Blake Kendare Anna 02 Girl of Nightmares

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia

ROZDZIAŁ PIERWSZY Chyba kiedyś zabiłem dziewczynę, która tak wyglądała. Tak. Nazywała się Emily Danagger. Została zamordowana jako nastolatka, przez człowieka pracującego w domu jej rodziców. Jej ciało zostało wepchnięte we wnękę na poddaszu i zamurowane. Mrugam i udzielam oględnej odpowiedzi na pytanie, które zadała mi dziewczyna. Emily miała wyższe kości policzkowe. I inny nos. Ale kształt twarzy jest tak podobny, jakby patrzył na dziewczynę, którą prowadziłem do salonu na piętrze. Zajęło to prawie godzinę, bo co chwila musiałem wbijad athame w ściany, a ona przenikała przez nie i próbowała mnie nie zgubid. – Uwielbiam filmy o potworach – mówi dziewczyna obok mnie. Nie pamiętam jej imienia. – "Jigsaw" i "Jason" to moje ulubione. A ty? – Nie przepadam za takimi filmami – odpowiadam, ale nie wspominam, że ani "Jigsaw" ani "Jason" nie są właściwie o potworach. – Lubię eksplozje i efekty specjalne. Cait Hecht. Tak nazywa się dziewczyna. Kolejna uczennica z Winston Churchill. Ma orzechowe oczy, trochę za duże względem twarzy, ale ładne. Nie wiem, jaki kolor miały oczy Emily Danagger. Kiedy ją poznałem, ciekła z nich krew. Pamiętam jej twarz, bladą ale nie niewidoczną, materializującą się na tapecie w kwiatki. Teraz wydaje się to głupie, ale wtedy była to najmocniejsza gra w zbijaka z duchem. Byłem cały spocony. To było dawno, kiedy byłem młodszy i łatwiejszy do przestraszenia. Minie wiele lat, nim znów spotkam ducha obdarzonego autentyczną siłą – takiego jak Anna Korlov, dziewczyna, która w każdej chwili mogła mi złamad kręgosłup, ale wolała mnie ratowad. Siedzę w narożnym boksie w kawiarni przy Bay Street. Carmel siedzi naprzeciw mnie z dwójką znajomych, Jo i Chadem, którzy chodzą ze sobą chyba od siódmej klasy. Ohyda. Siedząca obok mnie Cait Hecht powinna byd moją parą. Przed chwilą oglądaliśmy film; nie pamiętam, o czym był, ale chyba były w nim wielkie psy. Gada do mnie, przesadnie macha rękami, unosi brwi, błyska idealnymi zębami i próbuje zwrócid moją uwagę. A ja myślę tylko o tym, że bardzo przypomina Emily Danagger, tylko jest mniej interesująca. – Jak kawa? – pyta niepewnie. – Dobra – odpowiadam. Próbuję się uśmiechnąd. To nie jej wina. To Carmel mnie na to namówiła, a ja się zgodziłem, żeby się zamknęła. Czuję się jak dupek, że marnuję czas Cait. Czuję się jeszcze gorzej, bo porównuję ją do martwej dziewczyny, którą zabiłem cztery lata temu. Rozmowa ustaje. Długo piję kawę, która jest naprawdę dobra. Słodka, z bitą śmietaną i orzechami. Carmel kopie mnie pod stolikiem i prawie się nią ochlapuję. Kiedy podnoszę wzrok,

1

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia rozmawia z Jo i Chadem, ale o to jej chodziło. Nie jestem dobrym partnerem na randkę. Pod jej lewym okiem pokazuje się tik. Szybko rozważam prowadzenie uprzejmej rozmowy. Ale nie chcę zwodzid Cait ani jej nakręcad. Tajemnicą pozostaje, dlaczego w ogóle chciała się ze mną umówid. Po tym, co spotkało Mike'a, Willa i Chase'a w zeszłym roku – Mike'a zamordowała Anna, a Will i Chase zostali zjedzeni przez ducha, który zabił mojego ojca – stałem się wyrzutkiem Winston Churchill. Nigdy nie łączono mnie z tymi morderstwami, ale wszyscy mnie podejrzewają. Wiedzą, że oni mnie nienawidzili, a teraz już nie żyli. Krążą różne teorie na temat tego, co się zdarzyło. Wielkie, rozbujane plotki, które krążą i rosną, aż wreszcie osiągają absurdalne rozmiary i umierają. Narkotyki, szepcząc ludzie. Nie, nie, podziemne bractwo seksualne. Cas dostarczał im amfetaminę, żeby lepiej im szło. Jest jak diler. Ludzie mijają mnie na korytarzach i unikają moich oczu. Szepczą za moimi plecami. Czasami zastanawiam się nad kooczeniem liceum w Thunder Bay. Nie mogę znieśd tych idiotów obmyślających przeróżne teorie, w większości ekstremalnie przesadzone, ale nikt nie wspomina historii o duchach, którą wszyscy znają. Nikt nie mówi o Annie we Krwi. Takich plotek przynajmniej warto byłoby posłuchad. Czasami otwieram usta, żeby powiedzied mamie, żeby się przygotowała, znalazła nam inny dom w innym mieście, gdzie mógłbym polowad na kolejnych niebezpiecznych zmarłych. Spakowalibyśmy się wiele miesięcy temu, gdyby nie Thomas i Carmel. Mimo wszystkich przeciwności zacząłem ufad Thomasowi Sabinowie i Carmel Jones. Świadomośd, że siedząca naprzeciw dziewczyna, która wzrokiem wbija we mnie sztylety, zaczynała jako mój przewodnik, jest dziwna. Dzięki niej poznawałem miasto. Dziwnie jest pamiętad, że Thomasa, mojego najlepszego przyjaciela, uważałem kiedyś za wkurzającego, chorego psychicznie rzepa. Carmel ponownie mnie szturcha, a ja zerkam na zegarek. Od ostatniego sprawdzenia minęło tylko pięd minut. Chyba się zepsuł. Kiedy palce Cait przesuwają się po moim nadgarstku, cofam się i upijam kawy. Nie umyka mi jej zażenowane, niewygodne przemieszczenie ciała. Nagle Carmel mówi głośno: – Cas chyba jeszcze nie przeglądał college'ów. Prawda, Cas? – Tym razem kopie mnie mocniej. O czym ona mówi? Jestem w pierwszej klasie. Dlaczego miałbym myśled o college'u? Carmel pewnie zaplanowała swoją przyszłośd już w przedszkolu. – Myślałam o St. Lawrence – mówi Cait, a ja milczę. – Tata twierdzi, że St. Clair będzie lepsze. Nie wiem, co ma na myśli mówiąc lepsze. – Mm – odpowiadam. Carmel patrzy na mnie jak na idiotę. Prawie zaczynam się śmiad. Chce dobrze, ale ja nie mam nic do powiedzenia tym ludziom. Chciałbym, żeby był tu Thomas. Kiedy ukryty w mojej kieszeni telefon zaczyna wibrowad, za szybko podrywam się od stołu. Zaczną mnie

2

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia obgadywad, kiedy tylko wyjdę za drzwi, zastanawiając się, na czym polega mój problem. Carmel powie im, że jestem nerwowy. Nieważne. Dzwoni Thomas. – Cześd – mówię. – Znowu czytasz w myślach, czy po prostu wyczułeś dobrą porę? – Jest aż tak źle? – Nie gorzej, niż zakładałem. Co tam? Niemal czuję, że wzrusza ramionami. – Nic. Pomyślałem, że przyda ci się droga ucieczki. Po południu odebrałem samochód z salonu. Chyba mógłbym zawieźd nas do Grand Marais. Na koocu języka mam pytanie "Jak to chyba?", kiedy drzwi do kawiarni się otwierają i wychodzi z niej Carmel. – Och, kurde – mruczę. – Co? – Carmel idzie. Zatrzymuje się przede mną z rękami skrzyżowanymi na piersiach. Słyszę cichutki głos Thomasa, który chce wiedzied, co się dzieje, czy powinien podjechad pod mój dom i mnie zabrad, czy nie. Zanim Carmel mówi cokolwiek, przykładam komórkę do ucha i mówię: – Tak.

Carmel tłumaczy się za nas oboje. Siedząc w Audi, udaje jej się utrzymad chłodne milczenie przez czterdzieści sekund, podczas których mknie po uliczkach Thunder Bay. Gdy jedziemy, dośd dziwnym zrządzeniem losu wszystkie światła się przed nami zmieniają, jakbyśmy mieli magiczną eskortę. Drogi są mokre, wciąż chrzęszczą resztkami lodu. Za dwa tygodnie zaczynają się letnie wakacje, ale to miasto chyba o tym nie wie. Późny maj i nocne przymrozki. Jedyną oznaką kooczącej się zimy są burze: jęczące, pchane wiatrem zjawiska, które przetaczają się nad jeziorem i z powrotem, pozbywając się zimowych resztek. Nie byłem przygotowany na tyle miesięcy zimna. Zaciska się wokół miasta jak pięśd. – Po co w ogóle przyszedłeś? – pyta Carmel. – Skoro zamierzałeś się tak zachowywad? Wprawiłeś Cait w parszywy nastrój. – Wprawiliśmy Cait w parszywy nastrój. Nie chciałem tu przyjeżdżad. To ty narobiłaś jej nadziei. – Lubi cię od chemii z zeszłego semestru – mówi Carmel i krzywi się. – To powinnaś jej powiedzied, jakim dupkiem jestem. Mogłaś zrobid ze mnie parszywego drania. – Lepiej żeby przekonała się na własne oczy. Powiedziałeś może z pięd słów. – Ma na twarzy tę zawiedzioną minę, która graniczy z niesmakiem. Potem jej twarz łagodnieje i odrzuca blond włosy za ramię. – Pomyślałam, że fajnie będzie, jeśli poznasz kilka nowych osób. 3

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia – Poznaję mnóstwo nowych osób. – Mówię o żywych osobach. Patrzę prosto przed siebie. Może chodzi jej o to, że paplam o Annie, a może nie. Ale to mnie wkurza. Carmel chce, żebym zapomniał. O tym, że Anna nas uratowała, że się poświęciła i zaciągnęła Maga Obeah do Piekła. Carmel, Thomas i ja próbowaliśmy ustalid, co się z nią później stało, ale bez skutków. Carmel chyba myśli, że czas przerwad poszukiwania i o niej zapomnied. Ja tego nie zrobię. Nieważne, czy powinienem. – Wiesz, że nie musiałaś wychodzid – mówię. – Thomas mógł mnie odebrad stąd. Albo mogłem się przejśd. Carmel przygryza piękną wargę. Przyzwyczaiła się do posłuchu. Przyjaźnimy się prawie od roku, a ona wciąż robi minę zagubionego szczeniaczka, kiedy nie robię tego, czego ona chce. To dziwnie urocze. – Jest zimno. I tak się nudziłam. – Jest ubrana w płaszcz w kolorze wielbłądziej skóry i czerwone mitenki. Czerwony szalik wokół szyi ma perfekcyjny związany, chociaż wychodziliśmy w pośpiechu. – Wyświadczyłam Cait przysługę. Załatwiłam jej randkę. Nie nasza wina, że nie potrafiła się zauroczyd. – Ma ładne zęby – mówię. Carmel się uśmiecha. – Może to był zły pomysł. Nie powinnam cię zmuszad, co? – mówi, a ja udaję, że nie widzę pełnego nadziei spojrzenia, które mi rzuca, jakby liczyła, że pociągnę tę rozmowę. Nie ma o czym mówid. Kiedy docieramy do mojego domu, na podjeździe stoi zniszczone Tempo Thomasa. W środku widzę jego cieo, rozmawia z moją mamą. Carmel zatrzymuje się tuż za nim. Myślałem, że zostawi mnie przy krawężniku. – Pojedziemy moim. Jadę z wami – mówi i wysiada. Nie protestuję. Mimo moich starao, Carmel i Thomas się polubili. Po tym, co zaszło z Anną i Magiem Obeah, byli właściwie nierozłączni. Thomas wygląda jak jedna wielka fałda rzucona na kanapę. Wstaje, kiedy widzi Carmel, a jego oczy wykonują zwyczajowy obrót. Potem poprawia okulary i wraca do normalności. Mama siedzi na krześle, ubrana w sweter, w którym wygląda kojąco i po matczynemu. Nie wiem, skąd wziął się pogląd, że czarownice malują się tonami eyelinera i chodzą w fioletowych płaszczach. Uśmiecha się do nas i taktownie pyta, jak podobał się film, chod raczej chodzi jej o przebieg randki. Wzruszam ramionami. – Nie do kooca – odpowiadam. Wzdycha. – Thomas mówił, że jedziecie do Grand Marais. – Równie dobry pomysł na wieczór, jak każdy inny – mówię. Patrzę na Thomasa. – Carmel też jedzie. Weźmiemy jej samochód. 4

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia – Dobrze – odpowiada. – W moim pewnie skooczylibyśmy na poboczu jeszcze przed prawdziwym początkiem jazdy. Przez chwilę panuje niepewnośd. Czekamy, żeby mama wyszła. Teoretycznie nie jest człowiekiem, ale nie chcę jej zasypywad szczegółami. Po tym, jak zeszłej jesieni prawie umarłem, jej kasztanowe włosy znacznie posiwiały. Wreszcie wstaje i wkłada mi w ręce trzy małe, ale pachnące aksamitne paczuszki. Wiem, czym są, bez patrzenia. Świeże ziołowe mieszkanki ochronne, po jednym dla każdego z nas. Dotyka palcem mojego czoła. – Pilnuj ich – szepcze. – I siebie też. – Odwraca sie do Thomasa. – Powinnam wrócid do świec do sklepu twojego dziadka. – Ostatnio nie nadążamy z ich wykładaniem. – Uśmiecha się. – A są takie proste. Cytryna i bazylia. Trzon z magnetytu. We wtorek przyniosę następne. – Wychodzi po schodach do pokoju, w którym urządziła sobie pracownię. Jest tam mnóstwo bloków wosku, olejków i zakurzonych butelek z ziołami. Ponod inne matki mają pokoje do szycia. To musi byd dziwne. – Pomogę ci pakowad świeczki, kiedy wrócę – mówię, gdy znika na schodach. Chciałbym, żeby miała innego kota. Po Tybalcie, który wszędzie za nią chodził, pozostała dziura w kształcie kota. Zdechł sześd miesięcy temu. Może to jeszcze za wcześnie. – Gotowi? – pyta Thomas. Pod pachą ma płócienną torbę kurierską. Znajdują się w nim wszystkie strzępy informacji, jaki zdobyliśmy na temat danego ducha czy pracy. Nie chcę myśled o tym, jak szybko zostały przywiązany do pala i spalony, gdyby wpadła w niepowołane ręce. Nie patrząc w ten bałagan, wkłada tam rękę i wykonuje tą przerażającą nadnaturalną rzecz, gdy jego palce bezbłędnie znajdują to, czego szuka, jak dziewczyna z "Poltergeista". – Grand Marais – mruczy Carmel, gdy on podaje jej kartki. Większośd z nich to list od profesora psychologii z Rosebridge Graduate, starego znajomego mojego taty, który – zanim wycofał się i zajął kształtowaniem młodych umysłów – rozwijał swój własny poprzez udział w transach, które moi rodzice prowadzili we wczesnych latach osiemdziesiątych. W liście pisze o duchu z Grand Marais, w Minnesocie, który ponod zamieszkuje opuszczoną stodołę. Przez ostatnie trzydzieści lat umarło tam sześd osób. Trzy z nich w dośd tajemniczych okolicznościach. Tak, sześd zgonów. Statystyki nie pasują do mojej listy A. Ale odkąd utknąłem w Thunder Bay, muszę ograniczad się do kilku wycieczek rocznie i tylko w miejsca, do których zdążę dotrzed i wrócid w jeden weekend. – Zabija przez zmuszanie ludzi do wypadków? – pyta Carmel, czytając list. Większośd ofiar stodoły wydawała się przypadkowa. Farmer jechał traktorem, który nagle się przewrócił i go

5

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia przygniótł. Cztery lata później żona tego farmera upadła na widły, przebijając klatkę piersiową. – Skąd wiemy, że to nie prawdziwe przypadki? Grand Marais jest za daleko, żeby jechad po nic. Carmel zawsze mówi o duchach "to". Nigdy "on" czy "ona", rzadko po imieniu. – A mamy coś lepszego do roboty? – pytam. W moim plecaku wierci się athame. Wiem, że tam jest, wsunięty w skórzany pokrowiec, ostry jak brzytwa, nie wymagający ostrzenia, i to mnie niepokoi. Prawie żałuję, że wyszedłem z tej nieszczęsnej randki. Od czasu spotkania z Magiem Obeah, kiedy znalazłem ten powiązany z nim nóż… nie wiem. Nie boję się go. Wydaje się mój. A Gideon zapewnia, że więź pomiędzy nim a Czarownikiem Obeah została zerwana, że duchy, które zabijam, już do niego nie idą, nie karmią go i nie wzmacniają. Teraz idą tam, gdzie powinny. Jeśli komuś w tym względzie ufałem, to właśnie Gideonowi z Londynu, po kolana brodzącemu w zakurzonych księgach. Był z moim tatą od samego początku. Ale kiedy potrzebowałem porady kogoś innego, szedłem z Thomasem do sklepu z antykami i słuchałem jego dziadka, Morfrana, który mówił o rozkładzie energii na poszczególnych poziomach i o tym, że Mag Obeah i athame nie są już na tym samym poziomie. Cokolwiek to znaczyło. Więc się go nie boję. Ale czasami mam wrażenie, że jego moc mnie szturcha. To coś więcej niż nieruchomy przedmiot i czasami zastanawiam się, czego chce. – Mimo wszystko – mówi Carmel – nawet jeśli to duch, to zabija raz na kilka lat. A jeśli nie będzie chciał zabid nas? – Cóż – nieśmiało odparł Thomas – od ostatniej wycieczki, z której wróciliśmy z pustymi rękami, zacząłem nad tym pracowad. – Sięga do kieszeni swojej kurtki Army surplus i wyciąga okrągły jasny kamyk. Jest płaski i gruby na około półtora centymetra, jak duża, gruba moneta. Po jednej stronie ma wyrzeźbiony symbol, trochę podobny do lekko zmodyfikowanego celtyckiego węzła. – Kamieo runiczny – mówię. – Piękny – przyznaje Carmel i Thomas jej go daje. Naprawdę piękna robota. Rzeźbienia są staranne, a powierzchnia wypolerowana niemal do białości. – To przynęta. Carmel podaje kamieo mnie. Runa wabiąca, duchowy odpowiednik kocimiętki. Bardzo sprytne, jeśli zadziała. Obracam go w dłoni. Jest chłodny w dotyku i ciężki jak kurze jajo. – No – mówi Thomas, odbiera mi kamieo runiczny i chowa do kieszeni. – Chcecie go wypróbowad? Patrzę na nich i przytakuję. – Jedziemy.

Jazda po ciemku do Grand Marais w Minnesocie jest długa i nudna. W świetle samochodowych świateł pojawiają się i znikają świerki, a patrzenie na przerywaną linię przyprawia mnie o mdłości. 6

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia Przez większośd jazdy próbuję się

zdrzemnąd na tylnej kanapie, a przynajmniej udawad sen,

podsłuchując ich albo próbując wyciszyd. Kiedy szepczą, wiem, że mówią o Annie, ale nie używają jej imienia. Słyszę, jak Carmel mówi, że to beznadzieja, że nigdy nie dowiemy się, dokąd poszła, a nawet jeśli, może nie powinniśmy. Thomas nie protestuje; przy Carmel nigdy tego nie robi. Kiedyś takie rozmowy mnie denerwowały. Teraz są już normalnością. – Zwolnij – mówi Thomas. – To chyba tutaj. Wyciągam głowę ponad siedzeniem, a Carmel próbuje skierowad Audi na coś, co jest nie tyle drogą, co pokrytą błotem trasą wyścigów 4x4. Samochód ma napęd na cztery koła, ale i tak może się zakopad. Ostatnio musiało tu porządnie lad, ścieżka jest pełna kałuż. Już mam powiedzied Carmel, żeby dała sobie spokój i próbowała zawrócid, kiedy w świetle reflektorów pojawia się coś czarnego. Zatrzymujemy się. – Co to? – pyta Carmel. "To" jest ogromną czarną stodołą postawioną na obrzeżach pola z zasuszonymi łodygami roślin, które wyglądają jak nieuczesane włosy. Dom, do którego należała, wraz z innymi budynkami, już dawno został zburzony. Została tylko stodoła, czarna i samotna, czekająca na nas przy lesie milczących drzew. – Pasuje do opisu – mówię. – Żadnego opisu – odpowiada Thomas i grzebie w torbie kurierskiej. – Mamy szkic, pamiętasz? – Wyciąga go, a Carmel włącza światło w aucie. Chciałbym, żeby tego nie robiła. Natychmiast mam wrażenie, że jestem obserwowany, jakby światło ukazywało wszystkie nasze sekrety. Carmel sięga ręką, by je wyłączyd, ale kładę dłoo na jej ramieniu. – Za późno. Thomas unosił szkic do szyby, porównuje z nim ciemną sylwetkę stodoły. Moim zdaniem to niewiele da. Rysunek jest niestaranny, wykonany węglem, więc wszystko ma inny odcieo czerni. Przyszedł pocztą, razem ze wskazówką, i był efektem transu. Ktoś narysował wizję, gdy jej doświadczał. Powinien otworzyd oczy i popatrzyd na kartkę. Szkic przypomina sen, ma rozmyte krawędzie i mnóstwo twardych linii. Wygląda jak dzieło czterolatka. Ale gdy je porównuję, stodoła i szkic zaczynają stawad się coraz bardziej podobne, jakby tonie kształt się liczył, a to, co się za nim kryje. To głupie. Ile razy ojciec powtarzał mi, że miejsce nie może byd złe? Sięgam do plecaka i biorę athame, po czym wysiadam. Kałuże sięgają mi sznurowadeł, a kiedy dochodzę do bagażnika Audi, mam całkiem mokre stopy. Auta Carmel i Thomasa zostały dostosowane i wyposażone jak na wyprawę surwiwalową, we flary, koce i zestawy pierwszej pomocy, które zadowoliłyby najbardziej zwariowanego hipochondryka. Thomas jest za mną, ostrożnie brnie przez błoto. Carmel otwiera bagażnik, wyjmujemy trzy latarki i obozową latarnię. Idziemy wspólnie w ciemności, czując

7

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia drętwienie stóp i słuchając mlaskania skarpetek w butach. Jest zimno i mokro. Uparty śnieg wciąż tkwi na grubszych gałęziach drzew i przy ścianach stodoły. Znów uderza mnie, jak tajemniczo wygląda stodoła. Gorzej niż podupadły wiktoriaoski dom Anny. Wygląda jak pająk, który udaje nieżywego i czeka, żebyśmy się zbliżyli. To głupie. Po prostu chłód i ciemnośd zakradają mi się pod skórę. Niemniej nie pokazałbym kciuka w dół, gdyby pojawił się tu ktoś z benzyną i zapałką. – Macie. – Podaję Thomasowi i Carmel ich świeże zaklęcia ochronne. Thomas wkłada swój do kieszeni spodni. Carmel ściska swój jak amulet. Zapalamy latarnię i latarki tuż przed drzwiami, które kiwają się tam i z powrotem jak groźny palec. – Trzymajcie się blisko – szepczę, a oni przylegają do moich boków. – Zawsze, kiedy robimy coś tak głupiego – mruczy Carmel. – Zawsze myślę, że poczekam w samochodzie. – Ty raczej nie trzymasz się z boku – szepcze Thomas i czuję, że Carmel się uśmiecha. – Uspokójcie się – mruczę i sięgam, by pchnąd drzwi. Thomas ma wkurzający zwyczaj przesuwania gorącym, jarzącym światłem latarki we wszystkich kierunkach z prędkością miliona mil na godzinę, jakby spodziewał się złapad ducha na gorącym uczynki. Ale duchy są nieśmiałe. A jeśli nie nieśmiałe, to przynajmniej ostrożne. Nigdy w życiu nie otworzyłem drzwi i nie stanąłem z żadnym twarzą w twarz. Jednakże, kiedy wchodziłem, natychmiast czułem się obserwowany. Tak jak teraz. To dziwne wrażenie, taka mocna świadomośd obecności kogoś za plecami. Kiedy obserwuje cię trup, wrażenie jest jeszcze dziwniejsze, ponieważ nie sposób określid kierunku, z którego pada spojrzenie. Po prostu jest. Denerwujące, ale nic z tym nie można zrobid. Jak z latarkową padaczką Thomasa. Idę na środek stodoły i stawiam latarnię na ziemi. Powietrze pachnie kurzem i starym sianem, które leży na brudnej podłodze. Kiedy powoli się obracam, pewnie i ostrożnie prowadząc promieo latarki, szeleści i trzaska pod moimi stopami. Carmel i Thomas zachowują ostrożnośd i trzymają się przy mnie. Wiem, że przynajmniej Thomas, jako czarodziej, też czuje, że jest obserwowany. Jego latarka zygzakuje w górę i dół ścian, szuka kątów i kryjówek. Za dużo robi, powinien traktowad światło jako przynętę i zwracad uwagę na mrok. Nasze ubrania są głośne; włosy Carmel szeleszczą wokół jej ramion głośno jak wodospad, kiedy rozgląda się wokół. Opuszczam dłonie i stawiam krok, wypuszczając światło latarni pomiędzy naszych stłoczonych ciał. Oczy nam się przyzwyczaiły, Carmel i ja wyłączamy latarki. Stodoła jest pusta, jeśli nie liczyd czegoś podobnego do kościotrupa starego pługa w kącie. Latarnia oświetla pomieszczenie stłumioną żółcią. – To tutaj? – pyta Carmel. 8

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia – Na noc wystarczy – odpowiadam. – Rano spróbujemy przejśd w bardziej ruchliwą okolicę, może złapiemy stopa. Carmel kiwa głową. Załapała. Sztuczka ze zbłąkanym wędrowcem działa częściej, niż można by podejrzewad. Dlatego pojawia się w tak wielu horrorach. – Nie jest tu ani trochę cieplej niż na zewnątrz – komentuje Thomas. On także wyłącza latarkę. Na górze coś szeleści. On podskakuje, szybko włącza latarkę i kieruje jej światło w sufit. – Chyba gołębie – mówię. – To dobrze. Jeśli się tu zasiedzimy, zrobimy sobie ptaki z rusztu. – To… ohydne – odpowiada Carmel. – Taki kurczak dla ubogich. Sprawdźmy to. – Widzę niepewną, przygniłą drabinę prowadzącą na górę. Zakładam, że znajdziemy tam tylko siano i chmarę rozkrzyczanych gołębi i wróbli. Nie muszę mówid Thomasowi i Carmel, żeby byli ostrożni. Trzymają się tuż za mną, utrzymują kontakt fizyczny. Kiedy stopa Carmel trafia na zęby wideł, które leżały pod warstwą słomy, krzywi się. Patrzymy po sobie, a ona kręci głową. To nie mogą byd te same widły, na które upadłą żona farmera. Tak sobie powtarzamy, chociaż nie widzę powodu, dla których tak nie mogłoby byd. Jako pierwszy wchodzę na stryszek. Snop światła z latarki pada na ogromną, płaską poład pokrytej słomą podłogi i kilka wysokich stert bali pod ścianą. Kiedy kieruję latarkę ku dachowi, widzę jakieś pięddziesiąt gołębi, z których żaden sobie nie przeszkadza. – Chodźcie na górę – mówię. Thomas wspina się jako drugi, potem pomagamy Carmel. – Uważajcie; w sianie jest pełno ptasiego gówna. – Super – mruczy. Kiedy jesteśmy na górze, rozglądamy się, ale nie mamy za bardzo na co patrzyd. To tylko ogromna, otwarta przestrzeo zarzucona słoną i ptasimi odchodami. Jest też system rolek, które musiały byd używane do transportu słomy, i grube liny zwisające z krokwi. – Wiecie, czego nienawidzę w latarkach? – pyta Thomas, a ja patrzę na snop światła z jego latarki, który pokazuje ptasie głowy i trzepoczące skrzydła, a potem nic poza pajęczynami. – Zawsze każą ci się zastanawiad nad tym, czego nie widzisz. Tym, co wciąż jest w ciemności. – Fakt – mówi Carmel. – To zawsze najgorsze ujęcie z horrorów. Kiedy latarka w koocu znajduje to, czego szukała, a ty stwierdzasz, że w sumie wolałbyś tego nie widzied. Obydwoje powinni się zamknąd. To nie czas na próby nastraszenia siebie nawzajem. Odchodzę kilka kroków, licząc na zakooczenie tej rozmowy i sprawdzenie jakości podłogi. Thomas idzie w innym kierunku, trzyma się blisko ściany. Przesuwam latarką nad balami siana, szukając potencjalnych kryjówek. Nie widzę nic poza tym, jak ohydnie wyglądają w brązowo–białych plamach. Za sobą słyszę długie skrzypnięcie, a kiedy się odwracam, w twarz uderza mnie podmuch wiatru. Thomas znalazł jakieś drzwi i je otworzył.

9

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia Wrażenie bycia obserwowanym zniknęło. Jesteśmy tylko trójką dzieciaków w opuszczonej stodole, dla niczyjego użytku udającą zabłąkanych wędrowców. Może to w ogóle było złe miejsce, a to, co poczułem po wejściu, było tylko ułudą. – Te twoje runy chyba nie działają – mówię. Thomas wzrusza ramionami. Przesuwa rękę ku kieszeni, w której znajduje się kamieo runiczny. – Nigdy nie byłem ich pewny. Rzadko pracuję z runami. I jeszcze nigdy takiej nie rzeźbiłem. – Schyla się i spogląda przez drzwi w noc. Zrobiło się zimniej; jego oddech tworzy białawą chmurkę. – Może to i tak nieważne. No, nawet jeśli to tutaj, ile osób tak naprawdę jest w niebezpieczeostwie? Kto tu przychodzi? Duch, kimkolwiek był, pewnie się znudził i poszedł wywoływad przypadkowe śmierci gdzieś indziej. Przypadkowe śmierci. Te słowa wcinają mi się w powierzchnię mózgu. Jestem idiotą. Z krokwi spada lina. Chcę krzyknąd do Thomasa, ale słowa są za wolne. Udaje mi się wykrzyczed jego imię. Biegnę, pędzę ku niemu, bo spada lina, a przywiązany do jej kooca duch staje się prawie przezroczysty pół sekundy przed tym, jak spycha Thomasa przez drzwi, głową na dół, na zimny, twardy grunt dwanaście metrów niżej. Skaczę. Siano wbija mi się w kurtkę, spowalnia mnie, ale nie myślę o niczym innym niż Thomas. Kiedy wychylam się przez drzwi, udaje mi się złapad jego stopę. Wykorzystuję wszystkie siły, żeby go nie puścid, kiedy odbija się od ściany stodoły. Po chwili obok mnie pojawia się Carmel, także do połowy wychylona. – Thomas! – krzyczy. – Cas, wciągnij go! – Każde z nas trzyma jedną stopę i wciągamy go do środka, najpierw stopy, potem kolana. Thomas znosi to bardzo dobrze, nie krzyczy ani nic. Kiedy wciągnęliśmy go prawie w całości, Carmel krzyczy. Nie muszę patrzyd, by wiedzied, że to duch. Czuję na palcach lodowaty nacisk, a powietrze nagle zaczyna pachnied stęchłym mięsem. Odwracam i mam go przed oczami: młodego faceta w przetartych ogrodniczkach i koszuli flanelowej z krótkim rękawem. Jest gruby, ma wystający brzuch i ramiona podobne do bladych, tłustych kiełbasek. Nie podoba mi się kształt jego głowy. Wyciągam nóż. Z błyskiem wysuwa się z tylnej kieszeni, gotów do zanurzenia się w jego brzuchu, a ona się śmieje. Ona się śmieje. Znam ten śmiech bardzo dobrze, chod słyszałem go tylko kilka razy. Wydobywa się z jego tłustej, karykaturalnie otwartej paszczy. Athame prawie wypada mi z ręki. Śmiech ustaje nagle, duch cofa się i ryczy, co przypomina puszczony od tyłu język angielski. Jakieś pięddziesiąt głębi podrywa się z krokiew i sfruwa ku nam.

10

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia Wśród piór i odoru ptaków krzyczę do Carmel, żeby dalej ciągnęła, żeby nie puściła Thomasa, ale wiem, że tego nie zrobi, chociaż malutkie dziobki i pazury ciągną ją za włosy. Kiedy wciągamy Thomasa do środka, popycham ich ku drabinie. Stukot naszych stóp ginie w szumie skrzydeł. Muszę przypominad sobie, by się obejrzed i upewnid, że ten drao nie spróbuje nas znowu pchnąd. – Co my robimy? – krzyczy zdezorientowana Carmel. – Lecimy do drzwi – odkrzykujemy ja i Thomas. Kiedy schodzę z ostatniego szczebla drabiny, Carmel i Thomas są daleko przede mną, biegną. Czuję materializującego się ducha po prawej, odwracam się. Teraz widzę go z bliższa i widzę, że problem z jego głową polega na tym, że jej tył jest wklęsły. Dostrzegam też, że trzyma widły. Zanim nimi rzuca, krzyczę coś do Carmel. Postąpiłem słusznie, bo obraca się, by sprawdzid, co się dzieje, i odskakuje na lewo, a zęby wideł wbijają się w ścianę. Zaczyna krzyczed i ten dźwięk mnie cuci; cofam rękę i rzucam athame. Leci w powietrzu i wbija się w bebech farmera. Przez chwilę patrzy ku mnie, na mnie i za mnie, oczami podobnych do nieskooczonych zbiorników wodnych. Tym razem niczego nie czuję. Nie interesuje mnie, dokąd zabierze go nóż. Nie obchodzi mnie, czy Mag Obeah to czuje. Kiedy zaczyna falowad i znikad jak gorące powietrze, cieszę się, że odszedł. Prawie zabił moich przyjaciół. Walid go. Athame ląduje na ziemi z cichym stuknięciem. Podbiegam po niego i idę ku Carmel, która wciąż krzyczy. – Carmel! Jesteś ranna? Trafił cię? – pyta Thomas. Ogląda ją, a ona ze strachem kręci głową na wszystkie strony. Widły były naprawdę blisko. Tak blisko, że jeden z zębów przebił rękaw jej płaszcza i przypiął ją do ściany. Wyrywam widły, a ona odskakuje i otrzepuje płaszcz, jakby był brudny. Jest jednakowo przestraszona i wściekła, więc kiedy krzyczy: – Ty głupi dupku! – nie mogę pozbyd się wrażenia, że to do mnie.

11

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia

ROZDZIAŁ DRUGI Athame leży w swoim słoju z solą, po rękojeśd otoczony białymi kryształkami. Poranne słooce wpadające przez okno pada na słoik i załamuje się we wszystkich kierunkach, prawie jak aureola. Tata i ja siadaliśmy i patrzyliśmy na niego, włożonego do tego samego słoja, oczyszczanego przez księżyc. On nazywał go Excaliburem. Ja go nie nazywam. Mama smaży jajka za moimi plecami. Najświeższe świece leżą na ladzie. Trzy różne kolory w trzech różnych zapachach. Zielony dla dobrobytu, czerwony dla namiętności, biały dla czystości. Obok trzy małe stosiki kartek z różnymi zaklęciami, które mają zostad owinięte wokół świec i zamocowane sznureczkiem. – Sukces czy nie? – pyta. – Sukces – odpowiadam. – Mamy jeszcze dżem ze świdośliwy? Wyjmuje go, a ja wkładam cztery kromki chleba do opiekacza. Kiedy są gotowe, smaruję je masłem i dżemem i zanoszę na stół, gdzie mama już rozstawiła talerze z jajkami. – Weź sok, dobrze? – mówi, kiedy szperam w lodówce. – Powiesz mi, co zaszło w sobotni wieczór? Prostuję się i nalewam dwie szklanki soku. – Sam nie wiem. – Droga powrotna z Grand Marais upłynęła w milczeniu. Zanim wróciliśmy, był niedzielny poranek. Natychmiast padłem jak długi, obudziłem się tylko po to, żeby obejrzed w telewizji jeden z filmów z serii "Matrix", a potem znowu zasnąłem i spałem całą noc. To najlepszy plan unikania rozmowy, jaki dotąd obmyśliłem. – Cóż – mówi mama radośnie – to się dowiedz i mów. Za pół godziny masz byd w szkole. Siadam przy stole i stawiam soki. Wbijam oczy w jajka, które spoglądają na mnie żółtymi źrenicami żółtek. Szturcham je widelce. Co mam powiedzied? Jak mam jej to wyjaśnid, skoro sam nie rozumiem? To był śmiech Anny. Czysty jak dzwon, niemożliwy do pomylenia, wydobywający się z gardła farmera. To było niemożliwe. Anna odeszła. Tylko ja nie mogłem jej puścid. Więc umysł zaczynał płatad mi figle. To powiedziało mi światło dnia. Tak powiedziałaby mi każda rozsądna osoba. – Schrzaniłem – mówię do talerza. – Nie byłem dośd bystry. – Ale dorwałeś go? – Najpierw wypchnął Thomasa z okna i próbował zmienid Carmel w kebaba. – Nagle brakło mi apetytu. Nawet dżem ze świdośliwy nie wyglądał kusząco. – Nie powinni już ze mną jeździd. Nigdy nie powinienem im na to pozwolid. Mama wzdycha.

12

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia – Tam chyba nie do kooca chodziło o "pozwalanie", Cas. Nie sądzę, żebyś był w stanie ich powstrzymad. – Mówiła z pasją, bez krzty obiektywizmu. Troszczy się o nich. To jasne. Ale jednocześnie cieszy się, że już nie jestem sam. – Ciągnęło ich do nowego – mówię. Znikąd pojawia się we mnie złośd; zaciskam zęby. – Ale naprawdę mogą przez to zginąd, a kiedy to zrozumieją, jak myślisz, co się stanie? Twarz matki jest spokojna, pozbawiona emocji, poza lekkim zmarszczeniem brwi. Nabija na widelec kawałek jajka i przeżuwa w milczeniu. Potem odpowiada: – Chyba za słabo w nich wierzysz. Możliwe. Ale nie dziwiłbym się, gdyby uciekli za siedem gór i siedem rzek po tym, co wydarzyło się w sobotę. Nie winiłbym ich, gdyby uciekli po morderstwach Mike'a, Willa i Chase'a. Czasami chciałbym, żeby tak postąpili. – Muszę iśd do szkoły – mówię i odsuwam krzesło od stołu, pozostawiając jedzenie nietknięte. Athame został oczyszczony i jest gotowy do opuszczenia soli, ale mijam go. Po raz pierwszy w życiu go nie chcę.

Pierwszą rzeczą, którą widzę, gdy wchodzę w zakręt przed moją szafką, jest ziewający Thomas. Opiera się o nią z książkami pod pachą, ma na sobie prostą szarą koszulkę, która w kilku miejscach grozi rozerwaniem. Włosy sterczą mu w przeróżnych kierunkach. Uśmiecham się. Ileż energii mieści się w ciele, które wygląda jak urodzone w koszu z brudną bielizną. Kiedy mnie dostrzega, macha, a na twarzy wykwita mu wielki, szeroki uśmiech. Potem znowu ziewa. – Sorki – mówi. – Jeszcze nie doszedłem do siebie po sobocie. – Epicki melanż, co, Thomas? – prycha sarkastyczny głos za naszymi plecami. Odwracam się i widzę grupę osób, których w większości nie znam. Komentarz wygłosiła Christy cośtam cośtam, a ja myślę, co tam. Tyle że Thomas zacisnął usta i patrzy w rząd szafek, jakby chciał się w nich schowad. Patrzę beztrosko na Christy. – Mów tak dalej, a załatwię ci zejście z tego świata. – Mruga, próbuje ocenid, czy mówiłem poważnie czy nie. Uśmiecham się krzywo. Plotki są niesamowite. Odchodzą w ciszy. – Zapomnij o nich. Gdyby tam byli, zlaliby się w gacie. – Racja – odpowiada Thomas i prostuje się. – Słuchaj, przepraszam za sobotę. Głupi byłem, nie powinienem się tak wychylad. Dzięki, że mnie uratowałeś. Przez chwilę czuję w gardle gulę, która smakuje jak wdzięcznośd i zaskoczenie. Przełykam ją. – Nie dziękuj mnie. – Pamiętaj, przez kogo się tam znalazłeś. – To nic wielkiego. – Jasne. – Wzrusza ramionami. Thomas i ja w tym semestrze mamy wspólnie pierwszą lekcję, fizykę. Z jego pomocą wyciągam na 5 z minusem. Całe to gadanie o punktach podparcia i gęstości środka masy brzmi dla mnie jak greka, ale Thomas to łapie. To pewnie ten czarodziejski pierwiastek; 13

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia niesamowicie rozumie wszelakie siły i to, jak działają. Idąc na zajęcia, mijamy Cait Hecht, która stara się znaleźd tak daleko ode mnie, jak to tylko możliwe. Ciekawe, czy i ona zacznie rozpowiadad o mnie plotki. Chyba zrozumiem, jeśli to zrobi. Nie widzę Carmel aż do naszej wspólnej godziny wolnego uczenia. Chociaż jest członkinią naszej dziwnej, polującej na duchy trójcy, jej status Królowej B nie ucierpiał. Jej kalendarz spotkao towarzyskich jest pełen jak zwykle. Działa w samorządzie i kilku nudnych organizacjach zbierających pieniądze. Patrzenie, jak łączy te dwa światy, jest interesujące. Z łatwością przemieszcza się z jednego do drugiego. Kiedy docieram do sali, zajmuję miejsce naprzeciw Carmel. Thomasa jeszcze nie ma. Czuję, że nie wybaczy mi tak łatwo jak on. Ledwie unosi głowę znad zeszytu, kiedy siadam. – Musisz ściąd włosy. – Podobają mi się trochę dłuższe. – Ale wpadają ci do oczu – mówi i patrzy prosto na mnie. – Gorzej przez to widzisz. Na chwilę opuszcza wzrok, a ja stwierdzam, że prawie przybicie do ściany na podobieostwo motyla w słoiku zasługuje na przeprosiny. – Przepraszam za sobotę. Byłem głupi. Wiem o tym. To niebezpieczne… – Skoocz z tym – mówi Carmel i strzela balonem z gumy. – Co cię gryzie? W tamtej stodole się zawahałeś. Mogłeś zakooczyd wszystko tam na górze. To było krok od ciebie, wystawiało mi brzuszysko jak na talerzu. Przełykam ślinę. Oczywiście, że to widziała. Carmel nigdy nic nie umyka. Otwieram usta, ale nic się z nich nie wydobywa. Wyciąga rękę i dotyka mojego ramienia. – Nóż już nie jest zły – mówi cicho. – Tak twierdzi Morfran. I twój znajomy Gideon. Ale jeśli masz wątpliwości, może powinieneś zrobid sobie przerwę. Komuś może stad się krzywda. Thomas siada obok Carmel i patrzy to na nią, to na mnie. – Co jest? – pyta. – Wyglądacie, jakby ktoś umarł. – Boże, Thomas, to dośd ryzykowne słowa. – Nic – odpowiadam. – Carmel zastanawia się tylko, czemu zawahałem się w sobotę. – Co? – Zawahał się – powtarza Carmel. – Mógł to zabid, jeszcze na strychu. – Milknie, gdy mija nas dwójka dzieciaków. – Ale nie zabił, a ja prawie nadziałam się na niewłaściwy koniec wideł. – Ale nic nam nie jest. – Thomas się uśmiecha. – Robota załatwiona. – Jeszcze się nie przekonał – mówi Carmel. – Ciągle zastanawia się, czy nóż jest zły. Rozmowa o mnie, jakby mnie tu nie było, działa mi na nerwy. Nawijają tak przez jakąś minutę, Thomas mnie broni, a Carmel upiera sie, że potrzebuję co najmniej sześciu spotkao paranormalnych, zanim wrócę do pracy.

14

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia – Co powiecie na małe wagary? – pytam nagle. Kiedy wskazuję głową drzwi i wstaję, oni też to robią. Opiekun sali krzyczy jakieś pytania o to, gdzie my się wybieramy i co wyprawiamy, ale nie zatrzymujemy się. Carmel wykrzykuje tylko: – O nie, zapomniałam notatek! – Przechodzimy przez drzwi.

Parkujemy na parkingu przed sklepem przy Sześddziesiątej pierwszej. Siedzimy w srebrnym Audi Carmel. Ja z tyłu, a tamta dwójka odwróciła się ku mnie na fotelach. Czekają cierpliwie, co wszystko utrudnia. Odrobina podbudowania napięcia nie zaszkodzi. – Masz rację, że się zawahałem – mówię w koocu. – I masz rację, że ciągle mam wątpliwości co do noża. Ale nie to męczyło mnie w sobotę. Pytania nie przeszkadzają mi w wykonywaniu obowiązków. – Więc co? – pyta Carmel. Więc co. Sam nie wiem. Kiedy usłyszałem jej śmiech, czerwona Anna stanęła mi przed oczami, a ja zobaczyłem ją całą: sprytną, bladą dziewczynę w bieli i boginię skąpaną we krwi. Była w zasięgu ręki. Ale adrenalina już minęła, wokół świeciło słooce. Więc może to było nic. Zwykła halucynacja. A jednak zaciągnąłem ich tutaj, żeby im to powiedzied. Równie dobrze mogę powiedzied cokolwiek. – Gdybym powiedział wam, że nie mogę zapomnied o Annie – mówię, patrząc na czarne, gumowe wycieraczki – że chcę mied pewnośd, że znalazła spokój, zrozumielibyście to? – Oczywiście – odpowiada Thomas. Carmal odwraca wzrok. – Nie jestem gotowy, żeby sobie odpuścid, Carmel. Zakłada jasne włosy za ucho i spogląda w dół. – Wiem. Ale od miesięcy szukasz odpowiedzi. Jak my wszyscy. Uśmiecham się okrutnie. – I co? Znudziło ci się? – Jasne że nie – prycha. – Lubiłam Annę. A chodby i nie, uratowała nam życia. Ale to, co zrobiła, poświęciła się… to było dla ciebie, Cas. Po to, żebyś mógł żyd. A nie po to, żebyś chodził jak półżywy i jej szukał. Nie mam nic do powiedzenia. Jej słowa uderzają mnie szybko i mocno. Niewiedza, co stało się z Anną, przez ostatnie miesiące doprowadzała mnie do szaleostwa. Wyobrażałem sobie każde możliwe piekło, najgorsze możliwe scenariusze. Łatwo byłoby powiedzied, że to dlatego nie chciałem o niej zapomnied. To byłaby prawda. Ale nie cała. Rzecz w tym, że Anna odeszła. Nie żyła, kiedy ją poznałem, i zamierzałem odłożyd ją z powrotem pod ziemię, ale nie chciałem jej tracid. Może to, jak odeszła, miało wszystko ułożyd. Jest bardziej martwa niż wcześniej i powinienem się cieszyd; a jednak jestem tak wkurzony, że nie myślę racjonalnie. Mam wrażenie, że nie odeszła. Wydaje mi się, że została mi odebrana. 15

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia Po minucie kręcę głową i z moich ust wylewają się spokojne, wydwiczone słowa: – Wiem. Słuchajcie, może powinniśmy na chwilę zwolnid. Znaczy, masz rację. To nie jest bezpieczne i cholernie mi przykro z powodu tego, co stało się w sobotę. Szczerze. Mówią, żebym się nie martwił. Thomas mówi, że to nic, a Carmel żartuje o nadziewaniu na harpun. Zachowują się tak, jak powinni zachowad się najlepsi przyjaciele, i nagle czuję się jak skooczony kutas. Muszę zrobid sobie porządek w głowie. Muszę pogodzid się z faktem, że już nigdy nie zobaczę Anny, zanim komuś stanie się poważna krzywda.

16

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia

ROZDZIAŁ TRZECI Tamten śmiech. Słyszę go w głowie po raz setny. To był jej głos; głos Anny, chod wydawał się nieco szalony i drżący. Niemal zdesperowany. A może to dlatego, że dobiegał z ust martwego faceta. A może nigdy go tak naprawdę nie słyszałem. Głośny trzask sprawia, że mrugam i patrzę w dół. Jedna z białych, oczyszczających świec mamy leży w dwóch kawałkach u moich stóp. Pakowałem je do pudełka, by zanieśd do sklepu Morfrana. – Co się stało, mój synu? – Uśmiecha się połowicznie i unosi brwi. – Co cię tam zdekoncentrowało, że niszczysz nasze źródło pieniędzy? Pochylam się i podnoszę dwie połówki świecy. Niepewnie zbliżam do siebie ułamane fragmenty, jakby miały się w magiczny sposób połączyd. Dlaczego magia nie działa w ten sposób? – Przepraszam – mówię. Podnosi się od stołu, przy którym wiązała zaklęcia, bierze ode mnie świecę i wącha ją. – W porządku. Tę jedną zachowamy. Po złamaniu działają równie dobrze jak przed. – Mija mnie i kładzie ją na parapecie przy zlewie. – A teraz odpowiedz mi na pytanie, dziecko. O co chodzi? Szkołę? A może tamta randka poszła lepiej, niż mówiłeś? – Jej mina jest lekko zaczepna, ale widzę w niej także nadzieję. – Niestety, mamo. – Łatwo byłoby powiedzied, że to szkoła. Tak jak stwierdzenie, że śniłem na jawie. Pewnie powinienem tak powiedzied. Mama jest tu szczęśliwa. Kiedy dowiedzieliśmy się, że morderca mojego ojca ukrywał się na dachu i zjadł jej kota, myślałem, że się przeprowadzimy. Albo spalimy dom. Ale nie. Osiadła tutaj i urządziła nam przytulne lokum lepsze niż wszystkie mieszkanie, jakie wynajmowaliśmy od śmierci taty. Wydawało się, że właśnie na to wszystko czekała. Chyba obydwoje na to czekaliśmy. Bo teraz to już koniec. I kropka. – Cas? W porządku? Coś się stało? Uśmiecham się do niej uspokajająco. – To nic. Jeszcze trochę mnie trzyma od soboty. – Mhm – mówi. Wyjmuje pudełko zapałek z szuflady. – Może powinieneś zapalid świeczkę oczyszczającą. Pozbyd się pajęczyn. – Jasne. – Chichoczę i wyjmuję zapałkę. – Nie powinienem najpierw wypowiedzied zaklęcia? Macha ręką. – Czasami nie potrzeba sów. Musisz tylko wiedzied, czego chcesz. – Szturcha mnie w klatkę piersiową, a ja odpalam zapałkę.

– Grasz okropnie – mówi Thomas z jednej z puf. 17

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia – To co, to tylko Pac–Man – odpowiadam, gdy mój ostatni ludzi wpada na ducha i umiera. – Jeśli dalej tak będziesz na to patrzył, nie pobijesz mojego rekordu. Prycham. I tak by mi się to nie udało. On ma niesamowitą koordynację ręka–oko. Radzę sobie w pierwszoosobowych strzelankach, ale on jest zawsze lepszy w starych gierkach arkadowych. Bierze pada, zaczyna się muzyka. Patrzę, jak Pac–Man zjada czereśnie oraz kropki i wysyła duchy z powrotem do pudełka. – Zapamiętałeś plansze. – Może. – Uśmiecha się i naciska pauzę, kiedy zaczyna mu wibrowad telefon. Komórkę ma od niedawna. To prezent od Carmel, która używa jej, żeby próbowad wyciągnąd nas na spotkanie w centrum handlowym. Takowych jednak wolę unikad. Z wyjątkiem Cinnabon. Thomas wzdycha. – Chcemy spotkad się z Carmel i Katie w Cinnabon? Oddycham głęboko. Kiedyś dał mi książkę, w której zebrano różne teorie o życiu po życiu. Leży obok Xboxa, nietknięta. Mam dośd czytania i odnajdywania kolejnych pytao, żadnych odpowiedzi. Mam dośd gonienia za starymi znajomymi taty i zbierania ledwie przypuszczeo. To męczące ślepy zaułek, i chod przykro mi tak myśled, to prawda. – Chodźmy – mówię.

Centrum handlowe jest jasne i pachnie balsamem. Każdy mijany sklep musi dobrze prosperowad. Carmel spotyka się z nami przy wejściu, sama. Katie wycofała się, kiedy usłyszała, że przyjdziemy. – Nie przeszkadza ci, że twoja najlepsza psiapsióła mnie nienawidzi? – pyta Thomas. Usta ma pełne cynamonowych bułeczek, więc ciężko go zrozumied. – Nie nienawidzi cię. Nigdy jej tak naprawdę nie poznałeś. Obydwoje sprawiacie, że nie czuje się mile widziana. – Nieprawda – przeciwstawia się Thomas. – Trochę prawda – mruczę za jego plecami. Bo tak jest. Kiedy jestem ja, Carmel i jej koleżanki, jest okej. Radzę sobie, jeśli muszę. Ale kiedy jesteśmy we trójkę, wydaje się, że tworzymy zamknięty klub. Mnie to odpowiada i nie czuję wyrzutów sumienia. Nasza trójka jest bezpieczna. – Widzisz? – mówi Carmel. Zwalnia trochę, żebym mógł ich dogonid i iśd na równi. Thomas mówi jeszcze coś o Katie, słyszę także imię Nata, chod niespecjalnie się przysłuchuję. Nie obchodzą mnie ci ludzie. Wycofuję się na swoje typowe miejsce w tyle. Centrum handlowe jest zbyt zatłoczone, żeby trzy osoby mogły iśd obok siebie i nikogo nie trącad czy popychad. Kilka głosów wykrzykuje imię Carmel. odrywam wzrok od mojej cynamonowej bułki i widzę Amandę Schneider, Heidi Trico i kolejną Katie jakąś–tam machające rękami. Towarzyszą im Derek Pimms i Nate Bergstorm – chłopaki, których Thomas nazwałby kolejnym pokoleniem armii 18

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia trojaoskiej. Prawie słyszę, że o tym myśli. Do moich uszu dobiegła zgrzyt zębów, gdy się do nich zbliżamy. – Częśd, Carmel – mówi Heidi. – Co tam? Carmel wzrusza ramionami. – Bułki cynamonowe. Tak sobie chodzimy. Zbieramy wskazówki co do prezentów urodzinowych dla osób, które nie potrafią sobie nic wybrad. – Szturcha Thomasa. Wolałbym, żeby tego nie robiła. A przynajmniej nie w tym towarzystwie, bo Thomas czerwienieje jak burak, a Derek i Nate szczerzą się jak dupki. Dziewczyny tylko patrzą na niego, potem na mnie, i uśmiechają się, nie pokazując zębów. Thomas szura nogami. Nigdy nie patrzy Derekowi ani Nate'owi w oczy, więc ja robię to za nas dwóch. Czuję się jak idiota, ale to robię. Carmel gada i się śmieje, wyluzowana i wyraźnie obojętna na całe zajście. Ale nagle coś się zmienia. Athame. Jest bezpieczny w pokrowcu przyczepionym do mojej kostki dwoma paskami. Czułem, że się poruszył, tak jak czasami na polowaniu. Ale to nie był mały ruch, tylko niemożliwy do przeoczenia obrót. Okręcam się w kierunku jego ruchu, czując się co najmniej jak wariat. Żadna martwa istota nie nawiedza centrum. Jest zbyt tłoczno, zbyt jasno, zbyt balsamowo. Ale nóż nie kłamie, więc przeglądam mijane twarze, wpatrzone w amerykaoskiego orła albo śmiejące się z przyjaciółmi. Wszyscy jak najbardziej żywi, chod w różnym stopniu. Ponownie się obracam, nóż wierzga. – No co? – mruczę i patrzę przed siebie, w witrynę sklepu naprzeciwko. Sukienka Anny. Dwukrotnie mrugam oczami. To jej sukienka. Biała i prosta. Piękna. Podchodzę do niej, centrum milczy. Co ja widzę? To nie jest sukienka podobna do jej. To jej sukienka. Wiem to, jeszcze zanim noga manekina zstępuje w podwyższenia. Porusza się nierówno na plastikowych nogach. Włosy opadają jej do ramion, oklapłe i zmierzwione jak syntetyczna peruka. Nie patrzę na jej twarz. Nawet kiedy dotykam palcami szyby wystawowej, a nogi manekina się uginają, biały materiał szeleści. – Cas! Podskakuję. Wrzawa centrum handlowego wypełnia moje uszy jak trzask drzwi. Thomas i Carmel stoją po moich bokach ze zmartwionymi minami. W głowie mam pustkę, jak tuż po przebudzeniu. Mrugam. Manekin stoi, jak stał, w białej sukience, która ani trochę nie przypomina tego, co nosiła Anna. Patrzę na Amandę, Dereka i innych. Wyglądają na równie zaskoczonych jak Thomas i Carmel. Ale jutro będą się z tego śmiad i opowiadad innym o tym, co widzieli. Niepewnie cofam palce od szyby. Po tym, co zobaczyli, nie mogę ich za to winid. – Nic ci nie jest? – pyta Carmel. – Co się stało? 19

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia – Nic – odpowiadam. – Wydawało mi się, że coś widziałem, ale to nic. Opuszcza oczy i szybko rozgląda się na boki. – Krzyczałeś. Patrzę na Thomasa, a on kiwa głową. – Chyba czułem się przytłoczony. Mają tu parszywą akustykę, własnych myśli nie słychad. Widzę, jak na siebie patrzą. Nie próbuję ich przekonywad. Bo jak? Widzą białą sukienkę na wystawie i wiedzą, co oznacza. Wiedzą, co wydawało mi się, że widziałem.

20

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia

ROZDZIAŁ CZWARTY W dzieo po epickim występie w centrum handlowym okienko pomiędzy lekcjami spędzam na zewnątrz, na skraju skwerku, siedząc pod drzewem i rozmawiając z Gideonem. Na zewnątrz są też inni uczniowie, okupujący niezacienione przestrzenie, rozłożeni na świeżej trawie z głowami opartymi o plecaki i kolana znajomych. Czasami zerkają w moją stronę, mówią coś i się śmieją. Wiem, że kiedyś lepiej się maskowałem. Może w przyszłym roku nie powinienem wracad do szkoły. – Tezeuszu, wszystko w porządku? Wydajesz się zdekoncentrowany. Śmieję się. – Brzmisz jak mama. – Słucham? – Przepraszam. – Waham się, co jest głupie. Właśnie dlatego do niego dzwonię. Chciałem o tym pogadad. Chcę usłyszed, że Anna odeszła. Że nie może wrócid. I muszę usłyszed to z władczych ust z brytyjskim akcentem. – Słyszałeś, żeby ktoś wrócił po przejściu? – pytam wreszcie. Gideon milczy i się namyśla. – Nigdy – mówi. – To niemożliwe. Przynajmniej nie w sferze rozsądnego prawdopodobieostwa. Krzywię się. Od kiedy żyjemy w sferze rozsądnego prawdopodobieostwa? – Ale skoro mogę je przemieszczad pomiędzy poziomami dzięki athame, czy nie istnieje inny przedmiot do ich przywracania? – Tym razem milczenie trwa dłużej, ale nie traktuje tego poważnie. Gdyby traktował, usłyszałbym trzask drabiny albo szelest przewracanych stron. – No wiesz, to nie tak szalony pomysł. Może taki jak alfabet zaczynający się od A, B i G, ale… – Chyba raczej od A, B i pi. – Nabiera powietrza. – Wiem o kim myślisz, Tezeuszu, ale to niemożliwe. Nie możemy jej przywrócid. Zaciskam oczy. – A jeśli już jest przywrócona? Kiedy zadaje kolejne pytanie, ma w głosie ostrożnośd: – Co masz na myśli? Mam nadzieję, że śmiech bo uspokoi, więc wykrzywiam usta. – Nie wiem, co mam na myśli. Nie dzwonię, żeby cię nastraszyd. Po prostu… chyba za dużo o niej myślę. Wzdycha. – Domyślam się. Była… niespotykana. Ale teraz jest tam, gdzie jej miejsce. Posłuchaj mnie, Tezeuszu – mówi, a ja prawie czuję jego palce na ramieniu. – Musisz o tym zapomnied.

21

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia – Wiem. – Naprawdę. Częśd mnie chce mu powiedzied, jak poruszył się athame, i o tym, co wydawało mi się, że widziałem i słyszałem. Ale on ma rację, brzmiałbym jak wariat. – Słuchaj, nie martw się o mnie, dobra? – mówię i wstaję. – Szlag – mruczę, czując wilgod na dżinsach. – Co? – pyta zmartwiony Gideon. – Och, nic. Od siedzenia pod drzewem mam wielką mokrą plamę na tyłku. Słowo daję, ziemia tu chyba nigdy nie schnie. – Śmieje się i kooczymy rozmowę. Kiedy wracam do szkoły, Dan Hill klepie mnie w ramię. – Hej – mówi. – Masz wczorajsze notatki z historii? Będę mógł pożyczyd na wolne uczenie? – Tak, chyba tak – odpowiadam, lekko zdziwiony. – Dzięki. Zwykle pożyczam od dziewczyn, rozumiesz – błyska szczerbatym uśmiechem – ale ledwie wyciągam na 3 minus, a ty ostatnio napisałeś najlepiej w klasie, no nie? – Tak – mówię ponownie. Dostałem najlepszą ocenę. Ku mojemu bezgranicznemu zdumieniu i wielkiej radości mamy. – Super. Hej, słyszałem, że wczoraj w centrum byłeś nieźle nagrzany? – Zobaczyłem sukienkę, która podobała się Carmel, i pokazałem ją Thomasowi. – Wzruszam ramionami. – Ludzie w tej szkole mają strasznie popieprzoną wyobraźnię. – Jasne – mówi. – Tak właśnie myślałem. Narka, stary. – Odchodzi w innym kierunku. Dan jest spoko. Jeśli będę miał szczęście, rozpowie moje sklepowe alibi pośród kolegów. Chod to mało prawdopodobne. Sprostowania pojawiają się na samym koocu gazet. Nudne historie przegrywają, prawdziwe czy nie. Tak po prostu jest.

