnerowi i wywlekli się obaj z kuchni. Henry zaśmiał się, kiedy usłyszał jak Steven szepcze, że chciał naleśniki. "Są partnerami?" Uwaga Henry'ego odwróciła się do Dakoty, który wpatrywał się tęsknie w drzwi, za którymi zniknęła para. "Taa. Parę dni temu wreszcie razem zamieszkali."

"Huh. Umiesz wyczuć połączenie, jak Alfy." Henry westchnął. Marzył, by być warty partnera, ale wiedział, że nigdy nie będzie wystarczająco dobry dla tego pięknego człowieka-wilka, który marzył jedynie by wrócić do swojej naturalnej wilczej formy. Otrząsając się z melancholii, Henry wrócił do szykowania ciasta chlebowego na kolację. Nucąc, wymieszał mąkę i wodę. "Lubisz to co robisz, prawda?" "Kocham to." Jak mógł wytłumaczyć spokój, który dawało mu tworzenie, zamiast niszczenia? Patrzenie jak rośnie ciasto, zamiast patrzenia jak łamią się kości. Cieszył się dawaniem ludziom pyszności by pomogły im przetrwać dzień. "Mogę pomóc?" Henry prawie podskoczył. Odwrócił się, by zobaczyć, że Dakota stoi tuż za nim. Zagubiony we własnych myślach nie zauważył nadejścia wilka. "Um..." Zazwyczaj odrzucał oferty pomocy, ale widział, że Dakota musi coś robić. Palce mniejszego mężczyzny poruszały się niespokojnie kiedy podchodził do najbliższego stołka, potem usiadł i zaczął machać stopami. Henry rozejrzał się w poszukiwaniu czegoś, co Dakota mógłby zrobić, ale trzymając się z dala od rzeczy wymagających umiejętności manualnych. Wciąż wykręcający palce Dakota nie powinien trzymać w ręku noża. "Możesz łuskać fasolę." Henry podał Dakocie dużą miskę pełną zielonej fasolki, którą umył i odłożył chwilę wcześniej i pokazał mu jak się łuska zielone warzywo. W ciągu paru minut, Dakota siedział na stołku łuskając fasolę jakby robił to od lat. Zadowolony, że Dakota miał zajęcie i nie wpatrywał się już w niego, Henry wrócił do robienia swojego chleba. Włożywszy ciasto do naoliwionej miski, przykrył je, by mogło urosnąć. Wciąż skupiony na przygotowaniach, wyciągnął garnek do quiche. Pierwsza porcja poszła

zadziwiająco szybko, a fae i paru zmiennych zaczęło się dopytywać o te jajeczne danie. Wiedza, że jego jedzenie sprawiało, że ludzie byli szczęśliwi rozgrzewała go od środka. Uśmiechając się, Henry wrócił do pracy. "Skąd masz te blizny?" Dźwięk głosu Dakoty przeciął milczenie. Henry zamarł. Do umysłu napłynęły mu wspomnienia warczących twarzy z ostrymi kłami, ostre jak brzytwa pazury, i wszechobecna krew. Złapany w pętlę przerażających wspomnień, dopiero po minucie zorientował się, że mniejszy wilk przytulił go do siebie. "Ćśś, przepraszam." Dakota ukrył się bardziej w piersi Henry'ego, próbując nieść mu przez swój dotyk pociechę. Sądząc z ukrytego w cieniu wilka Dakoty, tak pewnie było. "Nie chciałem cię zdenerwować." Henry zauważył, że sytuacja się odwróciła, kiedy to on zaczął pocieszać Dakotę. "Wszystko w porządku." "Nie, nie jest w porządku." Spojrzenie wilka wyrażało nieporozumienie. Dakota nie zamierzał pozwolić Henry'emu zepchnąć tego w ciemny kąt. "Wyczuwam twój ból." Henry odsunął od siebie mniejszego mężczyznę. "Jak to, możesz wyczuć mój ból?" Dakota wzruszył ramionami i poklepał się po piersi tuż nad sercem. "Nie potrafię wyjaśnić tego lepiej. Czuję to tutaj, że byłeś spanikowany i nie mogłeś znaleźć wyjścia. Jesteśmy partnerami, prawda?" Dźwięk zdumienia w głosie mniejszego mężczyzny ukłuł Henry'ego w serce. Strach sprawił, że drżały mu ręce, zmuszając go do odłożenia noża, którego używał do krojenia pora. "Dlaczego uważasz, że jesteśmy partnerami?" Dakota przechylił głowę, jakby próbował zrozumieć kłopotliwy problem, który przedstawiał Henry. "Kiedy jestem z tobą czuję się kompletny. Uspokajasz mojego wilka i czuję tę samą więź, którą zauważyłem u innych sparowanych osób." Dakota przegryzł wargę. "Mylę się?" Henry już miał na końcu języka zaprzeczenie. Zaprzeczenie ich więzi uczyniłoby życie

prostszym. Jaką niby mieli przed sobą przyszłość. "Chcesz być znowu wilkiem. Nie ma możliwości, żebyśmy byli razem." Dobra, powiedział to. Teraz Dakota będzie wiedział, że ich związek był skazany na niepowodzenie. Dakota posłał mu szeroki uśmiech. "Jesteś zmiennym, możesz przemienić się w wilka. Nie widzę problemu." Henry'ego ogarnęły dreszcze, jego blizny naciągnęły się, przypominając mu o jego grzechach. Cena za zmianę w wilka była za wysoka. "Nie! Nie zmienię się." "Jak to, nie zmienisz się? Masz na myśli, że nie możesz się zmienić?" Dakota zmarszczył brwi, jakby Henry przyznał się właśnie do ciężkiego grzechu. "Nie. Nie zrobię tego. Obiecałem sobie, że nigdy więcej się nie zmienię." Obietnica, której chciał dotrzymać, nieważne jak ogromny ból czuł w kościach podczas każdej pełni. "A-ale dlaczego?" Jak miał wyjaśnić temu niewinnemu wilkowi jakie przerażające rzeczy plamiły jego przeszłość? "Mam swoje powody. Może skończyłbyś swoją fasolę?" Przechylił głowę w stronę porzuconej miski. Proszę idź sobie! Nie potrafił już znieść więcej pełnych współczucia spojrzeń Dakoty albo całkowicie się załamie. Henry musiał być silny albo ten domek z kart, który zbudował by zablokować swoje emocje, całkowicie runie. Dakota nie musiał radzić sobie z załamaniem nerwowym Henry'ego, nie kiedy wilk wciąż starał się radzić sobie z byciem człowiekiem. Przez chwilę Dakota wyglądał, jakby chciał się spierać, ale ostatecznie przytaknął i wrócił do swego zajęcia. Kiedy dalej pracowali ramię w ramię, cisza w kuchni stała się ogłuszająca. Henry starał się znaleźć coś, by przerwać bezruch. Przy odrobinie szczęścia, wilk nie będzie miał mu za złe tej ciszy. Mimo, że nie chciał oznaczyć tego mężczyzny jako swojego partnera, to nie chciał również

zranić Dakoty. "Hejka Henry, co tam dzisiaj pichcisz?" Henry uśmiechnął się, kiedy wszedł Gabe, otoczony przez swoich partnerów fae. Bliźniaki zawsze ochraniały Gabe'a, jakby był prezydentem, a oni byli jego siłami bezpieczeństwa. To było słodkie, dopóki ktoś nie zobaczył ich wzroku. Jeśli ktokolwiek zrobiłby chociaż jeden zły krok w stronę Gabe'a, jego partnerzy nawet nie wahaliby się przebić temu komuś serce ostrzami, które zawsze mieli ukryte w cholewie butów. Szczególnie Vien. Może i być cichszym z bliźniaków, ale widział wszystko. "Zielona fasolka, żeberka i sałatka kartoflana dla mięsożerców i kanapki z grillowanym bakłażanem focaccia dla wegetarian. Jest jeszcze por i quiche z szynką." "Mniam. Mogę w czymś ci pomóc?" Oczy Gabe'a błyszczały, kiedy patrzył na kucharza z tęskną miną. Zmienny wilk uwielbiał pomagać, ale powinien zostać w firmie z Anthonym, a nie pomagać w kuchni. Mimo, że Gabe uwielbiał gotować, to jego umiejętności pod tym względem były tragiczne, graniczące wręcz z przestępstwem. Podczas tego jedynego razu, kiedy Henry pozwolił Gabe'owi sobie pomagać, ten prawie puścił z dymem całą kuchnię. "Radzę sobie, Dakota mi pomaga." Przechylił głowę w stronę drugiego wilka. Cała trójka spojrzała na Dakotę z zainteresowaniem w oczach. "To ty jesteś tym wilkiem, o którym słyszałem?" Gabe podszedł bliżej, najprawdopodobniej, by sprawdzić zapach Dakoty. Bliźniaki fae spięły się, kiedy ich partner zaczął zbliżać się do nieznanej osoby. Henry mógł powiedzieć, że byli już gotowi, by złapać Gabe'a, gdyby to było konieczne. Dakota skinął głową w odpowiedzi na pytanie Gabe'a, jego wzrok był nieufny. "Super, witaj w sforze."

Zanim Gabe zdążyłby powiedzieć coś jeszcze, Viell złapał go i odciągnął od Dakoty. "Wrócimy później." Viell posłał Henry'emu nieśmiały uśmiech i wyciągnął Gabe'a. "Wszystko będzie gotowe za godzinę." Rzucił Henry wychodzącym mężczyznom. "Kim oni byli?" Henry odwrócił się, żeby zobaczyć jak Dakota wpatruje się w drzwi z miną psa stojącego na straży przeciwko intruzom. "Wybacz, powinienem odpowiednio cię przedstawić." Henry się zarumienił. Miał wyjebane na stosunki społeczne. Zawsze czuł się niezdarnie i był niezdolny do powiedzenia ani zrobienia tego, co trzeba. Opuszczony w młodości, z pewnością nie nauczył się, jak ma zachowywać się w społeczeństwie. W czasie, gdy większość nastolatków uczyła się tego wraz z rówieśnikami, Henry uczył się jak używać pazurów i kłów to rozrywania ludzi na kawałki. "Ten, który do ciebie podszedł to Gabe, a ci pozostali to jego partnerzy, Vien i Viell." "Nie podobało mi się, że byli swobodni względem ciebie." Warknął Dakota. Henry zmarszczył brwi na tę jawną zaborczość wilka. "Są członkami sfory, a przynajmniej Gabe. Myślę, że bliźniaki są tu domyślnie, ale nie jestem naprawdę pewny. Nie chodzę na biegi sfory i nie jestem obecny na spotkaniach." Henry zapomniał kompletnie o czym mówił, kiedy Dakota przegryzł swoją dolną wargę. "Przyjdziesz tym razem, prawda?" Dakota rzucił mu zaniepokojone spojrzenie. "Będziesz tam, gdy będę sprawdzał, czy wciąż mogę zmienić się w wilka?" Kurwa. Dreszcze przebiegły Henry'emu po kręgosłupie, kiedy uświadomił sobie, że nie może pozwolić temu mężczyźnie iść samemu na bieg sfory. Co za zmienny by mu to zrobił? Nawet jeśli nie potrafił znaleźć sposobu, by być dla Dakoty odpowiednim partnerem, to zmuszanie go, by sam szedł na spotkanie sfory było okrutne.

Mógł to zrobić. Pomóc Dakocie wrócić do swojej wilczej postaci i puścić go. Jeśli pozostanie wilkiem, z pewnością nie będzie tęsknił za Henrym jako za partnerem. Jeśli Henry nigdy go nie oznaczy, Dakota nie będzie mógł cierpieć. Henry zacisnął dłonie, by powstrzymać chęć złapania go i obiecania mu wszystkiego, czego tylko będzie chciał. "Pójdę z tobą." Ulga w oczach Dakoty oddaliła odrobinę niepokoju Henry'ego. By pomóc Dakocie, Henry mógł stanąć przed grupą zmieniających się ludzi. Chętnie zaakceptuje wspomnienia, jeśli jego pojawienie się na tym spotkaniu pocieszy mniejszego wilka. Istniała naprawdę niewielka szansa, że Dakota nie będzie w stanie zmienić się do swojej naturalnej formy. Henry wiedział, że jeśli jednak to się stanie, coś się w tym mężczyźnie załamie. Henry musiał być tam, by pozbierać kawałki. "Dobrze ci idzie z tą fasolą." Powiedział Henry, desperacko chcąc zmienić temat. "Dzięki." Dakota posłał mu olśniewający uśmiech. Henry pragnął ruszyć się i oznaczyć tego pięknego chłopaka jako swojego partnera. Wszystkie powody przemawiające za tym, że był to zły pomysł wyparowały pod falą pożądania wzbierającą się w jego ciele. Henry zdawał sobie sprawę, że feromony wypływały z niego jak dym z komina, bo arktyczno niebieskie oczy Dakoty pociemniały, a różowy język oblizał dolną wargę. Wilk we wnętrzu Henry'ego, zazwyczaj trzymany pod żelazną kontrolą, warknął w swoim zamknięciu. Warcząc, Henry rzucił się, niwelując dystans między nimi i złapał Dakotę. Z wygłodniałym odgłosem przetaczającym się z piersi, Henry złączył ich usta, jęcząc, gdy przepyszny smak Dakoty wypełnił mu usta. Smak przeznaczonego mu partnera ukoił wilczą połowę Henry'ego, jakby ten wreszcie wrócił do domu. Bestia, zazwyczaj warcząca i mrucząca, leżała teraz cicho, jakby była ciekawa nowego mężczyzny w życiu Henry'ego. Ludzka połowa chciała więcej ponętnych ust swojego partnera, wchłonąć tyle Dakoty, ile to możliwe. Uzależniający.

Potrzeba pchnęła Henry'ego bliżej mniejszego mężczyzny, próbując złączyć ich ciała przez ubrania, ale nawet pogrążony w mgle pożądania, uważał na swojego partnera. Owinął ramię wokół Dakoty zapobiegając twardemu, marmurowemu blatowi wżynaniu się w jego plecy. Przez pierś Henry'ego przeszedł niski warkot, kiedy lizał, przegryzał i ssał usta swojego towarzysza życia. Dakota rozluźnił się przy nim, pozwalał mu na wszystko, ale mniejszy wilk nie był bierny, napierał na ciało Henry'ego. Twardy penis Dakoty wbijał się w udo Henry'ego, jakby wilk szukał ulgi. Henry oderwał usta od Dakoty. Łapiąc garść futra wilka, szarpnął jego głową do tyłu i ugryzł jego szyję, oznaczając jego gardło i wszystko przyłączyło się do jego terytorium. Dakota głośno krzyknął, zanim dostał pod nim konwulsji. Powietrze wypełnił zapach spermy. Henry pragnął gorąco spełnienia, ale widok krwawej blizny na szyi Dakoty oderwał go od wypełnionego żądzą gorąca. Co ja robię? Henry'ego wypełnił chłód, kiedy odsunął się od wilka. Co on narobił? Przed oczami błysnęła mu wizja martwego ciała jego brata. Henry zrobił jedyną rzecz, jaką tylko mógł zrobić. Odwrócił się i wybiegł.

Rozdział 4 Dakota wpatrywał się w puste drzwi, przez które wybiegł Henry. Co się właśnie stało? Myślał, że między nimi szło dobrze. Jego fiut definitywnie tak uważał, ale teraz stał w tym pomieszczeniu sam, z lepiącymi się spodniami i bez faceta. Czując się osamotnionym, Dakota stał przez chwilę rozglądając się po pustym pomieszczeniu, złość wzbierała się w nim z szybkością i

gorącem buchającego ognia. Pragnął prostszego rozumowania wilczej sfory, bo emocje zaczęły go przytłaczać. Jak Henry mógł być taki sprzeczny; z pewnością wiedział, że należeli do siebie. Nie czuł między nimi połączenia? Pomimo utraty kontaktu ze swoją wilczą połową, Dakota wciąż miał wrażliwy zmysł powonienia i naturalny zapach Henry'ego wyróżniał się ponad wszystkim innym. Łatwo idąc po zapachu za swym partnerem, Dakota przeszedł przez korytarz i podążył za wonią Henry'ego do metalowych drzwi. Drzwi niespodziewanie się otworzyły. Dakota odskoczył do tyłu. "Dakota, wszystko dobrze?" Dare stał w dziwnym pudle, rzucając mu zaciekawione spojrzenie. "J-ja muszę znaleźć Henry'ego. Przeszedł tędy. Szliśmy wcześniej schodami. N-nie wiem jak go znaleźć." Powinien przywiązać większą uwagę, kiedy schodzili ze schodów, ale był skupiony na Henrym, nie na ich drodze. Teraz, odwrócony i zdezorientowany, wiedział, że jedyny sposób, by znaleźć partnera w tajemniczym pudle. "Pewnie poszedł do swojego mieszkania." Dare zaprosił go gestem ręki. "Chodź, zabiorę cię." Dakota wciągnął głęboko powietrze, ale ten zmienny nie pachniał oszustwem. Dare przechylił z ciekawością głowę, ale nie skomentował tego, że Dakota obserwował otoczenie. Z ostrożnym spojrzeniem rzuconym zmiennemu kotu, Dakota wszedł do dziwnego metalowego pudła. Przyzwyczajony do otwartych przestrzeni, z powodu maleńkiej zamkniętej przestrzeni stał się bardzo nerwowy, ale nie mógł zostawić Henry'ego kiedy odór strachu wciąż kurczowo trzymał się jego partnera. Poza tym, Henry był mu winny coś innego do założenia. Drań. Dare nacisnął przycisk i drzwi się zsunęły. Biorąc głęboki wdech, Dakota odepchnął atak paniki.

Mógł to zrobić. Mógł to zrobić. "Klaustrofobia?" Dakota nie miał pojęcia, co znaczy to słowo i był zajęty walczeniem o tlen w małym metalowym pudle, by utrzymać konwersację. Zadzwonił dzwonek i błyszczące drzwi się rozsunęły. Dakota rzucił się ku wyjściu, serce waliło mu w piersi jak oszalałe. Łykając powietrze, starał się odzyskać zagubiony tlen. Pochylając się, ułożył dłonie na kolanach, przyjmując z ulgą fakt, że podłoga nie była aż tak daleko. W tym momencie oddałby wszystko, by być znowu wilkiem, wszystko, oprócz Henry'ego. Nie mógł pozwolić odejść Henry'emu, mimo że wiedział, że wybór między byciem wilkiem, a byciem z tym dużym zmiennym go załamie. "Hej, spokojnie." Ciepły głos Dare'a przebił się przez panikę Dakoty. Ogromna dłoń pogładziła jego plecy, w uspokajających, okrężnych ruchach. "Coś ty zrobił mojemu partnerowi?" Zagrzmiał pełen furii i złości głos Henry'ego odbijając się od ścian. "O-on n-nic nie z-zrobił." Wydyszał Dakota. Prostując się, poczuł jak kręci mu się trochę w głowie, ale był zdeterminowany, by spojrzeć swojemu parterowi w twarz. "Zostawiłeś mnie, a Dare pomógł mi się tu dostać." Na twarzy Henry'ego pojawiło się poczucie winy. "Przepraszam, spanikowałem. Wejdź i porozmawiamy." Posłał tygrysowi zażenowane spojrzenie. "Wybacz, Dare." Kotołak wzruszył ramionami. "Spoko." Uśmiechając się do Henry'ego, Dare odwrócił się i wszedł znowu do tego pudła. "Co to jest?" Dakota wbił wzrok w metalowe drzwi, obiecując sobie w duchu, że jeśli będzie

mógł tego uniknąć, to nigdy więcej do niego nie wejdzie. "Winda?" Dakota zadrżał. "Przerażająca rzecz." Henry zaśmiał się. "Jeśli przez to poczujesz się lepiej, możemy odtąd używać schodów. Mieszkam raptem na trzecim piętrze." Dakoty nie obchodziło w jaki sposób dostaną się na dół, dopóki to oznaczało, że nie będzie musiał wracać to tego strasznego metalowego pudła.

***

Henry otworzył drzwi i wprowadził Dakotę do środka. "Chodź, weźmiesz prysznic, dam ci świeże ciuchy i wtedy pogadamy." Ku jego uldze, Dakota przytaknął. Przynajmniej kupił sobie trochę więcej czasu, zanim jego partner się od niego odwróci. Henry cicho westchnął i zaprowadził Dakotę do swojej łazienki. Wyciągnął dwa ręczniki i pomógł swojemu partnerowi się rozebrać, wrzucając ubrania Dakoty do kosza, zanim zdjął swoje własne. Pełne zachwytu spojrzenie Dakoty sprawiło, że jego ciało zareagowało w odpowiedzi. Włączył prysznic, ukrywając pożądanie za swoimi działaniami. Kiedy łazienkę wypełniła para, wszedł do środka, zasysając powietrze, gdy strumień gorącej wody zetknął się z jego skórą. Odwróciwszy się, skinął na swojego wilczka, by wszedł. Starał się, żeby jego szorowanie było bezosobowe, ale dotykanie Dakoty było jak wrzucenie podpalonej zapałki na stóg siana. Przez jego ciało przebiegły płomienie.

"To chyba nie jest odpowiedni czas na bycie nieśmiałym." Oczy Dakoty błyszczały humorem. Henry zaśmiał się. "Nie jestem nieśmiały. Nie chcę po prostu cię wykorzystywać." Dakocie opadła szczęka. "Wierz mi, powiem ci kiedy za daleko zajdziesz. W tej chwili nie jesteś za daleko. Wejdź we mnie, uczyń mnie swoim." Jak Henry mógł opierać się pięknemu mężczyźnie, który był stworzony wyłącznie dla niego? "Być może nie będziesz mnie chciał po tym, jak porozmawiamy." Dobra, wyznał Dakocie swoją największą obawę. "Nie chcę, byś był przywiązany do kogoś, do kogo możesz później nie mieć szacunku." Erekcja Henry'ego przywiędła przez to wyznanie. W milczeniu prędko skończyli prysznic, każdy zagubiony w swoich myślach. Henry dokładnie osuszył Dakotę, a potem siebie. "Anthony podrzucił więcej ciuchów, gdy nas nie było." Partner Alfy uważał to za osobistą zniewagę, jeśli ktokolwiek w jego sforze nie miał czegoś, czego potrzebował. Henry wszedł do sypialni. Ciche kroki podążającego za nim Dakoty sprawiły, że zadrżał. W tym krótkim czasie, odkąd się poznali, zdążył już bardzo polubić tego nieśmiałego wilka. Utracenie teraz Dakoty sprawiłoby, że jego wcześniejsze walki stałyby się całkowicie nieistotne, ale Henry nie ukryłby więzi partnerskiej. Może i ugryzł Dakotę, ale jak długo nie był w wilczej formie albo gdy się nie kochali, ten wilk nie będzie całkowicie jego partnerem. Henry odmawiał wzięcia sobie tego pięknego chłopaka, kiedy wisiała nad nimi przeszłość Henry'ego. Z dolnej szuflady komody Henry wyciągnął ubrania, które wcześniej umieścił tam Anthony. Ubierali się w ciszy, a Henry szukał odpowiednich słów. Kiedy znaleźli się z powrotem w salonie, usadowili się na wyściełanej kanapie Henry'ego, a on sam skoncentrował się na patrzeniu wszędzie, tylko nie na Dakotę. Na dolnej krawędzi kanapy była plama, której wcześniej nie zauważył. Czyżby od sosu do pizzy? Przesunął nagą stopą po jej powierzchni, by poczuć palcem jej teksturę, hmm... możliwe.

"Henry!" Głowa Henry'ego zwróciła się w stronę Dakoty. Oczy jego partnera błyszczały irytacją. "Powiedz mi." "N-nie wiem, czy potrafię." Henry wyznał swój największy strach. Nawet bez kwestii wilka, Henry miał taki bagaż, że mógłby otworzyć sklep. Usłyszał jak Dakota bierze głęboki wdech, jakby próbował powstrzymać swoją złość i Henry się złamał. Nie chciał, by ten się na niego gniewał. "Zabiłem swojego brata." Wyrzucił Henry. W jego piersi pojawił się świeży ból, kiedy w jego umyśle błysnęło to wspomnienie. Patrząc w dół na swoją koszulę, zastanawiał się, dlaczego krew nie trysnęła z otwartej rany po rozdarciu jego serca. "Co masz na myśli mówiąc, że zabiłeś swojego brata?" Dakota brzmiał bardziej na ciekawego, niż przerażonego, ale Henry i tak nie mógł na niego spojrzeć. Henry skoczył na nogi, przechodząc całą długość dywanu. Przy każdym kroku w te i z powrotem szukał odpowiednich słów, by opisać swoje życie. "Kiedy byliśmy młodzi, Tim i ja zawsze byliśmy najwięksi, najwyżsi, najsilniejsi i za bardzo w drodze do bycia Alfą jak na gust naszego przywódcy. Któregoś dnia zostaliśmy złapani w drodze do domu z meczu futbolu. Kiedy się obudziliśmy, byliśmy w klatkach." Jego głos załamał się na to wspomnienie, ale zmusił się do kontynuowania. Było dla niego ważne, by dokończyć tę opowieść. Będzie mógł się załamać po tym jak Dakota wyjdzie. "Co się stało, Henry?" "Nasz Alfa wysłał nas do innego Alfy, który używał swoich najsilniejszych mężczyzn do walk. Urządzał nielegalne bijatyki, zmuszając zmiennych do walczenia przeciwko sobie na śmierć i życie." W gardle Henry'ego narosła żółć kiedy przypomniał sobie dziesiątki zmiennych zabitych przez trzy lata swojej niewoli. "Kazali mi walczyć poprzez groźbę zabicia mojego brata i jemu robili to samo. Czasami

potrafili robić różne rzeczy, by wszystko uczynić jeszcze bardziej dziwnym. Wiązali nam dłonie, łamali przed walką parę żeber, albo wkładali nam do nosów olejek cynamonowy, byśmy odpowiednio pachnieli. Ja nigdy..." Henry'emu załamał się głos, ale przełknął łzy grożące spłynięciem i kontynuował. Dakota musiał wiedzieć z jakim mężczyzną planował się związać. " Ja nigdy nie myślałem, że upadnę tak nisko. Podczas ostatniej walki zawiązali mi opaskę na oczach i wsadzili do nosa olejek cynamonowy. Nie wiedziałem, dopóki to się nie skończyło, że oni... że oni postawili naprzeciwko mnie Timothy'ego." Henry upadł na kolana i zaczął łkać, bo dopadły go wspomnienia jego brata, całego w krwi, z rozerwanym gardłem. Kiedy owinęły się wokół niego mniejsze ramiona, to zszokowało go tak bardzo, że prawie odepchnął tę osobę przez pokój, dopóki nie rozpoznał zapachu swojego partnera.

***

Dakota nigdy w swoim życiu nie słyszał czegoś równie przerażającego. Walki wśród członków sfory rzadko kończyły się śmiercią. Co prawda, w jego sforze nie było idealnie, ale nie torturowali się dzień po dniu. Czuł ból Henry'ego jakby był jego własnym. Ledwie mógł oddychać przez ogromne brzemię spoczywające na sercu mężczyzny. Dakota nie potrafił wyobrazić sobie przerażenia z uświadomienia sobie, że zabiło się własnego brata. "Jak się stamtąd wyrwałeś?" Spytał wreszcie, kiedy już przełknął łzy blokujące mu gardło. Henry zaśmiał się gorzko, jego oczy pełne były smutku. "Wszystko odwróciło się tej nocy kiedy Silver przybył, by sprawdzić pogłoski na temat tych walk. Uwolnił mnie i innych jeńców, i po tym jak dowiedział się, co zrobił mój Alfa, Silver pozwolił mi go zabić. Nie zmieniłem się w wilka od trzech lat i nad martwym ciałem mojego brata obiecałem sobie, że nigdy więcej tego nie zrobię." Dakota mógł prawie poczuć między nimi więź wysuwającą się z jego uścisku jak maleńkie widmowe palce. Wzmagając swoją wolę, Dakota szybko ją złapał.

Przeszedł wokół ogromnego zmiennego i klęknął przed nim na dywanie. Chwytając twarz Henry'ego w dłonie, przechylił jego głowę, by ten mógł spojrzeć mu w oczy. "Przykro mi z powodu twojego brata, ale musisz wiedzieć, że to nie była twoja wina. Skoro nie mogłeś go widzieć, ani wyczuć, to jak miałeś wiedzieć, że to on?" "Powinienem wiedzieć. Był krwią z mej krwi!" Wściekłość i ból w głosie Henry'ego przecięły serce Dakoty jak ostry nóż. "To nie twoja wina, że twój brat nie żyje. Musisz pozwolić temu odejść. Twój brat nie chciałby pewnie, byś się obwiniał, prawda?" Henry potrząsnął głową, łzy skapywały mu z twarzy. "Nie. Timothy chciałby, bym żył swoim życiem. Był dobrym bratem." Henry zaszlochał. "Najlepszym." "Chodź tutaj." Dakota rozłożył ręce. Westchnął delikatnie, kiedy Henry owinął się wokół niego i mocno go trzymał. Jeśli by to miało pomóc Henry'emu, to mógłby żyć bez tlenu. Po długiej chwili, Dakota martwił się, że może zacząć krzyczeć o powietrze, ale Henry wreszcie go puścił. Pukanie do drzwi świadczyło o tym, że Henry prawdopodobnie słyszał nadchodzących ludzi, podczas gdy Dakota go uspokajał. Dakota podniósł się z podłogi. "Zostań tu." Poradzi sobie z tym, kto postanowił zakłócić spokój temu zrozpaczonemu mężczyźnie. Otworzył szeroko drzwi, za którymi zastał tego pięknego partnera Alfy. Cały jego gniew zblakł. Chciał instynktownie przekręcić się i pozwolić temu mężczyźnie podrapać go po brzuchu. Z wielkim wysiłkiem utrzymał się prosto. "Co mogę dla ciebie zrobić?" "Czy z Henrym wszystko dobrze? Dare mówił, że go szukałeś." Niepokój w oczach Anthony'ego sprawił, że Dakota polubił go jeszcze bardziej.

Potrząsnął głową. "Henry przeżywa teraz ciężkie chwile. Mógłbyś poprosić kogoś innego, żeby zajął się kuchnią?" "Jeśli nikogo nie znajdziemy, to zamkniemy ją na noc. Nikt nie zginie jak będzie zmuszony wyjść na miasto i zdobyć jedzenie na własną rękę. Właściwie i tak powinniśmy zatrudnić kogoś do pomocy w kuchni. Robi to sam już tak długo i uważam, że nikt nie uświadamia sobie, jak wielką pracę wykonuje." Anthony pochylił się i Dakota starał się nie jęknąć pod wpływem jego zapachu. "Opiekuj się nim. Potrzebuje teraz czułości." "Będę." Dakota odchylił się, próbując nie wyglądać jakby uciekał, ale na miłość boską, jak wiele pokus mógł znieść jeden wilk? "Powiedz Henry'emu, że ma wolny wieczór. Zobaczymy się na śniadaniu." Dakotę zalała fala ulgi. "Powiem mu." Martwił się, że może partner Alfy przyszedł, by poskarżyć się na nieobecność Henry'ego. Bez zadawania kolejnych pytań, Anthony pocałował Dakotę w policzek, zanim odwrócił się i ruszył w kierunku korytarza. Dakota zamknął drzwi na klucz i odwrócił się w stronę swojego partnera. Henry przeniósł się na kanapę, ale na twarzy wciąż miał to samo spojrzenie zdruzgotanego człowieka. "Kto przyszedł?" "Anthony." Henry skoczył na nogi. "Muszę wracać do pracy." Dakota złapał jego dłoń. "Nie. Anthony powiedział, że zobaczycie się na śniadaniu. Nikt nie spodziewa się, że dzisiaj wrócisz." "Ale..." Henry opadł na kanapę. "A do cholery z tym, pewnie odciąłbym sobie palec albo coś." Dakota ukląkł między kolanami Henry'ego.

"Co ty robisz?" "Staram się, byś poczuł się lepiej. Wiem, że nic nie zwróci ci brata, ale ja cię potrzebuję. W jaki inny sposób mam poradzić sobie z życiem jako człowiek?" "To dlatego, że jesteśmy partnerami." Henry posłał Dakocie słodki uśmiech, odwracający jego uwagę od słów mężczyzny. "Jak Dare i Steven?" Henry przytaknął. "Łaki wierzą, że dla każdego z nas jest tylko jedna przeznaczona połowa. Dla zmiennych jest to zazwyczaj jedna osoba, ale fae mają z reguły dwie." "A ty jesteś moim partnerem?" Ton Dakoty był pytający, ale w środku jego wilcza połowa wiedziała, że większy zmienny miał rację. To wyjaśniało przyciąganie, które do niego czuł. Henry pogładził głowę Dakoty, w oczach miał tęsknotę, a mały uśmiech rozszerzył jego wargi. "Mój słodki Dakota, może i jestem twoim partnerem, ale masz w sobie za wiele z wilka. Obaj wiemy, że jak tylko będziesz mógł, to wrócisz do swojej sfory. Nie chcesz być uwięziony z mężczyzną, który boi się połączyć z twoim wilkiem. Do teraz spędziłeś całe swoje życie jako bestia. Nie mogę spodziewać się, że porzucisz swoją wolność, by być moim partnerem. Nie ograniczę cię w ten sposób." Do serca Dakoty wkradła się odrobina optymizmu. Przynajmniej Henry nie powiedział, że go nie chce. "Powiem ci coś. Ty pomożesz mi żyć jako człowiek, a ja pomogę ci ponownie cieszyć się z bycia wilkiem." Wiedział, że jeśli brat Henry'ego był choć w połowie tak miły, jak mówił Henry, to z pewnością chciałby, by jego brat żył dalej i cieszył się swym życiem. Henry milczał, rozważając ofertę tak długo, że Dakota obawiał się, że za szybko i za mocno go naciskał. "W porządku. Zgoda." Henry wyciągnął ogromną dłoń. Dakota przyjął ją i zapiszczał, kiedy większy zmienny użył swej siły, by rzucić Dakotę na podłogę i na kolana.

"Chcę cię Dakota, ale powinieneś wiedzieć, że zamierzam nabałaganić ci w życiu." "Możesz próbować, partnerze, ale muszę ci powiedzieć, że uważam, że inni już to zrobili." Formuła wstrzyknięta do jego organizmu zrobiła z niego człowieka, ale również przyniosła mu towarzysza życia. Dakota miał co do niej mieszane uczucia.

Rozdział 5 Henry nucił jakąś wesołą melodię i wylewał na rozgrzaną płytę ciasto gofrowe. Po spędzeniu nocy na rozmowie z Dakotą o Timothym i trzymaniu przy sobie swojego partnera, czuł się lepiej niż kiedykolwiek przedtem. "Dzień dobry, Henry." Henry podskoczył, kiedy Silver wszedł do kuchni z Anthonym przy swoim boku. "Dzień dobry, Alfo." "Lepiej się czujesz?" Spytał Anthony. Henry przytaknął, zanim zauważył kolejne spojrzenie Silvera. Nie podobały mu się te poważne miny na twarzach Alf. "Coś nie tak?" Silver przytaknął. "Znaleźli sforę Dakoty." Po kręgosłupie Henry'ego przebiegły dreszcze. Z ich min mógł stwierdzić, że wieści nie były za dobre. "Zostali postrzeleni i pozostawieni w lesie. Strażnik leśny znalazł ich dziś rano. Na szczęście leśniczy jest jednym z tych, którzy pomagają nam w dochodzeniu co do zniknięć sfor, więc zaraz

do nas zadzwonił. Kilka ciał miało w sobie ślad tej formuły, ale większość została po prostu postrzelona w głowę." Na twarzy Alfy pojawił się gniew, a jego dłonie zacisnęły się w pięści. "Uważamy, że szukali innych wilków z podobnymi do Dakoty genami. Kiedy nie znaleźli żadnych, zabili resztę sfory, bo była bezużyteczna przy ich eksperymentach." Henry przełknął żółć grożącą ucieczką i udekorowaniem blatu. Drżącą dłonią złapał szklankę wody i szybko ją wypił. Jego umysł gnał, zastanawiając się jak przekazać te wieści Dakocie. "Uważacie, że teraz przyjdą po Dakotę?" Anthony kiwnął głową. "Tego właśnie się obawiam. Myślę, że nie przejmowali się ucieczką Dakoty, bo myśleli, że reszta sfory ma te sam kod genetyczny. Wiesz skąd tan naprawdę pochodzi?" "Jestem sierotą." Dakota wszedł do pomieszczenia, jego twarz była blada, w włosy wilgotne po porannym prysznicu. "Pamiętam tylko sforę. Nie byli moją biologiczną rodziną, ale zajęli się mną. Nie wiem skąd tak naprawdę pochodzę." Silver potrząsnął głową. "Mamy tragiczne wieści. Przykro mi, że ci to mówię Dakota – " "Słyszałem." Przerwał mu Dakota. "Wychowali mnie, ale nie byliśmy ze sobą blisko. Razem pracowaliśmy by nie pozabijać się podczas polowania, ale nie dzieliłem futra z żadnym członkiem sfory. Żaden nawet nigdy nie chciał do mnie podejść. Nigdy nie wiedziałem, dlaczego, ale podejrzewam, że musiałem inaczej pachnieć." Anthony ścisnął ramię Dakoty. "Możesz tu zostać i zobaczyć jak wyjdzie ci z Henrym. Dziś jest pełnia. Ponowna zmiana w wilka niekoniecznie musi oznaczać, że już zostaniesz wilkiem. Twój kod genetyczny jest już na zawsze zmieniony przez formułę." Serce Henry'ego zamarło. Nie przyszło mu nigdy do głowy, że Dakota może nie być w stanie się zmienić z powrotem. Myślał, że ten piękny mężczyzna będzie raczej wolał być wilkiem, ale w głębi duszy marzył, że jego partner wybierze życie z nim. "Może będzie lepiej jeśli nie zmienisz się podczas tej pełni." Dakota posłał mu ciepły uśmiech. "Henry, wiesz, że nie możesz walczyć z losem. Jeśli moim przeznaczeniem jest zakończyć życie jako wilk, to tak będzie. Jestem prawie pewien, że będę mógł zmienić się z powrotem, bo w innym przypadku nie byłbym za dobrym partnerem."

"To prawda." Ciężar na piersi Henry'ego odrobinę zelżał. Strach przed utratą Dakoty się nie zmienił, ale nie mógł zaprzeczyć słowom wilka. Jeśli los wyznaczył ich na partnerów, to nic nie mogło ich rozdzielić. Dakota poklepał go po plecach. "Zajmiemy się tym później. Nie zamierzam cię opuścić." Ku zaskoczeniu Henry'ego, Dakota ustał na palcach i złożył na jego policzku delikatny pocałunek. Po jego skórze przeszedł dreszcz. Nie potrafił powstrzymać szerokiego uśmiechu na twarzy nawet gdyby chciał. Końce jego palców paliły, a pazury aż swędziały, by się pojawić. Odkąd spotkał Dakotę, wilk kręcił się wewnątrz, walcząc coraz mocniej i mocniej, by wydostać się i zabawić. Jego zwierzęca połowa marzyła o oznaczeniu swojego partnera. Henry postawił na stole talerz gofrów z ogromnym półmiskiem bekonu i miską świeżych owoców. Gdyby ktoś chciał jajka, to zaraz by je dorobił. Kiedy zmienni zeszli się do kuchni, Dakota dłubał w swoich owocach, a Henry odpowiadał na pytania o jedzenie i parzenie kawy. "Potrzebujesz pomocy?" "Że co?" Spojrzał na partnera z zaskoczeniem. "Za dużo pracujesz. Potrzebujesz kogoś, kto ci z tym wszystkim pomoże." Dakota machnął dłonią, wskazując całą kuchnię. "Mam chłopaka, który czasem przychodzi i pomaga sprzątać." Dakota wydął górną wargę. "Pomywacz nie wystarcza. Potrzebujesz pomocnika kucharza." "Może ty byś mógł złożyć podanie na tę posadę." Niebieskie oczy Dakoty zabłysły. "Z przyjemnością bym ci asystował."

Henry nie był do końca pewny, czy mówili o tym samym. "To świetny pomysł." Powiedział Dare, podnosząc talerz z błagalnym wzrokiem. Henry wsunął mu na talerz trzy jajka, które właśnie zrobił, a Steven natychmiast się podniósł. "Ej no, te były moje!" Dare dał swojemu partnerowi soczystego buziaka w nos i odszedł ze swoimi jajkami. Rozbawiony Henry rozbił kolejne trzy. "Możesz iść i powiedzieć mu żeby się podzielił." Steven posłał mu szeroki uśmiech. "Ale wtedy nie będzie mógł mi później pokazać jak bardzo mu przykro." Henry potrząsnął głową i przysłuchiwał się nieśmiałej rozmowie Stevena i Dakoty. Żaden z nich nie był najlepszy w konwersacjach. Henry uważał, że to słodkie, że Steven chociaż próbował. "Zdenerwowany dzisiejszą zmianą?" Dakota rzucił Stevenowi zaskoczone spojrzenie. "Skąd wiesz?" "Jeśli chodziłoby o mnie i miałbym nigdy więcej nie zobaczyć Dare'a jako człowiek, to byłbym przerażony." Henry rzucił Stevenowi na talerz jajka, nawet nie patrząc jak wyglądają. "Chyba nie pomagasz." Warknął. Jasne włoski na jego karku podniosły się, kiedy poczuł nieuchronnie zbliżające się zagrożenie. "Na ziemię wszyscy!" Zagrzmiał Anthony, zanim Henry zdążył coś powiedzieć. Henry złapał swojego partnera, rzucił go na podłogę pod wysepką kuchenną i okrył go swoim większym ciałem.

Wybuchły drzwi do kuchni. Krzyki odbijały się kiedy kawałki strzępów wbijały się w zmiennych, nie wystarczająco szybko zatrzymane przez Anthony'ego. Henry podniósł wzrok by zobaczyć jak mutanty wpadają do kuchni jakby były u siebie. Błyskawica zabiła pierwszego, który przeszedł przez drzwi, następnie drugiego i trzeciego. Henry odwrócił się, by zobaczyć jak Anthony stoi po środku kuchni, jego oczy błyszczały upiornym złotem. W jego prawej dłoni pulsowała kula energii. Za każdym razem, gdy przez drzwi przechodził mutant, Anthony go zabijał. Smród palonych ciał zawisł w powietrzu jak rachityczna chmura. Kiedy zginął czwarty, inwazja się zatrzymała. Zamiast kolejnego mutanta prze otwarte drzwi wtoczył się metalowy cylinder. Bez zastanowienia Henry podbiegł do tego przedmiotu, chcąc go od nich odrzucić. "Henry, nie!" Krzyk Anthony'ego ostrzegł go za późno. Kiedy złapał pojemnik, ten wybuchł, rozsiewając wszędzie zielony gaz. Nieprzygotowany na atak Henry nabrał pełno powietrza do płuc. Kuchnia obróciła się wokół niego i wszystko stało się czarne.

***

Dakota obudził się z czterema łapami i puszystym ogonem uwięziony wewnątrz klatki i bez śladu swojego partnera. Podnosząc głowę, wydał z siebie żałosny krzyk. "Zamknij się!"

Długi trzask o pręty zaskoczył go i zamilkł. Partner. Musiał wrócić do swojego partnera. Zakwilił cicho. "Przestań." Ten sam, prawie człowiek-wilk, który wcześniej trzasnął w jego klatkę, zrobił to ponownie. Dakota czuł się źle. Nie mógł stać się wilkiem. Biedna, bezużyteczna rzecz. "Co ty robisz Billy?" "Blake, ten głupi wilk nie przestaje zawodzić." "Jest jeńcem, oczywiście, że będzie nieszczęśliwy. Przestań go zrażać." Billy łypnął na Dakotę, zanim się odsunął. Istota nazywana Blake'em pochyliła się do klatki Dakoty. "Nie martw się, wilczku. Nie zranimy cię. Weźmiemy po prostu trochę twojej krwi, żeby dowiedzieć się, dlaczego możesz się zmienić, a twoi kumple nie. Źle, że musieliśmy ich zabić, ale po tym jak zostali ukłuci, to było dla nich jak trucizna, która ostatecznie doprowadziłaby ich do szaleństwa. Postrzelenie ich było jedyną ludzką rzeczą, jaką można było zrobić." Dakota wyszczerzył na niego kły. Nie obchodziło go jak bardzo Blake zdawał się być współczujący. Jego sfora musiała zginąć tylko dlatego, że te marne imitacje wilków wstrzyknęły im ich truciznę. Zmienny mutant pochylił się jeszcze bliżej. "Posłuchaj, musisz powiedzieć Anthony'emu, że Blake próbuje pomóc. Jeśli przemieni mnie z powrotem, przekażę mu wszystkie informacje, jakie będę w stanie. Chcę, żebyś mu to przekazał." Blake otworzył drzwiczki klatki. Zanim Dakota zdołałby uciec, poczuł jak coś zapina się wokół jego szyi. Poczucie możliwej wolności znikło kiedy Blake zamknął drzwi klatki, ale Dakota zauważył, że nie były do końca domknięte. "Odwrócę ich uwagę, a ty wtedy będziesz mógł uciec."

