David Eddings Belgariada (tom 1 5)

PAWN OF PROPHECY Copyright © 1982 by David Eddings QUEEN OF SORCERY Copyright © 1982 by David Eddings MAGICIAN’S GAMBIT Copyright © 1983 by David Eddings CASTLE OF WIZARDRY Copyright © 1984 by David Eddings ENCHANTERS’ END GAME Copyright © 1984 by David Eddings

Projekt okładki Dark Crayon/Piotr Cieśliński Redaktor prowadzący Joanna Maciuk Redakcja Lucyna Łuczyńska Korekta Grażyna Nawrocka ISBN 978-83-8123-535-8 Warszawa 2017 Wydawca Prószyński Media Sp. z o.o. 02-697 Warszawa, ul. Rzymowskiego 28

Spis treści Pionek proroctwa PROLOG Część pierwsza. SENDARIA Rozdział I Rozdział II Rozdział III Rozdział IV Rozdział V Rozdział VI Rozdział VII Rozdział VIII Rozdział IX Rozdział X Rozdział XI Część druga. CHEREK Rozdział XII Rozdział XIII Rozdział XIV Rozdział XV Rozdział XVI Rozdział XVII Rozdział XVIII Rozdział XIX Rozdział XX Rozdział XXI Królowa Magii PROLOG Część pierwsza. ARENDIA Rozdział I Rozdział II Rozdział III Rozdział IV Rozdział V Rozdział VI Rozdział VII Rozdział VIII Rozdział IX Rozdział X Rozdział XI

Część druga. TOLNEDRA Rozdział XII Rozdział XIII Rozdział XIV Rozdział XV Rozdział XVI Rozdział XVII Rozdział XVIII Rozdział XIX Rozdział XX Rozdział XXI Rozdział XXII Część trzecia. NYISSA Rozdział XXIII Rozdział XXIV Rozdział XXV Rozdział XXVI Rozdział XXVII Rozdział XXVIII Rozdział XXIX Rozdział XXX Gambit magika PROLOG Część pierwsza. MARAGOR Rozdział I Rozdział II Rozdział III Rozdział IV Rozdział V Rozdział VI Część druga. DOLINA ALDURA Rozdział VII Rozdział VIII Rozdział IX Rozdział X Rozdział XI Rozdział XII Część trzecia. ULGO Rozdział XIII Rozdział XIV Rozdział XV Rozdział XVI Rozdział XVII

Rozdział XVIII Część czwarta. CTHOL MURGOS Rozdział XIX Rozdział XX Rozdział XXI Rozdział XXII Rozdział XXIII Rozdział XXIV Rozdział XXV Rozdział XXVI Rozdział XXVII Wieża czarów PROLOG Część pierwsza. ALGARIA Rozdział I Rozdział II Rozdział III Rozdział IV Rozdział V Rozdział VI Rozdział VII Rozdział VIII Część druga. RIVA Rozdział IX Rozdział X Rozdział XI Rozdział XII Rozdział XIII Rozdział XIV Rozdział XV Rozdział XVI Część trzecia. DRASNIA Rozdział XVII Rozdział XVIII Rozdział XIX Rozdział XX Rozdział XXI Część czwarta. RIVAŃSKA KRÓLOWA Rozdział XXII Rozdział XXIII Rozdział XXIV Rozdział XXV Rozdział XXVI

Rozdział XXVII Ostatnia rozgrywka czarodziejów PROLOG Część pierwsza. GAR OG NADRAK Rozdział I Rozdział II Rozdział III Rozdział IV Rozdział V Rozdział VI Rozdział VII Część druga. MISHRAK AC THULL Rozdział VIII Rozdział IX Rozdział X Rozdział XI Rozdział XII Rozdział XIII Rozdział XIV Rozdział XV Rozdział XVI Rozdział XVII Rozdział XVIII Część trzecia. MALLOREA Rozdział XIX Rozdział XX Rozdział XXI Rozdział XXII Rozdział XXIII Rozdział XXIV EPILOG Rozdział XXV

Przełożył Piotr W. Cholewa

Theone’owi, który opowiadał mi historie, ale nie mógł zaczekać na moje,

i Arturowi, który pokazał mi, jak być mężczyzną... i nadal mi pokazuje

PROLOG będący historią wojny bogów i dzieł czarodzieja Belgaratha adaptacja z Księgi Alornów

Gdy świat był jeszcze młody, siedmiu bogów żyło w harmonii, a rasy ludzi zdawały się stanowić jeden naród. Belara, najmłodszego z bogów, ukochali sobie Alornowie. Mieszkał wśród nich i ich miłował, a oni rośli pod jego opieką. Inni bogowie także zbierali przy sobie ludy i każdy z bogów miłował swój naród. Lecz najstarszy brat Belara, Aldur, nie był bogiem żadnego narodu. Mieszkał z dala od ludzi i bogów aż do dnia, gdy odnalazło go zbłąkane dziecko. Przyjął chłopca na swego ucznia i nazwał Belgarathem. Belgarath poznał sekrety Woli i Słowa, i stał się czarodziejem. W latach, które nadeszły, inni także szukali samotnego boga. Połączyli się w bractwo i pobierali nauki u stóp Aldura, a czas nie miał do nich dostępu. I zdarzyło się, że wziął Aldur kamień w kształcie kuli, nie większy niż serce dziecka, i obracał go w dłoniach, aż stał się żyjącą duszą. Wielką miał moc ten kamień, zwany przez ludzi Klejnotem Aldura; Aldur dokonywał nim cudów. Ze wszystkich bogów najpiękniejszy był Torak. Lud Angaraków składał mu ofiary i nazywał go Panem Panów, a Torakowi słodki był dym ogni ofiarnych i słowa uwielbienia. Nadszedł wszelako dzień, gdy usłyszał o Klejnocie Aldura, i od tej chwili nie zaznał spokoju. Wreszcie, skryty pod maską obłudy, stanął przed Aldurem. – Bracie mój – powiedział. – Nie jest właściwe, byś trwał z dala od naszej kompanii i rady. Odrzuć Klejnot, który oderwał twój umysł od myśli o nas. Aldur zajrzał w duszę brata i upomniał go: – Czemu szukasz władzy i panowania, Toraku? Nie wystarczą ci Angarakowie? Nie próbuj w swej bucie posiąść Klejnotu, by cię nie zabił. Wielki wstyd poczuł Torak, gdy usłyszał słowa Aldura. Uniósł dłoń i uderzył brata, a potem uciekł, porywając Klejnot. Inni bogowie błagali Toraka, by zwrócił Klejnot, lecz odmawiał. Wtedy powstały rasy ludzi i ruszyły do bitwy przeciw hufcom Angaraków. Wojny ludzi i bogów szalały na ziemi, aż niedaleko wyżyny Korim Torak wzniósł Klejnot i zmusił, by połączył swą wolę z jego wolą i rozbił ziemię na części. Góry runęły i napłynęło morze. Lecz Belar i Aldur połączyli swą moc i wznieśli morzu bariery. Jednak ludzie zostali rozdzieleni, a z nimi bogowie.

A kiedy Torak podniósł żywy kamień Aldura przeciwko ziemi, jego matce, Klejnot zbudził się i zajaśniał świętym ogniem. Błękitny płomień spalił twarz Toraka. Urodziwy bóg w męce powalił góry; w bólu rozłupał ziemię; w agonii wpuścił morze. Lewa ręka zapłonęła mu i wypaliła się na popiół, lewa strona twarzy stopniała jak wosk, a lewe oko zagotowało się w oczodole. Z wielkim krzykiem skoczył w morze, by zgasić ogień, lecz cierpienie nie miało końca. Gdy wynurzył się z wody, jego prawa strona pozostała piękna, lecz lewa była spalona i poraniona straszliwie ogniem Klejnotu. Dręczony bólem poprowadził swój lud ku wschodowi, gdzie na równinach Mallorei zbudowali wielkie miasto. Nazwali je Cthol Mishrak, Miasto Nocy, gdyż Torak w ciemności skrywał blizny. Angarakowie wznieśli dla swego boga żelazną wieżę i umieścili Klejnot w żelaznej szkatule na samym wierzchołku. Torak przychodził tam często i odchodził, płacząc. Lękał się, by nie pokonało go pragnienie ujrzenia Klejnotu, bo wtedy by zginął. Stulecia mijały, Angarakowie zaczęli nazywać swego okaleczonego boga Kal Torakiem, jednocześnie królem i bogiem. Belar zabrał Alornów na północ. Ze wszystkich ludów ci byli najtwardsi i najwaleczniejsi, a Belar tchnął w ich serca wieczną nienawiść dla Angaraków. Z okrutnymi mieczami i toporami w dłoniach przemierzali północne krainy aż po pola wiecznego lodu, szukając drogi do swych nieprzyjaciół. Tak było do czasu, gdy Cherek o Niedźwiedzich Barach, największy z królów Alornów, dotarł do Doliny Aldura i odnalazł Belgaratha Czarodzieja. – Droga na północ jest otwarta – powiedział. – Znaki i przepowiednie nam sprzyjają. Nadszedł czas, byśmy odszukali przejście do Miasta Nocy i odebrali Jednookiemu Klejnot. Poledra, żona Belgaratha, nosiła już dziecko i czarodziej nie chciał jej opuszczać. Słowa Chereka przekonały go jednak. Wykradli się nocą, by dołączyć do synów Chereka, Drasa o Byczym Karku, Algara o Chyżych Stopach i Rivy Żelaznopalcego. Okrutna zima ścisnęła Północ i mokradła lśniły pod gwiazdami od szronu i szarego jak stal lodu. Szukając drogi, Belgarath rzucał zaklęcie i przybierał postać szarego wilka. Bezgłośnie przemykał po zaśnieżonym lesie, gdzie drzewa trzeszczały i pękały od przenikliwego mrozu. Szron posrebrzył pysk i grzywę wilka; na zawsze już pozostały srebrne broda i włosy Belgaratha. Poprzez śnieg i mgłę dotarli do Mallorei i wreszcie stanęli w Cthol Mishrak. Znalazłszy sekretne przejście do miasta, Belgarath powiódł ich do stóp żelaznej wieży. W milczeniu wspinali się na pordzewiałe schody, od dwudziestu wieków nietknięte ludzką stopą. Lękliwie zakradli się do komnaty, gdzie Torak dręczony bólem rzucał się we śnie, kryjąc okaleczoną twarz pod stalową maską. Bezszelestnie przebiegli obok śpiącego boga i wreszcie wkroczyli do komnaty, gdzie leżała żelazna szkatuła, w której spoczywał żywy Klejnot. Cherek skinął na Belgaratha, by wziął Klejnot, lecz czarodziej odmówił. – Nie mogę go dotknąć – rzekł – bo mnie zniszczy. Kiedyś przyjmował dotyk

boga i człowieka, lecz jego wola stwardniała, gdy Torak wzniósł go przeciw jego matce. Nie pozwoli już tak się wykorzystać. Czyta w naszych duszach. Tylko człowiek bez złych intencji, tak czysty, że nie myśląc o władzy i posiadaniu, weźmie go i poniesie, narażając życie – tylko ten może go teraz dotknąć. – Który z ludzi w mroku swej duszy nie żywi złych intencji? – spytał Cherek. Riva Żelaznopalcy otworzył szkatułę i wyjął Klejnot. Płomień zajaśniał mu przez palce, lecz Riva nie spłonął. – Niech tak będzie, Chereku – odparł Belgarath. – Twój najmłodszy syn jest czysty. Jego przeznaczeniem i przeznaczeniem tych, którzy przyjdą po nim, jest nieść i chronić Klejnot. – Westchnął, bo wiedział, jaki ciężar kładzie na barki Rivy. – Nie jest sam, ma mnie i braci – zauważył Cherek. – Podtrzymamy go, dopóki będzie niósł ten ciężar. Riva owinął Klejnot płaszczem i ukrył pod tuniką. Przebiegli znowu przez komnatę kalekiego boga, po zardzewiałych stopniach w dół, sekretnym przejściem do bram miasta i dalej, ku pustkowiom. Wkrótce Torak obudził się i poszedł, jak zawsze, do komnaty Klejnotu. Zobaczył otwartą szkatułę. Klejnot zniknął. Straszliwy był gniew Kal Toraka. Chwyciwszy swój wielki miecz, bóg zszedł z żelaznej wieży, odwrócił się i uderzył raz tylko, a wieża runęła. Potem krzyknął do Angaraków głosem gromu: – Za to, że staliście się niedbali i nieuważni, że pozwoliliście złodziejom ukraść to, za co tak drogo zapłaciłem, zburzę miasto i przepędzę was. Angarakowie tułać się będą, póki nie wróci do mnie Cthrag Yaska, płomienny kamień. Potem zmienił Miasto Nocy w ruinę, a hufce Angaraków pognał na pustkowie. Cthol Mishrak przestało istnieć. Belgarath z oddali usłyszał hałas i wiedział, że Torak się przebudził. – Teraz ruszy za nami – oznajmił. – I tylko moc Klejnotu zdoła nas ocalić. Kiedy się zbliżą, niech Żelazna Dłoń wzniesie Klejnot, by go zobaczyli. I podeszli Angarakowie prowadzeni przez Toraka, lecz Riva podniósł Klejnot, a okaleczony bóg i jego hufce zobaczyli go wyraźnie. Klejnot poznał swego wroga. Nienawiść rozgorzała na nowo i niebo zapłonęło od jego furii. Torak krzyknął i zawrócił. Pierwsze szeregi Angaraków pochłonął ogień, reszta umknęła przerażona. I tak Belgarath z towarzyszami uciekli z Mallorei i przeprawili się przez moczary Północy, na powrót niosąc Klejnot Aldura do królestw Zachodu. Bogowie, wiedząc, co się zdarzyło, zwołali radę. – Jeśli wystąpimy w wojnie przeciw naszemu bratu, Torakowi – powiedział Aldur – nasze starcie zniszczy świat. Zatem musimy się usunąć, żeby brat nie mógł nas odnaleźć. Nie ciałem, lecz duchem tylko pozostaniemy obecni, by kierować i chronić nasze ludy. Dla dobra świata musimy to uczynić. W dniu, gdy rozpocznie się wojna, świat zostanie zniweczony.

Bogowie zapłakali z żalu, że muszą odejść. Lecz Chaldan, byk, bóg Arendów, zapytał: – Czy podczas naszej nieobecności Torak nie zdobędzie władzy? – Nie – odparł Aldur. – Dopóki Klejnot pozostaje wśród potomków Rivy Żelaznopalcego, Torak nie może zwyciężyć. I tak bogowie odeszli, jedynie Torak pozostał. Lecz wiedza o tym, że Klejnot w ręku Rivy odbiera mu panowanie, nie dawała mu spokoju. Belgarath zaś przemówił do Chereka i jego synów: – Musimy się rozdzielić, by strzec Klejnotu i sposobić na przyjście Toraka. Niech każdy z was odejdzie i czyni przygotowania, jak was uczyłem. – Tak uczynimy, Belgaracie – przyrzekł Cherek o Niedźwiedzich Barach. – Od tego dnia nie ma już Alorii. Alornowie jednak będą walczyć z potęgą Toraka, póki choć jeden pozostanie żywy. Belgarath wzniósł głowę. – Usłysz mnie, Toraku Jednooki! – zawołał. – Żywy Klejnot jest przed tobą bezpieczny i nie zwyciężysz go. Jeśli wyruszysz przeciw nam, stanę do wojny. Dniem i nocą trzymać będę straż i do końca dni czekać twojego przyjścia. Wśród pustkowi Mallorei Kal Torak słyszał głos Belgaratha i w furii tłukł wszystko wokół. Wiedział bowiem, że Klejnot Aldura na zawsze pozostanie poza jego zasięgiem. Cherek uściskał synów i odszedł, by więcej ich nie zobaczyć. Dras ruszył na północ i zamieszkał na ziemiach, gdzie płynęła rzeka Mrin. Wybudował miasto Boktor i nazwał swój kraj Drasnią. On i jego następcy zawsze stali u moczarów Północy, by bronić ich przed nieprzyjacielem. Algar odszedł na południe wraz ze swoim ludem. Na szerokich równinach, przez które płynęła rzeka Aldur, znaleźli konie. Nauczyli się ich dosiadać i po raz pierwszy w historii ludzkości pojawili się konni wojownicy. Nazwali swój kraj Algarią i stali się nomadami, którzy podążają za swymi stadami. Posępny Cherek powrócił do Val Alorn i zmienił nazwę królestwa na Cherek, gdyż był teraz samotny i bez synów. Pogrążony w smutku budował wysokie okręty, by patrolowały morza i broniły brzegów przed nieprzyjacielem. Powiernikowi Klejnotu przypadł trud najdłuższej podróży. Wraz ze swym ludem Riva dotarł na zachodnie wybrzeże Sendarii. Zbudowali okręty i przeprawili się na Wyspę Wiatrów. Tu spalili statki, wznieśli twierdzę, a wokół niej miasto o wysokich murach. Miasto nazwali Riva, a twierdzę Dworem Rivańskiego Króla. Wtedy Belar, bóg Alornów, strącił z nieba dwie gwiazdy. Riva wykuł z jednej klingę, a z drugiej rękojeść, w której umieścił Klejnot. Miecz był tak wielki, że nikt prócz Rivy nie mógł go podnieść. Na pustkowiach Mallorei Kal Torak poczuł w duszy, że miecz został wykuty, i po raz pierwszy posmakował strachu. Miecz przytwierdzono do czarnej skały za tronem Rivy, z Klejnotem u wierzchołka. Przylgnął do kamienia tak, że nikt prócz Rivy nie mógł go zdjąć. Klejnot jarzył się zimnym ogniem, gdy Riva zasiadał na tronie, a kiedy zdejmował miecz i wznosił go w górę, ostrze stawało się długim jęzorem

zimnego płomienia. Największym cudem jednak był znak następców Rivy. W każdym pokoleniu jedno dziecko z jego rodu nosiło na dłoni znamię Klejnotu. Dziecko takie prowadzono do sali tronowej, gdzie dotykało kamienia, by mógł je poznać. Za każdym dziecięcym dotknięciem Klejnot rozpalał się blaskiem, a więź między nim a linią Rivy stawała się mocniejsza. Belgarath rozstał się z towarzyszami i natychmiast pospieszył do Doliny Aldura. Tam jednak przekonał się, że Poledra, jego żona, urodziła dwie córki bliźniaczki i umarła. Pogrążony w rozpaczy, nazwał starszą Polgara. Włosy miała czarne jak skrzydło kruka. Zwyczajem czarodziejów położył rękę na czole dziecka. Pod jego dotknięciem jedno pasemko włosów stało się białe jak śnieg. Zdziwił się, gdyż takie białe pasemko jest znakiem czarodziejów, a Polgara była pierwszą dziewczynką w ten sposób naznaczoną. Druga córka, jasnoskóra i złotowłosa, nie miała znaku. Nazwał ją Beldaran i kochał nad wszystko, rywalizując z ciemnowłosą siostrą o jej uczucie. Gdy Polgara i Beldaran ukończyły szesnasty rok życia, duch Aldura przybył we śnie do Belgaratha. – Mój ukochany uczniu – powiedział. – Pragnę połączyć twój ród z rodem strażnika Klejnotu. Wybierz więc, którą ze swych córek oddasz Rivańskiemu Królowi na żonę i matkę jego następców. W tej linii bowiem zawiera się nadzieja świata, której nie zgasi mroczna potęga Toraka. W głębi duszy Belgarath pragnął wybrać Polgarę. Znając jednak ciężar, jaki dźwiga Rivański Król, posłał do niego Beldaran i płakał, gdy odjechała. Polgara łkała także, długo i gorzko, wiedziała bowiem, że jej siostra zestarzeje się i umrze. Z czasem jednak pocieszyli się wzajemnie i stali sobie bliżsi. Połączyli swe siły, by trzymać straż przed Torakiem. Niektórzy mówią, że żyją jeszcze, od nieprzeliczonych wieków trwając w pogotowiu.

Część pierwsza

SENDARIA

Rozdział I Pierwszą rzeczą, którą zapamiętał Garion, była kuchnia na farmie Faldora. Do końca swych dni żywił szczególnie ciepłe uczucia dla tych specyficznych dźwięków i zapachów, jakie składają się na pracowitą powagę, związaną jakoś z miłością, jedzeniem, spokojem, bezpieczeństwem, a nade wszystko domem. I choć dotarł w życiu wysoko, nigdy nie zapomniał, że jego wspomnienia zaczęły się od kuchni. Kuchnia na farmie Faldora była wielkim, nisko sklepionym pomieszczeniem pełnym palenisk, kotłów i ogromnych rożnów obracających się wolno w kominkach podobnych do grot. Były tam długie, ciężkie blaty, gdzie formowano bochenki chleba, dzielono kurczaki, a seler i marchew krajano szybkimi, zdecydowanymi ruchami długich, zakrzywionych noży. Gdy Garion był bardzo mały, bawił się pod tymi stołami i szybko się nauczył trzymać palce z dala od stóp zapracowanych kucharek. A czasem, późnym popołudniem, gdy się zmęczył, leżał w kącie i patrzył na migotanie ognia odbijane przez setki wypolerowanych garnków, noży i łyżek z długimi uchwytami, wiszących na kołkach wzdłuż wyszorowanych do białości ścian. Zapadał wtedy w sen, w doskonałym pokoju i harmonii z całym otaczającym go światem. Kuchnią i wszystkim, co się w niej działo, niepodzielnie władała ciocia Pol. Zdawało się, że potrafi jakoś znaleźć się we wszystkich miejscach równocześnie. Ostatnie dotknięcie, układające gęś w brytfannie, zgrabnie kształtujące rosnący chleb czy garnirujące dymiącą jeszcze, świeżo wyjętą z piekarnika szynkę, zawsze należało do niej. Choć w kuchni pracowali także inni, żaden bochenek, gulasz, zupa, pieczeń czy jarzyna nie mogły wyjść na zewnątrz, jeśli choć raz nie dotknęła ich ciocia Pol. Wyczuwała smakiem, węchem, może instynktownie, czego wymaga każde danie, i niedbałym na pozór ruchem doprawiała je przyprawami, które miała w glinianych dzbanuszkach. Sprawiała wrażenie, że otacza ją magiczna aura, że dysponuje wiedzą i mocą większą niż zwykli ludzie. Ale nawet wtedy, gdy była najbardziej zajęta, zawsze dokładnie wiedziała, gdzie jest Garion. W samym środku klejenia pierogów, ozdabiania ciasta czy szycia świeżo nadzianego kurczaka potrafiła wyciągnąć nogę i nie patrząc, odsunąć go piętą spod czyichś stóp. Gdy trochę urósł, zaczął traktować to jak zabawę. Pilnował, kiedy ciocia Pol będzie zbyt pochłonięta pracą, by go zauważyć, a wtedy ze śmiechem biegł na swych mocnych, krótkich nóżkach do drzwi. Ale ona zawsze go łapała. Wtedy śmiał się jeszcze głośniej, zarzucał jej ramiona na szyję i całował, po czym

wracał na miejsce i czekał na kolejną okazję. W tamtych latach uważał, że ciocia Pol jest najważniejszą i najpiękniejszą kobietą na świecie. Przede wszystkim była wyższa od innych kobiet z farmy – niemal tak wysoka jak mężczyzna. Zawsze miała poważną, nawet surową minę – chyba że mówiła coś do niego. I długie, bardzo ciemne, prawie czarne włosy – z wyjątkiem jednego pasemka nad lewą brwią, białego jak świeży śnieg. Wieczorem, gdy układała go w małym łóżeczku, stojącym obok własnego, w ich niedużym pokoiku nad kuchnią, wyciągał rękę i dotykał tego białego pasemka. Uśmiechała się i gładziła jego twarz ciepłą dłonią. Wtedy zasypiał spokojnie, wiedząc, że jest obok i że go pilnuje. Farma Faldora leżała w środkowej części Sendarii, okrytego mgłami królestwa ograniczonego od zachodu Morzem Wiatrów, a od wschodu zatoką Cherek. Jak wszystkie w owym szczególnym czasie i miejscu, gospodarstwo nie było jednym czy dwoma budynkami, lecz zespołem solidnych szop, stodół, kurników i gołębników, ustawionych wokół centralnego podwórca z mocną bramą od frontu. Z galerii na piętrze wchodziło się do pokoi, dużych lub całkiem maleńkich, gdzie mieszkali robotnicy, którzy orali, siali i plewili szerokie pola za murami. Sam Faldor zajmował pokoje w kwadratowej wieży nad główną jadalnią, gdzie jego ludzie zbierali się trzy razy dziennie – podczas żniw nawet cztery – by ucztować przy hojnych darach kuchni cioci Pol. Ogólnie mówiąc, żyło się tu całkiem szczęśliwie i spokojnie. Farmer Faldor był dobrym panem. Wysoki, poważny, z długim nosem i jeszcze dłuższą szczęką, rzadko się śmiał czy choćby uśmiechał. Zawsze jednak był uprzejmy dla swych ludzi i zdawało się, że bardziej mu zależy na ich zdrowiu i dobrobycie niż na wyciskaniu z nich ostatniej kropli potu. Przypominał raczej ojca niż pana sześćdziesięciu kilku osób żyjących na jego włościach. Jadał razem z nimi – co było niezwykłe, gdyż wielu okolicznych farmerów trzymało się z dala od robotników – a jego obecność u szczytu głównego stołu w jadalni wywierała uspokajający wpływ na młodych, czasem nadto hałaśliwych. Był człowiekiem pobożnym i przed każdym posiłkiem prostymi słowami zwracał się do bogów o błogosławieństwo. Wiedząc o tym, robotnicy z godnością wkraczali do jadalni i siedzieli w pozornym przynajmniej skupieniu, nim zaatakowali stosy jadła przygotowane przez ciocię Pol i jej pomocnice. Ze względu na dobre serce Faldora i magiczne, szybkie palce cioci Pol farma była znana jako najlepsze w promieniu dwudziestu mil miejsce, gdzie można mieszkać i pracować. W oberży w niedalekiej wiosce Gralt Górne całe wieczory upływały na opowieściach o cudownych potrawach jadanych co dzień u Faldora. Mniej szczęśliwi ludzie, pracujący na innych farmach, po kilku kuflach łkali otwarcie, słuchając o pieczonych gęsiach cioci Pol. Sława farmy Faldora sięgała coraz dalej i dalej. Najważniejszym człowiekiem na farmie, nie licząc samego Faldora, był kowal Durnik. Gdy Garion urósł trochę i mógł już bawić się z dala od czujnych oczu cioci Pol, nieodmiennie szukał drogi do kuźni. Lśniące żelazo na kowadle przyciągało go z hipnotyczną niemal siłą. Durnik wyglądał zupełnie

zwyczajnie; miał proste kasztanowe włosy i prostą twarz, zaczerwienioną od ciepła paleniska. Nie był ani wysoki, ani niski, ani chudy, ani gruby. Za to poważny i spokojny, a także – jak większość kowali – niezwykle silny. Ubierał się w grubą skórzaną kapotę i fartuch poprzepalany iskrami z paleniska. Nosił także obcisłe spodnie i miękkie skórzane buty, powszechne w tej części Sendarii. Z początku odzywał się do Gariona tylko po to, by go ostrzec, żeby trzymał palce z daleka od kowadła i rozgrzanego metalu. Z czasem jednak zostali przyjaciółmi i rozmawiali dużo częściej. – Zawsze kończ to, do czego przyłożysz rękę – pouczał. – Niedobrze dla żelaza, jeśli odłożysz je na bok, a potem znowu wsuniesz w ogień na dłużej, niż trzeba. – Dlaczego? – pytał Garion. – Bo tak jest – Durnik wzruszał ramionami. A innym razem, wygładzając pilnikiem metalowy fragment dyszla, mówił: – Zawsze staraj się wykonać pracę najlepiej, jak potrafisz. – Przecież ten kawałek będzie pod spodem – zdziwił się Garion. – Nikt go nigdy nie zobaczy. – Ale ja, wiedząc, że tam jest, jeśli nie wykonam go najlepiej, jak potrafię, będę się wstydził za każdym razem, kiedy zobaczę ten wóz. A widuję go codziennie. I tak dalej. Durnik zupełnie mimochodem nauczył chłopca trwałych, sendariańskich cnót: solidnej pracy, zapobiegliwości, trzeźwości i rozsądku, będących filarami porządku społecznego królestwa. Z początku ciocia Pol martwiła się wędrówkami Gariona do kuźni, gdzie groziło mu tyle niebezpieczeństw. Gdy jednak obserwowała go chwilę z drzwi kuchni, zrozumiała, że Durnik pilnuje chłopca czujnie jak ona sama. Przestała się niepokoić. – Jeśli chłopiec będzie natrętny, kowalu, odeślij go – powiedziała kiedyś, gdy przyszła do kuźni z wielkim miedzianym kotłem do załatania. – Albo powiedz mnie o tym. Będę go trzymać bliżej kuchni. – Nie sprawia żadnego kłopotu, pani Pol – odparł z uśmiechem Durnik. – To rozsądny chłopiec. Nie wchodzi w drogę. – Jesteś zbyt pobłażliwy, przyjacielu. Ten chłopak ma głowę pełną pytań. Odpowiesz na jedno, a natychmiast wyleje się tuzin następnych. – Tak to jest z chłopcami. – Durnik delikatnie wlał bulgocący metal w niewielki gliniany pierścień otaczający dziurkę w dnie kotła. – Sam tyle pytałem, kiedy byłem mały. Mój ojciec i stary Barl, kowal, który mnie uczył, mieli dość cierpliwości, by mi odpowiadać, gdy tylko potrafili. Źle bym się im odwdzięczył, gdybym dla tego chłopca nie znalazł cierpliwości. Garion siedział w pobliżu i słuchał, wstrzymując oddech. Jedno niewłaściwe słowo z którejkolwiek strony natychmiast zamknęłoby mu drogę do kuźni. A kiedy ciocia Pol szła po ubitej ziemi podwórza do swojej kuchni z naprawionym kotłem w rękach, zauważył, jak patrzy na nią Durnik. Wtedy w jego umyśle zaczęła się formować pewna idea. Bardzo prosta i piękna,

ponieważ każdy na niej zyskiwał. – Ciociu Pol – zagadnął wieczorem, marszcząc twarz, gdy szorstką ścierką wycierała mu ucho. – Tak? – Teraz skoncentrowała uwagę na szyi. – Czemu nie wyjdziesz za Durnika? Przerwała mycie. – Co? – Zrobiła wielkie oczy. – Myślę, że to doskonały pomysł. – Naprawdę? – Głos cioci Pol zabrzmiał ostro i Garion wiedział, że znalazł się na niepewnym gruncie. – On cię lubi – powiedział. – Przypuszczam, że omawiałeś już z nim tę sprawę? – Nie. Chciałem najpierw zapytać ciebie. – Przynajmniej to było niezłym pomysłem. – Jeśli chcesz, powiem mu zaraz rano. Gwałtownym szarpnięciem za ucho obróciła mu głowę. Garion miał wrażenie, że uszy są dla cioci Pol aż nazbyt wygodnymi uchwytami. – Nie waż się choćby szepnąć o tej bzdurze Durnikowi czy komukolwiek innemu! – Jej ciemne oczy płonęły ogniem, jakiego nigdy jeszcze nie widział. – Tak tylko pomyślałem – zapewnił szybko. – Bardzo głupio. Od dzisiaj pozostaw myślenie dorosłym. – Nadal trzymała go za ucho. – Jak sobie życzysz – zgodził się pospiesznie. Później jednak, gdy w cichym mroku leżeli już oboje w łóżkach, raz jeszcze zaatakował ten problem, choć bardziej okrężną drogą. – Ciociu Pol? – Tak? – Jeśli nie wyjdziesz za Durnika, to za kogo chcesz wyjść? – Cicho bądź i śpij. – Uważam, że mam prawo wiedzieć. – Garionie! – Dobrze, dobrze. Już śpię. Ale nie sądzę, żebyś postępowała ze mną uczciwie. Odetchnęła głęboko. – Nie myślę o małżeństwie. Nigdy o tym nie myślałam i poważnie wątpię, czy kiedykolwiek pomyślę. Zbyt wielu ważnych spraw muszę dopilnować, żebym miała czas na takie rzeczy. – Nie martw się, ciociu Pol – próbował ją uspokoić. – Kiedy urosnę, ożenię się z tobą. Wtedy zaśmiała się dźwięcznie. Wyciągnęła rękę, by w ciemności dotknąć jego twarzy. – Nie, mój Garionie. Czeka na ciebie inna żona. – Kto? – Przekonasz się – odparła tajemniczo. – A teraz śpij.

– Ciociu Pol? – Słucham? – Gdzie jest moja mama? – Od dawna już chciał o to zapytać. Przez długą chwilę panowała cisza, potem ciocia Pol westchnęła. – Umarła – powiedziała cicho. Gariona ogarnęła rozpacz i poczuł nieznośny ból. Zapłakał. Natychmiast znalazła się przy jego łóżku. Klęczała na podłodze i obejmowała go. Wreszcie, długo potem, kiedy przeniosła go na swoje posłanie i tuliła, póki żal nie przycichł, Garion zapytał niepewnym głosem: – Jaka ona była? Moja mama? – Jasnowłosa – mówiła ciocia Pol – bardzo młoda i bardzo piękna. Miała łagodny głos i była bardzo szczęśliwa. – Kochała mnie? – Bardziej, niż możesz sobie wyobrazić. Wtedy zapłakał znowu, lecz ciszej, raczej z żalu niż z bólu. Ciocia Pol tuliła go delikatnie, póki nie zasnął. Na farmie Faldora mieszkały też inne dzieci, co jest naturalne w społeczności złożonej z ponad sześćdziesięciu osób. Starsze pracowały, jednak troje było mniej więcej w wieku Gariona. Ta trójka stała się jego towarzyszami zabaw i przyjaciółmi. Najstarszy chłopiec miał na imię Rundorig. Był o rok czy dwa lata starszy od Gariona i sporo wyższy. Normalnie, jako najstarszy, przewodziłby grupce dzieci; był jednak Arendem o nieco ograniczonym umyśle i chętnie ustępował pola młodszym. Królestwo Sendarii, w przeciwieństwie do państw sąsiednich, zamieszkiwała bogata mieszanina ras. Cherekowie, Algarowie, Drasanie, Arendowie, a nawet spora liczba Tolnedran stopili się, tworząc wzorzec Sendara. Arendowie, oczywiście, byli bardzo odważni, ale też dość tępi. Drugim towarzyszem Gariona był Doroon – niewysoki, bystry chłopak o pochodzeniu tak wymieszanym, że można było go nazwać jedynie Sendarem. Najciekawszą cechą Doroona było to, że zawsze biegł; nigdy nie chodził, gdy mógł biegać. Podobnie jak stopy, jego myśli także gnały na złamanie karku. I język. Mówił bez przerwy, bardzo szybko, i wiecznie był podekscytowany. Bezdyskusyjnym przywódcą całej czwórki była dziewczynka, Zubrette, złotowłosa czarodziejka, która wymyślała zabawy, opowiadała różne historie i wysyłała chłopców, by kradli dla niej jabłka i śliwki w sadzie Faldora. Panowała jak mała królowa, wygrywała ich przeciwko sobie, a nawet skłaniała do bójek. Była bez serca i każdy z chłopców nienawidził jej czasami, choć zawsze pozostawał niewolnikiem jej najbłahszych zachcianek. Zimą zjeżdżali na szerokich deskach z ośnieżonego pagórka za farmą i wracali do domu ze zgrabiałymi rękami i płonącymi policzkami, gdy fioletowe cienie pełzały już po śniegu. Albo, gdy Durnik ogłosił, że lód jest pewny, ślizgali się bez końca po zamarzniętym stawie, który połyskiwał w małej kotlince na wschód od zabudowań farmy, przy drodze do Gralt

Górnego. A kiedy było zbyt zimno albo na przedwiośniu deszcze i ciepłe wiatry zmieniały śnieg w bryję, a staw nie był bezpieczny, zbierali się w stodole i godzinami skakali ze stryszku na miękkie siano, wypełniając włosy plewami, a nosy kurzem niosącym zapach lata. Wiosną łapali kijanki na błotnistych brzegach stawu i wspinali się na drzewa, by z zachwytem obserwować niebieskie jajeczka w ptasich gniazdach. Naturalnie, to właśnie Doroon spadł pewnej wiosny i złamał rękę, gdy Zubrette namówiła go, żeby wszedł na wierzchołek drzewa nad stawem. Ponieważ Rundorig gapił się tylko bezradnie na rannego przyjaciela, a Zubrette uciekła, zanim jeszcze Doroon dotknął ziemi, trudne decyzje spadły na Gariona. W skupieniu rozważył sytuację, z powagą marszcząc czoło ukryte pod grzywą płowych włosów. Ręka była na pewno złamana, a Doroon, blady i przestraszony, przygryzał wargi, by powstrzymać się od płaczu. Garion pochwycił kątem oka jakiś ruch i szybko podniósł głowę. Mężczyzna w ciemnym płaszczu siedział na wielkim karym koniu. Stał całkiem niedaleko i obserwował chłopca z uwagą. Gdy ich oczy się spotkały, Garion poczuł ukłucie chłodu i wiedział, że spotkał już tego człowieka... że odkąd pamięta, ta mroczna postać tkwi w polu jego widzenia, mężczyzna zawsze milczy i przygląda mu się bez chwili przerwy. W tej niemej obserwacji krył się rodzaj zimnej wrogości zmieszanej z czymś, co było prawie, choć nie całkiem, strachem. Wtedy Doroon jęknął i Garion odwrócił się. Paskiem z powroza ostrożnie przywiązał złamane ramię do tułowia. Razem z Rundorigiem postawili rannego na nogi. – Mógł nam przynajmniej pomóc – mruknął z wyrzutem Garion. – Kto? – zdziwił się Rundorig. Garion chciał wskazać człowieka w ciemnym płaszczu, ale jeździec zniknął. – Nikogo nie widziałem – oświadczył Rundorig. – Boli – jęknął Doroon. – Nie przejmuj się – uspokoił go Garion. – Ciocia Pol cię wyleczy. Nie mylił się. Kiedy wszyscy trzej stanęli w drzwiach kuchni, jednym rzutem oka oceniła sytuację. – Posadźcie go tutaj – poleciła z absolutnym spokojem. Kiedy blady i dygocący mocno chłopiec siedział na stołku obok jednego z palenisk, przygotowała napar z kilku ziół trzymanych w glinianych dzbankach na najwyższej półce w spiżarni. Podała Doroonowi parujący kubek. – Wypij to. – Od tego zagoi mi się ręka? – Chłopiec spoglądał podejrzliwie na brzydko pachnący wywar. – Po prostu wypij – nakazała, szykując łupki i lniane pasy. – Fuj! To okropne. – Doroon się skrzywił. – Takie powinno być – zapewniła. – Wypij wszystko. – Chyba nie mam ochoty na resztę. – Jak chcesz. – Odsunęła łupki i zdjęła z haka na ścianie długi, bardzo ostry nóż.

– Co chcesz z tym zrobić? – spytał drżącym głosem. – Skoro nie chcesz wypić lekarstwa – odparła zimno – trzeba będzie rękę uciąć. – Uciąć! – pisnął Doroon. – Mniej więcej tutaj. – Końcem noża dotknęła łokcia. Ze łzami w oczach Doroon przełknął resztę napoju i już po kilku minutach kołysał się, śpiąc na stołku. Krzyknął głośno, gdy ciocia Pol nastawiała pękniętą kość, ale gdy ręka została usztywniona i zabandażowana, zasnął znowu. Ciocia Pol porozmawiała krótko z jego przerażoną matką, a potem Durnik zaniósł chłopca do łóżka. – Nie ucięłabyś mu ręki – stwierdził Garion. Spojrzała na niego, nie zmieniając wyrazu twarzy. – Tak sądzisz? – spytała i stracił pewność. – Teraz chciałabym zamienić kilka słów z panną Zubrette. – Uciekła, kiedy Doroon spadł z drzewa – odezwał się Garion. – Znajdź ją. – Schowała się. Zawsze się chowa, kiedy coś się przytrafi. Nie wiem, gdzie jej szukać. – Nie pytałam, czy wiesz, gdzie jej szukać. Kazałam ją znaleźć i przyprowadzić. – A jeśli nie zechce przyjść? – Garionie! – W głosie cioci Pol zabrzmiał ton straszliwej nieodwołalności i Garion ruszył biegiem. – Nie mam z tym nic wspólnego – skłamała Zubrette, gdy tylko Garion wprowadził ją do kuchni. – Ty! – Ciocia Pol wyciągnęła rękę. – Siadaj! Zubrette osunęła się na stołek. Miała otwarte usta i rozszerzone lękiem oczy. – Ty – ciocia Pol zwróciła się do Gariona, wskazując drzwi – wyjdź! Garion wybiegł czym prędzej. Po dziesięciu minutach zapłakana dziewczynka wyszła niepewnie na podwórze. Ciocia Pol stała w drzwiach i spoglądała za nią oczami zimnymi jak lód. – Sprałaś ją? – spytał z nadzieją Garion. Ciocia Pol zmiażdżyła go wzrokiem. – Oczywiście, że nie. Nie bije się dziewczynek. – Ja bym ją zlał – stwierdził Garion rozczarowany. – A co jej zrobiłaś? – Czy nic nie masz do roboty? – Nie – przyznał. – Właściwie nic. Naturalnie, był to błąd. – Świetnie – orzekła ciocia Pol, odnajdując jego ucho. – Pora, żebyś zaczął na siebie zarabiać. W pomywalni jest kilka brudnych garnków. Wyczyścisz je. – Nie wiem, czemu się na mnie złościsz – zaprotestował, wykręcając głowę. – Przecież to nie moja wina, że Doroon wlazł na to drzewo. – Do pomywalni, Garionie – nakazała. – Już!

Wiosna i wczesne lato upłynęły spokojnie. Doroon, oczywiście, nie mógł się bawić, póki nie zrosły się kości, a Zubrette była tak wstrząśnięta tym, co usłyszała od cioci Pol, że unikała obu chłopców. Garionowi pozostał jedynie Rundorig, nie dość inteligentny, by wymyślać ciekawe zabawy. Właściwie nie było co robić, więc chłopcy wychodzili często w pole, by przyjrzeć się pracującym i słuchać ich opowieści. Zdarzyło się, że tego właśnie lata ludzie na farmie Faldora rozmawiali o bitwie pod Vo Mimbre, najstraszniejszym wydarzeniu w historii. Garion i Rundorig słuchali oczarowani, gdy robotnicy snuli opowieść o hordach Kal Toraka, które pięćset lat temu spadły niespodziewanie na ziemie Zachodu. Wszystko zaczęło się w roku cztery tysiące osiemset sześćdziesiątym piątym, według rachuby czasu tej części świata, gdy ogromne armie Murgów, Nadraków i Thullów zeszły z gór na wschodniej granicy Drasni. Za nimi kroczyły nieprzeliczone kolumny Mallorean. Po krwawym zdobyciu Drasni Angarakowie zawrócili na południe, ku niezmierzonym stepom Algarii, by rozpocząć oblężenie olbrzymiej fortecy zwanej Twierdzą Algarów. Oblężenie trwało osiem lat, nim wreszcie zniechęcony Torak zrezygnował i ruszył ze swą armią na zachód, do Ulgolandu. Wtedy dopiero inne królestwa zrozumiały, że inwazja Angaraków skierowana jest nie tylko przeciw Alornom, ale przeciw całemu Zachodowi. Latem cztery tysiące osiemset sześćdziesiątego piątego roku Kal Torak stanął na arendzkiej równinie pod miastem Vo Mimbre, gdzie oczekiwały go połączone zachodnie armie. Sendarowie, którzy uczestniczyli w bitwie, byli częścią sił dowodzonych przez Branda, Strażnika Rivy. Siły te, złożone z Rivan, Sendarów i asturskich Arendów, zaatakowały tyły Angaraków, gdy na lewe skrzydło uderzyli Algarowie, Drasanie i Ulgosi, na prawe Tolnedranie i Cherekowie, a od frontu ruszyła legendarna szarża mimbrackich Arendów. Bitwa wrzała przez kilka godzin, aż wreszcie, w środku pola, Brand starł się z samym Kal Torakiem. Od tego pojedynku zależał wynik całej walki. Dwadzieścia pokoleń minęło od dnia tego tytanicznego starcia, lecz we wspomnieniach ludzi z farmy Faldora było ono tak wyraźne, jakby zdarzyło się wczoraj. Opisywali każdy cios, każdą ripostę i osłonę. W decydującej chwili, gdy zdawało się, że musi przegrać, Brand zdjął zasłonę ze swej tarczy. Kal Torak cofnął się, zdjęty nagłym lękiem, opuścił tarczę i został natychmiast powalony. Ten opis wystarczył, by w żyłach Rundoriga zawrzała arendzka krew. Garion jednak stwierdził, że opowieść pozostawia wiele nierozwiązanych problemów. – Dlaczego Brand walczył z zakrytą tarczą? – spytał Cralta, jednego ze starszych robotników. – Po prostu miał ją zakrytą. – Cralto wzruszył ramionami. – Wszyscy, z którymi rozmawiałem, zgadzają się co do tego. – Może to była magiczna tarcza? – Garion nie ustępował. – Może i była. Ale nie słyszałem, by ktoś tak twierdził. Wiem tylko, że kiedy

Brand ją odsłonił, Kal Torak opuścił swoją i Brand ciął go w głowę... w samo oko, tak mówią. Garion z uporem kręcił głową. – Nie rozumiem. Jak coś takiego mogło wzbudzić lęk Kal Toraka? – Nie wiem. – Cralto się poddał. – Nikt tego nigdy nie wyjaśnił. Garion nie był usatysfakcjonowany. Mimo to szybko się zgodził na plan Rundoriga, by jeszcze raz rozegrać pojedynek. Przez dzień czy dwa zajmowali pozycje i okładali się mieczami. Potem Garion zdecydował, że potrzebują dodatkowego sprzętu, by zabawa stała się bardziej interesująca. Dwa garnki i dwie pokrywki zniknęły tajemniczo z kuchni cioci Pol, a Garion i Rundorig, tym razem w hełmach i z tarczami, udali się w spokojne miejsce, by podjąć walkę. Wszystko szło znakomicie, póki Rundorig – wyższy, starszy i silniejszy – nie trafił przeciwnika drewnianym mieczem w głowę, aż zadźwięczało. Krew popłynęła z czoła rozciętego brzegiem garnka. Garionowi dzwoniło w uszach, a krew zawrzała mu jakimś gorączkowym podnieceniem. Podniósł się z ziemi. Nigdy właściwie nie doszedł do tego, co się wtedy stało. Zachował tylko niewyraźne wspomnienie, jak wykrzykiwał Kal Torakowi wyzwanie w słowach, które same spłynęły z warg i których nawet nie rozumiał. Znajoma, odrobinę nierozgarnięta twarz Rundoriga zmieniła się w jego oczach w coś potwornie okaleczonego i wstrętnego. W szale wściekłości Garion uderzał w to coś raz za razem. Płomień ogarnął jego umysł. A potem wszystko się skończyło. Biedny Rundorig leżał nieprzytomny. Garion był przerażony, a jednocześnie czuł upajający smak zwycięstwa. Później, w kuchni, gdzie tradycyjnie trafiali wszyscy ranni z farmy, ciocia Pol opatrzyła ich obu, prawie powstrzymując się od uwag. Rundorig nie odniósł poważniejszych obrażeń, choć twarz zaczynała mu puchnąć i zmieniać kolor. Z początku miał trudności ze zogniskowaniem wzroku. Kilka zimnych okładów i jeden z naparów cioci Pol szybko doprowadziły go do porządku. Rana na czole Gariona wymagała większych starań. Ciocia Pol kazała Durnikowi przytrzymać chłopca, po czym wzięła igłę z nitką i zszyła rozcięcie tak spokojnie, jakby naprawiała rozerwany rękaw. Nie zwracała uwagi na wrzaski i jęki pacjenta. W ogóle zdawało się, że bardziej ją zmartwiły powgniatane garnki i poobijane pokrywki niż wojenne rany chłopców. Kiedy już było po wszystkim, Gariona bolała głowa i poszedł do łóżka. – Pokonałem Kal Toraka – pochwalił się sennie cioci Pol. Spojrzała na niego czujnie. – Gdzie słyszałeś o Toraku? – spytała ostro. – On się nazywa Kal Torak, ciociu – poprawił ją Garion. – Odpowiedz. – W polu opowiadali. Stary Cralto i inni. Wiesz, o Brandzie i Vo Mimbre, i Kal Toraku, i wszystkim. Bawiliśmy się w to z Rundorigiem. Ja byłem Brandem, a on Kal Torakiem. Ale nie musiałem odsłaniać tarczy. Rundorig trafił mnie w głowę, zanim do tego doszliśmy.

– Posłuchaj mnie, Garionie. I to uważnie. Nigdy więcej nie wymawiaj imienia Toraka. – To był Kal Torak, ciociu Pol – powtórzył cierpliwie Garion. – Nie sam Torak. Wtedy go uderzyła. Nie zrobiła tego jeszcze nigdy. Uderzenie bardziej go zdumiało, niż zabolało. – Nigdy nie wymawiaj imienia Toraka. Nigdy! – krzyknęła. – To bardzo ważne, Garionie. Od tego zależy twoje bezpieczeństwo. – Nie musisz się tak złościć – mruknął urażony. – Przyrzeknij. – Dobrze, przyrzekam. To była tylko zabawa. – Bardzo głupia zabawa. Mogłeś zabić Rundoriga. – A co ze mną? – zaprotestował. – Tobie nic nie groziło – oświadczyła. – A teraz śpij. Zasnął niespokojnie. W głowie mu się kręciło od rany i dziwnego, gorzkiego napoju, który podała mu ciocia. Miał wrażenie, że słyszy jej głęboki, dźwięczny głos, powtarzający: „Garionie, mój Garionie, jesteś jeszcze zbyt młody”. A potem, gdy unosił się z głębi snu jak ryba płynąca ku srebrzystej powierzchni wody, dobiegło go jej wołanie: „Potrzebuję cię, ojcze!”. Potem znowu zapadł w niespokojny sen, nękany wizją ciemnej sylwetki mężczyzny na karym koniu, który obserwował każdy jego ruch z zimną wrogością i czymś unoszącym się tuż nad granicą strachu. A za tą postacią, o której zawsze wiedział, choć nigdy o tym nie wspominał, nawet cioci Pol, majaczyła ciemna, okaleczona, potworna twarz, którą tylko chwilę widział czy wyobrażał sobie w czasie walki z Rundorigiem – niby ohydny owoc drzewa niewypowiedzianego zła.

Rozdział II Niedługo potem, w nieskończonym południu Garionowego dzieciństwa, u bram farmy Faldora po raz kolejny stanął bajarz. Bezimienny starzec wyglądał bardzo dziwacznie. Miał połatane spodnie, wełnianą tunikę z długimi rękawami przepasywał w talii kawałkiem sznurka, a z czubków dwóch różnych butów wystawały mu palce. Jego kaptur – Garionowi bardzo się podobała ta rzadko spotykana w Sendarii część odzienia, z luźnym karczkiem kryjącym ramiona, plecy i pierś – był poplamiony i zabrudzony jedzeniem i napojami. Jedynie obszerny płaszcz wyglądał na stosunkowo nowy. Stary bajarz nosił krótko przycięte siwe włosy i brodę. Miał wyrazistą twarz, trochę jakby kanciastą; z rysów nie dawało się odgadnąć, skąd pochodzi. Nie przypominał Arendów ani Chereków, Algarów ani Drasan, Rivan ani Tolnedran; zdawał się wywodzić z jakiejś rasy dawno już zapomnianej. Oczy miał głębokie i wesoło błękitne, zawsze młode i zawsze lśniące złośliwością. Pojawiał się czasem na farmie Faldora i zawsze był serdecznie witany. Ten bezdomny wagabunda zarabiał na życie opowiadaniem różnych historii, które czasem się powtarzały, ale nie miało to znaczenia, gdyż w jego głosie tkwiła magia. Potrafił grzmieć jak grom lub szeptać niby zefirek. Umiał naśladować sposób mówienia dziesięciu ludzi jednocześnie; kiedy gwizdał, ptaki przylatywały posłuchać, a gdy imitował wycie wilka, słuchaczom jeżyły się włosy i przenikał ich serca mróz. Potrafił wydobyć z siebie odgłos deszczu, wiatru, a nawet – choć to niewiarygodne – padającego śniegu. Jego pełne dźwięków opowieści zdawały ożywiać widoki i zapachy, oczarowani słuchacze niemal przenosili się do innego świata. Wszystkie te cuda oddawał chętnie w zamian za kilka posiłków, parę kufli piwa i ciepłe legowisko w stodole. Wędrował po świecie wolny jak ptak. Bajarz i ciocia Pol czuli dla siebie coś w rodzaju skrywanego szacunku. Przyjmowała go bez entuzjazmu, gdyż wiedziała, że póki czai się w pobliżu, bezcenne skarby jej kuchni są w ciągłym zagrożeniu. Ciasta i placki znikały czasem, jakby rozpływały się w powietrzu. Potrafił trzema szybkimi cięciami noża pozbawić najstaranniej przyrządzoną gęś pary skrzydełek i solidnego kawałka mięsa z piersi, kiedy ciocia odwróciła się tylko na chwilę. Nazywała go Starym Wilkiem, a jego przybycie pod bramę farmy Faldora znaczyło podjęcie współzawodnictwa, trwającego od lat. Pochlebiał jej bezczelnie, nawet gdy ją okradał. Grzecznie odmawiał ciasteczek czy ciemnego chleba, po czym kradł pół talerza. Piwnice z piwem i winem można by oddać do jego dyspozycji już na początku wizyty. Uwielbiał drobne złodziejstwa, a gdy obserwowała go

niechętnym wzrokiem, bez trudu znajdował dziesięciu pomocników, gotowych zaatakować kuchnię w zamian za jedną opowieść. Niestety, do jego najzdolniejszych uczniów należał także Garion. Ciocia Pol, doprowadzona do pasji koniecznością jednoczesnego pilnowania starego i młodego złodziejaszka, miotłą wypędzała obu z kuchni. Stary bajarz zmykał ze śmiechem i wraz z chłopcem zaszywał się w jakimś odludnym miejscu. Tam kosztowali owoców rozboju, a starzec, popijając z ukradzionego gąsiora wina lub piwa, nagradzał swego ucznia historią z dalekiej przeszłości. Najlepsze opowieści zarezerwowane były dla jadalni, gdy po wieczornym posiłku ludzie odsuwali próżne talerze. Wtedy bajarz wstawał ze swego miejsca i niósł słuchaczy w krainę magicznego oczarowania. – Opowiedz nam o początkach, przyjacielu – poprosił pewnego wieczoru zawsze pobożny Faldor. – I o bogach. – O początkach i o bogach... – Starzec głęboko się zastanowił. – Godny to temat, Faldorze, nudny jednak i niedzisiejszy. – Zauważyłam, Stary Wilku, że wszystkie tematy wydają ci się nudne i niedzisiejsze – stwierdziła ciocia Pol, podchodząc do beczki, by nalać mu pienistego piwa. Z głębokim ukłonem przyjął kufel. – To jedno z zagrożeń mojej profesji, pani Pol – wyjaśnił. Pociągnął solidnie, po czym odstawił kufel na bok. W zamyśleniu opuścił na chwilę głowę, podniósł ją i spojrzał wprost na Gariona. Tak się przynajmniej chłopcu wydawało. A potem zrobił coś dziwnego, czego nigdy jeszcze nie czynił przed rozpoczęciem opowieści w jadalni farmy Faldora: okrył się płaszczem i wyprostował na całą wysokość. – Słuchajcie! – zawołał głębokim, donośnym głosem. – U zarania dni stworzyli bogowie świat i morza, i stały ląd. Rzucili gwiazdy na nocny firmament i osadzili na niebie słońce oraz żonę jego, księżyc, by dawali ziemi światło. Potem bogowie kazali ziemi wydać zwierzęta, wodom pączkować rybami, a niebu zakwitnąć ptakami. Stworzyli też ludzi i podzielili ich na narody. Było siedmiu bogów, wszyscy równi sobie, a ich imiona brzmiały: Belar i Chaldan, i Nedra, i Issa, i Mara, i Aldur, i Torak. Garion, naturalnie, znał tę historię, gdyż była alornowskiego pochodzenia, a Sendaria z trzech stron graniczyła z królestwami Alornów. Nigdy jednak nie słyszał jej opowiadanej w taki sposób. Myśli szybowały wysoko, gdy w wyobraźni widział bogów kroczących po ziemi w tych zapomnianych, tajemniczych czasach stworzenia świata. Poczuł chłód, gdy padło zakazane imię – Torak. Bajarz opisywał, jak każdy z bogów wybrał swój lud: Alornowie dla Belara, Nyissanie dla Issy, Chaldanowi Arendowie, Nedrze Tolnedranie, dla Mary Maragowie, których już nie ma, i Angarakowie Torakowi. Bóg Aldur zamieszkał z dala od pozostałych, w samotności obserwował gwiazdy. Na swych uczniów i wyznawców przyjął nielicznych. Garion widział, że twarze obecnych wyrażają natężoną uwagę. Durnik

słuchał z szeroko otwartymi oczami, a stary Cralto zacisnął palce na krawędzi stołu. Faldor zbladł, łzy lśniły mu w oczach. Ciocia Pol stała w tylnej części sali. Choć nie było chłodno, także okryła się płaszczem, w skupieniu obserwując bajarza. – I zdarzyło się – płynęła opowieść – że bóg Aldur stworzył klejnot w kształcie globu; i oto w klejnocie pochwycone zostało światło gwiazd migocących na północnym niebie. Wielka była moc tego klejnotu, zwanego przez ludzi Klejnotem Aldura, gdyż Aldur widział w nim to, co się stało, co się staje i co ma się stać. Garion wstrzymywał oddech. Opowieść pochłonęła go bez reszty. Słuchał w zachwycie, jak Torak ukradł Klejnot i jak inni bogowie wydali mu wojnę. Torak chciał mocą Klejnotu rozerwać ziemię i wpuścić morze, by zalało ląd; Klejnot jednak sprzeciwił się temu i uderzył, stapiając lewą stronę twarzy boga, paląc lewe ramię i oko. Starzec przerwał i osuszył swój kufel. Ciocia Pol, wciąż ciasno okryta płaszczem, podała mu następny. Poruszała się z godnością, a jej oczy płonęły. – Nigdy nie słyszałem tej historii opowiadanej w taki sposób – szepnął Durnik. – To Księga Alornów1. Powtarzana jest jedynie w obecności królów – powiedział cicho Cralto. – Znałem kiedyś człowieka, który słyszał ją na królewskim dworze w Sendarze i zapamiętał trochę. Nigdy jednak nie słyszałem jej w całości. Opowieść mówiła o tym, jak dwa tysiące lat później Belgarath Czarodziej powiódł Chereka i jego trzech synów, by odzyskać Klejnot; i jak zasiedlono zachodnie ziemie i broniono ich przed hufcami Toraka. Bogowie odeszli, pozostawiając Rivę, by strzegł Klejnotu w swej twierdzy na Wyspie Wiatrów. Riva wykuł wielki miecz i umieścił Klejnot w rękojeści. Póki tam pozostawał, a potomkowie Rivy zasiadali na tronie, Torak nie mógł zwyciężyć. Później Belgarath wysłał Rivie swą ukochaną córkę, by stała się matką królów. Druga córka pozostała przy nim i poznawała jego sztukę, gdyż nosiła znamię czarodziejów. Głos starego bajarza cichł w miarę, jak jego pradawna opowieść dobiegała końca. – I razem – powiedział – Belgarath i jego córka, Polgara Czarodziejka, wznieśli mur zaklęć, by ustrzec świat przed nadejściem Toraka. Niektórzy mówią, że będą czekać na jego przyjście, choćby miało to trwać do końca dni. Przepowiedziano bowiem, że pewnego dnia okaleczony bóg wyruszy przeciw królestwom Zachodu, by odebrać Klejnot, za który tak drogo zapłacił. Wtedy nastąpi bitwa między Torakiem a owocem linii Rivy, a w bitwie tej rozstrzygnie się los świata. Starzec umilkł, pozwalając, by płaszcz opadł mu z ramion, co znaczyło, że opowieść dobiegła końca. W sali nastała cisza. Słychać było tylko ciche trzaski dogasających głowni i nieustającą pieśń żab i świerszczy.

Faldor chrząknął i powstał; jego stołek zgrzytnął głośno o drewnianą podłogę. – Wielki zaszczyt wyświadczyłeś nam dzisiaj, stary przyjacielu – powiedział ze wzruszeniem. – Ten wieczór zapamiętamy do końca życia. Królewska to była opowieść, rzadko marnowana dla uszu prostych ludzi. Starzec roześmiał się, a jego niebieskie oczy zabłysły. – Nie spotykałem ostatnio wielu królów, Faldorze. Są chyba zbyt zajęci, by wysłuchiwać starych bajań. Opowieść zaś trzeba powtarzać od czasu do czasu, by nie zaginęła. Zresztą któż wie, gdzie w dzisiejszych czasach może być król? Wszyscy wybuchnęli śmiechem i zaczęli się podnosić, gdyż było późno i ci, którzy wstają o pierwszym brzasku, powinni spieszyć do łóżek. – Oświetlisz mi drogę, chłopcze? – spytał bajarz Gariona. – Chętnie. – Garion popędził do kuchni. Znalazł szklaną latarnię, od kuchennego paleniska odpalił świecę i wrócił do jadalni. Faldor rozmawiał z bajarzem. Kiedy odszedł, Garion dostrzegł niezwykłą wymianę spojrzeń między starcem a ciocią Pol, nadal stojącą pod ścianą. – Możemy iść, chłopcze? – spytał bajarz. – Jestem gotów – odparł Garion. Obaj wyszli na podwórze. – Czemu ta historia nie miała zakończenia? – Garion nie mógł powstrzymać ciekawości. – Dlaczego przerwałeś, zanim usłyszeliśmy, co się stało, gdy Torak spotkał króla Rivy? – To inna historia – wyjaśnił starzec. – Opowiesz mi ją kiedyś? – Garion nie ustępował. Bajarz wybuchnął śmiechem. – Torak i król Rivy jeszcze się nie spotkali. Więc raczej nie mogę o tym opowiadać. Może później, po spotkaniu. – Przecież to tylko bajka – zdziwił się Garion. – Prawda? – Tak sądzisz? – Starzec wyjął spod tuniki butlę wina i pociągnął solidnie. – Kto może wiedzieć, co jest bajką, a co prawdą w przebraniu bajki? – Bajka, tylko bajka – upierał się Garion. Nagle stał się bardzo rozsądny i praktyczny, jak każdy Sendar. – To przecież nie może być prawda. Belgarath Czarodziej miałby... miałby nie wiem ile lat, a ludzie tak długo nie żyją. – Siedem tysięcy – oświadczył bajarz. – Co? – Belgarath Czarodziej ma siedem tysięcy lat. Może trochę więcej. – To niemożliwe – orzekł Garion. – Doprawdy? A ile ty masz lat? – Dziewięć, na Dzień Zarania. – I w ciągu dziewięciu lat dowiedziałeś się o wszystkim, co jest możliwe lub niemożliwe? Jesteś bardzo zdolnym chłopcem. Garion poczerwieniał. – No wiesz... – zaczął, jakoś mniej pewny siebie. – Najstarszy człowiek, o jakim słyszałem, to Weldrik z farmy Mildrina. Durnik twierdzi, że ma już

dziewięćdziesiątkę i jest najstarszy w całym okręgu. – To, oczywiście, bardzo wielki okręg – odparł z powagą starzec. – A ile ty masz lat? – Chłopiec nie chciał ustąpić. – Dostatecznie wiele. – Ale to i tak tylko bajka. – Wielu rozsądnych i poważnych ludzi tak właśnie uważa. – Starzec spojrzał w gwiazdy. – Dobrych ludzi, którzy dożywają swych dni, wierząc tylko w to, co mogą zobaczyć i czego dotknąć. Jednak istnieje wielki świat poza tym, co widzimy i czego dotykamy, a ten świat rządzi się własnymi prawami. To, co zwykle niemożliwe, tam jest całkiem zwyczajne. Czasami granice między tymi światami znikają, a któż wtedy może powiedzieć, co jest możliwe, a co nie? – Chyba wolę żyć w zwykłym świecie – stwierdził Garion. – Ten drugi wydaje się zanadto skomplikowany. – Nie zawsze możemy wybierać, Garionie. Nie zdziw się, gdy pewnego dnia ten drugi świat wybierze cię, byś dokonał czegoś, co musi być zrobione; czegoś wielkiego i szlachetnego. – Mnie? – zdumiał się chłopiec. – Zdarzały się dziwniejsze rzeczy. Wracaj do łóżka, chłopcze. Popatrzę jeszcze chwilę w gwiazdy. Gwiazdy i ja jesteśmy starymi przyjaciółmi. – Gwiazdy? – Garion mimowolnie podniósł głowę. – Jesteś bardzo dziwnym człowiekiem... jeśli się nie pogniewasz, że tak mówię. – To prawda – zgodził się bajarz. – Zapewne najdziwniejszym, jakiego w życiu spotkasz. – Ale i tak cię lubię – zapewnił szybko Garion, by starzec nie czuł się urażony. – Słucham tego z wielką ulgą, mój chłopcze. A teraz biegnij do łóżka. Twoja ciocia Pol będzie się martwić. Gariona we śnie dręczyły koszmary. Upiorna postać okaleczonego Toraka czaiła się w ciemności, a jakieś straszliwe stwory ścigały go przez mroczne pejzaże. Możliwe mieszało się z niemożliwym i łączyło w jedno, gdy tamten inny świat sięgał po chłopca aż tutaj. 1 Istniało kilka krótszych wersji tej opowieści, podobnych do adaptacji wziętej z prologu. Nawet sama Księga Alornów jest podobno skrótem dużo starszego dokumentu.

Rozdział III Kilka dni później rankiem, gdy ciocia Pol zaczęła się krzywić na bezustanne zagrożenie kuchni, starzec stwierdził, że ma coś do załatwienia w pobliskiej wiosce Gralt Górne. – Świetnie – burknęła niechętnie. – Przynajmniej spiżarnie będą bezpieczne. Bajarz skłonił się z ironią, a jego oczy zamigotały. – Czy potrzebujesz czegoś, pani Pol? – spytał. – Jakiegoś drobiazgu, który mógłbym nabyć dla ciebie? Skoro i tak tam jadę... Zastanawiała się chwilę. – Moje dzbanuszki z przyprawami są już prawie puste – stwierdziła. – Jest tam, przy Koperkowej, sklep tolnedrańskiego kupca korzennego. Zaraz obok oberży. Jak cię znam, oberżę znajdziesz bez kłopotu. – Podróż wysuszy pewnie moje gardło – przyznał starzec uprzejmie. – I będę bardzo samotny. Dziesięć mil i nie ma nawet do kogo ust otworzyć. – Rozmawiaj z ptakami – poradziła mu opryskliwie. – Ptaki to dobrzy słuchacze, ale ich mowa jest dość monotonna i po pewnym czasie męcząca. Może wziąłbym chłopca dla towarzystwa? Garion wstrzymał oddech. – Nabiera dostatecznie dużo złych przyzwyczajeń całkiem samodzielnie – stwierdziła kwaśno ciocia Pol. – Wolałabym, by nie pobierał nauk u mistrza. – Jesteś niesprawiedliwa, pani Pol. – Starzec z roztargnieniem ściągnął ze stołu faworka. – Zresztą zmiana dobrze mu zrobi. Poszerzy jego horyzonty, jeśli można tak określić. – Jego horyzonty są już wystarczająco szerokie, dziękuję. Serce Gariona zamarło. – Chociaż – ciągnęła – on nie zapomni o moich przyprawach. I nie zamąci sobie głowy piwem tak, by pomylić pieprz z czosnkiem, a cynamon z gałką muszkatołową. No dobrze, niech z tobą idzie. Ale pamiętaj, nie życzę sobie, żebyś go zabierał do podejrzanych miejsc o marnej reputacji. – Pani Pol! – Starzec był wstrząśnięty. – Czy ja sam odwiedzałbym takie miejsca? – Za dobrze cię znam, Stary Wilku – stwierdziła oschle. – Ciągnie cię do występku i zepsucia, jak kaczora ciągnie do wody. Jeśli się dowiem, że zaprowadziłeś chłopca w nieodpowiednie miejsce, porozmawiamy poważnie. – Muszę się więc upewnić, że o niczym takim nie usłyszysz. – Bajarz ściągnął następnego faworka. Spojrzała na niego groźnie.

– Sprawdzę, jakich przypraw potrzebuję. – A ja pożyczę od Faldora wóz z zaprzęgiem. – Starzec wyszedł z jeszcze jednym faworkiem. Nie minęło wiele czasu, a Garion i bajarz trzęśli się już na wózku. Koń biegł szybkim kłusem po zrytej koleinami drodze do Gralt Górnego. Był słoneczny letni ranek, po niebie płynęło kilka chmurek podobnych do puszków dmuchawca, błękitne cienie zalegały pod żywopłotami. Po kilku godzinach słońce przygrzało mocniej i jazda stała się męcząca. – Dojeżdżamy już? – zapytał Garion po raz trzeci. – Jeszcze nie – odparł starzec. – Dziesięć mil to kawał drogi. – Raz już tam byłem – oświadczył Garion, starając się, by zabrzmiało to możliwie niedbale. – Wprawdzie jako dziecko, więc nie pamiętam za wiele, ale to wspaniała miejscowość. Bajarz wzruszył ramionami. – Wioska – mruknął. – Jak wiele innych. Wydawał się zamyślony. Garion, w nadziei na opowieść, która umili mu drogę, nie przestawał zadawać pytań. – Jak to się dzieje, że nie masz imienia? Jeśli nie jest to niegrzeczne pytanie. – Mam wiele imion. – Starzec poskrobał siwą brodę. – Prawie tyle, ile mam lat. – A ja mam tylko jedno – stwierdził Garion. – Na razie. – Co? – Na razie masz tylko jedno imię. Z czasem możesz otrzymać inne, a nawet kilka. Niektórzy ludzie zbierają imiona na całej drodze swego życia. A niekiedy imiona się zużywają, jak ubrania. – Ciocia Pol nazywa cię Starym Wilkiem. – Wiem. Twoja ciocia Pol i ja znamy się już od bardzo dawna. – Czemu tak na ciebie mówi? – Któż może wiedzieć, czemu taka kobieta cokolwiek robi? – Mogę cię nazywać panem Wilkiem? – Imiona były dla Gariona dość istotne i fakt, że bajarz nie miał żadnego, ciągle go niepokoił. Bezimienność czyniła starca w pewien sposób niekompletnym, niedokończonym. Bajarz chwilę przyglądał mu się z powagą, po czym wybuchnął śmiechem. – Pan Wilk, widzieliście! Jakże odpowiednie. Podoba mi się to imię bardziej niż jakiekolwiek inne od lat. – Więc mogę nazywać cię panem Wilkiem? – upewnił się Garion. – Będę zachwycony, chłopcze. Będę zachwycony. – A teraz, panie Wilku, opowiesz mi coś? Czas i odległość przemijały o wiele szybciej, gdy pan Wilk snuł Garionowi opowieści o wspaniałych przygodach i mrocznej zdradzie, o ponurych stuleciach arendzkich wojen domowych, które trwały bez końca. – Dlaczego Arendowie są właśnie tacy? – zapytał Garion po szczególnie

ponurej historii. – Arendowie są niezwykle szlachetni. – Wilk rozsiadł się wygodnie na koźle, od niechcenia trzymając lejce jedną ręką. – Szlachetność jest cechą nie zawsze godną zaufania. Czasem zmusza ludzi do robienia pewnych rzeczy z niezupełnie jasnych powodów. – Rundorig jest Arendem. Bywa, że robi wrażenie... no, jakby niezbyt szybko myślał, jeśli rozumiesz, o co mi chodzi. – To rezultat tej całej szlachetności – wyjaśnił Wilk. – Arendowie tak się koncentrują na szlachetnym zachowaniu, że już nie mają kiedy myśleć o innych sprawach. Wjechali na szczyt wzgórza i w następnej dolinie zobaczyli wioskę Gralt Górne. Garion był rozczarowany – zobaczył żałośnie małą gromadkę krytych dachówką kamiennych domków. We wsi przecinały się dwie drogi, białe od pyłu, a oprócz nich było jeszcze kilka krętych uliczek. Domki, szare i solidne, zdawały się zabawkami rozrzuconymi po zielonej kotlinie. Horyzont za nimi rozcinało pasmo gór zachodniej Sendarii. Choć trwało lato, większość szczytów wciąż okrywał śnieg. Zmęczony koń człapał wolno w stronę wioski. Przy każdym kroku podkowy unosiły obłoczki pyłu, a wkrótce stukały już po bruku uliczek. Wieśniacy byli zbyt ważni, by zwracać uwagę na starca i chłopca w farmerskim wozie. Kobiety nosiły długie suknie i spiczaste kapelusze, mężczyźni kaftany i miękkie zamszowe czapki. Dumnie i z wyższością spoglądali na nielicznych farmerów, którzy z szacunkiem schodzili im z drogi. – Są wspaniali, prawda? – zauważył Garion. – Tak im się chyba wydaje – odparł Wilk z wyrazem lekkiego rozbawienia. – No, czas znaleźć coś do zjedzenia, nie sądzisz? Garion wcale nie myślał o posiłku, ale gdy bajarz o tym wspomniał, poczuł nagle straszliwy głód. – Gdzie pójdziemy? – zapytał. – Wszyscy tu są tacy dostojni. Zaproszą obcych do swego stołu? Wilk zaśmiał się i potrząsnął brzęczącą sakiewką u pasa. – Bez kłopotów zawrzemy odpowiednie znajomości. Są tu miejsca, gdzie można kupić posiłek. Kupować jedzenie? Garion jeszcze o czymś takim nie słyszał. Każdy, kto stanął przed bramą farmy Faldora w porze posiłku, obowiązkowo zapraszany był do stołu. Świat wieśniaków, jak widać, różnił się bardzo od świata farmy. – Ale ja nie mam pieniędzy – poskarżył się. – Ja mam dość dla nas obu – uspokoił go Wilk, zatrzymując konia przed dużym, niskim budynkiem. Szyld nad wejściem przedstawiał kiść winogron. Były tam też jakieś litery, ale – rzecz jasna – Garion nie potrafił ich odczytać. – Co tam jest napisane, panie Wilku? – Że można tu kupić jedzenie i picie. – Wilk zeskoczył z wozu na ziemię. – To pewnie wspaniale umieć czytać – stwierdził z zazdrością Garion. Starzec był zaskoczony.

– Nie umiesz czytać, chłopcze? – spytał z niedowierzaniem. – Nie znalazłem nikogo, kto by mnie nauczył. Faldor czyta, ale chyba nikt oprócz niego. – Bzdura – prychnął Wilk. – Porozmawiam z twoją ciotką. Zaniedbuje swoje obowiązki. Już dawno powinna cię nauczyć. – Ciocia Pol umie czytać? – Garion nigdy by tego nie podejrzewał. – Oczywiście. – Bajarz poprowadził go do gospody. – Twierdziła, że niewiele ma z tego korzyści, ale minęło wiele lat od naszej kłótni na ten temat. Braki w wykształceniu Gariona starca zirytowały. Chłopca jednak za bardzo interesowało mroczne pomieszczenie gospody, by zwracał na niego uwagę. Sala, wielka i ciemna, miała niski drewniany sufit i kamienną podłogę pokrytą matami z sitowia. Nie było zimno, lecz ogień płonął w wyłożonym kamieniami zagłębieniu na samym środku, a smugi dymu unosiły się do komina ustawionego na czterech kamiennych filarach. Łojówki migotały w glinianych miseczkach na kilku długich, brudnych stołach. Wszędzie cuchnęło winem i zwietrzałym piwem. – Co możemy zjeść? – zapytał Wilk skwaszonego nieogolonego mężczyznę w poplamionym fartuchu. – Został jeszcze kawałek udźca. – Karczmarz wskazał rożen obok paleniska. – Upieczony ledwie przedwczoraj. Gulasz świeżutki z wczoraj rano i chleb, najwyżej sprzed tygodnia. – Doskonale. – Wilk usiadł. – Daj jeszcze dzban waszego najlepszego piwa i mleko dla chłopca. – Mleko nie! – zaprotestował Garion. – Mleko – potwierdził Wilk stanowczo. – Macie pieniądze? – upewnił się karczmarz. Wilk potrząsnął sakiewką i kwaśna mina karczmarza nagle wydała się mniej kwaśna. – Dlaczego tamten człowiek śpi? – Garion wskazał wieśniaka, który chrapał z głową opartą o stół. – Pijany. – Wilk ledwie spojrzał w tamtą stronę. – Czy ktoś nie powinien się nim zająć? – Chyba sobie tego by nie życzył. – Znasz go? – Znam wielu do niego podobnych. Od czasu do czasu sam bywałem w takim stanie. – Dlaczego? – W danej chwili wydawało się to właściwe. Pieczeń była twarda i przypalona, gulasz wodnisty i bez smaku, a chleb czerstwy, lecz Garion zanadto zgłodniał, by się tym przejmować. Starannie wyczyścił talerz, jak go nauczono, a potem siedział spokojnie, gdy pan Wilk zadumał się nad drugim kuflem piwa. – Było znakomite – stwierdził bez przekonania, po to tylko, by coś powiedzieć. Doszedł do wniosku, że Gralt Górne nie spełnia jego oczekiwań.

– Można wytrzymać. – Wilk wzruszył ramionami. – Wiejskie gospody są takie same, jak świat szeroki. Nieczęsto spotyka się taką, do której człowiek chciałby powrócić. Idziemy? Rzucił na stół kilka monet, a człowiek z kwaśną miną chwycił je pospiesznie. Potem, razem z Garionem, wyszli na popołudniowe słońce. – Poszukamy tego kupca korzennego dla twojej ciotki – oznajmił starzec. – Rozejrzymy się też za jakimś noclegiem. I stajnią dla konia. Ruszyli ulicą, pozostawiając konia i wóz przed gospodą. Dom tolnedrańskiego kupca korzennego okazał się wąskim, wysokim budynkiem przy sąsiedniej ulicy. Dwóch śniadych, krępych mężczyzn w krótkich tunikach stało przed frontowymi drzwiami, obok dzikiego z wyglądu konia pod dziwacznym, ciężkim siodłem. Obaj przyglądali się mijającym ich obojętnie przechodniom. Pan Wilk zatrzymał się, gdy tylko ich zauważył. – Coś się stało? – zapytał Garion. – Thullowie – wyjaśnił szeptem Wilk. – Co? – Ci dwaj to Thullowie. Często pracują jako tragarze Murgów. – Kto to są Murgowie? – Ludzie z Cthol Murgos – wyjaśnił krótko Wilk. – Południowi Angarakowie. – Ci, których pokonaliśmy w bitwie pod Vo Mimbre? – zdziwił się Garion. – Po co by tu przyjeżdżali? – Murgowie zajęli się handlem. Nie spodziewałem się spotkać któregoś w tak zapadłej wiosce. Wejdźmy. Thullowie nas widzieli i gdybyśmy teraz zawrócili, wyglądałoby to dziwnie. Trzymaj się blisko mnie, chłopcze, i nic nie mów. Wyminęli dwóch potężnie zbudowanych mężczyzn i wkroczyli do sklepu. Za ladą stał chudy i łysy Tolnedranin. Miał na sobie długą do ziemi brunatną opończę. Wyraźnie zdenerwowany, odważał z kilku paczek ostro pachnący proszek. – Dzień dobry – powitał Wilka. – Jedną chwileczkę. Zaraz was obsłużę. Seplenił trochę, co lekko rozbawiło Gariona. – Nie ma pośpiechu – odparł bajarz skrzekliwym głosem. Garion spojrzał na niego zaskoczony. Ze zdumieniem spostrzegł, że pan Wilk zgarbił się i trząsł głową z miną durnia. – Zajmij się nimi – polecił krótko klient. Był potężnie zbudowany, smagły, nosił kolczugę i krótki miecz u pasa, miał wystające kości policzkowe i kilka groźnie wyglądających blizn na twarzy. Jego oczy robiły wrażenie dziwnie kanciastych, mówił szorstko, z silnym obcym akcentem. Murgo. – Nie ma pośpiechu – zaskrzeczał znowu Wilk. – Moje sprawy zajmą nieco czasu – stwierdził Murgo. – I nie lubię się spieszyć. Powiedz kupcowi, czego ci trzeba, starcze. – Wielkie dzięki, panie. Mam tu gdzieś listę. – Wilk zaczął niezgrabnie przeszukiwać zakamarki ubrania. – Mój pan zapisał wszystko. Mam nadzieję, że ją przeczytasz, czcigodny kupcze, bo ja nie potrafię.

Wreszcie odnalazł listę i wręczył Tolnedraninowi. Kupiec spojrzał na papier. – To potrwa tylko chwilę – zapewnił pierwszego klienta. Murgo skinął głową i spojrzał ponuro na Wilka i Gariona. Lekko zmrużył oczy. – Ładny z ciebie chłopak – zwrócił się do Gariona. – Jak masz na imię? Do tej chwili, przez całe swoje życie, Garion był grzecznym i prawdomównym chłopcem. Zachowanie Wilka odkryło mu jednak zupełnie nieznany świat oszustwa i podstępów. Gdzieś w głębi umysłu słyszał ostrzegawczy, suchy głos powtarzający, że sytuacja jest groźna i dla własnego bezpieczeństwa powinien podjąć właściwe kroki. Po chwili wahania wypowiedział swe pierwsze świadome kłamstwo. Otworzył usta w wyrazie bezmózgiej tępoty. – Rundorig, wasza wysokość – wybełkotał. – Arendzkie imię – mruknął Murgo, jeszcze mocniej mrużąc oczy. – Nie wyglądasz na Arenda. Garion gapił się na niego bez słowa. – Jesteś Arendem, Rundorigu? – naciskał Murgo. Garion zmarszczył brwi, jakby próbował pochwycić umykającą myśl. Suchy głos zaproponował kilka możliwości. – Mój ojciec był – odpowiedział w końcu chłopiec. – Ale mama pochodziła z Sendarii i ludzie mówią, że jestem do niej podobny. – Powiedziałeś: był – zauważył Murgo. – Zatem twój ojciec nie żyje? – Na jego poznaczonej bliznami twarzy malowało się skupienie. Garion pokiwał głową. – Ścinał drzewo i przewróciło się na niego – skłamał. – Już dawno. Murgo nagle jakby stracił zainteresowanie. – Masz tu miedziaka, chłopcze. – Z obojętną miną rzucił monetę na podłogę u stóp Gariona. – Jest na niej wybity obraz boga Toraka. Może przyniesie ci szczęście albo choćby odrobinę rozumu. Wilk schylił się szybko i złapał pieniążek. Miedziak, który oddał chłopcu, był zwykłym sendarskim pensem. – Podziękuj dobremu panu, Rundorigu – wychrypiał. – Wielkie dzięki, wasza wysokość. – Garion zacisnął monetę w dłoni. Murgo wzruszył ramionami i odwrócił się. Wilk zapłacił Tolnedraninowi za przyprawy i wraz z Garionem wyszedł ze sklepu. – To była ryzykowna gra, chłopcze – powiedział, gdy znaleźli się poza zasięgiem słuchu dwóch czekających Thullów. – Zdawało mi się, że nie chcesz, by wiedział, kim jesteś. Nie wiem dlaczego, ale pomyślałem, że powinienem postąpić podobnie. Źle zrobiłem? – Bystry jesteś – pochwalił go Wilk. – Sądzę, że udało nam się oszukać tego Murga. – Dlaczego zamieniłeś monetę? – Pieniądze Angaraków nie zawsze są tym, czym się wydają. Lepiej, żebyś

ich nie miał przy sobie. Chodź, weźmiemy konia i wóz. Do farmy Faldora długa droga. – Myślałem, że będziemy tu nocować. – Zmieniłem plany. Chodźmy, chłopcze. Pora jechać. Koń był bardzo zmęczony, gdy wspinał się na wzgórze za Gralt Górnym. Słońce opadało w dół przed nimi. – Dlaczego nie mogę zatrzymać pensa Angaraków, panie Wilku? – spytał Garion. Ten problem nie dawał mu spokoju. – Wiele jest rzeczy na tym świecie, które wydają się jednym, a są w istocie czymś innym – mówił Wilk dość ponuro. – Nie ufam Angarakom, a szczególnie Murgom. Nigdy nie miej niczego, co nosi wizerunek Toraka. – Przecież wojna między Zachodem i Angarakami skończyła się pięćset lat temu – zaprotestował Garion. – Wszyscy tak mówią. – Nie wszyscy – oświadczył Wilk. – A teraz weź z tyłu opończę i zarzuć na siebie. Jeśli się przeziębisz, twoja ciotka nigdy mi tego nie wybaczy. – Mogę się okryć, jeśli sądzisz, że powinienem. Ale nie jest mi zimno i zupełnie nie jestem śpiący. Będę cię w drodze bawił rozmową. – To dla mnie pociecha, chłopcze. – Panie Wilku – zaczął po dłuższej chwili Garion. – Czy znałeś moją matkę i ojca? – Tak – odparł Wilk spokojnie. – Ojciec też nie żyje, prawda? – Przypuszczam, że nie żyje. – Tak myślałem. – Garion westchnął. – Szkoda, że ich nie znałem. Ciocia Pol mówi, że byłem niemowlęciem, kiedy... – Nie potrafił tego powiedzieć. – Próbowałem sobie przypomnieć mamę, ale nic nie pamiętam. – Byłeś bardzo mały. – Jacy oni byli? – spytał Garion. Wilk poskrobał się po brodzie. – Zwyczajni – stwierdził. – Tak zwyczajni, że nawet byś się za nimi nie obejrzał. Garion poczuł urazę. – Ciocia Pol mówi, że mama była bardzo piękna – zaprotestował. – Bo była. – Więc jak mogła być całkiem zwyczajna? – Bo ani sławna, ani ważna. Tak samo jak twój ojciec. Każdy brał ich za zwykłych wieśniaków, ot, młodzieniec z młodą żoną i dziecko. Tyle tylko widzieli. Tyle powinni widzieć. – Nie rozumiem. – To bardzo skomplikowane. – A jaki był mój ojciec? – Średniego wzrostu. Ciemne włosy. Bardzo poważny młody człowiek. Lubiłem go. – Kochał mamę?

– Bardziej niż wszystko na świecie. – A mnie? – Oczywiście. – Gdzie mieszkali? – W małej wiosce niedaleko gór, z dala od głównych szlaków. Mieli domek przy końcu ulicy. Mały, porządny domek. Twój ojciec sam go zbudował, był kamieniarzem. Zatrzymywałem się tam od czasu do czasu, gdy akurat byłem w okolicy. – Starzec mówił monotonnie, opisując wieś, dom i ludzi, którzy w nim mieszkali. Garion słuchał i nawet nie zauważył, kiedy zasnął. Musiało być już bardzo późno, blisko świtu. Przez sen chłopiec czuł, że ktoś bierze go na ręce, zdejmuje z wozu i niesie po schodach do góry. Bajarz był zdumiewająco silny. Ciocia Pol czekała – Garion wiedział o tym bez otwierania oczu. Zawsze otaczał ją charakterystyczny zapach, który rozpoznawał nawet w ciemności. – Przykryj go tylko – szepnął pan Wilk. – Nie warto go teraz budzić. – Co się stało? – spytała ciocia Pol cicho. – We wsi był Murgo... u tego twojego kupca. Wypytywał chłopca i próbował mu dać pensa Angaraków. – W Gralt Górnym? Jesteś pewien, że to tylko Murgo? – Trudno powiedzieć. Nawet ja nie potrafię odróżnić Murga od Grolima. Nie od razu. – Co się stało z monetą? – Zdążyłem ją złapać. Dałem chłopcu sendarskiego pensa. Jeśli nasz Murgo był Grolimem, pozwolimy mu mnie śledzić. Z pewnością dostarczę mu dobrej zabawy na najbliższe kilka miesięcy. – Więc odchodzisz? – W głosie cioci Pol zabrzmiał smutek. – Już pora – rzekł Wilk. – Chłopak jest chwilowo bezpieczny, a ja muszę ruszać. Dzieją się różne rzeczy, których trzeba dopilnować. Kiedy Murgowie przybywają do zapadłych wiosek, zaczynam się martwić. Wielką odpowiedzialność i wielki ciężar złożono na nasze barki. Nie możemy sobie pozwolić na niedbałość. – Długo cię nie będzie? – Pewnie parę lat. Muszę przypilnować wielu spraw i z wieloma ludźmi chcę się zobaczyć. – Będę za tobą tęskniła – wyznała ciocia Pol cicho. Zaśmiał się. – Sentymenty, Pol? – spytał szorstko. – To nie pasuje do roli. – Wiesz, o co mi chodzi. Nie nadaję się do pracy, którą mi wyznaczyliście, ty i inni. Nie znam się na wychowywaniu małych chłopców. – Świetnie sobie radzisz – uspokoił ją Wilk. – Miej na niego oko i nie pozwól, by jego natura doprowadziła cię do histerii. Bądź ostrożna; on kłamie po mistrzowsku. – Garion?! – Ciocia Pol była wstrząśnięta. – Kłamał Murgowi tak dobrze, że nawet na mnie zrobił wrażenie.

– Garion? – Pytał też o rodziców – dodał Wilk. – Co mu powiedziałaś? – Niewiele. Tyle, że nie żyją. – Na razie to wystarczy. Nie warto mówić z nim o sprawach, na które jest jeszcze za młody. Rozmowa trwała, lecz Garion już więcej nic nie słyszał. I tak uważał, że wszystko to mu się przyśniło. Ale rankiem, gdy się obudził, pana Wilka już nie było.

Rozdział IV Pory roku zmieniały się według odwiecznego porządku. Lato dojrzało do jesieni; płomienie jesieni zakrzepły w zimę; zima niechętnie ustąpiła pola budzącej się wiośnie, a wiosna znowu rozkwitła w lato. Ze zmianą pór roku mijały i lata, a Garion niezauważalnie stawał się dorosły. Wraz z nim dorastały też inne dzieci – wszystkie, z wyjątkiem biednego Doroona, który chyba do końca życia miał pozostać niski i chudy. Rundorig wystrzelił jak młode drzewo i wkrótce był wysoki jak mężczyzna. Zubrette, oczywiście, nie była tak rosła, lecz rozwinęła się na inne sposoby, które budziły już zainteresowanie chłopców. Wczesną jesienią niewiele brakowało, by Garion tuż przed swymi czternastymi urodzinami zakończył życiową karierę. Kierując się jakimś pierwotnym popędem, istniejącym pewnie we wszystkich dzieciach dysponujących stawem i zapasem drew, zbudowali tratwę. Nie była zbyt duża ani szczególnie dobrze zaprojektowana. Miała tendencję do zanurzania się z jednej strony, a także niepokojący zwyczaj rozpadania się na części w najbardziej nieoczekiwanych momentach. Naturalnie, to właśnie Garion popisywał się na wodzie tego pięknego jesiennego dnia, gdy tratwa zupełnie nagle postanowiła raz na zawsze powrócić do swego wyjściowego stanu. Wiązania pękły, a belki odpływały w różne strony. Chłopiec w ostatniej chwili dostrzegł niebezpieczeństwo i desperacko próbował dotrzeć do brzegu, jednak tylko przyspieszył dezintegrację tratwy. W rezultacie znalazł się na pojedynczej belce i szaleńczo wymachując rękami, usiłował zachować równowagę. Gdy rozpaczliwie wołał o pomoc, dostrzegł na zboczu, za plecami towarzyszy, znajomą postać na karym koniu. Jeździec miał na sobie ciemny płaszcz i płonącym wzrokiem obserwował poczynania Gariona. Potem belka przekręciła się, a chłopiec z głośnym pluskiem wpadł do wody. Edukacja Gariona nie obejmowała, niestety, sztuki pływania; a woda, choć niezbyt głęboka, była jednak głęboka w wystarczającym stopniu. Dno stawu okazało się bardzo nieprzyjemne – rodzaj ciemnego, przerośniętego zielskiem mułu zamieszkiwanego przez żaby, żółwie i pojedynczego, niesympatycznego węgorza, który przemknął jak wąż, gdy Garion niby kamień spadał w wodorosty. Szarpnął się, łyknął wody i odbił w stronę powierzchni. Jak wieloryb wypłynął z głębiny, krztusząc się, zaczerpnął powietrza i usłyszał krzyki towarzyszy. Ciemna postać na zboczu

nawet nie drgnęła. Wszystkie szczegóły obrazu tego ciepłego popołudnia w jednej chwili wryły się Garionowi w pamięć. Zauważył nawet, że chociaż jeździec stoi w pełnym blasku jesiennego słońca, ani on, ani wierzchowiec nie rzucają cienia. Kiedy chłopiec starał się pojąć to niezrozumiałe zjawisko, opadł ponownie na błotniste dno. Gdy tonąc, wyrywał się z uścisku wodorostów, przyszło mu do głowy, że mógłby wybić się, wypłynąć przy belce, chwycić ją i dzięki temu utrzymać się na powierzchni. Odepchnął jakąś zdumioną żabę i skoczył w górę. Pechowo trafił dokładnie w belkę. Od ciosu w głowę rozbłysło mu przed oczami oślepiające światło, a w uszach zaczęło dzwonić. Opadł nieruchomy ku wodorostom sięgającym po niego przez wodę. A wtedy pojawił się Durnik. Przyciągnął Gariona brutalnie za włosy ku powierzchni, silnymi pociągnięciami ramienia doholował do brzegu, wywlókł na twardy grunt, przewrócił na brzuch i kilka razy nadepnął, by usunąć z płuc wodę. Garionowi zatrzeszczały żebra. – Wystarczy, Durniku – sapnął. Usiadł, a krew z pięknej rany na czubku głowy natychmiast zalała mu oczy. Otarł ją ręką i poszukał wzrokiem mrocznego jeźdźca bez cienia, lecz tajemnicza postać zniknęła. Garion spróbował wstać, ale świat wokół niego nagle zawirował. Zemdlał. Zbudził się we własnym łóżku. Głowę miał w bandażach. Ciocia Pol stała obok, a jej oczy płonęły. – Ty głupi szczeniaku! – krzyknęła. – Co robiłeś na stawie? – Pływałem na tratwie. – Garion starał się, by zabrzmiało to całkiem zwyczajnie. – Pływałeś? – powtórzyła. – Na tratwie? Kto ci pozwolił? – No... – wymamrotał. – My tylko... – Wy tylko co? Spojrzał na nią bezradnie. Wtedy zaszlochała, chwyciła go w ramiona i niemal udusiła w uścisku. Zastanawiał się, czy opowiedzieć jej o niezwykłej, pozbawionej cienia postaci obserwującej jego zmagania z wodą. Jednak suchy głos w głębi umysłu, który czasem się do niego odzywał, stwierdził, że jeszcze na to nie pora. Skądś wiedział, że sprawa między nim a człowiekiem na karym koniu jest bardzo osobista, że nieuchronnie nadejdzie chwila, gdy zmierzą się ze sobą w starciu woli lub siły. Gdyby o tym powiedział cioci Pol, zaangażowałaby się we wszystko, a tego nie chciał. Nie miał wprawdzie pojęcia skąd, lecz wiedział, że ciemna figura jest wrogiem. Było to nieco przerażające, ale i niezwykle ekscytowało. Ciocia Pol z pewnością poradziłaby sobie z obcym, Garion jednak utraciłby wtedy coś własnego i z pewnością ważnego. Tak więc milczał. – To nie było aż tak niebezpieczne, ciociu Pol – powiedział niepewnie. – Zaczynałem już pojmować, na czym polega pływanie. Wszystko by się dobrze skończyło, gdybym nie trafił głową w belkę. – Ale, oczywiście, trafiłeś – zauważyła.

– Nic poważnego. Jeszcze minuta czy dwie i bym sobie poradził. – W tych okolicznościach nie jestem pewna, czy miałeś jeszcze minutę czy dwie. – No... – Zawahał się i zdecydował porzucić temat. Od tego dnia skończyła się dla Gariona wolność. Ciocia Pol uwięziła go w pomywalni. Poznał dokładnie każde wgniecenie i rysę na wszystkich kuchennych garnkach. Wyliczył, że każdy z nich zmywał dwadzieścia jeden razy na tydzień. W orgii niedbałości ciocia Pol uznała nagle za niemożliwe, by zagotować wodę, nie brudząc przy tym dwóch lub trzech rondli, które Garion musiał potem starannie czyścić. Nienawidził tego i całkiem poważnie zaczął się zastanawiać nad ucieczką. Jak to jesienią, pogoda robiła się coraz gorsza. Inne dzieci także nie wychodziły na dwór, więc położenie Gariona trochę się poprawiło. Naturalnie, Rundorig rzadko się z nimi bawił, gdyż ze względu na wzrost nowe obowiązki powierzano mu nawet częściej niż Garionowi. Kiedy tylko Garion mógł, wymykał się do Doroona i Zubrette. Teraz jednak nie bawiło ich już skakanie na siano czy nieskończony berek w stajniach i stodołach. Osiągnęli wiek, gdy dorośli natychmiast zauważali takie nieróbstwo i szybko wyszukiwali im jakieś zajęcia. Na ogół więc siadali gdzieś w ukryciu i zwyczajnie rozmawiali. Inaczej mówiąc, Garion i Zubrette siedzieli i słuchali nieprzerwanego potoku słów Doroona. Niewysoki, ruchliwy chłopiec nie potrafił milczeć, tak samo jak nie potrafił usiedzieć spokojnie. Mógł godzinami, niemal bez tchu opowiadać o kilku kroplach deszczu. Ciągle się wiercił. – Co to za znak masz na ręku, Garionie? – spytała pewnego deszczowego dnia Zubrette, przerywając opowieść Doroona. Chłopak spojrzał na idealnie okrągłą białą plamę na wewnętrznej stronie prawej dłoni. – Też go zauważyłem. – Doroon w pół słowa zmienił temat. – Ale Garion wychował się w kuchni. Prawda, Garionie? Pewnie oparzył się, kiedy był mały. Wiecie, wyciągnął rękę, zanim ktokolwiek zdążył go powstrzymać, i dotknął czegoś gorącego. Założę się, że jego ciocia naprawdę się zezłościła. Ona umie się rozzłościć szybciej niż ktokolwiek, kogo znam, i naprawdę... – Zawsze go miałem. – Garion przesunął palcem wzdłuż konturu plamy. Nigdy właściwie się jej nie przyglądał. Pokrywała całą wewnętrzną część dłoni i w pewnym oświetleniu miała jakiś srebrzysty połysk. – Może to znamię – zasugerowała Zubrette. – Założę się, że tak! – zawołał szybko Doroon. – Widziałem kiedyś człowieka, który miał taką fioletową plamę na policzku... jednego z tych włóczęgów, którzy przyjeżdżają jesienią zbierać rzepę... w każdym razie pokrywała mu cały policzek i z początku myślałem, że to wielki siniak i że ten człowiek musiał oberwać w jakiejś okropnej bójce... w taborach bez przerwy się biją. Ale potem zobaczyłem, że to wcale nie siniak, tylko znamię. Ciekawe, z czego one się biorą.

Wieczorem, kiedy szykował się do snu, Garion podniósł rękę dłonią do góry. – Ciociu Pol, co to za znak? Spojrzała na niego, nie przerywając szczotkowania swych długich ciemnych włosów. – Nie ma się czym przejmować – stwierdziła. – Nie przejmuję się, tylko jestem ciekawy. Zubrette i Doroon myślą, że to znamię. Czy to znamię? – Coś w tym rodzaju. – Któreś z moich rodziców miało taki znak? – Twój ojciec. Od bardzo dawna występuje w rodzinie. Garionowi przyszła do głowy niezwykła myśl. Nie wiedząc właściwie, dlaczego to robi, dotknął znamieniem białego pasma na czole cioci. – Czy to coś podobnego do tego białego miejsca na twoich włosach? – zapytał. Poczuł niezwykłe mrowienie w ręce i zdawało mu się, że ktoś otworzył okno w jego umyśle. Z początku było to tylko wrażenie nieprzeliczonych lat płynących niby ogromne morze ciężkich chmur. Potem, ostrzejszy od noża, ból powtarzanej w nieskończoność straty, żalu. Później, bliżej jakby, jego własna twarz, a za nią inne, stare i młode, królewskie i zupełnie zwyczajne; a jeszcze dalej, już nie głupkowata, jak się czasem wydawało, twarz pana Wilka. Najsilniejsza jednak była świadomość nieziemskiej, nadludzkiej potęgi, nieugiętej woli. Ciocia Pol poruszyła głową niemal obojętnie. – Nie rób tego, Garionie – powiedziała i okno w mózgu się zatrzasnęło. – Co to było? – spytał. Płonął z ciekawości i chciał jeszcze raz je otworzyć. – Prosta sztuczka. – Naucz mnie. – Jeszcze nie, mój Garionie. – Ujęła w dłonie jego twarz. – Jeszcze nie. Nie jesteś gotów. Kładź się już. – Zostaniesz ze mną? – spytał, trochę przestraszony. – Zawsze będę przy tobie – odparła, otulając go kołdrą. Potem znowu czesała włosy. Głębokim, melodyjnym głosem nuciła jakąś dziwną pieśń. Ten dźwięk ukołysał go do snu. Od tego dnia nawet sam Garion nieczęsto oglądał swe znamię. Nagle okazało się, że ma mnóstwo zajęć, od których miał brudne nie tylko ręce. Najważniejszym świętem w Sendarii – jak i we wszystkich królestwach Zachodu – było Zaranie. Upamiętniało dzień, gdy wiele eonów temu siedmiu bogów złączyło dłonie, by jednym słowem stworzyć świat. Obchody Zarania odbywały się w środku zimy, a że wtedy na farmie nie ma wiele roboty, tradycją stał się dwutygodniowy festyn, z ucztami, prezentami i dekorowaniem sali jadalnej oraz krótkimi przedstawieniami ku czci bogów. Te ostatnie były, naturalnie, przejawem pobożności Faldora. Ten szlachetny prosty człowiek nie miał złudzeń, ilu pośród pracowników podziela jego uczucia. Uważał jednak, że święto jest dobrą okazją do pewnych religijnych przedsięwzięć. A że był dobrym panem, robotnicy na farmie starali się zrobić mu przyjemność.

Niestety, była to także pora, gdy córka Faldora, Anhelda, składała z mężem Eilbrigiem doroczną wizytę, by zachować poprawne stosunki z ojcem. Nie miała ochoty przez pozorne choćby zaniedbanie narażać swego prawa dziedziczenia. Odwiedziny były ciężką próbą dla Faldora, który na ubranego z przesadną elegancją i wyniosłego zięcia, niższego urzędnika towarzystwa handlowego w stolicy Sendarii, spoglądał z ledwie skrywaną pogardą. Ich przyjazd znaczył jednak początek festiwalu Zarania na farmie Faldora. Dlatego, choć nie byli szczególnie lubiani, witano ich zawsze z entuzjazmem. Pogoda tego roku była wyjątkowo paskudna, nawet jak na Sendarię. Deszcze zaczęły się wcześnie, a wkrótce potem nadszedł okres mokrego śniegu – nie tego sypkiego, jasnego puchu, jaki padał późną zimą, lecz wilgotnej mazi, topniejącej niemal od razu. Garionowi obowiązki nie pozwalały na wspólne z dawnymi towarzyszami zabaw przeżywanie przedświątecznej orgii emocji i oczekiwania. Dlatego nadchodzący festiwal wydał mu się płytki i nieciekawy. Tęsknił za dawnymi dobrymi czasami, często wzdychał ze smutkiem i szorował kuchenną podłogę niby jasnowłosa chmura burzowa. Nawet tradycyjne dekoracje jadalni, gdzie zawsze odbywały się ceremonie Dnia Zarania, w tym roku zdawały się mniej udane. Gałązki jedliny, kryjące belki sufitu, nie były tak zielone jak zwykle, a lśniące jabłka, starannie podwiązane do gałązek, mniejsze i nie tak czerwone. Garion wzdychał tylko i ponuro wracał do sprzątania. Ciocia Pol zupełnie się nie przejmowała jego nastrojami. Demonstrowała wyraźny brak zrozumienia. Dotknęła tylko jego czoła, by sprawdzić, czy nie ma gorączki, po czym napoiła go najobrzydliwszym wywarem, jaki potrafiła przyrządzić. Garion uważał potem, by myć podłogi w samotności i wzdychać ciszej. Wewnętrzny głos informował go rzeczowo, że zachowuje się śmiesznie, lecz Garion wolał nie słuchać. Wewnętrzny głos, chyba o wiele starszy i mądrzejszy od niego, tępił jednak wszelkie radości życia. Rankiem Dnia Zarania przed bramą stanął Murgo i pięciu Thullów z wozem. Chcieli widzieć Faldora. Garion już dawno się przekonał, że nikt nie zwraca uwagi na zwykłego chłopca i że wielu ciekawych rzeczy można się dzięki temu – zupełnie przypadkowo – dowiedzieć. Zajął się więc jakąś drobną i niezbyt ważną pracą w pobliżu bramy. Murgo z twarzą poznaczoną bliznami, jak tamten z Gralt Górnego, siedział dumnie na wozie. Jego kolczuga dzwoniła przy każdym poruszeniu. Nosił czarny płaszcz z kapturem i trzymał miecz tak, by każdy musiał go zauważyć. Pilnie wszystko obserwował. Thullowie w zabłoconych filcowych butach i ciężkich pelerynach stali obojętnie przy wozie, nie zwracali uwagi na zimny wiatr dmuchający poprzez zaśnieżone pola. Faldor, w swym najlepszym kaftanie – wszak trwało Święto Zarania – wyszedł na podwórze. Za nim podążali Anhelda i Eilbrig. – Bądź pozdrowiony, przyjacielu – powitał Murga Faldor. – Radosnego Zarania. Murgo odchrząknął.

– Jesteś, jak mniemam, farmerem Faldorem? – zapytał z silnym obcym akcentem. – W istocie. – Słyszałem, że masz na zbycie sporo dobrze uwędzonych szynek. – Świnie pięknie rosły tego roku – przyznał skromnie Faldor. – Kupię je. – Murgo potrząsnął sakiewką. Faldor skłonił się nisko. – Jutro, z samego rana – powiedział. Murgo spojrzał zdziwiony. – To pobożne domostwo – wyjaśnił farmer. – Nie urażamy bogów, naruszając Święto Zarania. – Ojcze! – zawołała Anhelda. – Nie żartuj. Ten szlachetny kupiec przybył z daleka, by ubić z tobą interes. – Nie w Dzień Zarania – powtórzył stanowczo Faldor. – W mieście Sendar – wtrącił Eilbrig swym wysokim, nosowym głosem – nie pozwalamy, by takie sentymenty przeszkadzały w interesach. – Nie jesteśmy w mieście Sendar – odparł zimno Faldor. – Jesteśmy na farmie Faldora, a na farmie Faldora nie pracuje się i nie robi interesów w czasie Święta Zarania. – Ojcze! – zaprotestowała Anhelda. – Szlachetny kupiec ma złoto! Złoto, ojcze, złoto! – Nie będę dyskutował – oświadczył Faldor. – Ciebie i twoje sługi, przyjacielu – zwrócił się do Murga – chętnie ugościmy. Mogę wam obiecać wygodne kwatery i najwspanialszy posiłek w całej Sendarii, a także sposobność uhonorowania bogów w tym szczególnym dniu. Nikt jeszcze nie zbiedniał, wypełniając swe religijne obowiązki. – W Cthol Murgos nie obchodzimy tego święta – odparł chłodno kupiec. – Jak mówi szlachetna dama, długą drogę przejechałem, by ubić interes, i nie mam czasu do stracenia. Jestem pewien, że inni farmerzy w tym okręgu także mają towar, jakiego szukam. – Ojcze! – jęknęła Anhelda. – Znam swoich sąsiadów – rzekł spokojnie Faldor. – Obawiam się, że szczęście nie będzie ci dzisiaj sprzyjać. Wszyscy w okolicy świętują. Murgo zastanawiał się chwilę. – Może masz rację – stwierdził. – Przyjmuję twoje zaproszenie, pod warunkiem że rano jak najwcześniej przystąpimy do interesów. – Jak sobie życzysz – zgodził się Faldor. – O pierwszym brzasku będę do twych usług. – Umowa stoi. – Murgo zeskoczył z wozu na ziemię. Tego wieczoru w jadalni wydano ucztę. Kucharki i pół tuzina pomocnic przysłanych specjalnie na tę okazję, poganiane ostrym językiem cioci Pol, pędziły między kuchnią i salą jadalną, nosząc dymiące pieczenie, parujące szynki i skwierczące gęsi. Garion pomyślał zgryźliwie, dźwigając wielką porcję pieczonej wołowiny, że Faldorowy zakaz pracy w święto przestawał

obowiązywać u progu kuchni. Wreszcie wszystko było gotowe: zastawione stoły, płonące jasno ognie w kominkach, dziesiątki świec rozjaśniających mrok i pochodnie w pierścieniach u kamiennych filarów. Ludzie Faldora w najlepszych ubraniach czekali już i ciekła im ślinka. Kiedy wszyscy zajęli miejsca, gospodarz powstał z ławy u szczytu głównego stołu. – Drodzy przyjaciele! – zawołał, wznosząc puchar. – Tę ucztę poświęcam bogom. – Bogom – powtórzyli chórem i powstali z szacunkiem. Faldor napił się odrobinę, a wszyscy poszli za jego przykładem. – Wysłuchajcie mnie, bogowie – modlił się. – Z pokorą dziękujemy wam za dary pięknego świata, który w tym dniu stworzyliście. Przyrzekamy wam służyć przez kolejny rok. Zdawało się, że chce jeszcze coś dodać, lecz usiadł. Zawsze długo pracował nad modlitwami na szczególne okazje, lecz trema nieodmiennie usuwała z pamięci starannie przygotowane słowa. Z tego powodu jego modlitwy były zawsze bardzo gorące i bardzo krótkie. – Jedzcie, przyjaciele – polecił. – Nie pozwólmy tym daniom wystygnąć. Jedli więc. Anhelda i Eilbrig, którzy wyłącznie dzięki naleganiom Faldora zasiedli do tego jednego wspólnego posiłku, swoje towarzyskie wysiłki skierowali do Murga. On jeden w tej sali został uznany za godnego ich uwagi. – Od dawna planowałem wizytę w Cthol Murgos – oznajmił napuszony Eilbrig. – Zgodzisz się, przyjacielu kupcze, że ściślejsze kontakty między Wschodem i Zachodem to jedyna droga przezwyciężenia wzajemnych uprzedzeń, które popsuły nasze stosunki w przeszłości? – My, Murgowie, wolimy własne towarzystwo – odparł krótko mężczyzna z bliznami na twarzy. – Ale przecież trafiłeś tutaj, przyjacielu – zauważył Eilbrig. – Czy to nie dowód, że kontakty mogą się okazać korzystne? – Jestem tu z obowiązku, nie z własnej woli – wyjaśnił Murgo. Rozejrzał się po sali. – Więc to wszyscy twoi ludzie? – spytał Faldora. – Co do jednego. – Mam podstawy, by przypuszczać, że był tu pewien starzec. O siwych włosach i brodzie. – Nie tutaj, przyjacielu – zapewnił Faldor. – Ja tu jestem najstarszy, a sam widzisz, że daleko mi jeszcze do siwizny. – Jeden z moich rodaków spotkał przed laty kogoś takiego – mówił Murgo. – Towarzyszył mu arendzki chłopiec. Miał chyba na imię Rundorig. Garion siedział przy sąsiednim stole. Pochylał twarz nad talerzem i nasłuchiwał tak uważnie, iż miał wrażenie, że rosną mu uszy. – Jest tu jeden Rundorig – przyznał Faldor. – To ten wysoki, na końcu tamtego stołu. – Pokazał palcem.

– Nie. – Murgo przyglądał się z uwagą Rundorigowi. – To nie chłopiec, którego mi opisano. – Imię jest dość popularne wśród Arendów – rzekł Faldor. – Pewnie twój przyjaciel spotkał kogoś z innej farmy. – Na pewno – zgodził się Murgo, na pozór zapominając o sprawie. – Doskonała szynka. – Wskazał swój talerz ostrzem sztyletu, którym jadł. – Czy te, które trzymasz w wędzarni, są podobnej jakości? – Nie, przyjacielu kupcze – Faldor się zaśmiał. – Nie zdołasz mnie namówić na rozmowę o interesach. Murgo uśmiechnął się przelotnie, co wyglądało dość osobliwie na jego poznaczonej bliznami twarzy. – Zawsze warto spróbować. Chętnie za to pochwalę twojego kucharza. – Pochwała dla ciebie, pani Pol. – Faldor lekko podniósł głos. – Naszemu przyjacielowi z Cthol Murgos przypadło do gustu twoje dzieło. – Dziękuję więc za uznanie – odparła ciocia Pol raczej chłodno. Murgowi oczy błysnęły, jakby ją poznał. – Wspaniałe dania, szlachetna pani – skłonił się w jej stronę. – Twoja kuchnia to miejsce, gdzie dzieją się czary. – Nie – odparła z wyniosłą miną. – Nie czary. Gotowanie jest sztuką, którą może poznać każdy, kto ma dość cierpliwości. Magia to coś zupełnie innego. – Lecz magia też jest sztuką, pani. – Wielu tak właśnie uważa. Ale prawdziwa magia pochodzi z wnętrza. Nie jest dziełem szybkich palców, zdolnych oszukać oczy. Murgo przyglądał się jej z nieruchomą twarzą, a ona odpowiedziała kamiennym spojrzeniem. Siedzący w pobliżu Garion miał wrażenie, że to, co się dzieje między nimi, nie ma żadnego związku z wypowiadanymi słowami. Coś niby wyzwanie zawisło w powietrzu. Potem Murgo odwrócił wzrok, jakby lękał się je podjąć. Gdy uczta dobiegła końca, nadszedł czas na prościutkie przedstawienie, tradycyjnie związane z Dniem Zarania. Siedmiu starszych robotników wymknęło się już wcześniej i teraz pojawili się w drzwiach. Mieli na sobie długie szaty i kaptury, a także starannie wyrzeźbione i pomalowane maski wyobrażające twarze bogów. Kostiumy były stare i nosiły ślady składania i przechowywania przez cały rok na strychu Faldora. Zamaskowane postacie powolnym krokiem weszły do sali i stanęły rzędem obok głównego stołu. Potem kolejno recytowały po kilka wersów, identyfikujących przedstawianego boga. – Jestem Aldur – dobiegł zza pierwszej maski głos Cralta. – Bóg, który żyje samotnie. Nakazuję, by stał się ten świat. – Jestem Belar – odezwał się inny znajomy głos zza drugiej maski. – Bóg Niedźwiedź Alornów. Nakazuję, by stał się ten świat. I tak po kolei: Chaldan, Issa, Nedra, Mara i wreszcie ostatnia postać, w przeciwieństwie do pozostałych miała czarną szatę i maskę ze stali, nie z malowanego drewna. – Jestem Torak – rozległ się spod maski głuchy głos Durnika. – Bóg Smok

Angaraków. Nakazuję, by stał się ten świat. Jakieś poruszenie zwróciło uwagę Gariona. Obejrzał się szybko. Murgo zakrył twarz rękami niezwykłym, ceremonialnym niemal gestem. Przy bocznym stole pięciu Thullów drżało, a ich twarze były szare jak popiół. Siedem figur przy stole Faldora chwyciło się za ręce. – Jesteśmy bogami – wyrzekli chórem – i nakazujemy, by stał się ten świat. – Wysłuchajcie słów bogów – zadeklamował Faldor. – Powitajcie bogów w domu Faldora. – Niech błogosławieństwo bogów towarzyszy temu domowi – odpowiedziało siedem postaci. – I wszystkim tu zebranym. Odwrócili się i wolno, jak wkroczyli, opuścili jadalnię. Przyszła pora prezentów. Wszyscy byli podnieceni, gdyż podarunki co roku szykował Faldor, który długo myślał, jaki prezent najbardziej się przyda obdarowanemu. Wiele było nowych tunik, pończoch, płaszczy i butów. Garion jednak oniemiał prawie z zachwytu, gdy odwinął pakunek i znalazł niewielki sztylet w porządnej pochwie. – Jest już prawie mężczyzną – wyjaśnił Faldor cioci Pol. – A mężczyźnie zawsze się przyda dobry nóż. Naturalnie, Garion natychmiast sprawdził ostrze nowego sztyletu i – co było do przewidzenia – zaciął się w palec. – Chyba nie dało się tego uniknąć – stwierdziła ciocia Pol, choć nie było jasne, czy mówi o skaleczeniu, o samym prezencie czy też o fakcie, że Garion już dorasta. Zaraz następnego ranka Murgo zakupił szynki i odjechał wraz z pięcioma Thullami. Kilka dni później Anhelda i Eilbrig spakowali się i wyruszyli w podróż powrotną do Sendaru. Na farmie Faldora zapanowały zwykłe porządki. Zima trwała. Spadł, później stopniał śnieg, a potem wróciła wiosna, jak to zwykle czyni. Ta wiosna różniła się od poprzednich tylko przybyciem Brilla, nowego parobka. Jeden z młodszych farmerów ożenił się, wynajął w pobliżu niewielką zagrodę i obładowany praktycznymi prezentami i dobrymi radami Faldora rozpoczął samodzielne życie. Brilla przyjęto na jego miejsce. Garion uznał, że nowy parobek jest nieciekawym dodatkiem do farmy. Tunika i pończochy Brilla były połatane i brudne, czarne włosy i kędzierzawa broda nieuczesane, oczy zaś patrzyły każde w inną stronę. Okazał się człowiekiem nietowarzyskim i zgryźliwym, w dodatku niezbyt czystym. Ciągnął się za nim odór starego potu. Po kilku próbach nawiązania rozmowy Garion zrezygnował i starał się Brilla unikać. Znalazł jednak co innego, co zajęło jego myśli tej wiosny i lata. Dotychczas uważał Zubrette za utrapienie, teraz jednak zaczął ją zauważać. Zawsze wiedział, że jest ładna, lecz wcześniej ten fakt nie miał dla niego znaczenia i wolał towarzystwo Rundoriga i Doroona. Teraz wszystko się zmieniło. Spostrzegł, że obaj chłopcy także baczniej obserwowali Zubrette, i po raz pierwszy w życiu poczuł zazdrość.

Zubrette, naturalnie, flirtowała bezwstydnie z wszystkimi trzema i aż promieniała, gdy w jej obecności mierzyli się ponurymi spojrzeniami. Rundorig zwykle pracował na polu, lecz Doroon był dla Gariona poważnym zmartwieniem. Stał się nerwowy i często szukał pretekstu, by przejść się po farmie; sprawdzał, czy Doroon i Zubrette nie ukryli się gdzieś tylko we dwoje. Sam prowadził czarująco prostą kampanię – korzystał z przekupstwa. Zubrette, jak wszystkie dziewczęta, lubiła słodycze, a Garion miał dostęp do kuchni. W krótkim czasie wypracowali pewien układ: Garion wykradał łakocie, a ona w zamian pozwalała mu na całusa. Sprawy mogłyby pewnie posunąć się dalej, gdyby któregoś popołudnia ciocia Pol nie przyłapała ich na takiej właśnie wymianie w jakimś zakątku stodoły. – Dość tego – oświadczyła stanowczo, stając w drzwiach. Zawstydzony Garion odskoczył szybko. – Coś mi wpadło do oka – skłamała pospiesznie dziewczyna. – Garion próbował to wyjąć. Garion stał i rumienił się wściekle. – Doprawdy? – powiedziała ciocia Pol. – To ciekawe. Chodź, Garionie. – Ja... – zaczął. – Już, Garionie. I tak położyła kres wszystkiemu. Od tego dnia Garion był zajęty w kuchni bez przerwy, a ciocia Pol nawet na moment nie spuszczała z niego oczu. Wzdychał ciężko i martwił się o Doroona, który paradował teraz obrzydliwie zadowolony z siebie. Lecz ciocia Pol nie traciła czujności, a Garion pozostawał w kuchni.

Rozdział V Jesienią, gdy liście zmieniły kolory, wiatr zrywał je z drzew niby czerwony i złoty śnieg, a wieczory stały się chłodne i dymy z kominów farmy Faldora wznosiły się prostymi błękitnymi smugami ku pierwszym gwiazdom na purpurowym niebie, powrócił Wilk. Pewnego wietrznego popołudnia zjawił się na drodze. Wokół niego wirowały opadłe liście i trzepotał szeroki płaszcz. Garion, który wynosił kuchenne resztki do chlewa, pobiegł mu na spotkanie. Starzec był zmęczony, posępny. Zwykłe wesołe, niedbałe zachowanie zastąpiła powaga, jakiej Garion jeszcze u niego nie widział. – Urosłeś, Garionie – rzekł Wilk na powitanie. – Minęło pięć lat – odparł chłopiec. – Naprawdę tak wiele? Garion skinął głową i zrównał z nim krok. – Wszyscy zdrowi? – spytał Wilk. – Tak. Nic się tu nie zmieniło. Tylko Breldo się ożenił i wyprowadził, a stara brązowa krowa zdechła zeszłego lata. – Pamiętam tę krowę – stwierdził Wilk. Po czym dodał: – Muszę porozmawiać z twoją ciotką. – Nie jest dzisiaj w najlepszym nastroju – ostrzegł Garion. – Może lepiej odpocznij w którejś stodole. Wyniosę ci coś do jedzenia i picia. – Chyba jednak narażę się na jej zły humor – odparł Wilk. – To, co mam do powiedzenia, nie może czekać. Minęli bramę i ruszyli prosto do drzwi kuchni. Ciocia Pol już czekała. – Znowu ty? – rzuciła cierpko, wspierając ręce na biodrach. – Moja kuchnia jeszcze nie doszła do siebie po twojej poprzedniej wizycie. – Witam, pani Pol. – Wilk się pokłonił, a potem zrobił coś dziwnego: zakreślił palcami niewielką, choć złożoną figurę na wysokości piersi. Garion był pewien, że nie powinien tego widzieć. Ciocia Pol spoważniała. – Skąd wiesz... – zaczęła i urwała. – Garionie, potrzebuję marchewek! – zawołała ostrym tonem. – Zostało jeszcze parę na grządce na drugim końcu ogródka. Weź łopatę i wiadro, przynieś mi kilka. – Ale... – zaprotestował, lecz ostrzeżony jej spojrzeniem wyszedł pospiesznie. Wziął z szopy łopatę i wiadro, a potem kręcił się przy drzwiach kuchni. Podsłuchiwanie nie było, naturalnie, szlachetnym uczynkiem, w Sendarii uważano je za dowód najgorszego wychowania. Jednak Garion już dawno się

przekonał, że ile razy musi wyjść, rozmowa zawsze okazuje się nadzwyczaj ciekawa i na ogół dotyczy jego osoby. Chwilę zmagał się z własnym sumieniem, ale ponieważ nie widział w tym postępowaniu nic naprawdę złego – pod warunkiem że nikomu nie powtórzy tego, co usłyszał – sumienie szybko oswoiło się z wyrzutami. Garion miał świetny słuch, lecz dobrą chwilę trwało, zanim rozpoznał wśród kuchennych hałasów dwa znajome głosy. – Przecież nie zostawi śladów – mówiła ciocia Pol. – Nie musi – odparł Wilk. – Ten przedmiot sam zostawi wyraźny trop. Potrafię nim podążać tak samo łatwo, jak lis potrafi wyczuć zapach królika. – Gdzie to zabierze? – Kto wie? Nie mogę wnikać w jego myśli. Sądzę, że ruszy na północ, do Boktoru. To najkrótsza trasa do Gar og Nadrak. Zdaje sobie sprawę, że będę go ścigał, więc zechce jak najszybciej wjechać w krainy Angaraków. Kradzież nie da efektu, póki obiekt pozostanie na zachodzie. – Kiedy to się stało? – Cztery tygodnie temu. – Mógł już dotrzeć do królestw Angaraków. – Nie sądzę. To bardzo daleko. Ale jeśli nawet, muszę ruszyć za nim. Potrzebuję twojej pomocy. – Jak mogę stąd odjechać? – spytała ciocia Pol. – Muszę pilnować chłopca. Ciekawość Gariona stawała się prawie nie do opanowania. Podszedł bliżej do drzwi. – Chłopak jest tu bezpieczny – stwierdził Wilk. – A sprawa pilna. – Nie – sprzeciwiła się ciocia Pol. – Nawet to miejsce nie jest pewne. W Dzień Zarania przyjechał tutaj Murgo i pięciu Thullów. Udawał kupca, ale zadawał zbyt wiele pytań: o starca i chłopca imieniem Rundorig, którzy parę lat temu byli w Gralt Górnym. Mnie także mógł rozpoznać. – Sytuacja jest zatem poważniejsza, niż mi się zdawało. Musimy przenieść chłopca. Można go zostawić gdzieś u przyjaciół. – Nie – zaprotestowała znowu ciocia Pol. – Jeśli mam jechać z tobą, on jedzie także. Wchodzi w wiek, gdy trzeba go pilnować bez przerwy. – Nie bądź głupia – rzucił szorstko Wilk. Garion był wstrząśnięty. Nikt jeszcze nie zwracał się w ten sposób do cioci Pol. – To moja decyzja. Zgodziliśmy się wszyscy, że póki nie dorośnie, będzie pod moją opieką. Nie pojadę bez niego. Serce skoczyło Garionowi do gardła. – Pol, tylko pomyśl, gdzie możemy trafić – upomniał ją Wilk. – Nie wolno ci oddawać go w te ręce. – Będzie bezpieczniejszy w Cthol Murgos, a nawet w samej Mallorei, niż tutaj beze mnie – oświadczyła. – Wiosną przyłapałam go w stodole z dziewczyną, mniej więcej w jego wieku. Jak powiedziałam, trzeba go pilnować.

Wilk zaśmiał się szczerze. – I to wszystko? Za bardzo się przejmujesz takimi historiami. – A jak by ci się spodobało, gdybyśmy wrócili i znaleźli go żonatego, mającego zostać ojcem? – rzuciła kwaśno. – Byłby świetnym farmerem, ale co nam z tego, jeśli trzeba czekać następne sto lat na odpowiedni zbieg okoliczności? – Na pewno sprawy nie zaszły tak daleko. To przecież dzieci. – Jesteś ślepy, Stary Wilku. To prowincjonalna Sendaria, ja zaś wychowuję chłopca, by wypełnił ważne zadanie. A dziewczyna, pięknooka psotnica, dojrzewa o wiele za szybko, bym mogła patrzeć na to spokojnie. Czarująca Zubrette teraz stanowi większe zagrożenie niż jakikolwiek Murgo. Albo zabieramy chłopca, albo nigdzie się stąd nie ruszę. Ty masz swoje obowiązki, a ja swoje. – Szkoda czasu na spory – stwierdził Wilk. – Jeśli nie ma innego wyjścia, zgadzam się. Garion niemal skakał z podniecenia. Poczuł tylko krótkie, przelotne ukłucie żalu na myśl, że musi opuścić Zubrette. Podniósł głowę i spojrzał triumfalnie na chmury pędzone wiatrem po wieczornym niebie. Nie spostrzegł wychodzącej cioci Pol. – O ile pamiętam, ogród leży za południowym murem – zauważyła. Drgnął zaskoczony. – I jak to się stało, że marchewki są wciąż niewykopane? – Musiałem poszukać łopaty – wyjaśnił niezbyt przekonująco. – Naprawdę? Jak widzę, już znalazłeś. – Uniosła groźnie brwi. – Dopiero przed chwilą. – Doskonale. Marchewki, Garionie – i to zaraz! Chwycił łopatę i wiadro. Ruszył biegiem. Gdy wracał tuż po zmroku, dostrzegł ciocię Pol, jak wspina się po schodach wiodących do pokojów Faldora. Mógł pójść za nią i podsłuchiwać, ale jakiś niewyraźny ruch we wrotach szopy skłonił go, by cofnąć się w cień bramy. Niewyraźna postać przemknęła ukradkiem z szopy do stóp schodów, na które weszła właśnie ciocia. Potem, gdy za ciocią zamknęły się drzwi, postać wsunęła się na górę. Było ciemno i Garion nie potrafił jej rozpoznać. Odstawił wiadro i ścisnąwszy łopatę jak broń, ruszył cicho przez podwórze. Z pokoju na górze dobiegły jakieś głosy, a postać pod drzwiami wyprostowała się szybko i zbiegła na dół. Garion cofnął się w cień, trzymając łopatę w pogotowiu. Kiedy postać go mijała, poczuł woń starego, brudnego odzienia i ostry zapach potu. Był wtedy pewien, tak jak gdyby zobaczył twarz tego człowieka, że ciocię Pol śledził Brill, nowy parobek. Drzwi na górze stanęły otworem i Garion usłyszał słowa cioci: – Przykro mi, Faldorze, ale to sprawa rodzinna i muszę wyjechać jak najszybciej. – Będę ci więcej płacił... – Faldorowi głos się załamywał. – Pieniądze nie mają tu nic do rzeczy – odparła ciocia Pol. – Masz w sobie tyle dobroci, Faldorze, twoja farma była mi domem, gdy go potrzebowałam.

Jestem ci wdzięczna bardziej, niż potrafisz sobie wyobrazić. Ale muszę odejść. – Kiedy załatwisz te rodzinne sprawy, wróć tutaj! – Faldor niemal błagał. – Wątpię, by to było możliwe. – Będziemy za tobą tęsknili, Pol. – Zdawało się, że Faldor się rozpłacze. – Ja też będę tęsknić, kochany Faldorze. Nie spotkałam jeszcze człowieka o lepszym sercu. Byłabym wdzięczna, gdybyś nie wspominał nikomu o moim odjeździe. Nie lubię wyjaśnień ani sentymentalnych pożegnań. – Jak sobie życzysz, Pol. – Nie bądź taki smutny, stary przyjacielu – powiedziała lekkim tonem. – Dobrze wyszkoliłam swoje pomocnice. Gotują nie gorzej ode mnie. Twój żołądek nawet nie zauważy różnicy. – Moje serce zauważy. – Nie żartuj – poprosiła łagodnie. – Muszę iść przypilnować kolacji. Garion wycofał się zmieszany. Odniósł łopatę do szopy i zabrał wiadro marchewek pozostawione przy bramie. Gdyby powiedział cioci Pol, że widział podsłuchującego Brilla, natychmiast spytałaby, co on sam robił w tym miejscu, a na to wolałby nie odpowiadać. Najprawdopodobniej Brill był zwyczajnie ciekawy i w całym zdarzeniu nie kryło się nic podejrzanego czy groźnego. Jednak fakt, że niesympatyczny Brill także oddawał się tej nieszkodliwej rozrywce, lekko Gariona zaniepokoił, a nawet sprawił, że zrobiło mu się wstyd. Garion był zbyt podekscytowany, by jeść, ale kolacja tego wieczoru zdawała się zupełnie zwyczajna, podobna do wszystkich posiłków na farmie Faldora. Chłopiec dyskretnie obserwował skwaszoną minę Brilla, lecz parobek niczym nie zdradzał, że zna treść podsłuchanej z trudem rozmowy. Po kolacji, jak zwykle w czasie pobytu na farmie, pan Wilk uległ namowom, by opowiedzieć jakąś historię. Powstał i zastanawiał się chwilę. Wiatr jęczał w kominie, a pochodnie migotały w zamocowanych u filarów pierścieniach. – Jak wszyscy wiedzą – zaczął – nie ma już Maragów. Duch Mary łka samotny na pustkowiach i wyje wśród zarośniętych mchem ruin Maragoru. Wszyscy również wiedzą, że wzgórza i strumienie Maragoru są ciężkie od czystego żółtego złota. Oczywiście, to złoto właśnie było powodem zniszczenia Maragów. Gdy pewne ościenne królestwo dowiedziało się o nim, żądza była zbyt silna. Wynikiem – jak prawie zawsze, gdy królestwa spierają się o złoto – była wojna. Pretekstem do niej stał się pożałowania godzien fakt, że Maragowie uprawiali kanibalizm. Wprawdzie ten obyczaj budzi niesmak ludzi cywilizowanych, lecz gdyby nie złoto w Maragorze, zapewne nikt nie zwróciłby na to uwagi. Wojna jednak była nieunikniona i Maragowie wyginęli. Ale duch Mary i upiory pomordowanych pozostały w Maragorze, jak szybko przekonywali się ci, którzy wkraczali do nawiedzonego królestwa. Zdarzyło się, że żyło w mieście Muros, w południowej Sendarii, trzech lubiących przygody ludzi. Postanowili wyruszyć do Maragoru i wywieźć stamtąd część bogactw. Jak powiedziałem, lubili przygody, byli dzielni i kpili z opowieści o duchach. Podróż trwała długo, gdyż wiele setek mil dzieli Muros od północnych

rubieży Maragoru. Marzenia o złocie grzały ich jednak z nieodpartą siłą. I zdarzyło się, że ciemną burzliwą nocą przekroczyli granicę, mijając patrole rozstawione, by zawracać z drogi właśnie takich jak oni. Ościenne królestwo, poniósłszy wszelkie niewygody i koszty wojny, było – co całkiem naturalne – niechętne dzieleniu się złotem z każdym przypadkowym przechodniem. Więc przemykali się nocą, płonąc żądzą złota. Duch Mary jęczał wokół nich, lecz oni, dzielni ludzie, nie lękali się duchów. Zresztą, przekonywali sami siebie, ten dźwięk nie był naprawdę wołaniem ducha, tylko zwykłym wyciem wichru wśród drzew. Mroczny, mglisty poranek sączył się między wzgórza, gdy usłyszeli w pobliżu szum płynącej wody. Jak wszyscy wiedzą, złoto najłatwiej znaleźć na brzegach rzek. Poszli więc w stronę, skąd dobiegał szum. Jeden z nich przypadkiem spojrzał w dół i oto w słabym świetle zobaczył, że grunt, na którym stoi, pokryty jest złotem – bryłkami złota. Ogarnięty chciwością milczał. Pozostał w tyle, póki nie stracił towarzyszy z oczu. Wtedy padł na kolana i zaczął zbierać złoto, tak jak dzieci zbierają czasem kwiaty. Usłyszał jakiś dźwięk za plecami i obejrzał się. Lepiej nie wspominać, co zobaczył. Dość, że rzucił skarby i uciekał co tchu. Rzeka właśnie tam wrzynała się w wąwóz. Dwaj podróżni patrzyli zdumieni, jak ich towarzysz przebiega przez krawędź urwiska i nawet gdy spada, biegnie dalej, młócąc nogami powietrze. Potem obejrzeli się i zobaczyli, co go ścigało. Jeden z nich oszalał i z rozpaczliwym krzykiem też skoczył w wąwóz. Ostatni, najodważniejszy i najdzielniejszy z całej trójki, powiedział sobie, że żaden upiór nie zdoła zranić żywego człowieka. Nie cofnął się. Co było, oczywiście, najgorszym z możliwych błędów. Duchy otoczyły go, a on stał bez lęku, pewien, że nic mu nie zrobią. Pan Wilk przerwał i łyknął z kufla. – A potem – zakończył – ponieważ nawet duchy mogą zgłodnieć, podzieliły go i zjadły. Garionowi włosy stanęły dęba, gdy usłyszał zakończenie opowieści Wilka. Czuł, że wszyscy przy stole zadrżeli. Nie taką historię spodziewali się usłyszeć. Siedzący niedaleko kowal Durnik zastanawiał się nad czymś z wyrazem zakłopotania na szczerej twarzy. – Za skarby świata nie chciałbym kwestionować prawdziwości tej historii – odezwał się. – Ale jeśli duchy go zjadły... co się z nim stało? Znaczy... jeśli duchy są niematerialne, a wszyscy mówią, że tak, to przecież nie mają żołądków. I czym by go gryzły? Wilk zrobił tajemniczą i przebiegłą minę. Uniósł palec, jakby miał zamiar udzielić jakiejś mądrej odpowiedzi, a potem nagle wybuchnął śmiechem. Durnik z początku był poirytowany, ale także się zaśmiał, choć trochę niepewnie. Z wolna śmiech niósł się coraz szerzej, gdy wszyscy pojmowali dowcip. – Doskonały żart, stary przyjacielu. – Faldor krztusił się ze śmiechu, jak i wszyscy inni. – Mądrą można z niego wyciągnąć naukę. Złą rzeczą jest

chciwość, lecz jeszcze gorszą strach, gdyż świat jest dostatecznie groźny nawet bez zaludniania go wyimaginowanymi potworami. Faldor zawsze potrafił przerobić dobrą historię na jakąś przypowieść z morałem. – Święta racja, dobry Faldorze – odparł już poważnie Wilk. – Są jednak w świecie rzeczy, których nie da się wytłumaczyć ani zbyć śmiechem. Siedzący obok kominka Brill się nie śmiał. – Nigdy nie widziałem ducha – burknął. – Ani nie spotkałem nikogo, kto widział. Nie wierzę w magię, czary ani żadne takie głupstwa. Co powiedziawszy, wstał i wyszedł z jadalni, jakby opowieść była dla niego osobistą obrazą. Później, w kuchni, gdy ciocia Pol pilnowała zmywania, a Wilk siedział nad kuflem piwa, Garion przegrał walkę z własnym sumieniem. Suchy, wewnętrzny głos poinformował go zgryźliwie, że skrywanie tego, co zobaczył, jest nie tylko głupie, ale może się okazać niebezpieczne. Chłopiec odłożył garnek, który właśnie szorował, i podszedł do stołu. – Może to nic ważnego – powiedział, starannie dobierając słowa. – Ale dziś wieczorem, kiedy wracałem z ogrodu, widziałem, jak Brill śledzi ciocię Pol. Spojrzała na niego zdziwiona. Wilk odstawił kufel. – Mów dalej, Garionie – poleciła ciocia. – To było wtedy, kiedy szłaś porozmawiać z Faldorem – wyjaśnił Garion. – Czekał, aż wejdziesz na schody i Faldor wpuści cię do środka. Potem się podkradł i podsłuchiwał przy drzwiach. Zobaczyłem go, gdy szedłem odnieść łopatę. – Od jak dawna Brill jest na farmie? – spytał Wilk. – Przyszedł na wiosnę – poinformował Garion. – Kiedy Breldo się ożenił i wyprowadził. – A kupiec Murgo zjawił się na Zaranie, kilka miesięcy wcześniej? Ciocia Pol spojrzała na niego uważnie. – Sądzisz...? – nie dokończyła. – Sądzę, że powinienem chyba zamienić kilka słów z naszym przyjacielem Brillem – oznajmił posępnie Wilk. – Garionie, znasz drogę do jego pokoju? Garion kiwnął głową. Serce biło mu jak szalone. – Zaprowadź mnie. – Wilk wstał od stołu. Zdawało się, że stary bajarz nagle zrzucił z ramion ciężar lat. – Bądź ostrożny – poprosiła ciocia Pol. Wilk zaśmiał się, a dźwięk jego śmiechu budził dreszcze. – Zawsze jestem ostrożny. Powinnaś już to wiedzieć. Garion szybko poprowadził go na drugi koniec podwórza, skąd stopnie wiodły na galerię, gdzie mieszkali robotnicy. Wbiegli na górę. Ich miękkie skórzane buty nie tupały na zużytych schodach. – Tędy – szepnął Garion, nie wiedząc dokładnie, czemu mówi szeptem. Wilk skinął głową i w ciszy ruszyli galerią. – Tutaj. – Garion stanął pod drzwiami.

– Cofnij się – tchnął Wilk. Końcami palców dotknął klamki. – Zamknięte? – zapytał Garion. – To nie problem. – Bajarz przyłożył dłoń do zamka, coś szczęknęło cicho i drzwi stanęły otworem. Natychmiast weszli do wnętrza. W pokoju panowała całkowita ciemność i cuchnęło brudnymi ubraniami Brilla. – Nie ma go – oświadczył normalnym głosem Wilk. Poszukał czegoś u pasa, potem krzemień trzasnął o żelazo i trysnęły iskry. Gdy jedna padła na strzęp pakuł, szybko ją rozdmuchał w płomień. Podniósł pakuły nad głową i rozejrzał się po pustej izbie. Na podłodze i łóżku leżały pozwijane ubrania i rzeczy osobiste. Garion wiedział, choć nie miał pojęcia skąd, że nie jest to zwykły bałagan, lecz oznaka pośpiechu. Wilk stał nieruchomo ze swoją maleńką pochodnią w ręku. Jego twarz zdawała się pusta, jakby zajęty był poszukiwaniem. – Stajnie – rzucił. – Szybko, chłopcze. Garion wyskoczył z pokoju. Wilk biegł zaraz za nim. Płonący strzęp pakuł spadł na podwórze i rozjaśnił je na moment, gdy bajarz cisnął go za barierkę. W stajni paliło się światło. Niezbyt jasne i częściowo zakryte, ale słabe promyki przebijały się przez szczeliny wrót. Konie stukały kopytami niespokojnie. – Zostań tu, chłopcze. – Wilk jednym szarpnięciem otworzył wrota. Brill usiłował osiodłać konia, który cofał się przed jego ostrą, nieprzyjemną wonią. – Wyjeżdżasz, Brill? – Wilk założył ręce na piersi i stanął w bramie. Brill obejrzał się szybko. Wykrzywił nieogoloną twarz i pochylił się lekko. Jego połamane zęby połyskiwały zza ściągniętych warg. Zezowate oko lśniło bielą w świetle latarni zwisającej z wbitego w przegrodę haka. – Dziwna pora na podróż – stwierdził sucho Wilk. – Nie wchodź mi w drogę, starcze – burknął Brill. – Bo pożałujesz. – Żałowałem w życiu bardzo wielu rzeczy. Nie sądzę, by jedna więcej robiła jakąś różnicę. – Ostrzegałem cię. – Brill sięgnął pod płaszcz i wyrwał krótki, poplamiony rdzą miecz. – Nie bądź durniem. – W głosie Wilka zabrzmiała miażdżąca pogarda. Garion jednak, gdy tylko dostrzegł błysk miecza, sięgnął do pasa, pochwycił swój sztylet i stanął przed nieuzbrojonym starcem. – Cofnij się, chłopcze – warknął Wilk. Lecz Garion skoczył już, wyciągając do przodu sztylet. Później, gdy się nad tym zastanawiał, nie wiedział właściwie, czemu zachował się w ten sposób. Zawładnął nim jakiś głęboko zakorzeniony instynkt. – Garionie! Cofnij się! – powtórzył Wilk. – Jak chcecie – oznajmił Brill i wzniósł miecz. Wtedy nagle zjawił się Durnik. Wynurzył się jakby z pustki, chwycił ciężkie

jarzmo i wytrącił nim Brillowi miecz z dłoni. Drugim ciosem trafił go w żebra, tuż poniżej pachy. Parobek upadł. Dyszał ciężko i wił się na zasypanym słomą klepisku. – Jak ci nie wstyd, Garionie – powiedział z wyrzutem Durnik. – Nie po to wykułem dla ciebie sztylet, żebyś używał go w taki sposób. – On chciał zabić pana Wilka – zaprotestował Garion. – Nieważne. – Wilk pochylił się nad jęczącym parobkiem. Przeszukał go szybko i spod poplamionej tuniki wyciągnął brzęczącą sakiewkę. Otworzył ją w blasku latarni. – To moje – sapnął Brill, próbując wstać. Durnik podniósł jarzmo i Brill osunął się znowu na ziemię. – Spora sumka jak na zwykłego parobka, przyjacielu. – Na dłoń Wilka sypnął się z sakiewki potok monet. – Jak zdołałeś ją zdobyć? Brill milczał. Z jego oczu wyzierała nienawiść. Garion był zafascynowany. Nigdy jeszcze nie widział złota. – Nie musisz odpowiadać, przyjacielu. – Wilk przyjrzał się uważnie monetom. – Twoje złoto mówi za ciebie. Wrzucił z powrotem monety i cisnął sakiewkę Brillowi, który szybko schował ją pod tuniką. – Muszę powiedzieć o wszystkim Faldorowi – oznajmił Durnik. – Nie – odparł Wilk. – To poważna sprawa. Jakaś przepychanka i kilka ciosów pięścią to jedno, ale grożenie bronią to zupełnie co innego. – Nie ma na to czasu. – Wilk zdjął z haka lejce. – Sprawa jest pilna. Zwiąż go i ukryj gdzieś; potem przyjdź do kuchni. Chodźmy, Garionie. Odwrócił się i wyszedł ze stajni. Ciocia Pol spacerowała nerwowo po kuchni. – I co? – spytała. – Próbował odjechać – wyjaśnił Wilk. – Zatrzymaliśmy go. – Czy ty go...? – zawiesiła głos. – Nie. Wyciągnął miecz, ale Durnik był przypadkiem w pobliżu i wybił mu z głowy wojowniczość. Interweniował w sam czas; twój pędrak rwał się do walki. Jego sztylecik to ładna zabawka, ale nie na wiele się przyda w starciu z mieczem. Ciocia Pol spojrzała na Gariona płonącym wzrokiem. Chłopiec cofnął się przezornie. – Czas nagli. – Wilk chwycił kufel, który odstawił, wychodząc. – Brill miał pełną sakiewkę czerwonego złota Angaraków. Murgowie mu dobrze zapłacili, by obserwował farmę. Chciałem się stąd wynieść możliwie dyskretnie, ale to nie ma sensu, skoro i tak nas śledzą. Spakuj wszystko, czego ty i chłopak będziecie potrzebować. Kiedy Brill zdoła się uwolnić, chciałbym, by dzieliło nas parę mil. Nie mam ochoty wypatrywać Murgów wszędzie, gdzie się zatrzymamy. Durnik stanął właśnie w drzwiach kuchni i patrzył na nich zdziwiony.

– Sprawy tutaj nie są takie, jakie się wydają – stwierdził. – Co z was za ludzie, że macie takich groźnych nieprzyjaciół? – To długa historia, dzielny Durniku – odparł Wilk. – I boję się, że nie wystarczy nam czasu, by ci ją opowiedzieć. Przeproś od nas Faldora i postaraj się jeszcze dzień czy dwa przytrzymać Brilla. Wolę, by nasz trop wystygł zupełnie, nim on lub jego przyjaciele zaczną go szukać. – Ktoś inny będzie musiał to załatwić – oznajmił Durnik. – Nie wiem, o co w tym wszystkim chodzi, ale jestem pewien, że grozi wam niebezpieczeństwo. Wynika z tego, że muszę wam towarzyszyć. Przynajmniej dopóki nie odprowadzę was na bezpieczną odległość. Ciocia Pol roześmiała się nagle. – Ty, Durniku? Ty chcesz nas ochraniać? Kowal wyprostował się. – Przykro mi, pani Pol – rzekł. – Ale nie pozwolę ci jechać bez eskorty. – Nie pozwolisz? – powtórzyła zdumiona. – Bardzo dobrze – oświadczył Wilk z wyrazem przebiegłości na twarzy. – Czyś zupełnie postradał zmysły? – oburzyła się ciocia Pol. – Durnik udowodnił, że jest człowiekiem użytecznym – tłumaczył Wilk. – A przynajmniej będę miał z kim pogadać. Z latami wyostrzył ci się język, Pol. Niezbyt zachwyca mnie wizja wysłuchiwania jedynie obraźliwych docinków przez sto lub więcej mil. – Widzę, Stary Wilku, że dosięgnęło cię zdziecinnienie – stwierdziła cierpko. – Dokładnie o czymś takim mówiłem – odparł Wilk uprzejmie. – A teraz pakuj, co potrzeba, i wynośmy się stąd. Noc mija szybko. Spojrzała na niego z wściekłością i dumnie wymaszerowała z kuchni. – Też muszę zabrać kilka drobiazgów – powiedział Durnik. Wyszedł i zniknął w mroku. Myśli Gariona wirowały bezładnie. Zbyt wiele wydarzyło się w zbyt krótkim czasie. – Przestraszony? – spytał Wilk. – Nie... Tylko że nic nie rozumiem. Zupełnie nic. – Zrozumiesz w swoim czasie, Garionie. Na razie może to nawet lepiej. Robimy coś, co jest niebezpieczne, ale nie aż tak bardzo. Twoja ciotka i ja... i dzielny Durnik, naturalnie... dopilnujemy, żeby nie spotkało cię nic złego. A teraz pomóż mi w spiżarni. Wziął latarnię i spakował do zdjętego z haka worka kilka bochenków chleba, szynkę, krąg żółtego sera i parę butelek wina. Według Gariona zbliżała się północ, gdy cicho zamknęli za sobą drzwi kuchni i przeszli przez ciemne podwórze. Trzask otwieranych przez Durnika wierzei bramy wydawał się niezwykle głośny. Mijając wrota, chłopiec poczuł ukłucie żalu. Farma Faldora była jedynym domem, jaki w życiu poznał. Opuszczał ją teraz, może nawet na zawsze, a takie rozstania nie mijają bez śladu. Jeszcze silniejszy ból sprawiało wspomnienie Zubrette. Na myśl o Doroonie i Zubrette spotykających się sam

na sam w stodole miał ochotę zrezygnować z całej wyprawy. Na to było jednak o wiele za późno. Poza osłoną budynków zimny wiatr dmuchał mocno, szarpiąc płaszczem Gariona. Ciemne chmury zakryły księżyc, a droga zdawała się tylko odrobinę mniej czarna od otaczających ją pól. Było zimno, nieprzyjemnie. Wystraszony chłopiec przysunął się bliżej do cioci Pol. Na szczycie wzgórza zatrzymał się i spojrzał za siebie. Farma Faldora była już tylko niewyraźną, jasną plamą w dolinie. Z żalem odwrócił się do niej plecami. Przed nim otwierała się inna, ciemna dolina i nawet droga ginęła w mroku.

Rozdział VI Szli wiele mil; Garion nie wiedział ile. Drzemał w marszu i często potykał się o niewidoczne na ciemnej drodze kamienie. Bardziej niż czegokolwiek chciał teraz spać. Oczy go piekły, ledwo się wlókł. Na szczycie kolejnego wzgórza – zawsze istniało jakieś kolejne wzgórze, gdyż ta część Sendarii była pofałdowana niczym zgniecione prześcieradło – pan Wilk zatrzymał się i rozejrzał pośród mroku. – Tutaj schodzimy z drogi – obwieścił. – Czy to rozsądne? – spytał Durnik. – W pobliżu są lasy i słyszałem, że często kryją się w nich rabusie. A nawet jeśli ich nie spotkamy, to możemy zgubić się w ciemnościach. – Spojrzał w niebo. Jego ledwie widoczna twarz wyrażała niepokój. – Szkoda, że nie ma księżyca. – Nie musimy obawiać się rabusiów – rzekł pewnym tonem Wilk. – I bardzo się cieszę, że nie widać księżyca. Nie przypuszczam, by już teraz ktoś nas ścigał, ale wolałbym, żeby nikt nie zauważył, jak przechodzimy. Złoto Murgów potrafi kupić wszystko, posiąść prawie każdy sekret. Powiódł ich przez pola leżące wzdłuż drogi. Dla Gariona wędrówka stała się nie do wytrzymania. Na drodze czasem się potykał, a tutaj niewidoczne bruzdy, dziury i grudy przeszkadzały na każdym kroku. Był gotów rozpłakać się ze zmęczenia. – Jak znajdziemy tu szlak? – zapytał, wpatrując się w mrok lasu. – Niedaleko jest ścieżka drwali. – Wilk wyciągnął rękę. – Już całkiem blisko. Szli dalej wzdłuż granicy drzew. Wreszcie Wilk zatrzymał się, by mogli go dogonić. – No, jesteśmy – oznajmił. – Będzie bardzo ciemno, a ścieżka nie jest szeroka. Ja poprowadzę. – Pójdę za tobą, Garionie – odezwał się Durnik. – Nic się nie martw. Poradzimy sobie. W głosie kowala zabrzmiała jednak nuta świadcząca o tym, że wypowiedział te słowa, by uspokoić raczej siebie, niż dodać odwagi chłopcu. W lesie było trochę cieplej. Drzewa chroniły od wiatru, za to ciemność panowała absolutna i Garion nie miał pojęcia, w jaki sposób Wilk znajduje drogę. W duszy chłopca dojrzewało straszliwe podejrzenie, że bajarz wcale nie wie, dokąd idą; prowadzi tylko na ślepo, wierząc własnemu szczęściu. – Stać! – rozległ się nagle grzmiący głos. Garion, którego oczy trochę się już przyzwyczaiły do leśnego mroku, rozróżnił niewyraźną sylwetkę kogoś zbyt wielkiego, by mógł być człowiekiem.

– Olbrzym! – wrzasnął w panice. A potem, ponieważ był wykończony i ponieważ po prostu za wiele się zdarzyło w zbyt krótkim czasie, rzucił się do ucieczki. – Garionie! – ścigało go wołanie cioci Pol. – Wracaj! Pędził co sił, przewracał się o korzenie i krzaki, zderzał z pniami i plątał w zaroślach jeżyn. Wszystko rozmyło się w jeden nieskończony koszmar ślepego biegu. Wreszcie wpadł pełnym pędem na zwisający nisko konar i niespodziewane uderzenie zapaliło mu gwiazdy przed oczami. Leżał na mokrej ziemi, dyszał i szlochał, a w głowie miał zamęt. Wtedy pochwyciły go jakieś ręce – straszliwe, niewidzialne dłonie. Tysiąc przerażających obrazów ukazało mu się w myślach. Walczył rozpaczliwie, próbując sięgnąć do sztyletu. – Nie, nie – odezwał się głos. – Nic z tego, króliczku. Ktoś odebrał mu broń. – Chcesz mnie zjeść? – wybełkotał przerażony Garion. – Na nogi, króliczku! – Prześladowca zarechotał i postawił go pionowo. Potem chwycił mocno za ramię i pociągnął za sobą. Gdzieś z przodu Garion zobaczył blask migocących wśród drzew płomieni. Byli tam Durnik i Wilk, i ciocia Pol, a razem z nimi mężczyzna tak ogromny, że umysł chłopca zwyczajnie nie potrafił uznać go za prawdziwego. Na nogach rozmiaru pni miał futra powiązane na krzyż rzemieniami; nosił sięgającą kolan kolczugę, a przy pasie zwisał mu z jednej strony ciężki miecz, z drugiej krótki topór. Miał włosy splecione w warkocze i bujną, zjeżoną rudą brodę. W świetle ogniska chłopiec zobaczył także człowieka, który go schwytał. Nie był wysoki, trochę tylko wyższy od Gariona, a główny element jego twarzy stanowił długi spiczasty nos. Miał małe, lekko skośne oczy i czarne, nierówno przycięte włosy. Twarz nie budziła zaufania, a brudna, połatana tunika i groźnie wyglądający miecz tego wrażenia nie poprawiały. Przypominał chytrą łasicę. – Oto nasz króliczek – oznajmił, ciągnąc Gariona bliżej ognia. – Nieźle musiałem się nabiegać. Ciocia Pol była wściekła. – Nigdy więcej tego nie rób, Garionie – rzuciła groźnie. – Nie tak szybko, pani Pol – wtrącił Wilk. – Na razie lepiej, by uciekał, niż walczył. Dopóki nie podrośnie, nogi są jego najlepszymi przyjaciółmi. – Schwytali nas rabusie? – spytał Garion drżącym głosem. – Rabusie? – Wilk się zaśmiał. – Masz bujną wyobraźnię, mój chłopcze. To przyjaciele. – Przyjaciele? – Garion spojrzał z powątpiewaniem na rudobrodego olbrzyma i drugiego, o twarzy łasicy. – Jesteś pewien? Olbrzym także wybuchnął śmiechem, grzmiącym niby trzęsienie ziemi. – Chłopiec nie ma do nas zaufania – huknął. – Pewnie twoja twarz go ostrzegła, drogi Silku. Niższy z obcych spojrzał zgryźliwie na swego potężnego towarzysza.

– To jest Garion. – Wilk wskazał na chłopca. – Panią Pol już znacie. A to Durnik, dzielny kowal, który postanowił nam towarzyszyć. – Pani Pol? – Niższy z mężczyzn roześmiał się bez wyraźnego powodu. – Tak mnie nazywają – odparła z powagą ciocia Pol. – Uznam za zaszczyt, gdy i mnie wolno będzie tak cię nazywać, pani. – Skłonił się teatralnie. – Nasz potężny przyjaciel to Barak – ciągnął Wilk. – Dobrze jest mieć go przy sobie w razie jakichś kłopotów. Jak widzicie, nie jest Sendarem, ale Cherekiem z Val Alorn. Garion nigdy jeszcze nie spotkał Chereka. W jednej chwili uwierzył w niezwykłe historie o ich waleczności. – A mnie – niższy z mężczyzn położył dłoń na piersi – nazywają Silkiem. Skromne to imię, przyznaję, ale odpowiada mi. Pochodzę z Boktoru w Drasni. Jestem żonglerem i akrobatą. – A także złodziejem i szpiegiem – wtrącił dobrodusznie Barak. – Nikt nie jest bez wad – przyznał uprzejmie Silk, drapiąc swe nierówne bokobrody. – Mnie nazywają panem Wilkiem w tym szczególnym czasie i miejscu – zakończył starzec. – Lubię to imię, bo Garion mi je nadał. – Pan Wilk? – Silk znów się roześmiał. – Jakże wesołe imię, stary druhu. – Cieszę się, że tak uważasz, stary druhu – odparł chłodno Wilk. – Niech więc będzie pan Wilk – rzekł Silk. – Podejdźcie do ognia, przyjaciele, a ja poszukam czegoś do jedzenia. Garion wciąż nie był pewien, co sądzić o dziwnie niedobranej parze. W oczywisty sposób znali ciocię Pol i pana Wilka – i w tak samo oczywisty sposób znali ich pod innymi imionami. Fakt, że ciocia Pol może być inną osobą niż ta, za jaką ją zawsze uważał, mocno go niepokoił. Jeden z kamieni węgielnych jego życia nagle się zachwiał. Silk przyniósł gęstą zupę z rzepy z pływającymi w niej solidnymi kawałami mięsa i nierówno pokrojone, grube pajdy chleba. Zdumiony własnym apetytem Garion rzucił się na jedzenie, jakby pościł od tygodnia. Potem, z pełnym żołądkiem i rozgrzanymi przy ognisku stopami, na wpół drzemiąc, przysiadł na kłodzie. – Co teraz, Stary Wilku? – usłyszał pytanie cioci Pol. – Co to za pomysł z tymi ciężkimi wozami? – Świetny plan, nawet jeśli sam muszę go chwalić. Jak wiesz, o tej porze roku wozy krążą po drogach Sendarii we wszystkie strony. Przewożą plony z pól na farmy, z farm do wsi i ze wsi do miast. Nic mniej nie zwraca uwagi niż wozy. Jest ich tak dużo, że niemal stają się niewidzialne. Tak właśnie będziemy podróżować. Będziemy uczciwymi woźnicami. Ciężko pracującymi przewoźnikami sendarskich towarów. Zawsze w podróży, by zdobywać majątek, zarażeni pragnieniem jazdy, nieuleczalnie chorzy na romantyzm drogi. – Czy masz pojęcie, jak szybko porusza się wóz?

– Sześć do dziesięciu mil na dobę. Wolno, przyznaję, ale lepiej podróżować powoli, niż zwracać na siebie uwagę. Z niesmakiem potrząsnęła głową. – Gdzie najpierw, panie Wilku? – zapytał Silk. – Do Darine. Jeśli ten, za którym podążamy, ruszył na północ, w drodze do Boktoru i dalej musiał przejeżdżać przez Darine. – A co wieziemy do Darine? – zaciekawiła się ciocia Pol. – Rzepę, pani – odparł Silk. – Wczoraj rano mój wielki przyjaciel i ja nabyliśmy we wsi Winold trzy wozy tego towaru. – Rzepę? – powtórzyła wielce wymownym tonem ciocia Pol. – Tak, pani. Rzepę – potwierdził z powagą Silk. – Jesteśmy więc gotowi? – upewnił się Wilk. – Gotowi – rzekł krótko Barak. Wstał, a jego kolczuga zadźwięczała. – Trzeba bardziej wczuć się w rolę – powiedział Wilk, mierząc Baraka badawczym wzrokiem. – Twoja zbroja, przyjacielu, nie jest odzieniem, jakie nosiłby uczciwy woźnica. Powinieneś ją zamienić na grubą wełnę. Barak był urażony. – Mogę nosić tunikę na wierzchu – zaproponował. – Brzęczysz – zauważył Silk. – A zbroja ma wyraźny aromat. Pod wiatr, Baraku, pachniesz jak zardzewiałe żelastwo. – Bez kolczugi czuję się nagi – poskarżył się Barak. – Wszyscy musimy ponosić pewne ofiary – stwierdził Silk. Burcząc coś, Barak podszedł do wozu, wyciągnął tobół ubrań i zaczął zdejmować kolczugę. Na lnianej koszuli pod spodem miał duże czerwone plamy rdzy. – Koszulę też warto zmienić – oświadczył Silk. – Cuchnie tak samo jak zbroja. Barak spojrzał na niego z niechęcią. – Coś jeszcze? – warknął. – Mam nadzieję, że nie obrazisz niczyjego poczucia przyzwoitości i nie każesz mi się całkiem rozebrać? Zdjął koszulę. Olbrzymi tors pokrywały mu gęste rude włosy. – Wyglądasz jak dywan – powiedział Silk. – Nic na to nie poradzę – odparł Barak. – Zimy w Chereku są chłodne i z tymi włosami jest mi cieplej. Wciągnął czystą koszulę. – W Drasni też jest zimno – stwierdził Silk. – Jesteś całkiem pewien, że twoja babka nie figlowała z niedźwiedziem podczas którejś długiej zimy? – Pewnego dnia twoja niewyparzona gęba narobi ci poważnych kłopotów, przyjacielu Silku – oświadczył groźnie Barak. – Przez całe życie miewam poważne kłopoty, drogi Baraku. – Silk się zaśmiał. – Ciekawe dlaczego – zdziwił się szyderczo Barak. – Omówicie to kiedy indziej – przerwał dyskusję Wilk. – Wolałbym odjechać z tego miejsca przed końcem tygodnia.

– Naturalnie, stary druhu. – Silk zerwał się na nogi. – Barak i ja zabawimy się później. Trzy pary silnych koni czekały uwiązane w pobliżu. Wspólnymi siłami zaprzęgli je do wozów. By zgasić ogień, Silk przyniósł dwa wiadra wody z niewielkiego strumyka, który sączył się niedaleko. Płomienie zasyczały i wielkie chmury pary uniosły się ku zwieszonym nisko gałęziom. – Poprowadzimy konie do skraju lasu – orzekł Wilk. – Wolałbym nie zbierać zębów z jakiegoś konaru. Konie rwały się do drogi i bez popędzania ruszyły wąskim duktem przez ciemny las. Stanęli na granicy pól i Wilk rozejrzał się uważnie. – Nikogo nie widać – oznajmił. – Ruszajmy. – Jedź ze mną, dzielny kowalu – zaproponował Durnikowi Barak. – Rozmowa z uczciwym człowiekiem lepsza będzie od nocy spędzonej na znoszeniu złośliwości przemądrzałego Drasanina. – Jak sobie życzysz, przyjacielu – zgodził się uprzejmie Durnik. – Poprowadzę – oświadczył Silk. – Znam tu boczne drogi i ścieżki. Przed południem dojedziemy do głównego traktu za Gralt Górnym. Barak z Durnikiem pojadą z tyłu. Jestem pewien, że w dwójkę zniechęcą każdego, kto chciałby nas śledzić. – W porządku. – Wilk wspiął się na kozioł środkowego wozu i podał rękę cioci Pol. Garion wskoczył szybko za nimi. Bał się trochę, że każą mu jechać z Silkiem. Wprawdzie pan Wilk twierdził, że spotkani niedawno ludzie są przyjaciółmi, lecz chłopiec zbyt dobrze jeszcze pamiętał swój strach, by mógł czuć się przy nich pewnie. Worki pachnącej wilgocią rzepy nie były wygodne, ale Garion zdołał przepchnąć je i ułożyć tak, by tworzyły rodzaj fotela, tuż za plecami pana Wilka i cioci Pol. Był osłonięty od wiatru, blisko cioci, nie marzł pod płaszczem. Zapadł wkrótce w niespokojną drzemkę. Oschły głos w jego umyśle sugerował wprawdzie, że w lesie nie zachował się najlepiej, ale szybko umilkł i Garion zasnął na dobre. Obudził się, gdy ciche stąpanie końskich kopyt po polnej drodze zastąpił stuk podków. Wjechali na brukowane ulice wioski, śpiącej jeszcze w ostatnich chłodnych godzinach jesiennej nocy. Otworzył oczy i spojrzał sennie na wysokie, wąskie domy z maleńkimi ciemnymi oknami. Jakiś pies szczeknął krótko i wycofał się na ciepłe legowisko pod schodami. Garion próbował zgadnąć, co to za miejscowość i ilu ludzi śpi spokojnie pod spiczastymi dachami. Uliczka była bardzo wąska i mógł niemal dosięgnąć zwietrzałych kamieni murów. Potem bezimienna wioska była już za nimi. Znowu znaleźli się na drodze. Cichy stuk końskich podków raz jeszcze ukołysał go do snu. – A jeśli nie przejeżdżał przez Darine? – spytała cicho ciocia Pol. – Nie zaczynaj od „a jeśli” – odparł zirytowanym tonem pan Wilk. – Jeśli

będziemy tylko siedzieć i powtarzać „a jeśli”, niczego nie dokonamy. – Zapytać nie można? – obruszyła się. – Jeśli nie przejeżdżał przez Darine, zawrócimy na południe, do Muros. Mógł się tam przyłączyć do jakiejś karawany, by Wielkim Traktem Północnym dotrzeć do Boktoru. – A jeśli nie przejeżdżał przez Muros? – Ruszymy do Camaaru. – A potem? – Zobaczymy, jak już będziemy w Camaarze – odparł tonem wyrażającym niechęć do dalszej dyskusji na ten temat. Ciocia Pol nabrała tchu, jakby na zakończenie chciała wygłosić kąśliwą uwagę, ale zrezygnowała. Daleko przed nimi na wschodzie rozjaśniało się pod niskimi chmurami. Jechali dalej w poszukiwaniu czegoś, co było tak ważne, że całe życie Gariona w jeden zaledwie dzień zostało oderwane od korzeni.

Rozdział VII Dopiero po czterech dniach dotarli do Darine na północnym wybrzeżu. Pierwszy dzień okazał się całkiem udany, wprawdzie chmury kryły niebo i wiał wiatr, ale nie padało, a drogi były dobre. Spotykali ciche farmy, od czasu do czasu jakiegoś rolnika pracującego w polu. Ludzie zawsze podnosili głowy, by patrzeć, gdy przejeżdżali. Niektórzy machali, a niektórzy nie. Mijali też wioski – grupki wysokich domów w kotlinach. Dzieci biegły za wozami i krzyczały z podniecenia. Dorośli patrzyli z zaciekawieniem, póki nie było jasne, że wozy nie mają zamiaru się zatrzymać. Dopiero wtedy wracali do swych zajęć. Wieczorem pierwszego dnia Silk wprowadził podróżnych do niewielkiego gaju przy drodze, gdzie zaczęli się szykować do nocy. Zjedli resztkę sera i szynki wykradzionych przez Wilka ze spiżarni Faldora i rozłożyli koce na ziemi pod wozami. Grunt był twardy i zimny, ale emocje uczestnictwa w wielkiej przygodzie pomogły Garionowi wytrzymać niewygody. Następnego ranka jednak zaczęło padać. Z początku drobna mżawka, potem równy, gęsty deszcz. Wilgotny zapach mokrych worków rzepy był coraz silniejszy i nieszczęśliwy Garion kulił się z zimna. Przygoda stawała się coraz mniej ekscytująca. Droga była błotnista i śliska; konie z wysiłkiem pokonywały kolejne wzgórza i często musiały wypoczywać. Pierwszego dnia przejechali osiem mil; potem mieli szczęście, jeśli przebyli chociaż pięć. Ciocia Pol zrobiła się złośliwa i nerwowa. – To idiotyzm – oświadczyła w południe trzeciego dnia. – Wszystko jest idiotyzmem, jeśli spojrzysz na to w odpowiednim świetle – odparł pan Wilk filozoficznie. – Dlaczego udajemy woźniców? – gderała. – Są szybsze sposoby podróżowania, na przykład bogata rodzina w odpowiednim powozie albo cesarscy posłańcy na dobrych koniach. Już byśmy byli w Darine. – I zostawili ślad we wspomnieniach wszystkich prostych ludzi mijanych po drodze. Trop tak szeroki, że nawet Thull potrafiłby nim podążyć – tłumaczył cierpliwie Wilk. – Brill już dawno opowiedział swoim pracodawcom o naszym wyjeździe. Każdy Murgo w Sendarii nas szuka. – Panie Wilku, dlaczego kryjemy się przed Murgami? – zapytał Garion. Nie chciał się wtrącać, lecz nie mógł pohamować ciekawości; musiał poznać tajemnicę ich ucieczki. – Przecież to tylko kupcy, jak Tolnedranie i Drasanie. – Murgowie nie interesują się handlem – wyjaśnił Wilk. – Nadrakowie są

kupcami, ale Murgowie to wojownicy. Udają kupców z tych samych powodów, z jakich my udajemy woźniców: by podróżować mniej lub bardziej niezauważenie. Jeśli założysz, że wszyscy Murgowie to szpiedzy, nie będziesz daleki od prawdy. – Nie masz nic lepszego do roboty niż zadawanie tych pytań? – spytała ciocia Pol. – Właściwie nie. – Garion natychmiast zrozumiał, że popełnił błąd. – Doskonale – stwierdziła. – Z tyłu wozu Baraka znajdziesz brudne naczynia ze śniadania. I wiadro. Weź wiadro, przynieś wody z tego potoku przed nami, potem wróć do wozu Baraka i umyj wszystko. – W zimnej wodzie!? – zaprotestował. – Już, Garionie – powiedziała twardo. Burcząc niechętnie, zsunął się z jadącego wolno wozu na drogę. Późnym popołudniem czwartego dnia stanęli na szczycie wysokiego wzgórza i zobaczyli miasto Darine, a dalej ołowianoszare morze. Garion wstrzymał oddech. Otoczone przez grube i wysokie mury miasto wydało mu się ogromne. I po raz pierwszy w życiu zobaczył morze. Powietrze miało ostry aromat. Niesiony wiatrem słaby przedsmak tej woni docierał do niego przez ostatnią milę. Dopiero teraz jednak, oddychając głęboko, wciągnął w płuca zapach morza. Cudowny zapach. – Nareszcie – mruknęła ciocia Pol. Silk zatrzymał prowadzący wóz, zeskoczył i podszedł do nich. Odsunął kaptur, a deszcz spływał po jego długim nosie i zbierał się w krople na spiczastym czubku. – Staniemy tutaj, czy jedziemy do miasta? – zapytał. – Jedziemy do miasta – oświadczyła ciocia Pol. – Nie mam zamiaru spać na ziemi, kiedy w pobliżu czekają gospody. – Uczciwi woźnice z pewnością szukaliby noclegu – zgodził się pan Wilk. – I ciepłej karczmy. – Mogłam się tego domyślić – mruknęła ciocia Pol. – Musimy się trzymać roli. – Wilk wzruszył ramionami. Zjechali w dół. Kopyta koni ślizgały się i rozjeżdżały, gdy zwierzęta próbowały wyhamować ciężar wozów. U bram miasta dwóch strażników w brudnych tunikach i pordzewiałych hełmach wyszło im na spotkanie z maleńkiej wartowni. – Po co jedziecie do Darine? – zwrócił się jeden z nich do Silka. – Jestem Ambar z Kotu – skłamał Silk gładko. – Ubogi drasański kupiec. Pragnę handlować w waszym wspaniałym mieście. – Wspaniałym? – parsknął strażnik. – Co wieziesz, kupcze? – wtrącił drugi. – Rzepę – odparł z pogardą Silk. – Moja rodzina od pokoleń trudniła się handlem korzennym, a ja upadłem tak nisko, że sprzedaję rzepę. – Westchnął. – Świat staje na głowie, nie sądzisz, przyjacielu? – Mamy obowiązek przeszukać wasze wozy. Obawiam się, że to trochę

potrwa. – W taki deszcz... – Silk współczująco podniósł głowę ku zachmurzonemu niebu. – Przyjemniej byłoby w jakiejś miłej gospodzie nawilżać ciało od środka. – To trudne, gdy brakuje pieniędzy – rzucił z nadzieją strażnik. – Byłbym zachwycony, gdybyście przyjęli ode mnie drobny dowód przyjaźni, ku pomocy w nawilżaniu – zaproponował Silk. – Jesteś niezwykle uprzejmy. – Strażnik skłonił się lekko. Trochę monet przeszło z ręki do ręki i wozy wjechały do miasta bez kontroli. Oglądane ze wzgórza Darine robiło duże wrażenie, lecz już mniejsze, gdy toczyli się mokrymi ulicami. Budynki wydawały się identyczne, jakby wyniosłe i dumne, a ulice brudne i zaśmiecone. W słony zapach morza wmieszała się woń zdechłych ryb, twarze przechodniów były posępne i nieprzyjazne. Podniecenie Gariona wyraźnie opadło. – Dlaczego wszyscy ludzie tutaj są nieszczęśliwi? – spytał pana Wilka. – Mają surowego i wymagającego boga. – Jaki to bóg? – Pieniądze. A to bóg gorszy od samego Toraka. – Nie opowiadaj chłopcu bzdur – wtrąciła ciocia Pol. – Tutejsi ludzie nie są naprawdę nieszczęśliwi, Garionie. Po prostu stale się spieszą. Mają wiele ważnych spraw i boją się spóźnić. To wszystko. – Chyba nie chciałbym tu mieszkać – stwierdził Garion. – Tutaj jest smutno i nieprzyjemnie. – Westchnął. – Czasem tęsknię za farmą Faldora. – Są gorsze miejsca niż farma Faldora – zgodził się Wilk. Gospoda, jaką wybrał im Silk, stała w pobliżu doków. Za nią mieściły się stajnie i szopa na wozy. Jak zwykle parter gospody zajmowały kuchnia i wspólna sala jadalna z rzędami stołów i wielkimi paleniskami. Na piętrze były pokoje gościnne. – Odpowiedni lokal – stwierdził Silk, gdy wrócił do wozów po dłuższej dyskusji z oberżystą. – Kuchnia wygląda na czystą, a w pokojach nie zauważyłem robactwa. – Sama sprawdzę. – Ciocia Pol zeskoczyła na ziemię. – Jak sobie życzysz, pani – Silk się skłonił. Kontrola cioci Pol trwała o wiele dłużej. Zapadał mrok, gdy wróciła na dziedziniec. – Nada się – prychnęła niechętnie. – Ale ledwo, ledwo. – Nie planujemy zostawać tu na zimę, Pol – zauważył Wilk. – Zatrzymamy się najwyżej na kilka dni. Nie zaszczyciła go uwagą. – Zamówiłam do pokoju gorącą wodę – oznajmiła. – Wezmę chłopca na górę i wymyję go. Wy dopilnujecie koni i wozów. Chodź, Garionie. Po czym wróciła do gospody. Garion zapragnął, by przestali mówić o nim: chłopiec. Mam przecież imię, pomyślał, nawet niezbyt trudne do zapamiętania. Był przekonany, że nawet kiedy się zestarzeje i wyrośnie mu długa siwa broda, dalej będą go nazywać

chłopcem. Gdy już wszyscy się umyli, zeszli do wspólnej sali na wieczerzę. Jedzenie nie dorównywało smakołykom cioci Pol, stanowiło jednak przyjemną odmianę po rzepie. Garion był absolutnie przekonany, że na rzepę do końca życia nie zdoła spojrzeć bez obrzydzenia. Po kolacji mężczyźni zasiedli nad kuflami. Ciocia Pol spojrzała na nich z dezaprobatą. – Garion i ja idziemy spać – oświadczyła. – Postarajcie się zbytnio nie przewracać, kiedy będziecie wchodzić na górę. Wilk, Barak i Silk wybuchnęli śmiechem, ale Durnik – zdaniem Gariona – trochę się zawstydził. Następnego dnia pan Wilk z Silkiem wyszli wcześnie rano i wrócili dopiero wieczorem. Garion zajął strategiczną pozycję w nadziei, że zauważą go i zabiorą ze sobą; jednak nie. Kiedy więc Durnik szedł do stajni oporządzić konie, Garion ruszył za nim. – Czy to wszystko nie wydaje ci się dziwne? – Gdy zagadnął kowala, ten nakarmił już i napoił zwierzęta, a teraz badał ich pęciny, szukając skaleczeń. Durnik ostrożnie postawił na ziemi nogę konia, który cierpliwie znosił badanie. – Jakie wszystko, Garionie? – spytał z powagą. – No, w ogóle – wyjaśnił niezbyt precyzyjnie chłopiec. – Ta podróż, Barak i Silk, pan Wilk i ciocia Pol... wszystko. Oni czasem rozmawiają, kiedy myślą, że ich nie słyszę. To jakieś strasznie ważne sprawy, ale nie wiem nawet, czy przed kimś uciekamy, czy szukamy czegoś. – Ja też tego nie rozumiem – wyznał Durnik. – Wiele rzeczy okazuje się czymś innym, niż można by sądzić... czymś zupełnie innym. – A ciocia Pol? Zmieniła się, prawda? Zachowuje się jak wielka dama. – Pani Pol jest wielką damą – stwierdził Durnik. – Zawsze byłem tego pewien. W jego głosie zabrzmiał ton szacunku, zawsze obecny, gdy mówił o cioci Pol. Garion wiedział, że nie warto go nawet przekonywać, by postarał się dostrzec w niej jakieś zmiany. – A pan Wilk – zaczął Garion z innej beczki. – Myślałem, że jest zwykłym starym bajarzem. – Nie wygląda na zwyczajnego włóczęgę – zgodził się Durnik. – Myślę, że trafiliśmy między ważne osoby mające do załatwienia ważne sprawy. Prostaczkowie, tacy jak my, nie powinni zadawać zbyt wielu pytań, a oczy i uszy muszą mieć otwarte. – Wrócisz na farmę Faldora, kiedy to wszystko się skończy? – spytał chłopiec ostrożnie. Durnik zastanowił się, spoglądając na zalany deszczem dziedziniec gospody. – Nie – rzekł cicho. – Pojadę z wami, jak długo pani Pol mi pozwoli. Garion poklepał go po ramieniu. – Wszystko będzie dobrze – powiedział.

– Miejmy nadzieję. – Durnik westchnął i na powrót zajął się końmi. – Znałeś moich rodziców? – odezwał się Garion znowu. – Nie. Kiedy zobaczyłem cię pierwszy raz, byłeś niemowlęciem na rękach pani Pol. – Jaka wtedy była? – Chyba wściekła. W życiu jeszcze nie widziałem kogoś tak rozzłoszczonego. Porozmawiała chwilę z Faldorem i zaczęła pracować w kuchni. Znasz Faldora; nigdy nikogo nie odpędził. Z początku tylko pomagała, ale to nie trwało długo. Nasza stara kucharka robiła się gruba i leniwa. Wreszcie odjechała i zamieszkała u swojej najmłodszej córki. Potem pani Pol rządziła kuchnią. – Była wtedy o wiele młodsza, prawda? – Nie – stwierdził Durnik z namysłem. – Pani Pol się nie zmienia. Wygląda dokładnie tak samo jak wtedy. – Tylko wygląda – orzekł Garion. – Wszyscy się starzeją. – Nie pani Pol. Wieczorem powrócił Wilk ze swym długonosym przyjacielem. Byli dość posępni. – Nic – oznajmił krótko Wilk, skrobiąc siwą brodę. – Mogłam wam to powiedzieć od razu – parsknęła ciocia Pol. Spojrzał na nią gniewnie i wzruszył ramionami. – Musieliśmy się upewnić. Rudobrody olbrzym Barak podniósł głowę znad kolczugi, którą właśnie polerował. – Żadnego śladu? – zapytał. – Zupełnie nic – odparł Wilk. – Nie przejeżdżał tędy. – Więc gdzie teraz? – Barak odłożył kolczugę. – Do Muros. Olbrzym podszedł do okna. – Przestaje padać. Ale drogi będą ciężkie. – Jutro i tak nie możemy wyruszyć – wtrącił Silk. Siedział na stołku obok drzwi. – Muszę się pozbyć naszej rzepy. Jeśli wywieziemy ją z Darine, wzbudzi to podejrzenia. Nie chcemy przecież, by zapamiętał nas ktoś, kto mógłby potem uciąć sobie pogawędkę z przejeżdżającym Murgiem. – Chyba masz rację – zgodził się Wilk. – Nie znoszę marnowania czasu, ale nie ma na to rady. – Drogi będą lepsze, kiedy podeschną – pocieszył go Silk. – A puste wozy jadą szybciej. – Jesteś pewien, że zdołasz sprzedać tyle rzepy, przyjacielu Silku? – zapytał Durnik. – Jestem Drasaninem. Potrafię sprzedać wszystko. Możemy nawet zarobić. – Tym się nie przejmuj – poradził Wilk. – Rzepa spełniła swoje zadanie. Teraz musimy tylko się jej pozbyć. – To kwestia zasad – odparł Silk lekko. – Zresztą nie przestaną o mnie gadać, jeśli nie będę się ostro targował. Nie martw się. Interes nie zajmie nam wiele

czasu i nie opóźni wyjazdu. – Mogę iść z tobą? – spytał Garion błagalnie. – Wcale nie widziałem Darine, tylko tę gospodę. Silk spojrzał pytająco na ciocię Pol. – Nie przypuszczam, żeby mu to zaszkodziło – orzekła po namyśle. – A ja wykorzystam wolną chwilę, żeby przypilnować pewnych spraw. Następnego ranka zaraz po śniadaniu Silk i Garion wyruszyli w drogę z workiem rzepy. Silk był w wyjątkowo dobrym nastroju, a jego długi nos drżał niemal. – Najważniejsze – tłumaczył, gdy szli po zaśmieconym bruku – by nie pokazać, że ci zależy na sprzedaży. No i znać rynek, naturalnie. – To brzmi rozsądnie – przyznał grzecznie Garion. – Wczoraj zasięgnąłem języka – ciągnął Silk. – Rzepę sprzedają w dokach Kotu w Drasni po drasańskim srebrnym oczku za cetnar. – Po ile? – To drasańska moneta. Warta mniej więcej tyle co srebrny imperiał. Nie dokładnie, ale prawie. Handlarz spróbuje od nas kupić za ćwierć tej ceny, ale zgodzi się wreszcie nawet na połowę. – Skąd wiesz? – Taki jest zwyczaj. – Ile mamy rzepy? – spytał Garion, wymijając stertę odpadków. – Trzydzieści cetnarów. – To będzie... – Garion skrzywił się, usiłując wykonać w pamięci skomplikowane obliczenia. – Piętnaście imperiałów – podpowiedział Silk. – Albo trzy złote korony. – Złote? – upewnił się chłopiec. Złote monety tak rzadko trafiały się w wiejskich rozliczeniach, że słowo to miało magiczne niemal brzmienie. Silk kiwnął głową. – To wygodniejsze. Łatwiej nosić. Srebro jest ciężkie. – A ile zapłaciłeś za rzepę? – Pięć imperiałów. – Farmer dostał pięć, my dostaniemy piętnaście, a kupiec trzydzieści? – zdziwił się Garion. – To niezbyt uczciwie. – Tak to już jest. – Silk wzruszył ramionami. – Oto dom kupca – wskazał dość imponujący budynek z szerokimi schodami. – Kiedy wejdziemy, będzie udawał, że jest bardzo zajęty i wcale się nami nie interesuje. Potem, w czasie targów, zauważy cię i powie, jaki z ciebie wspaniały chłopak. – Ja? – Pomyśli, że jesteś moim krewnym, synem czy może bratankiem, i że chwaląc cię, uzyska dodatkową przewagę. – Dziwaczny pomysł. – Powiem mu wiele rzeczy. – Silk mówił teraz bardzo szybko. Oczy mu błyszczały, a nos niemal wibrował. – Nie zwracaj na to uwagi i nie okazuj zdziwienia. Będzie bardzo uważnie obserwował nas obu.

– Masz zamiar kłamać? – Garion był wstrząśnięty. – On tego oczekuje. Sam też będzie kłamał. Ten, kto kłamie najlepiej, wymusza swoje warunki. – To chyba strasznie skomplikowane. – Taka gra. – Lisia twarz Silka wykrzywiła się w uśmiechu. – Bardzo ekscytująca, w którą grywa się na całym świecie. Dobrzy gracze zyskują bogactwo, marni gracze nie. – A ty jesteś dobrym graczem? – Jednym z najlepszych – oświadczył Silk skromnie. – Wchodzimy. I szerokimi schodami wprowadził Gariona do domu kupca. Kupiec nosił luźną, obrębioną futrem bladozieloną opończę i obcisłą czapkę. Siedział przy stole, przerzucając karty pergaminu. Marszczył czoło. Silk i Garion czekali, aż ich zauważy. – Macie do mnie jakiś interes? – rzekł wreszcie. – Przywieźliśmy trochę rzepy – odparł z lekką pogardą Silk. – To prawdziwe nieszczęście, przyjaciele – zmartwił się kupiec. – Nabrzeża Kotu pękają w szwach od rzepy. Nie wiem, czy opłacałoby się mi wziąć ją od was choćby za darmo. – Pójdę zatem do Chereków lub Algarów. – Silk wzruszył ramionami. – Ich rynki nie są jeszcze tak nasycone, jak twój. Chodźmy, chłopcze – zwrócił się do Gariona. – Zaczekaj, przyjacielu! – zawołał kupiec. – Po twojej mowie wnoszę, żeśmy krajanami. Może oddam ci przysługę i obejrzę tę rzepę. – Twój czas jest cenny – odparł Silk. – Jeśli nie ma zbytu na rzepę, po cóż mamy cię dłużej kłopotać? – Może jednak uda mi się gdzieś znaleźć nabywcę – zaprotestował kupiec. – Jeśli towar jest dobrej jakości... Zabrał od Gariona worek i otworzył go. Chłopiec słuchał zafascynowany, jak Silk i kupiec szermują uprzejmymi zdaniami, a każdy z nich usiłuje zdobyć przewagę. – Cóż to za wspaniały chłopak – stwierdził kupiec, jakby dopiero teraz zauważył Gariona. – Sierota – wyjaśnił Silk. – Pod moją opieką. Próbuję go uczyć podstaw zawodu, ale brak mu zdolności. – Ach!... – Kupiec westchnął rozczarowany. Wtedy Silk zrobił niezwykły gest palcami prawej dłoni. Oczy kupca rozszerzyły się i on także poruszył palcami. Od tej chwili Garion nie miał pojęcia, co się dzieje. Dłonie Silka i kupca rysowały w powietrzu złożone wzory, czasem tak szybko, że trudno było nadążyć wzrokiem. Długie, wąskie palce Silka tańczyły niemal, a kupiec wpatrywał się w nie z uwagą wyciskającą mu pot z czoła. – Umowa stoi? – odezwał się wreszcie Silk, przełamując milczenie. – Stoi – zgodził się zasmucony trochę kupiec. – Przyjemnie jest załatwiać interesy z uczciwym człowiekiem.

– Wiele się dzisiaj nauczyłem. Mam nadzieję, że nie zamierzasz zbyt długo pozostać w branży. Gdyby tak, to już teraz mogę ci oddać klucze od moich magazynów i skarbca, by oszczędzić sobie katuszy, jakich bym doświadczał z każdym twoim przybyciem. – Byłeś godnym przeciwnikiem, przyjacielu. – Silk się roześmiał. – Z początku też tak myślałem. – Kupiec pokręcił głową. – Lecz dla ciebie nie jestem żadnym rywalem. Jutro rano przywieź swoją rzepę do moich magazynów na nabrzeżu Bendik. – Gęsim piórem naskrobał kilka słów na skrawku pergaminu. – Nadzorca ci zapłaci. Silk skłonił się i odebrał pergamin. – Co się stało? – spytał Garion, gdy wyszli znowu na gwarną ulicę. – Dostałem cenę, jaką zaplanowałem – odparł zadowolony z siebie Silk. – Przecież nic nie mówiliście – zaprotestował chłopiec. – Rozmawialiśmy bardzo długo, Garionie. Nie patrzyłeś? – Widziałem tylko, jak wymachujecie do siebie palcami. – Tak mówiliśmy – wyjaśnił Silk. – To język, który moi rodacy stworzyli tysiące lat temu. Nazywamy go tajną mową. Jest o wiele szybszy niż język mówiony. Pozwala też porozumiewać się w obecności obcych, bez ryzyka podsłuchu. Prawdziwy mistrz potrafi, jeśli zechce, prowadzić interesy, dyskutując równocześnie o pogodzie. – Nauczysz mnie? – Garion był zafascynowany. – To wymaga czasu – ostrzegł Silk. – Czy jazda do Muros nie potrwa dostatecznie długo? – Jak chcesz. – Silk wzruszył ramionami. – Nauka nie jest łatwa, ale pomoże chyba zabić nudę. – Wracamy już do gospody? – Nie od razu. Potrzebny nam ładunek, który usprawiedliwi jazdę do Muros. – Zdawało mi się, że wozy mają pozostać puste. – I słusznie. – Ale przecież powiedziałeś... – Pójdziemy do mojego znajomego kupca – rzekł Silk. – Skupuje produkty rolnicze z całej Sendarii i trzyma je na farmach, póki na rynkach w Arendii i Tolnedrze nie wytworzy się zapotrzebowanie. Potem organizuje transport do Muros albo do Camaaru. – Ja tego nigdy nie zrozumiem – mruknął z powątpiewaniem Garion. – To wcale nietrudne. Chodź, mój chłopcze, a sam się przekonasz. Kupiec, Tolnedranin w długiej błękitnej szacie, miał pogardliwy wyraz twarzy. Gdy Silk i Garion wkroczyli do kantoru, rozmawiał właśnie z ponurym Murgiem. Ten, jak wszyscy przedstawiciele tej rasy, których Garion spotkał, miał głębokie blizny na twarzy i przenikliwe czarne oczy. Silk ostrzegawczo dotknął ramienia chłopca i wystąpił naprzód. – Wybacz, szlachetny kupcze – zaczął pochlebnym tonem. – Nie wiedziałem, że jesteś zajęty. Mój sługa i ja zaczekamy na zewnątrz, póki nie znajdziesz dla nas czasu.

– Mój przyjaciel i ja będziemy zajęci przez cały dzień – powiedział Tolnedranin. – Czy to coś ważnego? – Chciałem zapytać, czy przypadkiem nie masz dla nas ładunku. – Nie – odparł krótko kupiec. – Nic. Zaczął się odwracać, znieruchomiał nagle i spojrzał badawczo na Silka. – Czyżbyś był Ambarem z Kotu? – zapytał. – Sądziłem, że zajmujesz się korzeniami. Garion rozpoznał imię, jakie Silk podał strażnikom przy bramie. Zapewne używał go tutaj już wcześniej. – Niestety. – Silk westchnął. – Moja ostatnia inwestycja spoczywa w morzu, koło przylądka Arendii. Dwa pełne statki, miały płynąć do Tol Honeth. Nagły sztorm uczynił mnie biedakiem. – Tragiczna historia, godny Ambarze. – W głosie tolnedrańskiego kupca zabrzmiała nuta skrywanego triumfu. – Musiałem się zniżyć do wożenia płodów – oświadczył Silk posępnie. – Mam trzy rozklekotane wozy. To wszystko, co pozostało z imperium Ambara z Kotu. – Fortuna kołem się toczy dla każdego z nas – odparł Tolnedranin filozoficznie. – Więc to jest słynny Ambar z Kotu – wtrącił Murgo szorstkim, dziwnie cichym głosem. Czarnymi oczami zmierzył Silka od stóp do głów. – Szczęśliwy traf sprowadził mnie tutaj właśnie dziś, gdy mogę się wzbogacić spotkaniem tak oświeconego człowieka. – Jesteś nazbyt uprzejmy, szlachetny panie. – Silk skłonił się grzecznie. – Jestem Asharak z Rak Goska – przedstawił się Murgo. – Odłóżmy na moment naszą dyskusję, Minganie – zwrócił się do Tolnedranina. – Wielkim będzie dla mnie zaszczytem obserwowanie, jak wspaniały kupiec zaczyna odrabiać swoje straty. – Jesteś zbyt uprzejmy, czcigodny Asharaku – powtórzył Silk, kłaniając się znowu. Umysł Gariona wykrzykiwał ostrzeżenia, ale uważny wzrok Murga uniemożliwiał najlżejszy choćby gest w stronę Silka. Chłopak z wysiłkiem zachowywał spokojny wyraz twarzy i tępe spojrzenie, choć myśli mu pędziły w szaleńczej gonitwie. – Chętnie bym ci pomógł, przyjacielu – zapewnił Mingan. – Ale w tej chwili nie mam w Darine żadnego ładunku. – Dostałem już zlecenie z Darine do Medalii – wtrącił szybko Silk. – Trzy wozy żelaza Chereków. A także kontrakt na przewóz futer z Muros do Camaaru. Martwi mnie tylko pięćdziesiąt mil z Medalii do Muros. Puste wozy nie przynoszą zysku. – Medalia. – Mingan zmarszczył brwi. – Sprawdzę w dokumentach. Chyba mam tam coś. Wyszedł z pokoju. – Twoje wyczyny są legendą w królestwach Wschodu, Ambarze – rzekł z podziwem Asharak z Rak Goska. – Kiedy odjeżdżałem z Cthol Murgos, wciąż

oferowano królewską cenę za twoją głowę. – Drobne nieporozumienie, Asharaku – zaśmiał się lekceważąco Silk. – Badałem tylko zasięg operacji tolnedrańskiego wywiadu w twoim królestwie. Podjąłem pewne ryzyko, którego powinienem unikać, i Tolnedranie mnie rozszyfrowali. Zarzuty przeciwko mnie były fałszywe. – Jak zdołałeś uciec? Żołnierze króla Taur Urgasa szukali cię tak, że niemal rozerwali królestwo na strzępy. – Spotkałem przypadkiem thullijską damę o dużych wpływach. Udało mi się ją przekonać, by przemyciła mnie przez granicę do Mishrak ac Thull. – Och... – Asharak uśmiechnął się. – Thullijskie damy są znane z podatności na przekonywanie. – Ale są też niezwykle wymagające – dodał Silk. – Oczekują pełnej zapłaty za każdą przysługę. Ucieczka od niej była chyba trudniejsza niż z Cthol Murgos. – Czy nadal wykonujesz tego typu usługi dla swego rządu? – spytał niedbale Murgo. – Nie chcą nawet ze mną rozmawiać – odparł ponuro Silk. – Ambar kupiec korzenny był im przydatny, ale Ambara przewoźnika mają za nic. – Zwykła kolej rzeczy – zgodził się Asharak, choć ton jego głosu wyraźnie dowodził, że nie wierzy nawet w jedno słowo. Spojrzał przelotnie i na pozór obojętnie w stronę Gariona, a chłopiec w tym momencie doznał szoku. Był pewien, choć nie wiedział skąd, że Asharak z Rak Goska zna go przez całe życie. Poznał już to spojrzenie, a dziwny kontakt pogłębiał się w dziesiątkach spotkań, gdy patrzeli sobie w oczy; Garion dorastał wtedy na farmie Faldora, Asharak zaś, jeździec na karym koniu, zawsze otulony czarnym płaszczem, przystawał, przyglądał się i ruszał dalej. Garion spojrzał na niego spokojnie, a po naznaczonej bliznami twarzy Murga przemknął cień uśmiechu. Mingan wszedł do kantoru. – Mam trochę szynek na farmie w pobliżu Medalii – oznajmił. – Kiedy dotrzesz do Muros? – Za piętnaście do dwudziestu dni. Mingan kiwnął głową. – Dam ci kontrakt na przewóz szynki do Muros – zaproponował. – Siedmiu srebrnych rycerzy za wóz. – Tolnedrańskich rycerzy czy sendarskich? – Jesteśmy w Sendarii, czcigodny Ambarze. – Jesteśmy obywatelami świata, szlachetny kupcze – zauważył Silk. – Zawsze dokonywaliśmy transakcji w tolnedrańskiej monecie. – Szybki jesteś, czcigodny Ambarze. – Mingan westchnął. – Niech więc będą tolnedrańscy rycerze. Tylko dlatego że jesteśmy starymi przyjaciółmi i płaczę nad twoim nieszczęściem. – Może spotkamy się znowu, Ambarze – rzucił Asharak. – Może – zgodził się Silk. Razem z Garionem opuścili kantor. – Zdzierca – mruknął Silk, kiedy znaleźli się na ulicy. – Powinien płacić

dziesięć, nie siedem. – Co z Murgiem? – spytał Garion. Czuł niechęć do wspominania o niezwykłych, sekretnych więzach łączących go z tą postacią, która teraz zyskała przynajmniej imię. – Wie, że coś planuję, ale nie ma pojęcia co. – Silk wzruszył ramionami. – I ja też wiem, że on coś planuje. Miewam dziesiątki takich spotkań. Jeśli nasze cele nie okażą się sprzeczne, nie będziemy sobie wchodzić w drogę. Asharak i ja jesteśmy zawodowcami. – Dziwny z ciebie człowiek, Silku. Silk mrugnął porozumiewawczo. – Dlaczego kłóciłeś się z Minganem o pieniądze? – spytał jeszcze Garion. – Tolnedrańskie monety są z czystszego kruszcu. Mają większą wartość. – Rozumiem. Nazajutrz wszyscy razem odwieźli rzepę do magazynu drasańskiego kupca. Potem, dudniąc pustymi wozami, wytoczyli się z Darine na południe. Deszcz przestał padać, lecz ranek był chmurny i wietrzny. Na wzgórzu za miastem Silk obrócił się do Gariona, który jechał przy nim. – No dobrze, zacznijmy. – Poruszył palcami przed twarzą chłopca. – To znaczy „dzień dobry”.

Rozdział VIII Po pierwszym dniu wiatr wyszumiał się do końca, a na niebo wyszło blade, jesienne słońce. Szlak wiódł brzegiem rzeki Darine, burzliwego strumienia pędzącego z gór aż do zatoki Cherek. Teren był pofałdowany i gęsto zalesiony, ale konie biegły żwawo, ciągnąc puste wozy. Garion nie zwracał uwagi na okolicę. Przez całą drogę wzdłuż doliny Darine patrzył tylko na szybkie palce Silka. – Nie krzycz – upomniał go Silk podczas ćwiczeń. – Ja krzyczę? – zdziwił się chłopiec. – Wymachujesz rękami. Gesty mają być dyskretne. Cała wypowiedź nie powinna zwracać uwagi. – Dopiero się uczę. – Lepiej przełamywać złe przyzwyczajenia, zanim się umocnią – stwierdził Silk. – I nie mamrocz. – Mamroczę? – Każde zdanie konstruuj precyzyjnie. Kończ je, zanim zaczniesz następne. Nie martw się o szybkość. Przyjdzie z czasem. Trzeciego dnia rozmawiali w połowie głosem, w połowie gestami. Garion był z siebie dumny. Wieczorem zjechali z drogi do cedrowego gaju i jak zwykle uformowali z wozów półokrąg. – Jak idzie nauka? – spytał pan Wilk, zeskakując z kozła. – Robimy postępy – odparł Silk. – Byłyby szybsze, gdyby chłopak pozbył się skłonności do mówienia po dziecinnemu. Garion był zdruzgotany. Barak także stał już na ziemi. Roześmiał się. – Często myślałem, że dobrze by było poznać tajną mowę. Ale palce wyćwiczone w trzymaniu miecza nie są dość giętkie. – Machnął ogromną dłonią i potrząsnął głową. Durnik podniósł głowę i wciągnął nosem powietrze. – Noc będzie zimna – oznajmił. – Przed świtem zrobi się biało od szronu. Barak także pociągnął nosem. – Masz rację, Durniku – huknął. – Przyda się solidne ognisko. Sięgnął do wozu po topór. – Ktoś nadjeżdża! – zawołała ciocia Pol, wciąż siedząca na koźle. Wszyscy umilkli i nasłuchiwali dalekiego tętentu na drodze, którą przed chwilą opuścili. – Przynajmniej trzech – stwierdził Barak ponuro. Oddał topór Durnikowi,

a sam odszukał na wozie swój miecz. – Jesteśmy dość daleko od traktu – zauważył Wilk. – Zostańmy tutaj, nie powinni nas zauważyć. – Nic nas nie skryje przed Grolimami – odparła ciocia Pol. – Oni nie wypatrują oczami. Wykonała palcami dwa szybkie ruchy, których Garion nie rozpoznał. Nie, odpowiedział jej tym samym sposobem Wilk. Lepiej będzie... – i także uczynił nieznany gest. Ciocia Pol wolno kiwnęła głową. – Niech nikt się nie rusza – polecił Wilk. Potem zwrócił się w stronę drogi, a jego twarz przybrała wyraz koncentracji. Garion wstrzymał oddech. Odgłos galopujących koni wyraźnie się zbliżył. Wtedy zdarzyło się coś dziwnego. Garion wiedział, że powinien się bać tych jeźdźców, opanowało go jednak jakieś senne otępienie. Zdawało się, że jego umysł zasnął nagle, pozostawiając ciało wpatrzone nieruchomo i bez zainteresowania w ciemno odzianych konnych na trakcie. Nie wiedział, jak długo tak stał; gdy jednak ocknął się z półsnu, obcy zniknęli, a słońce już zaszło. Niebo na wschodzie przybrało fioletowe barwy nadciągającego wieczoru, a nad horyzontem unosiło się kilka podświetlonych chmur. – Murgowie – stwierdziła z całkowitym spokojem ciocia Pol. – I jeden Grolim. Zsunęła się z wozu. – Wielu jest Murgów w Sendarii, pani. – Silk podał jej rękę. – Wypełniają różne zadania. – Murgowie to jedno – zauważył posępnie Wilk. – A Grolimowie to zupełnie inna sprawa. Chyba lepiej będzie porzucić uczęszczane szlaki. Znasz jakąś boczną drogę do Medalii? – Stary przyjacielu, znam boczną drogę do każdego miejsca – odparł Silk skromnie. – To dobrze. Wjedźmy głębiej między drzewa. Blask naszego ogniska nie może być widoczny z traktu. Garion przelotnie tylko zobaczył otulonych płaszczami Murgów. Nie mógł wiedzieć, czy jednym z nich jest ten sam Asharak, którego znał przez długie lata jedynie jako ciemną postać na karym koniu. Mimo to był prawie pewien, że Asharak znajdował się wśród nich. Asharak pójdzie za nim wszędzie. Mógł na niego liczyć. Durnik nie mylił się, przepowiadając szron. Grunt rankiem był biały, a gdy ruszali w dalszą drogę, końskie oddechy unosiły się kłębami pary w zimnym powietrzu. Jechali ścieżkami i rzadko uczęszczanymi szlakami porośniętymi zielskiem. Trwało to dłużej niż po głównym trakcie, ale czuli się bezpieczniej. Po pięciu dniach dotarli do wioski Winold, jakieś dwanaście mil na północ od Medalii. Ciocia Pol uparła się, żeby urządzić tam postój w zapuszczonej gospodzie. – Odmawiam dalszego spania na ziemi – oznajmiła zimno.

Po kolacji w odrapanej sali jadalnej mężczyźni zajęli się piwem, a ciocia Pol wróciła do pokoju, polecając zanieść tam gorącą wodę na kąpiel. Garion wymknął się pod pretekstem sprawdzenia koni. Rzadko świadomie kłamał, ale wczoraj czy przedwczoraj przyszło mu do głowy, że nie miał dla siebie ani jednej chwili od dnia, gdy opuścił farmę Faldora. Nie był z natury samotnikiem, lecz zaczynał mocno odczuwać ograniczenia wynikające z ciągłego towarzystwa dorosłych. Winold to nieduża wieś, w pół godziny chłopiec zbadał go od końca do końca. Spacerował po wąskich brukowanych ulicach i patrzył w okna domów lśniące złotym blaskiem świec. Poczuł nagle tęsknotę za domem. Wtedy, za zakrętem nierównej uliczki, w chwilowym błysku światła z otwartych drzwi, dostrzegł znajomą postać. Nie był pewien, ale na wszelki wypadek przylgnął plecami do kamiennego muru. Tamten człowiek zwrócił twarz w stronę światła i Garion rozpoznał Brilla, który szybko skrył się w cieniu; na pewno nie chciał być widziany. Spod ściany Garion obserwował, jak Brill niecierpliwie spaceruje wokół rogu. Najrozsądniejszym wyjściem byłoby wycofać się cicho i pędzić do gospody, ale chłopiec odrzucił ten pomysł. W głębokim cieniu pod murem czuł się bezpieczny, a ciekawość nie pozwalała mu odejść bez sprawdzenia, co Brill tutaj robi. Zdawało się, że oczekiwanie trwa całe godziny, choć w istocie nie było dłuższe niż kilka minut. Wreszcie w mroku pojawił się drugi mężczyzna. Nosił kaptur, więc Garion nie widział jego twarzy, lecz kontur sylwetki zdradzał, że ma na sobie tunikę, pończochy i buty do pół łydki – jak zwyczajny Sendar. Kiedy stanął bokiem, pojawił się także kształt miecza u pasa, co już było niezwykłe. Wprawdzie prawo nie zakazywało Sendarom niższego stanu noszenia broni, ale czynili to tak rzadko, że oręż musiał zwracać uwagę. Garion próbował przekraść się bliżej, by słyszeć, co Brill ma do powiedzenia człowiekowi z mieczem, lecz tamci rozmawiali krótko. Brzęknęły przechodzące z ręki do ręki monety, po czym Brill zniknął cicho za rogiem, a człowiek z mieczem ruszył krętą uliczką wprost do miejsca, gdzie stał Garion. Nie miał gdzie się ukryć. Gdy tylko zakapturzony mężczyzna podejdzie bliżej, musi zobaczyć Gariona. Ucieczka byłaby jeszcze bardziej niebezpieczna. Chłopiec nie miał innego wyjścia – zebrał się na odwagę i śmiało pomaszerował ku nadchodzącej postaci. – Kto tam?! – zawołał człowiek w kapturze, sięgając do rękojeści miecza. – Dobry wieczór – odpowiedział Garion piskliwym głosem o wiele młodszego chłopca. – Zimna noc, prawda, proszę pana? Zakapturzony mężczyzna burknął coś i wyraźnie się odprężył. Garion chętnie rzuciłby się do ucieczki. Wyminął obcego i włosy mu się zjeżyły, gdy czuł na karku jego podejrzliwe spojrzenie. – Zaczekaj, chłopcze – odezwał się nagle obcy. – Mieszkasz tutaj? – Tak, proszę pana – skłamał Garion, tłumiąc drżenie głosu. – Jest tu jakaś karczma?

Garion właśnie obszedł całą wioskę, więc odpowiedział pewnie: – Tak. Pójdzie pan tą ulicą i na następnym rogu skręci w lewo. Przed wejściem palą się pochodnie. Musi pan zauważyć. – Dzięki – rzucił obcy i odszedł. – Dobranoc panu! – krzyknął za nim Garion, już odważniej, bo niebezpieczeństwo minęło. Tamten nie odpowiedział, a podniecony spotkaniem Garion doszedł spokojnie do zakrętu. Gdy tylko skryła go ściana, porzucił rolę wiejskiego chłopca i puścił się biegiem. Bez tchu dotarł do gospody. Wpadł do zadymionej sali jadalnej, gdzie pan Wilk i pozostali rozmawiali przy kominku. W ostatniej chwili zdał sobie sprawę, że nie może wykrzyczeć nowin we wspólnej sali, gdzie wielu ludzi mogło go słyszeć. Stanął przy ogniu, jakby chciał się ogrzać. – Przed chwilą widziałem Brilla – oznajmił ściszonym głosem. – Brilla? – zdziwił się Silk. – Kto to jest Brill? Wilk zmarszczył czoło. – Parobek na farmie. Jak na uczciwego człowieka miał w sakiewce za dużo złota Angaraków – wyjaśnił. Szybko opowiedział Barakowi i Silkowi o przygodzie w stajni Faldora. – Powinniście go zabić – mruknął Barak. – Nie jesteśmy w Chereku – odparł Wilk. – Sendarowie nie lubią przypadkowych zabójstw. Zauważył cię? – spytał Gariona. – Nie. Zobaczyłem go pierwszy i schowałem się w cieniu. Spotkał się z kimś i chyba dał mu jakieś pieniądze. Ten drugi miał miecz. – Opisał pokrótce całe zdarzenie. – To zmienia sytuację – stwierdził Wilk. – Rankiem wyjedziemy chyba wcześniej, niż planowaliśmy. – Nietrudno będzie przekonać Brilla, żeby przestał się nami interesować – wtrącił Durnik. – Mógłbym go poszukać i parę razy przyłożyć w głowę. – Pociągająca myśl. – Wilk się uśmiechnął. – Ale chyba lepiej wymknąć się z miasta wcześnie rano. Nie będzie wiedział, że tu byliśmy. Nie mamy czasu na walki z każdym, kto stanie nam na drodze. – Chciałbym jednak przyjrzeć się bliżej temu Sendarowi z mieczem – oświadczył Silk i wstał. – Jeśli się okaże, że nas śledzi, wolę wiedzieć, jak wygląda. Nie lubię, gdy jadą za mną nieznajomi. – Dyskretnie – ostrzegł Wilk. – Czy kiedyś nie byłem dyskretny? – Silk się zaśmiał. – To nie potrwa długo. Gdzie jest ta karczma, Garionie? Chłopiec powtórzył wskazówki. Silk kiwnął głową. Oczy mu błyszczały, a czubek nosa drżał z podniecenia. Szybko wyszedł. – Wiecie, co myślę? – mruknął Barak. – Jeśli tak dokładnie nas pilnują, lepiej porzućmy te wozy, niewygodne przebrania i kupmy dobre konie. Pełnym

galopem ruszymy do Muros. – Nie przypuszczam, by Murgowie dokładnie wiedzieli, gdzie jesteśmy – odrzekł Wilk z namysłem. – Brill mógł tu trafić z jakimś innym łajdackim zleceniem. Ucieczka przed cieniem nie ma sensu. Lepiej spokojnie jechać dalej. Nawet jeśli Brill wciąż pracuje dla Murgów, wolę wymknąć się po cichu i niech nas szukają w całej środkowej Sendarii. – Wstał. – Pójdę na górę i opowiem Pol, co się stało. – Dalej mi się to nie podoba – burknął ponuro Barak. Siedzieli w milczeniu, czekając na powrót Silka. Płomień strzelił głośno i Garion drgnął. Gdy tak siedział, zdał sobie sprawę, że bardzo się zmienił od wyjazdu z farmy Faldora. Wtedy wszystko wydawało się łatwe, a świat był wyraźnie podzielony na przyjaciół i wrogów. Teraz zaczął dostrzegać złożoności, których istnienia nawet nie podejrzewał. Stał się ostrożny i nieufny, częściej słuchał tego wewnętrznego głosu, który doradzał czujność lub wręcz podstęp. Nauczył się nie wierzyć pozorom. Nawet żałował dawnej niewinności, lecz oschły głos poinformował go, że to dziecinny żal. Po chwili pan Wilk zszedł na dół i usiadł przy nich. Silk wrócił mniej więcej pół godziny później. – Zdecydowanie nieprzyjemny typ – oznajmił, stając przy ogniu. – Moim zdaniem to zwykły rzezimieszek. – Brill szuka ludzi na własnym poziomie – powiedział Wilk. – Jeśli pracuje dla Murgów, wynajmuje pewnie różnych łotrów, żeby nas szukali. Sądzę jednak, że będą się rozglądać za czworgiem pieszych, nie za sześciorgiem ludzi na wozach. Jeśli dostatecznie wcześnie wyjedziemy z Winoldu, powinniśmy zniknąć im z oczu. – Durnik i ja będziemy trzymać wartę – oświadczył Barak. – Niezły pomysł. Spróbujemy wyruszyć koło czwartej nad ranem. Zanim wstanie słońce, chcę ujechać ze trzy, cztery mile. Tej nocy Garion nie mógł zasnąć. Gdy mu się udało, dręczył go koszmar o człowieku w kapturze i z mieczem, który ścigał go bez końca po mrocznych wąskich uliczkach. Kiedy Barak budził wszystkich, chłopiec czuł piasek w oczach i głowa mu ciążyła po niespokojnej nocy. Ciocia Pol starannie zamknęła okiennice, nim zapaliła świecę. – Będzie zimno – stwierdziła, rozwijając tobołek, który Garion przyniósł z wozu. Wyjęła parę grubych wełnianych pończoch i zimowe buty wyściełane wełną. – Włóż to – poleciła chłopcu. – I swój gruby płaszcz. – Nie jestem już dzieckiem, ciociu Pol. – Lubisz marznąć? – No nie, ale... – Przerwał. Nie potrafił wyrazić w słowach tego, co czuje. Zaczął się ubierać. Z pokoju obok słyszał przyciszone głosy, jakimi zawsze porozumiewają się ludzie wstający przed świtem. – Jesteśmy gotowi, pani Pol – oznajmił od drzwi Silk. – Chodźmy więc – odparła, naciągając kaptur. Tej nocy księżyc wzeszedł późno i lśnił jasno na oszronionym bruku przed

gospodą. Durnik zaprzągł konie i wyprowadził wozy. – Poprowadzimy je do traktu – szepnął Wilk. – Nie należy zrywać wieśniaków ze snu. Silk ruszył przodem. Wolno wyjechali z dziedzińca. Pola za wioską bielały od szronu, a blade, zamglone światło księżyca zdawało się wysysać z nich wszelki kolor. – Gdy tylko znajdziemy się poza zasięgiem głosu, ruszymy szybciej – rzekł Wilk, wdrapując się na kozioł. – Wozy są puste, a trochę biegu koniom nie zaszkodzi. – Słusznie – zgodził się Silk. Wspięli się na wozy i ruszyli wolno. Gwiazdy migotały im nad głowami, pola lśniły bielą, przy drodze rysowały się czarne plamy drzew. Na szczycie pierwszego wzgórza Garion obejrzał się na gromadkę ciemnych domków w dolinie. Pojedyncze światełko błysnęło w którymś oknie – samotny złoty punkcik, pojawił się i zniknął. – Ktoś tam nie śpi – powiedział Silkowi. – Właśnie zobaczyłem światło. – Może jakiś ranny ptaszek. Ale może i nie. Potrząsnął lejcami i konie przyspieszyły kroku. Potrząsnął jeszcze raz i ruszyły kłusem. – Trzymaj się, chłopcze – rzucił Silk; wychylił się i smagnął lejcami końskie zady. Wóz podskakiwał i trzeszczał przeraźliwie; mroźne powietrze dmuchało prosto w twarz. Garion dwoma rękami przytrzymywał się kozła. W pełnym galopie tabor trzech wozów stoczył się w dolinę i przemknął między białymi od szronu polami. Wioska z jej pojedynczym światełkiem została daleko z tyłu. Nim wzeszło słońce, pokonali już dobre cztery mile i Silk zatrzymał spienione konie. Garion był rozbity i obolały od wściekłej jazdy zmarzniętymi na kamień drogami. Z ulgą powitał możliwość odpoczynku. Silk rzucił mu lejce, zeskoczył, porozmawiał chwilę z panem Wilkiem i ciocią Pol, po czym wrócił do wozu. – Skręcimy w tę ścieżkę przed nami – oznajmił, rozcierając palce. Chłopiec podał mu lejce. – Ty powozisz – powiedział Silk. – Ręce zamarzły mi na sztywno. Niech konie idą spokojnie. Garion cmoknął i potrząsnął lekko lejcami. Zwierzęta ruszyły posłusznie. – Ścieżka zatacza koło za tym pagórkiem. – Silk wskazał wzrokiem, gdyż obie dłonie wsunął pod tunikę. – Po drugiej stronie jest jodłowy zagajnik. Tam się zatrzymamy, żeby konie trochę odpoczęły. – Myślisz, że ktoś za nami jechał? – To będzie odpowiedni moment, żeby się przekonać. Okrążyli wzgórze i dotarli do miejsca, gdzie tuż przy ścieżce wyrastały jodły. Garion zakręcił i zjechał w cień gałęzi. – Wystarczy. – Silk zeskoczył na ziemię. – Chodź.

– Gdzie idziemy? – Chcę spojrzeć na drogę za nami. Przejdziemy między drzewami na szczyt i zobaczymy, czy nasz trop kogoś zainteresował. Ruszył w górę szybko, choć w absolutnej ciszy. Garion człapał za nim, z zakłopotaniem łamiąc stopami suche gałązki. Po chwili zaczął pojmować sekret cichego marszu. Silk z uznaniem skinął głową, lecz milczał. Granica drzew przebiegała tuż pod szczytem. Silk zatrzymał się. Dolina i przecinająca ją ciemna droga były całkiem puste, jeśli nie liczyć dwóch jeleni, które wyszły skubać zmarzniętą trawę. – Poczekamy chwilę – rzekł Silk. – Jeśli Brill i ten jego najemnik jadą za nami, powinni się wkrótce pokazać. Usiadł na zwalonym pniu i obserwował pustą dolinę. Po chwili jakiś powóz przejechał drogą w stronę Winoldu. Z tej odległości wydawał się maleńki i poruszał bardzo wolno. Słońce wzeszło odrobinę wyżej, więc mrużyli oślepione blaskiem oczy. – Silku... – zaczął z wahaniem Garion. – O co w tym wszystkim chodzi? – Było to trudne pytanie, ale chłopiec uznał, że zna już Silka na tyle, by je zadać. – W czym wszystkim? – W tym, co robimy. Usłyszałem trochę, domyśliłem się nieco więcej, ale dalej nic nie rozumiem. – A czego się domyśliłeś, Garionie? – Silkowi oczy mocno błyszczały na nieogolonej twarzy. – Coś zostało skradzione; coś bardzo ważnego. Pan Wilk i ciocia Pol, i my wszyscy próbujemy to odzyskać. – Zgadza się. To prawda. – Pan Wilk nie jest tym, kim się wydaje. I ciocia Pol też. – Owszem. – Myślę, że umieją robić rzeczy, których inni ludzie nie potrafią. – Garion z trudem dobierał słowa. – Pan Wilk może... tropić to coś, wcale tego nie widząc. A w zeszłym tygodniu, kiedy mijali nas Murgowie, zrobili coś takiego... nie wiem nawet, jak to opisać... Jakby sięgnęli do mojego umysłu i uśpili go. Jak tego dokonali? I po co? Silk zaśmiał się. – Jesteś bardzo spostrzegawczy – pochwalił Gariona, po czym dodał już poważnie: – Żyjemy w czasach przełomu, chłopcze. Wydarzenia tysiąca i więcej lat zogniskowały się na obecnych dniach. Świat, jak słyszałem, jest właśnie taki. Mijają stulecia, gdy nic się nie dzieje, a potem w ciągu kilku krótkich lat zdarza się coś tak straszliwie ważnego, że świat już nigdy nie jest taki sam jak przedtem. – Gdybym mógł wybierać, wolałbym chyba żyć w tych spokojnych wiekach – oświadczył Garion pochmurnie. – Ależ skąd! – Silk ściągnął wargi w lisim uśmiechu. – Teraz właśnie czujesz, że żyjesz. Widzisz, jak wszystko to się dzieje, uczestniczysz w tym. Krew szybciej płynie w żyłach i każdy oddech jest przygodą.

Garion pominął milczeniem jego entuzjazm. – Powiedz, czego szukamy – poprosił. – Lepiej będzie, jeśli nie poznasz nawet imienia tego przedmiotu – odparł Silk z powagą. – Ani imienia człowieka, który go wykradł. Pewni ludzie próbują nas powstrzymać, a czego nie wiesz, tego nie zdradzisz. – Nie mam zwyczaju prowadzenia pogawędek z Murgami – oświadczył chłopiec dumnie. – Wcale nie musisz z nimi rozmawiać. Są wśród nich tacy, którzy potrafią pochwycić twoje myśli. – Niemożliwe! – Któż może stwierdzić, co jest możliwe, a co nie? Garion przypomniał sobie rozmowę na ten temat z panem Wilkiem. Silk siedział na pniu, w blasku porannego słońca, wpatrzony w ocienioną jeszcze dolinę: zwyczajny człowiek w zwyczajnej tunice i luźnym płaszczu z nasuniętym na głowę kapturem. – Wychowano cię na Sendara, Garionie. Sendarowie są ludźmi solidnymi, praktycznymi i nie mają cierpliwości do czarów, magii, bo nie można ich dotknąć. Twój przyjaciel, Durnik, jest Sendarem doskonałym. Umie zrobić podkowę, naprawić pęknięte koło czy wyleczyć chorego konia. Wątpię jednak, czy potrafiłby uwierzyć w najmniejszy nawet czar. – Jestem Sendarem – zaprotestował Garion. Sugestia zawarta w słowach Silka atakowała fundamenty jego poczucia tożsamości. Silk spojrzał na niego z uwagą. – Nie jesteś Sendarem – stwierdził. – Kiedy spotkam Sendara, potrafię go rozpoznać, tak jak dostrzegam różnice między Arendem a Tolnedraninem czy Cherekiem a Algarem. Istnieje pewien sendarski kształt głowy czy układ oczu. Ty ich nie masz. – Więc kim jestem? – spytał Garion wyzywająco. – Nie wiem. – Silk zmarszczył czoło. – A to dziwne, ponieważ przeszkolono mnie, bym wiedział, skąd ludzie pochodzą. Może się z czasem domyślę. – Czy ciocia Pol jest Sendarką? – Ależ skąd! – Silk się zaśmiał. – To tłumaczy wszystko. Jestem zapewne taki jak ona. Silk spojrzał na niego badawczo. – Jest przecież siostrą mojego ojca – wyjaśnił Garion. – Z początku myślałem, że matki, ale się myliłem. Jest spokrewniona z moim ojcem. Na pewno. – To niemożliwe. – Niemożliwe? – Absolutnie wykluczone. Nie do pomyślenia. – Dlaczego? Silk przygryzł wargę. – Wracajmy do wozów – rzucił. Schodzili lasem w dół, a w plecy świeciło im jasne słońce. Cały dzień jeździli bocznymi dróżkami, by późnym popołudniem, gdy słońce

opadało już ku purpurowemu morzu chmur na zachodzie, dotrzeć do farmy, skąd mieli zabrać szynki. Silk porozmawiał chwilę z tęgim farmerem i pokazał mu pergamin, który dostał w Darine od Mingana. – Chętnie się ich pozbędę – oświadczył farmer. – Zajmują mi miejsce, a bardzo go potrzebuję. – To częsty przypadek, gdy prowadzi się interesy z Tolnedranami – zauważył Silk. – Zwykle dostają więcej, niż zapłacili, nawet jeśli to tylko darmowe korzystanie z cudzych szop. Farmer przyznał mu rację. – Zastanawiam się – powiedział Silk, jakby ta myśl dopiero teraz przyszła mu do głowy. – Może spotkałeś w okolicy mojego znajomego? Ma na imię Brill. Średniego wzrostu, czarne włosy, zezowaty. – Połatane ubranie i zgryźliwy charakter? – spytał farmer. – To on. – Kręcił się tutaj. Szukał – tak przynajmniej twierdził – starca, kobiety i chłopca. Podobno ukradli coś jego panu i został wysłany, by ich znaleźć. – Kiedy to było? – Jakiś tydzień temu. – Szkoda, że go nie spotkałem. Z przyjemnością znowu bym go zobaczył. – Nie wyobrażam sobie po co – rzekł farmer bez ogródek. – Szczerze mówiąc, twój znajomy niezbyt mi się spodobał. – Sam też za nim nie przepadam – wyznał Silk. – Chodzi o to, że jest mi winien trochę pieniędzy. Towarzystwo Brilla jest mi całkiem zbędne, lecz bez pieniędzy czuję się trochę samotnie, jeśli rozumiesz, o co mi chodzi. Farmer wybuchnął śmiechem. – Byłbym niezwykle wdzięczny, gdybyś przypadkiem zapomniał, że o niego pytałem – dodał Silk. – I tak trudno go znaleźć, nawet gdy nie wie, że go szukam. – Możesz na mnie polegać. – Tęgi farmer jeszcze się śmiał. – Mam wolny strych, gdzie ty i twoi ludzie możecie rozłożyć się na noc. Miło mi też będzie, jeśli zjecie kolację z moimi robotnikami. Jadalnia jest tam. – Wskazał ręką. – Wielkie dzięki. – Silk się skłonił. – Grunt jest zmrożony i sporo już czasu minęło, od kiedy jedliśmy coś lepszego niż prosty wikt na szlaku. – Wy, przewoźnicy, wiedziecie życie pełne przygód. – Farmer westchnął niemal z zazdrością. – Wolni jak ptaki, a nowy horyzont otwiera się przed wami tuż za następnym wzgórzem. – To spora przesada – zapewnił go Silk. – A zima jest trudną porą i dla ptaków, i dla przewoźników. Farmer zaśmiał się znowu i klepnął Silka po ramieniu. Potem pokazał, gdzie odprowadzić konie. Jedzenie dostali proste, za to bardzo obfite. Na strychu hulały przeciągi, lecz siano było miękkie. Garion spał mocno. Farma, choć nie była farmą Faldora, zdawała się w dostatecznym stopniu znajoma. W dodatku swojskie wrażenie, że znowu otaczają go ściany, dawało poczucie bezpieczeństwa.

Rankiem, po solidnym śniadaniu, załadowali wozy pokrytą kryształkami soli szynką i serdecznie pożegnali się z farmerem. Jeszcze wieczorem na zachodzie zaczęły się gromadzić chmury. W ciągu nocy pokryły całe niebo. Dzień był zimny i szary, gdy ruszali do Muros oddalonego o pięćdziesiąt mil.

Rozdział IX Prawie dwa tygodnie zajęła im droga do Muros. Trasa wiodła podnóżem gór, przez pofałdowane i na ogół niezamieszkane obszary. Niebo wisiało nisko, szare i zimne. Od czasu do czasu padał śnieg. Garion miał wrażenie, że już nigdy nie będzie mu ciepło. Mimo starań Durnika, który co wieczór wyszukiwał gdzieś suche drewno, ogniska zdawały się zawsze żałośnie małe. Grunt, na którym rozkładali posłania, był zmarznięty i mróz sączył się wprost w kości chłopca. Nauka drasańskiej tajnej mowy trwała bez przerwy i zanim jeszcze zobaczyli jezioro Camaar i rozpoczęli długi zjazd do Muros, Garion biegle posługiwał się językiem znaków. Leżące w południowej części Sendarii Muros było sporym, niezbyt atrakcyjnym miastem, gdzie od niepamiętnych czasów, rok w rok, odbywał się wielki targ. Zawsze późnym latem jeźdźcy Algarowie prowadzili ogromne stada bydła przez góry Wielkim Traktem Północnym. W Muros handlarze z całego Zachodu czekali ich przybycia. Ogromne sumy przechodziły z rąk do rąk, a że przedstawiciele klanów Algarów także zaopatrywali się tutaj w przedmioty użyteczne i ozdobne, kupcy aż z Nyissy na dalekim południu zjeżdżali, by oferować swój towar. Wielką równinę na wschód od miasta całkowicie pokrywały zagrody dla bydła. Ciągnęły się całymi milami, a mimo to nie mieściły stad zjawiających się tu w szczycie sezonu. Dalej na wschód, poza ciągiem zagród, leżało mniej czy bardziej stałe obozowisko Algarów. Teraz targ zbliżał się już do końca i w Muros pozostali jedynie najbardziej zdesperowani kupcy. Do tego właśnie miasta Silk wprowadził pewnego ranka trzy wozy wyładowane szynką należącą do Mingana, Tolnedranina. Bez problemów przekazali ładunek do magazynów i wkrótce trzy wozy wjechały na dziedziniec gospody na północnym skraju miasta. – To godziwy zajazd, pani – zapewniał Silk, pomagając cioci Pol wysiąść. – Nieraz już tu bywałem. – Miejmy nadzieję. Zajazdy w Muros nie cieszą się najlepszą reputacją. – Tamte znajdują się we wschodniej części miasta – sprostował delikatnie Silk. – Znam je dobrze. – W to nie wątpię. – Uniosła lekko brew. – Mój zawód wymaga, bym zatrzymywał się czasem w miejscach, których w innych okolicznościach wolałbym unikać – oświadczył z godnością. Gospoda, jak od razu zauważył Garion, była zadziwiająco czysta i gościła głównie sendarskich kupców.

– Myślałem, że spotkamy w Muros ludzi ze wszystkich krajów – powiedział, gdy razem z Silkiem przenosili bagaż do pokojów na drugim piętrze. – Są tutaj – wyjaśnił mężczyzna. – Ale każda z grup woli trzymać się z dala od innych. Tolnedranie mieszkają w jednej części miasta, Drasanie w innej, a Nyissanie w jeszcze innej. Hrabia Muros tak to zorganizował. Czasem nerwy nie wytrzymują żaru interesów i lepiej, by naturalni wrogowie nie przebywali pod jednym dachem. Garion pokiwał głową. – Wiesz co – zaczął znowu, gdy weszli do jednego z pokoi, które zajęli na czas pobytu w Muros. – Chyba jeszcze nigdy nie widziałem Nyissanina. – Masz szczęście – stwierdził z obrzydzeniem Silk. – To nieprzyjemna rasa. – Są podobni do Murgów? – Nie. Nyissanie oddają cześć Issie, Bogu Wężowi. Uważają, że wypada przejmować zachowania węży. Osobiście nie widzę w tym nic przyjemnego. Zresztą Nyissanie zamordowali Rivańskiego Króla i od tego czasu Alornowie nie darzą ich sympatią. – Rivanie przecież nie mają króla. – Teraz już nie. Kiedyś mieli, póki królowa Salmissra nie postanowiła go usunąć. – Kiedy to było? – spytał zafascynowany Garion. – Tysiąc trzysta lat temu – odparł Silk takim tonem, jakby mówił o wydarzeniach wczorajszego dnia. – To nie za długi czas, by wciąż chować urazę? – Pewnych rzeczy się nie wybacza. Do wieczora pozostało jeszcze sporo czasu, więc zaraz po południu Wilk i Silk wyszli do miasta. Szukali tych niezwykłych, niewidocznych śladów, które Wilk wyraźnie dostrzegał albo wyczuwał, a mówiły mu, czy poszukiwany przedmiot znalazł się w tej okolicy. Garion usiadł przy kominku w izbie – dzielił ją z ciocią Pol – i usiłował wypędzić chłód ze stóp. Ciocia siedziała obok, naprawiając jego tunikę. Błyszcząca igła to znikała, to wyskakiwała z materiału. – Kim był Rivański Król, ciociu? Przerwała szycie. – Czemu pytasz? – Silk opowiadał mi o Nyissanach. Powiedział, że ich królowa zamordowała Rivańskiego Króla. Dlaczego to zrobiła? – Masz dziś głowę pełną pytań, prawda? Igła błysnęła znowu. – Silk i ja dużo rozmawiamy po drodze – odparł, przysuwając stopy bliżej do ognia. – Nie spal sobie butów. – Silk twierdzi, że nie jestem Sendarem. Mówi, że nie wie, kim jestem, ale na pewno nie Sendarem. – Silk za dużo gada – ucięła.

– Nigdy nie chcesz mi niczego wytłumaczyć. – Czuł się urażony. – Mówię ci wszystko, co powinieneś wiedzieć – odparła spokojnie. – W tej chwili wiedza o królach Rivy i królowych Nyissy jest ci zupełnie zbędna. – Chcesz, żebym ciągle był głupim dzieckiem – stwierdził z rozdrażnieniem. – Jestem już prawie mężczyzną, a nie wiem nawet, skąd pochodzę. Ani kim jestem. – Ja wiem, kim jesteś – powiedziała, nie podnosząc głowy. – Więc kim? – Młodym człowiekiem, któremu zaraz spalą się buty. Natychmiast cofnął nogi pod krzesło. – Nie odpowiedziałaś mi – poskarżył się. – To prawda – przyznała wciąż tym samym, irytująco spokojnym tonem. – Dlaczego? – Nie musisz tego wiedzieć. Powiem ci, gdy przyjdzie pora, ale nie wcześniej. – To niesprawiedliwe. – Świat jest pełen niesprawiedliwości. A teraz, ponieważ czujesz się mężczyzną, przynieś trochę drew. Zajmiesz się czymś pożytecznym. Spojrzał na nią wrogo i wściekły wyszedł z pokoju. – Garionie! – zawołała za nim. – Słucham. – Nawet nie myśl o trzaskaniu drzwiami. Wieczorem wrócili Silk i Wilk. Wesoły zazwyczaj starzec zdawał się zniecierpliwiony i poirytowany. Usiadł za stołem w sali jadalnej i ponuro wpatrzył się w ogień. – Chyba nie przejeżdżał tędy – powiedział po chwili. – Zostało jeszcze parę miejsc do sprawdzenia, ale jestem prawie pewien, że go tu nie było. – Więc ruszamy do Camaaru? – spytał Barak, przeczesując palcami kędzierzawą brodę. – Nie ma wyjścia. Od razu trzeba było tam jechać. – Skąd mogliśmy wiedzieć? – pocieszyła go ciocia Pol. – Po co miałby przejeżdżać przez Camaar, jeśli próbuje to dostarczyć do królestw Angaraków? – Sam już nie wiem, gdzie on zmierza – burknął Wilk gniewnie. – Może chce to zatrzymać dla siebie. Zawsze go pożądał. – Będzie potrzebny jakiś ładunek na drogę do Camaaru – zauważył Silk. Starzec pokręcił głową. – Za bardzo byśmy zwolnili. Nie ma nic niezwykłego w wozach wracających z Muros do Camaaru bez ładunku. Dotarliśmy do punktu, gdzie trzeba zaryzykować. Od Camaaru dzieli nas czterdzieści mil, a pogoda się psuje. Porządna zamieć może całkiem unieruchomić wozy. Nie mam czasu na zimowanie w jakiejś zaspie. Nagle Durnik upuścił nóż i zerwał się z miejsca. – Co się dzieje? – spytał szybko Barak. – Brill! Właśnie widziałem Brilla – wyjaśnił Durnik. – Stał tutaj w drzwiach. – Jesteś pewien? – zdziwił się Wilk.

– Znam go – odparł kowal ponuro. – To był Brill, nie ma wątpliwości. Silk grzmotnął pięścią w stół. – Ale ze mnie głupiec! Nie doceniłem go. – To już nieważne. – W głosie Wilka zabrzmiała niemal ulga. – Nasze przebranie na nic się więcej nie przyda. Myślę, że nadeszła pora na pośpiech. – Przygotuję wozy – zaproponował Durnik. – Nie – powstrzymał go Wilk. – Są zbyt powolne. W obozie Algarów kupimy dobre konie. – A wozy? – nie ustępował kowal. – Nie myśl o nich. Teraz są tylko zawadą. Przejedziemy końmi zaprzęgowymi do obozu Algarów. Trzeba zabrać tylko to, co niezbędne. Wyjeżdżamy natychmiast. Przygotujcie wszystko jak najszybciej i spotkajmy się na dziedzińcu. Podszedł do drzwi i zniknął w mroku. Już po kilku minutach zebrali się na brukowanym podwórzu przy bramie stajni. Każdy niósł niewielki tobołek. Potężny Barak podzwaniał przy każdym kroku, a Garion wyczuwał zapach jego naoliwionej kolczugi. Kilka płatków śniegu spłynęło w mroźnym powietrzu i niby strzępki puchu osiadło na zimnych kamieniach. Durnik przyszedł ostatni. Bez tchu wybiegł z gospody i wcisnął panu Wilkowi do ręki garść monet. – Więcej nie zdołałem – usprawiedliwił się. – To mniej niż połowa wartości wozów, ale oberżysta wyczuł nasz pośpiech i targował się twardo. Cóż, przynajmniej się ich pozbyliśmy. Niedobrze jest porzucać wartościowe rzeczy. Nękają wtedy przykre myśli i odciągają od ważniejszych spraw. Silk roześmiał się głośno. – Durniku, masz duszę prawdziwego Sendara. – Nikt nie odmieni swej natury – odparł kowal. – Dzięki ci, przyjacielu – rzucił posępnie Wilk, chowając pieniądze do sakiewki. – Poprowadzimy konie – dodał. – Jazda galopem po tych wąskich uliczkach w środku nocy postawiłaby całe miasto na nogi. – Pójdę przodem. – Barak dobył miecza. – Jeśli trafimy na kłopoty, jestem najlepiej wyekwipowany, by sobie z nimi poradzić. – Będę szedł obok, Baraku – dodał Durnik, ważąc w dłoni ciężką drewnianą pałkę. Barak kiwnął głową, a oczy błysnęły mu ponuro. Wyprowadził konia przez bramę. Ruszając za Durnikiem, Garion zatrzymał się na moment przy stercie drewna i wybrał sobie solidny dębowy kij. Machnął kilka razy, by sprawdzić, jak leży w ręku, ale zauważył, że ciocia Pol przygląda mu się uważnie, więc bez dalszej zwłoki ruszył naprzód. Mijali wąskie, ciemne uliczki. Śnieg sypał gęściej, a płatki opadały leniwie w nieruchomym powietrzu. Konie, trochę przestraszone śniegiem, były płochliwe i starały się iść możliwie blisko ludzi.

Atak nastąpił niespodziewanie i szybko. Nagle zatupotały nogi i głośno brzęknęła stal, gdy Barak odbił mieczem pierwszy cios. Garion widział tylko ciemne sylwetki. I jak dawniej, gdy w udawanej walce powalił swego przyjaciela Rundoriga, zadzwoniło mu w uszach, krew zawrzała w żyłach i skoczył do boju, nie zważając na krzyk cioci Pol. Ktoś trafił go w ramię. Garion odwrócił się błyskawicznie i uderzył kijem. Nagrodą był stłumiony jęk. Uderzył znowu, a potem jeszcze raz, atakując te części ciała wroga, o których instynkt mówił, że są najbardziej czułe. Główna walka trwała jednak wokół Baraka i Durnika. Szczęk miecza, głuche uderzenia pałki i jęki napastników odbijały się echem w wąskiej uliczce. – Tam jest chłopak! – huknął z tyłu jakiś głos. Garion obejrzał się. Dwóch ludzi biegło w jego stronę, jeden z mieczem, drugi z groźnie zakrzywionym nożem. Uniósł kij, choć wiedział, że nie ma szans. Wtedy nagle stanął przed nim Silk. Wyskoczył z cienia wprost pod nogi atakujących i cała trójka runęła na ziemię w plątaninie rąk i nóg. Silk przetoczył się jak kot, poderwał na nogi, odwrócił i kopnął jednego z leżących tuż poniżej ucha. Mężczyzna opadł w drgawkach na bruk. Drugi odczołgał się kawałek i zaczął wstawać, gdy obie pięty Silka trafiły go w twarz – Drasanin o szczurzej twarzy wyskoczył w górę, wykręcił się w powietrzu i uderzył z obu nóg. Potem spojrzał na Gariona niemal obojętnie. – Nic ci się nie stało? – zapytał. – Nie – odparł chłopiec. – Świetnie sobie radzisz. – Jestem akrobatą. Prosta sprawa, kiedy już wiesz, jak to robić. – Uciekają – zauważył Garion. Silk obejrzał się, lecz dwaj pobici, podpierając się wzajemnie, znikali już w mrocznej alejce. Barak krzyknął triumfalnie i Garion spostrzegł, że reszta napastników rzuca się do ucieczki. Na końcu uliczki, w przesłanianym płatkami śniegu świetle padającym z małego okienka, stał Brill. Szalał z wściekłości. – Tchórze! – krzyczał do swoich najemników. – Tchórze! Barak ruszył ku niemu i Brill także odwrócił się i uciekł pędem. – Nic ci się nie stało, ciociu Pol? – spytał Garion. – Oczywiście – burknęła. – I nie rób tego więcej, młody człowieku. Zostaw uliczne bójki tym, którzy lepiej się do nich nadają. – Przecież nic mi nie groziło. Miałem kij. – Nie kłóć się ze mną. Nie po to męczyłam się z twoim wychowaniem, żebyś skończył jako trup w rynsztoku. – Wszyscy zdrowi? – spytał Durnik niespokojnie. – To oczywiste – rzuciła z irytacją. – Może pomógłbyś Staremu Wilkowi przy koniach. – Natychmiast, pani Pol – zgodził się pokornie Durnik. – Doskonała zabawa. – Barak podszedł bliżej, ocierając miecz. – Niewiele krwi, ale spora satysfakcja.

– Jestem zachwycona, że tak uważasz – odparła kwaśno ciocia Pol. – Osobiście nie przepadam za takimi spotkaniami. Zostawili kogoś? – Niestety, pani – przyznał Barak. – Za ciasno na dobry zamach, a bruk zbyt śliski, by stanąć pewnie. Paru jednak solidnie naznaczyłem. Złamaliśmy niejedną kość i wgnietliśmy kilka łbów. Jednak, ogólnie rzecz biorąc, lepsi byli w ucieczce niż w walce. Silk wynurzył się z ciemnej alejki, gdzie ścigał dwóch mężczyzn, którzy próbowali atakować Gariona. Oczy mu błyszczały złowrogo. – Orzeźwiające przeżycie – stwierdził i roześmiał się bez wyraźnego powodu. Wilk z Durnikiem uspokoili rozszalałe konie i przyprowadzili je bliżej. – Nikt nie jest ranny? – chciał wiedzieć Wilk. – Wszyscy cali – zahuczał Barak. – To zajście nie było warte dobywania miecza. Myśli Gariona krążyły gorączkowo. W podnieceniu zaczął pytać, nie pomyślawszy, że mądrzej byłoby najpierw zastanowić się nad całą sprawą. – Skąd Brill wiedział, że będziemy w Muros? Silk spojrzał na niego uważnie i zmrużył oczy. – Może jechał za nami z Winoldu – zasugerował. – Przecież zatrzymaliśmy się i obserwowaliśmy drogę. Nie ruszył za nami, kiedy wyjeżdżaliśmy, a potem cały czas pilnowaliśmy, co się dzieje z tyłu. Silk zmarszczył czoło. – Mów dalej, chłopcze. – Myślę, że on wiedział, gdzie jedziemy – wyrzucił z siebie Garion, walcząc z dziwnym pragnieniem, by nie wspominać o tym, co teraz widział wyraźnie. – Co jeszcze? – spytał Wilk. – Ktoś mu powiedział – odparł Garion. – Ktoś, kto wiedział, że zmierzamy właśnie tutaj. – Mingan wiedział – wtrącił Silk. – Ale Mingan jest kupcem i nie rozmawiałby o interesach z kimś takim jak Brill. – Ale ten Murgo, Asharak, też był w kantorze, kiedy Mingan nas wynajął. – Niechęć do mówienia stała się tak silna, że Garionowi sztywniał język. – Czemu miałby się nami interesować? – Silk wzruszył ramionami. – Przecież nie wiedział, kim jesteśmy. – A jeśli wiedział? – spytał z wysiłkiem Garion. – Jeśli nie był zwyczajnym Murgiem, ale tym innym... jak tamten z grupy, która nas minęła parę dni po wyjeździe z Darine? – Grolim? – Silk szeroko otworzył oczy w zdumieniu. – Tak, gdyby Asharak był Grolimem, pewnie by wiedział, kim jesteśmy i co robimy. – A jeżeli ten Grolim, który nas wtedy wyprzedził, to właśnie Asharak? – Chłopiec mówił z trudem. – Może naprawdę wcale nas nie szukał, tylko jechał na południe, żeby spotkać Brilla i wysłać go tutaj? Silk spojrzał na Gariona w skupieniu. – Doskonale – stwierdził. – Bardzo, ale to bardzo dobrze. Moje gratulacje, pani Pol. To naprawdę wyjątkowy chłopak.

– Jak wyglądał ten Asharak? – spytał szybko Wilk. – Jak Murgo. – Silk wzruszył ramionami. – Powiedział, że jest z Rak Goska. Wziąłem go za zwykłego szpiega podróżującego w sprawie, która nas nie dotyczy. Chyba mózg mi wtedy zasnął. – To się zdarza w kontaktach z Grolimami – pocieszył go Wilk. – Ktoś nas obserwuje – poinformował cicho Durnik. – Z tego okna u góry. Garion podniósł głowę. Dostrzegł w oknie na drugim piętrze ciemną, obrysowaną przyćmionym światłem sylwetkę. I wydała mu się niepokojąco znajoma. Pan Wilk nie ruszył się, miał nieodgadniony wyraz twarzy – jakby spoglądał w siebie lub szukał czegoś w myślach. Po chwili wyprostował się i oczy mu błysnęły. Spojrzał na postać w oknie. – Grolim – oznajmił krótko. – A może martwy Grolim – rzucił Silk. Sięgnął pod tunikę i wydobył długi, ostry jak igła sztylet. Odstąpił na dwa kroki od ściany domu, gdzie znajdowało się okno, i płynnym ruchem znad głowy cisnął sztylet w górę. Trzasnęło szkło. Z góry dobiegł stłumiony krzyk i światło zgasło. Garion poczuł silne ukłucie w lewym ramieniu. – Trafiłem. – Silk się uśmiechnął. – Dobry rzut – przyznał z podziwem Barak. – Ma się pewne umiejętności – odparł Silk skromnie. – Jeśli to Asharak, byłem mu winien nauczkę, bo mnie oszukał w kantorze Mingana. – Przynajmniej będzie miał nad czym myśleć – podsumował Wilk. – Teraz przekradanie się przez miasto nie ma sensu. Wiedzą, że tu jesteśmy. Wsiadajmy na konie. Wspiął się na swego wierzchowca i ruszył stępa na czele grupy. Opór przed mówieniem zniknął i Garion chciał opowiedzieć wszystkim o Asharaku. W czasie jazdy jednak nie było ku temu okazji. Kiedy dotarli do granic miasta, pognali konie szybkim kłusem. Śnieg sypał już mocno i biel przyprószyła poorany kopytami grunt w zagrodach dla bydła. – Będzie zimna noc! – zawołał Silk. – Zawsze możemy wrócić do Muros – odpowiedział Barak. – Jedna czy dwie bójki rozgrzeją ci krew. Silk zaśmiał się i spiął konia. Obozowisko Algarów leżało trzy mile na wschód od miasta. Był to spory obszar otoczony palisadą wbitych w ziemię grubych bali. Śnieg padał już tak gęsty, że obóz zdawał się mglisty i niewyraźny. Po obu stronach bramy stały skwierczące pochodnie, a wartę trzymało dwóch groźnie wyglądających wojowników w skórzanych nogawicach, skórzanych kurtkach przysypanych śniegiem i stalowych hełmach w kształcie garnków. W blasku pochodni migotały ostrza lanc. – Stać! – krzyknął jeden, mierząc lancą w pana Wilka. – Czego tu szukacie o tej porze? – Muszę jak najszybciej porozmawiać z waszym przywódcą stada – odparł

Wilk grzecznie. – Czy mogę zsiąść? Strażnicy zamienili kilka słów. – Tak – zdecydował jeden. – Niech twoi towarzysze się trochę cofną. Ale nie poza krąg światła. – Algarowie – mruknął pod nosem Silk. – Zawsze podejrzliwi. Pan Wilk zsiadł z konia i odrzuciwszy kaptur, zbliżył się do strażników. I wtedy zdarzyło się coś dziwnego. Starszy z wartowników spojrzał na siwe włosy i brodę pana Wilka z ogromnym zdumieniem. Szepnął coś koledze, po czym obaj pokłonili się nisko. – Nie ma na to czasu – rzucił niechętnie starzec. – Prowadźcie mnie do przywódcy stada. – Jak sobie życzysz, czcigodny. – Starszy strażnik szybko otworzył bramę. – O co im chodzi? – szepnął Garion do cioci Pol. – Algarowie są zabobonni. Nie zadawaj tylu pytań. Czekali, a płatki śniegu osiadały na ich ubraniach i topniały na końskich grzbietach. Po półgodzinie brama otworzyła się znowu. Dwudziestu konnych Algarów, groźnie wyglądających w nabijanych nitami skórzanych kamizelach i stalowych hełmach, wyprowadziło sześć osiodłanych wierzchowców. Za nimi szedł pan Wilk w towarzystwie wysokiego mężczyzny o głowie gładko ogolonej, z wyjątkiem jednego kosmyka włosów na czubku. – Twoja wizyta, czcigodny, jest zaszczytem dla mego obozu – mówił wysoki mężczyzna. – Życzę ci szybkiej podróży. – Nie martwię się o szybkość, gdy mam pod sobą rumaka Algarów – powiedział Wilk. – Moi jeźdźcy poprowadzą was drogą, którą dobrze znają. Za kilka godzin będziecie już daleko od Muros. Przez pewien czas pozostaną tam, by się upewnić, że nikt was nie śledzi. – Nie mam słów, by wyrazić swą wdzięczność, szlachetny przywódco stada. – Wilk skłonił się nisko. – To ja jestem wdzięczny, że miałem okazję oddać ci przysługę. – Przywódca stada skłonił się także. Po minucie siedzieli już na nowych wierzchowcach. Połowa oddziału Algarów zajęła pozycje na czele, druga połowa zamykała tyły. Zawrócili na zachód i zniknęli w mroku śnieżnej nocy.

Rozdział X Ciemność bladła stopniowo, niemal niedostrzegalnie. W padającym bez przerwy śniegu trudno było dostrzec nadejście świtu. Konie pędziły, jakby nie znały zmęczenia, a gruba do pęcin warstwa śniegu tłumiła stukot podków na szerokiej nawierzchni Wielkiego Traktu Północnego. Garion obejrzał się; daleko z tyłu ślady ich przejazdu zaczynał już wypełniać biały puch. Kiedy było całkiem widno, pan Wilk ściągnął cugle i buchający parą wierzchowiec zwolnił do stępa. – Daleko ujechaliśmy? – spytał Silka. Silk o twarzy łasicy, zajęty wytrzepywaniem śniegu z fałd płaszcza, rozejrzał się uważnie, wypatrując jakiegoś znaku wśród mglistej zasłony białych płatków. – Dziesięć mil – stwierdził. – Może trochę więcej. – Paskudna metoda podróżowania – mruknął Barak. Skrzywił się, zmieniając pozycję w siodle. – Pomyśl, jak się czuje twój koń. – Silk się uśmiechnął. – Jak daleko jest do Camaaru? – odezwała się ciocia Pol. – Z Muros czterdzieści mil. – Musimy poszukać schronienia. Nie można galopować czterdziestu mil bez odpoczynku, choćby nie wiem kto nas ścigał. – Nie sądzę, Pol, byśmy musieli się teraz martwić pościgiem – zauważył Wilk. – Algarowie zatrzymają Brilla i jego zbirów, a nawet Asharaka, jeśli spróbuje nas gonić. – Przynajmniej do tego mogą się przydać Algarowie – rzekł Silk oschle. – Jeśli mnie pamięć nie myli, jakieś pięć mil stąd na zachód jest imperialny zajazd – powiedział Wilk. – Powinniśmy tam dotrzeć przed południem. – Pozwolą nam się zatrzymać? – rzekł z powątpiewaniem Durnik. – O ile wiem, Tolnedranie raczej nie słyną z gościnności. – Tolnedranie sprzedają wszystko, byle za odpowiednią cenę – wyjaśnił Silk. – Zajazd to dobre miejsce na odpoczynek. Nawet jeśli Brill i Asharak ominą Algarów i tam nas znajdą, legioniści nie pozwolą na żadne głupstwa w obrębie swoich murów. – Dlaczego w Sendarii stacjonują tolnedrańscy żołnierze? – zdziwił się Garion w przypływie patriotycznych uczuć. – Gdzie są szerokie trakty, tam znajdziesz legiony – odpowiedział Silk. – Tolnedranie są jeszcze lepsi w podpisywaniu paktów niż w niedoważaniu swoim klientom.

– Jesteś niekonsekwentny – parsknął pan Wilk. – Ich szlaki ci nie przeszkadzają, ale nie lubisz legionistów. Nie możesz mieć jednego bez drugiego. – Nigdy nie twierdziłem, że jestem konsekwentny – odrzekł Silk niedbale. – Popędźmy konie, jeśli mamy przed południem dotrzeć do wątpliwych wygód imperialnego zajazdu. Nie chcę odbierać Jego Imperialnej Wysokości szansy obrobienia moich kieszeni. – Słusznie – zgodził się Wilk. – Jedźmy prędzej. Wbił pięty w boki algarskiego rumaka, który już zaczynał tańczyć pod nim niecierpliwie. Zajazd, do którego dojechali w mroźne południe, okazał się ciągiem solidnych budynków otoczonych jeszcze solidniejszym murem. Stacjonujący tu legioniści w niczym nie przypominali oślizgłych tolnedrańskich kupców, których Garion spotykał do tej pory. Ci zawodowi żołnierze o ogorzałych, surowych twarzach, w wypolerowanych zbrojach i hełmach z pióropuszami, nosili się dumnie, a nawet arogancko, wiedząc, że stoi za nimi potęga Tolnedry. Posiłki w jadalni były proste i zdrowe, ale potwornie drogie; niewielkie izby sypialne, pedantycznie czyste, z twardymi, wąskimi łóżkami i grubymi wełnianymi kocami, także drogie. Porządna stajnia również kosztowała krocie, ale pan Wilk płacił za wszystko z całkowitą obojętnością, jakby sakiewka nie miała dna. – Odpoczniemy tutaj do jutra – oznajmił, gdy skończyli jedzenie. – Może śnieg przestanie padać do rana. Nie podoba mi się ślepa jazda przez śnieżycę. W taką pogodę zbyt wiele rzeczy może się ukryć na naszej drodze. Nieprzytomny ze zmęczenia Garion przyjął te słowa z wdzięcznością. Drzemał na krześle. Nie zdołał nawet słuchać, o czym mowa przy stole. – Garionie, dlaczego nie idziesz do łóżka? – spytała go wreszcie ciocia Pol. – Nic mi nie jest, ciociu – odparł rozbudzony, urażony na nowo tym, że traktuje się go jak dziecko. – Już, Garionie – powiedziała tym doprowadzającym do wściekłości tonem, który tak dobrze znał. Miał wrażenie, że przez całe życie powtarza mu tylko: „Już, Garionie”. Wiedział jednak, że lepiej się z nią nie spierać. Wstał i ze zdziwieniem stwierdził, że drżą mu nogi. Ciocia Pol wstała także i wyprowadziła go z jadalni. – Sam trafię – zaprotestował. – Oczywiście. A teraz chodź. Kiedy wczołgał się już do łóżka w swojej izdebce, otuliła go starannie kocem aż po szyję. – Nie odkrywaj się. Nie chcę, żebyś złapał przeziębienie. Położyła mu na czole chłodną dłoń – jak wtedy, gdy był jeszcze małym dzieckiem. – Ciociu Pol – mruknął sennie. – Tak, Garionie? – Kim byli moi rodzice? Jak się nazywali?

Spojrzała na niego z powagą. – Porozmawiamy o tym kiedy indziej. – Chcę wiedzieć – upierał się. – Dobrze. Twój ojciec miał na imię Geran, a matka Ildera. Zastanowił się chwilę. – To nie są sendarskie imiona. – Nie są – zgodziła się ciocia Pol. – A dlaczego? – To bardzo długa historia. Jesteś zbyt zmęczony, by słuchać jej akurat teraz. Pod wpływem nagłego impulsu wyciągnął rękę i dotknął znamieniem na dłoni białego pasemka jej włosów. Jak poprzednim razem, ten mrowiący kontakt jakby otwierał okno w jego umyśle. Teraz zobaczył przez nie coś o wiele bardziej poważnego – gniew, wściekłość i jedną twarz, dziwnie podobną do twarzy pana Wilka, a przecież inną. Cała szalejąca furia skierowana była przeciw tej twarzy. Ciocia Pol cofnęła głowę. – Prosiłam, żebyś tego nie robił, Garionie – powiedziała rzeczowo. – Nie jesteś jeszcze gotowy. – Kiedyś musisz mi powiedzieć, co to znaczy. – Może kiedyś, ale nie teraz. Zamknij oczy i śpij. Wtedy, jakby to polecenie osłabiło jakoś jego wolę, w jednej chwili zapadł w głęboki, spokojny sen. Następnego ranka śnieg przestał padać. Za murami imperialnego zajazdu wszystko okrywał gruby, jednostajnie biały płaszcz, a powietrze wydawało się przesycone rodzajem wilgotnej zawiesiny, która była niemal – chociaż nie całkiem – mgłą. – O, mglista Sendario! – rzucił ironicznie Silk przy śniadaniu. – Dziwię się czasem, że to królestwo nie zardzewieje ze szczętem. Jechali cały dzień szybkim kłusem, wieczorem zaś natrafili na kolejny imperialny zajazd, niemal identyczny z tym, który opuścili rano. Były tak podobne, że Garion miał wrażenie, iż po całym dniu jazdy wrócili do punktu startu. Gdy odprowadzali konie do stajni, podzielił się swoją opinią z Silkiem. – Tolnedranie są bardzo konsekwentni – tłumaczył Silk. – Wszystkie ich zajazdy są jak z jednej matrycy. Takie same zabudowania znajdziesz w Drasni, Algarii, Arendii i wszędzie, gdzie biegną ich trakty. Ten brak wyobraźni to ich jedyna słabość. – Nie nudzą się robieniem ciągle tego samego? – Chyba w ten sposób czują się pewniej – parsknął Silk. – Chodź, poszukamy jakiejś kolacji. Na drugi dzień sypało znowu, ale koło południa Garion wyczuł zapach inny niż ta lekka woń, jaką śnieg zdawał się emanować. Jak wtedy, gdy zbliżali się do Darine, pochwycił zapach morza i wiedział, że ich podróż dobiega końca. Camaar, największe miasto Sendarii i wielki port północnych mórz, od niepamiętnych czasów rozciągał się szeroko wokół ujścia rzeki Wielki Camaar.

Stanowił naturalne zachodnie zakończenie Wielkiego Traktu Północnego, biegnącego do Boktoru w Drasni, i tak samo naturalne zakończenie północne Wielkiego Traktu Zachodniego, który sięgał przez Arendię aż do Tolnedry i stolicy imperium, Tol Honeth. Twierdzenie, że wszystkie drogi kończą się w Camaarze, nie było przesadnie dalekie od prawdy. Późnym popołudniem zjeżdżali z płaskiego wzniesienia ku miastu. W pewnej odległości od bramy ciocia Pol oświadczyła: – Ponieważ nie udajemy już włóczęgów, nie widzę potrzeby zatrzymywania się ciągle w podejrzanych gospodach. – Szczerze mówiąc, nie zastanawiałem się nad tym – przyznał pan Wilk. – A ja tak. Mam już dość przydrożnych zajazdów i brudnych wiejskich oberży. Potrzebuję kąpieli, czystego łóżka i porządnego jedzenia. Jeśli nie macie nic przeciw temu, tym razem sama znajdę dla nas nocleg. – Oczywiście, Pol – zgodził się pan Wilk potulnie. – Jak sobie życzysz. – Doskonale. – Ruszyła ku bramie miasta, pozostali jechali za nią. – Jakie sprawy macie w Camaarze? – spytał niezbyt uprzejmie jeden ze strażników w futrzanych pelerynach. Ciocia Pol zrzuciła z głowy kaptur i zmierzyła strażnika wzrokiem. – Jestem księżną Erat – oznajmiła dumnie. – Jadę z orszakiem, a moje sprawy w Camaarze nikogo nie powinny obchodzić. Zamrugał i skłonił się z szacunkiem. – Proszę o wybaczenie, wasza miłość. Nie chciałem być nieuprzejmy. – Doprawdy? – spytała lodowatym tonem. – Nie poznałem waszej miłości – bełkotał nieszczęsny wojak, kuląc się pod jej groźnym spojrzeniem. – Czy mógłbym w czymś pomóc? – Nie sądzę. – Ciocia Pol jeszcze wyżej zadarła brodę. – Jaki jest najlepszy zajazd w Camaarze? – Chyba Pod Lwem, pani. – I...? – spytała niecierpliwie. – I co, pani? – Zmieszał się. – Jak tam trafić? Nie stój z otwartą gębą jak głupek, tylko mów. – To za komorami celnymi. – Zaczerwienił się lekko. – Pojedziesz, pani, tą ulicą aż do placu Celnego. Tam już każdy wskaże ci drogę. Ciocia Pol naciągnęła z powrotem kaptur. – Dajcie mu coś – rzuciła przez ramię i wjechała do miasta, nie oglądając się za siebie. – Dzięki – powiedział strażnik, gdy Wilk pochylił się i wręczył mu miedziaka. – Muszę przyznać, że nigdy dotąd nie słyszałem o księżnej Erat. – Szczęśliwy z ciebie człowiek – westchnął Wilk. – Jest bardzo piękna – dodał strażnik z podziwem. – A temperament odpowiada jej urodzie. – Dostrzegłem to. – Zauważyliśmy twoją spostrzegawczość – mruknął Silk kpiąco. Popędzili konie i dogonili ciocię Pol.

– Księżna Erat? – spytał Silk z lekkim zdziwieniem. – Zirytowały mnie maniery tego człowieka – odparła dumnie. – Mam już dość okazywania pokory obcym. Na placu Celnym Silk zatrzymał jakiegoś kupca brnącego pośpiesznie po zasypanym śniegiem chodniku. – Hej, ty! – zwrócił się do kupca obraźliwie, zajeżdżając mu drogę. – Moja pani, księżna Erat, szuka zajazdu Pod Lwem. Bądź tak dobry i wskaż nam drogę. Kupiec poczerwieniał urażony. – Tą ulicą. – Wskazał palcem. – Spory kawałek. Będzie po lewej stronie. Nad wejściem wisi szyld z lwem. Silk parsknął pogardliwie, cisnął kilka monet w śnieg i dumnie zawrócił konia. Garion zauważył, że kupiec był wściekły, ale schylił się po pieniądze. – Nie sądzę, by któryś z tych ludzi szybko o nas zapomniał – rzekł kwaśno Wilk, gdy odjechali na bezpieczną odległość. – Zapamiętają przejazd aroganckiej arystokratki – odparł Silk. – Przebranie tak samo dobre jak każde inne. Kiedy dotarli do zajazdu, ciocia Pol zażądała nie zwyczajnych sypialni, ale całego apartamentu. – Mój szambelan ci zapłaci – oświadczyła oberżyście, wskazując pana Wilka. – Nasze juczne konie i reszta służby zostały trochę z tyłu, będę więc potrzebowała krawcowej i pokojówki. Dopilnuj tego. Odwróciła się i wyniośle ruszyła długimi schodami. Przed nią szedł posługacz, wskazując drogę. – Księżna ma bardzo stanowczy charakter – odezwał się niepewnie oberżysta, gdy Wilk odliczał pieniądze. – To prawda – przyznał starzec. – Przekonałem się, że sprzeciw wobec jej życzeń nie jest rzeczą rozsądną. – Wykorzystam twe doświadczenie – zapewnił oberżysta. – Moja córka będzie odpowiednia. Poślę ją, by służyła jej wysokości za pokojówkę. – Wielkie dzięki, przyjacielu – wtrącił Silk. – Nasza pani staje się bardzo nerwowa, gdy musi czekać na spełnienie rozkazu. Zwykle to my najbardziej cierpimy wskutek jej niezadowolenia. Rzędem ruszyli do apartamentu cioci Pol. Garion nie widział jeszcze pokoju udekorowanego tak bogato jak tutejszy salon. Ściany zawieszono gobelinami tkanymi w niezwykłe wzory. Mnóstwo świec, prawdziwych woskowych świec, a nie kopcących łojówek, płonęło w ściennych lichtarzach i w masywnym kandelabrze na wypolerowanym stole. Solidny, ciepły ogień tańczył wesoło w kominku, a wielki dywan z oryginalnym deseniem pokrywał podłogę. Ciocia Pol stała przy palenisku i grzała zmarznięte dłonie. – Czy to nie lepsze niż jakaś rozwalona karczma na nabrzeżu, cuchnąca rybą i niemytymi marynarzami? – zapytała. – Jeśli księżna Erat wybaczy mi śmiałość – odparł nieco zgryźliwie Wilk – to trudno w taki sposób nie zwrócić na siebie uwagi. W dodatku koszt naszego

pobytu wykarmiłby cały legion przez tydzień. – Dziecinniejesz na starość i robisz się skąpy, Stary Wilku – stwierdziła. – Nikt nie traktuje poważnie rozpuszczonej arystokratki, natomiast twoje wozy Brilla nie zmyliły. To przebranie gwarantuje przynajmniej pewne wygody i pozwala na szybszą podróż. – Mam tylko nadzieję, że nie będziemy tego żałować – burknął Wilk. – Przestań marudzić, staruszku. – Rób, jak chcesz, Pol – westchnął. – Właśnie taki mam zamiar. – A co my mamy robić? – spytał z wahaniem Durnik. Wytworne maniery cioci Pol deprymowały kowala. – Nie wiem, jak zachowuje się szlachta. – To całkiem proste, Durniku. – Zmierzyła go wzrokiem, oceniając prostą, budzącą zaufanie twarz, spokój i umiejętności. – Co powiesz na funkcję koniuszego księżnej Erat? I opiekuna jej stajni? – Wspaniałe tytuły dla pracy, którą wykonuję przez całe życie. – Uśmiechnął się z zakłopotaniem. – Praca nie sprawi kłopotów, ale tytuły mogą z czasem zaciążyć. – Świetnie sobie poradzisz – uspokoił go Silk. – Twoja uczciwa twarz skłania ludzi do wiary we wszystko, co im powiesz. Gdybym ja miał taką, mógłbym ukraść pół świata. Spojrzał na ciocię Pol. – Jaką rolę przewidziałaś dla mnie, pani? – Będziesz moim poborcą – postanowiła. – Złodziejstwo, kojarzone zwykle z tym stanowiskiem, powinno ci odpowiadać. Skłonił się teatralnie. – A ja? – Barak śmiał się otwarcie. – Mój rycerz. Nie sądzę, by ktoś uwierzył, że jesteś tancmistrzem. Po prostu bądź w pobliżu i wyglądaj groźnie. – A co ze mną, ciociu Pol? – chciał wiedzieć Garion. – Co ja mam robić? – Zostaniesz moim paziem. – A co robi paź? – Będziesz mi nosił różne rzeczy. – Zawsze to robiłem. Czy teraz tak się to nazywa? – Nie bądź impertynencki. Masz także otwierać drzwi i anonsować gości. A kiedy ogarnie mnie melancholia, możesz mi zaśpiewać. – Śpiewać? – powtórzył ze zdumieniem. – Ja? – Taki jest zwyczaj. – Nie każesz mi tego robić, ciociu Pol, prawda? – Wasza miłość – poprawiła go. – Nie będziesz czuła miłości, jeśli posłuchasz mojego śpiewu – uprzedził. – Nie mam najlepszego głosu. – Świetnie sobie poradzisz, kochanie. – A ja otrzymałem już funkcję szambelana waszej wysokości – dodał Wilk. – Mojego głównego rządcy – sprostowała. – Zarządzającego moimi włościami.

I opiekuna mojej kiesy. – Coś mi mówiło, że to także będzie moje zadanie. Ktoś delikatnie zastukał w drzwi. – Zobacz kto to, Garionie – poleciła ciocia Pol. Na korytarzu czekała młoda dziewczyna o jasnobrązowych włosach, ubrana w ciemną sukienkę, wykrochmalony fartuszek i trochę za duży czepek. Miała bardzo duże piwne oczy i lękliwie wpatrywała się w Gariona. – Przysłano mnie, bym usługiwała księżnej – wyjaśniła cichym głosem. – Przybyła pokojówka, wasza miłość – zaanonsował Garion. – Doskonale – ucieszyła się ciocia Pol. – Wejdź, dziecko. Dziewczyna przekroczyła próg. – Jaka śliczna buzia – zauważyła ciocia Pol. – Dziękuję, wasza wysokość. – Dziewczyna dygnęła i zarumieniła się skromnie. – A jak masz na imię? – Wołają mnie Donia, pani. – Piękne imię. A teraz przejdźmy do poważniejszych spraw. Czy jest tutaj łaźnia? Następnego ranka wciąż padało. Śnieg grubą warstwą pokrywał dachy i wąskie uliczki. – Zbliżamy się chyba do końca naszych poszukiwań – mruknął Wilk, wyglądając w skupieniu przez okno w pokoju z gobelinami. – Nie przypuszczam, by ten, którego ścigamy, zatrzymał się w Camaarze na dłużej – zauważył Silk. – Mało prawdopodobne – przyznał Wilk. – Ale gdy trafimy na jego ślad, będziemy mogli ruszyć o wiele szybciej. Chodźmy do miasta. Sprawdzimy, czy mam rację. Po ich wyjściu Garion porozmawiał chwilę z Donią, która była mniej więcej w jego wieku. Choć nie dorównywała urodą Zubrette, chłopiec uznał jej delikatny głos i wielkie piwne oczy za niezwykle atrakcyjne. Sprawy między nimi układały się jak najlepiej aż do przyjścia krawcowej – Donia była niezbędna w komnacie, gdzie księżna Erat przymierzała nowe suknie. Ponieważ Durnik wyraźnie nie czuł się najlepiej w swym bogato urządzonym pokoju, po śniadaniu poszedł do stajni i Garionowi pozostało towarzystwo olbrzymiego Baraka, który niewielkim kamieniem cierpliwie polerował szczerbę w ostrzu miecza – pamiątkę z potyczki w Muros. Chłopiec trochę się obawiał tego potężnego mężczyzny o rudej brodzie. Barak rzadko zabierał głos, a wokół niego zdawała się unosić aura groźby. Dlatego Garion cały ranek oglądał gobeliny na ścianach salonu. Przedstawiono na nich rycerzy w pełnej zbroi, zamki na szczytach wzgórz i dziwnie kanciaste damy zadumane w ogrodach. – Arendzkie – zabrzmiał tuż za jego plecami głos Baraka. Olbrzym poruszał się tak cicho, że Garion nie usłyszał jego kroków. – Skąd wiesz? – spytał uprzejmie.

– Arendowie gustują w gobelinach – oświadczył Barak. – Tkaniem takich obrazów zajmują się kobiety, kiedy mężczyźni wyruszają wgniatać sobie zbroje. – Naprawdę to noszą? – Garion wskazał ciężkozbrojnego rycerza przedstawionego na gobelinie. – Tak. – Barak się zaśmiał. – Nawet ich konie mają zbroje. Niemądry sposób walki. Chłopiec przesunął czubkiem stopy po dywanie. – Czy to też arendzkie? – Nie, malloreańskie. – Jak tu trafił z Mallorei? Słyszałem, że to strasznie daleko, na drugim końcu świata. – Kawał drogi – zgodził się Barak. – Ale kupiec pojedzie dwa razy dalej, byle osiągnąć zysk. Takie przedmioty transportuje się zwykle Północnym Szlakiem Karawan, z Gar og Nadrak do Boktoru. Bogacze wysoko cenią malloreańskie dywany. Osobiście nie przepadam za nimi, bo nie lubię niczego, co ma związek z Angarakami. – Ilu jest właściwie Angaraków? – zainteresował się Garion. – Widziałem Thullów i Murgów, słyszałem opowieści o Vo Mimbre i w ogóle, ale tak naprawdę niewiele o nich wiem. – Jest pięć plemion. – Barak usiadł i na powrót zajął się polerowaniem miecza. – Murgowie, Thullowie, Nadrakowie, Malloreanie i oczywiście Grolimowie. Zamieszkują cztery królestwa Wschodu: Malloreę, Gar og Nadrak, Mishrak ac Thull i Cthol Murgos. – A gdzie mieszkają Grolimowie? – W żadnym konkretnym miejscu – odparł ponuro Barak. – Grolimowie to kapłani Toraka Jednookiego. Można ich spotkać wszędzie na ziemiach Angaraków. To oni składają ofiary Torakowi. Noże Grolimów przelały więcej krwi Angaraków niż tuzin bitew pod Vo Mimbre. Garion zadrżał. – Dlaczego Torakowi sprawia taką przyjemność wyrzynanie własnego ludu? – Któż może wiedzieć? – Barak wzruszył ramionami. – To niezwykły, zły bóg. Niektórzy wierzą, że popadł w obłęd, gdy nakazał Klejnotowi Aldura rozłamać świat. Klejnot odpłacił mu, wypalając lewe oko i spopielając rękę. – Jak można rozłamać świat? Nigdy nie rozumiałem tej części opowieści. – Moc Klejnotu Aldura potrafi dokonać wszystkiego. Gdy Torak wzniósł go w górę, potęga Klejnotu rozłupała ziemię i napłynęło morze, by zalać ląd. To bardzo stara historia, ale sądzę, że chyba prawdziwa. – A gdzie jest teraz Klejnot Aldura? – spytał nagle Garion. Barak spojrzał na niego oczami błękitnymi jak lód. Milczał. – Wiesz, co myślę? – powiedział chłopiec tknięty nagłym impulsem. – Że właśnie Klejnot Aldura skradziono. Że pan Wilk szuka Klejnotu. – A ja myślę, że lepiej będzie, jeśli przestaniesz myśleć o tej sprawie – rzekł Barak ostro.

– Ale ja chcę wiedzieć – zaprotestował Garion. Ciekawość nie pozwalała mu zrezygnować, mimo słów Baraka i ostrzegawczego głosu w mózgu. – Wszyscy traktują mnie jak głupie dziecko. Wlokę się tylko z tyłu i nie mam pojęcia, co robimy. Kim naprawdę jest pan Wilk? Dlaczego Algarowie tak się zachowywali, kiedy go zobaczyli? Jak może podążać za czymś, czego nie widzi? Wytłumacz mi to, proszę. – Nie licz na mnie. – Wielkolud się zaśmiał. – Gdybym popełnił ten błąd, twoja ciocia Pol wyrwałaby mi brodę po jednym włosku. – Chyba się jej nie boisz? – Każdy się jej boi, jeśli ma choć odrobinę rozsądku. – Barak wstał i wsunął miecz do pochwy. – Cioci Pol? – zdziwił się Garion. – Ty też się jej boisz – zauważył Barak. – Wcale nie – zaprotestował chłopiec i równocześnie zdał sobie sprawę, że nie jest to do końca prawda. – No... nie chodzi o strach. Raczej... – urwał, nie wiedząc, jak to wytłumaczyć. – Właśnie. – Barak pokiwał głową. – A ja nie jestem głupszy od ciebie. Zadajesz zbyt wiele pytań, na które nie powinienem odpowiadać. Jeśli chcesz się dowiedzieć, spytaj cioci. – Nic nie powie – odparł chłopiec smutno. – W ogóle nic mi nie mówi. Nawet o moich rodzicach właściwie nic. – To dziwne. – Barak zmarszczył brwi. – Chyba nie byli Sendarami. Ich imiona nie były sendarskie, a Silk uważa, że ja też nie jestem Sendarem, wyglądam inaczej. Barak przyjrzał mu się z uwagą. – Faktycznie inaczej – stwierdził. – Teraz, kiedy już o tym wspomniałeś, rzeczywiście widzę, że bardziej przypominasz Rivanina, ale też niezupełnie. – Ciocia Pol jest Rivanką? Wielkolud lekko zmrużył oczy. – Dochodzimy chyba do kolejnego pytania, na które nie powinienem odpowiadać. – I tak się kiedyś dowiem. – Ale nie dzisiaj. Chodź, przyda mi się trochę gimnastyki. Wyjdziemy na podwórze i nauczę cię, jak używać miecza. – Mnie?! – Cała ciekawość Gariona zniknęła nagle na samą myśl o mieczu. – Jesteś w odpowiednim wieku, by zacząć naukę. Ta umiejętność może ci się kiedyś przydać. Późnym popołudniem, gdy ramię Gariona bolało całe od wywijania ciężkim mieczem Baraka, a idea nauki rycerskiego kunsztu wydawała się mniej pociągająca, wrócili pan Wilk z Silkiem. Byli przemoczeni po całodziennym brodzeniu w śniegu, lecz oczy starca błyszczały, a twarz wyrażała dziwne podniecenie. Poprowadził wszystkich do salonu. – Poproś ciotkę, żeby do nas zeszła – polecił Garionowi, zdejmując ciężki od wilgoci płaszcz. Stanął przy kominku, by się rozgrzać.

Chłopiec wyczuł, że pora nie jest odpowiednia na zadawanie pytań. Podbiegł do lśniących drzwi, za którymi ciocia Pol spędziła cały dzień w towarzystwie krawcowej. – O co chodzi? – usłyszał jej głos. – Pan... tego... chciałem powiedzieć, że wrócił twój szambelan, pani. – Garion w ostatniej chwili przypomniał sobie, że ciocia Pol nie jest sama. – Prosi o chwilę rozmowy. – Zaraz wyjdę. Zjawiła się po minucie i starannie zamknęła za sobą drzwi. Garion wstrzymał oddech. Miała na sobie wspaniałą błękitną suknię z aksamitu i wyglądała tak, że zapierało dech w piersi. Patrzył oszołomiony. – Gdzie on jest? – spytała. – Nie gap się, Garionie. To niegrzecznie. – Jesteś piękna, ciociu Pol – wybełkotał. – Tak, skarbie. – Poklepała go po policzku. – Wiem o tym. Gdzie jest Stary Wilk? – W pokoju z gobelinami. – Nadal nie potrafił oderwać od niej oczu. – Chodźmy więc. – Z godnością przeszła krótkim korytarzykiem do salonu. Gdy weszli, wszyscy stali wokół kominka. Wilkowi oczy wciąż błyszczały. – Znakomity wybór, Pol – orzekł z zachwytem. – Zawsze najlepiej ci było w niebieskim. – Podoba ci się? – Uniosła ramiona i z dziewczęcą radością obróciła się wokół, by wszyscy mogli ją podziwiać. – Mam nadzieję, staruszku, ponieważ będzie cię to kosztować mnóstwo pieniędzy. – Byłem tego pewien. – Wilk się roześmiał. Suknia cioci Pol wywarła boleśnie silne wrażenie na Durniku. Biedak wytrzeszczył oczy, a jego twarz na przemian bladła i czerwieniała, by wreszcie przybrać wyraz tak beznadziejnego smutku, że Garion wzruszył się do głębi. Silk i Barak w milczeniu i wyjątkowo zgodnie skłonili się przed ciocią Pol, która hołd przyjęła z wyraźnym zadowoleniem. – Był tutaj – oznajmił już poważnie Wilk. – Jesteś pewien? – spytała. – W samych kamieniach wyczuwam wspomnienie jego przejścia. – Przybył morzem? – Nie. Chyba wysiadł na brzeg w jakiejś ukrytej zatoczce, a dalej ruszył lądem. – I znowu wsiadł na statek? – Wątpię. Znam go dobrze. Na morzu nie czuje się najlepiej. – Poza tym – wtrącił Barak – wystarczyłoby jedno słowo do króla Anhega, a jego tropem ruszyłoby sto okrętów. Nikt na morzu nie zdoła się ukryć przed statkami Chereku, a on o tym wie. – To prawda – przyznał Wilk. – Woli chyba omijać dziedziny Alornów. Pewnie dlatego nie wyruszył Traktem Północnym przez Algarię i Drasnię. Duch Belara jest ciągle silny w ich królestwach i nawet ten złodziej nie jest tak zuchwały, by ryzykować spotkanie z Bogiem Niedźwiedziem.

– Pozostaje więc Arendia – stwierdził Silk. – Albo ziemia Ulgosów. – Raczej Arendia – mruknął Wilk. – Gniew ULa jest jeszcze straszniejszy niż Belara. – Przepraszam – wtrącił się Durnik, nie spuszczając wzroku z cioci Pol. – To bardzo powikłane. Nie wiem, kim właściwie jest ten złodziej. – Przykro mi, dzielny Durniku, ale nie powinniśmy wymawiać jego imienia – odparł Wilk. – Dysponuje pewnymi siłami, które mogą mu umożliwić śledzenie każdego naszego kroku, jeśli tylko zdradzimy swoją pozycję. A swe imię potrafi usłyszeć nawet na tysiąc mil. – Czarodziej? – zdumiał się Durnik. – Tak bym go nie nazwał. Tego terminu używają ludzie, którzy nie pojmują owej szczególnej sztuki. Nazywam go więc złodziejem, choć jest kilka innych określeń, jakich mógłbym użyć. O wiele mniej uprzejmych. – Czy mamy pewność, że zmierza do królestw Angaraków? – Silk zmarszczył brwi. – W takim razie lepiej będzie wsiąść na statek płynący wprost do Tol Honeth i podjąć jego ślad na Południowym Szlaku Karawan do Cthol Murgos. – Lepiej trzymać się tropu, skoro już go znaleźliśmy – stwierdził Wilk. – Nie wiemy, co on zamierza. Może zechce zatrzymać skradziony przedmiot dla siebie, zamiast oddawać go Grolimom. Może nawet szukać kryjówki w Nyissie. – Musiałby uzyskać zgodę Salmissry – zauważyła ciocia Pol. – Nie byłby to pierwszy przypadek, gdy królowa Wężowego Ludu miesza się do spraw, które jej nie dotyczą – przypomniał Wilk. – Jeśli to prawda – mruknęła ponuro ciocia Pol – chyba nie odmówię sobie przyjemności, by osobiście zająć się tą wężycą. I to ostatecznie. – W tej chwili trudno cokolwiek przewidywać. Jutro kupimy prowiant i przeprawimy się przez rzekę do Arendii. Tam podejmiemy trop. Przez pewien czas możemy tylko nim podążać. Kiedy już się dowiemy, dokąd zmierza, pomyślimy o innych możliwościach. Z mrocznego podwórza dobiegł nagle stuk kopyt wielu koni. Barak wyjrzał szybko. – Żołnierze – obwieścił krótko. – Tutaj? – Silk także podszedł do okna. – Chyba jeden z królewskich regimentów. – Nie będą się nami interesować – uznała ciocia Pol. – Chyba że nie są tymi, za których chcą uchodzić – stwierdził Silk. – Nie tak trudno zdobyć te czy inne mundury. – To nie Murgowie – ocenił Barak. – Poznałbym Murgów. – Brill też nie jest Murgiem – przypomniał mu Silk. – Może uda się wam posłuchać, co mówią – wtrącił Wilk. Barak ostrożnie uchylił okno i wszystkie świece zamigotały w podmuchu lodowatego wiatru. Dowódca oddziału rozmawiał na podwórzu z oberżystą. – To mężczyzna trochę powyżej średniego wzrostu – mówił – z siwymi włosami i krótką siwą brodą. Może podróżować w towarzystwie. – Jest tutaj taki, panie oficerze – odparł z powątpiewaniem oberżysta. – Ale

z pewnością nie jego szukacie. Ten jest głównym rządcą księżnej Erat, która zaszczyciła mój zajazd swą obecnością. – Księżnej czego? – spytał żołnierz ostro. – Erat – powtórzył oberżysta. – Szlachetna dama o bardzo stanowczym charakterze. – Chętnie zamienię słówko z jej wysokością. – Dowódca zeskoczył z siodła. – Zapytam, czy zechce pana przyjąć. Barak zamknął okno. – Porozmawiam z tym natrętnym oficerem – oznajmił. – Nie – sprzeciwił się Wilk. – Ma zbyt wielu ludzi. A jeśli są tymi, którymi się wydają, to przecież nie wyrządzili nam żadnej krzywdy. – Są tutaj tylne schody – zasugerował Silk. – Zanim dojdzie do drzwi, będziemy o trzy ulice stąd. – A jeśli rozstawił straże wokół gospody, co wtedy? – wtrąciła ciocia Pol. – Ponieważ chce rozmawiać z księżną Erat, niech księżna Erat się nim zajmie. – Co planujesz? – spytał Wilk. – Jeśli gdzieś się schowacie, porozmawiam z nim. Powinnam jakoś odłożyć sprawę do rana. Zanim tu wróci, możemy przepłynąć rzekę i znaleźć się w Arendii. – Możliwe. Ale ten żołnierz wydaje się bardzo zdecydowanym człowiekiem. – Radziłam już sobie ze zdecydowanymi ludźmi. – Trzeba szybko coś postanowić – odezwał się spod drzwi Silk. – On jest na schodach. – Spróbujemy twoim sposobem, Pol – orzekł Wilk, otwierając drzwi do sąsiedniego pokoju. – Garionie, zostaniesz ze mną – poleciła ciocia Pol. – Księżna nie pokazuje się bez służby. Pozostali szybko wyszli z salonu. – Co mam robić, ciociu Pol? – szepnął Garion. – Pamiętaj tylko, że jesteś moim paziem, kochanie. – Zajmując miejsce w fotelu na środku pokoju, starannie układała fałdy sukni. – Stań przy mnie i staraj się wyglądać na usłużnego. Resztą zajmę się sama. – Tak, pani. Kapitan, czekający pod drzwiami, w które delikatnie zastukał oberżysta, był wysokim, poważnym mężczyzną o przenikliwych szarych oczach. Garion, starając się nadać głosowi urzędowy ton, spytał go o imię, po czym wrócił do cioci Pol. – Kapitan Brendig pragnie rozmawiać z waszą wysokością – zaanonsował. – Twierdzi, że w bardzo ważnej sprawie. Ciocia Pol przyglądała mu się chwilę, jakby rozważając prośbę. – Dobrze – rzekła. – Wprowadź go. Oberżysta oddalił się pospiesznie. Kapitan Brendig wszedł do salonu i złożył pełen szacunku ukłon. – Nie nachodziłbym waszej wysokości, gdyby moja misja nie była pilna.

Otrzymałem rozkazy od króla osobiście, a ty, pani, wiesz najlepiej, że wszyscy musimy spełniać jego życzenia. – Sądzę, że dla króla mogę poświęcić kilka minut. – Król pragnie, byśmy zatrzymali pewnego człowieka. Starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. Poinformowano mnie, że ktoś taki znajduje się w twym orszaku. – Czy to przestępca? – Król tego nie powiedział, wasza miłość. Nakazał mi tylko, by pochwycić tego człowieka i odstawić go do pałacu w Sendarze. Wraz ze wszystkimi, którzy mu towarzyszą. – Rzadko bywam na dworze – stwierdziła ciocia Pol. – Wątpię, by jeden z moich sług tak bardzo zainteresował króla. – Wasza wysokość, oprócz obowiązków wykonywanych w jednym z królewskich regimentów, mam też zaszczyt być baronetem – zauważył delikatnie Brendig. – Przebywam u dworu przez całe swe życie i muszę wyznać, że nigdy cię tam nie widziałem. Dama o tak oszałamiającej urodzie nieprędko zostałaby zapomniana. Ciocia Pol lekkim skinieniem podziękowała mu za komplement. – Powinnam się tego domyślić, baronie Brendig. Twoje maniery nie przystają do prostego żołnierza. – Co więcej, wasza miłość – mówił dalej oficer – znane mi są wszystkie włości królestwa. Jeśli się nie mylę, Erat to hrabstwo, hrabia Erat zaś jest niski i tęgi. Przypadkiem to brat mego dziada. W tej części Sendarii nie istniało żadne księstwo od czasów, gdy krajem władali wacuńscy Arendowie. Ciocia Pol zmierzyła go lodowatym wzrokiem. – Pani – rzekł Brendig niemal przepraszająco. – Wacuńscy Arendowie zostali wybici przez swych asturskich krewniaków pod koniec trzeciego tysiąclecia. Od dwóch tysięcy lat nie istnieje żadna wacuńska szlachta. – Dzięki za wykład historii, panie – powiedziała ciocia Pol zimno. – Wszystko to jednak nie należy do sprawy – kontynuował Brendig. – Mój władca nakazał mi znaleźć człowieka, o którym mówiłem. Na twój honor, pani, czy znasz tego człowieka? Pytanie zawisło w powietrzu. Garion, w nagłym przypływie paniki, rozumiejąc, że zostali rozpoznani, chciał już wołać Baraka. Wtedy otworzyły się drzwi i do salonu wkroczył pan Wilk. – Ta zabawa nie ma sensu – oświadczył. – Jestem tym, którego szukasz. Czego chce ode mnie Fulrach z Sendarii? Brendig spojrzał na niego bez zdziwienia. – Jego królewska mość nie uznał za stosowne mi tego wyjawić – odparł. – Nie wątpię, że sam wszystko wytłumaczy, gdy tylko znajdziemy się w pałacu w Sendarze. – Zatem im szybciej, tym lepiej. Kiedy ruszamy? – Zaraz po śniadaniu – oznajmił Brendig. – Przyjmę twoje słowo, że nikt nie będzie próbował nocą opuścić zajazdu. Wolałbym nie poniżać księżnej Erat

zamknięciem w miejscowych koszarach. Jak mi wiadomo, tamtejsze cele są nadzwyczaj niewygodne. – Masz moje słowo – oświadczył pan Wilk. – Dzięki. – Kapitan skłonił się lekko. – Muszę też poinformować, że mam obowiązek ustawienia straży wokół zajazdu. Naturalnie, dla waszego bezpieczeństwa. – Pańska uprzejmość jest doprawdy zniewalająca – wtrąciła sucho ciocia Pol. – Uniżony sługa, pani. – Brendig pokłonił się nisko, odwrócił i wyszedł. Drzwi były drewniane; Garion wiedział o tym, lecz gdy zamykały się za kapitanem, zdawało się, że zadźwięczały głucho, strasznie – jak wrota lochu.

Rozdział XI Dziewięć dni jechali nadbrzeżną drogą z Camaaru do stolicy Sendarii, choć miasta dzieliło zaledwie pięćdziesiąt pięć mil. Kapitan Brendig starannie odmierzał tempo, a swój oddział ustawił w takim szyku, że nawet nie pojawiła się myśl o ucieczce. Wprawdzie przestało padać, lecz jazda była trudna, a zimny, ostry wiatr dmuchał od morza przez szerokie, zaśnieżone słone bagna. Noce spędzali w sendarskich zajazdach rozstawionych niby słupy milowe wzdłuż pustego pasa wybrzeża. Nie tak dobrze urządzone jak ich tolnedrańskie odpowiedniki na Wielkim Trakcie Północnym, jednak dało się w nich mieszkać. Kapitan Brendig dbał o wygodę podróżnych, niemniej co noc rozstawiał straże. Wieczorem drugiego dnia Garion usiadł przy ogniu obok Durnika i zapatrzył się w płomienie. Kowal był jego najdawniejszym przyjacielem, a w tej chwili chłopiec rozpaczliwie potrzebował przyjaźni. – Durniku, byłeś kiedy w lochu? – zapytał. – Nic takiego nie zrobiłem, żeby zamykali mnie w lochu. – Pomyślałem sobie, że może widziałeś kiedyś jakiś loch. – Uczciwi ludzie omijają z daleka takie miejsca. – Słyszałem, że tam jest okropnie. Ciemno, zimno i pełno szczurów. – A czemu pytasz o lochy? – zainteresował się Durnik. – Obawiam się, że wkrótce możemy zobaczyć je z bliska. – Garion usiłował nie okazywać strachu. – Nie zrobiliśmy nic złego – odparł kowal. – To dlaczego król kazał nas schwytać? Królowie nie robią takich rzeczy bez powodu. – Nie zrobiliśmy nic złego – powtórzył z uporem Durnik. – Ale może pan Wilk zrobił. Bez ważnej przyczyny król nie posyłałby za nim tylu żołnierzy. I teraz nas wszystkich wrzucą razem z nim do lochu tylko dlatego, że przypadkiem mu towarzyszymy. – W Sendarii takie rzeczy się nie zdarzają – oświadczył Durnik stanowczo. Następnego dnia wiał silny wiatr od morza. Był to jednak ciepły wiatr i głęboka warstwa śniegu zmieniła się w błoto. Koło południa zaczął padać deszcz. Przemoczeni do nitki jechali wolno w stronę kolejnego zajazdu. – Obawiam się, że musimy przerwać podróż, póki wiatr nie ucichnie – oznajmił wieczorem kapitan Brendig, wyglądając przez niewielkie okienko. – Do rana droga będzie całkiem nieprzejezdna. Następny dzień, i jeszcze jeden, spędzili w zatłoczonej sali zajazdu, cały czas

pod czujnym okiem Brendiga i jego żołnierzy. Słuchali, jak wiatr bębni kroplami deszczu o dach i ściany. – Silku, jakim człowiekiem jest król? – zapytał Garion, siadając na ławie, gdzie drzemał niski mężczyzna o szczurzej twarzy. – Który król? – Sendarii. – Głupim, jak wszyscy królowie. – Roześmiał się głośno. – Sendarscy są może jeszcze trochę głupsi, ale to naturalne. – Przypuśćmy... – zaczął z wahaniem Garion – że ktoś zrobił coś takiego, co się królowi nie spodobało, a z tym kimś jechali pewni ludzie i król kazał ich schwytać. Król wrzuci wszystkich do lochu? Czy pozwoli tym innym odjechać i zatrzyma tylko jednego, który go rozgniewał? Silk odparł krótko: – To pytanie nie jest ciebie godne, Garionie. Chłopiec zaczerwienił się. – Boję się lochów – wyznał żałośnie, nagle bardzo zawstydzony. – Nie chcę, żeby zamknęli mnie w ciemnościach na zawsze, kiedy nawet nie wiem za co. – Królowie Sendarii to porządni i uczciwi ludzie – zapewnił go Silk. – Może niezbyt inteligentni, ale zawsze sprawiedliwi. – Jak mogą być królami, jeśli nie są mądrzy? – zdziwił się Garion. – Mądrość u króla to pożyteczna cecha, ale nie najważniejsza. – Więc jak zostają królami? – Niektórzy rodzą się do tego. Najgłupszy człowiek na świecie może zostać królem, jeśli ma odpowiednich rodziców. Sendarscy królowie są w gorszej sytuacji, ponieważ zaczynali z niskiego stanu. – Niskiego? – Pochodzą z wyboru. Nikt jeszcze nigdy nie wybierał króla. Tylko Sendarowie. – A jak się wybiera króla? – Fatalnie. – Silk się uśmiechnął. – To niedobra metoda doboru króla. Są inne, jeszcze gorsze, ale elekcja to bardzo zły sposób. – Powiedz, jak się to robi – poprosił chłopiec. Silk rzucił okiem na zalane deszczem okno i wzruszył ramionami. – Zawsze to jakiś sposób zabicia czasu – stwierdził. Oparł się wygodnie, wyciągnął nogi do ognia. – Wszystko zdarzyło się jakieś półtora tysiąca lat temu – mówił tak głośno, by głos dotarł do uszu kapitana Brendiga, który siedział nieopodal i pisał coś na kawałku pergaminu. – Sendaria nie była wtedy królestwem ani nawet oddzielnym krajem. Należała na przemian do Chereku, Algarii czy Arendów z północy, wacuńskich albo asturskich, zależnie od losów arendzkiej wojny domowej. Wreszcie wojna dobiegła końca, Wacunowie wyginęli, a Asturowie zostali pokonani i przepędzeni w nieznane rubieże wielkiej puszczy w północnej Arendii. Wtedy imperator Tolnedry, Ran Horb Drugi, postanowił, że w tym miejscu powinno powstać królestwo. – Jak tolnedrański imperator mógł podjąć taką decyzję w sprawie Sendarii? –

zdziwił się Garion. – Ramię imperium sięga daleko – odparł Silk. – Wielki Trakt Północny został zbudowany w okresie Drugiej Dynastii Borune. O ile pamiętam, to Ran Borune Czwarty rozpoczął prace. Prawda, kapitanie? – Piąty – mruknął dość kwaśno Brendig. – Ran Borune Piąty. – Dziękuję, kapitanie. Nigdy nie mogłem się połapać w dynastiach Borune’ów. W każdym razie legiony imperium przebywały już w Sendarii dla ochrony drogi, a kto ma na jakimś terytorium żołnierzy, dysponuje także pewną władzą. Zgodzi się pan z tym, kapitanie? – To twoje opowiadanie – skomentował Brendig. – Istotnie – zgodził się Silk. – Wiedz zatem, Garionie, że Ran Horb podjął taką decyzję bynajmniej nie z powodu swej wielkoduszności. Musisz to zrozumieć. Tolnedranie nigdy niczego nie dają za darmo. Po prostu mimbraccy Arendowie wygrali wojnę domową, tysiąc lat rozlewu krwi i zdrady, a Tolnedra nie mogła im pozwolić na ekspansję ku północy. Utworzenie niezależnego królestwa Sendarii miało zablokować Mimbratom dostęp do szlaków handlowych z Drasni i w efekcie nie dopuścić, by centrum światowej władzy przesunęło się do Vo Mimbre, pozostawiając Tol Honeth na uboczu. – Wydaje się to strasznie skomplikowane – poskarżył się Garion. – Wcale nie. To tylko polityka, a polityka to prosta gra. Prawda, kapitanie? – Gra, w którą się nie angażuję – odparł Brendig, nie podnosząc głowy. – Doprawdy? Tak długo u dworu i nie jest pan politykiem? Wyjątkowy z pana człowiek, kapitanie. W każdym razie Sendarowie stwierdzili nagle, że mają własne królestwo, ale brakuje im prawdziwej, dziedzicznej arystokracji. Owszem, było tam paru tolnedrańskich szlachciców, którzy wycofali się z życia publicznego i żyli tu czy tam w swoich posiadłościach; jakieś grupki pretendentów do tego czy tamtego wacuńskiego lub asturskiego tytułu; jeden czy drugi wódz z Chereku ze swym orszakiem. Ale ani jednego rodowitego sendarskiego szlachcica. Postanowiono więc urządzić powszechną elekcję: wybrać króla i jemu pozostawić nadawanie szlacheckich tytułów. Bardzo praktyczne podejście, typowo sendarskie. – Jak się wybiera króla? – Zasłuchany Garion powoli zapominał o strachu przed lochami. – Wszyscy głosują – wyjaśnił krótko Silk. – Naturalnie, rodzice oddawali pewnie głosy w imieniu swoich dzieci, ale oszustwa prawie się nie zdarzały. Reszta świata patrzyła i śmiała się z tych głupstw, lecz Sendarowie zarządzali jedno głosowanie po drugim, przez dziesięć lat. – Sześć lat – wtrącił Brendig, wciąż pochylony nad pergaminem. – Od trzy tysiące osiemset dwudziestego siódmego do trzy tysiące osiemset trzydziestego trzeciego. – Było ponad tysiąc kandydatów – oświadczył z podziwem Silk. – Siedmiuset czterdziestu trzech – odezwał się Brendig zduszonym głosem. – Dziękuję za tę poprawkę, szlachetny kapitanie. To wielka wygoda, że jest przy mnie znawca, który koryguje moje błędy. Ja tylko prosty Drasanin, nie

znam dobrze historii. W każdym razie po dwudziestym trzecim głosowaniu wybrali króla. Fundora, hodowcę brukwi. – Hodował nie tylko brukiew. – Brendig podniósł głowę i spojrzał na niego gniewnie. – Naturalnie! – Silk uderzył się w czoło. – Jak mogłem zapomnieć o kapuście? Hodował także kapustę, Garionie. Musimy o tym pamiętać. No więc wszyscy w Sendarii, którzy uważali się za ważnych, ruszyli na farmę Fundora, właśnie z zapałem użyźniającego swe pola. Powitali go głośnym wołaniem: „Bądź pozdrowiony, Fundorze Wspaniały, królu Sendarii!”. I padli na kolana przed jego świętą osobą. – Czy musimy to kontynuować? – spytał Brendig zbolałym głosem. – Chłopiec chce wiedzieć, kapitanie – odparł Silk niewinnie. – Jako dorośli mamy obowiązek nauczenia go historii, naszej przeszłości. Zgodzisz się chyba? – Mów sobie, co chcesz – rzucił z rezygnacją oficer. – Dzięki za pozwolenie, kapitanie. – Silk skłonił głowę. – I wiesz, Garionie, co wtedy powiedział król Sendarii? – Nie. Co? – Powiedział: „Proszę wasze wysokości, byście uważali na swe piękne szaty. Właśnie rozrzuciłem nawóz w bruździe, gdzie klęczycie”. Siedzący w pobliżu Barak ryknął śmiechem, tłukąc pięścią w kolano. – Nie wydaje mi się to zabawne – oznajmił chłodno kapitan Brendig, wstając z miejsca. – Jesteś dobrze wychowanym człowiekiem, kapitanie – zauważył Silk skromnie. – I szlachcicem. A ja tylko biedakiem usiłującym radzić sobie jakoś w świecie. Brendig spojrzał na niego bezradnie, po czym odwrócił się i szybko wyszedł. Rankiem wiatr ucichł i deszcz przestał padać. Droga zmieniła się w trzęsawisko, ale Brendig postanowił, że muszą ruszać. Jazda była ciężka, lecz następnego dnia już łatwiejsza, gdyż szlak z wolna wysychał. Ciocia Pol nie przejęła się tym, że uwięziono ich z rozkazu króla. Zachowała swe wielkopańskie maniery, choć Garion nie widział najmniejszego powodu kontynuowania tego przedstawienia. Znany mu praktyczny rozsądek, jaki demonstrowała przy zarządzaniu kuchnią Faldora, zastąpił rodzaj arystokratycznej wyniosłości, która bardzo chłopca martwiła. Po raz pierwszy w życiu odczuł dzielący ich dystans i obcą mu pustkę w miejscu dawnej bliskości. Co gorsza, gryzła go niepewność, coraz silniejsza od dnia, gdy na wzgórzu w pobliżu Winoldu Silk stwierdził stanowczo, że ciocia Pol w żaden sposób nie może być jego ciotką. Garion coraz częściej zadawał sobie trudne pytanie: kim jestem? Pan Wilk także się zmienił. Rzadko się odzywał, w drodze czy podczas postojów. Większość czasu spędzał samotnie, z wyrazem ponurej irytacji na twarzy. Wreszcie, dziewiątego dnia po wyjeździe z Camaaru, skończyły się rozległe słone mokradła, a zaczęły niewysokie wzgórza. Koło południa, gdy blade słońce

przebiło zasłonę chmur, ze szczytu jednego z nich zobaczyli w dolinie na morskim brzegu otoczone murami miasto Sendar. Strażnicy przy południowej bramie zasalutowali, gdy kapitan Brendig przejeżdżał ze swym małym oddziałem. Oddał im pozdrowienie. Szerokie ulice były pełne ludzi we wspaniałych szatach, spieszących gdzieś z dumnymi minami, jakby ich sprawy były najważniejsze w świecie. – Dworacy – prychnął z pogardą Barak, jadący akurat obok Gariona. – Nie ma wśród nich ani jednego prawdziwego mężczyzny. – Są złem koniecznym, drogi Baraku – rzucił przez ramię Silk. – Małe sprawy wymagają małych ludzi, ale to dzięki nim trwa królestwo. Minęli niezwykle rozległy plac, po czym szeroką aleją skierowali się do pałacu. Była to ogromna, wielopiętrowa budowla, której szerokie skrzydła z obu stron okalały brukowany dziedziniec. Nad nim wznosiła się okrągła wieża, najwyższa w całym mieście. – Jak myślisz, gdzie są lochy? – szepnął Garion do Durnika, gdy tylko się zatrzymali. – Byłbym ci niezwykle wdzięczny – rzekł kowal ze zbolałym wyrazem twarzy – gdybyś nie wspominał bez przerwy o lochach. Kapitan Brendig zsiadł z konia i ruszył naprzeciw wystrojonego mężczyzny w wyszywanej tunice i czapce z piórami, który szerokimi schodami zszedł im na spotkanie. Rozmawiali chwilę i chyba się kłócili. – Moje rozkazy pochodzą od samego króla. – Głos Brendiga dobiegał aż do miejsca, gdzie stali. – Natychmiast po przybyciu mam doprowadzić tych ludzi wprost do niego. – Ja także wykonuję rozkazy króla – oświadczył strojniś. – I zanim wejdą do sali tronowej, mam zadbać o ich wygląd. Sam się nimi zajmę. – Pozostaną pod moją strażą, książę Nildenie, póki nie staną przed obliczem króla – odparł Brendig zimno. – Nie pozwolę, by ubłoceni żołnierze włóczyli się po komnatach pałacu, baronie Brendig – rzekł książę. – Zaczekamy więc tutaj. Bądź tak dobry i sprowadź jego królewską mość. – Co takiego?! – Książę był wstrząśnięty. – Jestem marszałkiem dworu w królewskim pałacu, panie. Nikogo i niczego nie sprowadzam. Brendig odwrócił się, jakby chciał dosiąść konia. – Niech ci będzie – zgodził się niechętnie książę Nilden. – Jeśli już musisz postawić na swoim... Niech przynajmniej wytrą nogi. Brendig skłonił się sztywno. – Nie zapomnę ci tego, baronie – ostrzegł go Nilden. – Ani ja, książę. Wszyscy zsiedli i otoczeni przez żołnierzy przeszli dziedzińcem do szerokich drzwi w centralnej części zachodniego skrzydła. – Zechcecie iść za mną. – Książę Nilden zadrżał, spoglądając na zachlapanych błotem żołnierzy, ale poprowadził ich szerokim korytarzem, jaki otwierał się za drzwiami.

Lęk i ciekawość walczyły w myślach Gariona. Mimo zapewnień Silka i Durnika, a także budzących pewne nadzieje słów księcia Nildena o tym, że musi zadbać o ich wygląd, wizja jakiegoś wilgotnego, pełnego szczurów lochu z rozmaitymi narzędziami tortur wciąż wydawała się realna. Z drugiej strony jednak nigdy dotąd nie był w pałacu i usiłował patrzeć we wszystkie strony równocześnie. Część jego umysłu, która odzywała się czasem oschłym, obojętnym głosem, poinformowała, że lęk nie ma prawdopodobnie żadnych podstaw, a rozglądając się tak, sprawia wrażenie głupawego wiejskiego parobka. Książę Nilden doprowadził ich do miejsca, gdzie zobaczyli kilkoro drzwi z wypolerowanego do połysku drewna. – To dla chłopca – oznajmił, wskazując jedne z nich. Któryś z żołnierzy otworzył je i Garion z wahaniem wszedł za próg, spoglądając przez ramię na ciocię Pol. – Pospiesz się – usłyszał czyjś niecierpliwy głos. Garion spojrzał w głąb pokoju, nie wiedząc, czego oczekiwać. – Zamknij drzwi, chłopcze – polecił wspaniale wyglądający mężczyzna, który na niego czekał. – Wiesz przecież, że nie mamy do dyspozycji całego dnia. Mężczyzna stał obok parującej drewnianej wanny. – Szybciej, chłopcze, zdejmuj te brudne szmaty i wskakuj do wody. Jego wysokość czeka. Zbyt zaskoczony, by odpowiedzieć, Garion odruchowo zaczął rozwiązywać tunikę. Po kąpieli i starannym wyszczotkowaniu włosów włożył leżące na ławie ubranie. Szorstkie wełniane pończochy w praktycznym kolorze brązu zastąpiły inne, lśniąco błękitne i z delikatniejszej tkaniny. Znoszone, brudne buty ustąpiły miejsca trzewikom z miękkiej skóry. Tunika była z białego płótna, a kaftan ciemnoniebieski, obszyty srebrzystym futrem. – To chyba najlepsze, czego można dokonać w pośpiechu. – Człowiek, który go kąpał i ubierał, zmierzył chłopca krytycznym wzrokiem. – Przynajmniej nie będę się musiał zbytnio wstydzić, gdy staniesz przed królem. Garion wymamrotał jakieś podziękowanie i czekał na dalsze polecenia. – No idź już, chłopcze. Nie możesz pozwolić, by jego królewska mość na ciebie czekał. Silk i Barak stali już w korytarzu i rozmawiali półgłosem. Wielki Barak wyglądał dostojnie w kaftanie z zielonego brokatu, choć bez miecza czuł się nieswojo. Silk był w czarnym, obszytym srebrem kaftanie, a jego kędzierzawy zarost przycięto w krótką, elegancką bródkę. – Co to wszystko znaczy? – spytał ich Garion. – Mamy stanąć przed królem – wyjaśnił Barak. – A nasze skromne ubrania mogłyby go urazić. Królowie nie są przyzwyczajeni do oglądania zwykłych ludzi. Z pokoju wyszedł pobladły ze złości Durnik. – Ten wystrojony dureń chciał mnie wykąpać – warknął, tłumiąc wściekłość.

– To taki zwyczaj – uspokoił go Silk. – Szlachetni goście nie kąpią się sami. Mam nadzieję, że nie zrobiłeś mu krzywdy. – Nie jestem szlachcicem i sam potrafię się umyć – odparł kowal gniewnie. – Powiedziałem, że jeśli nie zabierze łap, utopię go w wannie. Potem już dał mi spokój, ale ukradł moje rzeczy. Musiałem włożyć to – wskazał swoje ubranie, podobne do Garionowego. – Mam nadzieję, że nikt mnie nie zobaczy w tych fatałaszkach. – Barak mówi, że król mógłby się poczuć urażony, gdyby nas zobaczył normalnie ubranych – powiedział Garion. – Król nie będzie mi się przyglądał – stwierdził kowal. – A nie lubię udawać kogoś, kim nie jestem. Jeśli oddadzą mi ubranie, mogę zaczekać przy koniach. – Cierpliwości, Durniku – poradził mu Barak. – Załatwimy sprawę z królem i natychmiast ruszamy w drogę. Jeśli Durnik był wściekły, to stan ducha pana Wilka można określić jedynie jako narastającą furię. Wyszedł na korytarz okryty śnieżnobiałą szatą z szerokim kapturem na plecach. – Ktoś mi za to zapłaci – wycedził. – Doskonale wyglądasz – rzekł z zachwytem Silk. – Pańskie gusta zawsze pozostawiały wiele do życzenia, panie Silku – odparł lodowatym tonem starzec. – Gdzie Pol? – Pani nie raczyła się jeszcze pokazać. – Tak przypuszczałem. – Wilk przysiadł na ławie pod ścianą. – Możemy się tu rozgościć. Przygotowania Pol zwykle zajmują nieco czasu. Czekali. Kapitan Brendig, który zmienił buty i kurtkę. spacerował tam i z powrotem. Mijały minuty. Przyjęcie w pałacu całkiem oszołomiło Gariona, jednak w wyobraźni wciąż widział lochy i to sprawiało, że był bardzo zdenerwowany. Wreszcie zjawiła się ciocia Pol. Miała na sobie aksamitną błękitną suknię uszytą w Camaarze i srebrny diadem podkreślający biel loku na jej czole. Nosiła się z powagą i po królewsku. – Tak szybko, pani Pol? – spytał Wilk oschle. – Mam nadzieję, że nie musiałaś się zbytnio spieszyć. Nie zwracając na niego uwagi, przyjrzała się każdemu z nich po kolei. – Wyglądacie przyzwoicie – orzekła, z roztargnieniem poprawiając kołnierzyk Gariona. – Podaj mi ramię, Stary Wilku, i dowiedzmy się, czego chce od nas król Sendarów. Wilk wstał z ławy, wyciągnął rękę i oboje ruszyli korytarzem. Kapitan Brendig szybko ustawił żołnierzy w niezbyt równym szyku i wraz z nimi maszerował z tyłu. – Pozwól, pani, wskażę ci drogę! – zawołał do cioci Pol. – Znamy drogę, panie – odparła, nawet nie odwracając głowy. Marszałek dworu książę Nilden czekał na nich przy masywnych, dwuskrzydłowych drzwiach pilnowanych przez strażników. Skłonił się lekko przed ciocią Pol, pstryknął palcami i gwardziści pchnęli ciężkie wrota.

Fulrach, król Sendarii, był tęgi i miał krótką kasztanową brodę. Siedział niezbyt pewnie na tronie na podwyższeniu po drugiej stronie sali, do której wprowadził ich książę Nilden. Komnata była wielka, z wysokim łukowym sklepieniem i ścianami okrytymi całymi akrami ciężkich, aksamitnych czerwonych kotar. Wszędzie płonęły świece, a kilkudziesięciu ludzi we wspaniałych szatach rozmawiało niegłośno po kątach, niemal całkowicie ignorując króla. – Pozwól, że cię zaanonsuję, panie – zwrócił się książę Nilden do pana Wilka. – Fulrach mnie zna – powiedział szorstko starzec i wciąż prowadząc ciocię Pol, ruszył po długim szkarłatnym dywanie w stronę tronu. Garion i pozostali szli z tyłu, za nimi zaś Brendig z żołnierzami. Tłum dworzan ucichł nagle. Zatrzymali się u stóp tronu, a Wilk złożył sztywny ukłon. Ciocia Pol dygnęła, choć wzrok nadal miała zimny. Barak i Silk skłonili się ceremonialnie, a Durnik i Garion, choć nie tak zręcznie, poszli za ich przykładem. – Wasza królewska mość pozwoli zameldować – odezwał się z tyłu Brendig. – Oto ludzie, których miałem sprowadzić. – Wiedziałem, że można na tobie polegać, baronie – rzekł król zupełnie zwyczajnym głosem. – Twoja reputacja okazała się zasłużona. Masz moją wdzięczność. Potem z nieprzeniknionym wyrazem twarzy spojrzał na grupkę przybyłych. Garion zadrżał. – Mój drogi, stary przyjacielu – zwrócił się król do pana Wilka. – Zbyt wiele już lat upłynęło od naszego ostatniego spotkania. – Czyś całkiem postradał rozum, Fulrachu? – warknął Wilk tak cicho, by nie słyszał go nikt prócz władcy. – Dlaczego postanowiłeś mi przeszkadzać, i to właśnie teraz? I co cię opętało, że kazałeś mi nosić to absurdalne odzienie? – Z niesmakiem szarpnął swą białą szatę. – Chcesz ogłosić moją obecność wszystkim Murgom stąd aż po przylądek Arendii? Król był urażony. – Obawiałem się właśnie takiej twojej reakcji – powiedział też ściszonym głosem. – Wyjaśnię wszystko, gdy zdołamy porozmawiać chwilę sam na sam. Zwrócił się do cioci Pol tak szybko, jakby chciał zachować przynajmniej pozory godności. – Tak dawno już cię nie widzieliśmy, pani. Layla i dzieci bardzo za tobą tęskniły, a i mnie dokuczała twa nieobecność. – Wasza królewska mość jest nadto uprzejmy – odparła zimno. Król skrzywił się. – Błagam, pani, nie osądzaj mnie pochopnie. Wezwałem was, lecz były ku temu niecierpiące zwłoki powody. Mam nadzieję, że podróż w towarzystwie barona Brendiga nie była wam przykra. – Baron Brendig był uosobieniem grzeczności. – Ciocia Pol ani trochę nie zmieniła tonu. Rzuciła okiem na Brendiga, który zbladł. – Lordzie Barak – król mówił szybko, jakby szukał najlepszego wyjścia z kłopotliwej sytuacji – jakże się miewa twój kuzyn, nasz królewski brat Anheg

z Chereku? – Był zdrów, gdy widziałem go ostatnio, wasza wysokość – odparł z formalną uprzejmością Barak. – Trochę pijany, ale u Anhega to rzecz normalna. Król Fulrach zachichotał nerwowo. – Książę Kheldar z królewskiego rodu Drasni – powiedział, patrząc na Silka. – Jesteśmy zdumieni, że tak znamienici goście odwiedzili nasze dziedziny. I bardziej niż odrobinę urażeni, że nie chcieli nas spotkać, byśmy mogli ich powitać. Czy król Sendarów tak jest niegodny uwagi, że nie warto poświęcić mu choćby chwili? – Nie chcieliśmy okazać lekceważenia, najjaśniejszy panie. – Silk skłonił się nisko. – Lecz cel nasz był sprawą tak pilną, że brakło czasu na zwykłe uprzejmości. Król Fulrach mrugnął ostrzegawczo i niespodziewanie poruszył palcami w ledwie widocznych gestach drasańskiej tajnej mowy. Nie tutaj. Zbyt wiele uszu. Potem spojrzał z zaciekawieniem na Durnika i Gariona. Ciocia Pol zdecydowała się ich przedstawić. – To mistrz Durnik z okręgu Erat, wasza wysokość. Dzielny i uczciwy człowiek. – Witaj, mistrzu Durniku – rzekł król. – Mogę tylko mieć nadzieję, że pewnego dnia i mnie nazwą dzielnym i uczciwym człowiekiem. Durnik skłonił się niezręcznie, oszołomiony. – Jestem tylko prostym kowalem, wasza miłość. Wszyscy jednak wiedzą, że jestem najbardziej lojalnym i oddanym sługą waszej wysokości. – Dobrze powiedziane, mistrzu Durniku. – Po tych słowach król spojrzał na Gariona. Ciocia Pol podążyła za jego wzrokiem. – To zwykły chłopiec, Garion, wasza wysokość – wyjaśniła dość obojętnie. – Kilka lat temu oddano mi go pod opiekę. Towarzyszy nam, gdyż nie wiedziałam, co z nim począć. Uderzenie straszliwego chłodu trafiło Gariona prosto w serce. Pewność, że te obojętne słowa są w istocie szczerą prawdą, spadła na niego niby cios. Niedbałość, z jaką ciocia Pol zniszczyła mu życie, bolała bardziej nawet niż samo zniszczenie. – Witamy cię także, Garionie. Jak na kogoś tak młodego, podróżujesz w niezwykłej kompanii. – Nie wiedziałem, kim oni są, wasza królewska mość – wyjaśnił Garion żałośnie. – Nikt mi nic nie mówi. Król zaśmiał się ze zrozumieniem. – Kiedy będziesz starszy, Garionie, przekonasz się, że taka niewinność to najpiękniejszy okres życia. Ostatnio powiedziano mi o wielu sprawach, o których wolałbym nie wiedzieć. – Czy teraz, Fulrachu, możemy porozmawiać na osobności? – spytał wciąż poirytowany pan Wilk. – Przyjdzie na to właściwa pora, stary przyjacielu – odparł król. – Poleciłem

przygotować bankiet na waszą cześć. Layla i dzieci już na nas czekają. Potem będzie czas, by omówić pewne kwestie. Wstał i zstąpił z podwyższenia. Pogrążony w rozpaczy Garion ruszył za Silkiem. – Książę Kheldar? – zapytał, desperacko usiłując odwrócić myśli od wstrząsającej prawdy, którą właśnie poznał. – Nieszczęście urodzenia, Garionie. – Silk wzruszył ramionami. – Coś, na co nie miałem wpływu. Na szczęście jestem tylko siostrzeńcem króla Drasni, daleko w kolejce sukcesji tronu. Nie grozi mi szybkie objęcie władzy. – A Barak jest...? – Kuzynem Anhega, króla Chereku. – Obejrzał się przez ramię. – Jaki dokładnie masz tytuł, Baraku? – Jarl Trellheimu – burknął Barak. – Czemu pytasz? – Chłopiec był ciekawy. – To wszystko bzdury – wyjaśnił Barak. – Ale kiedy Anheg został królem, ktoś musiał objąć funkcję wodza klanu. W Chereku nie można być jednym i drugim. To przynosi nieszczęście. Tak mówią ludzie, zwłaszcza wodzowie innych klanów. – Mogę zrozumieć, dlaczego w taki sposób podchodzą do tej kwestii. – Silk się roześmiał. – To zresztą pusty tytuł – dodał Barak. – Od trzech tysięcy lat nie mieliśmy w Chereku wojny klanowej. Pozwoliłem swojemu młodszemu bratu pełnić tę funkcję. To prostoduszny chłopak i nietrudno go przekonać. Poza tym irytuje to moją żonę. – Jesteś żonaty? – zdumiał się Garion. – Można to tak określić – odparł Barak kwaśno. Silk szturchnął Gariona ostrzegawczo, dając do zrozumienia, że to drażliwy temat. – Ale czemu nic nie mówiliście o waszych tytułach? – spytał chłopiec oskarżycielskim tonem. – A czy coś by to zmieniło? – No... chyba nie, ale... – Nie potrafił ująć w słowa swych uczuć. – Nic z tego nie rozumiem – dokończył niepewnie. – Z czasem wszystko się wyjaśni – pocieszył go Silk, wkraczając do sali bankietowej. Pokój był niemal tak obszerny, jak sala tronowa. Ustawiono tu długie stoły okryte cienkimi białymi obrusami, a na nich mnóstwo świec. Za każdym krzesłem czekał służący. Wszystkiego pilnowała niewysoka, pulchna kobieta z promienną twarzą i maleńką koroną spoczywającą niezbyt pewnie na czubku głowy. Zbliżyła się szybko, gdy tylko stanęli w drzwiach. – Pol, wyglądasz cudownie! – zawołała. Uścisnęła serdecznie ciocię Pol i obie pogrążyły się w rozmowie. – To królowa Layla – rzucił krótko Silk. – Nazywają ją Matką Sendarii. Ta czwórka dzieciaków to jej. Ma jeszcze czworo czy pięcioro innych, starszych.

Wyjechały pewnie w sprawach państwowych, ponieważ Fulrach nalega, by zarabiały na swoje utrzymanie. Wśród królów powtarza się żarcik, że królowa Layla jest nieustannie w ciąży od czternastego roku życia, bo po każdym porodzie posyłają jej prezenty. Ale to dobra kobieta i chroni Fulracha przed popełnianiem zbyt wielu błędów. – Zna ciocię Pol – zauważył Garion. Nie wiadomo dlaczego, ten fakt bardzo go zaniepokoił. – Wszyscy znają twoją ciocię Pol – zapewnił go Silk. Ponieważ zatopione w rozmowie ciocia Pol i królowa odeszły już do szczytu stołu, Garion pozostał obok Silka. Ratuj mnie w razie czego, zasygnalizował, usiłując nie zwracać niczyjej uwagi na ruchy palców. Silk mrugnął w odpowiedzi. Gdy wszyscy zajęli już miejsca i wniesiono jedzenie, chłopiec odprężył się nieco. Uznał, że wystarczy się trzymać wskazówek Silka; złożone niuanse oficjalnego przyjęcia już nie budziły w nim lęku. Toczące się wokół rozmowy były bardzo ceremonialne i zupełnie niezrozumiałe, ale pomyślał, że będzie bezpieczny, byle tylko się nie odzywał i nie odrywał wzroku od talerza. Mimo to pochylił się ku niemu starszy szlachcic z pięknie ufryzowaną srebrzystą brodą. – Słyszałem, młody człowieku, że wiele ostatnio podróżowałeś – powiedział nieco protekcjonalnym tonem. – Jak stoją sprawy w królestwie? Garion spojrzał bezradnie na Silka. Co mam powiedzieć? – spytał ruchem palców. Powiedz, że stoją nie lepiej, ale i nie gorzej, niż można by oczekiwać w obecnej sytuacji, odpowiedział Silk. Garion powtórzył starannie. – No właśnie – rzekł stary szlachcic. – Tego się spodziewałem. Jesteś bardzo spostrzegawczy jak na tak młodego człowieka. Lubię rozmawiać z młodymi. Mają świeże poglądy. Kto to jest? – skinął Garion. Hrabia Seline. Męczący, stary nudziarz, ale bądź wobec niego uprzejmy. Tytułuj go: panie. – A co sądzisz o drogach? – dopytywał się hrabia. – Nie najlepsze, panie – odparł wspierany przez Silka Garion. – Normalne o tej porze roku, prawda? – W istocie – przyznał hrabia. – Wspaniały z ciebie chłopak. Dziwaczna, trójstronna rozmowa trwała, a Gariona zaczynał bawić zachwyt starego dżentelmena nad sugerowanymi przez Silka komentarzami. Wreszcie bankiet dobiegł końca i król powstał ze swego miejsca u szczytu stołu. – Teraz, drodzy przyjaciele – obwieścił – królowa Layla i ja chcielibyśmy spędzić nieco czasu jedynie z naszymi gośćmi. Prosimy o wybaczenie. Podał ramię cioci Pol, pan Wilk podsunął swoje pulchnej królowej i oddalili się ku drzwiom w tylnej części sali.

Hrabia Seline uśmiechnął się serdecznie do Gariona, po czym spojrzał ponad stołem na Silka. – Nasza dyskusja sprawiła mi wielką przyjemność, książę Kheldarze – powiedział. – Owszem, jestem męczącym, starym nudziarzem, ale czasem przynosi to pewne korzyści, prawda? Silk zaśmiał się ponuro. – Powinienem wiedzieć, że taki stary lis jak ty, panie, jest adeptem tajnej mowy. – Pozostałość zmarnowanej młodości. – Hrabia się roześmiał. – Pański uczeń jest bardzo zdolny, książę, ale mówi z dziwnym akcentem. – Było chłodno, gdy pobierał nauki, panie – wyjaśnił Silk. – Palce trochę nam zesztywniały. W wolnej chwili popracuję nad jego wymową. Stary szlachcic wydawał się niezwykle zadowolony, że udało mu się przechytrzyć Drasanina. – Świetny chłopak – mruknął, klepiąc Gariona po ramieniu, po czym odszedł, chichocząc pod nosem. – Od początku wiedziałeś, że rozumie – poskarżył się Garion. – Oczywiście. Drasański wywiad zna wszystkich adeptów naszej tajnej mowy. Opłaca się czasem dopuścić do przejęcia pewnych starannie dobranych informacji. Nie wolno jednak nie doceniać hrabiego Seline. Możliwe, że jest tak samo sprytny jak ja. A widziałeś, jak się cieszył, że nas przyłapał? – Zawsze stosujesz podstępy? – spytał Garion. Mówił z lekkim wyrzutem, ponieważ był przekonany, że właśnie on stał się obiektem żartu. – Chyba że naprawdę muszę z nich zrezygnować. – Silk się zaśmiał. – Tacy jak ja bez przerwy trenują oszukiwanie, nawet bez wyraźnej konieczności. Nasze życie zależy często od chytrości, więc stale musimy ją ćwiczyć. – To pewnie jesteś bardzo samotny – zauważył przebiegle Garion, posłuszny wewnętrznemu głosowi. – Nikomu nie możesz zaufać. – Raczej nie – przyznał Silk. – To gra, Garionie. I jesteśmy bardzo sprawnymi graczami, w każdym razie wtedy, gdy mamy ochotę pożyć długo. Znamy się nawzajem, bo wykonujemy rzadką profesję. Wygrane bywają wielkie, lecz po pewnym czasie wchodzimy do rozgrywki głównie dla radości pokonania innych. Ale faktycznie jesteśmy samotni. Wiedziemy czasem nieprzyjemne życie. Chociaż na ogół zabawne. Książę Nilden stanął przed nimi i skłonił się z szacunkiem. – Książę Kheldarze, jego królewska mość prosi cię wraz z chłopcem do swych apartamentów. Zechciejcie pójść za mną. – Oczywiście. Chodźmy, Garionie. Komnaty króla okazały się skromniejsze od ozdobnych sal reprezentacyjnej części pałacu. Fulrach odłożył koronę, zdjął królewskie szaty i wyglądał teraz jak każdy inny Sendar w zwyczajnym ubraniu. Stał z boku i rozmawiał cicho z Barakiem. Pochłonięte dyskusją królowa Layla i ciocia Pol zajęły miejsca na sofie, Durnik zaś przystanął nieopodal i starał się jak najmniej rzucać w oczy. Pan Wilk stał przy oknie, a jego twarz przypominała gradową chmurę.

– O, jest książę Kheldar – zauważył król. – Baliśmy się już, że ktoś napadł na ciebie i Gariona. – Drobny pojedynek z hrabią Seline, wasza wysokość – rzucił Silk lekceważąco. – Nie dosłownie, ma się rozumieć. – Bądź ostrożny – ostrzegł król. – Całkiem możliwe, że hrabia jest za chytry nawet dla kogoś obdarzonego twoim talentem. – Mam wiele szacunku dla tego starego łajdaka. – Drasanin się roześmiał. Król Fulrach spojrzał z obawą na pana Wilka, potem wyprostował ramiona i westchnął. – Sądzę, że pora przejść do mniej miłych tematów – oświadczył. – Laylo, zabaw naszych gości, gdy ja dam naszemu skrzywionemu przyjacielowi i damie szansę wyłajania mnie. Widzę wyraźnie, że nie zaznają radości, póki nie powiedzą mi kilku nieuprzejmych zdań w sprawie, w której w istocie wcale nie zawiniłem. – Oczywiście, kochanie – zgodziła się Layla. – Pospiesz się tylko i nie krzycz. Dzieci leżą w łóżkach i powinny już spać. Ciocia Pol wstała z sofy i wraz z gniewnym panem Wilkiem wyszli za królem do sąsiedniej komnaty. – O czym porozmawiamy? – zapytała uprzejmie Layla. – Polecono mi, wasza wysokość, przekazać wyrazy szacunku Porenn, królowej Drasni, gdyby zdarzyła się po temu okazja – odezwał się dwornie Silk. – I prośbę o list w niezwykle delikatnej materii. – Naturalnie. – Królowa Layla rozpromieniła się. – To kochane dziecko, za piękne i za słodkie dla tego tłustego, starego bandyty Rhodara. Mam nadzieję, że nie uczynił jej nieszczęśliwą. – Nie, wasza wysokość. Choć może to dziwić, Porenn kocha mego wuja całym sercem. Jego rozpiera duma z tak pięknej i młodej żony. Z miłości całkiem oszalał. – Pewnego dnia, książę Kheldarze, i ty się zakochasz – stwierdziła królowa z lekkim uśmieszkiem. – Dwanaście królestw stanie wokół, by się natrząsać z upadku nieugiętego kawalera. Cóż to za sprawę chce ze mną omówić Porenn? – Chodzi o płodność, wasza królewska mość. – Chrząknął dyskretnie. – Królowa Porenn pragnęłaby obdarzyć mego wuja następcą tronu i potrzebuje rady. Świat cały z podziwem obserwuje twe dokonania w tej dziedzinie. Królowa Layla zarumieniła się pięknie i parsknęła śmiechem. – Zaraz do niej napiszę – obiecała. Garion tymczasem przemieszczał się niepostrzeżenie w stronę drzwi, przez które Fulrach wyprowadził ciocię Pol i pana Wilka. Nasłuchiwał pilnie, dla niepoznaki studiując z uwagą wiszący na ścianie gobelin. Już po chwili dobiegły go znajome głosy. – Co znaczą te wszystkie głupstwa, Fulrachu? – mówił pan Wilk. – Nie osądzaj mnie zbyt pospiesznie, czcigodny – próbował go uspokoić król. – Zdarzyły się pewne rzeczy, o których możesz nie wiedzieć. – Wiem o wszystkim, co się zdarza.

– A czy wiesz, że gdyby przeklęty się zbudził, jesteśmy zupełnie bezbronni? To, co miało nad nim władzę, zostało skradzione zza tronu Rivańskiego Króla. – Szczerze mówiąc, podążałem właśnie śladem złodzieja, gdy twój dzielny kapitan Brendig przerwał moje poszukiwania. – Przykro mi, ale i tak nie dojechałbyś daleko. Wszyscy królowie Alorii szukają cię już od trzech miesięcy. Twój portret, nakreślony przez najznakomitszych artystów, znajduje się w rękach wszystkich ambasadorów, agentów i urzędników pięciu królestw Północy. Ścigano cię od wyjazdu z Darine. – Jestem zajęty, Fulrachu. Przekaż władcom Alornów, żeby mi dali spokój. Dlaczego tak nagle zainteresowali się moimi podróżami? – Chcą się z tobą naradzić – wyjaśnił król. – Alornowie gotują się do wojny i nawet w Sendarii trwa dyskretna mobilizacja. Jeśli przeklęty powstanie teraz, jesteśmy zgubieni. Moc, którą skradziono, można wykorzystać, by go obudzić. A jego pierwszym posunięciem będzie atak na Zachód. Wiesz o tym, Belgaracie. Wiesz także, że do powrotu Rivańskiego Króla Zachód nie ma właściwie obrony. Garion drgnął gwałtownie i zamrugał, potem pochylił się i zbadał jakiś szczegół gobelinu, próbując ukryć nagłe wzburzenie. Imię, które wymówił król Fulrach, nie mogło brzmieć: Belgarath. Belgarath to przecież legenda, postać z bajki. – Powiedz tylko królom Alornów, że ścigam złodzieja – polecił pan Wilk. – I nie mam czasu na rady. Jeśli zostawią mnie w spokoju, powinienem go dogonić, zanim zdąży narobić szkód. – Nie kuś losu, Fulrachu – wtrąciła ciocia Pol. – Ingerujesz w nasze sprawy, a to kosztuje czas, na którego stratę nie możemy sobie pozwolić. Chyba się na ciebie pogniewam. – Lady Polgaro, znam twą potęgę, nie mam jednak wyboru – powiedział stanowczym tonem król, a Garion znowu podskoczył. – Wiąże mnie słowo, że odstawię was do Val Alorn, do władców Alorii. Król nie może złamać słowa danego innym królom. W komnacie zapadła cisza, a rozszalałe myśli podsuwały Garionowi dziesiątki rozmaitych interpretacji. – Nie jesteś złym człowiekiem, Fulrachu – stwierdził pan Wilk. – Może nie tak mądrym, jak bym pragnął, ale dobrym. Nie podniesiemy na ciebie ręki ani ja, ani moja córka. – Mów za siebie, Stary Wilku – rzuciła gniewnie ciocia Pol. – Nie, Polgaro. Jeśli musimy znaleźć się w Val Alorn, ruszajmy jak najprędzej. Im szybciej wyjaśnimy wszystko Alornom, tym szybciej przestaną nam przeszkadzać. – Moim zdaniem na starość tracisz zdrowy rozsądek, ojcze – rzekła ciocia Pol. – Nie mamy czasu na wycieczkę do Val Alorn. Fulrach może im wszystko wytłumaczyć. – To nic nie da, lady Polgaro – stwierdził smutno król. – Jak słusznie

zauważył twój ojciec, nie uchodzę za przesadnie mądrego. Królowie Alornów nie zechcą mnie słuchać. Jeśli teraz odjedziecie, poślą kogoś takiego jak Brendig, by schwytał was ponownie. – Ten nieszczęsny człowiek może nagle stwierdzić, że resztę swych lat przeżyje jako ropucha. Albo rzodkiewka. – Dość tego, Pol – przerwał pan Wilk. – Czy statek czeka, Fulrachu? – Stoi przy północnym nabrzeżu. Statek z Chereku, przysłany przez króla Anhega. – Doskonale. Jutro więc popłyniemy do Chereku. Jak się wydaje, muszę tępym Alornom zwrócić uwagę na kilka kwestii. Ruszasz z nami? – Nie mam wyboru. Narada ma być ogólna, a ta historia dotyczy także Sendarii. – Jeszcze z tobą nie skończyłam, Fulrachu – zagroziła ciocia Pol. – Daj spokój, Pol – uspokoił ją pan Wilk. – Robi to, co jego zdaniem jest słuszne. Wyjaśnimy wszystko w Val Alorn. Garion drżał cały, odstępując od drzwi. Sendarskie wychowanie nauczyło go sceptycyzmu i nie potrafił nawet myśleć o takich absurdach. Jednak nie bez trudu zmusił się, by bez uprzedzeń rozważyć całą ideę. Czy pan Wilk naprawdę był Belgarathem Czarodziejem, człowiekiem żyjącym od ponad siedmiu tysięcy lat? Czy ciocia Pol naprawdę była jego córką, żyjącą niewiele krócej? Wszystkie skrawki informacji, tajemnicze napomknienia i półprawdy nagle złożyły się w całość. Silk miał rację: nie mogła być jego ciotką. Teraz Garion był już całkowitym sierotą. Sam na świecie, bez przodków ani więzów krwi, których mógłby się uchwycić. Rozpaczliwie zapragnął powrotu do domu, na farmę Faldora, gdzie zatonąłby w bezmyślnym mroku spokoju, bez czarodziejów, niezwykłych poszukiwań ani niczego, co przypominałoby mu ciocię Pol i okrutne kłamstwa, jakimi zmarnowała mu życie.

Część druga

CHEREK

Rozdział XII O pierwszym brzasku przejechali cichymi ulicami Sendaru do portu, gdzie czekał statek. Wczorajsze dworskie stroje zostały odłożone i dzisiaj wszyscy włożyli zwykłe ubrania. Nawet król Fulrach i hrabia Seline nosili skromną odzież i przypominali podróżujących w interesach, średnio zamożnych Sendarów. Królowa Layla miała zostać w domu, ale wyruszyła z nimi i jechała teraz obok męża, mówiąc coś do niego gorączkowo. Widać było, że zaraz wybuchnie płaczem. Całą grupę eskortowali żołnierze okryci płaszczami dla ochrony przed zimnem i ostrym, chłodnym wiatrem od morza. Na końcu ulicy prowadzącej z pałacu do portu kamienne nabrzeża Sendaru wcinały się w burzliwe wody. Tam, kołysząc się i szarpiąc cumy, czekał okręt. Długi, wąski kadłub ze wzniesionym wysoko dziobem nie ukoił lęku Gariona przed pierwszą w życiu morską podróżą. Na pokładzie byli żeglarze o dzikim wyglądzie, brodaci i odziani w podarte futrzane kubraki. Jeśli nie liczyć Baraka, to pierwsi Cherekowie, jakich zobaczył chłopiec. Sprawiali wrażenie ludzi, na których absolutnie nie można polegać. – Barak! – wrzasnął krzepki mężczyzna z połowy wysokości masztu. Zsunął się po pionowej niemal linie na pokład i przeskoczył na nabrzeże. – Greldik! – ryknął Barak i chwycił go w niedźwiedzi uścisk. – Jak się zdaje, lord Barak zna już naszego kapitana – zauważył hrabia Seline. – I to właśnie jest niepokojące. – Silk się skrzywił. – Liczyłem na trzeźwego, rozsądnego marynarza w średnim wieku, lubiącego spokój. W ogóle nie przepadam za statkami i podróżami morskimi. – Słyszałem, że kapitan Greldik to jeden z najlepszych żeglarzy w Chereku – zapewnił go hrabia. – Panie... – Silk zmierzył go zbolałym wzrokiem. – Definicje Chereków bywają mylące. Z kwaśną miną obserwował, jak Barak i Greldik wznoszą toast za spotkanie piwem, które przyniósł im z okrętu uśmiechnięty marynarz. Królowa Layla zsiadła z konia i objęła ciocię Pol. – Uważaj na mego biednego męża, Pol – poprosiła z niewyraźnym uśmiechem. – Chroń go przed Alornami, bo inaczej ci brutale namówią go do czegoś nierozsądnego. – Dobrze, będę go pilnować – zapewniła ciocia Pol. – Daj spokój, Laylo – wtrącił zakłopotany Fulrach. – Jestem dorosłym mężczyzną.

Pulchna królowa otarła oczy. – Przyrzeknij, że będziesz się ciepło ubierał. Nie siedź po nocach i nie pij z Anhegiem. – Wyjeżdżamy w poważnych sprawach. Nie będzie na to czasu. – Za dobrze znam Anhega. – Królowa pociągnęła nosem. Stanęła przed panem Wilkiem, wspięła się na palce i ucałowała zarośnięty policzek. – Kochany Belgaracie, kiedy to wszystko już się skończy, obiecaj, że wrócicie z Pol na dłużej. – Obiecuję, Laylo – rzekł z powagą Wilk. – Zaczyna się odpływ, królu – wtrącił Greldik. – I statek się niecierpliwi. Królowa jęknęła, zarzuciła ręce na szyję Fulracha i wtuliła twarz w jego ramię. – Daj spokój – prosił Fulrach niepewnie. – Jeśli nie odjedziesz natychmiast, rozpłaczę się tutaj, przy wszystkich. Nabrzeże było śliskie, a smukły okręt Chereków kołysał się i podskakiwał na krótkiej fali. Wąski trap, po którym musieli przejść, wznosił się i opadał niebezpiecznie, zdołali jednak bez wypadku dotrzeć na pokład. Marynarze rzucili cumy i zajęli miejsca przy wiosłach. Okręt szybko wyminął kotwiczące w pobliżu solidne, szerokie statki kupieckie. Królowa Layla stała niepocieszona na brzegu, otoczona oddziałem żołnierzy. Pomachała kilka razy, a potem patrzyła z uniesioną dzielnie głową. Kapitan Greldik zajął miejsce przy rudlu. Skinął muskularnemu, krępemu wojownikowi, który na ten znak zsunął skrawek materiału ze skórzanego bębna i zaczął wybijać powolny rytm dla wioślarzy. Okręt skoczył do przodu, wypływając na otwarte morze. Poza osłoną portu fale urosły tak, że okręt przestał się kołysać, tylko spadał z grzbietu jednej na następną. Długie wiosła zanurzane w rytm posępnego bębnienia pozostawiały na powierzchni niewielkie wiry. Morze było ołowianoszare. Ośnieżony brzeg Sendarii przesuwał się z prawej burty, martwy i pusty. Drżący z zimna Garion skrył się w osłoniętym kąciku w pobliżu wysokiego dziobu. Życie rozpadło mu się w gruzy. Sam pomysł, że pan Wilk jest Belgarathem, a ciocia Pol – Polgarą, to naturalnie bzdura. Był jednak przekonany, że przynajmniej część tych domysłów jest prawdą. Ona nie jest Polgarą, ale nie jest też jego ciotką. Starał się nie patrzeć w jej stronę i nie odzywał się do nikogo. Przydzielono im ciasne kajuty na rufie. Pan Wilk długo siedział pogrążony w rozmowie z królem Fulrachem i hrabią Seline. Garion dyskretnie obserwował starca, którego srebrzyste włosy i krótko przycięta broda jaśniały w blasku kaganka zawieszonego na niskiej belce stropu. Wilk wyglądał tak samo jak zawsze i po pewnym czasie Garion odwrócił się w koi i zasnął. Następnego dnia minęli przylądek Sendarii i gnani sprzyjającym wiatrem ruszyli na północny wschód. Rozwinięto żagiel, wioślarze mogli odpocząć. Garion wciąż zmagał się ze swym problemem.