– Jak możesz nie lubid pizzy z grillowanym kurczakiem i czosnkiem? – pyta Carmel, dzwoniąc do pizzerii. – Poważnie? Tylko pieczarki i podwójny ser? – I pomidory – dodaje Thomas. – Normalne, pocięte pomidory? – Patrzy na mnie z niedowierzaniem. – On jest nienormalny. – Zgadzam się – mówię, wyjmując z lodówki napoje. Jesteśmy u mnie w domu, będziemy oglądad filmy z Netflixa. To był pomysł Carmel i wolę myśled, że chciała się zrelaksowad, a nie utrzymad mnie z dala od innych ludzi. – Może próbuje byd dżentelmenem, Carmel – mówi moja mama, idąc po dolewkę mrożonej herbaty. – Trzyma cię z dala od czosnku. – Ohyda – mówię, a Thomas się śmieje. Tym razem to Carmel się rumieni. Mama się uśmiecha. – Jeśli zamówicie dwie, ja z Thomasem podzielimy się tą pomidorową, a ty i Cas tą drugą.

22

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia – Okej. Tylko żeby potem nie było, że chcesz kurczaka. – Składa zamówienie i we trójkę idziemy do salonu, żeby obejrzed powtórki Hożych doktórów. Kiedy pojawia się pizza, zaczynamy film. Ledwie siadamy, kiedy Carmel podrywa się na nogi i szybko odpisuje na SMSa. – Co jest? – pyta Thomas. – Impreza pod tytułem "wspólna nauka do egzaminów" – odpowiada. Idzie na ganek. – Powiedziałam Natowi i Amandzie, że będę, jeśli film się za bardzo nie przeciągnie. Zaraz wrócę. Drzwi się zamykają. Szturcham Thomasa. – Nie przeszkadza ci, że wszędzie tak chodzi? – pytam. – Co masz na myśli. – No… – zaczynam, ale w sumie nie wiem. Chyba chodzi o to, że Carmel czasami próbowała mnie przedstawiad innym swoim znajomym, ale Thomasa nie. To chyba powinno mu przeszkadzad, ale nie wiem, jak taktownie o to zapytad. I do jakich egzaminów miała się uczyd? Ja zaliczyłem już wszystkie poza jednym. Nauczyciele bardzo urozmaicili nam ostatnie tygodnie. Nie żebym narzekał. – Nie jesteś jej chłopakiem? – pytam wreszcie. – Nie powinna zabierad cię do znajomych? Nie był to najlepszy dobór słów, ale nie wydaje się obrażony czy zaskoczony. Uśmiecha się. – Nie wiem, czy jestem – odpowiada cicho. – Ale wiem, że to tak nie działa. Jesteśmy inni. – Inni – mruczę, chociaż szeroki banan na jego twarzy jest poruszający. – Wszyscy jesteśmy inni. Nie przyszło ci do głowy, że "tak samo" to klasyczny powód do kłótni? – Odważne słowa jak na kogoś, kogo ostatnia dziewczyna umarła w 1958 – odpowiada Thomas i chowa się za puszką napoju. Szczerzę zęby i patrzę w telewizor. W oknie jest Anna. Stoi w krzakach przed domem i na mnie patrzy. – Jezu! – Przełażę przez oparcie kanapy i lekko się krzywię, kiedy uderzam ramieniem o ścianę. – Co? – Thomas także podskakuje i patrzy na podłogę, jakby spodziewał się tam szczura czy czegoś takiego. Potem podąża za moim wzrokiem do okna. Oczy Anny są puste i martwe, bez wyrazu i znaku rozpoznania. Jej mrugnięcie kojarzy się z aligatorem sunącym przez gęstą, ciemną wodę. Próbuję złapad oddech. Z jej nosa wyłania się glizdowaty, ciemny strumieo krwi. – Cas, co jest? Co się stało? Patrzę na Thomasa. – Nie widzisz jej? – Patrzę w okno, sądząc, że zniknęła, po części licząc, że zniknęła, ale ona wciąż tam jest, nieruchoma. Thomas wpatruje się w okno, wyciąga szyję, żeby zerknąd za świetlne odbicia w szybie. Wygląda na przerażonego. To nie ma sensu. Powinien ją widzied. Jest czarodziejem, do jasne cholery. Nie wytrzymuję. Podrywam się i kieruję do drzwi frontowych, otwieram je energicznie i wybiegam na ganek. 23

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia Widzę tylko zaskoczoną minę Carmel i jej telefon w połowie drogi do ucha. W krzakach przy oknie nie ma nic oprócz cieni. – Co się dzieje – pyta Carmel, gdy zeskakuję ze schodów i przedzieram się przez krzaki. Gałęzie drapią mi ramiona. – Daj mi telefon! – Co? – Carmel ma przestraszony głos. Mama też wyszła. Całą trójka boi się sami nie wiedzą czego. – Rzud mi go – krzyczę, a ona to robi. Naciskam klawisz i kieruję ekran ku ziemi. W niebieskawym świetle szukam na niej odcisków lub śladów. Nic. – Co? Co tam masz? – skrzeczy Thomas. – Nic – mówię głośno, ale to nie jest nic. Czy to tkwi w mojej głowie czy nie, na pewno nie jest to nic. Kiedy sięgam do ukrytego w kieszeni athame, jest zimny jak lód.

Dziesięd minut później mama stawia na stole przede mną parujący kubek. Podnoszę go i wącham. – To nie trucizna, tylko herbata – mówi z niedowierzaniem. – Bezkofeinowa. – Dzięki – odpowiadam i upijam. Zero kofeiny i zero cukru. Nie wiem, jak gorzka brązowa woda ma mnie uspokoid. Ale wzdycham i inaczej siadam na krześle. Thomas i Carmel wymieniają znaczące spojrzenia, co zauważa moja mama. – Co? – pyta. – Wiecie coś? Carmel patrzy na mnie, czeka na pozwolenie. Kiedy się nie odzywam, opowiada mamie, co zaszło w centrum handlowym w związku z sukienką podobną do tej Anny. – Cas, zachowujesz się dziwnie od wycieczki do Grand Marais. Mama opiera się o ladę. – Cas? Co się dzieje? Dlaczego nie powiedziałeś mi o tym sklepie? – Bo wolę nie mówid o swoich odchyłach? – Taki unik się nie nada. Wciąż sie gapią. Czekają i gapią. – Ja tylko… wydawało mi się, że widziałem Annę. To wszystko. – Piję kolejny łyk herbaty. – A w Grand Marais, na tym strychu… chyba słyszałem jej śmiech. – Kręcę głową. – Tak jakby… nie wiem, jak to określid. Jakbym był nawiedzany? W pomieszczeniu panuje ponura atmosfera. Myślą, że mam halucynacje. Jest im mnie żal. Słowa "Biedny Czas" są niemal zapisane na ich twarzach, zwisają z policzków jak pięciokilowe odważniki. – Athame też ją czuje – dodaję i to zwraca ich uwagę. – Może rano zadzwonimy do Gideona – sugeruje mama. Przytakuję. Ale on pewnie pomyśli to samo. Niemniej to osoba, której najbliżej do eksperta od athame. Przy stole panuje cisza. Nie wierzą mi, a ja się nie dziwię. Przecież właśnie tego chciałem, odkąd Anna odeszła. 24

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia Ile razy wyobrażałem sobie, że siedzi obok mnie? Jej głos odzywał się w mojej głowie już miliony razy, prowadziłem z nim jakieś żałosne rozmowy, których nie przeprowadziliśmy. Czasami udaję, że znaleźliśmy inny sposób na pokonanie Maga Obeah; taki, który niczego nie psuł. – Myślisz, że to możliwe? – pyta Thomas. – No wiesz, czy coś takiego jest możliwe? – Przedmioty nie przechodzą – odpowiadam. – Gideon mówi, że nie przechodzą. Nie mogą. Ale mam wrażenie… że ona mnie woła. Tylko nie słyszę, czego chce. – To nienormalne – szepcze Carmel. – Co zrobisz? – Patrzy na mnie, potem na Thomasa i mamę. – Co zrobimy? – Muszę dowiedzied się, czy to prawda – mówię. – Czy jestem po prostu wariatem. A jeśli to prawda, muszę dowiedzied się, czego chce. Czego potrzebuje. Jesteśmy jej to winni. – Póki co nic nie rób – radzi mama. – Najpierw zadzwonimy do Gideona. Potrzebujemy więcej czasu do namysłu. Nie podoba mi się to. – Mnie też nie – dodaje Carmel. Patrzę na Thomasa. – Nie wiem, czy mi się to podoba czy nie. – Wzrusza ramionami. – No wiecie, Anna jest naszą przyjaciółką, w pewnym sensie. Nie wierzę, że będzie chciała nas skrzywdzid czy chociaż nastraszyd. Ciekawi mnie athame. Że reaguje. Powinniśmy jeszcze pomówid z Morfranem. Patrzą na mnie. – Okej – mówię. – Dobrze, poczekamy. – Byle nie za długo.

25

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia

ROZDZIAŁ PIĄTY Po marnie przespanej nocy siedzę przy kuchennym stole Thomasa, obok Carmel, i obserwuję Thomasa i Morfrana, którzy przygotowują śniadanie. Poruszają się płynnie, realizują codzienną rutynę, przemieszczają pomiędzy stołem i ladą, wciąż nie do kooca rozbudzeni. Morfran ma na sobie blady, flanelowy szlafrok. Wygląda dziwacznie. Nikt by się nie domyślił, ze pod takim szlafrokiem kryje się jeden z najpotężniejszych szamanów voodoo w Ameryce Północnej. Pod tym względem przypomina swojego wnuka. Rozlega się syk, kiedy mięso ląduje na gorącej patelni. Morfran ma w zwyczaju robid kiełbasę bolooską na śniadanie. Dziwne, ale dobre. Tego ranka nie mam apetytu, ale Thomas podsuwa mi spory stosik kiełbas i smażonych jajek. Tnę je i przesuwam po talerzu, żeby wydawało się, że jem. Carmel robi właściwie to samo. Kiedy Morfran kooczy nakładad swoją porcję, zsuwa trochę kiełbasy do miski psa, Stelli. Czarna krzyżówka labradora wbiega do kuchni, jakby nie jadła od lat. Morfran poklepuje ją po tłustym łbie i opiera się o ladę z talerzem w ręce. Patrzy na nas zza okularów. – Trochę wcześnie na spotkanie licealnych Łowców Duchów – mówi. – Pewnie jakaś tragedia. – Żadna tragedia – mruczy Thomas. Morfran prycha pomiędzy kęsami. – Nie wstawaliście tylko po to, żeby zjeśd kiełbaski – mówi. Ma rację. I jako jedyny mówi na kiełbasę bolooską "kiełbaska". – Pyszny sok pomaraoczowy. – Carmel się uśmiecha. – Kupuję taki bez skórki. A teraz mówcie. Muszę zająd się sklepem. – Kiedy to mówi, patrzy prosto na mnie. Przygotowałem sobie w myślach całą listę pytao. Ale wypalam: – Chcemy dowiedzied się, co stało się z Anną. – Mówię mu to chyba po raz dziesiąty, więc pewnie ma tego dośd. Ale musi mnie wysłuchad. Potrzebujemy jego pomocy, a nie zaproponował nam żadnej od tamtej nocy, gdy walczyliśmy z Magiem Obeah. Wtedy rzucał kontrzaklęcia, żeby utrzymad mnie przy życiu, gdy zostałem przeklęty, i pomagał Thomasowi z zaklęciami ochronnymi. – Jak kiełbaska? – pyta. – Dobra. Nie jestem głodny. I nie przestanę pytad. Przesuwa spojrzenia na mój plecak. Nie wyjmuję athame w obecności Morfrana. Sposób, w jaki patrzy na broo, mówi mi, że nie jest mile widziana. Thomas odchrząkuje. – Opowiedz mu o Marie La Pointe.

26

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia – Kim jest Marie La Pointe? – pytam, a Morfran posyła Thomasowi spojrzenie, które zwiastuje szlaban. – To… – Thomas waha się, widząc wzrok dziadka, ale tym razem jestem ważniejszy. – Szamanka voodoo z Jamajki. Morfran rozmawiał z nią o twojej… sytuacji. – Jakiej sytuacji? – Głównie o Czarowniku Obeah. O tym, że jadł ciała, mógł pochłaniad energię i esencję nawet po śmierci; no bo wiesz, już jedzenie ciał jest rzadkie. To, czym stał się Mag Obeah po śmierci, po zjedzeniu twojego ojca i połączeniu się z jego athame, karmieniu się dzięki niemu, robi z niego prawie tęczowego jednorożca. – Thomas – warczy Morfran. – Zamkniesz jadaczkę? – Kręci głową i pod nosem mruczy "jednorożec". – To, co zrobił duch, to tylko starodawna magia, która zmieniła się w coś nadnaturalnego. – Nie o tym… – zaczyna Thomas, ale mu przerywam. – Co powiedziała ta kobieta? – pytam. – Marie la Pointe. Pytał ją pan o Annę? – Nie – odpowiada. – Pytałem ją o Obeah. Czy związek pomiędzy Magiem i nożem został przerwany, czy mógł zostad zerwany. Czuję na karku szczypanie, chod już przez to przechodziłem. – I co powiedziała. – Powiedziała, że może. Że został zerwany. Że będzie zerwany. – Będzie? – głośno pyta Carmel. Jej widelec dzwoni o talerz. – Co to ma znaczyd? Morfran wzrusza ramionami i daje Stelli kawałek kiełbasy z własnego widelca, kiedy opiera łapy na jego kolanie. – Mówiła coś jeszcze? – pytam. – Tak – odpowiada. – Powiedziała to, co próbuję ci wmówid od miesięcy. Przestao wsadzad nos tam, gdzie nie powinieneś. Zanim znajdzie się ktoś, kto ci ten nos odetnie. – Groziła mi? – To nie była groźba, tylko rada. Na tym świecie są sekrety, za które ludzie są skorzy zabijad, dziecko. – Jacy ludzie? Odwraca się, opłukuje pusty talerz w zlewie i wkłada go do zmywarki. – Złe pytanie. Powinieneś zapytad o te sekrety. O tę moc. Krzywimy się wściekle, a Thomas imituje krzyk i wykonuje ruch, jakby mocno potrząsał Morfranem. Wiecznie tajemnice. Wiecznie zagadki. To doprowadza nas do szaleostwa.

27

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia – Coś dzieje się z athame – mówię, licząc, że tak konkretną wypowiedzią zwrócę jego uwagę. – Nie wiem co. Widzę Annę i ją słyszę. Może dlatego, że jej szukam, a athame ją wynajduje. Albo ona szuka mnie. Albo to i to. – Może jest w tym coś jeszcze – mówi Morfran i odwraca się. Wyciera ręce w ścierkę i patrzy na mnie tak, że czuję się jak trup z nożem. – To, co masz w kieszeni, już nie słucha Czarownika Obeah. Więc kogo słucha? – Mnie – odpowiadam. – Został zmuszony do słuchania mnie. Moich poleceo. – Może – mówi. – A może twoje polecenia słuchają jego? Im dłużej z tobą rozmawiam, tym mocniejszy wiatr mam w głowie. Dzieje się tu więcej, niż się wydaje. Czuję to jak burzę. Ty też powinieneś. – Kiwa podbródkiem ku wnukowi. – I ty też, Thomasie. Nie wychował cię po to, żebyś był obojętny na takie zjawiska. Thomas prostuje się i zerka na mnie, jakbym był stroną, którą udawał, że czyta, i został na tym przyłapany. – Może pan nie byd tak straszny z samego rana? – pyta Carmel. – Nie podoba mi się to. Co mamy zrobid? – Stopcie ten nóż i zakopcie – mówi i klepie się w kolano, żeby czarny labrador poszedł za nim do innego pokoju. – Ale tego nie zrobicie. – Wychodząc z kuchni, zatrzymuje się i nabiera tchu. – Słuchaj, dziecko – mówi, patrząc w podłogę. – Mag Obeah był najbardziej szalonym i wygłodniałym stworem, z jakim miałem nieszczęście się spotkad. Anna zabrała go z tego świata. Czasami cel zostaje osiągnięty. Pozwól jej odpocząd.

– Tego się nie spodziewałam – mówi Carmel w drodze do szkoły. – Co powiedział Gideon? – Nie odebrał. Zostawiłem mu wiadomośd – odpowiadam. Carmel jeszcze trochę marudzi na temat tego, jak nie podobają jej się słowa Morfrana i jak przyprawiają ją o dreszcze, ale słucham jej jednym uchem. Drugie koncentruję na Thomasie, który najwyraźniej próbuje wyczud wibracje, który Morfran wyczuł wokół athame. Wnioskując z jego zaciętej miny, raczej nie odnosi sukcesów. – W takim razie starajmy się przeżyd ten dzieo – mówi Carmel. – Następny dzieo zbliżający nad do kooca roku. Nad tym zastanowimy się później. Może w weekend zapolujemy na następne duchy. – Kręci głową. – Albo odpuścimy sobie na jakiś czas. Przynajmniej dopóki nie odezwie się Gideon. Kurde. Miałam zająd się dekoracjami przed spotkaniem Komitetu Graduacyjnego. – Przecież nie kooczysz nauki w tym roku. – Co nie znaczy, że nie mogę byd w komitecie. – Prycha. – No. Więc tak zrobimy? Odpoczniemy i poczekamy na Gideona? – Albo na następną wizytę Anny – mówi Thomas, a Carmel posyła mu ostre spojrzenie. – Tak – odpowiadam. – Chyba tak będzie najlepiej. 28

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia

Jak się tu znalazłem? To nie był wybór świadomy. Przynajmniej tak mi się wydaje. Kiedy Carmel i Thomas podrzucili mnie do domu po szkole, zamierzałem zjeśd dwie porcje maminego spaghetti z klopsikami i wyłożyd się przed telewizorem. Więc co robię w samochodzie mamy od czterech godzin, po pokonaniu nie wiem ilu mil, patrząc na kolumny dymu wznoszące się w ciemniejące niebo? To coś z zakamarków mojej pamięci, jakieś słowa Daisy'ego Bristola, które powiedział mi miesiąc po tym, jak dom Anny wybuchnął z nią w środku. Wtedy słuchałem go jednym uchem. Nie byłem w nastroju do polowania czy robienia czegokolwiek poza chodzeniem w kółko i myśleniem. Nieustannym myśleniem. Odebrałem tylko dlatego, że dzwonił Daisy, mój lojalny wyszukiwacz z Nowego Orleanu, i to on doprowadził mnie do Anny. – To w Duluth, w Minnesocie. Fabryka o nazwie Duoskie Żelastwo. Od jakichś dziesięciu lat znajdują tam trupy meneli – mówił Daisy. – Znajdują ich partiami, ale to pewnie dlatego, że rzadko sprawdzają. Dopiero kiedy ktoś zgłosi wybite okno albo bandę pijanych, rozrabiających dzieciaków, ktoś wybiera się na obchód. Fabryka jest zamknięta jakoś od lat sześddziesiątych. Uśmiechnąłem się. Sprawy Daisy'ego są raczej niepewne, utkane na marnych i w większości niepotwierdzonych dowodach. Kiedy go poznałem, kazałem mu szukad faktów. Patrzył na mnie jak pies, kiedy je się ostatniego kęsa hamburgera. Dla Daisy'ego niewiedza to magia. Ekscytuje się tym, co nieznane. Miłośd Nowego Orleanu do nieumarłych ma w żyłach. Sunę wzrokiem po opuszczonym Duoskim Żelastwie, gdzie ktoś zabija bezdomnych od co najmniej dekady. To rozległy obszar pokryty ceglanymi budynkami, z dwoma absurdalnie wysokimi kominami. Okna są małe, pokryte pyłem i brudem. Większośd została zabita deskami. Będę musiał coś zniszczyd, żeby wejśd do środka. Athame lekko wibruje w mojej dłoni. Wychodzę z samochodu. Gdy idę do budynku, dawno uschnięta trawa szeleści mi pod nogami. W oddali dostrzegam czarny, przytłaczający zarys Superiora. Cztery godziny jazdy, a to jezioro nadal mi towarzyszy. Kiedy wychodzę za róg i widzę wiszące krzywo drzwi z wyłamanym zamkiem, czuję ucisk w piersi i całe moje ciało zaczyna mruczed. Nie chciałem tu trafid. Miejsce nie wydawało się interesujące. Ale gdy już tu jestem, ledwie łapię oddech. Nie byłem tak nakręcony, nie czułem się tak przyciągany, odkąd stanąłem przed Magiem Obeah. Zaciskam palce wokół rękojeści noża, czemu towarzyszy dziwne, znajome wrażenie, że jest częścią mnie, wtapia się w moją skórę aż do kości. Nie mógłbym go upuścid, chodbym chciał. Powietrze w fabryce jest kwaśne, ale nie duszne. To dom niezliczonych bezdomnych, i to oni mieszają powietrze. Ale kwaśnośd pozostaje. Pod kurzem i w każdym kącie czai się śmierd. Nawet w szczurzym gównie. Żywią sie martwymi ciałami. Nie wyczuwam nic świeżego; za rogiem nie będzie czekad na mnie cuchnący wór mięsa, który chętnie przywita mnie odpadnięciem głowy. Co jeszcze 29

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia mówił Daisy? Kiedy policja znajduje kolejną grupkę ciał, są praktycznie zmumifikowane. Kości i pył. Zwykle zamiatają ich z dala od drzwi, a potem pod dywan. Nikt nie robi z tego problemów. Oczywiście że nie. Nikt nigdy. Wszedłem od tyłu, więc nie wiem, do czego służyła ta częśd fabryki. Wszystkie cenne przedmioty zostały zrabowane, zostały tylko kawały maszyn, których nie rozpoznaję. Idę korytarzem z athame przy boku. Przez okna wpada światło, które odbija się od różnych powierzchni, więc wizę dobrze. Zatrzymuję się przy każdych drzwiach, nasłuchuję całym ciałem, wyczuwam zgniliznę i chłodniejsze miejsca. Pokój po lewej musiał byd biurem, ewentualnie małym pokojem socjalnym. W kącie stoi stół. Koncentruję wzrok na czymś, co wygląda jak róg starego koca, i zauważam wystającą spod niego stopę. Czekam, ale się nie rusza. To tylko ciało, zniszczone, pewnie sama potargana skóra i kości. Idę dalej, pozwalając reszcie zostad za stołem. Nie muszę tego widzied. Korytarz otwiera się na szeroką przestrzeo z wysokim sufitem. W powietrzu widnieją przejścia i drabiny, a obok nich coś podobnego do przerdzewiałych pasów transportowych. Na koocu znajduje się nieużywany, niski czarny piec. Większośd została rozebrana, rozłożona na części, ale i tak wiem, co to jest. Musiało to powstawad mnóstwo rzeczy. Pot tysięcy pracowników wsiąknął w podłogę. W powietrzu wciąż unosi się wspomnienie ciepła, bóg wie sprzed ilu lat. Im dalej wchodzę do pomieszczenia, tym bardziej zatłoczone się wydaje. Coś tu jest, ta obecnośd mi ciąży. Zaciskam rękę wokół athame. Spodziewam się, że dawno unieruchomione maszyny lada moment wrócą do życia. Odór palonej ludzkiej skóry uderza w moje nozdrza ułamek sekundy przed tym, jak ląduję twarzą na zakurzonej podłodze. Podnoszę się na nogi i zataczam athame szeroki łuk. Spodziewam się, że duch będzie tuż za mną, i przez chwilę myślę, że uciekł i będę zmuszony do kolejnej gry w zbijaka albo w duchowe rzutki. Ale wciąż czuję zapach. Oraz złośd przesuwającą się po pokoju drżącymi falami. Stoi na koocu pokoju, blokuje mi drogę na korytarz, jakbym chciał uciekad. Jego skóra jest czarna jak spalona zapałka, popękana i emanująca ciepłem pieca topiącego metal, jakby okrywała go chłodząca warstwa lawy. Wyróżniają się białe oczy. Z daleka nie widzę, czy są całe białe, czy mają jakieś tęczówki. Boże, mam taką nadzieję. Nienawidzę takich dziwadeł z paskudnymi oczami. Ze źrenicami czy bez, nie będzie w nich rozsądku. Zadbały o to lata pośmiertne, pełne płomieni. – No chodź – mówię i poruszam nadgarstkiem; athame jest gotowe do dźgania i cięcia. Czuję lekki ból na plecach i w barkach, gdzie mnie uderzył, ale ignoruję go. Zbliża się, podchodzi powoli. Może zastanawia się, czemu nie uciekam. A może dlatego, że przy każdym ruchu skóra mu pęka i krwawi… taką czerwono–pomaraoczową cieczą, którą ma w środku. To chwila przed atakiem. Wstrzymanie oddechu i rozciągnięcie sekundy. Nie mrugam. Jest dośd blisko i widzę, że ma tęczówki, jasnoniebieskie, i źrenice zwężone od nieustającego bólu. Ma wpół otwarte usta, właściwie bez warg, popękane i łuszczące się. 30

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia Chcę usłyszed chod jedno jej słowo. Macha prawą pięścią; przecina powietrze kilka centymetrów od mojego prawego ucha. Jest dośd gorąca, by mnie sparzyd. Czuję zapach palonych włosów. Moich palonych włosów. Daisy mówił coś o ciałach… kości i popioły. Kurwa. Trupy były świeże. Duch je pali, suszy i zostawia. Jego twarz jest ruiną; nos zniknął, odsłaniając jamę nosową. Policzki ma miejscami suche jak węgiel, a miejscach mokre od ropy. Cofam się poza zasięg jego ciosów. Ma spalone wargi, przez co jego zęby wydają się za duże, a twarz krzywi się w chorym, nieznikającym uśmiechu. Ilu bezdomnych obudziło się, widząc tę twarz, a potem zostało ugotowanych od środka? Opadam na ziemię i kopię, udaje mi się go trafid, ale przy okazji załatwiam sobie łydkę. Dżinsy przypiekły się do skóry w jednym miejscu. Nie ma czasu, by się tym przejmowad; sięga ku mnie, toczę się. Tkanina się odrywa, zabierając ze sobą kto wie ile skóry. Do diabła z tym. Nawet nie pisnął. Kto wie, czy w ogóle ma język. Nie wiem, czy Anna ma ochotę przez niego przemawiad. Nie wiem, co sobie myślałem. Zamierzałem poczekad. Chciałem byd dobry. Cofam łokied, gotów wbid mu athame w żebra, ale waham się. Nóż może – dosłownie – połączyd się z moją ręką, jeśli popełnię błąd. Wahanie trwa niecałą sekundę. To wystarczy, żeby coś białego mignęło mi na peryferiach widzenia. Niemożliwe. To musi byd ktoś inny, jakaś biedaczka, która zginęło w tej zapomnianej przez boga fabryce. Ale jeśli tak, nie zginęła w płomieniach. Dziewczyna, która idzie po zakurzonej podłodze, jest blada jak blask księżyca. Brązowe włosy sięgają jej pleców, opadają na wyraźną biel jej sukienki. Wszędzie poznałbym to ubranie, czy było zbyt białe, by byd prawdziwe, czy wykonane z krwi. To ona. Anna. Jej bose stopy cicho plaskają po betonie. – Anno – mówię i wstaję. – Wszystko w porządku? Nie słyszy mnie. Albo słyszy, ale nie reaguje. Płonący facet łapie mnie za buta. Kopię i ignoruję zarówno jego, jak i zapach palonej gumy. Szaleję? Mam halucynacje? Nie może jej tu byd. To niemożliwe. – Anno, to ja. Słyszysz mnie? – Podchodzę do niej, ale nie za szybko. Jeśli zbliżę się za szybko, może zniknąd. Jeśli zbliżę się za szybko, mogę zobaczyd zbyt wiele; mógłbym obrócid ją wokół osi i zobaczyd, że nie ma twarzy, że jest tylko trupem. Może zmienid się w pył w moich rękach. Rozlega się mlaszczący odgłos przewracania mięsa, płonący duch podnosi się na nogi. Mam to w nosie. Co ona tu robi? Dlaczego nic nie mówi? Po prostu odchodzi, ignoruje wszystko wokół. Tylko… nie wszystko. Nieaktywny piec znajduje się na tyłach pomieszczenia. Złe przeczucia ściskają moją klatkę piersiową. – Anno… – krzyczę; płonący facet łapie mnie za rękę i mam wrażenie, że ktoś wsypał mi węgle za koszulę. Odwracam się i wydaje mi się, że Anna się zatrzymuje, ale jestem zbyt zajęty odskakiwaniem, cięciem nożem i podcinaniem nóg ducha spod jego ciała, by mied pewnośd. 31

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia Athame jest gorący. Chwilę muszę przerzucad go pomiędzy dłoomi, a przecież wykonałem małe, niegroźne nacięcie, które teraz wygląda jak czerwono–pomaraoczowa rysy na jego żebrach. Powinienem go teraz załatwid, wbid w niego nóż i wyjąd szybko, ewentualnie wcześniej owinąd rękojeśd koszulką. Ale nie. Chwilowo go ignoruję i odwracam się. Anna stoi przy piecu i delikatnie gładzi szorstki, czarny metal. Ponownie wypowiadam jej imię, ale się nie odwraca. Zaciska pięśd wokół uchwytu i otwiera wielkie drzwi. Coś zmienia się w powietrzu. Pojawia się podmuch, fala, wymiary zaginają się na moich oczach. Otwór w piecu poszerza się, do środka wchodzi Anna. Sadza brudzi jej białą sukienkę, opada na materiał i jej bladą skórę jak siniaki. Jest w niej coś niedobrego; w sposobie jej poruszania się. Jak marionetka. Kiedy przeciska się przez otwór, ręce i nogi zagina nienaturalnie, jak pająk wciągnięty w odpływ. Zasycha mi w ustach. Płonący facet znów podnosi się na nogi. Oparzenie ramienia zmusza mnie cofnięcia się; ledwie zauważam ranę na łydce. Anno, wyjdź stamtąd. Spójrz na mnie. To jest jak sen, jakiś koszmar, w którym nic nie mogę zrobid, w którym nogi mam zrobione z ołowiu i nie mogę krzyknąd, chociaż się staram. Kiedy martwy od dziesięcioleci piec budzi się do życia i w jego brzuszysku pojawiają się płomienie, krzyczę, głośno i bez słów. Ale to nie ma znaczenia. Anna płonie za żelaznymi drzwiami. Jedna z jej bladych dłoni, marszcząca się i czerniejąca, łapie za metal, jakby za późno zmieniła zdanie. Ciepło i dym unoszą się z mojego barku, gdy płonący typek łapie mnie za koszulę i obraca w miejscu. Jego oczy wystają z ciemnego bezładu twarzy, szczęki rozchylają się i zamykają. Wracam wzrokiem do pieca. Nie czuję rąk ani nóg. Nie wiem, czy bije mi serca. Mimo oparzeo, które na pewno tworzą się na moich barkach, trwam bez ruchu. – Dobij – syczy płonący facet. Nie myślę. Wbijam athame w jego brzuch i natychmiast puszczam, ale i tak parzę sobie rękę. Cofam się, a on pada w drgawkach na podłogę. Podbiegam do starego pasa transportowego i łapię się go, żeby nie upaśd na kolana. Przez długą sekundę pomieszczenie wypełniają krzyki płonącej Anny i szamoczącego się u moich stóp ducha. Kuli się w sobie, aż trudno dopatrzyd się w nim człowieka, tak zdeformowany i pokręcony jest. Kiedy przestaje się ruszad, powietrze natychmiast się chłodzi. Oddycham głęboko i otwieram oczy; nie pamiętam, kiedy je zamknąłem. W pomieszczeniu jest cicho. Kiedy patrzę na piec, jest wyłączony i pusty. Gdybym go dotknął, okazałby się zimny, jakby Anny nigdy w nim nie było.

32

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia

ROZDZIAŁ SZÓSTY Dali mi coś na ból. Taki i taki zastrzyk i tabletki do domu, na później. Byłoby fajnie, gdyby kopnęły mnie w tyłek, ewentualnie uśpiły mnie na następny tydzieo. Myślę jednak, że wystarczą tylko do uśmierzenia bólu. Mama rozmawia z lekarzem, a pielęgniarka nakłada maśd na świeżo i szalenie boleśnie oczyszczone oparzenia. Nie chciałem jechad do szpitalu. Próbowałem przekonad mamę, że napar z nagietka i lawendy wystarczy, ale uparła się. Teraz, prawdę mówiąc, jestem dośd szczęśliwy, że dostałem zastrzyk. Było też trochę zabawnie, kiedy próbowała obmyślid rozsądne wyjaśnienie oparzeo. Wypadek w kuchni? Raczej skok przez ognisko. Zdecydowała się na tę drugą opcję, ale zrobiła ze mnie ofiarę i powiedziała, że wpadłem w drwa i zacząłem się w nic tarzad ze strachu. Kupią to. Jak zawsze. Na łydce i barkach mam poparzenia drugiego stopnia. To na dłoni, z ostatniego uderzenia athame, jest względnie niewielkie, pierwszego stopnia, niewiele poważniejsze niż oparzenie słoneczne. Niemniej nawet taki oparzenie na dłonie strasznie boli. Sądzę, że przez kilka dni będę nosił ze sobą zamknięte puszki pełne lodowatych napojów. Mama wraca z doktorem i zaczynają mnie oglądad. Waha się pomiędzy łzami a konsternacją. Biorę ją za rękę. Nigdy się do tego nie przyzwyczai. To ją zżera, gorzej niż za czasów mojego taty. Ale mimo swoich wykładów i mów na temat bezpieczeostwa i bycia bardziej ostrożnym nigdy nie kazała mi przestad. Myślałem, że zażąda tego po zajściach z Magiem Obeah z zeszłej jesieni. Ale ona rozumie. To nie fair, że musi, ale tak jest lepiej.

Thomas i Carmel pokazują się następnego dnia, tuż po szkole, niemal setką wpadając na nasz podjazd w dwóch samochodach. Wpadają bez pukania i znajdują mnie we względnie wygodnej pozycji na kanapie, oglądającego telewizję i jedzącego popcorn z mikrofalówki. W prawej ręce trzymam paczkę lodów. – Widzisz? Mówiłem, że żyje – mówi Thomas. Carmel to nie obchodzi. – Wyłączyłeś telefon – stwierdza. – Choruję w domu. Nie chcę z nikim rozmawiad. No i uznałem, że jesteście w szkole, gdzie nie można pisad SMSów ani dzownid. Carmel wzdycha i rzuca swoją szkolną torbę na podłogę, po czym siada na bujanym fotelu. Thomas przysiada na podłokietniku kanapy i sięga po popcorn. – Nie "chorujesz w domu", Cas. Dzwoniłam do twojej mamy. Wszystko nam powiedziała.

33

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia – Właśnie że "choruję w domu". Jutro też. I pojutrze. I pewnie jeszcze po–pojutrze. – Wsypuję do miski więcej cheddara i podaję Thomasowi. Moje nastawienie działa Carmel na nerwy. Prawdę mówiąc, mnie też. Ale tabletki osłabiają ból i przydmiewają umysł, więc nie muszę myśled o tym, co wydarzyło się w Duoskim Żelastwie. Nie muszę się zastanawiad, czy to, co widziałem, było prawdą. Carmel chciałaby strzelid mi wykład. Widzę, że ma go na koocu języka. Ale jest zmęczona. I zmartwiona. Więc sięga po popcorn i mówi, że przez kilka dni będzie przychodzid z lekcjami. – Dzięki – odpowiadam. – Mogę opuścid też częśd przyszłego tygodnia. – Ale to ostatni tydzieo szkoły – mówi Thomas. – No właśnie. Co mi zrobią? Uleją mnie? Za dużo roboty? Oni chcą wakacji tak samo jak my. Wymieniają spojrzenie, jakby ustalali, że jestem beznadziejny, i Carmel wstaje. – Powiesz nam, co się stało? Nie czekałeś, jak ustaliliśmy? Na to nie ma odpowiedzi. To był impuls. Więcej niż impuls, ale dla nich musiał byd to samolubny, głupi ruch. Jakbym nie był cierpliwy. Cokolwiek to było, już minęło. Kiedy walczyłem z tamtym duchem, czułem się jak wtedy, na strychu. Pojawiła się Anna i widziałem jej cierpienie. Widziałem, jak płonęła. – Powiem was wszystko – mówię. – Ale później. Kiedy nie będę na takich prochach. – Uśmiecham się i potrząsam pomaraoczową butelką. – Chcecie zostad i obejrzed film? Thomas wzrusza ramionami i nachyla się ku mojej misce z popcornem i serem. Carmel waha się jeszcze minutę i kilka spojrzeo, ale w koocu rzuca torbę z książkami i siada na krześle bujanym.

Mimo przerażenia na myśl o pominięciu jednego z ostatnich dni szkoły, ciągnie ich do mnie ciekawośd. Pojawiają się następnego dnia koło jedenastej trzydzieści, tuż przed przerwą na lunch. Myślałem, że byłem do tego gotowy, ale i tak próbuję kilka razy, zanim udaje mi się wszystko dobrze opowiedzied. Wszystko mówiłem już raz, mamie, zanim poszła na zakupy i rzucanie zaklęd po mieście. Kiedy skooczyłem, wyglądała, jakby oczekiwała przeprosin. Jakiegoś Przepraszam, mamo, że prawie się zabiłem. Znowu. Ale nie mogłem ich wydusid. Nie wydawały się ważne. Więc powiedziała mi, że powinienem był poczekad na Gideona i wyszła, nie patrząc mi w oczy. Carmel zachowuje się tam samo. Udaje mi się wydusid: – Przepraszam, że na was nie poczekałem. Nie wiedziałem, że zamierzam to zrobid. Nie planowałem tego. – Dojazd tam zajął ci cztery godziny. Cały czas byłeś w transie? – Możemy się skupid? – przerywa Thomas. Mówi to ostrożnie, z rozbrajającym uśmiechem. – Co się stało, to się nie odstanie. Cas żyje. Jest trochę bardziej chrupiący, ale oddycha.

34

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia Oddycha i łyka Percocet1. Ból w ramionach jest jak żywa istota, pulsująca i gorąca. – Thomas ma rację – mówię. – Musimy ustalid, co dalej. Jak jej pomóc. – Jak jej pomóc? – powtarza Carmel. – Najpierw musimy dowiedzied się, co się dzieje. O ile wiemy, to wszystko może siedzied w twoje głowie. Albo byd iluzją. – Myślisz, że zmyślam? Daję sie ponieśd fantazji? Gdyby tak było, dlaczego wyobrażałbym sobie takie sceny? Dlaczego wyobrażałbym sobie jej męki, wrzucanie jej do pieca? Jeśli to wymysły mojej wyobraźni, potrzebuję kilku godzin intensywnej terapii. – Nie mówię, że robisz to specjalnie – przepraszająco mówi Carmel. – Po prostu nie wiem, czy to prawda. Pamiętaj, co mówił Morfran. Thomas i ja patrzymy po sobie. Pamiętamy, że Morfran jest trochę szalony. Wzdycham. – Więc czego ode mnie żądasz? Mam tu siedzied i czekad, kiedy to, co widzę, może byd prawdziwe? A jeśli naprawdę ma kłopoty? – Obraz jej dłoni uderzającej o drzwi pieca przemyka mi przed oczami. – Nie wiem, czy dam radę. Nie po wczorajszym. Carmel ma wielki oczy. Chciałbym, żebyśmy nie odwiedzili Morfrana, bo jego słowa tylko bardziej ją przeraziły. Te sugestie, że wokół athame krążą jakieś moce, które mogą nas zniszczyd itd. Napinam mięście ramion i krzywię się. – Okej – mówi Thomas. Kiwa do Carmel i bierze ją za rękę. – Chyba się oszukujemy, skoro uważamy, że mamy wybór. Dzieje się to, co ma się dziad, i raczej nie przestanie. Dopóki nie zniszczymy athame. Wychodzą nieco później, a ja spędzam popołudnie na środkach przeciwbólowych, próbując nie myśled o Annie i tym, co może jej się dziad. Wciąż sprawdzam telefon, czekam na wiadomośd od Gideona, ale on nie dzwoni. Mijają godziny. Kiedy mama wraca do domu, pod wieczór, robi mi kubek herbaty i szpikuje ją lawendą, żeby zaleczyd oparzenia od środka. To nie syrop. Nie zaklęcia. Magia i leki nie idą w parze. Ale nawet bez leków herbata jest wspaniała. No i wziąłem następny Percocet, bo ramiona chyba chcą mi odejśd od kości. Działa, jak należy, i mam ochotę wczołgad się pod kołdrę i zniknąd do soboty. Kiedy wchodzę do sypialni, na kocu spodziewam się zobaczyd Tybalta. Czemu nie? Skoro moja martwa dziewczyna może przechodzid, to czemu nie zamordowany kot? Niczego nie ma. Wchodzę do łóżka i próbuję wygodnie ułożyd się na poduszkach. Niestety, przez spalone ramiona jest to niemal niemożliwe. Kiedy zamykam oczy, czuję chłód w nogach. Temperatura w pokoju spadła, jakby jakieś okno się otworzyło. Gdybym chuchnął, powstałby obłoczek pary. Ukryty pod poduszką athame niemal śpiewa.

1

Percocet – rodzaj leku przeciwbólowego (wszystkie przypisy pochodzą od tłumacza).

35

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia – Nie ma cię tutaj – próbuję przekonad samego siebie. Może to stanie się prawdą. – Gdybym był tobą, nie zachowywałbym się tak. Skąd wiesz, Cassio? Nigdy nie byłeś martwy. Ja już mnóstwo razy. Otwieram oczy na tyle, by zobaczyd jej bose stopy wciśnięte w kąt przy łóżku. Nieco wyżej widzę biały brzeg sukienki, poniżej kolan. Nie chcę widzied więcej. Nie chcę patrzyd, jak sama łamie sobie kości albo rzuca się z okna. Ta przeklęta krew też może zostad w jej nosie, dziękuję. Jest bardziej przerażająca niż wtedy, kiedy miała czarne żyły i rozwiane włosy. Wiedziałem, jak traktowad Annę we Krwi. Pustej skorupy Anny Korlov… nie rozumiem. Postad w kącie jest częściowo ukryta w cieniu, nie bardziej materialna niż blask księżyca. – Nie możesz tu byd. Nie naprawdę. Dom wciąż otacza bariera mamy. Zasady zasady zasady. Żadnych zasad. Och. Naprawdę. Więc to tak? Jesteś tylko moim wymysłem, jak mówi Carmel? Może nawet nie jesteś sobą. Może jesteś sztuczką. – Będziesz tam stad całą noc? – pytam. – Chcę się wyspad, więc jeśli koniecznie musisz mi coś pokazad, możesz już zacząd? – Oddycham ostro, a w gardle czuję narastającą gulę, kiedy widzę poruszające się stopy, stawiając krótkie, niepewne kroki ku mojemu łóżku. Podchodzi blisko, prawie na wyciągnięcie ręki. Siada przy moich stopach. Widzę jej twarz. Czy Anny należą do niej, a ich widok wyrywa mnie z lekowego otumanienia jak zimna woda na plecach. Wyraz jej twarzy jest identyczny jak we wszystkich moich widzeniach. Jakby mnie znała. Jakby pamiętała. Długo na siebie patrzymy. Przechodzi mnie dreszcz, a ona faluje jak obraz w starym telewizorze. – Tęsknię za tobą – szepczę. Anna mruga. Kiedy znów na mnie patrzy, oczy ma czerwone od krwi. Grymas bólu wykrzywia jej szczękę, kiedy na jej piersi otwierają się i zamykają nierealne rany. Przypominają czerwone kwiaty, rozkwitające i znikające na jej ramionach. Nie mogę jej pomóc. Nie mogę nawet wziąd jej za rękę. Nie ma jej tutaj. Oparzenia kąsają moje barki, a ja opadam na poduszkę. Przez chwilę siedzimy cicho, ból przychodzi i odchodzi. Mam oczy otwarte tak długo, jak mogę, bo ona chce, żebym to widział.

36

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia

ROZDZIAŁ SIÓDMY Nudzi mnie czekanie i ponownie dzwonię do Gideona. Przez minutę słyszę tylko sygnał wywoławczy i zaczynam się zastanawiad, czy coś mu się nie stało, kiedy odbiera. – Gideon? Gdzie się podziewałeś? Odebrałeś moją wiadomośd? – Dziś wcześnie rano. Zadzwoniłbym, ale mogłeś spad. Brzmisz okropnie, Tezeuszu. – Żebyś wiedział, jak wyglądam. – Przejeżdżam ręką po twarzy, mrucząc ostatnie słowa. Odkąd byłem dzieckiem, Gideon rozwiązywał moje problemy. Kiedy potrzebowałem odpowiedzi, znał je. I zmieniał się w tatę, jeśli robiło się nieprzyjemnie. Dysponuje niepowtarzalnym typem magii, pojawia się i znika z mojego dzieciostwa w idealnych momentach, wchodząc przez drzwi frontowe w eleganckim garniturze z jakimś dziwnym angielskim jedzeniem do skosztowania. Ilekrod widziałem jego twarz przesłoniętą okularami, wiedziałem, że wszystko będzie dobrze. Ale tym razem miałem wrażenie, że nie chce usłyszed tego, co mam do powiedzenia. – Tezeuszu? – Tak, Gideonie? – Opowiedz mi, co się stało. Co się stało. To brzmi tak łatwo. Przez cztery godziny musiałem siedzied w sypialni z Anną, patrzyd na jej łupiącą się skórę i cieknące krwią oczy. Pomiędzy tą porą a świtem zasnąłem, bo kiedy otworzyłem oczy, był ranek, a przy moim łóżku nikogo nie było. Teraz jest dzieo, pełnia słooca dającego śmieszne poczucie bezpieczeostwa. Wszystko, co się wydarzyło, odpycha o miliony mil stąd. Sprawia, że to wydaje się niemożliwe, a chod wspomnienie ran Anny jest świeże i obraz jej samej płonącej w piecu wypalił się na moich powiekach, przez światło dnia sam w to prawie nie wierzę. – Tezeuszu? Nabieram tchu. Stoję na ganku, poranek jest cichy poza skrzypieniem desek pod moimi stopami. Nie ma wiatru, słooce ożywia liście i ogrzewa materiał mojej koszuli. Doskonale zdaję sobie sprawę z pustki w krzakach, w której widziałem Annę. – Anna wróciła. Coś grzechocze o podłogę po drugiej stronie. – Gideonie? – Nie może. To niemożliwe. – Jego głos stał się cichy i ochrypły, a żyjący gdzieś we mnie pięciolatek się kurczy. Po tych wszystkich latach gniew Gideona nadal ma moc. Jedno surowe słowo i znów jestem szczeniaczkiem u jego stóp.

37

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia – Możliwe czy nie, jest tutaj. Kontaktuje się ze mną, jakby prosiła o pomoc. Nie wiem jak. Muszę się dowiedzied, co zrobid. – W moich słowach nie ma ani nuty nadziei. Nagle dociera do mnie, jak bardzo jestem zmęczony. Jak staro się czuję. Słowa Morfrana, te o zniszczeniu athame, stopieniu go i upuszczeniu go w głęboką wodę, wirują mi w głowie. Ta myśl jest niepołączona, ale pocieszająca, i ma coś wspólnego z Thomasem i Carmel oraz czymś jeszcze, jeśli jeszcze trochę popuszczę wodze. Czymś, co kiedyś powiedziałem Annie o możliwościach. I wyborach. – Myślę, że to przez athame – mówię. – Myślę, że coś się z nim dzieje. – Nie obwiniaj athame. To ty nim władasz. Nie zapominaj o tym – mówi surowym głosem. – Nie zapominam. Ani na jedną minutę. Od śmierci taty. Gideon wzdycha. – Kiedy poznałem twojego ojca – mówi – był niewiele starszy od ciebie. Oczywiście nie posługiwał się athame tak długo jak ty. Ale pamiętam, że pomyślałem, że wygląda staro. Kiedyś chciał to rzucid. – Nie – mówię. – Nigdy mi o tym nie powiedział. – Cóż, to w sumie nie miało znaczenia. Bo tego nie zrobił. – Dlaczego? Dla wszystkich byłoby lepiej. Wciąż by żył. – Nagle milknę i Gideon pozwala mi dokooczyd myśl. Tata by tu był. Ale inni ludzie nie. Ocalił kto wie ile istnieo, ryzykując życiem. Tak jak ja. – Co mam zrobid z Anną? – pytam. – Nic. – Nic? Chyba żartujesz. – Mówię poważnie – mówi. – Całkiem poważnie. Dziewczyna była tragiczna. Wszyscy to wiemy. Musisz się jej pozbyd i robid, co do ciebie należy. Przestao szukad rzeczy, których nie powinieneś. – Milknie, a ja nic nie mówię. Morfran powiedział prawie dokładnie to samo. Włosy na rękach stają mi dęba. – Tezeuszu, jeśli kiedykolwiek mi ufałeś, zaufaj i teraz. Rób, co do ciebie należy. Rób, co musisz, i pozwól dziewczynie odejśd, a żadne z nas nie będzie musiało się bad.

Wracam do szkoły ku zdziwieniu niemal wszystkich. Carmel już rozpuściła wieści o mojej "chorobie". Więc jestem zasypywany pytaniami, a kiedy pytają o obolałe i zabandażowane ramię, które bielą wystaje spod kołnierza, zaciskam zęby i opowiadam o incydencie kempingowym. Swego czasu było to śmieszne, ale teraz wolałbym, żeby mama wybrała mniej żenującą opowiastkę. Chyba powinienem zostad w domu, tak jak zamierzałem. Ale włóczenie się po pustych pokojach jak samotny, szalony posąg z marmuru, podczas gdy mama kursuje pomiędzy klientami i dostawcami nie do kooca pasuje do mojej definicji fajności. Nie miałem ochoty całymi dniami oglądad telewizji i czekad, aż Anna wyczołga się ze środka jakiejś krwawej sceny w Ringu. Więc wróciłem, by poznad 38

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia ostatnie słowa nauczycieli. To miało byd jak kopniak w łydkę odwracający uwagę od złamanej ręki. Ale teraz nieustannie, na każdej lekcji, myślę o Annie. Żadna z koocoworocznych lekcji nie jest dośd interesująca, żeby ją wyprzed. Nawet pan Dixon, mój ulubiony nauczyciel, się nie sprawdza, mówiąc o skutkach Wojny Siedmioletniej. Moje myśli wędrują, wpuszczają ją do siebie, a pomiędzy uszami grzmi głos Gideona. Przestao szukad rzeczy, których nie powinieneś. Pozwól jej odejśd. A może to głos Morfrana? Albo Carmel? Według Gideona, jeśli o niej zapomnę, nie mamy się czego bad… Nie wiem, co to znaczy. Zaufaj mi, powiedział i ufam. To niemożliwe, powiedział i ja mu wierzę. Ale co jeśli ona mnie potrzebuje? – Czyli po prostu poddaliśmy się Anglii. – Co? Mrugam. Koleżanka Carmel, Nat, odwraca się ku mnie ciekawie. Wzrusza ramionami. – Pewnie masz rację. – Zerka ku panu Dixonowi, który usiadł za biurkiem, żeby pogrzebad w laptopie. – Pewnie nie obchodzi go, czy naprawdę mówimy o wojnie. Więc. – Wzdycha z miną sugerującą, że wolałaby siedzied przed kimś innym. – Idziesz z Carmel na przyjęcie dla maturzystów? – Nie jest tylko dla trzecich klas? – pytam. – Daj spokój. Nie będą cię legitymowad, ani nie wykopią, jeśli nie będziesz z trzeciej klasy – prycha. – No chyba że byłbyś pierwszakiem. Nawet Thomas mógłby przyjśd. Cas? Cas? – Tak – słyszę swoje słowa. Ale nie tak naprawdę. Nie widzę twarzy Nat. Widzę Annę. Wargi poruszają się zgodnie ze słowami, ale wyraz twarzy nie. Przypomina maskę. – Dziwnie się dziś zachowujesz – mówi. – Przepraszam. Jestem na Percocecie – mruczę i wyślizguję się z ławki. Pan Dixon nawet nie zauważa, kiedy wychodzę z klasy. Kiedy znajdują mnie Thomas i Carmel, siedzę pośrodku sceny na auli i patrzę na pokryte niebieskim materiałem, puste – poza jednym – siedzenia. Książka do matmy i zeszyt leżą obok mnie w ładnym stosiku, przypominając, gdzie powinienem byd. – Katatonia? – pyta Thomas. Przyszli kilka minut wcześniej, ale ich nie zauważyłem. Jeśli mam ignorowad jedną przyjaciółkę, mogę ignorowad wszystkich. – Hej – mówię. Ich kroki niosą się głośnym echem po pustej auli. Upuszczają książki i wspinają się na scenę. – Nieźle ci idzie unikanie nas – mówi Carmel. – A może niekoniecznie. Nat mówi, że dziwnie się zachowywałeś na dyskusji na historii. Wzruszam ramionami. – Zamiast jej twarzy widziałem Annę. Myślałem, że odpowiednio się wytłumaczyłem. Wymieniają jedno ze swoich słynnych spojrzeo i siadają po moich bokach. 39

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia – Co jeszcze widziałeś? – pyta Thomas. – Cierpi. Jakby była torturowana. Zeszłej nocy była w moim pokoju. Na rękach i barkach miała rany, otwierające się i zamykające. Nie mogłem jej pomóc. Bo tak naprawdę jej nie było. Podsuwa okulary w górę nosa. – Musimy dowiedzied się, co się dzieje. To… to chore. Musi byd jakieś zaklęcie, coś do odkrycia… – Może to nie magii potrzebujemy – wtrąca się Carmel. – Może raczej, no nie wiem, psychologa? – Zadpają go jakimiś psychotropami. Powiedzą, że ma zaburzenia osobowości czy coś. Cas przecież nie jest wariatem. – Nie chcę nic mówid, ale schizofrenię można trafid zawsze – mówi. – To nawet dośd powszechne schorzenie w naszym wieku. Halucynacje wydają się tak rzeczywiste jak ty czy ja. – Po co mówisz o schizofrenii? – pyta Thomas. – Nie specjalnie! Ale przeszedł poważną stratę. Może to nie jest prawdą. Widziałeś coś? Czułeś coś dziwnego, jak mówił twój dziadek? – Nie, ale ostatnio nie przykładałem się do voodoo. Mam trygonometrię, jakbyś nie wiedziała. – Chodzi o to, że nie zawsze mamy do czynienia z magią i duchami. Czasami coś męczy umysł. I pojawiają się równie rzeczywiste rzeczy. Thomas kiwa głową i nabiera tchu. – Okej, to prawda. Ale dalej myślę, że psychiatra to zła droga. Carmel prawie warczy. – Dlaczego upierasz się przy zaklęciach? Skąd pewnośd, że to coś nadprzyrodzonego? Jeszcze nigdy nie słyszałem pomiędzy nimi wymiany zdao, która tak przypominałaby kłótnię. Chod to wyjątkowa sytuacja, przysłuchiwanie się sprzeczce przyjaciół odnośnie tego, czy jestem chory psychicznie czy nie, sprawia, że nabieram ochoty do powrotu na zajęcia. Przestao wsadzad nos tam, gdzie nie powinieneś. Zanim znajdzie się ktoś, kto ci ten nos odetnie. Dzieje się tu więcej, niż się wydaje. Czuję to jak burzę. Mam to gdzieś. Z szóstego rzędu, trzeciego krzesła od lewej, mruga do mnie Anna. A może cała mruga. Nie wiem. Nie ma połowy twarzy. – Porozmawiajmy z Morfranem – mówię.

Dzwonek nad drzwiami sklepu z antykami dźwięczy i na deskach rozlega się stuk psich pazurów, po czym w moje nogi uderza Stella. Drapię ją chwilę, a ona patrzy na mnie wielkim, brązowymi oczami młodej foki, po czym idzie do Carmel. Nie jesteśmy jedynymi osobami w sklepie. Morfran rozmawia z dwiema kobietami po czterdziestce, które pytają o chioskie wanienki. Morfran śmieje się i zaczyna opowiadad im historyjkę, 40

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia która może byd prawdziwa. Dziwnie widzied go z klientami. Jest taki miły. Próbujemy nie robid hałasu, idąc na tyły. Po kilku minutach słyszymy, jak kobiety mówią "Do widzenia" Stelli i "Dziękujemy" Morfranowi, a sekundę później on i pies wchodzą przez zasłonkę na zaplecze, na którym kryją się dziwniejsze i bardziej przerażające przedmioty. Świeczki mojej mamy cieszą się miejscem z widokiem przez okno z przodu. Stała się popularna. Po sposobie, w jaki patrzy na mnie Morfran, spodziewam się, że wyjmie lekarską latareczkę i sprawdzi mi reakcje źrenic. Ramiona ma skrzyżowane na piersi, co marszczy jego skórzaną kamizelkę i zasłania logo Aerosmith na koszulce. Kiedy Thomas rzuca mu świeżo zapakowaną paczkę tabaki, unosi rękę i łapie ją, nie spuszczając mnie z oczu. Niewiarygodne, że spokojny właściciel sklepu z antykami i człowiek parający się czarną magią to ta sama osoba. – Wpadliście na przekąskę po szkole? – pyta, rozchmurzając się. Sprawdza zegarek. – Nie. Szkoła kooczy się za pięd godzin. Thomas z zażenowaniem odchrząkuje, a krzaczaste brwi Morfrana marszczą się. – Wagary. Będziesz zdrapywał syf ze wszystkiego, co kupię na tegorocznym jarmarku. – Żadne wagary. To ostatnie dwa tygodnie. Nikt się tym nie przejmuje. – Ja się przejmuję. I twoja mama. Nie zapominajcie o tym. – Zwraca się do Carmel. – A ty? – Wzorowa średnia – odpowiada. – I tak już zostanie. Liczą się przede wszystkim wyniki, jak mawia mój tata. – Uśmiecha się słodko i przepraszająco, ale pewnie. Morfran kręci głową. – Rozmawiałeś ze swoim brytyjskim znajomym? – pyta mnie. – Tak. – Co powiedział? – Żebym odpuścił. – Dobra rada. – Pociąga z fajki; dym przesłania jego twarz, kiedy wypuszcza powietrze. – Nie mogę jej posłuchad. – Powinieneś. Carmel wychodzi na przód i splata ręce na piersiach. – Dlaczego? Może pan nie byd taki tajemniczy? Gdybym pan nam powiedział, co się dzieje, dlaczego powinniśmy odpuścid, może byśmy to zrobili. Wypuszcza powietrze i odwraca wzrok, odkłada fajkę na ladę. – Nie powiem wam tego, czego nie wiem. To nie jest matematyka. Ani dziennik. To pojawia się tutaj – wskazuje na klatkę piersiową – albo tutaj. – Wskazuje skronie. – I mówi, nie zbliżajcie cię. Odpuśdcie. Ktoś was obserwuje. Ktoś taki, czyjego obserwowanie wam nie przeszkadza, ale macie nadzieję, ze nigdy się nie pokaże. I jest coś jeszcze. – Podnosi fajkę i zaciąga się nią z zamyśloną miną, która jest chyba jedyną możliwą miną w przypadku palenia fajki. – Coś próbuje to powstrzymad, a coś

41

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia innego pcha to do przodu. To właśnie najbardziej mnie martwi, że chcecie poznad prawdę. Ciężko trzymad język na wodzy. – Ciężko trzymad język za zębami, bo…? – pytam. – Co pan wie? Morfran patrzy na mnie przez dym, ale nie opuszczam wzroku. Nie odpuszczę. Nie mogę. Jestem jej to winien. Nawet więcej. Nie mogę znieśd myśli, że cierpi. – Daj spokój, dobrze? – mówi, ale ja to słyszę. Z jego głosu zniknęło zdecydowanie. – Co pan wie? – Wiem… – Wzdycha. – Znam kogoś, kto mógłby coś wiedzied. – Kogo? – Pannę Riikę. – Ciotkę Riikę? – pyta Thomas. – Co ona może o tym wiedzied? – Zwraca się do mnie. – Kiedy byłem mały, często u niej bywałem. Tak naprawdę nie jest moją ciotką, bardziej starą przyjaciółką rodziny. Od lat jej nie widziałem. – Straciliśmy kontakt. – Morfran wzrusza ramionami. – Ale to się zdarza. Jeśli Thomas was do niej zabierze, porozmawia z wami. Całe życie jest fioską wiedźmą. Fioska wiedźma. Na dźwięk tych słów mam ochotę wyszczerzyd zęby i się nastroszyd. Matka Anny, Malvina, była fioską wiedźmą. Dzięki temu mogła przekląd Annę i związad ją z wiktoriaoską posiadłością. A jeszcze wcześniej podcięła jej gardło. – Nie jest taka sama – szepcze Thomas. – Nie jest jak ona. Oddech drży mi w płucach i lekko kiwam głową. Nie przeszkadza mi to, tak jak fakt, że czasami grzebie mi w myślach. Nie panuje nad tym. A sposób, w jaki zareagowałem na wspomnienie o Malvinie, musiał rozświecid mu wszystkie dendryty jak choinkę na Boże Narodzenie. – Zabierzesz mnie do niej? – pytam. – Tak myślę. – Wzrusza ramionami. – Ale raczej nie załapiemy się na pierniczki. Była trochę "nie teges", nawet kiedy byłem dzieckiem. Carmel pochyla się i cicho głaszcze Stellę. Jej głos przebija się przez dym. – Jeśli strachy są prawdziwe, czy panna Riika się ich pozbędzie? Patrzę na nią ostro. Nikt długo nie odpowiada na jej pytanie. Po kilku sekundach wbija wzrok w podłogę. – Okej – mówi. – To zbierajmy się. Morfran wypuszcza dym z fajki i kręci głową. – Tylko Cas i Thomas. Nie ty, dziewczyno. Riika nie wpuści cię za próg. – Co? Dlaczego? – Bo nie chcesz poznad odpowiedzi, których szukają oni – odpowiada Morfran. – Opór bije od ciebie jak fala o brzeg. Gdybyś z nimi pojechała, nic by nie wskórali. – Wytrzepuje popiół z fajki. 42

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia Patrzę na Carmel. W jej oczach widzę cierpienie, ale nie poczucie winy. – To nie pojadę. – Carmel… – zaczyna Thomas, ale ona go ucisza. – Ty też nie powinieneś jechad. Żaden z was. – Odezwałbym się, ale ona patrzy na Thomasa. – Jeśli naprawdę jesteś jego przyjacielem, jeśli ci na nim zależy, nie powinieneś mu tego robid. – Odwraca się na pięcie i wychodzi z pokoju. Jest prawie przy wyjściu sklepu, zanim jestem w stanie powiedzied, że nie jestem dzieckiem i nie potrzebuję nianiek, opiekunek czy chrzanionych doradców. – Co ją dziś ugryzło? – pytam Thomasa, ale, wnioskując po jego otwartych ustach, on też tego nie wie.