Zobaczył jak Blake wysuwa z kieszeni jakieś urządzenie. Był to błyszczący kwadrat z okrągłym przyciskiem na środku i maleńkim srebrnym patykiem na górze. Wciąż patrząc na Dakotę, nacisnął przycisk. Budynkiem wstrząsnęła eksplozja. Od ścian drewnianego magazynu odbiły się okrzyki, kiedy ten stanął w płomieniach. Blake odbiegł, pomagając innym uciec od ognia. Kiedy tylko zobaczył, że inni się rozproszyli, Dakota naparł na drzwiczki klatki. Zawias trzasnął pod naporem jego wagi. Musiał znaleźć swojego partnera. Ignorując krzyki, sięgające po niego dłonie i okrzyki mające na celu go zatrzymać, odbił się od swoich łap i przebiegł przez otwarte drzwi. Kiedy Dakota pędził ulicami, ogarnęła go czysta radość biegania. Pojawiały się przed nim różne budynki i od czasu do czasu pojedynczy piesi, kiedy mknął pod osłoną nocy, desperacko próbując przypomnieć sobie lokalizację domu sfory. Po paru godzinach szukania, zaczął się zastanawiać, czy może nie jest w innym mieście, ale wątpił, by Blake go puścił, gdyby uważał, że Dakota nie znajdzie drogi powrotnej. Jednakże, tak naprawdę nie znał tego mężczyzny. Ogromna wrona wylądowała tuż przed nim, sprawiając, że wilk zatrzymał się z poślizgiem. Idź za mną. Słowa zostały wyszeptane w jego umyśle kiedy ptak zgiął swoją głowę. Leif. Dakota nie miał pojęcia w jaki sposób ten zmienny ptak zawsze go znajdywał, ale nigdy nie był bardziej wdzięczny, jak w tej chwili. Szczeknął, pokazując ptakowi, że zrozumiał, mimo że nie miał pojęcia jak mu odpowiedzieć. Słyszał, że partnerzy mogą komunikować się telepatycznie, ale miał wrażenie, że ptak miał dodatkowe umiejętności, o których wilki nigdy nie słyszały. Po jak mu się zdawało kilometrach biegu, Dakotę bolały łapy i po raz pierwszy zatęsknił za

byciem człowiekiem z ludzkimi butami. Nie było wiele rzeczy, które lubił w byciu człowiekiem, ale lubił mieć obute stopy i swojego partnera. Niekoniecznie w tej kolejności. Twój partner jest ranny. Wysłali mnie, bym cię znalazł. Słowa Leifa zabrzmiały akurat wtedy, gdy dotarli do budynku sfory. Dakotę ogarnęła panika. Dym wypełniający kuchnię i otaczający Henry'ego był ostatnią rzeczą jaką zapamiętał przed klatką. Dakota uderzył w kuchenne drzwi, napierając na nie łapami. Z jego gardła wydarło się głośne wycie, a on drapał wejście. Drzwi się otworzyły. Dakota wpadł do środka, ruszając za swoim nosem. Powodzenia. Słyszał za sobą trzepot skrzydeł, ale nie przejmował się, by się odwrócić. Jego partner go potrzebował. Zapach Henry'ego zatrzymał się z tym głupim metalowym pudle. Bez Dare'a, ani Leifa do pomocy, potrzebował palców. Jego wilk zawarczał na myśl o ponownej zmianie, ale ludzka połowa Dakoty była uparta. Jego partner był najważniejszy. Zamknąwszy oczy zaczął się koncentrować. Łapy w palce, futro w nagą skórę, szedł za bólem, pożerało go tak wiele bólu. Jego wycie zmieniło się w krzyk, kiedy zwinął się na podłodze, wyciągając się i skręcając pod nienaturalnymi kątami, a jego kości trzaskały jak szło. Dysząc, leżał przez chwilę, próbując zrozumieć otaczające go ruchy. Patrząc przez wilgotne oczy zobaczył zaniepokojone twarze Alf. Anthony przechylił głowę. "Nie wiem jak Henry, ale ja uważam, że ta obroża jest sexy." Niskie warczenie odwróciło uwagę Dakoty. Oczy Silvera błyszczały furią, kiedy łypał na

niego z góry. "Żartuję kochanie, tylko żartuję." Anthony owinął dłoń wokół ramienia Alfy, odrywając jego uwagę od Dakoty. "Henry." Wydyszał Dakota przez wyschnięte gardło. "W piwnicy. Jest zagubiony w swoim wilku." Ponura mina Silvera zmroziła duszę Dakoty. "Nie potrafi znaleźć sposobu, by stać się na powrót człowiekiem. Jesteś jego partnerem, tak?" Dakota przytaknął. "Może będziesz mógł pomóc. Zabierzemy cię do niego." Anthony wyciągnął dłoń i pomógł Dakocie wstać. Partner Alfy wyglądał na wyczerpanego. Pod oczami miał ciemne linie. "Co się stało?" "Ten gaz zmienił wszystkie zmienne wilki w mutanty. Spędziłem całą noc na ich zmienianiu. Dare był jedynym nie-wilczym zmiennym w kuchni, kiedy to się stało. Jest w śpiączce i nie potrafię go z niej wybudzić. Mogłem zmienić Henry'ego z powrotem, ale twoja nieobecność wciągnęła go w jego wilczą formę." Dakota zadrżał, gdy uświadomił sobie co to znaczyło. Henry nie chciał wrócić do wilczej formy, nigdy. Fakt, że zmienił się w swoją bestię sprawił, że Dakota zaczął się zastanawiać, czy jego partner będzie w stanie wyleczyć się psychicznie z szoku, nawet jeśli wyciągną go z jego wilczej postaci. "Musisz spróbować i nakłonić go do powrotu do ludzkiej postaci." Twardy głos Silvera nie pozwalał na żadne argumenty. "Nie obchodzi mnie co wy dwaj zdecydujecie robić w przyszłości, ale on musi być świadomy, zanim podejmie jakiekolwiek decyzje." "Uważasz, że trzymałbym go jako wilka wyłącznie dla własnej przyjemności?" W piersi Dakoty wezbrała się złość.

Silver wzruszył. "Nie znam cię. Znam Henry'ego. Nienawidzi bycia wilkiem, ale ty tęsknisz za swoją wilczą połową. Dla ciebie prościej by było, gdyby został taki jaki jest, ale obaj wiemy, że to żałosne." Dakota wyprostował się i spojrzał Alfie prosto w oczy. "Nigdy nie zdradziłbym w ten sposób mojego partnera!" "Dobrze." Silver rozluźnił się, jakby wiedział, że Dakota powiedział prawdę. Odwracając głowę, by spojrzeć na Anthony'ego, Dakota uświadomił sobie, że miał wciąż na szyi obrożę. Drżącymi dłońmi zdjął skórzany pasek i podał Anthony'emu. "Mutant nazywany Blake'em powiedział bym ci to oddał." Anthony wziął obrożę. Zwisał z niego mały srebrny cylinder. Pomimo swojej ciekawości, Dakota miał tylko jeden cel. "Gdzie jest Henry?" "Umieściliśmy go w czymś, co nazywamy izbą wytrzeźwień. Chodź ze mną." Zaciskając obrożę w dłoni, Anthony zaprowadził Dakotę w stronę windy. Cholera. Gdyby chodziło o coś innego, niż Henry, to by tam nie wszedł. Nienawidził tej windy! "Idziesz?" Anthony wszedł, wpatrując się w Dakotę zaskoczony, kiedy ten natychmiast za nim nie podążył. Silver przemknął koło niego, łypiąc na swojego partnera. "Co?" Zapytał Anthony, rzucając swojemu kochankowi niewinny uśmiech. "Nie pójdziesz na dół beze mnie." Silver zacisnął usta, jakby powstrzymywał inne słowa. Jakby nie mogąc wytrzymać rozdzielenia między nimi, Alfa owinął ramię wokół swego partnera. "Zrobiłeś co mogłeś, teraz czas bym to ja się wszystkim zajął. Nie będziesz ciągle wszystkich doglądał. To ja jestem Alfą." Silver posłał swojemu partnerowi czuły uśmiech.

Widok pełnego uwielbienia w oczach Anthony'ego wywołał u Dakoty nieuchronny atak łez. Anthony objął dłońmi twarz Silvera. "Wiem, kochanie. Przepraszam, jeśli depczę ci po nogach. Kiedy sfora cierpi, cierpisz ty, a ja zrobię wszystko, by temu zapobiec." Patrzenie jak Alfa walczy o zajęcie się swoim partnerem uspokoiło Dakotę jak nic wcześniej. Skoro osoba, która powinna wszystko rozwiązywać, nie wiedziała jak zająć się swoim partnerem, to po Dakocie nie można było się spodziewać, że będzie znał wszystkie odpowiedzi. Wchodząc do metalowej klatki, Dakota zadrżał. "Damy ci jakieś ciuchy jak będziemy na dolnym piętrze. Na każdym poziomie mamy szafy." Zapewnił go z uśmiechem Anthony. "Dobrze." Nie miał nic przeciwko spotkaniu się z Henrym nago, ale czuł się dziwnie nieśmiały pojawieniem się przed innymi zmiennymi nago i bez futra. Nie miał wiele czasu na swoje zmartwienia co do futra albo jego braku, bo kiedy drzwi się rozsunęły, a Dakota usłyszał wycie swojego partnera. Henry. Puszczając się biegiem przez korytarz, Dakota podążał za dźwiękami, dopóki nie dotarł do pomieszczeni z serią metalowych kratowanych drzwi. Szybkie spojrzenie udowodniło, że większość przestrzeni była pusta, oprócz ostatniej. W ostatnim pomieszczeniu znajdował się największy, najpiękniejszy wilk jakiego Dakota kiedykolwiek widział. Mieszaniec szarości i bieli miał barczyste ramiona i jasne oczy. Piękno zwierzęcia zostało odrobinę przyćmione przez bliznę przecinającą jeden policzek. Łapiąc wzrok Dakoty, ogromny wilk przestał wyć i podszedł do drzwi. Postawił łapy na prętach, dopóki nie stał na tylnych nogach. Wilk przewyższał Dakotę, potwór dla ludzi, którzy nie widzieli w oczach zwierzęcia desperacji. "Oh, Henry." Dakota sięgnął przez pręty i pogładził pysk olbrzymiego zwierzęcia. Ten w odpowiedzi go polizał.

"Masz tu dresy." Zapomniał kompletnie o Alfach, dopóki Anthony nie podał mu ciuchów. "Dzięki." Wsunął je na siebie i zwrócił całą swoją uwagę na Henry'ego. "Co mu się stało?" "Myślimy, że jest zagubiony." Silver podszedł do drzwi. Wilk odwrócił swoją głowę w kierunku Alfy, ale jego oczy nie wskazywały żadnego rozpoznania. Obojętność zmieniła się w zainteresowanie, jednakże wilk odwrócił zaraz swoją uwagę z powrotem do Dakoty. "Wciąż cię rozpoznaje." "Jest moim partnerem." Łzy zakuły go w oczy, gdy widział jak jego partner jest uwięziony w formie, którą najbardziej pogardzał. Anthony stanął po drugiej stronie Dakoty. "Silver i ja uważamy, że może będziesz mógł nakłonić go do powrotu do ludzkiej formy jeśli wejdziesz tam jako człowiek." Henry nie wyglądał na agresywnego, a nawet jeśli, to Dakota nie zamierzał go opuścić. "Otwórzcie drzwi." "Och, nie są zamknięte." Powiedział Silver, otwierając drzwi. "Nie chcieliśmy, by wpadł w panikę, gdyby przemienił się w człowieka i nie potrafił wyjść. Rzadko zamykamy te drzwi na klucz i tylko wtedy, gdy zmienni za bardzo się nachlają, by jechać bezpiecznie do domu i mogą stwarzać zagrożenie." "Jesteś dobrym Alfą." Dakota poklepał Silvera po ramieniu i wszedł do pomieszczenia. Metalowe drzwi zamknęły się, ale nie usłyszał przekręcanego zamka. Mimo, że ufał Alfie, węzeł w jego żołądku i tak się rozluźnił. Nigdy więcej nie chciał zostać uwięziony w klatce. "Jeśli będziesz czegoś potrzebował, będziemy w biurze Silvera." Przytaknął, okazując, że usłyszał partnera Alfy, ale nie odwrócił spojrzenia od Henry'ego.

Niskie warczenie przypomniało mu dlaczego tam był. Wilk okrążył go, trącił swoim nosem, wsuwając go w jego pachwinę. "Hej." Zaśmiał się, odpychając zwierzę. Otrzymał w odpowiedzi kolejne warczenie. Odepchnął Henry'ego ponownie tylko po to, by ten się na niego rzucił. Dakota głośno wessał powietrze, kiedy jego plecy uderzyły o podłogę. Zabrakło mu powietrza w płucach, gdy znalazł się pod ogromnym wilkiem. Może będzie bardziej skoncentrowany jeśli nie będzie patrzył na desperację w oczach Henry'ego. "Już dobrze, partnerze, wyciągniemy cię z tego." Przeczesał palcami grube futro kochanka, mając nadzieję, że dotrzyma obietnicy. Henry desperacko musiał wrócić do swojej ludzkiej formy. Dakota starał się wysłać przez ich połączenie otuchę, ale nie wiedział, czy otrzymał to uczucie, czy nie. Wilk polizał jego szyję myjąc go swoim szorstkim językiem. "Gdybyś był człowiekiem, mógłbyś mnie odpowiednio oznaczyć." Rzucił wilkowi swoje najbardziej zmysłowe spojrzenie, czując się jak idiota. Co on wiedział o byciu sexy? Ledwie wiedział jak być człowiekiem. Zanim zdążył zastanowić się jeszcze raz nad swoim podejściem, pysk Henry'ego zmalał, potem znikł całkiem, podczas gdy trzask zmieniających się kości brzmiał dla Dakoty jak najsłodsza muzyka. Kiedy tylko futro zniknęło pod skórą i leżały już na nim setki gładkich mięśni, Dakota pozwolił sobie na westchnienie ulgi. Cóż, o tyle o ile mógł, z powodu ciężkiego ciała jego partnera ściskającego mu płuca. "Partner." Wyszeptał Henry, patrząc na Dakotę jakby był skarbem, który właśnie odkrył. "Czujesz się lepiej?" "Prawie nie mogłem do ciebie wrócić. Próbowałem i próbowałem, kiedy Silver i Anthony

mówili mi, żebym się zmienił, ale nie mogłem. Mój wilk nie puściłby mnie, dopóki nie wiedziałbym, że jesteś bezpieczny. Musiałem trzymać swoją najsilniejszą postać, by cię ochronić." Dakota nie miał pojęcia jak odpowiedzieć na wyznanie swojego partnera. Taka romantyczność powinna dostać właściwą odpowiedź. "Pieprz mnie."8 Cholera, w jego głowie brzmiało to lepiej. Henry zaśmiał się i przekręcił ciało Dakoty. "Ty romantyku." "Och, zamknij się. Chcę, żebyś mnie teraz odpowiednio oznaczył. Nigdy więcej takiego czegoś. Chce dobrego, ostrego pieprzenia, gdzie oznaczysz mnie jako swojego, a potem trzymaj mnie już na zawsze."

***

Henry spojrzał na swojego wilka i poczuł ukłucie w sercu. Myślał, że będzie w stanie pozwolić Dakocie odejść. Nawet jeśli Dakota nigdy w pełni nie będzie wilkiem, Henry miał nadzieję, że ten piękny mężczyzna znajdzie kogoś bardziej wartego bycia jego partnerem. Jednakże, wyraz arktycznych oczu Dakoty mówił, że nie zaakceptuje nikogo innego oprócz Henry'ego. "Dobra. Jeśli jestem jedynym, którego zaakceptujesz." "Jesteś." Nie było miejsca na nieporozumienie w upartej minie Dakoty. Nie ustąpiłby. Henry zmienił swoje dłonie w pazury i rozerwał dresowe spodnie Dakoty. Pomimo niezmieniania się przez lata, pazury Henry'ego były ostre jak brzytwa i wsunęły się w materiał jak nóż w masło. 8 No i czy to nie jest typowy facet?

"Niezła rzecz, i tak nie byłem przywiązany do tych dresów." Henry mógł wyczuć zapach podniecenia unoszący się nad skórą Dakoty jak pożądliwa mgiełka. "Niezła rzecz." Zgodził się Henry, przegryzając silne gardło mężczyzny. Dakota jęknął przeciągle i zaczął wić się pod ciałem Henry'ego. "Właśnie tak, partnerze. Weź czego potrzebujesz." Czegokolwiek tylko Dakota by zapragnął, Henry od razu by mu to zapewnił. Henry rozejrzał się w poszukiwaniu czegoś, co mogłoby posłużyć jako nawilżacz, ale wszystko co widział to cztery nagie ściany. Cholera. "Dakota, skarbie, musimy wrócić do mieszkania. Nie mamy żadnego nawilżacza." Przepełniony pożądaniem wzrok jego partnera patrzył na niego nic nie rozumiejąc. "Musimy iść." Nalegał Henry. "Naprawdę?" "Nie będziemy tego robić bez nawilżenia." Dakota mógł w większości stawiać na swoim, ale Henry tym razem nie zamierzał ustąpić. "Użyj śliny." "Nie sądzę." Niskie warczenie było jedynym ostrzeżeniem Dakoty zanim zmienił się z człowieka w wilka i skierował się w stronę drzwi celi. Zwierzę naparło na drzwi i obejrzało się przez ramię jakby zastanawiając się dlaczego Henry za nim nie podąża.

"Już idę." I wtedy Henry zrobił jedyną rzecz, jaką ślubował, że nigdy już nie zrobi. Zmienił się dobrowolnie. Z nieprzerwaną mocą przeszedł z dłoni do łap i z dwóch stóp na cztery. Kiedy na skórze wyrosło mu futro, a kły wydłużyły się, Henry rzucił się w pogoń za białym wilkiem, podążając za nieodpartym wołaniem partnera. Pobiegli w kierunku windy. Henry nacisnął nosem za swojego partnera na przycisk, bo jego łapy były za duże, by były do tego przydatne. Parę minut później wybiegli z windy. Przy drzwiach mieszkania, Henry zmienił się w człowieka tak szybko, że jego głowa przekręciła się w oszołomieniu. Mniejsze dłonie uchroniły go od upadku. "Ostrożnie, skarbie. Straciłeś formę." Dakota podniósł Henry'ego i otworzył drzwi. "Wybacz, zapomniałem jak bardzo to się na tobie odbija. Wszystko w porządku." Nie ruszył się, by odsunąć dłonie Dakoty. Podobało mu się uczucie, że ktoś się nim opiekuje. Niewiele doznał w życiu czułości i chłonął ją teraz jak gąbka. Dakota ucałował czubek jego nosa i pchnął go przez drzwi. "Chodź. Obiecałeś mi odpowiednie znakowanie." Henry zaśmiał się. "Chyba tak." Jako że obaj byli nadzy, Henry nie musiał się przejmować rozbieraniem Dakoty. Łapiąc swojego partnera za nadgarstek, zaciągnął go do sypialni. Owijając dłonie wokół jego pasa, rzucił go na łóżko. "Mogłem sam tu podejść." Dakota uśmiechnął się pod nosem na te wygłupy Henry'ego. "I jaka w tym zabawa?" Wciąż czując się odrobinę niezdarnie, Henry otworzył szufladę i wyciągnął tubkę żelu. Dobrze, że ostatnio kupił więcej, nawet jeśli spodziewał się używać go samemu. Odwracając się z powrotem w stronę łóżka, Henry przez chwilę rozkoszował się widokiem.

Szczupłe ciało Dakoty wyglądało na jego kołdrze idealnie. Każda część Henry'ego chciała zatrzymać tego słodkiego wilka. "Na co czekasz?" Uśmiechnął się widząc zachwycający grymas na twarzy Dakoty. "Kocham cię." Wyznał Henry. Powstrzymał się od chęci zamknięcia dłonią ust, szczególnie, gdy grymas Dakoty zmienił się w czuły uśmiech. "Wiem, Henry. Ja ciebie też kocham. A teraz chodź, oznacz mnie i pokaż, że zamierzasz mnie zatrzymać." "Och, zamierzam cię zatrzymać. Nikt cię nie dotknie oprócz mnie." Wilk Henry'ego zawarczał na myśl o kimś innym dotykającym jego partnera. Potrzebował kilku głębokich wdechów, zanim zdołał odepchnąć swoją wściekłość. Dakota potrząsnął głową. "Nie zamierzam się dzielić." "Dobrze." Mój partner! Zdeterminowany by upewnić się, że inni zmienny wyczują jego zapach na mężczyźnie leżącym pod nim, Henry otworzył żel i wycisnął go na palce. "Robiłeś to już wcześniej?" Dakota potrząsnął głową. "Żaden z innych wilków nigdy mnie nie chciał." Henry pochylił się i pocałował swojego partnera. Gorąco ich więzi wybuchło jeszcze bardziej. Pojękując, sięgnął w dół, by kreślić palcem kółka na ciasnej rozetce dziurki Dakoty. Używając jedynie koniuszka, zanurzył się we wnętrzu swojego partnera, jednocześnie przegryzając jego ucho. Delikatne syknięcie powiedziało mu, że znalazł jeden z czułych punktów swojego partnera. Uśmiechając się w szyję Dakoty, przystąpił do odnajdywania kilku następnych, używając przy tym palców do rozluźniania swojego kochanka na jego wejście.

"Pieprz mnie!" Krzyknął Dakota, kiedy Henry odkrył niezwykle wrażliwe miejsce na biodrze Dakoty. Zniecierpliwienie sprawiło, że wysunęły mu się kły. Warcząc, drasnął skórę Dakoty jednym ze swoich kłów. Uśmiechnął się, gdy Dakota szarpnął się z iście psim skomleniem.

***

Dakota wygiął się bliżej swojego kochanka, chcąc zmniejszyć panującą między nimi odległość. Ledwie mógł się skupić na tym, co robił Henry, bo stawał się kłębkiem mrowiących nerwów i roztopionej namiętności. "Proszę." Błagał. "Proszę, Henry, pieprz mnie." "Ćśś, wkrótce." Uspokajał go Henry, znajdując kolejne miejsce, o którym Dakota nawet nie wiedział, dopóki nie poczuł na swoim ciele pocałunku i liźnięcia. "Nie! Teraz!" Musiał być oznaczony. Zrozpaczony chęcią bycia oznakowanym przez swojego towarzysza życia jęknął głośno z potrzeby. "Za pierwszym razem będzie odrobinę bolało. Jestem duży." Dakota zaśmiał się. "Wiem. Lubię to w tobie." Ogromne ciało Henry'ego i jego surowe spojrzenia ukrywały duszę słodkiego mężczyzny. "Odwróć się, sparujemy się jak wilki. Będzie dla ciebie łatwiej." "Ale tylko za pierwszym razem." Odparł Dakota. "Następnym razem chcę widzieć twoją twarz." "Moja twarz nie jest czymś do patrzenia." Zaprotestował Henry. "Dla mnie jest." Dakota nie pozwoli nikomu, nawet Henry'emu, mówić źle o jego partnerze. Posłusznie pozwolił mu się odwrócić, aż znalazł się na dłoniach i kolanach.

Na pierwszy kontakt Henry'ego napierającego na jego wejście, mięśnie instynktownie się napięły. Duże dłonie masowały jego ramiona i pośladki, dopóki ponownie się nie zrelaksował. "Napinanie się sprawi tylko, że będzie bardziej bolało. Weź głęboki wdech i wypuść go." Stosując się do rady kochanka, zaskomlał kiedy Henry w niego pchnął. Dakota wolno wypuścił powietrze. "Cholera, jesteś ogromny." "Jesteś moim partnerem." Warknął mu do ucha Henry. Kły penetrowały szyję Dakoty i każdy mięsień rozluźnił się pod zębami jego Alfy. Silver i Anthony mogli rządzić sforą, ale w tym momencie Henry był jego właścicielem. Wyginając plecy w łuk, zaakceptował żądania swojego partnera. Jęknął głośno kiedy Henry owinął dłoń wokół penisa Dakoty i zaczął go masować. Ciało Dakoty zadrżało od tego dotyku. Nic, żadne polowanie, żadne zabójstwo, żaden bieg ze sforą nigdy nie był tak cudowny jak dotyk Henry'ego. Jego wilk zaskomlał w środku, rozkoszując się więzią ze swoim partnerem. "W-w-i-ę-ę-ę-cej." Słowo przeciągnęło się w głośne wycie. "Spokojnie, kochanie, mamy całą wieczność." Chropowate warczenie Henry'ego wywołało na jego skórze ciarki. Dakota zakwilił, kiedy Henry w pełni w niego wszedł. "Ćśś, dziecinko. Mam cię." "Twój. Jestem cały twój." Przysięgał Dakota. Ugryzienie w szyję Dakoty wysłało wzdłuż jego ciała kolejną falę dreszczy. Jako człowiek, jego emocje były dziwne i skomplikowane, ale jego wilcze ja miało proste potrzeby. Jedzenie, schronienie i partner. Dysząc, zacisnął dłonie na prześcieradłach, palce zwinęły się kiedy starał się złapać dobry

chwyt. "Potrzebuję cię." Wyszeptał Dakota. "Jestem twój. Na zawsze." Ślubował Henry. "Kochaj." Henry pchnął w niego, uderzając w sekretny punkt, który wywołał u Dakoty głośne wycie. "Kocham cię." Wyjęczał Henry w ucho Dakoty, zanim wykrzyczał swoje spełnienie. Wysunąwszy się wolno, Henry opadł obok niego na łóżko. "Zaraz cię obmyję." "Obrze." Wymamrotał Dakota zanim dopadły go wydarzenia całego dnia i zapadł w sen.

Rozdział 6 Anthony stał nad łóżkiem Dare'a, gdy kotołak walczył z przechodzącym przez jego organizm narkotykiem. Przeznaczony dla zmiennych wilków, mutujący gaz u Dare'a wywołał reakcję alergiczną, kończącą się konwulsjami, a teraz śpiączką. Steven wychodził z siebie i wymagało wszelkich technik perswazyjnych Anthony'ego, by wreszcie trochę odpoczął. Anthony pogładził głowę Dare'a, przełykając łzy. "Potrafisz to zrobić, Dare. Jeśli się z tego nie wyjdziesz, sfora nigdy się nie podniesie. Mogą być sforą wilków, ale uwielbiają swojego tygrysa." Silver owinął dłonie wokół ramion Anthony'ego. "Czego chciał Blake?" "Wysłał mi wiadomość, że przekaże mi wszystkie informacje co do mutantów, jeśli odwrócę jego mutację."

"Potrafisz to zrobić?" Anthony wzruszył ramionami. "Nigdy nie próbowałem zmieniać z powrotem kogoś, kto był mutantem dłużej niż parę dni. Myślę, że mogę, ale nie jestem pewny." "Dlaczego chce się z powrotem zmienić? Myślałem, że Blake rządzi tymi mutantami." Silver zwęził oczy. "Brzmi to dla mnie trochę podejrzanie, nie wspominając, że jeśli to on rządzi, to jest odpowiedzialny za atak na dom sfory." Anthony wzruszył ramionami. "Z pewnością nie zgodzę się bez uprzedniego dowiedzenia się więcej. Z jego listu wynika, że działa pod przykrywką, ale nie mówi dla kogo i dlaczego. Żadne mutanty, które będą dziś na ulicy, nie przeżyją do porannego przesłuchania. Sfora wyszła na ulice szukać zemsty za Dare'a." Silver westchnął. "Nawet nie próbowałem ich zatrzymywać. Dare jest zbyt kochany, by zapobiegać odwetowi." Anthony przytaknął. Był zbyt zmęczony, by walczyć. Zmęczenie sięgnęło jego kości, ramiona opadły. Uśmiechnął się, kiedy Silver owinął wokół niego opiekuńczo ramię. "Masz jakieś wieści od ojca?" Anthony westchnął. "Nie, a wołania do dziadka zostają bez odpowiedzi. Martwię się. Być może będę musiał udać się do pałacu dziadka i samemu wszystko sprawdzić. Matka mówi, że nie miała wieści od Ojca od jakichś paru tygodni." Uścisk Silvera zacieśnił się. "Nie pójdziesz na spotkanie z Zeusem beze mnie." Anthony odsunął się z dala od dotyku swojego partnera. "Nie możesz iść do pałacu Zeusa bez boskiej krwi w żyłach i dobrze o tym wiesz." "Więc nie pójdziesz." Ton Silvera był twardy. Alfa tym razem nie ustąpi. "Wciąż dochodzę do siebie po ostatnim razie, gdy się widzieliście."

Anthony zarumienił się na wspomnienie swojej wilczej reinkarnacji. Nienawidził tego przyznawać, ale czasami tęsknił za tym złym wilkiem, z którym tymczasowo dzielił ciało. Pomimo okropnych efektów, pomagał mu lepiej zrozumieć wilczą sforę. Zanim Anthony zdążył odpowiedzieć coś swojemu partnerowi, Dare otworzył oczy. Zamiast jego zwyczajnych zielonych oczu była pustka, a błyskawica na jego szyi zabłysła jak biały ogień. "Anthony, Król Linnel przetrzymuje mnie jako zakładnika. Chce, żebyś przyszedł i uratował mnie. Nie rób tego." Usłyszenie głosu ojca z ust Dare'a było chyba jeszcze bardziej pokręcone niż ostatni film, na który zaciągnął go Silver. Jego partner miał słabość do kiepskich filmów paranormalnych, bo lubił się śmiać z interpretacji wilków według Hollywood. "Nie mogę cię tam zostawić." "Powiedz Zeusowi, ale nie idź sam." Anthony otworzył usta, żeby się spierać, ale oczy Dare'a ponownie się zamknęły i wiedział, że ojciec odszedł. "To było kurewsko przerażające." Powiedział za nim Silver. "Taa." Pierś Dare'a zadrżała i oczy kotołaka gwałtownie się otworzyły. Tym razem Anthony mógł powiedzieć, że jego przyjaciel był jedynym lokatorem swego ciała. "Miałem okropny sen, że twój ojciec był torturowany przez jakiegoś kolesia ze złotą koroną." Dare mrugał szybko oczami. Anthony zamknął oczy na myśl o swoim ojcu pozostającym na łasce króla poczuł ból. "Muszę go uratować." "Co zrobimy?" Spytał Dare, wciąż mrugając. "Mógłbyś włączyć światło?"

Anthony'ego zmroziły dreszcze, kiedy rozejrzał się po dobrze oświetlonym pomieszczeniu. Wymienił spojrzenie z Silverem. "Światło jest włączone." Ciało Dare'a zadrżało. "Jestem ślepy." W jego głosie słychać było panikę. Anthony szybko złapał jego dłoń. "Ćśś. To może być tylko tymczasowe. Nikt nie zna efektów gazu na nie-wilczych zmiennych. Może kiedy już z ciebie zejdzie, to wszystko będzie dobrze." "Tak uważasz?" Anthony nie cierpiał dawać mu fałszywej nadziei. Poklepał ramię Dare'a. "Mam nadzieję. Zadzwonię do matki i powiem, żeby do ciebie wpadła." Jego matka była wspaniałą uzdrowicielką. Jeśli ktokolwiek mógł pomóc Dare'owi, to była nią ona. "Dobra." Anthony słyszał napięcie w głosie Dare'a. Steven wszedł do pomieszczenia i sądząc po jego bladości, Anthony wiedział, że Steven słyszał wyznanie kochanka. Dare wziął głęboki wdech. "Steven?" "Jestem tu." Wilk natychmiast znalazł się obok Dare'a i złożył na jego czole pocałunek. "Anthony zrobi wszystko, by pomóc ci odzyskać wzrok." Spojrzenie Stevena rzucone Anthony'emu mówiło więcej niż jakiekolwiek słowa. Zanim Anthony zdążył odpowiedzieć, powietrze wypełniły głośne trzaski. W podłogę uderzyła błyskawica, zostawiając w dywanie dziurę i w jej miejscu pojawił się Zeus. Serce Anthony'ego przyspieszyło, gdy zobaczył, że jego dziadek trzyma na ręku dziecko. "Anthony, twój ojciec został porwany." Dziecko zakwiliło. Zeus to zignorował. "Mam dla ciebie propozycję, wnuku. Wiesz, że jako bóg nie mogę bezpośrednio ingerować w sprawy króla fae. Podejrzewam, że król przetrzymuje

twojego ojca tylko po to, by uwięzić cię w swoim królestwie. Gallien nie ma twojej siły. Ma w sobie za dużo krwi fae, by sprzeciwiać się Królowi Linnelowi. Musisz tam iść i odzyskać go. W zamian za to oddam ci twoje dziecko." Anthony nie dopuścił do tego, by jego mina ukazała radość jaką poczuł na myśl o wychowaniu swojego maleństwa. Celowo wypierał z umysłu wyobrażenia jego dziecka żyjącego z Zeusem. W środku zaciskał kciuki. Na zewnątrz jego mina nie wyrażała żadnych emocji. Lekcja numer jeden, której nauczył się na kolanach dziadka. Nigdy nie okazuj bogu, że ma coś na czym ci zależy. "Nie potrafisz poradzić sobie z dzieckiem, co?" Zeus zmarszczył brwi. "Jest przy nim trochę więcej pracy, niż zapamiętałem." Anthony uważał, że bóg nie wychowywał sam swoich dzieci i był odrobinę zaskoczony. Uczciwość zmusiła go przyznania się. "Wiesz, że i tak uratowałbym mojego ojca." Zeus przytaknął. "Ale nie mogę prosić cię o coś bez oferowania czegoś w zamian." "Tak jest napisane w podręczniku boga?" Spytał Anthony. "Tak, jak przekonasz się któregoś dnia." Silver owinął ramię wokół Anthony'ego. "Co masz na myśli?" Zeus uśmiechnął się do Anthony'ego, wysyłając wzdłuż jego ciała zimne dreszcze. "Złożyłem w twoim ciele wilczego boga. Nie myślałeś, że straciłeś wszystkie swoje umiejętności, kiedy go zabrałem, prawda? Jesteś wciąż zbyt młody by dać sobie radę ze wszystkimi umiejętnościami, Anthony. Zablokowałem większość twoich najsilniejszych mocy, dopóki nie masz jeszcze parę setek lat." "Uderzanie w ludzi błyskawicami nie jest główną umiejętnością?" Głos Stevena drżał, gdy odważył się zwrócić do boga. "Dziecinna zabawa jest tym, czy naprawdę jest. Anthony jest jak boskie dziecko uczące się

co ma robić ze swoimi umiejętnościami. Kiedy będzie gotowy, ześlę mu więcej. Mimo wszystko, jest jedynym, który odziedziczy wszystkie moje zdolności, jeśli coś mi się stanie." "Co!" Wyrwało się Anthony'emu. Zeus przyszpilił go wypełnionym błyskawicami wzrokiem. "Z pewnością nie powinieneś być zaskoczony, wnuku. Wiedziałeś, że byłeś moim ulubieńcem. Dlatego masz wilczy znak na policzku. Znaczy cię to jako mojego spadkobiercę. Nie panikuj. Może minąć wiele lat, zanim będę gotowy zrezygnować ze swoich zdolności. A teraz musisz uratować ojca, a ja jestem skłonny oddać ci za to twojego syna. Pozwól, że przedstawię ci, oto Trin Carrow." Dłonie Anthony'ego drżały, kiedy brał dziecko od swojego dziadka. "Witaj, Trin." Zagruchał do maleństwa. "Chciałbyś mi powiedzieć, kiedy pieprzyłeś się z kobietą?" Pełen złości głos Silvera przeciął radość Anthony'ego z trzymania olśniewającego dziecka, którego oczy zaskakująco wyglądały jak oczy jego partnera. Zeus wkroczył, zanim Anthony zdążył coś powiedzieć. "Anthony zgodził się oddać mi swoją esencję jako zapłatę za usunięcie wilka z jego ciała. Nigdy nie dotknął kobiety." "Kto jest matką?" Spytał Anthony, gładząc błyszczące, złoto-czerwone włosy dziecka. "Syrena, która była mi winna przysługę. Nie martw się, że przyjdzie po dziecko. Syreny nie mają instynktu macierzyńskiego. Jak widzisz, dodałem też trochę esencji twojego partnera." Anthony uniósł brew. "A co z 'nie zabiorę twojego nasienia bez pozwolenia'?" "Twojego nasienia. Nie mówiłem nic o nasieniu twojego partnera." "To moje dziecko?" Respekt w głosie Silvera zmusił Anthony'ego do obrócenia się, by zobaczyć czystą radość w oczach jego partnera. Zanim zdążył coś powiedzieć, Silver chwycił dziecko z jego rąk i zaczął do niego gugać.

"Nie musi przebywać w wodzie mając syrenią matkę?" Zeus potrząsnął głową. "Lubi ją, ale ma w sobie wystarczająco wiele z ciebie i Silvera, by nie potrzebować wody. Zrobiłem z niego zmiennego. Jako, że wy dwaj macie wilcze więzi, pomyślałem, że tak będzie najlepiej." Twarz Silvera rozbłysła. "Może się zmieniać?" "Cóż, na razie nie. Będzie mógł w okresie dojrzewania, jak większość zmiennych, ale tak, ostatecznie będzie w stanie." "Jest przepiękny. Musimy urządzić przyjęcie i oficjalnie powitać go w rodzinie. Nigdy nie sądziłem, że zostanę ojcem." Wyraz czci w oczach zmiennego mówił więcej niż słowa, Silver był równie oczarowany dzieckiem jak Anthony. "Muszę iść. Uważaj na sztuczki króla i opiekuj się Trinem." Zeus posłał dziecku czuły uśmiech i zniknął. "Niespodzianka, skarbie, zostałeś ojcem." Powiedział Anthony widząc jak Silver przytula do siebie dziecko. Nigdy nie widział Silvera w kontakcie z dziećmi i był zaskoczony, jak szybko jego duży zły Alfa zmienił się w mięczaka. Silver pogłaskał Anthony'ego po głowie. "Nie wiedziałem, że poświęciłeś dla nas dziecko." Głos Silvera był zachrypnięty, gdy mówił. "Cieszę się, że dostałeś drugą szansę." "Ja też." "Więc co zrobimy z dzieckiem, podczas gdy będziemy ratować mojego ojca?" Zapytał Anthony, dotykając włosków dziecka. "Zadzwońmy do Farra. On jest jedynym, kto tak naprawdę ma doświadczenie z dziećmi." Powiedział Silver.

"Tak poza tym, to tylko kilku z nas może wejść do świata fae, nie chcemy, żeby to wyglądało jakbyśmy dokonywali inwazji." "Bo dokonujemy inwazji." Odparł Silver. "Ale nic nie może na to wskazywać, albo że zaczynamy otwartą wojnę z fae. Nie możemy ryzykować." Umysł Anthony'ego pracował na najwyższych obrotach kiedy zastanawiał się co jeszcze muszą zrobić, zanim pójdą. "Możemy przekazać władzę Dillonowi i Thomasowi. Utrzymają sforę w ryzach, a Ben będzie pomagał w razie sporów." Powiedział Silver. "Jeśli będą chcieli, zostawimy Trina z Farrem i Kylenem9. Kylen kocha dzieci." Anthony kiwnął głową. "Dobry pomysł. Możemy dać reszcie sfory zadanie znalezienia mutantów i odkrycia och planów. Początkowo uważałem, że chodziło o zniszczenie populacji zmiennych, ale teraz martwię się, że mają jakieś większe cele. Steven, zrobię parę badań i powiem mojej matce, żeby przyszła i zobaczyła, czy jest w stanie uleczyć Dare'a." "Wiesz, ja jeszcze słyszę." Warknął Dare. "Wybacz." Anthony poczuł ukłucie żalu widząc puste spojrzenie przyjaciela. Musieli uzdrowić Dare'a. Cholera, powinien zapytać Zeusa, zanim ten zniknął. "Sprawdźmy, co u Henry'ego, podrzućmy Trina, zadzwońmy do mojej matki i ruszajmy w drogę. Każda zmarnowana minuta to kolejna minuta, w której mój ojciec jest w niebezpieczeństwie." Niemowlę zagruchało radośnie. Silver pochylił się i pocałował Trina w czoło. "Dobra. Myślę, że powinniśmy iść tylko my. Vien i Viell mają z królem na pieńku i mogą wywołać jakiś incydent, a im więcej z nami pójdzie, tym dłużej nam zajmie wydostanie się stamtąd w razie czego." Anthony przytaknął. "Dobry pomysł." Uścisnąwszy Stevena i złożywszy pocałunek na policzku Dare'a, Anthony wyszedł za swoim partnerem i ich dzieckiem z pomieszczenia.

9 I tu objawia się właśnie to, że są dwie wersje o Sforze Moon. Jak pewnie pamiętacie, w szóstej części partner Farra miał na imię Jerlin, a tu, i w poprzedniej części jest to Kylen – strasznie frustrujące.

Rozdział 7 Henry leżał owinięty ramionami kochanka kiedy jego szyja zapłonęła jak ogień. Anthony! Przesuwając dłoń po piekącym miejscu, szybko wsunął na siebie bokserki i poszedł otworzyć drzwi. Otwierając je, nie był zaskoczony widząc stojącego w drzwiach partnera Alfy. "Alfy. Um, co mogę dla was zrobić?" Zapomniał o czym mówił, kiedy zobaczył w ramionach Anthony'ego niemowlę. "Dziecko!" Nie zastanawiając się, szarpnął je z ramion Anthony'ego i przytulił mocno do siebie. "Kto jest ślicznym maleństwem? Hmm? Ty jesteś." Połaskotał maleństwo pod brodą, słuchając jego gaworzenia. Płonące uczucie na jego szyi zmalało. "Chyba nie musimy mimo wszystko zabierać go do Farra." Głos Anthony'ego sprawił, że Henry podniósł wzrok. Zaskoczyło go jak bardzo te maleństwo przypominało obie Alfy. "Jest wasz?" "Ma na imię Trin i tak, jest naszym synem. Byłbyś zainteresowany zaopiekowaniem się nim na dzień albo dwa?" "Tak!" Henry uwielbiał dzieci. To była jedyna rzecz, która nie podobała mu się w byciu gejem. Nigdy nie będzie dzielić radości z posiadania dziecka mającego geny jego i jego partnera. "Dziecko?" Dakota podszedł i spojrzał na maleństwo trzymane w ramionach Henry'ego, jakby nigdy takowego nie widział. Anthony podał im kartę kredytową. "Zamówcie wszystko, czego będzie potrzebował. My

musimy uratować mojego ojca. Dillon i Thomas rządzą teraz sforą, więc jeśli czegoś będziecie potrzebować, to zgłoście się do nich." Henry przytaknął. "Nie masz nic przeciwko, że zatrudnię tymczasowo pomocnika do kuchni? Dakota będzie mi pomagał, ale jeśli mamy dziecko..." Jego głos się zawahał. "Oczywiście. Ufam twemu osądowi. Upewnij się, że wokół dziecka jest zawsze ochrona. Mutanty z przyjemnością użyłyby naszego syna jako karty przetargowej." "Dobrze." Henry nie potrafił powstrzymać uśmiechu na twarzy. Znalazł swojego partnera, przezwyciężył traumę związaną ze zmianą i miał przez parę dni zająć się dzieciątkiem. Życie było piękne. Uśmiechnął się widząc zszokowaną minę Dakoty. "Może będziemy mogli zrobić również badania co do twojej rodziny. Jeśli ich znajdziemy, będziemy mogli ich ostrzec przed mutantami." Anthony przytaknął. "Bardzo dobry pomysł. Zmienni muszą trzymać się razem i stworzyć zjednoczony front, zamiast toczyć wewnętrzne spory. Nie wiemy nawet, czy ta grupa mutantów w naszym mieście jest jedyną." Silver kiwnął głową. "Kiedy wrócimy, zacznę kontaktować się z Alfami, które znam. Może mnie nie lubią, ale poprą mnie, chociażby z tego powodu, że Anthony może z powrotem zmienić ich ludzi, jeśli przejdą mutację." "Dobrze." Powiedział Henry. Alfy spojrzały na dziecko i Henry widział, że nie chcą się z nim rozdzielać. "Nie martwcie się, zajmę się waszym synem." "Zadzwoń do Farra gdybyś miał pytania. Raz już przez to przechodził." Anthony pogładził główkę dziecka. "Będzie w stanie powiedzieć ci co kupić. Kupuj co trzeba. Zaprojektuję pokój dziecinny, gdy wrócimy."

"Dobra." Henry przegonił ich ruchem ręki. "Idźcie. Zadbam o Trina." Po kilku pocałunkach na miękkiej główce dziecka, Alfy opuściły mieszkanie. Dakota spojrzał na swojego partnera i na dziecko. "Tu się chyba nigdy nie można nudzić, co?" Henry roześmiał się. "Nie, nie ma takiej możliwości." Po raz pierwszy odkąd dołączył do sfory Silvera wreszcie poczuł się w pełni jej częścią. Zarówno jego ludzka jak i wilcza połowa znalazła partnera i dom.

Rozdział 1 Inno Weston przykucnął za kontenerem, jego nogi drżały gdy kucał w kałuży śmierdzącej moczem i wymiocinami, z całą pewnością nie był to zapach, który chciałby zabutelkować i pryskać się nim rano.10 Ale dziś, dziś użyje go jako kamuflażu, dopóki nie będzie pewny, że mutanty odeszły. Cholera, wytarzałby się w nim, gdyby nie wiedział, że to może zainfekować jego ranę. Z całą pewnością nawet chory na umyśle wilk nie będzie mógł go wyczuć przez ten smród. Nie wiedział kim byli, gdy złapali go po raz pierwszy, ale gdy zobaczył jak jeden z nich zmienia się ze zwykłego zmiennego w przerażającą kreaturę zamrożoną w groteskowej pół-wilczej, pół-ludzkiej formie wiedział, że nie chce, by to przydarzyło się jemu. Powolnymi, ostrożnymi ruchami sięgnął do swojej kieszeni, nie chcąc wywołać żadnego dźwięku, czy zwrócić uwagę na swoje położenie. Zalała go ulga kiedy jego palce musnęły nieuszkodzoną fiolkę z serum, jedyny powód, dla którego wyszedł z tego wszystkiego wolny i nieuszkodzony. Jego ucieczka poszłaby na nic, gdyby stłukł fiolkę podczas szaleńczego biegu przez miasto. Jak na razie nie zawiódł Blake'a czy to złamaniem słowa, czy fiolki. Ten mutant, Blake, asystował naukowcowi w laboratorium, ale z osobistych powodów zlitował się nad Innem i utorował mu drogę ucieczki – jeśli obieca wywieźć formułę z miasta. Inno nie miał pojęcia co zrobi, jeśli fiolka się rozbije. Powrót do klatki w laboratorium nie wchodził w rachubę. Następnym jego celem było odnalezienie Alfy Silvera i przekazanie próbki. Kiedy Blake podał mu wydrukowaną formułę wraz z fiolką, Inno przysiągł dostarczyć ją Sforze Moon. Chwilę przed staniem się mutantem Inno z wdzięcznością skorzystał z okazji, by pomóc. Miał nadzieję, że Silver posiadał niezbędne środki do zbadania cieczy i odkrycia jej sekretów. Z tego co słyszał Inno, Silver władał ogromną sforą, a Blake brzmiał na przekonanego w stu procentach, że Alfa pomoże. Stojąc w lodowatej alejce, zęby Inna szczękały z zimna i szoku. Jeśli wkrótce się nie ruszy, 10 Serio?:D

wykrwawi się z powodu ran. Zaciskając szczękę, zatonął bardziej w cieniu. Nie umiał za bardzo się bić, co ukazało się w pełnej krasie, gdy mutanty niemalże wypatroszyły go, gdy uciekał. Jego wewnętrzny wilk chciał, by się zmienił, by mógł się uleczyć. Niestety, nie mógł się zmienić. Obiecał dostarczyć fiolkę Alfie Silverowi, jedynemu zmiennemu, który miał wystarczającą siłę, by zatrzymać mutanty. Nie mógłby chronić formuły, gdyby stał się wilkiem i zgubił ubrania. "Wyjdź, mały wilczku." Szepczący głos wywołał ciarki na plecach Inna. Znał ten głos. Należał do mutanta, który prawie go zabił. "Musisz wrócić do laboratorium, żeby stać się jednym z nas. Silniejszym. Szybszym. Lepszym." Mężczyzna brzmiał jakby reklamował mutującą formułę. Inno mógł prawie usłyszeć pod koniec zrezygnowanie, ostrzegające ludzi, że bajeczny produkt czasami prowadzi do obłąkania lub nawet śmierci. Brak czucia w koniuszkach palców Inna oznaczał, że wykrwawienie może stać się realną opcją. Nie będzie potrzebował mutacji, by umrzeć. Krzyk przeszył powietrze i odbił się echem w alejce. Ten hałas przeraził Inna jeszcze bardziej niż wcześniejszy szept. Inno nie chciał spotkać niczego na tyle bezwzględnego, by poradziło sobie z jednym mutantem, a szczególnie z kilkoma. Może jeśli będzie cicho, to niebezpieczeństwo minie. Cień, na co najmniej trzy i pół metra wysokości wypełnił przeciwległą ściankę alejki, a dźwięk kroków nasilił się. Inno zwinął się w ciasną kulkę i zamknął oczy, by ukryć ich blask. Proszę, niech mnie nie zobaczy. Proszę, niech mnie nie zobaczy.