Trzeciego dnia wiał sztormowy wiatr i było bardzo zimno. Takielunek trzeszczał pod warstewką lodu, a krople marznącego deszczu z sykiem wpadały do morza. – Jeśli to się nie zmieni, w przesmyku czeka nas ciężka przeprawa – stwierdził Barak, marszcząc mokre czoło. – W czym? – spytał Durnik niespokojnie. Właśnie dochodził do siebie po kolejnym ataku morskiej choroby i był trochę nerwowy. – Przesmyk Chereku – wyjaśnił Barak. – To cieśnina szerokości około mili, pomiędzy północnym krańcem Sendarii a południowym czubkiem półwyspu Cherek. Martwa fala, wiry i tego typu rzeczy. Nie ma się czego obawiać, Durniku. To dobry statek, a Greldik zna wszystkie sekrety żeglugi. Może trochę rzucać, ale nic nam nie grozi. Chyba że będziemy mieli pecha. – Czarujące sformułowanie – wtrącił stojący niedaleko Silk. – Od trzech dni usiłuję nie myśleć o przesmyku. – Naprawdę jest taki niebezpieczny? – spytał kowal słabym głosem. – Staram się nigdy nie przepływać go na trzeźwo. – Powinieneś bardziej cenić przesmyk, drogi Silku – Barak się zaśmiał. – Nie dopuszcza Imperium Tolnedry do zatoki Cherek. Gdyby nie on, cała Drasnia byłaby już prowincją imperium. – Uznaję jego polityczne znaczenie – powiedział Silk. – Osobiście jednak wolałbym już nigdy go nie oglądać. Następnego dnia rzucili kotwicę przy skalistym wybrzeżu północnej Sendarii i czekali na przypływ. We właściwym czasie prądy osłabły, zmieniły kierunek, wody Morza Wiatrów podniosły się i runęły do przesmyku, podnosząc poziom zatoki Cherek. – Poszukaj czegoś solidnego, czego mógłbyś się trzymać, Garionie – poradził Barak, gdy Greldik kazał podnieść kotwicę. – Przy tylnym wietrze przejście może być bardzo ciekawe. Odszedł wąskim pokładem, błyskając zębami w uśmiechu. Garion wiedział, że postępuje głupio, ruszając za rudobrodym olbrzymem w stronę dziobu. Jednak cztery dni samotnych zmagań z problemem, który nie chciał się poddać żadnej logice, wprawiły go w wojowniczy nastrój. Barak zaśmiał się i potężnie klepnął Gariona w ramię. – Dzielny chłopak – orzekł z aprobatą. – Staniemy razem i nie ugniemy się przed żywiołem. Garion postanowił nie odpowiadać. Wiatr i przypływ dodawały im prędkości, więc okręt Greldika dosłownie przeleciał przez cieśninę, dygocąc na wysokiej fali. Lodowaty pył wodny kłuł ich twarze i wpółoślepiony Garion nie dostrzegł gigantycznego wiru w samym środku przesmyku, dopóki nie znaleźli się tuż przy nim. Zdawało mu się, że słyszy potężny ryk, więc przetarł oczy akurat na czas, by zobaczyć, jak wir rozwiera się przed dziobem. – Co to jest?! – wrzasnął, przekrzykując szum. – Wielki Maelstrom! – odkrzyknął Barak. – Trzymaj się!

Maelstrom był tak rozległy jak cała wioska Gralt Górne i opadał w spienioną, zasnutą wodnym pyłem otchłań niewyobrażalnie daleko w dole. Greldik, zamiast prowadzić okręt jak najdalej od wiru, sterował wprost ku niemu. – Co on robi?! – wrzasnął Garion. – Na tym polega sekret żeglugi przesmykiem! – ryknął Barak. – Okrążymy Maelstrom dwa razy, by zyskać właściwą prędkość. Jeśli okręt się nie rozpadnie, wystrzeli jak kamień z procy. Przeskoczymy kłębowisko fal za Maelstromem, zanim zdołają nas zatrzymać i ściągnąć z powrotem. – Jeśli okręt nie... co?! – Zdarza się, że okręt w Maelstromie zostaje rozerwany – wyjaśnił Barak. – Nie martw się, chłopcze. To rzadkie wypadki, a okręt Greldika wygląda na solidny. Okręt opadł groźnie dziobem w zewnętrzną krawędź Maelstromu i przemknął dwukrotnie wokół ogromnego wiru, a wioślarze gorączkowo zginali grzbiety w rytm coraz szybszych uderzeń bębna. Wicher uderzał w twarz Gariona, który przywarł do żelaznego pierścienia, odwracając wzrok od spienionej, rozwartej w dole paszczy. Aż wreszcie wyrwali się na wolność i przemknęli jak kamień przez niespokojne wody poza Maelstromem. Wiatr świszczący w olinowaniu niemal tamował oddech. Po chwili okręt zwolnił w kłębowisku niewielkich wirów, lecz rozpęd, jaki nadał mu Maelstrom, przeniósł go na spokojne wody zatoki po stronie Sendarii. Barak rechotał z uciechy i ścierał z brody morską pianę. – I co, chłopcze? – zapytał. – Jak ci się podoba Przesmyk Chereku? Garion nie był pewny głosu. Nie odpowiedział więc, koncentrując uwagę na odrywaniu zdrętwiałych palców od żelaznego pierścienia. Od strony rufy rozległ się znajomy głos. – Garionie! – Wpakowałeś mnie w kłopoty, a teraz sobie pójdziesz – mruknął z urazą chłopiec, zapominając, że stanął na dziobie wyłącznie z własnej inicjatywy. Ciocia Pol zgryźliwie zwróciła Barakowi uwagę na jego brak odpowiedzialności, po czym zajęła się Garionem. – A więc? – spytała. – Czekam. Może ty mi to wyjaśnisz? – Barak nic nie zawinił – powiedział Garion. – To był mój pomysł. Dlaczego właściwie obaj mają mieć kłopoty? – Rozumiem. A skąd ci przyszedł do głowy? Niepewność i przeżyty ostatnio zawód odebrały mu rozwagę. – Miałem na to ochotę – oznajmił wyzywająco. Po raz pierwszy w życiu stanął świadomie na granicy otwartego buntu. – Słucham? – Miałem ochotę – powtórzył. – Co za różnica, czemu to zrobiłem. I tak mnie ukarzesz. Ciocia Pol zesztywniała, a jej oczy błysnęły groźnie.

Siedzący nieopodal pan Wilk zachichotał. – Co w tym śmiesznego? – rzuciła do niego ze złością. – Może mnie pozwolisz załatwić tę sprawę, Pol? – Sama sobie poradzę. – Ale źle sobie poradzisz, Pol. Nawet bardzo źle. Zbyt łatwo wpadasz w gniew i masz za ostry język. On nie jest już dzieckiem. Jeszcze nie mężczyzną, ale już nie dzieckiem. Ten problem należy rozwiązać w bardzo szczególny sposób. Zajmę się tym. – Wstał. – Będę się upierał, Pol. – Co? – Nalegam. – Jak chcesz – oświadczyła lodowato, odwróciła się i odeszła. – Siadaj, Garionie – poprosił Wilk. – Dlaczego jest taka niedobra? – poskarżył się chłopiec. – Wcale nie. Gniewa się, bo ją przestraszyłeś. Nikt nie lubi, kiedy go straszą. – Przykro mi. – Garionowi było wstyd za siebie. – Mnie nie musisz przepraszać. Ja się nie bałem. – Wilk spojrzał na chłopca przenikliwie. – Co cię gnębi? – Nazywają cię Belgarathem – odparł Garion, jakby to wszystko tłumaczyło. – A ją Polgarą. – I co? – Przecież to niemożliwe. – Rozmawialiśmy chyba o tym. Bardzo dawno temu. – Czy jesteś Belgarathem? – spytał otwarcie Garion. – Niektórzy tak właśnie o mnie mówią. Co za różnica? – Przykro mi – oświadczył Garion. – Ale ja w to nie wierzę. – W porządku. – Wilk wzruszył ramionami. – Nie musisz, jeśli nie masz ochoty. A jaki to ma związek z tym, że byłeś niegrzeczny dla ciotki? – Po prostu... – Zawahał się. – No... Desperacko pragnął zadać panu Wilkowi najważniejsze, tragiczne pytanie. Choć jednak był przekonany, że między nim a ciocią Pol nie istnieją żadne więzy pokrewieństwa, nie potrafił znieść myśli, że podejrzenie zostanie ostatecznie i nieodwołalnie potwierdzone. – Nurtuje cię niepokój – zauważył starzec. – Zgadza się? Nic nie jest takie, jak być powinno. I złościsz się na ciotkę, obarczasz się winą za taki stan rzeczy. – W twojej wersji wydaje się to dziecinne. – Garion zarumienił się lekko. – A nie jest? Zarumienił się jeszcze bardziej. – To jest twój problem, chłopcze. Naprawdę uważasz, że to w porządku, kiedy z tego powodu sprawiasz innym przykrość? – Nie – przyznał Garion ledwie słyszalnym głosem. – Twoja ciotka i ja jesteśmy, jacy jesteśmy – powiedział cicho Wilk. – Ludzie opowiadają o nas różne bzdury, ale to nie ma większego znaczenia. Pewne sprawy trzeba załatwić i my właśnie mamy taki cel. Nic innego się nie liczy.

Nie utrudniaj życia ciotce tylko dlatego, że świat nie do końca odpowiada twoim oczekiwaniom. To nie tylko dziecinne, ale i niegrzeczne, a przecież nie jesteś złym chłopcem. A teraz naprawdę sądzę, że winien jej jesteś przeprosiny. Co ty na to? – Chyba tak – przyznał Garion. – Cieszę się, że mogliśmy porozmawiać. Na twoim miejscu bym nie zwlekał. Nie uwierzysz, jak długo Pol potrafi się gniewać. – Uśmiechnął się nagle. – Jest na mnie zła, odkąd pamiętam, już tak długo, że wolę o tym nie myśleć. – Zaraz sprawę załatwię. – Doskonale. Garion wstał i zdecydowanym krokiem podszedł do cioci Pol, zapatrzonej w burzliwe wody – Ciociu Pol... – zaczął. – Słucham. – Przepraszam. Nie miałem racji. Odwróciła się i spojrzała na niego z powagą. – Tak – powiedziała. – Nie miałeś racji. – Już nie będę cię gniewać. Roześmiała się ciepło i przejechała palcami po jego zmierzwionych włosach. – Nie składaj obietnic, których nie możesz dotrzymać, kochanie – odparła, objęła go i znowu wszystko było jak dawniej. Gdy uspokoiły się wściekłe fale, żeglowali na północ wzdłuż okrytego śniegiem wschodniego wybrzeża półwyspu Cherek w stronę pradawnego miasta będącego ojczyzną wszystkich Alornów: Algarów i Drasan, Chereków i Rivan. Wiatr był chłodny, a ciemne niebo groziło chmurami, lecz końcowa część podróży minęła bez przygód. Po trzech dniach okręt wpłynął do portu Val Alorn i przycumował do oszronionego nabrzeża. Val Alorn nie przypominało żadnego sendarskiego miasta. Mury i budowle były tu tak stare, że wyglądały jak naturalne formacje skalne. Śnieg zalegał wąskie, kręte uliczki, a za miastem, na tle mrocznego nieba, majaczyły wysokie białe góry. W porcie czekało kilka sań z woźnicami o dzikim wyglądzie. Kosmate konie niecierpliwie stukały kopytami o ubity śnieg. W saniach były futra i Garion natychmiast otulił się po szyję, czekając, aż Barak zakończy pożegnania z Greldikiem i jego załogą. – Jedziemy – polecił wreszcie woźnicy, wspinając się na sanie. – Zobaczymy, czy potrafisz dogonić tamtych. – Gdybyś tyle nie gadał, nie wyprzedziliby nas tak bardzo, lordzie Barak – odparł kwaśno woźnica. – Chyba masz rację – przyznał Barak. Woźnica burknął coś, trzasnął batem nad końskimi zadami i sanie ruszyły ulicą. Pozostałe zdążyły już zniknąć z oczu. Okryci futrami wojownicy Chereków zataczali się na wąskich uliczkach, a wielu z nich wrzeszczało, pozdrawiając przejeżdżającego Baraka. Na którymś

rogu woźnica musiał zahamować, gdyż dwóch potężnie zbudowanych mężczyzn, mimo ostrego mrozu rozebranych do pasa, przewracało się w śniegu na środku ulicy, a tłum gapiów dopingował ich okrzykami – Typowa rozrywka – wyjaśnił Garionowi Barak. – Zimą w Val Alorn jest nudno. – Co jest przed nami? Pałac? – spytał chłopiec. Barak pokręcił głową. – Świątynia Belara. Niektórzy twierdzą, że Bóg Niedźwiedź jest tam obecny duchem. Nigdy go nie widziałem, więc trudno mi potwierdzić. Zapaśnicy stoczyli się z drogi i można było jechać dalej. Na stopniach świątyni stała stara kobieta okryta podartą suknią. Jej siwe włosy wiły się na wietrze. W dłoni ściskała długą laskę. – Bądź pozdrowiony, lordzie Baraku! – zawołała chrapliwie. – Twoja zguba już czeka. – Zatrzymaj sanie – warknął do woźnicy Barak, odrzucił futro i zeskoczył na ziemię. – Martje! – huknął na staruchę. – Zakazano ci włóczyć się tutaj. Jeśli powiem Anhegowi, że byłaś nieposłuszna, każe kapłanom świątyni spalić cię jako czarownicę. Kobieta zarechotała, a Garion zadrżał, widząc, że jej oczy są mlecznobiałe i martwe. – Ogień nie tknie starej Martje. – Zaśmiała się piskliwie. – Nie taka zguba jest jej pisana. – Dość już tych zgub – rzekł Barak. – Wynoś się ze świątyni. – Martje widzi to, co widzi. Nosisz znak zguby, Baraku. Kiedy nadejdzie, wspomnisz słowa starej Martje. Zdawało się, że spogląda w stronę sań, choć mleczne oczy nie mogły nic zobaczyć. Wyraz jej twarzy zmienił się nagle ze złośliwej uciechy w niezwykłe zaskoczenie. – Bądź pozdrowiony, największy z władców – zakrakała, kłaniając się nisko. – Kiedy obejmiesz dziedzictwo, pamiętaj, że stara Martje powitała cię pierwsza. Skoczył ku niej, rycząc ze złości, ale odkuśtykała pospiesznie, stukając laską o stopnie. – O co jej chodziło? – zapytał Garion, gdy Barak podszedł do sań. – To wariatka. – Był blady z wściekłości. – Zawsze kręci się koło świątyni, żebrze i straszy swoim bełkotem naiwne gosposie. Gdyby Anheg miał choć odrobinę rozsądku, już dawno wypędziłby ją z miasta albo spalił. – Wspiął się do sań. – Jedźmy – rzucił woźnicy. Kiedy pędzili przed siebie, Garion spojrzał jeszcze przez ramię, ale nie dostrzegł już ślepej staruchy.

Rozdział XIII Pałac Anhega, króla Chereku, był ponurą budowlą wzniesioną niedaleko centrum Val Alorn. Ze środkowej części wyrastały we wszystkich kierunkach szerokie skrzydła, z których wiele rozpadało się w gruzy, a okna bez szyb patrzyły w otwarte niebo przez zapadnięte dachy. O ile Garion mógł to ocenić, pałac budowano bez żadnego planu. Sprawiał wrażenie, jakby się rozrastał przez ponad trzy tysiące lat panowania królów Chereku. – Dlaczego jest taki pusty i zniszczony? – zapytał chłopak, gdy sanie skręciły na ośnieżony dziedziniec. – Jedni królowie budują, a inni pozwalają, by to popadło w ruinę – odparł zwięźle Barak. – Tak już jest z królami. Spotkanie ze ślepą staruchą wprawiło go w bardzo ponury nastrój. Pozostali zdążyli już wysiąść i czekali na dziedzińcu. – Za długo nie było cię w domu, skoro potrafisz się zgubić w drodze z portu do pałacu – stwierdził z ironią Silk. – Zatrzymano nas – mruknął Barak. Potężne, okute wrota u szczytu prowadzących do pałacu szerokich schodów otworzyły się, jakby ktoś wewnątrz czekał, aż wszyscy dotrą na miejsce. Stanęła w nich kobieta z długimi warkoczami barwy lnu, w ciemnoszkarłatnym płaszczu obszytym cennym futrem. Spojrzała na nich badawczo. – Bądź pozdrowiony, lordzie Baraku, jarlu Trellheimu i mój małżonku – powitała go formalnie. Twarz Baraka stała się jeszcze bardziej ponura. – Witaj, Merel – rzucił oschle. – Król Anheg wyraził zgodę, bym wyszła ci na spotkanie, co jest mym prawem i obowiązkiem. – Zawsze solennie wypełniałaś swe obowiązki, Merel. Gdzie moje córki? – W Trellheimie, panie. Uznałam, że nie powinny podróżować tak daleko w porze mrozów. – W jej głosie zabrzmiała nuta złośliwości. – Rozumiem – westchnął Barak. – Panie mój, czy popełniłam błąd? – Dajmy temu spokój. – Jeśli ty i twoi goście jesteście gotowi, panie, poprowadzę was do sali tronowej. Barak wszedł na schody, dość pospiesznie i oficjalnie uścisnął żonę, po czym razem zniknęli za drzwiami.

– Tragedia! – Hrabia Seline pokręcił głową, gdy wszyscy wspinali się do pałacu. – Ależ skąd – zaprzeczył Silk. – Wreszcie Barak dostał, czego chciał, prawda? – Jesteś człowiekiem okrutnym, książę Kheldarze. – Wcale nie. Jestem tylko realistą. Przez te wszystkie lata Barak tęsknił za Merel i wreszcie ją spotkał. Cieszę się, widząc, że taką stałość uczuć spotyka nagroda. Hrabia Seline westchnął tylko. Oddział żołnierzy w kolczugach eskortował ich przez labirynt korytarzy, w górę po szerokich schodach i w dół po wąskich, coraz dalej w głąb kamiennego kopca. – Zawsze podziwiałem architekturę Chereku – oświadczył Silk ironicznie. – Jest pełna niespodzianek. – Rozbudowa pałacu dawała jakieś zajęcie słabym władcom – zauważył król Fulrach. – Całkiem niezły pomysł. W Sendarii źli królowie poświęcają zwykle wiele czasu projektom brukowania ulic, ale w Val Alorn wyłożono je brukiem już tysiące lat temu. – To zawsze stanowiło problem, wasza wysokość. – Silk się roześmiał. – Jak powstrzymać złych władców od robienia głupstw. – Książę Kheldarze, nie życzę twemu wujowi nic złego – rzekł Fulrach – ale uważam, że byłoby interesujące, gdyby zupełnie przypadkiem przypadł ci tron Drasni. – Błagam! – Silk zadrżał z udawanego strachu. – Niech wasza wysokość nawet o tym nie wspomina! – I żona – dodał złośliwie hrabia Seline. – Książę stanowczo potrzebuje małżonki. – To jeszcze gorsze! Sala tronowa króla Anhega była wysoko sklepioną komnatą z wielkim paleniskiem pośrodku kamiennej podłogi. Całe belki trzaskały w nim i płonęły jasno. W przeciwieństwie do zdobnej gobelinami sali króla Fulracha, tutaj ściany były nagie, a pochodnie dymiły w osadzonych w murze żelaznych pierścieniach. Ludzie stojący przy ogniu nie byli eleganckimi dworakami jak u Fulracha, lecz brodatymi wojownikami w błyszczących kolczugach. Na krańcu sali stało pięć tronów, nad każdym zwisał proporzec. Cztery były zajęte, a trzy kobiety o królewskich postawach rozmawiały w pobliżu. – Fulrach, król Sendarii! – obwieścił jeden z żołnierzy eskorty, uderzając drzewcem włóczni o posypaną sitowiem kamienną podłogę. – Bądź pozdrowiony, Fulrachu! – zawołał potężny czarnobrody mężczyzna, wstając. Nosił długą błękitną szatę, całą zmiętą i poplamioną. Włosy miał tłuste i nieuczesane, a na nich złotą koronę wgniecioną w paru miejscach, z ułamanym jednym wierzchołkiem. – Bądź pozdrowiony, Anhegu – odparł król Sendarów i skłonił się lekko. – Miejsce twe czeka, Fulrachu – oznajmił Anheg, wskazując proporzec Sendarii nad pustym tronem. – Królowie Alorii z radością przyjmą w swej

radzie mądrość króla Sendarii. Wzniosły, archaiczny język wywarł na Garionie niezwykłe wrażenie. – Silku, który król jest którym? – szepnął Durnik, gdy zbliżali się do tronów. – Ten gruby w czerwonej szacie, z reniferem na proporcu, to mój wuj, Rhodar z Drasni. Ten z pociągłą twarzą pod proporcem z koniem to Cho-Hag z Algarii. Wysoki ponurak ubrany na szaro, bez korony, który siedzi pod banderą z mieczem, to Brand, Strażnik Rivy. – Brand? – przerwał zdziwiony Garion, wspomniawszy opowieść o bitwie pod Vo Mimbre. – Wszyscy Strażnicy Rivy noszą imię Branda – wyjaśnił Silk. Król Fulrach pozdrowił zebranych w podniosłym stylu, który zdawał się tu obowiązywać, po czym zajął miejsce pod zielonym proporcem ze złotym snopem pszenicy – godłem Sendarii. – Bądź pozdrowiony, Belgaracie, uczniu Aldura! – zawołał Anheg. – I ty, pani Polgaro, godna najwyższych zachwytów córko nieśmiertelnego Belgaratha. – Nie ma czasu na takie ceremonie, Anhegu – stwierdził z przekąsem pan Wilk. Odrzucił płaszcz. – Po co wzywali mnie królowie Alorii? – Nie odbieraj nam tych drobnych przyjemności, czcigodny – wtrącił porozumiewawczo gruby władca Drasni. – Tak rzadko możemy udawać królów. To długo nie potrwa. Pan Wilk z niesmakiem pokręcił głową. Wtedy wystąpiła jedna z trzech kobiet o dostojnym wyglądzie, wysoka kruczowłosa piękność w wymyślnie wiązanej atłasowej czarnej sukni. Dygnęła przed Fulrachem i musnęła policzkiem jego twarz. – Wasza królewska mość, czynisz zaszczyt temu domowi swą obecnością. – Witaj, wasza wysokość – odparł Fulrach, z szacunkiem pochylając głowę. – Królowa Islena – mruknął Silk do Durnika i Gariona. – Żona Anhega. – Zmarszczył nos, powstrzymując śmiech. – Zwróćcie uwagę, jak powita Polgarę. Królowa skłoniła się głęboko przed panem Wilkiem. – Boski Belgaracie! – Jej dźwięczny głos wibrował szacunkiem. – Nieszczególnie boski, Isleno – wtrącił sucho starzec. – Nieśmiertelny synu Aldura – mówiła dalej, ignorując jego słowa. – Najpotężniejszy czarodzieju świata. Mój skromny dom drży od straszliwej potęgi, którą wnosisz w jego progi. – Piękna przemowa, Isleno – stwierdził Wilk. – Trochę nieprecyzyjna, ale naprawdę wspaniała. Królowa stanęła przed ciocią Pol. – Przesławna siostro – zaintonowała. – Siostro? – spytał zaskoczony Garion. – To mistyczka – odparł cicho Silk. – Trochę bawi się magią i uważa za czarodziejkę. Patrz. Królowa wyszukanym gestem wydobyła skądś zielony klejnot i wręczyła cioci Pol. – Trzymała go w rękawie – szepnął Silk radośnie.

– Królewski to dar, Isleno – rzekła ciocia Pol dziwnie zduszonym głosem. – Wybacz, że tym tylko mogę ci się odwdzięczyć. Podała królowej pąsową różę. – Skąd ją wzięła? – zdumiał się Garion. Silk mrugnął do niego porozumiewawczo. Królowa z wahaniem przyjęła różę, objęła palcami i zbliżyła do twarzy. Rumieniec odpłynął z jej policzków, oczy rozszerzyły się, a dłonie zadrżały. Wystąpiła druga królowa, niewysoka blondynka o pięknym uśmiechu. Bez ceremonii ucałowała Fulracha i pana Wilka, po czym ciepło objęła ciocię Pol. Ta przyjaźń zdawała się szczera i nie na pokaz. – Porenn, królowa Drasni. W głosie Silka zabrzmiała dziwna nuta. Garion zdziwiony dostrzegł na jego twarzy cień goryczy. W tej krótkiej chwili, tak wyraźnie, jakby nagle oświeciło go jaskrawe światło prawdy, zrozumiał powody dziwnego niekiedy zachowania przyjaciela. Współczucie ścisnęło mu gardło. Trzecia królowa, Silar z Algarii, przywitała króla Fulracha, pana Wilka i ciocię Pol kilkoma słowami wypowiedzianymi cichym głosem. – Czy Strażnik Rivy nie jest żonaty? – Durnik rozejrzał się za czwartą królową. – Miał żonę – odparł Silk, wciąż wpatrzony w Porenn. – Zmarła kilka lat temu. Zostawiła mu czterech synów. Barak, ponury i bardzo zły, wkroczył do sali i podszedł do tronu Anhega. – Witaj w domu, kuzynie – rzekł władca Chereku. – Już myślałem, że zgubiłeś drogę. – Sprawy rodzinne, Anhegu – odparł Barak. – Musiałem zamienić kilka słów z żoną. – Rozumiem. – Anheg wolał nie zgłębiać tematu. – Poznaliście już moich przyjaciół? – Jeszcze nie, lordzie Baraku – odpowiedział król Rhodar. – Załatwialiśmy zwyczajowe formalności – zachichotał, a jego wielki brzuch zatrząsł się mocno. – Jestem pewien, że wszyscy znają hrabiego Seline – przedstawił Barak. – A to Durnik, kowal i dzielny człowiek. Chłopiec ma na imię Garion. Jest pod opieką pani Polgary. To naprawdę dobry dzieciak. – Moglibyśmy już przejść do rzeczy? – wtrącił pan Wilk niecierpliwie. Cho-Hag, król Algarów, odpowiedział dziwnie delikatnym głosem: – Azaliż świadom jesteś, Belgaracie, naszego nieszczęścia? Zaiste, w trudnej chwili zwracamy się do ciebie po radę. – Cho-Hagu, mówisz, jakbyś czytał marny arendzki epos – zirytował się Wilk. – Czy te zaisty i azaliże są naprawdę konieczne? Cho-Hag spojrzał z zakłopotaniem na Anhega. – Moja wina, Belgaracie – wyjaśnił z żalem Anheg. – Wyznaczyłem skrybów, by zapisali przebieg naszego spotkania. Cho-Hag przemawiał do historii, nie tylko do ciebie. – Korona króla zsunęła się trochę i zawisła niebezpiecznie nad uchem.

– Historia jest bardzo tolerancyjna, Anhegu – odparł Wilk. – Nie musisz wywierać na niej wrażenia. I tak zapomni większość z tego, co mówimy. Spojrzał na Strażnika Rivy. – Może ty mi to wszystko wyjaśnisz bez nazbyt wielu upiększeń? – Obawiam się, że to moja wina, Belgaracie – odparł dźwięcznie szaro odziany Brand. – Przez moją niedbałość Apostata zdołał ujść z łupem. – Ten przedmiot sam siebie chroni, Brandzie – zauważył Wilk. – Na przykład ja nawet nie mogę go dotknąć. Znam złodzieja i wiem, że w żaden sposób nie mogłeś go powstrzymać od przybycia do Rivy. Bardziej mnie martwi, jak zdołał położyć ręce na tym przedmiocie i nie zginąć porażony jego mocą. Brand bezradnie rozłożył ręce. – Zbudziliśmy się pewnego ranka i tego przedmiotu nie było. Kapłani potrafili tylko odgadnąć imię złodzieja. Duch Boga Niedźwiedzia nie chciał powiedzieć nic więcej. Ponieważ wiedzieliśmy, kim jest, pilnowaliśmy, by nie wymawiać tego imienia ani imienia przedmiotu, który zabrał. – To dobrze – pochwalił Wilk. – Ma sposoby, by wychwytywać słowa na wielkie odległości. Sam go tego uczyłem. – Wiemy o tym. Dlatego z trudem ułożyliśmy wiadomość dla ciebie. Nie przybyłeś do Rivy, a mój posłaniec nie wrócił, więc pomyślałem, że coś się stało. Wtedy rozesłaliśmy za tobą ludzi. – W takim razie z własnej winy jestem tutaj. – Wilk poskrobał brodę. – Wypożyczyłem twojego posłańca. Musiałem coś przekazać pewnym ludziom w Arendii. Chyba powinienem przewidzieć, co się stanie. Silk odchrząknął. – Mogę coś powiedzieć? – spytał. – Oczywiście, książę – zezwolił Anheg. – Czy rozsądnie czynimy, prowadząc tę dyskusję publicznie? Murgowie mają dość złota, by kupić sobie uszy w wielu pałacach, a Grolimowie potrafią swym kunsztem przechwycić myśli najwierniejszych wojowników. Nie można zdradzić tego, o czym się nie wie, jeśli rozumiecie, o co mi chodzi. – Nie tak łatwo przekupić wojowników Anhega – wtrącił Barak gniewnie. – A w Chereku nie ma Grolimów. – Jesteś równie pewien służby czy dziewek kuchennych? – zapytał Silk. – A Grolimów spotykałem już w najbardziej nieoczekiwanych miejscach. – Jest jakiś sens w słowach mojego siostrzeńca. – Król Rhodar zamyślił się. – Drasnia dysponuje wiekowym doświadczeniem w zbieraniu informacji, a Kheldar należy do naszych najlepszych ludzi. Jeśli uważa, że nasze słowa mogą dotrzeć dalej, niż chcemy, rozsądek nakazuje go posłuchać. – Dzięki ci, wuju. – Silk się skłonił. – A czy ty, książę Kheldarze, potrafiłbyś przeniknąć do mojego pałacu? – spytał wyzywająco Anheg. – Już to robiłem, wasza królewska mość – odparł Silk skromnie. – Z dziesięć razy, może trochę więcej.

Anheg uniósł brew i spojrzał pytająco na Rhodara. Władca Drasni chrząknął zmieszany. – To było dawno, Anhegu. Nic poważnego. Byłem po prostu ciekaw pewnego drobiazgu. To wszystko. – Wystarczyło zapytać – stwierdził z urazą Anheg. – Nie chciałem ci przeszkadzać. – Rhodar wzruszył ramionami. – Zresztą tak jest zabawniej. – Przyjaciele – rzekł Fulrach. – Sprawa jest zbyt ważna, by narażać się na zdradę. Nadmierna ostrożność będzie lepsza od zbędnego ryzyka. Anheg zmarszczył brwi. – Dobrze, jeśli tak chcecie – uznał po chwili namysłu. – Porozmawiamy zatem w spokojniejszym miejscu. Kuzynie, zechcesz opróżnić starą halę króla Eldriga i ustawić straże w korytarzach wokół niej? – Natychmiast, Anhegu. – Barak z dziesiątką wojowników opuścił komnatę. Królowie powstali z tronów – wszyscy z wyjątkiem Cho-Haga. Szczupły wojownik, prawie tak wysoki jak Barak, z algarskim kosmykiem włosów na czubku wygolonej czaszki, podszedł i pomógł mu się podnieść. Garion spojrzał pytająco na Silka. – Choroba z dzieciństwa – powiedział cicho Drasanin. – Nogi ma tak słabe, że nie potrafi ustać bez pomocy. – Czy to mu nie utrudnia sprawowania władzy? – Algarowie więcej czasu spędzają w siodle niż na nogach. Kiedy dosiądzie rumaka, Cho-Hag nie ustępuje nikomu w Algarii. Wojownik, który go podtrzymuje, to Hettar, przybrany syn. – Znasz go? – Znam wszystkich, Garionie. – Silk zaśmiał się cicho. – Hettar i ja spotykaliśmy się kilka razy. Lubię go, choć wolę, by o tym nie wiedział. Królowa Porenn podeszła do ich grupki. – Islena zabiera Silar i mnie do swoich komnat – poinformowała Silka. – Jak widać, kobiety w Chereku nie mieszają się do polityki. – Nasi kuzyni, Cherekowie, mają kilka drobnych wad. Są arcykonserwatywni i jeszcze do nich nie dotarło, że kobiety są ludźmi. Porenn z łobuzerskim uśmiechem mrugnęła do niego porozumiewawczo. – Miałam nadzieję, że uda nam się porozmawiać, Kheldarze. Na razie nic z tego. Przekazałeś Layli wiadomość? – Obiecała, że zaraz do ciebie napisze. Gdybym wiedział, że cię tu zastanę, mógłbym osobiście przywieźć list. – To był pomysł Isleny. Uznała, że miło będzie zorganizować naradę królowych w czasie spotkania królów. Zaprosiłaby także Laylę, ale wszyscy wiedzą, jak strasznie boi się morskich podróży. – Czy na tej radzie doszłyście do jakichś wstrząsających wniosków, wasza wysokość? – Siedzimy tylko i podziwiamy sztuczki Isleny. – Królowa się skrzywiła. – Znikające monety, jakieś przedmioty w rękawie i tego typu rzeczy. Czasem

przepowiada nam przyszłość. Silar jest zbyt grzeczna, by protestować, a ja jestem najmłodsza, więc nie powinnam się za często odzywać. Wszystko to jest potwornie nudne, zwłaszcza kiedy Islena wpada w trans nad kryształową kulą. Czy Layla sądzi, że zdoła mi pomóc? – Jeśli ktokolwiek zdoła, ona na pewno – zapewnił Silk. – Ostrzegam, że jej rady mogą być bardzo dosłowne. Królowa Layla jest praktyczna do bólu, nie uznaje przenośni. – Nic nie szkodzi. – Królowa Porenn zachichotała złośliwie. – Jestem już dorosła. – Naturalnie – przyznał Silk. – Chciałem cię tylko uprzedzić. – Naśmiewasz się ze mnie, Kheldarze? – Czy ośmieliłbym się, wasza wysokość? – Silk był uosobieniem niewinności. – Chyba tak. – Idziesz, Porenn?! – zawołała czekająca niedaleko Islena. – Natychmiast, wasza wysokość – odpowiedziała królowa Drasni. Co za nudziara, zamigotały jednocześnie jej palce. Cierpliwości, wasza wysokość, odpowiedział gestami Silk. Królowa Porenn wyszła potulnie za dumną królową Chereku i milczącą królową Algarii. Silk śledził ją spojrzeniem, a na twarzy miał wyraz tej samej gorzkiej ironii. – Oni już wychodzą – delikatnie zwrócił mu uwagę Garion, wskazując drzwi na końcu sali, za którymi znikali królowie Alornów. – No tak, musimy iść – przyznał Silk i poprowadził ich za władcami. Garion trzymał się z tyłu, gdy cała grupa podążała pełnymi przeciągów korytarzami w stronę hali króla Eldriga. Oschły głos w mózgu podpowiadał, że warto kryć się przed ciocią Pol, bo na pewno znalazłaby jakiś powód, by go odesłać. Idąc na końcu, Garion pochwycił nagle ukradkowe poruszenie w głębi któregoś z bocznych korytarzy. Chwilę tylko widział tam człowieka, zwyczajnego na pozór wojownika Chereku w długim ciemnozielonym płaszczu. Zatrzymał się i obejrzał raz jeszcze, lecz człowiek w zielonym płaszczu zniknął. Ciocia Pol stała ze skrzyżowanymi ramionami u drzwi hali króla Eldriga. – Gdzie byłeś? – spytała. – Tak tylko patrzyłem – odpowiedział najbardziej niewinnym tonem, na jaki potrafił się zdobyć. – Rozumiem – stwierdziła i spojrzała na Baraka. – Narada potrwa pewnie dość długo i Garion będzie się nudził. Jest może jakieś miejsce, gdzie do kolacji mógłby się czymś zająć? – Ciociu Pol! – zaprotestował Garion. – Może w zbrojowni? – zaproponował Barak. – Niby co miałbym robić w zbrojowni? – rzucił Garion z pretensją. – Wolisz pomywalnię? – spytała znacząco ciocia Pol. – Właściwie, kiedy się zastanowiłem, chyba jednak chciałbym obejrzeć

zbrojownię. – Tak myślałam. – Jest na końcu tego korytarza, Garionie – poinformował Barak. – Sala z czerwonymi drzwiami. – Biegnij już, kochanie – powiedziała ciocia. – I nie pokalecz się czymś. Garion czuł się bardzo skrzywdzony. Strażnicy, ustawieni wokół hali króla Eldriga, uniemożliwiali nawet podsłuchiwanie. Westchnął i powlókł się wolno do zbrojowni. Część jego umysłu pracowała jednak pilnie, analizując pewne kwestie. Uparcie nie chciał uznać pana Wilka i cioci Pol za Belgaratha i Polgarę. Zachowanie królów Alornów wskazywało, że oni w to wierzą. Dochodziła jeszcze kwestia róży, którą ciocia Pol dała królowej Islenie. Pomijając fakt, że róże zimą nie kwitną, skąd ciocia Pol wiedziała, że otrzyma od Isleny bladozielony klejnot? Jak zatem mogła zawczasu przygotować różę? Garion świadomie unikał teorii, że ciocia po prostu stworzyła kwiat na miejscu. Korytarz, którym szedł zatopiony w myślach, był mroczny i tylko kilka pochodni rozjaśniało drogę. Tu i tam odbiegały boczne przejścia – nieoświetlone tunele wiodące gdzieś w ciemność. Dotarł już niemal do zbrojowni, gdy w jednym z nich usłyszał szmer. Nie wiedząc właściwie dlaczego, cofnął się do sąsiedniej niszy i czekał. Człowiek w zielonym płaszczu wyszedł na główny korytarz i rozejrzał się czujnie. Wyglądał zwyczajnie, miał krótką jasną brodę. Mógłby pewnie chodzić po pałacu bez zwracania czyjejkolwiek uwagi. Jego zachowanie i ukradkowe ruchy świadczyły jednak, że robi coś, czego robić nie powinien. Oddalił się w stronę, z której nadszedł Garion. Kiedy chłopiec po chwili ostrożnie wysunął głowę z bezpiecznej kryjówki, człowiek ten zniknął i trudno było zgadnąć, w które z ciemnych bocznych przejść się zagłębił. Wewnętrzny głos powiedział Garionowi, że jeśli spróbuje komuś o tym opowiedzieć, nie uwierzą mu. Jeśli nie chce wyjść na głupca, potrzebuje czegoś więcej niż niejasnego poczucia niepokoju i podejrzeń. Przez jakiś czas powinien tylko mieć oczy otwarte i uważać na człowieka w zielonym płaszczu.

Rozdział XIV Następnego ranka padał śnieg. Ciocia Pol, Silk, Barak i pan Wilk znowu udali się na naradę z królami, pozostawiając Gariona pod opieką Durnika. Zasiedli obaj przy ogniu w wielkiej sali, gdzie stały trony, i obserwowali mniej więcej dwudziestu wojowników Chereku, którzy łazili bez celu albo znajdywali sobie jakieś zajęcia dla zabicia czasu. Niektórzy ostrzyli miecze albo polerowali zbroje; inni jedli lub pili, choć było jeszcze dość wcześnie; kilku pochłaniała zacięta rozgrywka w kości. Jeszcze inni siedzieli oparci plecami o ściany i spali. – Cherekowie chyba lubią próżnować – rzekł Durnik cicho. – Od przyjazdu nie spotkałem jeszcze nikogo, kto by naprawdę pracował. Garion pokręcił głową. – Wydaje mi się, że to wojownicy z osobistych regimentów króla – powiedział też cicho. – Chyba nie mają nic do roboty oprócz siedzenia i czekania, aż król każe im z kimś walczyć. – Okropnie nudny taki sposób życia. – Durnik z dezaprobatą zmarszczył czoło. Milczeli jakiś czas. – Durniku – odezwał się Garion. – Zauważyłeś, jak odnoszą się do siebie Barak i jego żona? – To bardzo smutne – stwierdził Durnik. – Silk mówił mi o tym wczoraj. Barak pokochał ją, gdy oboje byli jeszcze bardzo młodzi. Ale dziewczyna wysoko urodzona nie traktowała go poważnie. – Więc jakim cudem zostali małżeństwem? – Jej rodzina to wymyśliła. Kiedy Barak został jarlem Trellheimu, uznali, że takie małżeństwo im się opłaci. Merel była przeciwna, lecz nic nie wskórała. Silk twierdzi, że zaraz po ślubie Barak przekonał się, jaka jest w istocie próżna i małostkowa, ale oczywiście wtedy było już za późno. Robi obrzydliwe rzeczy, by go zranić, więc Barak stara się możliwie rzadko bywać w domu. – Mają dzieci? – zapytał Garion. – Dwoje. Córki, pięcio- i siedmioletnią. Barak bardzo je kocha, ale nieczęsto może widywać. – Chciałbym im jakoś pomóc. – Chłopiec westchnął. – Nie możemy się wtrącać między mężczyznę i jego żonę – pouczył Durnik. – Po prostu nie robi się takich rzeczy. – Wiedziałeś, że Silk kocha swoją ciotkę? – zapytał bez zastanowienia Garion.

– Garionie! – Durnik był wstrząśnięty. – To, co powiedziałeś, jest bardzo niewłaściwe. – Ale prawdziwe – bronił się chłopiec. – Oczywiście, ona nie jest naprawdę jego ciotką, tylko drugą żoną wuja. To nie to samo co prawdziwa ciotka. – Jest żoną jego wuja – oświadczył mocnym głosem Durnik. – Kto wymyślił tę skandaliczną historię? – Nikt nie wymyślił. Obserwowałem, kiedy wczoraj rozmawiali. Łatwo zauważyć, co do niej czuje. – Na pewno ci się wydawało – rzekł kowal z naganą w głosie. Wstał. – Przejdźmy się. Zajmiemy się czymś. Porządni ludzie nie powinni plotkować na temat przyjaciół. Nieco zakłopotany Garion zgodził się szybko. Wyszedł za Durnikiem z zadymionej sali i razem ruszyli korytarzem. – Obejrzymy kuchnię – zaproponował. – A potem kuźnię – dodał Durnik. Królewskie kuchnie były ogromne. Całe woły obracały się na rożnach, stada gęsi dusiły w jeziorach sosu. Bulgotał gulasz w kotłach wielkości wozu, a bataliony bochenków maszerowały do pieców tak dużych, że człowiek mógłby w nich stanąć prosto. W przeciwieństwie do uporządkowanej kuchni cioci Pol na farmie Faldora, tutaj panował chaos i bałagan. Naczelny kucharz był wielki, gruby, czerwony na twarzy. Wykrzykiwał polecenia, na które nikt nie zwracał uwagi. Słychać było wrzaski, groźby i niewybredne żarty. Rozgrzana w ogniu chochla, podrzucona w miejscu, gdzie mógł ją chwycić niczego niepodejrzewający kuchcik, wzbudzała ryki śmiechu; komuś porwano kapelusz i umyślnie wrzucono do garnka z wrzącym gulaszem. – Chodźmy stąd, Durniku – poprosił chłopiec. – Nie tego się spodziewałem. Kowal pokiwał głową. – Pani Pol nie tolerowałaby takich wybryków. – Pokręcił z niezadowoleniem głową. W korytarzu obok kuchni spotkali służącą, dziewczynę o rudoblond włosach, w jasnozielonej sukni z obcisłym stanikiem. – Przepraszam bardzo – zagaił grzecznie Durnik. – Czy mogłabyś wskazać nam drogę do kuźni? Zuchwale zmierzyła go wzrokiem. – Jesteś tu nowy? Jeszcze cię nie widziałam. – Przyjechaliśmy na krótko. – A skąd? – Z Sendarii. – To ciekawe. Może chłopiec mógłby załatwić twoje zlecenie, a my porozmawiamy chwilę – spojrzała na niego wyzywająco. Durnik chrząknął, uszy mu poczerwieniały. – Gdzie jest kuźnia? – powtórzył. Dziewczyna wybuchnęła śmiechem. – Na dziedzińcu, w końcu tego korytarza – odparła. – Zwykle kręcę się gdzieś

tutaj. Z pewnością potrafisz mnie znaleźć, kiedy już załatwisz swoje sprawy z kowalem. – Tak – zgodził się Durnik. – Z pewnością potrafię. Idziemy, Garionie. Po chwili dotarli na ośnieżony wewnętrzny dziedziniec. – Oburzające! – powiedział Durnik zduszonym głosem. Uszy nadal płonęły mu czerwienią. – Ta dziewka nie ma żadnego poczucia przyzwoitości. Poskarżyłbym się na nią, gdybym tylko wiedział komu. – Niesłychane – przyznał Garion, śmiejąc się w duchu z zakłopotania przyjaciela. Przeszli przez zasypywany drobnymi płatkami śniegu podwórzec. W kuźni sprawował rządy potężny czarnobrody mężczyzna o przedramionach tak grubych, jak Garionowe uda. Durnik przedstawił się i wkrótce potem radośnie omawiali tajniki swej profesji, przy akompaniamencie dźwięczących uderzeń kowalskiego młota. Garion zauważył, że w miejscu pługów, łopat i motyk, jakich pełne były sendarskie kuźnie, tutaj na ścianach wisiały miecze, włócznie i topory. Na jednym kowadle czeladnik wykuwał groty strzał, na drugim jakiś żylasty, jednooki mężczyzna pracował nad groźnie wyglądającym sztyletem. Durnik i kowal rozmawiali prawie do południa, Garion zaś spacerował po dziedzińcu. Byli tu bednarze i kołodzieje, szewcy i cieśle, rymarze i wytwórcy świec pracujący dla wielkiego dworu króla Anhega. Cały czas się rozglądał, czy nie dojrzy gdzieś brodatego mężczyzny w zielonym płaszczu, którego spotkał ostatniej nocy. Nie wierzył wprawdzie, że znajdzie go tutaj, gdzie wszyscy zajęci byli uczciwą pracą, patrzył jednak uważnie. Koło południa przyszedł po nich Barak. Poszli razem do wielkiej sali, tam czekał Silk i z uwagą obserwował grających w kości. – Anheg i reszta zamierzają się spotkać po południu – rzekł Barak. – Mam załatwić pewną sprawę i pomyślałem, że może pójdziesz ze mną. – Niezły pomysł. – Silk z trudem oderwał wzrok od kości. – Wojownicy twojego kuzyna grają tak fatalnie, że korci mnie, by włączyć się na kilka kolejek. Chyba lepiej jednak, bym tego nie robił. Ludzie zwykle czują urazę, gdy przegrywają z obcymi. – Jestem pewien, że chętnie cię zaproszą. – Barak błysnął zębami w uśmiechu. – Mają taką samą szansę wygranej jak ty. – A słońce ma taką samą szansę wzejścia na wschodzie, co i na zachodzie. – Tak jesteś pewien swego kunsztu, drogi Silku? – spytał Durnik. – Jestem pewien ich kunsztu. – Silk zachichotał i wstał. – Chodźmy. Palce już mnie świerzbią. Muszę je oddalić od przedmiotu pożądania. – Jak sobie życzysz, książę Kheldarze. – Barak się roześmiał. Włożyli futrzane peleryny i wyszli z pałacu. Śnieg przestał padać, wiał rześki wiatr. – Nie wyznaję się w tych wszystkich imionach – wyznał Durnik, gdy szli w stronę centrum Val Alorn. – Chciałem was o to zapytać. Ty, Silku, jesteś także księciem Kheldarem, a czasem kupcem Ambarem z Kotu. Pana Wilka nazywają Belgarathem, a pani Pol jest również Polgarą albo księżną Erat.

Tam, skąd pochodzę, ludzie miewają tylko jedno imię. – Imiona są jak ubrania, przyjacielu – wyjaśnił Silk. – Wkładamy to, które jest najodpowiedniejsze na daną okazję. Uczciwi ludzie nie potrzebują zwykle dziwacznych ubrań ani niezwykłych imion. Ci z nas jednak, którzy uczciwi nie są, zmieniają czasem jedno lub drugie. – Nie wydaje mi się zabawne zaliczanie pani Pol do osób nieuczciwych – oświadczył Durnik sztywno. – To nie przez brak szacunku – zapewnił Silk. – Proste definicje nie mają zastosowania wobec lady Polgary. A kiedy mówię, że nie jesteśmy uczciwi, znaczy to, że pewne zajmujące nas sprawy wymagają czasem ukrywania się przed ludźmi jednocześnie złymi i przebiegłymi. Durnik nie wydawał się przekonany, ale nie ciągnął już rozmowy na ten temat. – Skręcimy tutaj – rzekł Barak. – Nie chciałbym przechodzić dzisiaj obok świątyni Belara. – Dlaczego? – zdziwił się Garion. – Trochę zalegam z obowiązkami religijnymi – wyjaśnił Barak zbolałym głosem. – Nie chcę, żeby najwyższy kapłan Belara mi o tym przypominał. Ma bardzo donośny głos, a nie lubię, gdy mnie ktoś wyzywa przed całym miastem. Człowiek roztropny nie daje kapłanom ani kobietom okazji, by besztali go publicznie. Uliczki Val Alorn były ciasne i kręte, stare domki zaś wąskie i wysokie, z przewieszonym piętrem. Mimo śniegu i ostrego wiatru ulice były pełne ludzi, w większości odzianych w futra dla ochrony przed mrozem. Wszędzie rozlegały się wesołe okrzyki, a czasem nieprzyzwoite słowa. Dwaj starsi, poważni mężczyźni obrzucali się śnieżkami, zachęcani ochrypłymi wrzaskami patrzących. – To starzy przyjaciele. – Barak się uśmiechnął. – Robią to co dzień, przez całą zimę. Niedługo pójdą do piwiarni, tam się upiją i będą śpiewać razem stare pieśni, póki nie pospadają z ław. Od lat tak się zabawiają. – A co robią latem? – spytał Silk. – Rzucają kamieniami. Picie, śpiewy i spadanie z ław pozostaje bez zmian. – Witaj, Baraku! – zawołała z okna na piętrze młoda zielonooka kobieta. – Kiedy znowu mnie odwiedzisz? Podniósł głowę i zarumienił się, ale nie odpowiedział. – Jakaś dama cię woła – zwrócił mu uwagę Garion. – Słyszałem – odparł Barak. – Chyba cię zna. – Silk uśmiechnął się drwiąco. – Zna każdego. – Barak zaczerwienił się jeszcze bardziej. – Możemy już iść? Za rogiem spotkali idącą gęsiego grupę ludzi w obszarpanych futrach. Kołysali się dziwnie z boku na bok, a przechodnie pospiesznie schodzili im z drogi. – Bądź pozdrowiony, lordzie Baraku – zaintonował ich przywódca. – Bądź pozdrowiony, lordzie Baraku! – powtórzyli chórem.

Barak skłonił się sztywno. – Niech cię ochrania ramię Belara – rzekł przywódca. – Wszyscy cześć oddają Belarowi, Niedźwiedziemu Bogu Alorii! – zawołali pozostali. Skłonił się znowu i stał nieruchomo, póki procesja nie przeszła. – Kto to był? – spytał Durnik. – Wyznawcy kultu Niedźwiedzia – odparł niechętnie Barak. – Fanatycy. – Kłopotliwa grupa – rzekł Silk. – Mają swoje ośrodki we wszystkich królestwach Alorii. To doskonali wojownicy, ale służą najwyższemu kapłanowi Belara. Nic nie robią, tylko odprawiają rytuały, ćwiczą musztrę i mieszają się do miejscowej polityki. – Gdzie jest ta Aloria? – zainteresował się Garion. – Wszędzie wokół nas. – Barak zatoczył krąg ramieniem. – Wszystkie królestwa Alornów tworzyły kiedyś Alorię. Był to jeden naród. Kultyści chcą je ponownie zjednoczyć. – To chyba rozsądne – zauważył Durnik. – Aloria została podzielona z ważnych przyczyn. Należało strzec pewnego przedmiotu i rozbicie państwa wydawało się najlepszą metodą. – Ten przedmiot był aż tak ważny? – Najważniejszy na świecie – stwierdził Silk. – Wyznawcy kultu Niedźwiedzia zdają się o tym zapominać. – Tylko że teraz został skradziony, prawda? – wyrzucił z siebie Garion, gdy uświadomił sobie związek między tym, co mówili Barak i Silk, a nagłym zburzeniem jego spokojnego życia. – Właśnie za tym przedmiotem podąża pan Wilk. Barak spojrzał na niego badawczo. – Ten mały jest mądrzejszy, niż nam się wydawało, Silku. – Sprytny chłopak – przyznał Drasanin. – Zresztą nietrudno powiązać ze sobą to wszystko. Jego lisia twarz sposępniała nagle. – Masz oczywiście rację, Garionie. Jeszcze nie wiemy jak, ale ktoś zdołał go ukraść. Jeśli Belgarath wyda taki rozkaz, królowie Alornów rozbiorą cały świat na kawałki, by odzyskać ten przedmiot. – Mówisz o wojnie? – spytał słabym głosem Durnik. – Są rzeczy gorsze niż wojna – oświadczył Barak ponuro. – To wszystko może być niezłą okazją, żeby raz na zawsze pozbyć się Angaraków. – Miejmy nadzieję, że Belgarath przekona królów Alornów, by wybrali inne wyjście. – Silk westchnął. – Musimy odzyskać ten przedmiot – upierał się Barak. – To prawda. Są jednak inne sposoby, a nie sądzę, by ulica była najwłaściwszym miejscem, żeby je omawiać. Barak zmrużył oczy i rozejrzał się szybko. Tymczasem dotarli już do portu, gdzie maszty okrętów Chereku wznosiły się gęsto niby las. Przeszli przez śliski most nad zamarzniętym strumieniem

i znaleźli się wśród kilku rozległych placów, gdzie w śniegu leżały szkielety statków. Kulejący mężczyzna w skórzanej bluzie stanął w drzwiach niskiego budynku w środku jednego z placów i patrzył, jak się zbliżają. – Witaj, Krendigu! – zawołał Barak. – Witaj, Baraku – odparł mężczyzna w skórzanej bluzie. – Jak idzie praca? – Dość wolno o tej porze roku. Niedobry to czas na robotę w drewnie. Moi cieśle szykują osprzęt i przycinają deski, ale do wiosny nie zrobią wiele więcej. Barak skinął głową i wyminął Krendiga, by położyć dłoń na wystającej ze śniegu stępce okrętu. – Krendig buduje go dla mnie. – Klepnął belkę dziobu. – Najwspanialszy okręt wszystkich mórz. – Jeśli nasi wioślarze znajdą dość sił, by go poruszyć – wtrącił Krendig. – Będzie bardzo wielki, Baraku. I bardzo ciężki. – Obsadzę go silnymi ludźmi. – Barak wpatrywał się we wręgi statku. Garion usłyszał radosny okrzyk od strony wzgórza przy stoczni. Obejrzał się szybko. Kilku młodych ludzi zjeżdżało z góry na deskach. Było zupełnie oczywiste, że Barak i pozostali do wieczora będą omawiać budowę statku. Mogło się to okazać bardzo ciekawe, Garion jednak zdał sobie nagle sprawę, że od bardzo dawna nie rozmawiał z nikim w swoim wieku. Odsunął się dyskretnie i stanął u stóp wzgórza. Jego wzrok przyciągnęła jasnowłosa dziewczyna. W pewien sposób przypominała mu Zubrette, choć Zubrette była drobna, a ta dziewczyna duża jak chłopak. Jej śmiech dźwięczał wesoło, policzki miała zaróżowione od chłodu i kiedy zjeżdżała w dół, powiewały za nią długie warkocze. – To musi być dobra zabawa – zagadnął Garion, gdy jej improwizowane sanki zatrzymały się w pobliżu. – Chcesz spróbować? – Wstając, otrzepywała śnieg z wełnianej sukienki. – Nie mam sanek. – Mogę ci pożyczyć swoich. – Spojrzała na niego figlarnie. – Jeśli coś mi za to dasz. – A co byś chciała? – Coś wymyślę. – Zmierzyła go wyzywającym wzrokiem. – Jak się nazywasz? – Garion. – Dziwne imię. Tutaj mieszkasz? – Nie. Jestem z Sendarii. – Sendar? Naprawdę? – Niebieskie oczy błysnęły. – Nigdy jeszcze nie spotkałam Sendara. Mam na imię Maidee. Garion lekko skłonił głowę. – Chcesz pożyczyć sanki? – spytała. – Mógłbym spróbować. – Może ci pozwolę. Za całusa. Garion zaczerwienił się wściekle, a ona wybuchnęła śmiechem.

Wysoki, rudowłosy chłopak w długiej tunice zahamował obok i wstał z groźnym wyrazem twarzy. – Maidee, zostaw go natychmiast. – A jeśli nie zechcę? Rudzielec z buńczuczną miną podszedł do Gariona. – Co tu robisz? – zapytał. – Rozmawiam z Maidee. – A kto ci pozwolił? Chłopak był trochę wyższy od Gariona i mocniej zbudowany. – Nie prosiłem o pozwolenie. Rudzielec spojrzał ponuro i groźnie napiął mięśnie. – Mogę cię sprać, jeśli masz ochotę. Garion zrozumiał, że chłopak jest w wojowniczym nastroju i starcia nie da się uniknąć. Część wstępna – groźby, wyzwiska i tak dalej – potrwa jeszcze pewnie kilka minut, ale walka wybuchnie natychmiast, gdy tylko rudy w długiej tunice doprowadzi się do odpowiedniego stanu. Postanowił nie czekać. Zacisnął pięść i uderzył tamtego w nos. Cios był solidny. Rudzielec zatoczył się i usiadł ciężko na śniegu. Podniósł dłoń do nosa i odsunął ją, czerwoną od krwi. – To przez ciebie! – jęknął oskarżycielsko. – Przez ciebie krew mi leci z nosa! – Przestanie za parę minut – uspokoił go Garion. – A jeśli nie? – Krwotoki z nosa nie trwają wiecznie. – Czemu mnie uderzyłeś? – spytał płaczliwie rudzielec. – Nic ci nie zrobiłem. – Ale chciałeś. Przyłóż sobie śnieg i nie zachowuj się jak dziecko. – Ciągle krwawię – poskarżył się chłopak. – Przyłóż sobie śnieg – powtórzył Garion. – A jeśli krew nie przestanie lecieć? – Wtedy pewnie wykrwawisz się na śmierć – odparł Garion bezlitośnie. Tej sztuczki nauczył się od cioci Pol. Zadziałała tak samo dobrze na chłopca z Chereku, jak kiedyś na Doroona i Rundoriga. Rudzielec chwycił dużą garść śniegu i przyłożył sobie do nosa. – Wszyscy Sendarowie są tacy okrutni? – spytała Maidee. – Nie znam wszystkich mieszkańców Sendarii – odpowiedział Garion. Spotkanie nie skończyło się dobrze. Odwrócił się z żalem i wolno ruszył z powrotem do stoczni. – Zaczekaj, Garionie! – krzyknęła Maidee. Podbiegła i chwyciła go za ramię. – Zapomniałeś o moim całusie! – Chwyciła go za szyję, głośno ucałowała w usta i ze śmiechem uciekła, powiewając jasnymi warkoczami. Barak, Silk i Durnik zaśmiewali się głośno, gdy do nich podszedł. – Powinieneś ją gonić – stwierdził Barak. – Po co? – Garion był czerwony ze wstydu. – Chciała, żebyś ją złapał. – Nie rozumiem.

– Baraku – rzekł Silk – jeden z nas będzie musiał powiadomić lady Polgarę, że nasz Garion wymaga dalszej edukacji. – Jesteś sprawniejszy w słowach, Silku – odparł Barak. – Uważam, że ty powinieneś jej powiedzieć. – Może zagramy w kości o ten przywilej? – Widziałem kiedyś, jak rzucasz kośćmi. – Barak się roześmiał. – Naturalnie, możemy po prostu zostać tu jeszcze chwilę – stwierdził Silk chytrze. – Wydaje mi się, że nowa przyjaciółka Gariona z przyjemnością uzupełni jego wykształcenie. W ten sposób nie będziemy musieli kłopotać tą sprawą lady Polgary. Uszy Gariona płonęły. – Nie jestem taki głupi – oświadczył. – Wiem, o czym rozmawiacie, i wcale nie musicie o tym mówić cioci Pol. Odszedł, ze złością rozkopując nogami śnieg. Barak rozmawiał jeszcze z budowniczym swojego okrętu, a kiedy wieczorny mrok okrył stocznię, ruszyli z powrotem do pałacu. Garion wlókł się z tyłu, nadal obrażony, że się z niego śmiali. Chmury, od przybycia do Val Alorn zwisające nisko, rwały się, odsłaniając skrawki czystego nieba. Wieczór opadał z wolna na ośnieżone ulice, tu i tam zamigotała pojedyncza gwiazdka. W oknach świece zapłonęły miękkim blaskiem, a ludzie spieszyli, by dotrzeć do domów przed nocą. Garion, nadal idący z tyłu, dostrzegł dwóch mężczyzn, którzy weszli do budynku pod prostym szyldem na drzwiach przedstawiającym kiść winogron. Jednym z nich był człowiek z jasną brodą w zielonym płaszczu, tego zeszłej nocy spotkał w pałacu. Drugi nosił ciemny kaptur, a Garion poczuł znajomy dreszcz rozpoznania. Nie musiał nawet oglądać twarzy tamtego. Zbyt często się widywali, by miał jakiekolwiek wątpliwości. I jak zawsze, odczuł niezwykły opór, jakby upiorny palec dotknął jego warg. Ten człowiek w kapturze to Asharak i choć jego obecność tutaj była niezwykle ważna, chłopiec nie potrafił o niej powiedzieć. Chwilę spoglądał na dwóch mężczyzn, po czym podbiegł, by dogonić przyjaciół. Zmagał się z odrętwieniem krępującym mu język, by wreszcie spróbować innego sposobu. – Baraku, czy w Val Alorn jest wielu Murgów? – zapytał. – Ani jednego, w całym Chereku. Angarakom pod karą śmierci nie wolno przekraczać granic królestwa. To nasze najstarsze prawo. Ustanowił go jeszcze Cherek o Niedźwiedzich Barach. Czemu pytasz? – Tak się tylko zastanawiałem – odparł Garion niepewnie. Umysł krzyczał, by opowiedzieć im o Asharaku, ale wargi pozostały martwe. Wieczorem, gdy wszyscy zasiedli przy wspaniałej uczcie za długim stołem w głównej hali pałacu króla Anhega, Barak zabawiał zgromadzonych mocno przesadzonym opisem spotkania Gariona z młodymi ludźmi na wzgórzu. – Mocny był to cios – mówił podniosłym tonem. – Godny najwspanialszego z wojowników. Celnie trafił w sam nos wroga. Popłynęła jasna krew, a przeciwnik padł przerażony i pokonany. Garion stanął nad zwyciężonym i,

jak prawdziwy bohater, nie chełpił się i nie drwił z nieprzyjaciela, lecz ofiarował mu radę, jak zatamować strumień szkarłatu. Potem z prostotą i godnie opuścił pole bitwy, lecz jasnooka piękność nie pozwoliła mu odejść bez godnego wynagrodzenia jego męstwa. Ścigała go zatem i z uczuciem zarzuciła mu na szyję swe śnieżne ramiona. A potem miłośnie ofiarowała jeden pocałunek, który dla prawdziwego bohatera największą jest nagrodą. Oczy dziewczęcia płonęły uwielbieniem, a czyste łono falowało świeżo rozbudzoną namiętnością. Lecz niewinny Garion oddalił się skromnie, nie żądając innych słodkich trofeów, które swą postawą zdawała się ofiarować łagodna dziewica. I tak skończyła się ta przygoda, a nasz bohater posmakował zwycięstwa, godnie odrzucając zwycięstwa tego prawdziwe owoce. Wojownicy i królowie ryczeli ze śmiechu, bębnili w stół pięściami i klepali się z uciechy po plecach. Królowa Islena i królowa Silar uśmiechały się wyrozumiale, a królowa Porenn śmiała otwarcie. Merel pozostała jednak niewzruszona, z wyrazem lekkiej pogardy spoglądała na małżonka. Policzki Gariona płonęły, uszy mu puchły od wykrzykiwanych głośno sugestii, rad i salw śmiechu. – Czy rzeczywiście tak przebiegło spotkanie, siostrzeńcze? – zwrócił się do Silka król Rhodar, ocierający załzawione oczy. – Mniej więcej. Opowieść lorda Baraka była doprawdy mistrzowska, choć nieco upiększona. – Trzeba by posłać po minstrela – zauważył hrabia Seline. – Niech pieśnią unieśmiertelni ten czyn. – Nie dokuczajcie mu! – Królowa Porenn spojrzała na Gariona ze współczuciem. Cała historia wcale nie śmieszyła cioci Pol: zmierzyła Baraka chłodnym wzrokiem. – Czy to nie dziwne, że trzech dorosłych mężczyzn nie potrafi dopilnować jednego chłopca? – powiedziała, unosząc brew. – To tylko jeden cios, pani – zaprotestował Silk. – I jeden całus, nic więcej. – Doprawdy? A czego mam się spodziewać następnym razem? Pojedynku na miecze, a potem jeszcze większej głupoty? – Nie stało się nic poważnego, pani Pol – zapewnił ją Durnik. Pokręciła głową. – Sądziłam, Durniku, że przynajmniej ty okażesz nieco rozsądku. Widzę, że się myliłam. Gariona zdenerwowały jej uwagi. Miał wrażenie, że cokolwiek uczyni, ona zawsze spojrzy na to z możliwie najgorszej strony. Gniew pchał go niemal na granicę buntu. Nie miała prawa komentować jego postępków. Nie byli przecież spokrewnieni, więc mógł robić wszystko, na co tylko miał ochotę. Spojrzał na nią ponuro i z irytacją. Pochwyciła to spojrzenie i zapytała chłodno, jakby chciała go sprowokować: – Słucham? Co masz do powiedzenia? – Nic – odparł krótko.

Rozdział XV Następnego dnia ranek był jasny i rześki. Niebo nabrało koloru ciemnego błękitu, a słoneczny blask lśnił oślepiająco na białych szczytach gór wyrastających za miastem. Po śniadaniu pan Wilk oznajmił, że wraz z ciocią Pol idą na spotkanie z Fulrachem i królami Alornów. – Świetny pomysł – stwierdził Barak. – Ponure rozważania są dobre dla królów. Dla kogoś, na kim nie ciążą obowiązki władzy, dzień jest zbyt piękny, by spędzać go pod dachem. I uśmiechnął się drwiąco do swego kuzyna. – Masz w sobie domieszkę okrucieństwa, Baraku. Nie podejrzewałem tego. – Anheg wyjrzał tęsknie przez najbliższe okno. – Dziki nadal wychodzą z lasu na pola? – spytał Barak. – Stadami – potwierdził Anheg, jeszcze bardziej ponury. – Pomyślałem, że wezmę paru silnych ludzi i sprawdzimy, czy uda nam się trochę je przetrzebić. – Uśmiech Baraka stał się szerszy. – Byłem prawie pewien, że właśnie coś takiego masz na myśli. – Anheg smutnie poskrobał splątane włosy. – Robię ci przysługę, Anhegu. Nie chcesz chyba, by dziki stratowały całe królestwo? – Idź, Baraku – rzekł Rhodar, gruby władca Drasni. – Chętnie zostawiam takie rozrywki młodszym i szczuplejszym. Cenię dobry posiłek, lecz wolę z nim wcześniej nie walczyć. Jestem zbyt dobrym celem. Nawet ślepy dzik trafiłby mnie bez kłopotów. – No jak, Silku? – zagadnął Barak. – Co ty na to? – Chyba nie mówisz poważnie – mruknął Silk. – Musisz jechać, książę Kheldarze – nalegała królowa Porenn. – Ktoś powinien bronić honoru Drasni na tej wyprawie. Twarz Silka miała zbolały wyraz. – Mógłbyś być moim rycerzem. – W jej oczach błysnęły złośliwe iskierki. – Wasza królewska mość znowu czytała arendzkie romanse? – spytał Silk zgryźliwie. – Uważaj to za królewski rozkaz – odparła. – Trochę świeżego powietrza i gimnastyki z pewnością ci nie zaszkodzi. Wyglądasz, jakbyś cierpiał na niestrawność. – Jak wasza wysokość sobie życzy. – Silk skłonił się teatralnie. – W razie niebezpieczeństwa zawsze mogę uciec na drzewo. – A ty, Durniku? – spytał Barak.

– Nie znam się na myślistwie, przyjacielu – rzekł z powątpiewaniem kowal. – Ale jeśli chcesz, chętnie ci będę towarzyszył. – Ty, panie? – Barak spojrzał na hrabiego Seline. – Nie, dawno już wyrosłem z takich zabaw. Ale dziękuję za zaproszenie. – Hettarze? – Barak zwrócił się do smukłego Algara. Ten spojrzał pytająco na ojca. – Idź, Hettarze – zezwolił swym cichym głosem Cho-Hag. – Król Anheg z pewnością wyznaczy wojownika, który pomoże mi chodzić. – Sam się tym zajmę, Cho-Hagu – zapewnił Anheg. – Nosiłem już w życiu większe ciężary. – W takim razie ruszę z tobą, lordzie Baraku. I dzięki za zaproszenie. – Hettar miał głos głęboki i dźwięczny, choć też cichy jak głos ojca. – No, chłopcze? – zapytał Barak Gariona. – Czyżbyś do reszty postradał zmysły, Baraku!? – krzyknęła ciocia Pol. – Nie dość ci wczorajszych kłopotów? Ta kropla przepełniła czarę. Podniecenie, jakie Garion odczuł, słysząc propozycję Baraka, zmieniło się w gniew. Zgrzytnął zębami i zapomniał o rozwadze. – Jeśli Barak uważa, że nie będę przeszkadzał, to chętnie się wybiorę – oznajmił buntowniczo. Ciocia Pol spojrzała na niego lodowatym wzrokiem. – Twojemu szczeniaczkowi rosną zęby, Pol – parsknął pan Wilk. – Nie wtrącaj się, ojcze – rzuciła, wciąż patrząc na chłopca. – Nie tym razem, panienko – odparł starzec, a w jego głosie zabrzmiała twarda jak stal nuta. – Podjął decyzję i nie będziesz go poniżać, odwołując ją. Garion nie jest już dzieckiem. Może nie zauważyłaś, ale jest wysoki jak dorosły i nabiera ciała. Wkrótce skończy piętnaście lat. Musisz mu trochę poluzować, a teraz masz okazję tak samo dobrą jak każda inna, by zacząć go traktować jak mężczyznę. Spojrzała na niego z uwagą. – Skoro tak sobie życzysz, ojcze – rzekła z pozorną przynajmniej pokorą. – Z pewnością jednak zechcesz omówić ze mną tę sprawę. W cztery oczy. Pan Wilk tylko się skrzywił. Ciocia Pol spojrzała na Gariona. – Bądź ostrożny, kochanie – powiedziała. – A kiedy wrócicie, porozmawiamy sobie miło, dobrze? – Czy pan mój zażąda, bym mu pomogła uzbroić się na łowy? – spytała lady Merel sztywnym, obraźliwym tonem, jakim zawsze zwracała się do Baraka. – To niepotrzebne, Merel. – Nie chciałabym zaniedbać swego obowiązku. – Daj spokój, Merel. Pokazałaś, co chciałaś. – Czy zatem pan mój zezwoli, bym się oddaliła? – Zezwoli – odparł krótko. – Może wasze wysokości zechcą udać się ze mną – rzekła królowa Islena. –

Spróbujemy wywróżyć rezultat łowów. Porenn, stojąca za plecami królowej Chereku, z rezygnacją wzniosła oczy, a Silar spuściła wzrok i westchnęła. – Idźmy więc – powiedział Barak. – Dziki czekają. – I pewnie ostrzą już kły – dodał Silk. Poszli razem do czerwonych drzwi zbrojowni, gdzie czekał posiwiały mężczyzna o niewiarygodnie szerokich barach, ubrany w kubrak z wołowej skóry, na który naszyto metalowe płytki. – Torvik – przedstawił go Barak. – Wielki łowczy Anhega. Zna z imienia każdego dzika w puszczy. – Lord Barak jest nadto uprzejmy. – Torvik się skłonił. – Jak się poluje na dziki, przyjacielu? – spytał Durnik grzecznie. – Nigdy jeszcze tego nie próbowałem. – Prosta sprawa. Zabieram moich łowczych do puszczy, gdzie hałasem i krzykami pędzimy przed sobą bestie. Ty i pozostali myśliwi czekacie z tym – wskazał stojak pełen mocnych włóczni o szerokich ostrzach. – Kiedy dzik cię zobaczy, zaatakuje, próbując przebić swymi kłami. Ale nie zdąży, bo ty przebijesz go włócznią. – Rozumiem – stwierdził niezbyt pewnie Durnik. – Nie wydaje się to szczególnie skomplikowane. – Nosimy kolczugi, Durniku – dodał Barak. – Nasi łowcy rzadko kiedy doznają poważniejszych obrażeń. – „Rzadko kiedy” ma jakieś nieprzyjemne brzmienie, sugerujące możliwość takiego przypadku. – Silk przesuwał w palcach kolczugę zawieszoną na haku przy drzwiach. – Żadna rozrywka nie dostarczy właściwej emocji, jeśli nie zawiera elementu ryzyka. – Barak wzruszył ramionami i zważył w ręku włócznię. – A myślałeś kiedy o grze w kości? – Ale nie twoimi kośćmi, przyjacielu. Zaczęli naciągać kolczugi, gdy tymczasem myśliwi Torvika wynosili całe naręcza włóczni do sań czekających na zaśnieżonym pałacowym dziedzińcu. Garion stwierdził, że kolczuga jest ciężka i bardziej niż trochę niewygodna. Stalowe kółka uciskały skórę nawet przez ciężką, zimową odzież. Za każdym razem, gdy próbował zmienić pozycję, by zmniejszyć nacisk jednej ich partii, natychmiast kąsało go pół tuzina innych. Kiedy wspinał się na sanie, miał wrażenie, że zrobiło się bardzo zimno i futra ledwie chronią przed mrozem. Przemknęli krętymi uliczkami Val Alorn w stronę wielkiej zachodniej bramy, po przeciwnej niż port stronie miasta. W lodowatym powietrzu z końskich pysków unosiły się kłęby pary. Obszarpana, ślepa starucha ze świątyni wyszła z cienia i stanęła przed nimi. – Bądź pozdrowiony, lordzie Baraku – zakrakała. – Twoja zguba się zbliża. Poznasz jej smak, nim jeszcze słońce dzisiejszego dnia odnajdzie drogę do swego łoża. Barak bez słowa uniósł się w saniach, chwycił włócznię i bez litości cisnął

prosto w staruchę. Z zadziwiającą szybkością wiedźma uniosła laskę i odbiła włócznię w locie. – Nic nie zyskasz, próbując zabić starą Martje – zaśmiała się pogardliwie. – Nie odnajdzie jej twoja włócznia ni miecz twój. Idź już, lordzie Baraku. Twoja zguba czeka. Po czym zwróciła się w stronę sań, gdzie obok zdumionego Durnika siedział Garion. – Bądź pozdrowiony, królu królów! – zakrzyknęła. – Wielkie spotkasz tego dnia niebezpieczeństwo, ale przeżyjesz. I to niebezpieczeństwo odsłoni znak bestii, która jest zgubą druha twego, Baraka. Skłoniła się i odbiegła skulona, nim Barak zdążył sięgnąć po drugą włócznię. – O co jej chodziło, Garionie? – spytał Durnik, nie mogąc wyjść ze zdziwienia. – Barak twierdzi, że to ślepa wariatka – odparł. – Zatrzymała nas, kiedy przybyliśmy do Val Alorn i jechaliśmy za wami. – Co miało znaczyć to jej gadanie o zgubie? – Kowal zadrżał. – Nie wiem. Barak nie chciał o tym mówić. – Zły omen, w dodatku z samego rana. Cherekowie to dziwni ludzie. Garion pokiwał głową. Za zachodnią bramą miasta pola pobielone śniegiem lśniły w oślepiającym blasku porannego słońca. Jechali ku ciemnej puszczy oddalonej o dwie mile. Pióropusze suchego śniegu wznosiły się za pędzącymi saniami. Po drodze mijali ośnieżone farmy. Wszystkie budynki z drewnianych bali miały strome drewniane dachy. – Ci ludzie chyba w ogóle nie dbają o bezpieczeństwo – stwierdził Durnik. – Nie chciałbym mieszkać w drewnianym domu, gdzie może wybuchnąć pożar albo co innego. – To po prostu inny kraj – odparł Garion. – Trudno oczekiwać, by na całym świecie ludzie żyli tak jak my w Sendarii. – Chyba masz rację. – Kowal westchnął. – Ale wyznam ci, Garionie, że nie czuję się tu zbyt pewnie. Niektórzy po prostu nie są stworzeni do podróży. Czasem żałuję, że opuściliśmy farmę Faldora. – Ja także. – Garion spojrzał na góry, które wyrastały pod niebo jakby wprost z puszczy przed nimi. – Pewnego dnia jednak to wszystko się skończy i będziemy mogli wrócić do domu. Durnik pokiwał głową i westchnął raz jeszcze. Zanim wjechali między drzewa, Barak odzyskał spokój i dobry humor. Jakby nic się nie wydarzyło, zaczął rozstawiać łowców. Poprowadził Gariona przez sięgający łydek śnieg pod wielki dąb. – To dobre miejsce – zapewnił. – Tam jest leśna ścieżka i dziki zwykle tędy uciekają przed krzykami Torvika i jego łowczych. Kiedy któryś wyjdzie na ciebie, stań mocno i trzymaj włócznię skierowaną ostrzem w jego pierś. Dzik dość słabo widzi, więc pewnie się nadzieje, zanim w ogóle cokolwiek zauważy. Potem odskoczysz za drzewo. Włócznia zwykle bardzo je denerwuje. – A jeśli chybię? – spytał Garion.

– Nie próbowałbym. I tobie też nie radzę. – Nie mówię, że zrobię to celowo. – Czy dzik zechce uciec? – To się zdarza. Ale nie liczyłbym na to. Raczej spróbuje kłami rozerwać ci brzuch. W takiej sytuacji zwykle się sprawdza wejście na drzewo. – Zapamiętam. – Gdybyś miał kłopoty, będę niedaleko – obiecał Barak i wręczył mu dwie ciężkie włócznie. Później, brnąc w śniegu, wrócił do sań, które oddaliły się galopem. Garion został sam pod rozłożystym dębem. Między drzewami panował półmrok i mocno kąsał mróz. Garion pochodził trochę po śniegu w poszukiwaniu najlepszego miejsca, gdzie mógłby czekać na dzika. Ścieżka, którą wskazywał Barak, była wąska, wydeptana w gęstych krzakach. Ślady odbite na śniegu wydawały się niepokojąco duże. Nisko zwieszone gałęzie dębu jakby zapraszały, lecz gniewnie odepchnął od siebie tę myśl. Powinien zostać na ziemi i stawić czoło szarży dzika. Postanowił zginąć raczej, niż jak dziecko kryć się na drzewie. Oschły głos w jego myślach stwierdził, że zbyt wiele czasu marnuje, martwiąc się takimi rzeczami. Póki nie dorośnie, nikt go nie uzna za mężczyznę, więc po co się naraża, by wykazać własną odwagę? I tak nic mu z tego nie przyjdzie. W puszczy panowała cisza, a śnieg tłumił wszelkie dźwięki. Nie śpiewał żaden ptak. Od czasu do czasu słychać było głuche uderzenie śnieżnej czapy, zsuwającej się z gałęzi. Garion czuł się strasznie samotny. Co właściwie tu robił? Czego może szukać porządny sendarski chłopak w samym środku puszczy w Chereku? Czemu uzbrojony jedynie w dwie włócznie oczekuje ataku wściekłego dzika? Co ten dzik mu zrobił? Nagle zdał sobie sprawę, że nawet szczególnie nie przepada za wieprzowiną. Stał w pewnej odległości od leśnej drogi, którą przejechały sanie. Oparł się plecami o pień, stanął wygodnie i czekał. Nie wiedział, jak długo słuchał tego dźwięku, zanim go sobie uświadomił. Nie było to tupanie, pisk i bieg dzika, którego oczekiwał; raczej miarowy tętent kilku koni jadących wolno po zaśnieżonej ziemi. Głos dobiegał z tyłu i Garion ostrożnie wysunął głowę zza drzewa. Trzech jeźdźców opatulonych w futra wynurzyło się spomiędzy drzew po przeciwnej stronie rozjeżdżonej płozami drogi. Zatrzymali się, jakby na coś czekali. Dwaj z nich, brodaci wojownicy, niewiele się różnili od dziesiątków innych, których widział w pałacu króla Anhega. Trzeci jednak miał długie płowe włosy i nie nosił brody. Jego znudzona, wzgardliwa mina przywodziła na myśl buzię zepsutego dziecka, choć był już mężczyzną w średnim wieku. Siedział na koniu wyniośle, jakby towarzystwo dwóch pozostałych w jakiś sposób go obrażało. Po chwili od skraju puszczy dał się słyszeć stuk kopyt jeszcze jednego wierzchowca. Garion czekał, wstrzymując oddech. Czwarty jeździec zbliżał się wolno. Był to mężczyzna z jasną brodą i w zielonym płaszczu. Dwa dni wcześniej Garion widział, jak skrada się po korytarzach pałacu króla Anhega.

– Witaj, panie – rzekł z szacunkiem przybysz. – Gdzie byłeś? – zapytał groźnie płowowłosy. – Dziś rano lord Barak zabrał kilku swoich gości na polowanie. Jechali tą samą trasą co ja i musiałem trzymać się daleko z tyłu. – Widzieliśmy ich głębiej w puszczy – burknął od niechcenia szlachcic. – Co podsłuchałeś? – Niewiele, panie. Królowie spotykają się ze starcem i kobietą w strzeżonych komnatach. Nie mogę podejść dość blisko. – Płacę ci szczerym złotem za to, żebyś podchodził dość blisko. Wracaj do pałacu i staraj się znaleźć sposób, by słyszeć, co mówią. – Spróbuję, panie. – Człowiek w zielonym płaszczu skłonił się sztywno. – Nie tylko spróbujesz – warknął płowowłosy. – Jak sobie życzysz, panie. – Przybysz zawracał konia. – Czekaj – rozkazał szlachcic. – Udało ci się spotkać z naszym przyjacielem? – Z twoim przyjacielem, panie – poprawił z niesmakiem człowiek w zielonym płaszczu. – Odnalazłem go, poszliśmy do karczmy i rozmawialiśmy chwilę. – Co powiedział? – Nic użytecznego. Jak zwykle tacy jak on. – Spotka się z nami? Obiecał? – Powiedział, że tak. Jeśli chcesz mu wierzyć, twoja wola. Szlachcic nie zwrócił na to uwagi. – Kto przypłynął z królem Sendarów? – Starzec, kobieta, jeszcze jeden starzec, chyba jakiś sendarski szlachcic. Także lord Barak, Drasanin o twarzy łasicy i jeszcze jeden Sendar, jakiś prostaczek. – I to wszyscy? Nie było z nimi chłopca? Szpieg wzruszył ramionami. – Nie sądziłem, że chłopak też jest ważny. – Więc jest tutaj, w pałacu? – Tak, panie. Zwykły sendarski chłopiec, mniej więcej czternastoletni. Chyba służący tej kobiety. – Dobrze. Wracaj do pałacu i zbliż się do tej komnaty na tyle, by podsłuchać, o czym mówią królowie i starzec. – To może być niebezpieczne, panie. – Będzie jeszcze bardziej niebezpieczne, jeśli tego nie zrobisz. Jedź, zanim wróci ta małpa, Barak, i zobaczy, że się tutaj włóczysz. Szlachcic zawrócił konia i wraz ze swoimi wojownikami zniknął. Człowiek w zielonym płaszczu posępnie spoglądał za nimi, po czym także odjechał w stronę, z której przybył. Garion wyprostował zgięte kolana. Tak mocno zaciskał palce na drzewcu włóczni, że teraz go bolały. Uznał, że cała sprawa posuwa się za daleko. Najwyższy czas komuś o tym powiedzieć. Z daleka, z głębi zasypanej śniegiem puszczy dobiegło go granie myśliwskich rogów i rytmiczne, dźwięczne uderzenia mieczy o tarcze. Nagonka pędziła

zwierzynę. Usłyszał trzask gałęzi i pojawił się przed nim wielki rogacz o oczach płonących przerażeniem. Wystarczyły trzy potężne skoki, by zniknął. Garion drżał z podniecenia. Rozległy się kwiki, tupot i ścieżką przebiegła locha o przekrwionych ślepiach, a za nią pół tuzina przestraszonych warchlaków. Garion cofnął się za drzewo i pozwolił im przejść. Kolejne kwiki był grubsze i brzmiało w nich mniej strachu, a więcej złości. Szedł dzik – Garion wiedział to, nim jeszcze zwierz wynurzył się z krzaków. Gdy się pojawił, serce chłopca zamarło. To nie był tłusty, senny wieprzek, ale rozwścieczona bestia. Połamane w biegu gałązki i skrawki kory przylegały do straszliwych żółtych kłów wystających przed rozwarty ryj. Były niemym dowodem, że dzik zaatakuje wszystko, co stanie mu na drodze – drzewa, krzaki czy sendarskiego chłopca, który nie ma dość rozsądku, by odsunąć się jak najszybciej. I wtedy zdarzyło się coś bardzo dziwnego. Tak samo jak w pojedynku z Rundorigiem dawno temu albo podczas bójki z rzezimieszkami Brilla na uliczce Muros, Garion poczuł, że krew szybciej krąży mu w żyłach. W uszach zabrzmiał dźwięk dzwonów. Usłyszał dumne wyzwanie i nie mógł uwierzyć, że pochodzi z jego własnych ust. Zdał sobie sprawę, że staje na środku ścieżki, pochyla się, opiera włócznię i kieruje ostrze ku potężnej bestii. Odyniec zaatakował. Oczy zaszły mu krwią, piana popłynęła z pyska i z gardłowym, wściekłym kwikiem runął na wyczekującego chłopca. Śnieżny puch strzelił spod kopyt niby odkosy piany spod dziobu okrętu. Śnieżne kryształki zdawały się wisieć w powietrzu, połyskując w pojedynczym słonecznym promieniu, który akurat w tym miejscu dotarł do ziemi. Uderzenie trafiającego na włócznię dzika było straszliwe, lecz Garion wymierzył celnie. Szerokie ostrze przebiło porośniętą szorstkim włosem pierś, a ściekająca z kłów piana poczerwieniała od krwi. Chłopak poczuł, że nogi się pod nim usuwają, potem drzewce włóczni trzasnęło niby sucha gałązka. Pierwszy cios kłów dzika, silne cięcie od dołu, trafiło Gariona w brzuch. Drugie zahaczyło o udo, gdy dysząc, próbował odtoczyć się w bok. Kolczuga odbijała kły i chroniła od ran, lecz uderzenia były okropnie silne. Trzeci cios trafił w plecy; Garion wyleciał w powietrze i uderzył w pień. Migocący blask zalał mu oczy, gdy stuknął głową w szorstką korę. Wtedy zjawił się Barak; pędził z rykiem po śniegu... lecz wydawało się, że to wcale nie Barak. Garion po wstrząsie miał zaszklone oczy, patrzył w zdumieniu na coś, co nie mogło być prawdą. Bez wątpienia widział Baraka, ale widział także coś całkiem innego: jak gdyby tę samą przestrzeń co Barak zajmował straszliwy niedźwiedź. Obrazy obu pędzących w śniegu postaci nakładały się na siebie. Wykonywały identyczne ruchy, zupełnie jakby dzieląc przestrzeń, dzieliły także myśli. Potężne ramiona pochwyciły śmiertelnie ranne zwierzę i zamknęły w miażdżącym uścisku. Jasna krew trysnęła z paszczy bestii, a kosmaty,

półludzki stwór, który przypominał Baraka i równocześnie coś innego, cisnął konającego dzika o ziemię. Podniósł w górę swą straszną twarz i grunt zadygotał od jego triumfalnego ryku. Garion z wolna osuwał się w otchłań szarej studni nieświadomości. Nie wiedział, ile upłynęło czasu, nim doszedł do siebie. Leżał na saniach, a Silk przykładał mu do karku skrawek płótna wypełniony śniegiem. Przez oślepiająco białe pola pędzili ku Val Alorn. – Widzę, że zdecydowałeś się przeżyć. – Drasanin się uśmiechnął. – Gdzie jest Barak? – wymamrotał Garion. – W saniach za nami. – Silk spojrzał przez ramię. – Czy... nic mu nie jest? – A co mogłoby zranić Baraka? – To znaczy... czy wygląda normalnie? – Wydaje się zwykłym Barakiem. – Wzruszył ramionami. – Dość, chłopcze. Leż spokojnie. Twoja dzika świnia mogła ci połamać żebra. – Oparł dłonie o pierś chłopca i przytrzymał go delikatnie. – Mój dzik? – spytał słabym głosem. – Co z nim? – Łowcy go wiozą. Będziesz miał swój triumfalny wjazd. Jeśli jednak mógłbym coś doradzić, to pomyśl czasem o cnocie konstruktywnego tchórzostwa. Te bohaterskie instynkty mogą ci skrócić życie. Lecz Garion znów zapadł w nieświadomość snu. A potem byli już w pałacu i Barak trzymał go na rękach, a ciocia Pol stała obok, blada na widok krwi. – Nie jego krew – uspokoił ją spiesznie Barak. – Nadział dzika na włócznię i bestia zachlapała go, gdy się szamotali. Drobne stuknięcie w głowę, to wszystko. – Zanieś go do pokoju – rzuciła lakonicznie i ruszyła przodem. Wkrótce Garion z zabandażowaną głową i piersią leżał w łóżku. Po obrzydliwym naparze cioci Pol był oszołomiony i senny. Słuchał, jak ciocia daje reprymendę Barakowi. – Ty przerośnięty głupku! – wściekała się. – Widzisz, do czego doprowadziły twoje pomysły? – Chłopak był bardzo dzielny. – Cichy głos Baraka zdawał się tonąć w apatycznej melancholii. – Dzielność mnie nie interesuje! – wykrzyknęła ciocia Pol. Nagle coś zauważyła. – Co z tobą? – spytała. Położyła dłonie na skroniach olbrzyma. Chwilę patrzyła mu w oczy. – Cóż, stało się – powiedziała cicho. – Nie mogłem tego opanować – odparł żałośnie. – Wszystko będzie dobrze, Baraku – zapewniła, gładząc lekko jego pochyloną głowę. – Już nigdy nie będzie dobrze. – Prześpij się – poradziła. – Rankiem nie będzie to wyglądać tak tragicznie. Potężny jarl Trellheimu odwrócił się i wyszedł z pokoju.

Garion domyślił się, że mówili o tym niezwykłym zjawisku, które widział, gdy Barak przybył mu na pomoc. Chciał spytać ciocię Pol, co to było, ale gorzki wywar, jaki mu podała, ściągnął go w głębinę twardego snu bez marzeń, zanim jeszcze zdążył dobrać słowa i zadać pytanie.

Rozdział XVI Rankiem Garion był zbyt obolały, by nawet myśleć o wstawaniu. Tłumy odwiedzających zbyt mu jednak pochlebiały, by pamiętał o potłuczeniach i bólu. Szczególnie połechtały jego dumę wizyty królów Alornów we wspaniałych szatach, zwłaszcza że każdy wychwalał jego męstwo. Potem zjawiły się królowe i użalając się nad jego ranami, okazywały ciepłe współczucie i delikatnie gładziły czoło chorego. Połączenie podziwu, współczucia i pewności, że jest w centrum powszechnego zainteresowania, przytłaczało go i wypełniało serce radością. Ostatnim gościem tego dnia był jednak pan Wilk, który przybył, gdy wieczór zalegał już ośnieżone uliczki Val Alorn. Miał na sobie swą zwykłą tunikę, płaszcz i kaptur, jakby właśnie wrócił z przechadzki. – Widziałeś mojego dzika, panie Wilku? – spytał z dumą Garion. – Piękne zwierzę – przyznał Wilk, choć bez szczególnego entuzjazmu. – Ale czy nikt ci nie powiedział, że zwyczaj każe odskakiwać dzikowi z drogi, kiedy już nabije się go na włócznię? – Szczerze mówiąc, nie pomyślałem o tym Ale czy nie byłoby to... no... tchórzostwem? – Aż tak ci zależy, co o tobie pomyśli świnia? – Właściwie... – Zawahał się. – Chyba nie. – Wykazujesz zadziwiający brak rozsądku – zauważył Wilk. – Zwykle całe lata trwa osiągnięcie etapu, na jaki ty wkroczyłeś w ciągu jednej nocy. Spojrzał na siedzącą w pobliżu ciocię Pol. – Polgaro, jesteś pewna, że nie płynie w nim odrobina krwi Arendów? Ostatnio zachowuje się prawie po arendzku. Najpierw przepływa Wielki Maelstrom niby cwałujący koń, a wkrótce potem własnymi żebrami próbuje połamać dzikowi kły. Może upuściłaś go na głowę, gdy był niemowlęciem w powijakach? Uśmiechnęła się tylko. – Mam nadzieję, że wkrótce wyzdrowiejesz, mój chłopcze – zakończył Wilk. – I przemyślisz sobie wszystko, o czym mówiliśmy. Garion nadąsał się, śmiertelnie urażony słowami starca. Łzy stanęły mu w oczach, choć z całych sił starał się je powstrzymać. – Dziękuję, że do nas zajrzałeś, ojcze – powiedziała ciocia Pol. – Zawsze chętnie cię odwiedzam, córko – odparł i wyszedł cicho. – Dlaczego tak ze mną rozmawiał? – wybuchnął Garion, wycierając nos. – Teraz sobie poszedł i wszystko zepsuł.

– Co zepsuł, kochanie? – spytała ciocia Pol, wygładzając gors swej szarej sukni. – Wszystko. Każdy król mówił, że byłem bardzo dzielny. – Królowie zawsze mówią takie rzeczy. Na twoim miejscu nie zwracałabym na to uwagi. – Przecież byłem dzielny, prawda? – Z pewnością wywarłeś na dziku wielkie wrażenie. – Jesteś tak samo niedobra jak pan Wilk. – Chłopiec się naburmuszył. – To prawda, skarbie, ale to przecież naturalne. Co chciałbyś na kolację? – Nie jestem głodny. – Tak? Więc musisz wypić coś na wzmocnienie. Zaraz przygotuję. – Chyba zmieniłem zdanie! – zawołał szybko Garion. – Właśnie myślałam, że zmienisz. – Pokiwała głową. A potem, bez żadnych wyjaśnień, nagle objęła Gariona ramionami i tuliła przez długą chwilę. – Co ja mam z tobą zrobić? – Popatrzyła na niego ciepło. – Nic mi nie jest, ciociu Pol – zapewnił. – Tym razem nie. – Ujęła w dłonie jego twarz. – Wspaniale być dzielnym, mój Garionie. Ale czasem spróbuj najpierw choć chwilę pomyśleć. Obiecaj. – Dobrze, ciociu Pol – powiedział, trochę zakłopotany. Dziwne, ale wciąż zachowywała się tak, jakby jej na nim zależało. Przyszło mu na myśl, że może jednak coś ich łączy, choć nie są krewnymi. Nigdy już nie będzie tak jak kiedyś, ale przynajmniej nie stracił wszystkiego. Czuł się teraz trochę pewniej. Następnego dnia mógł już wstać z łóżka. Wciąż odczuwał ból mięśni, żebra też trochę mu dokuczały, lecz był młody i szybko odzyskiwał siły. Wczesnym popołudniem siedział z Durnikiem w wielkiej hali pałacu Anhega, gdy zjawił się siwobrody hrabia Seline. – Król Fulrach pyta, czy byłbyś tak uprzejmy i przybył do sali rady, mistrzu Durniku – odezwał się grzecznie. – Ja, wasza miłość? – zdumiał się Durnik. – Jego wysokość pozostaje pod wrażeniem twego rozsądku – wyjaśnił stary arystokrata. – Sądzi, że reprezentujesz najlepsze cechy sendarskiego racjonalizmu. To, o czym radzimy, dotyczy wszystkich ludzi, nie tylko władców Zachodu. Jest więc właściwe, by solidna, życiowa mądrość zaważyła na naszych decyzjach. – Pójdę natychmiast, wasza miłość. – Durnik wstał. – Musicie jednak wybaczyć, jeśli nie będę odzywał się często. Garion czekał w napięciu. – Wszyscy słyszeliśmy o twej przygodzie, chłopcze – oświadczył hrabia Seline uprzejmie. – Och, gdyby tak znowu być młodym... – Westchnął. – Idziemy, Durniku? Ruszyli ku drzwiom. Garion siedział samotny, dotknięty do żywego wyłączeniem z rady. Był w wieku, kiedy poczucie godności własnej jest niezwykle wyczulone. Dygotał z gniewu, urażony lekceważeniem, jakie kryło się za brakiem zaproszenia.

Obrażony i nadąsany ruszył odwiedzić swojego dzika, który wisiał w pełnej lodu chłodni tuż obok kuchni. Przynajmniej to zwierzę traktowało go poważnie. Jednak nie można spędzić zbyt długiego czasu w towarzystwie martwego dzika i nie wpaść w ponury nastrój. Zwierzę nie wydawało się tak wielkie jak wtedy, gdy jeszcze żyło i szarżowało na niego; kły wywierały należyte wrażenie, lecz nie były ani tak długie, ani tak ostre, jak zapamiętał Garion. Poza tym w chłodni panowało zimno i obolałe mięśnie sztywniały. Wizyta u Baraka nie miała sensu. Pogrążony w najczarniejszej melancholii rudobrody wielkolud zamknął się w swych komnatach i nie otwierał nikomu, nawet żonie. I tak Garion, pozostawiony samemu sobie, przez pewien czas włóczył się bez celu, po czym zaczął zwiedzać wielki pałac – zakurzone puste komnaty i mroczne korytarze. Zdawało mu się, że całe godziny chodzi, otwiera drzwi, podąża przejściami zakończonymi czasem ślepymi kamiennymi ścianami. Pałac Anhega był ogromny. Jak tłumaczył Barak, jego budowa trwała już ponad trzy tysiące lat. Południowe skrzydło opuszczono tak dawno, że dach zapadł się całe wieki temu. Garion wędrował po korytarzach drugiego piętra ruin, dumając ponuro o śmiertelności i przemijającej chwale. W niektórych komnatach stały pod warstwą śniegu stare łoża i stoły, a wszędzie biegły drobniutkie ślady myszy i wiewiórek. Wreszcie trafił na odkryty korytarz, gdzie znalazł inny trop – trop człowieka. Ślady stóp były całkiem świeże, gdyż nie dostrzegł w nich nawet odrobiny śniegu, a przecież padało mocno przez całą noc. Z początku myślał, że zatoczył koło, trafił w miejsce, przez które już przechodził, i widzi teraz własny ślad. Jednak wgłębienia w śniegu były o wiele większe od jego stóp. Istniało wiele możliwych wyjaśnień tego faktu, lecz Garion zaczął oddychać szybciej. Człowiek w zielonym płaszczu wciąż czaił się gdzieś w pałacu, Murgo Asharak przebywał w Val Alorn, a płowowłosy szlachcic, z pewnością o nieprzyjaznych zamiarach, krył się w puszczy. Garion zdał sobie nagle sprawę, że sytuacja może się okazać niebezpieczna, a on, jeśli nie liczyć małego sztyleciku, nie ma broni. Stąpając po własnych śladach, wrócił szybko do zaśnieżonej komnaty, skąd przed chwilą wyszedł, i zdjął zardzewiały miecz z też zardzewiałego haka. Czując się nieco pewniej, ruszył tajemniczym tropem. Dopóki nieznany intruz podążał tym pozbawionym dachu, od dawna nieużywanym korytarzem, ślady odcinały się wyraźnie na świeżym śniegu i tropienie było czystą przyjemnością. Potem jednak, za kupą gruzu, trop prowadził w zakurzony korytarz o wciąż jeszcze szczelnym dachu i sprawy się skomplikowały. Kurz na podłodze pomagał, lecz chłopiec musiał często się pochylać. Odczuwał ból żeber i nóg, więc krzywił się i stękał za każdym razem, gdy miał zgiąć się wpół i zbadać kamienną posadzkę. Ociekał potem, zgrzytał zębami i chciał zrezygnować z wyprawy. Wtedy usłyszał przed sobą cichy szmer. Cofnął się pod ścianę. Daleko

z przodu jakaś postać przemknęła ukradkiem przez smugę światła padającą z samotnego okienka. Garion dostrzegł błysk zieleni i wiedział już, kogo śledzi. Kocim krokiem ruszył tuż przy ścianie; miękkie skórzane buty nie wydawały żadnego dźwięku. Mocno ściskał w dłoni zardzewiały miecz. Mimo ostrożności prawdopodobnie zderzyłby się z człowiekiem, którego szukał, gdyby nagle nie zaskoczył go wyraźny głos hrabiego Seline. – Czy jest możliwe, szlachetny Belgaracie, by nasz nieprzyjaciel przebudził się, nim zostaną spełnione wszystkie warunki starożytnego proroctwa? – pytał hrabia. Garion się zatrzymał. Na wprost przed sobą, w wąskiej wnęce muru korytarza dostrzegł jakieś poruszenie. Tam przyczaił się człowiek w zielonym płaszczu, nasłuchujący w mroku głosów dobiegających gdzieś z dołu. Chłopiec przylgnął do ściany, wstrzymując oddech. Wycofywał się ostrożnie, póki nie natrafił na drugą wnękę i wsunął się w kryjącą wszystko ciemność. – To bardzo ważne pytanie, Belgaracie – usłyszał spokojny głos Cho-Haga. – Czy ten Apostata mógłby wykorzystać potęgę, jaką ma teraz w ręku, by ożywić Przeklętego? – Zdobył moc – przyznał pan Wilk – ale może cofnie się przed jej użyciem. Jeśli nie uczyni tego we właściwy sposób, moc go zniszczy. Nie będzie się spieszył, raczej najpierw głęboko wszystko przemyśli. Jego wahanie daje nam trochę czasu. – Czy nie wspominałeś, iż jest prawdopodobne, że zechce zatrzymać tę rzecz dla siebie? – odezwał się Silk. – Może zamierza pozostawić swego pana drzemiącego spokojnie i dzięki skradzionej potędze wynieść siebie na tron króla wszystkich ziem Angaraków? – Jakoś sobie nie wyobrażam, by Grolimowie łatwo oddali władzę w ręce obcego – parsknął król Rhodar. – Najwyższy kapłan Grolimów sam jest potężnym czarodziejem. – Wybacz, Rhodarze – wtrącił Anheg – ale póki moc pozostaje w rękach złodzieja, Grolimowie nie mają wyboru i muszą uznać jego panowanie. Studiowałem potęgę tego przedmiotu i jeśli choć w połowie to, co przeczytałem, jest prawdą, rabuś może zburzyć Rak Cthol tak łatwo, jak ty kopniakiem rozwalasz mrowisko. Potem, gdyby Grolimowie stawiali opór, może wyludnić całe Cthol Murgos, od Rak Goska aż do granicy tolnedrańskiej. Dlatego nieważne, czy to Apostata, czy Przeklęty użyje tej mocy. Angarakowie pójdą za nim. I ruszą na zachód. – Nie należy zatem powiadomić Arendów i Tolnedran, a także Ulgosów o tym, co zaszło? – zapytał Brand, Strażnik Rivy. – Nie dajmy się tym razem zaskoczyć. – Nie alarmowałbym już teraz naszych południowych sąsiadów – odparł pan Wilk. – Kiedy Pol i ja stąd odjedziemy, wyruszymy na południe. Gdyby Arendia i Tolnedra szykowały się do wojny, ogólne zamieszanie opóźniałoby naszą podróż. Legioniści imperatora to doświadczeni żołnierze. W razie potrzeby potrafią reagować bardzo szybko, Arendowie zaś zawsze są gotowi.

Ich królestwo przez cały czas balansuje na krawędzi wojny. – To byłoby przedwczesne – zgodziła się ciocia Pol. – Armie przeszkadzałyby naszym zamiarom. Jeśli dogonimy dawnego ucznia mego ojca i wrócimy z odzyskanym przedmiotem do Rivy, kryzys przeminie. Nie warto bez powodu niepokoić południowców. – Ma rację – dodał Wilk. – Mobilizacja zawsze niesie pewne ryzyko. Król z armią na głowie często wyrządza trochę szkód. Przejeżdżając tamtędy, poinformuję króla Arendów w Vo Mimbre i imperatora w Tol Honeth o wszystkim, o czym powinni wiedzieć. Należy jednak przekazać wiadomość do Gorima z Ulgo. Jak sądzisz, Cho-Hagu, czy zdołasz o tej porze roku wysłać kogoś do Prolgu? – Trudno powiedzieć, czcigodny – odparł Cho-Hag. – Zimą przełęcze są prawie nieprzejezdne. Spróbuję jednak. – Dobrze. Poza tym niewiele więcej możemy teraz zrobić. Przez pewien czas jednak dobrze będzie zatrzymać sprawy w rodzinie, że tak to określę. Jeśli dojdzie do najgorszego i Angarakowie zaatakują znowu, Aloria przynajmniej będzie uzbrojona i gotowa. Arendia i imperium zyskają więc dość czasu na przygotowania. – Łatwo królom Alornów mówić o wojnie – odezwał się strapiony król Fulrach. – Alornowie są wojownikami. Ale Sendaria jest spokojnym krajem. Nie mamy zamków ani fortyfikacji, a mój lud to rolnicy i kupcy. Kal Torak popełnił błąd, wybierając pole bitwy pod Vo Mimbre. Nie sądzę, by Angarakowie powtórzyli jego omyłkę. Moim zdaniem, uderzą wprost przez trawiaste równiny północnej Algarii i runą na Sendarię. Mamy wiele żywności i bardzo niewielu żołnierzy. Nasz kraj będzie idealną bazą dla kampanii na zachodzie i boję się, że nie wytrzymamy długo. Wtedy, ku zdumieniu Gariona, głos zabrał Durnik. – Nie poniżaj ludu Sendarii, najjaśniejszy panie – rzekł twardo. – Znam moich sąsiadów. Będą walczyć. Niewiele wiemy o mieczach i lancach, ale będziemy się bronić. Jeśli Angarakowie wejdą do Sendarii, nie zdobędą jej tak łatwo, jak niektórzy mogliby sądzić. A jeśli podpalimy pola i spichrze, nie pozostanie im wiele do jedzenia. Długą chwilę panowała cisza, po czym raz jeszcze odezwał się Fulrach, dziwnie pokornym tonem. – Twoje słowa zawstydzają mnie, mistrzu Durniku. Może zbyt długo jestem królem i zapomniałem już, co znaczy być Sendarem. – Jak pamiętam, tylko kilka przejść wiedzie przez wschodnie urwisko do Sendarii – wtrącił spokojnie Hettar, syn Cho-Haga. – Parę lawin w odpowiednich punktach może ją uczynić niedostępną jak księżyc. A jeśli lawiny runą we właściwych momentach, całe armie Angaraków zostaną uwięzione w tych wąskich przesmykach. – Zabawny pomysł. – Silk zachichotał. – Moglibyśmy wtedy wykorzystać ogniste instynkty Durnika do lepszych celów niż podpalanie zagonów rzepy. Torak Jednooki podobno lubi zapach płonących ofiar. Można by mu zrobić

przyjemność. W głębi korytarza Garion dostrzegł nagle migotanie pochodni i usłyszał brzęk kolczug. Niemal do ostatniej chwili nie pojmował grożącego mu niebezpieczeństwa. Człowiek w zielonym płaszczu także zwrócił uwagę na hałas i światło. Wynurzył się z kryjówki i pobiegł drogą, którą przyszedł – tuż obok wnęki, gdzie schował się Garion. Chłopiec cofnął się, ściskając miecz, ale szczęście mu sprzyjało – szpieg spoglądał przez ramię na płomień pochodni. Gdy tylko przeszedł, Garion uciekł. Wojownicy Chereków szukali obcych i niełatwo byłoby im wytłumaczyć, co robi w ciemnym korytarzu. Myślał chwilę, czy nadal nie śledzić szpiega, uznał jednak, że na jeden dzień wystarczy. Pora opowiedzieć komuś o wszystkim, co widział – komuś, kogo wysłuchają królowie. Gdy tylko dotarł do częściej odwiedzanych korytarzy, pewnym krokiem ruszył ku komnatom, gdzie Barak samotnie przeżywał atak melancholii.

Rozdział XVII – Baraku! – zawołał Garion po kilku minutach, gdy nikt nie odpowiadał na stukanie. – Odejdź! – odezwał się zza drzwi chrapliwy głos. – Baraku, to ja, Garion. Muszę z tobą porozmawiać. W komnacie zaległa cisza. Po dłuższej chwili ktoś podszedł wolno i otworzył drzwi. Barak wyglądał strasznie. Był w brudnej, pomiętej tunice, rudą brodę miał splątaną, a włosy, zwykle splecione w długie warkocze, rozpuszczone i zwichrzone. Najgorsze jednak było cierpienie widoczne w jego oczach – dawały się z nich wyczytać groza i pogarda dla siebie tak przerażająca, że Garion musiał odwrócić wzrok. – Widziałeś to, chłopcze, prawda? – spytał Barak. – Widziałeś, co się ze mną działo. – Właściwie nic nie widziałem – odparł ostrożnie Garion. – Uderzyłem głową o drzewo i miałem w oczach wyłącznie gwiazdy. – Musiałeś widzieć – upierał się olbrzym. – Musiałeś dostrzec moją zgubę. – Zgubę? O czym ty mówisz? Przecież żyjesz jeszcze. – Zguba to nie zawsze znaczy śmierć. – Barak osunął się na fotel. – Chciałbym, by moja ją znaczyła. Zguba to coś strasznego, co jest człowiekowi przeznaczone. Śmierć nie jest najgorszą z możliwości. – Pozwoliłeś, by słowa starej, ślepej wariatki opanowały twoją wyobraźnię. – Nie chodzi jedynie o Martje. Ona tylko powtarza to, o czym wiedzą wszyscy w Chereku. Kiedy się urodziłem, wezwano wróżbitę. Taki panuje obyczaj. Na ogół wróżby nic nie ukazują i w życiu dziecka nie zdarza się nic szczególnego. Czasem jednak czyjaś przyszłość jest tak wyraźna, że niemal każdy może dostrzec zgubę. – To zwykłe zabobony – próbował zakpić Garion. – Nie spotkałem jeszcze wróżbity, który potrafiłby przewidzieć, czy następnego dnia będzie deszcz. Jeden taki zjawił się kiedyś na farmie Faldora i powiedział, że Durnik umrze dwa razy. Czy to nie głupie? – Wróżbici i przepowiadający przyszłość w Chereku lepiej rozwinęli swój kunszt – mówił Barak, wciąż w głębokiej melancholii. – Zguba, jaką dla mnie przewidzieli, była zawsze taka sama: miałem się zmienić w zwierzę. Było ich kilkunastu, a wszyscy powtarzali to samo. I teraz to się zdarzyło. Siedzę tutaj od dwóch dni i obserwuję. Włosy na moim ciele rosną gęściej, zęby stają się spiczaste.

– Wydaje ci się. Moim zdaniem wyglądasz tak jak zawsze. – Dobry z ciebie chłopiec, Garionie. Próbujesz mnie uspokoić, ale przecież mam oczy. Wiem, że zęby są coraz ostrzejsze i sierść wyrasta mi na skórze. Już niedługo Anheg będzie musiał trzymać mnie w lochu na łańcuchu, żebym kogoś nie zranił. Albo sam ucieknę w góry, by żyć wśród trolli. – Bzdura! – Opowiedz, co wczoraj widziałeś – poprosił Barak. – Jak wyglądałem, kiedy zmieniłem się w zwierzę? – Widziałem tylko gwiazdy. Walnąłem głową o drzewo – powtórzył chłopiec, starając się, by brzmiało to szczerze. – Chcę tylko wiedzieć, w jakie zwierzę się zmienię – mówił Barak żałośnie. – Będę wilkiem, niedźwiedziem czy może jakimś potworem, który nawet nie ma nazwy? – Nic nie pamiętasz z tego, co się wtedy wydarzyło? – spytał Garion. Starał się wymazać z pamięci niezwykły obraz Baraka i niedźwiedzia. – Nic. Usłyszałem twój krzyk, potem martwy dzik leżał u moich stóp, a ty, cały we krwi, zsuwałeś się po pniu drzewa. Ale czułem w sobie bestię. Czułem nawet jej zapach. – To był zapach dzika. Po prostu w całym zamieszaniu straciłeś głowę. – Wpadłem w szał, jak berseker? – Spojrzał na niego z nadzieją. – Nie, Garionie, takie rzeczy już mi się zdarzały i to nie było to samo – westchnął. – Ale zupełnie coś innego. – Nie zmieniasz się w zwierzę – przekonywał Garion uparcie. – Wiem, co wiem. Wtedy właśnie do komnaty wkroczyła lady Merel. – Widzę, że pan mój odzyskuje zmysły. – Zostaw mnie, Merel. Nie mam nastroju do twoich gierek. – Gierek, panie? – powtórzyła niewinnie. – Po prostu wykonuję swoje obowiązki. Jeśli pan mój źle się czuje, powinnam go pielęgnować. To powinność każdej małżonki. – Przestań się przejmować prawami i obowiązkami, Merel. Wyjdź stąd i zostaw mnie samego. – Mój pan był bardzo natarczywy w kwestii niektórych praw i obowiązków pewnej nocy, gdy wrócił do Val Alorn. Nawet zamknięte drzwi mojej sypialni nie zdołały powstrzymać tej natarczywości. – Masz rację. – Zarumienił się lekko. – Przykro mi z tego powodu. Miałem nadzieję, że coś między nami może się zmienić. Myliłem się. Nie będę cię więcej kłopotał. – Kłopotał, panie mój? Obowiązek to żaden kłopot. Dobra żona musi spełniać wszelkie pragnienia swego małżonka. Nawet kiedy jest pijany czy brutalny, gdy wchodzi do jej łoża. Nikt nigdy nie oskarży mnie o niedbałość w tym względzie. – Bawi cię to, prawda? – rzucił oskarżycielsko. – Co mnie bawi, panie? – spytała obojętnie, lecz w jej głosie zabrzmiały ostre

tony. – Czego właściwie chcesz, Merel? – Chcę służyć memu panu w nieszczęściu. Chcę się nim opiekować i patrzeć, jak postępuje choroba. Widzieć każdy objaw, gdy tylko wystąpi. – Aż tak mnie nienawidzisz? – Patrzył na nią z pogardą. – Uważaj, Merel. A jeśli zażądam, byś została przy mnie? Co na to powiesz? Spodoba ci się zamknięcie w jednej komnacie z wściekłą bestią? – Jeśli nie zdołasz się opanować, będę musiała przykuć cię łańcuchem do ściany – odpowiedziała z chłodną obojętnością. – Baraku, muszę z tobą porozmawiać – wtrącił Garion niepewnie. – Nie teraz, Garionie. – To ważne. W pałacu jest szpieg. – Szpieg? – Człowiek w zielonym płaszczu. Widziałem go już kilka razy. – Wielu ludzi nosi zielone płaszcze – zauważyła Merel. – Nie wtrącaj się – uciszył ją Barak. – Dlaczego sądzisz, Garionie, że to szpieg? – Zobaczyłem go dzisiaj rano i poszedłem za nim. Przekradał się korytarzem, którym chyba nikt nie chodzi, tym nad salą, gdzie królowie odbywają spotkania z panem Wilkiem i ciocią Pol. Słyszał każde słowo, jakie tam wypowiedziano. – Skąd wiesz, że słyszał? – Merel zmrużyła oczy. – Ja też tam byłem. Ukryłem się niedaleko i sam wszystko słyszałem. Jakbym siedział w tej sali. – Jak on wygląda? – spytał Barak. – Ma jasne włosy i brodę. Mówiłem już, że nosi zielony płaszcz. Widziałem go też, kiedy poszliśmy obejrzeć twój statek. Wchodził do karczmy z jakimś Murgiem. – W Val Alorn nie ma Murgów – wtrąciła Merel. – Jest jeden – odparł Garion. – Znam go. Wiem, kim jest. Musiał ostrożnie zbliżać się do tego tematu. Opór przed mówieniem o tym dziwacznie odzianym nieprzyjacielu był silny jak zawsze. Wystarczyło, że wspomniał o Murgu, a sztywniał mu język i bezwład ogarniał mięśnie. – Kim jest? – chciał wiedzieć Barak. Zignorował pytanie. – A potem, w czasie polowania na dziki, widziałem go w lesie. – Murga? – Nie. Człowieka w zielonym płaszczu. Spotkał się z innymi. Rozmawiali niedaleko miejsca, gdzie czekałem na dzika. Nie zauważyli mnie. – Nie ma w tym nic podejrzanego – stwierdził Barak. – Człowiek może się spotkać z przyjaciółmi, gdzie tylko przyjdzie mu ochota. – Nie sądzę, by byli przyjaciółmi. Ten w zielonym płaszczu zwracał się do jednego z tamtych „panie”. A on mu polecił, żeby przedostał się tak blisko, by podsłuchać, o czym rozmawiają pan Wilk i królowie.

– To poważna sprawa. – Barak zapomniał o swym zmartwieniu. – Mówili jeszcze coś? – Ten płowowłosy chciał wiedzieć o nas wszystko. O tobie, o mnie, o Durniku i Silku... o wszystkich. – Płowe włosy? – wtrąciła Merel. – To ten, do którego mówili „panie” – wyjaśnił Garion. – Chyba coś o nas wiedział. Znał nawet mnie. – Długie, bardzo jasne włosy? – dopytywała Merel. – Bez brody? Trochę starszy od Baraka? – To nie mógł być on – stwierdził jej małżonek. – Anheg wygnał go i zabronił wracać pod karą śmierci. – Jesteś jak dziecko, Baraku. Nie będzie na to zważał, jeśli ma mu to przynieść korzyść. Chyba lepiej zawiadomić o wszystkim Anhega. – Znacie go? – zdziwił się Garion. – Pewne jego wypowiedzi na temat Baraka wcale nie były uprzejme. – Wyobrażam sobie – stwierdziła Merel ironicznie. – To przecież Barak przekonywał, by ściąć mu głowę. Barak wciągał już kolczugę. – Popraw włosy – poleciła mu Merel; co dziwne, w jej głosie nie było ani śladu dawnej złośliwości. – Wyglądasz jak stóg siana. – Nie ma na to czasu – odparł olbrzym niecierpliwie. – Chodźcie oboje. Idziemy do Anhega. Trudno było pytać jeszcze o cokolwiek, gdyż Garion i Merel musieli biec, by za nim nadążyć. Przeszli przez wielką halę, a zdumieni wojownicy pospiesznie usuwali się z drogi, zerkając na twarz Baraka. Strażnik przy wejściu do sali rady chciał Baraka powitać. – Na bok! – rzucił olbrzym i pchnął drzwi tak mocno, że uderzyły o ścianę. Król Anheg podniósł głowę zaskoczony. – Witaj, kuzynie... – zaczął. – Zdrada, Anhegu! – ryknął Barak. – Jarl Jarvik złamał nakaz banicji i wprowadził szpiegów do twego pałacu! – Jarvik? – powtórzył Anheg. – Nie ośmieliłby się. – Owszem, ośmielił się. Widziano go niedaleko Val Alorn. Podsłuchano niektóre jego intrygi. – Kim jest ten Jarvik? – wtrącił Strażnik Rivy. – To jarl, którego wygnałem w zeszłym roku. Zatrzymaliśmy jednego z jego ludzi i znaleźliśmy przy nim wiadomość. Przeznaczona była dla pewnego Murga w Sendarii i zawierała szczegółowe sprawozdania z naszych najtajniejszych obrad. Jarvik próbował zaprzeczać, że jest autorem, choć list miał osobistą pieczęć, a jego skarbiec pękał od czerwonego złota z kopalni Cthol Murgos. Nabiłbym na pal głowę zdrajcy, ale jest żonaty z moją kuzynką i ona błagała o życie męża. Wygnałem go tylko do posiadłości na zachodnim wybrzeżu. Spojrzał na Baraka.

– Skąd o tym wiesz? Ostatnio zamknąłeś się w swojej komnacie i z nikim nie chciałeś rozmawiać. – Słowa mego męża są prawdą – oświadczyła Merel, a w jej głosie zabrzmiało wyzwanie. – Nie wątpię, Merel – rzekł Anheg, lekko zaskoczony. – Chciałem tylko spytać, skąd się dowiedział o Jarviku. Nic więcej. – Widział go ten chłopiec z Sendarii – wyjaśniła. – I słyszał, jak rozmawia ze swoim szpiegiem. Byłam obecna, gdy o tym opowiadał, i stanę za swym mężem, gdyby ktokolwiek odważył się wątpić w jego słowa. – Garion? – zdumiała się ciocia Pol. – Chciałbym, byśmy wysłuchali chłopca – rzekł ze spokojem Cho-Hag, władca Algarów. – Szlachcic, znany z przyjaźni z Murgami, który akurat w tym momencie postanawia wrócić z wygnania, to sprawa interesująca nas wszystkich. – Powtórz, co mówiłeś mnie i Merel – polecił Barak, wypychając chłopca do przodu. Garion skłonił się niezgrabnie. – Wasza wysokość, od naszego przyjazdu kilkakrotnie widziałem w twoim pałacu człowieka w zielonym płaszczu. Krył się, przekradał korytarzami i bardzo starał, by nikt go nie zauważył. Zobaczyłem go zaraz pierwszej nocy, a potem następnego dnia, gdy wchodził z Murgiem do karczmy. Barak twierdzi, że w Chereku nie ma Murgów, ale jestem pewien, że człowiek, który mu towarzyszył, był Murgiem. – Skąd wiesz? – zapytał Anheg. Garion spojrzał na niego bezradnie. Nie potrafił wymówić imienia Asharaka. – No więc, chłopcze? – przynaglił go Rhodar. Garion walczył z własnym językiem, lecz bez rezultatu. – Może znasz tego Murga? – zasugerował Silk. Chłopiec przytaknął z ulgą, zadowolony, że ktoś potrafi mu pomóc. – Nie możesz ich znać wielu. – Silk potarł palcem nos. – Masz na myśli tego, którego spotkaliśmy w Darine, a potem w Muros? Znanego jako Asharak? Garion znowu przytaknął. – Czemu nam nie powiedziałeś? – Barak nie krył zdumienia. – Ja... ja nie mogłem – wyjąkał. – Nie mogłeś? – Słowa nie przechodzą przez usta. Nie wiem dlaczego, ale nigdy nie mogę o nim mówić. – Więc widywałeś go już wcześniej? – upewnił się Silk. – Tak. – I nigdy nikomu nie mówiłeś? – Nigdy. Silk spojrzał na ciocię Pol. – Czy to jeden z tych problemów, o których możesz wiedzieć więcej od nas, Polgaro?

Kiwnęła po namyśle głową. – Można to zrobić – mruknęła. – Proces nigdy nie jest pewny, więc nie zajmowałam się czymś takim. Ale to możliwe – dodała posępnie. – Grolimowie uważają, że imponujące – zauważył pan Wilk. – Ale Grolimom łatwo zaimponować. – Chodź ze mną, Garionie – poleciła ciocia Pol. – Jeszcze nie – rzucił Wilk. – To ważne. – Możesz to przełożyć na później. Wysłuchajmy tej historii do końca. Zło już się stało. Mów dalej, Garionie. Co jeszcze widziałeś? Chłopiec nabrał tchu. Łatwiej mu było rozmawiać z panem Wilkiem niż z królami. – Jeszcze raz zobaczyłem tego człowieka w zielonym płaszczu tego dnia, gdy pojechaliśmy na polowanie. Spotkał się w lesie z jakimś szlachcicem o żółtych włosach i bez brody. Rozmawiali chwilę i słyszałem, co mówią. Ten żółtowłosy chciał wiedzieć, o czym radzicie w tej sali. – Powinieneś zaraz przyjść do mnie – wytknął król Anheg. – Walczyłem z dzikiem. Uderzyłem głową o drzewo i straciłem przytomność. Nie pamiętałem o niczym aż do dzisiejszego ranka. Kiedy król Fulrach wezwał tutaj Durnika, poszedłem się rozejrzeć. Trafiłem do części pałacu, gdzie dach zapadł się zupełnie, i znalazłem ślady. Podążyłem za nimi i po pewnym czasie znowu zobaczyłem człowieka w zielonym płaszczu. Wtedy sobie przypomniałem. Ruszyłem za nim, a on wszedł w korytarz biegnący gdzieś nad tą salą. Schował się tam i słuchał, o czym mówicie. – Jak sądzisz, Garionie, ile mógł podsłuchać? – zapytał król Cho-Hag. – Rozmawialiście o kimś zwanym Apostatą. Zastanawialiście się, czy mógłby wykorzystać jakąś moc, by przebudzić nieprzyjaciela od bardzo dawna uśpionego. Niektórzy sądzili, że należy ostrzec Arendów i Tolnedran, ale pan Wilk tak nie uważał. A Durnik rzekł, że ludzie w Sendarii będą walczyć, gdyby nadeszli Angarakowie. Wszyscy byli wstrząśnięci. – Ukryłem się niedaleko człowieka w zielonym płaszczu – mówił dalej Garion. – Z pewnością słyszał wszystko, co ja słyszałem. Potem nadeszli żołnierze i on uciekł. Postanowiłem wtedy opowiedzieć o wszystkim Barakowi. – Gdzieś tutaj. – Silk stanął przy ścianie i wskazał w róg sufitu. – Zaprawa się wykruszyła. Przez szczeliny między kamieniami nasze głosy docierają do korytarza piętro wyżej. – Bardzo wartościowego chłopaka przywiozłaś ze sobą, lady Polgaro – stwierdził z powagą król Rhodar. – Gdyby szukał zajęcia, może coś bym dla niego znalazł. Gromadzenie informacji to interesujący zawód, a on ma chyba naturalne uzdolnienia w tej dziedzinie. – Ma także inne zdolności – odparła ciocia Pol. – Jest bardzo dobry, jeśli idzie o trafianie do miejsc, gdzie nie powinien się znaleźć. – Nie bądź dla niego zbyt sroga, Polgaro – wtrącił Anheg. – Oddał nam

wielką przysługę. Być może nigdy nie zdołam mu się odwdzięczyć. Garion skłonił się i cofnął przed nieruchomym wzrokiem cioci Pol. – Kuzynie... – Anheg zwrócił się do Baraka. – Jak słyszałeś, mamy w pałacu nieproszonego gościa. Chciałbym zamienić kilka słów z tym szpiegiem w zielonym płaszczu. – Wezmę paru ludzi – rzekł olbrzym groźnie. – Wywrócimy pałac dachem w dół, potrząśniemy trochę i zobaczymy, co wypadnie. – Chciałbym go dostać mniej więcej całego. – Oczywiście. – Ale bez przesady. Byle tylko mógł mówić. – Dopilnuję, kuzynie, by był należycie rozmowny, gdy ci go przyprowadzę. – Barak uśmiechnął się drapieżnie i ruszył ku drzwiom. Król spojrzał na lady Merel. – Chciałbym także tobie podziękować, pani. Jestem pewien, że odegrałaś znaczącą rolę w przedstawieniu nam tej sprawy. – Nie oczekuję podziękowań, wasza królewska mość. To była moja powinność. Anheg westchnął. – Zawsze musi to być powinność, Merel? – zapytał ze smutkiem. – Czy jeszcze coś się liczy? – Bardzo wiele. Ale sama musisz to odkryć. – Garionie, chodź tutaj! – zawołała ciocia Pol. Zbliżył się lękliwie. – Nie bądź głuptasem, kochanie – uspokoiła go. – Nic ci nie zrobię. – Lekko dotknęła palcami jego czoła. – I co? – spytał pan Wilk. – Jest – potwierdziła. – Bardzo lekki. Inaczej dawno bym zauważyła. Przepraszam, ojcze. – Spójrzmy... – Wilk podszedł bliżej i położył dłoń na czole Gariona. – To nic poważnego – oznajmił. – Ale mógł być poważny – stwierdziła ciocia Pol. – Ja miałam pilnować, by nic takiego się nie zdarzyło. – Nie zadręczaj się, Pol. Nie trzeba. Po prostu zlikwiduj go. – Co się stało? – spytał przestraszony Garion. – Nie ma się o co martwić, kochanie. – Ciocia Pol ujęła jego prawą dłoń i przyłożyła do białego loku na swoim czole. Garion poczuł wstrząs, wir niejasnych wrażeń, a potem wibrujące uderzenie za uszami. Nagły zawrót głowy sprawił, że upadłby, gdyby ciocia go nie przytrzymała. – Kim jest ten Murgo? – Patrzyła mu w oczy. – Ma na imię Asharak – odpowiedział bez wahania. – Jak dawno go znasz? – Przez całe życie. Przyjeżdżał na farmę Faldora i obserwował mnie, gdy byłem jeszcze mały. – Na razie wystarczy, Pol – odezwał się pan Wilk. – Niech najpierw trochę

odpocznie. Przygotuję coś, by cała sprawa nie mogła się powtórzyć. – Chłopiec jest chory? – zainteresował się Cho-Hag. – Właściwie nie – odpowiedział pan Wilk. – Ale trudno to wytłumaczyć. W każdym razie wyleczyliśmy go. – Idź do swojego pokoju, Garionie. – Ciocia Pol wciąż trzymała go za ramiona. – Stoisz pewnie? Potrafisz tam dojść bez pomocy? – Nic mi nie jest – odparł, choć nadal szumiało mu trochę w głowie. – Żadnych wycieczek po drodze i żadnego zwiedzania. – Dobrze, ciociu. – Kiedy tam trafisz, połóż się do łóżka. Chcę, żebyś sobie przypomniał i zapamiętał wszystkie spotkania z tym Murgiem. Co mówił i co robił. – Nigdy się do mnie nie odzywał. Tylko patrzył. – Przyjdę do ciebie za chwilę. Opowiesz mi wszystko, co o nim wiesz. To bardzo ważne, więc skoncentruj się tak mocno, jak tylko potrafisz. – Dobrze, ciociu Pol. Pocałowała go lekko w czoło. – Biegnij już, skarbie. Wciąż czując lekki zawrót głowy, wyszedł na korytarz. Minął wielką halę, gdzie wojownicy Anhega przypasywali miecze i dobierali groźnie wyglądające topory, szykując się do przeszukania pałacu. Mimo że jeszcze oszołomiony, przeszedł obok nich bez zatrzymania. Część jego umysłu zdawała się na wpół uśpiona, lecz owa tajemna, wewnętrzna część była przytomna i czujna. Oschły głos zauważył, że zdarzyło się coś bardzo istotnego. Potężny opór przed wspominaniem o Asharaku zniknął. Ciocia Pol zdołała całkowicie usunąć zaporę z jego myśli. Chłopiec czuł się niepewnie. Dziwna relacja między nim a milczącym Asharakiem była czysto osobistą więzią, którą mu właśnie odebrano. Miał wrażenie, że jego umysł jest teraz pusty i jakby pogwałcony. Westchnął i ruszył szerokimi schodami do swojego pokoju. W korytarzu przed drzwiami stało pół tuzina wojowników, zapewne część grupy Baraka poszukującej człowieka w zielonym płaszczu. Garion stanął. Coś się nie zgadzało. Poruszył głową, by otrząsnąć się z oszołomienia. W tej części pałacu bywało zbyt wielu ludzi, by szpieg mógł się tutaj ukrywać. Serce zabiło mu mocniej i krok za krokiem cofnął się ku schodom, skąd przyszedł. Wojownicy wyglądali jak wszyscy Cherekowie w pałacu; byli brodaci, w hełmach, kolczugach i futrach. Ale coś budziło w chłopcu podejrzenia. Otyły mężczyzna w ciemnym płaszczu z kapturem stanął w drzwiach jego pokoju. To był Asharak. Chciał coś powiedzieć, ale wtedy zobaczył chłopca. – Aha – rzucił cicho. Ciemne oczy błyszczały na jego pooranej bliznami twarzy. – Właśnie cię szukałem. Chodź tutaj. Garion poczuł w umyśle lekkie szarpnięcie, które zdawało się ześlizgiwać, jakby coś nie potrafiło znaleźć punktu zaczepienia. W milczeniu pokręcił głową i wycofywał się dalej. – No, chodź już – przynaglił Asharak. – Zbyt długo się znamy na takie

zabawy. Rób, co mówię. Wiesz, że musisz. Szarpnięcie zmieniło się w potężny nacisk, który raz jeszcze się ześliznął. – Chodź, Garionie! – warknął Asharak chrapliwie. Garion cofał się krok za krokiem. – Nie – oświadczył. Murgo wyprostował się groźnie, oczy mu błysnęły. Tym razem nie było to szarpnięcie ani nacisk, lecz uderzenie. Garion poczuł jego siłę, choć miał wrażenie, że cios chybił lub został jakoś odchylony. Asharak zdziwił się, po czym zmrużył oczy. – Kto to zrobił? – zapytał. – Polgara? Belgarath? Nic ci to nie pomoże, Garionie. Raz już cię miałem i mogę pochwycić znowu, gdy tylko zechcę. Nie masz dość sił, by mi się opierać. – Może i nie mam. Ale najpierw musisz mnie złapać. – To jest ten chłopiec – rzucił Asharak wojownikom. – Zatrzymajcie go! Płynnie, jakby bez udziału świadomości, jeden z wojowników podniósł łuk i wymierzył strzałę w Gariona. Asharak wyciągnął ramię i pchnął łuk na bok w chwili, gdy żołnierz zwolnił cięciwę. Strzała świsnęła w powietrzu i szczęknęła o kamienie muru za chłopcem. – Żywego, durniu! – warknął Asharak i wymierzył łucznikowi straszliwy cios w skroń. Wojownik runął w drgawkach na kamienną posadzkę. Garion odwrócił się, dopadł schodów i pognał w dół, przeskakując po trzy stopnie naraz. Nie oglądał się za siebie. Słyszał tupot ciężkich kroków – a więc Asharak i jego ludzie ruszyli w pogoń. Na dole skręcił w lewo i pobiegł długim, mrocznym korytarzem wiodącym na powrót w labirynt pałacu Anhega.

Rozdział XVIII Wszędzie biegali wojownicy i rozlegały się odgłosy walki. Plan Gariona był prosty: wystarczy odszukać ludzi Baraka, a będzie bezpieczny. Ale w pałacu znajdowali się także inni wojownicy. Przez zrujnowane południowe skrzydło jarl Jarvik wprowadził małą armię i na korytarzach wrzała bitwa. Garion szybko zrozumiał, że w żaden sposób nie zdoła odróżnić przyjaciół od wrogów. Jeden Cherek wojownik niczym się w jego oczach nie różnił od drugiego. Jeśli nie znajdzie Baraka lub kogoś innego znajomego, nie ośmieli się zdradzić. Świadomość, że musi się kryć przed sprzymierzeńcami, tak samo jak przed nieprzyjaciółmi, pogłębiała tylko jego rozterkę. Zupełnie możliwe, a nawet wysoce prawdopodobne, że ucieknie przed ludźmi Baraka wprost w ramiona wojów Jarvika. Najrozsądniejszym wyjściem byłby powrót do sali rady, lecz w ucieczce przed Asharakiem przebiegł zbyt wiele mrocznych korytarzy, minął zbyt wiele zakrętów; teraz nie miał pojęcia, gdzie jest i jak ma wrócić do znanych części pałacu. Bieg na oślep był niebezpieczny. Asharak lub jego ludzie mogli czaić się za każdym rogiem. Wiedział, że Murgo szybko odnowi tę dziwną więź między nimi, którą ciocia Pol zerwała. Tego musiał się strzec za wszelką cenę. Jeśli Asharak schwyta go znowu, nigdy już nie wypuści. Musiał więc znaleźć jakąś bezpieczną kryjówkę. Skręcił w wąskie przejście i stanął zdyszany, przyciskając plecy do kamiennego muru. Na końcu korytarza dostrzegł w migotliwym blasku pochodni wijące się w górę wytarte stopnie. Doszedł do wniosku, że im wyżej wejdzie, tym mniejszą ma szansę spotkania kogokolwiek. Walka toczy się pewnie na najniższych piętrach. Odetchnął głęboko i szybko ruszył do schodów. W połowie drogi na górę pojął niedoskonałość swego planu. Nie było tu żadnych bocznych korytarzy, żadnej drogi ucieczki i żadnej kryjówki. Musiał jak najszybciej dostać się na szczyt, bo ryzykował, że zostanie schwytany. – Chłopcze! – dobiegło go z dołu czyjeś wołanie. Obejrzał się. Ponury Cherek w kolczudze i hełmie szedł za nim z wyciągniętym mieczem. Potykając się, Garion pognał w górę. Usłyszał inny okrzyk nad sobą i zamarł. Wojownik u szczytu schodów był równie ponury jak ten na dole, w ręku trzymał budzący grozę topór. Garion znalazł się w pułapce. Stanął pod ścianą i sięgnął po sztylet, choć wiedział, że ta broń nie na wiele się przyda.

Wtedy wojownicy zobaczyli się nawzajem i z głośnym krzykiem rzucili do ataku. Ten z mieczem przemknął w górę obok Gariona, gdy ten z toporem skoczył w dół. Topór zatoczył łuk, chybił i skrzesał snop iskier z kamieni muru. Miecz był celniejszy. Włosy stanęły Garionowi dęba, gdy patrzył, jak ostrze przebija pędzące w dół ciało topornika. Topór upadł z brzękiem, a topornik, zsuwając się na przeciwnika, wyrwał z pochwy na biodrze szeroki sztylet i wbił go w pierś wroga. Wojownicy wpadli na siebie i spleceni ramionami runęli w dół, a ich sztylety błyskały, uderzając raz za razem. Przerażony i bezradny Garion obserwował ich, gdy przetaczali się obok niego, z obrzydliwym odgłosem zatapiając ostrza w swych ciałach. Z ran tryskały czerwone fontanny krwi. Pomknął w górę, usiłował nie słyszeć dobiegających z dołu strasznych dźwięków, gdy dwóch konających ludzi do końca nie przerywało swego krwawego dzieła. Przestał się skradać. Zapomniał o Asharaku i jarlu Jarviku. Po prostu biegł, uciekał byle dalej od przerażającej potyczki na schodach. Wreszcie, po nie wiadomo jak długim czasie, wpadł do zakurzonej, nieużywanej komnaty. Zamknął drzwi za sobą i drżąc, oparł się o nie plecami. Pod jedną ze ścian dostrzegł szerokie, zapadnięte łoże, a wysoko nad nim niewielkie okienko. W dwóch kątach wspierały się smętnie o ściany dwa połamane krzesła, w trzecim stała otwarta pusta skrzynia. I nic więcej. To pomieszczenie pozwalało przynajmniej zejść z korytarzy, gdzie dzicy ludzie mordowali się nawzajem. Szybko jednak Garion zdał sobie sprawę, że pozorne bezpieczeństwo jest tylko iluzją. Znajdzie się w pułapce, jeśli ktokolwiek otworzy te drzwi. Rozpaczliwie szukał wyjścia. Na nagiej ścianie naprzeciw łoża wisiały kotary. W nadziei, że kryją jakąś szafę lub sąsiedni pokój, Garion podszedł bliżej i rozsunął je. Za kotarą było przejście – nie do innej komnaty, lecz do ciemnego, wąskiego korytarza. Tak ciemnego, że widział jedynie najbliższy fragment podłogi. Zadrżał na myśl o podążaniu po omacku przez czerń, ze zbrojnymi następującymi mu na pięty. Spojrzał na jedyne okienko. Potem przeciągnął skrzynię, by stanąć na niej i wyjrzeć. Może zobaczy coś, co pomoże mu odgadnąć, gdzie się znalazł. Wszedł na skrzynię, stanął na palcach i wysunął głowę na zewnątrz. Wieże wyrastały tu i tam wśród spadzistych dachów i nieskończonych galerii pałacu króla Anhega. To beznadziejne. Niczego nie rozpoznawał. Odwrócił się, by zejść na dół i znieruchomiał nagle. W grubej warstwie kurzu na podłodze wyraźnie odbijały się odciski jego stóp. Zeskoczył pospiesznie i zerwał poduszkę z dawno nieużywanego łoża. Przeciągnął ją po podłodze, zamazując własne ślady. Wiedział, że nie zdoła ukryć faktu czyjejś obecności, lecz zniszczy odciski stóp. Ich rozmiar natychmiast dowiódłby Asharakowi czy jego ludziom, że ukrywający się tutaj nie jest dorosłym mężczyzną. Kiedy skończył, rzucił poduszkę na łóżko. Metoda nie była doskonała, ale lepsza niż żadna.

Z korytarza dobiegło czyjeś wołanie i szczęk stali o stal. Garion odetchnął głęboko i skoczył w mroczne przejście za kotarą. Już po kilku krokach ciemność stała się absolutna. Czuł dreszcze, gdy pajęczyny muskały mu twarz, a kurz wieków zapierał oddech, unosząc się kłębami spod nóg. Szedł szybko, chciał odejść możliwie daleko od walczących w korytarzu. Potem potknął się i przez straszliwą sekundę był pewien, że runie. W umyśle błysnął obraz stromych schodów opadających w ciemność. Pojął, że musi zwolnić. Ruszył ostrożniej, przesuwał jedną rękę po ścianie, a drugą wyciągał do przodu, by odgarniać pajęczyny zwisające gęsto z niskiego stropu. W ciemności stracił poczucie czasu i miał wrażenie, że całymi godzinami wymacuje drogę wąskim przejściem, które zdawało się nie mieć końca. Nagle, choć uważał, zderzył się mocno z szorstką, kamienną ścianą. Ogarnęła go panika. Czy korytarz tu właśnie się kończył? Czyżby wpadł w pułapkę? Wtedy dostrzegł kątem oka słaby poblask. Przejście się nie kończyło, lecz ostro skręcało w prawo. Na końcu było jakieś światło i Garion z ulgą podążył ku niemu. Blask był coraz mocniejszy. Wkrótce chłopiec dotarł do jego źródła – wąskiej szczeliny w ścianie, bardzo nisko. Przyklęknął na pokrytych kurzem kamieniach i wyjrzał. Hala pod nim była ogromna. Wielkie ognisko płonęło w zagłębieniu na środku, a dym unosił się ku otworom w sklepieniu, które znajdowało się wysoko powyżej miejsca, skąd wyglądał Garion. Choć z góry wszystko wyglądało inaczej, od razu rozpoznał salę tronową króla Anhega. Pod sobą dostrzegł postawnego króla Rhodara i Cho-Haga z zawsze towarzyszącym mu Hettarem. W pewnej odległości od tronów król Fulrach dyskutował z panem Wilkiem, w pobliżu czekała ciocia Pol. Żona Baraka rozmawiała o czymś z królową Isleną, a królowa Porenn i królowa Silar stały obok. Silk spacerował nerwowo, spoglądając od czasu do czasu na silnie strzeżone drzwi. Garion poczuł ulgę. Był bezpieczny. Właśnie miał krzyknąć, gdy ciężkie odrzwia otworzyły się z rozmachem i do sali wkroczył król Anheg w kolczudze i z mieczem w dłoni. Barak i Strażnik Rivy prowadzili za nim wyrywającego się mężczyznę o płowych włosach, którego Garion widział w dniu polowania. – Drogo zapłacisz za zdradę, Jarviku – rzucił przez ramię Anheg. Z ponurą miną podszedł do tronu. – Więc już po wszystkim? – spytała ciocia Pol. – Jeszcze chwilka, Polgaro – rzekł Anheg. – Moi ludzie ścigają ostatnich bandytów Jarvika w najdalszych zakątkach pałacu. Gdyby nas nie uprzedzono, sprawy mogły potoczyć się całkiem inaczej. Wsunął miecz do pochwy i zasiadł na tronie. – Porozmawiamy trochę, Jarviku – powiedział. – Zanim stanie się to, co stać się musi. Płowowłosy mężczyzna zrezygnował z beznadziejnej walki z Barakiem i też

bardzo silnym Strażnikiem Rivy. – Nie mam ci nic do powiedzenia, Anhegu – oświadczył butnie. – Gdyby los zrządził inaczej, siedziałbym teraz na twoim tronie. Zaryzykowałem. To wszystko. – Niezupełnie. Chcę poznać szczegóły. Możesz mi opowiedzieć. I tak będziesz mówił, nie teraz, to później. – Rób, co chcesz. – Jarvik skrzywił się pogardliwie. – Odgryzę sobie język, zanim cokolwiek ci powiem. – Jeszcze się przekonamy – mruknął ponuro Anheg. – To niepotrzebne, Anhegu – wtrąciła ciocia Pol i wolno podeszła do więźnia. – Są prostsze sposoby, by go przekonać. – Nic nie powiem – powtórzył Jarvik. – Jestem wojownikiem i nie boję się ciebie, czarownico. – Jesteś większym durniem, niż sądziłem, lordzie Jarviku – odezwał się pan Wilk. – Może wolisz, żebym ja to załatwił, Pol? – Poradzę sobie, ojcze. – Nie spuszczała wzroku z Jarvika. – Ostrożnie – uprzedził starzec. – Czasem posuwasz się za daleko. Lekkie muśnięcie zupełnie wystarczy. – Wiem, co robię, Stary Wilku – odparła zgryźliwie. Spojrzała jeńcowi prosto w oczy. Garion w swej kryjówce wstrzymał oddech. Jarl Jarvik zaczął się pocić i rozpaczliwie próbował odwrócić wzrok. Ale nie mógł. Zadrżał i zbladł. Ciocia Pol nie uczyniła najmniejszego ruchu, żadnego gestu. Stała tylko przed nim, a jej oczy płonęły, wbijając się w mózg. Krzyknął. Potem jeszcze raz i opadł, zwisając w rękach ludzi, którzy go trzymali. – Zabierz go – jęknął, nie mogąc opanować drgawek. – Będę mówił, ale zabierz go. Błagam. Silk, stojący teraz za tronem Anhega, spojrzał na Hettara. – Ciekawe, co zobaczył – mruknął. – Chyba lepiej nie wiedzieć – odparł młody Algar. Królowa Islena przyglądała się pilnie, jakby w nadziei, że odgadnie, na czym polega sztuczka. Skrzywiła się wyraźnie, gdy Jarvik krzyknął, i odwróciła wzrok. – Dobrze, Jarviku – rzekł Anheg dziwnie zduszonym głosem. – Zacznij od początku. Chcę wiedzieć wszystko. – Z początku to były drobiazgi. – Jarvik trząsł się jeszcze. – Sądziłem, że nikomu nie przyniosą szkody. – Zawsze tak jest – stwierdził Brand. Jarl Jarvik odetchnął głęboko, raz jeszcze spojrzał na ciocię Pol i zadrżał. – Wszystko zaczęło się jakieś dwa lata temu. Popłynąłem do Kotu w Drasni i spotkałem tam kupca, Nadraka o imieniu Grashor. Wydawał się miły, a kiedy już poznaliśmy się lepiej, zapytał, czy byłbym zainteresowany pewnym zyskownym przedsięwzięciem. Powiedziałem, że jestem jarlem, nie

handlarzem, ale on nalegał. Twierdził, że lęka się piratów z wysp zatoki Cherek, a jarlowski okręt z wojownikami na pokładzie powinien przepłynąć bezpiecznie. Ładunek stanowiła jedna niezbyt duża skrzynia. Myślę, że miał tam jakieś klejnoty, które przemycił przez komory celne w Boktorze i chciał przewieźć do Darine w Sendarii. Powiedziałem, że mnie to nie interesuje, ale on sypnął złotem. Pamiętam, że było jasnoczerwone i nie mogłem oderwać od niego oczu. Potrzebowałem pieniędzy, zresztą kto nie potrzebuje, i naprawdę nie widziałem nic niewłaściwego w spełnieniu prośby. Tak więc zabrałem Nadraka i tę skrzynię do Darine. Tam poznałem jego wspólnika, Murga imieniem Asharak. Garion drgnął, słysząc to imię. Zdumiony Silk gwizdnął. – Zgodnie z umową – ciągnął Jarvik – Asharak wypłacił mi sumę równą tej, którą otrzymałem od Grashora, i wyszedłem z interesu z workiem pełnym złota. Powiedział, że zrobiłem im wielką przysługę i gdybym jeszcze kiedyś potrzebował złota, z przyjemnością da mi je zarobić. Miałem teraz więcej pieniędzy niż kiedykolwiek w życiu, ale nie wiem czemu, uznałem, że to nie wystarczy. Czułem, że potrzebuję więcej. – To natura złota Angaraków – odezwał się pan Wilk. – Im więcej go posiadasz, tym bardziej go pragniesz. Dlatego Murgowie tak nim szafują. Asharak nie kupował twoich usług, Jarviku. On kupował twoją duszę. Więzień przytaknął ponuro. – Niedługo potem znalazłem jakiś pretekst i znów popłynąłem do Darine. Asharak powiedział, że Murgom nie wolno wjeżdżać do Chereku, a on bardzo się interesuje nami i naszym królestwem. Zadawał mi mnóstwo pytań i płacił złotem za każdą odpowiedź. Pomyślałem, że to dość głupi sposób wydawania pieniędzy, ale odpowiadałem i brałem złoto. Odpływając do Chereku, miałem go już pełen worek. Wróciłem do Jarviksholmu i ułożyłem złoto przy tym, które dostałem wcześniej. Stwierdziłem, że jestem bogaty i nie zrobiłem nic niegodnego. Ale miałem wrażenie, że dni trwają zbyt krótko. Cały czas spędzałem w skarbcu, przeliczałem dukaty, polerowałem je, aż lśniły czerwienią jak krew, i wsłuchiwałem się w ich brzęk. Po pewnym czasie uznałem, że nie mam ich dość, więc znowu wróciłem do Asharaka. Powiedział, że nadal ciekawi go Cherek i chciałby poznać plany Anhega. Obiecał mi drugie tyle złota, ile już dostałem, jeśli przez rok będę go informował, o czym się mówi na naradach w pałacu. Najpierw odmówiłem, bo przecież proponował mi czyn niegodny. Ale pokazał złoto i zgodziłem się w jednej chwili. Ze swego miejsca Garion widział twarze słuchaczy. Wyrażały dziwną mieszaninę pogardy i współczucia. Jarvik mówił dalej. – Wtedy właśnie, Anhegu, twoi ludzie schwytali mojego posłańca i zostałem wygnany z Jarviksholmu. Z początku nie przejąłem się specjalnie, gdyż ciągle cieszyło mnie złoto. Ale po krótkim czasie znowu stwierdziłem, że jest go za mało. Wysłałem szybki statek do Darine. Niósł wiadomość dla Asharaka. Błagałem go, by znalazł dla mnie jakiś sposób zarobienia złota. Statek wrócił z Asharakiem na pokładzie. Usiedliśmy i radziliśmy, jak mógłbym powiększyć

swój skarb. – Jesteś zatem podwójnym zdrajcą, Jarviku. – W głosie Anhega niemal zadźwięczał smutek. – Zdradziłeś mnie i złamałeś najstarsze prawo królestwa. Żaden Angarak nie postawił stopy na naszej ziemi od czasów samego Chereka o Niedźwiedzich Barach. – Wtedy już mnie to nie obchodziło. – Jarvik wzruszył ramionami. – Asharak miał plan, który uznałem za dobry. Gdybyśmy przekradali się przez miasto w niewielkich grupkach, moglibyśmy ukryć całą armię w zrujnowanych południowych skrzydłach pałacu. Przy odrobinie szczęścia i z przewagą zaskoczenia była szansa, by zabić ciebie i pozostałych królów Alornów. Zasiadłbym wtedy na tronie Chereku, a może i całej Alorii. – Jakiej ceny zażądał Asharak? – Pan Wilk zmrużył oczy. – Czego chciał w zamian za uczynienie cię królem? – Rzeczy tak drobnej, że gdy mi o niej powiedział, wybuchnąłem śmiechem. Ale obiecał, że jeśli to dla niego zrobię, ofiaruje mi nie tylko koronę, lecz wypełni złotem całą komnatę. – Co to było? – powtórzył Wilk. – Powiedział, że chce chłopca, mniej więcej czternastoletniego, który przypłynął w orszaku króla Fulracha z Sendarii. Miałem tylko przekazać mu chłopaka, a dałby mi więcej złota, niż potrafię zliczyć. I koronę Chereku na dodatek. Fulrach spojrzał zdumiony. – Garion? – zapytał. – Czemu Asharakowi miałoby na nim zależeć? Jęk przerażenia cioci Pol dotarł aż do kryjówki Gariona. – Durniku! – zawołała mocnym głosem, lecz Durnik pędził już do drzwi. Silk biegł tuż za nim. Oczy cioci Pol płonęły, a białe pasemko niemal świeciło wśród czerni włosów. Jarl Jarvik cofnął się przed gniewnym spojrzeniem. – Jeśli chłopcu zdarzy się coś złego, Jarviku, przez tysiąc lat ludzie będą drżeli na wspomnienie twojego losu – oznajmiła. Sprawy zaszły za daleko. Garion był zawstydzony i trochę przestraszony jej furią. – Nic mi się nie stało, ciociu Pol! – krzyknął przez szczelinę w ścianie. – Jestem tutaj, na górze. – Garion? – Szukała go wzrokiem. – Gdzie jesteś? – U góry, pod sufitem – odpowiedział. – Za murem. – Jak tam trafiłeś? – Nie wiem. Jacyś ludzie mnie ścigali, więc uciekałem. I dotarłem aż tutaj. – Natychmiast zejdź na dół. – Nie potrafię, ciociu Pol. Biegłem tak daleko i skręcałem tyle razy, że nie wiem, jak wrócić. Zgubiłem się. – No dobrze. – Odzyskała panowanie nad sobą. – Zostań tam. Znajdziemy sposób, żeby cię odnaleźć. – Mam nadzieję – westchnął.

Rozdział XIX – Ten korytarz musi gdzieś prowadzić. – Anheg spojrzał w stronę, gdzie Garion nerwowo oczekiwał na pomoc. – Niech po prostu nim pójdzie. – I wpadnie wprost w ręce Murga Asharaka? – mruknęła ciocia Pol. – Asharak ucieka w strachu o życie – stwierdził Anheg. – Nie ma go już w pałacu. – O ile pamiętam, nie powinno go być w królestwie – zauważyła. – Zaczekaj, Pol – przerwał Wilk. – Garionie! – krzyknął. – Którędy biegnie ten korytarz? – Chyba w stronę tylnej części sali, gdzie stoją trony. Trudno powiedzieć. Jest ciemno. – Podamy ci pochodnie. Ustawisz jedną tam, gdzie stoisz w tej chwili, a z drugą pójdziesz przed siebie. Póki nie stracisz tej pierwszej z oczu, idziesz po linii prostej. – Bardzo sprytne – ocenił Silk. – Szkoda, że nie mam siedmiu tysięcy lat. Też bym potrafił tak sprawnie rozwiązywać problemy. Wilk puścił tę uwagę mimo uszu. – Nadal uważam, że najlepszym wyjściem będzie przystawienie paru drabin i wybicie dziury w ścianie – wtrącił Barak. – Może najpierw spróbujemy sposobu Belgaratha? – spytał Anheg zbolałym głosem. Barak wzruszył ramionami. – Ty tu jesteś królem. Jeden z wojowników przyniósł długą tykę i podał Garionowi dwie pochodnie. – Jeśli korytarz biegnie prosto – zastanowił się Anheg – powinien doprowadzić gdzieś do królewskich apartamentów. – Ciekawe. – Rhodar uniósł brew. – Dobrze by było wiedzieć, czy wiedzie do królewskich komnat, czy w przeciwną stronę. – Całkiem możliwe, że to jakaś zapomniana droga ewakuacyjna – odparł urażonym tonem Anheg. – Nasza historia nie była aż tak pokojowa. Nie ma powodu, by od razu podejrzewać najgorsze. – Oczywiście – przyznał Rhodar uprzejmie. – Nie ma najmniejszego powodu. Garion umieścił jedną z pochodni obok szczeliny w murze i podążył zakurzonym przejściem, oglądając się często, by sprawdzić, czy wciąż widzi światło. Po chwili dotarł do wąskich drzwiczek otwierających się do wnętrza pustej szafy. Dalej znajdowała się bogata sypialnia z wyjściem na szeroki, dobrze oświetlony korytarz.

Korytarzem zbliżało się kilku wojowników, a Garion rozpoznał wśród nich łowczego Torvika. – Tu jestem! – zawołał z ulgą i wyszedł im naprzeciw. – Nie próżnowałeś, co? – Torvik się uśmiechnął. – To nie moja wina. – Wracajmy do króla Anhega. Ta dama, twoja ciotka, bardzo się martwi. – Pewnie jest na mnie zła. – Bardzo prawdopodobne – przyznał łowczy. – Kobiety zawsze się na nas złoszczą z tych czy innych powodów. Kiedy dorośniesz, będziesz się musiał do tego przyzwyczaić. Ciocia Pol czekała przed drzwiami sali tronowej. Nie robiła mu wyrzutów, przynajmniej na razie. Na jedną krótką chwilę przytuliła go mocno, po czym spojrzała z powagą. – Czekaliśmy na ciebie, kochanie – powiedziała prawie całkiem spokojnie. – W apartamencie mojej babki, powiadasz? – mówił do Torvika Anheg. – Zdumiewające. Pamiętam ją jako zdziwaczałą staruszkę chodzącą o lasce. – Nikt nie rodzi się starcem, Anhegu – zauważył z chytrą miną Rhodar. – Jestem pewna, Anhegu, że istnieje całkiem niewinne wyjaśnienie tej sprawy – pocieszyła króla Porenn. – Mój mąż się z tobą drażni. – Jeden z ludzi zajrzał do tego przejścia, wasza wysokość – wtrącił Torvik taktownie. – Leży tam gruba warstwa kurzu. Możliwe, że nie było używane od stuleci. – Zdumiewające – powtórzył Anheg. Uprzejmie porzucono ten temat, choć kpiące spojrzenie króla Rhodara było aż nadto wymowne. Hrabia Seline chrząknął dyskretnie. – Sądzę – rzekł – iż młody Garion mógłby nam opowiedzieć coś ciekawego. – Spodziewam się. – Ciocia Pol spojrzała na chłopca. – O ile pamiętam, kazałam ci czekać w swoim pokoju. – Tam był Asharak – wyjaśnił Garion. – Przyprowadził swoich wojowników. Chciał mnie zmusić, żebym z nim poszedł. Odmówiłem, a on powiedział, że już raz mnie miał i znowu może schwytać. Nie bardzo rozumiałem, o co mu chodzi, ale uciekłem. Brand, Strażnik Rivy, parsknął śmiechem. – Nie sądzę, by można mu było cokolwiek zarzucić, Polgaro – oświadczył. – Gdybym w swoim pokoju spotkał kapłana Grolimów, też bym chyba uciekał. – Jesteś pewien, że to był Asharak? – spytał Silk. Garion pokiwał głową. – Znam go od bardzo dawna. Chyba przez całe życie. On też mnie zna. Wołał mnie po imieniu. – Mam ochotę na długą rozmowę z tym Asharakiem – stwierdził Anheg. – Chciałbym mu zadać kilka pytań na temat zamieszania, do jakiego doprowadził w moim królestwie. – Wątpię, czy go znajdziesz, Anhegu – odparł pan Wilk. – Wydaje się kimś

więcej niż tylko Grolimem. Raz dotknąłem jego umysłu. W Muros. Nie jest to zwyczajny umysł. – A jednak go poszukam – mruknął z pozorną obojętnością król. – Nawet Grolim nie potrafi chodzić pieszo po wodzie, więc chyba zablokuję porty w całym Chereku. Potem wyślę żołnierzy, by przeczesali góry i puszcze. I tak zimą tyją i hałasują tylko, przyda im się jakieś zajęcie. – Wypędzanie grubych, hałaśliwych wojowników na śnieg w samym środku zimy nie przysporzy ci popularności, Anhegu – zauważył Rhodar. – Obiecaj nagrodę – podsunął Silk. – W ten sposób zapędzisz wojów do pracy i zachowasz szacunek. – Niezły pomysł. A jaką nagrodę byś sugerował, książę Kheldarze? – Obiecaj tyle złota, ile waży głowa Asharaka. To powinno nawet najtłuściejszych wojowników odciągnąć od kości i antałka piwa. Anheg skrzywił się lekko. – To Grolim – pocieszył go Silk. – Zapewne i tak go nie znajdą, ale szukając, rozłożą całe królestwo na części. Twe złoto będzie bezpieczne, twoi wojownicy rozruszają się trochę, ty sam zyskasz sławę człowieka hojnego. W dodatku Asharak nie zdoła dalej spiskować, gdy każdy w Chereku będzie go szukał z toporem w ręku. Człowiek, którego głowa cenniejsza jest dla innych niż dla niego samego, nie ma czasu na głupstwa. – Książę Kheldarze – stwierdził z powagą Anheg. – Jesteś człowiekiem podstępnym. – Staram się, najjaśniejszy panie. – Silk skłonił się kpiąco. – Czy zechciałbyś pracować dla mnie? – zaproponował władca Chereku. – Anhegu! – zawołał oburzony Rhodar. – Więzy pokrewieństwa trzymają mnie u boku wuja, wasza wysokość. – Silk westchnął. – Chętnie jednak wysłucham twej oferty. Będzie pomocna w przyszłych negocjacjach na temat wynagrodzenia za moje usługi. Śmiech królowej Porenn zabrzmiał niby srebrny dzwoneczek, a na twarzy Rhodara pojawił się wyraz rozpaczy. – Sami widzicie. – Westchnął. – Ze wszystkich stron otaczają mnie zdrajcy. I co ma zrobić biedny, stary grubas? Posępny wojownik wkroczył do sali i podszedł do króla Anhega. – Stało się, najjaśniejszy panie – oznajmił. – Czy chcesz spojrzeć na jego głowę? – Nie – odparł krótko Anheg. – Czy mamy nabić ją na pal i zatknąć koło portu? – Nie. Jarvik był kiedyś dzielnym człowiekiem, a przez małżeństwo moim powinowatym. Przekażcie ciało jego żonie. Niech je pochowa jak należy. Wojownik skłonił się i wyszedł. – Intryguje mnie sprawa tego Grolima, Asharaka – zwróciła się do cioci Pol królowa Islena. – Może we dwie, lady Polgaro, znajdziemy sposób, by go odszukać? Na jej twarzy malowało się głębokie przekonanie o własnych zdolnościach.

Pan Wilk odezwał się szybko, zanim ciocia Pol zdążyła zareagować. – Odważne słowa, Isleno. Ale nie możemy dopuścić, by władczyni Chereku narażała się na takie ryzyko. Wiem, że twa sztuka nie ma sobie równych, lecz takie poszukiwanie całkowicie otwiera umysł. Gdy Asharak wyczuje, że próbujesz go znaleźć, natychmiast odpowie ciosem. Polgarze nic nie grozi, ale obawiam się, że twój umysł zostanie zdmuchnięty jak świeca. To nie do pomyślenia, by królowa Chereku dożyła swych dni jako wariatka. Islena zbladła nagle i nie zauważyła, że pan Wilk mrugnął porozumiewawczo do Anhega. – Nie mogę na to pozwolić – oświadczył Anheg stanowczo. – Królowa jest mi zbyt droga, by narażała się na tak straszne niebezpieczeństwo. – Muszę być posłuszna woli mego pana – oznajmiła z ulgą Islena. – Na jego rozkaz wycofuję swoją propozycję. – Odwaga mej królowej czyni mi zaszczyt – rzekł Anheg z twarzą absolutnie nieruchomą. Islena skłoniła się i nic już nie powiedziała. Ciocia Pol spojrzała na pana Wilka, unosząc brew, ale zachowała milczenie. Wilk wstał z fotela. – Sądzę, że nadszedł czas podjęcia ważnych decyzji. Zdarzenia następują zbyt szybko, byśmy mogli sobie pozwolić na zwłokę. – Popatrzył na Anhega. – Czy jest jakieś miejsce, gdzie moglibyśmy bezpiecznie porozmawiać? – Jest pewna komnata w wieży. Myślałem o niej jeszcze przed pierwszym spotkaniem, ale... – Zamilkł, spoglądając na Cho-Haga. – Nie powinno cię to powstrzymać – odparł król Algarów. – Radzę sobie ze schodami, jeśli muszę. Lepiej było narazić mnie na niewygody, niż pozwolić szpiegowi Jarvika na podsłuchiwanie. – Zostanę z Garionem – obiecał Durnik cioci Pol. Pokręciła głową. – Nie. Dopóki Asharak jest w Chereku na wolności, nie chcę go spuszczać z oka. – Może pójdziemy? – przynaglił pan Wilk. – Robi się późno, a chcę odpłynąć o świcie. Trop, którym podążałem, stygnie. Królowa Islena, wciąż nieco wstrząśnięta, stała z boku z Porenn i Silar. Nie ruszyła się nawet, gdy Anheg poprowadził zebranych za sobą. Dam ci znać, co się dzieje, zasygnalizował żonie król Rhodar. Oczywiście, odpowiedziała Porenn. Twarz miała spokojną, lecz ruchy palców zdradzały irytację. Spokojnie, dziecko, prosiły palce Rhodara. Jesteśmy tu gośćmi i musimy przestrzegać miejscowych zwyczajów. Co tylko każe mój pan i władca, odparła, z sarkazmem pochylając dłonie. Z pomocą Hettara Cho-Hag pokonywał stopnie, choć wspinali się boleśnie powoli. – Przepraszam – wysapał, zatrzymując się w połowie drogi, by odpocząć. – Jest to tak samo męczące dla mnie, jak dla was.

Anheg ustawił strażników przed schodami, po czym wszedł na górę i zamknął za sobą ciężkie drzwi. – Rozpal ogień, kuzynie – zwrócił się do Baraka. – Nie musimy marznąć. Barak skinął głową i przysunął pochodnię do stosu drewna w kominku. Komnata była okrągła i niezbyt przestronna, ale starczyło miejsca dla wszystkich. Pod ścianami stały krzesła i ławy. Pan Wilk wyjrzał oknem na migocące w dole światła Val Alorn. – Zawsze lubiłem wieże – szepnął jakby do siebie. – Mój mistrz mieszkał w wieży podobnej do tej. Spędziłem tam wiele pięknych chwil. – Oddałbym życie, by poznać Aldura. – Cho-Hag westchnął. – Podobno otaczał go blask? – Dla mnie wyglądał całkiem zwyczajnie. Przeżyłem u niego pięć lat, zanim w ogóle się zorientowałem, kim jest. – Naprawdę był tak mądry, jak powiadają? – spytał Anheg. – Prawdopodobnie mądrzejszy – odparł Wilk. – Byłem dzikim, zagubionym chłopakiem, gdy mnie znalazł konającego w śnieżycy u stóp wieży. Zdołał mnie jakoś oswoić, chociaż zajęło mu to kilkaset lat. – Westchnął głęboko i odwrócił się od okna. – Bierzmy się do pracy. – Gdzie chcesz płynąć, by podjąć pościg? – spytał Fulrach. – Do Camaaru. Tam trafiłem na ślad. Sądzę, że prowadził do Arendii. – Wyślę z tobą wojowników – oświadczył Anheg. – Po ostatnich wydarzeniach boję się, że Grolimowie zechcą cię zatrzymać. – Nie, wojownicy na nic się nie przydadzą w spotkaniu z Grolimami, a ja nie mogę podróżować z armią plączącą się pod nogami. I nie mam czasu na tłumaczenie królowi Arendii, czemu najeżdżam na jego państwo z hordą wojska. Wyjaśnienie czegokolwiek Arendom jest jeszcze trudniejsze niż Alornom, choć trudno w to uwierzyć. – Nie bądź niegrzeczny, ojcze – zwróciła mu uwagę ciocia Pol. – To także ich świat, więc się o niego martwią. – Nie musi to być cała armia, Belgaracie – wtrącił Rhodar. – Ale czy rozsądek nie nakazuje wziąć ze sobą kilku silnych ludzi? – Niewiele jest spraw, z którymi ja i Polgara nie potrafimy sobie poradzić. A Silk, Barak i Durnik będą z nami, by rozwiązywać bardziej przyziemne problemy. Im mniejsza grupa, tym mniej zwraca uwagę. – Spojrzał na ChoHaga. – Skoro jednak już o tym mówimy, chciałbym zabrać twego syna, Hettara. Jego specyficzne talenty mogą się okazać przydatne. – Niemożliwe – odparł Hettar chłodno. – Muszę pozostać przy ojcu. – Nie, Hettarze – rzekł Cho-Hag. – Nie chcę, byś spędził życie jako nogi kaleki. – Służenie tobie, ojcze, nigdy nie było dla mnie ciężarem. Wielu ludzi dysponuje takim samym talentem. Niech czcigodny wybierze kogoś innego. – Ilu jest Sha-Darim wśród Algarów? – spytał z powagą Wilk. Hettar spojrzał na niego ostro, jakby wzrokiem próbował coś powiedzieć. Cho-Hag głośno wciągnął powietrze.

– Hettarze, czy to prawda? – zapytał. – Być może, ojcze. – Wzruszył ramionami. – Nie sądziłem, że to ważne. Cho-Hag spojrzał pytająco na Wilka. – To prawda. – Starzec kiwnął głową. – Wiedziałem o tym od chwili, gdy zobaczyłem go po raz pierwszy. To Sha-Dar. Ale sam musi się o tym przekonać. Oczy króla wypełniły się łzami. – Mój syn! – rzekł z dumą, przyciągnął Hettara do siebie i uścisnął niezręcznie. – To nic takiego, ojcze – powiedział młodzieniec cicho, jakby nagle zakłopotany. – O czym oni mówią? – szepnął Garion do Silka. – O czymś, co Algarowie traktują bardzo poważnie. Uważają, że niektórzy ludzie potrafią rozmawiać z końmi jedynie z pomocą myśli. Nazywają ich ShaDarim, wodzowie klanów koni. To wielka rzadkość: dwie, może trzy osoby w całym pokoleniu. Ten dar oznacza najwyższe honory dla każdego Algara, który go posiada. Cho-Hag pęknie z dumy, gdy tylko wróci do Algarii. – Więc to aż tak ważne? – Dla Algarów na pewno. – Silk wzruszył ramionami. – Kiedy znajdą nowego Sha-Dara, wszystkie klany gromadzą się w Twierdzy. Cały naród świętuje przez sześć tygodni. Składają dary. Hettar będzie bogaty, jeśli zgodzi się je przyjąć. Może odmówić. To dziwny człowiek. – Musisz jechać – przekonywał Hettara Cho-Hag. – Z tobą będzie duma Algarii. Droga obowiązku jest jasna. – Jeśli mój ojciec tak postanowił – zgodził się Hettar, aczkolwiek opornie. – Bardzo pięknie, młodzieńcze – pochwalił pan Wilk. – Ile czasu ci trzeba, by dotrzeć do Algarii, wybrać z tuzin najlepszych koni i doprowadzić je do Camaaru? Hettar zastanawiał się chwilę. – Dwa tygodnie. O ile nie zatrzyma mnie zamieć w górach Sendarii. – Zatem wszyscy ruszamy o świcie. Anheg da ci okręt. Poprowadzisz konie Wielkim Traktem Północnym do miejsca o kilka mil na północ od Camaaru, gdzie odbiega droga na południe. Przejdziesz bród na rzece Wielki Camaar i pojedziesz dalej, aż dotrzesz do Wielkiego Traktu Zachodniego w pobliżu ruin Vo Vacune w północnej Arendii. Spotkamy się tam za dwa tygodnie. Hettar skinął głową. – Pod Vo Vacune dołączy do nas także asturski Arend – ciągnął Wilk. – A trochę później mimbracki. Mogą się przydać na południu. – A także wypełnią proroctwo – dodał Anheg tajemniczo. Wilk wzruszył ramionami, a jego błękitne oczy zamigotały. – Nie mam nic przeciwko wypełnianiu proroctw – stwierdził. – Byle tylko nie przeszkadzały mi za bardzo. – Możemy jakoś pomóc w poszukiwaniach? – spytał Brand. – Macie dość pracy. Niezależnie od wyników naszego pościgu, Angarakowie szykują się jak widać do jakiejś większej akcji. Jeśli nam się uda, może się

zawahają, ale Angarakowie nie myślą w taki sposób jak my. Pamięć o klęsce pod Vo Mimbre nie powstrzyma ich przed inwazją na Zachód. Może wypełniają wskazania własnych proroctw, o których nie mamy pojęcia. W każdym razie powinniście się liczyć z poważnymi kłopotami z ich strony. Musicie się przygotować. Anheg wyszczerzył zęby w wilczym uśmiechu. – Przygotowujemy się od pięciu tysięcy lat. Tym razem oczyścimy świat z zarazy Angaraków. Gdy zbudzi się Torak Jednooki, będzie samotny jak Mara. I tak samo bezsilny. – Może. Ale nie planuj ceremonii zwycięstwa przed końcem wojny. Szykujcie się dyskretnie. Na zachodzie roi się od Grolimów, którzy obserwują wszystkie nasze poczynania. Ślad, którym podążę, może mnie zaprowadzić do Cthol Murgos. Wolę nie spotkać na granicy armii Murgów. – Ja też mam obserwatorów – zauważył Rhodar z ponurym wyrazem swej pulchnej twarzy. – I to lepszych od Grolimów. Pora już wysłać na wschód kilka karawan. Angarakowie nie ruszą bez wsparcia ze wschodu, a zanim Malloreanie dotrą na południe, muszą przypłynąć do Gar og Nadrak. Jedna czy druga łapówka tu i tam, parę beczek mocnego piwa we właściwym obozie górniczym... Kto wie, co zdoła odsłonić sprawne przekupstwo? Przypadkowe słowo może zagwarantować ostrzeżenie na kilka miesięcy przed atakiem. – Jeśli planują coś poważnego, Thullowie będą stawiać magazyny wzdłuż wschodniego urwiska – dodał Cho-Hag. – Thullowie nie są zbyt inteligentni i łatwo ich szpiegować. Wzmocnię patrole w górach. Przy odrobinie szczęścia uda się przewidzieć kierunek uderzenia. Możemy zrobić coś jeszcze, Belgaracie? Pan Wilk myślał chwilę i nagle uśmiechnął się szeroko. – Jestem pewien, że nasz złodziej nasłuchuje pilnie i czeka, aż ktoś z nas wypowie jego imię lub imię przedmiotu, który ukradł. Wcześniej czy później ktoś to zrobi, a kiedy już raz nas zlokalizuje, będzie słyszał każde słowo. Zamiast kneblować sobie usta, lepiej poszukajmy mu jakiegoś zajęcia. Jeśli to możliwe, niech każdy minstrel na północy powtarza stare opowieści. Wiecie które. Gdy te imiona zaczną rozbrzmiewać na każdym wiejskim rynku na północ od rzeki Camaar, huk w jego uszach będzie jak burza. Da nam to swobodę rozmowy. On się z czasem zmęczy i przestanie nasłuchiwać. – Już późno, ojcze – przypomniała ciocia Pol. Wilk kiwnął głową. – Gramy w śmiertelnie niebezpieczną grę – powiedział na zakończenie. – Nasi wrogowie również. Ich ryzyko jest tak wielkie jak nasze i w tej chwili nikt nie może przewidzieć, jaki będzie wynik. Czyńcie przygotowania. Posyłajcie zaufanych ludzi, by obserwowali wszystko, co się dzieje. Bądźcie cierpliwi i unikajcie nierozważnych kroków. Mogą się teraz okazać wyjątkowo ryzykowne. Tylko Polgara i ja możemy działać. Na razie. Musicie nam zaufać. Wiem, że czasami niektóre z naszych czynów mogą się wydać dziwne, ale mamy powody, by robić to, co robimy. Proszę, byście się nie wtrącali. Co

pewien czas zawiadomię o postępie poszukiwań. Gdybym czegoś potrzebował, dam znać. Zgoda? Królowie przytaknęli z powagą i zaczęli się szykować do wyjścia. Anheg zatrzymał się obok pana Wilka. – Mógłbyś za godzinę zajrzeć do mojej pracowni, Belgaracie? – zapytał cicho. – Zanim odpłyniecie, chciałbym zamienić kilka słów z tobą i Polgarą. – Jak sobie życzysz, Anhegu. – Chodźmy, Garionie! – zawołała ciocia Pol. – Trzeba się zająć pakowaniem. Garion, lekko oszołomiony wagą prowadzonych rozmów, wstał i poszedł za nią do drzwi.

Rozdział XX Pracownia Anhega była sporym, zagraconym pomieszczeniem położonym wysoko w kwadratowej wieży. Wszędzie leżały oprawne w skórę księgi, na stołach i stojakach umieszczono niezwykłe urządzenia z dźwigniami, bloczkami i cienkimi mosiężnymi łańcuszkami. Pięknie nakreślone mapy wisiały na ścianach, a podłogę zaścielały kawałki pokrytego drobnym pismem pergaminu. Król, z włosami opadającymi na czoło, stał przy pulpicie i w delikatnym blasku dwóch świec studiował wolumin spisany na cienkich arkuszach starego pergaminu. Strażnik przy drzwiach wpuścił gości bez słowa. – Chciałeś nas widzieć, Anhegu – przypomniał pan Wilk. Władca Chereku wyprostował się i odsunął księgę. – Witaj, Belgaracie. – Skinął głową. – I ty, Polgaro. Spojrzał zdziwiony na Gariona, który zatrzymał się niepewnie u drzwi. – Mówiłam poważnie – oznajmiła ciocia Pol. – Nie spuszczę go z oka, póki nie będę pewna, że Asharak nie zdoła go dosięgnąć. – Jak sobie życzysz, Polgaro – zgodził się Anheg. – Wejdź, chłopcze. – Widzę, że nie porzuciłeś studiów – stwierdził z aprobatą pan Wilk, rozglądając się po zaśmieconym pokoju. – Tak dużo muszę się nauczyć. – Bezradny gest Anhega obejmował zbiorowisko ksiąg, papierów i dziwacznych maszyn. – Mam wrażenie, że byłbym szczęśliwszy, gdybyś nigdy nie przedstawił mi tego niewykonalnego zadania. – Sam prosiłeś – skwitował Wilk. – Mogłeś odmówić. – Anheg roześmiał się, lecz zaraz jego surowa twarz przybrała wyraz powagi. Spojrzał na Gariona i zaczął mówić, unikając bezpośrednich sformułowań. – Nie chciałbym się wtrącać, ale intryguje mnie zachowanie tego Asharaka. Garion zostawił ciocię Pol i oglądał jedną z niezwykłych maszynek, która stała obok drzwi. Uważał, by jej nie dotykać. – Zajmiemy się Asharakiem – zapewniła ciocia Pol. Lecz Anheg nie ustępował. – Od wieków krążą pogłoski, że ty i twój ojciec chronicie... – zawahał się, spojrzał na Gariona i podjął gładko: – ...pewien obiekt, który należy chronić za wszelką cenę. Wspomina o tym kilka moich książek. – Dużo czytasz, Anhegu – zauważyła ciocia Pol. Anheg roześmiał się znowu.

– Trzeba się czymś zajmować, Polgaro. Jedyną alternatywą są pijatyki z moimi ludźmi, ale na takie rzeczy mam już zbyt delikatny żołądek. Uszy także. Możecie sobie wyobrazić, jaki hałas panuje w sali pełnej pijanych Chereków? Moje książki nie piją, nie przechwalają się, nie spadają pod stół i nie chrapią. Stanowią o wiele lepsze towarzystwo. – To głupstwa – orzekła ciocia Pol. – Od czasu do czasu wszyscy je popełniamy – stwierdził Anheg filozoficznie. – Ale wróćmy do tamtej sprawy. Jeśli prawdziwe są pogłoski, o których wspomniałem, to czy nie ryzykujecie zanadto? Wasza wyprawa może się okazać bardzo niebezpieczna. – Nie istnieje miejsce naprawdę bezpieczne – odparł pan Wilk. – Po co narażać się niepotrzebnie? Wiecie sami, że Asharak nie jest jedynym Grolimem na świecie. – Teraz rozumiem, dlaczego nazywają cię Anhegiem Przebiegłym. – Wilk się uśmiechnął. – Czy rozsądek nie nakazuje, by ów obiekt pozostawić do waszego powrotu pod moją opieką? – zaproponował król. – Przekonaliśmy się niedawno, że nawet Val Alorn nie jest bezpieczne od Grolimów – odparła ciocia Pol stanowczo. – Niewyczerpane są złoża Cthol Murgos i Gar og Nadrak, a Murgowie mają do dyspozycji więcej złota, niż potrafisz sobie wyobrazić. Ilu takich jak Jarvik mogli kupić? Stary Wilk i ja mamy spore doświadczenie w chronieniu obiektu, o którym wspominałeś. Z nami będzie bezpieczny. – Niemniej dziękuję za zainteresowanie – dodał pan Wilk. – Ta sprawa interesuje nas wszystkich. Mimo młodego wieku i czasami braku rozwagi Garion nie był głupi. Pojmował, że to, o czym mówią, dotyczy go w pewien sposób. A możliwe, że ma też związek z tajemnicą jego pochodzenia. By ukryć, że nasłuchuje pilnie, podniósł niewielką książkę oprawną w czarną skórę o niezwykłej fakturze. Otworzył ją, ale nie znalazł ani obrazków, ani ozdobnych inicjałów, tylko nierówne rządki dziwnie odpychającego pisma. Ciocia Pol zawsze jakoś wiedziała, czym on akurat się zajmuje. Spojrzała przez ramię. – Co robisz? – spytała ostrym tonem. – Oglądam książkę. Nie umiem czytać. – Odłóż ją natychmiast! – I tak byś jej nie przeczytał, Garionie – rzekł Anheg z uśmiechem. – Jest napisana w dawnej mowie Angaraków. – A co właściwie zamierzasz zrobić z tym paskudztwem? – zagadnęła ciocia Pol. – Powinieneś najlepiej wiedzieć, że to zakazane. – To tylko książka, Pol – wtrącił pan Wilk. – Nie ma żadnej władzy, póki jej na to nie pozwolimy. – Poza tym daje nam wskazówki co do umysłu nieprzyjaciela. – Król Anheg w zamyśleniu potarł dłonią policzek. – Dobrze wiedzieć, czego można

oczekiwać. – Nie poznasz umysłu Toraka, a niebezpiecznie jest odsłaniać mu własny. On potrafi cię zatruć, zanim zdasz sobie sprawę, co się dzieje. – Chyba nie ma takiego ryzyka – zauważył pan Wilk. – Umysł Anhega jest dostatecznie wyćwiczony, by unikać pułapek w książce Toraka. To akurat jest oczywiste. Anheg spojrzał w drugi koniec komnaty i skinął na Gariona; chłopiec podszedł do władcy. – Jesteś spostrzegawczym młodzieńcem, Garionie – pochwalił go. – Wyświadczyłeś mi dzisiaj przysługę i kiedy tylko zechcesz, możesz zażądać rewanżu. Wiedz, że Anheg z Chereku jest twoim przyjacielem. Wyciągnął prawicę, a Garion bez namysłu podał mu swoją. Oczy Anhega rozszerzyły się nagle, a twarz zbladła lekko. Obrócił dłoń Gariona i spojrzał z uwagą na srebrzyste znamię. Wtedy wsunęły się między nich ręce cioci Pol, stanowczym ruchem zagięła palce Gariona i wyrwała jego dłoń z uścisku władcy. – Więc to prawda – szepnął król. – Wystarczy – oświadczyła ciocia Pol. – Przestań niepokoić chłopca. – Wciąż trzymała mocno ręce Gariona. – Chodźmy, skarbie – powiedziała. – Trzeba kończyć pakowanie. Razem wyszli z pokoju. Garion był oszołomiony. Dlaczego znak na dłoni tak zdumiał Anhega? Znamiona, jak wiedział, były dziedziczne. Ciocia Pol powiedziała kiedyś, że jego ojciec miał takie samo, ale czemu Anheg miałby się tym interesować? Ciekawość chłopca stała się prawie nie do zniesienia. Musiał poznać prawdę o rodzicach, o cioci Pol, o wszystkim. Jeśli będzie bolesna, trudno, jakoś to przecierpi. Ale się dowie. Ranek wstał pogodny i wcześnie wyszli przed pałac. Zebrali się na dziedzińcu, gdzie czekały sanie. – Nie musiałaś wychodzić na mróz, Merel – powiedział Barak do okrytej futrem żony, która usiadła przy nim w saniach. – Mam obowiązek odprowadzić mego pana na okręt – odparła, wyzywająco unosząc brodę. – Jak chcesz. – Olbrzym westchnął. Król Anheg i królowa Islena jechali na czele. Sanie wykręciły na dziedzińcu i rzędem wyjechały na zaśnieżoną ulicę. Słońce lśniło jasno. Garion siedział milczący obok Silka i Hettara. – Czemu nic nie mówisz, Garionie? – spytał Silk. – Zdarzyło się tu wiele rzeczy, których nie rozumiem. – Nikt nie zrozumie wszystkiego – oświadczył Hettar sentencjonalnie. – Cherekowie są ludem gwałtownym i drażliwym – dodał Silk. – Sami siebie nie rozumieją. – Nie chodzi tylko o Chereków. – Garion z trudem dobierał słowa. – Jest jeszcze ciocia Pol, pan Wilk, Asharak i w ogóle. Za dużo się dzieje. Nie umiem

się w tym zorientować. – Wydarzenia są jak konie – pocieszył go Hettar. – Czasem pędzą cwałem, ale po pewnym czasie znowu ruszają stępa. Wtedy nadchodzi czas, by poukładać wszystko po kolei. – Mam nadzieję – mruknął z powątpiewaniem Garion i zamilkł znowu. Sanie wyjechały zza rogu na plac przed świątynią Belara. Ślepa żebraczka znowu tu była i Garion uświadomił sobie, że jej oczekiwał. Stanęła na stopniach świątyni i uniosła laskę. Nie wiadomo czemu konie w zaprzęgach zatrzymały się drżące, woźnicy je poganiali. – Bądź pozdrowiony, o wielki! – zawołała ślepa starucha. – Życzę ci szczęśliwej podróży. Sanie, w których siedział Garion, stały najbliżej stopni i zdawało się, że ślepa żebraczka przemawia właśnie do niego. Odpowiedział więc niemal bez namysłu: – Dziękuję. Ale dlaczego tak mnie nazywasz? Zignorowała pytanie. – Wspomnij mnie – poprosiła z głębokim pokłonem. – Wspomnij Martje, gdy obejmiesz swoje dziedzictwo. Już po raz drugi o tym mówiła. Gariona paliła ciekawość. – Jakie dziedzictwo? – zapytał. Barak jednak ryczał już w furii, usiłował zrzucić futro i wydobyć miecz. Anheg także zsuwał się z sań, a twarz miał czerwoną ze złości. – Nie! – rzuciła ostro ciocia Pol. – Ja to załatwię. Wstała. – Posłuchaj mnie, wiedźmo! – zawołała czystym głosem, odrzucając kaptur płaszcza. – Sądzę, że za wiele widzisz tymi ślepymi źrenicami. Wyświadczę ci przysługę. Nie będzie cię męczyła ciemność ani niepokojące wizje, które z niej biorą początek. – Uderz we mnie, jeśli taka jest twoja wola, Polgaro – odparła starucha. – Widzę jednak to, co widzę. – Nie uderzę w ciebie, Martje. Ofiaruję ci dar. Poruszyła ręką szybkim, niezwykłym gestem. Garion widział wszystko wyraźnie i nie mógł później sam siebie przekonać, że było to tylko złudzenie. Patrzył prosto w twarz Martje i widział, jak biała błona zsuwa się z jej oczu niby mleko spływające ze ścian naczynia. Starucha znieruchomiała. Jasny błękit oczu wyłonił się spod kryjącego je bielma. Wtedy krzyknęła. Podniosła ręce, spojrzała na nie i krzyknęła znowu. A w krzyku brzmiała rozdzierająca rozpacz po stracie, której nie da się opisać. – Co zrobiłaś? – dopytywała się Islena. – Przywróciłam jej wzrok. – Ciocia Pol usiadła i otuliła się futrem. – Potrafisz tego dokonać? – Królowa nagle pobladła. – A ty nie? To prosty zabieg. – Przecież kiedy odzyska wzrok, straci swą nadprzyrodzoną zdolność widzenia, prawda? – zauważyła królowa Porenn.

– Chyba tak – przyznała ciocia Pol. – Ale myślę, że to skromna cena. – Więc przestanie być czarownicą? – Porenn nie ustępowała. – Jako czarownica i tak nie była najlepsza. Jej widzenia były mgliste i niepewne. Tak będzie lepiej. Przestanie niepokoić cieniami siebie i innych. – Ciocia Pol spojrzała na Anhega, który siedział skamieniały ze zdumienia obok swej na wpół omdlałej małżonki. – Możemy jechać? – spytała chłodno. – Statek czeka. Konie, jakby uwolnione tymi słowami, skoczyły do przodu, a sanie pomknęły drogą, tryskając śniegiem spod płóz. Garion spojrzał za siebie. Stara Martje stała na stopniach, wpatrywała się w wyciągnięte dłonie i drżała od nieopanowanego szlochu. – Dano nam przywilej, by być świadkami cudu, przyjaciele – rzekł Hettar. – Zauważyłem jednak, że jego adresat nie był zachwycony – odparł sucho Silk. – Przypominajcie mi czasem, żebym nie denerwował Polgary. Jej cuda miewają po dwa oblicza.

Rozdział XXI Ukośne promienie porannego słońca migotały na lodowatych wodach portu, gdy sanie zatrzymały się przy kamiennym nabrzeżu. Okręt Greldika kołysał się i szarpał cumy, a mniejszy statek w pobliżu także rwał się do drogi. Hettar wysiadł i podszedł do Cho-Haga i królowej Silar. Wszyscy troje rozmawiali spokojnie i z powagą, jakby zaciągając wokół siebie zasłonę prywatności. Islena odzyskała panowanie nad sobą i siedziała wyprostowana, z uśmiechem przyklejonym do twarzy. Gdy Anheg wysiadł, by zamienić kilka słów z panem Wilkiem, ciocia Pol podeszła do jej sań. – Na twoim miejscu, Isleno – stwierdziła stanowczo – poszukałabym sobie innego hobby. Twoje talenty w sztuce magii są ograniczone, a zabawy w tej dziedzinie bywają niebezpieczne. Zbyt wiele rzeczy może się nie udać, jeśli nie wiesz dokładnie, co trzeba robić. Królowa Chereku patrzyła na nią bez słowa. – Aha, jeszcze jedno – dodała ciocia Pol. – Moim zdaniem powinnaś zerwać kontakty z kultem Niedźwiedzia. Nie wypada królowej zadawać się z politycznymi przeciwnikami męża. Oczy Isleny zogromniały. – Czy Anheg wie? – spytała zduszonym głosem. – Nie byłabym zdziwiona. Jest o wiele sprytniejszy, niż można by sądzić. Kroczysz bardzo blisko granicy zdrady. Przydałoby ci się kilkoro dzieci. Miałabyś zajęcie i nie robiła głupstw. To tylko sugestia, naturalnie, ale przemyśl ją sobie. Cieszę się, że mogliśmy was odwiedzić. Dzięki za gościnność. – Z tymi słowami ciocia Pol odwróciła się i odeszła. Silk gwizdnął cicho. – To wyjaśnia parę spraw – mruknął. – Co wyjaśnia? – spytał Garion. – Najwyższy kapłan Belara miesza się ostatnio do polityki Chereku. Jak widać, przeniknął do pałacu głębiej, niż przypuszczałem. – Królowa...? – Garion był zszokowany. – Islena ma obsesję na punkcie magii – wyjaśnił Silk. – Kult Niedźwiedzia stosuje pewne rytuały, które komuś tak łatwowiernemu jak ona mogą się wydać magiczne. – Obejrzał się na Rhodara, zajętego rozmową z pozostałymi władcami i panem Wilkiem. Potem odetchnął głęboko. – Chodźmy porozmawiać z Porenn. Przeszli przez molo do miejsca, gdzie jasnowłosa królowa Drasni spoglądała

na fale. – Wasza wysokość – zaczął z szacunkiem Silk. – Słucham cię, Kheldarze. – Uśmiechnęła się. – Czy zechcesz przekazać wujowi pewną informację ode mnie? – Oczywiście. – Jak się zdaje, Islena była trochę nieostrożna. Utrzymuje kontakty z kultem Niedźwiedzia w Chereku. – Ojej! Anheg wie o tym? – Trudno powiedzieć. Jeśli nawet, wątpię, by to potwierdził. Garion i ja słyszeliśmy przypadkiem, jak Polgara kazała jej się wycofać. – Mam nadzieję, że będzie to koniec całej sprawy. Inaczej Anheg musiałby podjąć konieczne kroki. Koniec mógłby się okazać tragiczny. – Polgara była bardzo stanowcza – dodał Silk. – Sądzę, że Islena postąpi zgodnie z jej radą. Ale zawiadom mojego wuja. Lubi wiedzieć o takich sprawach. – Na pewno mu powiem – obiecała. – Poproś także, by obserwował miejscowe ośrodki kultu w Boktorze i Kotu. Takie ruchy rzadko bywają izolowane. Minęło prawie pięćdziesiąt lat od ostatniej okazji, gdy trzeba było wyznawcom Niedźwiedzia przetrzepać skórę. – Dopilnuję tego. – Porenn z powagą kiwnęła głową. – Kilku moich ludzi działa w kulcie Niedźwiedzia. Gdy tylko wrócimy do Boktoru, porozmawiam z nimi i sprawdzę, na co się zanosi. – Twoich ludzi? Posunęłaś się do tego? – spytał kpiąco. – Szybko dojrzewasz, moja królowo. Niedługo będziesz tak zepsuta jak my wszyscy. – Boktor jest pełen intryg, Kheldarze – wyjaśniła spokojnie. – Sam wiesz, że nie chodzi tylko o kult Niedźwiedzia. Kupcy z całego świata zjeżdżają do naszego miasta, a ponad połowa z nich to szpiedzy. Muszę się bronić... i chronić mego męża. – Czy Rhodar wie, czym się zajmujesz? – spytał Silk z pozorną obojętnością. – Naturalnie. Pierwszy tuzin szpiegów sam mi podarował. Jako prezent ślubny. – Typowo po drasańsku. – To praktyczne. Mój mąż zajmuje się sprawami dotyczącymi innych królestw. Ja pilnuję spraw domowych, żeby nie musiał się o nie martwić. Moje operacje są skromniejsze, lecz na ogół wiem o ważnych sprawach. – Rzuciła mu szelmowskie spojrzenie spod rzęs. – Gdybyś kiedyś postanowił wrócić do Boktoru i zostać na stałe, może znalazłabym dla ciebie pracę. – Świat jest pełen wolnych stanowisk. – Silk się zaśmiał. Królowa spoważniała nagle. – Kiedy wrócisz, książę Kheldarze? – spytała. – Kiedy porzucisz tego włóczęgę Silka i zajmiesz należne ci miejsce? Mój mąż bardzo za tobą tęskni. Lepiej przysłużysz się Drasni jako jego główny doradca, niż wędrując po świecie. Odwrócił wzrok, wystawiając twarz na słońce.

– Jeszcze trochę, wasza wysokość – odparł. – Belgarath także mnie potrzebuje, a to, co teraz robimy, jest bardzo ważne. Zresztą nie jestem jeszcze gotów, by osiąść na stałe. Rozgrywka ciągle mnie bawi. Może kiedyś przestanie, gdy będziemy już o wiele starsi... Kto wie? Westchnęła. – Ja też za tobą tęsknię, Kheldarze – powiedziała cicho. – Biedna, samotna mała królowa – użalił się Silk kpiąco. – Jesteś niemożliwy! – Porenn tupnęła drobną stopą. – Każdy się stara, jak może. – Uśmiechnął się szelmowsko. Hettar uścisnął rodziców i wskoczył na pokład niewielkiego statku, jaki przydzielił mu Anheg. – Belgaracie! – zawołał, gdy żeglarze zrzucali grube liny łączące ich z nabrzeżem. – Za dwa tygodnie spotkamy się przy ruinach Vo Wacune! – Będziemy czekać! – odkrzyknął Wilk. Marynarze odepchnęli statek od brzegu i powiosłowali ku redzie. Hettar stał na pokładzie, a kosmyk włosów powiewał mu na wietrze. Raz tylko pokiwał im ręką, po czym odwrócił się twarzą ku morzu. Długi trap przerzucono z burty okrętu kapitana Greldika na oblodzone molo. – Wejdziemy, Garionie? – zaproponował Silk. Przeszli chwiejnym pomostem i znaleźli się na pokładzie. – Przekaż córkom ucałowania – poprosił żonę Barak. – Uczynię to, panie – odparła Merel swym zwykłym, sztywnym i formalnym tonem. – Czy masz jeszcze jakieś polecenia? – Przez dłuższy czas mnie nie będzie. W tym roku zasiej owies na południowych polach, a zachodnie niech leżą odłogiem. Z północnymi zrób, co zechcesz. I nie przeganiaj bydła na górskie pastwiska, póki szron całkiem nie zniknie. – Będę pilnie uważać na stada i ziemię mego pana. – Należą także do ciebie. – Skoro tak sobie życzy mój małżonek. Barak westchnął. – Nigdy nie przestaniesz, Merel? – powiedział ze smutkiem. – Nie rozumiem, panie. – Drobiazg. – Czy pan mój uściśnie mnie, nim odjedzie? – Niby po co? – mruknął. Przeskoczył na okręt i natychmiast zniknął pod pokładem. Ciocia Pol zatrzymała się i z powagą zmierzyła wzrokiem jego żonę. Zdawało się, że ma zamiar coś powiedzieć, ale nagle roześmiała się bez powodu. – Co cię rozśmieszyło, lady Polgaro? – spytała Merel. – To bardzo zabawne, Merel – stwierdziła ciocia Pol z tajemniczym uśmiechem. – Czy wolno mi będzie dzielić tę wesołość? – Ubawisz się, Merel, obiecuję, ale nie powiem ci teraz, żeby nie popsuć

zabawy. Roześmiała się znowu i weszła na trap. Durnik podał jej ramię i razem przeszli na pokład. Pan Wilk uścisnął dłoń każdemu z królów po kolei, po czym żwawo wkroczył na okręt. Przez chwilę spoglądał jeszcze na prastare, otulone śnieżnym całunem miasto Val Alorn i wyrastające za nim niebotyczne góry Chereku. – Żegnaj, Belgaracie! – zawołał Anheg. Pan Wilk skinął głową. – Nie zapomnijcie o minstrelach – rzucił jeszcze. – Nie zapomnimy – obiecał Anheg. – Powodzenia! Pan Wilk uśmiechnął się i ruszył na dziób statku Greldika. Pchnięty nagłym impulsem Garion poszedł za nim. Miał wiele pytań, które domagały się odpowiedzi, a jeśli ktokolwiek je znał, to z pewnością ten starzec. – Panie Wilku – odezwał się, gdy obaj stanęli na wysokim dziobie. – Tak, Garionie? Nie wiedział, jak zacząć, więc zaatakował problem okrężną drogą. – Jak ciocia Pol wyleczyła oczy starej Martje? – Wola i Słowo – rzekł Wilk. Jego płaszcz powiewał na wietrze. – To nietrudne. – Nie rozumiem. – Po prostu chcesz, by coś się stało. Potem wypowiadasz słowo. Jeśli twa wola jest dostatecznie silna, staje się. – I to wszystko? – Garion był nieco rozczarowany. – Wszystko. – Czy słowo ma być magiczne? Starzec wybuchnął śmiechem. Patrzył na słońce odbijające się jasno od powierzchni morza. – Nie – odparł. – Nie ma żadnych magicznych słów. Niektórzy ludzie w to wierzą, lecz nie mają racji. Grolimowie używają dziwacznych słów, ale to zbędne. Każde się nada. Ważna jest Wola, nie Słowo. Słowo to tylko ukierunkowanie Woli. – Czy ja bym tak potrafił? – spytał z nadzieją chłopiec. Wilk przyjrzał mu się uważnie. – Nie wiem, Garionie. Kiedy mnie udało się po raz pierwszy, nie byłem dużo starszy od ciebie. Ale przeżyłem kilka lat u boku Aldura, a to chyba istotna różnica. – Co się stało? – Mój mistrz chciał, bym przesunął głaz. Chyba uważał, że leży mu na drodze. Próbowałem, ale był za ciężki. Po pewnym czasie zezłościłem się i kazałem mu się ruszyć. I ruszył się. Byłem trochę zdziwiony, ale mój mistrz nie dostrzegł w tym nic niezwykłego. – Powiedziałeś „rusz się”? I już? – Garion nie mógł uwierzyć. – I już. – Wilk wzruszył ramionami. – Rzecz wydawała się tak prosta, że sam byłem zdziwiony, dlaczego wcześniej na to nie wpadłem. Sądziłem wtedy, że

każdy to potrafi. Ale od tamtych dni ludzie bardzo się zmienili. Może to już w ogóle niemożliwe? Trudno powiedzieć. – Zawsze myślałem, że magia polega na długich zaklęciach, niezwykłych znakach i podobnych rzeczach. – To tylko sztuczki oszustów i szarlatanów. Urządzają pokazy, zadziwiają i przerażają prostych ludzi, ale zaklęcia i uroki nie mają nic wspólnego z prawdziwymi czarami. Wszystko wynika z Woli. Zogniskuj Wolę, wypowiedz Słowo i rzecz się staje. Czasem pomaga gest, ale nie jest naprawdę konieczny. Twoja ciotka zawsze wykorzystuje jakieś gesty, kiedy sprawia, że coś się staje. Od paru stuleci próbuję u niej wykorzenić ten nawyk. Chłopiec zamrugał z niedowierzaniem. – Od paru stuleci? – Odetchnął głośno. – Ile ona ma lat? – Więcej, niż się wydaje. Ale niegrzecznie jest pytać o wiek damy. Garion poczuł straszną pustkę. Jego najgorsze obawy właśnie się potwierdziły. – Więc nie jest naprawdę moją ciocią? – spytał żałośnie. – Skąd ci to przyszło do głowy? – Nie może być. Zawsze sądziłem, że jest siostrą ojca, ale jeśli ma setki i tysiące lat, to przecież niemożliwe. – Za często używasz tego słowa, Garionie. Kiedy się dobrze zastanowić, to nic nie jest naprawdę niemożliwe. A przynajmniej bardzo niewiele. – Więc jak może być moją ciotką? – No dobrze... – Wilk westchnął. – Ściśle mówiąc, Polgara nie jest siostrą twojego ojca. Ich pokrewieństwo jest bardziej odległe. Była siostrą jego babki, ostatecznej babki, jeśli istnieje takie określenie. I twojej także, naturalnie. – Czyli jest moją stryjeczną babcią – stwierdził Garion, czując słaby promyk nadziei. To już było coś. – Raczej nie używałbym przy niej tego akurat określenia. – Wilk się uśmiechnął. – Może się obrazić. Ale czemu tak cię to interesuje? – Bałem się, że tylko mówi, że jest moją ciocią, a naprawdę wcale nie jesteśmy spokrewnieni. Już od dłuższego czasu o tym myślę. – Dlaczego się bałeś? – Trudno to wytłumaczyć. Widzisz, tak naprawdę nie wiem, kim jestem. Silk twierdzi, że nie Sendarem, a Barak sądzi, że przypominam trochę Rivanina, choć nie całkiem. Zawsze uważałem się za Sendara, jak Durnik, ale teraz już sam nie mam pojęcia. Nic nie wiem o rodzicach; ani skąd pochodzili, ani nic. Gdyby ciocia Pol nie była moją krewną, nie miałbym absolutnie nikogo na całym świecie. Byłbym zupełnie sam, a to bardzo smutne. – Nie jesteś sam. Twoja ciotka jest prawdziwą ciotką, a przynajmniej w waszych żyłach płynie ta sama krew. – Cieszę się, że mi to powiedziałeś. Już nie będę się martwić. Marynarze Greldika rzucili cumy i zaczęli odpychać okręt od nabrzeża. Nagle przyszła Garionowi do głowy niezwykła myśl. – Panie Wilku, ciocia Pol jest moją prawdziwą ciocią, a raczej stryjeczną

babcią? – Tak. – I jest twoją córką? – Muszę przyznać, że tak – mruknął Wilk niechętnie. – Czasem próbuję o tym zapomnieć, ale zaprzeczyć nie mogę. Garion nabrał tchu i skoczył w głębinę. – Jeśli ona jest ciotką, a ty jej ojcem, czy nie jesteś przez to moim dziadkiem? Wilk spojrzał na niego zaskoczony. – Rzeczywiście! – Roześmiał się nagle. – Jestem twoim dziadkiem. Nigdy jakoś nie przyszło mi to do głowy. Oczy Gariona wypełniły się łzami. Impulsywnie uścisnął starca. – Dziadek – szepnął, wypróbowując nowe określenie. – Tak, tak – powiedział Wilk cicho, dziwnie zduszonym głosem. – Zadziwiające odkrycie. Niezręcznym gestem poklepał chłopca po ramieniu. Obaj byli trochę zakłopotani niespodziewaną demonstracją uczuć Gariona. Stali w milczeniu i patrzyli, jak marynarze Greldika pochylają się nad wiosłami, wyprowadzając okręt z portu. – Dziadku – odezwał się chłopiec po chwili. – Słucham? – Co się naprawdę stało z moimi rodzicami? Jak zginęli? Wilk sposępniał nagle. – Wybuchł pożar. – Pożar? – powtórzył Garion. Jego wyobraźnia cofała się przed straszną myślą o niewyobrażalnym bólu. – Jak do tego doszło? – To niezbyt przyjemna historia. Naprawdę chcesz wiedzieć? – Muszę, dziadku – oświadczył cicho Garion. – Chcę się dowiedzieć wszystkiego. Nie wiem czemu, ale to bardzo ważne. Wilk westchnął. – Tak, Garionie. Chyba rzeczywiście ważne. No dobrze. Jeśli jesteś dostatecznie dorosły, by zadawać takie pytania, jesteś też dostatecznie dorosły, by wysłuchać odpowiedzi. Przysiadł na ławeczce osłoniętej przed zimnym wiatrem. – Chodź, siadaj – klepnął deskę obok siebie. Garion zajął miejsce i otulił się płaszczem. – No więc... – Starzec poskrobał brodę. – Od czego tu zacząć? – zamyślił się na chwilę. – Twój ród jest bardzo stary – rzekł. – I jak każdy stary ród, ma wrogów. – Wrogów? – zdziwił się Garion. Jakoś nigdy nie przyszło mu to do głowy. – Zwykła rzecz. Gdy zrobimy coś, co się komuś nie spodoba, ten ktoś zaczyna nas nienawidzić. Nienawiść narasta i przez lata zmienia się w rodzaj religii. Pewni ludzie nienawidzą już nie tylko nas, ale i wszystkiego, co się z nami łączy. No i wiele lat temu wrogowie stali się tak niebezpieczni, że ciocia Pol uznała, iż najlepszą metodą ochrony będzie ukrycie całej rodziny.

– Nie mówisz mi wszystkiego – zauważył Garion. – Masz rację – przyznał Wilk spokojnie. – Opowiadam tyle, ile możesz wiedzieć. Gdybyś poznał pewne sprawy, zachowywałbyś się inaczej i ludzie by to zauważyli. Bezpieczniej będzie, jeśli na pewien czas pozostaniesz zwyczajnym chłopcem. – To znaczy głupkiem – stwierdził oskarżycielsko Garion. – No dobrze, głupkiem. Chcesz wysłuchać całej historii, czy wolisz się kłócić? – Przepraszam. – Nie szkodzi. – Poklepał chłopca po ramieniu. – Ponieważ twoja ciocia i ja jesteśmy w bardzo szczególny sposób spokrewnieni z twoją rodziną, naturalnie zależało nam na jej bezpieczeństwie. Dlatego ukryliśmy wszystkich. – Można ukryć całą rodzinę? – Nigdy nie była zbyt liczna. Z tych czy innych powodów istniała tylko jej główna, nieprzerwana linia. Żadnych wujów ani kuzynów. Nietrudno ukryć męża, żonę i jedno dziecko. Robimy to już od setek lat. Chowaliśmy ich w Tolnedrze, Rivie, Chereku, Drasni, w najróżniejszych miejscach. Żyli całkiem zwyczajnie, jak rzemieślnicy, zwykli chłopi; ot, ludzie, na których nikt nie spojrzy po raz drugi. Wszystko szło znakomicie, aż do wydarzeń, jakie nastąpiły mniej więcej dwadzieścia lat temu. Przenieśliśmy twojego ojca z Arendii do małej wioski w górach wschodniej Sendarii, jakieś sześćdziesiąt mil na południowy wschód od Darine. Geran był kamieniarzem. Chyba ci o tym wspominałem. Garion kiwnął głową. – Bardzo dawno – potwierdził. – Mówiłeś, że go lubiłeś i odwiedzałeś co jakiś czas. Czy moja matka pochodziła z Sendarii? – Nie. Ildera była Algarką, drugą córką wodza klanu. Twoja ciotka i ja poznaliśmy ją z Geranem, gdy osiągnęli odpowiedni wiek. Nastąpiło to co zwykle w takich sytuacjach i pobrali się. Ty przyszedłeś na świat mniej więcej po roku. – Kiedy zdarzył się pożar? – Właśnie do tego dochodzę. Jeden z nieprzyjaciół szukał twojej rodziny przez bardzo długi czas. – Jak długo? – Setki lat. – To znaczy, że był jakimś czarodziejem, prawda? – spytał Garion. – Tylko czarodzieje żyją tak długo. – Dysponował pewnymi zdolnościami – przyznał Wilk. – Czarodziej jednak nie jest właściwym określeniem. Na ogół nie mówimy tak o sobie. Inni ludzie owszem, ale my myślimy inaczej. Czarodziejstwo jest wygodnym terminem dla tych, którzy nie rozumieją, na czym to wszystko polega. W każdym razie twoja ciotka i ja byliśmy akurat daleko, kiedy nieprzyjaciel wytropił Gerana i Ilderę. Zjawił się przy ich domu wczesnym rankiem, gdy jeszcze spali. Zablokował drzwi i okna, a potem podłożył ogień. – Mówiłeś chyba, że dom był z kamienia.

– Był. Ale można spalić kamień, jeśli naprawdę ci na tym zależy. Ogień jest wtedy bardziej gorący, nic więcej. Geran i Ildera wiedzieli, że nie wydostaną się z płonącego domu, ale Geran zdołał wybić z muru jeden kamień, a Ildera wypchnęła cię przez otwór na zewnątrz. Podpalacz na to właśnie czekał. Chwycił cię i uciekł z wioski. Nigdy się nie dowiedzieliśmy, czy zamierzał cię zabić, czy zatrzymać dla własnych, nieznanych celów. Wtedy ja się zjawiłem. Zgasiłem ogień, ale Geran i Ildera już nie żyli. Ruszyłem więc za tym, który cię porwał. – Zabiłeś go? – spytał rozgorączkowany Garion. – Staram się tego nie robić częściej, niż to konieczne. Zabójstwo zbyt mocno zakłóca naturalny bieg rzeczy. Miałem wtedy kilka innych pomysłów, o wiele bardziej nieprzyjemnych niż śmierć. – Oczy pana Wilka przypominały odłamki lodu. – Okazało się jednak, że nie dano mi tej szansy. Cisnął tobą we mnie – byłeś maleńkim dzieckiem – więc musiałem cię łapać, a on zyskał na czasie i zdołał uciec. Zostawiłem cię z Polgarą i ruszyłem za nieprzyjacielem. Dotąd nie zdołałem go odszukać. – To dobrze – oświadczył Garion. Wilk spojrzał na niego ze zdziwieniem. – Kiedy urosnę, sam go znajdę. Sam powinienem mu odpłacić za to, co uczynił. Wilk popatrzył na niego posępnie. – To może być niebezpieczne. – Nie szkodzi. Jak ma na imię? – Sądzę, że na razie zachowam tę informację dla siebie. Nie chcę, żebyś rzucał się na coś, póki nie jesteś gotów. – Ale powiesz? – Gdy nadejdzie czas. – To bardzo ważne, dziadku. – Tak. Rozumiem. – Obiecujesz? – Skoro nalegasz... A jeśli nawet nie ja, z pewnością powie ci ciotka. Ona odbiera to w taki sam sposób. – A ty nie? – Jestem dużo starszy. Inaczej patrzę na pewne sprawy. – Ja nie jestem jeszcze tak stary – powiedział Garion. – Nie potrafię robić tych innych rzeczy, które planowałeś, więc muszę go zwyczajnie zabić. Zaczął chodzić po pokładzie tam i z powrotem. Wrzał z gniewu. – Nie przypuszczam, bym zdołał cię skłonić do rezygnacji z tego planu – mówił Wilk. – Myślę jednak, że po wszystkim zobaczysz tę sprawę w całkiem innym świetle. – Nie sądzę. – Przekonamy się. – Dziękuję, że mi powiedziałeś, dziadku. – Wcześniej czy później i tak byś się dowiedział. Lepiej, że dowiedziałeś się

ode mnie niż od kogoś, kto mógłby ci przedstawić zniekształcony obraz. – Mówisz o cioci Pol? – Polgara nie okłamałaby cię świadomie. Ale odbiera pewne sprawy w sposób bardziej osobisty, co czasem ubarwia ocenę. Ja staram się przyjmować wszystko z punktu widzenia wielu, wielu lat. – Zaśmiał się sucho. – Biorąc pod uwagę okoliczności, chyba inaczej nie mogę. Garion spojrzał na dziadka, którego siwe włosy i broda jaśniały w promieniach porannego słońca. – Jak to jest, kiedy żyje się wiecznie? – zapytał. – Nie wiem – odparł Wilk. – Nie żyję wiecznie. – Wiesz, o co mi chodzi. – Sposób życia nie zmienia się specjalnie. Wszyscy żyjemy tyle, ile potrzeba. Ja akurat mam do zrobienia coś, co zajmuje bardzo dużo czasu. – Wstał nagle. – Zeszliśmy na ponure tematy – stwierdził. – To, co robimy, jest bardzo ważne, prawda, dziadku? – W tej chwili to najważniejsza rzecz na świecie. – Boję się, że niewiele zdołam pomóc. – Garion westchnął. Wilk spojrzał na niego z powagą. – Mam wrażenie, że zanim wszystko dobiegnie końca, przeżyjesz sporą niespodziankę, chłopcze. – Objął go ramieniem. Ponad dziobem widzieli ośnieżone brzegi Chereku przesuwające się za prawą burtą, gdy popychany wiosłami okręt płynął na południe – do Camaaru i tego, co czekało dalej.

Tu kończy się księga pierwsza „Belgariady”. W księdze drugiej pod tytułem Królowa magii odkryjemy groźną, magiczną moc Gariona i poznamy więcej szczegółów o jego dziedzictwie, które jest praprzyczyną tej wyprawy.

Przełożył Piotr W. Cholewa

Helen, która podarowała mi to, co w życiu najcenniejsze,

i Mike’owi, który mnie nauczył zabawy

PROLOG będący historią wojny królestw Zachodu przeciw najohydniejszej inwazji i złu Kal Toraka na podstawie „Bitwy pod Vo Mimbre”

Gdy świat był jeszcze młody, zły bóg Torak ukradł Klejnot Aldura, by dzięki niemu zdobyć potęgę. Klejnot mu się oparł i okaleczył go straszliwym ogniem. Lecz Torak nie zrezygnował, gdyż Klejnot był dla niego najcenniejszy. Później Belgarath Czarodziej, uczeń Aldura, poprowadził króla Alornów i trzech jego synów, a ci zabrali Klejnot z żelaznej wieży Toraka. Torak ścigał ich, lecz gniew Klejnotu dopadł i odegnał złego boga. Belgarath wyznaczył Chereka i jego synów na władców czterech wielkich królestw, by po wieczne czasy chronili świat przed Torakiem. Klejnot powierzył Rivie, mówiąc, że dopóki jego potomkowie strzegą Klejnotu, Zachód jest bezpieczny. Mijały stulecia, a Torak nie zagroził ludom Zachodu. Aż wiosną roku cztery tysiące osiemset sześćdziesiątego piątego na Drasnię napadła olbrzymia horda Nadraków, Thullów i Murgów. Pośrodku morza Angaraków niesiono w wielkiej żelaznej lektyce tego, którego zwano Kal Torak, co znaczy „król i bóg”. Burzono i palono miasta i wioski, gdyż Kal Torak przybył, by niszczyć, nie zdobywać. Tych, którzy przeżyli, oddawano Grolimom w stalowych maskach, by składali ich w ofierze podczas okrutnych rytuałów Angaraków. Nikt nie ocalał prócz tych, co uciekli do Algarii lub z ujścia Rzeki Aldura zostali zabrani przez okręty Chereków. Potem najeźdźcy zaatakowali Algarię. Tu jednak nie znaleźli miast. Konni nomadzi, Algarowie, cofali się, a następnie uderzali w gwałtownych, szybkich atakach. Tradycyjną siedzibą królów Algarii była Twierdza, zbudowana przez ludzi góra o kamiennych murach grubości dziewięciu metrów. Na próżno rzucali się na mury Angarakowie. Wreszcie rozpoczęli oblężenie, które – choć bezowocne – trwało osiem lat. Dzięki temu Zachód zyskał czas na przygotowania i mobilizację. Generałowie zebrali się w Imperialnej Akademii Wojennej w Tol Honeth i ustalili strategię. Zapomniano o narodowych sporach i Branda, Strażnika Rivy, wybrano na naczelnego wodza. Wraz z nim przybyła niezwykła para doradców: starzec pełen wigoru, który twierdził, że oglądał królestwa Angaraków, oraz uderzająco piękna kobieta ze srebrnym lokiem na czole i królewskimi manierami. Ich Brand słuchał i im okazywał niemal uniżony szacunek.

Późną wiosną roku cztery tysiące osiemset siedemdziesiątego piątego Kal Torak porzucił oblężenie i ruszył na zachód, ku morzu, cały czas ścigany przez algarskich jeźdźców. W górach Ulgosi wyszli nocą ze swych jaskiń i dokonali straszliwej rzezi wśród śpiących Angaraków. Wciąż jednak nieprzeliczone były armie Kal Toraka. Po krótkiej przerwie i przegrupowaniu hufce podążały doliną rzeki Arend w stronę miasta Vo Mimbre, niszcząc wszystko na swej drodze. Z początkiem lata ruszyły do szturmu na miasto. Trzeciego dnia bitwy trzykrotnie zagrał róg. Otworzyły się bramy Vo Mimbre i rycerze Mimbratów runęli szarżą na przednie szeregi hordy Angaraków; okute żelazem kopyta ich wierzchowców tratowały żywych i martwych. Z lewego skrzydła natarła konnica Algarów, drasańscy pikinierzy i ochotnicy Ulgosów o zasłoniętych twarzach. A z prawej flanki ruszyli wojownicy Chereków i legiony Tolnedry. Atakowany z trzech stron Kal Torak rzucił do walki swe odwody. Wtedy właśnie na jego armię spadli z tyłu Rivanie w szarych strojach, Sendarowie i asturscy łucznicy. Angarakowie padali jak pszenica pod ostrzem żniwiarza. Chaos zapanował w ich szeregach. Wtedy odstępca Zedar Czarownik, zwany Apostatą, podbiegł spiesznie do czarnej żelaznej lektyki, z której nie wyłonił się jeszcze Kal Torak. I powiedział do Przeklętego: – Panie, wrogowie otoczyli cię w wielkiej liczbie. Tak, nawet szarzy Rivanie przybyli, by rzucić wyzwanie twej potędze. Kal Torak powstał w gniewie i oznajmił: – Wyruszę więc, by ci fałszywi strażnicy Cthrag Yaski, Klejnotu, który do mnie należał, zobaczyli mnie i poznali strach. Przyślij tu moich królów. – Wszechmocny panie, nie ma już twoich królów – odparł Zedar. – Stracili życie w bitwie, a z nimi wielu kapłanów Grolimów. Wielki był gniew Kal Toraka, gdy to usłyszał, a ogień trysnął z jego prawego oka i z oka utraconego. Rozkazał sługom, by przywiązali mu tarczę do ramienia, przy którym nie było dłoni. Chwycił swój budzący grozę czarny miecz i tak uzbrojony ruszył na bitwę. Wtedy spośród oddziałów Rivan dał się słyszeć głos: – W imię Belara, wyzywam cię, Toraku. W imię Aldura staję przeciw tobie. Zaprzestańmy rozlewu krwi i spotkajmy się, by rozstrzygnąć tę walkę. To ja, Brand, Strażnik Rivy. Walcz ze mną albo zabieraj swe cuchnące wojska i nigdy już nie wracaj do królestw Zachodu. Kal Torak wyszedł przed swe oddziały i krzyknął: – Gdzie jest ten, który ośmiela się stawać przeciwko władcy świata? Oto ja, Torak, król królów i pan panów. Zniszczę tego gadatliwego Rivanina. Zginą moi wrogowie, a Cthrag Yaska znowu do mnie powróci. Brand wystąpił. Niósł wielki miecz i przesłoniętą tarczę. U jego boku kroczył posiwiały wilk, a nad głową leciała śnieżnobiała sowa. – Jestem Brand – oznajmił. – I zmierzę się z tobą, ohydny i okaleczony Toraku.

Kiedy Torak spostrzegł wilka, zawołał: – Odejdź, Belgaracie! Uciekaj, jeśli chcesz życie zachować! Do sowy zaś powiedział: – Porzuć swego ojca, Polgaro, i oddaj mi cześć. Poślubię cię i uczynię królową świata. Ale wilk zawył groźnie, a sowa zahukała z pogardą. Torak wzniósł miecz i uderzył w tarczę Branda. Długo walczyli, liczne i straszne zadali sobie ciosy. Ci, którzy stali w pobliżu, byli zdumieni. Dzika wściekłość poniosła Toraka i miecz jego uderzał w tarczę Branda, aż Strażnik Rivy upadł pod naporem Przeklętego. Wtedy zawył wilk i huknęła sowa. Siła bohatera została odnowiona. Jednym ruchem Brand odsłonił swą tarczę, z osadzonym pośrodku okrągłym Klejnotem wielkości serca dziecka. Gdy spojrzał na niego Torak, kamień lśnić zaczął i płonąć. Przeklęty cofnął się, odrzucił tarczę oraz miecz i podniósł ręce, by osłonić twarz przed straszliwym ogniem Klejnotu. Brand uderzył, a miecz jego przebił przyłbicę Toraka, trafił w oko, którego nie było, i zagłębił się w głowie Przeklętego. Torak ze strasznym krzykiem wyrwał miecz i zrzucił hełm. Ci, co patrzyli, zadrżeli w grozie, gdyż twarz jego spalona była okropnie. Płacząc krwią, krzyknął znowu, spojrzawszy na Klejnot, który nazwał Cthrag Yaską i dla zdobycia go sprowadził wojnę w królestwa Zachodu. Potem runął, a ziemia zadrżała od jego upadku. Krzyk wielki podniósł się w hufcach Angaraków, kiedy zobaczyli, jaki los spotkał Kal Toraka; w panice rzucili się do ucieczki. Lecz armie Zachodu ścigały ich i zabijały, a gdy ledwie szarzał świt, nie było już wrogich wojsk. Brand rozkazał przynieść ciało Przeklętego, by mógł spojrzeć na tego, który chciał zostać królem świata. Lecz ciała nie znaleziono. Nocą Zedar Czarodziej rzucił zaklęcie i niewidzialny ominął armie Zachodu, unosząc tego, którego wybrał na swego pana. Brand wysłuchał wtedy swych doradców. I powiedział mu Belgarath: – Torak nie umarł. Śpi tylko. Jest bogiem i nie może zginąć od ziemskiej broni. – Kiedy się zbudzi? – zapytał Brand. – Muszę przygotować Zachód na jego powrót. Odpowiedziała mu Polgara: – Kiedy znowu potomek Króla Rivy zasiądzie na północnym tronie, mroczny bóg przebudzi się, by stoczyć z nim wojnę. Brand zmarszczył brew. – Ale to znaczy: nigdy! Wszyscy bowiem wiedzieli, że ostatni Rivański Król został wraz z całą rodziną zamordowany przez nyissańskich skrytobójców w roku cztery tysiące drugim. I znowu przemówiła Polgara: – Gdy czas nadejdzie, Rivański Król powróci, by objąć swą dziedzinę. Tak mówi prastare proroctwo. Nic więcej powiedzieć nie wolno.

Brand, wielce zadowolony, wysłał swe armie, by oczyściły pole bitwy z trupów Angaraków. A gdy skończyły dzieło, królowie Zachodu zebrali się na radę pod miastem Vo Mimbre. Wiele głosów wychwalało Branda. Byli ludzie, którzy krzyczeli, że Brand powinien zostać władcą całego Zachodu. Tylko Mergon, ambasador Imperium Tolnedry, protestował w imieniu swego imperatora, Rana Borune’a IV. Brand nie przyjął zaszczytu i wycofano propozycję, więc znów pokój zagościł wśród zebranych na radzie. Lecz w zamian za ten pokój postawiono Tolnedrze żądanie. Gorim Ulgosów pierwszy przemówił gromkim głosem: – Aby dopełnić proroctwa, musi być złożona obietnica, że księżniczka Tolnedry zostanie żoną Rivańskiego Króla, który przybędzie, by ocalić świat. Tego żądają bogowie. I znowu zaprotestował Mergon. – Dwór Rivańskiego Króla pusty jest i zimny. Nie siedzi władca na tronie Rivy. Jak może księżniczka Imperialnej Tolnedry zostać poślubiona duchowi? Odpowiedziała mu Polgara. – Rivański Król powróci, by zasiąść na tronie i czekać na narzeczoną. Od dzisiejszego dnia zatem każda księżniczka Imperialnej Tolnedry stawi się na Dworze Rivańskiego Króla w dniu swych szesnastych urodzin. Ubrana w ślubną suknię, przez trzy dni czekać będzie na przybycie króla. Jeśli ten się nie zjawi, będzie wolna, by powrócić do swego ojca i spełnić to, co dla niej przeznaczył. – Cała Tolnedra powstanie przeciw tej hańbie! – krzyknął Mergon. – Nie! Nie ma zgody! Wtedy znowu przemówił mądry Gorim Ulgosów. – Powtórz swemu imperatorowi, że taka jest wola bogów. Powtórz mu także, że jeśli Tolnedra jej się nie podporządkuje, cały Zachód powstanie przeciw niemu i rozpędzi synów Nedry na wiatr, powali wspaniałe imperium, aż Tolnedra istnieć przestanie. Wtedy, widząc potęgę zgromadzonych armii, ambasador ustąpił. Wszyscy się zatem zgodzili i decyzja zapadła. Potem szlachcice rozdartej wojną Arendii przyszli do Branda i rzekli: – Król Mimbratów nie żyje, tak jak i książę Asturów. Kto będzie teraz nami władał? Od dwóch tysięcy lat wojna między Mimbre i Asturią wyniszcza piękną Arendię. Jak znowu możemy się stać jednym ludem? Brand myślał długo. – Kto jest dziedzicem tronu Mimbratów? – zapytał. – Korodullin jest następcą króla Mimbratów – odpowiedzieli. – A kto jest spadkobiercą linii Asturów? – Mayaserana, córka księcia Asturii. – Przyprowadźcie ich – polecił Brand. A kiedy oboje stanęli przed nim, powiedział: – Trzeba położyć kres rozlewowi krwi między Mimbre i Asturią. Wolą moją jest, byście się poślubili i by rody, które tak dawno wojnę toczą, zostały

połączone. Książę i księżniczka płakali głośno i skarżyli się, przepełnieni wzajemną pradawną wrogością i dumą swych rodów. Jednak Belgarath odszedł z Korodullinem na stronę i rozmawiał z nim długo. A Polgara oddaliła się z Mayaseraną w miejsce odosobnione i również do niej przemówiła. Ani wtedy, ani potem żaden człowiek nie dowiedział się, co usłyszała para młodych ludzi. Wszakże gdy powrócili do Branda, Mayaserana i Korodullin pogodzili się z tym, że mają zawrzeć małżeństwo. I to był ostatni akt rady, która zebrała się po bitwie pod Vo Mimbre. Zanim Brand odjechał na północ, po raz ostatni przemówił do królów i szlachty. – Wiele się tu dokonało dobrego i to przetrwa. Oto bowiem połączyliśmy się przeciwko wspólnym wrogom i Angarakowie zostali rozbici, a zły Torak pokonany. Przymierze, jakie tu zawarliśmy, przygotowuje Zachód na dzień zapowiedziany proroctwem, gdy powróci Rivański Król i Torak przebudzi się z długiego snu, by znowu walczyć o władzę i panowanie. Wszystko, czego można w dzisiejszym dniu dokonać, szykując się do wielkiej i ostatecznej wojny, zostało dokonane. Nic więcej nie możemy uczynić. Tutaj też, być może, zaleczone będą rany Arendii i zakończona walka trwająca ponad dwa tysiąclecia. I z tego wszystkiego kontent jestem. Bądźcie więc pozdrowieni i żegnajcie. I opuścił ich, ruszając na północ wraz ze starcem Belgarathem i kobietą o królewskiej postawie, Polgarą. Wsiedli na statek w Camaarze, w Sendarii i pożeglowali do Rivy. A Brand nigdy już nie powrócił do królestw Zachodu. O jego towarzyszach jednak wiele krąży opowieści. Które z nich prawdę mówią, a które są fałszem, niewielu z ludzi wie na pewno.

Część pierwsza

ARENDIA

Rozdział I Vo Wacune już nie istniało. Dwadzieścia cztery stulecia minęły od dnia, gdy stolica wacuńskich Arendów legła w gruzach, a mroczna, nieskończona puszcza północnej Arendii zagarnęła ruiny. Padły spękane mury, pochłonięte przez mech i wilgotne brunatne paprocie; tylko kikuty dumnych niegdyś wież rozpadały się między drzewami, znacząc miejsce, gdzie stało Vo Wacune. Mokry śnieg leżał na okrytych mgłą ruinach, a strumyczki wody jak łzy ściekały po pradawnych kamieniach. Garion wędrował samotnie porośniętymi przez drzewa ulicami martwego miasta, dla ochrony przed chłodem owinięty w gruby szary płaszcz. Myśli miał smutne, jak płaczące wokół głazy. Rozpaczliwie tęsknił za domem. Farma Faldora i zielone, zalane słońcem pola zostały tak daleko, że znikały wolno w mgiełce zapomnienia. Smakowite zapachy kuchni cioci Pol były tylko niewyraźnym wspomnieniem; stuk Durnikowego młota w kuźni cichł niczym konające echo ostatniego uderzenia dzwonu; czyste, wyraźne twarze towarzyszy zabaw falowały w pamięci, sam nie był już pewien, czyby je rozpoznał. Dzieciństwo mijało i mimo prób nie potrafił go zatrzymać. Wszystko się zmieniało; w tym cały problem. Ośrodkiem życia, fundamentem budowli dzieciństwa, zawsze była ciocia Pol. W prostym świecie farmy Faldora była też panią Pol, kuchmistrzynią, lecz tuż za bramą dziedzińca stała się Polgarą Czarodziejką, która obserwowała mijanie czterech tysiącleci, co przekraczało możliwości pojmowania. I pan Wilk, włóczęga i bajarz, także się zmienił. Garion wiedział teraz, że stary przyjaciel to w istocie jego prapradziadek – z nieskończoną liczbą dodatkowych „pra” – ale przecież zza tych łobuzerskich oczu zawsze spoglądał spokojnym wzrokiem Belgarath Czarodziej; spoglądał i czekał, przez siedem tysięcy lat przyglądając się szaleństwom ludzi i bogów. Garion westchnął i powlókł się przez mgłę. Nigdy nie chciał wierzyć w czary, magię i zaklęcia. Były nienaturalne, naruszały jego pojęcie solidnej, rozsądnej rzeczywistości. Lecz zbyt wiele się wydarzyło, by mógł trwać w swym wygodnym sceptycyzmie. W jednej wstrząsającej chwili ostatnie resztki wątpliwości rozsypały się w proch. Patrzył w oszołomieniu, jak ciocia Pol gestem i magicznym słowem starła mleczne plamy z oczu wiedźmy Martje, z brutalną obojętnością przywróciła jej wzrok, odbierając moc widzenia przyszłości. Garion zadrżał na wspomnienie rozpaczliwego krzyku Martje. Ten krzyk znaczył punkt, w którym świat stał się mniej solidny, mniej rozsądny i nieskończenie mniej bezpieczny.

Wyrwany z jedynego znanego mu miejsca, niepewny tożsamości dwojga najbliższych mu ludzi, po zniszczeniu koncepcji rozróżnienia między możliwym i niemożliwym, znalazł się na szlaku niezwykłej wędrówki. Nie miał pojęcia, co robią w tym zrujnowanym mieście ani dokąd stąd wyruszą. Jedno tylko wiedział na pewno: gdzieś w świecie był człowiek, który kiedyś zakradł się przez mrok przedświtu do małego domku w zapomnianej wiosce i zamordował jego rodziców. A on, Garion, choćby miał na to poświęcić resztę życia, znajdzie go i zabije. Ten jedyny pewny fakt miał w sobie coś dziwnie uspokajającego. Ostrożnie minął gruzy domu, który runął na ulicę, i kontynuował posępną wędrówkę po zniszczonym mieście. Właściwie nie było na co patrzeć. Cierpliwe wieki wymazały niemal wszystko, co pozostawiła wojna, a mokry śnieg i gęsta mgła zakryły nawet te ostatnie ślady. Westchnął znowu i ruszył z powrotem do kikuta wieży, gdzie spędzili poprzednią noc. Gdy się zbliżył, dostrzegł pana Wilka i ciocię Pol rozmawiających cicho w pewnej odległości od wieży. Starzec naciągnął na głowę kaptur koloru rdzy, a ciocia Pol mocno otulała się błękitnym płaszczem. Z wyrazem ponadczasowego smutku spoglądała na okryte mgłą rumowisko. Długie ciemne włosy spływały jej na plecy, a srebrny kosmyk wydawał się bielszy niż śnieg u jej stóp. – Jest wreszcie – powiedział pan Wilk, gdy zobaczył Gariona. Skinęła głową i spojrzała na chłopca z powagą. – Gdzie byłeś? – spytała. – Właściwie nigdzie – odparł. – Chciałem trochę pomyśleć, to wszystko. – Ale udało ci się przemoczyć nogi. Podniósł stopę i popatrzył na błotnistą maź, przylgniętą do mokrego buta. – Śnieg jest wilgotniejszy, niż sądziłem – usprawiedliwił się. – Noszenie tej zabawki naprawdę poprawia ci samopoczucie? – Pan Wilk wskazał miecz, z którym Garion ostatnio się nie rozstawał. – Wszyscy powtarzają, jak niebezpieczna jest Arendia – wyjaśnił chłopiec. – Zresztą muszę się do niego przyzwyczajać. Przesunął trzeszczący jeszcze, nowiutki pas tak, by owinięta drutem rękojeść nie rzucała się zbytnio w oczy. Miecz był prezentem od Baraka na Dzień Zarania, jednym z kilku, jakie otrzymał, gdy świętowali na morzu. – Nie pasuje ci, wiesz? – Starzec spoglądał z lekką dezaprobatą. – Daj mu spokój, ojcze – wtrąciła z roztargnieniem ciocia Pol. – Dostał go w prezencie i jeśli ma ochotę, niech nosi. – Czy Hettar nie powinien już przybyć? – Garion wolał zmienić temat. – Może natrafił na głębokie śniegi w górach Sendarii – odparł Wilk. – Zjawi się. Na Hettarze można polegać. – Nie rozumiem, czemu zwyczajnie nie kupiliśmy koni w Camaarze. – Nie byłyby tak dobre. – Pan Wilk skubnął krótką siwą brodę. – Przed nami daleka droga i nie mam ochoty się martwić, że w pewnym momencie koń pode mną padnie. Lepiej teraz trochę poczekać, niż później stracić jeszcze więcej

czasu. Garion dotknął szyi w miejscu, gdzie skórę ocierał łańcuch przedziwnie rzeźbionego srebrnego amuletu – dostał go od cioci Pol i pana Wilka na Zaranie. – To przejdzie, kochanie – zapewniła ciocia Pol. – Wolałbym nosić amulet na ubraniu – poskarżył się. – Pod tuniką nikt nie zobaczy. – Musi dotykać twojej skóry. – Ładny, ale czasami bywa zimny, czasami gorący, a jeszcze kiedy indziej robi się okropnie ciężki. Łańcuch obciera mi szyję. Nie jestem przyzwyczajony do takich ozdób. – To coś więcej niż ozdoba, kochanie. Przyzwyczaisz się z czasem. – Może będzie ci przyjemniej – Wilk się zaśmiał – kiedy się dowiesz, że twoja ciotka przez dziesięć lat przyzwyczajała się do swojego. Ciągle jej przypominałem, żeby włożyła go z powrotem. – Nie sądzę, żebyśmy teraz musieli do tego wracać – zauważyła chłodno. – Ty też masz taki? – zapytał starca nagle zaciekawiony Garion. – Oczywiście. – To coś znaczy, że wszyscy je nosimy? – Taki jest rodzinny obyczaj, Garionie. – Ton cioci Pol kończył dyskusję. Mgła kłębiła się wokół nich, a wilgotna bryza dmuchała między ruinami. Garion westchnął. – Chciałbym, żeby Hettar już tutaj był. Wolałbym stąd odjechać. Te ruiny przypominają cmentarz. – Nie zawsze tak było – szepnęła ciocia Pol. – A jak? – Byłam tu szczęśliwa. Wysokie mury dawały poczucie bezpieczeństwa, a wieże sięgały nieba. Wierzyliśmy, że tak będzie zawsze. – Wskazała zbrązowiałe zimą krzaki jeżyn oplatające spękane kamienie. – Tam rozpościerał się ogród pełen kwiatów, gdzie siadywały damy w bladożółtych sukniach. Młodzieńcy śpiewali dla nich zza muru. Ich głosy brzmiały słodko, a damy wzdychały i rzucały im przez mur jasnoczerwone róże. A ta aleja prowadziła do brukowanego marmurem skweru, miejsca spotkań starców, przychodzili tu, by wspominać dawno zapomniane wojny i towarzyszy, którzy odeszli. Dalej jeszcze stał dom, wieczorami siadywaliśmy z przyjaciółmi na tarasie i patrzyliśmy na gwiazdy. Paź przynosił chłodzone owoce, a słowiki śpiewały tak, jakby pękały im serca. Jej głos cichł z wolna. – Potem przyszli Asturowie – podjęła, a w słowach zabrzmiała już inna nuta. – To dziwne, jak mało trzeba czasu na zniszczenie tego, co budowano przez tysiąc lat. – Nie przejmuj się tak, Pol – uspokajał Wilk. – Takie rzeczy zdarzają się od czasu do czasu. Niewiele możemy na to poradzić. – Ja mogłam, ale ty mi nie pozwoliłeś, pamiętasz?

– Znowu mamy się o to spierać? Musisz się nauczyć godzić ze stratami. Wacuńscy Arendowie i tak byli już skazani. W najlepszym razie odsunęłabyś o kilka miesięcy to, co nieuniknione. Nie dlatego jesteśmy tym, kim jesteśmy, żeby mieszać się w sprawy, które nie mają żadnego znaczenia. – Tak samo mówiłeś wtedy. – Spojrzała na zarośnięte lasem ulice. – Nie sądziłam, że drzewa powrócą szybko – szepnęła łamiącym się głosem. – Chyba mogłyby jeszcze trochę poczekać. – To było dwadzieścia pięć stuleci temu, Pol. – Naprawdę? A wydaje się, że minął ledwie rok. – Nie myśl o tym. Wpędzasz się tylko w melancholię. Wracamy? Mgła wszystkim psuje humor. Zawrócili do wieży. Ciocia Pol, nie wiadomo dlaczego, objęła Gariona za ramiona. Jej zapach i poczucie bliskości ściskały w gardle. Zniknęła przepaść, jaka powstała między nimi w ciągu ostatnich miesięcy. Komorę u podstawy wieży zbudowano z tak masywnych głazów, że ani mijające wieki, ani bezgłośne, zachłanne korzenie drzew nie zdołały ich poruszyć. Wielkie łuki wspierały niski kamienny strop, tak że komora przypominała jaskinię. Naprzeciw wąskiego przejścia szeroka szczelina między grubo ociosanymi blokami tworzyła naturalny komin. Kiedy przybyli poprzedniego wieczoru, przemoczeni i zmarznięci, Durnik z uwagą obejrzał szczelinę, po czym szybko skonstruował prymitywne, ale skuteczne palenisko. – Może być – stwierdził. – Niezbyt eleganckie, ale wystarczy na kilka dni. Gdy Wilk, Garion i ciocia Pol weszli do niskiego pomieszczenia, w palenisku trzaskał już ogień. Rzucał wydłużone cienie pomiędzy łuki sklepienia i dawał miłe ciepło. Durnik w skórzanej tunice układał drwa pod ścianą. Barak, wielki brodacz w kolczudze, polerował miecz. Silk, w koszuli z niebielonego lnu i czarnej skórzanej kamizeli, siedział bezczynnie na jakimś pakunku i bawił się kośćmi do gry. – Co z Hettarem? – Barak podniósł głowę. – Ma jeszcze dzień albo dwa. – Wilk podszedł rozgrzać się przy ogniu. – Może byś zmienił buty, Garionie? – Ciocia Pol powiesiła błękitny płaszcz na haku, których kilka wbił Durnik młotem w pęknięcie muru. Garion zdjął z innego haka swój bagaż i zaczął w nim grzebać. – Pończochy też – dodała. – Mgła podnosi się chociaż trochę? – zapytał pana Wilka Silk. – Nic z tego. – Jeśli zdołam was przekonać, żebyście się odsunęli od ognia, przygotuję kolację. – Ciocia Pol stała się nagle bardzo rzeczowa. Wyjęła szynkę, parę bochenków ciemnego wiejskiego chleba, woreczek suszonego grochu i może tuzin łykowatych marchewek. Nuciła cicho, jak zawsze podczas gotowania. Następnego ranka po śniadaniu Garion narzucił podbitą wełną kurtkę, przypasał miecz i wrócił w okryte mgłą ruiny, by wypatrywać Hettara. Takie zadanie sobie wyznaczył i był wdzięczny, że nikt z przyjaciół nie powiedział, że to właściwie niepotrzebne. Brnąc przez śnieżną maź w stronę zburzonej bramy

miasta, świadomie unikał melancholijnej zadumy, bo zepsuła mu wczorajszy dzień. Przecież nie miał żadnego wpływu na sytuację, w jakiej się znalazł. Nie był wprawdzie radosny, gdy dotarł do niskiego fragmentu muru obok zachodniej bramy, ale też nieszczególnie ponury. Przy murze znalazł osłonę od wiatru, lecz chłód i wilgoć nadal docierały przez odzież do skóry, a stopy całkiem mu przemarzły. Zadrżał i zajął pozycję. Wypatrywanie w tej mgle nie miało sensu, więc całą uwagę skoncentrował na nasłuchiwaniu. Uszy zaczęły rozróżniać odgłosy lasu za murem, kapanie wody z drzew, czasem głuchy upadek czapy śniegu zsuwającej się z gałęzi, stukanie dzięcioła w martwy pień kilkaset kroków dalej. – To moja krowa – oznajmił nagle jakiś głos z mgły. Garion zamarł i nasłuchiwał. – Więc trzymaj ją na swoim pastwisku – odparł inny głos. – Czy to ty, Lammerze? – zapytał pierwszy. – Tak. Jesteś Detton, prawda? – Nie poznałem cię. Ile to już lat? – Będzie cztery albo i pięć – ocenił Lammer. – Co słychać w waszej wsi? – spytał Detton. – Głodujemy. Cała żywność poszła na podatki. – Nasza też. Ostatnio jemy gotowane korzenie drzew. – Tego jeszcze nie próbowaliśmy. Zjadamy nasze buty. – Jak twoja żona? – zagadnął Detton uprzejmie. – Umarła w zeszłym roku – odpowiedział Lammer obojętnym tonem. – Pan wziął naszego syna na żołnierza i chłopak zginął w jakiejś bitwie. Wylali na niego wrzącą smołę. Po tym wszystkim moja żona przestała jeść. Niedługo trwało, nim umarła. – Przykro mi – rzekł Detton współczująco. – Była bardzo piękna. – Obojgu teraz lepiej – stwierdził Lammer. – Nie marzną już i nie głodują. Korzenie jakich drzew jadacie? – Najlepsza jest brzoza. Świerk ma za dużo żywicy, a dąb jest za twardy. Gotujesz z korzeniami trochę trawy, żeby miały lepszy smak. – Spróbuję. – Muszę już iść – powiedział Detton. – Pan kazał mi karczować drzewa i skaże mnie na chłostę, jeśli długo nie będę wracał. – Może kiedyś znów się spotkamy. – Jeśli obaj przeżyjemy. – Do zobaczenia. Oba głosy odpłynęły. Garion stał nieruchomo jeszcze przez długi czas, oszołomiony, ze łzami współczucia w oczach. Najgorsza była ta obojętność, z jaką ci dwaj godzili się na wszystko. Straszny gniew zaczynał palić go w krtani. Nagle zapragnął kogoś uderzyć. Potem z mgły nadpłynął inny dźwięk. Gdzieś niedaleko w lesie ktoś śpiewał. Garion słyszał całkiem wyraźnie jasny, czysty tenor. Pieśń mówiła o dawnych krzywdach, a refren wzywał do boju. Irracjonalnie cały gniew Gariona

skoncentrował się na nieznanym śpiewaku. Nudne wyliczanie abstrakcyjnych niesprawiedliwości wydawało się niemoralne wobec cichej desperacji Lammera i Dettona. Chłopiec bez namysłu wyciągnął miecz i ukrył się za ruinami. Pieśń brzmiała coraz bliżej i Garion słyszał już stukanie końskich podków w mokrym śniegu. Ostrożnie wychylił głowę; śpiewak pojawił się nie dalej niż dwadzieścia kroków od niego. Był to młody człowiek ubrany w żółte pończochy i jasnoczerwony kaftan. Obszyty futrem płaszcz odrzucił na plecy, na ramieniu miał długi łuk, a u pasa miecz w pochwie. Rudozłote włosy opadały mu gładko na kark spod spiczastej czapki z piórem. Choć pieśń była posępna i śpiewał ją głosem drżącym od pasji, twarz miał przyjazną, szczerą, czego nie mogły ukryć żadne groźne miny. Garion spoglądał gniewnie na tego pustogłowego młodego szlachcica; nie miał wątpliwości, że śpiewający dureń nigdy w życiu nie przygotowywał posiłku z korzeni drzew ani nie płakał po żonie, która z rozpaczy zagłodziła się na śmierć. Obcy szarpnął cugle i skierował konia wprost pod pęknięty łuk bramy, gdzie w zasadzce czekał Garion. Nie miał wojowniczego charakteru i w innych okolicznościach zareagowałby inaczej. Ten jaskrawo odziany młodzik pojawił się w niewłaściwym momencie. Zaletą wymyślonego naprędce planu Gariona była prostota. Ponieważ nic nie mogło go skomplikować, działał doskonale – do czasu. Gdy tylko poetycznie nastrojony młodzik przejechał przez bramę, Garion wyskoczył z kryjówki, chwycił koniec płaszcza, szarpnął mocno i ściągnął jeźdźca z siodła. Z okrzykiem zdumienia i głośnym chlapnięciem obcy wylądował w błocie. Niestety, dalsza część planu poszła fatalnie. Gdy Garion zbliżał się, by wziąć jeźdźca do niewoli, ten przetoczył się błyskawicznie, zerwał na nogi i wyciągnął miecz. Oczy błyszczały mu gniewem, a klinga kołysała się groźnie. Garion nie był szermierzem, ale miał niezły refleks, a mięśnie twarde od pracy na farmie Faldora. Złość skłoniła go do ataku, nie chciał jednak poważnie zranić przybysza. Zauważył, że przeciwnik trzyma miecz lekko, wręcz niedbale. Łatwo będzie wytrącić mu broń. Machnął potężnie, ale ostrze młodzika mignęło tylko, schodząc z toru uderzenia i z dźwięcznym odgłosem trafiło w jego własny miecz. Odskoczył i jeszcze raz ciął niezgrabnie. Znów brzęknęły klingi. Potem szczęk, zgrzyt i dzwonienie wypełniły powietrze; obaj tłukli mieczami, parowali i robili zwody. Garion niemal natychmiast zrozumiał, że przeciwnik jest o wiele lepszym szermierzem, choć zignorował kilka możliwości czystego pchnięcia. Uśmiechnął się mimowolnie, podniecony hałaśliwym starciem. Obcy odpowiedział uśmiechem szczerym i przyjaznym. – No dobrze, dość już tego! To pan Wilk zmierzał ku nim, a tuż za nim Barak i Silk. – Co wy wyprawiacie? Przeciwnik Gariona spojrzał zdumiony i opuścił miecz. – Belgaracie... – zaczął. – Lelldorinie, czyżbyś stracił tę resztkę rozsądku, którą jeszcze miałeś? – przerwał mu z naganą Wilk. Garion nagle zrozumiał kilka spraw. Wilk spojrzał na niego zimno.

– Jak to wytłumaczysz? Chłopiec szybko postanowił zastosować podstęp. – Dziadku. – Zaakcentował to słowo, obrzucając młodego przybysza ostrzegawczym spojrzeniem. – Nie myślałeś chyba, że walczymy naprawdę? Lelldorin pokazywał mi, jak blokować pchnięcie miecza, to wszystko. – Doprawdy? – mruknął Wilk sceptycznie. – Oczywiście. – Garion był teraz wcieleniem niewinności. – Jaki mielibyśmy powód, żeby próbować się poranić? Lelldorin otworzył usta, by coś powiedzieć, ale Garion dyskretnie nadepnął mu na nogę. – Lelldorin jest rzeczywiście znakomity – mówił pospiesznie, przyjaźnie kładąc młodemu człowiekowi dłoń na ramieniu. – Wiele mnie nauczył w zaledwie kilka minut. Daj już spokój, Silk poruszył palcami w gestach drasańskiej tajnej mowy. Kłamstwo zawsze powinno być jak najprostsze... – Chłopiec jest zdolnym uczniem, Belgaracie – oświadczył niepewnie Lelldorin, pojmując wreszcie. – Dość zręcznym – odparł Wilk oschle. – Co to za błazenada? – Wskazał kolorowy strój Lelldorina. – Wyglądasz jak palma na Zaranie. – Mimbraci zatrzymują uczciwych Asturów na przesłuchania – wyjaśnił młody Arend. – A musiałem przejechać w pobliżu kilku ich twierdz. Pomyślałem, że jeśli przebiorę się za któregoś z ich dworaków, nie będą mnie zaczepiać. – Może masz więcej rozumu, niż sądziłem – przyznał Wilk niechętnie. Obejrzał się na Silka i Baraka. – To Lelldorin, syn barona Wildantor. Pojedzie z nami. – O tym właśnie musimy porozmawiać, Belgaracie – wtrącił Lelldorin pospiesznie. – Ojciec polecił mi tu przybyć i nie mogę okazać nieposłuszeństwa, lecz obowiązek wzywa mnie do pewnej sprawy niecierpiącej zwłoki. – Każdego młodego szlachcica w Asturii obowiązek wzywa przynajmniej do dwóch albo trzech spraw niecierpiących zwłoki – rzekł Wilk. – Przykro mi, Lelldorinie, ale nasza wyprawa jest zbyt ważna, by ją odkładać na czas, gdy będziesz chwytał w zasadzkę paru mimbrackich poborców. Z mgły wynurzyła się ciocia Pol. Opiekuńczy Durnik kroczył obok. – Co oni robią z tymi mieczami, ojcze? – Oczy błyskały jej groźnie. – Bawią się. Tak przynajmniej twierdzą – stwierdził krótko. – To jest Lelldorin. Wspominałem ci o nim. Uniosła brew i zmierzyła Lelldorina badawczym spojrzeniem. – Niezwykle barwny młody człowiek – zauważyła. – Szaty to przebranie – wyjaśnił Wilk. – Nie jest tak lekkomyślny, na jakiego wygląda... W każdym razie nie aż tak. To najlepszy łucznik w Asturii i jego umiejętności mogą się nam przydać. – Rozumiem. – Nie była przekonana. – Naturalnie, jest także inny powód – mówił starzec. – Ale nie sądzę,

żebyśmy akurat teraz musieli o nim dyskutować. – Wciąż cię martwi ten fragment, ojcze? – spytała z irytacją. – Kodeks Mriński jest bardzo niejasny, a inne wersje nie wymieniają osób, o których wspomina. Sam wiesz, że to może być tylko alegoria. – Zbyt wiele znam alegorii, które okazywały się szczerą prawdą, by ryzykować. Może jednak wrócimy do wieży? – zaproponował pan Wilk. – Jest trochę za zimno i za mokro na długie dysputy o interpretacji tekstów. Garion nic nie pojmował. Spojrzał pytająco na Silka, lecz książę Kheldar odpowiedział mu wzrokiem oznaczającym całkowitą niewiedzę. – Pomożesz mi złapać konia, Garionie? – spytał Lelldorin grzecznie, wsuwając miecz do pochwy. – Oczywiście. – Garion także schował broń. – Pobiegł chyba tamtędy. Lelldorin podniósł łuk i obaj ruszyli tropem wierzchowca. – Przepraszam, że ściągnąłem cię na ziemię – powiedział Garion, gdy zniknęli pozostałym z oczu. – Drobiazg. – Lelldorin roześmiał się tylko. – Powinienem bardziej uważać. – Spojrzał na Gariona żartobliwie. – Dlaczego skłamałeś Belgarathowi? – To nie było do końca kłamstwo. Przecież naprawdę nie chcieliśmy sobie zrobić krzywdy. A czasami trzeba całych godzin, żeby coś takiego wytłumaczyć. Lelldorin roześmiał się znowu, tak zaraźliwie, że Garion musiał mu zawtórować. Ze śmiechem maszerowali zarośniętą drzewami ulicą, między niskimi wzgórkami pokrytego śniegiem i błotem gruzu.

Rozdział II Lelldorin z Wildantor miał osiemnaście lat, choć jego otwarta natura sprawiała, że wydawał się raczej chłopcem. Twarz zdradzała każdą emocję, a szczerość lśniła na niej jak latarnia. Był impulsywny, prędki w sądach i prawdopodobnie, co Garion przyznał z pewnym oporem, niezbyt inteligentny. Jednak nie sposób było go nie lubić. Rankiem następnego dnia, gdy Garion zarzucił płaszcz, by ruszyć na swój posterunek i wypatrywać Hettara, Lelldorin przyłączył się natychmiast. Młody Arend zmienił kolorowe odzienie i nosił teraz brązowe pończochy, zieloną tunikę i ciemnobrunatną wełnianą pelerynę. Zabrał łuk, a do pasa przypiął kołczan ze strzałami. Kiedy brnęli przez śnieg w stronę ruin zachodniego muru, zabawiał się wypuszczaniem strzał do ledwie widocznych celów. – Świetny jesteś – stwierdził z podziwem Garion po którymś szczególnie dobrym strzale. – Każdy Astur ma to we krwi – odparł Lelldorin skromnie. – Od tysięcy lat jesteśmy łucznikami. Ojciec kazał zrobić ten łuk w dniu moich urodzin. Potrafiłem go naciągnąć, nim skończyłem osiem lat. – Pewnie często polujecie. – Garion pomyślał o gęstym lesie rosnącym dookoła i o tropach zwierzyny, jakie zauważył na śniegu. – To nasza najpopularniejsza rozrywka. – Lelldorin przystanął, by wyrwać strzałę, którą przed chwilą trafił w pień drzewa. – Ojciec chwali się tym, że na jego stół nigdy nie podaje się wołowiny ani baraniny. – Też raz byłem na polowaniu. W Chereku. – Na jelenie? – Nie. Na dziki. Ale nie używaliśmy łuków. Cherekowie polują z włóczniami. – Włóczniami? Jak można podejść tak blisko, żeby zabić cokolwiek włócznią? Garion zaśmiał się odrobinę ponuro, wspominając nadwerężone żebra i obolałą głowę. – Zbliżyć się to żaden problem. Dopiero oddalić się jest trudno, kiedy już wbiłeś włócznię w dzika. Lelldorin nie bardzo rozumiał. – Nagonka tworzy linię – wyjaśnił Garion. – Idą przez gąszcze i robią jak najwięcej hałasu. Ty bierzesz włócznię i czekasz na drodze, którą ruszą dziki, uciekając przed hałasem. Pościg doprowadza je do wściekłości i kiedy cię zobaczą, atakują. Wtedy używasz włóczni. – To niebezpieczne? – zapytał Lelldorin. Oczy miał rozszerzone podziwem. Garion kiwnął głową.

– Niewiele brakowało, a miałbym połamane wszystkie żebra. Nie chciał się przechwalać, ale musiał przyznać, że reakcja towarzysza sprawia mu przyjemność. – W Asturii nie ma wielu niebezpiecznych zwierząt – stwierdził z żalem Lelldorin. – Trochę niedźwiedzi i czasem stado wilków. – Zawahał się przez chwilę. – Ale niektórzy ludzie znajdują bardziej interesujące cele niż jelenie – dodał tajemniczo. – Naprawdę? – Garion nie był pewien, co Lelldorin ma na myśli. – Prawie co dzień jakiś mimbracki wierzchowiec powraca do domu bez jeźdźca. Garion był wstrząśnięty. – Niektórzy ludzie uważają, że zbyt wielu jest Mimbratów w Asturii – oznajmił z naciskiem Lelldorin. – Myślałem, że arendzka wojna domowa już się skończyła. – Wielu jest takich, którzy w to nie wierzą. Wielu takich, co sądzą, że wojna będzie trwać, póki Asturia nie uwolni się od władzy Mimbratów. – Ton głosu Lelldorina nie pozostawiał wątpliwości co do jego poglądów w tej materii. – Przecież kraj został zjednoczony po bitwie pod Vo Mimbre – zaprotestował Garion. – Zjednoczony? Jak możesz wierzyć w coś takiego? Traktują Asturię jak podbitą prowincję. Dwór królewski jest w Vo Mimbre; każdy gubernator, poborca podatków, rządca i co ważniejszy szeryf w królestwie jest Mimbratem. W całej Arendii nie znajdziesz ani jednego Astura na wysokim stanowisku. Mimbraci nie uznają nawet naszych tytułów. Mój ojciec, którego ród sięga tysiące lat wstecz, jest dla nich tylko właścicielem ziemskim. Mimbrat raczej odgryzie sobie język, niż nazwie go baronem. – Twarz Lelldorina pobladła od tłumionego wzburzenia. – Tego nie wiedziałem. – Garion nie miał pojęcia, jak się zachować. – Ale upokorzenie Asturii dobiega już końca – mówił rozgorączkowany młodzieniec. – Są tu ludzie, dla których patriotyzm jeszcze nie umarł. Już niedługo ci ludzie zapolują na królewską zwierzynę. Zaakcentował to zdanie, wypuszczając strzałę w dalekie drzewo. Potwierdził najgorsze obawy Gariona. Zbyt dobrze orientował się w szczegółach, by nie być zamieszany w spisek. Jakby rozumiejąc, że posunął się za daleko, Lelldorin spojrzał na niego z konsternacją. – Jestem głupcem – wyznał zawstydzony. – Nigdy nie umiałem powściągnąć języka. Proszę, Garionie, zapomnij o tym, co przed chwilą usłyszałeś. Wiem, że jesteś mi przyjacielem i nie zdradzisz, co wyjawiłem w rozgorączkowaniu. Czegoś takiego właśnie obawiał się Garion. Tym oświadczeniem Lelldorin właściwie zamknął mu usta. Wiedział, że powinien uprzedzić pana Wilka o tych szaleńczych planach, ale deklaracja przyjaźni i zaufania nie pozwalała mu mówić. Miał ochotę zgrzytać zębami z gniewu. Oto stanął przed dylematem moralnym.

Szli dalej, obaj milczący i trochę zakłopotani. Wreszcie dotarli do części muru, gdzie wczoraj Garion czekał w zasadzce. Długo spoglądali w mgłę, nie odzywając się. – Jaka jest Sendaria? – zapytał nagle Lelldorin. – Nigdy tam nie byłem. – Nie ma tam tylu lasów. – Garion patrzył ponad murem na gąszcz ciemnych drzew otoczonych kłębami mgły. – To spokojne miejsce. – Gdzie mieszkałeś? – Na farmie Faldora. To niedaleko jeziora Erat. – Faldor jest szlachcicem? – Faldor? – Garion się roześmiał. – Nie, jest tak zwyczajny jak stare buty. To zwykły farmer, porządny, uczciwy, o dobrym sercu. Brakuje mi go. – Czyli człowiek z gminu – stwierdził Lelldorin, jakby gotów uznać Faldora za kogoś pozbawionego znaczenia. – W Sendarii tytuły niewiele znaczą – wyjaśnił Garion nieco oburzony. – Ważniejsze, co ktoś robi, niż kim jest. – Skrzywił się. – Ja na przykład zmywałem garnki. Niezbyt przyjemne, ale ktoś musi to robić. – Chyba nie byłeś poddanym? – Lelldorin był wstrząśnięty. – W Sendarii nie ma poddanych. – Nie ma poddanych?! – Nie – rzekł Garion stanowczo. – Nigdy nie uważaliśmy posiadania poddanych za konieczne. Wyraz twarzy Lelldorina wskazywał, że sama idea jest dla niego szokująca. Garion wspomniał głosy, które słyszał wczoraj wśród mgły, ale stłumił chęć wygłoszenia kilku uwag na temat poddaństwa. Arend i tak nie zrozumie, a obaj byli już bliscy zażyłości. Czuł, że potrzebuje teraz przyjaciela, i nie chciał popsuć wszystkiego słowami, które mogły urazić tego sympatycznego młodego człowieka. – Jaką pracę wykonuje twój ojciec? – spytał Lelldorin uprzejmie. – Nie żyje. Moja matka też. – Stwierdził, że jeśli mówi to bardzo szybko, nie odczuwa takiego bólu. W oczach towarzysza błysnęło współczucie. Pocieszająco położył mu dłoń na ramieniu. – Tak mi przykro – powiedział łamiącym się głosem. – Musiałeś to bardzo przeżyć. – Byłem jeszcze mały. – Starał się mówić obojętnym tonem. – Nawet ich nie pamiętam. Cierpienie było jeszcze zbyt osobiste, by o nim opowiadać. – Jakaś zaraza? – dopytywał Lelldorin delikatnie. – Nie – odparł Garion tym samym obojętnym głosem. – Zostali zamordowani. Lelldorin odetchnął głęboko. – Pewien człowiek zakradł się nocą do wioski i podłożył ogień w ich domku – mówił Garion, nie zdradzając żadnych emocji. – Dziadek próbował go ścigać, ale mu się nie udało. Z tego, co wiem, ten człowiek od bardzo dawna był wrogiem mojej rodziny.

– Chyba nie masz zamiaru tak tego zostawić? – Nie. – Chłopiec wciąż wpatrywał się w mgłę. – Gdy tylko dorosnę, odnajdę go i zabiję. – Zuch! – Lelldorin objął Gariona. – Znajdziemy go i posiekamy na kawałki. – My? – Przecież pojadę z tobą – oznajmił Lelldorin. – Prawdziwy przyjaciel nie mógłby postąpić inaczej. Mówił pod wpływem impulsu, lecz absolutnie szczerze. Mocno uścisnął dłoń Gariona. – Przysięgam, że nie spocznę, póki morderca twoich rodziców nie legnie martwy u twych stóp. To przyrzeczenie było łatwe do przewidzenia i Garion czynił sobie wymówki, że nie potrafił utrzymać języka za zębami. Nie był pewien, czy życzy sobie towarzystwa w poszukiwaniu zabójcy bez twarzy, a jednocześnie cieszył się ze spontanicznego, impulsywnego poparcia Lelldorina. Postanowił zakończyć tę rozmowę. Poznał już Arenda i pojmował, że składa pewnie z dziesięć gorących przyrzeczeń dziennie, robi to szczerze i szybko o nich zapomina. Rozmawiali więc o innych sprawach, stojąc obok siebie pod strzaskanym murem, otuleni ciasno płaszczami. Krótko przed południem Garion usłyszał dobiegający z lasu przytłumiony stukot końskich kopyt. Po kilku minutach z mgły wynurzył się Hettar, a za nim kilkanaście dziko wyglądających koni. Wysoki Algar nosił na sobie krótką, podbitą wełną pelerynę. Buty miał ubłocone, a odzież brudną, lecz nie wyglądał na strudzonego, choć dwa tygodnie spędził w siodle. – Witaj, Garionie – rzekł z powagą, gdy obaj chłopcy wyszli mu na spotkanie. – Czekaliśmy na ciebie – wyjaśnił Garion i przedstawił Lelldorina. – Zaprowadzimy cię teraz do pana Wilka. Hettar skinął głową i ruszył za parą przyjaciół przez ruiny do wieży, gdzie czekali pozostali. – Śnieg w górach trochę utrudnił jazdę – zauważył lakonicznie Algar, zeskakując z siodła. Ściągnął kaptur z ogolonej głowy i potrząsnął długim czarnym kosmykiem. – Nic się nie stało – uspokoił go pan Wilk. – Wejdź, rozgrzej się i zjedz coś. Mamy sporo do omówienia. Hettar spojrzał na konie, a jego opalona, ogorzała twarz stała się nagle pusta, jakby się koncentrował. Konie popatrzyły na niego uważnie, czujnie, strzygąc uszami. Potem odwróciły się i odbiegły między drzewa. – Nie uciekną? – chciał wiedzieć Durnik. – Nie – zapewnił Hettar. – Prosiłem je, żeby zostały. Durnik był zdziwiony, ale nie dyskutował. Wszyscy weszli do wieży i zajęli miejsca przy palenisku. Ciocia Pol kroiła ciemny chleb i ser, a kowal dokładał do ognia. – Cho-Hag zawiadomił wodzów klanów – oświadczył Hettar, zdejmując pelerynę. Pod spodem miał czarną kurtkę z końskiej skóry, z długimi

rękawami i przynitowanymi stalowymi krążkami, tworzącymi rodzaj giętkiej zbroi. – Zbiorą się w Twierdzy na radę. Odpiął krzywą szablę, odłożył na bok i usiadł przy ogniu. Wilk skinął głową. – Ktoś spróbuje przedostać się do Prolgu? – Przed odjazdem wysłałem do Gorima oddział moich ludzi – odparł Hettar. – Jeśli ktokolwiek może się przebić, to na pewno oni. – Mam nadzieję – mruknął Wilk. – Gorim jest moim starym przyjacielem i zanim skończymy, będę potrzebował jego pomocy. – Wasi ludzie nie lękają się krainy Ulgosów? – spytał Lelldorin grzecznie. – Słyszałem, że żyją tam potwory żywiące się ludzkim mięsem. Hettar wzruszył ramionami. – Zimą nie wychodzą ze swych legowisk. Zresztą rzadko mają dość odwagi, by atakować zbrojny oddział konnych. – Spojrzał na pana Wilka. – W południowej Sendarii roi się od Murgów. Wiedziałeś o tym? – Mogłem się domyślić. Czy zachowują się, jakby szukali czegoś konkretnego? – Nie rozmawiam z Murgami – rzekł Hettar krótko. Zakrzywiony nos i błyszczące oczy sprawiały, że wyglądał w tej chwili jak pikujący na ofiarę jastrząb. – Jestem zaskoczony, że nie spóźniłeś się bardziej – zażartował Silk. – Cały świat wie o twoich uczuciach dla Murgów. – Istotnie, raz sobie pofolgowałem – przyznał Hettar. – Spotkałem dwóch na drodze. To nie trwało długo. – O dwóch już nie musimy się martwić – mruknął z aprobatą Barak. – Sądzę, że nadszedł czas, by o pewnych sprawach powiedzieć otwarcie – oświadczył pan Wilk, strzepując z tuniki okruchy. – Większość z was ma pewne pojęcie o tym, co robimy, ale nie chcę, żeby ktoś wplątał się w coś przez przypadek. Ścigamy człowieka imieniem Zedar. Był kiedyś jednym z uczniów mojego mistrza... a potem przeszedł do Toraka. Wczesną jesienią wśliznął się jakoś do sali tronowej w Rivie i ukradł Klejnot Aldura. Musimy go odszukać i odebrać skarb. – Czy też jest czarodziejem? – Barak z roztargnieniem szarpał swój gruby rudy warkocz. – Tak bym nie powiedział, ale owszem, w pewnym stopniu dysponuje mocą tego rodzaju. Jak my wszyscy: ja, Beltira i Belkira, Belzedar i cała reszta. Między innymi przed tym chcę was ostrzec. – Wszyscy mieliście podobne imiona – zauważył Silk. – Nasz mistrz je zmieniał, gdy przyjmował nas na uczniów. Prosta zmiana, ale dla nas bardzo istotna. – Znaczy, że na początku nazywałeś się Garath? – Silk chytrze zmrużył oczy. Wilk spojrzał zaskoczony, potem się roześmiał. – Od tysięcy lat nie słyszałem tego imienia. Tak długo jestem Belgarathem, że o Garacie całkiem zapomniałem. Może i dobrze. Był nieznośnym chłopakiem, złodziejem i kłamcą.

– Pewni ludzie się nie zmieniają – stwierdziła ciocia Pol. – Nikt nie jest doskonały – przyznał z pokorą Wilk. – Ale dlaczego Zedar ukradł Klejnot? – spytał Hettar, odkładając talerz. – Zawsze pragnął go mieć. Może to jest powodem. Ale raczej próbuje dostarczyć go Torakowi. Ten, kto wręczy Jednookiemu Klejnot, zostanie jego faworytem. – Przecież Torak nie żyje – zaprotestował Lelldorin. – Strażnik Rivy zabił go pod Vo Mimbre. – Nie, on nie jest martwy. Śpi tylko. To nie mieczowi Branda było przeznaczone go zabić. Zedar wyniósł Jednookiego po bitwie i ukrył gdzieś. Pewnego dnia Torak się przebudzi, prawdopodobnie już niedługo, jeśli prawidłowo odczytuję znaki. Zanim to nastąpi, musimy odzyskać Klejnot. – Ten Zedar sprawia za dużo kłopotów – burknął Barak. – Już dawno powinieneś się go pozbyć. – Możliwe. – Więc dlaczego zwyczajnie nie machniesz ręką i nie sprawisz, że zniknie? – Barak wykonał dziwny gest swymi grubymi palcami. Wilk pokręcił głową. – Nie mogę. Nawet bogom tego nie wolno. – W takim razie mamy kłopot. – Silk zmarszczył czoło. – Każdy Murgo od tego miejsca aż do Rak Goska będzie próbował nas powstrzymać, byśmy nie dogonili Zedara. – Niekoniecznie – rzekł Wilk. – Zedar ma Klejnot, ale Ctuchik rozkazuje Grolimom. – Ctuchik? – zdziwił się Lelldorin. – Najwyższy kapłan Grolimów. Nienawidzą się z Zedarem. Sądzę, że możemy na nim polegać: nie zechce dopuścić Zedara z Klejnotem do Toraka. Barak wzruszył ramionami. – Co za różnica? Ty i Polgara możecie użyć magii, jeśli napotkamy jakieś trudności. – Są pewne ograniczenia takich działań – odpowiedział Wilk wymijająco. – Nie rozumiem. – Barak zmarszczył brwi. Pan Wilk westchnął głęboko. – No dobrze. Skoro już powstał ten problem, wyjaśnijmy go także. Czary, jeśli tak je nazwiemy, są naruszeniem naturalnego porządku rzeczy. Czasem dają pewne nieoczekiwane efekty, więc trzeba bardzo uważać. Poza tym tworzą... – Zastanowił się. – Powiedzmy, rodzaj hałasu. Niezbyt dokładne określenie, ale wystarczy, żeby wytłumaczyć, o co chodzi. Inni, o takich samych zdolnościach, słyszą ten hałas. Kiedy Polgara i ja zaczniemy coś zmieniać, każdy Grolim na zachodzie będzie dokładnie wiedział, gdzie jesteśmy i co robimy. Zaczną piętrzyć przed nami przeszkody, wreszcie nas zatrzymają. – Tyle samo energii potrzeba, by zrobić coś za pomocą magii, co za pomocą własnych ramion i grzbietu – dodała ciocia Pol. – To bardzo męczące. Siedziała przy ogniu i starannie zszywała niewielkie rozdarcie tuniki

Gariona. – Nie wiedziałem – wyznał Barak. – Niewielu ludzi wie. – Jeśli zajdzie konieczność, Pol i ja możemy podjąć pewne kroki – mówił Wilk. – Ale nie przez cały czas. I nie możemy sprawić, by coś zniknęło. Na pewno rozumiecie dlaczego. – Och, naturalnie – potwierdził Silk, choć jego ton wyraźnie świadczył, że nie ma najmniejszego pojęcia. – Wszystko, co istnieje, jest zależne od wszystkiego innego – tłumaczyła cichym głosem ciocia Pol. – Gdyby ktoś chciał unicestwić jedną rzecz, całkiem możliwe, że zniknęłoby wszystko. Ogień strzelił i Garion podskoczył lekko. Komora wydała się nagle pogrążona w mroku, a cienie czaiły się po kątach. – Oczywiście, to nie może się zdarzyć – uspokoił ich Wilk. – Jeśli ktoś spróbuje cokolwiek unicestwić, jego wola się odbije jak obraz w lustrze. Gdy powie: „Przestań istnieć”, to właśnie on znika. Dlatego musimy bardzo uważać na wszystko, co mówimy. – Nie dziwię się – mruknął Silk. Szerzej otworzył oczy. – Z wieloma przeszkodami, jakie napotkamy, można sobie poradzić zwykłymi środkami – podjął Wilk. – Z tego właśnie powodu tutaj się zebraliśmy. W każdym razie to jeden z powodów. Razem pokonacie większość tego, co stanie nam na drodze. Najważniejsze, że Polgara i ja musimy doścignąć Zedara, zanim dotrze z Klejnotem do Toraka. Znalazł jakiś sposób, by dotknąć Klejnotu... Nie wiem jaki. Jeśli zdradzi go Torakowi, żadna siła nie powstrzyma Jednookiego. Stanie się królem i bogiem całego świata. Siedzieli w migotliwym, czerwonym blasku ognia i z powagą rozważali taką możliwość. – Sądzę, że wyjaśniłem już wszystkie istotne sprawy. Jak uważasz, Pol? – Chyba tak, ojcze. Później, obok wieży, gdy szary zmierzch skradał się między mglistymi ruinami Vo Wacune, a w powietrzu płynął aromat gulaszu, jaki gotowała ciocia Pol, Garion zwrócił się do Silka: – To wszystko prawda? Drasanin spojrzał na szarą ścianę mgły. – Zachowujmy się tak, jakbyśmy w to wierzyli – odparł. – W danych okolicznościach popełnienie błędu może nie być najlepszym rozwiązaniem. – Ty też się boisz? – Tak – przyznał Silk z westchnieniem. – Ale swoim zachowaniem możemy potwierdzać, że wcale się nie boimy. Prawda? – Możemy chyba spróbować. Potem obaj wrócili do komory u stóp wieży, gdzie blask ognia tańczył po niskich kamiennych łukach, odpychając mgłę i chłód.

Rozdział III Następnego ranka Silk wyszedł z wieży ubrany w bogaty karmazynowy kaftan i workowatą aksamitną czapkę zsuniętą zawadiacko na ucho. – Co to ma znaczyć? – zapytała ciocia Pol. – Przypadkiem trafiłem w bagażu na starego przyjaciela – odparł Silk swobodnie. – Nazywa się Radek z Boktoru. – A co się przytrafiło Ambarowi z Kotu? – Ambar to poczciwy człowiek – stwierdził z pewnym lekceważeniem Silk. – Ale Murgo Asharak zna go już i mógł szepnąć o nim słówko w pewnych kręgach. Nie szukajmy kłopotów, jeśli nie musimy. – Niezłe przebranie – zgodził się pan Wilk. – Jeszcze jeden drasański kupiec na Wielkim Trakcie Zachodnim nie zwróci niczyjej uwagi. Nieważne, jak się będzie nazywał. – Imię jest niezwykle istotne – zaprotestował urażony Silk. – Całe przebranie opiera się na imieniu. – Nie dostrzegam żadnej różnicy – oznajmił uparty Barak. – Jest ogromna. Pojmujesz z pewnością, że Ambar to włóczęga, który nie ma wielkiego poważania dla zasad etyki. Radek to człowiek poważny, jego słowo liczy się we wszystkich ośrodkach handlowych Zachodu. Poza tym zawsze podróżuje ze służbą. – Ze służbą? – Ciocia Pol uniosła brew. – Tylko dla urealnienia kostiumu – zapewnił Silk pospiesznie. – Ty, oczywiście, nie mogłabyś nigdy udawać służącej, lady Polgaro. – Dziękuję. – Nikt by w to nie uwierzył. Będziesz moją siostrą, która pragnie obejrzeć wspaniałości Tol Honeth. – Twoją siostrą? – Jeśli wolisz, możesz zostać moją matką – zaproponował Silk bezczelnie. – Pielgrzymujesz do Mar Terrin, by odpokutować swoją barwną przeszłość. Uśmiechał się niewinnie, gdy ciocia Pol długą chwilę patrzyła na niego nieruchomo. – Pewnego dnia to poczucie humoru wpędzi cię w poważne kłopoty, książę Kheldarze. – Zawsze jestem w kłopotach, pani. Gdyby zniknęły, nie wiedziałbym, jak się zachować. – Jeśli wy dwoje się zgodzicie, moglibyśmy już ruszać – wtrącił pan Wilk. – Jeszcze chwilę – odparł Silk. – Gdybyśmy spotkali kogoś i musieli się

tłumaczyć, to ty, Lelldorin i Garion będziecie sługami Polgary. Hettar, Barak i Durnik są moimi. – Jak sobie życzysz – odparł Wilk znudzonym tonem. – Są po temu powody. – Świetnie. – Nie chcesz ich poznać? – Nieszczególnie. Silk był lekko urażony. – Gotowi? – spytał Wilk. Durnik się zastanowił. – Zabraliśmy wszystko z wieży? Och, momencik. Zapomniałem zgasić ogień. Wrócił do środka. Rozdrażniony Wilk odprowadził go wzrokiem. – Co za różnica? – mruknął. – Przecież to same ruiny. – Daj mu spokój, ojcze – poprosiła Polgara łagodnie. – Taki już jest. Mieli właśnie wsiadać na konie, gdy wierzchowiec Baraka, wielki gniadosz, prychnął i spojrzał z wyrzutem na Hettara. Algar zachichotał. – Co w tym śmiesznego? – zapytał Barak podejrzliwie. – Koń coś powiedział – odparł Hettar. – Nic ważnego. Wskoczyli na siodła i wyjechali spomiędzy ruin na wąską, błotnistą ścieżkę wśród drzew. Topniejący śnieg leżał pod mokrymi drzewami, a woda kapała z gałęzi. Wszyscy otulali się w płaszcze dla osłony przed chłodem i wilgocią. Gdy tylko wjechali między drzewa, Lelldorin zrównał się z Garionem. – Czy książę Kheldar zawsze jest taki... no... wyrafinowany? – zagadnął. – Silk? O tak. Bardzo sprytny. Widzisz, to szpieg, więc przebrania i chytre oszustwa są jego drugą naturą. – Szpieg? Naprawdę? – Lelldorinowi błysnęły oczy. – Pracuje dla swego wuja, króla Drasni. Jak rozumiem, Drasanie od wieków zajmują się szpiegostwem. – Musimy się zatrzymać, żeby zabrać resztę pakunków – przypomniał panu Wilkowi Silk. – Pamiętam. – Pakunki? – zdziwił się Lelldorin. – Silk kupił w Camaarze trochę wełnianych tkanin – wyjaśnił Garion. – Powiedział, że da nam to pretekst do podróży traktem. Ukryliśmy je w jaskini, kiedy zjechaliśmy z drogi, by trafić do Vo Wacune. – Myśli o wszystkim, prawda? – Mamy szczęście, że z nami jedzie. – Może nauczyłby nas czegoś o przebraniach – podsunął Lelldorin. – Przyda się, kiedy wyruszymy na poszukiwanie twojego wroga. Garion sądził, że Lelldorin nie pamięta już o złożonej impulsywnie obietnicy, że umysł Arenda jest zbyt kapryśny, by długo zachować jedną myśl. Teraz jednak widział, że chłopak tylko pozornie zapominał. Perspektywa trudnych poszukiwań mordercy rodziców w towarzystwie tego młodego zapaleńca, który

zmienia plany i improwizuje przy każdej okazji, zaczęła być niepokojąco realna. Przed południem, gdy zabrali towar Silka i przytroczyli do grzbietów zapasowych koni, powrócili na Wielki Trakt Zachodni, tolnedrańską drogę biegnącą przez sam środek puszczy. Ruszyli na południe równym kłusem. Minęli obładowanego tobołami wieśniaka o wynędzniałej twarzy, ubranego w łachmany i strzępy worka powiązane kawałkami powroza. Pod brudnymi szmatami był strasznie chudy. Zszedł z drogi i zerkał na nich lękliwie, póki nie przejechali. Garion współczuł temu biedakowi. Pomyślał o Lammerze i Dettonie. Co się z nimi stanie? Z jakichś powodów ta sprawa wydała mu się ważna. – Czy to naprawdę konieczne, by żył w nędzy? – zwrócił się do Lelldorina. Nie potrafił milczeć dłużej. – Kto? – Rozejrzał się zdziwiony. – Ten wieśniak. Spojrzał przez ramię. – Nawet go nie zauważyłeś – rzucił Garion oskarżycielsko. Lelldorin wzruszył ramionami. – Tylu ich jest... – Wszyscy noszą łachmany i głodują. – Mimbrackie podatki – odparł Arend, jakby to wszystko wyjaśniało. – Ty jakoś zawsze masz co jeść. – Nie jestem poddanym, Garionie – tłumaczył Lelldorin cierpliwie. – Zawsze najubożsi cierpią najbardziej. Taki już jest ten świat. – Nie musi taki być – skwitował Garion gniewnie. – Po prostu nie rozumiesz. – Nie. I nigdy nie zrozumiem. – Oczywiście, że nie. – Pewność siebie Lelldorina doprowadzała do pasji. – Nie jesteś Arendem. Garion zacisnął zęby, by powstrzymać narzucającą się odpowiedź. Do późnego popołudnia pokonali czterdzieści osiem kilometrów. Śnieg prawie zniknął z poboczy traktu. – Nie powinniśmy się zastanowić, gdzie spędzimy noc? – zasugerowała ciocia Pol. Pan Wilk w zadumie poskrobał podbródek, patrząc z ukosa na cienie drzew. – Mój wuj mieszka niedaleko stąd – wtrącił Lelldorin. – Hrabia Reldegen. Na pewno chętnie udzieli nam schronienia. – Chudy? – zapytał pan Wilk. – Ciemne włosy? – Teraz już siwe. Znasz go? – Nie widziałem Reldegena już ze dwadzieścia lat. O ile pamiętam, zawsze był w gorącej wodzie kąpany. – Wuj? Musiałeś pomylić go z kimś innym, Belgaracie. – Możliwe. Jak daleko do jego domu? – Nie więcej niż sześć kilometrów.

– Odwiedzimy go – zdecydował Wilk. Lelldorin potrząsnął wodzami i wyjechał na czoło, by wskazywać drogę. – Jak ci się układa z twoim nowym przyjacielem? – spytał Silk, podjeżdżając do Gariona. – Chyba dobrze. – Nie był pewien, jak ma rozumieć to pytanie. – Chociaż trochę trudno mu cokolwiek wytłumaczyć. – To naturalne – stwierdził Silk. – Jest przecież Arendem. Garion natychmiast stanął w obronie Lelldorina. – Jest uczciwy i bardzo dzielny. – Jak oni wszyscy. Między innymi na tym polega problem. – Lubię go. – Ja też, Garionie, ale to mi nie przesłania prawdy o nim. – Jeśli chcesz coś powiedzieć, dlaczego nie powiesz wprost? – Dobrze. Nie pozwól, żeby przyjaźń zagłuszyła głos rozsądku. Arendia to niebezpieczna kraina, a Arendowie regularnie wplątują się w jakieś kłopoty. Nie chciałbym, żeby twój zapalczywy towarzysz wciągnął cię w coś, co ciebie nie dotyczy. – Silk patrzył mu prosto w oczy i Garion pojął, że jest absolutnie poważny. – Będę ostrożny – obiecał. – Wiedziałem, że mogę na ciebie liczyć. – Nie drwij ze mnie. – Jakżebym śmiał – odparł Silk kpiąco. Szary kamienny dom hrabiego Reldegena stał wśród lasu, mniej więcej półtora kilometra od traktu, w samym środku polany rozciągającej się we wszystkie strony poza zasięg strzału z łuku. Choć nie był otoczony murem, przypominał warownię. Okna były wąskie, zakryte żelaznymi kratami. W rogach stały wieże zwieńczone blankami, a bramę prowadzącą na wewnętrzny dziedziniec zbudowano z całych pni drzew, wygładzonych i połączonych żelaznymi sztabami. Garion spoglądał na ten posępny stos kamieni, do którego zbliżali się w gasnącym szybko świetle dnia. Dom emanował dumną brzydotą, ponurą trwałością, która zdawała się rzucać wyzwanie całemu światu. – Niezbyt tu przyjemnie, co? – mruknął Garion. – Asturska architektura jest odbiciem ich społeczeństwa – wyjaśnił Silk. – Solidny dom nie jest złym pomysłem w okolicy, gdzie sąsiedzkie sprzeczki często przeradzają się w krwawe wojny. – Tak się wszyscy siebie obawiają? – Są ostrożni, Garionie. Po prostu ostrożni. Lelldorin zeskoczył z siodła przed potężną bramą i porozmawiał z kimś przez niewielkie, okratowane okienko. Po chwili rozległ się szczęk łańcuchów i zgrzyt odsuwanych żelaznych sztab. – Unikaj gwałtownych ruchów – poradził półgłosem Silk. – Pewnie będą nas obserwować łucznicy. Garion spojrzał na niego ostro.

– To taki nietypowy zwyczaj w tej krainie – wytłumaczył Silk. Wjechali na brukowany dziedziniec i zsiedli z koni. Hrabia Reldegen, który, podpierając się laską, wyszedł im na spotkanie, był wysokim, szczupłym mężczyzną o włosach i brodzie koloru stali. Miał na sobie zielony kaftan i czarne pończochy. Nawet we własnym domu nosił miecz u pasa. Kulejąc, zszedł ciężko z szerokich schodów. – Witaj, wuju. – Lelldorin skłonił się z szacunkiem. – Witaj, siostrzeńcze – odparł hrabia uprzejmie. – Moi przyjaciele i ja znaleźliśmy się przypadkiem w tej okolicy, pomyśleliśmy więc, że poprosimy cię o gościnę tej nocy. – Zawsze chętnie cię widzę, siostrzeńcze – zapewnił z formalną grzecznością Reldegen. – Jedliście już kolację? – Nie, wuju. – Zatem musicie zasiąść ze mną do stołu. Czy mogę poznać twych przyjaciół? Pan Wilk zsunął kaptur i wystąpił. – My się już znamy, Reldegenie – oświadczył. Hrabia spojrzał zdumiony. – Belgarath? To naprawdę ty? – Tak. Wciąż włóczę się po świecie i płatam figle. Reldegen roześmiał się i przyjaźnie chwycił Wilka za ramię. – Wejdźcie wszyscy. Nie stójmy w tym zimnie. Odwrócił się i pokuśtykał w stronę domu. – Co ci się stało w nogę? – zapytał Wilk. – Strzała w kolano. – Hrabia wzruszył ramionami. – Rezultat starej sprzeczki, już dawno zapomnianej. – O ile pamiętam, często ci się zdarzały. – Byłem zapalczywym młodzikiem – przyznał Reldegen, otwierając szerokie drzwi u szczytu schodów. Poprowadził ich przez długi korytarz do sali imponujących wymiarów, gdzie ogień płonął w kominkach po obu stronach. Szerokie kamienne łuki podtrzymywały strop. Podłoga z wypolerowanego czarnego kamienia była zasłana skórami. Bielone ściany, kolumny i sufit przez kontrast niemal błyszczały. Tu i tam stały ciężkie, rzeźbione krzesła z ciemnego drewna, a przy jednym z kominków ustawiono wielki stół z żelaznym kandelabrem pośrodku. Na gładkim blacie leżało kilkanaście oprawnych w skórę ksiąg. – Książki, Reldegenie? – zdumiał się pan Wilk, gdy zdjęli już płaszcze i oddali je służącym, którzy zjawili się natychmiast. – Naprawdę złagodniałeś, przyjacielu. Hrabia uśmiechnął się tylko. – Zapominam o dobrych manierach – przeprosił Wilk. – Pozwól, to moja córka, Polgara. Pol, to hrabia Reldegen, stary przyjaciel. – Pani... – Hrabia skłonił się nisko. – To zaszczyt gościć cię w moim domu. Ciocia Pol chciała coś odpowiedzieć, lecz nagle do sali wpadli dwaj młodzieńcy, dyskutując gorąco.

– Jesteś durniem! – warknął ciemnowłosy, w szkarłatnym kaftanie. – Zaiste, możesz być kontent, za takiego mnie uważając, Torasinie – odparł drugi, o jasnych kędzierzawych włosach, ubrany w tunikę w zielone i żółte pasy. – Ale czy radość ci to sprawia, czy też nie, przyszłość Arendii w rękach Mimbratów spoczywa. Twe gniewne enuncjacje i płomienna retoryka faktu tego odmienić nie zdołają. – Przestań mnie tu zaistować, Berentainie – parsknął ciemnowłosy. – Mdło mi się robi, kiedy słyszę, jak naśladujesz dworską mowę Mimbratów. – Wystarczy tego, panowie! – przerwał im ostro hrabia Reldegen, postukując laską. – Jeśli nadal będziecie się upierać przy dyskusjach o polityce, każę was rozdzielić. W razie konieczności nawet siłą. Patrząc na siebie z niechęcią, młodzieńcy rozeszli się w przeciwne końce sali. – To mój syn, Torasin – powiedział nieco zmieszany hrabia, wskazując ciemnowłosego. – I jego kuzyn, Berentain, syn brata mojej zmarłej żony. Kłócą się tak już od dwóch tygodni. Kiedy przybył Berentain, musiałem pozabierać im miecze. – Dyskusje o polityce dobrze robią na krążenie krwi, panie – zauważył Silk. – Szczególnie zimą. Gorączka nie dopuszcza do zatkania żył. Hrabia parsknął śmiechem na tę uwagę. – Książę Kheldar, z królewskiego rodu Drasni – przedstawił Silka pan Wilk. – Wasza wysokość... – Reldegen skłonił się z szacunkiem. Silk pokręcił głową. – Proszę cię, panie. Całe życie spędziłem na unikaniu tej formy. Jestem też pewien, że mój związek z rodziną królewską krępuje mego wuja w takim samym stopniu, jak mnie. Hrabia znowu się roześmiał. – Siadajmy do stołu! Dwa tłuste jelenie od świtu obracają się na rożnach. Ostatnio dostałem też baryłkę czerwonego wina z południowej Tolnedry. O ile sobie przypominam, Belgarath zawsze cenił dobre jedzenie i dobre wina. – Nie zmienił się, panie – zapewniła go ciocia Pol. – Gusta i czyny ojca łatwo jest przewidzieć, gdy się go już trochę pozna. Hrabia z uśmiechem podał jej ramię i wszyscy ruszyli do drzwi po przeciwnej stronie sali. – Powiedz mi, panie – odezwała się znowu Polgara – czy przypadkiem nie masz w swym domu wanny? – Kąpiel zimą jest niebezpieczna, lady Polgaro – ostrzegł hrabia. – Panie, kąpałam się zimą i latem przez więcej lat, niż potrafisz sobie wyobrazić – odparła z powagą. – Niech się kąpie, Reldegenie – wtrącił pan Wilk. – Jej usposobienie pogarsza się w szybkim tempie, kiedy uważa, że jest brudna. – Tobie również kąpiel by nie zaszkodziła, stary Wilku – odparowała kwaśno. – Zaczynasz być mocno wyczuwalny, zwłaszcza po zawietrznej. Pan Wilk wyglądał na lekko urażonego. Później, gdy każdy zjadł już solidną porcję dziczyzny, chleba nasączonego

sosem i słodkich czereśniowych ciastek, ciocia Polgara przeprosiła wszystkich i wyszła z pokojówką, by dopilnować przygotowań do kąpieli. Mężczyźni zostali przy stole z kielichami wina. Ich twarze zalewał złocisty blask licznych świec w sali jadalnej domu Reldegena. – Pokażę wam wasze pokoje – zaproponował Lelldorinowi i Garionowi Torasin. Odsunął krzesło i wstał, rzucając Berentainowi spojrzenie pełne nieskrywanej pogardy. Szli za nim korytarzem, potem po schodach na górne piętra domu. – Nie chciałbym cię urazić, Tor – zaczął Lelldorin – ale twój kuzyn ma dość dziwaczne poglądy. Torasin parsknął gniewnie. – Berentain to bałwan. Myśli, że wywrze wrażenie na Mimbratach, kiedy naśladuje ich mowę i płaszczy się przed nimi. W blasku świecy widzieli jego zagniewaną twarz. – Dlaczego mu na tym zależy? – zdziwił się Lelldorin. – Rozpaczliwie pragnie jakiejś posiadłości, którą mógłby nazwać własną – wyjaśnił Torasin. – Brat mojej matki miał bardzo mało ziemi. Berentain robi słodkie oczy do córki jednego z baronów w tym okręgu. A że baron nie zechce nawet spojrzeć na konkurenta bez majątku, Berentain próbuje pochlebstwem uzyskać posiadłość od mimbrackiego gubernatora. Przysiągłby wierność nawet duchowi samego Kal Toraka, jeśli w ten sposób mógłby zdobyć ziemię. – Nie rozumie, że nie ma żadnych szans? Zbyt wielu chciwych ziemi mimbrackich rycerzy kręci się przy gubernatorze, żeby ten choć pomyślał o przyznaniu posiadłości Asturowi. – To samo mu powtarzam – oświadczył z głęboką wzgardą Torasin. – Ale nie daje się przekonać. Swoim zachowaniem przynosi wstyd całej naszej rodzinie. Lelldorin ze współczuciem pokręcił głową. Dotarli do korytarza na piętrze. Wtedy rozejrzał się szybko. – Muszę z tobą pogadać, Tor – wyrzucił z siebie, zniżając głos do szeptu. Torasin spojrzał na niego z uwagą. – Ojciec odesłał mnie, bym służył Belgarathowi w sprawie niezwykłej wagi – szeptał nerwowo. – Nie wiem, jak długo mnie nie będzie. Dlatego ty i pozostali musicie sami zabić Korodullina. Oczy Torasina rozszerzyły się ze zgrozy. – Nie jesteśmy sami, Lelldorinie! – Przejdę na drugi koniec korytarza – wtrącił pospiesznie Garion. – Nie – odparł stanowczo Lelldorin, chwytając go za ramię. – Garion jest moim przyjacielem. Nie mam przed nim tajemnic. – Proszę cię, Lelldorinie – zaprotestował Garion. – Nie jestem Asturem. Nie jestem nawet Arendem. Nie chcę znać waszych planów. – Ale je poznasz, Garionie. To dowód mego zaufania – oświadczył Lelldorin. – Latem, kiedy Korodullin wyruszy do zrujnowanego miasta Vo Astur, na sześć tygodni przenosząc tam dwór, by podtrzymać fikcję arendzkiej jedności, zastawimy na niego pułapkę.

– Lelldorinie! – jęknął pobladły Torasin. Ale Lelldorin nie dał się powstrzymać. – Niezwykłą pułapkę, Garionie. Będzie to mistrzowski cios w samo serce Mimbre. Napadniemy na niego w mundurach tolnedrańskich legionistów i posiekamy tolnedrańskimi mieczami. Nasz atak zmusi Mimbratów do wypowiedzenia wojny Imperium Tolnedry, a Tolnedra zmiażdży ich jak skorupkę jajka. Mimbre zostanie zniszczone i Asturia odzyska wolność! – Nachak każe cię zabić, Lelldorinie! – zawołał Torasin. – Na własną krew przysięgaliśmy dochować tajemnicy. – Powtórz Murgowi, że pluję na jego przysięgi – odparł Lelldorin zapalczywie. – Po co asturskim patriotom potrzebny ten zbój Murgów? – On nam dostarcza złota, tępaku! – Torasin z trudem nad sobą panował. – Potrzebujemy jego czerwonego złota, żeby kupić mundury, miecze, by wzmocnić morale naszych zbyt słabych przyjaciół. – Nie trzeba nam słabeuszy – stwierdził Lelldorin twardo. – Patriota działa z miłości do ojczyzny, nie dla złota Angaraków. Garion myślał szybko. Chwila zaskoczenia i oszołomienia minęła. – Był taki człowiek w Chereku – powiedział. – Jarl Jarvik. On także brał złoto od Murgów i chciał zabić króla. Obaj młodzi Arendowie spojrzeli na niego, nie rozumiejąc. – Coś dzieje się z państwem, gdy zginie jego władca – mówił Garion. – Nieważne, jak złym był królem ani jak dobre zamiary mieli ci, którzy go zabili. Na pewien czas kraj pogrąża się w chaosie. Wszędzie panuje zamieszanie i nie ma nikogo, kto wskazałby jakiś kierunek. Wtedy, jeśli wybuchnie wojna między tym krajem a innym, chaos jeszcze się pogłębia. Myślę, że gdybym był Murgiem, dokładnie taką sytuację chciałbym widzieć we wszystkich królestwach Zachodu. Garion niemal w zdumieniu słuchał własnego głosu. Natychmiast rozpoznał tę oschłość i rzeczowość. Jak daleko sięgał pamięcią, ten głos zawsze mu towarzyszył, skryty w głębi świadomości. I odzywał się, gdy chciał postąpić źle albo niemądrze. Nigdy jednak nie włączał się czynnie do rozmów z innymi ludźmi. Teraz przemówił wprost do tych dwóch młodych ludzi i tłumaczył cierpliwie. – Złoto Angaraków nie jest tym, czym się wydaje – podjął. – Ma w sobie moc, która deprawuje. Może dlatego jest koloru krwi. Zastanowiłbym się, czy przyjąć więcej czerwonego kruszcu od Murga Nachaka. Jak sądzicie, dlaczego wam płaci i pomaga w realizacji planu? Nie jest przecież Asturem, więc nie powoduje nim patriotyzm. To również bym rozważył. Lelldorin i jego kuzyn stropili się nagle. – Nie powtórzę nikomu, co tutaj usłyszałem – zapewnił Garion. – Powiedzieliście mi w zaufaniu, zresztą i tak nie powinienem tego słuchać. Ale pamiętajcie, w świecie dzieje się obecnie o wiele więcej niż tutaj, w Arendii. A teraz chciałbym iść spać. Pokażcie mi moje łóżko i zostawię was, byście porozmawiali o tym wszystkim.

Ogólnie rzecz biorąc, Garion uznał, że nieźle się zachował. W najgorszym razie zasiał ziarno wątpliwości. Dostatecznie dobrze znał Arendów i wiedział, że to za mało, by zmienić poglądy tych dwóch. Ale przynajmniej zrobił dobry początek.

Rozdział IV Rankiem wyjechali wcześnie, gdy mgła wisiała jeszcze wśród drzew. Hrabia Reldegen okryty czarnym płaszczem wyszedł do bramy, by ich pożegnać. Stojący u boku ojca Torasin nie odrywał wzroku od twarzy Gariona, który starał się nie okazywać żadnych uczuć. Zapalczywego młodego Astura dręczyły wątpliwości. Może powstrzymają go przed rzuceniem się bez namysłu w jakąś katastrofę. To niewiele, pojmował Garion, ale w tych okolicznościach nie mógł zrobić więcej. – Wracaj, Belgaracie – powiedział Reldegen. – Kiedyś, gdy będziesz mógł zostać na dłużej. Jesteśmy tu bardzo samotni, a chciałbym wiedzieć, co słychać w świecie. Usiądziemy przy kominku i przegadamy miesiąc czy dwa. Pan Wilk z powagą skinął głową. – Może kiedy już załatwię tę sprawę, Reldegenie. Po czym zawrócił konia i ruszył przodem przez rozległą polanę otaczającą dom Reldegena, znowu w mroczny las. – Hrabia jest niezwykłym Arendem – odezwał się Silk. – Miałem wrażenie, że wykryłem u niego parę oryginalnych myśli. – Bardzo się zmienił – przyznał Wilk. – I świetnie podaje do stołu – dodał Barak. – Nie czułem się tak pełny od dnia, kiedy opuściliśmy Val Alorn. – Nic dziwnego – wtrąciła ciocia Pol. – Sam zjadłeś ponad pół jelenia. – Przesadzasz, Polgaro – obruszył się Barak. – Ale nie bardzo – zauważył cichym głosem Hettar. Lelldorin podjechał do Gariona, lecz milczał. Twarz też miał zasępioną, jak jego kuzyn. Było jasne, że chce porozmawiać i nie wie, od czego zacząć. – No, dalej – rzucił Garion cicho. – Jesteśmy przyjaciółmi. Nie obrażę się, jeśli powiesz coś niewłaściwego. Lelldorin się zawstydził. – Tak łatwo poznać, co myślę? – Po prostu jesteś szczery. Nie nauczyłeś się ukrywać własnych uczuć. – To prawda? – spytał Lelldorin niespokojnie. – Nie wątpię w twoje słowa, ale czy rzeczywiście był w Chereku Murgo spiskujący przeciw królowi Anhegowi? – Zapytaj Silka – odparł Garion. – Albo Baraka, albo Hettara... Byliśmy tam wszyscy. – Ale Nachak jest inny – zaprotestował szybko Lelldorin. – Skąd wiesz? Jak go poznaliście? – Pojechaliśmy na Wielki Jarmark; Torasin, ja, jeszcze paru innych.

Kupiliśmy trochę rzeczy od murgoskiego kupca, a Tor robił jakieś uwagi na temat Mimbratów... znasz Tora. Kupiec stwierdził, że zna kogoś, kto chętnie z nami porozmawia. I przedstawił nas Nachakowi. Łatwo się dogadaliśmy. – Naturalnie. – Powiedział nam, co zamierza król. Nie uwierzyłbyś. – Prawdopodobnie nie. Lelldorin spojrzał na niego nerwowo. – Chce podzielić nasze grunty i oddać je mimbrackiej szlachcie, która nie ma ziemi. – Mówił oskarżycielskim tonem. – Sprawdziliście to jakoś? – Jak? Mimbraci zaprzeczyliby przecież. Ale od Mimbratów właśnie czegoś takiego można oczekiwać. – Czyli mieliście tylko słowo Nachaka. Jak powstał ten wasz plan? – Nachak powiedział, że gdyby był Asturem, nikomu by nie pozwolił odebrać sobie ziemi. I mówił, że kiedy przyjdą z wojskiem i rycerstwem, będzie już za późno, by ich powstrzymać. Że gdyby o niego chodziło, uderzyłby, zanim będą gotowi, i to tak, by Mimbraci nie wiedzieli, kto ich zaatakował. Potem zasugerował tolnedrańskie mundury. – Kiedy zaczął wam dawać pieniądze? – Nie jestem pewien. Tor się tym zajmował. – A czy wyjaśnił kiedyś, czemu wam je daje? – Powiedział, że z przyjaźni. – I nie pomyślałeś, że to trochę dziwne? – Ja dałbym pieniądze komuś, kogo bym darzył przyjaźnią – zaprotestował Lelldorin. – Jesteś Asturem – przypomniał mu Garion. – Z przyjaźni oddałbyś za kogoś życie. Nachak to Murgo i nie słyszałem, żeby Murgowie byli tak wielkoduszni. Podsumowując: jakiś obcy mówi, że król chce zabrać wam ziemię. Potem podsuwa plan zabicia króla i doprowadzenia do wojny z Tolnedrą. I aby się upewnić, że plan się powiedzie, daje wam pieniądze. Zgadza się? Lelldorin w milczeniu skinął głową. Był załamany. – Żaden z was nie miał najmniejszych nawet podejrzeń? Lelldorin wyglądał, jakby chciał się rozpłakać. – Przecież to taki świetny plan – wybuchnął. – Musiał się udać. – Dlatego jest taki niebezpieczny – odparł Garion. – Co ja mam robić, Garionie? – W głosie młodego Astura brzmiała udręka. – Nie sądzę, żebyś w tej chwili mógł cokolwiek zrobić. Może później, kiedy się zastanowimy, znajdziemy jakieś wyjście. Jeśli nie, powiemy o wszystkim dziadkowi. On na pewno coś wymyśli. – Nikomu nie wolno tego zdradzić – przypomniał Lelldorin. – Wiąże nas przysięga milczenia. – Może trzeba będzie ją złamać – stwierdził z lekkim wahaniem Garion. – Nie sądzę, by ktokolwiek z nas był coś winien temu Murgowi. Ale sam musisz zdecydować. Bez twojej zgody nic nikomu nie powiem.

– Ty zdecyduj – prosił Lelldorin. – Ja nie mogę, Garionie. – Będziesz musiał. Na pewno sam zrozumiesz dlaczego, jeśli tylko chwilę pomyślisz. Dotarli do Wielkiego Traktu Zachodniego. Barak wysunął się na czoło i ruszył ostrym kłusem, co uniemożliwiało dalszą dyskusję. Mniej więcej pięć kilometrów dalej minęli zabłoconą wioskę – kilkanaście krytych darnią chat z witek obłożonych gliną. Na polach wokół wioski pełno było pni ściętych drzew, a kilka chudych krów pasło się pod lasem. Garion nie mógł opanować wzburzenia, gdy spoglądał na nędzę widoczną w tych krzywych lepiankach. – Popatrz, Lelldorinie! – rzucił ostro. – Co? Gdzie? – Jasnowłosy młodzieniec ocknął się z zadumy i rozejrzał, jakby oczekiwał jakiegoś zagrożenia. – Wioska – wyjaśnił Garion. – Popatrz na nią. – Zwykłe chłopskie sioło – stwierdził Lelldorin obojętnie. – Setki takich widziałem. Był gotów powrócić do swych wewnętrznych dylematów. – W Sendarii nawet świń nie trzymamy w czymś takim – mówił z zapałem Garion. Gdyby przyjaciel zobaczył... Dwaj ludzie w łachmanach wolno rąbali pień przy drodze, zapewne na opał. Kiedy dostrzegli obcych, porzucili siekiery i przerażeni skoczyli między drzewa. – Jesteś dumny, Lelldorinie? – zapytał Garion. – Dobrze się czujesz, gdy twoi rodacy tak się boją, że uciekają na sam twój widok? Lelldorin nie zrozumiał. – To poddani, Garionie – odparł, jakby to coś wyjaśniało. – To ludzie. Nie są zwierzętami. A ludzie zasługują na lepsze traktowanie. – Nie mogę im pomóc. Przecież to nie moi poddani. I Lelldorin ponownie skoncentrował się na wewnętrznej walce z problemem, jaki postawił przed nim Garion. Przejechali czterdzieści osiem kilometrów. Zachmurzone niebo coraz bardziej ciemniało, zbliżał się wieczór. – Chyba spędzimy noc w lesie, Belgaracie. – Silk rozejrzał się dookoła. – Nie zdołamy dotrzeć do najbliższego tolnedrańskiego zajazdu. Pan Wilk na wpół drzemał w siodle. Podniósł głowę i zamrugał. – Dobrze – zgodził się. – Ale lepiej zjedźmy kawałek z drogi. Za wielu ludzi już wie, że jesteśmy w Arendii. – Tam jest ścieżka drwali. – Kowal dostrzegł niedaleką przerwę w ścianie lasu. – Powinna doprowadzić nas do jakiegoś odpowiedniego miejsca. Przegniłe liście tłumiły stuk końskich kopyt na ścieżce. Przejechali prawie półtora kilometra, aż wreszcie otworzyła się przed nimi spora polana. – Może tutaj? – Durnik wskazał wąski potok sączący się cicho po omszałych kamieniach. – Niech tak będzie – zgodził się Wilk.

– Potrzebujemy dachu nad głową – powiedział kowal. – Kupiłem w Camaarze namioty – wtrącił Silk. – Są w jukach. – Byłeś niezwykle przewidujący – pochwaliła ciocia Pol. – Bywałem już w Arendii, pani. Znam tutejszą pogodę. – W takim razie pójdziemy z Garionem po drzewo. – Durnik zsiadł z konia i odwiązał topór od siodła. – Ja pomogę – zaofiarował się Lelldorin. Wciąż był zamyślony. Kowal skinął głową i ruszył między drzewa. Wszędzie było mokro, ale on niemal instynktownie znajdował suche drewno. Pracowali szybko w zapadającym mroku i już wkrótce mieli trzy wielkie naręcza konarów i gałęzi. Zawrócili na polanę, gdzie rozkładano kilka ciemnobrązowych namiotów. Durnik rzucił chrust i nogą oczyścił miejsce na ognisko. Potem przyklęknął i uderzając nożem o kawałek krzemienia, skrzesał iskry na hubkę, którą zawsze nosił przy sobie. Wkrótce już płonął niewielki ogień. Ciocia Pol ustawiła obok swoje garnki i nuciła coś cichutko. Wszyscy patrzyli, jak przygotowuje kolację z zapasów, które wcisnął im na pożegnanie hrabia Reldegen. Po jedzeniu siedzieli przy ognisku i rozmawiali półgłosem. – Ile dziś przejechaliśmy? – spytał Durnik. – Pięćdziesiąt sześć kilometrów – ocenił Hettar. – A jak daleko jeszcze do granicy lasów? – Trzysta osiemdziesiąt pięć kilometrów od Camaaru do centralnej równiny. Durnik westchnął. – Jeszcze przynajmniej tydzień. Miałem nadzieję, że najwyżej kilka dni. – Rozumiem cię, Durniku – przyznał Barak. – Pod drzewami jest dość ponuro. Uwiązane przy strumieniu konie poruszyły się niespokojnie. Hettar wstał. – Coś się dzieje? – Barak podniósł się także. – Nie powinny... – zaczął Hettar i urwał. – Cofnąć się! – warknął. – Dalej od ognia. Konie mówią, że tam są ludzie. Wielu... i uzbrojonych. Odskoczył od ogniska i dobył szabli. Lelldorin spojrzał na niego zaskoczony i natychmiast rzucił się do namiotu. Nagły zawód, jaki sprawił przyjaciel, był dla Gariona jak cios w żołądek. Strzała bzyknęła w ciemności i zabrzęczała o kolczugę Baraka. – Do broni! – ryknął wielkolud, dobywając miecza. Garion chwycił ciocię Pol za rękaw i próbował odciągnąć od światła. – Przestań – burknęła. Kolejna strzała wyleciała spomiędzy drzew. Ciocia Pol machnęła ręką, jakby odpędzała muchę, i szepnęła jakieś słowo. Strzała odskoczyła, jak gdyby trafiła w coś twardego, i upadła na ziemię. Wtedy z chrapliwym wrzaskiem spomiędzy drzew wyskoczyła grupa napastników, krzepkich mężczyzn w podartych ubraniach. Wymachując mieczami, wbiegli do strumienia. Barak i Hettar skoczyli im naprzeciw, a Lelldorin wynurzył się z namiotu z łukiem w dłoni. Zaczął wypuszczać

strzały tak szybko, że jego ręce zmieniły się w rozmazane smugi. Garion zawstydził się, że zwątpił w odwagę przyjaciela. Jeden z obdartusów, charcząc, runął na plecy; strzała utkwiła mu w krtani. Inny zgiął się wpół, chwycił za brzuch, jęknął i padł. Trzeci, dość młody, z rzadkim, jasnym zarostem na policzkach, usiadł ciężko i z wyrazem zdumienia na chłopięcej twarzy skubnął pióro bełtu sterczącego z piersi. Potem westchnął i opadł na bok; strużka krwi popłynęła mu z nosa. Obszarpańcy cofnęli się przed gradem strzał Lelldorina, a wtedy dopadli ich Barak z Hettarem. Szerokim cięciem Barak strzaskał wyciągniętą klingę i trafił w punkt między ramieniem a szyją mężczyzny z czarnymi bokobrodami. Hettar wykonał szybki zwód szablą, po czym pchnął. Dziobaty zbójca zesztywniał i strumień jasnej krwi trysnął mu z ust, gdy Hettar wyrwał ostrze. Durnik biegł już z toporem. Silk wyciągnął spod kaftana długi sztylet i ruszył wprost na mężczyznę z kudłatą kasztanową brodą. W ostatniej chwili rzucił się w przód, przetoczył i obiema stopami trafił brodacza w pierś. Natychmiast powstał i wbił mu sztylet w brzuch. Ostrze przesunęło się w górę z dźwiękiem, jakby cięło mokry materiał. Brodacz chwycił się za brzuch i wrzeszcząc, próbował powstrzymać sine zwoje wnętrzności, które przelewały mu się przez palce. Garion skoczył do juków po swój miecz, ale nagle ktoś chwycił go z tyłu. Szarpał się chwilę, aż poczuł silne uderzenie w tył głowy, a oczy oślepił jaskrawy błysk światła. – To ten, którego szukamy – wychrypiał szorstki głos, gdy Garion zapadał w nieświadomość. Ktoś go niósł. Tego przynajmniej był pewien. Czuł pod sobą czyjeś silne ramiona. Nie wiedział, ile czasu minęło od uderzenia w głowę. W uszach wciąż mu dzwoniło i czuł mdłości. Pozostał bezwładny, ale ostrożnie otworzył jedno oko. Wzrok miał wciąż zamglony i niepewny, poznał jednak twarz Baraka wznoszącą się nad nim w ciemności. I stopiony z nią, jak wtedy, w śnieżnym lesie niedaleko Val Alorn, kudłaty pysk wielkiego niedźwiedzia. Zamknął oczy, zadrżał i zaczął się słabo wyrywać. – Wszystko w porządku, Garionie – powiedział wielkolud głosem, w którym brzmiała rozpacz. – To ja. Garion znów otworzył oczy. Niedźwiedzia już nie zobaczył. Nie był nawet pewny, czy rzeczywiście go wcześniej widział. – Dobrze się czujesz? – Barak położył go na ziemi. – Uderzyli mnie w głowę – wymamrotał Garion, dotykając opuchlizny za uchem. – Więcej tego nie zrobią. – Barak usiadł na ziemi i zakrył twarz dłońmi. W ciemności trudno było cokolwiek zobaczyć, ale Garionowi zdawało się, że ramiona wielkoluda drżą z jakiegoś straszliwego, tłumionego cierpienia, od bezgłośnych, konwulsyjnych szlochów. – Gdzie jesteśmy? – Chłopiec rozglądał się wokoło.

Barak odchrząknął i wytarł twarz. – Kawał drogi od namiotów. Chwilę trwało, zanim dogoniłem tych dwóch, którzy cię nieśli. – Co się stało? – Garion wciąż był półprzytomny. – Nie żyją. Możesz wstać? – Nie wiem. Spróbował, ale natychmiast poczuł silny zawrót głowy i skurcz żołądka. – Nie szkodzi. Zaniosę cię – odparł Barak ponuro, lecz już rzeczowo. Sowa zahukała na pobliskim drzewie i jak widmo odpłynęła w mrok. Wkrótce dotarli na polanę i stanęli w kręgu światła. – Co z nim? – spytała ciocia Pol, bandażując Durnikowi ramię. – Guz na głowie, nic więcej. – Barak ułożył Gariona na ziemi. – Przepędziliście ich? – Głos miał szorstki, brzmiał obcesowo. – Tych, którzy mogli jeszcze biegać – odparł Silk. Jego lisie oczy błyszczały podnieceniem. – Paru zostało. Wskazał kilka nieruchomych ciał ułożonych tuż poza kręgiem blasku ognia. Na polanę wszedł Lelldorin. Oglądał się przez ramię i trzymał strzałę założoną na cięciwę. Z trudem chwytał oddech, twarz miał bladą i drżące ręce. – Nic ci nie jest? – spytał, gdy tylko zobaczył Gariona. Ten tylko kiwnął głową, dotykając ostrożnie guza za uchem. – Próbowałem odnaleźć tych dwóch, którzy cię porwali – mówił młody Astur. – Ale byli dla mnie za szybcy. Tam jest jakieś zwierzę. Kiedy cię szukałem, słyszałem jego ryki. Okropne. – Bestii już nie ma – poinformował Barak oschle. – Co się z tobą dzieje? – spytał go Silk. – Nic. – Co to byli za ludzie? – chciał wiedzieć Garion. – Pewnie złodzieje – wyraził przypuszczenie Silk. Odłożył sztylet. – To jedno z dobrodziejstw społeczeństwa, które utrzymuje ludzi w poddaństwie. Wieśniakom nudzi się odrabianie pańszczyzny i ruszają w las, szukając przygód i zysku. – Mówisz jak Garion – zaprotestował Lelldorin. – Czy nie rozumiecie, że poddaństwo jest tutaj elementem naturalnego porządku rzeczy? Nasi poddani nie potrafią sami o siebie zadbać, więc ci z nas, którzy są wyżej postawieni, przyjmą za nich odpowiedzialność. – Oczywiście – przyznał sarkastycznie Silk. – Nie jedzą tak dobrze jak wasze świnie, nie mieszkają w takich warunkach jak wasze psy, ale przecież dbacie o nich. – Wystarczy, Silku – wtrąciła ciocia Pol chłodno. – Nie zaczynajmy kłótni między sobą. Zawiązała ostatni węzeł bandaża Durnika i podeszła, by zbadać głowę Gariona. Lekko dotknęła obrzmienia i chłopiec syknął. – To chyba nic poważnego – powiedziała. – Ale i tak boli.

– Oczywiście, że boli, kochanie. – Zanurzyła szmatkę w wiadrze zimnej wody i przyłożyła do opuchlizny. – Musisz się nauczyć chronić głowę, Garionie. Jeśli będziesz ją traktował tak jak dotąd, rozmiękczysz sobie mózg. Chciał coś odpowiedzieć, ale w kręgu światła stanęli pan Wilk i Hettar. – Wciąż uciekają – oznajmił Hettar. Stalowe krążki na jego kurtce lśniły czerwienią w migotliwym blasku, a szabla była poplamiona krwią. – W tym akurat byli znakomici – dodał Wilk. – Ktoś jest ranny? – Parę guzów i siniaków, to właściwie wszystko – odparła ciocia Pol. – Mogło być o wiele gorzej. – Nie martwmy się o to, co mogło być. – Może gdzieś przeniesiemy te zwłoki? – Barak wskazał ciała ułożone na brzegu strumienia. – Czy nie powinniśmy ich pochować? – spytał Durnik. Twarz miał bardzo bladą, a głos drżał mu lekko. – Za dużo kłopotu – stwierdził Barak obojętnie. – Ich przyjaciele mogą tu wrócić i zająć się tym... jeśli zechcą. – To trochę mało cywilizowany postępek – usiłował tłumaczyć Durnik. Barak wzruszył ramionami. – Taki zwyczaj. Pan Wilk odwrócił jedno z ciał i starannie zbadał poszarzałą twarz zabitego. – Wygląda na zwyczajnego arendzkiego banitę – mruknął. – Chociaż trudno to stwierdzić z całą pewnością. Lelldorin zbierał strzały, wyrywając je ze zwłok. – Przeciągnijmy ich kawałek – rzekł Barak do Hettara. – Mam dość patrzenia na nich. Durnik odwrócił głowę i Garion dostrzegł dwie wielkie łzy w jego oczach. – Bardzo cię boli, Durniku? – zapytał współczująco i usiadł na pniu obok przyjaciela. – Zabiłem jednego z tych ludzi, Garionie. – Kowalowi drżał głos. – Uderzyłem go toporem w twarz. Krzyknął, a jego krew zachlapała mnie całego. Potem upadł i rył piętami ziemię, aż umarł. – Nie miałeś wyboru – przekonywał Garion. – Oni chcieli nas wymordować. – Jeszcze nigdy nikogo nie zabiłem. Tak długo kopał ziemię... tak strasznie długo. – Idź do łóżka, Garionie! – nakazała stanowczym tonem ciocia Pol. Patrzyła na mokrą od łez twarz Durnika. Garion zrozumiał. – Dobranoc – powiedział. Wstał i ruszył do namiotu. Tylko raz spojrzał za siebie. Ciocia Pol usiadła na pniu obok kowala i obejmując go za ramiona, mówiła coś cicho, jakby pocieszała, koiła jego ból.

Rozdział V Ognisko wypaliło się do maleńkiego pomarańczowego płomyka przed namiotem, a las wokół polany trwał w ciszy. Garion leżał i mimo pulsującego bólu głowy próbował zasnąć. Wreszcie, długo po północy, zrezygnował. Wyśliznął się spod koca i ruszył szukać cioci Pol. Wzeszedł księżyc, nadając mgle srebrzystą poświatę. Powietrze wokół jaśniało niemal, gdy chłopiec podążał ostrożnie przez milczący obóz. Poskrobał zewnętrzną część klapy namiotu. – Ciociu Pol! – szepnął. Nikt nie odpowiedział. – Ciociu Pol! – powtórzył trochę głośniej. – To ja, Garion. Mogę wejść? Wciąż panowała głucha cisza. Delikatnie odsunął klapę i zajrzał. Namiot był pusty. Zdziwiony, a nawet odrobinę przestraszony odwrócił się i rozejrzał po polanie. Hettar stał na straży niedaleko spętanych koni. Jastrzębią twarz skierował ku mglistym drzewom i owinął się płaszczem. Chłopiec cicho poszedł za namioty, potem w las, w delikatną, lśniącą mgłę. Zmierzał do strumyka. Uznał, że jeśli zanurzy obolałą głowę w zimnej wodzie, może ból minie. Był już pięćdziesiąt kroków od namiotów, gdy dostrzegł jakiś ruch wśród drzew. Zatrzymał się. Ogromny szary wilk wynurzył się z mgły i stanął na skrawku wolnej przestrzeni. Garion odetchnął gwałtownie i znieruchomiał przy wielkim, rozłożystym dębie. Wilk usiadł na mokrych liściach, jak gdyby na coś czekał. Lśniący opar ukazywał szczegóły, których Garion nie zobaczyłby w ciemności zwykłej nocy. Grzywa i barki wilka były srebrzyste, a pysk posiwiał mocno. Jednak zwierzę z godnością niosło ciężar wieku, a jego żółte oczy były spokojne i jakoś niezwykle mądre. Garion stał bez ruchu. Wiedział, że najlżejszy dźwięk dotrze natychmiast do czujnych uszu wilka. Lecz nie tylko dlatego. Uderzenie w głowę spowodowało lekkość myśli, a niezwykły blask zalanej księżycowym światłem mgły sprawiał, że to spotkanie wydawało się nie całkiem realne. Wstrzymał oddech. Wielka śnieżnobiała sowa spłynęła między drzewa na widmowych skrzydłach, wylądowała na niskiej gałęzi i usiadła, spoglądając na wilka nieruchomo. On również patrzył na nią spokojnie. Wtedy, choć nie było nawet śladu wiatru, nagłe zawirowanie migotliwej mgły przesłoniło postacie sowy i wilka. Kiedy ustąpiło, na ziemi stał pan Wilk, a ciocia Pol w swej szarej samodziałowej sukni siedziała statecznie na gałęzi.

– Dużo czasu minęło od dnia, gdy ostatni raz polowaliśmy razem, Polgaro – powiedział starzec. – Bardzo dużo, ojcze. – Uniosła ramiona i przeczesała palcami długi ciemny welon swych włosów. – Już prawie zapomniałam, jakie to uczucie. – Zadrżała nagle, jakby doznała niezwykłej rozkoszy. – Ta noc świetnie się do tego nadaje. – Trochę mokro – zauważył, otrzepując stopę. – Nad szczytami drzew gwiazdy są wyjątkowo jasne. Cudowna noc na latanie. – To miło, że ci się podobało. Nie zapomniałaś przypadkiem, co miałaś robić? – Daruj sobie tę ironię. – A więc? – W okolicy są wyłącznie Arendowie. Większość śpi. – Jesteś pewna? – Oczywiście. W promieniu dwudziestu czterech kilometrów nie ma ani jednego Grolima. Odnalazłeś tych, których szukałeś? – Nietrudno było ich wytropić. Siedzą w jaskini, mniej więcej piętnaście kilometrów stąd w głębi puszczy. Jeszcze jeden zmarł po drodze, a dwóch zapewne nie dożyje świtu. Pozostali są trochę rozgoryczeni obrotem spraw. – Wyobrażam sobie. Przedostałeś się dość blisko, żeby podsłuchać, co mówią? Przytaknął. – W jednej z pobliskich wiosek mieszka człowiek, który obserwuje drogę i daje im znać, gdy przejeżdża ktoś, kogo warto obrabować. – Więc to zwyczajni złodzieje? – Niezupełnie. Czekali na nas. Zostaliśmy im opisani dość szczegółowo. – Chyba porozmawiam z tym wieśniakiem – oświadczyła groźnie. Poruszyła palcami w nieprzyjemnie sugestywnym geście. – Szkoda na niego czasu. – Wilk w zamyśleniu skubał brodę. – Powie ci tylko, że jakiś Murgo dał mu złoto. Grolimowie nieczęsto tłumaczą cokolwiek swoim najemnikom. – Powinniśmy się nim zająć, ojcze – nalegała. – Inaczej będzie podążał za nami, próbując przekupić każdego zbója w Arendii. – Od jutra nikogo już nie przekupi. – Wilk zaśmiał się krótko. – Jego przyjaciele rano poderżną mu gardło... między innymi. – To dobrze. Ale chciałabym wiedzieć, kim jest ten Grolim. Wzruszył ramionami. – Co za różnica? W północnej Arendii są ich pewnie dziesiątki, a każdy stara się robić możliwie dużo kłopotu. Tak samo jak my dobrze wiedzą, co się dzieje. Trudno oczekiwać, że będą spokojnie patrzeć, gdy przejeżdżamy. – Może należałoby z tym skończyć. – Nie mamy czasu. Tłumaczenie czegokolwiek Arendom zajmuje całą wieczność. Jeśli się pospieszymy, może zdołamy się przebić, zanim Grolimowie będą gotowi. – A jeśli nie? – Wtedy załatwimy to inaczej. Muszę dogonić Zedara, zanim dotrze do Cthol

Murgos. Jeżeli spotkam na drodze zbyt dużo przeszkód, będę działał bardziej zdecydowanie. – Powinieneś tak działać od początku, ojcze. Myślę czasem, że jesteś za delikatny. – Znowu zaczynasz? Masz swoją receptę na wszystko, Polgaro. Bez przerwy naprawiasz to, co samo by się naprawiło, gdyby miało trochę czasu. I zmieniasz to, co nie potrzebuje zmiany. – Nie złość się, ojcze. Pomóż mi zejść. – Dlaczego nie sfruniesz? – Nie bądź śmieszny. Garion wśliznął się między omszałe pnie i umknął do namiotu. Całą drogę dygotał nerwowo. Kiedy ciocia Pol i pan Wilk wrócili na polanę, obudzili pozostałych. – Musimy stąd odjechać – wyjaśnił Wilk. – Tutaj jesteśmy za bardzo odsłonięci. Na drodze będzie bezpieczniej. Chcę jak najszybciej opuścić tę okolicę. Zwijanie obozu zajęło im niecałą godzinę. Potem ruszyli ścieżką drwali w stronę Wielkiego Traktu Zachodniego. Do świtu pozostało jeszcze kilka godzin, ale skąpana w księżycowym świetle mgła wypełniała noc poświatą i jechali jakby przez lśniącą chmurę, która osiadła wśród drzew. Dotarli do traktu i znowu skręcili na południe. – Kiedy wzejdzie słońce, chcę być daleko stąd – rzekł Wilk cicho. – Ale lepiej w nic się nie pakować, więc miejcie oczy i uszy otwarte. Ruszyli kłusem i pokonali dobre piętnaście kilometrów, nim nadchodzący świt zabarwił mgłę na perłowo. Kiedy wjeżdżali w szeroki zakręt, Hettar podniósł nagle rękę, nakazując postój. – Co się stało? – zapytał Barak. – Konie przed nami – wyjaśnił Hettar. – Jadą w naszą stronę. – Jesteś pewien? Nic nie słyszę. – Co najmniej czterdzieści. – Tam. – Durnik przechylił głowę. – Słyszycie? Wreszcie do ich uszu dobiegło lekkie dzwonienie i stukot daleko z przodu, we mgle. – Możemy ukryć się w lesie, póki nie przejadą – zasugerował Lelldorin. – Lepiej zostać na drodze – sprzeciwił się Wilk. – Ja to załatwię – oświadczył Silk, wyjeżdżając na czoło. – Mam doświadczenie. Jeźdźcy, którzy wyłonili się z mgły, byli zakuci w stal. Mieli pełne zbroje i okrągłe hełmy ze spiczastymi przyłbicami, wyglądali jak niezwykłe wielkie owady. Trzymali długie lance z kolorowymi proporcami. Konie, potężne bestie, także były zabezpieczone, osłaniały je blachy i kolczugi. – Rycerze Mimbratów – warknął Lelldorin, a jego oczy przygasły. – Zachowaj swoje uczucia dla siebie – upomniał go Wilk. – Jeśli któryś z nich się odezwie, odpowiadaj tak, żeby uznali cię za poplecznika Mimbratów... jak

ten młody Berentain w domu twojego wuja. Twarz Lelldorina zastygła nagle. – Rób, co powiedział, Lelldorinie – upomniała go ciocia Pol. – To nie czas na bohaterstwo. – Stać! – rozkazał prowadzący kolumnę pancerną. Opuścił lancę, mierząc w nadjeżdżających. – Niech jeden z was na czoło wyjedzie, bym z nim mówił. Ton rycerza nie dopuszczał sprzeciwu. Silk podjechał, uśmiechając się przymilnie. – Cieszymy się, widząc ciebie, panie rycerzu – skłamał gładko. – Poprzedniej nocy napadli nas złodzieje i jedziemy teraz w ciągłym lęku o życie. – Jakie imię nosisz? – Rycerz podniósł przyłbicę. – I kim są towarzysze twoi? – Jestem Radek z Boktoru, panie. – Silk skłonił się i ściągnął aksamitną czapkę. – Drasański kupiec podążający z sendarską wełną do Tol Honeth, w nadziei na duży zysk zimą. Człowiek w zbroi podejrzliwie zmrużył oczy. – Kompania twoja zbyt liczną się zdaje dla tak prostego przedsięwzięcia, godny kupcze. – Ta trójka to moje sługi. – Wskazał Baraka, Hettara i Durnika. – Starzec i chłopiec usługują mej siostrze, wdowie na własnym utrzymaniu. Pragnie odwiedzić Tol Honeth. – A tamten? – naciskał rycerz. – Astur? – Młody szlachcic podróżujący do Vo Mimbre, by złożyć wizytę przyjaciołom. Wielkodusznie zaproponował, że będzie naszym przewodnikiem w tej puszczy. Rycerz zdawał się nieco mniej podejrzliwy. – O złodziejach wspomniałeś, panie – rzekł. – Gdzie zdarzyła się ta zasadzka? – Jakieś piętnaście kilometrów stąd. Napadli nas, gdy rozbiliśmy obóz na noc. Odparliśmy ich, lecz siostra moja była przerażona. – Ta prowincja Asturii wrze rebelią i zbójectwem – oświadczył rycerz groźnie. – Posłano mnie i mych ludzi, byśmy kres położyli temu procederowi. Podejdź, Asturze. Lelldorinowi zafalowały nozdrza, ale wystąpił posłusznie. – Podaj swe imię. – Imię me Lelldorin, panie rycerzu. Czym służyć ci mogę? – Złodzieje, o których przyjaciele twoi mówili, byli z gminu czy ze szlachetnego stanu? – Z gminu, panie – odparł Lelldorin. – Brudni i w łachmanach. Bez wątpienia uciekli od pana, któremu winni są posłuszeństwo, a teraz na drogach rabują wędrowców. – Jak można oczekiwać posłuszeństwa od poddanych, gdy sama szlachta nieznośną rebelię przeciw koronie podnosi? – Zaiste, prawda to szczera – przyznał Lelldorin z odrobinę przesadnym smutkiem. – Jakże często spierałem się w tejże sprawie z tymi, co bez końca powtarzają kłamstwa o mimbrackim ucisku i arogancji nieznośnej. Me prośby

o rozsądek i respekt należny jego wysokości, naszemu panu i królowi, drwiny tylko i wzgardę powodowały. – Westchnął ciężko. – Mądrość twa chlubę ci przynosi, cny Lelldorinie – pochwalił rycerz. – Ku mej żałości, muszę zatrzymać i ciebie, i towarzyszy twoich, by pewne szczegóły wyjaśnić. – Panie rycerzu! – zaprotestował Silk. – Zmiana pogody może obniżyć wartość mego towaru w Tol Honeth. Proszę, byś nie opóźniał naszej podróży. – Boleję nad smutną koniecznością, godny kupcze – odparł rycerz. – Asturia wszakże roi się od zdrajców i spiskowców. Nikogo nie wolno mi przepuścić bez starannego sprawdzenia. Z tyłu grupy Mimbratów powstało jakieś zamieszanie. Pojedynczą kolumną, w lśniących napierśnikach, hełmach z pióropuszami i karmazynowych pelerynach, pół setki tolnedrańskich legionistów jechało wolno wzdłuż szeregu ciężkozbrojnych rycerzy. – Jakieś problemy? – zapytał grzecznie ich dowódca, szczupły, mniej więcej czterdziestoletni mężczyzna o ogorzałej twarzy. Zatrzymał konia obok Silka. – Nie jest nam potrzebna pomoc legionów w tej materii – odparł chłodno rycerz. – Nasze rozkazy z Vo Mimbre pochodzą. Posłano nas, byśmy porządek w Asturii zaprowadzili. W tym też celu przepytujemy podróżnych. – Szanuję twe rozkazy, rycerzu – stwierdził Tolnedranin. – Ale to ja odpowiadam za bezpieczeństwo na trakcie. Spojrzał na Silka pytająco. – Jestem Radek z Boktoru, kapitanie – wyjaśnił Silk. – Drasański kupiec jadący do Tol Honeth. Mam dokumenty, jeśli chciałbyś je obejrzeć. – Dokumenty łatwo sfałszować – odparł rycerz. – To prawda – przyznał Tolnedranin. – Jednak, by zyskać na czasie, postanowiłem przyjmować wszystkie za dobrą monetę. Drasańskiemu kupcowi z towarami w jukach wolno jechać imperialnym gościńcem. Chyba nie ma przyczyny, by go zatrzymywać. – Mamy zdusić rozboje i bunty – rzekł rycerz zapalczywie. – Duście. Ale poza traktem. Pakt stanowi, że imperialny trakt jest terytorium Tolnedry. Co robicie, gdy odjedziecie na pięćdziesiąt kroków w las, to wasza sprawa. A co dzieje się na drodze – to moja. Jestem pewien, że mimbrański rycerz nie zechce zhańbić swego władcy, naruszając przymierze między imperatorem Tolnedry i królem Arendii. Rycerz spojrzał na niego bezradnie. – Sądzę, że powinieneś ruszać, dzielny kupcze – powiedział legionista. – Wiem, że całe Tol Honeth bez tchu czeka twego przyjazdu. Silk uśmiechnął się, złożył wyszukany ukłon, skinął na pozostałych i wolno przejechali obok wściekłego Mimbrata. Zaraz potem legioniści stanęli szeregiem w poprzek gościńca, uniemożliwiając pościg. – Niezły żołnierz – mruknął Barak. – Zwykle nie mam najlepszego zdania o Tolnedranach, ale ten był inny. – Pospieszmy się! – zawołał pan Wilk. – Wolałbym, żeby ci rycerze nie

zawrócili za nami, gdy tylko legioniści odjadą. Ruszyli galopem, zostawiając za sobą rycerzy dyskutujących gorąco z dowódcą legionistów. Noc spędzili w tolnedrańskim zajeździe o grubych murach. Chyba po raz pierwszy w życiu Garion wykąpał się bez nalegań czy choćby tylko sugestii cioci Pol. Wprawdzie nie brał bezpośredniego udziału w walce, ale miał wrażenie, że cały jest zachlapany krwią. Nigdy przedtem nie zdawał sobie sprawy, jak groteskowo można okaleczyć człowieka w starciu wręcz. Widok wypruwanych żywym ludziom flaków czy miażdżonych czaszek napełnił go uczuciem podobnym do skrępowania, że najgłębsze, wewnętrzne sekrety ludzkiego ciała są tak bezwstydnie odsłaniane. Czuł się nieczysty. W chłodnej łaźni zdjął ubranie, a nawet – bez zastanowienia – srebrny amulet, który dostał od pana Wilka i cioci Pol. Wszedłszy do parującej wody, bez litości szorował skórę ostrą szczotką i mydłem. Przez kolejne dni jechali na południe, co noc zatrzymując się w budowanych w równych odległościach tolnedrańskich zajazdach. Obecność legionistów wciąż przypominała, że cała potęga Imperialnej Tolnedry gwarantuje bezpieczeństwo podróżnym, którzy się tu schronią. Szóstego dnia, licząc od napadu w lesie, koń Lelldorina okulał. Durnik i Hettar, pod czujnym okiem cioci Pol, kilka godzin warzyli napary na małym ognisku przy drodze i przykładali gorące kompresy na nogę wierzchowca. Wilk złościł się na tę nieprzewidzianą przerwę w podróży. Zanim koń był znowu zdolny do drogi, zrozumieli, że w żaden sposób nie dotrą przed zmrokiem do następnego zajazdu. – Co teraz, stary Wilku? – spytała ciocia Pol, gdy dosiedli wierzchowców. – Jedziemy po ciemku, czy spróbujemy przenocować w lesie? – Jeszcze nie postanowiłem – odparł krótko. – Jeśli dobrze pamiętam, niedaleko przed nami jest wioska – poinformował Lelldorin, siedzący teraz na algarskim rumaku. – To uboga osada, ale chyba mają tam coś w rodzaju gospody. – Groźnie to brzmi – mruknął Silk. – Co masz na myśli, mówiąc „coś w rodzaju gospody”? – Pan tych ziem znany jest z chciwości – wyjaśnił Lelldorin. – Nakłada mordercze podatki i jego ludziom niewiele już pozostaje. Gospoda nie jest najlepsza. – Musimy spróbować – zdecydował Wilk. Ruszyli dziarskim kłusem. Gdy dojeżdżali do wioski, wiatr przegnał chmury i zobaczyli zachodzące słońce. Osada wyglądała jeszcze gorzej, niż się spodziewali po ostrzeżeniu Lelldorina. Pół tuzina żebraków stało w błocie przy wjeździe i błagalnie wyciągało ręce, nawołując piskliwymi głosami. Chaty, a raczej tylko krzywe lepianki, zasnuwał dym z nędznych palenisk. Chude świnie grzebały w błocie na drodze. Zewsząd cuchnęło obrzydliwie. Kondukt pogrzebowy wlókł się błotnistą drogą do cmentarza na drugim

końcu wsi. Niesione na desce ciało owinięto podartym burym kocem, a kapłani Chaldana, boga Arendów, w bogatych szatach i kapturach śpiewali stare hymny, które dużo mówiły o wojnie i zemście, ale mało dawały pocieszenia. Wdowa z niemowlęciem przy piersi szła za zwłokami. Miała twarz bez wyrazu i martwe spojrzenie. Gospoda cuchnęła zwietrzałym piwem i nadpsutą żywnością. Pożar zniszczył narożnik głównej sali; widzieli poczerniały, zwęglony strop. Podarta szmata zasłaniała otwór w wypalonej ścianie. Palenisko pośrodku sali dymiło, a oberżysta był gburowaty. Na kolację mógł podać jedynie wodnistą zupę – mieszaninę jęczmienia i brukwi. – Czarująco – stwierdził z ironią Silk i odsunął nietkniętą misę. – Trochę mnie dziwi, Lelldorinie, że w swej pasji naprawiania krzywd jakoś przeoczyłeś tę okolicę. Proponowałbym, aby twoja najbliższa krucjata miała w programie wizytę u pana tych dóbr. Już chyba zbyt długo omija go szubienica. – Nie wiedziałem, że jest aż tak źle – odparł młodzieniec zduszonym głosem. Czuł strach i obrzydzenie. Garion poczuł skurcz żołądka. – Wyjdę na zewnątrz – powiedział. – Nie za daleko – ostrzegła ciocia Pol. Powietrze na dworze było trochę czyściejsze i Garion ostrożnie ruszył na skraj wioski, starając się omijać najgorsze błoto. – Proszę, panie! – zawołała mała dziewczynka o wielkich oczach. – Masz może skórkę od chleba? Garion spojrzał na nią bezradnie. – Przykro mi. Szukał, co mógłby jej dać, ale dziecko uciekło z płaczem. Na polu pełnym niewykarczowanych pniaków obszarpany chłopiec, mniej więcej w wieku Gariona, grał na drewnianej fujarce, pilnując kilku wychudłych krów. Melodia była wzruszająco czysta i płynęła niezauważona między lepiankami przycupniętymi w skośnych promieniach zachodzącego słońca. Pastuszek spostrzegł Gariona, ale nie przerwał gry. Ich spojrzenia się spotkały, jakby w pełnym powagi uznaniu. Nie odezwali się do siebie. Na skraj lasu, tuż za polami, wyjechał spomiędzy drzew ciemno odziany, zakapturzony człowiek na czarnym koniu. Stanął, obserwując wioskę. W jego postaci było coś groźnego, a jednocześnie znajomego. Garion miał uczucie, że powinien znać jeźdźca, lecz umyka to jego myślom. Długo patrzył na człowieka pod lasem. Zauważył, nie uświadamiając sobie tego, że koń i jeździec nie rzucają cienia, choć stoją w pełnym świetle zachodzącego słońca. Gdzieś w głębi umysłu coś usiłowało krzyknąć ostrzegawczo, lecz otumaniony chłopiec przyglądał się tylko. Nic nie powie cioci Pol i pozostałym o tej postaci na skraju lasu. Zapomni o niej, gdy tylko się odwróci. Zapadał zmrok. Garion drżał z zimna, zawrócił więc do gospody. Za nim szybowała ku niebu żałosna pieśń pastuszej fujarki.