43

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia

ROZDZIAŁ ÓSMY Riika, ciotka Thomasa, mieszka pośrodku niczego. Jechaliśmy nieoznakowanymi drogami od co najmniej dziesięciu minut. Żadnych znaków, tylko drzewa i drzewa, potem niewielka polana i następne drzewa. Skoro nie był tu od lat, nie mam pojęcia, jakim cudem tak pewnie wybiera drogę. – Zgubiliśmy się? Powiedziałbyś, gdybyśmy się zgubili, prawda? Thomas uśmiecha się, może odrobinę nerwowo. – Nie zgubiliśmy się. Jeszcze. Odkąd byłem tu ostatnio, mogli co nieco pozmieniad. – Jacy "oni"? Wiewiórki od robót drogowych? Wydaje mi się, że nikt tędy nie jechał od co najmniej dziesięciu lat. – Za oknem mam grubaśne pnie. Zaczynają pojawiad się liście, wypełniając zimową pustkę. Skręciliśmy już tyle razy, że mój zmysł orientacji szlag trafił. Może jedziemy na północ, może na południe. – Ha! Jest – pieje Thomas. Prostuję się w fotelu. Podjeżdżamy do małego białego domku. Wokół ganku widad wczesne zalążki rabatek, a chodnik z kamieni prowadzi od podjazdu do schodków frontowych. Thomas zatrzymuje swojego Tempa na żwirze i naciska klakson. – Mam nadzieję, że jest w domu – mruczy i wysiadamy. – Ładnie – mówię szczerze. Dziwię się, że wokół nie ma sąsiadów; takie otoczenie mogłoby byd sporo warte. Wokół podwórka starannie posadzono drzewa, które przesłaniały dom od strony drogi, ale od frontu ich nie było; jakby las obejmował dom. Thomas wybiega po schodach jak zniecierpliwiony chart. Pewnie tak właśnie wyglądał w dzieciostwie, kiedy wpadał z wizytą do cioci Riiki. Zastanawiam się, dlaczego ona i Morfran stracili kontakt. Kiedy puka do drzwi, moje serce zamiera, nie tylko z chęci poznania odpowiedzi, ale też dlatego, że nie chcę widzied zawiedzionej miny Thomasa, jeśli Riiki nie będzie w domu. Nie mam się czym martwid. Otwiera po trzecim stuknięciu. Pewnie stała przy oknie, odkąd podjechaliśmy. Nie sądzę, żeby miewała tu wielu gości. – Thomas Aldous Sabin! Jesteś dwa razy większy! – Wychodzi na ganek i go ściska. Kiedy jego twarz obraca się w moją stronę, bezgłośnie artykułuję "Aldous?" i próbuję się nie roześmiad. – Co ty tu robisz? – pyta Riika. Jest niższa, niż się spodziewałem, ma jakieś metr pięddziesiąt wzrostu. Włosy ma rozpuszczone i ciemnoblond, poprzetykane siwizną. Na miękkiej skórze policzków i w kącikach oczu dostrzegam niewielkie zmarszczki. Robiony na drutach sweter, który ma na sobie, jest jakieś trzy rozmiary za duże, a na nogach ma pooczochy uciskowe. Riika nie jest duża, ale kiedy klepie Thomasa w plecy, on i tak zgina się od siły uderzenia.

44

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia – Ciociu Riiko, to mój przyjaciel, Cas – mówi i, jakby dał jej pozwolenie, ona dopiero teraz na mnie patrzy. Odrzucam włosy znad oczy i posyłam jej skautowski uśmiech. – Dziadek przysłał nas po pomoc – dodaje ciszej. Riika mlaska językiem, a kiedy wsysa policzki, po raz pierwszy dostrzegam czarownicę, która musi skrywad się pod warstwami kwiecistych materiałów. Kiedy jej oczy przesuwają się do mojego plecaka, w którym w pokrowcu znajduje się athame, walczę z chęcią ucieczki z ganku. – Powinnam to wyczud – mówi cicho. Jej głos jest jak szelest bardzo starych ksiąg. Krzywi się. – Tę moc, która się z niego unosi. – Wężowym ruchem kładzie rękę na ramieniu Thomasa i poklepuje. – Wchodźcie.

Wnętrze chatki pachnie jak kadzidło i stare babcie. Nie sądzę, żeby robiła remont od lat siedemdziesiątych. Jak okiem sięgnąd ciągnie się brązowy, kudłaty dywan, a na nim stoją meble: fotel bujany i długa kanapa, obydwa obite zielonym welurem. Pojedyncza żarówka zwisa nad żółtym stołem w jadalni. Riika prowadzi nas do tego stołu i wskazuje, żebyśmy usiedli. Cały blat pokrywają nadpalone świece i patyczki po kadzidłach. Kiedy siadamy, wyciska trochę balsami na dłonie i pociera je energicznie. – Co u dziadka? – pyta, opierając się na łokciach i uśmiechając do Thomasa. Jedną pięśd wsuwa pod podbródek. – Wspaniale. Przesyła pozdrowienia. –

Też go ode mnie pozdrów – odpowiada. Jej głos mnie intryguje. Akcent i barwa zbyt

przypominają Malvinę. Nie daje mi to spokoju, chod te dwie kobiety wyglądają zupełnie inaczej. Malvina, kiedy ją widziałem, była młodsza od Riiki, a jej czarne włosy były upięte w kok, nie wyglądały jak toffi z piankami. Niemniej, patrząc w twarz Riiki, zaraz widzę morderstwo Anny. Te obrazy przemykają mi w myślach: Malvina leje czarny wosk na białą sukienkę Anny, teraz przesiąkniętą krwią. – To niełatwe – poważne mówi do mnie Riika, co nie pomaga. Sięga po puszkę z namalowanymi kadzidłami i otwiera ją, proponując Thomasowi ukryte w środku pierniczki. Bierze dwie garście. Na jej twarzy pojawia się szeroki uśmiech, kiedy wpycha kilka do ust. Potem patrzy na mnie niecierpliwie. Mam coś powiedzied? To było pytanie? Znowu mlaska. – Jesteś przyjacielem Thomasa? Przytakuję. – Najlepszym, ciociu Riiko – zapewnia Thomas pomiędzy chrupnięciami pierniczków. Uśmiecha się do niego przelotnie. – Więc pomogę ci, o ile będę w stanie. – Nachyla się i zapala trzy losowe świece. – Zadaj pytanie. 45

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia Biorę głęboki wdech. Od czego zacząd? W pokoju jest chyba za mało powietrza, żebym zdołał wyjaśnid całą sytuację, począwszy od przeklęcia Anny, poprzez jej poświęcenie dla nas, koocząc na tym, dlaczego nie powinna móc mnie nawiedzad. Riika klepie mnie w dłoo. Chyba waham się za długo. – Daj – mówi, a ja odwracam dłoo. Jej uścisk jest delikatny, ale jej palce po chwili zaciskają się na moich kościach jak kowadła. Zamyka oczy. Zastanawiam się, czy to ona pomogła Thomasowi odkryd talent do czytania w myślach, o ile takich umiejętności można się nauczyd lub odkrywad. Zerkam na Thomasa. Zamarł w trakcie żucia, wbijając wzrok w nasze złączone dłonie, jakby widział pomiędzy nimi przepływ prądu albo dymu. To trwa wiecznośd. Źle czuję się z tym dotykiem. Coś w Riice, może emanująca z niej moc, prawie przyprawia mnie o mdłości. Kiedy zamierzam się wyrwad, ona otwiera oczy i puszcza mnie z silnym pacnięciem w grzbiet dłoni. – Wojownik – mówi do Thomasa. – Dzierży broo starszą niż my wszyscy. – Nie patrzy na mnie, jej dłonie przypominają kraby. Przesuwają się po stole, palce stukają w blat. – Chcesz dowiedzied się czegoś o dziewczynie – mówi do swoich kolan. Gdy ma tak ułożone ciało, jej głos zyskuje stłumioną, żabią barwę. – Dziewczynie – szepczę. Riika patrzy na mnie z lekkim uśmiechem. – To ty zabrałeś Annę we Krwi z tego świata – mówi. – Czułam, kiedy przeszła. To było jak koniec burzy nad jeziorem. – Sama się zabrała – wyjaśniam. – Żeby ocalid moje życie. I Thomasa. Riika wzrusza ramionami, jakby to nie miało znaczenia. Na złotej tacy spoczywa jedwabna torebka; wyjmuje jej zawartośd i obraca. Próbuję się nie gapid. Zamierzam udawad, że to wyrzeźbione runy. Ale myślę, że to małe kostki, może ptasie, może jaszczurze, może z ludzkich palców. Patrzy na wzór i unosi blade brwi. – Teraz nie ma jej z tobą – mówi, a serce mi wali. Nie wiem, na co liczę. – Ale była. Niedawno. Thomas szybko nabiera powietrza i siada prosto. Poprawia okulary i szturcha mnie łokciem, chyba dla dodania odwagi. – Wiesz, czego chce? – pyta po minucie, którą przesiedziałem nieruchomo jak kamieo. Riika przekrzywia głowę. – Skąd mam wiedzied? Mam zapytad wiatru i o to zapytad? Inaczej się nie dowiem. Można o to pytad tylko jedną osobę, bo tylko jedna osoba wie. Zapytaj Annę we Krwi. – Spogląda na mnie. – Tyle mogłaby powiedzied, dla ciebie. Ciężko cokolwiek usłyszed ponad pulsem, który łomocze mi w uszach. – Nie mogę jej zapytad – mruczę. – Nie może mówid. – Powoli podnoszę się z szoku; mój umysł zaczyna myśled i sam się o siebie potyka. – Powiedziano mi, że niemożliwe, żeby wróciła. Że nie powinna móc tutaj byd. 46

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia Riika opiera się. Sztywno wskazuje ręką mój plecak i athame. – Pokaż – mówi i splata ręce na piersiach. Thomas przytakuje, pozwalając. Otwieram plecak i wyjmuję nóż w pokrowcu. Kładę go na stole przede mną. Riika podnosi głowę, a ja wysuwam nóż. Płomienie świec połyskują na ostrzu. Jej reakcja jest dziwna: to tylko lekki tik w kąciku ust, trochę podobny do odrazy. W koocu odwraca wzrok i spluwa na podłogę. – Co o nim wiesz? – pyta. – Wiem, że należał do mojego ojca, a potem trafił do mnie. Wiem, że wysyła zabite duch na drugą stronę, gdzie nie mogą krzywdzid żywych ludzi. Riika patrzy na Thomasa z uniesionymi brwiami. Wygląda to jak babcina wersja "patrz na tego łosia". – Dobro i zło. Dobrze i źle. – Kręci głową. – Ten athame nie myśli takimi kategoriami. – Wzdycha. – Niewiele wiesz. Więc ci powiem. Myślisz, że athame tworzy drzwi pomiędzy tym światem i następnym. – Unosi jedną rękę, potem drugą. – Ten nóż jest drzwiami. Zostały otwarte dawno temu i od tamtej pory się bujają, tam i z powrotem, tam i z powrotem. Obserwuję poruszającą się na prawo i lewo rękę Riiki. – Ale się nie zamykają. – Chwileczkę – mówię. – To nie tak. Duchy nie mogą przechodzid przez ten nóż. – Patrzę na Thomasa. – To tak nie działa. – Biorę athame ze stołu i wsuwam do plecaka. Riika schyla się i klepie mnie w ramię. – Skąd wiesz, jak to działa? – pyta. – Ale nie. To tak nie działa. Zaczynam rozumied, co Thomas miał na myśli mówiąc o jej "nie tegesowatości". – Potrzeba do tego silnej woli – kontynuuje – i mocnej więzi. Twierdzisz, że Anna nie została odesłana tym nożem. Ale musiała go poznad czy poczud, żeby cię znaleźd. – Została nim rozcięta – z ekscytacją wtrąca Thomas. – Po zaklęciu przepowiadającym przyszłośd Will wziął nóż i ją dźgnął, ale ona nie umarła. Ani nie przeszła, ani nic. Riika znów kieruje wzrok na mój plecak. – Jest z nim połączona. Jest dla niej jak przynęta, jak latarnia. Nie wiem, dlaczego inni za nim nie idą. Nawet ja nie wiem wszystkiego. – W sposobie, z jakim spogląda na nóż, jest coś dziwnego. Jej oczy są świdrujące, ale nie skupione. Wcześniej nie zauważyłem, że tęczówki mają dziwny, żółtawy odcieo. – Ale ciociu Riiko, jeśli masz rację, jak Cas ma z nią porozmawiad? Dowiedzied się, czego chce? Jej uśmiech jest szeroki i ciepły. Prawie radosny.

47

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia – Musi zabrzmied muzyka – mówi. – Musisz przemówid w języku jej klątwy. Tym samym, którego my, Finowie, używamy do kontaktów ze zmarłymi. Lapooskimi bębnami. Twój dziadek będzie wiedział, gdzie ich szukad. – Pomoże nam pani? – pytam. – Zakładam, że potrzebna nam będzie fioska czarownica. – Thomas wystarczy – odpowiada, ale on nie wygląda na przekonanego. – Nigdy ich nie używałem – mówi. – Nie wiem, jak zacząd. Lepiej będzie, jak ty to zrobisz. Proszę? Twarz Riiki wykrzywia żal, ale kręci głową. Już nie jest w stanie patrzyd mu w oczy i zaczęła oddychad ciężej, z wysiłkiem. Powinniśmy iśd. Te pytania pewnie sporo ją kosztowały. A ona udzieliła nam odpowiedzi i dała jakiś punkt wyjścia. Odsuwam się od stołu i czuję zimny wiatr hulający po pokoju; zdaję sobie sprawę, jak zimne mam palce i policzki. Thomas coś gada, cicho wymienia powody, dla których to nie on powinien przeprowadzid rytuał, mówi, że nie poznałby lapooskiego bębna, chodby walnął go w głowę, i że pewnie skooczyłoby się na ściągnięciu ducha Elvisa. Riika nadal kręci głową. Robi się zimniej. A może było zimno, kiedy przyjechaliśmy. W tak starym miejscu raczej nie ma zbyt dobrego ogrzewania. Albo wyłączyła je, żeby zaoszczędzid pieniądze. Słyszę westchnienie Riiki. Nie ma w nim rozdrażnienia. Jest smutek. I kapitulacja. – Przynieś mój bęben – szepcze. – Jest w mojej sypialni. Wisi na północnej ścianie. – Wskazuje krótki korytarz. Widzę kawałek czegoś podobnego do łazienki. Sypialnia musi by dalej. Coś tu nie gra. I ma to związek z tym, jak patrzyła na athame. – Dziękujemy, ciociu Riiko. – Thomas się uśmiecha i wstaje od stołu, by iśd po bęben. Kiedy widzę jej zbolałą minę, wiem, o co chodzi. – Thomas, nie – mówię i odpycham się od stołu. Za późno. Kiedy docieram do sypialni, on już tam jest i stoi bez ruchu w połowie drogi do ściany. Bęben wisi tam, gdzie Riika zapowiedziała, to owalny przedmiot o szerokości trzydziestu centymetrów i dwukrotnie większej długości, obciągnięty zwierzęcą skórą. Patrzy na niego sama Riika, nieruchoma na drewnianym bujanym fotelu, z szarą i szorstką skórą, zapadniętymi oczami i wargami odsłaniającymi zęby. Nie żyje co najmniej od roku. – Thomas – szepczę i wyciągam rękę. Cofa się z krzykiem i wybiega. Przeklinam pod nosem i biorę bęben ze ściany, po czym biegnę za nim. Gdy wychodzimy, zauważam, jak się zmienił: pokryły go kurz i ślady brudu, brzeg kanapy padł ofiarą gryzoni. Pajęczyny wiszą po kątach i zwisają z jasnych draperii. Thomas nie zatrzymuje się, dopóki nie znajdujemy się na zewnątrz, na podwórzu. Ręce ma przyciśnięte do boków głowy. – Hej – mówię delikatnie. Nie wiem, co zrobid albo powiedzied. Defensywnie unosi ręce. Cofam się. Oddycha głośno i nierówno. Myślę, że płacze, i kto by go za to winił? Może nie chcied, żebym widział. Patrzę na dom. Drzewa wokół są przerzedzone, a po rabatce została tylko twarda ziemia.

48

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia Biała farba na murach jest tak cienka, że wypomina efekt pospiesznego malowania akwarelkami, spod których wystają czarne deski. – Przykro mi, stary – mówię. – Powinienem wiedzied. Były znaki. – Były. Po prostu je przeoczyłem. Albo źle odczytałem. – W porządku – odpowiada i ociera twarz rękawem. – Riika by mnie nie skrzywdziła. Nigdy nikomu nie zrobiła krzywdy. Po prostu jestem zdziwiony. Nie wierzę, że Morfran nie powiedział mi, że umarła. – Może sam nie wiedział. – Och, wiedział – mówi Thomas i kiwa głową. Pociąga nosem i uśmiecha się. Oczy ma trochę zaczerwienione, ale już się pozbierał. Dzieciak jest odporny. Rusza ku Tempowi. Idę za nim. – Wiedział – powtarza głośno. – Wiedział, ale i tak mnie tu wysłał. Zabiję go! Na pewno go zabiję. – Wyluzuj – mówię, kiedy wsiadamy do samochodu. Thomas wciąż mruczy o nadchodzącej zagładzie Morfrana. Odpala silnik i milknie. – O nie. Rozumiesz to, Cas? – Patrzy na mnie z niesmakiem. – Jadłem te cholerne pierniczki.

49

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY Thomas zostawia mnie na podjeździe, wciąż mrucząc o Morfranie, Riice i pierniczkach. Cieszę się, że nie muszę oglądad tego starcia. Osobiście uważam, że zjedzenie ciastek to drobiazg w porównaniu z wysłaniem wnuka z wizytą do martwego krewnego, ale hej, każdy ma swoje priorytety. Dla Thomasa są to przekąski martwych ludzi. Pomiędzy pomrukami i spluwaniem przez okno Thomas powiedział mi, że będzie potrzebował co najmniej tygodnia na rozpracowanie lapooskich bębnów i opanowanie rytmu przywołującego Annę. Zrobiłem możliwie wyrozumiałą minę i przytaknąłem, jednocześnie walcząc z pokusą złapania pierwszego lepszego kija i dania solowego występu na leżącym na kolanach bębnie. To głupie. Konieczne są ostrożnośd i osiągnięcie sukcesu za pierwszym razem. Nie wiem, co się ze mną dzieje. Kiedy wchodzę do domu, nie mogę usiedzied w miejscu. Nie chcę jeśd ani oglądad telewizji. Nie chcę nic poza dowiedzeniem się więcej. Mama wraca dziesięd minut po mnie, z wielkim pudełkiem pizzy w ręce. Zatrzymuje się, widząc moje nerwowe krążenie. – Coś się stało? – Nic – mówię. – Spędziłem urocze popołudnie u martwej ciotki Thomasa. Podała nam sposób komunikacji z Anną. Poza lekkim rozszerzeniem oczu, nie reaguje. Prawie wzrusza ramionami, idąc przez salon do kuchni. Czuję w rękach lekkie ukłucie złości. Oczekiwałem więcej. Spodziewałem się ekscytacji, radości, że znów będę mógł porozmawiad z Anną i upewnid się, że nic jej nie jest. – Rozmawiałeś z martwą ciotką Thomasa – mówi, spokojnie otwierając pudełko z pizzą. – A ja dziś po południu rozmawiałam z Gideonem. – Co z tobą? Nie powiedziałem, że Gargulce mają nowe niebieskie talerze. Nie mówiłem, że przebiłem sobie nogę, chociaż to pewnie bardziej by cię zainteresowało. – Powiedział, że powinieneś odpuścid. – Nie wiem, co się ze wszystkimi dzieje – mówię. – Mówicie mi, żebym zapomniał. Poszedł dalej. Jakby to było takie proste. Jakby to była moja wina, że ona mi się pojawia. No kurna! Carmel ma mnie za wariata! – Cas – mówi. – Uspokój się. Gideon ma argumenty. I myślę, że ma rację. Czuję, że coś się dzieje. – Ale nie wiesz co, prawda? Coś złego, ale nie wiesz co konkretnie? I myślisz, że powinienem zostawid Annę, bo co…? Z powodu twojej kobiecej intuicji? – Hej – prycha niskim głosem. – Sorki – odpowiadam natychmiast.

50

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia – Nie jestem tylko twoją zmartwioną matką, Tezeuszu Cassio Lowoodzie. Jestem czarownicą. Nasza intuicja duża znaczy. – Zaciska zęby w ten szczególny sposób, który wskazuje, ze wolałaby zjeśd skórzany pasek niż powiedzied to, co ma do powiedzenia. – Wiem, czego chcesz – dodaje ostrożnie. – Nie chcesz mied pewności, że nic jej nie jest. Chcesz ją ściągnąd z powrotem. Opuszczam wzrok. – I, dobry boże, Cas, cząstka mnie marzy, żeby to było możliwe. Ocaliła ci życie i pomściła śmierd mojego męża. Ale nie możesz iśd tą drogą. – Dlaczego? – pytam z goryczą. – Bo są pewne zasady – odpowiada – których nie powinno się łamad. Podnoszę wzrok i patrzę na nią. – Nie powiedziałaś "nie wolno". – Cas… Jeszcze minuta i nie wytrzymam. Unoszę ręce i idę do sypialni, głuchy na wszystko, co do mnie mówi. Przełykam miliony słów, które chciałbym im wszystkim wykrzyczed. Thomas jest jedyną osobą, która chod trochę chce dowiedzied się, co się dzieje. Anna czeka w moim pokoju. Jej głowa kiwa się, jakby miała złamaną szyję, a oczy szukają moich. – Tego już za wiele – szepczę, a ona coś odpowiada. Nie próbuję czytad w ruchu warg. Spomiędzy nich wylewa się za dużo czarnej krwi. Powoli odsuwa się, a ja próbuję wbijad wzrok w dywan, ale nie mogę. Kiedy rzuca się przez okno, widzę jej falującą sukienkę i słyszę łomot ciała uderzającego o ziemię. – Niech to szlag – mówię głosem z pogranicza warknięcia i jęku. Uderzam pięściami w ścianę i szafę; zrzucam lampkę z szafki nocnej. Słowa mamy dwierkają mi w uszach, wszystko ułatwiają. Mówi, jakby miała mnie za uczniaka marzącego o byciu bohaterem, który zdobywa dziewczynę i odjeżdża z nią ku zachodzącemu słoocu. W jakim świecie się wychowałem, według niej?

– Pewnie potrzebna będzie krew – mówi Thomas z żalem, który nie pasuje do zaczepnego ognika w jego oczach. – Prawie zawsze potrzebna jest krew. – Serio? Jeśli ma byd jej więcej niż szklanka, daj mi znad, bo muszę iśd do banku – odpowiadam, a on się uśmiecha. Stoimy przy jego szafce i rozmawiamy o rytuale, którego jeszcze nie rozgryzł. Ale, oddając mu sprawiedliwośd, minęło dopiero półtora dnia. Krew, o której mówi, to łącze – z drugą stroną – albo opłata. Nie jestem pewien. Mówił o niej w obydwu kontekstach, mostu i myta. Może chodzi o dwie role, a może mamy do czynienia z płatnym transferem. Denerwuje się podczas naszej rozmowy, pewnie dlatego, że wyczuwa moje zniecierpliwienie. Pewnie wie też, że niewiele spałem. Wyglądam jak chodzące nieszczęście.

51

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia Thomas prostuje się, kiedy podchodzi do nas Carmel, która, jak zawsze, wygląda dziesięd razy lepiej od nas. Włosy ma upięte w górze. Przy każdym kroku podskakują całą blond kaskadą. Blask jej srebrnej bransoletki razi mnie w oczy. – Cześd, Thomas – mówi. – Cześd, zombie… Cas. – Cześd – odpowiadam. – Pewnie słyszałaś, co się wydarzyło. – Tak, Thomas mi powiedział. Straszne. Wzruszam ramionami. – Nie było tak źle. Rikka była fajna. Żałuj, że nie pojechałaś. – Cóż. Może bym pojechała, ale zostałam wykopana. – Opuszcza wzrok i Thomas natychmiast przechodzi do obrony, przeprasza za Morfrana, upiera się, że tego nie było w planie, a Carmel kiwa głową, nie odrywając wzroku od podłogi. Pod spuszczonymi rzęsami Carmel coś się dzieje. Nie wie, że patrzę, albo sądzi, że jestem zbyt zmęczony, żeby to zauważyd, ale pomimo wyczerpania widzę to wyraźnie. Nowa wiedza zapiera mi dech. Carmel cieszyła się, że została wykopana. Gdzieś pomiędzy rzeźbieniem runów a byciem przybitą widłami do ściany musiała stwierdzid, że to za dużo. To wszystko jest w jej oczach; sposób, w jaki z żalem spogląda na Thomasa, kiedy nie patrzy, i to, jak mrugają i lśnią fałszywym zainteresowaniem, kiedy opowiada o rytuale. Thomas cały czas się uśmiecha, obojętny na fakt, że ona już przepadła. Czuję, jakbym zaczynał oglądad film od kooca.

Cały rok szkolny spędzony w jednej szkole to cud, którego nie doświadczyłem od ósmej klasy, i muszę przyznad, że to trochę nieprzyjemne. Mamy ostatni poniedziałek roku szkolnego i jeśli będę musiał podpisad jeszcze jedną księgę pamiątkową, zrobię to krwią jej właściciela. Ludzie, z którymi nigdy nie rozmawiałem, podchodzą do mnie z długopisem i uśmiechem, licząc na coś bardziej osobistego niż "miłych wakacji". Nadzieje są płonne. Nie mogę pozbyd się wrażenia, że czekają, aż napiszę coś tajemniczego albo szalonego, aż rzucę im wskazówkę, na której utkają kolejne plotki. Kuszące, ale jeszcze tego nie zrobiłem. Czuję stuknięcie w ramię i odwracam się. Widzę Cait Hecht, nieszczęsną duszyczkę z randki sprzed dwóch tygodni. Niemal wpadam od szafki. – Cześd, Cas – uśmiecha się. – Podpiszesz mi się? – Jasne – odpowiadam i biorę księgę, próbując wymyślid coś bardziej osobistego, ale do głowy przychodzi mi tylko "miłych wakacji". Zapisuję jej imię, stawiam przecinek. Co teraz? "Wybacz, że to piszę, ale przypominasz mi dziewczynę, którą zabiłem"? A może "Nic by z tego nie było. Moja ukochana bije cię na głowę"? – Masz jakieś fajne plany na wakacje? – pyta. – Uch, nie wiem. Może się gdzieś przejadę. 52

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia – Ale wrócisz jesienią? – Uprzejmie unosi brwi, ale to tylko pogaduszki. Carmel mówiła, że Cait zaczęła chodzid z Quentinem Davisem dwa dni po naszej randce. Ulżyło mi, kiedy to usłyszałem, i cieszę się, że teraz nie wydaje się zawiedziona. – To bardzo dobre pytanie – mówię i poddaję się, wpisuję "wspaniałych wakacji" w samym rogu strony.

53

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY Patrząc przez okno samochodu Carmel, widzę tylko gwiazdy i słaby poblask miasta za nami. Thomas czekał na nów. Powiedział, że to najlepsza pora na tunelowanie. Mówił też, że dobrze byłoby znaleźd się niedaleko miejsca, w którym Anna przeszła, więc jedziemy do ruin jej starego wiktoriaoskiego domu. Pasuje. Ma sens. Ale na samą myśl czuję w ustach suchośd. Thomas ma nam wszystko wyjaśnid na miejscu, bo wcześniej, w sklepie, nie byłem w stanie go wysłuchad. – Na pewno tego chcesz, Cas? – pyta Carmel, zerkając na mnie we wstecznym lusterku. – Muszę chcied – odpowiadam, a ona przytakuje. Kiedy Carmel postanowiła odprawid ten rytuał z nami, byłem zdziwiony. Od tamtego dnia na korytarzu, kiedy zobaczyłem w jej oczach zamiar rozłąki, nie patrzyłem na nią tak jak wcześniej. Ale może się myliłem. Może mi się przewidziało. Trzy godziny snu przeplatane snami o zabijającej się ukochanej mogły do tego prowadzid. – Może się nie udad, wiesz o tym – mówi Thomas. – Hej, w porządku. Będziemy próbowad, nie? Chod tyle możemy zrobid. – Moje słowa i głos brzmią logicznie. Rozsądnie. Ale tylko dlatego, że nie mam się czym martwid. Uda się. Thomas jest napięty jak struna skrzypiec i nie potrzeba anteny, żeby wyczud emanujące od niego fale mocy. Jak mówiła ciotka Riika, on powinien wystarczyd. – Ej – mówi. – Kiedy to się skooczy, wpadniemy na jakiegoś burgera czy coś? – Teraz myślisz o jedzeniu? – pyta Carmel. – Hej, nie ty przez trzy dni siedziałaś w ziołowych oparach i nie piłaś nic poza ohydnymi, chryzantemowymi eliksirami oczyszczającymi Morfrana. – Carmel i ja uśmiechamy się do siebie w lusterku. – Niełatwo byd pojemnikiem. Umieram z głodu. Poklepuję go po ramieniu. – Chłopie, kiedy to się skooczy, kupię ci całe menu. Samochód milknie, kiedy skręcamy w uliczkę Anny. Jakaś częśd mnie czeka na zakręt i wyłaniający się zza niego dom, butwiejącą budowlę na zniszczonych fundamentach. Widzimy pustą przestrzeo. Światła Carmel padają na podjazd, który do nikąd nie prowadzi. Kiedy dom wyleciał w powietrze, miasto pofatygowało się i oczyściło gruzowisko, by ustalid przyczynę wybuchu. Nic nie znaleźli, ale, tak po prawdzie, niezbyt się starali. Grzebali w piwnicach, wzruszali ramionami i wypełnili dziury ziemią. Wszystko, co pozostało, zostało ukryte. Miejsce, w którym stał dom, wygląda jak niewykooczony parking, pełen ziemi i wielkich, szybko rosnących chwastów. Gdyby szukali uważniej, albo kopali głębiej, mogliby znaleźd ciała ofiar Anny. Jednak

54

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia atmosfera śmierci i tajemnicy była zbyt silna i to ona szeptała im, żeby odeszli i zostawili to miejsce w spokoju. – Jeszcze raz, co my tu robimy? – pyta Carmel. Jej głos jest spokojny, ale palce zaciskają się wokół kierownicy tak, jakby chciała ją rozerwad. – To powinno byd łatwe – odpowiada Thomas i sięga do torby kurierskiej, sprawdzając, czy ma wszystko. – A jeśli nie łatwe, to względne proste. Z tego, co mówił mi Morfran, bębny były używane przez fioskie czarownice na co dzieo, by kontrolowad świat duchów i rozmawiad ze zmarłymi. – Właśnie o to nam chodzi – mówię. – Tak. Sztuka polega na tym, żeby byd dokładnym. Czarownice nie obchodziło, kogo dostaną. Dopóki udawało im się kogoś przyzwad, uważały się za mądre. Ale nam zależy na Annie. Do tego potrzebujemy ciebie i domu. Cóż, czas nie stoi w miejscu. Otwieram drzwi i wysiadam. Powietrze jest wilgotne, wiatr ledwie wyczuwalny. Chrzęst żwiru pod stopami przynosi nostalgiczne wspomnienia, które zabierają mnie pół roku wstecz, do czasów, gdy wiktoriaoska posiadłośd stała, a ja nocami chodziłem po niej z martwą dziewczyną. Rozgrzewające, miłe wspomnienia. Carmel podaje mi latarnię z bagażnika. Oświetla jej twarz. – Hej – mówię. – Nie musisz tego robid. Thomas i ja sobie poradzimy. Przez chwilę wygląda, jakby jej ulżyło. Ale zaraz potem na miejsce wraca stara dobra Carmel. – Nie mów takich bzdur. Morfran mógł wyrzucid mnie z herbatki u trupa, ale ty nie. Jestem tu, żeby dowiedzied się, co z Anną. Wszyscy jesteśmy jej to winni. Kiedy przechodzi, szturcha mnie barkiem, żebym się rozchmurzył, a ja uśmiecham się, chod oparzenia nadal bolą. Kiedy to się skooczy, porozmawiam z nią; wszyscy musimy pogadad. Dowiemy się, co w jej głowie siedzi i wszystko wyjaśnimy. Thomas jest przed nami. Wyciągnął latarkę i przesuwa nią po placu. Dobrze, że najbliżsi sąsiedzi są pół mili stąd i dzieli nas od nich gęsty las. Pomyśleliby, że wylądowało UFO. Kiedy dochodzi do miejsca, w którym kiedyś stał dom, nie waha się, tylko biegnie na środek. Wiem, czego szuka: miejsca, w którym Malvina zrobiła dziurę pomiędzy światami. Przez którą przeszła Anna. – Chodźcie – mówi po minucie i macha. Carmel idzie ostrożnie. Oddycham głęboko. Moje stopy jakby nie chcą przekroczyd progu. Tego właśnie chciałem, na to czekałem od zniknięcia Anny. Odpowiedzi są niecałe sześd metrów ode mnie. – Cas? – pyta Carmel. – Jestem tuż za robą – mówię, ale wszystkie banały, które słyszałem o błogosławionej ignorancji oraz tym, że lepiej sprawdza się w ciemności, przelatują mi przez głowę. Stwierdzam, że nie powinienem chcied, by to było prawdą. Powinienem liczyd, że odpowiedzi wskażą, że to wcale nie Anna, że Riika się myliła i Anna spoczywa w pokoju. Pozwolid, żeby moje obawy zmieniły się w coś 55

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia innego, coś z czym mógłbym walczyd. Jestem samolubem, że chcę znowu zobaczyd tu Annę. Na pewno jest jej lepiej tam, gdzie nie została uwięziona i nie ciąży na niej klątwa. Ale nic na to nie poradzę. Po kilku sekundach moje stopy odmarzają. Niosą mnie przez świeżą ziemię, którą miasto wypełniła piwnice, i nic nie czuję. Żadnej kosmicznej obecności; nawet dreszczu wzdłuż kręgosłupa. Ani odrobiny Anny czy jej klątwy. Pewnie zniknęły, kiedy dom wybuchnął. Mama, Morfran i Thomas sprawdzali dziesięd razy, stojąc w kątach posiadłości i rzucając runy. Pośrodku ziemistego poletka Thomas rysuje wielki okrąg czubkiem athame. Nie mojego, tylko Morfrana – długim, teatralnie wyglądającym przedmiotem z rzeźbioną rączką i klejnotem na koocu. Większośd osób powiedziałaby, że jest ładniejszy niż mój i znacznie cenniejszy. Ale to tylko na pokaz. Thomas może nim narysowad okrąg, ale to jego moc zapewnia ochronę. Bez Thomasa ten athame nadawałby się na nóż do steków. Carmel stoi pośrodku okręgu z płonącym kadzidłem i szepcze zaklęcia ochronne, których nauczył jej Thomas. On też szepcze, dwa uderzenia serca po niej, przez co brzmi jak echo. Odstawiam latarnię w okręgu, ale nie na jego środku. Zaklęcia zamierają, a Thomas kiwa, żebyśmy usiedli. Ziemia jest zimna, ale przynamniej sucha. Thomas klęka i kładzie lapooski bęben przed sobą. Przyniósł także pałeczkę. Wygląda dokładnie tak jak normalna pałeczka do perkusji z dużą, białą pianką na koocu. W słabym świetle ledwie widzę rysunki na naciągniętej skórze bębna. Kiedy trzymałem go przy sobie, jadąc od Riiki, zobaczyłem na niej rozmyte, czerwonawe patykowate sylwetki, które przypominały prymitywne przedstawienie sceny polowania. – Wygląda staro – komentuje Carmel. – Jak myślicie, z czego jest zrobiony? – Uśmiecha się do mnie. – Może ze skóry dinozaura? Śmieję się, ale Thomas odchrząkuje. – Rytuał jest prostu – mówi – ale też potężny. Nie powinniśmy go zaczynad w tak radosnych nastrojach. – Czyści athame z brudu używając alkoholu i wiem, po co to robi. Mówił, że będzie nam potrzebna krew. Zamierza użyd tego noża, żeby mi jej upuścid. – Ale jeśli was to ciekawi, Morfran uważa, że to ludzka skóra. Carmel sapie. – Nie ofiar morderstwa czy coś – kontynuuje. – Prawdopodobnie to skóra ostatniego szamana plemienia. Oczywiście nie ma pewności, ale powiedział, że bębny często właśnie tak wykaoczano, a Riika nie kupowałaby czegoś drugorzędnej jakości. Przypuszczam, że to przechodzi w jej rodzinie z pokolenia na pokolenie. Mówi obojętnie i nie zwraca uwagi, że Carmel przełyka ślinę i nie może przestad spoglądad na bęben. Wiem, co myśli. Ta wiedza rzuca na niego zupełnie inne światło, zupełnie inne niż przed kilkoma sekundami. Równie dobrze możemy mied przed sobą czyjąś zasuszoną klatkę piersiową. 56

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia – Co dokładnie się stanie, kiedy to zrobimy? – pyta Carmel. – Nie wiem – odpowiada Thomas. – Jeśli się uda, usłyszymy jej głos. Kilka tekstów wspomina o mgle czy dymie. I wietrze. Na pewno będę wtedy w transie. Mogę nie wiedzied, co się dzieje. I jeśli coś pójdzie nie tak, niewiele będę mógł z tym zrobid. Nawet w słabym świetle latarni widzę, że z policzków Carmel odpływa krew. – Wspaniale. Co mamy zrobid, jeśli tak się stanie? – Nie panikowad – nerwowo odpowiada Thomas. Rzuca jej coś lśniącego. Kiedy otwiera dłonie, ma w nich zapalniczkę. – To trochę ciężko wytłumaczyd. Bęben jest jak narzędzie, które pozwala znaleźd drogę na drugą stronę. Morfran twierdzi, że chodzi o znalezienie odpowiedniego rytmu, tak jak w radiu ustawia się częstotliwośd. Kiedy znajdę, bramę trzeba zalad krwią. Krwią poszukującego. Krwią Casa. Będziesz musiała zmoczyd nią jego athame, który ułożymy na środku koła. – Jak to ja będę musiała? – pyta Carmel. – On sam tego nie zrobi, a ja będę w transie – odpowiada Thomas, jakby to było oczywiste. – Dasz radę – mówię jej. – Pomyśl, jakiego wstydu narobiłem ci na tamtej randce. Na pewno będziesz chciała mnie dziabnąd. Nie wydaje się przekonana, ale kiedy Thomas podaje je swój athame, bierze go. – Kiedy? – pyta. Thomas uśmiecha się krzywo. – Mam nadzieję, że się dowiesz. – Ten uśmiech trochę mnie uspokaja. To pierwszy znak "naszego" Thomasa, który widzimy, odkąd przyjechaliśmy. Zwykle, kiedy chodzi o zaklęcia, jest bardzo przejęty i dociera do mnie, że naprawdę nie wie, co robid. – To niebezpieczne? Dla ciebie? – pytam go. Wzrusza ramionami i macha ręką. – O to się nie martw. Musimy to zrobid, prawda? Zanim trafisz do wariatkowa. Zaczynamy, Carmel – mówi i patrzy na nią. – Jeśli coś pójdzie źle, musisz spalid krew z athame Casa. Po prostu podniesiesz nóż i spalisz krew z ostrza. Okej? – Dlaczego ja? Dlaczego nie może tego zrobid Cas? – Z tego samego powodu, dla którego musisz go przeciąd. Bo teoretycznie jesteś poza rytuałem. Nie wiem, co stanie się ze mną czy Casem, kiedy zaczniemy. Carmel drży, chociaż nie jest tak zimno. Na koocu języka ma jakieś kontrargumenty, więc zanim się odezwie, wyjmuję athame z kieszeni, wysuwam z pokrowca i kładę go na ziemi. – To przynęta, jak mówiła Riika – wyjaśnia Thomas. – Miejmy nadzieję, że Anna ją znajdzie. – Sięga do torby kurierskiej i wyjmuje mały pęk kadzidełek, które podaje Carmel do zapalenia, a potem rozdmuchuje je i wtyka w miękką ziemią wokół. Siedem. Zapachowy dym wiruje w jasnoszarych spiralach. Oddycha głęboko. 57

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia – Jeszcze jedno – mówi i podnosi pałeczkę. – Nie wychodźcie z koła, dopóki nie skooczymy. Robi minę mówiącą "no to lecimy". Chciałbym powiedzied mu, żeby uważał, ale całą twarz mam jakby sparaliżowaną. Samo mruganie to wyzwanie. Rusza nadgarstkiem i zaczyna grad; rytm jest cichy i pełny. Ciężki, niosący się echem i chociaż jestem pewien, że Thomas nigdy wcześniej nie grał, każde uderzenie wydaje się zaplanowane. Jakby napisane. Nawet kiedy zmienia tempo i długośd uderzeo. Czas mija. Nie wiem ile. Może trzydzieści sekund, może dziesięd minut. Bęben zagłusza mi zmysły. Powietrze wydaje się gęste od dymu, zaczyn mi wirowad w głowie. Zerkam na Carmel. Mruga szybko, a na czole ma kilka strużek potu, ale wygląda na czujną. Thomas oddycha powoli i płytko. Jakby w rytmie. Rytm zwalnia i wzmacnia się. Jeden. Dwa. Trzy. Cztery. Pięd. Sześd. Siedem. Zaczyna się od nowa, szybciej i ciszej. Dym z kadzidełek wiruje tam i z powrotem. To się dzieje. Szuka drogi. – Carmel – szepczę i wyciągam rękę po swój athame, który leży na ziemi. Łapie mnie za nadgarstek i wciska mi nóż Thomasa. – Cas – mówi i kręci głową. – Daj spokój, będzie dobrze – odpowiadam, a ona przełyka ślinę i przygryza wargę. Ostrze nosie po wnętrzu mojej dłoni, najpierw po prostu naciska, potem pojawia się ostre pieczenie. Na mój athame spada krew, rozpada się na ostrzu. Niemal syczy. A może faktycznie to robi. W powietrzu coś się dzieje; porusza się jak wąż i słyszę głośniejszy od bębna szum wiatru, tyle że nie wieje. Dym kadzideł się nie rozwiewa. Po prostu unosi się w górę. – Tak ma byd? – pyta Carmel. – Nie martw się. Będzie dobrze – odpowiadam, ale nie wiem. Cokolwiek się dzieje, działa, a jednocześnie nie działa. Dzieje się, ale za wolno. Wszystko w tym okręgu próbuje się z niego wyrwad. Powietrze jest gęste i zamglone, chciałbym, żeby świecił księżyc i nie było tak ciemno. Powinniśmy zostawid włączoną latarnię. Krew z mojej dłoni wciąż kapie na athame. Nie wiem, ile straciłem. Raczej niewiele, ale mózg zaczyna mi szwankowad. Ledwie widzę przez dym, nie pamiętam, kiedy to się stało i nie rozumiem, jak dym z siedmiu kadzidełek może byd tak mocny. Carmel coś mówi, ale jej nie słyszę, chociaż wydaje mi się, że krzyczy. Athame chyba pulsuje. Widok mojej krwi na jego ostrzu jest dziwny, niemal nienormalny. Moja krew na ostrzu. Moja krew w jego wnętrzu. Bęben bije, powietrze przecinają oddechy Thomasa… a może to moje oddechy i moje własne serce walące gdzieś w uszach. Czuję w gardle gruby paluch mdłości. Muszę coś zrobid, zanim mnie pokona, albo zanim Carmel spanikuje i wybiegnie z okręgu. Przesuwam dłoo ku bębnowi i kładę ją na napiętej skórze. Nie wiem dlaczego. To impuls. Dotyk zostawia mokry, czerwony ślad. Przez chwilę się wyróżnia, jest jasny i prymitywny. Potem znika w powierzchni bębna, jakby nigdy go tam nie było. 58

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia – Thomas, chłopie, nie wiem, ile jeszcze wytrzymam – szepczę. W tym dymie ledwie widzę błysk jego oczu za okularami. Nie słyszy mnie. Krzyk dziewczyny przecina powietrze, rozdzierający i brutalny. To nie była Carmel. Ten wrzask to tasak dla uszu i jeszcze zanim dostrzegam pierwsze czarne pasma rozpuszczonych włosów, wiem, że Thomasowi się udało. Znalazł rytm Anny. Zaczęło się. Próbuję nie wybiegad myślami w przód, niczego nie oczekiwad. Okazuje się, że to niepotrzebne. Tego, co widzę, bym sobie nie wyobraził. Anna pojawia się w okręgu, jakby bęben Thomasa ściągnął ją z innego wymiaru. Pojawia się pomiędzy nami jak bomba atomowa i tworzy jakąś niewidzialną powierzchnię metr nad ziemią. Nie jest to ta spokojna dziewczyna w bieli, którą wzywał, ale bogini z czarnymi żyłami, potworna i piękna, pokryta czerwienią. Przez chwilę nie pamiętam, czemu tu jest i co miałem powiedzied. Z jej sukienki kapie krew, ale nigdy nie opada na ziemię, bo tak naprawdę jej tu nie ma. Patrzymy jak przez otwarte okno. – Anno – szepczę. Przez chwilę odsłania zęby i szerzej otwiera oleiście czarna oczy. Zamiast odpowiedzied, kręci głową i zaciska powieki. Jej pięści uderzają o jakąś niewidzialną powierzchnię. – Anno – mówię głośniej. – Nie ma cię tu – odpowiada i patrzy w dół, a ja czuję ogromną ulgę, która rozchodzi się po całym ciele. Słyszy mnie. To już coś. – Ciebie też tu nie ma – mówię. Jej widok. Wspaniały. Nie zapomniałem, ale i tak zwala mnie z nóg. Kuli się defensywnie jak syczący kot. – Jesteś wytworem mojej wyobraźni – ciągnie. Brzmi jak ja, dokładnie jak ja. Patrzę na Thomasa, który utrzymuje rytm i oddycha równo. Wokół kołnierza ma ciemny pierścieo potu, a jego strugi ciekną po jego twarzy. Możemy nie mied dużo czasu. – Tak właśnie myślałem – mówię. – Kiedy po raz pierwszy pojawiłaś się u mnie w domu. Próbowałem sobie to wmówid, kiedy wchodziłaś do pieca i rzucała się z mojego okna. Twarz Anny drga, może z ostrożną nadzieją. Ciężko powiedzied, ciężko odczytad emocje pomiędzy czarnymi żyłami. – To naprawdę byłaś ty? – pytam. – Nie skoczyłam – mruczy właściwie do nikogo. – Zostałam pchnięta. Na dół, na kamienie. Coś mnie pociągnęło. Tak jak do pieca. – Drży, może na samo wspomnienie, tak jak ja. Ale muszę ją utrzymad. – Dziewczyna, którą widzimy, to ty? – Nie mamy czasu, ale nie wiem, co powiedzied. Wydaje się zagubiona. To naprawdę ona? Prosiła mnie o pomoc? – Widzisz mnie? – pyta i nim udzielam odpowiedzi, mroczna bogini topi się. Czarne żyły znikają pod białą skórą, włosy się uspokajają i brązowieją, zwisają wokół ramion. Kiedy się podnosi, wokół 59

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia nóg marszczy się znajoma biała sukienka. Pokryta czarnymi plamami. Kładzie dłonie na kolanie, ale oczy, ciemne, wyraźne oczy nadal są niepewna. Przeskakują z boku na bok. – Nie widzę cię. Jest ciemno. – Żal rwie i ucisza jej słowa. Nie wiem, co odpowiedzied. Na kłykciach ma świeże strupy, na ramionach fioletowe siniaki. Widzę na nich też blizny. Niemożliwe. – Dlaczego cie nie widzę? – Nie wiem – odpowiadam szybko. Dym wiruje pomiędzy nami i cieszę się z możliwości odwrócenia wzroku, mrugnięcia. W gardle czuję coś dławiącego. – Tylko takie okno mógł otworzyd Thomas – mówię. Wszystko jest nie tak. Gdziekolwiek jest, to nie tam powinna byd. Te blizny. I siniaki. – Co ci się stało? Skąd masz te blizny? Patrzy na siebie, nieco zaskoczona, jakby dopiero teraz je zauważyła. – Wiedziałam, że jesteście bezpieczni – mówi cicho. – Kiedy przeszliśmy. Wiedziałam. – Uśmiecha się, ale nieszczerze. Nie mamy na to czasu. Przełykam ślinę. – Gdzie jesteś? Włosy opadają jej na policzki, patrzy w pustkę. Nie wiem, czy naprawdę wierzy, że rozmawiamy. – W Piekle – szepcze, jakby ze wstydem. – Jestem w Piekle. Nie. Nie tam jest jej miejsce. Nie tam miała trafid. Miała odpocząd. Miała… Zatrzymuję tę tyradę, bo co ja, do cholery, wiem? To nie zależy ode mnie. Tego właśnie chciałem i próbowałem w to uwierzyd. – Prosisz mnie o pomoc, tak? Dlatego mi sie pokazujesz? Kręci głową. – Nie. Nie wiedziałam, że mnie widzisz. Że to naprawdę. Wyobrażałam sobie ciebie. Tak było łatwiej, przynajmniej widziałam twoją twarz. – Znów kręci głową. – Przepraszam. Nie chciałam, żebyś widział. W zagięciu ramienia ma opuchnięte, gojące się rozcięcie. Nie wiem, kto lub co podejmuje decyzję, ale teraz zrobię to ja. Tak nie może byd. – Anno, posłuchaj. Ściągnę cię z powrotem. Znajdę sposób, żebyś wróciła do domu. Rozumiesz? Obraca głowę w prawo. Nieruchomieje i spina się jak zwierzę, na które poluje wilk. Instynktownie milknę i obserwuję szybkie wznoszenie oraz opadanie jej klatki piersiowej. Po kilku długich sekundach odpręża się. – Powinieneś iśd – mówi. – On mnie tu znajdzie. Usłyszy cię. – Kto? – pytam. – Kto cię znajdzie?

60

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia – Zawsze mnie znajduje – kontynuuje, jakby mnie nie słyszała. – I pali. Tnie. Zabija. Nie mogę z nim walczyd. Nie mogę wygrad. – Pomiędzy brązowymi pasmami pojawiają się czarne. W jej głosie pojawia się odległa nuta. Wisi na włosku. – Możesz walczyd z każdym – szepczę. – To jego świat. Jego zasady. – Teraz mówi do nikogo, znów skulona. Przez białą tkaninę przesiąka krew. Jej włosy podnoszą się i czernieją. Co ja sobie myślałem? Widzenie jej tak blisko, a jednocześnie cały świat dalej, jest milion razy gorsze. Prąd płynący przez dym pomiędzy nami ma chyba sto tysięcy woltów. Nie jest dośd blisko, by jej dotknąd. To tylko magia. Iluzja możliwa dzięki bębnowi z ludzkiej skóry i mojej krwi spływającej po athame. Carmel mówi coś po mojej prawej, ale nie słyszę jej i nie widzę przez dym. Ziemia pod Anną drży. Podpiera się rękami i czołga, a gdzieś niedaleko rozlega się ryk. Dźwięk jest nieludzki, odbija się od miliona ścian. Pot cieknie po moim kręgosłupie, a nogi poruszają się same; strach popycha mnie do działania. – Anno, powiedz mi, jak cię znaleźd. Wiesz? Zasłania uszy i zaczyna kiwad głową. Okno pomiędzy nami staje się węższe, a może szersze, nie wiem; parszywy zapach zgnilizny i mokrych skał wypełnia mój nos. Okno nie może się zamknąd. Rozszerzę je siłą. Niech mnie spali. Mam to gdzieś. Ona się dla nas poświęciła, ona zaciągnęła go… I nagle wiem, kto tam z nią jest. – To on, prawda? – krzyczę. – Mag Obeah. Jesteś z nim zamknięta!? – Ostro i nieprzekonująco kręci głową. – Anno, nie kłam! – Milknę. Nieważne, co powie. Ja wiem. W mojej piersi pojawia się coś podobnego do węża. Jej blizny. Skulona poza kopniętego psa. Łamie jej kości. Morderca. Morderca. Oczy mi płonąd. Dym jest gęsty; czuję go na policzkach. Bęben nadal wali, głośniej i głośniej, ale już nie wiem, czy ten odgłos dobiega z prawej, z lewej czy zza mnie. Wstałem, nawet o tym nie wiedząc. – Idę po ciebie – przekrzykuję bęben. – I po niego. Powiedz tylko jak. Jak się tam dostad! – Kuli się. Widzę i słyszę dym, wiatr oraz krzyki. Nie wiem, z której strony dochodzą. Zniżam głos. – Anno. Co chcesz, żebym zrobił? Przez chwilę myślę, że nie odpowie. Bierze drżące, głębokie wdechy, a każdy wydech tłumi słowa. Nagle patrzy na mnie, prosto na mnie, prosto w oczy i nie obchodzi mnie, co mówiła wcześniej. Widzi mnie. Wiem, że tak. – Cassio – szepcze. – Zabierz mnie stąd.

61

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia

ROZDZIAŁ JEDENASTY Czuję, że Carmel mnie bije. Zaczyna się prawdziwy ból. Głowę mógłbym mied w trzech lub czterech kawałkach, tak okropnie boli. W ustach mam krew, na całym języku. Smakuje jak stare pieniądze, a w całym ciele czuję wibrujące dreszcze, które mówią mi, że przed chwilą byłem w powietrzu i twardo wylądowałem. Cały mój świat to ból i przytłumione żółte światło. Słyszę znajome głosy. Carmel i Thomasa. – Co się stało? – pytam. – Gdzie Anna? – Kilkoma mrugnięciami usuwam mgłę sprzed oczu. Światło latarni świeci żółto. Carmel klęczy obok mnie z brudnymi smugami na twarzy i strużką krwi cieknącą z nosa. Thomas jest obok. Wydaje się oszołomiony i padnięty, a na pewno przesiąknięty potem, ale nie ma na nim krwi. – Nie wiedziałam, co innego zrobid – mówi Carmel. – Wyciągałeś do niej rękę. Nie odpowiadałeś mi. Chyba nawet nie słyszałeś. – Nie słyszałem – potwierdzam i podpieram się na łokciach, próbując nie ruszad za mocno głową. – Zaklęcie było silne. Dym i bęben… Thomas, wszystko gra? – Przytakuje i słabo salutuje. – Naprawdę próbowałem dad jej rękę? To wywołało wybuch? – Nie – odpowiada Carmel. – Wyrwałam twój athame i spaliłam z niego krew, tak jak mówił Thomas. Nie wiedziałam, że będzie tak… że z tego powodu przeżyjemy coś podobnego do wybuchu C4. Nie pisałam się na to. – Ja też nie wiedziałem – mruczy Thomas. – Nie powinienem cię o to prosid. – Kładzie dłoo na jej policzku, a ona pozwala jej tam chwilę poleżed, a potem ja odsuwa. – Myślałam, że będziesz próbował przejśd – mówi. W dłoni czuję jakiś przedmiot: athame. Thomas i Carmel biorą mnie pod ramiona i pomagają mi wstad. – Nie wiedziałam, co zrobid. – Dobrze zrobiłaś – odpowiada jej Thomas. – Gdyby spróbował, mogłoby się to źle skooczyd. To było tylko okno. Nie drzwi. Ani brama. Rozglądam się po placu, który kiedyś był wiktoriaoskim domem Anny. Ziemia w okręgu jest ciemniejsza niż reszta i widad w niej wirujące wzorki, podobne do wydm piaskowych. Wylądowałem jakieś trzy metry od miejsca, w którym siedziałem. – A są drzwi? – pytam głośno. – Jest brama? Thomas patrzy na mnie ze zdziwieniem. Na drżących nogach chodził po resztkach okręgu i zbierał rozrzucone przedmioty: bęben, pałeczkę, zdobiony athame. – O czym ty mówisz? – pytają obydwoje. Mój mózg przypomina jajecznicę, a po plecach chyba skakał mi hipopotam, ale pamiętam, co się wydarzyło. Pamiętam, co powiedziała Anna i jak wyglądała.

62

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia – Mówię o bramie – odpowiadam. – Na tyle dużej, żeby przejśd. Chciałbym taką otworzyd i przeprowadzid ją z powrotem. – Przez kilka minut słucham ich marudzenia i zapewnieo, że to niemożliwe. Mówią coś w stylu: "Nie o to chodziło w rytuale". Mówią, że się zabije. Może mają rację. Pewnie mają rację. Ale to nieważne. – Posłuchajcie – mówię ostrożnie, otrzepując dżinsy i wsuwając athame do pokrowca. – Anna nie może tam zostad. – Cas – zaczyna Carmel. – Nie ma takiej opcji. To szaleostwo. – Widzieliście ją, prawda? – pytam, a oni wymieniają pełne poczucia winy spojrzenia. – Cas, wiedziałeś, że tak może byd. Ona… – Carmel przełyka ślinę. – Ona zabiła wielu ludzi. Kiedy się ku niej odwracam, Thomas wchodzi pomiędzy nas. – Ale nas uratowała – mówi, na co Carmel mruczy: – Wiem. – On też tam jest. Ten Czarodziej Obeah. Drao, który zabił mojego ojca. Nie pozwolę, żeby żywił się nią przez całą wiecznośd. – Ściskam rączkę athame tak mocno, że bieleją mi kostki. – Przejdę przez tę bramę. I wbiję mu to tak głęboko w gardło, że się udusi. Kiedy to mówię, obydwoje nabierają tchu. Patrzę na nich, obitych i zniszczonych jak para starych butów. Są odważni; odważniejsi, niż sądziłem i niż mógłbym podejrzewad. – Zrozumiem, jeśli będę musiał zrobid to sam. Ale ją wydostanę. – Kiedy jestem w połowie drogi do auta, wybucha dyskusja. Słyszę coś o "misji samobójczej" i "przeklętej misji na własne życzenie", obydwie kwestie wypowiedziane głosem Carmel. Później jestem już za daleko, żeby słyszed, co mówią.

Twierdzenie, że odpowiedzi prowadzą do kolejnych pytao, jest prawdą. Zawsze można się więcej dowiedzied, więcej zrobid. Teraz wiem, że Anna jest w Piekle. I muszę znaleźd sposób, żeby ją z niego wyciągnąd. Siedzę przy kuchennym stole i szturcham widelcem grzybowy omlet mamy, ale czuję się jak wetknięty w armatę. Jest tyle do zrobienia, a ja co? Dźgam jakąś jajeczną papkę? – Chcesz tost? – Nie. – Co się z tobą dzieje? – Mama siada w szlafroku o postrzępionych brzegach. Ostatniej nocy dołożyłem jej na głowę nieco szarości, wracając z poobijaną głową. Nie spała, dopóki nie zasnąłem, i budziła mnie co półtora godziny, żeby mied pewnośd, że nie umarłem. Nocą nie zadawała pytao. Chyba wystarczyła jej ulga, że przeżyłem. A może jakaś jej częśd nie chciała znad prawdy. – Bęben zadziałał – mówię cicho. – Widziałem Annę. Jest w Piekle. Jej oczy rozjaśniają się i gasną w ułamku sekundy.

63

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia – W Piekle? – powtarza. – Takim z ogniem i węglem? Z małym czerwonym typkiem z wielkim widelcem i spiczastym ogonem? – Bawi cię to? – Jasne że nie – odpowiada. – Ale nie wiedziałam, że Piekło istnieje. – I nie wiedziała, co powiedzied. – Ja tam nie widziałem spiczastego ogona. Ale jest w Piekle. Albo czymś podobnym. Raczej nieważne, czy to to Piekło czy nie. Mama wzdycha. – Myślę, że za dziesięcioleci zabijania trzeba odpokutowad. To nie jest do kooca fair, ale… nic z tym nie zrobimy, słooce. Pokuta. To słowo sprawie, że wzrok mi płonie, jakby z moich oczu miały wytrysnąd płomienie. – O ile wiem – mówię – to był jeden wielki burdel. – Cas. – I ją stamtąd wyciągnę. Oczy mamy kierują się na talerz. – Wiesz, że to niemożliwe. Wiesz, że nie dasz rady. – Myślę, że dam. Z przyjaciółmi otworzyłem okno między nami a Piekłem, więc na pewno uda nam się też otworzyd drzwi. Długa, męcząca cisza. – Tego nie można zrobid, a sama próba może cię zabid. Próbuję pamiętad, że to moja matka i jej zadaniem jest odciąganie mnie od rzeczy niemożliwych, więc przytakuję. Ale ona mnie przejrzała i stroszy pióra. Na jednym wydechu grozi mi wyprowadzką z Thunder Bay i odciągnięciem od Thomasa oraz jego magicznych sprawek. Mówi nawet, że odbierze mi athame i odeśle Gideonowi. – Nie słuchałeś? Nie słyszałeś, co mówiliśmy ci ja i Gideon? – Jej wargi tworzą cienką, prostą linię. – Nie podoba mi się to, co spotkało Annę. To nie fair. Byd może to najbardziej niesprawiedliwa rzecz, o jakiej słyszałam. Ale nie zrobisz tego, Cas. Stanowczo nie. – Właśnie że tak – warczę. – Nie chodzi tylko o nią, ale też o niego. Tego drania, który zabił tatę. On też tam jest. Dopadnę go i jeszcze raz zabiję. Zabiję go tysiąc razy. – Zaczyna płakad, a ja sam jestem niebezpiecznie blisko tego stanu. – Nie widziałaś jej, mamo. – Musi zrozumied. Nie mogę siedzied i próbowad jeśd omleta, podczas gdy ona jest tam uwięziona. Powinienem zrobid tylko jedną rzecz, ale nie wiem, gdzie zacząd. Kocham ją, prawie mówię. Co byś zrobiła, gdyby to był tata? To też. Ale się powstrzymuję. Ociera łzy z policzków i wiem, że myśli o kosztach, które poniesiemy. Ja nie mogę o tym myśled. Bardzo mi przykro, ale nie mogę. Nawet dla niej. Nie, kiedy mam coś do zrobienia. 64

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia Mój widelec brzęczy o talerz. Koniec jedzenia. I koniec szkoły. Zostały jeszcze cztery dni, które w większości spędzamy z kolegami. Z zeszły czwartek pisałem ostatni test i kooczę ze średnią 4+. Nie wywalą mnie.