Wrócił na chwilę pamięcią do czasów dzieciństwa, kiedy to krył się w ciemnościach przed potworem z szafy. Serce Inna waliło o jego pierś, żołądek podszedł mu do gardła i przez chwilę obawiał się, że powiększy kałużę, w której się skulił. Niestety, tak jak się obawiał, kroki zatrzymały się tuż przed nim. "A co my tu mamy?" Jego uszy ogarnęła pieszczota głosu bogatszego niż rzeka czekolady. Cholera, zginie w tej głupiej alejce i nie dotrzyma obietnicy. Kiedy głos nie powiedział niczego więcej, a postać do której należał nie odeszła, ciekawość kazała Inno unieść głowę i otworzyć oczy, by stanąć twarzą w twarz ze śmiercią. Każdy kto mówił, że ciekawość zabiła kota 11 nie spotkał wilkołaka. Cudowny. To słowo zostało wyszeptane w jego głowie, gdy spojrzał na swojego posłańca śmierci. Skóra mężczyzny błyszczała bielą i perfekcyjnością z tymi wysokimi kośćmi policzkowymi, szpiczastym podbródkiem i wydatnymi, stworzonymi do pocałunków wargami. Nawet to, że gdzieś w głębi ciemnych oczu mężczyzny świeciły czerwone płomienie ani trochę nie ujęło mu atrakcyjności. Inno zadrżał i starał się zbliżyć jeszcze bardziej do ściany, a najlepiej wtopić się w nią, gdyby to było możliwe. Musiał uciec. Ukryć się przed istotą, która jak instynktownie przeczuwał, była o wiele groźniejsza niż polujące na niego mutanty. Uderzyła w niego paniczna chęć ucieczki. Walczył z pragnieniem przemienienia się w bestię. Nie miał za dużo praktyki w kontrolowaniu wilka. Nie zmieniaj się! Nie zmieniaj się! Wysyłał myśli do swojej wilczej połowy, walcząc ze swoim wewnętrznym zwierzęciem. Walcząc z pragnieniem przyjęcia silniejszej formy. "Hej, spokojnie. Nie zamierzam cię skrzywdzić."

*** 11 Curiosity killed the cat – wiadomo, "ciekawość to pierwszy stopień do piekła," ale tu kotek był potrzebny

Mikel uśmiechnął się do wilka, próbując go nie przestraszyć. Nie miał pojęcia dlaczego mutanty gonią te śliczne maleństwo, ale Mikel nie chciał straszyć go jeszcze bardziej. Wiatr zmienił się i doleciał do niego zapach krwi. Kły Mikela wysunęły się, jego palce wydłużyły i urosły do długich pazurów i musiał walczyć z własną wewnętrzną bestią tak samo jak wilkołak wyglądający jakby chwilę wcześniej walczył z transformacją. "Jesteś ranny." Zarzucił mu Mikel, niepokój całkowicie rozwiał jego wytrawny styl. Z jakiegoś powodu przerażała go myśl o tej delikatnej istotce mającej jakieś rany. Wilk potrząsnął gorączkowo głową, jego ciemno blond włosy podskoczyły z powodu zaprzeczenia. "N-nic mi nie jest." Bestia Mikela wycofała się odrobinę koił ją głos mniejszego mężczyzny. "Naprawdę?" Kiwnięcie. Pomimo okropnego smrodu alejki i krwawych resztek naskórka mutantów pod paznokciami, Mikel w całym swoim życiu nie czuł się bardziej szczęśliwy. 12 Dla wampirzych zmysłów, ten przerażony wilk świecił jak gwiazda w przyćmionym świetle. Rozglądnąwszy się, poczuł nagłe przerażenie. Wilczy zmienny, sam i złapany przez mutanty, był bliski bycia martwym zmiennym. "Jak się nazywasz?" Mówił łagodnym głosem, nie chcąc przestraszyć mniejszego mężczyzny. "Inno Weston." "Nigdy nie słyszałem o sforze Weston." Wilki zawsze używały jako nazwiska nazwę swojej sfory. "To nazwisko mojej matki. Nie mam sfory."

12 No wyobrażam sobie :D

Nawet z wampirzym słuchem, Mikel ledwie usłyszał te słowa. Kiedy je rozróżnił, opadła mu szczęka. "Jak możesz jej nie mieć? Myślałem, że wy zmienni macie sfory? Z pewnością możesz do jakiejś dołączyć?" Wiedział od swojego wampirzego przyjaciela Alesandro jak ważne dla zmiennych było posiadanie formacji wsparcia. Alesandro konsultował się z Anthonym, partnerem Alfy Silvera w sprawie wampirzych wymagań w hotelu i lubił opowiadać Mikelowi o bliskości Sfory Moon. Cholera, nawet ten tygrys, Dare, dołączył do wilków, by być częścią sfory, a przecież większość kotów była samotnikami. Dlaczego Mikel w ten, czy inny sposób przejmował się statusem tego małego wilczka, nie wiedział, ale strach o tego młodego mężczyznę pozostał. Wilkołak potrząsnął głową. "Nie mam sfory." Powtórzył jeszcze raz. Zmienny nie wdawał się w szczegóły, a uparcie przechylony podbródek oznaczał, że wyjaśnienie raczej nie nadejdzie. Mikel zrobił sobie mentalną notkę, by przenieść zadawanie pytań w bardziej przyjemne otoczenie. Musiał zabrać tego rannego mężczyznę z tej odrażającej alejki i ukryć w mieszkaniu Mikela zanim pojawią się inne mutanty. "Jestem Mikel Cruento. Może pójdziesz ze mną, bym mógł się opatrzyć?" Inno potrząsnął głową. Cierpliwość Mikela wyczerpała się, gdy zapach krwi stał się silniejszy. Doprowadzało go do szału marnotrawstwo takiej ilości eliksiru zmiennego. Nie chcąc tracić czasu na wymienianie subtelności kiedy zmienny wykrwawiał się na śmierć, Mikel złapał mniejszego mężczyznę i wyciągnął z zacienionego kąta. Starał się być ostrożny, ale to maleństwo miało więcej siły, niż mógłby się spodziewać. Inno warknął jak złapane w pułapkę zwierzę, obnażył zęby i łypał na niego błyszczącymi, żółtymi oczami wilka. "M-muszę i-iść." Głos Inna drżał. Nawet w ciemności bladość zmiennego z wampira zrobiłaby faceta po solarze.

"I gdzie zamierzasz iść, mały wilczku? Chodź ze mną, Opatrzę twoje rany." Chciał, by jego głos był łagodny, uspokajający nawet, ale zapach krwi Inna doprowadzał go do szaleństwa. "Nie m-mogę ufać wampirowi." Zęby Inna szczękały i zaczął go ogarniać szok. "Właściwie zgadzam się z tobą, ale jestem wszystkim, co masz." Zanim zdążył zdążył coś odpowiedzieć, oczy Inna wykręciły się do tyłu jego głowy. Mikel złapał upadającego wilka. "Jak widzę z całą pewnością muszę zabrać cię ze mną do domu." Zaskoczyła go gwałtowna fala przyjemności na tę myśl. Kręcąc głową nad swoją głupotą, Mikel podniósł Inna. Zmienni byli zazwyczaj mocno zbudowani, ale mając nadnaturalną siłę Mikel ledwie zauważał, że Inno cokolwiek ważył. Mikel rzucił zaklęcie ukrywające. Jeśli ktokolwiek przyjdzie szukać tego małego wilka z umęczonymi oczami, nie będzie żadnych świadków, że tutaj się pojawił. Używając swojej wampirzej prędkości, zajęło mu dosłownie chwilę, by dostać się do ulicy gdzie stał jego miejski dom. Zatrzymał się nagle, gdy zobaczył szczupłą postać opierającą się o framugę. Cholera, zapomniał o Jagerze. Wymamrotał cicho zaklęcie ujawniające, by mógł pogadać ze zmiennym. Z poprzednim zaklęciem, wszystko co by powiedział byłoby przytłumione i wkurzające jak hałas ulicznych korków. "Zapewne nasza randka jest odwołana, skoro przyprowadzasz do domu innego faceta." Usta zmiennego wykrzywiły się w cierpkim uśmiechu, który jednak nie sięgnął oczu tego pięknego mężczyzny. Co dziwne, klasyczne rysy Jagera nie podobały się Mikelowi jak ten śliczny mały wilczek w jego ramionach. Mikel wzruszył. "Coś mi wypadło."

Jager kiwnął głową, wyglądając na bardziej zrezygnowanego, niż wkurzonego. "To się często zdarza." Zaczął schodzić ze schodków, tylko po to, by zatrzymać się w połowie drogi. Przekręcił głowę i skupił się na Inno. "Jest ranny!" "Wiem!" Warknął Mikel. "A jak myślisz, dlaczego go niosę?" Jager wzruszył ramionami. "Myślałem, że może stałeś się romantykiem." Mikel zaśmiał się donośnie. "Taa, bo jestem znany z romantyczności." "Nie, jesteś znany jako seksowny dupek, który przy okazji jest dobry w łóżku. Gdzie znalazłeś tego wilka?" Jager pochylił się, by lepiej na niego spojrzeć. Mikel instynktownie ukrył swój ciężar przed wzrokiem mężczyzny. Lubił Jagera, ale nie podobało mu się, że zbliża się do jego rannego wilka. Mikel skupił się na frontowych drzwiach. Na jego twarzy pojawił się uśmiech, kiedy kliknął zamek i drzwi się otworzyły. Jego umiejętności otwierania zamków były niepewnym talentem. Nawet po tylu latach nie zawsze udawało mu się otworzyć uparty zamek. "Znalazłem go w śmierdzącej alejce przy Jefferson Street uciekającego przed mutantami. Zabiłem jednego, a reszta uciekła." "Co oni tam robili?" Jager stracił swoją zwykłą drażniącą powierzchowność. "Nie było żadnych doniesień o mutantach w tej okolicy." Wyciągnął komórkę, wybrał numer i po chwili zaczął mówić. "Tu Jager, muszę porozmawiać z Silverem." Pauza. "To daj mi Anthony'ego." Kolejna pauza. "To kto zarządza? Dobra, pogadam z Dillonem." "Dlaczego nie zadzwonisz do własnego Alfy?" Dla Mikela było dziwne, że Jager nie skontaktował się ze swoim przywódcą, nim zadzwonił do innego Alfy. Jager skrzywił się. "Jest bardziej zainteresowany następnym polowaniem przy pełni.

Ostatnim razem jak wspomniałem o mutantach, to powiedział mi, że Silver może się nimi zająć, bo ma największą sforę. I ma dodatkowo Anthony'ego. Wątpię, by mój Alfa kiwnął palcem, gdyby zobaczył, że jakiś mutant dręczy któregoś z członków jego sfory." Pogarda w głosie Jagera sprawiła, że Mikel zmarszczył brwi. Ten Alfa musiał naprawdę nadepnąć mu na odcisk. Ten przystojny wilk pracował jako model i znany był z łagodnego charakteru. Mikel miał wrażenie, że Silver przyjmie wkrótce nowy nabytek w swojej sforze. Spojrzał na Inna. Może dwa. Jager poinformował kogoś ze Sfory Moon o pojawieniu się mutantów, podczas gdy Mikel położył ostrożnie Inna na kanapie. Włączywszy lampę, Mikel po raz pierwszy spojrzał na zmiennego w pełni. Grube, platynowe włosy krótkimi lokami pokrywały głowę Inna jak u anioła. Przód jego kurtki pokrywała krew, jasna plama przy ubrudzonym, szarym materiale. Pochyliwszy się, zaczął rozsuwać lekki materiał i zdejmować z nieruchomego ciała. Zmienny otworzył oczy. "Nie. Potrzebuję tego. Muszę to dostarczyć Silverowi." Wyszeptał natarczywie Inno. Mimo, że ledwie mógł otworzyć oczy, trzymał kurtkę z zadziwiającą siłą. Podszedł Jager. "Witaj." Powiedział uspokajającym głosem. Mikel wyskoczył, zasłaniając mężczyźnie zranionego wilka. "Odsuń się." Warknął. Jager uniósł dłonie. "Ja tylko staram się pomóc." "To pomagaj z daleka." Mimo że uważał Jagera za przyjaciela, to nie potrafił znieść myśli, że ktoś inny dotyka Inna. "Uważasz, że zniesiesz krew?" Wzrok Jagera skupił się na ustach Mikela, z których wystawały kły. Mikela ogarnęła chęć, by zaatakować Jagera, ale powstrzymał się. Nie tylko dlatego, że go lubił, będzie mógł też

potrzebować jego pomocy w opatrzeniu kruchego zmiennego na jego kanapie. Mikel poczuł w piersi panikę nie mającą nic wspólnego z chęcią spróbowania krwi zmiennego, a z tym, ze Inno może wkrótce skończyć się czas. "Tak, zniosę." Oczy Inna ponownie opadły i Mikel obawiał się, że nigdy ponownie się nie otworzą. "Musimy zdjąć twoje ubrania i wyleczyć cię." "Nie mogę zgubić fiolki." Wyszeptał Inno, wciąż nie otwierając oczu. "W porządku." Nie był pewny, o czym mówił Inno, ale przeszukał jego pokrytą krwią kurtkę i znalazł szklaną probówkę. Położył ją ostrożnie na stoliku do kawy razem z kawałkiem papieru, który razem z nią był. "Twoja fiolka jest bezpieczna. A teraz rozbierzmy cię." Na twarzy Inna pojawił się słaby uśmiech. "Założę się, że mówisz to wszystkim facetom." "No jasne, cały czas. Jesteś tylko jednym z wielu zakrwawionych i posiniaczonych zmiennych na mojej kanapie. Pomóż mi to rozbiorę cię i uleczę, a potem zajmę się następny," Mikel starał się utrzymać lekki ton kiedy pomagał zmiennemu się rozbierać, ale nerwy napięły mu się jak postronki, gdy zobaczył obfitą ilość krwi na kurtce. Inno jęknął kiedy Mikel delikatnie go podniósł, by zdjąć z niego górną część garderoby. "Przepraszam, dziecinko. Staram się być ostrożny." "Dziecinko?" Aura niedowierzania sprawiła, że pomimo poważnych ran wilka, Mikel się uśmiechnął. "Skarbie?" Miękkie prychnięcie Inna zmieniło się we wstrzymanie oddechu kiedy wampir ściągnął z niego koszulę, rozrywając guziki, zamiast zwyczajnie je rozpiąć. Krew tryskała z otwartej rany i pokrywała większość jego brzucha i żebra. Ktoś próbował wypatroszyć tego małego wilczka.

Po raz pierwszy w życiu Mikel prawie zwymiotował. Kropki tańczyły mu przed oczami kiedy otworzył swoje zmysły na zmiennego. Blokując swój zaskakujący ból spowodowany rannym nieznajomym, Mikel położył dłonie po obu stronach rany, zasysając oddech kiedy przelał się na niego niewyobrażalny ból zmiennego. Użył więcej mocy. Zatrzeszczała elektryczność kiedy użył swoich magicznych umiejętności do wyleczenia rany mężczyzny. Inno dyszał pod jego dłońmi, rana zamykała się wolniej niż Mikel by sobie tego życzył. Biorąc długi, głęboki wdech, Mikel skumulował trzecią falę mocy wprost w ranę. "Zastopuj Mikel. Spalisz się." Spanikowany głos Jagera groził przerwaniem koncentracji Mikela. Strach i niepokój zmiennego nie pomagały w tej sytuacji. "Nie! Nie zostawię go tak." W tej chwili nic nie oderwałoby Mikela od uratowania Inna. Wiedział, że zmienny cierpi z powodu śmiertelnej rany, jako że strach młodszego mężczyzny zaciskał się na nim niczym mentalne rany, prawie tak przerażający jak rany pokrywające brzuch Inna. Zamknąwszy oczy, przywołał tyle mocy jak nigdy przedtem. Inno musi żyć! To była jego nadrzędna myśl. Gdyby go spytano, nie potrafiłby wyjaśnić dlaczego tak ważne dla niego było uratowanie tego jednego wilka, ale wiedział, że nic go przed tym nie powstrzyma. "Mikel, odpuść. Zabijesz się." Błaganie Jagera odciągnęło go od jego otumanienia. "Może się zmienić i sam uleczyć." Z jękiem Mikel otworzył oczy, których nawet nie zauważył, że zamknął, by zobaczyć, że ziejąca rana jest całkowicie zasklepiona. Na brzuchu zmiennego widać było ledwie bliznę. Mikel sprawdził twarz Inna i westchnął kiedy zobaczył, że oczy zmiennego są czyste i wolne od bólu.

Mikel zamknął z ulgą własne. "Dziękuję ci." Po raz pierwszy głos Inna był pozbawiony bólu. Mikel otworzył oczy i natknął się na wzrok zmiennego. "Nie ma za co." Nigdy w swoim życiu nie był tak wdzięczny widząc uleczoną osobę. Nigdy też nie użył tyle mocy, by kogoś wyleczyć. "Powinieneś pozwolić mu się zmienić." Zrugał go Jager. "Jager, zobaczymy się kiedy indziej. Inno i ja potrzebujemy odpoczynku." "jeśli chcesz, mogę go zabrać ze sobą. Mam wolny pokój i może będzie mu wygodniej z innym wilkiem. Naprawdę dobrze się nim zajmę." Na przystojnych rysach Jagera pojawił się psotny uśmiech. Kły Mikela wysunęły się na tę myśl. "Wynocha!" Warknął. Zignorował zbędny uśmieszek jaki posłał mu Jager. Z drwiącym śmiechem zmienny obrócił się na pięcie i wyszedł. "Do zobaczenia, chłopcy!" Rzucił na odchodnym. Jager chyba się urodził, by wkurzać Mikela. Nie przejmował się odpowiadaniem wkurzającemu zmiennemu, ani patrzeniem jak wychodzi. Skupił się całkowicie na wilkołaku na jego kanapie. Drzwi zamknęły się z cichym trzaskiem. "Chodź. Mam tylko jedno łóżko, ale jestem skłonny się nim podzielić. Obiecuję nie molestować cię podczas snu. Możemy iść jutro w nocy na spotkanie ze Sforą Moon." W życiu nie był tak zmęczony. "Tak poza tym jestem zbyt wyczerpany na seks."

Cała energia jaką przekazał Inno wyczerpała go na tyle, że dał radę jedynie dojść do łóżka, a to i tak wymagało o wiele więcej wysiłku, niż zazwyczaj. Inno potrząsnął głową. "Obiecałem oddać Silverowi fiolkę. Muszę iść do sfory Moon teraz!" Mikel chciał zapytać komu Inno to obiecał, ale zmienny ledwie trzymał otwarte oczy. Inno nigdzie nie pójdzie, jeśli Mikel miał na ten temat coś do powiedzenia. "To może poczekać. Silver i tak jest poza miastem. Musiałbyś to oddać Dillonowi albo Thomasowi. Odpocznij tej nocy i będziemy mogli spotkać się z nimi jutro." Nie miał pojęcia co jest w fiolce, ale ten mały zmienny znalazł się przez nią w tarapatach. Mikel obserwował na twarzy Inna konflikt emocji. Mocny podbródek mężczyzny ostrzegł Mikela, że będzie musiał zapewne użyć więcej perswazji. Mikel tchnął na zmiennego trochę swojej magii. "Jutro." Inno opuścił powieki. "Obiecujesz?" Brzmiał jak dziecko próbujące uzyskać uzyskać obietnicę od dorosłego, nieufnie, ale i z nadzieją. "Obiecuję." Odparł Mikel. Z kolejnym naporem magii zmienny zamknął oczy i usnął na kanapie. Mikel przyniósł z łazienki ręcznik i miskę z wodą. Delikatnymi ruchami umył Inna najlepiej jak potrafił. Wylał wodę i odwiesił ręcznik, by wysechł, a następnie odwrócił się do rannego wilka. Mimo że mógł zostawić go na kanapie, to nie wybrał tej opcji. Chciał, by mniejszy mężczyzna był do niego przytulony. Mikel wziął Inna na ręce i zaniósł do swojej sypialni. Ostrożnie zdjął resztę jego ubrań i położył go na łóżku. Zdjąwszy własne ubrania, wsunął się koło zmiennego. Uderzyło go, że nigdy tak naprawdę wcześniej nie spał z inną osobą. Wskakiwanie i

wyskakiwanie z łóżek i pędzenie do domu przed wschodem słońca nie zostawiało wiele czasu na przytulanki. Jednakże we własnym domu miał niezliczoną ilość okazji do bycia blisko z kimś innym. Do teraz nigdy nie skorzystał z takiej okazji. Mikel przysunął się bliżej nieruchomej postaci w wtulił się w jej ciepło. Wampiry były z natury zimnokrwiste. Leżenie obok gorącego ciała wilka ogrzewało go na zewnątrz i od środka. Alesandro wziął sobie człowieka? Nie rozumiał toku myślenia przyjaciela. Zmienni, to było to. Przytuliwszy się do swojego prywatnego piecyka, Mikel usnął.

Rozdział 2 Mikel obudził się, czując że coś jest nie tak. Wilk. Jego wilk. Z oczami wciąż opuchniętymi od snu, Mikel sięgnął dłonią i poklepał miejsce obok niego. Pościel była ciepła, ale pusta. Wilka nie było. "Inno!" Krzyknął, serce waliło mu bezlitośnie o żebra. "Co?" Rozczochrany anioł wpadł do pokoju z zapuchniętymi oczami, mając na sobie jedynie cudowny grymas i białą bieliznę. "Zniknąłeś." Przełknął Mikel, uświadamiając sobie, że jego głos brzmiał głębiej, niż zazwyczaj. Spróbował ponownie. "Nie wiedziałem, gdzie jesteś." Rozdrażniona mina Inna zniknęła i posłał Mikelowi niepewny uśmiech, rumieniąc się przy tym uroczo. "Musiałem iść do łazienki." "Chodź tu." Mikel nie potrafił powstrzymać ogarniającej go zaborczości.

Inno podszedł do łóżka szurając nogami. Mikel uśmiechnął się kiedy jego żołądek zacisnął się w supeł, a jego pustka dała o sobie znać. "Masz wybór. Możesz przynieść mi torebkę krwi z lodówki albo możesz wspiąć się na łóżko i pozwolić mi cię spróbować." Widział jak w głębokich niebieskich oczach zmiennego błyska niezdecydowanie. Błyszczały jak szafiry w przyciemnionym świetle. "Chyba jestem ci to winny." Mikel uśmiechnął się. "Owszem, jesteś." Ostatniej nocy był grzeczny i powstrzymał się przed spróbowaniem zmiennego, ale z nową nocą i całkowicie uleczonym zmiennym stojącym przed nim, ciało Mikela na nowo zainteresowało się jego gościem. Inno posłał mu kolejny nieśmiały uśmiech, ale jego oczy wypełniła nowa determinacja. "Powiedziałeś, że zabierzesz mnie do Sfory Moon." "I zrobię to. Ale jestem głodny." Wpuścił do swojego głosu tęskną nutkę, jako że Inno wyglądał na zmartwionego. Inno wpakował się na łóżko zwierzęcym ruchem, który zwiększył potrzebę Mikela. Otwierając ramiona, powitał zmiennego w swych objęciach. Z większością dawców Mikel użyłby uwiedzenia, ale nie chciał wystraszyć płochliwego wilka. Zamiast tego starał się go rozluźnić i pocieszyć. Przytuliwszy go do siebie, musnął zmiennego za uchem i skubnął jego małżowinę. "Myślałem, że ugryziesz mnie w szyję." Wymamrotał Inno, kręcąc się coraz bardziej w ramionach Inna. "Ugryzę. Nie martw się. Nie ma pośpiechu. Wciąż zabiorę cię tej nocy do sfory Moon."

Mikel nie potrafił powstrzymać się przed wtuleniem w tego słodkiego mężczyznę i otarciem o niego. Inno znieruchomiał. "Wybacz, skarbie. Twój zapach doprowadza mnie do szału, a ty jesteś taki ciepły." Mikel nie mógł zbliżyć się wystarczająco do Inna. Podejrzewał, że nawet gdyby w nim był, gdyby wypieprzył go przez całe łóżko, wciąż nie byłby wystarczająco blisko. Jednakże z chęcią przetestowałby tę teorię. Przesuwając się odrobinę w dół, okrążył językiem szyję Inna, jęcząc pod wpływem smaku ciała mężczyzny. Zmienny zassał powietrze, zachęcając Mikela do jeszcze większego lizania jego skóry. Inno smakował tak cholernie dobrze. Kły wysunęły się Mikelowi z dziąseł i walczył z pragnieniem zatopienia ich w leżącym pod nim mężczyźnie. Nie chciał, by Inno choć przez chwilę poczuł ból. Większość dawców przychodziła do wampirów, by otrzymać kopa z bycia ugryzionym. Inno oddawał mu przysługę i Mikel nie chciał, by mniejszy mężczyzna choć przez chwilę tego żałował. Ostrożnie jak nigdy przedtem, Mikel ugryzł szyję zmiennego. Krew natychmiast wypełniła jego usta. Bogata, pyszna i dająca życie, o temperaturze większej, niż jakakolwiek wcześniej. Jęcząc, wessał ten niesamowity smak, a jego ciało zadrgało pod wpływem mocy krwi Inna. Po paru następnych łykach wycofał kły. Ożywiony mocą osocza zmiennego, za pomocą języka starannie upewnił się, że po jego ugryzieniu nie zostanie ślad. Kiedy mniejszy mężczyzna stanie przed sforą Moon, nikt nie będzie miał powodu, by drwić z Inna. Zmienni dziwnie reagowali na bycie pokarmem, co było jednym z powodów, dla których tak rzadko byli dawcami. "Skończyłeś?" Napięty głos Inna sprawił, że Mikel uniósł wzrok. Bielizna zmiennego napięła się pod jego grubą erekcją. Mikel jęknął z własnej potrzeby, by

posiąść tego mężczyznę, ale nie skorzysta z jego chwili słabości. Inno chciał zobaczyć się ze sforą Moon, a Mikel obiecał tam go zabrać. Jeszcze nie złamał obietnicy, a gdyby Mikel zerżnął Inna tak jak chciał, to nigdy nie zobaczyliby się ze sforą. "Tak, skończyłem." Mikel oblizał usta, chcąc zebrać każdą ostatnią kroplę. To mógł być prawdopodobnie jedyny raz, gdy smakował zmiennego. Nigdy nie czuł się tak potężny. Jager nigdy nie pozwolił mu się ugryźć podczas seksu. Seks. Chcąc zmienić temat, Mikel wysunął propozycję. "Może weźmiesz teraz prysznic? Ręczniki są w szafce obok wanny. Ja znajdę ci jakieś ciuchy." "Dzięki." Zachrypnięty głos Inna sprawił, że Mikel stwardniał jeszcze bardziej. Zmusił się do zsunięcia ze zmiennego, działanie trudniejsze, niż się spodziewał. Z kolejnym nieśmiałym uśmiechem Inno zszedł z łóżka i udał się do łazienki. Mikel zacisnął pięści, by powstrzymać się przed złapaniem mężczyzny. Jak tylko Inno zamknął za sobą drzwi, Mikel złapał poduszkę i rzucił ją przez pokój. "Co się do cholery ze mną dzieje?" Mówił cicho, by nie zwrócić uwagi Inna. Nikt nigdy nie pociągał go tak, jak ten mały wilk. Kipiąc z potrzeby, Mikel zerwał z siebie bieliznę i owinął dłoń wokół swojego wilgotnego fiuta. Wizje Inna stojącego pod prysznicem ze strumieniem wody obmywającym jego szczupłe ciało wypełniły umysł Mikela ze zdumiewającymi szczegółami. W jego umyśle, woda spływała po mięśniach brzucha zmiennego i jego bladej skórze. "Mmm, tak." Wyszeptał do wyimaginowanego Inna, który uprzejmie złapał swój własny

trzon i pompował go w tym samym czasie, co dłoń Mikela. Mikel jęknął, zwiększając prędkość i nacisk na swoim fiucie. Kiedy jego wyimaginowany Inno doszedł przy ścianie prysznica, Mikel szybko za nim podążył, przeżywając najlepszy orgazm w swoim życiu. A po pięciuset latach życia to był prawdziwy wyczyn. Złapał kilka chusteczek leżących przy łóżku i wytarł się pobieżnie. Weźmie prysznic jak tylko Inno wyjdzie. Myśląc o zmiennym, zlazł z łóżka i podszedł do komody, z której wyjął dresy i koszulkę, która skurczyła się w praniu. Nie była to najelegantsza garderoba, ale mógł zabrać Ina na zakupy, po tym jak odda swoją fiolkę sforze Moon. Mimo wszystko Inno nie należał do sfory. Był tylko posłańcem. Inno otworzył drzwi z ręcznikiem owiniętym wokół bioder, Serce Mikela podskoczyło, a jego fiut zaczął ponownie wolno rosnąć. Zmienny powąchał powietrze i rzucił Mikelowi znaczące spojrzenie. Przeklęte zmysły powonienia zmiennych. Tylko wampiryzm Mikela uratował go przed zarumienieniem się. "Masz, znalazłem ci parę ubrań. Będą musiały ci wystarczyć, nim zabiorę cię na zakupy." Inno potrząsnął głową. "Nie musisz. Mogę wrócić do domu, jak tylko porozmawiam ze Sforą Moon." Żołądek Mikela skurczył się na myśl o ty, że ten zmienny będzie z dala od niego. "Dlaczego mutanty cię ścigały?" "Uciekłem." "Porwali cię?" Inno zbladł i odwrócił wzrok. "Moja siostra na mnie doniosła 13. Jest moją siostrą przyrodnią 13 A jeszcze niedawno tylko te kobitki spoza rodziny były złe :P

i pomyślała, że mutanty pomogą zrobić ze mnie lepszego zmiennego. Ktoś dał jej cynk, że mają super serum pomagające ludziom się zmieniać. Moja matka była człowiekiem, a ojciec zmiennym, więc nigdy wcześniej nie byłem w stanie zmienić się w wilka. Nie powiedzieli jej, że nie będę mógł się zmienić z powrotem." Mikel podziwiał tego młodego wilka. Mimo zdrady i bólu w oczach Inna, o swojej siostrze nie powiedział ani jednego złego słowa. "Zabrali cię z domu?" Inno patrzył na Mikela, ale słodkie oczy mężczyzny nie widziały go, gdy przypomniał sobie swoją przeszłość. "Przyszli w środku dnia i zabrali mnie, gdy spałem. Jestem cukiernikiem w piekarni siostry, więc pracuję wcześnie rano i śpię popołudniami. Wiedzieli kiedy najlepiej mnie dorwać." W oczach Inna zabłysły łzy. "Powiedziała im wszystko. Gdzie mieszkam. Gdzie śpię. Gdzie trzymam zapasowy klucz." Innowi załamał się głos. "Słyszałem jak śmieli się z tego, jak łatwo było im mnie złapać." Mikel podszedł i przytulił przygnębionego wilka. "Ćśś. Jako że mutanty wiedzą, gdzie mieszkasz, najlepiej będzie jeśli zostaniesz u mnie na kilka tygodni, dopóki nie przestaną cię szukać. Sfory są teraz bardziej ostrożne, więc zdenerwują się utratą odpowiedniego kandydata do mutacji." Inno spojrzał Mikelowi w twarz. "Dlaczego jesteś dla mnie taki miły? Uratowałeś mnie przed mutantami, wyleczyłeś, a teraz dajesz mi dach nad głową. Jestem pewien, że jak tylko dam fiolkę Sforze Moon, to znajdą mi kąt do spania. Nie miałem wcześniej sfory, bo nie mogłem się zmienić. Nie ma sensu posiadanie w sforze wilka, który nie jest naprawdę wilkiem." "Pół wilk?" Inno przytaknął.

"Przykro mi, że nie możesz się zmienić." Serce Mikela bolało z powodu tego małego wilka. Inno zaśmiał się szorstko. "Och, teraz mogę się zmieniać. Porywacze dali mi zastrzyk, by zobaczyć, czy jestem odpowiednim kandydatem. Widocznie stracili w ten sposób parę wilków i nie chcieli popełnić drugi raz tego samego błędu. Nie dali mi pełnego serum, a jedynie tyle, by zobaczyć czy na nie odpowiem." Inno zaśmiał się ponownie. "Teraz mogę się zmienić, ale ponowna zmiana nie jest dla mnie problemem. Moja siostra, Claudia zrobiła jedną dobrą rzecz. Teraz jestem zmiennym z prawdziwego zdarzenia." Gorzki ton wilka ścisnął Mikela za serce. Nie wiedział co było gorsze, bycie wilkiem nie mogącym się zmienić, czy mężczyzną, który mógł się przemienić, ale tylko i wyłącznie dzięki bolesnej zdradzie. "Wiesz, nie musisz się mną opiekować. Dawałem sobie radę sam przez długi czas. Rodzice umarli, gdy byłem młody. Wychowałem Claudię odkąd miałem osiemnaście lat, a ona dwanaście." Jego silne przygnębienie nabrało teraz większego sensu. Bycie zdradzonym przez dziecko, które się wychowało musiało być jak nóż w serce i to był jeden z powodów, dla których Mikel nigdy nie spłodził nowego wampira. Pewne obowiązki niosły za sobą za duży bagaż. Mikel objął Inna, przyciągnął go do siebie i wdychał jego zapach. Ciało Inna natychmiast się rozluźniło. Wilk we wnętrzu Inna rozpoznał Mikela jako dominującego samca. Mężczyznę, któremu warto okazać uległość. Mikela uderzyła chęć owinięcia zmiennego w kokon i chronienia go przed światem. Przesuwając usta po szyi mniejszego mężczyzny, upajał się jego zapachem. "Cholera, pachniesz tak kurewsko dobrze." "Na tyle dobrze, by mnie zjeść?" Rozbawiony głos zmiennego i jego rozluźniona postawa w objęciach Mikela powiedziały

mu, że mniejszy mężczyzna nie był przestraszony. Mikel skubnął figlarnie szyję Inna, a potem klepnął go w tyłek i zmusił się do odsunięcia. "Ubierz się skarbie. Ja muszę iść pod prysznic." Kiedy szedł do łazienki, rozkoszował się widokiem Inna rumieniącego się na środku jego sypialni.

***

Serce Inna waliło gdy patrzył jak wampir wychodzi z pokoju. "O mój pierdolony Boże." Zajęczał w pustym pokoju. Po zwaleniu sobie pod prysznicem myślał, że minie trochę czasu, nim mu ponownie stanie, ale wystarczyło jedno klepnięcie w tyłek przez ponętnego wampira, a jego erekcja powróciła z wielkim zapałem. Szybkie przeszukanie ujawniło, że w dostarczonych mu przez wampira rzeczy nie było bielizny. Albo Mikel takowej nie nosił albo nie chciał się nią podzielić. Myśląc o seksownym wampirze, Inno mógł się założyć, że chodził nago. Zrzuciwszy ręcznik, spojrzał na swoją wielce uradowaną część ciała i poklepał ją parę razy. "Nie pomagasz." Z westchnięciem szybko założył dresy i koszulkę, starając się nie myśleć o tym jak wyglądała na umięśnionym ciele wampira. Koszulka zwisała luźno na Inne, ale zapewne napinała się na każdym seksownym mięśniu Mikela. Inno jęknął. Musiał dostać się do sfory Moon, oddać im fiolkę, podzielić się informacjami jakie dał mu Blake i wynosić się stąd. Nie miał pojęcia, co zrobi później, ale wątpił, by to obejmowało zamieszkanie z seksownym wampirem. Jeśli Inno zostanie w pobliżu, okaże się, że będzie uległym dostawcą krwi tak długo jak Mikel będzie chciał go zatrzymać. Inno musiał być silny i oprzeć się Panu Wysokiemu, Mrocznemu i Kłowatemu 14. Może i nie wiedział jakie ma plany 14 Za Chiny ludowe nie mogłam wymyśleć lepszego określenia na Fangy

na przyszłość, ale na pewno nie obejmowały one Mikela, nieważne jak bardzo jego wilcza połowa z tego powodu skomlała. Jego bestia uważała, że nic nie będzie bardziej zabawne, niż pozostanie przy boku wampira. Głupi zwierzak kompletnie nie miał instynktu samozachowawczego. Zawiązywał buty i wszystkie myśli wyleciały mu z głowy, gdy wampir wyszedł z łazienki, wciąż ociekający wodą po prysznicu. Ten okrutny facet wyszedł nie mając nic na sobie, jego erekcja podskakiwała przed nim jakby była szukającą Inna różdżką. Z gardła Inna wydobyło się niskie warczenie. "Jakiś problem, wilczku?" Nie mogąc oprzeć się drwiącemu uśmieszkowi Mikela, Inno rzucił się na wampira. Mikel zaśmiał się i pozwolił Inno położyć się na dywanie. Wampir traktował Inna łagodnie, ale ten nie zwracał na to uwagi. Musiał spróbować tego mężczyznę. Musiał poznać smak tego seksownego wampira, który obecnie doprowadzał go do szaleństwa. Teraz to bestia Inna obudziła się, chciała posiąść wampira jako swojego. Mój. Inno poczuł dreszcze na plecach kiedy jego bestia warknęła w chęci oznaczenia wampira. Partner. O cholera, nie. Tak. Jego wilk zawył w środku i zanim Inno mógł zatrzymać proces, zmienił się w wilka. Strząsnąwszy swoje ubranie polizał policzek Mikela.

"Um, cześć." Wampir leżał spokojnie pod nim. Wilk wyczuł kuszący zapach zrelaksowanej istoty leżącej pod nim. Szczeknął zadowolony. "Partner." "Jestem twoim partnerem?" W zapachu mężczyzny dało się wyczuć strach, przez co wilk zaskomlał. Mikel go uspokoił. "Ćśś. Nie smuć się. Jestem po prostu zaskoczony. Ale to wyjaśnia parę rzeczy. Co powiesz na zmienienie się i pójście do sfory Moon? Dokończyć z nimi swoje sprawy, a potem wrócimy tu i pogadamy o naszym partnerstwie." Jego palce pogładziły zmysłowo głowę wilka. Podrapanie po uchu wszystko ułatwiło. Wilk zaskomlał jeszcze raz radośnie i pozwolił wrócić swojej ludzkiej postaci. Spojrzawszy na wampira, Inno wycofał się. "Przepraszam. Nie wiem co się stało." Potrząsnął głową i odsunął się. Mikel złapał Inna za kostkę, zanim ten zdążyłby za daleko odejść. "Hej, nie panikuj. Wszystko będzie dobrze. Pamiętasz co powiedziałem?" Inno przytaknął. "Pójdziemy do Sfory Moon i oddamy im fiolkę. Nie jestem przyzwyczajony do zmieniania się. Zanim mutanty mnie złapały nie miałem nawet do niego dostępu." Mikel ścisnął jego ramię w geście wsparcia. "Chodź. Jestem pewien, że Jager uprzedził ich o twojej wizycie." Inno unikał wzroku Mikela, dopóki silne palce nie złapały go za podbródek i zmusiły do

spojrzenia wampirowi w twarz. "Nie sądź, że możesz mnie unikać. Nie oddam cię sforze. Twój wilk wie, że do siebie należymy." Inno zaczerwienił się. Nie miał nic do powiedzenia. Bo co mógł powiedzieć po tym jak skoczył na wampira i oznaczył go jako swojego w wilczej formie? Zamiast tego przytaknął i pozwolił Mikelowi zaprowadzić się do salonu. Zauważywszy fiolkę, złapał ją razem z formułą. Cholera, dlaczego powiedział Mikelowi, że są partnerami? Co to tak w ogóle znaczy? Podczas gdy jego wilk nie miał problemu ze związaniem się z wampirem, jego ludzka połowa wzdragała się przed oznaczeniem kogokolwiek. "Na zewnątrz czeka samochód." Wychodząc z domu, Inno dowiedział się, że w rozumieniu wampirów samochód oznaczała limuzyna. Inno posłał Mikelowi zdenerwowane spojrzenie, gdy ten otworzył dla niego drzwi limuzyny. Wsunąwszy się do środka, podskoczył gdy szyba na przedzie auta zsunęła się do dołu. Spojrzał na nich przystojny mężczyzna z jasnymi blond włosami i brązowymi oczami. "Gdzie jedziemy?" Mikel dokonał prezentacji. "Inno, to mój szofer, Jans. Jans, Inno." "Cześć." Powiedział Inno z machnięciem dłonią, otrzyma w odpowiedzi opryskliwie skinięcie. "Jans, jedziemy do klubu Sfory Moon." "Tak jest, proszę pana." Inno uniósł wzrok, w samą porę by zobaczyć mrożące spojrzenie w oczach kierowcy. Inno przytulił się bliżej Mikela, podświadomie szukając ochrony wampira.

Kierowca uśmiechnął się złośliwie jakby potrafił czytać w myślach Inna, a następnie podniósł z powrotem szybę. W limuzynie siedzieli cicho. Inno nie miał pojęcia o czym myślał wampir, ale Inno obawiał się ich sparowania. Czy Mikel naprawdę jest jego partnerem? Co wtedy zrobi Inno? Mimo że nigdy nie zastanawiał się nad swoim idealnym towarzyszem życia, to z całą pewnością nie umieściłby na swojej liście wampira. Jako że dotąd nie mógł się zmieniać, nie miał na tyle rozwiniętych wilczych instynktów by wiedzieć, czy byli partnerami. Jego wilk mógł się mylić. Miał nadzieję, że ktoś w domu sfory będzie mógł odpowiedzieć na jego pytania. To będzie pierwszy raz gdy znajdzie się wśród tylu zmiennych. W ramionach Inna osiadło napięcie. "Hej, wszystko będzie dobrze." Mikel przytulił go mocniej do siebie. Z westchnięciem Inno ułożył głowę na piersi wampira. Zdecydowanie za szybko limuzyna zaczęła zwalniać i Inno poczuł jak nerwy trzaskają w nim jak petardy. "Spokojnie." Mikel złapał dłoń Inna, pomógł mu wysiąść z auta i zaprowadził go w stronę alejki. "Lepiej będzie wejść od tyłu. Nie potrzebujesz być przytłoczony klubem." Inno zastanawiał się jakiego rodzaju klub prowadziła sfora, ale zanim zdążył zadać jakiekolwiek pytanie, Mikel zaciągnął go do solidnym błyszczących metalowych drzwi i uderzył w nie pięścią. Drzwi otworzyły się cicho i z góry spojrzał na nich ogromny mężczyzna z bliznami na twarzy. "Cześć, Mikel. To on?" "Tak. Henry, to jest Inno. Inno, to jest Henry Moon, kucharz sfory." "Miło mi cię poznać." Henry skinął mu uprzejmie głową i zwrócił się do Mikela. "Steven jest z Dare'em. Przechodzi pierwszy zabieg z matką Anthony'ego. Dillon, Farro i Thomas są tutaj."

"Co się stało Dare'owi?" Henry zmarszczył brwi. "Myślałem, że słyszałeś. Kilku mutantów zaatakowało klub i Dare stracił wzrok z powodu toksyny, która wybuchła w kuchni. Wszyscy inni wyszli z tego bez szwanku." Błysk zmartwienia w oczach Mikela ujawnił jego niepokój o Dare'a. "Daj znać jeśli jest coś, co mógłbym zrobić. Gdzie Dillon i Thomas ukryli Bena?" "Pracuje nad księgowością." Odparł z uśmiechem Henry. Owinąwszy rękę wokół pasa Inna, Mikel wprowadził mężczyznę do środka. "Ben jest sparowany z Dillonem i Thomasem." Wyjaśnił. "To oni teraz rządzą sforą." Inno wyłapał w oczach kucharza błysk rozbawienie, ale nie wiedział o co chodziło. Zatrzymał się kiedy trzech potężnych zmiennych wstało zza stołu i zwróciło się w jego stronę. Serce pędziło Innowi w piersi gdy wpatrywał się w trio. Żaden z nich nie patrzył na niego przyjacielsko. Głos Mikela, gorący jak letnie słońce, zamruczał mu do ucha. "Wszystko w porządku skarbie. Chcą jedynie zobaczyć co im przyniosłeś. Nikt nie zamierza cię skrzywdzić." Głos Mikela stwardniał. "Gdzie są Silver i Anthony?" Jeden z trójki przemówił. "Alfy wróciły do sfery fae porozmawiać z królem. Trzyma on ojca Anthony'ego jako zakładnika." "I nikt inny z nimi nie poszedł?" Zmienny pokręcił głową. "Uważali, że we dwójkę przyciągną mniej uwagi." "Inno, skarbie, to Dillon, Thomas i Farro." Wskazał kolejno na każdego zmiennego.

Inno nie sądził, by miał problem z ich rozróżnieniem. Thomas wyglądał jak supermodel, Dillon jak niegrzeczny chłopiec, a Farro miał wymalowaną na twarzy życzliwość, jakby chciał pomóc Inno z jakimkolwiek problemem, z jakim tu się zjawił. "Miło was poznać." To nie była do końca prawda. Sfory sprawiały, że był nerwowy. Nie znał całego protokołu, bo jego ojca wyrzucono z jego ekstremalnie tradycjonalistycznej sfory gdy ożenił się z człowiekiem. Ponieważ jego ojciec przed śmiercią nie dołączył do żadnej innej sfory, Inno nie miał na kim polegać, gdy został sam z ludzką przyrodnią siostrą Claudią. Przyglądając się nieufnie innym zmiennym, Inno wyciągnął z kieszeni fiolkę i kartkę. "Mutant imieniem Blake wysłał mnie, żebym to wam dał. Powiedział, że to formuła, której szukacie." Podał to Farrowi, bo on miał najbardziej przyjazny wzrok. Mierny wyznacznik, ale to było wszystko na czym się opierał. "A co dostałeś za przyniesienie nam tego?" Oczy Dillona zwęziły się podejrzliwie kiedy spojrzał na oba przedmioty. "Moją wolność." "W jaki sposób cię złapali?" Thomas obwąchał powietrze, jego wzrok przeszywał Inna. Inno przełknął gulę w gardle. "Moja siostra mnie wydała. Myślała, że stanę się prawdziwym wilkiem i wreszcie będę mógł się zmienić. Przekonali ją, że to będzie dla mnie najlepsze." Szybko opuścił wzrok, by ukryć napływające do oczu łzy. Mikel pogładził go pocieszająco po plecach. Farro przyjął fiolkę i kartkę. "Dzięki. Mamy lekarza, który pracuje nad odkryciem szczepionki. Gdybyśmy mieli antidotum, to nawet gdy naukowiec złapie zmiennego, to transmutacja nie zadziała. Anthony miał farta ze powtórnym zmienianiem mutantów, ale on jest

tylko jeden. Potrzebujemy bardziej profilaktycznego środka." Inna opuściło napięcie gdy już przekazał fiolkę. Wykonał swoją część i dotrzymał słowa. Teraz musiał zastanowić się nad tym, co zrobić z resztą swojego życia. Nie mógł wrócić do siostry, nie po tym jak go wydała. Nawet jeśli miała najlepsze intencje, to zdrada jest zdradą, czyste motywy, czy nie. Thomas posłał mu uprzejmy uśmiech, który sprawił, że jego wilk chciał pokazać brzuch i dać się poprowadzić silniejszemu mężczyźnie. "Możesz zostać u nas, dopóki Anthony i Silver nie wrócą. Jestem pewien, że będą mieli wiele pytań."

***

Mikel odciągnął Inna od pozostałych zmiennych. "Inno zostanie ze mną." Zmienny rozluźnił się przy nim, przez co Mikel poczuł się o trzy metry wyższy. Przez chwilę myślał, że Inno zaprzeczy, jego wilk mógł chcieć zostać z innymi z jego rodzaju. Dillon zmarszczył brwi. "Za dwa dni jest pełnia i będziemy jechać na tereny sfory. Lepiej mu będzie w obecności innych zmiennych." Mimo iż Mikel wiedział, że Dillon nie próbował być draniem, to z nienaturalną chęcią chciał rozerwać mu gardło. "Innowi będzie lepiej ze mną. Nie jest przyzwyczajony do bycia wśród tylu wilków." Dillon spojrzał na Inna szukając potwierdzenia. "To prawda. Dopiero co zyskałem możliwość zmiany. Nie czuję się komfortowo w strukturze sfory."