Rozdział VI Mimo obietnic wieczoru dzień wstał chłodny i mroczny, z zimną mżawką siąpiącą między drzewami. Cały las był wilgotny i ponury. Wyjechali o świcie i wkrótce zagłębili się w część puszczy, która budziła uczucia jeszcze bardziej posępne niż mijane wcześniej okolice. Drzewa rosły ogromne i wiele potężnych, sękatych dębów wznosiło nagie konary pomiędzy jodłami i świerkami. Ziemię porastał szary mech, wyglądał niezdrowo i martwo. Lelldorin prawie się nie odzywał i Garion uznał, że przyjaciel wciąż walczy z problemem spisku Nachaka. Młody Astur jechał z mokrymi włosami, owinięty ciężkim zielonym płaszczem. W ciągłej mżawce wyglądał na bardzo nieszczęśliwego. Garion popędził konia i w milczeniu jechał chwilę obok przyjaciela. – Co cię tak dręczy? – odezwał się. – Mam uczucie, że przez całe życie byłem ślepy. – Tak? Pod jakim względem? – sondował Garion ostrożnie. Miał nadzieję, że Lelldorin postanowił wreszcie powiedzieć o wszystkim panu Wilkowi. – Dostrzegałem tylko Mimbratów, uciskających Asturię. Nie widziałem niesprawiedliwości wyrządzanych przez moich rodaków. – Cały czas próbowałem cię o tym przekonać. A co sprawiło, że przejrzałeś? – Wioska, w której nocowaliśmy. Jeszcze nigdy nie widziałem tak biednej, lichej osady. Ani ludzi pogrążonych w budzącej grozę, beznadziejnej nędzy. Jak oni mogą to znosić? – A mają jakiś wybór? – Mój ojciec dba o lud na swoich włościach – zapewnił Lelldorin. – Nikt nie chodzi głodny, nie ma bezdomnych. Ale ci są traktowani gorzej niż zwierzęta. Zawsze byłem dumny ze swego stanu, ale teraz się go wstydzę. – Łzy stanęły mu w oczach. Garion nie wiedział, jak zareagować. Z jednej strony cieszył się, że Lelldorin dostrzegł wreszcie to, co było oczywiste od początku. Z drugiej lękał się nieco, do czego świadomość rzeczywistości doprowadzi porywczego towarzysza. – Wyrzeknę się urodzenia – oznajmił nagle Lelldorin, jak gdyby słyszał myśli Gariona. – A kiedy powrócę z wyprawy, pójdę między gmin, by żyć jak oni i dzielić ich zgryzoty. – Co komu z tego przyjdzie? Czy twoje cierpienia w najmniejszym chociaż stopniu zmniejszą ich niedolę? Lelldorin pogrążył się w myślach, a zmieniający się wyraz twarzy świadczył, że sytuacja wzbudziła w chłopaku burzę uczuć. Wreszcie uśmiechnął się,

a w hardym spojrzeniu błękitnych oczu była determinacja. – Masz rację, naturalnie – stwierdził. – Jak zwykle. Zadziwiające, że zawsze dostrzegasz samo sedno problemu. – O co ci chodzi? – W Garionie narastał niepokój. – Poprowadzę ich do rewolty. Przemaszeruję przez Arendię z armią poddanych za plecami. – Lelldorin mówił dźwięcznym głosem, bo pomysł rozpalał mu wyobraźnię. Garion jęknął. – Dlaczego zawsze widzisz jedynie takie rozwiązania? Po pierwsze, poddani nie mają broni i nie potrafią walczyć. Choćbyś nie wiem jak ich przekonywał, nigdy za tobą nie pójdą. Po drugie, jeśli nawet, to każdy szlachcic w Arendii stanie przeciw tobie. Wyrżną twoją armię, a potem wszystko będzie dziesięć razy gorsze niż teraz. Po trzecie, planujesz właśnie kolejną wojnę domową, a więc dokładnie to, czego pragną Murgowie. Lelldorin zamrugał kilka razy, uważnie słuchając słów Gariona. Na jego twarzy znowu pojawił się smutek. – Nie pomyślałem o tym – przyznał. – Tak sądziłem. Nie przestaniesz popełniać takich błędów, dopóki rozum będziesz nosił w pochwie obok miecza. Lelldorin zaczerwienił się i roześmiał ponuro. – Mocno powiedziane – stwierdził z wyrzutem. – Wybacz – zmitygował się Garion. – Może powinienem jakoś inaczej to ująć. – Nie. Przecież jestem Arendem. Nie zawsze rozumiem to, czego nie mówi się wprost. – Wcale nie jesteś głupi, Lelldorinie – zaoponował Garion. – Wszyscy popełniają ten błąd. Arendowie nie są głupcami, są po prostu impulsywni. – Ale to coś więcej niż tylko impulsywność. – Młodzieniec, zasmucony, wskazał wilgotny mech pod drzewami. – O czym mówisz? – Garion nie zrozumiał. – To ostatni obszar leśny przed równinami środkowej Arendii. Naturalna granica między Mimbre i Asturią. – Las wygląda tak samo jak poprzednio. – Garion rozejrzał się dookoła. – Niezupełnie. To tradycyjne miejsce zasadzek. Całe poszycie lasu jest zasłane starymi kośćmi. Spójrz... Garionowi wydawało się, że przyjaciel wskazuje dwa patyki sterczące z ziemi, wplątane w gęste krzaki. Potem z odrazą spostrzegł, że to zielonkawe kości ludzkiego przedramienia, z palcami w ostatniej konwulsji zaciśniętymi na gałęzi krzewu. – Czemu go nie pochowano? – Był oburzony. – Tysiąc ludzi potrzebowałoby tysiąca lat, by zebrać wszystkie kości i oddać je ziemi – rzekł Lelldorin posępnie. – Tu leżą całe generacje Arendów: Mimbratów, Wacunów, Asturów. Leżą tam, gdzie padli, a mech okrywa ich w tym nieskończonym śnie. Garion zadrżał i oderwał oczy od samotnego kościstego ramienia sterczącego

z morza mchu. Niezwykłe wypukłości i wzgórki sugerowały, że pod spodem leżą ludzkie szczątki. Gdy podniósł głowę, zauważył, że nierówna powierzchnia rozciąga się daleko jak okiem sięgnąć. – Kiedy dotrzemy do równiny? – spytał stłumionym głosem. – Za jakieś dwa dni. – Dwa dni? I cały czas to samo? Lelldorin przytaknął. – Dlaczego? – zapytał Garion ostro, bardziej oskarżycielsko, niż zamierzał. – Z powodu dumy... i honoru. A także bólu i pragnienia zemsty. I dlatego, że nie wiedzieliśmy, jak przestać. Mówiłeś już, że my, Arendowie, jesteśmy czasem niezbyt mądrzy. – Ale zawsze mężni. – O tak. Zawsze mężni. To przekleństwo naszego narodu. – Belgaracie! – zawołał z tyłu Hettar. – Konie coś wyczuły. Wilk zmrużył oczy, które nagle stały się puste. Po chwili głośno nabrał powietrza. – Algrothy – zaklął. – Co to jest algroth? – chciał wiedzieć Durnik. – Nieczłowiek. Coś daleko spokrewnionego z trollami. – Widziałem kiedyś trolla – oświadczył Barak. – Wielki, paskudny stwór z kłami i pazurami. – Zaatakują nas? – dopytywał Durnik. – Prawie na pewno – mówił w napięciu Wilk. – Hettarze, musisz dopilnować koni. Nie wolno nam się rozdzielać. – Skąd się tu wzięły? – zdziwił się Lelldorin. – W lesie nie ma żadnych potworów. – Czasami, kiedy są głodne, schodzą z ulgoskich gór – wyjaśnił Wilk. – Nie zostawiają żywych, którzy mogliby o nich opowiedzieć. – Lepiej coś zrób, ojcze – ponagliła ciocia Pol. – Nadchodzą ze wszystkich stron. Lelldorin rozejrzał się szybko, jakby próbował rozpoznać okolicę. – Niedaleko stąd jest Wzgórze Elgona – oznajmił. – Jeśli tam dotrzemy, możemy się obronić. – Wzgórze Elgona? – Barak już obnażył swój ciężki miecz. – Dość wysoki pagórek pokryty głazami. Elgon przez miesiąc bronił go przed armią Mimbratów. – Brzmi obiecująco – przyznał Silk. – Przynajmniej wyjedziemy spomiędzy drzew. – Rozejrzał się nerwowo. Pnie wyrastały groźnie nad nimi. – Spróbujemy – postanowił Wilk. – Nie doprowadziły się jeszcze do takiego stanu, żeby nas zaatakować, a deszcz ogranicza ich zmysł węchu. Z głębi lasu dobiegło niezwykłe ujadanie. – To one? – spytał Garion. Własny głos zabrzmiał mu w uszach dziwnie piskliwie. – Nawołują się – stwierdził Wilk. – Niektóre nas widziały. Przyspieszmy

trochę, ale nie pędźmy, dopóki nie zobaczymy pagórka. Pognali konie do kłusa. Deszcz był coraz gęściejszy. Podążali skrajem błotnistej drogi, która wspinała się na niewysoki grzbiet. Garion słyszał uderzenia własnego serca; nagle zaschło mu w ustach. Kątem oka dostrzegł jakiś ruch i obejrzał się szybko. Mniej więcej o sto kroków w głębi lasu biegła równolegle do szlaku jakaś podobna do ludzkiej postać. Pędziła pochylona, dotykając ramionami ziemi. Wydawało mu się, że ma obrzydliwy, szary kolor. – Tam! – zawołał. – Widziałem go! – krzyknął Barak. – Nie jest taki duży jak troll. – Wystarczająco duży. – Silk się skrzywił. – Jeśli zaatakują, uważajcie na ich szpony – ostrzegł Wilk. – Są zatrute. – Ciekawe – mruknął Silk. – Tam jest pagórek – oznajmiła spokojnie ciocia Pol. – Galopem! – warknął Wilk. Przerażone konie pognały drogą, głośno stukając kopytami. Wściekłe wycie dobiegło spomiędzy drzew, a ujadanie stało się głośniejsze. – Zdążymy! – krzyknął Durnik, dodając wszystkim odwagi. Nagle jednak pół tuzina warczących groźnie algrothów zagrodziło drogę. Rozkładały szeroko ramiona i otwierały paszcze. Były wielkie, z łapami jak małpy i szponami zamiast palców. Szarą skórę miały pokrytą łuskami, pyski podobne do kozich, krótkie, ostre rogi i długie żółte kły. Konie zarżały, stanęły dęba, próbowały uciekać. Garion jedną ręką kurczowo trzymał się siodła, a drugą szarpał za uzdę. Barak płazował konia po zadzie i kopał wściekle po bokach, aż wreszcie wierzchowiec, bardziej lękając się jeźdźca niż algrothów, ruszył do szarży. Dwoma potężnymi cięciami w obie strony Barak zabił dwa potwory i przedarł się przez ich szereg. Trzeci, wyciągając szpony, próbował skoczyć mu na plecy, ale ze strzałą Lelldorina między łopatkami runął pyskiem w błoto. Barak zawrócił i zaatakował pozostałe trzy algrothy. – Jedźmy! – ryknął. Garion usłyszał jęk Lelldorina i obejrzał się szybko. Z przerażeniem dostrzegł, że samotny algroth wyskoczył z lasu i sięga szponami po jego przyjaciela, próbując zrzucić go z siodła. Lelldorin bronił się słabo, okładając łukiem kozi pysk. Zdesperowany Garion chwycił miecz, ale nadjeżdżający z tyłu Hettar był już na miejscu. Zakrzywiona szabla przebiła ciało potwora, który wrzasnął i wijąc się, upadł wprost pod kopyta jucznych zwierząt. Konie gnały teraz w panice, wspinały się na pełne głazów zbocze. Lelldorin chwiał się niebezpiecznie w siodle, przyciskał dłoń do krwawiącej rany w boku. Garion szarpnął uzdę i zawrócił. – Ratuj się, Garionie! – krzyknął młody Arend. Twarz miał śmiertelnie bladą. – Nie! Garion schował miecz, podjechał do przyjaciela i chwycił go za ramię, pomagając zachować równowagę. Razem pogalopowali do pagórka. Chłopiec

wytężał wszystkie siły, by utrzymać rannego. Pagórek, wielki stos ziemi i kamieni, sterczał wysoko ponad otaczające go drzewa. Konie wspinały się z trudem, wyszukując drogę między mokrymi głazami. Gdy dotarli do niedużej płaszczyzny na szczycie, gdzie juczne zwierzęta mogły stanąć obok siebie, Garion zeskoczył z siodła – w sam czas, by pochwycić Lelldorina zsuwającego się wolno na bok. – Tutaj! – zawołała dźwięcznie ciocia Pol. Wyjmowała z juków zawiniątko z ziołami i bandaże. – Durniku, potrzebny mi ogień. Natychmiast. Durnik rozejrzał się bezradnie. Na szczycie wzgórza leżało tylko parę kawałków drewna. – Spróbuję – obiecał niezbyt pewnie. Lelldorin oddychał płytko i bardzo szybko. Twarz wciąż miał bladą jak trup i nie potrafił ustać na nogach. Garion podtrzymywał go, czując, jak żołądek ściska się z przerażenia. Hettar chwycił rannego z drugiej strony i razem przenieśli chłopaka do klęczącej cioci Pol, która szperała w swoim zawiniątku. – Muszę natychmiast usunąć truciznę – powiedziała. – Garionie, daj mi swój nóż. Garion podał sztylet. Szybko rozcięła brązową tunikę Lelldorina, odsłaniając długie rany zadane pazurami algrotha. – To będzie bolało – uprzedziła. – Przytrzymajcie go. Garion i Hettar chwycili ręce i nogi Lelldorina, przyciskając go do ziemi. Ciocia Pol odetchnęła głęboko, po czym zręcznie rozcięła każde z opuchniętych zadrapań. Trysnęła krew. Lelldorin krzyknął krótko i zemdlał. – Hettarze! – zawołał Barak ze szczytu głazu na brzegu pochyłości. – Jesteś nam potrzebny! – Idź! – rzuciła Algarowi ciocia Pol. – Teraz już sobie poradzimy. Garionie, ty zostań. Rozcierała w palcach jakieś suche listki i sypała je w otwarte rany. – Ogień, Durniku – rozkazała. – Nie chce się palić, pani Pol – odparł Durnik bezradnie. – Jest za mokro. Obejrzała się na stos nasiąkniętego wodą drewna, które zebrał kowal. Zmrużyła oczy i wykonała szybki gest. Garionowi zadzwoniło w uszach, rozległ się syk, kłąb pary strzelił w górę, a po chwili patyki zapłonęły z trzaskiem. Durnik odskoczył zdziwiony. – Mały garnek, Garionie – poleciła ciocia Pol. – Pospiesz się. Zdjęła swój błękitny płaszcz i okryła nim Lelldorina. Silk, Barak i Hettar stali na skraju zbocza i ciskali w dół wielkie głazy. Garion słyszał stuki i trzaski, gdy trafiały w skałę, a także ujadanie algrothów, przerywane czasem rykiem bólu. Straszliwie przerażony, podtrzymywał na kolanach głowę przyjaciela. – Wyzdrowieje? – spytał cioci Pol. – Za wcześnie, żeby coś powiedzieć. Nie przeszkadzaj mi teraz. – Uciekają! – krzyknął Barak. – Nadal są głodne – zauważył Wilk posępnie. – Wrócą.

Gdzieś z głębi lasu dobiegł głos mosiężnego rogu. – Co to było? – zdziwił się Silk, wciąż zdyszany z wysiłku, jakim było ciskanie głazów. – Ktoś, kogo oczekiwałem. – Wilk uśmiechnął się tajemniczo. Podniósł dłonie do ust i gwizdnął donośnie. – Poradzę sobie teraz, Garionie. – Ciocia Pol smarowała gęstą maścią parujący lniany opatrunek. – Idź z Durnikiem i pomóżcie tamtym. Chłopiec niechętnie ułożył Lelldorina na wilgotnej murawie i pobiegł do pana Wilka. Zbocze poniżej zasłane było martwymi i konającymi algrothami, powalonymi przez padające głazy. – Będą próbować znowu. – Barak dźwigał jeszcze jeden kamień. – Mogą zajść nas od tyłu? – Nie. – Silk pokręcił głową. – Sprawdzałem. Z tamtej strony pagórka jest prawie pionowe urwisko. Algrothy wyszły spomiędzy drzew. Ujadały i warczały, biegły pochylone, a pierwsze przekroczyły już drogę. Znowu zagrał róg, tym razem bardzo blisko. I natychmiast z lasu wypadł potężny rumak niosący rycerza w pełnej zbroi. Galopem ruszył ku atakującym bestiom. Rycerz opuścił lancę i runął na zaskoczone algrothy. Wierzchowiec zarżał, kopytami wyrzucając wysoko grudy błota. Ostrze lancy trafiło w pierś największego z potworów i pękło od siły ciosu. Strzaskane drzewce uderzyło następnego w sam środek pyska. Rycerz odrzucił broń i jednym płynnym ruchem wydobył miecz. Szerokimi cięciami wyrąbał sobie drogę przez stado, a jego rumak wdeptywał w błoto żywe i martwe potwory. Zawrócił i raz jeszcze mieczem utorował sobie drogę. Algrothy z wyciem uciekały do lasu. – Mandorallenie! – zawołał Wilk. – Tutaj jesteśmy! Rycerz uniósł zachlapaną krwią przyłbicę i spojrzał na wzgórze. – Pozwól, że wprzódy rozproszę ten motłoch, najdawniejszy przyjacielu – odparł wesoło, zatrzasnął przyłbicę i ruszył między mokre od deszczu drzewa w pościg za algrothami. – Hettarze! – krzyknął Barak, ruszając z miejsca. Hettar skinął głową. Obaj podbiegli do koni, wskoczyli na siodła i pognali w dół, na pomoc przybyszowi. – Twój przyjaciel wykazuje zdumiewający brak rozsądku – zauważył Silk, ocierając twarz z deszczu. – Te stwory lada chwila go zaatakują. – Zapewne nie przyszło mu nawet do głowy, że może się znaleźć w niebezpieczeństwie – wyjaśnił Wilk. – Jest Mimbratem, a oni zwykle uważają się za niezwyciężonych. Bitwa w lesie trwała dość długo. Słychać było krzyki, odgłosy uderzeń i wrzaski algrothów. Potem Barak i Hettar z niezwykłym rycerzem wynurzyli się spomiędzy drzew i truchtem wjechali na pagórek. Na szczycie rycerz z brzękiem zeskoczył z siodła. – Piękne zaiste spotkanie, stary przyjacielu – huknął do pana Wilka. Jego zbroja lśniła od deszczu. – Twoi znajomi w dole byli niezwykle zabawni.

– Cieszę się, że zdołaliśmy zapewnić ci rozrywkę – rzekł Wilk oschle. – Słyszę ich jeszcze – wtrącił Durnik. – Chyba ciągle uciekają. – Ich tchórzostwo pozbawiło nas przyjemności – stwierdził rycerz, z żalem chowając miecz. Zdjął hełm. – Wszyscy ponosimy jakieś ofiary – mruknął Silk. Rycerz westchnął. Strząsnął krople deszczu z białego pióropusza na hełmie. – Prawda to szczera. Jesteś, widzę, mężem biegłym w filozofii. – Wybaczcie – odezwał się pan Wilk. – To Mandorallen, baron Vo Mandor. Pojedzie z nami. Mandorallenie, oto Kheldar, książę Drasni, i Barak, jarl Trollheimu i kuzyn króla Chereku, Anhega. Tam stoi Hettar, syn przywódcy wodzów klanów Algarii. Ten zaradny człowiek to mistrz Durnik z Sendarii, a chłopiec to Garion, mój wnuk... kilka generacji niżej. Mandorallen skłonił się wszystkim po kolei. – Pozdrawiam was, towarzysze. – Głos miał grzmiący. – Nasza wyprawa zaiste szczęśliwie się rozpoczęła. Rzeknijcie, proszę, kim jest ta dama, która oślepia me oczy blaskiem swej urody? – Piękne słowa, rycerzu. – Ciocia Pol roześmiała się dźwięcznie i niemal odruchowo sięgnęła dłonią do mokrych włosów. – Chyba go polubię, ojcze. – Legendarna lady Polgara? – zapytał Mandorallen. – Żywot mój został ukoronowany tym spotkaniem. Zgrzytająca zbroja zepsuła nieco grację dworskiego ukłonu. – Nasz ranny przyjaciel to Lelldorin – kontynuował Wilk. – Syn barona Wildantor. Być może słyszałeś już o nim. Twarz Mandorallena pociemniała nagle. – Zaiste. Plotka, co przed nami bieży czasem jak ujadający pies, głosiła, iż Lelldorin z Wildantor bunt kiedyś ohydny wywołał przeciw koronie. – W tej chwili to nieistotne – powiedział z naciskiem Wilk. – Sprawa, która nas tu zgromadziła, jest poważniejsza niż te głupstwa. Musisz o nich zapomnieć. – Stanie się, jak rzekłeś, szlachetny Belgaracie – zgodził się natychmiast rycerz, choć nadal spoglądał podejrzliwie na nieprzytomnego Lelldorina. – Dziadku! – Garion wskazał konnego, który pojawił się nagle na obrzeżu płaskiego szczytu. Przybysz nosił czarne szaty i dosiadał karego wierzchowca. Odrzucił kaptur, ukazując maskę z polerowanej stali, uformowaną w obraz twarzy równocześnie pięknej i odpychającej. Chłopiec odnosił niejasne wrażenie, że powinien pamiętać o czymś bardzo ważnym, związanym z tym niezwykłym jeźdźcem... lecz nie mógł sobie przypomnieć, co to było. – Porzuć tę misję, Belgaracie – zabrzmiał spod maski głuchy głos. – Znasz mnie przecież, Chamdarze – odpowiedział spokojnie pan Wilk. Rozpoznał jeźdźca. – Czy te dziecięce zagrywki z algrothami to twój pomysł? – I ty powinieneś mnie znać – odparł wzgardliwie przybysz. – Kiedy wystąpię przeciw tobie, możesz się spodziewać czegoś bardziej poważnego. Na razie dość jest sług dookoła, by opóźnić twój marsz. Tylko tego nam trzeba. Gdy Zedar odda Cthrag Yaskę memu panu, będziesz mógł wypróbować swą siłę przeciwko

mocy i woli Toraka. – Wypełniasz więc zlecenia Zedara? – zapytał Wilk. – Nie wypełniam niczyich zleceń – wycedził z zimną wzgardą jeździec. Wydawał się materialny, tak rzeczywisty, jak wszyscy na szczycie wzgórza. Garion widział jednak krople deszczu, trafiające w skałę bezpośrednio pod koniem i człowiekiem. Deszcz padał przez nich na wylot. – Po co więc przybyłeś, Chamdarze? – Powiedzmy, że z ciekawości, Belgaracie. Chciałem sam zobaczyć, jak zdołałeś przetłumaczyć proroctwo na zwykłą mowę. – Zmierzył wzrokiem wszystkich po kolei. – Sprytnie – przyznał z niechętnym podziwem. – Gdzie ich wszystkich znalazłeś? – Nie musiałem ich szukać, Chamdarze. Cały czas byli na miejscu. Jeśli jedna część proroctwa jest prawdziwa, to całe musi się spełnić. Każdy z nich dążył do mnie przez więcej pokoleń, niż możesz sobie wyobrazić. Przybysz jakby syknął, gwałtownie wciągając powietrze. – To jeszcze nie wszyscy, starcze. – Będą wszyscy – oświadczył Wilk spokojnie. – Dopilnowałem już tego. – Kto z nich będzie żył dwa razy? Wilk tylko uśmiechnął się sardonicznie. – Bądź pozdrowiona, moja królowo! – zawołał drwiąco jeździec do cioci Pol. – Uprzejmość Grolimów nie robi na mnie wrażenia – odparła lodowatym tonem. – Nie jestem twoją królową, Chamdarze. – Ale nią będziesz, Polgaro. Pan mój powiedział, że zostaniesz jego żoną, gdy obejmie swe królestwo. Będziesz królową całego świata. – To stawia cię w niekorzystnej sytuacji, prawda? Jeśli zostanę twoją królową, nie możesz mi się narażać. – Mogę działać, nie wchodząc ci w drogę. A kiedy będziesz już żoną Toraka, jego wola stanie się twoją. Jestem pewien, że wtedy nie będziesz chować do mnie urazy. – Sądzę, że to wystarczy, Chamdarze – wtrącił pan Wilk. – Rozmowa z tobą zaczyna mnie nudzić. Możesz już zabrać swój cień. Machnął ręką od niechcenia, jakby odganiał muchę. – Odejdź – rozkazał. Znowu Garion poczuł w myślach niezwykły podmuch i usłyszał głuchy huk. Jeździec zniknął. – Nie zniszczyłeś go chyba? – Silk był wstrząśnięty. – Nie. To tylko iluzja. Dziecinna sztuczka, którą lubią się chwalić Grolimowie. Jeśli komuś naprawdę na tym zależy, może przesłać swój cień na sporą odległość. Ja tylko odesłałem ten cień z powrotem. – Pan Wilk uśmiechnął się złośliwie. – Naturalnie wybrałem nieco okrężną drogę. Powrót może potrwać kilka dni. Nie zrobi mu to krzywdy, ale będzie się czuł trochę niepewnie... i bardziej rzucał w oczy. – Dziwaczne i niestosowne widmo – zauważył Mandorallen. – Kim był ten ordynarny cień?

– To Chamdar – odparła ciocia Pol, wracając do rannego Lelldorina. – Jeden z najwyższych kapłanów Grolimów. Ojciec i ja spotkaliśmy go już kiedyś. – Myślę, że należałoby zjechać z tego pagórka – rzekł Wilk. – Kiedy Lelldorin będzie mógł dosiąść konia? – Najprędzej za tydzień – odparła ciocia Pol. – Może jeszcze później. – Wykluczone. Nie możemy tu zostać. – Nie może jechać – oświadczyła zdecydowanie. – Moglibyśmy zrobić coś w rodzaju lektyki – zaproponował Durnik. – Potrafię zbudować coś takiego, co umocujemy między parą koni. Wtedy będzie mógł podróżować bezpiecznie. – Co ty na to, Pol? – Przypuszczam, że to możliwe – przyznała z powątpiewaniem. – Zatem do pracy. Tutaj jesteśmy zbyt odsłonięci. Zresztą musimy jechać dalej. Durnik skinął głową i sięgnął do juków po linę potrzebną do budowy lektyki.

Rozdział VII Sir Mandorallen, baron Vo Mandor, był wzrostu nieco powyżej średniego. Włosy miał czarne i kędzierzawe, oczy barwy czystego błękitu, a do tego dźwięczny głos, którym stanowczo wyrażał swe poglądy. Niezachwiana pewność siebie i egotyzm tak wyrafinowany, że miał w sobie jakąś niewinność, potwierdzały niemal najgorsze opinie, jakie głosił o Mimbratach Lelldorin. W dodatku wyszukana uprzejmość, którą okazywał cioci Pol, zdaniem Gariona przekraczała granice grzeczności. Co gorsza, ciocia Pol, jak widać chciała przyjmować pochlebstwa rycerza za dobrą monetę. Gdy jechali w nieustającym deszczu po Wielkim Trakcie Zachodnim, Garion zauważył nie bez satysfakcji, że towarzysze podzielają jego opinię. Wyraz twarzy Baraka przemawiał głośniej niż słowa; Silk unosił ironicznie brwi po każdym oświadczeniu rycerza; Durnik marszczył czoło. Garion jednak nie miał wiele czasu, by analizować swe uczucia wobec Mimbrata. Jechał obok lektyki, w której Lelldorin rzucał się z bólu, gdy jad algrotha palił jego rany. Próbował pocieszać przyjaciela i często wymieniał z ciocią Pol spojrzenia pełne troski. Podczas najgorszego paroksyzmu bezradnie trzymał rannego za rękę; nie potrafił wymyślić innego sposobu ulżenia jego cierpieniom. – Znoś mężnie swe przypadłości, dzielny młodzieńcze – poradził uprzejmie Mandorallen rannemu Asturowi, gdy po szczególnie ostrym wstrząsie Lelldorin dyszał ciężko i jęczał. – Przypadłość twoja iluzją jest jedynie. Umysł potrafi ją oddalić, jeśli tylko zechcesz. – Takiego właśnie pocieszenia mogłem oczekiwać od Mimbrata – odpalił Lelldorin przez zaciśnięte zęby. – Wolałbym raczej, byś nie jechał tak blisko mnie. Twoje poglądy cuchną tak samo mocno jak twoja zbroja. Mandorallen zaczerwienił się lekko. – Trucizna, która gorzeje w ciele naszego rannego przyjaciela, wyraźnie odbiera mu rozsądek – zauważył chłodno. Lelldorin uniósł się w lektyce, jakby chciał odpowiedzieć gniewnie, lecz nagłe poruszenie chyba podrażniło ranę. Upadł nieprzytomny. – Straszliwe są jego obrażenia – oświadczył Mandorallen. – Mikstura twa, lady Polgaro, może nie wystarczyć, by ocalić mu życie. – Potrzebuje spokoju – odparła. – Spróbuj go nie denerwować. – Odjadę zatem poza zasięg jego spojrzenia – postanowił Mandorallen. – Choć nie jest to moją winą, widok mój jest mu nienawistny i zaiste pobudza go do niezdrowego gniewu.

Popędzał swego rumaka, póki nie znalazł się w sporej odległości przed kolumną. – Czy oni wszyscy tak mówią? – spytał lekko poirytowany Garion. – Wciąż tylko „zaiste”, „albowiem” i podobne? – Mimbraci lubią wyszukaną elegancję – wyjaśniła ciocia Pol. – Przyzwyczaisz się. – To brzmi głupio – mruknął Garion, z niechęcią spoglądając za rycerzem. – Przykład dobrych manier na pewno ci nie zaszkodzi, kochanie. Jechali przez ociekającą deszczem puszczę, aż wreszcie wieczór zapadł wśród drzew. – Ciociu Pol – odezwał się Garion. – Tak, skarbie? – O co chodziło temu Grolimowi, kiedy mówił o tobie i Toraku? – To powiedział kiedyś Torak, kiedy był rozwścieczony. Grolimowie potraktowali jego słowa poważnie. – Szczelniej otuliła się płaszczem. – Martwisz się tym? – Niespecjalnie. – A to proroctwo, o którym wspominał Grolim? Nic nie zrozumiałem. – Słowo „proroctwo” z jakiegoś powodu poruszyło głęboko ukrytą strunę. – Kodeks Mriński – odparła. – Bardzo stara wersja i pismo jest prawie nieczytelne. Mówi o towarzyszach: niedźwiedź, szczur oraz człowiek, który będzie żył dwa razy. Tylko ta wersja o nich wspomina. Nikt nie wie na pewno, czy to ma sens. – Dziadek uważa, że ma. – Twój dziadek żywi dość dziwne poglądy. Starocie robią na nim wrażenie. Pewnie dlatego, że sam jest taki stary. Garion chciał ją zapytać o to proroctwo istniejące w więcej niż jednej wersji, ale właśnie jęknął Lelldorin i oboje natychmiast poświęcili mu całą uwagę. Wkrótce dotarli do tolnedrańskiego zajazdu o grubych ścianach i dachu z czerwonej dachówki. Ciocia Pol dopilnowała, by umieścić Lelldorina w ciepłym pokoju, i spędziła noc przy jego łóżku. Zmartwiony Garion z dziesięć razy przechodził nocą w samych pończochach mrocznym korytarzem, by sprawdzić, jak się czuje przyjaciel. Jednak stan chłopca nie ulegał zmianie. Przed świtem deszcz ustał. Wyruszyli o szarym poranku. Mandorallen wciąż jechał spory kawałek przed wszystkimi – do chwili kiedy dotarli na skraj puszczy i zobaczyli przed sobą szeroką przestrzeń centralnej równiny Arendii porośniętej trawą, która zimą uschła i zbrązowiała. Rycerz zatrzymał się tam i czekał na nich zasępiony. – Jakieś kłopoty? – zapytał Silk. Mandorallen wskazał słup czarnego dymu wznoszący się z punktu oddalonego o kilka kilometrów. – Co to? – Szczurza twarz Silka wyrażała zdziwienie. – Dym w Arendii jedno tylko może znaczyć – odparł rycerz, wkładając swój ozdobiony pióropuszem hełm. – Czekajcie tutaj, drodzy przyjaciele. Zbadam tę

sprawę, choć obawiam się najgorszego. – Spiął rumaka ostrogami i ruszył cwałem. – Czekaj! – wrzasnął Barak, lecz Mandorallen jechał dalej, nie zważając na wołanie. – Co za dureń – złościł się wielki Cherek. – Byłoby lepiej, gdybym mu towarzyszył na wypadek jakichś kłopotów. – To niepotrzebne – odezwał się słabym głosem Lelldorin ze swej lektyki. – Nawet cała armia nie ośmieli się stanąć mu na drodze. – Myślałem, że go nie lubisz. – Barak był trochę zdziwiony. – Nie lubię. Ale to człowiek, który budzi lęk w całej Arendii. Nawet w Asturii słyszeliśmy o sir Mandorallenie. Nikt przy zdrowych zmysłach nie spróbuje stawić mu czoła. Cofnęli się pod osłonę drzew i czekali na rycerza. Gdy wrócił, był zagniewany. – Właśnie tego się lękałem – oznajmił. – Wojna szaleje na naszej drodze. Bezsensowna wojna, jako że walczący baronowie są krewniakami i najlepszymi z przyjaciół. – Możemy ich ominąć? – zapytał Silk. – Niestety, książę Kheldarze. Ich konflikt tak szeroko sięga, że powstrzyma nas, chyba że nadłożymy szesnaście kilometrów. Muszę więc, jak konkluduję, wykupić nasze przejście. – Sądzisz, że wezmą pieniądze i pozwolą nam przejechać? – Durnik miał wątpliwości. – W Arendii inne są sposoby wnoszenia opłat, cny Durniku – odparł Mandorallen. – Czy uczynisz mi tę przysługę i zdobędziesz sześć lub osiem twardych tyczek, mniej więcej sześciometrowych, a u nasady grubych jak mój nadgarstek? – Naturalnie. – Durnik sięgnął po topór. – Co zamierzasz? – zadudnił Barak. – Wyzwę ich – wyjaśnił Mandorallen spokojnie. – Pojedynczo albo razem. Żaden prawdziwy rycerz nie odrzuci mego wyzwania, jeśli tchórzem nikczemnym nie chce być nazwany. Azali zechcesz być mym sekundantem i zanieść im wyzwanie? – A jeśli przegrasz? – powątpiewał Silk. – Przegram? – Mandorallen był zszokowany. – Ja przegram? – Mniejsza z tym. – Silk ustąpił. Zanim Durnik powrócił z tykami, Mandorallen dociągnął rozmaite rzemienie pod pancerzem. Potem chwycił jedną z tyk i wskoczył na siodło. Z Barakiem u boku ruszyli dziarskim kłusem, prowadząc grupę w stronę słupa dymu. – To naprawdę konieczne, ojcze? – zapytała ciocia Pol. – Musimy się przedostać, Pol. Nie martw się. Mandorallen wie, co robi. Po kilku milach dotarli na szczyt wzgórza. W dole, rozdzielone szeroką doliną stały dwa posępne, mroczne zamki. Kilka wiosek rozłożyło się na równinie po obu stronach traktu. Najbliższa stała w ogniu. Ogromny słup gęstego dymu unosił się w niebo, a na drodze chłopi uzbrojeni w kosy i widły

atakowali się z bezmyślną zaciętością. W pewnej odległości pikinierzy szykowali się do szarży, a w powietrzu aż gęsto było od strzał. Z dwóch przeciwległych wzgórz obserwowały starcie oddziały rycerzy z kolorowymi proporcami na czubkach lanc. Wielkie maszyny oblężnicze wyrzucały w powietrze ciężkie głazy, które spadały na walczących, miażdżąc – o ile Garion mógł to ocenić – zarówno sprzymierzeńców, jak i wrogów. Cała dolina usiana była ciałami zabitych i konających. – Głupie – mruknął Wilk ponuro. – Nikt nie zarzuca Arendom rozsądku – zauważył Silk. Mandorallen przycisnął róg do ust i zadął ogłuszająco. Bitwa przycichła, gdyż chłopi i żołnierze przerwali walkę, by na niego popatrzeć. Zagrał jeszcze raz, i znowu, a każda nuta była wyzwaniem. Obie grupy ruszyły galopem przez wysoką do kolan, pożółkłą trawę, żeby zbadać, co się dzieje. Mandorallen spojrzał na Baraka. – Jeśli nie masz nic przeciw temu, panie – poprosił uprzejmie – przekaż me wyzwanie, gdy tylko się zbliżą. Barak wzruszył ramionami. – To twoja skóra – burknął. Zmierzył wzrokiem nadjeżdżających rycerzy i ryknął tubalnym głosem: – Sir Mandorallen, baron Vo Mandor, pragnie rozrywki – oznajmił. – Będzie zachwycony, jeśli każdy z waszych oddziałów wybierze najlepszego spośród siebie, by ten stanął w szranki. Jeśli jednak jesteście tchórzliwymi psami i brak wam odwagi do rycerskiego starcia, zaprzestańcie swych burd i odstąpcie, by lepsi od was mogli przejechać. – Pięknie powiedziane, lordzie Baraku – przyznał z podziwem Mandorallen. – Zawsze umiałem ładnie przemawiać – odparł Barak skromnie. Obie grupy rycerzy ostrożnie podjechały bliżej. – To hańba, szlachetni panowie – zganił ich Mandorallen. – Nie przyniesie wam honoru ta nieszczęsna walka. Sir Derigenie, co było powodem niezgody? – Obelga, sir Mandorallenie – wyjaśnił szlachcic. Był to potężny mężczyzna, a na jego hełmie z polerowanej stali, tuż nad przyłbicą, przybito złoty krążek. – Obraza tak straszliwa, że nie mogła ujść bez kary. – To ja zostałem obrażony – zaprotestował gwałtownie szlachcic po przeciwnej stronie. – Jakaż była natura owej obrazy, sir Oltorainie? – dociekał Mandorallen. Obaj rycerze z zakłopotaniem spuścili głowy. Milczeli. – Azali ruszyliście na wojnę z powodu obrazy, której wspomnieć nawet nie potraficie? – zdumiał się Mandorallen. – Myślałem, panowie, żeście ludźmi poważnymi. Teraz jednak przyznaję, żem błądził. – Szlachta Arendii nie ma nic lepszego do roboty? – wtrącił Barak. – O sir Mandorallenie bękarcie wszyscyśmy słyszeli – rzucił z pogardą śniady rycerz w zbroi zdobionej czarną emalią. – Ale kim jest ta rudobroda małpa, która śmie oczerniać lepszych od siebie? – Przyjmiesz tę obrazę? – zapytał Mandorallena Barak.

– To mniej więcej prawda – odparł Mandorallen zbolałym głosem. – Były albowiem pewne nieporozumienia związane z moim urodzeniem, które po dziś dzień są powodem wątpliwości co do mego legalnego pochodzenia. Ten rycerz to sir Haldorin, mój kuzyn trzeciego stopnia. A że za niewłaściwe uważamy w Arendii przelewanie krwi krewniaków, on oto tanim kosztem reputację śmiałka zdobywa, ciskając mi w twarz takie słowa. – Głupi zwyczaj – mruknął Barak. – W Chereku krewni zabijają krewnych z większym entuzjazmem niż obcych. – Niestety, to nie Cherek. – Mandorallen westchnął. – Czy poczułbyś się urażony, gdybym sam załatwił tę sprawę? – spytał uprzejmie Barak. – Ależ skąd! Wielkolud podjechał do śniadego rycerza. – Jestem Barak, jarl Trollheimu – obwieścił donośnie. – Krewny Anhega, króla Chereku. I widzę, że są w Arendii szlachcice, którzy mają jeszcze mniej dobrych manier niż rozumu. – Na szlachcie Arendii nie wywrą wrażenia samozwańcze tytuły świńskich królestw Północy – odparował sir Haldorin chłodno. – Twoje słowa są obraźliwe, przyjacielu – stwierdził Barak groźnie. – A twoja małpia gęba i kudłata broda śmieszne – odparł sir Haldorin. Barak nie trudził się nawet, by dobyć miecza. Z szerokiego zamachu potężnie huknął pięścią w hełm smagłego rycerza. Sir Haldorin popatrzył szklanym wzrokiem, a po chwili spadł z siodła i z głośnym brzękiem uderzył o ziemię. – Jeszcze ktoś chciałby wygłosić jakieś uwagi na temat mojej brody? – zapytał Barak. – Spokojnie, panie – wtrącił Mandorallen. Nie bez satysfakcji spoglądał na rozciągnięte w trawie bezwładne ciało kuzyna. – Czy w pokorze mamy przyjąć napad na naszego dzielnego towarzysza?! – zawołał chrypliwie jeden z rycerzy oddziału barona Derigena. – Zabijmy ich wszystkich! – Sięgnął po miecz. – W chwili gdy miecz twój opuści pochwę, będziesz martwy, panie rycerzu – poinformował Mandorallen zimno. Dłoń rycerza znieruchomiała na rękojeści. – Hańba, panowie – kontynuował oskarżycielskim tonem Mandorallen. – Wiecie wszak, że dworskość i obyczaj gwarantują, póki nie odpowiecie na me wyzwanie, bezpieczeństwo mnie i towarzyszom moim. Wybierzcie najlepszego do walki albo ustąpcie z drogi. Nudzi mnie ta rozmowa i zaczynam się irytować. Oba oddziały cofnęły się nieco, żeby się naradzić. Kilku giermków podbiegło, by znieść ciało sir Haldorina. – Ten, który sięgał po miecz, to Murgo – powiedział Garion cicho. – Zauważyłem. – Hettar błysnął oczami. – Wracają – ostrzegł Durnik. – Stanę z tobą w szranki, sir Mandorallenie! – zawołał baron Derigen. – Nie

wątpię, że zasłużona jest twa reputacja, lecz i ja nagrody wziąłem w niejednym turnieju. Będę zaszczycony, mogąc się z tobą zmierzyć. – I ja wypróbuję z tobą swe rycerskie rzemiosło, panie rycerzu – oświadczył sir Oldorain. – Me ramię także lęk budzi w niektórych częściach Arendii. – Doskonale – odparł Mandorallen. – Poszukajmy więc odpowiedniego gruntu i bierzmy się do dzieła. Dzień mija, a towarzysze moi i ja mamy pilne sprawy na południu. Wszyscy zjechali ze wzgórza na pole, gdzie obie grupy rycerzy stanęły po dwóch stronach placu wydeptanego pospiesznie w wysokiej żółtej trawie. Derigen pogalopował na koniec, zawrócił i czekał, opierając stępioną lancę o strzemię. – Odwaga twa chwałę ci przynosi, panie! – zawołał Mandorallen, chwytając jedną z tyk wyciętych przez Durnika. – Spróbuję nie poranić cię nazbyt ciężko. Czyś gotów, by odeprzeć mój atak? – Jestem gotów. – Baron opuścił przyłbicę. Mandorallen zatrzasnął swoją, wymierzył lancę i wbił ostrogi w boki wierzchowca. – Zważywszy na okoliczności, to trochę nie na miejscu – mruknął Silk – ale chciałbym, by nasz zarozumiały przyjaciel doznał druzgocącej porażki. Wilk zmiażdżył go wzrokiem. – Zapomnij o tym! – Jest aż tak dobry? – Silk posmutniał. – Patrz. Dwaj rycerze z hukiem spotkali się w środku pola. Ich lance pękły, zaścielając odłamkami udeptaną trawę. Przegalopowali obok siebie, zawrócili i przejechali na pozycje wyjściowe. Garion spostrzegł, że Derigen kołysze się lekko w siodle. Rycerze zderzyli się znowu, łamiąc nowe lance. – Powinienem wyciąć więcej tyczek – stwierdził zamyślony Durnik. Derigen wracał, kołysząc się jeszcze bardziej. Przy trzeciej szarży jego lanca odbiła się od tarczy Mandorallena. Za to lanca Mandorallena doszła celu i siła uderzenia zmiotła barona z siodła. Mandorallen wstrzymał rumaka i spojrzał na powalonego przeciwnika. – Czyś zdolny walczyć dalej, panie? Derigen wstał niepewnie. – Nie poddaję się – wysapał, sięgając po miecz. – Wspaniale. Obawiałem się, że uczyniłem ci krzywdę. Zeskoczył na ziemię, dobył miecza i wyprowadził cięcie na głowę. Ostrze ześliznęło się po uniesionej pospiesznie tarczy. Mandorallen natychmiast uderzył znowu. Derigen zdążył pchnąć słabo kilka razy, nim miecz Mandorallena trafił go z całą siłą w hełm. Baron obrócił się wokół osi i padł twarzą w dół. – Panie! – zawołał niespokojnie Mandorallen. Pochylił się, przewrócił przeciwnika i odchylił powgniataną przyłbicę jego hełmu. – Dobrze się czujesz,

panie? Czy pragniesz walczyć dalej? Derigen nie odpowiadał. Krew obficie płynęła mu z nosa, spod powiek widać było tylko białka oczu. Twarz miał siną, a cała prawa strona ciała drgała spazmatycznie. – Jako że dzielny ten rycerz nie może sam przemówić – oznajmił Mandorallen – ogłaszam, iż został pokonany. Rozejrzał się, nie wypuszczając miecza z dłoni. – Czy jest ktoś, kto zaprzeczy mym słowom? Odpowiedziała mu absolutna cisza. – Niech więc podejdzie paru i usunie go z pola. Jego rany nie są ciężkie. Po kilku miesiącach w łożu z pewnością wróci do zdrowia. Zwrócił się do pobladłego barona Oltoraina. – A więc, panie, przejdźmy do rzeczy – zaproponował wesoło. – Moi towarzysze i ja niecierpliwimy się, by ruszyć w dalszą drogę. Sir Oltorain już po pierwszej szarży został zrzucony z siodła i padając, złamał nogę. – Nie sprzyja ci szczęście, panie – stwierdził Mandorallen, podchodząc z wyciągniętym mieczem. – Poddasz się? – Nie mogę wstać – oświadczył przez zaciśnięte zęby Oltorain. – Nie mam wyboru. Muszę się poddać. – A ja i moi towarzysze możemy ruszać dalej? – Zaiste, nikt was nie będzie niepokoił – zapewnił zbolałym głosem ranny. – Nie tak szybko – przerwał ktoś chrapliwie. Murgo w zbroi wyjechał do przodu i stanął przed Mandorallenem. – Tak myślałam, że zechce się wtrącić – rzuciła niegłośno ciocia Pol. Zeskoczyła z konia i wkroczyła na zorane kopytami pole. – Zejdź z drogi, Mandorallenie. – Nie, pani! – zaprotestował. – Ruszaj, Mandorallenie! – warknął ostro Wilk. Baron Vo Mandor odstąpił, lekko zaskoczony. – I co, Grolimie? – spytała ciocia Pol, zsuwając kaptur. Konny dostrzegł biały lok w jej włosach. Szeroko otworzył oczy, niemal rozpaczliwie podniósł rękę i wymruczał coś szybko pod nosem. Garion znów poczuł niezwykły podmuch i głuchy grzmot wypełnił mu umysł. W jednej chwili postać cioci Pol otoczył rodzaj zielonej poświaty. Lekceważąco machnęła ręką i blask zniknął. – Wyszedłeś z wprawy – stwierdziła. – Chciałbyś spróbować jeszcze raz? Tym razem Grolim wzniósł obie dłonie, lecz nie zdążył zrobić nic więcej. Durnik ostrożnie przesunął się za jego plecy. Oburącz podniósł topór i wymierzył cios w sam środek hełmu Murga. – Durniku! – krzyknęła ciocia Pol. – Odejdź! Lecz kowal uderzył raz jeszcze i nieprzytomny Grolim z trzaskiem runął na ziemię. – Ty głupcze! – zezłościła się ciocia Pol. – Co ty sobie wyobrażasz?

– Atakował cię, pani. – Durnikowi oczy wciąż płonęły gniewem. – Zsiadaj. Zeskoczył z siodła. – Masz pojęcie, jakie to było niebezpieczne? – zapytała. – Mógł cię zabić. – Będę cię chronił, pani Pol – odparł z uporem Durnik. – Nie jestem wojownikiem ani magiem, ale nie pozwolę, by ktoś zrobił ci krzywdę. Oczy Polgary rozszerzyły się ze zdumienia, później zwęziły, a potem spojrzała na niego z czułością. Garion, który znał ją od wczesnego dzieciństwa, rozpoznał te nagłe zmiany nastroju. Niespodziewanie objęła zaskoczonego Durnika. – Ty wielki, niezdarny, kochany głuptasie – powiedziała. – Nigdy więcej tego nie rób. Nigdy! Serce mi zamarło. Garion odwrócił głowę. Coś dławiło go w gardle. Dostrzegł jeszcze chytry uśmieszek na twarzy pana Wilka. Niezwykła zmiana zaszła w rycerzach stojących obok pola walki. Kilku rozglądało się, jak ludzie przebudzeni ze strasznego snu. Inni nagle pogrążyli się w zadumie. Sir Oltorain próbował wstać. – Nie, panie. – Mandorallen przytrzymał go. – Uczynisz sobie krzywdę. – Cośmy zrobili? – stęknął baron. Na jego twarzy widać było udrękę. Wilk zeskoczył z siodła i uklęknął przy rannym. – To nie wasza wina. – wyjaśnił. – Ta wojna jest dziełem Murga. Zamącił wasze myśli. – Czary? – Oldorain zbladł. Wilk przytaknął. – To nie był zwykły Murgo, ale kapłan Grolimów. – I zaklęcie zostało przełamane? Wilk przytaknął znowu. – Zakuć Murga w łańcuchy! – polecił rycerzom baron. Popatrzył na Wilka. – Mamy swoje sposoby na czarowników – rzekł ponuro. – Wykorzystamy okazję, by uczcić koniec tej nienaturalnej wojny. Grolim rzucił tutaj swe ostatnie zaklęcie. – To dobrze. – Wilk uśmiechnął się lodowato. – Sir Mandorallenie... – Baron Oldorain skrzywił się, gdy poruszył złamaną nogą. – Azali zdołam odpłacić tobie i towarzyszom twoim za przywrócenie nam rozsądku? – Pokój, jaki tu zapanuje, dostateczną będzie nagrodą – odparł nieco pompatycznie Mandorallen. – Albowiem, jak wie świat cały, jestem najbardziej pokój miłującym człowiekiem w naszym królestwie. Spojrzał na Lelldorina, leżącego w stojącej na ziemi lektyce, i po chwili powiedział: – Poproszę cię wszakże o przysługę, Oldorainie. Mamy w kompanii dzielnego asturskiego młodzieńca, szlachetnie urodzonego, który okrutną odniósł ranę. Pozostawilibyśmy go, jeśli taka wasza wola, pod waszą opieką. – Jego obecność honor mi uczyni, sir Mandorallenie – zgodził się natychmiast

Oldorain. – Kobiety w domu mym czule się nim zaopiekują. Przekazał krótkie polecenie komuś ze swego orszaku, a ten szybko wskoczył na siodło i ruszył w stronę jednego z pobliskich zamków. – Nie zostawiajcie mnie tutaj – protestował Lelldorin słabo. – Za dzień, może dwa potrafię już dosiąść konia. Rozkaszlał się. – Nie sądzę – rzekł Mandorallen chłodno. – Wiele czasu upłynie, nim twe rany się zagoją. – Nie zostanę z Mimbratami – upierał się młodzieniec. – Wolę już zaryzykować chorobę w drodze. – Młody Lelldorinie – odparł Mandorallen surowo, wręcz szorstko. – Znam twą niechęć do ludzi z Mimbre. Wkrótce jednak twe rany zaropieją, a ciebie ogarnie gorączka i delirium, czyniąc twą obecność ciężarem. Nie mamy czasu, by troszczyć się o ciebie, a twa sroga choroba opóźniać będzie naszą wędrówkę. Garion aż otworzył usta, słysząc brutalnie szczere słowa rycerza. Spojrzał na Mandorallena z czymś bardzo bliskim nienawiści. Lelldorin zbladł jak ściana. – Dzięki, że ukazałeś mi tę groźbę, sir Mandorallenie – oświadczył sztywno. – Sam powinienem o tym pomyśleć. Jeśli pomożesz mi dosiąść konia, oddalę się natychmiast. – Zostań, gdzie jesteś – rozkazała ciocia Pol stanowczo. Rycerz z orszaku Oldoraina powrócił z grupą sług i jasnowłosą dziewczyną, mniej więcej siedemnastoletnią, w różowej sukni ze sztywnego brokatu i szarym aksamitnym płaszczu. – Oto ma młodsza siostra, lady Ariana – przedstawił ją Oldorain. – Dzielna dziewczyna, a choć młoda, dobrze potrafi zadbać o chorego. – Niedługo będę jej sprawiał kłopot – powiedział Lelldorin. – Za tydzień wrócę do Asturii. Lady Ariana wprawnie położyła mu dłoń na czole. – Nie, dzielny młodzieńcze. Twe odwiedziny, jak sądzę, potrwają dłużej. – Wyjadę za tydzień – powtórzył z uporem. Wzruszyła ramionami. – Jeśli takie jest twe życzenie... Wierzę, że brat mój znajdzie kilka sług, którzy podążą za tobą, by zapewnić ci godziwy pochówek, albowiem jeśli się nie pomyliłam, potrzebny będzie, zanim przejedziesz pięćdziesiąt kilometrów. Lelldorin zamrugał tylko i nie powiedział już nic. Ciocia Pol odprowadziła lady Arianę na bok, by przekazać jej niewielką paczkę ziół i jakieś instrukcje. Rozmawiały dość długo. Lelldorin skinął na Gariona, który podszedł natychmiast i przyklęknął obok lektyki. – I tak się to kończy – mruknął młody Astur. – Chciałbym jechać z wami. – Ani się obejrzysz, jak wyzdrowiejesz – zapewnił go Garion, wiedząc, że nie mówi prawdy. – Może jeszcze nas dogonisz. Lelldorin pokręcił głową. – Nie. – Westchnął. – Boję się, że nie. – Znów zaczął się krztusić; spazmy

kaszlu zdawały się rozrywać mu płuca. – Nie mamy czasu, więc słuchaj uważnie – szepnął. Garion, bliski łez, ujął dłoń przyjaciela. – Pamiętasz, o czym mówiliśmy tego ranka, kiedy opuściliśmy dom mojego wuja? – spytał. Garion przytaknął. – Powiedziałeś, że to ja muszę zdecydować, czy mamy złamać przyrzeczenie złożone Torasinowi i pozostałym. – Pamiętam. – Dobrze więc. Zdecydowałem. Zwalniam cię z przysięgi. Rób, co musisz zrobić. – Chyba będzie lepiej, gdy sam powiesz o wszystkim mojemu dziadkowi. – Nie mogę – jęknął Lelldorin. – Słowa utkną mi w gardle. Przykro mi, lecz taki już jestem. Wiem, że Nachak wykorzystuje nas tylko, ale dałem im słowo. Jestem Arendem, Garionie. Dotrzymam słowa, choć wiem, że to niesłuszne. Dlatego wszystko zależy od ciebie. Musisz powstrzymać Nachaka przed zniszczeniem mojej ojczyzny. Chcę, żebyś poszedł do samego króla. – Do króla? Nigdy mi nie uwierzy. – Spraw, żeby uwierzył. Powiedz mu wszystko. Garion stanowczo pokręcił głową. – Nie zdradzę mu twego imienia – oświadczył. – Ani Torasina. Wiesz, co by z wami zrobił. – My się nie liczymy – nalegał Lelldorin. Znowu zakaszlał. – Powiem o Nachaku, ale nie o was. Gdzie szukać tego Murga? – Król będzie wiedział. – Lelldorin mówił coraz słabszym głosem. – Nachak jest ambasadorem przy dworze w Vo Mimbre. To osobisty przedstawiciel Taura Urgasa, króla Murgów. Garion był wstrząśnięty tą informacją. – Dysponuje całym złotem z bezdennych kopalń Cthol Murgos – tłumaczył Lelldorin. – Spisek, jaki podsunął moim przyjaciołom i mnie, może być jednym z wielu, a wszystkie mają na celu upadek Arendii. Musisz go powstrzymać, Garionie. Obiecaj. Jasne oczy chłopca płonęły gorączką; mocniej ściskał dłoń Gariona. – Powstrzymam go, Lelldorinie – obiecał Garion. – Jeszcze nie wiem jak, ale pokrzyżuję jego plany. Lelldorin opadł na oparcie lektyki. Siły go opuszczały, jakby podtrzymywała je tylko konieczność uzyskania tej obietnicy. – Do zobaczenia, Lelldorinie – powiedział cicho Garion. Łzy stanęły mu w oczach. – Do zobaczenia, przyjacielu – wyszeptał z trudem Lelldorin. Opuścił powieki, a dłoń ściskająca rękę Gariona opadła bezwładnie. Garion patrzył na niego w straszliwym lęku, póki nie dostrzegł lekkich drgnień pulsu na szyi. Lelldorin żył jeszcze, choć niewiele dzieliło go od śmierci. Chłopiec delikatnie ułożył dłoń przyjaciela i okrył jego ramiona

szorstkim kocem. Potem wstał i odszedł szybko. Łzy spływały mu po policzkach. Pożegnania trwały krótko. Dosiedli wierzchowców i ruszyli kłusem w stronę Wielkiego Traktu Zachodniego. Chłopi i pikinierzy krzyczeli na ich cześć, lecz z pewnej odległości dobiegał inny dźwięk. Kobiety z wiosek szukały swych mężów wśród ciał zalegających pobojowisko, a ich krzyki i lamenty zmieniały wiwaty w okrutną drwinę. Garion popędzał konia, aż znalazł się obok Mandorallena. – Mam ci coś do powiedzenia – oświadczył. – Nie spodoba ci się, ale nie dbam o to. – Doprawdy? – zdziwił się rycerz łagodnie. – Uważam, że to, co powiedziałeś Lelldorinowi, było okrutne i niegodne. Możesz sobie myśleć, że jesteś największym rycerzem na świecie, ale ja uważam cię za pyskacza i samochwałę, który ma w sobie tyle współczucia co blok kamienia. Jeśli ci się to nie podoba, co mi zrobisz? – Ach, to! – Mandorallen westchnął. – Sądzę, że niewłaściwie mnie zrozumiałeś, młody przyjacielu. To, com uczynił, konieczne było, by życie jego ratować. Ten asturski młodzik jest bardzo dzielny, więc nie myśli o sobie. Gdybym nie przemówił do niego tak właśnie, nalegałby z pewnością, by jechać z nami. I wkrótce by umarł. – Umarł? – prychnął Garion. – Ciocia Pol by go wyleczyła. – To właśnie lady Polgara powiadomiła mnie, że jego życiu niebezpieczeństwo zagraża. Honor nie pozwoliłby mu szukać właściwej opieki, ten sam honor wszakże skłonił, by z tyłu pozostał, aby nie utrudniać nam podróży. – Uśmiechnął się krzywo. – Z pewnością nie polubi mnie bardziej za owe słowa niż ty, ale żył będzie. I to tylko się liczy, prawda? Garion patrzył na aroganckiego z pozoru Mimbrata i nagle pojął bezsens swego gniewu. Z bolesną jasnością zobaczył, że właśnie zrobił z siebie durnia. – Przepraszam – wykrztusił niezręcznie. – Nie rozumiałem, co robisz. Mandorallen wzruszył ramionami. – To nieważne. Często jestem źle pojmowany. Póki ja sam wiem, że słuszne są moje motywy, rzadko dbam o opinię innych. Cieszę się jednakowoż, że zyskałem możliwość wyjaśnienia ci tego wszystkiego. Masz być mym towarzyszem, a źle to wróży, gdy towarzysze niesłuszne żywią o sobie opinie. Jechali dalej w milczeniu. Dotarli do traktu i pod grożącym chmurami niebem skręcili na południe.

Rozdział VIII Arendzka równina była ogromnym, falującym morzem traw. Osady ludzkie spotykało się rzadko. Wiatr szumiał w suchych trawach, był ostry i zimny, a brudne z wyglądu chmury sunęły im nad głowami. Konieczność rozstania z Lelldorinem wprawiła wszystkich w melancholijny nastrój i przez kilka dni wędrowali na ogół w milczeniu. Garion jechał z tyłu, obok Hettara i jucznych koni. Starał się trzymać z daleka od Mandorallena. Hettar był milkliwy z natury i nie przeszkadzała mu jazda całymi godzinami bez słowa. Jednak po dwóch dniach Garion spróbował nakłonić do rozmowy Algara o jastrzębiej twarzy. – Dlaczego tak bardzo nienawidzisz Murgów, Hettarze? – zagadnął z braku lepszych tematów. – Wszyscy Algarowie nienawidzą Murgów – odparł Hettar spokojnie. – To prawda – przyznał chłopiec. – Ale u ciebie ta nienawiść jest bardziej osobista. Dlaczego? Hettar poruszył się w siodle. Skrzypnęła skórzana odzież. – Zabili moich rodziców – wyjaśnił. Te słowa wzbudziły żywszą reakcję Gariona. – Jak to się stało? – zapytał, nim zdał sobie sprawę, że Algar może nie chce o tym mówić. – Miałem siedem lat – zaczął Hettar głosem całkiem wypranym z emocji. – Wybraliśmy się z wizytą do rodziny matki; pochodziła z innego klanu. Musieliśmy przejechać w pobliżu wschodniego urwiska. Tam zaczęła nas ścigać banda Murgów. Koń mojej matki potknął się i ją zrzucił. Murgowie dopadli nas, zanim ojciec i ja zdążyliśmy z powrotem wsadzić ją na siodło. Długo trwało, nim moi rodzice umarli. Pamiętam, że matka krzyknęła jeden raz, pod sam koniec. Twarz Algara była pozbawiona wyrazu jak kamień, a jego spokojny, równy głos sprawiał, że opowieść wydawała się jeszcze straszniejsza. – Kiedy moi rodzice już nie żyli, Murgowie obwiązali mi nogi liną i ciągnęli za koniem. Lina pękła, a oni myśleli, że już nie żyję, i odjechali. Pamiętam, że śmiali się z tego. Po kilku dniach znalazł mnie Cho-Hag. Wyraźnie, jakby tam był, Garion zobaczył potwornie poranione, samotne dziecko, wędrujące przez pustkowia wschodniej Algarii. Tylko rozpacz i straszliwa nienawiść utrzymywały je przy życiu. – Pierwszego Murga zabiłem, kiedy miałem dziesięć lat. – Hettar mówił wciąż tym samym obojętnym tonem. – Próbował uciekać, ale go dogoniłem

i wbiłem mu oszczep w plecy. Krzyknął, gdy przebiło go ostrze. Wtedy poczułem się lepiej. Cho-Hag sądził, że jeśli pozwoli mi patrzeć na śmierć Murga, uleczy mnie z nienawiści. Mylił się. Twarz Algara nie wyrażała niczego; szarpany wiatrem kosmyk włosów trzepotał mu za głową. Była w Hettarze jakaś pustka, jak gdyby odebrano mu wszelkie uczucia prócz tego jednego przymusu. Garion nawet rozumiał, o co chodziło panu Wilkowi, gdy ostrzegał przed niebezpieczeństwem poddania się żądzy zemsty. Szybko jednak odpędził tę myśl. Jeżeli Hettar potrafi z tym żyć, jemu także się uda. Głęboko podziwiał samotnego łowcę w czarnej skórze. Pan Wilk pogrążył się w dyskusji z Mandorallenem. Wlekli się tak, że Garion i Hettar dogonili ich i przez pewien czas jechali razem. – Taka jest nasza natura – mówił rycerz w lśniącej zbroi tonem głębokiego smutku. – Jesteśmy zbyt dumni i nasza duma skazuje nieszczęsną Arendię na wyniszczającą wojnę. – Można ją wyleczyć – stwierdził pan Wilk. – Jak? – spytał Mandorallen. – Mamy dumę we krwi. Jestem najspokojniejszy z ludzi, lecz nawet mnie choroba narodowa dotyka. Co więcej, nasze podziały zbyt są głębokie, zbyt mocno zakorzenione w duszach i historii, by je usunąć. Pokój nie potrwa długo, przyjacielu. Nawet w tej chwili asturskie strzały śpiewają po lasach, szukając mimbrańskich celów, a Mimbraci w odwecie palą asturskie wsie i zarzynają zakładników. Obawiam się, że wojna jest nieunikniona. – Wcale nie. – A jak można jej zapobiec? Kto zdoła uleczyć nas z szaleństwa? – Ja, jeśli będę musiał – odparł Wilk cicho, zrzucając kaptur. Mandorallen uśmiechnął się blado. – Doceniam twe intencje, Belgaracie, ale to niemożliwe. Nawet dla ciebie. – Nic nie jest naprawdę niemożliwe, Mandorallenie. Na ogół wolę się nie mieszać do cudzych rozrywek, ale nie mogę pozwolić, by Arendia właśnie teraz stanęła w ogniu. Jeśli będzie trzeba, wkroczę i nie dopuszczę do kolejnych głupstw. – W istocie masz taką moc? – zapytał Mandorallen z lekką zadumą, jak gdyby nie potrafił w to uwierzyć. – Tak – rzucił Wilk obojętnie, drapiąc swą krótką siwą brodę. – Mam. Wyraz twarzy Mandorallena wyrażał zakłopotanie, może nawet lęk. Gariona bardzo zaniepokoiło stwierdzenie dziadka. Jeżeli Wilk naprawdę potrafi sam jeden powstrzymać wojnę, bez trudu uniemożliwi mu zemstę. Tym samym pojawił się kolejny problem. Po chwili zbliżył się Silk. – Wielki Jarmark przed nami – oznajmił. – Zatrzymamy się, czy go ominiemy? – Możemy się zatrzymać – zdecydował Wilk. – Sprzedają tu prawie wszystko, a musimy kupić parę drobiazgów.

– Koniom przyda się trochę odpoczynku – dodał Hettar. – Zaczynają narzekać. – Powinieneś mi wcześniej powiedzieć. – Wilk spojrzał na juczne zwierzęta. – Nie jest jeszcze tak źle. Użalają się trochę nad sobą. Przesadzają, oczywiście, ale trochę wypoczynku im nie zaszkodzi. – Przesadzają? – Silk był wstrząśnięty. – Nie chcesz chyba powiedzieć, że konie umieją kłamać? – Naturalnie. – Hettar wzruszył ramionami. – Bez przerwy kłamią. Doskonale to potrafią. Silk wydawał się oburzony, lecz po chwili wybuchnął śmiechem. – To podbudowuje moją wiarę w porządek wszechświata – oświadczył. Wilk przybrał zbolałą minę. – Silku – powiedział surowo. – Jesteś bardzo złym człowiekiem. – Staram się, jak mogę – odparł kpiąco tamten. Arendzki jarmark był na skrzyżowaniu Wielkiego Traktu Zachodniego i górskiego szlaku, biegnącego od Ulgolandu. Zbiorowisko niebieskich, czerwonych i żółtych namiotów oraz pasiastych pawilonów ciągnęło się pięć kilometrów, albo i więcej, w każdym kierunku. Przypominało wielobarwne miasto wśród brunatnej równiny. Jaskrawe proporce trzepotały dumnie w podmuchach nigdy niecichnącego wiatru pod niskim niebem. – Mam nadzieję, że znajdę chwilę na interesy – westchnął Silk, gdy jechali z niewysokiego wzgórka w stronę jarmarku. Ostry nos drgał mu nerwowo. – Zaczynam wychodzić z wprawy. Z pół tuzina ubłoconych, żałosnych żebraków przysiadło obok drogi, wyciągając ręce. Mandorallen zatrzymał się i rzucił im garść monet. – Nie powinieneś ich zachęcać – mruknął Barak. – Miłosierdzie to jednocześnie obowiązek i przywilej, lordzie Baraku – odparł rycerz. – Dlaczego nie budują tu domów? – spytał Silka Garion, gdy zbliżali się do centralnej części jarmarku. – Nikt nie zostaje tu aż tak długo. Jarmark trwa ciągle, ale ludzie się zmieniają. Poza tym budynki są opodatkowane, namioty nie. Wielu z kupców, którzy wychodzili na drogę, by obserwować ich przejazd, z pewnością znało już Silka. Spoglądali na niego podejrzliwie i niechętnie pozdrawiali. – Widzę, Silku, że twoja reputacja cię wyprzedziła – zauważył Barak. Silk wzruszył ramionami. – Cena sławy. – Czy nie obawiasz się, że ktoś rozpozna w tobie tego drugiego kupca? – zapytał Durnik. – Tego, którego szukają Murgowie? – Myślisz o Ambarze? Mało prawdopodobne. Nieczęsto przyjeżdża do Arendii, zresztą on i Radek wcale nie są podobni. – Przecież są tym samym człowiekiem – zdziwił się kowal. – Tobą. – My obaj wiemy o tym, ale oni nie. Dla ciebie zawsze wyglądam jak ja, ale

dla innych za każdym razem inaczej. Durnik nie był przekonany. – Radek, stary przyjacielu! – zawołał z pobliskiego namiotu łysy drasański kupiec. – Delvorze! – odpowiedział Silk radośnie. – Od lat cię nie widziałem. – Zgaduję, że los ci sprzyja. – Jakoś sobie radzę – powiedział Silk skromnie. – Czym teraz handlujesz? – Mam kilka malloreańskich dywanów. Niektórzy z tutejszej szlachty są zainteresowani, ale nie odpowiada im cena. Jego dłonie jednak mówiły już o innych sprawach. Twój wuj przesłał wiadomość, by w razie potrzeby udzielić ci pomocy. Potrzebujesz czegoś? – Co wieziesz w jukach? – spytał na głos. – Sendarskie wełny – odparł Silk. – I jeszcze trochę tego i owego. Widziałeś na jarmarku jakichś Murgów? Jednego, ale tydzień temu odjechał do Vo Mimbre. Na drugim końcu jarmarku jest kilku Nadraków... Są daleko od domu, gestykulował Silk. Naprawdę przyjechali tu w interesach? Trudno powiedzieć. Możemy zatrzymać się u ciebie na parę dni? Na pewno jakoś się dogadamy, oświadczył Delvor z chytrym błyskiem w oku. Palce Silka zdradzały zaskoczenie. Interes to interes, wyjaśnił Delvor. – Wejdźcie, proszę – zaprosił ich głośno. – Napijemy się wina, zjemy kolację... Musimy nadrobić te lata. – Będziemy zachwyceni – podziękował Silk kwaśno. – To możliwe, książę Kheldarze, że spotkałeś godnego siebie przeciwnika? – zapytała cicho ciocia Pol, gdy pomagał jej zsiąść z konia przed zdobionym barwnymi pasami pawilonem Delvora. – Ależ skąd! Delvor od lat już próbuje wyrównać ze mną rachunki... od czasu gdy stracił fortunę w rezultacie pewnego mojego przedsięwzięcia w Yar Gorak. Ale na razie niech wierzy, że mnie przechytrzył. To wprawi go w lepszy nastrój, a mnie tym bardziej ucieszy, gdy wreszcie wyrwę mu dywan spod nóg. Roześmiała się. – Jesteś niepoprawny. Silk mrugnął porozumiewawczo. Drewno płonące w kilku żelaznych koszach dawało miłe ciepło i zalewało pomarańczowym blaskiem wnętrze pawilonu. Na podłodze leżał ciemnobłękitny dywan, a tu i tam rzucono duże czerwone poduszki do siedzenia. Silk szybko przedstawił swych towarzyszy. – To dla mnie honor, o Pradawny – szepnął Delvor, składając głęboki pokłon przed panem Wilkiem, a potem przed ciocią Pol. – W czym mogę być pomocny? – W tej chwili najbardziej potrzebujemy informacji. – Wilk zdjął ciężki

płaszcz. – Parę dni drogi stąd na północ trafiliśmy na Grolima, który knuł i wywoływał waśnie. Mógłbyś powęszyć i sprawdzić, co się dzieje na drodze do Vo Mimbre? W miarę możliwości wolałbym unikać sąsiedzkich zwad. – Zorientuję się – obiecał Delvor. – Ja też się przejdę – dodał Silk. – Razem z Delvorem powinniśmy pozbierać wszystko, co wiedzą ludzie na jarmarku. Wilk spojrzał na niego badawczo. – Radek z Boktoru nigdy nie omija okazji zrobienia interesu – wyjaśnił Drasanin odrobinę zbyt pospiesznie. – Wszyscy by się dziwili, gdybym nie opuszczał namiotu Delvora. – Rozumiem. – Nie chcemy przecież, by ktoś nas rozpoznał, prawda? – zapytał niewinnie Silk, ale długi nos zadrżał mu jeszcze bardziej. – No dobrze. – Wilk się poddał. – Ale bez szaleństw. Nie chciałbym, żeby rano przed namiotem czekał tłum wściekłych klientów, żądających twojej głowy. Tragarze Delvora zdjęli juki z zapasowych koni, a jeden z nich pokazał Hettarowi drogę do końskich zagród na obrzeżach jarmarku. Silk przeszukiwał pakunki. Mnóstwo niewielkich, ale kosztownych drobiazgów zaczęło tworzyć stos na dywanie Delvora, a Silk wciąż wyciągał następne. – Zastanawiałem się w Camaarze, na co ci tyle pieniędzy – mruknął Wilk. – To wszystko należy do przebrania – wyjaśnił Silk. – Radek zawsze ma trochę towaru, by pohandlować przy okazji. – Bardzo wygodny pretekst – zauważył Belgarath. – Ale na twoim miejscu nie wykorzystywałbym go zbyt często. – Jeśli w ciągu godziny nie zdołam podwoić tych pieniędzy, definitywnie wycofam się z handlu – obiecał Silk. – Aha, byłbym zapomniał. Garion musi służyć mi za tragarza. Radek zawsze ma przynajmniej jednego tragarza. – Tylko nie demoralizuj go za bardzo – poprosiła ciocia Pol. Silk skłonił się dwornie, po czym wcisnął swą aksamitną czapkę na bakier. Z Garionem, który taszczył solidny worek jego skarbów, wymaszerował na Wielki Jarmark niby wojownik ruszający do bitwy. Trzy namioty dalej tłusty Tolnedranin okazał się kłopotliwym klientem: zdołał wytargować zdobiony klejnotami sztylet za trzykrotną ledwie jego wartość. Zaraz jednak dwaj arendzcy kupcy z rzędu nabyli identyczne srebrne puchary za ceny wprawdzie daleko różne od siebie, lecz z nadwyżką wynagradzające tamtą stratę. – Uwielbiam interesy z Arendami – wyznał rozpromieniony Silk, gdy szli błotnistymi uliczkami wśród pawilonów. Kroczył przez jarmark i pozostawiał za sobą spustoszenie. Gdzie nie mógł sprzedać, kupował; gdzie nie mógł kupić, wymieniał; a gdzie nie mógł nic wymienić, zdobywał plotki oraz informacje. Mądrzejsi kupcy ukrywali się, widząc, że nadchodzi. Garion, porwany entuzjazmem przyjaciela, zaczynał pojmować zafascynowanie tą grą; w niej zysk był kwestią drugorzędną, liczyła

się głównie satysfakcja z przechytrzenia przeciwnika. Zdobycze Silka były całkowicie ekumeniczne. Handlował z każdym. I z każdym spotykał się na jego warunkach. Tolnedranie, Arendowie, Cherekowie, ziomkowie z Drasni, Sendarowie... wszyscy padali ofiarą. Do wczesnego popołudnia zdążył się pozbyć towaru przywiezionego z Camaaru. Pełna sakiewka pobrzękiwała. Worek na ramieniu Gariona wciąż był ciężki, lecz mieścił już tylko nowe zakupy. Silk jednak z irytacją marszczył czoło. Szedł, podrzucając w dłoni pięknie zdobioną szklaną buteleczkę z pachnidłem. Dostał ją od rivańskiego kupca za dwie oprawne w kość słoniową księgi wacuńskiej poezji. – Czemu się martwisz? – zapytał Garion, gdy wracali już do pawilonu Delvora. – Nie jestem pewien, kto wygrał. – Co? – Nie mam pojęcia, ile to warte. – Więc po co brałeś? – Nie chciałem, by się domyślił, że nie znam wartości tych perfum. – Sprzedaj je komuś. – Jak mogę sprzedać, kiedy nie wiem, ile powinienem zażądać? Jeśli zechcę zbyt dużo, nikt nie będzie ze mną rozmawiał, jeśli za mało, wyśmieją mnie na całym jarmarku. Garion zachichotał. – Nie rozumiem, co cię tak śmieszy, Garionie – rzekł z urazą Silk. Gdy weszli do pawilonu, wciąż był rozdrażniony i gniewny. – Oto zysk, jaki ci obiecałem – powiedział niezbyt uprzejmie, wysypując monety na dłoń pana Wilka. – Co ci się stało? – Wilk dostrzegł jego naburmuszoną minę. – Nic – odparł Silk. Potem spojrzał na ciocię Pol i na jego twarzy rozkwitł szeroki uśmiech. Skłonił się nisko. – Lady Polgaro, przyjmij ten drobny dowód szacunku, jaki żywię dla ciebie. – Patetycznym gestem wręczył perfumy. Ciocia Pol z twarzą wyrażającą zarazem radość i podejrzliwość wzięła buteleczkę i ostrożnie obluzowała szczelny korek. Potem delikatnie musnęła nim wewnętrzną stronę nadgarstka i podniosła dłoń, by sprawdzić zapach. – Kheldarze, to królewski dar! – oświadczyła z zachwytem. Silkowi trochę zrzedła mina. Patrzył na ciocię Pol uważnie, jakby chciał się upewnić, że nie żartuje. Potem westchnął i wyszedł z namiotu, narzekając pod nosem na złośliwość Rivan. Delvor powrócił wkrótce, rzucił w kąt swój pasiasty płaszcz i wyciągnął ręce do ognia. – Między jarmarkiem a Vo Mimbre panuje spokój – poinformował. – Ale właśnie zjawiło się pięciu Murgów z dwoma tuzinami Thullów. Hettar spojrzał na niego czujnie, a Wilk zmarszczył brwi. – Przybyli z północy czy z południa? – Twierdzą, że z Vo Mimbre, ale na butach Thullów zauważyłem czerwoną

glinę. Na drodze do Vo Mimbre nie ma chyba gliny. – Nie – stwierdził Mandorallen pewnie. – Glinę można spotkać tylko na północy. Wilk kiwnął głową. – Sprowadź Silka – polecił Barakowi. Barak podszedł do klapy namiotu. – To możliwe, że są tutaj przypadkiem? – zastanawiał się Durnik. – Nie warto ryzykować – odparł Wilk. – Zaczekamy, aż wszyscy pójdą na spoczynek, i wymkniemy się z jarmarku. Wrócił Silk i rozmawiał chwilę z Delvorem. – Murgowie szybko się dowiedzą, że tu byliśmy – stwierdził Barak, szarpiąc rudą brodę. – I będą nam przeszkadzać na każdym kroku stąd aż do Vo Mimbre. Czy nie byłoby prościej, gdybyśmy z Hettarem i Mandorallenem sprowokowali ich do bójki? Pięciu martwych Murgów nikogo nie będzie śledzić. Hettar z jakimś przerażającym entuzjazmem pokiwał głową. – Nie wiem, jak zareagują tolnedrańscy legioniści, którzy pilnują jarmarku – mruknął Silk. – Dziwnie się jakoś irytują porzuconymi ciałami. Pewnie to narusza ich poczucie porządku. – Tak tylko pomyślałem. – Barak wzruszył ramionami. – Mam pomysł. – Delvor sięgnął po swój płaszcz. – Ustawili namiot w sąsiedztwie pawilonu Nadraków. Pójdę z nimi pohandlować. – Stanął przy klapie wyjścia. – Nie wiem, czy to ważne – dodał – ale dowiedziałem się, że przywódcą jest Murgo o imieniu Asharak. Gariona przeszedł dreszcz. Barak gwizdnął i nagle sposępniał. – Wcześniej czy później trzeba będzie się nim zająć, Belgaracie – stwierdził. – Znacie go? – Delvor nie był zaskoczony. – Spotkaliśmy się raz czy dwa – rzucił Silk lekceważąco. – Zaczyna nam przeszkadzać – przyznała ciocia Pol. – Pójdę już – rzekł Delvor. Garion uniósł klapę namiotu, by go wypuścić; gdy tylko wyjrzał na zewnątrz, ze zduszonym okrzykiem zaciągnął ją z powrotem. – O co chodzi? – zdziwił się Silk. – Chyba widziałem tam Brilla. – Popatrzę. – Durnik lekko odchylił klapę i obaj z Garionem zerknęli przez szczelinę. Niechlujny mężczyzna spacerował po błotnistej ulicy. Nie zmienił się zbytnio od dnia, gdy opuścili farmę Faldora. Tunikę i pończochy miał połatane i brudne, twarz nieogoloną, a zezowate oko wciąż lśniło nienaturalną bielą. – To Brill, zgadza się – potwierdził Durnik. – Jest tak blisko, że można go wyczuć. Delvor spojrzał pytająco. – Brill rzadko się kąpie – wyjaśnił kowal. – Roztacza silne zapachy. – Mogę? – spytał uprzejmie Delvor i rzucił okiem nad ramieniem Durnika. – Ach, to ten – mruknął. – Pracuje dla Nadraków. Uznałem to za dość dziwaczne, ale nie przypuszczałem, że ważne, więc nie zajmowałem się

sprawą. – Durniku, wyjdź na chwilę przed namiot – polecił Wilk. – Tak żeby cię zobaczył. Tylko nie daj poznać, że wiesz o jego obecności. Kiedy cię zauważy, wracaj. Szybko. Żeby nigdzie nie odszedł. Durnik był nieco zdziwiony, ale odsunął klapę namiotu i wyszedł. – Co ty knujesz, ojcze? – powiedziała ciocia Pol ostro. – Nie stój tak z tym chytrym uśmieszkiem. To irytujące. – Idealnie – parsknął Wilk i zatarł ręce. Wrócił zatroskany Durnik. – Zauważył mnie – zameldował. – Jesteś pewien, że to dobry pomysł? – Oczywiście. Asharak, jak widać, przybył tutaj z naszego powodu i będzie nas szukał po całym jarmarku. – Więc po co mu to ułatwiać? – zdumiała się ciocia Pol. – Wcale mu nie ułatwiamy – wyjaśnił Wilk. – Asharak korzystał już z usług Brilla. W Muros, pamiętasz? Sprowadził go tutaj, ponieważ Brill potrafi rozpoznać ciebie, mnie, Durnika, Gariona, prawdopodobnie również Baraka, może Silka. Stoi tam jeszcze? Garion wyjrzał przez szparę. Po chwili dostrzegł rozczochraną głowę Brilla między dwoma namiotami. – Stoi – odparł. – Musimy go tam zatrzymać. Trzeba zadbać, by się nie znudził i nie poszedł zameldować Asharakowi, że nas znalazł. Silk spojrzał na Delvora i obaj wybuchnęli śmiechem. – Co w tym zabawnego? – spytał podejrzliwie Barak. – Chyba trzeba być Drasaninem, żeby to docenić. – Silk spojrzał z podziwem na Wilka. – Czasami mnie zdumiewasz, stary przyjacielu. Pan Wilk mrugnął porozumiewawczo. – Plan twój wciąż jest dla mnie niepojęty – wyznał Mandorallen. – Mogę ja? – wtrącił Silk, po czym zwrócił się do rycerza. – Otóż, Mandorallenie, sprawa wygląda tak: Asharak liczy, że Brill odszuka nas dla niego. Dopóki jednak potrafimy zaciekawić Brilla, będzie zwlekał z powrotem i nie doniesie o nas. Schwytaliśmy oczy Asharaka, a to daje nam sporą przewagę. – Czy jednakowoż nie podąży za nami, gdy opuścimy namiot? Gdy tylko wyjedziemy poza jarmark, Murgowie natychmiast ruszą naszym śladem. – Tylna ściana namiotu to tylko płótno, Mandorallenie. Ostrym nożem możesz wyciąć w niej tyle drzwi, ile tylko zechcesz. Delvor skrzywił się lekko. – Pójdę do Murgów. – Westchnął. – Potrafię chyba zatrzymać ich na dłużej. – Durnik i ja wyjdziemy razem z tobą – zaproponował przyjacielowi Silk. – Ty ruszysz w jedną stronę, my w przeciwną. Brill będzie nas śledził, a my doprowadzimy go z powrotem tutaj. Delvor skinął głową i wszyscy trzej wyszli na zewnątrz. – Po co niepotrzebnie komplikować sprawę? – mruknął skwaszony Barak. –

Brill nie zna Hettara. Niech więc Hettar wymknie się na dwór, zajdzie go od tyłu i wsadzi mu nóż między żebra. Potem wepchniemy zwłoki do worka i wyrzucimy w jakimś dole, kiedy już wyjedziemy z jarmarku. Wilk pokręcił głową. – Asharaka zaniepokoi jego nieobecność. Chcę, żeby doniósł Murgom, w którym namiocie się ukrywamy. Przy odrobinie szczęścia będą siedzieć w pobliżu i pilnować przez cały dzień, zanim zrozumieją, że już nas tu nie ma. Przez kilka godzin co pewien czas ktoś wychodził na ulicę, by załatwiając pospiesznie jakieś wymyślone sprawy, zaciekawić czającego się w pobliżu Brilla. Garion w zapadającym zmroku demonstrował całkowitą beztroskę, choć dreszcz przebiegał mu po skórze, gdy czuł na sobie wzrok Brilla. Przeszedł do namiotu, gdzie mieścił się magazyn Delvora, i odczekał kilka minut. Hałasy dobiegające z pawilonu-tawerny, ustawionego parę rzędów namiotów dalej, wydawały się niezwykle głośne. Wreszcie chłopiec odetchnął głęboko i wyszedł znowu, unosząc łokieć, jakby niósł coś pod pachą. – Znalazłem, Durniku – oznajmił, wkraczając do pawilonu mieszkalnego. – Nie musisz tak improwizować, kochanie – zauważyła ciocia Pol. – Chciałem, żeby to naturalnie wyglądało – odparł niewinnie. Wkrótce potem wrócił Delvor i wszyscy czekali w ciepłym wnętrzu, aż zapadnie noc i ulice opustoszeją. Kiedy było zupełnie ciemno, tragarze Delvora przeciągnęli ich bagaże przez rozcięcie w tylnej ścianie namiotu. Silk, Delvor i Hettar ruszyli z nimi do końskich zagród, reszta została jeszcze, aby Brill nie znudził się obserwacją. W ostatniej próbie zmylenia przeciwnika pan Wilk wyszedł z Barakiem przed namiot, by omówić możliwe warunki na drodze do Prolgu w Ulgolandzie. – Może się nie udać – przyznał starzec, gdy wrócili. – Asharak wie z pewnością, że ścigamy Zedara na południe. Jeśli jednak Brill mu powtórzy, że jedziemy do Prolgu, podzieli może swe siły, by pilnować obu szlaków. No dobrze – rozejrzał się uważnie. – Wychodzimy. Kolejno przeciskali się przez rozcięcie i przebiegali na sąsiednią ulicę. Potem ruszyli do końskich zagród spokojnym krokiem poważnych ludzi załatwiających uczciwe interesy. Minęli pawilon tawerny, gdzie kilku mężczyzn śpiewało głośno. Ulice były niemal puste, nocny wiatr poruszał proporcami i flagami nad miastem namiotów. Wreszcie stanęli na granicy jarmarku, gdzie Silk, Hettar i Delvor czekali już z wierzchowcami. – Powodzenia! – życzył im kupiec, gdy wskakiwali na siodła. – Postaram się zatrzymać Murgów jak najdłużej. Silk uścisnął mu dłoń. – Chciałbym wiedzieć, skąd wziąłeś te ołowiane monety. Delvor mrugnął kpiąco. – O co chodzi? – zainteresował się Wilk. – Delvor miał trochę tolnedrańskich koron wybitych w ołowiu i pozłacanych – wyjaśnił Silk. – Ukrył kilka sztuk w namiocie Murgów, a jutro ma zamiar

zanieść parę legionistom i oskarżyć Murgów, że puszczają je w obieg. Legioniści przeszukają namiot i na pewno znajdą fałszywe monety. – Pieniądze są strasznie ważne dla Tolnedran – wtrącił Barak. – Jeśli legioniści naprawdę się zdenerwują, kilku ludzi może zawisnąć. – To byłoby straszne. – Delvor skrzywił się złośliwie. Ruszyli wreszcie, kierując się do drogi. Noc była pochmurna, a wiatr dmuchnął mocniej, kiedy wyjechali na otwarty teren. Za nimi pod ciemnym niebem lśnił i migotał jarmark niby jakieś ogromne miasto. Garion otulił się płaszczem. Czuł się samotny na mrocznej drodze wśród wietrznej nocy; inni ludzie mieli ogień, wygodne łóżka i dach nad głową. Dotarli do Wielkiego Traktu Zachodniego przecinającego jasną linią mroczną, pofalowaną równinę Arendii. Znowu skręcili na południe.

Rozdział IX Przed świtem wiatr dmuchnął mocniej i wiał już porządnie, gdy niebo nad niskimi wzgórzami na wschodzie zaczęło się przejaśniać. Garion był odrętwiały ze zmęczenia, jego myśli płynęły jak w sennym transie. W bladym świetle twarze przyjaciół wydawały się całkiem obce. Chwilami zapominał nawet, skąd się tu wziął. Miał wrażenie, że pędzi drogą donikąd poprzez pusty, nagi pejzaż wśród nieznanych sobie ludzi o posępnych obliczach, a wiatr rozwiewa za nimi szare płaszcze jak niskie, brudne chmury. Ci obcy, jego strażnicy, porwali go spośród prawdziwych przyjaciół. Im dłużej jechali, tym silniejsze było to uczucie. Bał się. Nagle, nie wiedząc dlaczego, szarpnął uzdą i ruszył galopem. Zjechał z drogi i pognał przez pola. – Garionie! – gonił go ostry, kobiecy głos, lecz on wbił pięty w boki konia i pędził jeszcze szybciej. Jeden z nich go ścigał: przerażający człowiek w czarnej skórze, z ogoloną głową, na której czubku powiewał na wietrze ciemny kosmyk włosów. Garion w panice kopnął konia piętami, próbując zmusić go do jeszcze szybszego biegu, ale straszliwy jeździec szybko zmniejszał dystans, aż wreszcie wyrwał mu z rąk uzdę. – Co ty wyprawiasz? – zapytał szorstko. Garion patrzył na niego, niezdolny wykrztusić słowa. Potem nadjechała kobieta w niebieskim płaszczu, a inni dołączyli. Zeskoczyła na ziemię i stała, spoglądając na niego surowo. Była wysoka jak na kobietę, twarz miała zimną i władczą, włosy ciemne, z jednym tylko białym pasemkiem nad czołem. Garion zadrżał. Kobieta budziła w nim przerażenie. – Złaź z konia – rozkazała. – Spokojnie, Pol – powiedział siwowłosy starzec o złej twarzy. Rudobrody olbrzym zbliżył się groźnie i Garion, płacząc niemal ze strachu, zsunął się z konia. – Podejdź tu – nakazała kobieta. – Daj rękę. Z wahaniem podniósł rękę, a ona mocno ujęła go za nadgarstek. Rozwarła mu palce, odsłaniając paskudne znamię, którego chyba zawsze nienawidził. Potem przycisnęła jego dłoń do tego białego pasemka włosów. – Ciociu Pol – szepnął. Koszmar rozwiał się nagle. Objęła go mocno i przytuliła. Dziwne, ale nie czuł się nawet zakłopotany taką demonstracją uczuć.

– To poważna sprawa, ojcze – powiedziała. – Co się stało, Garionie? – zapytał starzec spokojnie. – Sam nie wiem. Nagle zdawało mi się, że wcale was nie znam, że jesteście moimi wrogami. Chciałem uciec i wrócić do prawdziwych przyjaciół. – Nosisz ten amulet, który ci dałem? – Tak. – Zdejmowałeś go? – Tylko raz – przyznał chłopiec. – Kiedy brałem kąpiel w tolnedrańskim zajeździe. Wilk westchnął. – Nie wolno ci go zdejmować. Nigdy i pod żadnym pozorem. A teraz wyciągnij go spod tuniki. Garion wyjął niezwykle zdobiony srebrny wisior. Starzec także wyciągnął spod tuniki medalion. Był bardzo błyszczący i wyrzeźbiono na nim figurę wilka; zwierzę wyglądało jak prawdziwe i zdawało się, że zaraz ożyje. Ciocia Pol, z ręką na ramionach chłopca, wydobyła spod stanika podobny amulet. Na krążku medalionu Garion dostrzegł postać sowy. – Chwyć go w prawą rękę, kochanie. – Mocno zacisnęła palce Gariona na amulecie. Potem, trzymając swój w prawej dłoni, położyła lewą na jego zaciśniętej pięści. Wilk, również ściskając talizman, dołączył swoją dłoń. Garion poczuł mrowienie w palcach, jak gdyby medalion nagle ożył. Pan Wilk i ciocia Pol spoglądali na siebie przez długi czas, a mrowienie dłoni Gariona stało się nagle bardzo silne. Miał wrażenie, że jego umysł się otwiera; niezwykłe widoki przemykały przed oczami. Zobaczył okrągłą komnatę, gdzieś bardzo wysoko. Płonął ogień, choć nie było drewna. Przy stole siedział starzec, podobny do pana Wilka, choć na pewno nie on. Zdawał się patrzeć wprost na Gariona, a spojrzenie miał łagodne, wręcz tkliwe. Chłopiec poczuł nagle, że jest pełen miłości do tego starca. – To powinno wystarczyć – orzekł Wilk, puszczając dłoń Gariona. – Kim był ten starzec? – chciał wiedzieć chłopiec. – To mój mistrz – odparł Wilk. – Co się stało? – spytał zatroskany Durnik. – Chyba lepiej o tym nie mówić – stwierdziła ciocia Pol. – Jak myślisz, dasz radę rozpalić ogień? Pora na śniadanie. – Tam rosną jakieś drzewa. Moglibyśmy schować się przed wiatrem – zaproponował kowal. Dosiedli więc koni i ruszyli. Kiedy już zjedli, chwilę siedzieli przy niewielkim ognisku. Byli zmęczeni i nikt nie miał ochoty ruszać na spotkanie kolejnego ciężkiego dnia. Garion czuł się szczególnie wyczerpany; żałował, że nie jest już małym chłopcem i nie może przytulić się do cioci Pol, a nawet położyć głowy na jej kolanach i zasnąć, jak to robił dawniej. Dziwne przeżycie pogłębiło wrażenie samotności; był bardziej niż trochę przestraszony.

– Durniku – odezwał się, raczej by odpędzić ponury nastrój niż z ciekawości. – Co to za ptak? – Chyba kruk. – Kowal spoglądał na kołujący im nad głowami czarny kształt. – Też tak myślałem – odparł Garion. – Ale one zwykle nie krążą. Durnik zmarszczył czoło. – Może obserwuje coś na ziemi. – Jak długo już tam jest? – Wilk patrzył z ukosa na wielkie ptaszysko. – Zobaczyłem go chyba, kiedy przejeżdżaliśmy przez te pola – powiedział Garion. Pan Wilk zerknął na ciocię Pol. – Co o tym sądzisz? Podniosła głowę znad pończochy Gariona, którą właśnie cerowała. – Sprawdzę. Jej twarz przybrała niezwykły wyraz czujności. Garion znowu poczuł to dziwne mrowienie. Odruchowo spróbował sięgnąć umysłem w górę, do kruka. – Garionie, przestań! – nakazała ciocia Pol, choć nawet na niego nie spojrzała. – Przepraszam. – Ściągnął swe myśli na właściwe miejsce. Pan Wilk przyjrzał mu się z uwagą, a potem mrugnął porozumiewawczo. – To Chamdar – oznajmiła ciocia Pol. Starannie wbiła igłę w pończochę, po czym odłożyła ją na bok. Wstała i zrzuciła błękitny płaszcz. – Co chcesz zrobić? – zapytał Wilk. – Chyba będę musiała chwilę z nim pogawędzić. – Zakrzywiła palce jak szpony. – Nie dogonisz go. Masz zbyt delikatne pióra na lot przy takim wietrze. Jest łatwiejszy sposób. – Podniósł głowę i badawczym wzrokiem przeszukał niebo. – O, tam. – Wskazał ledwie widoczny punkcik ponad wzgórzami na zachodzie. – Lepiej ty to załatw, Pol. Niezbyt dobrze radzę sobie z ptakami. – Naturalnie, ojcze – zgodziła się. Spojrzała na punkcik i Garion poczuł mrowienie, gdy posyłała daleko swe myśli. Punkcik zatoczył krąg, wzniósł się wyżej, jeszcze wyżej, aż zniknął. Kruk dostrzegł atakującego orła dopiero w ostatniej chwili, tuż przed uderzeniem pazurów. W powietrzu zakłębiły się czarne pióra, a kruk, skrzecząc w przerażeniu, odfrunął z dzikim trzepotem skrzydeł. Orzeł ścigał go nadal. – Dobra robota, Pol – pochwalił Wilk. – Przynajmniej będzie miał o czym myśleć. – Uśmiechnęła się. – Nie gap się tak, Durniku. Kowal wpatrywał się w nią z rozdziawionymi ustami. – Jak to zrobiłaś? – Naprawdę chcesz wiedzieć? Zadrżał i szybko odwrócił głowę. – Myślę, że to załatwia sprawę – stwierdził Wilk. – Przebrania nie będą już

chyba potrzebne. Nie jestem pewien, do czego zmierza Chamdar, ale będzie śledził każdy nasz krok. Możemy równie dobrze uzbroić się i ruszyć wprost do Vo Mimbre. – Nie będziemy jechać szlakiem? – zdziwił się Barak. – Szlak prowadzi na południe. Możemy na niego wrócić, kiedy przekroczymy granicę Tolnedry. Ale najpierw chcę zrobić krótki przystanek i zamienić słówko z królem Korodullinem. Są pewne sprawy, o których powinien wiedzieć. – Korodullin? – Durnik był zdumiony. – Czy nie tak się nazywał pierwszy król Arendii? Ktoś kiedyś mówił mi chyba o tym. – Wszyscy królowie Arendów noszą imię Korodullin – wyjaśnił Silk. – A wszystkie królowe nazywają się Mayaserana. To element fikcji, którą podtrzymuje królewska rodzina, by nie dopuścić do rozpadu kraju. Muszą zawierać małżeństwa z możliwie bliskimi krewniakami, by utrzymać iluzję zjednoczenia rodów Mimbre i Asturii. Są więc dość chorowici, ale nie ma na to rady... biorąc pod uwagę szczególny charakter arendzkiej polityki. – Wystarczy, Silku – wtrąciła z przyganą ciocia Pol. Mandorallen zamyślił się głęboko. – Możliwe to, by ów Chamdar, który tak zagorzale śledzi nasze kroki, był człowiekiem o wielkim znaczeniu w posępnej społeczności Grolimów? – Chciałby być – uściślił Wilk. – Zedar i Ctuchik to uczniowie Toraka, a Chamdar również chciałby nim zostać. Zawsze pracował dla Ctuchika, ale uznał może, że to dla niego szansa awansu w hierarchii Grolimów. Ctuchik jest już bardzo stary i cały czas spędza w świątyni Toraka w Rak Cthol. Może Chamdar uważa, że nadeszła pora, by ktoś inny został najwyższym kapłanem. – Czy w Rak Cthol spoczywa ciało Toraka? – zapytał szybko Silk. Pan Wilk wzruszył ramionami. – Nikt nie wie na pewno, ale wątpię. Kiedy Zedar wyniósł je z pola bitwy pod Vo Mimbre, nie sądzę, by chciał je oddać Ctuchikowi. Może znajdować się w Mallorei albo na południowych rubieżach Cthol Murgos. Trudno powiedzieć. – Ale w tej chwili właśnie Chamdarem powinniśmy się martwić – uznał Silk. – Nie, jeśli tylko będziemy jechać dość szybko. – Więc lepiej ruszajmy. – Barak wstał. Koło południa zasłona chmur pękła w kilku miejscach, odsłaniając skrawki błękitnego nieba. Ogromne kolumny słonecznego światła przesuwały się wolno po falującej łagodnie równinie, która – wilgotna i niecierpliwa – oczekiwała na pierwsze tchnienie wiosny. Mandorallen prowadził, jechali więc szybko i pokonali prawie trzydzieści dwa kilometry. Wreszcie zwolnili, by spienione konie mogły odpocząć w lekkim truchcie. – Jak daleko jeszcze do Vo Mimbre, dziadku? – zapytał Garion, jadąc u boku pana Wilka. – Ponad trzysta dwadzieścia kilometrów. Chyba nawet bliżej trzystu sześćdziesięciu. – Daleko. – Garion skrzywił się, zmieniając pozycję w siodle. – Owszem.

– Przepraszam, że uciekłem dziś rano. – Nie twoja wina. Chamdar robił swoje sztuczki. – Ale dlaczego wybrał akurat mnie? Mógłby zrobić to samo z Durnikiem... albo Barakiem? Wilk przyjrzał mu się. – Jesteś młody, bardziej podatny. – Niezupełnie o to mu chodzi, prawda? – spytał Garion z wyrzutem. – Nie – przyznał starzec. – Niezupełnie. Ale to też jest jakaś odpowiedź. – Czy to jeszcze jedna z tych rzeczy, o których nie chcesz mi mówić? – Chyba można to tak określić – potwierdził Wilk uprzejmie. Garion boczył się przez jakiś czas, ale pan Wilk jechał spokojnie, jakby nie zauważał pełnego pretensji milczenia chłopca. Na noc zatrzymali się w tolnedrańskim zajeździe, który – jak wszystkie – był prosty, wygodny i kosztowny. Rankiem zobaczyli czyste niebo. Pozostały tylko nieliczne kłęby białych chmur pędzone rześkim wiatrem. Widok słońca poprawił im samopoczucie. Nawet Barak i Silk znowu zaczęli się przekomarzać, czego Garion nie słyszał ani razu w ciągu długich tygodni podróży pod mrocznym niebem Arendii. Mandorallen jednak tego ranka prawie się nie odzywał, a jego twarz z każdym kilometrem stawała się bardziej posępna. Nie włożył zbroi, tylko kolczugę i ciemnobłękitną opończę. Jechał z gołą głową, a wiatr szarpał mu kędzierzawe włosy. Ze szczytu pobliskiego wzgórza mroczne zamczysko spoglądało na nich w zadumie. Szare mury z godnością wznosiły się w górę. Mandorallen, ogarnięty melancholią, unikał patrzenia w tamtą stronę. Garion jakoś nie umiał uporządkować swych uczuć wobec rycerza. Był dostatecznie uczciwy, by przyznać, że na jego opinię silnie wpływają uprzedzenia Lelldorina. Właściwie nie chciał lubić Mandorallena. Jednak poza zwykłym przygnębieniem, typowym chyba dla wszystkich Arendów, poza wystudiowanymi i skomplikowanymi archaizmami wypowiedzi i niebotyczną zarozumiałością, inne jego cechy budziły sympatię. Dwa kilometry za zamkiem, na szczycie wzniesienia stały ruiny. Właściwie była to tylko jedna ściana z wysokim łukiem bramy pośrodku i strzaskanymi kolumnami po obu stronach. W pobliżu siedziała na rumaku kobieta; jej ciemnoczerwona peleryna powiewała na wietrze. Bez słowa, jakby całkiem odruchowo, Mandorallen zjechał z traktu i pokłusował na wzniesienie. Kobieta obserwowała go bez śladu zdziwienia, a nawet z jakąś szczególną rozkoszą. – Gdzie on jedzie? – zdziwił się Barak. – To jego znajoma – poinformował pan Wilk oschle. – Mamy na niego zaczekać? – Dogoni nas. Mandorallen zatrzymał konia obok kobiety i zeskoczył. Skłonił się, po czym wyciągnął ręce, by pomóc jej zejść na ziemię. Potem odeszli razem do ruin; nie

dotykali się nawzajem, ale szli bardzo blisko. Stanęli pod łukiem bramy i rozmawiali. Za odłamkiem ściany chmury pędziły po czystym niebie, a ich ogromne cienie, nie bacząc na nic, omiatały smutne pola Arendii. – Powinienem wybrać inną trasę – mruknął Wilk. – Nie pomyślałem. – Czy to jakiś problem? – zapytał Durnik. – Nic niezwykłego... w Arendii – odparł Wilk. – Przypuszczam, że to moja wina. Czasem zapominam o rzeczach, które mogą się przydarzyć młodym ludziom. – Nie bądź taki tajemniczy, ojcze – odezwała się ciocia Pol. – To irytujące. Czy chodzi o jakąś sprawę, o której powinniśmy wiedzieć? Wilk wzruszył ramionami. – To żadna tajemnica. Pół Arendii wie o wszystkim. Całe pokolenie tutejszych dziewic zapłakuje się co noc z tego powodu. – Ojcze! – rzuciła zniecierpliwiona ciocia Pol. – No dobrze – ustąpił Wilk. – Mniej więcej w wieku Gariona Mandorallen był bardzo obiecującym młodzieńcem. Silny, odważny, niezbyt inteligentny – to cechy, jakie musi posiadać dobry rycerz. Jego ojciec poprosił mnie o radę, a ja uznałem, że młody człowiek powinien na jakiś czas zamieszkać u barona Vo Ebor... To właśnie ten zamek za nami. Baron miał wspaniałą reputację i należycie wyszkolił młodzieńca. Stali się sobie bliscy niemal jak ojciec i syn, jako że baron był sporo starszy. Wszystko szło znakomicie, dopóki baron się nie ożenił. Z dużo młodszą kobietą; mniej więcej w wieku Mandorallena. – Chyba widzę, do czego to zmierza – stwierdził z dezaprobatą Durnik. – Niezupełnie. Po miodowym miesiącu baron powrócił do swych tradycyjnych rycerskich zajęć i pozostawił w zamku bardzo znudzoną młodą damę. Jest to sytuacja dająca wiele ciekawych możliwości. W każdym razie Mandorallen i dama wymienili spojrzenia, potem słowa... jak to zwykle. – W Sendarii takie rzeczy również się zdarzają – wtrącił Durnik. – Ale jestem pewien, że określamy je innym mianem niż używane tutaj. Mówił krytycznym, nawet urażonym tonem. – Nazbyt pochopnie wyciągasz wnioski, Durniku – upomniał go Wilk. – Sprawy nie potoczyły się dalej. Może szkoda. Cudzołóstwo nie jest aż tak poważną przewiną, a po pewnym czasie by się im znudziło. Jednak oboje za bardzo kochali i szanowali barona, by okryć go hańbą, dlatego zanim posunęli się za daleko, Mandorallen opuścił zamek. Teraz cierpią w milczeniu. Niezwykle wzruszające, choć osobiście uważam, że to strata czasu. Oczywiście, jestem starszy od nich. – Jesteś starszy od każdego, ojcze. – Nie musiałaś tego mówić, Pol. Silk zaśmiał się ironicznie. – Cieszę się, widząc, że nasz zadziwiający przyjaciel wykazał się wreszcie brakiem przyzwoitości i pokochał cudzą żonę. Jego szlachetność zaczynała mnie już mdlić. Twarz Drasanina wyrażała gorycz i drwinę z samego siebie; Garion pamiętał

go takiego z Val Alorn, gdy rozmawiali z królową Porenn. – Baron o tym wie? – zainteresował się Durnik. – Naturalnie. To właśnie sprawia, że Arendowie miękną i wzruszają się, gdy tylko słyszą tę historię. Był kiedyś rycerz głupszy niż większość Arendów, który brzydko zażartował na ten temat. Baron wyzwał go natychmiast i w pojedynku przebił lancą. Od tego czasu niewielu ludzi dostrzega w całej sytuacji coś zabawnego. – To i tak nieprzyzwoitość – stwierdził Durnik. – Ich zachowanie jest ponad wszelkie zarzuty, Durniku – upierała się ciocia Pol. – Nie ma w tym nic nagannego. – Przyzwoici ludzie nie dopuściliby, aby coś takiego się zdarzyło. – Nie przekonasz jej, Durniku. – Pan Wilk westchnął. – Polgara zbyt wiele lat spędziła wśród wacuńskich Arendów. Byli tacy sami, a nawet gorsi niż Mimbraci. Nie można brodzić w takim sentymentalizmie i nie przejąć go przynajmniej częściowo. Na szczęście nie całkiem przesłoniło jej to zdrowy rozsądek. Tylko od czasu do czasu zachowuje się jak skłonna do szlochów, romantyczna panienka. Trzeba jej unikać podczas tych ataków, poza tym jest całkiem normalna. – Użyteczniej spędziłam ten czas niż ty, ojcze – zauważyła ciocia Pol jadowitym tonem. – O ile pamiętam, poświęciłeś te lata na hulanki w portowych spelunkach Camaaru. A potem był okres poprawy, kiedy to zabawiałeś zdeprawowane kobiety w Maragorze. Nie wątpię, że te doświadczenia niezwykle poszerzyły zakres twej wiedzy o moralności. Pan Wilk chrząknął z zakłopotaniem i odwrócił wzrok. Za ich plecami Mandorallen dosiadł konia i ruszył galopem w dół. Dama stała wśród ruin, patrząc, jak odjeżdża, a wiatr wydymał jej czerwoną pelerynę. Po pięciu dniach dotarli do rzeki Arend, stanowiącej granicę między Arendią a Tolnedrą. Pogoda się poprawiała, w miarę jak zmierzali na południe. Gdy rankiem stanęli na wzgórzu i zobaczyli rzekę, było już prawie ciepło. Słońce świeciło jasno, a kilka gnanych porannym wiatrem wełnistych chmur pędziło po niebie. – Trakt do Vo Mimbre odbiega w lewo – zauważył Mandorallen. – Tak – rzekł Wilk. – Zjedźmy do tego zagajnika na brzegu i spróbujmy doprowadzić się do porządku. Wygląd wiele znaczy w Vo Mimbre. Nie możemy przypominać bandy włóczęgów. Na rozdrożu stały trzy postacie w brązowych szatach, pokornie chyląc głowy, wyciągały ręce po prośbie. Pan Wilk ściągnął wodze i podjechał wolno. Zamienił z nimi kilka słów, po czym wręczył każdemu monetę. – Kto to? – zapytał Garion. – Mnisi z Mar Terrin – odparł Silk. – Gdzie to jest? – Klasztor znajduje się w południowo-wschodniej Tolnedrze, gdzie kiedyś był

Maragor. Mnisi próbują ukoić duchy Maragów. Pan Wilk skinął ręką. Ruszyli, mijając trzech żebrzących mnichów. – Mówią, że w ciągu ostatnich dwóch tygodni nie przejeżdżali tędy żadni Murgowie. – Można im wierzyć? – upewnił się Hettar. – Raczej tak. Mnisi nigdy nie kłamią. – Więc każdemu, kto będzie przejeżdżał, powiedzą, że byliśmy tutaj? – spytał Barak. Wilk skinął głową. – Odpowiedzą na każde pytanie, jakie im się zada. – Nieprzyjemny obyczaj – burknął ponuro Barak. Pan Wilk wzruszył ramionami i poprowadził ich między drzewa nad rzeką. – To wystarczy – zdecydował i zeskoczył z siodła na trawiastą łąkę. Odczekał chwilę, by pozostali również stanęli na ziemi. – Posłuchajcie – zaczął. – Jedziemy do Vo Mimbre. Musicie bardzo uważać na to, co mówicie. Mimbraci są drażliwi i najprostsze słowo może być uznane za obrazę. – Sądzę, ojcze, że powinieneś włożyć tę białą szatę, którą dostałeś od Fulracha – przerwała mu ciocia Pol, otwierając juki. – Proszę cię, Pol – obruszył się. – Próbuję coś wytłumaczyć. – Wszyscy słyszeli, ojcze. Masz skłonności do zbyt szczegółowych wyjaśnień. – Uniosła białą szatę i przyjrzała się jej krytycznie. – Powinieneś staranniej ją poskładać. Jest pognieciona. – Nie włożę tego – oznajmił twardo. – Owszem, włożysz, ojcze – zapewniła ze słodyczą. – Może będziemy się o to kłócić jeszcze godzinę czy dwie, ale ostatecznie i tak będziesz ją miał na sobie. Dlaczego nie zaoszczędzisz sobie czasu i nerwów? – To głupie – odparł. – Wiele jest głupich rzeczy, ojcze. Znam Arendów lepiej od ciebie. Zyskasz szacunek, jeśli będziesz odpowiednio wyglądał. Mandorallen, Hettar i Barak włożą zbroje; Durnik, Silk i Garion kaftany, które w Sendarii dostali od Fulracha. Ja będę ubrana w moją błękitną suknię, a ty w białą szatę. Nalegam, ojcze. – Słuchaj no, Polgaro... – Uspokój się, ojcze – rzuciła obojętnie, badając niebieski kubrak Gariona. Twarz Wilka pociemniała, a oczy niebezpiecznie wyszły z orbit. – Czy coś jeszcze? – spytała, patrząc spokojnie. Zrezygnował z walki. – Jest taki mądry, jak o nim mówią – zauważył Silk. Godzinę później znaleźli się pod czystym niebem, na trakcie do Vo Mimbre. Mandorallen, znowu w lśniącej zbroi, ze srebrno-niebieskim proporcem powiewającym na czubku lancy otwierał kawalkadę. Barak w błyszczącej kolczudze i krótkiej, czarnej pelerynce z niedźwiedziej skóry jechał tuż za nim. Na uporczywe prośby cioci Pol rozczesał splątaną brodę, a nawet zaplótł staranniej włosy. Pan Wilk w białej szacie był naburmuszony i mruczał coś pod

nosem. Ciocia Pol z powagą jechała obok niego w krótkiej, obszytej futrem pelerynce i czepcu z błękitnej satyny na ciężkiej masie ciemnych włosów. Garion i Durnik źle się czuli w wytwornych strojach, za to Silk z fasonem nosił swój kubrak i czarną aksamitną czapkę. Jedynym ustępstwem Hettara był pierścień z kutego srebra, którym zastąpił prosty skórzany rzemień, jakim zwykle związywał kosmyk włosów. Poddani, a nawet rycerze spotkani na trakcie schodzili z drogi i pozdrawiali ich z szacunkiem. Dzień był ciepły, trakt dobrze utrzymany, a konie silne. Wczesnym popołudniem stanęli na szczycie wzgórza, skąd trakt opadał lekko, prowadząc prosto do bram Vo Mimbre.

Rozdział X Stolica mimbrackich Arendów wyrastała jak góra ponad migocącą rzeką. Wysokie, grube mury były zwieńczone masywnymi blankami, a potężne wieże i smukłe iglice z proporcami na wierzchołkach lśniły złotem w popołudniowym słońcu. – Oto Vo Mimbre – oznajmił z dumą Mandorallen. – Królowa miast. Na tej skale fala Angaraków rozbiła się, cofnęła i rozbiła raz jeszcze. To pole przyniosło im zgubę. Dusza i serce Arendii trwają w murach fortecy, a moc ciemności nie zdoła jej zwyciężyć. – Byliśmy już tutaj, Mandorallenie – mruknął pan Wilk kwaśno. – Nie bądź niegrzeczny, ojcze – upomniała go ciocia Pol, po czym zwróciła się do Mandorallena i ku zdumieniu Gariona przemówiła w stylu, jakiego nigdy nie używała. – Azali zechcesz, dzielny rycerzu, zawieść nas spiesznie do pałacu króla twego? Albowiem naradzić się musimy w kwestiach zaiste zwłoki najmniejszej nieznoszących. – Mówiła bez śladu zażenowania, jakby te archaiczne formy były dla niej zupełnie naturalne. – Jako żeś największym jest z żyjących rycerzy, oddajemy się pod obronę twego ramienia. Mandorallen zdziwił się, ale już po chwili z brzękiem zbroi zeskoczył z rumaka bojowego i padł przed nią na kolana. – Lady Polgaro – oświadczył głosem, w którym wibrowały tony głębokiego szacunku, a nawet czci. – Przyjmuję tę misję i doprowadzę cię bezpiecznie przed oblicze króla Korodullina. Gdyby ktokolwiek śmiał kwestionować najwyższe twe prawo do uwagi władcy, na własnym ciele pozna ogrom swych błędów. Ciocia Pol uśmiechnęła się wdzięcznie, a on, pobrzękując zbroją, dopadł siodła i kłusem ruszył na czele. Wręcz kipiał bitewną ochotą. – Co to miało znaczyć? – zapytał Wilk. – Mandorallen potrzebuje czegoś, co odwróci jego myśli od kłopotów. Przez ostatnie parę dni był nieswój. Kiedy zbliżyli się do miasta, Garion dostrzegł na murach ślady uderzeń w miejscach, gdzie miotane katapultami Angaraków ciężkie głazy trafiały w twardą skałę. Odpryski i rysy na blankach były pozostałością ulewy strzał o stalowych grotach. Kamienny łuk bramy miasta ujawniał niezwykłą grubość murów, a okute żelazem wrota były wyjątkowo masywne. Ze stukiem kopyt wjechali na wąskie, kręte uliczki. Mijani ludzie wywodzili się na ogół z gminu i szybko schodzili z drogi. Twarze mężczyzn w brunatnych tunikach i kobiet w połatanych sukniach były obojętne, bez śladu ciekawości.

– Chyba się nami nie interesują – szepnął Durnikowi Garion. – Nie sądzę, by prości ludzie i szlachta zwracali na siebie uwagę – odparł kowal. – Żyją obok siebie, ale nic o sobie nie wiedzą. Może to jest przyczyną nieszczęść Arendii. Garion ze smutkiem pokiwał głową. Wprawdzie gmin nie przejawiał zainteresowania, jednak szlachta w pałacu płonęła z ciekawości. Wiadomość o wjeździe obcych do miasta musiała ich wyprzedzić, gdyż w oknach i na parapetach pałacu tłoczyli się ludzie w barwnych strojach. – Zwolnij kroku, panie rycerzu! – zawołał stojący na parapecie mężczyzna o ciemnych włosach i brodzie, w czarnej aksamitnej opończy narzuconej na wypolerowaną kolczugę. – Unieś przyłbicę, abym mógł cię poznać. Zdumiony Mandorallen zatrzymał się przed zamkniętą bramą i odsunął przyłbicę. – Cóż to za nieuprzejmość? – powiedział groźnie. – Jam jest, jak świat wie cały, Mandorallen, baron Vo Mandor. Z pewnością dostrzegasz herb na mej tarczy. – Każdy może nosić cudzy herb – stwierdził rycerz z pałacu lekceważąco. Twarz Mandorallena pociemniała. – Azali sądzisz, że jest ktoś wśród żyjących, kto śmiałby fałszywie podać się za mnie? – Sir Andorigu! – zawołał z parapetu inny rycerz. – To w istocie sir Mandorallen. W zeszłym roku spotkałem się z nim w szrankach wielkiego turnieju, a spotkanie to kosztowało mnie złamane ramię i dzwonienie w uszach, które po dziś dzień nie ustało. – Ach, skoro świadczysz za nim, sir Helberginie – odparł sir Andorig – przyznam, że zaiste jest to bękart z Vo Mandor. – Wkrótce będziesz chyba musiał coś z nim zrobić – mruknął do Mandorallena Barak. – Takież odnoszę wrażenie – przyznał rycerz. – Kim jednakże są ci inni za tobą, panie rycerzu, którzy także pragną przekroczyć te progi? – dopytywał się sir Andorig. – Nie pozwolę, by otworzono bramę przed obcymi z dalekich stron. Mandorallen wyprostował się w siodle. – Patrzcie! – zawołał głosem słyszanym chyba w całym mieście. – Przynoszę wam honor bez miary. Otwórzcie na oścież pałacową bramę i gotujcie się, każdy z osobna i wszyscy razem, do złożenia hołdu. Spoglądacie bowiem w święte oblicze Belgaratha Czarodzieja, Przedwiecznego, i na boską postać jego córki, lady Polgary, którzy przybyli do Vo Mimbre, by o rozmaitych sprawach radzić z władcą Arendii. – Czy to nie przesada? – zapytał szeptem Garion. – Taki mają tu zwyczaj, skarbie – odparła ciocia Pol spokojnie. – W kontaktach z Arendami pewna ekstrawagancja jest konieczna. – A któż cię zapewnił, że to w istocie lord Belgarath? – W głosie Andoriga

zabrzmiało szyderstwo. – Nie zegnę kolan przed nieznanym włóczęgą. – Azaliż wątpisz w moje słowa, rycerzu? – zapytał Mandorallen niebezpiecznie cichym głosem. – Zechcesz może zejść tutaj i próbie poddać swe wątpliwości? Czy raczej wolisz na podobieństwo kundla kryć się za parapetem i ujadać na lepszych od siebie? – Dobrze powiedziane – stwierdził z uznaniem Barak. Mandorallen uśmiechnął się dyskretnie. – To do niczego nie prowadzi – mruknął pan Wilk. – Będę chyba musiał udowodnić temu sceptykowi to i owo. Inaczej nigdy nie wejdziemy i nie zobaczymy Korodullina. Zsunął się z siodła i w zamyśleniu zdjął z końskiego ogona gałązkę, która zaczepiła się gdzieś w drodze. Potem w swej lśniąco białej szacie stanął na środku placu. – Panie rycerzu! – zawołał. – Widzę, żeś człowiekiem ostrożnym. To godna cecha, ale może zaprowadzić cię zbyt daleko. – Nie jestem dzieckiem, starcze – odparł ciemnowłosy rycerz tonem zbliżającym się do granicy obrazy. – Daję wiarę temu tylko, co potwierdzą me własne oczy. – To smutne, gdy wierzy się w tak niewiele – ocenił Wilk. Pochylił się, wsunął gałązkę między dwa granitowe bloki u swych stóp, odstąpił o krok i wyciągnął dłoń. Twarz miał niezwykle łagodną. – Wyświadczę ci przysługę, sir Andorigu – oznajmił. – Odrodzę twoją wiarę. Patrz uważnie. Wymówił cicho jedno słowo, którego Garion nie dosłyszał, wywołało jednak znajomą już falę w jego umyśle. Z początku nic się nie działo. Potem oba głazy wypiętrzyły się ze zgrzytem, a gałązka pogrubiała i rosnąc, sięgnęła wyciągniętej dłoni pana Wilka. Z pałacu dobiegły okrzyki zdumienia, gdy młode pędy strzeliły na boki. Wilk podniósł dłoń wyżej, a gałązka rosła posłusznie. Pędy sięgały wciąż dalej. Teraz było to już młode drzewo i wciąż rosło. Jeden z granitowych bloków pękł z suchym trzaskiem. Zaległa absolutna cisza, wszyscy wpatrywali się w drzewo. Pan Wilk wyciągnął ręce i odwrócił je dłońmi do góry. Przemówił znowu, a czubki gałęzi nabrzmiały, wypuszczając pączki. A potem drzewo okryło się kwiatami o białych i różowych płatkach. – Jabłoń, prawda, Pol? – rzucił przez ramię. – Na to wygląda, ojcze – przyznała. Wilk delikatnie poklepał pień i zwrócił się do rycerza, który drżący i blady opadł na kolana. – A więc, sir Andorigu, w co teraz wierzysz? – Wybacz mi, proszę, święty Belgaracie – błagał zduszonym głosem Andorig. Pan Wilk wyprostował się i przemówił surowo, a jego słowa układały się w miarowe kadencje mowy Arendów tak samo łatwo, jak wcześniej cioci Pol. – Naznaczam ci tedy, rycerzu, obowiązek troski o to drzewo. Wyrosło bowiem, by twą wiarę i ufność odrodzić. Dług ten spłacać musisz czułością

i miłością, z jaką potrzeby jego zaspokajał będziesz. Z czasem urodzi owoce, a ty zbierzesz je i oddasz każdemu, kto poprosić cię zechce. Dla ocalenia swej duszy, nie odmówisz nikomu, choćby najniższego był stanu. Jako drzewo wolno owoce swe daje, tako i ty wolno oddawał je będziesz. – Ładne posunięcie – pochwaliła ciocia Pol. Wilk mrugnął wesoło. – Uczynię, co mi nakazałeś, święty Belgaracie – wykrztusił sir Andorig. – Klnę się na me serce. Pan Wilk wrócił do swego wierzchowca. – Przynajmniej zrobi w życiu coś pożytecznego – mruknął. Nikt już nie dyskutował. Bramy pałacu rozwarły się ze zgrzytem, a oni wjechali na wewnętrzny dziedziniec i zsiedli z koni. Dworzanie klęczeli, niektórzy nawet płakali, wyciągając ręce, by dotknąć szaty pana Wilka. Mandorallen wiódł grupę przybyszów przez szerokie, ozdobione gobelinami korytarze, a za ich plecami rósł coraz większy tłum. Otworzyły się przed nimi drzwi sali tronowej. Komnata była wielką, wysoko sklepioną halą z rzeźbionymi filarami sięgającymi stropu. Wąskie okna między nimi przepuszczały promienie światła przez witraże jakby układane z klejnotów. Podłoga była z polerowanego marmuru, a na przykrytym dywanem podwyższeniu stał podwójny tron Arendii. Za nim zwieszały się ciężkie purpurowe kotary. Po bokach wisiała starożytna broń dwudziestu pokoleń arendzkich królów. Lance, maczugi i ogromne miecze, wyższe niż ktokolwiek z ludzi, tkwiły między postrzępionymi wojennymi proporcami zapomnianych władców. Korodullin z Arendii był młodym, z wyglądu chorowitym mężczyzną w wyszywanej złotem purpurowej szacie. Dużą złotą koronę nosił tak, jakby była dla niego za ciężka. Obok władcy na podwójnym tronie zasiadła piękna i blada królowa. Nieco bojaźliwie spoglądali na tłum otaczający pana Wilka, gdy zbliżył się do szerokich stopni wiodących do tronu. – Królu mój. – Mandorallen przyklęknął na jedno kolano. – Oto staje w twej obecności świątobliwy Belgarath, uczeń Aldura i opoka, na której od początku czasu wspierały się królestwa Zachodu. – On wie, kim jestem, Mandorallenie. – Pan Wilk wystąpił naprzód i skłonił się lekko. – Bądźcie pozdrowieni, Korodullinie i Mayaserano. Przykro mi, że wcześniej nie mieliśmy okazji się poznać. – Zaszczyt to dla nas, szlachetny Belgaracie – odparł młody władca głosem nadspodziewanie dźwięcznym. – Ojciec mój często o tobie mówił – dodała królowa. – Byliśmy dobrymi przyjaciółmi – zapewnił Wilk. – Pozwólcie mi przedstawić córkę mą, Polgarę. Król z szacunkiem pochylił głowę. – Pani, świat cały zna twą potęgę, lecz ludzie zbyt rzadko wychwalali twoją urodę. – Na pewno się polubimy – odparła ciocia Pol z ciepłym uśmiechem.

– Serce me drży na widok kwiatu wszelkiej kobiecości – oświadczyła królowa. Ciocia Pol spojrzała na nią w zamyśleniu. – Musimy porozmawiać, Mayaserano – oświadczyła z powagą. – Na osobności i bez zwłoki. Królowa była zaskoczona. Pan Wilk przedstawił pozostałych, a oni po kolei składali pokłon przed władcą. – Witajcie, czcigodni goście – rzekł król. – Mój skromny dwór niegodny jest tak szlachetnej kompanii. – Nie mamy wiele czasu, Korodullinie – oświadczył Wilk. – Gościnność dworu Arendii jest cudem tego świata. Nie chciałbym urazić ciebie ani twej pięknej królowej, pomijając elementy protokołu, które ozdobą są tych progów. Mam jednak pewne informacje, które muszę przekazać ci na osobności. Sprawa jest niezwykle pilna. – Natychmiast zatem jestem do twej dyspozycji. – Król wstał. – Wybaczcie nam, przyjaciele – zwrócił się do zebranej w sali szlachty. – Jednakowoż ten starożytny przyjaciel naszego królewskiego rodu posiada informacje, które dla naszych tylko uszu są przeznaczone, a przy tym pilne bez miary. Pozwólcie więc, proszę, że oddalimy się teraz na czas niedługi, by wysłuchać owych wieści. Powrócimy wkrótce. – Idziemy, Polgaro – rzucił pan Wilk. – Nie zwlekaj, ojcze – odparła. – Ja muszę pomówić z Mayaseraną o sprawach niezwykle dla niej istotnych. – Nie możesz z tym zaczekać? – Nie, ojcze, nie mogę. Ujęła królową pod ramię i wyszły obie. Pan Wilk spoglądał za nią chwilę, wzruszył ramionami i wraz z Korodullinem także opuścił salę tronową. Zapadła kłopotliwa cisza. – Wysoce niewłaściwe – stwierdził z przyganą stary dworzanin o rzadkich siwych włosach. – Konieczny pośpiech, panie – odezwał się Mandorallen. – Jak suponował czcigodny Belgarath, misja nasza niezwykłą ma wagę dla przetrwania królestw Zachodu. Nasz pradawny wróg wkrótce znów może wyruszyć. Lękam się, że niewiele czasu pozostało do dnia, gdy na mimbrackich rycerzach skupi się znowu impet straszliwej wojny. – Niech będzie błogosławiony język, co takie wieści przynosi! – zawołał siwowłosy dworzanin. – Bałem się bowiem, że obejrzałem już swą ostatnią bitwę i w zdziecinnieniu na łożu umrę. Dzięki wielkiemu Chaldanowi, że wigor zachować mi pozwolił i że me siły nie odeszły z upływem ledwie ośmiu dziesiątków lat. Garion samotnie stanął pod ścianą, próbując rozwiązać swój problem. Wydarzenia przywiodły go na dwór króla Korodullina, zanim zdążył się przygotować do wypełnienia nieprzyjemnego obowiązku. Dał słowo Lelldorinowi, że przekaże władcy pewne informacje, nie miał jednak pojęcia,

jak zacząć. Onieśmielała go wyszukana etykieta arendzkiego dworu, tak różna od rubasznych obyczajów w pałacu Anhega w Val Alorn czy niemal domowej atmosfery u króla Fulracha w Sendarii. To było Vo Mimbre i sam pomysł, że wykrzyczy wszystko, co wie o szaleńczym spisku grupki asturskich zapaleńców, tak jak wykrzyczał wiadomość o jarlu Jarviku w Chereku, wydawał się teraz wykluczony. Nagle coś sobie uświadomił. Sytuacja przypominała jakąś złożoną rozgrywkę. Ruchy na planszy były niemal identyczne: wtedy i teraz znalazł się w pozycji, gdy musiał zablokować kluczowe posunięcie, po którym ginie król, a państwo pogrąża się w chaosie. Czuł się dziwnie bezradny, jak gdyby całym jego życiem kierowały palce dwóch graczy bez twarzy, przesuwających piony po tej samej planszy. A gra, o ile mógł to osądzić, trwała już całą wieczność. Nie miał żadnych wątpliwości w kwestii tego, co powinno być zrobione. Jednak właśnie on musiał znaleźć sposób, by tego dokonać. Król Korodullin był wstrząśnięty, gdy pół godziny później wkroczył do sali tronowej u boku pana Wilka. Z trudem panował nad sobą. – Wybaczcie, szlachetni panowie, jednakże niepokojące usłyszałem wieści. Zapomnijmy wszakże o troskach i świętujmy tę wiekopomną wizytę. Przywołajcie grajków i każcie szykować bankiet. Przy drzwiach nastąpiło jakieś poruszenie. Człowiek w czarnej szacie wkroczył do sali tronowej, a eskortowało go sześciu mimbrackich rycerzy w pełnych zbrojach. Spoglądali podejrzliwie, trzymając dłonie na rękojeściach mieczy, jakby wyzywali każdego, kto odważy się stanąć na drodze ich przywódcy. Kiedy mężczyzna podszedł bliżej, Garion dostrzegł kanciaste oczy i blizny na policzkach. Ten człowiek był Murgiem. Barak stanowczym gestem chwycił Hettara za ramię. Murgo, jak widać, ubierał się w pośpiechu i z trudem chwytał oddech po szybkim marszu. – Wasza królewska mość – wysapał, składając dworski pokłon przed Korodullinem – właśnie mi doniesiono, że na twym dworze zjawili się goście. Pospieszyłem więc, by powitać ich w imieniu mego pana, Taura Urgasa. Korodullin zesztywniał. – Nie przypominam sobie, bym cię tu wzywał, Nachaku – oświadczył chłodno. – Jest więc tak, jakom się obawiał – odparł Murgo. – Posłańcy owi źle o mojej rasie mówili, próbując zerwać przyjaźń, jaka trwa między tronami Arendii i Cthol Murgos. Smuci mnie, że wasza wysokość ucho nadstawiał tym oszczerstwom, nie dając mi zaiste żadnej szansy obrony. Czy to godne postępowanie, wasza królewska mość? – Kto to jest? – spytał Korodullina pan Wilk. – Nachak – wyjaśnił król. – Ambasador Cthol Murgos. Azaliż mam cię przedstawić, o Starożytny? – To zbędne – stwierdził pan Wilk obojętnie. – Każdy Murgo na tym świecie wie, kim jestem. Matki w Cthol Murgos straszą moim imieniem nieposłuszne

dzieci. – Ale ja nie jestem dzieckiem, starcze – rzekł Nachak wzgardliwie. – Nie lękam się ciebie. – To duża nieostrożność – zauważył Silk. Dźwięk imienia Murga podziałał na Gariona jak cios. Patrząc na poznaczoną bliznami twarz człowieka, który tak wykorzystał Lelldorina i jego przyjaciół, chłopiec pojął, że grający ponownie przesunęli pionki i ustawili je w decydującej pozycji. Wynik rozgrywki raz jeszcze zależał tylko od niego. – Jakie kłamstwa powtórzyłeś królowi? – zapytał pana Wilka Nachak. – Żadnych kłamstw, Nachaku. Tylko prawdę. To zupełnie wystarczy. – Protestuję, wasza wysokość! Gorąco protestuję. Cały świat wie o jego nienawiści do mego narodu. Jak mogłeś pozwolić, by zatruł kłamstwami twoje uczucia wobec nas? – Zapomniał o zaistach i azaliżach – mruknął drwiąco Silk. – Jest zdenerwowany – odparł Barak. – Murgowie zdenerwowani zwykle są niezręczni. To jedna z ich wad. – Alornowie! – warknął Nachak pogardliwie. – Zgadza się, Murgu – przyznał lodowatym tonem Barak. Wciąż ściskał ramię Hettara. Nachak spojrzał na nich obu i jego oczy rozszerzyły się nagle. Cofnął się przed pełnym nienawiści wzrokiem Algara, a jego sześciu rycerzy zbliżyło się czujnie. – Wasza wysokość – syknął. – Poznaję tego człowieka. To Hettar z Algarii, znany morderca. Żądam, byś go aresztował. – Żądasz, Nachaku? – powtórzył król, a jego oczy błysnęły groźnie. – Azali żądania śmiesz mi stawiać na moim własnym dworze? – Wybacz, wasza królewska mość, ale widok tej bestii tak wyprowadził mnie z równowagi, że się zapomniałem. – Rozsądek nakazywałby ci odejść, Nachaku – poradził pan Wilk. – To niedobry pomysł, by Murgo przebywał samotnie w obecności wielu Alornów. W takich warunkach zdarzają się czasem wypadki. – Dziadku – odezwał się natarczywie Garion. Nie wiedział skąd, ale miał pewność, że musi przemówić. Nachak nie może opuścić sali tronowej. Gracze bez twarzy dokonali ostatnich posunięć i tutaj właśnie rozgrywka musi się rozstrzygnąć. – Dziadku – powtórzył. – Muszę ci coś powiedzieć. – Nie teraz, Garionie. – Wilk wciąż wpatrywał się groźnym wzrokiem w Murga. – To ważne, dziadku. Bardzo ważne. Pan Wilk odwrócił się, jakby chciał odpowiedzieć mu gniewnie, ale wtedy coś zauważył – coś, czego nie mógł zobaczyć nikt inny w tej komnacie – i w zdumieniu otworzył szeroko oczy. – Dobrze, Garionie – rzekł z niezwykłym spokojem. – Mów. – Pewni ludzie planują zgładzenie króla Arendii. – Garion powiedział to głośniej, niż zamierzał.

W sali tronowej zapadła nagła cisza. Nachak zbladł, odruchowo przesunął dłoń do rękojeści miecza i znieruchomiał. Garion z całą wyrazistością zdał sobie sprawę, że tuż za nim stoi ogromny Barak, a obok Hettar w czarnej skórze, posępny jak sama śmierć. Nachak cofnął się i skinął na swych zakutych w stal rycerzy. Natychmiast utworzyli wokół niego ochronny krąg. Sięgnęli do broni. – Nie zostanę tu ani chwili, by wysłuchiwać oszczerstw – oznajmił Murgo. – Nie dałem ci przyzwolenia, byś odszedł, Nachaku – przypomniał mu Korodullin chłodno. – Przez pewien czas jeszcze twa obecność będzie pożądana. Młody władca surowo i z mocą spojrzał ambasadorowi w oczy. Potem zwrócił się do Gariona. – Mów śmiało, chłopcze, i z niczyjej strony nie lękaj się odwetu za twe słowa. Garion nabrał tchu. – Nie znam dokładnie wszystkich szczegółów, wasza królewska mość. Dowiedziałem się o tym przypadkiem. – Powiedz, ile możesz. – Wiem, że kiedy latem wasza królewska mość wyruszy do Vo Astur, grupa ludzi zamierza dokonać zamachu gdzieś na trakcie. – Z pewnością asturscy zdrajcy – uznał siwowłosy dworzanin. – Oni nazywają siebie patriotami – odpowiedział Garion. – Nie wątpię – parsknął starzec. – Takie próby nie są rzadkością – oświadczył król. – Podejmiemy kroki, by temu zapobiec. Dziękuję ci za ostrzeżenie. – To nie wszystko, wasza wysokość – mówił dalej Garion. – Atakujący będą w mundurach tolnedrańskich legionistów. Silk gwizdnął przez zęby. – Chodzi o to, by szlachta uwierzyła, że zostałeś zamordowany przez Tolnedran. Ci ludzie są pewni, że Mimbre natychmiast wypowie wojnę imperium, a kiedy to nastąpi, wkroczą tu legiony. Wtedy, gdy wszyscy ruszą do walki, ogłoszą niepodległość Asturii wobec tronu Arendii. Wierzą w poparcie wszystkich Asturów. – Rozumiem. – Król się zamyślił. – To chytry plan, choć przejawia subtelność nietypową dla naszych zapalczywych asturskich braci. Jednakże nic jeszcze nie usłyszałem, co by łączyło emisariusza Taura Urgasa z tą zdradą. – On to wszystko wymyślił, wasza królewska mość. Przekazał im wszelkie informacje i dostarczył złota, by mogli kupić tolnedrańskie mundury i zachęcić niezdecydowanych. – Kłamie! – wybuchnął Nachak. – Będziesz miał prawo do odpowiedzi, Nachaku – uspokoił go władca. – Chcę zbadać tę sprawę dokładniej. Młodzieńcze, jakim sposobem zdobyłeś te wiadomości? – Nie mogę powiedzieć, wasza wysokość – odparł z wysiłkiem Garion. – Dałem słowo. Jeden z tych ludzi wyznał mi wszystko, by dowieść, że jest moim przyjacielem. Powierzył mi własne życie, aby pokazać, jak bardzo mi ufa. Nie

mogę go zdradzić. – Twa lojalność zaiste dobrze świadczy o tobie, młody Garionie – pochwalił go król. – Jednakże oskarżenie ambasadora Murgów niezwykłej jest wagi. Azali zdołasz, nie zdradzając zaufania, wykazać prawdę swych słów? Garion bezradnie pokręcił głową. – To poważna sprawa, wasza królewska mość – oświadczył Nachak. – Jestem osobistym przedstawicielem Taura Urgasa. Ten kłamliwy urwis, wychowanek Belgaratha, swojej szalonej opowieści nie może poprzeć żadnymi dowodami, to oczywista próba wbicia klina niezgody między trony Arendii i Cthol Murgos. Nie można pozwolić, by rzucano takie oskarżenia. Trzeba zmusić chłopca, by wskazał tych wymyślonych spiskowców albo przyznał, że kłamie. – Dał słowo, Nachaku – zaznaczył król. – To on tak twierdzi. – Murgo skrzywił się z lekceważeniem. – Poddajmy go próbie. Może po godzinie tortur zacznie mówić. – Nie żywię zaufania do zeznań składanych na mękach – oświadczył Korodullin. – Jeśli zadowoli to waszą królewską mość – wtrącił Mandorallen – ja pomogę rozwiązać tę kwestię. Garion rzucił mu pełne lęku spojrzenie. Mandorallen znał Lelldorina i bez trudu mógł odgadnąć prawdę. Co więcej, był Mimbratem, a Korodullin jego królem. Nie tylko nic go nie zmuszało do milczenia, ale obowiązek nakazywał wyznać wszystko, co wie. – Sir Mandorallenie – rzekł z powagą król. – Legendarne jest twe oddanie sprawie prawdy i honoru. Azali zdołasz wskazać owych spiskowców? Pytanie zawisło groźnie w powietrzu. – Nie, panie – odparł Mandorallen stanowczo. – Wiem jednakże, iż Garion prawdomównym i uczciwym jest chłopcem. Ręczę za niego. – Słabe dowody – stwierdził Nachak. – Ja oświadczam, że on kłamie. I do czego to nas prowadzi? – Chłopiec jest mym towarzyszem – mówił dalej Mandorallen. – Nie będę narzędziem służącym do złamania jego słowa, honor tego młodzieńca bowiem równie jest mi drogi jak własny. Nasze prawa stanowią wszakże, iż sprawa, której dowodów brakuje, może być rozstrzygnięta przez próbę walki. Stanę w szranki za tego chłopca. Oświadczam przy wszystkich zgromadzonych, że ten oto Nachak to zdradziecki łotr, co wraz z innymi spisek uknuł, by zgładzić mego króla. Zdjął stalową rękawicę i cisnął na podłogę. Łoskot uderzenia zabrzmiał jak grom. – Podejmij wyzwanie, Murgu – rzucił z pogardą Mandorallen. – Albo niech je za ciebie przyjmie któryś z pochlebców. Udowodnię twe łotrostwo na ciele twoim bądź na ciele twego rycerza. Nachak spojrzał na rękawicę, potem na wielkiego barona Vo Mandor, stojącego przed nim w oskarżycielskiej pozie. Nerwowo oblizał wargi i rozejrzał się. Prócz Mandorallena nikt ze zgromadzonej szlachty nie miał

broni. Murgo zmrużył oczy w nagłej desperacji. – Zabijcie go! – warknął do sześciu mężów w zbrojach, którzy go otaczali. Rycerze byli zaskoczeni, niepewni, co mają czynić. – Zabijcie go! – rozkazał Nachak. – Tysiąc sztuk złota dla tego, kto pozbawi go życia! Po tych słowach twarze całej szóstki przybrały wyraz zdecydowania. Jak jeden dobyli mieczy i równą linią ruszyli na Mandorallena, unosząc tarcze. Rozległy się krzyki i jęki, gdy szlachcice i ich damy starali się zejść im z drogi. – Cóż to za zdrada? – zapytał dumnie Mandorallen. – Azaliż tak rozmiłowani jesteście w tym Murgu i jego złocie, że chwytacie za broń w obecności króla, otwarcie łamiąc zakazy prawa? Odrzućcie miecze. Zbliżali się groźnie, nie zważając na jego słowa. – Broń się, sir Mandorallenie! – zawołał Korodullin, unosząc się na tronie. – Zwalniam cię z ograniczeń prawa. Barak już ruszył na pomoc. Widząc, że Mandorallen nie zabrał do sali tronowej tarczy, zerwał ze ściany ogromny dwuręczny miecz. – Mandorallenie! – zawołał i pchnął oręż po podłodze. Wielki miecz sunął, podskakując lekko, aż Mandorallen zatrzymał go nogą, pochylił się i chwycił za rękojeść. Rycerze Nachaka stracili nieco pewności siebie, widząc, z jaką łatwością podnosi ciężką, dwumetrową klingę. Barak z szerokim uśmiechem chwycił w jedną rękę miecz, w drugą topór bojowy. Hettar, nisko trzymając szablę, z kocią zwinnością krążył wokół niezdarnych rycerzy. Garion bez namysłu także sięgnął po broń, lecz pan Wilk zacisnął dłoń na jego przedramieniu. – Nie mieszaj się do tego – rzucił ostro i odciągnął chłopca w bok, dalej od miejsca walki. Pierwszy cios Mandorallena trafił w uniesioną pospiesznie tarczę, strzaskał ramię rycerza w karmazynowej opończy, powalił go i odepchnął trzy metry. Barak toporem odbił pchnięcie, a mieczem uderzył w tarczę przeciwnika. Hettar wprawnie unikał niezręcznych ciosów rycerza w zbroi zdobionej zieloną emalią, szablą zaś sięgał błyskawicznie do jego chronionej przyłbicą twarzy. Szczęk oręża rozlegał się echem w sali tronowej Korodullina, a fontanny iskier strzelały z ostrzy. Potężnymi uderzeniami Mandorallen powalił drugiego z przeciwników. Szeroki zamach dwuręcznego miecza trafił poniżej tarczy. Rycerz wrzasnął, gdy klinga rozcięła pancerz. Padł, brocząc krwią z głębokiej rany. Chytrym ciosem topora Barak wygiął boczną powierzchnię hełmu krępego rycerza, który okręcił się bezwładnie i runął na posadzkę. Hettar wykonał pozorowany atak, po czym wsunął szablę w szczelinę przyłbicy przeciwnika. Rycerz zesztywniał, gdy ostrze dotarło do mózgu. Wir chaosu bitewnego przesuwał się po sali; szlachcice i damy odskakiwali na wszystkie strony, by uniknąć ran. Nachak patrzył z lękiem, jak jego ludzie padają jeden po drugim. Potem nagle odwrócił się i rzucił do wyjścia.

– Ucieka! – zawołał Garion, lecz Hettar już pędził za Murgiem. Straszna twarz i zakrwawiona szabla sprawiały, że umykały przed nim grupy dworzan i płaczących w przerażeniu dam. Nachak dotarł już niemal do drzwi, gdy Hettar długimi skokami przedarł się przez tłum i zablokował wyjście. Z krzykiem rozpaczy ambasador wyrwał miecz z pochwy. Garion poczuł nagły, niespodziewany przypływ litości dla tego człowieka. Murgo podniósł miecz, a Hettar świsnął szablą prawie jak pejczem, uderzając go w jedno, potem w drugie ramię. Nachak desperacko usiłował podnieść zdrętwiałe ręce, by osłonić głowę, lecz klinga Hettara nagle opadła. Potem z niezwykłą, płynną gracją Algar powolnym sztychem przebił Murga na wylot. Garion widział ostrze szabli, wysuwające się spomiędzy łopatek Nachaka. Ambasador upuścił miecz i dwiema rękami chwycił nadgarstek Hettara. Jednak Algar niepowstrzymanie obracał dłoń, skręcając zakrzywioną klingę w ciele wroga. Nachak jęknął okropnie i zadrżał. Potem jego palce ześliznęły się z ręki Hettara, krew zabulgotała mu w płucach, westchnął i wolno upadł na plecy, zsuwając się bezwładnie z ostrza szabli.

Rozdział XI Straszliwa cisza zapadła w sali tronowej po śmierci Nachaka. Potem dwaj członkowie jego straży przybocznej, którzy jeszcze mogli ustać na nogach, z głośnym trzaskiem rzucili miecze na zalaną krwią posadzkę. Mandorallen podniósł przyłbicę i stanął przed tronem. – Panie – oznajmił z szacunkiem. – Zdrada Nachaka została wykazana przez próbę walki. – Zaiste – przyznał król. – Tego jedynie żałuję, że entuzjazm twój w obronie słusznej sprawy pozbawił mnie możliwości głębszego zbadania łajdactw Nachaka. – Sądzę, że spiski, jakie knuł, same się rozwiążą, gdy rozejdzie się wieść o jego śmierci. – To być może – zgodził się Korodullin. – Jednakże chciałem sięgnąć dalej. Czy te łajdactwa to tylko Nachaka pomysł, czy trzeba spojrzeć poza niego, aż do samego Taura Urgasa. – W zamyśleniu zmarszczył brwi, po czym potrząsnął głową, jakby chciał rozproszyć mroczne podejrzenia. – Wielki dług zaciągnęła u ciebie Arendia, Pradawny Belgaracie. Mężna twa kompania powstrzymała ponowny wybuch wojny, o której lepiej zapomnieć. – Ze smutkiem spojrzał na brudną od krwi posadzkę i ciała zabitych. – Moja sala tronowa stała się polem bitwy. Zaprawdę, nawet tutaj sięga klątwa Arendii. Westchnął. – Uprzątnijcie to – rozkazał i odwrócił głowę, by nie patrzeć na ostatni akt tego dramatu. Dworzanie i damy zaczęli rozmawiać, gdy tylko wyniesiono zwłoki i zmyto posadzkę, usuwając kałuże lepkiej krwi. – Niezła walka – podsumował Barak, starannie wycierając ostrze topora. – Jestem twym dłużnikiem, lordzie Baraku – oświadczył z powagą Mandorallen. – Pomoc twa w samą porę nadeszła. Barak wzruszył ramionami. – W takiej sytuacji uznałem to za właściwe. Stanął przy nich Hettar. Jego ponura, jastrzębia twarz wyrażała zadowolenie. – Niezła robota z tym Nachakiem – pochwalił go Barak. – Mam sporą praktykę – powiedział Hettar. – Gdy dochodzi do starcia, Murgowie zawsze popełniają ten sam błąd. To chyba jakaś luka w szkoleniu. – Przykre, prawda? – zmartwił się Barak nieszczerze. Garion opuścił przyjaciół. Wiedział, że to irracjonalne, ale czuł się

odpowiedzialny za niedawną rzeź. Przelana krew i gwałtowna śmierć były rezultatem jego słów. Gdyby się nie odezwał, martwi teraz ludzie żyliby jeszcze. Nieważne, jak uzasadnione – konieczne nawet – były te słowa, dręczyło go poczucie winy. W takim stanie nie chciał rozmawiać z przyjaciółmi. Bardziej niż kiedykolwiek brakowało mu cioci Pol, jednak nie wróciła jeszcze do sali tronowej, musiał więc sam zmagać się ze swym sumieniem. Ukrył się w wykuszu utworzonym przez kolumny przy południowej ścianie sali i stał samotny, pogrążony w niewesołych myślach. Po chwili dostrzegł dziewczynę, może o dwa lata od niego starszą, która zmierzała ku niemu, szeleszcząc karmazynową suknią ze sztywnego brokatu. Miała czarne włosy i mleczną cerę, a suknię wciętą tak głęboko, że Garion z pewnym trudem znalazł bezpieczne miejsce, na którym mógł oprzeć wzrok. – Pragnę dołączyć swe podziękowanie do wdzięczności całej Arendii, lordzie Garionie – szepnęła. Jej głos wibrował emocjami, których chłopiec nie pojmował. – W sam czas ujawniłeś spisek Murga i zaiste ocaliłeś życie naszego suwerena. Fala ciepła ogarnęła Gariona. – Nie uczyniłem tak wiele, pani – odparł z nie całkiem szczerą skromnością. – Walczyli moi przyjaciele. – Ale twoje mężne wyznanie odkryło plugawy spisek. Dziewice śpiewać będą o szlachetności, z jaką chroniłeś tożsamość swego bezimiennego i zbłąkanego przyjaciela. Dziewice – na to słowo Garion nie był przygotowany. Zarumienił się i zmieszał beznadziejnie. – Czy w samej rzeczy, szlachetny Garionie, wnukiem jesteś Wiecznego Belgaratha? – Pokrewieństwo jest trochę dalsze, ale upraszczamy je dla wygody. – Ale jest twoim przodkiem w prostej linii? – Jej fiołkowe oczy błyszczały. – On twierdzi, że tak. – Czy lady Polgara nie jest twoją matką? – Ciotką. – To także bliskie pokrewieństwo. – Lekko położyła dłoń na przedramieniu Gariona. – Krew twoja, lordzie Garionie, najszlachetniejsza jest w świecie. Wyznaj mi, czy możliwe, byś nie był jeszcze zaręczony? Garion zamrugał niepewnie, uszy mu poczerwieniały. – Garionie! – huknął swym donośnym głosem Mandorallen, ratując go z niezręcznej sytuacji. – Szukałem cię. Czy wybaczysz nam, hrabianko? Młoda dama rzuciła Mandorallenowi spojrzenie pełne jadu, lecz rycerz już odciągał chłopca spod ściany. – Porozmawiamy jeszcze, lordzie Garionie! – zawołała na pożegnanie dziewczyna. – Mam nadzieję, pani – odpowiedział przez ramię, po czym dał się poprowadzić w tłum dworzan. – Dziękuję, Mandorallenie – rzekł, choć nie

przyszło mu to całkiem łatwo. – Za co, chłopcze? – Wiedziałeś, kogo osłaniam, kiedy mówiłem królowi o Nachaku, prawda? – Oczywiście – przyznał bezceremonialnie rycerz. – Mogłeś powiedzieć królowi... szczerze mówiąc, miałeś nawet obowiązek mu powiedzieć. – Przecież dałeś słowo. – Ja, nie ty. – Jesteś mym towarzyszem. Twe słowo wiąże mnie tak samo jak ciebie. To zaskoczyło Gariona. Niezwykłe wyrafinowanie zasad arendzkiej etyki przekraczało jego możliwość pojmowania. – I walczyłeś za mnie. – Oczywiście. – Mandorallen się roześmiał. – Choć wyznać ci muszę uczciwie, że ma gotowość nie tylko z przyjaźni płynęła. W istocie uznałem tego Murga za nieuprzejmego i nie podobała mi się arogancja jego najemników. Skłonny byłem do walki, zanim objawiła się potrzeba. Może to ja właśnie winienem ci wdzięczność za dostarczenie pretekstu. – Nie rozumiem ciebie. Czasem wydaje mi się, że jesteś najbardziej skomplikowanym człowiekiem, jakiego w życiu spotkałem. – Ja? – zdumiał się Mandorallen. – Jestem najprostszym z ludzi. – Rozejrzał się czujnie. – Ostrzec cię muszę, byś uważał, co mówisz, rozmawiając z hrabianką Vasraną. To właśnie skłoniło mnie, by odciągnąć cię na stronę. – Z kim? – Z tą piękną młodą damą, z którą dyskurs toczyłeś. Uważa się za największą piękność w królestwie i szuka godnego siebie męża. – Męża? – powtórzył Garion drżącym głosem. – Jesteś cennym łupem, chłopcze. Krew twa szlachetna jest ponad miarę z przyczyny pokrewieństwa z Belgarathem. Będziesz wyjątkową zdobyczą dla hrabianki. – Męża? – wykrztusił jeszcze raz Garion, czując, jak miękną mu kolana. – Mnie? – Nie wiem, jak stoją sprawy w mglistej Sendarii, w Arendii wszakże jesteś w wieku odpowiednim do małżeństwa. Bacz zatem, co mówisz. Najbardziej niewinna uwaga może zostać uznana za obietnicę, jeśli dama zechce tak ją potraktować. Garion rozejrzał się lękliwie. Potem spróbował się ukryć. Czuł, że jego nerwy nie zniosą następnego szoku. Hrabianka Vasrana okazała się jednak wytrawną łowczynią. Z godną podziwu determinacją wytropiła go i płomiennymi oczami oraz falującym łonem przygwoździła przy innym wykuszu. – Oto okazję mamy, by kontynuować naszą niezwykle wszak interesującą dyskusję, lordzie Garionie – szepnęła. Garion myślał o ucieczce, gdy w towarzystwie rozpromienionej Mayaserany do sali tronowej wkroczyła ciocia Pol. Zamieniła kilka słów z Mandorallenem,

po czym natychmiast ruszyła do miejsca, gdzie hrabianka o fiołkowych oczach trzymała Gariona w niewoli. – Pora na twoje lekarstwo, kochanie – powiedziała. – Jakie lekarstwo? – zdziwił się chłopiec. – Nie zawsze jest taki roztargniony – zwróciła się do hrabianki. – Jeśli co trzy godziny nie wypije wywaru, powróci szaleństwo. – Szaleństwo? – powtórzyła hrabianka Vasrana ostrym tonem. – To przekleństwo rodziny. – Ciocia Pol westchnęła. – Wszyscy chorują... wszyscy potomkowie w linii męskiej. Wywar pomaga na pewien czas, ale to, naturalnie, tylko chwilowe. Musimy szybko znaleźć jakąś cierpliwą i skorą do poświęceń damę, by mógł się ożenić i spłodzić dzieci, nim mózg mu rozmięknie. Potem nieszczęsna żona spędzi resztę swych dni na opiece nad nim. Przyjrzała się krytycznie młodej hrabiance. – Czy to możliwe, żebyś nie była jeszcze zaręczona? Osiągnęłaś już chyba odpowiedni wiek. – Wyciągnęła rękę i dotknęła krągłego ramienia Vasrany. – Ładna i silna – orzekła z aprobatą. – Natychmiast porozmawiam o tym z mym ojcem, lordem Belgarathem. Hrabianka zaczęła się cofać. Oczy miała zupełnie okrągłe. – Wracaj – poprosiła ciocia Pol. – Jego atak zacznie się dopiero za kilka minut. Dziewczyna uciekła. – Nie potrafisz trzymać się z dala od kłopotów? – spytała ciocia Pol, prowadząc Gariona ze sobą. – Przecież nic nie powiedziałem – protestował. Podszedł Mandorallen uśmiechnięty szeroko. – Wnioskuję, żeś odpędziła naszą drapieżną hrabiankę, pani. Sądziłem wszakże, iż więcej okaże uporu. – Dałam jej kilka powodów do zmartwień. To powinno nieco ostudzić jej matrymonialne zamiary. – O jakich sprawach dyskutowałaś z królową naszą? – zagadnął. – Zaiste, dawno już nie widziałem, by tak się uśmiechała. – Mayaserana miała pewien problem kobiecej natury. Nie sądzę, żebyś zrozumiał. – Niezdolność donoszenia dziecka do czasu rozwiązania? – Czy Arendowie nie mają nic lepszego do roboty niż plotkowanie o rzeczach, które nie powinny ich obchodzić? Może lepiej pójdziesz wywołać następną bójkę, zamiast zadawać osobiste pytania? – Ta kwestia wielkie ma dla nas znaczenie, pani – tłumaczył się Mandorallen. – Jeśli królowa nie wyda na świat następcy tronu, grozi nam wojna dynastyczna. Cała Arendia może stanąć w płomieniach. – Nie będzie żadnych płomieni, Mandorallenie. Na szczęście przybyłam na czas, choć niewiele już brakowało. Rok nie minie, a będziecie mieli księcia. – Czy to możliwe? – Chcesz poznać szczegóły? – spytała drwiąco. – Przekonałam się, że

mężczyźni wolą raczej unikać dokładnej wiedzy o mechanizmach porodu. Mandorallen się zarumienił. – Przyjmuję twe zapewnienia, lady Polgaro – oświadczył pospiesznie. – Jakże się cieszę. – Muszę powiadomić króla. – Musisz jedynie pilnować własnych interesów. Królowa sama powie Korodullinowi wszystko, co powinien wiedzieć. Może byś poszedł wyczyścić zbroję? Wyglądasz, jakbyś właśnie wrócił z przechadzki po rzeźni. Mandorallen, wciąż czerwony na twarzy, skłonił się i odszedł. – Mężczyźni! – rzuciła z pogardą w stronę jego pleców. Potem spojrzała na Gariona. – Podobno byłeś bardzo zapracowany. – Musiałem ostrzec króla. – Jesteś geniuszem, jeśli idzie o mieszanie się w takie sprawy. Dlaczego nic mi nie powiedziałeś? Ani dziadkowi? – Obiecałem, że nikomu nie zdradzę. – Garionie, w takich okolicznościach wszelkie tajemnice są niezwykle groźne. Wiedziałeś przecież, że to, co powiedział ci Lelldorin, jest bardzo ważne. – Nie mówiłem, że to Lelldorin. Obrzuciła go morderczym spojrzeniem. – Kochany Garionie, nigdy nie uważaj mnie za głupią. To karygodny błąd. – Nie uważałem... – Zaciął się. – Nie myślałem... Ja... Ciociu, dałem słowo, że nikomu nie powiem. Westchnęła. – Musimy cię wywieźć z Arendii. To miejsce źle wpływa na rozsądek. Następnym razem, gdy poczujesz ochotę na jeszcze jedno zaskakujące publiczne wystąpienie, najpierw porozmawiaj ze mną, dobrze? – Tak, ciociu – odparł zakłopotany. – Och, Garionie, co ja mam z tobą zrobić? – Zaśmiała się ciepło, objęła go za ramiona i wszystko wróciło do normy. Wieczór minął bez ciekawych wydarzeń. Bankiet był męczący, a toasty nie miały końca, gdyż każdy z obecnych wstawał po kolei, by kwiecistą mową wychwalać pana Wilka i ciocię Pol. Poszli do łóżek późno, a Garion spał niespokojnie, nękany koszmarami, w których hrabianka o płonących oczach ścigała go przez nieskończone, zasypane kwiatami korytarze. Rankiem wstali wcześnie, a pan Wilk i ciocia Pol znowu naradzali się z królem i królową. Garion, wciąż obawiając się spotkania z hrabianką Vasraną, trzymał się Mandorallena. Rycerz najlepiej chyba potrafiłby go ustrzec przed takimi przygodami. Czekali w antyszambrze sali tronowej, a Mandorallen w błękitnej opończy wyjaśniał znaczenie obrazów na gobelinie, jaki pokrywał całą ścianę. Przed południem znalazł ich sir Andorig, ciemnowłosy rycerz, któremu pan Wilk nakazał poświęcić swe dni opiece nad czarodziejskim drzewem. – Panie rycerzu – odezwał się z szacunkiem. – Baron Vo Ebor przybył

w towarzystwie swej małżonki. Pytali o ciebie i prosili, bym cię odszukał. – Niezwykle to uprzejme, sir Andorigu. – Mandorallen zerwał się z ławy. – Dworskość twych manier chwałę ci przynosi. – Niestety. – Andorig westchnął. – Nie zawsze tak było. Ostatnią noc spędziłem przy cudownym drzewie, które święty Belgarath polecił mej opiece. Miałem czas zatem, by spojrzeć na swe przeszłe życie. Zaiste, nie byłem człowiekiem godnym szacunku. Gorzko żałuję swych przewin i starał się będę je naprawić. Mandorallen bez słowa uścisnął mu dłoń, po czym ruszyli długim korytarzem do komnaty, gdzie czekali goście. Baron był potężnie zbudowany. Nosił zieloną opończę, a brodę i włosy miał przyprószone siwizną. Jego głęboko osadzone oczy spoglądały z wyrazem wielkiego smutku. – Mandorallenie! – zawołał i objął serdecznie młodego rycerza. – Niedobry byłeś dla nas, opuszczając na czas tak długi. – Obowiązek, panie – wyjaśnił przyciszonym głosem Mandorallen. Baron przywołał żonę. – Nerino, powitaj naszego przyjaciela. Baronessa Nerina była o wiele młodsza od męża. Włosy miała ciemne i bardzo długie. Nosiła różową suknię i była piękna... chociaż, zdaniem Gariona, nie bardziej niż pół tuzina innych dam, jakie widział na dworze. – Drogi nasz i kochany – rzekła, całując Mandorallena i obejmując go lekko. – Tęskniliśmy za tobą w Vo Ebor. – I dla mnie świat jest szary, gdy nie mogę odwiedzić tych ukochanych murów. Sir Andorig skłonił się i wyszedł dyskretnie, pozostawiając zakłopotanego Gariona przy drzwiach. – Kim jest ten miły młodzieniec, który ci towarzyszy, mój synu? – chciał wiedzieć baron. – Chłopiec z Sendarii – wyjaśnił Mandorallen. – Ma na imię Garion. Ruszył wraz z nami na niebezpieczną wyprawę. – Z radością witam towarzysza mego syna – rzekł baron. Garion skłonił się, lecz jego myśli wirowały szaleńczo w poszukiwaniu jakiegoś wiarygodnego pretekstu, by stąd odejść. Sytuacja była bardzo niezręczna. – Wyczekiwać muszę przybycia króla – oświadczył baron. – Obyczaj i grzeczność wymagają, bym stawił się przed nim jak najszybciej, gdy tylko na dwór jego przybędę. Czy zechcesz, Mandorallenie, pozostać tu z baronessą, póki nie wrócę? – Oczywiście, panie. – Zaprowadzę cię, panie, do komnaty, gdzie król rozmawia z moją ciocią i dziadkiem – zaofiarował się szybko Garion. – Nie, chłopcze. I ty zostać musisz. Nie mam powodu do obaw, znając wierność mej żony i najdroższego z przyjaciół, złośliwe języki jednak

wywołałyby skandal, gdyby pozostali tu tylko we dwoje. Ludzie roztropni nie dają pretekstów do fałszywych plotek i złośliwych pomówień. – Zostanę więc, panie. Baron opuścił komnatę. – Zechcesz usiąść, pani? – Mandorallen wskazał rzeźbioną ławę pod oknem. – Chętnie. Męczącą mieliśmy podróż. – Daleka jest droga z Vo Ebor – przyznał Mandorallen, zajmując miejsce na innej ławie. – Jak ty i pan mój znajdujecie trakty o tej porze roku? – Jeszcze nie dość suche, by podróż przyjemność sprawiała. Przez długi czas omawiali stan dróg i pogodę. Siedzieli niezbyt daleko od siebie, ale nie tak blisko, by ktoś, kto przypadkiem zajrzy do komnaty, uznał ich rozmowę za nie dość niewinną. Oczy jednak mówiły więcej niż słowa. Straszliwie zakłopotany Garion wyglądał przez okno. Starannie wybrał to, przy którym musiał być zauważony od drzwi. Rozmowa trwała, lecz przerwy były coraz dłuższe, a Garion dygotał wewnętrznie przy każdej dręczącej chwili ciszy. Obawiał się, że albo Mandorallen, albo lady Nerina może ulec beznadziejnej miłości, przekroczyć niewidoczną granicę i rzucić jedno słowo czy zdanie, które w gruzy obróci wszelkie ograniczenia przyzwoitości i honoru, a ich życie uczyni męką. A jednocześnie pragnął, by mogło paść to słowo czy zdanie i by ich miłość rozkwitła, choćby na krótko. Właśnie w tej cichej, słonecznej komnacie Garion pokonał zakręt na drodze życia. Uprzedzenia wobec Mandorallena, jakie zaszczepił w nim zacietrzewiony Lelldorin, pękły wreszcie i runęły. Ogarnęły go inne uczucia... nie litość, ale współczucie. Co więcej, zaczynał niewyraźnie pojmować, w jaki sposób honor i niebotyczna duma, choć absolutnie bezinteresowne, stały się jednak powodem tragedii, od niezliczonych wieków rozgrywającej się w Arendii. Jeszcze przez prawie pół godziny Mandorallen i lady Nerina siedzieli, prawie nic już nie mówiąc, spoglądali sobie w oczy, a bliski łez Garion trzymał wymuszoną straż. Potem przyszedł Durnik z wiadomością, że ciocia Pol i pan Wilk gotują się już do wyjazdu.

Część druga

TOLNEDRA

Rozdział XII Chór spiżowych rogów żegnał ich z blanków Vo Mimbre, gdy opuszczali miasto pod eskortą czterdziestu rycerzy i samego króla Korodullina. Garion raz tylko spojrzał za siebie i zdawało mu się, że dostrzega lady Nerinę stojącą na murze ponad bramą; nie był tego pewny. Kobieta nie machała ręką, a Mandorallen się nie oglądał. Wczesnym popołudniem dotarli do brodu na rzece Arend. Dalej leżała Tolnedra. Rzeka migotała w blasku słońca, a proporce rycerzy eskorty trzepotały na lekkim wietrze. – Bądź pozdrowiony i żegnaj, święty Belgaracie – odezwał się Korodullin, gdy stanęli na brzegu. – Tak jak mi poradziłeś, rozpocznę przygotowania. Klnę się na własne życie, że Arendia będzie gotowa. – Od czasu do czasu dam ci znać, jakie czynimy postępy – obiecał pan Wilk. – Zbadam także wszelkie poczynania Murgów w granicach mego królestwa. Jeśli twoje słowa się potwierdzą, a nie wątpię, że tak się stanie, wtedy przepędzę ich z Arendii. Wyszukam po kolei i przegnam z tej ziemi. Sprawię, by życie stało się dla nich ciężarem i niedolą za to, że sieją niezgodę wśród mych poddanych. – Ten pomysł mi się podoba – pochwalił z uśmiechem Wilk. – Murgowie są aroganccy. Odrobina niedoli nauczy ich pokory. Do zobaczenia, Korodullinie. Mam nadzieję, że w dniu naszego następnego spotkania świat będzie szczęśliwszy. – Modlił się będę, by to nastąpiło – odparł młody władca. Pan Wilk poprowadził wszystkich w wody płytkiego brodu. Za rzeką czekała Imperialna Tolnedra, a z brzegu pozostawionego za plecami mimbraccy rycerze żegnali ich graną na rogach fanfarą. Gdy wyszli z rzeki, Garion rozejrzał się uważnie. Szukał czegoś w ukształtowaniu terenu czy roślinności, co odróżniałoby Arendię od Tolnedry, ale ziemia nie zważała na ustalone przez ludzi granice i nie dostrzegł żadnych zmian. Mniej więcej kilometr od rzeki wjechali do puszczy Vordue, rozległego gęstego lasu, sięgającego od morskich wybrzeży aż do stóp gór na wschodzie. Między drzewami przystanęli, by przebrać się w szaty podróżne. – Sądzę, że nadal powinniśmy udawać kupców – mówił pan Wilk, z ulgą wciągając swą połataną rdzawą tunikę i buty nie do pary. – Naturalnie, Grolimów nie oszukamy, ale nie będziemy mieć problemów z Tolnedranami, których spotkamy po drodze. Z Grolimami poradzimy sobie inaczej.

– Czy są jakieś ślady Klejnotu? – zapytał głośno Barak, wciskając w juki swoją niedźwiedzią pelerynę i hełm. – Jedna czy dwie poszlaki. – Wilk rozejrzał się dookoła. – Przypuszczam, że Zedar przejeżdżał tędy parę tygodni temu. – Nie doganiamy go. – Silk wciągnął skórzaną kamizelę. – Ale i nie tracimy dystansu. Możemy jechać? Dosiedli koni i ruszyli tolnedrańskim traktem prowadzącym prosto przez las. Po mniej więcej pięciu kilometrach, gdy droga poszerzyła się, zobaczyli pojedynczy biały budynek, niski i kryty czerwonym dachem. Kilku żołnierzy włóczyło się leniwie w pobliżu. Pancerze i broń mieli mniej zadbane niż legioniści, których Garion spotykał wcześniej. – Posterunek celny – wyjaśnił Silk. – Tolnedranie stawiają je tak daleko od granicy, żeby nie utrudniały uczciwego przemytu. – Niechlujni ci legioniści – stwierdził z dezaprobatą Durnik. – Nie legioniści, ale żołnierze ze służby celnej – sprostował Silk. – Miejscowi. To wielka różnica. – Zauważyłem – mruknął kowal. Strażnik w zardzewiałym półpancerzu, uzbrojony w krótką włócznię, wyszedł na drogę i wyciągnął rękę. – Kontrola celna! – zawołał znudzonym głosem. – Jego ekscelencja wyjdzie do was za chwilę. Możecie zostawić konie, o tam. – Wskazał coś w rodzaju dziedzińca obok budynku. – Możliwe są jakieś kłopoty? – zapytał Mandorallen. Zdjął zbroję i miał teraz na sobie kolczugę i opończę, jakie zwykle nosił w podróży. – Nie – odparł Silk. – Agent celny zada parę pytań, potem weźmie łapówkę i możemy jechać dalej. – Łapówkę? – zdziwił się Durnik. Silk wzruszył ramionami. – Oczywiście. To normalne w Tolnedrze. Ja będę mówił. Mam doświadczenie w takich sprawach. Celnik, krępy, łysiejący mężczyzna w ściągniętej pasem brunatnej tunice, stanął na progu, strzepując z ubrania jakieś okruchy. – Dzień dobry – powiedział rzeczowym tonem. – Witam, ekscelencjo. – Silk skłonił się lekko. – Co my tu mamy? – Celnik spoglądał z uznaniem na juki. – Jestem Radek z Boktoru – przedstawił się Silk. – Drasański kupiec. Wiozę sendarską wełnę do Tol Honeth. – Otworzył jedną z sakw i pokazał skrawek szarego materiału. – Słusznie czynisz, czcigodny kupcze. – Celnik pomacał wełnę. – Tegoroczna zima była dość chłodna i wełna osiąga dobrą cenę. Cichy brzęk świadczył, że kilka monet przeszło z ręki do ręki. Celnik uśmiechnął się szeroko. – Chyba nie musimy zaglądać do reszty bagażu – stwierdził. – Widzę, że jesteś uczciwym kupcem, szlachetny Radeku, i nie chciałbym cię zatrzymywać.

Silk skłonił się znowu i zawiązał sakwę. – Czy powinienem uważać na coś po drodze, ekscelencjo? Nauczyłem się polegać na opiniach służby celnej. – Droga jest dobra – stwierdził celnik obojętnie. – Legiony tego pilnują. – Oczywiście. Jakieś nietypowe okoliczności? – Rozsądnie zrobicie, trzymając się własnej kompanii w drodze na południe. W Tolnedrze panuje pewne polityczne zamieszanie. Choć z pewnością nikt nie będzie cię niepokoił, gdy dowiedziesz, iż przybyłeś jedynie w interesach. – Zamieszanie? – zmartwił się Silk. – Nic o tym nie słyszałem. – Chodzi o sukcesję. Sytuacja jest dość niestabilna. – Czy Ran Borune zachorował? – Nie – odparł krępy celnik. – Jest po prostu stary. Z tej choroby nikt nie zdoła go wyleczyć. A że nie ma syna, który objąłby tron, przyszłość dynastii zawisła na włosku. Wielkie rody próbują uzyskać najlepszą pozycję. To wszystko jest potwornie kosztowne, naturalnie, a my, Tolnedranie, stajemy się pobudliwi, gdy w grę wchodzą pieniądze. – Jak my wszyscy. – Silk się roześmiał. – Może skorzystałbym na kilku kontaktach we właściwych kręgach. Który z rodów jest obecnie w najlepszej sytuacji? – Sądzę, że zyskaliśmy przewagę nad całą resztą – odparł z zadowoleniem celnik. – My? – Vorduańczycy. Poprzez matkę jestem ich dalekim krewnym. Wielki książę Kador z Tol Vordue jest jedynym rozsądnym kandydatem do tronu. – Chyba go nie znam. – Wspaniały człowiek – tłumaczył celnik wylewnie. – Ma siłę, wigor i intuicję. Gdyby wybór zależał tylko od zalet, wielki książę Kador za powszechną zgodą otrzymałby koronę. Niestety, decyzja jest w rękach radców. – Och! – Tak jest. – Celnik westchnął z goryczą. – Nie uwierzyłbyś, godny Radeku, jakich łapówek żądają ci ludzie za swoje głosy. – Taka możliwość zdarza się tylko raz w życiu – powiedział Silk. – Nikomu z ludzi nie odmawiam prawa do uczciwej i rozsądnej łapówki, ale niektórzy z radców poszaleli z chciwości. Nieważne, jakie stanowisko otrzymam w nowym rządzie, przez całe lata nie odrobię tego, co musiałem zainwestować. I tak samo jest w całej Tolnedrze. Uczciwi ludzie tchu już nie mogą złapać od tych wszystkich podatków i nagłych subskrypcji. Nikt nie pozwoli, by na jakiejś liście nie było jego nazwiska, a codziennie pojawia się nowa. Koszta doprowadzają ludzi do rozpaczy. Mordują się na ulicach Tol Honeth. – Aż tak źle? – Gorzej, niż potrafisz sobie wyobrazić. Horbici nie mają dość pieniędzy na kampanię polityczną, więc zaczęli truć członków rady. Wydajemy miliony na kupienie głosu, a nazajutrz nasz człowiek sinieje na twarzy i pada trupem. No

i musimy zgromadzić kolejne miliony, żeby kupić jego następcę. To mnie wykańcza. Nie mam zacięcia do polityki. – Straszne. – Silk westchnął ze współczuciem. – Gdyby chociaż Ran Borune umarł – skarżył się zrozpaczony Tolnedranin. – Teraz panujemy nad sytuacją, ale Honethowie są bogatsi. Jeśli zjednoczą się i poprą jednego kandydata, wykupią nam tron spod tyłka. A Ran Borune stale mieszka w pałacu i rozpieszcza tego potwora, którego nazywa córką. Ma tyle straży, że nawet najdzielniejszych zabójców nie możemy skłonić, by spróbowali go sprzątnąć w zamachu. On chyba chce żyć wiecznie. – Cierpliwości, ekscelencjo – pocieszył go Silk. – Im większe cierpienia, tym większa potem nagroda. – W takim razie będę kiedyś bajecznie bogaty. – Celnik pokiwał głową. – Ale już dość długo cię zatrzymuję, godny Radeku. Życzę dobrej drogi i oby chłody w Tol Honeth podniosły cenę wełny. Silk skłonił się godnie, wskoczył na siodło i ruszył truchtem na czele całej grupy. – Przyjemnie znowu wrócić do Tolnedry. – Uśmiech rozjaśnił jego lisią twarz. – Uwielbiam zapach oszustw, korupcji i intryg. – Jesteś złym człowiekiem, Silku – upomniał go Barak. – Ten kraj przypomina dół kloaczny. – Oczywiście. Ale nie jest nudny, Baraku. Nigdy nie jest nudny. Wieczorem dotarli do zadbanej tolnedrańskiej wioski i zatrzymali się na noc w dobrze utrzymanej oberży, gdzie jedzenie było smaczne, a łóżka czyste. Wstali wcześnie; po śniadaniu wyjechali z dziedzińca na brukowaną uliczkę zalaną tym niezwykłym, srebrzystym blaskiem, jaki nadchodzi tuż przed świtem. – Przyjemnie tutaj. – Durnik spojrzał z aprobatą na bielone domy kryte czerwoną dachówką. – Wszystko jest czyste i porządne. – To odbicie tolnedrańskiej duszy – rzekł pan Wilk. – Tutejsi mieszkańcy wiele uwagi poświęcają szczegółom. – Nie jest to zła cecha. Wilk chciał coś odpowiedzieć, gdy nagle dwóch ludzi w brązowych szatach wyskoczyło z ciemnej bocznej uliczki. – Uważajcie! – krzyczał biegnący z tyłu. – On oszalał! Człowiek, który pędził przodem, trzymał się za głowę, wykrzywiając twarz w wyrazie niewyobrażalnej grozy. Koń Gariona spłoszył się, gdyż tamten biegł wprost na niego. Chłopiec wyciągnął rękę, by odepchnąć szaleńca. Gdy tylko dotknął dłonią jego czoła, poczuł nagłą falę energii płynącą wzdłuż ramienia, niezwykłe mrowienie. Potężny ryk wypełnił mu umysł. Szaleniec runął na bruk, jakby dotknięcie Gariona było potężnym ciosem. Podjechał Barak. – O co tu chodzi? – zapytał drugiego z ludzi. – Jesteśmy z Mar Terrin – wyjaśnił tamten zdyszany. – Brat Obor nie mógł dłużej znieść duchów. Polecono mi, by odprowadzić go do domu. Miał tam

zostać, póki nie wróci do zdrowych zmysłów. Przyklęknął obok leżącego. – Czemu tak mocno go uderzyłeś? – zapytał oskarżycielsko. – Wcale go nie uderzyłem – bronił się Garion. – Dotknąłem tylko. On chyba zemdlał. – Uderzyłeś. Spójrz tylko, jaki ma ślad na twarzy. Na czole nieprzytomnego widniała brzydka czerwona plama. – Garionie – odezwała się ciocia Pol. – Czy możesz zrobić dokładnie to, co ci powiem, nie zadając żadnych pytań? – Chyba tak. – Chłopiec kiwnął głową. – Zsiądź z konia. Podejdź do tego człowieka na ziemi i połóż mu dłoń na czole. Potem przeproś, że go uderzyłeś. – Jesteś pewna, Polgaro, że to bezpieczne? – upewnił się Barak. – Wszystko będzie dobrze. Rób, co powiedziałam, Garionie. Chłopiec z wahaniem zbliżył się do leżącego, wyciągnął rękę i przyłożył dłoń do brzydkiego sińca. – Przykro mi – oświadczył. – Mam nadzieję, że szybko wyzdrowiejesz. Fala energii popłynęła wzdłuż ramienia, tym razem zupełnie inna od poprzedniej. Szaleniec otworzył oczy i zamrugał. – Gdzie ja jestem? – zdziwił się. – Co się stało? – mówił całkiem normalnym głosem, a siniec na jego czole zniknął. – Wszystko w porządku – uspokoił go Garion, sam nie wiedząc dlaczego. – Byłeś chory, ale już jest lepiej. – Chodź, Garionie – wtrąciła ciocia Pol. – Jego towarzysz może się teraz nim zająć. Chłopiec podszedł do swego wierzchowca. Myśli wirowały mu bezładnie. – Cud! – wykrzyknął drugi mnich. – Raczej nie – zaprzeczyła ciocia Pol. – Uderzenie przywróciło zmysły twemu przyjacielowi, to wszystko. Takie rzeczy czasem się zdarzają. Jednak ona i pan Wilk wymienili znaczące spojrzenia, które całkiem wyraźnie mówiły, że było to coś innego... coś niezwykłego. Odjechali, pozostawiając obu mnichów na środku ulicy. – Co się stało? – Durnik spoglądał ze zdumieniem. Pan Wilk wzruszył ramionami. – Polgara musiała wykorzystać Gariona – oświadczył. – Nie mieliśmy czasu, żeby załatwić to w inny sposób. Durnik nie był przekonany. – Nie robimy tego często – dodał Wilk. – To trochę niewygodne, działać przez kogoś innego, jak przed chwilą. Czasem jednak nie ma wyboru. – Przecież Garion go uzdrowił – zaprotestował Durnik. – To musi pochodzić z tej samej ręki, która zadała cios, Durniku – powiedział ciocia Pol. – Nie zadawaj tylu pytań, proszę. Krytyczny umysł Gariona nie przyjmował tych wyjaśnień. Chłopiec miał

inną świadomość tego, co się wydarzyło: nic, czego dokonał, nie przyszło z zewnątrz. W skupieniu studiował srebrzyste znamię na dłoni. Wydawało się inne niż zawsze. – Nie myśl o tym, skarbie – powiedziała ciocia Pol cicho, gdy opuścili wioskę i znowu ruszyli traktem. – Nie ma powodów do zmartwienia. Później ci wszystko wytłumaczę. A potem, wśród wrzasków ptaków witających wschód słońca, mocno ścisnęła mu palce.

Rozdział XIII Trzy dni zajęła im jazda przez lasy Vordue. Garion, pamiętając o niebezpieczeństwach arendzkiej puszczy, czuł niepokój i nerwowo spoglądał na okryte cieniem drzewa. Jednak gdy minął dzień i nie zdarzyło się nic niezwykłego, był spokojniejszy. Pan Wilk za to irytował się coraz bardziej. – Coś planują – mruczał. – Wolałbym, żeby już zaatakowali. Nie cierpię oglądania się przez ramię na każdym kroku. Garion nie miał wielu okazji, by porozmawiać z ciocią Pol o tym, co przydarzyło się obłąkanemu mnichowi z Mar Terrin. Miał wrażenie, że ciocia Pol świadomie go unika, a kiedy wreszcie zdołał podjechać bliżej, jej odpowiedzi były niejasne. Wciąż odczuwał niepokój, myśląc o tym incydencie. Przed południem trzeciego dnia wyjechali spomiędzy drzew na szeroką przestrzeń pól uprawnych. W przeciwieństwie do arendzkiej równiny, gdzie wielkie połacie ziemi leżały odłogiem, tutaj uprawiano każdy jej skrawek, pola zaś otaczano niskimi kamiennymi murkami. Choć z pewnością nie było jeszcze ciepło, słońce świeciło jasno, a zaorana gleba, czarna i żyzna, czekała na siew. Jechali traktem prostym i szerokim. Po drodze często spotykali innych podróżnych, którzy pozdrawiali ich niezbyt wylewnie, ale uprzejmie. Garion odzyskał spokój. Ten kraj był chyba zbyt cywilizowany, by mogły tutaj czekać takie niebezpieczeństwa, jakie groziły im w Arendii. Po południu wjechali do sporego miasteczka, gdzie kupcy w różnokolorowych płaszczach nawoływali ze sklepów i straganów po obu stronach ulicy, namawiając ich, żeby przystanęli i chociaż obejrzeli towar. – Robią wrażenie zdesperowanych – zauważył Durnik. – Tolnedranie nie lubią wypuszczać klientów – powiedział Silk. – Są chciwi. Na niewielkim placu wybuchło jakieś zamieszanie. Sześciu brudnych, zarośniętych żołnierzy zaczepiło arogancko wyglądającego człowieka w zielonym płaszczu. – Zejdźcie mi z drogi, powtarzam! – protestował głośno. – Chcemy tylko zamienić słówko, Lemborze – odparł jeden z żołnierzy z nieprzyjemnym uśmiechem. Był chudy i miał długą bliznę na policzku. – Co za idiota. – Jakiś przechodzień zaśmiał się grubiańsko. – Lembor taki się zrobił ważny, że zapomniał o ostrożności. – Czy oni chcą go aresztować, przyjacielu? – zapytał Durnik grzecznie. – Tylko na chwilę – odparł przechodzień. – A co z nim zrobią? – dociekał dalej Durnik. – To co zwykle.

– A co robią zwykle? – Sam popatrz. Ten dureń wie przecież, że nie powinien chodzić bez ochrony. Żołnierze okrążyli człowieka w zielonym płaszczu, a dwóch chwyciło go brutalnie pod ręce. – Puśćcie mnie! – wciąż protestował Lembor. – Co wy sobie wyobrażacie? – Spokojnie, Lemborze – rozkazał żołnierz z blizną na twarzy. – Nie utrudniaj pracy. Ciągnęli go w stronę wąskiej alejki. – Ratunku! – Lembor wyrywał się rozpaczliwie. Dostał pięścią w podbródek i wciągnęli go w alejkę. Rozległ się krótki krzyk, odgłosy szamotaniny, kilka stęknięć, zgrzyt żelaza o kości, długi cichnący jęk. Szeroki strumień krwi wypłynął z alejki i pociekł do rynsztoka. Po minucie żołnierze wyszli na placyk, z uśmiechem wycierając miecze. – Musimy coś zrobić! – Garion czuł mdłości z oburzenia i grozy. – Nie – odparł Silk twardo. – Musimy pilnować tylko własnych interesów. Nie przyjechaliśmy tutaj, żeby się mieszać do lokalnej polityki. – Polityki? – powtórzył Garion. – To było morderstwo. Może chociaż sprawdzimy, czy jeszcze żyje? – Nie sądzę – stwierdził Barak. – Sześciu uzbrojonych ludzi zwykle porządnie wykonuje robotę. Tuzin innych żołnierzy, tak samo niechlujnych jak pierwsi, wbiegło na plac z mieczami w dłoniach. – Za późno, Rabbasie. – Ten z blizną zaśmiał się chrapliwie. – Lembor już was nie potrzebuje. Właśnie doznał ataku śmierci. Wygląda na to, że straciliście pracę. Ten, którego nazwał Rabbasem, zatrzymał się i spojrzał ponuro. Potem na jego twarzy pojawił się wyraz brutalnej chytrości. – Może i racja, Kraggerze. – Głos też miał chrapliwy. – Ale może stworzymy kilka wolnych miejsc w garnizonie Elgona. Na pewno chętnie zatrudni dobrych fachowców. Ruszył do przodu, groźnie kreśląc ostrzem miecza niskie łuki. Rozległ się brzęk i rytmiczny tupot. Na plac wbiegło dwudziestu legionistów w podwójnej kolumnie. Ich stopy równocześnie uderzały o bruk. Zatrzymali się między dwiema grupami żołnierzy, obie kolumny zwróciły się plecami do siebie i wysunęły lance. Pancerze legionistów były wypolerowane do połysku, a cały ekwipunek bez najmniejszej plamki. – Rabbas, Kragger, dość tego – wrzasnął sierżant dowodzący oddziałem. – Natychmiast wynoście się z ulicy! – Te świnie zabiły Lembora, sierżancie! – zawołał Rabbas. – Fatalnie – odparł bez wielkiej sympatii legionista. – A teraz precz z ulicy. Póki jestem na służbie, nie będzie tu żadnych bójek. – Nic nie masz zamiaru zrobić? – spytał Rabbas. – Właśnie robię. Zaprowadzam porządek na ulicy. Wynocha! Rabbas zawrócił nagle i na czele swych ludzi zszedł z placu.

– Ciebie to też dotyczy, Kraggerze – rzucił sierżant. – Oczywiście, sierżancie. – Uśmiechnął się służalczo. – I tak mieliśmy już iść. Z tłumu gapiów dobiegły nieprzyjazne okrzyki. Legionista obejrzał się z groźną miną i natychmiast zapadła cisza. Durnik syknął przenikliwie. – Tam, po drugiej stronie placu – szepnął do pana Wilka. – Czy to nie Brill? – Znowu! – W głosie Wilka brzmiało zniechęcenie. – Jak on to robi, że ciągle jest przed nami? – Przekonajmy się, co planuje – podsunął Silk. Oczy mu zabłysły. – Pozna nas, jeśli spróbujemy go śledzić – ostrzegł Barak. – Zostaw to mnie. – Silk zsunął się z siodła. – Widział nas? – zapytał Garion. – Chyba nie – odparł Durnik. – Rozmawia z jakimiś ludźmi. Nie patrzy w naszą stronę. – Na południowym końcu miasteczka jest gospoda – mówił Silk. Zdjął kamizelę i przywiązał ją do siodła. – Spotkamy się tam mniej więcej za godzinę. – Odwrócił się i zniknął w tłumie. – Zsiądźmy z koni – polecił Wilk. – Poprowadzimy je. Przeszli brzegiem placu, starając się, by konie zasłaniały ich przed Brillem. Garion raz tylko spojrzał w wąską alejkę, gdzie żołnierze wciągnęli Lembora. Zadrżał i odwrócił głowę. W brudnym zaułku leżał jakiś niekształtny stos przykryty zielonym płaszczem, a ściany domu i kamienie bruku zachlapane były krwią. Przekonali się, że całe miasteczko aż kipi z podniecenia, a w pewnych przypadkach także z niepokoju. – Lembor, powiadasz? – pytał kupiec w niebieskim płaszczu, o poszarzałej ze strachu twarzy, innego, równie wstrząśniętego. – Niemożliwe! – Mój brat właśnie rozmawiał z kimś, kto to widział – zapewnił drugi kupiec. – Czterdziestu żołnierzy Elgona napadło go na ulicy i zarąbało na oczach tłumu. – Co z nami będzie? – jęknął drżącym głosem pierwszy. – Nie wiem jak ty, ale ja się ukrywam. Teraz, kiedy Lembor nie żyje, żołnierze Elgona zechcą pozabijać nas wszystkich. – Nie ośmielą się. – A co ich powstrzyma? Idę do domu. – Czemu słuchaliśmy Lembora? – lamentował pierwszy kupiec. – Mogliśmy się nie mieszać. – Teraz już za późno – odparł drugi. – Wracam do domu i rygluję drzwi. Odwrócił się i odszedł pospiesznie. Pierwszy spoglądał za nim, po chwili także odbiegł. – Ostro tu idzie gra – zauważył Barak. – Dlaczego legiony na to pozwalają? – zapytał Mandorallen. – Legiony zachowują neutralność – wyjaśnił Wilk. – Taką składają przysięgę. Gospoda, do której skierował ich Silk, była czysta, otoczona niewysokim

murem. Przywiązali konie na dziedzińcu i weszli do środka. – Musimy coś zjeść, ojcze. – Ciocia Pol usiadła za wyszorowanym dębowym stołem w głównej sali. – Ja właśnie... – Pan Wilk spojrzał na drzwi wiodące do piwiarni. – Wiem – ucięła. – Ale najpierw powinniśmy coś zjeść. – Dobrze, Pol. – Pan Wilk westchnął. Posługacz przyniósł im talerz dymiących kotletów i grubych pajd chleba nasączonych masłem. Garion wciąż czuł skurcze żołądka po tym, co widział na placu, jednak zapach mięsa szybko przywrócił mu apetyt. Już prawie kończyli posiłek, gdy jakiś nędznie wyglądający, niski mężczyzna w białej lnianej koszuli, skórzanym fartuchu i wystrzępionym kapeluszu bezceremonialnie zasiadł przy ich stole. Jego twarz wydawała się w jakiś nieokreślony sposób znajoma. – Wina! – wrzasnął na posługacza. – I jeść. Mrużył oczy w złocistym blasku, jaki sączył się do sali przez żółte szyby okien. – Są inne stoły, przyjacielu – odezwał się Mandorallen zimno. – Ale ten mi się podoba – odparł obcy. Spojrzał po kolei na każdego z nich, po czym wybuchnął śmiechem. Mięśnie jego twarzy rozluźniały się i jakby przesunęły pod skórą na właściwe miejsca. Tym obcym był Silk. – Jak ty to robisz? – zdumiał się Barak. Silk uśmiechnął się i końcami palców masował policzki. – Koncentracja, Baraku – oświadczył. – Koncentracja i praktyka. Chociaż zawsze potem bolą mnie szczęki. – Pożyteczna umiejętność, jak sądzę – ocenił Hettar uprzejmie. – We właściwych okolicznościach. – Zwłaszcza dla szpiega – dodał Barak. Silk skłonił się teatralnie. – Skąd wziąłeś to ubranie? – zaciekawił się Durnik. – Ukradłem. – Zdjął fartuch. – Co Brill tam robił? – spytał Wilk niecierpliwie. – Mącił jak zwykle. Mówił ludziom, że Murgo imieniem Asharak obiecuje nagrodę za każdą informację o nas. Opisał cię całkiem dokładnie, stary przyjacielu. Niezbyt pochlebnie, ale zupełnie nieźle. – Wkrótce będziemy musieli zająć się tym Angarakiem – stwierdziła ciocia Pol. – Irytuje mnie. – Jest jeszcze coś. – Silk nadgryzł kotleta. – Brill powtarza wszystkim, że Garion jest synem Asharaka... że porwaliśmy go, a Asharak wypłaci ogromną nagrodę temu, kto mu go zwróci. – Garion? – powtórzyła ostro ciocia Pol. Silk pokiwał głową i sięgnął po chleb. – Przy pieniądzach, jakie obiecuje, każdy w Tolnedrze będzie miał oczy szeroko otwarte. Garion poczuł ostre ukłucie lęku.

– Dlaczego ja? – zapytał. – Żeby nas zatrzymać – wyjaśnił pan Wilk. – Kimkolwiek jest Asharak, wie, że Polgara nie pojedzie, dopóki cię nie odnajdzie. Prawdopodobnie cała reszta również. Dzięki temu Zedar zyska czas na ucieczkę. – A kim właściwie jest ten Asharak? – Hettar groźnie zmrużył oczy. – Zapewne Grolimem – odparł Wilk. – Jak na zwykłego Murga jego działania mają zbyt szeroki zasięg. – A jak można ich odróżnić? – zainteresował się Durnik. – Nie można. Wyglądają prawie tak samo. To dwa różne plemiona, ale bliżej spokrewnione niż inni Angarakowie. Każdy zauważy różnicę między Nadrakiem a Thullem albo Thullem a Malloreaninem, ale Murgowie i Grolimowie są tak podobni, że nie można ich rozpoznać. – Nigdy nie miałam z tym kłopotów – wtrąciła ciocia Pol. – Ich umysły są zupełnie inne. – To znakomicie upraszcza sprawę – stwierdził Barak oschle. – Po prostu rozrąbiemy głowę pierwszemu spotkanemu Murgowi, a ty pokażesz nam różnice. – Za dużo czasu spędzasz ostatnio z Silkiem – oświadczyła ciocia Pol kwaśno. – Zaczynasz mówić jak on. Barak podniósł głowę, a Silk mrugnął. – Kończmy już. Zobaczymy, czy da się dyskretnie wymknąć z miasta – rzekł Wilk. – Czy jest jakaś alejka na tyłach tej gospody? – zwrócił się do Silka. – Naturalnie. – Nie przerywał jedzenia. – Znasz ją? – No wiesz... – Silk był wyraźnie urażony. – Oczywiście, że ją znam. Alejka, na którą ich wyprowadził, była wąska, pusta i brzydko pachniała, ale doszli nią do południowej bramy miasteczka i wkrótce znowu stanęli na trakcie. – Nie zaszkodzi nam trochę pośpiechu. – Wilk wbił pięty w boki wierzchowca i ruszył galopem. Pędzili tak jeszcze przez dłuższy czas po zapadnięciu zmroku. Księżyc, nabrzmiały i niezdrowy, wstał wolno nad horyzontem i wypełnił noc bladym światłem, które wyssało ze świata wszelkie barwy. Wreszcie Wilk ściągnął wodze. – Jazda przez całą noc nie ma sensu – stwierdził. – Zjedźmy z drogi i prześpijmy się parę godzin. Wyruszymy wczesnym rankiem. Tym razem wolę, żebyśmy to my wyprzedzali Brilla. – Może tam? – Durnik wskazał niewielką kępę drzew czerniejącą w księżycowym blasku niedaleko drogi. – Dobrze. Chyba nie potrzebujemy ognia. Wprowadzili konie między drzewa i wyjęli koce z juków. Księżycowe promienie malowały na zasłanym liśćmi gruncie jasne plamy. Garion znalazł dosyć równe miejsce, owinął się kocem, pokręcił chwilę i zasnął. Przebudził się nagle, oślepiony płomieniami kilku pochodni. Ciężka stopa przyciskała mu pierś do ziemi, a ostrze miecza opierało się mocno

i nieprzyjemnie o gardło. – Nie ruszać się! – rozkazał ktoś szorstkim głosem. – Zabijemy każdego, kto choćby okiem mrugnie. Garion zesztywniał z przerażenia. Popatrzył w jedną, potem w drugą stronę. Jego przyjaciele znaleźli się w takiej samej pozycji. Durnika, który trzymał wartę, dwóch żołnierzy trzymało za ramiona. W usta wetknęli mu jakąś szmatę. – Co to ma znaczyć? – zażądał wyjaśnień Silk. – Dowiesz się – warknął dowódca. – Zabierzcie im broń. Kiedy skinął ręką, Garion zauważył, że brakuje mu palca u prawej dłoni. – To jakaś pomyłka – zaprotestował Silk. – Jestem Radek z Boktoru, kupiec. Ani ja, ani moi przyjaciele nie zrobiliśmy nic złego. Czteropalcy żołnierz nie zwracał na niego uwagi. – Wstawać! – krzyknął. – Jeśli któreś z was spróbuje uciekać, zabijemy pozostałych. Silk powstał i nasadził czapkę na głowę. – Pożałuje pan tego, kapitanie – zagroził. – Mam w Tolnedrze potężnych przyjaciół. Żołnierz wzruszył ramionami. – Nie obchodzi mnie to. Wykonuję rozkazy hrabiego Dravora. Kazał was doprowadzić. – Dobrze. Zobaczmy tego hrabiego. Natychmiast wyjaśnimy sprawę i nie ma potrzeby, żebyście wymachiwali mieczami. Pójdziemy spokojnie. Nikt z nas nie zrobi niczego, co mogłoby was zirytować. Twarz żołnierza pociemniała w blasku pochodni. – Nie podoba mi się twój ton, kupcze. – Nie płacą ci za to, żeby ci się podobał mój ton, przyjacielu. Bierzesz pieniądze za doprowadzenie nas do hrabiego Dravora. Ruszajmy. Im szybciej będziemy na miejscu, tym szybciej opowiem mu o twoim zachowaniu. – Sprowadźcie ich konie – rozkazał dowódca. Garion przesunął się do cioci Pol. – Możesz coś zrobić? – zapytał cicho. – Bez gadania! – huknął żołnierz, który go pilnował. Garion stał bezradnie, patrząc na ostrze miecza wycelowane w jego pierś.

Rozdział XIV Dom hrabiego Dravora, wielki biały budynek, stał pośrodku rozległego trawnika z przystrzyżonymi starannie żywopłotami i zadbanymi klombami po obu stronach. Jechali wolno po wysypanej białym żwirem alei, a księżyc, stojący teraz wprost nad głowami, ukazywał wyraźnie każdy szczegół. Żołnierze kazali im zsiąść z koni na dziedzińcu pomiędzy domem a klombem po zachodniej stronie. Potem poprowadzili ich do środka i dalej długim korytarzem do ciężkich, lśniących drzwi. Hrabia Dravor okazał się chudym, nijakim mężczyzną z workami pod oczami. Siedział rozparty w fotelu w samym środku bogato umeblowanej komnaty. Na twarzy miał rozmarzony, senny niemal uśmiech. Jego bladoróżowa szata, dla podkreślenia pozycji społecznej wyszywana srebrem na brzegach i rękawach, była pognieciona i niezbyt czysta. – Kim są ci goście? – Mówił cicho i niewyraźnie. – Więźniowie, panie – wyjaśnił czteropalcy żołnierz. – Ci, których kazałeś aresztować. – Kazałem kogoś aresztować? – zdziwił się hrabia. – Cóż za zdumiewające polecenie z mojej strony. Mam nadzieję, przyjaciele, że nie naraziłem was na niewygody. – Byliśmy trochę zaskoczeni, nic więcej – uspokoił go Silk. – Ciekawe, czemu tak postąpiłem. – Hrabia pogrążył się w zamyśleniu. – Musiał być jakiś powód... Nigdy nie robię nic bez powodu. Co zrobiliście złego? – Nic nie zrobiliśmy, panie – zapewnił Silk. – Więc czemu kazałem was aresztować? To chyba jakaś pomyłka. – Też tak sądzimy, panie. – Cieszę się więc, że rzecz została wyjaśniona. – Hrabia odetchnął z ulgą. – Czy mogę was zaprosić na kolację? – Jedliśmy już, panie. – Tak niewielu miewam gości! – Rozczarowanie odbiło się na jego twarzy. – Może twój rządca, Y’diss, pamięta przyczynę zatrzymania tych ludzi, panie – podpowiedział czteropalcy żołnierz. – Naturalnie. Czemu sam o tym nie pomyślałem? Y’diss pamięta o wszystkim. Poślijcie po niego zaraz. – Tak, panie. – Żołnierz skinął głową jednemu ze swoich ludzi. Hrabia Dravor z roztargnieniem bawił się połą swej szaty i nucił coś pod nosem. Po chwili otworzyły się drzwi i do komnaty wszedł człowiek w mieniącej się

i bogato wyszywanej szacie. Miał twarz o grubych, zmysłowych rysach i wygoloną do skóry głowę. – Wołałeś mnie, panie? – Jego zgrzytliwy głos brzmiał jak syk. – Y’diss! – zawołał radośnie hrabia. – To miło, że przyszedłeś. – Moim szczęściem jest służyć ci, panie. – Rządca skłonił się zgrabnie. – Zastanawiałem się właśnie, dlaczego prosiłem tych moich przyjaciół, by zatrzymali się tutaj – oświadczył hrabia. – Chyba zapomniałem. Nie pamiętasz przypadkiem? – Chodzi o drobiazg, panie – odparł Y’diss. – Bez trudu załatwię tę sprawę. Musisz odpocząć. Wiesz przecież, że nie wolno ci się przemęczać. Hrabia przesunął dłonią po twarzy. – Kiedy już o tym wspomniałeś, Y’diss, to istotnie, czuję, że jestem wyczerpany. Zabawiaj gości, a ja trochę odpocznę. – Oczywiście, panie. – Skłonił się znowu. Hrabia ułożył się wygodniej w fotelu i zasnął niemal natychmiast. – Jest delikatnego zdrowia – zauważył z fałszywym uśmiechem Y’diss. – Ostatnio rzadko kiedy opuszcza fotel. Odejdźmy stąd, by mu nie przeszkadzać. – Jestem prostym drasańskim kupcem, wasza eminencjo – zaczął Silk. – A ci ludzie to moje sługi, prócz tej oto mej siostry. Jesteśmy zdumieni... Y’diss wybuchnął śmiechem. – Czemu upierasz się przy tej absurdalnej bajce, książę Kheldarze? Wiem, kim jesteś. Znam was wszystkich i znam cel waszej misji. – Czego chcesz od nas, Nyissaninie? – spytał pan Wilk ostro. – Służę mej pani, Wiecznej Salmissrze. – Wężowa Kobieta stała się narzędziem w rękach Grolimów? – odezwała się ciocia Pol. – Czy raczej kłoni głowę przed wolą Zedara? – Moja królowa przed nikim nie kłoni głowy, Polgaro – rzucił Y’diss wzgardliwie. – Doprawdy? – Uniosła brew. – Więc to ciekawe, że jej sługa tańczy do melodii Grolimów. – Nic mnie nie łączy z Grolimami. Przeczesują całą Tolnedrę, ale to ja was znalazłem. – Znaleźć to nie to samo, co zatrzymać, Y’dissie – zauważył Wilk. – Może jednak nam powiesz, o co chodzi? – Powiem ci tyle, na ile mam ochotę, Belgaracie. – Sądzę, że dość już tego, ojcze – zirytowała się ciocia Pol. – Nie mamy czasu na nyissańskie zagadki. – Uważaj, Polgaro – ostrzegł Y’diss. – Znam twoją moc. Spróbuj choćby podnieść rękę, a żołnierze zabiją twoich przyjaciół. Garion poczuł, że ktoś chwyta go mocno z tyłu i przyciska mu do gardła ostrze miecza. Oczy cioci Pol błysnęły gniewnie. – Kroczysz po niebezpiecznym gruncie! – Chyba nie warto wymieniać gróźb – stwierdził pan Wilk. – Rozumiem

zatem, że nie zamierzasz wydać nas Grolimom? – Nie obchodzą mnie Grolimowie – burknął Y’diss. – Moja królowa poleciła, by przekazać was w jej ręce, do Sthiss Tor. – Dlaczego Salmissra interesuje się tą sprawą? – zdziwił się Wilk. – Przecież to jej nie dotyczy. – Sama wam wyjaśni, gdy już będziecie w Sthiss Tor. Tymczasem jednak chciałbym, żebyście opowiedzieli mi o kilku drobiazgach. – Tuszę, że pragnienie twoje nie będzie zaspokojone – oświadczył Mandorallen sztywno. – Nie jest naszym zwyczajem, by o sprawach osobistych dyskutować z niegodnymi tego obcymi. – Sądzę, że jesteś w błędzie, baronie. – Y’diss uśmiechnął się groźnie. – Głębokie są piwnice tego domu, a to, co się tam niektórym przytrafia, bywa wyjątkowo nieprzyjemne. Moi służący doskonale opanowali sztukę stosowania pewnych nadzwyczaj przekonujących tortur. – Nie boję się twoich pogróżek, Nyissaninie – rzucił z pogardą rycerz. – Nie liczyłem na to. Lęk wymaga wyobraźni, Arendów jednak nikt o nią nie posądza. Tortury jednak osłabią twoją wolę... i zapewnią rozrywkę moim sługom. Trudno teraz o dobrych oprawców, a ci nudzą się, gdy nie mogą praktykować swej sztuki. Na pewno to rozumiecie. Później, kiedy każde z was będzie już miało okazję spotkać się z nimi, spróbujemy czegoś innego. W Nyissie wiele jest rozmaitych korzeni i liści, a także maleńkich jagód o interesujących właściwościach. To ciekawe, ale większość woli ławę lub koło niż moje wywary. – Y’diss roześmiał się szorstko, bez śladu radości. – Porozmawiamy o tym później, kiedy już ułożę hrabiego na noc. Na razie strażnicy odprowadzą was na dół, do komnat, jakie dla was przygotowałem. Hrabia Dravor ocknął się i rozejrzał sennie. – Czyżby nasi przyjaciele już odjeżdżali? – zapytał. – Tak, panie – odparł Y’diss. – Trudno. – Hrabia uśmiechnął się słabo. – Żegnajcie, moi drodzy. Mam nadzieję, że wrócicie jeszcze kiedyś i podejmiemy naszą przemiłą konwersację. Gariona zamknięto w wilgotnej, cuchnącej nieczystościami i gnijącą żywnością celi. Ale najgorsza była ciemność. Skulił się obok żelaznych drzwi, a zewsząd napierała na niego niemal dotykalna czerń. Z kąta słyszał jakieś drapania i szelesty. Pomyślał o szczurach i starał się trzymać jak najbliżej drzwi. Niedaleko ciurkała woda i gardło zaczęło go palić z pragnienia. Było ciemno, ale wcale nie cicho. Gdzieś brzęczały łańcuchy i ktoś jęczał. Z dali dobiegał obłąkańczy śmiech, szaleńczy chichot powtarzany bez przerwy, w nieskończoność jazgoczący w mroku. Ktoś wrzasnął nagle i przenikliwie, potem jeszcze raz. Garion przylgnął do oślizgłego muru. Wyobraźnia natychmiast stworzyła obraz tortur, będących powodem cierpienia dźwięczącego w tym krzyku. Czas nie istniał. Garion nie wiedział, jak długo przebywa w celi, przerażony i samotny. Nagle usłyszał delikatne metaliczne zgrzyty i stuki, dochodziły chyba od strony drzwi. Odbiegł natychmiast, potykając się na nierównej

podłodze. – Odejdź! – krzyknął. – Nie wrzeszcz tak – szepnął zza drzwi Silk. – To ty, Silku? – Garion niemal zaszlochał z ulgi. – A kogo się spodziewałeś? – Jak zdołałeś wyjść? – Nie gadaj tyle – mruknął Silk przez zaciśnięte zęby. – Piekielna rdza! – zaklął. Potem stęknął, a od drzwi dobiegł zgrzytliwy trzask. – No, wreszcie. – Drzwi celi otworzyły się wolno, wpuszczając do wnętrza słaby blask pochodni. – Wychodź. Musimy się spieszyć. Garion wyskoczył na mroczny kamienny korytarz. Ciocia Pol czekała kilka kroków dalej. Podbiegł do niej bez słowa. Przyjrzała mu się z uwagą, po czym objęła mocno. Nie odzywali się. Silk pracował już przy następnych drzwiach. Twarz lśniła mu od potu. Zamek szczęknął, zaskrzypiały drzwi i na korytarz wyszedł Hettar. – Czemu tak długo? – zapytał. – Rdza – warknął Silk cicho. – Kazałbym wychłostać strażników, którzy dopuścili, by zamki były w takim stanie. – Mógłbyś się trochę pospieszyć? – upomniał go przez ramię Barak, stojący na straży. – Może sam to załatwisz? – zaproponował Silk. – Pracuj możliwie najszybciej – uspokoiła go ciocia Pol. – Nie mamy czasu na sprzeczki. Z godnością zarzuciła na ramię błękitny płaszcz. Silk burknął coś skwaszony i podszedł do następnych drzwi. – Te przemowy naprawdę były konieczne? – zapytał gniewnie pan Wilk, ostatni z uwolnionych. – Paplaliście tutaj jak stado gęsi. – Książę Kheldar odczuł potrzebę wygłoszenia pewnych uwag na temat stanu zamków – wyjaśnił Mandorallen lekkim tonem. Silk spojrzał na niego groźnie, po czym ruszył korytarzem. Tłusty dym z pochodni pełzał pod poczerniałym stropem. – Zachowajcie ostrożność – szepnął nagle Mandorallen. – Tam jest strażnik. Brodaty mężczyzna w brudnej skórzanej kurcie siedział oparty o ścianę. Chrapał. – Może uda się przejść tak, żeby go nie obudzić? – mruknął Durnik. – Pośpi jeszcze przez parę godzin – stwierdził ponuro Barak. Tym samym stało się jasne, skąd pochodzi wielka, sina opuchlizna na twarzy strażnika. – Azali są tu inni? – Mandorallen zacisnął pięść. – Było kilku – przyznał Barak. – Wszyscy śpią. – W takim razie idziemy – zdecydował Wilk. – Zabierzemy Y’dissa, prawda? – upewniła się ciocia Pol. – Po co? – Mam ochotę z nim pogawędzić. Dość szczegółowo. – Strata czasu. Salmissra wmieszała się do sprawy. Ta informacja nam

wystarczy. Jej motywy nie interesują mnie specjalnie. Po prostu wynieśmy się stąd możliwie dyskretnie. Przemknęli obok śpiącego strażnika, minęli zakręt i ruszyli cicho innym korytarzem. – Umarł? – Zaskakująco głośne pytanie dobiegło zza okratowanych drzwi, skąd sączył się czerwony blask pochodni. – Nie – odpowiedział inny głos. – Zemdlał tylko. Za mocno szarpnąłeś tę dźwignię. Ważny jest stały nacisk. Inaczej mdleją i trzeba zaczynać od początku. – To o wiele trudniejsze, niż myślałem – poskarżył się pierwszy głos. – Świetnie sobie radzisz. Rozciąganie zawsze jest trudne. Pamiętaj, żeby naciskać równo i nie szarpać za dźwignię. Oni zwykle umierają, kiedy wyrwie się im ramiona ze stawów. Twarz cioci Pol zesztywniała, a oczy błysnęły groźnie. Wykonała nieznaczny gest i szepnęła coś. W umyśle Gariona zabrzmiał krótki, cichy szum. – Wiesz co – odezwał się słabo pierwszy głos. – Nagle źle się poczułem. – Kiedy już o tym wspomniałeś, ja też jakoś tak nie najlepiej – powiedział drugi. – Mięso na kolację było świeże? – Smakowało nieźle. – Na chwilę zapadła cisza. – Naprawdę mi niedobrze. Na palcach przeszli obok kraty, a Garion starannie unikał spojrzenia do środka. Na końcu korytarza stanęli przed solidnymi dębowymi drzwiami okutymi żelazem. Silk przebiegł palcami po klamce. – Zaryglowane od zewnątrz – stwierdził. – Ktoś nadchodzi – ostrzegł Hettar. Zza drzwi dobiegł odgłos ciężkich kroków na kamiennych schodach, szmer głosów, czyjś zachrypnięty śmiech. Wilk podszedł szybko do najbliższej celi. Przycisnął palce do zardzewiałego żelaznego zamka, a ten szczęknął cicho. – Tutaj! Wcisnęli się do niewielkiego pomieszczenia, Wilk zamknął za nimi drzwi. – W wolnej chwili muszę z tobą poważnie porozmawiać na ten temat – oznajmił Silk. – Tak się dobrze bawiłeś zamkami, że nie chciałem ci przeszkadzać. – Wilk uśmiechnął się złośliwie. – Słuchajcie, musimy uciszyć tych ludzi, zanim odkryją nasze puste cele i zaalarmują cały dom. – To łatwe – mruknął Barak pewnie. Czekali. – Otwierają drzwi – szepnął Durnik. – Ilu ich jest? – zapytał Mandorallen. – Trudno powiedzieć. – Ośmiu – stwierdziła ciocia Pol stanowczo. – Dobrze – zdecydował Barak. – Pozwolimy im przejść, a potem wyskoczymy z tyłu. Jeden czy dwa krzyki w takim miejscu nie zwrócą niczyjej uwagi, ale trzeba działać szybko.

Czekali w napięciu. – Y’diss mówił, że to nie szkodzi, jeśli któryś z nich umrze na przesłuchaniu – rzekł jeden z mężczyzn w korytarzu. – Musimy zachować przy życiu tylko tego starego, kobietę i chłopca. – W takim razie zabijmy tego wielkiego z rudą brodą – zaproponował inny. – Może sprawiać kłopoty, a i tak jest pewnie za głupi, żeby powiedzieć coś pożytecznego. – Tego zostawcie mnie – szepnął Barak. Ludzie w korytarzu minęli ich celę. – Teraz – rzucił Barak. Walka była krótka i brutalna. Dozorcy prawie się nie bronili. Trzech padło, nim reszta w pełni zrozumiała, co się dzieje. Jeden krzyknął przerażony, wyminął walczących i rzucił się do schodów. Garion bez namysłu skoczył przed niego, upadł i chwycił za nogi. Dozorca runął, próbował wstać, potem opadł bezwładnie, gdy Silk kopnął go poniżej ucha. – Nic ci się nie stało? – zapytał chłopca. Garion wypełzł spod nieprzytomnego dozorcy i wstał. Walka dobiegała już końca. Durnik walił o mur głową grubego mężczyzny, Barak właśnie trafił pięścią w twarz innego, Mandorallen dusił trzeciego, a Hettar, wyciągając ręce, podchodził do czwartego. Dozorca otworzył szeroko oczy i krzyknął krótko, gdy wysoki Algar go pochwycił. Hettar wyprostował się, obrócił i ze straszną siłą cisnął strażnika o mur. Trzasnęły pękające kości. – Przyjemna walka. – Barak roztarł kostki dłoni. – Owszem, miła rozrywka – zgodził się Hettar, upuszczając na podłogę bezwładne ciało. – Skończyliście już? – Silk stał przy drzwiach na schody. – Prawie – odparł Barak. – Pomóc ci, Durniku? Kowal uniósł brodę grubasa i krytycznie spojrzał w przesłonięte mgłą oczy. Na wszelki wypadek jeszcze raz walnął jego głową o ścianę, po czym pozwolił upaść. – Pójdziemy już? – zagadnął Hettar. – Właściwie można – zgodził się Barak, spojrzawszy z zadowoleniem na leżące w korytarzu ciała. – Drzwi na szczycie schodów są otwarte – poinformował Silk. – Dalej jest pusty korytarz. Chyba cały dom śpi, ale lepiej zachować ciszę. W milczeniu wchodzili za nim po schodach. Przy drzwiach zatrzymał się na moment. – Zaczekajcie tu chwilę – szepnął. Potem zniknął bezszelestnie. Czekali, jak się zdawało, bardzo długo. Gdy wrócił, niósł broń, którą odebrali im żołnierze. – Pomyślałem, że może się przydać – wyjaśnił. Garion przypasał miecz i od razu poczuł się lepiej. – Chodźmy – rzucił Silk. Doszli do końca korytarza, minęli zakręt. – Mam ochotę na trochę zielonego, Y’dissie – dobiegły zza uchylonych drzwi

słowa hrabiego Dravora. – Oczywiście, panie – odparł świszcząco Y’diss. – Zielony jest niesmaczny – mruczał sennie Dravor. – Ale przynosi takie piękne sny. Czerwony jest lepszy, lecz sny nie są takie ładne. – Już wkrótce będziesz gotów na niebieski, panie – obiecał Y’diss. Coś brzęknęło i zabulgotał nalewany płyn. – Potem żółty, a w końcu czarny. Czarny jest najlepszy. Silk na palcach prowadził ich dalej. Zamek w drzwiach szybko ustąpił pod wprawnymi palcami. Wybiegli w chłód księżycowej nocy. – Sprowadzę konie – rzekł Hettar. – Idź z nim, Mandorallenie – polecił Wilk. – Tam zaczekamy. – Wskazał ocieniony ogród. Dwaj mężczyźni zniknęli za rogiem budynku, a pozostali skryli się w cieniu żywopłotu. Czekali. Noc była chłodna i Garion drżał lekko. Usłyszał stuk kopyt na kamieniach i zobaczył Hettara i Mandorallena z końmi. – Pospieszmy się – mruknął Wilk. – Kiedy tylko Dravor zaśnie, Y’diss zejdzie do piwnic i przekona się, że nas nie ma. Poprowadzimy konie. Trzeba odejść kawałek, zanim zaczniemy hałasować. Szli przez oświetlony księżycem ogród, aż stanęli na rozległym trawniku. Dosiedli koni. – Prędzej! – Ciocia Pol spojrzała przez ramię na budynek. – Myślę, że mamy trochę czasu. – Silk zaśmiał się krótko. – Jak to załatwiłeś? – spytał Barak. – Kiedy poszedłem po broń, podłożyłem ogień w kuchni. To powinno ich zająć. Smuga dymu uniosła się z tylnej części domu. – Bardzo sprytne – stwierdziła ciocia Pol tonem niechętnego podziwu. – Dzięki ci, pani. – Silk skłonił się teatralnie. Pan Wilk parsknął śmiechem i ruszył lekkim truchtem. Dym buchał coraz mocniej i tłustymi czarnymi kłębami wznosił się ku obojętnym gwiazdom.

Rozdział XV Przez następne kilka dni jechali w szybkim tempie, z rzadka tylko przystając, by przespać się parę godzin i dać koniom odpocząć. Garion przekonał się, że potrafi drzemać w siodle, gdy jechali truchtem. Właściwie jeśli był bardzo zmęczony, mógł spać wszędzie. Pewnego popołudnia, gdy odpoczywali po wyczerpującym galopie, jaki nakazał Wilk, usłyszał rozmowę Silka z dziadkiem i ciocią Pol. Ciekawość zwyciężyła zmęczenie; rozbudził się i nasłuchiwał. – Chciałbym wiedzieć coś więcej o udziale Salmissry w tej sprawie – powiedział Silk. – Zawsze szuka okazji – stwierdził Wilk. – Ilekroć wybuchają jakieś niepokoje, zawsze próbuje wykorzystać je dla siebie. – To znaczy, że musimy kryć się nie tylko przed Murgami, ale i przed Nyissanami. Garion otworzył oczy. – Dlaczego nazywają ją Wieczną Salmissrą? – zapytał cioci Pol. – Jest taka stara? – Nie. Po prostu królowe Nyissy zawsze noszą imię Salmissry. – A znasz tę obecną? – Nie muszę. Są zawsze dokładnie takie same. Wyglądają podobnie i zachowują się podobnie. Kto poznał jedną, zna wszystkie. – Będzie bardzo zawiedziona porażką Y’dissa. – Silk uśmiechnął się złośliwie. – Przypuszczam, że Y’diss zdecydował się już odejść w sposób dyskretny i bezbolesny – wtrącił Wilk. – Kiedy Salmissra się zirytuje, traci poczucie miary. – Jest okrutna? – spytał Garion. – Nie okrutna – odparł Wilk. – Nyissanie podziwiają węże. Jeśli zdenerwujesz węża, on kąsa. To proste stworzenie, ale bardzo logiczne. Kiedy już cię ukąsi, nie chowa więcej urazy. – Musimy rozmawiać o wężach? – zapytał Silk zbolałym głosem. – Konie już odpoczęły – odezwał się z tyłu Hettar. – Możemy ruszać. Pognali wierzchowce do galopu. Kierowali się na południe, w stronę szerokiej doliny rzeki Nedrane, do Tol Honeth. Słońce przygrzewało mocno, a drzewa przy trakcie wypuszczały już pierwsze wiosenne pączki. Stolica imperium leżała na wyspie pośrodku rzeki i do niej prowadziły wszystkie drogi. Zobaczyli ją, gdy pokonali ostatnie wzniesienie i spojrzeli

w dół na żyzną dolinę. Potem rosła z każdym przebytym kilometrem. Zbudowana całkowicie z marmuru, oślepiała odbitym blaskiem słońca. Mury były wysokie i grube, a wieże sięgały nieba. Most pełnym gracji łukiem sięgał ponad marszczoną wiatrem powierzchnią Nedrane ku spiżowemu ogromowi północnej bramy. Oddział legionistów w lśniących zbrojach trzymał tam straż nieustannie. Silk włożył płaszcz i czapkę. Wyprostował się w siodle, a jego twarz przybrała wyraz trzeźwo myślącego, rozsądnego człowieka. Ta wewnętrzna przemiana sprawiała, że sam niemal wierzył w swoją wymyśloną tożsamość drasańskiego kupca. – W jakiej sprawie przybywasz do Tol Honeth? – zapytał uprzejmie jeden z legionistów. – Jestem Radek z Boktoru – odparł Silk tonem sugerującym, że myśli ma zajęte interesami. – Wiozę sendarskie wełny najwyższej jakości. – Powinieneś zatem zgłosić się do zarządcy głównego targu. – Dzięki. – Silk skinął głową. Wjechali przez bramę na szeroką, zatłoczoną ulicę. – Zatrzymam się koło pałacu i porozmawiam z Ranem Borune – oświadczył pan Wilk. – Borune’owie nie są imperatorami, z którymi najłatwiej coś załatwić, ale na pewno są najbardziej inteligentni. Bez większych problemów potrafię go przekonać, że sytuacja jest poważna. – Jak chcesz się do niego dostać? – spytała ciocia Pol. – Wyznaczenie terminu audiencji może zająć całe tygodnie. Wiesz, jacy oni są. Pan Wilk się skrzywił. – Sądzę, że można zrobić z tego wizytę oficjalną – mruknął. Konie z trudem szukały drogi w tłumie przechodniów. – I obwieścić swoją obecność całemu miastu? – A mam jakiś wybór? Muszę przygwoździć Tolnedran. Nie możemy sobie pozwolić, żeby zachowali neutralność. – Mogę coś zaproponować? – wtrącił Barak. – W tych okolicznościach wysłucham każdej rady. – Dlaczego nie odwiedzić Grinnega? To ambasador Chereku w Tol Honeth. Bez większego zamieszania mógłby nas wprowadzić do pałacu. – To niezły pomysł, Belgaracie – przytaknął Silk. – Grinneg ma koneksje w pałacu. Zorganizuje nam wizytę. W dodatku Ran Borune go szanuje. – Pozostaje tylko problem, jak dotrzeć do ambasadora – mruknął Durnik, gdy stanęli, by przepuścić ciężki wóz. – To mój kuzyn – uspokoił go Barak. – W dzieciństwie on, Anheg i ja bawiliśmy się razem. – Wielki Cherek rozejrzał się dookoła. – Zdaje się, że ma dom w pobliżu garnizonu Trzeciej Legii Imperium. Spytamy kogoś o drogę. – To niepotrzebne – zapewnił Silk. – Wiem, gdzie to jest. – Mogłem się domyślić. – Barak się uśmiechnął. – Można przejechać przez północny plac targowy. Garnizon leży przy głównym nabrzeżu, na końcu wyspy w dole rzeki.

– Prowadź – rzekł Wilk. – Nie chcę tu stracić zbyt wiele czasu. Na ulicach Tol Honeth kłębili się przybysze ze wszystkich zakątków świata. Drasanie i Rivanie zderzali się z Nyissanami i Thullami. W tłumie byli nawet Nadrakowie i, zdaniem Gariona, nieproporcjonalnie wielu Murgów. Ciocia Pol jechała obok Hettara, mówiła coś uspokajająco i często kładła dłoń na jego prawej ręce. Algarowi płonęły oczy, a nozdrza falowały groźnie za każdym razem, gdy dostrzegł poznaczoną bliznami twarz Murga. Domy były imponujące, z marmurowymi fasadami i ciężkimi drzwiami, często pilnowane przez najemników, którzy wrogo spoglądali na przechodniów. – Zaiste wielka panuje podejrzliwość w stolicy imperium – zauważył Mandorallen. – Czyżby tak się swoich sąsiadów lękali? – Niespokojne czasy – wyjaśnił Silk. – A kupieccy książęta Tol Honeth mają w kantorach sporą część światowych bogactw. Na tej ulicy żyją ludzie, którzy mogliby kupić całą Arendię, gdyby im przyszła ochota. – Arendia nie jest na sprzedaż – odparł Mandorallen chłodno. – W Tol Honeth, drogi baronie, wszystko jest na sprzedaż. Honor, cnota, przyjaźń, miłość. To niegodziwe miasto pełne niegodziwych ludzi. Tylko pieniądze się liczą. – Dlatego dobrze się tu czujesz? – przygadał mu Barak. Silk parsknął śmiechem. – Lubię Tol Honeth – wyznał. – Ludzie tutaj nie mają iluzji. Są odświeżająco zepsuci. – Jesteś złym człowiekiem, Silku – podsumował Barak. – Już to mówiłeś – odparł z kpiącym uśmiechem Drasanin. Flaga Chereku, biała sylwetka okrętu na lazurowym tle, powiewała z masztu na bramie domu ambasadora. Barak zeskoczył z siodła i nieco sztywnym krokiem podszedł do żelaznej kraty zagradzającej wejście. – Powiedzcie Grinnegowi, że jego kuzyn Barak chce się z nim widzieć – oznajmił brodatym strażnikom. – Skąd mamy wiedzieć, że jesteś jego kuzynem? – zapytał jeden z nich szorstko. Barak niemal niedbale sięgnął ręką między pręty i chwycił strażnika za kolczugę. Potem przyciągnął go do kraty. – Czy zechciałbyś inaczej sformułować to pytanie? Póki jeszcze cieszysz się dobrym zdrowiem? – Wybacz, lordzie Baraku – przeprosił szybko strażnik. – Teraz, kiedy jestem bliżej, istotnie rozpoznaję twą twarz. – Byłem prawie pewien, że ci się uda. – Pozwól, że otworzę ci bramę. – Znakomity pomysł. Puścił strażnika, a ten pospiesznie odsunął rygle. Wjechali na rozległy dziedziniec. Grinneg, ambasador króla Anhega przy dworze imperatora w Tol Honeth, był potężnie zbudowany, niemal tak wysoki jak Barak. Miał bardzo krótko

przyciętą brodę i zgodnie z tolnedrańską modą nosił niebieski płaszcz. Zbiegł, przeskakując po dwa stopnie naraz, i pochwycił Baraka w niedźwiedzi uścisk. – Witaj, piracie! – ryknął. – Co porabiasz w Tol Honeth? – Anheg zdecydował się na inwazję – zażartował Barak. – Gdy tylko zwiniemy całe złoto i młode dziewczyny, pozwolimy ci spalić miasto. Oczy Grinnega błysnęły nagłym pożądaniem. – Ależ by byli wściekli. – Westchnął ze złowrogim uśmiechem. – Co się stało z twoją brodą? – spytał Barak. Ambasador chrząknął z zakłopotaniem. – To nic ważnego – zapewnił. – Nigdy nie mieliśmy przed sobą tajemnic. Grinneg tłumaczył mu coś cicho dłuższą chwilę. Wyglądał na bardzo zawstydzonego. Barak ryknął śmiechem. – Dlaczego jej pozwoliłeś? – zapytał. – Byłem pijany – wyznał Grinneg. – Ale wejdźmy do środka. Mam w piwnicy baryłkę dobrego, mocnego piwa. Wszyscy ruszyli dalej. Z szerokiego korytarza weszli do komnaty umeblowanej na sposób Chereku: ciężkie stołki i ławy zasłane skórami, podłoga wysypana sitowiem, wielkie palenisko, w którym płonęła kłoda drewna. Kilka smołowanych pochodni dymiło w żelaznych pierścieniach wbitych w ściany. – Tutaj czuję się jak w domu – wyjaśnił Grinneg. Sługa wniósł dla każdego po kuflu ciemnego piwa i zniknął za drzwiami. Garion szybko chwycił naczynie i zanim ciocia Pol zdążyła zaproponować jakiś słabszy trunek, wypił solidny łyk. Przyglądała mu się w milczeniu, nie okazując żadnych emocji. Grinneg opadł na wielki, ręcznie ciosany zydel przykryty niedźwiedzią skórą. – A naprawdę po co przybyłeś do Tol Honeth, Baraku? – zapytał. Barak spoważniał. – Poznaj, proszę, to jest Belgarath. Na pewno o nim słyszałeś. Ambasador szeroko otworzył oczy. Potem schylił głowę. – Mój dom należy do ciebie – rzekł z szacunkiem. – Czy możesz wprowadzić mnie do Rana Borune? – Pan Wilk przysiadł na ławie obok paleniska. – Bez trudu. – To dobrze. Muszę z nim porozmawiać, a nie chcę robić zamieszania. Barak przedstawił pozostałych, a jego kuzyn kłaniał się uprzejmie wszystkim po kolei. – Zjawiliście się w Tol Honeth w burzliwym okresie – powiedział, gdy formalności dobiegły końca. – Arystokracja Tolnedry zlatuje się do miasta jak stado kruków do krowiego ścierwa. – Słyszeliśmy to i owo w drodze na południe – przyznał Silk. – Naprawdę jest tak źle?

– Prawdopodobnie gorzej. – Grinneg podrapał się za uchem. – Zmiana dynastii trafia się kilka razy w ciągu epoki. Borune’owie są u władzy już ponad sześćset lat. Inne rody z entuzjazmem oczekują zmiany. – Kto ma największe szanse zdobycia tronu po Ranie Borune? – zapytał pan Wilk. – W tej chwili najlepszy byłby chyba wielki książę Kador z Tol Vordue – odparł ambasador. – Ma więcej pieniędzy niż pozostali. Oczywiście, Honethowie są jeszcze bogatsi, ale mają siedmiu kandydatów i ich skarby rozkładają się zbyt cienką warstwą. Inne rody właściwie się nie liczą. Borune’owie nie mają nikogo odpowiedniego, a Ranitów nikt nie traktuje poważnie. Garion starannie odstawił piwo na podłogę obok stołka. Nie było dobre i czuł się trochę oszukany. Jednak po połowie kufla uszy go bardzo piekły, a czubek nosa trochę zdrętwiał. – Vorduańczycy, których spotkaliśmy w drodze, twierdzą, że Horbici używają trucizny – rzekł Silk. – Jak oni wszyscy. – Grinneg się skrzywił. – Horbici są tylko mniej dyskretni. Mimo wszystko gdyby Ran Borune umarł jutro, kolejnym imperatorem byłby Kador. Pan Wilk zmarszczył czoło. – Nigdy nie radziłem sobie dobrze z Vorduańczykami. Nie mają prawdziwie imperialnej postawy. – Stary imperator wciąż cieszy się niezłym zdrowiem – dodał Grinneg. – Jeśli wytrzyma jeszcze rok czy dwa, Honethowie pewnie zdecydują się na jednego kandydata: tego, który przeżyje. Wtedy wykorzystają wszystkie swoje pieniądze i mogą wygrać. Ale to wymaga czasu. Sami kandydaci trzymają się na ogół z daleka od miasta. Są niezwykle ostrożni, więc zabójcy mają poważne kłopoty. – Roześmiał się i łyknął piwa. – Zabawni ludzie. – Możemy od razu iść do pałacu? – dopytywał się pan Wilk. – Najpierw musimy się przebrać – orzekła ciocia Pol stanowczo. – Znowu, Polgaro? – W spojrzeniu Wilka było cierpienie. – Nie narzekaj, ojcze. Nie pozwolę, żebyś nas zawstydzał, idąc do pałacu w łachmanach. – Nie włożę tej szaty – oznajmił z uporem. – Dobrze – zgodziła się. – Nie byłaby odpowiednia. Na pewno ambasador pożyczy ci płaszcz. W ten sposób nie będziesz się rzucał w oczy. – Jak sobie życzysz. – Wilk westchnął zrezygnowany. Gdy się przebrali, Grinneg wezwał oddział groźnie wyglądających Chereków, służących mu jako gwardia honorowa. Pod taką eskortą podążyli szerokimi ulicami Tol Honeth w stronę pałacu. Garion, wciąż zdumiony bogactwami miasta i trochę senny po wypitym piwie, jechał spokojnie obok Silka i usiłował nie gapić się na wielkie domy i bogato ubranych Tolnedran, kroczących z godnością w jaskrawym blasku słońca.

Rozdział XVI Pałac imperatora stał na wysokim wzgórzu w samym centrum Tol Honeth. Składał się nie z jednego, lecz z wielu mniejszych i większych budynków. Wszystkie wzniesiono z białego marmuru. Otaczały je ogrody i trawniki, gdzie cyprysy rzucały przyjemny cień. Cały kompleks zamykał wysoki mur zwieńczony ustawionymi w równych odstępach posągami. Legioniści przy bramie natychmiast rozpoznali ambasadora Chereku i posłali po jednego z szambelanów, siwowłosego urzędnika w brązowym płaszczu. – Muszę widzieć Rana Borune, lordzie Morinie – oświadczył Grinneg, gdy tylko zsiedli z koni na marmurowym dziedzińcu za bramą pałacu. – To sprawa wyjątkowej wagi. – Oczywiście, lordzie Grinnegu – zgodził się siwowłosy. – Jego imperialna wysokość zawsze chętnie widzi osobistego przedstawiciela króla Anhega. Niestety, jego wysokość właśnie odpoczywa. Z pewnością zdołam zaaranżować wizytę dziś po południu, najdalej jutro rano. – Sprawa nie może czekać, Morinie – powiedział z naciskiem Grinneg. – Musimy natychmiast porozmawiać z imperatorem. Obudź go. Lord Morin nie krył zdziwienia. – To nie może być aż tak pilne – stwierdził z przyganą. – Obawiam się, że jest. Szambelan ściągnął wargi i przyjrzał się im po kolei. – Znasz mnie i dobrze wiesz, że nie prosiłbym bez powodu – dodał Grinneg. Morin westchnął. – Mam do ciebie zaufanie. No dobrze, chodźmy. Twoi żołnierze niech zaczekają tutaj. Grinneg dał gwardzistom dyskretny znak, po czym cała grupa ruszyła za lordem Morinem przez rozległy dziedziniec do kolumnowej galerii wzdłuż jednego z budynków. – Co z nim? – zapytał Grinneg, gdy szli między rzędami kolumn. – Zdrowie mu dopisuje – odparł Morin. – Ale usposobienie ma coraz gorsze. Ostatnio Borune’owie całymi stadami rezygnują ze stanowisk i wracają do Tol Borune. – W obecnej sytuacji to rozsądne posunięcie. Podejrzewam, że sukcesji towarzyszyć będzie pewna liczba nagłych zgonów. – Zapewne. Ale jego wysokość nie jest zachwycony, gdy porzucają go członkowie rodziny. Przystanął przed łukowo sklepioną bramą. Dwaj wyprężeni legioniści

w inkrustowanych złotem pancerzach trzymali wartę. – Zostawcie tu broń. Jego wysokość jest nieco wrażliwy na tym punkcie. Z pewnością rozumiecie. – Oczywiście. – Grinneg wyjął spod płaszcza ciężki miecz i oparł go o ścianę. Poszli za jego przykładem. Oczy Morina rozszerzyły się ze zdziwienia, gdy Silk wyjął trzy różne sztylety ukryte w rozmaitych zakamarkach ubrania. Znakomite wyposażenie, palce szambelana poruszyły się w gestach tajnej mowy. Niespokojne czasy, wyjaśniły niedbale dłonie Silka. Lord Morin uśmiechnął się lekko, po czym wprowadził ich do ogrodu. Trawa była tu równo przystrzyżona, woda szemrała cicho w fontannach, a krzaki róż starannie przycięto. Stare drzewa owocowe strzelały pączkami, gotowe zakwitnąć w słonecznym cieple. Wróble ćwierkały głośno na gałęziach. Grinneg i pozostali szli za Morinem krętą marmurową ścieżką w głąb ogrodu. Ran Borune XXIII, imperator Tolnedry, był niskim staruszkiem, zupełnie łysym i odzianym w płaszcz koloru złota. Spoczywał na szerokim fotelu w oplecionej winoroślą altanie, karmiąc nasionami jaskrawego kanarka, który siedział na poręczy. Imperator miał cienki, podobny do dzioba nos i jasne, przenikliwe oczy. – Powiedziałem, że chcę być sam, Morinie – rzucił ostrym tonem, odrywając wzrok od kanarka. – Stokrotnie przepraszam, wasza wysokość. – Szambelan pokłonił się nisko. – Lord Grinneg, ambasador Chereku, pragnie przedstawić sprawę najwyższej wagi. Przekonał mnie, że nie może czekać. Imperator popatrzył na Grinnega. Oczy miał złośliwe, niemal podstępne. – Widzę, Grinnegu, że broda już ci odrasta. Ambasador zarumienił się mocno. – Powinienem wiedzieć, że wasza wysokość słyszał już o moim nieszczęściu. – Wiem o wszystkim, co się dzieje w Tol Honeth, lordzie Grinnegu – burknął imperator. – Chociaż kuzyni i bratankowie uciekli ode mnie jak szczury z płonącego domu, wciąż mam tu kilku wiernych ludzi. Co cię napadło, żeby zdobywać tę kobietę Nadraków? Myślałem, że Alornowie gardzą Angarakami. Grinneg chrząknął zawstydzony i rzucił okiem na ciocię Pol. – To miał być taki żart, wasza wysokość. Myślałem, że ośmieszę ambasadora Nadraków. Zresztą jego żona jest piękną kobietą. Nie wiedziałem, że trzyma pod łóżkiem nożyczki. – A wiesz, przechowuje twoją brodę w złotym puzderku. I pokazuje wszystkim przyjaciółkom. – Zła kobieta... – Grinneg westchnął żałośnie. – Co to za jedni? – Imperator wskazał palcem stojących na trawniku kilka kroków za ambasadorem. – Mój kuzyn, Barak, i jego przyjaciele. To oni chcieli z tobą rozmawiać. – Jarl Trellheimu? – zdziwił się władca. – Co cię sprowadza do Tol Honeth, panie?

– Przejeżdżałem tędy, wasza wysokość. – Barak pokłonił się niedbale. Ran Borune przyjrzał im się z uwagą, jakby dopiero teraz ich zauważył. – To z pewnością książę Kheldar z Drasni – stwierdził. – Który w pośpiechu opuścił Tol Honeth po swej poprzedniej wizycie... udając akrobatę w wędrownym cyrku, o ile mnie pamięć nie zawodzi, a policja deptała mu po piętach. Silk skłonił się nisko. – I Hettar z Algarii. Człowiek, który próbuje w pojedynkę wyludnić Cthol Murgos. Hettar pochylił głowę. – Morinie, dlaczego otoczyłeś mnie Alornami? – zapytał imperator surowo. – Nie lubię Alornów. – To właśnie ta sprawa wielkiej wagi, wasza wysokość – wyjaśnił przepraszająco Morin. – I jeszcze Arend? Mimbrat, jak przypuszczam. – Ran Borune zmarszczył brwi. – Według opisów, jakie słyszałem, może to być jedynie baron Vo Mandor. Ukłon Mandorallena był wystudiowany i pełen gracji. – Wzrok twój bystry jest nad podziw, wasza wysokość, skoro bez trudu rozpoznałeś każdego z nas. – Nie każdego – sprostował władca. – Nie znam Sendara ani tego rivańskiego chłopca. Myśli Gariona zawirowały nagle. Barak powiedział mu kiedyś, że najbardziej przypomina Rivanina, ale wśród zawieruchy wydarzeń zapomniał o tej przypadkowej uwadze. I teraz imperator Tolnedry, który jak widać miał niesamowitą umiejętność wnikania w prawdziwą naturę rzeczy, także rozpoznał w nim Rivanina. Spojrzał szybko na ciocię Pol, ale ją pochłaniało studiowanie pączków na krzaku róży. – Sendar to Durnik – wyjaśnił pan Wilk. – Kowal. W Sendarii ten pożyteczny zawód uznawany jest za coś w rodzaju szlachectwa. Chłopiec to mój wnuk, Garion. Ran Borune spojrzał na starca. – Mam wrażenie, że powinienem cię znać. Jest w tobie coś takiego... – Urwał zamyślony. Siedzący na poręczy fotela władcy kanarek zaśpiewał nagle. Wystartował w powietrze i pomknął prosto do cioci Pol. Wyciągnęła palec, a jaskrawy ptaszek wylądował na nim, odchylił główkę do tyłu i śpiewał w ekstazie, jakby jego małe serduszko pękało z zachwytu. Słuchała go z uwagą. Miała na sobie błękitną suknię z wykwintnymi koronkami przy staniku i krótką sobolową pelerynkę. – Co robisz z moim kanarkiem?! – zawołał imperator. – Słucham go – odparła. – Jak go skłoniłaś do śpiewu? Od miesięcy nie mogę go namówić na żadną piosenkę. – Nie traktowałeś go dostatecznie poważnie.

– Kim jest ta kobieta? – zapytał imperator. – To moja córka, Polgara – odparł pan Wilk. – Zawsze dobrze rozumiała ptaki. Imperator roześmiał się nagle. – Daj spokój – rzucił sceptycznym tonem. – Nie sądzisz chyba, że w to uwierzę. Wilk spojrzał na niego z powagą. – Jesteś pewien, że mnie nie znasz, Ranie Borune? – spytał łagodnie. W pożyczonym od Grinnega bladozielonym płaszczu wyglądał prawie jak Tolnedranin... Prawie, ale niezupełnie. – To chytra sztuczka – stwierdził władca. – Dobrze grasz swoją rolę i ona też, ale nie jestem już dzieckiem. Dawno przestałem wierzyć w bajki. – Szkoda. Obawiam się, że od tej pory twoje życie stało się nieco puste. – Wilk spojrzał na wypielęgnowany ogród, na służbę, fontanny i osobistą gwardię imperatora stojącą dyskretnie wśród klombów. – Nawet z tym wszystkim, Ranie Borune, życie bez odrobiny cudowności jest nudne i stęchłe – rzekł ze smutkiem. – Sądzę, że odrzuciłeś zbyt wiele. – Morinie, poślij po Zereela – rozkazał Ran Borune. – Rozstrzygniemy to od razu. – W tej chwili, wasza wysokość. – Szambelan skinął jednemu ze sług. – Mogę odzyskać kanarka? – W głosie władcy zadźwięczała płaczliwa nuta. – Oczywiście. – Ciocia Pol podeszła do fotela bardzo ostrożnie, by nie przestraszyć trelującego ciągle ptaszka. – Czasami zastanawiam się, o czym one tak śpiewają. – W tej chwili opowiada mi o dniu, kiedy nauczył się latać. To dla ptaka bardzo ważny dzień. Wyciągnęła rękę, a kanarek przeskoczył na palec imperatora. Wciąż śpiewał, patrząc błyszczącym oczkiem na twarz Rana Borune. – Zabawne urojenie. – Starzec uśmiechnął się, obserwując migotanie słonecznych promieni na powierzchni wody w fontannie. – Ale obawiam się, że nie mam dość czasu na takie zabawy. W tej chwili cały naród wstrzymuje oddech. Oczekuje mojej śmierci. Wszyscy myślą chyba, że umierając natychmiast, najlepiej przysłużyłbym się Tolnedrze. Niektórzy zadali sobie nawet trud wspomożenia mnie w tym dziele. Tylko w zeszłym tygodniu schwytaliśmy w pałacu czterech zabójców. Borune’owie, własna rodzina, porzucają mnie w takim tempie, że ledwie wystarcza ludzi do zarządzania pałacem, nie mówiąc już o imperium. O, jest Zereel. Chudy mężczyzna o krzaczastych brwiach, w czerwonym płaszczu pokrytym magicznymi symbolami, podszedł szybkim krokiem i skłonił się nisko. – Wzywałeś mnie, wasza wysokość? – Poinformowano mnie, że ta kobieta jest Polgarą Czarodziejką – wyjaśnił imperator. – A ten starzec to Belgarath. Bądź tak miły, Zereelu, i sprawdź ich listy uwierzytelniające. – Belgarath i Polgara? – Mężczyzna się skrzywił. – Wasza wysokość raczy

żartować. To mitologiczne imiona. Tacy ludzie nie istnieją. – Sama widzisz. – Ran Borune zwrócił się do cioci Pol. – Nie istniejesz. Wiem to z najpewniejszego źródła. Zereel sam jest magiem. – Doprawdy? – Jednym z najlepszych. Oczywiście, większość jego sztuczek to tylko zwinność palców, jako że cała magia jest czczym wymysłem. Ale bawi mnie, a siebie traktuje z całą powagą. Działaj, Zereelu, ale spróbuj uniknąć tego okropnego smrodu, jaki się zwykle pojawia. – To nie będzie konieczne, wasza wysokość – zapewnił Zereel. – Gdyby byli magami, rozpoznałbym ich w mgnieniu oka. Mamy specjalne sposoby porozumiewania. Ciocia Pol uniosła brew. – Sądzę, że powinieneś przyjrzeć się dokładniej, Zereelu. Czasami można coś przeoczyć. Zrobiła drobny, niemal niedostrzegalny gest i Garionowi wydało się nagle, że słyszy delikatny szum. Mag spoglądał nieruchomo w pustą przestrzeń przed sobą. Oczy wyszły mu z orbit, a twarz pokryła śmiertelna bladość. Padł do przodu, jakby nagle nogi odmówiły mu posłuszeństwa. – Wybacz, lady Polgaro – wychrypiał. – To zapewne ma wywrzeć na mnie wrażenie, domyśliłem się – rzekł imperator. – Widywałem już takie oszołomienie, a umysł Zereela nigdy nie był przesadnie silny. – Zaczynasz mnie nudzić, Ranie Borune – odparła ciocia Pol z przekąsem. – Naprawdę powinieneś jej uwierzyć! – odezwał się cienkim, piskliwym głosikiem kanarek. – Ja poznałem ją od razu... oczywiście, jesteśmy bardziej spostrzegawcze niż wy, stworzenia pełzające po ziemi. Dlaczego nie latasz? Na pewno byś potrafił latać, tylko spróbuj. I wolałbym, żebyś nie jadł tyle czosnku. Okropnie potem pachniesz. – Wystarczy na razie – uciszyła go ciocia Pol łagodnie. – Później mu to wszystko powiesz. Imperator drżał gwałtownie, spoglądając na ptaka takim wzrokiem, jakby widział żmiję. – Może po prostu zachowujmy się tak, jakbyśmy wszyscy wierzyli, że Polgara i ja jesteśmy tymi, za kogo się podajemy – zaproponował pan Wilk. – Przekonywanie cię może nam zabrać cały dzień, a nie mamy aż tyle czasu. Są pewne sprawy, o których muszę ci powiedzieć. To ważne niezależnie od tego, kim jestem. – Na to mogę przystać. – Ran Borune wciąż dygotał i wpatrywał się w kanarka. Pan Wilk splótł ręce za plecami i spojrzał na stadko rozkrzyczanych wróbli siedzących na gałęzi pobliskiego drzewa. – Zeszłego roku, wczesną jesienią – zaczął – Zedar Apostata dostał się do sali tronowej w Rivie i ukradł Klejnot Aldura.

– Niemożliwe! – Ran Borune nagle zesztywniał. – W jaki sposób? – Nie wiemy. Kiedy go dogonię, może mi wyjaśni. Jestem jednak przekonany, że dostrzegasz wagę tego faktu. – Naturalnie. – Alornowie i Sendarowie dyskretnie szykują się do wojny. – Wojny? – powtórzył zszokowany imperator. – Z kim? – Z Angarakami, oczywiście. – Co Zedar ma wspólnego z Angarakami? Przecież mógł działać na własną rękę. – Nie jesteś chyba aż tak naiwny – zauważyła ciocia Pol. – Zapominasz się, pani! Gdzie jest teraz Zedar? – Dwa tygodnie temu przejechał przez Tol Honeth – odparł Wilk. – Jeśli zdoła przekroczyć granicę któregoś z królestw Angaraków, zanim go dopadniemy, Alornowie wyruszą. – A z nimi Arendia – dodał Mandorallen stanowczo. – Król Korodullin także został powiadomiony. – Chcecie zniszczyć cały świat! – protestował imperator. – Możliwe – przyznał Wilk. – Ale nie możemy pozwolić, by Zedar dotarł z Klejnotem do Toraka. – Natychmiast wyślę emisariuszy – oświadczył Ran Borune. – Trzeba uspokoić sytuację, zanim wymknie się spod kontroli. – Już na to za późno – wtrącił Barak posępnie. – Anheg i pozostali nie mają ochoty na tolnedrańską dyplomację. – Twój naród, wasza wysokość, nie cieszy się najlepszą opinią na północy – dodał Silk. – Zawsze macie kilka umów handlowych w rękawie. Za każdym razem, gdy Tolnedra podejmuje się mediacji w jakimś sporze, koszta są wyjątkowo wysokie. Nie przypuszczam, żebyśmy raz jeszcze mogli sobie pozwolić na wasze usługi. Chmura przesłoniła słońce i w cieniu ogród nagle wydał się chłodny. – Cała sprawa jest rozdmuchana nad miarę – oświadczył imperator. – Od tysięcy lat Alornowie i Angarakowie kłócą się o ten bezwartościowy kamień. Czekaliście tylko na okazję, żeby skoczyć sobie do gardeł, a teraz zyskaliście pretekst. No cóż, przyjemnej zabawy. Póki jestem imperatorem, nie pozwolę wmieszać Tolnedry w te spory. – Nie będziesz mógł siedzieć sobie z boku, Ranie Borune – rzekła ciocia Pol. – Dlaczego nie? Klejnot w ogóle mnie nie obchodzi. Proszę bardzo, wyniszczajcie się nawzajem, jeśli macie ochotę. Kiedy wszystko się skończy, Tolnedra pozostanie. – Wątpię – mruknął Wilk. – W twoim imperium roi się od Murgów. Mogą was podbić w tydzień. – To uczciwi kupcy. Przybywają w uczciwych interesach. – Murgowie nie mają żadnych uczciwych interesów – odparła ciocia Pol. – Są w Tolnedrze, ponieważ zostali wysłani tutaj przez najwyższego kapłana Grolimów.

– Przesada – upierał się Ran Borune. – Cały świat wie, że ty i twój ojciec żywicie obsesyjną nienawiść do wszystkich Angaraków. Ale to już inne czasy. – Cthol Murgos wciąż jest rządzone z Rak Cthol – przypomniał Wilk. – A tam panem jest Ctuchik. Ctuchik się nie zmienił, nawet jeśli świat jest już inny. Kupcy z Rak Goska mogą wydawać się cywilizowani, ale tańczą, jak im Ctuchik zagra, a on jest uczniem Toraka. – Torak nie żyje. – Jesteś pewien? – zagadnęła ciocia Pol. – Widziałeś jego grób? Rozkopałeś go i obejrzałeś kości? – Rządzenie państwem jest bardzo kosztowne – mówił imperator. – Potrzebuję podatków, jakie płacą Murgowie. Mam agentów w Rak Goska i wzdłuż całego Południowego Szlaku Karawan. Będę wiedział, gdyby Murgowie szykowali jakiś ruch przeciwko mnie. Jestem trochę podejrzliwy, bo wszystko to może być wynikiem wewnętrznego rozłamu Bractwa Czarodziejów. Wy macie swoje własne motywy. Nie pozwolę, by Tolnedra była pionkiem w waszych walkach o władzę. – A jeśli zwyciężą Angarakowie? – spytała ciocia Pol. – Jak chcesz sobie poradzić z Torakiem? – Nie boję się Toraka. – Spotkałeś go kiedyś? – wtrącił Wilk. – Oczywiście, że nie. Posłuchaj, Belgaracie, ty i twoja córka nigdy nie byliście przyjaźnie nastawieni do Tolnedry. Po Vo Mimbre traktowaliście nas jak pokonanego przeciwnika. Wasze informacje są ważne i przemyślę je tak, jak na to zasługują. Jednak polityka Tolnedry nie może zależeć od uprzedzeń Alornów. Nasza gospodarka opiera się między innymi na handlu wzdłuż Południowego Szlaku Karawan. Nie pozwolę, by zapanował tu chaos tylko dlatego, że wy przypadkiem nie lubicie Angaraków. – Zatem jesteś głupcem – stwierdził Wilk zimno. – Byłbyś zaskoczony, gdybyś wiedział, ilu ludzi tak właśnie sądzi – odpowiedział Ran Borune. – Może z moim następcą będziecie mieć więcej szczęścia. Czy zostanie nim Vorduańczyk, czy Honeth, może nawet uda się wam go przekupić. Ale Borune’owie nie przyjmują łapówek. – Ani dobrych rad – dokończyła ciocia Pol. – Tylko wtedy, gdy nam to odpowiada, lady Polgaro. – No cóż, zrobiliśmy chyba wszystko, co możliwe – uznał Wilk. Spiżowa furtka na tyłach ogrodu otworzyła się z trzaskiem i wpadła do środka dziewczyna o ognistych włosach. Jej oczy rzucały groźne błyski. Garion sądził, że to dziecko, gdy jednak podbiegła bliżej, dostrzegł, że jest starsza. Choć była niewysoka, jednak jej krótka zielona tunika bez rękawów odsłaniała kończyny zdradzające większą dojrzałość. Gdy ją zobaczył, poczuł niezwykły wstrząs... coś jakby – chociaż nie całkiem – rozpoznanie. Z chmury jej włosów opadały na plecy długie, starannie uczesane loki. Miały kolor, jakiego chłopiec jeszcze nie widział: głęboka lśniąca czerwień, jakby rozświetlona wewnętrznym blaskiem. Złocista skóra w cieniu drzew zyskiwała niemal

zielonkawy odcień. Dziewczyna była w stanie niebezpiecznie bliskim wybuchu wściekłości. – Dlaczego jestem tu więźniem? – zwróciła się do imperatora. – O czym ty mówisz? – zdziwił się Ran Borune. – Legioniści nie chcą mnie wypuścić z pałacu. – Ach. – Westchnął. – O to chodzi. – Dokładnie o to. – Wykonują moje rozkazy, Ce’Nedro. – Tak mi powiedzieli. Każ im przestać. – Nie. – Nie? – powtórzyła z niedowierzaniem. – Nie? – Wzniosła głos o oktawę. – Co ma znaczyć to: nie? – Jest zbyt niebezpiecznie, żebyś teraz chodziła po mieście – próbował ją uspokoić imperator. – Bzdury! Nie mam ochoty siedzieć w tym dusznym pałacu tylko dlatego, że boisz się własnego cienia. Potrzebuję paru rzeczy z targu. – Poślij kogoś. – Nie chcę nikogo posyłać! – krzyknęła. – Chcę iść sama! – Ale nie pójdziesz – odparł stanowczo. – Możesz poświęcić czas na naukę. – A ja nie chcę się uczyć. – Wybuchnęła płaczem. – Jeebers to zadufany dureń. Nudzi mnie. Nie mam zamiaru tu siedzieć i dyskutować o historii czy polityce. Chcę się rozerwać. – Przykro mi. – Proszę cię, tatku! – Chwyciła połę jego złocistego płaszcza i skręciła w drobnych paluszkach. – Proszę... – Rzucone spod rzęs spojrzenie mogłoby stopić kamień. – Wykluczone – oświadczył imperator, unikając jej wzroku. – Mój rozkaz pozostaje w mocy. Nie wolno ci opuszczać pałacu. – Nienawidzę cię! – krzyknęła i zalana łzami wybiegła z ogrodu. – To moja córka – wyjaśnił Ran Borune przepraszająco. – Nie wyobrażacie sobie, co to znaczy mieć takie dziecko. – Och, ja świetnie sobie wyobrażam. – Pan Wilk obrzucił wzrokiem ciocię Pol. – No, dalej. – Spojrzała na niego wyzywająco. – Powiedz to, ojcze. Jestem pewna, że nie zaznasz spokoju, póki nie powiesz. – Zapomnijmy o tym. – Wilk wzruszył ramionami. Ran Borune przyjrzał im się w zamyśleniu. – Przyszło mi do głowy, że korzystając z okazji, moglibyśmy przedyskutować pewne drobiazgi – stwierdził, mrużąc oczy. – Co masz na myśli? – Cieszysz się wśród Alornów niejakim autorytetem. – Niejakim – przyznał ostrożnie Wilk. – Gdybyś ich poprosił, na pewno zgodziliby się przeoczyć jeden z najbardziej absurdalnych punktów traktatów z Vo Mimbre.

– Który? – Nie ma chyba potrzeby, żeby Ce’Nedra jechała do Rivy? Jestem ostatnim imperatorem dynastii Borune’ów i kiedy umrę, ona nie będzie księżniczką Tolnedry. W tej sytuacji wymagania traktatów właściwie jej nie dotyczą. Zresztą to i tak nie ma sensu. Linia królów Rivy wygasła trzynaście wieków temu, więc na Dworze Rivańskiego Króla nie będzie czekał żaden narzeczony. Sami widzieliście, że Tolnedra jest teraz niebezpiecznym miejscem. Do szesnastych urodzin Ce’Nedry pozostał jeszcze rok czy coś koło tego i data jest powszechnie znana. Jeśli będę musiał ją wysłać do Rivy, połowa zabójców imperium zaczai się za bramami pałacu, czekając, by tylko wyszła. Wolałbym nie podejmować takiego ryzyka. Gdybyście porozmawiali z Alornami, mógłbym pójść na pewne ustępstwa w sprawie Murgów: ograniczenie prawa przyjazdu, obszary zamknięte i tego typu rzeczy. – Nie, Ranie Borune – odparła ciocia Pol stanowczo. – Ce’Nedra pojedzie do Rivy. Nie zrozumiałeś chyba, że traktaty z Vo Mimbre to nie zwykła formalność. Jeśli twojej córce przeznaczone jest, by została żoną króla Rivy, żadna siła nie powstrzyma jej od stawienia się w sali tronowej Rivy w wyznaczonym dniu. Rady mojego ojca dotyczące Murgów to tylko sugestie... dla twojego dobra. Co zdecydujesz w tej kwestii, twoja sprawa. – Sądzę, że wyczerpaliśmy możliwości dalszej rozmowy – stwierdził imperator ozięble. Dwaj poważnie wyglądający urzędnicy wkroczyli do ogrodu i zamienili kilka słów z Morinem. – Wasza wysokość – odezwał się z szacunkiem siwowłosy szambelan. – Minister handlu pragnie poinformować, że wynegocjował znakomitą umowę handlową z delegacją z Rak Goska. Panowie z Cthol Murgos okazali daleko idące zrozumienie. – Cieszę się niepomiernie. – Ran Borune spojrzał znacząco na pana Wilka. – Przedstawiciele Rak Goska chcieliby przed wyjazdem złożyć ci wyrazy szacunku – dodał Morin. – Z radością przyjmę ich tutaj. Morin odwrócił się i kiwnął głową dwóm urzędnikom czekającym przy bramie. Ci z kolei przekazali informacje ludziom stojącym na zewnątrz. Brama ogrodu stanęła otworem. Zjawiło się pięciu Murgów. Zrzucili kaptury swych czarnych szat z szorstkiej materii. Rozpięte poły ukazywały lśniące w słońcu kolczugi. Kroczący na czele Murgo był trochę wyższy od pozostałych, a jego dumna postawa dowodziła, że przewodniczy delegacji. Wir obrazów i niejasnych wspomnień zalał umysł Gariona. Spoglądał na pooraną bliznami twarz wroga, którego znał przez całe swoje życie. Poczuł lekkie szarpnięcie tej niewidocznej, ukrytej więzi między nimi. To był Asharak. Coś dotknęło umysłu Gariona, na próbę tylko – nie owa potężna siła, którą skierował na niego Murgo w mrocznym korytarzu pałacu Anhega w Val Alorn.

Amulet pod tuniką stał się bardzo zimny, choć równocześnie wydawał się rozpalony. – Wasza imperialna wysokość... – Asharak podszedł, uśmiechając się chłodno. – Jesteśmy zaszczyceni prawem przebywania w twej boskiej obecności. – Pokłonił się; zabrzęczała kolczuga. Barak chwycił prawe ramię Hettara. Mandorallen przesunął się lekko i przytrzymał lewe. – Radość mnie ogarnia, że znowu cię widzę, godny Asharaku – odparł Ran Borune. – Powiedziano mi, że umowa została zawarta. – Korzystna dla obu stron, wasza wysokość. – To najlepsze umowy. – Taur Urgas, król Murgów, przesyła ci pozdrowienia – rzekł Asharak. – Jego królewska mość gorąco odczuwa potrzebę umocnienia przyjaznych stosunków między Cthol Murgos i Tolnedrą. Ma nadzieję, iż pewnego dnia będzie mógł nazwać waszą wysokość swym bratem. – Szanujemy pokojowe intencje i legendarną mądrość Taura Urgasa. – Imperator uśmiechnął się złośliwie. Asharak rozejrzał się; jego czarne oczy nic nie wyrażały. – A więc, Ambarze – zwrócił się do Silka – fortuna bardziej ci sprzyjała od dnia, gdy spotkaliśmy się w kantorze Mingana w Darine. Silk rozłożył ręce w geście niewinności. – Bogowie byli łaskawi... przynajmniej większość z nich. Asharak uśmiechnął się z przymusem. – Znacie się? – zapytał imperator nieco zdziwiony. – Mieliśmy okazję się spotkać, wasza wysokość – potwierdził Silk. – W innym królestwie – dodał Asharak. Patrzył prosto na pana Wilka. – Witaj, Belgaracie. – Sztywno skłonił głowę. – Witaj, Chamdarze – odpowiedział starzec. – Dobrze wyglądasz. – Dziękuję. – Chyba tylko ja jestem tu obcy – poskarżył się imperator. – Chamdar i ja znamy się już od bardzo dawna – wyjaśnił pan Wilk. Ze złośliwym błyskiem w oku spojrzał na Murga. – Jak widzę, twoja niedawna niedyspozycja już minęła. Asharak skrzywił się gniewnie i popatrzył na swój cień, jakby chciał się upewnić, że wciąż tam jest. Garion przypomniał sobie, co mówił Wilk po ataku Algrothów... coś o cieniu powracającym „okrężną drogą”. Z nieznanych powodów wiadomość, że Murgo Asharak i Grolim Chamdar są tą samą osobą, nie zaskoczyła go szczególnie. Jak złożona melodia, odrobinę wypadająca z rytmu, nagłe złączenie tych dwóch wydawało się właściwe. Wiedza zaskoczyła w jego umyśle niby klucz w zamku. – Kiedyś będziesz mi musiał pokazać, jak to robisz – mówił Asharak. – To interesujące doświadczenie. Chociaż mój koń dostał histerii.

– Przekaż koniowi wyrazy ubolewania. – Dlaczego mam wrażenie, że słyszę tylko połowę konwersacji? – zapytał Ran Borune. – Wybacz, wasza wysokość. Prastary Belgarath i ja odnawiamy właśnie dawną wrogość. Rzadko mamy okazję do wymiany minimalnych choćby uprzejmości. Odwrócił się i złożył ukłon przed ciocią Pol. – Lady Polgaro, jesteś piękna jak zawsze. – Przyglądał jej się świadomie znaczącym wzrokiem. – I ty nie zmieniłeś się wiele, Chamdarze. – Wyraz twarzy cioci Pol był obojętny, ton głosu spokojny, niemal uprzejmy, Garion jednak znał ją dość długo i natychmiast zrozumiał, że rzuciła Grolimowi w twarz śmiertelną obelgę. – Czarująca. – Asharak westchnął ze słabym uśmiechem. – To lepsze niż przedstawienie w teatrze! – zawołał z zachwytem imperator. – Wszyscy wręcz ociekacie złośliwością. Żałuję, że nie mogłem zobaczyć pierwszego aktu. – Pierwszy akt był niezwykle długi, wasza wysokość – stwierdził Asharak. – I czasem nużący. Jak pewnie zauważyłeś, własna chytrość wodzi czasem Belgaratha na manowce. – Jestem pewien, że nadrobię te niedostatki. – Pan Wilk uśmiechnął się lekko. – Obiecuję ci, Chamdarze, że ostatni akt będzie wyjątkowo krótki. – To groźba, starcze? Sądziłem, że zgodziliśmy się na poprawne stosunki. – Nie pamiętam, żebym się zgadzał na cokolwiek. – Wilk zwrócił się do imperatora. – Sądzę, że opuścimy cię już, Ranie Borune. Za twoim przyzwoleniem, naturalnie. – Oczywiście – zgodził się władca. – Cieszę się, że mogłem cię poznać... choć i tak w ciebie nie wierzę. Mój sceptycyzm jest wszakże teologicznej, nie personalnej natury. – To miło – zapewnił Wilk i nagle uśmiechnął się szelmowsko. Ran Borune wybuchnął śmiechem. – Niecierpliwie wyglądam naszego kolejnego spotkania, Belgaracie – oznajmił Asharak. – Na twoim miejscu bym się nie spieszył – ostrzegł pan Wilk i na czele przyjaciół opuścił ogród imperatora.

Rozdział XVII Gdy wyszli za bramę pałacu, było już wczesne popołudnie. Rozległe trawniki zieleniły się w ciepłym wiosennym słońcu, a lekki wiatr poruszał gałęziami cyprysów. – Chyba nie mam ochoty na dłuższy pobyt w Tol Honeth – oświadczył pan Wilk. – Wyjeżdżamy więc natychmiast? – zapytał Mandorallen. – Muszę jeszcze coś załatwić. – Wilk mrużył oczy przed słońcem. – Barak i jego kuzyn pójdą ze mną. Wy wracajcie do domu Grinnega i czekajcie. – Po drodze zatrzymamy się na głównym placu targowym – uprzedziła ciocia Pol. – Muszę kupić parę rzeczy. – To nie jest wyprawa na zakupy, Pol. – Grolimowie już wiedzą, że tu jesteśmy, ojcze. Nie ma sensu przekradać się jak złodzieje, prawda? – Jak chcesz, Pol. – Westchnął. – Wiedziałam, że mnie zrozumiesz. Pan Wilk bezradnie pokręcił głową, po czym odjechał w towarzystwie Baraka i Grinnega. Pozostali ruszyli ze wzgórza pałacowego w stronę miasta. Po obu stronach szerokich ulic u stóp wzniesienia stały wspaniałe domy; każdy z nich był właściwie pałacem. – Bogacze i arystokracja – stwierdził Silk. – W Tol Honeth człowiek jest tym ważniejszy, im bliżej pałacu mieszka. – Zaiste często jest to prawda, książę Kheldarze – zauważył Mandorallen. – Bogactwo i pozycja zwykle w zbliżeniu do siedziby władzy szukają potwierdzenia. Przez ostentację i bliskość tronu ludzie mali unikają spojrzenia na własną nikczemność. – Nie mógłbym tego lepiej wyrazić – przyznał Silk. Główny plac targowy Tol Honeth był ogromnym polem zastawionym barwnymi budkami i straganami, gdzie sprzedawano prawie wszystkie towary świata. Ciocia Pol zsiadła z konia, pozostawiając go pod opieką jednego z gwardzistów Grinnega, po czym ruszyła od straganu do straganu, kupując – jak się zdawało – wszystko, co znalazło się w zasięgu wzroku. Silk krzywił się boleśnie, ponieważ to on płacił za zakupy. – Możesz z nią porozmawiać? – zwrócił się błagalnie do Gariona. – Zrujnuje mnie. – A skąd ci przyszło do głowy, że mnie posłucha? – Przynajmniej spróbuj.

Niedaleko środka placu stało trzech bogato odzianych kupców i kłóciło się zawzięcie. – Chyba oszalałeś, Haldorze – przekonywał zapalczywie pierwszy, chudy mężczyzna z zadartym nosem. Twarz miał czerwoną, a oczy niebezpiecznie wychodziły mu z orbit. – Honethowie dla własnego zysku obedrą całe imperium. – A czy Kador z Vorduańczyków będzie lepszy? – zapytał grubas nazwany Haldorem. – To ty oszalałeś, Radanie. Jeśli posadzimy Kadora na tronie, zgniecie nas pod stopą. Bywają ludzie, którzy są aż nazbyt imperialni. – Jak śmiesz?! – krzyknął Radan, a jego zalana potem twarz pociemniała jeszcze. – Wielki książę Kador to jedyny możliwy kandydat. Głosowałbym na niego, nawet gdyby mi nie zapłacili. – Wymachiwał dziko rękami, a jego język jakby potykał się o wypowiadane szybko słowa. – Kador to świnia – wycedził Haldor. Obserwował Radana z uwagą, ciekaw, jakie ta opinia wywarła wrażenie. – Arogancki, brutalny wieprz, który ma tyle praw do tronu co kundel. Jego pradziad wkupił się do rodu Vordue i wolałbym raczej żyły sobie przeciąć, niż chylić kark przed potomkiem złodziejaszka z rynsztoków Tol Vordue. Oczy Radana niemal wyszły z czaszki, gdy usłyszał wykalkulowane obelgi Haldora. Kilka razy otwierał usta, jakby chciał przemówić, ale wściekłość chyba unieruchomiła mu język. Posiniał na twarzy i zdawał się chwytać powietrze zakrzywionymi palcami. Nagle zesztywniał i wygiął się w łuk. Haldor obserwował go z kliniczną niemal obojętnością. Ze zduszonym krzykiem Radan padł na plecy. Ręce i nogi mu dygotały w silnych drgawkach, piana wystąpiła na usta, konwulsje stały się jeszcze bardziej gwałtowne. Zaczął uderzać głową o kamienie bruku, a zgiętymi palcami sięgnął sobie do gardła. – Zdumiewająca moc – odezwał się trzeci z mężczyzn. – Gdzie to znalazłeś, Haldorze? – Jeden z przyjaciół odwiedził niedawno Sthiss Tor. – Haldor z zaciekawieniem przyglądał się drgawkom Radana. – Najpiękniejsze w tym wszystkim, że środek jest całkiem nieszkodliwy, dopóki się nie zdenerwujesz. Radan nie wypiłby tego wina, gdybym nie spróbował pierwszy, by wykazać, że nic mu nie grozi. – Zażyłeś tę samą truciznę? – zapytał mężczyzna ze zdumieniem. – Jestem zupełnie bezpieczny. Moje emocje nigdy nie przeważają nad rozsądkiem. Drgawki słabły. Radan piętami wybijał szybki rytm na bruku. Zesztywniał, westchnął chrapliwie i skonał. – Została ci choć odrobina tego specjału? – spytał zamyślony przyjaciel Haldora. – Sporo bym zapłacił. Haldor wybuchnął śmiechem. – Chodźmy porozmawiać na ten temat... przy szklanicy wina. Przyjaciel spojrzał zaskoczony, potem również się zaśmiał, choć nieco

nerwowo. Odeszli razem, pozostawiając ciało na bruku. Garion patrzył ze zgrozą na nich i na zwłoki o sinej twarzy i groteskowo poskręcanych kończynach, leżące pośrodku targowego placu. Tolnedranie mijali je obojętnie. – Czemu nikt nic nie robi? – zapytał. – Boją się – wyjaśnił Silk. – Jeśli okażą zainteresowanie, mogą być uznani za wspólników. W Tol Honeth politykę traktuje się bardzo poważnie. – Chyba należałoby zawiadomić władze. – Durnik był blady i mówił drżącym głosem. – Jestem pewien, że ktoś już o tym pomyślał – odparł Silk. – Idźmy stąd. Nie chcę, żebyśmy zostali wmieszani w takie sprawy. Wróciła ciocia Pol. Towarzyszący jej dwaj Cherekowie z gwardii Grinnega nieśli stosy pakunków i obaj wyglądali na mocno zakłopotanych. – Co tu robicie? – spytała Silka. – Właśnie obserwowaliśmy element tolnedrańskiej gry politycznej. – Wskazał zwłoki. – Trucizna? Silk przytaknął. – Dość dziwna. Nie działa, dopóki ofiara się nie zdenerwuje. – Athsat. – Ciocia Pol pokiwała głową. – Słyszałaś już o niej? – Jest dość rzadka i bardzo kosztowna. Nie sądziłam, że Nyissanie zdecydują się na jej sprzedaż. – Nadchodzi oddział legionistów – wtrącił Hettar. – Będą chcieli przesłuchać świadków. Powinniśmy się stąd oddalić. – Dobry pomysł. – Silk ruszył szybko przed siebie. W pobliżu rzędu domów na obrzeżach placu ośmiu potężnych mężczyzn niosło lektykę zakrytą ciężkimi zasłonami. Gdy się zbliżyli, szczupła dłoń wysunęła się wolno zza kotary i dotknęła ramienia jednego z tragarzy. Cała ósemka zatrzymała się natychmiast i ustawiła lektykę na ziemi. – Silku! – dobiegł z wnętrza kobiecy głos. – Co porabiasz w Tol Honeth? – Bethra? – zdziwił się Silk. – To ty? Kotary rozsunęły się, odsłaniając hojnie wyposażoną przez naturę kobietę, półleżącą na czerwonych satynowych poduszkach. Jej ciemne włosy były starannie zakręcone wokół sznurów pereł wplecionych w warkocze. Różowa jedwabna suknia przylegała do ciała, złote pierścienie i bransolety lśniły na palcach i ramionach. Piękno twarzy odbierało dech w piersiach, a spod długich rzęs spoglądały figlarne oczy. Była w tej kobiecie jakaś nadmierna dojrzałość, oszałamiająca aura zepsucia. Garion sam nie wiedział, czemu zarumienił się nagle po uszy. – Sądziłam, że wciąż uciekasz – odezwała się kpiąco. – Ludzie, których posłałam za tobą, byli zawodowcami. Silk wykonał ceremonialny ukłon. – Rzeczywiście, byli całkiem dobrzy – przyznał z uśmiechem. – Nie aż tak

dobrzy, ale zupełnie nieźli. Mam nadzieję, że nie są ci już potrzebni. – Zastanawiałam się, dlaczego nie wrócili. Powinnam się domyślić. Chyba nie potraktowałeś całej tej sprawy zbyt osobiście? – Ależ skąd, Bethro. To część naszej profesji, nic więcej. – Wiedziałam, że zrozumiesz. – Westchnęła. – Musiałam się ciebie pozbyć. Rujnowałeś cały mój plan. Uśmiechnął się złośliwie. – Wiem – oświadczył z dumą. – I po tym wszystkim, przez co musiałaś przejść... i to z ambasadorem Thullów, kto by uwierzył. Skrzywiła się z niesmakiem. – Co się z nim stało? – zapytał Silk. – Poszedł zażyć kąpieli w Nedrane. – Nie wiedziałem, że Thullowie tak dobrze pływają. – Wcale nie tak dobrze, zwłaszcza z dwoma solidnymi głazami przywiązanymi do nóg. Wszystko popsułeś, więc nie był mi już potrzebny. Wolałam, żeby w pewnych kręgach nie wspominał o niektórych sprawach. – Zawsze byłaś ostrożna, Bethro. – Nad czym teraz pracujesz? – zaciekawiła się. – Trochę nad tym, trochę nad owym. – Wzruszył ramionami. – Sukcesja? – Och, nie. Nie jestem taki głupi, żeby się w to mieszać. Po czyjej jesteś stronie? – Chciałbyś wiedzieć, co? Rozejrzał się czujnie. – Potrzebuję pewnych informacji, Bethro... Jeśli możesz mi ich udzielić, naturalnie. – O czym? – W tym mieście aż roi się od Murgów. Jeśli nie pracujesz akurat dla nich, byłbym wdzięczny za wszystko, co wiesz na ten temat. – A ile byłbyś skłonny zapłacić? – zagadnęła żartobliwie. – Może nazwiemy to zawodową przysługą? Uśmiechnęła się rozbawiona. – Dlaczego nie? Lubię cię, Silku. Myślę, że polubię jeszcze bardziej, jeśli będziesz mi winien przysługę. – Będę twoim niewolnikiem – obiecał. – Kłamca. Zastanawiała się chwilę. – Murgowie nigdy specjalnie nie interesowali się handlem – powiedziała. – Ale kilka lat temu zaczęli się pojawiać dwójkami i trójkami, a od ostatniego lata z Rak Goska przybywają całe karawany. – Sądzisz, że chcą wpłynąć na wybór kandydata? – Tak uważam. W Tol Honeth nagle zaczęło krążyć mnóstwo czerwonego złota. Mam go całe skrzynie. – Widzę, że nie idzie na marne. – Silk się uśmiechnął.

– Istotnie. – Postawili na jakiegoś konkretnego kandydata? – Nie mogłam tego ustalić. Wydaje się, że są podzieleni na dwie frakcje. Dość mocno ze sobą konkurują. – To może być podstęp. – Nie przypuszczam. Moim zdaniem antagonizm wynika z rozdźwięku między Zedarem a Ctuchikiem. Każda ze stron chce zdobyć wpływ na następnego imperatora. Sypią złotem, jakby lali wodę. – Znasz takiego, który nazywa się Asharak? – Ach, ten – mruknęła. – Wszyscy Murgowie się go boją. W tej chwili wydaje się, jakby pracował dla Ctuchika, ale odnoszę wrażenie, że prowadzi własną grę. Ma w kieszeni wielkiego księcia Kadora, a aktualnie właśnie Kador jest najbliższy tronu. To gwarantuje Asharakowi bardzo mocną pozycję. Nic więcej nie wiem. – Dziękuję, Bethro – rzekł z szacunkiem Silk. – Długo zostaniesz w Tol Honeth? – spytała. – Niestety, nie. – Szkoda. Miałam nadzieję, że mnie odwiedzisz. Moglibyśmy porozmawiać o dawnych czasach. Nie mam zbyt wielu przyjaciół... ani takich słodkich wrogów jak ty. – Nie rozumiem dlaczego. – Silk zaśmiał się sucho. – Nie przypuszczam, żebym umiał pływać lepiej od thullijskiego ambasadora. Jesteś niebezpieczną kobietą, Bethro. – I nie tylko na jeden sposób – odparła, przeciągając się zmysłowo. – Ale twemu życiu nic z mojej strony nie grozi... Już nie. – Toteż nie o życie się obawiam. – A to już całkiem inna sprawa – przyznała. – Nie zapominaj, że jesteś mi winien przysługę. – Nie mogę się doczekać okazji spłacenia długu – zapewnił zuchwale. – Jesteś niemożliwy! – Zaśmiała się, skinęła na tragarzy, a ci unieśli lektykę na ramiona. – Do zobaczenia, Silku. – Do widzenia, Bethro – odpowiedział, kłaniając się nisko. – Absolutnie obrzydliwa – oświadczył Durnik zduszonym z oburzenia głosem, gdy tylko lektyka się oddaliła. – Dlaczego pozwala się takiej kobiecie przebywać w mieście? – Bethra? – zdziwił się Silk. – To najbardziej fascynująca i inteligentna kobieta w Tol Honeth. Mężczyźni przybywają z całego świata, by spędzić z nią godzinę czy dwie. – Za odpowiednią cenę, naturalnie – burknął Durnik. – Źle ją oceniasz, Durniku. Rozmowa z nią jest prawdopodobnie cenniejsza niż... – chrząknął zmieszany i spojrzał na ciocię Pol. – Doprawdy? – Głos Durnika ociekał sarkazmem. – Miły Durniku! – Silk śmiał się głośno. – Kocham cię jak brata, ale jesteś potwornie pruderyjny. Wiesz o tym?

– Daj mu spokój, Silku – przerwała ciocia Pol stanowczo. – Lubię go dokładnie takiego, jaki jest. – Chciałem go tylko udoskonalić, lady Polgaro. – Barak miał rację co do ciebie, książę Kheldarze. Jesteś bardzo złym człowiekiem. – To kwestia obowiązku. Dla dobra ojczyzny poświęcam swe co delikatniejsze uczucia. – Oczywiście! – Chyba nie przypuszczasz, że to lubię? – Zmieńmy temat – zaproponowała. Wkrótce po ich powrocie w rezydencji ambasadora zjawili się Grinneg, Barak i pan Wilk. – I co? – zapytała Wilka ciocia Pol, gdy tylko wszedł. – Pojechał na południe. – Na południe? Nie skręcił na wschód, do Cthol Murgos? – Nie. Chce pewnie uniknąć spotkania z ludźmi Ctuchika. Szuka jakiegoś spokojnego miejsca, żeby przekroczyć granicę. Albo kieruje się do Nyissy. Może ma umowę z Salmissrą. Musimy jechać za nim, żeby się przekonać. – Na targu spotkałem starą przyjaciółkę – poinformował go Silk. – Mówi, że Asharak wtrąca się do spraw sukcesji. Podobno zdołał kupić wielkiego księcia Vordue. Jeśli Vorduańczycy zdobędą tron, będzie miał w garści Tolnedrę. Pan Wilk w zamyśleniu podrapał brodę. – Wcześniej czy później trzeba będzie coś z nim zrobić. Zaczyna mnie już męczyć. – Zatrzymajmy się tu na dzień czy dwa – zaproponowała ciocia Pol. – Załatwimy to raz na zawsze. – Nie – zdecydował Wilk. – Chyba lepiej nie robić takich rzeczy w mieście. Będzie sporo hałasu, a Tolnedran bardzo irytują sprawy, których nie rozumieją. Jestem pewien, że Asharak da nam inną możliwość, w jakimś bardziej odludnym miejscu. – Czyli wyjeżdżamy natychmiast? – upewnił się Silk. – Zaczekamy do świtu – odpowiedział Wilk. – Prawdopodobnie zechcą nas śledzić, ale na pustych ulicach będzie im trochę trudniej. – Porozmawiam z kucharzem – oświadczył Grinneg. – Tyle przynajmniej mogę zrobić, posłać was w drogę po solidnym posiłku, byście łatwiej znieśli trudy podróży. Poza tym, oczywiście, jest baryłka piwa, którą trzeba dokończyć. Pan Wilk uśmiechnął się szeroko, dostrzegł jednak, że ciocia Pol z przyganą marszczy brwi. – Szkoda, żeby zwietrzało, Pol – wyjaśnił. – Kiedy otworzy się baryłkę, trzeba ją wypić możliwie szybko. Wstyd marnować takie dobre piwo, prawda?

Rozdział XVIII Nazajutrz opuścili dom Grinnega przed świtem. Przebrali się do podróży, wymknęli przez tylną bramę i ruszyli bocznymi uliczkami, które Silk zawsze potrafił znaleźć. Niebo na wschodzie się rozjaśniało, gdy stanęli przed masywną spiżową bramą na południowym krańcu wyspy. – Kiedy otworzycie wrota? – zapytał pan Wilk jednego z legionistów. – Już niedługo, gdy tylko będzie wyraźnie widać drugi brzeg. Wilk stęknął. Poprzedniego wieczoru był solidnie podchmielony i od rana cierpiał na ból głowy. Zsiadł z konia, podszedł do juków i napił się wody z bukłaka. – Wiesz co? To chyba nie pomoże – stwierdziła ciocia Pol złośliwie. Postanowił nie odpowiadać. – Mam wrażenie, że czeka nas cudowny dzień – oświadczyła wesoło, spoglądając najpierw na niebo, potem na otaczających ją mężczyzn, którzy siedzieli ciężko w siodłach, demonstrując światu godne litości cierpienie. – Jesteś okrutna, Polgaro – powiedział ze smutkiem Barak. – Powiedziałeś Grinnegowi o tym statku? – zapytał Wilk. – Chyba tak – jęknął Barak. – Pamiętam, że coś takiego mówiłem. – To ważne. – O co chodzi? – zapytała ciocia Pol. – Pomyślałem, że może dobrze by było, gdyby jakiś statek czekał na nas u ujścia Leśnej Rzeki. Jeśli trzeba będzie podążyć do Sthiss Tor, lepiej tam dopłynąć, niż brnąć przez bagna północnej Nyissy. – Bardzo dobry pomysł – pochwaliła. – Jestem zdumiona, że przyszedł ci do głowy... biorąc pod uwagę twój stan ostatniej nocy. – Moglibyśmy porozmawiać o czymś innym? – zapytał błagalnym tonem. Robiło się coraz widniej, wreszcie z wieży strażniczej padł rozkaz otwarcia bramy. Legioniści zdjęli żelazną sztabę i rozsunęli wielkie wrota. Silk z Mandorallenem u boku ruszyli przodem, minęli potężny portal i przekroczyli most nad ciemnymi wodami Nedrane. Do południa oddalili się czterdzieści kilometrów od Tol Honeth i pan Wilk w pewnym stopniu odzyskał dobrą formę, choć jego oczy nadał silnie reagowały na słońce. Krzywił się też boleśnie, gdy jakiś ptak zaśpiewał zbyt blisko. – Jacyś jeźdźcy za nami – poinformował Hettar. – Ilu? – spytał Barak. – Dwóch. – Może zwyczajni podróżni – uznała ciocia Pol.

Dwie postacie na koniach wyłoniły się zza zakrętu i zatrzymały. Rozmawiały chwilę, po czym, zachowując ostrożność, podjechały bliżej. Tworzyły dziwną parę. Mężczyzna nosił zielony tolnedrański płaszcz, niezbyt odpowiedni do konnej jazdy. Miał wysokie czoło, odstające uszy i starannie zaczesane włosy kryjące łysinę. Był bardzo chudy. Jego towarzyszka sprawiała wrażenie dziecka ubranego w podróżny płaszcz z kapturem. Na twarzy zawiązała chustę dla ochrony przed kurzem. – Witajcie wszyscy – pozdrowił ich uprzejmie Tolnedranin. – Witajcie – odpowiedział Silk. – Ładna pogoda jak na tę porę roku. – I owszem – zgodził się Silk. – Zastanawiałem się – mówił chudzielec – czy nie macie odrobiny wody, którą zechcielibyście się podzielić? – Oczywiście. – Silk spojrzał na Gariona i skinął ręką na juczne konie. Chłopiec ściągnął cugle, został w tyle i odczepił z juków skórzany bukłak. Obcy wyjął drewniany korek i starannie wytarł ustnik. Podał wodę swojej towarzyszce. Ta zdjęła z twarzy chustę i spojrzała na bukłak bezradnie. – W ten sposób, wasza... ehm... pani. – Mężczyzna odebrał jej bukłak, podniósł w obu rękach i wypił trochę. – Rozumiem – odparła dziewczyna. Garion przyjrzał się jej z uwagą. Głos był jakby znajomy. Nie była dzieckiem, choć miała bardzo drobną budowę. W twarzy dostrzegł zarozumiałość i drażliwość. Niemal na pewno gdzieś już ją widział. Tolnedranin oddał jej bukłak. Wypiła trochę wody, krzywiąc się na żywiczny posmak. Włosy miała fioletowoczarne, ale ciemne plamy na kołnierzu płaszcza sugerowały, że nie jest to naturalny kolor. – Dziękuję, Jeebers – powiedziała, gdy skończyła pić. – I tobie dziękuję, panie – dodała, zwracając się do Silka. Garion przymknął oczy. W umyśle zaczynało mu narastać straszliwe podejrzenie. – Daleko jedziecie? – zapytał Silka chudzielec. – Spory kawał. Jestem Radek z Boktoru, drasański kupiec. Podążam na południe z ładunkiem wełnianych tkanin z Sendarii. Zmiana pogody załamała rynek w Tol Honeth, więc postanowiłem spróbować szczęścia w Tol Rane. Leży w górach i pewnie wciąż jest tam zimno. – Wybrałeś niewłaściwą drogę – poinformował obcy. – Trakt do Tol Rane biegnie bardziej na wschód. – Miałem problemy na tym trakcie – skłamał Silk gładko. – Bandyci, sam rozumiesz. Myślałem, że bezpieczniej jechać przez Tol Borune. – Co za zbieg okoliczności – oświadczył chudzielec. – Moja uczennica i ja także podążamy do Tol Borune. – Istotnie – przyznał Silk. – Niezwykły przypadek. – Może jechalibyśmy razem? Silk spojrzał z powątpiewaniem.

– Dlaczego nie – zdecydowała ciocia Pol, zanim zdążył odmówić. – Niezwykleś łaskawa, szlachetna pani – podziękował Tolnedranin. – Jestem mistrz Jeebers, członek Towarzystwa Imperialnego, nauczyciel z zawodu. Słyszeliście może o mnie? – Chyba nie, niestety – odparł Silk. – Choć to nic dziwnego, jako że jesteśmy obcy w Tolnedrze. Jeebers był nieco zawiedziony. – Zapewne masz rację. – Westchnął. – A to moja uczennica, lady Sharell. Jej ojciec to baron Reldon, wielki kupiec. Towarzyszę lady do Tol Borune, gdzie chce odwiedzić krewnych. Garion wiedział, że to nieprawda. Imię nauczyciela potwierdziło te podejrzenia. W drodze Jeebers paplał z ożywieniem. Chwalił się swą rozległą wiedzą i poprzedzał każdą wypowiedź wzmiankami o ważnych ludziach, którzy jakoby polegali na jego radach. Był męczący, ale chyba nieszkodliwy. Uczennica jechała obok cioci Pol, prawie się nie odzywając. – Sądzę, że pora na postój. Musimy coś zjeść – oświadczyła po kilku kilometrach ciocia Pol. – Czy ty i twoja uczennica, mistrzu Jeebers, zechcecie nam towarzyszyć? Chętnie podzielimy się z wami prowiantem. – Nie mogę odmówić tak wielkodusznej propozycji – odparł nauczyciel. – Serdecznie dziękujemy. Zatrzymali konie przed małym mostkiem nad strumieniem i odprowadzili je w cień kępy wierzb, niezbyt daleko od drogi. Durnik rozpalił ogień, a ciocia Pol zaczęła wypakowywać swoje garnki i kociołki. Uczennica mistrza Jeebersa pozostała w siodle, póki nauczyciel nie podszedł, by pomóc jej zsiąść. Bez entuzjazmu patrzyła na lekko podmokły grunt przy strumieniu. Potem spojrzała władczo na Gariona. – Chłopcze! – zawołała. – Podaj mi kubek wody. – Tutaj płynie strumień – pokazał palcem. Przyglądała mu się zaskoczona. – Ale przy brzegu jest błoto – zaprotestowała. – Rzeczywiście, na to wygląda. Demonstracyjnie odwrócił się do niej plecami i odszedł, by pomóc cioci Pol. – Ciociu – odezwał się po kilku chwilach walki z własnymi myślami. – Tak, kochanie? – Myślę, że lady Sharell nie jest tym, za kogo się podaje. – Tak? – Nie jestem całkiem pewien, ale sądzę, że to księżniczka Ce’Nedra... ta, która przyszła do ogrodu, kiedy byliśmy w pałacu. – Wiem, skarbie. – Wiesz? – Oczywiście. Mógłbyś podać mi sól? – To nie jest niebezpieczne, że ona jedzie z nami? – Raczej nie. Jakoś sobie poradzimy.

– Będzie sprawiać mnóstwo kłopotów. – Księżniczki imperium powinny sprawiać mnóstwo kłopotów, kochanie. Kiedy jedli aromatyczny gulasz, który Garion uznał za znakomity, ale dziewczynie niezbyt smakował, Jeebers poruszył temat nękający go chyba od chwili spotkania. – Mimo wysiłków legionów drogi nigdy nie są do końca bezpieczne – oświadczył. – Samotna podróż niesie wielkie ryzyko. Lady Sharell powierzono mojej opiece. Jestem za nią odpowiedzialny. Zastanawiałem się więc, czy nie moglibyśmy jechać z wami. Nie będziemy sprawiać kłopotu i chętnie zapłacimy za jedzenie. Silk spojrzał szybko na ciocię Pol. – Oczywiście – odparła. Silk nie krył zdumienia. – Nie wiem, czemu nie mielibyśmy podróżować razem – mówiła dalej. – Zmierzamy przecież do tego samego miejsca. Silk wzruszył ramionami. – Jak sobie życzysz. Garion wiedział, że ten pomysł jest błędem tak poważnym, że aż grożącym katastrofą. Jeebers nie nadawał się na towarzysza podróży, a jego uczennica, wedle wszelkich znaków, wkrótce będzie nie do wytrzymania. Była przyzwyczajona do wszechobecnej służby i bez zastanowienia wydawała rozkazy. Garion łatwo się domyślił, od kogo będą oczekiwać ich wypełniania. Wstał i poszedł do kępy wierzb. Łąki były bladozielone w wiosennym słońcu, a drobne białe chmurki płynęły leniwie po niebie. Oparł się o drzewo i patrzył przed siebie niewidzącym wzrokiem. Nie miał zamiaru zostać służącym... nieważne, kim jest rozkapryszona dziewczyna. Chciałby znaleźć sposób, by zademonstrować to stanowczo już na samym początku, zanim sprawy wymkną się spod kontroli. – Chyba straciłaś rozum, Pol – usłyszał spomiędzy drzew głos pana Wilka. – Do tej pory Ran Borune wysłał na poszukiwanie wszystkie legiony. – To moja dziedzina, Stary Wilku – przypomniała ciocia Pol. – Nie mieszaj się. Potrafię tak wszystko zorganizować, by legiony nam nie przeszkadzały. – Nie mamy czasu, żeby ją niańczyć. Przykro mi, Pol, ale ta mała to istny potwór. Sama widziałaś, jak się zachowywała wobec ojca. – Niewielki to trud, by przełamać złe nawyki – odparła lekceważąco. – Nie prościej będzie zaaranżować jakoś jej powrót do Tol Honeth? – Już raz uciekła. Jeśli ją odeślemy, ucieknie znowu. Lepiej będę się czuła, mając tę małą imperialną wysokość pod ręką. Kiedy nadejdzie czas, nie chcę przekopywać całego świata, by ją znaleźć. – Niech będzie, jak chcesz, Pol. – Wilk westchnął. – Naturalnie. – Tylko trzymaj tego bachora z daleka ode mnie – uprzedził. – Zgrzytam zębami na jej widok. Czy ktoś jeszcze wie, kim ona jest? – Garion wie.

– Garion? Zaskoczyłaś mnie. – Dlaczego? Jest bardziej spostrzegawczy, niż wygląda. W pełnym już mieszanych uczuć umyśle Gariona pojawiła się całkiem nowa emocja. Zainteresowanie cioci Pol Ce’Nedrą zabolało go mocno. Z pewnym zawstydzeniem uświadomił sobie, że jest zazdrosny o dziewczynę. W ciągu kilku najbliższych dni okazało się, że obawy Gariona nie były bezpodstawne. Przypadkowa wzmianka o farmie Faldora ujawniła księżniczce jego dawne stanowisko w pomywalni. Bezlitośnie wykorzystywała tę wiedzę i zmuszała go do wykonywania codziennie setek drobnych, głupich poleceń. Co gorsza, przy każdej próbie oporu ciocia Pol przypominała stanowczo, że powinien się zachowywać grzecznie. Nic dziwnego, iż stał się zgryźliwy. Im dalej podążali na południe, tym bardziej rozwijała księżniczka opowieść o przyczynach wyjazdu z Tol Honeth. Zmieniana codziennie historia z każdym kilometrem była mniej prawdopodobna. Z początku Ce’Nedrze wystarczała prosta wersja odwiedzin u krewnych. Potem rzucała groźne wzmianki o ucieczce przed małżeństwem z brzydkim kupcem. Później jeszcze groźniejsze o spisku, który zawiązano, by ją porwać dla okupu. Wreszcie, dla ukoronowania swych wysiłków, wyznała im, że to porwanie miało motywy polityczne i było częścią szeroko zakrojonego planu przejęcia władzy w Tolnedrze. – Okropna kłamczucha, prawda? – zagadnął Garion ciocię Pol, gdy byli sami. – Tak, kochanie – przyznała. – Kłamstwo jest sztuką. Dobre kłamstwo nie powinno być tak wyszukane. Ta mała potrzebuje jeszcze praktyki, jeśli chce zrobić karierę w tej dziedzinie. Wreszcie, po dziesięciu dniach od wyjazdu z Tol Honeth, dostrzegli w słońcu mury miasta Tol Borune. – Nadeszła pora, by się rozstać – oświadczył Jeebersowi Silk z niejaką ulgą. – Nie odwiedzicie miasta? – Raczej nie. Nie mamy tam żadnych interesów, a normalne wyjaśnienia i przeszukania zajmują czas, że nie wspomnę o wydatkach na łapówki. Okrążymy Tol Borune i po drugiej stronie wjedziemy na trakt do Tol Rane. – W takim razie możemy jechać z wami jeszcze kawałek – wtrąciła szybko Ce’Nedra. – Moi krewni mieszkają w posiadłości na południe od miasta. Jeebers przyglądał się jej zdumiony. Ciocia Pol ściągnęła wodze i unosząc brew, spojrzała na dziewczynę. – To chyba dobry moment, żebyśmy pomówili poważnie – oświadczyła. Silk popatrzył na nią i skinął głową. – Panienko – zwróciła się do dziewczyny ciocia Pol, gdy już zsiedli z koni – nadszedł czas, byś wyznała nam prawdę. – Powiedziałam prawdę – zaprotestowała Ce’Nedra. – Daj spokój, dziecko. Twoje opowieści były bardzo zajmujące, ale chyba nie sądzisz, że ktoś w nie uwierzył? Niektórzy z nas już wiedzą, kim jesteś, ale naprawdę uważam, że powinnaś wyznać to otwarcie. – Wiecie? – Ce’Nedrze zadrżał głos.

– Oczywiście, kochanie. Powiesz sama, czy ja mam to zrobić? Księżniczka posmutniała. – Powiedz im, kim jestem, mistrzu Jeebers – poleciła cicho. – Naprawdę uważasz, że to rozsądne, pani? – spytał lękliwie nauczyciel. – I tak już wiedzą. Gdyby chcieli nas skrzywdzić, dawno by to zrobili. Możemy im zaufać. Jeebers nabrał tchu, po czym przemówił formalnym tonem: – Mam zaszczyt przedstawić jej imperialną wysokość, księżniczkę Ce’Nedrę, córkę jego majestatu Rana Borune XXIII i klejnot rodu Borune’ów. Silk gwizdnął zdumiony i szeroko otworzył oczy. Pozostali również byli zaskoczeni. – Sytuacja polityczna w Tol Honeth stała się zbyt niepewna i groźna, by pobyt jej wysokości w stolicy był bezpieczny – kontynuował Jeebers. – Imperator powierzył mi misję przewiezienia jej w tajemnicy do Tol Borune, gdzie członkowie rodziny Borune’ów ochronią ją przed spiskami i machinacjami Vorduańczyków, Honethów i Horbitów. Z dumą wyznaję, że zdołałem godnie wypełnić tę misję... z waszą pomocą, oczywiście. Wspomnę o tej pomocy w raporcie. Poświęcę wam odnośnik, a może nawet cały dodatek. Barak w zadumie szarpał brodę. – Księżniczka imperium wędruje przez pół Tolnedry pod ochroną jedynie swego nauczyciela? – zdziwił się. – I to w czasach, kiedy mordują się i trują na ulicach? – Istotnie, nieco ryzykowne – przyznał Hettar. – Władca twój osobiście misją ową cię obarczył? – zapytał Jeebersa Mandorallen. – To nie było konieczne – odparł nauczyciel sztywno. – Jego wysokość wielce sobie ceni moją mądrość i dyskrecję. Wiedział, że wymyślę bezpieczne przebrania i bezpieczny sposób podróży. Księżniczka zapewniła mnie o jego całkowitym zaufaniu. Wszystko to trzeba było uczynić w absolutnej tajemnicy. Dlatego przybyła do moich komnat w środku nocy, by przekazać polecenia. I dlatego opuściliśmy pałac, nikomu nie mówiąc, że... Umilkł i ze zgrozą wpatrywał się w Ce’Nedrę. – Możesz powiedzieć mu prawdę, kochanie – poradziła księżniczce ciocia Pol. – Sądzę, że i tak już się domyślił. Ce’Nedra dumnie uniosła brodę. – Rozkazy pochodziły ode mnie, Jeebers – oświadczyła. – Ojciec nie miał z tym nic wspólnego. Jeebers zbladł śmiertelnie i zachwiał się na nogach. – Co to za idiotyzm, ta ucieczka z pałacu? – huknął na dziewczynę Barak. – Cała Tolnedra pewnie już cię szuka, a my jesteśmy w samym środku. – Delikatniej – upomniał wielkiego Chereka Wilk. – To wprawdzie księżniczka, lecz wciąż jeszcze mała dziewczynka. Nie strasz jej. – Ale pytanie jest słuszne – wtrącił Hettar. – Jeśli nas złapią w towarzystwie księżniczki imperium, wszyscy poznamy lochy Tolnedry. – Zwrócił się do

Ce’Nedry. – Masz jakieś wytłumaczenie, czy to tylko głupia zabawa? Wyprostowała się dumnie. – Nie jestem przyzwyczajona, by sługom tłumaczyć moje postępowanie. – Widzę, że trzeba będzie wyjaśnić pewne nieporozumienia – mruknął Wilk. – Odpowiedz, kochanie – poradziła ciocia Pol. – Nieważne, kto pyta. – Ojciec uwięził mnie w pałacu – stwierdziła Ce’Nedra, jakby to wszystko wyjaśniało. – To było nie do zniesienia, więc uciekłam. Jest jeszcze coś, ale to sprawa polityki. Nie zrozumiecie. – Zdziwiłabyś się, gdybyś wiedziała, jak wiele potrafimy zrozumieć, Ce’Nedro – powiedział Wilk. – Jestem przyzwyczajona, by mówiono do mnie „pani” – odparła kwaśnym tonem. – Albo „wasza wysokość”. – A ja jestem przyzwyczajony, by mówiono mi prawdę. – Myślałam, że ty tu dowodzisz – zwróciła się do Silka. – Pozory mylą – odparł chłodno. – Na twoim miejscu bym odpowiedział. – Chodzi o stary traktat – wyjaśniła. – Nie ja go podpisywałam, więc nie widzę powodu, żebym miała go przestrzegać. W dniu szesnastych urodzin powinnam się stawić w sali tronowej Rivy. – To wiemy – rzucił niecierpliwie Barak. – W czym problem? – Nie pojadę tam i tyle – oznajmiła Ce’Nedra. – Nie popłynę do Rivy i nikt mnie do tego nie zmusi. Królowa z Lasu Driad jest moją krewną i udzieli mi schronienia. Jeebers częściowo przyszedł do siebie. – Coś ty narobiła?! – zawołał przerażony. – Podjąłem się tego, bo miałem nadzieję na nagrodę, nawet awans. A ty wepchnęłaś mi głowę pod topór, idiotko! – Jeebers! – krzyknęła zszokowana. – Może zjedziemy z drogi – zaproponował Silk. – Mamy sporo do omówienia, a na trakcie ktoś pewnie nam przeszkodzi. – Niezły pomysł – przyznał Wilk. – Poszukamy jakiegoś spokojnego miejsca i rozbijemy obóz na noc. Zdecydujemy, co trzeba zrobić, i zaczniemy od razu rano. Dosiedli koni i ruszyli przez pola w stronę linii drzew znaczącej krętą, polną drogę oddaloną mniej więcej o półtora kilometra. – Może tam? – Durnik wskazał potężny dąb przy ścieżce. Na gałęziach zieleniły się już pierwsze liście. – Niezłe miejsce – rzekł Wilk. W cieniu pod rozłożystym dębem panował przyjemny chłód. Droga biegła między niskimi kamiennymi murkami porośniętymi mchem. Niedaleko dostrzegli przełaz i ścieżkę, która wiła się do pobliskiego stawu migocącego w słonecznym blasku. – Rozpalimy ogień za tym murkiem – powiedział Durnik. – Nie będzie go widać z drogi. – Nazbieram chrustu. – Garion zauważył zalegające pod drzewem suche

gałęzie. Mieli już ustaloną procedurę rozbijania obozu. W ciągu godziny stały namioty, płonęło ognisko, konie były napojone i spętane. Durnik, który zauważył sporo wiele mówiących kręgów na powierzchni stawu, rozgrzał w ogniu żelazny gwóźdź i starannie przekuł go w haczyk. – Co to będzie? – zapytał Garion. – Dobrze byłoby na kolację zjeść kilka świeżych ryb. – Wytarł haczyk o skórzaną tunikę, odłożył na bok i szczypcami wyjął z ogniska drugi gwóźdź. – Chcesz spróbować szczęścia? Garion uśmiechnął się szeroko. Barak, który siedział nieopodal, rozczesując splątaną brodę, spojrzał na nich z zazdrością. – Pewnie nie będziesz miał czasu, żeby zrobić jeszcze jeden haczyk? – zapytał. – To zajmie tylko parę minut – rzekł Durnik ze śmiechem. – Będzie potrzebna przynęta. – Barak wstał szybko. – Gdzie masz łopatę? Wkrótce we trzech poszli przez pole do stawu, wycięli kilka pędów na wędki i zasiedli do poważnych łowów. Ryby, jak mogło się wydawać, były wygłodniałe i całymi ławicami atakowały robaki na haczykach. Gdy zachodzące słońce zabarwiło niebo różem, na trawie leżały rzędem ze dwa tuziny dorodnych pstrągów. Wrócili do obozu. Ciocia Pol z uwagą obejrzała ich zdobycz. – Bardzo ładne – pochwaliła. – Ale zapomnieliście je oczyścić. – Och. – Barak westchnął boleśnie. – Myśleliśmy, że... no, sama rozumiesz... my je złapaliśmy, więc... – Urwał. – Mów dalej – poprosiła lodowatym tonem. Barak znów westchnął. – Chyba będzie lepiej, jeśli je oczyścimy – stwierdził żałośnie. – Sądzę, że masz rację – przyznał Durnik. Niebo stało się ciemnoczerwone, zapadł zmrok i pojawiły się pierwsze gwiazdy, gdy wreszcie zasiedli do kolacji. Ciocia Pol usmażyła pstrągi na chrupki, złocisty brąz i nawet nadąsana księżniczka nie miała powodu do narzekań. Kiedy skończyli, znów zajęli się problemem Ce’Nedry i jej ucieczki z Tol Honeth. Jeebers wpadł w nastrój tak głębokiej melancholii, że prawie nie uczestniczył w dyskusji, a Ce’Nedra oznajmiła stanowczo, że jeśli nawet odwiozą ją do Borune’ów w mieście, ucieknie znowu. Nie doszli do żadnych wniosków. – Cokolwiek zrobimy, będą kłopoty – podsumował Silk ponuro. – Jeśli oddamy ją rodzinie, na pewno zechcą nam zadać kilka trudnych pytań. A ona niewątpliwie wymyśli jakąś barwną historyjkę, która przedstawi nas w możliwie najgorszym świetle. – Porozmawiamy o tym rano – zaproponowała ciocia Pol. Jej spokojny głos dowodził, że podjęła już decyzję, choć nie zdradziła jaką.

Krótko przed północą uciekł Jeebers. Wszystkich obudził tętent końskich kopyt, gdy przerażony nauczyciel pędził w stronę murów Tol Borune. Silk stał w niepewnym blasku dogasającego ogniska. Twarz miał gniewną. – Czemu go nie zatrzymałeś? – spytał Hettara, który trzymał straż. – Tak mi polecono. – Algar spojrzał wymownie na ciocię Pol. – To rozwiązuje nasz jedyny poważny problem – stwierdziła. – Ten uczony tylko uprzykrzałby nam podróż. – Wiedziałaś, że chce uciec? – zdziwił się Silk. – Oczywiście. Pomogłam mu podjąć decyzję. Pojedzie prosto do Borune’ów i spróbuje ratować skórę, informując, że księżniczka na własną rękę uciekła z pałacu i jest teraz z nami. – Musicie go zatrzymać! – zawołała dźwięcznie Ce’Nedra. – Gońcie go! Sprowadźcie z powrotem! – Po tylu perswazjach, jakich potrzebował, żeby odejść? – zapytała ciocia Pol. – Nie bądź głupia. – Jak śmiesz mówić do mnie w ten sposób? – Ce’Nedra była oburzona. – Zapominasz chyba, kim jestem. – Młoda damo – odezwał się uprzejmie Silk. – Byłabyś zdumiona, gdybyś usłyszała, jak mało obchodzi Polgarę to, kim jesteś. – Polgara? – Ce’Nedra zachwiała się lekko. – To Polgara? Mówiłeś przecież, że jest twoją siostrą. – Skłamałem – wyznał Silk. – To jedna z moich wad. – Nie jesteś zwyczajnym kupcem – oskarżyła go dziewczyna. – To książę Kheldar z Drasni – wyjaśniła ciocia Pol. – Pozostali pochodzą też z wysokich rodów. Na pewno rozumiesz, że twój tytuł nie robi na nas wrażenia. Mamy własne, więc wiemy, jak mało są warte. – Jeśli ty jesteś Polgarą, to on... – Księżniczka spojrzała oszołomiona na pana Wilka, który usiadł na najniższym stopniu przełazu i wciągał buty. – Tak – potwierdziła ciocia Pol. – Nie wygląda, prawda? – Co robicie w Tolnedrze? Chcecie użyć czarów, by wpłynąć na sukcesję tronu? – A po co? – Pan Wilk wstał. – Tolnedranie zawsze myślą, że ich polityka trzęsie całym światem, ale świat wcale się tak bardzo nie przejmuje, kto zasiądzie na tronie w Tol Honeth. Jesteśmy tu w sprawie o wiele ważniejszej. – Spojrzał w ciemność, w kierunku Tol Borune. – Jeebers zmarnuje trochę czasu na przekonanie ludzi w mieście, że nie jest wariatem. Mimo to lepiej już jedźmy. Sądzę, że powinniśmy unikać głównego traktu. – Żadna trudność – uspokoił go Silk. – Co ze mną? – chciała wiedzieć Ce’Nedra. – Chciałaś się dostać do Lasu Driad – powiedziała ciocia Pol. – Jedziemy w tamtą stronę, więc zostaniesz z nami. Zobaczymy, co powie królowa Xantha, kiedy już tam będziemy. – Mam więc uważać się za więźnia? – Księżniczka jeszcze bardziej się usztywniła.

– Jeśli tylko poprawi ci to nastrój... – Ciocia Pol obejrzała ją krytycznie w migotliwym blasku ognia. – Na razie muszę coś zrobić z twoimi włosami. Czego użyłaś do farbowania? Wyglądają okropnie.

Rozdział XIX Przez kilka dni jechali szybko na południe. Często podróżowali nocą, by uniknąć konnych patroli legionistów przeczesujących okolicę w poszukiwaniu Ce’Nedry. – Może należało zatrzymać Jeebersa – mruknął Barak, gdy po raz kolejny ukrywali się przed żołnierzami. – Zaalarmował każdy garnizon stąd aż do granicy. Lepiej było go zostawić w jakimś odludnym miejscu albo co. – To „albo co” zabrzmiało jakoś dziwnie ostatecznie. – Silk uśmiechnął się złośliwie. Barak wzruszył ramionami. – To by rozwiązało problem. Silk roześmiał się głośno. – Naprawdę nie powinieneś pozwalać, żeby twój miecz o wszystkim myślał za ciebie. To jedna z cech, które u naszych kuzynów z Chereku uważamy za najmniej chwalebną. – A my uważamy ową nieodpartą chęć do wygłaszania złośliwych uwag, która od czasu do czasu ogarnia naszych drasańskich braci, za równie mało godną pochwały – odciął się Barak. – Pięknie powiedziane – pochwalił Silk z ironicznym podziwem. Jechali czujnie, zawsze gotowi ukryć się lub uciekać. Całkowicie polegali na niezwykłych zdolnościach Hettara. Ponieważ patrole zawsze poruszały się konno, wysoki Algar o jastrzębiej twarzy umysłem badał otoczenie, szukając koni. Dzięki temu odpowiednio wcześnie wiedzieli o zagrożeniu. – Jak to jest? – zapytał go Garion pewnego pochmurnego ranka, gdy podążali opuszczoną, porośniętą zielskiem drogą, którą znalazł dla nich Silk. – Znaczy, jak to jest, kiedy się słyszy myśli koni? – Nie sposób dokładnie opisać – odparł Hettar. – Zawsze to potrafiłem, więc nie umiem sobie wyobrazić, jak to jest, kiedy się ich nie słyszy. W umyśle konia jest jakby zjednoczenie, rodzaj... przynależności. Jakby myślał „my” zamiast „ja”. Dlatego, jak przypuszczam, konie z samej swej natury należą do stada. Kiedy cię już poznają, uważają za towarzysza z tego samego stada. Czasem zapominają nawet, że nie jesteś koniem. Przerwał nagle. – Belgaracie! – zawołał. – Zbliża się patrol. Są tuż za tamtym wzgórzem. Dwudziestu albo trzydziestu. Pan Wilk rozejrzał się szybko. – Mamy czas, żeby dotrzeć do tamtych drzew? – Wskazał gęsty klonowy

zagajnik mniej więcej osiemset metrów przed nimi. – Jeśli się pospieszymy. – No to galopem! – rozkazał Wilk. Spięte konie skoczyły do przodu. Wjechali pod drzewa w tej samej chwili, gdy o szerokie liście uderzyły pierwsze krople wiosennego deszczu, a zanosiło się już od świtu. Zeskoczyli z siodeł i prowadząc wierzchowce za sobą, przecisnęli się przez zaporę sprężystych młodych drzewek. Tolnedrański patrol pojawił się na szczycie wzgórza i zjechał w płytką kotlinę. Dowodzący nim kapitan ostrymi komendami rozesłał legionistów. W małych grupkach ruszyli w obie strony zarośniętą drogą. Kilku obserwowało okolicę ze szczytu następnego wzniesienia. Oficer i cywil w szarym płaszczu podróżnym trzymali się z tyłu, jadąc wolno obok drogi. Kapitan z niechęcią ocierał z twarzy drobne kropelki deszczu. – Czeka nas mokry dzień – stwierdził. Zeskoczył na ziemię i owinął się karmazynowym płaszczem. Jego towarzysz także zsiadł z konia i stanął w takiej pozycji, że ukryci wśród klonów zobaczyli jego twarz. Garion poczuł, że Hettar nagle zesztywniał. Ten człowiek był Murgiem. – Tutaj, kapitanie! – zawołał, prowadząc konia pod osłonę rozłożystych gałęzi młodych drzew na skraju zagajnika. Tolnedranin skinął głową i podążył za nim. – Miałeś czas, by rozważyć moją propozycję? – zapytał Murgo. – Myślałem, że to tylko spekulacje – odparł oficer. – Nie wiemy nawet, czy cudzoziemcy są w tym rejonie. – Mam informacje, że kierują się na południe. Możesz być prawie pewien, że są w twoim sektorze, kapitanie. – Ale nie ma gwarancji, że ich znajdziemy. A gdyby nawet, to, co proponujesz, będzie bardzo trudne. – Kapitanie, przecież chodzi o bezpieczeństwo księżniczki – tłumaczył cierpliwie Murgo. – Jeśli wróci do Tol Honeth, Vorduańczycy ją zabiją. Wszak czytałeś dokumenty, które ci dostarczyłem. – Wśród Borune’ów będzie bezpieczna – upierał się kapitan. – Vorduańczycy nie odważą się przyjść po nią do południowej Tolnedry. – Borune’owie mogą tylko odesłać ją do ojca. Ty też nazywasz się Borune, kapitanie. Czy byłbyś nieposłuszny imperatorowi z własnego rodu? Oficer zastanawiał się. – Jej jedyna nadzieja przetrwania to Horbici – naciskał Murgo. – A jakie mam gwarancje, że będzie u nich bezpieczna? – Najlepsze ze wszystkich: politykę. Horbici czynią wszystko co w ich mocy, by zablokować drogę do tronu wielkiemu księciu Kadorowi. On chciałby zobaczyć księżniczkę martwą, Horbitom oczywiście zależy, aby pozostała żywa. To jedyny sposób, by zapewnić jej bezpieczeństwo. A przy okazji staniesz się człowiekiem bogatym, kapitanie. – Znacząco brzęknął pełną sakiewką. Legionista wciąż nie był przekonany.

– Powiedzmy, że podwoimy stawkę... – Głos Murga był niemal pieszczotliwy. Oficer głośno przełknął ślinę. – To tylko dla jej bezpieczeństwa, prawda? – Oczywiście. – I nie zostanę zdrajcą rodu Borune’ów? – Jesteś patriotą, kapitanie – zapewnił go Murgo z zimnym uśmiechem. Ciocia Pol mocno ściskała ramię Ce’Nedry, kiedy siedziały razem schylone między drzewami. Dziewczyna była czerwona z wściekłości, oczy jej płonęły. Później, gdy legioniści i ich przyjaciel Murgo odjechali, księżniczka wybuchnęła. – Jak oni śmieli! – krzyczała. – I to dla pieniędzy! – Miałaś przykład tolnedrańskiej polityki – stwierdził Silk, kiedy wyprowadzali konie z zagajnika. – Przecież on był członkiem mojej rodziny! – Tolnedranin jest lojalny przede wszystkim wobec swojej kiesy – dodał Silk. – Dziwię się, że wasza wysokość jeszcze tego nie odkryła. Kilka dni później wjechali na szczyt wzgórza i zobaczyli Las Driad, ciągnący się niby zielone pasmo wzdłuż horyzontu. Wiatr przepędził chmury i słońce świeciło jasno. – Kiedy wjedziemy w las, będziemy bezpieczni – powiedziała księżniczka. – Legiony nie będą nas tam ścigać. – A co je powstrzyma? – zdziwił się Garion. – Układ z driadami. Czy ty o niczym nie wiesz? Garion poczuł się urażony. – W pobliżu nie ma nikogo – zameldował panu Wilkowi Hettar. – Możemy jechać albo czekać zmierzchu. – Przejedziemy – zdecydował Wilk. – Mam już dość zabaw z patrolami. Galopem ruszyli ze wzgórza w stronę lasu, który wyrastał przed nimi. Nie było żadnego pasa krzaków, zwykle znaczącego granicę między polami a lasem. Po prostu nagle zaczęły się drzewa. Kiedy tam wjechali za Wilkiem, nastąpiła zmiana tak nagła, jak gdyby weszli do budynku. W niewiarygodnie starym lesie wielkie dęby szeroko rozkładały konary, przesłaniając niebo. Na ziemi, chłodnej i porośniętej mchem, prawie nie było normalnego leśnego poszycia. Garion miał wrażenie, że wszyscy są bardzo mali obok ogromnych drzew. Wszelkie dźwięki wydawały się przytłumione. Powietrze stało nieruchomo, wokół słyszeli brzęczenie owadów, a z góry śpiewy ptaków. – Dziwne. – Durnik rozejrzał się dookoła. – Nie widzę żadnych śladów drwali. – Drwali? – Ce’Nedra była wstrząśnięta. – Tutaj? Nie śmieliby wejść między drzewa. – Ten las jest nietykalny, Durniku – wyjaśnił pan Wilk. – Ród Borune zawarł układ z driadami. Od trzech tysięcy lat nikt tutaj nawet nie dotknął drzewa. – Niezwykłe miejsce. – Mandorallen spojrzał wokół siebie, nieco zaniepokojony. – Zdaje mi się, że obecność jakąś tu wyczuwam... obecność nie

do końca przyjazną. – Ten las żyje – oświadczyła Ce’Nedra. – I niezbyt lubi obcych. Ale nie martw się, Mandorallenie, póki jesteś ze mną, nic ci nie grozi. – Była zadowolona z siebie. – Jesteś pewien, że patrole nie wjadą tu za nami? – Durnik zwrócił się do pana Wilka. – Przecież Jeebers wie, dokąd zmierzamy, i z pewnością poinformował o tym Borune’ów. – Borune’owie nie naruszą układu z driadami – zapewnił go Wilk. – Z żadnego powodu. – Nie widziałem jeszcze układu, którego Tolnedranin by nie ominął, gdyby widział w tym jakąś korzyść. – Silk pozostał sceptyczny. – Ten układ jest inny – wyjaśnił Wilk. – Driady oddały jedną ze swych księżniczek młodemu arystokracie z rodu Borune. Została matką imperatora Pierwszej Dynastii Borune’ów. Ich fortuna związana jest ściśle z tym układem. Nie narażą jej. Bez względu na przyczynę. – A co to właściwie jest driada? – zapytał Garion. Niezwykłe wrażenie istniejącej w lesie świadomości skłaniało do mówienia o czymkolwiek, by przerwać niepokojącą ciszę. – Jest ich niewielka grupka – powiedział Wilk. – Dość łagodne. Zawsze je lubiłem. Nie są ludźmi, naturalnie, ale to nie takie ważne. – Ja jestem driadą – oznajmiła Ce’Nedra dumnie. Garion spojrzał na nią ze zdziwieniem. – Technicznie rzecz biorąc, ma rację – tłumaczył Wilk. – Linia driad trwa po żeńskiej stronie rodu Borune. To jeden z powodów, dla których Borune’owie tak pilnie przestrzegają układu... Gdyby go złamali, wszystkie żony i matki spakowałyby rzeczy i odeszły. – Wygląda jak człowiek. – Garion przypatrywał się księżniczce. – Driady są tak blisko spokrewnione z ludźmi, że różnice są właściwie nieistotne. To pewnie tłumaczy, że kiedy Torak rozbił świat, nie popadły w obłęd jak inne potwory. – Potwory! – oburzyła się Ce’Nedra. – Wybacz, księżniczko – przeprosił Wilk. – To nazwa Ulgosów, określająca nieludzi, którzy poparli Gorima na Prolgu, kiedy spotkał się z bogiem ULem. – Czy wyglądam jak potwór? – Hardo potrząsnęła głową. – Może to nie najlepiej dobrane określenie. – Westchnął. – Wybacz. – Potwory, widzieliście! – fukała gniewnie Ce’Nedra. Wilk wzruszył ramionami. – O ile pamiętam, niedaleko stąd płynie strumień. Zatrzymamy się tam i zaczekamy, aż wiadomość o naszym przybyciu dotrze do królowej Xanthy. Nie należy wkraczać na terytorium driad bez zgody królowej. Sprowokowane, mogą być bardzo nieprzyjemne. – Mówiłeś, że są łagodne – przypomniał Durnik. – W granicach rozsądku. Nieroztropnie jest w samym środku lasu narażać się osobom, które potrafią rozmawiać z drzewami. Niemiłe rzeczy mogą się

wtedy przytrafić. – Zmarszczył brwi. – To mi przypomniało, abyś lepiej schował swój topór. Driady bardzo nie lubią toporów... i płomieni. W sprawie ognia naprawdę tracą rozum. Musimy rozpalać ogniska możliwie małe, tylko do gotowania. Wjechali pod gigantyczny dąb nad strumieniem szumiącym na omszałych kamieniach. Zsiedli z koni i rozbili brązowe namioty. Po jedzeniu Garion kręcił się bez celu. Wilk drzemał, a pozostałych Silk namówił na grę w kości. Ciocia Pol usadziła księżniczkę na pniu i czyściła jej włosy z fioletowej farby. – Jeśli nie masz nic do roboty, Garionie – powiedziała – to może się wykąpiesz? – Kąpiel? – zdziwił się. – Gdzie? – Na pewno znajdziesz w strumieniu jakieś rozlewisko. – Ostrożnie namydlała włosy Ce’Nedry. – Mam się kąpać w zimnej wodzie? Przeziębię się! – Jesteś zdrowym chłopcem, kochanie, ale strasznie brudnym. Idź się umyć. Spojrzał na nią spode łba i podszedł do stosu juków po czyste ubranie, mydło i ręcznik. Potem, burcząc coś gniewnie przy każdym kroku, pomaszerował w górę strumyka. Gdy tylko znalazł się sam wśród drzew, jeszcze silniej odczuł, że jest obserwowany. Nie było to nic konkretnego, nic szczególnego. Miał wrażenie, że same dęby wiedzą o jego obecności i przekazują sobie tę wiadomość jakimś sposobem roślinnej komunikacji, którego nie mógł zrozumieć. Zresztą nie wyczuwał w nich żadnej groźby, jedynie wytężoną uwagę. Spory kawałek od obozowiska natrafił na niewielkie jeziorko, do którego wodospadem wpadał strumień. Woda była niezwykle czysta; widział wyraźnie kolorowe kamyki na dnie i kilka dużych pstrągów, które czujnie mu się przyglądały. Zanurzył ręce w wodzie i zadygotał. Rozważał pewne oszustwo – kilka chlapnięć, odrobina mydła na najbardziej brudne miejsca. Po namyśle jednak zrezygnował. Ciocia Pol nie uzna niczego prócz pełnej kąpieli. Westchnął i się rozebrał. Pierwszy szok był straszny, ale po kilku minutach przekonał się, że jakoś wytrzyma. Wodospad dostarczał wygodnej metody spłukiwania mydła i po chwili Garion uznał, że kąpiel jest całkiem przyjemna. – Okropnie hałasujesz – odezwała się Ce’Nedra, spokojnie obserwująca go z brzegu. Natychmiast zanurkował na samo dno jeziorka. Jednakże, jeśli ktoś nie jest rybą, nie może w nieskończoność siedzieć pod wodą. Nim minęła minuta, podpłynął do powierzchni i wystawił głowę, dysząc ciężko i plując. – Co ty wyprawiasz? – Ce’Nedra miała na sobie krótką białą tunikę bez rękawów oraz sandały z rzemykami oplatającymi jej smukłe łydki i zawiązanymi pod kolanami. W ręku niosła ręcznik. – Idź sobie – jęknął Garion. – Nie bądź głupi. – Usiadła na kamieniu i zaczęła rozwiązywać sandały.

Miedziane włosy miała mokre, opadające gęstymi pasmami na ramiona. – Co ty robisz? – Chcę się wykąpać. Długo tam będziesz siedział? – Znajdź sobie inne miejsce. – Zaczynał już dygotać, ale uparcie kulił się pod wodą, wystawiając tylko głowę. – Kiedy tu mi się podoba. Jaka woda? – Zimna. – Szczękał zębami. – Ale nie wyjdę, dopóki tam stoisz. – Nie bądź dziecinny. Pokręcił głową zdecydowanie. Twarz płonęła mu rumieńcem. Ce’Nedra westchnęła ciężko. – No dobrze. Nie będę patrzeć, ale uważam, że jesteś głuptas. W łaźniach w Tol Honeth nikt w ogóle się nie przejmuje takimi rzeczami. – Nie jesteśmy w Tol Honeth – zauważył. – Odwrócę się tyłem, jeśli ma ci to poprawić humor – ustąpiła, podniosła się i stanęła plecami do jeziorka. Nie ufając jej całkowicie, Garion wyczołgał się na brzeg i wciąż ociekając wodą, szybko wciągnął bieliznę i pończochy. – Już! – zawołał. – Teraz możesz sobie zająć jezioro. – Wytarł ręcznikiem twarz i włosy. – Wracam do namiotów. – Lady Polgara mówiła, że masz zostać ze mną – oświadczyła, spokojnie rozwiązując pasek tuniki. – Ciocia Pol mówiła, że co? – Nie mógł uwierzyć. – Masz tu ze mną zostać, żeby mnie bronić – wyjaśniła. Chwyciła skraj tuniki, szykując się, by ją zdjąć. Garion odwrócił się natychmiast i uparcie wpatrywał w drzewa. Płonęły mu uszy, a dłonie nieznośnie drżały. Zaśmiała się srebrzyście, potem usłyszał krótki pisk, gdy weszła do zimnej wody. – Podaj mi mydło – poleciła. Odruchowo pochylił się, by je podnieść, i pochwycił przelotny obraz księżniczki stojącej do pasa w wodzie. Mocno zacisnął powieki. Podszedł do brzegu tyłem, nie otwierając oczu, i niezgrabnie wysunął za siebie dłoń z mydłem. Zaśmiała się znowu i wyjęła mu je z ręki. Po chwili, która wydawała się wiecznością, Ce’Nedra zakończyła kąpiel, wytarła się starannie i ubrała. Przez cały czas Garion miał oczy zamknięte. – Wy, Sendarowie, macie dziwne poglądy – stwierdziła, gdy siedzieli razem na słonecznej polance nad brzegiem. Czesała włosy barwy głębokiej czerwieni; pochyliła lekko głowę i przesuwała grzebieniem przez gęste, wilgotne pasma. – Łaźnie w Tol Honeth są otwarte dla wszystkich, a w zawodach sportowych zawsze występuje się bez ubrań. Nie dalej jak zeszłego lata wygrałam z dwunastoma dziewczętami na Imperialnym Stadionie. Pierwsza przybiegłam do mety. Widzowie byli zachwyceni. – Wyobrażam sobie – odparł Garion oschle.

– Co to jest? – Wskazała amulet wiszący na jego nagiej piersi. – Dziadek podarował mi go na ostatnie Zaranie. – Pokaż. – Wyciągnęła rękę. Pochylił się. – Zdejmij, żebym mogła obejrzeć. – Nie powinienem. Pan Wilk i ciocia Pol mówili, że w żadnym razie nie wolno mi go zdejmować. Przypuszczam, że jest w nim jakiś czar. – Dziwny pomysł – mruknęła, oglądając amulet z bliska. – Oni chyba nie są naprawdę czarodziejami? – Pan Wilk ma siedem tysięcy lat. Znał boga Aldura. Widziałem, jak sprawił, że w ciągu kilku minut z gałązki wyrosło drzewo, a skały stawały w ogniu. Ciocia Pol jednym słowem uleczyła ślepą kobietę i potrafi zamieniać się w sowę. – Nie wierzę w takie rzeczy – oznajmiła Ce’Nedra. – Musi być jakieś inne wytłumaczenie. Garion wzruszył ramionami, po czym wciągnął lnianą koszulę i brązową tunikę. Potrząsnął głową i przeczesał palcami wilgotną czuprynę. – Okropnie je potargałeś – stwierdziła z przyganą. – Zaczekaj. – Podniosła się i stanęła za nim. – Ja to zrobię. – Wsunęła mu we włosy grzebień i zaczęła rozczesywać je starannie. – Masz ładne włosy jak na chłopca. – To tylko włosy – stwierdził obojętnie. Chwilę pracowała w milczeniu, potem ujęła dłonią jego podbródek i przyjrzała się krytycznie. Raz czy dwa musnęła palcami włosy po bokach, by ułożyć je we właściwy sposób. – Teraz lepiej – zdecydowała. Znowu usiadła na trawie, splotła dłonie na kolanie i spojrzała na migotliwe jeziorko. – Garionie... – Tak? – Jak to jest, kiedy się dorasta jako całkiem zwyczajna osoba? Wzruszył ramionami. – Zawsze byłem całkiem zwyczajnym chłopcem. Nie mam żadnego porównania. – Wiesz, o co mi chodzi. Opowiedz o miejscu, gdzie się wychowałeś, co tam robiłeś i w ogóle. Powiedział jej więc o farmie Faldora, o kuchni i kuźni Durnika, o Doroonie, Rundorigu i Zubrette. – Kochasz tę Zubrette, prawda? – spytała tonem niemalże oskarżycielskim. – Myślałem, że tak, ale tyle się wydarzyło od dnia, kiedy opuściliśmy farmę, że czasem nawet nie mogę sobie przypomnieć, jak wyglądała. Zresztą uważam, że doskonale mogę się obejść bez miłości. Na ogół wywołuje straszne cierpienia. – Jesteś niemożliwy – stwierdziła Ce’Nedra, a potem uśmiechnęła się do niego. Płomienna chmura rozjaśnionych słońcem włosów okalała jej twarzyczkę.

– Być może – przyznał. – A teraz ty mi powiedz, jak to jest, kiedy się dorasta jako bardzo wyjątkowa osoba. – Nie jestem taka znowu wyjątkowa. – Jesteś księżniczką imperium – przypomniał. – Moim zdaniem to niezwykła cecha. – Ach, to. – Zachichotała. – Wiesz, odkąd dołączyłam do was, prawie zapomniałam, że jestem księżniczką imperium. – Prawie – powtórzył z uśmiechem. – Ale niezupełnie. – Nie – zgodziła się. – Niezupełnie. – Znowu spojrzała na jezioro. – Na ogół życie księżniczki jest okropnie nudne. Wszystkie te ceremonie i etykieta... Musisz siedzieć i słuchać przemówień albo przyjmować ważne wizyty. Dookoła stale są strażnicy. Czasami wymykałam się, żeby być sama. Wściekali się. – Zachichotała znowu, potem się rozmarzyła. – Powróżę ci – powiedziała. – Umiesz wróżyć? – zdziwił się. – Tylko na niby. Moje służące i ja bawiłyśmy się w to czasami. Obiecywałyśmy sobie wysoko urodzonych mężów i mnóstwo dzieci. Ujęła jego dłoń. Srebrzyste znamię było wyraźnie widoczne na czystej skórze. – Co to jest? – Nie wiem. – Chyba nie jakaś choroba? – Nie. Zawsze miałem ten znak.. Przypuszczam, że ma to jakiś związek z moją rodziną. Ciocia Pol nie chce, żeby ludzie widzieli, więc stara się go ukrywać. Nie wiem dlaczego. – Jak można coś takiego ukryć? – Wyszukuje mi takie zajęcia, że na ogół mam bardzo brudne ręce. – Dziwne – stwierdziła. – Ja też mam znamię, tuż nad sercem. Chcesz zobaczyć? Chwyciła za wycięcie tuniki. – Wierzę ci na słowo. – Garion zarumienił się wściekle. Roześmiała się dźwięcznie i srebrzyście. – Jesteś dziwnym chłopcem, Garionie. Zupełnie niepodobnym do wszystkich, jakich znałam. – To pewnie byli Tolnedranie – zauważył. – Ja jestem Sendarem, a przynajmniej tak zostałem wychowany. Muszą być jakieś różnice. – Mówisz tak, jakbyś nie był pewien, kim jesteś. – Silk uważa, że nie jestem Sendarem. Mówi, że nie jest pewny, skąd się wywodzę, i że to bardzo dziwne. A on natychmiast potrafi rozpoznać każdego. Twój ojciec sądził, że jestem Rivaninem. – Skoro lady Polgara jest twoją ciotką, a Belgarath dziadkiem, pewnie jesteś czarodziejem – zgadywała Ce’Nedra. – Ja? – roześmiał się. – Głupi pomysł. Zresztą czarodzieje nie są rasą, jak Cherekowie, Tolnedranie czy Rivanie. To raczej coś w rodzaju zawodu... jak prawnik albo kupiec... tyle że nie ma żadnych nowych. Wszyscy czarodzieje żyją od tysięcy lat. Pan Wilk mówił, że chyba ludzie się jakoś zmienili i dlatego

nie przybywa nowych czarodziejów. Ce’Nedra oparła się na łokciu i spojrzała na Gariona. – Garionie... – Tak? – Chciałbyś mnie pocałować? Serce mu zabiło mocno. I wtedy gdzieś z bliska odezwało się wołanie Durnika. Przez jedną, gorącą chwilę Garion nienawidził swego starego przyjaciela.