Czarne labradory chyba nie powinny jeśd ciastek z masłem orzechowym. I pid mleka. Ale lubią obydwie te rzeczy. Głos Stelli leży na moim kolanie, a większośd cielska spoczywa na burgundowym obiciu sofy, na której siedzę. Jej focze oczy kursują pomiędzy moją twarzą a szklanką mleka, więc przechylam ją, żeby mogła wsunąd do środka wielki, różowy język. Kiedy kooczy, dziękuje przez polizanie mi dłoni. – Nie ma za co – mówię i drapię ją. I tak nie miałem ochoty na jedzenie. Przyszedłem do sklepu zaraz po nie–śniadaniu. Morfran i Thomas najwyraźniej całą noc przegadali o rytuale, bo za okularami skrywał współczującą miną i natychmiast posadził mnie na kanapie z czymś do jedzenia. Dlaczego ludzie próbują mnie dokarmiad? – Masz, wypij to – mówi Morfran, wyłaniając się znikąd. Podaje mi kubek jakiejś paskudnej, ziołowej mieszanki. Krzywię się. – Co to jest? – Korzenny eliksir odmładzający. Z dodatkiem ostu. Po tym, co jesienią zrobił ci Obeah, musisz o siebie dbad. Patrzę na to sceptycznie. Jest gorące i cuchnie jak woda ze ścieków. – To bezpieczne. – Jeśli nie jesteś w ciąży – prycha. – Dzwoniłem po Thomasa. Już leci. Rano poszedł do szkoły, bo myślał, że tam będziesz. Głupie, co? – Wymieniamy uśmiechy i wspólnie mówimy "Raz na jakiś czas działa" tonem Thomasa. Niepewnie upijam eliksir. Smakuje gorzej niż pachnie, gorzko i jakoś słono. – Ohyda. – Cóż, mleko miało mi osłonid żołądek, a ciastka przełamad smak. Ale wszystko dałeś psu, kretynie. – Poklepuje Stellę po grzbiecie, a ona stacza się z kanapy. – Słuchaj, dziecko – mówi Morfran, a ja przestaję pid słysząc jego grobową nutę. – Thomas powiedział mi, co chcesz zrobid. Chyba nie muszę ci mówid, że prawdopodobnie cię to zabije. Patrzę na brązowo–zielony płyn. Mam na języku błyskotliwą ripostę, że prędzej zabije mnie jakiś jego eliksir, ale przełykam ją. – Ale – wzdycha. – Nie będę ci mówił, że nie masz szansy. Masz coś w sobie, moc wypływa z ciebie falami, o jakich dotychczas nie słyszałem. I nie tylko z plecaka. – Wyciąga palec ku mojemu bagażowi, który leży obok mnie na sofie. Siada na podłokietniku fotela naprzeciwko i przeczesuje brodę ręką. Cokolwiek chce powiedzied, będzie to trudne. – Thomas ci w tym pomoże. Nie zabroniłbym mu, chodby chciał. 65

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia – Nie pozwolę, żeby coś mu się stało. – Tej obietnicy nie możesz dotrzymad – odpowiada szorstkim głosem. – Myślisz, że mierzysz się z siłami z drugiej strony? Z tym ciemnym, strasznym typkiem, który chce zjeśd cię od środka? Życzę szczęścia. Upijam eliksir. Znów mówi o burzy. O rzeczach, które wyczuwa, które się do mnie zbliżają, które mnie popychają, które mnie przewracają czy czymś innym, opisanym w typowy dla niego ogólny, bezsensowny sposób. – Ale mnie pan nie powstrzyma – mówię. – Nie wiem, czy da się to zatrzymad. Może musisz to przejśd. Może wrócisz z drugiej strony. Może wrócisz jak wypluta i przeżuta sowa. – Gładzi brodę, trochę zdekoncentrowany. – Słuchaj, ja też nie chcę, żeby cokolwiek ci się stało. Ale jeśli mój wnuk ucierpi albo gorzej… – Patrzy mi w oczy. – Będziesz miał we mnie wroga. Rozumiemy się? Przez ostatnie miesiące Morfran stał się dla mnie prawie dziadkiem. Nie chciałbym robid sobie w nim wroga. – Rozumiemy. Łapie mnie, jego ręka jest jak wąż i szybko mnie łapie. Ułamek sekundy przed przypływem energii, który gotuje mi krew w żyłach, zauważam jego pierścieo: mały okrąg z wyrzeźbioną czaszką. Nigdy go u niego nie widziałem, ale wiem, co to jest i co znaczy. Że miałbym wroga nie tylko w Morfranie, ale w samym voodoo. – Oby – mówi i puszcza mnie. Cokolwiek mnie przeszyło, zostawiło pot na czole i dłoniach. Odzywa się dzwonek nad drzwiami i Stella wybiega Thomasowi na spotkanie, stukając pazurami. Napięcie spada, Morfran i ja oddychamy głęboko. Mam nadzieję, że Thomasowi nie włączył się tryb czytania w myślach i nie jest zbyt spostrzegawczy, go zacznie pytad, czemu wyglądamy na tak zażenowanych. – Dziś bez Carmel? – pytam. – Została w domu z migreną – odpowiada. – Jak się czujesz? – Jakbym przeleciał jakieś dziesięd metrów w powietrzu i wylądował z oparzeniami drugiego stopnia. A ty? – Skołowany i słaby jak mokra nitka. I chyba nie pamiętam alfabetu. Gdybym nie poprosił o zwolnienie, pani Snyder i tak wysłałaby mnie do domu. Powiedziała, że wyglądam blado. Jakbym miał mononukleozę. – Szczerzy zęby. Odwzajemniam uśmiech i siedzimy w milczeniu. Dziwnym i pełnym napięcia, ale jednocześnie miłym. Fajnie tak tu siedzied, wspierad się i nie spieszyd. Cokolwiek powiemy, przeniesiemy się do czegoś niebezpiecznego i chyba żaden z nas nie wiedział, dokąd to doprowadzi.

66

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia – Więc będziesz próbował – mówi. Wolałbym, żeby się tak nie wahał, nie był sceptyczny. Misja mogła byd przegrana, ale nie powinniśmy jej z góry na to skazywad. – Chyba tak. Uśmiecha się smutno. – Potrzebna ci pomoc? Thomas. To mój najlepszy przyjaciel, ale czasami zachowuje się, jakby był mi kulą u nogi. Jasne, że chcę jego pomocy. Więcej: potrzebuję jej. – Nie musisz – mówię. – Ale pomogę – odpowiada. – Wiesz, gdzie zacząd? Przeczesuję włosy ręką. – Niezbyt. Pcha mnie do działania, jakby gdzieś tykał zegarek, który ledwie słyszę. Thomas wzrusza ramionami. – Możliwe, że jest. Metaforycznie mówiąc. Im dłużej Anna jest tam, gdzie jest, tym ciężej będzie ją przenieśd gdzieś indziej. Może się tam zagnieździd. Oczywiście to tylko przypuszczenia. Przypuszczenia. Szczerze mówiąc, teraz nie mam ochoty na obmyślanie najgorszych scenariuszy. – Miejmy nadzieję, że to nie prawdziwy zegar – mówię. – Ona jest tam za długo, Thomas. Po tym, co dla nas zrobiła, nawet sekunda to za dużo. Chyba myśli o tym, co zrobiła ludziom w piwnicy – wszystkim nastolatkom, które zawłóczyły się w nieodpowiednie miejsce, i włóczęgom, którzy wpadli w jej sied. Inni uznaliby los Anny za odpowiednią karę. Może nawet większośd ludzi. Ale nie ja. Ręce Anny były związane klątwą, którą nałożono na nią w chwili śmierci. Każda z jej ofiar była ofiarą klątwy, nie jej samej. Tak twierdzę. Wiem, że żadna z osób, które rozerwała, by mnie nie poparła. – Nie możemy się spieszyd, Cas – mówi Thomas i ja się zgadzam. Ale nie możemy czekad za długo.

67

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia

ROZDZIAŁ DWUNASTY Morfran pisze Thomasowi usprawiedliwienie na ostatnie dni szkoły, argumentując, że zapadł na ostrą mononukleozę. Każdą dostępną chwilę spędzamy nad książkami – starymi, stęchłymi tomiszczami, które tłumaczono ze starszych, bardziej zatęchłych tomów. Cieszyłem się, że mieliśmy coś do roboty, że wydawało się, iż robimy postępy. Ale po trzech dniach zbyt krótkiego spania i życia kanapkami oraz mrożoną pizzą nie mamy dosłownie nic. Każda księga to ślepy zaułek, mówiący o kontaktach z drugą stroną, ale nie prezentujący sposobu na przejście, o ściągnięciu kogokolwiek z powrotem nie mówiąc. Obdzwoniłem wszystkich, którzy mogliby cokolwiek wiedzied, ale nic się nie dowiedziałem. Siedzimy przy kuchennym stole Thomasa i Morfrana, otoczeni bezużytecznymi księgami, a Morfran dodaje ziemniaki do garnka potrawki, który stoi na gazie. Za oknami ptaki przeskakują z gałęzi na gałąź, a kilka sporych wiewiórek walczy o panowanie nad karmnikiem. Nie widziałem Anny od czasu, gdy się z nią skontaktowaliśmy. Nie wiem dlaczego. Mówię sobie, że się mnie boi, że żałuje, iż kazała mi po siebie przyjśd, i celowo trzyma się z daleka. To dobre uzasadnienie. Może nawet prawdziwe. – Carmel się odzywała? – pytam Thomasa. – Tak. Mówi, że niewiele tracimy ze szkoły. Głównie jakieś atrakcje sportowe i spotkania ze znajomymi. Prycham. Pamiętam, że myślałem o tym samym. Thomas nie wydaje się przejęty, ale ja zastanawiam się, dlaczego Carmel do mnie nie zadzwoniła. Nie powinniśmy zostawiad jej samej na tyle czasu. Rytuał musiał nią wstrząsnąd. – Dlaczego nie przyjdzie? – pytam. – Wiesz, jaka jest – odpowiada Thomas, nie odrywając wzroku od czytanej książki. Stukam długopisem o otwartą przede mną stronę. Nie ma tam nic ciekawego. – Proszę pana – mówię. – Niech mi pan opowie o zombie. Jak szamani voodoo i czarownicy Obeah wskrzeszają zmarłych. Kątem oka widzę, że Thomas wykonuje gwałtowny gest przy szyi, żebym przestał. – Co? – pytam. – Przywracają ludzi z martwych, prawda? To też jakaś forma przejścia. Może znajdziemy tam coś ciekawego. Morfran z głośnym stukiem odstawia łyżkę na ladę. Odwraca się ku mnie ze zirytowana miną. – Jak na profesjonalnego zabójcę duchów, zadajesz dużo głupich pytao. – Co? Thomas mnie szturcha.

68

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia – Dziadek burzy się, kiedy ludzie mówią, że voodoo przywraca zmarłych do życia. To raczej stereotyp, wiesz? – Pierdoły wymyślone przez Hollywood – warczy Morfran. – Te "zombie" to tylko biedne, zmęczone dusze, które zostały uśpione, pochowane i odgrzebane. Poruszają się, bo usypia się je trucizną z rozdymek, która robi im z mózgów papkę. Zwężam oczy. – Czyli nie ma prawdziwych zombie? Ani jednego? Przecież na tym opiera się cała religia. – Nie powinienem dodawad ostatniego zdania. Morfran szerzej otwiera oczy i zaciska zęby. – Żaden prawdziwy szaman voodoo nie próbował wskrzesid zombie. Nie można wrócid życia tam, skąd odeszło. – Odwraca się do potrawki. To chyba koniec tematu. – Do niczego nie dojdziemy – mruczę. – Wątpię, żeby ci ludzie wiedzieli, jak wyglądała druga strona. Myślę, że piszą o kontaktach z duchami uwięzionymi tutaj, w tym wymiarze. – Czemu nie zadzwonisz do Gideona? – pyta Thomas. – On najwięcej wie o athame, prawda? Carmel mówiła, że twój nóż mocno pulsował, kiedy odprawialiśmy rytuał. Dlatego myślała, że chciałeś przejśd. Że mógłbyś przejśd. – Dzwoniłem do Gideona z dziesięd razy. Coś się z nim dzieje, bo nie oddzwania. – Wszystko u niego gra? – Tak myślę. Tak mi się wydaje. Gdyby coś było nie tak, ktoś by się dowiedział i przekazał innym. W pokoju zapada milczenie. Morfran miesza potrawkę ciszej, ale udaje, że nie słucha. Obydwaj chcieliby wiedzied o nożu jak najwięcej. Morfran umiera z ciekawości, jestem tego pewny. Ale Gideon powiedział mi wszystko. Odśpiewał mi nawet tę głupią zagadkę: Krew twoich przodków wykuła ten athame. Potężni upuścili krwi wojownikowi, by uspokoid duchy… Reszta zaginęła na przestrzeni lat. Na głos recytuję zagadkę, nawet o tym nie myśląc. – Ciotka Riika też coś o tym mówiła – cicho odzywa się Thomas. Ma nieskupiony wzrok, ale spogląda w kierunku athame ukrytego w plecaku. Zaczyna się uśmiechad. – Boże, ale z nas idioci. Nóż to drzwi? Kiwa się tam i z powrotem? Tak mówiła Riika. Że nigdy się nie zamykają. – Głos ma coraz donośniejszy, oczy błyszczą zza okularów. – Dlatego rytuał z bębnem nie opierał się na wietrze i głosach, jak powinien! Dlatego otworzyliśmy okno do Piekła Anny. Pewnie dlatego Anna mogła się z tobą komunikowad. Rana, którą zadał jej athame, jej nie odesłała. Można powiedzied, że wsunęła nogę między drzwi. – Chwila – mówię. Athame to stalowe ostrze i rączka z ciemnego drewna. Nie da się tego otworzyd i przejśd przez to. Chyba że… zaczyna mnie boled głowa. Nie radzę sobie z nadprzyrodzonymi bzdurami. Nóż to nóż, ale też drzwi. – Mówisz, że tym nożem mogę wyciąd bramę? – Mówię, że ten nóż jest bramą. 69

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia Zabija mnie. – O czym ty mówisz? Przez nóż nie da się przejśd. Nie ściągniemy przez niego Anny. – Cas, masz zbyt ograniczony umysł – mówi Thomas i uśmiecha się do Morfrana, który, przyznaję, wygląda na cholernie dumnego z wnuka. – Pamiętasz, co mówiła Riika? Nie wiem, czemu nie załapałem wcześniej. Nie myśl o nożu. Myśl o kształcie za nim, o tym, czym jest athame tam w środku. Tak naprawdę to nie jest nóż. To drzwi ukryte w nożu. – Przerażasz mnie. – Musimy znaleźd kogoś, kto pomoże nam z tego skorzystad – mówi Thomas, nie patrząc na mnie, tylko na Morfrana. – Musimy dowiedzied się, jak je otworzyd.

Plecak mi ciąży, skoro niosę w nim całą bramę. Ekscytacja Thomasa dodaje mu skrzydeł, ale ja nie rozumiem, co on zamierza. Chce otworzyd nóż. Mówi, że po drugiej stronie athame jest Piekło Anny? Nie. Nóż to nóż. Dobrze leży w dłoni. Po drugiej stronie noża jest… druga strona noża. Ale mamy tylko to przeczucie, a ilekrod go o to dopytuję, uśmiecha się jakby był Yodą, a ja kretynem z Mocą. – Na pewno będziemy potrzebowad Gideona. Musimy dowiedzied się, skąd pochodzi nóż i jak korzystano z niego w przeszłości. – Jasne – mówię. Thomas jedzie za szybko i zbyt nieostrożnie. Kiedy zatrzymuje się przed liceum, robi to gwałtownie. Całym ciałem kiwam się w przód. – Carmel nie odbiera – mruczy. – Mam nadzieję, że nie będziemy musieli wchodzid i jej szukad. Wątpię. Na wzgórzu i parkingu jest chyba cała szkoła. No jasne. To ostatni dzieo szkoły. Nawet nie zauważyłem. Thomas niebawem znajduje Carmel; jej blond włosy połyskują jaśniej niż inne. Stoi w tłumie, śmieje się, plecak ma na ziemi, oparty o nogę. Kiedy słyszy charakterystyczny warkot Tempa, zerka w naszym kierunku i poważnieje. Po chwili uśmiech wraca, jakby nigdy nie zniknął. – Może powinniśmy poczekad i zadzwonid później – mówię, chod nie wiem dlaczego. Może jest królową B, ale Carmel to przede wszystkim nasza przyjaciółka. A przynajmniej nią była. – Na co? – pyta Thomas. – Będzie chciała to usłyszed. – Nie odzywam się, kiedy parkuje na pierwszym wolnym miejscu. Może ma rację. Dotychczas zawsze chciała wiedzied. Kiedy wysiadamy, Carmel stoi tyłem do nas. Stoi w grupce ludzi, ale jakimś cudem jest pośrodku. Ciała wszystkich są lekko odwrócone ku niej, nawet kiedy się nie odzywa. Coś tu jest nie tak i nagle mam ochotę złapad Thomasa za ramię i odwrócid go. Nie należymy tutaj, krzyczy moja krew, ale nie wiem dlaczego. Ludzi, którzy otaczają Carmel, już widywałem. Rozmawiałem z nimi i zawsze byli sympatyczni. Natalie i Katie. Sarah Sullivan i Heidi Trico. W grupce stoją też niedobitki Armii Trojaoskiej: Jordan Driscoll, Nate Bergstrom i Derek Pimms. Wiedzą, że się zbliżamy, ale nie zwracają 70

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia na nas uwagi. W ich uśmiechach jest coś sztucznego. Wyglądają tryumfalnie. Jak koty nażarte kanarkami. – Carmel – krzyczy Thomas i biegiem pokonuje ostatnie metry. – Cześd, Thomas – odpowiada i się uśmiecha. Do mnie nic nie mówi, nikt nie zwraca na mnie uwagi. Wszyscy patrzą na Thomasa jak drapieżniki, ale on tego nie widzi. – Cześd – mówi, a kiedy ona nie odpowiada, tylko patrzy na niego wyczekująco, zaczyna pobąkiwad: – Um, nie odbierałaś telefonu. – Tak, zagadałam się – odpowiada i wzrusza ramionami. – Wydawało mi się, że byłeś chory na mono – wtrąca się Derek z krzywym uśmieszkiem. – Ale nie wiem, jak ją złapałeś. Thomas kurczy się o kilka centymetrów. Chcę coś powiedzied, ale to Carmel powinna się odezwad. To jej znajomi i w normalnych warunkach wiedzieliby, że lepiej nie obrażad Thomasa. W normalnych warunkach Carmel powiedziałaby coś śmiesznego, żeby odwrócid od niego uwagę. – No, umm, możemy porozmawiad chwilę? – Thomas trzyma ręce w kieszeniach; nie wyglądałby dużo gorzej, gdyby zaczął kopad w ziemię. A Carmel stoi obok, nieporuszona. – Jasne – odpowiada z półuśmiechem. – Zadzwonię do ciebie potem. Thomas nie wie, co zrobid. Na koocu języka ma pytanie, co się stało, co się dzieje, a ja próbuję się nie odzywad, nie uciszad go, nie dawad im nic więcej. Nie zasłużyli na satysfakcję z oglądania jego obecnej miny. – Albo jutro – dodaje Derek i podchodzi do Carmel. Patrzy na nią w sposób, przez który czuję ścisk w żołądku. – Dziś wieczór wychodzimy, tak? – Dotyka jej, otacza ramieniem w talii, a Thomas blednie. – Może zadzwonię jutro – mówi Carmel. Nie wysuwa się z uścisku Dereka i zachowuje spokojną twarz, gdy Thomas się kurczy. – Chodźmy – odzywam się wreszcie i łapię go za ramię. Kiedy go dotykam, odwraca się i niemal biegiem kieruje do auta, upokorzony i zmiażdżony w sposób, o jakim wolę nie myśled. – Takiego gówna się po tobie nie spodziewałem, Carmel – mówię, a ona krzyżuje ramiona na piersiach. Przez chwilę wygląda, jakby miała się rozpłakad. Ale koniec kooców tylko wbija wzrok w ziemię.

Gdy jedziemy ze szkoły do domu, panuje cisza. Nic nie przychodzi mi do głowy, czuję się niepotrzebny. Pokazuje się mój brak doświadczenia w przyjaźniach. Thomas wygląda jak brązowy liśd. Ktoś inny znałby jakąś anegdotkę albo zabawną historyjkę. Ktoś inny wiedziałby, co zrobid, zamiast siedzied na miejscu pasażera i wiercid się niespokojnie.

71

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia Nie wiem, czy Thomas i Carmel się umawiali. Więc teoretycznie mogła go nie zdradzid. To wszystko. Teoria. Bo ona, ja i wszyscy inni wiemy, że Thomas się w niej kocha. Przez ostatnie sześd miesięcy całkiem dobrze szło jej udawanie, że ona też go kocha. – Ja, uch, muszę przez chwilę pobyd sam, okej, Cas? – mówi, nie patrząc na mnie. – Nie zjadę z urwiska czy coś – dodaje i próbuje się uśmiechnąd. – Po prostu chcę byd sam. – Thomas… – mówię. Kiedy kładę rękę na jego ramieniu, lekko je unosi i odtrąca moją rękę. Rozumiem. – Okej, chłopie. – Otwieram drzwi. – Jakbyś coś chciał, krzycz. – wysiadam. Powinienem powiedzied więcej, powinienem móc coś zrobid. Ale mogę tylko patrzyd prosto i nie odwracad się za nim.

72

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia

ROZDZIAŁ TRZYNASTY Dom jest cichy w ten smutny sposób. Zauważam to, kiedy wchodzę. Oprócz mnie nie ma w nim niczego, żywego czy martwego, a jednak wcale nie czuję się przez to bezpieczniejszy. Jego odgłosy, szelest i klikanie zamykanych drzwi frontowych oraz skrzypienie klepek, są dziwne i normalne. A może tak mi się wydaje, bo czuję się jak wrak. Wokół mnie wszystko się rozpada i chyba nie ma nic, co by to powstrzymało. Thomas i Carmel się rozpadają. Anna jest rozrywana na kawałki. A ja nie mogę z tym nic zrobid. Powiedziałem do mamy może z pięd słów, odkąd pokłóciliśmy się o pójście za Anną do Piekła, więc kiedy mijam kuchenne okno i widzę ją w ogrodzie, siedzącą ze skrzyżowanymi nogami przed wiśnią, prawie podskakuję. Jest w zwiewnej lekkiej sukience, a wokół niej stoi kilka białych świec – widzę trzy. Dym z czegoś, prawdopodobnie kadzidła, wznosi się nad jej głowę i znika. Nie rozpoznają zaklęcia, więc wychodzę tylnymi drzwiami. Obecnie mama czaruje głównie do pracy. Tylko w wyjątkowych okolicznościach traci czas, żeby zrobid osobistego. Więc naprawdę, jeśli próbuje przywiązad mnie do domu, albo zakląd mnie tak, żebym nie zrobił sobie krzywdy, wyprowadzam się. Nie mówi nic, kiedy podchodzę. Nie odwraca się, kiedy pada na nią mój cieo. O pieo drzewa jest oparte zdjęcie Anny. To, które wyrwałem z gazety jesienią. Zawsze mam je ze sobą. – Skąd je masz? – pytam. – Wyjęłam ci z portfela dziś rano, zanim wyszedłeś z Thomasem – odpowiada. Ma smutny i spokojny głos, wciąż zalatujący niedawno intonowanym zaklęciem. Ręce mi opadają. Mam zamiar zabrad zdjęcie, ale nie mam w ramionach ani odrobiny siły. – Co robisz? – Modlę się – odpowiada krótko, więc siadam na trawie obok niej. Płomienie na świecach są tak małe i nieruchome, jakby były wyrzeźbione. Dym, który widziałem nad głową mamy, pochodzi z kawałka bursztynu, który leży na płaskim kamieniu i płonie zielonym oraz niebieskim płomieniem. – Zadziała? – pytam. – Poczuje to? – Nie wiem – odpowiada. – Może. Pewnie nie, ale mam nadzieję. Jest tak daleko… Poza granicami. Nic nie mówię. Według mnie jest blisko; na tyle, by ją odnaleźd. – Mamy coś – mówię. – Athame. Może uda nam się go użyd. – Jak? – Jej głos jest ostry; wolałaby nie wiedzied. – Może otworzyd drzwi. Albo jest drzwiami. I może uda nam się jego otworzyd. – Kręcę głową. – Thomas lepiej by to wyjaśnił. No dobra, może niekoniecznie.

73

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia Mama wzdycha, patrząc na zdjęcie Anny. Ma na nim szesnaście lat, ciemnobrązowe włosy i białą bluzkę, a także niepasujący uśmiech. – Wiem, dlaczego musisz to zrobid – odzywa się wreszcie mama. – Ale nie mogę się do tego przekonad. Rozumiesz? Przytakuję. Więcej nie ugram, ale to i tak więcej, niż mógłbym marzyd. Oddycha głęboko i zdmuchuje wszystkie świece, nie kręcąc głową. Uśmiecham się. To jarmarczna sztuczka starych czarownic, często to robiła, kiedy byłem mały. Potem gasi bursztyn i sięga po zdjęcie Anny. Oddaje mi je. Gdy wkładam je do portfela, wyciąga cienką, białą kopertę, która leżała przy drzewie. – Przyszło dziś pocztą – mówi. – Od Gideona. – Gideona? – powtarzam i biorę kopertę. To trochę dziwne. Zwykle, jeśli coś nam wysyła, jest to wielka paczka książek i ciastek owsianych w czekoladzie, które lubi mama. Kiedy otwieram tę przesyłkę i wysypuję zawartośd na rękę, widzę tylko starą, rozmytą fotografię. Słyszę stuk wosku o wosk, gdy mama zbiera świece. Mówi coś do niej, zadaje jakieś pytanie, obchodząc drzewo i rozsmarowując popiół z bursztynu na kamieniu. Nie słyszę jej. Patrzę na fotografię w ręku. Widnieje na niej postad w długiej szacie i kapturze, stojąca przed ołtarzem. Za nią znajdują się inne sylwetki, ubrane w podobne czerwone stroju. To zdjęcie Gideona odprawiającego rytuał z moim athame w dłoni. Ale nie ten element zwraca moją uwagę, tylko fakt, że wszystkie postacie na zdjęciu trzymają mój athame. Na zdjęciu jest co najmniej pięd identycznych noży. – Co to jest? – pytam i pokazuję fotografię mamie. – To Gideon – odpowiada obojętnie, ale zamiera, gdy widzi athame. – Wiem, że to Gideon – mówię. – Ale kim oni są? I co to jest? – Wskazuję noże. Chcę wierzyd, że to głupie ostrza. Podróbki. Ale dlaczego? I co jeśli nie? Czy gdzieś są inni, którzy robią to co ja? Jak mógłbym nie wiedzied? To moje pierwsze myśli. Potem myślę, że to ludzie, którzy stworzyli athame. Ale to niemożliwe. Według taty i Gideona athame może byd starsze niż ziemia. Mama wciąż patrzy na zdjęcie. – Umiesz to wyjaśnid? – pytam, chod widzę, że nie. – Dlaczego mi to wysłał? Bez wyjaśnienia? Schyla się i podnosi potarganą kopertę. – Chyba tego nie zrobił – mówi. – To jego adres, ale nie jego pismo. – Kiedy ostatni raz z nim rozmawiałaś? – pytam, znów obawiając się, że coś się stało. – Wczoraj. Nic mu nie jest. Nie wspominał o tym. – Patrzy w kierunku domu. – Zadzwonię i go o to zapytam. – Nie – mówię szybko. – Nie rób tego. – Odchrząkuję i zastanawiam się, jak wyjaśnid swoje myśli. Kiedy wzdycha, wiem, że już wie, o czym myślę. – Powinienem tam pojechad. Przez chwilę panuje cisza. 74

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia – Chcesz się spakowad i jechad do Londynu? – Mruga. Nie było zdecydowanej odmowy, jakiej się spodziewałem. Prawdę mówiąc, w oczach mamy widzę większą ciekawośd niż kiedykolwiek wcześniej. To przez zdjęcie. Ona też to czuje. Ktokolwiek je przesłał, była to przynęta, i podziałała na nas oboje. – Jadę z tobą – mówi. – Zarezerwuję bilety na rano. – Nie, mamo. – Kładę rękę na jej ramieniu i modlę się, żeby zrozumiała. Nie może jechad. Bo ktoś lub coś chce tam mnie. Te wszystkie bzdury, o których mówił Morfran, o burzy popychania i ciągania; nareszcie zaczynam to czud. To zdjęcie wcale nie jest zdjęciem. To wielki okruch. A jeśli pójdę za nim, dojdę do Anny. Czuję to w środku. – Słuchaj – mówię. – Pojadę do Gideona. Wyjaśni mi to i nie da mi zrobid nic głupiego. Wiesz, że tak będzie. Zerka na zdjęcie, na jej twarzy widzę wątpliwości. Nie chce pozwolid, by jedno zdjęcie zmieniło jej zdanie o człowieku, którego przez znamy większośd naszych żyd. Ja też nie. Gideon wszystko mi wyjaśni, kiedy do niego pojadę. – Ktokolwiek jest na zdjęciu – mówi – myślisz, że wiedzą coś o athame? Skąd się wzięło? – Tak – odpowiadam. I myślę, że Gideon też wie. Myślę, że wiedział cały czas. – I myślisz, że będą wiedzieli, jak go otworzyd, jak to ujął Thomas? – Tak – mówię. Nawet więcej. Wszystko wydaje się połączone. Mama patrzy pod drzewo, na czarną smugę prochu pozostałą po modlitwie. – Chcę, żebyś coś dla mnie zrobił, Cas – mówi odległym głosem. – Wiem, że chcesz ją uratowad. Wiem, że myślisz, że musisz. Ale kiedy nadejdzie pora, a cena będzie za wysoka, pamiętaj, że jesteś moim synem. Obiecasz mi to? Próbuję się uśmiechnąd. – Czemu myślisz, że będzie cena? – Zawsze jakaś jest. Obiecasz mi to? – Obiecuję. Kręci głową i otrzepuje trawę oraz ziemię z sukienki, jednocześnie jakby strzepując napięcie. – Weź ze sobą Thomasa i Carmel – mówi. – Dla nich też zarezerwuję bilety. – Z tym może byd problem – odpowiadam i opowiadam, co się stało. Przez minutę wygląda, jakby miała coś do powiedzenia: co powinienem zrobid, jak ich z powrotem spiknąd; ale potem kręci głową. – Przykro mi, Cas – mówi i poklepuje mnie po ramieniu, jakbym to ja z kimś zerwał.

Przez półtora dnia nie dostaję od Thomasa nawet SMSa. Sprawdzam telefon co pięd minut jak zakochana nastolatka i zastanawiam się, czy powinienem zadzwonid, czy lepiej zostawid go samego. 75

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia Może on i Carmel się dogadali. Jeśli tak, nie chcę im przeszkadzad. Ale głowa mi eksploduje, jeśli zaraz nie powiem mu o zdjęciu. I o wyjeździe do Londynu. Może nie będzie chciał jechad. Mama i ja jesteśmy w kuchni, zajęci. Ona wzięła dzieo wolnego od czarodziejstwa i postanowiła poeksperymentowad z nowym daniem. To jakiś kurczak z sześcioma grochami, do którego niespecjalnie mnie ciągnie, ale ona wydaje się przeszczęśliwa i radosna w swoim fartuchu w kurczaki, więc będę dobrym dzieckiem i odważę się zjeśd to, co wyjdzie z piekarnika. Póki co nie rozmawiamy o niczym związanym z Anną, athame, Piekłem czy Gideonem. To całkiem miłe, że mamy inne tematy. Kiedy ktoś puka do drzwi, prawie spadam z krzesła. Ale to nie Thomas. W progu stoi Carmel. Wydaje się zdjęta poczuciem winy i zagubiona, ale ubrania ma dopasowane, a fryzurę idealną. Tymczasem, gdzieś w Thunder Bay, znajduje się wrak Thomasa. – Cześd – mówi. Mama i ja patrzymy po sobie. Niezbyt wychodzi nam udawanie normalności; stoimy bez ruchu, ja po części na, po części poza krzesłem, a mama schylona nad kuchenką, z założonymi rękawicami. – Możemy porozmawiad? – pyta Carmel. – A rozmawiałaś z Thomasem? Odwraca wzrok. – Może najpierw pogadaj z nim – mówię. Nie mogę nie ulec, widząc jej pozę. Nigdy nie widziałem tak zakłopotanej Carmel Jones. Wierci się, próbuje zdecydowad, czy zostad, czy odejśd, jedną rękę trzyma na klace, a drugą ściska pasek torebki tak ciężkiej, że lada chwila się zerwie. Mama wskazuje głową drzwi, potem górę, zapewne mój pokój, i patrzy znacząco. Wzdycham. – Możesz zostad na lunch, Carmel – mówi mama. Carmel uśmiecha się niepewnie. – Dziękuję, pani Lowood. Co pani przygotowuje? – Nie wiem. Sama to wymyśliłam. – Wrócimy za kilka minut, mamo – mówię i mijam Carmel, idąc na schody. Gdy kierujemy się do mojego pokoju, mam w głowie mnóstwo pytao. Co ona tu robi? Czego chce? Dlaczego nie pogodziła się z Thomasem? – Jak tam wielka randka z Derekiem? – pytam, zamykając drzwi. Wzrusza ramionami. – W porządku. – Czyli niepotrzebnie złamałaś Thomasowi serce? – prycham. Nie wiem, dlaczego czuję się zdradzony. Częśd mnie myślała, że randka z Derekiem to tylko blef i że na nią nie poszła. Wkurza mnie to, chcę, żeby powiedziała, po co przyszła, zapytała, czy możemy byd przyjaciółmi, a ja odpowiedziałbym, że nie, i wywaliłbym ją z domu. 76

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia – Derek nie jest taki zły – mówi nieprzekonująco. – Ale to nie przez niego. Zamykam usta, czując na języku jakąś odzywkę. Patrzy na mnie obojętnie, a przepraszająca mina nie dotyczy tylko Thomasa. Carmel nie przyszła tu się tłumaczyd. Nie przyszła zapytad, czy wciąż byliśmy przyjaciółmi. Przyszła powiedzied, że nie byliśmy. – Mama miała rację – mruczę. Faktycznie z kimś się rozstaję. – Co? – Nic. Co się dzieje, Carmel? Porusza biodrami. Ma coś zaplanowane, jakąś większą przemowę, ale teraz nie może jej wydusid. Z jej ust wypada "Ja nigdy" i "Ja tylko". Opieram się o szafkę. Będzie kilka falstartów, zanim dojdzie do sedna. Przynajmniej nie kręci i nie próbuje naprowadzid mnie pytaniami, żebym jej coś ułatwił. Carmel zawsze jest twardsza, niż się spodziewam, więc obecna sytuacja nie ma sensu. W koocu patrzy mi w oczy – Nie da się tego powiedzied tak, żebym nie wyszła na samolubną – mówi. – Bo tak jest. I nie przeszkadza mi to. – Okej – odpowiadam. – Cieszę się, że poznałam ciebie i Thomasa. I poza tymi morderstwami… – krzywi się – nie żałuję niczego, co się wydarzyło. Milczę, czekając na jakieś ale. Zbliża się. – Ale wydaje mi się, że już nie chcę tego robid. Mam mnóstwo planów i celów, które kłócą się ze śmiercią i trupami. Myślałam, że je pogodzę. Ale nie. Więc wybieram tę drugą drogę. – Ma uniesioną brodę, jest gotowa do walki, czeka na mój atak. Zabawne, ale nie chcę. Carmel nie jest z tym związana jak ja, czy nawet jak Thomas. Nikt nie wychował jej na czarownicę, ani nie hartował jej krwi stalą wiele, wiele lat temu. Może wybrad. I chod przyjaźnię się z Thomasem, nie mogę byd na nią za to zły. – Pewnie przychodzę nie w porę – mówi. – Z Anną tyle się dzieje. – W porządku – odpowiadam. – To nie takie samolubne. Znaczy, jest samolubne, ale… to dobrze. Mniej dobre jest to, jak rzuciłaś Derekiem w twarz Thomasa. Ze skruchą kręci głową. – Tylko to wymyśliłam, żeby go do siebie zniechęcid. – To było podłe, Carmel. On cię kocha. Wiesz o tym, prawda? Gdybyś z nim porozmawiała, to… – Odpuściłby sobie? – Uśmiecha się. – Nie poprosiłabym go o to. – Czemu? – Bo też go kocham. – Przygryza wargę i wierci się. Ramiona ma skrzyżowane na piersi, jakby się obejmowała. Ostatniego dnia szkoły na to nie wyglądało, ale decyzja, którą Carmel podjęła, nie była

77

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia łatwa. Wciąż ją przeżywa. Widzę, jak odbija się w jej głowie. Chce zapytad, czy popełnia błąd, czy będzie tego żałowad, ale boi się mojej odpowiedzi. – Zaopiekujesz się nim, prawda? – pyta. – Będę przy nim, kiedy będzie tego potrzebował. Będę go pilnował. Carmel uśmiecha się. – Lepiej patrz we wszystkie strony. Czasem bywa okrutnie niezdarny. – Jej twarz jakby się kurczy. Szybko ociera policzki, może pozbywa się łzy. – Będzie mi go brakowad, Cas. Nie masz pojęcia, jak bardzo. Podchodzę do niej i obejmuję ją w najbardziej niezręczny sposób, jaki tylko możliwy. Odwzajemnia gest i czuję na ramieniu chyba cały jej ciężar. – My też będziemy tęsknid, Carmel – mówię.

78

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia

ROZDZIAŁ CZTERNASTY – Thomas, jesteś? Pukam kilka razy, ale kiedy naciskam klamkę, drzwi są otwarte. Wsuwam głowę do środka i nie widzę nic nadzwyczajnego. Morfran i Thomas utrzymują porządek jak na dwóch facetów. Jedynym zarzutem, jaki można by im postawid, jest mordowanie roślinek. Gwiżdżę na Stellę, ale nie dziwię się, że nie przychodzi. Samochód Morfrana zniknął, a ona zawsze jest z nim w sklepie. Zamykam za sobą drzwi i wchodzę głębiej, do kuchni. Słyszę stłumioną muzykę dobiegającą zza zamkniętych drzwi pokoju Thomasa. Pukam i naciskam klamkę. – Thomas? – Cześd, Cas. Nie tego się spodziewałem. Jest na nogach, ubrany, idzie od zagraconego biurka do jeszcze bardziej zagraconego łóżka. Wszędzie leżą otwarte księgi, wokół walają się pojedyncze kartki. Odpalił też laptopa, który leży pomiędzy trzema pełnymi popielniczkami. Ohyda. Pomiędzy palcami trzyma zapalonego papierosa, a za nim unosi się długi, szary ogonek. – Próbowałem zadzwonid – mówię, wchodząc dalej. – Wyłączyłem telefon – odpowiada i zaciąga się papierosem. Dłonie mu drżą, nie patrzy na mnie. Przewraca strony. Tak właśnie wygląda Thomas załamany, palący i zagłębiony w badaniach. Kiedy ostatnio jadł? Albo spał? – Powinieneś trochę ograniczyd. – Wskazuję na papierosa, a on spogląda na niego, jakby o nim zapomniał, a potem wciska go do przepełnionej popielniczki. Ta czynnośd trochę go otrzeźwia, zatrzymuje się i drapie po głowie, jakby ktoś obudził go ze snu. – Chyba dużo paliłem – mówi i oblizuje wargi. Kiedy przełyka ślinę, ma zdegustowaną minę. Odpycha popielniczkę. – Fuj. Może wreszcie rzucę. – Może. – To co tu robisz? Patrzę na niego z niedowierzaniem. – Sprawdzam, co u ciebie – mówię. – Minęły cztery dni. Pomyślałem, że znajdę cię tutaj z przynajmniej zafarbowanymi na czarno włosami, słuchającego Staind. Uśmiecha się. – Przez kilka dni było blisko. – Chcesz o tym pogadad? Nie jest tak stanowcze, że prawie się cofam. Wzrusza ramionami i kręci głową.

79

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia – Przepraszam. Miałem dziś do ciebie dzwonid. Serio. Cały czas trzymam głowę w książkach, próbuję wymyślid coś przydatnego. Bez skutków. Prawie mówię, że w takim czasie nie musi się tym zajmowad, ale nerwowe drapanie po głowie niemal błaga, żebym tego nie robił. Ten gest mówi: odwrócenie uwagi jest okej. Jest potrzebne. Więc wyciągam z kieszeni zdjęcie młodego Gideona w długiej szacie. – Ja coś mam – mówię. Thomas bierze fotografię i ogląda ją. – To Gideon – dodaję, bo on pewnie o tym nie wie. Widział jedno, może dwa zdjęcia Gideona, i to już w podeszłym wieku. – Noże – odpowiada Thomas. – Wyglądają jak twój. – O ile wiem, jeden z nich jest mój. Myślę, że to ludzie, którzy stworzyli athame. Tak coś czuję. – Myślisz? Skąd to masz? – Ktoś mi to wysłał, podając się na Gideona. Thomas znów ogląda zdjęcie. Zauważa coś, przez co podnosi brwi o trzy centymetry. – Co? – pytam, gdy zaczyna grzebad po pokoju i przeszukiwad stosy kartek oraz ksiąg. – Nie wiem – odpowiada. – Wydaje mi się, że gdzieś już to widziałem. – Przegląda stertę kserówek, brudząc sobie palce. – Mam! – Wyciąga plik spiętych kartek i przegląda je, aż oczy mu płoną. – Patrz na ubrania – mówi, pokazując. – Węzeł celtycki na koocu sznura w pasie i jeszcze jeden przy szyi. Jak na zdjęciu. Pokazuje mi ksero ksera, ale ma rację. Szaty są identyczne. Nie wierzę, że można takie kupid na targu staroci. Są wyjątkowe. Noszone przez nieliczną grupę ludzi, którzy nazywają siebie Zakonem Biodag Dubh. – Skąd to masz? – pytam. – Stary znajomy dziadka ma niesamowite zbiory okultystyczne. Wszystko, co znalazł, faksował do mnie. To ma ze starego numeru Fortean Timesa. – Wraca do początku i zaczyna czytad, czytając galijski fonetycznie, czyli bardzo, bardzo źle. – Zakon Biodag Dubh. Zakon Czarnego Sztyletu. Przypuszcza się, że grupa dysponowała "ukrytą bronią". – Milknie i patrzy na mój plecak, w który spoczywa athame. – Nie wiadomo dokładnie, czym była broo, ale wierzy się, iż Zakon wykuł ją w okresie swojego powstania, co szacuje się na przedział trzeci, pierwszy wiek przed naszą erą. Dokładna moc tej broni także jest nieznana; niektóre dokumenty wspominają o używaniu czarnego sztyletu do zabijania potworów z jezior, podobnych do współczesnego Nessie. – Krzywi się i przewraca oczami. – Nie wiadomo, czy czarny sztylet i ukryta broo odnoszą się do tego samego artefaktu. – Przegląda pozostałe strony, szukając w artykule czegoś więcej, ale nic nie znajduje. – Najbardziej ogólnikowy artykuł, jaki czytałem. – Koszmarny. Zwykle piszą lepsze. Pewnie dopisywali noc przed oddaniem. – Rzuca faks na łóżko. – Ale musisz przyznad, że, gdyby wyciąd ten fragment o potworze z Loch Ness, może byd w tym 80

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia trochę prawdy. Mamy jakąś nieznaną broo, może sztylet, i dwie pasujące fotografie… no wiesz. Czasami trzeba połączyd kropki. Zakon Biodag Dubh. Tak? Czy to oni stworzyli athame? I dlatego takie organizacje zawsze nazywają się Zakon Czegośtam? – Co właściwie wiesz o Gideonie Palmerze? – pyta Thomas. – To znajomy mojego ojca. Jest dla mnie jak dziadek – odpowiadam i wzruszam ramionami. Nie podoba mi się jego ton. Jest zbyt podejrzliwy, a po zobaczeniu zdjęcia czuję wątpliwości i bez jego pomocy. – Nie wyciągajmy pochopnych wniosków. Zdjęcie może przedstawiad wszystko. Gideon siedzi w okultyzmie od dziecka. – Ale to twój athame, prawda? – mówi Thomas i jeszcze raz zerka na zdjęcie, by mied pewnośd. – Nie wiem. Ciężko powiedzied – odpowiadam, chociaż to nieprawda. – Wcale tak nie myślisz – mówi, włamując się do mojej głowy. – Próbujesz sobie to wmówid. Może tak. Może udział Gideona to coś, o czym wolałbym nie wiedzied. – Słuchaj – mówię. – To nie ma znaczenia. Możemy zapytad go osobiście. – Thomas podnosi głowę. – Mama zaklepała dwa bilety do Londynu. Chcesz pojechad? – Zmierzyd się ze starodawnym, tajemnym zakonem druidów, którzy chcą, żebyś wiedział o ich istnieniu? – prycha Thomas. Spogląda na paczkę papierosów, ale po chwili przejeżdża ręką po twarzy. Kiedy znów widzę jego oczy, wyglądają na zmęczone, a radosna maska się zsuwa, ale on nie przejmuje się ani jednym, ani drugim. – Czemu nie? – mówi. – Na pewno ich załatwimy.

– Nie wiem, dlaczego nie chcesz, żebym go uprzedziła o waszym przyjeździe – mówi mama, wkładając do mojej walizki kolejną parę skarpet. Mam ich już dośd, ale ona dodaje następne. Dziesięd minut przekonuję ją, żeby wyjęła paczkę z rozmarynem, bo nie przejdzie obok psów pilnujących. – Chcę, żeby to była niespodzianka. – To prawda. Chcę go zaskoczyd, bo odkąd zobaczyłem to zdjęcie, czuję, że coś ukrywał. Ufam Gideonowi nad życie. Zawsze ufałem, tak jak tata. Nigdy nie zrobił mi nic złego, ani na nic mnie nie naraził. Wiem o tym. A może po prostu byłem głupi? – Niespodzianka – powtarza mama, bo mamy zawsze muszą mied ostatnie słowo. Martwi się. Pomiędzy brwiami ma zmarszczkę, a posiłki kilku ostatnich dni były niesamowite. Karmiła mnie moimi ulubionymi rzeczami, jakbym więcej miał ich nie jeśd. Jej dłonie wyciskają życie z moich skarpetek, ale w koocu wzdycha, zamyka walizkę i ją zasuwa. Odlatujemy za cztery godziny. Mamy lot do Toronto, a stamtąd do Heathrow, gdzie powinniśmy byd o 22.00 czasu londyoskiego. Thomas pisał do mnie od półtora godziny, pytając, co powinien zapakowad, jakbym to wiedział. Nie byłem w Londynie, a Gideona widziałem ostatnio jako czterolatek. Mam tylko rozmyte, niepełne wspomnienia.

81

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia – Och – nagle mówi mama. – Prawie zapomniałam. – Odsuwa walizę i patrzy na mnie, niecierpliwie wyciągając rękę. – Co? Uśmiecha się. – Tezeuszu Cassio, nie polecisz z tym w kieszeni. – Racja – mówię i sięgam po athame. To raczej głupi błąd, w rodzaju tych popełnianych celowo. Na samą myśl, by włożyd nóż do sprawdzanego bagażu, ryzykowad jego utratę, czuję się co najmniej zaniepokojony. – Nie możesz rzucid na niego zaklęcia? – pytam, tylko częściowo żartując. – Żeby nie znalazły go wykrywacze metalu? – Niestety – odpowiada. Podaję jej nóż i z zaciśniętymi zębami patrzę, jak wsuwa go głęboko do środka i przykrywa ubraniami. – Gideon o ciebie zadba – szepcze i powtarza: – Gideon o ciebie zadba. – Jak zaklęcie. Wokół niej zaczynają pojawiad się wątpliwości, ale ręce trzyma nieruchomo przy sobie. Myślę, że przywiązałem ją do tego czynu tak skutecznie, jakbym zrobił to sznurem, bo byłem uparty i nie chciałem zostawid Anny. – Mamo… – mówię i milknę. – Co się stało, Cas? Wrócę, to chcę powiedzied. Ale to nie zabawa, a takich obietnic nie powinno się składad.

82

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia

ROZDZIAŁ PIĘTNASTY Thomas radzi sobie w drodze do Toronto, ale pierwsze półtora godziny lotu do Londynu spędza nad otwartym woreczkiem na wymioty. Nie rzyga, ale jest zielony. Po kilku piwach imbirowych mu się poprawia, czuje się dośd dobrze, żeby spróbowad poczytad książkę Joe Hilla, którą wziął ze sobą. – Nic z tego nie wiem – mruczy po minucie i zamyka książkę. Wygląda przez okno (pozwoliłem mu przy nim usiąśd) w ciemnośd. – Powinniśmy spróbowad się przespad – mówię – bo po lądowaniu może nie byd czasu. – Ale będzie tam dziesiąta wieczór. Nie powinniśmy zostad na nogach, a potem pójśd spad? – Nie. Kto wie, ile minie, zanim będziemy mieli okazję. Wypoczywaj, póki możesz. – Spróbuję – mruczy i wali w niewygodną samolotową poduszkę. Biedak. Ma w głowie pewnie z milion myśli, a najmniej istotna to strach przed lataniem. Nie odważyłem się pytad, czy rozmawiał z Carmel, a on o tym nie wspominał. I nie pytał, co dokładnie będziemy robid w Londynie, co jest bardzo nie–thomasowe. Może ten wyjazd to dla niego wygodna ucieczka. Ale zdaje sobie sprawę z zagrożenia. Długi uścisk dłoni, jaki wymienił z Morfranem na lotnisku, mówi wiele. Obraca się, na ile pozwala na to ciasne siedzisko. Thomas jest uprzejmy do szpiku kości i nie rozłożył fotela. Kiedy się obudzi, jego szyja będzie przypominała zgniecionego precla. O ile w ogóle zaśnie. Zamykam oczy i próbuję wygodnie się ułożyd. To prawie niemożliwe. Nie mogę przestad myśled o athame, który leży w mojej walizie wewnątrz samolotu, a przynajmniej powinien. Nie mogę przestad myśled o Annie i jej głosie proszącym, bym ją wydostał. Lecimy z prędkością ponad pięciuset mil na godzinę, ale to i tak za wolno.

Zanim lądujemy w Heathrow, przechodzę w stan zombie. Spałem falami: pół godziny tu, piętnaście minut tam, i zawsze bolał mnie kark. Thomasowi nie poszło lepiej. Mamy tak czerwone i zapuchnięte oczy, a powietrze w samolocie było tak suche, że lada moment możemy wyschnąd i zmienid w piaskowe figurki. Wszystko wydaje się nierzeczywiste, kolory są zbyt jasne, a podłoga nie dośd stabilna. O wpół do jedenastej w nocy w terminalu panuje spokój, co chod trochę ułatwia nam życie. Nie musimy przedzierad się przez tłumy ludzi. Niemniej nasze umysły pracują wolniej, a po odebraniu bagaży (co było bardzo nerwowe – czekałem przy taśmociągu z obawą, że mój athame nie dostał się na pokład samolotu z Toronto, albo ktoś zabrał moją walizę przede mną) zaczynamy kręcid się w kółko, nie wiedząc, gdzie się udad. – Myślałem, że już tu byłeś – mówi uszczypliwie Thomas. – Tak, jak miałem cztery lata – odpowiadam równie złośliwie. – Powinniśmy złapad taksówkę. Masz jego adres, prawda?

83

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia Rozglądam się po terminalu, czytając znaki. Zamierzałem załatwid sobie kartę podróżniczą i wsiąśd do pociągu. Teraz wydaje się to trudniejsze. Nie chcę jednak zaczynad wycieczki od kompromisów, więc ciągnę walizkę przez terminal i idę za strzałkami prowadzącymi na stację kolejową.

– Nie było tak trudno, co? – pytam Thomasa pół godziny później, kiedy siedzimy, wymęczeni, na fotelach w pociągu. Patrzy na mnie z uniesioną brwią. Uśmiecham się. Po jednej lekko niepokojącej przesiadce wydostajemy się ze stacji Highbury Islington i wychodzimy spod ziemi. – Coś znajomego? – pyta Thomas, spoglądając w dół ulicy. Lampy rzucają światło na chodnik i witryny sklepowe. Trochę mi się to kojarzy, ale podejrzewam, że cały Londyn wyda mi się lekko znajomy. Nabieram powietrza. Jest czyste i chłodne. Drugi wdech przynosi odór śmieci. On też jest znajomy, ale pewnie dlatego, że nie różni się od tego spotykanego w innym miastach. – Luzik, stary – mówię. – Znajdziemy. – Obracam walizkę na bok i rozsuwam ją. Kiedy athame trafia do mojej kieszeni, krew zaczyna żwawiej we mnie krążyd. To jak orzeźwiający prysznic, ale wolę o tym nie mówid; Thomas wydaje się tak zmęczony, że mógłby mnie zabid, wypatroszyd i zrobid hamak. Na szczęście przez Google Maps ustaliłem drogę do domu Gideona z tej stacji. Dzieli nad od niego niecałą mila. – Chodź – mówię, a on jęczy. Idziemy szybko, nasze walizki podskakują na nierównym chodniku, mijamy indyjskie restauracje z neonowymi napisami i puby z drewnianymi drzwiami. Cztery przecznice dalej idę w prawo. Drogi są słabo opisane, albo po prostu nie widzę napisów w ciemnościach. W bocznych uliczkach światła ją bardziej przytłumione, a okolica nie przypomina tej, którą pamiętam. Po jednej stronie mamy metalowe ogrodzenie, po drugiej wysoki mur z cegieł. Po ziemi walają się puszki po piwie i inne śmieci, wszystko wydaje się mokre. Może zawsze tak było, tylko byłem za mały, by to zapamiętad. Albo tak się tu zmieniło od tamtej pory. – Okej, stój – sapie Thomas. Opiera się o walizkę. – Co? – Zgubiłeś się. – Nie. – Nie chrzao. – Stuka palcem wskazującym w skroo. – Chodzimy w kółko. Jego pewna siebie mina mnie denerwuje, więc myślę bardzo głośno: Czytanie w myślach jest cholernie wkurzające. Uśmiecha się. – Tak czy inaczej, zgubiłeś się. – Nie jestem przekonany, to wszystko – odpowiadam. Ale ma rację. Będziemy musieli znaleźd telefon albo poprosid o wskazówki w pubie. Ostatni lokal, jaki mijaliśmy, był kuszący: otwarte drzwi

84

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia rzucały na nasze twarze żółte światło. W środku śmiali się ludzie. Patrzę za siebie i widzę poruszający się cieo. – Co? – pyta Thomas. – Nic – odpowiadam i mrugam. – Mam zmęczone oczy. – Ale stopy nie chcą ponieśd mnie z powrotem. – Idziemy dalej. – Okej – mówi Thomas i zerka przez ramię. Idziemy w milczeniu. Skupiam słuch za nami, próbując wyciszyd terkot kół naszych walizek. Niczego tam nie ma. To zmęczenie bawi się moimi oczami i nerwami. Nie wierzę w to. Dźwięk moich kroków wydaje się ciężki i zbyt głośno, jakby coś wykorzystywało go, by się ukryd. Thomas przyspieszył, by iśd na równi ze mną, a nie za mną. On też się niepokoi, chod mógł to wziąd ode mnie. Nie mogliśmy trafid w miejsce gorsze niż ta opuszczona, ciemna uliczka z bocznymi dróżkami znikającymi pomiędzy domami i pustymi przestrzeniami między zaparkowanymi autami. Chciałbym, żebyśmy nie przestali rozmawiad, żeby coś przerwał tę dziwną ciszę, która potęguje każdy hałas. Ona nas przytłacza. Nic za nami nie idzie. Niczego tam nie ma. Thomas idzie szybciej. Zaczynamy panikowad. Mając do wyboru walkę i ucieczkę, wiem, ku czemu by się skłonił. Ale dokąd uciec? Nie mamy pojęcia, gdzie idziemy. Jak daleko dobiegniemy? Na ile jest to wymysł naszej wyobraźni i braku snu? Dziesięd kroków przed nami chodnik ginie w cieniu. Będziemy szli w ciemnościach co najmniej dwadzieścia metrów. Zatrzymuję się i zerkam za siebie, patrząc pomiędzy zaparkowane auta i wypatrując ruchu. Nic nie widzę. – Nie wydaje ci się – szepcze Thomas. – Tam coś jest. Idzie za nami od stacji. – Może to kieszonkowiec – mruczę. Całe moje ciało napina się jak struna, gdy słyszę coś przed nami, w cieniu. Thomas zbliża się do mnie, też to słyszał. Jakoś nas minął. A może jest ich więcej. Wysuwam athame z kieszeni i z pokrowca, pozwalam światłu latarni odbid się od ostrza. To trochę głupie, ale może uda mi się ich nastraszyd. Jestem wykooczony i nie mam siły do walki z bezdomnym kotem, o czymś więcej nie mówiąc. – Co zrobimy? – pyta Thomas. Dlaczego mnie? Wiem tylko, że nie możemy tu tkwid do świtu. Nie mamy wyjścia, musimy iśd do przodu, w cieo. Kiedy ląduję na jednym kolanie, wydaje mi się, że to przez Thomasa, ale on krzyczy "Uważaj!" o trzy sekundy za późno. Opieram kłykcie o beton i podnoszę się. Zmęczone oczy mrugają, a ja wsuwam athame z powrotem do kieszeni. Cokolwiek mnie uderzyło, nie było martwe, a tego noża nie można używad na żyjących istotach. W moim kierunku leci okrągły przedmiot; robię unik i uderza w budynek za mną. – Co to? – pyta Thomas, a potem sam zostaje trafiony, a przynajmniej tak mi się wydaje. W uliczce jest ciemno, budynki są blisko. Thomas ląduje w świetle lamp, odbija się od zaparkowanego 85

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia samochodu i uderza w ceglaną ścianę, jakby był piłką. W moim polu widzenia pojawia się postad, która kładzie nogę na mojej piersi. Uderzam tyłkiem o chodnik. Napastnik znów atakuje, unoszę ręce w obronnym geście, ale udaje mi się tylko go musnąd. Sposób jego poruszania jest dezorientujący; szybki, a jednocześnie powolny. Wytrąca mnie z równowagi. Otrząśnij się. To zmęczenie; nie narkotyk. Skup się. Kiedy znowu uderza, robię unik i blokuję cios, a nawet uderzam go w głowę. – Wynoś się stąd – krzyczę i ledwie unikam wywrotki na podstawionej nodze. Przez sekundę myślę, że stchórzy i ucieknie. On jednak staje prosto, jest co najmniej trzydzieści centymetrów wyższy. Słyszę słowa, chyba galijskie, a powietrze wokół mnie gęstnieje. To klątwa. Nie wiem, co ma robid, ale czuję w uszach ciśnienie co najmniej dziesięciokrotnie gorsze niż w samolocie. – Thomas, co on robi? – krzyczę. To błąd. Nie powinienem wypuszczad powietrza. Płuca mam zbyt ściśnięte, by go zaczerpnąd. Zaklęcia stają się głośniejsze. Oczy mnie pieką. Nie mogę oddychad. Nie mogę zrobid wdechu ani wydechu. Wszystko zamarło. Chodnik napiera na moje kolana. Upadłem. W myślach krzyczę do Thomasa, wzywam pomocy, ale juz go słyszę, szepcze zaklęcie przeciwstawiające się temu wcześniejszemu. Napastnik mówi wierszem, gardłowo; Thomas głęboko, melodyjnie. Thomas staje się głośniejszy, jego głos dominuje nad drugim, aż ten słabnie i sapie. Płuca mi się rozkurczają. Nagły napływ powietrza do gardła i krwi do mózgu przyprawia mnie o dreszcz. Thomas nie milknie, chociaż atakująca nas postad zgięła się w pół. Ramię macha w słabym geście obrony, odgłos nabieranego przez niego powietrza jest piskliwy i cichy. – Stop! Wyciągam rękę i Thomas przerywa zaklęcie. To nie ja się odezwałem. – Stop, dośd! – krzyczy postad o macha do nas. – Wygraliście, okej? Wygraliście. – Co wygraliśmy? – warczę. – Co próbowałeś zrobid? Postad powoli się cofa. Pomiędzy haustami powietrza słyszę coś podobnego do śmiechu. Staje w świetle lampy, trzymając się za pierś, i opuszcza kaptur bluzy. – To dziewczyna – bąka Thomas, a ja prawie wbijam mu łokied w żebra. Ma rację. Przed nami stoi dziewczyna w czapce i niewinną miną. Nawet się uśmiecha. – To zła ulica – mówi. Ma akcent jak Gideon, ale słabszy i mniej dobitny. – Jeśli szukacie Gideona Palmera, chodźcie za mną.