Mikel mógł prawie zobaczyć jak w Farro odzywają się instynkty rodzicielskie. "Chciałbyś spotkać się z nami na biegu? Jesteś z całą pewnością zaproszony by przyjść i zobaczyć, czy chcesz dołączyć do watahy. Przyniesienie formuły z pewnością zapewni ci przychylność Silvera." Mikel mógł powiedzieć, że żadnemu wilkowi nie podobało się, że Inno zostaje z wampirem, nawet tym, którego znali. Inno przegryzł wargę rozważając propozycję. Mikela ogarnęło pożądanie, gdy wyobraził sobie wszystkie miejsca, na których chciałby mieć te usta. Cała piątka zmiennych w pomieszczeniu zwróciła na niego uwagę. "Zamknijcie się." Podszedł Farro. "Chciałbyś z nami zostać, Inno? Nie chciałbym, byś czuł, że musisz zostać z Mikelem, bo nie masz innego wyboru." Mikel ledwie powstrzymał chęć, by rozerwać Farrowi gardło. Jedynie fakt, że mężczyzna miał syna zatrzymał go przed atakiem. To i fakt, że partner Farra, fae Kylen nie spocząłby, dopóki nie zmiótłby Mikela z powierzchni ziemi w ekstremalnie bolesny sposób. Zanim Inno zdążył odpowiedzieć, Dakota, partner Henry'ego wszedł do pomieszczenia niosąc dziecko. Maleńka istotka była ubrana w markowe szmatki, które zapewne kosztowały więcej niż strój Mikela, a ten nie kupował tanich. Widząc Mikela, dziecko pisnęło z radości i wyrwało się z ramion Dakoty. Mikel złapał niemowlę, zanim spadło na ziemię. Co do cholery? "Polubił cię." Powiedział z uśmiechem Dakota. "Czy on właśnie poleciał?" Inno zadał pytanie kłębiące się w umyśle Mikela. "To dziecko Anthony'ego. Ma na imię Trin." Powiedział ze smutnym uśmiechem Henry. "Ahhh." Mikel nie wiedział wszystkiego o mocach Anthony'ego, ale nikt bez takich magicznych umiejętności nie stworzyłby tak niezwykłego dziecka. "Kto jest matką?"

Wszyscy wzruszyli ramionami. Żaden z wilków nie wydawał się szczególnie zainteresowany tym nieznanym faktem. Mikel zdecydował, że lepiej nie ruszać tego tematu. Oczy dziecka błyszczały złotem i srebrem. Kiedy Mikel spojrzał w ich niezmierzoną głębię poczuł się jakby był poddawany ocenie i zdał test. "Mogę go potrzymać?" Zapytał Inno. Mikel i rozejrzał się i zobaczył nadzieję w oczach mężczyzny. "Może cię potrzymać?" Spytał niemowlaka Mikel. Może to było głupie pytać dziecko, ale miał wrażenie, że ludzie eksperymentowali z synem półboga na własne ryzyko. Trin zachichotał delikatnie w odpowiedzi. Ostrożnie podtrzymując główkę dziecka, podał szczęśliwe maleństwo w ramiona Inna. "Jaki ty jesteś śliczny!" Zagruchał do dziecka Inno. "Nie poznałeś jeszcze Anthony'ego." Powiedział Dakota. "Czy to mój wnuk się śmieje?" Kobiecy głos poprzedził zapach bujnego lasu. Podobny do zapachu Anthony'ego, ale inny. Mikel wyprostował się. Spotkał już kiedyś matkę Anthony'ego, Halleę i miał ogromny szacunek dla tej leśnej czarownicy. Podszedł, by się z nią przywitać. Ujął jej dłoń i złożył na jej wierzchu pocałunek. "To przyjemność widzieć panią znowu, pani Carrow." "Jak tam mój ulubiony pochlebczy wampir?" Spytała z szerokim uśmiechem. "Alesandro będzie miał złamane serce jak usłyszy, że nie jest pani faworytem."

Zaśmiała się, lekko i dźwięcznie jak szemrzący strumyk. Nawet zblazowany wampir czuł jak jego duchy unoszą się okazując radość. "Skądś wiem, że się z tego podniesie." "Co z Dare'em?" Spytał Thomas, podchodząc bliżej. Na jego twarzy widać było zmartwienie. Pani Carrow potrząsnęła głową. "Nie jest uleczony." "Nie może mu pani pomóc?" Mikel miał nadzieję, że znajdą lekarstwo dla barmana. Ten duży kot był jednym z jego ulubionych zmiennych. "Proszę usiąść i opowiedzieć nam co się stało." Farro wskazał na krzesła przy stole. Z dłonią na plecach Inna, Mikel poprowadził go do stołu. Opanował chęć, by posadzić sobie Inna na kolanach, by otoczyć go fizycznie ze wszystkich stron i chronić przed intruzami. Nawet mimo tego iż każdy zmienny w pomieszczeniu miał swojego partnera, jego instynkty terytorialne nie zdawały się tym przejmować. Trin zachichotał i wyciągnął pulchne rączki w stronę swojej babci. Mikel mrugnął i dziecko przeniosło się z ramion Inna do ramion pani Carrow. Szybko złożyła ręce, by przytulić dzieciątko, które zaczęło do niej gaworzyć. "Jak on to robi?" Spytał. "Sądzę, że się teleportuje." Powiedziała od niechcenia, jakby każde maleńkie dziecko potrafiło przenosić się magiczne z jednego miejsca w inne. Henry postawił na stole ogromny talerz cynamonowych krążków, a przed Mikelem kubek podgrzanej krwi. "Dzięki." Kiwnął do kucharza.

Jedną rzecz można było powiedzieć o sforze Moon, byli naprawdę przyjacielską grupą. Przynajmniej dla tych, których nazywali przyjaciółmi. Ich wrogowie nie żyli na tyle długo, by martwić się gościnnością sfory. Kilka minut później Mikel osiągnął nowy poziom niepokoju z powodu sfory. Nie miał pojęcia, że fae zostały dodane do listy wrogów sfory. Czy nie było wystarczająco złe, że mieli przeciw sobie szalonego naukowca i armię mutantów? Jego dłoń nieświadomie zacisnęła się na Innie. "Myślicie, że Król Linnel jest w komitywie z naukowcem?" Thomas wzruszył ramionami. "Nie wiemy, ale czegoś chce, inaczej nie porwałby ojca Anthony'ego. Przez te ataki mutantów i spiski króla mamy naprawdę ciężki rok. Teraz Alfy są w sferze fae, a my musimy się zastanawiać co robić bez nich." "I pozwoliliście im iść samym?" Mikel wciąż nie rozumiał tego szczególnego biegu myśli. Bez przywództwa Alf, sfora mogła być postrzegana jako prawie bezbronna. Zniknięcie obu kaleczyło ich przywództwo. Członkowie sfory wymienili między sobą spojrzenia, zanim przemówił Dillon. "Anthony pomyślał, że za dużo osób zdenerwuje króla. Sądzili, że pójdą tam, zgarną ojca Anthony'ego i zaraz wrócą. A to zajmuje dłużej niż się spodziewali." Na twarzy Dillona pojawiło się zmartwienie. Sfora nie przyjmowała nieobecności swoich przywódców tak lekko jak to okazywała. Matka Anthony'ego przytuliła dziecko bliżej do siebie. "Król od dawna miał obsesję na punkcie Anthony'ego. Tylko Silver będzie mógł zobaczyć, czy Anthony wyjdzie z tego cały. Martwi mnie fakt, że król był w stanie porwać Galliena, ale duma zawsze doprowadzała Galliena do upadku." Mikel był przekonany, że Alfy wrócą bezpiecznie. Czasami plany zajmowały więcej czasu, niż się spodziewano.

W tej chwili jego niepokój skupił się na Darze. "Myśli pani, że ślepota Dare'a jest tymczasowa?" Pani Carrow wzruszyła. "Nie wiem, w ogóle nie odpowiada na moją moc. Nie jestem pewna, dlaczego moja leśna magia na niego nie działa." W umyśle Mikela błysnęło mgliste wspomnienie. "Mógłbym czegoś spróbować." "Myślisz, że jesteś w stanie coś zrobić?" Zapytał Thomas. Mikel przytaknął. "Nie obiecuję, ale chciałbym zrobić co w mojej mocy. Zawsze lubiłem Dare'a." Mikel nie lubił za wielu osób. Tolerował większość sfory Moon i szanował Alfy, ale Dare był jedną z niewielu osób, które autentycznie lubił. Ten wielki kot miał serce jak niebo i zawsze upewniał się, że krwawy koktajl Mikela ma idealną temperaturę. "Chodź ze mną." Pani Carrow wstała i wyszła z kuchni. Inno wstał, by do niego dołączyć, ale Mikel zatrzymał go wyciągając dłoń. "Może zostaniesz tu i poznasz sforę?" Nawet jeśli Mikel nie zamierzał pozwolić Innowi zostać z nimi, dobrze mu zrobi zdobycie dobrych przyjaciół. Z tego co nauczył się dzięki nieustannym kontaktom z wilkami, był im lepiej, fizycznie i psychicznie, gdy byli wokół nich inni z ich rodzaju. Inno wyglądał na tak zdenerwowanego, że Mikel zanim opuścił pomieszczenie, złożył na jego wargach szybki pocałunek.

Rozdział 3

"Mikel jest twoim partnerem?" Spytał Dakota, siadając koło Inna. Inno odsunął się nerwowo od mężczyzny, który pachniał bardziej jak wilk, niż reszta. "Może. Skąd będę to wiedział?" W połowie przekonywał się, że myli wdzięczność z partnerską więzią. "Twój wilk ci to powie." Henry postawił przed Innem kubek parującej kawy i talerz z ciasteczkami. "Chcesz cukier, lub śmietanką?" Inno potrząsnął głową. Właściwie nie przepadał za kawą, ale nie chciał tego mówić temu uprzejmemu mężczyźnie. Ugryzł cynamonowy krążek. "Dobre. Możesz użyć więcej goździków." Skrzywił się po tym, jak wypowiedział te słowa. Przyzwyczajony był do oceniania przepisów, więc to wyszło jakoś tak samo z siebie. Nie chciał obrazić kucharza. Henry przechylił głowę w stronę Inna. "Pieczesz?" Inno przytaknął. "Moja siostra i ja mamy piekarnię. Ja byłem cukiernikiem." Zaśmiał się łamliwie. "Zapewne teraz tam nie wrócę. Nie po tym, jak wydała mnie mutantów." Zdrada wciąż bolała. "Dlaczego?" Farro nachylił się, przysłuchując, jakby naprawdę chciał poznać odpowiedź. Rozglądnąwszy się Inno zobaczył niepokój na twarzach pozostałych mężczyzn, jakby się przejmowali. Dziwnie, przecież dopiero co się poznali. "Jestem jedynie w połowie wilkiem. Claudia uważała, że jak podadzą mi serum, to będę silniejszym wilkiem i będę mógł się zmieniać. Nie winię jej, ale już jej nie ufam. Nie byłoby mnie tutaj, gdyby Blake nie pomógł mi w ucieczce." Dakota kiwnął głową. "Mi też pomógł uciec." "Przez tyle ucieczek w końcu wszystko się wyda." Powiedział Dillon.

Pozostali przytaknęli. Przypominając sobie jak miły był Blake, Inno miał nadzieję, że mutant dał sobie radę. "No więc, Mikel jest twoim partnerem?" Dakota nie wyglądał, jakby chciał odpuścić to pytanie. Inno odpowiedział z ociąganiem. "Tak mi się wydaje. To znaczy mój wilk tak uważa. J-ja nie mam za wielu wilczych instynktów." Thomas kiwnął. "Powinieneś porozmawiać z Elliottem. Musiał zmienić się w wilka zanim przekonał się, że Parker jest jego partnerem." Inno pomasował się po rękach. Nie chciał wyznać, że już zmienił się w wilka, a bestia chciała Mikela. "Co jest twoją specjalnością?" Innowi zajęło chwilę, by uświadomić sobie, że kucharz jest ciekawy jego umiejętności gastronomicznych. "Większość rzeczy zawierających ciasto. Zwykłe rzeczy, tarty, ciasta i robię naprawdę dobre pączki." Na surowej twarzy kucharza pojawił się szeroki uśmiech, przez co wyglądał na bardziej przystępnego. "Mógłbym potrzebować asystenta w pieczeniu. A co z quiche?" Inno wzruszył ramionami. "Znam niezły przepis dla wegetarian z pieczarkami, papryką i świeżymi ziołami." "Mógłbyś zacząć na pół etatu." Henry wspomniał o pensji, którą Inno rozważył jako bardziej niż uczciwą. "Możesz spróbować przez parę tygodni i zobaczyć, czy chciałbyś zostać tu na pełen etat." Nikt inny nie oferował mu z marszu pracy, a nie ważne co zdecyduje zrobić ze swoją przyszłością, będzie potrzebował pieniędzy.

Inno zgodził się. "Mogę zacząć kiedy tylko chcesz." Henry spojrzał w kierunku drzwi, za którymi zniknął Mikel. "To może zadzwonisz do mnie, gdy pogadasz z Mikelem o godzinach? Jeśli zostaniesz z nim, może będzie miał jakieś pomysły, co do twoich godzin pracy." Inno chciał powiedzieć, że jest dorosłym mężczyzną i sam może podejmować swoje decyzje, ale uświadomił sobie, że kucharz może mieć rację.

***

Wreszcie zostawili go samego. Dare mrugał i mrugał, i wciąż nic nie stawało się widoczne. Wziął głęboki wdech, ale nie wyczuł ani swojego partnera, ani matki Anthony'ego, ani zapachu jakiegokolwiek innego opiekuna, który wchodził i wychodził z jego pokoju, mając nadzieję, na dostarczenie mu cudownego leku. Nie rozumieli, że może nigdy nie będzie mógł ich zobaczyć, ale mógł czuć ich smutek. Rozpacz Stevena uderzała w niego przez ich więź, nawet gdy jego partner starał się ukryć prawdę. Nie sądzili, by mógł jeszcze widzieć. Jego pierś wypełnił ból, kiedy próbował myśleć o tym czym dla jego pięknego wilka będzie radzenie sobie przez resztę życia ze ślepcem. Miałby to zrobić Stevenowi? Jaki miał wybór? Gdyby zakończył swoje życie, w gruncie rzeczy zniszczyłby jedynego mężczyznę którego kochał. Podczas gdy zmienni wychwalali więź między partnerami, to nigdy nie rozmawiali o minusie, o tym co dzieje się kiedy jeden z partnerów nie mógł być dłużej tą samą osobą, z którą się związali. Niezupełnie taką.

Z ciężkim westchnięciem zmienił się do swojej tygrysiej formy. Kości trzasnęły i przestawiły się, a na skórze wyrosło futro. Po raz pierwszy nie mógł patrzeć jak na jego nogach pojawiają się pręgi, a było to coś, co zawsze lubił. Świsnął ogonem, zadowolony gdy ten uderzył we ramę łóżka. Pewne rzeczy się nie zmieniły. Ufając swojej pamięci, Dare skoczył na podłogę. Ze swoim zmysłem powonienia i ostrożnymi krokami doszedł do drzwi i przeszedł przez korytarz. Dzwonek windy prowadził go przez hol. Dach wołał do niego. Czy mógł wspiąć się na wysoki budynek bez zmysłu wzroku. Nie bez przyczyny miał na imię Dare15, nawet jeśli zazwyczaj nie był mu wierny. Z rykiem Dare zaczął skradać się w stronę klatki schodowej. Kiedy doszedł do drzwi, stanął na tylnych nogach, przesunął łapą zasuwkę, aż kliknęła i otworzył je szeroko. Z radosnym warkotem zaczął wchodzić po schodach. Stracił rachubę, ile to już razy wchodził po tych schodach, odkąd zamieszkał ze sforą, ale to była jedyna rzecz do jakiej nie potrzebował wzroku. Kolejne drzwi i pchnięcie zasuwki, i znalazł się na dachu. Chłodne powietrze musnęło jego wąsy i otworzył pysk, by poczuć na języku smak wiatru. Dare kierując się pamięcią udał się do swojego ulubionego nasłonecznionego miejsca na środku dachu. Klapnął z radosnym westchnięciem. Przynajmniej nie potrzebował do tego wzroku. Drzemka w w gorących promieniach słońca była dokładnie taka sama jak przed oślepnięciem. Zadowolony, że jedna z jego prostych przyjemności pozostała, Dare zamknął oczy i po raz pierwszy od paru dni całkowicie się rozluźnił. Obudził się, czując skrajne przerażenie.

15 Wyzwanie

"Dare, gdzie ty do cholery jesteś?" Przez jego spokój przedostał się wystraszony głos Stevena. "Na dachu." Trzaśnięcie metalowych drzwi powiadomiło go o pojawieniu się jego partnera. "Byłem tak kurewsko przerażony." Długie ramiona owinęły się wokół jego szyi w niezgrabnym uścisku. Dare słyszał szybkie walenie serca swojego kochanka. "Nie mogłem cię wyczuć i zniknąłeś." Dare wziął głęboki wdech i przemienił się. Jego partner potrzebował pociechy, a on musiał mu ją zapewnić. "Przepraszam. Nie chciałem cię przestraszyć. Spałem." "Nie sądzę, byś powinien być tutaj sam. Mogłeś spaść." Dare odsunął się, potrzebując między nimi odrobiny dystansu. Steven nie pozwolił mu odejść za daleko. "Jestem ślepcem, nie idiotą. Byłem ostrożny." "Przepraszam, przepraszam. B-bałem się." Zszokowała go bezbronność w głosie Stevena. Nigdy wcześniej nie słyszał w nim takiej słabości. "Ćśs. Wiem. Przepraszam. Postaram się więcej cię nie straszyć, ale jeśli będę już ślepy, to muszę nauczyć się sam wszystko robić." "Nie mów tak!" Steven potrząsnął nim. "Nawet tak nie mów! Będziesz wyleczony."

"Steven." Zaprotestował Dare. "Skoro matka Anthony'ego nie mogła mnie wyleczyć..." "Spróbuje jeszcze raz. Spróbuje innego sposobu. Cholera, Anthony jest półbogiem. Może poprosić o przysługę, czy coś." "Nie!" Powiedział twardo Dare. Może i miał nadzieję, że Anthony wyciągnie z kapelusza nadnaturalnego królika i rozwiąże jego problemy, ale nie liczył na to i z pewnością nie chciał, by Steven naciskał na swojego najlepszego przyjaciela. "Nie będę prosił Anthony'ego o proszenie o przysługę, która najprawdopodobniej będzie kosztowała go więcej, niż wart jest mój wzrok. Może kupię sobie psa przewodnika." Steven zaśmiał się do niego, ale Dare wiedział, że wymagało to od niego wysiłku. "Pies dla kota." Dare pochylił się do przodu i westchnął kiedy Steven przyciągnął go bliżej. Wilk objął jego głowę i złożył na jego wargach najbardziej delikatny pocałunek. "Jestem jedynie posiniaczony, a nie połamany. Nie musisz być taki ostrożny." "Prawie cię straciłem." Steven wziął drżący oddech. "Nie mogę cię stracić. Świat może się palić, walić ale tak długo jak mam ciebie, wszystko jest w porządku." Dare przełknął wilgoć napływającą do jego bezużytecznych oczu. "Chodź, mój romantyku, zabierz mnie do domu." Uśmiech Stevena w jego wargi napełnił Dare'a radością, jak płynne promienie słońca. Może i nie będzie już widział, ale wciąż potrafił sprawić, że jego partner się uśmiechał. Porozmawia o swojej karierze z Anthonym i Silverem jak wrócą. Dare nie miał wątpliwości, że Alfy coś wymyślą. Zawsze mieli jakieś pomysły. Nie zawsze dobre, ale pomysły. Steven splótł swoje palce z palcami Dare'a i pomógł mu wstać. "Chodź, kochanie.

Przypomnę ci, że wciąż jesteś mężczyzną." Dare nie czuł się przez swoją ślepotę mniej męski, ale z pewnością nie podzieli się tymi wieściami ze Stevenem. "Dobry pomysł." W drodze do ich mieszkania potknął się jedynie parę razy. Będąc na o wiele większej wysokości na dwóch nogach, niż na czterech, trudniej mu było utrzymać równowagę, ale uważał, że nie poszło mu aż tak źle. Przynajmniej nie upadł na swój nagi tyłek. Dźwięk przekręcanych w zamku kluczy Stevena sprawił, że Dare się uśmiechnął. Niedawno przeprowadzili się do większego mieszkania w budynku. Dare musiał zadzwonić do obsługi, by założono mu nowy koci czujnik. Ostatni dobrze się sprawdził przez otwieranie drzwi za pomocą odcisku jego łapy. Wyrwał się ze swojej zadumy kiedy umięśnione ramię Stevena owinęło się wokół niego i wciągnęło go łagodnie do pokoju. "Zostań tutaj." Kazał Steven. "Wiesz, że koty nie zostają w miejscu gdy im się karze, to bardziej psia działka." Z jego lewej strony rozbrzmiało ciche prychnięcie. "Wybacz, miałem na myśli, być został tu, mój ukochany partnerze, bym mógł zamknąć drzwi na klucz i rozebrać się niecierpliwie czekając na pożarcie cię." Dare rozluźnił się i westchnął. "Dobra, dlaczego tak powiedziałeś?" Steven zaśmiał się. Dare chciał, by jego kochanek się śmiał W tej chwili była to jedyna rzecz trzymająca ich razem. Łatwo by było pogrążyć się w depresji, ale nie mógł tego zrobić swojemu partnerowi. Dla Stevena Dare musiał być silny. Jakikolwiek znak, że jego ślepota wywołuje ból musiał zostać

powstrzymany, dopóki nie znajdą leku albo naprawdę nie nauczy się dawać sobie radę. Już prawie mógł usłyszeć jak Anthony zatrudnia terapeutę jak tylko wróci. Biedny Anthony, będzie bardzo smutny, że jego matka nie mogła wyleczyć Dare'a. "Jesteś wciąż ze mną?" Łagodny głos Stevena odciągnął Dare'a od jego myśli. "Wybacz. Myślałem." "Zapewne nie o czymś przyjemnym? Dotyk Stevena na jego fiucie przywrócił go do życia. "Och. Miałem nadzieję, że Anthony nie będzie bardzo zły za to, że jego matka nie mogła mnie uleczyć." "Żadnego myślenia o Anthonym i jego matce kiedy próbuję cię uwieść." Dare uśmiechnął się. "Nie sądzę, byś musiał za bardzo się starać." "Nie?" "Nie. Może i jest coś nie tak z moimi oczami, ale z moim sercem i libido jest wszystko w porządku. Będę cię chciał nawet, gdy przeniesiemy się do innego życia, by tam się kochać." "A mówiłeś, że to ja jestem romantykiem." Pocałunek Stevena rozpalił Dare'a i przypomniał mu, właśnie tak, że z resztą jego ciała jest wszystko w jak najlepszym porządku. Jęcząc, wsunął palce we włosy Stevena. Bez wzroku polegał bardziej na zmysłach dotyku, zapachu i, o tak, smaku. Jego partner smakował solą i słodyczą. Odsunąwszy się, okrążył wargi Stevena. "Jadłeś te precelki z jogurtem, prawda? "Taa."

"Hmm." Dare pochylił się, by spróbować jeszcze raz. Jedwabiste kosmyki włosów Stevena owinęły się wokół jego palców i kiedy się całowali, ciepło z ciała wilka owinęło się wokół niego jak kojący uścisk. Nie ważne, że stracił wzrok, czy inne umiejętności, zawsze rozpozna kuszący zapach swojego partnera. Steven pachniał gorącem, potrzebą i słabym, ukrytym zapachem psa. Wewnętrzny tygrys Dare'a zamruczał na tę myśl. Większość kotów nie lubiła psów, ale tygrys Dare'a uwielbiał swojego wilczego partnera. Przesunąwszy dłonie w dół, owinął palce wokół obu ich erekcji. Silnym uściskiem pompował jednocześnie ich trzony w wolnych stałych ruchach, nawilżając dłoń kiedy sięgnął do czubka pokrytego kropelkami spermy. "O tak, dziecinko." Zachrypnięty jęk Stevena podniósł podniecenie Dare'a do prawie nieznośnego poziomu. Dare wycałował ścieżkę wzdłuż szyi partnera, aż sięgnął do krzywizny jego ramienia. Wgryzł się w nią z warkotem, tygrys znaczący swoje terytorium. Może i był ślepy, ale niech nikt lepiej nie przystawia się do jego partnera albo pokaże wszystkim jak wygląda wkurwiony ludożerca. Steven doszedł z krzykiem. Gorący, gęsty płyn pokrył dłoń Dare'a, a zapach spełnienia partnera doprowadził go na krawędź. Chwilę później uwolnił ich szybko opadające fiuty. Steven pocałował go w usta. "Chodź, weźmiemy prysznic przed snem." Dare pozwolił zaprowadzić się swojemu partnerowi, mając nadzieję, że któregoś dnia odzyska wzrok albo wyuczy się na pamięć układu ich mieszkania. Modlił się o to pierwsze, ale pogodziłby się i z tym drugim.

Rozdział 4 Pani Carrow zapukała. Zero odpowiedzi. "Hmmm, chyba są zajęci." "Myślałem, że powiedziała pani, że Dare jest chory." Mikel wiedział, że Steven potrafi być draniem, ale uwielbiał swojego tygrysa i prędzej rękę by sobie odciął niż go zranił. "Powiedziałam, że jest niewidomy. Wszystko inne ma uleczone." "Och." Mikel walnął w drzwi i wysłał psychiczny krzyk. Drzwi otworzyły się z hukiem i stanął w nich Steven owinięty ręcznikiem, ociekający wodą i wkurzony, jakby nie potrafił zdecydować kogo zabić pierwszego. "Steven, kochanie, Mikel sądzi, że może pomóc Dare'owi z jego problemem." Nadzieja w oczach Stevena była wręcz zbyt bolesna, by na nią patrzeć. "Wampirza magia ma właściwości lecznicze i jeśli Dare spożyje trochę mojej krwi, to być może go uleczy." Wyjaśnił Mikel. Steven zmarszczył brwi. "Czemu to robisz? Ledwie cię znam." "Czy to Mikel?" Rozległ się z mieszkania spokojny głos Dare'a. Westchnąwszy, Steven odsunął się. "Niech zgadnę. Uwielbiasz mojego partnera." Mikel nie mógł nic poradzić, ale zaśmiał się, słysząc zrezygnowany ton w głosie zmiennego. "Często ci się to zdarza, nie?"

Steven wywrócił oczami. "Nie masz nawet pojęcia." Wszedłszy do środka, Mikel prawie krzyknął widząc niewidzące spojrzenie oczu tygrysa. Mikel podszedł do Dare'a i uścisnął jego dłoń. "Cześć, Dare." "Jak tam, krwiopijco?" "Z tego co słyszałem, lepiej niż u ciebie." Dare przytaknął. "Moje oczy już nie pracują." "Wiedzą dlaczego?" Zmienny wzruszył ramionami. "Nie do końca. Miało to coś wspólnego z połączeniem wybuchu i serum." "Daliśmy właśnie Farrowi próbkę tego serum. Miejmy nadzieję, że uda wam się użyć jej jako antidotum. Przyszedłem tu zaoferować trochę moich leczniczych mocy." Dare uśmiechnął się. "Słyszałem o twojej mocy i nie sądzę, by Steven zgodził się na taki rodzaj leczenia." Mikel wybuchnął śmiechem. "Mówiłem o mojej krwi, a nie o moim magicznym fiucie." "Mikel!" Krzyknęła pani Carrow. Cholera. Zapomniał o matce Anthony'ego. "Przepraszam, proszę pani." Spojrzał za ramię, zadowolony, że wyglądała na bardziej rozbawioną, niż obrażoną. "Och, nie zwracaj na mnie uwagi, byłam zaskoczona. Po raz pierwszy słyszę, że masz magiczną część ciała. Czy te słodkie maleństwo w kuchni o tym wie?" Dare ścisnął mocniej dłoń Mikela. "Znalazłeś partnera, Mikel?"

"Tak, tak sądzę. Przynajmniej jego wilk tak mi powiedział." "Więc znalazłeś." Ton Dare'a nie pozwalał na żadne dyskusje. "Jeśli jego wilk jest pewny, to nie ma wątpliwości." Mikel nie wspomniał, że może wilcza połowa nie miała wątpliwości, ale ludzka połowa Inna i Mikel nie byli tacy pewni. Będzie musiał wypróbować partnerską więź. "A tak poza tym, pomyślałem, że jeśli przyjmiesz trochę mojej krwi, to może wyleczysz swoje obrażenia." Przez chwilę panowało milczenie i Mikel pomyślał, że Dare odmówi. "Mogę spróbować." Powiedział wreszcie Dare. "Tak długo jak Steven jest przy mnie." Steven podszedł szybko i objął Dare'a ramieniem. "Oczywiście, że tu będę. Gdzie indziej miałbym być?" Słuszne pytanie. Nikt, kto znał Stevena i Dare'a w życiu by nie wątpił, że wilk nie zostanie przy swoim mężczyźnie. W sforze było wiele kombinacji par i trójkątów, ale partnerstwo wilka i tygrysa zawsze fascynowało Mikela. Nie tylko z powodu ich różnych charakterów, ale przez czyste uwielbienie w oczach Stevena, kiedy tylko Dare wchodził do pokoju. Słyszał, że mieli trudne początki, ale to było tego warte. Mikel nie potrafił nawet myśleć o Darze bez jego partnera przy jego boku. Usiedli na kanapie. "Zamierzam przegryźć nadgarstek. Chcę, żebyś wypił trochę krwi, podczas gdy ja tchnę na ciebie trochę mojej magii. Mogłem uleczyć Inna w większości wyłącznie dzięki mojej magii, ale teraz myślę, że to dzięki temu, że jesteśmy partnerami." Nie przyszło mu to dotąd do głowy, ale nigdy nie był w stanie uleczyć nikogo samą magią. "Jesteś gotowy?"

Dare wziął głęboki wdech i przytaknął. Mikel skoncentrował się i wysunął kły. Rozciął nadgarstek zębami i uniósł go do warg Dare'a. Steven gładził głowę tygrysa. "W porządku, kochanie." Jak tylko usta Dare'a dotknęły jego nadgarstka, Mikel tchnął na tygrysa magię. Uścisk Dare'a zacieśnił się na ręku Mikela. Myśląc o swoim partnerze, Mikel karmił innego mężczyznę swoją mocą. Kiedy zaczął tracić energię, zaskoczyły go owijające się wokół niego od tyłu ręce. "Puść go." Słodki głos Inna nakazał Mikelowi posłuszeństwo. Biorąc głęboki wdech, Mikel przerwał połączenie. Dare uniósł głowę i Mikel poczuł ból w sercu patrząc na niewidzące oczy tygrysa. "Przykro mi." "Nie trzeba." Dare posłał mu smutny uśmiech. "Doceniam, że próbowałeś." Steven złapał głowę Dare'a i odwrócił go. "Nie udało się?" "Nie." "No cóż, Anthony wkrótce wróci. Mój syn jest bardzo zaradny, coś wymyśli." Powiedziała pani Carrow. Wszyscy się zgodzili, ale nawet Mikel musiał się zastanowić nad tym, co Anthony będzie mógł zrobić z Dare'em. Jeśli mógłby wyleczyć Dare'a, to już by to zrobił. "Mogę już iść." Powiedział Inno. Mikel odwrócił się w ramionach Inna i zobaczył zdenerwowanie na twarzy małego wilka.

Bycie otoczonym przez tylu zmiennych sprawiało, że Inno był nerwowy. "Jasne." Zwrócił się do Stevena. "Przykro mi." Steven skinął. "Tak jak powiedział Dare, dzięki, że próbowałeś." Mikel posłał mu słaby uśmiech. Marzył, by zaoferować większą pomoc, ale jako że ani jego moc, ani moc pani Carrow nie zadziała, wątpił, by Dare odzyskał wzrok. Po pożegnaniu się z mężczyznami i pocałowaniu pani Carrow w policzek, skierował się z powrotem w stronę kuchni. Kiedy przez nią przechodzili, Henry zawołał Inna. "Zobaczymy się jutro." "Zadzwonię do ciebie w kwestii godziny." Henry przytaknął. Mikel poczekał, aż znaleźli się w limuzynie i spytał, "Dlaczego spotykasz się jutro z kucharzem?'

***

Inno zamrugał słysząc szorstkość w głosie Mikela. "Bo zatrudnił mnie jako swojego piekarza. Mam jutro próbę. Pomyślałem, że dzięki tej pracy stanę na nogi." "Co zrobi teraz twoja siostra, gdy nie ma ciebie?" "Wydaje mi się, że powinna o tym pomyśleć zanim wydała mnie wilkom." Claudia miała najlepsze chęci, ale nie potrafił jej wybaczyć, ani nawet pomyśleć o porozmawianiu z nią w najbliższym czasie. Zdrada bolała zbyt mocno. Mikel poklepał go po udzie. "Ból osłabnie i przypomnisz sobie dobre czasy. Nie trać z nią

kontaktu, tylko dlatego, że jesteś na nią zły." Inno potrząsnął głową. "Nie mogę tak po prostu teraz z nią porozmawiać. Mam na myśli to, że mogła mi coś powiedzieć. Zamiast tego pozwoliła tym draniom porwać mnie wprost z mojego łóżka." Inno zaczął się trząść od odnowionej wściekłości i przypomnianego przerażenia. "Cholera, gdybym był złym kandydatem, to już bym nie żył." "Wiem, skarbie." Mikel objął Inna ramieniem i przyciągnął go do swojej piersi. Mikel zdawał się najbardziej lubić, gdy Inno wtulał się w jego klatkę piersiową. Innowi też to się podobało, bo wampir pachniał bosko. "Partner." Wyszeptał jego wilk. "Zamknij się." Odpowiedział mu szeptem. "Słucham?" Powiedział Mikel marszcząc brwi. Inno zaczerwienił się. "Przepraszam, mówiłem do siebie." Śmiejąc się, Mikel pogładził bok Inna. Szyba kierowcy osunęła się i szofer przemówił do Mikela. "Wracamy do twojego domu?" Mikel przytaknął. "O której musisz jutro wstać?" Spytał Inna. "Myślałem o czwartej, ale powiedziałem Henry'emu, że zadzwonię jeśli będzie ci to pasować." "Jeśli to pasuje tobie, to w porządku." Mikel zadrżał nieznacznie, ale nie powiedział nic więcej. "Upewnij się, że kierowca będzie tu jutro o czwartej rano, by zawieźć Inna do klubu Silvera. Będzie ich nowym piekarzem." Jans uśmiechnął się, ale coś w jego oczach sprawiło, że Inno poczuł chłód.

Nie ufał kierowcy Mikela. Znajdzie inny sposób, by dostać się jutro do pracy. "Mogę złapać taksówkę, czy coś. Nie musisz nikogo kłopotać." Mikel warknął nisko. "Nie będziesz zabierany taksówką przez jakąś obcą osobę. Może być kimkolwiek." Wilk Inna pragnął, by zwinął się uległe i pokazał brzuch, ale Inno nie przeżył tyle dzięki poddawaniu się żądaniom innych. W ciągu ostatnich dziesięciu lat wychował siostrę, przeprowadził ją przez szkołę i otworzył biznes. Nie osiągnął tego przez bycie czyjąś dziwką. "Sam dostanę się do pracy." Mikel objął twarz Inna. "Będę spał spokojnie, wiedząc, że jesteś bezpieczny." Trafiony, zatopiony. Jak miał walczyć z niepokojem w oczach Mikela bez bycia małostkowym? "Dobra." Zmartwienie w oczach wampira zniknęło. "Dziękuję." Pocałunek Mikela oddalił obawy Inna, nawet gdy jego wilcze instynkty kazały mu uważać na kierowcę. Jego wewnętrzna bestia mogła ufać Mikelowi, ale nie ufała Jansowi. Przeszli od limuzyny do salonu Mikela z kiwnięciem kulturalnemu społeczeństwu, w sensie Mikel jedynie rozerwał koszulę Inna, ale nie jego spodnie kiedy wampir przerzucił go przez ramię i popędził do drzwi wejściowych. "Potrafię chodzić." Powiedział, śmiejąc się Inno. "No tak, ale po co?" Mikel postawił Inna na ziemi, przesuwając nim po całym swoim ciele. "Uwielbiasz to robić, co?"

Mikel posłał mu ukazujący jego kły uśmieszek, który sprawił, że prawie doszedł. "Co? Uwielbiam czuć każdą część ciebie dotykającą mnie? Czym tu się nie cieszyć?" "Tobą w koszuli." Inno rozwiązał ten problem poprzez rozerwanie koszuli Mikela. Uśmiechnął się słysząc dźwięk uderzających o ziemię guzików. "Wiesz, że to była koszula robiona ręcznie na zamówienie." Inno spojrzał wampirowi w oczy w bezpośrednim wyzwaniu. "Więc lepiej kupuj teraz tańsze koszule." Mikel zachichotał. "Lepiej to zrobię albo zwiększę sobie kieszonkowe na guziki." "Taa, albo zatrudnij krawca, który ci je będzie robił operacje przyszywania guzików." Wampir odrzucił głowę do tyłu i roześmiał się. Inno wykorzystał rozproszenie uwagi kochanka i osunął się na kolana, by rozpiąć spodnie wampira. Niestety, zanim zdążył dojść za daleko, Mikel złapał jego dłonie. "O nie, nie zrobisz tego." Inno walczył z nim chwilę, ale siła wampira z łatwością pokonała małego wilka. "Co?" Spytał sfrustrowany Inno. "Jaki facet nie chce, by mu obciągnąć?" "Taki, który chce znaleźć się w twoim gorącym tyłku, zanim zrobimy coś jeszcze." Fiut Inna stwardniał mu w spodniach jeszcze bardziej. "Och, po co to mówisz? Rozbieraj się!" "Apodyktyczne maleństwo, co?" Zapytał rozbawiony Mikel. "Nazywanie faceta małym nie jest sposobem na dostanie się do jego spodni. Z pewnością

nauczyłeś się tego po tylu latach doświadczenia." Mikel potrząsnął głową. "Nie pamiętam, kiedy ostatnio byłem taki szczęśliwy, mój słodki." Wampir szybko pozbył się reszty swoich ubrań i podszedł do Inna z czułością wypełniającą jego ciemne oczy. "Przynosisz radość do mojej zmęczonej egzystencji. Byłem taki pusty i nawet nie zdawałem sobie z tego sprawy, dopóki nie poznałem ciebie." Inno zadrżał kiedy Mikel objął jego twarz. Sposób w jaki wampir na niego patrzył sprawił, że jego wilk zaczął wiercić się w nim z radości. "Partner." Wyszeptał Inno, nie będąc w stanie powstrzymać wypływających z jego ust słów. Słowo, które dusił w sobie ze strachu przed związaniem się z innym mężczyzną w najgorszym możliwym czasie. Bez rodziny, z pracą jedynie na pół etatu i nowo zdobytą umiejętnością zmieniania, Inno nie potrafił myśleć o sytuacji mniej nadającej się na trwałą podstawę związku. Niestety, ani jego serce ani jego wilk się z tym nie zgadzali. Na jego wyszeptane słowa, Mikel go uniósł. Inno prędko owinął nagie nogi wokół talii Mikela, jęcząc, gdy twardy fiut naparł na szczelinę jego pośladków. Mikel przytrzymał tyłek Inna jedną dłonią, a drugą wsunął w jego włosy i wpił się w jego wargi. Ukłucie kłów bolało przez chwilę, nim Mikel zassał rankę i wysłał uderzenia pożądania, jak bicie jego serca wprost do ciała Inna. Wierzgnął się i otarł tak bardzo jak tylko mógł o brzuch Mikela, ale w tej pozycji mógł uzyskać wyłącznie takie tarcie. "Łóżko!" Zażądał. Przy ustach usłyszał miękki śmiech, ale nie przejmował się tym, bo wampir zaczął iść w odpowiednim kierunku, w stronę sypialni. "Oof." Powietrze wyleciało mu z płuc kiedy Mikel bezceremonialnie rzucił go na łóżko.

Nie miał z resztą ani chwili, by złapać oddech. Wysoki, szczupły i nagi wampir dołączył do niego na materacu. "Wyglądasz cudownie rozłożony na moim łóżku, a ja jestem typem faceta lubiącym więcej niż dłonie." Inno przytaknął. "Doceniam podczas łóżkowych maratonów pełen kontakt ciał." Mikel przestał się uśmiechać, a jego oczy stały się tak lodowate, że Inno poczuł na kręgosłupie ciarki. "Nie będzie żadnych innych łóżkowych maratonów, niż w moim. Zrozumiano?" Inno kiwnął głową. Zgodziłby się na wszystko, by odzyskać tego gorącego uśmiechniętego kochanka. "Powiedz to!" Zażądał Mikel. "Nie będę w niczym łóżku, tylko w twoim." "Doskonale." Mikel pocałował mocno Inna, jakby chciał naznaczyć go swoimi wargami, by ostrzec innych. Inno odsunął się, by złapać oddech. "Uspokój się, Mikel. Nigdzie się nie wybieram. Mój wilk mówi, że jesteśmy partnerami. Wiesz co to oznacza dla zmiennych." Nawet gdy jego serce waliło z powodu tego stwierdzenia, to wiedział, że jego wilk nie przestanie niespokojnie krążyć, jeśli wampir się nie uspokoi. Wilk chciał ukoić swojego partnera. Napięte ciało Mikela rozluźniło się. "Wiem." Pocałował Inna łagodniej. "Wiem też, że walczysz z naszą więzią." "Nie tyle walczę, co chcę, by to się odbyło w lepszych okolicznościach. Nikt nie chce zaczynać związku, gdy znajduje się na samym dnie swojego życia."

Mikel potrząsnął łagodnie Innem. "Nie ma idealnej chwili na rozpoczęcie życiowej więzi, mój słodki. Gdyby była, wszyscy wiedzielibyśmy dokładnie kiedy spotkamy swoje drugie połówki. Ty i ja spotkaliśmy się teraz, więc los musiał uznać, że to dla nas idealna pora." Mikel musnął ustami ramię Inna. "Z drugiej strony, mogłem przejść obok tej mrocznej alejki i nie zatrzymać się, by spotkać jedyną osobę, która może uczynić moje życie kompletnym. Jeśli jestem dla ciebie jedynym, to ty musisz być jedynym dla mnie. Wszystko się uda. Zobaczysz. Tak się składa, że wierzę, że los uśmiechnął się do mnie, kiedy wysłał mnie do ciebie." Czuły pocałunek na policzku Inna był dla niego bardziej intymny, niż seks, oznaka bardziej uczucia, niż pożądania. Inno rozluźnił się. Mikel miał rację. Kiedy miałaby być idealna pora? Mimo, że wolałby poznać Mikela w jakimś przyjemniejszym miejscu, niż w brudnej, cuchnącej alejce, to nie znaczyło, że to była najgorsza chwila, a Inno zdobył pracę. Może i był bezdomny, ale Mikel zdawał się nie mieć nic przeciwko dzielenia się łóżkiem. "Daj mi znać kiedy stanę się zbyt przylepny. Możesz być moim partnerem, ale słyszałem, że wampiry inaczej postrzegają pewne rzeczy, niż zmienni. Jeśli potrzebujesz własnej przestrzeni, to nie bój się mi o tym powiedzieć." Mikel posłał mu rozbawione spojrzenie. "Wyglądam na mężczyznę, który się boi?" Inno potrząsnął głową. "Nie, ale niektórzy uważają emocjonalne lęki za większe niż psychiczne." "Spokojnie, mój mały wilku. Odkąd jestem z tobą, nie czuję lęku w sercu i jak dotąd czuję się szczęśliwy, że mogę stanąć z tym w boju." Mikel postukał pierś Inna. "Wiem, że to dla ciebie nowe czuć taką siłę swojego wilka, ale zaufaj jego instynktom. Jeśli twój wilk oznaczył mnie na swojego partnera, to powinniśmy uszanować jego wybór." "Och powinniśmy, prawda?" Mikel przytaknął. "Spytaj innych, a opowiedzą ci historie. Nawet wampiry słyszały opowieści o zmiennych, którzy wyparli się swoich partnerów. To jest warte opowieści przy ognisku." Dłonie wampira przesuwały się po ciele Inna, aż Inno zaczął wić się na łóżku i wierzgać pod

dotykiem drugiego mężczyzny. Oddech zaczął przechodzić w dyszenie, a jego fiut stwardniał i pokrył się przezroczystymi, lepkimi kroplami spermy, a powietrze stało się przesiąknięte pożądaniem Inna. "Jesteś tak niewiarygodnie piękny." Łagodny ton Mikela sprawił, że Inno się zarumienił. "Jestem tylko mężczyzną." I to nawet nieszczególnie atrakcyjnym. Inno nie straszył wyglądem małych dzieci ale zawsze uważał siebie za zwyczajnego, niż nadzwyczajnego. Spojrzenie oczu Mikela powiedziało mu, że mężczyzna się z nim nie zgadzał. Wampir uśmiechnął się. "Nie jesteś po prostu mężczyzną. Jesteś moim mężczyzną." Zanim Inno zdążył odpowiedzieć, zanim w ogóle zastanowił się, co powiedzieć, wampir zsunął się z łóżka i zgarnął z szafki nocnej nawilżacz. "Nie używam prezerwatyw." Ton Mikela nie pozwalał na dyskusje. "Ja zawsze używam prezerwatyw." Mikel uśmiechnął się pod nosem. "A to dlatego, że jesteś przyzwyczajony do chorych ludzi, a nie do wampirów z klasą, jak ja. Nie mogę niczego złapać, ty też, a jeśli nie oznaczę cię moim zapachem, stanę się jeszcze bardziej zaborczy. Pozwolenie mi na pieprzenie cię bez gumki jest dla twojego własnego bezpieczeństwa/" Inno spojrzał na wampira ze zdumieniem. "Wielu tak zbajerowałeś?" Mikel zaśmiał się, a potem spoważniał. "Zaskakujące, bo nigdy wcześniej tego nie użyłem."

***

Mikel wpatrywał się w nieufne oczy zmiennego. Cała ta sytuacja mogła być zarówno komedią, jak i tragedią, w zależności od wiary Inna i wyboru partnera jego wilka. Wampir playboy

zakochujący się w słodkim zmiennym był niezłym tematem dla pokręconego pisarza romansów, a nawet dla trzech fortun. Mikel milcząco namawiał zmiennego, by mu zaufał. Naprawdę musiał oznaczyć tego mężczyznę jako całkowicie swojego. To by uspokoiło jego dzikość i ostrzegły inne wampiry przed trzymaniem kłów i pazurów z dala od jego partnera. Mikel może i nie był najbezwzględniejszym wampirem w mieście, ale mieścił się w ścisłej trójce i był na tyle silny, by zniszczeć każdego dupka, który pomyślał o dotykaniu jego partnera. Po długiej chwili Inno przytaknął. "W porządku." "Dobrze. Na kolana, żebym mógł cię przygotować, a potem na plecy, żebym mógł cię wypieprzyć." "Ty romantyku." Powiedział Inno z prychnięciem zanim uległe się przekręcił. Mikel klepnął go w tyłek. "Kupię ci potem kwiaty i pozwolę być kolacją." "Słodkousty." Powiedział Inno ze śmiechem. "Też o tym pomyślałem." Mikel zrobił sobie mentalną notkę, by pamiętać o zaopatrzeniu kuchni w żywność odpowiednią dla zmiennego. Wiedział, że w jego lodówce nie było za wiele. Będzie musiał potem zadzwonić i coś zamówić. Nie mógł pozwolić, by jego wilk głodował. "Zamierzasz mnie pieprzyć, czy podziwiać mój tyłek?" Mikel ponowne klepnął Inna w tyłek. "Cicho. Żadnego przeklinania, a twój tyłeczek wart jest podziwiania." Uśmiechnął się widząc, znak na skórze kochanka. Mikel spróbował w swoim życiu wszelkich form seksu, a mimo że pejcze i kajdanki jakoś u go nie pociągały, to nie miał nic przeciwko małemu uderzaniu w pośladki kochanka.