Rozdział XX – Pani Pol mówi, że powinniście już wracać do namiotów – oznajmił Durnik, wchodząc na polankę. Na jego szczerej, prostej twarzy malował się wyraz lekkiego rozbawienia. Ze zrozumieniem spoglądał na parę młodych. Garion zarumienił się i był zły na siebie za ten rumieniec. Ce’Nedra natomiast nie okazywała śladu zmieszania. Wstała i strzepnęła trawę z tuniki. – Czy driady już przybyły? – zapytała. – Jeszcze nie. Wilk sądzi, że już niedługo nas znajdą. Od południa zaczyna się zbierać na burzę i pani Pol uważa, że powinniście wracać. Garion spojrzał na niebo. Na południu dostrzegł ścianę czarnych chmur, przesłaniały czysty błękit, sunąc wolno ku północy. Zmarszczył brwi. – Nie widziałem jeszcze takich chmur. A ty, Durniku? Kowal podniósł głowę. – Dziwne – przyznał. Garion złożył dwa mokre ręczniki i wszyscy ruszyli w dół strumienia. Chmury zakryły słońce, nagle zrobiło się bardzo ciemno. Wrażenie czyjejś przenikliwej świadomości, którą wyczuwali od chwili wejścia do lasu, pozostało, teraz jednak pojawiło się jeszcze coś. Ogromne drzewa kołysały się niespokojnie, jak gdyby między szeleszczącymi liśćmi przelatywały miliony krótkich wiadomości. – Boją się – szepnęła Ce’Nedra. – Coś napawa je lękiem. – O czym mówisz? – zdziwił się Durnik. – Drzewa... boją się czegoś. Nie wyczuwasz tego? W górze ptaki zamilkły nagle. Powiał chłodny wiatr, niosąc ohydny zapach stęchłej wody i gnijących roślin. – Co tak śmierdzi? – Garion rozejrzał się nerwowo. – Na południu leży Nyissa – wyjaśniła Ce’Nedra. – Tam są głównie bagna. – Tak blisko stąd? – Nie. – Zmarszczyła lekko brwi. – Jakieś dwieście osiemdziesiąt kilometrów albo i więcej. – Zapach może dochodzić z takiej odległości? – Nie przypuszczam. – Durnik zastanawiał się chwilę. – W Sendarii na pewno nie. – Jak daleko do namiotów? – spytała Ce’Nedra. – Mniej więcej osiemset metrów. – Może pobiegniemy? Durnik pokręcił głową.

– Grunt jest nierówny, a bieg przy takim świetle – niebezpieczny. Ale możemy iść trochę szybciej. Maszerowali w zapadającym zmroku. Wiatr dął mocniej, a drzewa drżały i gięły się pod jego uderzeniami. Niezwykły lęk coraz silniej przenikał cały las. – Coś się tam rusza – szepnął Garion, wskazując ciemne pnie na drugim brzegu strumienia. – Nic nie widzę. – Ce’Nedra rozejrzała się uważnie. – Tam, zaraz za tym drzewem z wielkim białym konarem. Czy to driada? Niewyraźny kształt przemknął w półmroku między pniami. Było w nim coś przerażającego. – To nie jest driada – stwierdziła Ce’Nedra z obrzydzeniem. Durnik podniósł odłamany konar i chwycił go oburącz jak maczugę. Garion rozejrzał się szybko, dostrzegł inny konar i także się uzbroił. Następna figura przeszła od drzewa do drzewa, tym razem bliżej. – Musimy zaryzykować – zdecydował Durnik. – Biegnijcie, ale ostrożnie. Sprowadźcie pozostałych. A teraz pędem! Garion chwycił Ce’Nedrę za rękę i pognali wzdłuż brzegu. Potykali się często. Durnik zostawał coraz bardziej w tyle; wymachiwał groźnie maczugą. Postacie zbliżały się teraz ze wszystkich stron. Garion poczuł pierwsze fale paniki. Wtedy Ce’Nedra krzyknęła. Jedna z postaci uniosła się nagle zza niedużego krzaka tuż przed nimi. Była wielka i niekształtna, zupełnie pozbawiona twarzy. Dwa otwory w miejscu oczu patrzyły bezmyślnie, gdy napastnik, kołysząc się, sięgał ku nim na wpół uformowanymi rękami. Figura była koloru ciemnoszarego błota, a do całego jej oślizgłego ciała przywarł zgniły, cuchnący mech. Garion bez namysłu pchnął Ce’Nedrę za siebie i rzucił się do ataku. Pierwszy cios maczugi trafił potwora w bok; konar zanurzył się w ciele bez widocznego efektu. Jedna z wyciągniętych rąk musnęła twarz chłopca i Garion cofnął się z obrzydzeniem przed tym oślizgłym dotykiem. Rozpaczliwie machnął konarem, trafił napastnika w przedramię i ze zgrozą zobaczył, że ręka pęka w łokciu i odpada, ruszając się ciągle, a potwór sięga, by ją podnieść. Ce’Nedra krzyknęła znowu i Garion obejrzał się szybko. Następny błotny potwór dwiema rękami chwycił księżniczkę w pasie. Wyrywała się, ale uniósł ją i już się odwracał, kiedy Garion uderzył z całej siły, mierząc nie w głowę czy grzbiet, ale w kostki. Błotny stwór z odłamanymi stopami padł na plecy, jednak nie wypuścił dziewczyny. Garion skoczył do przodu, odrzucił maczugę i sięgnął po sztylet. Materia stwora okazała się zadziwiająco odporna: w glinie, która nadawała mu kształt, były pędy i martwe gałązki. W gorączkowym pośpiechu odciął jedno ramię i spróbował wyrwać księżniczkę, lecz druga ręka wciąż trzymała ją mocno. Niemal szlochając z bezsilności, Garion zaczął odcinać ramię. – Uważaj! – wrzasnęła Ce’Nedra. – Z tyłu!

Obejrzał się i zobaczył, że sięga ku niemu pierwszy błotny potwór. Poczuł zimny uścisk na kostce. Ręka, którą właśnie odciął, podpełzła i chwyciła go za nogę. – Garionie! – zabrzmiał gdzieś w pobliżu grzmiący głos Baraka. – Tutaj! – zawołał chłopiec. – Szybciej! Coś zatrzeszczało w krzakach i wielki rudobrody Cherek wyskoczył z mieczem w ręku. Tuż za nim biegli Hettar i Mandorallen. Potężnym cięciem Barak odrąbał głowę pierwszego stwora. Poleciała w powietrzu i wylądowała z obrzydliwym pluskiem kilka kroków dalej. Bezgłowy potwór odwrócił się i machał rękami na oślep, próbując schwycić napastnika. Barak zbladł wyraźnie. Odrąbał obie wyciągnięte ręce, lecz postać wciąż szła naprzód. – Nogi! – zawołał Garion. Schylił się i uderzył w glinianą rękę trzymającą go w kostce. Barak machnął mieczem. Błotny potwór upadł, lecz jego odcięte nogi pełzły w stronę Chereka. Pojawili się inni błotni ludzie. Hettar i Mandorallen atakowali ich mieczami, w powietrzu fruwały grudy żywej gliny. Barak pochylił się i wyrwał ramię trzymające Ce’Nedrę. Potem szarpnięciem postawił ją na nogi i pchnął do Gariona. – Wracajcie do namiotów! – rozkazał. – Gdzie Durnik? – Został w tyle, żeby ich zatrzymać. – Pójdziemy mu pomóc. Uciekajcie! Księżniczka dostała histerii i Garion musiał wlec ją do obozu. – Co się dzieje? – spytała ciocia Pol. – W lesie są potwory! – Garion pchnął do niej Ce’Nedrę. – Są z błota i nie można ich zabić. Dostały Durnika. Wskoczył do namiotu i po sekundzie wynurzył się z mieczem w ręku i płomieniem w oczach. – Garionie! – Ciocia Pol próbowała się wyrwać z uścisku szlochającej księżniczki. – Co ty wyprawiasz? – Muszę pomóc Durnikowi. – Zostań tutaj. – Nie! – zawołał. – Durnik to mój przyjaciel. – Wymachując mieczem, pognał na pole walki. – Garionie! Wracaj natychmiast! Nie słuchając, pędził już przez mroczny las. O sto kroków od namiotów szalał chaos. Barak, Hettar i Mandorallen systematycznie rąbali na kawałki pokrytych śluzem błotnych ludzi, a Silk coraz to przyskakiwał; jego krótki miecz pozostawiał wielkie dziury w grubych ciałach potworów. Garion rzucił się do walki; w uszach mu dzwoniło, a umysł opanowała jakaś porywająca euforia. I nagle byli przy nich pan Wilk i ciocia Pol, a za nimi Ce’Nedra, drżąca i o poszarzałej twarzy. Oczy Wilka płonęły; zdawał się wznosić, gdy koncentrował swą wolę. Wyciągnął przed siebie rękę dłonią do góry.

– Ogień! – rozkazał; grot błyskawicy z trzaskiem wystrzelił z jego dłoni w wirujące nad głowami chmury. Ziemia zadrżała od uderzenia gromu. Garion zachwiał się, ogłuszony mocą huku, jaki rozległ się w jego umyśle. Ciocia Pol podniosła ramię. – Woda! – zawołała potężnym głosem. Chmury otwarły się i deszcz chlusnął tak gęsty, jakby samo powietrze zmieniło się w wodę. Błotni ludzie rozpływali się w grzmiącej ulewie. Z jakąś ponurą fascynacją Garion obserwował, jak rozpadają się na mokre bryły śluzu i gnijących roślin, jak kołyszą się i nikną, niszczeni potopem. Barak ostrzem miecza dłubał w bezkształtnej bryle gliny, która była niedawno głową jednego z napastników. Rozpadła się, odsłaniając zwiniętego węża. Gad uniósł łeb, jakby chciał atakować, i Barak rozciął go na połowy. Kolejne węże pojawiały się, gdy deszcz rozmywał kryjące je błoto. – Ten. – Ciocia Pol wskazała gada koloru mętnej zieleni, który próbował uwolnić się z gliny. – Podaj mi go, Garionie. – Ja? – Chłopiec poczuł dreszcz odrazy. – Ja to zrobię. – Silk podniósł rozwidloną gałąź i przygwoździł nią głowę węża. Potem ostrożnie pochwycił mokrą skórę na karku. – Przynieś go tutaj – poleciła ciocia Pol, ocierając mokrą twarz. Silk uniósł węża, a gad nerwowo wysunął rozwidlony język i patrzył przed siebie nieruchomymi oczami. – Co to ma znaczyć? – odezwała się ciocia Pol. Wąż zasyczał. Potem świszczącym szeptem odpowiedział: – To, Polgaro, jest sprawa mojej pani. Silk zadrżał i mocniej zacisnął palce, gdy ociekający wodą wąż przemówił. – Rozumiem – odparła ciocia Pol. – Zaniechajcie poszukiwań – syczał wąż. – Moja pani nie pozwoli wam iść dalej. Ciocia Pol roześmiała się pogardliwie. – Nie pozwoli? Twoja pani nie ma takiej władzy, by mi czegokolwiek zabraniać. – Moja pani jest królową Nyissy – wysyczał. – Tam jej władza jest absolutna. Drogi węży różnią się od dróg ludzi, a moja pani jest królową węży. Na własne ryzyko przekroczycie granicę Nyissy. Jesteśmy cierpliwi i nie czujemy lęku. Będziemy na was czekać tam, gdzie najmniej będziecie się tego spodziewać. Nasze ukąszenie to tylko mała ranka, trudna do zauważenia. Ale jest w nim śmierć. – Dlaczego Salmissra interesuje się tą sprawą? – zapytała ciocia Pol. Wąż wysunął ku niej język. – Nie zechciała mi tego zdradzić, a ciekawość nie leży w mej naturze. Przekazałem wiadomość i odebrałem już nagrodę. Teraz czyń ze mną, co zechcesz. – Doskonale. – Ciocia Pol chwilę patrzyła na węża. Gęste krople deszczu

ściekały po jej twarzy. – Zabić go? – Silk twarz miał ściągniętą obrzydzeniem, a trzymające gada palce zbielały z wysiłku. – Nie – odparła spokojnie. – Nie warto tracić tak sprawnego posłańca. – Wbiła w węża kamienne spojrzenie. – Powrócisz z pozostałymi do Salmissry i powiesz, że jeśli znowu spróbuje się wtrącać, przyjdę po nią. Najgłębsze bagno w Nyissie nie ukryje jej przed mym gniewem. – A moja nagroda? – Nagrodą jest twoje życie. – To prawda – syknął wąż. – Przekażę wiadomość, Polgaro. – Puść go, Silku – poleciła ciocia Pol. Schylił się, uwolnił głowę węża i zaraz odskoczył. Gad zerknął na niego i odpełzł. – Chyba wystarczy tej ulewy, Pol. – Pan Wilk wytarł twarz. Ciocia Pol niedbale skinęła dłonią i deszcz ustał, jakby wiadro wylało się do końca. – Musimy znaleźć Durnika – przypomniał Barak. – Został za nami. – Garion wskazał występujący już z brzegów strumień. Zimny strach zaciskał mu piersi. Bał się tego, co mogą znaleźć. Z trudem panował nad nerwami, prowadząc przyjaciół między drzewa. – Kowal to dobry towarzysz – stwierdził Mandorallen. – Zaiste, nie chciałbym go utracić. Głos rycerza był dziwnie przytłumiony, a jego twarz zdawała się niezwykle blada w słabym świetle. Jednak ręka trzymająca miecz nie drżała. Tylko oczy zdradzały niepewność, jakiej Garion jeszcze u niego nie widział. Woda kapała wokół nich z mokrych gałęzi. – To było gdzieś tutaj. – Garion rozejrzał się uważnie. – Nie widzę żadnych śladów. – Tutaj jestem – dobiegł z góry głos Durnika. Krył się wysoko na potężnym dębie i patrzył na nich. – Poszli już? – Ostrożnie schodził po śliskim pniu. – Deszcz spadł w samą porę – powiedział, zeskakując na ziemię. – Trudno było dłużej bronić przed nimi tego drzewa. Szybko i w milczeniu ciocia Pol objęła dzielnego kowala, a potem, jakby zakłopotana tym gestem, zaczęła mu robić wymówki. Durnik cierpliwie znosił te słowa. Na jego twarzy pojawił się niezwykły wyraz.

Rozdział XXI Tej nocy Garion spał niespokojnie. Budził się często, drżąc na wspomnienie dotyku człowieka z błota. Lecz w odpowiednim czasie noc – jak wszystkie noce – dobiegła końca i zaświtało. Drzemał jeszcze, przewracając się pod kocami, aż Ce’Nedra przyszła go obudzić. – Garionie, śpisz? – zapytała cicho, dotykając jego ramienia. Otworzył oczy. – Dzień dobry. – Lady Polgara mówi, że powinieneś już wstawać. Ziewnął, przeciągnął się i usiadł. Spojrzał za klapę namiotu i zobaczył, że słońce świeci już jasno. – Uczy mnie gotować – oświadczyła z dumą Ce’Nedra. – To ładnie. – Garion odsunął z oczu kosmyk włosów. Przyglądała mu się chwilę. Jej twarz wyrażała powagę, a w zielonych oczach lśniła determinacja. – Garionie. – Tak? – Wczoraj byłeś bardzo dzielny. Wzruszył ramionami. – Dzisiaj pewnie za to oberwę. – Za co? – Ciocia Pol i dziadek nie lubią, kiedy próbuję być dzielny. Dla nich wciąż jestem dzieciakiem i nie chcą, żeby coś mi się stało. – Garionie! – zawołała ciocia Pol od niewielkiego ogniska, nad którym gotowała śniadanie. – Potrzebuję chrustu! Westchnął i odrzucił koc. Wciągnął buty, przypasał miecz i ruszył do lasu. Pod drzewami wciąż było mokro po wczorajszej ulewie, i trudno było znaleźć suche drewno. Szukał wytrwale, wyciągał gałęzie spod leżących pni i skał. Milczące drzewa obserwowały go, ale dzisiaj były jakby mniej nieprzyjazne. – Co tam robisz? – dobiegł z góry dźwięczny głos. Podniósł głowę i sięgnął do rękojeści miecza. Na konarze wprost nad nim stała dziewczyna ubrana w tunikę, pas i sandały. Miała kasztanowe włosy, szare, błyszczące ciekawością oczy i bladą skórę, której zielonkawy odcień zdradzał, że jest driadą. W lewej ręce trzymała łuk, prawą napinała cięciwę. Strzała mierzyła prosto w Gariona. Ostrożnie odsunął dłoń od miecza. – Zbieram chrust – wyjaśnił.

– Po co? – Jest potrzebny mojej cioci na ognisko. – Ognisko? – Twarz dziewczyny pociemniała. – Bardzo małe – zapewnił pospiesznie. – Do gotowania. – Tutaj nie wolno palić ognisk – oznajmiła surowo. – Musisz to powiedzieć cioci Pol – odparł Garion. – Ja tylko robię, co mi każą. Dziewczyna gwizdnęła i zza pobliskiego drzewa wysunęła się druga. Również miała łuk. Jej włosy były niemal tak rude, jak włosy Ce’Nedry, a skóra także miała delikatny odcień koloru liści. – To mówi, że zbiera chrust – zameldowała pierwsza. – Na ognisko. Myślisz, że powinnam to zabić? – Xantha kazała nam sprawdzić, co to za jedni – odparła z namysłem rudowłosa. – Jeśli się okaże, że nie mają tutaj nic do roboty, możesz to zabić. – No dobrze – zgodziła się kasztanowowłosa z wyraźnym rozczarowaniem. – Ale nie zapominaj, że ja to znalazłam. Kiedy przyjdzie pora, ja to zabiję. Garion poczuł, że włosy jeżą mu się na karku. Rudowłosa gwizdnęła i zza drzew wynurzyło się kilka uzbrojonych driad. Wszystkie były drobne, a ich włosy miały barwy czerwieni i złota, przywodzące na myśl kolory jesiennych liści. Otoczyły Gariona i przyglądając się mu, chichotały i paplały. – To jest moje. – Kasztanowowłosa driada zeszła z drzewa. – Znalazłam to, a Xera mówi, że będę mogła to zabić. – Zdrowo wygląda – zauważyła inna. – I jest chyba oswojone. Może lepiej to zatrzymać? Czy to samiec? – Sprawdźmy – zaśmiała się inna. – Jestem samcem – oświadczył chłopiec, rumieniąc się mimowolnie. – Szkoda to zmarnować – stwierdziła inna. – Może zatrzymamy to na trochę, a potem zabijemy? – Jest moje – powtórzyła z uporem pierwsza driada. – Kiedy będę chciała je zabić, to zabiję. Władczo chwyciła Gariona za ramię. – Poszukajmy innych – zaproponowała ta, którą nazywały Xerą. – Palą ogniska, a nie możemy przecież na to pozwolić. – Tylko jedno, nieduże – zapewnił Garion nerwowo. – Zabierzcie to – rozkazała Xera i ruszyła w stronę obozu. Wysoko w górze drzewa mruczały coś do siebie. Ciocia Pol czekała spokojnie, gdy dotarli do polany, gdzie stały namioty. Nie zmieniając wyrazu twarzy, spojrzała na otaczające Gariona driady. – Witam, drogie panie – powiedziała. Driady zaczęły szeptać między sobą. – Ce’Nedra! – zawołała ta, którą zwały Xerą. – Kuzynka Xera! – odpowiedziała Ce’Nedra i objęły się serdecznie. Pozostałe driady wyszły nieco dalej na polanę, spoglądając na ognisko. Ce’Nedra szybko wytłumaczyła Xerze, kim są, a Xera skinęła na pozostałe,

by podeszły bliżej. – To chyba przyjaciele – oznajmiła. – Zabierzemy ich do mojej matki, królowej Xanthy. – Znaczy, że nie mogę tego zabić? – spytała z irytacją kasztanowowłosa driada, wskazując małym paluszkiem na Gariona. – Obawiam się, że nie – odparła Xera. Driada odeszła, gniewnie wydymając usta, a Garion odetchnął z ulgą. Wtedy zza namiotu wynurzył się pan Wilk i z szerokim uśmiechem popatrzył na grupkę driad. – To Belgarath! – krzyknęła jedna z nich i podbiegła do niego z radością. Zarzuciła mu ręce na szyję, pociągnęła jego głowę w dół i wycisnęła na wargach głośny pocałunek. – Przyniosłeś nam cukierki? Starzec przybrał stateczny wyraz twarzy i zaczął przeszukiwać swe liczne kieszenie. Słodycze pojawiały się i zaraz znikały, gdy otaczające go driady wyrywały mu łakocie z rąk. – Masz dla nas jakieś nowe opowieści? – zapytała jedna z nich. – Bardzo wiele. – Wilk z chytrą miną podrapał się po nosie. – Ale powinniśmy zaczekać na wasze siostry. Też chciałyby je usłyszeć, prawda? – Chcemy jedną tylko dla nas. – A co mi dacie za tę specjalną opowieść? – Pocałunki – zaproponowały bez namysłu. – Pięć pocałunków od każdej z nas. – Mam wspaniałą opowieść – targował się Wilk. – Wartą więcej niż pięć. Powiedzmy: dziesięć. – Osiem. – Dobrze. Osiem to słuszna cena. – Widzę, że już tu bywałeś, Stary Wilku – zauważyła z przekąsem ciocia Pol. – Odwiedzam je od czasu do czasu – przyznał uprzejmie. – Te słodycze są dla nich niezdrowe. – Odrobina na pewno nie zaszkodzi, Pol. A tak bardzo je lubią. Driada za słodycze zrobi niemal wszystko. – Budzisz niesmak – stwierdziła. Driady wokół pana Wilka wyglądały niemal jak ogród pełen wiosennych kwiatów... Wszystkie prócz kasztanowowłosej, która schwytała Gariona. Stała nadąsana nieco z boku i bawiła się grotem strzały. Wreszcie podeszła do chłopca. – Nie myślisz przypadkiem o ucieczce? – spytała z nadzieją. – Nie – zapewnił gorąco. Westchnęła rozczarowana. – I pewnie nie zechcesz nawet spróbować...? Zrobiłbyś mi przysługę... – Przykro mi. Znowu westchnęła, tym razem z goryczą. – Nigdy nie mam żadnej zabawy – poskarżyła się i odeszła do pozostałych. Z namiotu wyłonił się Silk. Poruszał się wolno i ostrożnie. Kiedy driady już

się do niego przyzwyczaiły, wyszedł Durnik. – One są jak dzieci, prawda? – stwierdził Garion, zwracając się do cioci Pol. – Takie sprawiają wrażenie – odparła. – Ale są o wiele starsze, niż wyglądają. Driada żyje tak długo jak jej drzewo, a dęby są długowieczne. – A czy są driady chłopcy? – zapytał. – Widziałem tylko dziewczęta. – Nie ma driad chłopców. – Ciocia wróciła do gotowania. – Więc jak...? To znaczy... – zawahał się. Czuł, że uszy stają mu w ogniu. – W tym celu chwytają zwykłych mężczyzn. Podróżnych. – Aha. – Rozważnie porzucił ten temat. Kiedy zjedli śniadanie i starannie zalali ogień wodą ze strumienia, osiodłali konie i ruszyli przez las. Pan Wilk szedł przodem, a małe driady otaczały go, ciągle się śmiały i mówiły jedna przez drugą jak rozbawione dzieci. Pomruk drzew nad nimi nie był już nieprzyjazny; jechali wśród powitalnego szelestu miliona liści. Późnym popołudniem dotarli na wielką polanę. W samym środku stał dąb tak ogromny, że Garion z trudem mógł uwierzyć, by coś tak wielkiego mogło być żywe. Tu i tam w omszałym pniu widział dziuple rozmiarów jaskini, a dolne konary były szerokie jak gościńce i ocieniały niemal całą polanę. Poczuł delikatne muśnięcie umysłu, jakby lekkie dotknięcie liścia na policzku. Nie przypominało to niczego, co w życiu odczuwał, ale także zdawało się go witać. Drzewo dosłownie roiło się od driad siedzących na gałęziach jak kwiaty. Ich śmiechy i dziewczęce wołania wypełniały powietrze niby ptasie trele. – Powiem matce, że już jesteśmy – oświadczyła Xera i ruszyła do dębu. Wszyscy zeskoczyli z siodeł i stali niepewni obok wierzchowców. Z góry obserwowały ich driady; szeptały do siebie i chichotały. Z nieznanych powodów otwarte, wesołe spojrzenia driad zawstydzały Gariona. Przysunął się bliżej cioci Pol i zauważył, że inni także zebrali się wokół niej, jakby podświadomie szukali obrony. – Gdzie księżniczka? – zapytała. – Tu niedaleko, pani Pol – odparł Durnik. – Rozmawia z driadami. – Nie spuszczaj jej z oka. A gdzie mój ojciec, ten włóczęga? – Koło drzewa – poinformował Garion. – Driady chyba bardzo go lubią. – Stary głupiec – stwierdziła ciocia Pol posępnie. Po chwili z otworu w pniu, trochę powyżej pierwszych, szerokich konarów, wyłoniła się kolejna driada. Zamiast krótkiej tuniki, jak inne, miała na sobie miękką zieloną suknię, a jej włosy przytrzymywał wianek z czegoś, co przypominało jemiołę. Z wdziękiem zstąpiła na ziemię. Ciocia Pol wyszła jej na spotkanie, a pozostali szli z tyłu w dyktowanej szacunkiem odległości. – Droga Polgaro – odezwała się driada. – Tak wiele czasu minęło. – Mamy swoje obowiązki, Xantho. Objęły się przyjaźnie. – Czy przyprowadziłaś nam ich w darze? – spytała Xantha, patrząc

z podziwem na stojących z tyłu mężczyzn. – Niestety, Xantho – ciocia Pol się roześmiała. – Chętnie bym ci ich podarowała, ale obawiam się, że jeszcze będą mi potrzebni. – Trudno. – Królowa westchnęła z udawanym żalem. – Zjecie z nami kolację, oczywiście? – Z radością. Ale czy najpierw możemy chwilę pomówić? Odeszły na stronę i rozmawiały cicho. Tymczasem driady wynosiły z dziupli drzewa pakunki i woreczki, szykując bankiet na trawie pod szerokimi konarami. Posiłek, jaki przygotowały, wyglądał przedziwnie. Zwykłe pożywienie driad składało się chyba wyłącznie z orzechów, owoców i grzybów, wszystko to przyrządzane na surowo. Barak usiadł i spojrzał ponuro na proponowane dania. – Bez mięsa – mruknął. – Ale i tak rozgrzewa krew – pocieszył go Silk. Barak łyknął podejrzliwie z kubka. – Woda – oznajmił z niesmakiem. – Przyjemna odmiana, raz pójdziesz do łóżka trzeźwy – zauważyła ciocia Pol, siadając obok nich. – To na pewno niezdrowe – odparł. Ce’Nedra zajęła miejsce w pobliżu królowej. Chciała z nią porozmawiać, a że nie miała okazji, by zrobić to na osobności, przemówiła wreszcie przy wszystkich. – Chcę prosić o pewną łaskę, wasza wysokość. – Proś, dziecko – powiedziała z uśmiechem Xantha. – Nic wielkiego, naprawdę drobiazg – zapewniła Ce’Nedra. – Potrzebuję schronienia na kilka lat. Mój ojciec z wiekiem traci rozum. Muszę pozostać z dala od niego, póki nie odzyska rozsądku. – Jakież są na to dowody, że Ran Borune stał się nierozumny? – Nie wypuszcza mnie z pałacu i upiera się, żebym na szesnaste urodziny wyjechała do Rivy – wyjaśniła oburzona księżniczka. – Kto słyszał o czymś podobnym? – A dlaczego chce cię wysłać do Rivy? – Chodzi o jakiś głupi traktat. Nikt już nawet nie pamięta powodów. – Jeśli to traktat, musi być dotrzymany, kochanie – pouczyła ją królowa łagodnie. – Nie pojadę do Rivy – oznajmiła Ce’Nedra. – Zostanę tutaj, dopóki nie minie dzień moich szesnastych urodzin. – Nie, moja droga – odparła królowa stanowczo. – Nie zostaniesz. – Co?! – Ce’Nedra była wstrząśnięta. – My także mamy swój traktat. Umowa z rodem Borune’ów jest aż nadto wyraźna. Nasz las będzie nietykalny tak długo, jak długo wszystkie żeńskie potomkinie księżniczki Xorii pozostaną z Borune’ami. Twoim obowiązkiem jest trwać przy ojcu i posłusznie wypełniać jego wolę.

– Ale jestem driadą – szlochała Ce’Nedra. – Moje miejsce jest tutaj. – Jesteś także człowiekiem. I twoje miejsce jest przy ojcu. – Nie chcę jechać do Rivy! To poniżające! Xantha spojrzała na nią surowo. – Nie bądź głupim dzieciakiem. Twoje obowiązki zostały jasno określone. Masz je jako driada, jako Borune i jako księżniczka imperium. Twoje niemądre zachcianki nie mają tu znaczenia. Jeśli traktat wymaga, byś pojechała do Rivy, musisz jechać. Ce’Nedra umilkła i siedziała nadąsana, a królowa zwróciła się do pana Wilka. – Wiele dziwnych wieści krąży po świecie – powiedziała. – Niektóre dotarły nawet tutaj. Sądzę, że w krainach ludzi dzieje się coś ważnego, co może odmienić także nasze życie w lesie. Chyba powinnam wiedzieć, o co chodzi. Wilk przytaknął z powagą. – Powinnaś – zgodził się. – Klejnot Aldura został wykradziony z Dworu Rivańskiego Króla przez Zedara Apostatę. Xantha na moment wstrzymała oddech. – Jak? Wilk rozłożył ręce. – Nie wiemy. Zedar próbuje dotrzeć z Klejnotem do królestw Angaraków. Kiedy się tam znajdzie, użyje mocy kamienia, by obudzić Toraka. – To nie może się zdarzyć – oświadczyła królowa. – Jakie podjęto środki? – Alornowie i Sendarzy gotują się do wojny. Arendowie obiecali pomoc, a Ran Borune został powiadomiony, choć nie złożył żadnych obietnic. Borune’owie bywają czasem kłopotliwi – spojrzał na nadąsaną Ce’Nedrę. – Więc wojna? – zapytała ze smutkiem królowa. – Obawiam się, że tak, Xantho. Ścigam Zedara wraz z innymi, których tu widzisz. Mam nadzieję schwytać go i odzyskać Klejnot, zanim dotrze z nim do Toraka. Przypuszczam, że jeśli mi się uda, Angarakowie i tak zaatakują Zachód. Z rozpaczy. Pewne starożytne proroctwa są już bliskie spełnienia. Wszędzie widać znaki i nawet zdeformowane zmysły Grolimów potrafią je dostrzec. – Sama widziałam niektóre z tych znaków, Belgaracie. – Królowa westchnęła. – Miałam nadzieję, że się mylę. Jak wygląda Zedar? – Jest bardzo podobny do mnie. Przez długi czas służyliśmy temu samemu mistrzowi, a to zostawia pewne ślady. – Ktoś taki przejeżdżał w zeszłym tygodniu przez północne regiony lasu i przekroczył granicę Nyissy – mówiła Xantha. – Gdybyśmy wiedziały, mogłybyśmy go zatrzymać. – Zatem jesteśmy bliżej, niż myślałem. Był sam? – Nie. Miał przy sobie dwójkę sług Toraka. I małego chłopca. Wilk spojrzał zaskoczony. – Chłopca? – Tak. Mniej więcej sześcioletniego.

Starzec zmarszczył czoło, a po chwili szeroko otworzył oczy. – Więc tak tego dokonał! – wykrzyknął. – Nigdy o tym nie pomyślałem. – Pokażemy ci, gdzie przekroczył rzekę graniczną – zaproponowała Xantha. – Muszę cię jednak ostrzec, że marsz tak dużej grupy może być niebezpieczny. Na tych bagnach Salmissra wszędzie ma oczy. – Mam już plan na taką okazję – zapewnił pan Wilk. Zwrócił się do Baraka. – Jesteś pewien, że okręt będzie czekał przy ujściu Leśnej Rzeki? – Będzie czekał – potwierdził Cherek. – Na Grinnegu można polegać. – To dobrze. Zatem Silk i ja podejmiemy trop Zedara, a pozostali popłyną rzeką do morza. Poprowadzicie okręt wzdłuż brzegu, potem w górę Rzeki Węża do Sthiss Tor. Tam się spotkamy. – Azali sądzisz, że rozsądny jest podział naszej grupy w miejscu tak niebezpiecznym jak Nyissa? – odezwał się Mandorallen. – To konieczne – stwierdził Wilk. – Ludzie węże czują się w swoich dżunglach jak w domu i nie lubią obcych. Silk i ja samotnie możemy podróżować szybciej i bardziej dyskretnie. – Gdzie wyznaczysz spotkanie? – spytał Barak. – Jest tam drasańska enklawa handlowa – odparł Silk. – Niedaleko portu Sthiss Tor. Kilku tamtejszych kupców jest moimi przyjaciółmi. Pytajcie o Radeka z Boktoru. Jeśli nas tam nie będzie, zostawimy wiadomość, gdzie nas szukać. – A co ze mną? – wtrąciła Ce’Nedra. – Myślę, że zostaniesz z nami – odpowiedziała jej ciocia Pol. – Nie ma powodu, bym jechała do Nyissy. – Pojedziesz, bo ja ci każę jechać. Nie jestem twoim ojcem, Ce’Nedro. Twoje dąsy nie złamią mi serca, a trzepotanie rzęsami nie robi na mnie wrażenia. – Ucieknę – zagroziła księżniczka. – Bardzo głupi pomysł – powiedziała ciocia Pol oschle. – Będę musiała sprowadzić cię z powrotem, a nie będzie to przyjemne. Sprawy tego świata są zbyt istotne, by przywiązywać wagę do kaprysów jednej rozpuszczonej dziewczynki. Zostaniesz ze mną i w dniu szesnastych urodzin znajdziesz się na Dworze Rivańskiego Króla, choćbym miała cię tam zawieźć w łańcuchach. Mamy za wiele zajęć, by nadal ci nadskakiwać. Ce’Nedra zalała się łzami.

Rozdział XXII Nazajutrz, nim wstało słońce, a lekka mgła wciąż unosiła się pod konarami wielkich dębów, pan Wilk i Silk szykowali się do wyprawy przez bagna Nyissy. Garion siedział na kłodzie i posępnie obserwował, jak starzec pakuje prowiant. – Czegoś taki smutny? – zapytał go Wilk. – Wolałbym, żebyśmy się nie rozstawali. – To tylko parę tygodni. – Wiem. Ale i tak... – Garion wzruszył ramionami. – Opiekuj się ciocią, kiedy mnie nie będzie. – Wilk zawiązał sakwę. – Dobrze. – I nie zdejmuj amuletu. Nyissa to niebezpieczne miejsce. – Będę pamiętał – obiecał. – Bądź ostrożny, dziadku. Starzec spojrzał na niego z powagą; biała broda lśniła w zamglonym blasku poranka. – Zawsze jestem ostrożny, Garionie – zapewnił. – Robi się późno, Belgaracie! – zawołał Silk, prowadząc dwa konie. Wilk skinął głową. – Zobaczymy się za dwa tygodnie w Sthiss Tor – obiecał Garionowi. Chłopiec uścisnął go pospiesznie i natychmiast się odwrócił, by nie widzieć, jak odjeżdżają. Przeszedł przez polanę do miejsca, gdzie Mandorallen spoglądał w zadumie na kłęby mgły. – Rozstania budzą melancholię. – Rycerz westchnął. – To niejedyny problem, prawda, Mandorallenie? – Spostrzegawcze z ciebie chłopię. – Chyba coś cię dręczy? Przez ostatnie dwa dni dziwnie się zachowujesz. – Odkryłem w sobie niezwykłe uczucie, Garionie, i nie podoba mi się ono wcale. – Tak? Co to jest? – Lęk – odparł Mandorallen krótko. – Lęk? Przed czym? – Przed glinianymi ludźmi. Nie wiem czemu, ale samo ich istnienie napełniło chłodem mą duszę. – Wszystkich nas przerazili, Mandorallenie – stwierdził Garion. – Nigdy dotąd się nie bałem – wyznał rycerz cicho. – Nigdy? – Nawet jako dziecko. Gliniani ludzie wzbudzili we mnie strach i rozpaczliwie zapragnąłem uciec.

– Przecież nie uciekłeś. Zostałeś i walczyłeś. – Tym razem tak. Ale co się zdarzy następnym razem? Teraz, gdy lęk odnalazł drogę do mego ducha, któż wiedzieć może, kiedy znowu powróci? W rozpaczliwej godzinie, gdy misji naszej powodzenie zawiśnie na włosku, czy podły lęk nie położy swej zimnej dłoni na mym sercu i nie odbierze mi męstwa? Taka możliwość nęka moją duszę. Cierpię męki wstydu za swoją słabość i winę. – Wstydu? Bo okazałeś się człowiekiem? Jesteś dla siebie zanadto surowy, Mandorallenie. – Zbyt łaskaw jesteś, chłopcze, usprawiedliwiając mnie, lecz zawód, jaki sprawiłem, zanadto jest bolesny dla tak prostego przebaczenia. Walczyłem o doskonałość i sądzę, że byłem już bliski celu. Ta doskonałość jednakże, którą świat cały podziwiał, jest teraz skażona. I trudno mi uznać tę gorzką prawdę. – Odwrócił się i Garion ze zdumieniem dostrzegł łzy w jego oczach. – Zechceszli pomóc mi przywdziać zbroję? – Oczywiście. – Odczuwam głębokie pragnienie okrycia się stalą. Może wzmocni to me tchórzliwe serce. – Nie jesteś tchórzem – zaoponował Garion. Mandorallen westchnął smutnie. – Czas tylko może to okazać. Gdy nadeszła chwila odjazdu, Xantha przemówiła do nich raz jeszcze. – Życzę wam wszystkiego najlepszego. Pomogłabym wam, gdyby to było możliwe, ale driadę łączą z jej drzewem więzy, których nie można rozerwać. Moje drzewo jest już bardzo stare i muszę się nim opiekować. – Spojrzała czule na widoczny w porannej mgle ogromny dąb. – Jesteśmy w niewoli u siebie nawzajem, ale to jarzmo miłości. Raz jeszcze Garion poczuł to samo lekkie dotknięcie umysłu, jakiego doświadczył wczoraj, gdy po raz pierwszy zobaczył gigantyczne drzewo. W tym muśnięciu było pożegnanie i coś, co wydawało się przestrogą. Królowa Xantha wymieniła zdziwione spojrzenia z ciocią Pol, po czym z uwagą popatrzyła na Gariona. – Kilka moich młodszych córek odprowadzi was do rzeki, która jest południową granicą naszego lasu – mówiła dalej. – Stamtąd będziecie już mieli prostą drogę do morza. – Nie zmieniła tonu, ale w jej oczach pojawiła się zaduma. – Dzięki ci, Xantho. – Ciocia Pol uścisnęła królową driad. – Gdybyś przekazała Borune’om wiadomość, że Ce’Nedra jest bezpieczna i podróżuje ze mną, imperator z pewnością by się trochę uspokoił. – Zawiadomię ich, Polgaro – obiecała Xantha. Dosiedli wierzchowców i podążyli za grupą sześciu driad, które przemykały wokół jak motyle, prowadząc ich na południe. Garion był przygnębiony i nie zwracał uwagi na okolicę. W milczeniu jechał krętą leśną ścieżką obok Durnika. Przed południem pod drzewami zaległ półmrok. Jechali w milczeniu przez

posępny las. Przestroga, jaką usłyszał Garion na polanie królowej Xanthy, jakby odbijała się echem w trzeszczeniu konarów i szeleście liści. – Chyba pogoda się zmienia. – Durnik podniósł głowę. – Szkoda, że nieba nie widać. Garion przytaknął. Usiłował stłumić przeczucie bliskiego zagrożenia. Mandorallen w zbroi i Barak w kolczudze jechali na czele, a Hettar w skórzanej kurcie ze stalowymi krążkami zamykał kolumnę. Groźne przeczucie dosięgło chyba wszystkich, gdyż jechali czujnie; trzymając ręce blisko broni, rozglądali się na wszystkie strony. Nagle dookoła pojawili się tolnedrańscy legioniści. Wyłaniali się z krzaków albo wychodzili zza drzew. Nie próbowali atakować; po prostu stali w swych lśniących napierśnikach, z krótkimi włóczniami gotowymi do walki. Barak zaklął, a Mandorallen ściągnął wodze rumaka. – Odstąpcie! – nakazał żołnierzom i groźnie opuścił lancę. – Spokojnie – ostrzegł Barak. Driady raz tylko spojrzały zdumione na żołnierzy, po czym zniknęły w mrocznym lesie. – Cóż sądzisz o tym, lordzie Baraku? – zapytał Mandorallen wesoło. – Nie może być ich więcej niż setka. Zaatakujemy? – Któregoś dnia będziemy musieli odbyć dłuższą rozmowę o pewnych sprawach – odparł Barak. Spojrzał przez ramię, dostrzegł zbliżającego się Hettara i westchnął. – No cóż, możemy chyba zaczynać. – Zaciągnął pasy tarczy i poluzował miecz w pochwie. – Dać im szansę ucieczki? – Miłosierna propozycja, lordzie Baraku – zgodził się Mandorallen. Na ścieżce pojawiła się grupa jeźdźców. Ich przywódcą był wysoki mężczyzna w błękitnym, lamowanym srebrem płaszczu. Napierśnik i hełm miał inkrustowane złotem. Kopyta jego kasztanowego ogiera wyrzucały w górę wilgotne liście. – Wspaniale – oświadczył, gdy podjechali bliżej. – Absolutnie cudownie. Ciocia Pol spojrzała na niego chłodno. – Czy legiony nie mają nic lepszego do roboty i dlatego napadają na podróżnych? – zapytała. – To mój legion, pani – odparł arogancko. – I robi to, co mu każę. Widzę, że jest wśród was księżniczka Ce’Nedra. – Gdzie i z kim podróżuję, to wyłącznie moja sprawa, wasza wysokość – oznajmiła wyniośle Ce’Nedra. – Nie powinno to obchodzić wielkiego księcia Kadora z rodu Vordue. – Twój ojciec się niepokoi, księżniczko. Cała Tolnedra cię szuka. Kim są ci ludzie? Garion, próbując ją ostrzec, marszczył czoło i kręcił głową, ale było już za późno. – Dwaj rycerze na czele naszej grupy to sir Mandorallen, baron Vo Mandor, i lord Barak, jarl Trellheimu. Algarski wojownik strzegący tyłów to Hettar, syn Cho-Haga, przywódcy wodzów klanów Algarii. Ta dama...

– Sama potrafię się przedstawić, kochanie – przerwała jej ciocia Pol gładko. – Chciałabym wiedzieć, co sprowadza wielkiego księcia Vordue tak daleko na południe Tolnedry. – Mam tutaj sprawy do załatwienia, pani – odparł Kador. – Jak widać. – Księżniczki szukają wszystkie legiony imperium, ale to ja ją znalazłem. – Zadziwiające, że Vorduańczyk tak bardzo pragnie pomóc w poszukiwaniach księżniczki Borune’ów – zauważyła ciocia Pol. – Zwłaszcza biorąc pod uwagę odwieczną wrogość obu rodów. – Skończmy tę bezsensowną pogawędkę – powiedział Kador lodowatym tonem. – Kierujące mną motywy to tylko moja sprawa. – Z pewnością bardzo nieprzyjemna – dodała. – Chyba się zapominasz, pani. Jestem, kim jestem, ale ważniejsze nawet, kim się stanę. – A kim wasza książęca mość się stanie? – Będę Ranem Vordue, imperatorem Tolnedry – oznajmił. – Doprawdy? A co robi w Lesie Driad przyszły imperator Tolnedry? – Chroni swoje interesy. W tej chwili jest konieczne, by księżniczka Ce’Nedra znalazła się pod moją opieką. – Mój ojciec może mieć w tej sprawie coś do powiedzenia, książę Kadorze – wtrąciła Ce’Nedra. – Jak również w sprawie twoich ambicji. – Co powie Ran Borune, zupełnie mnie nie obchodzi. Jestem potrzebny Tolnedrze i żadna sztuczka Borune’ów nie odbierze mi korony imperium. Jasne, że zamysły starego, by poślubić cię Honethowi albo Horbicie, wzbudziły w tych rodach pewne nieuzasadnione pretensje do tronu. Mogłoby to skomplikować moje plany, ale zamierzam do tego nie dopuścić. – Żeniąc się ze mną? – spytała księżniczka pogardliwie. – Nie dożyjesz dnia ślubu. – Nie interesuje mnie driada na żonę – rzekł Kador. – W przeciwieństwie do Borune’ów, ród Vordue wierzy w zachowanie czystej i nieskażonej krwi. – Więc zamierzasz mnie więzić? – Obawiam się, że to niemożliwe. Imperator wszędzie ma uszy. Prawdziwy pech, że uciekłaś akurat wtedy, wasza wysokość. Wiele mnie kosztowało wprowadzenie agenta do cesarskiej kuchni i zdobycie odpowiedniej ilości rzadkiej nyissańskiej trucizny. Zadbałem nawet, by ułożyć list z wyrazami współczucia do twojego ojca. – Wielka to uprzejmość z twojej strony. – Ce’Nedra wyraźnie pobladła. – Niestety, teraz zmuszony jestem użyć bardziej bezpośrednich metod – mówił dalej Kador. – Ostry nóż i kilka stóp ziemi położą kres twemu niefortunnemu udziałowi w politycznych rozgrywkach Tolnedry. Naprawdę bardzo mi przykro, księżniczko. Nic do ciebie nie mam, sama rozumiesz. Muszę jednak dbać o swoje interesy. – Plan twój, książę Kadorze, ma jedną niewielką skazę – wtrącił Mandorallen, starannie opierając lancę o drzewo.

– Nie dostrzegam jej, baronie – odparł Kador zadowolony z siebie. – Błąd twój na tym polega, żeś zbyt pospiesznie wszedł w zasięg mego miecza – wyjaśnił Mandorallen. – Twa głowa jest już stracona, a człowiek bez głowy nie może nosić korony. Garion wiedział, iż zuchwałość rycerza bierze się po części z chęci wykazania, że już się nie boi. Kador spojrzał na Mandorallena z lękiem. – Nie zrobisz tego – rzekł bez wielkiej pewności. – Mamy zbyt dużą przewagę. – Tak myśląc, wykazujesz nieroztropność – stwierdził Mandorallen. – Jestem najtęższym z żyjących rycerzy i noszę zbroję. Żołnierze twoi kłaść się będą przede mną niby źdźbła trawy. Jesteś zgubiony, Kadorze. – Wydobył swój wielki miecz. – To musiało się zdarzyć – mruknął z przekąsem Barak do Hettara i także chwycił za broń. – Nie sądzę, byśmy na to pozwolili – odezwał się czyjś szorstki głos. Znajoma postać w czarnym płaszczu wyjechała na karym koniu zza pobliskiego drzewa. Przybysz wymruczał kilka słów i wykonał szybki gest prawą ręką. Garion wyczuł jakby pchnięcie i niezwykły huk. Miecz wyrwał się z dłoni Mandorallena. – Dzięki, Asharaku – rzekł z ulgą Kador. – Nie przewidziałem tego. Mandorallen zdjął stalową rękawicę i masował rękę, jak gdyby otrzymał silny cios. Hettar zmrużył oczy, po czym jego twarz stała się dziwnie pozbawiona wyrazu. Czarny rumak Murga spojrzał na niego z zaciekawieniem, po czym niemal pogardliwie odwrócił głowę. – I co, Sha-Darze? – Asharak zaśmiał się, krzywiąc poznaczoną bliznami twarz. – Zechcesz spróbować jeszcze raz? Na twarzy Hettara malował się wyraz obrzydzenia. – To nie jest koń – rzekł. – Wygląda jak koń, ale to coś innego. – Owszem – przyznał Asharak. – Coś zupełnie innego. Możesz sięgnąć do niego myślą, jeśli masz ochotę, ale nie sądzę, żeby ci się spodobało to, co tam znajdziesz. Zeskoczył z siodła i podszedł do jeńców. Oczy mu płonęły. Przed ciocią Pol zatrzymał się i skłonił drwiąco. – Tak oto spotykamy się znowu, Polgaro. – Napracowałeś się, Chamdarze – odparła. Książę, który właśnie zsiadał z konia, sprawiał wrażenie zdziwionego. – Znasz tę kobietę, Asharaku? – On ma na imię Chamdar, książę – poprawiła ciocia Pol. – I jest kapłanem Grolimów. Sądziłeś, że kupuje jedynie twój honor, ale przekonasz się wkrótce, że sprzedałeś mu o wiele więcej. – Wyprostowała się w siodle, a białe pasemko włosów zajaśniało blaskiem. – Byłeś interesującym przeciwnikiem, Chamdarze. Chyba nawet będę za tobą tęskniła. – Nie próbuj tego, Polgaro – ostrzegł Grolim pospiesznie. – Trzymam dłoń

zaciśniętą wokół serca chłopaka. Gdy tylko zaczniesz koncentrować wolę, on umrze. Wiem, jak bardzo jest dla ciebie ważny. Zmrużyła oczy. – Łatwo to mówić, Chamdarze. – Chciałabyś sprawdzić? – zakpił. – Zsiadać! – rozkazał ostro Kador, a legioniści zrobili krok do przodu. – Róbcie, co mówi – poleciła ciocia Pol spokojnie. – Długo trwał ten pościg, Polgaro – stwierdził Chamdar. – Gdzie jest Belgarath? – Niedaleko. Jeśli zaczniesz uciekać już zaraz, może ci się uda, zanim wróci. – Nie. – Roześmiał się. – Wiedziałbym, gdyby był aż tak blisko. – Spojrzał z uwagą na Gariona. – Urosłeś, chłopcze. Już od dawna nie mogliśmy ze sobą rozmawiać. Garion patrzył na pooraną bliznami twarz wroga, czujny, ale – co dziwne – nie przestraszony. Walka między nimi, na którą czekał przez całe życie, miała się właśnie rozpocząć. Coś bardzo głęboko ukryte w jego umyśle mówiło, że jest gotów. Chamdar badawczo spojrzał mu w oczy. – Jeszcze nie wie, prawda? – zapytał cioci Pol. I znów się roześmiał. – Jak bardzo jesteś kobietą, Polgaro. Trzymałaś to przed nim w sekrecie dla samego sekretu. Już dawno powinienem ci go odebrać. – Zostaw go w spokoju, Chamdarze – nakazała. Nie zwracał na to uwagi. – Jakie jest jego prawdziwe imię, Polgaro? Powiedziałaś mu już? – Nie twoja sprawa. – Ależ moja. Czuwałem nad nim niemal tak troskliwie jak ty. Byłaś jego matką, ale ja byłem ojcem. Wspólnie wychowaliśmy wspaniałego syna... lecz wciąż chciałbym poznać jego prawdziwe imię. Wyprostowała się. – To zaszło już dość daleko, Chamdarze. Jakie są twoje warunki? – Żadnych warunków, Polgaro – odparł Grolim. – Ty, chłopiec i ja ruszamy do miejsca, gdzie Torak oczekuje chwili swego przebudzenia. Przez cały czas będę miał w ręku serce chłopca, więc bądź uległa. Zedar i Ctuchik zniszczą się wzajemnie w walce o Klejnot... chyba że Belgarath znajdzie ich pierwszy i sam pokona. Klejnot jednak mnie nie interesuje. Od samego początku szukam ciebie i chłopaka. – Czyli tak naprawdę wcale nie próbowałeś nas zatrzymać? – Zatrzymać? – parsknął Chamdar. – Próbowałem wam pomóc. Zedar i Ctuchik mają tu swoich podwładnych. Przeszkadzałem im i wprowadzałem w błąd na każdym kroku, byście tylko zdołali się przedostać. Wiedziałem, że wcześniej czy później Belgarath postanowi samotnie ruszyć za Klejnotem. Gdy to nastąpi, będę mógł schwytać ciebie i chłopca. – W jakim celu? – Nadal nie rozumiesz? Gdy Torak się przebudzi, zobaczy narzeczoną i jego

śmiertelnego wroga klęczącego przed nim w łańcuchach. Za tak królewski dar zostanę wyniesiony ponad wszystkich. – W takim razie pozwól odejść pozostałym. – Inni mnie nie interesują. Zostaną tutaj ze szlachetnym Kadorem. Nie przypuszczam, by uznał za wskazane pozostawienie ich przy życiu, ale to jego sprawa. Ja już mam wszystko, czego chciałem. – Ty świnio! – krzyknęła ciocia Pol z bezsilną złością. – Ty brudna świnio! Chamdar podszedł z uśmiechem i uderzył ją w twarz. – Naprawdę powinnaś panować nad językiem, Polgaro. Garion odnosił wrażenie, że umysł mu za moment eksploduje. Widział Durnika i pozostałych, trzymanych przez legionistów. Jego uznali za niegroźnego. Ruszył w stronę swego wroga, po drodze sięgając po sztylet. Nie w ten sposób! Usłyszał ten oschły głos w myślach. Istniał tam zawsze, lecz teraz utracił swą bierność i obojętność. Zabiję go! – oświadczył bezgłośnie Garion pod sklepieniami swego umysłu. Nie w ten sposób, ostrzegł znowu głos. Nie pozwolą ci. Nie nożem. Więc jak? Pamiętasz, co mówił Belgarath? Wola i Słowo. Nie potrafię. Nie umiem tego zrobić. Jesteś, kim jesteś. Pokażę ci. Patrz! Niewzywany, lecz tak wyraźny, jakby widział go w rzeczywistości, nadpłynął obraz boga Toraka cierpiącego w ogniu Klejnotu Aldura. Gorian widział topniejącą twarz i płonące palce. A potem twarz zmieniała się i odkształcała, aż stała się obliczem mrocznego strażnika, którego umysł, odkąd pamiętał, był połączony z jego umysłem. Patrzył na obraz Chamdara objętego straszliwym ogniem i czuł, jak wzbiera w nim moc. Teraz! – rozkazał mu głos. – Działaj! To wymagało ciosu. Nic innego nie mogło ukoić wściekłości. Skoczył na uśmiechniętego drwiąco Grolima tak szybko, że żaden z legionistów nie zdążył go zatrzymać. Uderzył prawą ręką i w chwili, gdy dłoń dotknęła blizn na policzku, poczuł, że cała nagromadzona moc przepływa przez srebrzyste znamię. – Płoń! – rozkazał i zapragnął, by tak się stało. Chamdar odsunął się, zaskoczony nagłym atakiem. Jego twarz wyrażała gniew, lecz zaraz oczy rozszerzyły się w straszliwym zrozumieniu. Chwilę wpatrywał się w Gariona z absolutną grozą, potem wykrzywił się w agonii. – Nie! – krzyknął chrapliwie. Policzek zaczął mu dymić i kipieć w miejscu, gdzie uderzył srebrzysty znak. Smużki dymu unosiły się z czarnej szaty, jak gdyby ktoś rzucił ją na rozpalony piec. Chamdar krzyknął i zakrył twarz rękami. Palce mu zapłonęły. Krzyknął znowu i wijąc się, upadł na wilgotną ziemię. Nie ruszaj się! Tym razem głos cioci Pol rozbrzmiewał dźwięcznie w myślach Gariona. Chamdar miał już w ogniu całą twarz, a echo odbijało w mrocznym lesie jego

wrzaski. Legioniści cofali się – byle dalej od płonącego człowieka. Garion poczuł mdłości. Odwrócił się. Nie osłabnij! – powiedział mu głos cioci Pol. – Kieruj na niego swą wolę! Mokre liście na ziemi żarzyły się i dymiły w miejscach, gdzie przetoczył się Chamdar, walczył z pochłaniającym go ogniem. Płomienie strzelały mu z piersi, a krzyki stawały się coraz słabsze. Ze straszliwym wysiłkiem stanął na nogi i błagalnym gestem wyciągnął do chłopca gorejące ręce. Nie miał już twarzy. Kłęby czarnego, tłustego dymu stały nisko przy ziemi. – Panie – wychrypiał. – Łaski! Litość obudziła się w sercu Gariona. Wszystkie lata ich tajemnego związku zaciążyły teraz na szali. Nie! – zabronił ostry głos cioci Pol. – Zabije cię, jeśli go teraz uwolnisz! Nie mogę – odpowiedział Garion. – Muszę to przerwać. Jak przedtem, zaczął koncentrować wolę. Czuł, że wzbiera w nim olbrzymia fala współczucia i żalu. Wyciągnął do Chamdara rękę i zogniskował myśli na uleczeniu. Garionie! – zabrzmiał głos cioci Pol. – To Chamdar zabił twoich rodziców! Myśl powstająca w mózgu zamarła. Chamdar zabił Gerana i Ilderę. Spłonęli żywcem, jak on teraz płonie. Pomścij ich, Garionie! Podtrzymaj ogień! Cała wściekłość i gniew, jakie niósł w sobie od chwili, gdy Wilk opowiedział mu o śmierci rodziców, teraz rozpłomieniły umysł. Żar, który przed chwilą niemal wygasił, nagle był niewystarczający. Wyciągnięte współczująco ramię zesztywniało. Ogarnięty pasją uniósł je wyżej, dłonią do góry, a potem jego ręka stanęła w ogniu. Nie czuł bólu, nie odczuwał nawet ciepła, gdy jaskrawobłękitne płomienie strzeliły ze srebrzystego znamienia i objęły palce. Potem stały się jeszcze jaśniejsze, aż wreszcie nie mógł na nie patrzeć. Nawet wśród śmiertelnych cierpień Grolim Chamdar cofnął się przed tą gorejącą dłonią. Z rozpaczliwym, chrapliwym krzykiem próbował zasłonić zwęgloną twarz. Zatoczył się do tyłu, by jak płonący dom runąć na ziemię. Stało się! – napłynął znowu głos cioci Pol. – Zostali pomszczeni! A potem jej wołanie zadźwięczało donośnie w głębinach umysłu, wznosząc się w radosnej euforii. Belgarionie! – śpiewała. – Mój Belgarionie! Kador poszarzał na twarzy i dygotał cały. Cofał się ze zgrozą od wciąż rozżarzonego stosu, który jeszcze przed chwilą był Chamdarem. – Czary! – wykrztusił. – Istotnie – rzekła ciocia Pol chłodno. – Chyba nie jesteś jeszcze gotów do takiej rozgrywki, Kadorze. Przerażeni legioniści cofali się także, wytrzeszczając oczy z przerażenia. – Sądzę, że imperator potraktuje tę sprawę bardzo poważnie – oświadczyła im ciocia Pol. – Kiedy się dowie, że chcieliście zabić jego córkę, uzna to pewnie za osobistą obrazę. – To nie my – odezwał się jeden z żołnierzy. – To Kador. My tylko wykonywaliśmy rozkazy.

– Może uzna takie usprawiedliwienie – mruknęła z powątpiewaniem. – Na waszym miejscu jednak wręczyłabym mu jakiś dar, który byłby dowodem lojalności... coś odpowiedniego w tej sytuacji. Spojrzała znacząco na Kadora. Kilku legionistów natychmiast pojęło istotę rzeczy i dobywszy mieczy, otoczyli wielkiego księcia. – Co wy robicie? – zdumiał się Kador. – Sądzę, że w dniu dzisiejszym straciłeś coś więcej niż tylko tron – zauważyła ciocia Pol. – Nie możecie tego zrobić – oświadczył żołnierzom. Jeden z legionistów przyłożył do szyi księcia ostrze miecza. – Jesteśmy lojalnymi poddanymi imperatora, panie – rzekł groźnym tonem. – Zostałeś aresztowany za zdradę stanu i gdybyś stawiał opór, może wystarczy, jeśli dostarczymy do Tol Honeth twoją głowę... Chyba rozumiesz, co mam na myśli. Któryś z oficerów uklęknął przed Ce’Nedrą. – Wasza imperialna wysokość, w jaki sposób możemy ci służyć? Księżniczka, wciąż jeszcze blada i roztrzęsiona, opanowała się szybko. – Zawieźcie zdrajcę do mego ojca – powiedziała dźwięcznie. – Opowiedzcie, co się stało. Zameldujcie, że na mój rozkaz aresztowaliście wielkiego księcia Kadora. – Tak jest, wasza wysokość. – Oficer zerwał się na nogi. – Zakuć więźnia! – rozkazał, po czym znowu zwrócił się do Ce’Nedry. – Czy wasza wysokość życzy sobie eskorty w drodze? – To zbędne, kapitanie – odparła. – Zabierzcie zdrajcę sprzed moich oczu. – Jak wasza wysokość rozkaże. – Skłonił się głęboko. Na jego znak żołnierze odprowadzili Kadora. Garion przyglądał się znamieniu na dłoni. Nie pozostał żaden ślad po ogniu, który w nim płonął. Uwolniony przez żołnierzy Durnik spojrzał na chłopca, szeroko otwierając oczy. – Myślałem, że cię znam – szepnął. – Kim jesteś, Garionie, i jak tego dokonałeś? – Kochany Durniku. – Ciocia Pol czule klepnęła go w ramię. – Wciąż chcesz wierzyć tylko w to, co widzisz? Garion jest tym samym chłopcem, którym był zawsze. – A więc to ty? – Durnik popatrzył na ciało Chamdara i szybko odwrócił wzrok. – Oczywiście. Znasz przecież Gariona. To najzwyklejszy chłopak na świecie. Lecz Garion wiedział, że jest inaczej. Do niego należała Wola i to on wypowiedział Słowo. Nic nie mów! – uprzedził w myślach głos cioci Pol. – Nikt nie może się dowiedzieć. Dlaczego nazwałaś mnie Belgarionem? – zapytał bezgłośnie.

Ponieważ takie jest twoje imię. Teraz zachowuj się normalnie i nie męcz mnie pytaniami. Później porozmawiamy. Po czym jej głos umilkł. Pozostali czekali niepewnie, aż legioniści z Kadorem odjadą. A kiedy zniknęli, Ce’Nedra nie musiała już zachowywać książęcej postawy. Zapłakała. Ciocia Pol objęła ją mocno i pocieszała. – Zakopmy to. – Barak trącił lewą stopą szczątki Chamdara. – Driady mogą się obrazić, jeśli odjedziemy, a stos będzie jeszcze dymił. – Przyniosę łopaty – powiedział Durnik. Garion odwrócił się i wyminął Mandorallena z Hettarem. Ręce drżały mu mocno i był tak słaby, że z trudem mógł ustać na nogach. Nazwała go Belgarionem, a to imię brzmiało tak, jakby zawsze wiedział, że jest jego... jakby przez wszystkie, niezbyt liczne lata swego życia był niepełny... aż do tej chwili, gdy samo imię go dopełniło. Ale Belgarion był istotą, która Wolą i Słowem, i dotknięciem ręki potrafi zmienić ciało w żywy ogień. Ty to zrobiłeś! – oskarżył zimną obecność tkwiącą w zakątku umysłu. Nie – odparł głos. – Ja tylko pokazałem ci sposób. Wola, Słowo i dotyk należały wyłącznie do ciebie. Garion wiedział, że to prawda. Ze zgrozą wspomniał ostatnie błaganie swego wroga i gorejącą, rozjarzoną dłoń, która zdusiła rozpaczliwą prośbę o łaskę. Upragniona zemsta dopełniła się, ale jej smak był gorzki... gorzki... Kolana ugięły się pod nim. Upadł na ziemię i zapłakał jak dziecko ze złamanym sercem.

Część trzecia

NYISSA

Rozdział XXIII Ziemia była wciąż taka sama. Drzewa się nie zmieniły, niebo także. Nadal trwała wiosna, gdyż podczas ich powolnej wędrówki nie nastało jeszcze lato. Jednak dla Gariona nic już nie miało być takie jak dawniej. Jechali przez Las Driad, brzegiem Leśnej Rzeki wyznaczającej południową granicę Tolnedry. Od czasu do czasu dostrzegał dziwne spojrzenia przyjaciół. Były pełne domysłów i spekulacji, a Durnik – dobry, poczciwy Durnik – zachowywał się prawie tak, jakby się Gariona bał. Tylko ciocia Pol była nieodmieniona, obojętna. Nie martw się tym, Belgarionie – zamruczał jej głos w umyśle chłopca. Nie nazywaj mnie tak – odpowiedział zirytowaną myślą. To twoje imię. Możesz się już do niego przyzwyczajać. Zostaw mnie w spokoju. Wtedy wrażenie obecności zniknęło. Po kilku dniach dotarli do morza. Niebo wciąż było zachmurzone, choć nie padało. Gdy wjechali na szeroką plażę u ujścia rzeki, wiał silny wiatr. Przybój huczał o brzeg, a piana bieliła szczyty fal. Za pasem przyboju kołysał się na kotwicy smukły, czarny okręt z Chereku. Nad nim roiło się od mew. Barak zatrzymał konia i osłonił oczy. – Wygląda znajomo – oświadczył głośno. Hettar wzruszył ramionami. – Dla mnie wszystkie są podobne. – Jest bardzo dużo różnic – rzekł nieco urażonym tonem Barak. – Jak byś się czuł, gdybym powiedział, że dla mnie wszystkie konie są podobne? – Pomyślałbym, że oślepłeś. – To dokładnie tak samo. – Barak wyszczerzył zęby. – Jak damy im znać, że już jesteśmy? – zaciekawił się Durnik. – Już wiedzą. Chyba że są pijani. Żeglarze zawsze czujnie obserwują nieprzyjazny brzeg. – Nieprzyjazny? – Każdy brzeg jest nieprzyjazny, gdy na horyzoncie pojawia się okręt Chereków – wyjaśnił Barak. – Przypuszczam, że to taki przesąd. Statek zrobił zwrot i podniósł kotwicę. Wysunął wiosła niby długie, pajęcze nogi i niemal pobiegł przez spienione grzywacze w stronę ujścia. Barak sprowadził całą grupę nad rzekę, potem jechał wzdłuż szerokiego koryta, aż znalazł miejsce wystarczająco głębokie, by okręt mógł zacumować blisko brzegu.

Żeglarze w futrach rzucili Barakowi cumę; wydawali się znajomi, a pierwszym, który zeskoczył na brzeg, był Greldik, stary przyjaciel. – Trafiłeś daleko na południe – zauważył Barak takim tonem, jakby rozstali się wczoraj. Greldik wzruszył ramionami. – Słyszałem, że potrzebujesz statku. Nic akurat nie miałem do roboty, więc pomyślałem, że popłynę i zobaczę, co kombinujesz. – Rozmawiałeś z moim kuzynem? – Z Grinnegiem? Nie. Mieliśmy rejs dla jakichś drasańskich kupców, z Kotu do portu w Tol Horb. Trafiłem na Eltega. Pamiętasz go chyba? Czarna broda, jedno oko... Barak przytaknął. – Powiedział, że Grinneg mu zapłacił, żeby wypłynął ci na spotkanie w tym miejscu. Przypomniałem sobie, że twoje stosunki z Eltegiem nie są najlepsze, więc zaproponowałem, że popłynę zamiast niego. – I zgodził się? – Nie. – Greldik szarpnął się za brodę. – Szczerze mówiąc, powiedział, żebym pilnował własnych interesów. – Nie dziwię się. Elteg zawsze był chciwy, a Grinneg zaproponował mu pewnie dużo pieniędzy. – Najprawdopodobniej. – Greldik się uśmiechnął. – Nie powiedział ile. – Jak go przekonałeś, by zmienił zdanie? – Miał jakieś problemy ze statkiem. – Żeglarz mówił to z całkowicie nieruchomą twarzą. – Jakie problemy? – Wygląda na to, że pewnej nocy, kiedy on i cała załoga leżeli pijani, jakiś łajdak zakradł się na pokład i zrąbał maszt. – Do czego to dochodzi na tym świecie... – Barak pokręcił głową. – Tak samo pomyślałem – zgodził się z nim Greldik. – Jak to przyjął? – Obawiam się, że niezbyt dobrze. – Greldik westchnął smutnie. – Kiedy wychodziliśmy z portu na wiosłach, miałem wrażenie, że wymyśla przekleństwa na poczekaniu. Słychać go było przez spory kawał drogi. – Powinien bardziej nad sobą panować. Takie właśnie zachowanie psuje Cherekom opinię w portach całego świata. Greldik pokiwał głową, po czym stanął przed ciocią Pol i skłonił się grzecznie. – Pani, mój okręt jest do twojej dyspozycji. – Witam, kapitanie. Ile czasu trzeba, żebyś dopłynął do Sthiss Tor? – Zależy od pogody. – Spojrzał z ukosa na niebo. – Zapewne nie dłużej niż dziesięć dni. Po drodze wzięliśmy paszę dla waszych koni, ale od czasu do czasu musimy przybijać po wodę. – W takim razie lepiej ruszajmy. – Gdy tylko wejdziecie na pokład. – Spojrzał podejrzliwie na wprowadzane na

okręt konie, ale Hettar poradził sobie bez większych trudności. Odbili od brzegu, wyminęli mieliznę u ujścia rzeki i dotarli na pełne morze. Załoga postawiła żagle i gnani sprzyjającym wiatrem ruszyli wzdłuż szarozielonych wybrzeży Nyissy. Garion zajął swe zwykłe miejsce na dziobie i siedział tam, patrząc tępo na wzburzone fale. Wciąż widział przed sobą płonącego człowieka. Zza pleców dosłyszał czyjeś kroki i wyczuł delikatny, znajomy zapach. – Masz ochotę o tym porozmawiać? – zapytała ciocia Pol. – O czym tu rozmawiać? – O wielu rzeczach. – Wiedziałaś, że potrafię zrobić coś takiego, prawda? – Podejrzewałam. – Usiadła przy nim. – Były pewne oznaki. Chociaż nigdy nie można być pewnym, dopóki to się nie stanie po raz pierwszy. Znałam sporo ludzi, którzy posiadali wielkie możliwości, ale nigdy ich nie wykorzystali. – Szkoda, że ja tak nie postąpiłem – mruknął. – Nie miałeś chyba wyboru. Chamdar był twoim wrogiem. – Ale czy to musiało się stać w taki sposób? Musiał być ogień? – Ty zdecydowałeś. Jeśli ogień tak bardzo cię dręczy, następnym razem zrób to inaczej. – Nie będzie następnego razu – oświadczył. – Nigdy. Belgarionie – jej głos zabrzmiał szorstko w umyśle. – Natychmiast skończ z tym rozczulaniem się nad sobą. – Przestań – odpowiedział na głos. – Nie wchodź do moich myśli... i nie nazywaj mnie Belgarionem. – Jesteś Belgarionem – upierała się. – Chcesz tego czy nie, użyjesz jeszcze mocy. Gdy raz ją uwolniłeś, nie zdołasz ponownie uwięzić. Będziesz zagniewany, przestraszony, podekscytowany i skorzystasz z niej, nie myśląc nawet. Nie możesz z niej zrezygnować, jak nie możesz zrezygnować z używania jednej ręki. Najważniejsze teraz to nauczyć cię, jak nad nią panować. Nie można pozwolić, żebyś chodził sobie po świecie i jakimiś przypadkowymi myślami wyrywał drzewa albo spłaszczał góry. Musisz panować nad nią i nad sobą. Nie po to cię wychowałam, żebyś się stał potworem. – Za późno – odparł. – Już jestem potworem. Nie widziałaś, co zrobiłem? Cały ten żal nad sobą zaczyna być męczący, Belgarionie – rzekła w jego myślach. – W ten sposób do niczego nie dojdziemy. Wstała. – Spróbuj dorosnąć, kochanie – powiedziała głośno. – Trudno jest uczyć kogoś, kto jest tak pochłonięty sobą, że nie słucha. – Nigdy już tego nie zrobię – oznajmił wyzywająco. Owszem, zrobisz, Belgarionie. Będziesz się uczył, będziesz ćwiczył i osiągniesz niezbędną dyscyplinę. Jeśli nie zechcesz uczynić tego z własnej woli, będziemy musieli poradzić sobie inaczej. Pomyśl o tym, kochanie, i podejmij decyzję. Ale nie zwlekaj. Sprawa jest zbyt ważna, by ją odkładać.

Wyciągnęła dłoń i lekko dotknęła jego policzka. Potem odwróciła się i odeszła. Ona ma rację. Wiesz o tym? – zapytał głos w jego umyśle. Ty się do tego nie wtrącaj – odparł Garion. W dniach, które nadeszły, starał się unikać cioci Pol. Nie mógł jednak uciec przed jej spojrzeniem. Gdziekolwiek się znalazł na okręcie, wiedział, że ona obserwuje go spokojnym, zamyślonym wzrokiem. Wreszcie, trzeciego dnia na pokładzie, z uwagą przyjrzała się jego twarzy, jakby spostrzegła coś po raz pierwszy. – Garionie, czemu się nie golisz? Zarumienił się wściekle i dotknął palcami brody. Rzeczywiście, był zarost: puszysty, miękki, raczej meszek niż szczecina, ale zarost bez wątpienia. – Osiągasz wiek męski, młody Garionie – stwierdził z aprobatą Mandorallen. – Nie warto się spieszyć z decyzją, Polgaro. – Barak pogładził swą bujną brodę. – Niech te włoski jeszcze trochę urosną. – Nie jesteś neutralny w tej kwestii, Baraku – zauważył Hettar. – Większość Chereków nosi chyba brody? – Nigdy brzytwa nie dotknęła mojej twarzy – przyznał Barak. – Ale w tym przypadku uważam, że nie ma się do czego spieszyć. Bardzo trudno jest przyczepić włosy z powrotem, jeśli Garion zdecyduje, że jednak wolałby je zachować. – Uważam, że są zabawne – oceniła Ce’Nedra. Zanim Garion zdążył ją powstrzymać, wyciągnęła rękę i dwoma małymi paluszkami pociągnęła za miękki puszek na jego brodzie. Skrzywił się i zarumienił znowu. – Ścinamy je – zdecydowała ciocia Pol. Durnik bez słowa zszedł pod pokład. Kiedy wrócił, niósł miskę, kawałek brązowego mydła, ręcznik i odłamek lustra. – To wcale nie jest trudne, Garionie. – Położył przyniesione rzeczy na stole przed młodym człowiekiem. Potem z pochewki u pasa wyjął starannie złożoną brzytwę. – Musisz tylko uważać, żeby się nie zaciąć. Nie spieszyć się: oto cały sekret. – Bądź szczególnie ostrożny w pobliżu nosa – dodał Hettar. – Mężczyzna bez nosa wygląda dziwacznie. Golenie przebiegało przy akompaniamencie wielu dobrych rad i ogólnie rzecz biorąc, udało się całkiem dobrze. Większość ranek przestała krwawić już po kilku minutach i Garion był dość zadowolony, chociaż czuł się, jakby ktoś obrał mu policzki ze skóry. – O wiele lepiej – oceniła ciocia Pol. – Na pewno teraz przeziębi sobie twarz – prorokował Barak. – Daj już spokój – rzuciła groźnie. Za lewą burtą przesuwał się brzeg Nyissy – mur splątanych gałęzi z girlandami pnączy i długimi frędzlami mchów. Czasami wiatr się zmieniał i do statku docierał ohydny fetor bagien. Garion i Ce’Nedra stali razem na dziobie, obserwując dżunglę.

– Co to jest? – Wskazał jakieś duże zwierzęta pełzające na błotnistym brzegu w pobliżu ujścia strumienia. – Krokodyle – wyjaśniła Ce’Nedra. – A co to jest krokodyl? – Wielka jaszczurka. – Są niebezpieczne? – Bardzo. Pożerają ludzi. Nigdy o nich nie czytałeś? – Nie umiem czytać – wyznał bez zastanowienia Garion. – Co?! – Nie umiem czytać – powtórzył. – Nikt mnie nigdy nie nauczył. – To śmieszne! – Nie moja wina – odparł zaczepnie. Spojrzała na niego w zamyśleniu. Od spotkania z Chamdarem sprawiała wrażenie niemal zalęknionej, a jej zakłopotanie wzmagał jeszcze fakt, że do tej pory nie traktowała go najlepiej. Początkowe założenie, że Garion jest tylko służącym, decydująco wpłynęło na ich późniejsze stosunki. Była jednak zbyt dumna, by przyznać się do błędu. Chłopiec słyszał niemal, jak w jej głowie kręcą się małe kółeczka. – Może byś chciał, żebym cię nauczyła? – zaproponowała. Nie mógł chyba oczekiwać wyraźniejszych przeprosin. – Długo to potrwa? – Zależy, jaki jesteś zdolny. – A kiedy moglibyśmy zacząć? Zmarszczyła brwi. – Mam tu kilka książek, ale potrzebne jest coś, na czym można pisać. – Nie wiem, czy muszę umieć pisać – odpowiedział. – Na razie wystarczy mi czytanie. – To jest to samo, głuptasie. – Roześmiała się. – Nie wiedziałem. – Zarumienił się lekko. – Myślałem... – Przez moment zmagał się z tą ideą. – Właściwie chyba wcale o tym nie myślałem – dokończył niepewnie. – Czego potrzeba do pisania? – Najlepszy jest pergamin i kawałek węgla drzewnego. Wtedy można zmazać litery i pisać na nowo. – Porozmawiam z Durnikiem – postanowił. – Na pewno coś wymyśli. Durnik zaproponował płótno żaglowe i zwęglony patyk. Nim minęła godzina, Garion i Ce’Nedra siedzieli w osłoniętym kąciku na dziobie i pochylali głowy nad kwadratem płótna przybitego do deski. Dostrzegł stojącą niedaleko ciocię Pol. Obserwowała ich z zagadkowym wyrazem twarzy. Natychmiast znowu spuścił wzrok, powracając do dziwnie przyciągających uwagę znaków na płótnie. Kontynuowali naukę przez kilka dni. Garion miał zwinne palce, więc szybko opanował sztukę kreślenia liter. – Nie, nie – stwierdziła pewnego popołudnia Ce’Nedra. – Źle to napisałeś. Użyłeś nieprawidłowych liter. Masz na imię Garion, nie Belgarion.

Z nagłym dreszczem spojrzał na kwadrat płótna. Imię było wypisane całkiem wyraźnie: „Belgarion”. Podniósł głowę. Ciocia Pol stała na swoim zwykłym miejscu i obserwowała go jak zawsze. Nie wtrącaj się do mojego umysłu, pomyślał gniewnie. Ucz się pilnie, skarbie – zachęcił jej głos. – Każda nauka jest pożyteczna, a ty jeszcze dużo musisz się nauczyć. Im szybciej się do tego przyzwyczaisz, tym lepiej. Potem uśmiechnęła się i odeszła. Następnego dnia okręt Greldika dotarł do ujścia Rzeki Węża. Marynarze zrzucili żagiel i wysunęli wiosła, szykując się do długiego rejsu pod prąd, do Sthiss Tor.

Rozdział XXIV Nie było czym oddychać. Zupełnie jakby cały świat zmienił się w ogromną, cuchnącą kałużę stęchłej wody. Rzeka Węża miała setkę ujść, a każda odnoga pełzła w ślimaczym tempie przez szlam wybrzeża, jakby chciała odwlec moment złączenia z niesfornymi falami morza. Trzciny rosnące w tym gigantycznym bagnie sięgały sześciu metrów i były gęste jak nici tkaniny. Kusząco szumiał wiatr w czubkach trzcin, lecz na dole zaginęła nawet myśl i pamięć o bryzie. Szlam parował i cuchnął w słońcu, które nie paliło, lecz gotowało. Owady zrywały się chmurami i atakowały każdy cal odsłoniętej skóry; kąsały i ssały krew bezlitośnie. Półtora dnia płynęli wśród trzcin, nim dotarli do pierwszych drzew, niewiele wyższych od krzewów. Gdy posuwali się wciąż dalej w głąb Nyissy, główne koryto rzeki zaczęło nabierać kształtu. Marynarze ociekali potem i przeklinali przy wiosłach, a okręt sunął wolno pod prąd, jak gdyby zmagał się z falą gęstego oleju, który lgnie do kadłuba niby obrzydliwy klej. Drzewa stały się wyższe, potem ogromne. Wielkie, poskręcane korzenie wysuwały się z przybrzeżnego mułu na podobieństwo groteskowo zniekształconych nóg, a pnie, olbrzymie jak warowne zamki, sięgały nieba. Liany rozwijały się z gałęzi, poruszały, skręcały w dusznym powietrzu jakby obdarzone własną, roślinną wolą. Kosmate strzępy szarego mchu opadały trzydziestometrowymi pasmami, a rzeka wiła się złośliwie szerokimi zakolami, czyniąc drogę dziesięć razy dłuższą. – Nieprzyjemne miejsce – burknął Hettar, z przygnębieniem patrząc z dziobu na zieloną od wodorostów powierzchnię wody. Zdjął skórzaną kurtę i lnianą koszulę, a jego umięśniony tors lśnił potem. Jak prawie wszyscy, miał skórę pokrytą zaczerwienionymi bąblami po ukąszeniach komarów. – To samo pomyślałem – zgodził się Mandorallen. Jeden z marynarzy podskoczył i kopnął w uchwyt wiosła. Coś długiego, oślizgłego i bezkostnego wpełzło niezauważone po piórze, z bezoką żarłocznością szukając żywego ciała. – Pijawka. – Durnik otrząsnął się, gdy obrzydliwy stwór z chlupnięciem wpadł z powrotem do wody. – Nie widziałem jeszcze takich wielkich. Mogła mieć trzydzieści centymetrów, może nawet więcej. – Lepiej tu nie pływać – stwierdził Hettar. – Nawet nie myślałem o pływaniu. – To dobrze. Ciocia Pol w lekkiej lnianej sukience wyszła z kabiny na rufie, gdzie Greldik

z Barakiem na zmianę stawali przy rumplu. Opiekowała się Ce’Nedrą, która w okrutnym klimacie rzeki opadała z sił i więdła jak kwiat. Nie mogłabyś czegoś zrobić? – zapytał bezgłośnie Garion. Z czym? Z tym wszystkim. Rozejrzał się bezradnie. Co mam właściwie zrobić? Przynajmniej odpędź komary. Dlaczego sam nie spróbujesz, Belgarionie? Zacisnął zęby. Nie! To było jak niemy krzyk. To nie takie trudne. Nie! Wzruszyła ramionami i odeszła, pozostawiając go w rozterce. Minęły jeszcze trzy dni, nim dotarli do Sthiss Tor. Szeroki zakręt rzeki obejmował miasto zbudowane z czarnego kamienia. Domy były tu niskie i na ogół pozbawione okien. W samym środku miasta wznosiła się ogromna budowla; wyglądała dziwnie obco z niezwykle ukształtowanymi iglicami, kopułami i tarasami. Keje i nabrzeża wbijały się w mętną rzekę, a Greldik skierował okręt do jednego z nich, które sprawiało wrażenie o wiele większego od pozostałych. – Musimy się poddać kontroli celnej – wyjaśnił. – Koniecznie – zgodził się Durnik. Szybko załatwili sprawy na posterunku celnym. Kapitan Greldik oświadczył, że dostarcza do drasańskiej enklawy handlowej towary Radeka z Boktoru. Potem wręczył urzędnikowi o wygolonej głowie brzęczącą sakiewkę i już bez następnych kontroli statek mógł płynąć dalej. – Jesteś mi za to winien, Baraku – oznajmił Greldik. – Popłynąłem tutaj z przyjaźni, ale pieniądze to całkiem inna historia. – Zapisz to gdzieś – odparł Barak. – Zajmę się tym, kiedy wrócę do Val Alorn. – O ile wrócisz do Val Alorn – zauważył żeglarz zgryźliwie. – Jestem więc pewien, że nie zapomnisz o mnie w modlitwach. Wiem, że i tak się za mnie modlisz, ale teraz będziesz miał silniejszą motywację. – Czy na całym świecie nie ma jednego nieskorumpowanego urzędnika? – odezwał się poirytowany Durnik. – Czy nikt nie wykonuje swojej pracy należycie, nie biorąc przy tym łapówek? – Świat by się skończył, gdyby któryś z nich spróbował – odparł Hettar. – Ty i ja jesteśmy zbyt prostoduszni i uczciwi dla takich spraw, Durniku. Zostawmy je innym. – To obrzydliwe. – Może masz rację – przyznał Algar. – Ale cieszę się, że celnik nie zajrzał pod pokład. Nie wiem, jak byśmy mu wytłumaczyli obecność koni. Marynarze wycofali statek na rzekę i powiosłowali do szeregu bogatych nabrzeży. Podpłynęli do zewnętrznego, wciągnęli wiosła i zarzucili cumy na czarne od smoły polery.

– Nie możecie tu dobijać! – zawołał z brzegu spocony strażnik. – To tylko dla statków drasańskich. – Przybijam tam, gdzie mi się spodoba – uciął Greldik. – Wezwę żołnierzy – uprzedził strażnik. Chwycił za cumę i wyjął długi nóż. – Jeśli przetniesz linę, przyjacielu, zejdę na dół i obetnę ci uszy – zagroził Greldik. – Powiedz mu – zasugerował Barak. – Jest za gorąco na walkę. – Mój statek przewozi drasańskie towary – oznajmił strażnikowi Greldik. – Należą do człowieka imieniem Radek... chyba z Boktoru. – Och... – Strażnik odłożył nóż. – Dlaczego od razu nie powiedziałeś? – Bo mi się nie podobało twoje zachowanie. Gdzie tu znajdę jakąś władzę? – Drobleka? Jego dom stoi przy tej ulicy, za sklepami. Ma na drzwiach godło Drasni. – Muszę z nim porozmawiać. Czy potrzebuję przepustki, żeby zejść z nabrzeża? Słyszałem dziwne rzeczy o Sthiss Tor. – Możesz poruszać się swobodnie w granicach tej dzielnicy – poinformował strażnik. – Przepustki potrzebujesz tylko wtedy, gdy chcesz przejść do miasta. Greldik burknął coś i zszedł pod pokład. Po chwili wrócił, niosąc kilka zwojów poskładanego pergaminu. – Chcesz porozmawiać z tym urzędnikiem? – spytał cioci Pol. – Czy sam mam wszystko załatwić? – Lepiej pójdę z tobą – postanowiła. – Dziewczyna śpi. Powiedz ludziom, żeby jej nie niepokoili. Skinął głową i porozmawiał chwilę ze swoim oficerem. Marynarze przerzucili trap i Greldik pierwszy zszedł na brzeg. Chmury płynęły im nad głowami, przesłaniając słońce. Po obu stronach biegnącej wzdłuż nabrzeża ulicy mieściły się sklepy drasańskich kupców. Między nimi chodzili apatyczni Nyissanie, przystając od czasu do czasu, by targować się ze spoconymi sprzedawcami. Nyissanie nosili luźne szaty z lekkiej, mieniącej się tkaniny i wszyscy golili głowy do gołej skóry. Garion zauważył z pewnym niesmakiem, że mają skomplikowany makijaż na powiekach, a wargi i policzki pokrywają różem. Mówili syczącymi, chrapliwymi głosami i zdawało się, że wszyscy seplenią. Ciężkie chmury całkiem zakryły niebo i ulica nagle wydała się ciemna. Dziesięciu prawie nagich mężczyzn naprawiało bruk. Brudne włosy i splątane brody wskazywały, że nie są Nyissanami, a kostki nóg mieli zakute w łańcuchy. Pilnował ich Nyissanin o wyglądzie okrutnika. Trzymał pejcz, a świeże rany i pręgi na ciałach robotników dowodziły, że często go używał. Jeden z tych żałosnych niewolników przypadkiem upuścił sobie na stopę kilka grubo ociosanych kamieni i ze zwierzęcym rykiem bólu otworzył usta. Garion zauważył z przerażeniem, że ma ucięty język. – Spychają ludzi do poziomu zwierząt – warknął Mandorallen, a w jego oczach błysnął przerażający gniew. – Dlaczego ta kloaka nigdy nie została oczyszczona?

– Raz – odparł Barak posępnie. – Kiedy Nyissanie zamordowali króla Rivy, Alornowie zaatakowali i zabili wszystkich, jakich znaleźli. – Wciąż jest ich zbyt wielu. – Mandorallen rozejrzał się niechętnie. Barak wzruszył ramionami. – To było trzynaście wieków temu. Przez tak długi czas nawet jedna para szczurów potrafi odtworzyć gatunek. Idący obok Gariona Durnik nagle głośno nabrał tchu i czerwieniąc się wściekle, spuścił wzrok. Nyissańska dama wysiadła właśnie z lektyki niesionej przez ośmiu niewolników. Miała na sobie bladozieloną suknię uszytą z materii tak delikatnej, że niemal przezroczystej. Niewiele pozostawiała domysłom i wyobraźni. – Nie patrz, Garionie – szepnął chrapliwie kowal. Wciąż się rumienił. – To kobieta zepsuta. – Zapomniałam o tym. – Ciocia Pol zmarszczyła czoło. – Może powinniśmy zostawić Gariona i Durnika na statku. – Dlaczego tak się ubrała? – zapytał Garion, obserwując prawie nagą damę. – Rozebrała, chciałeś powiedzieć. – Głos Durnika był zduszony z oburzenia. – Taki zwyczaj – wyjaśniła ciocia Pol. – Ma to związek z klimatem. Oczywiście, są też inne powody, ale teraz nie musimy ich omawiać. Wszystkie kobiety w Nyissie ubierają się podobnie. Barak i Greldik także obserwowali kobietę i uśmiechali się z uznaniem. – Zapomnijcie o tym – nakazała im ciocia Pol stanowczo. Nieopodal opierał się o ścianę Nyissanin z wygoloną głową. Patrzył na swoją dłoń i chichotał nieprzytomnie. – Widzę przez palce – oznajmił sycząco. – Zupełnie na wylot. – Pijany? – zdziwił się Hettar. – Niezupełnie – odparła ciocia Pol. – Nyissanie mają dość szczególne upodobania: liście, jagody, niektóre korzenie. Zmienia się ich percepcja. To poważniejsza rzecz niż pijaństwo spotykane wśród Alornów. Inny Nyissanin wyminął ich, powłócząc nogami. Twarz miał bez wyrazu i szedł dziwnie nierównym krokiem. – Azaliż powszechny jest stan ów? – zapytał Mandorallen. – Jeszcze nie spotkałam Nyissanina, który nie byłby przynajmniej częściowo odurzony narkotykami – powiedziała ciocia Pol. – Dlatego trudno się z nimi rozmawia. Czy to nie dom, którego szukamy? – Wskazała solidny budynek po przeciwnej stronie ulicy. Gdy stanęli u drzwi, od południa dobiegł złowróżbny huk gromu. Drasański służący w lnianej tunice odpowiedział na stukanie, wprowadził ich do słabo oświetlonego przedpokoju i nakazał czekać. – Złe miasto – stwierdził Hettar cicho. – Nie rozumiem, z jakich powodów Alorn miałby tu przybyć z własnej woli. – Pieniądze – wyjaśnił kapitan Greldik krótko. – Handel w Nyissie przynosi wielkie zyski.

– Są rzeczy ważniejsze od pieniędzy – mruknął Hettar. Do mrocznego pomieszczenia wkroczył potwornie gruby mężczyzna. – Więcej światła – warknął na służącego. – Nie musiałeś przecież zostawiać ich tutaj w ciemności. – Mówiłeś, panie, że od lamp jest bardziej gorąco – zaprotestował urażony sługa. – Wolałbym, żebyś się raz zdecydował. – Nieważne, co mówiłem. Rób, co mówię teraz. – Tutejszy klimat czyni cię niekonsekwentnym, Drobleku – oświadczył służący kwaśno. Zapalił kilka lamp i wyszedł, mrucząc coś pod nosem. – Drasanie to najgorsza służba na świecie – burknął Droblek. – Ale przejdźmy do interesów. Usadził swe cielsko na fotelu. Pot spływał strumieniami po jego twarzy i wsiąkał w wilgotny kołnierz jedwabnej brązowej szaty. – Nazywam się Greldik – oświadczył brodaty żeglarz. – Właśnie przybiłem do waszego nabrzeża z ładunkiem towarów należących do kupca Radeka z Boktoru. – Wręczył Drasaninowi zwoje pergaminu. Droblek podejrzliwie zmrużył oczy. – Nie wiedziałem, że Radek interesuje się handlem z Południem. Sądziłem, że prowadzi interesy głównie w Sendarii i Arendii. Greldik obojętnie wzruszył ramionami. – Nie pytałem go. Płaci, żebym przewoził na swoim statku jego towary, nie żebym wypytywał o jego interesy. Droblek przyjrzał się im, a z jego twarzy nic nie dało się wyczytać. Potem poruszył lekko palcami. Czy wszystko tutaj jest tym, czym się wydaje? W drasańskiej tajnej mowie tłuste palce nagle nabrały zwinności. Czy możemy porozmawiać otwarcie?, zapytały palce cioci Pol. Jej gesty były pełne godności, niemal archaiczne. Garion dostrzegał w nich pewien formalizm, niewidoczny w znakach innych ludzi. Tak otwarcie, jak gdziekolwiek w tym siedlisku zarazy, odpowiedział Droblek. Masz dziwny akcent, pani. Jest w nim coś, co chyba powinienem pamiętać... Uczyłam się tej mowy bardzo dawno temu, wyjaśniła. Oczywiście wiesz, kim jest naprawdę Radek z Boktoru... – Oczywiście – oświadczył głośno Droblek. – Wszyscy wiedzą. Czasami nazywa siebie Ambarem z Kotu. Wtedy, kiedy załatwia interesy, które nie są legalne w ścisłym sensie tego określenia. – Może skończymy tę słowną szermierkę? – zaproponowała ciocia Pol spokojnie. – Jestem pewna, że otrzymałeś już instrukcje od króla Rhodara. Ta wymiana nic niemówiących zdań jest trochę nużąca. Twarz Drobleka pociemniała. – Przykro mi – oświadczył sztywno. – Potrzebuję jednak czegoś więcej tytułem weryfikacji. – Nie bądź idiotą, Drobleku – huknął na niego Barak. – Popatrz dobrze. Jesteś Alornem. Wiesz przecież, kim jest ta dama.

Drasanin spojrzał na ciocię Pol i nagle szeroko otworzył oczy. – To niemożliwe – wystękał. – Może wolisz, żeby ci udowodniła? – zaproponował Hettar. Dom zadrżał od nagłego huku gromu. – Nie, nie – odrzekł pospiesznie, wciąż gapiąc się na ciocię Pol. – Po prostu nie przyszło mi do głowy... to znaczy, nigdy... – Zaplątał się beznadziejnie. – Miałeś jakieś wieści od księcia Kheldara albo mojego ojca? – zapytała ciocia Pol ostro. – Ojca? To znaczy...? On też w tym uczestniczy? – Doprawdy, Drobleku – zirytowała się. – Czy ty nie wierzysz wiadomościom, które ci przysłał król Rhodar? Droblek potrząsnął głową jak człowiek, który próbuje uporządkować myśli. – Wybacz, lady Polgaro – przeprosił. – Po prostu mnie zaskoczyłaś. Nie sądziliśmy, że dotrzesz tak daleko na południe. – Z tego wynika, że nie dotarły tu żadne wieści od Kheldara ani od ojca? – Nie, pani. Ani słowa. Czy powinni tu być? – Tak mówili. Mieli albo tutaj na nas czekać, albo zostawić wiadomość. – W Nyissie bardzo trudno jest gdziekolwiek przesłać wieści – wytłumaczył kupiec. – Nie można polegać na ludziach. Książę i twój ojciec są może niedaleko, a ich posłaniec pobłądził w drodze. Kiedyś wysłałem gońca z informacją do miejsca oddalonego od miasta o czterdzieści kilometrów. Dotarła po sześciu miesiącach. Nyissanin, który miał ją przekazać, natrafił po drodze na kępę pewnych jagód. Odnaleźliśmy go siedzącego w samym środku tej kępy. Uśmiechał się. Mech go porastał. – Był martwy? – zapytał Durnik. Droblek wzruszył ramionami. – Nie, po prostu bardzo szczęśliwy. Jagody niezmiernie mu zasmakowały. Natychmiast zwolniłem go z pracy, ale się nie przejął. Chyba wciąż jeszcze tam siedzi. – Jak rozbudowana jest twoja siatka w Sthiss Tor? – drążyła temat ciocia Pol. Droblek ze skromną miną rozłożył pulchne dłonie. – Udaje mi się czasem natrafić tu czy tam na jakiś strzęp informacji. Mam kilku ludzi w pałacu i niższego urzędnika w ambasadzie Tolnedry. Tolnedranie są bardzo dokładni – uśmiechnął się złośliwie. – Taniej wypada, jeśli oni wykonują całą robotę, a ja kupuję informacje, które zdobyli. – Pod warunkiem że możesz uwierzyć w to, co ci mówią – zauważył Hettar. – Nigdy z góry nie przyjmuję niczego za dobrą monetę. Tolnedrański ambasador wie, że kupiłem jego człowieka. Od czasu do czasu usiłuje podsunąć mi jakiś fałszywy trop. – Czy ambasador wie, że ty wiesz? – spytał Hettar. – Oczywiście. – Grubas się roześmiał. – Ale nie przypuszcza, iż jestem świadomy faktu, że on wie, że ja wiem. – Znowu się roześmiał. – To okropnie skomplikowane, prawda?

– Jak większość drasańskich rozgrywek – stwierdził Barak. – Mówi ci coś imię Zedar? – zapytała ciocia Pol. – Słyszałem o nim, oczywiście. – Porozumiewał się z Salmissrą? Kupiec zmarszczył brwi. – Nie mogę potwierdzić. Nie słyszałem o tym, co jeszcze nie znaczy, że się nie kontaktowali. Nyissa to mroczne miejsce, a pałac Salmissry jest najbardziej mroczny w całym kraju. Nie uwierzylibyście, jakie rzeczy się tam dzieją. – Ja bym uwierzyła. I jeszcze w kilka, których nawet nie zacząłeś się domyślać. – Odwróciła się do pozostałych. – Chyba stanęliśmy w martwym punkcie. Nie możemy się ruszyć, dopóki nie dowiemy się czegoś o Silku i Starym Wilku. – Czy zechcecie skorzystać z gościny w moim domu? – zaprosił ich Droblek. – Zostaniemy raczej na statku kapitana Greldika. Jak sam powiedziałeś, Nyissa to mroczne miejsce. Jestem pewna, że tolnedrański ambasador kupił paru ludzi pracujących u ciebie. – Naturalnie – przyznał Droblek. – Ale wiem których. – Nie będziemy ryzykować. Wolimy unikać Tolnedran, mamy ku temu powody. Zostaniemy na pokładzie i postaramy się nie rzucać w oczy. Daj znać, gdy tylko książę Kheldar skontaktuje się z tobą. – To jasne. Ale i tak musicie zaczekać, aż przestanie padać. Posłuchajcie tylko. Ulewa bębniła głośno o dach. – Długo to potrwa? – odezwał się Durnik. Droblek wzruszył ramionami. – Zwykle około godziny. O tej porze roku deszcz pada każdego popołudnia. – Przypuszczam, że ochładza trochę powietrze. – Nie bardzo. Na ogół potem jest jeszcze gorzej. – Drasanin otarł chustą pot z tłustej twarzy. – Jak możesz tu żyć? – zapytał kowal. Droblek uśmiechnął się ironicznie. – Otyli ludzie nie lubią podróży. Zarabiam bardzo dużo pieniędzy, a rozgrywka z ambasadorem Tolnedry pozwala zająć umysł. Nie jest tak źle, kiedy człowiek się przyzwyczai. Pomaga, jeśli często sobie to powtarzam. Potem siedzieli w milczeniu i nasłuchiwali bębnienia deszczu.

Rozdział XXV Przez następne dni pozostawali na statku Greldika, czekając na wiadomość od pana Wilka i Silka. Ce’Nedra odzyskała siły i wyszła na pokład ubrana w jasną tunikę driad, którą Garion uznał za odrobinę tylko skromniejszą niż suknie Nyissanek. Wyśmiała go jednak, gdy zasugerował, że powinna jeszcze coś na siebie włożyć. Z uporem, od którego miał chęć zgrzytać zębami, podjęła naukę czytania i pisania. Siedzieli razem w jakimś zakątku pokładu i męczyli się nad nudnymi księgami o tolnedrańskiej dyplomacji. Garion miał wrażenie, że nauka trwa całą wieczność, choć w istocie był zdolny i chłonął wiedzę wyjątkowo szybko. Ce’Nedra, zbyt bezmyślna, by go pochwalić, niemal bez tchu wyczekiwała na każdy błąd i wykorzystywała najdrobniejszą okazję, by wykpić ucznia. Bliskość dziewczyny i delikatna woń perfum rozpraszały go, pocił się od przypadkowych dotknięć dłoni, ramienia czy biodra, tak samo jak od upału. Oboje reagowali impulsywnie, ona była nietolerancyjna, a on uparty. Lepki, wilgotny żar sprawiał, że irytowali się łatwo i lekcje często kończyły się sprzeczkami. Pewnego ranka zobaczyli przy niedalekim nabrzeżu czarny nyissański statek z rejowym ożaglowaniem. Bryza niosła ku nim ohydny fetor. – Co tak cuchnie? – zapytał Garion jednego z marynarzy. – Statek niewolniczy – odparł Cherek ponuro. – Na morzu takie można wyczuć z trzydziestu kilometrów. Garion spojrzał na brzydki czarny statek i zadrżał. Barak z Mandorallenem spacerowali właśnie po pokładzie i stanęli przy relingu. – Wygląda jak płaskodenna łódka – stwierdził Barak pogardliwie. Był nagi do pasa, a jego potężny tors ociekał potem. – I cuchnie jak otwarty ściek. Przydałby mu się solidny pożar. – Straszny to handel, lordzie Baraku. – Mandorallen westchnął. – Od niezliczonych stuleci Nyissa bogaci się na ludzkim nieszczęściu. – To drasańskie nabrzeże? – Barak zmrużył groźnie oczy. – Nie – rzekł Garion. – Marynarze mówili, że wszystko po tamtej stronie należy do Nyissy. – Fatalnie – mruknął potężny Cherek. Grupa ludzi w kolczugach i czarnych płaszczach wmaszerowała na nabrzeże, gdzie przycumowano niewolniczy statek. Zatrzymała się obok rufy. – Ojoj! – zawołał Barak. – Gdzie Hettar? – Pod pokładem – odparł chłopiec. – O co chodzi?

– Trzeba na niego uważać. To Murgowie. Nyissańscy marynarze z ogolonymi głowami otworzyli klapę i rzucili w głąb ładowni kilka szorstkich poleceń. Na pokład wolno wychodzili ludzie. Każdy miał żelazną obrożę, a długi łańcuch spinał je razem. Mandorallen zesztywniał na moment i zaczął przeklinać. – Co się stało? – zapytał Barak. – Arendowie! – wykrzyknął rycerz. – Słyszałem o tym, ale zaprawdę nie chciałem wierzyć. – O czym słyszałeś? – Straszne pogłoski od kilku już lat krążą po Arendii – wyjaśnił blady z wściekłości Mandorallen. – Podobno niektórzy szlachcice się bogacą, sprzedając Nyissanom swych poddanych. – Wygląda, że to nie tylko pogłoski – zauważył Barak. – Spójrzcie tam! – warknął Mandorallen. – Widzicie godło na tunice tego człowieka? Ma herb barona Vo Toral. Sławna jest jego rozrzutność, nie sądziłem wszakże, że zaprzeda swój honor. Ogłoszę to publicznie, gdy tylko do Arendii powrócę. – A co ci z tego przyjdzie? – Będzie zmuszony mnie wyzwać. Jego krwią wykażę, że jest łajdakiem. – Poddany czy niewolnik... – Barak wzruszył ramionami. – Co za różnica. – Ci ludzie mają swoje prawa – przekonywał Mandorallen. – Pan musi o nich dbać. Taki obowiązek nakłada na nas rycerskie ślubowanie. Ta podła sprzedaż okryła cieniem honor każdego arendzkiego rycerza. Nie spocznę, póki nie uwolnię niegodnego barona od jego haniebnego żywota. – Ciekawy pomysł – przyznał Barak. – Może się z tobą wybiorę. Na pokład wyszedł Hettar i Barak natychmiast stanął przy nim. Zaczął tłumaczyć coś cicho, trzymając mocno Algara za ramię. – Niech trochę poskaczą – rozkazał chrapliwie któryś z Murgów. – Chcę sprawdzić, czy który nie utyka. Potężny Nyissanin rozwinął długi bicz i zaczął zręcznie uderzać w nogi skutych ludzi. Niewolnicy podskakiwali rozpaczliwie. – Psiakrew! – zaklął Mandorallen. Zacisnął palce na relingu, aż zbielały kostki. – Spokojnie – ostrzegł Garion. – Ciocia Pol mówi, że nie powinniśmy się pokazywać. – To nie do zniesienia! – krzyknął rycerz. Łańcuch wiążący obroże był stary i przerdzewiały. Gdy jeden z niewolników potknął się i upadł, pękło ogniwo i nieszczęśnik stwierdził nagle, że jest wolny. Ze zwinnością zrodzoną z rozpaczy poderwał się na nogi, zrobił dwa szybkie kroki i skoczył z nabrzeża w mętne wody rzeki. – Człowieku, tutaj! – zawołał Mandorallen. Potężny Nyissanin z batem zaśmiał się szorstko i wskazał uciekającego niewolnika. – Patrzcie – powiedział.

– Zatrzymaj go, durniu! – warknął jeden z Murgów. – Płaciłem za niego złotem. – Za późno. – Nyissanin spojrzał na niego z nieprzyjemnym uśmiechem. – Patrz. Płynący wrzasnął nagle i zniknął pod powierzchnią. Kiedy się wynurzył, jego ramiona i twarz pokrywały oślizgłe, długie na stopę pijawki, od których roiło się w tych wodach. Odrywał je, wyszarpując kawałki ciała. Murgowie wybuchnęli śmiechem. Umysł Gariona eksplodował. Chłopiec skoncentrował się i wyciągnął rękę w stronę nabrzeża, tuż obok ich statku. – Bądź tam! – powiedział. Miał wrażenie, że przepływa przez niego ogromna fala energii. Prawie nieprzytomny, zatoczył się na Mandorallena. Huk w głowie ogłuszał. Nagle skręcający się i pokryty pijawkami niewolnik leżał na brzegu. Chłopiec poczuł nieznośne wyczerpanie; upadłby, gdyby nie Mandorallen. – Gdzie on zniknął? – Barak nadal obserwował spienioną powierzchnię rzeki w miejscu, gdzie był niewolnik jeszcze przed chwilą. – Utonął? Mandorallen bez słowa wskazał drżącą dłonią nieszczęśnika, który wciąż poruszał się słabo na drasańskim nabrzeżu. Barak spojrzał na niewolnika, potem znowu na rzekę. Zamrugał oszołomiony. Niewielka łódź z czterema Nyissanami u wioseł odbiła od tamtego nabrzeża i wolno płynęła w stronę okrętu Greldika. Na dziobie stał wysoki Murgo z zagniewaną twarzą. – Jest u was moja własność! – krzyknął przez dzielącą ich wodę. – Natychmiast oddajcie mi niewolnika. – Może tu przyjdziesz i sam go zabierzesz, Murgu? – odpowiedział Barak, puszczając ramię Hettara. Algar przeszedł na burtę, zatrzymując się tylko, by podnieść długi bosak. – Czy będę mógł odejść nienapastowany? – zapytał z powątpiewaniem Murgo. – Czemu nie zejdziesz na ląd? Przedyskutujemy tę sprawę – zaproponował Barak uprzejmie. – Naruszacie moje prawo własności. – Ależ skąd. Oczywiście, sytuacja prawna jest dosyć delikatna. To nabrzeże jest terytorium Drasni, a w Drasni niewolnictwo jest zakazane. Skoro tak, ten człowiek już do ciebie nie należy. – Sprowadzę ludzi – zagroził Murgo. – Jeśli trzeba, odbierzemy go siłą. – Obawiam się, że przyjdzie nam to uznać za inwazję na terytorium Alornów – ostrzegł z demonstracyjnym żalem Barak. – Pod nieobecność naszych drasańskich kuzynów będziemy właściwie zmuszeni podjąć odpowiednie kroki w obronie tego nabrzeża. Co o tym sądzisz, Mandorallenie? – Twoje rozumowanie wyjątkową odznacza się precyzją, panie – odparł rycerz. – Powszechny obyczaj nakłada na ludzi honoru moralny obowiązek obrony posiadłości krewniaków pod ich nieobecność.

– No właśnie – oświadczył Murgowi Barak. – Mój przyjaciel jest Arendem, więc w tej materii człowiekiem neutralnym. Musimy chyba przyjąć jego interpretację sporu. Marynarze Greldika wspinali się już po takielunku. Zwisali na linach jak wielkie, złośliwe małpy. Bawili się bronią i uśmiechali groźnie. – Jest jeszcze jeden sposób – stwierdził Murgo złowróżbnie. Garion poczuł, jak zaczyna tworzyć się moc. Słaby dźwięk rozbrzmiewał echem w jego głowie. Chłopiec wyprostował się, opierając dłonie o reling. Odczuwał potworną słabość, ale opanował się i spróbował zebrać siły. – Dość już tego – poleciła surowo ciocia Pol. Wyszła na pokład razem z Durnikiem i Ce’Nedrą. – Prowadziliśmy tylko dyskusję na tematy prawne – wyjaśnił Barak niewinnie. – Wiem, co robiliście – warknęła. Lodowatym wzrokiem spojrzała ponad wodą na łódź Murga. – Lepiej stąd odejdź – poradziła. – Muszę najpierw coś odebrać – odparł. – Na twoim miejscu bym się nie upierała. – Zobaczymy. Wyprostował się i zaczął mruczeć jakby do siebie, poruszając rękami w serii złożonych gestów. Garion poczuł, że coś go odpycha – prawie jak wiatr, choć powietrze było nieruchome. – Staraj się nie pomylić – przestrzegła ciocia Pol. – Jeśli zapomnisz choćby najdrobniejszy fragment, wszystko wybuchnie ci w twarz. Człowiek w łódce zamarł, a po jego obliczu przemknął wyraz niepokoju. Tajemniczy wiatr ustał. Murgo zaczął od nowa i całkowicie skoncentrowany kreślił w powietrzu jakieś wzory. – Tak się to robi, Grolimie. – Ciocia Pol lekko poruszyła dłonią, a Garion poczuł nagły podmuch, jakby odpychający go wiatr odwrócił się nagle i powiał w przeciwnym kierunku. Murgo zamachał rękami, potknął się i upadł na dno łodzi, która odpłynęła do tyłu, jak gdyby ktoś pchnął ją mocno. Grolim podniósł się na łokciu. Miał wytrzeszczone oczy i śmiertelnie bladą twarz. – Wracaj do swego pana, psie – rzuciła ciocia Pol jadowicie. – Niech cię wychłoszcze za to, że nie opanowałeś należycie lekcji. Grolim przemówił nerwowo do Nyissan u wioseł. Łódź natychmiast zawróciła. – Dojrzewała nam tu śliczna mała bitwa, Polgaro – poskarżył się Barak. – Musiałaś wszystko popsuć? – Może byś wreszcie wydoroślał – rzuciła obojętnie. Potem spojrzała na Gariona; oczy jej płonęły, a biały lok nad czołem lśnił oślepiająco. – Ty głupcze! Najpierw nie chcesz słuchać żadnych instrukcji, a potem atakujesz jak wściekły byk! Czy masz pojęcie, jaki zgiełk wywołuje translokacja? Zawiadomiłeś o naszej obecności każdego Grolima w Sthiss Tor! – On umierał. – Chłopiec bezradnie wskazał leżącego na brzegu niewolnika.

– Musiałem coś zrobić. – Był trupem już w chwili, kiedy dotknął wody – powiedziała. – Spójrz na niego. Niewolnik zesztywniał w śmiertelnym cierpieniu. Głowę miał wykręconą, ciało wygięte w łuk i szeroko otwarte usta. Nie żył. – Co mu się stało? – Garion poczuł nagle mdłości. – Te pijawki są jadowite. Ukąszeniami paraliżują ofiary, a potem karmią się nimi. Serce tego nie wytrzymało. Dla umarłego zdradziłeś nas przed Grolimami. – Żył jeszcze, kiedy to zrobiłem. Krzyczał o pomoc – protestował Garion. Był wściekły bardziej niż kiedykolwiek w życiu. – Nie można było mu pomóc – odparła lodowato, wręcz obcesowo. – Jesteś potworem – wycedził. – Czy ty nie masz uczuć? Pozwoliłabyś mu umrzeć, tak? – Nie sądzę, by była to odpowiednia chwila i miejsce na takie rozmowy. – Nie. To jest odpowiednia chwila, ciociu, właśnie ta. Nie jesteś nawet człowiekiem, wiesz? Odrzuciłaś swoje człowieczeństwo tak dawno, że nawet nie pamiętasz, kiedy to było. Masz cztery tysiące lat. Całe nasze życie przemija, gdy ty mrugniesz okiem. Jesteśmy dla ciebie zabawą, rozrywką na krótki czas. Dla własnej przyjemności manipulujesz nami jak kukiełkami. No więc ja nie chcę już być lalką w twoich rękach. Między nami wszystko skończone. Prawdopodobnie posunął się dalej, niż zamierzał, ale gniew w nim wezbrał i słowa jakby wyrywały się same, zanim zdążył je powstrzymać. Patrzyła na niego z twarzą tak bladą, jakby ją nagle uderzył. Po chwili się opanowała. – Ty głupi dzieciaku – powiedziała głosem tym straszniejszym, że bardzo cichym. – Skończone? Między nami? Nigdy nie zdołasz pojąć, co musiałam uczynić, by sprowadzić cię na ten świat. Przez ponad tysiąc lat byłeś moją jedyną troską. Dla ciebie przeżyłam stratę i ból tak wielkie, że nigdy nie zdołasz zrozumieć, co te słowa naprawdę mogą znaczyć. Dla ciebie kilkaset lat żyłam w nędzy i ubóstwie. Dla ciebie oddałam własną siostrę, którą kochałam bardziej niż swoje życie. Dla ciebie przeszłam przez ogień i przez rozpacz dziesięć razy gorszą od płomieni. I ty myślisz, że to była zabawa? Jakaś bezcelowa rozrywka? Sądzisz, że wszystko, co robiłam dla ciebie przez tysiąc lat i więcej, przyszło mi bez trudu? Między nami nigdy nic się nie skończy, Belgarionie. Nigdy! Jeśli to konieczne, będziemy razem aż po kres dni. Nigdy nie będzie skończone. Zbyt wiele jesteś mi winien! Zaległa przerażająca cisza. Pozostali, zszokowani żarem słów cioci Pol, spoglądali najpierw na nią, potem na Gariona. Nie mówiąc nic więcej, ciocia Pol odwróciła się i zeszła pod pokład. Garion rozejrzał się bezradnie, nagle straszliwie zawstydzony i straszliwie samotny. – Przecież musiałem to zrobić, prawda? – zapytał, nie zwracając się do

nikogo. Sam nie był pewien, o co właściwie pyta. Nikt mu nie odpowiedział.

Rozdział XXVI Po południu znowu napłynęły chmury, a grom zahuczał z oddali, gdy tylko deszcz lunął na parujące miasto. Popołudniowa burza zaczynała się chyba codziennie o tej samej porze i zdążyli się już do niej przyzwyczaić. Wszyscy zeszli na dół i piekli się w upale, a deszcz bębnił o pokład. Garion siedział sztywno, oparty plecami o dębową wręgę, i obserwował ciocię Pol. Upór miał wypisany na twarzy i oczy pełne zaciętości. Nie zwracała na niego uwagi i rozmawiała cicho z Ce’Nedrą. W luku stanął kapitan Greldik. Twarz i broda ociekały mu wodą. – Przyszedł ten Drasanin, Droblek – oznajmił. – Mówi, że ma ważną wiadomość. – Przyślij go do nas – poprosił Barak. Droblek przecisnął swe potężne cielsko przez wąski otwór. Był zupełnie przemoczony i stał, kapiąc wodą na podłogę. Wytarł twarz. – Pada – oświadczył. – Zauważyliśmy – odparł Hettar. – Otrzymaliśmy wiadomość – zwrócił się do cioci Pol. – Od księcia Kheldara. – Wreszcie! – Odetchnęła z ulgą. – On i Belgarath płyną w dół rzeki. O ile mogłem zrozumieć, będą tu za kilka dni, najwyżej tydzień. Posłaniec nie był zbyt dokładny. Ciocia Pol spojrzała pytająco. – Gorączka – wyjaśnił Droblek. – To Drasanin, więc można na nim polegać. Jeden z moich agentów na placówce handlowej w głębi kraju. Ale złapał jakąś zarazę, których pełno w tym cuchnącym bagnie. Teraz trochę majaczy. Mamy nadzieję, że za dzień, może dwa zdusimy gorączkę i dowiemy się czegoś sensownego. Przybyłem tutaj, gdy tylko ogólnie zrozumiałem, o co chodzi w tej wiadomości. Myślałem, że będziecie chcieli wiedzieć jak najszybciej. – Jesteśmy ci wdzięczni za troskę. – Posłałbym służącego, ale w Sthiss Tor wiadomości często nie docierają na miejsce, a służba potrafi wszystko pokręcić. – Uśmiechnął się nagle. – Oczywiście, to nie jest prawdziwy powód. – Oczywiście. – Ciocia Pol odpowiedziała uśmiechem. – Grubi ludzie wolą siedzieć na miejscu i pozwalają, by inni chodzili, załatwiając ich sprawy. Jednak ton wiadomości króla Rhodara sugerował, że wasza misja jest może najważniejszą rzeczą, jaka w tej chwili dzieje się na świecie. Chciałem mieć w niej swój udział. – Skrzywił się. – Chyba wszyscy od czasu do czasu stajemy się dziecinni.

– Jak poważny jest stan zdrowia posłańca? – zapytała ciocia Pol. Droblek wzruszył ramionami. – Kto to wie? Połowa chorób w Nyissie nie ma nawet nazw i właściwie nie potrafimy ich od siebie odróżnić. Czasami ludzie umierają bardzo szybko, czasami gorączka ciągnie się tygodniami. A czasem ktoś nawet wyzdrowieje. Możemy tylko dbać o wygodę chorego i czekać, co z tego wyniknie. – Pójdę tam zaraz. – Wstała. – Durniku, mógłbyś przynieść zieloną sakwę z naszych bagaży? Będę potrzebowała ziół. – Ryzykujesz, pani – ostrzegł Droblek. – Możesz się zarazić. To niezbyt rozsądne. – Nic mi nie grozi. Chcę porozmawiać z tym posłańcem, a wyleczenie go jest jedyną metodą uzyskania informacji. – Durnik i ja pójdziemy z tobą – zaofiarował się Barak. Spojrzała na niego z uwagą. – Eskorta na pewno ci nie zaszkodzi – przekonywał. – Jak chcecie. – Włożyła płaszcz i naciągnęła kaptur. – To może potrwać całą noc – uprzedziła Greldika. – W mieście są Grolimowie, więc niech marynarze uważają. Poślij na wachtę kilku trzeźwych. – Trzeźwych, pani? – powtórzył niewinnie. – Słyszałam śpiew z kwater załogi, kapitanie – odparła chłodno. – Cherekowie nie śpiewają, jeśli nie są pijani. Lepiej zaszpuntuj na dzisiaj baryłki piwa. Możemy iść, Drobleku? – Oczywiście, pani. – Grubas posłał Greldikowi porozumiewawcze spojrzenie. Kiedy wyszli, Garion poczuł ulgę. Męczył go już wysiłek demonstrowania urazy w obecności cioci Pol. Znalazł się w trudnej sytuacji. Groza i odraza do siebie, jaką odczuwał od dnia, gdy w Lesie Driad skierował straszliwy płomień na Chamdara, były coraz silniejsze i wreszcie stały się nie do zniesienia. Z lękiem czekał każdej nocy, gdyż zawsze przeżywał taki sam koszmar. Co noc widział, jak Chamdar z twarzą zwęgloną wyciąga rękę i błaga: „Panie, łaski!”. I co noc widział straszny płomień, jaki trysnął z jego własnej dłoni w odpowiedzi na to błaganie. W ogniu spłonęła nienawiść, jaką niósł w sobie od Val Alorn. Zemsta była tak absolutna, że w żaden sposób nie mógł skryć się przed odpowiedzialnością. Rano wybuchnął gniewem raczej na siebie niż na ciocię Pol. Nazwał ją potworem, ale sam w sobie zobaczył potwora i go nienawidził. Przerażające wyliczanie jej poświęceń, a także pasja, z jaką mówiła – dowód, że słowa Gariona sprawiły jej ból – rozdzierały mu duszę. Wstydził się, wstydził tak bardzo, że nie śmiał patrzeć przyjaciołom w oczy. Siedział samotny, z pustym spojrzeniem, wciąż rozpamiętując słowa cioci Pol. Burza mijała i deszcz już osłabł. Drobne pluśnięcia kropel znaczyły mętną powierzchnię rzeki. Niebo się przejaśniało, a słońce opadło w kłęby chmur, barwiąc je gniewną czerwienią. Garion wyszedł na pokład, by w samotności zmagać się z niespokojnym sumieniem. Po chwili usłyszał za sobą lekkie kroki. – Pewnie jesteś z siebie dumny? – spytała Ce’Nedra zaczepnie.

– Zostaw mnie w spokoju. – Nic z tego. Mam zamiar wytłumaczyć ci dokładnie, co wszyscy myślimy o twoim porannym wystąpieniu. – Nie chcę tego słyszeć. – Szkoda. Bo i tak ci powiem. – Nie będę słuchał. – Owszem, będziesz. – Chwyciła go za ramię i odwróciła twarzą do siebie. Oczy jej płonęły wielkim gniewem. – To, co zrobiłeś, jest niewybaczalne. Twoja ciocia wychowywała cię od małego. Była dla ciebie matką. – Moja matka nie żyje. – Lady Polgara jest jedyną matką, jaką znałeś. I jak jej dziękujesz? Nazwałeś ją potworem. Oskarżyłeś, że nie ma uczuć. – Nie słucham cię! – zawołał Garion. Zakrył dłońmi uszy, choć wiedział, że zachowuje się jak małe dziecko. Księżniczka Ce’Nedra zawsze jakoś wyzwalała w nim to co najgorsze. – Zabierz ręce! – rozkazała dźwięcznym głosem. – Wysłuchasz mnie, choćbym miała krzyczeć. Przerażony, że naprawdę to zrobi, Garion opuścił dłonie. – Nosiła cię na rękach, kiedy byłeś mały – mówiła Ce’Nedra, jakby wiedziała, gdzie jest najczulszy punkt jego zranionego sumienia. – Obserwowała twoje pierwsze kroki. Karmiła cię i pilnowała. Pocieszała, kiedy się bałeś albo byłeś chory. Czy tak zachowuje się potwór? Czy wiesz, że ona stale na ciebie patrzy? Wystarczy, że się potkniesz, a niemal wyciąga rękę, by cię podtrzymać. Widziałam, jak cię przykrywa, kiedy śpisz. Czy tak wygląda ktoś, kto nie ma uczuć? – Mówisz o sprawach, których nie rozumiesz – odpowiedział. – Proszę, zostaw mnie samego. – Prosisz? – powtórzyła drwiąco. – Cóż za niezwykła chwila, że akurat teraz przypomniałeś sobie o grzeczności. Nie pamiętam, żebyś rano mówił „proszę”. Nie słyszałam ani jednego „proszę”. Zresztą „dziękuję” też nie. Wiesz, kim jesteś, Garionie? Rozpuszczonym smarkaczem. Tego już było za wiele. Żeby ta samolubna, uparta księżniczka śmiała jego nazwać rozpuszczonym smarkaczem? Tego nie mógł znieść. Rozwścieczony, zaczął krzyczeć. Większość słów była zupełnie niezrozumiała, ale sam krzyk poprawiał mu nastrój. Zaczęli od wzajemnych oskarżeń, lecz dyskusja szybko przeszła na przezwiska. Ce’Nedra chrypiała jak przekupka z Camaaru, a głos Gariona zgrzytał i ćwierkał na zmianę męskim barytonem i chłopięcym tenorem. Wygrażali sobie palcami i krzyczeli. Ce’Nedra tupała nogami, a Garion wymachiwał ramionami. Ogólnie rzecz biorąc, była to znakomita sprzeczka. Kiedy się skończyła, Garionowi poprawił się nastrój. Wywrzaskiwanie obelg było niewinną rozrywką wobec strasznych rzeczy, jakie powiedział rano cioci Pol. Pozwoliło nieszkodliwie rozładować gniew. Pod koniec, jak zwykle, Ce’Nedra się rozpłakała i odbiegła, a on poczuł się

nie zawstydzony, lecz jak dureń. Dąsał się jeszcze chwilę, mrucząc pod nosem wyjątkowo trafne obelgi, których nie zdążył wykorzystać, potem westchnął i w zadumie stanął przy relingu, by patrzeć, jak noc spowija ociekające wilgocią miasto. Choć nigdy by tego nie przyznał, nawet wobec siebie, był wdzięczny księżniczce. Ten absurdalny wybuch rozjaśnił mu umysł. Teraz widział wyraźnie, że winien jest cioci Pol przeprosiny. Zaatakował ją, pchany wyrzutami sumienia, próbując jakoś obarczyć ją winą. Tymczasem w żaden sposób nie mógł zrzucić z siebie odpowiedzialności. Pogodził się z tym i od razu poczuł lepiej. Zapadał mrok. Tropikalna noc była ciemna, a z bagiennych bezdroży dobiegał zapach gnijącej roślinności i stęchłej wody. Jakiś złośliwy owad wpełzł pod tunikę i zaczął gryźć między łopatkami, gdzie Garion nie mógł dosięgnąć. Nie było żadnego ostrzeżenia – najmniejszego dźwięku, zakołysania statku, poczucia zagrożenia. Ktoś chwycił go z tyłu za ramiona, ktoś zasłonił usta i nos wilgotną szmatką. Chciał walczyć, ale trzymające go ręce były zbyt silne. Próbował się wyrwać i wołać o pomoc. Szmatka pachniała dziwnie – duszącym jakby, przesyconym mdlącą słodyczą aromatem. Czuł senność i coraz słabiej stawiał opór. Raz jeszcze spróbował się uwolnić, a potem senność zwyciężyła i Garion osunął się w nieświadomość.

Rozdział XXVII Szli jakimś długim korytarzem. Garion wyraźnie widział kamienne płyty podłogi. Trzech mężczyzn niosło go twarzą w dół, a głowa kiwała mu się i podskakiwała boleśnie. Usta miał suche i wciąż czuł ten duszący, słodki zapach, jaki przesycał szmatkę, którą przycisnęli mu do twarzy. Podniósł głowę i spróbował się rozejrzeć. – Obudził się – oznajmił człowiek trzymający jego ramię. – Nareszcie – mruknął inny. – Za długo trzymałeś mu tampon przy twarzy, Issusie. – Wiem, co robię. Połóżcie go. Potrafisz ustać? – zapytał Issus Gariona. Był w brudnej i poplamionej szacie. Szczecina porastała jego ogoloną czaszkę, a długa blizna biegła od czoła do brody wprost przez pomarszczony, pusty oczodół. – Wstawaj – rozkazał syczącym głosem. Trącił Gariona nogą. Chłopiec spróbował się podnieść. Kolana mu drżały, więc podparł się ręką o mur. Kamienie były zimne i pokryte pleśnią. – Poprowadźcie go – polecił Issus dwóm pozostałym. Chwycili Gariona pod ręce i trochę niosąc, trochę ciągnąc, ruszyli wilgotnym korytarzem za jednookim. Dotarli do wielkiego pomieszczenia, które przypominało spory plac pod dachem. Masywne, rzeźbione filary podtrzymywały wysoki strop, a małe lampki oliwne zwisały na łańcuchach lub stały na kamiennych półkach w filarach. Garion dostrzegł ludzi w kolorowych szatach. Chodzili z miejsca na miejsce, pogrążeni w sennym otępieniu. – Ty – warknął Issus do pulchnego młodego człowieka o rozmarzonych oczach. – Powiedz Sadiemu, głównemu eunuchowi, że mamy chłopca. – Sam mu powiedz – odparł młodzieniec piskliwym głosem. – Nie przyjmuję rozkazów od takich jak ty, Issusie. Issus zdzielił go w twarz. – Uderzyłeś mnie! – zawył pulchny młodzian, sięgając dłonią do ust. – Warga mi teraz krwawi... Widzisz? – Wyciągnął rękę, by pokazać krew. – Jeśli nie zrobisz tego, co kazałem, poderżnę twoje tłuste gardło – zapowiedział Issus chłodnym, obojętnym tonem. – Poskarżę Sadiemu, co tu wyczyniasz. – Proszę bardzo. A skoro już tam będziesz, powiedz mu przy okazji, że mamy tego chłopaka, którego chciała dostać królowa. Pulchny młody człowiek odszedł pospiesznie. – Eunuchy! – mruknął pogardliwie jeden z mężczyzn trzymających Gariona.

– Są z nich pewne korzyści. – Drugi zaśmiał się chrapliwie. – Brać chłopaka – rozkazał Issus. – Sadi nie lubi czekać. Pociągnęli Gariona przez oświetloną halę. Kilku nędznie wyglądających mężczyzn o splątanych włosach i brodach siedziało skutych razem na podłodze. – Wody! Błagam! – wychrypiał jeden z nich. Issus zatrzymał się i popatrzył zdumiony. – Dlaczego on ciągle ma język? – zapytał pilnującego więźniów strażnika. – Nie mieliśmy czasu się tym zająć. – Znajdź chwilę. Jeśli któryś z kapłanów usłyszy, że on gada, wezmą cię na przesłuchanie. A to ci się nie spodoba. – Nie boję się kapłanów – odparł strażnik, ale nerwowo obejrzał się przez ramię. – Lepiej się bój – poradził mu Issus. – I napój te zwierzaki. Martwe nikomu nie przyniosą pożytku. Ruszył dalej, a za nim dwaj mężczyźni prowadzący Gariona. W zacienionym obszarze między dwoma filarami zatrzymał się znowu. – Z drogi – rzucił czemuś leżącemu w mroku. Stwór poruszył się niechętnie. Garion spostrzegł z odrazą, że jest to wielki wąż. – Wracaj na miejsce – polecił gadowi Issus. Wskazał słabo oświetlony zakątek, gdzie falowała jakaś gęsta masa. Wąż, który zagrodził im drogę, wysunął na Issusa język i wijąc się, odpełzł do kąta. – Kiedyś cię któryś ukąsi, Issusie – ostrzegł jeden z mężczyzn. – Nie lubią, gdy się im rozkazuje. Issus lekceważąco wzruszył ramionami i poszedł dalej. – Sadi chce z tobą rozmawiać – oświadczył ze złośliwą satysfakcją eunuch, kiedy stanęli przed wielkimi, błyszczącymi drzwiami. – Powiedziałem, że mnie uderzyłeś. Jest z nim Maas. – Dobrze – burknął Issus. Pchnął drzwi. – Sadi! – zawołał. – Powiedz swojemu przyjacielowi, że wchodzę. Nie chciałbym, żeby popełnił jakąś pomyłkę. – On cię zna, Issusie – odpowiedział głos z pomieszczenia za drzwiami. – Niczego nie zrobi przez pomyłkę. Issus wszedł i zamknął drzwi za sobą. – Możesz już iść – oświadczył eunuchowi jeden z mężczyzn. Pulchny młodzieniec parsknął wzgardliwie. – Idę tam, gdzie pośle mnie Sadi. – I przybiegasz w podskokach, gdy tylko Sadi gwizdnie. – To sprawa tylko między nami. – Wprowadźcie go – polecił Issus, otwierając drzwi na powrót. Mężczyźni wepchnęli Gariona za próg. – Zaczekamy tutaj – oznajmił jeden z nich nerwowo. Issus zaśmiał się chrapliwie, kopnięciem zatrzasnął drzwi i pociągnął

Gariona do stolika, na którym pojedyncza lampka oliwna migotała płomykiem tak małym, że niemal nie rozpraszał ciemności. Za stołem siedział chudy mężczyzna o martwym spojrzeniu. Długimi palcami gładził bezwłosą czaszkę. – Możesz mówić, chłopcze? – zapytał Gariona głosem o niezwykłej barwie kontraltu. Jego jedwabna szata nie była wielokolorowa, ale barwy głębokiej czerwieni. – Mógłbym dostać trochę wody? – spytał Garion. – Za chwilę. – Od razu wezmę swoje pieniądze, Sadi – poprosił Issus. – Gdy tylko się przekonam, że złapaliście właściwego chłopca. – Zapytaj, jak to ma na imię – rozległ się syczący szept zza pleców Gariona. – Zapytam, Maas. – Sadi zirytował się lekko. – Robiłem już takie rzeczy. – Za dużo czasu ci to zajmuje – odparł osobnik z tyłu szeptem. – Jak masz na imię, chłopcze? – Sadi zwrócił się do więźnia. – Doroon – skłamał Garion. – Naprawdę strasznie chce mi się pić. – Uważasz mnie za głupca, Issusie? – spytał Sadi. – Myślałeś, że zadowoli mnie pierwszy z brzegu chłopak? – To jest chłopiec, którego kazałeś przyprowadzić – odparł Issus. – Jeśli miałeś błędne informacje, nie jest to moja wina. – Mówisz, że masz na imię Doroon? – upewnił się Sadi. – Tak. – Garion kiwnął głową. – Jestem chłopcem okrętowym na statku kapitana Greldika. Co to za miejsce? – Ja tu zadaję pytania, chłopcze. – To kłamie – dobiegł z tyłu syk. – Wiem, Maas – odpowiedział spokojnie Sadi. – Zawsze to robią na początku. – Nie mamy czasu na zabawy. Daj temu oret. Muszę natychmiast poznać prawdę. – Co tylko każesz, Maas. – Sadi wstał i zniknął w mroku za stolikiem. Garion usłyszał cichy brzęk i szum nalewanej wody. – Nie zapomnij tylko, że to twój pomysł, Maas. Kiedy ona się rozgniewa, nie chciałbym, żeby miała do mnie pretensje. – Ona zrozumie, Sadi. – Pij, chłopcze. – Sadi wynurzył się z ciemności i podał Garionowi gliniany kubek. – Ja... tego, dziękuję. Chyba jednak nie byłem spragniony. – Możesz wypić, chłopcze – zapewnił Sadi. – Jeśli odmówisz, siłą wleję ci płyn do gardła. Nie zaszkodzi ci. – Pij – nakazał syczący głos. – Lepiej rób, co mówią – poradził Issus. Bezradny Garion wziął kubek. Woda miała dziwnie gorzki smak i paliła w język. – O wiele lepiej. – Sadi zajął miejsce za stołem. – Mówisz więc, że na imię ci Doroon? – Tak.

– Skąd pochodzisz, Doroonie? – Z Sendarii. – A z którego miejsca w Sendarii? – W pobliżu Darine na północnym wybrzeżu. – Co robisz na okręcie Chereków? – Kapitan Greldik był przyjacielem mojego ojca. – Z nieznanych powodów Garion odczuł potrzebę udzielenia bardziej szczegółowych wyjaśnień. – Ojciec zawsze chciał mnie posłać na statek. Mawiał, że lepiej być marynarzem niż farmerem. Kapitan Greldik zgodził się nauczyć mnie wszystkiego, co jest potrzebne marynarzowi. Mówił, że się nadam, bo nie dostaję morskiej choroby, nie boję się wspinać po linach i jestem już prawie taki silny, że mogę utrzymać wiosło, i... – Mówiłeś, że jak ci na imię, chłopcze? – Garion... znaczy się... tego... Doroon. Tak, Doroon. I kiedy... – Ile masz lat, Garionie? – W ostatnie Zaranie skończyłem piętnaście. Ciocia Pol mówi, że ludzie urodzeni w Dzień Zarania mają szczęście, ale nie zauważyłem, żebym go miał więcej od... – Kim jest ciocia Pol? – Moją ciocią. Mieszkaliśmy na farmie Faldora, ale przyszedł pan Wilk i... – Czy ludzie nazywają ją jakoś inaczej, czy tylko ciocią Pol? – Król Fulrach mówił do niej: Polgaro. To było wtedy, kiedy kapitan Brendig zabrał nas do pałacu w Sendarze. Potem popłynęliśmy do pałacu króla Anhega w Val Alorn i... – Kto to jest pan Wilk? – Mój dziadek. Nazywają go Belgarathem. Kiedyś w niego nie wierzyłem, ale to chyba prawda, bo raz widziałem... – Dlaczego wszyscy opuściliście farmę Faldora? – Z początku nie wiedziałem, ale potem się okazało, że Zedar ukradł Klejnot Aldura z rękojeści miecza Rivańskiego Króla i musimy go odebrać, zanim Zedar doniesie go do Toraka i obudzi... – To jest ten chłopak! – szepnął syczący głos. Garion obejrzał się powoli. Pokój był trochę jaśniejszy, jak gdyby maleńki płomyk zaświecił mocniej. W rogu, unosząc ze zwojów cielska dziwnie płaską głowę z błyszczącymi oczkami, leżał bardzo duży wąż. – Możemy zabrać to do Salmissry – syknął. Opadł na podłogę i popełzł w stronę Gariona. Chłopiec poczuł na nodze dotyk zimnej, suchej głowy. Potem, choć jakaś część umysłu krzyczała ze zgrozy, stał nieruchomo, a łuskowate cielsko wspięło mu się na nogę i pełzło coraz wyżej, aż głowa węża znalazła się naprzeciw jego twarzy, a drgający język dotknął nosa. – Bądź grzeczny, chłopcze – syknął mu wąż w samo ucho. Był ciężki, a zwoje grube i zimne. – Chodź ze mną, chłopcze. – Sadi powstał. – Co z moimi pieniędzmi? – chciał wiedzieć Issus.

– Aha – rzucił Sadi niemal pogardliwie. – Pieniądze. Są w tej sakiewce na stole. Potem odwrócił się i wyprowadził Gariona z pokoju. Garionie – przemówił oschły głos, który od zawsze istniał w jego umyśle. – Słuchaj uważnie. Nic nie mów i nic po sobie nie pokazuj. Po prostu słuchaj. Kim ty jesteś? – zapytał bezgłośnie Garion, walcząc z mgłą ogarniającą myśli. Znasz mnie – odpowiedział głos. – Teraz słuchaj. Dali ci coś, co cię zmusza do spełniania ich woli. Nie walcz z tym. Rozluźnij się i nie stawiaj oporu. Ale... wyjawiłem im sprawy, o których nie powinienem mówić. Ja... Teraz to nie ma znaczenia. Rób tylko to, co ci powiem. Jeśli coś się wydarzy i zdaje się wyglądać niebezpiecznie, nie walcz. Ja się tym zajmę... ale nie potrafię zadziałać, jeśli będziesz stawiał opór. Musisz się rozluźnić, bym mógł zrobić to, co konieczne. Jeżeli nagle stwierdzisz, że robisz albo mówisz rzeczy, których nie rozumiesz, nie bój się i nie próbuj walczyć. To nie będą oni, lecz ja. Uspokojony Garion szedł posłusznie obok eunucha Sadiego. Na ramionach i torsie ciążyły mu zwoje węża Maasa, głowa gada muskała policzek. Wkroczyli do wielkiej sali, gdzie ciężkie kotary okrywały ściany, a kryształowe lampy oliwne migotały na srebrnych łańcuchach. Na końcu komnaty wznosił się olbrzymi kamienny posąg, którego górna część niknęła w półmroku pod stropem. Tuż przed nim chłopiec zobaczył niewysoką kamienną platformę zasłaną dywanami i poduszkami. Stała tam sofa, która była nie całkiem fotelem i nie całkiem kanapą. Na sofie leżała kobieta. Włosy, czarne jak skrzydło kruka, opadały luźno na jej ramiona i plecy. Głowę zdobiła przepięknie kuta, migocząca od klejnotów złota korona. Królowa była w białej sukni, z najcieńszego muślinu, który nie zakrywał ciała, lecz zdawał się służyć jedynie za podkład dla klejnotów. Twarz miała niezwykle piękną, a oczy blade, prawie bezbarwne. Wielkie zwierciadło w złotych ramach stało na podstawie obok sofy, by królowa mogła podziwiać swe odbicie. Obok platformy klęczało kilkunastu eunuchów z ogolonymi głowami, w szkarłatnych szatach. Siedząc na piętach, spoglądali z pełnym czci zachwytem na kobietę i posąg. Na poduszkach przy sofie leżał leniwie młody człowiek, który nie miał ogolonej głowy. Jego włosy były starannie zakręcone, policzki uróżowane, a oczy wymalowane fantastycznie. Nosił tylko maleńką przepaskę biodrową, a twarz miał znudzoną i nadąsaną. Kobieta z roztargnieniem gładziła go po włosach. – Królowa ma gości – oznajmił śpiewnie jeden z klęczących eunuchów. – Ach! – zaśpiewali chórem pozostali. – Goście! – Bądź pozdrowiona, Wieczna Salmissro! – zawołał Sadi, padając na twarz przed platformą. – O co chodzi, Sadi? – zapytała. Głos miała wibrujący, o niezwykłej, głębokiej barwie. – Chłopiec, moja królowo – odparł Sadi, wciąż przyciskając czoło do posadzki.

– Na kolana przed Wężową Królową! – syknął w ucho Gariona wąż. Zwoje zacisnęły się i chłopiec opadł na klęczki w miażdżącym uścisku. – Chodź tu, Maas – przywołała gada Salmissra. – Królowa przyzywa swego ukochanego węża – zaintonował eunuch. Gad zsunął się z ciała Gariona i popełzł do stóp sofy, sięgając na pół swej długości ponad kobietę. Potem opadł na jej ciało i wyginał się, dopasowując. Gdy głową sięgnął do twarzy, królowa czule go ucałowała, a gad długim rozwidlonym językiem przesunął po jej czole i policzkach, szepcząc coś do ucha. Salmissra leżała w splotach węża, słuchała syczącego głosu i spod ciężkich powiek spoglądała na Gariona. Wreszcie odsunęła gada na bok i wstała. – Witaj w krainie wężowego ludu, Belgarionie – powiedziała swym wibrującym głosem. Imię, którego do tej pory używała tylko ciocia Pol, wywołało dziwny wstrząs. Chłopiec spróbował przepędzić mgłę ogarniającą jego umysł. Jeszcze nie – uprzedził oschły głos. Salmissra zstąpiła z platformy. Pod przejrzystą suknią jej ciało poruszało się z miękką gracją. Chwyciła Gariona za ramię i podniosła z kolan. Potem wolno dotknęła jego twarzy. Jej dłoń wydawała się bardzo zimna. – Śliczny chłopak – szepnęła jakby do siebie. – Taki młody. Taki ciepły. W jej wzroku błysnęło pożądanie. Gorzki napój Sadiego wciąż okrywał świadomość Gariona ciężką warstwą. Mimo że zdjęty lękiem, czuł dziwny pociąg do królowej. Kredowa skóra i martwe oczy były odpychające, a jednak wyczuwał wokół niej zachętę, obietnicę niewypowiedzianych rozkoszy. Odruchowo cofnął się o krok. – Nie lękaj się, Belgarionie – szepnęła. – Nie zrobię ci krzywdy... chyba że tego zażądasz. Twoje obowiązki tutaj będą bardzo przyjemne. Nauczę cię tego, o czym Polgara nawet nie śniła. – Zostaw go, Salmissro – rozkazał z irytacją młody człowiek na podwyższeniu. – Wiesz, że nie lubię, kiedy poświęcasz uwagę innym. W oczach królowej zamigotały iskierki gniewu. Zmierzyła młodzieńca zimnym spojrzeniem. – Co lubisz, a czego nie lubisz, Essio, właściwie już mnie nie obchodzi – oświadczyła. – Co? – Essia nie mógł uwierzyć. – Natychmiast rób, co ci mówię! – Nie, Essio. – Ukarzę cię – zagroził. – Nie, nie ukarzesz. To już mnie nie bawi, a twoje dąsy i humory stały się nudne. Odejdź. – Mam odejść? – W zdumieniu wytrzeszczył oczy. – Zwalniam cię. – Jak to? Przecież nie możesz żyć beze mnie. Sama mówiłaś. – Wszyscy czasem mówimy to, czego naprawdę nie myślimy. Arogancja spłynęła z młodego człowieka jak woda wylana z wiadra.

Przełknął ślinę i zadrżał. – Kiedy zechcesz, żebym wrócił? – Nie zechcę. – Nigdy? – Nigdy. Idź już i nie rób scen. – Co się ze mną stanie?! – krzyknął Essia. Wybuchnął płaczem, a farba wokół oczu spływała mu po policzkach groteskowymi smugami. – Nie męcz mnie. – Salmissra westchnęła. – Zbierz swoje rzeczy i odejdź. Już! Mam nowego małżonka. Wróciła na platformę. – Królowa wybrała nowego małżonka – zaintonował eunuch. – Ach! – zaśpiewali inni chórem. – Niech będzie pozdrowiony małżonek Wiecznej Salmissry, najszczęśliwszy z mężczyzn! Szlochający młody człowiek chwycił różową szatę i rzeźbioną szkatułkę. Ze zwieszoną głową zszedł z platformy. – To przez ciebie! – zawołał oskarżycielsko do Gariona. – To twoja wina. Nagle spomiędzy fałd przerzuconej przez ramię szaty wyciągnął mały sztylecik. – Zabiję cię! – wrzasnął. Tym razem nie było żadnej myśli, żadnego skupienia woli. Fala mocy nadeszła bez uprzedzenia, odepchnęła Essię i odrzuciła go w tył. Bezradnie ciął sztylecikiem powietrze. Potem fala zniknęła. Essia zaatakował znowu. W oczach miał szaleństwo. Fala napłynęła ponownie, jeszcze silniejsza. Młody człowiek odleciał w tył i upadł, a sztylet brzęknął o posadzkę. Rozwścieczona Salmissra wskazała leżącego Essię i dwa razy pstryknęła palcami. Mały zielony wąż wystrzelił spod sofy niby wypuszczona z łuku strzała. Paszczę miał otwartą, a jego syk był jak gniewny warkot. Uderzył raz tylko, trafiając w udo Essii, potem odpełzł na bok i patrzył martwymi oczami. Essia jęknął, zbladł z przerażenia, próbował wstać, ale ręce i nogi rozjechały się pod nim na gładkiej posadzce. Wydał zduszony krzyk, po czym zaczęły się konwulsje. Bębnił stopami o podłogę i wymachiwał ramionami. Oczy mu się zaszkliły, z ust fontanną trysnęła zielona piana. Ciało wygięło się, a każdy mięsień wibrował pod skórą. Głowa waliła o podłogę. Nieszczęśnik poderwał się jeszcze, gdy silna konwulsja wyrzuciła w powietrze całe ciało. Kiedy upadł, był już martwy. Salmissra obserwowała jego agonię bez wyrazu, bez zaciekawienia, bez śladu gniewu czy żalu. – Sprawiedliwość się dokonała – obwieścił eunuch. – Szybka jest sprawiedliwość królowej wężowego ludu – odpowiedzieli pozostali.

Rozdział XXVIII Kazali mu pić różne płyny, jedne gorzkie, inne mdląco słodkie. Umysł zapadał się głębiej z każdym podniesionym do ust kubkiem. Wzrok zaczynał zawodzić. Garion miał wrażenie, że cały świat nagle zatonął i wszystko dzieje się pod wodą. Ściany falowały, a postacie klęczących eunuchów gięły się i kołysały jak wodorosty w nieskończonym ruchu fal i prądów. Lampy lśniły niby klejnoty, a płomienne barwy spływały powolnym deszczem ku podłodze. Oszołomiony przysiadł na platformie, obok sofy Salmissry. Światło wypełniało mu oczy, a umysł był wolny od jakiejkolwiek myśli. Nie odczuwał upływu czasu, niczego nie pragnął, nie miał woli. Na krótko i niezbyt wyraźnie przypomniał sobie przyjaciół, ale pewność, że nigdy ich już nie zobaczy, wzbudziła tylko przelotny żal, dość przyjemne uczucie melancholii. Uronił nawet jedną kryształową łzę po tej stracie, jednak łza upadła na jego nadgarstek i roziskrzyła się tak nieziemskim pięknem, że bez reszty zatonął w kontemplacji. – Jak on to zrobił? – odezwał się gdzieś z tyłu głos królowej. Był tak cudownie melodyjny, że jego brzmienie tknęło rozkoszą serce Gariona. – To ma moc – odparł Maas. Głos węża poruszał nerwami Gariona, aż wibrowały jak struny lutni. – Moc niesprawdzoną, niekierowaną, ale ogromną. Strzeż się tego, umiłowana Salmissro. Całkiem przypadkowo może cię zniszczyć. – Opanuję go. – Może. – Czary wymagają woli – przypomniała królowa. – Odbiorę mu wolę. Masz zimną krew, Maasie, i nigdy nie czułeś ognia, jaki wypełnia żyły, gdy poznasz smak oretu, athalu albo kaldissu. Twe pasje także są zimne i nie możesz wiedzieć, jak można wykorzystać ciało dla spętania woli. Uśpię jego umysł, a wolę skruszę miłością. – Miłością, Salmissro? – powtórzył wąż, jakby rozbawiony. – Określenie dobre jak każde inne. Jeśli wolisz, nazwijmy to apetytem. – To potrafię zrozumieć – zgodził się Maas. – Ale nie próbuj nie doceniać tego tutaj... albo przeceniać własnej mocy. To ma niezwykły umysł. Jest w nim coś dziwnego, co nie do końca umiem zgłębić. – Zobaczymy – orzekła. – Sadi! – wezwała eunucha. – Tak, moja królowo? – Zabierz chłopca. Każ go wykąpać i wyperfumować. Pachnie łodziami, smołą i słoną wodą. Nie lubię tych alornowskich zapachów.

Gariona odprowadzono w miejsce, gdzie była ciepła woda. Rozebrano go, zanurzono, namydlono, zanurzono znowu. Skórę natarto aromatycznym olejkiem, a na biodrach zawiązano skąpą przepaskę. Potem ktoś ujął go stanowczo pod brodę i pokrył policzki różem. Wtedy właśnie zdał sobie sprawę, że maluje mu twarz kobieta. Wolno, niemal obojętnie przebiegł spojrzeniem po komnacie. Dostrzegł, że oprócz Sadiego są tutaj tylko kobiety. Miał wrażenie, że powinno go to zaniepokoić. Był nagi w towarzystwie kobiet... Ale nie pamiętał, o co chodzi. Kiedy kobieta skończyła malować mu twarz, eunuch Sadi wziął go za rękę i poprowadził mrocznymi, nieskończonymi korytarzami do sali, gdzie Salmissra – leżąc na sofie pod posągiem – podziwiała swoje odbicie w zwierciadle. – O wiele lepiej – oceniła, z pewną dozą podziwu mierząc Gariona wzrokiem. – Jest bardziej umięśniony, niż myślałam. Przyprowadź mi go. Sadi wprowadził Gariona na podwyższenie i delikatnie usadził na poduszkach, gdzie niedawno rozpierał się Essia. Salmissra powoli wyciągnęła rękę i musnęła zimnymi palcami jego twarz i pierś. Blade oczy królowej rozbłysły, rozchyliła lekko wargi. Garion przyglądał się jej nagiemu ramieniu. Na białej skórze nie było ani jednego włoska. – Gładkie – wymruczał, próbując się skoncentrować na tym niezwykłym fakcie. – Oczywiście, mój Belgarionie – odparła. – Węże są bezwłose, a ja jestem królową węży. Wolno, z namysłem podniósł wzrok na jej opadające na ramię lśniące loki. – Tylko to. – Ze zmysłową próżnością dotknęła kruczych pasm. – Jak? – zapytał. – Tajemnica. – Roześmiała się. – Może kiedyś ci pokażę. Chciałbyś? – Chyba tak. – Powiedz mi, Belgarionie, czy sądzisz, że jestem piękna? – Myślę, że tak. – Jak uważasz, ile mam lat? – Rozłożyła ręce, by przez przejrzysty muślin sukni mógł zobaczyć ciało. – Nie wiem. Jesteś starsza ode mnie, ale nie bardzo stara. Po jej twarzy przemknął wyraz irytacji. – Zgadnij – rozkazała nieco szorstkim tonem. – Może trzydzieści – uznał zakłopotany. – Trzydzieści?! – Była oburzona. Szybko spojrzała w lustro i dokładnie przestudiowała własną twarz. – Jesteś chyba ślepy, głupcze! – warknęła, wciąż patrząc w zwierciadło. – To nie jest twarz kobiety trzydziestoletniej. Dwadzieścia trzy... najwyżej dwadzieścia pięć. – Masz rację. – Dwadzieścia trzy – oznajmiła stanowczo. – Ani o jeden dzień starsza. – Oczywiście – zgodził się bez oporu.

– Czy uwierzyłbyś, że mam już prawie sześćdziesiąt? – zapytała, a jej spojrzenie stało się nagle twarde jak kamień. – Nie. Nie mógłbym w to uwierzyć. Sześćdziesiąt... nie, to niemożliwe. – Jesteś czarującym chłopcem, Belgarionie – tchnęła mu do ucha. Lodowate spojrzenie stopniało. Palcami gładziła i pieściła jego twarz. Pod bladą skórą nagiego ramienia i szyi wystąpiły z wolna dziwne barwne plamy, delikatne cętki fioletu i zieleni, zmienne i pulsujące. Pojawiały się i nikły. Salmissra rozchyliła wargi i zaczęła oddychać szybciej. Cętki pod przejrzystą szatą sięgały już piersi, barwy falowały pod skórą. Maas podpełzł bliżej, a jego martwe oczy ożyły nagle niezwykłym zachwytem. Barwny wzór łusek gada niemal dokładnie odpowiadał plamom na skórze królowej węży. Kiedy owinął się pieszczotliwie wokół jej ramienia, nie można było dostrzec granicy między wężem a kobietą. Gdyby nie prawie całkowita bezmyślność, jaka ogarnęła Gariona, odsunąłby się od Salmissry z odrazą. Jej bezbarwne oczy i cętkowana skóra zdawały się raczej gadzie niż ludzkie, a nieskrywana namiętność świadczyła o straszliwym pożądaniu. Jednak chłopiec odczuwał do królowej dziwny pociąg. Był bezradny wobec jej demonstracyjnej zmysłowości. – Podejdź bliżej, mój Belgarionie – rozkazała cichym głosem. – Nie zrobię ci krzywdy. W oczach królowej płonęła rozkosz posiadania. Sadi, który stał niedaleko, chrząknął donośnie. – Boska królowo! – zawołał. – Emisariusz Taura Urgasa pragnie z tobą rozmawiać. – Ctuchika, chciałeś powiedzieć. – Salmissra była rozdrażniona. Potem chyba jakaś myśl wpadła jej do głowy, bo uśmiechnęła się złośliwie. Cętki na skórze zbladły. – Wprowadź Grolima – poleciła. Sadi skłonił się, wycofał i po chwili wrócił w towarzystwie odzianego w murgoski strój mężczyzny z bliznami na twarzy. – Powitajcie emisariusza Taura Urgasa – zaśpiewał eunuch. – Witaj – odpowiedział chór. Teraz ostrożnie, uprzedził Gariona oschły głos w jego umyśle. To ten sam, którego widzieliśmy w porcie. – Bądź pozdrowiona, Wieczna Salmissro – rzucił niedbale Grolim, kłaniając się najpierw przed nią, potem przed posągiem. – Taur Urgas, król Cthol Murgos, przesyła pozdrowienia Duchowi Issy i jego służebnicy. – Nie masz pozdrowień od Ctuchika, najwyższego kapłana Grolimów? – Oczy jej rozbłysły. – Oczywiście. Ale te zwykle przekazuje się w cztery oczy. – Wypełniasz swoją misję w imieniu Taura Urgasa czy Ctuchika? – spytała, odwracając głowę, by popatrzeć na swe odbicie. – Czy możemy rozmawiać na osobności, wasza wysokość? – poprosił Grolim. – Jesteśmy sami – odparła. – Ale... – Spojrzał na klęczących eunuchów.

– Słudzy mego ciała – wyjaśniła. – Nyissańska władczyni nigdy nie pozostaje sama. Powinieneś już o tym wiedzieć. – A ten? – Grolim wskazał Gariona. – To także sługa... choć nieco innego rodzaju. Grolim wzruszył ramionami. – Jak sobie życzysz. Pozdrawiam cię w imieniu Ctuchika, najwyższego kapłana Grolimów i ucznia Toraka. – Służebnica Issy pozdrawia Ctuchika z Rak Cthol – odpowiedziała formalnym tonem. – Czego chce ode mnie najwyższy kapłan Grolimów? – Chłopca, wasza wysokość – odparł Murgo szczerze. – Jakiego chłopca? – Tego, którego ukradłaś Polgarze i który teraz siedzi u twoich stóp. Roześmiała się pogardliwie. – Przekaż Ctuchikowi wyrazy żalu. Niestety, nie spełnię jego prośby. – Nierozsądnie jest odmawiać prośbom Ctuchika – ostrzegł Grolim. – Jeszcze bardziej nierozsądnie jest stawiać żądania Salmissrze w jej własnym pałacu. Co Ctuchik może zaoferować za tego chłopca? – Swoją wieczną przyjaźń. – Królowa węży nie potrzebuje przyjaciół. – W takim razie złoto – zaproponował rozdrażniony Grolim. – Znam tajemnicę czerwonego złota Angaraków. Nie chcę zostać niewolnicą. Zatrzymaj je sobie, Grolimie. – Chciałbym zauważyć, że jej wysokość zaangażowała się w wyjątkowo niebezpieczną rozgrywkę – stwierdził Murgo. – Uczyniłaś już swoim wrogiem Polgarę. Czy możesz sobie pozwolić na wrogość Ctuchika? – Nie boję się Polgary – zapewniła. – Ani Ctuchika. – Odwaga królowej zasługuje na podziw – oświadczył zimno. – To wszystko zaczyna być nużące. Moje warunki są bardzo proste. Przekaż Ctuchikowi, że mam wroga Toraka i zatrzymam go, chyba... Urwała. – Chyba że co, wasza wysokość? – Jeśli Ctuchik wstawi się za mną u Toraka, możemy dojść do porozumienia. – Jakiego porozumienia? – Dam Torakowi chłopca w prezencie ślubnym. Grolim zamrugał. – Jeśli Torak weźmie mnie za żonę i podaruje nieśmiertelność, przekażę mu Belgariona. – Cały świat wie, że Smoczy Bóg Angaraków jest pogrążony we śnie – zaprotestował Grolim. – Ale nie będzie spał wiecznie – stwierdziła spokojnie. – Kapłani Angaraków i czarodzieje Alorii zawsze zapominają, że Wieczna Salmissra nie gorzej od nich potrafi odczytać znaki na niebie. Zbliża się chwila przebudzenia Toraka. Powiedz Ctuchikowi, że w dniu moich zaślubin z Torakiem Belgarion znajdzie się w jego rękach. A na razie chłopak jest mój.

– Przekażę tę wiadomość Ctuchikowi. – Grolim skłonił się sztywno. – Odejdź – skinęła ręką. Więc o to chodzi. – Głos w umyśle Gariona odezwał się zaraz po wyjściu Murga. – Chyba powinienem się domyślić już wcześniej. Maas podniósł nagle głowę, rozszerzając płaską szyję. Oczy mu płonęły. – Strzeż się! – zasyczał. – Grolima? – Salmissra się roześmiała. – Nie mam się czego obawiać. – Nie Grolima – wyjaśnił Maas. – Tego. – Wysunął język w stronę Gariona. – Umysł tego się przebudził. – Niemożliwe – uznała. – A jednak to prawda. Przypuszczam, że ma to jakiś związek z tym metalowym przedmiotem na tego szyi. – Więc zdejmij mu naszyjnik – poleciła wężowi. Maas opadł na podłogę i prześliznął się wokół sofy do Gariona. Nie ruszaj się – rozkazał wewnętrzny głos. – Nie próbuj walczyć. Garion patrzył w oszołomieniu, jak wąż zbliża się coraz bardziej. Maas uniósł głowę, rozkładając kaptur. Wysunął język i pochylił się wolno. Dotknął nosem srebrnego amuletu wiszącego na szyi chłopca. Kiedy łeb gada zetknął się z metalem, strzeliła błękitna iskra. Garion poczuł znajomy przypływ mocy, tym razem kierowany dokładnie i zogniskowany w jednym punkcie. Maas odskoczył, a iskra z amuletu sięgnęła za nim, trzaskając w powietrzu, łącząc srebrny krążek z nosem węża. Oczy Maasa zaczęły się marszczyć, para buchnęła z nozdrzy i otwartej paszczy. Potem iskra zgasła, a ciało zdychającego gada wiło się i rzucało w konwulsjach na gładkiej kamiennej posadzce. – Maas! – wrzasnęła Salmissra. Eunuchowie odskakiwali przed uderzającym dziko cielskiem wielkiego węża. – Królowo – wybełkotał od drzwi urzędnik z wygoloną czaszką. – Świat się kończy! – Co? – Salmissra odwróciła wzrok od ulubieńca wijącego się w śmiertelnych konwulsjach. – Słońce zgasło! W południe jest ciemno jak o północy! Całe miasto oszalało ze zgrozy!

Rozdział XXIX Słowa te wywołały powszechny zamęt. Garion usiadł spokojnie na poduszkach obok tronu Salmissry. Cichy głos w jego myślach mówił szybko. Nie ruszaj się – powtarzał. – Nic nie mów. Nic nie rób. – Natychmiast sprowadzić moich astronomów – rozkazała królowa. – Chcę wiedzieć, czemu nie uprzedzono mnie o zaćmieniu. – To nie zaćmienie, moja królowo. – Łysy dworak jęczał i bił czołem o podłogę nieopodal wijącego się wciąż Maasa. – Ciemność nadeszła jak zasłona. Jak ruchoma ściana... bez wiatru, bez deszczu, bez piorunów. Bezgłośnie połknęła słońce. – Zaniósł się urywanym szlochem. – Już nigdy nie zobaczymy słońca. – Przestań, durniu! – warknęła Salmissra. – Wstawaj. Sadi, zabierz stąd tego bełkoczącego głupca i wyjdź popatrzeć na niebo. Potem wracaj natychmiast. Muszę wiedzieć, co się dzieje. Sadi otrząsnął się jak pies wychodzący z wody i odwrócił zafascynowane spojrzenie od martwego, groteskowego uśmiechu na łbie Maasa. Postawił szlochającego urzędnika na nogi i wyprowadził z komnaty. Salmissra zwróciła się do Gariona. – Jak to zrobiłeś? – Wskazała drgające ciało Maasa. – Nie wiem – odparł. Jego umysł wciąż tonął we mgle, jedynie głęboki zakątek, gdzie istniał głos, zachował przytomność. – Zdejmij ten amulet – poleciła. Garion posłusznie sięgnął do medalionu, lecz nagle jego ręce zamarły. Nie mógł nimi poruszyć. Pozwolił, by opadły. – Nie mogę. – Zabierz mu go – rozkazała jednemu z eunuchów. Sługa spojrzał na martwego węża, potem na Gariona. Pokręcił głową i cofnął się przestraszony. – Rób, co mówię! – krzyknęła ostro. Gdzieś z głębi pałacu dobiegł głuchy, odbijający się echem trzask, zgrzyt gwoździ wyrywanych z twardego drewna i huk rozpadającego się muru. Potem daleko w mrocznych korytarzach ktoś wrzasnął rozpaczliwie. Oschła świadomość w umyśle Gariona sięgnęła w dal. Nareszcie – stwierdził z wyraźną ulgą głos. – Co się tam dzieje? – złościła się Salmissra. Chodź ze mną – powiedział głos. – Musisz mi pomóc. Garion podparł się rękami i zaczął wstawać. Nie. W ten sposób.

W umyśle chłopca powstała niezwykła wizja oddzielenia. Zapragnął, by się spełniła, i poczuł, że się podnosi, choć pozostaje bez ruchu. Nagle przestał odczuwać własne ciało. Nie miał rąk ani nóg, a przecież się przemieszczał. Zobaczył siebie, swoje ciało siedzące bezmyślnie na poduszkach u stóp Salmissry. – Szybko! – odezwał się głos. Nie przemawiał już z jego umysłu, ale był obok. Chłopiec dostrzegł zamglony kontur, bezkształtny, ale jakby dobrze znany. Zniknęła mgła okrywająca myśli Gariona. Czuł się wyjątkowo raźnie. – Kim jesteś? – zapytał kształtu obok siebie. – Nie ma czasu na wyjaśnienia. Pospiesz się. Musimy ich przeprowadzić, zanim Salmissra zdąży coś przedsięwziąć. – Kogo przeprowadzić? – Polgarę i Baraka. – Ciocię Pol? Gdzie ona jest? – Chodź! – ponaglił głos. Garion i niezwykła postać poszybowali obok siebie ku zamkniętym drzwiom. Przeniknęli je, jakby były tylko półprzejrzystą mgiełką, i wynurzyli się w korytarzu. Pomknęli wysoko, choć on nie czuł pędu powietrza ani nawet samego ruchu. Po chwili dotarli do ogromnej hali, którą Garion już widział wcześniej. Tu zatrzymali się i zawiśli w powietrzu. Przez halę szła ciocia Pol; jej piękne oczy płonęły, a ognisty nimb otaczał całą postać. Obok niej biegł ciężko olbrzymi kudłaty niedźwiedź. W zwierzęcym pysku Garion słabo rozróżniał twarz Baraka, pozbawioną jednak choćby śladu człowieczeństwa. W ślepiach bestii jarzyła się szaleńcza wściekłość, a paszcza odsłaniała straszliwe kły. Strażnicy rozpaczliwie próbowali odepchnąć niedźwiedzia długimi pikami, ale bestia jednym machnięciem łapy odrzuciła je w bok i runęła na żołnierzy. Miażdżyła ich w uścisku i rozrywała pazurami. Droga cioci Pol i niedźwiedzia była zasłana okaleczonymi ciałami i drgającymi jeszcze strzępami mięsa. Czekające w zakątkach węże pełzły po podłodze, ale ginęły tak, jak zginął Maas, gdy tylko dotykały płomiennego blasku, jaki otaczał ciocię Pol. Metodycznie, słowem i gestem, rozbijała kolejne drzwi. Gruby mur zagrodził jej drogę – jednym ruchem zmieniła go w gruzy, jakby był zbudowany z pajęczyn. Barak szalał w mrocznej hali, ryczał wściekle i niszczył wszystko, co pochwycił. Wrzeszczący eunuch usiłował wspiąć się na kolumnę, lecz bestia stanęła na tylnych łapach, wbiła mu pazury w plecy i ściągnęła na ziemię. Krzyki ucichły nagle, gdy potężne szczęki z obrzydliwym trzaskiem zamknęły się na głowie ofiary. Trysnęła krew i strzępy mózgu. – Polgaro! – zawołała bezgłośnie postać obok Gariona. – Tędy! Ciocia Pol obejrzała się. – Za nami – poleciła dziwna postać. – Szybko. A potem Garion i jego druga część frunęli korytarzem do Salmissry i nieprzytomnego ciała. Za nimi biegli ciocia Pol i rozszalały niedźwiedź.

Nagie ciało Salmissry pod przejrzystą suknią pokryte było cętkami, ale tym razem wściekłości, nie namiętności. Stała nad spoglądającą nieobecnym wzrokiem postacią na poduszkach. – Odpowiedz! – krzyczała. – Odpowiedz mi natychmiast. – Kiedy wrócimy – rzuciła bezkształtna postać – ja będę rozmawiać. Musimy zyskać na czasie. I wrócili. Garion poczuł, jak jego ciało drży lekko, a potem znowu patrzył przez własne oczy. Ponownie napłynęła mgła, która oszałamiała go poprzednio. – Co? – spytały jego wargi, choć nie uformował świadomie tego słowa. – Pytam, czy to twoje dzieło? – Czy co jest moim dziełem? – Głos dobiegający z ust przypominał jego własny, choć była subtelna różnica. – To wszystko – odparła. – Ciemność. Szturm na mój pałac. – Nie sądzę. Jak mógłbym to zrobić? Jestem zwykłym chłopcem. – Nie kłam, Belgarionie! Wiem, kim jesteś. To z pewnością ty. Sam Belgarath nie potrafiłby zgasić słońca. Ostrzegam cię, Belgarionie, że to, co dzisiaj piłeś, to śmierć. Już w tej chwili zabija cię trucizna w twoich żyłach. – Dlaczego mi ją podałaś? – Żeby cię zatrzymać. Musisz pić więcej albo umrzesz. Musisz pić to, co tylko ja mogę ci dać. I musisz to pić każdego dnia do końca życia. Jesteś mój, Belgarionie. Mój! Za drzwiami rozległy się rozpaczliwe krzyki. Zaskoczona królowa uniosła głowę, po czym odwróciła się do posągu, złożyła niezwykły, ceremonialny pokłon i w serii złożonych gestów zaczęła poruszać dłońmi przed sobą. Wypowiadała skomplikowaną formułę w języku, którego Garion nigdy jeszcze nie słyszał, w mowie pełnej gardłowych syknięć i dziwacznych kadencji. Roztrzaskane w drzazgi ciężkie drzwi runęły do wewnątrz. W progu stanęła ciocia Pol. Jej biały lok płonął niesamowitym światłem, a wzrok był straszny. Wielki niedźwiedź zaryczał wściekle; krew ściekała mu z kłów, na pazurach pozostały strzępy mięsa. – Ostrzegałam cię, Salmissro – oznajmiła ciocia Pol. – Zatrzymaj się, Polgaro! – rozkazała królowa. Nie spojrzała za siebie, wciąż poruszając płynnie palcami. – Chłopiec umiera. Jeśli mnie zaatakujesz, nic nie zdoła go ocalić. Ciocia Pol znieruchomiała. – Co zrobiłaś? – Popatrz na niego. Pił athal i kaldiss. Już teraz ogień płonie mu w żyłach. Wkrótce musi dostać nową dawkę. Nadal poruszała dłońmi, a jej twarz zastygła w wyrazie najwyższej koncentracji. Wargi poruszyły się znowu, wydając gardłowe syki. Czy to prawda? Głos cioci Pol odbił się echem w głowie Gariona. Chyba tak – potwierdził oschły głos. – Dawali mu do picia różne rzeczy,

a teraz wydaje się inny niż poprzednio. Ciocia Pol szeroko otworzyła oczy. Kim jesteś? Zawsze tu byłem, Polgaro. Nie wiedziałaś o tym? Czy Garion wie? Wie, że jestem. Nie rozumie, co to znaczy. Później o tym porozmawiamy – zdecydowała. – Patrz uważnie. Oto co musisz zrobić. W umyśle Gariona wezbrały splątane obrazy. Zrozumiałeś? Oczywiście. Pokażę mu jak. Nie możesz sam tego zrobić? Nie, Polgaro. Do niego, nie do mnie należy moc. Nie martw się. On i ja dobrze się rozumiemy. Dwa głosy rozmawiały w jego głowie, a Garion poczuł się dziwnie samotny. Garionie – przemówił oschły głos spokojnie. – Chcę, żebyś pomyślał o swojej krwi. O krwi? Na jedną chwilę musimy ją zmienić. Dlaczego? Żeby wypalić truciznę. Skup się na krwi. Garion posłuchał. Chcesz, żeby była taka. W myślach rozbłysnął obraz żółci. Zrozumiałeś? Tak. Więc zrób to. Natychmiast. Garion przycisnął do piersi czubki palców i zechciał, by krew uległa przemianie. Nagle poczuł, że płonie. Serce mu zabiło mocno, a obfity pot pokrył całe ciało. Jeszcze chwilę – powiedział głos. Garion umierał. Przemieniona krew paliła żyły. Dygotał. Serce waliło jak młot kowalski, w oczach pociemniało. Wolno zaczął przewracać się w przód. Teraz! – nakazał ostro głos. Zmień z powrotem. Wszystko ustało. Serce zacięło się i natychmiast powróciło do normalnego rytmu. Chłopiec był zmęczony, ale zniknęła mgła spowijająca umysł. Gotowe, Polgaro – oznajmił inny Garion. – Możesz już zrobić to, co konieczne. Ciocia Pol czekała niespokojnie, ale wysoko podniosła głowę i podeszła do platformy. – Salmissro, spójrz na mnie! – rozkazała. Królowa uniosła ręce nad głowę, a gardłowe dźwięki spływały z jej warg, wznosząc się w końcowym, chrapliwym okrzyku. Wtedy, wysoko nad nimi, w mroku pod sufitem oczy posągu otworzyły się i zapłonęły szmaragdowo. Lśniący klejnot w koronie Salmissry rozbłysnął identyczną barwą. Posąg ruszył z przerażającym, ogłuszającym trzaskiem. Lita skała, z której wykuto statuę, ugięła się, gdy postać zrobiła pierwszy krok. Potem następny. – Dlaczego... mnie... wezwałaś? – Grzmiący głos odezwał się zza sztywnych

kamiennych warg. Słowa odbijały się głuchym echem w ogromnej piersi. – Broń swej służebnicy, Wielki Isso! – Salmissra spoglądała triumfująco na ciocię Pol. – Ta oto zła czarodziejka napadła na twą dziedzinę i chce mnie zabić. Ma tak straszliwą moc, że nikt nie może stawić jej czoła. Jestem twą narzeczoną i oddaję się pod twoją ochronę. – Kim jest ta, która bezcześci moją świątynię? – zahuczał posąg. W jego szmaragdowych oczach zapłonął straszliwy gniew. – Kto śmie podnosić rękę na moją wybraną i ukochaną? Ciocia Pol stała nieruchomo pośrodku komnaty, a posąg wznosił się nad nią jak wieża. Nie okazywała lęku. – Posunęłaś się za daleko, Salmissro – oświadczyła. – To zakazane. Królowa węży zaśmiała się pogardliwie. – Zakazane? Co dla mnie znaczą twoje zakazy? Uciekaj albo zmierz się z gniewem Boskiego Issy. Walcz z bogiem, jeśli masz ochotę. – Skoro trzeba. – Ciocia Pol westchnęła. Wyprostowała się i wypowiedziała jedno słowo. Huk, jaki wywołało to słowo w umyśle Gariona, oszałamiał. Potem nagle zaczęła rosnąć. Wyrastała jak drzewo, na oczach zdumionego chłopca przeistaczała się w giganta. Po chwili stała przed bogiem jak równa. – Polgara? – Głos boga wyrażał zdziwienie. – Dlaczego to zrobiłaś? – Przybywam dla spełnienia proroctwa, panie – odrzekła. – Twa służebnica zdradziła ciebie i twoich braci. – Nie może to być – oświadczył Issa. – Jest moją wybraną. Ta twarz jest twarzą mej ukochanej. – Twarz pozostała, ale to nie Salmissra ukochana przez Issę. Już setna Salmissra służy ci w tej świątyni od śmierci twej wybranki. – Śmierci? – powtórzył bóg. – Ona kłamie! – wrzasnęła Salmissra. – To ja jestem twoją ukochaną, panie mój. Nie pozwól, by jej kłamstwa odepchnęły cię ode mnie. Zabij ją! – Zbliża się dzień spełnienia proroctwa – mówiła ciocia Pol. – Chłopiec u stóp Salmissry jest jego owocem. Musi być mi zwrócony, inaczej proroctwo zawiedzie. – Czyżby tak szybko nastał dzień proroctwa? – zdziwił się bóg. – Panie, już późno. Twój sen trwał całe wieki. – Kłamstwa! Same kłamstwa! – krzyczała rozpaczliwie Salmissra, obejmując łydkę olbrzymiego kamiennego boga. – Muszę zbadać prawdę tych słów – zdecydował Issa. – Długo spałem i głęboko, a teraz świat zaskakuje mnie nieprzygotowanego. – Zniszcz ją, panie mój! – zażądała Salmissra. – Jej łgarstwa są zbrodnią i świętokradztwem popełnionym w twej boskiej obecności. – Poznam prawdę, Salmissro – odparł Issa. Garion poczuł dotknięcie czegoś tak potężnego, że wyobraźnia cofnęła się przed ogromem. Potem dotyk przesunął się dalej. – Ach! – dobiegło z podłogi. Martwy wąż Maas poruszył się lekko. – Ach... pozwólcie mi spać – zasyczał.

– Chwilę tylko – rzekł Issa. – Jak ci na imię? – Zwano mnie Maas. Byłem doradcą i towarzyszem Wiecznej Salmissry. Odeślij mnie, panie, gdyż nie mogę znieść powrotu do życia. – Czy to ma ukochana Salmissra? – zapytał bóg. – Jej następczyni – odparł Maas. – Twoja kapłanka umarła tysiące lat temu. Każda nowa Salmissra musi być podobna do twej ukochanej. – Ach! – Issa westchnął boleśnie. – A jakiż cel miała ta kobieta, zabierając Belgariona spod opieki Polgary? – Pragnęła przymierza z Torakiem. Chciała oddać Belgariona Przeklętemu w zamian za nieśmiertelność, którą zesłałyby na nią jego objęcia. – Jego objęcia? Moja kapłanka miałaby poddać się ohydnym uściskom mego szalonego brata? – Z radością, panie. Jest jej naturą, by pożądać uścisków każdego człowieka, boga czy bestii. Po kamiennej twarzy Issy przemknął grymas wstrętu. – Zawsze tak było? – zapytał. – Zawsze, panie – potwierdził Maas. – Napój, który pozwala jej zachować młodość i podobieństwo do twej wybranki, rozpala w żyłach ogień żądzy. Nic prócz śmierci nie zdoła stłumić tego ognia. Pozwól mi odejść, panie. Ten ból... – Zaśnij, Maasie – zezwolił Issa smutnie. – I w cichą śmierć weź z sobą me podziękowania. Maas westchnął i opadł na posadzkę. – I ja powrócę w sen – rzekł Issa. – Nie wolno mi pozostać, gdyż moja obecność mogłaby przebudzić Toraka do wojny, która grozi zagładą świata. Posąg cofnął się na miejsce, które zajmował od tysięcy lat. Ogłuszające trzeszczenie i zgrzyty uginanej skały rozległy się w wielkiej sali raz jeszcze. – Czyń z tą kobietą, co zechcesz, Polgaro – zezwolił kamienny bóg. – Oszczędź wszakże jej życie, a to przez pamięć mojej ukochanej. – Uczynię to, panie. – Ciocia Pol skłoniła się nisko. – Przekaż wyrazy miłości memu bratu Aldurowi. – Głuchy głos cichł szybko. – Śpij, panie. I niech twój sen odpędzi smutek. – Nie! – zawyła Salmissra, ale zielony ogień gasł już w oczach posągu, a klejnot w jej koronie zamigotał i pociemniał. – Już czas, Salmissro – oznajmiła ciocia Pol, wielka i straszna. – Nie zabijaj mnie, Polgaro. – Królowa padła na kolana. – Błagam, nie czyń tego. – Nie zabiję cię. Obiecałam Issie, że zachowam cię przy życiu. – Ja nie składałem takich obietnic – odezwał się od drzwi Barak. Garion spojrzał na przyjaciela. Niedźwiedź zniknął, a na jego miejscu stał potężny Cherek z mieczem w dłoni. – Nie, Baraku. Zamierzam raz na zawsze rozwiązać problem Salmissry. – Ciocia Pol popatrzyła z góry na czołgającą się u jej stóp królową. – Będziesz żyła, Salmissro. Będziesz żyła bardzo długo... Być może wiecznie. Niedowierzanie i nadzieja pojawiły się w oczach królowej. Powstała wolno

i spojrzała na ogromną postać. – Wiecznie, Polgaro? – zapytała. – Ale muszę cię zmienić. Trucizna, którą piłaś, by pozostać młodą i piękną, zabija cię z wolna. Już jej ślady widać na twojej twarzy. Królowa dotknęła palcami policzków i odwróciła się pospiesznie do zwierciadła. – Gnijesz, Salmissro – stwierdziła ciocia Pol. – Wkrótce będziesz stara i brzydka. Żądza, która płonie w twych żyłach, wypali się i umrzesz. Masz zbyt gorącą krew. W tym cały problem. – Ale jak... – Salmissra zająknęła się i urwała. – Wystarczy niewielka zmiana – zapewniła ciocia Pol. – Całkiem mała, a potem będziesz żyła wiecznie. – Garion wyczuł moc ogniskowanej woli. – Uczynię cię wieczną, Salmissro. Uniosła rękę i wypowiedziała jedno słowo. Jego straszliwa potęga wstrząsnęła Garionem jak liściem na wietrze. Nic się nie działo. Salmissra stała jak wrośnięta w ziemię; jej blada skóra prześwitywała przez suknię. Po chwili dziwne cętki wystąpiły wyraźniej, a uda się zwarły. Twarz stała się bardziej spiczasta. Wargi zniknęły, usta rozciągnęły się w niezmiennym, gadzim uśmiechu. Garion przyglądał się ze zgrozą, niezdolny oderwać wzroku od królowej. Suknia spłynęła na posadzkę, gdy zniknęły ramiona, a ręce przywarły do boków. Ciało wydłużało się, nogi, zupełnie już zrośnięte, zapętlały się w zwoje. Zniknęły lśniące włosy, na twarzy nie pozostał nawet ślad człowieczeństwa. Tylko złota korona wciąż spoczywała na głowie. Salmissra wysunęła język, rozłożyła kaptur na szyi i spojrzała matowymi, martwymi oczami na ciocię Pol, która podczas tej transformacji znowu przybrała normalny wygląd. – Powróć na swój tron, Salmissro – poleciła. Głowa królowej pozostała nieruchoma, lecz zwoje ciała przesuwały się na miękką sofę, ocierając się o siebie z suchym szelestem. Ciocia Pol spojrzała na eunucha Sadiego. – Oto służebnica Issy, królowa wężowego ludu, której władza przetrwa do końca dni, teraz bowiem naprawdę jest nieśmiertelna i po wieczność będzie panować w Nyissie. Sadi zbladł jak upiór, oczy wychodziły mu z orbit. Głośno przełknął ślinę i kiwnął głową. – Pozostawię cię zatem z twoją królową – powiedziała ciocia Pol. – Wolałabym odejść spokojnie, ale tak czy inaczej chłopiec i ja wychodzimy. – Posłałem już wiadomość – zapewnił Sadi szybko. – Nikt nie spróbuje wam przeszkodzić. – Słuszna decyzja – pochwalił krótko Barak. – Wszyscy pozdrawiają wężową królową Nyissy – zaintonował drżącym głosem jeden z ubranych w szkarłat eunuchów. Padł na kolana przed podwyższeniem. – Uwielbiajcie ją – odpowiedzieli rytualnie pozostali, także klękając.

– Jej chwała została nam objawiona. – Oddajmy jej cześć. Garion obejrzał się jeszcze, wychodząc za ciocią Pol przez strzaskane drzwi. Salmissra układała na sofie cętkowane zwoje swego ciała, a pysk ponad kapturem kierowała w stronę zwierciadła. Na głowie miała złotą koronę, a zimny, wężowy wzrok wędrował ku odbiciu w lustrze. Gadzi pysk nie miał żadnego wyrazu, więc nie można było odgadnąć, o czym królowa myśli.

Rozdział XXX Korytarze i wysokie hale pałacu były puste. Ciocia Pol prowadziła ich od sali tronowej, gdzie klęczeli eunuchowie, śpiewając pieśni na cześć Wężowej Królowej. Barak z mieczem w ręku kroczył posępnie wśród śladów rzezi, jakiej dokonał, wchodząc do pałacu. Twarz miał bladą i często odwracał wzrok od szczególnie okrutnie okaleczonych ciał leżących na ich drodze. Wreszcie wyszli na zewnątrz. Ulice Sthiss Tor były ciemniejsze niż nocą i pełne rozhisteryzowanych, wyjących z przerażenia tłumów. Barak torował drogę, trzymał w jednej ręce zabraną z pałacu pochodnię, a w drugiej miecz. Nawet ogarnięci paniką Nyissanie ustępowali mu szybko. – Co to jest, Polgaro? – Machnął lekko pochodnią, jakby chciał odpędzić ciemność. – Jakieś czary? – Nie – odparła. – To nie czary. Maleńkie plamki szarości opadały w blasku pochodni. – Śnieg? – zdumiał się Barak. – Nie. Popiół. – Co się pali? – Góra – wyjaśniła. – Jak najszybciej wracajmy na statek. Ten tłum jest groźniejszy niż wszystko, co może nas spotkać. Zarzuciła Garionowi na ramiona swój lekki płaszcz i wskazała ulicę, gdzie w ciemności tu i tam kołysało się kilka pochodni. – Chodźmy tędy. Popiół padał gęsto. Przypominał szarą mąkę przesypywaną przez wilgotne powietrze. Pachniał siarką. Nim dotarli do nabrzeża, ciemność zaczęła blednąć. Popiół opadał ciągle, wypełniał szczeliny między kamieniami bruku i tworzył niewielkie zaspy przy rogach budynków. Było coraz widniej, ale popiół jak mgła przesłaniał wszystko na odległość większą niż trzy kroki. W porcie szalał chaos. Tłumy wrzeszczących i płaczących Nyissan próbowały wspiąć się do łodzi, by uciec od duszącego popiołu, w śmiertelnej ciszy szybującego w gorącym powietrzu. Oszalali w panice ludzie rzucali się w mordercze wody rzeki. – Nie przedostaniemy się przez tę tłuszczę, Polgaro – stwierdził Barak. – Zaczekaj tu chwilę. Wsunął miecz do pochwy, podskoczył i chwycił skraj niskiego dachu. Podciągnął się i stanął na nim, słabo widoczny w mroku. – Hej, Greldiku! – ryknął potężnym głosem, słyszalnym nawet wśród

krzyków tłumu. – Baraku! – usłyszeli odpowiedź Greldika. – Gdzie jesteście? – Przy wejściu na molo! – zawołał Barak. – Nie możemy się przebić. – Zostańcie tam! – odkrzyknął Greldik. – Przyjdziemy po was. Po chwili z nabrzeża dobiegł tupot ciężkich kroków i od czasu do czasu głuchy odgłos uderzeń. Kilka okrzyków bólu zatonęło w panicznych wrzaskach tłumu. Potem Greldik, Mandorallen i kilku muskularnych żeglarzy uzbrojonych w pałki wybiegło zza zasłony popiołu, z brutalną skutecznością oczyszczając drogę. – Zgubiliście się?! – wrzasnął do Baraka Greldik. Barak zeskoczył z dachu. – Musieliśmy wpaść na chwilę do pałacu – wyjaśnił krótko. – Niepokoiliśmy się o bezpieczeństwo twoje, pani – zwrócił się do cioci Pol Mandorallen, odsuwając na bok bełkoczącego Nyissanina. – Dzielny Durnik powrócił kilka godzin temu. – Zatrzymano nas – odparła. – Kapitanie, czy zdołasz nas doprowadzić na pokład? Greldik uśmiechnął się złowrogo. – Chodźmy więc – ponagliła. – Gdy tylko wrócimy na okręt, należy odbić i rzucić kotwicę na rzece, daleko od brzegu. Ci ludzie nie uspokoją się, póki popiół nie przestanie padać, co jeszcze jakiś czas potrwa. Czy były jakieś wiadomości od Silka i mojego ojca? – Nic, pani – odparł Greldik. – Co on sobie myśli? – zapytała gniewnie, nie zwracając się do nikogo konkretnego. Mandorallen dobył miecza i ruszył wprost na tłum, nie skręcał i nie zwalniał kroku. Nyissanie ustępowali mu z drogi. Ścisk na nabrzeżu obok statku Greldika był jeszcze większy. Durnik, Hettar i reszta załogi stali z długimi bosakami wzdłuż burt i odpychali oszalałych z przerażenia ludzi. – Rzucić trap! – rozkazał Greldik, gdy tylko stanęli na brzegu. – Szlachetny kapitanie – wybełkotał łysy Nyissanin, chwytając za futrzaną kurtę Greldika. – Dam ci sto sztuk złota, jeśli tylko wpuścisz mnie na swój statek. Greldik z obrzydzeniem odepchnął go na bok. – Tysiąc sztuk złota. – Nyissanin chwycił Chereka za ramię i potrząsał kiesą. – Zabierzcie tego pawiana – rozkazał Greldik. Jeden z marynarzy od niechcenia powalił Nyissanina ciosem pałki, potem schylił się i wyrwał mu sakiewkę. Wysypał na dłoń monety. – Trzy sztuki srebra – oznajmił z pogardą. – Reszta to miedź. Odwrócił się i kopnął nieprzytomnego w brzuch. Przeszli na pokład, a Barak i Mandorallen powstrzymywali tłum, grożąc użyciem siły. – Odciąć cumy – rozkazał Greldik, gdy wszyscy już byli na miejscu.

Przy akompaniamencie krzyków zawodu Nyissan marynarze odrąbali grube liny. Leniwy prąd odepchnął statek, a płacze i jęki rozpaczy towarzyszyły im bez przerwy. – Garionie – odezwała się ciocia Pol. – Zejdź pod pokład i włóż jakieś przyzwoite ubranie. Przy okazji zmyj z twarzy ten obrzydliwy róż. I zaraz wracaj. Muszę z tobą porozmawiać. Garion zdążył zapomnieć, że jest skąpo odziany. Zarumienił się i pobiegł do kajuty. Gdy wrócił, ubrany znowu w tunikę i pończochy, rozwidniło się już wyraźnie, choć szary popiół wciąż padał przez nieruchome powietrze. Cały świat był jakby zamglony, a wszystko pokrywała gruba warstwa drobnego pyłu. Okręt spłynął nieco z prądem i marynarze Greldika rzucili kotwicę. Leniwy nurt wolno obracał kadłub. – Tutaj, Garionie! – zawołała ciocia Pol. Stała na dziobie, zapatrzona w szarą mgłę. Garion podszedł z wahaniem; wciąż silne były wspomnienia tego, co przydarzyło się w pałacu. – Usiądź, kochanie. Jest pewna sprawa, o której muszę z tobą pomówić. – Tak, ciociu. – Usiadł na ławeczce. Spojrzała na niego z powagą. – Czy w pałacu Salmissry coś się zdarzyło? – Nie rozumiem. – Wiesz, o co mi chodzi – odparła szorstko. – Nie masz chyba ochoty wprawiać w zakłopotanie nas obojga, zmuszając mnie do zadawania szczegółowych pytań, prawda? – Och, to! – Garion zarumienił się. – Nie, nic takiego się nie stało. – Z pewnym żalem wspomniał bujne kształty królowej. – No dobrze. Tego tylko się bałam. Na razie jeszcze nie wolno ci się mieszać w takie rzeczy. Mogą mieć nieoczekiwane skutki dla kogoś o twoich dość szczególnych cechach. – Nic nie zrozumiałem. – Masz pewne zdolności – wyjaśniła. – Jeśli zaczniesz eksperymentować z tą drugą umiejętnością, zanim w pełni dojrzeją, rezultaty mogą się okazać nieprzewidywalne. W obecnej chwili lepiej tego nie mieszać. – W takim razie może szkoda, że nic się nie zdarzyło – wyrzucił Garion. – Może to by wszystko załatwiło i nie mógłbym już więcej krzywdzić ludzi. – Wątpię. Masz zbyt wielką moc, by tak łatwo udało się ją zneutralizować. Pamiętasz naszą rozmowę tego dnia, gdy opuściliśmy Tolnedrę? O instrukcjach? – Nie potrzebuję instrukcji – zaprotestował ponuro. – Owszem, potrzebujesz. I to natychmiast. Twoja moc jest ogromna... Większa, niż w życiu widziałam, a w części tak złożona, że jej nie pojmuję. Musisz zacząć naukę, zanim przydarzy się jakaś katastrofa. Nie panujesz nad tą mocą, Garionie. Jeśli naprawdę nie chcesz krzywdzić ludzi, powinieneś z tym większą chęcią wziąć się do nauki. By uniknąć wypadków.

– Nie chcę być czarodziejem. – Nie ustępował. – Chcę tylko pozbyć się tej mocy. Możesz to zrobić? Pokręciła głową. – Nie. I nie zrobiłabym, nawet gdybym umiała. Nie możesz jej odrzucić, Garionie. Jest częścią ciebie. – Więc muszę zostać potworem? Mam chodzić po świecie i palić ludzi żywcem albo zamieniać ich w ropuchy i węże? A może po pewnym czasie tak się przyzwyczaję, że nie będę się już przejmował? Będę żył wiecznie, jak ty i dziadek, ale nie będę już człowiekiem. Chyba wolałbym umrzeć. Nie mógłbyś przemówić mu do rozsądku? Ciocia Pol zwracała się bezpośrednio do tej innej świadomości, istniejącej w jego umyśle. Nie w tej chwili, Polgaro – odparł suchy głos. – Jest zbyt pochłonięty litowaniem się nad sobą. Musi się nauczyć panować nad własną mocą. Przypilnuję go – obiecał głos. – Póki nie wróci Belgarath, nic więcej chyba nie możemy zrobić. Chłopak przeżywa kryzys moralny i nie powinniśmy się wtrącać, póki nie rozwiąże go samodzielnie. Nie chcę, żeby tak cierpiał. Masz za miękkie serce, Polgaro. To twardy chłopak i odrobina cierpienia na pewno mu nie zaszkodzi. – Może byście przestali się zachowywać, jakby mnie tu w ogóle nie było – wtrącił Garion gniewnie. Zbliżył się Durnik. – Pani Pol, chyba powinnaś przyjść. Barak chce się zabić. – Co? – spytała z niedowierzaniem. – Chodzi o jakąś klątwę – wyjaśnił Durnik. – Mówi, że rzuci się na swój miecz. – Co za brednie! Gdzie jest? – Na rufie. Ma broń i nikogo do siebie nie dopuszcza. – Chodźmy. Ruszyła na rufę, a za nią Garion z Durnikiem. – Wszyscy doświadczyliśmy szału bitewnego, lordzie Baraku – mówił Mandorallen, próbując przemówić wielkiemu Cherekowi do rozsądku. – Nie jest to uczucie, które na dumę zasługuje, ale i nie powód do tak czarnej rozpaczy. Barak nie odpowiedział. Stał pośrodku pokładu rufowego; oczy miał ślepe ze zgrozy, zataczał groźne łuki ciężkim mieczem. Nikt nie śmiał się zbliżyć. Ciocia Pol minęła tłum marynarzy i podeszła wprost do Baraka. – Nie próbuj mnie powstrzymywać, Polgaro – ostrzegł. Spokojnie wyciągnęła rękę i dotknęła ostrza miecza. – Trochę tępy – stwierdziła z namysłem. – Może Durnik by ci go naostrzył? Łatwiej przejdzie między żebrami. Barak był z lekka zaskoczony. – Poczyniłeś niezbędne przygotowania? – upewniła się.

– Jakie przygotowania? – Na przykład: co zrobić z ciałem. Doprawdy, Baraku, miałam cię za kogoś lepiej wychowanego. Przyzwoity człowiek nie obciąża takim zadaniem przyjaciół. – Zastanowiła się. – Zwyczaj każe je spalić, ale w Nyissie jest strasznie wilgotno. Będziesz się tlił przez cały tydzień. Przypuszczam, że po prostu wrzucimy cię do rzeki. Pijawki i kraby w jeden dzień obiorą cię do kości. Na twarzy Baraka pojawiła się uraza. – Czy mamy przekazać synowi twoją tarczę i miecz? – Nie mam syna – odparł ponuro. Nie był przygotowany na tak brutalną rzeczowość. – Nie mówiłam ci? Ależ jestem zapominalska. – O czym? – Nieważne. – Machnęła ręką. – W tej chwili to nie ma znaczenia. Czy chciałeś zwyczajnie upaść na miecz, czy raczej rozpędzić się i uderzyć rękojeścią o maszt? Oba sposoby są skuteczne. – Spojrzała na marynarzy. – Zróbcie miejsce, żeby jarl Trellheimu mógł bez przeszkód podbiec do masztu. Marynarze przyglądali się jej w milczeniu. – Co miałaś na myśli, mówiąc o moim synu? – Barak opuścił miecz. – To cię tylko zdenerwuje. Jeśli ci powiem, na pewno coś zepsujesz w samobójczej śmierci. Nie chcielibyśmy, żebyś leżał i jęczał całymi tygodniami. To bardzo przygnębiające. – Chcę wiedzieć, o co chodzi z tym synem! – No dobrze. – Westchnęła ciężko. – Twoja żona, Merel, jest w ciąży... jak sądzę, w rezultacie pewnych uprzejmości, jakie świadczyliście sobie w Val Alorn. Wygląda teraz jak księżyc w pełni, a twój złośliwy bachor kopaniem odbiera jej wszelką radość życia. – Syn? – Barak szeroko otworzył oczy. – Doprawdy, Baraku, powinieneś słuchać, co się do ciebie mówi. Więcej uwagi. W przeciwnym razie źle na tym wyjdziesz. – Syn? – powtórzył. Broń wypadła mu z rąk. – Upuściłeś miecz – skarciła go. – Podnieś zaraz i bierz się do rzeczy. To nieładnie, marnować cały dzień na jedno samobójstwo. – Nie popełnię samobójstwa – oznajmił. – Doprawdy? – Oczywiście, że nie – burknął. Dostrzegł lekki uśmiech igrający w kącikach jej ust i zakłopotany zwiesił głowę. – Ty wielki głuptasie. – Westchnęła. Po czym chwyciła go oburącz za brodę, pociągnęła głowę w dół i ucałowała serdecznie szare od popiołu policzki. Greldik rechotał, a Mandorallen podszedł i zamknął Baraka w niedźwiedzim uścisku. – Raduję się wraz z tobą, przyjacielu – rzekł. – Serce moje pełne jest uciechy. – Wynieście baryłkę – polecił marynarzom Greldik, klepiąc przyjaciela po ramieniu. – Jasnym piwem ze starożytnego Chereku wypijemy zdrowie dziedzica Trellheimu.

– Sądzę, że będzie tu dość głośno – rzuciła półgłosem ciocia Pol, zwracając się do Gariona. – Chodźmy. Ruszyła na dziób okrętu. – Czy ona zmieni się z powrotem? – zapytał chłopiec, gdy byli już sami. – Kto? – Królowa. Czy zmieni się z powrotem? – Za jakiś czas nie będzie już chciała. Postać, jaką przybieramy, zaczyna z czasem dominować w naszych myślach. Z biegiem lat będzie coraz bardziej wężem, a coraz mniej kobietą. Garion zadrżał. – Chyba bardziej miłosiernie byłoby ją zabić. – Obiecałam Issie, że tego nie zrobię. – Czy to był prawdziwy bóg? – Jego duch. – Spoglądała w mgłę spadającego popiołu. – Salmissra tchnęła w posąg ducha Issy. Rzeźba stała się bogiem, przynajmniej na pewien czas. To bardzo skomplikowane. – Zdawało się, że myśli o czymś innym. – Gdzież on jest? – Westchnęła z nagłą irytacją. – Kto? – Ojciec. Powinien się zjawić już kilka dni temu. Stali obok siebie, patrząc na mętne wody rzeki. Wreszcie ciocia Pol odwróciła się i z niesmakiem otrzepała ramiona płaszcza. Spod jej palców uniosły się małe obłoczki popiołu. – Schodzę na dół. – Skrzywiła się. – Tu jest zbyt brudno. – Myślałem, że chcesz ze mną porozmawiać. – Sądzę, że nie jesteś jeszcze gotów, by słuchać. Poczekam. – Odeszła na kilka kroków i obejrzała się. – Aha, Garionie... – Tak? – Na twoim miejscu nie piłabym piwa z marynarzami. Po tym, co ci dawali w pałacu, na pewno ci zaszkodzi. – Dobrze – zgodził się z lekkim żalem. – Naturalnie zrobisz, co zechcesz. Uznałam jednak, że należy cię ostrzec. Odwróciła się, podniosła klapę luku i zniknęła pod pokładem. Garionem targały burzliwe emocje. Dzień był obfity w wydarzenia, a kalejdoskop obrazów wirował przed oczami. Uspokój się – polecił głos w jego umyśle. – Co? Próbuję coś usłyszeć. Posłuchaj. – Czego posłuchać? Tam... Nie słyszysz? Cicho, jakby z wielkiej odległości, dobiegało stłumione dudnienie. – Co to jest? Głos nie odpowiedział, ale amulet na piersi Gariona zaczął pulsować w rytmie zgodnym z odległym dźwiękiem. Potem usłyszał za plecami szybkie, lekkie kroki.

– Garionie! Odwrócił się w sam czas, by trafić w otwarte ramiona Ce’Nedry. – Tak się o ciebie martwiłam! Gdzie zniknąłeś? – Jacyś ludzie porwali mnie z pokładu. – Próbował uwolnić się z jej objęć. – Zabrali mnie do pałacu. – To straszne! – zawołała. – Widziałeś królową? Skinął głową i otrząsnął się. Pamiętał węża leżącego na sofie, wpatrzonego w zwierciadło. – Co się stało? – spytała dziewczyna. – Bardzo wiele rzeczy. Niektóre były dość nieprzyjemne. Gdzieś w głębi umysłu wciąż słyszał dudnienie. – Torturowali cię? – Ce’Nedra szeroko otworzyła oczy. – Nie, to nie to. – No więc co się działo? Opowiedz. Był pewien, że nie da mu spokoju, więc opisał wszystko ze szczegółami. Coraz wyraźniej słyszał rytmiczny odgłos, znamię na dłoni zaczęło pulsować. Potarł je z roztargnieniem. – Straszne – stwierdziła Ce’Nedra, gdy skończył. – Nie bałeś się? – Właściwie nie – wyznał, wciąż drapiąc dłoń. – Dawali mi do picia różne rzeczy i miałem umysł tak zamglony, że nic prawie nie czułem. – I naprawdę zabiłeś Maasa? – Nie mogła uwierzyć. – Ot, tak sobie? – Pstryknęła palcami. – Nie tak sobie – próbował wytłumaczyć. – To poważniejsza sprawa. – Wiedziałam, że jesteś czarodziejem. Mówiłam ci nad tamtym jeziorkiem, pamiętasz? – Ale nie chcę nim być – zaprotestował. – Nie prosiłem o to. – Ja też nie prosiłam, żeby być księżniczką. – Nie da się tego porównać. Być królem albo księżniczką to kwestia tego, kim się jest. Być czarodziejem to kwestia tego, co się robi. – Nie widzę wielkiej różnicy. – Mogę dokonać wielu rzeczy – wyjaśnił. – Na ogół okropnych. – I co? – Jej pytania doprowadzały do szału. – Ja też mogę dokonać okropnych rzeczy. W każdym razie mogłam w Tol Honeth. Jedno moje słowo wystarczyło, by wychłostać sługę... albo posłać go na szafot. Nie robiłam tego, naturalnie, ale mogłam. Władza to władza, Garionie. Efekty są identyczne. Nie musisz krzywdzić ludzi wbrew swej woli. – To po prostu czasem się zdarza. Nawet jeśli nie chcę. Mrowienie dłoni było nie do zniesienia, prawie jak tępy ból głowy. – W takim razie naucz się nad tym panować. – Mówisz jak ciocia Pol. – Ona próbuje ci pomóc. Chce cię namówić do tego, co i tak będziesz musiał zrobić. Ilu jeszcze ludzi chcesz spalić, zanim przyznasz jej rację? – Nie musiałaś mi o tym przypominać. – Słowa Ce’Nedry głęboko go ubodły. – Owszem – odparła. – Sądzę, że musiałam. Masz szczęście, że nie jestem

twoją ciocią. Nie znosiłabym twoich wygłupów, jak to robi lady Polgara. – Nic nie rozumiesz – mruknął Garion posępnie. – Rozumiem lepiej, niż sobie wyobrażasz, Garionie. Wiesz, na czym polega twój problem? Chciałbyś do końca życia zostać chłopcem. Nieważne, jaką masz moc, czy jesteś imperatorem, czy czarodziejem, nie powstrzymasz mijających lat. Pojęłam to już dawno, ale jestem chyba dużo mądrzejsza od ciebie. Bez słowa wyjaśnienia stanęła na palcach i pocałowała go w usta. Garion zaczerwienił się i zakłopotany spuścił głowę. – Powiedz... – Ce’Nedra bawiła się rękawem jego tuniki. – Czy królowa Salmissra naprawdę była taka piękna, jak mówią? – Była najpiękniejszą kobietą, jaką w życiu widziałem – odparł bez zastanowienia Garion. Księżniczka głośno wciągnęła powietrze. – Nienawidzę cię! – zawołała, odwróciła się i szlochając, pobiegła szukać cioci Pol. Garion spoglądał za nią oszołomiony. Potem patrzył w zadumie na rzekę, obsypaną popiołem. Mrowienie dłoni stawało się nie do zniesienia. Drapał ją, głęboko wbijając paznokcie. Rozdrapiesz – zauważył głos w jego myślach. – Swędzi mnie. Nie mogę wytrzymać. Nie bądź dzieckiem. – Dlaczego tak jest? Chcesz powiedzieć, że naprawdę nie wiesz? Przed tobą dalsza droga, niż sądziłem. Połóż prawą dłoń na amulecie. – Po co? Po prostu zrób to, Garionie. Sięgnął pod tunikę i przycisnął do medalionu rozpaloną rękę. Dotknięcie wydawało się rzeczą absolutnie właściwą, jakby Garion wsunął w zamek pasujący do niego klucz. Mrowienie stało się dobrze znaną falą energii, a pulsowanie odbijało się głuchym echem w jego umyśle. Nie przesadzaj – ostrzegł głos. – Nie chcesz przecież wypić od razu całej rzeki. – Ale co się dzieje? Co to znaczy? Belgarath próbuje nas odnaleźć. – Dziadek? Gdzie? Bądź cierpliwy. Rytm głuchych uderzeń był coraz głośniejszy, wprawiał całe ciało w drgania. Garion spoglądał ponad relingiem, usiłując przebić wzrokiem chmurę pyłu. Popiół – tak lekki, że jak kożuch pokrywał całą powierzchnię mętnej rzeki – sprawiał, że na dwadzieścia kroków niewiele dało się rozpoznać. Chłopiec nie widział miasta, a krzyki i wołania z niewidocznych ulic dobiegały przytłumione. Wyraźnie słyszał jedynie powolne uderzenia fal o kadłub. Potem, daleko w górze rzeki, coś się poruszyło. Nie było duże i nie bardziej wyraźne niż spływający z prądem mroczny cień. Dudnienie stało się jeszcze głośniejsze.

Cień podpłynął bliżej i Garion rozpoznał kształt małej łódki. Wiosło z chlupnięciem uderzyło o wodę. Trzymający je człowiek obejrzał się przez ramię... To był Silk. Twarz miał pokrytą szarym popiołem, strumyki potu ryły w nim wyraźne bruzdy. Pan Wilk siedział na rufie, owinięty płaszczem, z naciągniętym na głowę kapturem. Witaj, Belgaracie – odezwał się suchy głos. Kto to? Słowa pana Wilka, rozbrzmiewające w umyśle Gariona, wyrażały zdumienie. Czy to ty, Belgarionie? Niezupełnie. W każdym razie jeszcze nie, ale już wkrótce. Zastanawiałem się, kto robi tyle hałasu. Czasami trochę przesadza. Ale się nauczy. Któryś z marynarzy otaczających Baraka na rufie krzyknął głośno i wszyscy obejrzeli się, by spojrzeć na dryfującą z prądem łódkę. Ciocia Pol wyszła spod pokładu i stanęła przy burcie. – Spóźniłeś się! – zawołała. – Coś nas zatrzymało – odpowiedział pan Wilk. Odrzucił kaptur i strzepnął z płaszcza drobny popiół. Garion zauważył, że lewa ręka starca zwisa na brudnym temblaku. – Co ci się stało w rękę? – spytała ciocia Pol. – Wolałbym o tym nie mówić. Oczy błyszczały Wilkowi, był poirytowany. Brzydkie zadrapanie przecinało policzek, znikając w krótkiej siwej brodzie. Brudny od popiołu Silk uśmiechał się złośliwie. Jeszcze raz zanurzył wiosła i zręcznie przybił łódką do okrętu Greldika. – Nie wyobrażam sobie, żebyś dał się przekonać i nie otwierał ust – burknął Wilk gniewnie. – Czy śmiałbym powiedzieć cokolwiek, potężny czarodzieju? – odparł Silk kpiąco. Z udawaną niewinnością otworzył szeroko oczy. – Pomóż mi wejść na pokład – poprosił Wilk, rozdrażniony. Całym sobą demonstrował, że doznał moralnej urazy. – Co tylko rozkażesz, Belgaracie. – Silk z trudem powstrzymywał się od śmiechu. Belgarath, wsparty na jego ramieniu, niezgrabnie wdrapał się na burtę. – Odpływamy stąd – polecił sucho, zwracając się do Greldika. – W którą stronę, Przedwieczny? – spytał kapitan ostrożnie, nie chcąc jeszcze bardziej denerwować starca. Wilk spojrzał na niego gniewnie. – Z prądem czy w górę rzeki? – wyjaśnił marynarz. – W górę, oczywiście – warknął Wilk. – Skąd niby miałem wiedzieć? – Greldik odwołał się do cioci Pol. Potem zaczął wydawać rozkazy. Na twarzy cioci Pol malował się niezwykły wyraz równocześnie ulgi i zaciekawienia.

– Jestem pewna, ojcze, że twoja opowieść będzie fascynująca – oświadczyła, gdy żeglarze zaczęli wybierać ciężką kotwicę. – Po prostu nie mogę się doczekać. – Daj sobie spokój z tą ironią, Pol. Miałem bardzo zły dzień. Nie pogarszaj go jeszcze bardziej. – Co ci się stało w rękę, ojcze? – Ciocia Pol spoglądała przenikliwie, a ton jej głosu wskazywał, że nie ma zamiaru dłużej czekać na wyjaśnienia. – Złamałem – odparł pan Wilk krótko. – Jak ci się to udało? – Zwyczajny głupi wypadek, Pol. Zdarza się od czasu do czasu. Tego już było dla Silka za wiele. Gdy przechodził przez reling, zwalił się na pokład, rycząc ze śmiechu. Pan Wilk patrzył na niego z urazą. Marynarze Greldika wysunęli wiosła i zaczęli odwracać okręt w powolnym nurcie rzeki. – Obejrzę ją. – Za moment. – Surowo spojrzał na wciąż roześmianego Silka. – Przestań! Idź, powiedz załodze, dokąd płyniemy. – A dokąd płyniemy, ojcze? – zapytała ciocia Pol. – Znalazłeś trop Zedara? – Przeszedł do Cthol Murgos. Ctuchik już na niego czekał. – Co z Klejnotem? – Teraz ma go Ctuchik. – Potrafimy przeciąć mu drogę, zanim dotrze z Klejnotem do Rak Cthol? – Wątpię. Zresztą najpierw musimy odwiedzić dolinę. – Dolinę? Ojcze, to, co mówisz, nie ma sensu. – Mistrz nas wzywa. Chce, żebyśmy przybyli do doliny. Dlatego tam wyruszamy. – A Klejnot? – Ctuchik go ma, a ja wiem, gdzie znaleźć Ctuchika. Nigdzie się nie ruszy. A na razie płyniemy do doliny. – Jak chcesz, ojcze – zgodziła się bez dalszych protestów. – Nie denerwuj się tak. – Przyjrzała mu się uważnie. – Walczyłeś z kimś? – spytała groźnie. – Nie, nie walczyłem – zapewnił, zdegustowany. – Więc co się zdarzyło? – Drzewo na mnie upadło. – Co? – Chyba mówię wyraźnie. Słysząc posępne wyznanie starca, Silk znowu zawył ze śmiechu. Z rufy okrętu, gdzie przy rumplu stali Barak z Greldikiem, rozległy się uderzenia w bęben. Marynarze pociągnęli za wiosła. Okręt sunął po mętnej wodzie w górę rzeki, pod prąd, a śmiech Silka niósł się za nimi w powietrzu pełnym drobinek popiołu. Tak kończy się księga druga „Belgariady”. Księga trzecia, Gambit magika,

przenosi poszukiwania poprzez mroczne kraje i mroczniejszą od nich magię, Garion zaś poznaje niewiarygodną moc oschłego głosu w swym umyśle.

Przełożył Piotr W. Cholewa

Dorothy, która zawsze z wdziękiem znosiła chłopaków Eddingsów,

i Wayne’owi z powodów, które obaj rozumiemy, a których nie da się wyrazić słowami.

PROLOG będący opowieścią o tym, jak Gorim szukał boga dla swego ludu i jak odnalazł ULa na świętej Górze Prolgu na podstawie Księgi Ulgo i innych fragmentów

Na Początku Dni świat został utkany z ciemności przez siedmiu bogów, którzy stworzyli też bestie i ptactwo, węże i ryby, a na końcu człowieka. Duch, znany jako UL, żyjący w niebiosach, nie uczestniczył w kreacji, a ponieważ nie podzielił się swą potęgą ni mądrością, wiele z tego, co stworzono, skalane było i niedoskonałe, powstały istoty dziwne i wstrętne, młodsi bogowie zaś, pragnąc, aby cały świat był piękny, zamierzali je unicestwić. Lecz UL wyciągnął rękę i powstrzymał ich, mówiąc: – Coście wykuli, unicestwione być nie może. Porwaliście na strzępy osnowę i pokój między niebiosami, by powstał ten świat dla waszej rozrywki i zabawy. Wiedzcie jednakże, iż cokolwiek stworzyliście, choćby i potwornego, trwać będzie jako przygana dla waszej głupoty. W dniu, gdy pierwsza z rzeczy przez was stworzonych unicestwiona będzie, wszystko będzie unicestwione. Gniew ogarnął młodszych bogów. Każdej potwornej i wstrętnej istocie mówili: – Udaj się do ULa i niech on będzie twym bogiem. Potem każdy z bogów wybrał spośród ludzkich narodów ten, który sobie upodobał. A gdy zostali jeszcze ludzie, którzy żadnego boga nie mieli, młodsi bogowie odpędzili ich: – Idźcie do ULa, on będzie waszym bogiem. Przez długie, smętne pokolenia wędrowali bezbożni w rozpaczy i nikt ich nie słuchał pośród głuszy i pustkowi Zachodu. Aż zjawił się między nimi człowiek prawy i sprawiedliwy imieniem Gorim. Zebrał wokół siebie tłumy i tak do nich przemówił: – Więdniemy i padamy jak liście od trudów naszej wędrówki. Umierają nasze dzieci i nasi starcy. Lepiej, by zginął jeden niż wielu. Zostańcie więc tutaj i odpoczywajcie na tej równinie. Ja sam ruszę na poszukiwanie boga o imieniu UL, byśmy mogli go czcić i poprzez niego znaleźć swe miejsce w świecie. Przez lat dwadzieścia na próżno Gorim szukał ULa. Czas jednak płynął, posiwiały mu włosy i zmęczył się wędrówką. W rozpaczy wspiął się na wysoką górę i wielkim głosem zakrzyknął ku niebiosom:

– Dość! Nie będę dłużej szukał! Bogowie są tylko drwiną i oszustwem, a świat nagi jest i pusty. Nie ma żadnego ULa. Dość mam klątw i nieszczęść mego życia! Usłyszał go Duch UL i przemówił: – Dlaczego gniew czujesz do mnie, Gorimie? Twe stworzenie i twe wypędzenie nie moim były dziełem. Gorim przeląkł się i upadł na twarz, a UL przemówił znowu: – Powstań, Gorimie, albowiem nie jestem twym bogiem. Gorim nie wstawał. – O boże mój! – zawołał. – Nie kryj swego oblicza przed ludźmi, którzy srogie ponoszą cierpienia, gdyż zostali wypędzeni i nie mają boga, który by ich ochraniał! – Powstań, Gorimie – powtórzył UL. – Odejdź stąd. Zaniechaj skarg. Gdzie indziej szukaj sobie boga i zostaw mnie w spokoju. A jednak Gorim wciąż nie wstawał. – O boże mój – powiedział. – Zostanę tutaj. Twój lud cierpi głód i pragnienie. Czeka na twe błogosławieństwo, szuka miejsca, gdzie mógłby zamieszkać. – Twoje słowa mnie nużą. – I UL odszedł. Gorim pozostał na górze, a zwierzęta ziemi i ptactwo powietrzne nosiły mu strawę. Dłużej niż rok czekał. Potem istoty potworne i wstrętne, które bogowie stworzyli, przyszły i usiadły mu u stóp. Duch UL zaniepokoił się. – Wciąż jesteś tutaj? – Stanął przed Gorimem. Gorim padł na twarz i odpowiedział: – O boże mój, lud twój wzywa cię w swym cierpieniu. Duch UL umknął. Lecz Gorim czekał na górze kolejny rok. Smoki przynosiły mu chleb, a jednorożce dawały wodę. I znowu stanął przed nim UL i zapytał: – Wciąż tutaj jesteś? Gorim padł na twarz. – Boże mój! – Zapłakał. – Lud twój ginie pozbawiony twej opieki. I UL uciekł od człowieka sprawiedliwego. Kolejny rok minął, a niewidziane bezimienne stwory nosiły Gorimowi żywność i wodę. Aż Duch UL przybył na wysoką górę i rozkazał: – Powstań, Gorimie. A Gorim błagał, leżąc: – Boże mój, miej łaskę! – Powstań, Gorimie – powtórzył UL. Schylił się i podniósł go własnymi rękami. – Jestem UL, twój bóg. Nakazuję ci stanąć przede mną. – Będziesz więc moim bogiem? – spytał Gorim. – I bogiem dla mego ludu? – Jestem bogiem twoim i twego ludu – rzekł UL. Gorim spojrzał ze szczytu w dół i zobaczył wstrętne bestie, które opiekowały się nim w jego cierpieniu. – A co z nimi, boże mój? Czy zechcesz być także bogiem bazyliszka i minotaura, smoka i chimery, jednorożca i stwora bezimiennego, skrzydlatego

węża i stwora niewidzianego? Oni bowiem też zostali wygnani. A jednak w każdym z nich jest piękno. Nie odwracaj od nich swego oblicza, boże mój, gdyż zasługują na łaskę. Przysłali je do ciebie młodsi bogowie. Kto będzie ich bogiem, jeśli ty je odepchniesz? – Zrobili to mnie na złość – odparł UL. – Te stworzenia przysłali, by wstydem mnie okryć za to, że ich zganiłem. Nie zostanę dobrym bogiem dla potworów. Stworzenia u stóp Gorima jęknęły. Gorim siadł na ziemi i oświadczył: – Czekał więc będę, boże mój. – Czekaj, jeśli taką masz ochotę. – UL odszedł. I było jak dawniej. Gorim czekał, stworzenia żywiły go, a UL odczuwał niepokój. Wreszcie ustąpił Wielki Bóg przed świątobliwością Gorima i przybył ponownie. – Wstań, Gorimie, by służyć swemu bogu. – Schylił się i go uniósł. – Sprowadź do mnie te stworzenia, które siedzą przed tobą, a ja zastanowię się nad każdym z osobna. Jeśli w każdym jest piękno i godność, jak twierdzisz, wtedy zgodzę się, by być także ich bogiem. Gorim sprowadził je przed oblicze ULa, a one padały przed nim i skomlały, błagając o błogosławieństwo. UL zdumiewał się, że dotąd nie widział piękna każdego z tych stworzeń. Podniósł ręce i pobłogosławił bestie, mówiąc: – Ja jestem UL i znajduję w każdym z was piękno i godność. Będę waszym bogiem, a wy żyć będziecie w szczęściu i pokoju. Radość przepełniała serce Gorima, był szczęśliwy i nazwał wysoki szczyt, na którym wszystko to się stało, Prolgu, co znaczy „święte miejsce”. A potem odszedł i powrócił na równinę, by poprowadzić lud swój do jego boga. Lecz oni nie poznali go, gdyż dotknęły go ręce ULa i kolor go opuścił, pozostawiając ciało oraz włosy białe niczym świeży śnieg. Ludzie bali się go, odpędzali od siebie kamieniami. I poskarżył się Gorim ULowi: – Boże mój, twoje dotknięcie odmieniło mnie i lud mój mnie nie poznaje. UL uniósł dłoń i wszyscy ludzie stali się bezbarwni jak Gorim. A Duch UL przemówił do nich wielkim głosem: – Baczcie na słowa swego boga. Oto jest ten, którego zwiecie Gorimem, a on przekonał mnie, bym przyjął was jako lud swój, strzegł was i bronił, i był bogiem nad wami. Od dzisiaj nazywać się będziecie UL-Go, na pamiątkę moją i jako symbol jego świątobliwości. Uczyńcie, jako wam nakazuje, i pójdźcie, gdzie was poprowadzi. A tych, którzy nie posłuchają go i nie pójdą za nim, odetnę, jak gałąź się odcina, by więdli i zginęli, i więcej ich nie było. Gorim rozkazał ludziom, żeby wziąwszy swój dobytek oraz bydło swoje, ruszyli za nim w góry. Ale starsi tego ludu nie uwierzyli mu, nie dali takoż wiary, że głos ów był głosem ULa. Odnosili się do Gorima z pogardą, żądając: – Uczyń cud na dowód tego, że sługą jesteś boga ULa. – Spójrzcie na skórę swoją i włosy – odrzekł im Gorim. – Czy ten cud wam nie wystarcza? Zawstydzili się i odeszli. Ale przyszli do niego znowu, mówiąc:

– Znak ten dotknął nas z powodu jakiejś zarazy, którą przyniosłeś z miejsca nieczystego. Nie jest to dowód łaski ULa. Gorim wzniósł ramiona, a stworzenia, co go żywiły, przyszły do niego niby owce do pasterza. Starsi przerazili się i odeszli. Wkrótce jednak powrócili, ogarnięci niewiarą w jego słowa: – Stworzenia te potworne są i wstrętne. Jesteś demonem zesłanym, by doprowadzić lud nasz do zguby, a nie sługą Wielkiego Boga ULa. Wciąż nie widzieliśmy żadnego dowodu jego łaski. Gorima znużyły ich słowa i zakrzyknął wielkim głosem: – Mówię temu ludowi, że słyszał głos ULa. Wiele za was cierpiałem. Teraz wracam do Prolgu, świętego miejsca. Niech ci, co chcą pójść za mną, uczynią to. Niech ci, co wolą pozostać, uczynią to. Odwrócił się i ruszył w góry. Niektórzy ludzie poszli za nim, ale większa część pozostała. Lżyli oni Gorima i tych, co za nim podążyli. – Gdzież jest ten cud, który dowieść miał łaski ULa? – pytali. – Nie ruszyliśmy za Gorimem i nie byliśmy mu posłuszni, a przecież nie więdniemy i nie giniemy. Wtedy Gorim popatrzył na nich ze smutkiem i przemówił po raz ostatni: – Chcieliście ode mnie cudu. Spójrzcie więc, oto cud. Tak jak wam rzekł głos ULa, zwiędniecie niczym gałąź z drzewa odrąbana. Zaprawdę, tego dnia zginęliście. I poprowadził tych nielicznych, co za nim podążyli, w góry, do Prolgu. Ci, którzy zostali, kpili z niego i powrócili do namiotów, by naśmiewać się z głupoty tych, co za nim poszli. Przez jeden rok naśmiewali się i drwili, a potem nie śmiali się więcej, gdyż ich kobiety jałowe się stały i nie rodziły dzieci. Ludzie uwiędli, a z czasem zginęli i nie było ich więcej. Ci, którzy podążyli za Gorimem, doszli z nim do Prolgu. Zbudowali miasto. Duch UL był z nimi i mieszkali tam w pokoju ze stworzeniami, które żywiły Gorima. Gorim żył po wielekroć dłużej niż inni, a po nim każdy najwyższy kapłan ULa nosił imię Gorima i dożywał sędziwego wieku. Przez tysiące lat był z nimi pokój ULa i wierzyli, że będzie trwał wiecznie. Jednak zły bóg Torak skradł Klejnot stworzony przez boga Aldura i rozpoczęła się wojna ludzi i bogów. Torak użył Klejnotu, by ziemię rozerwać i wpuścić morze, Klejnot zaś spalił go straszliwie. I uciekł Torak do Mallorei. Ziemia oszalała od tej rany, a stworzenia, żyjące w pokoju z ludem Ulgo, także oszalały. Porwały się przeciwko wspólnocie ULa, niszczyły miasta i zabijały ludzi, aż niewielu tylko pozostało. Ci, którzy ocaleli, uciekli do Prolgu, gdzie stworzenia nie śmiały ich gonić z lęku przed gniewem ULa. Głośne były płacze i lamenty ludzi. Zaniepokojony UL odkrył im wtedy jaskinie leżące pod Prolgu, a ludzie zstąpili do świętych grot ULa i tam zamieszkali. Nastał czas, gdy Belgarath Czarodziej powiódł króla Alornów i synów jego do

Mallorei, by wykraść Klejnot. A kiedy Torak chciał ich ścigać, odepchnął go gniew Klejnotu. Belgarath ofiarował Klejnot pierwszemu Rivańskiemu Królowi, mówiąc, że póki któryś z jego następców będzie miał Klejnot w swej pieczy, Zachód będzie bezpieczny. Alornowie rozeszli się wtedy i ruszyli na południe, ku nowym ziemiom, a ludy innych bogów, przerażone wojną bogów i ludzi, także podążyły zajmować nowe ziemie, które nazywali dziwnymi imionami. Jednak lud ULa trwał w jaskiniach Prolgu i nie łączył się z nimi. UL chronił ich i skrywał, a obcy nie wiedzieli, że lud tam żyje. Wiek po wieku lud ULa nie zwracał uwagi na świat zewnętrzny, nawet gdy światem tym wstrząsnęło zamordowanie Rivańskiego Króla i jego rodziny. Gdy jednak Torak ruszył pustoszyć Zachód i prowadził wielką armię przez ziemie dzieci ULa, Duch UL przemówił do Gorima, a Gorim wyprowadził swych ludzi nocą, ukradkiem. Spadli na śpiące wojska i wielkie zadali im straty. I tak armia Toraka została osłabiona, by ostatecznie paść przed armiami Zachodu w miejscu zwanym Vo Mimbre. Wtedy Gorim zebrał siły i wyruszył na radę ze zwycięzcami. I przyniósł stamtąd wieści, że Torak srogie odniósł rany. Ciało złego boga zostało wykradzione przez jego ucznia Belzedara, i miał Torak leżeć pogrążony we śnie głębokim jak sama śmierć, by przebudzić się dopiero wtedy, gdy spadkobierca rivańskiego rodu ponownie zasiądzie na tronie Rivy – to znaczy nigdy, jako że wiadome jest, iż ani jeden ze spadkobierców tego rodu nie pozostał przy życiu. A choć wizyta Gorima w zewnętrznym świecie była zadziwiająca, zdawało się, że nie przyniosła żadnych szkód. Dzieci ULa nadal były szczęśliwe pod opieką swego boga i życie płynęło jak dawniej. Zauważono, że Gorim mniej spędza czasu na studiowaniu Księgi Ulgo, a więcej na badaniu przegniłych zwojów, gdzie zapisane były dawne proroctwa. Jednak po kimś, kto opuścił groty ULa i wyruszył w świat innych bogów, należało oczekiwać pewnych dziwactw. Aż kiedyś niezwykły starzec stanął u wejścia do jaskiń i zażądał rozmowy z Gorimem. A taka była moc jego głosu, że Gorim został wezwany. I pierwszy raz od dnia, gdy ludzie znaleźli w jaskiniach bezpieczne schronienie, wpuszczono tam kogoś, kto nie należał do ludu ULa. Gorim zabrał obcego do swoich komnat i tam pozostawał z nim zamknięty przez wiele dni, a i później w długich odstępach czasu przybywał ów niezwykły starzec z siwą brodą i w łachmanach, i był witany radośnie przez Gorima. Razu pewnego jeden z młodych chłopców opowiadał, że widział z Gorimem wielkiego szarego wilka. Lecz był to zapewne sen tylko, chorobą spowodowany, chociaż chłopiec nie chciał tego odwołać. Ludzie przyzwyczaili się i pogodzili z odmiennością swojego Gorima. Lata mijały, a oni dzięki składali swemu bogu, wiedząc, że są ludem wybranym Wielkiego Boga ULa.

Część pierwsza

MARAGOR

Rozdział I Jej imperialna wysokość księżniczka Ce’Nedra, klejnot rodu Borune i najpiękniejszy kwiat Imperium Tolnedrańskiego, siedziała ze skrzyżowanymi nogami na skrzyni pod dębowym sufitem kabiny na rufie okrętu kapitana Greldika. Gryzła w zamyśleniu kosmyk swych miedzianych włosów i przyglądała się, jak pani Polgara opatruje złamaną rękę Belgaratha Czarodzieja. Księżniczka miała na sobie krótką bladozieloną tunikę driad, a na policzku smugę popiołu. Z góry, z pokładu, dobiegały równe uderzenia bębna, podające rytm marynarzom Greldika, którzy wiosłowali pod prąd z zasypanego popiołami miasta Sthiss Tor. Wszystko było absolutnie straszne, uznała. Zaczęło się jako kolejne posunięcie w grze przeciw władzy ojca, jaką prowadziła, odkąd sięgała pamięcią. I nagle zmieniło się w rzecz śmiertelnie poważną. Wcale nie planowała takiego obrotu spraw, kiedy z mistrzem Jeebersem wymykała się z imperialnego pałacu w Tol Honeth nocą wiele tygodni temu. Jeebers wkrótce ją porzucił... był zresztą tylko chwilowym pomocnikiem, nikim więcej... a teraz trafiła do tej niezwykłej grupy ludzi o posępnych twarzach, podążających na wyprawę, której celu zupełnie nie mogła pojąć. Pani Polgara, której samo imię budziło w księżniczce dreszcze, dość obcesowo poinformowała ją w Lesie Driad, że zabawa skończona i żadna ucieczka, pochlebstwa czy prośby nie zmienią faktu, iż ona, księżniczka Ce’Nedra, stanie na Dworze Rivańskiego Króla w dniu swych szesnastych urodzin – jeśli będzie trzeba, to w łańcuchach. Ce’Nedra nie miała cienia wątpliwości, że pani Polgara dokładnie to miała na myśli... Przeżyła krótkotrwałą wizję tego, jak wloką ją, brzęczącą kajdanami, by w absolutnym poniżeniu postawić w mrocznej sali, a setki brodatych Alornów się z niej naśmiewają. Tego musiała uniknąć za wszelką cenę. Dlatego właśnie towarzyszyła im nie całkiem z własnej chęci, ale bez jawnego oporu. Blask stali w oczach pani Polgary zawsze zdawał się nieść sugestię kajdan i brzęczących łańcuchów, a ta sugestia skuteczniej skłaniała księżniczkę do posłuszeństwa niż cała imperialna potęga jej ojca. Ce’Nedra tylko w przybliżeniu się orientowała, co właściwie robią ci ludzie. Ścigali chyba kogoś czy coś, a trop zaprowadził ich na pełne węży bagna Nyissy. W całą sprawę byli jakoś zamieszani Murgowie, którzy stawiali im straszliwe przeszkody. Także królowa Salmissra interesowała się tą sprawą do tego stopnia, że kazała porwać młodego Gariona. Ce’Nedra wyrwała się z zadumy, by spojrzeć na chłopca. Na co był potrzebny królowej Nyissy? Jest przecież taki... zwyczajny. To wieśniak, parobek... Nikt.

Owszem, dość ładny chłopak, trudno zaprzeczyć, z raczej pospolitymi jasnymi włosami, które wciąż opadały mu na czoło i aż ją palce świerzbiały, by je odgarnąć. Miał miłą twarz – choć nic nadzwyczajnego – i ponieważ był tylko trochę od niej starszy, mogła z nim porozmawiać, gdy czuła się samotna albo wystraszona, i kłócić się, gdy była rozdrażniona. Ale zupełnie nie chciał traktować jej z należnym respektem... Pewnie nawet nie potrafił. Więc skąd to irytujące zainteresowanie? Zastanawiała się nad tym, obserwując go w zamyśleniu. I znowu to robiła! Gniewnie oderwała spojrzenie od jego twarzy. Dlaczego stale mu się przygląda? Dlaczego odruchowo szuka go wzrokiem za każdym razem, kiedy się zamyśli? Przyłapała się nawet na wynajdywaniu pretekstów, które pozwolą znaleźć się tam, skąd może na niego patrzeć. To głupie! Ce’Nedra przygryzła kosmyk włosów, pomyślała, przygryzła mocniej, a jej oczy znowu powróciły do dokładnego studiowania twarzy Gariona. – Wyzdrowieje? – zapytał Barak, jarl Trellheimu. Skubał w roztargnieniu swą obfitą rudą brodę, obserwując, jak pani Polgara kończy dopasowywać Belgarathowi temblak. – Proste złamanie – stwierdziła profesjonalnym tonem. Odłożyła bandaże. – Na starych głupcach rany szybko się goją. Belgarath skrzywił się, poruszając usztywnioną łubkami ręką. – Mogłaś być bardziej delikatna, Pol. – Na jego brunatnej tunice widniało kilka plam błota i świeże rozdarcie, świadectwo spotkania z drzewem. – Musiałam ci ją nastawić, ojcze. Nie chciałbyś przecież, żeby zrosła się krzywo. – Uważam, że to cię bawiło – poskarżył się. – Następnym razem sam się opatruj – powiedziała chłodno, wygładzając szarą suknię. – Muszę się czegoś napić. – Belgarath zerknął na potężnego Baraka. Jarl Trellheimu stanął w wąskich drzwiach. – Mógłbyś przynieść Belgarathowi kufel piwa? – poprosił jakiegoś marynarza. – Jak on się czuje? – zapytał tamten. – Jest rozdrażniony. I pewnie będzie jeszcze bardziej, jeśli zaraz nie dostanie piwa. – Już biegnę. – Rozsądna decyzja. To był kolejny zadziwiający fakt: Arystokraci, którzy uczestniczyli w wyprawie, z wyjątkowym szacunkiem traktowali tego starca w łachmanach, a przecież, o ile Ce’Nedra mogła się zorientować, nie miał nawet tytułu. Potrafiła z idealną precyzją określić różnicę między baronem a generałem legionów imperium, wielkim diukiem Tolnedry a księciem krwi Arendii, między Strażnikiem Rivy a królem Chereków. Jednak nie miała pojęcia, gdzie w tym wszystkim jest miejsce dla czarodziejów. Materialistyczny tolnedrański umysł nie przyjmował do wiadomości ich istnienia. Nic dziwnego, że pani

Polgara, nosząca tytuły z połowy królestw Zachodu, była najbardziej szanowaną kobietą na świecie. Ale Belgarath jest przecież włóczęgą, obieżyświatem, często wręcz zakłócającym porządek publiczny. A Garion, przypomniała sobie, to jego wnuk. – Najwyższa pora, ojcze, żebyś nam opowiedział, co się stało – poprosiła swego pacjenta pani Polgara. – Wolałbym o tym nie mówić – uciął. Zwróciła się do księcia Kheldara, tego niezwykłego drasańskiego arystokraty o ostrych rysach i specyficznym poczuciu humoru, który z bezczelną miną leżał teraz na ławie. – A więc, Silku? – Jestem pewien, że rozumiesz moją sytuację, stary przyjacielu. – Książę spojrzał z głębokim żalem na Belgaratha. – Jeśli spróbuję dochować tajemnicy, ona po prostu zmusi mnie do mówienia... Wyobrażam sobie, że w sposób bardzo nieprzyjemny. Belgarath przyjrzał mu się z kamienną twarzą, po czym parsknął z niesmakiem. – Pojmujesz chyba, że wcale nie chcę mówić – tłumaczył Silk. Belgarath odwrócił się do ściany i milczał nadal. – Wiedziałem, że zrozumiesz. – Opowiadaj, Silku – rzucił Barak niecierpliwie. – Historia jest właściwie całkiem prosta – powiedział książę Kheldar. – Ale masz zamiar ją skomplikować. Zgadłem? – Powiedz nam zwyczajnie, co zaszło – wtrąciła Polgara. Drasanin usiadł na ławie. – Właściwie nie ma o czym opowiadać – zaczął. – Odnaleźliśmy trop Zedara i jakieś trzy tygodnie temu podążyliśmy za nim do Nyissy. Parę razy napotkaliśmy nyissańskie patrole graniczne... Nic poważnego. W każdym razie niemal natychmiast po przekroczeniu granicy ślad skręcił na zachód. To była niespodzianka. Zedar tak uparcie zmierzał do Nyissy, że uznaliśmy, iż zawarł jakąś umowę z królową Salmissrą. Może chciał, by wszyscy tak pomyśleli... Jest bardzo sprytny, a Salmissrę znamy z tego, że miesza się do spraw, które wcale jej nie dotyczą. – Zajęłam się tym – oświadczyła Polgara. – A co się stało? – zainteresował się Belgarath. – Później ci opowiem, ojcze. Mów dalej, Silku. Książę Kheldar wzruszył ramionami. – To już właściwie wszystko. Podążyliśmy za Zedarem aż do jednego z tych zrujnowanych miast przy dawnej granicy Maragów. Belgarath miał tam gościa... tak przynajmniej twierdzi, bo ja nikogo nie widziałem. W każdym razie powiedział, że zdarzyło się coś, co zmienia nasze plany. Musimy zawrócić i ruszyć w dół rzeki do Sthiss Tor, by dołączyć do was. Nie miał czasu na dalsze wyjaśnienia, gdyż nagle dżungla zaroiła się od Murgów. Szukali albo nas, albo Zedara... Nie udało nam się tego sprawdzić. Od tego czasu kryliśmy się przed

Murgami i Nyissanami równocześnie... podróżowaliśmy nocą, chowaliśmy się... Takie rzeczy. Raz wysłaliśmy gońca. Dotarł tutaj? – Przedwczoraj – wyjaśniła Polgara. – Jednak miał gorączkę i nie od razu zdołałam wydobyć z niego wasze przesłanie. Kheldar pokiwał głową. – W każdym razie z Murgami byli Grolimowie i próbowali odszukać nas swymi umysłami. Belgarath robił coś, co miało im przeszkodzić. Nie wiem, co to było, ale musiało wymagać wielkiej koncentracji, gdyż prawie nie zwracał uwagi, dokąd idzie. Wczesnym rankiem tego dnia prowadziliśmy konie przez bagna. Belgarath szedł jakoś przed siebie, myśląc o innych sprawach, i wtedy drzewo się na niego przewróciło. – Mogłam się tego domyślić – mruknęła Polgara. – Ktoś sprawił, że się zwaliło? – Nie sądzę. Mogła to być jakaś stara pułapka, ale wątpię. Miało przegniły pień. Próbowałem go ostrzec, ale wszedł prosto pod nie. – Dobrze już... – burknął Belgarath. – Naprawdę próbowałem cię ostrzec. – Daj już spokój, Silku. – Nie chcę, by pomyśleli, że nie próbowałem – zaprotestował Silk. Polgara pokręciła głową. – Ojcze... – powiedziała z wyrzutem. – Nie mówmy już o tym, Polgaro – rzekł Belgarath. – Wyciągnąłem go spod tego drzewa i połatałem, jak umiałem najlepiej – podjął opowieść Silk. – Potem ukradłem łódkę i popłynęliśmy z prądem. Dobrze nam szło, dopóki ten pył nie zaczął opadać. – Co zrobiliście z końmi? – wtrącił Hettar. Ce’Nedra bała się trochę wysokiego, małomównego księcia Algarów w ubraniu z czarnej skóry i długim kosmykiem włosów na czubku ogolonej głowy. Chyba nigdy się nie uśmiechał, a na sam dźwięk słowa „Murgo” jego jastrzębia twarz stawała się martwa, niewzruszona jak głaz. Jedynym uczuciem, które czyniło go bardziej ludzkim, była niezwykła troska o konie. – Są bezpieczne – uspokoił go Silk. – Schowałem je tak, że Nyissanie nie znajdą. Nic im się nie stanie, póki znowu ich nie zabierzemy. – Kiedy weszliście na pokład, mówiłeś, że teraz Klejnot ma Ctuchik. – Polgara zwróciła się do Belgaratha. – Jak do tego doszło? Wzruszył ramionami. – Beltira nie wchodził w szczegóły. Powiedział tyle, że Ctuchik już czekał, gdy Zedar przekroczył granicę Cthol Murgos. Zedar zdołał uciec, ale musiał Klejnot zostawić. – Rozmawiałeś z Beltirą? – Z jego umysłem. – Nie powiedział, dlaczego mistrz chce, żebyśmy ruszyli do Doliny Aldura? – Nie. Pewnie nawet nie pomyślał, żeby zapytać. Wiesz, jaki jest Beltira. – Ojcze, to nam zajmie parę miesięcy – zaprotestowała Polgara, z troską

marszcząc czoło. – Przecież dolina leży ponad tysiąc kilometrów stąd. – Aldur chce, żebyśmy tam pojechali – odparł. – I po tylu latach nie zamierzam teraz odmawiać mu posłuszeństwa. – A tymczasem Ctuchik dowiezie Klejnot do Rak Cthol. – Nic mu z tego nie przyjdzie, Pol. Sam Torak nie zdołał zapanować nad Klejnotem, a próbował ponad dwa tysiące lat. Wiem, gdzie leży Rak Cthol; Ctuchik nie może schować go przede mną. Będzie tam z Klejnotem, kiedy postanowię mu go odebrać. Potrafię sobie poradzić z tym magikiem. Słowo „magik” wymówił tonem najgłębszej pogardy. – A co przez ten czas zrobi Zedar? – Ma własne problemy. Beltira twierdzi, że zabrał Toraka z kryjówki. Myślę, że można na nim polegać; spróbuje wywieźć ciało Toraka jak najdalej od Rak Cthol. Właściwie wszystko poukładało się całkiem nieźle. Miałem już trochę dość tego pościgu za Zedarem. Ce’Nedra nie do końca pojmowała, o czym mówią. Dlaczego tak bardzo ich interesuje para angarackich czarowników o dziwacznych imionach i tajemniczy klejnot, którego wszyscy chyba pragnęli? Dla niej jeden klejnot niczym się prawie nie różnił od drugiego. Dorastała w przepychu i już dawno przestała dostrzegać wartość jakichkolwiek ozdób. W tej chwili miała na sobie parę maleńkich złotych kolczyków w kształcie żołędzi; lubiła je nie dlatego, że były złote, ale z powodu cichych dźwięków wydawanych przy każdym ruchu głowy przez chytrze wbudowane klapki. Wszystko to przypominało któryś z mitów Alornów, jakie słyszała przed laty od bajarza na dworze ojca. Pamiętała, że występował tam jakiś magiczny klejnot. Został skradziony przez boga Angaraków, Toraka, potem odzyskany przez czarodzieja i paru królów Alornów. Zamocowali ten klejnot w rękojeści miecza, który trzymali w sali tronowej w Rivie. Podobno ochraniał Zachód przed straszliwą katastrofą, jaka miała się wydarzyć, gdyby został utracony. To ciekawe... Czarodziej z legendy nosił takie samo imię jak ten starzec. Ale przecież wtedy miałby już kilka tysięcy lat. Śmieszne. Na pewno nazwano go tak na pamiątkę bohatera mitu... albo sam sobie nadał to imię, żeby wywierać wrażenie na ludziach. Raz jeszcze jej wzrok powędrował ku twarzy Gariona. Milczący chłopiec siedział w kącie kajuty. Minę miał poważną, spojrzenie posępne. Pomyślała, iż może właśnie ta powaga budzi jej ciekawość. Inni chłopcy, jakich znała – młodzi szlachcice – usiłowali być czarujący i dowcipni, natomiast Garion nigdy nie starał się żartować ani jej zabawiać. Nie wiedziała, jak to rozumieć. Czyżby był takim głąbem, że nie wiedział, jak powinien się zachowywać? A może wiedział, ale nie zależało mu i nie chciał się starać? Mógłby przynajmniej spróbować... choćby od czasu do czasu. Jak może się z nim zadawać, jeśli stale odmawia robienia z siebie durnia dla jej rozrywki? Powtórzyła sobie surowo, że jest na niego obrażona. Powiedział, że królowa Salmissra była najpiękniejszą kobietą, jaką w życiu widział... Jest jeszcze o wiele za wcześnie, by mu wybaczyć taką zniewagę. Musi ponieść straszliwą

karę. Ce’Nedra zaplatała z roztargnieniem kosmyk włosów, wpatrując się w twarz Gariona. Następnego ranka opad popiołów – rezultat potężnej erupcji wulkanicznej gdzieś w Cthol Murgos – zmniejszył się w takim stopniu, że można było znowu wyjść na pokład. Szary opar wciąż częściowo przesłaniał porośnięte dżunglą brzegi, ale powietrze nadawało się do oddychania. Ce’Nedra z ulgą opuściła duszną kajutę. Garion siedział w osłoniętym kącie pokładu, na dziobie okrętu. Zwykle tam był. Dostrzegła, że rankiem zapomniał uczesać włosy, i z trudem się powstrzymała, by nie pobiec po grzebień i od razu zająć się jego fryzurą. Zamiast tego z wystudiowaną obojętnością przesunęła się do relingu, skąd mogła podsłuchiwać, nie zwracając na siebie uwagi. – ...Był tam zawsze – mówił Garion dziadkowi. – Przemawiał do mnie, tłumaczył, kiedy zachowuję się dziecinnie albo głupio... Jakby chował się gdzieś w kącie umysłu, całkiem niezależny. Belgarath pokiwał głową, w roztargnieniu drapiąc brodę zdrową ręką. – Wydaje się, że jest całkiem z tobą rozłączny – zauważył. – Ten głos w głowie kiedykolwiek coś zrobił? Czy tylko przemawiał do ciebie? Garion się zamyślił. – Mówił mi, jak robić różne rzeczy, ale chyba to ja muszę je wykonać. Wtedy, w pałacu Salmissry, zdawało mi się, że wyprowadził mnie z własnego ciała, bym szukał cioci Pol. – Zmarszczył brwi. – Nie – poprawił się. – Właściwie on tylko powiedział, jak tego dokonać, ale działałem ja sam. Gdy już byłem na zewnątrz, czułem go przy sobie... Po raz pierwszy zostaliśmy rozdzieleni. Chociaż tak naprawdę go nie widziałem. Ale na parę minut chyba przejął stery. Rozmawiał z Salmissrą, żeby załagodzić sytuację i ukryć, co zamierzamy. – Nie marnowałeś czasu, odkąd opuściliśmy was z Silkiem, prawda? Garion smętnie kiwnął głową. – To było straszne. Spaliłem Asharaka. Wiedziałeś? – Ciocia mi mówiła. – Uderzył ją w twarz – wyjaśnił Garion. – Chciałem pchnąć go nożem, ale głos poradził, żeby spróbować inaczej. Uderzyłem go ręką i powiedziałem: „Płoń”. To wszystko. Tylko „Płoń”... a on się zapalił. Chciałem go zgasić, lecz ciocia Pol powiedziała, że to on zabił moich rodziców. Więc uczyniłem ogień jeszcze gorętszym. Błagał, żebym przestał, ale nie słuchałem. – Zadrżał. – Próbowałem cię uprzedzić – przypomniał Belgarath łagodnie. – Ostrzegałem, że kiedy to wszystko się skończy, nie będzie ci się podobało. Garion westchnął. – Powinienem słuchać. Ciocia Pol twierdzi, że kiedy już raz użyłem... – Zawahał się, szukając właściwego słowa. – Mocy – podpowiedział Belgarath. – Dobrze – zgodził się Garion. – Mówi, że kiedy już raz z niej skorzystałem, nigdy tego nie zapomnę. Będę to robił znowu i znowu. Żałuję, że wtedy nie

użyłem noża. To coś we mnie nigdy by się nie przebudziło. – Wiesz, że to nieprawda – odparł starzec spokojnie. – Już od paru miesięcy moc sączyła się z ciebie wszystkimi porami skóry. Nie wiedząc o tym, użyłeś jej nieraz. Garion spoglądał na niego ze zdumieniem. – Pamiętasz tego obłąkanego mnicha, zaraz za granicą Tolnedry? – przypomniał Belgarath. – Narobiłeś strasznego hałasu, kiedy go dotknąłeś. Myślałem już, że go zabiłeś. – Mówiłeś, że ciocia Pol tego dokonała. – Skłamałem – przyznał starzec obojętnie. – Jak zwykle bez wysiłku. Sedno w tym, że zawsze miałeś te zdolności. Wcześniej czy później musiały się ujawnić. Na twoim miejscu nie żałowałbym tak Chamdara. Owszem, wszystko, co robiłeś, było nieco egzotyczne... Ja zabrałbym się do tego trochę inaczej... ale w całym zajściu widać pewną sprawiedliwość. – Więc to już zawsze będzie we mnie? – Zawsze. Tak już jest, niestety. Księżniczka Ce’Nedra poczuła zadowolenie z siebie. Belgarath właśnie potwierdził to, co sama powtarzała Garionowi wielokrotnie. Gdyby tylko nie był taki uparty, jego ciocia, jego dziadek, no i ona sama naturalnie – którzy lepiej od niego wiedzą, co jest słuszne, właściwe i dla niego najlepsze – mogliby bez żadnych trudności ukształtować chłopca należycie. – Wracajmy do tego twojego drugiego głosu – rzekł Belgarath. – Muszę dowiedzieć się o nim czegoś więcej. Nie chcę, żebyś we własnym umyśle nosił wroga. – To nie wróg – zaprotestował Garion. – Jest po naszej stronie. – Może sprawiać takie wrażenie. Ale wrażenia mogą nas mylić. Lepiej się poczuję, wiedząc dokładnie, co to jest. Nie lubię niespodzianek. Księżniczka Ce’Nedra nie słuchała już, zatopiona w myślach. Gdzieś w głębi chytrego rozumku zaczął się formować pewien plan... Plan o bardzo ciekawych możliwościach.

Rozdział II Podróż przez katarakty Rzeki Węża zajęła prawie tydzień. Stale panował duszny upał, ale wszyscy zdążyli się trochę przyzwyczaić do klimatu. Księżniczka Ce’Nedra większość czasu spędzała z Polgarą na pokładzie i ostentacyjnie unikała Gariona. Od czasu do czasu jednak spoglądała na niego, by sprawdzić, czy dostrzeże jakieś oznaki cierpienia. Ponieważ jej życie znalazło się wyłącznie w rękach tych ludzi, podbicie ich serc uznała za absolutną konieczność. Belgarath nie sprawi kłopotu. Kilka ujmujących dziewczęcych uśmiechów, trochę trzepotania rzęsami, spontaniczny na pozór całus czy dwa sprawią, że bez wysiłku owinie go sobie dookoła paluszka. Tę kampanię może przeprowadzić, kiedy tylko zechce. Lecz Polgara to zupełnie inny problem. Przede wszystkim Ce’Nedrę zachwycała oszałamiająca uroda tej kobiety. Bez skazy. Nawet biały kosmyk wśród czarnych jak noc włosów nie był właściwie defektem, raczej rodzajem podkreślenia, osobistym znakiem. Ale najbardziej niepokoiły księżniczkę oczy Polgary. Zależnie od nastroju ich barwa zmieniała się od szarości do głębokiego, bardzo głębokiego błękitu. I dostrzegały wszystko. Żadne oszustwo nie było możliwe wobec tego spokojnego, chłodnego spojrzenia. Za każdym razem, kiedy Ce’Nedra patrzyła w te oczy, miała wrażenie, że słyszy brzęk łańcuchów. Musiała zdobyć jej przyjaźń. – Lady Polgaro – odezwała się pewnego ranka. Siedziały na pokładzie. Parująca szarozielona dżungla przesuwała się z obu stron, a spoceni marynarze wiosłowali z wysiłkiem. – Tak, kochanie? – Polgara uniosła głowę znad tuniki Gariona, do której przyszywała guzik. Miała na sobie bladoniebieską suknię, z powodu upału rozpiętą pod szyją. – Czym jest magia? Zawsze mi powtarzali, że coś takiego nie istnieje. – Ce’Nedra uznała, że to dobry początek rozmowy. – Tolnedrańska edukacja jest nieco jednostronna. – Polgara się uśmiechnęła. – To jakaś sztuczka? – Ce’Nedra nie ustępowała. – Tak jak wtedy, gdy ktoś pokazuje coś ludziom jedną ręką, a drugą zabiera coś innego? – Bawiła się rzemykiem sandała. – Nie, moja droga. Zupełnie nie to. – A jak wiele można dokonać z jej pomocą? – Nigdy nie badaliśmy takich ograniczeń. – Polgara szybko pracowała igłą. – Kiedy trzeba coś zrobić, robimy to. Nie martwimy się na zapas, czy potrafimy.

Chociaż różnym ludziom lepiej się udają różne rzeczy. Trochę jak z tym, że jedni mężczyźni mają zdolności do stolarki, a inni do murarstwa. – Garion jest czarodziejem, prawda? Co potrafi? – Dlaczego właściwie o to spytała? – Zastanawiałam się, do czego zmierzasz. – Polgara spojrzała na nią przenikliwie. Ce’Nedra zarumieniła się lekko. – Przestań gryźć włosy, moja droga – upomniała ją. – Porozszczepiasz końce. Ce’Nedra szybko wyjęła kosmyk z ust. – Nie jesteśmy pewni, jak wiele potrafi Garion – mówiła Polgara. – Chyba jeszcze za wcześnie, by to rozstrzygnąć. Wydaje się, że ma predyspozycje psychiczne. Z pewnością za każdym razem, kiedy czegoś próbuje, robi mnóstwo hałasu. To niezły wskaźnik jego możliwości. – Zapewne więc będzie potężnym czarodziejem. Lekki uśmiech przemknął po wargach Polgary. – Zapewne. Zakładając naturalnie, że nauczy się nad sobą panować. – No tak – zgodziła się Ce’Nedra. – Będziemy musiały nauczyć go opanowania. Polgara przyglądała jej się chwilę i nagle wybuchnęła śmiechem. Ce’Nedra, chociaż lekko zakłopotana, też się roześmiała. Garion, który stał niedaleko, obejrzał się. – Coś zabawnego? – spytał. – Nie zrozumiesz tego, skarbie – odparła Polgara. Z obrażoną miną, sztywno wyprostowany i ponury, odszedł. Ce’Nedra i Polgara roześmiały się znowu. Okręt kapitana Greldika dotarł do miejsca, gdzie skały i szybki prąd uniemożliwiały dalszą żeglugę. Przycumowali do wielkiego drzewa na północnym brzegu i grupa wędrowców przygotowała się do zejścia na ląd. Barak w kolczudze stał spocony obok Greldika i obserwował, jak Hettar dogląda wyładunku koni. – Gdybyś spotkał gdzieś moją żonę, przekaż jej pozdrowienia – poprosił. Kapitan skinął głową. – W czasie najbliższej zimy odwiedzę pewnie okolice Trellheimu. – Nie musisz wspominać, że wiem o tej ciąży. Chce pewnie zrobić mi niespodziankę po powrocie. Nie zamierzam psuć jej zabawy. Greldik był trochę zdziwiony. – Myślałem, Baraku, że lubisz jej psuć zabawę. – Chyba już czas, żebyśmy z Merel zawarli pokój. Ta nasza mała wojna była zabawna, kiedy oboje byliśmy młodsi, ale teraz pora ją zakończyć... choćby tylko dla dobra dzieci. Belgarath wyszedł na pokład i zbliżył się do dwóch brodatych Chereków. – Płyń do Val Alorn – polecił kapitanowi Greldikowi. – Powiesz Anhegowi, gdzie jesteśmy i co robimy. Niech przekaże wieści pozostałym. Przekaż mu, że absolutnie zakazuję przystępowania w tej chwili do wojny z Angarakami.

Ctuchik ma Klejnot w Rak Cthol, a jeśli wybuchnie wojna, Taur Urgas zablokuje granice Cthol Murgos. I bez tego będziemy mieli dość kłopotów. – Powiem mu – obiecał z powątpiewaniem Greldik. – Ale to mu się nie spodoba. – Nie musi – odparł bez ogródek Belgarath. – Ma tylko zrobić, co nakazuję. Ce’Nedra stała w pobliżu, była zaskoczona, słysząc, że ten obdarty starzec wydaje stanowcze rozkazy. Nie za wiele sobie pozwala? Przemawia w taki sposób do suwerennych władców? A może Garion, jako czarodziej, pewnego dnia uzyska taki sam posłuch? Obejrzała się na chłopaka – pomagał kowalowi Durnikowi uspokoić przestraszonego konia. Nie wygląda na kogoś z autorytetem, uznała. Ściągnęła wargi. Może jakaś szata by pomogła, pomyślała. I jeszcze magiczna księga w ręku. I chociaż zaczątki brody. Przymknęła oczy, wyobrażając go sobie tak odzianego, brodatego i z księgą. Garion, jak widać, poczuł na sobie jej wzrok i spojrzał pytająco. Był taki... zwyczajny. Wizerunek prostego, skromnego chłopca w strojnych szatach, jakie dla niego wymyśliła, nagle wydał się jej tak zabawny, że parsknęła śmiechem. Garion zarumienił się i urażony odwrócił do niej plecami. Ponieważ katarakty Rzeki Węża uniemożliwiały dalszą nawigację w górę rzeki, szlak prowadzący na wzgórza był tu dość szeroki. Dowodził, że większość podróżnych w tym właśnie miejscu schodziła na ląd. W blasku porannego słońca wyjechali z doliny. Szybko zostawili za sobą gęstą splątaną dżunglę i zagłębili się w las, bardziej odpowiadający gustom Ce’Nedry. Na szczycie pierwszego wzniesienia poczuli nawet lekki wietrzyk, który zdmuchnął duszny upał i fetor gnijących bagien Nyissy. Ce’Nedrze nastrój od razu się poprawił. Rozważyła towarzystwo księcia Kheldara, ale drzemał akurat, zresztą bała się go trochę. Natychmiast zrozumiała, że ten cyniczny, błyskotliwy Drasanin ze spiczastym nosem czyta w niej jak w otwartej księdze, a to wcale jej się nie podobało. Przejechała wzdłuż kolumny do barona Mandorallena, który prowadził. Po części chciała odsunąć się jak najdalej od parującej rzeki, ale prawdziwy powód był inny. Pomyślała, że to doskonała sposobność, by wypytać arendzkiego szlachcica o sprawy, które ją interesowały. – Wasza wysokość – powitał ją z szacunkiem zbrojny rycerz, kiedy zrównała się z jego potężnym wierzchowcem. – Azali uważasz to za rozsądne, by w taki sposób narażać się na groźbę jazdy z przednią strażą? – Któż byłby tak głupi, by porywać się na najdzielniejszego z rycerzy świata? – odpowiedziała z doskonale niewinną miną. Baron westchnął, a na jego twarzy pojawił się wyraz pełen melancholii. – I skąd to smutne westchnienie, panie rycerzu? – Nie ma to znaczenia, wasza wysokość – odparł. Jechali w milczeniu przez cień nakrapiany cętkami słonecznego blasku. Owady brzęczały w powietrzu, a małe stworzonka biegały z szelestem w krzakach po obu stronach drogi. – Powiedz mi – odezwała się wreszcie księżniczka – czy dawno znasz

Belgaratha? – Całe swe życie, wasza wysokość. – Jest poważany w Arendii? – Poważany? Świątobliwy Belgarath jest największym ze wszystkich ludzi świata. Z pewnością wiesz o tym, księżniczko. – Jestem Tolnedranką, baronie – przypomniała. – Nasza wiedza o czarodziejach jest dość ograniczona. Czy Arend nazwałby Belgaratha człowiekiem szlachetnie urodzonym? Mandorallen roześmiał się. – Wasza wysokość, narodziny świątobliwego Belgaratha zaginęły w tak odległych mrokach starożytności, że twoje pytanie przestało mieć znaczenie. Zmarszczyła czoło. Nie lubiła, kiedy ktoś się z niej wyśmiewał. – Jest czy nie jest szlachcicem? – Nie ustępowała. – Jest Belgarathem – rzekł Mandorallen, jakby to wyjaśniało wszystko. – Istnieją setki baronów, dziesiątki hrabiów, lordów bez liku, ale jest tylko jeden Belgarath. Wszyscy ludzie mu ustępują. Uśmiechnęła się promiennie. – A lady Polgara? Mandorallen zamrugał i Ce’Nedra zrozumiała, że pyta odrobinę za szybko. – Lady Polgara szanowana jest ponad wszystkie kobiety. – Nie krył zdziwienia. – Wasza wysokość, gdybyś poznać mi dała kierunek, ku jakiemu zmierzają twe pytania, mógłbym udzielić ci odpowiedzi bardziej zadowalających. Zaśmiała się. – Drogi baronie, to nic ważnego ani istotnego... Jedynie zwykła ciekawość, sposób zabicia czasu w podróży. Po chwili przykłusował kowal Durnik. Podkowy jego srokacza stukały głośno na ubitym trakcie. – Pani Pol chce, żebyście chwilę zaczekali – oznajmił. – Coś się stało? – spytała Ce’Nedra niespokojnie. – Nie. Niedaleko traktu zauważyła jakiś znany jej krzaczek. Chce zebrać liście... mają chyba jakieś lecznicze właściwości. Mówi, że jest bardzo rzadki i rośnie tylko w niektórych częściach Nyissy. – Prosta, szczera twarz kowala wyrażała głęboki szacunek, jak zawsze, gdy mówił o Polgarze. Ce’Nedra miała pewne podejrzenia co do uczuć Durnika, ale trzymała je dla siebie. – Aha... – dodał jeszcze. – Kazała was ostrzec przed tym krzakiem. Mogą się trafić następne. Ma około trzydziestu centymetrów wysokości, bardzo błyszczące zielone liście i małe fioletowe kwiatki. Jest śmiertelnie trujący... Nie wolno go nawet dotknąć. – Nie zamierzamy zjeżdżać ze szlaku, zacny Durniku – uspokoił go Mandorallen. – Czekać będziemy, aż dama da nam pozwolenie, by dalej podążyć. Durnik kiwnął głową i odjechał z powrotem. Ce’Nedra i Mandorallen przeprowadzili konie w cień rozłożystego drzewa

i czekali. – A co Arendowie myślą o Garionie? – zapytała nagle księżniczka. – To dobry chłopiec. – Mandorallen był nieco zaskoczony. – Ale nie szlachcic. – Wasza wysokość, edukacja twa, jak sądzę, sprowadziła cię na manowce. Garion pochodzi z rodu Belgaratha i Polgary. Nie ma wprawdzie tytułu, jaki ty i ja posiadamy, lecz krew jego najszlachetniejsza jest na świecie. Bez wahania ustąpiłbym mu pierwszeństwa przed sobą, gdyby tylko poprosił, czego wszakże nie uczyni, skromnym chłopięciem będąc. Podczas wizyty naszej na dworze króla Korodullina młoda hrabianka ścigała go z uporem niezwykłym, by przez małżeństwo podwyższyć stan swój i prestiż. – Doprawdy? – W głosie Ce’Nedry zabrzmiały groźne tony. – Chciała go skłonić do zaręczyn i często udawało się jej pochwycić go w pułapkę żarcikami i najsłodszą konwersacją. – Piękna hrabianka? – Jedna z wielkich piękności królestwa. – Rozumiem. – Ton Ce’Nedry był jak lód. – Czyżbym uraził waszą wysokość? – Nieważne. Mandorallen znowu westchnął. – O co znowu chodzi? – warknęła. – Dostrzegam, że wielkie są moje wady. – Podobno jesteś człowiekiem doskonałym. – Natychmiast pożałowała tych słów. – Nie, wasza wysokość. Jestem skażony ponad twoje wyobrażenie. – Może trochę mało dyplomatyczny, ale to niewielka wada... u Arenda. – Tchórzostwo nią jest, wasza wysokość. Roześmiała się. – Tchórzostwo?! Co za pomysł niedorzeczny! – Odkryłem w sobie tę skazę – potwierdził. – Nie bądź śmieszny – skarciła go. – Jeśli już, twoje wady prowadzą w przeciwnym kierunku. – Trudno dać temu wiarę, wiem o tym – odparł. – Zapewniam cię jednakże ze wstydem głębokim, iż poczułem uścisk lęku na sercu moim. Ce’Nedrę zdumiało żałosne wyznanie rycerza. Próbowała znaleźć właściwą odpowiedź, kiedy nagle, o parę metrów od niej, rozległ się głośny trzask i łoskot. Przerażony koń w panice wyrwał do przodu. Przez moment jedynie widziała w gąszczu coś wielkiego i płowego skaczącego na nią z krzaków – wielkiego, płowego i z ogromną rozwartą paszczą. Rozpaczliwie usiłowała jedną ręką przytrzymać się siodła, a drugą opanować przestraszonego wierzchowca, który w panice umknął pod niską gałąź. Ce’Nedra spadła na drogę, przetoczyła się, i na czworakach zamarła, gdy zobaczyła bestię, która hałaśliwie wyskoczyła z ukrycia. Od razu poznała, że lew nie jest stary. Mimo w pełni rozwiniętego ciała miał

tylko na wpół wyrośniętą grzywę. Jak widać, dopiero dorastał i nie miał doświadczenia w łowach. Zaryczał rozczarowany, patrząc, jak koń znika w oddali. Machnął ogonem z boku na bok. Przez moment księżniczka czuła rozbawienie – był taki młody, taki niezgrabny... Lecz rozbawienie natychmiast ustąpiło miejsca irytacji na niezręczne młode zwierzę. Przez nie ośmieszyła się i poniżyła, spadając z siodła. Podniosła się, otrzepała kolana i spojrzała na lwa surowo. – Sio! – zawołała, machnąwszy ręką energicznie. Bądź co bądź była księżniczką, a on tylko lwem. Bardzo młodym i głupim lwem. Żółte ślepia spojrzały na nią i zwęziły się lekko. Ogon znieruchomiał. Potem młody lew szeroko otworzył oczy, jakby w straszliwym skupieniu; przyczaił się, opuszczając brzuch niemal do ziemi. Uniósł górną wargę i odsłonił bardzo długie żółte zęby. Wolno postąpił o krok w jej stronę, delikatnie stawiając wielkie łapy. – Jak śmiesz! – wykrzyknęła oburzona. – Nie ruszaj się, wasza wysokość – ostrzegł ją Mandorallen śmiertelnie spokojnym głosem. Kątem oka widziała, jak zsuwa się z siodła. Lew spojrzał na niego niechętnie. Ostrożnie, krok po kroku, Mandorallen pokonywał dzielącą ich przestrzeń, aż zasłonił sobą Ce’Nedrę. Lew obserwował go uważnie, jakby nie rozumiał, do czego zmierza rycerz. Potem było już za późno. Oczy kota pozbawianego kolejnego posiłku zaszły mgiełką wściekłości. Mandorallen bardzo powoli wyjął miecz, lecz ku zdumieniu Ce’Nedry podał go jej rękojeścią do przodu. – Abyś miała czym się bronić, gdybym nie zdołał go powstrzymać – wyjaśnił. Ce’Nedra niepewnie ujęła ciężką rękojeść. Kiedy Mandorallen wypuścił klingę, ostrze natychmiast opadło na ziemię. Księżniczka nie potrafiła nawet podnieść ciężkiego oręża. Lew warknął i opadł jeszcze niżej. Chlastał wściekle ogonem po bokach, potem wyprostował się nagle. – Uważaj, Mandorallenie! – wrzasnęła księżniczka, wciąż usiłując podnieść miecz. Lew skoczył. Mandorallen szeroko rozłożył okryte zbroją ramiona i postąpił naprzód na spotkanie wielkiego kota. Zderzyli się z grzmiącym hukiem. Rycerz objął rękami tułów zwierzęcia. Lew oparł potężne łapy na ramionach Mandorallena. Pazury z ogłuszającym zgrzytem orały stal zbroi, zęby gryzły hełm. Mandorallen zaciskał swój śmiertelny uchwyt. Ce’Nedra usunęła się z drogi, ciągnąc miecz za sobą. Przerażona patrzyła na straszliwe zmagania. Ataki lwa stały się bardziej rozpaczliwe, długie, głębokie bruzdy pojawiły się na zbroi, ale Mandorallen zaciskał ramiona nieustępliwie. Ryk zmienił się w skowyt bólu. Lew wysilał się już nie po to, by walczyć lub zabić, ale by uciec. Wił się, wyrywał i próbował gryźć. Tylnymi łapami wściekle drapał opancerzony tułów przeciwnika. Skowyt był coraz bardziej piskliwy, coraz

większa była panika zwierzęcia. Z nadludzkim wysiłkiem Mandorallen szarpnął rękami i Ce’Nedra wyraźnie usłyszała obrzydliwy trzask pękających kości. Z paszczy drapieżnika chlusnęła wielka fontanna krwi, ciało zadygotało jeszcze i łeb opadł w dół. Mandorallen rozluźnił uchwyt i martwe cielsko bestii zsunęło się na ziemię. Księżniczka w oszołomieniu spoglądała na wspaniałego mężczyznę w zasmarowanej krwią, powgniatanej i podrapanej zbroi. Przed chwilą była świadkiem czegoś niemożliwego: Mandorallen zabił lwa bez żadnej broni prócz swych potężnych ramion... I to dla niej! Nie wiedząc dokładnie czemu, pisnęła z zachwytu. – Mandorallenie! Jesteś moim rycerzem! Wciąż zdyszany po walce, Mandorallen uniósł przyłbicę. Szeroko otwierał błękitne oczy, jakby jej słowa uderzyły go ze straszliwą siłą. Opadł na kolana. – Wasza wysokość – rzekł zduszonym głosem. – Na ciało tej bestii ślubuję być rycerzem twym wiernym i szczerym, póki tchu w piersi stanie. Gdzieś w głębi umysłu Ce’Nedra wyraźnie usłyszała głęboki dźwięk – ten odgłos dowodził, że dwie rzeczy, od początku czasu przeznaczone dla siebie, wreszcie się spotkały. Coś ważnego – nie wiedziała dokładnie co – stało się właśnie na tej cętkowanej słońcem łące. I wtedy Barak, potężny i dumny, nadjechał galopem, z Hettarem u boku i resztą grupy tuż za sobą. – Co się stało? – zapytał, zeskakując z konia. Ce’Nedra odczekała, aż wszyscy podjadą. Dopiero wtedy oznajmiła: – Lew mnie zaatakował. – Starała się mówić takim tonem, jakby coś podobnego wydarzało się codziennie. – Mandorallen zabił go gołymi rękami. – W istocie nosiłem te oto rękawice, wasza wysokość – poprawił ją i wciąż klęcząc, wzniósł pięść w pancernej rękawicy. – To najdzielniejszy czyn, jaki widziałam w życiu – mówiła Ce’Nedra. – Dlaczego klęczysz? – Barak zwrócił się do Mandorallena. – Jesteś ranny? – Właśnie uczyniłam sir Mandorallena moim rycerzem – oświadczyła księżniczka. – A on ukląkł, jak należy, by odebrać z mych rąk ten zaszczyt. – Kątem oka dostrzegła, że Garion zsiada z konia. Był ponury jak chmura gradowa. Ce’Nedra nie posiadała się z radości. Pochyliła się i wycisnęła na czole Mandorallena siostrzany pocałunek. – Wstań, panie rycerzu – nakazała. Mandorallen podniósł się ze zgrzytem zbroi. Ce’Nedra była wyjątkowo z siebie zadowolona. Ruszyli dalej. Przekroczyli niski łańcuch wzgórz i zjechali w małą dolinkę, gdy słońce kryło się już w murze chmur na zachodzie. Doliną płynął strumień, roziskrzony i zimny, zatrzymali się więc i rozbili obóz. Mandorallen w swej nowej roli rycerza-protektora był w należytym stopniu usłużny, a Ce’Nedra przyjmowała to łaskawie. Od czasu do czasu dyskretnie zerkała na Gariona, by się upewnić, czy wszystko dostrzega. Trochę później, gdy Mandorallen odszedł, by zająć się koniem, a Garion zaszył się nadąsany w jakimś kącie, Ce’Nedra siedziała skromnie na omszałym

pniu i gratulowała sobie dokonań dzisiejszego dnia. – To okrutna zabawa, księżniczko – rzekł Durnik śmiało, gdy w pobliżu niej układał drwa na ogień. Była zaskoczona. O ile mogła sobie przypomnieć, kowal ani razu jeszcze nie odezwał się do niej wprost. Czuł się zakłopotany w obecności osoby z królewskiego rodu i nawet starał się jej unikać. Teraz jednak patrzył na nią śmiało, prosto w oczy, a w jego głosie była przygana. – Nie wiem, o czym mówisz. – Wzruszyła ramionami. – Myślę, że wiesz. – Twarz miał poważną, a wzrok nieruchomy. Ce’Nedra spuściła głowę i powoli okryła się rumieńcem. – Widziałem, jak bawią się w ten sposób dziewczyny na wsi – mówił kowal. – Nigdy nic dobrego z tego nie wynikło. – Nikogo nie próbuję skrzywdzić, Durniku. Przecież między mną a Mandorallenem niczego nie ma i oboje o tym wiemy. – Garion nie wie. – Garion? – powtórzyła zdumiona Ce’Nedra. – Przecież o niego chodzi, prawda? – Oczywiście, że nie. – Była urażona. Durnik patrzył na nią z niedowierzaniem. – Nic podobnego nie przyszło mi nawet do głowy – przekonywała go Ce’Nedra. – To przecież absurd. – Doprawdy? Księżniczka załamała się nagle. – Jest taki uparty – poskarżyła się. – Po prostu nic nie chce robić tak, jak powinien. – To uczciwy chłopak. Nie wiem, kim jeszcze jest i może się stać. Ale wciąż pozostaje tym samym prostym, zwyczajnym chłopcem z farmy Faldora. Nie zna reguł arystokracji. Nie będzie cię okłamywał ani ci schlebiał, ani zapewniał o czymś, czego naprawdę nie czuje. Sądzę, że wkrótce przydarzy mu się coś bardzo ważnego... Nie wiem co, ale wiem, że będzie potrzebował wszystkich swych sił i odwagi. Nie osłabiaj go tą dziecinadą. – Och, Durniku... – Westchnęła ciężko. – I co ja mam robić? – Bądź szczera. Mów tylko to, co masz w sercu. Nie próbuj mówić jednego, myśląc o drugim. To z nim nie skutkuje. – Wiem. Dlatego to wszystko takie trudne. On był wychowany inaczej, a ja inaczej. Nigdy się nie pogodzimy. Znowu westchnęła. Durnik obdarzył ją delikatnym, ledwie dostrzegalnym uśmiechem. – Nie jest aż tak źle, księżniczko – zapewnił. – Z początku będziecie się często kłócić. Jesteś prawie tak uparta jak on, to widać. Urodziliście się w różnych krajach, ale nie różnicie się tak bardzo. Będziecie krzyczeć na siebie i wygrażać palcami, lecz z czasem to minie i zapomnicie nawet, czemu krzyczeliście. Znam kilka wspaniałych małżeństw, które od tego właśnie się zaczęły.

– Małżeństwo?! – Przecież o to ci chodzi, prawda? Przyglądała mu się z niedowierzaniem. I nagle wybuchnęła śmiechem. – Drogi, kochany Durniku! Zupełnie nic nie rozumiesz. – Rozumiem to, co widzę. A widzę młodą dziewczynę, która robi wszystko co możliwe, by złapać młodego chłopaka. Ce’Nedra westchnęła. – Zapewniam cię, że to absolutnie wykluczone. Nawet gdybym czuła coś takiego... choć oczywiście nie czuję. – Nie, naturalnie, że nie. – Zdawał się rozbawiony. – Kochany Durniku – powtórzyła. – Nie mogę sobie nawet pozwolić na takie myśli. Zapominasz, kim jestem. – To niełatwe. Na ogół bardzo się starasz, by wszyscy dokładnie o tym pamiętali. – I nie wiesz, co to znaczy? Zrobił zakłopotaną minę. – Nie całkiem rozumiem. – Jestem księżniczką, klejnotem imperium... To znaczy, że jestem własnością imperium. Nie mam absolutnie nic do powiedzenia w sprawie mojego zamążpójścia. Decyzję podejmie ojciec i ława doradców. Mój mąż będzie pewnie bogaty i bardzo potężny... zapewne dużo starszy ode mnie... a nasze małżeństwo powinno przyczynić się do wzrostu znaczenia imperium i rodu Borune. Przypuszczam, że nikt mnie nawet nie spyta o zdanie. Durnik był oszołomiony. – To oburzające! – zaprotestował. – Właściwie nie. Moja rodzina ma prawo do ochrony swych interesów, a ja jestem niezwykle cennym majątkiem. – Westchnęła po raz kolejny, cichutko i żałośnie. – Chociaż miło by było... wiesz, gdybym mogła wybierać sama. Możliwe nawet, iż spojrzałabym na Gariona, tak jak ci się wydaje, że spoglądam. Chociaż jest nieznośny. Ale w mojej sytuacji możemy zostać co najwyżej przyjaciółmi. – Nie miałem pojęcia – przeprosił. Popadł w melancholijny nastrój. – Nie bierz tego zbyt poważnie, Durniku – rzuciła lekko. – Zawsze wiedziałam, że tak właśnie być musi. A jednak wielka, błyszcząca łza zawisła w kąciku jej oka. Durnik niezgrabnie położył księżniczce na ramieniu swoją stwardniałą dłoń. Sama nie wiedząc czemu, zarzuciła mu ręce na szyję i zaszlochała. – No już – powiedział, niepewnie klepiąc jej drżące plecy. – Wszystko będzie dobrze.

Rozdział III Tej nocy Garion nie mógł zasnąć. Był wprawdzie młody i niedoświadczony, ale swój rozum miał, zachowanie księżniczki zaś nie pozostawiało wątpliwości. W ciągu długich miesięcy, jakie minęły od dnia, gdy dołączyła do ich wyprawy, obserwował, jak zmienia się jej stosunek do niego. Teraz łączyła ich szczególnego rodzaju przyjaźń. Lubił ją i ona go lubiła. Do tego miejsca wszystko było w porządku. Dlaczego nie mogła zostawić tego w spokoju? Garion podejrzewał, że ma to jakiś związek z działaniem kobiecego umysłu. Gdy tylko przyjaźń przekraczała pewien punkt – jakąś niewyraźną i sekretną granicę – kobietę ogarniał natychmiast niepohamowany pęd do komplikowania spraw. Był niemal pewien, że ta całkiem oczywista gra z Mandorallenem została wymierzona w niego. Zastanawiał się, czy nie powinien uprzedzić rycerza, by w przyszłości ustrzec go przed złamaniem serca. Igraszki Ce’Nedry z uczuciami mężczyzny to coś więcej niż bezmyślne okrucieństwo rozpieszczonego dziecka. Trzeba ostrzec Mandorallena. Jego arendzka tępota może sprawić, że nie dostrzeże tego, co oczywiste. A jednak Mandorallen naprawdę zabił dla niej lwa. Aktem tak niezwykłej brawury mógł bez trudu zdobyć płochą księżniczkę. A jeśli podziw i wdzięczność przeniosły ją ponad granicą zwykłego oczarowania? Coś takiego przyszło Garionowi do głowy w mrocznej godzinie tuż przed świtem i myśl o tym całkiem wykluczyła sen. Rankiem wstał z zaczerwienionymi oczami, ponury, z wielką troską w duszy. Ruszyli wśród niebieskawych cieni poranka, a skośne promienie słońca błyszczały w koronach drzew. Garion jechał obok dziadka, szukając pocieszenia w towarzystwie doświadczonego starca. Chodziło też o coś więcej. Ce’Nedra niewinnie zajęła w kolumnie miejsce obok cioci Pol, tuż przed nimi, i Garion uznał, że powinien na nią uważać. Pan Wilk milczał. Był gniewny, poirytowany, często wsuwał palce pod opatrunek na ręku. – Zostaw to, ojcze – powiedziała ciocia Pol, nie oglądając się za siebie. – To swędzi. – Swędzi, bo się goi. Nie drap. Burknął coś pod nosem. – Jakim szlakiem zamierzasz dotrzeć do Doliny Aldura? – zapytała. – Dookoła, przez Tol Rane. – Robi się coraz chłodniej, ojcze – przypomniała. – Jeśli się nie pospieszymy,

trafimy na śniegi w górach. – Wiem o tym, Pol. Wolałabyś może jechać prosto przez Maragor? – Nie żartuj. – Czy Maragor naprawdę jest taki niebezpieczny? – wtrącił Garion. Księżniczka Ce’Nedra odwróciła się w siodle i spojrzała na niego pogardliwie. – Czy ty zupełnie nic nie wiesz? – odezwała się z niebotyczną wyższością. Garion wyprostował się. Niemal natychmiast przyszło mu na myśl kilka celnych odpowiedzi. Pan Wilk ostrzegawczo pokręcił głową. – Daj spokój – mruknął. – Za wcześnie, by zaczynać dyskusję. Chłopak zacisnął zęby. Jeszcze godzinę jechali w chłodzie poranka, nastrój Gariona poprawiał się z wolna. I wtedy podjechał Hettar. – Zbliżają się jeźdźcy – zameldował. – Ilu? – rzucił Wilk. – Dziesięciu, może więcej. Jadą od zachodu. – Tolnedranie? – Sprawdzę – wtrąciła ciocia Pol. Uniosła głowę i na moment przymknęła oczy. – Nie – oznajmiła. – Nie Tolnedranie. Murgowie. Hettar spojrzał martwym wzrokiem. – Będziemy walczyć? – zapytał z przerażającym entuzjazmem. Sięgnął dłonią do szabli. – Nie – zdecydował Wilk. – Schowamy się. – Nie ma ich wielu. – Nie szkodzi, Hettarze. Silku! – krzyknął w stronę czoła kolumny. – Od zachodu jadą ku nam Murgowie. Uprzedź pozostałych i znajdź jakąś kryjówkę. Silk kiwnął głową i pogalopował naprzód. – Są z nimi Grolimowie, Pol. – Chyba nie. – Zmarszczyła czoło. – Jeden z nich ma dziwny umysł, ale raczej nie jest Grolimem. Silk wrócił po chwili. – Po prawej stronie szlaku rośnie gęsty zagajnik – oznajmił. – Dość duży, żeby się w nim schować. – Spieszmy się – odparł Wilk. Zagajnik wyrastał pięćdziesiąt metrów od drogi, między wysokimi drzewami. Wyglądał jak plama rozłożystych krzaków wypełniająca płytkie zagłębienie. Grunt był tam podmokły, a pośrodku biło źródełko. Silk zeskoczył z konia i krótkim mieczem ściął jeden z krzaków tuż nad ziemią. – Ukryjcie się tutaj – polecił. – Ja wrócę i usunę nasze ślady. Chwycił krzak i ruszył na drogę. – Dopilnuj, żeby konie nie hałasowały – zwrócił się Wilk do Hettara. Algar skinął głową, ale był rozczarowany.

Garion na czworakach przecisnął się przez gęste poszycie aż na brzeg zagajnika. Wyglądał na drogę, ukryty wśród liści. Silk wycofywał się i ściętym krzakiem zmiatał liście i gałązki, zacierając ślady, jakie pozostawili między szlakiem a zagajnikiem. Garion usłyszał za sobą cichy trzask i szelest liści. Ce’Nedra podczołgała się i ułożyła tuż przy nim. – Nie powinnaś podchodzić tak blisko brzegu zagajnika – pouczył ją szeptem. – Ty też nie – odparowała. Dał spokój. Księżniczka roztaczała ciepły, kwietny zapach; z jakiegoś powodu budziło to w Garionie pewną nerwowość. – Jak myślisz, czy są jeszcze daleko? – szepnęła. – Skąd mam wiedzieć? – Przecież jesteś czarodziejem. – Nie radzę sobie zbyt dobrze. Silk skończył zacierać ślady i jeszcze sprawdzał uważnie, czy nie przeoczył jakiegoś znaku. Potem zagłębił się w krzaki i przykucnął kilka sążni od Gariona i Ce’Nedry. – Lord Hettar chciał z nimi walczyć – szepnęła dziewczyna. – Hettar zawsze chce walczyć, kiedy zobaczy Murgów. – Dlaczego? – Kiedy był jeszcze mały, zabili jego rodziców. Kazali mu na to patrzeć. – To okropne – jęknęła. – Ciszej, drogie dzieci – rzucił Silk gniewnie. – Jeśli nie macie nic przeciw temu, próbuję nasłuchiwać, czy już nadjeżdżają. Spoza szlaku, który niedawno opuścili, dobiegł stukot kopyt. Garion przylgnął do ziemi i patrzył, wstrzymując oddech. Murgów w kolczugach było piętnastu, mieli blizny na policzkach, jak zwykle ludzie tej rasy. Dowodził nimi człowiek w połatanej i brudnej tunice, z szorstkimi czarnymi włosami. Był nieogolony, a jedno jego oko patrzyło w inną stronę niż drugie. Garion poznał go od razu. Silk odetchnął głęboko i syknął przez zęby. – Brill – mruknął. – Kto to jest Brill? – zapytała szeptem Ce’Nedra. – Później ci wytłumaczę – odpowiedział Garion. – Cicho! – Przestań mnie uciszać – rozgniewała się. Przerwali, gdyż Silk spojrzał na nich groźnie. Brill tłumaczył coś Murgom nerwowo i mocno gestykulował. Potem uniósł dłonie i rozczapierzonymi palcami machnął do przodu, by zaakcentować swe słowa. Murgowie pokiwali głowami i obojętnie rozstawili się wzdłuż szlaku, twarzami w stronę lasu i zagajnika, gdzie krył się Garion i pozostali. Brill przejechał na koniec szeregu. – Miejcie oczy otwarte! – krzyknął. – Naprzód! Murgowie ruszyli stępa, rozglądając się czujnie. Dwaj przejechali tak blisko, że chłopiec wyczuł zapach potu ich wierzchowców.

– Mam już dość tego człowieka – odezwał się jeden z nich do drugiego. – Nie okazywałbym tego – poradził drugi. – Umiem słuchać rozkazów – rzekł pierwszy. – Coraz bardziej mnie irytuje. Chyba lepiej by wyglądał z nożem w plecach. – To mu się raczej nie spodoba i może być trudne do wykonania. – Mógłbym poczekać, aż zaśnie. – Nie widziałem jeszcze, żeby spał. – Każdy wreszcie zasypia, wcześniej czy później. – Rób, co chcesz. – Drugi Murgo wzruszył ramionami. – Ale na twoim miejscu zachowałbym ostrożność... chyba że zrezygnowałeś już z powrotu do Rak Hagga. Po chwili obaj znaleźli się poza zasięgiem słuchu. Silk nerwowo przygryzał paznokieć. Oczy zwęziły mu się w szparki, a twarz o ostrych rysach wyrażała skupienie. Nagle zaczął przeklinać pod nosem. – Co się stało? – szepnął Garion. – Popełniłem błąd – odparł zirytowany Silk. – Wracajmy do pozostałych. Odwrócił się i poczołgał między krzakami w stronę źródełka pośrodku zagajnika. Pan Wilk siedział na zwalonym pniu i z roztargnieniem drapał rękę na temblaku. – I co? – spytał, podnosząc głowę. – Piętnastu Murgów – odparł Silk. – I stary przyjaciel. – To był Brill – uzupełnił Garion. – Wyglądało, jakby to on dowodził. – Brill? – Zdumiony starzec otworzył szeroko oczy. – Wydawał rozkazy, a Murgowie je wykonywali – wyjaśnił Silk. – Nie podobało im się to, ale robili, co im kazał. Chyba się go boją. Myślę, że Brill nie jest zwyczajnym wynajętym szpiegiem. – Gdzie leży Rak Hagga? – spytała Ce’Nedra. Wilk spojrzał na nią ostro. – Podsłuchaliśmy rozmowę dwóch z nich – oznajmiła. – Mówili, że są z Rak Hagga. Myślałam, że znam nazwy wszystkich miast w Cthol Murgos, ale o tym nigdy nie słyszałam. – Jesteś pewna, że mówili o Rak Hagga? – spytał z naciskiem Wilk. – Ja też ich słyszałem – wtrącił Garion. – Tak właśnie powiedzieli: Rak Hagga. Wilk powstał, nagle zasępiony. – W takim razie musimy się spieszyć. Taur Urgas szykuje się do wojny. – Skąd wiesz? – zdziwił się Barak. – Rak Hagga leży tysiące kilometrów na południe od Rak Goska. Murgowie z południa nigdy nie docierają do tej części świata, chyba że Taur Urgas chce wyruszyć na wojnę. – Niech przychodzą. – Barak uśmiechnął się groźnie. – Jeśli ci to nie przeszkadza, wolałbym najpierw załatwić nasze sprawy. Muszę dotrzeć do Rak Cthol i nie chciałbym się przeciskać przez całe armie

Murgów. – Starzec gniewnie potrząsnął głową. – O czym myśli Taur Urgas? – wybuchnął. – Przecież jeszcze nie pora. Barak wzruszył ramionami. – Na wojnę zawsze jest pora. – Nie na tę wojnę. Zbyt wiele rzeczy musi się najpierw wydarzyć. Czy Ctuchik nie potrafi zatrzymać tego szaleńca? – Nieprzewidywalność to jeden z elementów niezwykłego uroku Taura Urgasa – zauważył Silk sarkastycznie. – Sam nie wie, co zrobi następnego dnia. – Azali znasz króla Murgów? – zainteresował się Mandorallen. – Spotkaliśmy się – przytaknął Silk. – Nie przepadamy za sobą. – Brill i jego Murgowie pewnie już odjechali – orzekł pan Wilk. – Ruszajmy. Przed nami długa droga, a czas zaczyna nas poganiać. Podszedł do swego konia. Krótko przed zachodem słońca pokonali wysoką przełęcz między dwoma szczytami. Kilka kilometrów za nią zatrzymali się na nocleg w niewielkiej kotlince. – Uważaj na ogień, Durniku – ostrzegł go pan Wilk. – Murgowie z południa mają bystry wzrok i z wielu kilometrów potrafią dostrzec blask ogniska. Wolałbym uniknąć ich towarzystwa w środku nocy. Kowal skinął głową i wykopał głębszą niż zazwyczaj jamę. Kiedy rozbijali obóz, Mandorallen usługiwał księżniczce Ce’Nedrze, a Garion przyglądał się temu ponuro. Dotąd protestował gorąco, gdy ciocia Pol nalegała, by służył Ce’Nedrze jako osobisty opiekun. Teraz jednak dziewczyna miała swego rycerza, który spełniał jej zachcianki. Garion czuł się tak, jakby ktoś zajął należne mu miejsce. – Musimy przyspieszyć – zdecydował Wilk, gdy skończyli posiłek złożony z chleba, bekonu i sera. – Trzeba przekroczyć góry, zanim uderzą pierwsze burze. Nie wolno dopuścić, żeby dopędził nas Brill i jego Murgowie. – Nogą oczyścił skrawek ziemi przed sobą, podniósł jakiś patyk i zaczął rysować. – Jesteśmy tutaj – pokazał. – Maragor leży prosto przed nami. Okrążymy go od zachodu, przejedziemy przez Tol Rane i ruszymy na północny wschód, do Doliny Aldura. – Nie lepiej byłoby skrócić sobie drogę przez Maragor? – Mandorallen spoglądał uważnie na prowizoryczną mapę. – Może – zgodził się starzec. – Ale nie zrobimy tego. Chyba że nie będzie innego wyjścia. Maragor jest nawiedzony i jeśli to możliwe, lepiej go unikać. – Nie jesteśmy wszak dziećmi, by lękać się niematerialnych cieni – oświadczył rycerz nieco urażony. – Nikt nie wątpi w twoją odwagę, Mandorallenie – zapewniła go ciocia Pol. – Ale duch Mary płacze w Maragorze. Lepiej mu się nie narażać. – Jak stąd daleko do Doliny Aldura? – zapytał Durnik. – Tysiąc dwieście kilometrów – odparł Wilk. – Droga przez góry potrwa co najmniej miesiąc, nawet w najlepszych warunkach. A teraz trzeba się trochę

przespać. Jutro czeka nas ciężki dzień.

Rozdział IV Następnego dnia wstali, gdy tylko pierwsza blada sugestia światła pojawiła się nad wschodnim horyzontem. Ziemię pokrył srebrzysty szron, a brzegi płynącego kotliną strumyka skuła cieniutka warstwa lodu. Ce’Nedra, która poszła umyć twarz, podniosła cienką jak liść płytkę. – W górach jest o wiele chłodniej – powiedział Garion, zapinając pas z mieczem. – Zauważyłam – odparła wyniośle. – Zresztą nieważne – rzucił i burcząc coś pod nosem, odszedł. Równym kłusem zjeżdżali z gór w jasnym świetle poranka. Minęli sterczącą skałę i zobaczyli przed sobą rozległą równinę, która niegdyś była Maragorem, Krainą Maragów. Łąki pokrywała poszarzała jesienna trawa, strumienie i jeziora skrzyły się w słońcu. W oddali sterczały maleńkie z tej odległości ruiny. Garion zauważył, że księżniczka Ce’Nedra odwraca głowę, nie chcąc nawet popatrzyć w tamtą stronę. Niedaleko na zboczu kilka prostych chat i namiotów wyrastało w stromym wąwozie, gdzie spieniony potok przecinał skały i żwir. Ubite drogi i ścieżki wędrowały zygzakami po stokach. Kilkunastu obszarpanych mężczyzn bez entuzjazmu rozkopywało brzeg kilofami i motykami, a woda poniżej ubogiej osady nabierała mętnej, brudnożółtej barwy. – Miasteczko? – zdziwił się Durnik. – Tutaj? – Nie całkiem miasteczko – rzekł Wilk. – Ludzie z tej osady przepłukują żwir i rozkopują brzegi potoku, szukając złota. – Jest tu złoto? – Oczy Silka błysnęły. – Trochę. Za mało, by opłacało się go szukać. – Więc dlaczego to robią? – Kto wie? – Wilk wzruszył ramionami. Mandorallen i Barak wyjechali na czoło i ruszyli kamienistym traktem w stronę osady. Kiedy się zbliżyli, z chaty wyszło im naprzeciw dwóch mężczyzn z zardzewiałymi mieczami w dłoniach. Jeden, chudy i nieogolony, miał na sobie brudną tolnedrańską kamizelę. Drugi, wyższy i grubszy, nosił obszarpaną tunikę arendzkiego chłopa. – Stójcie! – krzyknął Tolnedranin. – Nie wpuszczamy zbrojnych, póki się nie dowiemy, czego tu chcą. – Blokujesz szlak, przyjacielu – upomniał go Barak. – To ci może zaszkodzić. – Wystarczy, że krzyknę, a zjawi się tu pięćdziesięciu uzbrojonych ludzi –

ostrzegł Tolnedranin. – Nie bądź idiotą, Reldo – wtrącił potężny Arend. – Ten okryty stalą to rycerz Mimbratów. Na całej górze nie ma tylu ludzi, żeby go powstrzymać, jeśli zechce tędy przejechać. – Spojrzał czujnie na Mandorallena. – Jakie macie zamiary, panie rycerzu? – zapytał z szacunkiem. – Podążamy tylko szlakiem – wyjaśnił Mandorallen. – Nie jesteśmy ciekawi twej osady. – Mnie to wystarczy – burknął z satysfakcją Arend. – Pozwól im przejechać, Reldo. – Wsunął miecz za powróz służący mu jako pasek. – A jeśli kłamie? – zaprotestował Reldo. – Jeśli chcą wykraść nasze złoto? – Jakie złoto, durniu? – spytał Arend pogardliwie. – W całym obozie nie ma tyle złota, żeby nim wypełnić naparstek. A rycerze Mimbratów nie kłamią. Jeśli chcesz z nim walczyć, proszę uprzejmie. Zbierzemy potem to, co z ciebie zostanie, i zakopiemy w jakiejś dziurze. – Masz wredny język, Berigu – zauważył Reldo ponuro. – I co chcesz z tym zrobić? Tolnedranin odszedł, mieląc w ustach przekleństwa. Berig zaśmiał się chrapliwie. – Jedźcie zatem, panie rycerzu – zwrócił się do Mandorallena. – Reldo jest mocny tylko w gębie. Nie musicie martwić się o niego. Mandorallen ruszył przed siebie. – Daleko zawędrowałeś od domu, przyjacielu – zauważył. Berig wzruszył ramionami. – Nic nie zatrzymywało mnie w Arendii, a w dodatku nastąpiło drobne nieporozumienie z moim panem. Poszło o świnię. Kiedy zaczął mówić o wieszaniu, postanowiłem szukać szczęścia w innym kraju. – Bardzo rozsądna decyzja. – Barak się roześmiał. Berig mrugnął do niego. – Trakt biegnie w dół, do potoku. Potem w górę po drugiej stronie, za tymi szałasami. Mieszkają tam Nadrakowie, ale tylko Tarlek mógłby sprawiać kłopoty. Tyle że upił się w nocy i teraz pewnie odsypia. Z któregoś namiotu wynurzył się mężczyzna o pustym wzroku, odziany po sendarsku. Nagle uniósł głowę i zawył jak pies. Berig rzucił w niego kamieniem. Sendar odskoczył ze skowytem i ukrył się za szopą. – Pewnego dnia wyświadczę mu przysługę i pchnę go nożem – mruknął Berig ponuro. – Całymi nocami wyje do księżyca. – Co mu się stało? – zaciekawił się Barak. – Zwariował. – Berig wzruszył ramionami. – Myślał, że zdąży przemknąć do Maragoru i znaleźć trochę złota, zanim dopadną go duchy. Pomylił się. – I co z nim zrobiły? – Durnik szeroko otworzył oczy. – Tego nikt nie wie – odparł Berig. – Od czasu do czasu ktoś tu się upija albo poddaje się chciwości i uważa, że jemu właśnie się uda. To na nic. Nawet jeśli duchy go nie pochwycą... Kto tylko wraca, tego natychmiast obrabiają przyjaciele. Nikomu nie udało się zatrzymać wyniesionego złota, więc po co się

męczyć? – Macie tu czarujące towarzystwo – zauważył Silk drwiąco. – Mnie odpowiada. – Berig się roześmiał. – Lepiej być tutaj, niż wisieć na drzewie w sadzie mojego pana w Arendii. – Poskrobał się pod pachą. – No, czas brać się do kopania – westchnął. – Powodzenia. Ruszył w stronę namiotów. – Jedźmy stąd – rzucił Wilk niegłośno. – Kiedy dzień mija, w takich miejscach często wybuchają awantury. – Mam wrażenie, że dobrze znasz takie obozy, ojcze – zauważyła ciocia Pol. – Łatwo się w nich ukryć. Nikt nie zadaje pytań, a raz czy dwa razy potrzebowałem dobrej kryjówki. – Zastanawiam się czemu... Ruszyli pylistą drogą w stronę potoku, pomiędzy zbitymi naprędce chatami i połatanymi namiotami. – Stójcie! – zawołał ktoś. Obdarty Drasanin biegł za nimi, wymachując skórzaną sakiewką. – Dlaczego nie zaczekaliście? – wysapał. – Czego chcesz? – zapytał Silk. – Dam wam czterdzieści gramów czystego złota za dziewczynę. – Drasanin potrząsnął sakiewką. Mandorallen pobladł; sięgnął do rękojeści miecza. – Może mnie pozwolisz załatwić tę sprawę? – Silk zwinnie zsunął się na ziemię. Ce’Nedra najpierw się zdumiała, potem wściekła. Była już na granicy wybuchu, gdy Garion uspokajająco położył dłoń na jej ramieniu. – Patrz – rzucił cicho. – Jak on śmie...! – Cicho. Patrz. Silk się tym zajmie. – Nędzna oferta – oświadczył Silk. Jego palce poruszyły się jakby od niechcenia. – Jest jeszcze młoda – zauważył Drasanin. – Na pewno brakuje jej doświadczenia. Który z was jest właścicielem? – Dojdziemy do tego za moment – odparł Silk. – Jestem pewien, że możesz zaproponować lepszą cenę. – To wszystko, co mam – stwierdził z żalem obdartus, przebierając palcami. – A nie chcę wchodzić w spółkę z tutejszymi zbójami. Nie doczekałbym się żadnych zysków. Silk pokręcił głową. – Przykro mi. To niemożliwe. Jestem pewien, że rozumiesz naszą sytuację. Ce’Nedra wydawała zduszone jęki. – Uspokój się – warknął Garion. – Nie jest tak, jak ci się wydaje. – A może tę starszą? – zaproponował obdartus. – Czterdzieści gramów złota to za nią dobra cena. Silk bez ostrzeżenia uderzył pięścią, a Drasanin zachwiał się od pozorowanego ciosu. Uniósł rękę do ust i zaczął przeklinać.

– Stratuj go, Mandorallenie – rzucił Silk obojętnie. Zagniewany rycerz wydobył miecz i skierował rumaka na Drasanina, który wrzasnął głośno, odwrócił się i rzucił do ucieczki. – Co mówił? – zapytał Wilk. – Stałeś przed nim i nic nie widziałem. – Cała okolica roi się od Murgów – wyjaśnił Silk, wskakując na siodło. – Kheran twierdzi, że w ostatnim tygodniu przejeżdżało tędy co najmniej dziesięć oddziałów. – Znasz to bydlę? – zdumiała się Ce’Nedra. – Kherana? Oczywiście. Chodziliśmy razem do szkoły. – Drasanie lubią wiedzieć, co się dzieje, księżniczko – rzekł Wilk. – Agenci króla Rhodara są wszędzie. – Ten okropny człowiek jest agentem króla Rhodara? – Ce’Nedra nie mogła w to uwierzyć. Silk przytaknął. – Prawdę mówiąc, Kheran jest margrabią – dodał. – W normalnych okolicznościach ma znakomite maniery. Prosił, by przekazać ci wyrazy szacunku. Ce’Nedra była oszołomiona. – Drasanie rozmawiają ze sobą palcami – wyjaśnił Garion. – Myślałem, że wszyscy o tym wiedzą. Ce’Nedra spojrzała na niego groźnie, ale on się tym nie przejął. – Kheran powiedział dokładnie: przekażcie tej rudowłosej dziewce, że przepraszam ją za obrazę – rzekł z satysfakcją. – Musiał porozmawiać z Silkiem i szukał jakiegoś pretekstu. – Dziewce? – On to powiedział, nie ja. – A ty znasz mowę znaków? – Naturalnie. – Wystarczy, Garionie – wtrąciła ciocia Pol stanowczo. – Kheran radzi, żebyśmy wynieśli się stąd jak najszybciej – oświadczył Silk. – Uważa, że Murgowie kogoś szukają... Prawdopodobnie nas. Z przeciwnej strony obozu dobiegły zagniewane głosy. Kilkudziesięciu Nadraków wypadło z szałasów na spotkanie grupy murgoskich jeźdźców, którzy właśnie wynurzyli się z głębokiego żlebu. Na czele Nadraków stał potężnie zbudowany tęgi mężczyzna, który wyglądał bardziej na bestię niż na człowieka. W prawej ręce dzierżył groźną żelazną maczugę. – Kordoch! – ryknął. – Uprzedzałem, że cię zabiję, jeśli jeszcze raz się tu zjawisz! Człowiekiem, który wysunął się spomiędzy Murgów na spotkanie olbrzymiego Nadraka, był Brill. – Wiele rzeczy mi wtedy mówiłeś, Tarleku! – odkrzyknął. – Tym razem dostaniesz, co ci się należy! – wrzasnął Tarlek i zamachnął się maczugą. – Zejdź mi z drogi – ostrzegł Brill, odsuwając się od koni. – Nie mam teraz

dla ciebie czasu. – Nie masz już czasu dla nikogo, Kordochu... i na nic. Barak uśmiechnął się szeroko. – Może ktoś skorzysta z okazji i pożegna się z naszym przyjacielem? – powiedział. – Mam wrażenie, że za chwilę wyruszy w bardzo daleką podróż. Lecz Brill nagle wsunął prawą dłoń pod tunikę. Błyskawicznie wyciągnął niezwykły, trójkątny stalowy przedmiot średnicy mniej więcej piętnastu centymetrów. Jednym płynnym ruchem rzucił nim w Tarleka. Płaski stalowy trójkąt, wirując, poszybował ze świstem, zamigotał w słońcu i z obrzydliwym trzaskiem rozcinanych kości zagłębił się w piersi potężnego Nadraka. Zdumiony Silk syknął przez zęby. Tarlek patrzył na Brilla ogłupiały. Szczęka mu opadła. Sięgnął ręką do tryskającej krwią dziury w piersi. Potem maczuga wysunęła mu się z dłoni, kolana się pod nim ugięły i runął ciężko na twarz. – Wynośmy się stąd! – warknął pan Wilk. – Do wąwozu! Szybciej! Brnęli przez kamieniste koryto strumienia, a mętna woda pryskała spod kopyt wierzchowców. Po kilkuset metrach skręcili ostro i zaczęli się wspinać na strome skalne zbocze. – Tędy! – Barak wskazał bardziej płaski teren. Garion nie miał czasu, by się zastanawiać; przylgnął do końskiej szyi i usiłował nie zostawać w tyle. Za plecami słyszał niewyraźne krzyki. Skręcili za niskie wzgórze i na sygnał Wilka ściągnęli wodze. – Hettarze, zobacz, czy nas ścigają – polecił starzec. Hettar zawrócił i pokłusował do kępy drzew na szczycie wzgórza. Silk mamrotał jakieś przekleństwa. Twarz mu posiniała. – O co ci chodzi? – chciał wiedzieć Barak. Silk ciągle przeklinał. – Co go tak zdenerwowało? – zwrócił się Barak do pana Wilka. – Nasz przyjaciel doznał przykrego wstrząsu – wyjaśnił starzec. – Nie docenił kogoś... Ja zresztą też, muszę wyznać. Broń, której użył Brill przeciw tamtemu wielkiemu Nadrakowi, nazywa się żądło żmii. Barak wzruszył ramionami. – Mnie przypominała dziwaczny w kształcie nóż do rzucania. – To coś więcej. Wszystkie trzy krawędzie są ostre jak brzytwy, a wierzchołki zwykle zanurzane w truciźnie. To bardzo specyficzna broń dagashi. Dlatego Silk jest taki wściekły. – Powinienem się domyślić – wyrzucał sobie Silk. – Brill był trochę za dobry jak na zwykłego sendarskiego opryszka. – Czy wiesz, o czym oni mówią, Polgaro? – zapytał Barak. – Dagashi to tajne stowarzyszenie w Cthol Murgos – wyjaśniła. – Wyszkoleni mordercy... skrytobójcy. Słuchają jedynie Ctuchika i własnych przełożonych. Ctuchik od wieków wykorzystuje ich, by usuwać ludzi, którzy wchodzą mu w drogę. Są bardzo skuteczni. – Nigdy nie interesowałem się specjalnie szczególnymi aspektami kultury

Murgów – oświadczył Barak. – Jeśli mają ochotę skradać się po nocach i wyrzynać wzajemnie, tym lepiej. – Zerknął na wzgórze, by sprawdzić, czy Hettar zauważył pościg. – Ten nóż Brilla to ciekawa zabawka, ale nic nie znaczy wobec zbroi i miecza. – Nie bądź taki prowincjonalny, Baraku – mruknął Silk. Odzyskiwał panowanie nad sobą. – Wprawnie rzucone żądło żmii potrafi rozciąć kolczugę. Jeśli wiesz jak, możesz nawet rzucać zza węgła. Poza tym dagashi potrafią zabijać rękami i nogami, choćby ofiara miała na sobie zbroję. – Zmarszczył brwi. – Wiesz co, Belgaracie? – Zastanowił się. – Niewykluczone, że myliliśmy się od samego początku. Założyliśmy, że Asharak wykorzystuje Brilla, ale mogło być na odwrót. Brill z pewnością jest dobry... inaczej Ctuchik nie wysłałby go na Zachód, żeby nas pilnował. – Rozciągnął wargi w lodowatym, groźnym uśmieszku. – Ciekawe, na co go stać. – Zgiął i rozprostował palce. – Spotkałem już paru dagashi, ale nikogo z grupy najlepszych. Takie spotkanie byłoby z pewnością bardzo ciekawe. – Nie mamy czasu – uspokoił go Wilk. Starzec był posępny. Spojrzał na Pol i jakby coś przemknęło między nimi. – Nie mówisz poważnie – powiedziała. – Boję się, Pol, że nie mamy wyboru. Murgowie są wszędzie wokół nas... Zbyt wielu i zbyt blisko. Nie mamy gdzie się ruszyć, przycisnęli nas do południowej granicy Maragoru. Wcześniej czy później i tak wepchną nas na równinę. Jeśli sami podejmiemy decyzję, będziemy mogli przynajmniej trochę się przygotować. – Nie podoba mi się to, ojcze – oświadczyła z uporem. – Mnie też niespecjalnie – przyznał. – Ale musimy jakoś zgubić Murgów. Inaczej nie dotrzemy do Doliny Aldura przed zimą. Hettar zjechał ze zbocza. – Nadchodzą – oznajmił spokojnie. – Inna grupa zatacza krąg od zachodu, żeby nas odciąć. Wilk odetchnął głęboko. – To chyba rozstrzyga nasz spór, Pol – stwierdził. – Jedźmy. Kiedy wjeżdżali w pas drzew porastających ostatni przed równiną łańcuch niskich wzgórz, Garion obejrzał się jeszcze. Obłoki kurzu unosiły się nad szerokim wielokilometrowym górskim zboczem. Murgowie ciągnęli ku nim ze wszystkich stron. Pogalopowali między drzewa i wjechali w płytki żleb. Prowadzący kolumnę Barak nagle uniósł dłoń. – Jacyś ludzie przed nami – ostrzegł. – Murgowie? – Hettar sięgnął do szabli. – Raczej nie. Ten, którego widziałem, przypominał tamtych z osady. Silk wysunął się na czoło. Oczy mu błyszczały. – Mam pomysł – oznajmił. – Porozmawiam z nimi. Popędził konia prosto w miejsce, gdzie niewątpliwie czekała zasadzka. – Koledzy! – wołał. – Przygotujcie się! Nadjeżdżają... i mają złoto!

Kilku ludzi w łachmanach wynurzyło się z krzaków i wyszło zza drzew. Silk mówił coś bardzo szybko, gestykulował, wymachiwał rękami i wskazywał wyrastającą za jego plecami górę. – Co on robi? – zdziwił się Barak. – Coś kombinuje. – Pan Wilk westchnął. Ludzie mieli z początku jakieś wątpliwości, ale coraz mniej, w miarę jak Silk mówił bez przerwy. Wreszcie odwrócił się w siodle i szeroko skinął ręką. – Jedziemy! – krzyknął. – Oni są z nami! Zawrócił konia i wspiął się po kamienistym zboczu żlebu. – Nie rozdzielajmy się – uprzedził Barak. – Nie jestem pewien, co on wymyślił, ale jego plany nie zawsze się udają. Przegalopowali między ponurymi zbójami i dalej, za Silkiem. – Co im powiedziałeś? – zapytał Barak, nie zwalniając tempa. – Że piętnastu Murgów przemknęło do Maragoru i wróciło z trzema ciężkimi workami złota. – Drasanin roześmiał się. – Dodałem, że ludzie z obozu nie przepuścili ich, więc Murgowie zawrócili i teraz próbują przewieźć skarb tędy. Obiecałem, że obstawimy następny żleb, jeśli oni przypilnują tego. – Te psy zadepczą Brilla z jego Murgami, gdyby próbowali tędy przejechać – stwierdził Barak. – Wiem. – Silk się uśmiechnął. – To straszne, prawda? Pędzili dalej. Po mniej więcej ośmiuset metrach pan Wilk uniósł rękę i wszyscy ściągnęli wodze. – To powinno wystarczyć – powiedział. – Teraz wysłuchajcie mnie bardzo uważnie. Na tych wzgórzach roi się od Murgów. Dlatego będziemy musieli przejechać przez Maragor. Księżniczka Ce’Nedra jęknęła i zbladła śmiertelnie. – Wszystko będzie dobrze, kochanie – uspokoiła ją ciocia Pol. Wilk miał bardzo poważną minę. – Gdy tylko znajdziemy się na równinie, usłyszycie pewne rzeczy – kontynuował. – Nie zwracajcie uwagi. Po prostu jedźcie przed siebie. Będę prowadził i wszyscy muszą mnie obserwować. Kiedy podniosę rękę, macie zatrzymać się natychmiast i zeskoczyć z koni. Patrzcie w ziemię i nie podnoście głów, nieważne, co byście słyszeli. Są tam rzeczy, których nie powinniście oglądać. Polgara i ja pogrążymy was w pewnego rodzaju śnie. Nie próbujcie się bronić. Rozluźnijcie się i róbcie dokładnie to, co wam powiemy. – A jeśli zaatakowani będziemy? – zaprotestował Mandorallen. – Jakże śpiąc, bronić się mamy? – Tam nie ma nic żywego, co mogłoby cię zaatakować, Mandorallenie – odparł Wilk. – Zresztą obrony nie potrzebuje twoje ciało, tylko twój umysł. – Co z końmi? – spytał Hettar. – Koniom nic nie grozi. Nawet nie zobaczą duchów. – Ja nie mogę – oświadczyła Ce’Nedra. Jej głos brzmiał piskliwie, była na granicy histerii. – Nie mogę jechać do Maragoru. – Owszem, kochanie, możesz – powiedziała ciocia Pol spokojnie. – Trzymaj

się blisko mnie. Nie pozwolę, żeby coś ci się stało. Gariona ogarnęło nagle współczucie dla tej przerażonej dziewczyny. Podjechał do niej. – Ja też będę przy tobie – zapewnił. Spojrzała na niego z wdzięcznością, ale wargi nadal jej drżały, a twarz pobladła. Pan Wilk odetchnął głęboko i raz jeszcze obejrzał się na szerokie zbocze. Obłoki kurzu wznoszonego przez ścigających Murgów zbliżyły się. – No dobrze – rzekł. – Jedziemy. Zawrócił konia i ruszył lekkim kłusem w stronę wyjścia ze żlebu, ku rozciągającej się przed nimi równinie. Dźwięk zdawał się cichy i bardzo odległy, jakby szept wiatru wśród gałęzi czy delikatny plusk wody na kamieniach. Potem, gdy jechali coraz dalej, stał się głośniejszy i bardziej wyraźny. Garion niemal tęsknie obejrzał się na pozostawione w tyle wzgórza. Potem dogonił Ce’Nedrę i wpatrzył się w plecy pana Wilka. Próbował niczego nie słyszeć. Dźwięk zmienił się w chór jękliwych zawodzeń, przerywanych czasem krzykami. Ponad tym wszystkim, jakby niosło i podtrzymywało wszelkie inne dźwięki, rozbrzmiewało przerażające wycie – pojedynczy głos, lecz tak potężny i wszechogarniający, że zdawał się odbijać echem w głowie Gariona, wypierając każdą myśl. Pan Wilk podniósł nagle rękę i Garion zsunął się z siodła, niemal rozpaczliwie wbijając wzrok w ziemię. Coś mu przemknęło na granicy pola widzenia, ale tam nie spojrzał. I wtedy przemówiła do nich ciocia Pol spokojnym, pewnym głosem: – Chcę, żebyście utworzyli krąg. Weźcie się za ręce. Nic nie zdoła wedrzeć się do tego kręgu, więc będziecie bezpieczni. Drżąc mimo woli, Garion wyciągnął ręce na boki. Ktoś chwycił jego lewą dłoń – nie wiedział kto. Ale od razu poznał, że drobna rączka desperacko ściskająca jego prawą należy do Ce’Nedry. Ciocia Pol stała pośrodku kręgu i Garion wyczuwał ogarniającą wszystkich moc jej obecności. Gdzieś na zewnątrz był pan Wilk. Starzec robił coś, co wzbudzało delikatne fale w żyłach Gariona i rozbrzmiewało werblami znajomego szumu. Wycie tego samotnego, przerażającego głosu było coraz mocniejsze, coraz bardziej przenikliwe. Garion był bliski paniki. To nie może się udać. Wszyscy tu oszaleją. – Teraz cicho – dobiegły go słowa cioci Pol i wiedział, że przemówiła w jego myślach. Panika ustąpiła; ogarnęła go niezwykła, spokojna obojętność. Powieki zaciążyły nagle, a wycie przycichło. Potem, otulony łagodnym ciepłem, niemal od razu zapadł w półsen.

Rozdział V Garion nie był pewien, kiedy jego umysł otrząsnął się z narzuconego przez ciocię Pol przymusu, by zapadać coraz głębiej w ochronną nieświadomość. To nie mogło trwać długo. Niepewnie wypłynął ze snu, jak ktoś powoli unoszący się z otchłani na powierzchnię. Stwierdził, że sztywno, wręcz mechanicznie idzie z innymi do koni. Twarze przyjaciół były puste, jak martwe. Miał wrażenie, że słyszy powtarzane szeptem polecenie cioci Pol: Spać, spać, spać... Jednak słowom brakowało mocy, aby zmusić go do posłuszeństwa. W jego świadomości nastąpiła subtelna przemiana. Rozum się wprawdzie przebudził, ale emocje pozostały uśpione. Przekonał się, że spogląda na wszystko z chłodną, klarowną obojętnością, niezaciemnianą uczuciami, które tak często wywoływały w myślach zamęt. Powinien chyba zawiadomić ciocię Pol, że już nie śpi; lecz z jakiegoś niejasnego powodu zrezygnował. Cierpliwie zaczął porządkować koncepcje i idee otaczające tę decyzję. Próbował wyodrębnić pojedynczą myśl, która – był przekonany – tkwiła gdzieś za postanowieniem, by zachować milczenie. W tych poszukiwaniach zabłądził w mroczny zakamarek, gdzie kryła się ta druga jaźń. Niemal wyczuwał jej złośliwe rozbawienie. I co? – zapytał bezgłośnie. Widzę, że wreszcie się obudziłeś – stwierdziła tamta jaźń. Nie. Myślę, że część mnie nadal jest uśpiona. To część, która stale wchodziła nam w drogę. Teraz możemy porozmawiać. Mamy kilka spraw do omówienia. Kim jesteś? – zapytał Garion, nieświadomie wykonując rozkaz cioci Pol, by dosiąść konia. Nie mam żadnego imienia. Ale istniejesz niezależnie ode mnie? Nie jesteś po prostu częścią mnie, prawda? Nie – zapewnił głos. – Jesteśmy całkiem niezależni. Konie ruszyły stępa, podążając przez łąkę za ciocią Pol i panem Wilkiem. Czego chcesz? – zapytał Garion. Muszę sprawić, by zdarzenia potoczyły się tak, jak powinny. Zajmuję się tym już od bardzo dawna. Garion zastanowił się. Wycie wokół niego narastało, chór jęków i wrzasków był wyraźniej słyszalny. Przejrzyste, na wpół uformowane strzępy postaci zaczęły się pojawiać i płynąć ponad trawą w stronę koni. Ja oszaleję, prawda? – spytał z pewnym żalem. – Nie śpię jak pozostali i duchy doprowadzą mnie do obłędu.

Wątpię – odpowiedział głos. – Zobaczysz kilka rzeczy, których pewnie wolałbyś nie oglądać, ale nie sądzę, by zniszczyło to twój umysł. Może nawet nauczysz się o sobie czegoś, co później okaże się przydatne. Jesteś chyba bardzo stary? – zapytał Garion, gdy tylko ta myśl przyszła mu do głowy. W moim przypadku to określenie nie ma żadnego znaczenia. Starszy od mojego dziadka? – Garion nie ustępował. Znałem go, kiedy był dzieckiem. Może lepiej się poczujesz, wiedząc, że był jeszcze bardziej uparty od ciebie. Bardzo długo musiałem się starać, by pchnąć go w kierunku, w którym powinien ruszyć. Robiłeś to z wnętrza jego umysłu? Naturalnie. Garion spostrzegł, że jego koń człapie obojętnie przez jeden z półprzejrzystych obrazów nabierających kształtu na jego oczach. W takim razie zna ciebie, prawda? Skoro byłeś w jego umyśle... Nie wiedział, że tam jestem. Ja zawsze wiedziałem. Ty jesteś inny. O tym właśnie musimy porozmawiać. Dość nieoczekiwanie w powietrzu tuż przed twarzą Gariona pojawiła się głowa kobiety. Oczy miała wytrzeszczone, a usta otwarte w bezgłośnym krzyku. Z poszarpanego kikuta odciętej szyi tryskała krew, która ściekała w nicość. Pocałuj mnie – wychrypiała głowa. Garion zamknął oczy, gdy jego twarz przenikała przez zjawę. Sam widzisz – zauważył głos tonem zdawkowej rozmowy. – To nie takie straszne, jak się obawiałeś. W jaki sposób jestem inny? – chciał wiedzieć Garion. Coś musi być dokonane i to właśnie ty tego dokonasz. Wszyscy pozostali tylko przygotowywali ci grunt do działania. A co dokładnie mam zrobić? Dowiesz się, gdy nadejdzie czas. Gdybyś odkrył to zbyt wcześnie, mógłbyś się przestraszyć. – W głosie zabrzmiała szczypta ironii. – I tak trudno tobą kierować, nawet bez dodatkowych komplikacji. Więc dlaczego o tym rozmawiamy? Powinieneś wiedzieć, dlaczego musisz to zrobić. Gdy nadejdzie czas, to może ci pomóc. Dobrze – zgodził się chłopiec. Bardzo dawno temu zdarzyło się coś, co zdarzyć się nie powinno – zaczął głos w jego umyśle. – Wszechświat zaistniał w pewnym celu i gładko do niego zmierzał. Wszystko działo się tak, jak należy. Ale coś się nie udało. Właściwie nic wielkiego, lecz zdarzyło się akurat we właściwej chwili i właściwym miejscu... czy raczej w niewłaściwej chwili i niewłaściwym miejscu, tak chyba lepiej to określić. W każdym razie zmieniło kierunek wydarzeń. Rozumiesz to? Chyba... – Garion z wysiłku aż zmarszczył czoło. – To tak jak wtedy, gdy

rzucasz w coś kamieniem, a on odbija się od czegoś innego i leci tam, gdzie wcale nie chciałeś... o, kiedyś Doroon rzucił we wronę, ale kamień odbił się od gałęzi i wybił Faldorowi okno. Dokładnie tak – pochwalił głos. – Do owej chwili zawsze istniała tylko jedna możliwość: ta wyjściowa. A teraz nagle pojawiły się dwie. Przejdźmy o krok dalej. Gdyby Doroon... albo gdybyś ty rzucił drugi kamień, bardzo szybko, i trafił pierwszy, zanim uderzy w okno Faldora... Możliwe, że pierwszy kamień poleciałby z powrotem i trafił we wronę zamiast w okno. Może – przyznał z powątpiewaniem Garion. – On nie był aż taki dobry w rzutach. Jestem lepszy od Doroona – zapewnił głos. – To główny powód, dla którego zostałem powołany do istnienia. W pewien bardzo szczególny sposób ty jesteś rzuconym przeze mnie kamieniem. Jeśli trafisz w ten drugi, odbijesz go i poślesz tam, gdzie od początku powinien lecieć. A jeśli nie? Wtedy Faldor straci szybę w oknie. Nagle przed Garionem wyrosła naga kobieta z odrąbanymi rękami i mieczem wbitym w pierś. Krzyczała do niego i jęczała, a kikuty ramion chlapały mu krwią na twarz. Uniósł dłoń, by wytrzeć tę krew, ale twarz miał suchą. Koń obojętnie przeszedł przez bełkoczącego ducha. Musimy skierować wszechświat z powrotem na właściwy kurs – mówił dalej głos. – Twoje zadanie jest kluczem do całej sprawy. Przez długi czas to, co powinno się zdarzać, i to, co się naprawdę zdarzało, rozchodziło się w różne strony. Teraz znowu wydarzenia zaczynają się zbiegać. Punkt, w którym nastąpi spotkanie, jest tym, w którym ty zaczniesz działać. Jeśli zwyciężysz, wszystko znów się ułoży. Jeśli nie, nadal będzie się działo nieprawidłowo. A cel, dla którego powstał wszechświat, nigdy się nie dopełni. Jak dawno wszystko to się zaczęło? Zanim świat został stworzony. Jeszcze przed bogami. Czy mi się uda? Nie mam pojęcia – odparł głos. – Wiem tylko, co powinno się zdarzyć, nie co się zdarzy. Ale muszę wyjaśnić ci coś jeszcze. Błąd, kiedy nastąpił, stworzył dwie rozłączne linie możliwości. A linia możliwości ma coś w rodzaju celu. Aby mieć cel, musi istnieć świadomość tego celu. Najprościej mówiąc, tym właśnie jestem: świadomością początkowego celu wszechświata. Tyle że teraz istnieje jeszcze jedna, prawda? – wtrącił Garion. – Jeszcze jedna świadomość, związana z tym drugim zbiorem możliwości. Jesteś nawet bardziej inteligentny, niż myślałem. I pewnie ona chce, żeby dalej wszystko działo się niewłaściwie. Tego się obawiam. Teraz dochodzimy do najważniejszego. Coraz bliższy jest ten punkt w czasie, kiedy wszystko się rozstrzygnie w tę czy w tamtą stronę. Musisz być gotów. Dlaczego ja? – Garion machnięciem przepędził odrąbaną rękę, która usiłowała chwycić go za gardło. – Nie może tego zrobić ktoś inny?

Nie – odparł głos stanowczo. – Nie tak się to odbywa. Wszechświat czekał na ciebie przez więcej milionów lat, niż potrafisz sobie wyobrazić. Pędziłeś ku temu zdarzeniu od chwili przed początkiem czasu. Ty jesteś jedyny, który może zrobić to, co trzeba zrobić, a jest to najważniejsza rzecz, jaka wydarzy się kiedykolwiek... nie tylko na tym świecie, ale na wszystkich światach uniwersum. Istnieją całe rasy ludzi w światach tak odległych, że blask ich słońc nigdy nie dotrze do waszego... a jednak te rasy przestaną istnieć, jeśli zawiedziesz. Nigdy cię nie poznają i nie podziękują, lecz ich życie leży w twoich rękach. Ta druga linia możliwości prowadzi do całkowitego chaosu i ostatecznego zniszczenia wszechświata, ale ty i ja prowadzimy ku czemuś innemu. Ku czemu? Jeśli zwyciężysz, dożyjesz tego. Dobrze – rzekł Garion. – Zatem co mam robić teraz? Masz ogromną moc. Została ci dana, byś mógł dokonać tego, czego dokonać musisz. Trzeba jednak nauczyć cię z niej korzystać. Belgarath i Polgara próbują ci pomóc, więc przestań się z nimi o to kłócić. Musisz być gotów, gdy nadejdzie czas... a chwila ta jest o wiele bliższa, niż mógłbyś przypuszczać. Na szlaku stanęła postać bez głowy. Głowę trzymała za włosy w prawej ręce. Uniosła ją, gdy Garion się zbliżył. Wykrzywione usta przeklinały go głośno. Kiedy przejechał przez ducha, próbował jeszcze raz odezwać się do głosu w swym umyśle. Ten jednak jakby wyszedł na chwilę. Wolno minęli porozrzucane kamienie zrujnowanej farmy. Duchy tłoczyły się wśród gruzów, kiwały na nich i wołały uwodzicielsko. – Nieproporcjonalnie wysoka jest wśród nich liczba kobiet – zauważyła ciocia Pol obojętnie, zwracając się do pana Wilka. – To niezwykłość ich rasy – odparł. – W ośmiu na dziewięć przypadków rodziły się dziewczynki. Konieczne były pewne regulacje w zwyczajowych stosunkach mężczyzn i kobiet. – Wyobrażam sobie, że ci się to podobało – stwierdziła sucho. – Maragowie nie patrzyli na to w taki sposób jak inne rasy. Małżeństwo niekoniecznie wzbudzało szacunek. Byli dość liberalni w kwestii pewnych spraw. – Och? Tak się to teraz nazywa? – Nie bądź nietolerancyjna, Pol. Społeczeństwo funkcjonowało, a tylko to się liczy. – Chodzi o coś więcej, ojcze. A co z ich kanibalizmem? – Zaszła pomyłka. Ktoś błędnie zinterpretował pewien wers w którymś ze świętych tekstów. Tyle. Robili to z poczucia religijnego obowiązku, nie z apetytu. Ogólnie rzecz biorąc, lubiłem Maragów. Byli wielkoduszni, przyjaźni i wyjątkowo wobec siebie uczciwi. Cieszyli się życiem. Gdyby nie złoto tutaj, na pewno z czasem pozbyliby się tej drobnej aberracji. Gdy przejeżdżali przez niewielki potok, Garion spojrzał w czystą wodę i zobaczył jasnożółte punkciki błyszczące na dnie między kamieniami. Nagi duch kobiety pojawił się nagle tuż przed nim.

– Nie sądzisz, że jestem piękna? – zaskrzeczała. Potem chwyciła brzegi rozcięcia na brzuchu i pociągnęła je, aż wnętrzności spłynęły na brzeg. Garion zakrztusił się i zacisnął zęby. Nie myśl o złocie – rzucił ostro głos w jego umyśle. – Duchy docierają do ciebie przez chciwość. Jeśli będziesz myślał o złocie, oszalejesz. Jechali dalej, a Garion starał się wypchnąć z umysłu wszelkie myśli o złocie. Jednak pan Wilk stale o nim mówił. – Odwieczny jest problem ze złotem. Zawsze przyciąga najgorszy rodzaj ludzi. W tym wypadku Tolnedran. – Próbowali wyplenić kanibalizm, ojcze – przypomniała ciocia Pol. – Obyczaj dla większości ludzi odrażający. – Zastanawiam się, czy zabraliby się do tego, gdyby nie całe złoto leżące w korytach wszystkich strumieni Maragoru. Ciocia Pol odwróciła wzrok od ducha dziecka przebitego tolnedrańską włócznią. – A teraz nikt nie ma złota – stwierdziła. – Mara tego dopilnował. – Tak – przyznał Wilk. Uniósł głowę i nasłuchiwał przeraźliwego wycia, które zdawało się dobiegać ze wszystkich stron naraz. Skrzywił się, gdy zabrzmiała wyjątkowo ostra nuta. – Wolałbym, żeby nie wrzeszczał tak głośno. Minęli ruiny czegoś, co było chyba świątynią. Białe kamienne bloki leżały na ziemi, a między nimi rosła trawa. Rozłożyste drzewo w pobliżu było udekorowane girlandami wisielców, kołysali się, kręcąc na sznurach. – Chcemy zejść – szeptali. – Spuśćcie nas. – Ojcze! – Ciocia Pol wskazała łąkę za zrujnowaną świątynią. – Spójrz! Ci ludzie są prawdziwi. Procesja postaci w kapturach i habitach sunęła wolno, śpiewając chórem w rytm żałobnego bicia dzwonu, który nieśli na grubej belce. – Mnisi z Mar Terrin – stwierdził Wilk. – Sumienie Tolnedry. Nie musimy się ich obawiać. Jeden z mnichów podniósł głowę i ich dostrzegł. – Wracajcie! – krzyknął. Wyrwał się z kolumny i pobiegł ku nim. Co chwila uskakiwał przed zjawami, których Garion nie widział. – Wracajcie! – zawołał znowu. – Ratujcie się! Jedziecie do ośrodka grozy. Mar Amon leży zaraz za tym wzgórzem. Sam Mara krąży tam po nawiedzonych ulicach!

Rozdział VI Procesja mnichów się oddaliła. Śpiew i powolne bicie dzwonu rozbrzmiewały coraz ciszej. Pan Wilk zamyślił się głęboko, palcami zdrowej ręki głaszcząc brodę. Po chwili westchnął. – Sądzę, że możemy z nim porozmawiać tu i teraz, Pol. Jeśli tego nie zrobimy, będzie nas ścigał. – Tracisz tylko czas, ojcze. Nie ma sposobu, żeby przemówić mu do rozsądku. To już nie pierwszy raz. – Zapewne masz słuszność – zgodził się. – Ale powinniśmy przynajmniej spróbować. Aldur byłby rozczarowany, gdybyśmy tego nie zrobili. Kiedy się dowie, o co chodzi, może opanuje się na tyle, żeby z nim porozmawiać. Przenikliwe zawodzenie rozbrzmiewało nad słoneczną łąką. Pan Wilk skrzywił się kwaśno. – Można by sądzić, że zdążył się już wywrzeszczeć. No dobrze, jedźmy do Mar Amon. Zakręcił w stronę wzgórza, które wskazał im mnich o szalonych oczach. Okaleczony duch zagadał do niego z powietrza tuż przed twarzą. – Daj już spokój – burknął Wilk gniewnie. Duch zafalował zaskoczony i zniknął. Bardzo dawno temu przez wzgórze prowadziła jakaś droga. Jej słaby ślad wciąż był widoczny w trawie. Jednak trzydzieści dwa stulecia, jakie minęły, odkąd po raz ostatni stanęła na niej stopa żywego człowieka, zatarły szlak niemal doszczętnie. Zatrzymali się na szczycie i spojrzeli w dół, na ruiny Mar Amon. Garion, wciąż oddalony i obojętny, dostrzegał miasto od podszewki, widział rzeczy, których w innym stanie świadomości pewnie by nie zauważył. Chociaż niemal całkowicie zniszczone, zachowało wyraźny kontur. Ulica – była tylko jedna – biegła spiralą ku rozległemu okrągłemu placowi w samym środku ruin. W niezwykłym przebłysku intuicji Garion zrozumiał od razu, że miasto projektowała kobieta. Umysły mężczyzn działają w liniach prostych, ale kobiety myślą raczej kategoriami okręgów. Z ciocią Pol i panem Wilkiem na czele, i resztą podążającą za nimi w martwej nieświadomości, ruszyli w dół, do miasta. Garion jechał z tyłu, usiłował nie zwracać uwagi na upiory wstające z ziemi, przerażały go swą nagością i straszliwymi ranami. Wycie i jęki, słyszalne od samej granicy Maragoru, tutaj stały się głośniejsze, bardziej wyraźne. Czasem miał wrażenie, że słyszy chór zawodzących głosów, zniekształconych przez echa; teraz nabrał pewności, że to jeden głos, pełen zgryzoty tak przeogromnej, że ogarniała całe królestwo.

Zbliżali się do miasta. Straszliwy wicher, śmiertelnie zimny, niósł przytłaczający trupi odór. Garion odruchowo wyciągnął rękę, by szczelniej otulić się płaszczem. Wtedy spostrzegł, że materiał w żaden sposób nie reaguje na wichurę, a wysoka trawa, przez którą jechali, nie pochyla się pod jej naporem. Rozważał ten fakt w głębi umysłu, równocześnie próbując nie odczuwać wszechobecnego smrodu rozkładu i zgnilizny. Jeśli wiatr nie kołysze traw, nie może być prawdziwy. Co więcej, skoro konie nie słyszą wycia, i ono jest tylko złudzeniem. Zadrżał z chłodu, choć powtarzał sobie, że chłód – jak wicher i żałosne wycie – jest raczej duchowy niż rzeczywisty. Gdy pierwszy raz spojrzał ze wzgórza na miasto, wydawało się całkowicie zrujnowane. Teraz, gdy wjechali do Mar Amon, Garion ze zdumieniem zauważył nienaruszone ściany domów mieszkalnych i budynków publicznych. Skądś nieopodal dobiegał dziecięcy śmiech. Z daleka słyszał śpiewy. – Dlaczego on tak robi? – spytała ciocia Pol zasmucona. – To przecież nie pomoże. – Nic więcej mu nie pozostało, Pol – odparł pan Wilk. – Zawsze kończy się tak samo. – Wiem. Ale na krótki czas daje mu zapomnienie. – Są rzeczy, o których wszyscy wolelibyśmy zapomnieć. Ale to nie jest sposób. Wilk z podziwem oglądał rzeczywiste na pozór domy. – Są doskonałe, wiesz? – Oczywiście. Przecież jest bogiem. Ale popełnia błąd. Dopiero gdy koń Baraka przypadkowo wszedł prosto w mur i zniknął w solidnym kamieniu, by pojawić się na ulicy kilka kroków dalej, Garion zrozumiał, o czym mówią ciocia i dziadek. Mury, budynki, całe miasto było tylko iluzją, wspomnieniem. Zimny wiatr i fetor zgnilizny przybrały na sile, pojawił się też zapach dymu. Garion wciąż widział blask słońca na zielonej trawie, jednak teraz dzień zdawał się wyraźnie ciemniejszy. Dziecięce śmiechy i odległy śpiew przycichły; zamiast nich słyszał wrzaski. Tolnedrański legionista w błyszczącym napierśniku i hełmie z pióropuszem, z pozoru realny jak mury, wybiegł zza zakrętu ulicy. Jego miecz ociekał krwią, twarz zastygła w przerażającą maskę, w oczach miał szaleństwo. Porąbane, okaleczone ciała zaścielały ulicę; wszędzie płynęła krew. Wycie wzniosło się do przenikliwego pisku, a iluzja podążała do swego przerażającego zakończenia. Spiralna ulica dotarła wreszcie do okrągłego placu w centrum Mar Amon. Lodowaty wicher gwizdał w płonącym mieście, a straszny odgłos mieczy, rozrąbujących ciało i kości, bez reszty wypełnił umysł Gariona. Zrobiło się jeszcze mroczniej. Bruk na placu był ciężki iluzoryczną pamięcią niezliczonych ciał Maragów, leżących pod całunem gęstego dymu. Ale postać, która stała pośrodku, nie była iluzją ani nawet duchem. Wyrastała pod niebo, zdawała się lśnić przerażającą realnością, istnienie jej w żaden sposób nie zależało od umysłu obserwatora. W ramionach trzymała ciało dziecka, i to wydawało się jakby całkowitą sumą

wszystkich pomordowanych w Maragorze; twarz wzniesiona nad martwym dzieckiem wyrażała nadludzkie cierpienie. Postać zawyła; Garion, nawet w swym półświadomym stanie chroniącym rozum, poczuł, że włosy na karku jeżą mu się ze zgrozy. Pan Wilk skrzywił się i zsiadł z konia. Ostrożnie przestępując nad iluzjami ciał zaścielających plac, zbliżył się do ogromnej postaci. – Lordzie Maro – zaczął, pokłoniwszy się z szacunkiem. Mara zawył. – Lordzie Maro – powtórzył Wilk. – Niechętnie zakłócam twą żałobę, ale musimy porozmawiać. Straszna twarz wykrzywiła się boleśnie i wielkie łzy spłynęły z oczu boga. Bez słowa wyciągnął przed siebie ciało dziecka, uniósł głowę i zawył. – Lordzie Maro! – spróbował znowu Wilk, tym razem bardziej stanowczo. Mara zamknął oczy i pochylił głowę, szlochając nad ciałem. – To na nic, ojcze – stwierdziła ciocia Pol. – W takim stanie nic do niego nie dociera. – Zostaw mnie, Belgaracie – rzekł Mara, ciągle łkając. Potężny głos przetaczał się i wibrował w myślach Gariona. – Zostaw mnie samego z moją rozpaczą. – Lordzie Maro, nadchodzi dzień, gdy wypełni się proroctwo – oświadczył Wilk. – Cóż mnie to obchodzi? – zaszlochał Mara, mocniej przytulając do piersi martwe ciało. – Czy proroctwo zwróci mi moje wymordowane dzieci? – Los świata rozstrzygnie się w wyniku bliskich już zdarzeń. – Pan Wilk nie ustępował. – Królestwa Wschodu i Zachodu gotują się do ostatniej wojny, a Torak Jednooki, twój wyklęty brat, zadrżał w drzemce i niedługo się przebudzi. – Niech się budzi. – Mara pochylił się nad trzymanym w ramionach dzieckiem, a łkanie wstrząsnęło nim z nową siłą. – Zatem poddasz się jego władaniu? – zapytała ciocia Pol. – Jego władza mnie nie sięga. Nie opuszczę krainy mych wymordowanych dzieci, a żaden człowiek ani bóg nie będzie mnie tu nachodzić. Niech Torak bierze sobie świat, jeśli tego pragnie. – Możemy jechać, ojcze – uznała Pol. – Nic go nie wzruszy. – Lordzie Maro – spróbował jeszcze raz pan Wilk. – Przyprowadziliśmy przed twe oblicze narzędzia proroctwa. Czy pobłogosławisz je, nim odejdziemy? – Nie mam już błogosławieństw, Belgaracie. Jedynie klątwy dla zbrodniczych dzieci Nedry. Zabierz ich stąd i odejdź. – Lordzie Maro, w spełnieniu proroctwa i ty masz odegrać swoją rolę – wtrąciła ciocia Pol stanowczo. – Żelazne przeznaczenie, które nas wiąże, wiąże i ciebie. Każdy musi wypełnić zadanie przeznaczone mu od początku dni. W chwili bowiem, gdy proroctwo zboczy ze swego kursu, cały świat będzie unicestwiony. – Niech tak będzie – jęknął Mara. – Nie ma już w nim dla mnie radości, więc

niech ginie. Rozpacz moja jest wieczna i nie poniecham jej, choćby ceną było unicestwienie wszystkiego, co zostało stworzone. Zabierz te dzieci proroctwa, Belgaracie, i zostaw mnie w spokoju. Pan Wilk skłonił się z rezygnacją i zawrócił. Jego twarz wyrażała mieszaninę bezradności i niesmaku. – Czekaj! – ryknął nagle Mara. Obrazy miasta i pomordowanych zafalowały i rozpłynęły się. – Co to jest? – zapytał bóg. Pan Wilk obejrzał się szybko. – Co uczyniłeś, Belgaracie? – zagrzmiał oskarżycielsko Mara, wyrastając nagle do gigantycznych rozmiarów. – I ty, Polgaro? Rozpacz moja jest dla was zabawką? W twarz chcecie mi cisnąć mój ból? – Panie... – Ciocia Pol wydawała się zdumiona nagłym wybuchem boskiego gniewu. – Potworne! – ryczał Mara. – To potworne! Wściekłość wykrzywiła potężne oblicze. Straszliwie zagniewany, ruszył ku nim i zatrzymał się o krok przed koniem księżniczki Ce’Nedry. – Rozedrę twe ciało na strzępy! – krzyknął do niej. – Wypełnię twój umysł robactwem obłędu, córko Nedry. Pogrążę cię w mękach i przerażeniu na resztę dni twego życia! – Zostaw ją! – zawołała ciocia Pol ostro. – Nie, Polgaro. Na nią spadnie moc mego gniewu. Przerażające, zakrzywione palce sięgnęły ku nieświadomej księżniczce, ona jednak patrzyła obojętnie, spokojna i nieruchoma. Bóg syknął ze złości i odwrócił się do pana Wilka. – Oszustwo! – krzyknął. – Jej umysł śpi! – Oni wszyscy śpią, lordzie Maro – odparł starzec. – Groźby i upiory nic dla nich nie znaczą. Wrzeszcz i wyj, póki niebo nie spadnie. Ona nie może cię słyszeć. – Ukarzę cię za to, Belgaracie – warknął Mara. – I Polgarę także. Posmakujecie bólu i strachu za tę arogancję wobec mnie. Wyrwę sen z umysłów tych przybyszów, by poznali agonię i szaleństwo, które na nich ześlę. Nagle rozrósł się jeszcze bardziej. – Dość tego, Maro! Stój! – Głos należał do Gariona, ale chłopiec wiedział, że to nie on przemawia. Duch Mary zwrócił się ku niemu, wznosząc do ciosu potężne ramię. Garion poczuł, że zsuwa się z siodła i podchodzi do niebotycznej postaci. – Tutaj kończy się twoja zemsta, Maro – oznajmił głos dochodzący z ust Gariona. – Ta dziewczyna służy moim celom. Nie dotkniesz jej. Garion uświadomił sobie z lękiem, że znalazł się między rozgniewanym bogiem a śpiącą księżniczką. – Usuń się z drogi, chłopcze, bo cię zabiję – zagroził Mara. Użyj swego rozumu, Maro – poradził głos. – Jeśli do tej pory nie zagłuszyłeś go swymi jękami. Wiesz, kim jestem.