86

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia

ROZDZIAŁ SZESNASTY Dziewczyna odwraca się na pięcie i energicznie odchodzi. Odchodzi, jakby dwie minuty wcześniej nie napadła na nas i nie próbowała mnie zabid. Chce, żebyśmy za nią poszli, uważa, że musimy to zrobid, jeśli chcemy znaleźd Gideona, zanim nogi się pod nami ugną. Więc idziemy, z rezerwą. To zachowanie oraz atak mówią, że ma jaja, albo, łagodniej mówiąc, ikrę. Czy nie tak powiedziałby Gideon? – Pomyliliście się o dwie ulice – mówi. – Ale w tej okolicy dwie ulice robią dużą różnicę. – Wskazuje w prawo i skręcamy. – Tu są takie prawdziwe domy. Patrzę na jej plecy. Pod czapką z daszkiem na blond włosy zebrane w ciasny warkocz. W sposobie, w jaki się porusza i nie zwraca na nas uwagi, czuje się jej pewnośd siebie. Na tamtym chodniku, w świetle lamp, nie przeprosiła. Nie była ani trochę zażenowana. Ani dlatego, że nas zaatakowała, ani dlatego, że przegrała. – Kim jesteś? – pytam. – Gideon wysłał mnie po was na dworzec. – To nie jest odpowiedź. Tylko połowiczna. Coś takiego ja mógłbym powiedzied. – Moja mama powiedziała mu, że przyjeżdżamy. Wzrusza ramionami. – Może tak. Może nie. Nieważne. Gideon i tak by wiedział. On wie wszystko. Nie sądzisz? – Czemu nas zaatakowałaś? – pyta Thomas. Pytanie pada zza zaciśniętych zębów. Patrzy na mnie wilkiem. Uważa, że nie powinniśmy jej ufad. Ja jej nie ufam. Idę za nią, bo się zgubiliśmy. Śmieje się dźwięcznie i dziewczęco, ale nie piskliwie. – Nie chciałam. Ale ty wyciągnąłeś ten nóż, jak jakiś Krokodyl Dundee. Nie mogłam się oprzed pokusie. – Obraca się częściowo i uśmiecha niecnie. – Chciałam zobaczyd, na co stad zabójcę duchów. Częśd mnie chce wyjaśnid, że dopiero co wylądowałem i spałem może z godzinę. Ale nie powinienem starad się jej imponowad. Nie staram się. Tylko ten jej pyszny uśmieszek mnie do tego sprowadza. Ulica, którą teraz idziemy, jest bardziej znajoma. Mijamy domy z ceglanymi płotami i niskimi, żelaznymi bramami, dobrze wyraźnymi granicami posesji i eleganckimi samochodami na podjazdach. Spomiędzy zasuniętych zasłon prześwituje białe lub żółte światło, a przy fundamentach rosną kwiaty z przymkniętymi na noc płatkami. – Jesteśmy – mówi i zatrzymuje się tak gwałtownie, że prawie na nią wpadam. Wykrzywienie jej policzka mówi mi, że zrobiła to specjalnie. Dziewczyna zaczyna grad mi na nerwach. Ale kiedy się do mnie uśmiecha, siłą trzymam kąciki ust w dole. Otwiera bramkę i wykonuje przesadzony gest

87

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia zaproszenia. Stoję chwilę – na tyle długą, by ocenid, że dom Gideona niewiele się zmienił, a może nawet wcale. Dziewczyna podbiega do drzwi. Otwiera je i wchodzi bez pukania. Wciskamy się w drzwi wejściowe, robiąc dośd hałasu, żeby zawstydzid bawoła, nasze walizy stukają w ściany, a buty piszczą na drewnianej posadzce. Przed nami, za wąskim przejściem, jest kuchnia. Widzę ustawiony na kuchence czajnik plujący parą. Czekał. Słyszę jego głos, zanim widzę twarz. – Znalazłaś ich wreszcie, kochana? Już miałem dzwonid do Heathrow i dopytad o lot. – Trochę się pogubili – odpowiada dziewczyna. – Ale są w jednym kawałku. Nie, dziękuję, myślę, ale Gideon wychodzi zza rogu. Widzę go na żywo po raz pierwszy od ponad dziesięciu lat i zamieram. – Tezeusz Cassio Lowood. – Gideonie. – Nie powinieneś przyjeżdżad. Przełykam ślinę. Zaawansowany wiek nie wpłynął na jego głos ani na krzywiznę kręgosłupa. – Skąd wiedziałeś, że przyjadę? – pytam. – Ja wiem wszystko – odpowiadam. – Wszędzie mam szpiegów. Nie widziałeś ruchomych oczu w swoim domu? Nie wiem, czy mam się uśmiechnąd. To był żart, ale nie brzmiał jak dowcip. Nie było mnie tu od ponad dziesięciu lat i chyba zaraz stąd wylecę. – Uch, jestem Thomas Sabin – mówi Thomas. Dobrze pomyślane. Gideon stoi w kuchni przez kilka sekund, zanim odzywają się jego brytyjskie maniery. Podchodzi, by uścisnąd mu dłoo. – Ten jest niebezpieczny – mówi dziewczyna z kuchni. Stoi tam z ramionami skrzyżowanymi na piersiach. W lepszym świetle widzę, że jest w moim wieku, może nieco młodsza. Ma żywe, ciemnozielone oczy. – Myślałam, że serce mi pęknie. Chyba mówiłeś, że nie zadaje się z czarnymi magami. – Nie jestem czarnym magiem – odpowiada Thomas. Rumieni się, ale przynajmniej nie szura nogami. Gideon znów na mnie patrzy, a ja nie mogę się powstrzymad przed spojrzeniem w ziemię. Po czasie, który wydaje się wieloma godzinami, wzdycha ze zmęczeniem i mnie obejmuje. Lata nie ujęły mu także sił. To dziwne uczucie, byd na tyle wysokim, by mied głowę nad jego ramieniem, a nie na wysokości brzucha. To smutne, ale nie wiem dlaczego. Może dlatego, że minęło tyle czasu. Kiedy mnie puszcza, w oczach ma radośd, której nie potrafią zamaskowad nawet zaciśnięte zęby. Ale próbują. – Nie zmieniłeś się – mówi. – Tylko trochę urosłeś. Musisz wybaczyd Jessy. – Obraca się lekko i nakazuje dziewczynie podejśd. – Ma tendencję do przemocy. – Kiedy Gideon wyciąga rękę, wślizguje 88

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia się w jego objęcia. – Sądzę, że nie raczyła się przedstawid, więc ja to zrobię. Tezeuszu, tu Jastine Rearden. Moja siostrzenica. Do głowy przychodzi mi tylko tyle: – Nie wiedziałem, że masz siostrzenicę. – Rzadko się widywaliśmy. – Jestine wzrusza ramionami. – Do niedawna. – Gideon uśmiecha się do niej, ale ten uśmiech jest jak lodowa drzazga. Prawdziwy i nieprawdziwy, przychodzi mi do głowy, że Jastine nie jest siostrzenicą Gideona, tylko jego dziewczyną czy kimś takim. Robi mi się trochę niedobrze. – Daj nam chwilę, dobrze, kochana? Thomas i Tezeusz na pewno są zmęczeni. Jestine kiwa głową i uśmiecha się, nie pokazując zębów. Patrzy na mnie z rozbawieniem. Na co się gapi? Po międzykontynentalnym locie każdy wygląda marnie. Kiedy wychodzi bez pożegnania, Thomas bardzo głośno mówi: "Dobranoc" i przewraca oczami. Kimkolwiek jest, udało jej się trafid na jego listę śmieci. Thomas i ja poświęcamy kilka minut na telefony do Morfrana i mamy, w których zapewniamy, że dotarliśmy bezpiecznie. Potem Gideon prowadzi nas na górę, do pokoju gościnnego, w którym spałem jako dziecko, kiedy mama, tata i ja spędzaliśmy tu wakacje. – To tyle? – pytam. – Nie zapytasz mnie, dlaczego tu jestem? – Wiem, dlaczego tu jesteś – ponuro odpowiada Gideon. – Możesz spad w pokoju gościnnym. A rano wracasz do domu.

– Urocze przywitanie – mruczy Thomas, kiedy wreszcie dotaszczyliśmy walizy do pokoju na piętrze. Uśmiecham się. Kiedy jest wkurzony, brzmi jak Morfran. – Nie wiedziałem, że ma siostrzenicę. – Ja też nie – odpowiadam. – Prawdziwe z niej słoneczko. – Położył swoją walizkę w nogach lepszego łóżka. Pokój gościnny, co dziwne, wydaje się przygotowany dla nas, ma dwa jednakowe łóżka a nie jedno podwójne, którego można by się spodziewad. No ale Gideon wiedział o naszym przyjeździe. Thomas odsuwa kołdrę i siada, zsuwając buty z pomocą przeciwnych stóp. – Co ona w ogóle mi robiła? – pytam. – To była jakaś klątwa. Nie wiem. Rzadko się takie widuje. – Zabiłaby mnie? Chce potwierdzid, ale jest miły, nawet gdy nie ma nastroju. – Nie, jeśli by ją przerwała, kiedy straciłbyś przytomnośd – mówi. – Ale kto wie, czy by to zrobiła. Zrobiłaby. W tym, jak na nas skoczyła, jak zadawała ciosy… to był trening, test. Czuło się to w jej głosie i tym, jak się poddała. Bawiło ją, że przegrała. – Rano dostaniemy odpowiedzi – mówię i odsuwam kołdrę. 89

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia – Nie podoba mi się to. Nie czuję się tu bezpiecznie. Nie zasnę. Może powinienem spad w samolocie. – Thomas, nikt nam tu krzywdy nie zrobi – mówię, zdejmując buty i kładąc się do łóżka. – Poza tym, powstrzymałbyś ją, gdyby czegoś próbowała. Gdzie właściwie nauczyłeś się tego zaklęcia? Wzrusza ramionami. – Morfran nauczył mnie trochę czarnej magii. – Zaciska wargi. – Ale nie lubię jej używad. Jestem potem wkurzony i wredny. – Patrzy na mnie oskarżycielsko. – Ale ona nie ma z tym problemu. – Porozmawiamy o tym rano, Thomas – mówię. Mruczy jeszcze chwilę. Mówił, że nie czuje się bezpiecznie, ale pół minuty po zgaszeniu świateł już chrapie. Cicho wsuwam athame pod poduszkę i próbuję zrobid to samo.

Jastine jest w kuchni następnego ranka, kiedy schodzę. Stoi do mnie tyłem i zmywa naczynia. Nie odwraca się, ale czuje, że tu jestem. Dziś nie ma czapki, a na plecy opada jej jakieś sześddziesiąt centymetrów ciemnozłotych włosów. Widad w nich czerwone pasma, podobne do wstążek. – Zrobid ci śniadanie? – pyta. – Nie, dzięki – odpowiadam. Na stole stoi kosz z rogalikami. Biorę jednego i obrywam koniec. – Chcesz masła? – pyta i odwraca się. Na szczęce na dużego, ciemnego siniaka. To moja sprawka. Pamiętam, jak ją uderzyłem. Wtedy nie wiedziałem, kim była. Teraz siniec patrzy na mnie jak dowód winy. Ale czemu mam mied wyrzuty sumienia? Zaatakowała mnie i dostała, co chciała. Podchodzi do szafki, wyjmuje talerzyk i nóż, potem stawia na stole maselniczkę i sięga do lodówki po dżem. – Głupio mi, że cię uderzyłem – mówię i niedbale wskazuję siniaka. Uśmiecha się. – Wcale nie. Tak jak mi nie jest głupio, że wycisnęłam ci powietrze z płuc. Musiałam cię sprawdzid. I, szczerze mówiąc, nie jestem po wrażeniem. – Byłem padnięty po locie. – Wymówki, wymówki. – Opiera się o ladę i wsuwa palec w szlufki dżinsów. – Słyszałam o tobie, odkąd pamiętam. Tezeusz Cassio, wielki łowca duchów. Tezeusz Cassio, posiadasz tej broni. A kiedy cię poznałam, skopałam ci tyłek. – Uśmiecha się. – Ale gdybym była martwa, pewnie byłoby inaczej. – Kto ci o mnie opowiadał? – pytam. – Zakon Biodag Dubh – odpowiada, błyskając oczami. – Ze wszystkich obecnych członków Gideon opowiada najlepsze historie. Odrywa kawałek rogalika i wpycha pod policzek jak wiewiórka. Zakon Biodag Dubh. Kilka dni temu o nim nie słyszałem. A teraz znowu się z nim spotykam, tym razem w odpowiedniej wymowie. Z trudem panuję nad drżeniem głosu. 90

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia – Zakon czego? – pytam, sięgając po masło. – Biidak Dube? Uśmiecha się krzywo. – Nabijasz się z mojego akcentu? – Trochę. – Och. A może tylko udajesz głupka? – To też. – Powiedzenie za dużo mogłoby byd błędem. Zwłaszcza że okazałoby się, iż naprawdę niewiele wiem. Jestine odwraca się do zlewu i zanurza ręce pod wodę, myjąc ostatnie talerze. – Gideon wyszedł kupid coś na lunch. Chciał wrócid, zanim się obudzisz. – Wypuszcza wodę ze zlewu i wyciera ręce. – Sorki, że nastraszyłam twojego kolegę. Naprawdę nie sądziłam, że sobie z tobą poradzę. – Wzrusza ramionami. – Jest tak, jak mówił Gideon. Zawsze ciągnęło mnie do przemocy. Kiwam głową, ale Thomasowi takie przeprosiny nie wystarczą. – Kto uczył cię magii? – pytam. – Zakon? – Tak. I moi rodzice. – A kto nauczył cię walczyd? Unosi podbródek. – Nie musiałam się długo uczyd. Niektórzy ludzie mają do tego dryg, nie sądzisz? W żołądku mam supeł, który ciągnie w różnych kierunkach. Z jednej strony mówi, że to siostrzenica Gideona i chodby dlatego mogę jej zaufad. Z drugiej strony wystarczy jedno spojrzenie, żeby stwierdzid, że Gideon nie ma nad nią kontroli, kimkolwiek dla niej jest. Nikt nad nią nie panuje. Ma to wypisane na każdym centymetrze ciała. Thomas kręci się na piętrze. Słyszymy skrzypienie desek pod jego stopami i szum wody, kiedy włącza prysznic. Pobyt tutaj jest dziwny. Prawie jak doświadczenie pozacielesne albo świadomy sen. Większośd rzeczy pamiętam z kiedyś, nawet ułożenie mebli. Ale niektóre są rażąco inne. Na przykład obecnośd Jestine. Chodzi po kuchni, sprząta, wyciera blaty ścierką. Jakby była u siebie; jakby była krewną Gideona. Nie wiem dlaczego, ale z tego powodu brakuje mi taty bardziej niż przez ostatnie lata. Drzwi się otwierają i po kilku sekundach do kuchni wchodzi Gideon. Jestine bierze od niego zakupy i zaczyna rozpakowywad. – Tezeuszu – mówi Gideon. – Jak spałeś? – Świetnie – odpowiadam, co jest uprzejmym kłamstwem. Pomimo lotu i ogólnego zmęczenia, w powietrzu było zbyt wiele niepewności. Leżałem z otwartymi oczami, słuchając cichego chrapania Thomasa. Kiedy nadszedł sen, był lekki i niespokojny. Gideon patrzy na mnie. Wciąż wygląda młodo. Znaczy, wygląda staro, ale nie starzej niż dziesięd lat temu, więc młodo. Rękawy szarej koszuli podciągnął nad łokcie, miał na sobie też spodnie khaki. 91

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia Przypomina Indianę Jonesa na emeryturze. Chciałbym nie musied oskarżad go o bycie zakłamanym, zdradliwym członkiem jakieś tajnej organizacji. – Chyba powinniśmy porozmawiad – mówi i zaprasza mnie poza kuchnię. Kiedy docieramy do gabinetu, zamyka za nami drzwi, a ja nabieram powietrza. Mówi się, że zapach to najsilniejsze wspomnienie. Wierzę w to. Mózg nigdy nie zapomina charakterystycznego zapachu, a woo starych, oprawionych w skórę ksiąg, które zebrano w tym pokoju, jest bardzo charakterystyczna. Zerkam na zabudowane półki zastawione nie tylko okultystycznymi księgami, ale też klasykami: widzę Alicję w Krainie Czarów, Opowieśd o dwóch miastach i Annę Kareninę. Wciąż jest tu też drabinka na kółkach, odsunięta w kąt i czekająca na kolejnego jeźdźca. Czy raczej użytkownika. Odwracam się z szerokim uśmiechem na twarzy, napawając się tym wszystkim, ale uśmiech szybko znika, kiedy widzę, jak daleko zsunęły się okulary Gideona. Będzie to jedna z tych rozmów, podczas których padną słowa, których już nic nie cofnie, i dziwię się, że tak naprawdę nie chcę jej przeprowadzid. Fajnie byłoby odpuścid, posłuchad starych opowieści o moich ojcu i pozwolid Gideonowi na oprowadzenie mnie po posiadłości. Byłoby wspaniale. – Wiedziałeś, że przyjadę – mówię. – Wiesz, po co? – Wydaje mi się, że większośd paranormalnych światów to wie. Twoje poszukiwania są dyskretnie jak słoo w składzie porcelany. – Milknie i poprawia okulary. – Ale to nie jest odpowiedź na pytanie. Chyba można powiedzied, że wiem, czego szukasz. Ale nie wiem, dlaczego jesteś tutaj. – Przyjechałem po pomoc. Uśmiecha się. – Jakiego rodzaju pomocy oczekujesz? – Takiego, żebym z Thomasem mógł otworzyd drzwi na drugą stronę. Oczy Gideona błyszczą. – Już ci mówiłem, Tezeuszu – odpowiada ostrożnie. – To niemożliwe. Musisz zapomnied o tej dziewczynie. – Nie mogę jej zostawid. Anna dała się rozciąd podczas pierwszego rytuału w jej domu. Przez to jest jakoś związana z athame. Ale ona ginie. Powiedz mi, jak ją wyciągnąd, to wszystko wróci do normalności. – A przynajmniej względnej normalności. – Ty mnie w ogóle słuchasz? – prycha. – Skąd pomysł, że wiem, jak to zrobid? – Nie myślę, że ty wiesz – odpowiadam. Sięgam do tylnej kieszeni i wyciągam zdjęcie przedstawiające jego i resztę Zakonu. Chod trzymam je w ręce, nie wydaje się realne. Tak jak to, że cały czas był w coś takiego zaangażowany i się nie odezwał. – Myślę, że oni wiedzą. Gideon patrzy na fotografię. Nie próbuje jej odebrad. Niczego nie próbuje. Spodziewałem się czegoś innego. Niedowierzania, może wyjaśnieo. A on tylko zabiera powietrza i zsuwa okulary, żeby potrzed nos kciukiem i palcem wskazującym. 92

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia – Kto to jest? – pytam, kiedy mam dośd ciszy. – To – odpowiada z wahaniem – są członkowie Zakonu Biodag Dubh. – Twórcy athame – mówię. Gideon zakłada okulary i ze znużeniem siada za biurkiem. – Tak – potwierdza. – Twórcy athame. Tak myślałem. Ale nie wierzę w to. – Dlaczego mi nie powiedziałeś? – pytam. – Przez te wszystkie lata? – Twój ojciec mi zabronił. Zerwał z Zakonem, kiedy się urodziłeś. Kiedy się dowiedział. Kiedy zaczął decydowad, którego ducha zabid, a którego oszczędzid. – W głosie Gideona pojawia się płomieo. Po chwili znika, a on wygląda na zmęczonego. – Zakon Biodag Dubh wierzy, że athame ma tylko jeden cel. To nie narzędzie, którego używa się wedle własnego uznania. W ich oczach ty i twój ojciec złamaliście zasady. Mój ojciec je złamał? Absurd. Athame i jego cel kierowały mną całe życie. Ojciec oddał za nie życie. Chociaż raz to cholerstwo mogłoby posłużyd do moich celów. Jest mi to winne. Nam obydwu. – Widzę twoje myśli, Tezeuszu. Nie tak dobrze jak twój kolega z góry, ale widzę. Moje słowa do ciebie nie docierają. Zakon stworzył athame, by odsyład stąd zmarłych. Teraz ty chcesz go użyd, żeby ściągnąd tu martwą dziewczynę. Chodby istniał jakiś sposób, woleliby zniszczyd nóż, niż do tego dopuścid. – Muszę to zrobid. Nie mogę pozwolid, by tak cierpiała. Muszę spróbowad. – Przełykam ślinę i zgrzytam zębami. – Ja ją kocham. – Ona nie żyje. – Dla mnie to nie to samo co dla innych ludzi. W jego twarzy widzę pustkę, która mnie intryguje. Wygląda jak ktoś stojący przed plutonem egzekucyjnym. – Kiedy ostatnio tu byłeś, byłeś taki malutki – mówi. – Martwiłeś się tylko tym, czy matka pozwoli ci zjeśd drugą porcję szarlotki. – Przesuwa spojrzenie na drabinkę w kącie. Widzi tam roześmianego mnie, odpychającego się od półek. – Gideonie, nie jestem już dzieckiem. Traktuj mnie tak, jak traktowałbyś ojca. – Nie powinienem tego mówid. Krzywi się, jakbym uderzył go w twarz. – Nie mogę – odpowiada, zarówno sobie, jak i mnie. Macha ręką i garbi się w fotelu, przez co mam ochotę dad mu spokój. Ale wciąż słyszę w głowie krzyk Anny. – Nie mam na to czasu – mówię, a on zamyka oczy. – Ona na mnie czeka. – Jest w Piekle, Tezeuszu. Czas nie ma dla niej znaczenia. Ból i strach są wieczne, a każda minuta i godzina, której jej oszczędzisz, okaże się nieistotna. – Gideonie… 93

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia – Daj mi odpocząd – mówi. – Ja mam niewiele do powiedzenia. Nie rozumiesz? To nie ja wysłałem ci to zdjęcie, tylko Zakon. Chcieli cię tu ściągnąd.

94

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia

ROZDZIAŁ SIEDEMNASTY Drzwi cicho zamykają się za mną. Dziwię się, bo chcę nimi trzasnąd, rąbnąd nimi w futrynę. Ale Gideon wciąż jest w gabinecie, myśli, może śpi, a jego głos w mojej głowie mówi mi, że takie zachowanie nie przystoi. – I jak poszło? – pyta Thomas, wychylając się z kuchni. – Śpi – odpowiadam. – Więc jak ci się wydaje? Wchodzę do kuchni. Widzę Thomasa siedzącego przy stole z Jestine. Dzielą się granatem. – On jest stary, Cas – mówi dziewczyna. – Był stary już wtedy, kiedy ostatnio tu byłeś. Spanie przez dzieo jest normalne. – Wkłada do ust łyżkę pełną fioletowych ziarenek i przeżuwa. Thomas grzebie w granacie i wyrzuca pestki do kubka. – Nie przelecieliśmy oceanu, żeby sobie posiedzied i przejechad się Okiem2 – prycha. Początkowo myślę, że mówi to dla mnie, ale nie. Wydaje się zirytowany i zły; mokre po prysznicu włosy nadają mu wygląd prawie utopionego kota. – Hej – mówię. – Nie odgryź Jestine głowy, to nie jej wina. – Thomas krzywi się, a Jestine uśmiecha. – Musicie przestad o tym myśled – stwierdza i wstaje od stołu. – Chodźcie. Zanim wrócimy, Gideon się obudzi.

Ktoś powinien powiedzied Jestine, że odwracanie uwagi działa, jeśli ofiara o nim nie wie. Ktoś powinien powiedzied o tym też Thomasowi, bo on ignoruje wszystko poza nią; żywo rozmawiają o projekcjach astralnych czy czymś takim. Już nie wiem. Temat rozmowy zmienił się co najmniej sześciokrotnie, odkąd wyszliśmy z podziemnej stacji London Bridge, i nawet nie próbowałem za nim nadążyd. Jestine zauroczyła go wiedzą o magii. Jej uroda też nie przeszkadzała. Kto wie, może pomoże mu uporad się z Carmel. – Cas, chodź. – Wyciąga rękę i ciągnie mnie za koszulkę. – Jesteśmy prawie na miejscu. "Na miejscu" to Tower of London, podobna do zamku forteca na północnym brzegu Tamizy. Atrakcja turystyczna i obiekt historyczny, miejsce niezliczonych tortur i egzekucji, począwszy od lady Jane Grey po Guya Fawkesa. Gdy na nią patrzę, przechodząc przez Tower Bridge, zastanawiam się, ile krzyków odbiło się od tych murów. Ile krwi pamięta ta ziemia. Kiedyś odcięte głowy nabijano na pale i wystawiano na moście, dopóki nie spadły do rzeki. Patrzę w brązową wodę. Gdzieś w dole stare kości wciąż mogą próbowad wydostad się spod mułu.

2

Okiem Londynu (ang. Eye of London) – słynny diabelski młyn.

95

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia Jestine kupuje nam bilety i wchodzimy. Mówi, że nie musimy czekad na przewodnika; była tu dośd często, by zapamiętad interesujące fragmenty. Idziemy za nią, a ona opowiada nam o tłustych, czarnych krukach oblegających trawnik. Thomas słucha, uśmiecha się i zadaje uprzejme pytania, ale historia go nie interesuje. Po jakichś dziesięciu minutach przyłapuję go na gapieniu się na długie, jasne włosy Jestine. Robi przy tym minę zbitego psa. Przypominają mu Carmel, ale nie powinny; Jestine ma jaskrawoczerwone pasemka. Nie przypomina Carmel, naprawdę. Tamta ma ciepłe i brązowe oczy. Jestine przypominają zielone szkło. Uroda Carmel jest klasyczna, Jestine raczej agresywna. – Cas, słuchasz w ogóle? – Uśmiecha się, a ja odchrząkuję. Zagapiłem się. – Niezbyt. – Byłeś tu kiedyś? – Raz. Latem, kiedy ostatnio widziałem Gideona. Zabrał tu mnie i moją mamę. Ale spokojnie. Wtedy też było nudno. – Do głowy przychodzi mi Anna. W mojej wyobraźni cierpi, a ja z nią. Wyobrażam sobie najgorsze, każdy możliwy sposób zadania bólu, by się torturowad. Tylko tak mogę odpokutowad to, że jeszcze jej nie uratowałem. Za nami jeden z "oficjalnych" przewodników prowadzi grupę turystów. Rzuca uszczypliwe uwagi, które wywołują u nich poczciwe śmiechy, i po raz kolejny opowiada te same żarty. Jestine obserwuje mnie w milczeniu. Po kilku sekundach ruszamy dalej, ku Białej Wieży. – Nie było miejsca z mniejszą ilością schodów? – pyta Thomas w okolicy drugiego piętra. Jest tu pełno tarcz i rzeźb koni i rycerzy w zbrojach. Słychad dziecięce ochy i achy, maluchy wyciągają palce. Rodzice im wtórują. Cała wieża drży od ich kroków i szwargotu. Czerwcowe upały i mnóstwo ciał tworzą duszną atmosferę, skądś dobiega bzyczenie much. – Słyszysz to bzyczenie? – pyta Thomas. – Muchy – odpowiadam, a on na mnie patrzy. – Jasne, ale jakie muchy? Rozglądam się. Bzyczenie jest dośd głośne, by pasowad do stodoły, ale much nie widad. I nikt nie zwraca na to uwagi. Czuję też zapach, ostry i metaliczny. Wszędzie bym go poznał. Stara krew. – Cas – mówi cicho Thomas. – Odwród się. Kiedy to robię, widzę wystawę starej broni. Nie została oczyszczona ani wypolerowana, pokrywają ją sucha krew i kawałki ciała. Połowę długiej, ostro zakooczonej maczugi wykaocza kawał skóry i zwisających z niej włosów. To kiedyś była ludzka głowa. Bzyczenie niewidzialnych much drażni Thomasa, który macha rękami, chociaż nic wokół niego nie lara. Rozglądam się, reszta wystawy utrzymana jest w podobnym stanie. Kolejne szafki wypełniają pamiątki po wojnie, schlapane i upadkane krwią. Spod jednej ze zbroi wystaje kawałek różowego jelita. Moja ręka wędruje go kieszeni, do athame, i czuję na plecach dłoo Jestine. 96

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia – Nie waż się go wyciągad – mówi. – Co tu się dzieje? – pytam. – Kiedy weszliśmy, tego tu nie było. – Tak się tego używało? – pyta Thomas. – To się działo naprawdę? Jestine patrzy na krwawą wystawę i wzrusza ramionami. – Nie wiem. Możliwe. Ale może nie. Może to tylko pokazówka, bezskuteczny gniew dziesiątek umarlaków biegnących po tym pokoju jak rzeka. Jest ich tyle, że nie sposób wyróżnid pojedynczy głos. Już nie wiedzą, kim są. Po prostu podkreślają swoją obecnośd. – Pamiętasz to ze swojej ostatniej wycieczki, Cas? – pyta Thomas. Kręcę głową. – Myślałam, że od razu cię tu ciągnęło – mówi Jestine. – Ale może cię nie zauważyły. Większośd ludzi ich nie widzi, ale kiedy ostatnio tu byłam, jakaś mała dziewczyna zaczęła płakad tuż przy wejściu. Nie potrafili jej uspokoid. Nie mówiła, co się stało, ale ja wiedziałam. Chodziła po tym pokoju z rodzicami i płakała, a oni próbowali namówid ją, żeby popatrzyła na rycerza bez głowy, jakby to miało poprawid jej humor. Thomas przełyka ślinę. – Przykra sprawa. – Kiedy widziałaś je po raz pierwszy? – pytam. – Rodzice przyprowadzili mnie tutaj, kiedy miałam osiem lat. – Płakałaś? – Nie – odpowiada i unosi podbródek. – Ale później zrozumiałam. – Wskazuje głową drzwi. – Chcecie poznad królową?

Królowa jest w kaplicy. Siedzi cicho w pierwszym rzędzie po lewej. Ciemnobrązowe włosy opadają jej na plecy. Trzyma się prosto, ubrana w gorset. Chod stoimy z tyłu, dobre dziewięd metrów od niej, wiemy, że nie żyje. Gdy wchodzimy, z kaplicy wychodzi jakaś wycieczka, młoda para robi sobie zdjęcie na tle brudnego szkła. Teraz jesteśmy sami. – Nie wiem, co to za królowa – mówi Jestine. – Większośd mówi, że to duch Anny Boleyn, drugiej żony Henryka Ósmego. Ale może to lady Jane Grey. Nie odzywa się. I nie przypomina żadnego z portretów. To dziwne. Mam przed sobą martwą kobietę, jakich wiele widywałem. Ale ta jest królową, i to sławną. Jeśli można byd pod wrażeniem trupa, to właśnie w takim stanie się znalazłem. Jestine przechodzi na tył kaplicy, w okolice drzwi. – Odpowiada? – pytam. Mało prawdopodobne. Nie jest prawdziwa ciałem; wtedy wszyscy by ją widzieli, a pstrykająca fotki parka nie miała pojęcia o jej istnieniu. Zastanawiam się, czy pokaże się na wywołanych zdjęciach i stanie się źródłem niezłej historii opowiadanej przyjaciołom i sąsiadom. 97

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia – Nie mnie – szeptem odpowiada Jestine, a królowa odwraca się powoli ku mnie. Ruch jest władczy albo ostrożny. Albo taki i taki. Stara się utrzymad odciętą głowę na karku. Poniżej rany widzę tylko krew, ale jest coś jeszcze. Słyszę szelest jej sukni o ławkę. Już nie jest zwykłym widziadłem. Nie widziałam portretów, o których mówiła Jestine, więc nie mogę mówid o podobieostwie. Niemniej patrząca na mnie kobieta wygląda jak dziewczynka. Jest drobna, blada, z wąskimi wargami. Tylko czy ma piękne, ciemne i przejrzyste. Jest w niej władczośd, ale też nieco zaskoczenia. Tak wyglądałaby każda królowa, gdyby pokazano jej dziecko z włosami opadającymi na oczy, w wymiętych ubraniach. – Mam się pokłonid czy co? – pytam kątem warg. – Masz się pospieszyd – odpowiada Jestine, zerkając za drzwi. – Następna grupa wejdzie tu za dwie minuty. Thomas i ja wymieniamy spojrzenia. – Pospieszyd się, żeby co? – pytam. – Odesład ją – szepcze Jestine i unosi brwi. – Użyj athame. – Zabijała ludzi? – pyta Thomas. – Zrobiła komuś krzywdę? Wątpię. Wątpię, by kiedykolwiek kogoś chodby przestraszyła. Nie wyobrażam sobie, by ta kiedyś–królowa stanowiła jakiekolwiek zagrożenie. Jest poważna i dziwnie spokojna. Ciężko to wyjaśnid, ale chyba uznała ten pomysł za bezczelny i niewłaściwy. Na myśl o wbiciu w nią athame, czy "odesłaniu" jej, jak ujęła to Jestine, rumienię się. – Wynośmy się stąd – mruczę i idę ku drzwiom. Kątem oka widzę, że Thomas wykonuje niezdarny głęboki ukłon i idzie za mną. Jeszcze raz się oglądam. Królowa już na nas nie patrzy. Zajmuje swój kościół, nie zwracając uwagi na żywych i balansując odciętą głową na szyi. – Coś mi umknęło? – pyta Jestine, kiedy znajdujemy się na powietrzu. Szybko prowadzę ich do wyjścia. Gideon na pewno już się obudził, a ja mam dośd tego miejsca. – Hej – mówi i łapie mnie za rękę. – Obraziłam cię? Zrobiłam coś nie tak? – Nie – odpowiadam. Głęboki wdech i wydech. Jest zuchwała i władcza. Próbuję pamiętad, że niedawno mnie za to przeprosiła; za to, że bez namysłu odwołuje się do przemocy. – Po prostu… nie "odsyłam" duchów, które nie są zagrożeniem dla żyjących ludzi. Patrzy na mnie z bardzo zaskoczoną miną. – Ale to nie jest twój cel. – Słucham? – Jesteś narzędziem. Trzymasz tę broo. Liczy się wola noża, nie twoja. Athame nie robi wyjątków. Zatrzymujemy się przed schodami do bramy wyjściowej, twarzą do siebie. Powiedziała to z przekonaniem. Z wiarą. Pewnie wpajano jej tę zasadę, odkąd pamięta. Patrzy na mnie, prosto w moje oczy, z wyzwaniem. Muszę jej to powiedzied, chodby nie zmieniła zdania. 98

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia – Trzymam tę broo, jak mówisz. W ostrzu jest moja krew. Więc skoro jest w mojej ręce, może robid wyjątki. – Chwileczkę – mówi Thomas. – Ona jest członkinią… – Zakonu Bla Bla Bla. Tak, tak myślę. Jestine unosi podbródek. Nie zrobiła nic, by zakryd sioca na szczęce. Żadnego makijażu, nic. Ale nie nosi go jak odznaki. – Oczywiście że tak – odpowiada z uśmiechem. – Jak ci się wydaje, kto wysłał tamto zdjęcie? Thomas lekko otwiera usta. – Nie bałaś się, że wujek się na ciebie wkurzy? – pytam. Jestine wzrusza ramionami. Robi to chyba częściej niż ja. – Zakon uznał, że czas, żebyś się dowiedział – mówi. – Ale nie denerwuj się na Gideona. Od dziesięcioleci nie jest aktywnym członkiem. Musiał odejśd z moim tatą. – Skoro nie jest członkiem Zakonu, to co zrobimy? – zapytał Thomas. – Och, o to się nie martwcie – odpowiada Jestine. – Czekaliśmy na was.

Gideon długo patrzy na naszą trójkę. Kiedy wreszcie koncentruje wzrok, patrzy na Jestine. – Co im powiedziałaś? – pyta. – Nic, czego by już nie wiedzieli – odpowiada. Czuję, że Thomas na mnie patrzy, ale nie odwzajemniam spojrzenia. To dołożyłoby hitchcockowego klimatu, który wyczuwam od chwili opuszczenia Tower of London. Czuję, że to nie nasza bajka. Najwyraźniej wszyscy wiedzą więcej niż ja, a bycie na koocu łaocucha informacyjnego zaczyna mnie wkurzad. Gideon nabiera powietrza. – To punkt zwrotny, Tezeuszu – mówi i patrzy na swoje biurko. Jak zwykle ma rację. Czuję to. Czułem to, odkąd tu przyjechałem. Oto ostatnia chwila, ostatnia sekunda, w której mogę zawrócid, możemy wrócid do Thunder Bay i nic się nie zmieni. Zostaniemy tacy, jacy jesteśmy, a Anna zostanie, gdzie jest. Zerkam na Jestine. Ma spuszczony wzrok i dziwną, przemądrzałą minę. Jakby wiedziała, że minęliśmy ten punkt kilka wieków temu. – Po prostu powiedz – mówię. – Czym dokładnie jest Zakon… Czarnego Sztyletu? – Jestine marszczy nos, słysząc angielską nazwę, ale nie mam nastroju do gimnastykowania języka i plucia galijskim. – To potomkowie tych, którzy stworzyli nóż – odpowiada Gideon. – Jak ja – mówię. 99

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia – Nie – odzywa się Jestine. – Ty jesteś potomkiem wojownika, który się z nim połączył. – To potomkowie tych, którzy posiadali moc. Magów. Kiedyś nazywano ich druidami albo widzącymi. Teraz nie mają imienia. – A ty byłeś jednym z nich – mówię, ale on kręci głową. – Nie do kooca. Przygarnęli mnie, kiedy zaprzyjaźniłem się z twoim ojcem. Oczywiście moja rodzina się z nimi łączy. Jak większośd starych rodów; przez setki lat krew się rozcieoczyła i zmieszała z innymi. – Kręci głową i odpływa. Mówi to tak, jakby przedstawiał banał, do którego dochodziłem przez siedemnaście lat. Mam wrażenie, że ktoś zasłonił mi oczy i obrócił kilka razy, a potem zdjął przepaskę i wypchnął mnie na światło dzienne. Nigdy nie sądziłem, że byłem outsiderem tego starodawnego klubu. Myślałam, że nim byłem. Ja. Moja krew. Mój nóż. Koniec kropka. – A te athame na zdjęciu, Gideonie? To atrapy? Czy są inni ludzie, który robią to, co ja? Gideon wyciąga rękę. – Mogę, Tezeuszu? Tylko na chwilę. Thomas kręci głową, ale wszystko gra. Zawsze wiedziałem, że Gideon ma sekrety. Na pewno ma jeszcze niejeden. Co nie znaczy, że mu nie ufam. Sięgam do kieszeni, palcami wyłuskuję athame z pokrowca i obracam delikatnie, by położyd rękojeśd na dłoni Gideona. Przyjmuje go ponuro i odwraca ku szafce z ciemnego dębu. Szuflady otwierają się i zamykają. Wykonuje oszczędne ruchy, ale i tak widzę błyski stali. Kiedy odwraca się ku mnie, trzyma tacę, a na niej leżą cztery identyczne noże. Wierne repliki mojego athame. – Tradycyjne athame Zakonu – mówi Gideon. – Nie kupisz takich za dziesięd centów, ale… nie. Nie są takie jak twój. Nie ma takich. – Wyciąga rękę do Jestine i zgina palce, by podeszła. Kiedy się zbliża, na jej twarzy maluje się takie uwielbienie, że niemal parskam śmiechem. A jednocześnie czuję wstyd. Patrzy z takim… szacunkiem. Nie wiem, czy kiedykolwiek patrzyłem na athame w ten sposób. Gideon kładzie tacę na biurku i przekłada noże, mieszając je jak wydwiczony karciarz. Kiedy Jestine staje przed tacą, on prostuje się i rozkazuje jej wybrad prawdziwy nóż. Mój athame nigdy nie został uszkodzony, nie ma na nim śladów czy rys, które odróżniałyby go od innych, ale wiem od razu. To trzeci od lewej. Jestem tego pewien, jakby do mnie machał. Jestine nie ma pojęcia, ale jej zielone oczy błyszczą wobec wyzwania. Po kilku głębokich wdechach wyciąga rękę nad tacę i przesuwa ją tam i z powrotem. Puls mi przyspiesza, kiedy zatrzymuje się nad niewłaściwym. Nie chcę, żeby wybrała odpowiedni. To chamskie, ale nie chcę. Zamyka oczy. Gideon wstrzymuje oddech. Po trzydziestu sekundach napięcia, dziewczyna otwiera oczy i uśmiecha się, po czym wybiera mój nóż. – Dobra robota – mówi Gideon, ale nie wydaje się zadowolony. Jestine kiwa głową i oddaje mi nóż. Wsuwam go do pokrowca, próbując nie wyglądad jak dziecko z zepsutą zabawką. 100

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia – Bardzo ładnie – mówię – ale co to ma do rzeczy? Zakon wie, jak przejśd na drugą stronę, czy nie? – Oczywiście że wie – odpowiada Jestine. Twarz ma zarumienioną od sztuczki, jakiej użyła. – Robili to już wcześniej. Zrobią to dla ciebie, jeśli zapłacisz. – Ile? – pytam wspólnie z Thomasem, ale tamta dwójka ignoruje pytanie, jakby nie padło. – Skontaktuję się z nimi – mówi Gideon, a kiedy Jestine na niego patrzy, powtarza to pewniej. Nie patrzy na mnie, tylko skupia się na nożach i wyciera je miękką szmatką, jakby musiały zostad wyczyszczone przed odłożeniem do szuflad. – Odpocznij trochę, Tezeuszu – mówi, sugerując, że będzie mi to potrzebne. W pokoju gościnnym na górze ja i Thomas siadamy na swoich łóżkach. Dziwnie się z tym czuje. Nie winię go. Nie zaszedłem tak daleko po nic. Ona wciąż na mnie czeka. Wciąż słyszę jej głos i jej krzyki. – Jak myślisz, co zrobi Zakon? – pyta. – Pomoże nam otworzyd drzwi do Piekła, jeśli będziemy mied szczęście – odpowiadam. Szczęście. Ha ha. Ironia. – Mówiła, że będziemy musieli płacid. Jest tego pewna? Masz jakiś pomysł, o co może chodzid? – Nie. Ale zawsze trzeba zapłacid; wiesz, jak jest. Czy wy, czarownice, nie o tym ciągle mówicie? Branie i dawanie, równowaga, trzy kurczaki na funt masła? – Nigdy nie mówiłem o smażeniu kurczaków na maśle – mówi, ale słyszę, że się uśmiecha. Może jutro odeślę go do domu. Zanim coś mu się stanie, albo wplącze się w coś, co jest chyba tylko moim interesem. – Cas? – Co? – Chyba nie powinieneś ufad Jestine. – Czemu nie? – pytam. – Bo – odpowiada cicho – kiedy wybierała athame, myślała o tym, jak bardzo go chciała. Jak bardzo chciałaby go mied. Mrugam. Że co? mam ochotę wykrzyknąd. Tego nie da się zrobid. Marzenia. Athame jest mój i na zawsze pozostanie. – Thomas? – No? – Znalazłbyś mój athame na tej tacy? – Nigdy – odpowiada. – Ani za milion lat.

101

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia

ROZDZIAŁ OSIEMNASTY Anna i ja siedzimy przy okrągłym drewnianym stole i patrzymy na pole wysokiej, zielonej trawy nietkniętej ostrzem kosiarki. Białe i żółte kwiaty polne oraz chwasty falują na wietrze, którego nie czuję. Jesteśmy na ganku, byd może przed jej wiktoriaoską posiadłością. – Kocham słooce – mówi i faktycznie, piękne, jasne i ostre promienie bieli padają na trawę, zmieniają ją w srebrne ostrza. Ale nie ma upału. Moje ciało nic nie czuje, nie zdaje sobie sprawy z krzesła czy ławki, na której muszę siedzied, a gdybym chciał zerknąd poza jej twarz, zobaczyłbym pustkę. Za nami nie ma domu. Jest tylko wrażenie domu, w mojej głowie. To wszystko jest w mojej głowie. – Tak rzadko to widzę – mówi i wreszcie ją widzę. Moja perspektywa się zmienia, jej twarz jest w cieniu. Ciemne włosy, poza kilkoma pasmami przy szyi, które wirują na wietrze, leżą nieruchomo na jej ramionach. Wyciągam rękę przez stół, przekonany, że okaże się za krótka, albo ten przeklęty stół okaże się tworem z innego wymiaru, ale moja dłoo dotyka jej ramienia, jej ciemne włosy są chłodne. Ulga, którą czuję, jest niesamowita. Jest bezpieczna. Cała i zdrowa. Na policzkach ma słooce. – Anno. – Patrz – mówi i uśmiecha się. Na obrzeżach polany widzę drzewa. Pomiędzy gałęziami jest jeleo. Jego ciemny zarys pojawia się i znika, kojarzy mi się z ołówkiem wymazywanym z rysunku. Znika, a obok mnie jest Anna. Zbyt blisko, by byd po drugiej stronie stołu. Czuję ją u swojego boku. – Tak mieliśmy skooczyd? – pytam. – Tak skooczyliśmy – odpowiada. Patrzę w dół, na nasze dłonie, i odganiam zbliżającego się robaka. Ląduje na grzbiecie, przebiera odnóżami. Otaczam ją ramionami. Całuję jej bark, krzywiznę szyi. Leżący na podłodze chrząszcz zmienił się w drżącą, pustą skorupę. Obok leży sześd niepołączonych odnóży. Jej skóra chłodzi mój policzek. Chcę tak trwad na zawsze. – Na zawsze – szepcze Anna. – Ale za jaką cenę? – Co? – Ile będą chcieli – mówi. – Oni? – pytam i zmieniam sposób jej trzymania. Jej skóra jest twarda, stawy luźne i bezwładne. Gdy uderza o ziemię, widzę, że była tylko drewnianą marionetką w sukience z szarego papieru. Twarz ma nierzeźbioną i pustą, poza jednym słowem, wypalonym głęboko i oczernionym. ZAKON.

Budzę się, większośd ciała mając poza łóżkiem, a Thomas trzyma dłoo na moim ramieniu.

102

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia – W porządku, chłopie? – Koszmar – mruczę. – Trochę dziwny. – Dziwny? – Thomas łapie krawędź mojej kołdry. – Nie wiedziałem, że można się tak spocid. Przyniosę ci szklankę wody. Siadam i włączam lampkę. – Nie, już mi lepiej. – Wcale nie, a z jego miny wnioskuję, że wie. Mam wrażenie, że się porzygam, albo zacznę krzyczed, albo jedno i drugie. – Anna? – Jak zawsze ostatnio. – Thomas nic nie mówi, a ja patrzę na podłogę. To był tylko sen. Koszmar, jakich doświadczam całe życie. To nic nie znaczy. Nie może. Anna nic nie wie o Zakonie; nie wie o niczym. Widzi i czuje tylko ból. Myśląc o niej, zamkniętej z ruinami maga Obeah, mam ochotę w coś walnąd, aż w dłoni nie zostaną mi żadne całe kości. Przecierpiała wiele lat z powodu klątwy i jakoś została sobą, ale to ją zniszczy. A jeśli nie będzie wiedziała, kim jestem i kim ona jest, kiedy do niej przyjdę? Jeśli nie będzie człowiekiem? Za jaką cenę? Handel? Zgodzę się. Zrobiłbym wszy… – Ej – nagle mówi Thomas. – To się nie stanie. Wyciągniemy ją. Słowo. – Wyciąga ręce i dosłownie mną potrząsa. – Nie myśl o tym. – Uśmiecha się jakoś. – I nie myśl tak głośno. Zaczyna mnie boled głowa. Patrzę na niego. Lewą częśd włosów ma gładką. Prawa sterczy we wszystkie strony. Wygląda jak postad z horroru. Ale mówi absolutnie poważnie, kiedy obiecuje, że sobie poradzimy. Boi się, prawie sika w gacie. Ale Thomas zawsze się boi. Tyle że ten rodzaj strachu nie sięga głęboko. Nie powstrzymuje go przed tym, co musi zrobid. Nie oznacza, że nie jest odważny. – Tylko ty mnie cały czas wspierałeś – mówię. – Dlaczego? Wzrusza ramionami. – Nie mogę mówid w imieniu innych, ale… to twoja Anna. – Znów wzrusza ramionami. – Troszczysz się o nią, prawda? Jest dla ciebie ważna. – Przeciąga ręką po twarzy i dociera do sterczących włosów. – Gdyby… gdyby to była Carmel, chciałbym zrobid to samo. I wierzyłbym, że mi pomożesz. – Przykro mi z jej powodu – mówię, ale on niejako macha ręką. – Nie spodziewałem się tego. A chyba powinienem. Powinienem wiedzied, że ona nie… – Urywa i uśmiecha się smutno. Mógłbym powiedzied, że to nie ma związku z nim. Mógłbym powiedzied, że Carmel go kocha. Ale to nic by nie ułatwiło, a on mógłby nie uwierzyd. – Właśnie dlatego ci pomagam – mówi i prostuje się. – A co? Myślałeś, że to tylko przez ciebie? Że tak się do ciebie przywiązałem?

103

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia Śmieję się. Ślady koszmaru znikają z mojej krwi. Ale drewniana twarz i wypalone na niej litery na długo zostaną w mojej pamięci.

Myślę, że Jestine zajmuje się tu tylko śniadaniami. Zapach smażonych jajek rozchodzi się na całym parterze, a kiedy wchodzę do kuchni, widzę na stole cały bufet: miskę owsianki, jajka na dwa sposoby (jajecznicę i na miękko), kiełbasę i bekon, kosz owoców, mały stosik tostów i cały gideonowy zapas galaretek (w tym warzywne, które nazywają Marmite. Ohyda). – Prowadzisz z Gideonem motel? – pytam, a ona uśmiecha się krzywo. – Nie wpuściły tu nikogo obcego. Nie, po prostu lubię gotowad i lubię go karmid. Nie siadaj jeszcze – mówi i wymierza szpatułkę w moją klatkę piersiową. – Jest w gabinecie i szykuje się do drogi. Powinieneś życzyd mu szczęścia. – Dlaczego? Coś mu grozi? Jej oczy nic mi nie mówią, a jej twarz nawet nie drgnie. Coś mi mówi, że nie powinienem jej lubid. Ale lubię. – Okej – mówię do chwili. W gabinecie panuje cisza, ale kiedy otwieram drzwi, widzę, że tam jest, siedzi za biurkiem, otwiera szufladę i przegląda jej zawartośd. Zerka na mnie przelotnie, ale nie przerywa spokojnych, pełnych koncentracji ruchów jego dłoni. – Ty wyjeżdżasz jutro – mówi Gideon. – Ja dzisiaj. – Dokąd? – Do Zakonu oczywiście – odpowiada sucho. Tyle wiedziałem. Chodziło mi dokąd na mapie. Ale on pewnie też to wiedział. Gideon otwiera kolejną szufladę i wyjmuje fałszywe athame z pudełka obitego czerwonym aksamitem. Każdy nóż wsuwa do innego skórzanego pokrowca, a potem do jedwabnego woreczka, który ostatecznie zostaje zawiązany i włożony do otwartej walizki. Nie zauważyłem jej wcześniej. Leży na krześle. Dziwna ulga rozplata mięśnie, które napinałem od tygodni. Od miesięcy. Dobrze, że mam szanse, dostrzegam słabe światełko w długim tunelu. – Jestine przygotowała śniadanie – mówię. – Masz czas, żeby zjeśd przed wyjazdem? – Niezbyt. – Ręce mu drżą, kiedy kładzie poskładane koszule na wierzchu walizy. – Cóż… – Nie wiem, co powiedzied. To drżenie mnie denerwuje. Wskazuje jego wiek, a sposób jego pochylenia nad krzesłem nie pomaga; wygląda na przygarbionego. – Obiecałem twojemu ojcu – szepcze. – Ale ty byś naciskał. Nie poddajesz się. Masz to po nim. Po obojgu rodziców, tak po prawdzie. Zaczynam się uśmiechad, ale to chyba nie miał byd komplement. 104

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia – Dlaczego nie jedziemy wspólnie? – pytam, a on patrzy na mnie spod brwi. Ty to zacząłeś, mówi jego spojrzenie. Więc się nie zawaham, nie będę marudził. Nie pokażę mu, że boję się tego, w co miałem wejśd. – Jak się tam dostaniemy? To daleko? – Pytania brzmią głupio, kiedy zostają wypowiedziane. Jakbym oczekiwał, że wsiądziemy do metra, przejedziemy cztery stacje i staniemy na progu starodawnego zakonu druidów. Ale może tak właśnie jest. Mamy dwudziesty pierwszy wiek. Sama podróż do grupy starców w brązowych szatach jest dziwna. – Jestine cię zaprowadzi – odpowiada Gideon. – Zna drogę. W mojej głowie pojawiają się pytania odnośnie dnu. Wyobrażam sobie Zakon. Wyobrażam sobie Annę, sięgania po nią przez bramę pomiędzy wymiarami. A pomiędzy tym drewnianą twarz kukły z wypalonymi, czarnymi literami bijącymi po oczach. – Tezeuszu. Podnoszę głowę. Gideon stoi prosto, walizka jest zamknięta. – Z własnej woli bym tego nie zrobił – mówi. – Kiedy tu przyjechałeś, związałeś mi ręce. – To test, prawda? – pytam, a Gideon opuszcza wzrok. – Jak trudny? Co czeka nas, kiedy by będziesz jechał limuzyną albo innym Rollsem i rozkazywał szoferowi? Nawet nie udaje, że się zastanawia. Sięga po zegarek kieszonkowy. – Nie martwisz się o Jestine? Gideon podnosi walizę. – Jestine – prycha. – Potrafi o siebie zadbad. – Nie jest twoją siostrzenicą, prawda? – mówię cicho. Zatrzymuje się przed otwarciem drzwi. – Więc kim jest? Tak naprawdę? – Jeszcze się nie domyśliłeś? – pyta. – Wytrenowałem ją, by cię zastąpid.

– Ta kiełbasa jest niesamowita – mówi Thomas z pełnymi ustami. – Banger – poprawia Jestine. – Nazywamy je bangerami. – Po jakie licho tak je nazywad? – pyta Thomas z niesmakiem, chod pałaszuje resztę. – Nie wiem – śmieje się Jestine. – Tak po prostu. Nie słucham ich, tylko mechanicznie wkładam jedzenie do ust i próbuję nie patrzyd na Jestine. Uśmiecha się, często śmieje, przekonała do siebie podejrzliwego Thomasa – to wszystko kłóci się ze słowami Gideona. No, jest… miła. Niczego nie zataiła, nie okłamała nas. Zachowywała się tak, jakbyśmy nie byli warci kłamstwa. I wydawała się przejęta losem Gideona, chod bez wątpienia była wierna Zakonowi. – Najadłem się – oznajmia Thomas. – Idę pod prysznic. – Odsuwa się od stołu i waha z przerażoną miną. – Ale najpierw pomogę ci posprzątad. 105

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia Jestine śmieje się. – Idź – mówi i uderza w jego dłoo, która sięga po talerz. – Cas i ja pozmywamy. – Kiedy stwierdza, że mówiła poważnie, Thomas wzrusza ramionami i idzie na górę. – Nie wydaje się tym specjalnie przejęty – Zauważa Jestine, zbierając talerze i niosąc je do zlewu. Ma rację. Nie przejmuje się. – Zawsze jest taki… beztroski? Długo jest z tobą? Beztroski? Nie nazwałbym Thomasa beztroskim. – Już chwilę – odpowiadam. – Może się przyzwyczaił. – A ty się przyzwyczaiłeś? Wzdycham i wstaję, żeby odnieśd dżem i galaretki do lodówki. – Nie. Do tego nie można się przyzwyczaid. – Jak to jest? Zawsze się boisz? – Stoi do mnie tyłem, gdy zadaje pytanie. Moja zastępczyni wyciąga ze mnie informacje. Jakbym miał ją pokierowad, wyszkolid, nim miną moje dwa tygodnie. Wyczekująco patrzy na mnie przez ramię. Nabieram tchu. – Nie. To nie jest strach. To coś motywującego. Jak sprzątanie na miejscu zbrodni. Tylko ciekawsze. Chichocze. Związała włosy, żeby nie wylądowały w zlewie, i teraz tworzą długą, czerwono–złotą linę wzdłuż jej kręgosłupa. Przypomina mi się, jak wyglądała, kiedy na nas napadła. Może będę musiał się nią zająd. – Z czego się śmiejesz? – pyta. – Z niczego – odpowiadam. – Nie słyszałaś nic o duchach? Zakon na pewno cię dużo nauczył. – Chyba widziałam już swoje. Gdyby się pojawiły, dam sobie z nimi radę. – Wyławia filiżankę i odkłada na suszarkę. – Ale nie tak jak ty. – Wkłada ręce do spienionej wody i krzyczy. – Co? – Rozcięłam sobie palec – mruczy i unosi rękę. Pomiędzy drugą i trzecią kostką ma rozcięcie, z którego cieknie jasnoczerwona krew. Miesza się z wodą i spływa w dół dłoni. – Maselniczka musiała byd wyszczerbiona. Ale jest tak źle, przez wodę wygląda gorzej. Wiem, ale i tak biorę ścierkę, owijam wokół jej palca i dociskam. Przez cienki materiał czuję jej puls, rana pulsuje. – Gdzie są lepce? – Nie jest tak źle – mówi. – Na chwilę przestanie. Ale powinieneś dokooczyd zmywanie. – Szczerzy zęby. – Nie chcę, żeby mnie piekło. – Jasne – mówię i odwzajemniam uśmiech. Opuszcza głowę, żeby podmuchad na rozcięcie, i czuję jej perfumy. Wciąż niejako trzymam ją za rękę.

106

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia Dzwonek rozlega się ostro i niespodziewanie; odskakuję, prawie biorąc ze sobą ścierkę. Nie wiem dlaczego, ale przez chwilę jestem pewien, że to Anna, że zaraz tak mocno uderzy w drzwi dłoomi o czarnych żyłach, iż je wywarzy, i złapie mnie w niedwuznacznej sytuacji. Ale my tylko myjemy naczynia. Spodnie mam dobrze zapięte. Jestine idzie otworzyd, a ja wkładam rękę do wody z płynem i ostrożnie szukam nadtłuczonej maselniczki. Nie obchodzi mnie, kto stoi za drzwiami. Ważne, że to nie Anna, a chodby nawet, to jestem niewinny, grzecznie szoruję patelnię po jajecznicy. Słyszę donośny głos Jestine, której odpowiada kolejny kobiecy głos. Na karku stają mi włoski, o których istnieniu nie wiedziałem. Cofam się, by wyjrzed na korytarz, i dostrzegam Carmel przechodzącą przez drzwi wejściowe.

107

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia

ROZDZIAŁ DZIEWIĘTNASTY – Tak po prostu zaciągnąłeś go na drugi koniec świata? – mówi Carmel, niecierpliwie tupiąc nogą. – Gdzie nie ma znajomych ani nic? Wciągasz go w licho wie co? – Zwęża oczy. – Mówiłeś, że się nim zaopiekujesz. – Tak właściwie, Carmel, powiedziałem… – Och, nie obchodzi mnie, co powiedziałeś! – Jak nas w ogóle znalazłaś? – pytam, kiedy wreszcie bierze wdech. Wpadła do domu jak burza w sięgających kolan butach i wszystko gwałtownie zatrzymała. Słyszę, że na górze przestaje się lad woda. Mam nadzieję, że Thomas się nie potknie i nie rozbije sobie głowy, lecąc na dół. I że nie zapomni o ręczniku. – Morfran mi powiedział – odpowiada Carmel. – Twoja matka mi powiedziała. – W jej głosie czuję żar, który nie wzmacnia się ani nie słabnie. Jej spojrzenie skupia się na moich rękach, podwiniętych rękawach i śliskich śladach wody z płynem, które zostawiam na ziemi. To musi wyglądad normalnie i niewinnie. Nie przypomina okropnego niebezpieczeostwa, którego oczekiwała. Wycieram ręce w boki dżinsów. Jestine pojawia się z tyłu. Stara się nie obracad do Carmel plecami, bo jej nie zna. W jej ruchach jest napięcie, jakby była gotowa do skoku. Ktokolwiek ją szkolił, dobrze się spisał. Porusza się jak ja, tyle że dwa razy ostrożniej. Zwracam jej uwagę i kręcę głową. Carmel nie zasłużyła na powitanie, które spotkało nas: spotkanie z klątwami Jestine i wyssanie powietrza z płuc. – Mówiła, że cię zna – mówi. – Chyba mówiła prawdę. – Jasne że tak – odpowiada Carmel i szybko zerka na stojącą obok mnie Jestine. Wyciąga rękę. – Jestem Carmel Jones. Przyjaciółka Thomasa i Casa. – Kiedy ściskają sobie dłonie, węzeł w moim brzuchu się rozplątuje. Jestine jest tylko ostrożna, a gniew Carmel jest skierowany na mnie. To dziwne, ale coś mi mówi, że będą do siebie pasowad jak wąż do mangusty. – Zabrad ci rzeczy? – pyta Jestine, wskazując wielką walizę Carmel: białą, markową, z ukrytymi suwakami. – Jasne – mówi Carmel i podaje jej ją. – Dzięki. Patrzymy na siebie w napięciu, aż Jestine idzie na górę i odchodzi poza zasięg słuchu. Ciężko zachowad poważną minę. Camrl ma wykrzywioną wściekłością twarz, ale naprawdę chce mnie uściskad, widzę to. Ale zamiast tego szturcha mnie tak mocno, że zataczam się i muszę oprzed się na kanapie. – Dlaczego nie powiedziałeś, że tu jedziecie? – pyta. – Miałem wrażenie, że nie chciałaś wiedzied.

108

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia Marszczy twarz. – Nie chciałam wiedzied. – Więc co tu robisz? Obydwoje podnosimy głowy. Thomas stoi na schodach. Bardzo cicho zszedł na dół. Oczekiwałem głośnego tupania. Spodziewałem się, że przybiegnie do nas z szamponem we włosach, nagi jak święty turecki. Obserwuję minę Carmel, kiedy na niego patrzy. Jest tak szczęśliwa, jak to możliwe na widok kogoś, kogo obecnośd nie powinna cieszyd. – Możemy pogadad? – pyta. Puls na jej szyi przyspiesza, zaciska usta, ale obydwoje znamy Thomasa. Nie pozwoliłby, żeby przeleciała ocean i odeszła z kwitkiem. – Na zewnątrz – mówi i mija nas, idąc ku drzwiom. Carmel za nim, a ja wyciągam szyję i obserwuję ich marsz przez okna. Idą za dom. – Ciężka sytuacja – mówi Jestine prosto do mojego ucha. Podskakuję. W tym miejscu łatwo się do kogoś podkraśd. – Będzie z nami? – Tak myślę. Mam nadzieję. – Więc mam nadzieję, że sobie to wyjaśnią. Nie potrzeba nam dramatów, strachów i głupich decyzji. – Splata ramiona i idzie do kuchni, by dokooczyd mycie po śniadaniu. Powinienem zapytad dlaczego, z czym będziemy się mierzyd, ale Thomas i Carmel zniknęli mi z oczu. Jej obecnośd tutaj wywołuje u mnie zawroty głowy. Jest jak nierealny, niespodziewany fragment Thunder Bay wklejony na obrazek. Po tym, co powiedziała w moim pokoju, myślałem, że nie wróci. Podjęła decyzję, wybrała życie, którego Thomas i ja nie będziemy mied. Lepsze dla niej. Ale kiedy idę za Jestine do kuchni, w piersi mam wielką gulę ulgi i wdzięczności, że coś, od czego ja nie mogę odejśd, nie puszcza i jej. Zerkając przez okna, widzę ich przez to zachodnie, wychodzące na tylny ogród, jeśli wychylę się dośd daleko. Sytuacja wygląda na napiętą; utrzymują kontakt wzrokowy, mają otwarte ręce. Ale cholera. Nie umiem czytad z ruchu ust. – Zachowujesz się na starucha – żartuje Jestine. – Oderwij wścibskiego nochala od okna i pomóż mi z naczyniami. – Wkłada gąbkę w moje ręce. – Ty myjesz, ja wycieram. Przez minutę pracujemy w milczeniu, a ona coraz szerzej się uśmiecha. Pewnie myśli, że próbuję usłyszed, o czym mówią. – Ruszymy rankiem – mówi Jestine. – Czeka nas długa jazda pociągiem i jeszcze dłuższy spacer. Podróż zajmie ze dwa dni. – Dokąd dokładnie? Wyciąga rękę po talerz. – Nie ma żadnego dokładnie. Zakon to nie kropka na mapie. Znajduje się gdzieś na szkockich wyżynach. Na zachodnie, na północ od Loch Etive. 109

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia – Czyli byłaś tam wcześniej? – Jej milczenie biorę za potwierdzenie. – Więc oświed mnie. Co tam jest? – Nie wiem. Dużo świerków, może kilka dzięciołów. Więc teraz robi uniki? W ramionach czuję narastającą irytację, zaczynającą się w gorącej wodzie i kooczącą w zaciśniętych zębach. – Nienawidzę mycia naczyo – mówię. – I nie podoba mi się włóczenie po Szkocji z kimś, kogo ledwie znam. Będą mnie testowad. Mogłabyś chociaż powiedzied jak. Na jej twarzy maluje się mieszanka zdziwienia i podziwu. – Daj spokój – mówię. – To nie było trudne. Niby dlaczego nie pojechaliśmy z Gideonem? Więc co? Nie możesz mi powiedzied? – Chciałbyś, co nie – odpowiada i rzuca ścierkę na ladę. – Jesteś strasznie nieskomplikowany. – Nachyla się bliżej i krzywi. – Wyzwania cię podniecają. Ale jesteś też pewny, że zaliczysz. – Skoocz z tymi pierdołami, Jestine. – To nie są pierdoły, Tezeuszu Cassio. Nie mogę ci powiedzied, bo nie wiem. – Odwraca się. – Nie tylko ty będziesz sprawdzany. Ty i ja jesteśmy podobni. Wiedziałam, że będziemy. Tylko nie wiedziałam, jak bardzo.