Zmienienie koloru tyłka Inna w jasnoróżowy przed pieprzeniem wydawało się świetnym planem na inny dzień. W tej chwili nie miał cierpliwości na odpowiednie klepanie, ale obiecał sobie, że wkrótce jego kochanek będzie błagał i zaczerwieniał się jak robaczek świętojański. Nawilżył dokładnie palce i wsunął jeden w ciasny otwór Inna. Kiedy wsuwał się już z łatwością, naparł drugim. Rozłożywszy palce, zaczął przygotowywać swojego kochanka. "Gotowy, skarbie?" "Teraz!" Warknął Inno. Odsunąwszy się, Mikel przekręcił kochanka na plecy i wypełnił Inna swoim fiutem, pieprząc go wolnymi i stałymi pchnięciami. Potrzeba było każdej uncji samokontroli, by po prostu się w niego nie wbił, ale prędzej wyrwałby sobie kły, niż zraniłby swojego partnera. Z ust zmiennego wyrwało się wycie. Kurwa, to było seksowne! Nachylił się nad kochankiem, a niebieskie oczy Inna błyszczały bursztynowymi obręczami wokół tęczówek jak lodowe złoto. "Kurwa, jesteś piękny." Uśmiechnął się Mikel. Twarz Inna zarumieniła się tak jak pewnego dnia jego pośladki. Mikel wybrał ten moment na zmianę kąta i naparł na prostatę Inna, uderzając w idealny punkt. Wiedział, że trafił w idealne miejsce, bo palce Inna zmieniły się w pazury, a on sam wydał kolejny ryk. Poczekał, aż Inno zmieni się z powrotem do swojej ludzkiej postaci i kontynuował. Inno jęknął. "P-przepraszam, przepraszam. Staram się kontrolować." "Ćśś, mój słodki. Z czasem nauczysz się kontroli. Razem poznamy twojego wilka." Mikel pocałował Inna, długo i głęboko, chcąc ugasić szalony ogień potrzeby. Zamiast tego, jedynie podsycił płomień. Biodra Mikela poruszały się we własnym tempie, wbijając się ciągle i ciągle w prostatę kochanka. Nie mogąc dłużej wytrzymać, objął dłonią fiuta kochanka i poruszał nią w rytm

własnych pchnięć. "Dochodzę!" Inno wbił pięty w plecy Mikela i wygiął plecy w łuk, dochodząc w dłoni kochanka. Czując zapach kochanka i ściskające go mocno gorąco, Mikel zadrżał i wypełnił spermą swojego cudownego zmiennego, dopóki nie stał się całkowicie pusty. Zaparł się dłonią, powstrzymując się przed upadkiem, starając się nie zmiażdżyć swojego mniejszego partnera. Zapach, ciepło i jedwabista skóra zmiennego pod Mikelem stanowiły zbyt wielką pokusę i łapiąc włosy Inna, odchylił głowę kochanka i wbił kły w bezbronną szyję wilka. "Mikel." Szept Inna i smak jego krwi przetoczyły się przez wampira falami potrzeby. Powstrzymanie się przed wysuszeniem pysznego wilka wymagało mniej wysiłku, niż się spodziewał. Wiele wampirów poddawało się pragnieniu krwi, gdy oznaczało i ssało w tym samym czasie. Miłość Mikela do Inna kontrolowała go o wiele bardziej, niż jakikolwiek sznur, czy metalowe kajdanki. "Jesteś mój." Wyszeptał w pokrytą potem skórę Inna. "Będziesz mój na zawsze." "Obrze." Powiedział sennie Inno. Mikel zaśmiał się ze swojego usypiającego kochanka. "Chodź, maleńki, musimy wziąć prysznic." "Później." Mrugnął do niego Inno. "Teraz. Jestem pewien, że masz spermę we włosach." "Bleee. Chodźmy pod prysznic."

Śmiejąc się udali się do łazienki.

Rozdział 5 Słońce jeszcze nie wzeszło kiedy Inno wysunął się z łóżka wciąż okupowanego przez jego śpiącego kochanka. A przynajmniej wydawało się, że Mikel śpi. Zrobił sobie mentalną notkę, by później o to spytać. Ubrał się szybko w pożyczone ciuchy i wyszedł z pokoju. "Muszę zdobyć parę ubrań." Wymamrotał. Zastanawiał się, czy mógł wrócić do swojego mieszkania i zabrać walizkę z ubraniami bez Mikela na karku. Oczywiście jego kochanek zrobiłby to z klasą, ale jego gniew nie był by przyjemny. Wychodząc z mieszkania, zamknął drzwi na klucz, który dał mu Mikel i patrzył jak limuzyna zatrzymuje się prawie bezgłośnie przed budynkiem. Naprawdę szalone. Kiedy samochód się zatrzymał, wysiadł Jans i z ukłonem otworzył dla Inna drzwi pasażera. "Może złapię autobus, czy coś." Instynkty Inna krzyczały, by nie wsiadał do limuzyny. Stanie się coś złego. Wokół kierowcy unosił się zapach oszustwa. Inno nie wiedział o co chodzi, ale nie będzie łatwą ofiarą. Widział to w programie o porwaniach. "Nie bądź głupi. Mikel nigdy mi nie wybaczy, jeśli pozwolę ci iść tak rano na przystanek." "Nie wybaczy ci też porwania mnie." Skupiając się na swoim wewnętrznym wilku, Inno

poczuł jak jego czoło pokrywa się potem. Jans łypnął na niego. "Możesz to zrobić to po dobroci albo zabiorę cię do nich martwego. W każdym razie nie będzie cię tu, by wskakiwać do łóżka Mikela." "Pracujesz z mutantami." Nie powinien być zszokowany, wiedział, że nie powinien, ale był. Jans uśmiechnął się szyderczo. "Lepiej pozbyć się twoich wilków, żeby przejąć władzę. Jeśli zabije się każdego, to terytorium zostanie dla nas." Inno prawie czuł jak jego wilk jest blisko powierzchni. "Poza tym mamy twoją siostrę." Inno zaśmiał się. "Nie macie mojej siostry." Jans zmarszczył brwi. "A skąd możesz to wiedzieć?" "Bo moja siostra ma czarny pas. Z łatwością skopałaby wasze wampirze tyłki." Inno sięgnął do swojego wilka i wydobył go na powierzchnię. Z wyciem przemienił się i pobiegł wzdłuż ulicy. Potykając się, strząsnął ubrania, uwalniając się wreszcie, by uciec przed goniącym go wampirem. Dobrze, że było tak wcześnie, bo widok biegnącego ulicą wilka mógłby przerazić przechodniów. Trzymając nos blisko ziemi, podążał za zapachem wilków. Ledwie przypominał sobie kierunek w jakim jechali w nocy i skierował się na wchód. Pisk opon powiedział mu, że Jans nie porzucił myśli o martwym zmiennym. Dysząc, Inno biegł, a w jego głowie błysnęły wspomnienia ścigających go mutantów. Przebiegł przez park unikając drzew i jednego szalonego biegacza, który zasłużył na potrącenie, skoro wstawał tak rano wyłącznie dla zdrowia.

Inno nie był rannym ptaszkiem, ale wypieki nie czekały ani na człowieka, ani na wilka. Inno usłyszał za sobą kroki, które ostrzegły go, że Jans porzucił swoją limuzynę i używając wampirzej siły mógł prawdopodobnie go złapać. Na szczęście, z tego co wiedział o wampirach, miały one niewiarygodną prędkość, ale tylko na krótkich dystansach. Jeśli Inno nie zwolni, to powinien prześcignąć wampira. "Biegnie przez park." Głos Jansa przebił się przez wewnętrzną zadumę Inna. Cholera, myślał, że mężczyzna jest sam. Skręciwszy za rogiem, Inno wpadł na ciało. Niestety było to ciało, które rozpoznał. Blake! Zobaczył w oczach mutanta żal i poczuł znajomy ból na szyi. Kurwa, wbili mu coś. Zamknąwszy oczy, Inno skupił się na swoim partnerze i krzyknął psychicznie. Mikel!!! Potem wszystko zrobiło się czarne.

***

Trzy mile dalej, Mikel wyrwał się ze snu. Mrugając oczami, zobaczył, że jego partner zniknął. Na chwilę ogarnęła go panika, ale przypomniał sobie, że Inno prawdopodobnie poszedł już do pracy. Wciąż zaniepokojony skupił się na swoich zmysłach. Złapał telefon i wybrał numer swojego kierowcy. "Tak, Mikel." Odpowiedział Jans. "Odebrałeś Inna i zawiozłeś go do pracy."

"Nie martw się, Mikel. Zająłem się dla ciebie Innem." "Dzięki. Pogadamy później." Ulga kazała mu odłożyć telefon i rozluźnić się. Musiał mieć zły sen o jego rozdzieleniu z Innem. Jego ukochany wróci jak tylko skończy swoje pieczenie. Zamknąwszy oczy, Mikel ponownie usnął.

***

Parę godzin później, po tym jak słońce wzeszło i ponownie zaszło, Mikel obudził się. Jego łóżko było wciąż puste, a prześcieradła chłodne. "Inno!" Krzyknął. Z pewnością jego kochanek skończył pracę i wrócił już do domu. "Inno!" Zawołał ponownie. Strach uderzył go w żołądek. Siadając, złapał telefon i szybko wybrał numer Inna. Telefon dzwonił i dzwonił, aż włączyła się poczta głosowa. Teraz Mikel całkowicie się rozbudził. Wybrał numer biura Silvera. "Mówi Thomas." "Cześć, Thomas, tu Mikel, mógłbyś wysłać Inna do domu? Wiem, że pewnie dobrze się bawi z wilkami, ale obudziłem się i chcę go tutaj." Będzie musiał odbyć z Innem długą rozmowę na ten temat. Thomas oczyścił gardło, wywołując u Mikela złowieszczy chłód. Wiedział, że nie doczeka

się dobrych wieści. "Um, Mikel. Chyba mamy problem. Inno w ogóle się nie pojawił. Henry myślał, że może zabroniłeś mu po tym, jak dzwonił wczoraj w nocy." "Co? Nie. Powiedziałem, mu że może. Jak to w ogóle się nie pojawił?" Mikela ogarnęło przerażenie. "Wiesz, co mam na myśli." Głos Thomasa stał się pełen rezerwy. "Mówisz, że miał się tu pojawić?" "Tak, Jans powiedział, że się nim zajął." "No to lepiej zajmij się Jansem, bo Inno zniknął gdzieś między twoim kierowcą, a domem sfory. Chcesz, żebym kogoś wysłał?" Alesandro zabrał swojego partnera z miasta, a Mikel nie był za blisko z pozostałymi. Wampiry raczej trzymały się oddzielnie, nie licząc pracy i interesów. "Tak proszę. On musi wrócić." "Wyślę Dakotę i Farra. Jako że Dakota jest bardziej wilkiem, niż każdy z nas, powinien łatwiej znaleźć Inna." "Dzięki, Thomas." Dłoń Mikela drżała, kiedy doszło do niego, że jego partner zniknął. Gdzieś tam jego słodki wilk był zagubiony. "Nie ma problemu." Zmienny rozłączył się, zanim Mikel zdążył powiedzieć coś jeszcze. I tak nie wiedział, co miałby powiedzieć. Jako jedynie przyjaciel sfory nie miał prawa domagać się ich czasu. Mógł liczyć jeszcze na jedną osobę, jednego z przyjaciół. Wybierając szybko numer, westchnął z ulgą kiedy połączenie zostało odebrane.

"Nie powinieneś teraz pierdolić swojego partnera?" Rozbawiony głos Jagera działał na niego jak kojący balsam. "Jag, potrzebuję cię." "Już jadę." Mikel rozłączył się i zaczął się ubierać.

Rozdział 6 Pierwszy przyjechał Jager. Włosy modela były zmierzwione i potrzebował golenia, ale poza Innem Mikel nigdy nie widział kogoś piękniejszego. Bez słowa rzucił się w ramiona przyjaciela. "Hej, co się stało?" Jager przytulił go mocno i odsunął. "Gdzie Inno?" Kiedy Mikel nie odpowiedział, Jager nim potrząsnął. "Gdzie twój partner?" "Porwany, podejrzewam, że przez mojego kierowcę. Nie mogę go złapać przez telefon." Po tym jak wziął prysznic, uspokoił się na tyle, by uświadomić sobie, że powinien najpierw zadzwonić do Jansa. Nie był zaskoczony, gdy wampir nie odpowiedział. "Wyczuwasz go? Czasami partnerzy potrafią się wyczuć. Nie wiem, bo sam nie mam partnera, ale słyszałem plotki." Mikel zamknął oczy i starał się wyczuć kochanka. "Nic." "Hmmm, może być pod działaniem narkotyków. Gdyby był martwy, to byś wiedział." Jager ścisnął ramię Mikela w geście wsparcia.

"Tak?" Mikel odwrócił się, by spojrzeć wilkołakowi w oczy szukając potwierdzenia. Jag przytulił go. "Tak." "Sfora Moon wysyła Dakotę i Farra." "Dobrze. Farro jest dobrym detektywem, a Dakota ma najlepszy nos. Będą świetnym połączeniem. Jak myślisz, dlaczego twój kierowca porwał Inna?" Mikel wzruszył ramionami. "Mam takie wrażenie po tym jak powiedział, że zajmie się Innem. Cholera, gdybym był bardziej świadomy, mógłbym go uratować. Ale nie, zaufałem Jansowi i kto wie co teraz robi mojemu wilkowi." Mężczyźni usiedli na kanapie, muskając się ramionami, jak to starzy przyjaciele. Mimo że uprawiali seks na początku ich znajomości, to doszli do wniosku, że lepiej im będzie jako przyjaciołom, niż kochankom. Mikelowi ciężko było utrzymać związek z kimś kto zawsze wyglądał jak Pan Porządnicki, a Jag miał problem z byciem z kimś, kto jak wiedział, nie był jego partnerem. "Odzyskamy go." Zapewnił go Jag. "Żywego. Potrzebuję go żywego." Jag odwrócił się i spojrzał mu w oczy. "Przyprowadzimy twojego wilka żywego, nawet jeśli będę musiał wymienić się z Anthonym, by przejść przez Styks." Mikel uśmiechnął się po raz pierwszy odkąd zniknął Inno. Jag był jednym z tych rzadkich osób, które mówiły, że zrobią coś dla przyjaciela, to naprawdę to robiły. Nie miał wątpliwości, że Jag pójdzie do piekła i przyniesie Mikelowi jego partnera. "Przykro mi, że nie byliśmy partnerami." Jag posłał mu słodko gorzki uśmiech. "A mi nie. Inno pasuje do ciebie lepiej, niż ja. Poza tym, ja nigdy nie pozwoliłbym ci mnie ugryźć. Jestem pewien, że nasz związek od początku był

skazany na niepowodzenie." Mikel przytaknął. "Całkowicie." Popędzili do drzwi, gdy usłyszeli pukanie. Mikel prawie wyrwał je z zawiasów i wyrwał Dakocie z ręki parę spodni. "Skąd je wziąłeś?" "Leżały na chodniku razem z telefonem twojego partnera." Dakota podał mu telefon, niezrażony nieuprzejmością Mikela. "Jakieś inne ślady?" Dakota potrząsnął głową. "Reszta jego ubrań, ale nic więcej. Jest parę śladów kół, pokazujących, że twój kierowca za szybko wpasował się w ruch uliczny. To potwierdza twoja tezę, że Jans mógł go porwać." "Więc co teraz zrobimy?" Mikel nie mógł uwierzyć, że wypowiedział te słowa. Zazwyczaj działał sam, ale zniknięcie jego partnera zaciskało się na nim jak pętla. "Podążymy za zapachem twojego partnera." Mikel prychnął z niedowierzaniem. "Sądzisz, że wyśledzisz zmiennego wśród tylu ulic?" Dakota wywrócił oczami. "Wiem, że mogę." Nie dyskutując więcej, mężczyzna rozebrał się, eksponując wysportowane ciało i standardowy umięśniony brzuch zmiennego. Nieważne co jego niektórzy wampirzy przyjaciele mówili o zmiennych, nikt nie mógł zaprzeczyć, że jako gatunek byli seksownymi bestiami. "Henry rozszarpie ci łeb, jak zobaczy, że wpatrujesz się w jego partnera." Drażnił go Jag. Mikel potrząsnął głową. "Tylko podziwiam. To naturalny instynkt, kiedy rozbiera się przede mną inny mężczyzna. Nie chcę nikogo, oprócz Inna." jego fiut nawet nie stwardniał, gdy rozbierał

się przed nim śliczny wilkołak. W jednej chwili, białowłosy mężczyzna przemienił się w wilka polarnego z tymi samymi przeszywającymi niebieskimi oczami. U większości zmiennych, Mikel widział kryjącego się za nimi człowieka. Oczy Dakoty nie miały śladu człowieczeństwa. "Oddaje się całkowicie swojemu wilkowi." Wyjaśnił Farro. "W przeciwieństwie do reszty nas, wilk jest jego naturalną formą. Jedynym powodem, dla którego zostaje człowiekiem jest to, że kocha Henry'ego. Gdyby był sam, to zawsze byłby wilkiem." Szacunek Mikela dla białego wilka urósł. Nie potrafił nawet sobie wyobrazić jak to jest porzucić swoją zasadniczą część siebie, by zatrzymać partnera. Na szczęście on nigdy nie będzie musiał się tym martwić. Kiedy tylko odnajdzie swojego partnera, nigdy nie spuści go z oczu. Dakota zawarczał. Farro otworzył drzwi i wypuścił go. Wilk wystartował, jak tylko opuścił mieszkanie. Mikel zatrzasnął za sobą drzwi, zamykając je mentalnie. Dakota pobiegł między paroma blokami, aż dotarli do parku. Wilk zatrzymał się na wschodniej stronie i szczeknął. Farro zbladł i zwrócił się do Mikela. "To tu go porwali. Był tu wampir i mutant." Mikelowi zmroziło krew w żyłach. Co oni zrobią z jego słodkim wilkiem?

***

"Pierdolony skurwysynu, zapłacisz mi za to!" Warknął Jans trzymając się za krwawiący

policzek. "Powiedziałem, żebyś trzymał się od niego z dala, ale ty musiałeś drażnić wilka." Powiedział Blake. "Och, zamknij się, głupi mutancie. Zaoferowałem ci pomoc tylko dlatego, że chciałem trzymać tego skurwiela z dala od Mikela." "Wiesz, że Mikel będzie wiedział, że to ty porwałeś jego wilka? On cię zabije. Wampiry nie lubią jak im się zabiera ich zabawki, a Mikel ma reputację bardziej bezwzględnego od innych." Inno szczeknął szyderczo w zgodzie. Może i był przerażony i niepewny jak do cholery ucieknie, ale nie będzie niczego ułatwiał temu wampirowi. Jans prychnął. "Gdybym uważał, że jest tylko zabawka, to bym się nie przejmował. Jakoś dawałem sobie radę z zabawkami Mikela. On uważa, że ten tutaj jest jego partnerem." Blake zatrzymał się ręka ze strzykawką uniesioną nad wilkiem zamarła. "Partnerem?" "Taa." Blake rzucił strzykawkę na blat i uderzył Jansa w twarz. Wampir upadł z krzykiem. "Ty idioto! Nie bierze się partnerów! Nigdy!" Inno szczeknął na zachętę. Był całym sobą za pobiciem wampira. Głupi wampir! Jans wstał, kły wystawały mu z ust. "Co się do cholery z tobą dzieje?" "Serum nie działa na partnerów. Struktura chemiczna raz sparowanego wilka jest zmieniona. Nie da się zmutować sparowanego wilka." "Więc wychodzi na to, że muszę go zabić."

Inno obnażył na niego kły. Jans zaśmiał się. Zrobił raptem parę kroków, zanim padł martwy. Blake rozerwał wampirowi szyję. Z wyciem odrzucił krwiopijcę na bok. Blake przed dłuższą chwilę wpatrywał się w Inna. "Wiem, że będę tego żałował, ale inne mutanty stały się zbyt podejrzliwe po Dakocie, a teraz po tobie. Możesz mnie doprowadzić do Anthony'ego?" Inno szczeknął. "Biorę to za tak." Blake otworzył klatkę Inna. "Nie planowałem uciec tak wcześnie, ale teraz muszę i będę potrzebował eskorty do sfory Moon. Anthony jest jedynym, którego znam, kto potrafi przemieniać z powrotem." Inno nigdy nie poznał Anthony'ego, więc musiał wierzyć Blake'owi na słowo, ale zgodziłby się na wszystko, by dostać się do swojego partnera. Jeśli Mikel obudził się bez niego, musiał być teraz spanikowany. Cholera, powinien ugryźć mężczyznę i dokończyć ich więź. Gdyby to zrobił, łatwiej by mu było komunikować się z wampirem. Przynajmniej ostrzegłby Mikela przed Jansem, ale teraz to nie było już potrzebne. Inno wyskoczył z klatki i wylądował na betonowej podłodze. Magazyn, w którym się znajdowali wyglądał jak laboratorium szalonego naukowca z kilkoma pustymi klatkami i tonami fiolek z różnego koloru płynami. Po wypróbowaniu zarówno serum jak i narkotyku, Inno byłby zadowolony z wyjścia po cichu bez kolejnych dawek. "Idź za mną. Wyprowadzę nas stąd. Później pokażesz mi gdzie iść." Kiedy szli przez labirynt korytarzy, miejsce wydawało się opuszczone. To nie mogło być to samo miejsce, co wcześniej. Gdzie wszystkie te hałasy, inne wilki. Gdzie do cholery wszyscy byli? "Nie podoba mi się to." Wyszeptał Blake.

Widocznie Inno nie był jedynym, któremu zauważył brak ludzi. Skręcili za rogiem i wpadli na mężczyznę w fartuchu i stojących za nim czterech mutantów. "Blake, muszę powiedzieć, że bardzo się na tobie rozczarowałem." Lorus Korl zmarszczył brwi kiedy mówił. Inno warknął, rozpoznając naukowca, który wstrzyknął mu serum. Mężczyzna przeraził Inna całkowitym brakiem zapachu. Naukowiec dosłownie pachniał niczym. Inno nigdy nie spotkał kogoś, kto nie miał zapachu, a po tymo czego dowiedział się o Korlu, miał nadzieję już nigdy kogoś takiego nie poznać. "Naprawdę. Ja też nie jestem tobą zachwycony, doktorze." "Ufałem ci!" Wygarnął Lorus. "Jesteś psychopatą." Krzyknął Blake. "Staram się zbudować lepszego żołnierza dla rodzaju fae. Większego, silniejszego i potężniejszego." "Żołnierza! Po prostu chodzi o żołnierzy!" "Fae są zmęczone traceniem swoich w mało liczących się bitwach. Szukają lepszego rozwiązania." Stwierdzenie Lorusa brzmiało jak idealne rozsądne wyjaśnienie dla niszczenia gatunku przez wątpliwe mutacje. "Więc odpowiedzią było znalezienie nowego sposobu zabijania?" Inno warknął. Przeklęty fae. "Zabić go." Nakazał milczącym mutantom Korl.

"Wybacz, panie, ale odmawiam." Mutant podszedł do naukowca, w jego gardle budował się niski warkot. "Nie zamierzałem być czyjąś maskotką." "Tak się właśnie czujecie?" Zapytał Lorus. Wszystkie mutanty przytaknęły. "Pożałujecie tego." Lorus wyciągnął z kieszeni przezroczystą kulkę. Inno widział jak błyszczy ona między palcami mężczyzny kiedy Lorus złapał ją mocno. "Dom!" Krzyknął. W pomieszczeniu wybuchło jasne światło. Kiedy blask nie oślepiał już siatkówek Inno zobaczył, że naukowiec zniknął. Podeszli mutanci, którzy przyszli z naukowcem. Blake stanął przed Innem. "To ty pomagałeś wilkom w ucieczce." Blake położył dłonie na biodrach. "Tak. I?" "Dlaczego?" W jego głosie była autentyczna ciekawość. "Bo Lorus zabił resztę mojej sfory." Mutanty spojrzały na sienie, ale żaden nic nie powiedział. "Co teraz zrobisz?" Zapytał widoczny przywódca grupki. "Zamierzam zabrać tego wilka do domu, zanim przyjdzie jego wampirzy partner i zabije nas wszystkich. A jeśli Anthony zgodzi się mnie zmienić z powrotem, pomogę mu dorwać Lorusa za zbrodnie przeciw zmiennym." Przywódca mutantów spojrzał nerwowo na Mikela. "Kto jest jego partnerem?"

Blake uśmiechnął się. "Mikel." Pozostałe mutanty zaczęły się nerwowo kręcić. Inno prawie marzył, by móc się uśmiechnąć w wilczej formie. Byli pewni siebie w łapaniu innych wilków, ale żaden nie chciał podpaść Mikelowi. "Gdzie zamierzacie się udać?" Zapytał grupę Blake. Przywódca wystąpił do przodu. "Zamierzam odnaleźć inne mutanty i ostrzec je przed planami fae. Jesteśmy tu ostatni. Inni zostali zabici albo przeniesieni do grupy mutantów w centrum miasta. Mutant zwany Trenem jest ich samozwańczym przywódcą. Nie wiem co zamierzają teraz zrobić, gdy zniknął Lorus. Tren wciąż chce zagarnąć wilcze sfory. Nie wiem, czy fae będą chciały się na nas zemścić, ale zamierzam ostrzec innych przed ich planami." "Tak, niektórym nie spodoba się bycie pionkiem." Inno patrzył jak pozostali odwracają się i odchodzą, nie mówiąc nic więcej. Widocznie mieli takie same cele. Inno zastanawiał się, czy zauważyli, że już rozumowali jak żołnierze. Blake poczekał, aż zniknęli z zasięgu wzroku, a potem ponownie przemówił. "Chodźmy, Inno." Inno podążył za mutantem. Otwierając drzwi znajomy zapach sprawił, że Inno zaskomlał ze szczęścia. Przebiegając obok mutanta, Inno rzucił się na nowo przybyłego. Z radosnym szczekaniem i skomleniem przystąpił do lizania leżącego pod nim mężczyzny. "Inno. Cholera, Inno. Zejdź ze mnie. Muszę sprawdzić, czy nic ci nie jest." "Jestem całkowicie pewien, że jest cały i zdrowy." Odparł inny głos. Inno rozpoznał głos Farra i posłał mężczyźnie zadowolony skowyt. Inne szczeknięcie sprawiło, że Inno odwrócił głowę. Rozpoznał Dakotę i posłał wilkowi przyjazne szczeknięcie. Wilk wykrzywił pysk z dezaprobatą. Innowi opadł ogon.

"Och, daj mu spokój, Dakota. Nie wiedział, jak bardzo bylem zrozpaczony."

***

Mikel pozwoliłby Innowi lizać się i szczekać na siebie do końca świata, gdyby to oznaczało, że jego ukochany był bezpieczny. "Dziecinko, wszystko dobrze?" "Och, na Matkę Księżyca, nic mu nie jest. Ja tylko odrobinę go znarkotyzowałem i zabrałem go tutaj, by nic się nie stało." "Kim ty jesteś?" "Blake. Ten, który uwolnił twojego partnera." "Właśnie przyznałeś, że go znarkotyzowałeś, wybacz że nie podskoczę i uwierzę w twoją wersję wydarzeń." Mikel rozejrzał się dookoła. "Co się stało z Jansem?" "Rozerwałem skurwysynowi szyję." Gniew Blake'a przywołał na twarzy Mikela uśmiech. Ogarnęło go poczucie ulgi. Nie chciał stanąć przed mężczyzną, którego kiedyś nazywał przyjacielem. "Dobrze." "Muszę porozmawiać z Anthonym. Ma u mnie dług po tym, jak mu pomogłem. To serum, które wysłałem z Innem było z ostatniej partii, a Lorus nie będzie tu robił więcej. To nie oznacza, że nie będzie już korzystał z formuły." Żądania mutanta nie były nierozsądne, ale Mikel nie miał takiej władzy, by się na cokolwiek zgadzać. Wampir zwrócił się do pozostałych zmiennych. "Farro?" Farro przytaknął. "Zadzwonię i każę przeszukać to miejsce. Znajdziemy wszystko, co

pomoże nam lepiej rozpoznać formułę. Może znajdziemy coś, co uleczy Dare'a." "Dare'a?" "Mamy tygrysa, który przy kontakcie z serum stał się niewidomy." "Aha. Przed mutacją byłem mikrobiologiem. Mogę spojrzeć na niego jeśli chcecie." Farro wzruszył ramionami. "Jeśli jego partner na to pozwoli." "Jak na sforę z większością gejów, macie spory odsetek sparowanych członków." Powiedział zaskoczony Blake. "Owszem, mamy." Farro nie powiedział nic więcej i Mikel musiał ukryć swój uśmiech. Z tego co wiedział, nikt w sforze nie dyskutował o wysokiej ilości par. W społeczeństwie, gdzie średni procent par był równy dwóm procentom, sfora Moon miała imponujący rekord. Pojawił się Jager. Czekał w limuzynie, aż wszystko się wyjaśni. Farro chciał, by ktoś był w razie czego na zewnątrz. "Kim jesteś?" Chropowaty głos Blake'a stał się głębszy. "Jestem Jager." Rozejrzał się i na jego twarzy pojawił się uśmiech, kiedy zobaczył Inna. "Jesteś cały." Mikel uśmiechnął się kiedy jego partner podszedł do Jagera, podskoczył, ułożył łapy na jego ramionach i polizał jego policzek. "Eeej, futrzasta kuleczko." Powiedział śmiejąc się Jager. Mikel wstał z ziemi i dołączył do nich. "Chodź, partnerze. Idziemy do domu. Wilki dadzą sobie tu radę. Podrzucić cię do domu, Jag?"

Jager spojrzał na Farra. "Nie, zostanę i upewnię się, że nic tu nie zostało." "W porządku." Mikel wiedział, że błyszcząca powierzchowność Jagera kryła pełne współczucia serce. "Zadzwoń, to wyślę po ciebie samochód." Jager przytaknął. "Dobra." Mikel odszedł, jego wilk truchtał przy jego nogach.

Epilog Dare wybudził się ze śmiertelnego snu. "Steven!" "Co! Co kochanie?" Ciepłe ramiona Stevena owinęły się wokół Dare'a, uspokajając jego walące serce. "Musimy dostać się do Kylena i bliźniaków. Anthony ma kłopoty." "Skąd wiesz?" "Ojciec Anthony'ego mi powiedział. Odkąd Gallien mnie opętał, wchodzi i wychodzi z mojej głowy. Miałem właśnie sen o tym jak Anthony siedzi na tronie fae tuż obok Króla Linnela." Steven prychnął. "Skarbie, Anthony nigdy nie stałby się współwładcą fae. Co by się stało z Silverem?" Dare nie potrafił zaprzeczyć logice swojego partnera. "A co jeśli właśnie z powodu Silvera Anthony jest na tronie? Jak łatwiej kontrolować potężnego mężczyznę, gdy się kontroluje tego, którego on kocha ponad wszystkimi?" "Kurwa." Steven zsunął się z łóżka. "Jestem już zmęczony całym tym gównem. Jesteśmy

uderzani ze wszystkich stron. Fae, mutanty i bierność innych sfor, nie mamy znikąd wsparcia. A teraz nasze Alfy nas potrzebują, a my nie możemy zrobić nic innego, tylko siedzieć na dupie i czekać." Dare potrząsnął głową, marząc desperacko, by zobaczyć wyraz twarzy partnera. "Musimy dostać się do naszych fae, bo tylko oni mogą nas przenieść na drugą stronę." "Nas, czyli kogo? Bo nie ma nawet mowy, bym pozwolić ci wziąć w tym udział." "A kto przekaże ci co mówi Gallien skoro to ja jestem jedyną osobą, która może z nim rozmawiać?" "Porozmawiamy z panią Carrow" Ton Stevena miał w sobie nutkę, którą Dare rozpoznał jako jego nieustępliwy głos. "Ona nie może z nim rozmawiać. Nie są partnerami. Nie mogą porozumiewać się telepatycznie, w innym przypadku raczej kontaktowałby się z nią, a nie z mężczyzną, którego ledwie zna." Ciało Stevena opadło z powrotem na łóżko. Dare wygrał tę rundę. "A co zrobisz, gdy tam się dostaniemy. Nie mogę mieć cię w środku walki." "Zmienię się do mojej tygrysiej formy. Nie wiedzą, że jestem ślepy i mogę iść za twoim zapachem. Będę trzymał się z dala gdy usłyszę bitwę. Wyczuwam krew lepiej jako tygrys, niż jako człowiek." Steven westchnął. "Dobra. Zwołam spotkanie, by zastanowić się, kto powinien iść z nami oprócz trzech fae. Czy Gallien dał jakieś wskazówki?" Dare potrząsnął głową. "To była cała wizja." Śmieszne, że jedynym miejscem, gdzie widział co się działo była jego głowa. "Wiedziałem, że nie powinni iść sami." Warknął nisko Steven. "Ale nie, super półbóg i jego Alfa w dupie mieli nasze słowa."

"Uspokój się, Steven. Denerwowanie się niczego nie rozwiąże. Zwołajmy spotkanie i utwórzmy jakiś plan." Dare zamruczał, gdy palce jego partnera wsunęły się w jego włosy, a miękkie wargi ogrzały jego ciało. "Przykro mi, że Mikel nie mógł cię wyleczyć." Smutek w głosie Stevena prawie go zgubił. Dare pogładził policzek Stevena. "Mi też. Ale może zamiast szukania mało znanych sposobów leczenia skupimy się na fakcie, że mogę nigdy nie odzyskać wzroku." Za jego stwierdzeniem podążył pocałunek. "Nie mam problemu z dostarczeniem ci laski albo wszystko widzącego króliczka tak długo jak wiesz, że nigdy nie przestanę szukać lekarstwa." "Króliczka?" "Będziesz miał za czym gonić, gdy zaczniesz się nudzić." Dare zaśmiał się. "Biedny z niego przewodnik." "Może." Steven musnął razem ich nosy. "Chodź, pójdziemy pod prysznic, a potem zaczniemy dzwonić." "Zgoda."

Prolog Anthony Carrow wpatrywał się w Króla Linnela spod przymrużonych powiek. Palce świerzbiły go z chęci spalenia tyłka króla błyskawicą. Niestety to nie uratowałoby jego partnera, jedynego powodu, dla którego został w tym zapomnianym przez bogów i boginie królestwie. Linnel wiedział jak otworzyć klatkę Silvera, a jeśli Anthony będzie próbował majstrować przy zamku, zaklęcie na nie nałożone zabije Alfę. Jedynym sposobem na uwolnienie jego partnera będzie śmierć króla i Anthony z każdym dniem uważał to za większą pokusę. Anthony rozejrzał się po dworzanach, usiłując wybadać kto będzie najlepszym królem. Linnel w końcu poślizgnie się tak, że nawet żałosne, błagające miny jego ludu nie będą w stanie ochronić go przed gniewem Anthony'ego. Anthony i Silver przybyli odnaleźć jego ojca i zamiast tego wpadli w pułapkę króla. Dawno już nie czuł się tak bardzo bezradny. Musiał skupić się na zachowaniu spokoju i nie zabiciu drania, który trzymał go jako zakładnika. Wkrótce na ratunek przybędzie sfora Silvera, a kiedy już tu będą, zniszczy tego bydlaka. Kiedy Król Linnel odwrócił się, by na niego spojrzeć, Anthony zadbał, by jego myśli odbijały się w jego uśmiechu. Król upuścił swój kielich.

Rozdział 1 "Postanowiłem przenieść sforę na nasze terytoria na północy. Może przyjmie cię Sfora Moon, skoro tak bardzo się z nimi przyjaźnisz." Madros Knoll, Alfa Jagera Knolla uśmiechnął się szyderczo, jego mina bardziej, niż słowa wyrażała co myśli o Sforze Moon i przy okazji o Jagerze.

Jager przez długą chwilę wpatrywał się w swojego Alfę i próbował zrozumieć co mężczyzna powiedział. Kiedy do gry weszła inna rzeczywistość? Przybył na zawołanie Alfy tylko po to, by zostać wyrzuconym jak zużyta chusteczka. Takie wyrzucenie było ogólnie rzecz biorąc złamaniem prawa sfory. Co on do cholery zrobił? "Wyrzucasz mnie? Co takiego niby zrobiłem?" Czuł ból w piersi. Ból odrzucenia był dla niego jak policzek. Madros, jego Alfa jeszcze parę minut temu, rozejrzał się ze skrępowaniem go pomieszczeniu, jakby miał nadzieję, że pająki uratują go od tej rozmowy. "Pomyśleliśmy, że lepiej ci będzie gdzie indziej." Zapłonęła w nim złość. Może nie był Alfą, ale nie był też zbędnym balastem. "Wpłacałem dziesięcinę!" Cholera, mając tylu bezrobotnych, z pieniędzy, które zarabiał na modelingu dawał więcej niż powinien. Wszyscy w sforze dokładali się do grupowych funduszy, by można było zaspokoić potrzeby sfory, opłacać edukację, pozwolić sobie na utrzymanie domu i czasami kiedy czasy były ciężkie, mieć na jedzenie. "O to właśnie chodzi, Jager. Przenosimy się na wieś. Jeśli nie będziesz chciał nas więcej dofinansowywać, to na wsi nie będzie miejsca dla miastowego wilka." Alfa urwał, jakby stracił pewność siebie do kontynuowania wciskania Jagerowi tego kitu. Wypełniająca go furia została szybko zastąpiona ściskającą żołądek rozpaczą. Jager zawsze podejrzewał, że sfora potrzebuje go tylko dla pieniędzy, ale w głębi duszy miał nadzieję, że przynajmniej zależało im na jednym ze swoich. Błysk zimna w oczach Alfy powiedział mu, że popełnił błąd. Nie było w nich akceptacji, jedynie chłodna kalkulacja. Uważali, że zanim odejdzie, da im jeszcze ostatnie pieniądze. Mylili się. Jager błysnął kłami, ukazując swój brak szacunku dla wyższego rangą wilka.

"Mam nadzieję, że podoba ci się, że Paul pieprzy Bunyana, bo ja stąd odchodzę." Jak na komendę drzwi biura otworzyły się i weszły dwie bety sfory. Najwyraźniej podsłuchiwali całą rozmowę, bo również nie spojrzeli Jagowi w oczy. "Nie kłopoczcie się z wyrzuceniem mnie. I tak nie chcę być częścią tej żałosnej imitacji sfory!" Odepchnął ich ze złością i odszedł. Żaden nawet nie próbował go zatrzymać czy nawet ukarać za nierespektowanie ich Alfy. Ani też za nim nie zawołali. Z bolącym sercem i duszą, Jager opuścił budynek. Nigdy się nim nie przejmowali. Po trzech latach harówki na wybiegu i pocenia się pod lampami fotograficznymi by zapewnić sforze byt, oni wyrzucili go jak wczorajszą gazetę. Opuścił terytorium sfory, wyjął telefon i wybrał numer siostry. "Hej, Jag." Po drugiej stronie dobiegł go słodki, pełny życia głos Delilah. "Wyrzucili mnie." Powiedział szybko i gorzko Jag. "Kto ci to zrobił?" głos Delilah stwardniał. "Madros powiedział, że wracają na łono natury i nie chcą mnie ze sobą zabrać." Szedł ciemnymi ulicami przełykając łzy. W tamtej chwili marzył by ktoś go zaatakował. Złamanie bandycie karku miło zakończyłoby jego dzień. "Zabiję skurwysyna. Wiedziałam, że nie jest dobrze, ale zawsze mówiłeś, że chcesz należeć do sfory. W zeszłym tygodniu, kiedy byłeś poza miastem, Madros ogłosił, że jadą na wzgórza, ale myślałam, że chodzi o jakieś ćwiczenia integracyjne dla sfory. Powinnam rozerwać mu gardło i zostawić go na kojotom na pożarcie."16 "Del, dobrze wiesz, że nie masz tego na myśli." Powiedział Jager. "Poza tym gdybyś go 16 No już nie mogłaś powiedzieć "Wilkom na pożarcie?" a nie, sorry :D

zabiła, sfora by się z tobą policzyła i nie mogłabyś opiekować się Sammym." "To prawda." W głosie Del słychać było uczucie. Uwielbiała syna Farra Moon. Od jakiegoś czasu się nim opiekowała i bardzo polubiła Sammy'ego i jego ojców. "Cieszę się tylko, że nie dałem Madrosowi dostępu do moich kont bankowych. Ten drań wyssałby mnie do sucha." "A to dlatego, że jesteś mądry i ich nie potrzebujesz. Pogadaj z Anthonym i Silverem. Pomogą ci. Są ci sporo winni za wsparcie jakie im okazujesz." Jager uśmiechnął się słysząc w głosie siostry ton nieomylności. "Nic mi nie są winni, ale i tak z nimi pogadam. Chcesz, żebym wspomniał o tobie?" Nie zamierzał naciskać na siostrę, by porzuciła swoją sforę, a przynajmniej nie dlatego, że jego wyrzucono. "Oczywiście." Warknęła Del. "Bo jeśli wrócę do sfory Madrosa, to tylko po to by urwać mu ten głupi łeb i wsadzić mu go w dupę." Jager roześmiał się. Na jedną, krótką i wspaniałą chwilę w jego głowie pojawił się obraz jego drobnej siostry atakującej wilka Alfę, po czym zniknął jak sen. Jeszcze parę minut temu uważał, że przez jakiś czas nie poczuje się lepiej, ale wystarczyło kilka minut rozmowy z siostrą i świat wrócił do normy. "Dzięki, siostra. Czuję się już lepiej." Rozłączył się po zapewnieniu jej, że oddzwoni kiedy porozmawia ze Sforą Moon. Nie wiedział jak długo szedł, ale do chwili gdy uświadomił sobie, że dotarł na drugi koniec miasta na tereny sfory Moon, czuł już ból stóp w swoich butach z włoskiej skóry. Stanął przed znajomymi drzwiami. Klub Silvera. Idealnie. W razie czego mógł potańczyć, napić się i może zaliczyć jakieś przyjacielskie pieprzenie, zanim będzie musiał zmierzyć się z następnym dniem. Mógł się założyć, że reszta sfory od dawna znała plany Madrosa. To tylko udowodniło, że tak naprawdę nigdy nie był częścią tej watahy. Zastanawiał się co by zrobili, gdyby zgodził się z nimi pójść.

Niech idą do diabła. Miał nadzieję, że na łonie natury zaatakują ich wściekłe kleszcze i plaga much. "Hej, wszystko w porządku, Jag?" Jager uniósł wzrok i napotkał zaniepokojone spojrzenie Farro. Widząc na jego twarzy współczucie, prawie wybuchł płaczem. Cholera, kiedyś miał nadzieję że Farro będzie jego partnerem, ale teraz wilk miał swojego ukochanego fae, który uważał, że świat nie będzie się obracał, bez pomocy Farra. Jager zmusił się do uśmiechu. "Moja sfora opuszcza miasto i postanowili, że nie będę pasował do ich nowego stylu życia." Powiedzenie tego wywoływało ból, ale nie zamierzał ukrywać prawdy. Nie chcieli go. "Że co?!" Złość za krzywdę uczynioną Jagerowi płonęła w oczach Farra bardziej, niż płomień ogniska. Słowa przyjaciela przerywało niskie warczenie. "Pójdę powiedzieć twojemu Alfie, że jest dupkiem, a potem go zajebię." Jager uśmiechnął się, podniesiony na duchu z powodu reakcji Farra. "Nie sądzę, by zabicie Alfy w czymś pomogło." Wzruszył ramionami. "Chyba po prostu do siebie nie pasowaliśmy, to wszystko." Po rozmowie z siostrą i ze swoim przyjacielem, odrzucenie nie wydawało się już taką straszną rzeczą. Wciąż bolało, ale ostre kłucie bólu jakby zmalało z każdą odrobiną wsparcia od ludzi, którzy naprawdę się nim przejmowali. Farro zmarszczył brwi. "Pasowałeś im gdy mogli ciągnęli od ciebie kasę jak od taniej dziwki." Jager kiwnął głową. Nie mógł się spierać z oczywistą prawdą. "Podejrzewam, że postanowili wrócić na wieś kiedy odmówiłem oddania im wszystkiego co mam." Teraz kiedy pomyślał o wszystkich finansowych dyskusjach, jakie przeprowadzał w przeszłości z Madrosem, nabrały one mrocznego podtekstu. Na szczęście nie dał Alfie dostępu do swojego konta. Swoje pieniądze trzymał oddzielnie i chociaż wpłacał najwięcej, nigdy nie zaufał całkowicie Madrosowi i

reszcie sfory. Farro ścisnął go za ramię. "To chodź. Postawię ci drinka." "Nie jesteś na służbie?" Farro pokręcił głową. "Mam wolne, a Kylen nie spodziewa się mnie jeszcze przez godzinę. Zabrał Sammy'ego na jakiś film dla dzieci. Nie wiem nawet na jaki." Farro wzruszył ramionami. "Wszystkie mają mało prawdopodobne scenariusze i tyle hałasu i koloru ile tylko można wrzucić w jeden film." Jager roześmiał się. "Dzięki, stary, ale potrzebuję dzisiaj czegoś, co odwróci moją uwagę. Może znajdę kogoś na noc. Jakoś nie wydaje mi się, by Kylen 17 docenił aż tak emocjonalne wsparcie." "Zapewne nie. Udanego wieczoru. Zadzwoń, jeśli będziesz chciał pogadać." Współczujący uśmiech Farra powiedział Jagerowi, że jego przyjaciel się nie obraził. Gdyby potrzebował ramienia do wypłakania, Farro by mu je zapewnił. W przeciwieństwie do kłamliwej sfory Jagera, Farro i wielu ze Sfory Moon byli prawdziwymi przyjaciółmi. Może posłucha się rady byłego Alfy i wystąpi do Silvera z wnioskiem o członkostwo. *** Ryder Snow wziął kolejny łyk piwa. Musiał skontaktować się z bratem, zobaczyć na żywo swojego ostatniego krewnego. Jak dotąd śledztwo kończyło się fiaskiem. Nikt nic mu nie powiedział, oprócz tego, że Dare zazwyczaj pracował jako barman w klubie, ale twierdzili, że nie wiedzą, kiedy wróci. Ryder nie widział swojego młodszego braciszka od pięciu lat, czyli od dnia kiedy Dare wyjechał by zobaczyć świat. Przez trzy tygodnie krążył po mieście, mając nadzieję na jakąkolwiek wskazówkę o Darze. Dostanie się do klubu Sfory Moon zajęło mu pierwsze dwa tygodnie i mnóstwo pieniędzy za 17 Papa Ky – do dzisiaj się z tego śmieję :D

członkostwo. Nie żeby nie było go na to stać, ale cholera, Ryder miał nadzieję, że teraz już znajdzie brata. Musiał go odnaleźć i powiedzieć mu, że ich rodzice nie żyją. Opłakiwanie zmarłych nie leżało w tygrysiej naturze; tygrysy nie miały świra na punkcie śmierci, ale Dare chciałby wiedzieć. Patrząc w lustro, Ryder szukał kogoś, kto będzie coś wiedział albo przynajmniej będzie skłonny powiedzieć mu gdzie do kurwy nędzy będzie mógł znaleźć brata. Słyszał mgliste plotki o obrażeniach i o tym, że jego brat sparował się z wilkiem. To i to mogło być pomyłką. Dlaczego ktoś chciałby wyliniałego kundla zamiast pięknego kota? Ryder usiłował ukrywać fakt, że woli tych drugich. Tygrysołaki były po prostu bardziej...wszystkim. Jego uwagę przyciągnęło pojawienie się w klubie jakiegoś napięcia. Patrząc w lustro, celem odnalezienia jego źródła, w płaskiej powierzchni zauważył odbicie mężczyzny. Chwila! Kto to jest? Wspaniały. Mężczyzna chodził jak zmienny, ale nie mógł być tygrysem, był za mały w swojej ludzkiej formie, by być jakimkolwiek wielkim kotem. Zdezorientowany, ale i ciekawy Ryder patrzył jak mężczyzna się zbliża, zadowolony, że ta dziwna, oszałamiająca istota zatrzymała się kilka kroków od niego. "Cześć, Jag." Powiedział barman. "Co ci podać?" "Butelkę Pilsnera." "Mam takie minibrowarki, które ludzie ostatnio lubią." Zaproponował barman. Jag kiwnął głową i w jego stronę szybko powędrowała zimna butelka.