– Będę ją miał! – zaskowyczał Mara. – Dam jej wiele żywotów i każdy z nich wydrę z jej drżącego ciała. Nie – odparł głos. – Nie będziesz jej miał. Bóg Mara wyprostował się, wyciągnął groźne ramiona. Lecz równocześnie jego oczy badały chłopca... I nie tylko oczy. Garion raz jeszcze poczuł dotyk przeogromnego umysłu, jak wtedy, gdy w sali tronowej królowej Salmissry musnął go Duch Issy. Przerażająca świadomość błysnęła w zalanych łzami oczach Mary. Ramiona bogowi opadły. – Daj mi ją – prosił. – Zabierz pozostałych i odejdź, ale oddaj mi Tolnedrankę. Błagam cię. – Nie. To, co się stało, nie było magią – Garion zrozumiał natychmiast. Nie było szumu ani tego dziwnego, gwałtownego napięcia, jakie zawsze towarzyszyło czarom. Miał wrażenie, że odczuwa straszny ucisk skierowanej przeciwko sobie pełnej mocy Mary. A potem umysł w jego umyśle odpowiedział. Moc miał tak ogromną, że cała ziemia nie mogłaby jej pomieścić. Nie uderzył w Marę, gdyż to straszliwe zderzenie rozbiłoby świat. Stał spokojny, nieruchomy i niewzruszony, wśród wściekłego wiru boskiej furii. Przez jedną ulotną chwilę Garion dzielił świadomość z umysłem wewnątrz umysłu i zadrżał przed jego ogromem. W tym krótkim momencie zobaczył narodziny nieprzeliczonych słońc krążących w rozległych spiralach na tle aksamitnej czerni pustki, ich zbieranie się w galaktyki i powolny obrót mgławic. A poza nimi popatrzył w twarz samego czasu. Jednym przerażonym spojrzeniem ogarnął jego początek i jego koniec. Mara cofnął się. – Muszę ustąpić – oświadczył chrapliwie, po czym skłonił się przed Garionem z niezwykłą pokorą. Odwrócił się i ukrył twarz w dłoniach, wstrząsany nieopanowanym szlochem. Twój ból skończy się kiedyś, Maro – rzekł łagodnie głos. – Pewnego dnia znowu odnajdziesz radość. – Nigdy – łkał bóg. – Żałoba będzie trwać wiecznie. Wieczność to bardzo długo, Maro – odparł głos. – I tylko ja mogę zajrzeć na jej kraniec. Zapłakany bóg nie odpowiedział. Odszedł, a jego zawodzenie znowu odbiło się echem w ruinach Mar Amon. Pan Wilk i ciocia Pol przyglądali się Garionowi w zdumieniu. Kiedy starzec przemówił, w jego głosie brzmiał podziw. – Czy to możliwe? – Przecież ty zawsze powtarzasz, że wszystko jest możliwe, Belgaracie. – Nie wiedziałam, że możesz działać bezpośrednio – zdziwiła się ciocia Pol. – Od czasu do czasu popycham sprawy naprzód, wysuwam pewne sugestie. Jeśli się zastanowisz, może nawet przypomnisz sobie niektóre. – Chłopiec jest tego świadomy? – zapytała. – Oczywiście. Rozmawialiśmy na ten temat.

– Co mu powiedziałeś? – Tyle, ile potrafi zrozumieć. Nie martw się, Polgaro. Nie zrobię mu krzywdy. Teraz już wie, jak ważna jest ta sprawa. Wie, że musi się przygotować i nie ma na to zbyt wiele czasu. Sądzę, że należałoby już stąd odjechać. Obecność tolnedrańskiej dziewczyny sprawia Marze ból. Ciocia Pol wyglądała, jakby miała ochotę coś jeszcze dodać... ale spojrzała na mglistą postać łkającego boga i skinęła głową. Zawróciła konia i ruszyła. Gdy tylko dosiedli wierzchowców, pan Wilk podjechał do Gariona. – Porozmawiajmy po drodze – zaproponował. – Mam mnóstwo pytań. – On odszedł, dziadku – odpowiedział Garion. – Och... – mruknął pan Wilk, rozczarowany. Zbliżał się wieczór, więc zatrzymali się w lasku mniej więcej półtora kilometra od Mar Amon. Odkąd porzucili ruiny, nie spotykali już więcej okaleczonych duchów. Po nakarmieniu i ułożeniu towarzyszy pan Wilk, ciocia Pol i Garion usiedli wokół niedużego ogniska. Kiedy młodzieniec przestał wyczuwać w umyśle tamtą obecność, coraz głębiej zapadał w sen. Wszelkie emocje już go opuściły; miał wrażenie, że traci zdolność do samodzielnego myślenia. – Czy możemy porozmawiać z tym... tym drugim? – zagadnął z nadzieją pan Wilk. – W tej chwili go nie ma – odparł Garion. – Więc nie zawsze jest z tobą? – Nie zawsze. Czasem znika na całe miesiące... albo jeszcze dłużej. Tym razem był ze mną dość długo. Od kiedy spłonął Asharak. – A gdzie przebywa, gdy jest przy tobie? – zainteresował się Wilk. – Tutaj. – Garion postukał się w skroń. – Byłeś przytomny przez całą drogę w Maragorze? – zapytała ciocia Pol. – Niezupełnie przytomny. Część mnie wciąż spała. – Widziałeś duchy? – Tak. – Ale cię nie przestraszyły? – Nie. Kilka mnie zaskoczyło, a na widok jednego zrobiło mi się niedobrze. Wilk podniósł głowę. – Ale teraz nie byłoby ci niedobrze? – Nie. Chyba nie. Na początku wciąż czułem coś takiego, ale teraz już nie. Wilk w zamyśleniu spoglądał w ogień, jakby szukał najlepszego sposobu, by sformułować następne pytanie. – Co ten drugi w twojej głowie ci mówił, kiedy rozmawialiście? – Powiedział, że bardzo dawno temu nastąpiło coś, co nie powinno się zdarzyć, a ja mam to naprawić. Wilk zaśmiał się krótko. – Wyjątkowo zwięzłe wytłumaczenie – zauważył. – Nie wspominał, jak to wszystko się skończy? – Nie wie.

Starzec westchnął. – Miałem nadzieję, że po drodze uzyskaliśmy przewagę... Ale nic z tego. Wygląda, że oba proroctwa są wciąż w równym stopniu ważne. Ciocia Pol patrzyła na Gariona. – Sądzisz, że będziesz to wszystko pamiętał, kiedy się obudzisz? – Chyba tak. – Dobrze więc. Słuchaj uważnie. Istnieją dwa proroctwa i oba prowadzą do tego samego zdarzenia. Grolimowie i reszta Angaraków podążają za jednym z nich, my za drugim. Każde z proroctw przewiduje dla tego zdarzenia inne zakończenie. – Rozumiem. – Żadne z proroctw nie wyklucza niczego, co dzieje się zgodnie z drugim... aż do tego zdarzenia. To, co stanie się potem, będzie rozstrzygnięte przez jego wynik. Jedno proroctwo zwycięży, drugie upadnie. Wszystko, co się wydarzyło i co się wydarzy, połączy się w tym punkcie i stanie jednym. Błąd zostanie wymazany i wszechświat podąży w jednym lub drugim kierunku, jakby w tym właśnie kierunku dążył od początku istnienia. Jedyna różnica polega na tym, że jeśli przegramy, nie stanie się nigdy coś bardzo ważnego. Garion kiwnął głową. Nagle poczuł się bardzo zmęczony. – Beldin nazywa to teorią zbieżnych przeznaczeń – wtrącił pan Wilk. – Dwóch równie prawdopodobnych możliwości. Beldin bywa czasami pompatyczny. – To dość często spotykana wada, ojcze. – Chyba chce mi się spać – powiedział Garion. Wilk i ciocia Pol spojrzeli na siebie. – Dobrze – odparła. Wstała, wzięła Gariona za rękę i odprowadziła do posłania. Kiedy już go przykryła, otulając szczelnie kocem, położyła chłodną dłoń na jego czole. – Śpij, mój Belgarionie – szepnęła. Zasnął szybko.

Część druga

DOLINA ALDURA

Rozdział VII Kiedy się przebudzili, stali w kręgu, trzymając się za ręce. Ce’Nedra ściskała lewą dłoń Gariona, Durnik stał po jego prawej stronie. Dmuchał świeży, chłodny wiatr, a słońce świeciło jasno. Żółtobrązowe pagórki wyrastały wprost przed nimi, a za plecami mieli nawiedzoną równinę Maragoru. Silk rozejrzał się czujnie, nieufnie. – Gdzie jesteśmy? – zapytał. – Na północnej granicy Maragoru – odparł Wilk. – Mniej więcej czterysta kilometrów na wschód od Tol Rane. – Jak długo spaliśmy? – Mniej więcej tydzień. Silk wciąż patrzył dookoła, dostosowując umysł do upływu czasu i przebytego dystansu. – Pewnie to było konieczne – przyznał. Hettar natychmiast poszedł sprawdzić, co z końmi. Barak oburącz masował sobie kark. – Mam wrażenie, jakbym spał na stosie kamieni – poskarżył się. – Pospaceruj trochę – poradziła mu ciocia Pol. – Rozruszasz zesztywniałe mięśnie. Ce’Nedra nie wyjmowała dłoni z ręki Gariona i chłopiec zastanawiał się, czy powinien jej o tym wspomnieć. Dłoń księżniczki wydawała się bardzo mała i ciepła, i właściwie nie było to uczucie niemiłe. Nic jednak nie powiedział. Wrócił Hettar. Marszczył niespokojnie brwi. – Belgaracie, jedna z jucznych klaczy będzie się źrebić – rzekł. – Ile zostało czasu? – Wilk spojrzał na niego. – Trudno stwierdzić dokładnie... Najwyżej miesiąc. Pierwszy raz jest źrebna. – Rozdzielimy jej ładunek między pozostałe konie – odezwał się Durnik. – Nic jej nie grozi, jeśli tylko nie będzie dźwigać. – Może... – Hettar nie był przekonany. Mandorallen spoglądał na pożółkłe zbocza wzgórz. – Ktoś nas obserwuje, Belgaracie. – Z ponurą miną wskazał kolumny jasnego dymu, sunące ku błękitnemu niebu. Wilk, zerknąwszy na słupy dymu, skrzywił się. – Pewnie poszukiwacze złota – mruknął. – Krążą wokół granic jak sępy nad chorą krową. Przyjrzyj się, Pol. Lecz jej oczy już przybrały nieobecny wyraz. Badała wzrokiem podnóże wzgórz.

– Arendowie – stwierdziła. – Sendarowie, Tolnedranie, kilku Drasan. Niezbyt inteligentni. – Jacyś Murgowie? – Nie. – Czyli pospolita zbieranina – ocenił Mandorallen. – Tacy nie zdołają nas ni zatrzymać, ni opóźnić w drodze. – Póki możliwe, wolałbym unikać walki – odparł Wilk. – Przypadkowe potyczki bywają niebezpieczne, a do niczego nie prowadzą. – Z niesmakiem potrząsnął głową. – Chyba nie zdołamy ich przekonać, że nie wywozimy złota z Maragoru... Zatem nie ma rady... – Jeśli chcą tylko złota, dlaczego im go nie dać? – zaproponował Silk. – Nie wziąłem go ze sobą aż tyle. – Starzec westchnął. – Nie musi być prawdziwe. – Silkowi oczy błysnęły. Podszedł do jednego z jucznych koni i po chwili wrócił z kilkoma płachtami płótna. Szybko pociął je na kwadraty. Ułożył jeden na ziemi i wsypał na środek podwójną garść żwiru. Potem zawinął rogi i zawiązał solidnym powrozem, formując sakwę. – Wygląda jak worek złota, prawda? – Znowu w planie jakieś oszustwo – mruknął Barak. Silk uśmiechnął się i szybko przygotował następne sakwy. – Poprowadzę – oświadczył, wieszając im worki przy siodłach. – Jedźcie za mną, a ja będę mówił. Ilu ich tam jest, Polgaro? – Około dwudziestu. – Doskonale. Jedziemy. Ruszyli w stronę ujścia wyschłego koryta, sięgającego samej równiny. Silk jechał na czele i rozglądał się czujnie. Kiedy zagłębili się w jar, Garion usłyszał ostry gwizd, a potem zauważył jakieś ukradkowe ruchy. Nagle bardzo wyraźnie uświadomił sobie, jak strome są brzegi po obu stronach. – Potrzebuję skrawka otwartego terenu – oznajmił Silk. – Tam. Skinął głową w stronę, gdzie nachylenie zbocza było nieco mniejsze. Gdy dotarli do tego miejsca, zakręcił nagle. – Teraz! – warknął. – Jazda! Pognali za nim; wspinali się na brzeg, konie rżały, wyrzucając spod kopyt grudy ziemi. Gęsta chmura duszącego żółtego pyłu przesłoniła koryto. Gniewne okrzyki dobiegły z ciernistych krzewów powyżej. Grupa brudnych mężczyzn wybiegła na otwarty teren. Pędzili w wysokiej do kolan trawie, by wyprzedzić konnych. Jakiś człowiek z czarną brodą, bardziej zdesperowany od pozostałych, skoczył do przodu i zagrodził uciekającym drogę. Wzniósł pordzewiały miecz. Mandorallen stratował go bez wahania. Czarnobrody wrzasnął i przekoziołkował pod dudniącymi kopytami rumaka. Dotarli do wzgórza nad korytem i ustawili się ciasno obok siebie. – To wystarczy. – Silk rozejrzał się dookoła. – Chcę tylko dać tej zbieraninie dość miejsca, by pomyśleli o możliwych ofiarach. Powinni myśleć o ofiarach. Strzała pomknęła w ich stronę, ale Mandorallen niemal z pogardą odbił ją w locie tarczą.

– Stać! – krzyknął jeden z napastników, chudy, dziobaty Sendar z opatrunkiem na nodze, ubrany w brudną zieloną tunikę. – Kto każe? – zapytał Silk zuchwale. – Jestem Kroldor – odparł Sendar z godnością. – Kroldor rabuś. Pewnie o mnie słyszeliście. – Nie przypominam sobie – rzekł Drasanin grzecznie. – Zostawcie złoto... i kobiety, a może puszczę was żywych. – Jeśli ustąpisz z drogi, może my puścimy cię żywego. – Jest ze mną pięćdziesięciu ludzi. Nie mają nic do stracenia, tak jak ja. – Jest z tobą dwudziestu – poprawił go Silk. – Zbiegli poddani, tchórzliwi chłopi i złodziejaszki. Moi ludzie to doświadczeni wojownicy. Co więcej, my mamy konie, a wy nie. – Zostawcie złoto. – Samozwańczy rabuś nie ustępował. – Dlaczego sam go nie weźmiesz? – Naprzód! – warknął Kroldor. Ruszył biegiem. Dwóch opryszków z pewnym wahaniem pobiegło za nim przez brunatną trawę, lecz reszta czekała, z lękiem obserwując Mandorallena, Baraka i Hettara. Po paru krokach Kroldor zorientował się, że jego ludzie nie biorą udziału w ataku. Zatrzymał się i odwrócił. – Wy tchórze! – wrzasnął. – Jeśli się nie pospieszymy, przybiegną inni. Nie zostanie nam ani odrobina złota. – Coś ci powiem, Kroldorze – odezwał się Silk. – Trochę się nam spieszy, a mamy więcej złota, niż możemy bez kłopotów przewieźć. – Odczepił od siodła worek żwiru i potrząsnął nim znacząco. – Masz. – Z lekceważeniem upuścił worek za ziemię. Potem zdjął następny i cisnął obok pierwszego. Na jego znak pozostali także dorzucali swe sakwy do rosnącego stosu. – Popatrz, Kroldorze – mówił. – Dziesięć worków dobrego żółtego złota. Możesz je mieć bez walki. Jeśli chcesz więcej, musisz zapłacić krwią. Obszarpani zbóje zaczęli spoglądać po sobie i przesuwać się na boki. Chciwie patrzyli na worki w wysokiej trawie. – Twoi ludzie zaczęli myśleć o śmiertelności, Kroldorze – powiedział Silk oschle. – Jest tu dość złota, żeby uczynić ich bogaczami, a bogacze nie ryzykują bez potrzeby. Kroldor spojrzał z wściekłością. – Nie zapomnę ci tego – warknął. – Jestem pewien – odrzekł Silk. – A teraz jedziemy. Proponuję, żebyś ustąpił z drogi. Barak i Hettar zajęli pozycje po bokach Mandorallena i wolnym krokiem ruszyli groźnie przed siebie. Kroldor rabuś stał nieruchomo aż do ostatniej chwili. Wreszcie skoczył w bok i odbiegł, wykrzykując przekleństwa. – Teraz! – krzyknął Silk. Wbili pięty w boki wierzchowców i pomknęli galopem. Za nimi bandyci stanęli kręgiem, po czym rzucili się biegiem do płóciennych worków. Niemal

natychmiast wybuchły kłótnie; trzej ludzie padli, zanim ktokolwiek zdążył zajrzeć do sakw. Przez długi czas jeźdźcy wyraźnie słyszeli wściekłe wrzaski. Po kilku kilometrach szybkiej jazdy przystanęli. Barak zanosił się śmiechem. – Biedny Kroldor – chichotał. – Jesteś złym człowiekiem, Silku. – Przeprowadziłem studia nad podłymi cechami ludzkiej natury – odparł Drasanin niewinnie. – Na ogół potrafię znaleźć sposób, by wykorzystać je dla własnej korzyści. – Ludzie Kroldora będą mieli do niego pretensje – zauważył Hettar. – Wiem. Ale takie ryzyko ponosi każdy przywódca. – Mogą go nawet zabić. – Mam taką nadzieję. Byłbym bardzo rozczarowany, gdyby tego nie zrobili. Przez resztę dnia wędrowali w cieniu wzgórz. Na noc rozbili obóz w dobrze ukrytym niewielkim wąwozie, gdzie blask ognia nie mógł zdradzić ich pozycji licznym w tej okolicy rabusiom. Rankiem wyruszyli wcześnie i już w południe dotarli do granicy gór. Jechali pomiędzy skalnymi zboczami, przez gęste lasy ciemnozielonych jodeł i świerków, gdzie powietrze było chłodne i aromatyczne. W dolinach trwało jeszcze lato, ale na większych wysokościach pojawiły się już pierwsze oznaki jesieni. Liście krzewów zmieniały barwę, widoki przesłaniała leciutka mgiełka, a co rano szron pokrywał ziemię. Jednak pogoda była piękna i jechali w dobrym tempie. Pewnego popołudnia, gdy już ponad tydzień wędrowali przez góry, od zachodu nadpłynął wał ciemnych chmur, niosący wilgoć i chłód. Garion odwiązał od siodła swój płaszcz i otulił się szczelnie. Drżał; robiło się coraz zimniej. Durnik uniósł głowę i wciągnął nosem powietrze. – Przed świtem spadnie śnieg – przepowiedział. Garion także wyczuwał w powietrzu chłodny, wilgotny zapach śniegu. Pokiwał głową. – Wiedziałem, że to zbyt piękne, by długo trwało – burknął pan Wilk. Wzruszył ramionami. – Trudno – dodał. – Każdy z nas przeżył już kiedyś zimę. Gdy rankiem Garion wyjrzał z namiotu, gruba na trzy centymetry warstwa śniegu okrywała ziemię między ciemnymi jodłami. Miękkie płatki bezgłośnie spływały w dół, przesłaniając wszystko, co było oddalone bardziej niż o osiemdziesiąt metrów. Dzień nastał szary i zimny. Konie, bardzo ciemne pod śniegowym puchem, przebierały kopytami i strzygły uszami, czując magiczne muśnięcia padających na nie płatków. Oddechy parowały w wilgotnym powietrzu. Ce’Nedra z radosnym piskiem wyskoczyła z namiotu, który dzieliła z ciocią Pol. Pewnie w Tol Honeth śnieg był rzadkością, uświadomił sobie Garion. Dziewczyna z dziecięcą radością biegała wśród płatków. Uśmiechał się z pobłażaniem do chwili, gdy dobrze wymierzona śnieżka trafiła go w głowę. Wtedy zaczęli się gonić i zasypywać śnieżkami; Ce’Nedra odskakiwała, chowała się za drzewa, śmiała się i piszczała. Dopadł ją wreszcie, zdecydowany mocno natrzeć śniegiem. Ona jednak spontanicznie go objęła i pocałowała.

Zimny mały nosek pocierał mu policzek; rzęsy były ciężkie od śniegu. Nie zdawał sobie sprawy z oszukańczego podstępu, póki nie wrzuciła mu garści śniegu za kołnierz, a potem wyrwała się i odbiegła, zanosząc się śmiechem, gdy on usiłował wytrząsnąć śnieg spod tuniki, zanim stopnieje. Około południa śnieg na ziemi zmienił się w błoto, a padające płatki zastąpiła jednostajna, nieprzyjemna mżawka. Wspinali się kanionem pod ociekającymi wodą sosnami. Wezbrany potok grzmiał w wąskim, skalistym korycie. Wreszcie pan Wilk zarządził postój. – Zbliżamy się do zachodniej granicy Cthol Murgos – oznajmił. – Pora już chyba, by podjąć pewne środki ostrożności. – Pojadę przodem – zaproponował Hettar. – To nie jest najlepszy pomysł – odparł Wilk. – Kiedy spotykasz Murgów, zwykle tracisz rozsądek. – Ja się tym zajmę – rzekł Silk. Naciągnął na głowę kaptur, ale woda i tak kapała z jego długiego, spiczastego nosa. – Pojadę jakieś osiemset metrów przed wami i będę miał oczy otwarte. Starzec skinął głową. – Gwizdnij, jeśli coś zauważysz. Silk ruszył kłusem pod górę. Po południu deszcz zaczął zamarzać, drzewa i głazy okrywały się szarą warstwą lodu. Okrążyli sterczącą skałę i spotkali tam Silka. Strumień zmienił się w wąską strużkę, a ściany kanionu rozstąpiły się, odsłaniając strome zbocze. – Do zmroku została jeszcze godzina – oznajmił Drasanin. – Jak myślicie? Jedziemy dalej, czy może cofniemy się kawałek i rozbijemy obóz w wąwozie? Pan Wilk zerknął na niebo, potem zbadał wzrokiem zbocze przed nimi. Porastały je karłowate drzewa, trochę wyżej roślinność zanikała. – Powinniśmy okrążyć szczyt i zejść po drugiej stronie. To tylko parę kilometrów. Jedźmy. Silk kiwnął głową i znowu wyjechał do przodu. Ominęli skalny występ i spojrzeli w dół, w głęboką rozpadlinę oddzielającą ich od szczytu, który przekroczyli dwa dni temu. Deszcz trochę zelżał i Garion wyraźnie widział drugi brzeg wąwozu. Był oddalony o nie więcej niż osiemset metrów i chłopiec dostrzegł tam jakiś ruch, dochodziły też stamtąd dziwne odgłosy. Gestem wskazał miejsce. – Co to jest? – spytał. – Tego się obawiałem – mruknął Wilk, strząsając lód z brody. – Czego? – To algroth. Z dreszczem obrzydzenia Garion przypomniał sobie pokryte łuską małpy o kozich pyskach, które napadły na nich w Arendii. – Nie powinniśmy uciekać? – Tutaj się nie przedostanie – uspokoił go Wilk. – Rozpadlina ma

przynajmniej półtora kilometra głębokości. Ale to znaczy, że Grolimowie wypuścili swoje bestie. Musimy uważać. Skinął ręką i wszyscy ruszyli dalej. Garion cały czas słyszał szczekliwe nawoływania, zniekształcone i zagłuszane przez ciągłe porywy wiatru wzdłuż wąwozu. To algroth porozumiewał się z resztą stada. Wkrótce tuzin ohydnych bestii biegło obok krawędzi, szczekały do siebie i dotrzymywały kroku wędrowcom. Okrążyli strome zbocze, kierując się w stronę płytkiego żlebu po drugiej stronie. Żleb prowadził od wąwozu. Przejechali półtora kilometra i zatrzymali się na noc pod osłoną niskich świerków. Następnego ranka było chłodniej i nadal pochmurnie, ale deszcz ustał. Zawrócili do ujścia żlebu i skręcili wzdłuż krawędzi wąwozu. Urwisko po przeciwnej stronie opadało niemal pionowo trzysta metrów, aż do wąziutkiej z tej wysokości wstążki rzeki na dnie. Algrothy nadal im towarzyszyły, skowyczały i szczekały, spoglądając na ludzi straszliwie zachłannie. Były tam również inne zwierzęta, słabo widoczne między drzewami po drugiej stronie. Jedno z nich, wielkie i kosmate, miało nawet niemal ludzkie ciało, ale głowę bestii. Szybkonogie stado przegalopowało krawędzią, wstrząsając grzywami i ogonami. – Patrzcie! – zawołała Ce’Nedra. – Dzikie konie! – To nie są konie – oświadczył Hettar ponuro. – Wyglądają jak konie. – Może i wyglądają, ale nimi nie są. – Hrulgin – rzucił pan Wilk. – Co to jest? – Hrulga to czworonogie zwierzę, tak jak koń. Ale ma kły zamiast normalnych zębów i stopy z pazurami zamiast kopyt. – Czy to znaczy...? – Księżniczka zrobiła wielkie oczy. – Tak. Są mięsożerne. Zadrżała. – Okropne. – Ten wąwóz zwęża się, Belgaracie – mruknął Barak. – Wolałbym raczej, żeby te stwory nie znalazły się po tej samej stronie co my. – Nic nam nie grozi. O ile pamiętam, zwęża się do mniej więcej osiemdziesięciu metrów, a potem znowu rozszerza. Nie zdołają przejść. – Mam nadzieję, że pamięć cię nie zawodzi. Niebo nad ich głowami zakrywały poszarpane, pędzone wiatrem chmury. Sępy krążyły wysoko, a kruki przelatywały od drzewa do drzewa, krakały i wrzeszczały na siebie. Ciocia Pol z dezaprobatą obserwowała ptaki, ale milczała. Jechali dalej. Wąwóz zwężał się coraz bardziej i wkrótce mogli już rozpoznać prymitywne twarze algrothów po drugiej stronie. Kiedy hrulgin, potrząsając grzywami, otworzyły pyski, by zarżeć, wyraźnie było widać ich długie, ostre zęby.

Nagle, w najwęższym punkcie, po przeciwnej stronie wąwozu stanęła grupa Murgów w kolczugach. Byli wychudzeni i zmęczeni, siedzieli na koniach spienionych od szybkiej jazdy. Czekali, aż Garion z przyjaciółmi znajdą się naprzeciw. Na samej krawędzi, spoglądając ponad otchłanią, stał Brill. – Co cię zatrzymało?! – zawołał Silk, a w jego głosie dźwięczał twardy ton. – Myśleliśmy już, że się zgubiłeś. – Mało prawdopodobne, Kheldarze – odparł Brill. – Jak się przedostaliście na tamtą stronę? – Musisz zawrócić. To jakieś cztery dni jazdy. Jeśli będziecie patrzeć uważnie, znajdziecie żleb, który prowadzi tutaj. Poszukiwania nie powinny zająć wam więcej niż dwa dni. Jeden z Murgów odpiął od siodła za lewą nogą krótki łuk, założył strzałę i wymierzył w Silka. Uwolnił cięciwę. Silk obserwował spokojnie, jak strzała spada do wąwozu, wolno na pozór wirując po długiej spirali. – Ładny strzał – pochwalił. – Nie bądź durniem – warknął Brill do Murga łucznika. Znowu spojrzał na Silka. – Wiele o tobie słyszałem, Kheldarze – oświadczył. – Człowiek zyskuje z czasem niejaką reputację – odparł Drasanin skromnie. – Któregoś dnia muszę sprawdzić, czy jesteś tak dobry, jak mówią. – Ten szczególny rodzaj ciekawości może być pierwszym objawem śmiertelnej choroby. – Przynajmniej dla jednego z nas. – Nie mogę się doczekać następnego spotkania – zapewnił Silk. – Wierzę, mój drogi, że nam wybaczysz... Rozumiesz, pilne sprawy. – Oglądaj się za siebie, Kheldarze – zagroził Brill. – Pewnego dnia ja tam będę. – Zawsze się oglądam, Kordochu. Więc nie bądź zdziwiony, gdy będę cię oczekiwał. Przyjemnie się z tobą rozmawia. Musimy znowu się spotkać... niedługo. Murgo z łukiem wypuścił kolejną strzałę. Podążyła za pierwszą w głąb wąwozu. Silk zaśmiał się i wraz z innymi odjechał z brzegu przepaści. – Przemiły człowiek – orzekł. Spojrzał na zasnute chmurami szare niebo. – I jaki piękny dzień. Po południu chmury zgęstniały i poczerniały. Wiatr przybierał na sile, zawodził wśród drzew. Pan Wilk prowadził wciąż na północny wschód, coraz dalej od wąwozu, który oddzielał ich od Brilla i Murgów. Rozbili obóz w zasłanej głazami kotlince i ciocia Pol przygotowała gęsty gulasz. Zgasili ogień, gdy tylko skończyli jedzenie. – Nie ma sensu palić im latarni – stwierdził Wilk. – Przecież nie mogą pokonać wąwozu – zdziwił się Durnik. – Lepiej nie ryzykować. Starzec oddalił się od ostatnich tlących się głowni i spojrzał w ciemność. Garion poszedł za nim.

– Daleko jeszcze do Doliny Aldura, dziadku? – zapytał. – Jakieś trzysta dwadzieścia kilometrów. W górach nie możemy jechać zbyt szybko. – Pogoda się pogarsza. – Zauważyłem. – Co będzie, jeśli nadciągnie prawdziwa burza śnieżna? – Ukryjemy się i przeczekamy. – A jeśli... – Garionie, wiem, że to zrozumiałe, ale czasem mówisz zupełnie jak twoja ciotka. Powtarzała „a jeśli”, odkąd skończyła siedemnaście lat. Naprawdę już mi się to znudziło. – Przepraszam. – Nie przepraszaj. Po prostu nie rób tego więcej. Wśród nieprzeniknionych ciemności nad ich głowami rozległ się nagle głośny łopot ogromnych skrzydeł. – Co to było? – spytał zdumiony Garion. – Nie ruszaj się! – Wilk spoglądał w górę. Skrzydła uderzyły raz jeszcze. – To smutne. – Co? – Myślałem, że ta biedna stara bestia nie żyje już od wieków. Dlaczego nie zostawią jej w spokoju? – Co to jest? – Nie ma nazwy. Jest wielka, głupia i brzydka. Bogowie stworzyli ich tylko trzy, a dwa samce pozabijały się nawzajem podczas pierwszego okresu godowego. Była samotna, odkąd sięgam pamięcią. – Jest chyba olbrzymia. – Garion nasłuchiwał uderzeń wielkich skrzydeł i wpatrywał się w ciemność. – Jak wygląda? – Wielka jak dom i naprawdę wolałbyś jej nie oglądać. – Jest niebezpieczna? – Bardzo niebezpieczna, ale nocą nie widzi dobrze. – Wilk westchnął. – Grolimowie musieli wypędzić ją z jaskini i puścić w pogoń za nami. Czasami posuwają się za daleko. – Powinniśmy uprzedzić pozostałych? – Martwiliby się tylko. Bywa, że lepiej nic nie mówić. Wielkie skrzydła załopotały znowu. Z ciemności zabrzmiał przeciągły, rozpaczliwy krzyk, wołanie było tak pełne rozpaczy i tęsknoty, że w Garionie wezbrało nagle uczucie głębokiej litości. Wilk westchnął znowu. – Nic nie możemy zrobić – stwierdził. – Wracajmy do namiotów.

Rozdział VIII Przez następne dwa dni utrzymywała się pogoda kapryśna i nieprzyjemna. Podążali długim, łagodnym zboczem ku szczytom. Drzewa były rzadsze i niższe, aż wreszcie zniknęły zupełnie. Zbocze przeszło w stromy stok pokryty luźnymi głazami, wśród których hulał wicher. Pan Wilk przystanął, by zorientować się w okolicy. – Tędy – rzekł po chwili, wskazując kierunek. Zobaczyli przełęcz pomiędzy dwoma szczytami, a za nią szarpane wiatrem chmury. Ruszyli w górę, szczelnie owinięci w płaszcze. Hettar wyjechał do przodu. Niespokojnie marszczył czoło. – Źrebna klacz ma kłopoty – poinformował Wilka. – Myślę, że jej czas nadchodzi. Ciocia Pol zawróciła bez słowa, by obejrzeć zwierzę. Wróciła zasępiona. – Jeszcze najwyżej parę godzin, ojcze – oznajmiła. Starzec rozejrzał się. – Po tej stronie nie ma się gdzie schronić. – Może za przełęczą – wtrącił Barak. Wicher rozwiewał mu brodę. Wilk pokręcił głową. – Obawiam się, że tam wygląda tak samo jak tutaj. Musimy się pospieszyć. Nie chciałbym spędzać nocy tak wysoko. Kiedy wspięli się wyżej, uderzyły fale marznącego deszczu, wiatr dął jeszcze mocniej i wył między skałami. Pokonali zbocze, a gdy znaleźli się na przełęczy, poczuli pełną moc wichury pędzącej przed sobą strugi ulewy. – Po tej stronie jest jeszcze gorzej, Belgaracie! – zawołał Barak, przekrzykując szum wichru. – Jak daleko do drzew? – Parę kilometrów – odparł Wilk, usiłując utrzymać rozwiany płaszcz. – Klacz tam nie dojdzie – oświadczył Hettar. – Musimy znaleźć jakąś osłonę. – Tu nie ma żadnej – stwierdził Wilk. – Dopiero kiedy osiągniemy linię drzew. Są tylko nagie skały i lód. Nie wiedząc dlaczego – nie wiedząc nawet, że coś mówi, dopóki się nie odezwał – Garion wykrzyczał: – Skryjmy się w jaskini! Wilk spojrzał na niego surowo. – W jakiejś jaskini? Gdzie? – W tej na zboczu. Niedaleko. – Wiedział, że jest tam jaskinia, choć nie miał pojęcia skąd. – Jesteś pewien?

– Oczywiście. W tamtą stronę. Zawrócił i ruszył w górę, ku wysokiemu, ostremu szczytowi po lewej stronie przełęczy. Wiatr spychał ich w dół, a deszcz niemal oślepiał, lecz Garion bez wahania wskazywał drogę. Z jakichś powodów każdy głaz wydawał mu się doskonale znany, choć nie potrafiłby tego wytłumaczyć. Jechał z taką szybkością, by utrzymać się na czele kolumny. Wiedział, że będą pytać, a on nie potrafiłby odpowiedzieć. Okrążyli skalny występ i wjechali na szeroką półkę. Zakręcała wzdłuż stoku i niknęła w gęstym deszczu. – Dokądże nas prowadzisz, młodzieńcze?! – zawołał Mandorallen. – Już niedaleko! – odkrzyknął Garion przez ramię. Półka wzdłuż ściany granitu zwężała się. W miejscu, gdzie skręcała obok sterczącego gzymsu, była już wąska jak dróżka dla pieszych. Garion zeskoczył z siodła i poprowadził wierzchowca za sobą. Tuż za kamiennym występem wiatr dmuchnął mu prosto w twarz; musiał osłonić oczy ramieniem, by cokolwiek widzieć. Nie zauważył wrót w skale, póki nie znalazły się prawie w zasięgu ręki. Wrota wykute z żelaza, czarnego i zniszczonego przez czas i rdzę, były szersze niż brama na farmie Faldora, a ich górny brzeg ginął w strugach deszczu. Idący tuż za Garionem Barak wyciągnął rękę i dotknął żelaznej płyty. Potem uderzył w nią pięścią. Odpowiedziało mu głuche echo. – Rzeczywiście, jaskinia – rzucił do pozostałych. – Bałem się, że wiatr wywiał chłopakowi rozum. – Jak wejdziemy do środka?! – krzyknął Hettar. Wicher porywał jego słowa gdzieś w dal. – Drzwi są mocne jak sama góra. – Barak raz jeszcze uderzył w nie pięścią. – Musimy się schować przed wiatrem – oświadczyła ciocia Pol, opiekuńczo obejmując ramieniem Ce’Nedrę. – I co, Garionie? – spytał pan Wilk. – To łatwe – zapewnił. – Muszę tylko znaleźć właściwe miejsce. Przesunął palcami po lodowatym żelazie, nie wiedząc, czego właściwie szuka. Znalazł punkt, który wydawał się nieco inny. – Tutaj. Przyłożył prawą dłoń i pchnął lekko. Wrota drgnęły z przeraźliwym zgrzytem. Szczelina, poprzednio niewidoczna, pojawiła się nagle niczym cięcie brzytwą pośrodku metalowej powierzchni. Wiatr porywał opadające płatki rdzy. Garion poczuł niezwykłe ciepło w srebrzystym znamieniu na dłoni, które stykało się z wrotami. Zaciekawiony, przestał je popychać, ale sunęły dalej i otwierały się, jakby reagując na obecność znaku. Poruszały się, choć nawet ich nie dotykał. Zacisnął palce i wrota znieruchomiały. Otworzył dłoń. Zgrzytając o skałę, rozwarły się szerzej. – Nie baw się, skarbie – powiedziała ciocia Pol. – Po prostu otwórz.

W grocie za wrotami panowała ciemność, ale nie pachniało tam stęchlizną, jak powinno. Weszli ostrożnie, badając stopami grunt. – Chwileczkę – rzucił Durnik dziwnie ściszonym głosem. Słyszeli rozpinanie juków, potem krzemień szczęknął o żelazo. Strzeliły iskry i zajaśniał słaby blask, gdy kowal dmuchnął w hubkę. Zajęła się ogniem, a Durnik odpalił wyjętą z juków pochodnię. Zamigotała, ale po chwili zapłonęła jasno. Durnik uniósł ją wysoko i wszyscy rozejrzeli się ciekawie. Stało się oczywiste, że nie jest to naturalna jaskinia. Ściany i podłoga były idealnie gładkie, jak wypolerowane, a płomień pochodni odbijał się od lśniących powierzchni. Komora, doskonale okrągła, miała około trzydziestu metrów średnicy. Ściany zakrzywiały się do wnętrza i wysoki strop też wydawał się kulisty. Dokładnie na środku stał okrągły kamienny stół o średnicy sześciu metrów, z blatem powyżej głowy Baraka. Otaczała go kamienna ława. W ścianie naprzeciw drzwi znajdował się łukowo sklepiony kominek. W jaskini panował chłód, ale nie gryzące zimno, jakie powinno docierać z zewnątrz. – Mogę wprowadzić tu konie? – spytał Hettar niegłośno. Pan Wilk kiwnął głową, pogrążony w zadumie. Był zdziwiony. Końskie kopyta zastukały głośno na gładkiej kamiennej podłodze; zwierzęta rozglądały się, strzygąc nerwowo uszami. – Tutaj jest drewno! – Durnik zajrzał już do kominka. – Mam rozpalić ogień? Wilk podniósł głowę. – Co? A tak, rozpalaj. Wsunął do paleniska pochodnię i drwa zajęły się od razu. Ogień zapłonął bardzo szybko. Płomienie wydawały się niezwykle jaskrawe. Ce’Nedra jęknęła. – Ściany! Spójrzcie na ściany! Blask ognia załamywał się w krystalicznej strukturze skały. Cała kopuła lśniła miriadami zmiennych kolorów wypełniających jaskinię ciepłym, wielobarwnym światłem. Hettar badał obwód komory i właśnie zaglądał w kolejny łukowy otwór. – Źródło – obwieścił. – To dobre miejsce, żeby przeczekać zawieję. Durnik zgasił pochodnię i zdjął płaszcz. Jaskinia rozgrzała się niemal natychmiast, gdy tylko rozpalił ogień. Spojrzał na pana Wilka. – Wiesz, co to za miejsce, prawda? – zapytał. – Nikt z nas nie potrafił go odszukać – odparł wciąż pogrążony w myślach starzec. – Nie byliśmy nawet pewni, czy jeszcze istnieje. – Cóż to za niezwykła jaskinia, Belgaracie? – odezwał się Mandorallen. Pan Wilk nabrał tchu. – Kiedy bogowie tworzyli świat, musieli spotykać się od czasu do czasu, by omówić to, czego każdy z nich dokonał i co zamierza. Wszystko bowiem musiało do siebie pasować i działać w harmonii: góry, wiatry, pory roku i tak dalej. – Rozejrzał się. – Właśnie tutaj się spotykali. Silk, marszcząc nos z ciekawości, wdrapał się na ławę i zajrzał na blat

wielkiego stołu. – Tutaj stoją misy! – zawołał. – Jest ich siedem... i siedem kubków. W misach są chyba jakieś owoce. – Wyciągnął rękę. – Niczego nie dotykaj! – powiedział pan Wilk ostro. Drasanin zamarł. Ze zdziwieniem obejrzał się przez ramię. – Lepiej zejdź na dół – rzekł z powagą pan Wilk. – Drzwi! – krzyknęła Ce’Nedra. Odwrócili się szybko. Zdążyli zobaczyć, jak wielkie wrota zamykają się wolno. Barak zaklął i skoczył do nich, ale spóźnił się o sekundę. Z głuchym hukiem zatrzasnęły się na moment przed tym, nim ich dosięgnął. Potężny Cherek odwrócił się niepewnie. – Nic się nie stało, Baraku – uspokoił go Garion. – Potrafię je znowu otworzyć. Wilk przyjrzał mu się z uwagą. – Skąd wiedziałeś o jaskini? – zapytał. – Nie mam pojęcia... – wyjąkał Garion bezradnie. – Po prostu wiedziałem. Chyba już wczoraj czułem, jak się do niej zbliżamy. – Czy ma to jakiś związek z głosem, który przemówił do Mary? – Raczej nie. Jego nie ma tutaj, a moja wiedza o jaskini była jakby inna. Myślę, że pochodziła ode mnie, nie od niego, ale nie mam pojęcia skąd. Nie wiem czemu, ale wydaje mi się, że zawsze znałem to miejsce... tylko nie myślałem o nim, póki nie zaczęliśmy się do niego zbliżać. Trudno to wytłumaczyć. Ciocia Pol i pan Wilk spojrzeli na siebie znacząco. Wilk chciał chyba zadać następne pytanie, ale właśnie w tej chwili z drugiego końca jaskini rozległ się głośny jęk. – Niech ktoś mi pomoże! – zawołał Hettar. Klacz z nabrzmiałymi bokami dyszała ciężko i chwiała się na nogach. Hettar stanął obok i próbował ją podtrzymać. – Zaraz będzie się źrebić – oznajmił. Ciocia Pol od razu objęła dowództwo i sprawnie wydawała polecenia. Ułożyli klacz na ziemi, a Durnik i Hettar zaczęli jej pomagać. Tymczasem ciocia Pol nabrała do garnka wody i ostrożnie ustawiła go na ogniu. – Potrzebuję miejsca – oświadczyła dobitnie, otwierając torbę z ziołami. – Może wszyscy stąd wyjdziemy? – Barak niespokojnie zerkał na dyszące zwierzę. – Świetny pomysł. Ce’Nedro, ty zostań. Będziesz mi potrzebna. Garion, Barak i Mandorallen odeszli parę metrów i siedli, oparci o jaśniejącą ścianę. Silk z panem Wilkiem ruszyli badać jaskinię. Obserwując Durnika i Hettara przy klaczy, ciocię Pol i Ce’Nedrę przy ogniu, Garion poczuł się dziwnie daleki od towarzyszy. Jaskinia przyciągała go, nie miał co do tego wątpliwości; nawet teraz oddziaływała na niego z przedziwną mocą. Chociaż klaczy groziło niebezpieczeństwo, nie potrafił się na tym skoncentrować. Był dziwnie pewien, że odnalezienie jaskini to tylko początek. Musi zrobić jeszcze coś, a ta izolacja miała go jakoś do tego przygotować.

– Niełatwo mi to wyznać – mówił ze smutkiem Mandorallen. Garion zerknął na niego. – Jednakże wobec desperackiej natury wyprawy naszej muszę otwarcie wyznać me niedostatki. Zdarzyć się bowiem może, iż skaza ma w godzinie największej potrzeby sprawi, że zawrócę i niczym tchórz ucieknę, pozostawiając was w śmiertelnym zagrożeniu. – Za bardzo się przejmujesz – stwierdził Barak. – Nie, panie. Nalegam, byś sprawę tę rozważył dokładnie i zdecydował, czy nadaję się, aby kontynuować nasze przedsięwzięcie. Zaczął wstawać, zgrzytając zbroją. – Dokąd idziesz? – zdziwił się Barak. – Zamierzałem oddalić się na stronę, byście swobodnie o tej sprawie dyskutować mogli. – Och, Mandorallenie, siadaj. – Barak się zirytował. – Nie powiem za twymi plecami nic, czego nie powiedziałbym ci w oczy. Klacz, leżąca przy ogniu z głową na kolanach Hettara, zarżała boleśnie. – Lekarstwo jest już gotowe, Polgaro? – zapytał Algar niespokojnie. – Niezupełnie – odparła. Księżniczka starannie kruszyła łyżeczką jakieś suszone liście w kubku. – Rozetrzyj je drobniej, kochanie – poleciła ciocia Pol. Durnik stał nad klaczą w rozkroku i dotykał dłońmi jej rozdętego brzucha. – Chyba będziemy musieli obrócić źrebaka – oświadczył. – Boję się, że próbuje wyjść nie głową. – Nie zaczynaj, dopóki to nie podziała. – Ciocia Pol wolno przesypywała szary proszek z glinianego dzbanuszka do bulgoczącego garnka. Wzięła od Ce’Nedry kubek z liśćmi i wsypała je również, mieszając przez cały czas. – Myślę, lordzie Baraku – Mandorallen nie ustępował – iż nie w pełni doceniłeś wagę tego, co ci wyznałem. – Słyszałem cię dobrze. Mówisz, że raz się bałeś. Nie ma powodu do zmartwienia. Od czasu do czasu zdarza się to każdemu. – Nie potrafię z tym żyć. Trwam w ciągłym lęku, nie wiedząc, kiedy powróci owo uczucie i odbierze mi męstwo. Durnik podniósł głowę. – Boisz się strachu? – zapytał ze zdziwieniem. – Zaiste nie wiesz, przyjacielu, jakie to uczucie – odpowiedział Mandorallen. – Coś ściska ci żołądek – stwierdził Durnik. – W ustach ci zasycha, a serce sprawia wrażenie, jakby ktoś zacisnął na nim palce? Mandorallen zamrugał zdumiony. – Zdarzyło mi się to już tyle razy, że dokładnie wiem, jak wygląda – wyjaśnił Durnik. – Ty? Tyś jest wszakże jednym z najmężniejszych ludzi, jakich poznałem. Kowal uśmiechnął się drwiąco. – Jestem zwyczajnym człowiekiem, Mandorallenie, a zwyczajni ludzie cały czas żyją w strachu. Nie wiedziałeś o tym? Boimy się pogody, boimy się władców, boimy się nocy i potworów, które czają się w mroku. Boimy się

starości i śmierci. Niektórzy boją się nawet życia. Zwyczajni ludzie czują strach w prawie każdej minucie swego istnienia. – Jak możecie to znieść? – A mamy jakiś wybór? Lęk jest częścią życia, Mandorallenie, a to jedyne życie, jakie nam dano. Przyzwyczaisz się. Gdy każdego ranka przywdziewasz strach jak starą tunikę, przestajesz go zauważać. Czasem pomaga śmiech... trochę. – Śmiech? – Pokazuje strachowi, że wiesz o nim, ale masz zamiar nie przejmować się i mimo wszystko robić swoje. – Durnik spojrzał na swoje dłonie, ostrożnie uciskające brzuch klaczy. – Niektórzy przeklinają, wyzywają i wrzeszczą – podjął po chwili. – To działa tak samo, jak sądzę. Każdy człowiek znajduje własny sposób na strach. Osobiście wolę śmiech. Wydaje się jakoś bardziej odpowiedni. Mandorallen zamyślił się głęboko. – Rozważę twoje słowa – oświadczył. – Być to może, dobry przyjacielu, że więcej niż życie jestem ci winien za instrukcje rozsądku pełne. Klacz jęknęła znowu, głośno i rozdzierająco. Durnik wyprostował się i podwinął rękawy. – Trzeba obrócić źrebaka, pani Pol – oznajmił stanowczo. – Jak najszybciej. Inaczej stracimy obydwoje. – Najpierw podam jej trochę tego. – Studziła garnek zimną wodą. – Przytrzymaj głowę – poleciła Hettarowi, a on mocno objął ramieniem łeb klaczy. – Garionie – ciocia Pol łyżką wlewała lekarstwo zwierzęciu między zęby – może poszlibyście z Ce’Nedrą do dziadka i Silka? – Obracałeś kiedy źrebaka, Durniku? – spytał Hettar nerwowo. – Źrebaka nie, ale cielęta wiele razy. Koń nie różni się specjalnie od krowy. Barak powstał gwałtownie. Jego twarz nabrała lekko zielonkawego odcienia. – Pójdę z Garionem i księżniczką – burknął. – Nie wyobrażam sobie, na co tutaj mógłbym się przydać. – I ja się przyłączę. – Mandorallen też zbladł. – Najlepiej będzie, tak uważam, zostawić przyjaciołom naszym dość miejsca na ich położnicze działania. Ciocia Pol spojrzała na dwóch wojowników z lekkim uśmieszkiem. Milczała jednak. Garion i pozostali oddalili się dość szybkim krokiem. Silk z panem Wilkiem stali za ogromnym kamiennym stołem i zaglądali do kolejnego okrągłego otworu w migoczącej ścianie. – Nigdy jeszcze nie widziałem takich owoców – mówił Drasanin. – Byłbym zdziwiony, gdybyś widział – odpowiedział pan Wilk. – Wyglądają świeżo, jakby dopiero zerwane. – Silk odruchowo sięgnął po kuszący owoc. – Nie próbowałbym na twoim miejscu – ostrzegł starzec. – Ciekaw jestem, jak smakują.

– Ciekawość ci nie zaszkodzi. Smakowanie tak. – Kusi mnie, żeby zaspokoić apetyt. – Jakoś przeżyjesz. – Wilk obejrzał się na przybyłych. – Co z klaczą? – Durnik mówi, że trzeba obrócić źrebaka – rzekł Barak. – Chyba lepiej im nie przeszkadzać. Wilk skinął głową. – Silku! – rzucił ostro, nie odwracając głowy. – Przepraszam. – Silk cofnął rękę. – Odejdź stamtąd! Narobisz sobie kłopotów. Drasanin wzruszył ramionami. – Cały czas się tym zajmuję. – Nie dyskutuj – uciął Wilk. – Nie mogę stale cię pilnować. Wsunął palce pod brudny, trochę już wystrzępiony bandaż i podrapał się energicznie. – Mam już dość – oznajmił. – Garionie, zdejmij to ze mnie. – Wyciągnął rękę. Garion cofnął się. – Nie ja. Przecież wiesz, co powie ciocia Pol, jeśli zrobię to bez jej pozwolenia. – Nie bądź dzieckiem. Silku, ty to zdejmij. – Najpierw każesz mi unikać kłopotów, a potem sugerujesz, żebym się naraził Polgarze? Jesteś niekonsekwentny, Belgaracie. – Dajcie spokój – przerwała mu Ce’Nedra. Chwyciła starca za rękę i drobnymi paluszkami zaczęła rozwiązywać splątany węzeł. – Proszę tylko nie zapominać, że to pański pomysł. Garionie, daj mi swój nóż. Chłopiec niezbyt chętnie podał jej sztylet. Księżniczka rozcięła i odwinęła bandaż. Łubki ze stukiem upadły na podłogę. – Dobre z ciebie dziecko. – Pan Wilk rozpromienił się i z wyraźną ulgą drapał się po ręce. – Proszę pamiętać, że jest mi pan winien przysługę. – Tolnedranka – zauważył Silk. – To widać. Mniej więcej po godzinie ciocia Pol podeszła do nich. Twarz miała zasmuconą. – Jak klacz? – spytała Ce’Nedra. – Bardzo słaba, ale myślę, że wyjdzie z tego. – A źrebak? Ciocia Pol westchnęła. – Spóźniliśmy się. Próbowaliśmy wszystkiego, ale nie potrafimy go zmusić, żeby zaczął oddychać. Ce’Nedra wstrzymała oddech i zbladła śmiertelnie. – Chyba nie zrezygnujecie? – powiedziała tonem niemal oskarżycielskim. – Nic więcej nie możemy zrobić, kochanie. Za długo to trwało. Nie miał już siły. Ce’Nedra patrzyła na nią z niedowierzaniem. – Zrób coś – zażądała. – Jesteś czarodziejką. Zrób coś! – Przykro mi, Ce’Nedro, ale to przekracza nasze możliwości. Za tę barierę nie

potrafimy sięgnąć. Mała księżniczka rozpłakała się gorzko. Ciocia Pol objęła ją i pocieszająco przytuliła do siebie. Lecz Garion już szedł. Z absolutną jasnością wiedział, czego oczekiwała od niego jaskinia. Zareagował bez namysłu. Nie biegł, nawet się nie spieszył. Spokojnie ruszył w stronę kominka. Hettar siedział na ziemi ze skrzyżowanymi nogami i trzymał na kolanach nieruchomego źrebaka. Ze smutkiem pochylił głowę, a jego kosmyk włosów opadał na podłużny, lśniący pyszczek zwierzęcia. – Daj mi go, Hettarze – poprosił chłopiec. – Garionie! Nie! – usłyszał za sobą niespokojny głos cioci Pol. Hettar podniósł głowę. Jego jastrzębia twarz wyrażała głęboki smutek. – Pozwól mi go wziąć, Hettarze – powtórzył Garion spokojnie. Algar bez słowa podniósł drobne, bezwładne ciało, jeszcze mokre i połyskujące w blasku ognia. Podał je chłopcu. Garion ułożył źrebaka na ziemi, tuż przed kominkiem. Dotknął palcami maleńkiej piersi i nacisnął delikatnie. – Oddychaj – szepnął. – Próbowaliśmy tego, Garionie – rzekł Hettar smutnie. – Wszystkiego próbowaliśmy. Garion zaczął koncentrować swą moc. – Nie rób tego! – zawołała ciocia Pol. – To niemożliwe, a tylko sobie zaszkodzisz. Nie słuchał. Jaskinia przemawiała do niego zbyt głośno, by słyszał coś poza tym. Skupił myśli, ułożył prawą dłoń na gładkim, kasztanowym barku martwego źrebaka. Miał wrażenie, że widzi przed sobą ślepy mur – czarny i niewyobrażalnie wysoki, cichy ponad ludzkie rozumienie. Pchnął na próbę, ale mur nawet nie drgnął. Garion nabrał tchu i rzucił się do ataku. – Żyj – powiedział. – Przestań, Garionie! – Żyj – powtórzył, wytężając wszystkie siły w starciu z czernią. – Już za późno, Pol – usłyszał głos pana Wilka. – Za bardzo się zaangażował. – Żyj – powiedział jeszcze raz. Poczuł, jak wylewa się z niego fala tak potężna, że pozostawiła go zupełnie bez sił. Jaśniejące ściany zamigotały i nagle zadrżały, jakby ktoś uderzył w dzwon ukryty głęboko w sercu góry. Dźwięk wibrował, wypełnił całą komorę rezonującym brzmieniem. Światło w ścianach rozbłysło oślepiająco i w jaskini zapanowała jasność dnia. Ciało pod dłonią chłopca zadrżało i źrebak wziął pierwszy niepewny oddech. Garion słyszał westchnienia zdumionych przyjaciół, gdy poruszyły się cienkie, patykowate nóżki. Źrebak raz jeszcze nabrał powietrza i otworzył oczy. – Cud – oznajmił Mandorallen zduszonym głosem. – Może nawet coś więcej. – Pan Wilk wpatrywał się badawczo w twarz Gariona.

Źrebak szarpnął się, niepewnie kołysząc głową na słabej jeszcze szyi. Podciągnął pod siebie nogi i wstał z wysiłkiem. Instynktownie obejrzał się na matkę i podszedł do niej, szukając pokarmu. Nim dotknął go Garion, sierść konika miała jednolity, głęboki brązowy kolor. Teraz znaczyła ją na barku jaskrawa biała łatka, dokładnie tak duża, jak znamię na dłoni chłopca. Garion powstał chwiejnie i potykając się, minął przyjaciół. Stanął przy lodowatym źródle tryskającym w ściennej niszy i ochlapał wodą twarz i szyję. Potem przyklęknął; przez długą chwilę dyszał ciężko i dygotał. Nagle poczuł, że ktoś ostrożnie, nieśmiało dotyka jego łokcia. Obejrzał się. Mocniejszy już nieco źrebak stał obok i spoglądał na niego z uwielbieniem w błyszczących oczach.

Rozdział IX Burza ustała następnego ranka. Wicher ucichł, ale jeszcze cały dzień zostali w jaskini, by klacz i źrebak nabrali sił. Dla Gariona uwielbienie małego zwierzaka było nieco krępujące. Miał wrażenie, że dokądkolwiek pójdzie, wszędzie śledzą go te łagodne oczy. Źrebak bez przerwy trącał go pyskiem. Inne konie także spoglądały na chłopca z rodzajem niemego szacunku. To wprawiało go w zakłopotanie. Rankiem, gdy zbierali się do drogi, starannie usunęli z jaskini ślady swego pobytu. Sprzątanie odbyło się spontanicznie, nie wynikało z niczyjej sugestii czy wspólnej decyzji. Po prostu wszyscy zabrali się do pracy. – Ogień ciągle się pali – burczał Durnik, zaglądając zza wrót do wnętrza jasnej kopuły. – Sam zgaśnie, kiedy wyjdziemy – uspokoił go Wilk. – Zresztą i tak nie mógłbyś go zgasić, choćbyś nie wiem jak próbował. Durnik z ponurą miną kiwnął głową. – Chyba masz słuszność. Wyprowadzili konie na skalną półkę. – Zamknij drzwi, Garionie – poleciła ciocia Pol. Trochę zmieszany pociągnął za krawędź wrót. Barak, mimo swej siły, nie potrafił ich poruszyć, lecz pod dotknięciem dłoni chłopca przesunęły się bez oporu. Wystarczyło jedno lekkie szarpnięcie. Dwa brzegi zetknęły się z potężnym, głuchym hukiem, pozostawiając ledwie widoczną szczelinę. Pan Wilk przyłożył rękę do poczerniałego żelaza, wpatrzony w pustkę. Potem westchnął cicho, zawrócił i poprowadził ich drogą, którą tu przybyli. Kiedy tylko minęli skalny występ, dosiedli wierzchowców i ruszyli w dół pomiędzy głazami i łatami brudnego lodu, do pierwszych niskich krzewów i karłowatych drzew, kilka kilometrów poniżej przełęczy. Wiatr nadal dął, po błękitnym niebie pędziło kilka białych obłoków. Wydawały się dziwnie bliskie. Garion podjechał do pana Wilka i ruszył dalej obok niego. Rozpaczliwie potrzebował rady i wyjaśnienia, co właściwie zdarzyło się w jaskini. – Dziadku... – zaczął. – Tak, Garionie? – Starzec ocknął się z drzemki. – Dlaczego ciocia Pol chciała mnie powstrzymać? Wiesz, z tym źrebakiem. – Bo to było niebezpieczne. Bardzo niebezpieczne. – Dlaczego? – Kiedy próbujesz zrobić coś, co jest niemożliwe, możesz w to włożyć zbyt wiele energii. A jeśli nie zrezygnujesz, może ci grozić śmierć.

– Śmierć? Wilk przytaknął. – Wyczerpiesz się całkowicie i nie zostanie ci nawet dość siły, by utrzymać w ruchu własne serce. – Nie wiedziałem... – Garion był wstrząśnięty. Wilk schylił się, przejeżdżając pod niskim konarem. – Najwyraźniej nie. – Przecież ciągle powtarzasz, że nic nie jest niemożliwe. – W granicach rozsądku, Garionie. W granicach rozsądku. Kilka minut jechali w milczeniu po gęstym mchu pod drzewami, tłumiącym stukot kopyt. – Może powinienem nauczyć się o tym czegoś więcej – odezwał się Garion. – Dobry pomysł. Co chciałbyś wiedzieć? – Chyba wszystko. Pan Wilk parsknął śmiechem. – Obawiam się, że to potrwałoby bardzo długo. Garion był rozczarowany. – To aż takie skomplikowane? – Nie. Właściwie nawet całkiem proste, ale proste rzeczy zawsze najtrudniej wytłumaczyć. – Przecież to nie ma sensu – odparł Garion, lekko poirytowany. – Doprawdy? – Wilk spojrzał na niego z rozbawieniem. – Pozwól więc, że zadam ci proste pytanie. Ile jest dwa i dwa? – Cztery. – A dlaczego? Garion się zawahał. – Bo tak jest – wyjąkał niepewnie. – Ale dlaczego? – Tu nie ma żadnych dlaczego. Jest tak i już. – Zawsze istnieje jakieś dlaczego, Garionie. – No dobrze. Więc dlaczego dwa i dwa jest cztery? – Nie mam pojęcia – przyznał Wilk. – Myślałem, że może ty wiesz. Minęli martwy pień, poskręcany i oślepiająco biały na tle ciemnobłękitnego nieba. – Czy taka rozmowa do czegoś prowadzi? – Garion poczuł się jeszcze bardziej niepewny. – Sądzę, że zaszliśmy już bardzo daleko. A dokładnie czego chciałbyś się dowiedzieć? Garion wyraził to najprościej, jak potrafił. – Czym jest magia? – Już ci mówiłem. Wola i Słowo. – Przecież to nic nie znaczy. – No dobrze, spróbujmy inaczej. Magia to robienie różnych rzeczy umysłem zamiast rękami. Większość ludzi nie wykorzystuje jej, ponieważ na początku

ten drugi sposób jest znacznie łatwiejszy. Garion zmarszczył czoło. – To nie wydaje się trudne. – Dlatego że wszystko, co dotąd robiłeś, było wynikiem impulsu. Nigdy nie usiadłeś i nie przemyślałeś czegoś od początku... Po prostu robiłeś to i już. – To chyba łatwiejsze. Dlaczego nie można robić czegoś i nie zastanawiać się nad tym? – Ponieważ spontaniczne czary to magia trzeciorzędna, całkowicie poza kontrolą. Wszystko może się zdarzyć, gdy dasz umysłowi pełną swobodę. Magia nie posiada własnej moralności. Dobro czy zło pochodzi wyłącznie od ciebie, nie od niej. – Chcesz powiedzieć, że kiedy spaliłem Asharaka, to byłem ja, a nie czary? – Na samo wspomnienie Garion poczuł mdłości. Pan Wilk z powagą skinął głową. – Powinieneś lepiej się poczuć, gdy pomyślisz, że ty również dałeś życie źrebakowi. Te dwa czyny jakby się równoważą. Garion obejrzał się przez ramię na konika, który dreptał za nim jak szczeniak. – Czyli twierdzisz, że magia może być dobra albo zła. – Nie – poprawił Wilk. – Sama w sobie nie ma żadnego związku z dobrem czy złem. I wcale ci nie pomoże przemyśliwanie, jak jej używać. Możesz nią dokonać wszystkiego, czego tylko zapragniesz... Prawie wszystkiego. Jeśli przyjdzie ci ochota, możesz poobgryzać szczyty wszystkich gór, powtykać drzewa w ziemię korzeniami do góry albo pokolorować chmury na zielono. Musisz tylko zdecydować, czy powinieneś coś zrobić, nie czy możesz. – Powiedziałeś: prawie wszystko – zauważył Garion. – Właśnie do tego dochodzimy. – Wilk spoglądał w zamyśleniu na nisko płynącą chmurę; na pozór całkiem zwyczajny starzec w brunatnej tunice z szarym kapturem, zapatrzony w niebo. – Jest jedna rzecz absolutnie zakazana. Nie wolno ci niczego zniszczyć. Nigdy. Garion zdziwił się. – Przecież zniszczyłem Asharaka, prawda? – Nie. Zabiłeś go. Sprawiłeś, że zapłonął i spalił się. Zniszczyć coś, to próbować odwrócić akt stworzenia. Właśnie to jest zakazane. – Co by się stało, gdybym spróbował? – Moc zwróciłaby się do wewnątrz, przeciw tobie. W mgnieniu oka przestałbyś istnieć. Gariona nagle przeszedł dreszcz. Bardzo blisko tej zakazanej linii znalazł się podczas spotkania z Asharakiem. – Jak mam zaznaczyć różnicę? – Poczuł strach. – No wiesz, jak powinienem wyjaśnić, że chcę tylko kogoś zabić, a nie zniszczyć? – Ten problem nie nadaje się na eksperymenty. Jeżeli naprawdę chcesz kogoś zabić, wbij w niego miecz. Mam nadzieję, że nieczęsto zdarzy ci się okazja do takich wyczynów.

Napoili konie w potoku wypływającym spod omszałych kamieni. – Widzisz, Garionie – tłumaczył Wilk – podstawowym celem wszechświata jest tworzenie. Nie pozwoli, byś przeciwstawiał się temu i unicestwił rzeczy, które z takim trudem stworzył. Kiedy kogoś zabijasz, to właściwie odmieniasz go tylko trochę. Zmieniasz jego stan z życia na śmierć. Ale on wciąż jest. Aby go unicestwić, musiałbyś zażądać, by przestał istnieć. Kiedy czujesz, że za chwilę każesz komuś zniknąć, przepaść albo nie być, niebezpiecznie zbliżasz się do granicy samozniszczenia. To zasadniczy powód, dla którego musimy cały czas panować nad emocjami. – Nie wiedziałem o tym – wyznał Garion. – Teraz wiesz. Nie próbuj unicestwić nawet najmniejszego kamyka. – Kamyka? – Wszechświat nie robi różnicy między kamykiem a człowiekiem. – Starzec spojrzał na chłopca surowo. – Twoja ciotka od paru miesięcy usiłuje ci wytłumaczyć, dlaczego koniecznie musisz nad sobą panować, a ty ciągle bronisz się przed tym. Garion spuścił głowę. – Nie wiedziałem, do czego zmierza – usprawiedliwił się. – Bo nie słuchałeś. To twoja wielka wada. Zarumienił się. – A w jaki sposób ty po raz pierwszy odkryłeś, że potrafisz... no... robić takie rzeczy? – zapytał szybko, by zmienić temat. – To było jakieś głupstwo – odparł Wilk. – Jak zwykle za pierwszym razem. – Ale co? Starzec wzruszył ramionami. – Chciałem przesunąć wielki głaz. Moje ramiona i grzbiet nie były dostatecznie silne, ale umysł tak. Potem nie miałem już wyboru. Musiałem nauczyć się z tym żyć... Gdy raz uwolnisz moc, pozostaje uwolniona już na zawsze. Odtąd twoje życie ulega przemianie i musisz się uczyć panowania nad sobą. – Zawsze jest tak, prawda? – Zawsze. I wbrew pozorom to wcale nietrudne. Spójrz na Mandorallena. – Wskazał rycerza jadącego razem z Durnikiem. Obaj pogrążeni byli w rozmowie. – Mandorallen to miły człowiek, uczciwy, szczery, niebotycznie szlachetny. Ale powiedzmy sobie szczerze, oryginalna myśl nigdy nie pogwałciła jego umysłu. Aż do teraz. Dzisiaj Mandorallen uczy się panowania nad strachem, a ta nauka zmusza go do myślenia... prawdopodobnie po raz pierwszy w życiu. To dla niego bolesne, ale się nie poddaje. Jeżeli ze swoim ograniczonym rozumem potrafi się nauczyć panowania nad lękiem, z pewnością ty potrafisz nauczyć się w taki sam sposób panować nad innymi emocjami. Mówiąc wprost, jesteś bardziej inteligentny. Wrócił Silk, który wyjechał na zwiady. – Belgaracie! – zawołał. – Zauważyłem coś mniej więcej osiemset metrów przed nami. Lepiej sam to obejrzyj.

– Zgoda – odparł Wilk. – Zastanów się nad tym, co ci powiedziałem, Garionie. Porozmawiamy jeszcze. Garion zamyślił się. Najbardziej martwiła go odpowiedzialność, jakiej wymagał niepożądany dar. Źrebak brykał dookoła, czasami odbiegał między drzewa, a potem wracał, rozrzucając kopytami wilgotną ziemię. Zatrzymywał się często, by spojrzeć na Gariona z miłością i zaufaniem. – Daj mi już spokój – powiedział chłopiec. Źrebak odbiegł znowu. Księżniczka Ce’Nedra przesuwała się wolno do przodu, aż dogoniła Gariona. – O czym rozmawialiście z Belgarathem? – zapytała. – O różnych sprawach. – Wzruszył ramionami. Natychmiast usztywniła się i zmrużyła lekko oczy. Przez te kilka miesięcy znajomości Garion nauczył się dostrzegać takie drobne oznaki zagrożenia. Coś go ostrzegło, że księżniczka szuka pretekstu do kłótni. Intuicja, która go zaskoczyła, zdradziła mu powód tej oczywistej wrogości. To, co zaszło w jaskini, głęboko dziewczyną wstrząsnęło, a Ce’Nedra nie lubiła być wstrząśnięta. Co więcej, kilka razy spróbowała przywabić źrebaka, zapewne po to, by zmienić go w swoją żywą zabawkę. Źrebak jednak ignorował ją zupełnie, patrzył w Gariona jak w tęczę, a nawet – póki nie zgłodniał – zapominał o własnej matce. Ce’Nedra nie lubiła być ignorowana jeszcze bardziej, niż być wstrząśnięta. Garion uświadomił sobie ponuro, jak niewielkie ma szanse na uniknięcie awantury. – Oczywiście, nie chciałabym się wtrącać do osobistej rozmowy – zagadnęła. – Nie była osobista. Mówiliśmy o magii i o tym, co robić, żeby unikać wypadków. Nie chcę więcej popełniać błędów. Obracała w myślach te słowa, szukając w nich czegoś obraźliwego. Spokojna odpowiedź zirytowała ją chyba jeszcze bardziej. – Nie wierzę w magię – oznajmiła chłodno. Wobec ostatnich wydarzeń takie stwierdzenie było kompletnie absurdalne. Zrozumiała to natychmiast. Jej spojrzenie stało się jeszcze zimniejsze. Garion westchnął. – No dobrze – mruknął zrezygnowany. – Masz coś konkretnego, o co chcesz się pokłócić? Czy postanowiłaś zwyczajnie zacząć się wydzierać, a powody wymyślać jakoś w trakcie? – Wydzierać? – Jej głos wzniósł się o kilka oktaw. – Wydzierać? – Może raczej wrzeszczeć – zasugerował tonem możliwie obraźliwym. Jeśli starcie było nieuniknione, postanowił zaliczyć kilka trafień, nim Ce’Nedra tak bardzo podniesie głos, że nic już nie usłyszy. – Wrzeszczeć?!! – wrzasnęła. Kłótnia trwała dobry kwadrans, nim Barak i ciocia Pol postanowili wreszcie ich rozdzielić. Ogólnie biorąc, nie była zadowalająca. Garion myślał o czym innym i nie wkładał dostatecznego zapału w wymyślanie przezwisk, jakie wykrzykiwał pod adresem dziewczyny. Natomiast irytacja Ce’Nedry pozbawiła

jej odpowiedzi zwykłej złośliwości. Pod koniec cała kłótnia ograniczyła się do nudnego powtarzania „rozpuszczony bachor” i „głupi wieśniak”, które nieskończonymi echami odbijały się od okolicznych gór. Po chwili wrócili Silk z panem Wilkiem. – Co to za krzyki? – Starzec zmarszczył brwi. – Dzieci się bawiły. – Ciocia Pol miażdżyła Gariona wzrokiem. – Gdzie Hettar? – zdziwił się Silk. – Zaraz za nami – odparł Barak. Obejrzał się, by rzucić okiem na juczne zwierzęta, ale wysokiego Algara nigdzie nie było. Zmarszczył brwi. – Przed chwilą tam jechał. Może chciał dać odpocząć koniowi albo coś takiego... – I nic nie powiedział? To do niego niepodobne. I nie zostawiłby jucznych koni bez opieki. – Z pewnością miał jakiś powód – wtrącił Durnik. – Zawrócę i go poszukam – zdecydował Barak. – Nie. – Pan Wilk go powstrzymał. – Zaczekajmy parę minut. Inaczej pogubimy się w górach. Jeśli ktoś zawróci, zawracamy wszyscy. Czekali. Wiatr trącał szumiące żałośnie gałęzie sosen. Po kilku chwilach ciocia Pol odetchnęła głośno. – Jedzie. – W jej głosie zabrzmiała twarda nuta. – Zabawiał się. Daleko na szlaku pojawił się Hettar w swym czarnym stroju. Jechał lekkim cwałem, a długi kosmyk włosów powiewał za nim na wietrze. Prowadził dwa konie, osiodłane, ale bez jeźdźców. Kiedy się zbliżył, wyraźnie usłyszeli, że pogwizduje cicho. – Co robiłeś? – zapytał surowo Barak. – Śledziło nas dwóch Murgów – odparł Hettar, jakby to miało wszystko wyjaśnić. – Mogłeś mnie poprosić, żebym pojechał z tobą – wytknął mu Barak nieco urażony. Hettar wzruszył ramionami. – Było ich tylko dwóch. Dosiadali algarskich koni, więc uznałem to za osobistą obrazę. – Kiedy chodzi o Murgów, zawsze znajdziesz jakiś powód do osobistej obrazy – wtrąciła ciocia Pol ostro. – Rzeczywiście, tak się jakoś składa. – Nie przyszło ci do głowy, by nas uprzedzić, że zawracasz? – spytała. – Było ich tylko dwóch – powtórzył Hettar. – Uznałem, że to nie potrwa długo. Nabrała tchu, a oczy błysnęły jej groźnie. – Daj spokój, Pol. – Pan Wilk machnął ręką. – Ale... – Nie zmienisz go, więc po co się podniecać? Poza tym taki incydent może zniechęcić ich do pościgu. – Zwrócił się do Hettara, ignorując groźne spojrzenia cioci Pol. – Czy ci Murgowie należeli do oddziału Brilla? – zapytał. Hettar pokręcił głową.

– Nie. Murgowie Brilla pochodzili z południa i dosiadali murgoskich koni. Ci dwaj byli z północy. – Czyżby istniała wyraźna różnica? – zaciekawił się Mandorallen. – Południowcy noszą trochę inne zbroje, mają bardziej płaskie twarze i nie są tak wysocy. – Skąd wzięli algarskie konie? – chciał wiedzieć Garion. – Kradną ze stada – wyjaśnił Hettar obojętnie. – Algarskie konie są cenione w Cthol Murgos, więc niektórzy Murgowie mają zwyczaj przemykać się do Algarii na złodziejskie wyprawy. W miarę możliwości staramy się ich zniechęcać. – Te konie nie są w najlepszym stanie – zauważył Durnik. – Mają za sobą ciężką jazdę, a na skórze ślady pejcza. Hettar ponuro skinął głową. – Jeszcze jeden powód, by nienawidzić Murgów. – Pochowałeś ich? – spytał Barak. – Nie. Zostawiłem w takim miejscu, żeby znalazł ich każdy Murgo, który pojedzie za nami. Pomyślałem, że będzie to niezła lekcja. – Inni już tu byli – oświadczył Silk. – Przed nami znalazłem ślady kilkunastu. – Chyba należało się tego spodziewać – mruknął Wilk, skubiąc brodę. – Ctuchik rozesłał swoich Grolimów, a Taur Urgas pewnie patroluje okolicę. Z pewnością chcieliby nas zatrzymać. Powinniśmy jak najszybciej przedostać się do Doliny Aldura. Kiedy już tam będziemy, przestaną nam sprawiać kłopoty. – Nie wejdą za nami do doliny? – Durnik rozejrzał się nerwowo. – Nie. Nie wejdą za żadną cenę. Żyje tam Duch Aldura, a Murgowie szaleńczo się go boją. – Ile dni drogi przed nami? – zapytał Silk. – Cztery czy pięć, jeśli będziemy popędzać konie. – W takim razie lepiej ruszajmy.

Rozdział X Pogoda, w górach już całkiem zimowa, na powrót złagodniała do jesieni, gdy zjeżdżali spod szczytów w dół. Od strony Maragoru wzgórza porastał świerkowy i jodłowy las z gęstym poszyciem. Tutaj dominowały sosny, a poszycie było skąpe. Powietrze wydawało się bardziej suche, a ziemię pokrywała wysoka żółta trawa. Minęli okolicę, gdzie liście na rzadkich krzewach miały kolor jaskrawej czerwieni. Dalej, niżej, listowie zmieniło barwę najpierw na żółtą, potem znowu zieloną. Garionowi to odwrócenie kolejności pór roku wydało się dziwne, jakby naruszało jego pojęcie o naturalnym porządku rzeczy. Zanim dotarli do podnóża wzgórz ponad Doliną Aldura, na powrót zapanowało późne lato, złociste i lekko zamglone. Często znajdowali ślady murgoskich patroli przemierzających ten region, nie spotkali jednak nikogo. Kiedy przekroczyli jakąś nieokreśloną granicę, zniknęły też tropy murgoskich koni. Jechali w dół, wzdłuż burzliwego strumienia, który spływał z hukiem po gładkich, okrągłych kamieniach. Był jednym z kilku górnych dopływów szerokiej Rzeki Aldura, niosącej swe wody przez rozległe równiny Algarii do ujścia w zatoce Cherek, cztery tysiące kilometrów na północny zachód. Dolina Aldura leżała w objęciach dwóch górskich łańcuchów tworzących kościec kontynentu. Była bujna i zielona, porośnięta trawą, gdzieniegdzie rosły potężne, samotne drzewa. Pasły się tu jelenie i dzikie konie, spokojne jak bydło domowe. Skowronki krążyły w górze, a powietrze aż drżało od ich śpiewu. Garion zauważył, że ptaki zbierały się wszędzie tam, gdzie poszła ciocia Pol. Te najśmielsze siadały jej nawet na ramionach, ćwierkały i szczebiotały radośnie z uwielbieniem. – Zapomniałem o tym – powiedział mu pan Wilk. – Przez najbliższe dni trudno będzie zwrócić na siebie jej uwagę. – Tak? – Każdy ptak w Dolinie Aldura zechce Pol złożyć wizytę. To się powtarza za każdym razem, kiedy tu przyjeżdżamy. Wariują na sam jej widok. Garion miał wrażenie, że w harmiderze ptasich głosów słyszy ciche, jakby szeptem powtarzane imię: Polgara. Polgara. Polgara. – Wydaje mi się, czy one naprawdę mówią? – zapytał. – Dziwię się, że wcześniej tego nie zauważyłeś. Co najmniej od pięćdziesięciu kilometrów każdy napotkany ptak paple jej imię. – Spójrz na mnie, Polgaro, spójrz na mnie! – krzyczała jaskółka, wykonując obłąkaną serię pętli i wzlotów wokół głowy cioci Pol.

– Nigdy jeszcze nie słyszałem, jak rozmawiają – zdumiał się Garion. – Cały czas do niej mówią – zapewnił Wilk. – Bywa, że całymi godzinami. Dlatego chwilami sprawia wrażenie roztargnionej. Słucha ptaków. Twoja ciotka żyje w świecie pełnym konwersacji. – Nie wiedziałem o tym. – Niewielu ludzi wie. Źrebak, który dość spokojnie kłusował za Garionem, kiedy zjeżdżali z gór, oszalał z zachwytu, gdy dotarli do bujnej trawy. Z zadziwiającą szybkością przebiegł przez łąkę. Tarzał się w trawie, machając cienkimi nogami. Galopował po niskich, łagodnych pagórkach. Umyślnie wpadał między pasące się sarny, straszył je i biegł z nimi, kiedy uciekały. – Wracaj! – krzyknął za nim Garion. – Nie usłyszy cię. – Hettar z uśmiechem obserwował wybryki młodego konia. – A przynajmniej będzie udawał, że nie słyszy. Zbyt dobrze się bawi. Wracaj tu natychmiast! – Garion wysłał tę myśl bardziej surowo, niż zamierzał. Źrebak wyprostował sztywno przednie nogi i wyhamował. Potem zawrócił i przybiegł posłusznie; patrzył na chłopca przepraszająco. – Niedobry koń – skarcił go Garion. Źrebak zwiesił głowę. – Nie krzycz na niego – powiedział Wilk. – Też byłeś kiedyś bardzo młody. Garion natychmiast pożałował ostrych słów, schylił się i poklepał zwierzaka po grzbiecie. – Nic się nie stało – przeprosił. Źrebak spojrzał z wdzięcznością i znów dokazywał na trawie. Trzymał się jednak blisko. Garion zauważył, że obserwuje go księżniczka Ce’Nedra. Robiła to prawie bez przerwy. Patrzyła w zamyśleniu, zwijając na palcu albo przygryzając w roztargnieniu kosmyk miedzianych włosów. Garion miał wrażenie, że za każdym razem, kiedy się ogląda, ona patrzy i przygryza włosy. Nie umiałby wyjaśnić dlaczego, ale bardzo go to niepokoiło. – Gdyby należał do mnie, nie byłabym dla niego taka okrutna – oświadczyła, wyjmując z ust kosmyk. Garion wolał nie odpowiadać. Po drodze w głąb doliny minęli trzy zrujnowane wieże, bardzo stare i stojące z dala od siebie. Każda była kiedyś wysoka na jakieś osiemnaście metrów, ale klimat i czas obniżyły je znacznie. Ostatnia z trzech poczerniała, jakby strawił ją ogień. – Toczyła się tu jakaś wojna, dziadku? – zapytał Garion. – Nie – odparł Wilk smutnie. – Wieże należały do moich braci. Ta tutaj do Belsambara, a ta obok do Belmakora. Obaj nie żyją już od dawna. – Nie sądziłem, że czarodzieje umierają. – Byli zmęczeni... A może stracili nadzieję. Sprawili, że przestali istnieć. – Zabili się? – W pewnym sensie. To było nieco bardziej zupełne.

Garion nie naciskał, gdyż starzec wyraźnie wolał nie wchodzić w szczegóły. – A trzecia wieża? Ta spalona? Czyja była? – Belzedara. – Ty i inni czarodzieje spaliliście ją, kiedy przeszedł na stronę Toraka? – Nie. Sam ją spalił. Chciał chyba w ten sposób pokazać, że nie należy już do naszego bractwa. Belzedar zawsze lubił dramatyczne gesty. – A gdzie jest twoja wieża? – Trochę dalej. – Pokażesz mi ją? – Jeśli chcesz. – Ciocia Pol też miała swoją wieżę? – Nie. Mieszkała ze mną, póki nie dorosła, a potem odeszła w świat. Jakoś nigdy nie wybudowaliśmy dla niej wieży. Jechali aż do późnego popołudnia i zatrzymali się na noc pod gigantycznym drzewem pośrodku rozległej łąki. Drzewo ocieniało całe akry gruntu. Ce’Nedra zeskoczyła z siodła i podbiegła do pnia tak szybko, że rozwiewały się jej płomienne włosy. – Jest piękny! – zawołała, z szacunkiem i miłością przesuwając dłonie po szorstkiej korze. – Driady... – Pan Wilk pokręcił głową. – Na widok drzew kręci im się w głowie. – Nie znam takiego drzewa. – Durnik lekko zmarszczył brwi. – To nie jest dąb. – Może jakiś południowy gatunek – zasugerował Barak. – Ja też nigdy takiego nie widziałem. – Jest bardzo stary. – Ce’Nedra czule przycisnęła do pnia policzek. – I przemawia dziwnie... ale mnie lubi. – Co to za drzewo? – dopytywał się Durnik. Nadal marszczył brwi. Ogromne drzewo było wyzwaniem dla jego skłonności do klasyfikowania i porządkowania w kategorie. – Jest jedyny w swoim gatunku na całym świecie – wyjaśnił pan Wilk. – Chyba nigdy nie nadaliśmy mu nazwy. Spotykaliśmy się tutaj czasami. – Wydaje się, że nie zrzuca żadnych jagód, owoców ani nasion – zauważył Durnik, badając grunt pod rozłożystymi konarami. – Nie są mu potrzebne. Mówiłem już, że istnieje tylko jedno takie drzewo. Zawsze tu było... i zawsze będzie. Nie odczuwa potrzeby rozmnażania się. Durnik zmartwił się. – Nie słyszałem jeszcze o drzewie bez nasion. – To wyjątkowe drzewo, Durniku – wtrąciła ciocia Pol. – Wyrosło w dniu, gdy został stworzony świat, i pewnie pozostanie tutaj, dopóki świat będzie istniał. Ma inny cel niż rozmnażanie. – Jakiż to cel? – Nie wiemy – rzekł Wilk. – Wiemy tylko, że to najstarsza żywa istota na świecie. Może taki ma cel. Stoi tutaj, by ukazać nam ciągłość życia.

Ce’Nedra zdjęła buty i wspięła się między gałęzie, popiskując z radości. – Czy istnieje tradycja wywodząca rodowód driad od wiewiórek? – zagadnął Silk. Pan Wilk się uśmiechnął. – Jeśli poradzicie sobie bez nas, to Garion i ja mamy coś do załatwienia. Ciocia Pol spojrzała na niego pytająco. – Czas udzielić mu kilku instrukcji, Pol. – Damy sobie radę, ojcze – zapewniła. – Wrócicie na kolację? – Zostawcie trochę dla nas. Idziesz, Garionie? W milczeniu jechali obok siebie przez bujne łąki. Złociste słońce grzało przyjemnie. Gariona zdziwiła nagła zmiana nastroju pana Wilka. Przedtem często improwizował, wiódł życie lekkoducha. Uważał, że szczęśliwy przypadek, spryt, w ostateczności własna moc rozwiążą wszelkie problemy. Tutaj, w Dolinie Aldura, wydawał się pełen spokoju, jakby nie dbał o chaotyczne wydarzenia dziejące się w dalekim świecie. Mniej więcej trzy kilometry od drzewa stała wieża. Była dość niska, okrągła i zbudowana z surowego kamienia. Łukowe okna u szczytu wychodziły na cztery strony świata, ale nigdzie nie było widać drzwi. – Mówiłeś, że chcesz obejrzeć moją wieżę. – Wilk zeskoczył z siodła. – Oto ona. – Nie jest tak zniszczona jak tamte. – Naprawiam ją od czasu do czasu. Wejdziemy? Garion zsunął się na ziemię. – Gdzie są drzwi? – zapytał. – Tutaj. – Pan Wilk stanął przed wielkim głazem wystającym ze ściany. – To ja – powiedział. – Otwórz. Fala mocy wzbudzona tym słowem wydawała się zupełnie zwyczajna, normalna... domowa nawet – fala świadcząca o czymś, co czyniono tak często, że przestało już być cudem. Głaz odsunął się posłusznie, odkrywając wąski, nieregularny otwór. Wilk skinął na chłopca i przecisnął się do mrocznej komory. Wieża, jak przekonał się Garion, nie była pustą skorupą, jak się spodziewał, raczej murowanym piedestałem, przebitym tylko klatką schodową wspinającą się spiralą do góry. – Chodź – rzucił Wilk i ruszył w górę po wytartych stopniach. – Uważaj tutaj. – Wskazał jeden z nich. – Kamień się obluzował. – Czemu go nie naprawisz? – zdziwił się Garion, przestępując nad niepewnym miejscem. – Zamierzałem, ale jakoś nie mogłem się do tego zabrać. Czeka już bardzo długo. Tak się przyzwyczaiłem, że nie myślę już o naprawie. Komnata na szczycie wieży była okrągła i wyjątkowo zagracona. Wszystko pokrywała gruba warstwa kurzu. W różnych miejscach stało kilka stołów zasłanych zwojami i skrawkami pergaminu, dziwnymi instrumentami i modelami, kawałkami szkła i skały, a także paroma ptasimi gniazdami.

Na jednym z nich leżał dziwaczny patyk, tak pozginany, poskręcany i zapętlony, że Garion nie potrafił prześledzić wzrokiem wszystkich łuków. Podniósł go i obrócił w dłoni, próbując odkryć sekret. – Co to jest, dziadku? – Jedna z zabawek Polgary – odparł z roztargnieniem, rozglądając się po zakurzonym pomieszczeniu. – A co to powinno robić? – Dzięki temu zachowywała się ciszej. Ten patyk ma tylko jeden koniec. Przez pięć lat usiłowała to rozwiązać. Garion oderwał spojrzenie od fascynującego kawałka drewna. – Byłeś dość okrutny dla swojej córki. – Musiałem coś zrobić. Jako dziecko miała bardzo przenikliwy głos. Beldaran była cichą, szczęśliwą dziewczynką, ale twojej ciotki nie można było zadowolić. – Beldaran? – Bliźniacza siostra Polgary. – Ucichł na moment, ze smutkiem patrząc w okno. Wreszcie westchnął, odwrócił się i spojrzał na pokój. – Chyba powinienem trochę posprzątać – stwierdził, jakby dopiero teraz zauważył kurz i śmieci. – Pomogę – zaofiarował się Garion. – Uważaj, żeby niczego nie rozbić. Budowa niektórych rzeczy zajęła mi całe wieki. Krążył po komnacie, podnosił różne przedmioty i odkładał je z powrotem, od czasu do czasu dmuchał na nie, by usunąć kurz. Te wysiłki nie przynosiły jakoś rezultatu. Wreszcie przystanął, zapatrzony w niskie, twarde z wyglądu krzesło. Listwa ponad oparciem była podrapana i pocięta, jakby bardzo długo ściskały ją mocne szpony. Znowu westchnął. – Co się stało? – zapytał chłopiec. – To krzesło Poledry... mojej żony. Siadała na oparciu i obserwowała mnie... czasem, pod koniec, całymi latami. – Na oparciu? – Lubiła postać sowy. – Aha. – Garionowi nigdy jakoś nie przyszło do głowy, że dziadek był kiedyś żonaty. Choć oczywiście musiał, skoro ciocia Pol i jej siostra bliźniacza były jego córkami. Zamiłowanie do sów jego nieznanej żony tłumaczyło, dlaczego ciocia Pol także lubi przybierać tę postać. Uświadomił sobie, że dwie kobiety, Poledra i Beldaran, były ważnym elementem jego historii. Jednak irracjonalnie czuł do nich niechęć. Poznały i dzieliły tę część życia cioci i dziadka, której on nie poznał... i nie pozna. Starzec odsunął zwój pergaminu i podniósł dziwny instrument z lusterkiem na końcu. – Myślałem, że cię zgubiłem – szepnął do aparatu, gładząc go czule. – A ty przez cały czas leżałeś pod pergaminem. – Co to jest? – zainteresował się Garion.

– Przyrząd, który wykonałem, próbując wykryć powód istnienia gór. – Powód? – Wszystko ma jakiś powód. – Podniósł instrument. – Widzisz, trzeba tylko... – Przerwał i odłożył aparat. – To zbyt skomplikowane. Nie jestem nawet pewien, czy sam pamiętam, jak go używać. Ostatni raz trzymałem go w ręku, zanim jeszcze Belzedar przybył do Doliny Aldura. Kiedy się zjawił, odłożyłem swoje studia, by go uczyć. – Spojrzał na bałagan wokół. – To na nic – stwierdził. – Kurz i tak opada zaraz z powrotem. – Kiedy przybył Belzedar, byłeś tu sam? – Z moim mistrzem. Tam stoi jego wieża. – Wilk wskazał oddaloną o półtora kilometra smukłą wysoką konstrukcję widoczną przez północne okno. – Naprawdę? – upewnił się Garion. – To znaczy nie był tylko duchem? – Nie. Był tutaj naprawdę. Działo się to, jeszcze zanim bogowie odeszli. – I zawsze tu mieszkałeś? – Nie. Przyszedłem tutaj jak złodziej, szukając czegoś, co mógłbym ukraść... Chociaż nie, to nie tak. Kiedy przyszedłem, byłem mniej więcej w twoim wieku. Umierałem. – Umierałeś? – zdumiał się Garion. – Zamarzałem na śmierć. Rok wcześniej opuściłem wioskę, w której się urodziłem... Odszedłem stamtąd, kiedy umarła moja matka. Pierwszą zimę przeżyłem w obozie Bezbożnych. Byli już wtedy bardzo starzy. – Bezbożni? – Ulgosi... a raczej ci, którzy nie poszli za Gorimem do Prolgu. Potem przestali rodzić dzieci, więc przyjęli mnie z radością. Nie znałem wtedy ich mowy, a ta czuła opieka zaczęła mnie denerwować, więc na wiosnę uciekłem. Wracałem następnej jesieni, ale niedaleko stąd dopadła mnie wczesna śnieżyca. Położyłem się obok wieży mojego mistrza, by umrzeć... Z początku nie wiedziałem nawet, że to wieża. Śnieg wirował dookoła, a ona wyglądała niby kawał skały. Pamiętam, że trochę się nad sobą użalałem. – Wyobrażam sobie. – Garion zadrżał na myśl o samotności i śmierci. – Płakałem, a ten głos przeszkadzał mojemu mistrzowi. Wpuścił mnie... Przypuszczam, że chciał, bym wreszcie zamilkł. Kiedy tylko wszedłem do środka, zacząłem się rozglądać, co by tu ukraść. – A on zrobił z ciebie czarodzieja. – Nie. Zrobił ze mnie sługę... Niewolnika. Pracowałem dla niego pięć lat, zanim w ogóle się zorientowałem, kim jest. Czasem chyba go nienawidziłem, ale musiałem robić, co mi kazał... właściwie nie miałem pojęcia dlaczego. Kropla przepełniła czarę, kiedy polecił mi usunąć sobie z drogi wielki głaz. Napierałem z całych sił, ale nie mogłem go ruszyć. Wreszcie zezłościłem się dostatecznie, żeby pchnąć umysłem, nie grzbietem. A jemu, oczywiście, dokładnie o to chodziło. Potem nasze stosunki się poprawiły. Zmienił mi imię z Garatha na Belgaratha i uczynił mnie swym wychowankiem. – I uczniem. – To zajęło więcej czasu. Wiele musiałem poznać. Pierwszy raz nazwał mnie

uczniem, gdy badałem powody spadania pewnych gwiazd. Pracował wtedy nad takim okrągłym szarym kamieniem, który znalazł na brzegu rzeki. – Odkryłeś te powody... spadania gwiazd? – Tak. To nie było aż takie skomplikowane. Wiąże się z równowagą. By się obracać, świat musi posiadać pewien ciężar. Kiedy zaczyna zwalniać, spada kilka pobliskich gwiazd. Ich waga wyrównuje różnicę. – Nigdy o tym nie pomyślałem. – Ja także nie... przez pewien czas. – Ten kamień, o którym wspomniałeś. Czy to był...? – Klejnot – potwierdził Wilk. – Zwykły kawałek skały, póki mój mistrz go nie dotknął. W każdym razie poznałem tajemnicę Woli i Słowa... która zresztą nie jest aż taką tajemnicą. Istnieje w nas wszystkich. A może już o tym mówiłem? – Chyba tak. – Zapewne. Czasami się powtarzam. – Starzec podniósł zwój pergaminu, obejrzał go i odłożył z powrotem. – Tak wiele rozpocząłem i nie dokończyłem. – Westchnął. – Dziadku... – Tak, Garionie? – Ta... ta nasza cecha... czego można nią dokonać? – To zależy od ciebie, Garionie. Jej złożoność tkwi w złożoności umysłu, który z niej korzysta. Oczywiste jest, że nie potrafi sprawić czegoś, czego nie umie sobie wyobrazić umysł ją ogniskujący. Taki był cel naszych studiów: poszerzyć swe umysły, by pełniej wykorzystywać moc. – Ale każdy człowiek ma inny umysł. – Garion usiłował zrozumieć. – To prawda. – Czy to oznacza, że ta... ta rzecz... – Nie chciał wymawiać słowa „moc”. – Czy ona też jest inna? Czasami sam coś robisz, a czasami prosisz ciocię Pol. Wilk przytaknął. – Jest inna u każdego z nas. Pewnych rzeczy wszyscy potrafimy dokonać. Na przykład wszyscy możemy przesuwać obiekty. – Ciocia Pol nazywa to trans... – Garion zająknął się. Nie mógł sobie przypomnieć trudnej nazwy. – Translokacją – podpowiedział starzec. – Przeniesieniem czegoś z jednego miejsca w inne. To najprostsze, co można zrobić... zwykle pierwsze, co robisz... i wywołuje największy hałas. – Tak mi mówiła. – Garion wspomniał niewolnika, którego wyrwał z nurtu Sthiss Tor... Niewolnik zaraz potem umarł. – Polgara umie robić pewne rzeczy, których ja nie potrafię – mówił Wilk. – Nie jest silniejsza ode mnie, ale jej umysł pracuje inaczej. Nie mamy pewności, co można osiągnąć, ponieważ nie wiemy dokładnie, jak działa umysł. Czasami ty bez wysiłku dokonujesz pewnych rzeczy, których ja nawet bym nie próbował. Pewnie dlatego że nie uświadamiasz sobie trudności. – Nie całkiem rozumiem. Starzec przyjrzał mu się z uwagą.

– Pamiętasz szalonego mnicha, który chciał cię zaatakować w wiosce w północnej Tolnedrze, zaraz za granicą Arendii? – Tak. – Uleczyłeś go z szaleństwa. Może nie wydaje się to szczególnie skomplikowane, póki sobie nie uświadomisz, że musiałeś w pełni zrozumieć naturę jego obłędu. To wyjątkowo trudne. A jednak dokonałeś tego, nawet się nie zastanawiając. A potem źrebak. Garion wyjrzał przez okno, konik biegał wesoło po łące wokół wieży. – Źrebak był martwy, a ty sprawiłeś, że zaczął oddychać. By tego dokonać, musiałeś zrozumieć naturę śmierci. – To był mur – wyjaśnił Garion. – Ja tylko sięgnąłem przez niego na wskroś. – Mam wrażenie, że coś więcej. Wydaje się, że masz wyjątkową zdolność ujmowania niezwykle trudnych koncepcji w bardzo proste terminy. Rzadki dar, ale łączy się z pewnymi zagrożeniami, z których powinieneś zdawać sobie sprawę. – Zagrożeniami? Jakimi? – Nie upraszczaj przesadnie. Jeśli człowiek jest martwy, są do tego istotne powody... Na przykład serce przebite mieczem. Gdy go ożywisz, i tak natychmiast umrze znowu. Mówiłem już: to, że możesz coś zrobić, nie znaczy jeszcze, że powinieneś. Garion westchnął. – Obawiam się, dziadku, że to długo potrwa. Muszę nauczyć się panować nad sobą; muszę nauczyć się, co potrafię, żebym sam siebie nie zabił, próbując niemożliwego; muszę nauczyć się, co mogę i co powinienem. Wolałbym, żeby nigdy mnie to nie spotkało. – Jak my wszyscy od czasu do czasu – zapewnił starzec. – Nie my podejmowaliśmy tę decyzję. Nie zawsze podobało mi się to, co musiałem robić; podobnie twojej cioci. Ale nasze dzieła są ważniejsze niż my sami. Robimy więc to, czego od nas oczekują... chętnie albo nie. – A gdybym zwyczajnie powiedział: „Nie, tego nie zrobię”? – Mógłbyś chyba, ale przecież nie powiesz, prawda? – Nie. – Garion westchnął znowu. – Raczej nie. Stary czarodziej objął chłopca ramieniem. – Miałem nadzieję, że to zrozumiesz, Belgarionie. Masz obowiązek, tak samo jak my. Garion poczuł niezwykły dreszcz, jak zawsze, gdy słyszał swoje drugie, tajemnicze imię. – Dlaczego koniecznie chcecie mnie tak nazywać? – zapytał. – Belgarion? – rzekł łagodnie Wilk. – Pomyśl, chłopcze. Zastanów się, co to znaczy. Przez te wszystkie lata opowiadałem ci historie nie dlatego, że lubię brzmienie własnego głosu. Garion się zamyślił. – Ty byłeś Garathem – mruczał. – Ale bóg Aldur zmienił ci imię na Belgarath. Zedar był najpierw Zedarem, potem Belzedarem... a potem znowu

wrócił do Zedara. – W moim dawnym plemieniu Polgara byłaby zwykłą Garą. Pol jest jak Bel. Jej imię pochodzi od mojego, ponieważ to moja córka. Twoje imię także pochodzi od mojego. – Garion... Garath – powiedział chłopiec. – Belgarion... Belgarath. Wszystko się zgadza. – Naturalnie. Cieszę się, że to zauważyłeś. Garion się uśmiechnął. Potem coś przyszło mu do głowy. – Ale tak naprawdę nie jestem jeszcze Belgarionem? – Nie do końca. Przed tobą jeszcze długa droga. – W takim razie lepiej zacznijmy natychmiast – zdecydował chłopiec z niejakim żalem. – Skoro i tak nie mam wyboru... – Skądś wiedziałem, że kiedyś się z tym pogodzisz – stwierdził z uśmiechem pan Wilk. – Nie chciałbyś czasami, żebym znów był po prostu Garionem, a ty starym bajarzem, który przybył na farmę Faldora? Żeby ciocia Pol szykowała w kuchni kolację, a my żebyśmy siedzieli w sianie z butelką, którą dla ciebie ukradłem? – W chłopcu wzbierała nostalgia. – Czasami, Garionie... czasami – przyznał Wilk, zapatrzony w przestrzeń. – Nigdy już tam nie wrócimy, prawda? – Nie. Nie w ten sam sposób. – Ja będę Belgarionem, a ty Belgarathem. Nie będziemy już tymi samymi ludźmi. – Wszystko się zmienia. – Pan Wilk westchnął. – Pokaż mi ten głaz – powiedział nieoczekiwanie chłopiec. – Jaki głaz? – Ten, który Aldur kazał ci przesunąć... tego dnia, gdy po raz pierwszy odkryłeś moc. – Aha – mruknął Belgarath. – Ten głaz. Tam leży. To ten biały... Ten, o który źrebak czyści kopyta. – Jest bardzo duży. – Miło mi, że to doceniasz – odparł Belgarath skromnie. – Ja też tak sądzę. – Myślisz, że ja też bym potrafił? – Nie dowiesz się, póki nie spróbujesz, Garionie.

Rozdział XI Kiedy Garion przebudził się następnego ranka, od razu wiedział, że nie jest sam. Gdzie byłeś? – zapytał bezgłośnie. Obserwowałem – odpowiedziała ta druga jaźń w jego myślach. – Widzę, że wreszcie zmieniłeś zdanie. A miałem jakiś wybór? Żadnego. Teraz lepiej wstań. Aldur nadchodzi. Garion szybko odrzucił koc. Tutaj? Jesteś pewien? Głos w jego umyśle nie odpowiedział. Garion włożył czystą tunikę i pończochy, po czym z niezwykłą starannością wytarł buty. Wyszedł przed namiot, który dzielił z Silkiem i Durnikiem. Słońce wynurzało się właśnie zza gór na wschodzie, a granica między dniem i nocą sunęła statecznie w stronę Doliny Aldura. Ciocia Pol i Belgarath stali przy niewielkim ognisku, na którym właśnie zaczynał bulgotać kociołek. Rozmawiali cicho. Garion podszedł do nich. – Wcześnie wstałeś – zauważyła ciocia Pol. Poprawiła mu włosy. – Obudziłem się – odparł. Rozejrzał się dookoła, ciekawy, z której strony przybędzie Aldur. – Dziadek powiedział mi, że odbyliście wczoraj długą rozmowę. Chłopiec kiwnął głową. – Trochę lepiej rozumiem teraz pewne sprawy. Przepraszam, że tyle miałaś ze mną kłopotów. Przyciągnęła go do siebie i objęła. – Nic nie szkodzi, skarbie. Musiałeś podjąć trudne decyzje. – Więc się nie gniewasz? – A skąd. Pozostali zaczęli wstawać i wyglądali z namiotów. Rozczochrani, przeciągali się i ziewali. – Co dzisiaj robimy? – Silk podszedł do ognia, przecierając zaspane oczy. – Czekamy – rzekł Belgarath. – Mój mistrz powiedział, że spotka się tu z nami. – Ciekaw jestem, jak wygląda. Nigdy jeszcze nie widziałem boga. – Ufam, książę Kheldarze, że ciekawość twoja wkrótce dozna zaspokojenia – oświadczył Mandorallen. – Spójrz tam.

Od strony wielkiego drzewa, pod którym rozbili namioty, zbliżała się postać w niebieskiej szacie. Otaczał ją delikatny błękitny blask, a przemożne wrażenie obecności wskazywało, że to nie nadchodzi człowiek. Garion nie był przygotowany na taki wstrząs. Podczas spotkania z Duchem Issy w sali tronowej Salmissry zmysły miał przyćmione miksturą z narkotykiem, do wypicia której zmusiła go Wężowa Królowa. Podobnie połowa jego umysłu była wyłączona podczas konfrontacji z Marą w ruinach Mar Amon. Teraz jednak, zupełnie przytomny, o pierwszym brzasku poranka znalazł się w obecności boga. Twarz Aldura wyrażała łagodność i przedwieczną, niezgłębioną mądrość. Długie włosy i brodę miał siwe – wynik świadomego wyboru, pomyślał Garion, nie rezultat długich lat istnienia. Twarz wydała mu się znajoma... Zadziwiająco podobna do twarzy Belgaratha. I natychmiast Garion zrozumiał, że to Belgarath jest podobny do Aldura – jak gdyby trwający całe stulecia związek wycisnął na twarzy starca rysy boga. Oczywiście istniały różnice. Oblicze Aldura emanowało światłem i spokojem. Takie cechy jak złośliwość czy ironia należały wyłącznie do Belgaratha – może ostatnie już ślady małego złodziejaszka, którego siedem tysięcy lat temu podczas śnieżycy Aldur wpuścił do wieży. Belgarath pokłonił się mistrzowi z szacunkiem. – Witaj, Belgaracie. – Głos boga brzmiał niezwykle cicho. – Dawno już cię nie widziałem. Lata łaskawie się z tobą obeszły. Belgarath wzruszył ramionami. – Są dni, gdy bardziej niż zwykle odczuwam ich ciężar. Wiele już wieków noszę na barkach. Aldur uśmiechnął się i spojrzał na ciocię Pol. – Moja ukochana córko – powiedział z czułością, dotykając białego loku na jej czole. – Jesteś równie piękna jak dawniej. – A ty równie uprzejmy, mistrzu – odparła z uśmiechem, pochylając głowę. Między tą trójką był niezwykły osobisty kontakt, połączenie umysłów, gdy spotkali się po latach. Garion to wyczuwał i trochę żałował, że siłą rzeczy został od nich odsunięty – choć natychmiast pojął, że nie mieli zamiaru go wykluczać. Po prostu odnawiali trwającą całe eony przyjaźń, wspólne wspomnienia sięgające starożytności. Wreszcie Aldur odwrócił wzrok i spojrzał na pozostałych. – Tak oto zebraliście się wreszcie, jak było przepowiedziane od początku dni, że się stanie. Jesteście instrumentami przeznaczenia i moje błogosławieństwo towarzyszyć będzie każdemu z was, gdy podążać będziecie do dnia, kiedy wszechświat znowu się zjednoczy. Towarzysze Gariona z podziwem i zdumieniem przyjęli tajemnicze błogosławieństwo. Wszyscy pokłonili się z najwyższym szacunkiem. Wtedy właśnie z namiotu wyszła Ce’Nedra. Przeciągnęła się rozkosznie i przeczesała palcami chmurę płomiennych włosów. Miała na sobie tunikę driad i sandały.

– Ce’Nedro! Podejdź tutaj! – zawołała ciocia Pol. – Tak, lady Polgaro. – Księżniczka zbliżyła się do ogniska, niemal nie dotykając stopami ziemi. Wtedy zobaczyła Aldura, zatrzymała się i zrobiła wielkie oczy. – To jest nasz mistrz, Ce’Nedro – oświadczyła ciocia Pol. – Chce cię poznać. Dziewczyna zmieszana spoglądała na jaśniejącą postać. Życie nie przygotowało jej na takie spotkanie. Opuściła powieki, po czym zerknęła skromnie, a jej drobna twarzyczka odruchowo przyjęła minę niewiniątka. Aldur uśmiechnął się łagodnie. – Jest jak kwiat, który urzeka, nie wiedząc o tym. – Spoglądał głęboko w oczy Ce’Nedry. – Ten jednak kryje w sobie stal. Jest odpowiednia do swego zadania. Błogosławię cię. Ce’Nedra instynktownie odpowiedziała wdzięcznym dygnięciem. Garion po raz pierwszy zobaczył, że się komuś kłania. Aldur odwrócił się i popatrzył prosto na chłopca. Krótkie powitanie bez słów przepłynęło pomiędzy bogiem a świadomością zamieszkującą myśli Gariona. W tym chwilowym kontakcie było poczucie wzajemnego szacunku i wspólnej odpowiedzialności. A potem Garion odczuł potężny dotyk umysłu Aldura i wiedział, że bóg w jednej chwili zobaczył i zrozumiał każdą jego myśl i uczucie. – Bądź pozdrowiony, Belgarionie – rzekł Aldur z powagą. – Mistrzu... – Chłopiec opadł na jedno kolano, właściwie nie wiedząc dlaczego. – Oczekiwaliśmy twego przyjścia od początków czasu. Ty niesiesz w sobie wszystkie nasze nadzieje. – Aldur uniósł rękę. – Przyjmij moje błogosławieństwo, Belgarionie. Jestem z ciebie zadowolony. Garion poczuł przypływ miłości i wdzięczności, został ogarnięty falą ciepła i życzliwości boga. Aldur zwrócił się do cioci Pol: – Droga Polgaro. Bezcenny ofiarowałaś nam dar. Oto jest Belgarion, a świat cały drży przed jego przybyciem. Ciocia Pol skłoniła się znowu. – Oddalmy się teraz – powiedział Aldur do niej i Belgaratha. – Zadanie wasze rozpoczęte, teraz więc muszę udzielić wam instrukcji, jak obiecałem, gdy po raz pierwszy skierowałem wasze kroki na tę ścieżkę. To, co było zamglone, staje się wyraźniejsze i teraz widzimy, co nas czeka. Spójrzmy zatem na ten dzień, którego wyczekiwaliśmy, i przygotujmy się, gdyż niebawem nastanie. Odeszli we troje. Garionowi zdawało się, że lśniąca aureola, otaczająca postać Aldura, teraz objęła również ciocię Pol i dziadka. Jakieś poruszenie czy dźwięk przyciągnęły na moment jego wzrok; kiedy znów się odwrócił, cała trójka zniknęła. Barak odetchnął głośno. – Belarze! Warto było to widzieć.

– Zaszczyt nas spotkał, jak sądzę, największy ze wszystkich. Ogarnęła ich euforia, spoglądali na siebie zachwyceni tym, czego wszyscy byli świadkami. Ce’Nedra jednak sprawiła, że ochłonęli z uniesienia. – No dobrze – powiedziała stanowczo. – Nie gapcie się tak. Odsuńcie się od ogniska. – Co chcesz zrobić? – zdziwił się Garion. – Lady Polgara będzie zajęta – odparła wyniośle. – Dlatego dzisiaj ja przygotuję śniadanie. Zakrzątnęła się przy ogniu. Bekon nie był zbyt przypalony, lecz próba zrobienia grzanek na otwartym ogniu skończyła się katastrofą, a owsianka miała kluchy twarde jak grudy ziemi na wyschniętym polu. Wszyscy jednak bez komentarzy jedli, co podała księżniczka, ostrożnie unikając przy tym jej wzroku – patrzyła na nich, jakby tylko czekała na choćby jedno krytyczne słowo. – Ciekawe, kiedy wrócą – mruknął po śniadaniu Silk. – Boję się, że bogowie nie mają poczucia czasu – odparł z mądrą miną Barak, gładząc rudą brodę. – Nie spodziewałbym się ich wcześniej niż po południu. – W takim razie warto zbadać konie – postanowił Hettar. – Rzepy wplątały się im w sierść. Sprawdzę też kopyta... na wszelki wypadek. – Pomogę ci – zaproponował Durnik. Hettar skinął głową i obaj odeszli do uwiązanych zwierząt. – Mam chyba jedną czy dwie szczerby na ostrzu miecza – przypomniał sobie Barak. Wyjął zza pasa osełkę i usiadł z ciężką klingą na kolanach. Mandorallen wydostał z namiotu zbroję, rozłożył ją na trawie i pilnie oglądał, szukając wgnieceń i rdzy. Silk z nadzieją zagrzechotał w dłoni parą kostek i zerknął pytająco na Baraka. – Jeśli ci to nie przeszkadza, chciałbym przez jakiś czas cieszyć się jeszcze towarzystwem swoich pieniędzy – oznajmił potężny Cherek. – Tutaj wręcz cuchnie domowym ciepełkiem – poskarżył się Silk. Westchnął, schował kości i poszedł po igłę z nitką i tunikę, którą rozerwał na jakimś krzaku jeszcze w górach. Ce’Nedra powróciła do ogromnego drzewa i przemykała po konarach. Według Gariona niepotrzebnie narażała się na niebezpieczeństwo, z kocią zwinnością, ale brawurowo skacząc z gałęzi na gałąź. Przyglądał się jej chwilę, a potem zatonął w myślach, wspominając niezwykłe spotkanie dzisiejszego ranka. Poznał już bogów Issę i Marę, jednak Aldur był zupełnie wyjątkowy. Ciocia Pol i Belgarath zdradzali wyraźne powinowactwo z tym bogiem, zawsze dalekim i obojętnym na ludzkie prośby. Ten fakt mocno Gariona poruszył. Wyznawana w Sendarii religia miała raczej ogólny niż wykluczający charakter – dobry Sendar modlił się do wszystkich bogów i wszystkich jednakowo szanował, nawet Toraka. Teraz jednak Garion czuł szczególne przywiązanie i szacunek dla Aldura, a te religijne przemiany wymagały głębokiego przemyślenia. Gałązka upadła mu na głowę, więc z pewną irytacją spojrzał w górę.

Uśmiechnięta złośliwie Ce’Nedra siedziała wprost nad nim. – Chłopcze – powiedziała swym najbardziej władczym i obraźliwym tonem. – Naczynia stygną. Jeśli tłuszcz zakrzepnie, trudno go będzie zmyć. – Nie jestem twoim pomywaczem – odparł. – Pozmywaj naczynia, Garionie – poleciła, przygryzając kosmyk włosów. – Sama pozmywaj. Spojrzała gniewnie, mocniej gryząc niewinny kosmyk. – Dlaczego ciągle żujesz swoje włosy? – Był poirytowany. – O czym ty mówisz? – zdziwiła się, wyjmując lok spomiędzy zębów. – Ile razy na ciebie spojrzę, trzymasz w ustach swoje włosy. – Nieprawda – oświadczyła z urazą. – Pozmywasz naczynia? – Nie. – Przyjrzał się jej uważnie. Krótka tunika driad odsłaniała nieprzyzwoicie dużą część nogi. – Włóż coś na siebie. Niektórzy z nas nie są zachwyceni, że przez cały czas biegasz półnaga. Kłótnia wybuchła niemal natychmiast. Wreszcie Garion zrezygnował z zachowania ostatniego słowa, wstał i odszedł zniechęcony. – Garionie! – wrzasnęła za nim. – Nawet nie próbuj zostawiać mnie z brudnymi naczyniami! Zignorował ją. Chwilę później poczuł znajome trącanie w łokieć. Z roztargnieniem podrapał źrebaka za uszami. Konik zarżał radośnie i otarł się o niego z sympatią. Jednak nie wytrzymał długo – pogalopował na łąkę, by nękać rodzinę spokojnie gryzących trawę królików. Garion uśmiechnął się mimo woli. Ranek był po prostu zbyt piękny, by mogła go zepsuć kłótnia z księżniczką. Miał wrażenie, że Dolina Aldura jest miejscem szczególnym. Świat dookoła ogarniały chłody zbliżającej się zimy, zrywały się burze i wichury. Tutaj jednak zdawało się, że ochrania ich opiekuńcza dłoń Aldura, roztaczając ciepło i ciszę, rodzaj nieskończonego, czarodziejskiego spokoju. W tym punkcie zwrotnym swego życia Garion bardzo potrzebował ciepła i ciszy. Musiał przemyśleć pewne sprawy, a to wymagało czasu bez burz i zagrożeń, z którymi musiałby walczyć. W połowie drogi do wieży Belgaratha zdał sobie sprawę, że tam właśnie zmierzał od samego początku. Wysoka trawa była wilgotna od rosy i zdążył już przemoczyć buty, ale nawet to nie popsuło mu nastroju. Kilka razy obszedł wieżę dookoła, spoglądając w górę. Bez trudu odnalazł kamień blokujący wejście, postanowił jednak go nie odsuwać. Nieładnie byłoby bez zaproszenia wchodzić do wieży dziadka; poza tym nie miał pewności, czy głaz zareaguje na głos kogoś innego niż sam Belgarath. Ostatnia myśl sprawiła, że zatrzymał się nagle. Próbował sobie przypomnieć, kiedy przestał myśleć o dziadku jako o panu Wilku i pogodził się wreszcie z faktem, że to sam Belgarath. Ta przemiana wydawała się bardzo istotna. Wciąż rozmyślając, zawrócił i pomaszerował po łące w stronę wielkiego białego kamienia, który starzec pokazał mu wczoraj przez okno. Odruchowo

położył na nim dłoń i popchnął. Głaz nawet nie drgnął. Garion oparł o niego obie ręce i naparł całą siłą, lecz kamień pozostał nieruchomy. Był biały, wysoki prawie do piersi... ciężki z pewnością, ale nie powinien stawiać aż takiego oporu. Chłopiec po chwili namysłu schylił się, by zajrzeć pod spód, i wtedy zrozumiał. Dolna powierzchnia kamienia była płaska. Głaz nie mógł się toczyć. Aby go poruszyć, trzeba podnieść za krawędź i przewrócić. Obszedł kamień dookoła i obejrzał ze wszystkich stron. Uznał, że jeśli wytęży wszystkie siły, to z trudem, ale zdoła go ruszyć. Usiadł, przyglądał się i myślał. I, co czasami robił, mówił do siebie, by wyraźniej określić problem. – Przede wszystkim trzeba jakoś go podnieść. To nie jest całkiem niemożliwe. Jeśli się nie uda, spróbuję inaczej. Wstał, podszedł zdecydowanie, wsunął palce pod krawędź i szarpnął. Nic się nie stało. – Trzeba trochę mocniej. Rozstawił nogi i nabrał tchu. Znów zaczął podnosić głaz; żyły na szyi nabrzmiały mu z wysiłku. Przez dziesięć uderzeń serca z całych sił ciągnął w górę uparty kamień – nie żeby go odwrócić, z tego zrezygnował już po pierwszej próbie, ale żeby zmusić do uznania swego istnienia. Choć grunt nie był tu szczególnie miękki, stopy nieco się zapadły. W głowie mu się kręciło, a jasne plamki wirowały przed oczami. Cofnął się i dysząc ciężko, osunął na ziemię. Kilka minut odzyskiwał siły, wsparty o zimną, szorstką powierzchnię kamienia. – No dobrze. Wiadomo, że w ten sposób się nie uda. Odstąpił i usiadł na trawie. Do tej pory za każdym razem, gdy dokonywał czegoś siłą woli, działał pod wpływem impulsu, reagując na zagrożenie. Nigdy jeszcze nie uczynił tego w spokoju, świadomie. Natychmiast odkrył, że cały zespół okoliczności jest całkowicie różny. Świat wydał się nagle pełen drobiazgów odwracających uwagę. Wietrzyk muskał twarz. Śpiewały ptaki. Mrówka dreptała mu po dłoni. Kiedy tylko zaczynał koncentrować wolę, coś natychmiast odrywało jego myśli od zadania. Musiał osiągnąć pewien stan, jakby napięcie z tyłu głowy i coś w rodzaju nacisku na czoło. Zamknął oczy i to trochę pomogło. Pożądany stan nadchodził – powoli, ale Garion czuł, jak narasta. Przypomniał sobie o czymś, wsunął rękę pod tunikę i znamieniem na dłoni dotknął amuletu. Wzmocniona dotykiem wewnętrzna siła narastała w huczącym crescendo. Garion wstał z zamkniętymi oczami. Potem otworzył je i spojrzał na uparty głaz. – Ruszysz się – wymruczał. Nie wypuszczał amuletu z prawej ręki, a lewą wyciągnął przed siebie dłonią do góry. – Teraz! – rzucił ostro i wolno zaczął przesuwać ramię, jakby coś podnosił. Moc w nim wezbrała, a ryk w głowie niemal ogłuszał. Brzeg głazu uniósł się wolno z trawy. Dżdżownice i gąsienice, żyjące dotąd w bezpiecznej, spokojnej ciemności, wiły się uderzone porannym słońcem.

Kamień wzniósł się z godnością, posłuszny gestowi ręki chłopca. Zakołysał się na krawędzi i wreszcie przewrócił na bok. Zmęczenie, jakie czuł Garion, kiedy próbował rękami poruszyć kamień, było niczym w porównaniu ze znużeniem ogarniającym go teraz, gdy rozluźnił wolę. Skrzyżował ramiona na trawie i oparł o nie głowę. Po chwili zaczęło go to dziwić. Nadal stał, ale ręce leżały wygodnie na murawie. Podniósł głowę i rozejrzał się niepewnie. Owszem, przesunął głaz. To było jasne, ponieważ kamień spoczywał teraz na zaokrąglonym czubku, odsłaniając wilgotną dolną powierzchnię. Zdarzyło się jednak coś jeszcze. Wprawdzie Garion nawet kamienia nie dotknął, lecz ciężar działał na niego i tak, użyta siła zaś nie cała trafiła w skałę. Z przerażeniem stwierdził, że aż po pachy zapadł się w zwarty grunt. – Co teraz zrobię? – zapytał sam siebie bezradnie. Odrzucił pomysł, by raz jeszcze zebrać siłę woli i wyrwać się w górę. Był zbyt zmęczony, żeby choć o tym myśleć. Próbował się poruszyć, w nadziei że rozluźni zbitą ziemię i wydostanie się po trochu, ale ciało nawet nie drgnęło. – Popatrz, co narobiłeś – poskarżył się głazowi. Głaz zignorował go. Garion wpadł na pewien pomysł. Jesteś tam? – zapytał świadomości, która zawsze istniała w jego umyśle. Odpowiedziała mu absolutna cisza. – Na pomoc! – krzyknął. Ptak, którego zwabiły odsłonięte robaki i gąsienice, zerknął na niego jednym okiem i wrócił do śniadania. Garion usłyszał za sobą jakieś kroki i z wysiłkiem odwrócił głowę, by sprawdzić, kto nadchodzi. Źrebak przyglądał mu się w zdumieniu. Z sympatią trącił go nosem w policzek. – Dobry konik. – Garion westchnął z ulgą. Nie był już sam. Wpadł na nowy pomysł. – Musisz sprowadzić Hettara – oświadczył. Źrebak obiegł go dookoła i trącił znowu. – Przestań – rozkazał Garion. – To poważna sprawa. Ostrożnie spróbował wcisnąć swój umysł w myśli zwierzęcia. Sprawdził z dziesięć różnych sposobów, nim przypadkowo trafił na właściwą kombinację. Myśli źrebaka przeskakiwały to tu, to tam, bez celu ani wzorca. To był umysł dziecka, bez żadnej świadomej myśli, odbierający tylko wrażenia zmysłowe. Garion pochwycił ulotne obrazy zielonej trawy, chmur na niebie i ciepłego mleka. Wyczuł też głęboką miłość, jaką żywił do niego konik. Wolno, z wysiłkiem, Garion zaczął konstruować w rozbieganych myślach zwierzęcia obraz Hettara. Miał wrażenie, że trwa to całą wieczność. – Hettar – powtarzał raz po raz. – Szukaj Hettara. Powiedz mu, że mam kłopoty. Źrebak pobiegał chwilę i wrócił, by wetknąć nos Garionowi w ucho. – Uważaj, co mówię – jęknął chłopiec. – Proszę! Wreszcie, gdy według Gariona minęły już całe godziny, źrebak jakby

zrozumiał. Odbiegł na kilka kroków, zawrócił i trącił chłopca. – Szukaj... Hettara – rozkazał z naciskiem Garion. Źrebak zatupał, zawrócił i odbiegł... w przeciwną stronę. Garion przeklinał. Już prawie rok mógł się uczyć barwnych wyrażeń od Baraka. Kiedy sześć do ośmiu razy powtórzył wszystkie zapamiętane określenia, zaczął improwizować. Przelotna myśl dotarła od niewidocznego już źrebaka. Gonił motyle. Garion uderzył pięściami o ziemię; miał ochotę wyć. Słońce wzeszło wyżej i zaczęło się robić gorąco. Wczesnym popołudniem znaleźli go Silk i Hettar, jadący za brykającym wesoło konikiem. – Jak ci się to udało? – zapytał z ciekawością Silk. – Wolę o tym nie mówić. – Garion czuł coś pośredniego między ulgą i zakłopotaniem. – Z pewnością zdolny jest do wielu rzeczy, których my nie potrafimy – zauważył Hettar. Zeskoczył z konia i odwiązał od siodła łopatę Durnika. – Nie mogę jednak pojąć, dlaczego zrobił coś takiego. – Jestem przekonany, że miał ważne powody – stwierdził Silk. – Myślisz, że powinniśmy go zapytać? – To na pewno bardzo skomplikowane. Zwykli ludzie, tacy jak ty i ja, nie zdołają tego zrozumieć. – Jak sądzisz, skończył już to, co tutaj robił? – O to moglibyśmy spytać. – Nie powinniśmy mu przeszkadzać – powiedział Hettar. – To może być niezwykle ważne. – Prawie na pewno – zgodził się Silk. – Możecie mnie stąd wyciągnąć? Proszę – błagał Garion. – Czy aby na pewno już skończyłeś? – spytał Silk uprzejmie. – Oczywiście zaczekamy, jeśli masz jeszcze coś do roboty. – Proszę! – powtórzył chłopiec, bliski płaczu.

Rozdział XII – Dlaczego chciałeś go podnieść? – zdziwił się Belgarath. Wrócili z ciocią Pol następnego ranka, a Silk i Hettar natychmiast opowiedzieli im, w jakiej sytuacji zastali młodzieńca. – Wydawało mi się, że to najlepszy sposób, żeby go przewrócić – odparł Garion. – No wiesz, tak jakby złapać od spodu, a potem przetoczyć... mniej więcej. – Dlaczego nie spróbowałeś popchnąć przy wierzchołku? Przewróciłby się, gdybyś tak się do tego zabrał. – Nie pomyślałem o tym. – Nie rozumiesz, że ta miękka ziemia nie mogła wytrzymać takiego nacisku? – wtrąciła ciocia Pol. – Teraz rozumiem. Ale czy takie pchnięcie nie odrzuciłoby mnie do tyłu? – Trzeba się zaprzeć – tłumaczył Belgarath. – Na tym polega sztuka. Tyle samo woli używasz na utrzymanie się w miejscu, ile na popychanie przedmiotu, który chcesz poruszyć. W przeciwnym razie odepchniesz sam siebie. – Nie wiedziałem – wyznał Garion. – Pierwszy raz próbowałem zrobić coś takiego... nie w sytuacji zagrożenia. Przestań, dobrze? – zwrócił się gniewnie do Ce’Nedry. Tarzała się ze śmiechu, słuchając opowieści Silka o pomyłce chłopca. Teraz roześmiała się jeszcze głośniej. – Będziesz musiał wyjaśnić mu kilka spraw, ojcze – stwierdziła ciocia Pol. – Nie ma nawet szczątkowej wiedzy o wzajemnym oddziaływaniu sił. – Spojrzała krytycznie na Gariona. – Masz szczęście, że nie próbowałeś nim rzucać. Przeleciałbyś połowę drogi do Maragoru. – Nie ma się z czego śmiać – zwrócił się do przyjaciół. – To wcale nie takie proste, jak się wydaje. Zrozumiał, że właśnie zrobił z siebie durnia, i nie był pewien, czy bardziej jest zakłopotany, czy urażony rozbawieniem towarzyszy. – Chodź ze mną, chłopcze – rzekł Belgarath stanowczo. – Jak widzę, musimy zacząć od początku. – Przecież to nie moja wina – zaprotestował Garion. – Powinieneś mnie uprzedzić. – Nie wiedziałem, że tak szybko zechcesz rozpocząć próby. Większość z nas miała dość rozsądku, by przed wprowadzaniem zmian w miejscowej topografii zaczekać na radę kogoś doświadczonego. – W każdym razie udało mi się go przesunąć – przypomniał Garion obrażony.

Szli przez łąkę w stronę wieży. – Wspaniale. A odłożyłeś go potem na miejsce? – Po co? Co za różnica, gdzie leży? – W dolinie niczego nie przesuwamy. Tutaj wszystko jest z jakiegoś powodu i powinno pozostać dokładnie na swoim miejscu. – Nie wiedziałem. – Teraz wiesz. Chodź, położymy go z powrotem tam, gdzie być powinien. Szli w milczeniu. – Dziadku – odezwał się chłopiec. – Słucham? – Kiedy podnosiłem ten głaz, zdawało mi się, że biorę siłę zewsząd dookoła. Jakby płynęła do mnie ze wszystkich miejsc. To coś znaczy? – Tak to działa – wyjaśnił Belgarath. – Gdy coś robimy, pobieramy energię z otoczenia. Kiedy spaliłeś Chamdara, pobrałeś ciepło z okolicy, z powietrza, ziemi, od każdego człowieka, który był w pobliżu. Ściągnąłeś ze wszystkiego po odrobinie ciepła i wywołałeś płomień. Kiedy przewróciłeś głaz, pobrałeś siłę z tego, co było dookoła. – Myślałem, że ta moc pochodzi z wnętrza. – Tylko wtedy, gdy coś stwarzamy. Wtedy moc musi napłynąć z nas samych. Do wszystkich innych celów ją pożyczamy. Zabieramy po odrobinie energii stąd czy stamtąd, łączymy ją i uwalniamy w jednym punkcie. – Więc kiedy ktoś próbuje coś unicestwić – rozważał Garion na głos – ściąga energię, ale nie może jej uwolnić i... – Zetknął dłonie i nagle rozłożył je na boki. Belgarath przyjrzał mu się z uwagą. – Masz niezwykły umysł, mój chłopcze. Bez trudu potrafisz zrozumieć rzeczy trudne, a jakoś nie umiesz pojąć najprostszych. Tam leży głaz... Nie może tak zostać. Połóż go na miejsce i postaraj się nie robić hałasu. Harmider, jaki wywołałeś wczoraj, rozchodził się echem po całej dolinie. – Co mam robić? – Zbierz siłę. Weź ją ze wszystkiego dookoła. Spróbował. – Nie ode mnie! – zawołał starzec gniewnie. Garion wykluczył dziadka z pola pobierania i ściągania. Po chwili poczuł mrowienie na całym ciele i miał wrażenie, że włosy stają mu dęba. – Co teraz? – Zaciskał zęby, by utrzymać moc. – Pchnij za siebie i równocześnie pchnij kamień. – Co mam pchać za siebie? – Wszystko... Kamień też. To musi być jednoczesne. – A czy to mnie... nie ściśnie? – Napręż się. – Lepiej się spieszmy, dziadku. Za chwilę rozpadnę się na kawałki. – Przytrzymaj ją. Teraz skieruj wolę na ten głaz i powiedz Słowo. Garion wysunął ręce przed siebie i wyprostował je.

– Pchaj – nakazał. Poczuł falę i szum. Głaz zachwiał się i z głośnym stukiem przetoczył gładko tam, gdzie leżał wczoraj rano. Garion poczuł się nagle jak poobijany. Wyczerpany, osunął się na kolana. – Pchaj? – powtórzył z niedowierzaniem Belgarath. – Kazałeś powiedzieć: pchaj. – Kazałem pchać. Nie kazałem mówić: pchaj. – Udało się. Co za różnica, jakiego słowa użyłem? – To kwestia stylu. – Starzec miał zbolałą minę. – „Pchaj” brzmi tak... dziecinnie. Garion resztkami sił wybuchnął śmiechem. – Pamiętaj, Garionie, że musimy zachować należytą godność – rzekł Belgarath wyniośle. – Gdybyśmy powtarzali ciągle „pchaj”, „padnij” albo coś w tym rodzaju, nikt nie traktowałby nas poważnie. Garion chciał powstrzymać śmiech, ale zwyczajnie nie mógł i Belgarath oddalił się oburzony, burcząc coś pod nosem. Kiedy wrócili do obozowiska, namioty były już złożone, a juki spakowane. – Nie ma sensu tkwić tu dłużej – oświadczyła ciocia Pol. – Inni już na nas czekają. Udało ci się cokolwiek mu wytłumaczyć, ojcze? Belgarath mruknął coś z dezaprobatą. – Jak rozumiem, nie poszło wam zbyt dobrze? – Później ci wyjaśnię – uciął. Pod nieobecność chłopca Ce’Nedra, za pomocą pieszczot i jabłek z zapasów, skłoniła małego źrebaka do czegoś w rodzaju ekstatycznego posłuszeństwa. Biegał za nią bezwstydnie, a dość obojętne spojrzenie, jakim obrzucił Gariona, nie zdradzało nawet śladu poczucia winy. – Przez ciebie brzuch go rozboli – powiedział Garion. – Jabłka są zdrowe dla koni – odparła beztrosko. – Powiedz jej, Hettarze – poprosił. – Nic mu nie będzie – orzekł Algar. – To tradycyjna metoda zdobycia zaufania młodego konia. Garion bezskutecznie próbował wymyślić jakiś inny zarzut. Widok zwierzaka trącającego nosem Ce’Nedrę budził w nim urazę... chociaż nie potrafiłby dokładnie wytłumaczyć dlaczego. – Kim są ci inni, Belgaracie? – zapytał po drodze Silk. – Ci, o których wspomniała Polgara? – Moi bracia – wyjaśnił czarodziej. – Nasz mistrz ich zawiadomił, że przybywamy. – Od dzieciństwa słuchałem opowieści o bractwie czarodziejów. Naprawdę są tak niezwykli, jak wszyscy mówią? – Myślę, że czeka cię rozczarowanie – wtrąciła ciocia Pol oschle. – Na ogół czarodzieje to starzy dziwacy, mają mnóstwo złych przyzwyczajeń. Dorastałam między nimi, więc poznałam każdego dość dobrze. – Spojrzała na drozda, który siedział jej na ramieniu i ćwierkał z zachwytem. – Tak – rzuciła. – Wiem.

Garion podjechał bliżej i się wsłuchiwał. Z początku były to tylko ptasie świergoty – przyjemne, ale pozbawione sensu. Potem, stopniowo, zaczął chwytać okruchy znaczeń – trochę tu, trochę tam. Ptak śpiewał o gniazdach, o małych nakrapianych jajeczkach, wschodach słońca i nieopisanej rozkoszy lotu. I nagle Garion zaczął rozumieć, jakby w jednej chwili otworzyły mu się uszy. Skowronki śpiewały o lataniu i pieśniach. Wróble ćwierkały o ukrytym ziarnie. Szybujący wysoko jastrząb wykrzykiwał swą pieśń o samotnym locie na skrzydłach wiatru i o dzikiej radości łowów. Chłopiec był zdumiony – powietrze wokół niego nagle ożyło. Ciocia Pol spojrzała na niego z uwagą. – To dopiero początek – oświadczyła, nie próbując nawet tłumaczyć. Chłopca tak pochłonął odkryty niespodziewanie świat, że nie od razu zauważył dwóch siwowłosych mężczyzn. Stali pod wysokim drzewem, czekając, aż grupa jeźdźców się zbliży. Nosili takie same błękitne szaty, siwe włosy mieli dość długie, obaj gładko ogoleni. Kiedy spojrzał na nich po raz pierwszy, uznał, że oczy go mylą. Byli identyczni, nie do rozróżnienia. – Belgaracie, bracie nasz! – zawołał jeden z nich. – To już tak... – ...strasznie długo – dokończył drugi. – Witajcie, Beltiro, Belkiro – powiedział Belgarath. Zeskoczył z siodła i objął bliźniaków. – Najdroższa mała Polgaro – odezwał się jeden. – Dolina bez ciebie... – zaczął drugi. – ...była pusta – skończył pierwszy. Spojrzał na brata. – To bardzo poetyckie – stwierdził z podziwem. – Dziękuję – odparł skromnie drugi. – Oto moi bracia, Beltira i Belkira – przedstawił ich Belgarath towarzyszom, którzy już zsiadali z koni. – Nie próbujcie nawet ich rozróżniać. Nikt tego nie potrafi. – My potrafimy – oświadczyli chórem. – Nawet tego nie jestem pewien. – Belgarath uśmiechnął się łagodnie. – Wasze umysły są tak bliskie, że myśl zaczyna się u jednego, a kończy u drugiego. – Ty zawsze wszystko komplikujesz, ojcze – stwierdziła ciocia Pol. – To jest Beltira. – Ucałowała jednego ze starców. – A to Belkira. – Ucałowała drugiego. – Od dziecka wiedziałam, który jest który. – Polgara zna... – ...wszystkie nasze sekrety. – Uśmiechnęli się dobrotliwie. – A kim są... – ...twoi towarzysze? – Sądzę, że poznacie ich bez trudu – odparł Belgarath. – Mandorallen, baron Vo Mandor. – Rycerz Obrońca – stwierdzili zgodnie bliźniacy i skłonili się nisko. – Książę Kheldar z Drasni. – Przewodnik – powiedzieli. – Barak, jarl Trellheimu.

– Straszliwy Niedźwiedź. – Z pewną obawą spojrzeli na wielkiego Chereka. Barak sposępniał, ale nie powiedział ani słowa. – Hettar, syn Cho-Haga z Algarii. – Władca Koni. – I Durnik z Sendarii. – Który Żyje Dwa Razy – szepnęli z głębokim szacunkiem. Durnik spojrzał na nich ze zdziwieniem. – Ce’Nedra, imperialna księżniczka Tolnedry. – Królowa Świata – odpowiedzieli z niskim pokłonem. Ce’Nedra zachichotała nerwowo. – A to... – ...może być tylko Belgarion – stwierdzili i radość rozjaśniła im twarze. – Wybrany. Równocześnie wyciągnęli ręce i położyli dłonie na głowie Gariona. Ich głosy zabrzmiały w jego myślach: Bądź pozdrowiony, Belgarionie, Władco i Rycerzu, nadziejo świata. Był tak zaskoczony niezwykłym powitaniem, że zareagował tylko pochyleniem głowy. – Jeszcze trochę tych przymilności, a zwymiotuję – oznajmił nowy głos, szorstki i chrapliwy. Mówiący wyszedł właśnie zza drzewa. Był niski, stary, brudny i okropnie brzydki. Nogi miał krzywe i zdeformowane jak pnie sękatych dębów, ramiona szerokie, a ręce zwisające do kolan. Pośrodku pleców wyrastał mu wielki garb, twarz wykrzywiała się groteskowo. W splątanych, rzadkich stalowoszarych włosach i brodzie tkwiły liście i drobne gałązki. Paskudna twarz nosiła wyraz wiecznej pogardy i irytacji. – Beldinie – rzekł łagodnie Belgarath. – Nie byliśmy pewni, czy się zjawisz. – Nie powinienem, niezdaro – warknął przybysz. – Narobiłeś tylko bałaganu, Belgaracie. Jak zwykle. – Zwrócił się do bliźniaków. – Przynieście mi coś do jedzenia – polecił tonem niedopuszczającym sprzeciwu. – Tak, Beldinie – odpowiedzieli posłusznie i odeszli. – Tylko niech to nie trwa cały dzień! – krzyknął za nimi. – Mam wrażenie, Beldinie, że jesteś dziś w dobrym humorze – rzekł Belgarath bez śladu ironii. – Skąd ten świetny nastrój? Karzeł spojrzał na niego gniewnie, po czym roześmiał się krótko i chrapliwie. – Widziałem Belzedara – wyjaśnił. – Wyglądał jak niezasłane łóżko. Coś mu się wyjątkowo nie udało, a takie rzeczy niezwykle mnie cieszą. – Kochany wujek Beldin – rzekła z radością ciocia Pol i objęła brudnego karła. – Tak bardzo za tobą tęskniłam. – Nie próbuj mnie czarować, Polgaro – odpowiedział, choć oczy zalśniły mu lekko. – To twoja wina, tak samo jak twojego ojca. Myślałem, że właśnie wy macie na niego uważać. W jaki sposób Belzedar dostał w swoje łapska Klejnot mistrza? – Sądzimy, że wykorzystał dziecko – odparł z powagą Belgarath. – Klejnot

nie poraził niewinnego. Karzeł parsknął. – Nie istnieje niewinny człowiek. Wszyscy rodzą się zepsuci. – Z satysfakcją przyjrzał się cioci Pol. – Tyjesz – oświadczył bezczelnie. – Biodra masz szerokie jak bryka. Durnik zacisnął pięści i ruszył na brzydala. Karzeł zaśmiał się tylko i wielką dłonią chwycił kowala za tunikę. Na pozór bez wysiłku podniósł go i odrzucił na parę metrów. – Jeśli masz ochotę, możesz swoje drugie życie zacząć już teraz – warknął groźnie. – Pozwól, że sama to załatwię, Durniku – powiedziała ciocia Pol. – Beldinie – rzuciła chłodno. – Jak dawno temu się kąpałeś? Karzeł wzruszył ramionami. – Deszcz na mnie spadł parę miesięcy temu. – Niezbyt obfity. Śmierdzisz jak niesprzątany chlew. Beldin wyszczerzył zęby. – To moja Pol. – Zachichotał. – Bałem się już, że przez lata stępił ci się język. Oboje zaczęli obrzucać się przekleństwami, od których włos jeżył się na głowie. Barwne, obrzydliwe słowa fruwały między nimi, niemal skwiercząc w powietrzu. Zdumiony Barak otworzył szeroko oczy, a Mandorallen bladł co chwila. Zaczerwieniona po uszy Ce’Nedra uciekła. Im gorsze jednak były wyzwiska, tym szerzej uśmiechał się paskudny Beldin. Wreszcie ciocia Pol rzuciła epitet tak ohydny, że Garion dosłownie się skulił, a karzeł padł jak długi i walił pięściami o ziemię. – Na bogów, Pol, jak bardzo się za tobą stęskniłem – wysapał. – Chodź, daj buziaka. Uśmiechnęła się i czule ucałowała brudną twarz. – Parszywy kundel. – Tłuste krówsko – odpowiedział radośnie i objął ją mocno. – Wuju, chciałabym zachować żebra mniej więcej w całości – ostrzegła. – Już bardzo dawno nie złamałem ci żebra, maleńka. – I niech tak zostanie. Przybiegli bliźniacy, niosąc wielki talerz parującego mięsa i olbrzymi kufel. Karzeł spojrzał z zaciekawieniem, potem od niechcenia wysypał mięso na ziemię i odrzucił talerz. – Nieźle pachnie – mruknął, przykucnął i zaczął oburącz wpychać jedzenie do ust. Czasem wypluwał co większe kamyki, które przylgnęły do kawałków mięsa. Kiedy skończył, wychylił kufel, beknął grzmiąco i usiadł, drapiąc tłustymi palcami splątane włosy. – Wracajmy do rzeczy – oświadczył. – Gdzie byłeś? – zapytał Belgarath. – W środkowym Cthol Murgos. Od bitwy pod Vo Mimbre siedziałem na wzgórzu i pilnowałem groty, w której Belzedar ukrył Toraka. – Pięćset lat? – zdumiał się Silk. Beldin wzruszył ramionami.

– Mniej więcej – potwierdził obojętnie. – Ktoś musiał mieć oko na Spaloną Gębę, a ja nie byłem zajęty niczym takim, czego nie mógłbym odłożyć. – Mówiłeś, że widziałeś Belzedara – przypomniała ciocia Pol. – Jakiś miesiąc temu. Przygnał do jaskini, jakby demon go ścigał. Wyciągnął Toraka. Potem zmienił się w sępa i odleciał z ciałem. – To musiało nastąpić zaraz po tym, gdy Ctuchik schwytał go na nyissańskiej granicy i odebrał Klejnot – domyślił się Belgarath. – Nic o tym nie wiem. Ty za niego odpowiadałeś, nie ja. Miałem tylko pilnować Toraka. Przysypały was popioły? – Jakie popioły? – spytał któryś z bliźniaków. – Kiedy Belzedar wyniósł Toraka z jaskini, góra wybuchła. Wypluła z siebie flaki. Miało to pewnie związek z mocą chroniącą ciało Jednookiego. Góra wciąż jeszcze pluła, kiedy odchodziłem. – Zastanawialiśmy się, co było powodem erupcji – wtrąciła ciocia Pol. – Całą Nyissę pokryła warstwa popiołu gruba na trzy centymetry. – Nieźle. Szkoda, że nie grubsza. – Czy zauważyłeś jakieś... – ...poruszenia Toraka? – spytali bliźniacy. – Czy nie możecie mówić normalnie? – zirytował się Beldin. – Przykro nam... – ...ale taką mamy naturę. Karzeł z niesmakiem pokręcił głową. – Mniejsza z tym. Nie. Przez całe pięćset lat Torak nawet nie drgnął. Pleśń go porastała, kiedy Belzedar wyciągał go z groty. – Poleciałeś za Belzedarem? – upewnił się Belgarath. – Oczywiście. – Dokąd zaniósł Toraka? – A jak ci się wydaje, durniu jeden? Do ruin Cthol Mishrak w Mallorei, naturalnie. Na ziemi jest tylko kilka miejsc, które uniosą ciężar Toraka, a to właśnie jedno z nich. Belzedar musi utrzymać Ctuchika z Klejnotem jak najdalej od Toraka, zatem to jedyne miejsce, gdzie mógł uciec. Malloreańscy Grolimowie nie uznają władzy Ctuchika, więc Belzedar będzie tam bezpieczny. Słono zapłaci za ich pomoc, ale nie dopuszczą Ctuchika do Mallorei... chyba że zbierze armię i zaatakuje. – Chciałbym mieć nadzieję, że do tego dojdzie – odezwał się Barak. – Podobno masz być niedźwiedziem, nie osłem – odpowiedział mu Beldin. – Nie buduj swoich nadziei na niemożliwościach. Ani Ctuchik, ani Belzedar nie rozpoczną takiej wojny w takim czasie. Nie wtedy, kiedy obecny tu Belgarion skrada się przez świat niczym trzęsienie ziemi. – Zmarszczył brwi. – Pol, czemu go nie nauczyłaś, żeby zachowywał się trochę ciszej? Czy może twój rozum obwisł tak samo jak twoje siedzenie? – Nie bądź nieuprzejmy, wujku – odparła. – Chłopiec właśnie osiąga swą moc. Z początku wszyscy byliśmy trochę niezręczni. – On nie ma czasu na bycie dzieckiem. W południowym Cthol Murgos

gwiazdy spadają jak wytrute karaluchy, a martwi Grolimowie stękają w grobach od Rak Cthol do Rak Hagga. Czas nas goni i chłopak musi być gotów. – Będzie gotów, wujku. – Może... – stwierdził kwaśnym tonem. – Wracasz do Cthol Mishrak? – zagadnął Belgarath. – Nie. Nasz mistrz polecił mi zostać tutaj. Bliźniaki i ja mamy zadanie do wypełnienia i niezbyt wiele czasu. – Z nami także... – ...rozmawiał. – Przestańcie – warknął Beldin. Zwrócił się do Belgaratha. – Ruszasz teraz do Rak Cthol? – Jeszcze nie. Najpierw odwiedzimy Prolgu. Muszę porozmawiać z Gorimem, musimy też zabrać jeszcze jednego członka wyprawy. – Zauważyłem, że wasza grupa nie jest pełna. Co z tą ostatnią? – Ona martwi mnie najbardziej. Nie znalazłem nawet śladu po niej, a szukam od trzech tysięcy lat. – Za wiele czasu poświęciłeś na szukanie po piwiarniach. – Też to zauważyłam, wujku. – Ciocia Pol uśmiechnęła się słodko. – Gdzie pojedziemy z Prolgu? – spytał Barak. – Myślę, że do Rak Cthol – odparł dość ponuro Belgarath. – Musimy odebrać Ctuchikowi Klejnot, a już od bardzo, bardzo dawna szykuję się do poważnej rozmowy z tym murgoskim magikiem.

Część trzecia

ULGO

Rozdział XIII Następnego ranka skręcili na północny zachód i ruszyli ku stromym białym szczytom gór Ulgo, migoczącym w porannym słońcu nad bujnymi łąkami Doliny Aldura. – Tam leży śnieg – zauważył Silk. – Podróż może być trudna. – Zawsze jest – odpowiedział Hettar. – Byłeś już kiedyś w Prolgu? – zapytał Durnik. – Kilka razy. Porozumiewamy się z Ulgosami. Nasze wizyty mają zwykle ceremonialne znaczenie. Księżniczka Ce’Nedra jechała obok cioci Pol. Była niespokojna. – Jak możesz z nim wytrzymać, lady Polgaro? – wybuchnęła wreszcie. – Jest wstrętny. – Kto, kochanie? – Ten okropny karzeł. – Wujek Beldin? – Ciocia Pol nieco się zdziwiła. – Zawsze taki był. Musisz go lepiej poznać, to wszystko. – Ale mówił do ciebie tak brzydko. – W taki sposób ukrywa swe prawdziwe uczucia. W rzeczywistości jest bardzo łagodny. Kiedy był dzieckiem, jego lud go przepędził, nie wzbudzał sympatii ktoś taki koślawy i brzydki. Przybył do doliny, a nasz mistrz pod tą brzydotą dostrzegł piękno jego ducha. – Ale czy musi być taki brudny? Ciocia Pol wzruszyła ramionami. – Nienawidzi swego zdeformowanego ciała, więc je źle traktuje. – Obrzuciła księżniczkę chłodnym spojrzeniem. – Najłatwiej osądzać na podstawie wyglądu, Ce’Nedro. I zwykle jest to błędny osąd. Wuj Beldin i ja bardzo się lubimy. Dlatego zadajemy sobie trud tworzenia tak wymyślnych wyzwisk. Komplementy byłyby fałszywe... przecież on rzeczywiście jest brzydki. – Nie rozumiem. – Ce’Nedra była zdziwiona. – Miłość może się wyrażać na wiele niezwykłych sposobów. – Ciocia Pol mówiła lekkim tonem, ale przyglądała się księżniczce przenikliwie. Ce’Nedra rzuciła okiem w stronę Gariona. Natychmiast odwróciła głowę, rumieniąc się lekko. Garion słyszał tę rozmową. Było jasne, że ciocia Pol chce powiedzieć księżniczce coś ważnego, jednak nie mógł zrozumieć, o co chodzi. Kilka dni jechali przez Dolinę Aldura, nim wreszcie dotarli do pasma wzgórz wyrastających u stóp ostrych szczytów, które tworzyły krainę Ulgosów. Raz

jeszcze zmieniły się pory roku. Trwała bardzo wczesna jesień, kiedy mijali pierwsze pasmo, a dolina za nim płonęła czerwienią liści. Na grzbiecie drugiego, wyższego łańcucha drzewa stały nagie, a wiatr z gór niósł pierwsze kąsające chłodem podmuchy zimy. Chmury zakryły niebo. Przelotne opady śniegu i deszczu utrudniały jazdę, gdy wędrowcy wspinali się coraz wyżej po kamienistych zboczach. – Powinniśmy już zacząć uważać na Brilla – stwierdził z nadzieją Silk pewnego śnieżnego poranka. – Czas, żeby znów się pokazał. – Mało prawdopodobne – odparł Belgarath. – Murgowie unikają Ulgo bardziej nawet niż Doliny Aldura. Ulgosi bardzo nie lubią Angaraków. – Tak jak Alornowie. – Ale Ulgosi widzą w ciemności – wyjaśnił starzec. – Murgowie, którzy trafiają w te góry, na ogół nie budzą się już po pierwszej spędzonej tu nocy. Myślę, że o Brilla nie trzeba się martwić. – Szkoda. – Silk westchnął zawiedziony. – Ale nie zaszkodzi, jeśli będziesz miał oczy otwarte. W górach Ulgo zdarzają się rzeczy gorsze od Murgów. – Te historie nie są trochę przesadzone? – spytał Silk pogardliwie. – Nie. Niespecjalnie. – W tej okolicy roi się od potworów, książę Kheldarze – zapewnił Mandorallen. – Kilka lat temu tuzin nierozsądnych młodych rycerzy, znanych mi osobiście, wyruszyło w te góry, by sprawdzić odwagę swą i męstwo wobec ohydnych bestii. Żaden nie powrócił. Gdy pokonali następne pasmo, z pełną siłą uderzyła w nich zimowa wichura. Płatki śniegu, padającego coraz gęściej, w miarę jak wspinali się wyżej, pędziły teraz poziomo, gnane wyjącym huraganem. – Musimy znaleźć schronienie i przeczekać tę zawieruchę, Belgaracie! – krzyknął Barak, z trudem przytrzymując pelerynę z niedźwiedziej skóry. – Zjedziemy do najbliższej doliny. – Starzec także zmagał się z płaszczem. – Drzewa powinny osłonić nas przed wiatrem. Zaraz za grzbietem skręcili w dół, gdzie dno kotliny gęsto porastały sosny. Zagajnik chronił przed naporem wichru, lecz śnieg nadal wirował dookoła. – Dzisiaj nie zajedziemy daleko, Belgaracie. – Barak próbował strzepnąć z brody płatki śniegu. – Lepiej rozbijmy tu obóz i czekajmy ranka. – Co to było? – spytał niespokojnie Durnik, przechylając głowę na bok. – Wiatr. – Barak wzruszył ramionami. – Nie. Słuchaj. Ponad wyciem wichury wzniósł się przenikliwy skowyt. – Spójrzcie. – Hettar wyciągnął rękę. Dostrzegli tuzin podobnych do koni zwierząt przekraczających grzbiet wzgórza. Padający śnieg przesłaniał ich sylwetki; sprawiały wrażenie duchów. Na wzniesieniu, tuż ponad nimi, stał potężny ogier z grzywą i ogonem rozwianym na wietrze. Jego rżenie było jak krzyk. – Hrulgin! – rzucił ostro Belgarath.

– Zdołamy przed nimi uciec? – spytał z nadzieją Silk. – Wątpię. Czują już nasz zapach. Jeśli spróbujemy uciekać, podążą naszym tropem aż do Prolgu. – W takim razie nauczyć musimy te bestie, by tropu naszego lękały się i go unikały – oświadczył Mandorallen, dociągając paski na tarczy. – Znowu wracasz do starych przyzwyczajeń, Mandorallenie – upomniał go Barak. Twarz Hettara przybrała ten dziwnie pusty wyraz, jak zwykle, gdy porozumiewał się z końmi. Po chwili zadrżał, a w jego oczach błysnęła odraza. – I co? – spytała ciocia Pol. – To nie są konie... – zaczął. – To już wiemy, Hettarze – przerwała mu. – Możesz coś z nimi zrobić? Przestraszyć je, na przykład? Pokręcił głową. – Są głodne, Polgaro. I złapały nasz zapach. Ten ogier, przewodnik stada, bardziej nad nimi panuje, niż bywa to u koni. Mógłbym pewnie odstraszyć jedną czy dwie najsłabsze sztuki, gdyby nie on. – Czyli jednak będzie trzeba walczyć – mruknął Barak i przypiął tarczę. – Nie sądzę. – Hettar zmrużył oczy. – Kluczem jest chyba ogier. On kieruje całym stadem. Gdybyśmy go zabili, reszta pewnie by zawróciła i uciekła. – Zgoda – rzekł Barak. – Spróbujemy więc z ogierem. – Przydałby się jakiś hałas – stwierdził Hettar. – Coś, co brzmiałoby jak wyzwanie. Niewykluczone, że zechce je podjąć i wyjdzie na czoło. W przeciwnym razie musimy przebijać się do niego przez całe stado. – Może to go sprowokuje. – Mandorallen przytknął do warg swój róg i zagrał dźwięczną nutę wyzwania. Natychmiast porwał ją wiatr. Odpowiedział mu przenikliwy krzyk ogiera. – To chyba działa – zauważył Barak. – Dmuchnij jeszcze raz, Mandorallenie. Rycerz znów zagrał na rogu, i znów ogier zarżał w odpowiedzi. Potem wielkie zwierzę zbiegło ze wzgórza i z furią ruszyło do ataku. Kiedy przebiło się na czoło stada, stanęło dęba, a jego przednie szpony błysnęły w powietrzu. – Udało się – rzucił Barak. – Ruszamy. Spiął rumaka ostrogami i szary koń skoczył do przodu, wyrzucając śnieg spod kopyt. Hettar i Mandorallen też ruszyli i wszyscy trzej pognali galopem przez padający gęsto śnieg w stronę rżącego ogiera hrulga. Mandorallen wysunął kopię. Niezwykły dźwięk niósł się z wiatrem, gdy w grzmocie kopyt rycerz, śmiejąc się, szarżował na hrulgin. Garion wyjął miecz i ustawił się przed ciocią Pol i Ce’Nedrą. Pojmował, że to prawdopodobnie daremny gest, zrobił tak jednak mimo wszystko. Dwa hrulgin, być może na niesłyszalną komendę przewodnika, pobiegły naprzód, by odciąć Baraka i Mandorallena, sam ogier zaś ruszył na spotkanie Hettara. Możliwe, że wyczuwał w nim potencjalnie największą groźbę dla stada. Gdy pierwszy hrulga stanął dęba, po kociemu odsłaniając kły i wysuwając szpony, Mandorallen opuścił kopię i wbił ją w pierś warczącego

potwora. Krwawa piana trysnęła z paszczy; hrulga zwalił się na grzbiet, rozrywając pazurami złamane drzewce kopii. Barak wyłapał na tarczę cios pazurów i rozrąbał łeb potwora mocnym cięciem miecza od góry. Hrulga runął, w przedśmiertnych konwulsjach wyrzucając fontanny śniegu. Hettar i przewodnik stada krążyli wśród wirujących płatków. Poruszali się ostrożnie, wpatrzeni w siebie w śmiertelnym skupieniu. Nagle ogier stanął dęba i zaatakował szponami. Koń Hettara, umysłem złączony z jeźdźcem, odsunął się przed tą wściekłą szarżą. Ogier zawrócił i uderzył znowu, i znowu koń Hettara odskoczył w bok. Ogarnięty furią hrulga zarżał i jeszcze raz rzucił się do ataku. Koń odstąpił o krok, potem przysunął się nagle, a Hettar wyskoczył z siodła i wylądował na grzbiecie potwora. Długimi, mocnymi nogami ścisnął żebra zwierzęcia, a prawą dłonią chwycił za grzywę. Ogier szalał, po raz pierwszy w historii gatunku czując na grzbiecie ciężar jeźdźca. Skakał, stawał dęba i rżał, usiłując strącić intruza na ziemię. Pozostałe zwierzęta, szykujące się już do ataku, zawahały się i patrzyły ze zgrozą na szaleńcze wysiłki przewodnika. Oniemiali Mandorallen i Barak ściągnęli wodze, przypatrując się tej osobliwej walce w zamieci. Wreszcie Algar z posępną miną sięgnął do lewej łydki i wyrwał z buta długi, szeroki nóż. Znał konie i wiedział, gdzie uderzyć. Pierwszy cios był śmiertelny. Zdeptany śnieg poczerwieniał, ogier po raz ostatni stanął dęba i zarżał. Krew pociekła mu z pyska. Potem opadł na drżące nogi i runął na bok. Jeździec zeskoczył bezpiecznie. Stado hrulgin zawróciło i ze skowytem umknęło w śnieżycę. Hettar z posępną miną wytarł śniegiem nóż i schował go do pochwy. Na moment położył dłoń na szyi martwego zwierzęcia, po czym rozejrzał się, szukając szabli, odrzuconej w szaleńczym skoku na grzbiet bestii. Kiedy trzej wojownicy powrócili pod osłonę drzew, Mandorallen i Barak spoglądali na Hettara z wielkim respektem. – To straszne, że są szalone. – Algar się zamyślił. – Był taki moment... tylko moment... kiedy niemal do niego dotarłem i jechaliśmy razem. Potem wróciło szaleństwo i musiałem go zabić. Gdyby udało się je ujeździć... – Urwał i potrząsnął głową. – Zresztą... – Chciałbyś dosiadać stwora? – spytał z niedowierzaniem Durnik. – Nigdy nie miałem pod sobą takiego zwierzęcia – odparł Hettar cicho. – Nie zdołam zapomnieć, jakie to uczucie. Odszedł na bok i stał nieruchomo, zapatrzony w wirujące płatki śniegu. Rozbili obóz pod osłoną sosen. Rankiem wiatr przycichł, choć śnieg wciąż padał gęsto, gdy ruszali w dalszą drogę. Sięgał już do kolan i konie szybko się męczyły. Przekroczyli kolejny grzbiet i zjechali w dół, do następnej doliny. Silk rozglądał się, a minę miał rzadką. – Jeśli wciąż będzie padać, Belgaracie, całkiem ugrzęźniemy – stwierdził ponuro. – Zwłaszcza że musimy ciągle się wspinać.

– Teraz już nie – uspokoił go starzec. – Od tego miejsca pojedziemy dolinami. Prowadzą do samego Prolgu, więc możemy omijać szczyty. – Belgaracie, tu są jakieś świeże ślady – rzucił przez ramię Barak, który jechał na czele. Wskazał linię odcisków stóp biegnącą w śniegu w poprzek ich ścieżki. Starzec wyjechał naprzód i uważnie zbadał ślady. – Algrothy – rzucił. – Lepiej miejmy oczy otwarte. Ostrożnie zjechali do doliny. Mandorallen przystanął na chwilę, by wyciąć sobie nową kopię. – Nie dowierzałbym broni, która ciągle się łamie – rzekł Barak, gdy rycerz wrócił na siodło. Mandorallen wzruszył ramionami, aż zaskrzypiała zbroja. – Zawsze są jakieś drzewa w pobliżu – odparł. Wśród sosen porastających dno doliny Garion usłyszał znajome szczekanie. – Dziadku! – zawołał. – Słyszałem – odpowiedział Belgarath. – Jak sądzisz, ile ich jest? – spytał Silk. – Z dziesięć. – Osiem – poprawiła ciocia Pol. – Jeśli osiem ich tylko, czy ważą się zaatakować – mówił Mandorallen. – Te w Arendii odwagę z liczby swej czerpały. – Myślę, że mają w tej dolinie legowisko – odparł starzec. – Każde zwierzę broni swojego domu. Ich atak jest prawie pewny. – Musimy zatem je odszukać – powiedział rycerz stanowczo. – Lepiej zniszczyć je zaraz w polu, jakie sami wybrać zechcemy, niż zaskoczonym być ich pułapką. – Wraca do dawnych nałogów – zauważył kwaśno Barak, zwracając się do Hettara. – Ale tym razem chyba ma rację – stwierdził Algar. – Piłeś coś, Hettarze? – spytał Barak podejrzliwie. – Chodźmy, panowie! – zawołał Mandorallen wesoło. – Zabijmy te bestie, abyśmy bez przeszkód mogli drogę swą kontynuować. I brnąc przez śnieg, ruszył na poszukiwanie algrothów. – Jedziesz, Baraku? – Hettar wyciągnął szablę. Barak westchnął ciężko. – Chyba tak. – Spojrzał na Belgaratha. – To nie powinno trwać długo. Spróbuję chronić moich krwiożerczych przyjaciół przed kłopotami. Hettar roześmiał się. – Robisz się jeszcze gorszy od niego – zarzucił mu Barak, gdy obaj galopowali śladem Mandorallena. Garion i pozostali czekali w napięciu. Prószył śnieg. Szczekanie zmieniło się nagle we wrzaski. Wśród drzew rozległy się odgłosy uderzeń, skowyty bólu i krzyki, gdy trzej wojownicy nawoływali się wzajemnie. Wrócili mniej więcej po piętnastu minutach, a fontanny śniegu tryskały spod kopyt ich

wierzchowców. – Dwa uciekły – oznajmił z żalem Hettar. – Co za szkoda! – Silk pokiwał głową. – Mandorallenie, gdzieś nabrałeś niedobrych przyzwyczajeń – rzekł Barak ze zbolałą miną. – Walka to poważna sprawa, a te twoje chichoty i śmiechy pachną zabawą. – Azaliż uraziłem cię, panie? – Nie tyle mnie to uraża, ile rozprasza uwagę. Nie pozwala się skupić. – Starał się więc będę w przyszłości hamować swą wesołość. – Będę wdzięczny. – Jak wam poszło? – dopytywał się Silk. – To właściwie nie była walka – stwierdził Barak. – Zaskoczyliśmy je. Przykro mi to przyznać, ale nasz roześmiany przyjaciel przynajmniej raz miał słuszność. Po drodze Garion rozmyślał nad niezwykłym zachowaniem Mandorallena. Jeszcze w jaskini, gdzie przyszedł na świat źrebak, Durnik tłumaczył rycerzowi, że można pokonać strach śmiechem. Wprawdzie Durnikowi niezupełnie o to chodziło, jednak Mandorallen potraktował jego radę dosłownie. Tak irytujący Baraka śmiech nie był skierowany na wrogów, z którymi walczył, ale przeciwko wewnętrznemu nieprzyjacielowi. Ruszając do ataku, Mandorallen śmiał się ze swojego lęku. – Nienaturalne zachowanie – mruczał Barak. – Dlatego tak mnie martwi. Nie mówiąc już o naruszeniu etykiety. Jeśli kiedyś przystąpimy do poważnej walki, a on będzie chichotał? Wstyd. Co sobie ludzie pomyślą? – Za bardzo się przejmujesz, Baraku. – Silk się uśmiechnął. – Szczerze mówiąc, uważam to za przyjemną ciekawostkę. – Za co? – Za przyjemną ciekawostkę. Arend z poczuciem humoru to zjawisko niezwykłe... Coś w rodzaju gadającego psa. Barak z dezaprobatą pokręcił głową. – W ogóle nie warto z tobą rozmawiać o sprawach poważnych. Wszystko obracasz w żart. – Każdy ma swoje drobne wady – odparł Silk beztrosko.

Rozdział XIV Śnieg padał coraz rzadszy, aż pod wieczór tylko pojedyncze płatki dryfowały w mroku. Na noc rozbili obóz w gęstym świerkowym zagajniku. Przed świtem jednak ochłodziło się, a kiedy wstali rankiem, panował ostry mróz. – Daleko jeszcze do Prolgu? – zapytał Silk. Wyciągnął zmarznięte dłonie nad ogniskiem. – Jeszcze dwa dni – odparł Belgarath. – Pewnie nie pomyślałeś, żeby wpłynąć jakoś na pogodę? – Wolę tego nie robić, chyba że naprawdę nie mam innego wyjścia. Taka ingerencja zakłóca bieg rzeczy na bardzo szerokim obszarze. No i Gorim nie lubi, kiedy ktoś narusza porządek natury w jego górach. Dla Ulgosów to ważne. – Obawiałem się właśnie, że tak spojrzysz na sprawę. Tego ranka ich szlak wił się i zakręcał tak często, że do południa Garion zupełnie stracił poczucie kierunku. Niebo zasłaniały ołowianoszare chmury. Wydawało się, że mróz zwarzył wszystkie barwy świata. Niebo było szare, śnieg gładki i trupio biały, a pnie drzew czarne jak noc. Tak samo wyglądała bystra woda w potokach, czarna pomiędzy zaśnieżonymi brzegami. Belgarath prowadził i bez wahania wskazywał kierunek, gdy dolina krzyżowała się z innymi. – Jesteś pewien? – zapytał w pewnej chwili drżący z zimna Silk. – Przez cały dzień jedziemy wzdłuż strumienia pod prąd, a teraz mówisz, że mamy ruszyć z prądem. – Za parę kilometrów trafimy w kolejną dolinę. Zaufaj mi, Silku. Bywałem już tutaj. Silk mocniej otulił się płaszczem. – Po prostu w obcym terenie robię się nerwowy – wyjaśnił, spoglądając na czarne wody strumienia. Dobiegł ich niezwykły odgłos, dziwny skowyt. Brzmiał prawie jak śmiech. Ciocia Pol i Belgarath porozumieli się wzrokiem. – Co to jest? – zapytał Garion. – Skalny wilk – odparł starzec. – Ale to nie brzmi jak wycie wilka. – Skalne wilki są na ogół padlinożerne i jeśli to zwykłe dzikie stado, prawdopodobnie nas nie zaatakuje. Zbyt krótko trwa zima, by dostatecznie wygłodniały. Jeśli natomiast to któreś ze stad zebranych przez eldrakyn, będziemy mieć kłopoty. – Uniósł się w strzemionach i spojrzał przed siebie. –

Przyspieszmy trochę! – krzyknął do Mandorallena. – I uważaj! Rycerz w błyszczącej szronem zbroi odwrócił się, skinął głową i ruszył kłusem wzdłuż czarnych, spienionych wód strumienia. Przenikliwy, ostry śmiech nabrał mocy. – Gonią nas, ojcze – stwierdziła ciocia Pol. – Sam słyszę. – Belgarath przeszukiwał wzrokiem zbocza doliny. Z niepokojem marszczył czoło. – Lepiej się im przyjrzyj, Pol. Wolałbym uniknąć niespodzianek. Oczy cioci Pol zaszkliły się lekko, gdy badała myślą gęsto porośnięte lasem zbocza. Po chwili jęknęła cicho i zadrżała. – Tam jest eldrak, ojcze, a jego umysł to ściek nieczystości. – Jak zwykle u nich. Potrafisz odgadnąć jego imię? – Grul. – Tego się obawiałem. Wiedziałem, że zbliżamy się do jego terenów. Wsunął palce do ust i gwizdnął przenikliwie. Barak i Mandorallen zatrzymali się i poczekali, aż podjedzie reszta grupy. – Mamy kłopoty – oznajmił z powagą Belgarath. – Jest tu eldrak ze stadem skalnych wilków. Obserwuje nas. To tylko kwestia czasu, kiedy zaatakuje. – Co to jest eldrak? – zapytał Silk. – Eldrakyn są spokrewnione z algrothami i trollami, ale bardziej inteligentne... i większe. – Ale jest tylko jeden? – upewnił się Mandorallen. – Jeden wystarczy w zupełności. Już go kiedyś spotkałem. Jest wielki, szybki i okrutny jak zakrzywiony nóż. Zjada wszystko, co się rusza, i właściwie nie interesuje go, czy ofiara jest martwa, czy nie, zanim zacznie ją pożerać. Wyjący śmiech skalnych wilków zabrzmiał bliżej. – Poszukajmy jakiegoś otwartego terenu i rozpalmy ogień – rzekł starzec. – Skalne wilki boją się płomieni. A walka z nimi i Grulem nie ma sensu, jeśli można jej uniknąć. – Tam? – Durnik wskazał szeroką zaśnieżoną groblę wbitą w ciemny nurt rzeki. Z brzegiem łączyła ją wąska ścieżka z piasku i żwiru. – Dobre miejsce do obrony, Belgaracie – pochwalił wybór Barak. – Rzeka osłania nam tyły, atakować zaś mogą tylko przez to wąskie przejście. Wjechali na groblę i szybko oczyścili nogami skrawek ziemi, gdzie Durnik zaczął rozpalać ogień pod wielkim szarym pniem wyrzuconym przez nurt. Pień częściowo blokował wąskie przejście. Po chwili lizały go już pomarańczowe płomienie. Kowal dokładał patyków, aż stare drewno rozpaliło się na dobre. – Pomóżcie mi – rzucił. – Potrzebne większe kawałki drewna. Barak i Mandorallen z wielkiego stosu drzewa, które prąd wyrzucił na górnym brzegu grobli, wyciągnęli gałęzie i wielkie konary. Po kwadransie ogień już huczał, przegradzając wąską ścieżkę piasku i blokując całkowicie drogę od ciemnych drzew na brzegu. – Od rana dopiero teraz się rozgrzałem. – Silk z uśmiechem stanął przy ogniu.

– Nadchodzą – ostrzegł Garion. Między czarnymi drzewami dostrzegł jakieś ukradkowe poruszenia. Barak spojrzał przez płomienie. – Wielkie bestie – ocenił. – Mniej więcej rozmiarów osła – potwierdził Belgarath. – Jesteś pewien, że boją się płomieni? – zapytał Silk niespokojnie. – Zwykle tak. – Zwykle? – Raz na jakiś czas próbują rozpaczliwego ataku... albo Grul może je na nas popędzić. Jego boją się bardziej niż ognia. – Belgaracie, czasami masz paskudny zwyczaj trzymania pewnych faktów w sekrecie. Jeden ze skalnych wilków stanął na brzegu, nieco powyżej grobli, wciągnął nosem powietrze i nerwowo spojrzał na ognisko. Mając przednie łapy dłuższe od tylnych, przyjmował dziwną, na wpół wyprostowaną pozycję. Miał spory garb na grzbiecie, pysk krótki i trochę przypominający koci, a biało-czarne futro w deseń pośredni między pasami a nieregularnymi plamami. Zwierz chodził niespokojnie tam i z powrotem, ze straszliwą koncentracją wpatrywał się w ludzi i od czasu do czasu skowyczał przenikliwie. Po chwili nadbiegł drugi, potem następny. Rozstawiły się na brzegu, biegały i wyły, ale nie próbowały się zbliżać do ognia. – Wcale nie przypominają psów – zauważył Durnik. – Bo nie są psami – odparł Belgarath. – Wilki i psy są spokrewnione, ale skalne wilki należą do całkiem innej rodziny. Dziesięć paskudnych stworów stało już na brzegu, a ich skowyt wznosił się w nieskładnym chórze. I nagle Ce’Nedra krzyknęła. Zbladła śmiertelnie, a oczy rozszerzyły się jej ze zgrozy. Eldrak wynurzył się spomiędzy drzew i stanął pośrodku stada. Był porośnięty czarną skołtunioną sierścią i wielki – najroślejszego męża przewyższał o głowę. Nosił rodzaj zbroi z powiązanych rzemieniami kawałków kolczugi; na niej, też przytrzymywany rzemieniami, wisiał pordzewiały napierśnik. Wyglądał, jakby prostowano go kamieniami, by objął masywną pierś potwora. Łeb okrywał stożkowy stalowy hełm, rozerwany z tyłu, by pasował. W ręku eldrak dzierżył ciężką, okutą maczugę nabijaną kolcami. Jednak najstraszniejsza była jego twarz – brakowało w niej nosa, a dolna szczęka wystawała do przodu, odsłaniając dwa mocne kły. Masywny kostny nawis na czole skrywał głęboko schowane w oczodołach ślepia. Gorzały przerażającą żądzą. – Nie podchodź bliżej, Grulu – ostrzegł Belgarath lodowatym, groźnym tonem. – ‘Grat wrócić w góry Grula – warknął potwór. Głos miał głuchy i niski, wzbudzający dreszcz. – On mówi? – Silk osłupiał.

– Dlaczego nas ścigasz? – zapytał Belgarath. Eldrak wpatrywał się w nich, a oczy mu płonęły. – Głodny, ‘Grat. – Idź polować gdzie indziej. – Czemu? Tu konie. Ludzie. Mnóstwo jedzenie. – Nie jesteśmy łatwym łupem. Ohydny uśmiech rozciągnął zębatą paszczę. – Najpierw walczyć – powiedział eldrak. – Potem jeść. Chodź, ‘Grat. Walczyć. – Grat? – zdziwił się Silk. – Chodzi mu o mnie. Nie potrafi wymówić mojego imienia. Ma to jakiś związek z budową jego szczęki. – Walczyłeś z nim? – Barak był wstrząśnięty. Belgarath wzruszył ramionami. – Miałem nóż w rękawie. Kiedy mnie złapał, rozciąłem mu brzuch. To nie była prawdziwa walka. – Walczyć! – zaryczał Grul. Potężną pięścią uderzył o napierśnik. – Żelazo – oświadczył. – Chodź, ‘Grat. Ty próbować znowu rozciąć brzuch Grula. Teraz Grul nosi żelazo... jak ludzie. – Zaczął okładać śnieg swą okutą maczugą. – Walczyć! – wrzeszczał. – Chodź walczyć! – Gdybyśmy zaatakowali go jednocześnie, ktoś może zadałby szczęśliwy cios. – Barak w zamyśleniu przyglądał się potworowi. – Plan twój wady ma poważne, lordzie Baraku – oświadczył Mandorallen. – Musimy utracić kilku towarzyszy, jeśli w zasięg tej maczugi trafimy. Barak spojrzał na niego z absolutnym zdumieniem. – Ostrożność, Mandorallenie? Ty jesteś ostrożny? – Najlepiej będzie, jak sądzę, bym ja sam podjął się tego czynu – wyjaśnił z powagą rycerz. – Kopia moja jedyną jest bronią, która z odległości bezpiecznej może życia bestię pozbawić. – Coś w tym jest – przyznał Hettar. – Chodź walczyć! – ryknął Grul, wciąż waląc maczugą o ziemię. – No dobrze. – Barak zgodził się niechętnie. – W takim razie my spróbujemy odwrócić jego uwagę. Wtedy Mandorallen ruszy do ataku. – Co ze skalnymi wilkami? – zapytał Garion. – Chcę coś sprawdzić – rzekł Durnik. Rzucony przez niego płonący kij zawirował i strzelił iskrami, i spadł w niespokojne stado wokół potwora. Skalne wilki zaskowyczały i odskoczyły od pochodni. – Boją się ognia, to pewne – rzekł kowal. – Gdybyśmy wszyscy naraz rzucali, wpadną w panikę i uciekną. Razem podeszli do ogniska. – Teraz! – krzyknął Durnik ostro. Zaczęli ciskać żagwie. Skalne wilki warczały i usuwały się, a kilka trafionych płonącymi gałęziami zawyło z bólu. Grul ryczał wściekle, gdy stado biegało przerażone wokół niego, uciekając przed niespodziewaną ulewą ognia. Jedna z przypalonych bestii, oszalała ze strachu i bólu, chciała skoczyć na niego. Eldrak odskoczył zadziwiająco

zwinnie i powalił skalnego wilka maczugą. – Jest szybszy, niż myślałem – stwierdził Barak. – Musimy zachować ostrożność. – Uciekają! – wykrzyknął Durnik, ciskając jeszcze jeden rozpalony konar. Stado złamało szyki i z wyciem rzuciło się do ucieczki. Na brzegu pozostał samotny, rozwścieczony Grul, który okładał ziemię kolczastą maczugą. – Chodź walczyć! Zrobił krok naprzód i raz jeszcze grzmotnął maczugą w śnieg. – Lepiej od razu róbmy, co mamy robić – mruknął Silk. – On doprowadza się do furii. Za chwilę przeskoczy na groblę. Mandorallen posępnie skinął głową i podszedł do swego rumaka. – My spróbujemy rozproszyć jego uwagę – powiedział Barak. Wydobył swój ciężki miecz. – Naprzód! – zawołał i przeskoczył nad ogniskiem. Inni poszli w jego ślady, formując półkole przed bestią. Garion sięgnął po miecz. – Ty nie – rzuciła ciocia Pol. – Ty zostajesz. – Ale... – Rób, co mówię. Jeden ze sztyletów Silka, wprawnie rzucony z kilku metrów, wbił się w ramię Grula, gdy stwór atakował Baraka i Durnika. Eldrak zawył i zwrócił się przeciw Silkowi i Hettarowi. Wywijał maczugą. Hettar uchylił się, Silk odskoczył zwinnie. Durnik zaczął bombardować zwierza kamieniami leżącymi na brzegu. Grul się odwrócił. Był w furii; płatki piany ściekały mu z kłów. – Teraz, Mandorallenie! – wykrzyknął Barak. Rycerz uniósł kopię i spiął rumaka ostrogami. Potężny, osłonięty pancerzem koń skoczył do przodu, kopytami wyrzucał w powietrze żwir. Przeskoczył nad ogniskiem i runął na osłupiałego Grula. Wyglądało, że plan się powiedzie. Śmiercionośne stalowe ostrze kopii mierzyło w pierś eldraka i chyba nic już nie mogło go powstrzymać. Lecz szybkość potwora znowu zaskoczyła wszystkich. Odskoczył na bok; ciosem maczugi strzaskał drzewce kopii. Jednak szarży Mandorallena nie można było wyhamować. Koń i rycerz z ogłuszającym hukiem uderzyli w bestię. Grul zatoczył się, upuścił maczugę, potknął się i upadł pod rumaka. – Na niego! – ryknął Barak. Zaatakowali toporami i mieczami. Potwór podkurczył nogi pod wierzgającym koniem i jednym ruchem zrzucił z siebie ciężkie zwierzę. Potężna pięść jak cep uderzyła rycerza w bok i odrzuciła na parę metrów. Durnik zakręcił się i upadł, trafiony w głowę. Barak, Hettar i Silk tłoczyli się nad powalonym Grulem. – Ojcze! – krzyknęła ciocia Pol dźwięcznie. I nagle tuż za Garionem rozległ się nowy głos: najpierw głęboki, wibrujący warkot, potem wycie jeżące włosy na karku. Chłopiec obejrzał się szybko; zobaczył ogromnego wilka, którego widział już raz w puszczy na północy Arendii. Stary, siwy wilk jednym susem przesadził ognisko i włączył się do

walki, szarpał i ciął kłami. – Garionie, jesteś mi potrzebny! – Ciocia Pol odtrąciła przerażoną księżniczkę i wyszarpnęła spod sukni amulet. – Prędko, wyjmuj medalion. Nic nie rozumiał, ale sięgnął pod tunikę. Ciocia Pol złapała go za prawą dłoń i umieściła znamię na postaci sowy wyrytej na jej talizmanie. Jednocześnie chwyciła jego amulet. – Skoncentruj wolę – poleciła. – Na czym? – Na amuletach. Szybko! Skupił się. Czuł, jak narasta w nim moc, ogromna, zwiększana przez kontakt z ciocią Pol i dwoma talizmanami. Polgara zamknęła oczy i uniosła twarz do ołowianego nieba. – Matko! – krzyknęła głosem tak potężnym, że echo zagrało w wąskiej kotlinie niby nuta trąbki. Moc popłynęła z Gariona strumieniem tak potężnym, że nie mógł ustać. Opadł na kolana, a ciocia Pol osunęła się przy nim. Ce’Nedra jęknęła. Kiedy Garion z trudem podniósł głowę, zobaczył aż dwa wilki atakujące rozszalałego Grula. Ten drugi, trochę mniejszy, zdawał się otoczony niezwykłym, migotliwym błękitnym lśnieniem. Grul podniósł się na nogi i wymachiwał wielkimi pięściami, a nacierający ludzie na próżno uderzali w jego opancerzone cielsko. Barak odfrunął na bok, wylądował na czworakach i niepewnie potrząsał głową. Grul odepchnął Hettara; oczy błysnęły mu straszliwą uciechą, gdy ze wzniesionymi ramionami skoczył ku Barakowi. Wtedy błękitny wilk z warkotem skoczył mu do gardła. Grul machnął ręką i zdumiony patrzył, jak pięść przenika przez migotliwe ciało. Nagle wrzasnął z bólu – to Belgarath, stosując odwieczną taktykę wilków, przyskoczył od tyłu i niemal przegryzł mu ścięgna kolanowe. Potwór z wyciem runął na ziemię niby potężne drzewo. – Nie dajcie mu wstać! – huknął Barak. Wilki atakowały pysk Grula, a on wymachiwał rękami, próbując je odpędzić. Raz po raz jego pięści przechodziły bez oporu przez ciało błękitnego wilka. Mandorallen stanął w rozkroku i oburącz ściskając rękojeść miecza, rąbał nieustępliwie ciało potwora. Ciężka klinga pozostawiała głębokie zadry w napierśniku. Barak wymierzał potężne cięcia w głowę, a jego miecz krzesał iskry z zardzewiałego hełmu. Hettar przykucnął czujnie na boku, wysunął szablę i czekał. Grul uniósł ramię, by odbić cięcie Baraka, a wtedy Hettar skoczył i wbił ostrze pod odsłoniętą pachę. Szabla przebiła płuca, krwawa piana popłynęła eldrakowi z pyska. Potwór z wysiłkiem uniósł się do pozycji siedzącej. Wtedy Silk, który czaił się na skraju pola bitwy, podbiegł nagle, przytknął jeden sztylet do karku Grula i sporym kamieniem uderzył w rękojeść. Ostrze z obrzydliwym chrupnięciem przebiło kość i dotarło do mózgu. Grul padł w konwulsjach.

Nastała krótka chwila ciszy. Oba wilki patrzyły na siebie nad pyskiem martwego potwora. Błękitny mrugnął i głosem, który Garion słyszał całkiem wyraźnie – kobiecym głosem – powiedział: – Jakże niezwykłe. Uśmiechnął się jakby i zamigotał raz jeszcze, po czym zniknął, a siwy wilk uniósł głowę i zawył. Dźwięk niósł w sobie taką rozpacz i ból, że coś ścisnęło Gariona za serce. Potem stary wilk zalśnił i na jego miejscu klęczał Belgarath. Powstał wolno i ruszył w stronę ogniska, nie kryjąc łez spływających po zarośniętych policzkach.

Rozdział XV – Nic mu nie będzie? – zapytał Barak niespokojnie, pochylony nad ciągle nieprzytomnym Durnikiem. Ciocia Pol badała wielki fioletowy siniak na policzku kowala. – To nic poważnego. – Głos załamywał się jej z wyczerpania. Garion siedział obok, wspierając głowę na rękach. Czuł się tak, jakby coś wyssało z niego wszystkie siły. Za stosem głowni szybko dogasającego ogniska Silk z Hettarem usiłowali zdjąć z Mandorallena wgnieciony napierśnik. Głęboka bruzda biegnąca po przekątnej od ramienia do biodra była niemym świadectwem siły ciosu Grula. Paski pod naramiennikami napięły się tak mocno, że nie można było ich porozpinać. – Chyba trzeba je będzie rozciąć – stwierdził Silk. – Proszę, książę Kheldarze, nie rozcinajcie, jeśli to tylko możliwe. – Mandorallen krzywił się, gdy przyjaciele szarpali za rzemienie. – Pasy są istotne przy mocowaniu zbroi, a najtrudniejsze do wymiany. – Ten chyba puszcza – stęknął Hettar, podważając klamrę krótkim żelaznym prętem. Klamra uwolniła pasek i wygięty napierśnik brzęknął jak lekko uderzony dzwon. – Teraz już pójdzie. – Silk szybko luzował drugi rzemień. Mandorallen chciał odetchnąć z ulgą i skrzywił się, gdy tylko nabrał tchu. – Boli tutaj? – Silk lekko dotknął palcami prawej strony piersi rycerza. Mandorallen stęknął z bólu i zbladł. – Masz parę złamanych żeber, mój mężny przyjacielu. Lepiej niech Polgara cię zbada. – Za chwilę. Co z moim koniem? – W porządku – uspokoił go Hettar. – Naciągnięte ścięgno w prawej przedniej nodze. To wszystko. Mandorallen odetchnął po raz drugi. – Bałem się o niego. – A ja bałem się o nas wszystkich – wyznał Silk. – Ten przerośnięty towarzysz zabawy mógł nam dać łupnia. – Ale walka była niezła – zauważył Hettar. Silk skrzywił się z niesmakiem, po czym spojrzał w górę na chmury. Nagle skoczył przez żarzące się głownie ogniska i podbiegł do Belgaratha. Starzec siedział na brzegu, zapatrzony w lodowatą wodę. – Musimy zejść z tej grobli, Belgaracie – rzekł Drasanin. – Pogoda znowu się psuje. Zamarzniemy na śmierć, jeśli spędzimy noc na środku rzeki.

– Daj mi spokój – mruknął Belgarath, nie odwracając głowy. – Polgaro... – Silk się obejrzał. – Przez jakiś czas trzymaj się od niego z daleka – powiedziała. – Poszukaj nam jakiegoś osłoniętego miejsca, gdzie moglibyśmy pozostać przez kilka dni. – Pójdę z tobą. – Barak kuśtykał do swego konia. – Ty zostaniesz – oznajmiła ciocia Pol stanowczo. – Trzeszczysz jak wóz z pękniętą osią. Muszę cię obejrzeć, zanim zdążysz poważniej się uszkodzić. – Znam takie miejsce – oświadczyła nagle Ce’Nedra. – Pokażę ci. – Wstała i otuliła się płaszczem. – Zauważyłam je, kiedy jechaliśmy wzdłuż rzeki. Silk zerknął jeszcze na ciocię Pol. – Idź – poleciła. – Nic wam nie grozi. Nikt nie zamieszka w tej samej dolinie co eldrak. – Ciekawe dlaczego. – Roześmiał się. – Chodźmy, księżniczko. Dosiedli koni i odjechali. – Durnik nie powinien już odzyskać przytomności? – zapytał ciocię Garion. – Niech śpi. Kiedy się obudzi, potwornie będzie go bolała głowa. – Ciociu Pol... – Słucham. – Kto był tym drugim wilkiem? – Moja matka, Poledra. – Ale czy ona...? – Tak. To był jej duch. – Potrafisz tego dokonać? – Garion był wstrząśnięty takim wyczynem. – Nie sama – wyjaśniła. – Musiałeś mi pomóc. – Czy dlatego czuję się taki... – Nawet chodzenie było ciężkim wysiłkiem. – To wymagało wszystkiego, co oboje zdolni byliśmy oddać. Nie zadawaj teraz tylu pytań, Garionie. Jestem bardzo zmęczona, a ciągle jeszcze mam mnóstwo pracy. – Dziadkowi nic się nie stało? – Przyjdzie do siebie. Mandorallenie, podejdź tutaj. Rycerz przestąpił nad resztkami ogniska i zbliżył się ostrożnie, lekko przyciskając dłoń do piersi. – Będziesz musiał zdjąć koszulę – powiedziała. – Usiądź, proszę. Pół godziny później wrócili Silk z księżniczką. – Dobre miejsce – zameldował Silk. – Zagajnik na dnie małego wąwozu. Woda, schronienie... Wszystko, czego nam trzeba. Czy ktoś jest poważnie ranny? – Wyliżą się. – Ciocia Pol smarowała maścią owłosioną nogę Baraka. – Mogłabyś się pospieszyć, Polgaro? – zapytał Cherek. – Trochę mi zimno, kiedy tak stoję półgoły. – Nie bądź dzieckiem – ofuknęła go. Wąwóz, do którego zaprowadzili ich Silk i Ce’Nedra, znajdował się całkiem blisko, w górę rzeki. Wypływał z niego niewielki górski strumyk, a gęsty zagajnik smukłych sosen porastał dno prawie od zbocza do zbocza. Kilkaset

metrów jechali wzdłuż strumyka, nim trafili na polankę w samym środku lasu. Sosny wokół brzegów polanki, spychane przez gałęzie dalej rosnących, pochylały się do wewnątrz i niemal stykały u góry. – Dobre miejsce – stwierdził Hettar. – Jak je znalazłeś? – To ona znalazła. – Silk skinął na Ce’Nedrę. – Drzewa mi powiedziały – wyjaśniła. – Młode sosny dużo gadają. – Rozejrzała się z namysłem. – Tutaj rozpalimy ognisko. – Wskazała miejsce nad brzegiem potoku, przy górnej granicy polanki. – Dalej rozstawimy namioty, wzdłuż linii drzew. Trzeba ułożyć kamienie wokół ognia, a dookoła uprzątnąć z ziemi wszystkie gałązki. Drzewa się boją płomieni. Obiecały chronić nas od wiatru, pod warunkiem że będziemy pilnować ognia. Dałam im słowo. Lekki uśmiech przemknął po jastrzębiej twarzy Hettara. – Nie żartuję! – Tupnęła drobną nóżką. – Naturalnie, wasza wysokość. – Pokłonił się nisko. Ponieważ inni odnieśli obrażenia, ciężar stawiania namiotów i kopania dołu na ognisko spadł na barki Silka i Hettara. Ce’Nedra dowodziła nimi jak mały generał, dźwięcznym, stanowczym głosem wydając rozkazy. Najwyraźniej doskonale się bawiła. Garion był pewien, że uległ złudzeniu, wydawało mu się bowiem, iż drzewa się odsunęły, gdy strzeliły pierwsze płomienie. Chwilę potem powróciły, by stworzyć ochronny strop nad polaną. Powstał niepewnie i zaczął zbierać patyki i suche gałęzie na ognisko. – A teraz – rzekła Ce’Nedra, sprawnie krzątając się wokół ognia – co byście chcieli na kolację? Zostali na osłoniętej polanie jeszcze trzy dni, by ranni wojownicy i koń Mandorallena wrócili do sił po spotkaniu z eldrakiem. Wycieńczenie, które ogarnęło Gariona, gdy ciocia Pol zużyła całą jego energię do przywołania ducha Poledry, ustąpiło niemal bez śladu po jednej dobrze przespanej nocy. Zarozumiałość Ce’Nedry, pełniącej obowiązki strażniczki ognia, była dla niego nie do zniesienia. Spędził więc trochę czasu, pomagając Durnikowi wyklepać głębokie wgniecenie napierśnika Mandorallena. Potem możliwie długo zajmował się końmi. Chociaż jeszcze nigdy nie tresował zwierząt, zaczął uczyć źrebaka kilku prostych sztuczek. Konik uznał to chyba za zabawne, choć nie na długo. Słabość Durnika, Baraka i Mandorallena była całkiem zrozumiała, lecz głębokie milczenie Belgaratha i jego pozorna obojętność na wszystko bardzo Gariona martwiły. Starzec jakby zatonął w melancholijnej zadumie, z której nie potrafił lub nie chciał się wyrwać. – Ciociu Pol – zaczął wreszcie Garion po południu trzeciego dnia. – Musisz coś wymyślić. Niedługo trzeba odjechać, a dziadek powinien nam wskazywać drogę. W tej chwili nie obchodzi go nawet, gdzie się znajduje. Ciocia Pol zerknęła na starego czarodzieja. Siedział na kamieniu i wpatrywał się w płomienie. – Chyba masz słuszność – stwierdziła. – Chodź ze mną. – Poprowadziła

chłopca wokół ogniska i zatrzymała się wprost przed starcem. – Dość już, ojcze – rzuciła surowo. – Czas przerwać tę melancholijną zadumę. – Odejdź, Polgaro – odpowiedział. – Nie, ojcze. Przestań rozmyślać i wróć do rzeczywistości. – To było okrutne, co zrobiłaś, Pol – rzekł z wyrzutem. – Wobec mamy? Jej nie przeszkadzało. – Skąd możesz wiedzieć? Nie znałaś jej. Umarła, kiedy się rodziłaś. – A jaki to ma związek? – Spojrzała mu w oczy. – Ojcze, ty powinieneś wiedzieć najlepiej, że mama była osobą o bardzo stanowczym charakterze. Zawsze jest przy mnie i doskonale się znamy. Skrzywił się z powątpiewaniem, ale milczał. – Ma do odegrania swoją rolę, tak samo jak my wszyscy – tłumaczyła ciocia Pol. – Gdybyś uważał trochę przez te wszystkie lata, dawno byś sobie zdał sprawę, że tak naprawdę ona wcale nie odeszła. Starzec rozejrzał się z wyraźnym poczuciem winy. – No właśnie – stwierdziła ciocia Pol zaledwie z cieniem złośliwości. – Powinieneś się lepiej zachowywać. Mama była wyjątkowo tolerancyjna, ale czasami naprawdę się na ciebie złościła. Belgarath chrząknął z zakłopotaniem. – A teraz pora już, żebyś wziął się w garść i przestał nad sobą rozczulać – zakończyła reprymendę. Zmrużył oczy. – Jesteś niesprawiedliwa. – Nie mam czasu na sprawiedliwość, ojcze. – Ale dlaczego wybrałaś akurat taką postać? – zapytał z nutką goryczy. – Nie ja wybierałam, tylko ona. Dla niej była to postać naturalna. – Prawie o tym zapomniałem. – Zadumał się. – Ona nie. Uniósł głowę i wyprostował ramiona. – Znajdzie się tutaj coś do jedzenia? – zapytał nagle. – Księżniczka gotowała – ostrzegł Garion. – Może lepiej się zastanów, zanim spróbujesz tego, do czego przyłożyła rękę. Następnego ranka, pod ciągle grożącym śnieżycą niebem, zwinęli namioty, spakowali ekwipunek i ruszyli brzegiem strumyka do doliny. – Podziękowałaś drzewom, kochanie? – spytała księżniczkę ciocia Pol. – Tak, lady Polgaro. Tuż przed odjazdem. – To ładnie. Przez kolejne dwa dni pogoda była niepewna. Zawieja objawiła swą pełną moc. Zbliżali się do szczytu dziwnie podobnego do piramidy. Spadziste zbocza były gładkie i wznosiły się stromo wśród śnieżnych wirów. Zdawało się, że nie ma tam żadnych przypadkowych nieregularności, jak na stokach okolicznych gór. Garion wprawdzie odepchnął tę myśl, ale mimo wszystko nie mógł się pozbyć wrażenia, że kanciasty szczyt został w jakiś sposób skonstruowany, że ten kształt jest wynikiem świadomego zamiaru.

– Oto Prolgu – oświadczył Belgarath, wskazując dziwną górę. Drugą ręką przytrzymywał rozwiany płaszcz. – Jak się tam dostaniemy? – Silk spoglądał na strome ściany, ledwie widoczne w szalejącej śnieżycy. – Jest droga – powiedział starzec. – Zaczyna się tam, za stosem kamieni. – W takim razie pospieszmy się, Belgaracie – wtrącił Barak. – Pogoda się raczej nie poprawi. Czarodziej skinął głową i wyjechał na czoło. – Na szczycie znajdziemy miasto! – zawołał, przekrzykując szum wichru. – Jest opuszczone, ale zauważycie tam sporo różności... potłuczonych garnków i innych rzeczy. Nie dotykajcie ich. Ulgosi mają dość szczególne wierzenia na temat Prolgu. Jest dla nich święte i wszystko powinno zostać na miejscu. – W jaki sposób trafimy do jaskiń? – zapytał Barak. – Ulgosi nas wpuszczą – uspokoił go Belgarath. – Już wiedzą, że przybyliśmy. Droga na szczyt okazała się wąską ścieżką prowadzącą stromo wokół góry. Musieli prowadzić konie. Wiatr szarpał ich podczas wspinaczki, a śnieg – raczej kulki niż płatki – chłostał twarze. Dwie godziny trwało wejście. Garion zdrętwiał z zimna. Miał wrażenie, że wichura spycha go, próbuje zrzucić ze ścieżki. Starał się trzymać jak najdalej od krawędzi. Wprawdzie wiatr dmuchał mocno, gdy szli w poprzek zbocza, jednak dopiero na szczycie uderzył z pełną siłą. Przez szeroką sklepioną bramę wkroczyli do opuszczonego miasta Prolgu. Śnieg wirował dookoła, wichura wyła przeraźliwie. Kolumny stały przy pustych ulicach, wysokie i szerokie, ginące w śnieżnej zamieci. Budynki, pozbawione dachów przez czas i nieskończone następstwo pór roku, miały w sobie coś niepokojąco obcego. Przyzwyczajony do prostokątnych budowli w innych miastach Garion nie był przygotowany na niesymetryczne węgły konstrukcji Ulgosów. Żaden kąt nie był prosty, a złożoność figur drażniła, sugerując jakieś subtelne wyrafinowanie, którego nie rozumiał. Masywne budowle zdawały się rzucać wyzwanie czasowi; wytarte kamienie stały pewnie jeden na drugim, dokładnie tak, jak ułożono je tysiące lat temu. Durnik także dostrzegł niezwykłe cechy budynków i rozglądał się wokół z dezaprobatą. Kiedy wszyscy skręcili za mur, by ukryć się przed wiatrem i chwilę odpocząć, przesunął palcami po nachylonym rogu domu. – Czy oni tu nie słyszeli o pionie murarskim? – mruknął z niesmakiem. – Gdzie znajdziemy Ulgosów? – Barak szczelniej opatulił się niedźwiedzią skórą. – To już niedaleko – odparł Belgarath. Wyprowadzili konie na zasypane śniegiem ulice. Mijali niezwykłe, piramidalne budowle. – Ponure miasto. – Mandorallen rozejrzał się. – Od jak dawna takie

opuszczone? – Odkąd Torak rozłamał świat – wyjaśnił Belgarath. – Jakieś pięć tysięcy lat temu. Brnęli w coraz głębszym śniegu do budynku większego od sąsiednich. Wkroczyli do wnętrza szerokim wejściem zwieńczonym wielkim kamieniem. Panowała tu cisza i spokój. Kilka płatków dryfowało w nieruchomym powietrzu – wiatr wrzucił je przez wąski otwór w górze, gdzie kiedyś był dach. Podłogę lekko przyprószył śnieg. Belgarath pewnym krokiem podszedł do czarnego głazu umieszczonego w samym środku podłogi. Głaz został oszlifowany tak, że naśladował piramidalny kształt domów. – Nie dotykajcie – uprzedził i ostrożnie wyminął kamień. – Jest niebezpieczny? – spytał Barak. – Nie. Jest święty. Ulgosi boją się profanacji. Wierzą, że sam UL położył go tutaj. – Z uwagą wpatrywał się w podłogę, tu i tam ścierając nogą cienką warstewkę śniegu. – Zobaczmy... – Zmarszczył brwi. Po chwili odsłonił płytę o barwie nieco innej niż sąsiednie. – Tutaj jest – mruknął. – Zawsze muszę jej szukać. Daj mi swój miecz, Baraku. Potężny Cherek bez słowa podał broń czarodziejowi, który uklęknął przy płycie i trzy razy zastukał w nią rękojeścią. Dźwięk odbijał się głuchym echem gdzieś w dole. Starzec odczekał chwilę i powtórzył sygnał. Nic się nie stało. Znowu Belgarath uderzył miarowo. W kącie sali rozległ się zgrzyt. – Co to? – Silk się denerwował. – Ulgosi – stwierdził starzec. Powstał i otrzepał kolana. – Otwierają wejście do jaskiń. Zgrzyt rozbrzmiewał ciągle, a o pięćdziesiąt kroków od wschodniej ściany sali pojawił się wąski pasek światła. Zmienił się w szczelinę, potem rozwarł szeroko, gdy kamienna płyta podłogi przechyliła się i uniosła ociężale. Światło pod nią było bardzo słabe. – Belgarath – odezwał się spod płyty niski głos. – Yad ho, groja UL. – Yad ho, groja UL. Vad mar ishum – odpowiedział formalnym tonem Belgarath. – Veed mo, Belgarath. Mar ishum Ulgo – rzekł niewidoczny mówca. – O co chodzi? – zdziwił się Garion. – Zaprasza nas do jaskiń. Schodzimy?

Rozdział XVI Hettar musiał użyć całej swej siły perswazji, by skłonić konie do wejścia w nachylone stromo korytarze i dalej w mrok jaskiń. Nerwowo przewracały oczami, postępując opornie krok za krokiem. Zadrżały, gdy obrotowy kamień zatrzasnął się z hukiem. Źrebak szedł tak blisko Gariona, że co chwila zderzali się ze sobą i chłopiec czuł, że zwierzę trzęsie się ze strachu. Na końcu tunelu czekały dwie postacie z twarzami przesłoniętymi cienką tkaniną. Byli to niscy mężczyźni, niżsi nawet od Silka, lecz pod ich ciemnymi szatami prężyły się potężne mięśnie. Tuż za nimi otwierała się nieregularna komora rozjaśniona słabym czerwonym blaskiem. Skłonili się z szacunkiem. Belgarath przemówił krótko, a oni pokłonili się po raz drugi, wskazując następny korytarz, który wybiegał z przeciwnego krańca komory. Garion rozglądał się nerwowo, szukał źródła czerwonego lśnienia, ale ginęło wśród dziwnych, spiczastych kamieni uwieszonych pod sklepieniem. – Pójdziemy tędy – powiedział Belgarath cicho, kierując się do wskazanego tunelu. – Dlaczego zakrywają twarze? – szepnął Durnik. – By chronić oczy przed światłem, kiedy otwierają wejście. – Ale w tym budynku na górze było prawie ciemno – zdziwił się kowal. – Nie dla Ulgosów. – Mówią naszym językiem? – Kilku. Niezbyt wielu. Nieczęsto spotykają obcych. Musimy się spieszyć. Gorim już na nas czeka. Tunel kawałek biegł prosto, po czym kończył się w grocie tak wielkiej, że Garion nie mógł dostrzec drugiego końca, zwłaszcza w tym słabym świetle. – Jak rozległe są owe groty, Belgaracie? – spytał Mandorallen, nieco oszołomiony ich ogromem. – Nikt nie wie na pewno. Ulgosi badają je, odkąd tu przybyli, a cały czas odkrywają nowe. Otwór korytarza, którym dotarli z komory wejściowej, znajdował się wysoko w ścianie ogromnej jaskini, w pobliżu sklepienia. Szeroki chodnik prowadził w dół wzdłuż pionowych ścian. Garion raz tylko wyjrzał za krawędź. Podłoga groty niknęła w mroku daleko pod nim. Zadrżał i odtąd szedł możliwie blisko ściany. Gdy zeszli niżej, okazało się, że jaskinie nie są puste. Z nieskończonej na pozór odległości dobiegał chór niskich męskich głosów. Słowa ginęły, zagłuszane przez wielokrotne echa odbijane od ścian, i zamierały po

niekończących się powtórzeniach. Gdy ostatnie echa zanikały, chór na nowo podejmował przedziwnie dysharmoniczną pieśń w żałobnej tonacji. Echa początkowych taktów łączyły się z następnymi, mieszały i niepowstrzymanie sunęły do końcowego, harmonicznego finału o takiej sile wyrazu, że poruszyło to Gariona do głębi. Echa splatały się, gdy chór już umilkł, i jaskinie śpiewały same, bez końca powtarzając ostatni akord. – Nie słyszałam jeszcze czegoś takiego – szepnęła Ce’Nedra do cioci Pol. – Niewielu ludzi słyszało – odparła Polgara. – Chociaż w pewnych galeriach dźwięk trwa całymi dniami. – Co oni śpiewają? – Hymn ku czci ULa. Powtarzany jest co godzina, a echa go podtrzymują. Te jaskinie śpiewają hymn od pięciu tysięcy lat. Dobiegały ich także inne głosy: zgrzyt metalu o metal, strzępki rozmów w gardłowej mowie Ulgosów i ciągły dźwięk ciosania dobiegający jak gdyby ze wszystkich stron. – Sporo ich musi być tam na dole. – Barak wyjrzał poza krawędź. – Niekoniecznie – powiedział Belgarath. – Dźwięk długo utrzymuje się w tych grotach, a echa powracają ciągle. – Skąd pochodzi światło? – zainteresował się Durnik. – Nie widzę pochodni. – Ulgosi rozcierają na proszek dwa różne rodzaje skał. Po zmieszaniu zaczynają lśnić. – Niezbyt jasne oświetlenie. – Spojrzał w stronę dna hali. – Nie potrzebują lepszego. Zejście zajęło im prawie pół godziny. Wokół dna groty w regularnych odstępach otwierały się korytarze i galerie prowadzące w głąb skały. Garion zajrzał do takiego otworu. Tunel był długi, słabo oświetlony, z otworami bocznych przejść po obu stronach. Na drugim końcu stało kilku Ulgosów. Pośrodku groty rozpościerało się spokojne, rozległe jezioro. Skręcili wzdłuż brzegu. Belgarath pewnie wskazywał drogę. Gdzieś znad powierzchni wody dobiegł cichy plusk – może jakaś ryba, a może kamyk spadł spod sklepienia. Echo pieśni trwało tu ciągle, w pewnych miejscach głośne, w innych ledwie słyszalne. Dwaj Ulgosi czekali na nich przy wejściu do jednego z tuneli. Skłonili się i zamienili kilka słów z Belgarathem. Byli niscy i potężnie zbudowani, jak tamci, którzy wyszli im na spotkanie u wejścia. Włosy mieli bardzo jasne, a oczy wielkie i prawie czarne. – Tutaj zostawimy konie – oznajmił Belgarath. – Ci ludzie zaopiekują się nimi. Dalej musimy zejść po schodach. Źrebak drżał z lęku. Garion musiał kilka razy powtórzyć, że ma tu zostać przy matce, ale wreszcie zwierzak chyba zrozumiał. Chłopiec ruszył biegiem, by dogonić przyjaciół, którzy już zniknęli w tunelu. Po obu stronach galerii widzieli drzwi odsłaniające niewielkie pomieszczenia – warsztaty i mieszkania. Tutaj Ulgosi zajmowali się swoimi sprawami, nie zwracając uwagi na obcych. Niektórzy z jasnowłosych mieszkańców pracowali

z metalem, inni z kamieniem, kilku z drewnem czy tkaniną. Jakaś kobieta doglądała dziecka. Za nimi w wielkiej grocie znów zabrzmiał śpiew. Minęli pomieszczenie, gdzie siedmiu Ulgosów siedziało w kręgu i recytowało chórem. – Dużo czasu poświęcają na obowiązki religijne – zauważył Belgarath. – Religia jest głównym elementem ich życia. – Dość nudne to życie – mruknął Barak. Na końcu tunelu strome, wytarte stopnie prowadziły w dół. Schodzili, dla równowagi opierając się rękami o ściany. – Łatwo byłoby tutaj zabłądzić – stwierdził Silk. – Straciłem orientację, w którą stronę idziemy. – W dół – powiedział Hettar. – Dzięki – burknął Silk kwaśno. Schody prowadziły do kolejnej jaskini. Znowu wynurzyli się wysoko pod sklepieniem, lecz tym razem smukły most biegł od wylotu tunelu na drugą stronę przepaści. – Przechodzimy. – Belgarath wprowadził ich na zawieszone w półmroku przęsło. Garion zerknął w dół. Zobaczył miriady otworów w ścianach groty. Ich ułożenie nie było symetryczne, raczej zupełnie przypadkowe. – Musi tu mieszkać mnóstwo ludzi – ocenił. Starzec kiwnął głową. – To główna jaskinia jednego z większych ulgoskich plemion. Pierwsze dysharmoniczne takty pradawnego hymnu ULa zabrzmiały, kiedy zbliżali się do końca mostu. – Mogliby znaleźć jakąś inną melodię – mruknął Barak zgryźliwie. – Ta już mi działa na nerwy. – Powiem o tym pierwszemu spotkanemu Ulgosowi – obiecał Silk. – Jestem pewien, że z radością zmienią dla ciebie swoje pieśni. – Bardzo śmieszne. – Pewnie im nie przyszło do głowy, że te hymny nie budzą powszechnego zachwytu. – Dasz już spokój? – Wiesz, śpiewają to dopiero od pięciu tysięcy lat. – Wystarczy, Silku – wtrąciła ciocia Pol. – Co tylko rozkażesz, pani – odparł Silk drwiąco. Wkroczyli do kolejnego tunelu i podążali nim aż do rozwidlenia. Belgarath bez wahania skręcił w lewo. – Jesteś pewien? – zapytał Silk. – Mogę się mylić, ale mam wrażenie, że krążymy w koło. – Istotnie. – I oczywiście nie zechcesz tego wyjaśnić? – Wolałem nie wchodzić do pewnej jaskini, więc musieliśmy ją okrążyć. – A czemu nie chciałeś wchodzić?

– Jest niestabilna. Strop może runąć od najlżejszego dźwięku. – Aha... – To jedno z niebezpieczeństw, które się tu spotyka. – Nie musisz wdawać się w szczegóły, przyjacielu. – Silk spojrzał niespokojnie w górę. Był bardziej niż zwykle gadatliwy. Garion sam odczuwał duszność na myśl o skałach dookoła, dlatego potrafił Silka zrozumieć. Niektórzy ludzie źle się czują w zamkniętej przestrzeni i Drasanin, jak widać, do nich należał. Chłopiec również podniósł głowę i wydało mu się, że czuje na barkach ciężar ogromnej góry. Silk, pomyślał, nie jest tu jedyny, którego niepokoi ta olbrzymia masa kamienia nad nami. Korytarz doprowadził ich do niewielkiej groty z czystym jak szkło jeziorem pośrodku. Było płytkie, dno pokrywał biały żwir. W centrum wyrastała wyspa, na niej zaś budynek w takim samym kształcie piramidy jak budowle zrujnowanego miasta Prolgu. Otaczał go pierścień kolumn, tu i tam stały ławy z białego kamienia. Lśniące kryształowe kule zwisały na łańcuchach ze stropu, wysoko nad głowami wędrowców światło, choć słabe, było jednak wyraźnie mocniejsze niż w mijanych dotąd korytarzach. Chodnik z białego marmuru prowadził z brzegu na wyspę, a na jego końcu czekał niezwykle stary człowiek. Spoglądał ku nim ponad nieruchomymi wodami. – Yad ho, Belgarath! – zawołał. – Groja UL. – Gorimie... – Belgarath skłonił się formalnie. – Yad ho, groja UL. Po marmurowym pomoście dotarli na wyspę. Belgarath serdecznie uścisnął dłoń starca i powiedział coś w gardłowej mowie Ulgosów. Gorim Ulgosów wydawał się niezwykle stary. Włosy i brodę miał długie, srebrzyste, szatę śnieżnobiałą. Była w nim powaga i godność, co Garion wyczuł natychmiast. Wiedział, choć nie miał pojęcia skąd, że zbliża się do człowieka świątobliwego, może najbardziej świątobliwego na całym świecie. Gorim z radością wyciągnął ramiona do cioci Pol, a ona objęła go czule, wymieniając rytualne pozdrowienie: – Yad ho, groja UL. – Nasi towarzysze nie znają waszej mowy, stary przyjacielu – poinformował Gorima Belgarath. – Czy urazi cię, jeśli będziemy rozmawiać w języku zewnętrznego świata? – Wcale, Belgaracie – odparł Gorim. – UL poucza nas, jak ważne jest, by ludzie rozumieli się wzajemnie. Wejdźcie wszyscy. Kazałem przygotować dla was posiłek. Starzec przyglądał im się kolejno, a Garion zauważył, że jego oczy – w przeciwieństwie do oczu innych napotkanych Ulgosów – miały kolor głębokiego błękitu, wpadającego niemal w fiolet. Potem Gorim odwrócił się i poprowadził ich ścieżką ku wejściu do budynku w kształcie piramidy. – Czy przyszło już dziecko? – zapytał Belgarath, gdy przechodzili przez masywne kamienne wrota. Gorim westchnął. – Nie, Belgaracie, jeszcze nie, a ja jestem już bardzo zmęczony. Z każdymi

narodzinami wraca nadzieja. Lecz po kilku dniach oczy dziecka ciemnieją. Wydaje się, że UL ciągle mnie potrzebuje. – Nie trać nadziei, Gorimie – pocieszył przyjaciela Belgarath. – Dziecko przybędzie... kiedy UL tak postanowi. – Podobno. – Westchnął znowu. – Jednak plemiona zaczynają się niepokoić. W dalszych galeriach szemrają. Fanatycy coraz śmielej rzucają oskarżenia, pojawiają się dziwne kulty. Ulgo potrzebuje nowego Gorima. O trzysta lat przeżyłem swoje czasy. – UL wciąż ma dla ciebie pracę – rzekł Belgarath. – Niezbadane są jego wyroki, Gorimie. Inaczej niż my widzi on czas. Weszli do sali, która – choć kwadratowa – miała lekko pochylone ściany, charakterystyczne dla architektury Ulgosów. Kamienny stół otoczony niskimi ławami ustawiono pośrodku. Czekały już tam misy z owocami, a wśród nich kilka wysokich butelek i okrągłe kryształowe kubki. – Mówiono mi, że zima wcześnie przybyła w nasze góry – powiedział Gorim. – Napój was rozgrzeje. – Na zewnątrz jest rzeczywiście chłodno – przyznał Belgarath. Zasiedli na ławach i wzięli się do jedzenia. Owoce były aromatyczne i smaczne, a ognisty, przejrzysty płyn w butelkach natychmiast wywoływał promieniujące z żołądka uczucie ciepła. – Darujcie nam nasze obyczaje, choć mogą się wam wydać dziwaczne. – Gorim zauważył, że goście, zwłaszcza Barak i Hettar, bez entuzjazmu spożywają posiłek złożony z samych owoców. – Jesteśmy ludem bardzo przywiązanym do ceremonii. Rozpoczynamy jedzenie od owoców na pamiątkę lat, które spędziliśmy na wędrówkach w poszukiwaniu ULa. Mięso pojawi się w odpowiednim czasie. – Skąd bierzecie takie pożywienie w jaskiniach, świątobliwy? – zapytał Silk uprzejmie. – Zbieracze wychodzą nocą na zewnątrz. Twierdzą, że przynoszą owoce i ziarno, jakie rosną dziko w górach. Podejrzewam jednak, że od dawna uprawiają ziemię w żyznych dolinach. Utrzymują również, iż mięso, które dla nas zdobywają, to mięso dzikiego bydła powalonego na łowach. W tym względzie też żywię pewne wątpliwości. – Uśmiechnął się łagodnie. – Pozwalam im na te drobne oszustwa. Ośmielony dobrotliwością starca Durnik zadał pytanie, dręczące go chyba od wjazdu do miasta na szczycie góry. – Wybacz, wasza miłość, ale dlaczego tutejsi budowniczowie stawiają wszystko krzywo? Chodzi mi o to, że nigdzie nie widziałem kątów prostych, wszystko się pochyla. – Jak rozumiem, wiąże się to z równowagą ciężaru i podpieraniem – odparł Gorim. – Każda ze ścian pada, ale że wspierają się o siebie, żadna nie może się ruszyć. Poza tym, oczywiście, kształt ten przypomina namioty, w których mieszkaliśmy podczas wędrówki. Durnik zmarszczył czoło, wyraźnie zmagając się z obcą koncepcją.

– Odzyskałeś już Klejnot Aldura, Belgaracie? – Gorim spoważniał nagle. – Jeszcze nie. Ścigaliśmy Zedara aż do Nyissy, ale kiedy przekroczył granicę Cthol Murgos, Ctuchik czekał na niego i odebrał mu Klejnot. Teraz ma go Ctuchik... w Rak Cthol. – A Zedar? – Wyrwał się z pułapki i przeniósł Toraka do Cthol Mishrak w Mallorei. Nie chciał, by Ctuchik przebudził boga Klejnotem. – W takim razie musisz wyruszyć do Rak Cthol. Belgarath przytaknął. Służący wniósł wielką, parującą pieczeń, postawił ją na stole, skłonił się z szacunkiem i wyszedł. – Czy ktoś już wykrył, w jaki sposób Zedar zdołał wziąć Klejnot i uniknąć porażenia? – Wykorzystał dziecko – wyjaśniła ciocia Pol. – Niewinnego. – Aha... – Gorim w zadumie pogładził długą brodę. – Czy proroctwo nie mówi: I dziecko przekaże Wybranemu jego dziedzictwo? – Tak – potwierdził Belgarath. – Gdzie jest teraz dziecko? – O ile wiemy, Ctuchik więzi je w Rak Cthol. – Będziesz zatem szturmował Rak Cthol? – Potrzebowałbym armii, a na zniszczenie tej fortecy straciłbym całe lata. Wierzę, że jest inna droga. Pewien akapit w Kodeksie Darińskim wspomina o jaskiniach pod Rak Cthol. – Znam ten fragment, Belgaracie. Jest bardzo niejasny. Może to właśnie znaczyć... Ale jeśli nie? – Potwierdza to Kodeks Mriński – bronił się Belgarath. – Kodeks Mriński jest jeszcze gorszy, stary przyjacielu. Mętny do granicy bełkotu. – Mam przeczucie, że jeśli zajrzymy do niego raz jeszcze, kiedy wszystko dobiegnie końca, przekonamy się, iż zawiera najbardziej ścisłą wersję. Znane są jednak i inne fakty. Jeszcze w czasach, kiedy wznosili Rak Cthol, sendarski niewolnik uciekł i przedostał się na Zachód. Majaczył, gdy go znaleziono, ale przed śmiercią wciąż opowiadał o jaskiniach pod górą. Nie tylko to. Anheg z Chereku znalazł egzemplarz Księgi Toraka, która zawiera fragment bardzo starego proroctwa Grolimów: „Strzeż dobrze świątyni, od dołu i z góry, Cthrag Yaska bowiem przyzwie nieprzyjaciół na dół z powietrza albo do góry spod ziemi, by raz jeszcze go unieśli”. – To jeszcze bardziej mętne – uznał Gorim. – Jak zwykle przepowiednie Grolimów, ale tylko to mi pozostało. Jeśli uznam, że pod Rak Cthol nie ma jaskiń, będę musiał oblegać miasto. To wymagałoby wszystkich wojsk Zachodu i wtedy Ctuchik wezwałby Angaraków do obrony. Wszystko zmierza do ostatecznej bitwy, a wolałbym sam wybrać czas i miejsce. Pustkowia Murgos nie wybrałbym z pewnością. – Chcesz czegoś, prawda? Belgarath przytaknął.

– Potrzebuję wróżbity, który pomoże mi odszukać jaskinie pod Rak Cthol i przeprowadzi mnie tamtędy do miasta. Gorim pokręcił głową. – Prosisz o rzecz niemożliwą. Wszyscy wróżbici są fanatykami, mistykami. Żadnego nie zdołasz namówić, żeby opuścił jaskinie pod Prolgu. Zwłaszcza teraz. Całe Ulgo oczekuje nadejścia dziecka, a każdy fanatyk jest pewien, że on właśnie je rozpozna i ukaże plemionom. Nie mógłbym nawet żadnemu nakazać, by ci towarzyszył. Wróżbitów uznaje się za ludzi świętych i nie podlegają mojej władzy. – Może nie będzie to aż tak trudne, Gorimie. – Belgarath odsunął talerz i sięgnął po kubek. – Potrzebny mi wróżbita nosi imię Relg. – Relg? Jest najgorszy ze wszystkich. Zebrał swych wyznawców i całymi godzinami wygłasza do nich kazania w którejś z dalszych galerii. Uważa, że w tej chwili jest najważniejszym człowiekiem w całym Ulgo. Nie przekonasz go do opuszczenia tych jaskiń. – Chyba nie będę musiał, Gorimie. Nie ja wybrałem Relga. Wyboru dokonano na długo przed moim urodzeniem. Zwyczajnie poślij po niego. – Poślę, jeśli tego chcesz – obiecał z powątpiewaniem Gorim. – Ale nie wierzę, żeby przyszedł. – Przyjdzie – oświadczyła ciocia Pol spokojnie. – Sam nie będzie wiedział dlaczego, ale przyjdzie. I wyruszy z nami, Gorimie. Ta sama moc, która zebrała nas razem, zmusi także jego. W tej sprawie Relg nie ma wyboru, tak jak my.

Rozdział XVII Wszystko przejmowało Ce’Nedrę nudą. Przemarzła do kości w śniegu i mrozie, a w ciepłych jaskiniach ogarnęła ją senność. Niekończąca się, mętna dyskusja Belgaratha z tym dziwnym, kruchym staruszkiem Gorimem wciągała ją w otchłań snu. Znowu zabrzmiał gdzieś niezwykły śpiew i w nieskończoność odbijał się echem w podziemnych komnatach. To również usypiało. Tylko przyzwyczajenie do skomplikowanych zasad dworskiej etykiety pozwoliło jej zachować przytomność. Dla Ce’Nedry cała ta wyprawa była koszmarem. Ciepły klimat w Tol Honeth nie przygotował jej do chłodów. Miała uczucie, że stopy już nigdy jej się nie rozgrzeją. Ponadto odkryła świat pełen strachów, potworów i przykrych niespodzianek. W pałacu w Tol Honeth władza ojca, imperatora, osłaniała ją przed wszelkimi zagrożeniami. Teraz jednak była narażona na ogromne niebezpieczeństwa. W rzadkich chwilach szczerości wobec siebie przyznawała, że jej złośliwość wobec Gariona brała się po części z tego strasznego, nieznanego poczucia zagrożenia. Bezpieczny, wygodny świat został jej odebrany i teraz była bezbronna i przestraszona. Biedny Garion, myślała. Przecież to taki miły chłopak. Czuła wstyd, że właśnie on musi cierpieć z powodu jej nastrojów. Obiecała sobie, że wkrótce – jak najszybciej – porozmawia z nim spokojnie i wszystko wytłumaczy. Jest wrażliwy, na pewno zrozumie. A to, oczywiście, natychmiast zburzy mur, jaki wyrasta między nimi. Czując na sobie jej wzrok, Garion obejrzał się i zaraz odwrócił głowę. Oczy Ce’Nedry stały się zimne niczym agaty. Jak on śmiał! Zapamiętała to sobie i dopisała do długiej listy jego wad. Gorim wysłał jednego z milkliwych Ulgosów po człowieka, o którym mówili Belgarath i Polgara. Potem przeszedł do ogólniejszych tematów. – Udało wam się bez przeszkód pokonać góry? – zapytał. – Zdarzyło się kilka spotkań – odpowiedział Barak. Ce’Nedra uznała, że to o wiele za delikatne określenie. – Lecz dzięki ULowi jesteście teraz bezpieczni – oznajmił Gorim nabożnie. – Który z potworów nadal poluje mimo późnej pory roku? Dawno nie opuszczałem jaskiń, ale pamiętam, że z nadejściem zimy większość z nich szuka sobie jakiegoś legowiska. – Spotkaliśmy hrulgin, świątobliwy – odezwał się baron Mandorallen. – I kilka algrothów. Był też eldrak. – Eldrak był nieprzyjemny – wtrącił Silk oschle.

– To zrozumiałe. Na szczęście nie pozostało już wielu eldrakyn. Straszliwe potwory. – Zauważyliśmy – mruknął Silk. – Który to był? – Grul – odparł Belgarath. – Spotkaliśmy się kiedyś we dwóch i chyba zachował do mnie urazę. Przykro mi, Gorimie, ale musieliśmy go zabić. Nie było innego wyjścia. – No tak... – Gorim westchnął, a w jego głosie zabrzmiała nuta bólu. – Biedny Grul. – Osobiście nie tęsknię za nim specjalnie – oświadczył Barak. – Nie próbuję niczego sugerować, świątobliwy, ale czy nie sądzisz, że warto by pozabijać te bestie, które sprawiają najwięcej kłopotów? – Są dziećmi ULa, jak i my. – Ale gdyby nie one, moglibyście wrócić na powierzchnię. – Nie. – Gorim uśmiechnął się łagodnie. – Ulgosi nigdy nie opuszczą jaskiń. Żyjemy tu od pięciu tysiącleci i zmieniliśmy się przez te lata. Nasze oczy nie zniosłyby już blasku słońca. Potwory z powierzchni nie mogą nas tutaj nękać, za to bronią obcym dostępu. Przy obcych nie czujemy się dobrze, więc chyba tak jest lepiej. Gorim siedział przy kamiennym stole dokładnie naprzeciw Ce’Nedry. Rozmowa o potworach sprawiła mu ból. Chwilę przyglądał się dziewczynie, potem wyciągnął rękę, ujął ją pod brodę i uniósł jej twarz do słabego światła kuli zawieszonej nad blatem. – Nie wszystkie obce stworzenia są potworami – oświadczył. Jego fiołkowe oczy były pełne spokoju i mądrości. – Spójrzcie na urodę tej driady. Ce’Nedra była z lekka zaskoczona... nie dotykiem, gdyż starsi ludzie często takim właśnie gestem reagowali na piękno jej twarzy. Raczej faktem, że starzec natychmiast poznał, iż nie jest istotą wyłącznie ludzką. – Powiedz mi, dziecko – zwrócił się do niej – czy driady wciąż oddają cześć ULowi? Na takie pytanie zupełnie nie była przygotowana. – Ja... mnie jest bardzo przykro, świątobliwy – zająknęła się. – Do niedawna nie słyszałam nawet o bogu ULu. Z nieznanych mi powodów moi nauczyciele niczego prawie nie wiedzieli o waszym ludzie i waszym bogu. – Księżniczka odebrała tolnedrańskie wychowanie – wyjaśniła Polgara. – Pochodzi z rodu Borune. Jestem pewna, że słyszałeś o związkach między tym rodem a driadami. Jako Tolnedranka wyznaje religię Nedry. – Całkiem dobry bóg – uznał Gorim. – Trochę napuszony jak na mój gust, ale odpowiedni. Natomiast driady... czy znają jeszcze swego boga? Belgarath chrząknął. – Obawiam się, że nie, Gorimie. Oddaliły się, a mijające wieki wymazały z ich pamięci wiedzę o ULu. Zresztą to płoche istoty, nie dbają o obowiązki religijne. Gorim posmutniał.

– Jakiemu bogu oddają teraz cześć? – Właściwie żadnemu – przyznał Belgarath. – Mają parę świętych gajów, jednego czy drugiego bożka wyrzeźbionego z korzeni szczególnie szanowanego drzewa. I to wszystko. Nie wyznają żadnej konkretnej religii. Całą tę dyskusję Ce’Nedra uznała za nieco obraźliwą. By sprostać sytuacji, obdarzyła Gorima słodkim uśmiechem. – Mocno boleję nad brakami w moim wykształceniu, świątobliwy – skłamała. – Tajemniczy UL jest dziedzicznym bogiem driad, powinnam więc go poznać. Mam nadzieję, że pewnego dnia odbiorę właściwe nauki. Może nawet będę narzędziem, choć niegodnym, które doprowadzi do odrodzenia wierności mych sióstr ich prawowitemu bogu. Była dumna z tej pięknej przemowy. Ku jej zdziwieniu Gorimowi nie wystarczało wyrażenie ogólnego zainteresowania. – Powiedz swym siostrom, że zasady naszej wiary zawarte są w Księdze Ulgo – oznajmił z powagą. – Księga Ulgo – powtórzyła. – Zapamiętam. Gdy tylko wrócę do Tol Honeth, zdobędę egzemplarz i osobiście dostarczę go do Lasu Driad. To, uznała, powinno go zadowolić. – Obawiam się, że kopie, jakie zdołasz odnaleźć w Tol Honeth, nie będą wierne – uprzedził Gorim. – Język mego ludu trudny jest do zrozumienia dla obcych i niełatwo dokonać tłumaczenia. – Ce’Nedra stwierdziła, że staruszek trochę przesadza. – Jak często zdarza się ze świętymi pismami – mówił – nasza księga jest głęboko związana z historią. Taka jest mądrość bogów, że ich zalecenia ukrywają się pod postacią opowieści. Nasze umysły rozkoszują się nimi i w taki sposób wchłaniają boskie przesłania. Nieświadomie pobieramy nauki, oddając się rozrywce. Ce’Nedra znała tę teorię. Mistrz Jeebers wielokrotnie ją wykładał. Rozpaczliwie szukała sposobu, by uprzejmie zmienić temat. – Nasza historia jest niezwykle stara – kontynuował niepowstrzymanie Gorim. – Czy zechcesz jej wysłuchać? Schwytana w pułapkę własnej chytrości mogła tylko przytaknąć. I tak Gorim rozpoczął. – Na początku dni, gdy świat został utkany z ciemności przez kapryśnych bogów, żył w ciszy niebios duch znany jedynie jako UL. Skonsternowana Ce’Nedra pojęła, że staruszek zamierza wyrecytować jej całą księgę. Po chwili przestrachu jednak zaczęła wyczuwać niezwykłą moc opowieści. Bardziej, niż chciałaby się do tego przyznać, wzruszyły ją prośby pierwszego Gorima wznoszone do obojętnego ducha, który pojawił się przed nim na Prolgu. Cóż to za człowiek, który śmiał w taki sposób oskarżać boga? Kiedy słuchała, jakiś blask zamigotał na granicy pola widzenia. Odwróciła głowę i głęboko we wnętrzu masywnej skały, tworzącej ścianę komnaty, dostrzegła delikatne lśnienie. Różniło się wyraźnie od słabego blasku kryształowych kul. – Uradowało się serce Gorima – recytował dalej starzec. – A szczyt ów, na

którym wszystko się stało, nazwał Prolgu, co znaczy Święte Miejsce. I opuścił Prolgu, by powrócić do... – Ya! Garach tek, Gorim! – Słowa te padły w szorstkiej mowie Ulgosów, a chrapliwy głos, który je wymówił, wibrował od furii. Ce’Nedra odwróciła się gwałtownie, by spojrzeć na przybysza. Był niski jak wszyscy Ulgosi, jego umięśnione ręce i ramiona sprawiały wrażenie zdeformowanych. Bezbarwne włosy miał splątane, a na sobie skórzany chałat, brudny i poplamiony błotem. W ciemnych oczach gorzał płomień fanatyzmu. Za nim tłoczyło się kilkunastu Ulgosów o twarzach wyrażających gniew i obrazę. Fanatyk w skórzanym chałacie nie przerywał złorzeczenia. Twarz Gorima zesztywniała, ale cierpliwie wysłuchiwał obelg. Wreszcie, kiedy fanatyk przerwał dla nabrania tchu, starzec zwrócił się do Belgaratha. – Oto jest Relg – rzekł przepraszająco. – Rozumiesz teraz, o co mi chodziło? Przekonywanie go do czegokolwiek jest tylko stratą czasu. – Na co nam się przyda? – zapytał Barak, zirytowany zachowaniem przybysza. – Nie potrafi nawet mówić cywilizowanym językiem. Relg zmierzył go wzrokiem. – Znam twoją mowę, cudzoziemcze – oświadczył z niebotyczną pogardą. – Wolę jednak nie brukać świętych jaskiń jej bezbożnym bełkotem. – Zwrócił się do Gorima. – Kto dał ci prawo wypowiadania słów świętej księgi w obecności niewiernych? – zapytał. Łagodne oczy starego Gorima spojrzały twardo. – Już wystarczy, Relgu – oświadczył stanowczo. – Twoja sprawa, co paplesz w bocznych galeriach do wystarczająco naiwnych, by cię słuchać. Ale co mówisz w moim domu, to moja sprawa. Nadal jestem Gorimem Ulgosów, cokolwiek o tym myślisz. Nie mam obowiązku tłumaczyć się przed tobą. – Spojrzał na towarzyszy fanatyka. – To nie jest publiczna audiencja – oznajmił Relgowi. – Tylko ciebie tu wezwałem. Odeślij ich. – Przybyli, by mieć pewność, że nie zamierzasz mnie skrzywdzić – odparł Relg oschle. – Głosiłem prawdę o tobie, a ludzie władzy boją się prawdy. – Nie wierzę, byś w ogóle zdołał zrozumieć, jak obojętne jest mi to, co możesz powiedzieć – odparł lodowatym tonem Gorim. – A teraz odeślij ich... Czy wolisz, żebym ja to zrobił? – Nie posłuchają cię. – Relg uśmiechnął się drwiąco. – Ja jestem ich przywódcą. Gorim zmrużył groźnie oczy i wstał. Przemówił w mowie Ulgosów, zwracając się bezpośrednio do świty Relga. Ce’Nedra nie rozumiała słów, ale nie było to konieczne. Natychmiast rozpoznała władczy ton i trochę się zdziwiła, jak stanowczo świątobliwy stary Gorim go wykorzystywał. Nawet jej ojciec nie odważyłby się tak przemawiać. Ludzie stojący za Relgiem spoglądali na siebie lękliwie i zaczęli się wycofywać. Kiedy Gorim wypowiedział ostatni rozkaz, rzucili się do ucieczki. Relg patrzył na nich ze zmarszczonymi brwiami. Zdawało się, że zaraz podniesie głos, by przywołać ich z powrotem. Zrezygnował jednak.

– Posuwasz się za daleko – oskarżył Gorima. – Twa władza nie dotyczy kwestii przyziemnych. – Ta władza należy do mnie, Relgu, i ja decyduję, kiedy jej użyć. Rzuciłeś mi wyzwanie na gruncie religii, musiałem więc przypomnieć twoim poplecznikom, i tobie również, kim naprawdę jestem. – Po co mnie wezwałeś? Obecność bezbożnych kala moją czystość. – Potrzebuję twych usług, Relgu. Ci przybysze wyruszają do bitwy z naszym odwiecznym nieprzyjacielem, co przeklęty jest ponad wszystkich. Losy świata zależą od ich wyprawy i niezbędna jest twoja pomoc. – Cóż mnie obchodzi świat? – Głos Relga wręcz ociekał pogardą. – Cóż mnie obchodzi okaleczony Torak? Jestem bezpieczny w dłoni ULa. On potrzebuje mnie tutaj. Nie odejdę ze świętych jaskiń, by narażać się na zbrukanie w grzesznej kompanii niewiernych i potworów. – Cały świat zostanie zbrukany, jeśli Torak zdobędzie nad nim władzę – wtrącił Belgarath. – A jeśli przegramy, Torak zostanie królem świata. – Nie będzie władał w Ulgo – odparował Relg. – Mało go znasz – szepnęła Polgara. – Nie opuszczę jaskiń – upierał się Relg. – Zbliża się dzień przyjścia dziecka i ja zostałem wybrany, by ukazać je Ulgosom i nauczać, aż będzie gotowe, by stać się Gorimem. – To ciekawe – zauważył Gorim oschle. – A kto ciebie powiadomił, że zostałeś wybrany? – UL do mnie przemówił – obwieścił Relg. – Dziwne. Jaskinie zawsze odpowiadają na głos ULa. Całe Ulgo słyszałoby ten głos. – Przemówił do mnie w moim sercu – odparł Relg pospiesznie. – Doprawdy niezwykłe posunięcie z jego strony – stwierdził łagodnie Gorim. – To wszystko nie ma znaczenia – wtrącił Belgarath szorstko. – Wolałbym, żebyś dołączył do nas z własnej chęci... ale dobrowolnie czy nie, pójdziesz z nami. Moc większa od naszej to sprawi. Możesz kłócić się i opierać, ile zechcesz, ale kiedy stąd odjedziemy, ty wyruszysz także. Relg splunął. – Nigdy! Pozostanę tutaj w służbie ULa i dziecka, które ma zostać Gorimem Ulgosów. Jeśli spróbujecie mnie zmusić, moi wyznawcy nie dopuszczą do tego. – Po co nam ten ślepy kret, Belgaracie? – odezwał się Barak. – Będzie nas tylko denerwował. Zauważyłem, że ludzie, którzy całe życie spędzają na podziwianiu własnej pobożności, są zwykle marnymi kompanami. A co ten tutaj potrafi zrobić, czego ja bym nie potrafił? Relg z wyższością spojrzał na rudobrodego olbrzyma. – Duzi ludzie z dużymi gębami rzadko miewają duże mózgi – oświadczył. – Patrz uważnie, owłosiony. – Stanął obok pochyłej ściany. – Potrafisz to? – Wolno wcisnął rękę w kamień, jakby zanurzał ją w wodzie. Silk gwizdnął z podziwem i podbiegł do fanatyka. Kiedy Relg wyjął rękę, Silk przyłożył dłoń do tego samego miejsca na ścianie.

– Jak to zrobiłeś? – zapytał, przyciskając kamienie. Relg zaśmiał się drwiąco i odwrócił do niego plecami. – Ta właśnie umiejętność czyni go użytecznym dla naszych celów, Silku – wyjaśnił Belgarath. – Relg jest wróżbitą. Znajduje jaskinie, a my będziemy szukać jaskiń pod Rak Cthol. Jeśli to konieczne, Relg może przejść przez litą skałę, by do nich dotrzeć. – Jak to możliwe? – zdziwił się Silk. Wciąż badał miejsce, gdzie Relg zanurzył rękę w ścianie. – Ma to związek z naturą materii – odparł czarodziej. – To, co widzimy jako stałe, nie jest aż tak nieprzeniknione. – Albo coś jest stałe, albo nie – upierał się Silk. – Stałość to iluzja. Relg potrafi przemieścić cząstki i elementy, które tworzą jego ciało, przez odstępy między cząstkami i elementami, które tworzą substancję skały. – A ty byś tak potrafił? – zapytał Silk sceptycznie. Belgarath wzruszył ramionami. – Nie wiem. Nie miałem okazji spróbować. W każdym razie Relg wyczuwa jaskinie i podąża wprost do nich. Pewnie sam nie wie, jak to robi. – Pobożność daje mi moc – oznajmił aroganckim tonem Relg. – Może właśnie ona. – Belgarath uśmiechnął się pobłażliwie. – Świętość jaskiń przyzywa mnie, ponieważ woła do mnie wszystko co święte. Opuszczenie świętych grot Ulgo byłoby dla mnie odwróceniem się plecami do świętości i wybraniem grzechu. – Zobaczymy – odpowiedział Belgarath. Lśnienie w kamiennej ścianie, które zauważyła wcześniej Ce’Nedra, zaczęło nabierać mocy i pulsować. Księżniczce wydało się, że dostrzega w głębi muru niewyraźną sylwetkę. Potem, jakby kamienie były tylko powietrzem, sylwetka zbliżyła się, nabrała wyrazistości i wyszła ze skały. Ce’Nedrze zdawało się, że to starzec, brodaty jak Gorim i w podobnej szacie. Lecz natychmiast dotknęło ją przytłaczające uczucie obecności kogoś więcej niż tylko człowieka. Zadrżała, uświadamiając sobie, że oto stanęła w obliczu boskości. Relg szeroko otwartymi oczami spoglądał na brodatą postać. Dygotał gwałtownie i ze zduszonym krzykiem padł na ziemię. Boski starzec spojrzał chłodno na rozciągniętego u swych stóp fanatyka. – Powstań, Relgu – powiedział cichym głosem, który zdawał się nieść wszystkie echa wieczności. Jaskinie zadzwoniły odbiciami tego głosu. – Powstań, Relgu, by służyć swemu bogu.

Rozdział XVIII Ce’Nedra otrzymała wszechstronne wykształcenie. Została wyedukowana tak dokładnie, że instynktownie wyczuwała wszelkie niuanse etykiety i odpowiednie formy, jakich należało przestrzegać w obecności imperatora czy króla. Jednak fizyczna obecność boga wciąż ją niepokoiła, a nawet przerażała. Czuła się niezręcznie, zupełnie bez ogłady, niczym prosta dziewczyna z farmy. Drżała i – co zdarzyło się jej zaledwie kilka razy w życiu – nie miała pojęcia, co robić. UL nadal patrzył wprost w zalęknioną twarz Relga. – Umysł twój przekręcił to, co ci powiedziałem, mój synu – rzekł z powagą. – Odmieniłeś znaczenie mych słów tak, by dopasować je do swych pragnień. Relg zadygotał z przerażenia. – Powiedziałem ci, że dziecko, które będzie Gorimem, przybędzie do Ulgo poprzez ciebie – kontynuował UL. – Że musisz się przygotować, by wykarmić je i dopilnować jego wychowania. Czy powiedziałem, byś wywyższał się z tej przyczyny? Relg zatrząsł się gwałtownie. – Czy rozkazałem ci głosić bunt? – pytał UL. – Albo burzyć Ulgosów przeciwko Gorimowi, którego wybrałem, by ich prowadził? Relg załamał się. – Wybacz mi, boże – błagał, czołgając się po ziemi. – Powstań, Relgu – nakazał UL surowo. – Nie jestem z ciebie zadowolony, a twoje pokłony rażą mnie, gdyż serce masz pełne pychy. Nagnę cię do mej woli, Relgu, albo cię złamię. Oczyszczę z tej zarozumiałości i podziwu dla siebie samego. Dopiero wtedy godny będziesz zadania, jakie ci powierzyłem. Relg powstał chwiejnie, pełen poczucia winy. – O boże mój... – Zważ na moje słowa, Relgu, i bądź im całkowicie posłuszny. Jest moją wolą, byś towarzyszył Belgarathowi, uczniowi Aldura, i wszelkiej udzielił mu pomocy, jakiej tylko zdołasz. Słuchał go będziesz, jakbym to ja sam przemawiał przez niego. Czy zrozumiałeś? – Tak, boże mój – odparł Relg pokornie. – I będziesz posłuszny? – Uczynię, co mi rozkazałeś, boże mój... choćby miało mnie to kosztować życie. – Nie będzie cię to kosztować życia, Relgu, gdyż jesteś mi potrzebny. Nagroda za to czeka cię ponad twoje wyobrażenia.

Relg pokłonił się bez słowa, a bóg zwrócił się do Gorima: – Odczekaj jeszcze chwilę, mój synu, choć lata ciążą ci już bardzo. Wkrótce zdejmę ci z barków to brzemię. Wiedz, że jestem z ciebie zadowolony. Gorim złożył głęboki pokłon. – Belgaracie – odezwał się UL do czarodzieja – spoglądałem na ciebie w twym zadaniu i jak twój mistrz dumny jestem z ciebie. Dzięki tobie i córce twojej, Polgarze, proroctwo zmierza ku owej chwili, której wszyscy oczekujemy. Belgarath skłonił się także. – To trwa bardzo długo, przenajświętszy – odparł. – Były też zakręty i zwroty, jakich nikt z nas nie przewidywał na początku. – To prawda – zgodził się UL. – Zaskoczyło nas to po wielekroć. Czy dar Aldura dla świata objął już swe dziedzictwo? – Nie do końca, przenajświętszy – odrzekła z powagą Polgara. – Dotknął wszakże jego granic i to, co nam dotąd pokazał, daje nadzieję na sukces. – Bądź więc pozdrowiony, Belgarionie. – UL zwrócił się do zdumionego młodego człowieka. – Weź z sobą me błogosławieństwo i wiedz, że stanę przy Aldurze, by być z tobą, kiedy rozpoczniesz swe wielkie dzieło. Garion skłonił się – dość niezgrabnie, jak zauważyła Ce’Nedra. Uznała, że wkrótce musi udzielić mu kilku lekcji. Spodziewała się, że wzbudzi w nim opór. Był niemożliwie uparty. Wiedziała jednak, że jeśli będzie namawiać go i przekonywać dostatecznie długo, wreszcie ustąpi. To przecież dla jego dobra. UL wciąż patrzył na Gariona, lecz wystąpiła pewna subtelna zmiana jego postawy. Ce’Nedra miała wrażenie, że bóg porozumiewa się bezgłośnie z tą drugą jaźnią, która była częścią świadomości chłopca, a jednak istniała niezależnie. Po chwili UL skinął głową i skierował swe spojrzenie na księżniczkę. – Wydaje się ledwie dzieckiem – stwierdził, zwracając się do Polgary. – Jest w odpowiednim wieku, przenajświętszy – odpowiedziała. – To driada, a one są zwykle nieduże. UL uśmiechnął się dobrotliwie i Ce’Nedra poczuła, że jarzy się w cieple tego uśmiechu. – Jest niby kwiat, prawda? – powiedział. – Ma jeszcze parę kolców, przenajświętszy – oświadczył z kwaśną miną Belgarath. – I dość ognistą naturę. – Tym bardziej ją cenimy, Belgaracie. Przyjdzie bowiem czas, gdy jej ogień i ciernie posłużą naszej sprawie daleko lepiej niż jej uroda. UL zerknął na Gariona i dziwny, mądry uśmiech przemknął mu po twarzy. Z jakiejś przyczyny Ce’Nedra poczuła, że się czerwieni. Uniosła głowę, jakby wyzywała rumieniec, by spróbował posunąć się dalej. – Po to, by mówić z tobą, córko moja, przybyłem – rzekł UL wprost do niej. – Musisz oczekiwać tutaj, gdy twoi towarzysze odjadą. Nie zbliżaj się do królestwa Murgów, gdyby bowiem tak się stało, zginiesz pewnie, a bez ciebie musimy ponieść klęskę w walce z ciemnością. Czekaj bezpiecznie w Ulgo, aż powrócą twoi przyjaciele.

Coś takiego Ce’Nedra rozumiała doskonale. Jako księżniczka wiedziała, kiedy należy bez oporu poddać się władzy. Przez całe życie przypochlebiała się ojcu, czarowała go i prosiła, by postawić na swoim, jednak nigdy nie buntowała się otwarcie. – Uczynię, co mi nakazujesz, przenajświętszy – odpowiedziała, nie myśląc nawet o znaczeniu słów boga. UL z satysfakcją kiwnął głową. – Tak oto chronione jest proroctwo – oznajmił. – Każde z was ma swe zadanie do spełnienia w naszym dziele... Ja również mam swoje. Nie zatrzymuję was dłużej, dzieci moje. Oby wam szczęście sprzyjało. Spotkamy się znowu. I zniknął. Echa jego ostatnich słów odbijały się wśród jaskiń. Po chwili milczenia hymn adoracji wybuchnął znowu potężnym chórem, gdy każdy z Ulgosów podniósł głos w ekstazie po boskim objawieniu. – Na Belara! – Barak odetchnął głośno. – Czuliście to? – UL ma niezwykle wyrazistą osobowość – zgodził się Belgarath. Spojrzał na Relga, unosząc brew. – Zmieniłeś zdanie, jak rozumiem – zauważył. Relg miał twarz barwy popiołu. Wciąż dygotał. – Będę posłuszny memu bogu – obiecał. – Gdzie mi nakazał, tam podążę. – Cieszę się, że mamy tę sprawę za sobą. W tej chwili on chce, żebyś podążył do Rak Cthol. Później może mieć dla ciebie inne plany, ale na razie Rak Cthol to wystarczający powód do zmartwienia. – Bez wahania wykonam twoje rozkazy – przyrzekł fanatyk. – Tak jak polecił mój bóg. – Świetnie. – Belgarath od razu wyjaśnił, o co chodzi: – Czy jest jakiś sposób, by uniknąć złej pogody i innych trudności? – Znam drogę – stwierdził Relg. – Jest ciężka i długa, ale doprowadzi nas pod wzgórza ponad krainą ludu koni. – Widzisz – mruknął Silk do Baraka. – Już się nam przydaje. Cherek odburknął coś, ciągle nie do końca przekonany. – Czy mogę wiedzieć, dlaczego musimy dostać się do Rak Cthol? – zapytał Relg. Spotkanie z bogiem odmieniło jego postawę. – Musimy odzyskać Klejnot Aldura – wyjaśnił Belgarath. – Słyszałem o nim – przyznał Relg. Silk zmarszczył brwi. – Jesteś pewien, że zdołasz odnaleźć jaskinie pod Rak Cthol? To nie to samo, co groty ULa. W Cthol Murgos raczej nie będą święte. Wręcz przeciwnie. – Potrafię znaleźć każdą jaskinię. Wszędzie – zapewnił Relg. – Dobrze więc – podjął Belgarath. – Przyjmując, że wszystko pójdzie dobrze, przejdziemy przez jaskinie, wkroczymy do miasta niezauważeni, odszukamy Ctuchika i odbierzemy mu Klejnot. – Nie będzie stawiał oporu? – zdziwił się Durnik. – Mam nadzieję, że będzie – odparł Belgarath zapalczywie. Barak parsknął śmiechem.

– Zaczynasz mówić jak Alorn, Belgaracie. – Co niekoniecznie jest cnotą – zauważyła Polgara. – Kiedy nadejdzie czas, zajmę się tym magikiem z Rak Cthol – stwierdził ponuro czarodziej. – W każdym razie gdy tylko odzyskamy Klejnot, wracamy do jaskiń i uciekamy. – Z całym Cthol Murgos następującym nam na pięty – dodał Silk. – Miewałem już kontakty z Murgami. Są wyjątkowo natrętni. – To może stanowić problem – przyznał Belgarath. – Ich pościg nie powinien się posunąć za daleko. Gdyby armia Murgów przez nieuwagę pogoniła za nami na Zachód, tam uznają to za inwazję. Wybuchnie wojna, do której nie jesteśmy jeszcze gotowi. Macie jakieś pomysły? – Rozejrzał się po towarzyszach. Barak wzruszył ramionami. – Pozamieniaj ich w żaby. Belgarath obrzucił go miażdżącym wzrokiem. – Tak tylko pomyślałem. – Barak przybrał niewinną minę. – Może zostaniemy w jaskiniach pod miastem, dopóki nie zrezygnują z poszukiwań? – podsunął Durnik. Polgara pokręciła głową. – Nie. Jest pewne miejsce, gdzie musimy dotrzeć w określonym czasie. I tak ledwie zdążymy. Nie stać nas na stratę miesiąca czy dwóch. – Dokąd musimy zdążyć, ciociu Pol? – spytał Garion. – Później ci wytłumaczę – odparła, zerkając pospiesznie na Ce’Nedrę. Księżniczka natychmiast zrozumiała, że to spotkanie, o którym mówi lady Polgara, jej właśnie dotyczy. Zżerała ją ciekawość. Mandorallen odchrząknął. Twarz miał zamyśloną, a palcami dotykał lekko żeber złamanych w walce z Grulem. – Azaliż przypadkiem jakimś znajdzie się gdzieś w pobliżu mapa regionu, do którego wkrótce wkroczyć nam przyjdzie, świątobliwy Gorimie? – zapytał uprzejmie. Gorim zastanawiał się chwilę. – Wydaje mi się, że gdzieś ją miałem – mruknął. Lekko stuknął kubkiem o blat i do komory wbiegł służący. Gorim powiedział mu kilka słów i Ulgos wyszedł. – Mapa jest bardzo stara – wyjaśnił Mandorallenowi. – I obawiam się, że niezbyt dokładna. Nasi kreślarze mieli trudności z pojęciem odległości, jakie występują w świecie nad nami. – Odległości istotnego znaczenia nie mają – uspokoił go rycerz. – Pragnąłem jedynie odświeżyć swe wspomnienia na temat innych krain przy granicach Cthol Murgos. W dziecięctwie studentem geografii byłem dość obojętnym. Wrócił służący i wręczył wielki zwój pergaminu Gorimowi, który z kolei przekazał go Mandorallenowi. Rycerz ostrożnie rozwinął mapę i przyjrzał się jej uważnie. – Jest tak, jak to zapamiętałem – stwierdził. – Powiedziałeś, pradawny przyjacielu, iż żaden z Murgów nie wkroczy w Dolinę Aldura? – To prawda – potwierdził Belgarath.

– Najbliższą Rak Cthol granicą jest ta z Tolnedrą. – Mandorallen pokazał na mapie. – Logika wykazywać się zdaje, że trasa naszej ucieczki w tę właśnie stronę winna prowadzić. Ku najbliższej granicy. – Zgadza się – przyznał czarodziej. – Niech więc wydaje się, że spieszymy do Tolnedry. Po drodze zostawimy liczne i wyraźne ślady naszego przejazdu. Potem, w jakimś miejscu, gdzie grunt skalisty ukryje zmianę kierunku, skręcimy i podążymy na północny zachód, w stronę Doliny Aldura. Azali ich to nie zmyli? Azali nie możemy wierzyć, że podążą dalej naszym poprzednim kursem? Z czasem, to oczywiste, wykryją swą pomyłkę. Ale wtedy będą już daleko za nami. Tak wielka strata dodatkowo zniechęci ich do wkroczenia w dolinę i spowoduje może, iż ze szczętem zaniechają pościgu. Wszyscy spojrzeli na mapę. – Podoba mi się to. – Barak potężną dłonią serdecznie klepnął rycerza po ramieniu. Mandorallen skrzywił się i szybko sięgnął do połamanych żeber. – Przepraszam – usprawiedliwił się Barak. – Zapomniałem. Silk z uwagą studiował mapę. – Ten plan ma wiele zalet, Belgaracie – oświadczył. – A gdybyśmy skręcili tutaj... – pokazał palcem – dotarlibyśmy na szczyt wschodniego szańca. Powinniśmy zyskać dość czasu na zejście. Oni za to dwa razy się zastanowią, zanim spróbują. W tym miejscu urwisko wznosi się powyżej tysiąca sześciuset metrów. – Możemy przesłać wiadomość do Cho-Haga – zaproponował Hettar. – Jeśli parę klanów całkiem przypadkowo zbierze się u stóp szańca, Murgowie zastanowią się przed zejściem więcej niż tylko dwa razy. Belgarath podrapał się po brodzie. – Dobrze – zdecydował po chwili namysłu. – Spróbujemy w ten sposób. Gdy tylko Relg wyprowadzi nas z Ulgo, Hettarze, złożysz krótką wizytę swemu ojcu. Powiesz mu, co zamierzamy, i poprosisz, żeby wywiódł nam na spotkanie kilka tysięcy wojowników. Algar kiwnął głową, lecz wyraźnie był rozczarowany. – Nawet o tym nie myśl, Hettarze – oznajmił Belgarath zimno. – Nigdy nie miałem zamiaru brać cię do Cthol Murgos. Znalazłbyś tam zbyt wiele okazji, żeby ściągnąć na siebie kłopoty. Hettar westchnął żałośnie. – Nie bierz sobie tego do serca – pocieszył go Silk. – Murgowie to fanatycy. Możesz być niemal pewien, że kilku spróbuje iść za nami... niezależnie od tego, co czeka ich na dole. Nie masz innego wyjścia i musisz potraktować ich, jak na to zasługują. Dla przykładu. Twarz Hettara rozjaśniła się nieco. – Silku, jak możesz! – odezwała się z wyrzutem pani Polgara. Drasanin spojrzał na nią z wyrazem urażonej niewinności na twarzy. – Musimy przecież zniechęcić ich do pościgu, Polgaro – zaprotestował.

– Oczywiście – odparła sarkastycznie. – I nie możemy pozwolić, żeby Murgowie zalali Dolinę Aldura, prawda? – Może wystarczy? – Wiesz przecież, że nie jestem żądny krwi. Odwróciła się do niego plecami. Silk westchnął. – Zawsze przypisuje mi najgorsze cechy. Tymczasem Ce’Nedra zdążyła dokładnie przemyśleć skutki obietnicy, którą tak bez wahania złożyła ULowi. Wszyscy odjadą, a ona musi tu pozostać. Przyjaciele tworzyli plany, które jej nie dotyczyły. Im dłużej o tym myślała, tym gorzej się czuła. Zaczynała jej drżeć dolna warga. Gorim Ulgosów przyglądał się księżniczce z wyrazem współczucia na mądrym obliczu. – Ciężko jest zostawać samej – powiedział łagodnie, jakby potrafił zajrzeć w jej myśli. – A nasze jaskinie są dla ciebie obce... mroczne i z pozoru pełne smutku. Bez słowa kiwnęła głową. – Jednak za dzień, może dwa – mówił dalej – twoje oczy dostosują się do przyćmionego światła. Są tu cuda, jakich nie oglądał jeszcze nikt z zewnątrz. To prawda, nie mamy kwiatów, lecz w ukrytych grotach klejnoty rozkwitają na ścianach niby dzikie kwiecie. Drzewa ni liście nie rosną w naszej krainie pozbawionej słońca, ale znam jaskinię, gdzie na ścianie winorośle czystego złota wiją się w szerokich zwojach od sklepienia i rozlewają po podłodze. – Uważaj, świątobliwy Gorimie – ostrzegł Silk. – Księżniczka jest Tolnedranką. Jeśli pokażesz jej takie bogactwo, na twoich oczach może popaść w histerię. – Nie wydaje mi się to szczególnie zabawne, książę Kheldarze – oznajmiła Ce’Nedra lodowato. – Przytłaczają mnie wyrzuty sumienia, wasza imperialna wysokość – odparł fałszywie i skłonił się nisko. Księżniczka wbrew woli wybuchnęła śmiechem. Ten Drasanin o twarzy łasicy był tak absolutnie bezczelny, że nie potrafiła się na niego gniewać. – Póki nie opuścisz Ulgo, księżniczko, będziesz dla mnie jak ukochana wnuczka – mówił Gorim. – Możemy spacerować razem nad naszymi milczącymi jeziorami, możemy badać od dawna zapomniane groty. I rozmawiać. Zewnętrzny świat niewiele wie o Ulgo. Może się zdarzyć, że będziesz pierwszą cudzoziemką, która je zrozumie. Ce’Nedra spontanicznie pochwyciła delikatną dłoń starca. – Będę zaszczycona, świątobliwy Gorimie – rzekła z całkowitą szczerością. Spędzili noc w wygodnych pokojach piramidalnego domu Gorima – chociaż pojęcia dnia i nocy nie miały znaczenia w tym niezwykłym podziemnym świecie. Rankiem kilku Ulgosów wprowadziło do jaskini konie. Ce’Nedra domyśliła się, że dotarły tu okrężną, dłuższą drogą. Jej przyjaciele gotowali się do odjazdu. Usiadła z boku i już teraz czuła się przeraźliwie samotna.

Spoglądała na znajome twarze, próbując wyryć każdą w pamięci. Kiedy przyszła kolej Gariona, łzy stanęły jej w oczach. Wbrew rozsądkowi już zaczynała się o niego martwić. Był taki impulsywny. Wiedziała, że gdy tylko spuści go z oczu, Garion zacznie się zachowywać nierozsądnie, sprowadzi na siebie niebezpieczeństwo. Oczywiście Polgara będzie na niego uważać, ale to nie to samo. Nagle rozgniewała się na niego o te wszystkie głupstwa, które popełni, o zmartwienia, jakie spowoduje jego beztroska. Przyglądała mu się ponuro. Chciała, by zrobił coś, za co już teraz mogłaby go skarcić. Postanowiła ich nie odprowadzać. Nie będzie stała samotnie nad brzegiem i patrzyła, jak odjeżdżają. Lecz kiedy minęli ciężki łuk otworu tunelu, jej zdecydowanie rozsypało się w pył. Bez zastanowienia pobiegła za Garionem i chwyciła go za rękę. Obejrzał się zdziwiony, a ona stanęła na palcach, ujęła drobnymi dłońmi jego twarz i pocałowała go. – Musisz na siebie uważać – przykazała. Pocałowała go znowu, odwróciła się na pięcie i szlochając, pobiegła do domu. Garion spoglądał za nią bezgranicznie zdumiony.

Część czwarta

CTHOL MURGOS

Rozdział XIX Przez całe dnie szli w ciemności. Pojedyncze słabe światełko, jakie niósł Relg, było jedynie punktem odniesienia – czymś, za czym mogli podążać. Garion potykał się na nierównym gruncie, z ręką wyciągniętą do przodu, by osłaniać głowę przed niewidocznymi skałami. Ale nie tylko pachnąca stęchlizną ciemność była problemem. Wyczuwał przytłaczający ciężar gór nad sobą i ze wszystkich stron. Skała napierała na niego; był uwięziony przez kilometry litego kamienia. Bez przerwy walczył z sobą na krawędzi paniki i często zaciskał zęby, by nie krzyczeć. Kręty, wijący się szlak zdawał się prowadzić donikąd. Na rozwidleniach Relg na pozór przypadkowo wybierał odnogi korytarzy. Zawsze jednak kroczył pewnie przez mroczne, rozległe jaskinie, gdzie wspomnienie dźwięków brzmiało w wilgotnym powietrzu, gdzie głosy przeszłości powracały echami, szepcząc... szepcząc... Jedynie pewność Relga, idącego na przodzie, ratowała Gariona przed paniką i szaleństwem. W pewnej chwili fanatyk przystanął. – Co się dzieje? – zapytał Silk ostro. W jego głosie brzmiał cień tej samej paniki, jaka atakowała myśli Gariona. – Muszę przesłonić oczy – powiedział Relg. Miał na sobie dziwacznego kształtu łuskową zbroję, niezwykły pancerz z zachodzących na siebie metalowych płytek, przewiązaną w pasie i z obcisłym kapturem, który tylko twarz pozostawiał odkrytą. U pasa wisiał mu ciężki nóż z zakrzywionym ostrzem, a sam widok tej broni wzbudzał w Garionie dreszcze. Ulgos wyjął spod zbroi pas tkaniny i starannie zawiązał sobie na twarzy. – Dlaczego to robisz? – zdziwił się Durnik. – Przez najbliższą grotę przebiega żyła kwarcu. Odbija blask słońca z powierzchni. Światło jest bardzo jaskrawe. – I znajdziesz drogę z zawiązanymi oczami? – Silk nie dowierzał. – Materiał nie jest gruby. Widzę przez niego dostatecznie wyraźnie. Chodźmy. Minęli zakręt tunelu i Garion zobaczył przed sobą światło. Z trudem się powstrzymał, by nie ruszyć ku niemu biegiem. Szli wolno, a kopyta prowadzonych przez Hettara koni głośno stukały o skalne podłoże. Oświetlona jaskinia była ogromna, pełna migotliwego, krystalicznego blasku. Lśniący pas kwarcu na ukos przecinał sklepienie, zalewał komorę oślepiającym światłem. Wielkie kamienne sople zwisały pod stropem, z dołu inne wyciągały się im na spotkanie. Pośrodku groty leżało kolejne podziemne jezioro. Maleńki wodospad

na jego końcu marszczył powierzchnię, przelewając się z nieskończonym, dźwięcznym pluskiem, odbijał się echem i wplatał melodyjnie w słabe, zapomniane tchnienie śpiewu Ulgosów, pozostawionych daleko za plecami. Migotanie barw oślepiało Gariona. Pryzmaty krystalicznego kwarcu załamywały światło, rozszczepiały je na kolorowe pasma i wypełniały grotę wielobarwnym lśnieniem tęczy. Chłopiec nagle zapragnął pokazać te cuda Ce’Nedrze; ta myśl go zdumiała. – Szybciej! – popędzał Relg, uniesioną dłonią osłaniając zawiązane oczy. – Może zatrzymamy się tutaj? – zaproponował Barak. – Potrzebujemy odpoczynku, a to dobre miejsce. – To najgorsze miejsce we wszystkich jaskiniach – odparł Relg. – Szybko! – Może tobie ciemność odpowiada – rzekł Barak. – Ale my specjalnie jej nie lubimy. – Rozejrzał się wokół. – Osłaniaj oczy, głupcze – warknął Ulgos. – Nie podoba mi się twój ton, przyjacielu. – Będziesz ślepy, kiedy stąd wyjdziemy. Potrzebowałeś dwóch dni, żeby przyzwyczaić oczy do mroku. Stracisz to, jeśli zostaniesz tutaj zbyt długo. Barak wpatrywał się w Relga. Po chwili chrząknął z zakłopotaniem i kiwnął głową. – Przepraszam – mruknął. – Nie rozumiałem. Wyciągnął rękę, by przepraszająco położyć dłoń na ramieniu fanatyka. – Nie dotykaj mnie! – krzyknął Relg. Odskoczył. – O co chodzi? – Po prostu mnie nie dotykaj. Nigdy. – Relg pospieszył naprzód. – Co mu się stało? – zdziwił się Barak. – Nie chce, żebyś go splamił – wyjaśnił Belgarath. – Splamił go? Splamił?! – Bardzo dba o osobistą czystość. Według niego każde dotknięcie może go skalać. – Skalać? Przecież jest brudny jak świnia w bajorze. – To inny rodzaj brudu. Ruszajmy już. Barak podążył za wszystkimi, burczał coś i przeklinał pod nosem. Zanurzyli się w kolejny czarny tunel i Garion raz jeszcze spojrzał tęsknie na rozświetloną grotę. Potem minęli zakręt i światło zgasło. W szepczącym mroku stracili poczucie czasu. Szli wciąż naprzód, przystawali z rzadka, by coś zjeść albo odpocząć. Sny Gariona pełne były koszmarów, w których miażdżyły go skały. Tracił już nadzieję, że zobaczy jeszcze niebo, gdy pierwszy, ledwie wyczuwany podmuch musnął jego policzek. Minęło, o ile potrafił to ocenić, pięć dni od opuszczenia ostatniej słabo oświetlonej galerii Ulgosów i od wkroczenia w wieczną czerń. Z początku myślał, że ta delikatna sugestia cieplejszego powietrza jest tylko złudzeniem, lecz zaraz rozpoznał w zastałej atmosferze groty aromat drzew i trawy. Wiedział, że gdzieś przed nimi znajduje się otwór – wyjście na świat. Podmuch ciepłego powietrza był coraz wyraźniejszy, zapach trawy wypełnił

korytarz. Podłoga zaczęła pochylać się w górę i niemal niedostrzegalnie szarzała ciemność. Zdawało się, że przechodzą od nieskończonej nocy do pierwszego poranka w historii świata. Człapiące z tyłu konie także wyczuły świeże powietrze i przyspieszyły kroku. Za to Relg szedł wolniej, coraz wolniej. Wreszcie zatrzymał się. Lekki metaliczny chrzęst łusek jego zbroi przemawiał aż nadto wyraźnie: Relg drżał, zdjęty lękiem przed tym, co go czekało. Znowu przewiązał sobie oczy. Raz po raz gorączkowo, niemal błagalnie powtarzał coś w gardłowym języku Ulgosów. Po chwili niechętnie ruszył dalej, powłócząc nogami. Przed nimi rozbłysło złociste światło. Otwór korytarza miał nierówne, ostre krawędzie, a dalej wyraźnie było widać splątany gąszcz gałęzi. Nie zważając na surowy rozkaz Hettara, z głośnym stukiem małych kopyt źrebak skoczył do wyjścia i w słoneczny blask. Belgarath podrapał się po głowie, spoglądając za młodym konikiem. – Kiedy się rozdzielimy – rzekł do Hettara – lepiej zabierz ze sobą małego i jego matkę. Jest zbyt nieposłuszny jak na podróż do Cthol Murgos. Hettar posępnie kiwnął głową. – Nie mogę – wyrzucił z siebie Relg. Odwrócił się plecami do wyjścia i przywarł do ściany korytarza. – Nie potrafię. – Oczywiście, że potrafisz – zapewniła go ciocia Pol. – Będziemy wychodzić wolno i przyzwyczaisz się po trochu. – Nie dotykaj mnie – odparł Relg odruchowo. – To zaczyna być męczące – mruknął Barak. Garion i pozostali szybko szli do wyjścia, ponaglani pragnieniem światła. Przecisnęli się przez gąszcz, a potem mrugając i osłaniając oczy, wyszli na słońce. Blask boleśnie zakłuł w oczy, ale po chwili Garion znowu widział wyraźnie. Częściowo ukryty otwór znajdował się w połowie kamienistego zbocza. Z tyłu na tle ciemnego błękitu nieba lśniły w porannym słońcu ośnieżone szczyty Ulgo. Przed nimi rozpościerała się szeroka jak morze równina. Jesień zabarwiła złotem wysokie trawy, a wiatr pochylał je długimi, rozkołysanymi falami. Równina sięgała po horyzont. Garion miał uczucie, że właśnie ocknął się z koszmaru. Tuż za otworem tunelu Relg ukląkł plecami do światła. Modlił się, okładając pięściami swą pierś i ramiona. – Co on wyprawia? – zdziwił się Barak. – To coś w rodzaju rytuału oczyszczenia – wyjaśnił Belgarath. – Próbuje zdjąć z siebie grzechy i wypełnić duszę istotą jaskiń. Uważa, że modlitwa pomoże mu przetrwać na zewnątrz. – Ile czasu to zajmie? – Przypuszczam, że około godziny. Rytuał jest dość skomplikowany. Relg przerwał modły i zawiązał sobie na twarzy drugą opaskę. – Jeśli dalej będzie tak owijał głowę, udusi się – zauważył Silk. – Lepiej już pojadę – rzekł Hettar, dociągając rzemienie przy siodle. – Mam coś powtórzyć Cho-Hagowi?

– Niech przekaże pozostałym, co się zdarzyło do tej pory – odpowiedział Belgarath. – Sprawy dochodzą do punktu, kiedy wszyscy powinni wiedzieć, co się dzieje. Hettar skinął głową. – Wiesz, gdzie jesteśmy? – upewnił się Barak. – Oczywiście. – Wysoki Algar spojrzał na pozornie jednostajną równinę. – Droga do Rak Cthol i z powrotem zajmie nam około miesiąca – dodał Belgarath. – Jeśli to będzie możliwe, na szczycie wschodniego szańca rozpalimy ognie sygnałowe. Potem rozpoczniemy zejście. Powiedz Cho-Hagowi, jak ważne jest, by na nas czekał. Nie chcę, żeby Murgowie zapędzili się do Algarii. Nie jesteśmy jeszcze gotowi do wojny. – Będziemy tam. – Hettar wskoczył na siodło. – Uważajcie na siebie w Cthol Murgos. Zawrócił konia i ruszył zboczem w dół, na równinę. Klacz i źrebak biegły jego śladem. Źrebak obejrzał się jeszcze na Gariona i zarżał żałośnie, po czym pobiegł za matką. Barak smętnie pokręcił głową. – Będzie mi brakowało Hettara – mruknął. – Cthol Murgos to nie miejsce dla niego – zauważył Silk. – Musielibyśmy go uwiązać. – Wiem. – Barak westchnął. – Ale i tak będzie mi go brakować. – W którym kierunku wyruszyć nam wypada? – zapytał Mandorallen. Belgarath wyciągnął rękę na południowy wschód. – Tędy. Skrajem Doliny Aldura dotrzemy do szańca, potem przetniemy południową część Mishrak ac Thull. Thullowie nie wysyłają patroli tak regularnie, jak Murgowie. – Thullowie mało co robią, jeśli nie muszą – dodał Silk. – Są zbyt zajęci unikaniem Grolimów. – Kiedy ruszamy? – zapytał Durnik. – Gdy tylko Relg zakończy modły. – W takim razie zdążymy zjeść śniadanie – stwierdził Barak zgryźliwie. Cały dzień jechali przez płaski step południowej Algarii, pod jesiennym niebem o barwie głębokiego błękitu. Relg włożył na zbroję starą tunikę Durnika z kapturem. Był marnym jeźdźcem – nogi sterczały mu sztywno na boki. Wyglądał, jakby całą uwagę poświęcał na utrzymywaniu spuszczonej głowy, i nie dbał o to, gdzie jedzie. Barak obserwował go niechętnie, z wyraźnie malującą się na twarzy dezaprobatą. – Nie chcę się wtrącać w twoje sprawy, Belgaracie – oświadczył – ale ten człowiek ściągnie na nas kłopoty. – Światło razi go w oczy – przypomniała mu ciocia Pol. – I nie jest przyzwyczajony do konnej jazdy. Nie krytykuj go bez zastanowienia. Barak gniewnie zamknął usta, lecz jego twarz nie złagodniała. – Przynajmniej mamy pewność, że będzie trzeźwy – dodała z godnością ciocia

Pol. – A to więcej, niż mogłabym powiedzieć o niektórych członkach naszej grupy. Barak chrząknął zakłopotany. Rozbili obóz na bezdrzewnym brzegu krętego strumienia. Gdy zaszło słońce, Relg trochę się uspokoił, chociaż demonstracyjnie unikał patrzenia w stronę ogniska. Aż spojrzał w górę i zobaczył pierwsze gwiazdy na wieczornym niebie. Wpatrywał się w nie ze zgrozą, a pot zalał mu odkrytą twarz. Nagle osłonił głowę rękami i ze zduszonym krzykiem padł twarzą w dół na ziemię. – Relg! – zawołał Garion. Podbiegł i bez namysłu chwycił go za ramiona. – Nie dotykaj mnie – jęknął Ulgos. – Nie żartuj. Co się stało? Niedobrze ci? – Niebo – wycharczał Relg z rozpaczą. – Niebo! Przeraża mnie. – Niebo? – zdziwił się Garion. – Co z niebem? Spojrzał na znajome gwiazdozbiory. – Ono nie ma końca – jęczał Relg. – Sięga coraz wyżej, przez wieczność. I nagle Garion zrozumiał. W jaskiniach to on się bał, bał bez powodu – ponieważ był zamknięty w ograniczonej przestrzeni. Tutaj, pod otwartym niebem, Relg odczuwał tę samą zgrozę. Garion uświadomił sobie ze zdumieniem, że Relg pewnie przez całe życie nie opuszczał jaskiń Ulgo. – Wszystko w porządku – próbował go uspokoić. – Niebo nic ci nie zrobi. Ono po prostu jest. Nie zwracaj na nie uwagi. – Nie mogę go znieść. – Nie patrz. – Ale wiem, że ono tam jest... że tam jest pustka. Garion zerknął bezradnie na ciocię Pol. Skinęła dłonią, nakazując mu dalej mówić. – Nie jest puste... – Zająknął się. – Pełno w nim różnych rzeczy... najrozmaitszych... chmur, ptaków, słonecznego światła, gwiazd... – Czego? – Relg podniósł głowę. – O czym mówisz? – Chmury? Wszyscy wiedzą... – Garion urwał. Relg nie wiedział, co to są chmury. Nigdy w życiu ich nie widział. Chłopiec spróbował uporządkować myśli. Tłumaczenie nie będzie łatwe. Nabrał tchu. – Dobrze. Zacznijmy od chmur. Trwało to bardzo długo. Garion nie był przekonany, czy Relg zrozumiał, czy tylko chwytał słowa, by uniknąć myślenia o niebie. Z ptakami poszło trochę łatwiej, chociaż pióra okazały się bardzo trudnym pojęciem. – UL przemówił do ciebie – przerwał Relg, gdy Garion zaczął opowiadać o skrzydłach. – Nazwał cię Belgarionem. Czy takie jest twoje imię? – No... – Garion zawahał się. – Właściwie nie. Naprawdę mam na imię Garion, ale przypuszczam, że to drugie imię kiedyś przyjmę. Trochę później, gdy będę starszy. – UL wie wszystko – oświadczył Relg. – Jeśli nazwał cię Belgarionem, takie jest twoje prawdziwe imię. I ja będę cię tak nazywał. – Wolałbym nie.

– Mój bóg mnie skarcił – jęknął Ulgos z obrzydzeniem do samego siebie. – Zawiodłem go. Garion nie całkiem to zrozumiał. Relg nawet ogarnięty paniką cierpiał męki religijnych rozterek. Usiadł plecami do ognia, przygarbiony, w pozie wyrażającej absolutną rozpacz. – Jestem niegodny – powiedział, niemal łkając. – Kiedy UL przemówił do mnie w ciszy mego serca, czułem, że zostałem wywyższony ponad wszystkich ludzi. A teraz jestem gorszy niż błoto. – W rozpaczy bił się pięściami po głowie. – Przestań! – rzucił chłopiec ostro. – Zrobisz sobie krzywdę. O co ci chodzi? – UL powiedział mi, że mam ukazać dziecko całemu Ulgo. Dla mnie to dowód, że doświadczyłem szczególnej łaski mojego boga. – O jakim dziecku mówisz? – Tym dziecku. Nowym Gorimie. W ten sposób UL prowadzi i chroni swój lud. Kiedy stary Gorim wykona już swe dzieło, UL umieszcza znak w oczach dziecka, które ma być następcą. Gdy UL powiedział, że zostałem wybrany, by sprowadzić dziecko do Ulgo, odsłoniłem innym jego słowa, a oni szanowali mnie i prosili, bym przemówił do nich słowami ULa. Widziałem dookoła grzech, zepsucie i piętnowałem. Ale to były moje słowa, nie ULa. Nie pamiętałem o własnych grzechach, wytykając je innym. – Głos Relga brzmiał chrapliwie, pełen fanatycznego samooskarżenia. – Jestem niczym. Budzę wstręt. UL powinien unieść rękę i mnie unicestwić. – To zakazane – stwierdził bez zastanowienia Garion. – Kto ma moc zdolną zakazać czegoś ULowi? – Nie wiem. Wiem tylko, że unicestwianie jest zakazane... nawet bogom. To pierwsza rzecz, jakiej się uczymy. Od razu zrozumiał, że popełnił straszliwy błąd, bo Relg spojrzał podejrzliwie i zapytał z niedowierzaniem: – Znasz sekrety bogów? – Widzisz, bogowie nie mają z tym nic wspólnego. Zasada dotyczy wszystkich. W oczach Ulgosa nagle zapłonęła nadzieja. Pochylał się na klęczkach, aż dotknął twarzą ziemi. – Wybacz mi moje grzechy – zaintonował. – Co? – Wywyższałem się, a jestem niegodny. – Pomyliłeś się, to wszystko. Nie rób tego więcej. Proszę cię, wstań. – Jestem nikczemny i nieczysty. – Ty? – Miałem nieczyste myśli o kobietach. Garion się zaczerwienił. – Wszyscy mamy czasem takie myśli – stwierdził, chrząkając z zakłopotaniem. – Moje myśli są nikczemne... niegodziwe... – jęknął Relg, przytłoczony wyrzutami sumienia. – Gorzeję od nich.

– UL z pewnością rozumie. Proszę cię, Relgu, wstań. Nie musisz tego robić. – Modliłem się ustami, a moje myśli i serce nie były zajęte modlitwą. – Relgu... – Szukałem ukrytych jaskiń dla radości odkrywania, nie po to, by poświęcić je ULowi. W taki sposób splamiłem dar otrzymany od mego boga. – Relgu, proszę... Zaczął uderzać głową o ziemię. – Raz znalazłem grotę, gdzie trwały echa głosu ULa. Nie pokazałem jej innym i zachowałem głos ULa dla siebie. Garion trochę się przestraszył. Fanatyk sam siebie doprowadzał do pasji. – Ukarz mnie, Belgarionie – błagał. – Wyznacz mi ciężką pokutę za mą nikczemność. Umysł Gariona był jasny. Chłopiec dokładnie wiedział, co musi odpowiedzieć. – Nie mogę cię karać, tak samo jak nie mogę ci wybaczyć. Jeśli czyniłeś coś, czego nie powinieneś czynić, to sprawa między tobą a ULem. Skoro wierzysz, że potrzebujesz kary, musisz sam ją sobie wymierzyć. Ja nie mogę. Nie zrobię tego. Relg podniósł znękaną twarz i popatrzył na Gariona, a potem ze zduszonym krzykiem poderwał się na nogi i zawodząc, pognał w mrok. – Garionie! – Znajoma nuta zabrzmiała w głosie cioci Pol. – Nic nie zrobiłem – odpowiedział niemal odruchowo. – Co mu powiedziałeś? – zapytał Belgarath. – On mówił, że popełnił mnóstwo grzechów. Chciał, żebym go ukarał i mu wybaczył. – I co? – Nie mogłem tego zrobić, dziadku. – A to dlaczego? Garion spojrzał zdumiony. – Trzeba było tylko trochę mu nakłamać – rzekł Belgarath. – To aż takie trudne? – Nakłamać? W takiej sprawie? – Sama myśl napawała Gariona przerażeniem. – On jest mi potrzebny, Garionie. I nie może funkcjonować w stanie takiej religijnej histerii. Myśl trochę, chłopcze. – Nie mogę, dziadku – powtórzył z uporem Garion. – To dla niego zbyt ważne, żebym go oszukiwał. – Lepiej idź go poszukać, ojcze – wtrąciła ciocia Pol. Belgarath spojrzał na Gariona gniewnie. – Jeszcze nie skończyliśmy rozmowy. – Pogroził mu palcem, po czym, mrucząc coś do siebie, ruszył szukać Relga. Garion pojął nagle z absolutną pewnością, że podróż do Rak Cthol będzie bardzo długa i nieprzyjemna.

Rozdział XX Choć lato tego roku na nizinach i wśród algarskich stepów trwało długo, jesień była krótka. Śnieżyce i zawieje, jakie napotkali w górach nad Maragorem i raz jeszcze między szczytami Ulgo, wskazywały, że zima będzie wczesna i sroga. Nocami panował chłód, kiedy dzień po dniu jechali przez równinę w stronę wschodniego szańca. Belgarath opanował się po chwilowym ataku gniewu, gdy Garion nie zdołał zażegnać ataku wyrzutów sumienia Relga. Potem jednak, z żelazną logiką, włożył na barki chłopca straszliwy ciężar. – Z jakiegoś powodu on ci ufa – stwierdził. – Dlatego powierzam go tobie. Nie obchodzi mnie, co zrobisz. Masz nie dopuścić, żeby znów się załamał. Z początku Relg nie dawał wciągnąć się w rozmowę. Jednak po pewnym czasie fala paniki, wywołana myślą o niebie, ogarnęła go znowu i zaczął mówić – najpierw opornie, potem coraz wylewniej. Jak obawiał się Garion, ulubionym tematem Relga był grzech. Zdumiewające, jakie drobiazgi uznawał za grzeszne. Zaniedbanie modlitwy przed posiłkiem, na przykład, było poważnym wykroczeniem. W miarę jak rozwijał się katalog przewinień, Garion zaczynał dostrzegać, że fanatyk grzeszył głównie myślą, nie czynem. Powracał ciągle problem pożądliwych myśli o kobietach. Ku głębokiemu zakłopotaniu chłopca Relg upierał się, by te pożądliwe myśli opisać z wyjątkową dokładnością. – Kobiety, oczywiście, nie są takie same jak my – zwierzył się pewnego dnia, kiedy jechali obok siebie. – Ich serc i umysłów nie przyciąga świętość, jak naszych. Starają się wodzić nas na pokuszenie swymi ciałami i skłaniać do grzechu. – Dlaczego tak sądzisz? – zapytał Garion ostrożnie. – Pożądliwość wypełnia ich serca – powiedział Relg z niewzruszonym przekonaniem. – A wyjątkową rozkosz sprawia im kuszenie prawych. Nie uwierzyłbyś, Belgarionie, jak przebiegłe są te istoty. Świadectwo niegodziwości widziałem u najpoważniejszych matron, żon moich najgorliwszych wyznawców. Ocierają się niby przypadkiem. Pozwalają, by rękawy ich szat podwijały się bezwstydnie, odsłaniając krągłe ramiona... a kraj ich sukni zawsze się o coś zaczepia i odkrywa kostki. – Nie patrz, jeśli cię to niepokoi – poradził Garion. Relg zignorował tę sugestię. – Myślałem nawet, czy nie zakazać im przebywania w mojej obecności. Ale potem uznałem, że lepiej mieć na nie oko, by ochraniać moich wyznawców przed ich niegodziwością. Planowałem też, by zakazać mym wyznawcom

małżeństw, lecz starsi przekonali mnie, że w ten sposób straciłbym młodych. Chociaż nadal uważam, że to niezły pomysł. – A czy wtedy, no... nie pozbyłbyś się wyznawców zupełnie? – spytał chłopiec. – Jeśli zakaz obowiązywałby przez dłuższy czas... nie byłoby małżeństw, nie byłoby dzieci. Rozumiesz, o co mi chodzi? – Tego jeszcze do końca nie przemyślałem – przyznał Relg. – A co z tym dzieckiem? Z nowym Gorimem? Jeśli dwoje ludzi ma zawrzeć małżeństwo, by urodziło się dziecko... to szczególne, wyjątkowe dziecko... a ty ich przekonasz, żeby tego nie robili... Czy nie przeszkadzasz czemuś, co z woli ULa powinno się zdarzyć? Relg odetchnął gwałtownie, jakby ta myśl dopiero teraz przyszła mu do głowy. Potem jęknął. – Sam widzisz. Choćbym nie wiem jak się starał, zawsze grzeszę. Jestem przeklęty, Belgarionie, przeklęty. Dlaczego właśnie mnie wybrał UL, bym ukazał ludowi dziecko, skoro taki jestem nikczemny? Garion pospiesznie zmienił temat, by porzucić niebezpieczny wątek. Dziewięć dni wędrowali przez nieskończone morze traw i przez dziewięć dni przyjaciele z brutalnością, która raniła Gariona do żywego, pozostawiali go w towarzystwie napuszonego fanatyka. Chłopiec sposępniał i często spoglądał na nich z wyrzutem, ale się tym nie przejmowali. W pobliżu wschodniej granicy równiny wspięli się na wzgórze i po raz pierwszy spojrzeli na olbrzymi mur wschodniego szańca – pionowe bazaltowe urwisko wyrastało tysiąc sześćset metrów ponad rumowisko u podstawy i w obie strony sięgało poza horyzont. – Niemożliwe – stwierdził Barak krótko. – Nigdy nie zdołamy się tam wspiąć. – Nie musimy – odparł Silk lekceważąco. – Znam ścieżkę. – Tajną ścieżkę, jak sądzę? – Właściwie nie tajną. Nie przypuszczam, by była powszechnie znana, ale jest wyraźnie widoczna, jeśli tylko wiesz, gdzie szukać. Zdarzyło się, że musiałem w pośpiechu opuścić Mishrak ac Thull i trafiłem na nią przypadkiem. – Mam czasem wrażenie, że prawie każde miejsce musiałeś opuszczać w pośpiechu przy tej czy innej okazji. Silk wzruszył ramionami. – Wiedzieć, kiedy pora uciekać, to jedna z najważniejszych umiejętności, jakiej uczą się ludzie mojego fachu. – Czy owa rzeka przed nami nie okaże się trudną zaporą? – Mandorallen wskazał migotliwą powierzchnię Rzeki Aldura, płynącej pomiędzy nimi a czarnym urwiskiem. Przesuwał palcami po klatce piersiowej, badając bolesne miejsca. – Przestań, Mandorallenie – upomniała go ciocia Pol. – Nigdy się nie zrosną, jeśli stale będziesz je naciskał. – Tuszę, o pani, że są już niemal całe. Jedno tylko sprawia mi jeszcze lekkie

niewygody. – W każdym razie zostaw je w spokoju. – Parę kilometrów w górę rzeki jest bród – oświadczył Belgarath, odpowiadając na pytanie rycerza. – O tej porze roku woda opada. Przejdziemy bez trudu. Prowadził ich łagodnym zboczem w dół, do Rzeki Aldura. Przekroczyli ją późnym popołudniem i rozbili namioty na drugim brzegu. Następnego ranka stanęli u stóp szańca. – Szlak zaczyna się kilka kilometrów stąd na południe – wyjaśnił Silk, wskazując drogę. – Trzeba będzie jechać po ścianie? – Garion wygiął szyję, by spojrzeć na krawędź przepaści. Silk pokręcił głową. – Szlak wiedzie łożyskiem potoku. Przecina skarpę. Jest trochę stromy i wąski, ale bezpiecznie doprowadzi nas na górę – pocieszył chłopca. Szlak wydawał się zaledwie nieco więcej niż szczeliną w niebotycznym urwisku. Strumyk wody ściekał u wylotu i znikał wśród rumowiska u stóp szańca. – Jesteś pewien, że prowadzi na sam szczyt? – Barak podejrzliwie patrzył na wąski komin. – Zaufaj mi – odpowiedział Silk. – Nie, jeśli tylko mam jakiś wybór. Szlak był okropny, stromy i kamienisty. Miejscami tak wąski, że musieli zdejmować bagaże z jucznych koni, by mogły przejść. Gdzie indziej przenosili konie na rękach przez bazaltowe głazy, spękane i podobne do gigantycznych stopni. Strumyk wody cieknący wzdłuż szczeliny powodował, że droga była błotnista i śliska. Co gorsza, z zachodu nadpłynęły rzadkie chmury, a kąśliwie zimny wiatr dmuchał wąskim korytarzem z jałowych równin Mishrak ac Thull. Droga zajęła im dwa dni, a kiedy dotarli na szczyt, byli wycieńczeni. – Czuję się tak, jakby ktoś okładał mnie kijem – stęknął Barak, padając na ziemię w porośniętej krzakami kotlinie u wylotu szczeliny. – Bardzo wielkim i brudnym kijem. Wszyscy usiedli między ciernistymi krzewami, by odpocząć po ciężkiej wspinaczce. – Muszę się rozejrzeć – oświadczył Silk po krótkiej zaledwie chwili. Miał ciało akrobaty: zwinne, mocne i szybko wracające do sił. Wdrapał się na brzeg kotlinki. Ostatnie kilka metrów przeczołgał się pod krzakami i wyjrzał. Po kilku minutach gwizdnął cicho i pomachał, by dołączyli do niego. Barak stęknął znowu i wstał niechętnie. Durnik, Mandorallen i Garion także podnieśli się sztywno. – Sprawdźcie, czego on chce – poprosił Belgarath. – Nie jestem jeszcze gotowy, żeby znowu gdzieś łazić. Ruszyli po żwirowym zboczu do krzewu, spod którego wyglądał Silk. Tak jak

on, ostatnie kilka metrów przebyli na czworakach. – O co chodzi? – rzucił Barak, kiedy dotarli na miejsce. – Mamy towarzystwo – odparł Drasanin, wskazując ponad jałową równiną, brunatną i martwą pod szarym niebem. Obłok żółtego pyłu snuł się przy ziemi, rwany zimnym wiatrem. Świadczył o obecności jeźdźców. – Patrol? – szepnął Durnik. – Raczej nie – uspokoił go Silk. – Thullowie nie czują się dobrze w siodle. Zwykle patrolują pieszo. Garion wytężył wzrok. – Ktoś tam jest przed nimi? – Wskazał maleńką, ruchomą plamkę jakieś osiemset metrów przed jeźdźcami. – Ach... – westchnął Silk dziwnie zasmucony. – Co to jest? – zapytał Barak. – Nie bądź taki tajemniczy, Silku. Nie mam nastroju. – To Grolimowie – wyjaśnił Drasanin. – A ścigany to Thull. Ucieka, bo nie chce zostać złożony w ofierze. Takie rzeczy zdarzają się tu dość często. – Musimy ostrzec Belgaratha – rzekł Mandorallen. – To nie jest konieczne – rzekł Silk. – Tutejsi Grolimowie są zwykle niskiej rangi. Wątpię, czy któryś z nich zna się na magii. – I tak mu powiem – oświadczył Durnik. Zsunął się w dół i podbiegł do miejsca, gdzie odpoczywał starzec z ciocią Pol i Relgiem. – Nic nam chyba nie grozi, póki pozostajemy w ukryciu – stwierdził Drasanin. – Jest ich tylko trzech i pilnują Thulla. Uciekający się zbliżył. Biegł z opuszczoną głową, rytmicznie pracując łokciami. – Co się stanie, jeśli zechce się schować w tej kotlince? – spytał Barak. Silk wzruszył ramionami. – Grolimowie będą go ścigać. – Wtedy musimy poczynić odpowiednie kroki, prawda? Silk kiwnął głową i uśmiechnął się kpiąco. – Chyba moglibyśmy go zawołać – zaproponował Barak i obluzował miecz w pochwie. – To samo przyszło mi do głowy. Wrócił Durnik. Chrzęścił stopami po żwirze. – Wilk kazał na nich uważać – powtórzył. – Ale mamy niczego nie robić, dopóki nie wjadą do kotlinki. – Szkoda! – Silk westchnął z żalem. Wyraźnie już widzieli uciekającego Thulla. Był to krępy mężczyzna w zgrzebnej tunice przewiązanej w pasie. Włosy miał splątane, koloru błota, a twarz wykrzywioną w wyrazie ślepej paniki. Minął ich kryjówkę w odległości trzydziestu kroków. Garion słyszał jego świszczący oddech. Mężczyzna jęczał, wydawał zwierzęce odgłosy absolutnej rozpaczy. – Prawie nigdy nie próbują się ukrywać – rzekł Silk cicho, z nutą

współczucia. – Zawsze tylko uciekają. – Potrząsnął głową. – Wyprzedzą go niebawem – zauważył Mandorallen. Grolimowie nosili czarne szaty z kapturami i maski z błyszczącej stali. – Lepiej zejdźmy trochę niżej – poradził Barak. Ukryli się w kotlince. Po chwili przebiegły galopem trzy konie, dudniąc kopytami po twardej ziemi. – Złapią go za parę minut – ocenił Garion. – Biegnie prosto do przepaści. Znajdzie się w pułapce. – Nie sądzę – mruknął Silk ponuro. Długi, rozpaczliwy krzyk cichnący w otchłani wyjaśnił wszystko. – Tego się spodziewałem – rzekł Silk. Garion poczuł ucisk w żołądku na myśl o przerażającym urwisku. – Wracają – ostrzegł Barak. – Schowajmy się. Trzech Grolimów przejechało brzegiem kotlinki. Jeden powiedział coś, czego Garion nie zrozumiał, a towarzysze wybuchnęli śmiechem. – Świat byłby piękniejszy, gdyby miał o trzech Grolimów mniej – zasugerował Mandorallen groźnym szeptem. – Atrakcyjny pomysł – zgodził się Silk. – Ale Belgarath miałby nam to za złe. Chyba lepiej dać im spokój. Jeszcze ktoś zacznie ich szukać. Barak spojrzał tęsknie na trzech jeźdźców i westchnął z żalem. – Wracajmy – rzucił Silk. Poczołgali się w dół. Kiedy wrócili, Belgarath podniósł głowę. – Odeszli? – Odjeżdżają – potwierdził Drasanin. – Co to był za krzyk? – zapytał Relg. – Trzech Grolimów zapędziło Thulla do przepaści. – Dlaczego? – Został wybrany do pewnej ceremonii religijnej i wolał tego uniknąć. – Odmówił? – Relg był wstrząśnięty. – Zasłużył więc na taki los. – Nie sądzę, Relgu, byś uświadamiał sobie charakter ceremonii Grolimów. – Człowiek musi się poddać woli swego boga – upierał się świętoszkowaty Ulgos. – Nic nie zwalnia z obowiązków religijnych. Oczy Silka błysnęły, gdy patrzył na niego. – Co wiesz na temat religii Angaraków, Relgu? – zapytał. – Zajmuję się tylko religią Ulgo. – Człowiek powinien wiedzieć, o czym mówi, nim zacznie wygłaszać sądy. – Daj spokój, Silku – wtrąciła ciocia Pol. – Nie, Polgaro. Nie tym razem. Kilka faktów może wyjść na dobre naszemu pobożnemu przyjacielowi. Brakuje mu perspektywy. – Odwrócił się do Relga. – Istotą religii Angaraków jest rytuał, który większość ludzi uznaje za odrażający. Thullowie całe życie spędzają na próbach uniknięcia go. To podstawowy fakt thullijskiej egzystencji. – Odrażający naród – ocenił Relg surowo.

– Nie. Thullowie są głupi, często okrutni, ale z pewnością nie odrażający. Widzisz, Relgu, ten rytuał, o którym mowa, wiąże się z ofiarami z ludzi. Relg zerwał zasłonę z twarzy, by z niedowierzaniem spojrzeć na niskiego Drasanina o szczurzej twarzy. – Każdego roku dwa tysiące Thullów zostaje złożonych w ofierze Torakowi – mówił Silk, wpatrując się z napięciem w zdumioną twarz Ulgosa. – Grolimowie pozwalają na zastępstwo, więc Thull haruje przez całe życie, by zarobić dość pieniędzy i kupić niewolnika, który zajmie jego miejsce na ołtarzu. Jeśli, oczywiście, będzie miał pecha i zostanie wybrany. Ale niewolnicy czasem umierają... albo uciekają. Jeśli wybrany nie ma niewolnika, zwykle próbuje ucieczki. Wtedy Grolimowie go ścigają. Mają wprawę, są naprawdę dobrzy. Nie słyszałem jeszcze o Thullu, któremu udało się zbiec. – Ich obowiązkiem jest się poddać. – Relg nie ustępował, choć nie był już tak pewny siebie. – Jak są zabijani? – zapytał Durnik cicho. Fakt, że Thull wolał rzucić się w przepaść, wstrząsnął kowalem. – To prosty zabieg. – Silk przyglądał się Relgowi z uwagą. – Dwóch Grolimów wygina Thulla do tyłu nad ołtarzem, a trzeci wycina mu serce. Potem spalają to serce w małym palenisku. Toraka nie interesuje cały Thull. Chce tylko serca. Relg zadrżał. – Ofiarowują też kobiety – mówił dalej Silk bezlitośnie. – Ale kobiety mają łatwiejsze sposoby ucieczki. Grolimowie nie złożą na ołtarzu ciężarnej. Komplikuje im to rachunki. Dlatego thullijskie kobiety starają się przez cały czas być w ciąży. To tłumaczy, dlaczego jest tak wielu Thullów i dlaczego thullijskie kobiety znane są ze swego nieposkromionego temperamentu. – Potworne. – Relg dyszał ciężko. – Śmierć jest lepsza od takiego ohydnego zepsucia. – Śmierć trwa bardzo długo, Relgu – rzekł Silk z lodowatym uśmieszkiem. – A o drobnym zepsuciu można łatwo zapomnieć, jeśli się człowiek postara. Zwłaszcza jeśli od tego zależy jego życie. Niespokojna twarz Relga wyrażała jego reakcję na ten chłodny opis potworności thullijskiego życia. – Jesteś złym człowiekiem – oskarżył Silka, lecz jakby bez przekonania. – Wiem – przyznał Drasanin. – Czy to, co powiedział, jest prawdą? – Relg zwrócił się do Belgaratha. Czarodziej w zadumie skubał brodę. – Chyba niewiele pominął. Słowo „religia” dla różnych ludzi oznacza różne pojęcia, Relgu. Wszystko zależy od natury danego boga. Spróbuj to sobie przemyśleć. Może inaczej spojrzysz na pewne swoje zadania. – Chyba wyczerpaliśmy już możliwości tej dyskusji, ojcze – zauważyła ciocia Pol. – Przed nami jeszcze długa droga. – Słusznie – zgodził się i powstał. Jechali przez skalne rumowiska i połacie niskich krzewów, jakie ciągnęły się

wzdłuż zachodniej granicy kraju Thullów. Nieustający wiatr zza szańca był przenikliwie zimny, choć śnieg leżał tylko w nielicznych płatach na martwej ziemi. Oczy Relga przystosowały się do dziennego światła, a chmury zdawały się koić jego lęk przed otwartym niebem. Mimo to przeżywał ciężkie chwile. Świat wokół był mu obcy, a wszystko, co spotykał na swej drodze, rozbijało ustalone poglądy. Przeżywał także okres religijnej niepewności, a to prowadziło do niezwykłych zmian w mowie i działaniu. W jednej chwili wytykał innym grzeszną niegodziwość, z twarzą zastygłą w wyrazie nabożności, w następnej wił się, przepełniony wstrętem do siebie samego i każdemu, kto chciał go słuchać, recytował nieskończoną, powtarzającą się litanię swych grzechów i przewinień. Chaos emocji był widoczny na jego bladej twarzy osłoniętej kapturem łuskowej zbroi. I znowu wszyscy – nawet cierpliwy Durnik o złotym sercu – unikali go i pozostawiali Garionowi. Relg zatrzymywał się często na modły i dziwne rytuały, niemal zawsze związane z czołganiem się w prochu. – W tym tempie dojedziemy do Rak Cthol za rok – burknął zgryźliwie Barak przy którymś takim rytuale. Z jawną niechęcią spoglądał na fanatyka, który klęczał na piasku przy drodze. – Zbliżamy się do północnej granicy Cthol Murgos – dodał Silk, wskazując pasmo niskich wzgórz przed nimi. – Kiedy ją przekroczymy, nie będziemy mogli co chwila przystawać. Musimy jechać jak najszybciej, by dotrzeć do Południowego Szlaku Karawan. Murgowie dokładnie patrolują teren i nie lubią wycieczek na boki. Na szlaku nic nam nie grozi, ale do tego czasu nie powinniśmy się zatrzymywać. – Czy nie zechcą nas przesłuchiwać, książę Kheldarze, nawet na szlaku karawan? – spytał Mandorallen. – Nasza kompania dziwnie jest dobrana, a Murgowie bywają podejrzliwi. – Będą nas obserwować – przyznał Silk. – Ale nie zatrzymają, dopóki nie zboczymy z traktu. Układ między Taurem Urgasem a Ranem Borune gwarantuje swobodę podróży po szlaku. Żaden Murgo przy zdrowych zmysłach nie będzie takim szaleńcem, by naruszając go, wprawić swego króla w zakłopotanie. Taur Urgas surowo traktuje ludzi, którzy wprawiają go w zakłopotanie. Wjechali do Cthol Murgos w południe zimnego, pochmurnego dnia. Natychmiast ruszyli galopem. Po mniej więcej pięciu kilometrach Relg zaczął hamować. – Nie teraz, Relgu – rzucił Belgarath ostro. – Później. – Ale... – UL jest cierpliwym bogiem. Zaczeka. Jedź. Galopowali przez nagą równinę do szlaku karawan, a płaszcze powiewały za nimi, szarpane zimnym wiatrem. Wczesnym popołudniem dotarli do traktu i ściągnęli wodze. Południowy Szlak Karawan nie był właściwie drogą, ale stulecia podróży wyraźnie zaznaczyły jego bieg. Silk rozejrzał się z zadowoleniem.

– Udało się – stwierdził. – Teraz znowu stajemy się uczciwymi kupcami i żaden Murgo na świecie nie może się wtrącać w nasze sprawy. Skręcił na wschód i ruszył na czele, demonstrując niezwykłą pewność siebie. Wyprostował ramiona, jakby urósł trochę i nabrał powagi; Garion wiedział, że przygotowuje się do nowej roli. Kiedy napotkali podążającą na zachód, dobrze chronioną tolnedrańską karawanę, Silk dokonał już przemiany. Powitał kupca z naturalną swobodą przedstawiciela tego samego zawodu. – Dobrego dnia, wielki kupcze! – zawołał, zerknąwszy na insygnia Tolnedranina. – Jeśli zechcesz poświęcić mi chwilę, moglibyśmy wymienić informacje o stanie dróg. Nadjeżdżasz ze wschodu, a ja właśnie przybyłem traktem od zachodu. Wymiana może się okazać korzystna dla obu stron. – Doskonały pomysł – zgodził się Tolnedranin. Był krępym mężczyzną z wysokim czołem. Nosił płaszcz podszyty futrem, którym otulał się szczelnie dla ochrony przed lodowatym wichrem. – Nazywam się Ambar – oznajmił Silk. – Z Kotu. Tolnedranin uprzejmie skinął głową. – Kalvor – przedstawił się. – Z Tol Horb. Wybrałeś ciężką porę na wyprawę na wschód, Ambarze. – Konieczność. Moje fundusze są ograniczone, a koszt składowania przez zimę w Tol Honeth pochłonąłby wszystko, co mam. – Honethowie są zachłanni – zgodził się Kalvor. – Czy Ran Borune jeszcze żyje? – Żył, kiedy wyjeżdżałem. Kalvor skrzywił się. – A walka o sukcesję wciąż trwa? Silk parsknął śmiechem. – O tak. – Czy ta świnia Kador z Tol Vordue wciąż ma przewagę? – Jak słyszałem, od Kadora odwróciło się szczęście. Podobno planował zamach na życie księżniczki Ce’Nedry. Sądzę, że imperator poczyni odpowiednie kroki, by wyeliminować go z wyścigu do tronu. – Wspaniała nowina. – Uśmiech rozjaśnił twarz Kalvora. – Jak wygląda droga na wschodzie? – spytał Silk. – Nie ma wiele śniegu. Naturalnie, w Cthol Murgos prawie nigdy go nie ma. To wyjątkowo suche królestwo. Ale jest zimno. Mróz na przełęczach. A jaka pogoda w górach wschodniej Tolnedry? – Padał śnieg, kiedy przejeżdżaliśmy. – Tego się bałem. – Kalvor sposępniał. – Powinieneś chyba zaczekać do wiosny, Kalvorze. Najgorszy odcinek drogi jeszcze przed tobą. – Musiałem wydostać się z Rak Goska. – Kupiec rozejrzał się, jakby podejrzewał, że ktoś podsłuchuje. – Podążasz prosto w sam środek kłopotów, Ambarze – ostrzegł z powagą. – Tak?

– To nie jest odpowiednia chwila, by wybierać się do Rak Goska. Murgowie zupełnie poszaleli. – Poszaleli? – wystraszył się Silk. – Nie można tego wytłumaczyć inaczej. Uczciwych kupców aresztują pod najbardziej bzdurnymi oskarżeniami, jakie w życiu słyszałeś. Wszyscy przybysze z Zachodu są bezustannie śledzeni. W takiej sytuacji z pewnością nie należy zabierać tam damy. – To moja siostra. – Silk zerknął na ciocię Pol. – Zainwestowała w moje przedsięwzięcie, ale mi nie wierzy. Uparła się, że pojedzie i sprawdzi, czy jej nie oszukuję. – Ja trzymałbym się z daleka od Rak Goska – poradził Kalvor. – Nie mam wyboru – odparł Silk bezradnie. – Teraz nic już nie mogę poradzić. – Powiem ci szczerze, Ambarze, podróż do Rak Goska jest teraz warta tyle, ile własne życie. Dobry kupiec, znany mi osobiście, został oskarżony o wdarcie się do pokojów kobiet w domostwie Murga. – Nie bardzo się dziwię. Słyszałem, że kobiety Murgów znane są z urody. – Ambarze, ten człowiek miał siedemdziesiąt trzy lata! – Synowie mogą być dumni z jego wigoru. – Silk się zaśmiał. – Co się z nim stało? – Został skazany i wbity na pal. – Kalvor zadrżał. – Żołnierze spędzili nas wszystkich i kazali na to patrzeć. Potworne. Silk zmarszczył brwi. – A może oskarżyli go słusznie? – Siedemdziesiąt trzy lata, Ambarze – powtórzył kupiec. – Oczywiście, że wszystko zmyślili. Gdybym nie wiedział, że to niemożliwe, uznałbym, że Taur Urgas próbuje wypędzić z Cthol Murgos wszystkich zachodnich kupców. Rak Goska nie jest już dla nas bezpieczne. Silk się skrzywił. – Kto może wiedzieć, czy Taur Urgas w ogóle myśli? – Zarabia na każdej transakcji zawartej w Rak Goska. Musiałby być szaleńcem, żeby umyślnie nas przepędzać. – Spotkałem kiedyś Taura Urgasa – wyznał Silk ponuro. – Rozsądku z pewnością nie można mu zarzucić. – Rozejrzał się z wyrazem desperacji na twarzy. – Kalvorze, zainwestowałem w to przedsięwzięcie wszystko, co miałem, i wszystko, co zdołałem pożyczyć. Jeśli teraz zawrócę, będę zrujnowany. – Mógłbyś za górami skręcić na północ – poradził Tolnedranin. – Przekroczysz rzekę do Mishrak ac Thull i dotrzesz do Thull Mardu. – Nie znoszę handlowania z Thullami – odparł Drasanin. – Jest inna możliwość. Znasz takie miejsce w połowie drogi między Tol Honeth i Rak Goska? Silk kiwnął głową. – Zawsze stał tam posterunek zaopatrzeniowy Murgów; żywność, konie

i wszystko, co potrzebne – mówił dalej Kalvor. – Odkąd zaczęły się kłopoty w Rak Goska, kilku przedsiębiorczych Murgów kupuje tam całe karawany, z końmi i towarem. Ceny nie są tak atrakcyjne jak w Rak Goska, lecz zawsze jest szansa na jakiś zysk. I nie musisz się narażać, by go osiągnąć. – Ale wtedy nie będę miał towaru na drogę powrotną. Stracę połowę zarobku, jeśli nie przywiozę nic na sprzedaż w Tol Honeth. – Przywieziesz swoje życie, Ambarze – zauważył rozsądnie Kalvor. Rozejrzał się nerwowo, jakby w każdej chwili oczekiwał aresztowania. – Nie wrócę już do Cthol Murgos – oświadczył stanowczo. – Jak każdy człowiek skłonny jestem zaryzykować dla dobrego zarobku. Jednak całe złoto świata nie jest warte jeszcze jednej wyprawy do Rak Goska. – Daleko do tego posterunku w połowie drogi? – spytał Silk zafrasowany. – Minąłem go trzy dni temu. Powodzenia, Ambarze, cokolwiek postanowisz. – Chwycił cugle. – Chcę pojechać jeszcze trochę dalej, nim zatrzymam się na noc. Może i leży śnieg w tolnedrańskich górach, ale przynajmniej znajdę się poza granicami Cthol Murgos i poza zasięgiem rąk Taura Urgasa. Skinął głową i szybkim kłusem odjechał na zachód, a wraz z nim jego strażnicy i karawana.

Rozdział XXI Południowy Szlak Karawan wił się przez jałowe doliny, biegnące na ogół ze wschodu na zachód. Okoliczne szczyty były wysokie – wyższe zapewne od gór na zachodzie – lecz tylko lekko przyprószone śniegiem. Niebo zakryły ciemnoszare chmury, ale wilgoć, jaką magazynowały w sobie, nie opadała na to wysuszone pustkowie, pełne piasku, skał i głogów. Choć nie padał śnieg, panował ostry chłód. Wiatr dmuchał bez przerwy i ciął jak nożem. W dobrym tempie jechali na wschód. – Belgaracie – rzucił przez ramię Barak. – Na wzgórzu przed nami stoi Murgo... kawałek na południe od drogi. – Widzę go. – Co on robi? – Obserwuje nas. Nic nam nie grozi, póki pozostaniemy na szlaku karawan. – Zawsze tak obserwują – stwierdził Silk. – Murgowie lubią pilnować wszystkich, którzy wjeżdżają do ich królestwa. – Ten Tolnedranin... Kalvor – przypomniał sobie Barak. – Myślisz, że przesadzał? – Nie – odparł Belgarath. – Sądzę, że Taur Urgas szuka pretekstu, by zamknąć szlak i usunąć z Cthol Murgos wszystkich przybyszów z Zachodu. – Dlaczego? – zdziwił się Durnik. Belgarath wzruszył ramionami. – Zbliża się wojna. Taur Urgas wie, że spora liczba kupców przyjeżdżających tą drogą do Rak Goska to szpiedzy. Niedługo będzie tędy prowadził armię z południa i chciałby zachować ich liczebność i ruchy w tajemnicy. – Jakąż to armię zgromadzić można w tak martwej i niezamieszkanej dziedzinie? – zdumiał się Mandorallen. Belgarath rozejrzał się po pustynnej wyżynie. – To tylko niewielki fragment Cthol Murgos, jaki pozwalają nam oglądać. Kraj sięga tysięcy kilometrów na południe. Są tam miasta, których nie widział jeszcze żaden człowiek z Zachodu. Nie znamy nawet ich nazw. Tu, na północy, Murgowie prowadzą szeroko zakrojoną grę zmierzającą do ukrycia prawdziwego Cthol Murgos. – Azali przewidujesz, iż wojna nadciągnie wkrótce? – Może najbliższego lata. Albo jeszcze następnego. – Będziemy gotowi? – zaniepokoił się Barak. – Trzeba się starać. Ciocia Pol prychnęła z obrzydzeniem.

– Co się stało? – zapytał Garion. – Sępy – odparła. – Wstrętne ptaszyska. Dziesięć ciężkich ptaków machało skrzydłami nad czymś leżącym na ziemi w pobliżu szlaku. – Czym się żywią? – zastanowił się głośno Durnik. – Od szczytu szańca nie widziałem żadnych zwierząt. – Pewnie jakiś koń... – powiedział Silk. – Albo człowiek. Niczego innego tu nie ma. – Człowiek leżałby tak niepogrzebany? – Tylko częściowo. Od czasu do czasu jacyś rabusie dochodzą do wniosku, że wzdłuż szlaku karawan łatwo zdobędą majątek. Murgowie dają im mnóstwo czasu, by sobie przemyśleli tę pomyłkę. Durnik spojrzał pytająco. – Murgowie łapią ich – wyjaśnił Silk. – Potem zakopują w ziemi po szyję i zostawiają. Sępy nauczyły się, że człowiek jest w takiej sytuacji bezbronny. Często się niecierpliwią i nie czekają z rozpoczęciem jedzenia, nim ten nieszczęśnik umrze. – Niezły sposób na bandytów – ocenił Barak. – Nawet Murgo wpadnie czasem na dobry pomysł. – Niestety, Murgowie uznają za bandytę każdego, kto zjedzie ze szlaku. Sępy nie opuściły swego przerażającego łupu nawet wtedy, gdy jeźdźcy minęli je nie dalej niż o kilkanaście metrów. Skrzydła i tułowia zasłaniały żer, za co Garion był wdzięczny losowi. Cokolwiek to było, musiało być nieduże. – Nie możemy oddalać się od traktu, kiedy rozbijemy obóz na noc – stwierdził Durnik, odwracając głowę. – Bardzo rozsądny pomysł, Durniku – zgodził się Silk. Informacja tolnedrańskiego kupca o prowizorycznym jarmarku w połowie szlaku okazała się ścisła. Po południu trzeciego dnia pokonali niewielkie wzniesienie i zobaczyli namioty otaczające solidny, kamienny budynek przy trakcie. Z tej odległości wydawały się małe; nieustający wiatr trzepotał nimi i wydymał płótno. – Co o tym myślisz? – zapytał Silk Belgaratha. – Jest późno. I tak musimy zatrzymać się na noc, a byłoby podejrzane, gdybyśmy minęli to miejsce. Silk przytaknął. – Trzeba schować jakoś Relga – dodał Belgarath. – Nikt nie uwierzy, że jesteśmy zwykłymi kupcami, jeśli zobaczy z nami Ulgosa. Silk już wpadł na pomysł: – Owiniemy go w koc i każdemu, kto zapyta, powiemy, że jest chory. Ludzie trzymają się od chorych z daleka. Starzec kiwnął głową. – Potrafisz udawać chorego? – spytał Relga. – Jestem chory. – Ulgos kichnął. – Tutaj zawsze jest tak zimno? Ciocia Pol podjechała do niego i wyciągnęła rękę, by położyć mu dłoń na

czole. – Nie dotykaj mnie. – Chciał się odsunąć. – Przestań. – Dotknęła jego czoła i spojrzała na niego z uwagą. – On się przeziębił, ojcze – oznajmiła. – Gdy tylko się zatrzymamy, dam mu jakieś lekarstwo. Czemu nic nie mówiłeś? – zwróciła się do świętoszka. – Zniosę to, co zsyła na mnie UL – obwieścił Relg. – To kara za moje grzechy. – Nie – odparła chłodno. – To nie ma nic wspólnego z grzechami i karą. Zwykłe przeziębienie, nic więcej. – Czy umrę? – zapytał Relg spokojnie. – Oczywiście, że nie. Nigdy jeszcze nie byłeś przeziębiony? – Nie. Przez całe życie ani razu nie chorowałem. – Następnym razem już tego nie powiesz – stwierdził Silk lekceważąco. Podał Ulgosowi wydobyty z juków koc. – Zarzuć to sobie na ramiona i głowę. Sprawiaj wrażenie, jakbyś cierpiał. – Cierpię. – Relg zakasłał. – Chodzi o wrażenie. Myśl o grzechu. Powinieneś wyglądać żałośnie. – Cały czas myślę o grzechu – zapewnił Relg. Kaszel mu nie przechodził. – Wiem. Ale postaraj się myśleć bardziej intensywnie. Zjechali ze wzgórza w stronę namiotów. Czuli podmuchy suchego, lodowatego wiatru. Niewielu kupców wyszło na zewnątrz, a i ci starali się jak najszybciej wykonać swe prace i wrócić do ciepłych wnętrz. – Powinniśmy najpierw zatrzymać się przy posterunku. – Silk wskazał niski prostokątny budynek wśród namiotów. – To będzie naturalne. Pozwólcie mi mówić. – Silk, ty parszywy drasański złodzieju! – zabrzmiał chrapliwy krzyk z pobliskiego namiotu. Silk szerzej otworzył oczy i uśmiechnął się radośnie. – Poznaję skowyt pewnego nadrackiego wieprza – oświadczył tak głośno, by słyszał go człowiek w namiocie. Potężny Nadrak w długim, wojłokowym płaszczu ściągniętym pasem i obcisłej futrzanej czapce wytoczył się na dwór. Miał tłuste czarne włosy, rzadką splątaną brodę i oczy kanciaste, charakterystyczne dla Angaraków, jednak w przeciwieństwie do martwych oczu Murgów, w tych błyszczała ostrożna przyjaźń. – Jeszcze cię nie złapali, Silku? – zapytał gromko. – Byłem pewien, że ktoś zdążył już obedrzeć cię ze skóry. – Pijany jak zwykle, widzę. – Silk uśmiechnął się złośliwie. – Od ilu dni tym razem, Yarbleku? – Kto by tam liczył? – Nadrak wybuchnął śmiechem i zachwiał się lekko na nogach. – Co robisz w Cthol Murgos, Silku? Myślałem, że twój tłusty król potrzebuje cię w Gar og Nadrak. – Byłem już trochę zbyt znany na ulicach Yar Nadrak. Ludzie zaczynali mnie unikać. – Nie mogę zrozumieć dlaczego – odparował z ciężkim sarkazmem Yarblek. –

Oszukujesz w handlu, fałszujesz kości, folgujesz sobie z cudzymi żonami i jesteś szpiegiem. To przecież nie powód, by nie podziwiać twoich zalet, bo przecież jakieś chyba masz, co? – Twoje poczucie humoru zwala z nóg, Yarbleku. Jak zawsze. – To moja jedyna wada. Zeskakuj z konia, Silku. Chodź, upijemy się razem. Zaproś przyjaciół. Zatoczył się do wnętrza namiotu. – Stary znajomy – wyjaśnił szybko Silk, zsuwając się z siodła. – Można mu zaufać? – spytał podejrzliwie Barak. – Nie do końca. To porządny człowiek... jak na Nadraka. Na pewno wie o wszystkim, co się tutaj dzieje. Jeśli będzie dostatecznie pijany, możemy od niego uzyskać ważne informacje. – Czekam, Silku! – ryknął Yarblek. – Zobaczymy, co ma do powiedzenia – zdecydował Belgarath. Wszyscy zsiedli z koni, przywiązali je do kołków i weszli do środka. Namiot był duży, grube czerwone dywany pokrywały jego ściany i podłogę. Z masztu zwisała lampa oliwna, a ogień w żelaznym koszu wysyłał fale gorąca. Yarblek siedział ze skrzyżowanymi nogami przy tylnej ścianie, obok poręcznie ustawionej dużej czarnej beczułki. – Chodźcie, chodźcie! – zaprosił ich szorstko. – Zamknijcie klapę. Ciepło ucieka. – To jest Yarblek – oznajmił Silk tytułem prezentacji. – Niezły kupiec i słynny pijak. Znamy się od bardzo dawna. – Mój namiot należy do was. – Yarblek czknął obojętnie. – Nieszczególny to namiot, ale należy do was mimo wszystko. Tam są kubki... w tym stosie obok mojego siodła. Niektóre nawet czyste. Napijmy się. – To pani Pol, Yarbleku – przedstawił Polgarę Silk. – Przystojna kobieta – ocenił Yarblek, przyglądając się jej bezczelnie. – Wybacz, pani, że nie wstaję, ale trochę mi się kręci w głowie. Pewnie zjadłem coś niedobrego. – Oczywiście – zgodziła się z kpiącym uśmieszkiem. – Człowiek powinien uważać, co wrzuca sobie do żołądka. – Dokładnie to samo powtarzałem chyba już tysiąc razy. – Zezował w jej stronę, gdy zdejmowała kaptur i rozwiązywała płaszcz. – Wyjątkowo piękna kobieta, Silku – stwierdził. – Zamierzasz ją sprzedać? – Nie stać cię na mnie, Yarbleku – powiedziała ciocia Pol, nie żywiąc najmniejszej urazy. Yarblek wytrzeszczył oczy, a potem ryknął śmiechem. – Na nos Jednookiego, chyba rzeczywiście nie. I pewnie trzymasz gdzieś sztylet pod suknią. Rozprułabyś mi brzuch, gdybym próbował cię wykraść, co? – Oczywiście. – Co za kobieta! – Yarblek zarechotał. – Tańczyć też potrafisz? – Jak jeszcze w życiu nie widziałeś, Yarbleku. Potrafię w wodę zmienić twoje kości.

Oczy Nadraka błysnęły. – Zatańczysz dla nas, kiedy już wszyscy będziemy pijani? – Zobaczymy. – W jej głosie zabrzmiała sugestia obietnicy. Garion był zdumiony tą śmiałością. Oczywiście Yarblek takiego właśnie zachowania oczekiwał od kobiet... ale gdzie ciocia Pol mogła tak dobrze poznać zwyczaje Nadraków, że odpowiadała mu bez śladu zakłopotania? – To jest pan Wilk. – Silk wskazał Belgaratha. – Co tam imiona. – Yarblek machnął ręką. – I tak nie zapamiętam. – Przyjrzał im się kolejno z chytrą miną. – Właściwie... – Nagle wydał się o wiele mniej pijany niż przed chwilą. – Właściwie byłoby lepiej, żebym nie znał waszych imion. Czego człowiek nie wie, tego nie zdradzi. Jesteście zbyt dobrze dobraną grupą, żeby przybywać do śmierdzącego Cthol Murgos w uczciwych interesach. Bierzcie kubki. Ta beczułka jest prawie pełna, a druga chłodzi się za namiotem. Silk skinął głową. Wyszukali sobie kubki w stosie garnków rozrzuconych obok wytartego siodła. Potem siedli na dywanie wokół beczułki. – Nalałbym wam, jak porządny gospodarz – rzekł Yarblek. – Ale za dużo by się rozlało. Nabierajcie sami. Piwo Yarbleka było bardzo ciemne i miało mocny, jakby owocowy aromat. – Ciekawy smak – zauważył Barak uprzejmie. – Mój piwowar kroi do beczek suszone jabłka – wyjaśnił Nadrak. – Dzięki temu nie jest takie ostre. – Spojrzał na Silka. – Myślałem, że nie lubisz Murgów. – Nie lubię. – Więc co robisz w Cthol Murgos? Silk wzruszył ramionami. – Interesy. – Czyje? Twoje czy Rhodara? Silk mrugnął porozumiewawczo. – Tak myślałem – rzekł Yarblek. – W takim razie życzę ci szczęścia. Zaproponowałbym nawet pomoc, ale raczej nie będę wtykał nosa w te sprawy. Murgowie nie ufają nam nawet bardziej niż wam, Alornom. Szczerze mówiąc, wcale im się nie dziwię. Każdy Nadrak godzien tego imienia zboczy z drogi o szesnaście kilometrów, jeśli trafi się okazja poderżnięcia murgoskiego gardła. – Twoje uczucia dla kuzynów wzruszają mnie do głębi – rzekł Silk z uśmiechem. Yarblek zmarszczył czoło. – Kuzyni! – warknął. – Gdyby nie Grolimowie, wytłuklibyśmy całą tę zimnokrwistą rasę całe pokolenia temu. – Nabrał piwa do kufla i wzniósł toast. – Za nieszczęścia Murgów! – Chyba znaleźliśmy coś, za co możemy wypić razem. – Barak uśmiechnął się szeroko. – Za nieszczęścia Murgów! – I żeby Taur Urgas dostał wrzodów na tyłku – dodał Yarblek. Wypił jednym haustem, nabrał piwa z beczułki i wypił znowu. – Jestem trochę pijany –

oświadczył. – Nigdy byśmy się nie domyślili – stwierdziła ciocia Pol. – Podobasz mi się, dziewczyno. – Wyszczerzył zęby. – Szkoda, że nie stać mnie na ciebie. Pewnie nawet nie myślisz o ucieczce? Westchnęła z wyraźną kpiną. – Nie – przyznała. – Raczej nie. Kobieta traci wtedy reputację. – Szczera prawda – zgodził się Yarblek. Ze smutkiem potrząsnął głową. – Jak już wspomniałem, jestem trochę pijany. Chyba nie powinienem wam o tym mówić, ale pora nie jest odpowiednia, żeby ludzie z Zachodu odwiedzali Cthol Murgos. Szczególnie Alornowie. Ostatnio słyszy się dziwne rzeczy. Z Rak Cthol dochodzą plotki, że cała kraina Murgów ma być oczyszczona z cudzoziemców. Taur Urgas nosi koronę i bawi się w króla w Rak Goska, ale stary Grolim w Rak Cthol trzyma mu palce na sercu. Król Murgów wie, że jeśli Ctuchik zaciśnie je w pięść, tron opustoszeje. – Kilkanaście kilometrów stąd na zachód spotkaliśmy Tolnedranina. Mówił mniej więcej to samo – oznajmił z powagą Silk. – Twierdzi, że w całym Rak Goska kupcy z Zachodu są aresztowani pod fałszywymi zarzutami. Yarblek pokiwał głową. – To dopiero pierwszy krok. Łatwo przewidzieć, co zrobią Murgowie. Nie mają wyobraźni. Taur Urgas nie jest jeszcze gotowy, żeby narazić się Ranowi Borune, wyrzynając wszystkich zachodnich kupców w królestwie. Ale ta chwila nadchodzi. Rak Goska jest już pewnie miastem zamkniętym. Taur Urgas ma wolne ręce i może zwrócić uwagę na pogranicze. Myślę, że właśnie dlatego wyruszył tutaj. – Wyruszył? – Silk zbladł. – Sądziłem, że wiesz. Taur Urgas maszeruje tu z całą armią. Chyba zamierza zamknąć granicę. – Jak jest daleko? – Słyszałem, że widziano go dzisiejszego ranka mniej więcej dwadzieścia kilometrów stąd – rzekł Yarblek. – Co się stało? – Taur Urgas i ja mieliśmy poważne nieporozumienie – wyjaśnił szybko Silk. – Nie może mnie tu znaleźć, kiedy przybędzie. – Poderwał się na równe nogi. – Gdzie idziesz? – spytał Belgarath. – W jakieś bezpieczne miejsce. Dogonię was później. Wybiegł z namiotu. Po chwili usłyszeli tętent kopyt. – Chcesz, żebym z nim pojechał? – zapytał Belgaratha Barak. – Nigdy go nie dogonisz. – Ciekawe, co zrobił Taurowi Urgasowi. – Yarblek się zamyślił. – Chyba coś okropnego, sądząc po tym, jak szybko stąd uciekał. – Czy to bezpieczne, żeby oddalał się od traktu? – zaniepokoił się Garion, pamiętając sępy i ich upiorną zdobycz. – Nie martw się o Silka – mruknął Yarblek lekceważąco. Gdzieś bardzo daleko rozległo się powolne dudnienie. Nadrak z nienawiścią zmrużył oczy.

– Wygląda na to, że Silk zniknął w ostatniej chwili. Dudnienie zabrzmiało głośniej i zmieniło się w głuchy, warczący odgłos. Wśród huku słyszeli jękliwą pieśń setek głosów śpiewających w niskiej tonacji. – Co to jest? – zdziwił się Durnik. – Taur Urgas. – Yarblek splunął. – To pieśń wojenna króla Murgów. – Wojna? – zapytał Mandorallen ostro. – Taur Urgas zawsze prowadzi wojnę – odrzekł z głęboką pogardą Nadrak. – Choćby nie miał jej z kim prowadzić. Śpi w zbroi, nawet we własnym pałacu. Trochę brzydko pachnie od tego, ale ponieważ Murgowie i tak cuchną, nie ma wielkiej różnicy. Wyjrzę i sprawdzę, o co mu chodzi. – Podniósł się ciężko. – Czekajcie tutaj. To nadracki namiot, a między Angarakami obowiązuje pewna uprzejmość. Żołnierze tu nie wejdą, więc jesteście bezpieczni, póki sami nie wyjdziecie. Zatoczył się do wyjścia. Na twarzy miał wyraz lodowatej nienawiści. Śpiew i miarowe bicie bębnów rozbrzmiewało coraz głośniej. Przenikliwie, niemal skocznie zagrały piszczałki, potem basowo zagrzmiały rogi. – Co o tym sądzisz, Belgaracie? – huknął Barak. – Ten Yarblek wydaje się rozsądny, ale to jednak Angarak. Wystarczy, że powie słowo, a będziemy tu mieli setkę Murgów. – On ma rację, ojcze – zgodziła się ciocia Pol. – Dostatecznie poznałam Nadraków, by wiedzieć, że Yarblek nie był nawet w przybliżeniu tak pijany, jakiego udawał. Belgarath ściągnął wargi. – Może to nie najlepszy pomysł, by stawiać wszystko na kartę niechęci Nadraków do Murgów – przyznał. – Może jesteśmy niesprawiedliwi, podejrzewając Yarbleka, ale i tak lepiej wymknąć się stąd, zanim Taur Urgas wystawi straże dookoła. Nie wiadomo, jak długo zechce tu pozostać, a kiedy już rozbije obóz, możemy mieć kłopoty z wyjazdem. Durnik odsunął czerwony dywan na tylnej ścianie namiotu, sięgnął pod nią i wyjął kilka kołków. Potem uniósł wojłok. – Możemy wyczołgać się tędy. – Chodźmy zatem – zdecydował Belgarath. Wysunęli się z namiotu na chłodny wiatr. – Weźcie konie – polecił szeptem Belgarath. Rozejrzał się, mrużąc oczy. – Do tamtej rozpadliny. – Wskazał łożysko potoku tuż za ostatnim rzędem namiotów. – Jeśli przemkniemy się za namiotami, powinniśmy dotrzeć tam niezauważeni. Przypuszczam, że wszyscy tutaj przybiegną, by oglądać wjazd Taura Urgasa. – Czy król Murgów zna ciebie, Belgaracie? – zapytał Mandorallen. – Może. Nigdy się nie spotkaliśmy, ale mój rysopis od dawna już krąży po Cthol Murgos. Lepiej nie ryzykować. Poprowadzili konie za namiotami i bez kłopotów dotarli do rozpadliny. – Potok spływa po drugiej stronie tamtego wzgórza. – Barak wyciągnął rękę. – Jeśli pójdziemy korytem, przez całą drogę będziemy osłonięci. Dalej skryje

nas wzgórze. – Już prawie wieczór. – Belgarath spojrzał na ciemniejące niebo. – Podejdźmy kawałek, a potem zaczekamy do zmroku. Szli rozpadliną, póki nie zasłoniło ich niewielkie wzniesienie. – Lepiej uważać, co się dzieje – stwierdził Belgarath. Barak i Garion wyczołgali się z rozpadliny i wspięli na szczyt wzgórza, gdzie zalegli wśród niskich krzaków. – Nadchodzą – mruknął Barak. Murgoscy żołnierze o posępnych twarzach maszerowali ósemkami w rytm miarowych uderzeń bębnów. Między nimi, na grzbiecie czarnego konia, pod rozwianym czarnym sztandarem jechał Taur Urgas. Był wysokim mężczyzną o muskularnych, pochyłych ramionach i kanciastej, okrutnej twarzy. Grube ogniwa jego kolczugi, pokryte czerwonym złotem, wyglądały jak skąpane we krwi. Szeroki metalowy pas opinał go w talii, pochwa miecza na lewym biodrze skrzyła się od klejnotów. Spiczasty stalowy hełm opadał nisko nad czarnymi brwiami. Do hełmu była przymocowana krwawoczerwona korona Cthol Murgos. Rodzaj kaptura z kolczugi osłaniał grzbiet i szyję króla, opadając aż na ramiona. Taur Urgas zatrzymał konia przed niskim budynkiem posterunku. – Wina! – rozkazał. Niesiony lodowatym wiatrem głos brzmiał nieprzyjemnie blisko. Garion wczołgał się głębiej w krzaki. Murgo, który zarządzał posterunkiem, wbiegł do wnętrza i natychmiast pojawił się znowu, niosąc gąsior i ciężki metalowy puchar. Taur Urgas chwycił puchar, wychylił, po czym zgniótł powoli, zaciskając pięść. Barak parsknął wzgardliwie. – O co chodzi? – szepnął Garion. – Nikt nie pije z kielicha, którego używał Taur Urgas – wyjaśnił rudobrody olbrzym. – Gdyby Anheg tak się zachowywał, wojownicy spuściliby go do zatoki pod Val Alorn. – Czy masz imiona wszystkich cudzoziemców w obozie? – Król zwrócił się do zarządcy. Niesione wiatrem słowa wyraźnie rozbrzmiewały w uszach Gariona. – Jak rozkazałeś, straszliwy królu – odparł Murgo z niskim pokłonem. Wyciągnął z rękawa i wręczył władcy zwój pergaminu. Taur Urgas rozwinął pergamin i spojrzał na spis. – Przywołajcie Nadraka Yarbleka – rozkazał. – Niech zbliży się Yarblek z Gar og Nadrak! – krzyknął oficer stojący u boku króla. Yarblek wystąpił. Wiatr szarpał jego wojłokowym płaszczem. – Nasz kuzyn z północy – powitał go chłodno Taur Urgas. – Wasza wysokość... – Yarblek skłonił się lekko. – Lepiej byłoby, gdybyś stąd odjechał, Yarbleku – oświadczył król. – Moi żołnierze otrzymali pewne rozkazy, a niektórzy z nich mogą w swej gorliwości nie rozpoznać kuzyna Angaraka. Jeśli zostaniesz, nie mogę zagwarantować ci

bezpieczeństwa. Byłbym zasmucony, gdyby spotkało cię coś nieprzyjemnego. Yarblek skłonił się ponownie. – Moi słudzy i ja odjedziemy natychmiast, wasza wysokość. – Jeśli są Nadrakami, mają moje pozwolenie. Jednak cudzoziemcy muszą pozostać. Jesteś wolny, Yarbleku. – W ostatniej chwili wydostaliśmy się z namiotu – mruknął Barak. Nagle z budynku wyszedł mężczyzna w pordzewiałej kolczudze okrytej brudną brązową kamizelą. Był nieogolony, a białko jednego oka błyszczało mu nienaturalnie. – Brill! – szepnął Garion. Oczy Baraka stały się lodowate. Brill pokłonił się Taurowi Urgasowi. – Witaj, potężny władco. – Mówił obojętnym tonem, nie okazując szacunku ani trwogi. – Co tu robisz, Kordochu? – spytał Taur Urgas zimno. – Podróżuję w interesach mego pana, straszliwy królu. – Jakie interesy może prowadzić Ctuchik w takim miejscu? – To sprawa osobista, wielki królu – odpowiedział wymijająco Brill. – Wolę mieć na oku ciebie i innych dagashi, Kordochu. Kiedy wróciłeś do Cthol Murgos? – Kilka miesięcy temu, o Zbrojne Ramię Toraka. Gdybym wiedział, że cię to interesuje, posłałbym wiadomość. Ludzie, z którymi mam się rozprawić na polecenie mego pana, wiedzą już, że ich ścigam. Dlatego moje poruszenia nie są tajemnicą. Taur Urgas zaśmiał się krótko, bez śladu wesołości. – Starzejesz się, Kordochu. Większość dagashi zakończyłaby już sprawę. – Chodzi o wyjątkowych ludzi. – Brill wzruszył ramionami. – Zresztą to już nie potrwa długo. Gra jest prawie skończona. Ale przypadkiem, wielki królu, mam dla ciebie prezent. Pstryknął palcami i dwóch jego ludzi wyszło z budynku, ciągnąc między sobą trzeciego. Tunika jeńca była poplamiona krwią, głowa zwisała mu na pierś, jakby był półprzytomny. Barak syknął przez zęby. – Pomyślałem, że będziesz wdzięczny za tę rozrywkę – stwierdził Brill. – Jestem królem Cthol Murgos, Kordochu – powiedział lodowatym tonem Taur Urgas. – Nie bawi mnie twoje zachowanie i nie mam zwyczaju wypełniać obowiązków dagashi. Jeśli chcesz go uśmiercić, sam go zabij. – To nie będzie obowiązek, wasza królewska mość. – Brill uśmiechnął się groźnie. – Ten człowiek jest starym znajomym. – Chwycił więźnia za włosy i szarpnął do góry, by pokazać królowi twarz pojmanego. To był Silk. Twarz miał bladą, a z głębokiego rozcięcia z boku czoła płynęła krew. – Oto drasański szpieg Kheldar. – Brill skrzywił się drwiąco. – Składam go w darze waszej wysokości. Taur Urgas uśmiechnął się, a jego oczy błysnęły okrutną uciechą.