Thomas i Carmel wracają do środka po godzinie i znajdują mnie na kanapie w salonie Gideona, przeskakującego pomiędzy BBC1 i BBC2. Wchodzą i siadają, Carmel obok mnie, Thomas na krześle. Wyglądają na niepewnie, niewygodnie pogodzonych, jakby warunki ugody im nie odpowiadały. Carmel wygląda na bardzo zmęczoną, ale może to kwestia lotu. – No? – pytam. – Znów jesteśmy jedną wielką rodziną? – Patrzą na mnie kwaśno. Nie poszło tak, jak tego chciałem. – Chyba jestem na okresie próbnym – odpowiada Carmel. Zerkam na Thomasa. Wydaje się szczęśliwy, ale czujny. Tak może byd. Jego zaufanie zostało zachwiane. W mojej głowie wirują najdziwniejsze teksty. Chcę skrzyżowad ramiona i powiedzied coś w stylu: „Nie wracaj, jeśli nie masz zamiaru zostad!” i „Jeśli myślisz, że nic się nie zmieniło, to się mylisz”. Ale pewnie Thomas już jej to wszystko powiedział. Nie byłem jej chłopakiem. Nie wiem, dlaczego uważałem, że powinienem mied okazję ją ochrzanid. Jezu. Stałem się tak zwanym piątym kołem u wozu. – Cas? Coś się stało? – Thomas ma zmarszczone brwi. – Wyjeżdżamy jutro – odpowiadam. – Na spotkanie z Zakonem Bla Bla Bla. – Zakonem czego? – pyta Carmel, a kiedy nie odpowiadam, robi to Thomas. Słucham jednym uchem, śmiejąc się z jego wymowy i dopowiadając fakty, gdy pada pytanie.

110

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia – Ta podróż będzie testem – mówię. – I pewnie nie ostatni. – Komentarz Jestine o podnieceniu wyzwaniem wciąż bulgocze mi w żołądku. Podoba mi się. Dlaczego miałoby mi się to podobad? W sumie tak jest, i to właśnie z powodów, które wymieniła. To okropne, gdy się o tym pomyśli. – Chodźmy na spacer – proponuję. Wstają i wymieniają spojrzenia, wyczuwając złowrogą nutę. – Tylko krótki, okej? – mruczy Carmel. – Nie wiem, co sobie myślałam, ubierając te buty. Na zewnątrz świeci słooce, niebo jest bezchmurne. Idziemy ku drzewom, z dala od podsłuchujących uszu. – Co się dzieje? – pyta Thomas, kiedy się zatrzymujemy. – Gideon powiedział mi coś przed wyjazdem. Coś o Zakonie i Jestine. – Przestępuję z nogi na nogę. To nadal brzmi niemożliwie. – Powiedział, że szkolili ją za moje miejsce. – Wiedziałem, że nie można jej ufad – oznajmia Thomas i zwraca się do Carmel: – Od chwili, kiedy przeklęła go w uliczce. – Ej, to że szkolili ją na to stanowisko, nie znaczy, że będzie chciała mi je ukraśd. Ona nie jest problemem. Możemy jej ufad. – Thomas najwyraźniej ma mnie za idiotę. Carmel nie ocenia. – Tak myślę. I lepiej miejmy taką nadzieję. Jutro będzie nas prowadzid przez Szkocję. Carmel przekrzywia głowę. – Nie musisz używad tego akcentu przy mówieniu „Szkocję”. Wszyscy wiemy, że to nie żarty. Kim są ci ludzie? Gdzie idziemy? – Nie wiem. W tym problem. Ale raczej nie ucieszą się na mój widok. – To niedopowiedzenie. Wciąż myślę o zachowaniu Jestine przed kaplicą w Tower of London i tym, jak patrzy na athame. Według nich popełniłem świętokradztwo. – Jeśli chcą, żeby Jestine cię zastąpiła, to co z tobą? – pyta Carmel. – Nie wiem. Założę się, że ich szacunek do athame chociaż trochę obejmuje też jego posiadacza. – Zerkam na Thomasa. – Ale kiedy dowiedzą się, co zamierzam zrobid z Anną, na pewno będą się sprzeciwiad. Nie zaszkodzi mied w rękawie jakieś voodoo Morfrana. Kiwa głową. – Przekażę mu. – A potem obydwoje tu zostaniecie. Poczekacie na mnie tutaj, u Gideona. On będzie mnie pilnował. Nie chcę was w to wciągad. Mieli blade twarze. Kiedy Carmel wsuwa rękę pod ramię Thomasa, widzę jej drżenie. – Cas – mówi cicho i patrzy mi prosto w oczy. – Zamknij się.

111

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY Jazda pociągiem się dłuży. To nie ma sensu. Powinna byd krótka i skooczyd się za szybko, nerwy powinienem mied jak postronki i powinienem zastanawiad się, co czeka mnie na koocu torów. Ostrzegawcze przemowy mojej mamy, Morfrana i Gideona odbijają mi się między uszami. Słyszę także tatę, który mówi tak jak zawsze, że nie ma wytłumaczenie dla strachu. Mówił, że strach trzyma na baczności, że dzięki niemu pewnie brniemy przez życie. Szybsze bicie serca dostarcza więcej tlenu do mózgu. To chyba jedyna jego porada, którą odrzuciłem. Przez lata po jego śmierci sporo się bałem. Poza tym, kiedy wspominam jego śmierd, nie lubię myśled, że umarł ze strachem. Na zewnątrz nie ma nic poza połaciami zieleni upstrzonymi drzewami. Wieś nadal jest zacofana i chodbym zobaczył przemierzającą pola dorożkę, nie mrugnąłbym okiem. Pustka ciągnęła się tak długo, jakby nie miała kooca. Niebawem po opuszczeniu King’s Cross miasto zostało daleko w tyle. Siedzę z Jestine, która się spięła i wyprostowała jak łuk. Pewnie całe życie na to czekała. Moja zastępczyni. Na samą myśl czuję gulę w gardle. Jeśli to okaże się konieczne, czy to zrobię? Jeśli taka jest cena za ocalenie Anny, jeśli tam stanę i każą mi oddad należące do ojca athame, czy posłucham? Nie jestem pewien. Nie sądziłem, że kiedykolwiek będę się wahał. Po drugiej stronie foteli siedzą Carmel i Thomas, ramię przy ramieniu. Trochę rozmawiają, ale głównie gapią się przez okno. Odkąd pojawiła się Carmel, nieustannie udajemy, próbujemy zachowywad się po staremu, chod przecież tak dużo się zmieniło. Ale będziemy się starad, dopóki wszystko nie wróci do normy. Uciekam myślami do Anny. Jej wizerunek tak opanowuje moje zmysły, że prawie widzę jej odbicie w szybie. Zmuszam się do mrugnięcia i pozbycia się niej. – Dlaczego nie chcesz o niej myśled? – pyta Thomas, a ja podskakuję. Siedzi teraz za mną i wychyla się ponad siedzeniami. Głupi stukot pociągu. Carmel leży wyciągnięta na fotelach, a siedząca obok mnie Jestine też tkwi nieruchomo, skulona przy swoim śpiworze. – To wszystko przez nią – dodaje. – Skąd to poczucie winy? Krzywię się do niego. Dociera do mojego umysłu w najmniej odpowiednich porach. – Carmel będzie miała przekichane życie. – Carmel potrafi mnie blokowad. Przeważnie. – Wzrusza ramionami. – Ty nie bardzo. Więc? – Nie wiem. – Wzdycham. – Kiedy o niej myślę, zapominam o cholernie wielu innych rzeczach. – Na przykład? Wie, że nie chcę o tym mówid. Sam ledwie to rozumiem. – Mogę po prostu pomyśled o tym mętliku, który mam w myślach, a ty coś z tego zrozumiesz? – Jeśli chcesz, żebym dorobił się krwotoku z nosa. – Uśmiecha się. – Gadaj.

112

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia Jakby to było takie proste. Słowa utykają mi w gardle i jeśli otworzę usta, nie wiem, jak długo będę się z nimi męczył. – Dobra. Na przykład o magu Obeah. Jeśli się nie mylę, on też tam jest. A wszyscy pamiętamy, jak pięknie mi dokopał ostatnim razem. Teraz dokopuje jej. Po drugie, w jakie gówno wdepnę w tym Zakonie? Jestine powiedziała, że będę musiał zapłacid, i co do tego nie mam wątpliwości. No i jeszcze test, w który się wszyscy pchamy. – Nie mamy wyboru – mówi Thomas. – Zegar tyka. Ostrożnośd jest towarem deficytowym. Prycham. Jeśli ostrożnośd jest luksusem, to okej. Wiem, ile mogę zapłacid. Thomasa i Carmel nie ma w cenniku, ale i tak mogą stad się stawką. – Słuchaj – mówi. – Sytuacja jest mroczna. Może totalnie czarna, jeśli mamy iśd w dramatyzm. – Uśmiecha się. – Ale nie czuj się winny dlatego, że znów chcesz ją zobaczyd. Ja się z tego cieszę. W jego oczach nie ma wahania. Jest przekonany, że plan przebiegnie gładko jak tęcza na niebie, a na koocu podróży będzie na nas czekad garnek ze złotem. Jakby zupełnie zapomniał o tym, ilu ludzi zabiłem zeszłej jesieni.

Przesiedliśmy się w Glasgow i wreszcie dojechaliśmy do Loch Etive, rozległego, błękitnego jeziora odbijającego niebo z dziwnym spokojem. Kiedy płynęliśmy promem na północny brzeg, nie mogłem pozbyd się świadomości głębin poniżej, idei świata pełnego ciemności, jaskio i podwodnych potworów ukrytego za odbiciem nieba i chmur. Cieszę się, będąc po drugiej stronie, na stałym lądzie. Jest tu mech, a wilgod z powietrza oczyszcza mi płuca. Ale i tak czuję jezioro za plecami, nieruchome i spokojne jak rozwarta paszcza muchówki. Wolę Superior z jej falami i sztormami. Ona przynajmniej nie ukrywa swoich sekretów. Jestine wyjęła telefon. Co jakiś czas sprawdza, czy nie dostała SMSa od Gideona, ale tak naprawdę żadnego nie oczekuje. „Zasięg na północy jest rzadkością”, powiedziała. Teraz zamyka telefon i kręci szyją, rozciągając się po niewygodnym, kilkugodzinnym śnie w pociągu. Włosy ma rozpuszczone, zwisając wokół ramion. Wszyscy jesteśmy ubrani wygodnie, warstwowo, ze sportowymi butami i przypiętymi plecakami, więc dla całego świata wyglądamy jak piechurzy przemierzający krainę, co chyba nie jest tu rzadkością. Jedyną rzeczą, która mogłaby nas zdradzid, są podenerwowane miny. Czud między nami atmosferę obcego–w–obcym–kraju3. Nawykłem do odnajdywania się w nowym środowisku. Bóg wie, ile razy przeprowadzałem się z miejsca na miejsce. Może zapuszczenie korzeni w Thunder Bay mnie zmiękczyło. Poleganie we wszystkim na Jestine też mi nie odpowiada, ale nie mam wyjścia. Przynajmniej próbuje odwracad uwagę Thomasa i Carmel od tego, co nas czeka, i opowiada im barwne, tutejsze historie. Mówi o starożytnych bohaterach

3

Ang. Stranger in a Strange Land – 30 Seconds of Mars nagrało piosenkę o tym tytule, serdecznie polecam :)

113

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia i lojalnych psach, o tym gościu z Bravehearta i tym, gdzie organizowad narady. Kiedy wciąga nas do pubu na frytki i burgera, stwierdzam, że moją uwagę też skutecznie zajęła. – Cieszę się, że między wami już w porządku – mówi Jestine, patrząc ponad stołem na Carmel i Thomasa. – Ładna z was para. Carmel uśmiecha się i poprawia włosy ściągnięte w kooski ogon. – Nie – odpowiada i szturcha Thomasa ramieniem. – Jest za przystojny dla mnie. – Thomas szczerzy zęby, bierze ją za rękę i całuje. Skoro się pogodzili, mogę rzucid robotę negocjatora. Jestine uśmiecha się i nabiera powietrza. – Możemy zostad tu na noc i ruszyd rano. Na górze są pokoje do wynajęcia, a przed nami długi marsz. – Unosi brwi i spogląda na Thomasa oraz Carmel. – Jak bierzemy pokoje? Jeden dla was, drugi na nas? Czy chłopaki w jednym, a dziewczyny w drugim? – Chłopaki w jednym – odpowiadam szybko. – Dobra. Wracam za minutę. – Jestine wstaje i zostawia mnie z oniemiałymi przyjaciółmi. – Skąd ten pomysł? – pyta Carmel. – Skąd jaki pomysł? Jak zwykle granie głupka do niczego dobrego nie prowadzi. – Coś jest na rzeczy? – Ruchem głowy wskazuje Jestine. – Nie – mówi, odpowiadając na własne pytanie. Ale patrzy na Jestine, jakby oceniała jej atrakcyjnośd. – Jasne że nie – mówię. – Jasne że nie – powtarza Thomas jak echo. – Chociaż… – Mruży oczy. – Cas ma słabośd do dziewczyn, które potrafią mu skopad tyłek. Śmieję się i rzucam w niego frytką. – Jestine nie skopała mi tyłka. Poza tym, Carmel nie robi ci tego samego? – Śmiejemy się i wracamy do jedzenia z lżejszymi sercami. Kiedy Jestine wraca do stolika, nie patrzę na nią, tak dla zasady.

Otwieram oczy w ciemnościach. W pokoju nie ma żadnego prawdziwego światła, tylko miękki, chłodny błękit wpadający przez okno. Thomas chrapie w sąsiednim łóżku, ale nie przesadnie głośno. To nie on mnie obudził. I nie koszmar. We krwi nie buzuje mi adrenalina, nie czuję szczypania w plecach ani nogach. Szepty, pamiętam szepty, ale nie wiem, czy pochodziły ze snu czy świata realnego. Przenoszę oczy ku oknu wychodzącemu na jezioro. Nie. Oczywiście że nie. Jezioro nie wystąpi z brzegów, żeby nas dopaśd, bez względu na to, ile osób pociągnęło na dno. To pewnie tylko nerwy. Chod próbuję sobie to wmówid, moje nogi zsuwają się z łóżka. Naciągam dżinsy i wysuwam athame spod poduszki. Idź na przeczuciem to motto, które najlepiej mi służyło,

114

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia a przeczucie mówi mi, że nie bez powodu obudziłem się w środku nocy. No i jestem zupełnie rześki, jakbym spał wiecznośd. Chłód podłogi nawet mną nie wstrząsa. Kiedy otwieram drzwi do pokoju, korytarz jest cichu. To prawie niemożliwe; zawsze skądś dobiega jakiś hałas, jakieś skrzypienie budynku, odległy szum pracującej lodówki. A teraz nic. Jest za mało światła. Jakkolwiek szeroko otwieram oczy, nie są w stanie załapad go dośd, by cokolwiek zobaczyd. Z marszu do pokoi tylko pobieżnie zapamiętałem układ korytarza. Dwa razy skręciliśmy w lewo. Carmel i Jestine poszły dalej; drzwi do ich pokoju były za rogiem. Athame obraca się w mojej dłoni, drewno sunie po skórze. Ktoś krzyczy i biegnę w tym kierunku. Carmel mnie woła. I nagle przestaje. Kiedy jej głos się urywa, czuję przypływ adrenaliny. W dwie sekundy staję w otwartych drzwiach ich pokoju, krzywiąc się wobec blasku lampki stojącej przy łóżku Jestine. Carmel nie ma w łóżku, kuli się pod ścianą. Jestine wciąż siedzi w łóżku, wyprostowana. Wbija wzrok w drugą stronę pokoju, a jej wargi poruszają się szybko w rytm galijskich zaklęd, głos ma równy i silny. Pośrodku pokoju stoi kobieta w długiej, białej koszuli nocnej. Burze siwo–blond włosów opada jej na ramiona i plecy. Bez wątpienia nie żyje, skórę ma bardziej fioletową niż białą i pokrytą głębokimi żłobieniami, jakby zmarszczkami, tyle że nie jest stara. Jest pomarszczona, jakby za długo leżała w wannie. – Carmel – mówię i wyciągam rękę. Słyszy, ale nie reaguje; może jest zbyt zaskoczona, by sie ruszyd. Głos Jestine staje się coraz głośniejszy i duch unosi się z podłogi. Odsłania pożółkłe zęby; z sekundy na sekundę coraz bardziej się wkurza. A potem zaczyna się rzucad, wszędzie chlapiąc wodą. Carmel piszczy i zasłania głowę ręką. – Cas! Nie utrzymam jej dłużej – mówi Jestine i w tej chwili zaklęcie znika, a duch rusza na łóżko. Nie myślę; rzucam nożem. Opuszcza moją dłoo i wbija się w jej pierś z mięsistym puk, jakby właśnie napotkał na swojej drodze pieo drzewa. Natychmiast ją unicestwia. – Co się dzieje? – pyta Thomas, wbiegając do pokoju i idąc do Carmel. – Dobre pytanie – odpowiadam i wchodzę w głąb pokoju, żeby zamknąd drzwi. Jestine wychyla się zza brzegu łóżka i patrzy na ciało. Zanim zdążam powiedzied coś uspokajającego, wyciąga dłoo i je obraca, twarzą ku górze. Rączka athame wystaje z piersi ducha. – Nie powinna… się jakoś rozpaśd czy coś? – pyta, przekrzywiając głowę – Czasami wybuchają – mówię, a ona szybko się cofa. Wzruszam ramionami. – Jeśli wcześniej wyjęto z niego wnętrzności. Kiedy wbijam athame w to, co zostało, resztki flaków jakby… eksplodują. Na takie spore kawałki. – Fuj. – Jestine się krzywi. – Cas – mówi Carmel, a gdy na nią patrzę, kręci głową. Milknę, ale naprawdę, gdyby nie chciała słuchad szczegółów, nie wróciłaby. Podchodzę do ducha. Oczu już nie widad; albo zniknęły, albo 115

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia zapadły się w czaszkę. Mimo ohydnego wyglądu zgniłej, fioletowej skóry i połysku, jakby została przed momentem wyjęta z wody, widywałem już gorsze rzeczy. Jeśli coś takiego Zakon nazywa testem, to za bardzo się martwiłem. Szturcham ducha butem. Teraz jest półrealną powłoką. Rozpadnie się w swoim tempie, a jeśli nie, moglibyśmy wynieśd ciało i wrzucid do jeziora. – Co się stało? – pytam Jestine. – To było dziwne – odpowiada. – Spałam, a potem nie. W pokoju coś się poruszało. Pochylało się nad łóżkiem Carmel. – Wskazuje Carmel, która wciąż stoi przy drzwiach, otoczona ramieniem Thomasa. – Więc zaczęłam rzucad zaklęcie. Patrzę na Carmel, szukając potwierdzenia, ale ona wzrusza ramionami – Kiedy się obudziłam, było przy moim łóżku. Jestine coś tam mówiła. – Opiera się o Thomasa. – Wszystko wydarzyło się tak szybko. – Co to było za zaklęcie? – pyta Thomas. – Galijskie zaklęcie wiążące. Znam je od dziecka. – Wzrusza ramionami. – Nie planowałam go użyd. Po prostu jako pierwsze przyszło mi do głowy. – Jak to, nie planowałaś go użyd? Dlaczego w ogóle planowałaś użyd czegokolwiek? – pytam. – No… nie planowałam, nie tak naprawdę. Wiedziałam, że to nawiedzone miejsce. Nie wiedziałam, czy duch się pojawi. Kiedy przechodziłyśmy przez próg, powiedziałam kilka słów, żeby go przywoład, a potem poszłam spad z nadzieją… – Popieprzyło cię? – krzyczy Thomas. Wyciągam rękę, żeby zniżył głos. Zaciska wargi i patrzy na mnie wilkiem. – Zrobiłaś to specjalnie? – pytam Jestine. – Pomyślałam, że to będzie dobry trening – odpowiada. – I przyznaję, byłam ciekawa. Uczyłam się o tym, jak używad athame, ale nigdy nie widziałam tego na własne oczy. – Jeśli jeszcze kiedyś najdzie się taka ciekawośd, uprzedź współlokatorkę – warczy Carmel. Thomas całuje ją w czubek głowy i obejmuje mocniej. Patrzę na ciało. Zastanawiam się, kim była. Czy gdyby była duchem, musiałbym ją zabid. Jestine siedzi spokojnie na łóżku. Chciałbym nią potrząsnąd, nawrzeszczed, że naraża ludzi na niebezpieczeostwo. Zamiast tego schylam się po athame. Kiedy zaciskam palce wokół rączki, wahają się, a mój żołądek fika koziołka, gdy muszę wyszarpnąd ostrze z kości. Nóż się wysuwa, pokryty fioletowawą krwią. Kiedy uwalniam czubek noża, rana się rozszerza, rozwarstwia skórę, przedziera się przez widmowy materiał koszuli nocnej. Skóra opada od kości, a te robią się czarne i zmieniają w pył; rozkład mięśni, ścięgien, ubrania i włosów zajmuje niecałe pięd sekund.

116

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia – Nie waż się więcej narażad moich przyjaciół – mówię. Jestine patrzy mi w oczy, jak zwykle dumnie. Po kilku sekundach przytakuje i przeprasza Carmel. Ale w tej chwili widziałem, o czym myślała. Uważała mnie za hipokrytę.

117

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIERWSZY Przenosimy dziewczyny do naszego pokoju, ale i tak nikt nie kładzie się spad. Thomas i Carmel siedzą wspólnie na jego łóżku, przytuleni i raczej milczący. Jestine zajmuje moje łóżko, a ja spędzam ostatnie godziny moczy przy oknie, siedząc na krześle i wpatrując się w ciemne plamki na jeziorze. – Rzut był świetny – mówi w pewnym momencie Jestine, może chcąc mnie uspokoid, a ja wydobywam z gardła potwierdzające chrząknięcie. Nie jestem gotowy na rozmowę z nią. Mogłaby znowu zasnąd, ale chyba czuje lekkie wyrzuty sumienia, widząc rozdygotaną Carmel. Kiedy robi się dośd jasno, zaczynamy się zbierad. – Już płaciłam – mówi Jestine, wkładając piżamę do plecaka. – Chyba możemy zostawid klucze na barze i wyjśd. – Jesteś pewna, że dotrzemy do Zakonu na noc? – pyta Carmel, spoglądając na mnóstwo drzew i mgły. Za oknem jest ciemnośd i nic więcej, jakby ta nigdy się nie kooczyła. – Taki jest plan – odpowiada Jestine i zarzucamy plecaki. Schodzimy na dół, robiąc możliwie mało hałasu. To chyba zbytek uprzejmości, bo o trzeciej nad ranem narobiliśmy go dośd. Spodziewałem się rozpalenia wszystkich świateł, trzaskania drzwiami i wybiegania lokatorów z kijami baseballowymi. Tyle że w tym kraju nie grywa się w baseball. Więc może trzymaliby kije do krykieta albo długie gałęzie, nie wiem. U dołu schodów odwracam się i wyciągam rękę po klucze. Zostawię je przy kasie. – Mam nadzieję, że w nocy nic się nie zepsuło. Głos jest tak nieoczekiwany, że Thomas ześlizguje się z kilku ostatnich schodów i Carmel oraz Jestine muszą go złapad To właścicielka gospody, tęga kobieta z ciemnoszarymi włosami, w batystowej koszuli. Stoi za barem i patrzy na nas, wycierając szklankę papierowym ręcznikiem. Podchodzę do lady i oddaję jej klucze. – Nie – odpowiadam. – Nic się nie zepsuło. Przepraszam, że panią obudziliśmy. Koleżanka miała koszmary i zareagowaliśmy trochę… nerwowo. – Nerwowo – powtarza i unosi brwi. Kiedy odbiera klucze, niemal wyrywa je z mojej dłoni. Jej głos jest niskim, ostrym warkotem; ma mocny irlandzki akcent, a pojedynczy ząb wystający z kącika jej ust nie ułatwia zrozumienia jej słów. – Powinnam skasowad was za jeszcze jedną noc – mówi. – Za problemy, które teraz będziemy mied. – Problemy? – pytam. – Każda szkocka knajpa potrzebuje ducha – mówi, odkłada szklankę i bierze następną. – Jakiejś bajki dla turystów. Przerażających kroków na korytarzu. – Spogląda mi w twarz. – Teraz sama będę musiała się nimi zajmowad.

118

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia – Przykro mi – odpowiadam, szczerze. Zgrzytam zębami, chcę się odwrócid i spojrzed na Jestine, ale to nie byłoby rozsądne. Odpowiedziałaby niewinnym spojrzeniem, nie widząc w tym niczego złego. Nie podoba mi się podążanie za nią przez ten nieprzyjazny kraj. Zwłaszcza że jest na tyle bystra, żeby wrobid mnie w złamanie moich własnych reguł.

– Co to w ogóle było? – pyta Thomas po wyjściu. – Skąd właścicielka wiedziała? Nikt nie odpowiada. Nie mam pojęcia. To miejsce jest dziwne. Ludzie patrzą na ciebie bez mrugnięcia okiem i wszyscy mają dryg do magii, jakby wszyscy byli dawno zaginionymi krewnymi Merlina. Właścicielka gospody była normalną kobietą, ale rozmowa z nią przypominała dialog z hobbitem. Teraz, na zewnątrz, powietrze wydaje się dziwne, a ciemna linia drzew zbyt ciemna. Nie mamy wyjścia, musimy iśd za Jestine, a ona prowadzi nas byle jak brukowaną drogą, żebyśmy mogli napełnid butelki w fontannie, i potem skręca na kamienistą dróżkę do lasu. W międzyczasie słooce wznosi się wyżej i staje się widoczne ponad wierzchołkami drzew, a świat wydaje się lepszy. Wędrówka nie jest trudna, wiedzie przez zadbany trakt i kilka wzgórz. Mijają nas niewielkie grupki ludzi zmierzających nad jezioro i z powrotem. Wyglądają radośnie, pogodnie i normalnie, ubrani w ubrania REI i czapki z daszkiem. Ptaki i małe ssaki przemykają pomiędzy krzakami i gałęziami, a Jestine wskazuje kilka najbarwniejszych. Kiedy zatrzymujemy się na lunch złożony z przygotowanych wcześniej owoców i batoników zbożowych, nawet Carmel wróciła do normalnych barw. – Jeszcze kilka godzin i zejdziemy ze ścieżki w las. – To znaczy? – pytam. – Powinniśmy byd na szlaku przez pół dnia, a potem zobaczymy znak – odpowiada Jestine. – Jaki znak? Wzrusza ramionami, a my wymieniamy spojrzenia. Carmel pyta, czy chodzi o Zakon, ale ja wiem, że nie. Ona nie wie, jak wygląda ten znak. – Mówiłaś, że już tam byłaś – mówię, a jej oczy niewinnie się rozszerzają. – Mówiłaś, że znasz drogę. – Nic takiego nie mówiłam. Byłam już w Zakonie, ale nie wiem dokładnie, jak się tam dostad, zwłaszcza pieszo. – Wgryza się w zbożowy batonik. Chrupanie przypomina trzask łamanych kości. Wspominam nasze wcześniejsze rozmowy. Faktycznie, nic o tym nie mówiła. Gideon mówił, że zna drogę. Pewnie chodziło mu o to, że ktoś jej o niej opowiedział, niekoniecznie że nią szkła. – Jak mogłaś tam byd i nie wiedzied, gdzie to jest? Nie wychowywałaś się tutaj? – pytam. – Wychowali mnie rodzice – odpowiada i unosi brew. – Byłam na terenie kilka razy, ale w drodze zawsze miałam zasłonięte oczy. Thomas i ja wymieniamy spojrzenia, potwierdzając to szaleostwo. 119

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia – Taka tradycja – mówi Jestine, widząc nasz gest. – Nie każdy chce je łamad. – Nie muszę pytad, co ma na myśli. – Nawaliłaś w gospodzie, Jestine. – Serio? Ona nie żyła, a athame ją odesłał. – Wzrusza ramionami. – To naprawdę bardzo proste. – Wcale nie – odpowiadam. – Tamten duch prawdopodobnie nigdy nikogo nie skrzywdził. – No i? To nie jej miejsce. Ona umarła. Nie patrz na mnie, jakbym nie miała mózgu. Twoja etyka zawodowa nie jest jedyną na świecie. To, że ty coś myślisz, nie znaczy, że masz rację. – Nie zastanawia cię, dokąd trafiają? – pyta Thomas, próbując zapanowad nad rozmową. Bo ja mam ochotę pokazad jej środkowy palec. Albo język. – Athame odsyła je tam, gdzie ich miejsce – odpowiada. – Kto ci tak powiedział? Zakon? Jestine i ja krzyżujemy spojrzenia. Ona pierwsza odwróci wzrok. Chodby miały mi wyschnąd gałki oczne. – Momencik – mówi Carmel. – Wródmy do tego, że nikt nie wie, gdzie tak właściwie idziemy? – Rozgląda się; nasze pozbawione wyrazu twarze mówią wszystko. – I mamy zejśd z wytyczonej, zadbanej ścieżki do lasu? – Jest znak – spokojnie odpowiada Jestine. – Jakaś flaga albo tablica? Bo jeśli cała droga nie będzie oznakowana, nie będę się czuła pewnie. – Patrzy na mnie. – Patrzyłeś rano przez okno. Te drzewa ciągną się całymi milami. A my nawet nie mamy kompasu. Tak giną ludzie. Ma rację. Tak giną ludzie. Częściej, niż chcielibyśmy to przyznad. Ale Gideon wie, że nadchodzimy. Jeśli nie pojawimy się zgodnie z planem, wyśle kogoś za nami. Poza tym, w głębi duszy nie wierzę, że możemy się zgubid. Patrząc na Jestine uznaję, że i ona w to nie wierzy. Ale jak wyjaśnid to Carmel? – Thomas, byłeś kiedyś w skautach? – pytam, a on krzywi się. Jasne że nie. – Jeśli chcecie, możecie wrócid do zajazdu. Thomas tężeje, słysząc ten pomysł, ale Carmel krzyżuje ramiona na piersi. – Nigdzie nie idę – mówi uparcie. – Po prostu pomyślałam, że lepiej wspomnied, jaki to głupi pomysł i pewnie przez niego umrzemy. – Zanotowane – odpowiadam, a Jestine się uśmiecha. To mnie uspokaja. Nie żywi urazy; można się z nią nie zgodzid i nie trafid na listę wrogów. Przez połowę naszej znajomości chciałem ją udusid, ale doceniam to. – Powinniśmy niedługo ruszad – mówi. – Żeby nie iśd po ciemku.

120

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia Po kolejnej godzinie i kto wie ilu milach Jestine zaczyna zwalniad. Co jakiś czas zatrzymuje się i rozgląda po lesie. Myśli, że zaszliśmy dośd daleko. Teraz denerwuje się, że znaku nie będzie. Kiedy wspina się na niewielkie zbocze, zdejmujemy plecaki i siadamy, a ona wypatruje. Mimo dobrych butów i względnie dobrej kondycji jesteśmy zmęczeni. Carmel pociera kolana od tyłu, a Thomas masuje ramię. Obydwoje są lekko bladzi i spoceni. – Jest – mówi Jestine tonem sugerującym, że od początku o wszystkim wiedziała. Odwraca się do nas z tryumfem i dzikim błyskiem w oczach. Nieco dalej, na jednym z drzew przy ścieżce, widzę czarną wstążkę przywiązaną do gałęzi, jakieś cztery i pół metra nad ziemią. – Tu musimy zejśd ze ścieżki – mówi. – Po drugiej stronie jest Zakon. Gideon mówił, że przez las idzie się jakieś dwie godziny. To tylko kilka mil. – Damy radę – mówię Thomasowi i Carmel, a oni wstają, patrzą na wstążkę i próbują pokonad obawy. – Może w lesie będzie trochę miękcej – odzywa się Thomas. Jestine się uśmiecha. – Na pewno. Chodźmy.

121

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY DRUGI – To bardzo stary las – mówi Jestine, gdy sceneria zmienia się z łąk i sosen w las liściasty z poprzewracanymi, omszonymi pniami. – Przepiękny – zauważa Carmel i ma rację. Drzewa sięgają wysoko ponad nasze głowy, a nasze kroki szeleszczą na dywanie miękkich paproci i mchu. Wszystko w zasięgu wzroku jest zielone lub szare. Ale w miejscach, gdzie prześwituje ziemia, zieje czero. Pomiędzy liśdmi sączy się światło, odbija się od ich gładkich powierzchni i nadaje wszystkiemu rześki, radosny odcieo. Jesteśmy jedynymi źródłami dźwięku, grupą niepewnie poruszających się intruzów z materiałowymi plecakami. – Patrzcie – mówi Thomas. – Znak. Podnoszę wzrok. Czarny, drewniany znak przyczepiono do jednego z konarów. Na biało zapisano na nim słowa: Świat ma wiele pięknych miejsc. – Trochę dziwne – mówi i wzruszamy ramionami. – Brzmi bardzo pokornie. Jakby wiedzieli, że las jest piękny, ale nie najpiękniejszy – komentuje Carmel. Jestine uśmiecha się, ale kiedy mijamy tabliczkę, czuję w głowie coś dziwnego. Przez moje myśli zaczynają przebiegad przeróżne obrazy, niepołączone, wyobrażone, takie których nigdy nie widziałem, jakby obrazki z książki. – Znam to miejsce – mówię cicho dokładnie w chwili, gdy Thomas wyciąga rękę i mówi: – Następny. Tym razem znak głosi: Pamiętaj o miłości rodziny. – To chyba losowe teksty – stwierdza Carmel. – Wcale nie, o ile wie się, gdzie jesteśmy – odpowiadam, a oni patrzą na mnie z napięciem. Nie wiem, co Gideon sobie myślał, wysyłając nas tutaj. Kiedy zobaczę go w Zakonie, chyba złamię mu kark. Oddycham głęboko i słucham; moje uszy uderza jedno wielkie nic. Żadnych ptasich treli, żadnego piszczenia wiewiórek. Nawet szumu wiatru. Podmuchy utykają w gęstwinie. Pod warstwą świeżego powietrza czuję coś jeszcze, zmieszane z wonią ziemi i rozkładających się roślin. To miejsce śmierdzi śmiercią. O miejscach takich jak to słyszałem od szarlatanów pokroju Daisy’ego Bristola; mówiło się o nich przy ogniskach. Las Samobójców. Idę przez pieprzony Las Samobójców z czarownikiem i czarownicą oraz nożem, który mruga do zmarłych jak latarnia. – Las Samobójców? – skrzeczy Thomas. – Jaki znowu „las samobójców”? – Tym samym wywołuje lawinę podobnych pytao ze strony Carmel i kilka ze strony Jestine.

122

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia – Taki jak widzisz – odpowiadam, patrząc na znaki, które bezskutecznie próbują zmienid zdanie ludzi. – Ludzie przychodzą tu umierad. Czy raczej, przychodzą tu się zabijad. Z całej okolicy. Dają sobie w żyłę, podcinają żyły, wieszają się… – To okropne – mówi Carmel. Obejmuje się ramionami i zbliża do Thomasa, który też podchodzi do niej. Zielenieje, jakby dopasowując się do mchu. – Jesteś pewny? – Tak. – To potworne. A oni wieszają tu takie żałosne znaki? Powinny byd tu jakieś… patrole, albo… jakaś pomoc, no nie wiem. – Patrole pewnie są – mówi Jestine. – Ale głównie zbierają ciała, nie zapobiegają samobójstwom. – Jak to? – pytam. – Nie mów mi, że nie wiedziałaś, w co się pakujemy. Skoro wiedziałem o tym ja, na drugim koocu świata, to ty powinnaś znad to miejsce jak własną kieszeo. – Jasne że o nim słyszałam – odpowiada. – Od dziewczyn w szkole i tak dalej. Ale nie sądziłam, że istnieje naprawdę. Te opowieści były jak historia o niani, która położyła dzieci spad i ignorowała odbierane telefony4. Thomas kręci głową, ale nie ma powodu, by jej nie wierzyd. Policja nie chce mówid głośno o czymś takim. Wiele osób przyjechałoby tu specjalnie po to, by się zabid. – Nie chcę tędy przechodzid – stwierdza Carmel. – To… to jest złe. Musimy iśd na około. – Nie ma innej drogi – odpowiada Jestine. Przecież musi byd. Las Samobójców nie może byd otoczony nicością. – Musimy przejśd tędy. W innym razie możemy się zgubid i pamiętaj, że sama mówiłaś o wielu milach lasu, w którym można zginąd. Wolałabym nie zostawiad w lesie następnego trupa. To dociera do Thomasa i Carmel. Wbijają oczy w ziemię i drzewa wokół nich. Mój głos będzie decydujący. Jeśli postanowię próbowad poszukiwao innej drogi, Jestine pójdzie z nami. Może tak powinienem zrobid. Ale nie. Duch z gospody nie był testem zaplanowanym przez Zakon. To owszem. Zaszliśmy już tak daleko. – Trzymajmy się razem – mówię i z twarzy Carmel odpływa cała nadzieja. – Najwyżej natkniemy się na kilka trupów. Patrzcie pod nogi. Zmieniamy formację, ja idę z przodu, a Jestine z tyłu, Thomas i Carmel pośrodku. Gdy mijamy drugi znak, mam wrażenie, że wchodzimy do czarnej dziury. Powinienem już do tego nawyknąd. 4

Mowa tu o miejskiej legendzie, którą wykorzystano w kilku filmach (Foster’s Release, When a Stranger Calls, W potrzasku, Śmierd w potrzasku). Opowiada ona o nastoletniej niaoce, która położyła dzieci spad na piętrze, a sama poszła oglądad telewizję na parterze. Zadzwonił telefon. Roześmiany mężczyzna kazał jej iśd sprawdzid, co u dzieci. Zignorowała go. Sytuacja powtórzyła się jeszcze kilka razy, wreszcie zadzwoniła na policję. Powiedziano jej, że namierzą następne połączenie. Po kolejnym telefonie mężczyzny policja oddzwoniła z informacją, że połączenie wychodziło z domu, w którym była. Kazali jej uciekad. Kiedy wyszła, funkcjonariusze poinformowali ją, że mężczyzna telefonował z wnętrza domu i robił to po zabiciu kolejnych dzieci. Osoby zainteresowane tematem odsyłam do artykułu „The Babysitter and the Man Upstairs” z angielskiej Wikipedii.

123

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia

Mija dziesięd pełnych napięcia minut, zanim zaliczamy pierwsze spotkanie. Carmel krzyczy, ale to tylko kupka zmiażdżonych kości, żeber i części ramienia, porośniętych mchem. – W porządku – szepcze Thomas, a ja zezuję na kości, żeby mied pewnośd, że się nie ruszą. – Wcale nie – odpowiada szeptem Carmel. – Jest źle. Nie wiem dlaczego, ale jest. Ma rację. Piękno lasu zniknęło. Nie mu tu nic poza niedolą i ciszą. Wydaje się niemożliwe, że ktokolwiek chciałby spędzad tu swoje ostatnie chwile, ale zastanawiam się, czy drzewa nie wabią tu ludzi wiatrem i słoocem, a pod maską spokoju czai się przeklęty system korzeni i gałęzi czyhających na ludzi jak pająki na muchy. – Niedługo stąd wyjdziemy – mówi Jestine. – Przed nami najwyżej mila. Musimy utrzymad kierunek północno–wschodni. – Ma rację – popieram i przechodzę nad zwalonym pniem. – Jeszcze pół godziny i będzie po wszystkim. – Na peryferiach widzenia dostrzegam kolejne ciało, świeższe, wciąż ubrane i w jednym kawałku. Zwisa z gałęzi drzewa. Widzę je z boku i chod wbijam wzrok przed siebie, wypatruję jego ruchu, gwałtownego szarpnięcia złamaną szyją w naszym kierunku. Nic. Mijamy je, to tylko kolejne ciało. Zaginiona dusza. Maszerujemy dalej, próbując cicho stawiad nogi, a jednocześnie chcąc biec. W lesie są całe masy ciał, niektóre w stosach, inne rozrzucone w kawałkach. Człowiek w garniturze i krawacie leży nieruchomo pod powalonym pniem, z rozdziawionymi ustami i czarnymi oczodołami. Mam ochotę sięgnąd w tył i ująd rękę Carmel. Powinniśmy się jakoś wspierad. – Wyjaśnij mi, dlaczego przez to przechodzisz – mówi Jestine z tyłu. – Gideon coś mi powiedział, Thomas też. Ale chcę to usłyszed od ciebie. Po co tyle zamieszania, dla martwej dziewczyny? – Ta martwa dziewczyna ocaliła nam życia – odpowiadam. – Słyszałam. Ale to oznacza, że zasłużyła na zapalenie świeczki i szacunek. Nie musiałeś lecied przez ocean i włazid do lasu pełnego trupów, żeby znaleźd sposób na przywrócenie jej. Przecież sama chciała przejśd, nie? Oglądam się. Chwilowo w zasięgu wzroku nie ma ciał. – Wcale nie – mówię. – Zrobiła, co musiała zrobid. I trafiła w niewłaściwe miejsce. – Gdziekolwiek jest, sama jest sobie winna – zauważa Jestine. – Wiesz o tym, prawda? Wiesz, że to miejsce nie łapie się pod ludzką definicję Nieba czy Piekła. Jest po prostu poza. Poza wszystkim. Poza zasadami, logiką, prawami. Tam nieważne, dobry czy zły. Prawda czy fałsz. Przyspieszam, chociaż nogi mam miękkie jak ugotowany makaron. – Skąd wiesz? – pytam, a ona śmieje się. – Nie wiem. Tak mnie nauczono; tak mi mówiono. Zerkam ponad ramieniem na Thomasa, który wzrusza ramionami. 124

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia – Każdy system na swoje wierzenia – mówi. – Może wszystkie są właściwie. Może żadne. Nieważne, nie jestem filozofem. – A co powiedziałby Morfran? – Że jesteśmy kretynami, skoro idziemy przez Las Samobójców. Na pewno idziemy w dobrą stronę? – Tak – odpowiadam, ale kiedy pyta, wcale nie jestem tego pewny. Światło pada tu w śmieszny sposób, nie sposób śledzid słooca. Wydaje się, że idziemy prosto, ale linia potrafi się samoczynnie wykrzywid, gdy idzie się nią dośd długo. A my szliśmy już długo. – Czyli – podejmuje Jestine po kilku minutach napiętej ciszy. – Wszyscy przyjaźnicie się z martwą dziewczyną? – Tak – odpowiada Carmel. Mówi ostro. Chciałaby, żeby Jestine się zamknęła. Nie dlatego, że jest urażona, ale wolałaby skupiad naszą uwagę na drzewach i ciałach. Ale póki co to tylko trupy. Kolejne metry rozkładających się ciał. Niepokojące, ale nie niebezpieczne. – A może to coś więcej niż przyjaźo? – Masz z tym jakiś problem, Jestine? – pyta Carmel. – Nie – odpowiada Jestine. – Właściwie nie. Ale jaki w tym sens? Jeśli nie umrzecie podczas prób i jakoś uda wam się ją ściągnąd z powrotem… przecież Cas nie zamieszka z nią i nie założy rodziny. – Możemy skooczyd i wyjśd z tego trupiego lasu? – warczę z oczami wbitymi przed siebie. Dlaczego mówimy o tym akurat tutaj, gdzie ludzie wiszą na gałęziach i jak ozdoby świąteczne na choince? Koncentracja na teraźniejszości jest ważniejsza niż wałkowanie dziwacznych teorii. Jestine nie milknie. Dalej nawija, tyle że nie do mnie. Mówi do Thomasa, cicho, pyta o Morfrana i magię. Może chce tym udowodnid, że nie jestem jej szefem. Ale myślę, że chce ukryd rosnące podenerwowanie. Idziemy już za długo, a kooca nie widad. Niemniej nasze nogi stawiają kolejne kroki, napędzane myślą, że to już niedaleko. Może jeśli będziemy w to mocno wierzyd, stanie się prawdą. Pokonujemy jakieś pół mili, kiedy Carmel szepcze: – Nie idziemy w dobrą stronę. Powinniśmy już byd na miejscu. Chciałbym, by tego nie powiedziała. Na czole czuję cienką warstwę potu. Od co najmniej pięciu minut myślałem o tym samym. Zaszliśmy za daleko. Albo Jestine pomyliła się, mówiąc o dystansie do pokonania, albo Las Samobójców ciągnie się w nieskooczonośd. Coś mi mówi, że raczej to drugie, że weszliśmy pomiędzy jego drzewa i one nie chcą nas wypuścid. Może jednak nikt nie chce się tutaj zabijad. Może to drzewa doprowadzają ludzi do szaleostwa. – Stójcie – mówi Carmel i łapie mnie za tył koszulki. – Chodzimy w kółko. – Wcale nie – odpowiadam. – Może się zgubiliśmy, ale tego jestem pewien. Cały czas szedłem prosto, a, o ile się nie mylę, obydwie nogi mam jednakowej długości. 125

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia – Patrz – mówi. Unosi rękę ponad moim barkiem i wskazuje drzewa. Na gałęzi po lewej wisi ciało, uwieszone na czarnym nylonowym sznurze. Ma na sobie kamizelkę i potargany brązowy podkoszulek. Brakuje mu jednej stopy. – Już go mijaliśmy. To ten sam. Jestem pewna. Chodzimy w kółko. Nie wiem jak, ale jednak. – Kurwa. – Ma rację. Też go pamiętam. Ale nie mam pojęcia, jakim cudem znów tu trafiliśmy. – To niemożliwe – mówi Thomas. – Czulibyśmy, gdybyśmy aż tak zakręcili. – Ja tam więcej nie idę. – Carmel kręci głową. Ma dzikie oczy. – Musimy iśd inną drogą. W inną stronę. – Do Zakonu prowadzi tylko jedna droga – wtrąca się Jestine, a Carmel odwraca się. – Może wcale tam nie idziemy! – Zniża głos. – Może nigdy nie mieliśmy tam dojśd. – Bez paniki. – Tylko tyle udaje mi się wymyślid. To najważniejsze. Nie wiem, jak rozprzestrzeniają się drzewa. Nie rozumiem, jakim cudem tak zboczyłem z trasy, że zatoczyłem koło. Ale wiem, że jeśli któreś z nas spanikuje, to koniec. Jedna osoba ucieknie, reszta podchwyci panikę i wszyscy uciekniemy. Zgubimy się i prawdopodobnie rozdzielimy, nawet nie wiedząc, co robimy. – O kurde. – Co? – pytam, patrząc na Thomasa. Ukryte za okularami oczy ma wielkie jak spodki. Patrzy mi nad ramieniem. Odwracam się. Ciało wciąż zwisa z drzewa, z rozdziawionymi ustami i łuszczącą się skórą. Omiatam wzrokiem okolicę, nic się nie porusza. Trup po prostu wisi. Tyle że – mrugam – jest większy. Nie jest większy. Jest bliżej. – Poruszył się – szepcze Carmel i łapie mnie za rękaw. – Wcześniej go tu nie było. Był tam. – Wskazuje. – Dalej. Jestem pewna. – Może nie – mówi Jestine. – Może wzrok płata ci figle. – Jasne. To logiczne wyjaśnienie, dzięki któremu nie robię w gacie i nie uciekam. Za długo tu jesteśmy. Rzeczywistośd wokół nas się zagina. Coś porusza się za nami, szeleszcząc liśdmi i łamiąc gałązki. Odwracamy się; to pierwszy dźwięk, który wydały drzewa, odkąd między nie weszliśmy. Cokolwiek to jest, znajduje się za daleko, byśmy to widzieli. Kilka paproci przy sporej kupce popiołu chyba się rusza, ale nie wiem, czy to jawa, czy tylko moja wyobraźnia. – Odwród się! Krzyk Thomasa przyprawia mnie o dreszcz, odwracam się. Ciało znów się przemieściło. Jest co najmniej trzy drzewa bliżej. Zamglone, rozkładające się oczy patrzą na nas z czymś podobnym do zainteresowania. Drzewa za naszymi plecami znów szepczą, ale nie odwracam się. Wiem, co się stanie. Jeśli znów odwrócę głowę, te wybielone oczy znajdą się kilka centymetrów od mojej twarzy.

126

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia – Staocie w kółku – mówię, usilnie panując nad głosem. Mamy mało czasu. Cały las wokół nas się porusza, nie ustaje. Wszystkie trupy, które minęliśmy, już tu idą. Musiały nas cały czas obserwowad i nie podoba mi się myśl, że ich głowy odwracały się za nami, gdy przechodziliśmy obok. – Miejcie oczy otwarte – mówię, kiedy czuję ramiona dociśnięte do moich. – Idziemy jak najszybciej, ale ostrożnie. Nie potknijcie się. – Po lewej stronie czuję, że Carmel pochyla się i podnosi z ziemi coś, co musi byd grubym kijem. – Dobra wiadomośd jest taka, że nie chodziliśmy w kółko. Więc niedługo stąd wyjdziemy. – Wspaniale – sarkastycznie wtrąca Carmel i mimo wszystko się uśmiecham. Kiedy się boi, jest strasznie wkurzona. Ruszamy wspólnie, początkowo z wahaniem, potem szybciej. Ale nie dośd szybko, by wyglądad na spłoszonych. To coś na pewno chciałoby nas pogonid. – Następny – mówi Thomas, ale ja nie spuszczam wzroku z bladookiego typka. – Kurna, następny. – Dwa po mojej stronie – dodaje Jestine. – Są za szybkie. Po prostu się pojawiają. Idziemy dalej, w koocu muszę spojrzed przed siebie, oderwad wzrok od pana Białookiego. Mam nadzieję, że ktoś inny się nim zainteresuje, ale kiedy widzę trzy następne trupy, dwa wiszące na drzewie przed nami i jednego opartego o odległy pieo, wiem, że mamy za mało oczu. – To się nie uda – mówi Jestine. – Jak daleko do kooca? – pyta Carmel. – Damy radę dobiec? – Będą nas wyłapywad, jedno po drugim. Nie chcę odwracad się do nich tyłem – mówi Thomas. Ale obrócenie się tyłem jest nieuniknione. Pytanie, jak to zrobid. Mam próbowad wyciąd nam ścieżkę? Czy zrobimy to wspólnie? Martwe trio przed nami wytrzeszcza puste oczodoły. Pozbawione wyrazu twarze są jak wyzwanie. Jeszcze nie widziałem tak niecierpliwych trupów, podobnych do psów czekających na spuszczenie ze smyczy. Carmel krzyczy; kij, który trzyma, porusza się energicznie i szkielet ląduje na ziemi obok nas. Nasze koło się załamuje, gdy ona cofa się. Uderza jeszcze raz, kawałem drewna bijąc w kręgosłup i miażdżąc go. Dopiero kiedy widzę trupa za Thomasem i czuję gąbczasty uścisk wokół swojego gardła, uświadamiam sobie, że popełniliśmy błąd. Opuściliśmy gardę. Wszyscy się odwróciliśmy. Wykręcam palce, które chcą zmiażdżyd mi tchawicę i na ślepo uderzam łokciem w tył. Athame w ułamku sekundy znajduje się w mojej ręce. Ostrze wbija się w ciało za mną, a ono chyba się rozpada. Kiedy rzucam się na szkielet, który zaatakowała Carmel, zmienia się w ciecz i wsiąka w ziemię. Dwóch mniej, jeszcze dwudziestu pięciu. Patrzę po drzewach, ciała są wszędzie. Chyba się nie poruszają, nie nadbiegają; po prostu są, a ilekrod odwracamy głowy, znajdują się bliżej. Carmel nieustannie jęczy i warczy, machając patykiem na wszystko, co się zbliża. Słyszę Jestine i Thomasa, 127

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia dwa ciągi zaklęd w różnych językach, i nie mam pojęcia, co robią. Mój nóż wślizguje się w czarny oczodół i trup zmienia się w chmurę jakiejś grudkowatej substancji. – Strasznie ich dużo – krzyczy Carmel. Pokonanie ich wszystkich to pobożne życzenie. – Uciekajcie! – wrzeszczę, ale Jestine i Thomas nie ruszają się. Głos Thomasa odbija mi się w uszach. Akcent przypomina mi Morfrana, maga Obeah. Czyste voodoo. Na współ zgniłe ciało wiszące na gałęzi trzy metry przed nim nagle spada. W następnej chwili jest już kupką marszczących się robaków. – Nieźle, Thomas – mówię, a kiedy zerka na mnie przez ramię, pojawia się przed nim kolejne ciało, zbyt szybko, by to zobaczyd. Wbija zęby głęboko w jego szyję, a on krzyczy. Jestine warczy coś po galijsku i przeciąga ręką po swojej piersi; trup puszcza Thomasa i opada w drgawkach. – Uciekajcie! – krzyczy i tym razem jej słuchamy, nasze stopy miażdżą opadłe liście i paprocie. W miarę możliwości jestem na przedzie, przecinając się przez to, co staje nam na drodze. Będąca po lewej Carmel budzi w sobie Wojowniczą Księżniczkę i robi ze swojego kija całkiem niezły pożytek. Jedną ręką trzyma Thomasa. Krew splamiła górną częśd jego koszulki. Potrzebna mu pomoc. Nie może biec dalej. Ale przed nami pojawiają się nowe światło i luka w drzewach. Już prawie koniec. – Cas! Uważaj! Odwracam głowę, słysząc ostrzeżenie Jestine, i dostrzegam zamglone oczy dokładnie tam, gdzie się ich obawiałem. Trzy centymetry od mojej twarzy. Wpadam na ciało i przewracam się, on na mnie. Nie spodziewam się takiego ciężaru. Jakby rozjechał mnie walec. Mimo siły, jego ramiona są gumowate i miękkie. Nos mam zbyt blisko jego szyi. Słyszę zęby szczękające przy moim uchu. Skóra wokół pętli ze sznura jest napuchnięta i czarna, jak przebita opona. Gdy upadałem, athame wylądował pod złym kątem. Nie mogę skierowad go w brzuch trupa i z trudem utrzymuję go z dala od swojego. Kiedy odpycham jego głowę drugą ręką, drga i wgryza mi się w palce. Zamszone zęby docierają do kości i instynktownie wzmacniam uścisk wokół jego szczęki. Moje palce przechodzą przez coś miękkiego i włóknistego. Jego gnijący język. – Wstawaj! – krzyczy Jestine i wbija stopę w klatkę piersiową trupa. To go nie zrzuca, ale daje mi ułamek sekundy na obrócenie noża. Kiedy znów na mnie opada, ostrze przecina go tuż pod mostkiem. Znika w chmurze najbardziej smrodliwego syfu, z jakim się spotkałem. – W porządku? – pyta Jestine. Przytakuję, a ona pomaga mi wstad. Po dotknięciu jego języka i nawdychaniu się paskudnego gazu mam wrażenie, że zwymiotuję. Zataczamy się i biegniemy. Drzewa ustępują miejsca pogodnemu dniu i zielonej polance, na której klęczy Carmel, pochylając się nad Thomasem. Po drugiej stronie przecinki stoją Gideon, jeszcze dwie osoby i długi, czarny samochód.

128

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY TRZECI To przypomina koszmar kooczący się spadnięciem z łóżka. Wypadamy z Lasu Samobójców, zmęczeni, zakrwawieni, słaniający się na nogach. Lądujemy na sześciocentymetrowej, miękkiej trawie, krzywimy się wobec ciepłego słooca i wpatrujemy w spokojne, protekcjonalnie obojętne twarze. W ręce wciąż mam athame; spoglądam pomiędzy drzewa, spodziewając się zobaczyd pomiędzy gałęziami rząd bladych twarzy patrzących na nas jak więźniowie z klatki. Ale widzę tylko drzewa, liście i mech. Gdy tylko wyszliśmy z gęstwiny, wycofali się, wrócili do miejsc, w których wisieli albo leżeli. – Najwyraźniej miał pan rację, panie Palmer – mówi ktoś. – Udało mu się. – Patrzę ku samochodowi. Przemawiający mężczyzna jest nieco niższy i młodszy o Gideona. Nie wiem, o ile młodszy. Ma blond włosy poprzetykane siwizną, przez co wyglądają jak srebrne. Ma na sobie czarny strój i ciemne buty. Przynajmniej nie brązową szatę przewiązaną sznurkiem. – Spokojnie – mówi, podchodząc do nas. – Na polanę nie wyjdą. Irytuje mnie jego nonszalancki ton, a Carmel łapie mnie za rękę, gdy zamierzam powiedzied temu pajacowi, gdzie może sobie wetknąd tę polanę. – On krwawi – mówi. Patrzę na Thomasa. Oddycha, a krew cieknąca pomiędzy palcami Carmel sączy się powoli, więc tętnica została nienaruszona. Myślę, że jego zmęczenie brało się z klątwy, którą rzucił w lesie, a nie z ugryzienia, ale w obecnej chwili nie przekonam do tego Carmel. Mam wrażenie, że zaraz zionie ogniem. Facet obok nas położył ręce na barkach Jestine i patrzy na nią z dumą. – Dobrze się spisałaś – mówi, a ona lekko pochyla głowę. – Ani rysy. – On potrzebuje lekarza – syczę, a kiedy pan Dupek nie reaguje, Jestine to powtarza. – On naprawdę krwawi. Jest tu doktor Clements? – Jest – odpowiada, ale chyba mu się po niego nie spieszy. Kiedy się uśmiecha, przypomina mi węża, który zamierza zjeśd upatrzoną mysz. – Spokojnie. Siedziba jest niedaleko. Zajmiemy się twoim wiedźmim przyjacielem. I tobą. – Opuszcza wzrok na moje rozwalone palce i przysięgam, że zobaczyłem drgnienie jego warg. – Nazywam się Colin Burke. – Ma czelnośd wyciągad do mnie rękę. Carmel ją uderza, zostawiając czerwony ślad. – Mam w nosie, jak się pan nazywa – syczy. – I kim pan jest. Jeśli nie udzieli mu pan pomocy, spalę całą tę paoską „posiadłośd”. – Dalej, Carmel. Burke nie wydaje się przejęty, ale wreszcie wtrąca się Gideon, każąc jej puścid Thomasa. Pomaga mu stanąd na nogach i podpiera go, idąc do samochodu. Nie patrzy mi w oczy.

129

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia – Połóż coś na siedzeniu – mówi Burke, a ja jestem tak blisko przywalenia mu. Ale Thomas potrzebuje pomocy, więc zaciskam zęby i idę do auta.

Jazda jest krótka, wiedzie przez drogę częściowo brukowaną, częściowo wysypaną żwirem, która odchodzi od luki w drzewach po drugiej stronie polany, ale facet za kierownicą się nie spieszy. Nie odzywa się do nikogo i podejrzewałbym, że jest tylko kierowcą, gdyby nie przeczucie, że tutaj nikt nie jest „tylko” kimś. Zerkam na Jestine. Wyjęła z plecaka kawałek materiału i podała Carmel, by położyła Thomasowi na szyi. Zmartwienie marszczy jej czoło. Docieramy na szczyt małego wzniesienia i zwalniamy. W małej, zielonej dolinie stoi posiadłośd będąca zapewne siedzibą Zakonu. Wygląda jak jeden z ekskluzywnych, nadętych kurortów, składa się z kilku drewnianych budynków, paneli słonecznych, a wszystkie ściany wykonano z przydymionego szkła. Jest warta pewnie kilka milionów dolarów, ale i tak mniej rzuca się w oczy niż forteca z szarego kamienia czy świątynia. Thomas musi czud moje myśli, bo podnosi się z kolan Carmel i wygląda pzez okno. Krwotok właściwie ustał. Nic mu nie będzie, jeśli nie załapał jakiegoś zakażenia. – Witajmy – mówi jakiś gośd, otwierając drzwi samochodu, kiedy ten podjeżdża pod główny budynek. Jest młody, elegancki, w czarnym garniturze i wygląda jak żywcem wyjęty z okładki GQ. On i kierowca mogliby byd bliźniakami. To trochę niepokojące, jakby otaczała nas armia klonów. Kucharze pewnie też tak wygląda. – Robercie, zawiadom doktora Clementsa – mówi Burke. – Powiedz, że czeka go szycie. – Robert odchodzi po lekarza, a Burke odwraca się ku mnie. – Młodzi członkowie – wyjaśnia. – Poznają Zakon i tu służą. – To ma sens – odpowiadam i wzruszam ramionami. To też przerażające, i on na pewno o tym wie. Gdy się rozglądam, mam wrażenie, że wylano na mnie kubeł zimnej wody. Nie wiem, czego oczekiwałem, ale nie tego. Myślałem… Chyba myślałem, że znajdę tu więcej Gideonów. Starszych ludzi w ciepłych swetrach skaczących wokół mnie jak dziadkowie wokół wnuka. Tymczasem spotykam Burke’a i od razu czujemy od siebie antypatię. Z drugiej strony Gideon w ogóle na mnie nie patrzy. Jest zawstydzony. Powinien. Dotarliśmy tu w jednym kawałku, ale nie musieliśmy. – Ach, doktorze. – Wreszcie coś, czego się spodziewałem. Siwowłosy, brodaty człowiek w czerwonym swetrze i rybaczkach. Podchodzi do Thomasa i delikatnie podnosi zaczerwieniony materiał, odsłaniając poszarpaną, półksiężycową ranę. Żołądek mi się przewraca, kiedy widzę przed oczami Willa, Chase’a i wyobrażone oblicze taty. Cholerne ugryzienia. – Trzeba będzie obmyd i zaszyd – mówi. – Na ziołach powinno się ładnie zagoid, może nawet bez blizn. – Przykłada materiał do rany, a Thomas dociska. – Doktor Marvin Clements – dodaje i potrząsa jego ręką. Kiedy ściska moją dłoo, odwraca ją i ogląda palce. – Tu też przydałyby się szwy. 130

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia – Obejdzie się – odpowiadam. – Przynajmniej to oczyścimy – mówi. – Pozbędziemy się odoru. – Odwraca się i bierze Thomasa pod rękę, prowadząc go do środka. Ja idę za nimi, a Carmel za mną. Jestine zostaje z Burke’iem. Nie dziwi mnie to.