"Daj mi znać, jeśli mógłbym coś jeszcze dla ciebie zrobić." Seksowny uśmiech barmana wskazywał, że Jag mógł prosić o wszystko, włącznie z nim. Ryder syknął, jego wewnętrzny kot był wściekły na uprzejmego barmana. Cholera, co się ze mną dzieje? W jego stronę zwróciły się oszałamiające błękitno-złote oczy. "Czy ty właśnie syknąłeś?" Ryder wziął łyk piwa. "No i?" Powiedział wyzywająco. Nie obchodziło go, że mężczyzna pachniał jak niebo. Szarpnął się do tyłu, kiedy uświadomił sobie, że nieświadomie pochyla się by jeszcze raz się zaciągnąć. Brak strachu w oczach Jaga był najseksowniejszą rzeczą, jaką Ryder kiedykolwiek widział. Zazwyczaj jego rozmiary przerażały innych ludzi. Jag posłał mu powolny uśmiech. "Nie często wpadam na kotołaki. Jedynym innym kotem jakiego znam jest Dare." Pełne usta Jaga opadły w kącikach, a na jego twarzy pojawił się smutek. To samo działo się za każdym razem, gdy któryś z tych skurwysynów wspominał jego brata. Wilki zamknęły swoje szeregi wokół brata Rydera, a ponieważ Dare nie wspomniał o Ryderze, żaden nie chciał powiedzieć mu co się stało. Urok jego brata najwyraźniej działał. Dare odznaczał się w rodzinie osobowością, podczas gdy Ryder otrzymał silną wolę. Tam gdzie Ryder brał wszystko na sposób prawdziwego Alfy, Dare otrzymywał wszystko co chciał swoim szerokim uśmiechem i wielkim, pieprzonym sercem. Kiedy Ryder powie mu, że ich rodzice nie żyją, Dare się załamie, choć od jakiegoś czasu nie rozmawiali ze sobą. Tygrysy nie musiały się do siebie tulić jak szczeniaki w sforach by się kochać. "Co u Dare'a?" Zapytał Ryder. Zmienny natychmiast się spiął, a w jego pięknych oczach pojawiła się ostrożność. "W porządku." "Przecież nie jest w jakiś pieprzonych tajnych służbach!" Ryknął Ryder, tracąc już

cierpliwość. Łapiąc Jaga za koszulę, Ryder wstał i podniósł mężczyznę dobre pięć cali nad ziemię, aż patrzyli sobie w oczy. "A teraz powiedz mi co do cholery dzieje się z moim bratem, inaczej przestawię ci tę śliczną buźkę." Ku zaskoczeniu Rydera, mężczyzna spokojnie zawisł w jego uścisku. Wziął łyk piwa i spojrzał Ryderowi w oczy jak gdyby nigdy nic. Fiut Rydera z połowy-zainteresowanego w mgnieniu oka stał się twardy jak skała. "Dare nie wspominał nigdy, że ma brata." Powiedział wyzywająco Jag. "To nie oznacza, że nie istnieję!" Ryknął Ryder. "Postaw mnie." Twardy ton w jego głosie nakazywał uległość. Ryder postawił Jaga na ziemi, zanim uświadomił sobie, że to robi. Jag od niechcenia wygładził dłonią koszulę. "Skąd mam wiedzieć, że naprawdę jesteś bratem Dare'a?" "Sam powiedziałeś. Ilu znasz tygrysołaków?" "Najwyraźniej niewielu." Odparł Jag unosząc jedną brew. Ryder uśmiechnął się słysząc suchy ton Jaga. "Wybacz. Próbowałem dowiedzieć się czegoś o bracie. Nasi rodzice nie żyją, a zostawili nam trochę pieniędzy. Chcę się upewnić, że Dare dostanie swoje." Dare zasługiwał na połowę i Ryder upewni się, że ją dostanie. "Hej, Jager." Ślicznego wilka objął wysoki mężczyzna w designerskich ciuchach i z seksownym uśmiechem. "Przyszedłeś na drinka czy szukasz towarzystwa? Jestem wolny do jutra, jeśli chcesz do mnie iść." Z tym facetem nic nie było nie tak. Cholera, Ryder lubił pieprzyć wysokich facetów ze szczupłymi mięśniami, ale to nie powstrzymało go przed chwyceniem skurwysyna i rzuceniem go

ponad tłumem. Wilk dalej wpatrywał się w niego z tą samą niewzruszoną miną. "Jest jakiś szczególny powód, dla którego rzuciłeś Melem jak piłką futbolową?" Kot Rydera ryknął z niechęci do tej szczupłej piłki, która chciała poderwać jego ślicznego wilka. Jego! Zamiast odpowiedzieć, Ryder wziął łyk swojego piwa. Zaskoczyło go uderzenie w ramię. "Czy ty mnie właśnie uderzyłeś?" Zaskoczony odstawił piwo. "Rzuciłeś facetem, z którym być może chciałem spędzić noc!" Olśniewające oczy Jaga błyszczały z irytacji, pierwsza oznaka zdenerwowania na spokojnej twarzy mężczyzny. Wewnętrzny tygrys Rydera warknął, walcząc o to by wyskoczyć i poinformować tego wilka do kogo należał. Wysunęły mu się kły. Z warknięciem chwycił Jaga i przerzucił go sobie przez prawe ramię. Ignorując warknięcie Jagera, Ryder przeszedł przez tłum, ale zatrzymał się kiedy stanął mu na drodze inny zmienny. "Wszystko w porządku, Jag?" Zapytał mężczyzna jakby Ryder w ogóle nie istniał. Jego szacunek dla wilków wzrósł. Ta grupa nie wydawała się ani trochę przerażona Ryderem. Większość zmiennych uciekłaby przed większym drapieżnikiem. Gdyby byli w swoich zwierzęcych formach, Ryder poćwiartowałby stojącego przed nim wilkołaka. "Zapytaj go o imię." Burknął Jag. Nieznajomy posłał Ryderowi chłodne spojrzenie. "Jak się nazywasz?" Zapytał. "Ryder, a ty?" Nie chciał obrazić wilka.

Wilki mogły się połączyć i chcieć się go pozbyć, jeśli pomyślą, że chce zabrać jednego z nich wbrew jego woli. "Thomas." Wzrok zmiennego oceniał Rydera jakby mierzył jego wartość. Prawie powstrzymał się od warknięcia. "No cóż Thomas, zabieram Jaga ze sobą do domu. Masz z tym problem?" Powiedział spokojnie, niewyzywająco. "Mam z tym problem?" Zapytał Thomas wiszącego wilka. "Nie, nic mi nie jest." Odparł Jag, jakby siedzieli przy kawce, a jeden z nich nie wisiał na ramieniu obcego. Ku zaskoczeniu Rydera, Thomas odsunął się i pokazał ochroniarzowi, by otworzył drzwi. Tłum rozszedł się i Ryder przeszedł przez resztę klubu bez żadnych przystanków. Na zewnątrz otrzymał od Jaga niewielkie warknięcie. Ryder uderzył młodszego mężczyznę w tyłek. "Cicho. Żadnego warczenia, ani gryzienia dłoni mężczyzny, który będzie cię pieprzył." "Dlaczego myślisz, że pozwolę ci się zbliżyć do mojego tyłka?" Warknął Jag. "Nie pozwoliłeś swojemu przyjacielowi mnie zatrzymać." Ryder wziął głęboki wdech, wdychając niesamowity zapach wilkołaka. "A pachniesz jak mężczyzna gotowy na trochę akcji." "Akcji? Naprawdę to powiedziałeś?" W głosie Jaga było zaskoczenie. Ryder chwycił Jaga i opuścił go po swoim ciele, upewniając się, że dotyka go każda część tego seksownego mężczyzny. Obejmując zmiennego ramionami, przyciągnął Jagera tak blisko, że między nimi nie mogło przedostać się nawet powietrze. Unosząc podbródek Jagera, wpił się w jego usta. W ciele Rydera rozszalała burza, jego wewnętrzny tygrys zamruczał z przyjemności. Pragnienie by rozkoszować się mężczyzną w jego ramionach wzrosło, jego palce świerzbiły z potrzeby zerwania z Jaga ubrań. "Zamierzasz dalej się spierać czy pozwolisz mi cię pieprzyć?" Zapytał Ryder.

"Spierać?" W głosie Jaga było więcej pytania, niż pewności. Ryder poświęcił jego stwierdzeniu tyle uwagi, na ile zasługiwało. Zero. Ponownie pocałował Jagera. Nigdy wcześniej tak bardzo na nikogo nie reagował. Koty często były biseksualne, ale Ryder nigdy nie miał kobiety, ani mężczyzny, który pociągałby go tak jak ten seksowny wilk. Rozdzieliło ich gwizdanie i krzyknięte "znajdźcie sobie pokój". Ryder błysnął w stronę mówiącego kłami, aż mężczyzna zbladł i popędził do klubu. Powinien wyrwać skurwielowi ręce i go nimi najebać. Ryder zaczął się uspokajać. Zajęło mu chwilę uświadomienie sobie, że Jag gładzi go kojąco po piersi. Ten dotyk rozgrzał go aż do samych palców. "Chodź, mój hotel jest tylko kilka mil stąd." *** Jager prawie wbił pięty w ziemię, by powstrzymać tygrysołaka od ciągnięcia go, ale w sumie po co się kłopotał? I tak nie miał gdzie iść. Nie miał partnera, a powrót do jego mieszkania absolutnie go nie pociągał. Poszedł do klubu by znaleźć kogoś dla seksu i znalazł. Sposób, w jaki ten tygrys go trzymał wywoływał ciarki na plecach Jagera. Mając metr osiemdziesiąt pięć rzadko znajdywał większego od siebie mężczyznę. Ryder musiał wyczuć wahanie Jagera, bo zatrzymał się. "Jakiś problem?" Jager odbył chwilową debatę ze swoim wewnętrznym wilkiem i żaden z nich nie widział żadnego problemu. Mimo wszystko między nimi było tyle iskrzenia, że mogli zasilić w prąd małe miasteczko. "Nie. Absolutnie." Powiedział Jager. "Dobrze." Warknął Ryder.

Głębokie dudnienie w głosie Rydera podekscytowało wilka Jaga. Bestia chciała się wydostać i pobawić z tym wielkim kotem, ale ludzka strona Jagera miała całkowicie inne plany. "Chcesz iść po swój samochód?" Jager pokręcił głową. "Nie, przyszedłem tu pieszo." "Mieszkasz blisko?" "Nie do końca." Jager mieszkał po drugiej stronie miasta. Jego spacer przywiał go kilka mil od domu, ale nie chciał rozmawiać ze swoją jednonocną przygodą o traumie dzisiejszego dnia. Odpychając na bok wspomnienia spotkania ze swoim Alfą, Jager skupił się na stojącym przed nim mężczyźnie. "Możemy już iść?" Ryder posłał mu zaciekawione spojrzenie, po czym wzruszył ramionami. "Okej." Podeszli do ogromnego pickupa z wypisanym na boku Two Cat Construction. "Masz partnera?" "Nie." Głos Rydera wskazywał, że też nie chciał rozmawiać. Tak było sprawiedliwie. Obaj mieli sprawy, o których nie chcieli rozmawiać. Nie byłoby sprawiedliwie naciskać Rydera, kiedy Jager również nie chciał gadać. Nie pozwolił Ryderowi się poderwać, by rozmawiać od serca. Potrzebował seksu – ostrej, zgrzytliwej fizycznej aktywności, by znikło wszystko, oprócz dotyku drugiej osoby. W drodze do hotelu Rydera nie odzywali się za wiele. Jager obserwował mężczyznę kątem oka i wziął głęboki wdech by odzyskać spokój. Dziwne. Ludzie rzadko wywoływali u niego nerwowość, ale nie mógł zaprzeczyć pulsującemu przez jego ciało podekscytowaniu na myśl o nagim Ryderze.

"Kurwa. Przestań!" Warknął Ryder. "Co mam przestać?" Jager przygryzł wargę. Jak mógł spieprzyć swoją jednonocną przygodę? Cholera, nic dzisiaj nie robił dobrze. Ryder wyciągnął dłoń i pogładził Jagera po głowie, jakby próbował uspokoić zwierzątko. "Pachniesz niesamowicie i nie wiem o czym myślisz, ale zwiększyło się twoje podniecenie, a ja nie potrafię tego już znieść." "Umm, przepraszam." Jager naprawdę nie wiedział co mógłby zrobić ze swoim zapachem. Ryder spojrzał na Jagera kątem oka. "Jestem dupkiem. Nigdy tak cholernie nikogo nie pragnąłem, a nie jesteś nawet tygrysem." "Czy to wymóg?" Zapytał chłodno Jager. Jego żołądek zacisnął się w oczekiwaniu na odpowiedź Rydera. Już raz został dziś odrzucony. "Nie, to nie jest wymóg. Ja po prostu zazwyczaj nie umawiam się z nie-kocimi zmiennymi. Nigdy wcześniej nie byłem zainteresowany wilkiem." "To może zawrócisz i odwieziesz mnie z powrotem do klubu." Jager westchnął i oparł się zagłówek. Jego gówniany dzień nie stał się ani trochę lepszy. Kabinę pickupa wypełnił niski warkot. "Nie ma nawet takiej opcji, żebyś wrócił do tego klubu i pozwolił komuś innemu zabrać cię do domu. Jesteś mój. Ja znalazłem cię pierwszy i to ja zabiorę cię do mojego hotelowego pokoju i będę cię pieprzył, aż będę jedynym mężczyzną, którego będziesz pamiętał. Jager wzruszył ramionami i odwrócił głowę, by Ryder nie widział jego uśmiechu. Ten warczący kot mógł okazać się idealnym rozwiązaniem jego gównianego dnia.

Rozdział 2 Ryder zaparkował pickupa na parkingu pospolitego hotelu. Ani taniego gdzie wynajmowano pokój na godzinę, ani też luksusowego. "Zatrzymałem się w pierwszym miejscu jakie znalazłem, kiedy przyjechałem do miasta." Powiedział Ryder. "Ach." Jager nie powie Ryderowi o tym, że jego mieszkanie jest tylko kilka mil dalej od motelu. Nie znał go wystarczająco. Ryder zgasił silnik i zanim Jager zdążył się ruszyć, tygrysołak wysiadł z ciężarówki, obszedł ją i otworzył Jagerowi drzwi. Jager uśmiechnął się na tę niespodziewaną rycerskość. "Nie chciałem dawać ci znowu czasu na zmianę zdania." Ryder chwycił Jagera za ramię i wyciągnął go z ciężarówki. Drzwi zatrzasnęły się z głuchym łoskotem. Śmiejąc się, Jager pozwolił Ryderowi zaciągnąć się przez parking i na zewnętrzne schody. Czekał z niecierpliwością przez pięć sekund, których tygrysołak potrzebował na otworzenie drzwi i wciągnięcie go do środka. "Jestem chętny, nie musisz mnie tarmosić." Zaprotestował Jager. "A co ty na to żeby cię stygrysowić?"18 Ryder uśmiechnął się szeroko, po czym skoczył. Jager wydał z siebie łagodne oomph kiedy z jego płuc uleciało powietrze. Ledwie miał chwilę na złapanie powietrza, bo jego usta zakryły gorące wargi Rydera. Temperatura ciała tygrysa była wyższa, niż jego, jego ochłodzona powietrzem skóra ogrzewała od kota. 18 Wiem, kompletnie bez sensu, ale jest prawie północ i nie potrafię wymyślić nic lepszego – ogólnie gra słów – Jager mówi "you don't have to manhandle me" na co Ryder odpowiada "How about tiger-handling you?"

Och, tak dobrze! Jager chwycił koszulę Rydera. Świat zaczął wokół niego wirować. Dźwięk rozrywanego pod jego palcami materiału nie oderwał go od jego celu bycia pożartym tak szybko jak to możliwe. Jager może nie był tak silny jak tygrys, ale nie był też i pierdołą. Jager warknął kiedy Ryder chwycił go za biodra i przyciągnął go do swojego ciała, aż ich fiuty zaczęły ocierać się o siebie przez dwie warstwy materiału. Oderwał się od jego ust by nabrać tlenu. "Ciało. Potrzebuję twojego ciała. Rozbierz się." Jego nagle sztywne palce zaplątały się w guzikach Rydera. Sfrustrowany zmienił dłonie w pazury i zerwał koszulę, która oddzielała go od jego celu. Ryder roześmiał się. "Dobrze, że wziąłem dodatkowe ciuchy." "Dobrze." Zgodził się Jager. Przygryzł prawy sutek Rydera, twardy kamyk błagał o jego uwagę. Jager szarpał ciało między swoimi zębami, zadowolony kiedy Ryder syknął. "Ja pierdolę." Jager uwolnił go z zębów. "Mam nadzieję. Wydaje mi się, że obiecałeś mi porządne pieprzenie." "Owszem." Głos Rydera wypełniła satysfakcja i Jager uśmiechnął się. Może i miał spieprzony dzień, ale miał widoki na udany wieczór. Pieprzenie będzie w to również zaangażowane, ale to dobrego rodzaju. Ryder szybko rozebrał Jagera i pozbył się reszty swoich ubrań. Jager przełknął wypełniającą jego usta ślinę na widok grubej erekcji Rydera. Jęcząc, osunął się na kolana. Położył dłonie na umięśnionych udach Rydera i zlizał wilgoć z zaczerwienionej główki. "Cholera." Ryder uderzył dłońmi o framugę drzwi. "Ssij, skarbie."

*** Ryder prawie doszedł, widząc jak ten piękny mężczyzna zajmuje się jego fiutem. Umiejętności Jaga wskazywały, że miał więcej, niż jedno małe doświadczenie. Wewnętrzny tygrys Rydera warknął na myśl o dotykającym kogoś innego Jagu, a co dopiero biorącym tego kogoś w usta. Wsunął palce we włosy Jaga. Nie chwytając, ani nie ciągnąc, a jedynie delektując się dotykiem, rozkoszując się doznaniem gładkich kosmyków, o które zapewne dbali profesjonaliści. Jag wyglądał na kosztownego. Nie jak wysoko opłacana dziwka, ale jak ktoś, o kogo dbali inni. Ryder się tym nie przejmował, tak długo jak Jager nie miał jakiegoś podstarzałego sponsora. Kiedy Jager rozluźnił szczękę, by wziąć go głębiej, zaczął się zastanawiać czy Jager nie jest bardziej zmiennym wężem, niż wilkiem. Niechętnie odsunął się od Jaga. Zadrżał na widok błyszczących warg Jagera i powstrzymał jęk. "Jesteś w tym naprawdę świetny, ale nie chcę dojść, dopóki nie będę w twoim tyłku aż po jądra." Jag kiwnął głową. Wstał i podszedł do łóżka, jego erekcja stała prosto tuż przy jego brzuchu. Ryder wspiął się na materac, podziwiając wspaniały tyłek Jaga. Cholera, nieskazitelne piękno tego mężczyzny sprawiało, że chciał się na niego rzucić. Położywszy się na łóżku, wilkołak posłał Ryderowi uwodzicielski uśmiech. "Chodź do mnie." "Och, z całą pewnością zamierzam." Ryder nie chciał tego spieprzyć. Po raz pierwszy bardziej obchodziło go zaspokojenie kochanka, a nie siebie. Dołączywszy do Jaga na łóżku, Ryder przyciągnął go do siebie, aż splątały się ich ciała. Obejmując dłonią ich trzony, zaczął wolno nią po nich przesuwać. Jag zaczął się zwijać pod dotykiem Rydera. "Właśnie tam." Jęknął cicho, co prawie doprowadziło Rydera na skraj.

Jag złapał go wreszcie za nadgarstek. Ryder zamarł. "Co?" "Jeszcze trochę i dojdę." Wyznał Jag. Ryder uśmiechnął się szeroko. "To dobrze." Ścisnął razem ich erekcje. "Pamiętasz, chciałeś dojść we mnie." Przypomniał mu między jękami Jag. Ryder niechętne go puścił. Normalnie facetów pieprzył od tyłu, bo nie potrzebował, a zazwyczaj nie chciał, więzi twarz-do-twarzy przy szybkim seksie. Ale postanowił, że będzie patrzył na cudowną twarz Jaga, kiedy będzie w niego wchodził. Nie wiedział dlaczego, ale jego tygrysia połowa uważała Jagera za lepszego niż kocimiętkę i dwa razy bardziej uzależniającego. Z jego piersi wydobyło się niskie mruczenie. Co do kurwy? Jag uśmiechnął się z przyjemnością. "Czy ty właśnie zamruczałeś? Nie wiedziałem, że duże koty mruczą." "Nie mruczą." Powiedział Ryder. Z całą pewnością tego nie zrobił. Jego zażenowanie okazało się warte śmiechu Jaga. "Mój błąd." "Aha." Ryder pocałował Jaga, kończąc rozmowę. Desperacko potrzebował dotknąć i spróbować skóry Jaga. Jeśli nie pożre tego wilkołaka w ciągu następnych paru minut, to mógł znaleźć się w prawdziwym niebezpieczeństwie zmiany w swoją tygrysią formę. Nie stracił kontroli od liceum, gdzie przeraził w czasie meczu futbolu całą drużynę cheerleaderek. I chociaż Jag nie byłby zaskoczony zmianą Rydera, to zapewne nie spodobałby mu się pochylający nad nim ogromny tygrys.

Wargi Jaga smakowały trochę jak prejakulat z dodatkiem czegoś pikantnego i dzikiego. Ryder do teraz nie wiedział, że dzikość ma smak, ale rozpoznał go gdy zlizał go z ust kochanka. Jag może i wyglądał jak gładki, śliczny chłopczyk, ale smakował jak wszystko co dobre i podniecające na tym świecie. Ryder sięgnął do szafki nocnej tylko po to, by uświadomić sobie, że nie kupił lubrykantu. Przybył do miasta znaleźć brata, a nie uprawiać seks. "Kurwa." Przeklął Ryder. "Co jest?" Rozczochranego i pomiętego Jaga wciąż otaczała aura spokoju. Ryder bardzo chciał zedrzeć tę błyszczącą perfekcję i dobrać się do mężczyzny, który znajdował się pod nim. Ryder pokręcił głową, by pozbyć się rozkosznego pomysłu zmierzwienia i potargania Jaga. "Nie mam żadnego lubrykantu." "Kurwa." Przekleństwo na słodkich wargach Jaga wywołało śmiech Rydera. "Wychodzi na to, że dzisiaj musimy zadowolić się pocieraniem, a pieprzenie zostawić na inną noc. Będę w mieście przez jeszcze kilka dni, jeśli jesteś zainteresowany." Ryder starał się brzmieć nonszalancko. Ogólnie nie dbał czy ktoś chce widzieć się z nim ponownie. Zazwyczaj pieprzył i wychodził, zamiast przytulić się i zostać, ale Jag nie należał do jego zwyczajnych kochanków. Pomimo potrzeby Rydera by odkryć co stało się z jego bratem, prawie tak samo potrzebował leżącego pod nim mężczyzny. Po chwili Jager kiwnął głową. "Jasne. Do przyszłego tygodnia nie mam żadnych zleceń." "To dobrze. Do tego czasu będę zajmował ci czas." Ryder odepchnął myśl o tym, co zrobi kiedy będzie musiał wyjechać. Zostawienie kochanka nigdy wcześniej nie było problemem. Nie przewidywał, że teraz się nim stanie. Obejmując dłonią ich erekcje, kontynuował swoje wcześniejsze ruchy. Jag odrzucił głowę, obnażając długą linię gardła. Na widok wyeksponowanego ciała Jaga, tygrys Rydera prawie się uwolnił i ugryzł Jaga.

Jego usta wypełniła krew Jagera. Partner. Szept jego zwierzęcej połowy biorącej sobie tego zmiennego wywołał w Ryderze panikę. Drżąc na całym ciele, wysunął delikatnie kły i okrążył językiem małą rankę. "Lepiej nie zostaw mi znaku." Warknął Jager. "W przyszłym tygodniu mam sesję w kąpielówkach." Ryder chciał go oznaczyć jeszcze raz, kiedy wyobraził sobie napalonych mężczyzn i kobiety wpatrujących się w pół nagie ciało Jagera. "Do tej pory już zniknie." Obiecał. Oczywiście, chyba że są prawdziwymi partnerami, wtedy nie zniknie nigdy. Ryder zatrzymał tę możliwość dla siebie. Z całą pewnością nie chciał dzielić się z Jagem swoimi myślami, dopóki nie będzie pewny. Wilk miał płochliwą aurę, prawie jakby się spodziewał, że ktoś nadepnie na jego ogon. Ryder będzie musiał wykorzystać swoje zardzewiałe metod perswazji w kontaktach z Jagem. Zaciskając swój chwyt, pompował ich fiuty, aż Jag wyjęczał swoje spełnienie. Kiedy na jego skórę wytrysnęła wilgoć, Ryder podążył za swoim kochankiem. Powietrze wypełnił zmieszany zapach ich spermy i Ryder pocałował zaborczo Jaga. Uśmiechając się, wtarł płyn w skórę na brzuchu Jaga. Zżerała go potrzeba ponownego oznaczenia tego mężczyzny. Powstrzymał cisnący mu się na usta warkot. Na początku sparowany tygrys stawał się niezwykle zaborczy na punkcie swojego partnera. Ryder nigdy wcześniej nie czuł potrzeby oznaczenia kogokolwiek. Fakt, że ten wewnętrzny przymus uderzył go, kiedy był w łóżku z seksownym wilkołakiem wywołał u niego panikę. "Jesteś przepiękny." Wyszeptał, pochylając się i wtulając w szyję Jaga. Normalnie Ryder nie zwracał większej uwagi na wygląd mężczyzn. Tak długo jak miał uległego kochanka, nie przejmował się idealnymi włosami, śnieżnobiałymi zębami, czy niesamowitym ciałem. Jag miał to wszystko.

"Jestem modelem." Odparł Jag, ale w jego głosie było coś beznamiętnego. Ryder pocałował go w czoło. "Nie lubisz swojej pracy?" Nie miał pojęcia co jeszcze robią modele, oprócz tego, że ładnie wyglądają, ale sądząc po minie Jaga, nie przepadał za tym. Jag wzruszył ramionami. "Robiłem to by utrzymywać sforę. Wyrzucili mnie dzisiaj, bo nie chciałem dać im więcej pieniędzy." Wściekłość zalała Rydera jak stopiona lawa. Z rykiem zmienił się z mężczyzny w tygrysa. Ktoś skrzywdził jego partnera. Musieli zginąć. *** Jager zamarł. O cholera! Tygrys Rydera bił na głowę zwierzęta, które widział na kanałach przyrodniczych. Dare'a w swojej zwierzęcej formie widział tylko kilka razy, a Ryder z całą pewnością był wyższy od brata. "Wow, spory jesteś." Jager ostrożnie podrapał tygrysa za uszami. Zwierzę zamruczało z aprobatą. "O, lubisz to, co?" Ta noc zdecydowanie nabrała surrealizmu. Chociaż Jager spotykał się z wieloma zmiennymi, żaden nie zmienił się nigdy po seksie. Jasne, pojawiły się czasem kły i pazury, ale nie pełne zwierzę i nigdy tygrys. "Może powinienem trzymać się z wilkami." Wymamrotał. Pora pierwszy zrozumiał wahanie Stevena co do sparowania się z kimś poza swojego gatunku. Co Jager tak naprawdę wiedział o tygrysach? Nic. Jeśli postanowi zobaczyć się z Ryderem jeszcze raz, to będzie musiał poczytać kilka książek albo obejrzeć jakieś filmy przyrodnicze.

Ryder-tygrys warknął, obnażając kły w pokazie przerażającej agresji. Jager uświadomił sobie, że powiedział to głośno. "Um, tylko żartowałem." Jager przesunął się trochę w lewo, próbując odsunąć się od tej ogromnej bestii. Ryder był gorącym kąskiem, ale Jager nie pisał się na zaborczość. Miał więcej, niż jednego chłopaka, który chciał trzymać go na smyczy. Nigdy więcej. W przeciągu sekundy tygrys zmienił się z powrotem w człowieka. Ryder pokręcił głową, jakby próbował pozbyć się tygrysa z głowy. "Wybacz. Sama myśl, że ktoś cię wyrzucił przewołuje mojego tygrysa." "Naprawdę?" Jager nie wiedział jak na to zareagować. Chociaż miał wsparcie przyjaciół i rodziny, to nikt nie zmienił się z jego powodu. Ryder zmarszczył brwi. "Nie jesteś zły na swoją starą sforę?" Jager westchnął. "Byłem. Teraz jednak czuję się bardziej zraniony. Znam ludzi w Sforze Moon. Zapewne mnie przyjmą, ale nie chcę by to było z litości. Już i beze mnie mają wystarczająco dużo problemów." Ryder chwycił go a nadgarstki i przygniótł do łóżka. "Powiedz mi co się dzieje z moim bratem." Zażądał. Jager spojrzał w te same jak u Dare'a zielone jak morze oczy, ale Rydera były skupione, a nie zamglone. Przypomnienie o niewidzącym wzroku w oczach tamtego tygrysa łamało Jagowi serce. "Nie! Nie posyłaj mi tego spojrzenia. Wszyscy mają takie miny, kiedy wspominają o moim bracie. Chcę prawdy." "Nie mi to mówić." Zaprotestował Jager. Naprawdę chciał powiedzieć Ryderowi, ale to mogło zagrozić jego potencjalnemu miejscu w sforze. Ryder może i był bratem Dare'a, ale nie należał do Sfory Moon.

"Nie rób mi tego!" Warknął Ryder. "Muszę wiedzieć." Potrząsnął Jagerem jedynie ułamkiem swojej siły. Jager wiedział, że siła tygrysa bije na głowę jego. Ryder nie użył w pełni swojej siły, a nawet jego uścisk nie zostawi na nadgarstkach Jaga siniaków. "Zostało mi tylko moje słowo, a obiecałem zachować ich tajemnice dla siebie. Chociaż cię lubię, bez zgody Silvera nie mogę nic ci powiedzieć." Błagał niemo Rydera by go nie naciskał. Gdyby siostra Jagera miała jakiś problem, Jager nie wybaczyłby ukrywania przed nim informacji. "Zadzwoń do niego." Warknął Ryder. Jager pokręcił głową. "W tej chwili Silver jest poza miastem." Potrząsnął nadgarstkami w uchwycie Rydera. "Puść mnie. Chcę wziąć prysznic." Stało się dla niego oczywiste, że Ryder planował wykorzystać go jak wszyscy inni, ale zamiast chcieć jego pieniędzy, tygrysołak szukał informacji. Serce Jaga bolało z rozczarowania. Co za idealne zakończenie gównianego dnia. "Dołączę do ciebie. Możemy się umyć, a potem wrócimy do klubu i będziesz mógł zabrać mnie do kogoś kto powie mi, co tu się do cholery dzieje." Ryder błysnął kłami i Jager ledwie powstrzymał chęć, by go uderzyć. "W porządku!" Jager przedstawi Rydera Stevenowi i pozwoli partnerowi Dare'a od tej pory go przejąć. A potem Jager będzie mógł wrócić do domu i lizać rany aż do przyszłego tygodnia, kiedy to będzie musiał wrócić do pracy. Mimo wszystko i tak nie miał na co liczyć. Nie miał ani sfory, ani partnera, ani nikogo poza siostrą, kto by się o niego martwił, a ona była uosobieniem niezależności. Jager wziął najkrótszy prysznic na świcie. Stanął pod wodą jedynie na tyle by zmyć z siebie zapach Rydera, po czym zakręcił kurki. Podskoczył, kiedy Ryder chwycił go za ramię, gdy Jager wyszedł z łazienki.

"Nie chcę brzmieć jak jakaś dziewczyna, ale nie lubię jak moi kochankowie przychodzą i wybiegają." Powiedział Ryder. Zanim Jager zdążył coś powiedzieć, Ryder przyciągnął go do siebie i pocałunkami odsunął wszystkie myśli z jego głowy. Jager jęknął cicho, kiedy Ryder objął go za kark, by trzymać go nieruchomo. Uwielbiał być pokonywany przez silniejszych mężczyzn. Niestety z powodu bycia wilkołakiem niewielu było mężczyzn, którzy potrafili go przytrzymać i należycie go przelecieć. Jager stanął na palcach i Ryder uniósł go jeszcze wyżej jedną dłonią. Musiał polegać na podparciu tygrysołaka i ściany. Ryder zamruczał w usta Jagera. To doznanie przeszło prosto do jego fiuta i pobudziło go ponownie do życia. "Będziesz mój, mały wilczku. Muszę pogadać z bratem, ale nie zamierzam cię w międzyczasie stracić." Mały? Różnie można by nazwać Jagera, ale nie małym. Zaczął się zachwycać masywną postacią Rydera i musiał przyznać, ale tylko sobie, że tygrysołakowi może wydawać się mały. Jager pokręcił głową w zaprzeczeniu. "Nie należę do nikogo." Wielu facetów chciało go jako uwieszającą się im na ramieniu ślicznotkę, kiedy chcieli dobrze wyglądać, ale Jager odmawiał bycia wykorzystywanym w ten sposób. Nie ma się co dziwić, że dawno nie był na prawdziwej randce. Przyjaciele z dodatkowymi korzyściami tak naprawdę się nie liczyli. "Będziemy się o to spierać później. Muszę zobaczyć się z bratem." Jager kiwnął głową. "W porządku. Ubiorę się i do nich zadzwonię”. Miał nadzieję, że Dare będzie chciał porozmawiać z bratem. Ryder nie wydawał się typem, którzy dobrze przyjmuje słowo nie. Jager nie mógł jednak zawieść Sfory Moon, a jeśli to zrujnuje jego relacje z Ryderem, to niech tak będzie. Zaczęły mu drżeć dłonie, kiedy uświadomił sobie, że długie godziny podróży i pozowania pod gorącymi lampami zaskutkowały tym, że był bez sfory. Panika uderzyła w niego mocno i szybko. Minęło wiele lat od jego ostatniego ataku i Jager nie rozpoznał od razu symptomów. Bicie jego serca przyspieszyło i nie potrafił złapać oddechu, kiedy ciśnienie w jego piersi zaczęło rosnąć. Z trudem wciągał tlen do płuc. "Oddychaj, skarbie, oddychaj powoli. Już dobrze. Mam cię." Ryder objął Jagera całym

ciałem, dzieląc się swoim ciepłem. Głęboki głos tygrysołaka był dla jego uszu jak niskie brzęczenie. Na jego plecy wystąpił pot, a ciało walczyło z chęcią ucieczki. Po kilku minutach wolne bicie serca Rydera i ciepło jego ciała uspokoiły Jagera. Jego panika mijała jak odpływ. Na policzki Jagera wypłynął rumieniec wstydu. Może i miał ładną powierzchowność, ale ciężko na to pracował. Lata psychoterapii uczyniły jego ataki w miarę znośnymi, ale dzisiaj wydarzyło się zbyt wiele jak dla niego. Spróbował odepchnąć Rydera, ale mężczyzna mocno go trzymał. "Możesz mnie już puścić." Wymamrotał. Jager zaczął się wyrywać, ale za bardzo mu się nie udało. Westchnął. "Nic mi nie jest. Miałem po prostu ciężki dzień. Dawno nie miałem już ataku." Ryder odwrócił Jagera w swoich ramionach. Obejmując go za tył głowy, Ryder delikatnie pocałował Jaga w usta, a potem w czoło. Jager roztopił się pod jego dotykiem. "Ataki paniki nigdy nie są zabawne." Powiedział Ryder. "Skąd o nich wiesz?" Odparł Jager. Nie potrafił wyobrazić sobie, by ten pewny siebie mężczyzna był kiedykolwiek zaniepokojony. "W college'u znałem dziewczynę, która je miała. Czasami przynosiłem jej prace domowe po tym jak wykańczał ją jakiś szczególnie silny atak." Wyznał Ryder. "Jak sobie z nimi radziła?" Każdy miał na to swój własny sposób. Jager zazwyczaj uprawiał jogę i wykonywał ćwiczenia uspokajające, ale jego matka nie była w stanie opuścić domu. "Zabiła się." Surowość w oczach Rydera zasmuciła Jaga. "Przykro mi." Jager przytulił Rydera, choć wiedział, że jego współczucie nie ukoi bólu. Ryder pokręcił głową, jakby odpychać to wspomnienie. "Miała wiele problemów."

Jager kiwnął głową. "Mój to uraz z dzieciństwa. Moja matka cierpiała na agorafobię. 19 Moja siostra i ja mieliśmy ataki." "Przykro mi to słyszeć. Już dobrze?" Ryder dalej kreślił koła na plecach Jagera, w jakiś dziwny sposób go uspokajając. "Tak, przepraszam." Jager otarł czoło dłonią. "Idź pod prysznic, a ja ubiorę się i zadzwonię." Zadzwonił do Stevena. Po kilku minutach rozmowy, partner Dare'a zgodził się spotkać z Ryderem. Rozłączył się i kiedy Ryder wyszedł z łazienki, podzielił się z nim wieściami. "Dziękuję." Mina Rydera powiedziała Jagerowi, że tygrysołak naprawdę miał to na myśli. "Proszę bardzo." Pomimo tego co twierdził Ryder, Jager miał wrażenie, że jak tylko tygrysołak porozmawia z bratem, Jager nigdy więcej go nie zobaczy. Mimo wszystko na co Ryderowi słaby, dręczony atakami paniki wilk?

Rozdział 3 Dare wskoczył na kanapę, podążając za zapachem swojego partnera. Ciemność była dla niego zarówno pociechą jak i przekleństwem. Palce Stevena podrapały go za uchem, uderzając w idealny punkt i wywołując żenujące tupnięcie łapą. "Nigdy mi nie mówiłeś, że masz brata." Powiedział łagodnie Steven. Dare prychnął lekko. Nie chciał rozmawiać o Ryderze. Rozmowa oznaczała zmianę w ludzką formę. Jego zbyt wysoką, potykającą się o wszystko formę. Zastanawiał się co przywiało jego brata do miasta. Z tego co słyszał ostatnio, Ryder wstąpił do wojska. Tygrysy były świetnymi żołnierzami; silne, lojalne i z naturalnymi zdolnościami przywódczymi. Dare nigdy się nie zaciągnął, bo nie znosił za dobrze rozkazów.

19 Przeciwieńtwo klaustrofobii, lęk przed otwartymi przestrzeniami

Steven złośliwie pociągnął go za ucho. Uderzył lekko swojego partnera, dbając o to, by mieć schowane pazury. "Nie ignoruj mnie. Wiem, że chcesz popędzić do Krainy Fae, uratować Anthony'ego i Silvera, ale musimy mieć plan. Farro pracuje nad ściągnięciem Kylena, Viella i Viena, bo bez nich nigdy nie dostaniemy się na terytoria Fae. A chociaż bardzo nie chcę, żebyś poszedł, to jesteś jedynym, który ma łączność z ojcem Anthony'ego. Ten głupi drań nie może przestać ci truć." Dare otarł się policzkiem o brzuch Stevena, zostawiając na nim swój zapach. Partner. Gnębiła go chęć uratowania Silvera i Anthony'ego. Kiedy po raz pierwszy pojawił się w mieście, wilk Alfa był jedną z pierwszych osób skłonnych dać pracę tygrysołakowi. Chociaż może i tak zje ojca Anthony'ego; drań dźgał jego mózg i zostawiał mu okropne bóle głowy. Zastanawiał się czy Fae były zjadliwe. Dare napawał się miłością, którą Steven przesyłał mu przez ich wspólną więź. "Już dobrze, mój futrzasty partnerze, przejdziemy przez to." Dare nie wiedział jak Steven wyobraża sobie ich przyszłość, ale na razie nie widział nic pozytywnego. Co mógł robić ślepy tygrysołak poza byciem na utrzymaniu swojego partnera? Porozmawia z Anthonym kiedy go odzyskają. Partner Alfy miał talent do znajdowania pracy dla sfory. Nie miał wątpliwości, że Anthony coś wymyśli. Steven ponownie podrapał Dare'a za uszami. Tygrys wtulił się w dłoń swojego partnera. Nieważne co się działo miał Stevena nawet jeśli smutek jego partnera palił go jak niekończący się płomień. Przez furię Galliena i smutek Stevena, głowa i serce bolały Dare'a na przemian. Siedzieli w tej samej pozycji, dopóki Steven nie wysunął się spod Dare'a na dźwięk pukania do drzwi i ruszył, by je otworzyć. Dare warknął nisko kiedy jego głowa opadła z kolan Stevena. "Wybacz, leniwy kocie." Powiedział Steven. Drzwi otworzyły się, ale Dare nie słyszał cichej rozmowy.

Jego uwagę przyciągnęły ciężkie kroki i uniósł głowę czując znajomy zapach. Ryder. Nie widział swojego brata od kilku lat. Dlaczego przyjechał? Po telefonie Jaga Steven ostrzegł Dare'a, że pojawi się u nich Ryder, ale nie powiedział dlaczego brat Dare'a pojawił się w mieście. Jego nastrój poprawił kolejny zapach. Zeskakując z kanapy, poszedł powitać się ze znajomym wilkiem. Jager zawsze uśmiechał się do Dare'a i zostawiał nadzwyczaj hojne napiwki. "Witaj, tygrysie." Jager pociągnął go za ogon. Dare warknął żartobliwie, ale polizał dłoń Jagera, kiedy wilkołak podrapał go po głowie. "Ej, język w buzi." Zrugał Steven. Zazdrość w głosie partnera polepszyła nastrój Dare'a. Nie sądził, że Steven będzie miał jeszcze kiedyś powód, by być zaborczym. Mimo wszystko kto inny chciałby ślepego tygrysa? Pokręcił głową nad głupotą swojego partnera. "Co u ciebie, braciszku?" Głęboki głos Rydera zaskoczył Dare'a swoją bliskością. Nie słyszał jak jego brat podchodził. Dotyk na jego głowie dał znać Dare'owi, że jego brat musiał obok niego klęknąć. Dare wydał z siebie niski dźwięk powitania. "Jest niewidomy. Korzystaliśmy z pomocy kilku uzdrowicieli, ale bez powodzenia." Powiedział Steven. "Co jest przyczyną jego ślepoty?" "Uważaliśmy, że kontakt z serum, ale teraz nie jesteśmy już pewni." Wyznał Steven. "Czy twój partner dobrze się tobą opiekuje?" Zapytał brata Ryder.

Dare prychnął lekceważąco. Oczywiście, że Steven dobrze się nim opiekował. Za jakiego partnera uważał Stevena? "Jeśli zmienisz się w człowieka, będziemy mogli porozmawiać." Powiedział Ryder. Dare opadł i położył łeb na łapach. "Ostatnio nie lubi być człowiekiem. Stojąc na dwóch nogach ma chyba problemy z równowagą." Wyjaśnił Steven. "Może usiąść." Odparł Ryder. Dare podrapał się łapą po nosie. Może mógłby uciąć sobie drzemkę? Ryder prztyknął go w ucho. "Leniwy drań. Przestań być dzieckiem i zmień się." "Uważaj jak mówisz do mojego partnera. Może nie widzi, ale nie jest dzieckiem." Głos Stevena nabrał niskiego warczącego tonu. "Jest coś jeszcze nie tak, oprócz twojej ślepoty?" Zapytał Ryder, ignorując ostrzeżenie Stevena. Dare pozostał w tygrysiej formie i pozwolił odpowiedzieć swojemu partnerowi. "Nic, co byliśmy w stanie odkryć. Depresja, ślepota i jest w telepatycznej łączności z ojcem Anthony'ego." "Kto to jest Anthony i dlaczego jego ojciec dręczy Dare'a?" Zapytał Ryder. Steven westchnął. "Usiądź. Opowiem ci co wiemy." Siadając obok Dare'a, Steven opowiedział Ryderowi o wydarzeniach prowadzących do ślepoty Dare'a.

"To największy stek bzdur jakie w życiu słyszałem." Powiedział Ryder. "Oczekujesz, że uwierzę, że twoją sforę prowadzi jakiś super Alfa i półbóg, którzy teraz są więźniami sfery Fae? A oprócz tego zamierzacie zabrać tam mojego niewidomego brata, bo ma jakąś psychiczną łączność z kolejnym półbogiem." "Tak." Twardy głos Stevena oznaczał, że nie ustąpi. Cały ten scenariusz brzmiał idiotycznie. Dare dobrze o tym wiedział, ale nie mógł zmienić faktów. "Pomogę." Powiedział Jager. "Powiedzcie mi co mam robić." "Przyda nam się dodatkowa para rąk." Powiedział Steven. Dare mruknął na zgodę. Większość ludzi uważała Jagera za ślicznego chłopca, ale Dare wiedział z doświadczenia, że Jager walczył lepiej, niż większość członków sfory. "Nie ma mowy. Nie zabierzesz ślepego tygrysa i supermodela na bitwę." Powiedział Ryder. Dare zawarczał. Nie podobało mu się, że jego brat nie okazuje Stevenowi szacunku. Westchnął, kiedy Steven pogładził go po głowie. "Spokojnie, skarbie." "Nie jestem supermodelem." Głos Jagera ociekał dezaprobatą. "Jestem tylko modelem." "Nie obchodzi mnie czy jesteś nawet ninją, nie pójdziesz tam." Odwarknął Ryder. Dare przysłuchiwał się tej słownej potyczce z rozbawieniem, bo Ryder wyraźnie nie znał Jagera. Może i wyglądał jakby prędzej zginął, niż zakurzył swoje markowe buty, ale Dare widział Jagera pokrytego krwią i walczącego z mutantami więcej, niż raz. Wilkołak nigdy nie cofał się przed walką. Jager skoczył na nogi. "Jeśli mam pokazać sforze, że jestem wart przyjęcia, to muszę to zrobić." "Jebać to. Nie musisz nikomu nic udowadniać, a ja nie zamierzam stracić ani ciebie, ani swojego brata." Powiedział Ryder.

Dare zaczął się zastanawiać jak długo Ryder zna Jagera, bo nigdy nie słyszał by jego brat był tak zaborczy względem kogoś spoza rodziny. Steven westchnął. Dare'a ogarnęła fala współczucia. Jego partner nawet w czasie swoich lepszych dni nie miał wiele cierpliwości, a minęło sporo czasu odkąd takowy miał. "Nikogo nie stracimy. Zabieramy bliźniaki, Kylena, mnie, Dare'a, a teraz i Jagera." "Co z Farro i Gabem? Pozwolą wam zabrać swoich partnerów?" Zapytał Jager. "Farro musi pilnować syna, a Gabe zostanie tutaj. Viell i Vien nie będą stanie się skoncentrować jeśli ich partner z nimi pójdzie. Będzie im ciężko, ale ostatnio ledwie umknęli z Gabem i nie chcą ryzykować, że zostanie złapany." *** Jager kiwnął głową. Gabe miał łagodne usposobienie; nie skrzywdziłby muchy, więc nie było sensu zabierać go na bitwę. "Kiedy ruszamy?" Krzyknął kiedy Ryder przyciągnął go do siebie. "Ty nie idziesz." Ryder próbował narzucić swoją wolę, jakby Jager naprawdę miał zrobić to, co on powiedział. Głupi tygrys. "Definitywnie idę. Dare jest moim przyjacielem, tak samo pozostali. Muszę dowieść swojej wartości jeśli chcę dołączyć do Sfory Moon." Jager patrzył gniewnie na Rydera. Trzeba więcej, niż jednego warczącego tygrysa, by opuścił przyjaciół. "Farro powiedział mi o twoim Alfie. Reszta sfory uważa, że jesteś bardziej, niż mile widziany bez narażania życia. I tak wiele dla nas zrobiłeś. Wątpię by Silver odmówił twojej petycji." Powiedział Steven. Jager uśmiechnął się, podniesiony na duchu wsparciem przyjaciela. "Doceniam to, Steven, ale obaj wiemy, że to Anthony'ego muszę przekonać, a obecnie jest uwięziony w świecie Fae."