– Zasłużyłeś na wdzięczność swego króla, Kordochu. To bezcenny podarunek. – Uśmiechnął się szerzej. – Witaj, książę Kheldarze. – Mruczał niemal z rozkoszy. – Już od bardzo dawna nie mogę się doczekać naszego ponownego spotkania. Wiele mamy rachunków do wyrównania, prawda? Silk zdawał się patrzeć na króla Murgów, jednak Garion nie był pewien, czy jest dostatecznie przytomny, by wiedzieć, co się z nim dzieje. – Zaczekasz tu chwilę, książę Drasni. – Taur Urgas napawał się widokiem jeńca. – Muszę zastanowić się nieco nad twoimi ostatnimi rozrywkami i chcę być pewien, że jesteś w pełni świadomy i zdołasz je ocenić. Zasłużyłeś na coś wyjątkowego... i chyba długotrwałego. Nie chciałbym cię rozczarować zbytnim pośpiechem.

Rozdział XXII Barak z Garionem zsunęli się do rozpadliny w strumieniach żwiru osypującego się ze zbocza. – Mają Silka – zameldował Barak cicho. – Jest tam Brill. Jak widać, on i jego ludzie złapali Silka, kiedy próbował uciekać. Oddali go Taurowi Urgasowi. Belgarath powstał wolno, nagle pobladły. – Czy on...? – Nie dokończył. – Nie. Jeszcze żyje. Poturbowany, ale chyba nic poważnego mu się nie stało. Belgarath odetchnął. – Taur Urgas go zna – mówił dalej Barak. – Wygląda na takiego, który długo chowa urazy, a mam wrażenie, że Silk zrobił coś, co go głęboko zraniło. – Czy trzymają Silka w jakimś miejscu, gdzie moglibyśmy się dostać? – spytał Durnik. – Nie wiemy – odpowiedział Garion. – Rozmawiali chwilę, a potem paru żołnierzy odprowadziło go za tamten budynek. Nie widzieliśmy, gdzie go zabrali. – Murgo, który tu zarządza, wspomniał coś o jamie – dodał Barak. – Musimy coś zrobić, ojcze – odezwała się ciocia Pol. – Wiem. Coś wymyślimy. – Belgarath raz jeszcze zwrócił się do Baraka. – Ilu żołnierzy prowadzi ze sobą Taur Urgas? – Co najmniej kilka regimentów. Zajęli cały obóz. – Możemy go translokować, ojcze. – Trochę za daleko na przenoszenie czegokolwiek. Poza tym musimy dokładnie wiedzieć, gdzie go trzymają. – Sprawdzę. – Zaczęła rozpinać płaszcz. – Lepiej zaczekaj do zmroku. W Cthol Murgos nie ma wielu sów, a za dnia będziesz zwracać uwagę. Czy Taur Urgas ma ze sobą Grolimów? – Chyba zauważyłem kilku. – To komplikuje sprawę. Translokacja wywołuje potworny hałas. Taur Urgas będzie nam deptał po piętach. – Masz inne pomysły, ojcze? – Pozwól mi się chwilę zastanowić. I tak nic nie możemy zrobić, dopóki się nie ściemni. Nagle usłyszeli przyciszony gwizd. – Kto to? – Barak sięgnął po miecz. – Hej, Alornowie! – zabrzmiał zduszony szept. – Tuszę, iż jest to ów Nadrak, Yarblek – oznajmił Mandorallen.

– Skąd wiedział, że tu jesteśmy? – zdziwił się Barak. Żwir zachrzęścił pod stopami i Yarblek wynurzył się zza zakrętu rozpadliny. Futrzaną czapkę zsunął nisko na oczy i postawił kołnierz wojłokowego płaszcza. – Wreszcie was znalazłem – stwierdził z ulgą. – Przyszedłeś sam? – upewnił się podejrzliwie Barak. – Pewnie! – parsknął Yarblek. – Kazałem moim ludziom jechać przodem. Wyszliście w pośpiechu. – Jakoś nie mieliśmy ochoty witać Taura Urgasa. – I bardzo dobrze. Miałbym poważne kłopoty, żeby wydostać was z tego zamieszania. Murgoscy żołnierze sprawdzali każdego z moich ludzi, żeby się upewnić, czy są Nadrakami. Dopiero wtedy pozwolili mi odjechać. Taur Urgas ma Silka. – Wiemy – mruknął Barak. – Jak nas znalazłeś? – Zostawiliście wyciągnięte kołki przy tylnej ścianie namiotu, a to wzgórze to najbliższa osłona po tej stronie jarmarku. Domyśliłem się, gdzie poszliście. Tu i tam zostawiliście tropy, które to potwierdziły. – Szorstka twarz Nadraka była pełna powagi. Nie pozostał nawet ślad po pijatyce przy beczułce. – Musimy was stąd wydostać – oświadczył. – Taur Urgas wyśle niedługo patrole, a wy siedzicie mu prawie na kolanach. – Najpierw musimy uratować naszego towarzysza – rzekł Mandorallen. – Silka? Zapomnijcie o nim. Obawiam się, że mój stary przyjaciel ostatni raz rzucił fałszywe kości. – Westchnął. – Też go lubiłem. – Jeszcze żyje, prawda? – Głos Durnika drżał z lęku. – Owszem – przyznał Yarblek. – Ale Taur Urgas zamierza to naprawić, gdy tylko wzejdzie słońce. Nie mogłem podejść tak blisko, żeby mu rzucić sztylet, by mógł otworzyć sobie żyły. Boję się, że jego ostatni poranek będzie niezbyt przyjemny. – Dlaczego próbujesz nam pomóc? – zapytał Barak wprost. – Musisz mu wybaczyć, Yarbleku – wtrąciła ciocia Pol. – Nie zna obyczajów Nadraków. – Zwróciła się do Baraka. – Zaprosił cię do namiotu i poczęstował swoim piwem. To sprawia, że będziesz dla niego jak brat... do wschodu słońca. Yarblek uśmiechnął się do niej. – Dobrze nas znasz, dziewko – zauważył. – Ale nie zobaczyłem, jak tańczysz. – Może innym razem. – Może. – Przykucnął i wyjął spod płaszcza zakrzywiony nóż. Lewą dłonią wygładził piasek i zaczął kreślić czubkiem ostrza. – Murgowie będą mnie obserwować – stwierdził. – Dlatego nie mogę was dołączyć do mojej grupy. Zaraz się na mnie rzucą. Chyba najlepiej będzie, jeśli zaczekacie tu do zmroku. Ja odjadę na wschód i zatrzymam się pięć kilometrów stąd, na szlaku karawan. Kiedy zapadnie ciemność, przekradniecie się dookoła i znajdziecie mnie. Potem coś wymyślimy. – Czemu Taur Urgas kazał ci odjechać? – zapytał Barak. Yarblek spojrzał ponuro.

– Jutro zdarzy się tu poważny wypadek. Taur Urgas natychmiast wyśle przeprosiny do Rana Borune... Napisze coś o niedoświadczonych żołnierzach, którzy ścigali rabusiów i uznali porządnych kupców za bandytów. Zaproponuje odszkodowanie i wszystko jakoś się ułoży. Pieniądze to magiczne słowo, kiedy rozmawia się z Tolnedranami. – Chce wyrżnąć cały obóz?! – Barak nie dowierzał. – Taki ma plan. Chce wyczyścić Cthol Murgos z zachodnich podróżnych i uważa, że kilka takich pomyłek załatwi sprawę. Relg stał na boku, głęboko zamyślony. Nagle podszedł do szkicu Yarbleka i wygładził piasek. – Możesz mi pokazać, gdzie dokładnie znajduje się ta jama, w której trzymają naszego przyjaciela? – zapytał. – Nic ci z tego nie przyjdzie – stwierdził Nadrak. – Pilnuje jej kilkunastu żołnierzy. Silk zyskał niezłą reputację i Taur Urgas nie chce, żeby uciekł. – Pokaż. – Relg nie ustępował. Yarblek wzruszył ramionami. – Jesteśmy tutaj, po stronie północnej. – Naszkicował obóz i szlak karawan. – Tu stoi posterunek. – Wskazał nożem. – Jama jest zaraz za nim, u podstawy tego wzgórza po stronie południowej. – Jakie ma ściany? – Lity kamień. – To naturalne zagłębienie w skale, czy była wykopana? – Co za różnica? – Muszę wiedzieć. – Nie zauważyłem śladów narzędzi, a otwór na powierzchni jest nieregularny. Czyli to pewnie naturalna dziura. Relg kiwnął głową. – A to wzgórze za jamą... skała czy ziemia? – Raczej skała. Całe śmierdzące Cthol Murgos to prawie sama skała. Relg wstał i podziękował uprzejmie. – Nie zdołacie wykopać tunelu – uprzedził Yarblek. Wstał także i strzepnął piasek z brzegów płaszcza. – Nie wystarczy wam czasu. Belgarath w zamyśleniu przymknął oczy. – Dzięki, Yarbleku – powiedział. – Byłeś dobrym przyjacielem. – Wszystko, byle rozzłościć Murgów – rzekł Nadrak. – Szkoda, że nie mogę pomóc Silkowi. – Jeszcze nie wszystko stracone. – Obawiam się, że nie ma już nadziei. Muszę jechać. Ludzie mi pobłądzą, jeśli ich nie przypilnuję. – Yarbleku. – Barak wyciągnął rękę. – Któregoś dnia musimy się spotkać i dokończyć pijaństwa. Yarblek z uśmiechem podał mu dłoń. Potem odwrócił się i pochwycił w objęcia ciocię Pol. – Może kiedyś znudzi cię towarzystwo Alornów, dziewczyno. Pamiętaj, że

klapa mojego namiotu zawsze jest dla ciebie otwarta. – Nie zapomnę – odparła z powagą. – Powodzenia. Czekam na was do północy – rzucił jeszcze i odszedł. – Porządny człowiek – stwierdził Barak. – Chyba mógłbym go polubić. – Musimy zaplanować ratunek dla księcia Kheldara – oznajmił Mandorallen. Zaczął odpinać zbroję umocowaną do juków. – Gdy wszystko inne zawodzi, z konieczności trzeba nam uciec się do brutalnej siły. – Znowu zaczynasz, Mandorallenie – burknął z wyrzutem Barak. – Ten problem jest już rozwiązany – oświadczył Belgarath. Barak i Mandorallen spojrzeli na niego. – Odłóż zbroję, Mandorallenie – polecił starzec. – Nie będzie ci potrzebna. – A kto wydostanie Silka? – zapytał Barak. – Ja – odparł Relg cicho. – Ile czasu pozostało jeszcze do zmroku? – Około godziny. Czemu pytasz? – Muszę się przygotować. – Masz jakiś plan? – spytał Durnik. Relg wzruszył ramionami. – Nie ma potrzeby. Okrążymy obóz, aż znajdziemy się za tym wzgórzem po drugiej stronie. Sprowadzę naszego przyjaciela, a potem możemy odjechać. – Tak po prostu? – zdziwił się Barak. – Mniej więcej. A teraz przepraszam. – Relg chciał się oddalić. – Chwileczkę! Czy ja z Mandorallenem nie powinniśmy iść z tobą? – Nie potrafilibyście – odparł Relg. Odszedł w głąb rozpadliny. Po chwili usłyszeli, że się modli. – Czy on myśli, że wymodli Silka z tej jamy? – mruknął Barak. – Nie – rzekł Belgarath. – On przejdzie przez wzgórze i wyniesie Silka. Dlatego tak wypytywał Yarbleka. – Gdzie przejdzie? – Widziałeś, co zrobił w Prolgu... kiedy włożył rękę w ścianę? – No tak, ale... – To dla niego całkiem łatwe, Baraku. – A co z Silkiem? Jak zamierza jego przeciągnąć przez skałę? – Szczerze mówiąc, nie wiem. Ale jest pewien, że potrafi tego dokonać. – Jeśli się nie uda, o świcie Taur Urgas upiecze Silka na wolnym ogniu. Wiesz o tym, prawda? Belgarath przytaknął smętnie. Barak pokręcił głową. – To nie jest naturalne – burknął. – Nie denerwuj się przesadnie z tego powodu – doradził mu Belgarath. Dzień zaczynał przygasać, a Relg ciągle się modlił. Gdy zapadła ciemność, wrócił do pozostałych. – Jestem gotów – oświadczył ze spokojem. – Możemy ruszać. – Zatoczymy krąg od zachodu – zdecydował Belgarath. – Poprowadzimy konie i jak długo się uda, będziemy trzymać się osłony. – To zajmie parę godzin – zauważył Durnik.

– Nie szkodzi. Żołnierze będą mieli czas, żeby zmniejszyć czujność. Pol, sprawdź, co planują ci Grolimowie, których zauważył Garion. Kiwnęła głową i chłopiec poczuł lekkie pchnięcie jej sondującego umysłu. – W porządku, ojcze – oznajmiła po chwili. – Są zajęci. Taur Urgas kazał im odprawić dla siebie obrządki religijne. – Chodźmy zatem. Ruszyli ostrożnie, prowadząc za sobą konie. Noc była pochmurna, a wiatr zaatakował ich, gdy tylko wyszli spomiędzy ochronnych zboczy. Na wschód od jarmarku równina usiana była setkami rozwiewanych wiatrem ognisk, znaczących wielkie obozowisko armii Taura Urgasa. Relg jęknął i zasłonił twarz rękami. – Co się stało? – zapytał Garion. – Te ognie... rażą mnie w oczy. – Staraj się nie patrzeć. – Mój bóg złożył wielki ciężar na moich barkach, Belgarionie. – Relg pociągnął nosem i wytarł go rękawem. – Nie powinienem przebywać na otwartej przestrzeni. – Niech ciocia Pol da ci coś na to przeziębienie. Będzie obrzydliwe, ale zaraz poczujesz się lepiej. – Może. – Relg westchnął. Wciąż osłaniał oczy przed słabym blaskiem ognisk Murgów. Wzgórze na południowym krańcu jarmarku okazało się niskim zwałem granitu. Wprawdzie stulecia nieustającego wichru przykryły je cienką warstwą piasku i ziemi, jednak pod spodem leżała solidna skała. Przystanęli schowani za wzniesieniem, a Relg zaczął starannie odgarniać ziemię z pochyłej płyty granitu. – Miałbyś chyba bliżej, gdybyś zaczął stamtąd – radził Barak. – Za dużo ziemi – odparł Relg. – Ziemia czy skała... co za różnica? – Wielka różnica. Nie zrozumiesz. Ulgos pochylił się i przysunął język do skały, jakby smakował granit. – To chwilę potrwa – uprzedził. Wyprostował się, pomodlił i wolno wsunął się prosto w skałę. Barak zadrżał i pospiesznie odwrócił wzrok. – Cóż cię gnębi, lordzie Baraku? – spytał Mandorallen. – Dreszcz mnie przenika na sam widok. – Nasz nowy przyjaciel nie jest może najlepszym kompanem – przyznał Mandorallen. – Jeśli jednak dar jego zdoła uwolnić księcia Kheldara, obejmę go z radością i nazwę bratem. – Jeśli zajmie mu to zbyt dużo czasu, będziemy bardzo blisko tego miejsca, kiedy Taur Urgas przekona się, że nie ma Silka – zaniepokoił się Barak. – Poczekamy, zobaczymy – odparł Belgarath. Noc ciągnęła się w nieskończoność. Wiatr jęczał i gwizdał wśród głazów na zboczach kamiennego wzgórza, szeleściły rzadkie głogi. Czekali. Garion bał się

coraz bardziej, w miarę jak mijały kolejne godziny. Nabierał pewności, że prócz Silka stracili także Relga. Odczuwał taką samą pustkę jak wtedy, kiedy w Arendii musieli zostawić Lelldorina. Uświadomił sobie nagle z lekkim poczuciem winy, że od miesięcy o Lelldorinie nie myślał. Zastanawiał się, jak młody zapaleniec wrócił do zdrowia po ciężkiej ranie... o ile wrócił do zdrowia. Mijały minuty, a myśli Gariona stawały się coraz bardziej ponure. Nagle, bez żadnego ostrzeżenia, bez najlżejszego dźwięku, Relg wyszedł ze skalnej płyty, w którą zanurzył się wiele godzin temu. Na jego plecach siedział okrakiem Silk i rozpaczliwie obejmował Ulgosa za szyję. Zgroza wyzierała mu z oczu, a włosy stały niemal dęba. Wszyscy podbiegli do nich, próbując nie krzyczeć zbyt głośno. Zdawali sobie sprawę, że pod bokiem jest armia Murgów. – Przepraszam, długo to trwało – powiedział Relg. Wstrząsał ramionami, aż Silk zsunął się na ziemię. – W środku wzgórza skała jest innego rodzaju. Musiałem wprowadzić poprawki. Silk dyszał ciężko i dygotał cały. Wreszcie odezwał się do Relga: – Nigdy więcej mi tego nie rób. Nigdy! – O co chodzi? – zapytał Barak. – Wolę o tym nie mówić. – Obawiałem się już, iż utraciliśmy cię, przyjacielu. – Mandorallen ścisnął dłoń Silka. – Jak Brill cię złapał? – chciał wiedzieć Barak. – Byłem nieostrożny. Nie spodziewałem się go tutaj. Jego ludzie zarzucili na mnie sieć, kiedy pędziłem wąwozem. Koń upadł i skręcił sobie kark. – Hettarowi się to nie spodoba. – Zedrę skórę z Brilla jako zapłatę za tego konia. Tak raczej bliżej kości. – Czemu Taur Urgas tak bardzo cię nienawidzi? – zapytał Barak. – Parę lat temu byłem w Rak Goska. Tolnedrański agent oskarżył mnie fałszywie... właściwie do dzisiaj nie wiem dlaczego. Taur Urgas wysłał żołnierzy, żeby mnie aresztować. Nie miałem na to szczególnej ochoty, więc trochę pokłóciłem się z żołnierzami. Kilku z nich umarło podczas dyskusji, co przecież zdarza się od czasu do czasu. Niestety, jedną z ofiar był najstarszy syn Taura Urgasa. Król Murgów uznał to za osobistą zniewagę. Niekiedy bywa wyjątkowo ograniczony. Barak wyszczerzył zęby. – Będzie bardzo rozczarowany, kiedy rankiem przekona się, że zniknąłeś. – Wiem – odparł Silk. – Przypuszczam, że rozłoży tę część Cthol Murgos na kawałki, kamień po kamieniu, żeby mnie znaleźć. – Chyba pora nam jechać – odezwał się Belgarath. – Myślałem, że już nigdy tego nie powiesz. – Silk westchnął.

Rozdział XXIII Pędzili co sił przez resztę nocy i większą część następnego dnia. Wieczorem konie potykały się ze zmęczenia, a Garion był zupełnie odrętwiały z wyczerpania i przejmującego zimna. – Musimy znaleźć jakieś schronienie. – Durnik ściągnął wodze, by rozejrzeć się za miejscem na obóz. Minęli ciąg połączonych dolin, przez które prowadził Południowy Szlak Karawan, i wjechali w surowe, nagie pustkowie gór środkowego Cthol Murgos. Było coraz zimniej, gdy wspinali się na te gigantyczne zwały skał i piasku. Wicher jęczał wśród bezdrzewnych urwisk. Twarz Durnika poorały zmarszczki znużenia, a ostry pył niesiony wiatrem osiadał w nich i porysował jeszcze głębiej. – Nie możemy spędzić nocy pod gołym niebem – oświadczył kowal. – Nie w takiej wichurze. – Jedźmy tam. – Relg wskazał rumowisko kamieni na stromym zboczu. Mrużył oczy, choć chmury zakrywały niebo, a gasnące światło dnia było blade. – Tam jest schronienie... jaskinia. Odkąd ocalił Silka, wszyscy patrzyli na niego inaczej. Wykazał, że gdy zajdzie konieczność, potrafi przeprowadzić udaną akcję. Przestał być ciężarem, a stał się towarzyszem. Belgarath przekonał go wreszcie, że na końskim grzbiecie może się modlić nie gorzej niż na kolanach, więc religijne uczucia Ulgosa nie hamowały podróży, przestały być utrudnieniem; wszyscy uważali je za nieszkodliwe dziwactwo, tak jak archaiczny język Mandorallena czy złośliwą ironię Silka. – Jesteś pewien, że znajdziemy jaskinię? – spytał Barak. Relg kiwnął głową. – Wyczuwam ją. Skręcili w stronę rumowiska. Relg coraz wyraźniej okazywał swą gorliwość. Wysunął się na czoło i zmusił wyczerpanego konia do kłusa, potem cwału. Na krawędzi osypiska zeskoczył na ziemię, wszedł za wielki głaz i zniknął. – Chyba wiedział, o czym mówi – rzekł Durnik. – Z radością schowam się przed tym wichrem. Otwór jaskini był wąski. Musieli ciągnąć i popychać konie, by przecisnęły się do wnętrza. Na szczęście korytarz rozszerzył się zaraz w sporą, nisko sklepioną komorę. Kowal rozejrzał się z zadowoleniem. – Dobre miejsce – ocenił. Odpiął od siodła topór. – Potrzeba drewna. – Pomogę ci – zaofiarował się Garion. – Ja też pójdę! – dodał Silk pospiesznie. Niespokojnie patrzył na kamienne

ściany i strop. Poczuł ulgę, gdy wyszli na zewnątrz. – Co się dzieje? – zagadnął Durnik. – Po ostatniej nocy czuję się niepewnie w zamkniętej przestrzeni. – Jak to było, kiedy przechodziłeś przez skałę? – zaciekawił się Garion. Silk zadrżał. – Okropnie. Naprawdę przesączaliśmy się przez kamienie. Czułem, jak się przeze mnie przesuwają. – Ale dzięki temu wyszedłeś na wolność – przypomniał Durnik. – Wydaje mi się czasem, że wolałbym zostać. – Silk zadrżał znowu. – Zmieńmy temat, proszę. Na nagim zboczu trudno było znaleźć drewno, a jeszcze trudniej ściąć. Twarde, sprężyste głogi stawiały zacięty opór ciosom Durnikowego topora. Po godzinie, gdy zapadał już zmrok, zebrali zaledwie trzy skromne wiązki. – Zauważyliście kogoś? – zapytał Barak, kiedy wrócili do jaskini. – Nie – odparł Silk. – Taur Urgas na pewno cię szuka. – Jestem o tym przekonany. – Rozejrzał się dookoła. – Gdzie Relg? – Schował się głębiej, żeby dać oczom wypocząć – odezwał się Belgarath. – Znalazł wodę, a właściwie lód. Musimy go roztopić, zanim napoimy konie. Durnik rozpalił maleńkie ognisko i ostrożnie wkładał w płomienie gałązki i kawałki drewna, oszczędzając skromny zapas paliwa. Noc spędzili niezbyt wygodnie. Rankiem ciocia Pol spojrzała na Relga badawczo. – Przestałeś kasłać – zauważyła. – Jak się czujesz? – Bardzo dobrze. – Starał się nie patrzeć wprost na nią. Fakt, że była kobietą, wprawiał go w straszliwe zakłopotanie; w miarę możliwości próbował jej unikać. – Co się stało z twoim przeziębieniem? – Chyba nie mogło przejść przez skałę. Zniknęło, kiedy wczorajszej nocy wyszedłem z Silkiem ze zbocza. Przyjrzała mu się z uwagą. – Nie przyszło mi to do głowy – mruknęła. – Nikt jeszcze nie zdołał wyleczyć przeziębienia. – Przeziębienie nie jest aż tak ciężką chorobą – wtrącił Silk bolejącym tonem. – Gwarantuję ci, że prześlizgiwanie się przez skały nigdy nie będzie popularnym lekarstwem. Cztery dni zajęło im przejście przez góry do rozległej niecki, którą Belgarath nazywał Pustkowiem Murgos. I kolejne pół dnia, by po stromym bazaltowym zboczu dostać się na czarny piasek dna. – Jak powstać mogła tak ogromna depresja? – Mandorallen spoglądał ze zdziwieniem na jałową równinę pokrytą chropowatą skałą, czarnym piaskiem i brudnoszarymi plamami soli. – Tutaj było kiedyś morze wewnętrzne – wyjaśnił Belgarath. – Gdy Torak rozłamał świat, wstrząs zniszczył wschodni brzeg i woda wypłynęła.

– To musiał być wspaniały widok. – Barak westchnął. – Mieliśmy wtedy na głowie inne sprawy. – Co to? – Garion wskazał coś sterczącego z piasku daleko przed nimi. Stwór miał ogromny łeb z długim pyskiem uzbrojonym w ostre zęby. Oczodoły wielkości cebrów zdawały się przypatrywać im złowrogo. – Chyba nie miały nazwy – odparł Belgarath spokojnie. – Żyły w morzu, zanim wyciekła woda. Od tysięcy lat są martwe. Mijając morskiego potwora, Garion przekonał się, że pozostał z niego tylko szkielet. Żebra miał rozmiarów belek w stodole, a zbielałą czaszkę wielką jak koń. Mandorallen, znowu w pełnej zbroi, przyglądał się czaszce. – Przerażający potwór – mruknął. – Popatrz, jakie ma zęby – zauważył z podziwem Barak. – Jednym kłapnięciem przeciąłby człowieka na pół. – To się zdarzyło kilka razy – wtrącił Belgarath. – Dopóki ludzie nie nauczyli się unikać tego miejsca. Przejechali zaledwie kilkanaście kilometrów, gdy wiatr nabrał mocy. Czarny piasek przesuwał się i unosił, a kiedy wiatr jeszcze przybrał na sile, odrywał się z wierzchołków wydm i kłuł w twarze. – Musimy się gdzieś schować! – Belgarath usiłował przekrzyczeć wichurę. – Burza piaskowa będzie dużo gorsza, jeśli oddalimy się od gór. – Są w pobliżu jakieś groty? – zapytał Durnik Relga. Ten pokręcił głową. – Na nic się nam nie przydadzą. Są wypełnione piaskiem. – Tam. – Barak wskazał stos głazów, wyrastający na skraju łachy soli. – Jeśli staniemy po zawietrznej, osłonią nas przed burzą. – Nie! – krzyknął Belgarath. – Musimy zostać po nawietrznej. Piasek zbiera się za skałami. Żywcem może nas zasypać. Dotarli do skał i zsiedli z koni. Wiatr szarpał im płaszcze, a piasek unosił się nad pustkowiem niby ogromna czarna chmura. – Nędzne to schronienie, Belgaracie! – wrzasnął Barak. Broda powiewała mu wokół ramion. – Jak długo to może potrwać? – Dzień... dwa dni... czasem nawet tydzień. Durnik podniósł odłamek skały. Przyglądał mu się uważnie, obracając w dłoni. – Jest popękany w prostokąty – oznajmił. – Łatwo da się ustawiać. Możemy zbudować mur dla osłony. – To długo potrwa – zaprotestował Barak. – A masz coś innego do roboty? Do wieczora ściana sięgała ramion. Zakotwiczyli namioty do jej szczytu i wyżej po stronie skał. Dzięki temu mogli przynajmniej częściowo ukryć się przed wiatrem. Wewnątrz panował ścisk, gdyż musieli schować też konie, ale jako tako byli osłonięci przed burzą. Gnietli się tak przez dwa dni. Wiatr gwizdał obłąkańczo, kołował, napięte

płótno namiotów łopotało głośno. Wreszcie wszystko ucichło, czarny piasek opadł wolno, a cisza niemal dzwoniła w uszach. Gdy wyszli, Relg raz tylko spojrzał w górę, po czym zakrył twarz rękami i padł na kolana, modląc się rozpaczliwie. Niebo nad nimi miało barwę jasnego, chłodnego błękitu. Garion stanął obok rozmodlonego świętoszka. – Wszystko będzie dobrze, Relgu – powiedział. Bez zastanowienia wyciągnął rękę. – Nie dotykaj mnie – rzucił Relg i modlił się dalej. Silk wytrzepywał z ubrania pył i piasek. – Czy takie burze często się zdarzają? – Teraz jest na nie pora – stwierdził Belgarath. – Cudownie – mruknął Drasanin zgryźliwie. Nagle rozległ się głuchy łoskot, dobiegający jakby z głębi ziemi. Grunt się zakołysał. – Trzęsienie ziemi! – ostrzegł Belgarath. – Zabierzmy stąd konie! Durnik z Barakiem skoczyli do kryjówki i wyprowadzili zwierzęta zza drżącej ściany na solną łachę. Po chwili kołysanie ustało. – To dzieło Ctuchika? – zapytał Silk. – Będzie z nami walczył trzęsieniami ziemi i burzami piaskowymi? Belgarath pokręcił głową. – Nie. Na coś takiego nikomu nie wystarczy sił. Oto jest przyczyna. – Wskazał na południe. Daleko za pustkowiem dostrzegli szereg czarnych wierzchołków. Z jednego unosił się czarny pióropusz dymu, kłębił się w powietrzu i wrzał w obłokach. – Wulkan – wyjaśnił starzec. – Prawdopodobnie ten sam, który wybuchł latem i zrzucił popiół na Sthiss Tor. – Ognista góra? – Barak ze zdziwieniem spoglądał na chmurę, wyrastającą nad szczytem. – Nigdy jeszcze nie widziałem czegoś takiego. – To dwieście pięćdziesiąt kilometrów stąd, Belgaracie – ocenił Silk. – Czy od erupcji wulkanu ziemia mogła się tak kołysać? Starzec przytaknął. – Ziemia jest jedna, Silku, a erupcję wywołuje potworna siła. Ruszajmy. Skoro burza ucichła, wkrótce zaczną nas szukać patrole Taura Urgasa. – Dokąd? – Durnik rozejrzał się, próbując ustalić położenie. – Tam. – Belgarath wskazał dymiącą górę. – Bałem się, że to powiesz – mruknął Barak. Do wieczora pędzili galopem, zatrzymując się jedynie po to, by konie mogły odpocząć. Posępne pustkowie wydawało się ciągnąć bez końca. Burza usypała z czarnego piasku nowe wydmy, a wiatr wyszorował grube skorupy soli niemal do białości. Minęli kilka olbrzymich, zbielałych szkieletów potworów, które zamieszkiwały niegdyś wewnętrzne morze. Kościste sylwetki zdawały się wypływać w górę z czarnego piachu, jak z głębiny, a zimne, puste oczodoły spoglądały na nich wygłodniałe. Zatrzymali się na noc przy jeszcze jednym stosie głazów. Wiatr wprawdzie

zamarł, lecz wciąż panował chłód, a drewno trudno było znaleźć. Następnego ranka, gdy tylko wyruszyli, Garion poczuł dziwny i wstrętny odór. – Co tak śmierdzi? – Skrzywił się. – Staw Cthok – odpowiedział Belgarath. – Wszystko, co pozostało z morza, które było tu kiedyś. Wysechłby już całe wieki temu, ale zasilają go podziemne źródła. – Cuchnie jak zgniłe jaja – stwierdził Barak. – W wodach gruntowych jest tutaj sporo siarki. Nie próbowałbym pić wody z jeziora. – Nie zamierzałem. – Barak zmarszczył nos. Staw Cthok okazał się rozległym, płytkim zbiornikiem oleistej wody, śmierdzącej wszystkimi zdechłymi rybami świata. Powierzchnia parowała w mroźnym powietrzu, a smugi oparów dusiły ohydnym fetorem. Przy południowym krańcu stawu Belgarath nakazał postój. – Następny odcinek jest niebezpieczny – oznajmił z powagą. – Nie pozwólcie, żeby konie zboczyły. Pamiętajcie, macie przechodzić po twardej skale. Grunt, który wygląda na wytrzymały, bardzo często taki nie jest. Musimy też uważać na inne rzeczy. Obserwujcie mnie i róbcie to co ja. Kiedy stanę, wy też stajecie. Kiedy pędzę galopem, wy też pędzicie. W zamyśleniu przyjrzał się Relgowi. Ulgos przewiązał sobie oczy jeszcze jedną opaską, częściowo dla ochrony przed światłem, częściowo by nie widzieć bezmiaru jasnego nieba. – Ja poprowadzę jego konia, dziadku – zaproponował Garion. Belgarath kiwnął głową. – To chyba jedyny sposób. – Wreszcie musi się przyzwyczaić – powiedział Barak. – Możliwe. Ale to ani właściwy czas, ani miejsce. Jedziemy. – Starzec ostrożnie ruszył stępa. Ziemia przed nimi dymiła i parowała. Minęli wielką kałużę szarego błota, które bulgotało i syczało, a dalej roziskrzone źródło czystej wody, gotującej się wesoło. Wrzący potok spływał do błota. – Przynajmniej jest tu cieplej – zauważył Silk. Twarz Mandorallena ociekała potem pod ciężkim hełmem. – O wiele cieplej – zgodził się. Belgarath jechał wolno. Pochylał głowę i nasłuchiwał uważnie. – Stać! – rzucił ostro. Ściągnęli wodze. Tuż przed nimi kolejna kałuża wybuchła nagle, ciskając na dziesięć metrów w górę szary gejzer płynnego błota. Tryskał kilka minut, potem opadał stopniowo. – Teraz! – warknął Belgarath. – Galopem! Kopnął boki wierzchowca. Popędzili po rozkołysanej ciągle ziemi, końskie kopyta rozrzucały gorące błoto. Gdy tylko przejechali, starzec zwolnił znowu

i ruszył dalej, kierując ucho w stronę gruntu. – Czego on tak słucha? – Barak spojrzał na Polgarę. – Tuż przed wybuchem gejzery wydają pewien dźwięk – wyjaśniła. – Nic nie słyszałem. – Nie wiedziałeś, czego słuchać. Za ich plecami znowu trysnął gejzer. – Garionie! – rzuciła surowo ciocia Pol, gdy chłopiec obejrzał się na fontannę błota. – Uważaj, gdzie jedziesz! Odwrócił głowę. Grunt przed nim wydawał się całkiem zwyczajny. – Cofnij się – poleciła. – Durniku, weź uzdę konia Relga. Durnik chwycił cugle, a Garion spróbował zawrócić w miejscu. – Mówiłam, żebyś się cofnął – powtórzyła. Koń Gariona postawił nogę na trwałym z pozoru gruncie i kopyto się zapadło. Wierzchowiec odskoczył do tyłu i stał drżący. Garion mocno trzymał wodze. Potem stopniowo, krok po kroku, wycofali się na twardą skałę ścieżki. – Lotne piaski... – Silk gwizdnął przez zęby. – Wszędzie dookoła – potwierdziła ciocia Pol. – Nie zjeżdżajcie ze szlaku. Patrzył z odrazą na ślad kopyta, znikający wolno na powierzchni lotnego piasku. – Jak tu głęboko? – Dostatecznie. Ruszyli dalej, starannie wybierając drogę pomiędzy trzęsawiskami a lotnymi piaskami. Przystawali często, gdy kolejne gejzery strzelały w powietrze, niektóre błotem, inne spienioną, wrzącą wodą. Późnym popołudniem dotarli do niskiego grzbietu z twardej skały, już poza parującym bagnem. Byli wyczerpani po wysiłku koncentracji, jakiej wymagało przebycie tej strasznej okolicy. – Będziemy jeszcze przejeżdżać przez coś takiego? – spytał Garion. – Nie – uspokoił go Belgarath. – Tak jest tylko przy południowych brzegach stawu. – Azali nie można pojechać dookoła? – zdziwił się Mandorallen. – To droga o wiele dłuższa, a bagno zniechęci pogoń. – Co to było?! – zawołał nagle Relg. – O czym mówisz? – Barak zmarszczył brwi. – Coś usłyszałem niedaleko przed nami. Trzask, jakby dwa kamyki uderzyły o siebie. Garion poczuł na twarzy rodzaj podmuchu, niewidocznej fali w powietrzu. Wiedział, że ciocia Pol sięga umysłem do przodu. – Murgowie! – oznajmiła. – Ilu? – rzucił Belgarath. – Sześciu... i Grolim. Czekają na nas zaraz za grzbietem. – Tylko sześciu? – Mandorallen był nieco rozczarowany. Barak uśmiechnął się lekko. – Przyjemna rozrywka.

– Robisz się nie lepszy od niego – wytknął mu Silk. – Azali sądzisz, panie, że planu jakiegoś nam trzeba? – zapytał Baraka Mandorallen. – Po co? Dla sześciu Murgów? Ruszajmy wpaść w tę ich zasadzkę. Dwaj wojownicy wysunęli się na czoło, dyskretnie luzując miecze w pochwach. – Czy słońce już zaszło? – zapytał Relg Gariona. – Właśnie zachodzi. Ulgos zdjął z oczu opaskę i ściągnął w dół czarny woal. Skrzywił się i zmrużył powieki. – Nie powinieneś zdejmować opaski aż do zmroku – ostrzegł Garion. – Uszkodzisz sobie wzrok. – Mogę go potrzebować – odparł Relg. Jechali skalnym grzbietem w stronę czekających w zasadzce przeciwników. Murgowie zaatakowali bez ostrzeżenia. Wynurzyli się zza czarnych głazów i wymachując mieczami, ruszyli galopem na Mandorallena i Baraka. Jednak wojownicy już na nich czekali i zareagowali błyskawicznie, bez tego ułamka sekundy zaskoczenia, który mógłby zagwarantować sukces ataku. Mandorallen wyrwał miecz i równocześnie uderzył swym rumakiem w konia szarżującego przeciwnika. Uniósł się w strzemionach i ciął potężnie od góry. Ciężka klinga rozpłatała głowę Murga, a powalony w zderzeniu wierzchowiec padł na konającego jeźdźca. Barak trzema szerokimi ciosami powalił drugiego Murga. Czerwona krew zbryzgała piasek i skały wokół. Trzeci Murgo odsunął się przed Mandorallenem i zaatakował plecy rycerza. Jednak miecz ześliznął się po stalowej zbroi. Murgo rozpaczliwie podniósł broń do kolejnego pchnięcia, lecz nagle zesztywniał i padł na bok. To zręcznie rzucony sztylet Silka trafił go w szyję, tuż poniżej ucha. Zza skał wyszedł Grolim w ciemnej szacie i masce z polerowanej stali. Garion wyczuwał wyraźnie, że radość kapłana zmienia się w lęk, gdy Barak i Mandorallen systematycznie rąbali na kawałki jego ludzi. Grolim wyprostował się i chłopiec poczuł, że gromadzi wolę do uderzenia. Ale było już za późno. Relg zbliżył się do niego. Mięśnie fanatyka naprężyły się, gdy oburącz pochwycił szatę Grolima. Na pozór bez wysiłku uniósł go i przycisnął plecami do płaskiej ściany wielkiego jak dom głazu. Zdawało się, że Relg chce tylko przytrzymać Grolima, póki ktoś nie pomoże go obezwładnić. Widać jednak było pewną subtelną różnicę. Napięcie mięśni wskazywało, że Ulgos nie zakończył jeszcze działania. Grolim okładał pięściami głowę i piersi przeciwnika, lecz Relg naciskał niepowstrzymanie. Skała pod Grolimem migotała lekko. – Relgu... nie! – wrzasnął Silk. Grolim tonął w kamieniu. Wymachiwał dziko rękami, dociskany przez Relga z przerażającą powolnością. Zapadał się coraz głębiej, wreszcie powierzchnia zamknęła się nad nim gładko. Relg pchał dalej, zanurzył ręce w skale. Wystające dłonie kapłana drgały i wiły się, chociaż reszta ciała zanurzyła się

całkowicie. Gdy Relg wyrwał ręce z kamienia, te dłonie rozwarły się jeszcze w niemym błaganiu i zesztywniały w martwe szpony. Garion słyszał, jak Silk za jego plecami wymiotuje. Barak i Mandorallen starli się z dwójką pozostałych Murgów. Klingi dzwoniły w chłodnym powietrzu. Ostatni z napastników, wytrzeszczając ze strachu oczy, zawrócił konia i pognał przed siebie. Durnik bez słowa wyrwał topór z siodła i pogalopował za nim. Zamiast jednak powalić wroga, przejechał przed jego koniem i zatrzymał go. Ogarnięty paniką Murgo płazował zwierzę mieczem i cofał się przed groźnym kowalem. Wreszcie na łeb na szyję pognał z powrotem po skalnym grzbiecie. Durnik pędził tuż za nim. Ostatni dwaj Murgowie już padli. Barak i Mandorallen, rozgrzani i podnieceni walką, rozglądali się, szukając nowych przeciwników. – Gdzie ten ostatni? – zapytał Barak. – Durnik go ściga – odparł Garion. – Nie może nam uciec. Sprowadzi innych. – Durnik się tym zajmie – stwierdził Belgarath. Barak się skrzywił. – Durnik to dobry człowiek, ale nie jest naprawdę wojownikiem. Pojadę mu na pomoc. Zza grzbietu rozległ się krzyk przerażenia, potem drugi. Trzeci urwał się nagle i zapadła cisza. Po kilku minutach wrócił samotny Durnik. Twarz miał poważną. – Co się stało? – chciał wiedzieć Barak. – Chyba ci nie uciekł? Durnik pokręcił głową. – Goniłem go aż do bagna, a tam wpadł na lotne piaski. – Dlaczego nie ściąłeś go toporem? – Bo nie lubię zabijać ludzi – odparł Durnik. Silk wpatrywał się w niego. Jego twarz nadal miała barwę popiołu. – I dlatego zapędziłeś go na lotne piaski, a potem stałeś i przyglądałeś się, jak tonie? Durniku, to potworne! – Martwy to martwy – odparł kowal z nietypową dla siebie zaciętością. – Kiedy już jest po wszystkim, nie ma większego znaczenia, jak to się stało. – Zastanowił się przez moment. – Chociaż żal mi trochę konia.

Rozdział XXIV Następnego ranka podążali linią grzbietu, skręcającą stopniowo na wschód. Zimowe niebo było błękitne jak lód, a słońce nie dawało ciepła. Relg zasłonił oczy i w czasie jazdy mruczał modlitwy, by bronić się przed paniką. Kilka razy widzieli na południu obłoki kurzu nad pustkowiem piasku i łach soli, nie mogli jednak stwierdzić, czy to patrole Murgów, czy jakieś zbłąkane podmuchy wiatru. Po kilku godzinach wiatr zmienił kierunek i powiał od południa. Ogromna chmura, czarna jak atrament, przesłoniła zębatą linię gór nad horyzontem. Sunęła ku nim, groźna i nieuchronna. Błyski piorunów migotały w jej węglistym brzuchu. – Nadchodzi paskudna burza, Belgaracie – oznajmił Barak, obserwując chmurę. Czarodziej pokręcił głową. – To nie burza. To popiół. Wulkan znowu wybuchł, a wiatr niesie popioły w naszą stronę. Barak skrzywił się i wzruszył ramionami. – Przynajmniej nie musimy się martwić, że ktoś nas zobaczy. – Grolimowie nie będą nas szukać za pomocą oczu – zauważyła ciocia Pol. Belgarath poskrobał się w brodę. – Musimy chyba jakoś temu zaradzić. – To duża grupa, ojcze, nawet nie licząc koni. Trudno ją osłonić. – Dasz sobie radę, Pol. Zawsze byłaś w tym dobra. – Utrzymam swoją stronę tak długo, jak ty swoją, Stary Wilku. – Boję się, Pol, że nie będę mógł ci pomóc. Ctuchik osobiście nas szuka. Wyczułem go już kilka razy i muszę skupić się na nim. Jeśli zechce zaatakować, uderzy szybko. Muszę być gotów, a to niemożliwe, jeśli będę wplątany w tarczę. – Sama nie dam rady, ojcze. Nikt nie potrafi objąć tylu ludzi i koni bez pomocy. – Garion ci pomoże. – Ja? – Garion oderwał wzrok od groźnej chmury i spojrzał na dziadka. – Nigdy jeszcze tego nie robił – przypomniała ciocia Pol. – Kiedyś musi się nauczyć. – Chwila i miejsce nie są odpowiednie do eksperymentów. – Poradzi sobie. Pokaż mu raz czy dwa, aż zrozumie, o co chodzi. – A co właściwie mam robić? – Gariona ogarnął niepokój.

Ciocia Pol zerknęła gniewnie na Belgaratha, po czym zwróciła się do chłopca. – Pokażę ci, skarbie. Przede wszystkim musisz być zupełnie spokojny. To wcale nie takie trudne. – Ale mówiłaś przecież... – Nieważne, co mówiłam. Postaraj się. – Co mam zrobić? – spytał z powątpiewaniem. – Przede wszystkim rozluźnij się. Myśl o piasku i kamieniach. – Tylko tyle? – Od tego zacznij. Skup się. Pomyślał o piasku i kamieniach. – Nie, Garionie. Nie o białym piasku. O czarnym, jak ten wokół nas. – Nie powiedziałaś mi. – Nie sądziłam, że to konieczne. Belgarath roześmiał się głośno. – Może sam się tym zajmiesz, ojcze? – rzuciła gniewnie. Potem zwróciła się do Gariona. – Jeszcze raz, kochanie. Tym razem postaraj się bardziej. Ustalił w myślach obraz. – Tak lepiej – pochwaliła. – A teraz, gdy tylko wyraźnie zobaczysz w umyśle piasek i kamienie, spróbuj tak jakby wypchnąć obraz na zewnątrz w półokręgu, żeby pokrył całą prawą stronę. Ja zajmę się lewą. Natężył wolę. To było najtrudniejsze ze wszystkiego, co dotąd robił. – Nie naciskaj tak mocno, Garionie. Marszczysz powłokę. Trudno mi dopasować brzegi, kiedy jest nierówna. Ma być gładka i stabilna. – Przepraszam. – Wygładził obraz. – Jak to wygląda, ojcze? – spytała. Garion wyczuł delikatny nacisk na podtrzymywaną wizję. – Całkiem nieźle, Pol. Całkiem nieźle. Chłopak ma talent. – A co to właściwie jest? – Mimo chłodu krople potu wystąpiły Garionowi na czole. – Tworzymy tarczę – wyjaśnił Belgarath. – Osłaniasz się myślą o skałach i piasku, a ona łączy się z prawdziwym piaskiem i skałami dookoła. Kiedy Grolimowie zaczną nas szukać, będą wypatrywać ludzi i koni. Nie zwrócą na nas uwagi, bo zobaczą tylko więcej piasku i więcej kamieni. – I to już wszystko? – Garion był zadowolony, że zadanie okazało się takie łatwe. – Nie wszystko, skarbie – oznajmiła ciocia Pol. – Teraz musimy to rozszerzyć, żeby okryć nas wszystkich. Spróbuj powoli, po kilkanaście centymetrów. To nie było już takie proste. Kilka razy porwał osnowę wizji, nim rozciągnął ją tak daleko, jak chciała ciocia Pol. Odczuwał dziwne zlanie się swojego i jej umysłu pośrodku obrazu, gdzie stykały się brzegi. – Chyba gotowe, ojcze – oznajmiła ciocia Pol. – Mówiłem, że się uda. Fioletowoczarne chmury toczyły się groźnie w ich stronę, a stłumiony łoskot

gromów rozlegał się wzdłuż krawędzi. – Jeśli ten popiół jest podobny do tamtego z Nyissy, Belgaracie, będziemy brnąć na oślep – mruknął Barak. – Nie martw się – rzekł starzec. – Mam namiar na Rak Cthol. Nie tylko Grolimowie potrafią szukać w taki sposób. Jedziemy. Ruszyli dalej. Popioły przesłoniły niebo. Gromy huczały bez przerwy, a iskry błyskawic przenikały wrzącą chmurę. Drobiny popiołu opadały w zimnym powietrzu. Belgarath zjechał ze skalnego grzbietu i poprowadził grupę na piaszczystą równinę. Pod koniec pierwszej godziny Garion stwierdził, że coraz łatwiej mu utrzymywać w myślach obraz. Nie musiał już koncentrować na nim całej uwagi. Po dwóch godzinach wysiłek już tylko nużył. Walcząc z nudą, Garion pomyślał o jednym z wielkich szkieletów, jakie mijali, wjeżdżając na pustkowie. Starannie skonstruował wizerunek i umieścił go w podtrzymywanym obrazie. Uznał, że wygląda całkiem nieźle... No i miał się czym zająć. – Garionie – napomniała go ciocia Pol. – Proszę cię, daruj sobie te urozmaicenia. – Co? – Zostań przy piasku. Ten szkielet jest bardzo ładny, ale dziwnie wygląda tylko z jedną stroną. – Jedną stroną? – Po mojej stronie obrazu go nie było... Tylko u ciebie. Niech będzie jak najprostszy, Garionie. Nie upiększaj. Jechali, osłaniając twarze, by duszący popiół nie dostawał się do nosów i ust. Garion poczuł lekki nacisk na obraz. Zdawał się delikatnie muskać jego umysł. – Uważaj, Garionie – ostrzegła ciocia Pol. – To Grolim. – Zauważył nas? – Nie. Widzisz... już odchodzi. Nacisk zniknął. Noc spędzili przy kolejnym stosie głazów, często wyrastających na pustkowiu. Durnik znowu ułożył rodzaj niskiej osłony z kamieni i płótna namiotów. Zjedli zimną kolację złożoną z chleba i suszonego mięsa. Nie rozpalali ognia. Garion i ciocia Pol na zmianę utrzymywali nad nimi jak parasol obraz pustego piasku. Chłopiec odkrył, że to o wiele łatwiejsze, gdy się nie poruszają. Rankiem popiół wciąż opadał, ale niebo nie było już tak czarne jak wczoraj. – Chyba się rozjaśnia, Belgaracie – zauważył Silk, gdy siodłali konie. – Kiedy wiatr przegna chmurę, znowu trzeba uważać na patrole. Starzec kiwnął głową. – Musimy się spieszyć. Znam miejsce, gdzie możemy się ukryć, jakieś osiem kilometrów na północ od miasta. Chciałbym tam dotrzeć, zanim przejdzie ta chmura popiołu. Z murów Rak Cthol widać wszystko na pięćdziesiąt kilometrów w każdą stronę.

– Są więc mury owe aż tak wysokie? – zdziwił się Mandorallen. – Wyższe, niż sobie wyobrażasz. – Wyższe od murów Vo Mimbre? – Dziesięć razy wyższe... pięćdziesiąt razy wyższe. Musisz to zobaczyć, żeby zrozumieć. Cały dzień popędzali konie. Garion i ciocia Pol utrzymywali myślową osłonę, ale badawcze dotknięcia Grolimów zdarzały się coraz częściej. Kilka razy nacisk na umysł Gariona był niezwykle silny i nadchodził bez ostrzeżenia. – Wiedzą, co robimy, ojcze – oznajmiła ciocia Pol. – Próbują przebić zasłonę. – Utrzymuj ją – odparł Belgarath. – Wiesz, co robić, gdyby któryś się przedarł. Z powagą kiwnęła głową. – Uprzedź chłopca – dodał. Przytaknęła raz jeszcze, po czym zwróciła się do Gariona. – Posłuchaj mnie uważnie, skarbie: Grolimowie usiłują nas zaskoczyć. Najlepszą tarczę na świecie można przełamać, gdy uderzy się dostatecznie szybko i dostatecznie mocno. Jeśli któryś z Grolimów zdoła się przebić, każę ci przestać. Wtedy masz natychmiast usunąć obraz i nie myśleć o nim zupełnie. – Nie rozumiem. – Nie musisz. Po prostu zrób dokładnie to, co mówię. Kiedy każę ci przestać, przerwij kontakt swoich myśli z moimi. Natychmiast. Zrobię coś, co jest bardzo niebezpieczne. Nie chcę, żeby coś ci się stało. – Mogę pomóc? – Nie, kochanie. Nie tym razem. Jechali dalej. Popiół opadał coraz rzadziej, a niebo przybrało kolor pożółkłego błękitu. Kula słońca, blada i okrągła jak księżyc w pełni, pojawiła się nisko nad południowo-zachodnim horyzontem. – Garionie, już! To, co nastąpiło, nie było pchnięciem, ale mocnym ciosem. Garion jęknął i wyszarpnął umysł, odrzucając wizję piasku. Ciocia Pol zesztywniała; oczy jej rozbłysły. Wykonała błyskawiczny ruch dłonią i wymówiła jedno słowo. Podmuch, jaki odczuł chłopiec, gdy uwolniła swą wolę, był oszałamiający. Z nagłym lękiem uświadomił sobie, że nadal jest połączony z jej umysłem. Zespolenie, które utrzymywało obraz, okazało się zbyt silne, zbyt pełne, by je szybko zerwać. Poczuł, że ich umysły mkną jak z bicza trzasł. Przelecieli słabym tropem myśli, która uderzyła w tarczę. Znaleźli jej źródło. Dotknęli tamtego umysłu, pełnego jeszcze radości z odkrycia. Potem, pewna już celu, ciocia Pol uderzyła całą mocą swej woli. Umysł, którego dotknęli, cofnął się i usiłował przerwać kontakt, ale już było za późno. Garion czuł, że tamten umysł nabrzmiewa, rozszerza się nieznośnie. I nagle wybuchnął, eksplodował w bełkotliwym obłędzie, rozpadł się, gdy przytłoczyła go zgroza. Potem był bieg, ślepy, szalony bieg po jakichś ciemnych stopniach, bieg z jedną myślą: o strasznej, ostatecznej ucieczce. Kamienie zniknęły i pojawiło się przerażające wrażenie upadku z niezmierzonej wysokości. Garion wyrwał swój umysł.

– Mówiłam, żebyś się wycofał – strofowała go ciocia Pol. – Nic nie mogłem poradzić. Nie umiałem się oderwać. – Co się stało? – zapytał zdziwiony Silk. – Grolim się przedarł – odpowiedziała. – Widział nas? – Tylko chwilę. Zresztą nieważne. On nie żyje. – Zabiłaś go? Jak? – Zapomniał o obronie. Podążyłam za jego myślą. – On oszalał – wtrącił zduszonym głosem Garion, wciąż przerażony krótkim kontaktem. – Skoczył z czegoś bardzo wysokiego. Chciał skoczyć. To była jedyna droga ucieczki przed tym, co się z nim działo. – Okropnie hałasowałaś, Pol – stwierdził ze zbolałą miną Belgarath. – Już od lat nie byłaś taka niezręczna. – Miałam pasażera. – Obrzuciła chłopca lodowatym wzrokiem. – To nie moja wina! – bronił się Garion. – Trzymałaś mnie tak mocno, że nie mogłem się wyrwać. Związałaś nas razem. – Czasem tak robisz, Pol – przyznał Belgarath. – Kontakt staje się nazbyt osobisty... jakbyś chciała wprowadzić się na stałe. Przypuszczam, że ma to związek z miłością. – Orientujesz się, o czym oni właściwie rozmawiają? – zapytał Silka Barak. – Wolałbym się nie domyślać. Ciocia Pol w zadumie spoglądała na Gariona. – Może to naprawdę moja wina – przyznała. – Pewnego dnia będziesz musiała go puścić, Pol – oświadczył Belgarath posępnie. – Może... ale jeszcze nie dziś. – Lepiej rozwińcie tarczę – przypomniał. – Wiedzą już, że gdzieś tu jesteśmy. Teraz inni będą nas szukać. Kiwnęła głową. – Garionie, pomyśl znowu o piasku. Popiół wciąż opadał. Z każdym kilometrem zasłaniał coraz mniej. Potrafili już rozpoznać kształty nierównych stosów kamieni i kilku zaokrąglonych iglic bazaltu sterczących z piasku. Zbliżyli się do kolejnego niskiego skalnego grzbietu, jakie w regularnych odstępach przecinały pustynię. Garion dostrzegł, że coś ciemnego i niewyobrażalnie wysokiego wznosi się we mgle przed nimi. – Możemy ukryć się tutaj do wieczora. – Belgarath zeskoczył z siodła tuż za grzbietem. – Dotarliśmy do celu? – Durnik rozejrzał się z ciekawością. – To jest Rak Cthol. – Starzec wskazał groźną sylwetkę. Barak zmrużył oczy. – Myślałem, że to góra. – Góra. Rak Cthol zbudowano na jej szczycie. – Czyli przypomina Prolgu, tak? – Położenie jest zbliżone, ale tutaj mieszka magik Ctuchik, a to zasadnicza

różnica. – Myślałem, że Ctuchik jest czarodziejem – powiedział Garion niepewnie. – Dlaczego nazywasz go magikiem? – To pogardliwe określenie. W naszym wąskim gronie uznawane jest za śmiertelną obrazę. Przywiązali konie wśród głazów. Potem wspięli się jakieś piętnaście metrów na szczyt, gdzie ukryci bezpiecznie obserwowali i czekali na zmrok. Opadający popiół przerzedził się jeszcze bardziej i z chmury zaczął wyłaniać się szczyt. Nie była to góra, raczej skalna iglica wyrastająca z równiny. Jej podstawa, otoczona szerokim rumowiskiem, miała osiem tysięcy metrów obwodu, a ściany były strome i czarne jak noc. – Na jakąż sięga wysokość? – zapytał Mandorallen. Jego głos opadł do półszeptu. – Trochę powyżej tysiąca sześciuset metrów – odpowiedział Belgarath. Stroma ścieżka prowadziła od podstawy i okrążała górne trzysta metrów czarnej wieży. – Wyobrażam sobie, jak długo trwała budowa – rzekł Barak. – Około tysiąca lat – stwierdził Belgarath. – Przez ten czas Murgowie kupowali wszystkich niewolników, jakich Nyissanie potrafili im dostarczyć. – Ponura robota – podsumował Mandorallen. – I ponure miejsce – zgodził się starzec. Chłodny wiatr zdmuchnął resztki pyłu i teraz wyraźnie widzieli miasto na szczycie turni. Jego mury były tak czarne jak skała. Wyrastały z nich czarne wieże, w całkiem na pozór przypadkowych miejscach. Ciemne iglice wystawały z wnętrza murów i jak włócznie wbijały się w wieczorne niebo. Miasto Grolimów roztaczało wokół aurę zła i wrogości. Przyczaiło się na samym szczycie, spoglądając na jałowe pustkowie piasku, skał i bagien cuchnących siarką. Zapadające w wał chmur i popiołu ponad zębatą, zachodnią granicą pustkowia słońce zalewało posępną fortecę czerwonym blaskiem. Mury Rak Cthol ociekały nim jak krwią. Zdawało się, że cała krew od początku świata przelana na ołtarzach Toraka spłynęła, by splamić miasto grozy. I że woda ze wszystkich oceanów nie zdoła go obmyć.

Rozdział XXV Kiedy z nieba zniknął ostatni ślad dnia, ostrożnie zsunęli się z grzbietu i przez zasypany popiołem piasek podeszli do skalnej turni. Na skraju osypiska u jej podstawy zostawili konie pod opieką Durnika. Potem wspięli się po stromych piargach do przesłaniającej gwiazdy bazaltowej iglicy. Relg, który jeszcze przed chwilą drżał i osłaniał oczy, teraz szedł raźnie. Przystanął, ostrożnie przycisnął dłonie i czoło do gładkiej skały. – I co? – zapytał po chwili Belgarath. Głos miał ściszony, lecz brzmiący troską. – Miałem rację? Są jaskinie? – Są otwarte przestrzenie – przytaknął Relg. – Ale bardzo głęboko we wnętrzu. – Potrafisz się do nich dostać? – Nie warto. Donikąd nie prowadzą. To zamknięte puste bąble. – I co teraz? – spytał Silk. – Nie wiem. – Belgarath westchnął rozczarowany. – Spróbujmy kawałek dalej – zaproponował Relg. – Wyczuwam tu jakieś echa. Może znajdę coś w tamtym kierunku. – Wyciągnął rękę. – Chciałbym wyjaśnić pewną sprawę, tu i natychmiast – oznajmił Silk, prostując się stanowczo. – Nie mam zamiaru przechodzić przez żadne skały. Jeśli coś takiego się zdarzy, zostaję z tyłu. – Coś wymyślimy – pocieszył go Barak. Silk z uporem pokręcił głową. – Żadnego przechodzenia przez skały – powtórzył twardo. Relg już szedł wzdłuż ściany. Palcami sunął po bazalcie. – Echo jest silniejsze! – zawołał. – Duża grota... i prowadzi w górę. Wszyscy przyglądali mu się w napięciu. – Jest tutaj – stwierdził po chwili i poklepał skałę ręką. – Może tego właśnie nam trzeba. Zaczekajcie. Przycisnął dłonie i wolno wsunął je w kamień. – Nie mogę na to patrzeć. – Drasanin odwrócił się tyłem. – Zawiadomcie mnie, kiedy już będzie w środku. Z jakąś przerażającą determinacją Relg wciskał ciało w bazalt. – Wszedł już? – zapytał Silk. – Wchodzi – odparł Barak spokojnie. – Już tylko połowa wystaje na zewnątrz. – Proszę, Baraku, nie mów mi o tym. – To było naprawdę takie straszne? – zdziwił się Cherek.

– Nie wyobrażasz sobie nawet. Nie masz pojęcia. – Drasanin nie mógł opanować drżenia. Czekali w chłodnej ciemności ponad pół godziny. Wysoko w górze zabrzmiał wrzask. – Kto to krzyczał? – zaniepokoił się Mandorallen. – Grolimowie mają dużo pracy – odpowiedział Belgarath ponuro. – To pora zranienia, kiedy Klejnot spalił rękę i twarz Toraka. O tej porze roku składa się wiele ofiar, zwykle niewolników. Torak nie upiera się przy krwi Angaraków. Wystarcza mu, żeby była ludzka. U podstawy urwiska rozległ się cichy odgłos kroków, a po chwili był już Relg. – Znalazłem – oznajmił. – Wejście jest jakieś osiemset metrów stąd. Częściowo zasypane. – Prowadzi na sam szczyt? – upewnił się Barak. Relg wzruszył ramionami. – Prowadzi w górę. Nie wiem jak daleko. Jest tylko jeden sposób, żeby się przekonać: pójść. Ale cały ciąg jaskiń jest dość rozległy. – Mamy jakiś wybór, ojcze? – spytała Pol. – Nie. Chyba nie. – Sprowadzę Durnika. – Silk odwrócił się i znikł w ciemności. Pozostali ruszyli za Relgiem i wkrótce trafili na niewielki otwór w skale, tuż ponad brzegiem osypiska. – Musimy odgarnąć gruz, jeśli chcecie wprowadzić do środka konie – powiedział Ulgos. Barak schylił się i podniósł wielki kamienny głaz. Zachwiał się pod jego ciężarem i z trzaskiem odrzucił na bok. – Ciszej! – syknął Belgarath. – Przepraszam. Kamieni, w większości niezbyt wielkich, było bardzo dużo. Kiedy tylko dotarli Silk z Durnikiem, wszyscy oczyszczali wejście do jaskini. Pracowali niemal godzinę, nim odgarnęli dość głazów, by konie mogły się przecisnąć. – Szkoda, że nie ma Hettara – mruknął Barak, popychając ramieniem zad opornego konia. – Porozmawiaj z nim, Baraku – doradził mu Silk. – Cały czas z nim rozmawiam. – To może spróbuj nie przeklinać. – Niezbędna będzie wspinaczka – uprzedził ich Relg, kiedy przepchnęli ostatniego konia i stanęli w absolutnej ciemności groty. – O ile wiem, galerie biegną pionowo, więc trzeba będzie się wspinać z poziomu na poziom. Mandorallen oparł się o ścianę, aż brzęknęła zbroja. – Nie możesz się wspinać w zbroi – stwierdził Belgarath. – Zostaw ją tutaj, przy koniach. Rycerz westchnął i zaczął odpinać pancerz. Zajaśniał delikatny blask, gdy Relg zmieszał w drewnianej miseczce dwa proszki wysypane z sakiewek, które nosił pod łuskami zbroi.

– Tak lepiej – pochwalił Barak. – Choć pochodnia byłaby jaśniejsza. – O wiele jaśniejsza – zgodził się Ulgos. – Ale wtedy nic bym nie widział. To da ci dość światła, abyś wiedział, dokąd idziesz. – Ruszajmy – rzekł Barak. Relg podał mu jarzące się naczynie i poprowadził wszystkich do ciemnego tunelu. Po paruset metrach natrafili na piarg, który wznosił się stromo w ciemność. – Sprawdzę. – Relg wspiął się po kamieniach. Chwilę później usłyszeli dziwny trzask i z góry posypały się drobne kamyki. – Możecie wchodzić – usłyszeli głos Relga. Wdrapywali się ostrożnie, aż stanęli u pionowej ściany. – Po prawej stronie – odezwał się z góry Relg – znajdziecie otwory w skale. Możecie ich użyć do wchodzenia. Znaleźli je, okrągłe, głębokie na dłoń. – Jak je zrobiłeś? – zdziwił się Durnik. – Trudno wytłumaczyć – odparł Relg. – Tu na górze jest półka. Prowadzi do następnej galerii. Kolejno wspinali się po ścianie, aż wszyscy stanęli obok Ulgosa. Szli galerią stromo pod górę w stronę osi iglicy, mijając po drodze kilka otwartych przejść. – Nie powinniśmy sprawdzić, dokąd prowadzą? – zapytał Barak przy trzecim czy czwartym otworze. – Nie prowadzą donikąd – stwierdził Relg. – Skąd możesz wiedzieć? – Inaczej wyczuwam korytarz, jeśli gdzieś prowadzi. Ten, który właśnie minęliśmy, po mniej więcej czterdziestu krokach kończy się ślepą ścianą. Barak westchnął z powątpiewaniem. Dotarli do następnej pionowej ściany. Relg spojrzał w ciemność. – Jaka jest wysoka? – chciał wiedzieć Durnik. – Jakieś dziewięć metrów. Zrobię otwory, żebyśmy mogli wejść. Przyklęknął i wolno zagłębił rękę w skale. Potem napiął mięśnie i lekko przekręcił ramię. Skała trzasnęła głośno; kiedy wyciągnął rękę, z powstałego otworu posypały się kamienie. Wymiótł dłonią resztę odłamków, wstał i wsunął w skałę drugą rękę, mniej więcej sześćdziesiąt centymetrów powyżej pierwszego otworu. – Sprytne – pochwalił Silk. – To bardzo stara sztuczka – odparł Relg. Weszli za nim po ścianie i przecisnęli się przez wąską szczelinę na szczycie. Barak przeklinał, gdyż pozostawił w niej sporo własnej skóry. – Jak daleko doszliśmy? – zapytał Silk. Był trochę niespokojny i nerwowo przyglądał się skałom, które napierały na nich ze wszystkich stron. – Jesteśmy około dwustu pięćdziesięciu metrów ponad podstawą iglicy – wyjaśnił Relg. – Teraz pójdziemy tędy. – Wskazał kolejny tunel. – Przecież właśnie z tamtej strony przyszliśmy – zauważył Durnik. – Jaskinie zygzakują. Musimy podążać galeriami prowadzącymi w górę.

– Docierają na sam szczyt? – Gdzieś się otwierają. W tej chwili tyle tylko wiem na pewno. – Co to?! – zawołał nagle Silk. Z głębi jednego z ciemnych korytarzy doleciał ich śpiew. Melodia była niezwykle smutna, echa nie pozwalały rozróżnić słów. Ale na pewno śpiewała kobieta. Po chwili Belgarath krzyknął zdumiony. – Co się stało? – zapytała ciocia Pol. – Marag! – Niemożliwe. – Znam tę pieśń, Pol. To pieśń pogrzebowa Maragów. Ta kobieta musi być bliska śmierci. Echa w krętych korytarzach utrudniały ustalenie miejsca pobytu tajemniczej śpiewaczki. Lecz w miarę jak się posuwali, głos rozbrzmiewał coraz mocniej. – Tutaj – stwierdził Silk. Przystanął z przechyloną głową przed wylotem tunelu. Śpiew urwał się nagle. – Ani kroku bliżej – ostrzegła niewidoczna kobieta. – Mam nóż. – Jesteśmy przyjaciółmi! – zawołał Durnik. Roześmiała się gorzko. – Nie mam przyjaciół. Nie zabierzecie mnie z powrotem. Nóż jest dostatecznie długi, by dosięgnąć mego serca. – Bierze nas za Murgów – szepnął Silk. Belgarath przemówił głośno w języku, jakiego Garion nigdy jeszcze nie słyszał. Po chwili kobieta odpowiedziała niepewnie, jakby przypominała sobie słowa, których nie używała od lat. – Myśli, że to sztuczka – oznajmił starzec cicho. – Mówi, że trzyma nóż przy sercu, więc musimy zachować ostrożność. Znowu zawołał w głąb korytarza, a kobieta odpowiedziała. Język, którym się posługiwali, był bardzo melodyjny. – Zgadza się, żeby wszedł tam ktoś z nas – oświadczył Belgarath. – Wciąż nam nie ufa. – Ja pójdę – zdecydowała ciocia Pol. – Bądź ostrożna, Pol. Ona w ostatniej chwili może zmienić zdanie i użyć tego noża przeciwko tobie. – Poradzę sobie, ojcze. Wzięła od Baraka światło i wolno ruszyła w głąb tunelu. Mówiła przez cały czas. Czekali w ciemności, w skupieniu nasłuchując pomruku rozmowy. – Możecie podejść! – zawołała ciocia Pol po chwili. Ruszyli korytarzem w stronę jej głosu. Kobieta leżała obok niewielkiej kałuży wody. Była bardzo brudna i przyodziana skąpo w łachmany. Włosy, czarne i lśniące, miała zmierzwione, a na twarzy wyraz rezygnacji i rozpaczy. Miała też szerokie kości policzkowe,

pełne wargi, wielkie fioletowe oczy obramowane czarnymi rzęsami. Ubranie w strzępach odsłaniało bladą skórę. Relg syknął przez zęby i natychmiast odwrócił się plecami. – Ma na imię Taiba – poinformowała ciocia Pol. – Parę dni temu uciekła z zagród niewolników pod Rak Cthol. Belgarath ukląkł obok wyczerpanej kobiety. – Pochodzisz z Maragów, prawda? – spytał. – Matka mówiła mi, że tak – potwierdziła. – To ona nauczyła mnie dawnej mowy. – Zlepiony kosmyk czarnych włosów opadł jej na policzek. – Czy wśród niewolników są inni Maragowie? – Chyba tak. Trudno powiedzieć. Większość ma ucięte języki. – Ona musi coś zjeść – wtrąciła ciocia Pol. – Czy ktoś pomyślał, żeby zabrać jedzenie? Durnik odwiązał od pasa sakwę i podał jej. – Trochę sera – powiedział. – I kawałek suszonego mięsa. Ciocia Pol otworzyła sakwę. – Czy wiesz, jak twoi rodacy tu trafili? – wypytywał niewolnicę Belgarath. – Pomyśl. To może być bardzo ważne. Taiba wzruszyła ramionami. – Zawsze tu byliśmy. Wzięła chleb i mięso, zaczęła jeść. – Nie tak szybko – ostrzegła ciocia Pol. – Słyszałaś cokolwiek o tym, jak Maragowie zostali niewolnikami Murgów? – nie ustępował Belgarath. – Matka opowiadała mi kiedyś, że tysiące lat temu mieszkaliśmy w kraju pod otwartym niebem i nie byliśmy wtedy niewolnikami – odparła Taiba. – Ale nie uwierzyłam jej. To taka bajka dla dzieci. – Znane są historie o tolnedrańskiej kampanii w Maragorze, Belgaracie – wtrącił Silk. – Przez lata krążyły pogłoski, że niektórzy z dowódców legionów, zamiast wybić jeńców, sprzedali ich nyissańskim handlarzom. Czegoś takiego można by oczekiwać po Tolnedranach. – Istnieje taka możliwość... – Belgarath zmarszczył brwi. – Musimy tu czekać? – zapytał Relg szorstko. Wciąż stał odwrócony plecami i sztywno wyprostowany, manifestując swe oburzenie. – Czemu on się na mnie gniewa? – zdziwiła się Taiba. Ściszyła głos do szeptu. – Zakryj swą nagość, kobieto – rzucił Relg. – Jesteś obrazą dla przyzwoitych oczu. – O to ci chodzi? – Roześmiała się dźwięcznie, gardłowo. – To całe ubranie, jakie mam. – Spojrzała na swą bujną figurę. – A mojemu ciału nic nie brakuje. Nie jest zniekształcone ani brzydkie. Dlaczego mam je ukrywać? – Jesteś niemoralna! – Jeśli ci to przeszkadza, nie patrz. – Relg ma pewne problemy religijne – wyjaśnił Silk oschle.

– Nie wspominaj o religii. – Zadrżała. – Sami widzicie. – Ulgos wzruszył ramionami. – Jest całkowicie zdeprawowana. – Niezupełnie – zauważył Belgarath. – W Rak Cthol słowo „religia” znaczy ołtarz i nóż ofiarny. – Garionie, podaj mi swój płaszcz – poleciła ciocia Pol. Rozwiązał pod szyją ciężki wełniany płaszcz i wręczył go cioci Pol. Okryła nim niewolnicę. Nagle znieruchomiała i spojrzała na nią z uwagą. – Gdzie są twoje dzieci? – spytała. – Murgowie je zabrali – odparła Taiba martwym głosem. – Dwie małe dziewczynki, bardzo piękne... Już ich nie ma. – Odnajdziemy je – obiecał Garion impulsywnie. Zaśmiała się gorzko. – Chyba nie. Murgowie oddali je Grolimom, a Grolimowie złożyli w ofierze na ołtarzu Toraka. Sam Ctuchik trzymał nóż. Garion poczuł, że krew stygnie mu w żyłach. – Ten płaszcz jest bardzo ciepły – stwierdziła wdzięcznie Taiba, gładząc dłonią szorstki materiał. – Marznę już od tylu dni... – Westchnęła, znużona i zadowolona. Belgarath i ciocia Pol spoglądali na siebie ponad nią. – Musiałem zrobić jakiś dobry uczynek – stwierdził starzec tajemniczo. – Żeby znaleźć ją przypadkiem po tylu latach poszukiwań... – Jesteś pewien, ojcze, że to właśnie ona? – Za dobrze wszystko pasuje, aż do najdrobniejszych szczegółów. – Odetchnął głęboko. – Od tysiąca lat mnie to martwiło. – Nagle wydał się niezwykle z siebie zadowolony. – Jak zdołałaś uciec, Taibo? – zapytał łagodnie. – Jeden z Murgów zapomniał zamknąć drzwi – odpowiedziała sennie. – Kiedy się wymknęłam, znalazłam jego nóż. Chciałam odszukać Ctuchika i zabić go, lecz zabłądziłam. Tu jest tyle jaskiń... tak dużo. Chciałabym go zabić, zanim umrę, ale teraz nie ma chyba nadziei. – Westchnęła z żalem. – Spać mi się chce – wyznała. – Jestem taka zmęczona... – Zostaniesz tutaj? – spytała ciocia Pol. – Musimy odejść, ale wrócimy. Potrzebujesz czegoś? – Może trochę światła. – Westchnęła. – Całe życie spędziłam w ciemności. Chciałabym chociaż umierać przy świetle. – Relgu, zrób dla niej światło – poprosiła ciocia Pol. – Sami możemy go potrzebować. – Ulgos nadal był usztywniony i nie krył urazy. – Ona potrzebuje bardziej. Sposępniał, ale wymieszał na płaskim kamieniu składniki z dwóch woreczków, po czym dodał do mikstury kilka kropli wody. Powstała maź zalśniła. – Dziękuję ci – rzekła z prostotą Taiba. Relg nie odpowiedział. Nawet na nią nie spojrzał.

Wrócili do korytarza, pozostawiając za sobą kobietę leżącą obok kałuży wody i kamienia ze słabym światełkiem. Znowu zaczęła śpiewać, już ciszej, na samej granicy snu. Relg prowadził ich przez ciemne galerie, często były kręte i zmieniały kierunek, ale zawsze prowadziły do góry. Mijały godziny, choć czas niewielkie miał znaczenie w wiecznej ciemności. Pokonywali pionowe ściany i wchodzili coraz wyżej skalnym filarem. Garion już dawno zatracił poczucie kierunku; zastanawiał się, czy nawet Relg na pewno wie, dokąd zmierza. Aż wreszcie za kolejnym zakrętem galerii lekka bryza musnęła ich twarze. Niosła ze sobą odrażający fetor. – Co tak śmierdzi? – Silk zmarszczył swój spiczasty nos. – Pewnie zagrody niewolników – stwierdził Belgarath. – Murgowie nie dbają o higienę. – Zagrody leżą pod Rak Cthol? – zapytał Barak. Belgarath kiwnął głową. – I mają przejście do samego miasta? – O ile pamiętam, tak. – Dokonałeś tego, Relgu. – Barak klepnął Ulgosa w ramię. – Nie dotykaj mnie – powiedział Relg. – Przepraszam. – Niewolnicy na pewno są pilnowani – stwierdził Belgarath. – Musimy teraz bardzo uważać. Przekradli się korytarzem, pilnie sprawdzając, gdzie stawiają stopy. Garion nie był pewien, w którym punkcie tunel zaczął wyglądać na zbudowany przez ludzi. Wreszcie dotarli do uchylonych żelaznych drzwi. – Jest tam kto? – szepnął chłopiec do Silka. Drasanin wsunął się do otworu, trzymając w ręku gotowy do ciosu sztylet. Rozglądał się nerwowo. – Tylko parę kości – zameldował. Belgarath dał sygnał do odpoczynku. – Te niższe galerie zostały prawdopodobnie porzucone – mówił szeptem. – Kiedy powstała droga, Murgowie nie potrzebowali już tylu niewolników. Zaraz pójdziemy dalej, ale bądźcie cicho i miejcie oczy otwarte. Gdy szli w milczeniu wznoszącą się lekko galerią, mijali coraz więcej pordzewiałych metalowych drzwi; wszystkie były uchylone. Na szczycie galeria zawracała ostro, ale wciąż wiodła pod górę. Jakieś słowa wymalowano niestarannie na ścianie pismem, którego Garion nie rozpoznał. – Dziadku – szepnął, wskazując napis. Belgarath spojrzał na litery. – Dziewiąty poziom – mruknął. – Wciąż dzieli nas od miasta spory kawałek. – Kiedy zaczniemy spotykać Murgów? – Barak rozejrzał się z dłonią na rękojeści miecza. Belgarath wzruszył ramionami. – Trudno powiedzieć. Ale myślę, że w użyciu są tylko dwa, może trzy górne

poziomy. Szli wciąż pod górę, aż ponownie skręcili ostro i ponownie na ścianie dostrzegli znaki nieznanego pisma. – Ósmy poziom – przetłumaczył Belgarath. – Idziemy dalej. Odór niewolniczych kwater był coraz silniejszy, w miarę jak mijali kolejne poziomy. – Światło przed nami – ostrzegł Durnik tuż przed zakrętem wiodącym na poziom czwarty. – Zaczekajcie – rzucił Silk i przemknął za róg. Sztylet trzymał dyskretnie przy nodze. Światło było słabe i kołysało się lekko. Wolno się rozjaśniało. – Ktoś z pochodnią – stwierdził Barak. Blask nagle zamigotał, rzucając rozkołysane cienie. Potem ustalił się i przestał falować. Po chwili wrócił Silk, starannie wycierając sztylet. – Murgo – oznajmił. – Chyba czegoś szukał, bo cele na tym poziomie są jeszcze puste. – Co z nim zrobiłeś? – zapytał Barak. – Wrzuciłem do którejś celi. Nie znajdą go, chyba żeby specjalnie szukali. Relg starannie owinął sobie oczy. – Taka odrobina światła ci przeszkadza? – zdziwił się Durnik. – Chodzi o jego kolor – wyjaśnił Relg. Minęli zakręt na czwartym poziomie i ruszyli dalej. Osiemdziesiąt metrów od wejścia równym płomieniem paliła się tkwiąca w ścianie pochodnia. Trochę bliżej dostrzegli podłużną plamę krwi na nierównej brudnej podłodze. Belgarath stanął przed drzwiami celi i podrapał się po brodzie. – W co był ubrany? – zapytał Silka. – W szatę z kapturem. Czemu pytasz? – Przynieś ją. Silk spojrzał na niego z zaciekawieniem i skinął głową. Zajrzał do celi i po chwili wrócił, niosąc czarną szatę Murga. Wręczył ją starcowi. Belgarath obejrzał długie rozcięcie na plecach. – Postaraj się w następnych nie robić takich wielkich dziur – zwrócił się do Drasanina. – Przepraszam. – Silk się uśmiechnął. – Entuzjazm mnie trochę poniósł. Teraz będę ostrożniejszy. – Zerknął na Baraka. – Idziesz ze mną? – zaproponował. – Oczywiście. A ty, Mandorallenie? Rycerz przytaknął z powagą i poluzował miecz w pochwie. – Zaczekamy tutaj – rzekł Belgarath. – Uważajcie na siebie i nie marnujcie czasu. Trzej mężczyźni ruszyli cicho korytarzem w stronę trzeciego poziomu. – Ile mamy czasu, ojcze? – spytała cicho Pol, kiedy zniknęli. – Kilka godzin temu minęła północ... – Zdążymy przed świtem?

– O ile się pospieszymy. – Może lepiej przeczekać tu dzień i wyjść, kiedy znowu się ściemni? Zmarszczył czoło. – Raczej nie, Pol. Ctuchik coś knuje. Wie, że nadchodzę... wyczuwam to już od tygodnia... ale nie wykonał jeszcze żadnego ruchu. Nie zostawiajmy mu więcej czasu, niż musimy. – Zechce z tobą walczyć, ojcze. – Najwyższa pora. Przez tysiące lat Ctuchik i ja krążyliśmy wokół siebie, ponieważ chwila nigdy nie była odpowiednia. Teraz wreszcie załatwimy tę sprawę. – Z ponurą miną zapatrzył się w ciemność. – Kiedy zaczniemy, Pol, nie mieszaj się do tego. Długą chwilę spoglądała na jego posępną twarz. – Jak sobie życzysz, ojcze – powiedziała.

Rozdział XXVI Murgoska szata była uszyta z szorstkiej czarnej tkaniny i miała niezwykły czerwony emblemat wyhaftowany tuż nad sercem Gariona. Pachniała dymem i czymś jeszcze bardziej nieprzyjemnym. Pod lewą pachą w materiale była nierówna dziurka o lepkich, wilgotnych brzegach. Skóra Gariona drętwiała od tej wilgoci. Szli szybkim krokiem przez korytarze ostatnich trzech poziomów zagród niewolników. Obszerne kaptury skrywały im twarze. Wprawdzie dymiące pochodnie oświetlały tunele, ale nie spotkali straży, a niewolnicy w celach za żelaznymi drzwiami nie wydawali żadnych dźwięków. Garion wyczuwał emanujący zza tych drzwi przeraźliwy lęk. – Jak wydostaniemy się do miasta? – szepnął Durnik. – Na końcu najwyższej galerii są schody – odparł Silk cicho. – Strzeżone? – Już nie. Żelazna krata zamknięta na łańcuch blokowała wyjście. Silk jednak wyjął z buta wąski metalowy instrument, pogrzebał w dziurce, po czym odetchnął z zadowoleniem, gdy zamek otworzył się z cichym trzaskiem. – Rozejrzę się – szepnął i zniknął za kratą. Na zewnątrz Garion widział gwiazdy, a na ich tle zarysy budynków Rak Cthol. Krzyk pełen bólu i rozpaczy rozległ się echem ponad miastem, a zaraz po nim głuchy dźwięk niewyobrażalnie wielkiego żelaznego gongu. Chłopiec zadrżał. Po chwili Silk wśliznął się przez bramę. – W pobliżu nikogo nie ma – powiedział szeptem. – Dokąd idziemy? Belgarath wyciągnął rękę. – Tędy. Pójdziemy wzdłuż muru do świątyni. – Świątyni? – powtórzył ostro Relg. – Musimy się przez nią przedostać, żeby znaleźć Ctuchika – wyjaśnił starzec. – Trzeba się spieszyć. Do świtu już niedaleko. Rak Cthol nie przypominało innych miast. Wielkie budynki nie stały samodzielnie, jak w miastach Zachodu. Zdawało się, że Murgowie i Grolimowie w ogóle nie mają poczucia osobistej własności. Nie było tu ulic, raczej połączone wzajemnie dziedzińce i korytarze biegły między nimi i często przecinały budynki. Miasto sprawiało wrażenie wyludnionego, kiedy przemykali się cicho przez mroczne podwórce i ciemne korytarze. A jednak nawet milczące czarne mury

zdawały się czujne i groźne. Dziwaczne wieżyczki sterczały w nieoczekiwanych miejscach, pochylone nad dziedzińcami obserwowały w zadumie przybyszów. Wąskie okna patrzyły oskarżycielsko, pod łukami bram czaiły się cienie. Ciężka atmosfera pradawnego zła spowijała Rak Cthol i nawet kamienie zdawały się wrogie, gdy Garion z przyjaciółmi zagłębiali się coraz dalej w ciemny labirynt fortecy Grolimów. – Jesteś pewien, że znasz drogę? – szepnął zdenerwowany Barak do Belgaratha. – Byłem tu kiedyś – uspokoił go starzec. – Od czasu do czasu wolałem sam przypilnować Ctuchika. Musimy wyjść po tych schodach. Doprowadzą nas na szczyt miejskich murów. Schody były wąskie i strome. Masywne ściany wyrastały po obu stronach, a z góry osłaniał je sklepiony dach. Wytarte kamienne stopnie nosiły na sobie piętno stuleci. Wspinali się w milczeniu. Kolejny krzyk zabrzmiał echem ponad miastem, a wielki gong raz jeszcze zadźwięczał żelazną nutą. Wyszli na szczyt zewnętrznego muru. Był szeroki jak gościniec i otaczał całe miasto. Parapet biegł wzdłuż zewnętrznej krawędzi, oddzielając ich od straszliwej przepaści, która sięgała aż do skalistego pustkowia półtora kilometra pod nimi. Kiedy wynurzyli się zza osłony ścian, uderzył w nich podmuch lodowatego wiatru. Czarny bruk i grubo ciosane bloki zewnętrznego parapetu skrzyły się szronem w zimnym świetle gwiazd. Belgarath spojrzał na otwartą drogę na szczycie muru i ledwie widoczne budynki kilkaset metrów przed nimi. – Rozdzielimy się – stwierdził. – Zbyt wielu ludzi w jednym miejscu w Rak Cthol zwraca uwagę. Będziemy przechodzić parami. Idźcie spokojnie. Nie skradajcie się i nie biegnijcie. Próbujcie wywoływać wrażenie, że jesteście u siebie. Naprzód. Ruszył wzdłuż muru z Barakiem u boku. Szli stanowczym krokiem, na pozór bez pośpiechu. Po chwili podążyli za nimi ciocia Pol i Mandorallen. – Durniku – szepnął Silk. – Garion i ja będziemy następni. Ty z Relgiem ruszycie za jakąś minutę. – Spojrzał w ocienioną kapturem twarz Ulgosa. – Dobrze się czujesz? – Jeśli tylko nie patrzę na niebo – odparł zduszonym głosem. Zdawało się, że mówi przez zaciśnięte zęby. – W takim razie idziemy, Garionie – mruknął Drasanin. Chłopiec wytężał wszystkie siły, by iść spokojnym krokiem po oszronionych kamieniach. Miał uczucie, że z każdego ciemnego budynku i wieży obserwują go czujne oczy. Było mroźno, koronkowe sople lodu zwisały z kamiennych bloków zewnętrznego parapetu. Ze świątyni przed nimi znów zabrzmiał rozpaczliwy krzyk. Róg wieży wystawał z boku i zasłaniał dalszą drogę. – Zaczekaj chwilę – szepnął Silk, gdy z ulgą skryli się w jej cieniu. Bezszelestnie zniknął za rogiem. Garion stał w lodowatym mroku i wytężał słuch. Raz tylko zerknął w stronę

parapetu. Daleko na martwym pustkowiu w dole płonęło małe światełko. Migotało w ciemności niczym czerwona gwiazdka. Spróbował sobie wyobrazić odległość dzielącą go od ogniska. Nagle w górze zabrzmiało delikatne drapanie. Odwrócił się błyskawicznie, sięgając do miecza. Ciemna postać zeskoczyła z gzymsu na ścianie wieży i z kocią gracją wylądowała bezgłośnie na kamieniach. Garion pochwycił znajomy, kwaśny i ostry odór starego potu. – Dawno się nie widzieliśmy, Garionie – rzekł cichym głosem Brill i zachichotał nieprzyjemnie. – Nie zbliżaj się – ostrzegł chłopiec. Trzymał miecz nisko, jak nauczył go Barak. – Wiedziałem, że któregoś dnia złapię cię samego. – Brill nie zwracał uwagi na miecz. Szeroko rozłożył ramiona i pochylił się lekko. Zezowate oko lśniło w świetle gwiazd. Garion cofnął się, groźnie wysuwając klingę. Brill skoczył na bok, a chłopiec instynktownie przesunął ostrze miecza. Potem, zbyt szybko, by za nim nadążyć, Brill cofnął się i mocno uderzył dłonią w przedramię Gariona. Miecz potoczył się po oszronionych kamieniach. Chłopiec rozpaczliwie sięgnął po sztylet. Nagle inny cień poruszył się w ciemności pod wieżą. Brill stęknął, trafiony stopą w bok. Upadł, ale przetoczył się błyskawicznie i poderwał. Rozstawił nogi i wolno poruszał dłońmi przed sobą. Silk zrzucił strój Murga i przykucnął, rozkładając ramiona. Brill wyszczerzył zęby. – Powinienem się domyślić, Kheldarze, że jesteś gdzieś w pobliżu. – Ja też powinienem się ciebie spodziewać, Kordochu – odparł Silk. Brill błyskawicznie sięgnął ręką do jego twarzy, ale Drasanin bez trudu uniknął ciosu. – Jak to się dzieje, że stale nas wyprzedzasz? – zapytał niemal uprzejmie. – To twoje przyzwyczajenie zaczyna irytować Belgaratha. – Wyprowadził szybkie kopnięcie w krocze, ale zezowaty przeciwnik odskoczył zwinnie. Brill zaśmiał się krótko. – Twoi ludzie mają zbyt miękkie serca dla koni – stwierdził. – Ścigając was, sporo ich zajeździłem na śmierć. Jak się wydostałeś z tej jamy? – zapytał, szczerze zaciekawiony. – Rankiem Taur Urgas dostał szału. – Jaka szkoda. – Kazał obłupić strażników ze skóry. – Wyobrażam sobie, że Murgo bez skóry wygląda nieco dziwacznie. Brill rzucił się naprzód, wyciągając ręce. Silk przepuścił go obok siebie i mocno uderzył dłonią w środek pleców. Brill stęknął znowu, ale przekoziołkował i powstał. – Może naprawdę jesteś taki dobry, jak mówią – przyznał niechętnie. – Sprawdź sam, Kordochu. – Silk uśmiechnął się groźnie. Odsunął się od ściany wieży. Garion patrzył, jak obaj krążą dookoła siebie, i serce podchodziło

mu do gardła. Brill skoczył znowu, kopiąc obiema stopami, a Silk zanurkował pod nim. I znowu przekoziołkowali obaj. Lewa dłoń Silka strzeliła do przodu, nim jeszcze zdążył się podnieść, i trafiła przeciwnika w skroń. Brill zatoczył się od uderzenia, zdołał jednak kopnąć Drasanina w kolano. – Stosujesz defensywną technikę, Kheldarze – warknął, potrząsając głową. – To słabość. – Jedynie różnica stylu, Kordochu – odparł Silk. Brill pchnął go kciukiem w oko, ale Silk zablokował i wyprowadził cios w dołek. Padając, Brill podciął Silka i przewrócił. Obaj potoczyli się po oszronionym bruku i poderwali natychmiast. Ciosy padały tak szybko, że Garion nie mógł nadążyć wzrokiem. Błąd był zupełnie prosty, tak minimalny, że Garion nie miał nawet pewności, czy to w ogóle błąd. Brill zadał cios w twarz nieco zbyt mocno i wysunął dłoń troszeczkę za daleko. Silk błyskawicznie pochwycił jego nadgarstek. Upadł na plecy, w stronę parapetu, jeszcze w locie podkurczając nogi. Szarpnięty mocno Brill zanurkował do przodu. Silk nagle wyprostował nogi, potężnym pchnięciem wyrzucając przeciwnika w górę i za siebie. Ze zduszonym krzykiem Brill usiłował pochwycić kamienny parapet, lecz przelatywał nad nim zbyt wysoko. Wypadł za krawędź muru i runął w ciemną otchłań. Jego wrzask cichł z wolna, zagłuszony przez następny krzyk ze świątyni Toraka. Silk powstał, spojrzał w przepaść i wrócił do Gariona, który czekał drżący w mroku pod wieżą. – Co to było? – Belgarath wynurzył się zza węgła. – Brill – odparł krótko Drasanin, zarzucając na siebie murgoską szatę. – Znowu? – jęknął starzec. – Co robił tym razem? – Próbował fruwać, kiedy go ostatnio widziałem. – Silk uśmiechnął się złośliwie. Starzec zdumiał się. – Nie radził sobie zbyt dobrze – dodał Silk. Belgarath wzruszył ramionami. – Może z czasem pójdzie mu lepiej. – Szczerze mówiąc, nie ma aż tyle czasu. – Drasanin wyjrzał za mur. Z dołu, z daleka... z bardzo daleka dobiegło stłumione uderzenie, a po kilku sekundach następne. – Odbijanie się nie liczy? – upewnił się Silk. Belgarath się skrzywił. – Raczej nie. – W takim razie należy uznać, że nie nauczył się dostatecznie szybko – stwierdził wesoło Drasanin. Uśmiechnął się szeroko i rozejrzał dookoła. – Jakaż cudowna noc – mruknął, nie zwracając się do nikogo konkretnego. – Ruszajmy – rzekł Belgarath. Zerknął niespokojnie na wschodni horyzont. – Lada chwila zacznie się rozwidniać. Dołączyli do pozostałych pod wysokim murem świątyni. W napięciu czekali,

aż nadejdą Relg z Durnikiem. – Co was zatrzymało? – szepnął Barak. – Spotkałem naszego starego przyjaciela – odparł Silk. Jego uśmiech był błyskiem białych zębów w ciemności. – Mówi o Brillu – wyjaśnił chrapliwym szeptem Garion. – Walczyli i Silk zrzucił go z murów. Mandorallen zerknął na oszroniony parapet. – Zaiste daleka to droga w dół – zauważył. – Prawda? – zgodził się Silk. Barak parsknął i bez słowa położył swą wielką dłoń na ramieniu przyjaciela. Po chwili Durnik i Relg nadeszli szczytem muru. – Musimy przejść przez świątynię – oznajmił Belgarath. – Naciągnijcie kaptury i spuśćcie głowy. Idźcie rzędem i mamroczcie do siebie, jakbyście się modlili. Gdyby ktoś nas zaczepił, ja będę rozmawiał. Za każdym razem, kiedy zabrzmi gong, trzeba odwrócić się w stronę ołtarza i pokłonić. Poprowadził ich do solidnych drzwi okutych żelaznymi pasami. Obejrzał się jeszcze, sprawdzając, czy ustawili się w rzędzie, i wszedł do środka. Wnętrze świątyni rozświetlały dymiące czerwone ognie i wypełniał ohydny trupi zaduch. Drzwi, przez które weszli, prowadziły na balkon otaczający kopułę sklepienia. Wzdłuż krawędzi biegła kamienna balustrada z grubymi kamiennymi filarami rozstawionymi w równych odstępach. Przestrzeń między nimi zakrywały kotary z tej samej szorstkiej, grubej tkaniny, z której uszyte były szaty Murgów. W tylnej ścianie tkwiły liczne drzwi osadzone głęboko w kamieniu. Garion uznał, że z balkonu korzystają pewnie urzędnicy świątynni. Belgarath skrzyżował ręce na piersi i poprowadził ich wolnym, miarowym krokiem. Głębokim głosem recytował modlitwy. Krzyk wzniósł się z dołu, przepełniony grozą i cierpieniem. Garion mimowolnie spojrzał przez rozsunięte draperie na ołtarz. I przez resztę swego życia żałował, że to zrobił. Koliste mury świątyni wzniesiono z gładkich czarnych kamieni. Tuż za ołtarzem znajdowało się gigantyczne oblicze z kutej stali wypolerowanej do lustrzanego połysku – oblicze Toraka i wzorzec stalowych masek Grolimów. Twarz była piękna, bez żadnych wątpliwości, a jednak tkwiło w niej utajone zło, okrucieństwo przekraczające ludzką zdolność rozumienia tego słowa. Przed obliczem boga tłoczyli się Murgowie i Grolimowie. Na klęczkach śpiewali niezrozumiale w dziesiątku dialektów. Ołtarz stał na podwyższeniu, bezpośrednio pod twarzą Toraka. Dymiące paleniska na żelaznych postumentach umieszczono z obu boków poplamionej krwią płyty, a przed podwyższeniem w podłodze otwierała się prostokątna jama. Strzelały z niej ohydne czerwone płomienie, kłęby tłustego czarnego dymu unosiły się pod sklepienie kopuły. Sześciu Grolimów w czarnych szatach i stalowych maskach stało wokół ołtarza, trzymając nagie ciało niewolnika. Był już martwy; w jego piersi ziała

szeroka rana. Przed ołtarzem samotny Grolim wznosił ramiona, spoglądając na oblicze Toraka. W prawej ręce trzymał długi zakrzywiony nóż, w lewej ociekające krwią ludzkie serce. – Przyjmij naszą ofiarę, Smoczy Boże Angaraków! – zakrzyknął potężnym głosem. Odwrócił się i umieścił serce w jednym z palenisk. Buchnęła para i dym; płomienie zaskwierczały, gdy serce opadło na rozżarzone węgle. Gdzieś pod podłogą zabrzmiał żelazny gong, a powietrze zadrżało od jego wibracji. Murgowie i Grolimowie jęknęli i padli na twarze. Garion poczuł, że ktoś szturcha go w ramię. Silk, odwrócony już, składał pokłon w stronę krwawego ołtarza. Niezgrabnie, czując mdłości, Garion skłonił się także. Sześciu Grolimów przy ołtarzu uniosło martwe ciało i niemal pogardliwie cisnęło je do jamy przed podwyższeniem. Płomienie przygasły na moment i uniósł się gęsty dym, gdy zwłoki spadły w ogień. Straszliwy gniew wezbrał w Garionie. Nie myśląc nawet, zaczął koncentrować swą wolę. Zamierzał w jednym kataklizmie uwolnionej pierwotnej mocy roztrzaskać na drobne cząstki ołtarz i zawieszony ponad nim okrutny wizerunek. Belgarionie! – odezwał się surowo głos w jego myślach. Nie wtrącaj się. Jeszcze nie czas. Nie zniosę tego! – krzyczał bezgłośnie chłopiec. Muszę coś zrobić! Nie możesz. Nie teraz. Zaalarmujesz całe miasto. Uwolnij swą wolę, Belgarionie. Rób, co mówi, Garionie, zabrzmiał w myślach spokojny głos cioci Pol. Milczące porozumienie dokonało się między jej umysłem a tą niezwykłą jaźnią. Garion bezradnie pozwolił, by spłynął z niego gniew i wola niszczenia. Te okropieństwa nie będą trwały długo, Belgarionie, zapewnił głos. Już teraz wzbiera ziemia, by się ich pozbyć. Głos odpłynął. – Co tu robicie? – zapytał ktoś szorstko. Garion odwrócił wzrok od strasznej sceny w dole. Zamaskowany Grolim stał przed Belgarathem, zagradzał im drogę. – Jesteśmy sługami Toraka – odpowiedział starzec, naśladując gardłowe dźwięki mowy Murgów. – W Rak Cthol wszyscy są sługami Toraka – rzekł Grolim. – Nie bierzecie udziału w rytuale ofiary. Dlaczego? – Jesteśmy pielgrzymami z Rak Hagga – wyjaśnił Belgarath. – Właśnie dotarliśmy do strasznego miasta. Nakazano nam, by natychmiast po przybyciu stanąć przed hierarchą Rak Hagga. Ten obowiązek nie pozwala nam na uczestnictwo w święcie. Grolim zamruczał podejrzliwie. – Czy wielebny kapłan Smoczego Boga zechce wskazać nam drogę do komnat naszego hierarchy? Nie znamy mrocznej świątyni.

Z dołu rozległ się kolejny krzyk. Zabrzmiał żelazny gong, a Grolim pochylił się w pokłonie. Belgarath szybko skinął pozostałym głową, odwrócił się w stronę ołtarza i również pokłonił. – Idźcie do przedostatnich drzwi – polecił Grolim, najwyraźniej zadowolony z ich pobożnego zachowania. – Tamtędy zejdziecie w dół, do sal hierarchów. – Nieskończenie wdzięczni jesteśmy kapłanowi Mrocznego Boga. – Belgarath się skłonił. Przeszli obok Grolima ze spuszczonymi głowami i rękami skrzyżowanymi na piersiach. Mruczeli do siebie, jakby wznosili modły. – Potworność! – Relg dusił się niemal. – Ohyda! Okropieństwo! – Nie podnoś głowy – szepnął Silk. – Wszędzie są Grolimowie. – UL dał mi siłę i nie spocznę, póki Rak Cthol nie legnie w gruzach – zaprzysiągł Relg. Belgarath dotarł do rzeźbionych drzwi przy końcu balkonu i uchylił je ostrożnie. – Czy Grolim wciąż nas obserwuje? – zapytał Silka. Drasanin zerknął na kapłana stojącego w pewnej odległości za nimi. – Tak. Czekaj... Odchodzi. Balkon czysty. Czarodziej zamknął drzwi i przeszedł do ostatnich w rzędzie. Ostrożnie pociągnął za skobel i drzwi otworzyły się gładko. Zmarszczył brwi. – Zawsze były zamknięte – wymruczał. – Myślisz, że to pułapka? – Barak wsunął rękę pod murgoską szatę, sięgając po miecz. – Możliwe, ale nie mamy wyboru. Jeszcze jeden krzyk rozległ się od strony ołtarza, kiedy przemknęli przez drzwi. Zamknęły się za nimi w chwili, gdy gong wstrząsnął kamieniami murów. Ruszyli po wytartych stopniach w dół. Korytarz był wąski i słabo oświetlony. Opadał stromo, skręcając stale na prawo. – Jesteśmy przy zewnętrznym murze, prawda? – Silk dotknął czarnych bloków po lewej stronie. Belgarath przytaknął. – Schody prowadzą do prywatnych apartamentów Ctuchika. Szli dalej, aż ściany po obu stronach zmieniły się z kamiennych bloków w litą skałę. – Mieszka pod miastem? – zdziwił się Silk. – Tak. Zbudował sobie coś w rodzaju wieży sterczącej ze skał wierzchołka. – Dziwny pomysł – rzekł Durnik. – Ctuchik jest dziwnym człowiekiem – stwierdziła ciocia Pol posępnie. Belgarath zatrzymał się nagle. – Schody prowadzą jeszcze jakieś trzydzieści metrów w dół – szepnął. – Przed drzwiami do wieży stoi dwóch strażników. Nawet Ctuchik nie mógłby tego odmienić, cokolwiek sobie zaplanował. – Czarodzieje? – zapytał cicho Barak. – Nie. To straż raczej honorowa niż rzeczywista. Zwykli Grolimowie.

– Zaatakujemy? – Nie ma potrzeby. Potrafię podejść tak blisko, żebyście ich unieszkodliwili, ale macie to załatwić szybko i cicho. Spod murgoskiej szaty starzec wyjął przewiązany czarną taśmą zwój pergaminu. Ruszył dalej, Barak i Mandorallen szli tuż za nim. Zakręt korytarza odsłonił koniec schodów. Pochodnie oświetlały rodzaj przedpokoju wykutego w surowej skale. Dwóch grolimskich kapłanów stało przed prostymi czarnymi drzwiami. Ręce trzymali skrzyżowane na piersi. – Kto niepokoi najświętszego ze świętych? – zapytał jeden z nich, kładąc dłoń na rękojeści miecza. – Posłaniec – odparł Belgarath pewnie. – Niosę wiadomość dla mistrza od hierarchy Rak Goska. – Uniósł pergamin nad głową. – Zbliż się, posłańcze. – Niech uwielbiane będzie imię ucznia Smoczego Boga Angaraków – zagrzmiał Belgarath, maszerując w dół, z Barakiem i Mandorallenem po bokach. Dotarł do końca i zatrzymał się przed strażnikami w stalowych maskach. – Oto wykonałem powierzone mi zadanie – oznajmił, wręczając im zwój. Jeden ze strażników wyciągnął rękę po pergamin. Barak pochwycił tę rękę w potężną pięść, a drugą dłoń zacisnął na jego gardle. Drugi strażnik sięgnął po miecz, ale stęknął nagle i zgiął się wpół, gdy Mandorallen wbił mu sztylet pod żebra. Z jakąś śmiertelną koncentracją rycerz przekręcił rękojeść, szperając klingą w ciele Grolima. Strażnik zadrżał, gdy ostrze sięgnęło serca, i upadł z długim, chrapliwym westchnieniem. Barak wciąż trzymał Grolima za gardło. Chrupnęło, gdy w jego uchwycie pękły kręgi szyjne. Strażnik w spazmatycznych drgawkach kopał nogami w podłogę, wreszcie osunął się bezwładnie. – Od razu mi lepiej – mruknął Barak, opuszczając trupa na podłogę. – Zostaniecie tu z Mandorallenem – polecił Belgarath. – Nie chcę, żeby ktokolwiek mi przeszkadzał. – Dopilnujemy tego – obiecał Barak. – Co z nimi? – wskazał martwych strażników. – Relgu, pozbądź się ich – rzucił starzec. Silk odwrócił się pospiesznie. Ulgos przyklęknął i oparł ręce o ciała. Rozległ się przytłumiony szelest, gdy przycisnął, zatapiając je w kamiennej podłodze. – Stopa mu jeszcze wystaje – zauważył Barak obojętnie. – Musisz o tym mówić? – jęknął Silk. Belgarath odetchnął głęboko i położył dłoń na żelaznej klamce. – No dobrze – oświadczył spokojnie. – Wchodzimy. Pchnął drzwi.

Rozdział XXVII Bogactwo imperiów spoczywało za czarnymi drzwiami. Niezliczone złote monety leżały w stosach na podłodze. Bezładnie rozrzucone wśród nich błyszczały pierścienie, bransolety, łańcuchy i korony. Czerwone jak krew sztaby z kopalni Angaraków stały wzdłuż ścian, a między nimi skrzynie po brzegi wypełnione migoczącymi jak lód wielkimi diamentami. Pośrodku ustawiono duży stół z blatem zasypanym rubinami, szafirami i szmaragdami wielkości jajek. Do podtrzymywania czerwonych kotar na oknach służyły sznury i łańcuchy pereł, różowych, jasnoszarych, a nawet czarnych. Belgarath poruszał się czujnie jak zwierzę. Nikt by nie odgadł, jak wiele ma lat. Rozglądał się uważnie. Przeszedł po grubym dywanie do pokoju wypełnionego skarbami wiedzy. Ciasno zwinięte pergaminy leżały na stojakach wysokich pod sufit, a oprawne w skórę księgi równymi szeregami stały na półkach. Stoły w drugim pokoju zastawione były niezwykłymi aparatami przeznaczonymi do eksperymentów chemicznych oraz dziwnymi maszynami z mosiądzu i żelaza, pełnymi osi, krążków, kółek i łańcuchów. W trzeciej komnacie przy ścianie osłoniętej czarnym aksamitem stał masywny złoty tron. Gronostajowy płaszcz wisiał na jego poręczy, a na siedzeniu leżało berło i ciężka złota korona. Odlana w polerowanych kamieniach podłogi tkwiła mapa przedstawiająca – o ile Garion mógł to ocenić – cały świat. – Co to za komnata? – szepnął zalękniony Durnik. – Ctuchik zabawia się tutaj – wyjaśniła ciocia Pol z obrzydzeniem. – Ma wiele nałogów i nie lubi ich łączyć. – Tu go nie ma – mruknął Belgarath. – Wejdźmy na następny poziom. Poprowadził ich z powrotem i ruszył kamiennymi schodami skręcającymi wzdłuż okrągłej ściany wieży. Pokój na szczycie schodów był przerażający. Ława stała pośrodku, a pejcze i cepy wisiały na ścianach. Na stole z boku leżały w równych rzędach okrutne narzędzia ze lśniącej stali: haki, kolce ostre jak igły i jakieś straszliwe urządzenia z krawędziami jak piły, gdzie między zębami tkwiły jeszcze kawałki kości i ciała. Cała komnata cuchnęła krwią. – Idź z Silkiem, ojcze – powiedziała ciocia Pol. – W następnych pokojach na tym poziomie są rzeczy, których Garion, Durnik i Relg nie powinni oglądać. Belgarath skinął głową i wyszedł. Silk ruszył za nim. Po chwili wrócili innymi drzwiami. Silk wyglądał, jakby miał mdłości. – Ma dość egzotyczne perwersje. – Otrząsnął się.

Twarz Belgaratha stężała. – Idziemy dalej – oznajmił. – Jest na najwyższym poziomie. Tak myślałem, ale musiałem sprawdzić. Wspiął się na kolejne schody. Garion poczuł, że budzi się w nim dziwne, mrowiące ciepło, a jakby nieskończona pieśń rozbrzmiewa w uszach. Znamię na prawej dłoni płonęło. Czarny kamienny ołtarz stał w pierwszej komnacie najwyższego poziomu wieży. Ze ściany spoglądało stalowe oblicze Toraka. Błyszczący nóż z rękojeścią pokrytą zakrzepłą krwią leżał na ołtarzu, a plamy krwi przeżarły nawet skałę. Belgarath szedł teraz szybko, czujny, zwinny jak kot. Zajrzał przez drzwi w ścianie za ołtarzem, pokręcił głową i zbliżył się do następnych. Lekko musnął palcami drewno. – Jest tutaj – szepnął z satysfakcją. Odetchnął głęboko i uśmiechnął się nagle. – Długo na to czekałem. – Nie marnuj czasu, ojcze – upomniała go Pol. Stal lśniła w jej spojrzeniu, a biały kosmyk na czole skrzył się niby śnieg. – Kiedy wejdziemy, nie mieszaj się do tego, Pol – nakazał Belgarath. – Ty też, Garionie. To sprawa między Ctuchikiem a mną. Wyciągnął rękę i pchnął drzwi. Komnata była skromna, niemal pusta. Kamiennej podłogi nie pokrywał dywan, w oknach nie wisiały zasłony. Zwykłe świece płonęły w lichtarzach na ścianach, a prosty stół zajmował środek pokoju. Przy stole, plecami do drzwi, siedział mężczyzna w czarnej szacie z kapturem, zapatrzony w żelazną szkatułkę. Garion poczuł, że całe jego ciało wibruje, reagując na zawartość szkatułki. Pieśń wypełniała umysł. Mały chłopczyk o jasnych włosach stał obok stołu. On także przypatrywał się szkatułce. Ubrany był w poplamioną lnianą koszulę i brudne buciki. Biła od niego chwytająca za serce słodka niewinność. Oczy miał niebieskie, wielkie i ufne. Garion nie widział jeszcze tak ślicznego dziecka. – Dlaczego tak długo to trwało, Belgaracie? – zapytał mężczyzna, nie odwracając się nawet. Głos miał zgrzytliwy. – Już prawie zaczynałem się o ciebie martwić. – Kilka drobnych przeszkód, Ctuchiku – odparł Belgarath. – Mam nadzieję, że nie zmęczyło cię oczekiwanie. – Znalazłem sobie jakieś zajęcia. Wejdź... Wejdźcie wszyscy. Ctuchik odwrócił się. Włosy i brodę miał bardzo długie, koloru pożółkłej bieli, twarz pomarszczoną i błyszczące oczy. Była to twarz naznaczona odwiecznym i dogłębnym złem. Okrucieństwo i arogancja usunęły z niej wszelkie ślady przyzwoitości i człowieczeństwa, przerażający egoizm utrwalił wieczne skrzywienie pogardy dla wszystkich innych żyjących istot. Spojrzał na ciocię Pol. Powitał ją drwiącym skinieniem głowy. – Polgaro, jesteś piękna jak zawsze. A więc przybyłaś wreszcie, by poddać się woli mego mistrza? – Nie, Ctuchiku – odparła chłodno. – Przybyłam po sprawiedliwość.

– Sprawiedliwość? – Zaśmiał się z pogardą. – Ona nie istnieje, Polgaro. Silni biorą, co chcą. Słabi poddają się. Mój mistrz mnie tego nauczył. – A jego okaleczona twarz nie nauczyła cię czegoś innego? Kapłan spochmurniał nagle, ale zaraz otrząsnął się z chwilowej irytacji. – Poprosiłbym, żebyście usiedli, i może zaproponował jakąś przekąskę – mówił dalej tym samym zgrzytliwym głosem. – Ale obawiam się, że nie zostaniecie długo. – Przyjrzał się pozostałym. Zatrzymywał wzrok na każdym po kolei. – Twoja drużyna zmniejszyła się, Belgaracie – zauważył. – Mam nadzieję, że nie straciłeś nikogo po drodze. – Wszyscy są zdrowi, Ctuchiku. Jestem pewien, że będą wdzięczni za twoją troskę. – Wszyscy? – Ctuchik przeciągnął ostatnią sylabę. – Widzę tu Chytrego Złodzieja, Człowieka Żyjącego Dwa Razy i Ślepca, ale gdzie pozostali? Gdzie Straszliwy Niedźwiedź i Rycerz Obrońca? Władca Koni i Łucznik? No i damy: Królowa Świata i Matka Umarłej Rasy? – Wszyscy zdrowi, Ctuchiku – powtórzył Belgarath. – Wszyscy zdrowi. – To niezwykłe. Byłem prawie pewien, że stracisz przynajmniej jednego czy dwóch. Podziwiam twoje oddanie, starcze... żeby przez tyle wieków podtrzymywać proroctwo, które rozpadłoby się, gdyby choć jeden przodek zginął w niewłaściwym czasie. – Wpatrzył się w przestrzeń. – Ach... rozumiem. Zostawiłeś ich na straży. Niepotrzebnie, Belgaracie. Wydałem polecenie, by nikt nam nie przeszkadzał. Oczy kapłana zatrzymały się na twarzy Gariona. – Belgarion – rzekł niemal uprzejmie. Mimo wciąż wibrującej w żyłach pieśni Garion poczuł chłód, gdy dotknęła go zła siła umysłu Ctuchika. – Jesteś młodszy, niż się spodziewałem. Garion spojrzał na niego wyzywająco. Koncentrował wolę, by ustrzec się przed nagłym atakiem tego starca. – Czy chcesz wystawić swą wolę przeciw mojej, Belgarionie? – Ctuchik był wyraźnie rozbawiony. – Spaliłeś Chamdara, ale on był głupcem. Przekonasz się, że ze mną pójdzie ci trudniej. Powiedz mi, chłopcze, podobało ci się to? – Nie – odparł Garion, wciąż gotów do obrony. – Z czasem nauczysz się, że to przyjemne. – Uśmiechnął się złowrogo. – Patrzeć, jak twój przeciwnik wije się i krzyczy w uścisku twego umysłu... to chyba największa rozkosz, jaką może dać moc. – Znowu spojrzał na Belgaratha. – A więc przybyłeś wreszcie, by mnie zniszczyć? – Jeśli już o tym mówimy, to tak. Od dawna wszystko do tego zmierzało. – Czyżby? Jesteśmy do siebie podobni, Belgaracie. Oczekiwałem tego spotkania prawie tak samo niecierpliwie jak ty. Jesteśmy bardzo podobni. W innych okolicznościach moglibyśmy nawet zostać przyjaciółmi. – Wątpię. Jestem prostym człowiekiem, a niektóre twoje rozrywki są zbyt wyrafinowane na mój gust. – Oszczędź mi tego, proszę. Wiesz tak samo dobrze jak ja, że dla nas nie istnieją żadne ograniczenia.

– Możliwe. Wolę jednak staranniej dobierać sobie przyjaciół. – Zaczynasz mnie nużyć. Wezwij tu pozostałych. – Kapłan obrzucił go ironicznym spojrzeniem, unosząc brew. – Nie chcesz, by widzieli, jak mnie zwyciężasz? Pomyśl, jak słodki będzie ich podziw. – Dobrze im tam, gdzie są. – Nie bądź uparty. Nie odmówisz mi chyba okazji do złożenia hołdu Królowej Świata? – zapytał drwiąco. – Nim mnie zabijesz, pragnę choć raz spojrzeć na jej niezwykłą doskonałość. – Nie sądzę, by jej zależało na twojej opinii, Ctuchiku. Niemniej przekażę wyrazy szacunku. – Nalegam, Belgaracie. To niewielka prośba i łatwo ją spełnić. Jeśli ty jej nie przywołasz, ja to zrobię. Belgarath zmrużył oczy i nagle uśmiechnął się szeroko. – Więc o to chodzi – stwierdził. – Zastanawiałem się, czemu pozwoliłeś nam przejść tak łatwo. – Teraz to już nie ma znaczenia. – Ctuchik niemal mruczał z rozkoszy. – Popełniłeś ostatni błąd, starcze. Przywiozłeś ją do Rak Cthol, a mnie tylko tego było trzeba. Twoje proroctwo ginie tutaj, Belgaracie, i ty wraz z nim, jak przypuszczam. Oczy kapłana błysnęły triumfalnie. Garion poczuł, jak zła moc umysłu Ctuchika sięga coraz dalej, szuka z przerażającą celowością. Belgarath zerknął na ciocię Pol i mrugnął chytrze. Nagle Ctuchik szeroko otworzył oczy; jego umysł zbadał niższe poziomy ponurej wieży i nie znalazł nikogo. – Gdzie ona jest?! – zapytał rozwścieczony. – Księżniczka nie zdołała przybyć tu z nami – odparł Belgarath uprzejmie. – Przesyła swe przeprosiny. – Kłamiesz, Belgaracie! Nie odważyłbyś się jej zostawić! Nie ma na świecie miejsca, gdzie byłaby bezpieczna. – Nawet w jaskiniach Ulgo? Ctuchik pobladł. – Ulgo? – wykrztusił. – Biedny stary Ctuchik... – Belgarath potrząsnął głową, udając współczucie. – Obawiam się, że popełniłeś fatalny błąd. To nie był zły plan, ale czy nie przyszło ci do głowy upewnić się, że księżniczka naprawdę jest z nami? Zanim jeszcze dopuściłeś mnie tak blisko siebie? – Ktoś z pozostałych też wystarczy – oświadczył Ctuchik. W oczach gorzała mu wściekłość. – Nie. Pozostali są nietykalni. Tylko Ce’Nedrę mógłbyś zaatakować, a ona jest w Prolgu, pod opieką samego ULa. Oczywiście próbuj, jeśli masz ochotę, ale szczerze odradzam. – Bądź przeklęty, Belgaracie! – Może oddasz mi teraz Klejnot, Ctuchiku? – zaproponował Belgarath. – Wiesz, że jeśli zajdzie konieczność, potrafię ci go odebrać.

Ctuchik starał się opanować. – Nie spieszmy się tak, Belgaracie – rzekł po chwili. – Co zyskamy, niszcząc się nawzajem? Mamy w posiadaniu Cthrag Yaska. Możemy podzielić świat między siebie. – Nie chcę połowy świata. – Chcesz cały? – Lekki uśmieszek przemknął po twarzy Ctuchika. – Tak jak ja... na początku. Ale zadowolę się połową. – Szczerze mówiąc, nie chcę żadnej jego części. Mina świadczyła o lekkiej desperacji kapłana. – A czego chcesz, Belgaracie? – Klejnotu – odparł czarodziej twardo. – Oddaj mi go. – Połączmy swe siły i użyjmy Klejnotu, by zniszczyć Zedara. – Dlaczego? – Nienawidzisz go tak samo jak ja. Zdradził twojego mistrza. Ukradł ci Cthrag Yaskę. – On sam siebie zdradził, Ctuchiku. Myślę, że dręczy go to niekiedy. Ale plan wykradzenia Klejnotu był sprytny. – Starzec spojrzał w zamyśleniu na chłopczyka stojącego obok, który wielkimi oczami wpatrywał się w szkatułkę. – Zastanawiam się, gdzie znalazł to dziecko – mruknął. – Niewinność i czystość nie jest dokładnie tym samym, naturalnie, ale są bardzo bliskie. Wychowanie dziecka absolutnie niewinnego musiało Zedara kosztować wiele wysiłku. – Dlatego pozwoliłem, żeby on się tym zajął. Jasnowłosy chłopczyk obejrzał się, jakby wiedział, że o nim mówią. Wzrok miał absolutnie ufny. – Sedno w tym, że wciąż ja mam Cthrag Yaskę... Klejnot. – Ctuchik oparł dłoń na szkatułce. – Jeśli zechcesz mi go odebrać, będę walczył. Żaden z nas nie wie na pewno, jak skończy się taki pojedynek. Po co ryzykować? – Co ci przyjdzie z Klejnotu? Nawet gdybym ci się poddał, co potem? Obudzisz Toraka i oddasz go jemu? – Mogę się nad tym zastanowić. Ale Torak śpi już od pięciuset lat i świat bez niego toczy się całkiem nieźle. Nie widzę sensu w budzeniu go akurat teraz. – Dzięki czemu Klejnot pozostałby twoją własnością. Ctuchik wzruszył ramionami. – Ktoś musi go mieć. Czemu nie ja? Siedział oparty wygodnie, niemal całkowicie rozluźniony. Nie było żadnego ostrzegawczego poruszenia, żadna emocja nie przemknęła po twarzy, gdy uderzył. To nadeszło tak szybko, że nie było falą, ale ciosem, a dźwięk, zamiast znajomego już szumu w myślach, huknął jak grom. Garion wiedział, że gdyby ta moc skierowana była przeciw niemu, zniszczyłaby go natychmiast. Ale nie uderzyła w niego. Wystrzeliła prosto w Belgaratha. Przez jedną przerażającą chwilę Garion widział, że spowił dziadka czarniejszy od nocy cień. A potem cień pękł niby puchar z delikatnego kryształu i strzaskał się, rozrzucając

strzępy ciemności. Posępny czarodziej stanął twarzą w twarz ze swym odwiecznym wrogiem. – Czy to już wszystko, na co cię stać, Ctuchiku? – zapytał, uderzając własną wolą. Oślepiające błękitne światło otoczyło Grolima, zaciskało aureolę, zdawało się miażdżyć go swoim blaskiem. Solidne krzesło, na którym siedział, rozpadło się w drzazgi i wióry, jakby nagle spoczął na nim ogromny ciężar. Ctuchik padł na podłogę i obiema rękami odepchnął jasność. Poderwał się na nogi i odpowiedział płomieniami. Na jedną sekundę Garion przypomniał sobie Asharaka płonącego w Lesie Driad... lecz Belgarath bez trudu odtrącił ogień. I mimo własnego twierdzenia, że Wola i Słowo nie wymagają żadnych gestów, uniósł dłoń i uderzył w Ctuchika błyskawicą. Czarodziej i magik stali naprzeciw siebie pośrodku komnaty, otoczeni jaskrawymi światłami, falami ognia i ciemności. Umysł Gariona popadł w odrętwienie, ogłuszony nieustannymi wybuchami pierwotnej energii. Wyczuwał, że bitwa tylko częściowo jest widzialna i padają w niej ciosy, których nie dostrzega, nawet sobie nie wyobraża. Atmosfera wieży zdawała się skwierczeć i syczeć. Niezwykłe obrazy pojawiały się i znikały, migając na samej granicy widzialności: wielkie oblicza, gigantyczne ręce i rzeczy, których chłopiec nie umiał nazwać. Sama wieża dygotała, gdy dwóch starców rozrywało osnowę rzeczywistości, by pochwycić oręż imaginacji i złudzenia. Nie myśląc nawet, Garion zaczął gromadzić wolę, koncentrować umysł. Musiał przerwać to starcie. Ciosy zaczepiały brzegami o niego i przyjaciół. Belgarath i Ctuchik, opętani wzajemną nienawiścią, uwalniali moce, które mogły zniszczyć ich wszystkich. – Garionie! Nie wtrącaj się! – zawołała ciocia Pol głosem tak ostrym, że z trudem mógł uwierzyć, iż należy do niej. – Oni są już na granicy. Jeśli dodasz tam cokolwiek od siebie, zabijesz ich obu. – Skinęła na pozostałych. – Cofnijcie się wszyscy. Powietrze wokół nich żyje! Zalęknieni, odstąpili pod ścianę. Czarodziej i magik stali parę metrów od siebie. Oczy im płonęły, a moc przelewała się falami tam i z powrotem. Powietrze trzeszczało dookoła i dymiły ich szaty. Garion spojrzał na chłopczyka. Malec obserwował wszystko spokojnie. Nie drżał i nie cofał się, gdy obok wybuchały straszliwe dźwięki i obrazy. Garion chciał przyskoczyć i odciągnąć go w bezpieczne miejsce, lecz wtedy właśnie dzieciak odwrócił się w stronę stołu. Obojętnie przeszedł przez ścianę zielonych płomieni, która wyrosła tuż przed nim. Albo nie widział ognia, albo się go nie lękał. Stanął na palcach, uniósł wieko żelaznej szkatułki, sięgnął do wnętrza i wyjął okrągły, gładki szary kamień. Garion natychmiast poczuł znowu to mrowiące ciepło, tak silne teraz, że niemal przytłaczające. W uszach zabrzmiała natrętna pieśń. Usłyszał jęk cioci Pol. Trzymając kamień oburącz jak piłkę, chłopczyk odwrócił się i pomaszerował

prosto do Gariona. Oczy miał ufne, a twarz spokojną i pewną. Gładka powierzchnia kamienia odbijała błyski przerażającego starcia, lecz lśniła także własnym światłem. W głębi jarzył się intensywny błękit... Nie migotał i nie zmieniał odcienia, lecz narastał, w miarę jak malec zbliżał się do Gariona. Wreszcie chłopiec zatrzymał się, uniósł kamień, uśmiechnął się i wymówił jedno słowo: – Dar. I nagle wizja wypełniła myśli Gariona... Wizja straszliwej grozy. Wiedział, że patrzy wprost w umysł Ctuchika. I zobaczył tam obraz: obraz Gariona trzymającego w dłoni lśniący kamień. Ta wizja przeraziła Grolima. Garion czuł sięgające ku niemu fale strachu. Powoli wyciągnął rękę po kamień. Znamię na jego dłoni pragnęło dotknięcia, a chóralna pieśń wezbrała potężnie. I natychmiast wyczuł nagłą, bezmyślną, zwierzęcą panikę Ctuchika. – Przepadnij! – wrzasnął Grolim rozpaczliwie, kierując swą ogromną moc przeciw kamieniowi w rękach małego chłopca. Przez ułamek sekundy śmiertelna cisza zapadła w wieży. Nawet twarz Belgaratha, ściągnięta w strasznym wysiłku, wyrażała zdumienie i niedowierzanie. Błękitne lśnienie we wnętrzu kamienia skupiło się na moment, a potem rozszerzyło ponownie. Ctuchik, z rozwianymi włosami i brodą, wytrzeszczył oczy ze zgrozą. – Nie chciałem tego! – zawył. – Ja nie... Ja... Ale nowa, jeszcze potężniejsza moc została uwolniona. Ta moc nie rzucała błysków i nie napierała na umysł Gariona. Zdawała się wysysać, wciągać go, gdy zaciskała się wokół przerażonego Ctuchika. Najwyższy kapłan Grolimów wrzasnął obłąkańczo. Nagle jakby rozrósł się, potem zwarł i rozrósł na nowo. Szczeliny przecięły mu twarz stwardniałą w kamień, który pękał pod uderzeniami wzbierającej w nim przeraźliwej mocy. W tych szczelinach Garion widział nie ciało i kości, ale płomienną energię. Ctuchik jarzył się coraz mocniej i mocniej. Wzniósł ramiona. – Pomóżcie mi! – zawył. Wykrzyczał długie, rozpaczliwe: – Nie!!! I nagle z hukiem, który był ponad zwykłe dźwięki, uczeń Toraka eksplodował w nicość. Wybuch przewrócił Gariona i rzucił nim o ścianę. Chłopiec odruchowo pochwycił malca, który upadł na niego jak szmaciana lalka. Okrągły kamień toczył się i odbijał od kamiennych murów. Garion sięgnął po niego, ale palce cioci Pol zamknęły się na jego nadgarstku. – Nie! – powiedziała. – Nie dotykaj tego. To Klejnot. Garion zamarł. Malec wyrwał się z jego objęć i pobiegł za Klejnotem. – Dar! Chwycił go i roześmiał się triumfalnie. – Co się stało? – Silk wstawał z trudem, potrząsając głową. – Ctuchik sam siebie zniszczył – wyjaśniła ciocia Pol. Ona także się

podniosła. – Próbował unicestwić Klejnot. Matka bogów nie dopuści do unicestwienia. – Obejrzała się na Gariona. – Pomóżmy dziadkowi. Belgarath stał niemal w centrum wybuchu, który zniszczył Ctuchika. Uderzenie rzuciło go przez pokój i leżał teraz bezwładnie. Oczy mu się zaszkliły, a włosy i broda były nadpalone. – Wstań, ojcze. – Pol pochyliła się nad nim. Wieża zadygotała i zakołysała się bazaltowa iglica. Potężne dudnienie wstrząsnęło ziemią. Odłamki skał i zaprawy sypały się ze ścian, gdy grunt drżał poruszony unicestwieniem Ctuchika. Na dole huknęły otwierane drzwi i Garion usłyszał gwałtowny tupot szybkich kroków. – Gdzie jesteście? – zagrzmiał głos Baraka. – Tutaj! – krzyknął Silk w stronę schodów. Barak i Mandorallen wbiegli na górę. – Uciekajcie! – krzyczał Barak. – Wieża się odłamuje. Świątynia pada, a w stropie jest szczelina na sześćdziesiąt centymetrów! Tam gdzie wieża łączy się ze skałą! – Ojcze! – powtórzyła surowo Pol. – Musisz wstać! Belgarath przyglądał się jej nieprzytomnie. – Podnieś go! – poleciła Barakowi. Rozległ się straszliwy trzask. Bloki utrzymujące wieżę przy iglicy zaczęły pękać od konwulsji ziemi. – Tam! – zawołał Relg dźwięcznie. Wskazywał tylną ścianę wieży, gdzie dygotały i kruszyły się głazy. – Możesz otworzyć przejście? Tam jest jaskinia. Ciocia Pol podniosła głowę, skupiła wzrok na murze i wyciągnęła rękę. – Wybuchnij! – rozkazała. Kamienny mur runął do groty niczym ściana ze słomy zmieciona przez huragan. – Odpada! – krzyknął Silk przenikliwie. Wskazał rozszerzające się pęknięcie między ścianą wieży a skałą macierzystą. – Skaczcie! – rozkazał Barak. – Szybko! Silk rzucił się przez szczelinę i odwrócił natychmiast, by pochwycić Relga, który podążył za nim na oślep. Durnik i Mandorallen przeskoczyli także, trzymając między sobą ciocię Pol. Pęknięcie było coraz szersze. – Idź, chłopcze! – nakazał Garionowi Barak. Niosąc oszołomionego Belgaratha, wielki Cherek brnął w stronę jaskini. Dziecko! – warknął głos w umyśle Gariona, już nie oschły ani obojętny. Ratuj dziecko! Inaczej wszystko, co się wydarzyło, straci wszelki sens! Garion jęknął, nagle przypomniawszy sobie o malcu. Zawrócił i pobiegł po coraz bardziej skośnej podłodze. Chwycił chłopca i ruszył do otwartej przez ciocię Pol jaskini. Barak skoczył i przez straszliwą sekundę jego stopy opierały się na samej krawędzi skały. Już biegnąc, Garion skoncentrował moc. Kiedy skoczył, całą siłę woli pchnął do tyłu. Z chłopczykiem na rękach dosłownie przefrunął nad

otchłanią i uderzył prosto w szerokie plecy Baraka. Chłopczyk przyciskał do piersi Klejnot Aldura. – Dar? – zapytał z uśmiechem. Garion obejrzał się. Wieża odstawała od bazaltowej ściany, a podpierające ją bloki trzeszczały i wyrywały się ze skały. Wreszcie przechyliła się z hukiem, a potem, wśród padających odłamków i gruzów świątyni Toraka, oderwała się i runęła w otchłań. Podłoże jaskini kołysało się, poruszane drganiami ziemi. Kolejne uderzenia wstrząsały bazaltową iglicą. Potężne bloki odpadały od murów Rak Cthol i padały obok otworu, migocząc w promieniach wschodzącego słońca. – Nikogo nie brakuje? – Silk rozejrzał się szybko. Potem, zadowolony, że przyjaciele są bezpieczni, dodał: – Lepiej odejdźmy kawałek od otworu. Ta część szczytu nie wydaje się zbyt solidna. – Chcesz teraz zejść na dół? – zapytał Relg cioci Pol. – Czy wolisz zaczekać, aż ustaną drgania? – Ruszajmy – poradził Barak. – Gdy tylko minie trzęsienie ziemi, w jaskiniach zaroi się od Murgów. Ciocia Pol zerknęła na półprzytomnego Belgaratha i podjęła decyzję. – Schodzimy – oznajmiła stanowczo. – Po drodze musimy jeszcze zabrać tę niewolnicę. – Ona już pewnie nie żyje – powiedział Relg. – Trzęsienie ziemi na pewno zawaliło grotę. Ciocia Pol spojrzała na niego twardo. Żaden człowiek na świecie nie mógł długo znosić tego wzroku. Relg spuścił głowę. – Dobrze – zgodził się niechętnie. Odwrócił się i poprowadził ich przez mrok jaskini, a ziemia drżała im pod nogami.

Tak kończy się księga trzecia „Belgariady”. Księga czwarta, Wieża czarów, doprowadza Ce’Nedrę i Gariona do uświadomienia sobie po raz pierwszy ich dziedzictwa, kiedy proroctwo popycha ich oboje ku swemu spełnieniu, Garion zaś odkrywa, że istnieją moce potężniejsze od magii.

Przełożyła Paulina Braiter

Bibbidie, a także Chopper Jackowi, Jimmy’emu i Eddiemu – bliskim i drogim mi przyjaciołom, którzy wspierali mnie od początku

PROLOG będący opowieścią o tym, jak Riva Żelaznopalcy został Strażnikiem Klejnotu Aldura i o okrutnej zbrodni uknutej w Nyissie na podstawie Księgi Alornów i późniejszych relacji

Nadszedł wreszcie czas, kiedy Cherek i jego trzej synowie wyruszyli wraz z Belgarathem Czarodziejem do Mallorei, aby odzyskać Klejnot Aldura, skradziony przez kalekiego boga Toraka. Lecz gdy dotarli do komnaty w żelaznej wieży Toraka, gdzie ukryto Klejnot, jedynie Riva Żelaznopalcy, najmłodszy z braci, odważył się dotknąć potężnego kamienia i unieść go ze sobą. Albowiem tylko dusza Rivy była wolna od złego. A kiedy powrócili na Zachód, Belgarath obarczył Rivę i jego potomków obowiązkiem wiecznego strzeżenia Klejnotu, mówiąc: – Dopóki Klejnot pozostanie wśród twojego rodu, Zachód będzie bezpieczny. Wtedy Riva zabrał Klejnot i pożeglował wraz ze swym ludem na Wyspę Wiatrów. Tam, w jedynym miejscu, do którego mógł przybić okręt, rozkazał wznieść Cytadelę, a wokół niej warowne miasto, nazwane przez jego plemię Rivą. Była to forteca gotowa odeprzeć każdy atak. W Cytadeli wybudowano ogromną salę z wyciosanym z czarnego kamienia tronem, stojącym pod ścianą. I ludzie nazwali to miejsce Dworem Rivańskiego Króla. Wtedy Riva zapadł w głęboki sen, a we śnie objawił mu się Belar, Bóg Niedźwiedź Alornów. I rzekł: – Wysłuchaj mnie, Strażniku Klejnotu. Rozkażę bowiem, aby z nieba spadły dwie gwiazdy, ty zaś podniesiesz je, włożysz w ogień i stopisz. Z jednej wykujesz ostrze, z drugiej rękojeść, by razem stworzyły miecz, który strzec będzie Klejnotu brata mego, Aldura. Kiedy Riva się ocknął i ujrzał spadające z nieba dwie gwiazdy, podążył ich śladem. Odszukał je w wysokich górach. I uczynił z gwiazdami tak, jak mu nakazał Belar. Jednak rękojeść i ostrze nie dały się połączyć. Wówczas Riva wykrzyknął: – Niestety, w mym dziele kryje się skaza, albowiem nie mogę scalić miecza! Nagle przemówił lis, który siedział nieopodal. – Dzieło twe jest bez skazy, o Rivo. Weź rękojeść i osadź na jej szczycie Klejnot. Riva tak uczynił, Klejnot połączył się z rękojeścią, wszelako ostrze wciąż trwało oddzielone. I znów odezwał się lis:

– Ujmij w lewą dłoń ostrze, a w prawą rękojeść i połącz je. – Nie zdołam tego zrobić. Niemożliwe – rzekł Riva. – Zaiste, mędrzec z ciebie, skoro wiesz, co nie jest możliwe, zanim jeszcze spróbowałeś to zrobić. Riva się zawstydził. Zetknął obie części miecza i ostrze wśliznęło się w rękojeść niczym patyk w wodę. Miecz połączył się na zawsze. Widząc to, lis się zaśmiał. – Weź miecz i uderz w kamień. Riva przeląkł się, że cios roztrzaska klingę, jednak posłuchał. Kamień pękł na dwoje, z jego środka wytrysnęła struga, która spłynęła do leżącego w dole miasta. A daleko na wschodzie, w mrokach Mallorei, kaleki Torak zerwał się z łoża i chłodny dreszcz przeszył mu serce. Lis znów się roześmiał, po czym umknął, przystając raz jeszcze, by obejrzeć się za siebie. I ujrzał Riva już nie lisa, ale wielkiego srebrnego wilka, pod którego postacią rozpoznał Belgaratha. Riva rozkazał umieścić miecz na czarnej kamiennej ścianie za swym tronem, ostrzem w dół, tak aby wieńczący rękojeść Klejnot znalazł się wysoko. I miecz przywarł do kamienia. Nikt poza Rivą nie mógł go odeń oderwać. Mijały lata. Ludzie widzieli, jak Klejnot jarzy się zimnym blaskiem, gdy Riva zasiadał na tronie, kiedy zaś ujmował miecz i unosił go, ostrze lśniło niczym wielki jęzor błękitnego ognia. Wczesną wiosną w rok po wykuciu miecza na mrocznych wodach Morza Wiatrów pojawiła się niewielka łódka, poruszająca się bez wioseł i żagli. Płynęła nią najpiękniejsza panna na całym świecie, Beldaran. Była ukochaną córką Belgaratha, przybyła zaś, by zostać żoną Rivy. I w sercu Rivy rozgorzała miłość do niej, jak to mu było przeznaczone od początku świata. W rok po ślubie Beldaran i Rivy, w Dzień Zarania narodził im się syn; na prawej dłoni miał piętno Klejnotu. Riva natychmiast zaniósł swoje dziecię do Dworu Rivańskiego Króla i położył jego maleńką dłoń na Klejnocie. Wówczas Klejnot poznał dziecię i zapłonął miłością do niego. Od tej pory ręka każdego dziedzica Rivy znaczona była piętnem, aby Klejnot rozpoznał go i nie zniszczył. Tylko jeden członek rodu Rivy na pokolenie mógł bezpiecznie dotykać kamienia Aldura. Z każdym nowym dziecięciem umacniała się więź pomiędzy Klejnotem a rodem Rivy i Klejnot stawał się coraz potężniejszy. Każde takie zbratanie zwiększało też jego blask. I tak działo się w mieście Rivy przez tysiąc lat. Czasami na Morzu Wiatrów pojawiały się statki cudzoziemskich handlarzy, lecz okręty Chereku, których zadaniem była obrona Wyspy Wiatrów, atakowały ich i zatapiały. Po pewnym czasie królowie Alornów spotkali się i po naradzie ustalili, że cudzoziemcy ci nie są sługami Toraka, lecz kłaniają się bogu Nedrze. Postanowili tedy zezwolić owym statkom na spokojną żeglugę po Morzu Wiatrów. „Albowiem, może nadejdzie czas – rzekł Rivański Król do swych braci – gdy synowie Nedry staną wraz z nami przeciw Angarakom Toraka Jednookiego. Nie obrażajmy zatem Nedry, niszcząc statki jego dzieci”. Władca Rivy przemawiał mądrze

i królowie Alornów zgodzili się, że świat ulega zmianom. Wkrótce podpisano traktaty z synami Nedry, a ci niczym dzieci radowali się ze składania podpisów na kawałkach pergaminu. Kiedy jednak zjawili się w przystani Rivy ze statkami pełnymi jaskrawych świecidełek, przypisując im wielką wartość, Rivański Król wyśmiał ich szaleństwo i rozkazał zamknąć przed nimi bramy miasta. Synowie Nedry zwrócili się do swego króla, którego nazywali imperatorem, żeby siłą rozwarł przed nimi bramy miasta, by mogli handlować swymi towarami na ulicach Rivy, i imperator posłał na wyspę swą armię. Wszelako czym innym było zezwolenie owym cudzoziemcom z krainy zwanej Tolnedrą na swobodną żeglugę po morzu, a zupełnie czym innym zgoda, by bez przeszkód wysadzili swą armię u bram Rivy. Rivański Król polecił, aby pas wybrzeża obok miasta został całkowicie oczyszczony z przybyszów i z przystani usunięto wszystkie statki Tolnedry. Tak się też stało. Imperator Tolnedry wpadł w wielki gniew. Zgromadził wszystkie swoje armie, planując przekroczyć Morze Wiatrów i rozpętać wojnę. Wówczas miłujący pokój Alornowie spotkali się na naradzie, aby odwołać się do rozsądku nieroztropnego imperatora. Wysłali mu list, w którym ostrzegali, że jeśli nie zaniecha planów agresji, połączą swe armie, by zniszczyć go wraz z jego królestwem, a szczątki zmieść do morza. Imperator posłuchał rozsądnej prośby i porzucił niecne zamiary. Lata mijały, Rivański Król, pojąwszy, iż owi tolnedrańscy kupcy są zupełnie nieszkodliwi, pozwolił im, aby zbudowali wioskę na brzegu obok miasta i tam wystawiali na sprzedaż swe bezużyteczne towary. Ich rozpaczliwe starania, by cokolwiek sprzedać, bawiły go, toteż poprosił swych ludzi, aby kupili od nich kilka przedmiotów – choć nikt nie mógł pojąć, do czego mogłyby służyć. Wreszcie, cztery tysiące i dwa lata po tym, gdy Torak Przeklęty wzniósł skradziony Klejnot i strzaskał ziemię, do wzniesionej przez synów Nedry wioski pod murami Rivy przybyli inni cudzoziemcy. Oznajmili, że są synami boga Issy. Sami nazywali się Ny-Issanami i twierdzili, że włada nimi kobieta, co wszystkim słuchaczom wydało się nienaturalne. Imię owej królowej brzmiało Salmissra. Owi fałszywi goście oświadczyli, że przynoszą bogate dary od ich królowej dla Rivańskiego Króla i jego rodziny. Słysząc to, Gorek Roztropny, stary król z rodu Rivy, zapragnął dowiedzieć się więcej na temat dzieci Issy i ich królowej. Wraz z żoną, dwoma synami i ich żonami oraz wszystkimi królewskimi wnukami opuścił fortecę i miasto, aby odwiedzić namiot Nyissan, powitać ich uprzejmie i otrzymać od nich bezcenne podarunki wysłane przez dziewkę ze Sthiss Tor. Cudzoziemcy uśmiechami powitali w swym namiocie Rivańskiego Króla i jego rodzinę. I wtedy fałszywi, przeklęci synowie Issy zaatakowali wszystkich, którzy byli owocem i nasieniem rodu Rivy. Ostrza swej broni umoczyli w truciźnie, tak że nawet najlżejsze zadraśnięcie powodowało śmierć. Mocarny mimo swych lat Gorek walczył z zabójcami, nie o własne życie, już

od pierwszego ciosu czuł bowiem, że w jego żyłach krąży śmierć, lecz by ocalić przynajmniej jednego z wnuków, aby ród nie zginął. Niestety, wszyscy byli już zgubieni oprócz jednego dziecięcia, które uciekło i rzuciło się do morza. Wstrząśnięty Gorek okrył głowę rąbkiem płaszcza, jęknął i padł martwy pod ciosami sztyletów Nyissan. Kiedy wieść o tym dotarła do Branda, Strażnika Cytadeli, wielki był jego gniew. Rozkazał pochwycić zdradzieckich morderców i przesłuchał każdego z nich na mękach, które budziły lęk w sercach nawet najśmielszych mężów. Wkrótce odkryto prawdę. Gorek i jego rodzina zostali zdradziecko zabici na polecenie Salmissry, Wężowej Królowej Nyissan. Chłopca, który rzucił się do morza, nie odnaleziono. Jeden z morderców twierdził, że widział śnieżnobiałą sowę unoszącą dziecko ze sobą, jednakże nie uwierzono mu, choć nawet najgorsze tortury nie sprawiły, by zmienił relację. Wówczas cała Aloria wyruszyła na straszliwą wojnę przeciw synom Issy, burzyli ich miasta i zabijali wszystkich, których tylko udało im się znaleźć. W swej ostatniej godzinie Salmissra wyznała, że do owej zdrady przywiodły ją nalegania Toraka Jednookiego i jego sługi Zedara. W Rivie nie było już Strażnika Klejnotu, choć Brand i jego następcy o tym samym imieniu niechętnie podjęli się rządów w królestwie. Wciąż jednak krążyła uporczywa pogłoska, że nasienie Rivy przetrwało i kryje się gdzieś w jakiejś odległej krainie. Odziani w szare płaszcze Rivanie przetrząsnęli cały świat w poszukiwaniu swojego króla, jednakże wrócili z niczym. Miecz pozostał tam, gdzie umieścił go Riva, i Klejnot nadal tkwił w rękojeści, choć blask kryształu przygasł, jakby gasło w nim życie. Ludzie sądzili, że dopóki Klejnot pozostanie na miejscu, Zachód będzie bezpieczny, choć zabrakło Rivańskiego Króla. Nie wierzono też, by ktokolwiek mógł zagrozić bezpieczeństwu Klejnotu, albowiem poza rodem Rivy każdy, kto by go dotknął, zostałby zniszczony natychmiast i bez śladu. Teraz jednak, gdy jego słudzy usunęli Rivańskiego Króla, Strażnika Klejnotu, Torak Jednooki raz jeszcze ośmielił się snuć plany podboju Zachodu. Po wielu latach zebrał ogromną armię Angaraków i poprowadził ją, by zmiażdżyć wszystkich, którzy staną mu na drodze. Jego hordy splądrowały Algarię i wkroczyły na ziemie Arendii, by wreszcie stanąć pod miastem Vo Mimbre. Wówczas Belgarath i jego córka Polgara Czarodziejka przybyli do tego, który był Brandem i Strażnikiem Rivy, aby odbyć z nim naradę. Wraz z nimi Brand poprowadził swoją armię ku Vo Mimbre. I w krwawej bitwie pod murami miasta Brand dzięki mocy Klejnotu pokonał Toraka. Zedar wykradł ciało swego pana i ukrył je, lecz wszystkie moce Torakowego ucznia nie wystarczyły, by ocucić boga. Ponownie lud Zachodu poczuł się bezpieczny pod ochroną Klejnotu i Aldura. Wkrótce znów zaczęły krążyć pogłoski o przepowiedni głoszącej, że Rivański Król, prawdziwe nasienie rodu Rivy, raz jeszcze się pojawi i zasiądzie na tronie. W późniejszych latach ludzie twierdzili, że każda córka imperatora

Tolnedry w dniu swych szesnastych urodzin przybywa na wyspę, aby zostać zaślubioną nowemu królowi, gdy ten powróci. Niewielu jednak zwracało uwagę na te opowieści. Mijał czas, lata przeradzały się w stulecia i nadal Zachód był bezpieczny. Klejnot, cichy i ciemny, wciąż tkwił w rękojeści miecza, a gdzieś daleko straszliwy Torak leżał pogrążony we śnie, czekając powrotu Rivańskiego Króla, co – jak sądzono – znaczyło, że nigdy się nie przebudzi. I tak winna zakończyć się niniejsza relacja, lecz żadna prawdziwa opowieść nie ma końca. I nic nie może być bezpieczne na wieki, gdy przebiegli ludzie knują wciąż nowe spiski. Mijały lata. Nagle zaczęły krążyć nowe pogłoski. Tym razem dotarły nawet na szczyty władzy. Ponoć w nieznany sposób złodziejom udało się skraść Klejnot Aldura. Belgarath i Polgara znowu pojawili się w krainach Zachodu. Teraz towarzyszył im Garion, młodzieniec, który nazywał Belgaratha swym dziadkiem, a Polgarę ciotką. Podczas wędrówki po królestwach Zachodu trójka ta zgromadziła wokół siebie dziwnie dobraną kompanię. Podczas rady królów Alornów Belgarath ujawnił, że to Zedar Odstępca zdołał w jakiś sposób skraść Klejnot z rękojeści miecza i teraz ucieka na wschód, zapewne po to, by dzięki jego mocy przebudzić uśpionego Toraka. Tam też musi udać się Belgarath wraz ze swoją kompanią, aby odzyskać Klejnot. Potem odkrył, iż Zedarowi udało się znaleźć w pełni niewinnego chłopca, który mógł bezpiecznie dotknąć Klejnotu. Trop złodziei zawiódł kompanię do ponurych i niebezpiecznych siedzib grolimskich kapłanów Toraka, albowiem magik Ctuchik odebrał Zedarowi Klejnot i chłopca. W latach, które nadejdą, wyprawa Belgaratha i jego towarzyszy poszukujących Klejnotu znana będzie wśród ludu pod nazwą Belgariady. Koniec jej pozostaje jednak niewiadomy wśród mroków proroctwa. I samo proroctwo nie wie, jakie będzie ostateczne rozwiązanie.

Część pierwsza

ALGARIA

Rozdział I Ctuchik był martwy – więcej niż martwy – i wstrząs towarzyszący jego unicestwieniu poruszył ziemię w posadach. Garion i jego przyjaciele uciekali mrocznymi korytarzami, podziurawione było całe wnętrze rozkołysanej bazaltowej iglicy, a otaczające ich skały drżały i pękały z trzaskiem. W ciemnościach na głowy osypywały się ze stropu odłamki kamieni. Garionowi szumiało w głowie, jego myśli wirowały szaleńczo, był wytrącony z równowagi ogromem tego, co się zdarzyło. Ucieczka stanowiła ostatnią rozpaczliwą konieczność, toteż bezrozumnie pędził naprzód, a jego nogi poruszały się mechanicznie, jak i mocno bijące serce. Uszy wypełniała mu narastająca radosna pieśń, odbijała się echem w otchłaniach umysłu, zagłuszała wszelkie myśli, przepełniona tępym zachwytem. Lecz mimo zagubienia Garion pozostawał świadom ufnego dotyku maleńkiej dłoni. Chłopczyk, którego spotkali w ponurej wieży Ctuchika, biegł obok niego z Klejnotem Aldura przyciśniętym mocno do piersi. Garion wiedział, że to właśnie Klejnot wypełnia mu głowę swą pieśnią. Słyszał jego szept już wtedy, gdy wspinali się na schody prowadzące do wieży, a kiedy wkroczył do komnaty, w której spoczywał kamień, pieśń zabrzmiała pełną siłą i teraz ostatecznie zawładnęła jego umysłem – nie wstrząs, nie grzmot wybuchu, który unicestwił Ctuchika i odrzucił Belgaratha niczym szmacianą lalkę na drugą stronę komnaty, nie głęboki, gniewny huk trzęsienia ziemi, ale pieśń Klejnotu Aldura. Teraz Garion usiłował otrząsnąć się, desperacko chciał odzyskać rozsądek, jednakże pieśń udaremniała wszelkie wysiłki. Przez jego umysł przebiegały przypadkowe wspomnienia i chaotyczne wizje. Mógł tylko uciekać bez planu i celu. Nagle w mrocznych galeriach rozszedł się smród zagród niewolników, jakie znajdowały się tuż pod rozpadającym się miastem Rak Cthol. Jakby przebudzony tym jednym bodźcem, umysł Gariona zalały fale wspomnień innych zapachów – woń świeżo pieczonego chleba w kuchni cioci Pol na farmie Faldora, słony zapach morza, kiedy dotarli do Darine na północnym wybrzeżu Sendarii podczas pierwszego etapu poszukiwań Klejnotu, odór bagien i dżungli Nyissy, budzący mdłości smród palonych ciał niewolników składanych w ofierze w świątyni Toraka, która właśnie w tej chwili rozsypywała się w gruzy pośród płonących murów Rak Cthol. O dziwo jednak, zapachem, który najbardziej wyróżniał się w jego zagubionej pamięci, była woń rozgrzanych słońcem włosów księżniczki Ce’Nedry.

Z mroku tuż obok dobiegł go ostry głos cioci Pol: – Garionie! Uważaj, gdzie idziesz! Spróbował zebrać splątane myśli i nagle potknął się o stos strzaskanych kamieni w miejscu, gdzie spory kawał stropu runął na ziemię. Wokół rozlegały się coraz głośniejsze jęki przerażonych niewolników, zamkniętych w wilgotnych celach. Wraz z grzmotem pękającej ziemi tworzyły niesamowitą, upiorną melodię. Z ciemności dobiegały też inne dźwięki – chaotyczne szorstkie okrzyki Murgów, urywany tupot spiesznych kroków, szczęk otwieranych żelaznych drzwi cel, kołyszących się z łoskotem w rytm gwałtownego, coraz silniejszego drżenia skalnej iglicy. W mrocznych jaskiniach wznosiły się kłęby kurzu – gęstego, duszącego pyłu, który oślepiał i wywoływał nieustanny kaszel. Dławiąc się, biegli wśród stert kamieni. Garion ostrożnie przeniósł ufne dziecko przez stos potrzaskanych odłamków, a chłopiec spojrzał mu prosto w twarz, spokojny i uśmiechnięty, nie reagował strachem na ciemność, krzyk i nieznośny smród. Po przejściu paru kroków Garion zamierzał puścić chłopca, uznał jednak, że łatwiej i bezpieczniej będzie nieść go na rękach. Skręcił w stronę korytarza, lecz nagle cofnął się gwałtownie, natrafiwszy stopą na coś miękkiego. Zerknął na podłogę, i żołądek podszedł mu do gardła – nadepnął na ludzką rękę, wystającą spod stosu kamieni. Biegli dalej w nieprzeniknionym mroku. Czarne murgoskie szaty, w które się przebrali, plątały im się wokół nóg, a nad głowami wciąż unosiły się gęste chmury pyłu. – Stop! – Relg, ulgoski fanatyk, uniósł rękę, zatrzymał się i przechylił głowę, nasłuchując. – Nie tutaj! – zaprotestował Barak. Wciąż niósł na rękach oszołomionego Belgaratha. – Ruszaj, Relg! – Cicho! – rzucił Ulgos. – Próbuję coś usłyszeć. – Po sekundzie potrząsnął głową. – Zawracajcie! – Odwrócił się szybko, popychając przyjaciół. – Biegiem! – Tam z tyłu są Murgowie! – przypomniał Barak. – Biegiem! – powtórzył Relg. – Ta strona góry zaczyna pękać. Zawracając, usłyszeli straszliwy hałas. Skała pękała z potwornym trzaskiem. Nagle galerię, którą uciekali, zalało światło. W zboczu bazaltowej góry pojawiła się duża szczelina, rozszerzająca się z każdą sekundą, podczas gdy ogromna skalna płyta osuwała się wolno ku pustkowiom, leżącym daleko w dole. Czerwony blask wschodzącego słońca oślepiał ludzi uwięzionych dotąd w mrocznym świecie jaskiń, a wielka szpara ukazała kilkanaście czarnych wylotów na górze i dole w miejscach, gdzie korytarze nagle się kończyły, przechodząc w nicość. – Są tam! – zabrzmiał okrzyk z góry. Garion gwałtownie uniósł głowę i ujrzał kilku odzianych w czarne płaszcze Murgów. Stali u wylotu jaskini z dobytymi mieczami, a wokół wirowała chmura kurzu. Jeden wskazywał ręką w stronę uciekinierów. I nagle iglica zakołysała się ponownie, odrzucając kolejną skalną płytę, która porwała ze

sobą w otchłań wrzeszczących wojowników. – Biegiem! – krzyknął znów Relg i wszyscy ruszyli za nim z powrotem w ciemność dygoczącego korytarza. – Stańmy na chwilę – wysapał Barak, gdy przebiegli kilkaset kroków. – Dajcie mi złapać oddech. – Złożył Belgaratha na ziemi; jego potężna pierś gwałtownie unosiła się i opadała. – Czyż mogę pomóc ci, panie? – spytał Mandorallen szybko. – Nie – wydyszał Barak – dam sobie radę. Chcę tylko chwilkę odsapnąć. – Wielki Cherek rozejrzał się wokół. – Co tam się stało? Co spowodowało to wszystko? – Belgarath i Ctuchik posprzeczali się nieco... – odezwał się Silk. To niedopowiedzenie aż ociekało ironią. – Pod koniec sytuacja wymknęła się trochę spod kontroli. – Co się stało z Ctuchikiem? – Barak nadal łapczywie chwytał powietrze. – Kiedy wraz z Mandorallenem wpadliśmy do tej komnaty, nie widzieliśmy nikogo poza wami. – Unicestwił się. – Polgara przyklękła, aby zbadać twarz Belgaratha. – Nie widzieliśmy ciała, pani – zauważył Mandorallen, próbując wzrokiem przebić ciemność. W dłoni trzymał wielki, obnażony miecz. – Nie zostało z niego zbyt wiele – wyjaśnił Silk. – Jesteśmy tu bezpieczni? – spytała Relga Polgara. Ulgos przyłożył ucho do ściany korytarza i nasłuchiwał w skupieniu. Po chwili skinął głową. – Na razie tak. – Zatem pozostańmy tu chwilę. Chciałabym przyjrzeć się ojcu. Poświeć mi. Relg pogrzebał w sakiewkach u pasa i zmieszał dwie substancje, wydzielające z siebie blade, ulgoskie światło. Silk spojrzał ciekawie na czarodziejkę. – Co naprawdę się zdarzyło? Belgarath zabił Ctuchika? Potrząsnęła głową, delikatnie dotykając dłońmi piersi ojca. – Ctuchik z jakiegoś powodu próbował zniszczyć Klejnot. Coś przeraziło go tak bardzo, że zapomniał o pierwszym prawie. Przez umysł Gariona, stawiającego właśnie na ziemi chłopca, przemknęło nagłe wspomnienie – wizja umysłu Ctuchika tuż przedtem, nim Grolim wymówił owo fatalne dla siebie słowo „przepadnij”, które przywiodło go wprost w nicość. Raz jeszcze ujrzał obraz, jaki pojawiał się w myślach najwyższego kapłana – wizję samego siebie, dzierżącego Klejnot w dłoni – i poczuł ślepą, bezrozumną panikę, która ogarnęła Ctuchika w tym momencie. Dlaczego przeraziło to Grolima aż tak bardzo, że popełnił śmiertelny błąd? – Co się z nim stało, ciociu Pol? – spytał. Z jakiegoś powodu musiał to wiedzieć. – Ctuchik już nie istnieje – odparła. – Wszystko, co składało się na jego osobę, zniknęło. – Nie o to mi chodziło... – zaprotestował Garion, lecz Barak mu przerwał:

– Zniszczył też Klejnot? – W głosie jarla Trellheimu zabrzmiał lęk. – Nic nie zdołałoby zniszczyć Klejnotu – odparła Polgara spokojnie. – Gdzie zatem jest? Chłopczyk uwolnił rękę z uścisku Gariona i bez wahania podszedł do wielkiego Chereka. – Podarek? – Uniósł ku niemu kulisty szary kamień. Barak cofnął się gwałtownie. – Na Belara! – zaklął, pospiesznie chowając ręce za plecy. – Polgaro, zrób coś, żeby nie wymachiwał Kamieniem. Przecież to niebezpieczne! – Wątpię, czy on zdaje sobie z tego sprawę. – Co z Belgarathem? – spytał Silk. – Serce bije mu mocno – odrzekła Polgara. – Ale jest kompletnie wyczerpany. Ta walka o mało go nie zabiła. Z długim, przeciągłym jękiem wstrząsy ustały. Cisza, która zapanowała w jaskiniach, aż dzwoniła w uszach. – Już koniec? – Durnik rozglądał się nerwowo. – Najprawdopodobniej nie. – Relg zniżył głos. – Trzęsienie ziemi z reguły trwa nieco dłużej. Barak z ciekawością spoglądał na chłopca. – Skąd on się wziął? – mruknął. – Był w wieży razem z Ctuchikiem – powiedziała Polgara. – To dziecko, które Zedar wychował, aby ukradło Klejnot. – Nie wygląda na złodzieja. – Bo też nim nie jest. – Spojrzała z powagą na jasnowłosego chłopca. – Ktoś będzie musiał się małym opiekować. Ma w sobie coś szczególnego... – Może to jest wyjaśnienie? Słyszałem, że Klejnot wywiera dziwny wpływ na ludzi – podsunął Silk. – Możliwe. – Polgara nie sprawiała wrażenia przekonanej. – Trzymaj chłopca przy sobie, Garionie. I nie pozwól, by zgubił Klejnot. – Dlaczego ja? Tylko na niego spojrzała. – W porządku, ciociu Pol. – Wiedział, że nie ma sensu sprzeczać się z nią. – Co to było? – Barak uniósł dłoń, nakazując, by zamilkli. Gdzieś w dali, w mroku rozległy się pomruki – ostre, gardłowe głosy. – Murgowie! – szepnął Silk. Jego dłoń natychmiast powędrowała ku rękojeści sztyletu. – Ilu? – spytał Barak ciocię Pol. – Pięciu. Nie, sześciu. Jeden wlecze się nieco z tyłu. – Czy są z nimi jacyś Grolimowie? Potrząsnęła głową. – Chodźmy, Mandorallenie. – Potężny Cherek dobył miecza. Rycerz przytaknął i uniósł broń. – Zaczekajcie tutaj – szepnął Barak do przyjaciół. – To nie powinno trwać długo.

A potem wraz z Mandorallenem ruszyli w ciemność. Ich czarne murgoskie płaszcze natychmiast zlały się z zalegającymi w korytarzach cieniami. Pozostali czekali, wytężając słuch, aby pochwycić każdy dźwięk. Raz jeszcze owa dziwna pieśń zaczęła narzucać się umysłowi i ponownie myśli Gariona rozbiegły się pod jej naporem. Gdzieś w dali na skale zabębnił deszcz opadających kamyków i odgłos ów zbudził nową falę wspomnień. Wydało mu się, że słyszy brzęk młota Durnika na kowadle w kuźni Faldora. Po chwili dźwięk przerodził się w miarowy stukot końskich kopyt i skrzypienie wozów, którymi na początku całej przygody wieźli ładunek rzepy do Darine. Z niezwykłą wyrazistością, jakby nagle cofnął się w czasie, raz jeszcze usłyszał tętent racic i kwik dzika, którego zabił w ośnieżonych lasach obok Val Alorn, a potem przejmującą bólem pieśń arendzkiego sługi, wznoszącą się w niebo z pola pełnego pniaków. Murgo Asharak patrzył z nienawiścią i lęk malował się na jego pokrytej bliznami twarzy. Garion potrząsnął głową, próbując pozbierać myśli, lecz dźwięki fletu znów go ściągnęły w otchłań mglistej zadumy. W uszach zabrzmiał mu straszliwy syk wydawany przez płonące ciało Asharaka pod ogromnymi, starymi drzewami Lasu Driad. Raz jeszcze usłyszał błagania Grolima: „Panie, łaski!”, i wrzawę w pałacu Salmissry, gdy przeistoczony w niedźwiedzia Barak torował sobie kłami i pazurami drogę do sali tronowej, a obok niego szła zdjęta furią ciocia Pol. I wtedy głos, który zawsze towarzyszył mu w myślach, odezwał się ponownie. Przestań z tym walczyć. Co to jest? – Garion próbował się skupić. Klejnot. Co on robi? Chce cię poznać. W ten sposób dowiaduje się o tobie różnych rzeczy. Nie może poczekać? Teraz nie mam czasu. Jeśli chcesz, spróbuj mu to wyjaśnić. – W głosie zabrzmiało rozbawienie. – Może nawet posłucha, choć w to wątpię. Czekał na ciebie bardzo długo. Dlaczego właśnie na mnie? Nie nudzi cię powtarzanie tego pytania? Czy z innymi robi to samo? W mniejszym stopniu. Dobrze ci radzę, spróbuj się odprężyć. Tak czy inaczej uzyska od ciebie to, czego pragnie. Nagle gdzieś w mrocznych korytarzach rozległo się dźwięczenie stali uderzającej o stal i czyjś cichy, zdumiony krzyk. Potem Garion usłyszał szczęk mieczy, jęk, a później nastała cisza. Po kilku chwilach rozległ się tupot stóp. Barak z Mandorallenem wrócili. – Nie mogliśmy znaleźć ostatniego, który wlókł się za nimi – zameldował Barak. – Belgarath doszedł już do siebie? Polgara pokręciła głową. – Nadal jest nieprzytomny. – Zatem go poniosę. Idźmy już. Czeka nas długa droga, a wkrótce te jaskinie

wypełnią się Murgami. – Momencik... Relgu, czy wiesz, gdzie jesteśmy? – Mniej więcej. – Zaprowadź nas w miejsce, gdzie zostawiliśmy niewolnicę – poleciła ciocia Pol tonem niedopuszczającym najmniejszego sprzeciwu. Twarz Relga stężała, nie zaprotestował jednak ani słowem. Barak pochylił się i uniósł omdlałego Belgaratha. Garion wyciągnął ręce i chłopczyk posłusznie podszedł do niego, nadal tuląc Klejnot do piersi. Jego ciało wydawało się dziwnie lekkie i Garion niósł go niemal bez wysiłku. Relg ujął w dłoń drewnianą miseczkę z miksturą, jaką przygotował do oświetlania im drogi, i kompania znów ruszyła naprzód, podążając zygzakowatym szlakiem, który zagłębiał się coraz bardziej w ponure jaskinie. Garion miał wrażenie, że ciemność przytłacza go coraz bardziej. Pieśń stale obecna w jego umyśle wzmogła się, a światełko w rękach Relga ponownie przywołało na myśl wspomnienia. Teraz, kiedy rozumiał już, co się dzieje, czuł się nieco pewniej. Pieśń otwarła jego umysł i Klejnot wydobył z niego każdą myśl i obraz, delikatnie badając całe życie. Kamień przejawiał osobliwy rodzaj ciekawości, często zatrzymując się dłużej przy rzeczach, które Garion zupełnie lekceważył, i zaledwie muskał te, które kiedyś zdawały mu się niezwykle istotne. Odtworzył dokładnie, krok po kroku, długą podróż do Rak Cthol. Wraz z Garionem i przyjaciółmi zawędrował do kryształowej komnaty w górach nad Maragorem, gdzie Garion dotknął martwego źrebaka i obdarzył go życiem w owym niezbędnym akcie zadośćuczynienia, który w pewnym sensie zrównoważył to, co uczynił z Asharakiem. Wraz z nimi podążył do Doliny Aldura i miejsca, gdzie Garion przesunął wielki biały głaz w swojej pierwszej świadomej próbie wykorzystania Woli i Słowa. Niemal nie zwrócił uwagi na straszliwą walkę z eldrakiem Grulem ani na wizytę w jaskiniach Ulgosów, lecz bardzo zainteresował się wyimaginowaną tarczą, którą Garion i ciocia Pol utrzymywali, aby ukryć grupę przed umysłami Grolimów, gdy zbliżali się do Rak Cthol. Kompletnie zignorował śmierć Brilla i potworne obrzędy w świątyni Toraka, natomiast skupiał się na rozmowie Belgaratha z Ctuchikiem w wieży grolimskiego kapłana. Potem zaś zdumiał go zupełnie – odtwarzając raz jeszcze wszystkie wspomnienia Gariona związane z księżniczką Ce’Nedrą – sposób, w jaki promyki słońca połyskiwały w jej miedzianych włosach, drobne wdzięczne ruchy, zapach perfum, każdy nieświadomy gest, emocje grające na jej delikatnej, ślicznej twarzy. Klejnot tak długo przyglądał się każdemu obrazowi, że Garion poczuł niepokój. Ze zdziwieniem uświadomił sobie, jak wiele wizji księżniczki utkwiło mu w pamięci. – Garionie – powiedziała ciocia Pol – całkiem nie rozumiem, co się z tobą dzieje. Mówiłam ci przecież, żebyś uważał na chłopca. Skup się. Nie czas na sny na jawie. – Wcale nie śniłem, ja tylko... – Jak miał to wytłumaczyć? – Co?

– Nic. Szli dalej. Od czasu do czasu czuli drobne wstrząsy, jednak ziemia uspokajała się z wolna. Za każdym razem, gdy grunt unosił się w kolejnym spazmie, ogromna bazaltowa iglica kołysała się i stękała, wędrowcy zaś przystawali, wstrzymując oddech. – Jak daleko zaszliśmy? – Silk nerwowo rozglądał się wokół. – Jakieś osiemset metrów – odparł Relg. – Tylko tyle? W tym tempie nie wyjdziemy stąd przez tydzień. Relg wzruszył potężnymi ramionami. – Potrwa to tak długo, jak będzie trzeba – odparł szorstko, ruszając naprzód. W następnej galerii czekali już Murgowie i odbyła się kolejna paskudna walka. Kiedy Mandorallen wrócił do swych towarzyszy, zobaczyli, że kuleje. – Czemu na mnie nie zaczekałeś? – Barak spojrzał na niego z wyrzutem. Mandorallen wzruszył ramionami. – Było ich zaledwie trzech. – Rozmowa z tobą to rzucanie grochem o ścianę. – W głosie Baraka zabrzmiał lekki niesmak. – Nic ci nie jest? Dobrze się czujesz? – spytała rycerza Polgara. – To zaledwie draśnięcie, pani – odparł Mandorallen obojętnie. – Nic wielkiego. Kamienna podłoga galerii raz jeszcze zadygotała, a w korytarzach rozszedł się echem głuchy huk. Wszyscy zamarli, lecz po kilku sekundach drżenie ziemi ustało. Szli w dół niezliczonymi korytarzami i jaskiniami. Wstrząsy wywołane trzęsieniem ziemi, które zmiażdżyło Rak Cthol i obaliło wieżę Ctuchika, wciąż nie ustępowały. W pewnym momencie – choć wydawało się, że minęły godziny – niedaleko przed nimi pojawił się oddziałek Murgów, liczący kilkunastu wojowników. Ich pochodnie rzucały na kamienne ściany dziesiątki roztańczonych cieni, głosy w jaskini rozbrzmiewały głucho. Po krótkiej szeptanej naradzie Barak i Mandorallen postanowili dać im odejść – nieświadomym, jak wielka groźba czai się dwadzieścia kroków od nich. Gdy znaleźli się poza zasięgiem ich uszu, Relg odkrył ponownie swe słabiutkie światło i wybrał kolejny korytarz. Ruszyli dalej, schodzili w dół, skręcali, pokonując kolejne jaskinie, w drodze do podnóża iglicy i chyba mało bezpiecznej, rozciągającej się na zewnątrz równiny. Choć pieśń Klejnotu nie cichła, Garion, który szedł tuż za Silkiem, niosąc w ramionach chłopca, mógł znów przynajmniej zebrać myśli. Uznał, że dzieje się tak, ponieważ częściowo przywykł już do tego... A może uwaga kamienia skupiła się na kimś innym. Udało im się. I to najbardziej zdumiewało. Mimo – zdawałoby się – niepokonanych przeszkód, zdołali odzyskać Klejnot. Poszukiwania, które tak wstrząsnęły spokojnym życiem Gariona na farmie Faldora, dobiegły końca, lecz odmieniły go tak bardzo, że ów chłopiec, wykradający się przez bramę farmy pod koniec chłodnej jesieni, przestał istnieć. Nawet w tej chwili czuł

moc, którą odkrył w głębi siebie, i wiedział, że znalazła się tam nie bez powodu. Podczas całej podróży wychwytywał liczne aluzje – rzucane mimochodem zdania, czasem tylko parę znaczących słów – że powrót Klejnotu na właściwe miejsce stanowi jedynie początek czegoś znacznie większego i znacznie poważniejszego. Był absolutnie pewien, że to jeszcze nie koniec. Najwyższy czas – stwierdził w jego umyśle suchy głos. Co to niby miało znaczyć? Muszę tłumaczyć to za każdym razem od nowa? Co tłumaczyć? Że wiem, o czym myślisz. Nie jesteśmy od siebie oddzieleni. Zatem w porządku. Dokąd pojedziemy teraz? Do Rivy. A potem? Zobaczymy. Nie zamierzasz mi powiedzieć? Nie. Jeszcze nie. Nie dotarłeś wcale tak daleko, jak ci się wydaje. Nadal czeka cię bardzo długa droga. – Jeżeli i tak nie chcesz mi nic powiedzieć, dlaczego nie zostawisz mnie w spokoju? – Chciałem jedynie poradzić, żebyś nie snuł żadnych dalekosiężnych planów. Odzyskanie Klejnotu to tylko pierwszy krok – choć niewątpliwie istotny. To dopiero początek. I wtedy, jakby wspomnienie o nim w jakiś sposób przypomniało Klejnotowi o istnieniu Gariona, pieśń powróciła z pełną mocą i myśli Gariona się rozproszyły. Niewiele później Relg przystanął, unosząc w górę światełko. – Co się stało? – Barak ułożył Belgaratha na ziemi. – Zapadł się strop. – Relg wskazał stertę gruzów, blokującą drogę przed nimi. – Nie możemy tędy przejść. – Spojrzał na ciocię Pol. – Przykro mi – powiedział i Garion wierzył w jego szczerość. – Kobieta, którą zostawiliśmy, jest po drugiej stronie zawału. – Znajdź inną drogę – poleciła czarodziejka. – Nie ma żadnej drogi. To było jedyne przejście prowadzące do kałuży, przy której ją zostawiliśmy. – Więc trzeba usunąć kamienie. Relg ze smutkiem pokręcił głową. – W ten sposób jedynie ściągniemy na siebie kolejną lawinę. Najprawdopodobniej spadły też na nią... Taką przynajmniej możemy mieć nadzieję. – Czy ty nie przesadzasz, Relgu? – wtrącił Silk ostro. Ulgos odwrócił się, aby spojrzeć na małego Drasanina. – Ma wodę i dość powietrza, by oddychać. Jeśli zawał jej nie zabił, może tam żyć całe tygodnie, zanim zginie z głodu. – W głosie Relga brzmiał dziwny, spokojny żal.

Silk wpatrywał się w niego chwilę. – Przepraszam, Relgu – powiedział. – Źle cię zrozumiałem. – Ludzie, którzy żyją w jaskiniach, nikomu nie życzą podobnej śmierci. Tymczasem Polgara uważnie się przyglądała zablokowanemu korytarzowi. – Musimy ją stamtąd wydobyć – oznajmiła. – Relg może mieć rację – zauważył Barak. – Z tego co wiemy, mogła przywalić ją połowa góry. – Nie. – Czarodziejka pokręciła głową. – Taiba wciąż żyje i nie możemy bez niej odejść. Jest tak samo ważna jak każdy z nas. – Odwróciła się z powrotem do Relga. – Będziesz musiał ją stamtąd wydobyć – powiedziała stanowczo. Wielkie, ciemne oczy Ulgosa zogromniały. – Nie możesz tego ode mnie żądać. – Nie istnieje żaden inny sposób. – Potrafisz to zrobić – zachęcił Ulgosa Durnik. – Możesz przejść przez skałę i wynieść tę kobietę, tak samo jak Silka z dziury, do której wtrącił go Taur Urgas. Relg gwałtownie dygotał. – Nie mogę! – wydusił zdławionym głosem. – Musiałbym jej dotknąć, położyć na niej obie dłonie. To grzech! – Słowa te niegodne są ciebie, Relgu – upomniał go Mandorallen. – Niesienie pomocy słabym i bezbronnym nie ma w sobie grzechu. Każdy prawy mąż musi stawać w obronie tkniętych nieszczęściem dam, żadna zaś siła na świecie nie skazi czystego ducha. Jeśli nawet nie czujesz współczucia, czyliż ratunek ten nie stanie się próbą dla twej czystości? – Nic nie rozumiesz – wychrypiał Relg z bólem, po czym odwrócił się do Polgary. – Błagam, nie każ mi tego robić. – Musisz – odparła spokojnie. – Przykro mi, ale nie ma innego sposobu. Na obliczu ulgoskiego świętoszka odbijały się gwałtownie przeżywane emocje. Ciocia Pol nie spuszczała z niego surowego wzroku. Wreszcie z bolesnym okrzykiem Relg odwrócił się i przyłożył dłoń do skały tuż obok ujścia korytarza. Ze straszliwym skupieniem wsunął palce w kamień, raz jeszcze demonstrując swą niesamowitą zdolność przenikania przez pozornie najbardziej nieustępliwą skałę. Silk błyskawicznie odwrócił się do niego plecami. – Nie znoszę na to patrzeć – wykrztusił. A potem Relg rozpłynął się w kamieniu. – Czemu on robi tyle ceremonii z dotykaniem innych ludzi? – zastanawiał się Barak. Garion milczał, choć znał odpowiedź. Długo jechał przez stepy Algarii u boku fanatyka, który mówił patetycznie o swoich dylematach moralnych. Dzięki temu zrozumiał, w jaki sposób działa jego umysł. Bezkompromisowe zarzucanie grzechu innym tak naprawdę służyło temu, by ukryć swoją słabość. Garion przez wiele godzin wysłuchiwał histerycznych, czasami chaotycznych spowiedzi na temat pożądliwych myśli, które bezustannie nękały umysł

Ulgosa. Taiba, ponętna maraska niewolnica, w oczach Relga stanowiła wielką pokusę, toteż lękał się jej bardziej niż śmierci. Czekali w milczeniu. Gdzieś w dali powolne kapanie wody odmierzało czas. Chwilami ziemia wciąż jeszcze dygotała, gdy ostatnie fale wstrząsów zamierały pod ich stopami. W mrocznej jaskini minuty upływały powoli. I nagle dostrzegli słaby ruch, po czym Relg wynurzył się ze skalnej ściany, niosąc przed sobą półnagą Taibę. Kobieta desperacko zaciskała ręce wokół jego szyi, twarz ukryła w ramieniu Ulgosa. Drżała niepowstrzymanie, cicho jęcząc z przerażenia. Relg miał twarz wykrzywioną grymasem bólu. Po jego policzkach otwarcie spływały łzy cierpienia, zaciskał zęby, jakby poddano go niewyobrażalnym mękom. Jednakże ostrożnie, delikatnie tulił przerażoną kobietę i nawet gdy wydostali się już na środek korytarza, nadal przyciskał Taibę do siebie, jakby miał zamiar trzymać ją tak już zawsze.

Rozdział II Gdy dotarli do leżącej u podnóża bazaltowego szczytu jaskini, w której zostawili konie, minęło już południe. Silk natychmiast ruszył do wylotu groty, aby objąć wartę, podczas gdy Barak ostrożnie złożył Belgaratha na ziemi. – Jest cięższy, niż wygląda. – Otarł pot z twarzy. – Czy nie powinien zacząć odzyskiwać przytomności? – Może minąć parę dni, nim świadomość mu wróci – odparła Polgara. – Przykryj go, niech śpi. – Jak będzie jechał? – Ja się tym zajmę. – Przez jakiś czas nikt nigdzie nie pojedzie – oznajmił Silk ze swego posterunku. – Murgowie roją się na zewnątrz niczym chmara szerszeni. – Zaczekamy do zmroku – zdecydowała Polgara. – I tak wszyscy potrzebujemy odpoczynku. Odrzuciła kaptur murgoskiego płaszcza i podeszła do pakunków, złożonych przy ścianie jaskini, kiedy byli tutaj poprzedniej nocy. – Spróbuję znaleźć coś do jedzenia. Po posiłku będzie się wam lepiej spało. Taiba, maraska niewolnica, spowita w płaszcz Gariona, niemal nie odrywała wzroku od Relga. W jej wielkich fiołkowych oczach błyszczała wdzięczność zabarwiona zdumieniem. – Uratowałeś mi życie – odezwała się niskim, gardłowym głosem. Mówiąc, nachyliła się nieco ku niemu. Garion był pewien, że uczyniła to nieświadomie, jednak dawało się to wyraźnie zauważyć. – Dziękuję. – Uniosła dłoń i położyła lekko na ramieniu Relga. Cofnął się gwałtownie. – Nie dotykaj mnie – sapnął. Spojrzała na niego zaskoczona, nie opuszczając ręki. – Nigdy nie wolno ci mnie dotykać – powiedział. – Nigdy! Patrzyła na niego z niedowierzaniem. Prawie całe życie spędziła w ciemności, toteż nie potrafiła ukrywać swych uczuć. Zdumienie na jej twarzy ustąpiło miejsca zawstydzeniu, by wreszcie przerodzić się w wyraz urażonej godności. Szybko odwróciła się od mężczyzny, który szorstko ją odepchnął. Przy obrocie z ramion Taiby osunął się płaszcz, a łachmany, które miała na sobie, ledwie osłaniały jej nagość. Mimo skołtunionych włosów i smug brudu na skórze wyczuwało się w niej kuszącą zmysłowość. Na ten widok Relg zadrżał, odsunął się od niewolnicy, padł na kolana i przyciskając czoło do kamiennego podłoża jaskini, modlił się gorączkowo, rozpaczliwie. – Z nim wszystko jest w porządku? – zagadnęła Taiba.

– Ma pewne problemy – odparł Barak. – Przywykniesz do tego. – Taibo – wtrąciła Polgara – podejdź tu. – Obrzuciła wzrokiem jej skąpy ubiór. – Musimy cię ubrać. Na dworze jest bardzo zimno. No i są także inne powody. – Zobaczę, co mamy w jukach – zaproponował Durnik. – Myślę, że chłopiec też będzie potrzebował czegoś cieplejszego. Ma dość cienkie ubranie. – Przyjrzał się chłopcu, który ciekawie oglądał konie. – Mną nie musicie się przejmować – powiedziała Taiba. – Nie zamierzam opuszczać tego miejsca. Gdy tylko odjedziecie, wrócę do Rak Cthol. – O czym ty mówisz? – spytała Polgara ostro. – Mam z Ctuchikiem rachunki do wyrównania. – Dziewczyna przesunęła palcem po zardzewiałym ostrzu noża. Silk u wylotu jaskini roześmiał się głośno. – Już to załatwiliśmy. Tam na górze Rak Cthol rozpada się na kawałki, a po Ctuchiku nie został nawet ślad. – On nie żyje? – zachłysnęła się. – Jak...? – Nie uwierzyłabyś – odparł Silk. – Cierpiał? – W jej głosie zabrzmiał złowrogi zapał. – Bardziej, niż zdołałabyś sobie to wyobrazić – odpowiedziała Polgara. Taiba odetchnęła głęboko, po czym wybuchnęła płaczem. Ciocia Pol przytuliła ją do siebie, pocieszając tak, jak kiedyś Gariona, gdy był jeszcze dzieckiem. Garion ze znużeniem osunął się na podłogę, wsparty o kamienną ścianę groty. Zmogło go zmęczenie. Wyczerpanie sprawiło, że opuściły go wszystkie świadome myśli. Raz jeszcze Klejnot zanucił mu swą pieśń, tym razem jednak przypominała kołysankę. Widocznie kamień zaspokoił już swoją ciekawość i pragnął jedynie utrzymać istniejący kontakt. Garion był zbyt zmęczony, by zastanawiać się, czemu jego towarzystwo sprawia Klejnotowi taką przyjemność. Chłopczyk przerwał gruntowne oględziny wierzchowców i podszedł do przytulonych do siebie Taiby i cioci Pol. Jego twarz zdradzała zdumienie. Wyciągnął rękę, aby dotknąć mokrych od łez policzków niewolnicy. – Czego on chce? – odezwała się Taiba. – Zapewne nigdy jeszcze nie widział kogoś płaczącego – rzekła ciocia Pol. Taiba spojrzała uważnie w pełne powagi oczy chłopca, po czym roześmiała się przez łzy i uścisnęła go ciepło. Mały także się uśmiechnął. – Podarek? – spytał, ofiarowując jej Klejnot. – Nie bierz go, Taibo – powiedziała Polgara bardzo cicho. – Nawet nie dotykaj. Taiba zerknęła na uśmiechnięte dziecko i pokręciła głową. Chłopczyk westchnął, po czym przeszedł na drugą stronę jaskini, usiadł obok Gariona i przytulił się do niego. Barak cofnął się nieco w głąb korytarza, którym przyszli. Po chwili wrócił z ponurą miną.

– Słyszę, jak w okolicy przemieszczają się Murgowie – zameldował. – Przez te echa nie da się stwierdzić, jak są daleko, ale wygląda, że badają każdy korytarz i każdą grotę. – Poszukajmy zatem zdatnego do obrony miejsca, mój panie, i sprawmy, żeby zaczęli szukać nas gdzie indziej – zaproponował Mandorallen wesoło. – Ciekawy pomysł – mruknął Barak. – Obawiam się jednak, że nic z tego. Wcześniej czy później nas znajdą. – Ja się tym zajmę – oświadczył Relg cicho. Przerwał modły i stanął na nogi. Rytualne formułki, jak widać, mu nie pomogły. W jego oczach nadal tlił się lęk. – Pójdę z tobą – rzekł Barak. Relg pokręcił głową. – Tylko byś mi zawadzał – uciął i ruszył w stronę ujścia korytarza prowadzącego w głąb góry. – Co go ugryzło? – zdumiał się Barak. – Myślę, że nasz przyjaciel przeżywa kryzys religijny – odezwał się Silk ze swego posterunku. – Znowu? – Jakoś musi zabijać czas. – Chodźcie coś zjeść – wezwała wszystkich Pol, układając na szczycie juku kromki chleba i plastry sera. – Potem chciałabym obejrzeć ranę na twojej nodze, Mandorallenie. Po posiłku opatrzyła rycerzowi ranę, po czym przyodziała Taibę w dziwaczny zestaw ubrań wydobytych przez Durnika z bagaży. Spojrzała z powagą na chłopczyka. Dziecko wyciągnęło rękę i z ciekawością dotknęło białego loku na skroni czarodziejki. Garion zaskoczony przypomniał sobie, jak wiele razy takim samym gestem dotykał owego kosmyka, i wspomnienie to wzbudziło w nim bezrozumną zazdrość, którą jednak szybko zdusił. Chłopczyk uśmiechnął się radośnie. – Podarek – oznajmił stanowczo, ofiarowując Klejnot Polgarze. Pokręciła głową. – Nie, mój mały. Obawiam się, że nie jestem właściwą osobą. Ubranie, które mu włożyła, trzeba było podwinąć i podwiązać w różnych miejscach kawałkami rzemieni; skróciła, co trzeba, po czym usiadła oparta o ścianę jaskini i wyciągnęła do niego ręce. Chłopczyk posłusznie wspiął się jej na kolana, objął za szyję i pocałował w policzek. Przytulony do Polgary, westchnął i zasnął. Spojrzała na niego z dziwnym wyrazem twarzy – osobliwą mieszaniną czułości i zdumienia – a Garion musiał pokonać kolejny przypływ zazdrości. Wtem w grotach nad nimi rozległ się donośny łoskot. – Co to? – Durnik rozejrzał się z lękiem. – Przypuszczam, że Relg poczynił pewne kroki, aby odwrócić uwagę Murgów – odgadł Silk. – Mam nadzieję, że nie da się ponieść entuzjazmowi – rzekł Durnik nerwowo, zerkając na skalne sklepienie.

– Kiedy możemy dotrzeć do Doliny Aldura? – chciał wiedzieć Barak. – Za kilka tygodni – odparł Silk. – Zależy od terenu i od tego, jak sprawnie Grolimowie potrafią zorganizować pościg. Jeśli zdołamy sporo ich wyprzedzić oraz przygotować dobry fałszywy ślad, możemy posłać wszystkich Murgów na zachód, w stronę granicy Tolnedry i ruszyć do doliny, nie kryjąc się wcale. – Drasanin uśmiechnął się szeroko. – Podoba mi się idea oszukania całego narodu Murgów – dodał. – Nie musisz być przesadnie twórczy – upominał go Barak. – Czeka na nas Hettar, razem z królem Cho-Hagiem i połową algarskich klanów. Okropnie ich rozczarujemy, jeśli nie przyprowadzimy ze sobą przynajmniej kilku Murgów. – Życie jest pełne drobnych rozczarowań – mruknął Silk sardonicznie. – Jak pamiętam, wschodnia krawędź Doliny Aldura jest bardzo stroma. Zejście na dół zajmie nam co najmniej parę dni, a nie sądzę, abyśmy mogli tego dokonać, jeśli tysiące Murgów będą deptać nam po piętach. Relg wrócił późnym popołudniem. Wysiłkiem fizycznym trochę uspokoił zamęt w swoim umyśle, jednak starannie unikał wzroku Taiby. – Zwaliłem stropy wszystkich galerii, prowadzących do tej groty – oznajmił. – Teraz jesteśmy tu bezpieczni. Polgara, która zdawała się drzemać, otworzyła oczy. – Odpocznij – rzuciła. Skinął głową i pospieszył do swojego legowiska. Resztę dnia spędzili w jaskini, na zmianę pełniąc straż przy wąskim wylocie. Wśród czarnych piasków i zwietrzałych skał pustkowia, leżącego poza piargami u podstaw iglicy, murgoscy jeźdźcy galopowali chaotycznie w poszukiwaniu zbiegów. – Nie wygląda, żeby wiedzieli, co robią – powiedział Garion cicho, gdy z Silkiem pełnili wartę. Słońce zapadało właśnie za wał chmur na zachodnim horyzoncie, niebo miało ognistą barwę, a ostry wiatr, przedostający się przez wąskie wejście jaskini, niósł ze sobą tumany pyłu i zapowiedź nocnego chłodu. – Mam wrażenie, że w tej chwili w Rak Cthol panuje niezły bałagan – stwierdził Silk. – Nie ma nikogo, kto by nimi pokierował, a to zawsze źle wpływa na Murgów. Nie potrafią sobie poradzić, jeśli zabraknie przywódcy, który mógłby im rozkazywać. – To nie utrudni nam ucieczki? – zastanawiał się Garion. – Oni nigdzie nie jadą, tylko krążą wokół. Jak się między nimi przedostaniemy? Silk wzruszył ramionami. – Po prostu naciągniemy kaptury i będziemy się kręcić z całą resztą. – Ciaśniej opatulił się szorstką materią murgoskiego płaszcza i obrócił głowę, spoglądając w głąb jaskini. – Słońce zachodzi – oznajmił. – Zaczekajmy, póki nie będzie zupełnie ciemno – odezwała się Polgara. Starannie owijała chłopczyka starą tuniką Gariona. – Kiedy odjedziemy kawałek, upuszczę parę drobiazgów – mówił Silk. – Czasami Murgowie potrafią być strasznie głupi, a nie chcemy przecież, by

zgubili nasz ślad. – Znów spojrzał na zachodzące słońce. – Zapowiada się naprawdę zimna noc – mruknął do siebie. Ciocia Pol wstała. – Garionie, ty i Durnik trzymajcie się blisko Taiby. Dziewczyna nigdy nie dosiadała konia i może potrzebować pomocy. – Co z chłopcem? – chciał wiedzieć Durnik. – Pojedzie ze mną. – A Belgarath? – Mandorallen zerkał na wciąż uśpionego czarodzieja. – Kiedy nadejdzie czas, posadzimy go na konia – odparła Polgara. – Wszystko będzie dobrze, dopóki nie zaczniemy gwałtownie skręcać. Ściemnia się? – Lepiej zaczekajmy jeszcze trochę – rzekł Silk. – Wciąż jest dość jasno. Czekali. Wieczorne niebo nabrało barwy fioletu i pierwsze gwiazdy migotały odległym, zimnym blaskiem. Wśród murgoskich jeźdźców zapłonęły pochodnie. – Ruszamy? – zapytał Silk. Cicho wyprowadzili konie z jaskini i pokonawszy skalne osypisko, znaleźli się wreszcie na piasku. Tam przystanęli na chwilę, póki grupa dzierżących pochodnie Murgów nie przegalopowała dalej. – Nie rozdzielajmy się – upomniał przyjaciół Drasanin, gdy wsiadali na konie. – Jak daleko do granicy pustkowia? – Barak, stękając, wskoczył na siodło. – Dwa dni ostrej jazdy – odparł Silk – albo, w naszym przypadku, dwie noce. Najprawdopodobniej kiedy wzejdzie słońce, będziemy musieli poszukać sobie schronienia. Trochę jednak różnimy się od Murgów. – W drogę! – ucięła dyskusję Polgara. Jechali bardzo wolno, póki Taiba nie oswoiła się nieco z wierzchowcem, a Belgarath nie zademonstrował, że może utrzymać się w siodle, choć wciąż jeszcze niezdolny jest porozumieć się z kimkolwiek. Wówczas ruszyli cwałem, pozwalał bowiem pokonać duże odległości, a nie wyczerpywał koni. Zaraz po przekroczeniu pierwszego pasma gór natrafili na spory oddział Murgów. – Kto tam? – odezwał się Silk ostro z charakterystycznym murgoskim akcentem. – Skąd jesteście? – Z Rak Cthol – odparł jeden z Murgów uprzejmie. – To wiem, durniu – warknął Silk. – Pytałem o oddział. – Trzecia falanga – odpowiedział usztywniony Murgo. – Już lepiej. Zgaście pochodnie. Jak chcecie cokolwiek zobaczyć w mroku, kiedy oślepia was światło? Ognie zgasły natychmiast. – Przenieście się bardziej na północ – rozkazał Silk. – Ten sektor należy do dziewiątej falangi. – Ale... – Masz zamiar ze mną dyskutować? – Nie, ale...

– Ruszajcie! Już! Murgowie ściągnęli cugle i pogalopowali w ciemność. – Sprytne – zauważył Barak z podziwem. Drasanin wzruszył ramionami. – Podstawowa sprawa. Ludzie, którzy nie wiedzą, co robić, z wdzięcznością przyjmują czyjeś wskazówki. W tę długą, zimną, bezksiężycową noc mieli jeszcze kilka takich spotkań. Murgowie przeszukujący równinę dostrzegali ich z łatwością, lecz Silk znakomicie sobie z nimi radził. Nad ranem zaczął upuszczać różne przedmioty, aby oznaczyć ich trop. – To chyba lekka przesada. – Spojrzał krytycznie na stary but, który właśnie cisnął na zryty kopytami piasek za nimi. – Co tam mamroczesz? – zagadnął Barak. – Chodzi mi o nasz trop. Chcemy przecież, żeby za nami ruszyli, pamiętasz? Mają uważać, że kierujemy się w stronę Tolnedry. – No i...? – Stwierdziłem po prostu, że nie jest to zbyt przekonujące. – Za bardzo się przejmujesz podobnymi rzeczami. – To kwestia stylu, mój drogi Baraku – odparł Silk wyniośle. – Niedoróbki łatwo wchodzą w nawyk. Gdy na zimowym niebie zaczęły pojawiać się pierwsze stalowoszare łuny świtu, kompania ukryła się pośród głazów kolejnego pasma gór, które przedzielały pustkowie. Durnik, Barak i Mandorallen rozciągnęli płótno namiotów nad wąskim jarem i posypali je po wierzchu piaskiem, aby ukryć zaimprowizowane schronienie. – Lepiej nie rozpalać ogniska – Durnik zwrócił się do Polgary, gdy wprowadzali konie pod tymczasowy dach – ze względu na dym i w ogóle... Przytaknęła. – Przydałby nam się gorący posiłek, ale będziemy musieli zaczekać. Zjedli trochę chleba i sera, po czym zaczęli układać się do snu, z nadzieją, że przespawszy dzień, zdołają odzyskać siły po całonocnej jeździe. – Jakże przydałaby mi się kąpiel! – Silk wytrząsał piasek z włosów. Chłopczyk spojrzał na niego, lekko marszcząc brwi. Następnie podszedł i ofiarował mu Klejnot. – Podarek? Silk ostrożnie cofnął ręce za plecy i pokręcił głową. – To jedyne słowo, jakie zna? – spytał Polgarę. – Chyba tak. – Nie rozumiem, dlaczego akurat „podarek”. – Najprawdopodobniej powiedziano mu, że musi przekazać komuś podarek, czyli skradziony Klejnot. Wyobrażam sobie, że Zedar powtarzał mu to od czasu, gdy chłopiec był maleńkim dzieckiem, więc słowo utkwiło mu w pamięci. – Dziwne, dziwne. – Silk nadal trzymał ręce za plecami. – Chwilami słowo to

wydaje się niezwykle adekwatne do sytuacji. – Chłopiec nie myśli w taki sposób jak my – stwierdziła czarodziejka. – Jedynym celem jego życia jest przekazanie komuś Klejnotu i wygląda na to, że nie wie komu. – Z namysłem zmarszczyła czoło. – Durniku, zobacz, czy nie uda ci się zrobić czegoś w rodzaju sakiewki, którą mógłby nosić. Przywiążemy mu ją do pasa. Może jeśli nie będzie trzymał Klejnotu cały czas w ręce, przestanie o nim myśleć. – Oczywiście, pani Pol. Sam powinienem był o tym pomyśleć. – Wyciągnął z juku stary, poprzypalany skórzany fartuch i z szerokiego pasa skóry wykroił sakiewkę. – Chłopcze! – zawołał, skończywszy. – Podejdź tu. Chłopczyk z ciekawością oglądał bardzo suchy krzaczek u szczytu jaru i wołanie kowala nie zrobiło na nim żadnego wrażenia. – Hej, ty! Podarku! – rzucił Durnik. Mały obejrzał się szybko i z uśmiechem podszedł do Sendara. – Czemu go tak nazwałeś? – zainteresował się Silk. Wzruszył ramionami. – Zdaje się, że lubi to słowo i reaguje na nie. Myślę, że póki nie znajdziemy czegoś odpowiedniejszego, może posłużyć mu za imię. – Podarek? – Chłopiec podawał Klejnot Durnikowi. Kowal uśmiechnął się, nachylił i szeroko otworzył sakiewkę. – Włóż go tutaj, Podarku. Zawiążemy mocno, abyś swojego skarbu nie zgubił. Chłopczyk z radością złożył Klejnot w skórzanym mieszku. – Podarek – stwierdził stanowczo. – Skoro tak twierdzisz – zgodził się Durnik. Ciasno zaciągnął sakiewkę, po czym przywiązał ją do kawałka liny, którą był przepasany chłopczyk. – Proszę, Podarku, tu będzie bezpieczny. Podarek dokładnie obejrzał torebkę, pociągając ją kilka razy, jakby chciał sprawdzić, czy jest przywiązana mocno. Po chwili roześmiał się, objął Durnika za szyję i ucałował w policzek. – To dobry chłopiec. – Kowal sprawiał wrażenie lekko zakłopotanego. – Jest absolutnie niewinny – mówiła ciocia Pol, zajęta badaniem śpiącego Belgaratha. – Nie zna różnicy pomiędzy dobrem i złem, toteż wszystko na świecie wydaje mu się dobre. – Zastanawiam się, jak to jest. Żyć w taki sposób... – Taiba musnęła palcami uśmiechniętą twarz dziecka. – Bez bólu, strachu, smutku; kochając wszystko, co się widzi, ponieważ wierzysz, że wszystko na świecie jest dobre. Relg gwałtownie uniósł wzrok. Wyraz udręki widoczny na jego twarzy od czasu, gdy uratował niewolnicę, zniknął, zastąpiony charakterystyczną, fanatyczną zaciętością. – Potworność! – wykrztusił. Taiba odwróciła się do niego. Jej wzrok stwardniał. – Co jest tak potwornego w szczęściu? – Objęła chłopca ramieniem. – Nie jesteśmy tutaj po to, aby być szczęśliwi – odparł Relg, nie patrząc jej w twarz.

– A zatem po co? – Żeby służyć naszemu bogu i wystrzegać się grzechu. – Nadal nie patrzył na nią, lecz jego głos zabrzmiał nieco mniej pewnie. – Cóż, ja nie mam boga – prychnęła. – I chłopiec najprawdopodobniej też nie, więc pozwól, byśmy oboje skupili się tylko na tym, aby spróbować żyć szczęśliwie. A jeżeli nawet będzie się to wiązać z odrobiną grzechu, cóż w tym złego? – Zupełnie nie masz wstydu? – spytał zdławionym głosem. – Jestem tym, kim jestem, i nie zamierzam nikogo za to przepraszać, ponieważ i tak nie miałam w tej materii nic do powiedzenia. – Chłopcze – warknął Relg – natychmiast od niej odejdź. Taiba wyprostowała się, jej twarz stężała groźnie. – Co niby zamierzasz zrobić? – Zmarszczyła brwi, odważnie stawiając czoło fanatykowi. – Będę walczył z grzechem, gdzie tylko go znajdę – oznajmił. – Grzech, grzech, grzech! – wybuchnęła. – Tylko o tym myślisz? – Wystrzegam się go w każdej chwili mego życia. Roześmiała się. – Odstręczasz ludzi swoim nudziarstwem. Nie potrafisz znaleźć sobie nic lepszego do roboty? O, zapomniałam – dodała szyderczo. – Są przecież jeszcze modlitwy, nieprawdaż? Wszystkie te wywrzaskiwane do twojego boga spowiedzi o tym, jaki to jesteś nieczysty. Myślę, że czasami musisz potwornie nudzić nawet tego waszego ULa. Biedny UL! Rozwścieczony Relg uniósł pięść. – Nigdy więcej nie wymieniaj imienia ULa! – Bo co, uderzysz mnie? To nic nowego. Przez całe życie bili mnie różni ludzie. No, dalej, Relgu. Uderz! Ręka Relga opadła. Czując, że zyskała przewagę, położyła dłonie pod szyją, na zapięciu szarej sukni, którą podarowała jej Polgara. – Mogę cię powstrzymać, Relgu. – Zaczęła rozpinać suknię. – I tak cały czas mi się przyglądasz. Czułam na moim ciele twój gorący wzrok. Wyklinasz mnie i twierdzisz, że jestem zepsuta, ale wciąż mnie obserwujesz. A więc patrz. Nie próbuj tego ukryć. – Nadal rozpinała przód sukni. – Jeśli jesteś wolny od grzechu, moje ciało nie powinno cię niepokoić. Oczy niemal wychodziły mu z orbit. – Mnie ono nie przeszkadza, ale tobie bardzo, prawda? Ale czy wynika to z mojego zepsucia, czy raczej twojego? Kiedy tylko zapragnę, mogę pogrążyć cię w grzechu. Muszę jedynie zrobić coś takiego. – Szeroko rozsunęła poły sukni. Relg wydał zdławiony okrzyk i błyskawicznie się obrócił. – Nie chcesz przyjrzeć się bliżej, Relgu? – rzuciła Taiba drwiąco za umykającym świętoszkiem. – Masz tu naprawdę groźną broń, Taibo – pogratulował jej Silk.

– To była jedyna broń, jaką dysponowałam w zagrodach niewolników. Nauczyłam się wykorzystywać ją odpowiednio. – Zapięła suknię i jak gdyby nigdy nic wróciła do Podarka. – Co to za krzyki? – wymamrotał Belgarath, lekko unosząc głowę. Wszyscy natychmiast podeszli do niego. – Relg i Taiba dyskutowali na tematy teologiczne – odparł Silk beztrosko. – Niektóre argumenty były bardzo interesujące. Jak się czujesz? Starzec jednak znów odpłynął w sen. – Dochodzi do siebie – zauważył Durnik. – Minie kilka dni, nim zupełnie odzyska siły. – Polgara przyłożyła dłoń do czoła ojca. – Wciąż jest słaby jak dziecko. Garion przespał większość dnia, leżąc pod kocem na kamiennym podłożu. Gdy wreszcie się przebudził, bo zmarzł i wyjątkowo niewygodny kamień uwierał go pod biodrem, było późne popołudnie. Silk pełnił straż w pobliżu wylotu jaru, wyglądając na czarne piaski i szare spłachetki soli, lecz reszta przyjaciół wciąż spała. Garion wstał i podszedł cicho do Drasanina. Zauważył, że ciocia Pol trzyma w ramionach Podarka, i znów zdusił w sobie zazdrość. Taiba mruknęła coś, kiedy ją mijał, lecz się nie obudziła. Leżała nieopodal Relga, we śnie zdawała się ręką sięgać ku uśpionemu Ulgosowi. Silk był czujny jak zawsze. Nie wykazywał żadnych oznak zmęczenia. – Dzień dobry – mruknął – choć już się kończy... – Ty nigdy się nie męczysz? – spytał Garion cicho, by nie zakłócać spokoju innym. – Odrobinę się przespałem. Spod płóciennego dachu wyłonił się Durnik. Ziewając, przecierał oczy. – Zastąpię cię – powiedział do Drasanina. – Widziałeś coś? – Zmrużonymi oczami patrzył na zachodzące słońce. Silk wzruszył ramionami. – Paru Murgów. Przejeżdżali kilka kilometrów na południe stąd. Nie wydaje mi się, aby ktokolwiek znalazł już nasz ślad. Możliwe, że będziemy musieli zostawić im nieco wyraźniejsze tropy. Garion poczuł nagle osobliwy nacisk na karku. Z niepokojem obejrzał się za siebie. Niespodzianie, bez żadnego ostrzeżenia poczuł ostre pchnięcie wprost w jego umysł. Zachłysnął się i zebrał wolę, odpierając atak. – Co się dzieje? – spytał Silk. – Grolim. – Garion, skupiając wolę, szykował się do walki. – Garionie! – W głosie cioci Pol zabrzmiała nagląca nuta. Odwrócił się i skoczył z powrotem w głąb jaru, z Silkiem i Durnikiem tuż za plecami. Czarodziejka zerwała się z miejsca, obejmując Podarka. – To był Grolim, prawda? – upewnił się Garion. – I to więcej niż jeden – odparła z napięciem. – Teraz, kiedy Ctuchik nie żyje, Grolimami kierują hierarchowie. Połączyli swoją wolę w próbie zabicia Podarka. Pozostali, przebudzeni jej głośnym okrzykiem, zrywali się z miejsc i chwytali

za broń. – Czemu akurat chłopca? – zapytał Silk. – Wiedzą, że tylko on może dotknąć Klejnotu. Uważają, że jeśli zginie, nie zdołamy go wynieść z Cthol Murgos. – Co mamy robić? – Garion rozejrzał się bezradnie. – Muszę skupić się na ochronie dziecka. Odsuń się, Garionie. – Co? – Odejdź ode mnie. – Polgara nachyliła się i nakreśliła krąg na piasku wokół siebie i chłopca. – Posłuchajcie mnie wszyscy. Póki to się nie skończy, niech nikt z was nie zbliża się do mnie poza tę linię. Nie chcę, żeby coś się wam stało. – Wyprostowała się i biały lok na jej czole zapłonął ostrym blaskiem. – Zaczekaj! – wykrzyknął Garion. – Nie odważę się czekać. W każdej chwili mogą ponowić atak. Ty będziesz musiał chronić dziadka i pozostałych. – Ja?! – Nikt inny nie potrafi tego zrobić. Masz moc. Użyj jej. – Podniosła dłoń. – Z iloma będę musiał walczyć? – Garion jednak poczuł szum i bezdźwięczny grzmot w umyśle w tej samej chwili, gdy ciocia Pol skoncentrowała swą wolę. Powietrze wokół niej zdawało się migotać, drżąc niczym fale gorąca w letnie południe. Wyczuwał, że między nim a ciotką wyrosła bariera. – Ciociu Pol! – zawołał. Pokręciła głową, wskazując uszy. Zdawało się, że coś mówi, ale żaden dźwięk nie przeniknął wzniesionej przez nią migotliwej tarczy. – Jak wielu? – Starannie wymówił te słowa. Podniosła ręce, chowając kciuk. – Dziewięciu? Skinęła głową, po czym owinęła płaszczem stojącego obok niej chłopca. – I co, Garionie? – Silk spoglądał na niego badawczo. – Co teraz zrobimy? – Czemu mnie pytasz? – Słyszałeś, co powiedziała. Belgarath wciąż jest nieprzytomny, a ona ma inne zajęcia. Teraz ty tutaj dowodzisz. – Ja? – Co mamy robić? – nalegał Silk. – Musisz nauczyć się podejmować decyzje. – Nie wiem. – Wzruszył ramionami bezradnie. – Nigdy nie przyznawaj tego głośno. Zachowuj się, jakbyś wiedział, nawet jeśli w istocie tak nie jest. – My... no cóż... zaczekamy do zmroku, tak sądzę... po czym ruszymy w tym samym kierunku, co przedtem. – No proszę. – Drasanin się uśmiechnął. – Widzisz, jakie to łatwe?

Rozdział III Kiedy ruszyli naprzód w mroczną noc, pokonując czarne piaski pustkowia, nisko nad horyzontem dostrzegli blady skrawek księżyca. Garion czuł się nieswojo w narzuconej mu roli. Wcale nie było potrzeby, by dowodził – wszyscy dokładnie wiedzieli, co mają robić i dokąd zmierzają, a jeśli powstałaby konieczność wyboru prawdziwego dowódcy, logika wskazywałaby na Silka. Drasanin jednak zrzucił to brzemię na barki Gariona. Teraz zaś obserwował z uwagą, jak on poradzi sobie z odpowiedzialnym zadaniem. Kiedy tuż po północy natknęli się na oddziałek Murgów, nie było czasu na dyskusje czy nawet rozkazy. Nieprzyjaciół było sześciu; galopem wyłonili się zza niskiego wzgórza. Barak i Mandorallen zareagowali natychmiast, z morderczą sprawnością wyszkolonych wojowników. Ich miecze ze świstem wysunęły się z pochew i zabrzęczały o kolczugi zdumionych Murgów. Zanim Garion zdążył dobyć własnej broni, ujrzał, jak jeden ze spowitych w czarne płaszcze intruzów spada bezwładnie z siodła, a drugi, wyjąc z bólu i zdumienia, osuwa się do tyłu, przyciskając dłoń do piersi. Wokół było słychać nerwowe okrzyki i rżenie spłoszonych wierzchowców. Jakiś przerażony Murgo zawrócił konia, nie zdążył uciec, bo Garion błyskawicznie zagrodził mu drogę, gotów do walki. Zdesperowany Angarak zamachnął się gwałtownie bronią; Garion z łatwością odparował cios i lekko ciął wroga po ramieniu. Ostrze zagłębiło się w kolczugę z miłym dla ucha zgrzytem. Zręcznie odparował kolejne niezgrabne pchnięcie i ponownie zadał cios, raniąc przeciwnika w twarz. Wszelkie instrukcje otrzymane od przyjaciół zlały się w jego umyśle w jeden spójny styl walki, po części cherecki, arendzki i algarski, a razem należący wyłącznie do Gariona. Styl ten zaskoczył wystraszonego Murga, który zdwoił wysiłki. Jednak za każdym razem, gdy zamierzał się na niego, Garion z łatwością parował ciosy i natychmiast odpowiadał lekkimi cięciami, nieodmiennie raniącymi do krwi. Walczył z szalonym, gwałtownym podnieceniem. Nagle Relg śmignął z cienia, szarpnięciem pozbawił Murga równowagi i zatopił swój zakrzywiony nóż między żebrami jeźdźca. Murgo zgiął się gwałtownie, zadrżał, po czym martwy runął na ziemię. – Czemu to zrobiłeś? – zaprotestował bez zastanowienia Garion. – To był mój Murgo. Barak, przyglądający się rzezi, wybuchnął śmiechem. Jego nagła beztroska zdumiała towarzyszy. – Zaczyna nas ostro traktować. Nie sądzicie?

– Zręczności jednak odmówić mu nie można – stwierdził z aprobatą Mandorallen. Garion nadal był w euforii. Rozejrzał się z zapałem, poszukując nowego przeciwnika, lecz wszyscy Murgowie już nie żyli. – Może ktoś szedł za nimi? – spytał lekko zdyszany. – Chyba powinniśmy poszukać. – Chcemy przecież, żeby znaleźli nasz trop – przypomniał mu Silk. – Oczywiście decyzja należy do ciebie, Garionie, jeśli jednak wybijemy wszystkich Murgów w okolicy, nie zostanie nikt, kto mógłby donieść o naszych posunięciach do Rak Cthol, nieprawdaż? – Och... – Garion poczuł się głupio. – Zapomniałem o tym. – Musisz cały czas pamiętać o podstawowym planie, Garionie, i nie tracić go z oczu podczas drobniejszych rozrywek. – Trochę mnie poniosło. – Dobry dowódca nie może sobie na to pozwolić. – W porządku. – Był coraz bardziej zakłopotany. – Chciałem się jedynie upewnić, że to rozumiesz. Garion nie odpowiedział, zaczął jednak pojmować, dlaczego Silk tak bardzo irytował Belgaratha. Przywództwo było dostatecznym brzemieniem, nawet bez ciągłych złośliwych komentarzy Drasanina. – Nic ci nie jest? – spytała Relga Taiba. W jej głosie zabrzmiała dziwnie niespokojna nuta. Ulgos nadal klęczał obok ciała zabitego przez siebie Murga. – Zostaw mnie – odpowiedział szorstko. – Nie bądź niemądry. Jesteś ranny? Daj mi zobaczyć. – Nie dotykaj mnie! – Cofnął się przed jej wyciągniętą ręką. – Belgarionie każ jej ode mnie odejść. Garion jęknął w duchu. – O co znów chodzi? – Zabiłem tego człowieka. Muszę odmówić parę modlitw, aby się oczyścić. Ona mi przeszkadza. Zwalczył pokusę, żeby zakląć. – Proszę, Taibo – rzekł tak spokojnie, jak tylko zdołał. – Odejdź od niego. – Chciałam jedynie sprawdzić, czy nic mu nie jest – odparła lekko rozdrażniona. – Nic złego nie zrobiłam. Jej twarz miała dziwny wyraz, którego Garion nie potrafił przeniknąć. Gdy patrzyła na klęczącego Ulgosa, na jej ustach tańczył osobliwy uśmieszek. Bez ostrzeżenia znów sięgnęła ku niemu. – Nie! – krzyknął Relg. Zachichotała złośliwie i odeszła, nucąc cicho pod nosem. Gdy Relg dopełnił już rytuału oczyszczenia nad ciałem martwego Murga, dosiedli koni i ruszyli. Sierp księżyca lśnił wysoko na mroźnym niebie, rzucając srebrzysty blask na czarne piaski. Garion bez przerwy rozglądał się dookoła, by nie przeoczyć możliwych niebezpieczeństw czyhających w mroku.

Często zerkał na ciocię Pol, żałował, że jest odcięta od reszty drużyny, jednakże czarodziejka była skupiona wyłącznie na utrzymywaniu swej myślowej tarczy. Mocno tuliła Podarka, oczy miała puste. Z nadzieją spojrzał na Belgaratha, lecz starzec, choć od czasu do czasu odzyskiwał przytomność, sprawiał wrażenie całkowicie nieświadomego, co dzieje się wokół. Garion westchnął. Jechali dalej przez mroźną noc. Drogę oświetlał im słaby blask księżyca, nad głowami migotały przypominające okruchy lodu gwiazdy. Nagle Garion usłyszał w swym umyśle ryk, który wzbudził osobliwe echo, i tarcza mocy wokół cioci Pol zapłonęła brzydkim pomarańczowym światłem. Gwałtownie zebrał wolę, po czym wypowiadając jedno słowo, wykonał gest. Nie miał pojęcia, jakiego słowa użył, z pewnością jednak zadziałało. Niczym koń wpadający w stadko ptaków, jego wola rozproszyła myślowy atak na ciocię Pol i Podarka. W ataku tym uczestniczył więcej niż jeden umysł – Garion wyczuł to natychmiast. Gdy połączone wole napastników umknęły, pochwycił przelotne uczucie rozczarowania i lęku. Nieźle – zauważył głos w jego myślach. – Nieco niezręcznie, ale całkiem, całkiem. Po raz pierwszy zrobiłem coś takiego. Następnym razem powinno mi pójść lepiej. Nie bądź zbyt pewny siebie – poradził cierpko głos, zanim ucichł. Garion stawał się coraz silniejszy, nie było co do tego wątpliwości. Zdumiała go łatwość, z jaką odparował atak połączonych myśli grupy Grolimów, których ciocia Pol nazywała hierarchami. Zaczynał rozumieć, co mieli na myśli Belgarath i ciocia Pol, mówiąc o talencie. Każdy umysł miał określoną „pojemność”. Istniała granica, poza którą większość czarodziejów nie mogła się posunąć. Uświadomił sobie z pewnym zaskoczeniem, że już w tej chwili jest silniejszy niż ludzie, którzy od wieków zgłębiali sztukę magii, a swój talent dopiero zaczął odkrywać. Myśl o tym, do czego może być z czasem zdolny, była bardziej niż trochę przerażająca. Jednocześnie jednak sprawiała, że poczuł się bezpieczniej. Wyprostował się w siodle i z większą pewnością siebie ruszył naprzód. Może jednak przywództwo nie jest takie trudne. Kiedy człowiek oswoi się z nim i zorientuje, co ma robić, właściwie to całkiem łatwa sprawa. Ponowny atak nastąpił, gdy na horyzoncie za ich plecami pojawiła się pierwsza, nieśmiała zorza. Ciocia Pol, jej wierzchowiec i chłopczyk zniknęli spowici obłokiem absolutnej czerni. Garion natychmiast odpowiedział ciosem, dodając do niego lekkie, pogardliwe pchnięcie – bolesny klaps wymierzony w połączone umysły, które podjęły atak. Z zadowoleniem przyjął zaskoczenie i ból owych umysłów, gdy gwałtownie cofnęły się przed jego błyskawiczną ripostą. Na chwilę pojawił się obraz dziewięciu bardzo starych ludzi w czarnych szatach, siedzących wokół stołu w nieznanej mu komnacie. Szeroka szczelina ziała w jednej ze ścian, a część sufitu zapadła się podczas trzęsienia ziemi, jakie nawiedziło Rak Cthol. Ośmiu złowrogich starców sprawiało wrażenie zdumionych i przerażonych, dziewiąty zemdlał. Ciemność

otaczająca ciocię Pol zniknęła. – Co oni robią? – spytał go Silk. – Próbują przełamać tarczę cioci. Ale dałem im nieco do myślenia. – Był bardzo z siebie zadowolony. Silk zmrużył oczy przebiegle. – Nie przesadzaj, Garionie – poradził. – Ktoś musiał coś zrobić – odparł. – Zazwyczaj tak to bywa. Mówię tylko, żebyś nie tracił z oczu szerszej perspektywy. W strumieniu światła zza wschodniego horyzontu coraz wyraźniej dostrzegali poszarpaną linię gór, znaczącą zachodnią granicę pustkowia. – Jak sądzisz, daleko jeszcze? – spytał Garion Durnika. Kowal przyjrzał się uważnie górskiemu pasmu. – Co najmniej dwanaście – piętnaście kilometrów – ocenił. – Takie światło bywa mylące. Trudno ocenić odległość. – I co? – wtrącił Barak. – Ukrywamy się tutaj, czy próbujemy dotrzeć w góry? Garion zastanawiał się chwilę. – Zmienimy kierunek, gdy tylko się tam znajdziemy? – zwrócił się do Mandorallena. – Roztropniej by się zdało pojechać nieco dalej obecnym naszym szlakiem – odparł z namysłem rycerz. – Naturalna granica, jako ta, która przed nami leży, przyciągnąć może wrogów baczniejszą uwagę. – Dobrze powiedziane – zgodził się Silk. Garion podrapał się po policzku i znów wyczuł świeży zarost. – Może zatem powinniśmy zatrzymać się tutaj – zaproponował. – Kiedy słońce zajdzie, ruszymy dalej, wjedziemy w góry i tam odpoczniemy. Po jutrzejszym wschodzie słońca skręcimy. W ten sposób będziemy mieć dość światła, by dostrzec ślad, jaki możemy za sobą zostawić, i zatrzeć go. – Brzmi rozsądnie – stwierdził Barak. – A zatem tak zróbmy – zdecydował Garion. Wyszukali kolejne pasmo wzgórz oraz kolejny jar, i raz jeszcze zamaskowali go płótnami namiotów. Choć Garion czuł zmęczenie, myślał o śnie z niechęcią. Przygniatał go nie tylko ciężar przywództwa, lecz także lęk przed możliwością kolejnego ataku ze strony hierarchów. Musiał pozostać czujny. Podczas gdy jego towarzysze rozwijali koce, przechadzał się bez celu, od czasu do czasu przystawał, by spojrzeć w stronę cioci Pol, która siedziała wsparta plecami o wielki głaz, tuląc do siebie uśpionego Podarka, i za swą migotliwą tarczą sprawiała wrażenie tak odległej, jak księżyc na niebie. Garion westchnął i podszedł do wylotu jaru, gdzie Durnik doglądał koni. Przyszło mu na myśl, że ich życie zależy od kondycji wierzchowców, i to stało się dla niego kolejnym źródłem niepokoju. – Jak znoszą podróż? – spytał kowala. – Radzą sobie całkiem nieźle. Przebyły jednak długą drogę i po niektórych już znać zmęczenie.

– Możemy im jakoś pomóc? – Co powiesz na tygodniowy odpoczynek na dobrym pastwisku? – Durnik uśmiechał się cierpko. Garion roześmiał się głośno. – Myślę, że wszystkim nam przydałby się tydzień odpoczynku i dobre pastwisko. – Dorosłeś, Garionie – zauważył Durnik. Uniósł tylną nogę kolejnego konia i uważnie oglądał kopyto. Garion zerknął na swą rękę i zobaczył, że przegub wystaje nieco z rękawa. – Większość ubrań wciąż na mnie pasuje. – Nie o to mi chodziło. – Durnik się zawahał. – Powiedz mi, jak to jest? Umieć robić takie rzeczy? – To mnie przeraża – przyznał Garion cicho. – Nigdy nie pragnąłem czegoś podobnego, ale nie miałem wyboru. – Nie możesz się bać. – Durnik delikatnie opuścił końskie kopyto. – Jeśli masz ów dar, trudno. Nic nie poradzisz. Jak i nic nie poradzisz na to, że jesteś wysoki albo że masz jasne włosy. – Naprawdę jest różnica, Durniku. Mój wzrost czy jasne włosy nie robią nikomu krzywdy. Natomiast to – owszem. Durnik patrzył na wzgórza, ich długie cienie umykały przed promieniami wschodzącego słońca. – Po prostu musisz się nauczyć postępować z tym ostrożnie. Tyle. Kiedy byłem mniej więcej w twoim wieku, odkryłem, iż jestem silniejszy niż inni chłopcy w naszej wiosce. Pewnie dlatego że pracowałem w kuźni. Nie chciałem nikogo skrzywdzić, więc nigdy nie uprawiałem zapasów z przyjaciółmi. Jeden z nich uznał mnie za tchórza i prowokował przez jakieś sześć miesięcy. Wreszcie straciłem cierpliwość. – Biłeś się z nim? Przytaknął. – Nie była to długa walka. Kiedy się skończyła, zrozumiał, że wcale nie jestem tchórzem. Potem nawet zostaliśmy przyjaciółmi – gdy tylko zrosły mu się kości i przywykł do brakujących zębów. Garion się roześmiał, a Durnik odpowiedział nieco zawstydzonym uśmiechem. – Oczywiście później gnębiły mnie wyrzuty sumienia. Chłopak poczuł nagle, jak bardzo ten prosty, szczery człowiek jest mu bliski. Durnik był jego najstarszym przyjacielem – kimś, na kim zawsze mógł polegać. – Próbuję ci powiedzieć – ciągnął kowal z powagą – że nie możesz iść przez życie, lękając się samego siebie. Jeśli tak zrobisz, wcześniej czy później pojawi się ktoś, kto źle cię zrozumie, i będziesz musiał mu udowodnić, że to nie jego się boisz. Kiedy sprawy zachodzą tak daleko, zazwyczaj okazuje się to znacznie gorsze dla ciebie... i dla niego. – Tak jak było z Asharakiem?

Kowal skinął głową. – Na dłuższą metę zawsze lepiej jest być tym, kim jesteś. Nie udawaj, że jesteś kimś więcej, ale też nie umniejszaj własnej pozycji. Rozumiesz, co chcę ci powiedzieć? – Problem w tym, by odkryć, kim naprawdę się jest – zauważył Garion. Durnik się uśmiechnął. – Najczęściej to właśnie wpędza nas w największe kłopoty – zgodził się. Nagle uśmiech zniknął z jego twarzy. Zachłysnął się, po czym padł na ziemię, kurczowo ściskając dłońmi brzuch. – Co się stało?! – krzyknął Garion. Durnik jednak nie był w stanie odpowiedzieć. Skręcał się na piasku, twarz mu poszarzała w męce. Garion poczuł dziwny, obcy ucisk i natychmiast zrozumiał. Hierarchowie Rak Cthol skierowali ataki na innych członków grupy, w nadziei że zmuszą ciocię Pol do odrzucenia tarczy. Nagle poczuł straszny gniew. Krew w nim zawrzała, na usta cisnął się groźny okrzyk. Spokojnie – znów odezwał się głos w jego umyśle. Co mam robić? Stań w słońcu. Nie wiedział, co to da, ale przebiegł obok koni ku plamie bladego słonecznego blasku. Wejdź we własny cień. Spojrzał na rozciągnięty przed sobą cień i posłuchał głosu. Nie był pewien, jak dokładnie zdołał to zrobić, lecz przelał całą swą świadomość i wolę w cień. A teraz podążaj śladem ich myśli do nich samych. Szybko. Poczuł nagle, że leci. Spowity we własny cień dotknął Durnika, który zwijał się z bólu, i jak ogar węszący zdobycz Garion pochwycił kierunek, skąd ruszył myślowy atak na przyjaciela. Śmignął przez powietrze, pokonując dziesiątki kilometrów pustkowia, ku ruinie Rak Cthol. Miał wrażenie, jakby był zupełnie pozbawiony ciężaru, a wszystko, co dostrzegał wokół, nabrało dziwnego fioletowego odcienia. Wkroczywszy do komnaty o pękniętej ścianie, gdzie dziewięciu starców w czarnych szatach próbowało połączonymi siłami swych umysłów zabić Durnika, poczuł, jak gwałtownie się powiększa. Grolimowie wpatrywali się w wielki rubin, niemal rozmiarów głowy mężczyzny, połyskujący pośrodku stołu, wokół którego zasiedli. Ukośne promienie porannego słońca zniekształciły i powiększyły cień Gariona, który wypełnił sobą róg komnaty, lekko schylając głowę, aby móc zmieścić się pod sufitem. – Przestańcie! – ryknął do złowrogich starców. – Zostawcie Durnika w spokoju! Jego nagła interwencja sprawiła, że się wzdrygnęli. Ich myśli, kierowane za pośrednictwem kamienia w stronę Durnika, osłabły i zaczęły zanikać. Garion postąpił krok naprzód i w fioletowej mgiełce przesłaniającej mu oczy dostrzegł, że starcy cofają się przed nim.

Nagle jeden z nich – przeraźliwie chudy, z długą, bardzo brudną brodą i kompletnie bezwłosą czaszką – otrząsnął się z chwilowego strachu. – Zachowajcie spokój – warknął do innych. – Skupcie myśli na Sendarze. – Zostawcie go! – krzyknął Garion. – Kto mówi? – spytał starzec. – Ja. – A kimże ty jesteś? – Belgarionem. Zostawcie mojego przyjaciela w spokoju. Starzec roześmiał się, a jego śmiech był tak samo złowrogi jak kiedyś śmiech Ctuchika. – W rzeczywistości jesteś tylko cieniem Belgariona. Znamy sztuczkę cienia. Możesz mówić, kląć i miotać groźby, ale nic poza tym. Jesteś tylko bezradnym widmem. – Dajcie nam spokój! – A co zrobisz, jeśli nie posłuchamy? – Twarz Grolima wyrażała pogardliwe rozbawienie. On ma rację? – spytał Garion głosu w swoim umyśle. Może tak, może nie – odparł głos. – Kilku ludziom udało się pokonać to ograniczenie. Nie dowiesz się, póki nie spróbujesz. Mimo straszliwego gniewu Garion nie chciał zabić żadnego z nich. – Lód! – powiedział, skupiając się na wizji chłodu, i uwolnił nagle całą moc. To było dziwne uczucie, niemal ulotne doświadczenie, jakby moc nie wspierała się na żadnym namacalnym ciele. Towarzyszący magii dźwięk zabrzmiał słabo i dziwnie głucho. Łysy starzec prychnął i obraźliwie pokiwał brodą. Garion zazgrzytał swymi bezcielesnymi zębami, po czym zebrał myśli. – Płoń! – rozkazał, wytężając wolę. Coś zamigotało, po czym błysnęło nagle. Fala mocy wyprysnęła naprzód, skierowana na brodę starca. Hierarcha zachwiał się i odskoczył w tył z ostrym okrzykiem, desperacko próbując ugasić płomień. Skupione myśli grolimskich hierarchów rozproszyły się błyskawicznie, gdy reszta zdumionych, wystraszonych starców zerwała się na nogi. Z ponurą determinacją Garion zebrał potężniejącą z każdą chwilą wolę i sięgał wokół siebie niezwykle długimi rękami. Ciskał hierarchami o kamienną posadzkę i ściany. Zdjęci strachem, rozbiegali się, on jednak metodycznie sięgał po nich, by każdemu wymierzyć odpowiednią karę. Z dziwną obojętnością wepchnął nawet jednego głową naprzód w szczelinę w ścianie, tak że wystawały z niej tylko stopy. Wreszcie, dostatecznie skarciwszy zebranych, powrócił do łysego hierarchy, który zdołał ugasić ostatnie iskry w podpalonej brodzie. – To niemożliwe, niemożliwe – protestował Grolim oszołomiony. – Jak to zrobiłeś? – Mówiłem ci, jestem Belgarion. Potrafię czynić rzeczy, o jakich wam się nawet nie śniło.

Kamień – powiedział głos. – Używają kamienia, aby skupić swe ataki. Zniszcz go. Jak? Może pomieścić tylko określoną ilość mocy. Zobacz. Garion odkrył nagle, że potrafi wejść w głąb migoczącego na stole rubinu. Dojrzał drobniutkie linie napięć w jego krystalicznej strukturze i wtedy zrozumiał. Skierował ku niemu moc i przelał w głąb klejnotu cały swój gniew. Kamień rozbłysnął nagle i pulsował w miarę narastania zebranej w nim mocy. Po chwili z ostrym trzaskiem eksplodował, rozpryskując się na drobne kawałki. – Nie! – zawył łysy hierarcha. – Ty durniu! Ten kamień był bezcenny! – Posłuchaj mnie, starcze. – Ton głosu Gariona przerażał. – Zostawicie nas w spokoju, nie będziecie nas ścigać ani próbować zranić. – Wyciągnął swą cienistą rękę i wsunął ją wprost w klatkę piersiową Grolima. Czuł jego serce, trzepotało jak przerażony ptak, płuca zachłystywały się, gdy hierarcha wstrzymał oddech i wpatrywał się ze zgrozą w sterczące z jego piersi ramię. Garion szeroko rozłożył palce. – Zrozumiałeś? – wycedził. Hierarcha coś bełkotał i próbował pochwycić ramię, jednakże palcami złapał jedynie pustkę. – Zrozumiałeś? – powtórzył Garion, gwałtownie zaciskając dłoń. Hierarcha krzyknął. – Zostawicie nas w spokoju? – Błagam, Belgarionie! Przestań! Umieram! – Zostawicie nas w spokoju? – powtórzył. – Tak! Tak! Zrobimy wszystko, ale proszę, przestań już! Błagam! Zrobimy wszystko! Proszę! Garion rozluźnił uchwyt i wysunął dłoń z piersi starca. Uniósł ją palcami zakrzywionymi niczym szpony, tuż przed twarz Grolima. – Zapamiętaj. Bo następnym razem wyrwę ci serce. Hierarcha cofnął się, patrząc ze zgrozą na straszliwą dłoń. – Przyrzekam – wyjąkał. – Przyrzekam. – Od tego zależy twoje życie – dodał Garion, po czym odwrócił się i pomknął przez pustkowia ku przyjaciołom. Nagle znalazł się u wylotu jaru i odkrył, że patrzy w dół na swój cień powoli tworzący się na ziemi u jego stóp. Fioletowa mgiełka zniknęła. O dziwo, nie czuł zmęczenia. Durnik z jękiem zaczerpnął powietrza i z trudem wstał na nogi. Garion odwrócił się szybko i podbiegł do przyjaciela. – Nic ci nie jest? – Zupełnie jakby ktoś wbił mi w brzuch nóż – odparł kowal roztrzęsiony. – Co to było? – Grolimscy hierarchowie próbowali cię zabić. Durnik rozejrzał się wokół z przerażeniem. – Nie martw się, już tego nie zrobią. Razem wrócili w głąb jaru. Ciocia Pol spoglądała wprost na Gariona. Bardzo przenikliwie.

– Szybko dorastasz – powiedziała. – Musiałem coś zrobić. Co się stało z twoją tarczą? – Nie wydaje się, aby była jeszcze konieczna. – Niezłe to było – stwierdził Belgarath. Stary czarodziej siedział na ziemi. Wyglądał na słabego i wyczerpanego, ale oczy miał czujne. – Chwilami nieco wydumane, ale w sumie zupełnie niezłe. Myślę jednak, że z tą ręką odrobinę cię poniosło. – Chciałem się upewnić, że dokładnie zrozumie, co mam mu do powiedzenia. – Myślę, że go przekonałeś – rzekł Belgarath oschle. – Masz tu coś do jedzenia, Pol? – Dobrze się czujesz, dziadku? – dopytywał się Garion. – Poza tym, że jestem słaby jak świeżo wykluty kurczak i głodny niczym wilczyca z dziewięcioma szczeniakami, wszystko w porządku – odparł. – Naprawdę przydałoby mi się coś do zjedzenia, Polgaro. – Zobaczę, co uda mi się znaleźć, ojcze. – Podeszła do juków. – Nie zawracaj sobie głowy gotowaniem – dodał. Chłopczyk przyglądał się ciekawie Garionowi. W wielkich, błękitnych oczach miał powagę i zdumienie. Nagle roześmiał się i popatrzył wprost w twarz Gariona. – Belgarion – powiedział.

Rozdział IV – Nie żałujesz? – spytał Silk Gariona tego wieczoru, gdy jechali obok siebie ku stromym szczytom, rysującym się ostro na tle gwiaździstego nieba. – Czego? – Oddania dowództwa. – Silk obserwował go ciekawie od chwili, gdy zachód słońca dał sygnał do wyruszenia w drogę. – Nie. – Garion niezupełnie był pewien, o co Drasaninowi chodzi. – A powinienem? – To bardzo ważna rzecz. Każdy musi wcześniej czy później dowiedzieć się tego o sobie. Dla niektórych władza okazuje się nieodparcie słodka i nigdy nie wiadomo, jak ktoś poradzi sobie z nią, póki nie da mu się szansy podjęcia takiej próby. – Nie wiem, po co zadawałeś sobie tyle trudu. To niezbyt prawdopodobne, abym zbyt często musiał kierować innymi. – Nigdy nic nie wiadomo, Garionie. Nigdy nic nie wiadomo. Jechali przez jałowe czarne piaski w stronę gór. Za ich plecami na niebie wisiał sierp księżyca. Na skraju pustyni ujrzeli kilka nędznych ciernistych krzaków przycupniętych nisko nad posrebrzoną szronem ziemią. Na godzinę przed północą dotarli wreszcie do skalistych terenów i kopyta koni zastukały ostro, gdy opuszczali piaszczystą równinę. Osiągnąwszy szczyt pierwszego pasma, przystanęli, aby obejrzeć się za siebie. Na czarnym tle pustkowia płonęły małe punkciki murgoskich ognisk, a hen w dali, wzdłuż szlaku, którym podążali, dostrzegli poruszające się pochodnie. – Zaczynałem już się martwić – powiedział Silk – wygląda jednak na to, że wreszcie odnaleźli nasz trop. – Miejmy nadzieję, że go nie zgubią – odparł Belgarath. – Niezbyt prawdopodobne. Starałem się, aby był widoczny. – Czasami na Murgach nie można polegać. – Starzec sprawiał wrażenie ozdrowiałego, lecz Garion dostrzegł, że czarodziej lekko garbi się ze znużenia. Dobrze się stało, iż nie planowaliśmy całonocnej jazdy, pomyślał. Góry, w których się znaleźli, jałowe i skaliste, nie różniły się od tych na północy. Wokół wznosiły się wyniosłe urwiska, na ziemi widać było wykwity saletry. Lodowaty wiatr, skowyczący pośród skał, szarpał szorstkie murgoskie płaszcze, którymi podróżni starali się osłonić. Parli naprzód, póki nie znaleźli się głęboko w górach; wówczas zatrzymali się, aby odpocząć i zaczekać na świt. Kiedy na wschodnim horyzoncie zajaśniała pierwsza blada jutrzenka, Silk ruszył naprzód i znalazł skalistą wyrwę skręcającą na północny wschód między

dwiema ścianami barwy ochry. Gdy tylko wrócił, znów osiodłali konie i ruszyli stępa. – Myślę, że teraz możemy się ich pozbyć. – Belgarath zrzucił murgoską szatę. – Wezmę ją. – Silk ściągnął wodze. – Wąwóz jest tam – wskazał ręką. – Dogonię was za parę godzin. – Gdzie się wybierasz? – zagadnął Barak. – Zostawię jeszcze kilka kilometrów fałszywego tropu. Potem wrócę tą samą drogą i upewnię się, że nie zostawiliście żadnych śladów. To nie potrwa długo. – Chcesz, żebym ci towarzyszył? – zaofiarował się wielki Cherek. Silk pokręcił głową. – Sam poruszam się szybciej. – Bądź ostrożny. Drasanin uśmiechnął się szeroko. – Zawsze jestem ostrożny. Odebrał od nich murgoskie stroje i ruszył na zachód. Wąwóz, gdzie się znaleźli, sprawiał wrażenie łożyska strumienia, wyschłego przed tysiącami lat. Woda wgryzła się głęboko w skałę, odsłaniając niezliczone warstwy czerwonego, brązowego i żółtego kamienia. Klekot kopyt wierzchowców rozbrzmiewał bardzo głośno, gdy jechali pomiędzy urwiskami, a ścigający ich wiatr gwizdał przenikliwie. Taiba podjechała do Gariona. Dygotała, choć ciasno owinęła się płaszczem, który jej podarował. – Tutaj zawsze jest tak zimno? – Jej wielkie fiołkowe oczy spoglądały wokół ze zdumieniem. – Zimą owszem. Latem natomiast jest zapewne bardzo gorąco. – Zagrody niewolników zawsze były takie same – powiedziała. – Nie znaliśmy pór roku. Kręte koryto strumienia zwróciło się ostro w prawo i nagle wjechali wprost w światło porannego słońca. Taiba zachłysnęła się. – Co się stało? – Garion był zaniepokojony. – Światło! – Zakryła twarz dłońmi. – Pali moje oczy niczym ogień! Relg, jadący tuż przed nimi, także osłaniał oczy. Obejrzał się przez ramię na Marażkę. – Proszę, weź to. – Podał jej jedną z opasek, jakimi zazwyczaj przewiązywał oczy, kiedy musiał wyjść na słońce. – Zakryj twarz, póki znów nie wjedziemy w cień. – Dziękuję. – Taiba zawiązała skrawek materiału wokół twarzy. – Nie wiedziałam, że słońce może być takie jasne. – Przywykniesz – pocieszał ją. – Trzeba na to trochę czasu. Staraj się chronić oczy przez kilka pierwszych dni. – Już miał odwrócić się i ruszyć naprzód, kiedy nagle spojrzał na nią ciekawie. – Nigdy dotąd nie widziałaś słońca? – Nigdy. Ale inni niewolnicy mi o nim opowiadali. Murgowie nie wykorzystują kobiet do pracy na zewnątrz, toteż nigdy nie wyprowadzano

mnie z zagród, a tam zawsze panował mrok. – To musiało być okropne. – Garion zadrżał. Taiba wzruszyła ramionami. – Ciemność nie była taka zła. Światła baliśmy się najbardziej. Światło znaczyło, że przybywają Murgowie z pochodniami, żeby zabrać kogoś i złożyć w ofierze w świątyni. Szlak, którym podążali, znów skręcił i skały zasłoniły jaskrawe słońce. – Dziękuję – powiedziała Taiba do Relga, zdejmując z oczu opaskę. – Zatrzymaj ją – odrzekł. – Najprawdopodobniej niedługo znów ci się przyda. – W jego oczach zabłysła dziwna czułość. Odkąd opuścili Rak Cthol, Garion ukradkiem obserwował tych dwoje. Wiedział, że Relg mimo wszelkich starań nie mógł oderwać oczu od Marażki od chwili, gdy Polgara zmusiła go, aby uratował ją z więzienia w jaskini. Choć nadal bezustannie ględził o grzechu, fanatyczne przekonanie zdawało się słabnąć. Kazania Ulgosa często przeradzały się w mechaniczne powtarzanie formułek. Garion zauważył, że od czasu do czasu nawet te formułki cichły, gdy Taiba fiołkowymi oczami spoglądała prosto w twarz Relga. Natomiast Marażka była zdumiona. Owa bezustanna obserwacja wyrażała zupełnie co innego niż słowa dobywające się z ust świętoszka. Oczy mówiły jedno, słowa zaś zupełnie co innego. Toteż Taiba okazywała zakłopotanie, nie wiedząc, czy odpowiadać na mowę spojrzeń, czy też ust. – A zatem spędziłaś całe swoje życie w mroku? – spytał Relg. – Prawie całe. Raz jeden ujrzałam twarz mojej matki. Było to w dniu, kiedy przybyli Murgowie i zabrali ją do świątyni. Potem byłam już sama. Samotność jest najgorsza. Można znieść ciemność, jeśli ma się czyjeś towarzystwo. – Ile miałaś lat, gdy odebrano ci matkę? – Tak naprawdę nie wiem. Musiałam jednak być niemal kobietą, ponieważ niedługo potem Murgowie podarowali mnie niewolnikowi, który im się zasłużył. W zagrodach mieszkało sporo niewolników spełniających wszystkie życzenia Murgów, byli wynagradzani dodatkowym jedzeniem albo kobietami. Z początku płakałam, z czasem jednak nauczyłam się to akceptować. Przynajmniej nie byłam już sama. Twarz Relga stężała i Taiba dostrzegła to. – Co powinnam była zrobić? Kiedy jesteś niewolnikiem, twoje ciało nie należy do ciebie. Mogą cię sprzedać albo podarować każdemu, komu zapragną, nic nie możesz na to poradzić. – Musi być jakieś wyjście. – Na przykład jakie? Nie miałam żadnej broni, którą mogłabym walczyć albo się zabić, a nie można samemu się udusić. – Zerknęła na Gariona. – Wiedziałeś o tym? Niektórzy niewolnicy próbowali, ale zawsze kończy się tak, że tracisz przytomność, a potem znów zaczynasz oddychać. Czy to nie dziwne? – Próbowałaś walczyć? – Z jakiejś przyczyny Relgowi niezmiernie zależało na odpowiedzi. – Po co? Niewolnik, któremu mnie oddali, był ode mnie silniejszy. Po prostu

by mnie bił, dopóki nie zrobiłabym tego, czego pragnął. – Powinnaś była walczyć – upierał się Relg. – Ból jest lepszy niż grzech, a podobne ustępstwo to niewątpliwy występek. – Naprawdę? Jeśli ktoś zmusza cię do czegoś, a ty w żaden sposób nie możesz tego uniknąć, czy naprawdę grzeszysz? Zaczął coś mówić, lecz spojrzenie Taiby go powstrzymało. Zająknął się, po czym uciekł w stronę jucznych koni. – Czemu on tak ze sobą walczy? – spytała. – Jest absolutnie oddany swemu bogu – odparł Garion. – Boi się wszystkiego, co w jego mniemaniu mogłoby odebrać mu choć część uczucia, jakie winien jest ULowi. – Czy ten jego UL jest naprawdę taki zazdrosny? – Nie wydaje mi się, ale Relg niezłomnie w to wierzy. Taiba zmysłowo wydęła usta, po czym przez ramię obejrzała się na uciekającego świętoszka. – Wiesz, mam wrażenie, że on się mnie boi. – Roześmiała się złośliwie i uniosła ręce, aby przeczesać palcami gąszcz kruczoczarnych włosów. – Przez całe moje życie nikt nigdy się mnie nie bał. Chyba mi się to podoba. Wybaczysz mi? – Nie czekając na odpowiedź, ściągnęła wodze i z rozmysłem ruszyła w ślad za umykającym Relgiem. Podczas jazdy krętym wąwozem Garion zastanawiał się nad tym, co zaszło. Uświadomił sobie, że w Taibie kryje się siła, której istnienia nikt z nich nie podejrzewał, i wreszcie doszedł do wniosku, iż Relg ma przed sobą ciężki okres. Podjechał naprzód, aby pomówić o tym z ciocią Pol, która obejmowała ramionami Podarka. – To naprawdę nie twoja sprawa, Garionie – powiedziała. – Relg i Taiba potrafią rozwiązać swoje kłopoty bez twojej pomocy. – Po prostu byłem ciekaw, to wszystko. Relg jest rozdarty, a Taiba nie może zrozumieć, o co mu chodzi. Co naprawdę dzieje się między nimi, ciociu Pol? – Coś absolutnie koniecznego. – Mogłabyś powiedzieć to samo o niemal wszystkim, co się do tej pory zdarzyło, ciociu – rzekł z wyrzutem. – Za chwilę stwierdzisz, że nasze ciągłe kłótnie z Ce’Nedrą są także konieczne i niezbędne, nieprawdaż? Wyglądała na lekko rozbawioną. – Wasze są nieco inne, Garionie, ale jest w nich coś niezbędnego. – Śmieszne! – prychnął. – Istotnie? Dlaczego zatem oboje tak bardzo się staracie, żeby grać sobie na nerwach? Nie potrafił odpowiedzieć, jednakże myśl ta dziwnie go niepokoiła. Jednocześnie uświadomił sobie, że za Ce’Nedrą tęskni. Przez jakiś czas jechał w milczeniu obok cioci Pol, czując, jak ogarnia go coraz większa melancholia. Westchnął ciężko. – Skąd to westchnienie? – To już koniec, prawda?

– Koniec? Czego? – Wszystkiego. Odzyskaliśmy Klejnot. O to przecież chodziło. Mam rację? – Czeka nas znacznie więcej, Garionie. Znacznie, znacznie więcej. A poza tym nie wydostaliśmy się jeszcze z Cthol Murgos. – Tak naprawdę wcale się tym nie przejmujesz, mam rację? – Lecz potem, jakby pytanie cioci Pol odsłoniło skryte wątpliwości drążące jego umysł, spojrzał na nią z nagłym przerażeniem. – A co by się stało, gdyby nam się nie powiodło? Gdybyśmy nie zdołali go odzyskać? Co by się stało z Zachodem, gdybyśmy nie odwieźli Klejnotu do Rivy? – Sytuacja stałaby się nieprzyjemna. – Wybuchłaby wojna, prawda? I Angarakowie by wygrali, po czym wszędzie rozleźliby się Grolimowie ze swymi nożami i ołtarzami. – Wizja Grolimów maszerujących ku bramie farmy Faldora wzbudziła w nim nagłą wściekłość. – Nie wymyślaj sobie zmartwień, Garionie. Zajmuj się jedną rzeczą, dobrze? – Ale co by było, gdyby... – Garionie! – Rzuciła mu zbolałe spojrzenie. – Proszę, nie zaczynaj znowu „co by było gdyby”, bo zadręczysz wszystkich na śmierć. – Ty przez cały czas mówisz do dziadka „co by było gdyby” – odparł oskarżycielsko. – To co innego. Przez następnych kilka dni ostro popędzali konie. Mijali wiele przełęczy. Mróz mocno dawał się we znaki. Silk często zostawał z tyłu, poszukując pościgu, lecz ich podstęp jak widać zmylił Murgów. Wreszcie około południa pewnego zimnego, pochmurnego dnia, kiedy wiatr wznosił na horyzoncie wielkie pyłowe obłoki, dotarli do szerokiej jałowej doliny, gdzie przebiegał Południowy Szlak Karawan. Ukryli się za niskim wzgórzem, a Silk pojechał naprzód, by się rozejrzeć. – Azaliż sądzisz, że Taur Urgas dołączył do pogoni za nami? – zwrócił się do Belgaratha Mandorallen, ponownie odziany w zbroję. – Trudno stwierdzić z całą pewnością – rzekł stary czarodziej. – To człowiek nieprzewidywalny. – Na szlaku karawan pojawił się murgoski patrol – zameldował Silk po powrocie. – Minie jeszcze pół godziny, nim znajdą się poza zasięgiem wzroku. Belgarath skinął głową. – Myślisz, że kiedy dotrzemy do Mishrak ac Thull, będziemy bezpieczni? – odezwał się Durnik. – Nie możemy na to liczyć – odparł Belgarath. – Gethel, król Thullów, okropnie boi się Taura Urgasa. Z pewnością nie protestowałby przeciwko naruszeniu granicy, gdyby Taur Urgas zdecydował się nas ścigać. Odczekali, póki Murgowie nie zniknęli za pasmem wzgórz na wschodzie, i znów ruszyli naprzód. Przez następne dwa dni zmierzali na północny zachód. Po przekroczeniu granicy kraju Thullów teren stał się mniej skalisty i wkrótce ujrzeli daleko w tyle chmury pyłu, świadczące o obecności konnych murgoskich patroli.

Późnym popołudniem ponurego dnia dotarli wreszcie na szczyt wschodniego szańca. Barak obejrzał się przez ramię na obłoki za nimi, po czym podjechał do Belgaratha. – Trudne jest zejście do doliny? – spytał. – Nie można go nazwać najłatwiejszym szlakiem w świecie. – Murgowie są mniej niż dzień drogi za nami. Jeśli będziemy schodzić ostrożnie, wlezą nam na głowy, zanim znajdziemy się na dole. Starzec ściągnął wargi i mrużąc oczy, przyjrzał się kurzawie. – Możliwe, że masz rację. Powinniśmy to przemyśleć. – Gestem dłoni zatrzymał grupę. – Nadszedł czas podjęcia kilku decyzji – oznajmił. – Murgowie są nieco bliżej, niżbym chciał. Na zejście do doliny potrzeba dwóch, trzech dni i są tam miejsca, gdzie nie należy się spieszyć. – Zejdźmy wąwozem, którym dotąd wędrowaliśmy – podsunął Silk. – Wtedy droga na dół zajmie nam jedynie pół dnia. – Aliści lord Hettar i algarskie klany króla Cho-Haga oczekują nas w Dolinie Aldura – zaprotestował Mandorallen. – Gdybyśmy ruszyli tym szlakiem, czyliż nie sprowadzimy Murgów do bezbronnej krainy? – A mamy jakiś wybór? – rzucił Silk. – Możemy zacząć rozpalać ogniska po drodze – rzekł Barak. – Hettar będzie wiedział, co to znaczy. – Podobnie jak Murgowie – wtrącił Drasanin. – Noc ostrego galopu i wsiądą nam na karki. Belgarath z kwaśną miną podrapał się po siwej brodzie. – Myślę, że czas porzucić pierwotny plan – zdecydował. – Musimy wybrać najkrótszą drogę. Na dole będziemy musieli radzić sobie sami. Nie ma innego sposobu. – Z pewnością król Cho-Hag wysłał patrole wzdłuż szańca. – Na szczerej twarzy Durnika było widać zatroskanie. – Możemy mieć taką nadzieję – odparł Barak. – W porządku – oświadczył Belgarath stanowczo. – Pojedziemy wąwozem. Niezbyt podoba mi się ten pomysł, lecz nie mamy wielkiego wyboru. Ruszajmy. Dopiero późnym popołudniem dotarli do płytkiego zagłębienia, w którym zaczynał się urwisty jar prowadzący na równinę w dole. Belgarath zerknął na stromą drogę i pokręcił głową. – Nie po ciemku. Widzisz jakieś oznaki obecności Algarów? – spytał Baraka, który wpatrywał się w równinę. – Nie – odpowiedział brodaty Cherek. – Mam rozpalić ognisko, żeby dać im znać o naszej obecności? – Nie ogłaszajmy wszystkim naszych zamiarów. – Potrzebne małe ognisko – wtrąciła Polgara. – Przyda nam się gorący posiłek. – Czy to rozsądny pomysł, Pol? – zaprotestował Belgarath. – Jutro czeka nas ciężki dzień, ojcze – powiedziała z naciskiem. – Durnik umie rozpalić ogień tak, aby nikt go nie widział.

– Rób, jak chcesz. – W głosie starca zabrzmiała nutka rezygnacji. – Oczywiście, ojcze. Tej nocy było bardzo zimno. Starannie osłonili swój mały ogienek. Gdy pierwszy brzask rozjaśniał pochmurne niebo na wschodzie, wstali i przygotowali się do zejścia skalistym jarem. – Zwinę namioty – oznajmił Durnik. – Po prostu zdejmij podpory – rzekł Belgarath. Odwrócił się i z namysłem trącił stopą jeden z juków. – Weźmiemy jedynie to co absolutnie niezbędne. Nie będziemy marnować czasu na targanie bagaży. – Nie chcesz ich chyba zostawić? – zdumiał się Durnik. – Będą nam tylko zawadzać, a ich brak ulży koniom. – Ale to cały nasz dobytek! – zaprotestował kowal. Silk także był poruszony. Szybko rozłożył koc i zaczął grzebać w jukach. Zręcznymi rękami wydobywał z nich liczne drobne, cenne przedmioty, usypując z nich stosik na kocu. – Gdzie to wszystko znalazłeś? – Barak zrobił wielkie oczy. – Tu i tam – uciął Silk. – Ukradłeś je, tak? – Niektóre. Długo już jesteśmy w drodze. Barak zmierzył ciekawym spojrzeniem skarby Silka. – Naprawdę zamierzasz targać to wszystko na dół? Drasanin patrzył na stos, w myślach szacując jego wagę. Po chwili westchnął z głębokim żalem. – Nie – stwierdził – chyba nie. – Wstał i kopnięciem rozrzucił drobiazgi. – Ale są bardzo ładne, prawda? Wygląda, że będę musiał zacząć od początku. – Na tę myśl uśmiechnął się szeroko. – Zresztą i tak najzabawniejsza jest sama kradzież. Ruszajmy. – Zawrócił szybko i pomaszerował naprzód opadającym ostro w dół łożyskiem wyschłego strumienia. Pozbawione juków konie poruszały się szybciej i z łatwością omijały miejsca, które Garion boleśnie zapamiętał kilka tygodni temu podczas wspinaczki. W południe minęli już połowę drogi. Nagle Polgara przystanęła i uniosła głowę. – Ojcze – powiedziała spokojnie. – Właśnie znaleźli szczyt wąwozu. – Ilu? – Wysunięty patrol. Nie więcej niż dwudziestu. Daleko w górze rozległ się ostry trzask kamienia o kamień, za chwilę usłyszeli następny. – Tego właśnie się bałem. – Belgarath miał kwaśną minę. – Czego? – spytał Garion. – Zrzucają na nas kamienie. – Z ponurą miną podciągnął pas. – Ruszajcie dalej. Jedźcie jak najszybciej. – Czy masz dość sił, ojcze? – spytała ciocia Pol z troską. – Wciąż jeszcze nie doszedłeś do siebie. – Zaraz się dowiemy – odparł czarodziej zdecydowanie. – Jazda, wszyscy. –

Powiedział to tonem niedopuszczającym dalszych dyskusji. Kiedy ruszyli w dół stromą trasą, Garion zostawał coraz częściej w tyle. Wreszcie, gdy Durnik przeprowadził ostatniego jucznego konia przez stos potrzaskanych kamieni, znikając za zakrętem, Garion zatrzymał się i nasłuchiwał. Z dołu dobiegał wyraźny stukot kopyt na skalnym podłożu; z góry dochodził łomot kamienia turlającego się jarem coraz bliżej i bliżej. Potem usłyszał znajomy szum i nagły ryk. Kamień, nieco większy niż głowa mężczyzny, ze świstem przeleciał tuż nad nim, wyfrunął z wąwozu, po czym nie czyniąc nikomu krzywdy, opadł na stosy odłamków u podnóża urwiska. Garion ostrożnie zaczął się wspinać z powrotem; co chwila przystawał. Kiedy wynurzył się zza zakrętu, dostrzegł zlanego potem Belgaratha. Natychmiast się cofnął, ukrywając się przed wzrokiem czarodzieja. W górze pojawił się kolejny kamień, nieco większy niż poprzedni. Podskakiwał na nierównym podłożu i obijał się o ściany jaru, błyskawicznie zbliżając się do nich. Znów wyskoczył w powietrze. Stary czarodziej z irytacją wykonał, nie bez wysiłku, drobny gest, i kamień poleciał długim łukiem, znikając w dole. Garion szybko przeszedł na drugą stronę i cofnął się jeszcze odrobinę. Trzymał się blisko skalistej ściany, by mieć pewność, że dziadek go nie dostrzeże. Kiedy pojawił się następny głaz, Garion zebrał wolę. Wiedział, że musi idealnie zgrać w czasie swą interwencję, toteż wysunął głowę i uważnie obserwował starca. Gdy Belgarath uniósł rękę, Garion uwolnił moc, dołączył swą wolę do woli dziadka w nadziei, że zdoła mu pomóc. Belgarath odprowadził wzrokiem odlatujący kamień, po czym odwrócił się i surowo spojrzał w dół. – W porządku, Garionie – rzucił szorstko. – Pokaż się. Chłopak miał zakłopotaną minę, gdy wychynął ze swej kryjówki i stanął na środku wąwozu. – Czemu nigdy nie robisz tego, co ci się każe? – spytał Belgarath ostro. – Myślałem tylko, że trochę ci pomogę. To wszystko. – Czy prosiłem o pomoc? A może wyglądam jak inwalida? – Właśnie leci kolejny kamień. – Nie zmieniaj tematu. Myślę, młodzieńcze, że trochę przesadzasz. – Dziadku! – zawołał Garion. Zobaczył wielki głaz, spadający wąwozem wprost na plecy starego czarodzieja. Całą mocą pchnął kamień i wyrzucił go z jaru. Belgarath odprowadził wzrokiem szybujący nad głową głaz. – Nieelegancko – stwierdził z dezaprobatą. – Bardzo nieelegancko. Nie musisz ich odrzucać aż do Prolgu. Przestań się popisywać. – Zdenerwowałem się – tłumaczył Garion. – Popchnąłem za mocno. Belgarath mruknął coś pod nosem. – No dobrze. Skoro już tu jesteś... Ale trzymaj się własnych kamieni. Potrafię zająć się moimi, a poza tym takie nieproszone interwencje wytrącają mnie

z równowagi. – Potrzeba mi jedynie trochę praktyki... – Oraz kilku lekcji etykiety – dokończył Belgarath, podchodząc do niego. – Nie wyskakuj z chęcią pomocy, jeśli nikt cię nie prosi. To bardzo niegrzeczne. – Następny kamień – poinformował go Garion uprzejmie. – Ty się nim zajmiesz, czy ja mam to zrobić? – Nie bądź bezczelny, młody człowieku. – Starzec odwrócił się i wyrzucił kamień z jaru. Razem schodzili na dół, na przemian likwidując głazy, które Murgowie zrzucali ze szczytu. Garion odkrył, że za każdym razem staje się to coraz łatwiejsze, natomiast Belgarath, gdy dotarli na dół, był cały mokry. Zastanawiał się, czy znów nie spróbować nieco pomóc dziadkowi, lecz gdy zaczął zbierać wolę, stary czarodziej rzucił mu tak wściekłe spojrzenie, że szybko porzucił ten pomysł. – Zastanawiałam się, gdzie się podziałeś – powiedziała ciocia Pol do Gariona, gdy obaj pokonali ostatni stos odłamków u wylotu jaru i dołączyli do przyjaciół. Uważnie przyjrzała się Belgarathowi. – Dobrze się czujesz? – spytała. – Znakomicie – warknął. – Miałem pomocnika. Oczywiście nieproszonego. – Zmiażdżył wzrokiem Gariona. – W wolnej chwili trzeba udzielić mu paru lekcji. Musi nauczyć się kontrolować hałas – zauważyła. – Huczy jak burza. – Nie jest to jedyna rzecz, jakiej musi się nauczyć. – Z jakiejś przyczyny stary czarodziej zachowywał się, jakby został śmiertelnie obrażony. – Co teraz? – odezwał się Barak. – Mam zapalić ogień sygnałowy i zaczekać na Hettara i Cho-Haga? – To nie najlepsze miejsce. – Silk pokręcił głową. – Niedługo z tego jaru wyłoni się połowa murgoskiej armii. – Przejście nie jest zbyt szerokie, książę Kheldarze – zauważył Mandorallen. – W razie potrzeby mój pan Barak i ja możemy utrzymywać je przez tydzień. – Znowu zaczynasz, Mandorallenie – upomniał go Barak. – Po prostu zrzucą na was kamienie – dodał Silk. – A niedługo zaczną też spychać głazy z krawędzi. Zapewne będziemy musieli wydostać się na równinę, żeby uniknąć podobnych niespodzianek. Durnik z namysłem przyglądał się wylotowi wąwozu. – Musimy posłać im coś, żeby ich spowolnić – stwierdził. – Nie sądzę, abyśmy chcieli, by trzymali się zbyt blisko. – Trudno jest sprawić, by kamienie toczyły się do góry – wtrącił Barak. – Nie myślałem o kamieniach. Potrzeba nam czegoś znacznie lżejszego. – Na przykład? – zagadnął Silk. – Dym byłby niezły – odparł kowal. – Ten jar powinien ciągnąć jak komin. Jeśli rozpalimy ognisko i wypełnimy wąwóz dymem, nikt nie zejdzie na dół, póki ogień nie zgaśnie. Silk uśmiechnął się szeroko. – Durniku, jesteś prawdziwym skarbem – oświadczył.

Rozdział V U podstawy urwiska ścinali zamaszyście mieczami kępy jeżyn i głogu, by móc rozpalić duże, dymiące ognisko. – Lepiej się pospieszcie! – zawołał Belgarath. – Co najmniej tuzin Murgów dotarło już do połowy drogi. Durnik, z naręczem suchych patyczków i drzazg, podbiegł do wylotu jaru, gdzie zaczął krzesać iskry na hubkę – którą zawsze miał przy sobie – i za chwilę migotliwe płomienie rozpełzły się po szarych patyczkach. Ostrożnie dokładał coraz większe kawałki drewna, by podsycić ogień, wreszcie spiętrzył na nim wielki stos ciernistych gałęzi; obserwował uważnie, w jakim kierunku poleci dym. Z początku krzaki tylko syczały i dymiły. Wielka chmura dymu zadrżała niepewnie, po czym popłynęła w górę wąwozu. Durnik z satysfakcją skinął głową. – Zupełnie jak komin – zauważył. Z góry dobiegły ich krzyki przerażenia, szybko zastąpione głośnymi atakami kaszlu. – Jak długo człowiek może oddychać dymem, zanim się udusi? – spytał Silk. – Niezbyt długo – odparł Durnik. – Tak też myślałem. – Drasanin z radością spojrzał na dymiący stos. – Dobry ogień. – Wyciągnął ręce, aby je ogrzać. – Dym opóźni ich zejście, ale myślę, że czas już ruszać naprzód – stwierdził Belgarath. Mrużąc oczy, spojrzał na przesłonięte woalem dymu słońce nad zachodnim horyzontem. – Pojedziemy wzdłuż urwiska, potem ruszymy galopem naprzód. Chcemy Murgów zaskoczyć i zyskać trochę czasu, by wydostać się z ich zasięgu, nim zaczną zwalać na nas kamienie. – Widać jakąś oznakę obecności Hettara? – Barak zerkał na trawiaste stepy. – Na razie ani śladu – powiedział Durnik. – Wiesz, że poprowadzimy za sobą połowę Cthol Murgos? – przypomniał Belgarathowi Barak. – Nic na to nie poradzimy. Na razie trzeba się stąd jak najszybciej oddalić. Jeśli tam na górze jest Taur Urgas, pośle za nami ludzi, nawet gdyby miał osobiście zrzucać ich ze skały. Ruszajmy. Mniej więcej półtora kilometra jechali wzdłuż szańca, póki nie znaleźli miejsca, w którym skalne rumowisko było węższe niż gdzie indziej. – Wystarczy – zdecydował Belgarath. – Gdy tylko dotrzemy na równy grunt, ruszamy galopem. Strzała wystrzelona z góry urwiska potrafi dolecieć bardzo daleko. Wszyscy gotowi? – Rozejrzał się. – Ruszamy.

Sprowadzili wierzchowce po krótkim, stromym zboczu na trawiastą równinę w dole, szybko wskoczyli na siodła i pognali naprzód. – Strzała! – powiedział ostro Silk, obejrzawszy się przez ramię. Garion bez namysłu uderzył swą wolą w maleńki punkcik, zmierzający w ich stronę. W tej samej sekundzie poczuł dziwną podwójną falę mocy – dobiegała z obu stron. Strzała rozpadła się w powietrzu na kilkanaście kawałków. – Uspokójcie się oboje – rzucił z irytacją Belgarath do Gariona i cioci Pol, wstrzymując konia. – Nie chciałam, żebyś się męczył, ojcze – odparła Polgara chłodno. – Jestem pewna, że Garion też tak myśli. – Czy nie moglibyśmy pomówić o tym później? – Silk z obawą oglądał się na zasłaniający niebo skalny szaniec. Galopowali naprzód. Wysoka brązowa trawa chłostała konie po nogach. Pojawiły się inne strzały, te opadały coraz dalej i dalej za nimi. Do czasu, gdy oddalili się osiemset metrów od skalnej ściany, śmigające z góry strzały przerodziły się w prawdziwy czarny deszcz. – Niełatwo się zrażają – zauważył Silk. – To cecha narodowa – odparł Barak. – Murgowie są uparci aż do granicy idiotyzmu. – Jedźcie dalej – upomniał ich Belgarath. – To kwestia czasu, nim zmontują katapultę. – Zrzucają liny z góry – zameldował Durnik, oglądając się na szaniec. – Gdy tylko kilku z nich dotrze na dół, zgaszą ogień i zaczną sprowadzać konie. – Przynajmniej zatrzymaliśmy ich na trochę – rzekł Belgarath. Nad stepami Algarii zapadał zmierzch, coraz ciemniejsza gruba warstwa chmur przesłaniała niebo od kilkunastu dni. Jechali dalej. Garion kilka razy oglądał się za siebie i zauważył punkciki światła; poruszały się wzdłuż podstawy urwiska. – Część z nich dotarła już na dół, dziadku! – zawołał do czarodzieja, który pędził na czele. – Widzę ich pochodnie. – To musiało się zdarzyć – powiedział Belgarath. Była już niemal północ, gdy dotarli do Rzeki Aldura. Jej czarne wody pomiędzy oszronionymi brzegami wydawały się oleiste. – Czy ktokolwiek ma choćby blade pojęcie, jak znaleźć po ciemku bród? – spytał Durnik. – Ja znajdę – odezwał się Relg. – Dla mnie nie jest wcale ciemno. Poczekajcie tutaj. – Zyskalibyśmy pewną przewagę – zauważył Silk. – Zdołamy przebyć rzekę, ale Murgowie będą się kręcić po tej stronie w ciemności przez pół nocy. Zanim dostaną się na drugi brzeg, wyprzedzimy ich o kilka kilometrów. – To była jedna z rzeczy, na które liczyłem – odparł Belgarath. Minęło pół godziny, nim Relg wrócił. Dosiedli koni i zagłębili się w mroczną ciemność. Podążali wzdłuż krętej rzeki, póki nie usłyszeli charakterystycznego szmeru i bulgotu wody przepływającej między kamieniami.

– Tuż przed nami – oznajmił Relg. – Przeprawa po ciemku nie jest zbyt bezpieczna – zauważył Barak. – Nie jest ciemno – powiedział Relg. – Poprowadzę was. Przejechał jeszcze kawałek w górę rzeki i bez wahania skierował konia w płytką, bulgoczącą wodę. Gdy Garion wjeżdżał do rzeki, poczuł, że jego koń wzdryga się przed zetknięciem z lodowatą wodą. Podążał tuż za Belgarathem. Za plecami słyszał, jak Durnik wabi juczne konie. Rzeka nie była głęboka, ale bardzo szeroka – niemal na osiemset metrów – i w trakcie przeprawy wszyscy przemoczyli sobie nogi do kolan. – Pozostała część nocy zapowiada się niezbyt przyjemnie. – Silk potrząsał mokrą stopą. – Ale teraz od Taura Urgasa oddziela nas rzeka – przypomniał mu Barak. – To nieco rozjaśnia nasze perspektywy – przyznał Silk. Nagle wierzchowiec Mandorallena zarżał boleśnie i padł na ziemię. Rycerz z brzękiem potoczył się w trawę. Jego wielki koń wierzgał, bezskutecznie próbując się podnieść. – Co mu jest? – spytał Barak ostro. Za ich plecami znów rozległo się rżenie – to jeden z jucznych koni zwalił się z nóg. – Co się dzieje? – Garion zwrócił się do Durnika. – Wszystko przez mróz. – Kowal zeskoczył z siodła. – Zajeździliśmy je niemal na śmierć, a potem zmusiliśmy do przebycia rzeki. W ich mięśniach zagnieździło się zimno. – Co mamy robić? – Musimy natrzeć każdego konia kawałkiem wełny. – Nie mamy na to czasu – zaprotestował Silk. – Albo to, albo idziemy na piechotę. – Durnik zdjął swój solidny wełniany płaszcz. Nachylił się i energicznie rozcierał nim nogi wierzchowca. – Może rozpalimy ognisko? – podsunął Garion. Zeskoczył z siodła i też rozcierał nogi swojego konia. – Wokół nie ma nic, co nadawałoby się na podpałkę. – Durnik szerokim gestem ukazał okolicę. – Otwarty step. – No i ognisko przyciągnęłoby tu wszystkich Murgów w promieniu piętnastu kilometrów – dodał Barak, masując nogi swego szarego ogiera. Wszyscy pracowali co sił, lecz zanim koń Mandorallena znów zdołał dźwignąć się na nogi, a pozostałe wierzchowce były zdolne do dalszej jazdy, niebo na wschodzie zaczęły rozjaśniać pierwsze przebłyski świtu. – Nie dadzą rady galopować – oświadczył z powagą Durnik. – Nie powinniśmy ich nawet dosiadać. – Taur Urgas jest tuż za nami – przypomniał Silk. – Jeśli zmusimy je do galopu, padną po kilometrze – upierał się kowal. Oddalali się od rzeki. Nawet w powolnym stępie Garion czuł drżenie konia. Wszyscy co chwila oglądali się za siebie, mierząc niespokojnym wzrokiem

spowitą całunem czerni równinę za rzeką. Niebo się rozjaśniało. Gdy dotarli do szczytu pierwszego pasma niskich wzgórz, głęboki cień przesłaniający stepy za ich plecami zniknął i po raz pierwszy dojrzeli ruch. Potem, gdy światło stawało się coraz silniejsze, ujrzeli armię Murgów – pędziła ku rzece. W samym jej środku łopotały czerwono-czarne chorągwie Taura Urgasa. Murgowie stanęli na przeciwnym brzegu rzeki. Konni zwiadowcy rozproszyli się na boki w poszukiwaniu brodu. Część armii, jaką przywiódł na równiny Taur Urgas, nadal wędrowała pieszo, lecz z tyłu przysyłano coraz to nowe konie tak szybko, jak tylko pozwalał na to wiodący w dół wąski jar. Gdy pierwsze oddziały rozpoczęły przeprawę, Silk odwrócił się do Belgaratha. – Co teraz? – Był zaniepokojony. – Lepiej zejdźmy ze wzgórza – odparł starzec. – Nie sądzę, by nas dostrzegli, ale to jedynie kwestia czasu. Zjechali do małej kotlinki tuż za pagórkiem. Warstwa chmur, przez ostatni tydzień zasłaniająca niebo, rozpraszała się i było widać szerokie płaty lodowatego błękitu, choć słońce jeszcze nie wzeszło. – Zgaduję, że zatrzyma trzon swojej armii po tamtej stronie – stwierdził Belgarath, gdy zsiedli z koni. – Każe im się przeprawić dopiero wtedy, gdy wszyscy dostaną wierzchowce. Kiedy tylko dotrą na ten brzeg, rozproszą się, aby nas poszukać. – Ja bym tak zrobił – zgodził się Barak. – Ktoś powinien mieć na nich oko. – Durnik ruszył pieszo z powrotem w górę. – Dam wam znać, jeśli zrobią coś nieoczekiwanego. Belgarath w zamyśleniu przechadzał się tam i z powrotem z dłońmi splecionymi na plecach. Twarz miał zagniewaną. – Sprawy nie toczą się tak, jak oczekiwałem – odezwał się wreszcie. – Nie spodziewałem się, że zawiodą nas konie. – Moglibyśmy gdzieś się ukryć? – spytał Barak. Belgarath pokręcił głową. – To pusty step. Nie ma żadnych skał, jaskiń ani drzew. Nie zdołamy też zatrzeć swoich śladów. – Kopnął gniewnie wysoką trawę. – Nie jest najlepiej – przyznał ponuro. Z namysłem przygryzł dolną wargę. – Najbliższą pomoc znajdziemy w dolinie. Myślę, że lepiej będzie, jeśli skręcimy na południe i spróbujemy tam dotrzeć. Jesteśmy całkiem blisko. – Jak blisko? – naciskał Silk. – Mniej więcej pięćdziesiąt kilometrów. – To potrwa cały dzień. Nie sądzę, abyśmy mieli tyle czasu. – Niewykluczone, że będziemy musieli trochę pomajstrować przy pogodzie. – Starzec ustąpił. – Nie przepadam za tym, ale może się okazać, że nie mamy innego wyboru. Z dali, z północy, dobiegł ich niski łoskot. Chłopczyk uniósł wzrok i uśmiechnął się do cioci Pol. – Podarek? – spytał.

– Tak, kochanie – odparła z roztargnieniem. – Wyczuwasz jakieś ślady Algarów w okolicy, Pol? – spytał Belgarath. Pokręciła głową. – Myślę, ojcze, że jestem zbyt blisko Klejnotu. Słyszę tylko echo, które zagłusza wszystko, co się dzieje dalej niż piętnaście kilometrów stąd. – Klejnot zawsze był hałaśliwy – mruknął czarodziej. – Porozmawiaj z nim, ojcze. Może ciebie posłucha. Zmierzył ją wzrokiem, co przyjęła z pełnym spokojem. – Nie życzę sobie takich uwag, moja panno. W tym momencie zabrzmiał kolejny głuchy łoskot, tym razem dochodzący z południa. – Grzmot? – zdumiał się Silk. – O tej porze roku? – Ta równina rodzi niezwykłą pogodę – odparł Belgarath. – Pomiędzy nami a Drasnią nie ma nic, tylko cztery tysiące kilometrów trawy. – A zatem próbujemy dotrzeć do doliny? – upewnił się Barak. – Wygląda na to, że musimy – odrzekł czarodziej. Durnik wrócił ze wzgórza. – Przeprawiają się przez rzekę – zameldował – ale na razie nie ruszają dalej. Chyba przed rozpoczęciem poszukiwań chcą mieć więcej ludzi na tym brzegu. – Jak popędzić konie, żeby nie zrobić im krzywdy? – chciał wiedzieć Silk. – Niezbyt mocno – mówił Durnik. – Lepiej oszczędzać ich siły do chwili, gdy absolutnie będziemy musieli wykorzystać wszystko, co im jeszcze zostało. Jeśli przez jakąś godzinę pójdziemy pieszo, prowadząc je, może zdołają zmusić się do cwału... Ale nie na długo. – Pojedźmy wzdłuż linii wzgórz. – Belgarath ujął wodze. – W ten sposób nie będziemy na widoku. Chcę mieć oko na Taura Urgasa. Z tymi słowy wyprowadził ich z kotlinki. Do tej pory chmury rozproszyły się jeszcze bardziej i wiatr, wiecznie przemierzający rozległy step, pędził po niebie strzępy obłoków. Na wschodzie niebo przybrało barwę bladoróżową. Choć zostawili za sobą ostry mróz, który przenikał ich do szpiku kości na wyżynach Cthol Murgos i Mishrak ac Thull, nadal było bardzo zimno. Garion zadrżał, ciaśniej owinął się płaszczem i maszerował dalej, prowadząc za sobą znużonego konia. Huknął kolejny grzmot i przycupnięty na koniu cioci Pol chłopczyk się roześmiał. – Podarek – oznajmił. – Żeby wreszcie przestał to powtarzać... – Silk nie krył irytacji. Od czasu do czasu wyglądali zza szczytu długiego wzgórza. Poniżej, w szerokiej dolinie Rzeki Aldura, Murgowie Taura Urgasa przeprawiali się przez bród coraz większymi oddziałami. Wyglądało, że co najmniej połowa armii zdążyła już dotrzeć na drugi brzeg i czerwono-czarna chorągiew króla Murgów wznosiła się urągliwie na algarskiej ziemi. – Jeśli sprowadzi z szańca zbyt wielu ludzi, będzie gorąco – mruknął Barak. – Wiem. – Belgarath pokiwał głową. – To jedna z tych rzeczy, których

pragnąłbym uniknąć. Nie jesteśmy jeszcze gotowi do wojny. Słońce, wielkie i czerwone, wyłoniło się ociężale znad urwiska, barwiąc niebo wokół siebie na różowo. Murgowie wciąż przeprawiali się przez rzekę. – Azaliż mylę się, sądząc, że zaczeka do brzasku, zanim wyruszy na poszukiwania? – spytał Mandorallen. – Nie mylisz się. I nie będzie musiał czekać zbyt długo. – Barak zerknął na promienie słońca, które właśnie dotknęły pasma wzgórz, wzdłuż którego wędrowali. – Szacuję, że mamy najwyżej pół godziny. Chyba naszedł czas, by zaryzykować z końmi. Może jeśli co piętnaście kilometrów będziemy wymieniać się wierzchowcami, zdołamy wycisnąć z nich nieco więcej. Łoskot, który rozległ się w tym momencie, z pewnością nie był grzmotem. Wstrząsnął ziemią pod ich stopami, rozbrzmiewając bez końca zarówno z północy, jak i z południa. I wtedy zza szczytów wzgórz wokół Doliny Aldura, niczym potężna fala przypływu uwolniona nagle po pęknięciu wielkiej tamy, nadjechały klany Algarów. Jeźdźcy galopowali w dół ku zdumionym Murgom, skupionym ciasno wzdłuż brzegów rzeki, a ich donośny wojenny okrzyk poruszył niebiosa, kiedy opadli niczym zgraja wilków na podzieloną armię Taura Urgasa. Samotny jeździec odłączył się od atakujących klanów, ruszył galopem w stronę Gariona i jego przyjaciół. Gdy się zbliżył, Garion dostrzegł długi lok powiewający na czubku głowy wojownika i błysk ostrza szabli w pierwszym brzasku dnia. To Hettar. Garion poczuł nagle ogromną ulgę. Byli bezpieczni. – Gdzieście się podziewali?! – ryknął Barak na widok Algara o jastrzębiej twarzy. – Obserwowaliśmy was. – Hettar spokojnie ściągnął wodze. – Chcieliśmy, aby Murgowie oddalili się od szańca tak, żebyśmy mogli oddzielić ich od reszty. Ojciec przysłał mnie, bym sprawdził, jak się macie. – Jakież to miłe z jego strony – zauważył z ironią Silk. – Nie przyszło wam na myśl, aby dać nam znak, że tu jesteście? Hettar wzruszył ramionami. – Widzieliśmy, że dajecie sobie radę. – Spojrzał na wyczerpane konie. – Niezbyt o nie dbaliście – rzucił oskarżycielskim tonem. – Musieliśmy się trochę spieszyć – odparł Durnik przepraszająco. – Odzyskaliście Klejnot? – zwrócił się do Belgaratha Hettar i tęsknie popatrywał w stronę rzeki, gdzie trwała zacięta bitwa. – Wymagało to pewnego wysiłku, ale owszem. – Świetnie. – Wysoki Algar zawrócił konia. – Powiem o tym Cho-Hagowi. Wybaczycie mi? Nagle zatrzymał się, jakby coś sobie przypomniał. – Och, moje gratulacje – powiedział do Baraka. – Z jakiego powodu? – zdumiał się potężny Cherek. – Narodzin twojego syna. – Co takiego? – Barak był oszołomiony. – Jak to się stało? – Chyba zupełnie normalnie.

– Chodzi mi o to, skąd wiesz? – Anheg przysłał nam wiadomość. – Kiedy się urodził? – Parę miesięcy temu. – Hettar obejrzał się nerwowo na bitwę, która objęła już oba brzegi rzeki oraz bród pośrodku. – Naprawdę muszę już jechać. Jeśli się nie pospieszę, nie zostanie dla mnie ani jeden Murgo. – Uderzył piętami w boki konia i popędził w dół wzgórza. – Ani trochę się nie zmienił – zauważył Silk. Barak stał nieruchomo z nieco głupawym uśmiechem. – Gratulacje, panie! – Mandorallen uścisnął mu dłoń. Uśmiech Baraka stał się jeszcze szerszy. Szybko się zorientowali, że sytuacja okrążonych Murgów jest beznadziejna. Z armią rozciętą na pół przez rzekę, Taur Urgas nie zdołał nawet zorganizować odwrotu. Siły, które przeprowadził przez wodę, szybko stopniały pod naporem przeważającej liczby jeźdźców króla Cho-Haga, a nieliczni ocalali z paskudnej walki rzucili się do rzeki, skupieni wokół czerwono-czarnej chorągwi murgoskiego władcy. Jednakże nawet w wodzie algarscy wojownicy nękali ich nadal. Garion dostrzegł w oddali grupę jeźdźców, którzy wpadając w lodowaty nurt, dawali się unieść prądowi na płycizny tak, by odciąć drogę uciekinierom. Znaczna część walk w rzece odbywała się za zasłoną płatów piany wzbijanych kopytami oszalałych koni, lecz spływające niżej trupy świadczyły, jak zacięte były zmagania. Nie dłużej niż przez sekundę, czerwono-czarna chorągiew Taura Urgasa znalazła się tuż przy bordowo-białym, ozdobionym wizerunkiem konia sztandarze króla Cho-Haga, po czym walczący je rozdzielili. – To mogłoby być ciekawe spotkanie. – Silk pokiwał głową. – Taur Urgas i Cho-Hag nienawidzą się od lat. Gdy tylko król Murgów dotarł na wschodni brzeg, z grupą niedobitków zawrócił i pomknął przez otwarty step w stronę szańca. Jednakże dla większości jego żołnierzy nie było szansy na ucieczkę. Ponieważ ich konie nie znalazły się jeszcze na równinie, musieli walczyć pieszo. Algarowie zalewali ich niczym fale, ostrza szabel połyskiwały w porannym słońcu. Do Gariona dobiegały stłumione krzyki. Czując mdłości, odwrócił się, niezdolny dalej przyglądać się rzezi. Chłopczyk, który stał blisko cioci Pol i trzymał ją za rękę, spojrzał na niego z powagą. – Podarek – oświadczył z przekonaniem. Ale w głosie brzmiała smutna nuta. Późnym rankiem bitwa dobiegła końca. Ostatni Murgowie na przeciwnym brzegu zostali powaleni. Taur Urgas uciekł na górę z mizerną resztką swoich wojsk. – Ładna walka – orzekł Barak fachowo, zerkając na ciała; zaściełały oba brzegi rzeki i unosiły się na płyciznach poza brodem. – Taktyka naszych algarskich krewniaków okazała się mistrzowska – zgodził się Mandorallen. – Taur Urgas potrzebował będzie czasu, by odzyskać

siły po tym, jak został dziś skarcony. – Wiele bym dał, aby zobaczyć w tej chwili jego minę. – Silk się zaśmiał. – Pewnie toczy pianę z ust. Król Cho-Hag, odziany w naszywane stalowymi płytkami czarne skóry, z ozdobioną emblematem konia chorągwią powiewającą triumfalnie na wietrze, przygalopował ku nim w blasku porannego słońca, otoczony przez osobistą gwardię. – Zajmujący poranek – stwierdził i ściągnął wodze. Był to typowy dla Algarów eufemizm. – Dzięki za przyprowadzenie nam tak wielu Murgów. – Jest tak samo okropny jak Hettar – szepnął Silk do Baraka. Król Algarów uśmiechnął się szeroko i powoli zsiadł z konia. Miał słabe nogi, zadrżały, gdy przeniósł na nie ciężar ciała; musiał wesprzeć się o siodło. – Jak wam poszło w Rak Cthol? – spytał. – Było trochę hałasu – odparł Belgarath. – Czy zastaliście Ctuchika w dobrym zdrowiu? – W miarę. Szybko to jednak naprawiliśmy. Cała sprawa wywołała trzęsienie ziemi. Obawiam się, że większa część Rak Cthol runęła. Cho-Hag znów się uśmiechnął. – Co za tragedia. – Gdzie jest Hettar? – wtrącił Barak. – Zapewne ściga Murgów. Ich tylna straż została odcięta, toteż wciąż jeszcze krążą po okolicy, usiłując znaleźć sobie jakąś kryjówkę. – Na tej równinie nie ma zbyt wielu miejsc, w których mogliby się ukryć, prawda? – spytał Barak. – Prawie żadnych – odparł algarski król uprzejmie. Na szczyt pobliskiego wzgórza wtoczyło się kilkanaście wozów i ruszyły w ich stronę poprzez wysoką brązową trawę. Były to sześcienne pudła przypominające nieco domy na kółkach. Miały dachy, wąskie okna i schodki prowadzące do drzwi w tylnej części każdego wozu. Garion pomyślał, że przypominają małe, ruchome miasteczko. – Mam wrażenie, że Hettar przez jakiś czas będzie nieobecny – rzekł ChoHag. – Może byśmy coś zjedli? Chciałbym jak najszybciej przesłać Anhegowi i Rhodarowi wiadomość o tym, co się tutaj zdarzyło, i jestem pewien, że także macie im parę wieści do przekazania. Możemy pomówić o sprawach przy jedzeniu. Kilkanaście wozów stanęło obok siebie. Wkrótce opuszczono ich boczne ścianki i połączono tak, że utworzyły przestronną, nisko sklepioną jadalnię. W metalowych trójnogach żarzyły się węgle, ogrzewając pomieszczenie. Świece rozjaśniały wnętrze naprędce skleconej komnaty, a przez okna wpadały promienie zimowego słońca. Wszyscy posilili się pieczonym mięsem i łagodnym piwem. Garion odkrył szybko, że ma na sobie za dużo ubrań. Wydawało mu się, iż od miesięcy nie czuł prawdziwego ciepła. Choć był zmęczony i bardzo brudny, odprężył się i wkrótce zaczął kołysać nad talerzem, niemal przysypiając, podczas gdy

Belgarath relacjonował algarskiemu królowi przebieg ucieczki. Jednak w miarę jak stary czarodziej mówił i mówił, coś Gariona zaniepokoiło. W głosie jego dziadka dawało się wyczuć zbyt wielkie ożywienie, poszczególne słowa niemal zlewały się ze sobą. Błękitne oczy Belgaratha niezwykle błyszczały, lecz od czasu do czasu przesłaniała je lekka mgiełka. – A zatem Zedar zdołał uciec – skonstatował Cho-Hag. – To jedyna rzecz, która odbiera odrobinę uroku tej historii. – Zedar nie stanowi żadnego problemu – odparł Belgarath, jakby nieobecny. Jego głos brzmiał dziwnie niepewnie i król Cho-Hag z ciekawością spojrzał na starca. – W ostatnim roku miałeś wiele zajęć, Belgaracie. – Ale w sumie był to całkiem niezły rok. – Uśmiechnął się i uniósł kubek z piwem. Jego ręka dygotała gwałtownie. – Ciociu Pol! – zawołał Garion naglącym tonem. – Dobrze się czujesz, ojcze? – Znakomicie, Pol, naprawdę znakomicie. – Belgarath rzucił jej zagubiony uśmiech. Nagle wstał i ruszył w stronę córki, lecz zaraz wywrócił oczami i runął na podłogę niczym ogłuszony byk. – Ojcze! – Polgara przyskoczyła do niego. Garion zerwał się z miejsca i ukląkł po drugiej stronie nieprzytomnego starca. – Co mu jest? Ciocia Pol nie odpowiedziała. Wzięła Belgaratha za rękę, sprawdzając na przegubie puls. Uniosła mu powiekę i z napięciem wpatrzyła się w puste, niewidzące oko. – Durniku! Przynieś mi torbę z ziołami. Szybko! Kowal śmignął do drzwi. Król Cho-Hag na wpół uniósł się z krzesła. Jego twarz powlekła śmiertelna bladość. – On chyba nie... – Nie – odparła Polgara z napięciem. – Wciąż żyje, ale ledwo, ledwo. – Czy ktoś go atakuje? – Silk zerwał się na nogi i rozglądał gwałtownie. Odruchowo sięgnął ku rękojeści sztyletu. – Nie. Nic z tych rzeczy. Powinnam była wiedzieć. Dumny, uparty dureń! Trzeba było na niego uważać. – Proszę, ciociu Pol – błagał Garion rozpaczliwie. – Co mu jest? – Nie odzyskał sił po walce z Ctuchikiem. Zmuszał się do normalnego funkcjonowania, czerpiąc ze swej woli. A potem te kamienie w jarze... Ale nie chciał ustąpić. Teraz wyczerpał swój zapas woli i energii życiowej. Pozostała mu zaledwie odrobina sił. Ledwo oddycha. Garion uniósł głowę dziadka i przesunął lekko na swoje kolana. – Pomóż mi, Garionie! – poprosiła Polgara. Instynktownie wiedział, czego od niego chciała. Zebrał wolę i ściskając rękę cioci Pol, szybko poczuł, jak opuszcza go moc. Czarodziejka z napięciem obserwowała twarz Belgaratha.

– Jeszcze raz! – I ponownie zaczerpnęła woli Gariona. – Co robimy? – Próbujemy uzupełnić część tego, co stracił. Może... – Zerknęła ku drzwiom. – Pospiesz się, Durniku! – krzyknęła. Durnik wbiegł z powrotem do wozu. – Otwórz torbę i podaj mi czarny słój, ten zapieczętowany ołowiem. Oraz parę żelaznych szczypiec. – Mam słój otworzyć, pani Pol? – spytał kowal. – Nie. Przełam pieczęć. Ostrożnie. I daj mi rękawicę. Skórzaną. Silk bez słowa wyciągnął zza pasa skórzaną rękawicę i podał Polgarze. Nasunęła ją na rękę, otwarła czarny słój i szczypcami sięgnęła do środka. Z wielką ostrożnością wyciągnęła ciemnozielony oleisty liść. Delikatnie uniosła go przed sobą. – Otwórz mu usta, Garionie – rozkazała. Garion wsunął palce pomiędzy zaciśnięte zęby Belgaratha i ostrożnie je rozchylił. Ciocia Pol odciągnęła dolną wargę ojca, wsunęła mu błyszczący liść w usta i leciutko musnęła nim język czarodzieja – jeden, jedyny raz. Belgarath podskoczył gwałtownie. Uderzył stopami o podłogę i bezładnie wymachiwał rękami. – Przytrzymajcie go. – Ciocia Pol cofnęła się gwałtownie i odsunęła liść, podczas gdy Mandorallen i Barak przyskoczyli, aby przytrzymać wijące się w konwulsjach ciało Belgaratha. – Przynieś miskę, Durniku. Drewnianą. Kowal podał jej miskę, a Polgara złożyła w niej liść i szczypce. Następnie z wielką ostrożnością zsunęła rękawicę i też wrzuciła do miski. – Weź to – powiedziała kowalowi. – Nie dotknij rękawicy. – Co mam z tym zrobić, pani Pol? – Zanieś na dwór i spal. Razem z miską. I nie pozwól, aby ktokolwiek stanął w dymie z tego ogniska. – To aż tak niebezpieczne? – zdziwił się Silk. – Nawet jeszcze bardziej, ale tylko takie środki ostrożności mamy dostępne w tej chwili. Durnik wybiegł z wozu, niosąc przed sobą miskę, jakby była jadowitym wężem. Polgara wzięła niewielki moździerz i zgniatała na proszek wybrane z torby zioła, nie spuszczając wzroku z Belgaratha. – Jak daleko stąd do Twierdzy, Cho-Hagu? – spytała króla Algarów. – Jeździec na dobrym koniu może tam dotrzeć za pół dnia. – A wozem? Jadąc bardzo ostrożnie, aby uniknąć wszelkich wstrząsów? – Dwa dni. Zmarszczyła brwi, nadal mieszając zioła w moździerzu. – Trudno. Chyba nie da się nic na to poradzić. Wyślij Hettara do królowej Silar. Każ mu powiedzieć, że będę potrzebowała ciepłej, dobrze oświetlonej komnaty z wygodnym łóżkiem i bez przeciągów. Durniku, chcę, abyś ty powoził. Unikaj wszelkich wybojów, nawet kosztem utraty paru godzin.

Kowal skinął głową. – On wyzdrowieje, prawda? – Barak był wstrząśnięty niemocą Belgaratha. – Jest jeszcze zbyt wcześnie, żebym mogła coś powiedzieć – odparła Polgara. – Zapewne przez ostatnich kilka dni był na krawędzi załamania, ale nie chciał odpocząć. Myślę, że najgorsze już minęło, jednak mogą pojawić się kolejne kryzysy. – Położyła dłoń na piersi ojca. – Zanieście go do łóżka. Ostrożnie. Potem musicie otoczyć łóżko czymś w rodzaju parawanu, chociażby z koców. Musi leżeć w cieple, z dala od przeciągów. I żadnych hałasów. Wszyscy wpatrywali się w nią, jakby dopiero teraz dotarła do nich waga jej słów. – Prędzej, panowie – rzuciła stanowczo. – Jego życie może zależeć od waszej sprawności.

Rozdział VI Wóz zdawał się pełznąć w ślimaczym tempie. Cienka warstwa chmur znów zasnuła niebo i monotonną równinę południowej Algarii ogarnął chłód. Garion jechał w wozie, półprzytomny i obolały ze zmęczenia. Z wielkim skupieniem patrzył, jak ciocia Pol krząta się wokół nieprzytomnego Belgaratha. Nie było mowy o śnie. W każdej chwili mógł nastąpić kolejny kryzys i Garion musiał być gotowy, aby pospieszyć jej z pomocą, łącząc swą wolę z jej wolą, swój amulet z jej amuletem. Podarek, bardzo poważny, siedział cicho na krześle w najdalszym kącie wozu, zaciskając ręce na sporządzonej przez Durnika sakwie. W uszach Gariona nadal dźwięczała pieśń Klejnotu, stłumiona, lecz niemilknąca. Odkąd opuścili Rak Cthol, zdążył się już do niej przyzwyczaić, lecz zawsze kiedy miał chwilę spokoju albo był szczególnie zmęczony, zdawała się powracać ze zdwojoną mocą. A jednak dziwnie go uspokajała. Ciocia Pol pochyliła się, by dotknąć piersi Belgaratha. – Co się stało? – wyszeptał Garion gwałtownie. – Nic się nie stało – odpowiedziała spokojnie. – Proszę, nie powtarzaj tego za każdym razem, kiedy tylko drgnę. Jeśli coś będzie się działo, powiem ci. – Przepraszam. Po prostu jestem zdenerwowany. Odwróciła się do niego i rzuciła mu przeciągłe spojrzenie. – Może zabrałbyś Podarka i poszedł do Silka i Durnika? – A jeśli będziesz mnie potrzebować? – Wtedy zawołam, kochanie. – Wolałbym zostać. – A ja wolałabym, żebyś poszedł. Wezwę cię, gdybyś był potrzebny. – Ale... – Już, Garionie. Wiedział, że nie ma sensu dyskutować. Zabrał ze sobą Podarka i otworzywszy drzwi z tyłu wozu, wspiął się po schodkach na górę. – Jak on się czuje? – spytał Silk. – Skąd mam wiedzieć? Wiem jedynie, że wygoniła mnie stamtąd. – W jego głosie zabrzmiała gorycz. – To chyba dobry znak. – Możliwe. Rozejrzał się wokół. Na zachodzie dostrzegł pasmo niskich wzgórz. Nad nimi wznosił się potężny masyw skalny. – Twierdza Algarów – powiedział Durnik. – Jesteśmy już tak blisko?

– Nadal mamy przed sobą dobry dzień jazdy. – Jak wysokie są te mury? – chciał wiedzieć Garion. – Co najmniej stumetrowe – odparł Silk. – Algarowie budują twierdzę od kilku tysięcy lat. Dzięki temu mają zajęcie po sezonie źrebienia się klaczy. Do wozu podjechał Barak. – Co z Belgarathem? – Myślę, że czuje się odrobinę lepiej – odrzekł Garion – ale nie wiem na pewno. – To już coś. – Wielki Cherek wskazał ręką żleb przed nimi. – Lepiej go objedź – powiedział do Durnika. – Król Cho-Hag twierdzi, że w tym miejscu teren jest dość nierówny. Kowal kiwnął głową i ściągnął lejce. Przez cały ten dzień Twierdza Algarów wznosiła się wyżej i wyżej nad zachodnim horyzontem. Była to ogromna, wyniosła forteca wyrastająca z ciemnych wzgórz. – Pomnik wystawiony idei, która wymknęła się spod kontroli. – Silk przeciągnął się leniwie na dachu wozu. – Niezupełnie rozumiem – przyznał Durnik. – Algarowie to nomadzi – wyjaśnił Drasanin. – Żyją w wozach takich jak ten i podążają za stadami. Twierdza stanowi dla Murgów idealny obiekt ataku. Dlatego istnieje. W istocie to bardzo praktyczne, znacznie łatwiejsze niż szukanie nieprzyjaciół na stepach. Murgowie zawsze się tutaj zjawiają i łatwo można się ich pozbyć. – Oni nie zdają sobie z tego sprawy? – W głosie Durnika przebijał sceptycyzm. – Możliwe, ale mimo wszystko przybywają tu, bo nie mogą się oprzeć pokusie. Nie potrafią zaakceptować faktu, że tak naprawdę nikt tutaj nie mieszka. – Silk wykrzywił się w uśmiechu. – Wiesz, jak uparci są Murgowie. W miarę upływu lat algarskie klany wymyśliły sobie coś w rodzaju konkurencji. Co roku próbują pokonać innych w ilości kamienia, który tu ściągną, toteż mury rosną coraz wyżej i wyżej. – Czy Kal Torak naprawdę oblegał to miejsce przez osiem lat? – spytał Garion. Drasanin przytaknął skinieniem głowy. – Mówi się, że jego armia była niczym morze Angaraków, którego fale rozbijały się o mury twierdzy. Wciąż mogliby tu tkwić, ale zabrakło im prowiantu. Wielkie armie zawsze mają z tym problem. Każdy głupiec może zebrać żołnierzy, ale w porze obiadu zaczynają się kłopoty. Gdy zbliżyli się do stworzonej człowieczą ręką góry, bramy twierdzy się otwarły i grupka jeźdźców wyszła im na powitanie. Z przodu na białym rumaku jechała królowa Silar, Hettar podążał tuż za nią. Po chwili cała grupa zatrzymała się i zastygła w oczekiwaniu. Garion uniósł klapę w dachu wagonu. – Przyjechaliśmy, ciociu Pol – zameldował przyciszonym głosem.

– To dobrze – odparła. – Jak się miewa dziadek? – Śpi. Jest nieco silniejszy. Poproś Cho-Haga, aby natychmiast zabrano nas do środka. Chcę jak najszybciej umieścić ojca w ciepłym łóżku. Garion opuścił klapę, po czym zbiegł schodkami z tyłu wlokącego się wozu. Odwiązał konia, wskoczył na siodło i podjechał na czoło kolumny, gdzie algarska królowa spokojnie witała się z małżonkiem. – Przepraszam – powiedział z szacunkiem, zeskakując na ziemię – ale ciocia Pol chce, aby natychmiast zaniesiono Belgaratha do środka. – Jak on się czuje? – spytał Hettar. – Ciocia mówi, że trochę się wzmocnił, ale wciąż nie jest dobrze. Nagle na tyłach grupki, która przybyła z twierdzy, rozległ się tętent kopyt. Po chwili spomiędzy jeźdźców wypadł źrebak urodzony w górach pod Maragorem. Garion natychmiast stał się obiektem jego wylewnych czułości. Konik tulił się do chłopca, trącał go głową, po czym odbiegał na bok, by natychmiast przygalopować z powrotem. Kiedy Garion uspokajająco położył mu rękę na szyi, źrebak aż zadrżał z radości. – Czekał na ciebie – powiedział Hettar. – Jakby wiedział, że nadjeżdżasz. Wóz zwolnił jeszcze i zatrzymał się. Z otwartych drzwi wyjrzała ciocia Pol. – Wszystko gotowe, Polgaro – oznajmiła królowa Silar. – Dziękuję ci, Silar. – Czy odzyskał choć trochę sił? – Wygląda nieco lepiej, ale w tej chwili trudno powiedzieć coś pewnego. Podarek, obserwujący dotąd całą scenę z dachu wozu, nagle zsunął się po schodkach, zeskoczył na ziemię i przebiegł między nogami wierzchowców. – Złap go, Garionie – poleciła ciocia Pol. – Myślę, że lepiej będzie, jeśli pojedzie ze mną, póki nie znajdziemy się w twierdzy. Gdy Garion ruszył za chłopczykiem, źrebak śmignął naprzód i Podarek, śmiejąc się radośnie, pobiegł za nim. – Podarku! – krzyknął Garion ostro. Tymczasem źrebak zawrócił w galopie i nagle popędził wprost na dziecko, szaleńczo wierzgając kopytami. Podarek nie okazywał nawet cienia zaniepokojenia, stał uśmiechnięty na jego drodze. Zaskoczony konik zesztywniał i przystanął z poślizgiem. Podarek roześmiał się i wyciągnął rękę. Źrebak ciekawie obwąchiwał wyciągniętą dłoń. I nagle chłopiec delikatnie musnął mu palcami chrapy. I znów w otchłani swego umysłu Garion usłyszał ów dziwny dźwięk, przypominający głos dzwonu, a suchy głos z dziwnym zadowoleniem mruknął: Stało się. Co to miało znaczyć? – spytał w myślach Garion, nie otrzymał jednak żadnej odpowiedzi. Wzruszył ramionami i podniósł Podarka, aby uniknąć przypadkowej kolizji z którymś z koni. Kiedy odwrócił się, chcąc zanieść chłopczyka do wozu, źrebak podążył za nimi i węszył, od czasu do czasu ocierał pysk o dziecko. Garion bez

słowa podał Podarka cioci Pol i spojrzał jej prosto w twarz. Nie powiedziała ani słowa, lecz wyraz jej oczu mówił wyraźnie, że przed chwilą zdarzyło się coś bardzo ważnego. Kiedy zmierzał do swego wierzchowca, poczuł na sobie czyjś wzrok; obrócił się szybko, spoglądając w stronę grupki jeźdźców, którzy towarzyszyli królowej Silar. Tuż za władczynią Alornów ujrzał wysoką dziewczynę na zgrabnym dereszu. Miała długie ciemnobrązowe włosy i szare, bardzo poważne oczy. Jej wierzchowiec nerwowo przebierał nogami, toteż uspokoiła go cichym słowem i łagodnym dotykiem, po czym znów spojrzała na Gariona. Coś mu mówiło, że powinien wiedzieć, kim jest dziewczyna. Wóz zaskrzypiał, gdy Durnik ujął lejce i przejechał za królem Cho-Hagiem i królową Silar przez wąską bramę twierdzy. Garion od razu zauważył, że wewnątrz wyniosłej fortecy nie ma żadnych budynków. Otoczył ich labirynt wysokich kamiennych murów, mniej więcej pięciometrowych, skręcających na wszystkie strony bez żadnego widocznego planu. – Gdzież to kryje się miasto, wasza wysokość? – spytał zdumiony Mandorallen. – Wewnątrz samych murów – wyjaśnił król Cho-Hag. – Są dostatecznie masywne, aby zapewnić nam potrzebną przestrzeń. – Jakiż jest jednak cel tego wszystkiego? – To tylko pułapka. – Król wzruszył ramionami. – Pozwalamy atakującym przedostać się przez bramy, po czym rozprawiamy się z nimi w tym miejscu. Tak jest najwygodniej. – Poprowadził ich wąską uliczką. Wreszcie zsiedli z koni na podwórcu obok muru. Barak i Hettar odczepili haczyki i zdjęli boczną ścianę wozu. Barak z namysłem pociągnął się za brodę, spoglądając na uśpionego Belgaratha. – Jeżeli mamy go nie budzić, chyba będzie lepiej, jeśli zaniesiemy go razem z łóżkiem – zasugerował. – Jasne – zgodził się Hettar i obaj weszli do wozu, aby dźwignąć łoże czarodzieja. – Tylko nie kołyszcie za bardzo – ostrzegła Polgara. – I nie upuśćcie go. – Trzymamy dobrze, Polgaro – zapewniał ją Barak. – Wiem, że trudno ci w to uwierzyć, ale martwimy się o niego niemal tak bardzo jak ty. Dwaj potężni mężczyźni taszczący łóżko przeszli za parą królewską pod łukowatym portalem i znaleźli się w szerokim, oświetlonym pochodniami korytarzu. Pokonali jedne schody, korytarz, drugie schody. – Daleko jeszcze? – wysapał Barak. Po twarzy spływały mu strużki potu, niknące w gęstej brodzie. – To łóżko wcale nie jest lekkie. – Kawałeczek – odparła królowa Algarów. – Mam nadzieję, że kiedy się ocknie, doceni, co zrobiliśmy dla niego – mruknął Cherek. Komnata, do której wnieśli Belgaratha, była wygodna i przestronna. W każdym kącie stał trójnóg pełen żarzących się węgli, a wielkie okno wychodziło na labirynt murów. Przy jednej ze ścian stało łoże z baldachimem,

przy drugiej – duża drewniana wanna. – Nada się idealnie – stwierdziła Polgara. – Dziękuję ci, Silar. – My także go kochamy, Polgaro – odrzekła królowa cicho. Polgara zaciągnęła zasłony. Następnie odgarnęła kołdrę i po sekundzie Belgarath już leżał w łożu. Wszystko poszło tak gładko, że śpiący czarodziej nawet nie drgnął. – Wygląda nieco lepiej – odrzekł Silk. – W tej chwili potrzeba mu przede wszystkim snu, odpoczynku i spokoju. – Polgara czujnie wpatrywała się w twarz śpiącego ojca. – Zostawimy cię przy nim, Polgaro – powiedziała królowa Silar i odwracając się do jej towarzyszy, dodała: – Proponuję, abyśmy zeszli do głównej sali. Kolacja jest już prawie gotowa, lecz tymczasem każę podać piwo. Barakowi oczy rozbłysły. Raźnie ruszył ku drzwiom, a za nim Hettar. – Hej! – zawołała za nimi Polgara. – Czy przypadkiem nie zapomnieliście o czymś? – Spojrzała znacząco na łóżko, użyte wcześniej zamiast noszy. Barak westchnął. Razem z Algarem ponownie unieśli swoje brzemię. – Przyślę ci kolację, Polgaro – oznajmiła królowa. – Dziękuję, Silar. – Ciocia Pol odwróciła się do Gariona. – Zostań na chwilkę, kochanie – poprosiła, toteż zatrzymał się, czekając, aż pozostali cicho opuszczą komnatę. – Zamknij drzwi, Garionie. – Polgara przysunęła sobie krzesło do łoża śpiącego starca. Zamknął i podszedł do niej. – Dziadek naprawdę czuje się lepiej, ciociu Pol? Skinęła głową. – Myślę, że najgorsze niebezpieczeństwo minęło. Fizycznie sprawia wrażenie silnego, ale ja nie martwię się o jego ciało, tylko o umysł. Dlatego chciałam pomówić z tobą sam na sam. Przeszył go lodowaty lęk. – Jego umysł? – powtórzył. – Mów ciszej, kochanie – upomniała go łagodnie. – To musi pozostać między nami. – Nie spuszczała wzroku z twarzy ojca. – Nie da się stwierdzić, jakie zmiany nastąpią – gdy fizycznie już dojdzie do siebie – w jego umyśle. Może być bardzo osłabiony. – Co masz na myśli? – Jego wola może zmaleć do poziomu zwykłego starca. Wyczerpał ją do granic możliwości i całkiem prawdopodobne, że nigdy nie odzyska dawnej mocy. – Chcesz powiedzieć, że nie będzie już czarodziejem? – Nie zadawaj retorycznych pytań, Garionie – odparła ze znużeniem. – Jeśli stanie się najgorsze, ty i ja będziemy musieli trzymać to w tajemnicy. Jedynie moc twojego dziadka przez lata powstrzymywała Angaraków przed atakiem. Gdyby coś się z nią stało, będziemy musieli sprawić, żeby wszystko wyglądało jak kiedyś. Jeśli się uda, powinniśmy ukryć prawdę nawet przed nim samym.

– Co poczniemy bez niego? – Będziemy działać dalej, Garionie. – Patrzyła mu spokojnie prosto w oczy. – Nasze zadanie jest zbyt ważne, abyśmy mieli ulec, ponieważ ktoś z nas padł po drodze... Nawet jeśli ów ktoś to przypadkiem twój dziadek. Wciąż ścigamy się z czasem, Garionie. Absolutnie musimy wypełnić proroctwo i dostarczyć Klejnot do Rivy przed Dniem Zarania. Musimy też zebrać ludzi, którzy powinni się tam znaleźć. – Kogo? – Chociażby księżniczkę Ce’Nedrę. – Ce’Nedrę? – Garion tak naprawdę nigdy nie zapomniał księżniczki, lecz nie pojmował, dlaczego ciocia Pol tak bardzo się upiera, aby towarzyszyła im do Rivy. – Z czasem zrozumiesz, kochanie. Wszystko to stanowi część łańcucha wydarzeń, które muszą nastąpić w określonej kolejności i w określonym czasie. Zazwyczaj przeszłość kształtuje przyszłość. Ten łańcuch zdarzeń jest jednak inny: zdarzenia, które zajdą w przyszłości, określają to, co dzieje się teraz. Jeśli nie zrobimy wszystkiego tak, jak powinniśmy, zmieni się zakończenie, a nie sądzę, aby komukolwiek z nas to się spodobało. – Co mam zrobić? – spytał bez wahania. Polgara uśmiechnęła się z wdzięcznością. – Dziękuję, Garionie. Kiedy dołączysz do innych, spytają cię, jak mój ojciec się czuje. Chcę, byś zrobił dobrą minę do złej gry i powiedział, że wszystko w porządku. – Mam kłamać. – To nie było pytanie. – Żadne miejsce na świecie nie jest wolne od szpiegów, Garionie. Oboje o tym wiemy. A nie możemy pozwolić, by do Angaraków dotarła choćby najmniejsza pogłoska, iż twój dziadek mógłby stracić moc. W razie konieczności będziesz kłamał, aż odpadnie ci język. Niewykluczone, że odpowiedzialność za los całego Zachodu spocznie w twoich rękach. Popatrzył na nią ze zdumieniem. – Możliwe, iż okaże się to zupełnie zbędne – pocieszyła go. – Jeśli po paru tygodniach wypoczynku ojca stwierdzimy, że się nie zmienił, sytuacja wróci do normy. Ale w razie gdyby coś poszło nie tak, musimy być przygotowani. – Nie potrafimy chorobie jakoś zapobiec? – I tak robimy wszystko, co się da. Teraz wracaj do innych, Garionie. I uśmiechaj się. Jeśli zajdzie potrzeba, uśmiechaj się, póki nie rozboli cię szczęka. Kiedy z kąta pokoju dobiegł ich cichy szmer, gwałtownie odwrócili głowy. Stał tam Podarek. Obserwował ich z powagą. – Zabierz go ze sobą – powiedziała ciocia Pol. – Dopilnuj, aby coś zjadł, i miej na niego oko. Garion skinął głową i gestem wezwał dziecko. Mały uśmiechnął się z ufnością. Poklepał dłoń nieprzytomnego Belgaratha, po czym odwrócił się i podążył za Garionem na korytarz.

Na zewnątrz czekała na nich wysoka ciemnowłosa dziewczyna, która wcześniej towarzyszyła królowej Silar. Jej skóra, jak zauważył Garion, była bardzo blada, prawie przejrzysta, a szare oczy spoglądały szczerze i otwarcie. – Czy Przedwieczny naprawdę czuje się lepiej? – spytała. – Znacznie lepiej – odparł Garion z całą pewnością siebie, na jaką potrafił się zdobyć. – Lada moment wstanie z łóżka. – Sprawia wrażenie tak słabego... Starego i kruchego. – Kruchy? Belgarath? – Garion zmusił się do śmiechu. – Jego ciało zbudowane jest ze starego żelaza i hufnali. – Ale ma siedem tysięcy lat. – Dla niego to nic nie znaczy. Bardzo dawno temu przestał zwracać uwagę na upływ czasu. – Ty jesteś Garion, prawda? Królowa Silar opowiadała nam o tobie, kiedy w zeszłym roku wróciła z Val Alorn. Z jakiegoś powodu sądziłam, że jesteś młodszy. – Wtedy byłem młodszy. Przez ostatni rok nieco się postarzałem. – Nazywam się Adara. Królowa Silar prosiła, abym wskazała ci drogę do głównej sali. Kolacja będzie gotowa wkrótce. Garion uprzejmie skłonił głowę. Nie potrafił się pozbyć wrażenia, że powinien znać tę piękną dziewczynę. Podarek wziął Adarę za rękę i we troje ruszyli korytarzem oświetlonym blaskiem pochodni. Sala króla Cho-Haga znajdowała się na niższym piętrze. Było to długie, wąskie pomieszczenie, w którym krzesła i wyściełane ławy stały wokół wypełnionych płonącymi węglami żarników. Barak, z wielkim kuflem piwa w potężnej ręce, emfatycznie opisywał ich zejście z szańca, podkolorowując niektóre fakty. – Tak naprawdę nie mieliśmy wyboru, rozumiecie – mówił. – Taur Urgas już od kilku dni deptał nam po piętach, toteż musieliśmy zejść najkrótszą drogą. Hettar przytaknął. – Plany zmieniają się czasami, kiedy pojawi się coś niespodziewanego – poparł Chereka. – Dlatego wysłaliśmy ludzi, by trzymali straż przy wszystkich znanych zejściach z szańca. – Nadal uważam, że mogliście dać nam znać o waszej obecności. – Barak wciąż miał w sobie urazę. Na ustach Hettara pojawił się wilczy uśmiech. – Nie mogliśmy ryzykować, by zobaczyli nas Murgowie – wyjaśnił. – Nie chcieliśmy ich wystraszyć. Gdyby uciekli, wiele byśmy stracili. – Czy tylko o tym myślisz? Hettar zastanawiał się chwilę nad odpowiedzią. – W gruncie rzeczy, tak – przyznał. Oznajmiono, że kolacja podana, i wszyscy przeszli do długiego stołu na końcu sali. Ogólna rozmowa przy posiłku sprawiła, że Garion nie musiał nikogo bezpośrednio okłamywać ani myśleć bez przerwy o tym, co usłyszał od cioci Pol. Po kolacji usiadł obok Adary i ze znużenia zapadał w półsen, jednym

uchem przysłuchując się dysputom. Nagle doszło do zamieszania przy drzwiach i do środka wkroczył jeden z wartowników. – Kapłan Belara – oznajmił donośnie i do komnaty wszedł wysoki mężczyzna w białej szacie. Tuż za nim podążało czterech wojowników odzianych w kudłate futra. Wszyscy poruszali się dziwacznym, posuwistym krokiem i Garion natychmiast rozpoznał w nich wyznawców kultu Niedźwiedzia. Zupełnie nie różnili się od chereckich członków tej samej grupy, których spotkał w Val Alorn. – Wasza wysokość! – zagrzmiał mężczyzna w białej szacie. – Witaj, Cho-Hagu! – krzyknęli unisono wyznawcy kultu. – Wodzu wodzów klanów Algarii i strażniku południowych prowincji Alorii! Król Cho-Hag lekko skłonił głowę. – O co chodzi, Elvarze? – Przybyłem, aby pogratulować waszej wysokości wspaniałego zwycięstwa nad armią Czarnego Boga – odparł kapłan. – To bardzo uprzejme z twojej strony – odrzekł Cho-Hag grzecznie. – Co więcej – ciągnął Elvar – doniesiono mi, że w Twierdzy Algarów pojawił się pewien święty przedmiot. Zakładam, że wasza wysokość zechce złożyć go na przechowanie w ręce kapłanów. Garion, zaalarmowany tą sugestią, uniósł się z krzesła i zastygł bez ruchu, bo Podarek z ufnym uśmiechem już szedł do Elvara. Węzły, które Durnik zaciągnął tak starannie, były rozplątane i chłopiec wyjął z sakwy Klejnot, po czym ofiarował go zdumionemu kapłanowi. – Podarek? – spytał. Elvar wybałuszył oczy i cofnął się gwałtownie, unosząc ręce nad głowę, aby uniknąć dotknięcia Klejnotu. – No dalej, Elvarze. – W drzwiach stanęła Polgara. W jej głosie zabrzmiała drwina. – Niechaj ten, kto w najgłębszych zakamarkach swej duszy nie ma złych zamiarów, weźmie Klejnot. – Lady Polgaro – wyjąkał kapłan. – Sądziliśmy... To znaczy... ja... – Zdaje się, że są pewne opory – zauważył Silk cierpko. – Źle jest, jeśli ma się wątpliwości, czy własne intencje są naprawdę czyste. Powiedziałbym, że to poważna wada u kapłana. Elvar rzucił Drasaninowi bezradne spojrzenie, ciągle nie opuszczając rąk. – Nie powinieneś domagać się czegoś, czego nie jesteś gotów przyjąć, Elvarze – powiedziała Polgara spokojnie. – Lady Polgaro – wypalił Elvar – myśleliśmy, że będziesz tak zajęta opieką nad ojcem, że... – Zająknął się. – Że zdołasz przejąć Klejnot, zanim się zorientuję? To źle myślałeś, Elvarze. Nie pozwolę, aby Klejnot wpadł w ręce wyznawców kultu Niedźwiedzia. – Uśmiechnęła się do niego słodko. – Oczywiście, chyba że przypadkiem okażesz się tym, któremu przeznaczone jest nim władać. Wraz z ojcem będziemy zachwyceni możliwością przekazania tego brzemienia komuś innemu. Czemu

tego jednak nie sprawdzić? Musisz jedynie wyciągnąć rękę i ująć Klejnot. Elvar pobladł. Przerażony, cofnął się od Podarka. – To chyba wszystko, Elvarze – powiedział król Cho-Hag stanowczo. Kapłan zawrócił i szybko opuścił salę w asyście swojej straży. – Każ mu go schować, Durniku – poprosiła kowala Polgara. – I zobacz, czy nie da się czegoś zrobić z tymi węzłami. – Zapieczętuję je ołowiem – postanowił Durnik. – Może Podarek nie zdoła rozwiązać. – Warto spróbować. – Rozejrzała się wokół. – Sądziłam, że zechcecie usłyszeć, iż mój ojciec się ocknął. Stary dureń jest silniejszy, niż sądziliśmy. Garion w napięciu zerknął na nią, próbując znaleźć jakąś wskazówkę, że nie mówi im wszystkiego, lecz twarz Polgary pozostawała niewzruszona. Barak zaśmiał się z ulgą i klepnął Hettara w plecy. – Mówiłem, że nic mu nie będzie! – wykrzyknął radośnie. Pozostali wojownicy tłoczyli się wokół Polgary, żądając szczegółów. – Jest przytomny – oświadczyła. – To wszystko, co mogę teraz powiedzieć. Nie stracił nic ze swego zwykłego uroku. Od razu zaczął narzekać na nierówny materac i domagać się mocnego piwa. – Natychmiast poślę mu parę kufli – wtrąciła królowa Silar. – Nie, Silar – odparła z naciskiem Polgara. – Będzie pił bulion, nie piwo. – Nie spodoba mu się – rzucił Silk. – Jaka szkoda, prawda? – Czarodziejka się uśmiechnęła. Na wpół odwrócona, gotowa już do wyjścia, przystanęła i spojrzała zagadkowo na Gariona, który czując ulgę, ale też niepokój o zdrowie dziadka, wciąż siedział obok Adary. – Widzę, że poznałeś już swoją kuzynkę. – Kogo? – Nie rozdziawiaj ust, Garionie. Z tą miną wyglądasz jak głupek. Adara jest najmłodszą córką siostry twojej matki. Nie wspominałam ci o niej? Wiadomość ta spadła na niego niczym grom z jasnego nieba. – Ciociu Pol! Jak mogłaś zapomnieć o czymś tak ważnym? Lecz Adara, tak samo jak on zdumiona słowami czarodziejki, zachłysnęła się, zarzuciła mu ramiona na szyję i ucałowała ciepło. – Drogi kuzynie! – wykrzyknęła. Garion zarumienił się, potem pobladł i znów się zaczerwienił. Przenosząc wzrok z cioci Pol na kuzynkę, nie potrafił dobyć z siebie głosu ani nawet rozsądnie myśleć.

Rozdział VII Przez następne dni, podczas gdy inni odpoczywali, a ciocia Pol kurowała Belgaratha, Garion spędzał z kuzynką każdą chwilę. Od czasu gdy był bardzo małym dzieckiem, sądził, że ciocia Pol to jego jedyna rodzina. Później odkrył, iż pan Wilk – Belgarath – także jest krewnym, choć bardzo dalekim. Lecz Adara była kimś zupełnie innym. Niemal rówieśniczka, wypełniła lukę w jego sercu. Stała się wszystkimi siostrami, kuzynkami i młodszymi ciotkami, które mieli wszyscy, tylko nie on. Oprowadziła go po algarskiej twierdzy od góry do dołu. Gdy wędrowali korytarzami, często trzymali się za ręce. Całymi dniami rozmawiali. Siedzieli obok siebie w mało uczęszczanych miejscach, z głowami nachylonymi ku sobie żartowali i otwierali przed sobą serca. Garion odkrył w sobie głód rozmów, czego wcześniej nawet nie podejrzewał. Zdarzenia ostatniego roku sprawiły, że stał się małomówny, teraz jednak pękły wszystkie tamy. Ponieważ kochał swą wysoką, piękną kuzynkę, powierzał jej tajemnice, których nie wyznałby nikomu innemu. Adara też odpowiedziała na jego uczucia miłością, słuchała Gariona z uwagą, budzącą jego zaufanie. – Naprawdę potrafisz to robić? – spytała pewnego pięknego popołudnia. Siedzieli razem na parapecie, wysoko w murze fortecy. Otwierające się za ich plecami okno wychodziło na rozległe, aż po horyzont morze zbrązowiałej zimowej trawy. – Rzeczywiście jesteś czarodziejem? – Obawiam się, że tak. – Obawiasz się? – Z początku nie chciałem uwierzyć, lecz ciągle coś się zdarzało tylko dlatego, że tego zapragnąłem. Wreszcie dotarłem do punktu, w którym nie mogłem już dłużej wątpić. – Pokaż mi. Rozejrzał się nerwowo. – Nie sądzę, aby to był dobry pomysł – usprawiedliwił się. – Widzisz, coś takiego powoduje pewnego rodzaju hałas, a ciocia Pol natychmiast go słyszy. Nie byłaby zadowolona, gdybym popisywał się w ten sposób. – Boisz się cioci? – Niezupełnie o to chodzi. Po prostu nie chcę jej martwić. – Zastanowił się chwilę. – Spróbuję ci wyjaśnić. Kiedyś w Nyissie strasznie się pokłóciliśmy. Powiedziałem jej przykre słowa, choć naprawdę wcale tak nie myślałem, a ona wyjaśniła mi dokładnie, co dla mnie uczyniła. – Ze smutkiem wyjrzał przez

okno, wspominając słowa cioci Pol wypowiedziane owego parnego dnia na pokładzie statku Greldika. – Poświęciła mi tysiąc lat, Adaro. Ściślej, mojej rodzinie, ale działo się tak wyłącznie z mojego powodu. Zrezygnowała ze wszystkiego, co kiedyś liczyło się w jej życiu – dla mnie. Czy wyobrażasz sobie, jaki mam wobec niej dług wdzięczności? Zrobię wszystko, czego sobie zażyczy, i prędzej utnę sobie rękę, niż ponownie zranię ciocię Pol. – Bardzo ją kochasz, prawda, Garionie? – To coś więcej. Nie sądzę, aby istniało słowo, którym można opisać, co nas łączy. Adara w milczeniu uścisnęła mu rękę. Jej oczy były pełne ciepła i czułości. Później tego samego popołudnia Garion poszedł do komnaty, gdzie ciocia Pol opiekowała się swym krnąbrnym pacjentem. Po kilku dniach odpoczynku w łóżku Belgarath zaczynał coraz bardziej buntować się przeciw swemu więzieniu. Ślady irytacji pozostawały na jego twarzy, nawet gdy drzemał w wielkim łożu, wsparty na stosie poduszek. Ciocia Pol, ubrana w ulubioną szarą suknię, siedziała obok. Skracała starą tunikę Gariona tak, by pasowała na Podarka. Igła połyskiwała w jej palcach. Chłopczyk siedzący nieopodal miał jak zwykle poważną buzię, przez co wyglądał na starszego, niż był. – Jak on się czuje? – spytał Garion cicho, zerkając na pogrążonego we śnie dziadka. – Znacznie lepiej. – Ciocia Pol odłożyła tunikę. – Coraz bardziej się złości, a to dobry znak. – Czy widać jakieś oznaki, że powraca mu jego... no wiesz... – Machnął ręką. – Nie. Na razie nic. Zapewne jeszcze za wcześnie. – Może byście przestali szeptać? – odezwał się nagle Belgarath, nie otwierając oczu. – Jak mam spać w takim hałasie? – Sam twierdziłeś, że nie chcesz spać – przypomniała mu Polgara. – To było wcześniej. – Uniósł powieki i spojrzał na Gariona. – Gdzie się podziewałeś? – Poznawał bliżej swoją kuzynkę Adarę – wyjaśniła ciocia Pol. – Mógłby od czasu do czasu mnie odwiedzić – poskarżył się stary czarodziej. – Słuchanie twego chrapania to marna rozrywka, ojcze. – Ja nie chrapię, Polgaro. – Skoro tak twierdzisz – odparła ustępliwie. – Nie traktuj mnie jak dziecko, Pol! – Dobrze. Masz ochotę na kubek gorącego bulionu? – Nie życzę sobie żadnego bulionu. Chcę dostać mięso, krwiste czerwone mięso i kubek mocnego piwa. – Ale go nie dostaniesz, ojcze. Będziesz jadł to, co ci dam. A w tej chwili jest to bulion i mleko. – Mleko?! – Wolałbyś owsiankę? Starzec rzucił jej wściekłe spojrzenie i Garion cicho wyszedł z pokoju. Belgarath coraz szybciej wracał do zdrowia. Kilka dni później, mimo

gwałtownych protestów Polgary, wstał z łóżka. Garion znał oboje na tyle dobrze, by przewidzieć reakcję ciotki. Długi odpoczynek w łóżku nigdy nie stanowił jej ulubionej formy leczenia. Zawsze pragnęła, by jej pacjenci jak najszybciej stanęli na własnych nogach. Dzięki temu, że pozornie zmuszała niepoprawnego ojca do leżenia w łóżku, prowokowała go, by wstał. Co więcej, dokładnie skalkulowane ograniczenia, jakie mu narzuciła, zostały obliczone na to, by go rozzłościć, zmusić jego umysł do działania – nigdy zbyt intensywnego, ale dostosowanego do tempa fizycznej rekonwalescencji, tak aby umysł dotrzymywał kroku ciału. Jej staranna manipulacja ozdrowieńczym procesem ojca wykraczała poza ramy medycyny, wznosząc się na wyżyny sztuki. Kiedy Belgarath po raz pierwszy pojawił się w sali króla Cho-Haga, wyglądał szokująco słabo. Chwiał się na nogach, ciężko wsparty o ramię cioci Pol – lecz nieco później, gdy rozmowa zaczęła go interesować, pojawiły się oznaki, że owa słabość nie jest całkiem autentyczna. Nie wahał się przed odrobiną aktorstwa i wkrótce zademonstrował, że nieważne, jak zręcznie Pol prowadzi swą grę, on także potrafi manipulować. Obserwacja ich skomplikowanych manewrów w owej wyrafinowanej rozgrywce była prawdziwą przyjemnością. Jednak najważniejsze pytanie wciąż pozostawało bez odpowiedzi. Belgarath wracał do zdrowia, lecz jak dotąd nie przekonali się, czy nadal potrafi operować swą wolą. Garion wiedział, że na tę próbę przyjdzie im jeszcze poczekać. Wczesnym rankiem, jakiś tydzień po ich przybyciu do twierdzy, Adara zastukała do drzwi jego sypialni. Jeszcze zanim na dobre się obudził, wiedział, że to ona. – Tak? – zapytał przez drzwi, szybko naciągając koszulę i nogawice. – Masz ochotę na przejażdżkę, Garionie? – spytała. – Wzeszło słońce i na dworze jest nieco cieplej. – Oczywiście – zgodził się natychmiast, siadając na łóżku, aby wsunąć na nogi długie algarskie buty, które podarował mu Hettar. – Niech się tylko ubiorę. Za minutkę zejdę. – Nie ma pośpiechu. Każę osiodłać ci konia i przynieść trochę jedzenia z kuchni. Sądzę jednak, że powinieneś powiedzieć lady Polgarze, dokąd się wybierasz. Spotkamy się w zachodniej stajni. – To nie potrwa długo – obiecał. Ciocia Pol była w wielkiej sali z Belgarathem i królem Cho-Hagiem, królowa Silar przysiadła nieopodal. Jej palce śmigały, przeplatając osnowę między nićmi wątku na wielkim warsztacie tkackim. Szczęk czółenka dziwnie nastrajał do snu. – Jazda zimą może okazać się trudna – mówił król Cho-Hag. – Przeprawa przez góry Ulgosów to prawdziwy koszmar. – Myślę, że istnieje sposób, aby jej uniknąć – odparł leniwie Belgarath z wygodnego fotela. – Wrócimy do Prolgu tą samą drogą, którą przyszliśmy. Ale najpierw muszę pomówić z Relgiem. Mógłbyś po niego posłać? Cho-Hag przytaknął, gestem wezwał służącego i powiedział mu coś.

Belgarath, odziany w miękką, szarą wełnianą tunikę, nonszalancko przewiesił nogę przez poręcz fotela, zapadając weń jeszcze głębiej. Mimo wczesnej godziny trzymał w dłoni kufel piwa. – Nie sądzisz, że odrobinę z tym przesadzasz? – Ciocia Pol znacząco wskazała kufel. – Muszę odzyskać siły, Pol – odparł z niewinną miną. – A mocne piwo wzmacnia krew. Zdajesz się zapominać, że nadal jestem inwalidą. – Zastanawiam się, jak wielka część tego kalectwa pochodzi z beczułek z piwem – skomentowała Polgara. – Kiedy zszedłeś tutaj rano, wyglądałeś naprawdę okropnie. – Teraz czuję się już dużo lepiej. – Uśmiechnął się, pociągając kolejny łyk. – Z pewnością. Tak, Garionie? – Adara mnie zaprasza na przejażdżkę. Ja... to znaczy ona pomyślała, że powinienem ci powiedzieć, dokąd się wybieram. Królowa Silar uśmiechnęła się do niego łagodnie. – Odebrałeś mi ulubioną damę dworu, Garionie. – Przepraszam – odparł szybko. – Jeśli jej pani potrzebuje, nie pojedziemy. – Żartowałam. – Królowa się roześmiała. W tym momencie w sali pojawił się Relg, a tuż za nim Taiba. Wykąpana i odziana w porządny strój Marażka zaskoczyła wszystkich. Bezradna, brudna niewolnica, którą znaleźli w jaskiniach pod Rak Cthol, zniknęła bezpowrotnie. Jej fiołkowe oczy błyszczały, coraz częściej się uśmiechała. Figurę miała pełną i zmysłową, skórę bardzo bladą. Poruszała się z wrodzonym wdziękiem, a jeźdźcy króla Cho-Haga oglądali się za nią z podziwem i ściągali znacząco usta. Wiedziała, że ją obserwują, lecz fakt ten sprawiał jej przyjemność i dodawał pewności siebie. Nigdy nie oddalała się od Relga. Garion nawet uważał, że z rozmysłem, bo niepokój, jaki w nim wzbudza, sprawia jej perwersyjną przyjemność; teraz jednak nie był już tego pewien. Wyglądało, że Taiba nawet nie zastanawia się nad tym, co robi – po prostu idzie za Relgiem krok w krok. Rzadko się odzywała, ale zawsze była w pobliżu. – Posłałeś po mnie, Belgaracie? – spytał Ulgos. Z jego głosu zniknęły dawne ostre nuty, lecz w spojrzeniu nadal była udręka. – Podejdź tu, mój dobry człowieku – wylewnie zachęcał Belgarath. – Usiądź. Napij się piwa. – Dziękuję, wolę wodę – odparł Relg stanowczo. – Jak sobie życzysz. – Starzec wzruszył ramionami. – Zastanawiałem się, czy przypadkiem nie znasz szlaku, który prowadziłby jaskiniami Ulgosów z Prolgu na południowy kraniec królestwa Sendarów. – To bardzo daleka droga. – Jazda przez góry zajęłaby nam dużo więcej czasu – zauważył czarodziej. – W jaskiniach nie ma śniegu ani potworów. Istnieje taka droga? – Owszem – przyznał Relg. – I poprowadzisz nas nią? – naciskał stary czarodziej. – Jeśli muszę – zgodził się z pewnym wahaniem Ulgos.

– Myślę, że musisz. Relg westchnął. – Miałem nadzieję, że teraz, kiedy nasza podróż niemal dobiegła końca, będę mógł wrócić do domu – rzekł z żalem. Czarodziej roześmiał się głośno. – W rzeczywistości dopiero rozpoczęliśmy naszą podróż. Mamy przed sobą jeszcze długą drogę. Słysząc to, Taiba uśmiechnęła się z zadowoleniem. Garion poczuł drobne palce zaciskające się na jego dłoni i uśmiechnął się do Podarka, który właśnie wszedł do sali. – Ciociu Pol, czy mogę pojechać z Adarą? – Oczywiście, kochanie. Tylko uważaj na siebie. Nie próbuj się popisywać przed kuzynką. Nie chcę, żebyś spadł z konia i coś sobie złamał. Podarek puścił dłoń Gariona i podszedł do Relga. Węzły sakiewki, które Durnik tak starannie zapieczętował ołowiem, znów były rozplątane i chłopczyk wyjął z niej Klejnot, po czym ofiarował go Ulgosowi. – Podarek? – spytał. – Czemu go nie weźmiesz, Relgu? – spytała Taiba. – Nikt na świecie nie może wątpić w twoją czystość. Cofnął się o krok i potrząsnął głową. – Klejnot to święty przedmiot innej religii. Pochodzi od Aldura, nie od ULa, więc nie byłoby właściwe, gdybym go dotknął. Uśmiechnęła się wymownie, nie spuszczając fiołkowych oczu z twarzy świętoszka. – Podarku – powiedziała ciocia Pol. – Podejdź tutaj. Chłopiec posłusznie ruszył naprzód. Czarodziejka odczepiła sakwę od jego pasa i otwarła ją szeroko. – Odłóż go – poleciła. Podarek westchnął i złożył Klejnot w mieszku. – Jak on ciągle to otwiera? – mruknęła do siebie, przyglądając się rzemykom sakiewki. Garion i Adara wyjechali z twierdzy ku wzgórzom na zachodzie. Na błękitnym niebie słońce świeciło bardzo jasno. Ranek był chłodny, mróz ściskał ziemię przez ostatni tydzień, teraz ustąpił. Brązowa, martwa trawa pod kopytami koni leżała uśpiona. Przez jakąś godzinę jechali obok siebie bez słowa, zanim wreszcie zatrzymali się po słonecznej stronie wzgórza, osłoniętej od wiatru. Usiedli razem, spoglądając na rozległe stepy Algarii. – Dużo można zdziałać za pomocą magii, Garionie? – odezwała się Adara. Wzruszył ramionami. – To zależy od człowieka. Niektórzy są bardzo potężni, inni potrafią niewiele. – Czy mógłbyś... – zawahała się. – Czy mógłbyś sprawić, aby zakwitł ten krzak? – dokończyła szybko i wiedział, że zamierzała powiedzieć coś innego. – Teraz, w środku zimy – dodała. Zerknął na wyschnięty, kolczasty krzaczek janowca.

– Chyba tak. Ale krzak bez żadnej ochrony przed mrozem by obumarł. – To tylko krzak, Garionie. – Po co go zabijać? Adara unikała jego wzroku. – Czy mógłbyś coś dla mnie zrobić? – spytała. – Jakiś drobiazg? W tej chwili bardzo potrzebuję czegoś, w co mogłabym uwierzyć. – Myślę, że mogę spróbować. – Nie rozumiał, dlaczego wpadła nagle w ponury nastrój. – Co powiesz na coś takiego? Podniósł z ziemi gałązkę i obrócił ją w dłoniach. Następnie owinął wokół niej kilka źdźbeł suchej trawy i zapatrzył się w nią, póki wizja tego, co zamierza zrobić, nie utrwaliła się w jego umyśle. Kiedy uwolnił swoją moc, nie uczynił tego od razu, toteż zmiana następowała stopniowo. Oczy Adary rozszerzyły się ze zdumienia, gdy żałosny splot gałązki i suchej trawy uległ przemianie. Nie był to szczególnie imponujący kwiat. Niewielki, krzywy, barwą przypominał bladą lawendę i miał luźno osadzone płatki. Jednakże jego zapach urzekał słodyczą, niczym powiew lata. Garion podał go bez słowa kuzynce. Czuł się bardzo dziwnie, bowiem dźwięk, który zwykle towarzyszył uwalnianej mocy, nie przypominał narastającego szumu, jaki zawsze kojarzył się Garionowi z magią. Brzmiał raczej jak ów niezwykły dźwięk dzwonu, który usłyszał w kryształowej jaskini, gdy obdarzył życiem źrebaka. A kiedy zaczął skupiać wolę, nie zaczerpnął ani odrobiny z otoczenia. Cała moc pochodziła z niego samego i sprawiło mu to wielką radość. – Jest śliczny. – Adara delikatnie trzymała kwiatek w złożonych dłoniach i wdychała jego zapach. Ciemne włosy opadły na policzki, ukrywając przed Garionem twarz dziewczyny. Po chwili uniosła podbródek i Garion zobaczył, że jej oczy są pełne łez. – Pomaga – dodała – przynajmniej na jakiś czas. – Co ci jest, Adaro? Nie odpowiedziała. Patrzyła w dal na zbrązowiałą równinę. – Kto to jest Ce’Nedra? – spytała nagle. – Słyszałam, jak inni wspominali to imię. – Ce’Nedra? To księżniczka imperium, córka Rana Borune z Tolnedry. – Jak wygląda? – Jest szczupła, niewysoka, to półkrwi driada. Ma rude włosy, zielone oczy i okropny charakter. Rozpuszczona smarkula, która niezbyt za mną przepada. – Ale możesz to zmienić, prawda? – Adara roześmiała się i otarła łzy. – Niezupełnie cię rozumiem. – Musisz jedynie... – Machnęła ręką. – O! – Nagle pojął, o co jej chodzi. – Nie, niewiele możemy zdziałać z uczuciami i myślami innych ludzi. Chodzi mi o to, że... cóż, trudno byłoby znaleźć punkt zaczepienia. Nie wiedziałbym nawet, od czego zacząć. Patrzyła na niego chwilę, potem skryła twarz w dłoniach i się rozpłakała. – Co się stało? – spytał z niepokojem. – Nic. To nic ważnego. – Ale dlaczego płaczesz?