Kiedy Thomas zostaje opatrzony, a moja ręka wyszorowana jodyną, trafiamy do kilku pokoi rozłożonych wokół salonu. Biorę nerwowy prysznic i ponownie owijam rękę. Nie ufam temu miejscu, a zostawienie Thomasa i Carmel samych na dwadzieścia minut mnie stresuje. Pokój, w którym mnie umieszczono, jest duży, wyposażony w mały kominek i wielkie łoże z kosztownie wyglądającą pościelą. Przypomina mi pokój z jakiegoś filmu. Brakuje tylko wypchanych zwierzęcych łbów na ścianie. – Gdyby były tu jakieś wypchane łby, to tylko ludzie – zauważa Thomas. Wchodzi do mojego pokoju, trzymając Carmel za rękę. – Bez jaj. – Uśmiecham się. W ścianach wycięto okna, a w suficie świetliki. Cała posiadłośd musi byd pełna tego typu otworami, ale wcale nie nadają jej otwartego czy jasnego charakteru. Człowiek czuje się obserwowany. Gideon puka i otwiera drzwi, a Thomas obraca się za szybko; krzywi się i przykłada rękę do świeżego bandaża. – Przepraszam, chłopcze – mówi Gideon i poklepuje go po ramieniu. – Doktor Clements robi wspaniałe napary z lulka czarnego. Ból zniknie za niecałą godzinę. – Kiwa głową ku Carmel, czekając na przedstawienie. – Gideonie, to Carmel… Carmel, to Gideon – mówię. – Więc to pan – stwierdza, mrużąc oczy. – Naprawdę tak ciężko było znaleźd samochód i wyjechad po nas na to Loch cośtam? – Odwraca się z niesmakiem, nie czekając na odpowiedź. – Nie wierzę, że nas tam wysłałeś – mówię, a on patrzy na mnie, nie mrugając. Jest poważny, może żałuje, ale już nie czuje wstydu, o ile kiedykolwiek czuł. – Ostrzegałem – odpowiada. – Zdecyduj się, Tezeuszu. Albo jesteś dzieckiem, albo nie. Niech licho porwie jego i jego odpowiedzi. – Nie chciałem, żebyś tu przyjeżdżał. Chciałem dotrzymad obietnicy złożonej twoim rodzicom i trzymad cię z dala od niebezpieczeostw. Ale jesteś jak ojciec. Zawsze się w nie pchasz. Jego głos jest czuły, lekko sentymentalny. Ma rację. To była moja decyzja. Jak zawsze, odkąd w wieku czternastu lat otrzymałem athame. – Colin chce się z tobą widzied – mówi i kładzie rękę na ramieniu Thomasa, dając do zrozumienia, że mam iśd sam. Drugą dłoo położyłby pewnie na barku Carmel, gdyby nie bał się pogryzienia. Tak czy inaczej, nie zostawi ich samych. Więc chyba nie muszę się martwid. 131

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia

Kobieta prowadzi mnie przez korytarze i w górę schodów, gdzie czeka Burke. To pierwsza kobieta, jaką tu widzę, i z ulgą przyjmuję wiadomośd, że są tu i one, chod ta konkretna jest trochę straszna. Ma jakieś pięddziesiąt lat i elegancką popielato–blond fryzurę. Kiedy spotykamy się przed moi pokojem, uśmiecha się i kiwa głową z wydwiczoną, pozbawioną emocji uprzejmością matrony. Mijamy pokoje z szerokimi, otwartymi podwójnymi drzwiami, w każdym płonie ogieo w kominku. W jednym, po lewej, w okręgu siedzi grupa ludzi. Gdy ich mijamy, odwracają głowy i odprowadzają nas wzrokiem. Wszyscy. Jakby jednocześnie. – Uch, co oni robią? – pytam. – Modlą się. – Uśmiecha się. Chcę zapytad do czego, ale boję się, że odpowie, iż do athame. Ciężko uwierzyd, że Jestine wychowali tacy ludzie. Każdy z nich jest straszny. Nawet doktor Clements, kiedy mył i owijał mi rękę, patrzył na moją krew jak na Świętego Graala. Bandaże spalił pewnie w świętym ogniu czy czymś podobnym. – Jesteśmy – oznajmia moja eskorta. Staje przy drzwiach, chociaż pokazuję, że może odejśd. Dziwne. Wchodzę do pokoju, Colin Burke stoi przy kolejnym kominku. Ma złączone opuszki palców w geście fałszywej pewności siebie, a płomienie rzucają czerwono–pomaraoczowe blaski na jego policzki. Nagle przypomina mi się Faust. – Czyli to ty jesteś Tezeusz Lowood – mówi i uśmiecha się. – Colin Burke – odpowiadam i wzruszam ramionami. – Nigdy o panu nie słyszałem. – Cóż. – Oddala się do kominka i staje przy wysokim, skórzanym krześle. – Niektórzy bardziej niż inni lubią mied tajemnice. Och. Czyli to tak. Z namysłem obejmuję podbródek kciukiem i palcem wskazującym. – Słyszałem już to nazwisko. Burke. Tak nazywał się brytyjski seryjny morderca, prawda? – Oddalam dłoo od twarzy. – Jakiś krewny? Pod uprzejmym uśmiechem zaciska zęby. Dobrze. Jednocześnie gdzieś w głębi siebie czuję, że nie powinienem robid sobie w nim wroga. Że przyszedłem tu po jego pomoc. Ale większa częśd mnie mówi, że nic, co zrobię, nie uczyni z niego większego nieprzyjaciela. Burke rozkłada ręce i uśmiecha się. To niepokojąco rozbrajający gest. Ciepły, prawie szczery. – Cieszymy się z twojej obecności, Tezeuszu Cassio Lowoodzie – mówi. – Od dawna wyglądaliśmy twojego powrotu. – Uśmiecha się ponownie, jeszcze cieplej. – Wojownik wrócił do domu. Fałszywe pochlebstwa. Nie wystarczą, żebym zapomniał, jakim jest chamem. Niemniej, bardzo charyzmatycznym chamem. 132

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia – Cieszycie się? – pytam. – Więc pewnie wiecie, po co przyjechałem. Burke opuszcza wzrok, niemal z żalem, a jego oczy – niemal tak szare jak włosy – połyskują. – Za tobą ciężki dzieo. Później o tym porozmawiamy. Pewnie przy kolacji. Zleciłem przygotowanie uczty powitalnej, by inni członkowie mieli okazję cię poznad. Wszyscy są ciekawi. – Słuchaj – mówię. – To… bardzo miłe i w ogóle. Ale nie mam czasu… – Wiem, dlaczego tu jesteś – przerywa mi ostro. – Posłuchaj mnie. Przyjdź na kolację. I pozwól się przekonad do nieumierania. Na koocu języka mam mnóstwo butnych odpowiedzi. Ale udaje mi się je przełknąd. – Jak sobie życzysz. – Uśmiecham się. – Ty jesteś tu gospodarzem.

Idąc z Thomasem, Carmel i Gideonem do jadalni, nie odrywam oczu od ścian. Naprawdę wiszą na nich głowy: łosi, niedźwiedzi i jakichś kóz. Przypomniał mi się wcześniejszy dowcip Gideona, ten o ścianach mających oczy. – Dlaczego to robimy? – pyta Carmel, patrząc na kozią głowę. – Nie podoba mi się tutaj. Przez te zaszlachtowane zwierzaki mam ochotę przejśd na weganizm. Gideon się uśmiecha. – Żeby Colin mógł udawad rozsądnego przywódcę. On chce cię zabid, Tezeuszu. – Beztroski ton, jakim to mówi, przyprawia mnie o dreszcz. – Chce cię zabid i oddad athame Jestine. Stopid go i przekud z jej krwią. Według niego w ten sposób go oczyści. – Więc nie powinniśmy uciekad? – pyta Carmel. – Czemu by go karmił? – Nie wszyscy członkowie Zakonu są przekonani. Cenią obyczaje, w tym także krew wojowników. Staną po twojej stronie, jeśli przysięgniesz dotrzymad tradycji. – A jeśli nie? Gideon nie odpowiada. Dotarliśmy do jadalni, która nie jest większa od innych pokoi. Jest w niej, oczywiście, kominek, a pod wysokim sufitem wisi żyrandol odbijający złote płomienie. Przy stole siedzi co najmniej tuzin ludzi, którym usługują podobni do klonów młodzi członkowie. Nie widzę Jestine. Pewnie została umieszczona pod ochroną straży, jak skarb. Kiedy wchodzimy, wszyscy stają. Jest wśród nich Burke, który wygląda, jakby siedział u szczytu stołu, chod ten jest okrągły. Najbliżej stojący mężczyzna wyciąga do mnie rękę i uśmiecha się. Potrząsam nią, a on przedstawia się jako Ian Hindley. Ma rzednące brązowe włosy i wąsy. Jego uśmiech wydaje się szczery i zastanawiam się, czy jest mi przychylny. Idę dalej, ściskam dłonie i wysłuchuję nazwisk, nie odróżniając tych, którzy chcą mojej natychmiastowej śmierci od tych, którzy wolą z nią poczekad. Zostaję posadzony obok Burke’a, a na stołach niemal natychmiast pojawia się jedzenie. Medaliony z mięsa i jakiś borówkowy sos. Niespodziewanie wdaję się w niezobowiązującą rozmowę.

133

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia Ktoś pyta mnie o szkołę. Myślałem, że będę zbyt spięty, żeby jeśd. Ale kiedy spoglądam w dół, widzę pusty talerz. Rozmowa jest tak miła i przyjemna, że nie zauważam, kiedy schodzi na tradycje. Ten temat nie rani mi uszu. Ich słowa o moralności athame i powodach jego stworzenia wibrują w nich jak bzyczenie pszczół. Ciekawe. Zupełnie inny punkt widzenia. Mający sens. Jeśli przysięgnę posłuszeostwo, staną przy mnie. Jeśli złożę przysięgę, Anna zostanie w Piekle. Zaczynam rozglądad się po stole, po ich roześmianych twarzach, po dziwnie podobnych ubraniach. Gideon swobodnie z nimi rozmawia. Tak jak Thomas, a nawet Carmel, którzy mają lekko zamglone oczy. Burke siedzi po mojej prawej stronie, a jego baczne spojrzenie nie schodzi z mojego profilu. – Myślą, że mnie mają – mówię, odwracając się do niego. – Ale ty wiesz, że nie nieprawda? Przy stole nagle zapada cisza. Jakby przez sekundą wcale nie rozmawiali. Burke robi widowisko, rozglądając się wokół z żalem. – Miałem nadzieję, że spotkanie z Zakonem i wysłuchanie naszych racji odwiedzie cię od popełnienia tego błędu – mówi. – Nie rób tego – odzywa się kobiecy głos i spoglądam przez długośd stołu na szarowłosą kobietę, która wcześniej mnie prowadziła, i której imię brzmi Mary Ann Cotton. – Nie profanuj siebie ani Biodag Dubh. – Och, Mary Ann. Ja i Biidak Duu mamy się dobrze. – Masz tu niezłą sektę, Burke – mówię. – Jesteśmy świętym Zakonem – poprawia mnie. – Nie. Sektą. Zamkniętą, świętoszkowatą brytyjską sektą. – Odwracam się ku reszcie i wyciągam athame z kieszeni i pokrowca, pozwalając im napatrzyd się na płynące po ostrzu odbicie płomieni. – On należy do mnie – mówię, przekrzykując ich wzdychania. – Wcześniej należał do mojego ojca, a przedtem do jego ojca. Chcecie go odzyskad? Ja chcę drzwi na drugą stronę, by uwolnid stamtąd kogoś, kto tam nie pasuje. Jest tak cicho, że słyszę, jak Gideon i Thomas poprawiają okulary. Potem odzywa się Burke: – Nie możemy tak po prostu odebrad athame. – Kiedy doktor Clements protestuje, po raz ostatni powołując się na starą krew, on unosi rękę i ją zaciska. – Biodag Dubh zawsze będzie służyd twojej krwi. Chyba że ta wyginie. Kątem oka widzą, że Carmel zaciska ręce na podłokietnikach krzesła, jak zawsze gotowa do akcji. – To nie jest wyjście – mówi Gideon. – Nie można ot tak zamordowad wojownika. – Nie ma pan prawa głosu, panie Palmer – odpowiada człowiek z krótko przyciętymi czarnymi włosami. Jest najmłodszy, pewnie najświeższy. – Nie było pana w Zakonie od dziesięcioleci. – Niech będzie – ciągnie Gideon. – Nie powiecie mi, że nie myślicie tak samo. Linia krwi istnieje od setek lat. A wy zamierzacie ją przerwad, bo Colin tego chce? 134

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia Ludzie patrzą na innych, w tym na mnie, Thomas i Carmel. – Ma rację – mówi doktor Clements. – Nasza wola się nie liczy. – Więc co proponujecie? – pyta Burke. – Mamy otworzyd drzwi i ściągnąd tu z powrotem martwą morderczynię? Myślicie, że to będzie zgodne z wolą athame? – Niech athame zadecyduje – nagle proponuje Clements, jakby pod wpływem natchnienia. Rozgląda się wokół stołu. – Otwórzmy drzwi i pozwólmy Jestine pójśd razem z nim. Pójdą we dwójkę. Wojownik, który powróci, będzie godzien władania Biodag Dubh. – A jeśli żadne nie wróci? – pyta ktoś. – Athame przepadnie! – A jeśli ściągnie tu tą zmarłą? – pyta ktoś inny. – Nie może tu zostad. Nie możemy na to przystad. Thomas, Carmel i ja wymieniamy spojrzenia. Źródłem oporu są wzięci poplecznicy Burke’a, ale reszta stołu chyba zgadza się z doktorem Clementsem. Burke wygląda, jakby połknął szkło, ale w kolejnej sekundzie uśmiecha się ciepło, z lekkim zażenowaniem, jakby przyznawał się do błędu. – Niech więc tak będzie – mówi. – Jeśli Tezeusz Cassio zechce zapłacid. No proszę. – Ile to będzie kosztowad? – Kosztowad? – Uśmiecha się. – Dużo. Ale do tego wrócimy za chwilę. – Niesamowite, żąda kawy. – Kiedy stworzono athame, jego twórcy wiedzieli, jak otworzyd drzwi na drugą stronę. Ale ci magowie odeszli wiele wieków temu. Otwarcie drzwi spoczywa wyłącznie w twoich rękach. Patrzę na ostrze. – Drzwi można otworzyd tylko dzięki Biodag Dubh. Cały czas miałeś klucz. Nie wiedziałeś, jak obrócid do w zamku. Mam dośd ludzi, którzy mówią o nożu, jakby nim nie był. Jakby był bramą, kluczem albo parą kapci. – Ile to będzie kosztowad? – pytam. – Koszty… – mówi i uśmiecha się. – Ceną będzie cała krew wypływająca z twojego brzucha. Thomas i Carmel głośno nabierają powietrza. Mina Burke’a wyraża żal, ale w niego nie wierzę. – Jeśli nalegasz – mówi. – Rytuał możemy przeprowadzid jutro wieczór.

135

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY CZWARTY Cała krew wypływająca z mojego brzucha. Och, to wszystko? Tak powinienem powiedzied. Nie powinienem pozwolid mu zobaczyd strachu, który mnie przeszedł. Nie powinienem nawet zaciskad zębów. Dałem mu za dużą satysfakcję ze świadomości, że się bałem, i że nie zamierzałem się wycofywad. Nie przekonają mnie do tego nawet wielkie oczy Thomasa i Carmel. – Dajcie spokój – mówię. – Od początku wiedziałem, że to może się tak skooczyd. Że mogę byd zmuszony do przekroczenia cienkiej linii pomiędzy życiem i śmiercią, żeby ją uratowad. Wszyscy wiedzieliśmy. – Pewnośd to nie to samo co podejrzenia – odpowiada Carmel. – To nadal tylko podejrzenia. Więcej wiary. – W ustach mam sucho. Kogo próbuję przekonad. Jutro mnie prawie wypatroszą, żeby otworzyd drzwi. Do Piekła. A kiedy się nad nimi wykrwawią, wepchną mnie i Jestine przez próg. – Więcej wiary – powtarza Carmel i szturcha Thomasa, żeby coś powiedział, ale nie. On cały czas był ze mną. – To może nie tak dobry pomysł – szepcze. – Thomas. – Słuchaj, nie powiedziałem ci wszystkiego, co przekazał mi dziadek – mówi. – Oni cię nie wspierają. Jego znajomi, magowie voodoo, nie interesują się tobą. – Zerka na Carmel. – Nie obchodzimy ich. Z mojego nosa i gardła wydobywa się zniesmaczone, zawiedzione prychnięcie. Żadna niespodzianka. Właściwie od samego początku jasno demonstrowali swoje podejście do przywrócenia Anny. – Uznają, że to nie ich sprawa – ciągnie Thomas. – Tylko Zakonu. – Nie tłumacz się – mówię. To tylko wymówka. Nikt poza nami nie chce ściągnąd Anny z powrotem. Kiedy wyciągnę ją z Piekła, cała chmara ludzi będzie czekała, by odesład ją z powrotem. Lepiej niech przygotuje się do walki. Widzę ją w myślach, rosnącą jak ciemna chmura i łapiącą Colina Burke’a za wszarz. – Znajdziemy inny sposób, żeby jej pomóc – mówi Carmel. – Nie każ mi dzwonid do swojej mamy. Uśmiecham się połowicznie. Mojej mamy. Zanim wyjechałem, kazała mi obiecad, że będę pamiętał, iż jestem jej synem. Jestem. Synem wychowanym do walki i podejmowania słusznych decyzji. Anna utknęła w sali tortur maga Obeah. Nie mogę jej zostawid. – Poszukacie Gideona? – pytam. – Chciałbym… moglibyście coś dla mnie zrobid?

136

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia Ich miny wyrażają nadzieję, że jeszcze zmienię zdanie, ale przytakują. – Chciałbym, żebyście byli na rytuale. Chciałbym, żebyście w nim uczestniczyli. – Jako wsparcie. Może tylko jako świadkowie. Odwracają sie ku korytarzowi, a Carmel jeszcze raz każe mi się zastanowid; mówi, że mam wybór. Ale nie mam. Odchodzą, a ja odwracam się i ruszam korytarzami pełnego kominków obozu dla oszalałych druidów. Gdy skręcam w długi, czerwony hol, słyszę głos Jestine. – Ej, Cas, czekaj! – Podbiega do mnie. Ma ponurą i poważną minę. Bez kpiącego uśmieszku wygląda inaczej. – Powiedzieli mi, co mówiłeś – kontynuuje, lekko zarumieniona. – Co postanowiłeś. – Co oni postanowili – poprawiam ją. Patrzy na mnie, czeka, ale nie wiem na co. Jutro wieczór znikniemy we dwójkę z mapy świata, przejdziemy na drugą stronę, i wróci stamtąd tylko jedno z nas. – Wiesz, co to oznacza, prawda? – Chyba nie to, co ty myślisz – odpowiada. – Jezu – prycham i odwracam się. – Nie mam czasu na zagadki. Ty też nie. – Nie złośd się na mnie – mówi. Goni mnie, znów mając na ustach uśmieszek. – Niecałe cztery godziny temu ocaliłem życie twojego najlepszego kumpla. Gdyby nie ja, ten trup przeżułby mu szyję, zanim zdążyłbyś mrugnąd. – Thomas uprzedzał, że nie powinienem ci ufad. Ale uznałem, że nie warto się tobą martwid. Nadal tak sądzę. – Krzywi się na te słowa, jak oczekiwałem. Chociaż wie, że to kłamstwo. – To nie był mój wybór, okej? Kto jak kto, ale ty powinieneś to rozumied. Idąc, dziwnie się wierci. Udaje twardą, ale musi byd przerażona. Włosy opadają jej na ramiona wilgotnymi falami. Musiała brad prysznic. Jej mokre włosy mają barwę ciemnego złota, w którym odbija się czerwieo. – Nie patrz tak na mnie – warczy. – Przecież jutro cię nie zabiję. – Naprawdę? – pytam. – Bo mnie się wydaje, że właśnie o to chodzi. Przymyka oczy. – Denerwujesz się? Tym, kto wygra? – W jej głosie pobrzmiewa stal i przez sekundę myślę, że patrzę na wariatkę. Ale potem kręci głową, a jej mina przypomina Carmel. – Nie pomyślałeś, że mogę mied plan? – Nie pomyślałem, że mogłabyś nie mied – odpowiadam. Ale to, co ona nazywa planem, dla mnie jest ledwie zarysem. – Nie wydaje ci się, że będziemy mied nierówne szanse? Będę się wykrwawiał. – Ha – prycha. – Myślisz, że ty jedyny? Krew to bilet dla jednego pasażera. Zatrzymuję się. – Jezu, Jestine. Powiedz, że żartujesz. Uśmiecha się i wzrusza ramionami, jakby takie zarzynanie spotykało ją co czwartek. – Jeśli ty idziesz, ja też pójdę. 137

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia Stoimy w milczeniu. Chcą, żeby jedno z nas wróciło z athame. A jeśli żadne z nas go nie przyniesie? Cząstka mnie zastanawia się, co by się stało, gdybym zgubił tam nóż; straciliby go na zawsze, nie mieliby jak otworzyd bramy, nie mieliby prawa bytu. Może wtedy by zniknęli i wypuścili Jestine ze swoich szponów. Jednocześnie druga cząstka mnie syczy, że athame należy do mnie, w uszach odzywa mi się śpiewka o więzach krwi i tym, że jeśli Zakon trzyma Jestine w swoich rękach, to athame robi to samo ze mną. Bez słowa zaczynamy iśd dalej. To miejsce tłamsi mnie i irytuje; mam ochotę wyważyd zamknięte drzwi i przerwad ich modlitewny krąg, może rozciąd athame kilka świec, zobaczyd ich przerażone miny i usłyszed krzyki „Świętokradztwo!” – Może zabrzmi to dziwnie – mówi Jestine. – Ale mogę zostad z wami na noc? I tak raczej nie zasnę, no i… – rozgląda się z poczuciem winy – to miejsce przyprawia mnie o dreszcze.

Kiedy wchodzę z Jestine, Thomas i Carmel wydają się zaskoczeni, ale nie wrogo nastawieni. Pewnie obydwoje są wdzięczni, że Thomas nadal ma gardło w jednym kawałku. Gideon siedzi z nimi w salonie, na bujanym krześle. Zanim przyszliśmy, patrzył w płomienie, i chyba nadal nie jest skoncentrowany. Światło płomieni wgryza się we wszystkie zmarszczki jego twarzy. Po raz pierwszy, odkąd tu trafiłem, wygląda na swoje lata. – Mówiliście Zakonowi, że chcecie byd na rytuale? – pytam. – Tak – odpowiada Carmel. – Zadbają, żebyśmy byli gotowi. Nie wiem, co to da. Byłam zbyt zajęta, żeby brad lekcje z czarodziejstwa. – Czarownica czy nie, liczy się krew – wtrąca się Gideon. – Kiedy jutro Zakon przygotuje drzwi, będzie to najsilniejsze zaklęcie rzucone w ostatnim półwieczu. Każde z nas będzie musiało zapłacid za udział, nie tylko Thomas i Jestine. – Przejdziesz – mówi do mnie Thomas, jakby w transie – Chyba wcześniej o tym nie myślałem. Zakładałem, że po prostu ją wyciągniemy. Że tu zostaniesz. Że tu będziemy. Uśmiecham się. – Nie rób takiej skruszonej miny. Przed chwilą próbował cię zjeśd trup. Dośd przeszedłeś. – To mu nie pomaga, widzę to w jego oczach. Wciąż próbuje coś wymyślid. Wszyscy patrzą na mnie. Czuję ich strach, ale nie przerażenie. Żadnych zastrzeżeo. Cząstka mnie chce ich spoliczkowad, zwyzywad od lemingów i uzależnionych od adrenaliny. Ale nie. Żadnego z nich by tu nie było, gdyby nie ja, i nie wiem, czy to dobrze czy nie. Wiem, że jestem wdzięczny. Ciężko sobie wyobrazid, że niecały rok wcześniej byłbym sam.

Gideon powiedział, że dobrze byłoby się przespad, ale żadne z nas nie posłuchało. Nawet on sam. Większośd nocy spędził w bujanym fotelu, kimając nerwowo, budząc się co chwila, ilekrod ogieo 138

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia głośniej trzasnął. My rozłożyliśmy się, gdzie mogliśmy, nie wychodząc z pokoju, na sofach lub w fotelach. Noc minęła szybko, każde z nas zagłębiło się we własnych myślisz. Chyba odpłynąłem na kilka godzin, koło trzeciej czy czwartej nad ranem. Kiedy się obudziłem, miałem wrażenie, że minęła sekunda, tyle że ogieo wygasł, a przesłonione mgłą światło dnia sączyło się przez okienka przy suficie. – Powinniśmy coś zjeśd – sugeruje Jestine. – Później będę za bardzo zdenerwowana, a nie uśmiecha mi się wykrwawiad z pustym żołądkiem. – Przeciąga się i stawy jej karku strzelają – Mało wygodny ten fotel. Idziemy do kuchni? – Kucharza może jeszcze nie byd – mówi Gideon. – Kucharza? – powtarza Carmel. – Mam do w dupie. Znajdę najdroższą rzecz w tej kuchni, ugryzę kawałek, a resztę rozrzucę po podłodze. Potem rozbiję kilka talerzy. – Carmel – zaczyna Thomas. Milknie, kiedy wbija w niego spojrzenie, i wiem, że czyta jej w myślach. – Chociaż nie marnuj jedzenia – mruczy w koocu i uśmiecha się. – Wy troje idźcie przodem – mówi Gideon, biorąc mnie za rękę. – My zaraz przyjdziemy. Potakują i kierują się do drzwi. Kiedy skręcają w korytarz, słyszę pomrukiwanie Carmel, jak bardzo nienawidzi tego miejsca i ma nadzieję, że Anna je rozsadzi tak jak swoją wiktoriaoską posiadłośd. Mimowolnie się uśmiecham. Gideon odchrząkuje. – O co chodzi? – pytam. – Colin czegoś ci nie powiedział. Czegoś, o czym mogłeś nie pomyśled. – Wzrusza ramionami. – Może to tylko zmartwienia starego dziada. – Tata zawsze ci ufał – mówię. – Zawsze mu pomagałeś. – W koocu nie byłem w stanie – odpowiada. Nie powinienem byd zdziwiony, że nadal to przeżywa, chod to nie było jego winą. Będzie się czuł tak samo, jeśli ja nie wrócę. Może Thomas i Carmel także, chod to nie będzie też ich wina. – Chodzi o Annę – mówi nagle. – Zastanawia mnie coś. – Co takiego? – pytam, a on nie odpowiada. – Dalej, Gideonie. Tylko ty mi zostałeś. Nabiera powietrza i pociera czoło palcami. Próbuje zadecydowad jak, albo od czego, zacząd. Znowu powie, że nie powinienem tego robid, że ona jest tam, gdzie byd powinna, a ja znów odpowiem mu, że nie zmienię zdania i powinien się odczepid. – Nie sądzę, że Anna jest we właściwym miejscu – mówi. – Nie dokładnie. – Jak to „nie dokładnie”? Twoim zdaniem zasłużyła na Piekło czy nie? Gideon kręci głową, speszony. – O drugiej stronie wiemy tylko tyle, że nic nie wiemy. Posłuchaj. Anna otworzyła drzwi na drugą stronę i wciągnęła tam maga Obeach. Dokąd? Mówiłeś, że wyglądało, jakby obydwoje byli tam uwięzieni. Może masz rację? Może utknęli tam jak korek w szyjce butelki? – Co wtedy? – szepczę, chod wiem. 139

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia – Może będziesz musiał podjąd decyzję – odpowiada Gideon. – Jeśli znajdziesz sposób na rozdzielenie ich, będziesz ją tu ciągnął, czy prześlesz w inne miejsce? Prześlę w inne miejsce. Dokąd? W jakieś mroczne zastępy? Jeszcze gorsze? Na to nie ma odpowiedzi. Nikt nie wie. To jak urwany wątek marnej opowieści z dreszczykiem. Co stało się z facetem z hakiem zamiast ręki? Nikt nie wie. – Myślisz, że zasłużyła, by byd tam, gdzie jest? – pytam. – Pytam ciebie. Nie książek, nie filozofów, nie Zakonu. – Nie wiem, jak na to odpowiedzied – mówi. – Czy ocenia nas jakaś wyższa siła, czy tylko poczucie winy uwięzione w duchu. Nie my podejmujemy decyzję. Jezu, Gideonie. Nie o to pytałem. Już mam powiedzied, że oczekiwałem lepszej odpowiedzi, kiedy dodaje: – Z tego, co mi mówiłeś, dziewczyna swoje wycierpiała. Gdybym to ja ją sądził, oszczędziłbym jej kolejnych trudów. – Dziękuję, Gideonie – mówię, a on gryzie się w język. Żadne z nas nie wie, co stanie się wieczorem. Mam dziwne poczucie odrealnienia połączonego z brakiem akceptacji, jakby to nie miało się wydarzyd, jakby dzieliło mnie od tego mnóstwo czasu, a nie kilka godzin. Jak to możliwe, że za tak niewielki okres czasu ją zobaczę? Dotknę jej. Może wyciągnę ją z ciemności. Albo wyciągnę w światło. Zamknij się. Nie komplikuj. Ramię w ramię idziemy do kuchni. Carmel spełniła swoje groźby i rozbija co najmniej jedno naczynie. Kiwam jej głową, a ona się rumieni. Wie, że to dziecinne i że Zakonu nie obejdzie, czy zniszczy jeszcze całą zastawę. Przez nich czuje się bezsilna. Kiedy jemy, dziwię się, jak zgrabnie omijamy temat. Gideon robi sos holenderski i serwuje nam jajka po benedyktyosku i kiełbasę. Jestine pokrywa sześd największych, najdorodniejszych grapefruitów, jakie widziałem, miodem i cukrem. – Powinniśmy bacznie obserwowad Zakon – mówi Thomas pomiędzy kęsami. – Nie ufam im, kiedy ich nie widzę. Carmel i ja będziemy stad na straży, pomagając w przygotowaniach do rytuału. – Nie zapomnij zadzwonid do dziadka – mówi Gideon, a Thomas podnosi głowę, zaskoczony. – Zna pan mojego dziadka? – Ze słyszenia – odpowiada Gideon. – On już wie – mówi Thomas i spuszcza wzrok. – Całą sied voodoo będzie miał w pogotowiu. Będą nas ubezpieczad z tamtej strony świata. Całą sied voodoo. W milczeniu przełykam jedzenie. Fajnie byłoby mied Morfrana po swojej stronie. To jak mied huragan w rękawie.

140

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia Carmel dopełniła zemsty, opuszczamy zrujnowaną kuchnię. Kiedy doprowadzamy się do porządku, Gideon bierze Thomasa i Carmel na spotkanie z członkami Zakonu. Jestine i ja postanawiamy pochodzid, powęszyd i jakoś zabid czas. – Niedługo przyjdą po któreś z nas – mówię, gdy idziemy wzdłuż drzew, wsłuchani w szum pobliskiego strumienia. – Po co? – pyta Jestine. – Żeby opisad rytuał – odpowiadam, a ona kręci głową. – Nie spodziewaj się za dużo, Cas. Jesteśmy tylko ich narzędziami, pamiętasz? – Odrywa nisko wiszącą gałąź i dźga mnie nią w pierś. – Więc puszczą nas na ślepo z nadzieją, że sobie poradzimy? – Wzruszam ramionami. – To albo głupie, albo bardzo w nas wierzą. Jestine uśmiecha się i zatrzymuje. – Boisz się? – Ciebie? – pytam, a ona się uśmiecha. W naszych żyłach krąży adrenalina, w mięśniach czuję dziwne napięcie, jakby przez każdą komórkę ciała przepływała mi ławica małych rybek. Kiedy wykonuje zamach, mierząc patykiem w moją głowę, widzę to z daleka i podstawiam jej nogę. W zamian wali mnie łokciem w głowę i śmieje się, ale działa na poważnie. Porusza się z wprawą i gracją; dobrze wydwiczona. Wykonuje ruchy, których wcześniej nie widziałem, a kiedy łapie mnie za brzuch, krzywię się, chod ona nie zadaje ciosów. Mimo wszystko odpycham ją, a jej udaje się nie upaśd. Athame wciąż jest w mojej kieszeni. To ani połowa moich umiejętności. Ale bez noża jesteśmy prawie równi. Kiedy zamieramy, mamy przyspieszone pulsy, a adrenalinowy kop zniknął. Dobrze. Wkurzające, gdy nie można się go pozbyd. – Nie widzisz problemu w biciu dziewczyn – mówi. – Nie widzisz problemu w biciu chłopaków – odpowiadam. – Ale to nie na poważnie. Wieczorem, co innego. Jeśli zostawisz mnie po drugiej stronie, będę trupem. Przytakuje. – Zakon Biodag Dubh ma swoją misję. Ty się jej sprzeciwiasz, ściągając tu martwą morderczynię. – Już nie jest morderczynią. Nigdy nie była. To tylko klątwa. – Tak trudno to zrozumied? Ale czefo się spodziewałem? Nie można pozbyd się wyuczonych przekonad w ciągu kilku dni. – Co w ogóle o nim wiesz? Tak naprawdę. Co widziałaś? A może łykasz wszystko, co ci mówią? Patrzy na mnie z rezerwą, jakbym grał nieczysto. Ale pewnie będzie próbowała mnie zabid, i to na poważnie, więc mam to gdzieś. – Dużo wiem. – Uśmiecha się. – Możesz uważad mnie za bezmózga, ale się uczę. Słucham. Badam. Wiem więcej, niż ty. Wiesz, jak w ogóle działa athame? – Dźgam. Duchy znikają. 141

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia Śmieje się i mruczy coś pod nosem. Chyba słyszę „zwykłe narzędzie”. Z naciskiem na „zwykłe”. – Athame jest połączone z drugą stroną – mówi. – Stamtąd pochodzi. Dzięki temu działa. – Czyli pochodzi z Piekła – odpowiadam. Athame porusza się w mojej kieszeni, jakby nadstawiało ucha. – Piekła. Abbadonu. Acheronu. Hadesu. Drugiej strony. Tak ludzie mówią na miejsce, w które udają się zmarli. – Jestine kręci głową. Opadają jej ramiona. – Mamy niewiele czasu – mówi. – A ty dalej patrzysz na mnie, jakbym chciała cię okraśd. Nie chcę twojej śmierci, Cas. Nigdy nie chciałam. Po prostu nie rozumiem, czemu chcesz tego, czego chcesz. Przez chwilą wdaliśmy się w drobną bójkę, ale jej zmęczenie jest dobrze widoczne. Wolałbym, że się w to nie mieszała. Mimo wszystko ją lubię. Ale wiecie, co mówią o życzeniach. Zbliża się i sunie palcami po mojej szczęce. Osuwam je delikatnie. – Chociaż mi o niej opowiedz – mówi – Co chcesz wiedzied? – pytam i spoglądam w drzewa. – Cokolwiek. – Wzrusza ramionami. – Czemu jest taka wyjątkowa? Czemu byłeś dla niej tak ważny, że dla twojego dobra przeniosła się na drugą stronę? – Nie wiem – odpowiadam. Dlaczego to powiedziałem? Wiem. Wiedziałem, kiedy usłyszałem imię Anny, kiedy po raz pierwszy przemówiła. Kiedy wyszedłem z jej domu z flakami na swoim miejscu. Podziw i zrozumienie. Nie znałem ich, tak jak ona. – Cóż, więc powiedz, jak wyglądała – mówi Jestine. – Jeśli mamy się wykrwawiad, szukając jej, wolałabym wiedzied, na co patrzyd. Sięgam do kieszeni po portfel i wyciągam z niego gazetowe zdjęcie Anny za życia. Podaję je Jestine. – Ładna – komentuje po chwili. Ładna. Wszyscy tak mówią. Mama to przyznała, Carmel także. Ale kiedy one to mówiły, brzmiało to jak lament, jakby ubolewały nad stratą takiej piękności. Jestine mówi z kpiną, jakby była to jedyna dobra rzecz, jaką ma do powiedzenia. A może jestem przewrażliwiony. Nieważne, wyciągam rękę po zdjęcie i wkładam je do portfela. – To nie wszystko – mówię. – Jest groźna. Silniejsza niż ty czy ja. Jestine wzrusza ramionami, mówiąc „nieważne”. Ponoszą mi się włosy na karku. To nie ma znaczenia. Za kilka godzin zobaczy Annę na własne oczy. Zobaczy ją odzianą w krew, z włosami płynącymi w niewidzialnej wodzie i czarnymi, lśniącymi oczami. A wtedy nie będzie mogła złapad tchu.

142

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIĄTY Jestine się myliła. Zakon pojawił się, by zabrad jedno z nas. Zabrali ją tuż przed zachodem słooca. Dwie kobiety podeszły do nas bez słowa. Były niewiele starsze, obydwie miały rozpuszczone czarne włosy. Jestine przedstawiła je jako Hardy i Wright. Podejrzewam, że nowi członkowie otrzymują nowe imiona. Albo ich rodzice byli wariatami. Gideon przyszedł do mnie niewiele później. Znalazł mnie plączącego się przy latarniach wiszący nad wybrukowanymi chodnikami. Znów podniósł mi się poziom adrenaliny, byłem blisko puszczenia się biegiem. Poprowadził mnie z powrotem do budynku, do swojego pokoju, gdzie znajdowały się prawie całkiem wypalone białe świece oraz trzy fałszywe athame leżące na czerwonym aksamicie. – Więc – mówię, gdy zamyka drzwi. – Co możesz mi powiedzied o rytuale? – Niedługo się zacznie – odpowiada. Ogólnik. Jakbym gadał z Morfranem. – Gdzie są Carmel i Thomas? – Będą tam – mówi. Jego ponurą twarz przecina uśmiech. – Ta dziewczyna – chichocze. – Żywy kataklizm. Jeszcze nie słyszałem takiego języka. W innych okolicznościach powiedziałbym, że jest niewychowana, ale teraz… zabawnie było oglądad tak zaczerwienioną twarz Colina. – Unosi brew. – Czemu jej nie wziąłeś? Carmel uprzykrzająca Burke’owi cały dzieo. Chciałbym to zobaczyd. – Thomas mnie ubiegł – odpowiadam i szczerzę zęby. Nasze uśmiechy powoli znikają, a ja patrzę na niknące świece. Płomienie unoszą się szarpnięciami, są niewielkie. Dziwnie myśled, że kolumna z wosku może zmienid się w nicośd. Gideon podchodzi do szafy i szeroko rozsuwa drzwi. Początkowo wydaje się, że sięga po czerwony materiał, ale kiedy kładzie go na łóżku, okazują się obrzędowymi szatami, takimi samymi, jak widziałem na zdjęciu. – Ach – mówię. – Zastanawiałem się, kiedy pojawią się szaty i sznury. Gideon wygładza obydwie szaty, wyciąga kaptury i rękawy. Mam na sobie ciemnozielony T–shirt i dżinsy. Mi pasują. Szaty wyglądają, jakby ważyły z dziesięd kilo. – To ma mi pomóc w zaklęciu? – pytam. – No dajmy spokój, wiesz, że ceremonia to głównie pokazówka. – Ceremonia to tylko pokazówka – powtarza, trochę jak moja mama. – Nie, w niczym ci nie pomoże. Ale tak nakazuje tradycja. – Zapomnij – mówię, patrząc na jasny sznur do zawiązania w pasie. – Tradycję można złamad. Poza tym, Anna pękłaby ze śmiechu.

143

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia Opuszcza ramiona, a ja szykuję się na cios. Zaraz na mnie nawrzeszczy, że nie biorę rzeczy na poważnie, że nigdy nie okazuję należnego szacunku. Kiedy się odwraca, stawiam krok w ty, a on łapie mnie za ramię. – Tezeuszu, jeśli teraz stąd wyjdziesz, puszczą cię wolno. Patrzę na niego. Jego oczy lśnią, niemal drżą za drucianymi okularami. Powiedział, że mnie puszczą. Może tak, może nie. Burke pewnie ruszyłby za mną, gdybym tylko tego spróbował, i zaczęlibyśmy się bawid w chowanego ogromnych rozmiarów. Delikatnie się wyswobadzam. – Powiesz mamie… – mówię i milknę. Mam pustkę w głowie. Na chwilę pojawia się w niej jej twarz, potem znika. – Nie wiem. Powiedz jej coś miłego – Puk, puk – mówi Thomas i wsuwa głowę do pokoju. Potem pojawia się reszta ciała i Carmel, a ja nie mogę powstrzymad uśmiechu. Obydwoje mają na sobie długie, czerwone szaty ze zdjętymi kapturami i rękawami ukrywającymi dłonie. – Wyglądacie jak chrześcijaoscy mnisi – mówię. Conversy Thomasa wystają spod krawędzi szaty. – Nie musicie ich wkładad. – Nie chcieliśmy, ale Colin kazał. – Carmel przewraca oczami. – Są strasznie ciężkie. I drapią. Gideon zdejmuje swoją szatę z wieszaka i wkłada ją. Obwiązuje się w pasie i poprawia kaptur na plecach. Podnosi fałszywy nóż z aksamitu i wsuwa za sznur na biodrze. – Będą wam potrzebne – mówi do Thomasa i Carmel. – Już naostrzone. Wymieniają spojrzenia, ale żadne nie zielenieje, podchodząc i biorąc broo. – Rozmawiałem z dziadkiem – oznajmia Thomas. – Mówi, że jesteśmy idiotami. – My? – No, głównie ty. – Uśmiechamy się. Może jestem idiotą, ale Morfran będzie czuwał. Jeśli Thomasowi będzie potrzebna ochrona, on prześle ją przez ocean. Odchrząkuję. – Słuchajcie… Nie wiem, w jakim stanie będziemy, kiedy wrócimy. Jeśli spróbują coś zrobid Annie… – Jestem pewien, że Anna mogłaby roznieśd Zakon na strzępy – mówi Thomas. – Ale na wszelki wypadek znam kilka sztuczek, by ich spowolnid. Carmel uśmiecha się. – Powinnam wziąd swój kij. – Na jej twarzy pojawia się dziwna mina. – Ktoś zastanowił się, jak zabierzemy Annę z powrotem do Thunder Bay? – pyta. – Założę się, że paszport ma nieważny. Śmieję się, pozostali także. – Lepiej już idźcie – mówi Gideon i macha ku drzwiom. – My zaraz przyjdziemy. Przytakują i dotykają mojej ręki, wychodząc. – Muszę cię prosid, żebyś się nimi zajął, gdybym…? – pytam Gideona, gdy już ich nie ma. 144

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia – Nie – odpowiada. Kładzie mi rękę na ramieniu. – Daję słowo, że nie.

W ciągu dnia to miejsce postarzało się o wiek. Elektrycznośd zmieniono na świece. Płomienie połyskują na ścianach korytarzy i odbijają się od kamiennej posadzki. Zniknęły eleganckie stroje; wszyscy, których mijamy, mają szaty, a gdy się zbliżamy, wykonują gest błogosławienia i modlitwy. A może klątwy, w zależności od człowieka. Nie odpowiadam na nie. Przychodzi mi go głowy tylko jeden ruch dłoni, ale on tu nie pasuje. Gideon i ja idziemy labiryntem korytarzy i pokoju, aż stajemy przed wysokimi, dębowymi podwójnymi drzwiami. Zanim pytam, gdzie mają taran, drzwi otwierają się od środka i odsłaniają kamienne stopnie znikające w ciemności na dole. – Pochodnia – mówi ostro Gideon i ktoś mu ją podaje. Światło odsłania starannie rzeźbione granitowe schody. Spodziewałem się mroku i wilgoci, czegoś prymitywnego. – Ostrożnie – mówię, kiedy Gideon rusza w dół. – Nie spadnę – odpowiadam. – Jak myślisz, po co mi pochodnia? – Nie o to chodzi. Mógłbyś się potknąd o szatę i skręcid sobie kark. Mruczy coś o byciu w pełni sprawnym, ale kroki stawia ostrożnie. Idę za nim w ten sam sposób. Z pochodnią czy bez, schody są niebezpieczne. Nie mają poręczy oraz zataczają ciasne spirale, przez co tracę poczucie kierunku i nie wiem, jak głęboko zeszliśmy. Powietrze robi się zimniejsze, bardziej wilgotne. Jakbyśmy wchodzili do gardła wieloryba. Kiedy docieramy na dół, musimy obejśd fragment muru. Uderza na blask świec, gdy wchodzimy w sporą, okrągłą przestrzeo. Świece na ścianach tworzą trzy rzędy: jeden złożony z białych kolumienek, drugi z czarnych. Środkowy to mieszanina tamtych dwóch. Spoczywają na półkach wykutych w skale. Ludzie w szatach stoją pośrodku w półokręgu, który ma się zamknąd. Obecni są tylko najstarsi członkowie Zakonu. Patrzę na ich twarze, stare i anonimowe, poza Thomasem i Carmel. Chciałbym, że by zdjęli kaptury. Z przesłoniętymi włosami wyglądają dziwnie. Burke oczywiście stoi pośrodku, jak kotwica. Tym razem nie ma w nim ani odrobiny ciepła. W świetle świec ma ostre rysy i takim właśnie go zapamiętam. Wyglądającego jak debil. Thomas i Carmel stoją na brzegach półokręgu. Thomas próbuje wmieszad się w tłum, a Carmel ma to gdzieś. Uśmiechają się do mnie nerwowo, a ja spoglądam na członków Zakonu. Przy sznurku każdego z nich połyskuje ostry nóż; zerkam na Gideona. Jeśli coś pójdzie źle, lepiej, by miał jakiegoś asa w rękawie, albo on, Thomas i Carmel skooczą jak Juliusz Cezar, nim miną dwie sekundy. Thomas spogląda mi w oczy i podnosimy głowy. Sufitu nie widad. Jest zbyt wysoko, by dosięgał go blask świec. Znów patrzę na Thomasa, który robi wielkie oczy. Nienawidzimy tego miejsca. Wydaje się znajdowad pod wszystkim. Pod ziemią. Pod wodą. Marne miejsce na śmierd. 145

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia Nikt się nie odezwał, odkąd przyszedłem z Gideonem. Czuję ich oczy, przemieszczające się od mojej twarzy do rękojeści noża ukrytego w tylnej kieszeni spodni. Chcą, żebym go wyjął. Chcą go zobaczyd, jeszcze raz powzdychad. Zapomnijcie, dupki. Przejdę przez bramę, znajdę swoją dziewczynę i wrócę. Zobaczymy, co wtedy powiecie. Dłonie zaczynają mi rżed; zaciskam je mocno. Na schodach rozlegają się kroki. Hardy i Wright prowadzą Jestine, chod „prowadzid” to nieodpowiednie słowo. Raczej eskortują. Cały Zakon kręci się wokół niej. Ona też nie ma czerwonej szaty. Może też odmówiła jej włożenia. Kiedy na nią patrzę, w głębi siebie wciąż czuję, że nie jest moim wrogiem, i ciężko w to nie wierzyd po tak długim czasie. Podchodzi do kręgu, a jej eskorta wraca na schody. Przebrany okrąg zamyka się za nią, na środku zostajemy tylko my. Spogląda na Zakon, a potem na mnie, próbuje się uśmiechnąd i polega. Ma na sobie białą koszulkę i czarne spodnie–biodrówki. Nie widzę żadnych talizmanów, medalionów ani biżuterii. Wczuwam jednak woo rozmarynu. Została okadzona dla ochrony. Wokół nogi ma opaskę, pod którą chyba kryje się nóż, wokół bioder ma podobną. Lara Croft lada moment upomni się o swój image. – Nie zmienisz zdania? – pyta Burke bez grama przekonania. – Miejmy to z głowy – mruczę. Uśmiecha się, nie pokazując zębów. Niektórzy ludzi potrafią robid tylko sztuczne miny. – Krąg został zebrany – mówi spokojnie. – Brama jest otwarta. Wystarczy ją tylko pchnąd. Ale najpierw musisz wybrad swoją kotwicę. – Kotwicę? – Osobę, która będzie twoim łącznikiem z tym wymiarem. Bez niej nie znajdziesz drogi powrotnej. Każde z was musi wybrad. Do głowy przychodzi mi Gideon. Spoglądam w lewo. – Thomas – mówię. Szerzej otwiera oczy. Chyba próbuje wyglądad na zaskoczonego, ale ma minę, jakby nabawił się niestrawności. – Colin Burke – odpowiada Jestine obok mnie. Bez niespodzianek. Thomas przełyka ślinę i występuje o krok. Wyciąga głupie athame zza sznura i obejmuje ostrze dłonią. Kiedy przeciąga nim po wnętrzu ręki, udaje mu się nie skrzywid, a po jego zaciśniętej pięści cieknie krew. Ociera athame o szatę i wsuwa za sznur, po czym zanurza kciuk w krwi zebranej na dłoni. Jest ciepła, kiedy zaczyna kreślid na moim czole półksiężyc. Kiwam głową, gdy się cofa. Carmel ma szeroko otwarte oczy. Obydwoje myśleli, że wybiorę Gideona. Też tak sądziłem, dopóki nie otworzyłem ust.

146

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia Odwracam się. Burke i Jestine powtarzają rytuał. Jego krew lśni czerwienią na tle jej skóry. Kiedy odwraca się do mnie, walczę z pokusą wytarcia jej. Przełyka ślinę, ma błyszczące oczy. W naszej krwi zaczyna krążyd adrenalina, świat staje się wyraźniejszy, jaśniejszy, szybszy. Nie tak jak wtedy, gdy trzymam athame, ale prawie. Kiedy Burke kiwa głową, reszta Zakonu wyciąga noże. Carmel jest pół kroku za nimi, gdy przeciągają ostrzami po wnętrzach dłoni; zwęża oczy z powodu pieczenia. Potem wszyscy, w tym Thomas i Burke, odwracają dłonie i pozwalają krwi kapad na podłogę pokrytą bladożółtymi, asymetrycznymi płytkami. Kiedy padają pierwsze krople, płomienie świec rozjaśniają się, a podobna do fali energia zbiera się pośrodku i cofa na zewnątrz. Pod stopami czuję, że grunt się zmienia. Ciężko opisad to dokładnie. Jakby ziemia pod naszymi butami robiła się mniejsza. Jakby cieniała, albo traciła wymiar. Stoimy na powierzchni, która już nie jest powierzchnią. – Już czas, Cas – mówi Jestine. – Czas – powtarzam. – Oni zrobili swoje, stworzyli ścieżkę. Ale nie mogą otworzyd drzwi. To musisz zrobid ty. Magia przepływa przez moją głowę jak wichura. Patrząc po okręgu ledwie odróżniam Carmel i Gideona. Ich ukryte pod kapturami twarze się rozmyły. Potem dostrzegam Thomasa, tak wyraźnie, jakby świecił, i żołądek nieco zbliża mi się do gardła. Moja ręka się porusza; nie czuję, że sięgam po athame, dopiero czuję go w swojej dłoni, patrzę na niego, a płomienie świec tworzą na jego ostrzu pomaraoczowe odblaski. – Muszę iśd pierwsza – mówi Jestine. Stoi już przede mną. Athame celuje w jej brzuch. – Nie. – Cofam go, ale ona łapie mnie za rękę. Nie wiedziałem, że o to chodzi. Myślałem, że zrobi to Burke. Myślałem, że mowa o głębokiej ranie na ręce. Nie wiem, co myślałem. Nie myślałem; nie chciałem. Cofam się o krok. – Jeśli ty idziesz, ja też – mówi Jestine spomiędzy zaciśniętych zębów. Nim reaguję, łapie mnie za rękę trzymającą athame i wbija ostrze głęboko w swój bok. Patrzę, jak nóż zanurza się w jej ciele, powoli ale z łatwością, jakby przechodził przez wodę. Kiedy się wysuwa, połyskuje metaliczną czerwienią. – Jestine! – krzyczę. Słowa giną w moich uszach. Od ścian nie odbija się echo. Jej ciało składa się, opada na kolana. Łapie się za bok; pomiędzy palcami cieknie jej niewielka ilośd krwi, ale wiem, że będzie gorzej. Jej życie jest krwią. Na moich oczach traci wymiar, staje się mniejsza, jak powietrze wokół nas i podłoga pod nami. Odeszła, przeszła. Pozostała pustka, ledwie znacznik miejsca, w którym była. Patrzę na nią, zahipnotyzowany, i odwracam athame. Kiedy przecina moją skórę, świat wiruje. Mam wrażenie, że mój umysł jest przeciągany przez ucho igielne. Zaciskam zęby i dociskam mocniej, myślę o Jestine, myślę o Annie. Uderzam kolanami w podłogę, światło gaśnie. 147

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia

148

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY SZÓSTY Nie ma tu nic dobrego. Nigdy nie było. Mój policzek dotyka powierzchni, która nie jest ani ciepła, ani zimna, ani gładka, ani szorstka. Jest twarda. Fragmenty ciała, którymi jej dotykam, lada moment się rozlecą. To był błąd. My tu nie pasujemy. Gdziekolwiek jesteśmy, nic tu nie ma. Żadnego światła, żadnej ciemności. Żadnego powietrza, żadnego smaku. Jest nicośd; pustka. Nie chcę myśled więcej. Oczy mogą mi wypaśd z orbit. Mogę rozbid sobie głowę o dno i wsłuchad się w stuk fragmentów, podobny do rozbijanego jajka. (Cas, otwórz oczy.) Mam otwarte oczy. Nic nie widzę. (Musisz otworzyd oczy. Musisz oddychad.) To miejsce to coś więcej niż szaleostwo. Nie ma tu nic dobrego. Poza mapą. Gdyby najeśd się złości, można się udławid. To miejsce istnieje na granicy krzyku. (Słuchaj mnie. Słuchaj. Jestem tutaj. To trudne, ale musi ci się udad. W głowie. Stwórz to w głowie.) Umysł mam niestabilny. Nie mogę się skupid. Nieustannie łączy się, a potem rozpada. Ludzie potrzebują kilku rzeczy. Powietrza. Wody. Śmiechu. Siły. Oddechu. Oddechu. – Tak właśnie – mówi Jestine. – Powoli. – Jej twarz pojawia się jak mgła na lustrze, a za nią reszta świata, jakby domalowywał ją malarz. Leżę na czymś podobnym do kamienia w jakiejś komnacie, jakiś ciężar miażdży mi czaszkę, wbija się w łopatki. Tak pewnie czuje się złapana ryba, wyciągnięta na powietrze, przyciśnięta skrzelami i okiem do drewna, chod chwilę wcześniej nic jej nie trzymało. Skrzela okazują się bezużyteczne. Moje płuca są bezużyteczne. Coś do nich wpada, coś się wydostaje, ale to nie powietrze. Do krwi nie dociera życiodajny tlen. Łapię się za klatkę piersiową. – Nie panikuj. Oddychaj. Nieważne, czy powietrze będzie prawdziwe. Byle było. – Łapie mnie za ramiona; jest taka ciepła, cieplejsza od wszystkiego, co pamiętam. Nie wiem, jak długo tu jesteśmy. Może godziny. Może sekundy. Może to to samo. – To wszystko kwestia umysłu – mówi. – Tym jesteśmy. Patrz. – Dotyka mojego brzucha i krzywię się, oczekując bólu. Ale go nie czuję. Rany nie ma. Powinna byd. W koszulce powinienem mied dziurę, a z niej powinna płynąd krew. Powinien wystawad ze mnie nóż. – Nie, nie potrzebujesz tego – mówi. Znów spoglądam w dół. Tam, gdzie było nic, teraz znajduje się rozdarcie i ciemny ślad wilgoci. – Nie potrzebujesz tego – powtarza. – To wciąż istnieje. Tam. Po drugiej stronie nasze ciała się wykrwawiają. Jeśli nie wrócimy, zanim się wysuszą, umrzemy. – Jak wrócimy?