Ryder zmarszczył brwi. "Myślałem, że to Silver jest Alfą."20 "Jest, ale jeśli Anthony powie nie, to Silver mnie nie przyjmie." Alfa i jego Partner mieli skomplikowany związek, ale jeśli Anthony go nie zaaprobuje, to Jager może równie dobrze opuścić miasto, bo nikt nie będzie utrzymywał z nim kontaktu. "Dlaczego miałby powiedzieć nie?" Warknął Ryder. "Te szczeniackie sfory są kompletnie bez sensu. Powinny być jak klub, gdzie może dołączyć każdy, kto coś od siebie daje. Macie wiele zasad, które hamują wasze życia. Zmienni powinni być wolni." "A co robią tygrysy?" Zapytał Jager, chcąc dowiedzieć się więcej o kotołakach. Pomimo tego, że znał Dare'a, nie wiedział za wiele o tygrysach jako o grupie społecznej. "Bierzemy co chcemy i dbamy by inni schodzili nam z drogi." Zadeklarował Ryder nadymając pierś. Jag ukrył uśmiech. Nie chciał, by Ryder pomyślał, że się z niego śmieje, ale ten facet był po prostu zbyt cholernie słodki. "Wilki załatwiają swoje sprawy trochę inaczej." Jeśli Anthony go odrzuci albo Silver z jakiegoś powodu powie nie, to zostanie wypchnięty poza nawias. Nawet jego siostra nie będzie w stanie mu pomóc. Na myśl o braku sfory uderzył go atak paniki. "Oddychaj." Ryder objął Jaga opiekuńczo ramieniem. Stopniowo oddech Jaga zaczął się uspokajać i przeszywający strach zniknął. "Wszystko w porządku?" Niepokój Stevena odepchnął odrobinę paniki Jaga. "Tak, to był ciężki dzień." Przyznał. "Ja też idę." Niskie warknięcie Rydera nie pozwalało na żadne sprzeciwy. "Uratowanie dwóch idiotów wygląda jak denna pułapka, ale nie puszczę Jaga, ani Dare'a beze mnie."

20 Hahahahaha

"Nie puścisz mnie?" Jager miał nadzieję, że jego mina jasno mówi co sądzi na temat pozwalania mu na cokolwiek. "Nie pójdziesz nigdzie beze mnie." Stwierdził Ryder. Jego wzrok zatrzymał się na bracie i Jager zobaczył ból w oczach Rydera. Patrzenie na chorego Dare'a raniło tygrysołaka. Pukanie do drzwi powstrzymało Jagera od zgryźliwej odpowiedzi o władczych tygrysach, które powinny pilnować własnych spraw. Steven otworzył drzwi, wpuszczając Viena, Viella i Kylena. Wszystkie trzy fae miały poważne miny, bliźniacy wyglądali na załamanych. "Gabe dał wam popalić?" Zapytał ze współczuciem Jager. Rzadko widział bliźniaki bez Gabe'a. Podążali za nim z miejsca do miejsca, zawsze blisko. Jager nie miał pojęcia jak bliźniaki zarabiają, ale przynajmniej jednym z ich dobrowolnych obowiązków było obserwowanie ich partnera dwadzieścia cztery godziny na dobę. Viell pokręcił głową. "Powiedział, że rozumie, ale ja wiem, że będziemy mieć problemy z rozdzieleniem." Zwrócił się do swojego bliźniaka. "Może powinniśmy wziąć go z nami?" Vien wykrzywił z pogardą wargi. "I pozwolić by go dźgnięto, postrzelono albo ugryziono przez jakąś kreaturę z domu? To wolę już zostać tutaj i nudzić się liczeniem schodów na klatce." "Tak, chyba masz rację." Powiedział Viell, opierając się o ścianę. Vien chwycił brata za ramię, wyraźnie dzieląc jego ból, ale mniej wylewnie. "Wrócimy, zanim zacznie poważnie za wami zatęsknić." Jager wiedział, że mieli kilka dni, nim Gabe zacznie czuć ból z powodu braku swoich partnerów, a jeśli w tym czasie nie uwolnią Anthony'ego i Silvera, to będą mieli więcej problemów na głowie. Kylen przechyli głowę i przyjrzał się Jagerowi siedzącemu obok Dare'a na podłodze. "Nie chcę być niemiły Jag, ale dlaczego idziesz?" Na twarzy Jaga pojawił się gorzki uśmiech. "Bo chcę dołączyć do sfory. Moja postanowiła,

że lepiej jej będzie beze mnie." "To śmieszne." Prychnął Kylen. "Wszyscy zawsze mówią jak ciężko pracujesz dla swojej sfory. I tak na ciebie nie zasługują." "Dzięki Ky." Powiedział Jager. Doceniał to, że Fae był po jego stronie. "Skoro chcę dołączyć do sfory, to muszę pokazać Silverowi i Anthony'emu, że jestem tego wart. Pomyślałem, że pomoże mi, jeśli również pójdę ich uratować." "Albo możemy znaleźć ci partnera w sforze." Odezwał się Viell. "Tak dołącza większość." *** Ryder pozwolił by z gardła wyrwał mu się warkot i obnażył kły na głupiego Fae, który wysunął tę niedorzeczną propozycję. Jak śmiał sugerować Jagerowi, by poszukał innego partnera? "Jag nie musi szukać partnera w sforze. Jest mój." Gdyby wilki nie były tak zależne od sfor, to Ryder powiedziałby Jagowi, że takowej nie potrzebuje, ale wiedział, że odrzucenie dawnej grupy wciąż bardzo bolało Jaga. Jeśli ktokolwiek myślał, że znajdzie Jagerowi innego partnera, to Ryder nie będzie odpowiedzialny za to co stanie się z innymi zalotnikami. "Jag, masz coś do powiedzenia?" Zapytał Steven. Ryder zaczął się zastanawiać czy Steven służy jako rzecznik sfory kiedy nie ma Alf. "Nie." Jager podrapał Dare'a za uszami. Tygrys radośnie westchnął. Ryderowi wysunęły się kły. "Mógłbyś proszę przestać dotykać mojego brata?" Warknął Ryder. Dare zamruczał i przechylił głowę w stronę ręki Jaga. Ryder nie uważał, że pokazanie przez Dare`a języka było przypadkowe.

"Dupek." Wymamrotał Ryder. Stevenowi zadrżały ramiona, mówiąc Ryderowi, że wilkołak go usłyszał. Ryder przez chwilę szacował wzrokiem wilka. Steven emanował spokojem widząc jak inny mężczyzna dotyka jego partnera. Większość wilków rozerwałaby mu teraz gardło. Kiedy zobaczył minę Stevena, miłość w oczach wilkołaka odebrała mu oddech. Jakąkolwiek więź miał Dare ze Stevenem, przewyższała ona małostkową zazdrość. Byli idealną parą. "Witaj w rodzinie, Steven." Pogratulował mu Ryder. "Dzięki." Wilk ani na chwilę nie oderwał wzroku od Dare'a. Kylen klasnął w dłonie by przyciągnąć uwagę wszystkich. "Jaki mamy plan? Ja mogę otworzyć portal. Bliźniaki mogą załatwić nam audiencję. Mniemam, że Dare odnajdzie Galliena?" Posłał Stevenowi pytające spojrzenie. "Dare powiedział mi, że może uda mu się odnaleźć ojca Anthony'ego. Inaczej nawet nie ryzykowałbym braniem go z nami." Odparł Steven. "Okej. Nikt nie musi brać więcej zaopatrzenia, niż własna wybrana broń." Głos Kylena osłabł, kiedy Steven, Ryder i Jager błysnęli pazurami. "Okej, tak więc jesteśmy już wszyscy uzbrojeni i każdy kto musi wiedzieć został poinformowany." Skinął głową na miecze przyczepione do boków Fae. Wszyscy kiwnęli głowami. "Doskonale." Powiedział Kylen. "Tylko wezmę ciuchy dla Dare'a i możemy ruszać." Wtrącił Steven. Jag wstał i stanął koło Rydera. Ryder spojrzał w samą porę, by zobaczyć jak jego brat się zmienia. Szybko zakrył Jagowi

oczy dłonią. "Pójdę jako człowiek. Nie chcę, żebyście musieli nosić za wiele. Jeśli się zmienię, to po prostu zostanę jako tygrys." Powiedział Dare monotonnym głosem, pozbawionym jego zwyczajnej radości. Ryder nie opuścił dłoni nawet gdy Jag pociągnął za jego nadgarstek. "Co ty wyprawiasz?" Wyszeptał Jag. "Nie będziesz się ślinił na widok mojego nagiego brata. Jest tylko jeden tygrys, którego możesz widzieć nago." Powiedział mu do ucha Ryder. "Wiesz, że członkowie sfory widzą się nago cały czas." Upierał się Jag. "Jesteś śmieszny." "Jeszcze nie jesteś członkiem sfory, nie będziesz miał darmowego peep show." Głos Rydera stwardniał z niezadowolenia. "Więc jak już będę członkiem, będę mógł się ślinić nad ciałem twojego brata ile będę chciał?" Jag odważył się szturchnąć tygrysa. Ryder musnął wargami ucho Jaga, zadowolony kiedy mniejszy mężczyzna zadrżał. "Możesz sobie myśleć, że ciągnięcie tygrysa za ogon jest zabawne, ale nie spodobają ci się tego wyniki, kiedy przełożę cię przez kolano i wychłostam twój tyłek." Miękkie westchnięcie Jaga sprawiło, że Ryder stał się twardy jak diament. "Może i spodoba." Wydyszał Jag. "Dawno nie byłem chłostany." Kurwa. Wiedział co powiedzieć i jak podniecić Rydera. Gdyby nie mieli właśnie wyruszyć na potencjalnie zagrażającą życiu misję, to Ryder rozebrałby Jaga i znalazł ciche miejsce, gdzie mógłby oznaczyć swojego mężczyznę. Zamiast tego powstrzymał swoje pożądanie i chęć ocierania się o Jaga, po to aby zmienni oddaleni nawet o wiele mil będą mogli powiedzieć, że ktoś oznaczył tego wspaniałego modela.

Ryder wziął powolny wdech, by uspokoić swoje szalejące hormony. "Będziemy musieli sprawdzić twoje zboczenia kiedy wrócimy. Zdecydowanie mogę wyobrazić sobie ciebie związanego dla mojej rozkoszy." Z gardła Jagera wydobyło się skomlenie. "Jeśli już skończyliście, to czy możemy już iść, żebyśmy mogli wrócić do swoich partnerów?" Pożądanie Jagera przerwał głos Kylena. Jag zdzielił Rydera łokciem, uwalniając się z jego uścisku. "Przepraszam." "A ja nie." Ryder obnażył na Kylena kły. "Jakiś problem, tygrysie?" Mina Kylena przypomniała Ryderowi jego dowódcę w wojsku. Nikt z nim nie zadzierał, jeśli chciał mieć cały tyłek. "Nie, sir." Odparł Ryder z większym, niż wcześniej szacunkiem. "To dobrze." Spojrzenie Kylena złagodniało, kiedy spojrzał na Dare'a. "No to chodźmy."

Rozdział 4 Uszy Dare'a wypełnił trzask elektryczności, podczas gdy czekał aż Steven zacznie go prowadzić. Prawie żałował, że nie został w tygrysiej formie. Ludzka połowa ciągle się o wszystko potykała. "Chodź, skarbie." Łagodny głos Stevena pobudził Dare'a do działania. Nie szybkiego, ale jednak działania. Marzył, by rozweselić Stevena, ale nie potrafił otrząsnąć się ze swojego letargu. Jak miał uratować swojego partnera od depresji, kiedy sam w nią popadł? Cholera! Miał nadzieję, że wszystko się wkrótce naprostuje.

Naprowadzał go głos Stevena. "Jestem z tobą. Trzy kroki do przodu i znajdziesz się w portalu. Przejdź potem pięć kroków. Najpierw wyślemy bliźniaków." Dare kiwnął głową. Lubił bliźniaków Fae. Vien i Viell dobrze opiekowali się swoim nieśmiałym ukochanym, który rozkwitł dzięki ich uwadze. Miał nadzieję, że jak przejdą przez portal, Gallien będzie dalej z nim rozmawiał. Czułby się głupio, gdyby przeszli na drugą stronę, a ojciec Anthony'ego nie mógłby się już z nim dłużej komunikować. W odnalezieniu Galliena i pomocy Anthony'emu wszyscy polegali na nim. Minęły tygodnie, odkąd czuł się tak przydatny. To, że Ryder widział go w jego obecnym stanie było dla niego jak cios w serce. Przy swoim starszym bracie zawsze starał się wyglądać na silnego. Żaden tygrys nie lubił patrzeć na swoich bliskich w chwili słabości. Zastanawiał się dlaczego Ryder w ogóle przyjechał do miasta. Nie mieli okazji, by porozmawiać. Jednakże, jeśli dobrze wyczuł, Ryder zostanie w pobliżu dla Jaga. Jag zasługiwał na dobrego partnera. Większość ludzi nie uświadamiała sobie, że prawdziwe piękno tego wilka polegało na tym jak traktuje innych. Dare uwolnił rękę Stevena i zbliżył się w stronę elektrycznego dźwięku. Trzeba było mniej odwagi by pójść w stronę czegoś, co brzmiało jak coś, co mogłoby wyssać z niego życie, niż uwolnić swojego partnera. Chociaż Dare próbował być samodzielny, bez Stevena był jak wrak. Przeszedł przez portal i powitał go zapach świeżego powietrza i dzikiego kwiecia. "Mam cię." Usłyszał spokojny głos Viella tuż przed tym jak ramię objęło go w pasie. "Dziękuję." Powiedział Dare. "Nie ma problemu. Tylko nie zostaw na mnie za wiele zapachu. Mój słodki Gabe stanie się zazdrosnym potworem, jeśli pomyśli, że się o ciebie ocierałem." Rozbawienie wypełniło głos Viella zapewne na myśl o Gabie zazdrosnym o kogokolwiek. Gabe nie miał możliwości wątpić w oddanie swoich bliźniaków. Dare nigdy nie widział, by kiedykolwiek spojrzeli na innego mężczyznę. Choć z

drugiej strony, poznał ich jak już byli sparowani. Zastanawiał się czy Fae wiążą się jak zmienni. Żaden Fae w Sforze Moon nie przejawiał chęci zdrady partnera, ale żaden z nich nie był tu jeszcze zbyt długo. "Nie jestem teraz zbyt gorącym kąskiem do wykorzystania." Powiedział Dare w odpowiedzi na żarty Viella. "Nie bądź idiotą." Zbeształ go Vien. "Jesteś najgorętszym koteczkiem w klubie. Chociaż twój brat też jest niezły, jeśli się lubi takich władczych dupków." Viell roześmiał się. "A wiemy, że ty lubisz słodkie, uległe typy." "Dotykaj dalej Dare'a, a zobaczysz jak bardzo nieuległy jest nasz partner." Skomentował Vien. "Och, wybacz." Viellowi znieruchomiały palce, którymi gładził ramię Dare'a. Dare poklepał Viella po ręku dając mu znać, że się nie gniewa. "Skończyliście już tę paradę miłości?" Warknął Steven. "Bo chciałbym uratować Anthony'ego z tego gówna, w które się wpakował." "A co z Silverem i Gallienem?" Zapytał Dare, jego uwaga przeniosła się z powrotem na swojego partnera. Otoczył go piżmowy zapach Stevena kiedy wilk odciągnął go od Viella. "Jestem przekonany, że jak tylko uratujemy Anthony'ego, reszta pójdzie jak z płatka. Jeśli nauczyłem się czegoś o swoim przyjacielu, to tego, że wszystko kręci się wokół Anthony'ego." "Nie sądzisz, że jesteś trochę zbyt surowy?" Zapytał Dare. "Nie. Nie mówię, że to jego wina. To tak po prostu działa." Wyjaśnił Steven. Dare się nie spierał. Steven, jako najstarszy przyjaciel Anthony'ego, miał więcej doświadczeń z Partnerem Alfy, niż ktokolwiek inny.

"Gdzie teraz idziemy?" Zapytał Kylen. "Powinniśmy iść prosto po Anthony'ego czy najpierw znaleźć Galliena?" Biorąc wolny, głęboki wdech, Dare skupił się na swojej więzi z Gallienem. Czuł mężczyznę w swojej głowie jak czekającą na atak migrenę. Tu jestem! Krzyknął Gallien w głowie Dare'a. Jego głowa przechyliła się do tyłu pod wpływem niespodziewanego, potężnego natarcia. "Dare!" Steven chwycił go, zanim upadł na ziemię. Dare zacisnął dłonie na czaszce; wydawało mu się, że zaraz wybuchnie."O kurwa!" "Chodź, skarbie, usiądź na ziemi." Steven ostrożnie opuścił Dare'a na miękką trawę. "Co się stało?" "Gallien się ze mną skontaktował." Wyszeptał Dare, czując silne pulsowanie w głowie. "Gdzie on jest?" Zapytał Kylen. Dare słyszał Fae gdzieś blisko, więc pewnie przy nim klęczał. Gdzie jesteś? Po raz pierwszy Dare spróbował zainicjować połączenie. Zawsze to półbóg był tym, który to kontrolował. W wieży zamkowej. W umyśle Dare'a pojawiła się, tym razem łagodniejsza, odpowiedź Galliena. "Jest w zamkowej wieży." Powtórzył Dare. "Jest tam więcej, niż jedna wieża?" "Tak." Odparł twardym głosem Kylen. "Ale tylko jedna, w której odważą się go umieścić." "Dlaczego?" Zapytał Steven.

"Bo nie możesz się tam dostać, jeśli nie jesteś członkiem rodziny królewskiej." Wyjaśnił Kylen. "Na szczęście mamy kilku takich w swojej drużynie." Powiedział Steven. "W rzeczy samej." Zgodził się Kylen. Steven pomógł Dare'owi wstać. "Chodź, kochanie. Im szybciej znajdziemy ojca Anthony'ego, tym szybciej będziemy mogli się stąd wydostać i wrócić do normalnego życia." Dare zaczął się zastanawiać czy cokolwiek wróci jeszcze do normalności. Postanowił zatrzymać tę myśl dla siebie, nie chciał niszczyć tej iskierki nadziei, która tliła się w jego partnerze. *** Ryder patrzył jak dziwna grupa składająca się z wilków i Fae razem podróżuje. Pomimo różnic, mężczyźni mieli wspólny cel i co zaskakujące było niewiele sprzeczek. Tygrysy już by sobie dogryzały. Kylen wydawał się nieoficjalnym liderem grupy, ale pozostali zdawali się na tego, kto miał najlepszy pomysł. Mając oko na Jagera, zdumiewał się jak jego mężczyzna gładko integruje się z grupą i przekomarza się z wszystkimi. Ryder zastanawiał się jakie były długoterminowe plany Jaga. Modeling nie był karierą na lata, a po jakimś czasie będzie musiał się wycofać, bo ludzie zaczną sie zastanawiać dlaczego nie starzeje się jak reszta modeli. Później będą mieli czas na rozmowy o ich przyszłości. Ryder mógłby się założyć o wszystkie swoje pieniądze, że Jager będzie miał strategię wsparcia. Teraz musi tylko go przekonać, że są partnerami. Jego tygrys pragnął oznaczyć Jagera jako swojego. Grupa zamilkła, kiedy weszli głębiej w las. Wszystkie liście jaśniały dziwnym blaskiem, jakby były tchnięte leśną magią jak w bajkach dla dzieci. Drzewa górowały nad nimi i Ryder ledwie powstrzymał chęć by zmienić się w tygrysa i pobiegać trochę po lesie. I choć Ryder podziwiał wspaniałe kolory drzew, jego żołądek zaciskał się z nerwów na myśl o tym jak mają odzyskać

przywódców sfory bez niczyjej śmierci, a szczególnie Jaga. "Ślicznie, prawda?" Jag zakradł się tuż za nim, kiedy Ryder był rozkojarzony. "Tak, krajobraz też nie jest najgorszy." Ryder wyszczerzył się, podczas gdy Jag wywrócił oczami. "Będziesz musiał popracować nad swoimi tekstami na podryw." Odparł Jag. "Dla swojego partnera nie potrzebuję żadnych tekstów." Powiedział Ryder. "Mój tygrys już zadecydował, że jesteś moim partnerem." Jag pokręcił głową. "Nie kupuję tego całego partnerstwa. Dare'owi i Stevenowi może udaje się jako mieszanej parze, ale ja wolę wilki." Jag posłał mu kpiący uśmiech. Nie zapomniał stwierdzenia Rydera, że ten woli bardziej kotołaki. Jednakże to nie powstrzymało warkotu Rydera. "Więc lepiej pozbądź się swojej obsesji na punkcie wilków. Od teraz jedynym zmiennym w twoim życiu jestem ja."21 "Samo twoje stwierdzenie, że jesteśmy partnerami nie oznacza, że wszystko automatycznie się układa." Wskazał na Dare'a i Stevena. "Musieli ciężko pracować nad swoim związkiem i czasem mają problemy." "Poradzą sobie z nimi." Ryder spojrzał na dwóch idących obok siebie mężczyzn. Palce Dare'a ani na chwilę nie opuściły ręki Stevena, a wilkołak ostrożnie prowadził swojego partnera, omijając przeszkody i pułapki, w jakie mógł wpaść Dare. "Może." Jag zacisnął usta w wąską kreskę. "Ale znam osoby, które sobie nie radziły. Moja siostra opiekuje się dzieckiem partnera Kylena. Przeżyła śmierć swojego partnera tylko dlatego, że był agresywnym skurwysynem. Sparowanie zazwyczaj wszystko ułatwia, ale czasami bogowie wybierają błędnie."

21 Już sobie wyobrażam Rydera w łachu na biodrach, walącego się w pierś i latającego na lianach, to by mu pasowało

"Nie w naszym przypadku." Ryder upewnił się, że jego głos odzwierciedla jego przekonanie. "Jesteśmy dla siebie idealni. Zakończymy nasze parowanie jak tylko wrócimy." Jag uśmiechnął się słodko gorzko. "Mamy wiele do zrobienia, zanim dokończymy nasze partnerskie ugryzienia. Moja siostra, Delilah, zaufała partnerskiej więzi, myśląc, że los nie potrafi się mylić. Uczę się na jej błędach." Ryder chwycił Jaga, przyciągając go do siebie. "Uważasz, że jestem błędem?" Jag objął jego policzek. "Nie. Uważam, że jesteś najprawdopodobniej najlepszym facetem dla mnie, ale chcę się upewnić, zanim na zawsze nas zwiążę." W Ryderze narosło napięcie. Nigdy nie przyszło mu do głowy, że jego partner może go nie chcieć. Pomimo cisnących mu się na usta słów, przez chwilę zastanowił się nad punktem widzenia Jaga. Powstrzymał swoje instynktowne argumenty. Rozumiał punkt widzenia wilka. Nie wszystkie sparowania były takie same. Nie wszyscy otrzymywali niezachwiane oddanie, jakie Dare miał ze swoim partnerem. Bycie związanym z tą samą osobą na resztę życia to cholernie trudna sprawa. Widząc błagalny wzrok swojego partnera,. Ryder kiwnął głową. "Zrobimy to na spokojnie, Najpierw uratujemy świat, a potem będziemy się pieprzyć jak króliki, aż ulegniesz." Idący przodem Dare roześmiał się. "Och, zamknij się." Zawołał Ryder, czując ogarniająca go radość. Tęsknił za swoim braciszkiem. Nie uświadamiał sobie jak bardzo, dopóki nie zobaczył go w tamtym mieszkaniu. Niewidomy tygrys byłby uważany przez inne tygrysy za kulę u nogi i zostawiony przez swoich na śmierć. Ryder widział, że Steven kocha Dare'a i nie opiekuje się swoim partnerem z obowiązku, a z oddania. Wciąż nie znalazł sposobu na przekazanie Dare'owi informacji o śmierci ich rodziców. Obiecał sobie, że zajmie się tym jak tylko wrócą do domu. Ryder zastanawiał się jakie miejsce teraz mógł nazywać swoim domem. Jego firma była setki mil stąd, ale czy byłoby sprawiedliwie oczekiwać, by Jag zmienił swoje życie? I znalazł inną sforę bliżej domu Rydera, podczas gdy jego serce wciąż bolało z powodu ostatniego odrzucenia?

Szczegółami będą mogli zająć się później. W tej chwili musieli przeżyć ten idiotyzm i wrócić w jednym kawałku. Po mniej więcej godzinę w oddali zauważyli błyszczący, biały zamek. "Wow." Wyszeptał Ryder. Ogólnie nie zachwycał się budynkami, ale zamek, nawet z daleka, wzbudzał zachwyt swoją niesamowitą architekturą. Prawdziwy, przeklęty przed bogów zamek Fae, z różnorodnymi wieżyczkami i budynkami, które można by się spodziewać po Fae. Im bardziej się zbliżali, tym silniej Ryder zastanawiał się czy zamek występował w tych mrocznych opowieściach jakie ludzie opowiadali dzieciom jako ostrzeżenia zamiast zwyczajowego 'i żyli długo i szczęśliwie'. Nad konstrukcją zabłysła błyskawica, podczas gdy czarna chmura zawisła nad najwyższą iglicą jak zwiastun apokalipsy. Widział kiedyś takie coś w filmie science-fiction i to dla nikogo nie skończyło się dobrze. "Ooo, Anthony nie jest zadowolony." Skomentował Kylen, wpatrując się w niebo. Rydera ogarnął strach. Jak jedna osoba mogła dokonywać takiego spustoszenia. Kiedy mówili wcześniej o swoim Partnerze Alfy, Ryder myślał, że przesadzają. Kto nie koloryzował swoich przywódców? Wpatrując się w ogromną chmurę nad zamkiem, Ryder zastanawiał się czy nie zlekceważyli sytuacji. Kurwa, ich Partner Alfy jest półbogiem.22 Oszołomiony Ryder zagapił się na chmurę."Wasz Partner Alfy to zrobił?" Ryder powiedział z niedowierzaniem, które wcześniej odczuwał, myśląc o tym, że w sforze było mnóstwo żyjących złudzeniami wilków, które wierzyły we wszystko, co mówili ich im przywódcy. Teraz wszystkie rozmowy o półbogach nabrały sensu. Ta trąba powietrzna nie była jedynie dziełem natury. Odezwał się Viell. "Anthony jest potężny. Jedyna możliwość, by go kontrolowali, to uwięzienie Silvera. Wejdziemy głównymi wrotami" – wskazał na siebie i na Viena, - "podczas gdy 22 Co nie zmienia faktu, że straszny z niego słodziak :D <3 Tony :D:D

reszta zakradnie się z Kylenem bocznymi drzwiami." Jag zrobił krok w stronę bliźniaków. "Powinniście wziąć mnie ze sobą." "Na pewno kurwa nie!" Warknął Ryder, strach ściskał go za serce. Nie znosił myśli o spuszczeniu Jaga z oka i narażenie go na potencjalne niebezpieczeństwo. Jego wewnętrzny tygrys warknął z dezaprobaty dla tego pomysłu. "Dlaczego chcesz iść z nami?" Zapytał Vien, całkowicie ignorując wybuch Rydera. "To da wam powód do wizyty. Złapaliście jednego z wilków, który wywoływał problemy." Jag uniósł dłonie i potrząsnął nimi jak dziecko próbujące zdobyć uwagę nauczyciela. "To nie jest taki zły pomysł." Zgodził się Vien. "To okropny pomysł." Warknął Ryder. Dalej go ignorowali. "Może powinniśmy przekonać wuja, że ma rację i nie jesteśmy sparowani z Gabem i że przyprowadziliśmy mu wilka jako zwierzątko." "Dlan, doradca króla, będzie wiedział czy jesteśmy sparowani, czy nie." Powiedział Viell. "Tak, ale skoro Gabe'a tu nie ma, to pomyśli, że może się myliliśmy i że jest oczywiste, że nie jesteśmy sparowani z Jagiem. Uważam, że to wyjdzie." Wzrok Viena spoczął na modelu. Ryder chwycił Viena za kołnierz i potrząsnął nim, aż Fae zadzwoniły zęby. "Skrzywdź mojego partnera, a rozerwę ci gardło. Jak ci się podoba ten plan?" Ryder poczuł ostrze tuż poniżej jąder i stanął na palcach. "Sugeruję, żebyś bardzo ostrożnie postawił mojego brata na ziemi, inaczej Jag będzie musiał przyzwyczaić się, że jego partner będzie babą." Upewniając się, że jego ruchy są wolne i spokojne, Ryder ostrożnie odstawił Viena na

ziemię. "Bardzo dobrze, tygrysie." Sądząc po minie, Viell nie blefował. "Może nie wyglądamy jak wojownicy jak nasz przyjaciel Kylen, ale uważaj na nas. Zaufaj nam, zadbamy o Jaga. Musimy zachować bezpieczeństwo, no jeśli mój brat albo ja wrócimy do domu choć z jednym małym zadrapaniem, to nasz partner nigdy nam tego nie zapomni." "Spokojnie, Ryder." Jag gładził plecy Rydera w kojącym geście. "To chyba najlepszy plan jaki mamy. Nie mam nic przeciwko byciu zasłoną dymną, jeśli to pomoże nam odkryć co dzieje się z Anthonym i Silverem. Ty musisz iść z Darem i Stevenem, żeby odnaleźć Galliena." "To dobry plan." Wtrącił Kylen. "Będę zatrzymywany przed strażników, bo odkąd sparowałem się z Farro, rzadko tu bywam. Ale mając więzi rodzinne z królem, bliźniaki mogą przekonać go, że chcą wrócić i ich sparowanie z Gabem było pomyłką. Będą mogli dostać się do Anthony'ego szybciej, niż my." "Mam pytanie." Wszystkie oczy zwróciły się na Stevena. "Jakie?" Zapytał Kylen ze zniecierpliwieniem. "Dlaczego Anthony jest celem króla? Myślałem, że jest szósty w kolejce do tronu czy jakoś tak. Nie może go trzymać dla władzy politycznej." Powiedział Steven. Kylen wzruszył ramionami. "Jeśli król wciąż ma władzę, to może uczynić Anthony'ego swoim małżonkiem. Nie dowiemy się, dopóki się tam nie dostaniemy." Steven przytaknął. "Prawda. Cokolwiek robi, to musi dzabijać Silvera." "Wyciągniemy ich stamtąd." Obiecał Vien. Ryder zaczął się zastanawiać czy bliźniacy Fae są młodzi jak na swój rodzaj. Mieli udawaną brawurę młodzieńców, usiłujących dowieść swej wartości, podczas gdy Kylen miał zdecydowanie bardziej doświadczoną aurę, nawet jeśli cała trójka wydawała się być w tym samym wieku.

Kiedy grupa kontynuowała wędrówkę, Ryder postanowił, że pytania mogą poczekać. Musieli zobaczyć co się dzieje i uwolnić Alfę i jego partnera. Jag nie będzie zadowolony, dopóki nie stanie się szczeniakiem sfory, a Ryder zrobi wszystko, by zapewnić swojemu partnerowi szczęście, nawet jeśli nie byli jeszcze oficjalnie związani. Jak tylko wrócą do własnego świata, zadba by Jag wiedział do kogo należy. Ryder zaczął przyglądać się wszystkim. Ze swoich obserwacji wywnioskował, że Kylen ma świetne zdolności przywódcze, ale otacza go aura smutku. Bliźniaki się kochały, ale nie były kochankami. Steven nie mógłby być bardziej zadurzony w Darze, nawet gdyby próbował, a Jag z każdą chwilą stawał się coraz piękniejszy. Ryder nie mógł dobrze odczytać Dare'a. Złożył to na karb jego ślepoty. Nie miał pojęcia co by zrobił, gdyby nagle stracił wzrok, ale wątpił, by znosił to tak dobrze jak Dare. Pomimo ich wielce ambitnych planów rozdzielenia się i zakradnięcia, kiedy wyszli zza rogu, byli zaskoczeni widokiem żołnierzy Fae, którzy wynurzyli się z gęstego lasu i zaczęli ich otaczać. "Co my tu mamy?" Ciemnowłosy Fae z chudą twarzą i jasnozielonymi oczami szacował ich wzrokiem, jakby właśnie wygrał na loterii. "Nie bądź idiotą, Waylen." Prychnął Viel. "Znasz nas." Żołnierz zmarszczył brwi. "Ale nie znam większości waszych towarzyszy." "Są zmiennymi, których znaleźliśmy i postanowiliśmy przekazać Królowi Linnelowi." Odparł Kylen. Na twarzy żołnierza pojawiło się rozczarowanie. "Miałem nadzieję, że przybyliście uratować Lorda Carrow."23 Viell prychnął z niedowierzaniem. "A dlaczego chcesz, żebyśmy uratowali Lorda Carrow?" "Nie widzieliście tej burzy?" Waylen wskazał na czarną masę nad zamkiem. "Plotki mówią, że jak wkrótce go stąd nie wyciągniemy, to zrówna wszystko z ziemią. Nie wiem co król sobie 23 Leżę pod stołem :P

myśli, ale jeśli będzie dalej rozdzielał Lorda Carrow i jego wilka, Silvera, to może z nas nie zostać kompletnie nic." Ryder patrzył jak wszyscy wymieniają spojrzenia. "Dlaczego nie przekażecie królowi swojej opinii?" Zapytał Kylen. Waylen zaśmiał się smutno i gorzko. "Jego wysokość nie widzi nic przez swoje zauroczenie. Trzyma Silvera zamkniętego w metalowej klatce tak małej, że nie może się zmienić i mówi Anthony'emu, że jeśli zrobi jakikolwiek zły ruch, to zabije Silvera. Większość z nas podejrzewa, że to on stoi za mutacjami zmiennych by wytknąć Lordowi Carrow, że wybrał sobie zmiennego na partnera." "Nie byłbym zaskoczony." Powiedział Kylen z gniewem na swojej przystojnej twarzy. "Od dawna podejrzewałem, że król powoli popada w obłęd." "Nie tak znowu powoli." Skomentował Waylen szybko oglądając się na stojących za nim pięciu mężczyzn. Ryder zauważył, że żaden z nich nie zaprzeczył stwierdzeniu Waylena, ani nawet nie byli zaskoczeni jego opinią. To nie świadczyło za dobrze o zdrowiu psychicznym ich króla. "Kto jest następny w kolejce po tron?" Zapytał Jag. Waylen podrapał się po brodzie. "Anthony jest szósty, a jego ojciec bodajże trzeci. Tożsamość drugiego w kolejce zgodnie z decyzją rady jest trzymana w tajemnicy, by nikt nie zabił jego lub jej." "Gdzie jest Gallien?" Zapytał Kylen, zmieniając temat.24 Rydera zastanowiła ta nagła zmiana tematu, ale chciał wydostać się stąd tak szybko jak to możliwe, więc się nie wtrącał. Musiał wrócić do domu, związać się ze swoim partnerem i powiedzieć bratu o śmierci ich rodziców. Co wydarzy się później będzie zależało od Jaga.

24 Coś ta zmiana tematu podejrzana mnie się zdaje

"Skąd mam wiedzieć? Nie widziałem go od wielu miesięcy. Ten facet mnie przeraża. Półbóg czy nie, wolę już mieć do czynienia z jego synem." Powiedział Waylen. Waylen nie pachniał oszustwem. Ryder zdecydował, że mężczyzna mówi prawdę. Fae nie miał pojęcia, że Gallien został schwytany. "Mamy powód, by wierzyć, że jest w wieży." Powiedział Kylen nie patrząc na Dare'a. Waylen podrapał się po podbródku. "Przy wejściu postawiono nowych żołnierzy, ale myślałem, że Król Linnel chce jedynie trzymać Anthony'ego w zamknięciu." "I uważasz, że schwytanie i przetrzymywanie Anthony'ego wbrew jego woli jest w porządku?" Zapytał Dare głosem chłodniejszym, niż zima na Alasce. Ryder spojrzał na brata z zaskoczeniem. Dare nie lubił konfrontacji. Ze wszystkimi żył w zgodzie. Może utrata wzroku trochę go zahartowała. Ryder zawsze uważał, że jego brat jest za miękki. Waylen miał na tyle przyzwoitości, by zarumienić się pod krytyką Dare'a. "Nie, uważałem, że jeśli Król Linnel wkrótce nie wypuści Lorda Carrow, to jego lordowska mość zabije króla i rozwiąże nasz problem. Fae ostatnimi latami stały się zbyt zastraszone, by wystąpić przeciwko królowi, ale wielu z nas jest gotowych na zmianę. Nie będziemy dłużej tolerować jego zachowania." Ryder mu uwierzył. Mężczyzna wydawał się szczerze zmartwiony sytuacją Anthony'ego. "Co teraz robimy?" Przerwał Ryder. Dobrze kiedy komuś jest przykro za nie zrobienie niczego, ale inna sprawa działać zgodnie ze swoimi słowami. "Muszę was przyprowadzić. Król Linnel wyczuł wasze przybycie przez portal, więc zacznie mieć podejrzenia kiedy nie przyprowadzimy mu intruzów." Waylen posłał im przepraszający uśmiech, ale ruchy otaczających ich strażników mówiły co innego. Ryder byłby w stanie pokonać większość samodzielnie, ale wątpił, by Kylen docenił, że Ryder wymordował jego ludzi, nawet jeśli już tu nie mieszkał. "Bliźniacy i Jag z wami pójdą." Ogłosił Kylen, jakby miał prawo wszystkim rozkazywać.

"A co ty będziesz robić?" Waylen zadał pytanie, nad którym zastanawiał się Ryder. Chęć chwycenia Jaga i przyciągnięcia go do siebie doprowadzała go do szału. Nie chciał stracić swojego partnera, zanim nawet jeszcze dobrze go nie oznaczył. "Wezmę ze sobą resztę i znajdę Galliena. Jeśli go uwolnimy, to będziemy mogli oswobodzić Anthony'ego." Pozostali żołnierze kiwnęli głowami, jakby plany obalenia ich króla pokrywały się z ich własnymi. Więcej, niż jedna para oczu przesunęła się z aprobatą po Jagu. "Ja mogę zaprowadzić zmiennego, jeśli chcecie." Oczy Waylena zabłysły pożądaniem, kiedy spojrzał na Jaga. "Nie może być tu teleportowany. Musi iść z nim jeden z nas." Wargi Viena wykrzywiły się z pogardą i Ryder nagle postanowił, że lubi tego gościa. "W porządku. Kylenie, my zrobimy swoje. Zostaniesz tu?" Kylen pokręcił głową. "Mój partner jest po drugiej stronie. Nie mogę go opuścić." "Więc to prawda, że sparowałeś się ze zmiennym?" Zapytał Waylen. "Tak, mamy syna." Czułość na twarzy Kylena pokazała jak bardzo kocha swoją rodzinę. "Gratulacje. Skończmy to, żebyś mógł do nich wrócić." Waylen skinął na strażników, którzy utworzyli szyk wokół trójki. Ryder chwycił Jaga za kark i zatrzymał go, zanim zdążył dołączyć do pozostałych. "Nie daj się zabić, rozumiesz?" Jag przytaknął. "Nic mi nie będzie." Potrząsnął lekko swoim partnerem by podkreślić swoje słowa. "Wróć do mnie." Jag pocałował Rydera szybko, ale z uczuciem muskając jego usta. "Nic mi nie będzie."

Powtórzył. "W porządku, nie pozwól też innym cię dotykać. Nie podoba mi się jak ten cały Waylen na ciebie patrzy." "Mężczyźni zawsze na mnie patrzą." Powiedział ze śmiechem Jag. "To nic nie znaczy." "To znaczy, że będzie im brakować wszystkich zębów, jeśli cię dotkną." Warknął Ryder. Za swoje starania otrzymał buziaka w policzek i klepnięcie w tyłek, po czym Jag odszedł do bliźniaków. O tak, Jag zdecydowanie miał chód modela. Jego mężczyzna chodził dumnie, podkreślając swój nieziemski tyłek. "Cholera, to twój partner?" Zapytał Waylen niskim głosem. Ryder przytaknął. "Zrobię wszystko, by trzymać wszystkich z daleka." Obiecał Waylen. "Dzięki. Nie chciałbym zacząć zabijać wszystkich, którzy próbują mi pomóc." Ryder skrzyżował spojrzenia z Fae, chcąc dać mu znać, że wcale nie żartował. Waylen przytaknął. "Będę wdzięczny, jeśli powstrzymasz się przed wybiciem moich ludzi." "No to mamy umowę." Z wielką trudnością patrzył jak Jag odchodzi z bliźniakami. Wiedział, że byli partnerami, ale po raz pierwszy uświadomił sobie, że Jag nigdy nie powiedział tego samego. Czyżby jego wilk uważał, że ma jakąś szansę na ucieczkę przed ich więzią? "Możemy już iść?" Zapytał po kilku minutach Kylen. "Tak, im szybciej odzyskamy Galliena, tym szybciej wrócimy do ważniejszych spraw." Ryder miał zastrzeżenia do wszystkiego w tej podróży.

Dare prychnął ze śmiechem. "No proszę cię, jakbyś nie myślał tak samo." Zbeształ brata Ryder. "Zawsze zapominam jaki jesteś szczery." Powiedział Dare. "Szczery, też powiedziałeś. Jestem gburem i dobrze o tym wiem. Chodźmy." Jeśli nigdy więcej nie zobaczy błyszczącego lasu, to umrze jako szczęśliwy tygrys. Kylen prowadził. Ryder doszedł do wniosku, że posuwają się dość szybko, zważywszy, że jeden był niewidomy, a drugi zamiatał drogę, w trosce o to by jego partner o nic się nie potknął. "Znam tylne wyjście. Zazwyczaj nie ma przy nim więcej, niż dwóch strażników." Powiedział Kylen. "I uważasz, że strażnicy nas wpuszczą?" Zapytał Ryder. "Jeśli myślą tak jak Waylen, to tak. Anthony jest wysoko ceniony na dworze, po jego stronie będzie wiele osób." Wyjaśnił Kylen. "Co jeśli strażnicy nie będą po naszej stronie?" Pytał dalej Ryder. "Wtedy ich zabijemy." twardy wzrok Kylena przeczył jego spokojnemu głosowi. "Farro prosił mnie, bym przyprowadził z powrotem jego Alfę. Nie zamierzam wrócić do domu i powiedzieć mojemu partnerowi, że go zawiodłem." "Myślisz, że tą pomocą Jag przyczyni się wystarczająco, by Silver go przyjął?" Mimo wszystko, celem tej podróży było znalezienie jego partnerowi miejsca w sforze. "Jag nie musi nam nic udowadniać." Wykpił Steven. "Chce coś udowodnić sobie." "Co masz na myśli?" Zapytał zdezorientowany Ryder. Nie wiedział za wiele o polityce sfory, ale wątpił, by Jag pakował się w te kłopoty bez powodu. "Kiedy jest się podziwianym jedynie za swój wygląd, czasami chce się udowodnić, że ma

się więcej do zaoferowania." Powiedział Dare. "Jag jest modelem, więc większość ludzi widzi tylko jego fizyczne piękno. Nie zauważają, że jest uprzejmą, współczującą osobą, która potrafi w imię przyjaźni urwać mutantowi głowę." "On nie jest wojownikiem." Spierał się Ryder. Steven prychnął. "Nie pozwól by ta fasada modela cię zmyliła, Jag potrafi o siebie zadbać. Potrzebuje tylko kogoś, kto w niego uwierzy. Uważasz, że się do tego nadajesz?" Ryder zamrugał oczami, zaskoczony kiedy Steven wydawał się czekać na jego odpowiedź. "Lepiej, żebym ja to robił. On jest moim partnerem." Warknął Ryder. "Zbliżamy się." Powiedział Dare, przerywając tę małą sprzeczkę. Ryder zmarszczył brwi widząc nagłą bladość brata. Nigdy wcześniej nie widział Dare'a chorego. Gdyby nie widział jak bardzo Steven się nim opiekuje, to próbowałby ich rozdzielić. Patrząc na mięśnie wilka, mogłoby być ciężko, ale by spróbował. "Słyszysz go znowu?" Zapytał Steven, kiedy wpatrywał się w twarz Dare'a, wokół jego oczu pojawiły się zmarszczki. Dare przytaknął. "Powiedział, żebyśmy przestali się cackać i wreszcie po niego przyszli. Zamierza unieszkodliwić strażników. Ostatnia grupa nie dała mu leków, a oddział przy drzwiach zaczyna się załamywać." "Wątpię, by zapomnieli." Powiedział Kylen. "Fae są dobrze wytrenowane w sztuce wojennej. Podejrzewam, że więcej, niż jedna frakcja

chce obalić króla albo by Carrowowie

opuścili ich królestwo." "Więc mamy wspólny cel." Ryder sprawdził otoczenie, ale nie wyczuł, ani nie usłyszał nic poza lokalną fauną i florą. Jeśli czekała na nich pułapka, to była bardzo dobrze ukryta. Szli dalej za Kylenem, aż dotarli do całkowicie innej części zamku, niż Jag i bliźniacy.