– Miałam nadzieję... Kiedy po raz pierwszy usłyszałam, że jesteś czarodziejem, a potem gdy stworzyłeś ten kwiat, pomyślałam, że możesz dokonać wszystkiego. Miałam nadzieję, że zrobisz coś dla mnie. – Uczynię wszystko, czego zapragniesz, Adaro. Wiesz przecież. – Ale ty nie możesz, Garionie. Sam to przed chwilą powiedziałeś. – A czego pragnęłaś? – Pomyślałam, że zdołasz sprawić, aby ktoś mnie pokochał. Niemądry pomysł, prawda? – Kto? Patrzyła na niego z dziwną godnością. W oczach nadal błyszczały łzy. – Naprawdę nie ma znaczenia kto. Nic nie możesz na to poradzić, tak samo jak ja. Teraz wiem, że pomysł był głupi. Po prostu zapomnijmy, co powiedziałam. – Wstała. – Wracajmy. Zaczynam marznąć. Dosiedli koni i pocwałowali ku wyniosłym murom twierdzy. Nie rozmawiali ze sobą. Adara nie miała ochoty na konwersację, a Garion nie wiedział, co rzec. Za nimi, zapomniany, leżał stworzony przez niego kwiat. Osłonięty przez zbocze, lekko ogrzany promieniami zimowego słońca, kwiat, który nigdy dotąd nie istniał, spęczniał w cichej, życiodajnej ekstazie i zaowocował. Maleńka puszka nasienna w jego sercu otwarła się, a rozsypane niezliczone nasionka, prześliznąwszy się pomiędzy źdźbłami zimowej trawy, opadły na zamarzniętą ziemię i spoczęły tam, czekając wiosny.

Rozdział VIII Ulgoskie dziewczęta miały bladą skórę, bardzo jasne włosy i wielkie ciemne oczy. Księżniczka Ce’Nedra wyróżniała się spośród ich tłumu niczym pojedyncza szkarłatna róża na grządce lilii. Obserwowały każdy jej ruch z łagodnym zdumieniem, jakby oszołomione samą obecnością ognistej nieznajomej. Nie chodziło tylko o jej wygląd. Ulgosi byli ludźmi z natury poważnymi, zamkniętymi w sobie, rzadko pozwalali sobie na śmiech bądź okazywanie emocji. Ce’Nedra, jak zawsze, nie ukrywała niczego. Zafascynowane dziewczęta obserwowały grę nastrojów i uczuć na jej drobnej, nieskazitelnej twarzy. Rumieniły się i chichotały nerwowo, słysząc ostre, często nieprzyzwoite dowcipy. Zyskała sobie ich przyjaźń i z dwunastu dziewcząt, które stały się jej towarzyszkami, w pewnym momencie każda otwarła przed księżniczką serce. Oczywiście zdarzały się też złe dni, kiedy Ce’Nedra miała cierpki humor, była niecierpliwa i złośliwa. Wówczas odstręczała od siebie Ulgoski o łagodnych oczach jadowitymi uwagami. Wybuchami złości często doprowadzała przyjaciółki do łez. Później, choć po każdej kolejnej burzy przyrzekały sobie, że nigdy więcej się do niej nie zbliżą, powracały z wahaniem i odnajdywały ją uśmiechniętą, zadowoloną, jak gdyby nic się nie stało. Był to trudny okres dla księżniczki. Kiedy UL rozkazał jej pozostać w jaskiniach, gdy reszta wyruszyła do Rak Cthol, nie w pełni rozumiała wszystkie implikacje bezwarunkowego poddania się jego woli. Przez całe życie znajdowała się w centrum wydarzeń, a teraz znalazła się na uboczu, zmuszona znosić ciągnące się godziny spędzone wyłącznie na czekaniu. Kiedy wpadała w gniew – po części z powodu wymuszonej bezczynności – przyjaciółki rozbiegały się niczym stado spłoszonych gołębi. Gwałtowne zmiany jej nastrojów szczególnie nużyły Gorima. Święty starzec całe wieki spędził na spokojnej kontemplacji. Ce’Nedra wtargnęła w jego życie niczym oślepiająca kometa. Choć czasami nadużywała jego pobłażliwości, znosił napady złego humoru, wybuchy płaczu, niewyjaśnione burze, a także wylewne ataki czułości, kiedy zarzucała mu ręce na szyję i obsypywała twarz pocałunkami. W dniach dobrego humoru spotykała się ze swoimi przyjaciółkami, najczęściej przy kolumnach na brzegu wyspy Gorima. Tam rozmawiały i uczestniczyły w zabawach, które sama wymyślała, a milcząca mroczna grota wypełniała się paplaniną i śmiechem dziewcząt. W chwilach melancholii wybierała się czasem z Gorimem na krótki spacer, oglądając nieznane

wspaniałości podziemnego świata jaskiń, galerii i grot pod opuszczonym miastem Prolgu. Niewprawnemu obserwatorowi mogłoby się wydawać, że księżniczka jest tak zajęta swą uczuciową pirotechniką, iż nie dostrzega niczego wokół siebie. W rzeczywistości jednak tak nie było. Umysł miała analityczny. Ku swemu zdumieniu Gorim odkrył wkrótce, że Ce’Nedra jest bystra i ma dobrą pamięć. Gdy opowiadał jej historie i legendy swojego ludu, zadawała wiele pytań, zawsze starając się dotrzeć do głębszego znaczenia ukrytego za fasadą przekazów. Podczas owych rozmów księżniczka dokonała wielu odkryć. Zrozumiała, że centrum życia Ulgosów stanowi religia, a tematem i morałem wszystkich ich legend jest obowiązek absolutnego poddania się woli ULa. Tolnedranie mogli kłócić się lub nawet próbować targów ze swym bogiem. Nedra oczekiwał tego i zdawał się z równą przyjemnością przyjmować podobne gierki, jak jego lud. Natomiast Ulgosi nie pozwalali sobie na poufałość z bogiem. – Byliśmy nikim – wyjaśnił jej Gorim. – Mniej niż nikim. Bezdomni włóczędzy, wędrowaliśmy bez celu po świecie i nie mieliśmy swego boga, póki UL nie zgodził się nim zostać. Niektórzy fanatycy posuwają się wręcz do sugestii, że bóg porzuci nas, jeśli jeden jedyny Ulgos go rozgniewa. Nie udaję, że zgłębiłem umysł ULa, ale wątpię, by był tak drażliwy. Mimo wszystko jednak nie chciał być naszym bogiem, więc najlepiej nie nadużywać jego cierpliwości. – Ależ on cię kocha – odparła Ce’Nedra szybko. – Każdy mógł to dojrzeć w jego twarzy, kiedy do nas przybył. Gorim spojrzał na nią powątpiewająco. – Mam nadzieję, że nie sprawiłem mu zbyt wielkiego zawodu. – Nie bądź niemądry – rzuciła lekko. – Oczywiście, że UL cię kocha. Cały świat cię kocha. Impulsywnie, jakby pragnąc udowodnić to, co powiedziała, ucałowała czule jego blady policzek. – Drogie dziecko – powiedział Gorim – twoje serce jest otwarte, wierzysz ufnie, iż wszyscy kochają tych, których ty darzysz miłością. Obawiam się, że nie zawsze. W naszych jaskiniach można znaleźć sporą grupę ludzi, którzy za mną nie przepadają. – Bzdura! To, że kłócisz się z kimś, nie znaczy, że go nie kochasz. Ja sama bardzo kocham mojego ojca, ale spieramy się przez cały czas. Lubimy się kłócić. – Ce’Nedra wiedziała, że może bezpiecznie używać słów typu „niemądry” czy „bzdura” przy Gorimie. Do tej pory owinęła go sobie wokół palca i była pewna, że niemal wszystko ujdzie jej na sucho. Choć wielu wydaje się to prawie niemożliwe, w zachowaniu Ce’Nedry zaszło kilka istotnych, choć bardzo subtelnych zmian. Mimo iż poważni, zamknięci w sobie Ulgosi uważali ją za okropnie impulsywną, nauczyła się przynajmniej pomyśleć chwilę – choćby bardzo krótką – zanim coś powiedziała bądź zrobiła. Bywało, że czuła się zakłopotana, a wstydu Ce’Nedra absolutnie nie potrafiła znieść. Stopniowo, niedostrzegalnie, poznała wartość samokontroli i niekiedy

nawet zachowywała się jak dama. Miała także dość czasu, by rozważyć kwestię Gariona. W ciągu tych długich dni nieobecność chłopaka sprawiała jej dotkliwy, niewytłumaczalny ból. Zupełnie jakby utraciła coś bardzo cennego i strata pozostawiła po sobie niedającą się niczym wypełnić pustkę. Jej uczucia zawsze stanowiły taki gąszcz, że nie mogła się w nich połapać. Zazwyczaj zmieniały się błyskawicznie i nim zdążyła się im przyjrzeć, zastępowały je następne. Jednakże tęsknota i poczucie pustki nękały ją tak długo, że wreszcie musiała stawić im czoło. To nie mogła być miłość. Wykluczone. Do zwykłego pomywacza, chociaż miłego? Nie, to niemożliwe. W przypadku księżniczki imperium na pewno nie! Dobrze wiedziała, jakie obowiązki na niej ciążą. Jeśli w głębi duszy pojawiłby się choćby cień podejrzenia, że jej uczucia do Gariona wykraczają poza zwykłą przyjaźń, była bezwzględnie zobowiązana zaniechać dalszych kontaktów. Nie chciała jednak odprawić go i nigdy więcej nie widzieć. Na samą myśl o tym zbierało jej się na płacz. Bez wątpienia to, co do niego czuła, nie było – nie mogło być – miłością. Takim tłumaczeniem, jak się jej wydawało, zażegnała burzę uczuć. Teraz, gdy rzeczowo udowodniła sobie, bez cienia wątpliwości, że jest bezpieczna, mogła się odprężyć. To cudowne uczucie – mieć logikę po swojej stronie. Mimo wszystko dręczył ją niewytłumaczalny niepokój. Pozostawało jedynie oczekiwanie, niekończące się, nieznośne oczekiwanie na powrót przyjaciół. Gdzie się podziewali? Kiedy wreszcie wrócą? Co robią, że trwa to tak długo? Im dłużej czekała, tym częściej impulsywne reakcje wymykały jej się spod kontroli i przyjaciółki wkrótce nauczyły się dostrzegać najdrobniejsze oznaki, zapowiadające wybuch. Wreszcie – od Gorima – usłyszała wieści o rychłym powrocie przyjaciół. Niemal oszalała z podniecenia. Przygotowania do tego dnia były długie i skomplikowane. Oczywiście powita ich stosownie. Żadnego dziecinnego entuzjazmu. Będzie skromna, opanowana, królewska i absolutnie dorosła. I, rzecz jasna, musi odpowiednio wyglądać. Godzinami zastanawiała się, jaką suknię włożyć. Wybrała długą do ziemi, oślepiająco białą ulgoską szatę. Jednakże suknie ulgoskich dziewcząt były za skromne jak na jej gust. Prostota stroju owszem, ale nie do tego stopnia! Odpruła rękawy, nieco pogłębiła dekolt i suknię przewiązała w pasie złotą szarfą. Podeszła do lustra i stwierdziła, że poprawki nie poszły na marne. Była zadowolona – strój uwydatniał kształtną figurę i całość wyglądała efektownie. Oczywiście był jeszcze problem włosów. Swobodnie rozpuszczone loki absolutnie nie wchodziły w rachubę. Spiętrzone na głowie będą spływać elegancką kaskadą po jednym ramieniu, da to plamę koloru, kontrastującą z nieskazitelną bielą stanika. Cała kompozycja musi być z szykiem. Pracowała nad fryzurą, póki nie rozbolały ją zbyt długo uniesione nad głową ręce. Gdy wreszcie skończyła, przejrzała się w lustrze, sprawdzając, czy suknia, włosy i skromny, lecz królewski wyraz twarzy współgrają. Nieźle, pogratulowała sobie w duchu. Garionowi oczy wyjdą na wierzch. Była zachwycona.

Gdy wreszcie nadszedł dzień ich przyjazdu, Ce’Nedra po nieprzespanej nocy siedziała zdenerwowana w komnacie Gorima. Kapłan czytał długi zwój, a księżniczka wierciła się niecierpliwie, bezmyślnie skubiąc zębami kosmyk włosów. – Wydajesz się dziś niespokojna, moje dziecko – zauważył. – To tylko dlatego, że nie widziałam go... ich od tak dawna – wyjaśniła szybko. – Czy na pewno dobrze wyglądam? – Zadała to pytanie dopiero jakieś siedem, osiem razy. – Ślicznie, dziecko – zapewnił ją po raz kolejny. Uśmiechnęła się promiennie. Do komnaty wszedł sługa. – Twoi goście przybyli, świątobliwy – oznajmił, składając pełen szacunku ukłon. Serce Ce’Nedry zaczęło walić jak szalone. – Wyjdźmy im na powitanie. – Gorim odłożył zwój i wstał z krzesła. Ce’Nedra powstrzymała impuls, nakazujący zerwać się na nogi i wybiec z komnaty. Narzuciwszy sobie żelazną kontrolę, podeszła do starca, a w duchu powtarzała bez przerwy: „godność, opanowanie, królewski dystans”. Kiedy wkroczyli do groty Gorima, zobaczyła przyjaciół wymęczonych i znużonych podróżą. Przybyło też z nimi kilkoro obcych, których nie rozpoznała. Jednak poszukiwała wzrokiem tylko jednej twarzy. Wydoroślał. Jego oblicze, zawsze tak poważne, miało nowy, zdecydowany wyraz. Zapewne musiało mu się przydarzyć wiele rzeczy – istotnych – pomyślała i zabolało ją, że nie mogła uczestniczyć w na pewno ważnych dla Gariona wydarzeniach. Nagle zamarła. Kim jest ta wielka, niezgrabna dziewczyna u jego boku? I czemu on okazuje tej krowie takie względy? Zacisnęła szczęki, gdy poprzez nieruchome wody jeziora patrzyła z wściekłością na perfidnego młodzieńca. Wiedziała, że tak będzie! Ledwie spuściła go z oczu, rzucił się w ramiona pierwszej napotkanej dziewczyny. Jak on śmiał?! Jak śmiał?! Gdy grupka z drugiego brzegu zbliżała się gościńcem, Ce’Nedrę ogarnęła rozpacz. Wysoka dziewczyna była urocza, jej ciemne włosy błyszczały, twarz miała szlachetne rysy. Księżniczka desperacko poszukiwała jakiejkolwiek wady, skazy. A jak ruszała się ta dziewczyna! Niemal płynęła w powietrzu z wdziękiem, który sprawił, że w oczach Ce’Nedry zakręciły się łzy zawiści. Cierpiącej księżniczce słowa powitania i imiona przybyszów wydawały się nic nieznaczącym bełkotem. Z roztargnieniem dygnęła przed królem Algarów i jego uroczą małżonką. Uprzejmie powitała piękną, zmysłową kobietę – Taiba, tak brzmiało jej imię – którą przedstawiła jej lady Polgara. I nadeszła chwila prezentacji osoby, z powodu której już wcześniej doznała szoku. – A to jest Adara. – Lady Polgara wskazała czarującą istotę u boku Gariona. Ce’Nedra miała ochotę wyć z wściekłości. To niesprawiedliwe! Nawet imię tej dziewczyny brzmiało ślicznie. Czy nie mogła nazywać się jakoś paskudnie? – Adaro – lady Polgara wpatrywała się uważnie w twarz księżniczki – to jest

jej imperialna wysokość, księżniczka Ce’Nedra. Adara dygnęła z gracją, a serce księżniczki, jakby ugodzone nożem, zamarło. – Tak bardzo pragnęłam poznać waszą wysokość – powiedziała głosem dźwięcznym, melodyjnym. – Jakże nam miło – odparła Ce’Nedra wyniośle. Choć pragnęła rzucić się na znienawidzoną rywalkę, stała sztywno wyprostowana i nieruchoma. Jakikolwiek wybuch, nawet najmniejszy ślad rozpaczy dostrzegalny w wyrazie jej twarzy bądź głosie uczyniłby zwycięstwo tej Adary całkowitym. Ce’Nedra była zbyt dumną księżniczką – i kobietą – by na to pozwolić. Chociaż cierpiała niewyobrażalnie, stała wyprostowana w aurze królewskiego majestatu. W duchu zaczęła recytować wszystkie swe tytuły, tworząc z nich coś w rodzaju pancerza. Z ponurą determinacją przypominała sobie, kim jest. Księżniczka imperium nigdy nie płacze. Córka Rana Borune nie rozczula się nad sobą. Kwiat Tolnedry nie pogrąży się w otchłani żalu tylko dlatego, że jakiś prosty pomywacz pokochał kogoś innego. – Wybaczysz mi, lady Polgaro. – Przycisnęła do czoła drżącą dłoń. – Nagle okropnie zabolała mnie głowa. Pozwólcie, że się oddalę. Nie czekając na odpowiedź, odwróciła się i ruszyła wolnym krokiem w stronę domu Gorima. Przystanęła tylko raz, gdy mijała Gariona. – Mam nadzieję, że będziesz bardzo szczęśliwy – skłamała. Spojrzał na nią zdezorientowany. Sprawy zaszły za daleko. Ukrycie targających nią emocji przed Adarą stanowiło absolutną konieczność, ale to był Garion i musiała mu okazać, co o nim myśli. – Gardzę tobą – szepnęła z naciskiem. – I nigdy więcej nie chcę cię widzieć. Zamrugał ze zdumieniem. – Nie sądzę, abyś mógł sobie wyobrazić, jak bardzo cię nienawidzę – dodała, po czym ruszyła dalej ku domowi Gorima wyprostowana z wysoko uniesioną głową. Gdy tylko znalazła się za drzwiami, uciekła do swego pokoju, padła na łóżko, płacząc z bólu i rozpaczy. Usłyszała, że ktoś zbliża się do drzwi, po czym nagle obok niej znalazła się lady Polgara. – O co w tym wszystkim chodziło? – Czarodziejka usiadła na brzegu łóżka i położyła dłoń na ramieniu szlochającej księżniczki. – Och, lady Polgaro – wykrztusiła Ce’Nedra, rzucając się w jej ramiona. – Sstraciłam go. Ko-kocha się w-w niej. – Kto taki, kochanie? – spytała Polgara spokojnie. – Garion. On kocha Adarę i nie zauważa nawet już mojego istnienia. – Ty głupia gąsko – upomniała ją łagodnie. – Przecież ją kocha, prawda? – spytała Ce’Nedra ostro. – Oczywiście, kochanie. – Wiedziałam! – wyszlochała i znów zaniosła się płaczem.

– To zupełnie naturalne – ciągnęła Polgara. – Przecież jest jego kuzynką. – Kuzynką? – Ce’Nedra uniosła twarz zalaną łzami. – Córką siostry jego matki – uściśliła Polgara. – Wiedziałaś chyba, że matka Gariona była Algarką? Ce’Nedra w milczeniu potrząsnęła głową. – Czy tylko to cię martwiło? Przytaknęła. Jej płacz ustał nagle. Lady Polgara wyjęła z rękawa chusteczkę i podała ją dziewczynie. – Wydmuchaj nos, kochanie. Nie pociągaj nim. To bardzo niestosowne. Ce’Nedra posłuchała. – A zatem wreszcie przyznałaś się do tego – zauważyła Polgara. – Zastanawiałam się, jak długo zajmie ci pogodzenie się z tą myślą. – Przyznałam się? Do czego? Polgara obdarzyła ją długim, przeciągłym spojrzeniem i Ce’Nedra zarumieniła się, spuszczając oczy. – Już lepiej – stwierdziła czarodziejka. – Nie wolno ci ukrywać przede mną niczego, Ce’Nedro. I tak na nic się to nie zda, a tylko utrudni ci wiele spraw. Oczy Ce’Nedry rozszerzyły się w miarę, jak dotarło do niej pełne znaczenie tych słów. – To niemożliwe – jęknęła przejęta zgrozą. – Coś takiego nie może się zdarzyć. – Jak lubi mawiać mój ojciec, wszystko jest możliwe – powiedziała Polgara. – Co ja teraz pocznę? – Po pierwsze, idź umyj twarz. Niektóre dziewczęta mogą płakać i nie szkodzi im to na urodę, ale ty nie masz odpowiedniej cery. W tej chwili wyglądasz strasznie. Radziłabym ci nigdy nie płakać publicznie, jeśli tylko możesz tego uniknąć. – Nie to miałam na myśli – odpowiedziała Ce’Nedra. – Co ja pocznę z Garionem? – Nie sądzę, abyś musiała cokolwiek robić. Samo się rozwiąże. – Ale ja jestem księżniczką, a on... Cóż, to tylko Garion. Coś takiego nie jest dozwolone. – Najprawdopodobniej wszystko się ułoży. Zaufaj mi, Ce’Nedro. Od bardzo dawna zajmuję się podobnymi sprawami. A teraz idź i umyj twarz. – Zrobiłam tam z siebie okropną idiotkę, prawda? – Nic, czego nie da się naprawić – uspokoiła ją Polgara. – Możemy przypisać to podnieceniu związanemu ze spotkaniem dawno niewidzianych przyjaciół. Bo przecież cieszysz się z naszego przyjazdu, czyż nie? – Och, lady Polgaro... – Ce’Nedra westchnęła. Płakała i śmiała się jednocześnie. Po naprawieniu szkód wyrządzonych przez łzy obie dołączyły do reszty w bibliotece Gorima. – Czujesz się lepiej, moje dziecko? – spytał Gorim. Na jego kochanej, starej twarzy malowała się troska.

– To tylko odrobina nerwów, przenajświętszy – zapewniła lady Polgara. – Nasza księżniczka, jak zapewne zauważyłeś, zbyt łatwo wpada w stan egzaltacji. – Przykro mi, że uciekłam w taki sposób – usprawiedliwiała się Adarze Ce’Nedra. – To było niemądre. – Wasza wysokość nigdy nie mogłaby być niemądra – stwierdziła Adara. Ce’Nedra wysoko uniosła podbródek. – Owszem, mogę – oświadczyła. – Mam takie samo prawo publicznego robienia z siebie idiotki jak ktokolwiek inny. Adara roześmiała się i cały incydent poszedł w zapomnienie. Jednakże pozostawał pewien problem. Ce’Nedra uświadomiła sobie, że chyba posunęła się za daleko w swym impulsywnym wyznaniu nienawiści wobec Gariona. Chłopak był wyraźnie zakłopotany. Ce’Nedra zdecydowała się wyniośle zignorować cierpienie, jakie mu sprawiła. Ona musiała znieść tę okropną scenę na brzegu wyspy Gorima, więc sprawiedliwość wymaga, aby i on odrobinę się pomęczył – oczywiście nie za wiele. Uznała, że zasłużył sobie na to. Pozwoliła mu pocierpieć przez jakiś czas – przynajmniej miała nadzieję, że cierpiał – po czym odezwała się do niego ciepło, jakby nigdy nie wypowiedziała owych nienawistnych słów. Garion zmieszał się jeszcze bardziej i wówczas zaatakowała go pełną siłą swego najbardziej czarującego uśmiechu; z wielkim zadowoleniem zauważyła, że wywarł piorunujący skutek na młodzieńcu. Potem zupełnie przestała Gariona zauważać. Podczas gdy Belgarath i lady Polgara relacjonowali wydarzenia męczącej podróży do Rak Cthol, księżniczka siedziała skromnie na ławce obok Adary, nieuważnie słuchając ich słów. Myślami krążyła wokół zdumiewającego odkrycia dokonanego w ciągu minionej godziny. Nagle poczuła na sobie czyjś wzrok i szybko uniosła głowę. Mały jasnowłosy chłopczyk, którego lady Polgara nazywała Podarkiem, obserwował ją z niezwykłym wyrazem powagi na buzi. W jego oczach było coś dziwnego. Z nagłą i absolutną pewnością pojęła, że dziecko spogląda wprost w jej serce. I wówczas uśmiechnął się do niej. Uśmiech ten wzbudził w niej oszałamiającą, bezrozumną radość. Chłopczyk podszedł bliżej, sięgnął do sakwy u pasa. Wyjął z niej okrągły szary kamień, po czym ofiarował go dziewczynie. – Podarek? – spytał. Przez sekundę Ce’Nedrze wydało się, że dostrzega w głębi kamienia lekki błękitny poblask. – Nie dotykaj go. – Ton lady Polgary sprawił, że Ce’Nedra znieruchomiała. – Durniku! – W głosie czarodziejki zabrzmiała nuta dziwnego wyrzutu. – Pani Pol – kowal miał bezradną minę – nie wiem, co jeszcze mógłbym zrobić. Nieważne jak starannie pieczętuję, on zawsze ją otwiera. – Każ mu go odłożyć – poleciła z rozdrażnieniem. Podszedł do chłopczyka, ukląkł i wziął sakwę. Dziecko wrzuciło do środka kamień. Kowal mocno zawiązał mieszek, ściągając supły z całej siły. Kiedy skończył, chłopczyk czule objął go za szyję. Lekko zakłopotany Durnik uniósł

wzrok i już miał odprowadzić dziecko, lecz Podarek wspiął się na kolana Ce’Nedry. Ucałował ją z powagą, po czym usadowił się jej w ramionach i natychmiast zasnął. Ce’Nedrę ogarnęło uczucie, jakiego nigdy dotąd nie doznała. Sama nie wiedziała dlaczego, ale czuła się bezgranicznie szczęśliwa. Przytuliła do siebie dziecko, objęła opiekuńczo, tuląc policzek do bladozłotych loków. Nagle ogarnęła ją ochota, aby go huśtać i może nawet zanucić cicho kołysankę. – Musimy się spieszyć – mówił do Gorima Belgarath. – Nawet z pomocą Relga dotarcie do Sendarii zajmie nam co najmniej tydzień. Potem musimy przebyć cały kraj, a o tej porze roku śniegi w Sendarii bywają bardzo głębokie. Co jeszcze gorsze, w tej chwili na Morzu Wiatrów panują nieustanne burze, a droga wodna z Sendaru do Rivy nie jest krótka. Słowo „Riva” wyrwało Ce’Nedrę z transu. Od chwili gdy wraz z Jeebersem wykradła się z imperialnego pałacu w Tol Honeth, zachowaniem jej rządziła jedna, jedyna myśl – nie zamierza jechać do Rivy. Choć od czasu do czasu mogło się wydawać, że ustąpiła w tej kwestii, ustępstwa owe zawsze stanowiły jedynie podstęp. Teraz musi postawić sprawę jasno. Powody, dla których z takim uporem odmawiała podporządkowania się nakazom traktatów z Vo Mimbre, zatarły się w jej pamięci. Od tego czasu zdarzyło się tak wiele, że nie była już tą samą osobą, ale nieważne, co by się działo, jednego była absolutnie pewna. Nie zamierza jechać do Rivy. To kwestia zasad. – Jestem pewna, że kiedy dotrzemy do Sendarii, będę mogła się udać do imperialnego garnizonu – oznajmiła od niechcenia, jakby decyzja w tej sprawie już zapadła. – A po co miałabyś to robić, kochanie? – spytała lady Polgara. – Jak już mówiłam wcześniej, nie wybieram się do Rivy. Legioniści zorganizują mi transport do Tol Honeth. – Może istotnie powinnaś odwiedzić ojca – rzekła czarodziejka. – Czy to znaczy, że puścisz mnie do niego? – Tego nie powiedziałam. Jestem pewna, że późną wiosną albo wczesnym latem zdołamy znaleźć statek żeglujący do Tol Honeth. Rivanie prowadzą rozległy handel z imperium. – Chyba niedokładnie mnie zrozumiałaś, lady Polgaro. Powiedziałam, że nie jadę do Rivy. Bez względu na okoliczności. – Słyszałam cię, Ce’Nedro, jednakże się mylisz. Jedziesz do Rivy. Masz tam umówione spotkanie, pamiętasz? – Nie pojadę! – Głos Ce’Nedry wzniósł się co najmniej o oktawę. – Owszem, pojedziesz. – W na pozór spokojnym tonie czarodziejki pobrzmiewała jednak stalowa nuta. – Absolutnie odmawiam! – oświadczyła księżniczka. Miała powiedzieć coś więcej, lecz nagle drobny paluszek musnął jej wargi. Śpiące dziecko, które tuliła w ramionach, uniosło rękę i dotknęło jej ust. Z irytacją odsunęła małą dłoń. – Mówiłam już wcześniej, że nie zamierzam się podporządkować...

Chłopczyk ponownie dotknął jej warg. Jednocześnie uniósł senne oczy i popatrzył na nią; to spojrzenie dziwnie uspokoiło księżniczkę. Ce’Nedra zapomniała, co chciała powiedzieć. – Nie pojadę na Wyspę Wiatrów – zakończyła dość niezręcznie. – To moje ostatnie słowo. – Problem w tym, że wcale nie wydawało się takie ostatnie. – Dyskutowałyśmy już kiedyś na ten temat – zauważyła Polgara. – Nie macie prawa... Ce’Nedrze słowa zamarły na ustach. Oczy chłopczyka były takie błękitne, tak bardzo błękitne... Odkryła, że nie może oderwać od nich wzroku. Potrząsnęła głową. To zupełnie nie w jej stylu, gubić w ten sposób wątek. Postarała się skupić. – Nie zgadzam się na publiczne poniżenie – oznajmiła. – Nie stanę we Dworze Rivańskiego Króla niczym żebraczka, by wszyscy Alornowie w sekrecie mnie wyśmiewali. – To brzmiało lepiej, jakby dochodziła już do siebie. Mimowolnie zerknęła na dziecko i jej myśli znów się rozproszyły. – Nie mam nawet odpowiedniej sukni – dodała żałośnie. Dlaczego powiedziała coś takiego? Polgara milczała, lecz w jej oczach, gdy obserwowała rozkojarzoną księżniczkę, była wyrozumiałość. Ce’Nedra brnęła dalej. Jej obiekcje stawały się coraz mniej istotne. Stopniowo uświadomiła sobie, że w rzeczywistości nie istnieje żaden powód, dla którego nie miałaby pojechać do Rivy. Odmowa wydawała się zwykłym kaprysem, dziecinną przekorą. Czemu właściwie robiła z tego powodu tyle szumu? Chłopczyk w jej ramionach uśmiechnął się zachęcająco i mimo woli odpowiedziała mu uśmiechem. Jej opór się załamywał. Spróbowała jeszcze raz. – Zresztą to i tak tylko głupia formalność, lady Polgaro. Na Dworze Rivańskiego Króla nikt nie będzie na mnie czekał, nikt się nigdy nie zjawi. Ród Rivy wygasł. – Oderwała oczy od twarzy dziecka. – Czy naprawdę muszę jechać? Lady Polgara przytaknęła z powagą. Ce’Nedra westchnęła głośno. Cała ta sprzeczka wydała jej się nagle zupełnie bezsensowna. Po co się kłócić z powodu jednej podróży? Przecież nie wiązało się z nią żadne niebezpieczeństwo. Jeśli ma to sprawić przyjemność innym, czemu miałaby się upierać? – No dobrze – ustąpiła. – Jeśli to tak ważne dla wszystkich, mogę pojechać do Rivy. Z jakiejś przyczyny, kiedy to powiedziała, poczuła się znacznie lepiej. Chłopczyk w jej ramionach uśmiechnął się ponownie, delikatnie pogładził jej policzek i zasnął. Zagubiona w niewytłumaczalnej mgiełce szczęścia, księżniczka raz jeszcze przytuliła twarz do jego loków i zaczęła kołysać się w przód i tył, nucąc cichutko.

Część druga

RIVA

Rozdział IX Relg znowu poprowadził ich przez mroczny, milczący świat jaskiń, w którym Garion czuł się bardzo źle. Nienawidził każdej sekundy podziemnej podróży. Wydawało mu się, że minęła wieczność od chwili, gdy opuścili Prolgu, gdzie Ce’Nedra długo i łzawo żegnała się ze starym Gorimem. Zdumiewała Gariona, toteż wędrując w cuchnącym wilgocią mroku, rozmyślał o księżniczce. W Prolgu coś się zdarzyło. Ce’Nedra stała się inna – i różnice te z niewytłumaczalnego powodu bardzo go denerwowały. Wreszcie, po niezliczonych dniach spędzonych w ciemnych krętych tunelach, poprzez nieregularny, zasłonięty gęstymi zaroślami otwór w ścianie stromego jaru wyłonili się na świat powietrza i światła. Śnieg padał wielkimi wirującymi łagodnie płatkami. – Jesteś pewien, że to Sendaria? – spytał Relga Barak, przedzierając się przez krzaki. Relg wzruszył ramionami, raz jeszcze przewiązując opaską oczy, aby uchronić je przed światłem. – Nie jesteśmy już w Ulgo. – Istnieje wiele miejsc, które leżą poza Ulgo – przypomniał mu kwaśno Belgarath. – To mi wygląda na Sendarię – zauważył król Cho-Hag, przechylając się w siodle, aby wyjrzeć z jaskini na zaśnieżony świat. – Czy ktoś wie choćby w przybliżeniu, jaka jest teraz pora dnia? – Bardzo trudno to stwierdzić przy tak gęstym śniegu, ojcze – odparł Hettar. – Konie sądzą, że dochodzi południe, ale pojęcie czasu mają nieco mgliste. – Cudownie – zauważył Silk. – Nie wiemy, gdzie jesteśmy ani która jest godzina. Znakomity początek, nie ma co. – To naprawdę nieistotne, Silku – odezwał się ze znużeniem Belgarath. – Musimy jedynie udać się na północ. Wcześniej czy później na pewno natkniemy się na wielki gościniec. – Doskonale – rzucił Durnik. – Ale gdzie jest północ? Garion spojrzał na dziadka, podczas gdy stary czarodziej wydostawał się z jaskini. Jego twarz pokrywały zmarszczki zmęczenia, pod oczami znów wystąpiły sińce. Mimo dwutygodniowej rekonwalescencji w twierdzy i stanowczej opinii cioci Pol, że nadawał się już do podróży, jak widać nie całkiem przyszedł do siebie. Wynurzywszy się z jaskini, naciągnęli grube płaszcze i dopięli popręgi przy siodłach, przygotowując się do drogi.

– Niezbyt atrakcyjne miejsce, nieprawdaż? – zwróciła się Ce’Nedra do Adary. – To górski kraj. – Garion od razu stanął w obronie swojej ojczyzny. – Wcale nie jest gorszy od gór we wschodniej Tolnedrze. – Bynajmniej tego nie twierdziłam, Garionie – odparła Ce’Nedra irytująco protekcjonalnym tonem. Jechali przez kilka godzin, aż wreszcie usłyszeli w lesie przed sobą echo uderzeń toporów. – Drwale – domyślił się Durnik. – Podjadę do nich i zapytam o drogę. Ruszył w stronę, skąd dochodził odgłos. Kiedy wrócił, jego mina zdradzała głęboki niesmak. – Jechaliśmy na południe – oznajmił. – Naturalnie – stwierdził z ironią Silk. – Spytałeś o godzinę? – Wieczór już bliski. Drwale twierdzą, że jeśli skręcimy na zachód, trafimy na drogę prowadzącą ku północnemu zachodowi. Doprowadzi nas do wielkiego północnego traktu, jakieś dziewięćdziesiąt sześć kilometrów po tej stronie Muros. – Przekonajmy się zatem, czy zdołamy ją odnaleźć przed zmrokiem – podsumował Belgarath. Nim zjechali z gór, minęło kilka dni. Parę następnych zajęło im pokonanie rzadko zaludnionych połaci wschodniej Sendarii i dotarcie do bardziej cywilizowanych równin wokół jeziora Sulturn. Przez cały czas padał śnieg, ruchliwe drogi południowej i środkowej Sendarii pokrywała wilgotna breja. Ich drużyna była dość spora i zazwyczaj musieli nocować w kilku gospodach. Księżniczka Ce’Nedra, opisując zarówno wioski, jak i oferowane im schronienia, używała często słowa „osobliwy” i Garion odkrył, że jej upodobanie do tego określenia uraża jego dumę. Królestwo, do którego dotarli, nie było tą samą Sendarią, jaką opuścili prawie rok temu. W niemal każdej wiosce po drodze Garion dostrzegał oznaki mobilizacji. Na zabłoconych rynkach ćwiczyły grupki wiejskiej straży. Stare miecze i pogięte piki, od dawna zapomniane na strychach bądź w piwnicach, wydobywano teraz i oskrobywano z rdzy, przygotowując się do wojny, która, jak wszyscy wiedzieli, zbliżała się nieubłaganie. Wysiłki pokojowo nastawionych rolników i wieśniaków, starających się upodobnić do żołnierzy, często budziły uśmiech. Uszyte w domach mundury mieniły się wszystkimi możliwymi odcieniami czerwieni, błękitu i zieleni, a proporce na pierwszy rzut oka zdradzały, iż poświęcono na ich rzecz najcenniejsze damskie halki. Jednak twarze owych prostych ludzi były niezmiernie poważne. Choć młodzieńcy w mundurach paradowali dumnie, aby zrobić wrażenie na dziewczętach, a starsi ludzie usiłowali udawać weteranów, w wioskach panowała ciężka atmosfera. Sendaria czekała na wojnę. Gdy dotarli do Sulturn, ciocia Pol, która rozglądała się z namysłem w niemal każdej mijanej wiosce, podjęła decyzję. – Ojcze. Ty, Cho-Hag i reszta ruszajcie wprost do Sendaru. Durnik, Garion i ja musimy nieco zboczyć z trasy.

– Dokąd się wybieracie? – Na farmę Faldora. – Po co? – Wszyscy zostawiliśmy tam swoje rzeczy. Pogoniłeś nas tak szybko, że ledwie mieliśmy czas się spakować. Po jej wyrazie twarzy i beznamiętnym tonie głosu Garion natychmiast się zorientował, że coś jest nie tak; zwietrzył podstęp. Uniesione brwi Belgaratha wskazywały, iż czarodziej także wie, że córka nie mówi mu wszystkiego. – Zaczyna nas gonić czas, Pol – zauważył starzec. – Nadal mamy go sporo, ojcze – odparła. – Zresztą to niezbyt daleki objazd. Stracimy zaledwie kilka dni. – To naprawdę takie ważne, Pol? – Owszem, ojcze. Uważam, że tak. Miej oko na Podarka. Nie sądzę, aby musiał jechać z nami. – W porządku, Pol. Z ust księżniczki Ce’Nedry wyrwał się srebrzysty śmiech. Obserwowała właśnie niezdarne wysiłki wiejskich strażników, którzy usiłowali wykonać zwrot w prawo, nie potykając się o własną broń. Wyraz twarzy Polgary nie zmienił się nawet odrobinę, gdy zwróciła wzrok na chichoczącą dziedziczkę imperium. – Myślę jednak, że ją zabierzemy ze sobą – dodała. Ce’Nedra protestowała gwałtownie, gdy usłyszała, że nie pojedzie prosto do wygodnego pałacu króla Fulracha w Sendarze, lecz jej obiekcje nie zrobiły na czarodziejce wrażenia. – Czy ona nigdy nikogo nie słucha? – wymamrotała do Gariona, kiedy jechali razem za Polgarą i Durnikiem drogą do Medalii. – Zawsze słucha – odparł Garion. – Ale nigdy nie zmienia zdania? – Niezbyt często. Ale przynajmniej słucha. Ciocia Pol obejrzała się przez ramię. – Naciągnij kaptur, Ce’Nedro – poleciła. – Znów zaczyna padać śnieg i nie chcę, żebyś jechała z mokrą głową. Księżniczka zaczerpnęła tchu, szykując się do riposty. – Na twoim miejscu byłbym cicho – poradził jej Garion szeptem. – A ja... – Ciocia Pol nie jest w tej chwili w nastroju do dyskusji. Ce’Nedra rzuciła mu wściekłe spojrzenie, ale bez słowa naciągnęła kaptur. Kiedy wieczorem dotarli do Medalii, wciąż jeszcze prószył drobny śnieg. Reakcja księżniczki na kwatery zaoferowane w gospodzie była całkowicie przewidywalna. Garion zauważył, że wybuchy Ce’Nedry mają pewien rytm. Nigdy nie zaczynała wrzeszczeć pełnym głosem, stopniowo się rozpędzała, stosując imponujące crescendo. Właśnie dotarła do etapu, gdy z jej gardła miał się dobyć donośny krzyk, kiedy została nagle zastopowana. – Co za czarujący pokaz dobrych manier – zauważyła ciocia Pol spokojnie,

zwracając się do Durnika. – Wszyscy starzy przyjaciele Gariona będą tym niewątpliwie zachwyceni, nie sądzisz? Stłumił śmiech. – Jestem tego pewien, pani Pol. Usta Ce’Nedry wciąż były otwarte, lecz jej tyrada urwała się w pół słowa. Gariona zdumiała nagła cisza. – Rzeczywiście zachowywałam się odrobinę niemądrze, nieprawdaż? – powiedziała księżniczka po chwili tonem rozważnym, niemal słodkim. – Owszem, kochanie, odrobinkę – zgodziła się ciocia Pol. – Proszę, wybaczcie mi wszyscy. – Głos Ce’Nedry ociekał słodyczą. – Nie przesadzaj, Ce’Nedro – upomniała ją Polgara. Mniej więcej około południa następnego dnia skręcili z głównego traktu, prowadzącego do Erat, w wiejską drogę zmierzającą wprost na farmę Faldora. Od rana podniecenie Gariona zdążyło już osiągnąć niemal nieznośny poziom. Znał tu każdy słup milowy, każdy krzak i drzewo. A tam? Czyż to nie stary Cralto dosiada na oklep konia? Zapewne jedzie załatwić coś dla Faldora. Zobaczywszy wysokiego chłopaka, który oczyszczał rów irygacyjny z krzaków, Garion nie mógł się już opanować. Wbił pięty w boki konia, gładko przeskoczył ogrodzenie i pogalopował przez zaśnieżone pole w stronę samotnego robotnika. – Rundorigu! – krzyknął, gwałtownie ściągnął wodze i zeskoczył z siodła. – Wasza miłość? – Rundorig mrugał ze zdumienia. – Rundorigu, to ja, Garion. Nie poznajesz mnie? – Garion? – Rundorig zamrugał jeszcze kilkanaście razy, wpatrując się w niego uważnie. Wreszcie w jego oczach pojawił się błysk, niczym promień słońca w pochmurny dzień. – Chyba masz rację – stwierdził zaskoczony. – Ty jesteś Garion, prawda? – Oczywiście, że tak, Rundorigu! – Wyciągnął dłoń do przyjaciela. Rundorig schował jednak obie ręce za plecy i cofnął się. – Twoje ubranie, Garionie. Uważaj! Jestem cały zabłocony. – Nie dbam o moje ubranie, Rundorigu. Jesteś moim przyjacielem. Wysoki chłopak z uporem pokręcił głową. – Nie możesz go ubłocić. Jest zbyt wspaniałe. Będziemy mieli mnóstwo czasu na uściski, kiedy już się umyję. – Spojrzał ciekawie na Gariona. – Skąd wziąłeś tak eleganckie rzeczy? I miecz? Lepiej nie pokazuj się Faldorowi z mieczem. Wiesz, że tego nie aprobuje. W jakiś sposób spotkanie nie przebiegało tak, jak powinno. – Jak się miewa Doroon? – spytał Garion. – I Zubrette? – Doroon wyprowadził się zeszłego lata – odrzekł Rundorig po krótkim zastanowieniu. – Mam wrażenie, że jego matka wyszła ponownie za mąż... W każdym razie mieszkają teraz na farmie po drugiej stronie Winold. A Zubrette, no cóż... Zubrette i ja zaczęliśmy się spotykać niedługo po twoim wyjeździe. – Zarumienił się i opuścił wzrok. – Doszliśmy do pewnego porozumienia, Garionie. – Ależ to cudownie, Rundorigu! – wykrzyknął Garion, aby pokryć lekkie

uczucie zawodu. Jednakże Rundorig parł naprzód. – Wiem, że zawsze bardzo się lubiliście. – Jego pociągła twarz miała nieszczęśliwy wyraz. – Pomówię z nią. – Uniósł wzrok. Do oczu napłynęły mu łzy. – Nie posunąłbym się tak daleko, lecz nikt z nas nie sądził, że kiedykolwiek wrócisz. – Tak naprawdę wcale nie wróciłem – zapewnił Garion. – Wpadliśmy tylko z wizytą i po to, by zabrać parę rzeczy, które zostawiliśmy. Wkrótce znów ruszamy w drogę. – Czy chcesz zabrać Zubrette? – spytał Rundorig z głuchą rozpaczą, co bardzo poruszyło Gariona. – Przyjacielu, teraz już w ogóle nie mam domu. Jednego dnia sypiam w pałacach, a następnego w błocie przy drodze. Czy obaj pragnęlibyśmy takiego życia dla Zubrette? – Myślę, że pojechałaby z tobą, gdybyś ją poprosił. Zniosłaby wszystko, byle tylko być przy tobie. – Ale my jej na to nie pozwolimy, prawda? Przecież doszło do porozumienia między wami. – Nigdy nie mógłbym jej okłamać, Garionie – zaprotestował Rundorig. – A ja tak – odrzekł Garion twardo. – Zwłaszcza jeśli w ten sposób oszczędzę jej życia bezdomnego włóczęgi. Ty musisz jedynie trzymać gębę na kłódkę i pozwolić, żebym ja mówił za nas obu. – Nagle uśmiechnął się szeroko. – Zupełnie jak za dawnych czasów. Na twarzy Rundoriga także zagościł pierwszy nieśmiały uśmiech. Brama farmy stała otworem. Poczciwy Faldor, zacierając ręce, krzątał się z radosnym uśmiechem wokół cioci Pol, Durnika i Ce’Nedry. Wysoki, szczupły farmer wyglądał jak zwykle krzepko, a jego długa szczęka zdawała się jeszcze dłuższa po ponad roku ich nieobecności. Na skroniach można było dostrzec odrobinę więcej siwizny, lecz serce Faldora się nie postarzało. Księżniczka Ce’Nedra stała skromnie z boku i Garion starannie przyjrzał się jej twarzy, by nie przeoczyć oznak nadchodzącego niebezpieczeństwa. Jeśli ktokolwiek mógł przeszkodzić mu w realizacji planu, to właśnie Ce’Nedra. Lecz choć bardzo się starał, nie potrafił nic odczytać z nieprzeniknionego oblicza księżniczki. Wtedy z galerii otaczającej wnętrze podwórza zeszła Zubrette. Miała na sobie prostą wiejską sukienkę, jej włosy były nadal złote, a twarz jeszcze piękniejsza niż kiedyś. Garion poczuł, jak zalewa go fala tysięcy wspomnień naraz. Na myśl o tym, co zamierza zrobić, przeszył go ból. Dorastali razem i więź, która ich łączyła, była tak mocna, że nikt z zewnątrz nie zdołałby do końca zrozumieć, co mogli zawrzeć w jednym, jedynym spojrzeniu. I właśnie owym spojrzeniem Garion ją okłamał. Oczy Zubrette były pełne miłości, jej miękkie usta rozchyliły się lekko niemal gotowe, aby odpowiedzieć na pytanie, które – była tego pewna – Garion zaraz zada. Jednakże wzrok Gariona wyrażał przyjaźń, nawet czułość, ale nie miłość. Po twarzy Zubrette przemknął cień

niedowierzania, na policzki powoli wystąpił rumieniec. Ból, jaki Garion czuł, patrząc, jak w jej błękitnych oczach gaśnie nadzieja, był ostry niczym cios noża. Co gorsza, on sam musiał zachować pozór obojętności, podczas gdy Zubrette tęsknie badała wzrokiem jego twarz, jakby chciała każdy szczegół przechować we wspomnieniach, które muszą wystarczyć jej na całe życie. Po chwili odwróciła się i usprawiedliwiwszy się jakimś zajęciem, odeszła. Garion wiedział, że od tej pory będzie go unikać i że widział ją po raz ostatni w życiu. Postąpił słusznie, niemniej jednak to o mało nie złamało mu serca. Wymienił z Rundorigiem szybkie spojrzenie, wyrażające wszystko, co mieli do powiedzenia, po czym ze smutkiem odprowadził wzrokiem dziewczynę, którą, jak kiedyś sądził, miał pewnego dnia poślubić. Kiedy Zubrette skręciła za róg i zniknęła, westchnął z goryczą i stwierdził, że Ce’Nedra przygląda mu się uważnie. Jej oczy mówiły, że dokładnie zrozumiała, czego przed chwilą dokonał i jak wiele go to kosztowało. W owym spojrzeniu kryło się współczucie i szczególne pytanie. Mimo nalegań Faldora Polgara natychmiast zrezygnowała z roli honorowego gościa, zupełnie jakby swędziały ją palce pragnące jeszcze raz dotknąć wszystkich znajomych sprzętów. Gdy tylko wkroczyła do kuchni, powiesiła płaszcz na kołku, przypasała fartuch i zabrała się do pracy. Uprzejme sugestie po jakiejś minucie przerodziły się w polecenia, po czym wszystko wróciło do normy. Faldor i Durnik, z dłońmi splecionymi na plecach, przechadzając się po podwórzu, przeglądali szopy z zapasami, dyskutowali o pogodzie i sprawach gospodarstwa, Garion zaś stał w kuchni z księżniczką Ce’Nedrą. – Pokażesz mi farmę? – spytała bardzo cicho. – Jeśli sobie życzysz. – Czy lady Polgara naprawdę tak bardzo lubi gotować? – Ce’Nedra spojrzała na ciocię Pol, która nucąc wesoło, wałkowała ciasto na placek. – Chyba tak – odparł Garion. – Jej kuchnia to miejsce doskonale zorganizowane, a ona lubi porządek. Z jednej strony przybywają produkty, z drugiej wychodzi obiad. – Rozejrzał się po pomieszczeniu o niskim belkowanym suficie i ścianach zawieszonych błyszczącymi rondlami i patelniami. Nagle odniósł wrażenie, jakby jego życie zatoczyło pełny krąg. – Wychowałem się tutaj – powiedział cicho. – Myślę, że istnieją gorsze miejsca, w których można dorastać. Ce’Nedra wsunęła smukłe palce w jego dłoń. W tym dotyku wyczuł pewne wahanie – chyba nie była pewna, jak ten gest zostanie przyjęty. Trzymanie jej za rękę pocieszyło go odrobinę. Miała bardzo drobną dłoń. Czasami Garion zapominał, jak krucha i delikatna jest Ce’Nedra. W tej chwili, z jakiejś przyczyny obudziły się w nim opiekuńcze uczucia. Zastanawiał się, czy mógłby objąć ją ramieniem. Razem wędrowali po farmie, zaglądając do stodół, stajni i kurników. Wreszcie dotarli na strych na siano; zawsze była to ulubiona kryjówka Gariona. – Wdrapywałem się tutaj, kiedy wiedziałem, że ciocia Pol ma dla mnie

zajęcie – wyznał z melancholijnym uśmiechem. – Nie chciałeś pracować? Wszyscy tu sprawiają wrażenie nieustannie zajętych. – Nie mam nic przeciw pracy. Problem w tym, że część roboty, jaką mi wynajdywała, była dość nieprzyjemna. – Na przykład szorowanie garnków? – Ce’Nedrze oczy zabłysły. – Istotnie, to nie należy do moich ulubionych zajęć. Usiedli razem na miękkim pachnącym sianie. Ce’Nedra, nie wypuszczając ręki Gariona, mimowolnie wodziła palcem po wierzchu jego drugiej dłoni. – Dzisiaj pokazałeś, że jesteś bardzo odważny, Garionie – powiedziała z powagą. – Odważny? – Zrezygnowałeś z czegoś, co było dla ciebie czymś bardzo istotnym i wyjątkowym. – A! Masz na myśli Zubrette? Myślę, że wyjdzie jej to na dobre. Rundorig ją kocha i potrafi się nią zająć w sposób, do którego ja zapewne nie byłbym zdolny. – Nie jestem pewna, czy rozumiem. – Zubrette potrzebuje wiele uwagi. Jest zaradna i śliczna, ale niezbyt odważna. Zazwyczaj starała się uciec przed kłopotami. Potrzebuje kogoś, kto by się nią opiekował. Kogoś, kto może poświęcić jej całe swoje życie. Nie sądzę, abym ja mógł to zrobić. – Gdybyś jednak został na farmie, ożeniłbyś się z nią, prawda? – Najprawdopodobniej – przyznał – ale nie zostałem. – Czy nie sprawiło ci bólu tak wielkie wyrzeczenie? Westchnął. – Owszem. W pewnym sensie. Ale sądzę, że tak jest najlepiej dla nas wszystkich. Mam wrażenie, że czeka mnie jeszcze sporo podróży, a Zubrette nie należy do osób, którym można proponować spanie na ziemi. – Jednak nie zawahaliście się ani przez moment, żądając tego ode mnie – zauważyła Ce’Nedra z odrobiną urazy. Garion spojrzał na nią. – Rzeczywiście. Nigdy dotąd o tym nie myślałem. Może dlatego że jesteś odważniejsza. Następnego ranka, po długich pożegnaniach i wielu obietnicach powrotu, we czworo ruszyli do Sendaru. – I co, Garionie? – spytała ciocia Pol, gdy przejeżdżali przez wzgórze i nieodwołalnie zostawiali za sobą farmę Faldora. – Co „co”? Dłuższą chwilę patrzyła na niego w milczeniu. Westchnął. Ukrywanie swoich uczuć teraz nie miało sensu. – Nie będę mógł tu wrócić, prawda? – Prawda, kochanie. – Chyba zawsze sądziłem, że kiedy skończymy już z tym wszystkim, wrócimy

na farmę. Ale nie zrobimy tego, mam rację? – Nie, Garionie. Nie zrobimy tego. Musiałeś zobaczyć ją jeszcze raz, aby sobie to uświadomić. Nie było innego sposobu, byś pozbył się ciężaru, jaki wlokłeś za sobą przez tyle miesięcy. Zrozum, nie twierdzę wcale, że farma Faldora to złe miejsce, po prostu nie odpowiada ona pewnemu rodzajowi ludzi. – I nadłożyliśmy taki szmat drogi tylko dlatego, abym mógł się o tym przekonać? – To dość ważne, Garionie. Oczywiście wizyta u Faldora sprawiła mi też ogromną przyjemność. No i zostało w kuchni kilka moich sprzętów; służyły mi od dawna i nie chciałam ich stracić. Garionowi przyszła do głowy pewna myśl. – A co z Ce’Nedrą? Czemu nalegałaś, aby i ona pojechała z nami? Ciocia Pol obejrzała się na księżniczkę, która jechała nieco z tyłu, zatopiona w myślach. – Przejażdżka jej nie zaszkodziła, a zobaczyła tam parę rzeczy, które powinna była ujrzeć. – Jestem pewien, że nigdy tego nie zrozumie. – Masz rację, kochanie – zgodziła się ciocia Pol. – Zapewne nigdy. Przez następne półtora dnia, kiedy jechali drogą przecinającą równinę w kierunku stolicy kraju – Sendaru – popadywał gęsty śnieg. Nie było bardzo zimno, ale wciąż musieli się zmagać z wirującym tumanem białych płatków. Jechali na zachód. W pobliżu wybrzeża wiatr wyraźnie przybrał na sile, a widok morza wzbudził w nich niepokój. Bryza gnała przed sobą potężne fale zwieńczone grzywami piany. W pałacu króla Fulracha zastali Belgaratha w paskudnym humorze. Do Dnia Zarania pozostał zaledwie tydzień i starzec stał przy oknie, gniewnie wyglądając na wzburzone morze, zupełnie jakby pogoda obrażała go osobiście. – Jak to ładnie, żeście do nas wrócili – rzucił sarkastycznie, gdy ciocia Pol i Garion weszli do jego komnaty. – Bądź miły, ojcze – powiedziała czarodziejka spokojnie. Zdjęła błękitny płaszcz i powiesiła go na krześle. – Widziałaś, co się tam dzieje, Pol. – Wściekle dziabnął palcem w okno. – Owszem, ojcze. – Nie zaszczyciła widoku na zewnątrz nawet jednym spojrzeniem. Natomiast z uwagą wpatrzyła się w twarz starca. – Za mało sypiasz – rzekła oskarżycielsko. – Jak mam spać przy czymś takim? – Machnął ręką w stronę okna. – Zaraz się zdenerwujesz, ojcze, a to ci nie służy. Spróbuj się opanować. – Do Dnia Zarania musimy znaleźć się w Rivie, Pol. – Tak, ojcze, wiem. Zażywałeś lekarstwo? – Nie da się z nią rozmawiać. – Czarodziej, westchnąwszy, zwrócił się do Gariona: – Sam widzisz, prawda? – Nie spodziewasz się chyba, że odpowiem na to pytanie, dziadku? Nie w jej obecności. Belgarath skrzywił się z pogardą.

– Tchórz – wymamrotał złośliwie. Obawy starego czarodzieja okazały się bezpodstawne. Cztery dni przed Zaraniem, na falach wzburzonego morza przyżeglował do portu znajomy statek kapitana Greldika. Maszt i relingi pokrywał lód, główny żagiel był rozdarty pośrodku. Kiedy brodaty żeglarz znalazł się w pałacu, natychmiast odeskortowano go do komnaty, gdzie czekali Belgarath i pułkownik – do niedawna kapitan – Brendig, niezwykle rzeczowy baronet, ten sam, który zaaresztował ich wszystkich w Camaarze wiele miesięcy wcześniej. Brendig awansował błyskawicznie i obecnie, wraz z hrabią Seline, był najbardziej zaufanym doradcą króla Fulracha. – Przysyła mnie Anheg – zameldował lakonicznie Belgarathowi Greldik. – Czeka w Rivie wraz z Rhodarem i Brandem. Zastanawiali się, co was zatrzymuje. – Nie mogę znaleźć żadnego kapitana, który zechciałby wyprawić się z portu w czasie burzy – odparł ze złością Belgarath. – No cóż, teraz ja tu jestem – odparł Greldik krótko. – Muszę załatać żagiel, ale to nie potrwa długo. Rano możemy wypłynąć. Macie tu coś do picia? – Co z pogodą na morzu? – dopytywał się Belgarath. – Trochę wieje. – Kapitan obojętnie wzruszył ramionami. Zerknął przez okno na sześciometrowe fale, rozbijające się długimi płatami piany i zieleni o kamienne nabrzeża portu. – Poza pasem przybrzeżnym nie jest tak źle. – Zatem wyruszamy rano. Będziesz miał jakichś dwudziestu pasażerów. Starczy ci miejsca? – Jeśli trzeba, zwolnimy dodatkowe. Mam nadzieję, że tym razem nie zabieracie koni. Po ostatniej przeprawie tydzień trwało, nim doczyściliśmy zęzy. – Tylko jednego – oświadczył Belgarath. – Źrebaka, który bardzo przywiązał się do Gariona. Nie narobi wiele nieporządku. Potrzebujesz czegoś? – Przydałoby się coś do picia – rzucił z nadzieją Greldik. Następnego ranka królowa Sendarii Layla dostała ataku histerii. Gdy dowiedziała się, że ona także ma towarzyszyć grupie udającej się do Rivy, wpadła w panikę. Pulchną żonę Fulracha najbardziej w świecie przerażała morska podróż – nawet podczas najspokojniejszej pogody. Już sam widok statku budził w niej zgrozę. Kiedy Polgara poinformowała ją, że musi wraz z nimi płynąć do Rivy, Layla się załamała. – Wszystko będzie dobrze – powtarzała raz po raz czarodziejka, próbując uspokoić zdenerwowaną królową. – Nie pozwolę, aby coś ci się stało. – Potoniemy jak szczury – lamentowała Layla śmiertelnie przerażona. – Jak szczury! O, moje biedne, osierocone dzieci! – Przestań natychmiast! – zirytowała się Polgara. – Pożrą nas morskie potwory! – zawodziła królowa. – Pokruszą nasze kości swymi straszliwymi zębami! – W Morzu Wiatrów nie ma żadnych potworów, Laylo – tłumaczyła Polgara cierpliwie. – Czas ruszać. Musimy być w Rivie w Dzień Zarania.

– Czy nie mogłabyś im powiedzieć, że jestem chora? Że umieram... – błagała królowa. – Jeśli to pomoże, naprawdę umrę. Mówię poważnie, Polgaro. Umrę. Od razu, na miejscu. Tylko proszę, nie każ mi wsiadać na ten okropny statek. Proszę! – Zachowujesz się niemądrze, Laylo – upomniała ją czarodziejka stanowczo. – Nie masz w tej kwestii żadnego wyboru. Żadne z nas go nie ma. Ty, Fulrach, Seline i Brendig – wszyscy musicie pojechać do Rivy razem z nami. Decyzja ta zapadła na długo przed waszym urodzeniem. Przestań już jęczeć i bierz się do pakowania. – Nie mogę – wyszlochała Layla, rzucając się na krzesło. Polgara spojrzała na spanikowaną królową z wyrozumiałym współczuciem. Kiedy jednak się odezwała, w jej głosie nie było po nim ani śladu. – Wstawaj, Laylo! Zacznij pakować suknie. Popłyniesz do Rivy, nawet gdybym miała osobiście zaciągnąć cię na statek i przywiązać do masztu. – Nie wierzę! – zachłysnęła się królowa Layla. Wstrząs uleczył ją z histerii, jakby ktoś wylał na nią kubeł zimnej wody. – Nie zrobiłabyś mi tego, Polgaro. – Naprawdę? – Polgara uniosła brwi. – Myślę, że lepiej będzie, jeśli zaczniesz się pakować. Królowa chwiejnie podniosła się na nogi. – Przez całą drogę będę cierpieć na chorobę morską – zagroziła. – Jeśli to ma cię uszczęśliwić, kochanie – odparła ze słodyczą Polgara i delikatnie poklepała pulchną królową po policzku.

Rozdział X Droga morska z Sendaru do Rivy zajęła im dwa dni. Parli naprzód, niesieni wiatrem zza rufy, załatany żagiel wydymał się gwałtownie, piana unosząca się z wielkich fal przymarzała do wszystkiego wokół. Kabina pod pokładem była zatłoczona, toteż Garion większość czasu spędzał na dworze, starając się nie przeszkadzać marynarzom i chronić się przed wiatrem. Wreszcie, rzecz jasna, przycupnął w osłoniętym miejscu na dziobie. Usiadł wsparty plecami o burtę, ciasno owinięty płaszczem z kapturem, i pogrążył się w rozmyślaniach. Statek kołysał się i podskakiwał gwałtownie, co chwila rył dziobem w potworne czarne fale, rozbryzgując wokół płaty piany. Na morzu pieniły się gniewnie białe grzywy, niebo było brudnoszare i groźne. Garion stawał się coraz bardziej ponury. Przez ostatnie piętnaście miesięcy jego życie tak koncentrowało się wokół pościgu za Klejnotem, że nie miał czasu zastanowić się nad przyszłością. Teraz jednak ich dzieło było niemal skończone, toteż zaczął rozmyślać, co się stanie, gdy Klejnot trafi z powrotem do Dworu Rivańskiego Króla. Tym samym przestanie istnieć powód, dla którego jego towarzysze mieliby trzymać się razem. Barak powróci do Val Alorn; Silk z pewnością uzna inną część świata za bardziej interesującą; Hettar, Mandorallen i Relg wrócą do domów, i nawet Ce’Nedra, gdy już pojawi się w ślubnej sukni w sali tronowej, zostanie wezwana z powrotem do Tol Honeth. Ich przygoda niemal dobiegła końca i wkrótce na nowo podejmą zwyczajne życie. Przyrzekną sobie, że pewnego dnia z pewnością się spotkają, i zapewne całkiem szczerze będą tego pragnąć, lecz Garion wiedział, że kiedy już raz się rozstaną, nigdy więcej nie ujrzy ich wszystkich razem. Zastanawiał się także nad własnym życiem. Odwiedziny na farmie Faldora na zawsze zatrzasnęły przed nim te szczególne drzwi, choć w gruncie rzeczy tak naprawdę już dawno nie były przed nim otwarte. Ułamki informacji, które gromadził w ciągu ostatniego roku, dobitnie świadczyły, że jeszcze przez jakiś czas nie będzie mógł sam decydować za siebie. Nie przypuszczam, abyś zechciał powiedzieć mi, co mam dalej robić? – Tak naprawdę nie spodziewał się jakiejkolwiek zadowalającej odpowiedzi ze strony owej dziwnej świadomości. Byłoby to odrobinę przedwczesne – odparł cierpki głos w jego umyśle. Jutro dotrzemy do Rivy – zauważył Garion. – Gdy tylko umieścimy Klejnot tam, gdzie jest jego miejsce, ta część przygody dobiegnie końca. Nie sądzisz, że mógłbyś podszepnąć mi choć słówko o tym, co czeka mnie dalej? Nie chciałbym psuć ci niespodzianki.

Wiesz, czasami mam wrażenie, że trzymasz pewne rzeczy w tajemnicy tylko po to, by mnie drażnić. Cóż za fascynujący pomysł. Ta rozmowa prowadziła donikąd. Około południa w dzień poprzedzający Zaranie oblodzony statek Greldika skręcił ciężko do osłoniętej przystani Rivy na wschodnim wybrzeżu Wyspy Wiatrów. Chłostany wichrami skalisty przylądek stanowił ochronę dla portu i miasta. Garion natychmiast się zorientował, że Riva to prawdziwa forteca. Za nabrzeżami widać było wysokie grube mury, a wąskie, zaśnieżone pasmo żwirowej plaży, rozciągające się po obu stronach portu, również nie miało dostępu do miasta. Na plaży wznosiło się skupisko prowizorycznych budynków i niskich, wielobarwnych namiotów, przytulonych do murów i na wpół zasypanych śniegiem. Garionowi wydało się, że wśród ludzi krzątających się pospiesznie w owej niewielkiej enklawie, smaganej podmuchami wiatru, dostrzega Tolnedran i kilku drasańskich kupców. Miasto znajdowało się na stromym zboczu. Każdy kolejny rząd szarych budynków wyrastał nad poprzednim. Okna z widokiem na port były bardzo wysokie i wąskie, i Garion natychmiast pojął praktyczne zalety podobnych budowli. Zbudowane na tarasach miasto stanowiło serię kolejnych barier. Samo wyłamanie bram nic by nie dało. Każdy taras był tak samo trudny do pokonania jak główny mur. Nad całym miastem, wieńcząc je, wznosiła się twierdza. Jej wieże i blanki też były szare, jak wszystko w ponurym grodzie Rivan. Błękitno-białe chorągwie Rivy, ozdobione wizerunkiem miecza, łopotały na wietrze ponad zamkiem, rysując się ostro na tle ciemnoszarych chmur. Król Chereków, Anheg, odziany w futra, oraz Brand, otulony szarym płaszczem, Strażnik Rivy, na nabrzeżu obok bram miasta obserwowali, jak żeglarze Greldika, zręcznie manewrując wiosłami, kierują okręt do brzegu. Tuż za nimi stał Lelldorin z Wildantoru; jego złotorude włosy opadały na osłonięte zielonym płaszczem ramiona. Młody Astur uśmiechał się szeroko. Garion zerknął z niedowierzaniem na przyjaciela, po czym z okrzykiem radości wspiął się na burtę i zeskoczył na kamienie przystani. Uścisnęli się mocno, poklepując się nawzajem pięściami po plecach. – Dobrze się czujesz? – spytał Garion. – To znaczy, czy już do końca wyzdrowiałeś? – Jestem zdrów, jak zawsze – zapewnił go ze śmiechem Lelldorin. Garion z powątpiewaniem spojrzał mu w twarz. – Powiedziałbyś tak, nawet gdybyś wykrwawiał się na śmierć, Lelldorinie. – Nie, naprawdę nic mi nie jest. Młoda siostra barona Oltoraina okładami i paskudnymi medykamentami wygnała z mych żył truciznę Algrotha i dzięki swej sztuce przywróciła mi zdrowie. To wspaniała dziewczyna. – Kiedy mówił o niej, jego oczy rozbłysły. – Co porabiasz w Rivie? – dopytywał się Garion. – W zeszłym tygodniu dotarło do mnie wezwanie lady Polgary. Wciąż jeszcze

przebywałem wówczas w zamku barona Oltoraina. – Zakasłał lekko, wyraźnie zakłopotany. – Z takich czy innych powodów odkładałem wyjazd. Gdy dotarło do mnie jej polecenie, abym jak najszybciej wyruszył do Rivy, posłuchałem natychmiast. Z pewnością wiedziałeś o owym liście. – Pierwszy raz o tym słyszę. – Garion zauważył ciocię Pol, która w towarzystwie królowych Silar i Layli zstępowała właśnie na brzeg. – Gdzie jest Rhodar? – spytał Cho-Hag Anhega. – Został w Cytadeli. – Król Anheg wzruszył ramionami. – Nie ma sensu, aby taszczył swoje brzuszysko tam i z powrotem po schodach, jeśli nie jest to absolutnie konieczne. – Co u niego słychać? – spytał król Fulrach. – Mam wrażenie, że nieco stracił na wadze – odparł Anheg. – Zbliżające się ojcostwo zmniejszyło jego apetyt. – Kiedy spodziewane są narodziny dziecka? – zaciekawiła się królowa Layla. – Naprawdę nie mam pojęcia, Laylo. – Król Chereków pokręcił głową. – Nie orientuję się w tych sprawach. Jednakże Porenn musiała zostać w Boktorze... Zdaje się, że nie powinna już podróżować. Ale jest tu Islena. – Muszę z tobą pomówić, Garionie – rzucił Lelldorin nerwowo. – Oczywiście. – Garion odprowadził przyjaciela kilkanaście kroków na bok, z dala od marynarzy krzątających się na zaśnieżonym brzegu. – Obawiam się, że lady Polgara będzie się na mnie gniewać, Garionie – stwierdził Lelldorin cicho. – Dlaczego? – spytał Garion podejrzliwie. – Cóż... – Astur się zawahał. – Kilka rzeczy poszło nie tak... w pewnym sensie. – Co dokładnie masz na myśli, mówiąc „nie tak, w pewnym sensie”? – Byłem w zamku barona Oltoraina – zaczął Lelldorin. – To już słyszałem. – Ariana, to znaczy lady Ariana, siostra barona... – Ta jasnowłosa Mimbratka, która opiekowała się tobą w czasie choroby? – Pamiętasz ją? – Lelldorin sprawiał wrażenie niezwykle zadowolonego z tego faktu. – Czy pamiętasz, jaka jest urocza? Jaka... – Mam wrażenie, że odchodzimy od tematu, Lelldorinie – stwierdził stanowczym tonem Garion. – Mówiliśmy o tym, dlaczego ciocia Pol ma się na ciebie gniewać. – Właśnie do tego zmierzam. Krótko mówiąc... Ariana i ja zostaliśmy... no... przyjaciółmi. – Rozumiem. – Oczywiście nie było w tym nic niewłaściwego – dodał szybko – lecz nasza przyjaźń stała się tak mocna, że już nie chcieliśmy się rozstawać. W istocie to było coś więcej niż „nie chcieliśmy”. Ariana oznajmiła, że umrze, jeśli ją zostawię. – Może nieco przesadzała? – Jak mógłbym ryzykować? – zaprotestował Lelldorin. – Kobiety są znacznie

delikatniejsze niż my, a poza tym Ariana zna się na medycynie. Na pewno najlepiej wie, kiedy umrze. – Z pewnością. – Garion westchnął. – Opowiadaj dalej, co się stało. Myślę, że teraz jestem już gotów na najgorsze. – Nie zamierzałem robić nic złego – zaznaczył Lelldorin błagalnym tonem. – Oczywiście. – Pewnego późnego wieczoru Ariana i ja opuściliśmy zamek. Znałem rycerza, który pełnił straż przy moście zwodzonym, toteż uderzyłem go w głowę, bo nie chciałem zranić. Garion zamrugał ze zdumienia. – Wiedziałem, że honor każe mu nas powstrzymać – wyjaśnił Lelldorin. – Nie chciałem go zabić, więc uderzyłem go w głowę. – To chyba ma sens – rzekł z powątpiewaniem Garion. – Ariana jest niemal pewna, że on przeżyje. – Przeżyje? – Chyba uderzyłem go odrobinę za mocno. Reszta towarzyszy zeszła już na ląd i przygotowywała się, aby podążyć w ślad za Brandem i królem Anhegiem stromymi, zaśnieżonymi stopniami ku wyższym poziomom miasta. – I dlatego sądzisz, że ciocia Pol będzie na ciebie zła? – spytał Garion, gdy razem z Lelldorinem szli na końcu grupy. – Cóż, to jeszcze niecała historia. Zdarzyło się parę innych rzeczy. – Na przykład? – No... ścigali nas... i musiałem zabić kilka ich koni. – Rozumiem. – Z rozmysłem celowałem w konie, a nie w ludzi. To przecież nie moja wina, że baron Oltorain nie zdążył wyjąć nogi ze strzemienia. – Jest ciężko ranny? – spytał Garion z rezygnacją. – To nic poważnego... przynajmniej tak mi się wydaje. Może złamana noga... ta sama, którą złamał już wcześniej, kiedy sir Mandorallen wysadził go z siodła. – Mów dalej. – Natomiast kapłan naprawdę mnie sprowokował – powiedział Lelldorin z gniewem. – Jaki kapłan? – Kapłan Chaldana, który w małej kapliczce nie chciał udzielić nam ślubu, ponieważ Ariana nie mogła przedstawić mu dokumentu stwierdzającego zgodę rodziny. Zachowywał się bardzo obraźliwie. – Złamałeś mu coś? – Najwyżej parę zębów stracił... i przestałem go bić, gdy tylko zgodził się odprawić ceremonię. – A zatem jesteś żonaty? Gratuluję. Na pewno będziesz bardzo szczęśliwy, gdy tylko wypuszczą cię z więzienia. Lelldorin wyprostował się dumnie.

– Jesteśmy małżeństwem tylko nominalnie, Garionie. Nigdy nie wykorzystałbym takiej sytuacji. Znasz mnie zbyt dobrze, by móc przypuszczać coś podobnego. Ustaliliśmy, że reputacja Ariany mogłaby ucierpieć, gdyby rozniosło się, że podróżuje tylko w moim towarzystwie. Ślub miał temu zaradzić, nic więcej. Podczas gdy Lelldorin opisywał swą katastrofalną w skutkach podróż przez Arendię, Garion rozglądał się ciekawie po Rivie. Zaśnieżone ulice wyglądały ponuro. Wszystkie budynki, bardzo wysokie i jednolicie szare, sprawiały przykre wrażenie. Nieliczne zielone bukiety i wieńce oraz kolorowe chorągiewki wywieszone dla uczczenia święta Zarania zdawały się jeszcze podkreślać posępność tego miejsca. Jednakże z okien kuchni, w których pod czujnym okiem kobiet piekły się różne przysmaki, dochodziły niezwykle zachęcające zapachy. – Czy to już wszystko? – Garion spojrzał na przyjaciela. – Porwałeś siostrę barona Oltoraina, poślubiłeś ją bez jego zgody, złamałeś mu nogę i zaatakowałeś jego ludzi... oraz kapłana. To już wszystko? – No... niezupełnie. – Lelldorin skrzywił się w lekkim bolesnym grymasie. – Co jeszcze zrobiłeś? – Naprawdę nie chciałem zrobić krzywdy Torasinowi. – Twojemu kuzynowi? Lelldorin ze smutkiem skinął głową. – Ariana i ja schroniliśmy się w domu mojego wuja Reldegina i Torasin poczynił parę uwag na jej temat. Ostatecznie to Mimbratka, a on ma wiele uprzedzeń. Biorąc pod uwagę okoliczności, moja reakcja była całkiem spokojna, kiedy jednak zrzuciłem go ze schodów, wyzwał mnie na pojedynek. – Zabiłeś go? – Garion był wstrząśnięty. – Oczywiście, że nie. Tylko troszeczkę przebiłem mu nogę. – Jak można troszeczkę przebić komuś nogę, Lelldorinie? – Westchnienie Gariona zdradzało irytację. – Jesteś mną zawiedziony, prawda, Garionie? – spytał młody Astur płaczliwie. Garion wzniósł oczy ku niebu i poddał się. – Nie, Lelldorinie. Nie jestem zawiedziony. Może odrobinę zdumiony, ale nie zawiedziony. Czy pamiętasz jeszcze coś ważnego? Coś, co mogłeś pominąć? – No cóż, słyszałem, że w Arendii ogłoszono mnie niejako banitą. – Niejako? – Król wyznaczył nagrodę za moją głowę – przyznał Lelldorin. – Takie przynajmniej doszły mnie słuchy. Garion się roześmiał. – Prawdziwy przyjaciel nie drwiłby z moich nieszczęść – rzekł z wyrzutem i łzawym spojrzeniem Lelldorin. – W ciągu jednego tygodnia zdołałeś wplątać się w aż takie kłopoty? – Nie ma w tym mojej winy, Garionie. Po prostu sytuacja wymknęła się spod kontroli. Sądzisz, że lady Polgara będzie bardzo zła?

– Pomówię z nią – zapewnił przyjaciela Garion. – Może jeśli wraz z Mandorallenem zaapelują do króla Korodullina, zdołają go przekonać, by ci przebaczył. – To prawda, że ty i sir Mandorallen pokonaliście Murga Nachaka i wszystkich jego podwładnych w sali tronowej w Vo Mimbre? – spytał nagle Lelldorin. – Mam wrażenie, że ta historia została nieco podkolorowana – odparł Garion. – Zdemaskowałem Nachaka, a Mandorallen zaofiarował się walczyć z nim, aby udowodnić, że mówię prawdę. Wtedy ludzie Nachaka zaatakowali Mandorallena, a do walki włączyli się Hettar i Barak. Nachaka zabił Hettar. Udało nam się także nie wspomnieć o tobie... ani o Torasinie. – Jesteś prawdziwym przyjacielem, Garionie. W licznej grupie na przedzie Barak rozmawiał z Anhegiem. – Tutaj? – dziwił się wielki Cherek. – Co ona tu robi? – Przybyła wraz ze mną i Isleną – odparł król Anheg. – Czy zabrała...? Anheg skinął głową. – Zabrała syna i córki. Jego narodziny sprawiły, że nieco złagodniała. – Jak on wygląda? – dopytywał się Barak. – Jest wielki i rudy. – Anheg się zaśmiał. – A kiedy zgłodnieje, słychać go w promieniu piętnastu kilometrów. Barak uśmiechnął się głupawo. Gdy dotarli na szczyt schodów i wyszli na niewielki dziedziniec przed ogromnym zamkiem, czekały już tam na nich niecierpliwie dwie rumiane dziewuszki w zielonych płaszczach. Obie miały długie złotorude warkocze i wyglądały na zaledwie odrobinę starsze niż Podarek. – Tatusiu! – pisnęła młodsza, biegnąc do Baraka. Olbrzymi Cherek chwycił ją w ramiona i siarczyście ucałował. Druga dziewczynka, starsza o jakiś rok od siostry, podeszła dostojnie, nie uniknęła jednak uścisków ojca. – Moje córki. – Barak przedstawił dziewczynki reszcie towarzystwa. – To jest Gundred – potarł swą rudą brodą twarz starszej dziewczynki, która zachichotała, gdy połaskotał ją zarost ojca. – A to mała Terzie. – Uśmiechnął się ciepło. – Mamy braciszka, tatusiu – poinformowała go z powagą Gundred. – Cóż za zdumiewająca nowina. – Barak udał ogromne zaskoczenie. – Wiedziałeś już wcześniej! – rzuciła oskarżycielsko. – Chciałyśmy powiedzieć ci pierwsze. – Niezadowolona, wydęła usta. – Nazywa się Unrak i ma rude włosy, takie same jak ty – oznajmiła Terzie. – Ale na razie nie ma jeszcze brody. – Spodziewam się, że z czasem to się zmieni – zapewnił ją Barak. – Bardzo głośno krzyczy – dodała Gundred – i nie ma ani jednego zęba. W tym momencie szeroka brama rivańskiej Cytadeli otwarła się i wyszła królowa Islena odziana w ciemnoczerwony płaszcz. Towarzyszyła jej urocza

jasnowłosa Arendka oraz Merel, żona Baraka. Merel była ubrana w zielony strój, w ramionach trzymała małe zawiniątko. Na jej twarzy malowała się duma. – Bądź pozdrowiony, Baraku, jarlu Trellheimu i mój małżonku – zaczęła uroczyście. – Wypełniłam mój ostateczny obowiązek. – Ofiarowała mu zawiniątko. – Oto twój syn, Unrak, dziedzic Trellheimu. Barak z dziwnym wyrazem twarzy delikatnie postawił córki na ziemi, podszedł do żony i wziął od niej dziecko. Drżącymi ze wzruszenia rękami ostrożnie odsunął kocyk, aby pierwszy raz spojrzeć w twarz swego syna. Garion dostrzegł jedynie, że chłopczyk ma ogniście rude włosy, identycznego koloru jak ojciec. – Bądź pozdrowiony, Unraku, dziedzicu Trellheimu i mój synu – powitał Barak niemowlę swym grzmiącym głosem. Następnie ucałował dziecko. Chłopczyk roześmiał się i zagruchał, gdy gęsta broda ojca połaskotała go w policzek. Wyciągnął maleńkie dłonie, pochwycił rude włosy i przytulił się do nich jak szczeniak. – Ma mocny chwyt – zwrócił się Barak do żony, krzywiąc się, kiedy dziecko szarpnęło go za brodę. Merel spojrzała na niego niemal ze zdumieniem. Jej twarz pozostawała nieprzenikniona. – Oto mój syn, Unrak – ogłosił Barak wszem wobec, unosząc dziecko wysoko, aby wszyscy mogli je ujrzeć. – Może to przedwczesne stwierdzenie, ale wygląda dość obiecująco. Żona Baraka dumnie uniosła głowę. – Czy zatem dobrze się spisałam, mój panie? – Lepiej niż mogłem oczekiwać, Merel – odrzekł. Po czym trzymając dziecko na jednej ręce, drugą objął ją mocno i wylewnie ucałował. Sprawiała wrażenie jeszcze bardziej zaskoczonej niż przed chwilą. – Chodźmy do środka – zaproponował potężny król Anheg. – Na dworze jest bardzo zimno, a ja bywam sentymentalny i wolałbym, żeby łzy nie zamarzły mi w brodzie. Gdy weszli do fortecy, do Lelldorina i Gariona dołączyła piękna Arendka. – A to jest moja Ariana – oświadczył Lelldorin. Jego twarz przybrała wyraz ślepego uwielbienia. Chwilę – krótką chwilę – Garion wierzył, że jest jeszcze jakaś nadzieja dla jego niepoprawnego przyjaciela. Lady Ariana była szczupłą, zaradną Mimbratką. Studia medyczne przydały jej powagi. Jednakże spojrzenie, jakie skierowała na Lelldorina, rozwiało złudzenia. I jemu, i jej brakowało zdrowego rozsądku. Ariana nie powstrzyma Lelldorina, gdy będzie pakował się w tarapaty. Wręcz przeciwnie, jeszcze go zachęci i będzie biła brawo. – Pan mój jakże niecierpliwie oczekiwał waszego przybycia – zwróciła się do Gariona, gdy podążali w ślad za innymi szerokim kamiennym korytarzem. Lekki nacisk, jaki położyła na słowa „pan mój”, wskazywał, że o ile Lelldorin uważał ich małżeństwo za nominalne, o tyle Ariana miała zupełnie inne

zdanie. – Jesteśmy bardzo bliskimi przyjaciółmi – powiedział Garion. Rozejrzał się lekko zakłopotany, widząc, jak tych dwoje miłośnie wpatruje się w siebie nawzajem. – Czy zatem to jest Dwór Rivańskiego Króla? – Przybysze zazwyczaj zwą go owym mianem – odparła Ariana. – Jednakowoż Rivanie są nieco dokładniejsi. Lord Olban, najmłodszy syn Strażnika Rivy, oprowadził nas łaskawie po fortecy, określając ją mianem Cytadeli. Dwór Rivańskiego Króla to ponoć sama sala tronowa. – A, rozumiem – rzucił Garion. Szybko odwrócił wzrok, nie chcąc patrzeć, jak z jej twarzy znika wszelka myśl, gdy wzrok powraca do natchnionej kontemplacji twarzy Lelldorina. Król Rhodar z Drasni, w swej zwyczajowej czerwonej szacie, czekał na nich w wielkiej jadalni o niskim belkowanym suficie. Na kominku trzaskał ogień, a liczne świece rozświetlały salę ciepłym złotym blaskiem. Rhodar niemal całkowicie wypełniał fotel u szczytu długiego stołu. Przed królem widać było resztki sutego śniadania. Jego korona zwisała niedbale z oparcia fotela, okrągła rumiana twarz lśniła od potu. – Wreszcie jesteście – mruknął, po czym uniósł się ciężko, aby ich powitać. Ciepło objął Polgarę, ucałował królową Silar oraz królową Laylę, i potrząsnął dłońmi królów Cho-Haga i Fulracha. – Dawno się nie widzieliśmy – zauważył, po czym odwracając się do Belgaratha, dodał: – Czemu to trwało aż tyle czasu? – Mieliśmy do pokonania długą drogę, Rhodarze. – Stary czarodziej ściągnął płaszcz i stanął przy wielkim kominku. – Nie da się w tydzień dojechać stąd do Rak Cthol. – Słyszałem, że ty i Ctuchik wreszcie wyrównaliście rachunki. Silk roześmiał się ironicznie. – Było to bardzo miłe spotkanie przyjaciół, wuju. – Przykro mi, że tego nie widziałem. – Król Rhodar, nie skrywając podziwu, spojrzał ciekawie na Ce’Nedrę i Adarę. – Moje panie – powiedział, kłaniając się uprzejmie – jeśli ktoś mógłby mi was przedstawić, z radością rozdam kilka królewskich pocałunków. – Gdyby Porenn przyłapała cię na całowaniu ładnych dziewcząt, wyprułaby ci flaki. – Król Anheg zaśmiał się okrutnie. Podczas gdy ciocia Pol dokonywała prezentacji, Garion cofnął się o kilka kroków, aby rozważyć sprawę awantury, jaką Lelldorin zdołał wywołać w ciągu zaledwie jednego tygodnia. Naprawienie wszystkich szkód zabrałoby długie miesiące i nie miał żadnych gwarancji, że coś podobnego nie powtórzy się w przyszłości – więcej, że nie stanie się tak, gdy tylko zakochany młodzieniec znów znajdzie się na swobodzie. – Co się stało twojemu przyjacielowi? – Księżniczka Ce’Nedra lekko pociągnęła Gariona za rękaw. – Co masz na myśli? – Czy zawsze jest taki?

– Lelldorin... – Garion zawahał się lekko. – No cóż, Lelldorin bardzo entuzjastycznie podchodzi do życia i czasami robi coś zbyt pochopnie. – Lojalność kazała mu użyć jak najłagodniejszych słów. – Znam Arendów, a Lelldorin to najbardziej arendzki Arend, jakiego kiedykolwiek poznałam – stwierdziła Ce’Nedra z brutalną szczerością. – Jego umysł sięga absolutnych granic arendzkości. Garion stanął w obronie przyjaciela. – Nie jest aż tak źle. – Czyżby? Spójrz na lady Arianę. To piękna dziewczyna, studiuje medycynę... i całkowicie jest pozbawiona roztropności. – Są zakochani – powiedział Garion, jakby to wszystko wyjaśniało. – Co to ma do rzeczy? – Miłość tak wpływa na ludzi – odrzekł. – Zdaje się, że zakłóca ich tok myślenia czy coś w tym stylu. – Cóż za fascynująca obserwacja. Proszę, mów dalej. Był zbyt zaabsorbowany problemem, by dosłyszeć niebezpieczną nutkę w jej głosie. – Gdy tylko ktoś się zakocha, z jego głowy ulatniają się wszelkie ślady rozsądku. Nie zostaje nawet krztyna. – Jakże barwnie to ująłeś. Nie zauważył nawet tego ostrzeżenia. – Zupełnie jakby miłość była czymś w rodzaju choroby – dodał. – Wiesz co, Garionie? – rzuciła lekkim, niemal beztroskim tonem. – Czasami budzisz we mnie mdłości. – Odwróciła się i odeszła, pozostawiając go w absolutnym oszołomieniu. – Co ja takiego powiedziałem?! – krzyknął za nią, jednak puściła to mimo uszu. Kiedy zjedli już posiłek, król Rhodar odwrócił się do Belgaratha. – Moglibyśmy zobaczyć Klejnot? – Jutro. Ukażemy go wszystkim, gdy w południe powróci na swe właściwe miejsce we Dworze Rivańskiego Króla. – Wszyscy widzieliśmy go już przedtem, Belgaracie – przypomniał król Anheg. – Jedno małe zerknięcie nikomu nie zaszkodzi. Starzec z uporem pokręcił głową. – Są po temu powody, Anhegu. Myślę, że jutro jego widok może sprawić wam pewną niespodziankę. Nie chciałbym jej nikomu zepsuć. – Powstrzymaj go, Durniku – wtrąciła Polgara, Podarek bowiem zsunął się z krzesła i ruszył wokół stołu w stronę króla Rhodara, jedną ręką majstrując przy sznurkach sakiewki. – O nie, mój mały. – Durnik chwycił chłopca od tyłu i uniósł wysoko. – Cóż za piękne dziecię – odezwała się królowa Islena. – Kto to? – To właśnie nasz złodziej – oznajmił Belgarath. – Zedar znalazł go gdzieś i wychował w absolutnej niewinności. Wygląda na to, że teraz na całym świecie jedynie on może dotknąć Klejnotu.

– Klejnot jest w tym mieszku? – spytał Anheg. Belgarath przytaknął. – Po drodze straciliśmy nieco nerwów. Chłopak cały czas próbuje dać go różnym ludziom. Zatem jeśli tobie też zaoferuje, nie radziłbym przyjmować. – Nawet o tym nie śnię – zgodził się Anheg. Jak to zazwyczaj bywało, gdy tylko coś odciągnęło uwagę Podarka od Klejnotu, chłopiec natychmiast wydawał się o nim zapominać. Jego spojrzenie skupiło się na niemowlęciu, które Barak trzymał w ramionach. Kiedy Durnik postawił go na podłodze, Podarek podszedł, aby przyjrzeć się dziecku. Unrak odpowiedział mu spojrzeniem i we wzroku obu chłopców można było dostrzec coś w rodzaju dziwnego porozumienia. Potem Podarek łagodnie ucałował maleństwo, a Unrak pochwycił niezwykłego chłopczyka za palec. Gundred i Terzie podeszły bliżej i nagle Barak, otoczony dziećmi, podniósł głowę. Garion wyraźnie dostrzegł łzy połyskujące w oczach przyjaciela, gdy wielki Cherek spoglądał na żonę. W spojrzeniu, jakie odwzajemniła, kryła się dziwna czułość. Po raz pierwszy, odkąd Garion pamiętał, Merel uśmiechnęła się do męża.

Rozdział XI Tej nocy z północnego zachodu niespodziewanie nadeszła wściekła burza i zaatakowała nieustępliwą skałę Wyspy Wiatrów. Ogromne fale z hukiem rozbijały się o urwiska, a skowycząca wichura śmigała pomiędzy wieżami Cytadeli Żelaznopalcego. Kamienna forteca zdawała się lekko dygotać, gdy sztorm przypuszczał coraz to nowe ataki na jej mury. Garion nie spał dobrze. W spokojnym śnie przeszkadzało mu nie tylko wycie wiatru i bębnienie deszczu o okiennice, ale także gwałtowne przeciągi, które przemykały wzdłuż korytarzy, trzaskając niedomkniętymi drzwiami, oraz nagłe chwile ciężkiej, dławiącej ciszy, tak samo okropnej jak hałas. Tej nocy Gariona nawiedzały okropne majaki. We śnie wiedział, że wkrótce ma nastąpić coś niezwykle ważnego i niewyjaśnionego, i że w ramach przygotowań do owego zdarzenia musi wykonać całą serię dziwacznych czynności, a nikt nie potrafił mu powiedzieć, czy robi to dobrze czy źle. W dodatku wszystko działo się w strasznym pośpiechu i ludzie wciąż go poganiali, nie dając ani chwili, by sprawdził, czy zdołał już ukończyć kolejne zadanie. Nawet burza miała w tym swój udział – niczym rozwścieczony wróg próbowała hałasem, wiatrem i rozszalałymi falami zakłócić absolutną koncentrację konieczną do wypełnienia każdego zadania. – Czy jesteś gotów? – Ciocia Pol zakładała mu na głowę hełm z kuchennego rondla z długą rączką, a w dłonie wsuwała tarczę-pokrywkę oraz miecz z patyka. – Co mam zrobić? – pytał. – Przecież wiesz. Pospiesz się. Robi się późno. – Nie, ciociu Pol, naprawdę nie wiem. – Oczywiście, że wiesz. A teraz przestań marnować czas. Rozejrzał się, całkowicie zagubiony i ogarnięty niewytłumaczalnym lękiem. Nieopodal stał Rundorig ze swoją zwykłą, niemądrą miną. Też miał na głowie kociołek, w rękach dzierżył tarczę z pokrywki i drewniany miecz. Zapewne mieli coś zrobić razem. Garion uśmiechnął się do przyjaciela i Rundorig odpowiedział mu szerokim uśmiechem. – Bardzo dobrze – rzuciła zachęcająco ciocia Pol. – A teraz go zabij. Prędzej, Garionie. Musisz skończyć przed kolacją. Odwrócił się gwałtownie i spojrzał na nią ze zdumieniem. Zabić Rundoriga? Kiedy obejrzał się znowu, Rundorig zniknął. Twarz wyglądająca spod rondla była potworna i okaleczona. – Nie, nie – powiedział Barak niecierpliwie. – Nie trzymaj jej w ten sposób.

Uchwyć obiema rękami i celuj w pierś. Nie unoś zbyt wysoko ostrza, bo kiedy rzuci się na ciebie, może odtrącić włócznię szablami. Spróbuj jeszcze raz i postaraj się zrobić to dobrze. Szybciej, Garionie. Nie mamy całego dnia. – Wielki Cherek trącił nogą martwego dzika, który powstał i zaczął grzebać racicą w śniegu. – Jesteś gotów? Garion odkrył nagle, że stoi na niesamowitej bezbarwnej równinie. Wszędzie wokół niego wyrastały posągi. Nie, nie posągi. Figury. Był tam król Anheg – albo też figura, która go przypominała – i król Korodullin, królowa Islena i jarl Jarviku. Nieco dalej stał Nachak, murgoski ambasador w Vo Mimbre. Którą figurę wybierasz? – spytał suchy głos w jego umyśle. Nie znam reguł – zaprotestował Garion. To nieistotne. Musisz wykonać ruch. Teraz twoja kolej. Kiedy Garion się odwrócił, jedna z figur pędziła właśnie ku niemu. Miała na sobie szatę z kapturem, a w oczach szaleństwo. Garion nie zastanawiał się nad tym, co robi. Uniósł rękę, by odeprzeć atak. Taki ruch chcesz wykonać? – spytał głos. Nie wiem. Za późno, by się wycofać. Już go dotknąłeś. Od tej pory sam musisz decydować o swoich ruchach. To jedna z reguł? Po prostu tak jest. Gotów? W powietrzu rozszedł się zapach gliny i sędziwych dębów. – Naprawdę powinnaś panować nad swoim językiem, Polgaro – powiedział Murgo Asharak z szyderczym uśmiechem, wymierzając cioci Pol siarczysty policzek. Znów jest twój ruch – oznajmił suchy głos. – W tej sytuacji możesz wykonać tylko jeden. Naprawdę muszę? Nie ma nic innego, co mógłbym zrobić? To jedyne możliwe wyjście. Lepiej się pospiesz. Z głębokim westchnieniem żalu Garion sięgnął naprzód i podpalił Asharaka dotknięciem dłoni. *** Nagły mocny przeciąg trzasnął otwartymi drzwiami komnaty, którą Garion dzielił z Lelldorinem, i obaj młodzieńcy gwałtownie usiedli na łóżkach. – Zasunę rygiel. – Lelldorin, odrzuciwszy kołdrę, przemknął po lodowatej kamiennej posadzce. – Ile czasu jeszcze będzie tak wiało? – mruknął z rozdrażnieniem Garion. – Jak można spać w takim hałasie! Lelldorin zamknął drzwi i Garion usłyszał, jak przyjaciel krząta się w ciemności. Rozległ się skrzyp, po czym nagle zabłysła jaskrawa iskra. Natychmiast zgasła i Lelldorin spróbował ponownie. Tym razem iskra padła na hubkę. Dmuchnął delikatnie, światełko rozbłysło mocniej, po czym stało się

małym płomyczkiem. – Masz jakieś pojęcie, która jest godzina? – spytał Garion, gdy jego towarzysz zapalał świece. – Kilka godzin przed świtem, tak myślę. Garion jęknął. – Czuję się, jakby ta noc trwała już dziesięć lat. – Porozmawiajmy – zaproponował Lelldorin. – Może przed brzaskiem burza nieco ucichnie. – Lepiej rozmawiać, niż leżeć w ciemności, podskakując na każdy szmer. – Garion usiadł i zarzucił na ramiona koc. – Od naszego ostatniego spotkania wiele ci się przydarzyło, prawda, Garionie? – zagadnął Astur, wdrapując się na swoje łóżko. – Rzeczywiście. – Bardzo się zmieniłeś – zauważył Lelldorin. – Nie ja się zmieniłem, tylko zmiana zaszła we mnie. To pewna różnica. Większość z tego nie była wcale moim pomysłem. Ty także się zmieniłeś, wiesz? – Ja? – Lelldorin zaśmiał się smutno. – Obawiam się, że nie, przyjacielu. Zamieszanie, jakiego narobiłem w ciągu ostatniego tygodnia, udowadnia, że tak naprawdę w ogóle się nie zmieniłem. – Naprawienie sytuacji będzie wymagało pewnych zabiegów – rzekł Garion. – Najzabawniejsze jednak, że jeśli się nad tym zastanowić, jest w tym pewna perwersyjna logika. Nic, co zrobiłeś, samo w sobie nie było szaleństwem. Dopiero kiedy wszystko połączy się razem, zaczyna przypominać katastrofę. Lelldorin westchnął. – Teraz zaś, wraz z mą biedną Arianą, jesteśmy skazani na wieczne wygnanie. – Myślę, że zdołamy to naprawić! Twój wuj ci wybaczy, Torasin zapewne także. Za bardzo cię lubi, by długo się gniewać. Baron Oltorain w tej chwili najprawdopodobniej darzy cię szczerą nienawiścią. Ale to mimbracki Arend. Daruje wszystko, jeśli tylko stało się to w imię miłości. Sądzę jednak, że warto poczekać, aby zrosła mu się noga. Naprawdę przesadziłeś, Lelldorinie. Nie powinieneś łamać mu nogi. – Następnym razem postaram się tego uniknąć – obiecał szybko Lelldorin. – Następnym razem?! Obaj roześmiali się i rozmawiali dalej. Płomyk świecy migotał w przeciągach wzbudzanych przez szalejącą burzę. Po jakiejś godzinie huragan ucichł nieco i młodzieńcom powieki zaczęły ciążyć. – Może spróbujemy się przespać? – zasugerował Garion. – Zdmuchnę świecę – odparł Lelldorin. Wstał z łóżka i podszedł do stołu. – Jesteś gotów? – spytał Gariona. ***

Garion zasnął niemal natychmiast. Już po sekundzie usłyszał blisko ucha gadzi szept i poczuł chłodne, suche dotknięcie. – Jesteś gotów? – wyszeptał syczący głos. Garion spojrzał oszołomiony w twarz królowej Salmissry. Twarz ta bezustannie się zmieniała. Raz była obliczem kobiety, raz pyskiem węża. Nagle znalazł się pod błyszczącą kopułą jaskini bogów i bez namysłu ruszył naprzód, by dotknąć gładkiego karku martwo urodzonego źrebaka, zadając cios skierowany w samo serce absolutnej ciszy śmierci. – Jesteś gotów? – spytał Belgarath spokojnie. – Tak sądzę. – W porządku. Zbierz swoją wolę i pchnij. – Jest okropnie ciężki, dziadku. – Nie musisz go podnosić, Garionie. Po prostu pchnij. Jeżeli zrobisz to właściwie, przetoczy się na miejsce. Prędzej! Mamy jeszcze wiele do zrobienia. Garion zaczął gromadzić wolę. A potem siedział na zboczu wzgórza z kuzynką Adarą. W ręku trzymał martwą gałązkę i kilka pasemek suchej trawy. Jesteś gotów? – odezwał się głos w jego umyśle. Czy ma to jakiekolwiek znaczenie? – spytał Garion. – Jaka to właściwie różnica? Wszystko zależy wyłącznie od ciebie i tego, jak dobrze się spiszesz. To niezbyt dobra odpowiedź. Bo zadałeś niezbyt dobre pytanie. Jeśli jesteś gotów, zamień gałązkę w kwiat. Garion posłuchał i krytycznie spojrzał na rezultat swoich starań. Nie jest zbyt piękny, prawda? – rzucił przepraszającym tonem. Musi wystarczyć. Pozwól mi spróbować jeszcze raz. A co zrobisz z tym? Po prostu... – Garion uniósł rękę, aby unicestwić stworzony przed chwilą niedoskonały kwiat. Wiesz przecież, że to zabronione – przypomniał mu głos. Skoro go stworzyłem, mogę też zniszczyć. To nie ma żadnego znaczenia. Nie wolno ci go zniszczyć. Da sobie radę. A teraz chodź, musimy się pospieszyć. Nie jestem jeszcze gotów. Trudno. Nie możemy już dłużej czekać. *** Czuł lekkie otępienie, gdy się obudził, jakby niespokojny sen przyniósł mu więcej szkody niż pożytku. Lelldorin spał nadal, toteż Garion po ciemku ubrał się i cicho opuścił sypialnię. Gdy wędrował mrocznymi korytarzami Cytadeli Rivy Żelaznopalcego, wciąż dręczyły go niepokojące wizje. Nadal czuł ów naglący pośpiech i miał wrażenie, że wszyscy czekają niecierpliwie, by coś

zrobił. Wreszcie trafił na wymieciony wiatrem dziedziniec. Śnieg piętrzył się w zaspach przy ścianach, kamienie brukowe lśniły czernią pod błyszczącą pokrywą lodu. Właśnie wstawał świt, mury wokół dziedzińca odcinały się ostrą czarną plamą na tle nieba, po którym przemykały pędzone wiatrem chmury. Po drugiej stronie dziedzińca były stajnie – ciepłe, pachnące wonnym sianem i czystymi końmi. Durnik trafił tam już wcześniej. Jak to zazwyczaj bywało, czuł się niezręcznie w otoczeniu szlachty i wolał towarzystwo zwierząt. – Ty też nie mogłeś spać? – spytał, gdy Garion wszedł do środka. Młodzieniec wzruszył ramionami. – Sen tylko wszystko pogorszył. Czuję się, jakby ktoś wypchał mi głowę słomą. – Szczęśliwego Dnia Zarania, Garionie. – A tak, rzeczywiście. – Poprzez natłok myśli do Gariona dotarło nagle, że zaczęło się już oczekiwane święto. – Szczęśliwego Dnia Zarania, Durniku. Źrebak w przegrodzie z tyłu parsknął cicho, wyczuwszy woń Gariona, toteż obaj podeszli do konika. – Szczęśliwego Dnia Zarania. – Garion poklepał źrebaka. – Myślisz, że burza uspokoiła się na dobre? – spytał kowala. – A może czeka nas jeszcze gorsza? – Chyba najgorsze już minęło. Jednak na wyspie pogoda może pachnieć inaczej. Garion ze zrozumieniem skinął głową, poklepał źrebaka po szyi i odwrócił się do drzwi. – Poszukam cioci Pol. Wczoraj wspominała coś, że chce przejrzeć moje ubrania. Jeśli będzie musiała mnie szukać, na pewno sprawi, że tego pożałuję. – Widzę, że wiek obdarzył cię mądrością. – Durnik się uśmiechnął. – Jeśli ktoś będzie mnie potrzebował, będę tutaj. Garion kiwnął głową i wyszedł ze stajni. Znalazł ciocię Pol otoczoną wianuszkiem kobiet, w komnatach, które zapewne zostały przeznaczone do jej osobistego użytku wiele wieków temu. Były tam Adara i Taiba, królowa Layla i Ariana, młoda Mimbratka. Na środku pokoju stała księżniczka Ce’Nedra. – Wcześnie wstałeś – zauważyła ciocia Pol. Czyniła ostatnie drobne poprawki przy kremowej sukni Ce’Nedry. Igła błyskała w jej zręcznych palcach. – Nie mogłem spać – odparł, ze zdumieniem spoglądając na księżniczkę. Wyglądała jakoś inaczej. – Nie gap się na mnie, Garionie – upomniała go wyniośle. – Co zrobiłaś z włosami? – spytał. Płomienne loki Ce’Nedry ułożono w skomplikowaną fryzurę, podtrzymywaną na skroniach i czole złotym diademem w kształcie wianka z dębowych liści. Z tyłu zostały splecione w szereg starannie ułożonych warkoczy, po czym miedziana kaskada skręcała gwałtownie, aby gładko opaść na jedno ramię. – Podobają ci się? – zagadnęła. – Zazwyczaj się tak nie czeszesz.

– Wszyscy zdajemy sobie z tego sprawę, Garionie – odparła pobłażliwie. Zerknęła krytycznie na własne odbicie w zwierciadle. – Nadal nie jestem przekonana co do warkoczy, lady Polgaro. – Zmarszczyła brwi. – Tolnedranki nie splatają włosów w warkocze. W tej fryzurze wyglądam jak Alornka. – Niezupełnie, Ce’Nedro – mruknęła Adara. – Wiesz, o co mi chodzi, Adaro. Te hoże blondynki z warkoczami i cerą dojarek. – Czy nie jest jeszcze odrobinę za wcześnie na przygotowania? Dziadek mówił, że Klejnot powinien znaleźć się w sali tronowej w południe. – Nie zostało wiele czasu, Garionie. – Ciocia Pol, przegryzając nić, cofnęła się o krok i przyglądała sukni Ce’Nedry. – Jak myślisz, Laylo? – Wygląda zupełnie jak księżniczka, Pol! – wykrzyknęła z entuzjazmem królowa Layla. – Ona jest księżniczką, Laylo – przypomniała Polgara, po czym nakazała Garionowi: – Zjedz jakieś śniadanie, a potem poproś, żeby ktoś wskazał ci drogę do łaźni. Są w piwnicach pod zachodnim skrzydłem. Po kąpieli powinieneś się ogolić. Spróbuj się nie zaciąć. Nie chcę, żebyś zakrwawił swoje odświętne ubranie. – Naprawdę muszę włożyć na siebie to wszystko? Rzuciła mu spojrzenie, które natychmiast odpowiedziało mu na to pytanie – oraz kilkanaście innych, jakie mógłby jeszcze zadać. – Poszukam Silka. On będzie wiedział, gdzie są łaźnie. – Zrób to – powiedziała stanowczo. – I nie zgub się. Kiedy nadejdzie czas, chcę, żebyś był gotów. Garion skinął głową i wyszedł. Ostatnie zdanie przypomniało mu słowa usłyszane we śnie i wędrując w poszukiwaniu Drasanina, zastanowił się nad ich znaczeniem. Znalazł Silka w wielkiej, oświetlonej blaskiem pochodni komnacie zachodniego skrzydła. Byli tam królowie, Brand, Belgarath oraz inni przyjaciele Gariona. Właśnie spożywali śniadanie, a popijali grzanym winem z korzeniami. – Gdzie się podziałeś? – spytał Lelldorin. – Kiedy wstałem, już cię nie było. – Nie mogłem dłużej spać. – Czemu mnie nie obudziłeś? – Po co miałbyś nie dosypiać tylko dlatego, że ja akurat cierpię na bezsenność? Dostrzegł, że przyjaciele są pogrążeni w dyskusji, toteż usiadł z boku, aby zaczekać na sposobność pomówienia z Silkiem. – Myślę, że w ciągu ostatnich kilku miesięcy udało nam się dość mocno nadepnąć na odcisk Taurowi Urgasowi – mówił Barak. Siedział rozparty na wysokim krześle. Jego twarz niknęła w cieniach tańczących wokół płomienia pochodni. – Najpierw Relg wykrada Silka tuż spod jego nosa, potem Belgarath unicestwia Ctuchika i w trakcie odbierania Klejnotu burzy całe Rak Cthol, wreszcie Cho-Hag i Hettar eksterminują większość jego armii, gdy próbuje nas

ścigać. Król Murgów miał raczej kiepski rok. Śmiech Baraka odbił się echem w półmroku komnaty. Przez moment – ułamek sekundy – Garion odniósł wrażenie, że widzi w jego miejscu zupełnie inną postać. Gra migoczących świateł i rozbieganych cieni sprawiła, iż nagle na krześle Baraka pojawił się wielki kudłaty niedźwiedź. Zaraz zniknął. Garion potarł oczy i spróbował otrząsnąć się z sennego półtransu, w jakim znajdował się od rana. – Niedokładnie rozumiem, jak Relg wszedł w skałę, aby uratować księcia Kheldara. – Król Fulrach zmarszczył brwi. – Chcesz powiedzieć, że potrafi ryć tunele w kamieniu? – Nie sądzę, abyś to pojął, póki tego nie zobaczysz, Fulrachu – odparł Belgarath. – Pokaż mu, Relgu. Ulgoski świętoszek spojrzał ciężko na starego czarodzieja, po czym podszedł do kamiennej ściany obok wielkiego okna. Silk natychmiast odwrócił się do niego plecami i wstrząsnął się na całym ciele. – Ciągle nie mogę tego znieść – powiedział do Gariona. – Ciocia Pol kazała cię spytać o drogę do łaźni – rzekł Garion cicho. – Pójdę z tobą – zaproponował Silk. – Jestem pewien, że wszyscy będą zafascynowani pokazem Relga i zażyczą sobie, aby go powtórzył. Co robi w tej chwili? – Przełożył rękę przez ścianę i kiwa do nich palcami zza okna – relacjonował Garion. Silk zerknął przez ramię, po czym szybko odwrócił wzrok. – Na sam widok cierpnie mi skóra – mruknął z odrazą. – Chodźmy się wykąpać. – Pójdę z wami – odezwał się Lelldorin i we trzech dyskretnie opuścili komnatę. Łaźnie mieściły się w rozległej piwnicy pod zachodnim skrzydłem Cytadeli. Głęboko w skale biły gorące źródła i wydobywające się z nich strumienie bąbelków napełniały wyłożone płytkami pomieszczenie parą o lekkiej woni siarki. Łaźnię oświetlało zaledwie kilka pochodni. Był tam też tylko jeden łaziebny, który bez słowa podał im ręczniki, po czym zniknął w kłębach pary, aby zająć się zaworami regulującymi temperaturę wody. – Woda w największym zbiorniku staje się coraz gorętsza, w miarę jak posuwacie się w tamtą stronę – poinformował Gariona i Lelldorina Silk, gdy zaczęli się rozbierać. – Niektórzy twierdzą, że powinno się iść naprzód, póki woda nie stanie się nieznośnie gorąca, ja jednak wolę wybrać odpowiednią temperaturę i porządnie się wymoczyć. – Z pluskiem wskoczył do basenu. – Jesteś pewien, że będziemy tu sami? – spytał Garion nerwowo. – Niezbyt podoba mi się wizja pań wmaszerowujących do środka, gdy zażywam kąpieli. – Kobiety mają osobne łaźnie – zapewnił go Silk. – Rivanie bardzo dbają o podobne sprawy. Pod tym względem daleko im do swobód tolnedrańskich. – Naprawdę sądzicie, że to zdrowe kąpać się w zimie? – Lelldorin zerkał podejrzliwie na parującą wodę.

Garion wskoczył do zbiornika i szybko opuścił chłodniejszą strefę, wolał cieplejszą wodę. W miarę jak brodził coraz dalej, para gęstniała i blask dwóch pochodni osadzonych w pierścieniach na ścianie z tyłu przygasał, rozpływając się w mglistą czerwonawą poświatę. Wykładane płytkami ściany odbijały głuchym echem ludzkie głosy i plusk wody. Unoszące się w powietrzu smużki pary wirowały i Garion odkrył po chwili, że ta zwiewna zasłona oddziela go od przyjaciół. Nagle zapragnął położyć się i leżeć bezwładnie, póki woda nie oczyści całej pamięci, póki nie zabierze całej przeszłości i przyszłości. W półśnie położył się na wodzie, by po chwili, sam nie wiedząc dlaczego, zanurzyć się w mrocznej głębi. Nie potrafił powiedzieć, jak długo unosił się tak z zamkniętymi oczami, odcięty od wszelkich bodźców. Wreszcie wynurzył się i wstał, ociekając wodą. Czuł się, jakby dostąpił niezwykłego oczyszczenia. Na dworze słońce przebiło się przez poszarpaną powierzchnię chmur i jeden, jedyny promień przeniknął niewielkie zakratowane okienko. Parł dokładnie na Gariona. Niespodziewane światło, rozproszone przez mgiełkę pary, zdawało się połyskiwać opalizującym blaskiem. Bądź pozdrowiony, Belgarionie – powiedział głos w jego umyśle. – Witam cię w ten Dzień Zarania. – W jego tonie nie było nawet śladu normalnego rozbawienia, a uroczyste słowa niosły ze sobą dziwną powagę. Dziękuję – odparł Garion. Więcej już nie rozmawiali. Smużki pary tańczyły wokół niego, gdy zawrócił ku chłodniejszym rejonom basenu, gdzie Silk i Lelldorin rozmawiali zanurzeni po szyję w ciepłej wodzie. Jakieś pół godziny przed południem wezwany przez ciocię Pol Garion maszerował długim korytarzem ku komnacie znajdującej się zaledwie kilka kroków od ogromnych, rzeźbionych drzwi do Dworu Rivańskiego Króla. Miał na sobie swoją najlepszą tunikę i nogawice, a jego miękkie skórzane buty były wypucowane do połysku. Ciocia Pol wybrała na tę okazję niebieską, ściągniętą w pasie szatę z kapturem. Strój Belgaratha, również niebieski, choć raz nie był poplamiony ani wygnieciony. Rozmawiali cicho z ciocią Pol, lecz w ich słowach nie dawało się dostrzec ani śladu typowych dla nich złośliwostek. Siedzący spokojnie w kącie niewielkiego pomieszczenia Podarek, odziany w białe płótno, przyglądał im się z powagą. – Bardzo ładnie wyglądasz, Garionie. – Ciocia Pol wyciągnęła rękę, aby odgarnąć mu włosy z czoła. – Czy nie powinniśmy już wejść? – spytał. Widział, że inni – Rivanie w szarych płaszczach i cudzoziemcy ubrani barwnie – wkraczają do sali. – Nie martw się, Garionie. Wszystko w swoim czasie. – Odwróciła się do Belgaratha. – Jak długo jeszcze? – Jakiś kwadrans. – Wszystko gotowe? – Spytaj Gariona – odrzekł starzec. – Ja zadbałem o to, co leżało w mej mocy. Reszta zależy od niego. Wówczas ciocia Pol odwróciła się do Gariona. Oczy miała bardzo poważne.

W kruczej czerni jej włosów srebrzyście połyskiwał biały kosmyk na skroni. – Jesteś gotów? Zerknął na nią ze zdumieniem. – Ostatniej nocy miałem niezwykły sen. Wszyscy zadawali mi to samo pytanie. Co ono znaczy, ciociu Pol? Na co mam być gotów? – Niedługo się wyjaśni – zapewnił go Belgarath. – Wyjmij amulet. Dzisiaj będziesz go nosił na ubraniu. – Myślałem, że ma być zawsze ukryty. – Dzisiaj jest inaczej – odrzekł czarodziej. – Ten dzień różni się od wszystkich, jakie kiedykolwiek widziałem, a widziałem ich całkiem sporo. – Ponieważ to Dzień Zarania? – Między innymi. Belgarath sięgnął pod szatę i wyjął swój srebrny medalion. Zerknął na niego przelotnie. – Jest już trochę zużyty – zauważył. Po czym dodał z uśmiechem: – Jak i jego właściciel. Ciocia Pol także wydobyła swój amulet. Oboje wyciągnęli ręce do Gariona, po czym stanęli, tworząc krąg. – Długo na to czekaliśmy, Polgaro – stwierdził Belgarath. – Owszem, ojcze. – Żałujesz? – Mogę z tym żyć, Stary Wilku. – A zatem chodźmy. Garion ruszył w stronę drzwi. – Nie ty, Garionie. – Ciocia Pol go powstrzymała. – Zaczekasz tutaj razem z Podarkiem. Wejdziecie później. – Przyślesz po nas kogoś? Skąd mamy wiedzieć, kiedy wejść? – Będziecie wiedzieli – zapewnił Belgarath i Garion został sam z chłopczykiem. – Nie udzielili nam zbyt dokładnych instrukcji – powiedział do dziecka. – Mam nadzieję, że nie popełnimy żadnego błędu. Podarek uśmiechnął się ufnie i wsunął rączkę w dłoń Gariona. Jego dotknięcie sprawiło, że w umyśle młodzieńca znów rozległa się pieśń Klejnotu, zagłuszająca wszystkie zmartwienia i wątpliwości. Nie potrafił stwierdzić, jak długo stał, trzymając chłopczyka za rękę, zanurzony w otchłani pieśni. Wreszcie nadszedł czas, Belgarionie. – Głos zdawał się dochodzić z zewnątrz; nie był już zamknięty w umyśle Gariona, a wyraz twarzy Podarka jasno dawał do zrozumienia, że chłopiec także słyszy owe słowa. Czy to właśnie mam zrobić? – spytał Garion. Między innymi. Co tam się dzieje? – Garion zerknął ciekawie w stronę drzwi. Ludzie zebrani we Dworze Rivańskiego Króla przygotowują się na to, co ma się stać. I będą gotowi?

A ty? – Głos zamilkł na chwilę. – Jesteś gotów, Belgarionie? Tak – odparł Garion. – Cokolwiek to jest, myślę, że jestem na to gotów. A zatem chodźmy. Powiesz mi, co mam zrobić? Jeśli to będzie konieczne. Nie wypuszczając dłoni Podarka, Garion ruszył w stronę drzwi. Uniósł drugą rękę, aby je pchnąć, lecz oba skrzydła z niewytłumaczalnych przyczyn rozwarły się przed nim, nim zdążył ich dotknąć. Przy wielkich rzeźbionych odrzwiach kilka kroków dalej pełniło wartę dwóch żołnierzy, lecz gdy Garion i Podarek się zbliżyli, obaj strażnicy zastygli bez ruchu. I znów Garion uniósł dłoń i ogromne drzwi Dworu Rivańskiego Króla bezszelestnie się otwarły, reagując na sam gest jego ręki. Dwór Rivańskiego Króla był wielką, wysoko sklepioną salą tronową. Kilkanaście masywnych, misternie rzeźbionych drewnianych podpór podtrzymywało belki sufitu. Na ścianach rozwieszono proporce i zielone gałęzie. W żelaznych lichtarzach płonęły setki świec. Trzy ogromne kamienne paleniska w podłodze, gdzie miast drew paliły się bryły torfu, dawały miłe, wonne ciepło. Salę wypełniał tłum ludzi, jednakże środkiem biegła szeroka ścieżka wyłożona błękitnym dywanem, prowadząca od drzwi aż do tronu. Garion widział wszystko jak przez mgłę. Jego myśli krążyły bezładnie, spętane pieśnią Klejnotu, w tej chwili bez reszty przepełniającą mu umysł. Oszołomiony, pozbawiony wszelkich wątpliwości, lęku czy tremy, wraz z Podarkiem ruszył naprzód, na drugi koniec sali, gdzie po obu stronach tronu czekali ciocia Pol i Belgarath. Tron Rivańskiego Króla został wyciosany z pojedynczej bryły bazaltu. Oparcie i poręcze miały jednakową wysokość. Sprawiał wrażenie bardziej masywnego i trwałego niż góry. Nad nim, ostrzem w dół, wisiał na ścianie ogromny miecz. Gdzieś w Cytadeli odezwał się dzwon. Jego dźwięk mieszał się z pieśnią Klejnotu, gdy Garion i Podarek szli po błękitnym dywanie w stronę tronu. Kiedy mijali kolejne lichtarze, świece z niewyjaśnionych przyczyn przygasały. Nie było żadnego przeciągu, żadnego powiewu – po prostu płomyki bladły jeden po drugim i salę wypełniały coraz głębsze cienie. Gdy dotarli do tronu, Belgarath z nieprzeniknioną miną spojrzał na nich poważnie, po czym uroczystym głosem zwrócił się do tłumu zebranego we Dworze Rivańskiego Króla. – Patrzcie, oto Klejnot Aldura. Podarek puścił dłoń Gariona, otwarł sakiewkę i sięgnął do środka. Odwracając się twarzą do pociemniałej sali, wydobył okrągły szary kamień i uniósł go oburącz, ukazując wszystkim zebranym. Pieśń Klejnotu rozbrzmiała z ogłuszającą siłą. Dołączył do niej rodzaj rozległego, rozedrganego pogłosu, który zdawał się narastać i wznosił coraz wyżej i wyżej. Wewnątrz kamienia zapłonął punkcik oślepiająco błękitnego światła. Rozjaśniało się jeszcze, w miarę jak rozedrgany dźwięk stawał się

coraz wyższy. Garion dostrzegał w tłumie znajome twarze. Byli tam Barak i Lelldorin, Hettar, Durnik, Silk i Mandorallen. W loży królewskiej, obok ambasadora Tolnedry, z Adarą i Arianą siedziała Ce’Nedra. Wyglądała w każdym calu na księżniczkę imperium. Lecz zza owych znajomych twarzy wyzierały inne oblicza – niezwykle wyraziste, każde tak bardzo zdominowane przez jedną cechę, że niemal przypominały maski. Zza Baraka wyglądał straszliwy niedźwiedź, Hettarowi towarzyszyła wizja tysięcy koni. Obok Silka stała postać Przewodnika, obok Relga – Ślepca. Lelldorin był Łucznikiem, Mandorallen – Rycerzem Obrońcą. W powietrzu nad Taibą zdawała się unosić pogrążona w żałobie postać Matki Umarłej Rasy, a jej smutek dorównywał rozpaczy Mary. Ce’Nedra zaś nie była już tylko księżniczką, ale królową – kobietą, którą Ctuchik nazwał Królową Świata. Co jednak najdziwniejsze, Durnik – stary, poczciwy Durnik – miał na swej twarzy wyraźnie wypisane obydwa żywoty. W jaskrawym, błękitnym blasku Klejnotu Garion, z nieznanym dźwiękiem drżącym mu w uszach, spoglądał zadziwiony na swych przyjaciół, uświadomiwszy sobie nagle, że oto ujrzał po raz pierwszy to, co Belgarath i ciocia Pol widzieli przez cały czas. Za plecami usłyszał głos ciotki, spokojny i bardzo łagodny. – Twoje zadanie spełnione, Podarku. Teraz możesz oddać Klejnot. Chłopczyk zaśmiał się radośnie i podał rozjarzony Klejnot Garionowi. Garion wpatrywał się w ognisty kamień. Nie mógł go wziąć. Dotknięcie Klejnotu równało się śmierci. Wyciągnij rękę, Belgarionie, i odbierz od dziecięcia oznakę twego urodzenia. Głos, ten sam co zawsze, brzmiał jakoś inaczej. Nikt nie mógł mu odmówić. Garion wyciągnął rękę. – Podarek! – Chłopczyk złożył Klejnot w jego dłoni. Garion poczuł, że znamię na jego ręce styka się z czymś płonącym. Klejnot żył! Młodzieniec wyczuł to już w chwili, gdy jeszcze wpatrywał się oszołomiony w żyjący ogień, który trzymał w dłoni. Umieść Klejnot z powrotem na rękojeści miecza Rivańskiego Króla – polecił głos i Garion odwrócił się z bezrozumnym posłuszeństwem. Stanął na siedzeniu bazaltowego tronu, a potem na szerokim parapecie utworzonym przez jego oparcie i poręcze. Wspiął się na palce, dla utrzymania równowagi chwytając rękojeść wielkiego miecza, po czym przyłożył Klejnot do samego jej szczytu. Rozległ się lekki, lecz wyraźny trzask i Klejnot oraz miecz stały się jednością. Garion poczuł, jak żywa moc kamienia przepływa przez rękojeść, którą nadal trzymał jedną dłonią. Potężne ostrze rozbłysło nagle, a rozedrgany dźwięk znowu wzniósł się o kolejną oktawę. I wtedy legendarny oręż odpadł od ściany, gdzie był umocowany od tak wielu wieków. Zebrany w sali tłum zachłysnął się ze zgrozy, ale Garion oburącz złapał rękojeść, jednocześnie dokonując półobrotu, w desperackiej próbie zahamowania upadku miecza. Najbardziej wytrąciło go z równowagi to, że wielki miecz zdawał się całkowicie pozbawiony ciężaru. Powinien mieć kłopoty z samym jego utrzymaniem, nie mówiąc już o uniesieniu. Kiedy jednak wsparł się mocno na

rozstawionych nogach, a ramionami przywarł do ściany, klinga powędrowała w górę. Zorientował się, że unosi miecz przed sobą. Spojrzał na niego ze zdumieniem, czując lekkie drżenie w dłoniach. Klejnot jarzył się oślepiającym światłem i pulsował. I wtedy, podczas gdy rozedrgany dźwięk wzniósł się w górę radosnym, ogłuszającym crescendo, miecz Rivańskiego Króla stał się wielkim jęzorem jaskrawobłękitnego płomienia. Nie wiedział, dlaczego to robi, ale Garion uniósł oburącz płonący miecz nad głowę i wpatrywał się w niego pełnym zdumienia wzrokiem. – Niechaj raduje się Aloria – zagrzmiał nagle Belgarath – albowiem powrócił Rivański Król! Wszyscy powitajcie Belgariona, Króla Rivy i władcę Zachodu! Pośród zgiełku wybuchłego po tych słowach, wśród chóru milionów głosów połączonych w radosnym okrzyku, który odbijał się echem na samych krańcach wszechświata, rozległ się żelazny zgrzyt, jak gdyby zardzewiałe drzwi mrocznego grobowca rozwarły się gwałtownie, i odgłos ten zmroził serce Gariona. Głos, który zabrzmiał głucho w owym grobowcu, nie dołączył do ogólnych okrzyków radości. Po wielu wiekach snu głos w krypcie się przebudził – gniewny i spragniony krwi. Garion stał z płonącym mieczem, ogłuszony nadmiarem wrażeń. Po chwili zebrani Alornowie ze szczękiem wysunęli z pochew własny oręż, aby wznieść go w salucie dla swego władcy. – Bądź pozdrowiony, Belgarionie, mój królu! – zakrzyknął Strażnik Rivy Brand i opadł na jedno kolano, unosząc miecz. Jego czterech synów uklękło za nim, również unosząc broń. – Bądź pozdrowiony, Belgarionie, Królu Rivy! – zawołali. – Bądź pozdrowiony, Belgarionie! – Potężne okrzyki wstrząsnęły Dworem Rivańskiego Króla i las wzniesionych mieczy zabłysnął w ognistym błękitnym świetle płonącej klingi Gariona. Gdzieś w głębi Cytadeli odezwał się dzwon. W miarę jak w mieście zaczęła rozchodzić się nowina, dołączyły do niego inne dzwony i odgłos ich radości odbił się echem od skalnych szczytów, aby ogłosić lodowatym morskim wodom powrót Rivańskiego Króla. Tylko jednej osobie w całej sali nie udzieliła się powszechna radość. W momencie gdy miecz nieodwołalnie ogłosił wszem wobec tożsamość Gariona, księżniczka Ce’Nedra zerwała się na równe nogi. Natychmiast zrozumiała coś, co jemu umknęło – coś tak niepokojącego, że z jej policzków odpłynęła krew. I wtem z ust księżniczki imperium, Ce’Nedry, dobył się donośny krzyk oburzenia i protestu. – Och, nie!!

Rozdział XII Najgorsze było to, że ludzie ciągle mu się kłaniali. Garion nie miał pojęcia, jak powinien reagować. Ma im się odkłonić? Skinąć lekko głową? A może lepiej zignorować zamieszanie i zachowywać się, jakby niczego nie dostrzegł? Co jednak miał począć, jeśli ktoś zwracał się do niego „wasza wysokość”? Wydarzenia poprzedniego dnia nadal stanowiły niewyraźną, zamazaną plamę w jego umyśle. Zdawało mu się, że pamięta, jak przedstawiano go mieszkańcom miasta – stał wtedy na blankach Cytadeli Żelaznopalcego, przed ogromnym tłumem, a masywny, lecz niezwykle lekki miecz nadal płonął mu w dłoniach. Mimo jednak doniosłego znaczenia wszystkich wydarzeń owego dnia, bladły one w porównaniu z tym, co działo się na zupełnie innym poziomie rzeczywistości. Moment ujawnienia tożsamości Rivańskiego Króla stanowił punkt skupienia ogromnych mocy i Garion wciąż jeszcze nie otrząsnął się z szoku, jaki wywołały w nim wizje, których doświadczył w tej niewiarygodnej chwili, gdy wreszcie odkrył, kim naprawdę jest. Wciąż przyjmował gratulacje. Od razu też zaczęły się skomplikowane przygotowania do koronacji, jednak wszystko to zlało się w jeden niewyraźny obraz. Choćby zależało od tego jego życie, nie potrafiłby dokładnie, spójnie zrelacjonować wydarzeń zeszłego dnia. Dzień dzisiejszy zapowiadał się, o ile to w ogóle możliwe, jeszcze gorzej. Garion nie spał zbyt dobrze. Po pierwsze, wielkie łoże w komnatach królewskich, do których odprowadzono go poprzedniego wieczoru, było niewygodne. W jego rogach wznosiły się kolumny podpierające baldachim i zasłony z purpurowego aksamitu. Wydawało się zbyt wielkie dla jednej osoby, poza tym było za miękkie. Przez ostatni rok Garion sypiał przeważnie na ziemi i puchowe materace królewskiego łoża nieprzyjemnie uginały się pod ciężarem jego ciała. Co gorsza, wiedział z całą pewnością, że gdy tylko wstanie, znów będzie w centrum zainteresowania. Pomyślał, że najprościej byłoby cały dzień zostać w łóżku. Ten pomysł nęcił go coraz bardziej. Jednak drzwi do królewskiej sypialni nie były zamknięte na klucz. Niedługo po wschodzie słońca otwarły się cicho i Garion usłyszał czyjeś kroki. Wiedziony ciekawością wyjrzał, uchylając purpurowe zasłony. Sługa o poważnym wyglądzie krzątał się po pokoju, odsuwał kotary przy oknach i rozpalał ogień. Uwagę Gariona przyciągnęła wielka srebrna taca z pokrywą, stojąca na stole przy kominku. Rozpoznał smakowity zapach kiełbasek oraz ciepłego, świeżo upieczonego chleba... i masła; gdzieś tam na pewno musiało być również masło. W tym momencie żołądek Gariona przemówił pełnym

głosem. Służący rozejrzał się po komnacie, upewniając się, że wszystko jest tak, jak być powinno, po czym zdecydowanie podszedł do łóżka. Garion błyskawicznie zakopał się pod kołdrą. – Śniadanie, wasza wysokość – oznajmił z powagą sługa, odciągnął zasłony i przywiązał je do kolumienek. Garion westchnął. Jak widać, o porze wstawania nie on decyduje. – Dziękuję – odparł. – Czy wasza wysokość życzy sobie czegoś jeszcze? – spytał służący uprzejmie, podając mu szatę. – Nie, nie w tej chwili. Dziękuję. Wygramolił się z łóżka i zszedł po trzech krytych dywanem stopniach. Służący pomógł mu włożyć strój poranny, po czym ukłoniwszy się, bezszelestnie opuścił pokój. Garion przeszedł do stołu, uniósł pokrywę z tacy i z zapałem rzucił się na śniadanie. Kiedy skończył jeść, przez jakiś czas siedział bez ruchu w wielkim, obitym błękitną materią fotelu, wyglądając przez okno na ośnieżone turnie wznoszące się nad miastem. Sztorm, który od kilku dni bezlitośnie nacierał na brzegi wyspy, ucichł – przynajmniej na jakiś czas. Zimowe słońce świeciło jasno, a poranne niebo było bardzo niebieskie. Młody Rivański Król przez jakiś czas wyglądał na świat, zatopiony w myślach. Jakieś wspomnienie nie dawało mu spokoju – coś, co kiedyś usłyszał i wtedy zlekceważył. Miał wrażenie, że to coś dotyczy księżniczki Ce’Nedry. Dziewczyna uciekła z Dworu Rivańskiego Króla niemal natychmiast po tym, gdy zeszłego dnia miecz ujawnił jego tożsamość. Garion był niemal pewien, że wszystko to łączy się ze sobą. Ów zapomniany drobiazg z pewnością wyjaśniłby fakt jej ucieczki. W takich przypadkach niektórym ludziom najlepiej jest pozwolić, by nieco ochłonęli, i potem wyjaśnić całą sprawę, lecz Garion wiedział, że nie jest to właściwy sposób postępowania z Ce’Nedrą. W przypadku księżniczki należało od razu oczyścić atmosferę, nie pozwalając jej zastanawiać się zbyt długo nad całą sprawą. Westchnął i zaczął się ubierać. Kiedy szedł korytarzem, nieustannie widział zdumione spojrzenia i pospieszne ukłony. Wkrótce uświadomił sobie, że wydarzenia poprzedniego dnia na zawsze pozbawiły go anonimowości. Ktoś – Garion nie zdołał dojrzeć jego twarzy – posunął się nawet tak daleko, by podążać w ślad za nim, zapewne z nadzieją, że zdoła mu w czymś pomóc. Kimkolwiek był, utrzymywał dyskretny dystans, lecz Garion kątem oka dostrzegał człowieka w szarym płaszczu, poruszającego się dziwnie bezszelestnie. Garionowi nie podobało się to towarzystwo, nieważne jaki byłby powód, lecz oparł się pokusie nakazującej odwrócić się i zażądać, aby ten ktoś sobie poszedł. Księżniczce Ce’Nedrze przydzielono komnaty tuż obok apartamentu cioci Pol i Garion, zbierając się na odwagę, uniósł dłoń, aby zapukać do drzwi. – Wasza wysokość. – Pokojówka Ce’Nedry dygnęła. – Spytaj jej wysokość, czy mógłbym zamienić z nią parę słów – poprosił

Garion. – Oczywiście, wasza wysokość. – Dziewczyna śmignęła do sąsiedniej komnaty. Rozległ się szmer głosów, po chwili pojawiła się Ce’Nedra. Miała na sobie prostą suknię i była blada, jak poprzedniego dnia. – Wasza wysokość – powitała go lodowatym tonem i dygnęła sztywno. W owym oficjalnym ukłonie udało jej się zawrzeć więcej pogardy, niż mogłaby to zrobić w jakichkolwiek słowach. – Coś cię gryzie – wypalił Garion. – Czy zechciałabyś mi to wyjaśnić? – Jak wasza wysokość sobie życzy. – Musimy w ten sposób? – Nie wiem, o co chodzi waszej wysokości. – Czy nie znamy się dostatecznie dobrze, by pomówić szczerze? – Oczywiście. Sądzę, że lepiej będzie, jeśli natychmiast przywyknę do posłuszeństwa wobec rozkazów waszej wysokości. – Co to ma znaczyć? – Nie udawaj, że nie wiesz! – wybuchnęła. – Ce’Nedro, nie mam najbledszego pojęcia, o czym mówisz. Spojrzała na niego podejrzliwie i jej wzrok odrobinę złagodniał. – Może naprawdę nie wiesz – mruknęła. – Czy kiedykolwiek czytałeś traktaty z Vo Mimbre? – Sama nauczyłaś mnie czytać – przypomniał – jakieś sześć czy osiem miesięcy temu. Znasz wszystkie książki, jakie czytałem. Większość z nich zresztą dostałem od ciebie. – Rzeczywiście, to prawda – stwierdziła. – Zaczekaj chwileczkę. – Na moment zniknęła w sąsiedniej komnacie, po czym wróciła, niosąc w dłoniach zwinięty pergamin. – Przeczytam ci – powiedziała. – Niektóre słowa są nieco skomplikowane. – Nie jestem aż tak głupi. Ce’Nedra jednak zaczęła już czytać: – Kiedy nadejdzie dzień powrotu Rivańskiego Króla, zyska on władzę nad swoim dominium, a my wszyscy przysięgniemy mu służyć jako władcy Królestw Zachodu. I pojmie za żonę księżniczkę Imperium Tolnedry, i... – Zaczekaj sekundę – przerwał Garion zduszonym głosem. – Czegoś nie zrozumiałeś? Dla mnie wszystko jest jasne. – Możesz powtórzyć ostatni kawałek? – I pojmie za żonę księżniczkę Imperium Tolnedry, i... – Czy w Tolnedrze są jakieś inne księżniczki? – Nic mi na ten temat nie wiadomo. – A zatem... to znaczy... – Patrzył na nią osłupiały. – Dokładnie to. – W jej słowach zabrzmiał ton na podobieństwo szczęku zatrzaskującej się metalowej pułapki. – Dlatego wybiegłaś wczoraj z sali? – Nie wybiegłam!

– Nie chcesz mnie poślubić. – Było to niemal oskarżenie. – Tego nie powiedziałam. – A zatem chcesz mnie poślubić? – Tego też nie powiedziałam. Ale to i tak nie ma najmniejszego znaczenia, prawda? Nie zostawili nam żadnego wyboru – ani tobie, ani mnie. – I właśnie to cię gnębi? Rzuciła mu wyniosłe spojrzenie. – Oczywiście, że nie. Zawsze wiedziałam, że nie będę mogła sama wybrać sobie męża. – W czym więc problem? – Jestem księżniczką imperium, Garionie. – Wiem. – Nie przywykłam do tego, by ktoś był ode mnie ważniejszy. – Ważniejszy? Kto? – Traktaty twierdzą, że jesteś władcą Zachodu. – Co to znaczy? – Że wasza wysokość przewyższasz mnie rangą. – I dlatego tak się zdenerwowałaś? Jej spojrzenie było niczym cios sztyletem. – Za pozwoleniem waszej wysokości, wolałabym się pożegnać. Nie czekając na odpowiedź, wyszła z pokoju. Odprowadził ją wzrokiem. To wszystko zaszło za daleko. Chciał udać się wprost do cioci Pol, aby zaprotestować, im bardziej jednak zastanawiał się nad tym, tym bardziej był przekonany, że ciotka nie okaże mu najmniejszego współczucia. Zaczął kojarzyć zbyt wiele drobiazgów. Ciocia Pol nie tylko uczestniczyła w tym absurdzie; świadomie uczyniła wszystko, co tylko mogła, aby się upewnić, że Garion w żaden sposób nie zdoła się wymknąć. Musiał z kimś pomówić, z kimś dostatecznie przebiegłym i pozbawionym skrupułów, aby wykombinował jakieś wyjście. Opuściwszy salonik Ce’Nedry, udał się na poszukiwania Silka. Drasanina nie było w jego komnacie, a służący, który słał właśnie łóżko, kłaniając się ciągle, wyjąkał, że nie ma pojęcia, gdzie może podziewać się Silk. Garion pospiesznie wyszedł na korytarz. Ponieważ pokoje, które Barak dzielił z żoną i dziećmi, mieściły się zaledwie kilka kroków dalej, skierował się tam, usiłując nie oglądać się na odzianego w szary płaszcz służącego, który nadal postępował w ślad za nim. – Baraku! – Zastukał do drzwi Chereka. – To ja, Garion. Mogę wejść? Lady Merel natychmiast otworzyła drzwi i dygnęła z szacunkiem. – Proszę, nie rób tego – rzucił Garion błagalnie. – O co chodzi, Garionie? – Barak, siedząc na zielonym fotelu, podrzucał synka na kolanie. – Szukam Silka – powiedział, wchodząc do wielkiej, przytulnej komnaty zasłanej ubraniami i zabawkami dzieci. – Masz lekko błędny wzrok – zauważył olbrzym. – Coś się stało?

– Właśnie otrzymałem bardzo niepokojące nowiny – poinformował go Garion z lekkim dreszczem. – Muszę pomówić z Silkiem. Może on zdoła coś wymyślić. – Masz ochotę na śniadanie? – spytała Merel. – Dziękuję, już jadłem. Żona Baraka rozpuściła warkocze i złote włosy łagodnie okalały jej twarz. Jak zwykle miała na sobie zieloną suknię, lecz, co od razu zauważył Garion, w jej postawie nie było dawnej sztywności. A Barak wcale nie był ponury, jak zawsze dotąd w obecności żony. Do pokoju wbiegły córki Baraka, trzymając za ręce Podarka. Cała trójka usiadła w kącie i rozgrywała jakąś skomplikowaną, acz zabawną grę, sądząc po wybuchach śmiechu. – Mam wrażenie, że moje córki postanowiły go usidlić. – Barak uśmiechnął się szeroko. – Zupełnie nagle wpadłem po uszy między żonę i dzieci, a najśmieszniejsze jest, że zupełnie mi to nie przeszkadza. Merel obdarzyła go szybkim, niemal nieśmiałym uśmiechem, po czym obejrzała się na rozchichotane dzieciaki. – Dziewczynki go uwielbiają – zwróciła się do Gariona. – Czy zauważyłeś, że nie można dłużej niż chwilę patrzeć mu w oczy? Zawsze mam wtedy wrażenie, że spogląda mi prosto w serce. Skinął głową. – Myślę, że to ma coś wspólnego z zaufaniem, jakim obdarza wszystkich bez wyjątku – stwierdził. – Baraku, nie wiesz, gdzie mógłbym zastać Silka? Cherek się roześmiał. – Przejdź się po korytarzach, nasłuchując szczęku kości. Nasz złodziejaszek oddaje się hazardowi od chwili przybycia do Rivy. Może Durnik wie, gdzie się podziewa. Jego samego znajdziesz w stajniach. Ukrywa się tam. Królewskie towarzystwo okropnie go denerwuje. – Mnie także – mruknął Garion. – Ale przecież jesteś królem – przypomniała Merel. – To jeszcze bardziej mnie niepokoi. Do stajen można się też było dostać wąskimi bocznymi korytarzami i Garion zdecydował się pójść tą drogą, unikając bardziej eleganckich pasaży, gdzie roiło się od szlachty. Z wąskich korytarzyków korzystała przede wszystkim służba kuchenna, biegająca tam i z powrotem, i Garion miał nadzieję, że większość podkuchennych jeszcze go nie zna. Maszerując szybko, schylał głowę, aby uniknąć rozpoznania. Nagle znów spostrzegł człowieka, który od rana za nim chodził. Wreszcie, zdenerwowany do tego stopnia, że nie dbał już o zachowanie anonimowości, odwrócił się, aby stawić czoło prześladowcy. – Wiem, że tam jesteś – powiedział. – Stań tak, żebym mógł cię widzieć. Czekał chwilę, niecierpliwie stukając nogą. Korytarz pozostawał pusty i cichy. – Wychodź natychmiast! – rozkazał. Było to dla niego zupełnie nowe doświadczenie. Jednak nie odpowiedział mu żaden ruch i żaden dźwięk. Rozważał nawet możliwość powrotu swoimi

śladami, dzięki czemu mógłby przyłapać natrętnego sługę na skradaniu się za nim. Nagle pojawił się służący z tacą; szedł tym samym korytarzykiem, co przed chwilą Garion. – Widziałeś tam kogoś? – spytał Garion. – Tam, to znaczy gdzie? – Służący nie rozpoznał swego króla. – W tym korytarzu. – Nie widziałem nikogo od chwili, kiedy wyszedłem z komnat króla Drasni. Czy uwierzyłbyś, że to jego trzecie śniadanie? Nigdy nie widziałem kogoś, kto tak dużo je... Wiesz chyba, że nie powinieneś tu być. Jeśli szef kuchni przyłapie cię tutaj, z pewnością da ci w skórę. Nie lubi, aby plątali się tu różni ludzie. – Idę do stajni – wyjaśnił Garion. – Lepiej się pośpiesz. Szef kuchni jest w okropnym nastroju. – Zapamiętam to sobie – przyrzekł Garion. Lelldorin wychodził właśnie ze stajni i rzucił Garionowi zdumione spojrzenie, kiedy obaj zbliżali się do siebie na zaśnieżonym dziedzińcu. – Jak ci się udało uciec tym wszystkim urzędnikom? – zapytał, po czym, jakby coś sobie przypomniał, ukłonił się głęboko. – Proszę, nie rób tego, Lelldorinie – rzekł Garion błagalnie. – Sytuacja jest rzeczywiście odrobinę niezręczna – zgodził się Lelldorin. – Będziemy zachowywać się wobec siebie tak jak przedtem – oznajmił Garion stanowczo. – Przynajmniej do chwili, kiedy powiedzą nam, że to niedozwolone. Masz jakieś pojęcie, gdzie podziewa się Silk? – Widziałem go dziś rano. Powiedział, że wybiera się do łaźni. Wyglądał kiepsko. Myślę, że ostatniej nocy sporo świętował. – Chodźmy go poszukać. Muszę z nim pomówić. Znaleźli Silka siedzącego w wykładanym kamiennymi płytkami pomieszczeniu, aż białym od pary. Miał na sobie tylko ręcznik owinięty wokół bioder i pocił się obficie. – Jesteś pewien, że to zdrowe? – Garion machał ręką przed twarzą, żeby odegnać kłęby pary. – Dziś rano nic nie może być dla mnie naprawdę zdrowe – stwierdził Silk ponuro. Oparł łokcie na kolanach i ze zbolałą miną ukrył twarz w dłoniach. – Źle się czujesz? – Okropnie. – Skoro wiedziałeś, co potem, czemu wczoraj aż tyle wypiłeś? – Wtedy mi się wydawało, że to niezły pomysł. Przynajmniej tak sądzę. Niezbyt dobrze pamiętam ostatnich kilka godzin. – Służący przyniósł cierpiącemu Drasaninowi kufel spienionego piwa i Silk pociągnął tęgi łyk. – Czy to rozsądne? – Lelldorin spojrzał na niego sceptycznie. – Zapewne nie – przyznał Silk – ale w tak krótkim czasie nie zdołałem wymyślić nic lepszego. – Zadrżał. – Czuję się koszmarnie. Sprawa, z którą do mnie przychodzisz, to coś pilnego? – Mam pewien problem. – Garion zerknął szybko na Lelldorina. – Wolałbym,

aby to, co powiem, zostało między nami trzema. – Masz moje słowo – usłyszał. – Dziękuję. – Łatwiej było przyjąć przyrzeczenie Astura, niż próbować wyjaśnić powody. – Właśnie przeczytałem traktaty z Vo Mimbre. A raczej odczytano mi je. Czy wiecie, że mam poślubić Ce’Nedrę? – Jak dotąd nie zastanawiałem się nad tą kwestią – przyznał Silk – lecz istotnie traktaty wspominają o czymś takim. – Gratulacje, Garionie! – wykrzyknął Lelldorin, znienacka klepiąc przyjaciela po ramieniu. – Piękna dziewczyna. Puścił te słowa mimo uszu. – Potrafisz wymyślić jakiś sposób, który pozwoliłby mi się od tego wykręcić? – spytał Silka. – Garionie, w tej chwili nie jestem w stanie myśleć o niczym poza swoim okropnym samopoczuciem. Powiedziałbym jednak, że raczej nie masz wyjścia. Sygnatariuszami traktatu są wszystkie królestwa Zachodu i myślę, że uczestniczy w tym także proroctwo. – Zapomniałem o tym szczególe – mruknął Garion. – Jestem pewien, że dadzą ci dość czasu, abyś przywykł do tej myśli – wtrącił Lelldorin. – Ale ile czasu dadzą Ce’Nedrze? Rozmawiałem z nią dziś rano i nie jest zachwycona. – Przecież cię nie nienawidzi – zauważył Silk. – Nie o to chodzi. Drażni ją, że jestem wyższy od niej rangą. Silk roześmiał się słabo. – Prawdziwy przyjaciel nie śmiałby się z moich zmartwień – rzucił Garion urażony. – Ranga jest naprawdę tak istotna dla twojej księżniczki? – zdziwił się Lelldorin. – Najprawdopodobniej nie mniej niż jej prawa ręka. Ce’Nedra przypomina sobie, że jest księżniczką imperium, jakieś sześć do ośmiu razy na godzinę. Przykłada do tego wielką wagę. I nagle zjawiam się zupełnie znikąd, po czym okazuje się, że jestem od niej ważniejszy. Z tym może się nie pogodzić... nigdy. – Urwał i przyjrzał się Silkowi. – Jest jakaś szansa, abyś dzisiaj wydobrzał? – O co ci chodzi? – Znasz choć trochę Rivę? – Naturalnie. – Pomyślałem, że powinienem zejść do miasta, nie przy wtórze fanfar i w wielkiej asyście, ale ubrany jak ktoś zupełnie zwyczajny. W ogóle nie znam Rivan, a teraz... – Słowa uwięzły mu w gardle. – A teraz jesteś ich królem – dokończył Lelldorin. – Chyba niezły pomysł – zgodził się Silk – choć trudno mi stwierdzić z całą pewnością. W tej chwili mój mózg nie działa sprawnie. Oczywiście to musiałoby być dzisiaj. Na jutro zaplanowano twoją koronację, a kiedy już wsadzą ci koronę na głowę, wolność będziesz miał znacznie ograniczoną.

Garion nie miał ochoty o tym myśleć. – Mam nadzieję, że pozwolicie mi, żebym najpierw nieco się pozbierał. – Silk znów pociągnął łyk piwa. – Zresztą wasza opinia zupełnie mnie nie interesuje. To po prostu konieczne. Drasanin potrzebował jakiejś godziny, aby dojść do siebie. Zastosowane przez niego środki były brutalnie bezpośrednie. W mniej więcej jednakowych dawkach pochłaniał gorącą parę i zimne piwo, po czym wyłonił się z łaźni parowej, aby wskoczyć w sam środek basenu z lodowatą wodą. Wyszedł z niego siny, trząsł się z zimna, lecz wyglądał już dużo lepiej. Starannie dobrał nierzucające się w oczy stroje dla całej trójki, po czym wyprowadził ich z Cytadeli boczną bramą. Wychodząc, Garion kilka razy oglądał się za siebie, ale chyba zdołał uwolnić się od natrętnego sługi, który podążał za nim przez cały ranek. Gdy zagłębiali się w uliczki, Gariona, jak poprzednio, uderzył surowy wygląd tego miejsca. Domy z zewnątrz miały jednakową szarą barwę i były pozbawione wszelkich ozdób – masywne, kanciaste, całkowicie bezbarwne bryły. Szare płaszcze, stanowiące charakterystyczny element narodowego rivańskiego stroju, nadawały ludziom wędrującym wąskimi uliczkami miasta taki sam ponury wygląd. Gariona ogarnął nagły lęk na myśl, że ma spędzić resztę życia w podobnie niegościnnym kraju. Szli długą ulicą. Na niebie świeciło blade zimowe słońce, w powietrzu unosił się słony zapach morza. Po chwili minęli dom, z którego dobiegał dziecięcy śpiew. Głosy małych śpiewaków, zaskakująco czyste, łączyły się w subtelną harmonię. Gariona zdumiała złożoność pieśni. – To tutejsza narodowa rozrywka – wyjaśnił Silk. – Rivanie bardzo interesują się muzyką. Przypuszczam, że w taki sposób rozpraszają nudę. Nie chciałbym urazić waszej wysokości, ale twoje królestwo jest mało ciekawe. – Rozejrzał się wokół. – Niedaleko stąd mieszka mój stary przyjaciel. Złóżmy mu wizytę. Poprowadził ich długimi schodami na ulicę w dole. Po paru krokach dotarli do sporego budynku. Silk podszedł do drzwi i zapukał. Po chwili ujrzeli Rivanina odzianego w poprzypalany skórzany kitel. – Radek, przyjacielu. – Gospodarz był zaskoczony. – Nie widzieliśmy się całe lata! – Witaj, Torganie! – Silk uśmiechnął się szeroko. – Pomyślałem, że wpadnę i zobaczę, jak się miewasz. – Wejdźcie, wejdźcie – zapraszał Torgan, szerzej otwierając drzwi. – Widzę, że rozbudowałeś interes. – Silk szerokim gestem ukazał pomieszczenie. – Mam całkiem niezły zbyt – odparł Torgan skromnie. – Producenci perfum w Tol Borune kupują wszystkie flakoniki, jakie tylko uda im się zdobyć. Rivanin był silnym mężczyzną o stalowoszarych włosach i dziwnie okrągłych, rumianych policzkach. Zerknął ciekawie na Gariona, lekko marszcząc brwi, jakby próbował sobie coś przypomnieć. Garion odwrócił się

i oglądał delikatne szklane buteleczki ustawione w równym szeregu na stole. – A zatem skupiasz się na produkcji szklanych flakonów? – spytał Silk. – Och, nadal od czasu do czasu zdarzają nam się lepsze wyroby – odparł z lekkim żalem Torgan. – Jeden z moich czeladników to absolutny geniusz. Pozwalam mu poświęcać trochę czasu na własną pracę. Pewnie by mnie opuścił, gdybym kazał mu przez cały dzień wydmuchiwać butelki. – Szklarz otworzył szafkę i ostrożnie wyjął z niej małe aksamitne zawiniątko. – Pokażę wam jedno z jego dzieł – rzekł, odplątując materiał. Był to kryształowy strzyżyk z na wpół rozłożonymi skrzydłami, przycupnięty na porośniętej liśćmi gałązce. Na końcu gałązki wyrastały małe pąki. Cała figurka została wykonana z dbałością o każdy szczegół – do tego stopnia, że dawało się dostrzec poszczególne pióra. – Zdumiewające! – Silk westchnął, wpatrzony w szklanego ptaka. – Jest przepiękny, Torganie. W jaki sposób udało mu się tak dokładnie odtworzyć kolory? – Nie mam pojęcia – przyznał Torgan. – Nawet nie mierzy proporcji, a mimo to zawsze wychodzą mu odpowiednie barwy. Jak mówiłem, to geniusz. – Starannie zapakował kryształowego ptaka i schował do szafki. Za warsztatem rozciągały się pokoje mieszkalne, pełne ciepła i żywych kolorów. Wszędzie walały się wielobarwne poduszki. W każdej komnacie wisiały na ścianach obrazy. Czeladnicy Torgana sprawiali wrażenie bardziej członków rodziny niż pracowników najemnych, a najstarsza córka mistrza grała dla nich, gdy z płynnego szkła wydmuchiwali buteleczki i flakoniki. Jej palce muskały struny harfy, budząc kaskadę delikatnych dźwięków. – Tu jest zupełnie inaczej niż na zewnątrz – stwierdził ze zdumieniem Lelldorin. – Dlaczego? – spytał Silk. – Samo miasto jest takie ponure, surowe i szare, a tutaj tyle ciepła i barw. – Właśnie to zawsze zdumiewa cudzoziemców – przytaknął Torgan z uśmiechem. – Nasze domy bardzo przypominają nas samych. Z konieczności są skromne. Miasto Riva zbudowano dla ochrony Klejnotu i każdy dom stanowi część ogólnych fortyfikacji. Nie możemy zmienić wyglądu zewnętrznego, w środku jednak mamy sztukę, poezję i muzykę. Nosimy szare płaszcze. To wygodny strój, utkany z koziej wełny, lekki, chroni przed chłodem i deszczem, a nie przyjmuje farby, więc zawsze pozostaje szary. Choć jednak na zewnątrz pozostajemy szarzy, nie znaczy, iż nie kochamy piękna. Garion, zastanawiając się nad słowami szklarza, nieco lepiej rozumiał owych dziwnych wyspiarzy. Sztywna rezerwa Rivan stanowiła fasadę przedstawianą światu, jednakże poza tą fasadą krył się zupełnie inny lud. Większość czeladników wydmuchiwała delikatne flakoniki, stanowiące główny obiekt handlu z producentami perfum z Tol Borune. Jednakże jeden z uczniów pracował samotnie, tworząc szklany statek wspinający się na kryształową falę. Jasnowłosy młodzieniec miał twarz poważną, skupioną. Kiedy uniósł wzrok i ujrzał Gariona, jego oczy rozszerzyły się lekko,

natychmiast jednak pochylił głowę i wrócił do przerwanego zajęcia. Po powrocie do sklepu, kiedy szykowali się do odejścia, Garion spytał, czy mógłby jeszcze raz rzucić okiem na delikatnego szklanego ptaka przycupniętego na błyszczącej gałęzi. Figurka była tak piękna, że budziła dziwny ból w jego sercu. – Czy ten drobiazg podoba się waszej wysokości? – odezwał się młody czeladnik, który cicho wszedł tu z warsztatu. – Byłem wczoraj na rynku, kiedy Brand przedstawił waszą wysokość ludowi, toteż poznałem was natychmiast, gdy tylko weszliście. – Jak masz na imię? – spytał Garion. – Joran, wasza wysokość. – Może damy sobie spokój z tytułami? – poprosił Garion żałośnie. – Na razie niezbyt dobrze czuję się z tym ceremoniałem. Taki obrót sprawy zupełnie mnie zaskoczył. Joran uśmiechnął się. – W mieście krążą najprzeróżniejsze pogłoski. Ludzie mówią, że jesteś wychowankiem czarodzieja Belgaratha i dorastałeś w jego wieży w Dolinie Aldura. – Wychowywałem się w Sendarii. Opiekowała się mną moja ciotka Pol, córka Belgaratha. – Polgara Czarodziejka? – Joran był pod wrażeniem. – Naprawdę jest tak piękna, jak mówią? – Zawsze to mogę potwierdzić. – I potrafi zamienić się w smoka? – Chyba... gdyby miała na to ochotę. Ale woli postać sowy. Z jakiejś przyczyny kocha ptaki, a one dosłownie szaleją na jej widok. Rozmawiają z nią bardzo często. – Zdumiewające! – wykrzyknął Joran z zachwytem. – Oddałbym wszystko, byle móc ją poznać. – Ściągnął usta i zawahał się chwilę. – Myślisz, że spodobałby się jej ten drobiazg? – Dotknął palcem kryształowego strzyżyka. – Spodobałby się? Byłaby zachwycona. – Mógłbyś go jej dać? Ode mnie? – Joranie! – Jego pomysł zdumiał Gariona. – Nie mogę tego ptaszka wziąć! Jest zbyt cenny, a ja nie mam pieniędzy, by za niego zapłacić. Chłopak uśmiechnął się nieśmiało. – To tylko szkło. Nic więcej, jedynie stopiony piasek. Piasek zaś jest najtańszą rzeczą na świecie. Jeśli wasza wysokość sądzi, że spodoba jej się, naprawdę chciałbym, aby go dostała. Proszę, moglibyście wziąć go dla niej? Powiedzcie, że to dar od szklarza Jorana. – Dobrze. – Garion, wiedziony nagłym impulsem, uścisnął dłoń młodzieńca. – Czuję się zaszczycony móc przekazać coś takiego. – Zawinę go. Szkłu nie służy wynoszenie z ciepłej komnaty na mróz. – Joran sięgnął po kawałek aksamitu. – Nie jestem do końca szczery – przyznał zakłopotany. – To bardzo udana figurka. Jeśli wielmoże w Cytadeli ją zobaczą,

mogą zapragnąć, abym zrobił dla nich inne ozdoby. Potrzebuję kilku zamówień. Wtedy będę mógł otworzyć własny warsztat i... – Rzucił ukradkowe spojrzenie na córkę Torgana. Było przepełnione miłością. – I mając własny interes, ożenisz się – zgadł Garion. – Wasza wysokość będzie bardzo mądrym królem – rzekł z powagą Joran. – O ile uda mi się przebrnąć przez gafy kilku pierwszych tygodni – dodał Garion cierpko. Tego samego popołudnia zaniósł kryształowego ptaka do komnat cioci Pol. – Co to takiego? – Ujęła zawiniątko w dłonie. – Podarunek od młodego szklarza, którego spotkałem w mieście. Nalegał, abym ci go przekazał. Chłopak nazywa się Joran. Uważaj, figurka jest dość krucha. Ciocia Pol delikatnie odpakowała kryształ. Na widok wspaniałego ptaka jej oczy rozszerzyły się wolno. – Och, Garionie, to najpiękniejsza rzecz, jaką kiedykolwiek widziałam! – Joran jest naprawdę dobry – mówił Garion. – Pracuje dla Torgana. Stary szklarz widzi w nim geniusza. Ten młody czeladnik bardzo chce cię poznać. – A ja chcę poznać jego. – Westchnęła, nie odrywając wzroku od figurki. Po chwili drżącymi dłońmi ostrożnie postawiła ją na stole. Oczy miała pełne łez. – Co ci jest, ciociu Pol? – zaniepokoił się. – Nic, Garionie. Zupełnie nic. – Czemu zatem płaczesz? – Nigdy tego nie zrozumiesz, kochanie. Nagle chwyciła go w ramiona i przyciągnęła do siebie w serdecznym uścisku. *** Koronacja odbyła się w południe następnego dnia. Na uroczystość przybyli tłumnie mieszkańcy – szlachta i wielmożowie – a w mieście biły wszystkie dzwony. Garion nigdy nie potrafił odtworzyć w pamięci szczegółów swojej koronacji. Pamiętał, że w obszytym gronostajami płaszczu było mu okropnie gorąco, a prosta złota korona, którą włożył mu na głowę diakon Rivy, ciążyła nieznośnie. Zapamiętał też, że Klejnot Aldura wypełniał całą salę jaskrawym, błękitnym światłem, i ono jaśniało coraz bardziej, w miarę jak Garion zbliżał się do tronu. W głowie rozbrzmiewała mu pieśń, zawsze gdy znalazł się w pobliżu kamienia. Pieśń Klejnotu była tak głośna, że ledwie słyszał radosne okrzyki, jakie wydobyły się z setek gardeł, kiedy w płaszczu i koronie obrócił się, aby spojrzeć na tłum zebrany we Dworze Rivańskiego Króla. Jednakże jedno zdanie dosłyszał bardzo wyraźnie. Bądź pozdrowiony, Belgarionie – powiedział cicho głos w jego umyśle.

Rozdział XIII Król Belgarion, bardzo niezadowolony, siedział na tronie we Dworze Rivańskiego Króla i słuchał niekończącej się monotonnej litanii Valgona, ambasadora Tolnedry. Nie był to najłatwiejszy okres w życiu Gariona. O tak wielu sprawach nie miał pojęcia. Na przykład absolutnie nie potrafił wydawać rozkazów; odkrył też wkrótce, że brak mu choćby chwili dla siebie i nie ma pojęcia, jak odprawić służących, którzy bezustannie krzątali się wokoło. Nigdy nie był sam i zrezygnował już z prób przyłapania nadgorliwego strażnika, lokaja czy posłańca, który zawsze deptał mu po piętach. Przyjaciele uparcie zwracali się do niego „jego wysokość”, choć wiele razy prosił, żeby tego nie robili. Sam nie odczuwał żadnej różnicy, a lustro mówiło, że jego wygląd także nie uległ zmianie, jednak wszyscy wkoło zachowywali się, jakby stał się kimś innym. Raniło go, że zdawali się oddychać z ulgą za każdym razem, gdy ich opuszczał. Ciocia Pol cały czas stała u jego boku, ale także i tutaj zaszła zmiana. Przedtem zawsze najważniejsza była ona, teraz zamienili się rolami i Garionowi to wydawało się nienaturalne. – Nasza propozycja, jeśli wasza wysokość wybaczy mi te słowa, jest niezwykle korzystna – zauważył Valgon, podsumowując najnowszy traktat oferowany przez Rana Borune. Ambasador Tolnedry, mężczyzna o orlim nosie i arystokratycznych manierach, należał do rodu Honethów, założycieli imperium, protoplastów trzech imperialnych dynastii, i odnosił się z pogardą, często pozwalając sobie nawet na sardoniczne uśmieszki, do wszystkich Alornów. Był cierniem w boku Gariona. Niemal codziennie imperator przysyłał propozycje nowych traktatów bądź układów handlowych. Garion zorientował się szybko, że Tolnedranie są nieprzytomnie zdenerwowani faktem, iż nie dysponują jego podpisem na nawet najmniejszym kawałku pergaminu, toteż nie ustępowali, zakładając, że jeśli będą kogoś zasypywać dokumentami dostatecznie długo, wcześniej czy później ofiara podpisze cokolwiek, byle tylko zostawiono ją w spokoju. Strategia samego Gariona była bardzo prosta – odmawiał podpisania czegokolwiek. To dokładnie to samo, co proponowali w zeszłym tygodniu – zauważył głos cioci Pol w ciszy jego umysłu. – Jedynie zamienili miejscami poszczególne paragrafy i dodali kilka słów. Odrzuć tę propozycję. Garion spojrzał na pewnego siebie ambasadora z uczuciem bliskim żywej niechęci.

– Nie ma mowy – oznajmił krótko. Valgon protestował, lecz Garion go uciszył. – Ten traktat jest identyczny z wersją złożoną w poprzednim tygodniu, Valgonie, obaj dobrze o tym wiemy. Wtedy odmówiłem i odpowiedź ta nie uległa zmianie. Nie nadam Tolnedrze uprzywilejowanego statusu w handlu z Rivą. Nie będę prosił Rana Borune o zgodę, zanim podpiszę układ z jakimkolwiek innym krajem, i absolutnie odmawiam poczynienia jakichkolwiek modyfikacji w traktatach z Vo Mimbre. Poproś Rana Borune, aby dał mi spokój do czasu, aż zdecyduje się okazać nieco więcej rozsądku. – Wasza wysokość! – Valgon sprawiał wrażenie wstrząśniętego. – Nikt nie przemawia takim tonem do imperatora Tolnedry. – Będę mówił do niego tak, jak mi spodoba. Masz moje... nasze pozwolenie na odejście. – Wasza wysokość... – Idź już, Valgonie – uciął dyskusję Garion. Ambasador wyprostował się, złożył sztywny ukłon i wymaszerował z sali. – Nieźle – zauważył król Anheg ukryty we wnęce, gdzie zazwyczaj zbierali się monarchowie. Obecność owych królewskich widzów wywoływała u Gariona tremę. Wiedział, że obserwują każdy jego ruch, ważą i osądzają decyzje, zachowanie, wypowiedziane słowa. Zdawał sobie sprawę, że przez pierwszych parę miesięcy nie zdoła uniknąć błędów, wolałby popełniać je bez świadków. Ale jak miał powiedzieć zaprzyjaźnionym monarchom, iż nie jest zachwycony uwagą, jaką mu poświęcają? – Trochę to jednak brutalne, nie sądzicie? – mruknął król Fulrach. – Z czasem nauczy się większej dyplomacji – stwierdził król Rhodar. – Spodziewam się, że Ran Borune doceni jego bezpośredniość; oczywiście kiedy wyleczy się już z ataku apopleksji wywołanej odpowiedzią Belgariona. Uwaga ta rozbawiła władców i notabli. Garion bez powodzenia próbował ukryć rumieniec. – Czy oni muszą się tak zachowywać? – szepnął z wściekłością do cioci Pol. – Każde moje beknięcie wywołuje mnóstwo komentarzy. – Nie dąsaj się, kochanie – odparła spokojnie. – Choć trzeba przyznać, że byłeś trochę nieuprzejmy. Czy jesteś pewien, że chcesz w ten sposób traktować swojego przyszłego teścia? To była kwestia, o której Garion nie chciał myśleć. Księżniczka Ce’Nedra nadal nie wybaczyła mu nagłego wyniesienia na tron i nękały go poważne wątpliwości co do samego pomysłu małżeństwa. Mimo że lubił ją – naprawdę lubił – z żalem stwierdził, iż Ce’Nedra nie ma zadatków na dobrą żonę. Była przebiegła, rozpuszczona i przeraźliwie uparta. Przewidywał, iż z perwersyjną radością będzie robić wszystko, by jak najbardziej obrzydzić mu życie. Kiedy tak siedział na tronie, przysłuchując się żartobliwym komentarzom władców Alornów, żałował, że w ogóle kiedykolwiek usłyszał o Klejnocie. Jak zawsze, sama myśl o Klejnocie sprawiła, że zerknął przez ramię na

kamień błyszczący u szczytu rękojeści miecza nad tronem. Świecący Klejnot sprawiał wrażenie irytująco zadowolonego z siebie. Zdawał się składać sobie samemu gratulacje, zupełnie jakby on, Belgarion z Rivy, stanowił prywatne dzieło Klejnotu. Garion nie rozumiał kamienia. Klejnot miał własną świadomość, tego był pewien. Nieśmiało musnął umysłem ową świadomość, po czym wycofał się ostrożnie. Od czasu do czasu stykał się z umysłami bogów, lecz świadomość Klejnotu była czymś zupełnie innym. Kryła się w niej niewyobrażalna moc. Co więcej, przywiązanie kamienia do Gariona wyglądało na coś kompletnie irracjonalnego. Rivański Król dobrze znał samego siebie i z bólem stwierdzał, że nie jest aż tak atrakcyjny, jednak za każdym razem, gdy się zbliżał, Klejnot zaczynał nieznośnie błyszczeć, wypełniając jego umysł niesamowitą, triumfalną pieśnią, którą usłyszał po raz pierwszy w wieży Ctuchika. Muzyka Klejnotu stanowiła rodzaj nieodpartej zachęty. Garion wiedział, że jeśli jej posłucha, wola kamienia dołączy do jego własnej i razem będą zdolni dokonać absolutnie wszystkiego. Torak wzniósł Klejnot i rozłamał świat. Garion wiedział, że gdyby tego zapragnął, sam mógłby unieść kamień i naprawić pęknięcie. Jeszcze bardziej było niepokojące, że gdy tylko o tym pomyślał, Klejnot natychmiast udzielał mu dokładnych instrukcji, jak tego dokonać. – Skup się, Garionie – upomniała go ciocia Pol. Sprawy tego poranka były już niemalże na ukończeniu. Czekało go jeszcze kilka drobnych petycji i dość niezwykły list gratulacyjny, który otrzymał tego poranka wprost z Nyissy. Ton listu był nieśmiało pojednawczy, a widniejący pod nim podpis należał do eunucha Sadiego. Garion musiał dobrze wszystko przemyśleć, zanim udzieli odpowiedzi. Wspomnienie tego, co zdarzyło się w sali tronowej Salmissry, nadal nie dawało mu spokoju i nie był zupełnie pewien, czy chce w tej chwili normalizować stosunki z wężowym ludem. Następnie, ponieważ nie miał więcej dworskich spraw, pożegnał się i wyszedł z sali. Obszyta gronostajami szata była bardzo ciepła, a gdy nosił koronę, bolała go głowa. Marzył o powrocie do swoich komnat i zmianie stroju. Wartownicy przy bocznych drzwiach ukłonili się z szacunkiem, kiedy ich mijał, i stanęli w szyku, gotowi ruszyć jego śladem. – Tak naprawdę nigdzie się nie wybieram. – Garion zwrócił się do dowodzącego nimi sierżanta. – Tylko do moich komnat. Znam drogę. Może tymczasem poszlibyście coś zjeść? – Wasza wysokość jest bardzo łaskaw. – Sierżant skłonił się. – Czy będziemy później potrzebni? – Nie jestem pewien. Przyślę wam wiadomość. Sierżant skłonił się ponownie i Garion ruszył słabo oświetlonym korytarzem. Odkrył go dwa dni po swojej koronacji. Był dość rzadko używany i stanowił najkrótszą drogę z królewskich apartamentów do sali tronowej. Tędy mógł przemieszczać się swobodnie, bez ceregieli, wolny od etykiety dworskiej. Na korytarz wychodziło kilkoro drzwi, a świece umieszczono na ścianach rzadko, tak że panował tam półmrok. Oświetlenie to z jakiegoś powodu

dodawało mu ducha, jakby w pewnej mierze przywracało na chwilę dawną anonimowość. Szedł zatopiony w myślach. Miał teraz tak wiele zmartwień. Wojna pomiędzy Zachodem i królestwami Angaraków była nieunikniona. On sam, władca Zachodu, winien poprowadzić ich armie, a Kal Torak, ocknąwszy się ze snu, stanie przeciw niemu pośród nieprzeliczonych rzesz swego ludu. Jak ma się mierzyć z takim wrogiem? Już samo imię Toraka budziło w nim zimny dreszcz. Poza tym w ogóle nie znał się na wojsku i bitwach. Bez wątpienia zawiedzie i Torak ich zmiażdży jednym uderzeniem zakutej w żelazo pięści. Nawet magia nie pomoże w tej walce. Garion jeszcze nie panował nad własną mocą na tyle, by mógł ryzykować starcie z Torakiem. Oczywiście ciocia Pol uczyni wszystko, aby mu pomóc, lecz bez Belgaratha nie mieli szans powodzenia, starzec zaś nadal nie dał żadnego znaku, mogącego wskazywać, iż nagła słabość nie wpłynęła na jego zdolności. Garion nie chciał już o tym myśleć, lecz inne nękające go problemy też były okropne. Wkrótce będzie musiał coś zaradzić na uporczywe odmowy Ce’Nedry, jakimi witała wszelkie propozycje rozejmu. Gdyby tylko okazała nieco rozsądku, drobna różnica w ich rangach stałaby się nieistotna. Lubił Ce’Nedrę. Był nawet gotów przyznać, że uczucia, jakie do niej żywi, są o głębsze niż zwykła sympatia. Jeśli księżniczka chciała, potrafiła być naprawdę czarująca. Jeżeli zdołaliby rozwiązać tę drobną w sumie kwestię, sprawy mogłyby ułożyć się całkiem nieźle. Możliwość ta nieco go pocieszyła. Rozważając jej przeróżne aspekty, szedł dalej. Po przejściu zaledwie kilkunastu kroków znów usłyszał za sobą szmer. Westchnął. Czy wiecznie obecny sługa nie mógłby znaleźć sobie innej rozrywki? Wzruszył ramionami i rozmyślając o problemie nyissańskim, ruszył naprzód. Ostrzeżenie nadeszło nagle, niemal w ostatniej sekundzie. Uważaj! – warknął głos w jego umyśle. Nie wiedział dlaczego, nawet nie zastanawiał się nad tym, ale rzucił się na podłogę. Korona potoczyła się naprzód i w tym samym momencie wśród deszczu iskier ciśnięty z wielką mocą sztylet uderzył w kamienną ścianę. Garion zaklął, błyskawicznie przeturlał się na bok i skoczył na nogi, dobywając własnego sztyletu. Ogłuszony i rozwścieczony tym nagłym atakiem popędził z powrotem, a obszyty gronostajami płaszcz łopotał ciężko, plącząc mu się między nogami. Mignęła mu postać w szarym płaszczu. Zamachowiec dopadł drzwi ukrytych w ściennej niszy i Garion usłyszał, jak zatrzaskują się za uciekającym. Kiedy dobiegł do nich i otwarł je gwałtownie, nie wypuszczając z dłoni sztyletu, ujrzał jedynie kolejny długi, mroczny korytarz. W zasięgu wzroku nie było nikogo. Ręce mu drżały, bardziej jednak ze złości niż ze strachu. Rozważał chwilę, czy nie powinien wezwać straży, lecz odrzucił ten pomysł. Po zastanowieniu uznał także, że dalszy pościg za zamachowcem byłby nierozsądny. Miał tylko

sztylet, a przyszło mu do głowy, że przeciwnik może być uzbrojony w miecz. A jeśli to spisek i uczestniczy w nim więcej osób? Mroczne, puste korytarze nie były dobrym miejscem do konfrontacji. Gdy miał zamknąć drzwi, coś przyciągnęło jego uwagę. Na posadzce tuż obok framugi leżał skrawek szarej tkaniny. Garion schylił się, podniósł go i podszedł do świecy na ścianie. Kawałek materii był nie szerszy niż dwa palce i wyglądał na oddarty od rąbka szarego rivańskiego płaszcza. Pewnie zamachowiec w pośpiechu przytrzasnął drzwiami swoje okrycie i je rozdarł. Garion pospieszył korytarzem, podnosząc po drodze sztylet zamachowca i koronę. Raz jeszcze rozejrzał się wokół. Korytarz był pusty i dziwnie złowieszczy. Gdyby nieznany napastnik powrócił z trzema czy czterema kompanami, sytuacja mogłaby zrobić się nieprzyjemna. Garion uznał, że należy jak najszybciej wrócić do siebie – i zamknąć drzwi na klucz. Ponieważ w pobliżu nie było nikogo, kto mógłby zostać świadkiem zachowania nieprzystającego władcy, uniósł królewskie szaty i śmignął niczym królik do swojej nory. Dotarłszy do swoich komnat, wpadł do środka i zasunął rygle. Stanął z uchem przy drzwiach, nasłuchując, czy nie zbliża się pościg. – Czy coś się stało, wasza wysokość? Niemal wyskoczył ze skóry. Obrócił się gwałtownie i ujrzał kamerdynera, którego oczy rozszerzyły się ze zdumienia na widok sztyletu w królewskich dłoniach. – Nic – odparł szybko, próbując ukryć zmieszanie. – Pomóż mi się rozebrać. Zaczął zmagać się z zapięciami szaty, ale trudno mu szło, bo miał zajęte ręce. Od niechcenia rzucił koronę na najbliższe krzesło, własny sztylet wsunął do pochwy, ostrożnie położył drugi nóż i skrawek materiału na stole. Kamerdyner pomógł mu zdjąć szatę, po czym starannie ją złożył i przewiesił sobie przez ramię. – Czy mam pozbyć się tych rzeczy, wasza wysokość? – spytał, zerkając z lekkim niesmakiem na sztylet i kawałek materii na stole. – Nie – odparł Garion stanowczo. Nagle przyszła mu do głowy pewna myśl. – Czy wiesz, gdzie jest mój miecz? – spytał. – Miecz waszej wysokości wisi w sali tronowej – odparł kamerdyner. – Nie ten. Drugi, który przywiozłem ze sobą. – Przypuszczam, że mógłbym go odnaleźć – powiedział służący z lekkim powątpiewaniem. – Zrób tak. Chciałbym mieć go pod ręką. I spróbuj odszukać Lelldorina z Wildantoru. Muszę z nim pomówić. – Natychmiast, wasza wysokość. – Kamerdyner skłonił się i bezszelestnie opuścił komnatę. Garion dokładnie obejrzał znaleziska. Sztylet był zupełnie zwyczajny – ciężki, solidny, z rękojeścią oplecioną drutem. Nie dostrzegł na nim żadnych ozdób ani znaków pozwalających na identyfikację. Czubek był lekko zgięty – rezultat zetknięcia z kamienną ścianą. Został rzucony z wielką siłą. Garion poczuł nieprzyjemne mrowienie między łopatkami. Sztylet zapewne nie na

wiele się przyda – bez wątpienia w Cytadeli są setki podobnych noży – natomiast kawałek materii może okazać się bardzo cenny. Gdzieś w tej fortecy krył się ktoś, kto ma płaszcz z oderwanym rąbkiem. Taki płaszcz i ten kawałek materiału doskonale do siebie pasują. Lelldorin pojawił się jakieś pół godziny później. – Wzywałeś mnie, Garionie? – Usiądź, Lelldorinie – poprosił przyjaciela i zawiesił głos. Spojrzał na kamerdynera, a ten od razu opuścił komnatę. – Mam niewielki problem – oświadczył, rozpierając się w fotelu przy stole. – Mógłbyś mi pomóc? – Wiesz, że nie musisz mnie pytać. – Ta sprawa musi pozostać między nami – ostrzegł Garion. – Nikt inny nie może się o niej dowiedzieć. – Przyrzekam na honor – powiedział natychmiast Lelldorin. Garion pchnął sztylet po blacie w stronę przyjaciela. – Niedawno, kiedy wracałem do siebie, ktoś rzucił tym we mnie. Lelldorin aż się zachłysnął. – Zdrada? – Albo zdrada, albo to sprawa osobista. Nie mam pojęcia, o co chodziło. – Musisz zawiadomić straże. – Lelldorin zerwał się na nogi. – Nie – odparł Garion stanowczo. – Jeśli to zrobię, znajdę się pod kluczem. I tak nie mam dużo swobody. Nie chcę stracić tego, co mi zostało. – Widziałeś go? – Lelldorin usiadł i uważnie obejrzał sztylet. – Tylko z tyłu. Miał na sobie szary płaszcz. – Wszyscy Rivanie noszą szare płaszcze. – Mamy jednak pewien punkt zaczepienia. – Garion wyjął spod tuniki skrawek wełnianej materii. – Po tym, gdy cisnął nożem, wybiegł za drzwi, przytrzasnął sobie jednak płaszcz i oderwał ten kawałek. Lelldorin zbadał znalezisko. – Wygląda jak rożek – zauważył. – Mnie też tak się zdawało. Jeśli obaj będziemy mieć oczy szeroko otwarte, możemy natknąć się na kogoś z oddartym rogiem płaszcza. Wtedy, o ile uda nam się dostać go w ręce, będziemy mogli się przekonać, czy płaszcz i ten kawałek pasują do siebie. Lelldorin skinął głową. Twarz mu stężała. – Kiedy go znajdziemy, ja się z nim rozprawię. Król nie powinien angażować się osobiście w podobne sprawy. – Mogę zdecydować się złamać tę zasadę – rzekł Garion ponuro. – Nie lubię, kiedy ktoś rzuca we mnie nożami. Najpierw jednak znajdźmy sprawcę. – Natychmiast rozpocznę poszukiwania. – Lelldorin wstał. – Jeśli będę musiał, obejrzę rąbki każdego płaszcza w Rivie. Odnajdziemy zdrajcę. Przyrzekam ci. Po tej rozmowie Garion poczuł się nieco lepiej, jednakże gdy w asyście oddziałku straży przybocznej ruszył do apartamentów Strażnika Rivy, nadal dręczył go pewien niepokój. Idąc, bez przerwy rozglądał się na boki i nie cofał

dłoni od rękojeści miecza u pasa. Zastał Branda siedzącego przy harfie. Zamyślony Strażnik Rivy trącał struny instrumentu, dobywając z nich lekką, żałobną melodię. Spodobała się Garionowi, może dlatego, że usłyszał muzykę niespodziewanie. – Grasz bardzo dobrze, panie – powiedział z szacunkiem, gdy ostatnie nuty zamarły na strunach. – Często grywam, wasza wysokość. Czasami udaje mi się wówczas zapomnieć, że nie ma już przy mnie żony. – Wstał z krzesła, garbiąc się lekko. – Czym mogę ci służyć, królu Belgarionie? Garion odchrząknął. – Najprawdopodobniej nie wyrażę tego zbyt zręcznie – zaczął. – Proszę, nie bierz pod uwagę słów, lecz jedynie ich znaczenie. – Oczywiście, wasza wysokość. – Nie prosiłem o to wszystko. – Szerokim gestem objął całą Cytadelę. – To znaczy o koronę, tron i tak dalej. Byłem szczęśliwy bez tego. – Tak, wasza wysokość. – Próbuję tylko powiedzieć, że... No cóż... zanim się tu zjawiłem, ty byłeś władcą Rivy. Brand z powagą skinął głową. – Tak naprawdę nie chciałem zostać królem – dodał Garion pospiesznie – i z pewnością nie zamierzałem umniejszyć twojej pozycji. Brand się uśmiechnął. – Zastanawiałem się, dlaczego za każdym razem, kiedy znajdujemy się w tej samej komnacie, wasza wysokość sprawia wrażenie skrępowanego. Czy chodziło właśnie o to? Garion przytaknął w milczeniu. – Nie znasz nas jeszcze, Belgarionie – mówił Brand. – Przebywasz tu zaledwie od miesiąca. Jesteśmy dość dziwnymi ludźmi. Przez ponad trzy tysiące lat strzegliśmy Klejnotu – od czasu gdy Żelaznopalcy przybył na tę wyspę. Tylko po to istniejemy i myślę, że jedną z rzeczy, jakie utraciliśmy, jest poczucie indywidualnej odrębności, tak ważne dla innych ludzi. Czy wiesz, dlaczego nazywają mnie Brandem? – Nigdy się nad tym nie zastanawiałem. – Oczywiście mam inne imię. Ale nie powinienem nawet go wspominać. Każdy Strażnik Rivy przybiera imię Branda, aby urząd ów nie wiązał się nigdy z osobistą chwałą. Służymy Klejnotowi, tylko po to istniejemy. Szczerze mówiąc, cieszę się, że przybyłeś akurat teraz. Zbliżał się czas, kiedy powinienem wybrać następcę, rzecz jasna z pomocą Klejnotu. Nie miałem jednak pojęcia, kto powinien nim zostać. Twoje przybycie uwolniło mnie od tego obowiązku. – A zatem możemy zostać przyjaciółmi? – Myślę, że już nimi jesteśmy, Belgarionie – odparł Brand z powagą. – Obaj służymy temu samemu panu, a to zawsze zbliża ludzi. Garion zawahał się chwilę.

– Jak sobie radzę? – wypalił wreszcie. Brand się zastanowił. – Zapewne nieraz postąpiłbym inaczej niż ty, ale tego należało się spodziewać. Rhodar i Anheg również nie zawsze działają tak samo. Każdy z nas ma swoje nawyki. – Oni śmieją się ze mnie, prawda? Rhodar, Anheg i pozostali. Za każdym razem, gdy podejmuję jakąś decyzję, słyszę tylko złośliwe uwagi. – Nie przejmowałbym się tym zanadto, Belgarionie. To Alornowie, a oni nie traktują swoich królów poważnie. Czy wiesz, że kpią także z siebie nawzajem? Można nawet stwierdzić, że dopóki żartują, wszystko jest w porządku. Gdyby nagle zaczęli zachowywać się bardzo poważnie, będziesz wiedział, że masz kłopoty. – Nie patrzyłem na to w taki sposób. – Z czasem do tego przywykniesz – zapewnił go Brand. Po rozmowie ze Strażnikiem Rivy Garion poczuł się lepiej. W towarzystwie swej gwardii ruszył z powrotem do apartamentów królewskich, lecz w połowie drogi zmienił zdanie i udał się na poszukiwanie cioci Pol. Kiedy wszedł do komnat czarodziejki, zastał tam swą kuzynkę Adarę, która w milczeniu obserwowała, jak ciocia Pol starannie naprawia starą tunikę Gariona. Na jego widok dziewczyna wstała i złożyła oficjalny ukłon. – Proszę, Adaro – powiedział zbolałym tonem. – Nie rób tego, kiedy jesteśmy sami. Wystarczą mi ukłony, jakie muszę odbierać tam. – Machnął ręką w kierunku publicznych części Cytadeli. – Jak sobie wasza wysokość życzy. – I nie nazywaj mnie tak. Nadal jestem Garionem. Spojrzała na niego poważnie. – Nie, kuzynie. Nigdy już nie będziesz po prostu Garionem. Zdawał sobie sprawę, że to prawda. Westchnął ciężko. – Przepraszam – powiedziała Adara – ale muszę wyjść i zająć się królową Silar. Trochę źle się czuje i mówi, że moje towarzystwo sprawia jej przyjemność. – Twoje towarzystwo sprawia przyjemność nam wszystkim – odparł Garion bez zastanowienia. Obdarzyła go smutnym uśmiechem. – Może jednak jest dla niego jakaś nadzieja – zauważyła ciocia Pol, machając igłą. Adara zerknęła na Gariona. – Nigdy nie był aż tak zły, lady Polgaro. – Pożegnała ich skinieniem głowy i cicho wyszła z komnaty. Garion przechadzał się chwilę tam i z powrotem, po czym opadł na krzesło. Tego dnia tyle się wydarzyło i nagle poczuł niechęć do całego świata. Ciocia Pol nie przerywała szycia. – Po co to robisz? – spytał. – Nigdy więcej nie włożę tej starej szmaty. – Trzeba ją naprawić, kochanie – odparła niewzruszonym tonem.

– Są tu setki ludzi, którzy mogą cię wyręczyć. – Wolę zrobić to sama. – Porozmawiaj ze mną. Odłożyła na bok tunikę i spojrzała na niego pytająco. – A o czym wasza wysokość pragnie porozmawiać? – Ciociu Pol! – wykrzyknął. – Tylko nie ty! – A zatem nie rozkazuj mi, kochanie. – Sięgnęła po tunikę. Garion dłuższą chwilę patrzył na nią w milczeniu; nie wiedział, co powiedzieć. Nagle przyszła mu do głowy dziwna myśl. – Po co to robisz, ciociu? – spytał, tym razem naprawdę zainteresowany. – Przecież nikt nigdy już jej nie włoży, więc tylko tracisz czas. – To mój czas, kochanie – przypomniała mu. Kiedy na niego spojrzała, jej oczy miały nieodgadniony wyraz. Nagle bez słowa wyjaśnienia uniosła jedną ręką tunikę i starannie przesunęła palcem drugiej dłoni wzdłuż dziury. Garion usłyszał szmer leciutki, jak najcichszy szept. Rozdarcie zniknęło, jakby nigdy nie istniało. – Teraz widzisz, jak bezużyteczne jest cerowanie – powiedziała Polgara. – Zatem czemu to robisz? – Ponieważ lubię szyć. – Gwałtownym szarpnięciem rozdarła tunikę i znów cierpliwie cerowała dziurę. – Szycie daje zajęcie oczom i rękom, pozostawiając swobodę umysłowi. To bardzo odprężające. – Czasami bywasz okropnie skomplikowana, ciociu Pol. – Tak, kochanie. Wiem. Garion chodził po komnacie, aż nagle ukląkł obok jej krzesła i odsuwając na bok robótkę, oparł głowę na kolanach czarodziejki. – Och, ciociu Pol. – Westchnął bliski łez. – Co się stało, kochanie? – Delikatnie gładziła go po włosach. – Jestem taki samotny. – Czy to wszystko? Uniósł głowę. Nie spodziewał się podobnych słów. – Wszyscy są samotni, kochanie. – Przytuliła go do siebie. – Jedynie przez moment dotykamy innych ludzi, po czym znowu zostajemy sami. Z czasem do tego przywykniesz. – Nikt już ze mną nie rozmawia. Nie tak jak kiedyś. Stale mi się kłaniają i mówią „wasza wysokość”. – Ostatecznie jesteś królem. – Ale ja nie chcę nim być. – Zatem masz pecha. Taki jest los twojej rodziny i nic nie możesz na to poradzić. Czy ktokolwiek opowiadał ci o księciu Garedzie? – Nie sądzę. Kto to był? – Jedyny członek rodu, który ocalał, kiedy nyissańscy zabójcy zamordowali króla Goreka z całą rodziną. Uniknął śmierci, rzucając się do morza. – Ile miał lat? – Sześć. Był bardzo odważnym dzieckiem. Wszyscy uważali, że utonął i że

fale porwały jego ciało na pełne morze. Twój dziadek i ja podsycaliśmy to przekonanie. Przez tysiąc trzysta lat ukrywaliśmy potomków księcia Gareda. Pokolenie za pokoleniem wiedli spokojne, ciche życie wyłącznie po to, aby doprowadzić ciebie na tron – a teraz twierdzisz, że nie chcesz być królem? – Nie znałem tych ludzi – stwierdził nadąsany. Wiedział, że zachowuje się głupio, ale nie potrafił się powstrzymać. – Czy poczułbyś się lepiej, gdybyś ich poznał... Przynajmniej niektórych? Pytanie cioci bardzo go zaskoczyło. – Może i tak – zdecydowała Polgara. Odłożyła tunikę i wstała, pociągając Gariona. – Chodź ze mną. – Poprowadziła go do wysokiego okna z widokiem na miasto w dole. Za oknem był niewielki balkon. W jednym rogu, gdzie pękła rynna, tafla połyskliwego czarnego lodu opadała na posadzkę balkonu. Ciocia Pol odsunęła rygiel i otworzyła okno szeroko, wpuszczając do środka mroźne powietrze. Płomyki świec zatańczyły w nagłym powiewie. – Spójrz prosto w lód, Garionie. – Wskazała błyszczącą czerń. Uczynił, jak kazała, i poczuł nagle całą siłę jej umysłu. Coś było w lodzie – z początku bezkształtne, lecz z każdą chwilą nabierało wyrazistości. Wreszcie ujrzał postać. To była młoda, piękna, jasnowłosa kobieta. Uśmiechała się ciepło i spoglądała wprost w oczy Gariona. – Moje dziecko – szepnął nieznany głos. – Mój maleńki Garion. Zadrżał gwałtownie. – Mama? – wykrztusił. – Taki wysoki. Już prawie mężczyzna. – I król, Ildero – dodała ciocia Pol łagodnie, zwracając się do widma. – A zatem to on był wybranym. – Duch matki Gariona promieniał radością. – Wiedziałam. Czułam to, kiedy nosiłam go pod sercem. Obok pierwszej postaci z wolna pojawiała się druga – wysoki młody mężczyzna o ciemnych włosach i dziwnie znajomej twarzy. Garion wyraźnie dostrzegł podobieństwo w rysach tej twarzy i swojej. – Bądź pozdrowiony, Belgarionie, synu mój – usłyszał. – Ojcze... – Nie wiedział, co jeszcze mógłby powiedzieć. – Masz nasze błogosławieństwo, Garionie – wybrzmiały uroczyście słowa ducha matki, po czym obie postaci zaczęły znikać. – Pomściłem was, ojcze! – zawołał za nimi Garion. Wydawało mu się, że powinni to wiedzieć, ale czy usłyszeli? Ciocia Pol opierała się o framugę. Była wyczerpana. – Dobrze się czujesz? – spytał z troską Garion. – To bardzo trudne, Garionie. – Przesunęła ze znużeniem dłonią po twarzy. Lecz w głębi lodu zajaśniało kolejne światełko i ukazała się znajoma postać błękitnego wilka – tego samego, który pojawił się u boku Belgaratha podczas walki z eldrakiem Grulem w górach Ulgosów. Wilk siedział chwilę bez ruchu, obserwując ich, po czym na moment zamienił się w wielką śnieżną sowę, by wreszcie stać się płowowłosą kobietą o złotych oczach. Jej twarz tak bardzo

przypominała ciocię Pol, że Garion nie mógł się powstrzymać, by nie zerknąć na czarodziejkę, porównując obie kobiety. – Zostawiłaś otwartą bramę, Polgaro – powiedziała złotooka nieznajoma. Jej głos był ciepły i łagodny niczym letni wieczór. – Tak, matko – odparła ciocia Pol. – Za moment ją zamknę. – Wszystko w porządku, Polgaro – zapewniła wilczyca. – Dzięki temu miałam szansę go spotkać. – Spojrzała wprost na Gariona. – Nadal widać ślad podobieństwa – zauważyła. – W zarysie oczu, kształcie szczęki. Czy on wie? – Nie wszystko, matko. – Może to i dobrze – uznała Poledra. Raz jeszcze z mrocznych głębin lodu wyłoniła się kolejna postać. Druga kobieta miała włosy jasne niczym promienie słońca, a jej twarz jeszcze bardziej niż oblicze Poledry przypominała ciocię Pol. – Polgaro, moja droga siostro! – Beldaran – odezwała się ciocia Pol głosem przepełnionym miłością. – A oto Belgarion – dodała najdalsza babka Gariona. – Ostateczny owoc mojej miłości do Rivy. – Dołączamy i nasze błogosławieństwa, Belgarionie – oznajmiła Poledra. – Tymczasem żegnaj, lecz wiedz, że i my cię kochamy. Po tych słowach obie zniknęły. – Czy to pomogło? – spytała ciocia Pol. Miała łzy w oczach. Garion był zbyt oszołomiony tym, co ujrzał i usłyszał, by odpowiedzieć. Skinął jedynie głową. – Cieszę się, że mój wysiłek nie poszedł na marne – stwierdziła. – Proszę, zamknij okno, kochanie. Bardzo mroźno na dworze.

Rozdział XIV Nastał pierwszy dzień wiosny i król Belgarion z Rivy bardzo się zdenerwował. Z niepokojem oczekiwał zbliżających się szesnastych urodzin księżniczki Ce’Nedry, a teraz, kiedy wreszcie przyszedł ten dzień, był na krawędzi paniki. Błękitny brokatowy kubrak, nad którym sześciu krawców pracowało przez całe tygodnie, był niewygodny. Uciskał mu ramiona, a sztywny kołnierz drapał szyję. Co więcej, złota korona tego szczególnego dnia niezwykle ciążyła. Wkrótce też, kręcąc się niecierpliwie, odkrył, że tron jest jeszcze mniej wygodny niż zazwyczaj. Dwór Rivańskiego Króla został udekorowany na tę okazję, lecz nawet proporce i girlandy bladych wiosennych kwiatów nie zdołały ukryć złowrogiej surowości wielkiej sali tronowej. Zebrani notable śmiali się jednak i gawędzili między sobą, jakby nie działo się nic szczególnego. Garion z goryczą pomyślał o ich braku serca w obliczu tego, co miało nastąpić. Po lewej stronie tronu stała ciocia Pol odziana w nową srebrną suknię, ze srebrnym diademem we włosach. Belgarath przechadzał się leniwie po prawej. Na tę okazję wystroił się w nową zieloną tunikę, ale już zdążył porządnie się wygnieść. – Nie kręć się, kochanie – upomniała Gariona ciocia Pol. – Łatwo ci mówić – odpalił oskarżycielskim tonem. – Postaraj się o tym nie myśleć – poradził Belgarath. – Niedługo będziesz to już miał za sobą. W tym momencie bocznymi drzwiami wkroczył do sali Brand z twarzą jeszcze bardziej ponurą niż zazwyczaj. – U bram Cytadeli czeka Nyissanin, wasza wysokość – powiedział cicho. – Twierdzi, że jest emisariuszem królowej Salmissry i przybył, aby być świadkiem ceremonii. – Czy to możliwe? – spytał Garion ciocię Pol, zdumiony nieoczekiwaną wiadomością. – Owszem – odparła. – Najprawdopodobniej jednak to jedynie zabieg dyplomatyczny. Wyobrażam sobie, że Nyissanie woleliby utrzymać w sekrecie to, co spotkało Salmissrę. – Co mam zrobić? – spytał Garion. Belgarath wzruszył ramionami. – Wpuść go. – Tutaj? – Brand był wstrząśnięty. – Nyissanin w sali tronowej? Belgaracie, nie mówisz poważnie.

– Garion jest władcą Zachodu, Brandzie – rzekł stary czarodziej. – A więc Nyissy również. Nie sądzę, aby wężowy lud mógł się nam kiedykolwiek przydać, ale zachowajmy przynajmniej pozory grzeczności. Oblicze Branda stężało w wyrazie dezaprobaty. – Jaka jest decyzja waszej wysokości? – Zwrócił się wprost do Gariona. – Cóż... – Garion się zawahał. – Myślę, że pozwolimy mu wejść. – Więcej stanowczości, Garionie – instruowała go ciocia Pol. – Przepraszam. – I nie przepraszaj – dodała. – Królowie nie przepraszają. Spojrzał na nią bezradnie, po czym odwrócił się do Branda. – Zaproś wysłannika Nyissy tutaj – oznajmił. – A przy okazji, Brandzie – wtrącił Belgarath – lepiej, żeby nikt nie ekscytował się tym zanadto. Nyissanin ma status ambasadora i gdyby tutaj zginął, stanowiłoby to poważne naruszenie protokołu. Brand skłonił się sztywno, odwrócił i wyszedł z sali. – Czy to było naprawdę konieczne, ojcze? – Polgara miała watpliwości. – Bywa, że stare urazy żyją długo, Pol. Czasami najlepiej powiedzieć prosto z mostu, aby na przyszłość uniknąć nieporozumień. Na widok emisariusza Wężowej Królowej Garion zdumiał się niepomiernie. Przybył Sadi, naczelny eunuch w pałacu Salmissry. Szczupły mężczyzna o martwych oczach i ogolonej na łyso głowie był ubrany w połyskliwą niebieskozieloną nyissańską szatę. Zbliżywszy się do tronu, złożył płynny ukłon. – Pozdrowienia dla jego wysokości Belgariona z Rivy od Wiecznej Salmissry, Królowej Wężowego Ludu – zaintonował swym niesamowitym kontraltem. – Witaj, Sadi – odparł Garion oficjalnym tonem. – Moja królowa przesyła najlepsze życzenia w tym radosnym dniu – mówił Sadi. – Tak naprawdę chyba tego nie powiedziała? – spytał Garion znacząco. – Niedokładnie, wasza wysokość – przyznał Sadi bez najmniejszej oznaki zakłopotania. – Jestem jednak pewien, że uczyniłaby to, gdybyśmy zdołali jej wyjaśnić, co się dzieje. – Jak ona się czuje? – Garion przypomniał sobie straszliwą przemianę, jaką przeszła Salmissra. – Jest bardzo trudna we współżyciu – odparł Sadi z lekką ironią. – Oczywiście to nic nowego. Na szczęście po każdym karmieniu przesypia tydzień lub dwa. W zeszłym miesiącu zmieniała skórę. Nie wpłynęło to najlepiej na jej usposobienie. – Wywrócił oczami. – To było straszne – mruknął. – Zanim cały proces dobiegł końca, zdążyła ukąsić trzech służących. Oczywiście natychmiast umarli. – Jest jadowita? – Gariona zaskoczyła ta informacja. – Zawsze była jadowita, wasza wysokość. – Nie o to mi chodziło. – Proszę mi wybaczyć ten żart. Sądząc po reakcji ukąszonych przez nią ludzi,

powiedziałbym, że jej jad jest co najmniej dziesięć razy mocniejszy niż zwykłej kobry. – Czy bardzo cierpi? – Garion poczuł dziwne współczucie dla potwornie odmienionej królowej. – Naprawdę trudno powiedzieć, wasza wysokość – odparł Sadi obojętnie. – Niełatwo stwierdzić, co czuje wąż. Zanim nauczyła się przekazywać nam swe życzenia, najwyraźniej zdążyła pogodzić się ze swoją nową postacią. Karmimy ją i utrzymujemy w czystości. Dopóki ma lustro i kogoś, kogo mogłaby ugryźć, gdy czuje się nie w sosie, sprawia wrażenie całkiem zadowolonej. – Wciąż jeszcze przegląda się w lustrze? Sądziłem, że po tym, co się stało, zaniecha tego zwyczaju. – Nasz lud ma nieco inny stosunek do węży, wasza wysokość – wyjaśnił Sadi. – Uważamy je za bardzo atrakcyjne stworzenia, a nasza królowa jest naprawdę wspaniałym wężem. Ma przepiękną nową skórę, z której jest bardzo dumna. – Odwrócił się i złożył głęboki ukłon cioci Pol. – Witaj, lady Polgaro. – Witaj, Sadi. – Lekko skinęła głową. – Czy wolno mi pani przekazać najserdeczniejsze pozdrowienia rządu jej wysokości? Ciocia Pol pytająco uniosła brew. – Rządu, lady Polgaro, nie samej królowej. Pani interwencja niezmiernie uprościła życie w pałacu. Nie musimy się już przejmować kaprysami i zachciankami Salmissry. Stworzyliśmy radę, która sprawuje rządy, i bardzo rzadko musimy uciekać się do trucizny, aby rozstrzygnąć nasze spory. Od miesięcy nikt nie próbował mnie otruć. W tej chwili życie w Sthiss Tor stało się proste. – Zerknął na Gariona. – Czy mogę także pogratulować pani sukcesów wychowawczych? Jego wysokość bardzo dojrzał od czasu naszego ostatniego spotkania. Wtedy był jeszcze zupełnym żółtodziobem. – Co się stało z Issusem? – Garion puścił mimo uszu uwagę eunucha. Sadi wzruszył ramionami. – Issus? Nadal kręci się po mieście, zapewne zarabiając na życie jako płatny morderca. Przypuszczam, że któregoś dnia znajdziemy jego ciało w rzece. Ludzi tego pokroju zazwyczaj spotyka podobny koniec. Tuż za wielkimi wrotami Dworu Rivańskiego Króla rozległ się nagle donośny ryk trąb. Garion uniósł wzrok nerwowo, czując nieprzyjemną suchość w ustach. Ciężkie odrzwia się otwarły i do środka wmaszerował podwójny szereg tolnedrańskich legionistów. Ich wypolerowane napierśniki połyskiwały niczym zwierciadła, a szkarłatne pióropusze kołysały się w rytm kroków. Włączenie legionistów w program ceremonii rozwścieczyło Branda. Strażnik Rivy przez kilka dni zachowywał lodowate milczenie po tym, gdy odkrył, że Garion zdecydował się spełnić prośbę ambasadora Valgona o odpowiednią eskortę dla Ce’Nedry. Brand nie przepadał za Tolnedranami i nie mógł się już doczekać chwili, gdy na jego oczach skromne wejście księżniczki do Dworu Rivańskiego Króla zada bolesny cios dumie imperium. Rzecz jasna, obecność legionistów

wszystko popsuła i Brand z trudem skrywał rozczarowanie. Lecz choć Garion bardzo pragnął zachować przyjazne stosunki ze Strażnikiem Rivy, nie zamierzał rozpoczynać oficjalnego związku ze swoją przyszłą małżonką jej publicznym poniżeniem. Sam najlepiej wiedział, że brak mu wykształcenia, niemniej jednak nie był aż tak głupi. Kiedy Ce’Nedra weszła wsparta na ramieniu Valgona, wyglądała w każdym calu na księżniczkę imperium. Garion mógł jedynie gapić się na nią w zachwycie. Choć traktaty z Vo Mimbre wymagały, aby stawiła się w ślubnej sukni, oszałamiający, imperialny przepych jej stroju całkowicie zaskoczył Gariona. Suknia ze złotego i białego brokatu naszywanego rzecznymi perłami miała długi tren zamiatający posadzkę. Ogniste włosy Ce’Nedry, ułożone w kunsztowne loki, spływały po jej lewym ramieniu niczym ciemnoczerwony płomienny wodospad. Do tego diadem z ciemnego złota i krótki welon, który nie tyle przesłaniał jej twarz, ile niczym delikatna mgiełka łagodził rysy. Nieprawdopodobnie piękna księżniczka patrzyła hardo. Wraz z Valgonem szli wolno, dostojnie pomiędzy rzędami wysokich, zakutych w metal legionistów. Zatrzymali się na środku sali. Brand, surowy i poważny, samym swym wyglądem nakazujący szacunek, odebrał z rąk Bralona, swego starszego syna, laskę – znak swego urzędu – i zastukał nią trzy razy w posadzkę. – Jej książęca wysokość Ce’Nedra z Imperium Tolnedry – zaanonsował donośnie. – Czy wasza wysokość udzieli jej audiencji? – Przyjmę księżniczkę – odparł Garion, prostując się nieco. – Księżniczka Ce’Nedra może zbliżyć się do tronu – oznajmił Brand. Choć jego słowa ściśle określał rytuał, niewątpliwie dobrano je starannie, aby jednoznacznie wykazać, że Imperium Tolnedry przybywa do Dworu Rivańskiego Króla w charakterze petenta. W oczach Ce’Nedry zabłysnął nagły ogień i Garion jęknął w duchu. Jednakże księżniczka bez protestów podpłynęła na wyznaczone miejsce przed podium i dygnęła po królewsku. W geście tym nie można się było doszukać najmniejszego śladu poddaństwa. – Księżniczka może teraz przemówić – zagrzmiał Brand. Przez ułamek sekundy Garion poczuł irracjonalną ochotę, aby go udusić. Ce’Nedra wyprostowała się, miała twarz surową i spojrzenie lodowate jak morze zimą. – Oto ja, Ce’Nedra, córka Rana Borune XXIII, księżniczka Imperium Tolnedry, stawiam się, jak wymagają tego traktaty i prawo, przed obliczem jego wysokości Belgariona z Rivy. Imperialna Tolnedra raz jeszcze okazuje swą gotowość do wypełnienia wszelkich zobowiązań określonych w traktatach z Vo Mimbre. Niechaj inne królestwa ujrzą, jak Tolnedra dotrzymuje słowa, i pójdą za jej przykładem w dopełnianiu własnych zobowiązań. Oświadczam wobec wszystkich obecnych, że jestem niezamężną dziewicą w odpowiednim wieku. Czy jego wysokość zgodzi się pojąć mnie za żonę? Garion bardzo dokładnie przemyślał swoją odpowiedź. Cichy wewnętrzny głos podsunął mu sposób uniknięcia wielu lat małżeńskiej niezgody. Wstał

z tronu i rzekł: – Ja, Belgarion, król Rivy, zgadzam się pojąć księżniczkę imperium Ce’Nedrę za żonę. Oświadczam też, że królowa będzie u mego boku sprawować rządy w Rivie i wszelkich krainach, do których sięga nasza władza. W ciszy panującej we Dworze Rivańskiego Króla wyraźnie słychać było stłumione westchnienia. Brand pobladł. Ce’Nedra rzuciła Garionowi dziwne spojrzenie, jakby łagodniejsze. – Wasza wysokość jest wielce łaskaw. – Dygnęła wdzięcznie. Z jej głosu zniknęła uprzednia zaciętość. Księżniczka zerknęła kątem oka na oniemiałego Branda. – Za pozwoleniem waszej wysokości, czy mogę się oddalić? – Jak sobie wasza wysokość życzy. – Garion zlany potem osunął się na tron. Dygnęła ponownie, po czym z figlarnym błyskiem w oku odwróciła się i wyszła z sali tronowej otoczona legionistami. Gdy wrota zatrzasnęły się za nią, tłum zaszemrał gniewnie. Wśród licznych słów oburzenia wybijało się jedno: „skandal”. – To niesłychane, wasza wysokość – zaprotestował Brand. – Niezupełnie – argumentował Garion. – W Arendii na tronie zasiadają wspólnie król Korodullin i królowa Mayaserana. – Z niemym błaganiem w oczach spojrzał na zakutego w lśniącą zbroję Mandorallena. – Jego wysokość prawdę rzecze, mój panie – potwierdził Mandorallen. – Zapewniam, że nasz kraj nie cierpi w niczym mimo dwuwładzy. – Mówisz o Arendii, a to jest Riva – zauważył Brand. – Nasza sytuacja jest zupełnie odmienna. Żadna kobieta nie rządziła nigdy w królestwach Alornów. – Warto rozważyć korzyści, mogące płynąć z podobnej zmiany – zasugerował król Rhodar. – Na przykład moja królowa odgrywa w drasańskim rządzie daleko bardziej znaczącą rolę, niż pozwala tradycja. Brand z trudem odzyskiwał panowanie nad sobą. – Czy mogę odejść, wasza wysokość? – spytał. Jego twarz wciąż zdradzała święte oburzenie. – Jak sobie życzysz – oparł Garion cicho. Sprawy nie poszły najlepiej. Konserwatyzm Branda okazał się jedyną przeszkodą, jakiej nie przewidział. – To ciekawy pomysł, kochanie – powiedziała ciocia Pol spokojnie. – Ale nie sądzisz, że byłoby lepiej, gdybyś przed publicznym ogłoszeniem decyzji poradził się kogoś? – Czy to nie pomoże w polepszeniu naszych stosunków z Tolnedrą? – Zupełnie możliwe – przyznała. – Nie twierdzę, że to zły pomysł. Sądzę jedynie, iż lepiej byłoby zawczasu uprzedzić parę osób. Z czego się śmiejesz? – spytała Belgaratha. – Kult Niedźwiedzia dostanie ataku zbiorowej apopleksji – wykrztusił czarodziej. Oczy Polgary rozszerzyły się lekko. – Do licha! – Westchnęła. – Zapomniałam o tym. – Nie spodoba im się to, prawda? – wywnioskował Garion. – Zwłaszcza że Ce’Nedra jest Tolnedranką.

– Możesz być pewien, że dostaną szału – odrzekł jego dziadek pomiędzy kolejnymi wybuchami śmiechu. *** W ciągu następnych dni surowe zazwyczaj korytarze Cytadeli wypełniły się kolorami i gwarem. Oficjalni goście i przedstawiciele monarchów, krążąc po fortecy, gawędzili, plotkowali i prowadzili interesy w ustronnych kącikach. Przeróżne bogate dary, upamiętniające uroczystość, zapełniły kilkanaście stołów ustawionych wzdłuż jednej ze ścian wielkiej sali tronowej. Garion nie miał czasu, aby złożyć komukolwiek wizytę czy też obejrzeć podarunki. Całe dnie spędzał w swojej komnacie z doradcami i personelem tolnedrańskiej ambasady, opracowując szczegóły przedślubnej intercyzy. Valgon natychmiast uczepił się uczynionego przez Gariona odstępstwa od tradycji i próbował wyciągnąć z niego wszelkie możliwe korzyści, a Brand z desperacją starał się dodać coraz to nowe paragrafy i zastrzeżenia, znacznie ograniczające władzę Ce’Nedry. Podczas gdy ci dwaj targowali się zawzięcie, Garion coraz częściej wyglądał przez okno. Niebo nad Rivą miało intensywnie niebieską barwę, wiatr gonił po nim puszyste białe obłoczki. Na ponurych skałach wyspy pojawił się pierwszy ślad wiosennej zieleni. Przez otwarte okno do komnaty wpadała melodyjna pieśń pasterki. W nieszkolonym głosie było coś czystego, gdy dziewczyna śpiewała zupełnie swobodnie, jakby w promieniu wielu kilometrów nie było żywej duszy. Kiedy ostatnie nuty pieśni zamarły w dali, Garion westchnął i spróbował się skupić na nużących negocjacjach. W tych pierwszych dniach wiosny musiał dzielić uwagę pomiędzy wiele spraw. Ponieważ sam nie mógł prowadzić poszukiwań człowieka w podartym płaszczu, powierzył śledztwo Lelldorinowi, któremu jednak nie zawsze można było ufać. Pościg za niedoszłym zabójcą rozpalił wyobraźnię gorącokrwistego Astura. Lelldorin, skradając się, myszkował po Cytadeli, rzucał wokół ponure, ukradkowe spojrzenia i konspiracyjnym szeptem meldował o braku sukcesów. Cóż, ta prośba o pomoc mogła okazać się pomyłką, ale Garion nie miał wyboru. Pozostali przyjaciele natychmiast podnieśliby larum i sprawa nieodwracalnie przestałaby być tajemnicą, a tego nie chciał. Nie był jeszcze gotów do podjęcia decyzji w sprawie zamachowca, póki nie odkryje, kto cisnął w niego nożem i dlaczego to uczynił. Mogło się z tym wiązać zbyt wiele innych rzeczy. Wiedział, że tylko Lelldorin zachowa całkowite milczenie, choć udzielenie mu zgody na swobodne poszukiwania w całej Cytadeli wiązało się z pewnym niebezpieczeństwem. Astur miał talent do przemieniania najprostszych zadań w prawdziwe katastrofy. Pośród gości przybyłych na ceremonię zaręczyn znalazła się także kuzynka Ce’Nedry, Xera, osobista przedstawicielka królowej Xanthy. Z początku nieśmiała, szybko nabrała pewności siebie, gdy znalazła się w centrum zainteresowania oszołomionych jej urodą szlachciców. Dar królowej Xanthy dla młodej pary wydał się Garionowi nieco osobliwy.

Xera uroczyście wręczyła im dwa skiełkowane żołędzie, starannie zawinięte w liście. Jednakże Ce’Nedra niezmiernie się ucieszyła. Uparła się, by natychmiast zasadzić żołędzie, i popędziła do niewielkiego prywatnego ogrodu, sąsiadującego z królewskim apartamentem. – Sądzę, że to bardzo miłe – mruknął z powątpiewaniem Garion. Obserwował księżniczkę, gdy ta, klęcząc w błocie, przygotowywała ziemię na przyjęcie podarunku królowej driad. Rzuciła mu ostre spojrzenie. – Mam wrażenie, że wasza wysokość nie do końca pojmuje znaczenie tego daru – oznajmiła znienawidzonym przez Gariona oficjalnym tonem, którego uporczywie używała w stosunku do niego. – Przestań! Wciąż mam imię i jestem prawie pewien, że go jeszcze nie zapomniałaś. – Skoro wasza wysokość nalega – odparła wyniośle. – Moja wysokość nalega. Co jest takiego ważnego w dwóch żołędziach? Spojrzała na niego z politowaniem. – Nigdy tego nie zrozumiesz. – Szczególnie jeśli mi nie wyjaśnisz. – Doskonale. – W jej głosie zabrzmiało irytujące lekceważenie. – Jeden żołądź pochodzi z mojego własnego drzewa, drugi z drzewa królowej Xanthy. – I co z tego? – Jaki z niego tępak – powiedziała cicho do kuzynki. – Nie jest driadą, Ce’Nedro – przypomniała Xera spokojnie. – To widać. Xera odwróciła się do Gariona. – Tak naprawdę żołędzie nie pochodzą od mojej matki – wyjaśniła. – To dary samych drzew. – Czemu od razu tego nie powiedziałaś? – spytał. Księżniczka pogardliwie siąknęła nosem i wróciła do kopania. – Kiedy będą jeszcze młodymi pędami, Ce’Nedra połączy je razem – ciągnęła Xera. – Rosnąc, pędy się splotą, obejmą nawzajem i stworzą jedno drzewo. U driad stanowi to symbol małżeństwa. Dwa drzewa staną się jednością, podobnie jak ty i ona. – To się jeszcze zobaczy – prychnęła Ce’Nedra, grzebiąc w błocie. Garion westchnął. – Mam nadzieję, że drzewa są cierpliwe. – Drzewa są bardzo cierpliwe – odparła Xera, czyniąc drobny gest, tak by nie zauważyła go Ce’Nedra. Garion poszedł za nią na drugi koniec ogrodu. – Wiesz, ona naprawdę cię kocha – powiedziała driada cicho. – Oczywiście nie przyzna się do tego, ale cię kocha. Znam ją dostatecznie dobrze, żeby to dostrzec. – Czemu zatem tak się zachowuje? – Nie lubi, kiedy zmusza się ją do czegoś. To wszystko. – Nie ja ją zmuszam. Czemu wyżywa się akurat na mnie?

– A na kim innym mogłaby się wyładować? Garion nie pomyślał o tym. Dyskretnie opuścił ogród. Słowa Xery dały mu pewną nadzieję, że przynajmniej jeden z jego problemów kiedyś się rozwiąże. Przez jakiś czas Ce’Nedra będzie się dąsać i wściekać, po czym – pozwoliwszy, by pocierpiał – ustąpi. Może uda mu się to przyspieszyć, jeśli będzie wyraźniej okazywał swój ból. Inne problemy pozostały bez zmian. Nadal musiał poprowadzić armię przeciwko Kal Torakowi, Belgarath wciąż nie dał najmniejszego znaku, że jego moc pozostała nietknięta, a gdzieś w Cytadeli nieznany zabójca mógł już ostrzyć kolejny sztylet. Garion westchnął i wrócił do swoich komnat, gdzie mógł zamartwiać się w samotności. Nieco później otrzymał wiadomość, że ciocia Pol chce się z nim zobaczyć. Poszedł do niej natychmiast. Zastał czarodziejkę siedzącą przy ogniu, jak zwykle zajętą szyciem. Belgarath, odziany w swe stare podarte ubranie, zagłębił się w miękkim wygodnym fotelu po drugiej stronie kominka. W dłoni trzymał kufel piwa, stopy wspierał na stole. – Chciałaś się ze mną widzieć, ciociu Pol? – Tak, kochanie. Usiądź, proszę. – Spojrzała na niego krytycznie. – Ciągle nie wygląda na króla, prawda, ojcze? – Daj mu trochę czasu, Pol. Jest nim bardzo krótko. – Oboje od początku wiedzieliście, prawda? – rzucił Garion oskarżycielsko. – Wiedzieliście, kim jestem. – Naturalnie – odrzekła ciocia Pol z doprowadzającym do szału spokojem. – Jeśli więc chcieliście, żebym zachowywał się jak król, powinniście mi o tym powiedzieć. Wtedy mógłbym oswoić się z tą myślą. – Mam wrażenie, że rozmawialiśmy już na ten temat – zauważył Belgarath. – Bardzo dawno temu. Jeżeli zastanowisz się chwilę, z pewnością zrozumiesz, dlaczego musieliśmy dochować tajemnicy. – Możliwe – przyznał Garion z powątpiewaniem. – Jednak wszystko stało się zbyt szybko. Nie przywykłem jeszcze, że jestem czarodziejem, a teraz muszę w dodatku być królem. To wytrąciło mnie z równowagi. – Przyzwyczaisz się, Garionie – uspokoiła go ciocia Pol. Igła śmigała jej w palcach. – Lepiej daj mu amulet, Pol – upomniał ją Belgarath. – Wkrótce powinna zjawić się księżniczka. – Właśnie miałam to zrobić, ojcze. – Odłożyła robótkę. – O co właściwie chodzi? – spytał Garion. – Księżniczka ma dla ciebie prezent – wyjaśniła ciocia Pol. – Pierścień. Nieco obliczony na efekt, ale okaż stosowną radość. – Czy nie powinienem też jej czegoś podarować? – Już się tym zajęłam, kochanie. – Uniosła aksamitne pudełeczko, leżące na stoliku obok jej krzesła. – Dasz jej to. – Podała pudełko Garionowi. Wewnątrz leżał srebrny amulet, nieco mniejszy niż amulet Gariona. Na srebrnym medalionie znajdowała się wspaniale oddana w najdrobniejszych

szczegółach podobizna ogromnego drzewa, stojącego samotnie pośrodku Doliny Aldura. W jego gałęzie była wpleciona korona. Garion ujął medalion w prawą dłoń, próbując ustalić, czy kryje się w nim moc podobna do tej zamkniętej w jego amulecie. Coś tam było, ale sprawiało wrażenie czegoś zupełnie odmiennego. – Jest chyba inny od naszych – stwierdził. – Owszem – zgodził się Belgarath. – Przynajmniej częściowo. Ce’Nedra nie jest czarodziejką, więc i tak nie zdołałaby z niego skorzystać. – Powiedziałeś „przynajmniej częściowo”. Ma więc jakąś moc? – Pozwoli jej wejrzeć w pewne sprawy, jeśli będzie miała dość cierpliwości, by nauczyć się go używać. – Co masz na myśli, mówiąc „wejrzeć”? – Daje zdolność widzenia i słyszenia rzeczy, których w innej sytuacji nie zdołałaby dojrzeć ani usłyszeć – uściślił Belgarath. – Powinienem jeszcze coś o nim wiedzieć, zanim przyjdzie Ce’Nedra? – Powiedz jej po prostu, że to rodzinna pamiątka – podsunęła ciocia Pol. – Kiedyś należał do mojej siostry Beldaran. – Powinnaś go zatrzymać, ciociu Pol. Księżniczce mogę dać coś innego. – Nie, kochanie. Beldaran chce, aby Ce’Nedra go dostała. Zwyczaj cioci Pol mówienia o dawno zmarłych ludziach w czasie teraźniejszym zawsze rozpraszał Gariona, toteż postanowił nie poruszać więcej tego tematu. Rozległo się ciche pukanie do drzwi. – Wejdź, Ce’Nedro – rzuciła ciocia Pol. Księżniczka ubrana była w skromną, rozpiętą pod szyją zieloną suknię. – Podejdź do ognia – poradziła ciocia Pol. – O tej porze roku wieczory są jeszcze dość chłodne. – Czy w Rivie zawsze jest tak zimno i mokro? – Ce’Nedra zbliżyła się do kominka. – Jesteśmy daleko na północ od Tol Honeth – zauważył Garion. – Zdaję sobie z tego sprawę. – W głosie księżniczki brzmiała nutka złości. – Zawsze mi się wydawało, że zwyczaj każe powstrzymać się z kłótniami aż do ślubu – wtrącił Belgarath złośliwie. – Czyżby reguły uległy zmianie? – Tylko ćwiczę, Belgaracie – odparła Ce’Nedra figlarnie. – Nie chcę wyjść z wprawy. Wybuchnął śmiechem. – Jeśli się postarasz, potrafisz być naprawdę urocza. Ukłoniła mu się przesadnie, następnie odwróciła się do Gariona. – Zwyczaj nakazuje, by tolnedrańska dziewczyna przygotowała dla swego narzeczonego jakiś cenny podarek. – Uniosła ciężki, kosztowny pierścień z kilkunastoma świecącymi kamieniami. – Ten pierścień należał do Rana Horba II, największego ze wszystkich imperatorów Tolnedry. Może dzięki niemu zdołasz stać się nieco lepszym królem. Garion westchnął. Ta rozmowa nie zapowiadała się najlepiej.

– Noszenie tego pierścienia będzie dla mnie zaszczytem – rzekł najłagodniej, jak tylko potrafił. – Ja też mam coś dla ciebie. To należało do żony Rivy Żelaznopalcego, siostry cioci Pol. Ce’Nedra otworzyła pudełko. – Ależ Garionie! – wykrzyknęła. – Jest śliczny! – Ujęła w dłoń amulet i oglądała go w blasku ognia. – Drzewo wygląda jak żywe. Niemal czuje się zapach jego liści. – Dziękuję ci – powiedział Belgarath skromnie. – Ty go zrobiłeś? – zdumiała się. Stary czarodziej przytaknął. – Kiedy Polgara i Beldaran były jeszcze dziećmi, mieszkaliśmy w Dolinie Aldura. Z braku dobrych złotników sam musiałem zrobić ich amulety. Aldur pomógł mi przy paru drobniejszych szczegółach. – To bezcenny dar, Garionie! – Dziewczyna zdawała się niemal świecić własnym blaskiem i Garion pomyślał z nadzieją o ich przyszłości. – Pomóż mi go włożyć. – Podała mu oba końce łańcuszka. Odwróciła się, jedną ręką unosząc gęstwę ciemnorudych loków. – Czy przyjmujesz ten dar, Ce’Nedro? – spytała z dziwnym naciskiem ciocia Pol. – Oczywiście. – Bez żadnych zastrzeżeń, z własnej nieprzymuszonej woli? – Czarodziejka obserwowała ją czujnie. – Przyjmuję wasz dar, lady Polgaro – odparła Ce’Nedra. – Zapnij, Garionie. Upewnij się, że zamek porządnie trzyma. Nie chciałabym, aby się rozpiął. – Nie sądzę, abyś musiała się o to martwić – rzekł Belgarath. Garionowi drżały palce, gdy mocował się z dziwnym zapięciem. Kiedy dwa końce połączyły się z lekkim szczękiem, przeszedł go dreszcz. – Ujmij w dłoń amulet, Garionie – poleciła ciocia Pol. Ce’Nedra uniosła podbródek i Garion zacisnął prawą rękę na medalionie. W tym samym momencie ciocia Pol i Belgarath pochwycili własne amulety. Z ich rąk popłynęła fala mocy, skupiając się w naszyjniku Ce’Nedry. – Teraz jesteś z nami złączona, Ce’Nedro – powiedziała Polgara cicho. – Więzami, których nikt nigdy nie zdoła zerwać. Księżniczka była wyraźnie zbita z pantałyku. Te słowa wzbudziły w niej straszne podejrzenie. – Zdejmij go, Garionie – zażądała ostro. – Nie może tego zrobić. – Belgarath z powrotem zasiadł w fotelu i podniósł kufel. Ce’Nedra szarpnęła łańcuszek. – Tylko podrapiesz sobie szyję, kochanie – ostrzegła ją Polgara łagodnie. – Łańcuszek się nie zerwie, nie da się go przeciąć i nie przejdzie ci przez głowę. Nie musisz się martwić, że go zgubisz. – Ty to zrobiłeś! – Ce’Nedra rzuciła Garionowi wściekłe spojrzenie. – Co zrobiłem?

– Założyłeś mi ten niewolniczy łańcuch. Nie wystarczyło ci, że muszę ci się kłaniać. Teraz jeszcze zakułeś mnie w łańcuchy! – Nic nie wiedziałem – zaprotestował. – Kłamca! Odwróciła się i uciekła, zanosząc się szlochem.

Rozdział XV Garion był w kiepskim nastroju. Perspektywa kolejnego dnia wypełnionego ceremoniami i nudnymi konferencjami była absolutnie nieznośna, toteż wstał wcześniej, aby uciec z królewskiej sypialni, zanim pojawi się w niej przeraźliwie uprzejmy sekretarz z nieskończoną listą umówionych spotkań i zablokuje mu cały dzień. Nie znosił tego spokojnego człowieka, choć wiedział, że on tylko wykonuje swoją pracę. Królewski czas musiał być ściśle rozplanowany i uporządkowany, i na tym właśnie polegało zadanie sekretarza zajmującego się spotkaniami. Toteż każdego ranka tuż po śniadaniu rozlegało się pełne szacunku stukanie do drzwi i sekretarz wkraczał do środka, po czym złożywszy ukłon, przedstawiał królowi plan kolejnego dnia – minuta po minucie. Garion myślał czasem z dreszczem grozy, że gdzieś, prawdopodobnie ukryta i pilnie strzeżona, znajduje się lista wzorcowa, zawierająca plan całej reszty jego życia, z królewskim pogrzebem włącznie. Jednakże ten poranek zapowiadał się zbyt pięknie, by marnować go na myśli o sztywnych oficjałkach i nudnych naradach. Rozpalone słońce wynurzyło się z Morza Wiatrów, muskając śnieżne połacie na turniach błękitnawym różem, a poranne cienie w głębokich dolinach pod miastem przybrały barwę szaroniebieską. Z niewielkiego ogrodu za oknem unosił się naglący zapach wiosny i Garion wiedział, że musi uciec, choćby tylko na godzinę. Ubrał się szybko w tunikę, nogawice i miękkie rivańskie buty, starannie dobierając możliwie najmniej królewskie elementy garderoby. Przystanął jedynie na moment, by dopiąć pas z mieczem, i wykradł się ze swoich komnat. Rozważał nawet pomysł, żeby nie brać ze sobą gwardzistów, ale roztropnie zdecydował się nie przeciągać struny. Poszukiwania człowieka, który próbował go zabić w mrocznym korytarzu, utknęły w martwym punkcie. Zarówno Lelldorin, jak i Garion odkryli wkrótce, że wierzchnie okrycia licznej grupy Rivan wymagają naprawy. Szary płaszcz nie był strojem uroczystym, raczej czymś, co zarzuca się na siebie, gdy jest chłodno. Powszechność tych solidnych płaszczy sprawiła, że zdumiewająca liczba właścicieli nie dbała o nie wcale. Co gorsza teraz, kiedy nadeszła wiosna, ludzie wkrótce przestaną je nosić i jedyna poszlaka, jaka mogłaby ułatwić odkrycie tożsamości zamachowca, zostanie zamknięta w kufrze. Zastanawiał się nad tym podczas wędrówki bez celu po milczących korytarzach Cytadeli z dwoma odzianymi w kolczugi gwardzistami, postępującymi za nim w stosownej odległości. Zgadywał, że zamach nie był dziełem Grolima, w przeciwnym razie zdolność cioci Pol do wyczuwania

umysłów grolimskich kapłanów zaalarmowałaby ją natychmiast. Najprawdopodobniej niedoszły morderca w ogóle nie był cudzoziemcem, na wyspie bowiem nie przebywało ich wielu. Zamach musiał być dziełem Rivanina. Ale czemu Rivanin miałby pragnąć zabić króla, który dopiero co wrócił po trzynastu wiekach nieobecności? Westchnął i pozwolił, by te myśli odpłynęły. Żałował, że nie jest znowu zwykłym Garionem. To było jego największym marzeniem. Gdyby tylko mógł obudzić się w jakiejś przydrożnej gospodzie w małym miasteczku i wyruszyć samotnie w srebrzystym blasku dnia na szczyt najbliższego wzgórza, aby sprawdzić, co się za nim kryje! Znów westchnął. Teraz był osobą publiczną i bezpowrotnie utracił wolność. Nigdy więcej nie będzie już miał ani chwili dla siebie. Mijając otwarte drzwi, usłyszał nagle znajomy głos. – Grzech zakrada się do naszych myśli w chwili, gdy pozwolimy im wędrować swobodnie – mówił Relg. Garion przystanął, gestem nakazując swym gwardzistom zachowanie ciszy. – Czy wszystko musi być grzechem? – spytała Taiba. Oczywiście byli razem. Oboje nie rozstawali się od chwili, gdy Relg uratował Taibę pogrzebaną żywcem w jaskini pod Rak Cthol. Garion był niemal pewien, że żadne z nich nie zdaje sobie sprawy z tego faktu. Co więcej, kiedy się rozstawali, widywał oznaki niepokoju i bólu nie tylko na twarzy Taiby, ale też Ulgosa. – Świat jest pełen grzechu – wywodził swoje racje Relg. – Stale trzeba się go wystrzegać. Musimy czujnie strzec naszej czystości przed wszystkimi formami pokusy. – To dość nużąca perspektywa. – W głosie Taiby zabrzmiało rozbawienie. – Sądziłem, że pragnęłaś, abym udzielił ci paru nauk – rzucił oskarżycielsko. – Jeżeli przybyłaś tylko po to, aby ze mnie szydzić, już wychodzę. – Och, usiądź, proszę. Nigdy do niczego nie dojdziemy, jeśli będziesz się obrażał na każde moje słowo. – Ty w ogóle nie masz pojęcia, na czym polega religia? – spytał po chwili. Sprawiał wrażenie naprawdę zaciekawionego. – W zagrodach niewolników słowo „religia” równało się śmierci. Przez religię wycinano ludziom serca. – To było tylko grolimskie wynaturzenie. Nie mieliście własnej wiary? – Niewolnicy pochodzili z całego świata i modlili się do różnych bogów. Zazwyczaj prosili o rychły zgon. – A twój własny naród? Kto jest waszym bogiem? – Mówiono mi, że jego imię brzmi Mara. My jednak nie modlimy się do niego od czasu, kiedy nas porzucił. – Człowiekowi nie przystoi oskarżać bogów – oświadczył Relg surowo. – Jego obowiązkiem jest czcić boga i modlić się do niego, nawet jeśli modlitwy pozostają bez odpowiedzi. – A co powiesz na temat obowiązków boga względem człowieka? Nigdy nie

dopuszcza się zaniedbania? Czy nie uważasz, że bóg nie spełnił swoich obowiązków, skoro pozwolił, aby jego dzieci zostały pojmane i wymordowane, a córki podarowywano w nagrodę innym niewolnikom, którzy zasłużyli się swoim panom, tak jak spotkało to mnie? Ulgos zmagał się z tymi bolesnymi pytaniami. – Myślę, że prowadziłeś życie beztroskie, Relgu. Nie masz pojęcia o rozmiarach ludzkiego cierpienia, nie wiesz, co ludzie robią innym ludziom – także kobietom – oczywiście z pełną aprobatą swoich bogów. – Powinnaś była się zabić. – Po co? – Żeby uniknąć zepsucia. To chyba naturalne. – Niewiniątko! Nie zabiłam się, ponieważ nie byłam gotowa umrzeć. Nawet w zagrodach niewolników życie bywa słodkie, Relgu, a śmierć pełna goryczy. To, co nazywasz zepsuciem, jest drobiazgiem, czasem nawet nie do końca nieprzyjemnym. – Grzesznica! – syknął. – Za bardzo się tym przejmujesz – stwierdziła. – Okrucieństwo to grzech, brak współczucia również. Ale tamten drobiazg? Nie sądzę. Czemu jesteś tak pewny siebie? Może ten wasz UL nie jest wcale surowy i wymagający? Czy naprawdę pragnie tych wszystkich modłów, rytuałów i pokory? A może stanowią one twój własny sposób ucieczki przed waszym bogiem? Myślisz, że głośne modlitwy i bicie czołem o ziemię powstrzyma go przed wejrzeniem w twoje serce? Wydawał z siebie zduszone dźwięki. – Gdyby nasi bogowie rzeczywiście nas kochali, pragnęliby, abyśmy prowadzili życie pełne radości – ciągnęła Taiba nieubłaganie. – Ty jednak radości nienawidzisz. Zapewne się jej boisz. Radość to nie grzech, Relgu, lecz odmiana miłości i myślę, że bogowie ją aprobują, nawet jeśli ty masz zupełnie inne zdanie. – Jesteś beznadziejnie zdeprawowana. – Możliwe – przyznała bezwstydnie. – Ale przynajmniej spoglądam życiu prosto w twarz. Nie lękam się go i nie próbuję się przed nim ukrywać. – Czemu stale za mną chodzisz? – spytał z prawdziwą rozpaczą. – Co cię do tego skłania? – Sama nie wiem. Nie jesteś szczególnie atrakcyjny. Odkąd opuściliśmy Rak Cthol, widziałam tuzin mężczyzn, którzy bardziej mnie interesowali. Z początku zachowywałam się tak, ponieważ to ciebie drażniło, i dlatego że się mnie bałeś. Nawet mi się podobało, że ciebie przerażam, lecz ostatnio jest w tym jeszcze coś więcej. Oczywiście to nie ma żadnego sensu. Jesteś tym, kim jesteś, ja także, ale z jakichś przyczyn chcę być przy tobie... – Milczała chwilę. – Powiedz mi, Relgu, i nie próbuj kłamać. Naprawdę chciałbyś, abym odeszła i nie widywała cię nigdy więcej? Zapadła długa, bolesna cisza. – Niech mi UL wybaczy! – jęknął Relg.

– Jestem pewna, że to zrobi – uspokoiła go łagodnie. Garion bezszelestnie ruszył korytarzem, oddalając się od otwartych drzwi. Nagle zaczął pojmować coś, co wcześniej mu umknęło. To twoje dzieło, prawda? – spytał w milczeniu. Naturalnie – odparł głos w jego umyśle. Ale czemu akurat tych dwoje? Ponieważ to konieczne, Belgarionie. Nie robię niczego z powodu jakiegoś kaprysu. Wszystkimi nami rządzi konieczność, nawet mną. W istocie to, co dzieje się pomiędzy Relgiem a Taibą, zupełnie ciebie nie dotyczy. Stwierdzenie to lekko ukłuło Gariona. Sądziłem... cóż... Zakładałeś, że troszczę się tylko o ciebie, że stanowisz absolutne centrum wszechświata? Oczywiście, że nie. Istnieją rzeczy niemal równie istotne, a Relg i Taiba są z jedną z tych rzeczy nieodwracalnie związani. Twoje uczestnictwo w tej szczególnej sprawie jest w najlepszym razie marginalne. Jeżeli zmusisz ich do wspólnego życia, będą okropnie nieszczęśliwi – rzucił oskarżycielsko Garion. To nie ma najmniejszego znaczenia. Konieczność nakazuje, aby byli razem. Poza tym się mylisz. Oswojenie się z sytuacją zajmie im nieco czasu, kiedy jednak tak się stanie, będą bardzo szczęśliwi. Posłuszeństwo wobec konieczności ma swoje dobre strony. Przez jakiś czas Garion rozważał to stwierdzenie, wkrótce jednak wrócił myślami do własnych problemów. Wreszcie, jak zawsze kiedy był w kłopocie, poszukał cioci Pol. Była w swojej komnacie, ogień palił się na kominku, a czarodziejka sączyła wonną herbatę i wyglądała przez okno, za którym różowe światło jutrzenki nieciło na śnieżnych polach oślepiające błyski. – Wcześnie wstałeś – zauważyła. – Chciałem z tobą pomówić, a mogę to tylko zrobić, uciekając z komnaty, zanim zjawi się człowiek z dokładną rozpiską zajęć na cały dzień. – Usiadł w fotelu. – Nigdy nie dają mi ani chwili dla siebie. – Jesteś teraz osobistością, kochanie. – To nie był mój pomysł. – Nadąsany wyjrzał przez okno. – Z dziadkiem wszystko w porządku, prawda? – spytał nagle. – Co ci przyszło do głowy? – Kiedy daliśmy Ce’Nedrze amulet... czy on nie... to znaczy... – Większość mocy pochodziła od ciebie, kochanie. – Ja czułem co innego. – Zapewne moją moc. To bardzo subtelna sprawa i nawet ja nie wiem na pewno, czy miał w tym jakiś udział. – Musi istnieć sposób, abyśmy mogli się przekonać. – Jest tylko jeden sposób, Garionie. Twój dziadek musi coś zrobić. – W porządku, zatem chodźmy gdzieś razem i poprośmy, żeby spróbował. Na początek coś małego. – A jak mu to wyjaśnisz?

– Chcesz powiedzieć, że on nie wie? – Garion wyprostował się gwałtownie. – Może coś podejrzewa, ale wątpię. – Nie powiedziałaś mu? – Oczywiście, że nie. Gdyby miał jakiekolwiek wątpliwości co do swojej mocy, z pewnością by go zawiodła. A jeśli raz poniesie klęskę, oznaczałoby to koniec. – Nie rozumiem. – Bardzo ważnym elementem jest wiara w swój talent. Jeśli nie jesteś tego absolutnie pewien, moc nie zadziała. Dlatego nie możemy mu nic powiedzieć. Garion się zastanowił. – Możemy się znaleźć w niebezpiecznej sytuacji. Co będzie, jeśli przytrafi się coś naprawdę pilnego, dziadek spróbuje zainterweniować i wszyscy nagle odkryjemy, że nie potrafi? – Wtedy my będziemy potrzebni, kochanie. – Mówisz o tym ze spokojem. – Denerwowanie się niczego nie zmienia, Garionie. Drzwi komnaty otwarły się gwałtownie i do środka wpadła królowa Layla, rozczochrana, z koroną przekrzywioną na jedną stronę. – To niemożliwe, Polgaro – oświadczyła gniewnie. – Absolutnie niemożliwe. Musisz z nim pomówić. Och, przepraszam, wasza wysokość – dodała, dostrzegłszy Gariona. – Nie zauważyłam cię. – Dygnęła wdzięcznie. Garion pospiesznie zerwał się z fotela i odpowiedział ukłonem. – Z kim mam pomówić, Laylo? – spytała ciocia Pol. – Z Anhegiem. Nalega, aby mój biedny mąż co wieczór pił z nim do późna. Rano Fulrach jest taki chory, że ledwie może podnieść głowę z poduszki. Ten wielki grubiański Cherek rujnuje zdrowie mojemu mężowi! – Anheg lubi twojego męża, Laylo. Taki ma sposób okazywania przyjaźni. – Czy nie mogliby być przyjaciółmi bez picia? – Porozmawiam z nim, moja droga – przyrzekła ciocia Pol. Nieco uspokojona królowa Layla opuściła komnatę, ponownie dygając przed Garionem. Już miał właśnie wrócić do tematu Belgaratha, gdy zjawiła się pokojówka cioci Pol, zapowiadając lady Merel. Żona Baraka wkroczyła do pokoju z ponurym wyrazem twarzy. Powitała Gariona nieuważnie. Wstał ponownie, aby ukłonić się i odpowiedzieć uprzejmym pozdrowieniem. Ciągłe przerywanie rozmowy działało mu na nerwy. – Muszę z tobą pomówić, Polgaro – oznajmiła Merel. – Oczywiście – odparła ciocia Pol. – Wybaczysz nam, Garionie? – Zaczekam w sąsiedniej komnacie. – Wyszedł, lecz nie domknął drzwi. Raz jeszcze ciekawość przezwyciężyła dobre wychowanie. – Wszyscy wciąż mi to wytykają – wypaliła Merel. – Co takiego? – No cóż... – Po chwili wahania powiedziała stanowczo: – Mój pan i ja nie zawsze się zgadzaliśmy.

– To dość powszechnie znana sprawa – przyznała ciocia Pol dyplomatycznie. – W tym cały problem. Wszyscy śmieją się ukradkiem i czekają, żebym znów zaczęła zachowywać się tak, jak przedtem. – W głosie lady Merel była stal. – Cóż, nie doczekają się, więc mogą śmiać się, ile wlezie. – Miło mi to słyszeć. – Och, Polgaro! – Merel zaśmiała się bezradnie. – On przypomina wielkiego, szorstkiego niedźwiedzia, lecz jest taki łagodny! Czemu wcześniej tego nie dostrzegałam? Zmarnowaliśmy tyle lat! – Musiałaś dorosnąć – odparła ciocia Pol. – Niektórym ludziom zabiera to nieco więcej czasu. Po wyjściu lady Merel Garion wrócił do komnaty i spojrzał pytająco na ciocię Pol. – Czy zawsze tak było? Ludzie zawsze przychodzili do ciebie ze swoimi problemami? – Zdarza się tak niekiedy. Chyba uważają, że jestem bardzo mądra. Zazwyczaj sami wiedzą, co mają zrobić, więc wysłuchuję ich, zgadzam się z nimi i podtrzymuję na duchu. To im sprawia przyjemność. Każdego ranka przeznaczam nieco czasu na te wizyty. Jeśli zapragną z kimś pomówić, wiedzą, że tutaj jestem. Napijesz się herbaty? Pokręcił głową. – Okropne brzemię. Tyle problemów innych ludzi. – Nie jest aż tak ciężkie, Garionie. Ich kłopoty są zazwyczaj drobne i przyziemne. Miło jest dla odmiany zająć się sprawami nieco mniejszej wagi. Zresztą lubię gości – bez względu na to, dlaczego mnie odwiedzają. Następną osobą, jaka się zjawiła, była królowa Islena, a jej problem okazał się znacznie poważniejszy. Kiedy pokojówka oznajmiła, że królowa Chereku pragnie pomówić z Polgarą na osobności, Garion znów wycofał się do sąsiedniej komnaty. Lecz, podobnie jak przedtem, ciekawość nakazała mu pozostać przy uchylonych drzwiach. – Próbowałam już wszystkiego, Polgaro – mówiła Islena – ale Grodeg nie chce mnie puścić. – Najwyższy kapłan Belara? – Oczywiście wie o wszystkim – potwierdziła Islena. – Jego podwładni donieśli mu o moich niedyskrecjach. Grozi, że jeśli kiedykolwiek spróbuję zerwać z kultem Niedźwiedzia, powie o wszystkim Anhegowi. Ależ byłam głupia. Ma mnie w garści. – Jak daleko się posunęłaś, Isleno? – spytała z naciskiem ciocia Pol. – Uczestniczyłam w niektórych rytuałach – wyznała Islena. – Umieściłam kilku członków kultu na wyższych stanowiskach w pałacu i przekazałam Grodegowi parę informacji. – W których rytuałach, Isleno? – Nie w tych, Polgaro. Nigdy bym się do tego nie zniżyła. – Zatem uczestniczyłaś tylko w kilku nieszkodliwych spotkaniach, podczas których ludzie przebierają się w niedźwiedzie skóry. Można ci jedynie zarzucić

dopuszczenie paru członków kultu do pałacu, gdzie i tak zapewne znajduje się ich co najmniej tuzin, oraz przekazanie jakichś niewinnych pałacowych plotek. Bo to były niewinne plotki, prawda? – Nie zdradziłam żadnych tajemnic państwowych, jeśli o to ci chodzi – odparła królowa tonem wyniosłym. – Więc Grodeg nie ma nad tobą żadnej władzy, Isleno. – Co powinnam zrobić, Polgaro? – spytała znękana królowa Chereku. – Idź do Anhega. Wyznaj mu wszystko. – Nie mogę. – Musisz. W przeciwnym razie Grodeg wcześniej czy później zmusi cię do czegoś gorszego. Myślę nawet, że twoja „niedyskrecja” może okazać się dla Anhega korzystna. Powiedz, co dokładnie wiesz na temat najnowszych posunięć kultu? – Po pierwsze, zaczynają tworzyć odłamy wśród chłopstwa. – Nigdy wcześniej tego nie robili – powiedziała z namysłem ciocia Pol. – Zawsze szukali wyznawców tylko wśród szlachty i kapłanów. – Nie jestem pewna – rzekła Islena – ale mam wrażenie, że szykują się do jakiejś konfrontacji. – Wspomnę o tym ojcu – zapewniła czarodziejka. – Myślę, że zechce podjąć pewne kroki. Dopóki kult stanowił zabawkę kapłanów i drobnej szlachty, nie był niebezpieczny. Podburzanie chłopów to już zupełnie inna sprawa. – Słyszałam też, że próbują przeniknąć do wywiadu Rhodara. Jeśli uda im się umieścić kilku ludzi na odpowiednich pozycjach w Boktorze, zyskają dostęp do większości sekretów Zachodu. – Rozumiem. – Głos cioci Pol był lodowaty. – Byłam kiedyś świadkiem, jak Grodeg mówił na ten temat – dodała Islena z niesmakiem. – Zdarzyło się to, jeszcze zanim odkrył, że nie chcę więcej mieć z nim nic wspólnego. Odczytywał przepowiednie i znaki na niebie, i opowiadał o powrocie Rivańskiego Króla. Kult traktuje określenie „władca Zachodu” zupełnie poważnie i naprawdę wierzę, że ich ostatecznym celem jest wyniesienie Belgariona na tron imperatora całego Zachodu – Alorii, Sendarii, Arendii, Tolnedry, nawet Nyissy. – Ów tytuł miał oznaczać coś zupełnie innego – zaprotestowała ciocia Pol. – Wiem. Ale Grodeg zawsze wszystko wykręca, póki nie wyjdzie tak, jak sobie życzy. To fanatyk, który pragnie nawrócić wszystkich ludzi Zachodu na wiarę w Belara. Nawet za pomocą miecza. – Idiota! – rzuciła z furią ciocia Pol. – Gdyby tego spróbował, rozpętałby wojnę na całym Zachodzie, a nawet wśród bogów. Co sprawia, że Alornowie stale pragną dokonywać ekspansji na południe? Granice zostały ustalone przez samych bogów. Nadszedł czas, żeby ktoś Grodegowi przydepnął kark, i to mocno. Natychmiast idź do Anhega. Wyznaj mu wszystko, powiedz też, że chcę się z nim widzieć. Przypuszczam, iż mój ojciec także zapragnie omówić z nim tę sprawę. – Anheg wścieknie się na mnie, Polgaro – szepnęła Islena lękliwie.

– Nie sądzę. Gdy tylko się dowie, że odkryłaś plany Grodega, będzie ci wdzięczny. Niech myśli, że przyłączyłaś się do nich tylko po to, by zdobyć więcej informacji. To doskonały powód. Każda dobra żona postąpiłaby podobnie. – Nie pomyślałam o tym. – W głosie Isleny była większa pewność siebie. – Coś takiego wymagałoby chyba sporej odwagi? – Prawdziwego bohaterstwa, Isleno – odparła czarodziejka. – A teraz idź do Anhega. W komnacie rozległ się dźwięk szybkich, zdecydowanych kroków. Trzasnęły drzwi. – Garionie, chodź tutaj! – poleciła ciocia Pol stanowczo. Posłusznie otworzył drzwi. – Podsłuchiwałeś. – To nie było pytanie. – No cóż, ja... – Będziemy musieli poważnie o tym pomówić, ale w tej chwili nie ma to najmniejszego znaczenia. Znajdź swojego dziadka i powiedz, że natychmiast muszę się z nim widzieć. Nieważne, co akurat robi. Przyprowadź go do mnie. – Ale skąd mamy wiedzieć, czy zdoła tu cokolwiek poradzić? – spytał Garion. – Jeżeli utracił moc... – Istnieje wiele rodzajów mocy. Magia to tylko jeden z nich. Sprowadź go. W tej chwili. – Tak jest, ciociu Pol. – Garion ruszył w stronę wyjścia.

Rozdział XVI Najwyższy kapłan Belara był postawnym mężczyzną, mającym prawie dwa metry wzrostu. Długa siwa broda i płonące oczy zapadnięte głęboko pod czarnymi krzaczastymi brwiami nadawały twarzy osobliwy wyraz. Przybył z Val Alorn w tydzień po tym, gdy po pozornie niekończących się negocjacjach opracowano wreszcie oficjalną intercyzę. Towarzyszyła mu zbrojna asysta, dwa tuziny wojowników o zaciętych twarzach, odzianych w niedźwiedzie futra. – Członkowie kultu Niedźwiedzia – zauważył kwaśno Barak. Wraz z Garionem i Silkiem obserwowali z murów Cytadeli, jak najwyższy kapłan i jego ludzie wspinają się w jasnym wiosennym słońcu po stopniach, prowadzących z przystani aż do bram twierdzy. – Nie było mowy o tym, aby przywoził ze sobą żołnierzy – oburzył się Garion. – Sam to sobie dopowiedział – odparł Silk. – Grodeg znakomicie potrafi dopowiadać sobie różne rzeczy. – Zastanawiam się, co by było, gdybym wtrącił go do lochu – powiedział z namysłem Garion. – Czy mam w ogóle jakiś loch? – Sądzę, że moglibyśmy coś zaimprowizować. – Barak uśmiechnął się szeroko. – Jakąś ładną wilgotną piwnicę. Musiałbyś jednak zaimportować parę szczurów. Wyspa jest ponoć całkowicie od nich wolna. – Nabijasz się ze mnie. – Garion się zarumienił. – Wiesz przecież, że nigdy bym tego nie zrobił. – Barak pociągał lekko brodę. – Zanim jednak zakujesz Grodega w kajdany – zasugerował Silk – na twoim miejscu porozmawiałbym najpierw z Belgarathem. Polityczne implikacje takiego czynu mogłyby pójść dalej, niż ci się wydaje. Cokolwiek zrobisz, nie pozwól, aby Grodeg zostawił tu jakichś swoich ludzi. Od dwudziestu lat próbuje zdobyć przyczółek na Wyspie Wiatrów. Nawet Brand nie miał dość śmiałości, by posunąć się tak daleko. – Brand? – Czyż to nie oczywiste? Nie twierdzę, że jest członkiem kultu, ale jego sympatie z pewnością oscylują w tym kierunku. Garionem wstrząsnęła ta wiadomość. Poczuł nagły zawrót głowy. – Jak myślicie, co powinienem zrobić? – Nie dyskutuj z tymi ludźmi o polityce – poradził Barak. – Grodeg jest tutaj po to, aby poprowadzić oficjalną ceremonię zaręczyn. Nie powinno go interesować nic innego. – Ale on będzie próbował ze mną rozmawiać. Chce, żebym ruszył z inwazją na południowe królestwa, bo zamierza nawrócić Arendów, Tolnedran i Nyissan

na wiarę w Belara. – Gdzie usłyszałeś coś takiego? – spytał z zainteresowaniem Silk. – Wolałbym nie mówić. – Belgarath o tym wie? Garion skinął głową. – Ciocia Pol mu powiedziała. Silk z namysłem przygryzł paznokieć. – Po prostu zachowuj się jak głupek – rzekł wreszcie. – Co takiego?! – Udawaj, że jesteś wiejskim prostaczkiem, który nie ma pojęcia, co się wokół niego dzieje. Grodeg będzie robił wszystko co w jego mocy, aby dorwać cię samego i wycisnąć z ciebie jak najwięcej ustępstw. Uśmiechaj się, kiwaj głupkowato głową i za każdym razem, gdy złoży ci jakąś propozycję, posyłaj po Belgaratha. Niech myśli, że nie potrafisz podjąć samodzielnie żadnej decyzji. – Czy nie będę wyglądał na... no wiecie... – Naprawdę obchodzi cię jego opinia? – Nie bardzo, ale... – To go doprowadzi do szału. – Barak uśmiechnął się złośliwie. – Pomyśli, że jesteś zupełnym idiotą, idealną ofiarą. Potem jednak uświadomi sobie, że jeśli chce cię dostać, musi najpierw stoczyć walkę z Belgarathem. Przed wyjazdem wyskubie sobie z rozpaczy całą brodę. Dla człowieka takiego jak Grodeg to coś naprawdę okropnego. Silk prychnął złośliwie. – Poważnie? Wszyscy trzej wybuchnęli głośnym śmiechem. Następnego dnia odbyła się oficjalna ceremonia zaręczyn. Poprzedziły ją długie targi o to, kto ma pierwszy wkroczyć do Dworu Rivańskiego Króla. Kwestię tę rozstrzygnęła sugestia Belgaratha, aby Garion i Ce’Nedra weszli razem, ramię w ramię. – Ostatecznie to przygotowania do ślubu – przypomniał czarodziej. – Tak samo możemy zacząć z czymś choćby przypominającym sympatię. W miarę jak zbliżała się wyznaczona godzina, Garion denerwował się coraz bardziej. Od czasu incydentu z amuletem księżniczka chodziła wściekła i był niemal pewien, że czekają go kłopoty. Lecz ku jego zdumieniu, kiedy zostali razem w małym przedpokoju, podczas gdy oficjalni goście zbierali się w sali tronowej, Ce’Nedra wyglądała promiennie. Garion kręcił się bez przerwy i spacerował po pokoju, nerwowo poprawiając ubranie, a ona siedziała skromnie z boku, cierpliwie czekając na fanfary, które oznajmią ich wejście. – Garionie – odezwała się po chwili. – Tak? – Czy pamiętasz dzień, kiedy kąpaliśmy się razem w Lesie Driad? – Nie kąpaliśmy się razem – sprostował szybko, rumieniąc się aż po koniuszki włosów. – No, prawie – zbyła jego protesty. – Zdajesz sobie sprawę z tego, że lady

Polgara przez całą podróż popychała nas ku sobie? Wiedziała, że to wszystko się wydarzy, prawda? – Owszem. – Więc starała się, abyśmy wciąż byli razem, w nadziei że coś z tego wyniknie. Zastanowił się nad tym. – Pewnie masz rację – przyznał. – Ciocia Pol lubi aranżować życie innym. Ce’Nedra westchnęła. – Pomyśl o wszystkich zmarnowanych możliwościach – powiedziała z wielkim żalem. – Ce’Nedro! – zachłysnął się Garion, wstrząśnięty tą sugestią. Zachichotała i znów westchnęła. – Teraz wszystko będzie okropnie oficjalne i z pewnością nie tak zabawne. Garionowi płonęła twarz. – W każdym razie – ciągnęła – wtedy, kiedy kąpaliśmy się razem, pamiętasz, że spytałam cię, czy chciałbyś mnie pocałować? Skinął głową. Nie ufał własnemu głosowi. – Nigdy nie dostałam tego pocałunku – zaznaczyła z wyrzutem, po czym wstała i podeszła do niego. – I myślę, że chciałabym otrzymać go teraz. – Małymi dłońmi mocno złapała przód jego tuniki. – Jesteś mi winien pocałunek, Belgarionie z Rivy, a Tolnedranie zawsze odbierają to, co im się należy. – Spojrzenie, jakie rzuciła mu spod długich rzęs, było niebezpiecznie ogniste. Na zewnątrz zagrzmiały trąby. – Musimy już iść – wykrztusił z desperacją Garion. – Niech czekają. – Objęła go za szyję. Próbował zbyć ją szybkim, niedbałym pocałunkiem, lecz księżniczce chodziło o coś zupełnie innego. Ramiona miała zdumiewająco silne, palce wczepiła we włosy Gariona. Pocałunek się przedłużał, aż pod młodym królem zaczęły dygotać kolana. – Proszę bardzo. – Ce’Nedra westchnęła, uwalniając go wreszcie. – Lepiej już idźmy – zasugerował, gdy trąby zagrzmiały po raz wtóry. – Za momencik. Rozczochrałeś mnie? – Odwróciła się, aby mógł uważnie ją obejrzeć. – Nie. Wydaje mi się, że wszystko jest w porządku. Z dezaprobatą pokręciła głową. – Następnym razem postaraj się nieco lepiej. Inaczej pomyślę, że nie traktujesz mnie poważnie. – Nigdy cię nie zrozumiem, Ce’Nedro. – Wiem. – Z tajemniczym uśmieszkiem łagodnie poklepała go po policzku. – A ja uczynię wszystko, aby tak zostało. – Pójdziemy? – Nie powinniśmy kazać czekać naszym gościom. – Od razu tak mówiłem. – Wtedy byliśmy zajęci – oznajmiła wyniośle. – Jeszcze chwileczkę. –

Starannie przygładziła mu włosy. – Tak jest o wiele lepiej. A teraz podaj mi ramię. Przy dźwięku trzeciej fanfary oboje wkroczyli do Dworu Rivańskiego Króla. Zgromadzony tłum zaszemrał z podniecenia. Biorąc przykład z Ce’Nedry, Garion poruszał się statecznie, z poważną królewską miną. – Nie bądź taki ponury – szepnęła. – Uśmiechaj się odrobinę i od czasu do czasu kiwaj głową. Tak wypada. – Skoro tak twierdzisz – odparł. – Naprawdę niezbyt znam się na podobnych rzeczach. – Poradzisz sobie. Uśmiechali się i pozdrawiali gości skinieniami głowy, przechodząc przez salę aż do krzesła ustawionego na przedzie. Garion podsunął je księżniczce, po czym ukłonił się i wspiął na podest. Jak zwykle gdy usiadł na tronie, Klejnot Aldura się rozjarzył. Tym razem jednak zazwyczaj błękitny blask Klejnotu zabarwił się lekkim różem. Oficjalna uroczystość rozpoczęła się donośną inwokacją wygłoszoną grzmiącym głosem przez najwyższego kapłana Belara. Grodeg w pełni wykorzystał dramatyzm sytuacji. – Stary nadęty nudziarz – mruknął Belgarath ze swego miejsca po prawej stronie tronu. – Co robiliście z Ce’Nedrą? – spytała Gariona ciocia Pol. – Nic. – Zarumienił się gwałtownie. – Naprawdę? I zajęło wam to aż tyle czasu? Niezwykłe. Grodeg zaczął odczytywać pierwsze punkty umowy przedślubnej. Dla Gariona brzmiały jak jeden wielki bełkot. Co chwila kapłan przerywał czytanie i spoglądał na króla. – Czy jego wysokość Belgarion z Rivy się na to zgadza? – powtarzał raz po raz. – Tak – odpowiadał Garion. – Czy jej wysokość Ce’Nedra z Imperium Tolnedry się na to zgadza? – pytał księżniczkę Grodeg. Odpowiadała czystym głosem: – Tak. – Jak wam się układa? – spytał Belgarath, ignorując monotonną recytację kapłana. – Nie mam pojęcia – powiedział Garion bezradnie. – Nigdy nie wiem, co zaraz zrobi i jak zareaguje. – Tak właśnie powinno być – stwierdziła ciocia Pol. – Nie sądzę, abyś zechciała to wyjaśnić. – Nie, kochanie. – Jej uśmiech był tajemniczy, taki sam jak wcześniej uśmiech Ce’Nedry. – Tak też sądziłem – mruknął. Podczas niekończącego się odczytywania dokumentu, który miał spętać go już do końca życia, Garion rozmyślał o rzuconej przez Ce’Nedrę zachęcie, aby

ją potargał. Im bardziej się nad tym zastanawiał, tym bardziej podobał mu się pomysł delikatnego poczochrania. Miał nadzieję, że po ceremonii księżniczka pozostanie w sali, aby mogli udać się gdzieś we dwoje i omówić jej propozycję. Jednakże natychmiast po pompatycznym błogosławieństwie Grodega Ce’Nedrę otoczyła gromada wszystkich chyba dwórek i cała grupka zniknęła. Prawdopodobnie dziewczęta zaplanowały własną skromną ceremonię. Z licznych chichotów i figlarnych spojrzeń rzucanych w jego stronę Garion wywnioskował, że rozmowy na tym damskim przyjęciu zapowiadają się niezwykle śmiało i im mniej będzie o tym wiedział, tym lepiej. Jak przewidzieli Silk i Barak, najwyższy kapłan Belara kilkanaście razy próbował pomówić z nim sam na sam. Za każdym razem Garion, po mistrzowsku udając zapał i nieświadomość, natychmiast posyłał po Belgaratha. Grodeg wraz z całą swoją świtą opuścił wyspę następnego dnia. Czara goryczy przelała się w chwili, gdy Garion się uparł, by wraz z dziadkiem towarzyszyć wściekłemu kapłanowi aż do portu – i upewnić się, czy przypadkiem żaden z członków kultu Niedźwiedzia nie zostanie na wyspie. – Czyj to był pomysł? – zagadnął Belgarath, kiedy wraz z Garionem wspinali się z powrotem do Cytadeli. – Wymyśliliśmy to razem z Silkiem. – Mogłem się tego spodziewać. – Poszło całkiem nieźle – pogratulował sobie Garion. – Wiesz chyba, że właśnie stworzyłeś sobie bardzo niebezpiecznego wroga. – Poradzimy sobie z nim. – Czy nie za swobodnie używasz słówka „my”? – spytał z dezaprobatą czarodziej. – To przecież sprawa nas wszystkich, prawda, dziadku? Belgarath popatrzył na niego bezradnie, a po chwili wybuchnął śmiechem. Jednakże w dniach, które nadeszły po odjeździe Grodega, nie nadarzyło się wiele okazji do śmiechu. Po zakończeniu oficjalnych uroczystości władcy Alornów, król Fulrach oraz liczni doradcy i generałowie zabrali się do pracy. Tematem ich obrad była wojna. – Najnowsze raporty, jakie otrzymałem z Cthol Murgos, wskazują, że Taur Urgas przygotowuje wielki wymarsz z Rak Hagga. Nastąpi to, gdy tylko na wschodnim wybrzeżu poprawi się pogoda – oznajmił król Rhodar. – A co z Nadrakami? – spytał Anheg. – Podobno przeprowadzają mobilizację, ale o Nadrakach nigdy nie da się powiedzieć nic pewnego. Prowadzą własną grę i potrzeba wielu, naprawdę wielu Grolimów, żeby zmusić ich do posłuszeństwa. Thullowie po prostu wypełniają rozkazy. – Thullowie nikogo nie obchodzą – zauważył Brand. – Kluczem do całej sytuacji pozostaje pytanie, jak wielu Mallorean stanie w polu przeciwko nam. – W Thull Zelik przygotowano dla nich wielkie obozowisko – mówił Rhodar – ale na razie czekają na zmianę pogody na Morzu Wschodnim. Król Anheg z namysłem zmarszczył brwi.

– Malloreanie są kiepskimi żeglarzami. Nie wyruszą przed latem i będą trzymać się północnego wybrzeża aż do Thull Zelik. Musimy jak najszybciej posłać flotę na Morze Wschodnie. Jeśli zdołamy zatopić dużo ich statków i żołnierzy, może uda nam się zupełnie zniechęcić ich do dalszej wojny. Myślę, że powinniśmy rzucić największe siły na Gar og Nadrak. Kiedy dotrzemy do lasów, moi ludzie zaczną budować okręty. Pożeglujemy w dół rzeki Cordu i dalej, na morze. – Plan ten rozsądnym się zdaje, wasza wysokość – rzekł z aprobatą Mandorallen, studiując wielką mapę na ścianie. – Nadrakowie skromniejsi są liczbą i wielka odległość ich dzieli od hord południowego Cthol Murgos. Król Rhodar uparcie kręcił głową. – Wiem, że chcesz jak najszybciej dostać się na morze, Anhegu, ale tym samym zmuszasz mnie do kampanii w nadrackich lasach. Potrzebuję otwartej przestrzeni, gdzie da się manewrować. Jeśli zaatakujemy Thullów, możemy dotrzeć od razu do górnej części rzeki Mardu. Tam przesiądziecie się na statki. – W Mishrak ac Thull nie ma wielu drzew – rzucił Anheg. – Po co macie budować statki ze świeżego drewna, jeśli nie ma takiej potrzeby? – spytał Rhodar. – Dlaczego nie popłyniecie Rzeką Aldura i nie przeniesiecie ich? – Chcesz, żeby moi ludzie wynieśli statki na górę wschodniego szańca? Rhodarze, bądź poważny. – Mamy inżynierów, Anhegu. Oni mogą opracować sposoby podniesienia statków na sam szczyt. Garion nie chciał zdradzać swego braku doświadczenia, więc nie wtrącał się do dyskusji, lecz w tym momencie, zanim zdążył pomyśleć, wyrwało mu się pytanie. – Czy zdecydowaliście już, gdzie ma się odbyć ostateczna bitwa? – O jaką ostateczną bitwę ci chodzi, Garionie? – spytał Rhodar uprzejmie. – O miejsce, gdzie zetkniemy się z nimi twarzą w twarz, jak pod Vo Mimbre. – W tej wojnie nie będzie Vo Mimbre – poinformował go Anheg. – Nie będzie, jeżeli zdołamy coś na to poradzić. – Vo Mimbre było błędem, Garionie – powiedział Belgarath cicho. – Wszyscy zdawaliśmy sobie z tego sprawę, ale nie mieliśmy żadnego wyboru. – Przecież wygraliśmy, prawda? – Zawdzięczamy to wyłącznie szczęściu, a nie można planować kampanii z nadzieją, że ci się poszczęści. Nikt nie chciał bitwy pod Vo Mimbre – ani my, ani Torak – ale nic się nie dało zrobić. Musieliśmy doprowadzić do bitwy, zanim na Zachód przybędzie druga kolumna angaracka. Kal Torak trzymał w rezerwie południowych Murgów i wschodnich Mallorean. Obozowali w pobliżu Rak Hagga i kiedy ich władca skierował się na Zachód po bezskutecznym oblężeniu Algarskiej Twierdzy, wymaszerowali, aby do niego dołączyć. Gdyby zdołali spotkać się z Kal Torakiem, na całym Zachodzie nie znalazłoby się dość ludzi, aby stawić im czoło, więc musieliśmy walczyć. Vo Mimbre stanowiło najmniej niedogodne pole walki.

– Czemu Kal Torak nie zaczekał po prostu na przybycie swoich ludzi? – spytał Garion. – Nie można zatrzymać wojska na nieprzyjaznym terytorium, królu Belgarionie – wyjaśnił pułkownik Brendig. – Trzeba być w ruchu, w przeciwnym razie miejscowa ludność zniszczy wszystkie zapasy żywności i będzie organizować nocne wypady, eliminując drobne grupki żołnierzy. Można w ten sposób stracić pół armii. – Kal Torak nie chciał bitwy pod Vo Mimbre bardziej niż my – ciągnął Belgarath. – Kolumna z Rak Hagga utknęła w śnieżycy w górach i parę tygodni przedzierała się przez zaspy. Wreszcie musieli zawrócić i Torak został zmuszony do walki pod Vo Mimbre bez przewagi liczebnej, a nikt o zdrowych zmysłach nie rozpoczyna w ten sposób bitwy. – Siły twe o ćwierć powinny większe być niż siły twego przeciwnika – zgodził się Mandorallen – inaczej wynik bitwy wątpliwy. – O jedną trzecią – zagrzmiał Barak. – A jeszcze lepiej o połowę. – Więc zamiast tego mamy rozproszyć się na całej wschodniej połowie kontynentu i prowadzić serie drobnych potyczek? – Garion nie mógł uwierzyć. – To potrwa całe lata, więcej – dziesięciolecia. Może nawet sto lat. – Jeśli to konieczne – odparł Belgarath bezlitośnie. – A czego się spodziewałeś? Krótkiej przejażdżki w słońcu, łatwej, miłej wojenki i powrotu do domu przed zimą? Obawiam się, że to nie takie proste. Lepiej przywyknij do zbroi i miecza, ponieważ zapewne większość życia spędzisz w takim stroju. Zapowiada się bardzo długa wojna. Złudzenia Gariona szybko się rozwiały. W tym momencie do komnaty rady wkroczył Olban, najmłodszy syn Branda. Stanął z boku i szepnął parę słów ojcu. Pogoda popsuła się i nad Wyspą Wiatrów szalała wiosenna burza. Szary rivański płaszcz Olbana ociekał wodą. Przerażony perspektywą wieloletniej kampanii na Wschodzie, Garion z roztargnieniem zerknął na kałużę tworzącą się u stóp Olbana, podczas gdy młodzieniec rozmawiał z Brandem. Następnie z przyzwyczajenia uniósł wzrok, aby sprawdzić rąbek jego płaszcza. Lewy róg okrycia był lekko naddarty. Wyglądało, że brakuje skrawka materiału. Garion chwilę wpatrywał się w charakterystyczne rozdarcie, nie pojmując, co dokładnie widzi. Nagle poczuł, jak ogarnia go śmiertelny chłód. Gwałtownie uniósł wzrok ku twarzy Olbana. Najmłodszy syn Branda, jego rówieśnik, był odrobinę niższy, lecz bardziej muskularny. Miał bardzo jasne włosy i poważne oblicze, na którym odbijała się już typowo rivańska surowość. Sprawiał wrażenie, że unika wzroku Gariona, poza tym jednak nie zdradzał żadnych oznak zdenerwowania. Jednakże raz spojrzał przypadkiem na młodego króla i wzdrygnął się lekko. W jego oczach zdawało się odbijać nieczyste sumienie. Garion znalazł człowieka, który próbował go zabić. Narada trwała dalej, lecz Garion nie słyszał już ani słowa. Co miał robić? Czy Olban działał sam? A może byli w to zamieszani inni? Może nawet Brand uczestniczył w spisku? Strasznie trudno było odgadnąć, co Rivanie myślą. Ufał

Brandowi, lecz powiązania Strażnika Rivy z kultem Niedźwiedzia stawiały jego lojalność pod znakiem zapytania. Może za wszystkim kryje się Grodeg? Albo jakiś Grolim? Przypomniał sobie jarla Jarviku, który zaprzedał duszę Asharakowi i wzniecił bunt w Val Alorn. Czyżby Olban także padł ofiarą krwistoczerwonego angarackiego złota? Lecz Riva to wyspa, jedyne miejsce na świecie, do którego nie może przybyć żaden Grolim. Odrzucił też ewentualność przekupstwa. Po pierwsze, nie pasowało to do charakteru Rivan. Po drugie, Olban raczej nie miał okazji zetknięcia się z jakimś Grolimem. Z ponurą determinacją Garion zadecydował, jak ma postąpić. Oczywiście Lelldorin nie mógł o niczym wiedzieć. Zapalczywy Astur nie potrafił być dyskretny. Natychmiast sięgnąłby po miecz, bezpowrotnie niwecząc wszelką możliwość negocjacji. Kiedy późnym popołudniem przerwano naradę do następnego dnia, Garion wyruszył na poszukiwania Olbana. Nie wziął ze sobą żadnego gwardzisty, ale zabrał swój miecz. Przypadek zrządził, że kiedy młody król osaczył wreszcie najmłodszego syna Branda, zdarzyło się to w mrocznym korytarzu, bardzo podobnym do tego, w którym nastąpił nieudany zamach. Olban szedł w jedną stronę, a Garion w drugą. Na widok władcy Olban pobladł. Skłonił się głęboko, aby ukryć zmieszanie. Garion skinął głową, jakby zamierzał minąć go bez słowa, po sekundzie jednak się odwrócił. – Olbanie – powiedział cicho. Syn Branda spojrzał na niego z przerażeniem. – Zauważyłem, że oddarłeś sobie kawałek płaszcza – powiedział Garion niemal obojętnym tonem. – Kiedy dasz go komuś do naprawy, może ci się to przydać. – Wyjął spod tuniki kawałek materiału. – A skoro już przy tym jesteśmy, oddam ci i to. Chyba gdzieś go upuściłeś. – Sięgnął za pazuchę i wyjął sztylet o zagiętym czubku. Olban dygotał na całym ciele. Nagle padł na kolana. – Błagam, wasza wysokość, proszę pozwolić mi się zabić. Jeżeli ojciec się dowie, co zrobiłem, pęknie mu serce. – Czemu nastawałeś na moje życie, Olbanie? – Z miłości do ojca – wyznał. Do oczu napłynęły mu łzy. – Zanim tu przybyłeś, władał całą Rivą. Twoje pojawienie się go zdegradowało. Nie mogłem tego znieść. Proszę, wasza wysokość, nie każ, aby zawleczono mnie na szafot jak pospolitego zbrodniarza. Proszę oddać mi sztylet, a w tej chwili wbiję go sobie w serce. Niech wasza wysokość oszczędzi memu ojcu poniżenia. – Nie gadaj bzdur – rzucił Garion. – I wstań. Głupio wyglądasz na kolanach. – Wasza wysokość... – Ach, przestań – mruknął Garion z irytacją. – Pozwól, niech się zastanowię. – Powoli w jego umyśle zaczął rysować się pewien pomysł. – Już wiem, co zrobimy – powiedział wreszcie. – Zaniesiesz ten nóż i kawałek wełny na nabrzeże i ciśniesz je do morza. A potem wrócisz do siebie, jakby nic się nie stało.

– Wasza wysokość... – Jeszcze nie skończyłem. Ani ty, ani ja nigdy więcej nie będziemy o tym mówić. Nie życzę sobie żadnych histerycznych wyznań i absolutnie zabraniam ci popełnić samobójstwo. Rozumiesz? Młodzieniec w milczeniu skinął głową. – Za bardzo potrzebuję pomocy twojego ojca, aby pozwolić, by doszło do jakiejś rodzinnej tragedii. Nie mówmy już o tym więcej. Weź te rzeczy i zejdź mi z oczu. – Wcisnął sztylet i skrawek materii w rękę Olbana. Nagle ogarnęła go wściekłość. Całe tygodnie nerwowego oglądania się przez ramię okazały się zupełnie zbędne i bezsensowne. – I jeszcze jedno, Olbanie – dodał, gdy wstrząśnięty młody Rivanin już się oddalał. – Nie rzucaj mi więcej sztyletami w plecy. Jeśli chcesz walczyć, daj mi znać. Udamy się w jakieś odosobnione miejsce i skoro sobie tego życzysz, pokroimy się nawzajem na plasterki. Olban umknął z płaczem. Doskonała robota, Belgarionie – pogratulował cierpki głos w jego umyśle. Och, przestań gadać – żachnął się. Tej nocy nie spał zbyt dobrze. Nękały go wątpliwości, czy sposób, w jaki potraktował Olbana, był naprawdę rozsądny. W sumie jednak uznał, że postąpił właściwie. Wybryk Olbana był jedynie impulsywną próbą zmazania czegoś, co młodzieniec uznał za hańbę dla swego ojca. Nie wiązał się z tym żaden spisek. Możliwe, że Olban niechętnie przyjmie wspaniałomyślny gest Gariona, lecz przestanie też ciskać sztyletami w plecy króla. Garionem bardziej wstrząsnęła roztoczona przez Belgaratha ponura wizja bliskiej wojny. Niedługo przed świtem zdołał wreszcie zasnąć, po czym zlany lodowatym potem obudził się z potwornego koszmaru, w którym ujrzał samego siebie, starego i znużonego, prowadzącego żałośnie małą armię obdartych siwych żołnierzy do bitwy, której w żaden sposób nie mogli wygrać. Oczywiście istnieje pewna alternatywa, jeśli uspokoiłeś się już po ataku irytacji na tyle, by mnie wysłuchać – oznajmił głos, gdy Garion wstrząsany dreszczami usiadł na łóżku. – Co takiego? – spytał młody król na głos. – A, to... Przepraszam, że odezwałem się tak niegrzecznie. Byłem zdenerwowany, to wszystko. Pod wieloma względami przypominasz Belgaratha, i to bardzo. Jak widać, skłonność do irytacji jest w waszej rodzinie dziedziczna. – To chyba naturalne – zgodził się Garion. – Mówiłeś, że istnieje alternatywa. Alternatywa wobec czego? Tej wojny, która nawiedza cię w koszmarnych snach. Ubierz się. Chcę ci coś pokazać. Wygramolił się z łóżka i pospiesznie naciągnął ubranie. – Dokąd idziemy? – Mówił ciągle na głos. To niedaleko. W komnacie, do której zaprowadziła go owa dziwna świadomość, unosiła się woń pleśni i stęchlizny. Najwyraźniej rzadko ją odwiedzano. Księgi i zwoje na stojących pod ścianami regałach były mocno zakurzone, w kątach zwieszały się

pajęczyny. Samotna świeca Gariona rzucała niewyraźne cienie, które zdawały się tańczyć po ścianach. Najwyższa półka. Widzisz zwój owinięty żółtym płótnem? Zdejmij go. Garion wszedł na krzesło i sięgnął po zwój. – Co to jest? Kodeks Mriński. Ściągnij osłonkę i zacznij go przewijać. Powiem ci, kiedy przestać. Minęła dłuższa chwila, zanim opanował umiejętność rozwijania zwoju jedną ręką i równoczesnego zwijania drugą. Tutaj. To ten fragment. Czytaj. Zaczął się zmagać z poszczególnymi słowami. Pismo było rozwlekłe, a on nadal niezbyt dobrze czytał. – Bez sensu – rzekł z wyrzutem. Napisał to szaleniec i imbecyl, ale nie dysponowałem nikim innym. Spróbuj raz jeszcze przeczytać. Na głos. Garion zaczął czytać: – I stanie się, że nadejdzie chwila, w której to, co ma istnieć, i to, czemu istnieć nie dozwolono, spotkają się i w tym spotkaniu rozstrzygnie się wszystko, co kiedyś było, i wszystko, co później nadejdzie. Wówczas Dziecię Światła i Dziecię Mroku staną naprzeciw siebie w strzaskanym grobowcu, a gwiazdy przyblakną i zadrżą na niebie. Urwał. – To nie ma sensu – zaprotestował. Jest nieco niejasne – przyznał głos. – Jak już mówiłem, człowiek, który to napisał, był szaleńcem. Umieściłem w jego umyśle wizję, ale on wyraził ją własnymi słowami. – Kto to jest Dziecię Światła? Ty. Przynajmniej na razie. To się zmienia. – Ja? Oczywiście. – Kim więc jest owo Dziecię Mroku, z którym mam się zmierzyć? To Torak. – Torak! Sądziłem, że to jasne. Powiedziałem ci kiedyś, że dwa możliwe przeznaczenia zmierzają ku ostatecznej konfrontacji. Ty i Torak, Dziecię Światła i Dziecię Mroku, stanowicie ucieleśnienie owych przeznaczeń. – Ale Torak śpi. Już nie. Kiedy po raz pierwszy położyłeś dłoń na Klejnocie, dotknięcie stanowiło zwiastun jego przebudzenia. Nawet w tej chwili porusza się we śnie na skraju świadomości, a jego dłoń poszukuje rękojeści Cthrek-Goru, jego czarnego miecza. Gariona ogarnął nagły chłód. – Chcesz powiedzieć, że mam walczyć z Torakiem? Sam? To musi się wydarzyć, Belgarionie. Cały wszechświat zmierza ku tej chwili.

Jeśli chcesz, możesz zebrać armię, lecz twoje wojska, podobnie jak armie Toraka, nic tu nie znaczą. Jak mówi kodeks, wszystko zadecyduje się, kiedy wreszcie spotkasz się z nim twarzą w twarz. W ostatecznym rozrachunku staniecie samotnie naprzeciw siebie. To właśnie miałem na myśli, mówiąc o alternatywie. – Próbujesz mi powiedzieć, że powinienem wyruszyć samotnie, odnaleźć go i stanąć do walki? – spytał z niedowierzaniem Garion. W przybliżeniu, tak. – Nie zrobię tego. To już wyłącznie twoja decyzja. Garion zmagał się z tą myślą. – Jeżeli zgromadzę wokół siebie armię, doprowadzę do śmierci wielu ludzi, a i tak to nic nie zmieni. Ani odrobinę. Zostaniesz tylko ty, Torak, Cthrek-Gor i miecz Rivańskiego Króla. – I nie mam wyboru? Absolutnie żadnego. – Czy muszę wyruszyć sam? – spytał Garion żałośnie. To nie jest powiedziane. – Mógłbym zabrać ze sobą jedną czy dwie osoby? To zależy wyłącznie od ciebie, Belgarionie. Bylebyś tylko nie zapomniał miecza. Przez resztę dnia Garion rozmyślał nad tym. Wreszcie jednak dokonał nieuniknionego wyboru. Gdy zmierzchało, posłał po Belgaratha i Silka. Wiedział, że nie jest to idealne rozwiązanie, nie było jednak nikogo innego, na kim naprawdę mógłby polegać. Nawet jeśli moc Belgaratha zmalała znacząco, jego mądrość sprawiła, że Garion nawet nie zastanawiał się nad tym, by wyruszyć bez dziadka. A Silk oczywiście też był niezbędny. Garion uznał, że jego własny rosnący talent czarnoksięski pozwoli radzić sobie z wszelkimi trudnościami, nawet jeśli moc Belgaratha zawiedzie, Silk zaś zdoła poprowadzić ich tak, by uniknęli większych kłopotów. Był przekonany, że we trzech sobie poradzą – póki nie odnajdą Toraka. Wolał nie myśleć, co może stać się wówczas. Kiedy zjawili się obaj, młody król udręczonym wzrokiem wpatrywał się w krajobraz za oknem. – Posyłałeś po nas? – odezwał się Silk. – Czeka mnie pewna podróż – powiedział Garion ledwo dosłyszalnie. – Co cię gnębi? – zaniepokoił się Belgarath. – Nie wyglądasz najlepiej. – Właśnie się dowiedziałem, co mam zrobić. – Kto ci powiedział? – On. Belgarath ściągnął usta. – To chyba nieco przedwczesne. Zamierzałem jeszcze trochę zaczekać, ale muszę założyć, że wiedział, co robi. – Kim jest ten „on”, o którym mówicie? – wtrącił Silk. – Gariona od czasu do czasu odwiedza pewien gość – odparł starzec. – Bardzo

szczególny gość. – Wyjątkowo niejasna odpowiedź, przyjacielu. – Jesteś pewien, że naprawdę chcesz wiedzieć? – Owszem – odparł Silk. – Myślę, że tak. Mam wrażenie, że będę w tym uczestniczył. – Jesteś świadom istnienia proroctwa? – Oczywiście. – Okazuje się, że proroctwo to nieco więcej niż tylko stwierdzenie dotyczące przyszłości. Od czasu do czasu wtrąca się do pewnych spraw. Czasami przemawia do Gariona. Drasanin o szczurzej twarzy chwilę przetrawiał słowa czarodzieja. – W porządku – rzucił wreszcie. – Nie wyglądasz na zaskoczonego. Silk się roześmiał. – Nic, co wiąże się z całą tą sprawą, mnie nie zadziwi. Belgarath odwrócił się do Gariona. – Co dokładnie ci powiedział? – Pokazał mi Kodeks Mriński. Czytałeś go kiedyś? – Od początku do końca, tam i z powrotem. Od czasu do czasu nawet na boki. Którą część ci pokazał? – Tę o spotkaniu Dziecięcia Światła i Mroku. – Ach tak – mruknął Belgarath. – Obawiałem się, że mogło chodzić właśnie o nią. Wyjaśnił ci jej znaczenie? Oszołomiony Garion skinął jedynie głową. – Cóż... – Stary czarodziej wpatrywał się w niego przenikliwie. – Teraz wiesz już najgorsze. Co zamierzasz z tym począć? – Przedstawił mi parę możliwości. Mogę zaczekać, póki nie zbierzemy armii, po czym wyruszymy na wojnę i przez kilka pokoleń będziemy ścierali się z Angarakami. To jedno wyjście, prawda? Belgarath przytaknął. – Oczywiście znaczy to także bezsensowną śmierć milionów ludzi – mówił dalej Garion. Starzec ponownie skinął głową. Garion odetchnął głęboko. – Albo też – ciągnął – mogę wyruszyć samotnie, odnaleźć Toraka i spróbować go zabić. Silk zagwizdał cicho. – Powiedział, że nie muszę wyruszać samotnie – dodał Garion z nutką nadziei w głosie. – Spytałem go o to. – Dzięki – mruknął Belgarath sucho. Silk rozparł się na najbliższym krześle, pocierając z namysłem swój spiczasty nos. Spojrzał na Belgaratha. – Wiesz, że Polgara obdarłaby nas ze skóry kawałek po kawałku, gdybyśmy pozwolili mu jechać samemu.

Belgarath odburknął coś pod nosem. – Gdzie dokładnie jest Torak? – zapytał Silk. – W Cthol Mishrak, w Mallorei. – Nigdy tam nie byłem. – A ja tak. Parę razy. To niezbyt przyjemne miejsce. – Może polepszyło się z czasem? – Nie przypuszczam. Silk wzruszył ramionami. – Chyba powinniśmy mu towarzyszyć. Wskazać drogę czy coś w tym rodzaju. Zresztą i tak już najwyższy czas, abym opuścił Rivę. Wkrótce zaczną krążyć różne nieprzyjemne plotki. – Wiosna to najlepsza pora roku na podróż. – Belgarath zerknął przebiegle na Gariona. Młody król już czuł się lepiej. Z kpiącego tonu ich głosów wywnioskował, że podjęli decyzję. Nie będzie musiał sam wyruszać na poszukiwanie Toraka. Na razie to wystarczyło. O resztę będzie się martwił później. – No dobrze – powiedział. – To co robimy? – Cichutko wykradniemy się z Rivy – odrzekł Belgarath. – Długie dyskusje z twoją ciotką na ten temat nic nam nie dadzą. – Przemawia przez ciebie mądrość stuleci – zgodził się z zapałem Silk. – Kiedy ruszamy? – Jego oczka łasicy rozbłysły. – Im wcześniej, tym lepiej – stwierdził Belgarath. – Masz jakieś plany na ten wieczór? – Nic, czego nie mógłbym przełożyć. – Zatem w porządku. Zaczekamy, aż wszyscy położą się do łóżek, a potem zabierzemy miecz Gariona i w drogę. – Dokąd się udamy? – spytał Garion. – Najpierw do Sendarii – oznajmił czarodziej. – Potem przez Drasnię do Gar og Nadrak. Stamtąd na północ, w stronę archipelagu, który przylega do Mallorei. To bardzo daleka droga. Od Cthol Mishrak i grobowca jednookiego boga dzielą nas setki kilometrów. – A potem? – Potem, Garionie, rozstrzygniemy tę sprawę raz na zawsze.

Część trzecia

DRASNIA

Rozdział XVII „Kochana ciociu Pol” – tak Garion zaczął list. „Wiem, że cię zdenerwuję, ale nie mam innego wyjścia. Czytałem Kodeks Mriński i zrozumiałem, co muszę zrobić. Znam...”. Urwał, marszcząc brwi. – Jak się pisze „proroctwo”? – spytał. Belgarath przeliterował. – Nie rozpisuj się zanadto. Nic, co powiesz, nie zdoła złagodzić jej złości, więc trzymaj się tematu. – Nie sądzisz, że powinienem jej wyjaśnić, dlaczego to robimy? – Czytała kodeks, Garionie. Nie potrzebuje żadnych wyjaśnień, żeby wiedzieć, co nami kieruje. – Powinienem też zostawić krótki liścik Ce’Nedrze. – Polgara powie jej wszystko, co potrzeba – mruknął Belgarath. – Mamy sporo rzeczy do zrobienia i nie możemy zmarnować całej nocy na prowadzenie korespondencji. – Nigdy dotąd nie pisałem listu – powiedział Garion. – To nie takie łatwe, jak się wydaje. – Po prostu powiedz, co masz do powiedzenia, i skończ – poradził czarodziej. – Daj spokój szczegółom. Otwarły się drzwi i do środka wsunął się Silk. Miał na sobie nierzucający się w oczy strój, który nosił zawsze, gdy wyruszał w podróż. W rękach trzymał dwa zawiniątka. – Myślę, że powinny na was pasować – stwierdził, podając jedno Belgarathowi, a drugie Garionowi. – Przyniosłeś pieniądze? – spytał czarodziej. – Pożyczyłem pewną sumę od Baraka. – To ciekawe – rzekł Belgarath. – On nie słynie z hojności. – Nie powiedziałem mu, że je pożyczam. – Mrugnął porozumiewawczo. – Uznałem, że szkoda czasu na dłuższe wyjaśnienia. Czarodziej gwałtownie uniósł brew. – Przecież się spieszymy, prawda? – Silk zrobił niewinną minę. – A Barak bywa nieznośny, kiedy chodzi o pieniądze. – Oszczędź sobie tych usprawiedliwień. – Belgarath odwrócił się do Gariona. – Skończyłeś wreszcie? – Co o tym myślisz? – Garion podał mu list. Starzec przebiegł wzrokiem pismo. – Wystarczy – uznał. – Teraz podpisz się pod spodem i położymy go tak, żeby

został znaleziony rano. – Późnym rankiem – poprawił Silk. – Wolałbym znaleźć się poza zasięgiem Polgary, kiedy się dowie, że wyjechaliśmy. Garion podpisał list, złożył go na pół i nabazgrał: „Dla lady Polgary”. – Położymy go na tronie – postanowił Belgarath. – A teraz przebierzmy się i chodźmy po miecz. – Czy ten miecz nie będzie przypadkiem odrobinę niewygodny? – zastanawiał się Silk, gdy wszyscy zmienili już ubrania. – W jednej z bocznych komnat znajdziemy odpowiednią pochwę. – Belgarath uchylił ostrożnie drzwi i zerknął na cichy korytarz. – Będzie musiał przewiesić ją sobie przez plecy. – Blask może okazać się nieco ostentacyjny – zauważył Silk. – Zakryjemy Klejnot. Ruszajmy. Wykradli się na pogrążony w półmroku korytarz i w martwej nocnej ciszy przemykali w stronę sali tronowej. W pewnej chwili zmierzający do kuchni zaspany sługa omal ich nie zaskoczył, lecz skryli się pospiesznie w pustej komnacie i odczekali, póki nie zniknął za zakrętem. Potem ruszyli dalej. – Są zamknięte? – wyszeptał Silk, kiedy dotarli do drzwi Dworu Rivańskiego Króla. Garion chwycił wielką klamkę i nacisnął, krzywiąc się, gdy zamek szczęknął donośnie. Pchnął wrota, które rozwarły się z lekkim skrzypieniem. – Powinieneś kazać coś z tym zrobić – mruknął Silk. Gdy tylko weszli do środka, Klejnot Aldura natychmiast rozjarzył się słabym blaskiem. – Chyba cię poznaje? – zwrócił się Silk do Gariona. Kiedy Garion zdjął miecz ze ściany, Klejnot zapłonął jaskrawym płomieniem, wypełniając Dwór Rivańskiego Króla błękitnym blaskiem. Garion rozejrzał się nerwowo w obawie, czy ktoś przechodzący korytarzem nie dostrzeże światła i nie zechce sprawdzić, co się stało. – Przestań! – nakazał Klejnotowi irracjonalnie. Kamień zamigotał, jakby zdumiony, po czym przygasł gwałtownie do nikłego pulsującego blasku. Triumfalna pieśń Klejnotu zamieniła się w cichutki pomruk. Belgarath rzucił wnukowi zaskoczone spojrzenie, nic jednak nie powiedział. Zaprowadził ich do sąsiedniej komnaty i ze skrzyni przy ścianie wydobył długą, prostą pochwę. Przymocowany do niej pas nosił oznaki wieloletniego używania. Starzec sam włożył go Garionowi, przekładając go przez prawe ramię młodzieńca i w dół przez piersi tak, że pochwa umocowana do rzemienia w dwóch miejscach wisiała skosem na plecach. W skrzyni znaleźli także długi dziergany pokrowiec, niezwykle podobny do wąskiej skarpety. – Nasuń go na rękojeść – polecił. Garion otulił pokrowcem uchwyt wielkiego miecza, po czym ostrożnie wsunął czubek klingi w pochwę. Niezbyt zręcznie sobie radził, lecz ani Belgarath, ani Silk nie zaoferowali się z pomocą. Wszyscy trzej wiedzieli dlaczego. Miecz

utkwił w pochwie, a ponieważ wydawał się nic nie ważyć, nie było to nawet niewygodne, tyle że jelec sterczał tuż nad głową Gariona i uwierał, gdy młody król uczynił zbyt gwałtowny ruch. – Tak naprawdę miecz ten nie służył do noszenia – stwierdził Belgarath. – Musieliśmy coś zaimprowizować. Znów przemykali się pogrążonymi w półmroku korytarzami uśpionego pałacu i wreszcie bocznymi drzwiami wydostali się na zewnątrz. Silk poszedł przodem, trzymając się cienia, bezszelestnie niczym kot. Belgarath i Garion czekali w milczeniu. Jakieś sześć metrów nad ich głowami widniało otwarte okno wychodzące na dziedziniec. Kiedy tak stali, w oknie ukazało się słabe światełko i usłyszeli ciche: – Podarek? – To my – odparł bez zastanowienia Garion. – Musimy coś załatwić. Wszystko w porządku, wracaj do łóżka. – Belgarion – powiedział chłopczyk z dziwną satysfakcją. Następnie dodał: – Do widzenia – nieco bardziej smutnym tonem i zniknął. – Miejmy nadzieję, że nie pobiegnie prosto do Polgary – rzekł Belgarath. – Myślę, że możemy mu zaufać, dziadku. Wiedział, że wyjeżdżamy, i po prostu chciał się pożegnać. – Mógłbyś mi wyjaśnić, skąd właściwie to wiesz? – Nie mam pojęcia. – Garion wzruszył ramionami. – Po prostu tak jest. Silk zagwizdał z bramy dziedzińca i we trzech podążyli cichymi ulicami miasta. Wiosna nie nastała jeszcze na dobre, toteż noc była zimna, choć już nie mroźna. W powietrzu unosił się świeży zapach spływający z wysokich hal w górach za miastem, zmieszany ze smolnym dymem i słonymi powiewami znad morza. Gwiazdy nad ich głowami świeciły jasno, dopiero co wzeszły księżyc, wiszący tuż nad horyzontem, malował migotliwą złocistą ścieżkę na falach Morza Wiatrów. Garion czuł podniecenie, które zawsze ogarniało go, gdy nocą wyruszał w drogę. Zbyt długo już tkwił w jednym miejscu, teraz z każdym krokiem oddalał się coraz bardziej od nudnej rutyny spotkań i ceremonii. Ogarnęła go oszałamiająca radość. – Dobrze jest znów ruszyć w drogę. – Belgarath jakby czytał mu w myślach. – Zawsze tak jest? – odszepnął Garion. – Nawet po tylu latach bezustannych podróży? – Zawsze. A jak myślisz, czemu najbardziej odpowiada mi życie wędrowca? Szli mrocznymi ulicami, aż wreszcie ujrzeli przed sobą bramy miasta. Niewielką furtką wymknęli się na nabrzeże, schodząc wprost ku osrebrzonym księżycem wodom portu. Gdy dotarli na statek, kapitan Greldik był więcej niż odrobinę pijany. Niesforny żeglarz spędził zimę w bezpiecznym schronieniu rivańskiego portu. Jego statek wyciągnięto na plażę, dokładnie oczyszczono i uszczelniono. Główny maszt, który podczas podróży z Sendarii zaczął niepokojąco trzeszczeć, został wzmocniony, uszyto też nowe żagle. Wreszcie, po ukończeniu

wszystkich napraw, Greldik wraz z załogą spędził resztę zimy na zabawach i pijatykach. Kiedy obudzili kapitana, natychmiast dostrzegli na jego twarzy efekty trzymiesięcznych hulanek. Miał przekrwione oczy, pod nimi ciemne wory, a brodate oblicze obrzmiałe i blade. – Może jutro – wybełkotał, kiedy Belgarath powiadomił go o pilnej potrzebie opuszczenia wyspy. – Albo pojutrze. Myślę, że pojutrze będzie jeszcze lepiej. Belgarath przemówił bardziej stanowczo. – Moi marynarze nie dadzą rady nawet podnieść wioseł – zaprotestował Greldik. – Zarzygają mi cały pokład, a sprzątanie po czymś takim trwa co najmniej tydzień. Belgarath wygłosił ogniste ultimatum i Greldik, wyraźnie niezadowolony, wygrzebał się z koi. Chwiejnym krokiem ruszył ku pomieszczeniom załogi, przystając jedynie na chwilę, by zwymiotować przez reling. Następnie zniknął w ładowni dziobowej, gdzie rozdzielając na prawo i lewo kopniaki i przekleństwa, pobudził swych ludzi. Księżyc wisiał już wysoko na niebie, a od świtu dzieliło ich zaledwie kilka godzin, gdy statek opuścił niepostrzeżenie przystań i wypłynął na łagodnie rozkołysane Morze Wiatrów. Do czasu wschodu słońca znaleźli się już daleko od wyspy. Mimo niesprzyjających wiatrów cały czas utrzymywała się ładna pogoda i po dwóch dniach Greldik wysadził Belgaratha, Gariona i Silka na bezludnej plaży, nieco na północ od ujścia rzeki Seline na południowo-zachodnim wybrzeżu Sendarii. – Na waszym miejscu nie spieszyłbym się z powrotem do Rivy – powiedział Greldikowi Belgarath, wysiadając z szalupy na piaszczystą plażę. Podał brodatemu Cherekowi sakiewkę pełną brzęczących monet. – Jestem pewien, że ty i twoja załoga znajdziecie sobie gdzieś nie mniej interesujące rozrywki. – O tej porze roku w Camaarze bywa bardzo przyjemnie – rzekł Greldik z namysłem, podrzucając sakiewkę w dłoni. – Znam tam pewną młodą wdówkę, która zawsze okazywała mi sporo uczucia. – Powinieneś złożyć jej wizytę – zasugerował Belgarath. – Dawno się nie widzieliście i z pewnością okropnie za tobą tęskni. – Może i racja. – Greldikowi oczy nagle rozbłysły. – Przyjemnej podróży. – Machnął ręką i jego ludzie już wiosłowali z powrotem ku smukłemu okrętowi stojącemu na kotwicy. – Po co to wszystko? – spytał Garion. – Chciałbym oddalić się nieco od Polgary, zanim dostanie Greldika w swoje ręce – wyjaśnił czarodziej. – Niespecjalnie mam ochotę umykać przed zorganizowaną przez nią pogonią. – Rozejrzał się wokół. – Zobaczmy, czy uda nam się znaleźć kogoś, kto ma łódź i mógłby zawieźć nas w górę rzeki do Seline. Tam kupimy konie i prowiant. Rybak, który natychmiast się zorientował, że chwilowa zmiana profesji na przewoźnika da mu zdecydowanie większy zysk niż niepewne połowy, zgodził się przewieźć ich w górę rzeki. Tuż przed zachodem słońca dotarli do miasta

Seline. Noc spędzili w wygodnej gospodzie, a następnego ranka udali się na główny rynek. Silk zajął się nabyciem koni, targując się o każdy grosz – jak uznał Garion, bardziej z przyzwyczajenia niż z jakiejkolwiek rzeczywistej potrzeby. Następnie zgromadzili zapasy na drogę. Późnym rankiem jechali już drogą do leżącego ponad sto sześćdziesiąt kilometrów dalej Darine. Pola północnej Sendarii pokryły się pierwszą zielenią, która zalegała na wilgotnej ziemi niczym delikatna szmaragdowa mgiełka i stanowiła najpewniejszą oznakę nadejścia wiosny. Kilka poszarpanych chmur wędrowało po błękitnym niebie, a choć wiał dość porywisty wiatr, słońce grzało przyjemnie. Rozciągająca się przed nimi droga przecinała pozieleniałe pola i mimo że ich misja była śmiertelnie niebezpieczna, Garion chwilami z trudem powstrzymywał się od okrzyków radości. Po dwóch dniach dotarli do Darine. – Chcesz przesiąść się na statek? – spytał Silk Belgaratha, kiedy wspięli się na wzgórze; to samo wzgórze, do którego dotarli tak wiele miesięcy temu z trzema wyładowanymi rzepą wozami. – Za tydzień bylibyśmy już w Kotu. Starzec podrapał się po brodzie; w zamyśleniu spoglądał na rozległe wody zatoki, połyskujące w popołudniowym słońcu. – Chyba nie. – Wskazał kilka smukłych chereckich okrętów wojennych, które krążyły tam i z powrotem tuż za pasem sendarskich wód terytorialnych. – Cherekowie zawsze się tu kręcą – odparł Silk. – To może nie mieć nic wspólnego z nami. – Polgara jest bardzo uparta. Sama nie może opuścić Rivy, bo dzieje się tam zbyt wiele, ale z pewnością wysłała ludzi, aby nas szukali. Postarajmy się unikać wszelkich możliwych kłopotów. Pojedziemy wzdłuż północnego wybrzeża, a potem przez bagna do Boktoru. Silk rzucił mu pełne głębokiego niesmaku spojrzenie. – To potrwa znacznie dłużej! – Aż tak bardzo nam się nie spieszy. Alornowie zaczynają zbierać armię, ale potrzeba im jeszcze sporo czasu, a zebranie Arendów i zmuszenie ich do wspólnego działania także musi potrwać. – I co z tego? – spytał Silk. – Mam pewne plany względem tych armii i chciałbym wprawić je w ruch, zanim przekroczymy granice Gar og Nadrak, jeśli to możliwe, a już z pewnością nim dotrzemy do Mallorei. Możemy pozwolić sobie na pewną stratę czasu, jeżeli dzięki temu unikniemy wszelkich kontaktów z ludźmi, których pośle za nami Polgara. I tak wyminęli Darine, po czym skręcili w wąski kamienisty szlak wzdłuż nadbrzeżnych urwisk, o które z hukiem rozbijały się fale, bryzgając pianą. W tej niegościnnej krainie góry wschodniej Sendarii opadały ku zatoce Cherek, toteż droga, pełna gwałtownych wzniesień, spadków i zakrętów, nie była najlepsza. Silk narzekał na nią bez przerwy. Garion miał na głowie inne zmartwienia. Decyzja, którą podjął po lekturze Kodeksu Mrińskiego, w owym czasie wydawała mu się całkiem logiczna,

obecnie jednak logika stanowiła niewielką pociechę. Z pełną świadomością tego, co czyni, zmierzał do Mallorei, by stanąć do pojedynku z Torakiem. Im bardziej się nad tym zastanawiał, tym większym wydawało mu się to szaleństwem. Jak mógłby marzyć o pokonaniu boga? Rozmyślał nad tym bez przerwy podczas jazdy na wschód wzdłuż skalistego wybrzeża i wkrótce był w nastroju nie lepszym niż Silk. Po tygodniu urwiska obniżyły się nieco, a teren wokoło złagodniał. Kiedy spojrzeli naprzód ze szczytu ostatniego pasma wschodnich wzgórz, ujrzeli rozległą płaską równinę, ciemnozieloną i na oko bardzo wilgotną. – No i jesteśmy – oznajmił Silk kwaśno. – Czemu się tak złościsz? – spytał czarodziej. – Opuściłem Drasnię przede wszystkim dlatego, aby nigdy nie musieć choćby zbliżyć się do mokradeł. A teraz każesz mi przebyć całe te cuchnące błota. Bardzo mnie zawiodłeś, przyjacielu, i możliwe, że nigdy ci tego nie wybaczę. Garion, marszcząc brwi, przyjrzał się mokradłom w dole. – To chyba nie Drasnia, prawda? Wydawało mi się, że Drasnia leży dalej na północ. – W rzeczywistości to Algaria – wyjaśnił Belgarath. – Granica Żuław Aldura. Po drugiej stronie ujścia Rzeki Aldura leży granica Drasni. Tam nazywają je Bagnem Mrińskim, ale chodzi o te same moczary. Ciągną się jeszcze jakieś sto sześćdziesiąt kilometrów za Kotu, do ujścia rzeki Mrin. – Większość ludzi nazywa je po prostu mokradłami, i tyle – zauważył Silk. – Oraz ma dość rozsądku, by trzymać się od nich z daleka – dodał z naciskiem. – Przestań ględzić – uciął Belgarath ostro. – Na tym wybrzeżu żyją rybacy. Kupimy od kogoś łódź. Silkowi zabłysły oczy. – A więc możemy popłynąć wzdłuż brzegu – zaproponował. – To nie jest najrozsądniejsze. Pamiętajmy, że flota Anhega szuka nas, przeczesując całą zatokę Cherek. – Nie wiesz na pewno, czy nas szukają – wtrącił szybko Silk. – Znam Polgarę – odparł Belgarath. – Zdaje się, że ta podróż nie zaczyna się najlepiej – mruknął Silk pod nosem. Rybacy łowiący wzdłuż bagnistych brzegów stanowili dziwne skrzyżowanie Algarów i Drasan. Byli małomówni i niechętni obcym. Swoje wioski wznosili na palach wbitych głęboko w podmokły grunt. Wokół każdego osiedla unosił się specyficzny odór zdechłych ryb, typowy dla wiosek rybackich na całym świecie. Trochę czasu zabrało im znalezienie rybaka chętnego do sprzedaży łodzi, jeszcze więcej przekonanie potencjalnego sprzedawcy, że trzy konie i kilka srebrnych monet stanowią dobrą zapłatę. – Cieknie. – Silk wskazał warstwę wody na dnie łodzi, gdy odepchnąwszy się drągiem od dna, zostawili za sobą cuchnącą wioskę. – Wszystkie łodzie przeciekają, Silku – powiedział Belgarath spokojnie. – To leży w ich naturze. Po prostu zacznij czerpać. – Po co? Przecież znów się naleje.

– Więc znów ją wyczerpiesz. Postaraj się tylko, aby nie zyskała nad tobą przewagi. Mokradła rozciągały się w nieskończoność – gęstwina trzcin i sitowia pośród ciemnej wody poruszanej leniwym nurtem. Przecinały je liczne kanały i strumienie, dość często też pojawiały się niewielkie jeziorka, znacznie ułatwiające życie podróżnikom. Powietrze było wilgotne, wieczorami roiło się w nim od meszek i komarów. Przez całą noc wokół podróżnych rozbrzmiewały miłosne pieśni żab, witających wiosnę w oszalałej gorączce – ciche kumkanie maleńkich żabek i donośny dźwięczny rechot ropuch wielkich jak talerze. W stawach i jeziorkach śmigały ryby, a na wilgotnych wysepkach kręciły się bobry i piżmowce. Pokonali splątany labirynt kanałów w pobliżu ujścia Rzeki Aldura i kontynuowali podróż na północny wschód. Dni stawały się coraz cieplejsze. Po jakimś tygodniu przekroczyli niedostrzegalną granicę, zostawiając za sobą Algarię. Raz po złym skręcie wylądowali na mieliźnie i musieli wysiąść, aby siłą wypchnąć łódź z błotnej pułapki. Gdy znów znaleźli się na wodzie, Silk ze zdegustowaną miną usiadł na burcie i przyglądał się swym zniszczonym, ociekającym gęstym błotem butom. – Cudownie – powiedział z głębokim niesmakiem. – Jak wspaniale znowu znaleźć się w domu. Kochana, stara bagnista Drasnia.

Rozdział XVIII Choć wciąż znajdowali się na rozległych mokradłach, Garion miał wrażenie, że istnieje pewna subtelna różnica pomiędzy bagnami w Drasni a moczarami południa. Tutejsze kanały były węższe, częściej też skręcały i zawracały. Po kilku dniach żeglugi coraz bardziej umacniało się w nim przekonanie, że zabłądzili. – Jesteś pewien, że wiesz, dokąd płyniemy? – spytał Silka. – Nie mam najbledszego pojęcia – odparł Drasanin szczerze. – Przecież zawsze twierdzisz, że znasz wszystkie możliwe drogi. – Na mokradłach nie ma żadnej pewnej drogi, Garionie. Trzeba jedynie płynąć pod prąd i nie tracić nadziei. – Musi być jakiś szlak – upierał się młodzieniec. – Czemu nie poumieszczali znaków czy czegoś w tym stylu? – Na nic by się to nie zdało. Popatrz. Silk oparł drąg o wysepkę wynurzającą się z wody tuż obok łodzi i pchnął. Wysepka leniwie odpłynęła. Garion odprowadził ją zdumionym wzrokiem. – To tylko kępy roślin – wyjaśnił Belgarath. Zaniechał na moment odpychania łodzi i otarł spoconą twarz. – Padają na nie nasiona i wyrasta trawa. Tak jak na stałym lądzie, tyle że tu podłoże nie jest stałe. Pływają wszędzie, gdzie je skieruje wiatr czy prąd. Dlatego nie ma tu żadnych stałych kanałów i żadnej określonej drogi. – Nie zawsze to jedynie sprawka wiatru i prądu. – Silk zerkał na zniżające się ku zachodowi słońce. – Lepiej znajdźmy coś solidnego, do czego moglibyśmy zacumować na noc. – Co powiesz na to? – Belgarath wskazał ręką porośniętą krzakami wysepkę, nieco wyższą od okalających ją kęp roślinności. Odepchnąwszy się od dna, podpłynęli wolno do wynurzającego się z wody skrawka ziemi. Silk na wszelki wypadek wymierzył kilka solidnych kopniaków w wyspę. – Wydaje się stacjonarna – uznał. Wysiadł z łodzi i wspiął się na sam szczyt pagórka, co jakiś czas tupał mocno. Grunt odpowiadał zadowalającym, głuchym odgłosem. – Jest tu nawet w miarę suche miejsce – zameldował Drasanin. – A po drugiej stronie mamy kupkę drewna naniesionego przez wodę. Możemy raz dla odmiany przespać się na twardym gruncie, a nawet przyrządzić gorący posiłek. Wciągnęli łódź wysoko na stromy brzeg. Następnie Silk przedsięwziął parę dość niezwykłych środków ostrożności, aby upewnić się, że jest bezpiecznie

uwiązana. – Nie przesadzasz trochę? – spytał Garion. – To niezbyt imponująca łódź – powiedział Silk – ale jedyna, jaką mamy. Nie ryzykujmy. Słońce powoli znikało za wałem chmur na zachodzie, malując bagna krwistą czerwienią. Zdążyli już rozpalić ognisko i wznieść namiot. Silk wygrzebał z bagaży kilka rondli i zajął się kolacją. – Jest za gorący – zauważył krytycznie Garion, gdy Drasanin o szczurzej twarzy szykował się do ułożenia pasków wędzonki w dymiącym, żelaznym garnku. – Chcesz sam to zrobić? – Tylko cię uprzedzałem, to wszystko. – Nie mam twojego doświadczenia, Garionie. Nie wychowałem się tak jak ty w kuchni Polgary. Po prostu staram się, jak mogę. – Nie musisz się złościć. Sądziłem tylko, że powinieneś to wiedzieć. Ten garnek jest za gorący. – Myślę, że poradzę sobie bez dodatkowych rad. – W porządku, ale spalisz wędzonkę. Silk rzucił mu zirytowane spojrzenie, po czym z rozmachem cisnął paski bekonu do rondla. Tłuszcz zasyczał gwałtownie, nad garnkiem wzniósł się kłąb dymu i brzegi bekonu natychmiast poczerniały. – Mówiłem – mruknął Garion. – Belgaracie! – jęknął z wyrzutem Silk. – Każ mu zostawić mnie w spokoju. – Odejdź stamtąd, Garionie – polecił stary czarodziej. – Tak samo może przypalić bez twojej pomocy. – Dzięki – odrzekł Silk z sarkazmem. Wędzonka jednak nadawała się do jedzenia. Po posiłku siedzieli długo, obserwując, jak ogień wolno się dopala, a nad mokradła nadpływa fioletowy zmierzch. Żaby podjęły chóralną pieśń pośród trzcin, senne ptaki przycupnęły na giętkich witkach leszczyny, poświstując cicho. W brązowych wodach wokół wyspy rozlegały się lekkie pluski. Od czasu do czasu dołączało do nich bulgotanie wypływających na powierzchnię pęcherzyków bagiennego gazu. Silk westchnął z goryczą. – Nienawidzę tego miejsca – powiedział. – Naprawdę nienawidzę. Tej nocy Gariona nawiedził koszmarny sen. Nie był to pierwszy koszmar, który przyśnił mu się od wyjazdu z Rivy. Gdy zlany potem i rozdygotany zerwał się z ziemi, miał też świadomość, że nie będzie ostatni. Koszmar nie był zresztą niczym nowym, raczej tym samym snem, który od czasu do czasu nękał go nocami od wczesnego dzieciństwa. W odróżnieniu od zwykłych złych snów, nie pojawiały się w nim wizje zagrożenia czy pościgu, lecz pojedynczy obraz – wyobrażenie potwornie okaleczonej twarzy. Choć nigdy nie widział jej na własne oczy, znał tę twarz dobrze. A teraz także zrozumiał, czemu pojawia się w najmroczniejszych snach. Następny dzień był pochmurny. Deszcz wisiał w powietrzu. Podczas gdy

Belgarath rozpalał ogień, a Silk grzebał w bagażach w poszukiwaniu czegoś nadającego się na śniadanie, Garion wyjrzał na mokradła. W górze przeleciał klucz dzikich gęsi. Ich skrzydła poruszały się ze świstem, a stłumione krzyki rozbrzmiewały echem wśród wysepek. Niedaleko jakaś ryba wyskoczyła nad wodę i Garion obserwował coraz szersze kręgi na powierzchni, biegnące ku odległemu brzegowi. Przez jakiś czas przyglądał się im, aż wreszcie uświadomił sobie, co dokładnie widzi. Z początku zdziwiony, potem lekko zaniepokojony zaczął uważnie się rozglądać. – Dziadku! – zawołał. – Chodź, zobacz! – Co takiego? – Wszystko się zmieniło. Nie ma już kanałów. Jesteśmy pośrodku wielkiego jeziora, z którego nie ma żadnego ujścia. – Obrócił się dokoła, próbując znaleźć jakąkolwiek drogę ucieczki, lecz nie znalazł. Brązowa woda trwała w totalnym bezruchu, nie wykazując żadnych śladów prądu. Nagle na środku jeziora bez najmniejszego plusku wyłoniła się okrągła, pokryta futrem głowa. Oczy nieznanego zwierzęcia były wielkie i błyszczące. Stworzenie nie miało widocznych zewnętrznych uszu, a jego mały nos wyglądał jak czarny guziczek. Wydało z siebie dziwny świergot i obok z wody wynurzyła się kolejna głowa. – Błotniaki – sapnął Silk, z metalicznym zgrzytem dobywając krótkiego miecza. – Odłóż to – mruknął Belgarath z niesmakiem. – Nie zrobią ci krzywdy. – Przecież nas uwięziły. – Czego chcą? – spytał Garion. – Najwyraźniej mają ochotę na śniadanie. – Silk nadal trzymał broń. – Nie bądź głupi – upomniał go starzec. – Czemu miałyby jeść surowego Drasanina, kiedy wokół pełno ryb? Odłóż miecz. Pierwszy błotniak uniósł błoniastą łapę i uczynił naglący gest. Łapa dziwnie przypominała ludzką rękę. – Chcą chyba, żebyśmy płynęli za nimi – rzekł Belgarath spokojnie. – I zamierzasz to zrobić? – spytał Silk z niedowierzaniem. – Oszalałeś?! – A mamy jakiś wybór? Bez dalszych dyskusji Belgarath jął zwijać namiot. – To potwory, dziadku? – zapytał z niepokojem Garion, pomagając czarodziejowi. – Jak algrothy czy trolle? – Nie. Zwierzęta podobne do fok albo bobrów. Są ciekawskie, inteligentne i lubią zabawę. – Lecz ich zabawy bywają paskudne – dodał Silk. Załadowawszy bagaże do łodzi, zepchnęli ją na wodę. Błotniaki przyglądały się ciekawie. W ich spojrzeniach nie było ani śladu groźby czy złośliwości, natomiast porośnięte futrem pyszczki zdradzały zaciętą determinację. Z pozoru solidny brzeg stawu rozstąpił się, ukazując kanał zamaskowany w ciągu nocy. Błotniak o dziwnie okrągłej głowie, który wcześniej wezwał ich gestem, teraz popłynął naprzód i wskazywał drogę, oglądając się często, aby sprawdzić, czy

podążają za nim. Eskortowało ich kilka innych zwierząt, wszystkie czujnie obserwowały podróżnych. Zaczął padać deszcz. Z początku zaledwie kilka kropel, a potem monotonna gęsta mżawka, która przesłoniła mglistą zasłoną gęstwinę sitowia i leszczyny. – Jak myślicie, dokąd nas prowadzą? – Silk przerwał na chwilę pracę, aby otrzeć z czoła krople deszczu. Jeden z błotniaków zaświergotał gniewnie, póki Drasanin z powrotem nie wbił swojego drąga w zamulone dno kanału. – Poczekamy, zobaczymy – odparł Belgarath. Kanał nadal otwierał się przed nimi, a oni płynęli miarowo naprzód, postępując w ślad za okrągłogłowym błotniakiem. – Przed nami są drzewa? – Silk próbował przebić wzrokiem deszczową mgiełkę. – Na to wygląda – odparł Belgarath. – Przypuszczam, że tam właśnie zmierzamy. Powoli z mgły wyłaniała się duża kępa drzew. Garion dostrzegł łagodne wzniesienie terenu, jaki wynurzał się spośród sitowia i wody. W zagajniku wieńczącym szczyt wyspy zdawały się przeważać wierzby o długich wiotkich gałęziach. Błotniak popłynął naprzód. Dotarłszy do wyspy, na wpół wynurzył się z wody i wydał z siebie dziwny, świszczący krzyk. W chwilę później spośród drzew wyszła zakapturzona postać. Garion zdumiał się, gdy spod kaptura ukazała się twarz kobiety, wiekowej wprawdzie, lecz wciąż jeszcze pięknej. – Bądź pozdrowiony, Belgaracie – powitała czarodzieja dziwnie obojętnym tonem. – Witaj, Vordai – odparł czarodziej jak gdyby nigdy nic. – Dawno się nie widzieliśmy. Błotniaki wygramoliły się z wody i obstąpiły odzianą w brązowy płaszcz kobietę. Świergotały jeden przez drugiego, a ona czule muskała palcami ich mokre futro. Błotniaki były zwierzętami średniej wielkości, o krótkich tylnych nogach i małych zaokrąglonych brzuszkach. Chodziły w pozycji wyprostowanej, dziwnie powłócząc nogami. Przednie łapki trzymały uniesione na poziomie porośniętych futrem piersi. – Schowaj się przed deszczem, Belgaracie – powiedziała kobieta. – Zabierz ze sobą przyjaciół. Odwróciła się i ruszyła naprzód ścieżką do wierzbowego zagajnika. Błotniaki podreptały za nią. – Co robimy? – szepnął Garion. – Idziemy. – Belgarath wysiadł z łodzi na brzeg. Garion nie był pewien, czego się spodziewać, gdy wraz z Silkiem ruszyli za czarodziejem ścieżką pomiędzy wierzbami płaczącymi. Był zdumiony tym, co za chwilę zobaczyli: schludny, kryty strzechą domek z niewielkim ogródkiem, zbudowany z wysuszonych drewnianych bali i dokładnie uszczelniony mchem. Z komina unosiła się smużka dymu. Przed wejściem kobieta starannie wytarła nogi w splecioną z sitowia

słomiankę i otrząsnęła zmoczony deszczem płaszcz. Następnie otwarła drzwi i nie oglądając się, weszła do środka. Silk zmierzył dom pełnym powątpiewania spojrzeniem. – Jesteś pewien, że to dobry pomysł, Belgaracie? – zapytał cicho. – Słyszałem sporo historii na temat Vordai. – To jedyny sposób, aby się dowiedzieć, czego od nas chce – stwierdził Belgarath. – A jestem pewien, że nie uda nam się stąd wydostać, póki z nią nie pomówimy. Chodźmy do środka. Pamiętajcie, żeby wytrzeć nogi. Wnętrze domku było niezwykle schludne. Nisko nad głowami zwieszał się ciężki belkowany sufit, drewniana podłoga lśniła nieskazitelną bielą. Przed sklepionym kominkiem stały krzesła i stół. Nad ogniem wisiał garnek na długim żelaznym drągu. Na stole stał wazon z kwiatami, w oknach wychodzących na ogród wisiały zasłony. – Może przedstawisz mi swoich przyjaciół, Belgaracie? – Kobieta odwiesiła płaszcz na kołek. Odruchowo przygładziła przód prostej brązowej sukni. – Jak sobie życzysz, Vordai – odparł starzec uprzejmie. – To jest książę Kheldar, twój krajan, a to król Belgarion z Rivy. – Szlachetni goście – zauważyła tym samym obojętnym tonem. – Witajcie w królestwie Vordai. – Proszę mi wybaczyć, o pani – odezwał się Silk, przybierając dworską postawę – lecz pani reputacja wydaje się całkowicie zafałszowana. – Vordai, czarownica z moczarów? – powiedziała kobieta z lekkim rozbawieniem. – Wciąż mnie tak nazywają? Silk odpowiedział jej uśmiechem. – Ich opisy, delikatnie mówiąc, niezbyt przystają do rzeczywistości. – Wiedźma z bagien – uzupełniła, doskonale naśladując głos naiwnego wiejskiego prostaczka. – Kusicielka podróżnych i królowa błotniaków. – Skrzywiła się. – Tak mówią – przytaknął Silk. – Osobiście zawsze uważałem, że jest pani mitem wymyślonym tylko po to, by straszyć nieposłuszne dzieci. – Przyjdzie Vordai i cię zje! – Roześmiała się, lecz w jej głosie nie było wesołości. – Słyszę to od pokoleń. Zdejmijcie płaszcze, panowie. Rozgośćcie się. Zostaniecie tu przez jakiś czas. Jeden z błotniaków – Garion miał wrażenie, że ten sam, który przywiódł ich na wyspę – zaświergotał coś piskliwie, zerkając nerwowo na wiszący nad ogniem garnek. – Tak – odparła Vordai spokojnie. – Wiem, że wrze, Tupiku. Musi zawrzeć, jeżeli ma się ugotować. – Z powrotem odwróciła się do gości. – Śniadanie będzie gotowe za chwilę – oznajmiła. – Tupik mówi, że nie zdążyliście nic zjeść. – Potrafi się pani z nimi porozumieć? – zdumiał się Silk. – To chyba oczywiste, książę Kheldarze. Dajcie mi, proszę, swoje płaszcze. Powieszę je przy oknie, żeby przeschły. – Zatrzymała się i spojrzała z powagą na Gariona. – Tak wielki miecz dla kogoś tak młodego – zauważyła, zerkając na potężną rękojeść wystającą sponad ramienia młodzieńca. – Proszę postawić

go w kącie, królu Belgarionie. Nie ma tu nikogo, z kim mógłbyś walczyć. Garion uprzejmie skinął głową, rozpiął pas i podał Vordai swój płaszcz. Kolejny, nieco mniejszy błotniak wypadł z kąta ze szmatką w dłoni i z zapałem ścierał wodę ociekającą z ich okryć. Przez cały czas świergotał z dezaprobatą. – Musicie wybaczyć Poppi. – Vordai się uśmiechnęła. – Ma obsesję na punkcie porządku. Czasami odnoszę wrażenie, że gdybym jej na to pozwoliła, wyszorowałaby dziury w podłodze. – One się zmieniają, Vordai – stwierdził Belgarath poważnie, siadając przy stole. – Wiem. – Podeszła do ognia, aby zamieszać w bulgoczącym garnku. – Obserwuję je od lat. Nie są takie same jak wtedy, gdy tu przybyłam. – Wtrącanie się do ich rozwoju było błędem – rzekł czarodziej. – Mówiłeś to już przedtem, podobnie jak Polgara. A tak przy okazji, co u niej słychać? – Prawdopodobnie w tej chwili jest wściekła. Wymknęliśmy się z rivańskiej Cytadeli, nie uprzedzając jej o tym, a podobne rzeczy zazwyczaj doprowadzają ją do furii. – Polgara od urodzenia była drażliwa. – Przynajmniej w tej kwestii się zgadzamy. – Śniadanie gotowe. – Vordai za pomocą żelaznego haka uniosła kociołek i postawiła go na stole. Poppi podbiegła do kredensu i przyniosła stosik drewnianych miseczek. Następnie zawróciła po łyżki. Jej wielkie oczy jasno błyszczały, gdy z powagą świergotała coś do gości. – Mówi, żebyście nie nakruszyli na jej czystą podłogę – przetłumaczyła Vordai, wyjmując z pieca wbudowanego w bok kominka pachnący bochenek chleba. – Okruchy doprowadzają ją do szału. – Będziemy ostrożni – przyrzekł Belgarath. Dostali gęstą zupę, w której pływały warzywa i spore kawałki ryby, delikatnie przyprawioną i naprawdę znakomitą. Garion z pewnym wahaniem przyznał w duchu, że Vordai jest świetną kucharką – może nawet tak dobrą jak ciocia Pol. – To było pyszne, Vordai. – Belgarath westchnął, odsuwając pustą miskę. – A teraz przejdźmy do sedna sprawy. Po co nas tu sprowadziłaś? – Żeby porozmawiać. Nieczęsto miewam towarzystwo, a rozmowa to znakomity sposób na spędzenie deszczowego poranka. Co was przywiodło na mokradła? – Proroctwo zmierza ku spełnieniu, nawet jeśli my tkwimy czasem w jednym miejscu. Rivański Król powrócił, a Torak porusza się we śnie. – Tak? – mruknęła bez większego zainteresowania. – Na rękojeści miecza króla Belgariona połyskuje Klejnot Aldura. Zbliża się dzień spotkania Dziecięcia Światła i Dziecięcia Mroku. Zmierzamy ku temu spotkaniu, a wyniku oczekuje cała ludzkość.

– Poza mną, Belgaracie. – Rzuciła mu przenikliwe spojrzenie. – Losy ludzkości zupełnie mnie nie obchodzą. Jeśli pamiętasz, zostałam wyłączona spośród jej grona trzysta lat temu. – Ci ludzie już dawno nie żyją, Vordai. – Ich potomkowie nic się nie zmienili. Czy mogłabym dziś odwiedzić jakąkolwiek wieś w tej części Drasni, powiedzieć poczciwym wieśniakom, kim jestem, i nie zostać spalona bądź ukamienowana? – Wieśniacy są tacy sami na całym świecie, o pani – wtrącił Silk. – Głupi i przesądni. Nie wszyscy ludzie są do nich podobni. – Wszyscy ludzie są podobni, książę Kheldarze. Kiedy byłam młoda, angażowałam się w sprawy mojej wsi. Próbowałam jedynie pomóc, lecz wkrótce zaczęto obwiniać mnie o wszystko – o śmierć każdej krowy, każdą dziecięcą kolkę. Obrzucili mnie kamieniami, a gdy uciekłam, próbowali zaciągnąć z powrotem do wioski, aby spalić na stosie. Zaplanowali sobie całkiem sporą uroczystość. Jednak ukryłam się tu, na mokradłach. Od tego czasu nie interesują mnie sprawy ludzi. – Nie powinnaś była tak otwarcie demonstrować swoich umiejętności – zauważył Belgarath. – Ludzie wolą nie wierzyć w podobne rzeczy. Ludzki duch kryje w sobie wiele paskudnych uczuć i każde wykroczenie ponad przeciętność niesie ze sobą możliwość gwałtownej reakcji. – Moja wieś odkryła wkrótce, że to więcej niż tylko możliwość – powiedziała Vordai z okrutną satysfakcją. – Co się stało? – spytał Garion ciekawie. – Zaczął padać deszcz – odparła z dziwnym uśmiechem. – I to wszystko? – Wystarczyło. Deszcz padał na wieś przez pięć lat, królu Belgarionie. Tylko na tę wieś. Dwieście kroków od ostatniego domu wszystko pozostawało w normie, lecz w wiosce zawsze padało. Dwa razy próbowali się przenieść, ale deszcz podążył za nimi. Wreszcie zrezygnowali i opuścili tę okolicę. O ile mi wiadomo, część ich potomków wciąż jeszcze wędruje. – Chyba nie mówi pani poważnie. – Silk pokręcił głową. – Zupełnie poważnie – obdarzyła go rozbawionym spojrzeniem. – Pańska zdolność pojmowania, książę Kheldarze, wydaje się mocno ograniczona. Oto wędruje pan po świecie w towarzystwie czarodzieja Belgaratha. Jestem pewna, że wierzy pan w jego moc, a nie potrafi pan zaakceptować idei, że czarownica z mokradeł także dysponuje pewnymi umiejętnościami. Patrzył na nią bez słowa. – Naprawdę jestem czarownicą, książę Kheldarze. Jeśli pan sobie życzy, mogę coś zademonstrować, ale nie przypuszczam, żeby się to panu spodobało. Ludzie rzadko bywają zachwyceni moją siłą. – To nie będzie konieczne, Vordai – wtrącił Belgarath. – Czego od nas chcesz? – Właśnie do tego dochodziłam, Belgaracie. Po ucieczce na mokradła odkryłam moich nowych przyjaciół. – Pogładziła porośnięty futrem policzek

Poppi, a ta czule otarła się o jej dłoń. – Z początku bali się mnie, ale potem ośmielili się nieco. Zaczęli przynosić mi ryby i kwiaty jako oznaki przyjaźni. A w owym czasie bardzo potrzebowałam przyjaciół. Z wdzięczności nieco ich odmieniłam. – Nie powinnaś była tego robić – rzekł starzec ze smutkiem. Wzruszyła ramionami. – Słowa „powinnam” i „nie powinnam” nie mają już dla mnie większego znaczenia. – Nawet bogowie nie uczyniliby tego, co ty. – Bogowie mają inne rozrywki. – Spojrzała wprost na czarodzieja. – Od wielu lat czekałam na ciebie, Belgaracie. Wiedziałam, że wcześniej czy później powrócisz na mokradła. Spotkanie, o którym wspominałeś, jest dla ciebie bardzo ważne, prawda? – To najważniejsze wydarzenie w dziejach świata. – Przypuszczam, że to zależy od punktu widzenia. Potrzebujecie jednak mojej pomocy. – Myślę, że poradzimy sobie sami, Vordai. – Możliwe. Ale jak zamierzasz wydostać się z mokradeł? Spojrzał na nią ostro, lecz milczał. – Mogę otworzyć dla was szlak prowadzący wprost ku stałemu lądowi albo dopilnować, byście bez końca krążyli po bagnach; w tym przypadku spotkanie, które tak cię obchodzi, po prostu nigdy nie dojdzie do skutku. To stawia mnie w bardzo interesującym położeniu, nie sądzisz? Belgarath zmrużył oczy. – Odkryłam, że kiedy ludzie prowadzą interesy, zazwyczaj dochodzi do pewnej wymiany – dodała z dziwnym uśmieszkiem. – Coś za coś, nic za nic. To chyba rozsądny układ. – Co masz na myśli? – Błotniaki są moimi przyjaciółmi. W pewnym szczególnym sensie moimi dziećmi. Lecz ludzie uważają je za zwierzęta o cennych futrach. Chwytają je w pułapki, Belgaracie, i zabijają dla skór. Eleganckie damy w Boktorze i Kotu ubierają się w futra moich dzieci, nie zważając na ból, jaki mi tym sprawiają. Nazywają moje dzieci zwierzętami i przybywają na mokradła, aby na nie polować. – To są zwierzęta, Vordai – powiedział Belgarath łagodnie. – Już nie. – Vordai objęła Poppi. – Możliwe, że miałeś rację, twierdząc, iż nie powinnam się mieszać do ich rozwoju, ale teraz jest już za późno, aby to zmienić. – Westchnęła. – Jestem czarownicą, Belgaracie, nie czarodziejką. Moje życie ma początek i koniec, i odnoszę wrażenie, że powoli zbliża się do końca. Nie będę żyła wiecznie, tak jak ty czy Polgara. Przeżyłam już kilkaset lat i odczuwam znużenie. Póki żyję, mogę powstrzymywać ludzi przed wtargnięciem na mokradła, ale kiedy mnie zabraknie, moje dzieci stracą ochronę. – I chcesz, żebym ja się nimi zaopiekował?

– Nie, Belgaracie. Jesteś zbyt zajęty i czasami zapominasz o obietnicach, o których wolałbyś nie pamiętać. Chcę, abyś uczynił coś, co na zawsze uniemożliwi ludziom myślenie o błotniakach jak o zwykłych zwierzętach. Jego oczy rozszerzyły się gwałtownie, gdy pojął, co mu proponuje. – Pragnę, abyś obdarzył moje dzieci umiejętnością mowy – oznajmiła Vordai. – Ja tego nie potrafię. Moje czary nie sięgają tak daleko. Jedynie czarodziej może nauczyć je mówić. – Vordai! – Taka jest moja cena, Belgaracie – dodała. – Tyle będzie kosztować was moja pomoc. Decyduj się. Tak czy nie?