149

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia – Spójrz za siebie. Za mną jest kamieo. Leżę na plecach. Ale lekko odwracam głowę. Thomas. Widzę go. Kiedy się koncentruję, okno poszerza się i ukazuje resztę pokoju. Rany Zakonu wciąż są otwarte, krew powoli kapie na podłogę. Są tam nasze ciała, moje i Jestine, skulone tam, gdzie upadły. – Jesteśmy po drugiej stronie lustra – mówię. – Kwestia gustu. Tak naprawdę wciąż tam jesteśmy. Żyjemy. Tak właściwie przeszedł tylko athame. Spoglądam w dół. Jest w mojej dłoni, na ostrzu nie ma krwi. Ściskam go, a to przynosi falę emocji. To puste miejsce sprawia, że mam ochotę znowu go w siebie wbid. – Musisz wstad. – Jestine się podnosi. Jest nieco jaśniejsza niż wszystko inne. Wyciąga rękę, a za jej głową jest bezkresne czarne niebo. Żadnych gwiazd. Żadnych krawędzi. – Skąd wiesz to wszystko? – pytam i podnoszę się bez pomocy. Gdziekolwiek jesteśmy, nie ma tu żadnej perspektywy. Czuję, jakby mój wzrok nie miał granic, a jednocześnie sięgał ledwie kilka kroków w dal. Nie ma światła. Przynajmniej takiego, które bym znał. Przedmioty po prostu są. Jako płaskie kamienie, rzeźbione ściany pokryte czymś, co mogłoby byd szarością albo czernią. – Zakon zachował zapisy z czasów, gdy brali metal na athame. Większośd zaginęła, a fragmenty są podniszczone, ale wszystkie przejrzałam. – Chcesz mnie tu zostawid, Jestine? Spogląda w dół i w bok. Za nią nie widzę nic, ale skoro ja mam na sobą Thomasa, ona, po obejrzeniu się, musi widzied Burke’a. Jest jej kotwicą. – Jeśli tu zginiesz, będziesz tu należał. – To cokolwiek tu należy? – Nie przyszłam tu pomagad ci w wyciągnięciu dziewczyny. Mam własne plany. Mocniej zaciskam athame. Przynajmniej Anna jest „dziewczyną”, a nie „tą martwą morderczynią”. – Ile mamy czasu? – pytam. – Aż do kooca. – Jestine wzrusza ramionami. – Ciężko powiedzied. Tu czas jest inny. Nie jest czasem. Nie ma tu zasad. Nie mam zegarka, ale gdybym miała, bałabym się na niego patrzyd. Ręce pewnie zaczęłyby mi jakoś dziwacznie drżed. Jak myślisz, ile czasu minęło, odkąd zacząłeś krwawid? – Czy to ważne? I tak bym się pomylił. Uśmiecha się. – Dokładnie. Rozglądam się. To samo we wszystkich kierunkach. Co jeszcze dziwniejsze, mimo świadomości, że gdzieś tam umieram, nie spieszę się. Mógłbym stad w jednym miejscu i czekad na Annę, aż 150

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia minęłoby zbyt wiele dni, aż moje ciało po drugiej stronie zostałoby odesłane do domu i pogrzebane. Siłą woli zmuszam nogi do ruchu. Wszystko tu jest kwestią woli. Kiedy idę, kamieo szoruje moje stopy, jakbym nie miał butów. Najwyraźniej buty umysłu mają kijowe podeszwy. – To nic nie da – mówię. – Nie ma jej. Nie ma jej tam, gdzie powinna byd. To ogromny obszar. – Jeśli jej szukasz, skręd za róg. Tam ją znajdziesz – odpowiada Jestine. – Tu nie ma żadnych rogów. – Wszędzie są rogi. – Nienawidzę cię. – Unoszę brwi, a ona się uśmiecha. Też szuka, skacze oczami z boku na bok. Muszę przypomnied sobie, że została wybrana i to wina Zakonu, nie jej, iż wykrwawia się razem ze mną. Musi się bad. I okazuje się lepszym przewodnikiem, niż bym się spodziewał. Nagle przed nami pojawia się mur z czarnego, porowatego kamienia przepuszczającego wodę, jak te kamienne murki wzdłuż dróg w Thunder Bay. Obracam głowę i widzę kolejne ściany, po lewej i prawej. Ciągną się za nami przed wiele mil, jakbyśmy kluczyli w labiryncie. Tyle że wcale tego nie robiliśmy. Energiczniej obracam głowę, gdy spojrzed na Thomasa przez okno. Wciąż tam jest. Mamy iśd dalej czy zawrócid? To w tę stronę? Jego twarz nie odpowiada na te pytania. Oczy ma wbite w moje ciało, patrzy na krew cieknącą na koszulkę. Mijamy coś leżącego na ziemi. To szkielet, nad którym pilnie pracują robale. Futro tego czegoś było białe, ma cztery odnóża, ale mogłoby byd wszystkim. Może psem, może dużym kotem. Albo małym cielakiem. Mijamy to bez komentarza, a ja próbuję na patrzyd na poruszające się insekty. Nie tego szukamy. – Co to takiego? – pyta Jestine i wskazuje ścianę przed nami. Tak naprawdę to nie ściana, tylko niska konstrukcja z piaskowca, biała i zniszczona, dośd niska by ją przeskoczyd. Pokrywa ją mokra czarna farba tworząca słowa MARINETTE SUCHYCH RAMION. Obok widnieje niedbały szkic: poczerniałe kości przedramion i palców oraz gruby, czarny krzyż. Nie wiem, co oznacza. Morfran by wiedział. – Nie powinniśmy tędy iśd – mówię. – Nie ma innej drogi. – Jestine wzrusza ramionami. Ściana przed nami zmienia się z porowatej, mokrej skały w bezbarwny kamieo. Gdy się zbliżamy, mrugam i staje się przezroczysty, jak zakurzony kryształ albo szkło. W środku znajduje się blady kształt, coś zamarzniętego lub uwięzionego. Przecieram kamieo ręką, pod dłonią czuję granulki brudu. Odkrywam parę oczu, wielkich, pożółkłych, pełnych nienawiści. Oczyszczam szkło poniżej i widzę, że przód jego białej koszuli nadal jest pokryty krwią żony. Ma dziką fryzurę. To Peter Carver. Pierwszy duch, jakiego zabiłem. – Co to jest? – pyta Jestine. – Straszak – odpowiadam. 151

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia – Na ciebie czy na nią? – Na mnie. – Patrzę w jego zamrożoną twarz i przypominam sobie, jak mnie gonił, jak czołgał się ku mnie po podłodze, przesuwał brzuch i ciągnął bezwładne nogi. Na szkle powstaje pęknięcie. – Nie bój się – mówi Jestine. – To tylko straszak, tak jak mówiłeś. Twój straszak. Skaza jest wielkości włosa, ale się wydłuża. Na moich oczach wznosi się, przecina zakrwawioną koszulę jak błyskawica. – Skup się – syczy Jestine. – Zanim wypuścisz to ze skały. – Nie mogę – mówię. – Nie wiem, o czym mówisz. Musimy iśd. Musimy iśd dalej. – Odchodzę. Moje ciężkie nogi poruszają się tak szybko, jak mogą. Skręcam za róg, potem następny. To przypomina ucieczkę i jest głupie. Ostatnie, czego potrzebujemy, to zgubienie się. Musimy mied się na baczności i znaleźd właściwą drogę. Zwalniam. Za nami nie słychad drapania. Peter Carver nie czołga się naszym śladem. O ile wiem, nawet jego sylwetka w kamieniu mogła byd wytworem mojej wyobraźni. – Nic się nie stało – mówię, ale ona nie odpowiada. – Jestine? – Odwracam się. Nie ma jej. Bez namysłu wracam, skąd przyszedłem. Nie powinienem uciekad. Zostawiad jej z Carverem i myślą, że powinna się nim zająd. Co się ze mną dzieje? – Jestine! – krzyczę i marzę, by mój głos odbijał się od kamieni, a nie płaskich ścian. Żaden dźwięk do mnie nie wraca, ani moje echo, ani jej odpowiedź. Skręcam za róg, potem następny. Nie ma jej tam. Petera Carvera też. Obydwoje zniknęli. – To było tutaj – mówię do nikogo. Było. Po prostu nie udało mi się wrócid. Ściany nie wyglądają tak jak wtedy, gdy mijałem je po raz pierwszy. – Jestine! Nic. Dlaczego nie powiedziała, że nie możemy się rozdzielad? Dlaczego za mną nie poszła? Boli mnie brzuch. Przykładam do niego rękę i czuję ciepłą wilgod. Rana się przebija. Nie potrzebuję tego. Zostawiłem to za sobą. Muszę się skupid. Znaleźd Annę i Jestine. Kilka głębokich oddechów i moja ręka schnie. Wiatr owiewa mi policzki – to pierwsze tego typu doznanie, jakie tu poczułem. Wraz z nim dociera dźwięk. Maniakalny, dziewczęcy chichot, który nie pasuje do Jestine ani do Anny. Nienawidzę tego miejsca. Nawet wiatr szaleje. Za mną stukają kroki, ale kiedy się odwracam, niczego nie widzę. Co ja tutaj robię? Chyba zapominam. Czuję coś na ramieniu; opieram się o skarpę. Kiedy wiatr przynosi kolejny śmiech, zamykam oczy, aż czuję jej włosy na swoim policzku. Połowa jej ciała jest w skale. W jej oczach nie ma krwi, ale przypomina Cait Hecht. – Emily Danagger – szepczę, a ona uśmiecha się smutno i znika. Kiedy odchodzi, słyszę za sobą jej kroki, zbliżają się. Zataczam się w przód. Kluczę pomiędzy formacjami skalnymi, które wyglądają jak skamieniałe kości, i potykam się na kamieniach, których tam wcześniej nie było. Kolejny straszak, 152

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia powtarzam sobie, ale nie wiem, jak długo biegnę, nim wiatr zmienia się z chichotu w ostry, niezrozumiały pomruk. Mam tak wielką ochotę zasłonid uszy rękami, że początkowo nie zauważam innych zmian: silnego zapachu dymu. Tę samą woo czułem w swoim łóżku jesienią. Tak samo pachniał mój ojciec, zanim umarł. Mag Obeah. Jest tutaj. Blisko. Nagle moje nogi wydają się lżejsze. Athame śpiewa mi w ręce. Co mówiła Jestine? Że jeśli jej szukam, powinienem skręcid na róg i ją znajdę. A co z nim? Powinienem się cieszyd? Co on właściwie może mi zrobid w takim miejscu? Jest tak, jak przepowiedziała. Kamienny róg i jest, na koocu labiryntu ścian, który jakby mnie do niego prowadził. Mag Obeah. Athame obraca się pomiędzy moimi palcami. Czekałem na to. Nie wiedziałem o tym aż do tej poru. Patrzę na niego, jego zgarbione plecy pokryte tą samą długą, ciemnozieloną kurtką, te same gnijące dredy opadają mu na ramiona, mój żołądek wije się jak piskorz. Morderca. MORDERCA. Zjadłeś mojego ojca w domu przy Baton Rouge. Ukradłeś moc noża i zabierałeś wszystkie duchy, które zamierzałem odesład. Chod mój umysł to wykrzykuje, moje ciało kuli się w ukryciu, jakie zapewnia kamienny mur. Chciałbym móc zapytad Jestine, co można nas tu spotkad. Czy to jakby sen? Czy jeśli umrzesz tutaj, umrzesz w rzeczywistości? Przysuwam się bliżej rogu, wyglądam zza niego. O ile to możliwe, czarownik wydaje się większy, niż zapamiętałem. Nogi ma jakby dłuższe, na plecach ma więcej garbów. Jakbym widział jego odbicie w gabinecie śmiesznych luster, wydłużone i nienaturalne. Nie zauważył mnie, nie wyczuł i nie usłyszał. Pochyla się nad niskim, płaskim kamieniem, poruszając rękami jak pająk tkający sied. Przysiągłbym, że każdy palec ma do najmniej jeden staw więcej. Pamiętam zaklęcie, którego użyliśmy przy bębnie lapooskim, oraz to, jak przerażona była Anna. Powiedziała, że to jego świat. Mag Obeah mocno za coś pociąga. Ciągnie i szarpie; przypomina to biały sznurek, którym rzeźnicy owijają szynki. Kiedy ponownie napina nid, unosi ramię, a ja doliczam się czterech paliczków. Pośpiech byłby niewskazany. Muszę się więcej dowiedzied. Rozglądam się po ścianach labiryntu, po prawej widzę niedbale wycięte stopnie. Nie zauważyłem ich wcześniej. Pewnie ich tam nie było. Wspinam się po cicho, a kiedy docieram na szczyt, opieram się na rękach i podczołguję do skraju. Muszę zacisnąd palce, żeby z niego nie spaśd. Na skale jest Anna. Położył ją na niej jak na stole operacyjnym. Całe ciało ma owinięte białym sznurkiem, miejscami zabrudzonym krwią. Szarpanie, które zaobserwowałem, było skutkiem tego, że zaszywał jej usta i oczy. Nie mogę patrzyd, ale moje oczy nie chcą się zamknąd. On wiąże supły i przecina nitkę palcami. Kiedy się prostuje i podziwia efekt swojej pracy, zaciska jedną rękę na jej głowie, jakby była lalką.

153

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia Zbliża się do jej twarzy, może chce coś szepnąd, może pocałowad ją w policzek. Jego kościste ramię unosi się w powietrze i widzę, że palce ma zaostrzone na koocach. Wbija je głęboko w jej brzuch. – Nie! – Krzyk wyrywa się ze mnie, gdy jej ciało podskakuje, głowa podnosi się i opada, zaszyte oczy nie puszczają łez, a usta krzyku. Czarownik kieruje twarz w górę. Wyraz zdumienia jest nie do pomylenia, chod on też ma zaszyte oczy, tyle że czarną nicią. Czarne krzyże wydają się unosid nad jego twarzą jak psychiczne bazgroły, a oczy za nimi drgają i krwawią. Wcześniej tak nie wyglądał, kiedy był duchem. Czym jest teraz? Macham nożem, a on ryczy, jak tylko maszyny potrafią; bez konkretnych emocji, więc nie wiem, czy się boi, jest wściekły czy tylko szalony. Widok noża go przeraża, odwraca się i znika pomiędzy skałami. Nie tracę czasu, schodzę z kamieni jak krab, boję się spuścid Annę z oczu, nie chcę, by to miejsce pochłonęło ją tak jak Jestine. Ląduję bez wdzięku, ciężko, głównie jak biodrze i ramieniu. Boli, i to bardzo, a na brzuchu czuję jakby paskudnego siniaka. – Anno, to ja. – Nie wiem, co innego powiedzied. Mój głos chyba jej nie uspokaja. Wciąż się rzuca, palce drgają u jej boków, sztywne jak patyki. Wygina się w łuk i kładzie na płasko. Rozglądam się i oddycham głęboko. Nie czuję zapachu, ani nie widzę śladów po magu Obeah, a przejście, w które wszedł, zniknęło. Dobrze. Mam nadzieję, że się tu zgubi. Ale nie sądzę, by tak było. To jakby jego miejsce, chyba czuje się tu jak pies na własnym podwórku. – Anno. – Lekko pociągam palcami po sznurkach i rozważam użycie athame. Gdyby znowu się poruszyła, mógłbym ją zaciąd. Ciemna, niemal czarna krew wypływa z rany, jaką jej zadał, brudzi nitkę i jej białą sukienkę. Z trudem przełykam ślinę czy myślę. – Anno, nie… – prawie mówię: Anno, nie umieraj, ale to głupie. Była martwa, kiedy się poznaliśmy. Skup się, Cas. Jak za dotknięciem magicznej różdżki sznurki się rozwiązują. Zsuwają się z jej ciała, jakby nigdy ich tam nie było, a wraz z nimi znika krew. Nawet nitka sznurująca jej powieki i usta cofa się i znika, nie pozostawiając dziur. Jej oczy otwierają się i koncentrują na mnie. Opiera się na łokciach i oddycha przez usta. Patrzy przed siebie. W oczach nie ma paniki ani męki. Są puste i wcale na mnie nie patrzą. Imię. Powinienem wypowiedzied jej imię. Powinienem coś powiedzied, ale jest w niej coś innego, niepołączonego. Prawie jak wtedy, gdy pierwszy raz się spotkaliśmy, kiedy schodziła ze schodów w czerwonej sukni. Byłem oszołomiony. Nie mogłem mrugad. Ale nie bałem się. Tym razem owszem; boję się, że nie będzie taka sama. Że nie zrozumie mnie, nie rozpozna. A może boję się, że jeśli poruszę się za szybko, jej mocne palce wystrzelą ku mnie i zacisną się na moim gardle. Kącik jej warg się unosi. – Nie jesteś prawdziwy – mówi. – Ty też nie – odpowiadam. Anna mruga i mierzy mnie wzrokiem. Jeszcze zanim patrzę jej w oczy, panikuję. Gdy jej wzrok przesuwa się od brzucha ku klatce piersiowej, nie widzę w nim 154

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia sceptycyzmu, tylko cichą nadzieję, i myślę: moja dziewczyna, to moja dziewczyna, moja dziewczyna. Zatrzymuje oczy na moim podbródku i unosi jedną rękę, zatrzymując ją nad moją koszula. – Jeśli to sztuczka – mówi i zaczyna się uśmiechad – będę bardzo, bardzo zła. – Anno. – Chowam athame do pokrowca w kieszeni i sięgam ku niej, by pomóc zejśd ze skały, ale ona otacza mnie ramionami i ściska. Zbliżam jej głowę do swojego barku i stoimy; żadne z nas nie chce puścid. Nie ma temperatury. Zasady tego miejsca jej ją odebrały i marzę o dotyku jej chłodnej skóry, takiego, jaki zapamiętałem. Chyba powinienem się cieszyd, że wciąż ma właściwą ilośd paliczków. – Chyba nie obchodzi mnie, czy jesteś prawdziwy – mówi do mojego ramienia. – Jestem – szepczę jej we włosy. – Powiedziałaś, żebym przyszedł. – Wbija palce w moje plecy, mnie koszulę. Jej ciało jakby drga w moim uścisku i początkowo myślę, że ma mdłości. A potem cofa się, by na mnie spojrzed. – Moment – mówi. – Dlaczego tu jesteś? – Szybko mierzy mnie wzrokiem, a jej zaciśnięte pięści napierają na moje żebra jak kamienie. Panikuje. Myśli, że nie żyję. – Nie umarłem – mówię. – Słowo. Anna schodzi ze skały i podejrzliwie przekrzywia głowę. – Więc jak? Tu są tylko martwi. – Nie tylko – mówię i ściskam jej dłoo. – Jestem ja i jeszcze jedna, wkurzająca dziewczyna, którą musimy znaleźd. – Co? – Anna się uśmiecha. – Nieważne. Wychodzimy. – Tyle że nie wiem, jak dokładnie. Wokół pasa nie mam sznura, za który można pociągnąd i wrócid. Potrzebujemy Jestine. Oczy Anny są jasne, a jej palce gładzą mnie po ramionach, czekając, aż zniknę. – Nie powinieneś przychodzid – mówi tonem nagany, ale marnie jej to wychodzi. – Kazałaś mi – odpowiadam. – Mówiłaś, że nie możesz tu zostad. Mruga. – Poważnie? – pyta. – Teraz nie jest tak źle. Prawie się śmieję. Teraz nie jest tak źle. Kiedy nie ma oparzeo, ran ciętych i nie przypomina szynki, nie jest źle. – Musisz wrócid, Cassio – szepcze Anna. – On mnie nie puści. – W jej jasnych oczach widzę, co to miejsce jej zrobiło. Wydaje się mniejsza. Cieszy się, że mnie widzi, ale nie wierzy, że naprawdę ją wyprowadzę. – To nie jego wybór – mówię. – Przeciwnie – poprawia. – Wszystko dla jego przyjemności.

155

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia Obejmuję ją mocniej. Była tu ponad sześd miesięcy, ale co to znaczy? Czas nie istnieje. Nawet ja jestem tu zbyt długo. Wydaje mi się, że szedłem z Jestine przez godzinę, potem jeszcze godzinę bez niej. Nieprawda. Nawet nie blisko prawdy. – Jak to się stało? – pytam. – Jak cię pokonał? Cofa się i jedną ręką poprawia ramiączko sukienki. Drugą dłoo trzyma przy moim ciele. Też nie mam ochoty jej puszczad. – Walczę i przegrywam, w kółko, bez kooca. – Jej oczy się dekoncentrują, spoglądają ponad moje ramię. Zastanawiam się, co widzi. Gdybym spojrzał w tym samym kierunku, zobaczyłbym coś innego. Wyostrza spojrzenie. – Znasz opowieśd o Prometeuszu i skale? Codziennie jest karany za to, że dał ludziom ogieo. Wisi, przykuty do skały, i orzeł wyjada mu wątrobę. Zawsze sądziłam, że to słaba kara. Że przyzwyczai się do bólu i orzeł będzie musiał wymyślid jakąś nową torturę. On tak robi. – Tak mi przykro, Anno – mówię, ale to do niej nie dociera. Nie narzeka. Nie myśli o tym jak o przestępstwie. Raczej jak o pokucie. Niby tak wygląda sprawiedliwośd. Obserwuje moją twarz. – Ile czasu minęło? Słabo cię pamiętam. Wspomnienia wydają się tak odległe, tak jak czasy, kiedy żyłam. – Uśmiecha się. – Chyba zapomniałam, jak wygląda świat. – Przypomnisz sobie. Kręci głową. – Nie puści mnie. – Ten ruch jest dziwny. Nie pasuje; trwa w nim za długo i zastanawiam się, jak wielkie szkody poniosła. Delikatnie podnoszę ją na nogi. – Musimy iśd. Musimy znaleźd moją koleżankę, Jestine. My… – Krzywię się, gdy ostry ból przeszywa mój brzuch. Po chwili znika i znów mogę oddychad. – Cas. – Anna patrzy na przód mojej koszuli. Nie muszę tego robid, by wiedzied, że jest na niej krew. Nie wiem, czy to oznacza, że za słabo koncentruję się na niemyśleniu o ranie, czy po prostu mam mało czasu. Wolę nie ryzykowad. – Co ty zrobiłeś? – pyta. Przyciska rękę do mojego brzucha. – Nieważne. Musimy znaleźd Jestine i się stąd wynosimy. Coś stuka mnie w ramię. Kiedy się odwracam, widzę Jestine, jak zwykle zadowoloną z siebie. Na większości palców i kostek dłoni ma rany i skaleczenia. Ślady krwi pokrywają jej policzki i czoło jak barwy wojenne, pewnie przecierała twarz okaleczonymi rękami. – Gdzie byłaś? – pytam. – Co się stało? – Załatwiałam swoje sprawy – odpowiada i wsuwa rękę do kieszeni. Krzywi się, ale kiedy wyciąga dłoo, promienieje. Gdy prostuje palce, widzę ostre kawałki połyskującego srebra.

156

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia – Dwie pełne kieszenie – mówi. – Znalazłam żyłę. Metalu. Tego samego, który jest w Biodag Dubh. – Chowa go do kieszenie. Dwie kieszenie. Dośd, by Zakon wykuł nowe athame. Coś wewnątrz mnie się kurczy, czuję cichą, ale coraz głośniejszą zazdrośd. – Zakon wreszcie będzie miał prawdziwego wojownika. Zostawią cię w spokoju. Nie liczyłbym na to, chcę odpowiedzied, ale kiwa głową ku mojej koszuli. – Zaczyna pokazywad się rana. Swoją też czuję. Chyba powinniśmy iśd. – Przesuwa spojrzenie na Annę, mierzą się wzrokiem. Jestine uśmiecha się krzywo. – Jak na zdjęciu. W ochronnym geście otaczam Annę ramieniem. – Zabierzmy ją stąd. – Nie – mówi Anna i w tej chwili ryczy czarownik Obeah. Wysoki, mechaniczny pisk dobiega zewsząd, jakby był dokładnie nad lub pod nami. Jestine kuli się i wyciąga krótki nóż oraz coś podobnego do dłuta. Obydwa narzędzia pokryte są rysami. Pewnie nimi wydobywała metal. – Co to było? – pyta, przygotowując broo. – Mag Obeah – wyjaśniam. – Duch, którego Anna ściągnęła tu jesienią. – Nie duch – głośno mówi Anna. – Już nie jest duchem. Nie tutaj. To potwór. Koszmar. Nie puści mnie. – Wciąż to powtarzasz – zauważam. – Gdzie on, tam i ja. – Ze złością zamyka oczy. – Nie umiem tego wyjaśnid. Jakbym była jedną z nich. Tych dwudziestu pięciu martwych morderców. Czterech jęczących niewinnych. Nosimy go na sobie jak łaocuch. – Drżące, blade palce suną w dół ramion i szarpią materiał sukienki. To gest pełen traumy. Jednak kiedy widzi, że Jestine ją obserwuje, opuszcza ręce wzdłuż ciała. – Jest z nią związany – mówi Jestine. – Jeśli przeprowadzimy ją, on też się załapie. – Wzdycha. – To co robimy? Kiedy wrócimy do domu, nie będziesz w stanie go odesład z powrotem. Może Zakon mógłby go powstrzymad, na chwilę spętad czy coś. – Nie – upiera się Anna. – On jest ponad tym. Moje uszy zamknęły się na ich dyskusję. Dwudziestu pięciu martwych morderców. Wszyscy tu są, zamknięci w nim. Ich wszystkich zabiłem. Gapowicz z tłustymi włosami. Peter Carver. Dlatego widziałem go w skale, dlatego Emily Danagger ścigała mnie przy skarpie. Żadne z nich nie było tam, gdzie powinno. On cały czas czekał jak rekin z otwartą paszczą, czekał, by ich wszystkich pożred. – Anno – słyszę swoje słowa. – Czterej jęczący niewinni. Co to miało znaczyd? O kim mówisz? Patrzy na mnie. W jej oczach jest żal. Nie chciała tego powiedzied. Ale to zrobiła. – Dwóch chłopaków, których znasz – mówi powoli. – Jeden człowiek, którego nie. – Opuszcza oczy. Will i Chase. Biegacz z parku.

157

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia – To trzech. Kto jest czwarty? – pytam, chociaż wiem. Muszę to usłyszed. Podnosi wzrok i nabiera tchu. – Jesteś do niego bardzo podobny – odpowiada. Zaciskam pięści i wrzeszczę z całej siły, by dźwięk dotarł do tego drania, by go usłyszał.

158

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY SIÓDMY – Hej – mówi Jestine. Potrząsa mnie za ramię. Odtrącam ją. – Nie czas na głupoty. Jak cholera. Idę przez cholerne skały, zaciskając zęby, ilekrod uderzam stopą o twardą powierzchnię. Bolesne wibracje docierają aż do moich kolan. Co mam? Nóż w dłoni. Wściekłośd w gardle. Ciało wykrwawiające się w innym wymiarze. Odwracam się do Anny. Jej oczy przesuwają się po okolicy, podziwiając kamienie, które nabierają odcieni czerwieni i elektryczności. Reagują na moje zamiary. Krawędzie się wyostrzają. – Pokonamy go? Ze zdziwienia rozchyla usta, ale w jej oczach też coś się zmienia. Szybko, mrocznie, jak pamiętam. Puls mi przyspiesza. Jestine mną potrząsa. – Nie, nie pokonamy go! Nie tutaj. Ona nie dała rady, a, o ile wiem, jest twardym duchem. – Zerka na Annę, która stoi cicho, z ciemnymi włosami opuszczonymi po bokach. – Dlatego tego nie widzę. A nawet gdybyśmy dali radę, nie mam czasu. Nie czujesz tego? Nie słyszysz? Colin mówi, że oddech mi zwalnia. Co mówi Thomas? – Nic – odpowiadam. To prawda. Nie słyszałem ani piśnięcia, odkąd przeszliśmy. Gdybym się teraz obejrzał, zobaczyłbym go, ale nie. Oddech Jestine zwalnia. Mój pewnie też. Ale czas płynie tu inaczej. Tu możemy byd wiele godzin. Nie odejdę, dopóki nie skooczę. – No co? – pytam Jestine, unosząc nóż na wysokośd jej oczu. – Zdurniałeś? – Odsuwa go. – Nie mamy czasu. – Powiedz mi jedno – mówię i unoszę ostrze. – Jest tutaj, stąd pochodzi. Teraz jest tylko nożem, czy mogę go normalnie używad? Jestine patrzy ponad nożem, w moje oczy. Nie poruszam się, to ona pierwsza odwraca wzrok. – Nie wiem – odpowiada. – Ale jest powiązany z magią Zakonu. Nigdy nie będzie tylko nożem. – Też to czuję – mówi Anna. – Nie brzmi tak, jak wcześniej, ale… on go czuje. Dlatego uciekł. – Boi się go? – Nie. – Kręci głową. – Nie boi. Może nawet się nie zdziwił. Cieszy się. Cas? Słyszysz mnie? Czas się kooczy. Wracaj tutaj. Nie teraz, Thomas. Jeszcze nie. – Jestine – mówię. – Nie ryzykuj. Wracaj. Anna i ja pójdziemy na tobą, jeśli damy radę. – Cas – mówi, ale cofam się i biorę Annę za rękę. – Nie odejdę stąd, dopóki z nim nie skooczę – mówię do nich obydwu. – Dopóki nie zostanie sam, w kawałkach. Nie pozwolę mu dłużej ich trzymad. Ani Willa, ani Chase’a, ani tego biegacza

159

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia z parku. Ani mojego taty. – Unoszą kącik ust i spoglądam na Annę. – Nawet tego dupka Petera Carvera. Uwolnię ich. I ciebie też. – Jeszcze raz – mówi, a kiedy unosi na mnie oczy, jest dziewczyną, którą pamiętam. Trzyma rękę na moim brzuchu. Tak, wiem. Musimy się spieszyd. – Pieprzyd – stwierdza Jestine. – Ty zostajesz, to ja też. Mogę się przydad. Mam broo i magię. – Ociera czoło nadgarstkiem. – Miejmy to z głowy. – Zwraca się do Anny. – Lepiej się przydaj. Coś mi mówi że nie mamy czasu na ratowanie damy w opałach. Anna marszczy brwi. – Damy w opałach? Byłam rozcinana, palona i miażdżona kamieniami jakieś tysiąc razy. Zobaczymy, kto tu będzie damą. Jestine odrzuca głowę w tył i śmieje się obłąkaoczo; dźwięk brzmi w nieruchomym powietrzu.

– Walka jeden na jednego może byd kłopotliwa. Nie wiem nawet, czy może nas tu zabid, ale może nas unieruchomid, wyciągnąd nam kręgosłupy jak przy filetowaniu ryby. To wystarczy. Będziemy tu leżed, dopóki się nie wykrwawimy. Wtedy nas dopadnie. – Jestine krzyżuje ramiona. – Więc musimy byd razem – mówi Anna. – Umiesz walczyd? Jestine wskazuje mnie głową. – Bez trudu załatwię Casa. – To ma mi zaimponowad? – pyta Anna, kręcąc głową, a Jestine się śmieje. – Cas, twoja dziewczyna ma cięty język. – Zbliża się o krok i mruży oczy. – I wydaje się podejrzliwa. – Mam cel – odpowiada Anna. – Tu nie ma celów. Przyczyn. Więzów. Gdybym miała opisad to miejsce jednym słowem, tak by to wyglądało. Dzięki celowi jest dobrze. Zerka na mnie. Jestine nie zna jej dośd dobrze, by dostrzec w tym spojrzeniu mrok, ale ja owszem. Nie jest dobrze. Ale nie pokaże tego po sobie, założy maskę. Później będzie czas, by się nią zająd, pomóc zapomnied. Tak sobie mówię. Ale jeśli mam byd szczery, nie wiem, czy to da się tak łatwo zamazad. Cas. Musisz wracad, natychmiast. Nie, Thomas. Nie teraz. Mierzę oczami pustą, rozległą przestrzeo. Wydaje się płaska, gdzieniegdzie urozmaicona pagórkami. Brak odległości i perspektywy przyprawia mnie o zawroty głowy. Ale jest. Wszystko jest. On siedzi gdzieś tam, ma mnóstwo kryjówek. – Nie przyjdzie do nas – mówię. – Chyba wie, czego chcę. – Nie możemy tu tak stad – odpowiada Jestine. Mruga szybko i nerwowo, energicznie porusza głową. Musi słyszed Burke’a. – Może przyjdzie – mówi Anna. – Jeśli pozwolimy mu zapolowad. 160

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia – Brzmi zabawnie – sarkastycznie mruczy Jestine. Patrzy na mnie. – Pojedyncza ofiara jest bardziej kusząca niż stado. Jak krzyknę, uciekajcie. – Nabiera sporo powietrza i odwraca się. – Nie – mówię. – Jeśli stracisz nas z oczy, możemy się nie znaleźd. To miejsce cię zagarnie. Uśmiecha się ponad ramieniem. – To miejsce zabiera cię tam, gdzie chcesz. My będziemy szukad jego, on nas, a potem spróbujemy do siebie wrócid. Tak czy inaczej, jesteś zgubiony, Cas. Krzywię się. Wcześniej jej nie zgubiłem. Zniknęła celowo, żeby mied czas na znalezienie cholernego metalu. Dobra. Powinienem się domyślid. – Nie ryzykuj – mówię. – Jeśli będziesz musiała wracad, nie wahaj się. – Bez dramatyzmu – prycha. – Jestem twoją koleżanką, ale nie umrę dla ciebie. Nie jestem Thomasem. Nie jestem nią. – Jej kroki uderzają o kroki, gdy odchodzi, pogwizdując melodię jak Elmer Fudd polujący na króliki. Kiedy Anna i ja patrzymy na siebie, wiem, że Jestine już nie ma.

Przemierzając Piekło z Anną, czuję, że powinienem wyrzucid z siebie wszystko, co chciałem jej powiedzied przez ostatnie pół roku. Że to kradziony czas, chociaż powinienem zabrad ją do domu. Nie sądziłem, że naprawdę jeszcze ją zobaczę. To był sen. Misja, jak u rycerza szukającego Świętego Graala. A jednak tu jestem, z dziurą w brzuchu, która zaczyna pulsowad, i próbuję wywabid zabójcę ojca z kryjówki. Surrealizm tej sytuacji rozwala mi mózg na części. – Nie powiem, że nie powinieneś tego robid – mówi Anna. – Próbowad uwolnid ojca. Wiem, że tez bym próbowała. – To właśnie próbuję robid? Uwolnid go? – A nie? Pewnie tak. Próbuję ich wszystkich uwolnid Willa i Chase’a… utknęliby tu na zawsze, gdybym nie przyszedł po Annę, i żołądek mi się skręca. I tata. Myślałem, że Anna zajęła się tym sześd miesięcy temu, kiedy ściągnęła tu czarownika Obeah. Na peryferiach wzroku coś się porusza, obydwoje podskakujemy. To nie on. To coś w oddali, zwisa z gałęzi samotnego drzewa. Idziemy dalej, idziemy nie idąc, bo nie mamy pewności, czy się przemieszczamy. Krajobraz się zmienia; formacje skalne pojawiają się i znikają. Jakbyśmy byli na ogromnej bieżni. Teraz patrzymy w głąb jakiegoś kanionu, który mocno wcina się w kamieo. W dole znajduje się coś podobnego do czarnej, oleistej rzeki. – Czy… rozmawiałaś z nim kiedyś? W sensie z moim tatą? Anna delikatnie kręci głową. – On jest tylko cieniem, Cassio. Jak wszyscy. – Myślisz, że wie, gdzie jest? Że cały czas wiedział? – Nie wiem, co wiedzą – odpowiada. Ale odwraca wzrok. Ona nie wie. Ale myśli, że on wie. 161

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia Kanion się zwęża, za szybko jak na tempo, w którym idziemy. Nienawidzę tego miejsca. Profesora fizyki doprowadziłoby do szaleostwa w kilka sekund. Gdzie on jest? Gdzie Jestine? Bok mnie boli, coraz ciężej mi iśd. Skoro oddech Jestine zwolnił, może już jej tu nie ma. Chyba mam nadzieję, że tak jest. Anna tężeje, obserwując okolicę. Ale nadal niczego nie ma. – Słuchaj – mówię. – Kiedy to się skooczy, zakładając że przeżyję, zabiorę cię ze sobą. Przyjechałem dla ciebie, Thomas i Carmel też. Chcemy, żebyś wróciła. – Przełykam ślinę. – Chcę, żebyś wróciła. Ale to twoja decyzja. – Wciąż będę martwa, Cassio. – Ja też, kiedyś. To nie ma znaczenia. – Dotykam jej ramienia i zatrzymujemy się, patrzę jej w oczy. – Nie ma. Mruga, długo i powoli. Rzęsy odcinają się czernią na tle policzków. – W porządku – mówi, a ja oddycham z ulgą. – Wrócę. Wrzask czarownika Obeah przecina nieruchome powietrze, a fala dźwiękowa niesie się przez nasze ciała. – Oto i on.

162

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY ÓSMY Idąca, odległa postad na dnie kanionu mogłaby byd każdym. Ale nie. To morderca mojego ojca, jego oprawca. Raz mnie przemógł, prawie zabił rzuconym zaklęciem. Tym razem będzie inaczej. Tym razem to ja będę górą. Jego kroki dźwięczą mi w uszach, zbyt głośno, by był daleko. Gdy się zbliża, nasza pozycja się zmienia; klify w mgnieniu oka znikają. Patrzylibyśmy na niego z góry, teraz jest przed nami. – Co jest nie tak z jego rękami i nogami? – pytam. – Dodatkowe stawy. Dodatkowa siła. – Oczy Anny są jak stal; nie mruga, gdy on się zbliża. Dodatkowe kości pozbawiają go sztywności. Wcześniej poruszał się sztywno, niemal posuwiście. Teraz jego nogi drżą, jakby były zamocowane pod nieodpowiednimi kątami. Podchodzi do ściany i szczerzy zęby, łapiąc ją rękami i podciągając się, walcząc z grawitacją. Kiedy obraca się i rusza szybciej, na czworaka, mimo siebie cofam się o krok. – Szpaner – mówię, niby szyderczo, ale ostatecznie brzmi to piskliwie i nerwowo, przypomina skrzek. Anna ma rację. Tutaj jest tym, czym chce. Pewnie mógłby zatoczyd głową pełny obrót. Chciałbym powiedzied tacie, jak pilnie przestrzegam jego rady o nieustannym strachu. – Spowolnię go, ty próbuj go dopaśd – mówi Anna, a jej skóra czernieje i zaczyna się unosid. Biel cofa się z jej oczy, a ciemne żyły naciągają się pod skórą. Sukienka powoli, z namaszczeniem, staje się czerwona. Mag Obeah zszedł ze ściany i idzie żwawo na rozbujanych nogach. Zaszyte oczy ma wbite we mnie. Już nie chce Anny. Ma ją. Zostałem mu tylko ja. – Złamie mi ręce – mówi Anna. – Co? – Tylko uprzedzam – odpowiada, jakby mówiła o pogodzie. – Spróbuję go złapad za ręce, więc mi je połamie. Nie pokonam go. Nie polegaj na mnie. Nie wiem, czy dasz radę. – Patrzy na mnie, na jej twarzy widzę beztroskę. Żal. Czcze marzenia o większej ilości czasu lub szczęścia. Chciałbym, by Thomas i Carmel tu byli. Nie. Chciałbym, żeby był plan albo pułapka, jak ostatnio. Fajnie byłoby mied jakąś mocną stronę, poza tą zaciśniętą w pięści. Anna stawia krok w przód. – Nie boisz się? – pytam. – Robiłam to wcześniej – odpowiada. Udaje jej się uśmiechnąd. Odchodzi, zmniejsza dystans, porusza się szybciej, niż pamiętam. Wyprowadza cios, a jego zęby tworzą czerwoną szramę na jej przedramieniu. Nie krzywi się, nie krzyczy. Walczy jak robot. Wie, że przegra, już do tego nawykła. Nie czuje bólu.

163

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia – Nie stój tam! Pomóż jej! – krzyczy Jestine, mijając mnie i skacząc w bójkę. Nie mam pojęcia, skąd się wzięła. Jakby wyskoczyła ze skały. Nieważne; nie waha się. Unika jednego z jego ramion i wbija dłuto w jego bark. Anna trzyma jego głowę, ale raczej słabo. Nogi mam jak z kamienia. Nie wiem, co zrobid, kiedy zaatakowad. Żadne ich działania nie przynoszą rezultatów. Powinniśmy odejśd. Uciec, kiedy była okazja. W głowie słyszę naglący głos Thomasa. Nie zwracam na niego uwagi, nie oglądam się. Widzę, że czarownik łamie rękę Anny jak gałązkę, odpycha ją, ona się toczy. Jestine strząsa jak muchę, którą nie warto się interesowad. Ani na chwilę nie spuszcza mnie z oczu. Patrzę tam, gdzie powinny byd jego oczy, obserwuję ruchy czarnych szwów i powoli cieknącą krew. Boję się go. Zawsze się bałem. Raz szarpie głową i otwiera usta. Lada moment mnie dopadnie, rozerwie na kawałki jak innych, a tata i ja zostaniemy tu na zawsze. Czarne macki włosów unoszą się wokół jego ramion, gdy ręka Anny prześlizguje się na przód jego ciała i łapie go za szczękę, zaciska pięśd wokół zębów i ciągnie. Mag Obeah skrzeczy, macha czarnym językiem, a ona krzywi się i go nie puszcza. – Nie zbliżaj się do niego – warczy i ciska jego ciałem w skałę. Siła wystarczy, by posład z góry grad kamyczków. Robi to jeszcze raz, i jeszcze, miota nim o kamieo. Słyszę trzask stawów. Słyszę, jak Jestine wysapuje: – Jasny gwint. Czarownik Obeah jest jak wściekłe zwierzę. Palce zaostrzają mu się na koocach, tnie ją przez klatkę piersiową i ramiona, targa mięśnie, aż ręka odpada, a on kładzie nogi na ziemi. Anna nie przestaje, rucha barkiem, wali jego głową o skałę tak mocno, że lada moment może się rozpaśd jak arbuz. Ale nie. Jedyna krew płynąco po jego brodzie pochodzi z ran, które zadaje jej zębami. Opada na jego kolano i zwalnia uścisk. Drapie ją w plecy, a ona opada na ziemię. Niemożliwe, myślę, gdy on toczy się ku mnie z krwią Anny cieknącą z palców. Jeszcze nigdy tak bardzo nie chciałem go zabid, dla niej, dla taty. Ale to niemożliwe. Jest bliżej. Dośd blisko, żebym wyczuł jego odór. Jestine podnosi się z ziemi; pojawia się za nim, krzyczy „Leithlisigh!” i uderza ręką w tył jego głowy. Upada do przodu, ale łapie ją ręką i ciągnie ze sobą, uderza nią o skały, mocno. Wykrzykuję jej imię, ale trzask jej łamanych kości jest głośniejszy niż mój głos. Podbiegam i wyciągam ją spod jego ramienia. Na zębach ma krew, która płynie też z kącika jej ust. Nogi ciągną się za ciałem, odbijają od nierówności terenu jak szmaty. – To tyle – jęczy. – To koniec.. – Unosi głowę i patrzymy na czarownika Obeah. Jakiegokolwiek zaklęcia użyła, wciąż jest zgięty w pół. Coś jeszcze: wokół niego są teraz cienie, mamy wrażenie, że porusza się za szybko, by oczy to zarejestrowały. Czasami pojawia się dodatkowe ramię albo głowa,

164

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia która nie należy do niego. Chyba widzę Piechura z Rejonu 125, w białej koszulce i skórzanej kurtce. Potem znika. Ale już wiem. Rozkłada się. – Co zrobiłaś? – Patrzę na Jestine. Czoło ma pokryte potem, skóra zmieniła się na niebieskawą. Anna podniosła się i klęczy przy nas. – To klątwa – mówi Jestine, opluwając się krwią. – Jest zdestabilizowany. Myślałam, że zrobię coś więcej, ale… – Kaszle. – To koniec. Umieram. Nie chcę umrzed tutaj. – W jej głosie jest zdziwienie. Chcę coś zrobid, ogrzad ją albo zatamowad krwotok. Ale nic nie mogę zrobid. Jej wnętrzności wyglądają pewnie jak rozbije tłuczkiem do mięsa. – Wracaj – mówię, a ona kiwa głową. Obraca się przez ramię i kiedy patrzy w ziemię, wiem, że nie widzi kamienia, tylko Colina Burke’a. Zerka na Annę, widzi czarne żyły i uśmiecha się. Patrzy na mnie i mruga. Później jej czoło się marszczy, oczy zamykają. Wydaje się, że się kurczy i faktycznie, znika, jakby nigdy jej nie było. Mag Obeah wciąż się miota, z rękami przyciśniętymi do głowy, i próbuje się pozbierad. Patrzę na złamaną rękę Anny, jej rany, krew wsiąkającą w sukienkę. – Nie rób sobie więcej krzywdy – mówię jej. – To i tak nie ma znaczenia – odpowiada, ale kiedy się odwracam, nie wstaje z klęczek. Athame pewnie tkwi w mojej dłoni. Niczego nie oczekuję. Nie wiem, co się wydarzy. Wiem tylko, że go nim zranię i się dowiem. Gdy się zbliżam, jego zapach, ten mdlący dym, wypełnia mi nozdrza, a poza nim też kwaśny odór zgniłych, martwych przedmiotów. Na koocu języka mam słowa, ostatnią, banalną kwestię na pożegnanie, ale nie wypowiadam ich. Kopię go w brzuch, posyłając w tył, i wbijam athame głęboko w jego pierś. Nic się nie dzieje. Krzyczy, ale krzyczał. Wyciągam nóż i tnę jeszcze raz, a wtedy otacza palcami moje ramię i ściska. Kości pękają pod skórą, a on unosi mnie, próbuje wstad. Cienie duchów wciąż pojawiają się i znikają w powietrzu. Przyglądam się im, szukam taty. Kooczę poszukiwania, gdy zęby czarownika wbijają się w moje mięście. Moje ramię instynktownie napina się i prostuje, ale jestem jak motyl walczący z buldożerem. Szarpie głową i większośd mojego ramienia odrywa się od ciała, odlatując z nią. Panikuję. Wszystkie moje kooczyny nagle się prostują, desperacko łapię athame w zdrową rękę. Wykonuję zamach, tnę powietrze. Chcę, by był daleko. Nie chcę, żeby zżerał mnie po kawałku. Jedno z cięd nożem trafia w ramię. Nie jego, czyjeś inne, jednego z uwięzionych duchów, ale to mag Obeah krzyczy, a tamto ciało krzywi się i odrywa, wydrapuje się z dziury w jego piersi. Niejako odsuwamy się od siebie i patrzymy, jak cieo znajomej twarzy Willa Rosenberga unosi się w górę.

5

Org. County 12 Hiker

165

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia Przez jedną szaloną chwilę patrzy w moją stronę i zastanawiam się, co widzi i czy rozumie. Otwiera usta, ale nie dowiem się, co chciał powiedzied. Cieo znika. Odchodzi tam, gdzie miał trafid Will, zanim mag Obeah dorwał go w swoje łapy. – Wiedziałem, skurwielu – mówię, zupełnie bez sensu. Nic nie wiedziałem. Nie miał pojęcia, ale teraz tak. Tnę powietrze wokół niego, ponad nim, ostrze wiruje wokół jego głowy i ramion, a kolejne duchy wyswobadzają się i odlatują. Czasami dwa jednocześnie. Moje uszy wypełnia jego wrzask, ale szukam taty. Nie chcę go przegapid. Chcę, żeby mnie zobaczył. Kiedy wiruję i robię uniki, jestem jak zaprogramowany; pomyłka jest kwestią czasu. Dekoncentruję się, widząc czarny ogon, i zwalniam, a wtedy pięśd czarownika uderza mnie w pierś jak kij baseballowy, miażdżąc żebra. Potem jest tylko powietrze, ból i twardy, kamienisty grunt.

Anna krzyczy. Otwieram oczy. Walczy z nim. Przegrywa, ale robi, co może, by go powstrzymad. Powinna pozwolid mu przyjśd. Mam w gardle za dużo krwi, by się odezwad. Nie mogę nic jej powiedzied. Mogę tylko plud i parskad. Jestine nie żyje. Ja też. To koniec. Ale mogę wrócid. Mógłby zrobid to co Jestine, i umrzed przy Thomasie, Carmel i Gideonie. W pokoju oświetlonym ciepłym blaskiem świec. Połowicznie odwracam głowę, zastanawiam się. Jeszcze kilka centymetrów i zobaczę Thomasa, cały wokół, a jeśli nacisnę, by szkło pękło, wrócę tam. – Cassio, uciekaj! Anno, nie mogę oddychad. Ona wciąż walczy, jedną ręką, nie chce się oddad. Ile duchów uwolniłem w ciągu ostatnich sekund? Trzy? Może pięd? Czy któryś był moim tatą? Nie wiem. Zastanawiam się, jakie znaczenie ma to, że się starałem. Ciekawe czy wie, że tu jestem. CAS! Moje ciało podskakuje. Poczułem to. Pomiędzy oczami: głos Thomasa przemknął przez synapsy. Wracaj! Musisz wrócid! Nie ma w tobie krwi. Serce ci zwalnia! Krew płynie za wolno! Przerywamy, słyszysz mnie? Przerwę to! Nie ma we mnie krwi. Zabawne, Thomas. Bo cholernie dużo wpływa mi do płuc. Całe litry wypełniają mnie jak tonący statek. Tyle że… nie. Nie naprawdę. I żyję, chociaż nie oddycham prawidłowo chyba od godziny. Patrzę na Annę, która broni się złamaną ręką, jakby nie obchodziło jej, iż może ją zupełnie stracid. Nie obchodzi jej to. To nieważne. Nic się nie liczy, poszarpane resztki mojego ramienia ani połamane żebra. Czarownik kopie Annę w kolano, ona upada. Podpieram się na łokciach i wypluwam krew na kamienie. Ból jest słabszy, nadal mocny, ale nie aż tak. Jest… niekonsekwentny. Uginam kolana, podciągam nogi pod siebie i wstaję. Kiedy patrzę na zdrowe ramię, uśmiecham się. Widziałeś, tato? Athame nie wypadło mi z ręki.

166

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia Mag Obeah widzi, że wstaję, ale mam to gdzieś. Obserwuję duchy, które próbują wydostad się z jego ciała, śledzę ich ruchy, patrzę, gdzie najczęściej się pojawiają. Wibracje noża poruszają mi całym nadgarstkiem. Wsuw. Wysuw. Cięcie. Kiedy skaczę, jest nieprzygotowany. Pierwsze cięcie trafia ducha przy jego lewej nodze. Kopię i posyłam go na kolana, potem wstaję i tnę przez jego zgięte plecy, uwalniam kolejnego ducha i odskakuję. Kolejne dwa wypływają z jego piersi, on krzyczy. Muzyka dla moich uszu. Czterostawowe ramię frunie w moim kierunku; robię unik i tnę pod żebrami, a potem jeszcze za jego głową. Nie mam czasu na myślenie, nie mam czasu na patrzenie. Muszę je wyrwad. Uwolnid. Kolejne dwa. Potem jeszcze jeden. Słyszę głos taty. Wszystkie rady, których mi udzielił, przecinają mój umysł i czynią mnie szybszym, lepszym. Właśnie to miałem zrobid, na to czekałem, po to trenowałem. – Myślałem, że będzie inaczej – mówię, zastanawiając się, czy mnie słyszy, chod pewnie nie wiedziałby, o czym mówię. Myślałem, że będzie inaczej. Myślałem, że będzie wściekłośd. Ale jest tylko euforia. On i Anna są ze mną. Ostrze błyska, czarownik nie może nas powstrzymad. Ilekrod jakiś duch wylatuje, mag Obeah robi się bardziej wściekły, sfrustrowany. Próbuje zamknąd dziurę w piersi, dociska palce do piersi. Duchy jeszcze bardziej ją poszerzają. Anna walczy ze mną, przyciska go do ziemi. Tnę, liczę i patrzę, jak odlatują. Ostatni ucieka jak burza; wystrzela z jego piersi, jeszcze zwiększa ranę. Leży na kamieniach, prawie rozerwany na pół, właściwie pusty. To stało się tak szybko. Moje oczy patrzą na pustkę, która powinna byd niebem, ale niczego tam nie ma. Nie ma mojego taty. W ferworze walki mi uciekł. Zostaje tylko ten sukinsyn, który mi go odebrał. Podchodzę i klękam. Nie wiem dlaczego, ale przesuwam athame po szwach na jego powiekach. Otwiera oczy. Wciąż tam są, ale zgniłe i czarne. Tęczówki stały się nienaturalnie żółte, niemal opalizujące, jak u węża. Przesuwają się ku mnie i wbijają z wyrazem niedowierzania. – Idź do swojego Piekła – mówię – Powinieneś tam trafid dziesięd lat temu. – Cas – odzywa się Anna, bierze mnie za rękę. Wstajemy i cofamy się. Czarownik patrzy żółtymi tęczówkami z wkurzająco małymi źrenicami. Rana w jego piersi już się nie powiększa, ale jej krawędzie wysychają. Kiedy wstajemy, susza rozprzestrzenia się, jego ciało i ubranie stają się brązowawym popiołem i zapadają się. Patrzę mu w oczy, dopóki się nie rozpadają. Przez chwilę leży jak figura z cementu, a potem się rozpada. Jego fragmenty rozsypują się w różnych kierunkach i znikają.

167

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY DZIEWIĄTY Nie widziałem taty. Kiedy uświadomiłem sobie, że krew jest nieważna, wszystko poszło szybko. Ciąłem, siekłem, nie myślałem. Wszyscy odeszli. Wszystko wokół nas wydaje się puste. – Nie jest puste – mówi Anna, chociaż jestem pewien, że się nie odezwałem. – Uwolniłeś go. Pozwoliłeś mu iśd dalej. – Kładzie rękę na moim ramieniu, a ja patrzę na athame. Ostrze lśni jasno, jaśniej niż wszystko wokół. – Odszedł – odpowiadam. Częśd mnie liczyła, że zostanie. Chodby na tyle, żebym go zobaczył. Może bym mu powiedział… nie wiem co. Może powiedziałby, że nic nam nie jest. Anna oplata mnie ramionami w pasie i opiera podbródek na moim ramieniu. Nie mówi nic pocieszającego. Nie mówi niczego, czego nie byłaby pewna. Po prostu jest. To wystarczy. Kiedy odrywam wzrok od athame, wszystko jest inne. Czarownik Obeah odszedł, krajobraz się zmienia. Marszczy się i odnawia. Ciemna pusta nad nami jest jaśniejsza. Wydaje się czystsza, prawie dostrzegam słaby blask gwiazd. Kamienie także zniknęły, podobnie jak klify. Nie ma już ostrych krawędzi. Żadnych krawędzi. Stoimy pośrodku jakiegoś początku. – Powinniśmy iśd – mówię. – Bo Thomas mnie zabije. Anna uśmiecha się. Mroczna bogini zniknęła, wróciła pod jej skórę. Jest po prostu Anną, w białej sukience, patrzącą na mnie ciekawie. – Co teraz będzie? – pyta. – Coś lepszego – odpowiadam i biorę ją za rękę. Wygląda pięknie. Jej oczy błyszczą, a słooce nadaje jej włosom barwy lśniącego, czekoladowego brązu. – Jak wrócimy? – pyta. Nie odpowiadam. Patrzę ponad jej ramieniem na zmieniający się krajobraz. Nie wiem, czy zapamiętam, jak czuję się na ten widok. Czy zapamiętam, jak czuję się na widok dzieła stworzenia. Może wspomnienie się zamaże, jak sen po przebudzeniu. Świat za nią wyłania się z mgły, tyle że nigdy jej tam nie było. Zbliża się do nas, otacza, jak farby na czystym płótnie. Światło słoneczne pada na nieprzyciętą, zieloną trawę, na której mógłbym się położyd i spad godzinami. Może przez kilka dni. W oddali są drzewa, a na ich skraju wiktoriaoski dom, dom Anny, biały, wysoki i niezniszczony. Kiedy w nim mieszkała, nigdy tak nie wyglądał. Nigdy, przenigdy tak nie wyglądał. Jasny i prosty. Nawet tuż po wybudowaniu. – Cas? To Thomas? Musimy się pospieszyd? – Patrzy mi w oczy, podąża za nimi. Biorę ją za ręce. – Nie – mówię. – Nie patrz. Nie patrzy. Szerzej otwiera oczy i słucha, ufa mi, boi się tego, co mogłaby zobaczyd. Ale nie potrafię zapanowad nad wietrzykiem, który przenika przez nasze ubrania. Nie potrafię stłumid

168

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia przyjemnych odgłosów, śpiewu ptaków, bzyczenia owadów pomiędzy kwiatami przy domu. Więc patrzy. Włosy opadają jej na ramię i spodziewam się, że lada moment puści moją rękę. To jej miejsce. Jej druga strona. Terror maga Obeah się skooczył. Tu jest jej miejsce. – Nie. – Co? – Nie pasuję tu. – Ściska moją rękę, mocniej niż wcześniej. – Wracajmy. Uśmiecham się. Pokonała śmierd, żeby się ze mną skontaktowad. Poszedłem do Piekła, żeby ją znaleźd. – Anno! Obydwoje patrzymy w kierunku, z którego dobiegł mój głos. W otwartych drzwiach posiadłości stoi cieo. – Cas? – pyta niepewnie, a postad wychodzi na słooce. To ja. Niemożliwe, naprawdę ja. Anna uśmiecha się i ciągnie mnie za ręce. Z jej gardła wyrywa się cichy śmiech. – Chodź – woła. – Chyba chciałaś iśd na spacer. Waha się. Odwraca się częściowo i widzi mnie, prawdziwego mnie. Wygląda na zagubioną, zaciska oczy. – Chodźmy – mówi. – To miejsce kłamie. Przez minutę nie… zapomniała, gdzie jesteśmy. Nie pamiętałam, że ty już tu byłeś. – Znów spogląda na dom, a gdy znowu się odzywa, jej głos jest odległy, jakby już tam był. – Przez chwilę myślałam, że wróciłam do domu. – Chodź – woła ten drugi ja. – Potem jesteśmy umówieni z Thomasem i Carmel. Patrzę przez ramię. Oświetlony świecami pokój wciąż tam jest. Widzę Thomasa, który klęczy na ziemi i energicznie macha rękami. Mam mało czasu. Ale wszystko dzieje się tak szybko. Jeśli puszczę Annę, zapomni o mnie. Zapomni o wszystkim, co nie znajduje się tutaj. Wszystko zniknie. Jej morderstwo, jej klątwa. Będzie żyd tak, jak żyd powinna. Jak moglibyśmy żyd we dwójkę, gdyby wszystko potoczyło się inaczej. To miejsce kłamie. Ale to piękne kłamstwo. – Anno – mówię. Odwraca się do mnie, ale oczy ma szerokie i pełne wątpliwości. Uśmiecham się i wypuszczam jedną jej dłoo, by wsunąd palce w jej włosy. – Muszę już iśd. – Co? – pyta. Nie odpowiadam. Całuję ją, raz, i tym jednym gestem próbuję powiedzied jej, że kiedy się odwróci, zapomni o wszystkim. Że ją kocham. Że będę tęsknił. I ją puszczam.

169

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY Coś się rozbija, coś w coś uderza, chod się nie porusza. Uchylam oczy i widzę pokój pełen świec oraz czerwonych szat. Czuję niewiele, poza bólem. Thomas, Gideon i Carmel natychmiast są przy mnie. Słyszę ich głosy jak trzy odległe skrzeki. Ktoś naciska na mój brzuch. Pozostali członkowie Zakonu stoją, bezużyteczni, ale na rozkaz Gideona kilku rusza do akcji. A przynajmniej po coś biegnie. Patrzę w sufit, który jest za wysoko, by go zobaczyd, ale wiem, że tam jest. Nie muszę się rozglądad, by wiedzied, że wróciłem sam.

Sytuacja jest jakby znajoma. Leżę w łóżku z ramieniem połączonym z kroplówką i szwami na brzuchu, zarówno wewnętrznymi jak i zewnętrznymi. Plecy podpierają mi cztery czy pięd poduszek, a na stoliku przy łóżku stoi taca z nietkniętym jedzeniem. Przynajmniej nie ma na niej zielonych żelek. Mówią, że odpłynąłem na tydzieo i przez większośd tego czasu moje życie wisiało na włosku. Carmel mówi, że przetoczyli mi prawie całą krew i mam szczęście, iż Zakon w podziemiu ma dobrze funkcjonujące centrum krwiodawstwa. Kiedy się obudziłem, zaskoczyła mnie kasztanowo–siwa głowa pochylona przy łóżku. Gideon ściągnął mamę do Glasgow. Rozlega się pukanie do drzwi, do środka wchodzą Thomas, Carmel i mama. Ona natychmiast wskazuje tacę z jedzeniem. – Lepiej zjedz – mówi. – Wolę nie przemęczad brzucha – protestuję. – Dopiero co miałem w nim nóż. To nie jest śmieszne, mruży oczy. Okej, mamo. Podnoszę naczynie z sokiem jabłkowym i wypijam do dna, żeby się uśmiechnęła. Robi to, ale niechętnie. – Stwierdziliśmy, że zostaniemy, dopóki nie wydobrzejesz na tyle, żeby podróżowad – mówi Carmel i siada w nogach łóżka. – Polecimy razem, w sam raz na rozpoczęcie roku szkolnego. – Jupiii, Carmel – stwierdza Thomas, machając rękami w powietrzu. Patrzy na mnie wymownie. – Strasznie cieszy się, że będzie maturzystką. Jakby już nie rządziła całą szkołą. Mnie się nie spieszy. Może w drodze powrotnej też zahaczymy o Las Samobójców, tak dla rozrywki. – Ale śmieszne – sarkastycznie odpowiada Carmel i go szturcha. Kolejne pukanie do drzwi i do środka wchodzi Gideon z rękami wsuniętymi w kieszenie. Siada na krześle. Zauważam spojrzenie, jakie wymienił z mamą. Nie wiem, czy pomiędzy nimi nic się nie zmieni. Na pewno postaram się wyjaśnid, że to nie wina Gideona. – Rozmawiałem z Colinem Burke’iem – mówi nam Gideon. – Jestine dobrze sobie radzi. Właściwie jest już na nogach.

170

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia Jestine nie umarła. Rany, które otrzymała od maga Obeah, były mniej poważne niż moje. I wróciła wcześniej niż ja, więc nie straciła tak dużo krwi. Okazało się, że lepiej wybrała miejsce wbicia noża i nie uszkodziła tak wielu organów wewnętrznych jak ja. Może kiedyś pogodzę się z wszystkimi jej sekretami. A może nie. Dzięki szarościom życie jest ciekawsze. W pokoju zapada cisza. Jestem przytomny od trzech dni ale oni nadal chodzą na paluszkach i nie pytają, co się tam wydarzyło. Ale umierają z ciekawości. Mogę im powiedzied. Ale oczekiwanie i zastanawianie się, kto pierwszy pęknie, jest zabawne. Rozglądam się po ich zaciekawionych twarzach. Żadne nie robi nic, tylko uśmiecha się lekko. – Zajmę się obiadem dla nas – mówi mama i splata ramiona. – Ty na jakiś czas będziesz na specjalnej diecie, Cas. – Poklepuje Thomasa po ramieniu i wychodzi. Na pewno wie, że wybrałem go na swoją kotwicę. Wcześniej go lubiła, więc teraz pewnie będzie chciała go adoptowad. – Widziałeś ją chociaż? – pyta Thomas. Uśmiecham się. Wreszcie. – Tak. Widziałem. – Co się stało? To czarownik Obeah? – pyta z wahaniem. Carmel wytrzeszcza oczy, szukając we mnie śladów jakiegokolwiek napięcia, gotowa skoczyd na Thomasa i zakooczyd przepytywanie. To trochę głupie, ale doceniam ich zmartwienia. – Tak, czarownik Obeah – mówię. – Miałeś rację, Gideonie. Obydwoje byli tam uwięzieni. – Przytakuje, oczy mu ciemnieją. Chyba nie chciał mied racji. – Ale już go nie ma. Wykooczyłem go. I uwolniłem innych. Wszystkich, których zabrał sobie przez ostatnie lata. Wszystkie duchy. I Willa i Chase’a. – Kiwam głową ku Carmel. – I tatę. – Gideon zamyka oczy. – Nie mów mamie – zwracam się do niego. – Ja jej powiem. Ale… nie widziałem go. Nie rozmawiałem z nim. Ciężko to wyjaśnid. – Spokojnie – odpowiada. – Powiesz jej, kiedy zechcesz. – A Anna? – pyta Thomas. – Była cała? Ją też uwolniłeś? Uśmiecham się. – Taką mam nadzieję – odpowiadam. – Tak myślę. Myślę, że teraz będzie szczęśliwa. – To dobrze – mówi Carmel. – Ale co z tobą? – Kładzie rękę na moim kolanie i ściska je przez kołdrę. Przytakuję. Poradzę sobie. – Co z Zakonem? – pytam Gideona. – Jestine przyniosła ze sobą metal na wykucie następnego athame. Powiedzieli ci o tym? – Wspomnieli. – Gideon przytakuje. – Zawsze była bystra. – Następne athame? – pyta Thomas. – Mogą to zrobid? – Nie wiem. Chyba tak sądzą. – Czyli co – jęczy Carmel, wyraźnie zmęczona. – Mamy wybid cały Zakon? Nie żeby mi to przeszkadzało, ale poważnie?

171

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia – Jeśli chcieliby mojej śmierci, mieli niepowtarzalną okazję do niej doprowadzid – mówię. – Byłem praktycznie martwy. Mogli mnie tam zostawid. Odmówid pomocy. – Zerkam na Gideona, a on przytakuje. – Nie sądzę, żebyśmy musieli się nimi przejmowad. Będą mieli inny athame. I swoje narzędzie – dodaję gorzko. – Odczepią się ode mnie. – Dostali, czego chcieli – zgadza się Gideon. – I chyba sobie poszli. Tylko my tu zostaliśmy. Zakon odszedł, kiedy Jestine mogła się jako tako ruszad. – Zauważam, że Gideon mówi o Zakonie, jakby nie był jego członkiem. Dobrze. Poprawia się w krześle i krzyżuje ramiona na piersi. – Droga wolna, Tezeuszu. Uśmiecham się i wspominam swoje ostatnie chwile z Anną. Pamiętam, jak mnie pocałowała, że czułem jej uśmiech ledwie mieszczący się w policzkach. Pamiętam jej niewiarygodnie ciepłe wargi. Thomas i Carmel stają przy moim łóżku, patrzą na mnie, pokryci siniakami. Może tata też na mnie patrzy. Może szamocze się z czarnym kocurem. Uśmiecham się szerzej. Droga wolna.

172

Dziewczyna z koszmarów (org. Girl of Nightmares), autor: Kendare Blake, tłumacz: Dusia

PODZIĘKOWANIA Girl of Nightmares dużo zawdzięcza mojej edytorce, Melissie Frain. W kwestii edycji jest chodzącą bombą. Dziękuję, Mel, za czujne oko i szalone wsparcie. Dziękuję też mojej agentce, Adriann Rancie, która kieruje moim statkiem na niepewnych wodach rynku wydawniczego i mówi, co jest czym. Dziękuję Sethowi Lernerowi i Nekro za kolejną wspaniałą okładkę. Dziękuję też całemu zespołowi Tor Teen za wykonanie wszystkich tych rzeczy, które z książki robią książkę. Świat potrzebuje czytelników, więc dziękuję im wszystkim, a także recenzentom, nauczycielom, bibliotekarzom i blogerom, którzy szerzą zamiłowanie do książek. Szybkie podziękowania dla rodziców, szczególnie mojego taty, który nigdy nie wątpi i pilnuje sprzedaży w miejscach pokroju Minot w Północnej Dakocie. Dzięki, tato! Wreszcie, jak zwykle: Ryanowi VanderVanter, Missy Goldsmith, Susan Murray i Dylanowi Zoerbowi, szczęścia.

173