Tygrys Rydera warknął z powodu rozdzielenia i nie wiedział jak Kylenowi udaje się być z dala od swojej drugiej połowy, ale może Fae nie doświadczały ziejącej dziury w duszy, kiedy było oddalone od swoich partnerów. Tak jak powiedział Waylen, wejście do marmurowego pałacu blokowało dwóch strażników. Z bliska zamek wywoływał chłód i Ryder cieszył się, że nie planuje zostać tu na dłużej. Poczuł odrobinę współczucia dla Fae uwięzionych w tym bezdusznym lochu, który nazywali domem. Kylen podszedł do strażników z wysoko uniesioną głową i wyprostowanymi ramionami. Jedno władcze spojrzenie Kylena i strażnicy rozstąpili się, pozwalając mu wejść. Najwyraźniej miał więcej władzy, niż wszyscy podejrzewali albo wszyscy wpadali w pułapkę. Jakby co jeśli Fae zamierzali ich schwytać, to Ryder wiedział jak używać kłów i pazurów. Co dziwne, teraz to Dare prowadził ich małą grupę. Odsuwając wspierającą dłoń Stevena, tygrysołak położył jedną dłoń na poręczy i zaczął z zaskakującą szybkością wspinać się po schodach. Pozostała trójka natychmiast za nim ruszyła. *** Dare słyszał Galliena w głowie. Głos starszego mężczyzny nakazywał Dare'owi by się pospieszył, bo nie może już znieść niewoli ani jednej cholernej minuty dłużej. Dare usiłował mu odpowiedzieć, ale kiedy półbóg dalej złorzeczył, to Dare zwątpił by dochodziły do niego jego uspokajające myśli. Jego stopy stanęły na szczycie schodów i raz jego dłoń zaczepiła się w poręczy, ale nie mógł zwolnić. Wewnętrzny przymus by odnaleźć Galliena stał się jedyną rzeczą w jego mrocznym świecie. Steven zawsze mówił, że za bardzo stara się wszystkich zadowolić. Oczywiście wilk nie miał nic przeciwko kiedy uwaga Dare'a była skupiona na nim. Jesteś tu już? Opryskliwy ton Galliena prawie przywołał jego tygrysa. Następnym razem jak wpadnie na Anthony'ego, przytuli biedaka za okropne dzieciństwo, jakiego musiał doświadczyć od tego aroganckiego i władczego mężczyzny. Potknął się na niespodziewanym podeście. Znajome dłonie chwyciły go, zanim zdążył

upaść. "Spokojnie, kochanie." Ciepłe upomnienie Stevana uspokoiło skołatane nerwy Dare'a. Od chwili kiedy oślepł, jego partner zamartwiał się bardziej, niż dziesięć wilków razem wziętych. "Przepraszam, jesteśmy już chyba blisko." Powiedział Dare. Zaciskając mocno swoje bezużyteczne oczy, zwalczył cisnące mu się na nie łzy. Czasami czuł ciężar rozpaczy nad swoją bezradnością. "Nie chcę żebyś upadł i na coś się nadział." Ciepła dłoń Stevena przesunęła się po ręku Dare'a. "Wzdłuż korytarza stoją zbroje z raczej imponującą bronią." "Dzięki." Dare nie wiedział co jeszcze mógłby powiedzieć. Szarpnął się do tyłu kiedy poczuł coś na ustach. Zarumienił się, słysząc łagodny śmiech Stevena i uświadomił sobie, że jego partner go pocałował. Nie w gorącym, namiętnym uścisku, ale pocałunku mającym mu pokazać jak bardzo drogi jest dla swojego partnera nawet bez wzroku. Czekam! Wściekły głos Galliena ugodził Dare'a jak ładunek elektryczny. Dare roześmiał się. Wyobrażenie furii Galliena z bycia zostawionym było zabawne, nawet jeśli wiedział, że nigdy nikomu czegoś takiego nie zrobi. Z opisów jakie słyszał od innych, zamek nie był odpowiednim domem. Nie jak piękne mieszkanie, które dzielił ze swoim partnerem. Ono było pełne miłości, nieważne w jakiej Dare był formie. I chociaż nienawidził swojej ślepoty, to nigdy nie zapomni jak szybko Steven zaczął się nim opiekować bez ani jednego słowa skargi czy awantury. Po tym jak Steven czekał by go oznaczyć, Dare obawiał się, że wilkołak tak naprawdę nie chciał osoby wybranej mu przez bogów. Zachowanie Stevena od czasu kiedy oślepł, pokazało mu co naprawdę czuł jego partner. Steven go kochał. Nie w słodki, cukierkowy sposób, ale dopóki śmierć ich nie rozłączy, bo żadne obrażenia nie powstrzymają Stevena od stania przy boku Dare'a. Dare zrozumiał to teraz i jakaś mała jego część była wdzięczna swojej ślepocie za to, że spojrzał teraz inaczej na swoją więź ze Stevenem.

"Jest blisko." Gallien się nie odezwał, ale jego niecierpliwość była jak kipiąca w garnku woda, gotowa poparzyć osobę na tyle głupią by kazała mu czekać dłużej. "Tutaj są tylko trzy pary drzwi. Jeśli otworzymy złe, możemy wpaść na coś więcej, niż oczekujemy." Powiedział Kylen. Nie mogli liczyć, że ich fenomenalne szczęście będzie trwać wiecznie. Jak dotąd wszystko szło po ich myśl. "Zaprowadźcie mnie do drzwi, może wyczuję za którymi jest." "Teraz jesteś wielkim tygrysim detektywem?" Drażnił Steven. "To właśnie ja." Niestety nie widział Galliena na tyle często, by wyczuć jego zapach. Ich wcześniejsze kilka spotkać odbyło się kilka miesięcy temu, a on trzymał się wtedy jak najdalej od ojca Anthony'ego. Ten mężczyzna trochę go przerażał. Bycie po części bogiem w ludzkie formie Dare uważał za nienaturalne. Anthony miał w sobie więcej ludzkiej wiedźmy, więc Dare nigdy nie miał problemu z Partnerem Alfy, ale jego ojciec, Gallien, miał w sobie tylko tyle z człowieka, by mieć ludzkie ciało. Pierwsze drzwi, chłodne i suche, nie wydzielały żadnych emocji emanujących zza ich drewnianej fasady. "Tu go chyba nie ma." "Spróbujmy z następnymi." Dare wiedział, że Kylen pragnął wrócić do swojego partnera i syna. Nigdy nie widział kogoś równie przywiązanego do dziecka nie z jego ciała i krwi. Czasami Farro miał problemy z przyzwyczajeniem się do entuzjazmu swojego partnera względem Sammy'ego. Przejście z samotnego wychowywania dziecka do posiadania aktywnego drugiego rodzica czasami martwiło Farra. Wyznał to Dare'owi w czasie jednej z rzadkich nocy, kiedy się upijali. Następne drzwi praktycznie paliły Dare'a wibrującą ze swojej drewnianej powierzchni furią. "To tutaj." Powiedział Dare. Wściekłość emanująca z drzwi dorównywała złości w jego głowie. "Odsuń go od drzwi." Powiedział Kylen.

Dare nie spierał się, kiedy Steven przyciągnął go w swoje ramiona. Przechyliwszy głowę w stronę szyi partnera. Dare odetchnął esencją swojego ukochanego. Zaskoczył go głośny huk. "Czy to ty?" Umysł Dare wypełnił głos Galliena, bardziej zrozpaczony, niż zły. "Jestem tu. Puśćcie mnie do niego." "O cholera!" Wymamrotał Steven. "Ma zasłonięte oczy." Co to miało ze wszystkim wspólnego, Dare nie miał pojęcia, ale im bliżej Steven go prowadził, tym bardziej jeżyły mu się włosy na karku. Próbował pozbyć się tego doznania, ale bez skutku. "Zdejmijcie mi opaskę." Zażądał Gallien. Pulsowanie mocy pochodzące od mężczyzny zacisnęło żołądek Dare'a. "Jeśli nie wycofasz swojej magii, to cię tu zostawimy." Warknął Ryder. Dare uśmiechnął się. Jego brat zawsze miał więcej brawury, niż rozsądku. Kiedy staje się przed półbogiem, większość ludzi jest przerażona. Ryder stawił czoła sytuacji zagrożenia i wyzwał ją na pojedynek. "Nie ruszaj się, to zdejmę opaskę." Powiedział Kylen. "Pospiesz się. Nie mogę uwierzyć, że te nieudolne Fae były w stanie tak długo mnie więzić." Skarżył się Gallien. "Twoje kajdany są zrobione tak, by powstrzymywać twoją magię." Wyjaśnił Kylen, jakby

uspokajał małe dziecko. "Więc je zdejmij." Warknął Gallien. Niewyraźny szelest i kilka zaklęć poprzedziły dźwięk uderzającego o podłogę metalu. Dare już miał zapytać co się stało, kiedy w jego oczach wybuchło światło. Krzycząc, Dare opadł na ziemię. Powietrze umknęło mu z płuc i zaczął dyszeć by dostarczyć im tlen. "Pomóż mu!" Krzyknął Steven. Komu nakazał pomoc, Dare nie wiedział, ale jego świat się rozpadł, załamując się w błyszczące światłem kawałki. "Wybacz, dzieciaku. Chyba za bardzo nas związałem." W głębokim głosie Galliena było więcej współczucia, niż skargi. Dłoń przycisnęła się do piersi Dare'a. Wydobyło się z niego pulsowanie gorąca i wszystko wróciło do swojej normalnej czerni. Po raz pierwszy nie miał nic przeciwko ciemności. "Otwórz oczy." Rozbawiony głos Galliena zaskoczył Dare'a. "Och." Światło, kolory, rozmazana wizja. Dare przetarł oczy i wszystko stało się wyraźne. "Widzę." Wyszeptał Dare. "Ja widzę." Łzy sprawiły, że znowu wszystko stało się niewyraźne, ale się tym nie przejmował. Odzyskał wzrok. "Pewnie gdy starałem się kogoś odnaleźć, za bardzo się tobie narzuciłem. Ponieważ ja miałem zasłonięte oczy, ty nic nie widziałeś." Wyjaśnił Gallien. "Ty draniu." Dare'owi opadła szczęka, kiedy Steven uderzył Galliena w twarz. Krew spłynęła z nosa Galliena, ale półbóg się nie przewrócił. Widząc spojrzenie jakie posłał Stevenowi, Dare stanął przed swoim partnerem. Furia osłabła

w oczach półboga, a krew zniknęła jakby jej nigdy nie było. "Daruję ci te jedno darmowe uderzenie, wilku, bo wywołałem uszkodzenie ciała twojego partnera, ale spróbuj jeszcze raz i mój syn będzie miał w sforze jednego członka mniej, nieważne przyjaciel czy nie." Pomimo niechlujnego wyglądu, wyniosła mina Galliena nie straciła nic ze swojej mocy. "W porządku." Powiedział Dare, odsuwając Stevena od Galliena. Tych dwóch lepiej trzymać oddzielnie. "Myślałem, że moja ślepota była spowodowana tym serum." Gallien wzruszył ramionami. "Mogło się od tego zacząć. Nigdy się nie dowiemy, ale dobrze, że już nic ci nie jest." "To by wyjaśniało dlaczego nikt nie mógł mnie wyleczyć." Dare wypuścił wstrzymywany przez siebie oddech. Cholera, nigdy więcej nie będzie uważał swojego wzroku za rzecz oczywistą. Gallien spojrzał na grupę. "Gdzie Anthony? Nie myślałem, że pozwoli swojej małej sforze pójść w niebezpieczne miejsce bez siebie." Pomimo ironicznego tonu, Dare zauważył w oczach półboga błysk niepokoju. Może i był draniem, ale naprawdę kochał swojego syna. Odezwał się Kylen. "Uważamy, że Anthony jest w pułapce jako małżonek Króla Linnela. Król schwytał Silvera." Uśmiech Galliena wywołał ciarki na plecach Dare'a. "No to nie każmy jego wysokości czekać. Jestem pewien, że z przyjemnością będzie świadkiem rodzinnego spotkania." Dare nie chciałby króla Fae za nikogo. "Naprawdę jesteś uleczony?" Wyszeptał mu do ucha Steven. Uśmiechając się, Dare odwrócił się by spojrzeć na swojego partnera. "Kocham cię." "Ja też cię kocham." Wyszeptał Steven.

"Tak, wszyscy się cieszymy, że się odnaleźliśmy, a teraz chodźmy skopać królowi tyłek." Powiedział sucho Gallien. Szybko oddali przywództwo Gallienowi. Dare spojrzał na Kylena, ale Fae nie objawiał żadnych oznak złości z oddania przywództwa. Zapewne chciał tylko wrócić do domu. Kylen często powtarzał, że jego miejsce nie jest już w sferze Fae, tylko w łóżku Farra. Dare obserwował zamek Fae z większym zainteresowaniem, niż zrobiłby to przed utratą wzroku. Budowla, cała z marmuru, atakowała jego świeżo odzyskany wzrok. Zimny budynek, zdecydował. Nie pasował do Partnera Alfy, który stanowił ogień i iskry. "O czym myślisz?" Zapytał Steven idąc blisko niego. Dare zastanawiał się czy to pozostałości po jego ślepocie, czy potrzeba bliskości ze swoim partnerem kazała wilkołakowi być tak blisko niego. "Że musimy wydostać stąd Anthony'ego." Przyznał Dare. "Tak." Steven rozejrzał się po korytarzu, którym szli i Dare prawie widział jak jego partner dochodzi to tych samych konkluzji.

Rozdział 5 Kiedy weszli, Ryder przeszukał wzrokiem salę tronową, desperacko szukając swojego partnera. Nie zauważył od razu piękniej twarzy Jaga, ale na tronie zauważył dwie siedzące osoby i stojącego mężczyznę w wysokiej, ale wąskiej srebrnej klatce. Miał wrażenie, że uwięziony mężczyzna do alfa Sfory Moon. Ogromny mężczyzna patrzył na tron z tęsknym spojrzeniem, którego widok ranił serce Rydera. "Ach, Gallienie, widzę, że uciekłeś." Mężczyzna na wielkim tronie miał na czole złoty

diadem. Nie wydawał się szczególnie zaniepokojony niezapowiedzianym pojawieniem się Galliena. "A ja widzę, że wciąż jesteś idiotą." Gallien uniósł dłoń, Ryder nie wiedział po co, ale cała komnata tronowa zamarła. "Zanim postanowisz mnie rozgromić, to powinieneś wiedzieć, że jakikolwiek akt przeciwko mnie zakończy się śmiercią Silvera." Triumfujący uśmiech króla sprawił, że Ryder chciał go walnąć w pysk, a nie znał nawet Alf. Znał jednak ludzi takich jak ten król, którzy rozkoszowali się władzą jaką mieli nad innymi. "Anthony." Gallien skinął na syna. Ryder po raz pierwszy przyjrzał się mężczyźnie. Kiedy zobaczył Galliena, pomyślał, że mężczyzna jest przystojny, nie tak piękny jak Jag, ale atrakcyjny. Przy swoim synu wyglądał jak słaba imitacja. Facet imieniem Anthony wręcz błyszczał pięknem. Gdyby nie znał Jaga, nie zatrzymałby się, dopóki ten przystojny mężczyzna na tronie nie zgodził się z nim umówić. 25 Może mógłby zrozumieć obsesję króla. To nie zatrzymało Rydera przed chęcią skopania mu tyłka, ale przynajmniej rozumiał jego punkt widzenia. Gallien uśmiechnął się półgębkiem. "Wiesz, że Anthony w końcu zniszczy całe królestwo, prawda? Nie możesz trzymać go z dala od jego partnera i oczekiwać, że cię nie zabije." Przechylił głowę w stronę swojego dziecka. "Mam rację, synu?" Anthony, który do tej pory się nie odzywał, posłał mu krótki, sztywny uśmiech. Ryder prawie czuł nieprawidłowość w zachowaniu mężczyzny. Anthony'emu oczy wywróciły się z tyłu głowy. Instynkt kazał Ryderowi zrobić unik kiedy w sali tronowej trzasnęła błyskawica. Ryder wstrzymał oddech kiedy kilka iskier uderzyło w ziemię obok niego. Dwie błyskawice uderzyły w klatkę, która otworzyła się z głośnym trzaskiem. Uwięziony w niej mężczyzna zmienił się w największego cholernego wilka, jakiego Ryder kiedykolwiek widział i ruszył na króla. Nastąpiła bardzo wymowna chwila, kiedy nikt nie ruszył by go zatrzymać. Dwóch strażników zrobiło kilka kroków do przodu, po czym się zatrzymali. Silver rozszarpał Króla Linnela 25 Już widzę minę Silvera:P

jak wilk atakujący swoją ofiarę. W komnacie słychać było krzyki władcy, po czym Silver rozerwał królowi gardło. "Naprawdę zaczynam lubić tego wilka." Gallien uśmiechnął się szeroko. Podszedł i zerwał srebrny diadem z głowy Anthony'ego. Anthony potrząsnął głową jakby budził się z transu. "Silver, stop!" Wilk odrzucił martwe ciało na ziemię i potruchtał do swojego partnera jakby czekając na pochwałę. "Tak, jesteś dobrym zabójcą. Bardzo, bardzo dobrym." Anthony poklepał swojego wilczego partnera, jego oczy szukały przyjaciół. "Dare!" Anthony zbiegł z podium by ruszyć do przyjaciela. Opinia Rydera o tym mężczyźnie wzrosła, kiedy natychmiast przytulił brata Rydera i skupił się na pozostałych. "Tak się cieszę, że was wszystkich widzę. Bliźniaki i Jag zostali wzięci na przesłuchanie. Nie mogłem ich powstrzymać. W koronie był chyba jakiś paralizator. Uwolnienie ich nie powinno zająć dużo czasu. Strażnik nie wyglądał na zbyt oddanego swojej pracy." Anthony mówił z prędkością karabinu maszynowego, jakby po uwolnieniu musiał powiedzieć wszystko na raz. "Lepiej niech go nie skrzywdzą." Jeśli choć jeden strażnik dotknie włoska na głowie Jaga, to Ryder sprawi, że to co Silver zrobił królowi będzie wyglądać jak igraszka. "Anthony, to jest Ryder, mój brat." Przedstawił z szerokim uśmiechem Dare. Ryder domyślił się, że Dare bardzo dawno się nie uśmiechał. Anthony wyciągnął dłoń. "Miło mi cię poznać. Jesteś tu z wizytą?" Ryder nie mógł uwierzyć, że Partner Alfy prowadzi tak zwyczajną rozmowę nad leżącym kilka metrów od niego, martwym ciałem króla. Musiał przyznać, że naprawdę lubi Anthony'ego. "Jest partnerem Jaga." Powiedział Dare.

Uśmiech Anthony'ego poszerzył się. "Gratulacje. Jager to świetny facet. Jestem pewien, że będziecie bardzo szczęśliwi." "Chce dołączyć do waszej sfory." Ryder nie uznawał krążenia wokół sprawy. Jego partner chciał dołączyć do Sfory Moon i Ryder zrobi wszystko, by mu to zapewnić, nawet jeśli nie rozumiał tej całej mentalności 'biegania ze sforą'. "Jager jest od dawna naszym lojalnym przyjacielem i z całą pewnością jest mile widziany, ale musimy go odnaleźć, zanim ktoś zrobi coś, czego później będzie żałował." Anthony zmarszczył brwi i rozejrzał się po sali tronowej. Fae rozproszyli się pod jego spojrzeniem, poza Waylenem, który nerwowo wystąpił do przodu, kiedy Anthony na niego skinął. "Tak, Lordzie Carrow?" Zapytał Waylen. Gdyby Ryder chwilę wcześniej nie widział pewności siebie mężczyzny, to pomyślałby, że jest nieśmiały. Oczy Waylena zabłysły uwielbieniem kiedy patrzył na Anthony'ego. Wilk wydobył z siebie niskie warczenie, które ucichło dopiero kiedy Anthony pogładził ogromne zwierzę po głowie. Wilk uniósł wargę, obnażając kieł na stojącego przed nimi Fae. "Tak, kochanie, jestem pewien, że uświadamia sobie, że jestem twój." Powiedział Anthony przewracając oczami. "Tak, sir." Waylen ukłonił się wilkowi. "Wszyscy wiedzą, że jesteście partnerami. Jag, Vien i Viell są w południowym skrzydle. Król chciał ich zatrzymać, zanim się im przyjrzy, ale pomyślałem, że loch nie będzie odpowiednim miejscem dla królewskich siostrzeńców." Anthony kiwnął głową. "Dobrze. Prowadź." Ryder nie rzucił się na Waylena i nie domagał by natychmiast zabrano go do jego partnera; powinien dostać złotą gwiazdkę albo przynajmniej ogromny stek za swoją cierpliwość. Zamarł, kiedy zatrzymał się na nim wzrok Anthony'ego. Przez chwilę coś błysnęło w oczach mniejszego mężczyzny i Ryder poczuł się, że jest testowany przez moc większą, niż mógłby sobie wyobrazić. Kiedy Anthony się odwrócił, Ryder wziął głęboki wdech. Do tamtej chwili uważał, że

jest największym drapieżnikiem w sali. Kylen poklepał go ze zrozumieniem po ramieniu. "Zawsze trzymaj z Anthonym." Wyszeptał. Ryder przytaknął. Mógł to zrobić. Patrzył z otwartymi ustami jak drzwi otwierają się kiedy Anthony do nich podchodzi. Ryder poczuł jak w powietrzu pulsuje energia i włoski na jego karku stanęły tak bardzo jakby chciały uciec. Zdeterminowany by odnaleźć swojego partnera, podążył za Alfą, ale utrzymywał pełen szacunku dystans. Rozumiał dlaczego Jag chciał być częścią tej sfory. Wilki zawsze podążały za najsilniejszą Alfą. Wstrzymał się przed opinią o Silverze, ale wątpił, by sparował się z kimś silniejszym od niego samego. Dare odwrócił głowę i uśmiechnął się do Rydera, szczęśliwy z powodu odzyskania wzroku. Ryder odwzajemnił uśmiech. Radość zawsze pasowała do jego brata. Zapach desperacji nie był na nim odpowiedni. Ryder poczuł ból patrząc na wszystkich partnerów razem. Potrzebował swojego partnera. Potrzebował go teraz. Tygrys Rydera pociągnął za cugle. Tęskniąc za swoim partnerem, Ryder ledwie zauważył że zmienia się z człowieka w zwierzę i przebiegł obok pozostałych. Złapał zapach swojego partnera i nikt nie mógł go powstrzymać. Z rykiem przebiegł obok Anthony'ego, podążając za zapachem Jaga. Woń wołała do niego, bardziej kusząca, niż bogaty leśny zapach Partnera Alfy. Sięgnął do podwójnych drzwi. Zaczął drapać drewnianą powierzchnię pragnąc dostać się do środka. "Spokojnie, tygrysie." Powiedział Anthony. Drzwi otworzyły się. Ryder wbiegł do środka i rzucił się na swojego cudownie pachnącego mężczyznę.

"Hola, Ryder, nie połam go." Głos Dare'a na chwilę przerwał jego obsesję na punkcie leżącego pod nim mężczyzny. Ryder sapnął zadowolony i zaczął lizać policzek Jaga. "Ała, papier ścierny. Przestań!" Powiedział śmiejąc się Jag. Zadowolony, że jego partner nosi teraz jego zapach, Ryder odsunął się, by pozwolić Jagowi wstać. Do Rydera podszedł ogromny wilk i spojrzał mu w oczy jakby mierzył jego wartość. Ryder wyprostował się. Wilk nie znajdzie żadnych uchybień. "Wszystko w porządku?" Zapytał całą trójkę Anthony. "Tak. Co się stało?" Zapytał Vien. "Silver zabił Króla Linnela." Odparł Anthony. "O kurczę." Viell przygryzł wargę. Anthony wzruszył ramionami. "Nikt go nie zatrzymał." "To nie oznacza, że nie będą go chcieli za to ukarać. Nie mogą pozwolić by każdy wszedł i zabijał ich władcę bez żadnych konsekwencji, nieważne czy lubili swojego króla, czy nie." Powiedział Vien. "Nie chcą wiedzieć co się stanie, jeśli choć dotkną Silvera." Oczy Anthony'ego zabłysły jasnym metalicznym kolorem. Ryder miał wrażenie, że to nie jest dobry znak. Zmienił się z powrotem do swojej ludzkiej formy, żałując, że nie pomyślał, by wziąć ubrania. Poczuł trzask energii, kiedy wilk przemienił się obok niego. "Masz." Anthony machnął ręką. Ryder spojrzał w dół i zobaczył, że ma na sobie dżinsy i jedwabną koszulę. Poruszył stopami w najwygodniejszych butach, jakie kiedykolwiek nosił. "Nie ekscytuj się za bardzo. To tylko czar." Powiedział Anthony.

Kylen spojrzał na ubranie. "Całkiem nieźle, jesteś coraz lepszy." "Dzięki." Mężczyźni wymienili uśmiechy. "Jeśli już skończyliście, to czy możemy wrócić do domu?" Opryskliwy ton Silvera wciąż nosił ślady jego wilczej połowy. "Jasne, kochanie." Anthony zmarszczył nos. "Wiesz, musisz się wykąpać." Ryder objął Jaga w pasie i przyciągnął do siebie. Jego tygrysia połowa lubiła mieć swojego partnera blisko. Najlepiej byłoby go mieć skóra przy skórze, ale po ich krótkiej rozłące zadowolił się każdym kontaktem. Był zaskoczony z braku reakcji Fae. Poza mężczyznami w ich grupie, reszta wydawała się bandą tchórzliwych słabeuszy. Mimo wszystko nie stanęli w obronie swojego króla. "Ja jestem gotowy, by opuścić to miejsce." Powiedział Gallien. "Nie będę płakał jak nigdy tu już nie zawitam." Anthony roześmiał się. "Chodźmy. Niedaleko jest portal." "Nim właśnie przybyliśmy." powiedział Kylen. Ryder odwrócił się w samą porę by zobaczyć jak Gallien wywraca oczami. "Ja nie potrzebuję portalu." Kiedy półbóg uniósł dłonie i zaczął skomplikowaną serię ruchów, w pomieszczeniu pojawili się żołnierze Fae. Tyle, że w przeciwieństwie do tych, którzy odsuwali się potulnie za każdym razem kiedy się na nich natknęli, ci byli uzbrojeni po zęby i mieli twarde miny. Przez strażników przepchnął się rudowłosy mężczyzna z ciemnobrązowymi oczami i łypnął na Silvera. "Myślisz, że możesz zabić króla i odejść, mały prawie Fae?" "Dlan." Powiedział chłodno Anthony.

Ryder zaczął się krztusić emanującym od mężczyzny smrodem korupcji i gnicia. "Możesz sobie myśleć, że jesteś potężnym półbogiem, ale moi ludzie wiedzą jak obchodzić się ze zdrajcami." Warknął Dlan. "Tak? To powinni być zadowoleni mogąc się tobą zająć." Powiedział Kylen. "Przez ostatnie kilka lat zatruwałeś umysł króla, karmiąc go kłamstwami i kto wie ile z jego korupcji było z twojej przyczyny. Jeśli ktokolwiek spowodował śmierć króla, to byłeś nim ty. Nie wierzę, że wspierał eksperymenty mutujące bez twojej zachęty." Dlan wygiął z pogardą wargi. "Zmienni zawsze byli naszymi genetycznymi zabawkami. To, że masz więź z kupą futra nie oznacza, że mają jakieś prawa. Jedyną osobą, która może zakończyć eksperymenty jest król, a twój futrzasty przyjaciel go zabił. Sprawiedliwości musi stać się za dość!" *** Jager patrzył jak Kylen blednie. Na jego twarzy kiedy zwrócił się do Anthony'ego pojawiła się rezygnacja. "Powiedz Farro, żeby przeczytał list, który dla niego zostawiłem i przytulił ode mnie Sammy'ego." "O czym ty mówisz?" Zapytał Anthony. Kylen wyciągnął spod swojej koszuli medalion. "Pomyślałem, że mogę tego potrzebować." "Och nie." Wyszeptał Vien. Jager nie wiedział co się dzieje, ale Dlan stał się lekko zielony na twarzy, a bliźniaki Fae patrzyły jakby ktoś umarł, ale nie był to król. Zrozumiał kiedy wszyscy strażnicy uklęknęli na jedno kolano.

"Powitajcie Króla Kylena ."26 Ogłosił gromkim głosem Gallien. "Ja pierdolę." Jager miał ściśnięte serce. Farro będzie załamany. Nie miał pojęcia jak to wpłynie na wilka. Posiadanie żywego, ale przebywającego w innym świecie partnera go załamie, ale Jag wątpił, by Farro mógł żyć w zamku, gdzie wszyscy myśleli o nim jak o genetycznej zabawce. "Ja, Kylen Moon, strażnik królewskiej pieczęci, decyzją rady Fae ogłaszam siebie jako króla elekta." "Nieee!" Dlan rzucił się na Kylena, jego twarz zniekształciła furia. Kylen nie miał szans na wyciągnięcie miecza. Instynkt kazał Jagerowi wkroczyć do akcji, ale Ryder chwycił go za ramię. Warcząc, odwrócił się w jego stronę. Usłyszał głośny huk i zobaczył jak Kylen trzyma dłonie wyciągnięte w stronę Dlana, a rudowłosy opada na ziemię z ogromną dziurą w piersi. "Nie zostałem wybrany za wygląd." Powiedział Kylen. "Dlaczego nie powiedziałeś Farrowi?" W głosie Silvera brzmiał smutek z powodu przyjaciela. Jeśli ktokolwiek wiedział o bólu rozłąki, to był nim wilk Alfa. Kylen westchnął. "Miałem nadzieję, że nigdy nie obejmę tronu. Linnel nie okazywał żadnych oznak umierania, ja żywiłem nadzieję, że znajdę odpowiedniego zastępcę, zanim przyjdzie mój czas." "Ja jestem następny w kolejce." Powiedział neutralnym głosem Gallien. Kylen roześmiał się, choć był to smutny śmiech. "Ty byłbyś okropnym królem. Teraz kiedy to ja jestem na tronie, kolejność dziedziczenia zostanie zmieniona i zostanie wybrana nowa druga osoba. Ty staniesz się królem jedynie wtedy kiedy umrę bez uprzedniego wybrania następnego władcy." 26 Jezu, biedny Farro

Jag musiał się zgodzić z oceną Kylena. Żeby być dobrym władcą, Gallien musiałby dbać o kogoś więcej, niż swojego syn, a nie zanosiło się na to w najbliższym czasie. "Możesz żyć tysiąc lat Królu Kylenie, chociaż możliwe, że będziesz musiał wrócić do swojego oryginalnego nazwiska." Odparł Gallien, całkowicie ignorując komentarz Kylena na temat jego bycia władcą. "W sercu będę członkiem Sfory Moon i partnerem Farra aż do końca moich dni." Obiecał Kylen. Spojrzał na Silvera jak przywódca do przywódcy."Gdybym mógł abdykować, zrobiłbym to bez zastanowienia. Zadbaj o to, by Farro wiedział, że cały czas ma moją miłość." Silver uśmiechnął się kpiąco. "Jeśli uważasz, że bycie królem uchroni cię przed gniewem Farra, to nie okażesz się rozsądnym władcą." "Chodźmy już. Stajecie się ckliwi, a ja chcę już stąd iść." Przerwał rozmowę Gallien. Jager rozumiał o co mu chodzi. Zimny pałac swej ostatniej masakrze nie był zapewne najbezpieczniejszym miejscem dla zmiennych. "Przed tymi o to świadkami oświadczam, że Silver jest wolny od wszelkich zarzutów zabicia króla. Klatka doprowadziła go do szaleństwa i walczył w samoobronie." Powiedział Kylen. Nie do końca tak to było, ale Jager nie widział żadnej krzywdy w tej trochę zmienionej historii; władcy i tak zawsze robili po swojemu. "Chodźmy." Anthony podszedł i przytulił Kylena. Jager nie słyszał co powiedział Partner Alfy, ale Kylen posłał mu słaby uśmiech. Gallien uniósł dłonie by utworzyć koło. Powietrze wypełnił dziwny rozdzierający dźwięk i Jager wyczuł zapach metalu i ozonu. Po drugiej stronie przejścia pojawiło się buro Silvera, dziura była na tyle duża, by mógł przejść dorosły mężczyzna.

"Pierwszy przystanek, klub Sfory Moon." Powiedział radośnie Gallien. Ryder chwycił Jaga za ramię i pociągnął. Ledwie zdążył krzyknąć Kylenowi do widzenia, nim Ryder pchnął go w stronę portalu i na drugą stronę. "Chciałem się pożegnać." Zaprotestował Jager. "A ja chciałem się stamtąd zmywać, zanim wpadniemy w jakąś pułapkę." Stwierdził Ryder. Furia opuściła Jaga z prędkością przekłutego balona. Ryder miał rację, on też nie chciał tam utknąć. Chwilę później wszyscy oprócz Kylena przeszli przez portal, po czym Gallien zamknął przejście. "Idę już. Dzięki za uratowanie mnie, Dare. Przyślę ci coś w zamian. Na razie Anthony. Nigdy nie wiedziałem, że posiadanie dziecka to taka przygoda." Gallien zniknął, zanim ktokolwiek zdążył to skomentować. Anthony wywrócił oczami i opadł na kolana Silvera, kiedy ten usiadł na kanapie. "Cieszę się, że jestem już w domu. Dziękuję wam wszystkim za ratunek. Nawet nie wiecie jak to dobrze być już z powrotem." Silver burknął w zgodzie, ale widząc spojrzenie Alfy, Jager wiedział, że marzył, by wszyscy zniknęli i mógł spędzić trochę czasu sam na sam ze swoim partnerem. "Idziemy już." Powiedział Dare, chwytając Stevena za nadgarstek i ciągnąc go w stronę drzwi. "Zrobimy sobie analizę naszej traumy później." Zanim ktoś zdążył się odezwać, Dare i Steven wyszli przez drzwi. Jager roześmiał się. Poczuł jak kamień spada mu z serca na widok radosnego przyjaciela. Dłoń Rydera przesunęła się po jego karku. Jager uświadomił sobie, że tygrys lubi trzymać tam swoją dłoń, jakby planował podnieść Jaga jak niegrzecznego kotka. Będzie musiał go od tego

odzwyczaić. "Pójdziemy znaleźć Gabe'a i damy mu znać, że już wróciliśmy." Powiedział Viell. "Cieszę się, że już wróciliście. Sfora was potrzebuje." Bliźniacy szybko wyszli zostawiając Jagera i Rydera z parą Alfa. "Um, chciałbym dołączyć do sfory." Powiedział Jager, patrząc wszędzie, ale nie na siedzącą na kanapie parę. "Tak właśnie powiedział twój partner, ale czy ty już nie należysz do innej sfory?" Zapytał Anthony. "Wyrzucili mnie, bo nie dałem im więcej pieniędzy." Wyznał Jager. Silver prychnął z pogardą. "Wiedziałem, że byli idiotami, ale nie wiedziałem, że aż tak. Jesteś mile widziany w naszej sforze, Jag. Zawsze uważaliśmy, że do nas pasujesz. Twój partner również jest mile widziany, jeśli chce dołączyć i oczywiście twoja siostra." "Dam wam znać." Powiedział Ryder. Jagowi zamarło serce. Czyżby Ryder planował wkrótce wyjechać? "Chodź, partnerze, zabierz mnie do domu." Ton Rydera nie pozwalał na żadne uniki. Jager uśmiechnął się do pary Alfa. "Dziękuję za wszystko." Silver kiwnął głową. "W następnym tygodniu zorganizujemy oficjalne spotkanie sfory." "Będziemy tam." Ryder wyciągnął Jagera z biura, przez bar i posadził na siedzeniu pasażera samochodu Rydera. "Masz ostatnią szansę, by odmówić naszemu wiązaniu. Jeśli postanowisz mnie odrzucić, odejdę i nigdy nie wrócę. Nie będę czekać miesiącami aż podejmiesz decyzję. A jeśli będziesz mój, to nie chcę żebyś paradował przed wszystkimi w skąpych kąpielówkach."

Oczy Jagera otworzyły się szeroko na te śmiałe stwierdzenie Rydera. "Więc mówisz, że jeśli zgodzę się na nasze sparowanie, to nie chcesz, żebym dłużej był modelem. Uważasz, że masz coś do powiedzenia w sprawie mojej pracy?" "Wiem, że mam. Jeśli pragniesz być profesjonalnym ślicznym chłopcem, to możesz to robić w pełni ubrany. Może w smokingu." Ryder przechylił głowę na jedną stronę. "Dobrze byś wyglądał w smokingu. Możesz założyć taki na nasz ślub..." "Ślub?" Zapytał słabo Jager. "Wilki nie biorą ślubów." "Bzdura. Myślisz, że nie widziałem obrączki na palcu Anthony'ego? Są po ślubie." Jager pokręcił głową. "Silver każe mu ją po prostu nosić. Nie mieli ceremonii." "My zrobimy z naszej prawdziwe wydarzenie. Może zaczniemy nową zmienną tradycję. Założę się, że Dare zgodzi się na podwójne wesele." Ryderowi błyszczały oczy. Jager wybuchnął śmiechem. "Zrobię to chociażby po to by zobaczyć Stevena w smokingu." "Zgodzisz się i to dla ciebie zrobię." Obiecał Ryder. Nie wiedział jakiego rodzaju perswazji użyje Ryder, ale może być warto. Jager oparł się o niego i poczuł jak znikają wszystkie jego troski. Miłość Rydera do brata i ostrożność z jaką trzymał Jagera pokazywała jaki był. Ryder nigdy celowo by go nie zranił, ani nie złamał mu serca. Ryder o niego dbał i cholera, pachniał lepiej, niż wszystko inne. "Chodź, partnerze, możesz pokazać mi ile jesteś warty w łóżku." Jager pozwolił by całe uczucie i pożądanie ujawniło się w jego oczach. Zakręciło mu się w głowie od szybkości z jaką Ryder otworzył drzwi ciężarówki i wsiadł do środka. Ledwie zdążył rozciągnąć swój pas, kiedy Ryder odpalił silnik. "Pasy." Powiedział Jager.

"Co?" Ryder nie spojrzał na niego, kiedy wycofywał samochód z parkingu. "Zapnij pasy." Powiedział wolno i wyraźnie Jager. "Żartujesz, prawda?" Ryder posłał mu niedowierzające spojrzenie. "Dlaczego miałbym żartować?" Jager spojrzał na niego z irytacją. "Jestem zmiennym. Wręcz nie do zniszczenia." "Nie chcę ryzykować, a poza tym takie jest prawo." Przypomniał mu Jag. Kabinę wypełniło długie westchnięcie, ale Jager uśmiechnął się, kiedy Ryder wreszcie zapiął swój pas z jedną ręką wciąż na kierownicy. "Dziękuję." Powiedział. "Proszę bardzo. A teraz pokaż mi gdzie jechać." Powiedział Ryder. Jager z przyjemnością powiedział swojemu partnerowi jak do niego dojechać.

Rozdział 6 Ryder poczuł jak robi mu się gorąco, kiedy patrzył jak Jag otwiera drzwi. Jego wzrok przesunął się na tyłek Jaga. Mężczyzna utrzymywał go w świetnej formie, nawet jak na zmiennego. Nie mogąc się powstrzymać, Ryder popieścił pośladki swojego partnera, kiedy ten otworzył drzwi. Partner! Sama myśl o posiadaniu partnera powodowała, że kręciło mu się w głowie. Nigdy nie myślał, że będzie miał kogoś, kogo będzie mógł nazywać swoim. Tygrysy z reguły żyły jako samotnicy, ale porzuci to z chęcią, jeśli będzie mógł mieć Jagera w ramionach.

"Jesteśmy." Powiedział Jag. Ryder oderwał wzrok od swojego pięknego partnera, by się rozejrzeć. "Wow." Mieszkanie Jaga może nie było najbardziej luksusowe ze wszystkich jakie widział, ale połączenie wygodnych mebli i ciepłych kolorów sprawiało, że Ryder chciał się zwinąć na grubym dywanie i chwilę tak poleżeć. "Podoba ci się?" Mina Jaga roztopiła Ryderowi serce. Jego partner otrzymał emocjonalne manto od swojej byłej sfor i nie uświadamiał sobie, że to całkowicie podkopało jego pewność siebie. "Z przyjemnością bym tu mieszkał, jeśli zdecydujemy się tu zostać." Stwierdził Ryder. "Ale..." Niepewna mina Jaga kazała Ryderowi przyciągnąć go do siebie. "Ty masz swoją firmę. Jak miałbyś ją przenieść tutaj?" "Ponieważ mój partner tu jest, a poza tym ktoś musi mieć oko na Dare'a. Może będzie chciał do mnie dołączyć." Ryder zawsze marzył, by pracować z bratem, ale jeśli Dare dalej będzie chciał pracować jako barman, to nie miał nic przeciwko. Kiedy ułożą sobie wszystko z Jagiem, będzie musiał zobaczyć się z bratem i porozmawiać o spadku i śmierci rodziców. Ryder nie znalazł chwili na prywatną rozmowę z Darem. Jag uśmiechnął się. "Może. Nigdy nie wiadomo co ktoś będzie chciał robić po wydarzeniu, które zmienia życie." Odchodząc parę kroków do tyłu, Jag zdjął koszulę, ukazując wspaniałą, umięśnioną pierś. Ryder zerwał z siebie koszulkę. Nie miał gładkiej elegancji Jaga, ale nigdy też nie narzekał. Poczuł satysfakcję, kiedy Jag prawie potknął się o swoją kanapę. "Jesteś piękny." Powiedział Jag, jego oczy rozszerzyły się, kiedy Ryder rozsunął suwak spodni i je zdjął. Jag widział go wcześniej nago, ale jego ego było połechtane, kiedy zobaczył w oczach partnera wyraźną aprobatę.

"Jestem cały twój." Powiedział Ryder. "Mniam. Chodź ze mną, żebym mógł się tobą nacieszyć w swoim łóżku." Powiedział Jag, zmierzając w stronę sypialni. "Z przyjemnością." Ryderowi nie trzeba było tego dwa razy powtarzać. Jeśli jego partner potrzebował do gorącego seksu materaca, to z niego skorzystają. Pomyślał, że kanapa wygląda wystarczająco dobrze, ale tym razem pozwolił dyktować warunki Jagowi. Rozproszony mentalnymi wizjami pochylenia Jaga nad kanapą i ostrego pieprzenia, Ryder prawie nie zauważył jak Jag opuszcza pokój. "Cholera." Popędził za Jagiem, szybko odnajdując sypialnię i czekającego na niego seksownego, nagiego partnera. Jego fiut stwardniał tak szybko, że zatrzymał się, by się ogarnąć. Na ustach Jaga pojawił się powolny uśmiech. "Przynajmniej wiem, że podoba ci się to, co widzisz." "Jak mogłoby się nie podobać?" Zapytał szczerze zdziwiony Ryder. Jag wzruszył ramionami. "Wiem, że nie szukałeś wilczego partnera." "Pozbyłem się tego, kiedy poszedłem za tobą do krainy Fae. Skoro ścigam cię po różnych światach, to mogę bezpiecznie powiedzieć, że nie zamierzam odejść, bo nie jesteś tygrysem." Wyznał Ryder. Na twarzy Jaga pojawiła się ulga i Ryder uświadomił sobie jak bardzo Jag się martwił. Wspinając się na łóżko, nie zatrzymał się, dopóki nie okrył swojego partnera od piersi do stóp. Podpierając się na rękach, Ryder zaczął pławić się w ciele swojego partnera przy jego. Czułość, jakiej jeszcze nigdy do nikogo nie czuł sprawiło, że serce bolało go w piersi. "Jesteśmy partnerami." Powiedział niskim tonem Ryder. "Na dobre i na złe jesteś mój, a ja jestem twój, dopóki los nie zakończy naszego życia. Mógłbym teraz walczyć i się opierać, ale

dlaczego miałbym tego chcieć? Jesteś cudownym mężczyzną ze wspaniałą duszą, który jest skłonny walczyć za swoich przyjaciół. Jestem zaszczycony, że do ciebie należę. A teraz zamierzam cię wypieprzyć i oznaczyć jako swojego. Jakiś sprzeciw?" Ryder starał się przekazać swoją miłość do Jaga oczami. Chciał by Jag czuł jego uwielbienie. Oczy błyszczały Jagowi od niewylanych łez, ale kiwnął głową. "Śmiało, nie krępuj się." Ryder roześmiał się. Chwycił lubrykant, który Jag umieścił na nocnej szafce."Odwróć się. Chcę mieć dobry kąt." Mimo że chciał widzieć twarz Jaga, jego tygrys nalegał na oznaczenie swojego partnera w tradycyjny sposób. Odsunął się, by zrobić Jagowi miejsce, jego tygrys warknął z niezadowolenia. Jag uległe się obrócił. Och. Gładkie, idealne plecy Jaga wołały tygrysa Rydera, kusząc go, by zostawił znak. A choć lubił świetne tyłki i oczywiście fiuty, to musiał przyznać, że miał świra na punkcie pleców. Podziwiał mężczyzn z silnymi ramionami i kształtnymi zarysami. Kto by przypuszczał, że wygra na loterii tak oszałamiającego partnera. Ryder polizał ścieżkę wzdłuż kręgosłupa Jaga, rozkoszując się każdym centymetrem ciała pod językiem. Jag zassał powietrze. Czując nieodpartą pokusę, kły wysunęły się Ryderowi i ugryzł pośladek Jagera. "Ała, kurwa. Dlaczego to zrobiłeś?" Zapytał Jag, oglądając się przez ramię. "Bo ten tyłek jest mój i teraz wszyscy będą o tym wiedzieć." Posłał swojemu partnerowi zadowolony uśmiech. Jag westchnął. "Przynajmniej będę miał bieliznę. Wciąż mam kilka kontraktów do

wypełnienia, zanim zrezygnuję." Ryder poczuł winę z powodu dyskomfortu Jaga. "Będę ostrożniejszy." Obiecał. Kiedy kontrakty Jaga się skończą, wszystkie obietnice stracą ważność. Będzie go żuł jak gryzaka jak tylko znaki nie będą problemem. Nawilżając palce, rozluźnił Jaga, rozkoszując się westchnięciami i jękami, jakie pochodziły od jego partnera. "Gotowy?" Jag przytaknął nabijając się na palce Rydera. "Pieprz mnie, uczyń mnie swoim." "Już jesteś mój." Warknął Ryder. Jag nie miał już wyboru. Od teraz należał do Rydera. Po upewnieniu się, że jego fiut jest dobrze nawilżony, Ryder wsunął się w ciało Jaga. Otoczyło go gorąco, ale ponad tym poczuł, że jest w domu. Znalazł tę jedyną osobę, która go dopełniała i dzięki której już nigdy nie będzie sam. Dla Rydera jako samotnika to było jednocześnie przerażające i pocieszające. Wsuwał się i wysuwał, dostosowując swoje ruchy do ruchów Jaga. Z delikatnością zakrył ciało Jaga swoim, upewniając się, że wchodzi w swojego partnera pod odpowiednim kątem, co skutkowało jękami, od których zaczął się szybko uzależniać. "Doprowadź się." Wyszeptał mu do ucha Ryder. Jag natychmiast przeniósł ciężar ciała na lewą stronę i chwycił się prawą dłonią za fiuta. "Mmm, właśnie tak. Pokaż mi jak lubisz się dotykać." Zachęcał Ryder. Widok Jagera z odrzuconą z rozkoszy głową będzie wiecznie żyć w jego pamięci jako najseksowniejszy moment w jego życiu. Po kolejnych paru pchnięciach i wbijaniu się w prostatę Jaga, orgazm uderzył w Rydera z siłą, która spowodowała, że widział iskry. Podążając za swoimi tygrysimi instynktami z dziąseł wysunęły mu się kły. Obniżył głowę i ugryzł Jagera w ramię.

Partner. Mój. Ryder uniósł usta i ryknął z radości oznaczenia swojego partnera. "Sąsiedzi chyba nie będą mnie już lubić." Powiedział Jag, opadając na łóżko. Ryder okrążył językiem ranę na ramieniu Jaga. "Komu potrzebni sąsiedzi, którzy nie potrafią znieść od czasu do czasu ryku?" Jag odwrócił głowę i uśmiechnął się do swojego partnera. "Zakochuję się w tobie." Przyznał. "To dobrze. Tak powinno być." Obejmując ramionami Jaga, przytulił swojego partnera. "Później weźmiemy prysznic i będziesz mógł mnie oznaczyć." "Brzmi nieźle." Powiedział zaspanym głosem Jag. Ryder miał wrażenie, że minie trochę czasu, zanim pójdą pod ten prysznic. *** Farro usiadł przy kuchennym stole, ściskając w dłoni list od Kylena. Bolało go serce. Rozłąka ze swoim partnerem ugodziła go aż do rdzenia, bardziej niż śmierć żony. Jeśli Kylen myślał, że tak ucieknie, król czy nie, to się grubo mylił. "Tatusiu, co się dzieje?" Sammy stał w drzwiach mrugając oczami."Gdzie Kylen?" "Kylen musiał wyjechać w podróż służbową." Skłamał Farro. "Kiedy wróci?" Sammy przetarł oczy. "To długa podróż, więc będziemy musieli pojechać i się z nim spotkać. Wracaj do łóżka, porozmawiamy rano." Powiedział Farro. "Dobrze." Sammy odwrócił się i poszedł do swojego pokoju.,

Farro będzie musiał spotkać się jutro z Silverem i Anthonym. Nie miał wątpliwości, że pomogą mu z jego planem. Mimo wszystko mógł równie dobrze badać problem mutantów po drugiej stronie. Teraz kiedy mieli więcej informacji, niż wcześniej, kwestią czasu będzie, nim mutanty wyjdą ze swoich kryjówek próbując walczyć o terytorium. Nie wiedział kto teraz je prowadzi, ale mógł prowadzić śledztwo w krainie Fae, jednocześnie tłumacząc swojemu partnerowi, że zatrzyma Kylena nie ważne co.

Tłumaczyła: Lilah