Rozdział XIX Tę noc spędzili w domku Vordai. Garion nie spał dobrze. Ultimatum postawione przez czarownicę z bagien dogłębnie go poruszyło. Wiedział, że mieszanie się do spraw natury niesie ze sobą dalekosiężne efekty i że zadośćuczynienie życzeniom Vordai może na zawsze wymazać linię podziału pomiędzy człowiekiem a zwierzętami. Filozoficzne i teologiczne implikacje tego kroku byłyby wręcz oszałamiające. Dręczyły go także inne zmartwienia. Zupełnie możliwe, że Belgarath nie zdoła spełnić żądania Vordai. Garion był niemal pewien, że dziadek nie próbował użyć woli od czasu swego załamania sprzed wielu miesięcy, a teraz czarownica wyznaczyła mu niemal niewykonalne zadanie. Co stanie się z Belgarathem, jeśli czarodziej spróbuje i poniesie klęskę? Jak to na niego wpłynie? Czy wątpliwości, które go ogarną, na zawsze zniweczą możliwość powrotu mocy czarodzieja? Desperacko usiłował wymyślić, jak ostrzec dziadka bez wzbudzenia niebezpiecznych podejrzeń. Ale przecież absolutnie musieli wydostać się z mokradeł. Choć Garion dopiero po długich wahaniach podjął decyzję, aby spotkać się z Torakiem, teraz wiedział już, że to jedyne możliwe rozwiązanie. Jednakże nie da się bez końca opóźniać chwili ich spotkania. Jeśli będą zwlekać zbyt długo, wydarzenia potoczą się własnym torem i świat pogrąży się w otchłani wojny, której tak bardzo starali się uniknąć. Vordai, grożąca, że uwięzi ich tu na zawsze, jeśli nie zostaną spełnione jej żądania, stanowiła niebezpieczeństwo nie tylko dla nich, ale dla całego świata. Los ludzkości, choć brzmiało to niewiarygodnie, spoczywał w rękach bezwzględnej czarownicy. Mimo usilnych starań Garion nie potrafił wymyślić żadnego sposobu, który pozwoliłby uniknąć próby mocy Belgaratha. Choć on sam z pewnym wahaniem uczyniłby to, czego życzyła sobie Vordai, nie wiedział nawet, od czego zacząć; jeśli w ogóle coś takiego jest możliwe, mógłby tego dokonać tylko dziadek. O ile choroba nie zniszczyła woli czarodzieja. Kiedy nad pogrążonymi we mgle mokradłami wstała pierwsza jutrzenka, Belgarath przebudził się i usiadł z poważną miną przy kominku, obserwując roztańczone płomienie. – I co? – spytała Vordai. – Podjąłeś już decyzję? – To jest złe. Wbrew naturze. – Żyję bliżej natury niż ty, Belgaracie. Czarownice są z nią związane bardziej niż jakikolwiek czarodziej. Czuję we krwi każdą zmianę pór roku, ziemia pod mymi stopami żyje. Nie wyczuwam jednak żadnych oznak buntu. Natura kocha wszystkie swe stworzenia i opłakiwałaby wyniszczenie błotniaków

niemal tak samo jak ja. Zresztą nie ma to nic do rzeczy. Nawet gdyby kamienie pod naszymi nogami protestowały wniebogłosy, nie ustąpię. Silk wymienił szybkie spojrzenia z Garionem. Twarz Drasanina zdradzała udrękę równą niemal Belgarathowej. – Czy błotniaki to naprawdę tylko zwierzęta? – ciągnęła Vordai. Wskazała ręką nadal uśpioną Poppi. Delikatne, rozłożone przednie łapki stworzenia wyglądały jak maleńkie dłonie. Tupik niemal bezszelestnie zakradł się do domu, niosąc w łapkach bukiet wilgotnych od rosy bagiennych kwiatów. Z czułością ułożył je wokół uśpionej Poppi, po czym delikatnie wsunął jeden w jej otwartą dłoń. Następnie z dziwnie cierpliwym wyrazem pyszczka przycupnął, aby zaczekać na jej przebudzenie. Poppi poruszyła się, przeciągnęła i ziewnęła. Uniosła kwiat do swego noska i powąchała go, spoglądając czule na Tupika. Wydała z siebie pełen szczęścia świergot i wraz z Tupikiem wymknęli się z chaty, chcąc zażyć porannej kąpieli w chłodnych wodach mokradeł. – To rytuał godowy – wyjaśniła Vordai. – Tupik chce, aby Poppi została jego towarzyszką, i wie, że dopóki będzie przyjmowała jego dary, znaczy, że wciąż go lubi. Potrwa to jeszcze jakiś czas, aż wreszcie odpłyną razem w głąb mokradeł na jakiś tydzień. Kiedy wrócą, zostaną parą do końca życia. Czy naprawdę aż tak bardzo różni się to od zachowania młodych ludzi? Jej pytanie z jakichś przyczyn głęboko poruszyło Gariona, choć nie potrafił określić dlaczego. – Spójrzcie tutaj. – Vordai wskazała widoczną za oknem grupkę bawiących się młodych błotniaków, ledwie wyrosłych dzieci. Maluchy ukręciły sobie z mchu piłkę i stojąc w kręgu, podawały ją sobie szybkimi gestami, całkowicie skoncentrowane na grze. – Czy ludzkie dziecko nie mogłoby dołączyć do nich, wcale nie czując się obco? Niedaleko grających dorosła samica błotniaka kołysała swe śpiące dziecko i tuliła je do pyszczka. – Macierzyństwo jest czymś uniwersalnym – stwierdziła Vordai. – Czym moje dzieci różnią się od ludzi? Poza tym, że są zapewne bardziej szczere, skromne i kochające siebie nawzajem. Belgarath westchnął. – No dobrze, przekonałaś mnie. Zgadzam się, że błotniaki są zapewne milszymi stworzeniami niż ludzie. Nie wiem, czy dar mowy pomoże im w czymkolwiek, jeśli jednak tego chcesz... – Wzruszył ramionami. – A zatem zgadzasz się? – Wiem, że to niesłuszne, ale spróbuję spełnić twoje życzenie. W istocie nie mam specjalnego wyboru, prawda? – Nie. Nie masz. Będziesz czegoś potrzebował? Mam tu wszystkie tradycyjne mikstury i narzędzia. Pokręcił głową. – Magia nie działa w ten sposób. Moc czarownic wiąże się z wzywaniem duchów, lecz magia w całości pochodzi od wewnątrz. Kiedyś, gdy będziemy

mieli dość wolnego czasu, wyjaśnię ci, na czym dokładnie polega różnica. – Wstał. – Nie sądzę, żebyś zechciała zmienić zdanie? Twarz Vordai stężała. – Nie, Belgaracie. Czarodziej westchnął. – W porządku, Vordai. Niedługo wrócę. – Odwrócił się cicho i wyszedł. W ciszy, która nastąpiła po jego wyjściu, Garion uważnie obserwował Vordai, poszukując jakiejś oznaki, że jej wola nie jest aż tak nieugięta. Przyszło mu na myśl, że gdyby czarownica nie trwała w ślepym uporze, zdołałby może wyjaśnić jej sytuację i przekonać, aby ustąpiła. Vordai chodziła nerwowo po izbie, z roztargnieniem podnosiła różne przedmioty i odstawiała je na miejsce. Sprawiała wrażenie niezdolnej do dłuższego skupienia się na czymkolwiek. – To może go zniszczyć, wiesz? – powiedział Garion cicho. Może brutalna szczerość zdoła ją przekonać, gdy zawiodły inne środki perswazji. – O czym mówisz? – spytała ostro. – Zeszłej zimy był bardzo chory. Walczył z Ctuchikiem o Klejnot. Ctuchik został unicestwiony, ale Belgarath także o mały włos nie umarł. Zupełnie możliwe, że choroba zniszczyła jego moc. Silk aż się zachłysnął. – Czemu nam nic nie powiedziałeś?! – Ciocia Pol nie pozwoliła. Nie mogliśmy ryzykować, że dowiedzą się o tym Angarakowie. Jedynie moc Belgaratha powstrzymywała ich przed atakiem przez te wszystkie lata. Gdyby ją utracił, a oni by to odkryli, najechaliby Zachód natychmiast. – A czy on sam wie? – spytała szybko Vordai. – Nie sądzę. Żadne z nas nie wspomniało mu o tym ani słowem. Nie mogliśmy pozwolić, aby podejrzewał, że coś jest nie tak. Gdyby zwątpił, to byłby koniec. I tutaj jest problem. Trzeba wierzyć, że to, co zamierzasz zrobić, naprawdę się wydarzy. W przeciwnym razie nic się nie stanie, a z każdym niepowodzeniem będzie coraz gorzej. – Co miałeś na myśli, mówiąc, że to może go zniszczyć? – Vordai była wyraźnie wstrząśnięta i Garion odczuł pewną nieśmiałą nadzieję. – Możliwe, że nadal ma swoją moc, przynajmniej jej część, lecz nie dość, by uczynić zadość twojemu życzeniu. Nawet najprostsze czary wymagają ogromnego wysiłku. To, czego żądasz, jest niezwykle trudne. Niewykluczone, że przerasta jego siły. Jednak kiedy raz zacznie, nie będzie już mógł się zatrzymać, a towarzyszący temu wysiłek może wyczerpać jego wolę i energię życiową do punktu, w którym nigdy nie odzyska sił... Albo nawet umrze. – Czemu mnie nie uprzedziłeś? – Twarz Vordai wykrzywił grymas bólu. – Nie mogłem. Nie w jego obecności. Odwróciła się ku drzwiom. – Belgaracie! – krzyknęła. – Zaczekaj! – I dodała w stronę Gariona: – Idź za nim! Powstrzymaj go! Na to właśnie czekał Garion. Podbiegł do drzwi. W chwili gdy je otwierał,

gotów krzyknąć na cały głos przez wilgotne podwórze, poczuł dziwny bezcielesny ucisk, jakby coś miało się zdarzyć – prawie, ale nie do końca. Głos zamarł mu na ustach. – Dalej, Garionie! – popędzał go Silk. – Nie mogę – jęknął Garion. – Zbiera swoją wolę. Teraz nawet mnie nie usłyszy. – Możesz mu pomóc? – Nie wiem nawet, co próbuje zrobić, Silku – odparł Garion bezradnie. – Gdybym teraz się wtrącił, jedynie bym mu przeszkadzał. Spojrzeli po sobie z konsternacją. Garion usłyszał dziwne głuche echo. Było to coś zupełnie innego, niż się spodziewał. Jego dziadek nie próbował niczego poruszyć ani zmienić, zamiast tego wysyłał zew – sięgając daleko w przestrzeń głosem swego umysłu. Słowa wezwania nie były zbyt wyraźne, lecz jedno z nich, „mistrzu”, dotarło do Gariona. Belgarath próbował skontaktować się z Aldurem. Garion wstrzymał oddech. I wtedy, z nieskończonej oddali, głos Aldura odpowiedział na wezwanie. Kilka chwil czarodziej i bóg rozmawiali cicho. Garion czuł moc woli Belgaratha spotęgowaną mocą Aldura, coraz silniejszą i silniejszą. – Co się dzieje? – W pytaniu Silka był lęk. – Belgarath rozmawia z Aldurem. Nie słyszę, co dokładnie mówią. – Czy Aldur mu pomoże? – chciała wiedzieć Vordai. – Nie wiem. Nie wiem, czy w ogóle może użyć swojej woli. Istnieje pewne ograniczenie, coś, na co zgodzili się wszyscy bogowie. Dziwna rozmowa dobiegła końca i Garion poczuł, jak czarodziej gromadzi wolę. – Zaczął – wyszeptał. – Nadal ma moc? – spytał Silk. Garion skinął głową. – Tak silną jak zawsze? – Nie wiem. Nie da się tego zmierzyć. Napięcie rosło, wkrótce stało się nieznośne. To, co czynił Belgarath, było jednocześnie bardzo subtelne i ogromne. Garion słyszał niesamowity mrowiący szept, w miarę jak starzec niesłychanie powoli uwalniał swą moc. Szept ów zdawał się coś powtarzać – coś, co Garion już, już miał zrozumieć, ale za każdym razem znaczenie mu umykało. Na podwórzu młode błotniaki przerwały zabawę. Zapomniana piłka upadła na ziemię, a gracze stali bez ruchu, zasłuchani. Poppi i Tupik zamarli, przekrzywiając głowy. Szept Belgaratha przemawiał do nich, łagodnie sięgał w głąb myśli, mamrotał, tłumaczył, uczył. Wreszcie oczy błotniaków rozszerzyły się w nagłym zrozumieniu. Po chwili Belgarath wyłonił się spomiędzy skrytych w mgle wierzb. Stąpał ciężko, był znużony. Zbliżył się do chaty i przystanął tuż przed drzwiami, spoglądając uważnie na oszołomione błotniaki. Skinął głową i wszedł do

środka. Ramiona zgarbił ze zmęczenia, twarz miał pobladłą. – Wszystko w porządku? – Z głosu Vordai zniknęła dawna obojętność. Osunął się na krzesło przy stole. – Zrobione – oznajmił krótko. Zerknęła na niego podejrzliwie. – Żadnych sztuczek, Vordai. Jestem zbyt zmęczony, by próbować cię okłamać. Zapłaciłem twoją cenę. Jeśli nie masz nic przeciwko temu, wyruszymy zaraz. Czeka nas długa droga. – Potrzebuję czegoś więcej niż tylko twojego słowa, Belgaracie. Nie ufam ci, zresztą nie ufam żadnemu człowiekowi. Chcę dowodów, że spełniłeś moje życzenie. W tej samej chwili od strony drzwi dobiegł obcy głos. Poppi, krzywiąc z wysiłkiem swą porośniętą futrem twarzyczkę, wyraźnie się z czymś zmagała. – M-m-m-m-m – wyjąkała. Jej pyszczek się skrzywił. Spróbowała ponownie. – M-m-m-m... – Zdawało się, że to najtrudniejsza rzecz, z jaką kiedykolwiek miała do czynienia. Głęboko zaczerpnęła powietrza i podjęła kolejną próbę: – M-m-m-ma-tka. Z cichym okrzykiem Vordai podbiegła do małego stworzenia, uklękła i uścisnęła je. – Matka – powiedziała ponownie Poppi. Tym razem zabrzmiało wyraźniej. Z dworu dobiegł narastający szmer cichych piskliwych głosów powtarzających: „Matka, matka, matka”. Podekscytowane błotniaki zbierały się wokół chaty. Szmer ich głosów narastał, w miarę jak coraz więcej stworzeń wynurzało się z bagien. Vordai zapłakała. – Oczywiście będziesz musiała je nauczyć – stwierdził ze znużeniem Belgarath. – Obdarzyłem je umiejętnością, ale znają mało słów. Vordai po policzkach spływały łzy. – Dziękuję, Belgaracie – powiedziała łamiącym się głosem. Wzruszył ramionami. – Coś za coś. Czy nie na tym polegał nasz układ? Wyprowadził ich z mokradeł Tupik. Teraz jednak w świergocie, którym porozumiewał się ze swoimi towarzyszami, rozbrzmiewały słowa – wypowiadane z wahaniem, często niewyraźne, ale mimo wszystko słowa. Garion zastanawiał się przez dłuższy czas nad pewną sprawą, operując swoim drągiem. Wreszcie się odezwał: – Dziadku? – Tak, Garionie? – Stary czarodziej odpoczywał na rufie. – Wiedziałeś przez cały czas, prawda? – O czym? – Że istnieje możliwość, iż nie będziesz mógł więcej posługiwać się wolą. Belgarath spojrzał na niego ze zdumieniem. – Skąd podobny pomysł? – Ciocia Pol mówiła, że po tym, gdy chorowałeś zeszłej zimy, mogłeś utracić

całą swoją moc. – Co takiego?! – Powiedziała, że... – Słyszałem. – Czarodziej zmarszczył brwi. Jego twarz przybrała wyraz głębokiego skupienia. – Taka możliwość nigdy nie przyszła mi do głowy – przyznał. Nagle zamrugał i jego oczy rozszerzyły się gwałtownie. – Wiesz, twoja ciotka mogła mieć rację. Choroba istotnie mogła wywrzeć taki wpływ. Zdumiewające. – Nie czułeś się ani trochę... no... słabszy? – Słabszy? Nie, oczywiście, że nie. – Wciąż marszczył czoło, rozważając tę kwestię. – Zdumiewające – powtórzył, po czym nagle wybuchnął śmiechem. – Nie widzę w tym nic zabawnego. – I dlatego tak się zamartwialiście przez te wszystkie miesiące? Oboje chodziliście wokół mnie na paluszkach, jakbym był z kruchego szkła. – Baliśmy się, że Angarakowie dowiedzą się o wszystkim, a nie śmieliśmy nic ci powiedzieć, ponieważ... – Ponieważ obawialiście się, że mogę zwątpić w moją moc. Garion przytaknął. – Może nawet miało to jakiś sens. Z pewnością dziś rano nie potrzebowałem żadnych wątpliwości. – To było okropnie trudne? – Szczerze mówiąc, tak. Nie chciałbym nigdy czegoś takiego powtórzyć. – Ale przecież tak naprawdę nie musiałeś tego robić. Mam rację? – Robić czego? – Uczyć błotniaki mowy. Skoro wciąż miałeś swą moc, ty i ja razem mogliśmy otworzyć kanał prowadzący na brzeg mokradeł, nieważne, jak bardzo Vordai i błotniaki próbowaliby nas powstrzymać. – Ciekaw byłem, kiedy wreszcie na to wpadniesz. Garion rzucił dziadkowi poirytowane spojrzenie. – W porządku – powiedział. – Dlaczego zatem to zrobiłeś, skoro nie musiałeś? – Zadajesz dość nieuprzejme pytanie – upomniał go Belgarath. – Istnieją pewne zasady, których powinno się przestrzegać. Pytanie innego czarodzieja, dlaczego coś zrobił, to oznaka złego wychowania. Garion obdarzył dziadka jeszcze twardszym spojrzeniem. – Zmieniasz temat – wypalił wprost. – Zgódźmy się, że nie jestem zbyt dobrze wychowany. A teraz odpowiedz. Czarodziej sprawiał wrażenie lekko urażonego. – Nie moja wina, że tak bardzo martwiliście się z ciotką. Nie masz powodów, aby się na mnie wściekać. – Zawahał się, po czym spojrzał na Gariona. – Rozumiem, że będziesz nalegał? – Owszem. Czemu to zrobiłeś? Belgarath westchnął. – Vordai tak długo żyła samotnie Nie było jej łatwo. Zawsze uważałem, że zasłużyła sobie na lepszy los. Może to choćby odrobinę wynagrodzi dawne

nieszczęście. – I Aldur zgodził się z tobą? – naciskał Garion. – Słyszałem jego głos, kiedy rozmawialiście. – Podsłuchiwanie to naprawdę brzydki zwyczaj, Garionie. – Mam mnóstwo brzydkich zwyczajów, dziadku. – Nie wiem, dlaczego przemawiasz do mnie takim tonem, chłopcze – poskarżył się stary czarodziej. – W porządku, skoro tak do tego podchodzisz, istotnie musiałem się sporo wysilić, aby przekonać mojego mistrza. – I zrobiłeś to wszystko tylko dlatego, że było ci jej żal? – Użyłbym innego określenia, Garionie. Powiedzmy, że jestem zwolennikiem sprawiedliwości. – Skoro wiedziałeś, że i tak się zdecydujesz, czemu tak bardzo się sprzeciwiałeś? Belgarath wzruszył ramionami. – Chciałem się upewnić, że naprawdę jej zależy. Poza tym nie należy pozwalać ludziom sądzić, że zrobisz wszystko, czego zapragną, tylko dlatego iż uważasz, że jesteś im coś winien. Silk ze zdumieniem przyglądał się czarodziejowi. – Współczucie, Belgaracie? – spytał z niedowierzaniem. – U ciebie? Jeśli świat się o tym dowie, twoja reputacja legnie w gruzach. Belgarath wyraźnie się zmieszał. – Nie sądzę, aby rozpowszechnianie tej informacji było konieczne, Silku. Ludzie nie muszą wiedzieć zbyt wiele na ten temat, prawda? Garion miał wrażenie, jakby nagle otwarły się przed nim dotąd zaryglowane drzwi. Uświadomił sobie, że Silk ma rację. Sam nigdy się nad tym nie zastanawiał, lecz Belgarath rzeczywiście cieszył się reputacją bezwzględnego. Większość ludzi uważała, że Wieczny Człowiek ma w sobie pewną nieugiętość – gotowość poświęcenia wszystkiego w imię dążenia do tajemniczego celu, którego nikt poza nim nie zdołałby w pełni pojąć. Jednakże dzięki owemu jednemu aktowi współczucia starzec odsłonił inną, łagodniejszą stronę swego charakteru. Okazało się, że Belgarath Czarodziej jest jednak zdolny do ludzkich uczuć. Myśl o tym, jak bardzo ucierpiały owe uczucia w zetknięciu z całą grozą i bólem, których Belgarath doświadczył przez siedem tysięcy lat, wstrząsnęła Garionem do głębi. Odkrył, że spogląda na swego dziadka z nowym, przejmującym szacunkiem. Granice mokradeł wyznaczała solidna z wyglądu grobla, która rozciągała się po obu stronach i znikała w mglistej dali. – Gościniec. – Silk wskazał nasyp. – To część tolnedrańskiego systemu dróg. – Bel-grath – Tupik wynurzył głowę z wody tuż obok łodzi. – Dzięki. – Och, myślę, że i tak nauczylibyście się mówić, Tupiku – odparł starzec. – Byliście już bardzo blisko. – Mo-że tak, mo-że nie. Chcieć mó-wić i mó-wić, nie to sa-mo. – Wkrótce nauczycie się kłamać – oznajmił Silk złośliwie. – A wtedy już nic nie będzie odróżniać was od ludzi.

– Po co kła-mać? – dopytywał się zdumiony Tupik. – Zrozumiecie to z czasem. Tupik lekko zmarszczył czoło, po czym zniknął pod wodą, by wynurzyć się ponownie w pewnej odległości. – Że-gnaj-cie! – zawołał. – Tupik dziękuje za matkę! – Po tych słowach zniknął bez śladu. – Co za dziwne stworzonko. – Belgarath się uśmiechnął. Nagle Silk krzyknął głośno i zaczął gorączkowo grzebać w kieszeni. Z jego ręki coś wyprysnęło i z pluskiem zniknęło w wodzie. – Co się stało? – spytał Garion. Silk zadrżał. – Ten potworek wsadził mi do kieszeni żabę. – Może to miał być prezent? – zasugerował Belgarath. – Żaba? – A może i nie. – Belgarath uśmiechnął się szeroko. – To nieco prymitywne, zgoda, ale możliwe, że właśnie staliśmy się świadkami narodzin poczucia humoru. Kilka kilometrów dalej przy wielkim gościńcu wzdłuż wschodniej granicy mokradeł znajdowała się tolnedrańska gospoda. Dotarli do niej późnym popołudniem i kupili konie za cenę, która wywołała bolesny jęk Silka. Następnego ranka ruszyli cwałem w kierunku Boktoru. Owa dziwna przygoda na mokradłach dała Garionowi wiele do myślenia. Zaczął dostrzegać, że współczucie to w istocie rodzaj miłości – traktowanej jako uczucie szersze i bardziej pojemne, niż sądził dotychczas. Sama miłość, gdy się nad tym głębiej zastanowił, zdawała się oznaczać wiele rzeczy na pozór niemających z nią nic wspólnego. W miarę jak pojmował to coraz lepiej, w jego umyśle zalęgła się natrętna myśl. Dziadek, człowiek, którego nazywano Wiecznym, najprawdopodobniej przez siedem tysięcy lat swego życia zdołał rozwinąć w sobie zdolność do miłości większą, niż mogliby sobie wyobrazić zwykli ludzie. Mimo pozorów szorstkości i cynizmu w istocie całe życie Belgaratha stanowiło wyraz wszechogarniającej miłości. W czasie jazdy Garion zerkał na niezwykłego starca i wizja odległego, wszechpotężnego czarodzieja wznoszącego się wysoko nad resztą ludzkości stopniowo bladła. Począł dostrzegać za nią prawdziwego człowieka – niezwykle złożonego, to prawda, ale też bardzo ludzkiego. Dwa dni później dotarli do Boktoru.

Rozdział XX Boktor był rozległy. Ulice miał szerokie i proste, wolne od śmieci. Większość domów miała najwyżej dwa piętra. Nie tłoczyły się, jak w innych miastach. Jadąc zadrzewionym bulwarem, Garion dziwił się tej odmienności. – To nowe miasto – wyjaśnił Silk. – Przynajmniej względnie nowe. – Wydawało mi się, że stoi tutaj od czasów Drasa o Byczym Karku. – Owszem, lecz stare miasto zostało zniszczone przez Angaraków podczas inwazji pięćset lat temu. – Zapomniałem o tym – przyznał Garion. – Po Vo Mimbre, kiedy nadszedł czas odbudowy, zdecydowano skorzystać z szansy i zacząć wszystko od początku – ciągnął Silk. Rozejrzał się z lekkim niesmakiem. – Szczerze mówiąc, nie przepadam za Boktorem. Niewiele tu bocznych uliczek i zakamarków. Tutaj nie da się poruszać niepostrzeżenie. – Odwrócił się do Belgaratha. – To mi o czymś przypomina. Sądzę, że byłoby lepiej, gdybyśmy ominęli główny rynek. Jestem tam dość dobrze znany, a nie ma sensu ogłaszanie całemu miastu naszego przybycia. – Myślisz, że uda nam się przemknąć niezauważenie? – spytał Garion. – W Boktorze?! A skąd! Już zostaliśmy zidentyfikowani, i to co najmniej parę razy. Szpiegostwo to u nas główny przemysł. Porenn wiedziała, że przybywamy, jeszcze zanim zbliżyliśmy się do miasta. – Zerknął w okno na drugim piętrze i jego palce zatańczyły, wyrażając ostre upomnienie w gestach drasańskiego tajnego języka. Zasłona przy oknie drgnęła zawstydzona. – Okropnie niezręczny – zauważył Silk z niesmakiem. – Pewnie student pierwszego roku akademii. – Najprawdopodobniej na widok takiej sławy ogarnęła go trema – zasugerował Belgarath. – Wszak jesteś chodzącą legendą, Silku. – To żadne wytłumaczenie dla marnej roboty. Gdybym miał dość czasu, wpadłbym do akademii i pomówił o tym z rektorem. – Westchnął. – Jakość pracy studentów zdecydowanie się obniżyła od czasu, gdy zrezygnowano z używania pręgierza. – Pręgierza?! – wykrzyknął Garion. – Za moich czasów student, który nie wywiązywał się jak trzeba ze swoich obowiązków i dał się przyłapać osobie, którą sam śledził, dostawał karę chłosty. Chłosta to bardzo skuteczna metoda nauczania, Garionie. Tuż przed nimi drzwi wielkiego domu otwarły się i na ulicę wymaszerował tuzin umundurowanych pikinierów. Żołnierze zatrzymali się i odwrócili w stronę podróżnych. Dowodzący nimi oficer wystąpił naprzód, składając

uprzejmy ukłon. – Książę Kheldarze, jej wysokość pyta, czy zechcielibyście łaskawie wstąpić do pałacu. – Widzisz? – powiedział Silk do Gariona. – Mówiłem ci, że nie tylko wie o naszym przybyciu, także kim jesteśmy. – Odwrócił się do oficera. – Z czystej ciekawości, kapitanie... Co by pan zrobił, gdybym oznajmił, że nie będziemy tak łaskawi i nie wpadniemy do pałacu? – Zapewne musiałbym nalegać – odparł kapitan. – Tak mi się właśnie wydawało. – Czy zostaliśmy aresztowani? – spytał Garion nerwowo. – Nie dosłownie, wasza wysokość – wyjaśnił kapitan. – Jednakże królowa Porenn życzy sobie z wami pomówić. Przedwieczny. – Złożył pełen szacunku ukłon Belgarathowi. – Jeśli przejdziemy do bocznego wejścia, zwrócimy na siebie mniejszą uwagę. – Z tymi słowy rozkazał swym ludziom ruszać naprzód. – Jak się z tego wygrzebiemy? Czy Porenn nie odeśle nas od razu do Rivy? – wypytywał Garion. – Porozmawiam z nią – rzekł Belgarath. – To rozsądna kobieta. Jestem pewien, że potrafię ją przekonać. – Chyba że Polgara zaczęła sypać groźbami – dodał Silk. – Zauważyłem, że kiedy się zezłości, ma taki zwyczaj. – Zobaczymy. Królowa Porenn była jeszcze promienniejsza i ładniejsza niż zwykle. Szczupła sylwetka świadczyła, że Porenn ma już za sobą narodziny pierwszego dziecka. Macierzyństwo nadało jej twarzy i oczom wyraz szczęśliwego spełnienia. Kiedy tylko znaleźli się w pałacu, powitała ich ciepło i natychmiast zaprowadziła do swych prywatnych komnat. Pokoje królowej były przytulne i kobiece; na meblach leżały koronkowe serwetki, w oknach zwieszały się miękkie różowe zasłony. – Gdzieście się podziewali? – spytała, gdy zostali sami. – Polgara jest w desperacji. Belgarath wzruszył ramionami. – Przejdzie jej. Co słychać w Rivie? – Oczywiście zorganizowali poszukiwania. Jak się wam udało dotrzeć tak daleko? Wszystkie drogi zostały zablokowane. – Wyprzedziliśmy pościg, najdroższa cioteczko. – Silk uśmiechnął się bezczelnie. – Kiedy zaczęli blokować szlaki, my byliśmy już daleko. – Prosiłam, abyś mnie tak nie nazywał, Kheldarze – upomniała go. – Wybacz, wasza wysokość. – Ukłonił się głęboko, jednakże z jego twarzy nie zniknął szyderczy uśmiech. – Jesteś niemożliwy. – Oczywiście. To część mojego uroku. Królowa westchnęła. – I co ja teraz z wami pocznę? – Pozwolisz nam jechać dalej – odrzekł Belgarath spokojnie. – Rzecz jasna

będziemy się spierać, ale i tak ustąpisz. Spojrzała na niego bez słowa. – Przecież pytałaś. Nie wątpię, że teraz czujesz się znacznie lepiej. – Jesteś tak samo okropny jak Kheldar. Może nawet gorszy. – Mam większą praktykę. – Absolutnie wykluczone, żebyście jechali dalej – oświadczyła stanowczo. – Otrzymałam dokładne rozkazy od Polgary. Muszę odesłać was do Rivy. Belgarath wzruszył ramionami. – Nie wrócicie? – Sprawiała wrażenie zaskoczonej. – Nie. Twierdzisz, że Polgara rozkazała ci stanowczo, abyś nas odesłała. W porządku. Zatem ja rozkazuję ci, abyś tego nie robiła. I co teraz? – To okrutne z twojej strony, Belgaracie. – Mamy ciężkie czasy. – Nim zaczniemy kłócić się na dobre, może moglibyśmy rzucić okiem na następcę tronu? – spytał Silk. Było to bardzo przebiegłe pytanie. Żadna młoda matka nie potrafi oprzeć się sposobności pochwalenia się dzieckiem i królowa Porenn zdążyła już podejść do stojącej w kącie kołyski, zanim pojęła, że to sprytna manipulacja. – Kheldarze, jesteś okropny. – Westchnęła z wyrzutem, mimo to jednak odsunęła satynową kołderkę. Dziedzic korony w ogromnym skupieniu próbował właśnie wsunąć do buzi wielki palec u nogi. Z radosnym okrzykiem Porenn porwała go w ramiona i przytuliła, po czym uniosła wysoko, pokazując gościom. – Czyż nie jest uroczy? – Bądź pozdrowiony, kuzynie. – Silk z powagą powitał dziecko. – Twoje szczęśliwe przybycie na świat sprawiło, że już na pewno zostanie mi zaoszczędzone ostateczne poniżenie. – Co to miało znaczyć? – zapytała Porenn podejrzliwie. – Tylko tyle, że jego rozkoszna wysokość na zawsze zniweczył jakąkolwiek możliwość, abym wstąpił na tron. Byłbym bardzo złym królem, Porenn. Gdyby doszło do tego nieszczęścia, Drasnia ucierpiałaby na tym, niemal tak mocno jak ja sam. Nasz Garion już teraz jest lepszym królem, niż ja mógłbym kiedykolwiek zostać. – Ojej! – Porenn zarumieniła się lekko. – Zupełnie wyleciało mi to z głowy. – Dygnęła nieco niezręcznie, nadal trzymając w ramionach dziecko. – Wasza królewska wysokość – powitała oficjalnie Gariona. – Wasza wysokość... – Garion odpowiedział ukłonem, który ciocia Pol kazała mu ćwiczyć całymi godzinami. Porenn roześmiała się srebrzyście. – Wszystko to wydaje się okropnie nie na miejscu. – Przyciągnęła Gariona do siebie i ucałowała ciepło. Trzymane na ręce dziecko zagruchało. – Kochany Garionie! Okropnie wyrosłeś. Nie wiedział, co na to rzec. Królowa patrzyła na niego przenikliwie.

– Wiele przeżyłeś – powiedziała. – Nie jesteś już tym samym chłopcem, którego poznałam w Val Alorn. – Poczynił pewne postępy. – Belgarath usiadł w fotelu. – Ilu szpiegów podsłuchuje nas w tej chwili, Porenn? – Dwóch, o których mi wiadomo. – Królowa ułożyła dziecko w kołysce. Silk zaśmiał się. – A ilu szpiegów szpieguje tamtych szpiegów? – Mam wrażenie, że kilkunastu. Gdybym próbowała śledzić całe szpiegowanie w tym pałacu, nigdy do niczego bym nie doszła. – Zakładam, że są dyskretni. – Belgarath rzucił znaczące spojrzenie na ściany i gobeliny. – Oczywiście – rzekła Porenn z lekką urazą w głosie. – Mamy pewne standardy. Amatorów nigdy nie dopuszcza się do szpiegowania w pałacu. – W porządku. Zatem przystąpmy do rzeczy. Czy naprawdę będziemy musieli prowadzić długą, zaciętą dyskusję na temat tego, czy odeślesz nas do Rivy, czy też nie? Westchnęła, po czym roześmiała się bezradnie. – Chyba nie – ustąpiła. – Musisz jednak podsunąć mi jakieś usprawiedliwienie, które mogłabym podać Polgarze. – Powiedz jej po prostu, że postępujemy zgodnie z instrukcjami zawartymi w Kodeksie Mrińskim. – W Kodeksie Mrińskim są jakiekolwiek instrukcje? – zdumiała się Porenn. – Możliwe – odparł czarodziej. – Większa jego część to skończony bełkot, więc nikt nie może być pewien, co w sobie kryje. – Prosisz, abym spróbowała ją oszukać? – Nie. Proszę, abyś ją przekonała, że ja cię oszukałem. To pewna różnica. – Bardzo subtelna, Belgaracie. – Wszystko będzie dobrze – zapewnił. – Polgara zawsze ma tendencję, aby wierzyć we wszystko co najgorsze, jeśli chodzi o mnie. Jesteśmy w drodze do Gar og Nadrak. Przekaż Polgarze, że będziemy potrzebowali czegoś, co odwróci uwagę Angaraków. Powtórz jej, iż powiedziałem, aby przestała marnować czas na poszukiwania, zebrała gdzieś na północy armię i narobiła mnóstwo szumu. Wolałbym, żeby Angarakowie byli zbyt zajęci obserwowaniem Alornów, aby zwracać uwagę na nas. – U licha, co zamierzacie robić w Gar og Nadrak? – spytała z ciekawością Porenn. Belgarath spojrzał znacząco na ściany, za którymi przyczaili się oficjalni szpiedzy – jak również paru nieoficjalnych. – Polgara będzie wiedziała, co robimy. Jak wygląda sytuacja na granicy z Nadrakami? – Panuje tam pewne napięcie. Nie dotarliśmy jeszcze do etapu wrogości, ale daleko nam do przyjaźni. Nadrakowie tak naprawdę nie pragną tej wojny. Gdyby nie Grolimowie, jestem przekonana, że udałoby się ich nakłonić do zachowania neutralności. Z pewnością woleliby zabijać Murgów niż Drasan.

Belgarath skinął głową. – Przekaż mężowi, że chciałbym, aby miał oko na Anhega. Anheg to prawdziwy geniusz, czasami jednak zdarzają mu się wybryki. Rhodar jest stateczniejszy. Powiedz, że ich działanie na południu ma służyć jedynie odwróceniu uwagi, a nie stanowić początek ogólnej wojny. Alornowie czasami przesadzają z entuzjazmem. – Powtórzę mu – przyrzekła Porenn. – Kiedy wyruszacie? – Wolałbym nie określać dokładnego terminu. – Znów zerknął na ściany komnaty królowej. – Zostańcie przynajmniej na noc – nalegała. – Jak moglibyśmy odmówić? – wtrącił Silk drwiąco. Królowa Porenn patrzyła na niego dłuższą chwilę. Wreszcie westchnęła. – Chyba powinnam ci powiedzieć, Kheldarze – oznajmiła bardzo cicho. – Jest tu twoja matka. Silk pobladł nagle. – Tutaj? W pałacu? Skinęła głową. – W zachodnim skrzydle. Umieściłam ją w apartamencie tuż obok ogrodu, który tak bardzo lubi. Silkowi drżały dłonie. Twarz miał szarą jak popiół. – Od jak dawna tu jest? – wykrztusił. – Kilka tygodni. Przyjechała przed narodzinami dziecka. – Jak się czuje? – Bez zmian. – W głosie jasnowłosej królowej zadźwięczał przejmujący smutek. – Rozumiesz chyba, że będziesz musiał się z nią zobaczyć. Silk odetchnął głęboko i uniósł głowę. – Nie da się tego uniknąć – powiedział jakby do siebie. – Lepiej załatwić to od razu. Wybaczycie mi? Odwrócił się i z ponurą miną opuścił pokój. – On nie lubi swojej matki? – odezwał się Garion. – Bardzo ją kocha – odparła królowa. – Dlatego właśnie tak ciężko to znosi. Jego matka jest ślepa... Na szczęście. – Na szczęście? – Jakieś dwadzieścia lat temu w zachodniej Drasni wybuchła zaraza – mówiła Porenn. – To była straszna choroba, pozostawiająca na twarzach tych, którzy zdołali ją przeżyć, potworne blizny. Matka księcia Kheldara była wówczas jedną z najpiękniejszych kobiet w Drasni. Ukryliśmy przed nią prawdę. Nie zdaje sobie sprawy, jak bardzo zniekształcona jest jej twarz – przynajmniej taką mamy nadzieję. Spotkania Kheldara z matką mogą wzruszyć najtwardsze serca. W jego głosie nie słychać nawet cienia rozpaczy, ale w oczach... – Urwała. – Czasami nawet myślę, że dlatego spędza tak wiele czasu poza Drasnią – dodała. Po chwili wyprostowała się. – Zadzwonię po kolację i coś do picia. Kheldar zazwyczaj potrzebuje czegoś mocniejszego po wizycie u matki.

Minęła godzina, nim Silk wrócił. Natychmiast zaczął pić z ponurą determinacją człowieka, który pragnie jak najszybciej stracić świadomość. Dla Gariona był to nieprzyjemny wieczór. Królowa Porenn krzątała się wokół synka, nie spuszczając z Silka czujnego wzroku. Milczący Belgarath siedział w fotelu, a Silk pił. Garion wymówił się znużeniem, którego nie czuł, i poszedł się położyć. Do tej pory nie uświadamiał sobie, jak bardzo polegał na Silku przez te półtora roku, odkąd się poznali. Złośliwy dowcip i ogromna pomysłowość Drasanina stanowiły zawsze pewny punkt oparcia. Oczywiście miał też swoje irytujące nawyki i kaprysy, co, być może, wynikało z jego nerwowości. Jego nieprzeciętna osobowość, niezawodne poczucie humoru i błyskotliwość pozwoliły im wyjść cało z wielu opresji. Teraz jednak wszelkie ślady wesołości zniknęły i Drasanin był bliski załamania. Z jakiejś przyczyny konfrontacja, ku której zmierzali, wydała się w tym momencie Garionowi jeszcze groźniejsza. Choć Silk zapewne nie zdoła mu pomóc, kiedy wreszcie nadejdzie czas pojedynku z Torakiem, Garion liczył, że przyjaciel pozostanie dlań podporą przez wszystkie koszmarne dni do czasu tego spotkania. Jak widać, odebrano mu nawet tę niewielką pociechę. Nie mógł spać, godzinami przewracał się z boku na bok. Wreszcie, dobrze po północy, wstał, owinął się płaszczem i powędrował w samych skarpetkach sprawdzić, czy przyjaciel położył się już do łóżka. Silk jeszcze nie spał. Nadal siedział na tym samym krześle, nad przewróconym kuflem, z łokciami w kałuży piwa. Twarz skrywał w dłoniach. Naprzeciwko niego siedziała wyraźnie znużona królowa Drasni. Garion stał w drzwiach i obserwował całą scenę; spomiędzy palców Silka wydobył się stłumiony jęk. Królowa Porenn wstała, podeszła i go objęła. Silk z rozpaczliwym krzykiem przywarł do niej, płacząc otwarcie niczym skrzywdzone dziecko. Królowa spojrzała na Gariona. Jej twarz zdradzała, że jest świadoma uczuć, jakie żywi wobec niej Silk. W spojrzeniu Porenn kryło się bezradne współczucie dla tego człowieka, którego lubiła – ale nic ponadto – oraz głęboka litość z powodu cierpienia, jakie sprawiła mu wizyta u matki. Garion i królowa Drasni stali w milczeniu, spoglądając na siebie. Słowa nie były konieczne; zrozumieli się. Kiedy Porenn odezwała się wreszcie, jej ton był dziwnie beznamiętny. – Możesz położyć go do łóżka – stwierdziła. – Kiedy jest w stanie płakać, zazwyczaj najgorsze ma już za sobą. *** Następnego ranka opuścili pałac i dołączyli do zmierzającej na wschód karawany. Wrzosowiska za Boktorem były półpustynią. Północny Szlak Karawan wił się pomiędzy niskimi wzgórzami pokrytymi skąpą roślinnością i rzadką trawą. Choć był już środek wiosny, na wrzosowiskach nadal panowała

dziwna atmosfera rozkładu. Zrodzony nad lodami bieguna wiatr wciąż niósł ze sobą zapach zimy. Drasanin jechał w milczeniu, wbijając wzrok w ziemię. Garion nie wiedział, czy do posępnego nastroju Silka przyczyniła się rozpacz, czy to są skutki wczorajszego pijaństwa. Belgarath także milczał i cała trójka posuwała się w ciszy, jedynie do wtóru brzęczenia dzwoneczków doczepionych do uprzęży mułów drasańskiego kupca. Około południa Silk potrząsnął głową i rozejrzał się wokół. W jego oczach, nadal mocno przekrwionych, zabłysła dawna czujność. – Czy ktoś wpadł na pomysł, by zabrać coś do picia? – spytał. – Po wczorajszym wieczorze powinieneś mieć chyba dosyć – odparł Belgarath. – To była rozrywka. Teraz potrzebuję lekarstwa. – Może wody? – zaproponował Garion. – Nie chcę się umyć, Garionie, tylko napić. – Proszę. – Belgarath podał znękanemu Drasaninowi niewielki bukłak. – Ale nie przesadź. – Zaufaj mi. – Silk pociągnął długi łyk i skrzywił się gwałtownie. – Gdzie to kupiłeś? Smakuje, jakby ktoś gotował w nim stare buty. – Nie musisz tego pić. – Obawiam się, że muszę. – Silk przełknął kolejny łyk, po czym zakorkował bukłak i oddał czarodziejowi. Z kwaśną miną rozejrzał się po wrzosowiskach. – Niewiele się tu zmieniło – zauważył. – Przykro mi to mówić, ale Drasnia ma niewiele do zaoferowania. Jest albo za mokra, albo zbyt sucha. – Zadrżał w chłodnym powiewie wiatru. – Czy zdajecie sobie sprawę, że między nami a biegunem nie ma nic, co mogłoby osłonić nas przed wiatrem, poza przypadkowym zbłąkanym reniferem? Garion odprężył się nieco. W miarę upływu czasu uwagi i komentarze Silka stawały się coraz złośliwsze i dowcipniejsze. Gdy wieczorem karawana zatrzymała się na popas, wyglądało, że Drasanin całkiem doszedł do siebie.

Rozdział XXI Karawana sunęła wolno szlakiem pośród ponurych wrzosowisk wschodniej Drasni. Żałośnie pobrzękiwały dzwoneczki przy uprzężach mułów. Na niskich wzgórzach wokół rosły rzadkie kępki wrzośca, który dopiero co zakwitł maleńkimi różowymi kwiatkami. Po niebie wędrowało coraz więcej chmur, a nieustający ani na moment wiatr niezmiennie dmuchał z północy. Garion tracił humor coraz bardziej, aż wreszcie stał się tak samo ponury jak krajobraz. Nie potrafił już dłużej ukryć przed sobą nieubłaganej rzeczywistości. Z każdym kilometrem, z każdym krokiem coraz bardziej zbliżał się do spotkania z Torakiem. Nawet cichutka pieśń Klejnotu osadzonego w rękojeści wielkiego miecza, stale dźwięcząca mu w uszach, nie mogła go pocieszyć. Torak był bogiem – niezwyciężonym, nieśmiertelnym – a Garion, jeszcze nawet nie w pełni dorosły młodzieniec, z rozmysłem zmierzał ku Mallorei, aby go odnaleźć i stoczyć walkę na śmierć i życie. O śmierci usilnie starał się nie myśleć. Podczas długiego pościgu za Zedarem i Klejnotem groziła mu raz czy dwa razy, teraz jednak wydawała się pewna. Sam będzie musiał stawić czoło Torakowi. Mandorallen, Barak czy Hettar nie mogą wspomóc go mieczami, Belgarath i ciocia Pol nie zainterweniują magią. Silk nie zdoła obmyślić sprytnego podstępu, który umożliwi ucieczkę. Mroczny Bóg, gigantyczny i wściekły, rzuci się na niego, złakniony krwi. Garion lękał się snu, sen bowiem niósł ze sobą coraz to nowe koszmary, które nawiedzały go potem nawet za dnia. Każdy dzień był gorszy od poprzedniego. Garion się bał. Strach narastał z każdą mijającą chwilą, powodował kwaśny posmak w ustach. Przed spełnieniem proroctwa nie było ucieczki. Na całym świecie nie istniało bezpieczne schronienie. Gdyby spróbował umknąć, sami bogowie odszukaliby go i bez wahania zawiedli na miejsce owego strasznego spotkania, wyczekiwanego od początku świata. I tak, chory ze strachu, jechał naprzód, ku swemu przeznaczeniu. Belgarath, który nie zawsze naprawdę spał, kiedy wydawało się, że drzemie w siodle, nieustannie obserwował młodzieńca, wyczekując chwili, aż strach osiągnie szczyt. Wreszcie pewnego pochmurnego poranka, gdy ołowianoszare niebo było ponure jak otaczające ich wrzosowiska, podjechał do Gariona. – Czy chciałbyś o tym pomówić? – zapytał spokojnie. – Może zdołam ci pomóc? – Nic nie zdoła mi pomóc. On mnie zabije. – Gdybym sądził, że to nieuniknione, nie pozwoliłbym ci wyruszyć w tę podróż.

– Jak w ogóle mogę walczyć z bogiem? – Odważnie – brzmiała niezbyt pocieszająca odpowiedź. – W przeszłości okazywałeś odwagę w bardzo niestosownych momentach. Nie sądzę, byś aż tak się zmienił. – Tak bardzo się boję, dziadku – wyznał. Z jego głosu przebijał głęboki ból. – Chyba wiem, jak czuł się Mandorallen. Strach jest tak potężny, że nie potrafię z nim żyć. – Jesteś silniejszy, niż myślisz. Jeśli będziesz musiał, potrafisz znieść wszystko. Garion zastanowił się nad tym. Słowa te niezbyt podniosły go na duchu. – Jaki on jest? – spytał z nagłą ciekawością. – Kto? – Torak. – Arogancki. Nigdy za nim nie przepadałem. – Czy jest podobny do Ctuchika? Albo Asharaka? – Nie. To oni usiłowali upodobnić się do niego. Oczywiście nie udało im się, ale robili wszystko co w ich mocy. Jeśli stanowi to dla ciebie jakąkolwiek pociechę, Torak najprawdopodobniej lęka się ciebie tak bardzo jak ty jego. Wie, kim jesteś. Gdy się spotkacie, nie ujrzy młodego sendarskiego pomywacza – zobaczy przed sobą Belgariona, Rivańskiego Króla, który w ręku będzie miał miecz Rivy, złakniony jego krwi. Ujrzy także Klejnot Aldura i widok ten zapewne go przerazi. – Kiedy po raz pierwszy spotkałeś Toraka? – Garion nagle zapragnął, aby dziadek coś mu opowiedział, jak to czynił kiedyś. Opowieści zawsze pomagały w trudnych chwilach. Można było zasłuchać się w zajmującą historię i na jakiś czas oderwać od nieznośnej rzeczywistości. Belgarath poskrobał się po krótkiej siwej brodzie. – Pomyślmy... Mam wrażenie, że pierwszy raz zobaczyłem go w Dolinie Aldura. To działo się bardzo dawno temu. Byli tam też inni – Belzedar, Beldin i cała reszta... Każdy zajmował się własnymi studiami. Nasz mistrz zamknął się w swej wieży z Klejnotem i czasami nie widywaliśmy go przez całe miesiące. Pewnego dnia przybył do nas nieznajomy. Mniej więcej mojego wzrostu, lecz szedł z dumą, wyprostowany, jakby mierzył parę metrów. Miał czarne włosy, bardzo bladą cerę oraz, o ile dobrze pamiętam, zielonkawe oczy. I twarz tak piękną, że niemal cukierkową, a włosy ufryzowane, co nasuwało myśl, że spędza dużo czasu na ich układaniu. Sprawiał wrażenie człowieka, który zawsze nosi w kieszeni lusterko. – Czy coś powiedział? – spytał Garion. – O tak. Podszedł do nas i rzekł: „Chcę mówić z moim bratem, waszym mistrzem”, a mnie nie spodobał się jego ton. Zwracał się do nas, jakbyśmy byli sługami – to nieprzyjemny nawyk, z którego nigdy się nie wyzwolił. Jednak mój mistrz po długich staraniach wpoił mi przynajmniej kilka dobrych manier. „Powiadomię mistrza o twym przybyciu”, odparłem tak uprzejmie, jak tylko

potrafiłem. „To nie będzie konieczne, Belgaracie”, stwierdził swym irytująco wyniosłym tonem. „Mój brat wie, że tu jestem”. – Skąd znał twoje imię, dziadku? Belgarath wzruszył ramionami. – Nigdy się nie dowiedziałem. Zakładam, że mój mistrz od czasu do czasu komunikował się z nim – i innymi bogami – i opowiedział im o nas. W każdym razie zaprowadziłem przesadnie urodziwego gościa do wieży mistrza. Po drodze nie odzywałem się do niego, a kiedy tam dotarliśmy, spojrzał mi prosto w oczy i rzekł: „Mam dla cię pewną radę, Belgaracie, jako podziękę za twą służbę. Nie próbuj wynieść się ponad swój stan. Nie twą rzeczą jest chwalić mnie bądź ganić. Dla dobra twego mam nadzieję, że kiedy znów się spotkamy, wspomnisz me słowa i zachowasz się w bardziej przystojny sposób”. „Dziękuję za radę”, odparłem, przyznaję, z pewną irytacją. „Czy potrzeba ci czegoś jeszcze?”. „Hardyś, Belgaracie”, oznajmił gość. „Może pewnego dnia poświęcę nieco czasu, aby nauczyć cię stosownego zachowania”. Z tymi słowy wszedł do wieży. Jak widzisz, Torak i ja nie spodobaliśmy się sobie. Nie byłem zachwycony jego zachowaniem, a on moim. – Co się wydarzyło dalej? – Ciekawość Gariona stopniowo zagłuszała lęk. – Znasz tę historię – odparł Belgarath. – Torak wspiął się na wieżę i rozmawiał z Aldurem. Jedno doprowadziło do drugiego, aż wreszcie Torak powalił mego mistrza i ukradł Klejnot. – Oblicze starego czarodzieja spoważniało. – Następnym razem, kiedy go widziałem, nie był już taki śliczny – ciągnął z ponurą satysfakcją. – To było już po tym, gdy Klejnot go poraził i Torak zaczął nosić stalową maskę, aby ukryć twarz. Silk zbliżył się do nich i jechał teraz tuż obok, zafascynowany opowieścią. – Co zrobiłeś, kiedy Torak ukradł Klejnot? – spytał. – Mistrz posłał nas, abyśmy ostrzegli innych bogów. Ja miałem znaleźć Belara, który przebywał gdzieś na północy, zabawiając się ze swymi Alornami. Był wówczas młodym bogiem i oddawał się rozrywkom młodości. Alorskie dziewczęta marzyły o tym, by je nawiedził, on zaś starał się spełnić jak najwięcej tych marzeń – tak mi przynajmniej mówiono. – Nigdy tego o nim nie słyszałem. – Silk sprawiał wrażenie zaskoczonego. – Może to tylko plotki – przyznał Belgarath. – Znalazłeś go? – wtrącił Garion. – Zabrało mi to nieco czasu. W owych dniach świat wyglądał inaczej. To, co obecnie nazywamy Algarią, rozciągało się daleko na wschód. Tysiące kilometrów otwartego stepu. Z początku przybrałem postać orła, ale się nie sprawdziła. – Wydaje się, że dobrze wybrałeś – zauważył Silk. – Od dużych wysokości kręci mi się w głowie – wyjaśnił starzec – a mój wzrok cały czas przyciągały różne rzeczy na ziemi. Bez przerwy czułem przemożną chęć, aby opaść w dół i zabić jakieś stworzenie. Po pewnym czasie

charakter istoty, której kształt przybraliśmy, zaczyna dominować nad naszym myśleniem, a choć orzeł wygląda imponująco, w rzeczywistości jest bardzo głupim ptakiem. Wreszcie zrezygnowałem z pierwotnego pomysłu i przybrałem postać wilka. Okazało się, że to lepsza decyzja. Jedyną przeszkodą, na jaką natrafiłem, była młoda wilczyca, mająca wyraźną ochotę na nieco igraszek. – Kiedy to powiedział, skóra wokół jego oczu napięła się lekko, a w głosie pojawiła się dziwna nuta. – Belgaracie! – jęknął Silk. – Nie wyciągaj pochopnych wniosków. Rozważyłem moralny aspekt całej sytuacji i uznałem, że ojcostwo to nic złego, ale gromadka szczeniąt może się okazać nieco kłopotliwa. Oparłem się jej zalotom, choć z uporem podążała za mną przez całą drogę na północ, gdzie mieszkał Bóg Niedźwiedź ze swymi Alornami. Urwał i spojrzał w dal, na szarozielone wrzosowisko. Twarz miał nieprzeniknioną. Garion wiedział, że starzec wszystkiego im nie mówi, ukrywa coś bardzo istotnego. – W każdym razie – ciągnął Belgarath – Belar udał się z nami do Doliny Aldura, gdzie zebrali się już inni bogowie. Tam naradzili się i postanowili wypowiedzieć wojnę Torakowi i jego Angarakom. Tak to się zaczęło. Odtąd świat nigdy już nie był taki sam. – Co się stało z wilczycą? – Garion próbował dotrzeć do sedna sekretu dziadka. – Została przy mnie – odparł Belgarath spokojnie. – Całymi dniami przesiadywała ze mną w wieży. Miała dość niezwykły umysł, a jej uwagi często mnie rozpraszały. – Uwagi? – zdumiał się Silk. – Ona umiała mówić? – Oczywiście, na sposób wilków. Podczas naszej wspólnej podróży nauczyłem się ich mowy. To zwięzły i bardzo piękny język. Wilki potrafią wyrażać się z wielką elokwencją, nawet poetycko, kiedy już przywyknie się, że przemawiają do ciebie bez słów. – Jak długo z tobą została? – wtrącił Garion. – Dość długo. Pamiętam, że raz zapytałem ją o to. Odpowiedziała mi pytaniem – był to jeden z jej bardziej irytujących nawyków – „Czymże jest czas dla wilka?”. Dokonałem paru obliczeń i odkryłem, że towarzyszyła mi nieco ponad tysiąc lat. Mnie to zaskoczyło, ale ona przyjęła tę informację z całkowitą obojętnością. „Wilki żyją tak długo, jak długo pragną”, oświadczyła. Wreszcie pewnego dnia z jakiejś przyczyny musiałem zmienić postać – zapomniałem dlaczego. Zobaczyła, jak to zrobiłem, i nie było już spokoju. Stwierdziła krótko: „A więc tak się to robi”, po czym natychmiast zamieniła się w śnieżną sowę. Zaskakiwanie mnie zdawało się sprawiać jej dużą przyjemność i nigdy nie wiedziałem, jaką postać ujrzę, kiedy odwrócę się następnym razem. Najbardziej jednak lubiła właśnie sowę. Po kilku latach mnie opuściła. Zdumiałem się, kiedy odkryłem, że za nią tęsknię. Bardzo długo byliśmy razem... – Urwał i znów patrzył w dal zamyślony.

– Czy jeszcze kiedykolwiek ją spotkałeś? – naciskał Garion. Belgarath skinął głową. – Dopilnowała, by tak się stało, choć wówczas nie miałem o tym pojęcia. Mój mistrz wysłał mnie po coś na północ doliny, gdzie natknąłem się na niewielki, schludny, kryty strzechą domek, stojący w zagajniku nad rzeczką. W domku tym mieszkała Poledra, kobieta o płowych włosach i niezwykłych złotych oczach. Poznaliśmy się, zaprzyjaźniliśmy i została moją żoną. To matka Polgary i Beldaran. – Mówiłeś, że spotkałeś się jeszcze kiedyś z wilczycą – przypomniał Garion. – Niedokładnie słuchałeś. – W oczach starca widać było głęboki odwieczny ból, tak wielki, że Garion wiedział, iż nie opuści czarodzieja do końca życia. – Nie chcesz chyba powiedzieć...? – Mnie samemu z trudem przyszło się z tym pogodzić. Poledra była bardzo cierpliwa i bardzo zdecydowana. Kiedy odkryła, że nie mogę zaakceptować jej jako towarzyszki w postaci wilka, po prostu przybrała inną postać. Ostatecznie dostała to, czego pragnęła. – Westchnął. – Matka cioci Pol była wilkiem?! – wykrztusił oszołomiony Garion. – Nie, Garionie – odparł Belgarath spokojnie. – Była kobietą. Bardzo piękną kobietą. Zmiana postaci jest całkowita. – Ale... ale zaczęła jako wilk. – I co z tego? – No... – Ta idea wstrząsnęła Garionem. – Nie daj się ponieść uprzedzeniom – upomniał go Belgarath. Próbował zaakceptować to, co powiedział dziadek, ale nadal wydawało mu się potworne. – Przepraszam – rzekł wreszcie. – To nienaturalne, cokolwiek byś powiedział. – Niemal wszystko, co robimy, jest nienaturalne. Jeśli się nad tym zastanowisz, poruszanie kamieni siłą twojego umysłu nie jest najnaturalniejszą rzeczą na świecie. – Ale to co innego. Dziadku, ożeniłeś się z wilczycą i wilczyca miała dzieci. Jak mogłeś to zrobić? Belgarath westchnął i potrząsnął głową. – Jesteś bardzo upartym chłopcem. Zdaje się, że nigdy tego nie zrozumiesz, póki sam nie doświadczysz przemiany. Podjedźmy za to wzgórze i pokażę ci, jak się to robi. Nie ma sensu niepokoić reszty karawany. – Czy mogę pojechać z wami? – spytał Silk. Jego nos zadrżał gwałtownie. – Niegłupi pomysł – zgodził się Belgarath. – Będziesz mógł przytrzymać konie. Wierzchowce z reguły wpadają w panikę przy wilkach. Zjechali ze szlaku karawan biegnącego w dal pod ołowianym niebem i okrążyli niskie, porośnięte wrzoścem wzgórze. – Tutaj możemy się zatrzymać – zdecydował Belgarath; ściągnął wodze i zeskoczył z siodła w płytkiej kotlince tuż za pagórkiem. Ziemię wokół pokrywała młoda trawa, zielona świeżą barwą wiosny. – Cała sztuka polega na

tym, aby stworzyć w umyśle obraz zwierzęcia – tłumaczył czarodziej. – Do ostatniego szczegółu. Następnie kierujesz wolę do wewnątrz – na samego siebie – a potem zmieniasz się, dopasowując swój obraz do wcześniej przywołanej wizji. Garion zmarszczył brwi. Nic z tego nie rozumiał. – Wyjaśnienia zabrałyby zbyt wiele czasu – stwierdził Belgarath. – Przyjrzyj się zatem i obserwuj. Zarówno oczami, jak i umysłem. Nagle w myślach Gariona pojawił się obraz wielkiego szarego wilka, którego od czasu do czasu widywał już wcześniej. Dokładnie widział posiwiały pysk i srebrzyste futro. Po chwili poczuł falę mocy i usłyszał głuchy ryk. Przez ułamek sekundy obraz wilka zmieszał się z obrazem samego Belgaratha, jakby oba próbowały zająć tę samą przestrzeń. Wreszcie Belgarath zniknął i pozostał tylko wilk. Silk zagwizdał cicho, mocniej ujmując wodze spłoszonych koni. Belgarath zmienił się z powrotem w starca odzianego w szarą tunikę i płaszcz z kapturem. – Rozumiesz, Garionie? – Chyba tak – odparł z lekkim powątpiewaniem. – Spróbuj. Poprowadzę cię krok po kroku. Garion zaczął przywoływać w myślach obraz wilka. – Nie zapomnij o pazurach – upomniał go czarodziej. – Są bardzo ważne. Uwzględnił pazury. – Ogon jest za krótki – skarcił go Belgarath. Wprowadził poprawkę. – To chyba wszystko – uznał dziadek. – A teraz wpasuj się w niego. Garion zebrał wolę. – Zmień się – polecił. Wydało mu się, jakby jego ciało nagle stało się płynne – zadrżało i odmienione przelało się w postać wilka, którą stworzył w myślach. Kiedy szum ucichł, Garion siedział na ziemi i dyszał. Czuł się bardzo dziwnie. – Wstań, niech ci się przyjrzę – polecił Belgarath. Garion podniósł się, stając na czterech łapach. Posiadanie ogona było naprawdę niezwykłym doświadczeniem. – Tylne nogi są nieco za długie – zauważył czarodziej krytycznie. Garion zaprotestował, że ostatecznie robi to pierwszy raz w życiu, lecz zamiast słów z jego pyska dobyła się seria pisków i skowytów. – Przestań! – zdenerwował się Belgarath. – Nie udawaj szczeniaka. Zmień się z powrotem. Garion posłuchał. – Co się dzieje z waszymi ubraniami? – zaciekawił się Silk. – Cały czas są z nami – odparł Belgarath – lecz jednocześnie nie ma ich. Trudno to wyjaśnić. Beldin próbował kiedyś określić, gdzie dokładnie podziewa się ubranie. Uważa, że ma odpowiedź, ale ja nigdy nie zdołałem zrozumieć tej teorii. Beldin jest inteligentniejszy ode mnie i jego wyjaśnienia bywają czasem

mocno zagmatwane. W każdym razie kiedy powracamy do pierwotnej postaci, nasze ubranie pojawia się niezmienione. – Nawet miecz Gariona? – spytał Silk. – I Klejnot? Starzec skinął głową. – Czy to nie jest niebezpieczne, pozwalać mu tak unosić się gdzieś swobodnie, jeśli można tak powiedzieć? – Tak naprawdę wcale nie unosi się swobodnie. Nadal znajduje się w tym samym miejscu, a jednocześnie go nie ma. – Trzymam cię za słowo. – Silk nie pozbył się wątpliwości. – Spróbuj jeszcze raz, Garionie – zaproponował Belgarath. Garion jeszcze kilka razy zmieniał kształt, zanim jego wilcza postać wreszcie dziadka zadowoliła. – Zostań z końmi – polecił czarodziej Silkowi. – Niedługo wrócimy. – Zamigotał, zmieniając się w szarego wilka. – Przebiegnijmy się nieco – powiedział do Gariona. Znaczenie jego słów powędrowało bezpośrednio z jego umysłu do umysłu Gariona, wspomożone jedynie wyrazem pyska, lekkim ruchem głowy i uszu oraz kilkoma krótkimi warknięciami. Garion nagle pojął, dlaczego w świecie wilków tak wielką rolę odgrywa stado. Jego członkowie dosłownie łączyli swoje umysły. Jeśli jeden coś wiedział, wszyscy to wiedzieli; jeśli jeden czuł, czuli wszyscy. – Dokąd mam biec? – Garion bez specjalnego zdumienia odkrył, jak łatwo przychodzi mu posługiwanie się mową wilków. – Nigdzie w szczególności. Chcę się tylko rozruszać. Po tych słowach szary wilk z zaskakującą szybkością śmignął w dal. Z początku ogon stanowił prawdziwy problem. Garion ciągle o nim zapominał i ten wymachujący na boki koniec ciała wytrącał go z równowagi. Kiedy wreszcie nauczył się go kontrolować, stary wilk zdążył go wyprzedzić na wrzosowiskach. Po pewnym czasie jednak Garion odkrył, że dosłownie frunie nad ziemią. Jego łapy zdawały się ledwie dotykać gruntu, gdy dawał potężne susy. Zachwyciła go ekonomia wilczego biegu. Poruszał się nie za pomocą samych nóg, ale całego ciała. Nie wątpił, że w razie potrzeby może bez zmęczenia biec całymi dniami. Rozległe wrzosowiska uległy przedziwnej odmianie. To, co wcześniej wydawało się puste i jałowe jak martwe niebo nad ich głowami, nagle zatętniło życiem. Były tam myszy i ziemne wiewiórki; skryte w brązowych chaszczach króliki skamieniałe ze strachu obserwowały go, gdy przebiegał obok, ryjąc pazurami sprężystą darń. W milczeniu napawał się siłą i swobodą swego nowego ciała. Był władcą równiny. Ustępowały przed nim wszystkie stworzenia. I nagle nie był już sam. Obok niego biegł inny wilk – dziwnie bezcielesna postać, którą zdawała się otaczać delikatna aura błękitnego migotliwego światła. – Jak daleko zamierzasz biec? – spytała go wilczym sposobem.

– Jeśli chcesz, możemy się zatrzymać – odparł Garion uprzejmie, zwalniając krok do spokojnego truchtu. – Łatwiej mówić, gdy się nie biegnie – zgodziła się wilczyca. Przystanęła i przysiadła na tylnych łapach. Garion także się zatrzymał. – Ty jesteś Poledra, prawda? – spytał, nieprzywykły jeszcze do subtelności wilczej mowy. – Wilki nie potrzebują imion – prychnęła. – On także się tym przejmował. Nie do końca przypominało to głos, który od lat odzywał się w jego umyśle. Garion tak naprawdę nie słyszał Poledry – ale wiedział dokładnie, co chciała mu przekazać. – Chodzi ci o dziadka? – A kogóż innego? Ludzie czują głęboką potrzebę klasyfikowania różnych rzeczy i nadawania im imion. W ten sposób umyka im coś naprawdę istotnego. – Jak to możliwe, że się tutaj znalazłaś? Przecież jesteś... no cóż... – Martwa, masz na myśli? To prawda. Ale właściwie nie ma różnicy. Nie lękaj się tego słowa. Jest tylko pustym dźwiękiem. – Czy ktoś musi coś zrobić, aby cię przywołać? Tak jak ciocia Pol, kiedy walczyliśmy z Grulem w górach Ulgosów? – Niekoniecznie. Można mnie wezwać w ten sposób, ale jeśli muszę, umiem poradzić sobie sama. – Spojrzała na niego pytająco. – Gubisz się w tym, prawda? – W czym? – W tym wszystkim. Kim jesteś, kim wszyscy jesteśmy, co musisz zrobić. – Odrobinę – przyznał. – Zobaczmy, czy nie zdołam ci tego wyjaśnić. Weźmy na przykład jego. Tak naprawdę nigdy nie postrzegałam go jako człowieka. Jest w nim coś zdecydowanie wilczego. Zawsze uważałam, że fakt, iż narodził się w ludzkiej postaci, był niewytłumaczalnym błędem. Może z powodu tego, co musiał zrobić. Ale postać w rzeczywistości się nie liczy. – Naprawdę? – Czyżbyś myślał inaczej? – Niemal się roześmiała. – Dobrze. Pozwól, że ci pokażę. Zmieńmy się. – Zamigotała i pojawiła się przed nim w postaci płowowłosej kobiety o złotych oczach, w bardzo prostej brązowej sukni. Garion także przybrał swój naturalny kształt. – Czy jestem inna, Belgarionie? – spytała. – Czyż nie jestem tym, kim jestem, nieważne, jako wilk, sowa czy kobieta? I wtedy zrozumiał. – Mogę nazywać cię babcią? – spytał zakłopotany. – Jeśli masz taką potrzebę. Choć to niezbyt precyzyjne. – Wiem. Ale mimo wszystko czułbym się nieco lepiej. – Zatem zaakceptowałeś wreszcie to, kim jesteś? – Nie mam specjalnego wyboru, prawda? – Ale lękasz się tego. I tego, co musisz zrobić. Mam rację?

W milczeniu skinął głową. – Wiesz chyba, że nie będziesz sam. Spojrzał na nią ostro. – Wydawało mi się, że kodeks mówi... – Kodeks nie wspomina o wszystkim – oznajmiła. – Twoje spotkanie z Torakiem to jednocześnie konfrontacja dwóch ogromnych przeciwstawnych potęg. Obaj jesteście jedynie przedstawicielami. W waszym spotkaniu kryje się tyle mocy, że ty i Torak odegracie niemal marginalną rolę w prawdziwych wydarzeniach. – Czemu zatem nie może mnie zastąpić ktoś inny? – spytał szybko. – Ktoś, kto lepiej by się do tego nadawał? – Powiedziałam: niemal marginalną – odparła stanowczo. – Musisz być ty, a z drugiej strony zawsze stał Torak. Stanowicie rodzaj łączników, przez które popłyną przeciwstawne moce. Po spotkaniu, myślę, zdziwisz się, jakie to łatwe. – Wygram? – Nie wiem. Sam wszechświat też tego nie wie. Dlatego musisz z Torakiem walczyć. Gdybyśmy z góry wiedzieli, jak to się skończy, samo spotkanie nie byłoby konieczne. – Rozejrzała się. – Wraca Belgarath, muszę już odejść. – Dlaczego? – Moja obecność sprawia mu ból. Większy, niż możesz sobie wyobrazić. – Dlatego że...? – Urwał, nie wiedząc, jak to powiedzieć. – Byliśmy sobie bliscy i spędziliśmy razem bardzo dużo czasu. Niekiedy żałuję, że nie potrafi zrozumieć, iż tak naprawdę wcale się nie rozstaliśmy, ale może jest jeszcze na to za wcześnie. – Minęły już trzy tysiące lat, babciu. – Czymże jest czas dla wilka? – Zabrzmiało tajemniczo. – Wilki tworzą pary na zawsze i ból towarzyszący rozstaniu nigdy się nie kończy. Może kiedyś... – Westchnęła. – Gdy tylko odejdę, przemień się z powrotem. Belgarath będzie chciał, żebyś z nim zapolował. To pewna formalność. Zrozumiesz, kiedy powrócisz do postaci wilka. Garion skinął głową i zaczął tworzyć w myślach obraz zwierzęcia. – Jeszcze jedno, Belgarionie. – Tak, babciu. – Kocham cię. – Ja też cię kocham, babciu. Wtedy zniknęła. Garion westchnął i z powrotem zamienił się w wilka, po czym ruszył naprzód, aby zapolować wraz z Belgarathem.

Część czwarta

RIVAŃSKA KRÓLOWA

Rozdział XXII Księżniczka Ce’Nedra była w melancholijnym nastroju. Choć okresowe wybuchy złości sprawiały jej przyjemność, z żalem doszła do wniosku, że nadszedł chyba czas, aby ich zaniechać i zawrzeć rozejm z Garionem. Mieli się pobrać i nonsensem byłoby drażnić go bardziej niż to absolutnie konieczne. Jej ataki złości dowiodły już, iż choć Garion może przewyższa ją pozycją, ona nie wejdzie w ten związek jako poddana. Nie mogło być inaczej. W sumie, wbrew temu, co udawała, miała przed sobą całkiem miłą perspektywę małżeństwa z Garionem. Kochała go, a teraz, kiedy pojął już dokładnie, jak wyglądają sprawy między nimi, wszystko potoczy się własnym, zadowalającym trybem. Zdecydowała, że jeszcze tego dnia go odszuka i zawrze pokój. Ranek poświęciła na lekturę księgi zawierającej reguły królewskiego protokołu oraz na staranne rysowanie drzewa władzy. Jako księżniczka Imperium Tolnedry i królowa Rivy będzie oczywiście przewyższać rangą wszystkie wielkie księżne imperium. Była także pewna, że stanowisko stawia ją nad królową Islenę z Chereku i królową Silar z Algarii. Natomiast status Mayaserany jako współwładczyni Arendii nastręczał pewne problemy. Zupełnie możliwe, że ona i Mayaserana będą sobie równe. Zanotowała parę słów na skrawku pergaminu, by nie zapomnieć rozkazać ambasadorowi Valgonowi, aby zwrócił się w tej sprawie do szefa protokołu w Tol Honeth. Przyglądając się gotowemu wykresowi, czuła przyjemne zadowolenie. Doszła do wniosku, że z wyjątkiem lady Polgary i troskliwej królowej Layli z Sendarii, której wszyscy ustępowali, bo była tak kochana, w istocie przewyższa albo przynajmniej dorównuje rangą każdej innej szlachetnej damie Zachodu. Nagle ogłuszający grzmot wstrząsnął murami Cytadeli. Ce’Nedra zdumiona zerknęła na okno. Na zewnątrz był jasny, słoneczny poranek. Skąd wziął się grom? Kolejny łoskot rozdarł ciszę. Z korytarzy dobiegały przerażone głosy. Księżniczka niecierpliwie uniosła srebrny dzwoneczek i zadzwoniła po pokojówkę. – Sprawdź, co się dzieje – poleciła dziewczynie i powróciła do studiowania własnoręcznie sporządzonego rysunku. Po chwili zabrzmiał kolejny donośny huk, któremu odpowiedziały głośniejsze krzyki na zewnątrz. To niemożliwe! Jak miała się skupić w takim hałasie? Zirytowana wstała i podeszła do drzwi. Ludzie biegali korytarzem – nie, uciekali. Parę kroków dalej królowa Layla z Sendarii odskoczyła od drzwi prywatnego apartamentu lady Polgary. W oczach miała grozę, korona niemal spadała jej z głowy.

– Co się tu dzieje, wasza wysokość? – spytała Ce’Nedra ostro. – To Polgara – wykrztusiła królowa Layla, potykając się w gorączkowym pośpiechu. – Niszczy wszystko, co jej wpadnie w ręce! – Lady Polgara?! Następny ogłuszający łoskot niemal zbił z nóg królową, która przerażona przywarła do Ce’Nedry. – Błagam, Ce’Nedro! Dowiedz się, co ją tak zdenerwowało. Spraw, żeby przestała, zanim rozwali całą fortecę. – Ja? – Ona ciebie posłucha. Kocha cię. Przekonaj ją, żeby przestała. Nie zastanawiając się nawet nad ewentualnym niebezpieczeństwem, Ce’Nedra podeszła szybko do drzwi lady Polgary i zerknęła do środka. Apartament był w ruinie. Wokół walały się wywrócone meble, gobeliny ze ścian leżały podarte w kątach, okna były potłuczone, a powietrze pełne dymu. Ce’Nedra w swym życiu przeszła wiele ataków wściekłości i umiała docenić prawdziwą sztukę, lecz katastrofa w komnatach Polgary była tak ogromna, iż wykraczała poza granice sztuki w rejony klęski żywiołowej. Sama lady Polgara, rozczochrana i wściekła, stała na środku pokoju, klnąc niewyraźnie w tuzinie języków naraz. W jednej ręce trzymała zmięty kawałek pergaminu, drugą unosiła przed sobą z palcami wygiętymi na podobieństwo szponów. W ręce tej dzierżyła oślepiającą masę płonącej energii, którą sama przyzwała, a teraz podsycała własną furią. Księżniczka patrzyła ze zgrozą i podziwem na Polgarę, która właśnie zaczęła nową tyradę. Potworne przekleństwa wypowiadane początkowo niskim kontraltem unosiły się w złowrogim crescendo coraz wyżej i wyżej. Dotarłszy do granic własnego głosu, czarodziejka poczęła przecinać powietrze płonącą masą trzymaną w dłoni, podkreślała każde słowo gwałtownym wybuchem mocy, która wystrzelała z jej paznokci niczym niewielka błyskawica i roztrzaskiwała wszystko, na co natrafiała. W kolejnej serii wykrzykiwanych upiornych złorzeczeń Polgara rozbiła na kawałki sześć stojących w rzędzie filiżanek, po czym metodycznie wróciła na początek szeregu, roztrzaskując spodeczki. Wreszcie, niemal od niechcenia, rozbiła stół w drobne drzazgi. Ce’Nedra usłyszała tuż za sobą zdumione sapnięcie. Król Anheg ze śmiertelnie pobladłą twarzą raz jeden spojrzał przez drzwi, po czym odwrócił się i uciekł. – Lady Polgaro! – krzyknęła Ce’Nedra, zastanawiając się, jak zminimalizować szkody. Polgara czterema precyzyjnie skierowanymi wybuchami roztrzaskała cztery bezcenne wazy na kominku. Za oknem piękny wiosenny poranek zniknął, jakby ktoś nagle unicestwił słońce. Rozległ się głośny grzmot. Ce’Nedra modliła się w duchu, aby było to zjawisko naturalne. – Co się stało? – spytała z nadzieją, że rozwścieczona czarodziejka porzuci przekleństwa na rzecz wyjaśnień. Przekleństwa były najgroźniejsze. Polgara zdawała się mieć głęboką potrzebę wzmacniania każdego z nich kolejną

eksplozją. Jednakże nie odpowiedziała na pytanie. Zamiast tego cisnęła Ce’Nedrze pergamin, odwróciła się i przemieniła marmurowy posąg w kupkę drobnego białego żwiru. Tocząc wokół wściekłym wzrokiem, rozejrzała się dziko w poszukiwaniu czegoś, co mogłaby zniszczyć, lecz w dymiącym pokoju nie zostało już zbyt wiele całych rzeczy. – Nie! – krzyknęła Ce’Nedra ostro, gdy wzrok ogarniętej furią czarodziejki padł na przepięknego kryształowego strzyżyka, którego podarował jej Garion. Wiedziała, że Polgara ceni sobie ten bibelot, toteż skoczyła naprzód, aby ochronić delikatną figurkę. – Zabierz go jak najdalej ode mnie! – warknęła Polgara przez zaciśnięte zęby. W jej oczach płonęło przerażające pragnienie zniszczenia czegokolwiek. Cisnęła oślepiającą kulę stworzonego przez siebie ognia przez strzaskane okno. Wybuch, który nastąpił w nagle pociemniałym powietrzu na zewnątrz, przerażał. Zacisnęła z całych sił pięści i unosząc wykrzywioną twarz, znowu zaczęła przeklinać. Ze zwału ciężkich czarnych chmur, które nagle pojawiły się nad miastem, posypały się niezliczone oślepiające błyskawice. Nieusatysfakcjonowana zniszczeniem o małym zasięgu, Polgara postanowiła objąć swą furią całą wyspę i Morze Wiatrów, ogarniała wszystko syczącym ogniem i ogłuszała grzmotem. Po chwili z przerażającym skupieniem uniosła jedną pięść i otwarła ją nagle. Odpowiedziała jej niewiarygodna ulewa. Polgara uniosła drugą pięść. Krople natychmiast zmieniły się w grad – wielkie poszarpane kawałki lodu roztrzaskiwały się na kamieniach, w gęstej mgle fruwały lodowe drzazgi. Ce’Nedra złapała figurkę, schyliła się, aby podnieść z podłogi pognieciony kawałek pergaminu, i uciekła. Król Anheg wysunął zza rogu przerażoną twarz. – Nie możesz jej powstrzymać? – Cały się trząsł. – Nic jej nie powstrzyma, wasza wysokość. – Anhegu! Chodź tutaj! – Głos Polgary wzniósł się ponad grzmot i huk sztormu, wstrząsającego Cytadelą w posadach. – O, Belarze! – Anheg zwrócił wzrok ku niebu i pospieszył na wezwanie. – Natychmiast przekaż wiadomość do Val Alorn! – nakazała mu Polgara. – Mój ojciec, Silk i Garion uciekli zeszłej nocy z Cytadeli. Poślij swoją flotę i sprowadź ich tu z powrotem! Nie dbam o to, czy będziesz musiał przetrząsnąć świat kamień po kamieniu. Znajdź ich i przywieź tutaj! – Polgaro, ja... – Król Chereku urwał. – Nie stój tu jak kretyn! Rusz się! Ostrożnie, z wystudiowanym spokojem, księżniczka Ce’Nedra podała szklanego strzyżyka swej przerażonej pokojówce. – Schowaj to gdzieś w bezpiecznym miejscu – poleciła. I wróciła w samo serce burzy. – Co takiego powiedziałaś, Polgaro? – Mój zidiociały ojciec, Garion i ten wredny złodziejaszek postanowili zeszłej

nocy samodzielnie wyruszyć w drogę – odparła lodowato. Nadludzkie opanowanie, jakie sobie narzuciła, sprawiało, że głos jej zabrzmiał jeszcze bardziej przerażająco. – Co zrobili? – spytała Ce’Nedra beznamiętnie. – Wyjechali. Wykradli się w środku nocy. – Musisz więc ruszyć za nimi. – Nie mogę. – Polgara mówiła łagodnie, jakby tłumaczyła coś tępemu dziecku. – Ktoś musi tu zostać. Zbyt wiele rzeczy mogłoby pójść nie tak. On dobrze o tym wie. Zrobił to z rozmysłem. Uwięził mnie tutaj. – Garion? – Nie, ty gąsko! Mój ojciec! – Znów strzeliła serię przekleństw, wzmacniając każde donośnym grzmotem. Ce’Nedra ledwie ją słyszała. Rozejrzała się wokół. Nie było już nic, co mogłaby rozwalić. – Mam nadzieję, że mi wybaczysz – rzekła. Wróciła do swoich komnat i zaczęła tłuc wszystko, co tylko wpadło jej w ręce, wrzeszcząc przez cały czas niczym żona rybaka z Camaaru. Ich wybuchy wściekłości trwały kilkanaście godzin i obie starannie unikały się przez cały czas. Niektóre emocje lepiej jest dzielić z innymi, lecz furia do nich z pewnością nie należy. Wreszcie Ce’Nedra wyczerpała już wszelkie możliwości dalszych wybuchów i zadowoliła się lodowatym milczeniem kogoś, kto został śmiertelnie obrażony. Nieważne, jakie wymówki podawał w swym durnym liście. W ciągu tygodnia cały świat się dowie, że Garion ją porzucił. Ucieczka niechętnego narzeczonego stanie się powszechnie opowiadanym dowcipem. To nie do zniesienia! Kiedy jednak pokazywała się światu, czyniła to z dumną miną i wysoko uniesioną głową. Choć na osobności mogła wściekać się i rozpaczać, oblicze, które przedstawiała otoczeniu, nie zdradzało głębi zranionych uczuć. Została jej jedynie duma i nigdy z niej nie zrezygnuje. Natomiast lady Polgara najwyraźniej nie czuła potrzeby zachowania królewskiej rezerwy. Gdy wreszcie uciszyła swą prywatną burzę, kilku nieostrożnych śmiałków uznało, że najgorsze już minęło. Jarl Trellheimu nawet zamierzał ją pocieszyć. Kilka chwil później jak niepyszny uciekł z komnaty czarodziejki, odprowadzony gradem ognistych wyzwisk. Kiedy stanął przed przyjaciółmi, był blady i wstrząśnięty. – Nie zbliżajcie się do niej – ostrzegł. – Róbcie to, co każe, i pod żadnym pozorem nie właźcie jej w oczy. – Ani trochę się nie uspokoiła? – spytał król Rhodar. – Skończyła niszczyć meble. Myślę, że lada moment zabierze się do ludzi. Od tego czasu za każdym razem, gdy Polgara wyłaniała się ze swych komnat, wieść o tym rozchodziła się natychmiast i korytarze Cytadeli Żelaznopalcego pustoszały. Jej rozkazy, zazwyczaj przekazywane przez pokojówkę, stanowiły wyłącznie odmianę pierwotnych poleceń wydanych królowi Anhegowi. Mieli znaleźć trzech uciekinierów i sprowadzić przed jej

oblicze. Po paru dniach furię księżniczki Ce’Nedry wyparł paskudny, złośliwy nastrój i ludzie unikali jej niemal tak, jak Polgary – wszyscy oprócz łagodnej Adary, która znosiła wybuchy towarzyszki ze spokojną cierpliwością. Obie dużo czasu spędzały w ogrodzie przylegającym do królewskich apartamentów, gdzie Ce’Nedra mogła dawać upust swym emocjom bez lęku, że ktoś ją usłyszy. Dopiero po pięciu dniach od zniknięcia Gariona Ce’Nedra odkryła wreszcie pełne znaczenie tego, co się stało. Dzień był ciepły – nawet do tak ponurych miejsc jak Riva wreszcie przybyła wiosna – i niewielki trawnik pośrodku ogrodu przybrał barwę żywej zieleni. Różowe, błękitne i ognistoczerwone kwiatki skłaniały swe główki na rabatach, jaskrawożółte pszczoły krzątały się pilnie, przenosząc pocałunki z jednego kwiatu na drugi. Jednak Ce’Nedra nie miała ochoty myśleć o pocałunkach. Ubrana w swą ulubioną bladozieloną tunikę driady, gwałtownie przygryzła kosmyk włosów i w towarzystwie cierpliwej Adary wygłosiła długą przemowę na temat niestałości mężczyzn. Około południa w ogrodzie pojawiła się pulchna królowa Sendarii, Layla. – A! Tu jesteście! – zawołała radośnie. Jak zawsze, jej korona była lekko przekrzywiona. – Szukaliśmy was wszędzie. – Po co? – spytała Ce’Nedra niezbyt uprzejmie. Królowa Layla zatrzymała się i spojrzała na nią krytycznie. – Ojej, ale jesteśmy nadęci. O co ci chodzi? Przez ostatnie dni zachowywałaś się okropnie. Ce’Nedra dostrzegła ostrzegawcze spojrzenie, jakie Adara rzuciła królowej, i na ten widok poczuła jeszcze większą irytację. Jej głos zabrzmiał lodowato. – Los porzuconej narzeczonej nieco mnie drażni, wasza wysokość. Promienna twarz królowej Layli stwardniała. – Mogę cię przeprosić na moment, Adaro? – Oczywiście, wasza wysokość. – Adara wstała szybko i wdzięcznym krokiem opuściła ogród. Królowa Layla odczekała, póki dziewczyna nie znalazła się poza zasięgiem słuchu. Po chwili usiadła na marmurowej ławce. – Podejdź tu, Ce’Nedro – poleciła stanowczo. Księżniczka spojrzała na zazwyczaj opiekuńczą kobietę, zdumiona dźwięczącą w jej głosie żelazną stanowczością. Posłusznie zbliżyła się do ławki i usiadła. – Naprawdę powinnaś przestać odbierać wszystko, co dzieje się na świecie, jako osobisty afront – powiedziała Layla. – Masz przykry zwyczaj oceniania faktów w taki sposób. To, co uczynili Garion, Belgarath i Kheldar, nie ma absolutnie nic wspólnego z tobą. – Spojrzała surowo na Ce’Nedrę. – Czy wiadomo ci cokolwiek na temat proroctwa? – Słyszałam o nim – odparła nadąsana księżniczka. – Tolnedranie nie wierzą w podobne rzeczy. – Może w tym właśnie tkwi problem. Chcę, żebyś mnie wysłuchała,

Ce’Nedro. Możesz mi nie wierzyć, ale przynajmniej zrozumiesz. – Królowa zastanowiła się chwilę. – Proroctwo głosi, że kiedy Rivański Król powróci, Torak ocknie się ze snu. – Torak? Bzdura. Torak nie żyje. – Nie przerywaj mi, kochanie – upomniała ją. – Przez cały ten czas podróżowałaś w ich towarzystwie i wciąż nie rozumiesz? Jak na dziewczynę, która sprawia wrażenie bardzo inteligentnej, jesteś wyjątkowo tępa. Ce’Nedra zarumieniła się gwałtownie. – Torak to bóg, Ce’Nedro – ciągnęła Layla. – Nie jest martwy, jedynie śpi. Nie zginął pod Vo Mimbre, choć wielu ludzi wolałoby tak sądzić. Kiedy tylko Garion dotknął Klejnotu, Torak zaczął się budzić. Czy nie zastanawiałaś się, dlaczego Polgara nalegała, żeby to Podarek niósł Klejnot z Rak Cthol? Zdajesz sobie chyba sprawę, że tak samo mógłby nieść go Garion? Ce’Nedra o tym nie pomyślała. Teraz słuchała uważniej. – Gdyby jednak Garion dotknął go na ziemi angarackiej, pozbawiony swego miecza, Torak mógłby zerwać się na nogi i ruszyć w pościg. W takim wypadku Garion by zginął. – Zginął? – jęknęła Ce’Nedra. – Oczywiście, kochanie. O to właśnie chodzi. Proroctwo twierdzi, że Torak i Rivański Król spotkają się i że ich spotkanie rozstrzygnie o losach całej ludzkości. – Garion?! – wykrzyknęła z niedowierzaniem oszołomiona Ce’Nedra. – Z pewnością nie mówisz poważnie! – Nigdy w życiu nie byłam bardziej poważna, moje dziecko. Garion musi walczyć z Torakiem na śmierć i życie, aby zdecydować o losach świata. Teraz rozumiesz? Dlatego Belgarath, Kheldar i Garion tak nagle opuścili Rivę. Zmierzają do Mallorei, gdzie Garion stoczy pojedynek z Torakiem. Mogli zabrać ze sobą armię, ale wiedzieli, że spowoduje to tylko niepotrzebną śmierć wielu ludzi, więc wyruszyli jedynie we trzech. Nie sądzisz, że nadszedł czas, abyś wydoroślała? Po rozmowie z królową Laylą Ce’Nedra, bodaj pierwszy raz w życiu, zaczęła więcej myśleć o kimś innym niż o sobie. Bardzo martwiła się o Gariona, a nocami dręczyły ją potworne koszmary i wizje najstraszniejszych rzeczy, jakie mogą mu się przytrafić. Co gorsza, miała wrażenie, że słyszy nieustanne uporczywe brzęczenie w uszach. Dźwięk ten doprowadzał ją do szału. Przypominał szmer odległych głosów – głosów na samej granicy słyszalności. Brzęczenie połączone z niepokojem o Gariona sprawiło, że nastrój jeszcze się jej pogorszył. Była stale rozdrażniona. Nawet Adara zaczęła jej unikać. Irytujący szmer dźwięczał jej w uszach przez kilka dni, aż przypadkiem odkryła jego tajemnicę. Pogoda na Wyspie Wiatrów nigdy tak naprawdę nie była ładna, a wiosna stanowiła szczególnie kapryśną porę roku. Sztormy jeden po drugim smagały skaliste wybrzeże, miasto nawiedzały paskudne krótkie ulewy. Pewnego deszczowego poranka, siedząc w swej komnacie, wyglądała

gniewnie przez okno na mokry ogród. Płomień trzaskający na kominku wcale nie polepszał jej nastroju. Po chwili westchnęła i z braku lepszego zajęcia usiadła przy toaletce, by szczotkować włosy. Srebrzysty błysk w lustrze na moment przyciągnął jej wzrok. To był medalion, który Garion jej podarował. Przywykła już do niego, choć czasem wybuchała gniewem na myśl, że nigdy go nie zdejmie. Odłożyła szczotkę i czubkami palców dotknęła amuletu. – ...ale nie możemy nic zrobić, dopóki Arendowie i Tolnedranie nie zarządzą pełnej mobilizacji. To był głos króla Rhodara z Drasni. Zaskoczona Ce’Nedra odwróciła się szybko, zastanawiając się, dlaczego przysadzisty monarcha wszedł do jej komnaty. Gdy tylko oderwała palce od amuletu, głos umilkł. Zmarszczyła brwi, nic nie pojmując. Po chwili znowu dotknęła amuletu. – Nie, nie, nie – powiedział inny głos. – Nie dodajesz przypraw, póki nie zacznie wrzeć. Oderwała palce od amuletu i ten głos także ucichł. Zafascynowana, po raz trzeci przyłożyła dłoń. – Ty pościelisz łóżko, a ja tu ogarnę. Musimy się pospieszyć. Królowa Chereku może wrócić w każdej chwili. Księżniczka słyszała dźwięki, dobiegające z całej Cytadeli. – Żelazko jest za gorące. Przepali wszystko, czego dotkniesz. Nagle doszedł ją urywek szeptanej rozmowy. – A co będzie, jeśli ktoś się zjawi? – To mówiła dziewczyna. – Nikt tu nie przyjdzie. – W głosie młodzieńca zabrzmiała szczególna, przymilna nuta. – Jesteśmy zupełnie bezpieczni, a ja naprawdę cię kocham. Ce’Nedra pospiesznie wypuściła medalion, rumieniąc się gwałtownie. Z początku nie miała żadnej kontroli nad tym zjawiskiem, jednak po paru eksperymentach wiedziała już, jak z niego korzystać. Po kilku godzinach głębokiego skupienia odkryła, że może prześlizgiwać się po wszystkich dźwiękach w danej części Cytadeli, póki nie trafi na rozmowę, która ją zainteresuje. W trakcie tej nauki poznała wiele sekretów – część bardzo interesujących, część niezbyt przyjemnych. Wiedziała, że powinna czuć się winna, bo przecież podsłuchuje, jednakże z jakichś powodów sumienie jej nie dokuczało. – Wasze rozumowanie rozsądnym jest, wasza wysokość – to był głos Mandorallena. – Król Korodullin pozostaje oddanym sprawie, choć parę tygodni minąć musi, nim na jego wezwanie stawią się siły Arendii. Naszym głównym zmartwieniem pozostaje wszelako postawa imperatora w tej kwestii. Bez jego legionów wielkie niebezpieczeństwo nam grozi. – Ran Borune nie ma wyboru – oznajmił król Anheg. – Wiążą go postanowienia traktatów z Vo Mimbre. Strażnik Rivy Brand odchrząknął lekko. – Nie sądzę, aby było to tak proste, wasza wysokość – stwierdził cicho. – Traktaty głoszą, że królestwa Zachodu muszą odpowiedzieć na wezwanie

Rivańskiego Króla, lecz Belgarion wyjechał i nie może wezwać ich osobiście. – Działamy w jego imieniu – wtrącił król Cho-Hag. – Problem w tym, jak przekonać Rana Borune, że tak jest istotnie – zauważył Rhodar. – Znam Tolnedran. Natychmiast zaangażują cały batalion prawników, aby zajęli się interpretacją traktatów. Dopóki Belgarion we własnej osobie nie spotka się twarzą w twarz z Ranem Borune i nie wezwie go do walki, imperator będzie się upierał, że nie ma obowiązku do nas dołączyć. Jedynie Rivański Król może zażądać jego udziału w wojnie. Ce’Nedra wypuściła amulet spomiędzy palców. Zaczął jej się rysować pewien pomysł. Bardzo ją podniecił, ale nie była pewna, czy zdoła go zrealizować. Wiedziała, że Alornowie są uparci i niechętnie przyjmują wszelkie nowinki. Podeszła do stojącej pod oknem niewielkiej skrzyni. Po chwili znalazła ciasno zwinięty pergamin. Rozwinęła go i przebiegła wzrokiem. Pewien fragment odczytała uważnie kilkanaście razy. Do wieczora zastanawiała się nad swym pomysłem. Szansa, aby komuś udało się dogonić Gariona i go powstrzymać, była, łagodnie mówiąc, znikoma. Belgarath i książę Kheldar zbyt dobrze znali się na unikach i podstępach, aby dać się łatwo złapać. Pościg za nimi to tylko strata czasu. Ponieważ Polgara chwilowo nie rozumowała dość racjonalnie, by spojrzeć na to od właściwej strony, obowiązek działania spadł na Ce’Nedrę. Musiała coś zrobić natychmiast, aby do minimum zmniejszyć niebezpieczeństwo grożące Garionowi, kiedy wraz z towarzyszami przekroczy granicę krain Angaraków. Pozostawało jedynie przekonać królów Alornów, że to ona stanowi logiczny wybór. Następnego ranka wciąż padał deszcz i Ce’Nedra wstała wcześnie, aby przygotować się do rozmowy. Oczywiście wiedziała, że musi wyglądać naprawdę po królewsku. Z rozmysłem wybrała szmaragdowozieloną aksamitną suknię i pasującą do niej pelerynę. Doskonale zdawała sobie sprawę, że w zielonym wygląda oszałamiająco, a diadem ze złotych dębowych liści dostatecznie przypominał koronę, by wywrzeć odpowiednie wrażenie. Była zadowolona, że zaczekała do rana. Odkryła, że o tej porze mężczyźni są bardziej skłonni do ustępstw. Z początku będą się z nią spierać i chciała zaszczepić im swoją ideę, zanim jeszcze w pełni się przebudzą. Gdy po raz ostatni sprawdzała swe odbicie w wielkim zwierciadle na ścianie w gotowalni, ponownie dokonała w pamięci przeglądu wszystkich argumentów. Wiedziała, że musi natychmiast odeprzeć wszelkie obiekcje. Wreszcie przybrała królewską minę i biorąc ze sobą zwinięty pergamin, ruszyła do drzwi. Komnata rady, w której zazwyczaj spotykali się królowie Alornów, była wielkim pomieszczeniem w jednej z masywnych wież Cytadeli. Jej strop podpierały ciężkie belki, podłogę zaściełał ciemnobrązowy dywan, a wzniesiony w najdalszym krańcu kominek był dość wysoki, by mógł w nim stanąć dorosły mężczyzna. Kasztanowe story zwieszały się po obu stronach okien, za którymi strugi deszczu bębniły o kamienie fortecy. Ściany komnaty były zawieszone mapami. Na wielkim stole piętrzył się stos pergaminów;

towarzyszyły mu niezliczone kufle z piwem. Król Anheg, w błękitnej szacie i pogiętej koronie, rozparty na krześle, jak zwykle przypominał nieokrzesanego brutala. Król Rhodar oblókł swe potężne ciało w szkarłatną szatę, jednakże pozostali władcy i generałowie mieli na sobie zwyczajne ubrania. Ce’Nedra weszła bez pukania i spojrzała władczo na lekko zakłopotanych mężczyzn, którzy zerwali się na nogi, aby ją powitać. – Wasza wysokość. – Król Rhodar złożył jej dostojny ukłon. – Twoja obecność sprawia nam zaszczyt. Czy... – Witam, wasza wysokość – odparła z lekkim dygnięciem. – Panowie, potrzebuję waszej rady w sprawie państwowej. – Wszyscy jesteśmy do twojej dyspozycji. – W oczach króla Rhodara zabłysła przebiegła iskierka. – Wygląda na to, że pod nieobecność króla Belgariona muszę działać w jego zastępstwie. Potrzebuję waszej rady, jak mam to uczynić. Chciałabym, aby władza została mi przekazana tak szybko, jak to tylko możliwe. Spojrzeli na nią z niedowierzaniem. Rhodar pierwszy doszedł do siebie. – Interesująca propozycja, wasza wysokość – rzekł uprzejmie – jednakże poczyniliśmy już inne ustalenia. Istnieje w tej materii pewien precedens. Mimo to dziękujemy waszej wysokości za jej wielkoduszną propozycję. – To nie była propozycja – odparła Ce’Nedra. – A wszelkie dotychczasowe precedensy przestały już obowiązywać. Król Anheg poczerwieniał z wściekłości, lecz Rhodar nie dał mu dojść do słowa. Ce’Nedra uświadomiła sobie, że otyły król Drasni będzie najprawdopodobniej jej najgroźniejszym przeciwnikiem – albo też najbardziej pożytecznym sojusznikiem. – Wszyscy z zachwytem przyjrzymy się orzeczeniu, które nadaje waszej wysokości władzę królewską – rzekł. – Zakładam, że chodzi o ten pergamin. – Owszem, wasza wysokość – oświadczyła Ce’Nedra. – Dokument ten wyraźnie wymienia moje obowiązki. – Mogę? – Rhodar wyciągnął rękę. Podała mu pergamin i Drasanin rozłożył go starannie. – Księżniczko, to jest wasza umowa przedślubna. Może chciałaś przedstawić nam inny dokument? – Interesująca nas treść zawarta jest w punkcie czwartym, wasza wysokość. Rhodar szybko odczytał wskazany fragment, lekko marszcząc brwi. – Co tam jest napisane, Rhodarze? – spytał król Anheg niecierpliwie. – Ciekawe... – Rhodar podrapał się w ucho. – Rhodarze, co tam znalazłeś?! – krzyknął z wyrzutem Cherek. Król Rhodar odchrząknął i zaczął czytać na głos: – Ustala się, że król Belgarion i jego małżonka będą rządzić wspólnie, a pod jego nieobecność królowa przejmie w pełni obowiązki i władzę. – Pokaż mi to. – Anheg wyrwał pergamin z ręki Rhodara. – To nic nie znaczy – zawyrokował Brand. – Ona nie jest jeszcze królową. Nie

będzie nią aż do dnia ślubu. – To jedynie formalność, lordzie strażniku – odrzekła Ce’Nedra. – Powiedziałbym, że dość istotna – odpalił. – Istnieje precedens – stwierdziła Ce’Nedra zimno. – Kiedy umiera król przed koronacją, jego następca przejmuje władzę. – To co innego – warknął Brand. – Nie widzę żadnej różnicy, mój panie. Wyznaczono mnie wraz z Belgarionem współwładczynią Rivy. Pod jego nieobecność czy w razie wyższej konieczności muszę przejąć pełnię władzy. To moje prawo i obowiązek. Formalności mogą zaczekać, lecz w istocie już jestem Rivańską Królową. Taka była wola i zamiar króla Belgariona. Czy sprzeciwicie się własnemu królowi? – W tym, co mówi księżniczka, jest pewien sens, lordzie strażniku – rzekł z namysłem hrabia Seline. – Dokument jest zupełnie jasny. – Ale spójrzcie na to – odezwał się Anheg triumfalnie. – W punkcie drugim powiada się, że jeśli ślub nie dojdzie do skutku, należy zwrócić wszelkie dary. A ślub nie doszedł do skutku. – Nie jestem pewien, czy władza to dar, Anhegu – wtrącił król Fulrach. – Nie można jej po prostu dawać i odbierać. – Wykluczone, aby księżniczka rządziła – upierał się Anheg. – Nie ma pojęcia o Alornach. – Podobnie jak Garion – mruknął król Cho-Hag. – Może się nauczyć, tak jak i on. Ce’Nedra uważnie oceniła ich nastroje. Większość była przynajmniej skłonna rozważyć jej propozycję, jedynie dwaj konserwatyści, Brand i Anheg, opierali się z całej siły. Uznała, że nadszedł czas na pełen godności odwrót, połączony z rzuconą na odchodnym rozbrajającą ofertą. – Pozostawię was, panowie, abyście omówili tę kwestię – oznajmiła nieco wyniośle. – Chciałabym jednak stwierdzić, że zdaję sobie sprawę z powagi sytuacji, jakiej Zachód musi stawić czoło. – Z rozmysłem przybrała minkę uroczej małej dziewczynki. – Jestem tylko zwykłą młodą panną, nie przywykłam do skomplikowanych strategii i taktyk. Nie śmiałabym podjąć decyzji w podobnej materii, nie zasięgając wcześniej waszej rady. Następnie złożyła dyg królowi Rhodarowi. Specjalnie go wybrała. – Wasza wysokość – powiedziała – oczekuję na waszą decyzję. W odpowiedzi król Drasni skłonił się zamaszyście. – Wasza wysokość – odparł z przebiegłym mrugnięciem. Ce’Nedra opuściła komnatę i niemal pofrunęła korytarzem do swojego apartamentu. Bez tchu zamknęła za sobą drzwi i drżącymi palcami pochwyciła talizman. Szybko przebiegała nic nieznaczące rozmowy, póki nie znalazła tego, czego szukała. – ...odmawiam uczestnictwa w tym absurdzie – mówił Anheg. – Anhegu, drogi przyjacielu! – W głosie króla Fulracha z Sendarii zabrzmiała zaskakująco stanowcza nuta. – Jesteś moim najdroższym bratem, ale masz parę nieznośnych uprzedzeń. Czy nie byłoby lepiej, gdybyś, jak przystało

prawdziwemu monarsze, beznamiętnie rozważył wszelkie wady i zalety takiego rozwiązania? – Alornowie nigdy jej nie zaakceptują. Oto podstawowa wada. – Alornowie posłuchają nas – powiedział król Cho-Hag cicho. – Ona będzie jedynie figurantką, symbolem naszej jedności. – Podejrzewam, że Cho-Hag trafił w sedno sprawy – odezwał się król Rhodar. – Zastanówmy się poważnie. Proszę mi wybaczyć, baronie Mandorallenie, lecz Arendowie są zupełnie rozbici. Asturia i Mimbre balansują na granicy otwartej wojny i w północnej Arendii wezwanie króla Korodullina może zostać kompletnie zignorowane, a w takim wypadku mimbraccy rycerze będą musieli zostać w domu, aby bronić się przed ewentualnymi powstaniami w Asturii. Musimy znaleźć kogoś, kto sprawi, że zapomną o swoich sporach i dołączą do nas. Potrzebujemy asturskich łuczników i mimbrackich rycerzy. – Zaiste ze smutkiem przyznać muszę rację waszej wysokości – zgodził się Mandorallen. – Nieszczęsna Arendia zewnętrznej pomocy szukać musi w zjednoczeniu. Nie jesteśmy dość mądrzy, by połączyć się sami. – Ce’Nedra może nam w tym posłużyć tak dobrze, jak Garion – zauważył Barak roztropnie. – Nie sądzę, aby ktokolwiek oczekiwał od niego, że zostanie generałem. Zamierzaliśmy jedynie włożyć mu na głowę koronę i pozwolić, aby jechał na czele armii. Poza tym Arendowie łatwo się wzruszają na widok ładnych dziewcząt. Umowa przedślubna nadaje żądaniom Ce’Nedry przynajmniej pozory legalności. Musimy jedynie zachowywać się, jakbyśmy ją akceptowali... i mówić bardzo przekonująco. Kiedy dodamy perspektywę miłej wojenki, sądzę, że Arendowie staną z nami w jednym szeregu. – Najważniejszą jednak rzeczą – podkreślił król Rhodar – pozostaje wrażenie, jakie księżniczka wywrze w Tolnedrze. Ran Borune ją uwielbia i może zgodzi się oddać jej swe legiony. Na naszą prośbę nigdy by tego nie zrobił. Natychmiast dostrzeże polityczne korzyści płynące z faktu, że to Ce’Nedra dowodzi armią. Potrzebujemy tych legionów. Osobiście nie przepadam za Tolnedranami, lecz legiony są najlepszą armią świata. Sam zegnę kolana przed Ce’Nedrą, jeśli dzięki temu miałbym zdobyć ich pomoc. Pozwólmy jej odgrywać królową, jeśli tak bardzo tego pragnie. Ce’Nedra była zadowolona z siebie. Poszło lepiej, niż oczekiwała. Usiadła przy toaletce i szczotkowała włosy, przez cały czas nucąc cicho.

Rozdział XXIII Zbrojmistrz Delban, szorstki, łysy mężczyzna o szerokich ramionach, wielkich spracowanych dłoniach i strzępiastej brodzie, w swoim fachu był prawdziwym artystą i nie miał respektu dla nikogo. Ce’Nedra uznała, że jest nieznośny. – Nie robię zbroi dla kobiet – odburknął, gdy wraz z Durnikiem wkroczyła do jego warsztatu. Odwrócił się do niej plecami i z łoskotem walił młotkiem w kawał rozżarzonej blachy. Dopiero po godzinie zdołała go przekonać, aby chociaż zastanowił się nad jej propozycją. Rozpalone powietrze w kuźni drżało z gorąca, a czerwone ceglane ściany zdawały się jeszcze wzmagać upał. Ce’Nedra zlała się potem. Sporządziła wcześniej szkice, jak powinna wyglądać jej przyszła zbroja. Delban na ich widok roześmiał się głośno. – Co w tym śmiesznego? – spytała. – W czymś takim przypominałabyś żółwia. W ogóle nie mogłabyś się ruszyć. Z trudem opanowała irytację. – Rysunki mają tylko stanowić pewną wskazówkę. – Bądź grzeczną dziewczynką i zanieś je do krawca. Pracuję w stali, nie w brokacie czy satynie. Podobna zbroja byłaby bezużyteczna, a poza tym tak niewygodna, że nie dałabyś rady w niej się ruszyć. – A zatem ją zmień – wycedziła przez zaciśnięte zęby. Ponownie zerknął na jej projekt, po czym zmiął w palcach rysunki i odrzucił je w kąt. – Głupota – mruknął. Ce’Nedra w ostatniej chwili powstrzymała cisnący się na usta krzyk. Schyliła się i podniosła rysunki. – Co jest w nich złego? – Za wiele tutaj. – Pchnął dużym palcem w przedstawione na szkicu ramiona. – Nie mogłabyś podnieść ręki. I tu – dziabnął otwory na ręce w narysowanym przez nią napierśniku. – Gdybym zrobił je takie ciasne, ręce by ci sterczały na boki. Nie zdołałabyś nawet podrapać się w nos. A skoro już przy tym jesteśmy, skąd w ogóle wzięłaś ten pomysł? Chcesz mieć kolczugę czy napierśnik? Obu nie możesz. – Dlaczego? – Z powodu ciężaru. Nie dasz rady ich udźwignąć. – A więc zrób lżejszą zbroję. Chyba potrafisz? – Jeśli chcę, mogę wykuć kolczugę lekką niczym pajęczyna, ale co to ma za

sens? Zwykły cios noża przebije ją bez trudu. Odetchnęła głęboko. – Panie zbrojmistrzu – powiedziała z wymuszonym spokojem – spójrz na mnie. Czy sądzisz, że na całym świecie znajdzie się chociaż jeden wojownik dość mały, bym mogła z nim walczyć? Delban z namysłem podrapał się po czaszce. – Rzeczywiście, nie staje ci wzrostu – przyznał. – Skoro nie zamierzasz walczyć, po co ci zbroja? – Tak naprawdę to nie ma być zbroja – wyjaśniła dość niecierpliwie. – Muszę wyglądać jak rycerz. To coś w rodzaju kostiumu. Natychmiast dostrzegła, że użycie tego słowa było błędem. Delbanowi twarz pociemniała i znów odepchnął rysunki. Dopiero po dziesięciu minutach zdołała go ułagodzić. Po licznych przymilnych słówkach i bezczelnych pochlebstwach przekonała go, by potraktował całą sprawę jako coś w rodzaju artystycznego wyzwania. – W porządku – ustąpił wreszcie, rzucając jej cierpkie spojrzenie. – Zdejmuj ubranie. – Co takiego?! – Zdejmij suknię – powtórzył. – Muszę wziąć dokładną miarę. – Zdajesz sobie sprawę, co proponujesz? – Moja mała – zniecierpliwił się – jestem żonatym mężczyzną, mam córki starsze od ciebie. Nosisz chyba bieliznę? – Tak, ale... – To zaspokoi wymogi przyzwoitości. Zdejmij suknię. Z płonącą twarzą Ce’Nedra zsunęła ubranie. Durnik, który wciąż uśmiechał się szeroko, uprzejmie odwrócił się plecami. – Powinnaś więcej jeść – stwierdził Delban. – Jesteś koścista jak kurczak. – Nie potrzebuję dodatkowych uwag – odparła kwaśno. – Pospiesz się. Nie zamierzam stać w koszuli przez cały dzień. Zbrojmistrz wziął kawałek grubego sznura, na którym w równych odstępach zawiązano supły. Dokonał wielu pomiarów, starannie notując je na tabliczce. – Wystarczy – uznał. – Możesz się ubrać. Ce’Nedra z pewnym trudem naciągnęła z powrotem suknię. – Jak długo to potrwa? – spytała. – Dwa do trzech tygodni. – Niemożliwe. Potrzebuję jej za tydzień. – Dwa tygodnie – odparł z uporem. – Dziesięć dni – odparowała. Po raz pierwszy, odkąd weszła do kuźni, Delban się uśmiechnął miło. – Przywykła do tego, żeby wszystko szło po jej myśli, prawda? – Spojrzał na Durnika. – To księżniczka – rzekł Durnik. – Zazwyczaj dostaje to, czego zapragnie. – Dobrze, moja koścista księżniczko – Delban się roześmiał. – Dziesięć dni. Ce’Nedra uśmiechnęła się radośnie.

– Wiedziałam, że zmądrzejesz. Dokładnie dziesięć dni później, raz jeszcze w towarzystwie Durnika, powróciła do warsztatu Delbana. Kolczuga sporządzona przez zbrojmistrza była tak lekka, że dałoby się ją niemal określić słowem „delikatna”. Wykuty ze stali hełm wieńczyło białe pióro. Otaczała go też złota korona. Nagolenniki, które miały chronić przód nóg Ce’Nedry, pasowały idealnie. Kowal sporządził nawet kutą tarczę obrzeżoną mosiądzem oraz lekki miecz o ozdobnej głowni i pochwie. Jednakże Ce’Nedra spoglądała z dezaprobatą na przygotowany przez Delbana napierśnik. Niewątpliwie na nią pasował – aż za dobrze. – Nie zapomniałeś o czymś? – spytała. Zbrojmistrz uniósł napierśnik swymi wielkimi rękami i przyjrzał się mu uważnie. – Wszystko jest na miejscu – odparł. – Przód, tył, rzemienie i zapięcia. Czego jeszcze chciałaś? – Czy nie jest odrobinę... zbyt płaski? – zasugerowała Ce’Nedra delikatnie. – Ma pasować. Jego kształt nie jest moją winą. – Chcę, żeby był nieco bardziej... – wykonała rękami półkolisty gest. – Po co? – Nieważne po co. Po prostu to zrób. – Co zamierzasz tam włożyć? – To już mój problem. Ty tylko zrób, jak ci każę. Delban cisnął ciężki młot na kowadło. – Sama sobie zrób – powiedział szorstko. – Durniku! – jęknęła Ce’Nedra błagalnie. – O nie, księżniczko – odmówił kowal grzecznie. – Nie dotknę cudzych narzędzi. Tak się nie robi. – Proszę, Delbanie! – Próbowała coś osiągnąć przymilnym tonem. – Głupota! – odparł z zaciętą twarzą. – To bardzo ważne. – Nie ustępowała. – Jeśli włożę ten napierśnik, będę wyglądać jak mały chłopiec. Kiedy ludzie mnie zobaczą, muszą wiedzieć, że jestem kobietą. To naprawdę ważne. Czy nie mógłbyś... choćby troszeczkę? – Podkreśliła słowo odpowiednim gestem. Delban rzucił Durnikowi pełne niesmaku spojrzenie. – Musiałeś przyprowadzić ją akurat do mojej kuźni? – Wszyscy twierdzą, że jesteś najlepszy. – Tylko odrobinkę, Delbanie – nalegała Ce’Nedra. Zbrojmistrz ustąpił. – Zrobię wszystko, bylebyś tylko przestała zawracać mi głowę. Ale nie aż tak bardzo. – Machnął gwałtownie rękami w geście sugerującym niezwykle bujne kształty. – Polegam na twoim dobrym smaku, Delbanie. – Uśmiechnęła się ciepło i poklepała go po policzku. – No to do jutra rana. Następnego ranka Ce’Nedra zdecydowała, że zbroja jest idealna.

– I co o tym sądzisz, Adaro? – spytała przyjaciółkę, przeglądając się w lustrze. – Wygląda bardzo ładnie – odparła z lekkim powątpiewaniem wysoka Algarka. – Jest doskonała. – Ce’Nedra westchnęła z radością, obracając się tak, by umocowana do napierśnika błękitna peleryna załopotała dramatycznie. Błyszcząca kolczuga, którą włożyła pod napierśnik, sięgała do jej kolan i przegubów. Nagolenniki i naramienniki były inkrustowane mosiądzem. Delban kategorycznie odrzucił sugestię użycia złota. Musiała przyznać w duchu, że mimo grubej lnianej koszuli zbroja obciera ją nieco, ale była gotowa pogodzić się z drobną niewygodą. Uniosła miecz, studiując w lustrze ogólny efekt. – Źle go trzymasz, Ce’Nedro – zauważyła Adara uprzejmie. – Pokaż mi. – Ce’Nedra podała jej miecz. Adara ujęła klingę i chwyciła mocno, kierując ostrze ku dołowi. Wyglądała niezwykle fachowo. – Gdzie się tego nauczyłaś? – Wszystkie przechodzimy szkolenie. – Oddała jej broń. – Tak każe tradycja. – Pomóż mi z tarczą. Wspólnie zdołały obwiesić księżniczkę całym rycerskim ekwipunkiem. – Jak oni to robią, do licha, żeby miecz nie plątał im się pomiędzy nogami? – Ce’Nedra mocowała się z długą pochwą wiszącą u pasa. – Przytrzymaj rękojeść – poradziła Adara. – Chcesz, bym poszła z tobą? Ce’Nedra zastanowiła się nad tym. – Chyba nie – zdecydowała z pewnym wahaniem. Przygładziła włosy i poprawiła przybrany piórem hełm – Myślę, że muszę sama stawić im czoło. Czy naprawdę dobrze wyglądam? – Poradzisz sobie – zapewniła Adara. W tym momencie księżniczkę uderzyła pewna myśl. – A jeśli zaczną się śmiać? – spytała z lękiem. – Zagrozisz im mieczem – odparła Adara poważnie. – Nabijasz się ze mnie! – Oczywiście, że nie, księżniczko. – Twarz Adary nie zdradzała żadnych uczuć. Kiedy Ce’Nedra dotarła do drzwi komnaty rady, odetchnęła głęboko i weszła, znów bez pukania. Pukanie byłoby nie na miejscu. Mogłoby sugerować, że sama nie wierzy, iż ma prawo tu być. – I co, panowie? – Stanęła na środku komnaty, aby wszyscy monarchowie i generałowie mogli ją zobaczyć. Król Rhodar podniósł się uprzejmie i powitał ją ukłonem. – Wasza wysokość, zastanawialiśmy się nad powodem twojej nieobecności. Obecnie jest on zupełnie jasny. – Podobam się wam? – Nie mogła sobie tego odmówić. Obróciła się, aby wszyscy mogli obejrzeć jej zbroję.

– Rzeczywiście imponująca, nie sądzicie? – zapytał Rhodar pozostałych. – Odpowiednie akcenty w odpowiednich miejscach. Arendowie bez namysłu podążą za nią, a Tolnedranie... Cóż, zobaczymy, jak zareagują. Król Anheg wyglądał, jakby w duchu toczył z sobą ciężką walkę. – Czemu mam wrażenie, że jestem do czegoś zmuszany? – Westchnął z wyrzutem. – Cała ta idea budzi we mnie głęboki sprzeciw, ale nie potrafię znaleźć żadnych racjonalnych argumentów. – Krytycznie przyjrzał się Ce’Nedrze. – Nie wygląda nawet tak źle, prawda? – Ustąpił niechętnie. – Oczywiście, to zupełnie nienaturalne, ale zbroja rzeczywiście dodaje jej pewnego wyrazu. To może się nawet udać. – Cieszę się, że zyskałam aprobatę waszej wysokości. Ce’Nedra o mały włos nie rzuciła mu się na szyję. Próbowała dygnąć, lecz zbroja uniemożliwiała jakikolwiek ukłon. Zaśmiała się bezradnie i zatrzepotała rzęsami w stronę brutalnego króla Chereku. – Przestań, Ce’Nedro – powiedział z irytacją Anheg. – I bez tego trudno mi to wszystko zaakceptować. – Rzucił jej gniewne spojrzenie. – Zgadzam się, jeśli ustalimy, że nie będzie podejmowała żadnych decyzji. Wcale mi się to nie podoba, ale przypuszczam, że moja opinia nie jest najważniejsza. – Wstał i złożył formalny ukłon. – Wasza wysokość – wykrztusił, jakby słowa te nie chciały przejść mu przez gardło. Ce’Nedra uśmiechnęła się promiennie i instynktownie próbowała odpowiedzieć na jego ukłon. – Nie kłaniaj się, Ce’Nedro – poradził ze zbolałą miną. – Władca Zachodu nikomu się nie kłania. – Nagle odwrócił się do króla Drasni. – To się nie uda, Rhodarze. Jak niby ją nazwiemy? Władczynią Zachodu? Jeśli to zrobimy, staniemy się pośmiewiskiem wszystkich dwunastu królestw. – Możemy nazywać ją Rivańską Królową, mój drogi Anhegu – odparł Rhodar uprzejmie – i rozwalimy głowę każdemu, kto nie zechce się przed nią pokłonić. – Na to możesz liczyć – prychnął Anheg. – Jeśli ja się kłaniam, każdy musi zrobić to samo. – Cieszę się, że już wszystko zostało ustalone – odezwał się znajomy głos z mrocznego kąta komnaty rady. – Lady Polgaro! – Ce’Nedra aż się zachłysnęła. – Nie zdawałam sobie sprawy, że tutaj jesteś. – To zupełnie zrozumiałe. Byłaś bardzo zajęta, prawda, kochanie? – Ja... – Ce’Nedra zająknęła się i urwała. Polgara ostrożnie odstawiła filiżankę i podeszła bliżej, stając w plamie światła. Zachowała powagę, lecz kiedy uważnie oglądała księżniczkę odzianą w zbroję, w jej oczach rozbłysły wesołe iskierki. – Bardzo interesujące – powiedziała jedynie. Ce’Nedra była zdruzgotana. – Panowie – Polgara zwróciła się do rady – z pewnością macie jeszcze wiele spraw do omówienia. Tymczasem jednak jej wysokość i ja musimy porozmawiać o paru rzeczach na osobności. Jestem pewna, że nam wybaczycie.

– Ruszyła w stronę drzwi. – Chodź, Ce’Nedro – poleciła, nie oglądając się za siebie. Dygocząc ze strachu, księżniczka za nią poszła. Polgara nie odezwała się ani słowem, póki nie znalazły się w komnatach. Wówczas spojrzała surowo na zakutą w zbroję księżniczkę. – Dobiegły mnie słuchy, że coś planujesz, Ce’Nedro. Zechciałabyś wyjaśnić mi to bliżej? – Tak bardzo się kłócili – zaczęła Ce’Nedra niezręcznie. – Potrzebowali kogoś, kto by ich zjednoczył. – I postanowiłaś wziąć na siebie ten obowiązek? – No cóż... – Skąd wiedziałaś, że się kłócą? Ce’Nedra z miną winowajczyni zarumieniła się lekko. – Rozumiem – mruknęła Polgara. – Odkryłaś, jak korzystać z amuletu mojej siostry. Bardzo sprytne z twojej strony. – Pozwól, lady Polgaro – rzuciła Ce’Nedra błagalnie. – Pozwól mi ich poprowadzić. Wiem, że mogę to zrobić. Chcę udowodnić, że jestem godna zostać królową Gariona. Polgara przyjrzała się jej z namysłem. – Szybko dorastasz, Ce’Nedro – stwierdziła. – Zgodzisz się, abym to zrobiła? – Jeszcze o tym pogadamy. Zdejmij hełm i tarczę, kochanie. I postaw miecz w kącie. Zaparzę nam filiżankę herbaty i opowiesz mi dokładnie, co zamierzasz. Kiedy już wyruszymy, nie życzę sobie żadnych niespodzianek. – Pojedziesz z nami?! – Oczywiście – odparła czarodziejka. Nagle uśmiechnęła się ciepło. – Może zdołam ochronić chociaż ciebie. Zdaje się, że z Garionem niezbyt mi się powiodło. – Nagle spojrzała wymownie na napierśnik Ce’Nedry. – Trochę przesadziłaś, kochanie. Ce’Nedra zaczerwieniła się gwałtownie. – Sądziłam, że dzięki temu będzie bardziej... hm... – Nie wiedziała, jak to wyrazić. – Nie musisz się tak bardzo przejmować. Jesteś jeszcze młoda. Daj sobie nieco czasu. Będzie lepiej, obiecuję. – Jestem taka płaska – jęknęła księżniczka z rozpaczą. Nagle przyszła jej do głowy pewna myśl. – Czy nie zechciałabyś... nie mogłabyś... no wiesz... – Niewyraźnie machnęła ręką. – Nie, kochanie – odparła Polgara stanowczo. – To nie najlepszy pomysł. Coś takiego zakłóciłoby równowagę twego ciała. Lepiej nie igrać z podobnymi sprawami. Po prostu bądź cierpliwa. Wcześniej czy później nabierzesz kształtów. Choćby po urodzeniu kilkorga dzieci. – Och, lady Polgaro! – Ce’Nedra zaśmiała się bezradnie. – Ty umiesz wszystko wyjaśnić. Jesteś jak matka, której nigdy nie miałam. – Impulsywnie zarzuciła czarodziejce ręce na szyję.

Polgara zmarszczyła nos. – Ce’Nedro – zasugerowała – może byś zdjęła zbroję. Pachniesz jak żelazny garnek. Księżniczka roześmiała się. W ciągu następnych kilku dni spora grupa ludzi opuściła Rivę, wypełniając powierzone im misje. Barak pożeglował do Val Alorn, aby dopilnować przygotowań chereckiej floty. Mandorallen wyruszył do Vo Mimbre z raportem przeznaczonym dla króla Korodullina. Ognisty młodzik, Lelldorin, któremu na prośbę Gariona wybaczono dawne winy, wsiadł na statek powracający do Asturii, by dokonać tam pewnych przygotowań. Hettar, Relg i pułkownik Brendig udali się do Camaaru, gdzie mieli się rozdzielić i powrócić do swoich krajów, aby dopilnować ostatnich etapów mobilizacji. Zachód wkroczył na ścieżkę ku nieuniknionej wojnie.

Rozdział XXIV Księżniczka Ce’Nedra szybko odkryła, że Alornowie to zdumiewająco emocjonalny lud. Niemal natychmiast musiała odrzucić stereotypową tolnedrańską wizję północnej rasy jako brutalnych dzikusów tłoczących się na najdalszych obrzeżach cywilizacji. Zrozumiała, że ma do czynienia z niezwykle skomplikowanymi ludźmi zdolnymi do subtelnych uczuć. Jednakże w apoplektycznej furii króla Chereku, Anhega, który wpadł do komnaty rady kilka dni później, nie było nic subtelnego. Twarz mu płonęła, oczy wychodziły z orbit. – Masz pojęcie, co zrobiłaś?! – ryknął w stronę Ce’Nedry. – Zrobiłam? Z czym, wasza wysokość? – spytała spokojnie. – Z Cherekiem! – wykrzyknął. Jego pogięta korona zsunęła się na jedno ucho. – Twoja sprytna gierka podsunęła mojej żonie świetny pomysł, aby rządzić krajem podczas naszej nieobecności. – To przecież twoja żona, królu Anhegu – zauważyła Ce’Nedra chłodno. – Właściwe jest zatem, aby rozumnie doglądała kraju, gdy ty wyjedziesz. – Rozumnie?! – krzyknął Anheg. – Islena jest pozbawiona rozumu. Pomiędzy uszami ma jedynie pustkę. – Czemu zatem się z nią ożeniłeś? – Z pewnością nie dla jej rozumu. – Może cię zaskoczy, Anhegu – zasugerował z lekko rozbawioną miną król Rhodar. – Nic mnie nie zaskoczy, chyba że po powrocie zastanę cokolwiek oprócz nędznych ruin – wypalił Anheg, padając na krzesło. – Co gorsza, w żaden sposób nie mogę jej powstrzymać. Nieważne co powiem, obejmie tron natychmiast po moim wyjeździe. I będzie katastrofa. Kobiety nie powinny zajmować się polityką. Mają na to zbyt słabe głowy. – Obawiam się, że to stwierdzenie nie przysporzy ci sympatii i nie doda splendoru. – Król Drasni zaśmiał się, zerkając na Polgarę. Po ostatniej uwadze króla Chereku brwi czarodziejki powędrowały w górę. – Och, przepraszam, Polgaro – wymamrotał zaambarasowany Anheg. – Oczywiście nie miałem na myśli ciebie. O tobie nie myślę jak o kobiecie. – Nie rozwijałbym dalej tego wątku, Anhegu – poradził Rhodar. – I tak jak na jeden dzień strzeliłeś już dosyć gaf. – Nic się nie stało, Rhodarze – powiedziała Polgara lodowato. – Uważam, że obserwacje króla Chereku są fascynujące. Anheg skrzywił się.

– Doprawdy, nie rozumiem cię, przyjacielu – ciągnął Rhodar. – Zdobyłeś najlepsze wykształcenie na północy, studiowałeś sztukę, poezję, historię i filozofię, lecz w tej jednej materii jesteś ślepy jak najgłupszy wieśniak. Czemu wizja kobiety u władzy tak cię szokuje? – To... to nienaturalne – wypalił Anheg. – Kobiety nie są stworzone do rządów. Sam ten pomysł narusza odwieczny porządek rzeczy. – Nie jestem pewna, czy w ten sposób do czegokolwiek dojdziemy. – Polgara wstała. – Jeśli wybaczycie nam, panowie, jej wysokość i ja mamy coś do zrobienia. – Wyprowadziła Ce’Nedrę z komnaty. – Jest bardzo nerwowy, prawda? – zagadnęła Ce’Nedra, gdy szły korytarzami Cytadeli Żelaznopalcego w stronę apartamentu lady Polgary. – Czasami reaguje przesadnie dramatycznie. Te jego wybuchy nie zawsze są autentyczne. Bywa, iż tak się zachowuje, ponieważ uważa, że ludzie tego po nim oczekują. – Czarodziejka lekko zmarszczyła brwi. – W jednym ma rację. Islena nie nadaje się do sprawowania rządów. Musimy z nią pomówić, a także z innymi paniami. – Otwarła drzwi do komnaty i obie weszły do środka. Większość szkód wywołanych furią Polgary została już naprawiona i jedynie kilka osmalonych szram na ścianach świadczyło o gwałtowności jej gniewu. Polgara usiadła przy stole i ponownie ujęła list, który nadszedł tego ranka z Drasni od królowej Porenn. – Jest raczej pewne, że teraz nie zdołamy już doścignąć mojego ojca i pozostałych – mruknęła z lekkim żalem. – Ale przynajmniej nie musimy się dłużej martwić o jedno. – To znaczy? – Ce’Nedra usiadła naprzeciwko Polgary. – Istniały pewne wątpliwości, czy mój ojciec całkowicie wydobrzał po załamaniu zeszłej zimy. Lecz Porenn pisze, że już doszedł do siebie... choć ma to też swoje złe strony. – Odłożyła list. – Myślę, że nadszedł czas na poważną rozmowę, Ce’Nedro. W ciągu ostatnich kilku tygodni z zapałem oddawałaś się przeróżnym manewrom i manipulacjom. Teraz chciałabym usłyszeć dokładnie, co się za tym kryje. Czemu właściwie uznałaś za stosowne narzucić wszystkim swój nowy status? Ce’Nedra poczerwieniała. – Ostatecznie jestem Rivańską Królową, lady Polgaro – stwierdziła oschle. – Nie gadaj bzdur. Nosisz na głowie fikcyjną koronę tylko dlatego, że Rhodar postanowił ci na to pozwolić. I ponieważ przekonał Anhega, Branda i ChoHaga, że nie narobisz żadnych szkód. Co kryje się za tym planem? – Pod jej przenikliwym spojrzeniem Ce’Nedra poruszyła się niespokojnie. – Musimy pozyskać sobie Arendów i legiony mojego ojca – odparła, jakby to wszystko tłumaczyło. – Oczywiście. – Ale królowie Alornów nie zdołają tego zrobić. – Dlaczego? – Ponieważ zespół nie zdobędzie ludzkich serc. – Prawda wyszła na jaw i Ce’Nedra pospiesznie tłumaczyła dalej: – Garion mógłby tego dokonać.

Na zew Rivańskiego Króla powstałby cały Zachód, ale Gariona tu nie ma, więc musi zrobić to ktoś inny. Studiowałam historię, lady Polgaro. Żadna armia dowodzona przez zespół nigdy nie odniosła zwycięstwa. Sukces wojsk zależy od morale żołnierzy, a oni muszą mieć jednego dowódcę. Kogoś, kto porwie ich wyobraźnię. – I uznałaś, że ty będziesz najlepsza? – To nie musi być ktoś genialny czy coś takiego. Wystarczy, jeśli będzie widoczny i niezwykły. – Uznałaś więc, że kobieta będzie dość niezwykła i widoczna, by zebrać armię i przy okazji stać się na tyle wielkim zagrożeniem, aby przyciągnąć uwagę Taura Urgasa i malloreańskiego imperatora ’Zakatha? – Nigdy wcześniej nie próbowano czegoś takiego – broniła się Ce’Nedra. – Wielu rzeczy nigdy wcześniej nie próbowano. Taka rekomendacja nie jest najlepsza. A poza tym czemu sądzisz, że ja nie mam dostatecznych kwalifikacji? Ce’Nedra głośno przełknęła ślinę. – Byłaś taka wściekła – wyjąkała. – I nie wiedziałam, jak długo to potrwa. Ktoś musiał natychmiast wziąć sprawy w swoje ręce. Zresztą... – Mów dalej. – Mój ojciec cię nie lubi – wypaliła Ce’Nedra. – Nigdy nie poleciłby legionom pójść za tobą. Jestem jedyną osobą, która ma szansę go przekonać, że powinien do nas dołączyć. Przykro mi, lady Polgaro, nie chciałam cię urazić. Czarodziejka gestem zbyła te przeprosiny. W skupieniu rozważała argumenty Ce’Nedry. – Wygląda, że przemyślałaś całą sprawę – orzekła wreszcie. – Dobrze, Ce’Nedro, spróbujemy twojego sposobu. Tylko proszę, żadnych wyskoków. A teraz powinnyśmy chyba pomówić z paniami. Narada, która odbyła się tego samego popołudnia w komnatach Polgary, dotyczyła spraw wagi państwowej. Czarodziejka odczekała cierpliwie, aż zebrały się damy, po czym przemówiła z wielką powagą. – Moje panie, już wkrótce Alornowie i pozostali wyruszą w pole z bardzo ważną misją. – Masz na myśli wojnę, Pol? – przeraziła się królowa Layla. – Będziemy próbowali tego uniknąć – odparła Polgara. – W każdym razie po wyjeździe waszych mężów i królów Alornów kwestie domowe przejdą w wasze ręce. Chciałam przed naszym rozstaniem przedyskutować parę spraw. – Odwróciła się do królowej Isleny, odzianej we wspaniałą suknię z czerwonego aksamitu. – Twój mąż nie okazuje entuzjazmu na myśl o przekazaniu ci władzy nad Cherekiem. Islena pociągnęła nosem. – Anheg bywa okropnie uparty. – Postaraj się go nie drażnić. Daj mu delikatnie do zrozumienia, że będziesz się kierowała radami ludzi, którym ufa. To go nieco uspokoi. – Polgara rozejrzała się po komnacie. – Ta kampania najprawdopodobniej nie zaprowadzi

nas tak daleko, abyście nie mogły utrzymywać z nami kontaktu. Jeśli zdarzy się coś istotnego, natychmiast przekażcie wieści waszym mężom. Sprawami codziennymi zajmijcie się same. Myślę też, że po wyjeździe mężów powinnyście pozostać w bliskim kontakcie. Nie zapominajcie też o Porenn w Boktorze i Mayaseranie w Vo Mimbre. Każda z was ma swoje mocniejsze i słabsze strony, jeśli jednak będziecie śmiało zasięgać rady innych, myślę, że wszystko się ułoży. – Może powinnyśmy zorganizować sobie sieć łączności? – zastanawiała się królowa Layla. – Rozstawne konie, sieć posłańców, szybkie statki, coś w tym guście. Tolnedranie robią to od stuleci. – Jestem pewna, że można na tobie polegać, Laylo. Musicie tylko pamiętać o jednym. Zwracajcie szczególną uwagę na wszystko, o czym zawiadomi was Porenn. Wiem, że jest jeszcze bardzo młoda i niechętnie wysuwa się przed innych, lecz drasański wywiad będzie składał meldunki bezpośrednio jej, toteż z pewnością różne informacje dotrą do niej najwcześniej. Chcę też, abyście bardzo uważały na Tolnedran. Lubią wykorzystywać okresy zamętu. Pod żadnym pozorem nie podpisujcie niczego, co podsunie wam Tolnedranin – nieważne, jak atrakcyjna wydawałaby się jakaś propozycja. Ufam Ranowi Borune mniej więcej tak jak lisowi w kurniku. Bez urazy, Ce’Nedro. – Ja także znam mojego ojca, lady Polgaro – odparła z uśmiechem księżniczka. – Proszę, moje panie – ciągnęła Polgara stanowczym tonem – żadnych wybryków podczas mojej nieobecności. Starajcie się wszystkim kierować. W razie potrzeby radźcie się innych. Utrzymujcie kontakt z Xanthą. Driady dużo wiedzą o tym, co się dzieje na południu. Jeśli zdarzy się coś naprawdę pilnego, natychmiast mnie powiadomcie. – Mam zatrzymać chłopca? – spytała Merel. – Wracam do Val Alorn z Isleną, więc będzie ze mną bezpieczny. Moje córeczki bardzo go lubią i wydaje się, że jest przy nich szczęśliwy. Polgara zastanowiła się. – Nie – zdecydowała. – Podarek musi pojechać ze mną. Poza Garionem jest jedyną osobą na całym świecie, która może dotknąć Klejnotu. Jeśli Angarakowie dowiedzą się o tym, mogą spróbować go porwać. – Ja się nim zajmę – zaproponowała Taiba. – Zna mnie i dobrze się czuje w moim towarzystwie. Przynajmniej będę miała jakieś zajęcie. – Nie zamierzasz chyba towarzyszyć armii? – zaprotestowała królowa Layla. Taiba wzruszyła ramionami. – Czemu nie? Nie mam na głowie domu ani królestwa. Istnieją także inne powody. Wszystkie zrozumiały. Taibę i Relga łączyła więź tak silna, że wykraczała niemal poza wymiar zwykłych ludzkich związków. Była niewolnica z pewnością podąży za Ulgosem – jeśli trzeba, nawet w sam środek bitwy. Ariana, jasnowłosa Mimbratka, która przybyła do Rivy w towarzystwie Lelldorina z Wildantoru, odchrząknęła, zamierzając poruszyć dość delikatny

temat. – Żywotem kobiety rządzi obyczaj – zaczęła. – Choćby nawet szalała wokół niej bitwa i chaos srogiej wojny, księżniczka nie może znaleźć się w armii bez towarzystwa dam, ucierpiałaby na tym jej reputacja. Lady Adara i ja uznałyśmy, że musimy stać u boku Ce’Nedry. Uczyniłybyśmy to wiedzione poczuciem obowiązku, nawet gdyby nie kierowała nami miłość. – Ładnie to ujęłaś, Ariano – mruknęła Adara bez cienia uśmiechu. – Ojej! – westchnęła królowa Layla. – Teraz będę się martwić o kolejne dwie osoby. – Myślę, że załatwiłyśmy już wszystko – stwierdziła Polgara. – Kierowanie królestwem nie różni się zbytnio od prowadzenia domu, na tym zaś znacie się wszystkie. Nie wprowadzajcie zasadniczych zmian do polityki i nie podpisujcie żadnych traktatów. Kierujcie się zdrowym rozsądkiem. Myślę, że teraz możemy pójść do naszych panów. Zbliża się pora kolacji, a mężczyźni robią się nieznośni, jeśli nie są karmieni regularnie. Kilka dni poźniej Barak powrócił do Rivy w towarzystwie drasańskiego szlachcica o pociągłej twarzy. Obydwaj natychmiast pomaszerowali do komnaty rady, aby złożyć raport królom. Księżniczka Ce’Nedra zastanawiała się, czy im nie towarzyszyć, ale zdecydowała inaczej. Jej obecność mogłaby przeszkodzić w szczerej dyskusji, a zresztą dysponowała dyskretnym sposobem, żeby wiedzieć, co się dzieje. Pospiesznie wycofała się do swoich komnat i przyłożyła palce do amuletu. – ...idzie całkiem nieźle – usłyszała głos Baraka, gdy wreszcie zlokalizowała interesującą ją rozmowę. – Flota jest gotowa do wypłynięcia z Val Alorn, a królowa Porenn zgromadziła drasańskich pikinierów niedaleko na południe od Boktoru. Mobilizacja jest już na ukończeniu, obawiam się jednak, że mamy pewien problem. Obecny tu hrabia Kharel wraca właśnie z Thull Mardu. Przekazywano mu wszystkie raporty z północnego Cthol Murgos, toteż może przedstawić nam pełną ocenę tamtejszej sytuacji. Król Rhodar odchrząknął lekko. – Kharel to jeden z najwyższych rangą członków mojego wywiadu – rzekł w ramach rekomendacji. – Jego meldunki zawsze są niezwykle dokładne. – Wasza wysokość jest zbyt łaskaw – odparł nieznajomy głos. – Czy południowi Murgowie rozpoczęli już marsz na północ? – spytał król Anheg. – Zrobili znacznie więcej, wasza wysokość – powiedział Kharel. – Wszystkie raporty, którymi dysponuję, wskazują, że marsz jest niemal zakończony. Obecnie w okolicy Rak Goska obozuje ponadczteromilionowy kontyngent żołnierzy. – Co takiego?! – wykrzyknął Anheg. – Wygląda, że Taur Urgas rozpoczął wymarsz jeszcze zeszłej jesieni – wyjaśnił Drasanin. – W zimie? – Wszystko na to wskazuje, wasza wysokość.

– Wyobrażam sobie, że kosztowało to sporo ofiar – zauważył król Cho-Hag. – Jakieś sto tysięcy, wasza wysokość – odparł Kharel – lecz Taur Urgas nie liczy się z życiem swoich ludzi. – To wszystko zmienia, Rhodarze – rzekł Anheg. – Liczyliśmy na przewagę, jaką da nam czas trwania marszu Murgów. I ją straciliśmy. – Niestety, to jeszcze nie wszystko, wasza wysokość – mówił Kharel. – Zachodni Malloreanie już lądują w Thull Zelik. Na razie nie ma jeszcze wielu, ale co dzień przybywa kilkanaście tysięcy. – Musimy jak najszybciej im w tym przeszkodzić – warknął Anheg. – Rhodarze, możesz w ciągu miesiąca wyprawić swoich inżynierów na wschodni szaniec? Muszę przenieść całą flotę aż do źródeł rzeki Mardu. Trzeba jak najszybciej posłać okręty na Morze Wschodnie. Jeśli nie odetniemy ’Zakatha, Malloreanie zmiażdżą nas samą swą liczbą. – Natychmiast zawiadomię Porenn – zgodził się Rhodar. – Zastanawiam się, czy szlachetny hrabia przynosi także jakieś dobre wieści – wtrącił cierpko hrabia Seline. – Istnieje możliwość rozłamu w szeregach nieprzyjaciela, mój panie – relacjonował Kharel. – Taur Urgas zachowuje się, jakby uważał się za jedynego możliwego dowódcę armii Angaraków. W tej chwili przewaga liczebna jest po jego stronie. To jednak może się zmienić, jeśli Malloreanie zdołają przeprawić tu dostatecznie dużą armię. Krążą plotki, że ’Zakath chętnie podważyłby przywództwo Taura Urgasa, nie ma jednak ochoty czynić tego w obliczu czterech milionów Murgów. – Spróbujmy utrzymać obecną sytuację – zasugerował Rhodar. – Taur Urgas to szaleniec, a wariaci popełniają błędy. Słyszałem co nieco o ’Zakacie i wolałbym uniknąć starcia z nim w polu. – Nawet bez Mallorean – odezwał się król Cho-Hag – będziemy musieli odeprzeć armię dwukrotnie przewyższającą nas liczbą, a i to zakładając, że zdołamy pozyskać Arendów i Tolnedran. – To nie najlepszy sposób rozpoczęcia wojny, Rhodarze – stwierdził z niezadowoleniem Anheg. – Należy zatem dostosować do tego naszą taktykę – odrzekł Rhodar. – Musimy unikać wielkiej bitwy jak najdłużej. W ten sposób zachowamy najwięcej ludzi. – Zdawało mi się, że w ogóle nie uwzględnialiśmy ewentualnej bitwy – zaprotestował Barak – a Belgarath twierdził, że potrzebna mu tylko niewielka dywersja. – Sytuacja uległa zmianie, Baraku – oznajmił król Rhodar. – Nie spodziewaliśmy się, że północni Murgowie i Malloreanie tak szybko znajdą się na miejscu. Musimy zrobić coś poważniejszego niż kilka drobnych wycieczek. Angarakowie dysponują dostateczną liczbą ludzi, by zignorować mniejsze wypady i potyczki. Jeśli nie zadamy potężnego ciosu – i to bardzo szybko – rozproszą się po całej wschodniej połowie kontynentu. – Belgarath nie przepada za zmianami planów – przypomniał Rhodarowi

Anheg. – Belgaratha tu nie ma. Zresztą i tak nie wie, co się dzieje. Jeśli nie zareagujemy szybko i stanowczo, on, Belgarion i Kheldar nie mają żadnych szans, by się przedrzeć. – Mówisz o wojnie, której nie możemy wygrać, Rhodarze – powiedział Anheg prosto z mostu. – Wiem – przyznał król Rhodar. Zapadła długa cisza. – Nie ma dobrego wyjścia z tej sytuacji. – Brand westchnął ciężko. – Obawiam się, że tak – odparł król Drasni ponuro. – Musimy odwrócić ich uwagę. W przeciwnym razie Belgarion i jego miecz nigdy nie dotrą na miejsce spotkania z Torakiem. Tylko to się liczy i jeśli będzie trzeba, wszyscy musimy oddać życie, aby do tego doprowadzić. – Pozabijasz nas wszystkich, Rhodarze – mruknął Anheg szorstko. – A z nami nasze armie. – Skoro to jedyne wyjście... Jeżeli Belgarion nie dotrze do Toraka, nasze życie i tak nie ma znaczenia. Nawet gdybyśmy wszyscy musieli zginąć, aby otworzyć mu drogę, warto tę cenę zapłacić. Ce’Nedra wypuściła medalion z palców. Osunęła się na krzesło i rozpłakała. – Nie zrobię tego – wyszlochała. – Nie mogę. Ujrzała przed sobą ogromny tłum, armię wdów i sierot spoglądających na nią oskarżycielsko. Skuliła się pod ich wzrokiem. Czy ma resztę życia spędzić nękana wzgardą dla samej siebie? Nie przestając płakać, zerwała się na nogi, zdecydowana pobiec do komnaty rady i oznajmić, że nie zamierza mieć nic wspólnego z tą beznadziejną wojną. Nagle jednak przystanęła. W jej myślach pojawił się obraz twarzy Gariona – poważne oblicze okolone niesfornymi włosami, które zawsze miała ochotę przygładzić. Garion polegał na niej. Jeżeli teraz się wycofa, Angarakowie z łatwością go wytropią. Jego życie – a zarazem przyszłość całego świata – było w jej rękach. Nie ma wyboru. Musi brnąć dalej. Och, jakże chciałaby nie wiedzieć, że ta kampania skazana jest na niepowodzenie! Świadoma, że to nic nie da, szarpała łańcuszek podtrzymujący amulet. Gdyby nie ten medalion, pozostałaby w błogiej nieświadomości tego, co ich czeka. Wciąż zapłakana, jak szalona ciągnęła naszyjnik, ignorując ból, gdy łańcuszek wrzynał się w szyję. – Nienawidzę cię! – krzyknęła bezsensownie do srebrnego wisiorka z wizerunkiem ukoronowanego drzewa. Nic z tego. Amulet pozostanie na miejscu do końca jej życia. Poszarzała na twarzy Ce’Nedra opuściła ręce. Nawet gdyby zdołała go zdjąć, cóż by jej z tego przyszło? Znała już prawdę i musiała skryć tę wiedzę w swym sercu. Gdyby jej twarz lub głos zdradziły choćby przez moment, co wie, zawiodłaby – i Garion by ucierpiał. Musi stanąć przed światem nieugięta, pewna zwycięstwa. Toteż Rivańska Królowa wyprostowała się i śmiało uniosła brodę – choć serce ciążyło jej w piersi ołowiem.

Rozdział XXV Nowy okręt Baraka był półtora raza większy niż pozostałe statki chereckiej floty. Lecz mimo swych rozmiarów, gnany wiosennym wiatrem poruszał się niczym mewa śmigająca tuż nad falami. Postrzępione białe chmury sunęły po błękitnym niebie, powierzchnia Morza Wiatrów połyskiwała w słońcu, a potężny okręt przechylał się lekko, tnąc dziobem wodę. Nisko nad horyzontem wznosiły się zielone brzegi Haka Arendii. Cherecka flota rozciągała się z tyłu wielką tyralierą żagli, unosząc odzianych w szare płaszcze Rivan, którzy mieli dołączyć do armii króla Fulracha z Sendarii. Ce’Nedra chodziła nerwowo po pokładzie dziobowym. Wiatr szarpał jej błękitną pelerynę, zbroja lśniła w słońcu. Mimo skrywanej w sercu potwornej wiedzy księżniczka czuła dziwne podniecenie. Zbiorowisko ludzi, mieczy i statków, wyścig z wiatrem, poczucie wspólnego celu – wszystko to połączyło się w jedno, sprawiając, że krew tętniła jej w żyłach, a duszę przepełniała nieznana dotąd ogromna radość. Brzeg zbliżał się z każdą chwilą – biała piaszczysta plaża na tle ciemnozielonego arendzkiego lasu. Gdy byli już blisko brzegu, spomiędzy drzew wyłonił się zakuty w zbroję rycerz na wielkim dereszowatym ogierze. Przeciął plażę i zatrzymał się na skraju wody, gdzie pieniste fale rozpływały się na wilgotnym piasku. Księżniczka, osłoniwszy dłonią oczy, wypatrywała uważnie. Wreszcie, gdy rycerz się odwrócił, i szerokim machnięciem ręki nakazał im, by płynęli wzdłuż wybrzeża, dostrzegła herb na jego tarczy. Poczuła nagłe uniesienie. – Mandorallen! – zawołała wysokim, dźwięcznym głosem, przywierając do lin na dziobie okrętu. Wiatr szarpał jej włosy. Potężny rycerz pozdrowił księżniczkę gestem, po czym spinając wierzchowca ostrogami, pogalopował wzdłuż brzegu. Srebrzystobłękitny proporzec na czubku lancy łopotał mu nad głową. Statek skręcił ostro, gdy Barak szarpnął ster. Rozdzieleni falami, statek i jeździec na plaży parli naprzód w jednakowym tempie. Była to chwila, którą Ce’Nedra miała zapamiętać do końca życia – obraz tak doskonały, że na zawsze utkwił jej w pamięci. Wielki okręt ścigał się z wiatrem, ostro przecinał błyszczącą niebieską wodę; białe żagle wydymały się gwałtownie. Potężny wierzchowiec galopował po piasku pokrytym migotliwą pianą. Spod jego kopyt strzelały w górę fontanny wody. Złączeni w niekończącej się chwili, okręt i jeździec pędzili naprzód w ciepłym wiosennym słońcu, zmierzając w stronę zalesionego przylądka. Ce’Nedra

trwała w zachwycie, a jej płomienne loki powiewały na wietrze niczym chorągiew. Tuż za przylądkiem leżała osłonięta zatoka, nad którą rozbiła obóz sendarska armia – równe rzędy ciemnobrązowych namiotów. Barak ponownie pchnął rumpel i okręt z łopotem żagli skręcił w zatokę. Tuż za nim podążała cherecka flota. – Hej, Mandorallenie! – ryknął Barak, przekrzykując świst łańcuchów, gdy wielkie żelazne kotwice runęły poprzez krystalicznie czystą wodę ku piaszczystemu dnu. – Lordzie Baraku! – odkrzyknął Mandorallen. – Witaj w Arendii! Lord Brendig wykoncypował sposób szybszego dostania się na ląd. Wskazał ręką miejsce, gdzie ze stu sendarskich żołnierzy spychało na wodę wielkie tratwy. Odpychając się drągami od dna, ustawiali je w szeregu, i długi, ruchomy pomost sięgał daleko w głąb zatoczki. – Sendarowie zawsze wymyślą coś praktycznego. – Czy możemy już zejść na brzeg? – spytał król Rhodar żałośnie, wynurzając się z kabiny. Monarcha ów niezbyt dobrze znosił morską podróż i jego szeroka okrągła twarz miała lekko zielonkawy odcień. Wyglądał dość komicznie w kolczudze i hełmie; ślady pozostawione przez morską chorobę także nie przydawały mu dostojeństwa. Jednak pozostali królowie przywykli już dawać posłuch mądrości króla Drasni. Wykazywał prawdziwy geniusz taktyczny i instynktowne zrozumienie strategii, co sprawiało, że pozostali niemal odruchowo odwoływali się do niego i traktowali jak nieoficjalnego dowódcę. Niewielka rybacka łódź, obecnie służąca za prom, podpłynęła do burty okrętu Baraka, zanim jeszcze opadły kotwice. Królowie wraz z generałami wkrótce znaleźli się na brzegu. – Chyba jestem głodny – oznajmił Rhodar w momencie, gdy stanął na stałym lądzie. – Mam wrażenie, że urodziłeś się głodny. – Anheg śmiał się głośno. – Przez dwa dni nie zdołałem przełknąć ani kęsa – jęknął Rhodar. – Mój biedny żołądek myśli, że o nim zapomniałem. – Przygotowano już posiłek, wasza wysokość – zapewnił go Mandorallen. – Nasi asturscy bracia wiele królewskich jeleni dostarczyli, bez wątpienia prawnie upolowanych, choć wolałbym nie badać tej kwestii zbyt dokładnie. W grupce zebranej za plecami Mandorallena ktoś się zaśmiał i Ce’Nedra ujrzała przystojnego młodzieńca o złotorudych włosach, z wielkim łukiem przewieszonym przez ramię. Młodzieniec odziany był w zieloną tunikę. Ce’Nedra nie miała dotąd wielu okazji, by poznać bliżej Lelldorina z Wildantoru, wiedziała jednak, że jest jednym z najbliższych przyjaciół Gariona, i zdawała sobie sprawę, że warto pozyskać sobie jego zaufanie. To nie będzie trudne, zdecydowała, zerkając na tę niewinną twarz. Odpowiedział jej szczerym spojrzeniem. Jedno zerknięcie w jego oczy uświadomiło księżniczce, że kryje się za nimi ogromny zapał i bardzo niewiele inteligencji.

– Otrzymaliśmy wieści od Belgaratha – poinformował Mandorallena i młodego Astura Barak. – Gdzie oni są? – spytał natychmiast Lelldorin. – Byli w Boktorze – odparł król Rhodar. – Z jej tylko znanych powodów moja żona pozwoliła im odejść. Sądzę, że do tej chwili dotarli już do Gar og Nadrak. Lelldorinowi oczy zabłysły. – Może jeśli się pospieszę, zdołam jeszcze ich dogonić! – krzyknął z zapałem. – To grubo ponad sześć tysięcy kilometrów – zauważył uprzejmie Barak. – Och! – Z Lelldorina jakby uszło powietrze. – Chyba masz rację. Trudno byłoby mi ich doścignąć, prawda? W tym momencie spomiędzy przybyłych wystąpiła jasnowłosa Mimbratka, Ariana. Jej spojrzenie było pełne miłości. – Mój panie – powiedziała do Lelldorina i Ce’Nedra przypomniała sobie ze zdumieniem, że ci dwoje są małżeństwem, przynajmniej formalnie. – Nieobecność twa wielki sprawiła mi ból. Lelldorin pobladł. – Moja Ariano! – wykrztusił zdławionym głosem. – Przysięgam, że nigdy już cię nie opuszczę! Ujął jej obie ręce i patrzył z uwielbieniem w oczy. Spojrzenie, jakim odpowiedziała, było też pełne uczucia i pozbawione jakichkolwiek myśli. Ce’Nedra zadrżała w duchu, dostrzegając niszczycielski potencjał tego uczucia. – Czy kogokolwiek interesuje fakt, że za chwilę umrę z głodu? – odezwał się z wyrzutem Rhodar. Bankiet przygotowano dla nich na długim stole ustawionym w wielobarwnym, pasiastym pawilonie na plaży blisko lasu. Stół dosłownie uginał się pod ciężarem pieczonej dziczyzny. Było tam dość jedzenia, by zaspokoić nawet gigantyczny apetyt króla Rhodara. Kiedy skończyli posiłek, pozostali przy stole, zabawiając się rozmową. – Syn wasz, król Hettar, powiadomił nas, iż klany Algarii w twierdzy się zbierają, wasza wysokość – zameldował Mandorallen królowi Cho-Hagowi. Cho-Hag skinął głową. – Dostaliśmy także wiadomość od Ulgosa, Relga – dodał pułkownik Brendig. – Udało mu się zebrać niewielką armię wojowników z jaskiń. Zaczekają na nas po algarskiej stronie gór. Powiedział, że znacie to miejsce. Barak chrząknął potakująco. – Ulgosi bywają kłopotliwi – mruknął. – Boją się otwartych przestrzeni, a światło dnia ich oślepia. Ale w ciemności widzą jak koty. W pewnym momencie podobna umiejętność może się przydać. – Czy Relg przysłał jakąś osobistą wiadomość? – spytała Brendiga Taiba. W jej głosie zabrzmiała niespokojna nuta. Sendar z powagą wyjął spod tuniki złożony pergamin. Taiba wzięła list i otwarła, bezradnie obracając na różne strony. – O co chodzi, Taibo? – spytała cicho Adara. – Relg wie, że nie umiem czytać – odparła Taiba tonem skrzywdzonego

dziecka, tuląc do siebie list. – Ja ci go przeczytam – zaproponowała Adara. – Ale może jest... no cóż, osobisty – zaprotestowała Marażka. – Obiecuję, że nie będę słuchać – przyrzekła Adara bez śladu wesołości. Ce’Nedra zasłoniła dłonią twarz, by ukryć uśmiech. Bardzo lubiła poczucie humoru Adary. Jednakże nawet uśmiechając się, czuła na sobie dziesiątki spojrzeń i wiedziała, że zebrani w pobliżu Arendowie – zarówno Asturowie, jak i Mimbraci – uważnie ją obserwują. Szczególnie Lelldorin nie mógł oderwać od niej oczu. Przystojny młodzieniec siedział tuż obok jasnowłosej Ariany i wpatrywał się w Ce’Nedrę, odruchowo gładząc dłoń swej towarzyszki. Ce’Nedra z lekkim podenerwowaniem znosiła ów badawczy wzrok. Ku swemu zdumieniu odkryła, że pragnie zyskać aprobatę tego niemądrego młodziana. – Powiedz mi – zwróciła się bezpośrednio do niego – jakie panują nastroje w Asturii, jeśli chodzi o naszą kampanię? Lelldorin się nachmurzył. – Przeważnie mało entuzjastyczne, wasza wysokość. Obawiam się, iż ludzie podejrzewają, że wszystko to stanowi jedynie jakiś mimbrański spisek. – Absurd! – wykrzyknęła Ce’Nedra. Wzruszył ramionami. – Niemniej tak rozumują moi ziomkowie. Ci zaś, którzy nie wierzą w spisek, niecierpliwie wyczekują chwili, kiedy wszyscy mimbrańscy rycerze dołączą do krucjaty przeciw Wschodowi. W pewnych kręgach budzi to spore nadzieje. Mandorallen westchnął. – Lękam się, że te same nastroje panują też w Mimbre. Nasze królestwo żałośnie jest podzielone, stare zatargi zasię i podejrzenia niełatwo przełamać. Ce’Nedra poczuła nagły niepokój. Tego się nie spodziewała. Król Rhodar dokładnie wyjaśnił, dlaczego muszą zyskać poparcie Arendów, a teraz idiotyczna nienawiść i podejrzliwość pomiędzy Mimbratami a Asturami mogła całkowicie zrujnować ich pierwotny plan. Z bezradną miną odwróciła się do Polgary. Jednak czarodziejki najwyraźniej nie poruszyła nowina, że Arendowie nie chcą przyłączyć się do ich armii. – Powiedz mi, Lelldorinie – spytała spokojnie – czy możesz zebrać w jednym miejscu część swoich najmniej podejrzliwych przyjaciół? W jakimś bezpiecznym zakątku, w którym nie będą lękali się zasadzki? – Co ci chodzi po głowie, Polgaro? – Król Rhodar spojrzał na nią pytająco. – Ktoś będzie musiał do nich przemówić – odparła. – Ktoś bardzo szczególny. – Z powrotem odwróciła się do Lelldorina. – Nie potrzebujemy zbyt wielkiego tłumu. Czterdzieści, pięćdziesiąt osób powinno wystarczyć. I proszę, nikogo zbyt gwałtownie sprzeciwiającego się naszej sprawie. – Natychmiast ich zwołam, lady Polgaro. – Lelldorin zerwał się na równe nogi. – Jest już dość późno, Lelldorinie – zauważyła, zerkając na słońce chylące się za horyzont.

– Im wcześniej zacznę, tym szybciej zdołam ich zgromadzić – powiedział z zapałem Lelldorin. – Jeśli przyjaźń i więzy krwi mają jakiekolwiek znaczenie, nie zawiodę was. – Złożył głęboki ukłon Ce’Nedrze i pobiegł do swego wierzchowca. Ariana westchnęła, odprowadzając zapaleńca wzrokiem. – Czy on zawsze tak się zachowuje? – zaciekawiła się Ce’Nedra. Mimbratka skinęła głową. – Zawsze. Myśl i czyn jedność u niego stanowią. Lękam się, że całkiem obca mu refleksja. Wyznaję, może to czasem budzić niepokój. – Wyobrażam sobie – zgodziła się Ce’Nedra. Później, kiedy znalazła się sam na sam z Polgarą, spytała: – Co zrobimy? – Nie my, Ce’Nedro. Ty. Będziesz musiała do nich przemówić. – Nie najlepiej sobie radzę z publicznymi wystąpieniami, lady Polgaro. – Ce’Nedra poczuła nagle suchość w ustach. – Tłumy mnie przerażają i nigdy nie mogę znaleźć odpowiednich słów. – Poradzisz sobie, kochanie. – Polgara spojrzała na księżniczkę z lekkim rozbawieniem. – Wszak to ty chciałaś dowodzić armią, pamiętasz? Naprawdę sądziłaś, że wystarczy tylko przywdziać zbroję, wskoczyć na siodło i wykrzyknąć: „Chodźcie za mną!”, by podążył za tobą cały świat? – No cóż... – Powiadasz, że pilnie studiowałaś historię. Czy nie dostrzegłaś jednej cechy, która łączy wszystkich wielkich wodzów? Musiałaś być bardzo nieuważna, Ce’Nedro. Księżniczka wpatrywała się w nią z narastającym przerażeniem. – Nie trzeba zbyt wiele, by zgromadzić armię, kochanie. Nie musisz odznaczać się geniuszem ani słynąć z umiejętności walki. Twoja sprawa nie musi być nawet wielka i szlachetna. Potrzeba jedynie elokwencji. – Nie potrafię tego zrobić, lady Polgaro. – Powinnaś była wcześniej o tym pomyśleć, Ce’Nedro. Teraz już za późno, żeby się wycofać. Rhodar będzie dowodził armią i dopilnuje wszystkich szczegółów, ale to ty musisz sprawić, by zechcieli pójść za tobą. – Nie mam najbledszego pojęcia, co mogłabym im powiedzieć! – Właściwe słowa same przyjdą ci na myśl, kochanie. Wierzysz przecież w słuszność tego, co robimy, prawda? – Oczywiście, ale... – Ty tego chciałaś, Ce’Nedro. Sama podjęłaś decyzję. A skoro już dotarłaś tak daleko, doprowadź sprawę do końca. – Proszę, lady Polgaro – błagała Ce’Nedra. – Przemawianie do wielu ludzi rozstraja mi żołądek. Zwymiotuję. – Zdarza się czasem taka przypadłość – odparła Polgara spokojnie. – Postaraj się tylko nie robić tego na oczach wszystkich. Trzy dni później księżniczka, Polgara i królowie Alornów wyruszyli razem do zrujnowanego miasta Vo Astur, położonego w głębi milczącej arendzkiej

puszczy. Ce’Nedra w stanie bliskim paniki jechała przez rozsłoneczniony las. Mimo jej starań czarodziejka pozostała niewzruszona. Nie uległa łzom, nawet histeria na nic się nie zdała. Księżniczkę ogarnęło złowrogie przekonanie, że choćby nawet umierała, Polgara wypchnęłaby ją przed oczekujący tłum i zmusiła do wygłoszenia mowy. Znalazła się w sytuacji bez wyjścia, jechała na spotkanie z losem. Podobnie jak Vo Wacune, Vo Astur zostało kompletnie zniszczone podczas mrocznych stuleci arendzkiej wojny domowej. Porozrzucane kamienie porastał zielony mech, potężne drzewa zdawały się opłakiwać honor, dumę i smutek Asturii. Lelldorin już czekał. Towarzyszyło mu pięćdziesięciu bogato odzianych, młodych szlachciców. Ich oczy przepełniała ciekawość, lekko zabarwiona podejrzliwością. – Tylko tylu zdołałem zawiadomić w tak krótkim czasie, lady Polgaro – usprawiedliwiał się, gdy wszyscy zsiedli z koni. – W okolicy są też jeszcze inni, ale święcie wierzą, że nasza kampania stanowi zdradziecki podstęp Mimbratów. – Ci zupełnie wystarczą, Lelldorinie – powiedziała. – Rozniosą dalej wieść o tym, co się tutaj stanie. – Rozejrzała się po wilgotnych, nakrapianych plamami słońca ruinach. – To miejsce będzie w sam raz – wskazała sterczący kawał starego muru. – Chodź ze mną, Ce’Nedro. Księżniczka, odziana w zbroję, odwiesiła hełm i tarczę na łęk siodła białego konia, którego sprowadził jej z Algarii król Cho-Hag, i na uginających się ze strachu nogach podążała w ślad za czarodziejką. – Chcemy, żeby nie tylko cię słyszeli, ale i widzieli, więc wdrap się na ten kawałek muru i przemawiaj stamtąd – nakazała Polgara. – Miejsce, gdzie będziesz stała, w tej chwili znajduje się w cieniu, ale słońce nie stoi w miejscu, pod koniec twojej mowy promienie będą padać dokładnie na ciebie. Myślę, że to miły akcent. Ce’Nedra zadrżała, widząc, jak długą drogę musi pokonać słońce. – Zaraz się pochoruję – jęknęła. – Później, Ce’Nedro. Teraz nie masz na to czasu. – Polgara wróciła do Lelldorina. – Możesz już przedstawić towarzyszom jej wysokość. Lelldorin stanął na murze i uniósł ręce, wzywając zebranych, aby się uciszyli. – Ziomkowie! – oznajmił donośnym głosem. – W ostatni Dzień Zarania zdarzyło się coś, co wstrząsnęło posadami świata. Przez ponad tysiąc lat czekaliśmy na tę chwilę. Rodacy, Rivański Król powrócił! Po tych słowach, w atmosferze napięcia przeszedł szmer wśród młodych szlachciców, podekscytowanych wydarzeniem. Lelldorin, jak zawsze pełen fantazji, w miarę mówienia rozgrzewał się coraz bardziej. Opowiedział im o płonącym mieczu, który objawił prawdziwą tożsamość Gariona, i o przysięgach wierności złożonych Belgarionowi z Rivy przez królów Alornów. Ce’Nedra, półprzytomna ze zdenerwowania, ledwie go słyszała. Próbowała powtarzać w myślach swą mowę, ale wszystko jej się

mieszało. Wreszcie, niemal w panice, usłyszała: – Ziomkowie, przedstawiam wam jej imperialną wysokość, księżniczkę Ce’Nedrę, Rivańską Królową. Patrzono na nią w pełnej oczekiwania ciszy. Dygocząc jak listek, wspięła się na zrujnowany mur, czując na sobie przenikliwe, ciekawskie spojrzenia. Wszystkie przygotowania, wszystkie wyćwiczone frazy wyparowały jej z głowy, toteż stała blada i roztrzęsiona. Nie miała pojęcia, jak zacząć. Cisza przerażająco dźwięczała w uszach. Przypadek zrządził, że jeden z młodych Asturów, stojących na samym przedzie, wypił tego ranka nieco za dużo wina. – Zdaje się, że jej wysokość zapomniała swego przemówienia – zadrwił głośno. Zareagowała natychmiast. – Zdaje się też, że szanowny pan zapomniał dobrych manier – odparowała, nie zastanawiając się ani sekundy. Grubiaństwo zawsze doprowadzało ją do furii. – Nie zamierzam tego słuchać – oznajmił podchmielony młodzian przesadnie znudzonym tonem. – To tylko strata czasu. Nie jesteśmy Rivanami. Co mogłaby powiedzieć jakaś obca królowa, by zainteresowało to asturskich patriotów? – Z tymi słowy odwrócił się i zamierzał odejść. – Czy nasz asturski patriota jest tak przesiąknięty winem, że zapomniał, iż świat to coś więcej niż ten jeden las? – odpowiedziała Ce’Nedra gwałtownie. – A może do tego stopnia brakuje mu wykształcenia, że nie wie, co dzieje się wokół? – Oskarżycielskim gestem wyciągnęła w jego stronę rękę. – Wysłuchaj mnie, patrioto. Myślisz, że przybyłam tutaj tylko po to, by wygłosić jakąś miłą mówkę, w rzeczywistości jednak to, co mam do powiedzenia, jest najważniejszą rzeczą, jaką kiedykolwiek usłyszysz. Możesz sobie iść, ale za rok od dzisiaj, kiedy Asturia przestanie istnieć, wasze domy legną w zgliszczach, a Grolimowie popędzą wasze rodziny ku ołtarzom Toraka, gdzie będą czekać na nich ognie i zakrwawione noże, wspomnisz ten dzień i przeklniesz siebie za to, że mnie nie wysłuchałeś. I wówczas, jakby gniew na jednego nieuprzejmego młodzieńca przerwał nagle wszystkie tamy, Ce’Nedra zaczęła mówić. Zwracała się do nich bezpośrednio – nie wystudiowanymi frazami, które wcześniej tak długo ćwiczyła, lecz słowami wprost z serca. Mówiła z coraz większą pasją. Prosiła, zachęcała – aż wreszcie zaczęła rozkazywać. Nigdy nie mogła sobie dokładnie przypomnieć, co powiedziała, ale zapamiętała na zawsze, jak się wówczas czuła. Cała burza uczuć i ogień, wcześniej odzywające się w jej dziecinnych wybuchach złości, w pełni doszły do głosu. Przemawiała gorączkowo, nie myśląc o sobie, z przemożną wiarą w to, co mówi. Ostatecznie przekonała wszystkich. Nagle jej zbroja rozbłysła w promieniach słońca, włosy rozjarzyły się ognistym blaskiem. – Belgarion, Król Rivy i Władca Zachodu, wzywa was na wojnę! Jestem Ce’Nedra, jego małżonka, i stoję przed wami jako żywa chorągiew! Ilu z was

jest gotowych odpowiedzieć na wezwanie Belgariona i pójść za mną? Ten sam młodzian, który wcześniej wyśmiewał się z niej, pierwszy dobył miecza i unosząc go w pozdrowieniu, zawołał: – Ja pójdę! Jakby jego słowa stanowiły sygnał, pół setki wzniesionych w salucie mieczy błysnęło w słońcu i pięćdziesiąt głosów odpowiedziało echem: – Ja pójdę! Zataczając szeroki gest, Ce’Nedra sięgnęła po miecz. – A zatem chodźcie! Ruszajmy na spotkanie okrutnych angarackich hord! Niechaj świat zadrży na wieść o naszym przybyciu! Trzema szybkimi krokami dotarła do konia i dosłownie frunęła na siodło. Zawróciła rozbrykanego wierzchowca i pogalopowała naprzód, unosząc miecz. Wiatr rozwiewał jej ogniste włosy. Asturowie jak jeden mąż popędzili do swych koni, aby podążyć w ślad za księżniczką. Zagłębiając się w las, Ce’Nedra obejrzała się na odważnych, niemądrych młodzieńców cwałujących za nią w uniesieniu. Zwyciężyła, lecz jak wielu z tych bezmyślnych Asturów przyprowadzi z powrotem do domu, gdy wojna się zakończy? Ilu z nich zginie na pustkowiach Wschodu? Łzy napłynęły do jej oczu, lecz otarłszy je jedną ręką, Rivańska Królowa pogalopowała naprzód, prowadząc asturski oddział ku swojej armii.

Rozdział XXVI Władcy Alornów wychwalali Ce’Nedrę pod niebiosa, a twardzi wojownicy spoglądali na nią ze szczerym uwielbieniem. Królowa Rivy napawała się własną chwałą, mrucząc jak zadowolony kociak. Jedynie dziwne milczenie Polgary nie pozwalało jej uznać swego triumfu za kompletny. Brak reakcji ze strony czarodziejki odrobinę Ce’Nedrę zranił. Możliwe, że jej mowa nie była doskonała, ale całkowicie podbiła serca przyjaciół Lelldorina, a z pewnością powodzenie jest ważniejsze niż drobne usterki. Wreszcie, kiedy Polgara posłała po nią tego wieczoru, księżniczce wydało się, że wszystko rozumie. Zapewne chciała pogratulować jej na osobności. Nucąc wesoło pod nosem, szła plażą do namiotu Polgary. Czarodziejka siedziała przy toaletce. Roztańczone płomyki świec oświetlały łagodnie jej ciemnoniebieską suknię i idealne rysy, gdy rozczesywała długie czarne włosy. Obok spał Podarek. – Wejdź, Ce’Nedro, i usiądź. Mamy wiele spraw do omówienia. – Nie zdziwiłaś się, lady Polgaro? – Księżniczka już dłużej nie potrafiła się opanować. – Zaskoczyłam cię, prawda? Zdumiałam nawet samą siebie. Polgara spojrzała na nią surowo. – Nie wolno ci się tak podniecać, Ce’Nedro. Musisz się nauczyć oszczędzać siły i nie marnować ich na wybuchy histerycznego samochwalstwa. Ce’Nedrę na chwilę zatkało. – Nie sądzisz, że dobrze się dziś spisałam? – Czuła się dotknięta do żywego. – To była bardzo ładna mowa. – Ton Polgary odebrał sukcesowi Ce’Nedry wszelkie znaczenie. W tym momencie księżniczce przyszła do głowy dziwna myśl. – Wiedziałaś, prawda? Od początku wiedziałaś, jak mi pójdzie. Na ustach czarodziejki zatańczył lekki uśmieszek. – Stale zapominasz o mojej przewadze nad innymi, kochanie. Jednym z jej elementów jest to, że mam ogólne pojęcie, jak będzie wyglądać przyszłość. – Skąd mogłabyś wiedzieć...? – Pewne wydarzenia nie dzieją się tak po prostu, Ce’Nedro. Niektóre zostały zapowiedziane od początku świata. To dzisiejsze należy do tej kategorii zdarzeń. – Wyciągnęła rękę i podniosła ze stołu pociemniały ze starości zwój. – Czy chciałabyś usłyszeć, co mówi o tobie proroctwo? Ce’Nedra poczuła nagły chłód. Polgara przebiegła oczami szeleszczący pergamin. – O, proszę. – Przysunęła zwój bliżej świecy i przeczytała: – „Głos

Oblubienicy Światła słyszany będzie we wszystkich królestwach tego świata, a jej słowa będą jak pożar pośród suchych traw. I niezliczone rzesze wystąpią naprzód, aby podążyć pod jej sztandarem”. – Te słowa nic nie znaczą – zaprotestowała Ce’Nedra. – Zupełny bełkot. – Czy zrozumiesz je nieco lepiej, jeśli ci powiem, że Garion jest Dziecięciem Światła? – Co to w ogóle jest? – Księżniczka spojrzała na pergamin. – Skąd go wzięłaś? – To Kodeks Mriński, kochanie. Mój ojciec skopiował go dla mnie z oryginału. Jest nieco niejasny, ponieważ mriński prorok był do tego stopnia szalony, że nie potrafił mówić do rzeczy. Król Dras o Byczym Karku musiał wreszcie przykuć go łańcuchem do słupa niczym złego psa. – Król Dras? Lady Polgaro, to było ponad trzy tysiące lat temu. – Owszem, mniej więcej tyle, kochanie. Ce’Nedra zadygotała. – To niemożliwe! Polgara uśmiechnęła się. – Czasami, Ce’Nedro, zachowujesz się jak Garion. Zastanawiam się, czemu młodzi ludzie tak bardzo lubią to słowo? – Ależ lady Polgaro, gdyby nie obraźliwe zachowanie tego młodzieńca, mogłabym w ogóle nic nie powiedzieć. – Przygryzła wargi. Nie zamierzała się do tego przyznawać. – Zapewne właśnie dlatego tak się zachował. Zupełnie możliwe, że obrażenie twojej osoby w tym szczególnym momencie stanowiło jedyny powód jego narodzin. Proroctwo nic nie pozostawia przypadkowi. Czy uważasz, że następnym razem także będziesz potrzebowała jego pomocy? Jeśli tak, mogę polecić, aby go upito. – Następnym razem? – Oczywiście. Sądziłaś, że jedno przemówienie do bardzo małej widowni zakończy sprawę? Musisz nauczyć się zwracać większą uwagę na to, co dzieje się wokół ciebie. Przez następnych kilka miesięcy będziesz przemawiać publicznie co najmniej raz dziennie. Księżniczka spojrzała na nią z przerażeniem. – Nie mogę! – jęknęła. – Owszem, możesz. Twój głos będzie słyszany we wszystkich królestwach tego świata, a twoje słowa będą jak pożar pośród suchych traw i rzesze Zachodu wystąpią naprzód, aby podążyć pod twym sztandarem. Przez wieki Kodeks Mriński nie pomylił się ani razu. Teraz masz jak najczęściej odpoczywać i regularnie jadać posiłki. Sama będę przygotowywać je dla ciebie. – Spojrzała krytycznie na dziewczynę. – Byłoby lepiej, gdybyś miała nieco więcej krzepy, ale wygląda, że musimy się zadowolić tym, co mamy. Idź, pozbieraj swoje rzeczy, Ce’Nedro. Od tej chwili zamieszkasz ze mną. Muszę mieć na ciebie oko. W ciągu następnych tygodni przemierzali wilgotne zielone puszcze Arendii, a wieść o ich przybyciu rozchodziła się w całej Asturii. Ce’Nedra mętnie

zdawała sobie sprawę z faktu, że Polgara dokładnie planuje liczbę i skład publiczności. Nieszczęsny Lelldorin rzadko miał okazję zsiąść z konia. Wraz ze starannie wybraną grupką przyjaciół wyprzedzał maszerującą armię, musiał bowiem przygotować kolejne zgromadzenia. Ce’Nedra, zaakceptowawszy wreszcie nowy obowiązek, sądziła, że publiczne przemawianie stanie się z czasem coraz łatwiejsze. Niestety, myliła się. Nadal przed każdą mową lęk ściskał jej gardło i często była naprawdę chora. Choć Polgara zapewniała ją, iż przemówienia stają się coraz lepsze, księżniczka narzekała, że nadal przychodzą jej z trudem. Wiece wyczerpywały ją fizycznie i emocjonalnie. Jak większość dziewcząt w jej wieku, potrafiła mówić bez końca, lecz teraz jej oracje nie były zwykłą gadaniną. Wymagały niewiarygodnej samokontroli i ogromnego zaangażowania. W tym zaś nikt nie mógł jej pomóc. Jednak w miarę jak tłumy stawały się coraz większe, Polgara dopomogła jej nieco w czysto technicznej kwestii. – Mów normalnym głosem, Ce’Nedro – poleciła. – Nie męcz się, próbując krzyczeć. Dopilnuję, aby wszyscy cię słyszeli. Poza tym jednak musiała działać sama i z każdym dniem coraz bardziej widać było po niej znużenie. Bez chwili odpoczynku jechała na czele coraz większej armii, czasami sprawiając wrażenie pogrążonej w transie. Przyjaciele martwili się jej zdrowiem. – Nie jestem pewien, jak długo zdoła wytrzymać takie tempo – zwierzył się król Fulrach Rhodarowi, gdy jechali obaj tuż za chwiejącą się w siodle Ce’Nedrą w stronę ruin Vo Wacune, gdzie miała przemówić do kolejnego zgromadzenia. – Czasami zapominamy, że jest delikatna. – Może lepiej skonsultujmy się z Polgarą – powiedział król Rhodar. – Myślę, że to dziecko potrzebuje tygodniowego odpoczynku. Ce’Nedra jednak wiedziała, że nie może przestać. Zdarzenia miały swój rytm, rodzaj narastającego rozpędu, którego nie wolno było przerwać. Z początku wieść o jej przybyciu wędrowała powoli, teraz jednak rozchodziła się lotem błyskawicy. Istniał kluczowy moment, w którym należało zadowolić ciekawość ludzi. Gdyby go przegapili, musieliby zaczynać wszystko od nowa. W Vo Wacune zebrała się największa z dotychczasowych grup słuchaczy. Niezupełnie przekonani do sprawy, potrzebowali jedynie drobnej iskierki, która roznieci pożar entuzjazmu. Raz jeszcze chora z bezrozumnej paniki Rivańska Królowa, zebrawszy wszystkie siły, powstała, aby przemówić do zebranych i rozpalić ich wezwaniem do wojny. Kiedy skończyła, a młodzi szlachcice zasilili szeregi jej armii, wybrała się na samotny spacer po obrzeżach obozu, aby uspokoić się nieco. Te spacery stały się dla niej niezbędnym rytuałem. Czasami po swych mowach chorowała, czasami wybuchała płaczem. Często po prostu przechadzała się niespokojnie, nie dostrzegała nawet otaczających ją drzew. Zgodnie z poleceniem Polgary Durnik nie odstępował jej ani na krok i Ce’Nedra odkryła, że towarzystwo tego poczciwego, praktycznego mężczyzny dodaje jej dziwnej otuchy.

Odeszli na pewną odległość od ruin. Popołudnie było jasne i słoneczne, w gałęziach drzew śpiewały liczne ptaki. Ce’Nedra szła zamyślona, pozwalając, by spokój lasu ukoił wrzenie w jej duszy. Nagle usłyszała rozmowę, toczącą się po drugiej stronie zarośli. – To dobre dla szlachty, Dettonie, ale co nam do tego? – Chyba masz rację, Lammerze. Mimo wszystko jednak to była bardzo poruszająca mowa. – Jedyną rzeczą, jaka winna poruszyć poddanego, jest widok czegoś jadalnego. Ta dziewczyna może sobie gadać ile wlezie na temat naszych powinności, lecz moją jedyną powinnością jest własny żołądek... Czy liście tamtej rośliny nadają się do jedzenia? – Mam wrażenie, że są trujące, Lammerze. – Ale nie jesteś pewien? Naprawdę nie chciałbym ominąć czegoś strawnego, jeśli istnieje szansa, że mnie nie zabije. Ce’Nedra słuchała z narastającą zgrozą. Czy ktokolwiek mógł upaść aż tak nisko? Wiedziona impulsem okrążyła zarośla. Durnik, jak zawsze, trzymał się blisko niej. Dwaj poddani mieli na sobie poplamione błotem łachmany. Obaj przekroczyli już wiek średni, a na ich twarzach nie dało się dostrzec żadnej oznaki, że kiedykolwiek przeżyli choćby jeden szczęśliwy dzień. Jeden przyglądał się uważnie pędom jakiejś rośliny. Drugi dostrzegł nadejście Ce’Nedry i drgnął ze strachu. – Lammerze – wykrztusił. – To ona! Ta, która dziś przemawiała. Lammer wyprostował się. Jego wychudzona twarz pobladła pod warstewką brudu. – Wasza miłość. – Złożył groteskowy ukłon. – Wracamy do naszego sioła. Nie wiedzieliśmy, że ta część lasu należy do waszej miłości. Nic nie zabraliśmy. – Wyciągnął puste ręce. – Od jak dawna nic nie jedliście? – spytała Ce’Nedra. – Dziś rano zjadłem nieco trawy, wasza miłość – odparł Lammer – a wczoraj znalazłem parę rzep. Były odrobinę robaczywe, ale całkiem niezłe. Oczy księżniczki wypełniły się łzami. – Kto wam to zrobił? Zaskoczony pytaniem, Lammer lekko wzruszył ramionami. – Chyba świat, wasza miłość. Część naszych plonów wędruje do naszego pana, kolejna część do jego pana. Potem jest jeszcze część przeznaczona dla króla i królewskiego zarządcy. Do tego wciąż płacimy za wojny, które nasz pan prowadził kilka lat temu. Po spłacie wszystkich podatków nie zostaje nam wiele. Nagle Ce’Nedrę uderzyła okropna myśl. – Zbieram armię, która wyrusza na wschód na wojnę. – Tak, wasza miłość – odparł drugi poddany, Detton. – Słyszeliśmy dziś waszą mowę. – Co to dla was znaczy?

Detton wzruszył ramionami. – Kolejne podatki, wasza miłość. A jeśli nasz pan zdecyduje się do was dołączyć, może wziąć ze sobą naszych synów. Poddani nie są dobrymi żołnierzami, ale mogą nieść bagaże, a kiedy nadchodzi pora ataku na jakiś zamek, szlachta zwykle pragnie zebrać wokół siebie dużo poddanych, żeby miał kto umierać. – Więc idąc na wojnę, nie czujecie żadnego patriotyzmu? – Co znaczy patriotyzm dla poddanych, o pani? – spytał Lammer. – Dopiero jakiś miesiąc temu dowiedziałem się, jaką nazwę nosi kraj, w którym żyję. Przedtem nie miałem o tym pojęcia. Nawet najmniejszy jego skrawek nie należy do mnie. Czemu miałbym darzyć go uczuciem? Ce’Nedra nie potrafiła odpowiedzieć na to pytanie. Życie tych ludzi było ponure, beznadziejnie puste, a jej wezwanie do boju znaczyło dla nich jedynie kolejne ciężary i więcej bólu. – A co z waszymi rodzinami? Jeśli Torak zwycięży, zjawią się Grolimowie i wymordują wasze rodziny na jego ołtarzach. – Ja nie mam rodziny, pani – odparł Lammer głucho. – Syn zginął kilka lat temu. Pan prowadził gdzieś wojnę i kiedy zaatakował zamek, ludzie wewnątrz zaczęli wylewać płonącą smołę na poddanych, próbujących ustawić drabiny. Kiedy moja żona o tym usłyszała, zagłodziła się na śmierć. Grolimowie nie mogą ich skrzywdzić, a jeśli chcą zabić mnie, to proszę bardzo. – Istnieje coś, za co chcielibyście walczyć? – Chyba jedzenie – rzekł Lammer po chwili namysłu. – Bardzo męczy mnie ciągły głód. Ce’Nedra odwróciła się do drugiego poddanego. – A ty? – Poszedłbym w ogień dla kogoś, kto by mnie nakarmił – oznajmił z zapałem Detton. – Chodźcie ze mną. Powiodła ich do obozu, gdzie były masywne wozy wyładowane zapasami żywności z sendarskich magazynów. – Chcę, aby nakarmiono tych dwóch ludzi – rozkazała zdumionemu kucharzowi. – Niech dostaną tyle, ile tylko zdołają zjeść. Jednak Durnik, w którego szczerych oczach widać było głębokie współczucie, zdążył już sięgnąć do jednego z wozów i wyjąć duży bochen chleba. Rozerwał go na dwie części i podał pół Lammerowi, pół Dettonowi. Lammer spojrzał na kawałek chleba i zadrżał. – Pójdę za tobą, pani – oznajmił łamiącym się głosem. – Zjadłem już moje buty, żyłem na gotowanej trawie i korzeniach drzew. – Zacisnął dłonie wokół chleba, jakby się obawiał, że ktoś mu go odbierze. – Za ten jeden kęs pójdę za tobą choćby i na koniec świata. – Zaczął łapczywie jeść. Ce’Nedra wpatrywała się w niego chwilę, po czym nagle uciekła. Nim dotarła do własnego namiotu, płakała już rozpaczliwie. Adara i Taiba próbowały ją uspokoić. Wreszcie wezwały Polgarę.

Czarodziejka zerknęła na zapłakaną księżniczką przelotnie, po czym poprosiła Taibę i Adarę, aby zostawiły je same. – Czemu płaczesz, Ce’Nedro? – Usiadła na łóżku i przytuliła dziewczynę do siebie. – Co się stało? – Już więcej nie mogę! – wyszlochała Ce’Nedra. – Po prostu nie mogę. – To był wyłącznie twój pomysł – przypomniała jej Polgara. – Myliłam się. Nie miałam racji. Powinnam była zostać w Rivie. – Nie. Dokonałaś czegoś, co nikomu z nas nigdy by się nie udało. Zdobyłaś dla nas Arendów. Nie jestem pewna, czy nawet Garion potrafiłby to zrobić. – Ale wszyscy zginą! – jęknęła Ce’Nedra. – Skąd ten pomysł? – Angarakowie będą przewyższać nas liczebnie co najmniej dwukrotnie. Wyrżną moją armię w pień. – Kto ci to powiedział? – Ja... podsłuchałam – wyznała Ce’Nedra, dotykając amuletu. – Słyszałam rozmowę Rhodara, Anhega i pozostałych, kiedy dowiedzieli się o południowych Murgach. – Rozumiem. – Zmarnujemy tylko życie. Nic nas nie uratuje. A teraz odkryłam nawet sposób, jak mogę zwabić w nasze szeregi poddanych. Są tak biedni i nieszczęśliwi, że pójdą za mną, jeśli tylko zapewnię im regularne posiłki. I zrobię to, lady Polgaro. Jeżeli uznam, że ich potrzebuję, z rozmysłem oderwę ich od domów i poprowadzę na śmierć. Nic nie mogę na to poradzić. Polgara wlała do szklanki zawartość niewielkiej buteleczki. – Wojna jeszcze nie dobiegła końca, Ce’Nedro. Nawet się nie zaczęła. – Zamieszała bursztynowy płyn. – Widywałam już wcześniej pozornie niemożliwe zwycięstwa. Jeśli jednak poddasz się rozpaczy, zanim na dobre zabierzesz się do rzeczy, nie masz najmniejszych szans. Rhodar to bardzo przebiegły taktyk, a żołnierze twojej armii są naprawdę dzielni. Będziemy unikać bitew za wszelką cenę. Jeśli Garion na czas dotrze do Toraka i zwycięży, Angarakowie pójdą w rozsypkę i w ogóle nie będziemy musieli z nimi walczyć. Proszę, wypij to. Oszołomiona Ce’Nedra wzięła od niej szklankę. Bursztynowy płyn był gorzki, pozostawił w jej ustach dziwny, palący posmak. – A zatem wszystko zależy od Gariona. – Zawsze od niego zależało, kochanie. Księżniczka westchnęła. – Żałuję, że... – Czego, kochanie? – Och, lady Polgaro, nigdy nie powiedziałam Garionowi, że go kocham. Oddałabym wszystko, żeby móc mu to wyznać. Chociaż raz. – On o tym wie, Ce’Nedro. – Ale to nie to samo. Znów westchnęła. Nagle ogarnęło ją znużenie i przestała płakać. Nie

potrafiła nawet przypomnieć sobie, co wprawiło ją w taki smutek. Niespodzianie poczuła na sobie czyjś wzrok i odwróciła się. Podarek siedział cicho w kącie. Jego głębokie błękitne oczy były pełne współczucia i – o dziwo – nadziei. A potem Polgara objęła księżniczkę i kołysała ją powoli w przód i w tył, nucąc przy tym cicho. Ce’Nedra, ukojona melodią, sama nie wiedziała, kiedy zapadła w głęboki, pozbawiony snów sen. Następnego dnia doszło do zamachu na jej życie. Armia maszerowała przez zalany promieniami słońca las po Wielkim Trakcie Zachodnim. Księżniczka jechała na czele kolumny, rozmawiając z Barakiem i Mandorallenem, gdy nagle spomiędzy drzew ze złowieszczym bzykiem wyleciała strzała. I właśnie ów bzyk w ostatniej chwili ostrzegł Baraka. – Uwaga! – wykrzyknął Cherek. Zasłonił Ce’Nedrę tarczą i z przekleństwem dobył miecza. Lecz najmłodszy syn Branda, Olban, już galopował w głąb lasu. Twarz mu śmiertelnie pobladła, a miecz niemal sam wskoczył w dłoń, gdy młodzieniec poganiał konia. Głośny tętent kopyt ucichł stopniowo między drzewami. Po kilku chwilach z dala dobiegł straszliwy wrzask. Za ich plecami rozległa się seria okrzyków i szmer podnieconych głosów. Polgara wyjechała naprzód, niezwykle blada. – Wszystko w porządku, lady Polgaro – zapewniła Ce’Nedra. – Barak mnie uratował. – Co się stało? – spytała czarodziejka ostro. – Ktoś do niej strzelał – warknął Barak. – Gdybym nie usłyszał bzyku strzały, sprawy mogłyby wyglądać bardzo źle. Lelldorin podniósł połamane drzewce i oglądał je uważnie. – Upierzenie jest lekko zwichrowane. – Pocierał palcem pióra. – Stąd ten odgłos. Olban z zakrwawionym mieczem w dłoni wynurzył się spomiędzy drzew. – Czy królowa jest bezpieczna? – spytał. W jego głosie pobrzmiewała niemal histeryczna nuta. – Wszystko w porządku. – Barak zerknął na niego ciekawie. – Kto to był? – Chyba jakiś Murgo. Miał na policzkach blizny. – Zabiłeś go? Młodzieniec skinął głową. – Czy na pewno nic ci się nie stało, moja królowo? – spytał Ce’Nedrę. Jasne włosy miał rozczochrane, wyglądał bardzo młodo i niewinnie. – Nic się nie stało, Olbanie. Byłeś bardzo dzielny, ale powinieneś zaczekać na innych, zamiast rzucać się samotnie w pościg. Ten człowiek mógł mieć towarzyszy. – Zabiłbym wszystkich – powiedział Olban twardo. – Zmiażdżę każdego, kto podniesie na ciebie rękę, pani. – Aż dygotał z gniewu. – Poświęcenie twe zaszczyt ci przynosi, młody Olbanie – pochwalił go Mandorallen. – Chyba lepiej będzie, jeśli roześlemy zwiadowców – zasugerował królowi

Rhodarowi Barak. – Przynajmniej dopóki nie wydostaniemy się spośród tych drzew. Korodullin miał wygnać z Arendii wszystkich Murgów, ale wygląda na to, że kilku przeoczył. – Proszę mi pozwolić, abym dowodził zwiadowcami – wtrącił Olban błagalnie. – Twój syn to prawdziwy entuzjasta – rzekł Rhodar do Branda. – Lubię entuzjazm u młodzieży. – Odwracając się do Olbana, dodał: – Weź tylu ludzi, ilu będzie trzeba. Nie życzę sobie, aby w promieniu dziesięciu kilometrów od księżniczki pozostał jakikolwiek Murgo. – Macie na to moje słowo. – Olban ściągnął wodze i po sekundzie znów zniknął w lesie. Po tym incydencie z większą ostrożnością podążali naprzód, a podczas przemów Ce’Nedry tłumu pilnowali strategicznie rozstawieni łucznicy. Olban zameldował ponuro, że udało im się wypłoszyć spomiędzy drzew jeszcze kilku Murgów. Kiedy opuścili las, wjeżdżając na arendzką równinę, zbliżał się już pierwszy dzień lata. Do tego czasu Ce’Nedra zdążyła zgromadzić wokół siebie niemal wszystkich zdolnych do walki Asturów. Gdy wyprowadziła swe siły na równinę, armia sunęła za nią niczym prawdziwe morze ludzi. Niebo nad ich głowami było bardzo błękitne, pod kopytami wierzchowców zieleniała świeża trawa. – Dokąd teraz, wasza wysokość? – spytał Mandorallen. – Do Vo Mimbre – odparła. – Przemówię do mimbrackich rycerzy, a potem ruszymy do Tolnedry. – Mam nadzieję, że twój ojciec wciąż cię kocha, Ce’Nedro – zagadnął król Rhodar. – Trzeba będzie wiele miłości, by Ran Borune wybaczył ci wtargnięcie na ziemie Tolnedry z tak wielką armią. – On mnie uwielbia – zapewniła Ce’Nedra, lecz Rhodar nie wyglądał na przekonanego. Armia ruszyła przez równiny środkowej Arendii ku stolicy kraju Vo Mimbre, gdzie król Korodullin zebrał mimbrackich rycerzy i ich świtę. Nadal utrzymywała się piękna pogoda, toteż wojska maszerowały w pełnym słońcu. Pewnego pięknego ranka lady Polgara podjechała naprzód do Ce’Nedry, cwałującej na czele kolumny. – Wymyśliłaś już, jak przekonać ojca? – spytała. – Nie jestem pewna – wyznała księżniczka. – Przypuszczam, że będzie trudno. – Tak to zazwyczaj bywa z Borune’ami. – Ależ ja jestem Borunką, lady Polgaro. – Wiem. – Rzuciła jej przenikliwe spojrzenie. – W ciągu ostatnich paru miesięcy bardzo wydoroślałaś, kochanie. – Nie miałam wyboru, lady Polgaro. Wszystko zdarzyło się tak szybko. – Nagle zachichotała, jakby uderzyła ją jakaś myśl. – Biedny Garion! – Roześmiała się głośno.

– Dlaczego biedny? – Traktowałam go okropnie, prawda? – Owszem, dość okropnie. – Jak w ogóle ze mną wytrzymywaliście? – Często zgrzytaliśmy zębami. – Myślisz, że byłby ze mnie dumny, gdyby wiedział, co teraz robię? – Tak. Na pewno. – Wszystko mu wynagrodzę – mówiła z entuzjazmem Ce’Nedra. – Chcę być dla niego najlepszą żoną na świecie. – To miło, kochanie. – Nigdy nie będę się złościć, szydzić, krzyczeć ani nic takiego. – Nie składaj obietnic, których nie będziesz mogła dotrzymać – poradziła czarodziejka roztropnie. – No dobrze, prawie nigdy – poprawiła się księżniczka. Mimbraccy rycerze rozbili obóz na rozległej równinie pod murami Vo Mimbre. Wraz ze swymi giermkami i orszakami tworzyli godną podziwu armię, połyskującą w słońcu. – Ojejku! – Ce’Nedra westchnęła, zobaczywszy tłum ze szczytu wzgórza, na które wjechała wraz z królami Alornów, aby spojrzeć w stronę miasta. – Co cię martwi? – spytał Rhodar. – Jest ich tak dużo. – O to przecież chodziło, nieprawdaż? Wysoki brodaty rycerz o ciemnych włosach, odziany w czarną aksamitną opończę zarzuconą na wypolerowaną zbroję, przygalopował na wzgórze. Przebiegł wzrokiem twarze przybyszów, po czym skinął głową w uprzejmym ukłonie. Następnie odwrócił się do Mandorallena. – Pozdrowienia dla bękarta z Vo Mandor od Korodullina, króla Arendii. – Wciąż jeszcze nie załatwiłeś tej sprawy? – mruknął Barak do Mandorallena. – Nie stało mi czasu, panie – odparł Mandorallen, po czym dodał w stronę rycerza: – Witaj nam, sir Andorigu. Przekazać racz nasze pozdrowienia jego wysokości i powiadom go, iż przybywamy w pokoju, o czym zresztą bez wątpienia już wie. – Tak też uczynię, sir Mandorallenie – odparł Andorig. – Jak się miewa twoja jabłoń, Andorigu? – Barak uśmiechał się szeroko. – Rozkwita, lordzie Trellheimu. Wielką otaczam ją troską i z nadzieją oczekuję bogatych plonów. Ufam, że nie zawiodłem świętego Belgaratha. – Zawrócił i z brzękiem zbroi ruszył w dół wzgórza, co chwila donośnie dmąc w róg. – O co chodziło? – spytał swego rudobrodego kuzyna król Anheg, marszcząc brwi. – Byliśmy tu już kiedyś – wyjaśnił Barak. – Andorig nie uwierzył, kiedy powiedzieliśmy mu, kim jest Belgarath. Wtedy Belgarath sprawił, że spomiędzy kamieni dziedzińca wyrosła jabłoń. To go przekonało.

– Wybaczcie – powiedział nagle Mandorallen, najwyraźniej poruszony. – Dostrzegam nadejście drogich mi przyjaciół. Wrócę niebawem. – Ruszył cwałem w stronę rycerza i damy wyjeżdżających z miasta. – To porządny człowiek – rzekł z zadumą Rhodar, obserwując wielkiego rycerza. – Czemu jednak za każdym razem, kiedy do niego mówię, mam wrażenie, że rzucam grochem o ścianę? – Mandorallen to mój rycerz. – Ce’Nedra stanęła w obronie Mimbrata. – Nie musi myśleć. Ja mogę to robić za niego... – Nagle urwała. – Ojej, to zabrzmiało okropnie, prawda? Król Rhodar wybuchnął śmiechem. – Jesteś prawdziwym skarbem. – Spojrzał na nią czule. – Ale od czasu do czasu powinnaś zastanawiać się nad tym, co mówisz. – Kim są ci ludzie? – Patrzyła ciekawie, gdy Mandorallen zmierzał na powitanie pary, która wyłoniła się z bramy Vo Mimbre. – To baron Vo Ebor – odparł Durnik cicho – i jego żona, baronowa Nerina. Mandorallen ją kocha. – Co takiego?! – Wszystko jest najzupełniej przyzwoite – zapewnił ją Durnik. – Z początku sam tego nie rozumiałem, ale tak chyba czasem się przytrafia tu w Arendii. Oczywiście to tragedia. Wszyscy troje okrutnie cierpią. – Poczciwy kowal westchnął ze współczuciem. – Och! – Ce’Nedra przygryzła wargę. – Nie wiedziałam. A czasami bywałam dla niego taka okropna. – Jestem pewien, że ci wybaczy, księżniczko. Ma naprawdę wielkie serce. Niedługo później z bramy miasta wyszedł król Korodullin. Towarzyszył mu Mandorallen i grupka rycerzy w pełnym uzbrojeniu. Ce’Nedra spotkała się już wcześniej kilka razy z młodym królem Arendii i pamiętała go jako szczupłego bladego młodzieńca o pięknym głosie. Na tę okazję Korodullin przywdział pełną zbroję i karmazynową opończę. Zbliżając się, uniósł przyłbicę. – Wasza wysokość – powitał królową Rivy z powagą. – Zaiste niecierpliwie wyglądaliśmy twego przybycia. – Wasza wysokość jest zbyt łaskawy – odparła Ce’Nedra. – Ze zdumieniem wysłuchiwaliśmy opowieści o mobilizacji naszych asturskich kuzynów – ciągnął król. – Siła twej perswazji zaiste potężną być musi, skoro sprawiła, że odrzucili swe zwykłe obawy i przesądy. – Nie zostało już zbyt wiele dnia – zauważył król Rhodar. – Jej wysokość chciałaby przemówić do twych rycerzy. Oczywiście za twoim przyzwoleniem. Kiedy ją usłyszysz, myślę, że zrozumiesz, czemu jest tak cenna dla naszej sprawy. – Bezzwłocznie, wasza wysokość – zgodził się Korodullin, po czym rozkazał jednemu ze swych ludzi: – Zbierz rycerzy i giermków Mimbre tak, by Rivańska Królowa objawić im mogła to, co zamierza. Armia, podążająca za Ce’Nedrą przez równinę Arendii, przybyła na miejsce i coraz szerzej rozlewała się pod murami miasta. Naprzeciw niej stały lśniące

szeregi mimbrackich rycerzy. Powietrze między dwiema grupami zdawało się niemal iskrzyć od napięcia. – Sądzę, że lepiej będzie, jeśli zaczniemy jak najszybciej – powiedział król Cho-Hag. – Jakaś przypadkowa uwaga może wywołać nieprzyjemny incydent, którego wszyscy wolelibyśmy uniknąć. Ce’Nedra już odczuwała znajomy ból w żołądku. Uczucie to tak jej spowszedniało, że się nim nie przejmowała. Dokładnie w połowie drogi pomiędzy armią księżniczki a zbrojnymi króla Korodullina pospiesznie wzniesiono platformę. Ce’Nedra w towarzystwie wszystkich swych przyjaciół i mimbrackiej gwardii honorowej podjechała do niej i zdenerwowana zsiadła z konia. – Postaraj się mówić dość rozwlekle, Ce’Nedro – poradziła czarodziejka cicho. – Mimbraci uwielbiają ceremonie i jeśli mają do oglądania coś uroczystego, nic nie wyprowadzi ich z równowagi. Do zachodu słońca pozostały jakieś dwie godziny. Spróbuj wycelować tak, by koniec mowy przypadł mniej więcej na tę porę. Księżniczka się zachłysnęła. – Dwie godziny?! – Jeśli potrzebujesz więcej czasu, możemy rozpalić ogniska – zaproponował Durnik usłużnie. Ce’Nedra zaczęła pospiesznie przeglądać w myślach swą mowę. – Jesteś pewna, że wszyscy mnie usłyszą? – spytała Polgarę. – Zajmę się tym, kochanie. Odetchnęła głęboko. – A zatem w porządku. Zaczynamy. Z pomocą żołnierzy wspięła się na platformę. Nie było to przyjemne przeżycie, lecz tygodnie praktyki w południowej Arendii nauczyły ją właściwie oceniać nastrój tłumu i dopasowywać do niego rytm mowy. Zgodnie z tym, co mówiła Polgara, Mimbraci sprawiali wrażenie gotowych do słuchania bez końca. Co więcej, fakt, że działo się to tutaj, na polu bitwy pod Vo Mimbre, nadawał słowom Ce’Nedry nowego, dramatycznego wydźwięku. Kiedyś stał tu sam Torak, potężne ludzkie morze Angaraków ruszyło stąd do ataku, aby rozbić się o nieustępliwe mury widocznego w dali miasta. Ce’Nedra przemawiała, a padające z jej ust zdania dźwięczały z coraz większą pasją. Wpatrywały się w nią wszystkie oczy, uszy wychwytywały każdy dźwięk. Czary, których użyła lady Polgara, by głos Rivańskiej Królowej docierał do najdalszych krańców tłumu, działały. Ce’Nedra widziała, jak wrażenie wywołane przez jej mowę rozchodzi się pośród setek zgromadzonych ludzi coraz dalej i dalej. Przypominało to łany pszenicy chylące się na wietrze. Wreszcie, gdy słońce zawisło pośród złocistych chmur tuż ponad zachodnim horyzontem, królowa dotarła do kulminacji swojej mowy. Słowa takie jak „duma”, „honor”, „odwaga” i „obowiązek” dźwięczały echem we krwi poruszonych słuchaczy. Na jej końcowe pytanie „Kto pójdzie za mną?”, wykrzyczane w chwili, gdy zachodzące słońce oblało równiny krwawą zorzą,

odpowiedział ogłuszający huk. Mimbraccy rycerze jak jeden mąż dobyli mieczy i zasalutowali. Spocona w rozgrzanej promieniami słońca zbroi Ce’Nedra, jak to miała w zwyczaju, dobyła w odpowiedzi własnego miecza, wskoczyła na konia i poprowadziła naprzód swą całą, teraz już gigantyczną armię. – Oszałamiające! – usłyszała głos jadącego tuż obok króla Korodullina. – Teraz rozumiesz, dlaczego poszliśmy za nią – odparł król Anheg. – Jest wspaniała! Zaprawdę, mości panowie, elokwencja takowa może być jedynie darem od bogów. Wyznaję, że spoglądałem na to przedsięwzięcie z pewną obawą, teraz jednak z radością sam rzucę wyzwanie angarackim hufcom. Temu dziecięciu sprzyjają niebiosa. Z nią nie możemy ponieść klęski. – Poczuję się lepiej, kiedy zobaczę, jak zareagują na nią legiony – oświadczył król Rhodar. – Tam służą twardzi ludzie i obawiam się, że aby ich poruszyć, trzeba czegoś więcej niż tylko patriotycznej mowy. Jednakże Ce’Nedra zaczęła już nad tym pracować. Tego wieczoru, gdy siedząc w namiocie, szczotkowała włosy, rozważała ów problem ze wszystkich możliwych stron. Co poruszy jej rodaków? Nagle srebrny amulet lekko zadrżał. Nigdy wcześniej nie doświadczyła czegoś takiego. Odłożyła szczotkę i uniosła palce do medalionu. – Wiem, że mnie słyszysz, ojcze – usłyszała głos Polgary. Niespodzianie w swych myślach Ce’Nedra ujrzała czarodziejkę. Spowita w niebieski płaszcz, stała na szczycie wzgórza. Wieczorny wiatr rozwiewał jej włosy. – Już się uspokoiłaś? – spytał Belgarath czujnie. – Pomówimy o tym kiedy indziej. Co knujesz? – W tej chwili knuję, jak wydostać się spomiędzy gromady pijanych Nadraków. Jesteśmy w tawernie w Yar Nadrak. – Mogłam się tego domyślić. Czy z Garionem wszystko w porządku? – Oczywiście, że tak. Nie pozwolę, aby coś mu się stało, Pol. Gdzie jesteście? – W Vo Mimbre. Udało nam się pozyskać Arendów, a rano ruszamy do Tolnedry. – Ranowi Borune to się nie spodoba. – Mamy pewną przewagę. Armii przewodzi Ce’Nedra. – Ce’Nedra?! – W głosie Belgaratha zabrzmiało zdumienie. – Jak widać, to właśnie znaczy ów fragment w kodeksie. Od jej słów stopniały serca Arendów niczym masło. – Zdumiewające! – Czy wiesz, że południowi Murgowie zebrali się już w Rak Goska? – Dotarły do mnie słuchy. – Zdajesz sobie sprawę, że to wszystko zmienia? – Możliwe. Kto dowodzi armią? – Rhodar. – Świetnie. Powiedz mu, aby jak najdłużej unikał większych starć, ale odciągnijcie ode mnie Angaraków.

– Zrobimy, co będziemy mogli. – Polgara zawahała się chwilę. – Dobrze się czujesz, ojcze? – spytała ostrożnie. – Masz na myśli, czy nadal w pełni dysponuję swoją mocą? – sprecyzował Belgarath z lekkim rozbawieniem. – Garion wspominał mi, że się o to martwiłaś. – Uprzedzałam go, aby nic nie mówił. – Kiedy poruszył ten temat, cała kwestia była już czysto akademicka. – Czy ty...? To znaczy, czy wciąż jeszcze możesz...? – Wszystko działa jak zawsze, Pol – zapewnił czarodziej. – Uściśnij ode mnie Gariona. – Oczywiście. Niech ci to nie wejdzie w nawyk, ale od czasu do czasu kontaktuj się ze mną. – Dobrze, ojcze. – Amulet pod palcami Ce’Nedry ponownie zadrżał, po czym głos Polgary przemówił stanowczo: – Ce’Nedro, możesz już przestać podsłuchiwać. Zawstydzona księżniczka wypuściła medalion z dłoni. Następnego ranka, jeszcze przed świtem, posłała po Baraka i Durnika. – Potrzebne mi całe angarackie złoto, jakie tylko znajdziecie – oznajmiła. – Każda, nawet najmniejsza moneta. Jeśli będziecie musieli, kupcie je od ludzi, ale zdobądźcie mi całe czerwone złoto. – Nie przypuszczam, abyś zechciała nam wyjaśnić, po co ci ono – oznajmił Barak kwaśno. Nie przepadał za zrywaniem się przed wschodem słońca. – Jestem Tolnedranką – odparła – i znam moich rodaków. Potrzebuję przynęty.

Rozdział XXVII Ran Borune XXIII, imperator Tolnedry, dosłownie kipiał z wściekłości. Ce’Nedra dostrzegła z bólem, że ojciec znacznie się postarzał przez rok jej nieobecności. Żałowała, że ich spotkanie nie może być bardziej serdeczne. Niestety, nie zapowiadało się najlepiej. Imperator zebrał swe legiony na równinie północnej Tolnedry, by mogły stawić czoło nadchodzącej armii Ce’Nedry. Słońce grzało przyjemnie, a szkarłatne sztandary legionów, rozkołysane letnim wiatrem, powiewały nad bezkresnym morzem błyszczącej stali. Legiony zajęły dogodne pozycje wzdłuż linii niskich pagórków i oczekiwały przybycia obcych wojsk. W razie ataku miały ogromną przewagę taktyczną. Król Rhodar dyskretnie zwrócił na to uwagę młodej królowej, kiedy zsiadali z koni, aby wyjść na spotkanie imperatora. – W żadnym razie nie chcemy dopuścić do prowokacji – oznajmił. – Postaraj się zachować przynajmniej pozory uprzejmości. – Wiem, co robię, wasza wysokość – odparła Ce’Nedra beztrosko, zdejmując hełm, i starannie przygładziła włosy. – Ce’Nedro, od chwili naszego lądowania na Haku Arendii kierowałaś się wyłącznie impulsami – powiedział bez ogródek Rhodar, mocno ściskając jej dłoń. – Nigdy nie wiesz, co zrobisz za chwilę. Nie zamierzam atakować tolnedrańskich legionów, zwłaszcza pod górę, więc zachowuj się wobec ojca przyzwoicie. W przeciwnym razie przełożę cię przez kolano i spiorę na kwaśne jabłko. Zrozumiałaś? – Ależ Rhodarze! – wykrztusiła Ce’Nedra. – Co za okropne słowa! – Nie żartuję. Uważaj na swe maniery, młoda damo. – Dobrze – zgodziła się. Zatrzepotała rzęsami i rzuciła mu nieśmiałe spojrzenie niewinnej dziewczynki. – Czy wciąż jeszcze mnie kochasz, Rhodarze? – spytała cienkim głosikiem. Spojrzał na nią bezradnie, a Ce’Nedra poklepała go po policzku. – Wszystko się uda – zapewniła. – No, jest mój ojciec. – Ce’Nedro – zaczął gwałtownie Ran Borune, idąc im na spotkanie. – Co ty wyprawiasz? Imperator był odziany w inkrustowaną złotem zbroję i Ce’Nedra uznała, że wygląda w niej głupio. – Tylko tędy przejeżdżamy, ojcze – odparła spokojnie. – Mam nadzieję, że dobrze się miewasz? – Owszem, dopóki nie naruszyłaś moich granic. Skąd wytrzasnęłaś taką

armię? – Zebrałam ich tu i tam, ojcze. – Wzruszyła ramionami. – Pomówmy gdzieś na osobności. – Nie mam ci nic do powiedzenia – rzekł. – Odmawiam wszelkich rozmów, dopóki nie wyprowadzisz tej armii z tolnedrańskiej ziemi. – Och, ojcze, przestań zachowywać się jak dziecko. – Jak dziecko?! – wybuchnął. – Dziecko?! – Może jej wysokość źle się wyraziła. – Król Rhodar rzucił Ce’Nedrze karcące spojrzenie. – Jak wszyscy wiemy, czasami bywa nie najlepszą dyplomatką. – Co tu robicie, Rhodarze? – Ran Borune przesuwał wzrokiem po twarzach zgromadzonych monarchów. – Dlaczego Alornowie najechali Tolnedrę? – Nie najechaliśmy cię, Ranie Borune – powiedział Anheg. – Gdybyśmy to uczynili, za nami wznosiłby się w niebo dym znad płonących miast i wiosek. Wiesz przecież, jak prowadzimy wojny. – Po co zatem przybyliście tutaj? Król Cho-Hag odpowiedział spokojnie: – Jak już mówiła jej królewska wysokość, tylko tędy przejeżdżamy. Zmierzamy na Wschód. – A co dokładnie zamierzacie robić na Wschodzie? – To nasza sprawa – uciął Anheg. – Spróbuj zachowywać się nieco uprzejmiej – wtrąciła lady Polgara i odwróciła się do imperatora. – Mój ojciec i ja wyjaśniliśmy ci zeszłego lata, jak wygląda sytuacja. Czyżbyś nie słuchał? – To było, zanim porwaliście moją córkę – odpalił Ran Borune. – Co z nią zrobiliście? Już przedtem była okropna, ale teraz jest zupełnie nieznośna. – Dzieci dorastają, wasza wysokość – odrzekła Polgara filozoficznie. – Jednak królowa miała rację. Musimy porozmawiać na osobności. – O jakiej królowej tu mówimy? – rzucił imperator złośliwie. – Nie widzę tu żadnej królowej. Ce’Nedra zesztywniała. – Ojcze, wiesz przecież, co się dzieje na świecie. A teraz daj już spokój swoim gierkom i zacznij mówić z sensem. To bardzo ważne. – Wasza wysokość zna mnie dostatecznie dobrze, by wiedzieć, że nie zabawiam się w jakieś tam gierki – odparł lodowatym tonem. – Wasza królewska mość – poprawiła go. – Wasza wysokość – upierał się. – Wasza królewska mość – powtórzyła; jej głos wzniósł się o oktawę. – Wasza wysokość – wycedził spomiędzy zaciśniętych zębów. – Czy naprawdę musicie sprzeczać się na oczach obu armii niczym rozpuszczone dzieciaki? – odezwała się Polgara. – Ona ma rację – dodał Rhodar, zwracając się do Rana Borune. – Powinniśmy zachować choć pozory dostojeństwa. Imperator odruchowo obejrzał się przez ramię na szeregi legionistów. – Doskonale – zgodził się niechętnie – ale chcę jasno postawić sprawę.

Jedyną rzeczą, o jakiej będziemy mówić, jest wycofanie waszych sił z tolnedrańskiej ziemi. Proszę za mną, przejdźmy do mego pawilonu. – Który stoi pośrodku twoich legionów – dokończył król Anheg. – Wybacz, Ranie Borune, ale nie jesteśmy aż tak głupi. Może zamiast tego przejdziemy do mojego namiotu? – Nie jestem głupszy niż wy, Anhegu – odpowiedział ciętą repliką imperator. – Jeśli wolno mi coś wtrącić – odezwał się król Fulrach łagodnie – czy nie moglibyśmy dla wygody przyjąć, że to miejsce jest mniej więcej neutralne? – Odwrócił się do Brendiga. – Pułkowniku, bądź tak łaskaw i każ rozbić tu duży namiot. – W tej chwili, wasza wysokość – odparł Brendig. Król Rhodar uśmiechnął się szeroko. – Jak widzicie, legendarna praktyczność Sendarów to bynajmniej nie mit. Ran Borune miał kwaśną minę, ale przypomniał sobie jednak o swym dobrym wychowaniu. – Dawno cię nie widziałem, Fulrachu – zagadnął. – Mam nadzieję, że Layla miewa się dobrze. – Przesyła ci pozdrowienia – odrzekł król Sendarii uprzejmie. – Jesteś rozsądnym człowiekiem, Fulrachu. Czemu przyłączyłeś się do tej szalonej wyprawy? – Sądzę, że o tym także chcemy podyskutować na osobności – zauważyła Polgara gładko. – Jak tam wyścig po sukcesję? – spytał Rhodar tonem człowieka pragnącego zabić czas lekką konwersacją. – Nadal się kotłują. – Ran Borune także mówił zupełnie neutralnym tonem. – Mam jednak wrażenie, że Honethowie łączą siły. – A to pech – mruknął Rhodar. – Honethowie nie cieszą się najlepszą opinią. Posłuszni wskazówkom pułkownika Brendiga żołnierze wznosili nieopodal na zielonej darni spory wielobarwny pawilon. – Czy zająłeś się księciem Kadorem, ojcze? – zainteresowała się Ce’Nedra. – Jego miłość zmęczył się życiem. – Ran Borune zaśmiał się krótko. – Ktoś nieostrożny pozostawił w jego celi nieco trucizny i książę hojnie się nią poczęstował. Wyprawiliśmy mu wspaniały pogrzeb. Ce’Nedra także się uśmiechnęła. – Przykro mi, że nie mogłam wziąć w nim udziału. – Pawilon jest już gotowy – poinformował król Fulrach. Wszyscy wkroczyli do środka i usiedli przy wniesionym przez żołnierzy stole. Lord Morin, szambelan imperatora, podsunął Ce’Nedrze krzesło. – Jak on się miewa? – szepnęła Ce’Nedra do odzianego w brązową szatę urzędnika. – Nie najlepiej, księżniczko – odrzekł Morin. – Twoja nieobecność zasmuca go bardziej, niż to okazuje. – Jada regularnie i dużo odpoczywa? – Staramy się, wasza wysokość, ale twój ojciec nie jest osobą łatwą we

współżyciu. – Masz przy sobie jego lekarstwo? – Oczywiście, wasza wysokość. Nigdzie się bez niego nie ruszam. – Proponuję, abyśmy przeszli do rzeczy – mówił Rhodar. – Taur Urgas zamknął swą zachodnią granicę, a południowi Murgowie zajęli pozycje wokół Rak Goska. Imperator Mallorei ’Zakath przygotował na równinach wokół Thull Zelik obozowiska, które przyjmą jego oddziały przewożone promami z kontynentu. Nasz czas zaczyna się kurczyć, Ranie Borune. – Prowadzę negocjacje z Taurem Urgasem – oznajmił imperator Tolnedry – i natychmiast wyprawię pełnomocnika do ’Zakatha. Jestem pewien, że da się to załatwić bez wojny. – Możesz gadać do Taura Urgasa, póki ci język nie odpadnie – prychnął Anheg. – ’Zakath zaś najprawdopodobniej nie wie nawet, kim jesteś, a już z pewnością go to nie obchodzi. Gdy tylko zbiorą siły, wyruszą. Tej wojny nie da się uniknąć i jeśli o mnie chodzi, jestem z tego rad. Wybijemy wreszcie Angaraków do nogi. – Czy to nie zbyt brutalne, Anhegu? – spytał Ran Borune. – Wasza imperialna wysokość – rzekł król Korodullin formalnie. – Może król Chereku przemawia nieco pochopnie, ale w jego słowach kryje się mądrość. Czyż już na zawsze musimy żyć zagrożeni inwazją ze Wschodu? Azaliż nie lepiej jest zapobiec jej raz na zawsze? – Wszystko, co mówicie, jest bardzo interesujące – przerwała Ce’Nedra chłodno – ale odbiegamy od tematu. Przede wszystkim chodzi o to, że Rivański Król powrócił i w myśl postanowień traktatów z Vo Mimbre Tolnedra jest zobowiązana poddać się jego dowództwu. – Możliwe – odparł jej ojciec. – Lecz młodego Belgariona tu nie ma. Czyżbyście gdzieś go zapodziali? A może ma jeszcze parę garnków do umycia w kuchni w Rivie i musieliście go tam zostawić? – To niegodne ciebie, ojcze – powiedziała Ce’Nedra wyniośle. – Władca Zachodu potrzebuje twojej pomocy. Czy zamierzasz przynieść wstyd rodowi Borune i całej Tolnedrze, podważając traktaty? – Och, nie, córko. Tolnedra zawsze dotrzymuje każdego punktu podpisanych przez siebie układów. Traktaty wymagają, abym poddał się woli Belgariona, i chętnie to uczynię, gdy tylko zjawi się tutaj osobiście i sam powie, czego sobie życzy. – Działam w jego imieniu – oświadczyła. – Nie przypominam sobie miejsca, w którym się stwierdza, że władzę tę można przekazywać innym. – Jestem Rivańską Królową – odpaliła – sam Belgarion uczynił mnie współwładczynią. – Wasz ślub musiał odbyć się w wielkim sekrecie. Przykro mi, że nie zostałem zaproszony. – Ślub nastąpi w odpowiednim czasie, ojcze. Na razie jednak ja występuję w imieniu Belgariona i Rivy.

– Występuj sobie, ile chcesz, moja mała. – Wzruszył ramionami. – Ja jednak nie muszę tego słuchać. W tej chwili jesteś jedynie narzeczoną Rivańskiego Króla, nie jego żoną, i tym samym nie królową. Jeśli spojrzeć na to ze ściśle prawnego punktu widzenia, do chwili ślubu pozostajesz nadal pod moją opieką. Może jeśli przeprosisz, zdejmiesz z siebie zbroję i ubierzesz się przyzwoicie, to ci wybaczę. W przeciwnym razie będę zmuszony cię ukarać. – Ukarać? Ukarać?! – Nie krzycz na mnie, Ce’Nedro! – warknął. – Sytuacja pogarsza się z każdą chwilą – zauważył Barak oschle, zwracając się do Anhega. – Zauważyłem – zgodził się Anheg. – Jestem Rivańską Królową! – krzyknęła Ce’Nedra. – Jesteś głupią gąską! – odkrzyknął ojciec. – Wystarczy, ojcze! – Księżniczka zerwała się z miejsca. – Natychmiast przekażesz mi dowództwo legionów, a potem wrócisz do Tol Honeth, gdzie twoi słudzy mogą owinąć cię w koce i nakarmić owsianką, bo zbyt zdziecinniałeś, żeby mi się na coś przydać. – Zdziecinniałem?!! – ryknął imperator, zrywając się na równe nogi. – Zejdź mi z oczu! Natychmiast zabieraj z Tolnedry swoją śmierdzącą alornowską armię, bo inaczej rozkażę legionom, aby was wyrzuciły! Jednak Ce’Nedra już podążała w stronę wyjścia z namiotu. – Wracaj tutaj! – wrzasnął Ran Borune wściekle. – Jeszcze nie skończyłem! – Owszem, skończyłeś, ojcze! – krzyknęła. – Teraz ja będę mówić. Baraku, potrzebny mi worek, który przywiązałeś do swojego siodła. – Księżniczka wypadła z namiotu i dosiadła swego konia, czerwona ze złości. – Jesteś pewna, że wiesz, co robisz? – spytał Barak, podając jej sakwę pełną angarackich monet. – Owszem – odparła spokojnie. Barak lekko przymrużył oczy. – Zdaje się, że zdumiewająco szybko odzyskałaś panowanie nad sobą. – Nigdy go nie straciłam. – A zatem to była gra? – Oczywiście. No, może częściowo. Zanim mój ojciec odzyska równowagę, minie co najmniej godzina. A do tego czasu będzie już za późno. Powiedz Rhodarowi i pozostałym, aby przygotowali armię do wymarszu. Legiony dołączą do nas. – Czemu tak sądzisz? – Zaraz do nich przemówię. – Odwróciła się do Mandorallena, który właśnie wynurzył się z namiotu. – Chodź, potrzebuję eskorty. – Gdzież to się wybieramy? – spytał rycerz. – Sam zobaczysz. – Zawróciła wierzchowca i pokłusowała w górę zbocza, w stronę legionów. Mandorallen wymienił z Barakiem bezradne spojrzenia i ze szczękiem blach wskoczył na siodło.

Ce’Nedra, jadąc na przedzie, ostrożnie ujęła amulet. – Lady Polgaro – szepnęła – słyszysz mnie? – Nie była pewna, czy talizman zadziała w ten sposób, ale musiała spróbować. – Lady Polgaro! – powtórzyła. – Co ty wyprawiasz, Ce’Nedro? – Głos czarodziejki zabrzmiał całkiem wyraźnie. – Zamierzam przemówić do legionów. Możesz coś zrobić, aby wszyscy mnie usłyszeli? – Owszem, ale legiony nie będą zainteresowane patriotyczną pogadanką. – Przygotowałam coś innego – zapewniła ją Ce’Nedra. – Twój ojciec dostał ataku. Toczy pianę z ust. Ce’Nedra westchnęła z żalem. – Wiem. To mu się często zdarza. Lord Morin ma ze sobą lekarstwa. Proszę, dopilnuj, by nie przegryzł języka. – Z rozmysłem doprowadziłaś go do tego stanu, prawda? – Potrzebowałam czasu, aby zwrócić się do legionów. Atak mu nie zaszkodzi. Miewał je przez całe życie. Kiedy to się skończy, dostanie krwotoku z nosa i okropnej migreny. Proszę, zajmij się nim, lady Polgaro. Naprawdę go kocham. – Zobaczę, co da się zrobić, ale później jeszcze o tym porozmawiamy, młoda damo. Pewnych rzeczy się nie robi. – Nie miałam wyboru. To dla Gariona. Proszę, zrób tak, żeby legiony mnie słyszały. Teraz nie ma nic ważniejszego. – W porządku, Ce’Nedro. Ale pamiętaj, żadnych głupstw. – Głos Polgary ucichł. Ce’Nedra szybko przebiegła wzrokiem po stojących przed nią sztandarach. Wybrała znajomy emblemat Osiemdziesiątej Trzeciej Legii i ruszyła ku niemu. Musiała koniecznie znaleźć się wśród ludzi, którzy ją rozpoznają i potwierdzą jej tożsamość wobec reszty armii ojca. Osiemdziesiąta Trzecia Legia stanowiła oddział reprezentacyjny i zgodnie z tradycją stacjonowała na terenach pałacowych w Tol Honeth. Była to wybrana grupa żołnierzy, nadal ograniczona do zwyczajowego tysiąca ludzi i służąca przede wszystkim jako gwardia pałacowa. Ce’Nedra każdego legionistę znała z widzenia, a większości znała imiona. Zbliżyła się do nich z pewną siebie miną. – Miło mi cię widzieć, pułkowniku Alborze – powitała uprzejmie dowódcę, krępego mężczyznę o rumianej twarzy i śladach siwizny na skroniach. – Wasza wysokość... – Pułkownik z szacunkiem skłonił głowę. – Brakowało nam pani w pałacu. Wiedziała, że to kłamstwo. W koszarach była popularna gra w kości o to, na kim spocznie obowiązek strzeżenia jej osoby. Honor ów zawsze przypadał przegranemu. – Potrzebuję drobnej przysługi, pułkowniku – powiedziała przymilnie. – Uczynię wszystko co w mojej mocy, wasza wysokość. – Pragnę zwrócić się do legionów ojca i chcę, by żołnierze wiedzieli, kim jestem. – Uśmiechnęła się ciepło, nieszczerze. Albor był z rodu Horbów

i Ce’Nedra go nie znosiła. – Ponieważ Osiemdziesiąta Trzecia Legia właściwie mnie wychowała – ciągnęła – ty przede wszystkim powinieneś mnie poznać i potwierdzić moją tożsamość. – To prawda, wasza wysokość – przyznał Albor. – Czy mógłbyś zatem pchnąć posłańców do innych legionów i poinformować żołnierzy, kim jestem? – Natychmiast, wasza wysokość – zapewnił. Najwyraźniej nie widział w jej prośbie nic groźnego. Niemal go pożałowała. Posłańcy ruszyli biegiem – czy raczej truchtem, ponieważ członkowie Osiemdziesiątej Trzeciej Legii nie odznaczali się zbyt dobrą kondycją – do pozostałych legionów. Ce’Nedra gawędziła tymczasem z pułkownikiem Alborem i jego oficerami, choć jednocześnie nie spuszczała czujnego oka z namiotu, w którym jej ojciec dochodził do siebie po ataku. Nieustannie obserwowała też złoty baldachim, chroniący sztab generalny tolnedrańskiej armii. Na pewno sobie nie życzyła, by jakiś ciekawski oficer zainteresował się tym, co robi. Wreszcie uznawszy, że dalsze opóźnienie może okazać się niebezpieczne, przeprosiła uprzejmie, zawróciła konia i wraz z Mandorallenem podążyła w miejsce, z którego wszyscy mogli ją widzieć. – Zadmij w róg – poleciła rycerzowi. – Spora odległość dzieli nas od naszych szeregów, wasza wysokość – przypomniał jej Arend. – Proszę, racz umiar zachować w swej mowie. Nawet ja mogę mieć pewne trudności, chcąc stawić czoło zebranym legionom z całej Tolnedry. Uśmiechnęła się. – Zaufaj mi. – Całym moim życiem. – I zadął w róg. Gdy ostatnia dźwięczna nuta zamarła, Ce’Nedra – choć żołądek ściskał się jej w gwałtownym ataku mdłości – uniosła się w strzemionach, aby przemówić. – Legioniści! – zawołała. – Jestem księżniczka Ce’Nedra, córka waszego imperatora. – Możliwe, że nie był to najlepszy początek, ale od czegoś musiała zacząć. To, co ją czekało, stanowiło bardziej występ aktorski niż popis sztuki oratorskiej, więc mogła sobie pozwolić na drobne niezręczności. – Pragnę was uspokoić – mówiła. – Armia, którą widzicie, przybywa w pokoju. Ta piękna zielona łąka, uświęcona tolnedrańska ziemia nie stanie się dziś polem bitwy. Dziś żaden legionista nie będzie musiał rozlać krwi w obronie imperium. Wśród żołnierzy rozległ się szmer ulgi. Byli zawodowcami, lecz miło usłyszeć, że walki można uniknąć. Ce’Nedra z lekkim drżeniem odetchnęła głęboko. Potrzebowała teraz zręcznej zagrywki, czegoś, co poprowadzi ich tam, dokąd naprawdę zmierzała. – Dziś nie będziecie musieli umierać za swoje mosiężne pół korony. – Mosiężne pół korony stanowiło standardową dzienną płacę w legionach. – Nie mogę jednak powiedzieć tego samego o jutrze – kontynuowała. – Nikt nie wie, kiedy będziecie musieli oddać za imperium życie. Może już jutro jakiś potężny

kupiec będzie potrzebował ochrony legionów. – Uniosła dłoń w pełnym rezygnacji geście. – Ale tak przecież dzieje się od zawsze. Legioniści giną za mosiądz, aby inni zyskiwali złoto. Odpowiedzią był cyniczny śmiech. Ce’Nedra słyszała dostatecznie dużo rozmów między żołnierzami ojca, by wiedzieć, że owo stwierdzenie stanowi sedno narzekań wszystkich legionistów. „Krew i złoto. Nasza krew i ich złoto” – słowa te stały się nieomal dewizą legionów. Zdołała przyciągnąć ich uwagę. Ból żołądka nieco ustąpił, jej głos stał się odrobinę silniejszy. Zaczęła opowiadać im historię, którą słyszała w kilkunastu wersjach od czasów swego dzieciństwa. Była to opowieść o dobrym legioniście, który sumiennie wypełniał swoje obowiązki i oszczędzał żołd. Jego żona cierpliwie znosiła lata rozstania. Kiedy został zwolniony z legii, oboje kupili sobie niewielki sklepik. Wyglądało, że lata służby jednak się opłaciły. – I wtedy, pewnego dnia, jego żona ciężko zachorowała – ciągnęła Ce’Nedra – a honorarium, jakiego zażyczył sobie lekarz, było bardzo wysokie. – Nie przerywając mówienia, starannie odwiązywała przytroczoną do siodła sakwę. – Lekarz zażądał aż tyle – wyjęła z worka trzy krwistoczerwone murgoskie monety i uniosła je wysoko, by wszyscy mogli je zobaczyć. – Legionista poszedł do możnego kupca i pożyczył pieniądze, aby zapłacić lekarzowi. Lecz lekarz, jak większość z nich, był oszustem i legionista tak samo mógłby wyrzucić swoje pieniądze w błoto. – Zupełnie od niechcenia cisnęła złote monety w trawę za swoimi plecami. – Kochająca i wierna żona legionisty umarła, a kiedy żołnierz ugiął się pod ciężarem smutku, objawił się możny kupiec i zapytał: „Gdzie są pieniądze, które ci pożyczyłem?”. – Wyjęła z sakwy kolejne monety i uniosła je do góry. – „Gdzie jest dobre czerwone złoto, które ci dałem, abyś zapłacił lekarzowi?”. Legionista nie miał już złota. Jego ręce były puste. – Ce’Nedra szeroko rozłożyła dłonie, pozwalając, by monety spadły na ziemię. – I tak kupiec odebrał żołnierzowi sklep, aby odzyskać swoje pieniądze. Bogacz stał się jeszcze bogatszy. Co zaś stało się z legionistą? Cóż, nadal miał miecz. Był dobrym żołnierzem, więc stale czyścił go i ostrzył. Po pogrzebie żony poszedł na pola za miastem i przebił się własnym mieczem. Tak kończy się ta opowieść. Miała już tych żołnierzy, dostrzegała to w ich twarzach. Historia, którą im opowiedziała, krążyła wśród ludzi od bardzo dawna, lecz złote krążki, tak niedbale upuszczane, nadały jej zupełnie nowy wydźwięk. Ce’Nedra wyciągnęła z sakwy kilka angarackich monet i spojrzała na nie ciekawie, jakby widziała je pierwszy raz w życiu. – Jak myślicie, dlaczego całe złoto, które ostatnio widujemy, jest czerwone? – spytała. – Zawsze uważałam, że złoto powinno być żółte. Skąd bierze się czerwone złoto? – Z Cthol Murgos – odpowiedziało kilkunastu żołnierzy. – Naprawdę? – Popatrzyła na monety z udanym obrzydzeniem. – Co murgoskie złoto robi w Tolnedrze? – Z tymi słowy odrzuciła pieniądze. Zachwiała się żelazna dyscyplina legionów. Szeregi żołnierzy postąpiły krok

w stronę księżniczki. – Oczywiście nie przypuszczam, żeby zwykły żołnierz często widywał czerwone złoto. Po co Murgo miałby przekupywać żołnierzy, skoro może wręczyć łapówkę oficerom? Albo też ludziom przy władzy decydującym, gdzie i kiedy legiony przeleją swą krew. – Uniosła następną monetę. – Zdaje się, że wszystkie pochodzą z Cthol Murgos – stwierdziła, niedbale ciskając ją za siebie. – Myślicie, że Murgowie mogą próbować wykupić Tolnedrę? Odpowiedzią był szmer gniewu. – Jeśli ich władcy planują coś takiego, w królestwach angarackich musi być naprawdę dużo czerwonego złota. Mówią o tym legendy. Ludzie powiadają, że kopalnie w Cthol Murgos nie mają dna, a w Gar og Nadrak można trafić na rzeki, które przypominają strumienie krwi, ponieważ wyścieła je czyste złoto. Wynika z tego, że we wschodnich krainach złoto musi być tanie niczym piasek. – Wydobyła kolejną monetę, zerknęła na nią, po czym odrzuciła na bok. Legiony postąpiły kolejny krok naprzód. Oficerowie warknęli komendy, nakazujące żołnierzom stać w miejscu, sami jednak spoglądali tęsknym wzrokiem na wysoką trawę, w którą księżniczka tak niedbale ciskała prawdziwą fortunę. – Możliwe, że armia, którą prowadzę, przekona się na własne oczy, jak wiele złota można znaleźć w krainach Angaraków – mówiła dalej Ce’Nedra. – Murgowie i Grolimowie próbowali podobnych podstępów w Arendii, Sendarii i królestwach Alornów. Zmierzamy właśnie, aby ich za to ukarać. – Urwała, jakby nagle przyszedł jej do głowy pewien pomysł. – W mojej armii zawsze znajdzie się miejsce dla jeszcze kilku dobrych żołnierzy – dodała zamyślona. – Wiem, że większość legionistów kieruje się lojalnością wobec swych legii i miłością do Tolnedry, może jednak znajdzie się wśród was kilku niezadowolonych z mosiężnej półkoronówki dziennie. Moja armia przyjmie ich z otwartymi ramionami. – Ze swych szybko kurczących się zapasów wyjęła następną monetę. – Uwierzylibyście? Kolejna murgoska sztuka złota! – I upuściła cenny krążek. Wśród zebranych legionów rozległ się jęk. Księżniczka westchnęła. – Zapomniałam o czymś – powiedziała z żalem. – Moja armia wyrusza natychmiast, a potrzeba tygodni, by legionista załatwił sobie przepustkę, nieprawdaż? – Komu potrzebna przepustka?! – krzyknął ktoś. – Nie zdezerterujecie chyba? – spytała z niedowierzaniem. – Księżniczka proponuje złoto! – ryknął inny żołnierz. – Niechaj Ran Borune zachowa swój mosiądz! Ce’Nedra po raz ostatni zapuściła rękę w głąb sakwy i wydobyła resztkę monet. – Naprawdę za mną pójdziecie? – zapytała możliwie najbardziej dziewczęcym głosikiem. – Tylko za to? – Rozwarła palce. W tym momencie sztab generalny imperatora popełnił fatalny błąd.

Generałowie wysłali pluton kawalerii, aby uwięził księżniczkę. Widząc, że jeźdźcy zmierzają w stronę miejsca, gdzie Ce’Nedra szczodrą ręką rozsypała sztuki złota, i niewłaściwie pojmując ich zamiary, legiony ruszyły. Oficerowie runęli na ziemię, tratowani przez podwładnych, gdy armia Rana Borune pędziła naprzód, by jak najszybciej zacząć grzebać w trawie. – Zaprawdę, wasza wysokość – nalegał Mandorallen, dobywając miecza – zawróćmy w bezpieczne miejsce. – Za momencik, sir Mandorallenie – odparła całkiem spokojnie Ce’Nedra i podjęła mowę: – Moja armia wyrusza natychmiast. Jeśli legiony imperialne zechcą do nas dołączyć, chętnie je przyjmę. – Z tymi słowy pogalopowała wraz z Mandorallenem ku swoim żołnierzom. Za plecami usłyszała ciężki tupot tysięcy stóp. Któryś z legionistów zaintonował prostą pieśń, i wkrótce rozbrzmiała ze wszystkich stron. – Ce-Ne-dra! Ce-Ne-dra! – nucili, a ich ciężkie kroki wybijały rytm. Księżniczka Ce’Nedra, z migoczącymi w słońcu rozwianymi włosami, galopowała naprzód, prowadząc rzesze zbuntowanych legionistów. Wiedziała, że każde jej słowo było kłamstwem. Podobnie jak Arendowie, których zebrała w puszczach Asturii i na równinach Mimbre, legioniści mieli małe szanse na bogactwa, na chwałę i łatwe zwycięstwo. Zebrała armię, by poprowadzić ją na beznadziejną wojnę. Czyniła to jednak wiedziona miłością do Gariona, a może nawet jeszcze czymś więcej. Jeśli domagało się tego od niej proroctwo, które ponoć określiło ich przeznaczenie, nie mogła odmówić. Mimo całego bólu, który ją czekał, uczyniłaby to ponownie. Po raz pierwszy w życiu pogodziła się z faktem, że nie kieruje już własnym losem. Coś niewyobrażalnie potężniejszego przejęło ster, a ona musi słuchać. Polgara i Belgarath, których życie trwało całe tysiąclecia, potrafili może poświęcić się czystej idei, pewnej koncepcji, lecz Ce’Nedra miała zaledwie szesnaście lat i potrzebowała czegoś bardziej ludzkiego, co mogłaby wielbić. W tej samej chwili gdzieś w lasach Gar og Nadrak znajdował się jasnowłosy młodzieniec o poważnej twarzy, którego bezpieczeństwo – nawet życie – zależało od jej dokonań. Wreszcie poddała się miłości. Przysięgła w duchu, że nigdy Gariona nie zawiedzie. Jeśli ta armia okaże się niewystarczająca, zbierze następną – nieważne jakim kosztem. Westchnęła, po czym wyprostowała plecy i poprowadziła tolnedrańskie legiony przez rozsłonecznioną równinę, aby wzmocnić szeregi swojej armii.

Tak kończy się księga czwarta „Belgariady”. Księga piąta, Ostatnia walka czarodziejów, doprowadzi tę epicką opowieść do wspaniałego zakończenia – Belgarion stawi czoło złowrogiemu Torakowi i w spotkaniu tym rozstrzygną się losy ludzi, bogów i proroctw.

Przełożyła Paulina Braiter

I wreszcie Leigh, mojej ukochanej żonie, której dłoń i myśl dotknęły każdej ze stron tej książki, i która pomogła mi w jej tworzeniu – tak jak wspomaga mnie we wszystkim, co robię.

PROLOG będący historią początku – i końca Wyjątki z Księgi Toraka2

Wysłuchajcie mnie, o Angarakowie, jestem bowiem Torak, władca władców i król królów. Klękajcie przed mym imieniem i złóżcie mi hołd modłami i ofiarami, bo jestem waszym bogiem i władam wszystkimi krainami Angaraków, i wielki będzie mój gniew, jeśli mi się sprzeciwicie. Byłem, nim jeszcze powstał świat. Będę, gdy góry runą w pył, z mórz zostaną cuchnące kałuże, a świat skurczy się i przestanie istnieć, byłem bowiem, nim powstał czas, i będę, gdy przeminie. Z bezczasowych otchłani nieskończoności spojrzałem w przyszłość i ujrzałem dwa przeznaczenia, i pojąłem, iż muszą pędzić sobie na spotkanie nieskończonymi korytarzami wieczności. Każde przeznaczenie było absolutne i w ich ostatnim spotkaniu wszystko co podzielone miało stać się całością. W owej chwili wszystko, co było, co jest i co dopiero nadejdzie, podporządkowane zostanie jednemu celowi. Wiedziony moją wizją poprowadziłem sześciu mych braci, by wraz ze mną stworzyli wszystko, co istnieje, wypełniając nakaz przeznaczeń. Tak tedy umieściliśmy księżyc i słońce na ich szlakach i powołaliśmy do życia ten świat. Pokryliśmy go lasami i polami, i stworzyliśmy ptaki, zwierzęta i ryby, by zapełnić niebiosa, ziemię i wody, nasze dzieło. Lecz nasz ojciec nie uradował się z tego, do czego doprowadziłem. Odwrócił się od naszych dzieł, aby podziwiać absolut. Poszedłem tedy sam na Wyżyny Korimu, których już nie ma, i wołałem ku niemu, by przyjął to, co stworzyłem. On jednak odrzucił me dzieło i odwrócił się ode mnie. Wówczas moje serce stężało i odszedłem od ojca na zawsze. Ponownie zasięgnąłem rady braci. Wspólnym trudem przywołaliśmy człowieka, by stał się narzędziem naszej woli. Stworzyliśmy wiele ludów, a każdemu z nich daliśmy możność wyboru spośród nas tego, kto będzie ich bogiem. I ludzie wybierali kolejno, tyle że żaden z ludów nie wybrał Aldura, który od początku sprzeciwiał się wszystkiemu i gniewał, bo nie oddaliśmy mu władzy. Wówczas odszedł od nas i jął zaklęciami wabić do siebie nasze sługi. Niewielu jednak go przyjęło. Mój lud zwał się Angarakami. Rad byłem z ich wyboru i poprowadziłem ich na Wyżyny Korimu, których już nie ma, i ukazałem im cel, dla którego stworzyłem świat.

Wówczas oddali mi cześć modłami i całopalnymi ofiarami, a ja ich błogosławiłem. Rozkwitali, mnożąc się i bogacąc. W swej wdzięczności wznieśli mi ołtarz i składali w ofierze najpiękniejsze dziewice i najdzielniejszych młodzianów. A ja radowałem się i znów ich błogosławiłem, tak że rozkwitali ponad wszystkimi innymi ludźmi i mnożyli się bez końca. I stało się, że serce Aldura przepełniła zazdrość wobec czci, jaką darzył mnie mój lud, i poczuł do mnie niechęć. Wówczas zaczął knuć przeciw mnie w tajemnicy. Wziął kamień i tchnął weń życie, aby nie dopuścić do spełnienia się mego celu. Poprzez ten kamień pragnął zdobyć nade mną władzę. Tak właśnie powstał Cthrag Yaska. Wnętrze kamienia na zawsze skaziła nienawiść wobec mnie, Aldur zaś pozostał na uboczu z tymi, których zwał uczniami, spiskując, by dzięki kamieniowi zyskać władzę nad światem. Zrozumiałem, iż przeklęty kamień odepchnął Aldura ode mnie i pozostałych braci. Poszedłem tedy do Aldura i rozmówiłem się z nim, błagając, aby zdjął niecne zaklęcie z kamienia i odebrał mu życie, które weń tchnął. Uczyniłem to, by Aldur znów złączył się ze swymi braćmi. O tak, płakałem nawet i poniżałem się przed nim. Lecz złowieszczy kamień zdążył już zawładnąć duszą Aldura, który zamknął przede mną serce. Ujrzałem wówczas, że stworzony przez niego kamień na zawsze już opętał mojego brata. Aldur przemówił do mnie wzgardliwie i kazał odejść. Z miłości, jaką doń żywiłem, i po to, by ocalić go przed klątwą, którą ukazała mi wizja, powaliłem brata mego Aldura i zabrałem mu przeklęty kamień. I uniosłem ze sobą Cthrag Yaskę, by spętać go mą wolą, przegnać zamkniętą w nim nienawiść, zniweczyć zło, ku któremu powstał. Przyjąłem tedy na swe barki jarzmo klątwy stworzonej przez Aldura. Aldur zapłonął ogromnym gniewem. Poszedł do naszych braci i omamił ich kłamstwami. Każdy z nich przybył do mnie i przemawiał z wyższością, nakazując, bym zwrócił Aldurowi to, co skaziło jego duszę i co zabrałem, by uwolnić go od klątwy. Ja jednak odmówiłem. Wówczas zebrali siły do wojny. Niebo poczerniało od dymu z kuźni, gdy ich wyznawcy zaczęli wykuwać z żelaza broń, pragnąc przelać krew moich Angaraków. Po upływie roku na ziemie Angaraków wtargnęły wielkie zastępy, a na ich czele stąpali moi bracia. Wstrętną była mi myśl zwrócenia się przeciw nim, nie mogłem jednak pozwolić, by złupili ziemie mego ludu i przelali krew tych, którzy oddawali mi cześć. Wiedziałem też, że z wojny pomiędzy mną a braćmi wyniknąć może jeno zło. W walce tej przeznaczenia, które ujrzałem, mogłyby zewrzeć się ze sobą, nim nadejdzie czas, a ich spotkanie wstrząsnęłoby podstawami wszechświata. Postanowiłem tedy uczynić coś, czego się lękałem, lecz co uznałem za mniejsze zło niż owo niebezpieczeństwo. Ująłem w dłoń przeklętego Cthrag Yaskę i wzniosłem przeciwko ziemi samej, a w ciele mym krył się cel jednego z przeznaczeń, podczas gdy cel drugiego zawładnął kamieniem stworzonym przez Aldura. Razem dźwigaliśmy ciężar wszystkiego, co było, jest i będzie.

I ziemia ustąpiła pod owym ciężarem, jej płaszcz rozdarł się przede mną, morze zalało suchy ląd, oddzielając od siebie ludy, by nie zwarły się w walce i nie przelały krwi. Wielkie jednak było zło, które Aldur zamknął w kamieniu, tak wielkie, iż gdy wzniosłem go, by podzielić świat i zapobiec krwawej bitwie, Cthrag Yaska poraził mnie ogniem. W chwili gdy wymówiłem rozkaz, stanął w straszliwych płomieniach i poraził mnie. Ręka, którą go dzierżyłem, spłonęła. Oko, którym nań patrzyłem, oślepło. Połowę mej twarzy na zawsze skaziły płomienie. I tak ja, który zawsze byłem najpiękniejszym z braci, stałem się wstrętny oczom wszystkich i muszę osłaniać oblicze me maską ze stali, by mnie nie odepchnęli. Przepełnił mnie ból z powodu zła, które mi wyrządzono, i ból ten we mnie pozostał. Nic go nie ukoi do dnia, gdy z ohydnego kamienia wysączone zostanie zło, a on ukorzy się przede mną. Lecz mroczne morze oddzieliło lud mój od tych, którzy stanęli przeciw niemu. I wrogowie moi umknęli, czując grozę na widok tego, co uczyniłem. O tak, nawet bracia moi opuścili świat, który stworzyli, nie śmieli bowiem dłużej stawać przeciw mnie. Nadal jednak, już jako duchy, spiskowali ze swymi wyznawcami. Poprowadziłem mój lud daleko, na pustkowia Mallorei, i tam nakazałem im zbudować w dolinie potężne miasto. Nazwali je Cthol Mishrak, na pamiątkę cierpienia, które zniosłem dla nich. Ja zaś ukryłem ich miasto pod chmurą i sprawiłem, że pozostała tam na zawsze. Potem kazałem wykuć z żelaza skrzynię i uwięziłem w niej Cthrag Yaskę, aby złowrogi kamień nigdy nie zdołał się z niej uwolnić i znów kogoś porazić swą mocą. Przez tysiąc lat i kolejny tysiąc pracowałem mozolnie, zmagając się z kamieniem, próbowałem zdjąć zły czar rzucony nań przez Aldura. Potężne były zaklęcia i słowa mocy, którymi nacierałem na uparty kamień. Nadal jednak płonął w nim ogień zła, gdy się zbliżałem, i wciąż czułem klątwę, jaką rzucał na świat. Wówczas Belar, najmłodszy i najbardziej lekkomyślny z mych braci, zaczął spiskować przeciwko mnie z Aldurem, którego duszę wciąż trawiła zazdrość i nienawiść. Duch Belara przemówił do swego nieokrzesanego ludu Alornów i nastawił ich przeciw mnie. Duch Aldura wyprawił Belgaratha, ucznia, w którym najgłębiej zaszczepił swą wrogość, by do nich dołączył. Fałszywe rady Belgaratha zdobyły serce Chereka, wodza Alornów, i jego trzech synów. Dzięki złym czarom pokonali barierę morza, którą stworzyłem, i niczym złodzieje zakradli się nocą do miasta Cthol Mishrak. Podstępni i przebiegli, przedostali się do mej żelaznej wieży i do skrzyni, w której tkwił złowieszczy kamień. Najmłodszy syn Chereka, którego ludzie zwali Rivą Żelaznopalcym, miał na sobie tak wiele zaklęć i czarów, że mógł ująć w rękę przeklęty kamień i nie zginąć. I tak umknęli z nim na zachód. Wraz z wojownikami z mego ludu ścigałem ich, by klątwa Cthrag Yaski nie padła znów na ziemię. Lecz ten, którego zwali Rivą, wzniósł kamień i uwolnił

jego złowieszczy ogień, kładąc mych ludzi pokotem. I tak złodzieje uciekli, unosząc ze sobą zło kamienia do krain Zachodu. Wówczas obróciłem w perzynę potężne miasto Cthol Mishrak, by mój lud porzucił jego ruiny, i podzieliłem Angaraków na plemiona. Nadraków posłałem na północ, by strzegli drogi, którą przybyli złodzieje. Thullów o szerokich barach, zdatnych do dźwigania ciężarów, umieściłem w krainach środkowych. Murgów, najbardziej wojowniczych, posłałem na południe, a najliczniejszych zatrzymałem przy sobie, w Mallorei, by mi służyli i mnożyli się w oczekiwaniu dnia, gdy będę potrzebował armii, aby wystąpić przeciw Zachodowi. Ponad wszystkimi ustanowiłem Grolimów i nauczyłem ich magii i zaklęć, by służyli mi jako kapłani, strzegąc wiary pozostałych. Rozkazałem im, aby ognie na mych ołtarzach nigdy nie gasły i aby stale składali mi ofiary. Zatwardziały w złu Belgarath posłał Rivę wraz z przeklętym kamieniem, by władał wyspą na Morzu Wiatrów. Tam Belar kazał dwóm gwiazdom spaść na ziemię. Z gwiazd tych Riva wykuł miecz i osadził Cthrag Yaskę w jego rękojeści. I kiedy Riva chwycił swój miecz, wszechświat zadrżał wokół mnie, a ja wykrzyknąłem w głos, gdyż otwarła się przede mną wizja, ukazując wiele z tego, co wcześniej było ukryte. Ujrzałem, że córka Belgaratha, czarodziejka, zostanie z czasem moją oblubienicą, i uradowałem się. Ujrzałem też jednak, że z lędźwi Rivy zrodzi się Dziecię Światła, które stanie się narzędziem przeznaczenia przeciwnego przeznaczeniu wskazującemu mój cel. Pojąłem, iż nadejdzie czas, gdy będę musiał ocknąć się z długiego snu i stawić czoło mieczowi Dziecięcia Światła. W dniu owym dwa przeznaczenia staną do walki, w której może być tylko jeden zwycięzca. Pozostanie tylko jedno proroctwo. Nie ujrzałem jednak które. Długo rozmyślałem nad tą wizją, nic więcej jednak nie ujrzałem. Minęło tysiąc lat, może więcej. Wezwałem do siebie Zedara, człeka mądrego i uczciwego, który przejrzał kłamliwe nauki Aldura i przybył do mnie na służbę. Wyprawiłem go na dwór Ludzi Węży, żyjących pośród bagnisk. Ich bogiem był Issa, jednak w lenistwie swym spał, pozostawiając lud, który nadał sobie miano Ny-Issan, władzy ich królowej. Jej właśnie Zedar złożył pewne obietnice, a te ją ucieszyły. I posłała królowa swych udających posłów zabójców na dwór dziedziców Rivy. Tam zabili oni wszystkich członków jego rodu prócz jednego dziecięcia, które wolało utopić się w morzu. A więc wizja skłamała, jak bowiem mogło urodzić się Dziecię Światła, skoro nie pozostał nikt, kto by je spłodził? Tak tedy zapewniłem zwycięstwo mojemu celowi i sprawiłem, że zło Aldura i jego braci nie zniszczy świata, do którego stworzenia doprowadziłem. Królestwa Zachodu, słuchające rad i zwodniczych obietnic nieprawych bogów i złych magów, runą w pył, ja zaś będę dręczył tych, którzy mnie odrzucili i sprzeciwili mi się, i długie będą ich męki. Aż ukorzą się i padną przede mną na twarz, sami składając mi się w ofierze na moich ołtarzach.

I nadejdzie dzień, gdy zyskam władzę i panowanie nad całą Ziemią i wszyscy ludzie będą moi. Wysłuchajcie mnie, o ludzie, i lękajcie się mnie. Pokłońcie się nisko przede mną i oddajcie mi cześć. Jam bowiem jest Torak, na zawsze król królów, pan panów i jedyny bóg tego świata, który stworzyłem. 2 Uwaga redaktora: Ta wersja, pochodząca ponoć ze straszliwej Księgi Toraka, to jedna z kilkunastu krążących pośród Nadraków. Ponieważ tylko najwyżsi kapłani grolimscy mieli dostęp do oficjalnych kopii owego dzieła, nie da się ustalić autentyczności tej wersji, choć dowody pośrednie sugerują, iż może być prawdziwa. Kompletny egzemplarz autentycznej Księgi Toraka jest podobno przechowywany w bibliotece króla Chereku, Anhega, który jednak nie udostępnił go do celów porównawczych.

Część pierwsza

GAR OG NADRAK

Rozdział I Garion uznał, że dźwięk dzwonków mułów ma w sobie coś żałobnego. Muł już sam z siebie nie był uroczym zwierzęciem, a subtelne załamania rytmu jego kroków sprawiały, że wiszący u szyi dzwonek brzęczał szczególnie ponuro. Ich zaprzęg należał do drasańskiego kupca Mulgera, chudego mężczyzny o surowym spojrzeniu, odzianego w zieloną tunikę, który – za opłatą – pozwolił Garionowi, Silkowi i Belgarathowi dołączyć do zmierzającej do Gar og Nadrak karawany. Muły Mulgera dźwigały najróżniejsze towary, jego zaś przygniatało brzemię przesądów i uprzedzeń niemal tak samo ciężkie. Silk i szacowny kupiec znielubili się od pierwszego wejrzenia i podczas długiej jazdy na wschód przez wrzosowiska w stronę poszarpanych szczytów, na granicy pomiędzy Drasnią a ziemiami Nadraków, Silk zabawiał się, drocząc ze swoim rodakiem. Ich dyskusje, a właściwie kłótnie działały Garionowi na nerwy nie mniej niż monotonne brzęczenie dzwonków. Tym razem drażliwość Gariona miała jednak bardzo wyraźne źródło. Bał się. Nie było sensu ukrywać tego przed samym sobą. Bardzo szczegółowo wyjaśniono mu mętne słowa Kodeksu Mrińskiego. Jechał na spotkanie przeznaczone mu od zarania czasu i w żaden sposób nie zdołałby go uniknąć. Było ostatecznym skutkiem nie jednego, lecz dwóch różnych proroctw, i nawet gdyby zdołał przekonać jedno z nich, że gdzieś po drodze popełniono błąd, drugie i tak doprowadziłoby go do tego starcia, bez litości i bez najmniejszych względów wobec jego uczuć. – Myślę, że nie dostrzegasz istoty problemu, Ambarze – mówił właśnie Mulger zjadliwym, oficjalnym tonem, jakiego pewni ludzie używają, zwracając się do osób, których szczerze nie znoszą. – Mój patriotyzm czy też jego brak nie ma z tym nic wspólnego. Dobrobyt Drasni opiera się na handlu i jeśli ludzie ze służb zagranicznych, tacy jak ty, nadal będą maskować swoją działalność, udając kupców, wkrótce nikt nie zechce przyjąć u siebie uczciwego Drasanina. Mulger wiedziony instynktem właściwym wszystkim Drasanom natychmiast się zorientował, że Silk nie jest tym, kogo udaje. – Och, daj spokój – odparł Silk z wyniosłą wzgardą. – Nie bądź naiwny. Każde królestwo tego świata maskuje swoją działalność wywiadowczą w taki sam sposób. Tolnedranie to robią; Murgowie to robią; nawet Thullowie to robią. Co według ciebie miałbym począć? Chodzić po świecie z tabliczką „szpieg” na piersi? – Szczerze mówiąc, Ambarze, nie obchodzi mnie, co robisz – odpalił Mulger. Twarz mu stężała. – Twierdzę tylko, że coraz bardziej męczy mnie, iż

wszędzie, gdzie dotrę, miejscowi nie spuszczają ze mnie oka tylko dlatego, że wam nie można ufać. Silk uśmiechnął się zuchwale. – Tak właśnie wygląda ten świat, Mulgerze. Lepiej do tego przywyknij, bo on się nie zmieni. Mulger spojrzał bezradnie na niskiego mężczyznę o szczurzej twarzy, potem odwrócił się gwałtownie i odjechał dotrzymać towarzystwa swoim mułom. – Nie przesadzasz trochę? – odezwał się Belgarath, który dotychczas drzemał w siodle. – Jeśli mocno go rozzłościsz, wyda cię straży granicznej i nigdy nie dotrzemy do Gar og Nadrak. – On nie powie nawet słowa, stary druhu – zapewnił go Silk. – Jeśli to zrobi, zostanie zatrzymany do czasu wyjaśnienia sprawy, a nie ma na świecie kupca, który nie ukrywa w swoich jukach nielegalnych towarów. – Czemu nie zostawisz go w spokoju? – Przynajmniej mam się czym zająć. – Silk wzruszył ramionami. – W przeciwnym razie musiałbym podziwiać widoki, a wschodnia Drasnia mnie nudzi. Belgarath mruknął coś cierpko pod nosem, naciągnął na głowę szary kaptur i ponownie zapadł w drzemkę. Garion powrócił do melancholijnych rozmyślań. Krzewy janowca na okolicznych pagórkach miały przygnębiającą szarozieloną barwę, a Północny Szlak Karawan wił się pośród nich niczym biała blizna. Od dwóch tygodni na niebie wisiały chmury, ale nie spadła nawet kropla deszczu. Parli naprzód poprzez upiorny, pozbawiony cieni świat, w stronę surowych gór na horyzoncie. Gariona najbardziej drażniła niesprawiedliwość tego, co go spotkało. Nigdy o to nie prosił. Nie chciał być czarodziejem. Nie chciał być Rivańskim Królem. Nie był nawet pewien, czy tak naprawdę chce poślubić księżniczkę Ce’Nedrę, choć w tej ostatniej kwestii miał mieszane uczucia. Księżniczka imperium potrafiła – gdy czegoś chciała – być naprawdę czarująca. Zwykle jednak nic nie chciała i wówczas dochodziła do głosu jej prawdziwa natura. Gdyby sam pragnął choć części tych kłopotliwych darów losu, zdołałby z rezygnacją zaakceptować ciążący na nim obowiązek. Nie dano mu jednak żadnego wyboru i odkrył, że ma ochotę unieść głowę i krzyknąć w obojętne niebo: „Dlaczego ja?!”. Jechał dalej obok drzemiącego dziadka i tylko nieustanny szmer pieśni Klejnotu Aldura dotrzymywał mu towarzystwa. Nawet ów śpiew zaczynał go irytować. Klejnot osadzony na rękojeści olbrzymiego miecza wiszącego na plecach Gariona śpiewał do niego bez końca z bezrozumnym entuzjazmem. Jasne, on mógł się napawać myślą o nieuniknionym spotkaniu z Torakiem, ale to Garion będzie musiał stawić czoło smoczemu bogu Angaraków i z jego ran popłynie krew. Uważał, że biorąc pod uwagę wszystkie okoliczności, niezmienne zadowolenie Klejnotu jest co najmniej w złym guście. Granica pomiędzy Drasnią i Gar og Nadrak przecinała Północny Szlak

Karawan pośrodku wąskiego skalnego jaru. Dwa garnizony, jeden drasański, drugi nadracki, czuwały naprzeciw siebie po obu stronach prostej bramy, składającej się w istocie z jednego długiego drąga. Sam w sobie drąg nie stanowił żadnej bariery, pod względem symbolicznym jednak był bardziej przerażający niż bramy Vo Mimbre czy Tol Honeth. Po jednej jego stronie leżał Zachód, po drugiej Wschód. Jeden krok wystarczył, by przenieść się do całkiem innego świata i Garion z całego serca marzył, by nie musiał zrobić takiego kroku. Zgodnie z przewidywaniami Silka Mulger nie wspomniał o swoich podejrzeniach ani drasańskim pikinierom, ani też odzianym w skóry nadrackim żołnierzom na granicy. Przekroczyli ją bez żadnych incydentów i znaleźli się w górach Gar og Nadrak. Tuż za granicą szlak zaczął wznosić się stromo, biegnąc dnem wąskiej skalnej szczeliny, obok bystrego górskiego strumienia. Skalne ściany kotliny były strome, czarne i złowieszcze. Nad głowami widzieli tylko wąską, brudnoszarą wstęgę nieba. Żałobny dźwięk dzwonków mułów odbijał się echem od kamieni, do wtóru szumowi i bulgotowi potoku. Belgarath obudził się i rozejrzał czujnie. Zerknął z ukosa na Silka, ostrzegając go wzrokiem, by trzymał język za zębami, po czym odchrząknął głośno. – Chcemy ci podziękować, szlachetny Mulgerze, i życzyć powodzenia w dalszych interesach. Mulger spojrzał ze zdumieniem na starego czarodzieja. – Pożegnamy cię u wylotu tej doliny – oznajmił Belgarath; jego twarz nie zdradzała niczego. – Mamy do załatwienia sprawy w tamtej okolicy. – Machnął szeroko ręką. – Nie chcę o niczym wiedzieć – mruknął Mulger. – Naprawdę nie chcesz – zapewnił go Belgarath. – I proszę, nie traktuj zbyt poważnie uwag Ambara. Skłonność do żartów sprawia, że często mówi słowa, z którymi w gruncie rzeczy się nie zgadza, tylko dlatego, że lubi drażnić ludzi. Przy bliższym poznaniu okazuje się nie taki zły. Mulger posłał Silkowi długie, ciężkie spojrzenie i powstrzymał się od komentarzy. – Powodzenia w waszych sprawach – rzekł niechętnie, kierując się bardziej dobrym wychowaniem niż szczerą życzliwością. – Ty i ten młodzian nie byliście złymi kompanami. – Zaciągnęliśmy u ciebie dług, czcigodny Mulgerze – dodał Silk z szyderczą wylewnością. – Twoja gościnność przynosi ci zaszczyt. – Szczerze mówiąc, wcale cię nie lubię, Ambarze – powiedział Mulger otwarcie. – I może na tym poprzestańmy. – Jestem zdruzgotany! – Silk uśmiechnął się szeroko. – Daj spokój – warknął Belgarath. – Dołożyłem wszelkich starań, by go do siebie przekonać – zaprotestował Silk.

Belgarath odwrócił się do niego plecami. – Naprawdę. – Silk spojrzał błagalnie na Gariona. Oczy mu lśniły, po mistrzowsku udawał szczerość. – Ja ci nie wierzę – odrzekł Garion. Silk westchnął. – Nikt mnie nie rozumie. – Przybrał smutną minę. Potem zaśmiał się i pojechał naprzód, pogwizdując wesoło. U wylotu doliny rozstali się z Mulgerem i skręcili w lewo ze szlaku, lawirując wśród skał i karłowatych drzew. Na szczycie skalnej grani zatrzymali się. – Dokąd jedziemy? – Silk, mrużąc oczy, spoglądał na niebo. – Sądziłem, że naszym celem jest Yar Gurak. – Bo jest. – Belgarath podrapał się po brodzie. – Zatoczymy jednak krąg i wjedziemy do miasta od przeciwnej strony. Uprzedzenia Mulgera sprawiają, że dalsza podróż z nim byłaby ryzykowna. Coś mogłoby mu się wymknąć w najgorszej chwili. No i, gdy tam dotrzemy, mamy z Garionem coś do załatwienia. – Rozejrzał się wokół. – O, tutaj jest niezłe miejsce. – Wskazał płytką zieloną kotlinkę po drugiej stronie grani. Powiódł ich i pierwszy zeskoczył z siodła. Silk, który prowadził jedynego konia jucznego, zatrzymał się obok niewielkiego jeziorka. Szybko przywiązał wierzchowce do uschniętego pnia na skraju wody. – Co musimy załatwić, dziadku? – Garion zsunął się na ziemię. – Ten twój miecz zanadto rzuca się w oczy – rzekł czarodziej. – Jeśli nie chcemy przez całą drogę odpowiadać na pytania, musimy coś z tym zrobić. – Chcesz sprawić, by stał się niewidzialny? – spytał Silk z nadzieją w głosie. – W pewnym sensie – odparł Belgarath. – Otwórz umysł przed Klejnotem, Garionie. Pozwól, by do ciebie przemówił. Młodzieniec zmarszczył brwi. – Nie rozumiem. – Po prostu się odpręż. Klejnot załatwi resztę. Twoje towarzystwo niezwykle go ekscytuje, toteż nie zwracaj uwagi, jeśli zacznie czynić jakieś sugestie. Ma mocno ograniczone pojęcie o świecie realnym. Po prostu się odpręż, pozwól myślom wędrować. Muszę z nim pomówić i mogę to zrobić wyłącznie poprzez ciebie. Nie posłucha nikogo innego. Garion oparł się o drzewo. Nagle jego umysł zalała fala niezwykłych obrazów. Świat, który w nich postrzegał, nabrał błękitnego odcienia i wszystko zdawało się kanciaste, jakby zbudowane z płaszczyzn i ostrych krawędzi kryształu. Ujrzał wyraźny obraz siebie samego z płonącym mieczem w dłoni, jadącego w pędzie pośród hord pozbawionych twarzy ludzi, umykających przed nim. W tym momencie w jego głowie zabrzmiał ostro głos Belgaratha: „Przestań!”. Uświadomił sobie, że słowo to nie jest skierowane do niego, lecz do samego Klejnotu. A potem głos czarodzieja opadł do szeptu; instruował, coś wyjaśniał.

Odpowiedzi owej niezwykłej, kryształowej świadomości wydawały się nieco nadąsane. Wreszcie jednak doszli do jakiegoś porozumienia i w umyśle Gariona nagle przejaśniało. Belgarath z niesmakiem kręcił głową. – Czasami odnoszę wrażenie, jakbym rozmawiał z dzieckiem – mruknął. – Klejnot nie ma w ogóle pojęcia o liczbach i nie potrafi pojąć znaczenia słowa „niebezpieczeństwo”. – Wciąż tu jest – zauważył Silk z nutką zawodu w głosie. – Nadal widzę ten miecz. – Bo wiesz, że tam jest – wyjaśnił Belgarath. – Inni ludzie go przeoczą. – Jak można przeoczyć coś tak wielkiego? – To bardzo skomplikowane. Klejnot będzie po prostu zachęcał ludzi, by go nie widzieli. Ani jego, ani miecza. Jeśli przyjrzą się uważniej, dostrzegą, że Garion dźwiga coś na plecach, ale nie będą dość ciekawi, żeby zainteresować się co. Prawdę mówiąc, sporo ludzi nie zauważy też samego Gariona. – Chcesz powiedzieć, że Garion jest niewidzialny? – Nie, po prostu chwilowo stał się wyjątkowo mało ciekawy. Ruszajmy, w tych górach szybko zapada noc. Yar Gurak okazała się najbrzydszym miastem, jakie Garionowi zdarzyło się oglądać. Rozciągało się na obu brzegach zamulonego strumienia i miało błotniste, niebrukowane ulice poprzecinane stromymi zboczami. Poza granicami miasta zbocza były nagie, pozbawione wszelkiej roślinności, zryte wykopami i szybami biegnącymi w głąb wzgórz. Wśród dziur biły niewielkie źródełka, błotnista woda spływała z nich po zboczach do strumienia. W całym mieście panowała atmosfera prowizorki, a wszystkie budynki wydawały się tymczasowe. Wzniesiono je głównie z nieokorowanych pni drzew i nieociosanego kamienia. Kilka przykryto zwykłym płótnem. Na ulicach roiło się od wychudzonych Nadraków o ciemnych twarzach, w większości mocno pijanych. W chwili gdy wędrowcy wkroczyli do miasta, przy drzwiach karczmy wybuchła bójka. Dwudziestu Nadraków tarzało się w błocie, próbując ze sporym powodzeniem unieszkodliwić i okaleczyć się nawzajem. Słońce zachodziło już, gdy wreszcie na końcu błotnistej ulicy znaleźli gospodę. Był to duży budynek, którego parter wzniesiono z kamienia, piętro z drewna, a z tyłu dobudowano stajnie. Zostawili tam konie, wynajęli pokój na nocleg, a potem zeszli do obszernej jak stodoła głównej sali, złaknieni wieczerzy. Ławy w sali huśtały się nieco, na zatłuszczonych blatach stołów walały się okruchy i resztki jedzenia. Zawieszone na łańcuchach u sufitu lampy oliwne kopciły, w powietrzu dominowała woń gotowanej kapusty. Przy stołach dostrzegli dużo kupców z najróżniejszych stron świata – czujnych mężczyzn skupionych w ciasne grupki, otoczonych wysokimi murami podejrzliwości. Belgarath, Silk i Garion usiedli przy wolnym stole i zjedli gulasz podany w drewnianych miskach przez podchmielonego posługacza w brudnym

fartuchu. Gdy skończyli, Silk zerknął wymownie w stronę otwartych drzwi hałaśliwej piwiarni, po czym spojrzał pytająco na Belgaratha. Czarodziej pokręcił głową. – Lepiej nie. Nadrakowie są wyjątkowo drażliwi, a w tej chwili ich stosunki z Zachodem wydają się nieco napięte. Nie ma sensu dopraszać się kłopotów. Silk przytaknął z ponurą miną i poprowadził ich schodami na tyłach do wynajętego pokoju. Garion uniósł mrugającą świecę i przyglądał się z powątpiewaniem drewnianym pryczom pod ścianą. Środek ramy wypełniały sznurowe plecionki, na nich leżały słomiane sienniki, nierówne i niezbyt czyste. Z piwiarni na dole dobiegały głośne śpiewy i wrzaski. – Wątpię, czy zdołamy się dziś wyspać – zauważył. – Miasta górnicze nie przypominają zwykłych wiosek – odparł Silk. – Rolnicy usiłują zachować pozory, nawet gdy są pijani. Górnicy zachowują się hałaśliwiej. Belgarath wzruszył ramionami. – Za jakiś czas ucichną. Większość na długo przed północą straci przytomność. – Odwrócił się do Silka. – Rano, gdy tylko otworzą kramy, kup nam inne ubrania, najlepiej używane. Jeśli będziemy wyglądać jak poszukiwacze złota, nikt nie zwróci na nas uwagi. Kup też kilof i parę młotów do rozbijania kamieni. Przywiążemy je do juków zapasowego konia, tak na pokaz. – Mam wrażenie, że już to robiłeś. – Od czasu do czasu. Takie przebranie jest użyteczne. Poszukiwacze złota to zwykle wariaci, toteż ludzie się nie dziwią, widząc ich w najosobliwszych miejscach. – Stary czarodziej zaśmiał się krótko. – Kiedyś nawet znalazłem żyłę złota, grubą jak twoje ramię. Twarz Silka zastygła w nagłym napięciu. – Gdzie? Belgarath wzruszył ramionami. – Gdzieś tam. – Machnął ręką w nieokreślonym kierunku. – Zapomniałem. – Belgaracie! – W głosie Silka zabrzmiała bolesna nuta. – Nie rozpraszaj się – upomniał go czarodziej. – A teraz do łóżek. Chcę, żebyśmy rano wyjechali stąd jak najszybciej. W nocy rozpłynęły się chmury, wiszące na niebie od kilku tygodni. Gdy Garion się ocknął, przez brudne okno wpadały złociste promienie słońca. Belgarath siedział przy rozchwianym stole, studiując mapę na zwoju pergaminu. Silk zdążył już wyjść. – Myślałem, że prześpisz południe – rzekł starzec, gdy Garion usiadł na łóżku i przeciągnął się. – Wieczorem nie mogłem zasnąć, na dole było dość głośno. – Nadrakowie już tacy są. Nagle Garionowi przyszła do głowy pewna myśl. – Jak sądzisz, co teraz robi ciocia Pol? – spytał. – Pewnie śpi.

– Nie tak późno. – Tam, gdzie przebywa, jest znacznie wcześniej. – Nie rozumiem. – Riva leży tysiąc pięćset kilometrów na zachód stąd. Słońce nie wzejdzie tam jeszcze przez parę godzin. Garion zamrugał oszołomiony. – Nie pomyślałem o tym – przyznał. – Tak też sądziłem. Do pokoju wmaszerował zdenerwowany Silk. Zawiniątka, które przyniósł, cisnął na ziemię i podszedł do okna, mamrocząc pod nosem przekleństwa. – Co cię tak zirytowało? – spytał Belgarath łagodnie. – Spójrz tylko! – Silk dał mu do przeczytania kawałek pergaminu. – Sprawa została załatwiona wiele lat temu. Czemu wciąż jeszcze puszczają to w obieg? – Barwny opis – zauważył Belgarath. – Widziałeś? – Silk sprawiał wrażenie śmiertelnie urażonego. Odwrócił się do Gariona. – Czy według ciebie wyglądam jak łasica? – Mizerny człek o twarzy łasicy – odczytał Belgarath głośno. – Ma długi spiczasty nos i rozbiegane oczy. Oszukuje przy grze w kości. – Mógłbyś przestać? – O co tu chodzi? – chciał wiedzieć Garion. – Miałem kiedyś drobne nieporozumienie z władzami – odparł Silk lekceważąco. – Nic poważnego, ale wciąż ludziom to rozdają. – Gniewnym gestem wskazał pergamin. Belgarath czytał nadal, wyraźnie rozbawiony. – Posunęli się nawet do tego, że zaofiarowali nagrodę... Muszę jednak przyznać, że suma mi pochlebia. – Kupiłeś wszystko, po co cię posłałem? – spytał czarodziej. – Oczywiście. – Zatem wyjedźmy, nim twoja nieoczekiwana sława przyciągnie tłumy wielbicieli. Przebrali się w znoszone nadrackie stroje – obcisłe czarne spodnie ze skóry i ciasne skórzane kamizele nakładane na płócienne tuniki z krótkim rękawem. – Nie zawracałem sobie głowy butami – powiedział Silk. – Nadrackie buty są bardzo niewygodne, pewnie dlatego, że tutejszym nie przyszło jeszcze do głowy, iż istnieje różnica pomiędzy prawą i lewą stopą. – Na głowę włożył spiczastą filcową czapkę i przekrzywił ją zawadiacko. – I jak? – Przybrał dumną pozę. – Nie wygląda raczej jak łasica, prawda? – spytał Gariona Belgarath. Silk posłał mu pełne niesmaku spojrzenie, ale nic nie powiedział. Zeszli na dół, wyprowadzili ze stajni konie i wskoczyli na siodła. Silk krzywił się kwaśno, póki nie zostawili za sobą Yar Gurak. Gdy dotarli na szczyt wzgórza po północnej stronie, zeskoczył z wierzchowca, podniósł z ziemi kamień i cisnął go z wściekłością w stronę skupionych w dole budynków. – Teraz ci lepiej? – spytał Belgarath. Silk pogardliwie pociągnął nosem, wskoczył na konia i poprowadził ich w dół

zbocza.

Rozdział II Kilka dni jechali przez bezludną krainę wśród skał i karłowatych drzew. Każdego dnia słońce grzało mocniej, niebo miało barwę mocnego błękitu, a oni zagłębiali się coraz bardziej w ośnieżone góry. Były tu jednak szlaki – kręte, zarośnięte szlaki między białymi szczytami przecinające jasnozielone górskie łąki, gdzie łany dzikich kwiatów kołysały się na wietrze. W powietrzu unosił się żywiczny zapach drzew iglastych. Od czasu do czasu dostrzegali jelenia bądź sarnę; zwierzęta przestawały skubać trawę i obserwowały ich czujnie wielkimi ze zdumienia oczami. Belgarath jechał pewnie, kierując się mniej więcej na wschód. Cały czas zachowywał czujność. Już nie zapadał w drzemkę, choć zwykle towarzyszyła mu podczas jazdy. Tu, w górach, wydawał się też jakby młodszy. Od czasu do czasu spotykali innych podróżnych, przeważnie Nadraków, odzianych w skóry, natknęli się też na grupkę Drasan jadących w górę stromego zbocza, a raz z daleka ujrzeli Tolnedranina. Spotkania z owymi wędrowcami były zawsze krótkie i ostrożne. Ramię sprawiedliwości nie sięgało gór Gar og Nadrak, toteż każdy, kto wkraczał na te tereny, sam musiał dbać o swoje bezpieczeństwo. Jedyny wyjątek wśród podejrzliwych ludzi gór stanowił gadatliwy poszukiwacz złota na ośle, który wyłonił się pewnego ranka z błękitnych cieni pod drzewami – siwy, potargany, ubrany w łachy zapewne znalezione przy jakimś szlaku. Miał ogorzałą, pomarszczoną twarz, stwardniałą niczym dobrze wyprawiona, stara skóra. Jego błękitne oczy aż lśniły radością. Dołączył do ich grupki bez słowa powitania i śladu niepewności, i natychmiast zaczął gadać, jakby podjął ponownie dopiero co przerwaną rozmowę. W jego głosie i zachowaniu było coś komicznego, czym natychmiast zyskał sympatię Gariona. – Minęło chyba z dziesięć lat od czasu, gdy ostatnio jechałem tą ścieżką – zaczął, gdy podskakując na ośle, dogonił Gariona. – Rzadko odwiedzam tę część gór. Wszystkie tutejsze strumienie przeszukano już ze sto razy. Dokąd zmierzacie? – Sam nie jestem pewien – odparł Garion ostrożnie. – Nigdy wcześniej tu nie byłem, więc po prostu jadę, gdzie każą. – Lepszy żwir znajdziecie na północy, przy granicy Morindlandu. Oczywiście trzeba tam bardzo uważać, ale jak mówią, nie ma zysków bez ryzyka. – Mrużąc oczy, przyjrzał się Garionowi. – Nie jesteś Nadrakiem, prawda? – Sendarem.

– Nigdy nie byłem w Sendarii – rzekł z namysłem stary poszukiwacz. – Szczerze mówiąc, w ogóle nigdzie nie byłem, tylko tutaj. – Z dziwną miłością powiódł wzrokiem po górskich szczytach pokrytych białymi czapami śniegu i ciemnozielonych lasach. – Nigdy nie miałem ochoty jechać gdzie indziej. Od siedemdziesięciu lat przeszukuję te góry z jednego końca po drugi i nie zyskałem zbyt wiele prócz radości, jaką mi dają. Raz jeden znalazłem złoże w rzece; było w niej tak wiele czerwonego złota, że woda jakby spływała krwią. Zastała mnie tam zima i omal nie zamarzłem, próbując się wydostać. – Wróciłeś tam następnej wiosny? – Garion nie zdołał ukryć ciekawości. – Zamierzałem, ale tej zimy sporo piłem – miałem dość złota. Gorzałka zaćmiła mi rozum. Gdy wyruszyłem w drogę, zabrałem ze sobą parę baryłek piwa, a to błąd. W górach piwo działa mocniej i człowiek przestaje być uważny. – Odchylił się w siodle i podrapał z namysłem po brzuchu. – Zboczyłem na równiny na północ od gór w Morindlandzie. Wydawało mi się, że łatwiej będzie pokonać część drogi po płaskim terenie. Cóż, krótko mówiąc, kiedy natknąłem się na oddział Morindimów, wzięli mnie do niewoli. Ostro piłem i kiedy mnie schwytali, byłem kompletnie zalany. Chyba miałem szczęście; oni są bardzo przesądni i uznali, że jestem opętany. Zapewne to ocaliło mi życie. Trzymali mnie u siebie pięć, sześć lat, próbując odnaleźć jakiś sens w moim bredzeniu, a gdy wytrzeźwiałem i zorientowałem się w sytuacji, dołożyłem wszelkich starań, by bredzić jak najwięcej. Wreszcie się znudzili, przestali mnie pilnować i uciekłem. Przez te lata jednak zapomniałem, gdzie jest moja rzeka. Od czasu do czasu, gdy jestem w tej okolicy, znów jej szukam. – Opowieść starca wydawała się chaotyczna, lecz jego stare, błękitne oczy spoglądały niezwykle przenikliwie. – To naprawdę wielki miecz, mój chłopcze. Co zamierzasz nim zabić? Pytanie padło tak szybko, że Garion nie miał nawet czasu, by się zdziwić. – Jest w nim coś zabawnego – dodał obdarty starzec przebiegle. – Zupełnie jakby bardzo starał się nie rzucać w oczy. – Odwrócił się do Belgaratha, który patrzył na niego znacząco. – Zupełnie się nie zmieniłeś. – A ty wciąż za dużo mówisz – zauważył Belgarath. – Co kilka lat ogarnia mnie głód rozmowy – przyznał. – Czy twoja córka dobrze się miewa? Belgarath przytaknął. – Piękna z niej kobieta, choć ma paskudny temperament. – Starzec pokiwał głową. – To też się nie zmieniło. – Tak przypuszczałem. – Poszukiwacz złota zaśmiał się i chwilę jechali w milczeniu. – Jeśli nie macie nic przeciw radzie, na waszym miejscu uważałbym na nizinach – rzekł z powagą. – Wygląda na to, że sytuacja zbliża się do punktu wrzenia. Po kraju krąży mnóstwo obcych w czerwonych tunikach. Ze starych, nieużywanych od lat ołtarzy znów wzbija się dym. Grolimowie podnoszą głowy, noże mają nowe i ostre. Nadrakowie, którzy przyjeżdżają w góry, cały czas oglądają się za siebie. – Zawiesił głos, patrząc

wprost na Belgaratha. – Były też inne znaki. Zwierzęta są bardzo nerwowe, zupełnie jak przed wielką burzą. A czasem nocą, gdy wytężyć słuch, w oddali słychać coś jakby grzmot, dobiegający z dala, może nawet z Mallorei. Cały świat się niepokoi. Mam przeczucie, że wkrótce zdarzy się coś wielkiego, może coś z rodzaju tych spraw, w które ty zwykle się angażujesz. Oni wiedzą, że tutaj jesteście. Nie liczyłbym na to, że zdołacie się przemknąć niezauważeni. – Westchnął. – Pomyślałem, że chciałbyś to wiedzieć. – Dziękuję – odparł Belgarath. – Rada nic nie kosztuje. – Wzruszył ramionami. – Chyba pojadę w tę stronę – wskazał na północ. – Przez ostatnie miesiące w górach pojawiło się zbyt wielu obcych. Robi się tłoczno. Już się wygadałem, więc teraz mogę znów pobyć sam. – Zawrócił osła i odjechał. – Powodzenia! – zawołał przez ramię na pożegnanie, po czym zniknął w błękitnych cieniach pod drzewami. – Rozumiem, że się znacie – powiedział Silk cicho. Czarodziej przytaknął. – Spotkałem go jakieś trzydzieści lat temu. Polgara wybrała się do Gar og Nadrak, chciała sprawdzić parę rzeczy. Gdy uzyskała już wszystkie potrzebne informacje, posłała mi wiadomość i przybyłem tutaj, by kupić ją od mężczyzny, do którego należała. Ruszyliśmy do domu, lecz wczesna śnieżyca zastała nas w górach. Ten człowiek znalazł nas krążących bez celu i zabrał do jaskini, w której się ukrywał, gdy spadną śniegi. Jaskinia była bardzo wygodna, tyle że uparł się, by wprowadzić do środka również osła. Kłócili się o to z Pol całą zimę. – Jak się nazywa? – zaciekawił się Silk. – Nigdy nie powiedział, a nieuprzejmie jest pytać. Garionem jednak wstrząsnęło słowo „kupić”. Wzbierało w nim oburzenie. – Ciocia Pol do kogoś należała? – spytał z niedowierzaniem. – To nadracki zwyczaj – wyjaśnił Silk. – W ich społeczeństwie kobiety uważa się za własność. Przyzwoitość nie pozwala, by kobieta wędrowała po świecie bez właściciela. – Była niewolnicą? – Kostki Gariona pobielały, gdy mocno zacisnął pięści. – Oczywiście, że nie była niewolnicą – odezwał się Belgarath. – Wyobrażasz sobie, by twoja ciotka zgodziła się na coś takiego? – Ale sam mówiłeś... – Mówiłem, że kupiłem ją od mężczyzny, do którego należała. Ich związek stanowił czystą formalność, nic więcej. Polgara potrzebowała właściciela, by móc funkcjonować w tym kraju, a on zyskał spory prestiż wśród innych, posiadając tak niezwykłą kobietę. – Skrzywił się cierpko. – Jej odkupienie kosztowało mnie majątek. Czasami zastanawiam się, czy naprawdę była tyle warta. – Dziadku! – Z pewnością będzie zachwycona tą twoją uwagą, stary druhu – rzucił Silk przebiegle. – Nie sądzę, byś koniecznie musiał jej to powtarzać.

– Nigdy nic nie wiadomo. – Silk wybuchnął śmiechem. – Któregoś dnia może będę czegoś od ciebie potrzebował. – To obrzydliwe. – Wiem. – Uśmiechnął się szeroko. – Twój przyjaciel zadał sobie sporo trudu, by cię odszukać. O co w tym wszystkim chodziło? – Chciał mnie ostrzec. – Że w Gar og Nadrak panuje napięta sytuacja? Już to wiedzieliśmy. – Ostrzeżenie było znacznie poważniejsze. – Nie brzmiało zbyt poważnie. – Bo go nie znasz. – Dziadku – rzekł nagle Garion – jakim cudem udało mu się zobaczyć mój miecz? Sądziłem, że to załatwiliśmy. – Bo widzi wszystko. Mógłby raz zerknąć na drzewo i w dziesięć lat później powiedzieć dokładnie, ile miało liści. – Czarodziej? – Chyba nie. Po prostu niezwykły stary człowiek, który lubi góry. Nie wie, co się dzieje, bo nie chce wiedzieć. Gdyby naprawdę pragnął, zapewne umiałby się dowiedzieć o wszystkim, co słychać na całym świecie. – Zrobiłby majątek jako szpieg – mruknął z namysłem Silk. – Nie zależy mu na majątku. Czy to nie oczywiste? Kiedy potrzebuje pieniędzy, wraca po prostu do swego rzecznego złoża. – Ale przecież mówił, że zapomniał do niego drogi! – zaprotestował Garion. Belgarath prychnął. – On nigdy w życiu niczego nie zapomniał. Na świecie jest paru podobnych ludzi. Ludzi, których nie interesują sprawy innych. Może to wcale nie jest zła cecha. Gdybym mógł ponownie przeżyć swoje życie, chętnie bym je powtórzył na jego sposób. – Rozejrzał się czujnie. – Pojedźmy tamtą ścieżką. – Wskazał ledwie widoczny szlak przecinający otwartą łąkę, zasłany kawałkami drewna zbielałego od słońca i deszczu. – Jeśli powiedział nam prawdę, powinniśmy unikać większych osad. Ta ścieżka prowadzi dalej na północ, gdzie nie ma zbyt wielu ludzi. Wkrótce teren zaczął opadać. Konie przyspieszyły, zostawiając za sobą góry i zmierzały w stronę olbrzymiej puszczy Nadraków. Szczyty wokół stawały się coraz niższe i zamieniały w porośnięte drzewami wzgórza. Gdy wspięli się na jedno z nich, ujrzeli przed sobą ocean drzew. Las sięgał aż po horyzont i jeszcze dalej, ciemnozielony pod błękitnym niebem. Lekki wietrzyk szumiący w gałęziach zdawał się nieść niewypowiedziany smutek, melancholijne wspomnienie minionych wiosen i lat, które nigdy już nie powrócą. Nieco wyżej, na zboczu ponad lasem dostrzegli wioskę przycupniętą na skraju rozległej niecki, poszarpanej i nierównej, wydartej ludzkimi rękami w czerwonej ziemi wzgórz. – Osada górnicza – odezwał się Belgarath. – Może nieco powęszymy, warto zobaczyć, co się święci. Ostrożnie zjechali ze wzgórza. Garion, rozejrzawszy się, nie miał

wątpliwości, iż wioskę otacza ta sama aura tymczasowości, jaką wyczuł w Yar Gurak. Domy zbudowano tu w identyczny sposób, z nieokorowanych pni i nieociosanego kamienia, a na niskich dachach ułożono skalne odłamki chroniące dachówki przed zdmuchnięciem podczas zimowych śnieżyc. Jak widać, Nadrakowie, gdy tylko ściany i dachy znalazły się na miejscu, wprowadzali się bez wahania i zajmowali innymi sprawami, lekceważąc szczegóły nadające domowi wygląd trwałości, niezbędne dla Sendarów czy Tolnedran. Garion pomyślał, że cała osada ucieleśnia bylejakość, co z jakiegoś powodu dotkliwie raziło jego poczucie przyzwoitości. Niektórzy górnicy wyszli na brudne ulice, by powitać przybyszów. Ich czarne skórzane stroje były pokryte czerwonymi plamami błota, w którym kopali. Twarze mieli zacięte, patrzyli podejrzliwie. W osadzie panowała atmosfera strachu przyprawionego szczyptą oporu i wojowniczości. Silk szybkim skinieniem głowy wskazał duży, niski budynek. Na kołyszącym się nad podwójnymi drzwiami prymitywnym szyldzie widniał malunek przedstawiający winne grono. Budynek otaczała szeroka zadaszona weranda. Odziani w skóry Nadrakowie rozsiedli się na ustawionych tam ławach, obserwując walkę psów na ulicy. – Podjedźmy z boku – powiedział Belgarath. – Na wypadek gdybyśmy musieli znikać stąd w pośpiechu. Zsiedli z koni, przywiązali je do kołków i weszli do środka. Wnętrze karczmy było mroczne i zadymione – w nadrackich budynkach okna stanowiły prawdziwą rzadkość. Stoły i ławy zrobiono z nieheblowanego drewna. Jedyne źródło światła stanowiły dymiące lampy oliwne zawieszone na łańcuchach u powały. Na zabłoconej podłodze walały się resztki jedzenia, pod stołami i ławami snuły się psy. Powietrze przesycała ciężka woń zwietrzałego piwa i niemytych ciał. Choć dopiero co minęło południe, wewnątrz panował tłok. Wielu bawiących tutaj ludzi zdążyło już nieźle się upić. Było też bardzo głośno, bo Nadrakowie, zarówno przy stołach, jak i ci krążący chwiejnie po sali, mieli w zwyczaju przemawiać zawsze pełnym głosem. Belgarath przecisnął się do stołu w kącie, gdzie siedział samotny mężczyzna o przekrwionych oczach, wpatrzony tępo w pusty kubek. – Nie masz nic przeciw temu, że się przysiądziemy? – zapytał stary czarodziej i nie czekając na odpowiedź, usiadł. – A gdybym miał, coś by to dało? – Mężczyzna był nieogolony, oczy miał podpuchnięte. – Niewiele – odrzekł Belgarath szczerze. – Jesteście tu nowi, prawda? – Nadrak spojrzał na nich, starając się skupić wzrok. W jego oczach błysnęła iskierka ciekawości. – Nie wydaje mi się, by była to twoja sprawa – uciął czarodziej. – Ostry masz język jak na kogoś w jesieni życia – mruknął Nadrak złowieszczo, prostując palce. – Przyszedłem tu, by się napić, nie walczyć – odezwał się Silk chrapliwie. – Później może zmienię zdanie, na razie jednak chce mi się pić. – Złapał za

tunikę przechodzącego obok służącego. – Piwo – rzucił. – I uwiń się szybko. – Trzymaj ręce przy sobie – odparł tamten. – Jesteście z nim? – wskazał Nadraka. – Siedzimy z nim chyba? – Trzy kubki czy cztery? – Dla mnie jeden, na razie. Pozostałym przynieś, co chcą. Zapłacę za pierwszą kolejkę. Służący coś burknął i przeciskał się przez tłum, po drodze kopniakiem odgonił psa. Propozycja Silka uśmierzyła oburzenie ich nadrackiego kompana. – Wybraliście sobie kiepską porę na przyjazd do miasta – rzekł. – W całej okolicy roi się od malloreańskich werbowników. – Byliśmy w górach – wyjaśnił Belgarath. – Pewnie za jakiś dzień czy dwa tam wrócimy. Zupełnie nas nie interesuje, co się tutaj dzieje. – Póki tu jesteście, lepiej się zainteresujcie. Chyba że macie ochotę zasmakować życia w wojsku. – Gdzieś toczy się wojna? – spytał Drasanin. – Podobno jest blisko, tak przynajmniej mówią, gdzieś w Mishrak ac Thull. Silk pociągnął wzgardliwie nosem. – Nigdy nie spotkałem Thulla, który nadawałby się do wojaczki. – Nie chodzi o Thullów, tylko podobno o Alornów. Mają teraz królową. Wyobrażacie sobie coś takiego? Ich królowa wyruszyła, by najechać Thullów. – Królowa? Nie może mieć zatem porządnej armii. Niech Thullowie walczą z nią sami. – Powiedz to malloreańskim werbownikom – zasugerował Nadrak. – Czy wy tam warzycie to piwo? – warknął Silk, gdy służący wreszcie pojawił się z czterema wielkimi kubkami. – To niejedyna karczma w mieście, przyjacielu – odparł służący. – Jeśli ta ci się nie podoba, poszukaj innej. Należy się dwanaście groszy. – Trzy grosze za kubek?! – Mamy ciężkie czasy. Silk wymamrotał coś i zapłacił. – Dzięki. – Nadrak ujął kubek. – Nie ma za co – mruknął Silk cierpko. – Co tu robią Malloreanie? – odezwał się Belgarath. – Zbierają wszystkich, którzy są w stanie utrzymać się na nogach, usłyszeć grzmot i zobaczyć błyskawicę. Do werbunku używają kajdan, więc trudno im odmówić. Mają też ze sobą Grolimów, a ci trzymają na widoku swoje noże, sugerując, co może spotkać tych, którzy zaczną zbyt głośno protestować. – Może miałeś rację, mówiąc, że wybraliśmy sobie kiepską porę na zejście z gór – przyznał Drasanin. Nadrak przytaknął. – Grolimowie twierdzą, że Torak porusza się we śnie. – To niezbyt dobre wieści – mruknął Silk.

– Chyba możemy za to wypić. – Nadrak uniósł kubek. – Znaleźliście w górach coś wartego kopania? Silk pokręcił głową. – Kilka śladów, to wszystko. Szukaliśmy złota w strumieniach. Nie mamy sprzętu na kopanie szybów w skale. – Szkoda czasu na kucanie przy strumieniu i machanie sitem, w taki sposób nigdy się nie wzbogacicie. – Radzimy sobie. – Wzruszył ramionami. – Może pewnego dnia trafimy na złoże i zdołamy kupić sobie sprzęt. – A może pewnego dnia z nieba zacznie padać piwo. Silk roześmiał się. – Myśleliście może o przyjęciu jeszcze jednego wspólnika? – zagadnął Nadrak. Drasanin zmrużył oczy. – Byłeś tam już kiedyś? Nadrak kiwnął głową. – Dość często, by wiedzieć, że mi się nie podoba. Ale służba w wojsku spodoba mi się jeszcze mniej. – Wypijmy jeszcze po jednym i pogadajmy – zaproponował Silk. Garion oparł się ramionami o drewnianą ścianę. Gdy człowiek przywykł do szorstkiej natury Nadraków, nie wydawali się nawet tacy źli. Byli szczerymi, bezceremonialnymi ludźmi o kwaśnych minach, ale nie wyczuwał w nich lodowatej wrogości wobec wszystkich obcych, charakterystycznej dla Murgów. Pozwolił swym myślom wędrować swobodnie, przypominając sobie słowa Nadraka o królowej. Szybko odrzucił myśl, że którakolwiek z królowych goszczących w Rivie mogłaby niezależnie od warunków przejąć tak wielką władzę. Pozostawała zatem jedynie ciocia Pol. Informacje Nadraka były zapewne nieco przekłamane, lecz pod nieobecność Belgaratha ciocia Pol istotnie mogła zacząć wszystkim kierować, choć zupełnie to do niej nie pasowało. Co ją zmusiło do tak niezwykłego postępowania? W miarę upływu czasu większość gości w karczmie osiągała coraz wyższy poziom upojenia. Kiedy dochodziło do bójek, zwykle ograniczano się do przepychanek, bo niewielu zachowało dość trzeźwości, by zadać choć jeden celny cios. Rozmówca Silka pił cały czas. Wreszcie złożył głowę na rękach i zaczął chrapać. – Myślę, że więcej się już nie dowiemy – powiedział Belgarath cicho. – Znikajmy stąd. Z tego, co mówił nasz przyjaciel, wynika, że nocleg w mieście nie byłby dobrym pomysłem. Dyskretnie lawirowali wśród tłumu w stronę drzwi. – Chcesz, żebym kupił zapasy? – zapytał Silk. Belgarath pokręcił głową. – Mam przeczucie, że powinniśmy wynosić się jak najszybciej. Silk zerknął na niego znacząco, po czym we trzech odwiązali konie, dosiedli ich i wyjechali na błotnistą ulicę. Jechali stępa, by nie budzić podejrzeń, lecz

Garion wyczuwał coraz większe napięcie, coś nakazywało mu opuścić natychmiast ponurą wioskę. W powietrzu wisiała niewypowiedziana groźba, a popołudniowe złote słońce zdawało się dziwnie przygaszone, jakby przesłaniała je niewidzialna chmura. Mijali właśnie ostatnie rudery na skraju wioski, gdy ktoś za nimi podniósł alarm. Garion odwrócił się i ujrzał około dwudziestu konnych; odziany w czerwone tuniki oddział pędził galopem w stronę karczmy, którą przed chwilą opuścili. Przybysze w czerwieni zeskoczyli z koni i natychmiast zablokowali wszystkie drzwi, by powstrzymać potencjalnych uciekinierów. – Malloreanie! – warknął Belgarath. – Do lasu! Gwałtownie wbił pięty w boki konia. Popędzili galopem przez zachwaszczoną porębę, otaczającą wioskę. Za sobą jednak nie usłyszeli pościgu. Najwyraźniej karczma zawierała dość ryb, by zapełnić malloreańską sieć. Z bezpiecznego punktu pod gałęziami rozłożystego drzewa patrzyli na szereg Nadraków wyprowadzanych w kajdanach z karczmy i z nieszczęśliwymi minami ustawianych na ulicy, pod czujnym okiem malloreańskich werbowników. – Chyba nasz przyjaciel wstąpił jednak do wojska – zauważył Silk. – Lepiej on niż my – odparł Belgarath. – W angarackiej hordzie bylibyśmy wybitnie nie na miejscu. – Mrużąc oczy, spojrzał na coraz czerwieńszy na niebie krąg zachodzącego słońca. – Ruszajmy, mamy jeszcze kilka godzin, nim zapadnie zmierzch. Wygląda na to, że w tej okolicy służba wojskowa jest zaraźliwa, a ja wolałbym się nie zarazić.

Rozdział III Nadracka puszcza była zupełnie inna niż arendzkie lasy daleko na północy, lecz na to wrażenie składały się różnice tak drobne, iż Garion potrzebował kilku dni, by je określić. Szlaki, którymi wędrowali, nie miały w sobie nic trwałego. Tak rzadko z nich korzystano, iż nie odcisnęły się głęboko w gliniastym poszyciu. W puszczy arendzkiej wszędzie dostrzegało się ślady ludzi. Tutaj człowiek był intruzem. Co więcej, puszcza arendzka miała ściśle określone granice; ten ocean drzew ciągnął się aż do najdalszego krańca kontynentu i stał tu od początku świata. Las tętnił życiem. Płowe sarny śmigały między drzewami, na polanach pasły się olbrzymie kudłate żubry o zakrzywionych czarnych rogach lśniących niczym onyks. Zdarzyło się, że przez ścieżkę tuż przed nimi przebiegł niedźwiedź, z irytacją mruczący coś do siebie. Runo leśne okupowały króliki, spod końskich kopyt co chwila wzbijały się w powietrze spłoszone kuropatwy. W strumieniach i jeziorkach roiło się od ryb, piżmoszczurów, wydr i bobrów. Wkrótce na własnej skórze przekonali się, iż obfitość ta obejmuje również mniejsze formy życia. Tutejsze komary niemal dorównywały wielkością wróblom. Wśród drzew żyły też paskudne brązowe meszki, które cięły wszystko, co tylko się ruszało. Słońce wschodziło wcześnie i zachodziło późno, promienie przesączały się przez liście i pokrywały złotymi plamami ciemną leśną ściółkę. Choć była pełnia lata, upał nie doskwierał, a w powietrzu unosiła się ciężka woń nagłego wzrostu, pospolita w krainach północy, gdzie lato jest krótkie, a zima bardzo długa. Odkąd wkroczyli do lasu, Belgarath zdawał się w ogóle nie sypiać. Każdego wieczoru, gdy Silk i Garion ze znużeniem opatulali się w koce, stary czarodziej zawracał między skąpane w cieniu drzewa i znikał. Pewnej nocy, kilka godzin po zmierzchu, gdy na niebie płonęły gwiazdy, Garion ocknął się na chwilę i usłyszał lekkie kroki, szelest łap wśród liści. Osuwając się w sen, zrozumiał nagle. Wielki srebrny wilk, który był jego dziadkiem, krążył nocami po lesie, szukając śladów pościgu bądź zagrożenia. Nocne wyprawy starca, choć ciche jak dym, nie pozostały niezauważone. Kilka dni później wczesnym rankiem, nim wzeszło słońce, a wstająca z ziemi mgiełka wciąż jeszcze przesłaniała drzewa, wśród ciemnych pni pojawiło się kilka jaśniejszych postaci i przystanęło nieopodal. Garion, który właśnie wstał i szykował się do podsycenia ognia, zamarł pochylony. Prostując się powoli, czuł na sobie spojrzenia licznych oczu. Po skórze przebiegł mu osobliwy

dreszcz. Jakieś cztery kroki dalej stał wielki ciemnoszary wilk. Oczy miał złociste jak słońce. Widniało w nich niewypowiedziane pytanie i Garion uświadomił sobie, że je rozumie. – Ktoś zastanawia się, czemu to robisz. – Co takiego robię? – spytał Garion grzecznie, odruchowo odpowiadając w mowie wilków. – Wędrujesz po świecie w tej szczególnej postaci. – To konieczne. Z niezwykłą uprzejmością wilk natychmiast porzucił temat. – Ktoś jest ciekaw, czy w tej postaci możesz się swobodnie poruszać – rzekł tylko. – Nie jest nawet taka zła, gdy ktoś do niej przywyknie. Wilk nie wydawał się przekonany. Przysiadł na tylnych łapach. – Przez ostatnich kilka ciemności ktoś kilka razy widział owego drugiego i chciałby wiedzieć, czemu obaj przybyliście na nasze tereny. Garion natychmiast zrozumiał, że odpowiedź na to pytanie będzie bardzo ważna. – Wędrujemy z miejsca na miejsce – odparł ostrożnie. – Nie jest naszym zamiarem szukać nor ani samic na waszym terytorium ani polować na stworzenia, które do was należą. – Nie potrafił wyjaśnić, skąd wie, co powiedzieć. Wilk wydawał się zadowolony z tej odpowiedzi. – Ktoś ucieszyłby się, gdybyś zechciał przekazać nasze pozdrowienia temu o futrze jak szron – rzekł oficjalnie. – Ktoś dostrzegł, iż jest on godzien wielkiego szacunku. – Ktoś z radością przekaże mu twe słowa. – Gariona zaskoczyła łatwość, z jaką przychodzi mu wilcza mowa. Wilk uniósł głowę i powęszył krótko. – Czas nam ruszyć na łowy – oznajmił. – Obyście znaleźli to, czego szukacie. – Oby wasze łowy okazały się szczęśliwe – odrzekł Garion. Wilk odwrócił się, odbiegł niespiesznie i zniknął we mgle wraz ze swymi towarzyszami. – Załatwiłeś to całkiem nieźle, Garionie – odezwał się ukryty w głębokim cieniu pobliskiego krzaka Belgarath. Garion drgnął zaskoczony. – Nie wiedziałem, że tam jesteś. – A powinieneś. – Stary czarodziej wyszedł z ukrycia. – Skąd on wiedział, że czasami bywam wilkiem? – To widać. Wilki są bardzo wyczulone na takiego rodzaju rzeczy. Silk podniósł się spod drzewa, gdzie spał. Stąpał ostrożnie, lecz nos aż mu drgał z niepohamowanej ciekawości. – O co w tym wszystkim chodziło? – Wilki chciały wiedzieć, co robimy na ich terytorium – odparł Belgarath. – Sprawdzały, czy nie przyjdzie im z nami walczyć.

– Walczyć? – zdumiał się Garion. – Taki jest zwyczaj, gdy na teren łowiecki stada wkracza obcy samiec. Zwykle wilki wolą nie walczyć, to wielka strata energii. Lecz nie wahają się, w sytuacji przymusowej. – I co się stało – pytał Silk – że po prostu odeszły? – Garion je przekonał, że jedynie tędy przejeżdżamy. – Bardzo sprytne z jego strony. – Może dorzucisz do ognia, Garionie? – powiedział Belgarath. – Zjedzmy śniadanie i ruszajmy. Od Mallorei dzieli nas jeszcze długa droga. Postarajmy się wykorzystać dobrą pogodę. Później tego samego dnia wjechali w dolinkę, gdzie na brzegu sporego strumienia na skraju łąki ustawiono kilkanaście drewnianych domów i namiotów. – Handlarze futer. – Silk wskazał prowizoryczną osadę. – W tej części lasu podobne faktorie można znaleźć nad każdym większym strumieniem. – Oczy mu rozbłysły, spiczasty nos znów drgał. – W tych miasteczkach odbywa się naprawdę poważny handel. – Nawet o tym nie myśl – uciął starzec ostro. – Staraj się opanować swój instynkt drapieżcy. – Tak naprawdę niczego nie planowałem. – Czyżby? A co, źle się czujesz? Z wyniosłą miną puścił te słowa mimo uszu. – Czy nie byłoby bezpieczniej trzymać się lasu? – spytał Garion, gdy wyjechali na rozległą łąkę. Belgarath pokręcił głową. – Chcę wiedzieć, co się dzieje tam, dokąd my zmierzamy, a najszybciej można się tego dowiedzieć, pytając ludzi, którzy już byli w tym miejscu. Przez godzinę pokręcimy się po osadzie, a potem znów znikniemy. Miej oczy i uszy otwarte. Jeśli ktokolwiek spyta, jedziemy na północ, żeby szukać złota. Włóczący się po faktorii myśliwi i traperzy bardzo różnili się od górników, których spotkali w poprzednim miasteczku. Byli bardziej otwarci, mniej wrodzy i także mniej wojowniczy. Garion uznał, iż wymuszone odosobnienie wiążące się z ich zajęciem sprawia, że bardziej doceniają towarzystwo ludzi podczas rzadkich wizyt w faktoriach. A choć pili nie mniej od górników, u nich pijaństwo częściej kończyło się wspólnymi śpiewami i śmiechem niż bójką. Pośrodku osady stała wielka karczma. Podjechali do niej powoli szeroką ulicą. – Boczne wejście – rzucił z napięciem Belgarath, gdy zsiedli. Poprowadzili więc konie wokół budynku i przywiązali do słupków. Wnętrze karczmy było czystsze, mniej zatłoczone i nieco jaśniejsze niż gospoda górników. Nie pachniało tu wilgotną ziemią, lecz lasem i świeżością. Usiedli we trzech przy stole nieopodal drzwi i zamówili trzy kubki piwa. Przyniesione szybko przez uprzejmego posługacza okazało się bardzo smaczne, ciemnobrązowe, dobrze schłodzone i zaskakująco tanie.

– Ta karczma należy do handlarzy futer. – Silk otarł dłonią pianę z górnej wargi. – Już dawno odkryli, że traper łatwiej dobija targu, gdy nieco sobie popije, toteż pilnują, by zawsze miał dostęp do taniego piwa. – To chyba ma sens – przyznał Garion. – Ale czy traperzy o tym nie wiedzą? – Oczywiście, że wiedzą. – To czemu piją, nim wezmą się do interesów? Silk wzruszył ramionami. – Bo lubią pić. Dwaj traperzy przy sąsiednim stole odnawiali znajomość, zapewne co najmniej dziesięcioletnią. Obaj mieli szpakowate brody, lecz rozmawiali tonem kojarzącym się raczej z młodzikami. – Miałeś ostatnio jakieś kłopoty z Morindimami? – spytał jeden. Drugi pokręcił głową. – U obu wylotów doliny, gdzie zastawiam pułapki, umieściłem znaki zarazy – wyjaśnił. – Morind nadłoży dziesięć kilometrów, byle tylko uniknąć miejsca dotkniętego zarazą. Pierwszy z uznaniem pokiwał głową. – To zwykle najlepsze wyjście. Greder twierdził, że znaki klątwy lepiej się sprawdzają. Jak się jednak okazało, mylił się. – Nie widziałem go od kilku sezonów. – Zdziwiłbym się, gdybyś widział. Jakieś trzy lata temu dopadli go Morindimowie. Sam go pogrzebałem, a przynajmniej to, co z niego zostało. – Nie miałem pojęcia. Kiedyś spędziłem z nim zimę u źródeł Cordu. Straszny był z niego gwałtownik. Dziwne jednak, że Morindimowie przekroczyli znaki klątwy. – Pewnie przyprowadzili ze sobą magika, który zdjął klątwę z jego znaków. Na jednym ze znaków Gredera znalazłem suszoną nogę łasicy; wokół każdego palca były obwiązane trzy źdźbła trawy. – Wyjątkowo silne zaklęcie. Bardzo musieli chcieć go dopaść, skoro magik zadał sobie tyle trudu. – Wiesz przecież, jak postępował Greder. Wkurzał ludzi w promieniu dziesięciu kilometrów, nim jeszcze odezwał się słowem. – Tak było. – No ale to już przeszłość. Teraz jego czaszka zdobi laskę jakiegoś morindimskiego magika. Garion pochylił się do dziadka. – O jakich znakach oni mówią? – wyszeptał. – To ostrzeżenia – wyjaśnił Belgarath. – Zwykle w postaci kijów wbitych w ziemię i ozdobionych kośćmi i piórami. Morindimowie nie umieją czytać, toteż nie można postawić dla nich tablicy z napisem. Na środek karczmy wyszedł, szurając nogami, zgarbiony brodaty stary traper, ubrany w znoszony, wyświecony skórzany strój. Na jego pobrużdżonej twarzy malowało się zakłopotanie. Tuż za nim pojawiła się młoda nadracka kobieta w ciężkiej sukni z czerwonego filcu, przepasanej lśniącym łańcuchem.

Jej szyję okalała obroża, stary traper trzymał mocno w garści koniec smyczy. Mimo to twarz młodej kobiety miała dumny, wyniosły wyraz. Przyglądała się zebranym mężczyznom z ledwo skrywaną pogardą. Gdy traper dotarł na środek, odchrząknął, aby zwrócić na siebie uwagę. – Mam tu kobietę, którą chcę sprzedać – oznajmił głośno. Jego towarzyszka, nie zmieniając wyrazu twarzy, splunęła na niego. – Vello, przestań. Wiesz przecież, że to tylko obniży twoją cenę – upomniał ją, spojrzawszy prosząco. – Jesteś idiotą, Tashorze – odpaliła. – Nikogo tutaj nie stać na mnie, i dobrze o tym wiesz. Zaproponuj mnie handlarzom futer! – Handlarzy futer nie interesują kobiety, Vello – odparł Tashor tym samym łagodnym tonem. – Wierz mi, tutaj cena będzie lepsza. – Nie uwierzyłabym ci, nawet gdybyś oznajmił, że jutro wzejdzie słońce, stary głupcze. – Jak widzicie, ta kobieta ma temperament – powiedział Tashor żałośnie. – On próbuje sprzedać swoją żonę? – Garion aż zakrztusił się piwem. – Nie jest jego żoną – poprawił Silk. – Po prostu do niego należy, to wszystko. Garion zacisnął pięści. Już zaczął wstawać z marsową miną, gdy Belgarath chwycił go za przegub. – Usiądź! – Ale... – Powiedziałem, usiądź, Garionie, to nie twoja sprawa. – Chyba że chcesz kupić tę kobietę – podsunął Silk lekko. – Jest zdrowa? – zawołał do Tashora traper o pociągłej twarzy przeciętej długą blizną. – Owszem – potwierdził Tashor. – I wciąż ma wszystkie zęby. Pokaż im zęby, Vello. – Idioto, ich wcale nie obchodzą moje zęby. – Spojrzała wprost na trapera z blizną. W jej czarnych oczach zapłonął wyzywający ognik. – Jest doskonałą kucharką – podjął szybko Tashor – i zna remedia na reumatyzm i zimnicę. Potrafi ściągać i wyprawiać skóry, i mało je. Nie śmierdzi jej z ust, chyba że naje się cebuli, i prawie nigdy nie chrapie, tylko gdy jest pijana. – Skoro to taka dobra kobieta, czemu chcesz ją sprzedać? – zaciekawił się traper o pociągłej twarzy. – Starzeję się – wyjaśnił Tashor – i coraz bardziej pragnę ciszy i spokoju. Towarzystwo Velli jest szalenie podniecające, ale miałem już w życiu dość podniet. Teraz chciałbym gdzieś osiąść, hodować kury i kozy... – W jego głosie brzmiała żałość. – No nie, to po prostu nie do zniesienia! – wybuchnęła Vella. – Czy wszystko zawsze muszę robić sama? Odsuń się, Tashorze! – Bezceremonialnie odepchnęła go na bok i zmierzyła zebranych spojrzeniem ognistych czarnych oczu. – Bierzmy się do rzeczy – rzekła stanowczo. – Tashor chce mnie sprzedać. Jestem silna i zdrowa, umiem gotować, wyprawiać skóry, leczyć pospolite

choroby, targować się ostro, gdy kupuję zapasy, i warzyć dobre piwo. – Jej oczy zwęziły się niebezpiecznie. – Nie ległam nigdy w łożu z żadnym mężczyzną i trzymam pod ręką ostre sztylety, by zniechęcić każdego natręta. Umiem grać na flecie, znam wiele starych historii, potrafię robić znaki klątwy, zarazy i snów, by odstraszyć Morindimów, i raz zabiłam z łuku niedźwiedzia z trzydziestu kroków. – Dwudziestu – poprawił Tashor łagodnie. – Było bliżej trzydziestu! – Umiesz tańczyć? – spytał chudy traper z blizną. Spojrzała wprost na niego. – Tylko jeśli jesteś naprawdę zainteresowany zakupem. – Pomówimy o tym, gdy zobaczę, jak tańczysz. – Potrafisz utrzymać rytm? – spytała ostro. – Tak. – No dobrze. Odpięła z brzękiem łańcuch u pasa. Rozchyliła ciężką czerwoną suknię, wysunęła się z niej i oddała ubranie Tashorowi. Następnie ostrożnie odpięła z szyi obrożę i przewiązała wokół głowy czerwoną jedwabną wstążkę, by utrzymać w ryzach bujne granatowoczarne włosy. Pod wierzchnią filcową suknią nosiła zwiewną sukienkę z różowego malloreańskiego jedwabiu, która falowała lekko, przylegając do niej przy każdym ruchu. Sięgała do pół łydki i odsłaniała buty z miękkiej skóry. Za cholewkami tkwiły wysadzane klejnotami rękojeści sztyletów; trzeci sztylet wisiał u skórzanego pasa. Góra sukienki, z ciasnym zapięciem pod szyją, odkrywała jednak ręce aż do ramion. Na przegubach podzwaniało kilka cienkich złotych bransoletek. Ze świadomym, pełnym godności wdziękiem kobieta pochyliła się, zapinając wokół kostek łańcuszki z małymi dzwoneczkami. Potem uniosła okrągłe ramiona tak, że dłonie znalazły się na wysokości twarzy. – Oto rytm – rzekła do trapera z blizną. – Postaraj się go utrzymać. I zaczęła klaskać: trzy powolne uderzenia, a po nich cztery bardzo szybkie. Wyprostowała się wyzywająco i wybijała rytm stopami. Jej suknia szeleściła przy każdym ruchu, rąbek kusząco podkreślał krągłość łydek. Chudy traper klaskał, pokryte odciskami ręce uderzały o siebie głośno w nagłej ciszy. Vella tańczyła. Garion poczuł, że się rumieni. Ruchy kobiety były subtelne i bardzo płynne. Dzwoneczki i bransoletki pobrzękiwały, wtórując klaskaniu trapera. Jej stopy zdawały się niemal płynąć w misternych krokach tańca, ręce kreśliły w powietrzu niezwykłe wzory. Inne, jeszcze bardziej niezwykłe rzeczy działy się pod zwiewną materią sukienki. Garion przełknął głośno i odkrył, że prawie przestał oddychać. Vella zawirowała, jej długie czarne włosy uniosły się w powietrzu, niemal idealnie naśladując wirowanie sukni. Tańczyła dumnie, zmysłowo, rzucając wyzwanie wpatrzonym w nią mężczyznom. Gdy skończyła, nagrodzili ją głośnymi wiwatami, a ona uśmiechnęła się

tajemniczo. – Bardzo dobrze tańczysz – zauważył traper z blizną sztucznie obojętnym tonem. – Naturalnie – odparła. – Wszystko robię bardzo dobrze. – Kochasz kogoś? – Pytanie zabrzmiało obcesowo. – Żaden mężczyzna nie zdobył mego serca – oświadczyła Vella stanowczo. – Jak dotąd nie spotkałam nikogo, kto byłby mnie godzien. – To mogłoby się zmienić – zasugerował traper. – Jedna złota marka. Była to poważna oferta. – Nie mówisz serio – prychnęła. – Pięć marek. – Półtorej – odparował. – To po prostu obraźliwe! – Uniosła ręce, twarz jej stężała. – Cztery i ani miedziaka mniej. – Dwie marki. – Niewiarygodne! – wykrzyknęła, rozrzucając ramiona. – Może od razu wyrwiesz mi serce? Nie zgodziłabym się na nic poniżej trzech i pół. – Oszczędźmy czasu i zgódźmy się na trzy – powiedział spokojnie. – Z zastrzeżeniem możliwości zmiany układu na trwały – dodał niemal od niechcenia. – Trwały?! – Podobasz mi się. I co ty na to? – Wstań, niech cię obejrzę. Powoli uniósł się z krzesła. Był wysoki, chudy, umięśniony. Ściągnęła wargi, mierząc go wzrokiem. – Niezły, prawda? – mruknęła do Tashora. – Mogłabyś trafić gorzej, Vello – rzucił jej właściciel zachęcająco. – Rozważę twoją ofertę trzech marek z zastrzeżeniem – oznajmiła. – Masz jakieś imię? – Tekk. – Skłonił się lekko. – Nigdzie nie odchodź. Musimy przedyskutować z Tashorem twoją propozycję. – Spojrzała na niego nieśmiało. – Ty też mi się podobasz – dodała mniej wyzywającym tonem. Potem chwyciła smycz, której drugi koniec wciąż tkwił w garści Tashora, i wyprowadziła go z tawerny, parę razy oglądając się przez ramię na Tekka. – To naprawdę kawał kobiety – mruknął Silk z głębokim uznaniem. Garion odkrył, że znów może oddychać, ale uszy wciąż go piekły. – Co znaczyło to zastrzeżenie? – spytał cicho. – Tekk zaproponował układ, który zwykle prowadzi do małżeństwa – wyjaśnił Silk. Garion był zdumiony. – Zupełnie tego nie rozumiem – przyznał. – Fakt, że kobieta do kogoś należy, nie daje mu żadnych szczególnych do niej praw – mówił Silk. – Widziałeś sztylety, prawda? Nikt nie podchodzi do nadrackiej kobiety, jeśli mu życie miłe. To ona podejmuje decyzję. Ślub zwykle

odbywa się po narodzinach pierwszego dziecka. – Czemu tak bardzo przejmowała się ceną? – Bo sama dostaje połowę. – Dostaje połowę pieniędzy za każdym razem, gdy ją sprzedają?! – Nie mógł uwierzyć. – Oczywiście. Tak jest uczciwie. Posługacz, który przyniósł im trzy kolejne kubki piwa, zatrzymał się, wbijając wzrok w Silka. – Coś nie tak, przyjacielu? – spytał Drasanin łagodnie. Sługa pospiesznie spuścił wzrok. – Przepraszam – wymamrotał. – Kogoś mi przypominasz. Teraz, gdy się przyjrzałem, wiem, że to pomyłka. Szybko postawił na stół kubki, odwrócił się i odszedł, nie zabierając rzuconych na blat monet. – Powinniśmy już wyjść – rzucił Silk cicho. – Co się stało? – Garion się zaniepokoił. – On wie, kim jestem, a po kraju wciąż krążą listy gończe obiecujące nagrodę. – Chyba masz rację. – Belgarath dźwignął się z miejsca. – Rozmawia z tamtymi ludźmi. – Garion nie spuszczał wzroku z posługacza, który dyskutował zawzięcie z grupką myśliwych po drugiej stronie sali, co chwila spoglądając w ich stronę. – Mamy najwyżej pół minuty – rzekł z napięciem Silk. – Idziemy. Ruszyli w stronę drzwi. – Hej, wy tam! – krzyknął ktoś za nimi. – Zaczekajcie! – Biegiem! – warknął Belgarath. Wypadli na zewnątrz. Wskakiwali na siodła w chwili, gdy pół tuzina odzianych w skóry mężczyzn wybiegło z karczmy. Natychmiast puścili się galopem naprzód, nie zważając na okrzyki: „Zatrzymać tych ludzi!”. Traperzy i myśliwi rzadko mieszają się w sprawy innych, toteż Garion, Silk i Belgarath zdążyli wypaść z wioski i przeprawiali się już przez bród, nim zorganizowano pościg. Nawet gdy znaleźli się na drugim brzegu, Silk wciąż przeklinał, wypluwając przekleństwa niczym pestki arbuza. Jego wyzwiska były barwne i różnorakie, uwzględniały pochodzenie, rodziny i nieczyste zwyczaje nie tylko tych uczestniczących w pościgu, ale także ludzi odpowiedzialnych za wyznaczenie nagrody. Belgarath ostro ściągnął wodze, unosząc dłoń. Silk i Garion zatrzymali wierzchowce; Drasanin cały czas klął głośno. – Mógłbyś na moment pohamować swoje krasomówstwo? – powiedział Belgarath. – Próbuję słuchać. Silk wymamrotał jeszcze kilka wyzwisk, ale zacisnął zęby. Z tyłu, z daleka dobiegły ich krzyki i głośne pluski. – Przeprawiają się przez strumień – stwierdził Belgarath. – Wygląda na to, że zamierzają poważnie podejść do sprawy. W każdym razie dość poważnie, by

nas ścigać. – Nie zrezygnują, gdy zrobi się ciemno? – spytał Garion. – To nadraccy myśliwi. – Silk skrzywił się z niesmakiem. – Będą nas ścigać przez wiele dni, dla samej radości łowów. – W tej chwili niewiele możemy z tym zrobić. – Belgarath odchrząknął. – Zobaczmy, czy zdołamy ich prześcignąć. – Wbił pięty w boki konia. Minęło już południe, gdy ruszyli galopem przez rozsłoneczniony las. Poszycie było rzadkie, wyniosłe proste pnie sosen wznosiły się ku błękitnemu niebu niczym wdzięczne kolumny. Dobry dzień na jazdę, ale niedobry na umykanie pościgowi. Żaden dzień temu nie sprzyjał. Dotarli na szczyt wzgórza i zatrzymali się, nasłuchując. – Chyba zostają w tyle – zauważył z nadzieją Garion. – Tylko ci pijani – rzekł Silk. – Reszta, poważnie traktująca zadanie, zapewne jest już bliżej. Podczas łowów nie należy krzyczeć. Widzisz? Spójrz tam – wskazał ręką. Wśród drzew błysnęło coś jasnego. W ich stronę jechał mężczyzna na siwym koniu. Nisko pochylał się w siodle, wbijając uważnie wzrok w ziemię. – Jeśli choć trochę zna się na tropieniu, nie zgubimy go przez tydzień – dodał Silk kwaśno. Gdzieś w dali pośród drzew zawył wilk. – Ruszajmy – polecił Belgarath. I znów pogalopowali naprzód w dół zbocza, wymijając drzewa. Kopyta uderzały głucho o gliniaste podłoże. – Zostawiamy ślad szeroki jak gościniec! – krzyknął do Belgaratha Silk. – W tej chwili nic na to nie poradzimy – odparł stary czarodziej. – Musimy trochę się oddalić, by móc zacząć bawić się śladami. Kolejne wycie zabrzmiało żałośnie wśród drzew. Tym razem dobiegało z lewej. Wydawało się nieco bliższe niż poprzednie. Jechali jeszcze przez kwadrans, gdy nagle z tyłu dobiegły ich odgłosy zamętu. Mężczyźni krzyczeli ze strachu, konie rżały w panice. Garion słyszał także złowieszcze warkoty. Na sygnał Belgaratha zwolnili, nasłuchując. Kwiczenie przerażonych koni odbijało się ostrym echem wśród drzew; towarzyszyły im przekleństwa i krzyki jeźdźców. Nagle wszędzie wokół odezwały się wycia. W lesie zaroiło się od wilków. Grupa pościgowa rozpadła się, gdy konie nadrackich łowców nagród umknęły w ślepej panice na wszystkie strony. Belgarath z miną wyrażającą ponurą satysfakcję nasłuchiwał cichnących odgłosów. A potem jakieś trzydzieści kroków od nich z lasu wynurzył się wielki wilk o ciemnym futrze. Przysiadł na tylnych łapach i spojrzał na nich złocistymi ślepiami. Spomiędzy jego rozchylonych szczęk zwisał długi język. – Trzymajcie mocno wodze – polecił cicho Belgarath, gładząc uspokajająco szyję spłoszonego wierzchowca. Wilk nie odezwał się, siedział jedynie i patrzył. Belgarath spokojnie odpowiedział mu spojrzeniem. W końcu skinął głową.

Wilk wstał, odwrócił się i ruszył w stronę drzew. Raz jeden zatrzymał się, zerknął na nich przez ramię, uniósł pysk i zawył dźwięcznie, wzywając stado do podjęcia przerwanych łowów. A potem zniknął bez śladu, pozostawiając po sobie jedynie echo.

Rozdział IV Przez kolejnych kilkanaście dni jechali na wschód. Grunt powoli opadał, wreszcie znaleźli się w szerokiej dolinie, gdzie podszycie było gęściejsze, a powietrze bardziej wilgotne. Któregoś popołudnia złapała ich krótka letnia burza – huknęły grzmoty, zerwała się ulewa, wściekła wichura skowyczała wśród drzew, zginała pnie, odrywała liście i gałązki krzaków, zaścielając nimi okolicę. Wkrótce ucichła i znów zaświeciło słońce na niebie. Potem sprzyjała im pogoda. Jechali bardzo szybko. Gdy podróżowali w trójkę, Garionowi coraz bardziej doskwierała niekompletność ich grupki. Czasami przyłapywał się na tym, iż szuka wzrokiem nieobecnych przyjaciół. Długa wyprawa na poszukiwanie Klejnotu sprawiła, że w jego głowie ustalił się wzorzec tego, co właściwe i niewłaściwe, i obecna kompania wydawała mu się niewłaściwa. Nie było z nimi Baraka, a nieobecność rosłego, rudobrodego Chereka sprawiała, że Garion czuł się dziwnie zagrożony. Tęsknił także za milczącym Hettarem o jastrzębiej twarzy i Mandorallenem w zbroi, który zawsze jechał na przedzie, ze srebrzystobłękitnym proporcem łopoczącym na końcu kopii. Boleśnie brakowało mu kowala Durnika i tęsknił nawet za kąśliwymi uwagami Ce’Nedry. To, co zdarzyło się w Rivie, z każdym dniem zdawało mu się coraz mniej realne i ceremonie zaręczynowe z nieznośną księżniczką rozpływały się w pamięci niczym na wpół zapomniany sen. Dopiero jednak pewnego wieczoru, gdy spętali już konie, zjedli kolację i owinięci kocami szykowali się do snu, Garion wpatrzony w dogasający żar stawił wreszcie czoło prawdzie. Okropnie tęsknił za ciocią Pol. Od najwcześniejszego dzieciństwa wierzył, że póki ciocia Pol jest w pobliżu, nic nie może pójść źle, bo ona wszystko naprawi. Stanowiła jeden z fundamentów jego życia. Nagle ujrzał ją tak wyraźnie, jakby stała obok: idealną twarz, przepiękne oczy i biały kosmyk na skroni. Tęsknota zakłuła go ostro niczym cios noża. Bez cioci Pol wszystko wydawało się nie takie. Oczywiście nadal był przy nim Belgarath i Garion doskonale zdawał sobie sprawę, że dziadek potrafi poradzić sobie z każdym czysto fizycznym zagrożeniem. Istniały jednak inne, mniej oczywiste niebezpieczeństwa, którymi stary mag wydawał się nie przejmować, po prostu je ignorował. Do kogo na przykład mógł się zwrócić Garion, kiedy ogarnął go strach? Strach nie zagrażał życiu, jednak sprawiał ból – czasami mocniejszy niż fizyczne rany. Ciocia Pol zawsze umiała przegnać jego lęki, teraz jednak nie było jej z nimi, a Garion bał się i nie mógł nawet

tego przyznać. Westchnął, naciągnął na siebie koc i powoli osunął się w niespokojny sen. Kilka dni później w południe dotarli do wschodniego odgałęzienia rzeki Cordu. Szeroki, brudnobrązowy nurt przepływał przez zarośniętą dolinę na północ, w stronę stolicy Yar Nadrak. Po obu stronach rzeki ciągnęły się szerokie na kilkaset kroków, bladozielone, sięgające pasa zarośla, gdzie wciąż pozostały ślady mułu po wiosennych roztopach. W wilgotnym powietrzu uganiały się chmary komarów i meszek. Ponury przewoźnik przeprawił ich promem do wioski na drugim brzegu. Gdy sprowadzali konie na ląd, Belgarath odezwał się cicho: – Powinniśmy zmienić kierunek. Rozdzielmy się, ja kupię zapasy, wy dwaj poszukajcie karczmy. Może zdołacie dowiedzieć się o jakichś przełęczach, które przecinają północne pasmo górskie i wiodą do krainy Morindimów. Im szybciej tam dotrzemy, tym lepiej. Malloreanie szarogęszą się tu coraz bardziej, lada moment mogą przejąć władzę. Nie mam ochoty tłumaczyć się z każdego mojego ruchu malloreańskim Grolimom. Nie wspominając nawet o fakcie, że w tej chwili bardzo interesuje ich miejsce pobytu Silka. Drasanin przytaknął z ponurą miną. – Chętnie załatwiłbym tę sprawę, ale chwilowo nie mamy czasu, prawda? – Raczej nie. Na północy lato jest bardzo krótkie, a przeprawę do Mallorei nawet przy najlepszej pogodzie trudno nazwać przyjemną. Kiedy znajdziecie się w karczmie, mówcie wszystkim, że zamierzamy poszukać szczęścia na północnych terenach złotonośnych. Z pewnością znajdzie się ktoś, kto zechce popisać się znajomością szlaków i przełęczy. Zwłaszcza jeśli postawicie mu parę kufli. – Zdawało mi się, że mówiłeś, iż znasz drogę – zaprotestował Silk. – Znam pewną drogę, ale leży sto kilometrów na wschód stąd. Zobaczmy, czy nie da się znaleźć czegoś bliżej. Gdy kupię wszystko, co nam potrzebne, spotkamy się w karczmie. Wskoczył na siodło i skręcił w najbliższą ulicę, prowadząc za sobą jucznego konia. Silk i Garion bez trudu wyszukali w cuchnącej tawernie kogoś chętnego do rozmowy o szlakach i przełęczach. Co więcej, ich pierwsze pytanie wywołało ogólną dyskusję. – To strasznie okrężna droga, Besherze – rzucił jeden z podpitych poszukiwaczy złota, przerywając drugiemu szczegółowy opis górskiej przełęczy. – Jeśli przy wodospadzie skręcisz w lewo, oszczędzisz sobie trzech dni jazdy. – Teraz ja mówię, Varnie. – Besher walnął pięścią w posiekany blat stołu. – Możesz opisać swój szlak, kiedy skończę. – To ci zabierze cały dzień, tak jak ów szlak, który tak lubisz. Ci ludzie chcą szukać złota, nie podziwiać widoki. – Varn wysunął wojowniczo długą, porośniętą kilkudniową szczeciną szczękę. – W którą stronę mamy skręcić, gdy dotrzemy na halę na szczycie? – spytał

szybko Silk, starając się zapobiec eskalacji konfliktu. – W prawo. – Besher posłał gniewne spojrzenie Varnowi. Ten zastanowił się chwilę, jakby szukał pretekstu do sporu. Wreszcie niechętnie skinął głową. – Oczywiście to jedyna możliwa droga – dodał. – Ale kiedy przejdziecie przez gąszcz janowca, powinniście skręcić w lewo. – Z tonu jego głosu jasno wynikało, że spodziewa się sprzeciwu. – W lewo?! – wykrzyknął z oburzeniem Besher. – Dureń z ciebie, Varn! Trzeba znów skręcić w prawo! – Uważaj, kogo nazywasz durniem, półgłówku! Bez dalszej dyskusji Besher rąbnął Varna pięścią w szczękę i zaczęli się tłuc; podskakując chwiejnie, wywracali stoły i ławy. – Oczywiście obaj się mylą – zauważył spokojnie górnik, który siedział przy sąsiednim stole i obserwował walkę z miernym zainteresowaniem. – Po przejściu przez zagajnik janowców pojedziecie dalej prosto. Podczas tej wymiany zdań do karczmy weszło kilkunastu rosłych mężczyzn w luźnych czerwonych tunikach narzuconych na błyszczące kolczugi. Uśmiechając się szeroko, rozdzielili tarzających się po podłodze Varna i Beshera. Garion zauważył, że twarz Silka stężała. – Malloreanie – rzucił cicho Drasanin. – Co zrobimy? – Garion rozglądał się w poszukiwaniu drogi ucieczki. Nim jednak Silk zdążył odpowiedzieć, w drzwiach stanął Grolim w czarnej szacie. – Lubię ludzi tak skłonnych do walki – wymruczał z osobliwym akcentem. – Tacy przydadzą się armii. – Werbownicy! – Varn wyrwał się odzianym na czerwono Malloreanom i śmignął w stronę bocznych drzwi. Zdawało się, że zdoła uciec. Gdy jednak dotarł do celu, ktoś z zewnątrz wymierzył mu cios pałką w czoło. Górnik zachwiał się, nogi ugięły się pod nim, wywrócił oczami. Stojący za drzwiami Malloreanin wszedł do środka, zmierzył nieprzytomnego uważnym spojrzeniem, namyślał się chwilę, po czym uderzył go mocno jeszcze raz. – Co wy na to? – Grolim rozglądał się z rozbawieniem. – Jeszcze ktoś chce spróbować ucieczki, czy też wolicie poddać się spokojnie? – Dokąd nas zabieracie? – Besher próbował wyrwać się jednemu z uśmiechniętych werbowników. – Najpierw do Yar Nadrak – odparł Grolim. – A potem na południe, na równiny Mishrak ac Thull, do obozowiska jego imperialnej wysokości ’Zakatha, cesarza Mallorei. Właśnie zaciągnęliście się do wojska, przyjaciele. Wszystkie ludy Angaraków wysławiają waszą odwagę i patriotyzm, a sam Torak jest z was zadowolony. Jakby na podkreślenie tych słów Grolim sięgnął do rękojeści sztyletu ofiarnego wiszącego u pasa. ***

Gariona drażniło pobrzękiwanie łańcucha u kostki. Maszerował w długim szeregu nieszczęśliwych rekrutów szlakiem wiodącym przez zarośla brzegiem rzeki na południe. Wszystkich jeńców bezceremonialnie obmacywano w poszukiwaniu broni – wszystkich prócz Gariona, którego z jakiegoś powodu Malloreanie przeoczyli. On sam cały czas pozostawał boleśnie świadom, że ma na plecach wielki miecz. Jednak, jak zwykle w takich okolicznościach, nikt inny nie zwracał na broń uwagi. Nim jeszcze opuścili wioskę, podczas skuwania kajdanami Garion i Silk naradzili się krótko drobnymi ruchami palców w tajnym drasańskim języku migowym. Mógłbym otworzyć ten zamek paznokciem. – Silk pogardliwie pstryknął palcami. – Gdy tylko zrobi się ciemno, odczepię nas i znikniemy. Wątpię, by spodobało mi się życie w wojsku, a biorąc pod uwagę wszystkie okoliczności, twoja obecność w angarackiej armii jest wysoce niestosowna. Gdzie się podziewa dziadek? – spytał Garion. Och, przypuszczam, że jest gdzieś w pobliżu. Garion jednak martwił się i w jego umysł natychmiast uderzyła fala najróżniejszych „a jeśli”. Żeby o tym nie myśleć, ukradkiem przyglądał się pilnującym ich Malloreanom. Grolim i większa część oddziału po zakuciu rekrutów w kajdany ruszyli dalej, szukając innych wiosek i kolejnych kandydatów. Jedynie pięciu żołnierzy eskortowało tę grupę na południe. Malloreanie różnili się nieco od pozostałych Angaraków. Owszem, oczy mieli skośne jak wszyscy przedstawiciele ludów zachodnich. Byli rośli, lecz nie barczyści i muskularni jak Murgowie, wysocy, ale nie szczupli i zwinni jak Nadrakowie. Niewątpliwie nie brakowało im siły, nie dorównywali jednak masywnym, ciężkim Thullom. Kiedy zaś patrzyli na zachodnich Angaraków, w ich wzroku i zachowaniu wyczuwało się wzgardliwą wyższość. Przemawiali do swych więźniów krótko i szorstko, a między sobą rozmawiali dialektem tak odmiennym, że nie dawało się ich zrozumieć. Wszyscy nosili kolczugi, a na nich czerwone tuniki z szorstkiej wełny. Niezbyt pewnie trzymali się na koniach – Garion spostrzegł, że zakrzywione szable i szerokie, okrągłe tarcze często przeszkadzają im w kierowaniu wierzchowcami. Bardzo uważał, by opuszczać głowę i ukrywać twarz – jego rysy są jeszcze bardziej niż Silka nieangarackie. Strażnicy jednak nie zwracali uwagi na poszczególnych rekrutów. Interesowali się nimi wyłącznie jako grupą. Cały czas jeździli wzdłuż szeregu, liczyli brańców i porównywali wyniki z dokumentem. Widząc ich zdenerwowanie, Garion wywnioskował, iż gdyby po dotarciu do Yar Nadrak okazało się, że liczby się nie zgadzają, spotkałoby ich coś bardzo nieprzyjemnego. W pewnym momencie kątem oka dostrzegł jaśniejszą plamę w krzakach, na zboczu ponad szlakiem. Szybko odwrócił głowę. W cieniu drzew przemykał wielki srebrzystoszary wilk, dotrzymując im kroku. Garion pospiesznie spuścił wzrok, udał, że się potyka, i upadł ciężko na Silka. – Jest tu dziadek – wyszeptał.

– Dopiero teraz go zauważyłeś? – odszepnął ze zdumieniem Silk. – Ja go obserwuję od godziny. Szlak skręcił, oddalając się od rzeki i zagłębiając między drzewa. Bez wątpienia dziadek czekał na osłonę, jaką daje las. Garion próbował zachować spokój, lecz nawet najlżejsze dźwięki dobiegające z lasu sprawiały, że oglądał się gwałtownie. Szlak opadał w dół i wkrótce znaleźli się na sporej polanie otoczonej ze wszystkich stron przez wysokie paprocie. Malloreańscy strażnicy zatrzymali kolumnę, pozwalając więźniom odpocząć. Garion z wdzięcznością opadł na sprężystą trawę obok Silka. Marsz z jedną nogą przykutą do długiego łańcucha, jaki łączył szereg więźniów, wymagał sporego wysiłku i Garion był mokry od potu. – Na co on czeka? – szepnął. Silk wzruszył ramionami. – Od zmroku wciąż dzieli nas kilka godzin – odparł cicho. – Może czeka, aż się ściemni. I wtedy gdzieś z przodu usłyszeli śpiew. Pieśń była radosna, lecz śpiewający najwyraźniej bawił się fałszowaniem melodii, a jego bełkotliwy głos wskazywał, że ten człowiek sporo wypił. Malloreanie uśmiechnęli się szeroko. – Zapewne kolejny patriota – prychnął któryś. – Przybywa, aby się zaciągnąć. Zajmijcie pozycje. Zgarniemy go, gdy tylko dotrze na polanę. Wkrótce ujrzeli śpiewającego Nadraka. Dosiadał rosłego deresza. Miał na sobie ciemne, poplamione skórzane ubranie i futrzaną czapę, tkwiącą niebezpiecznie na bakier. Jego twarz okalała rzadka czarna broda. W jednej dłoni trzymał bukłak z winem. Kołysał się w siodle, lecz coś w jego oczach sugerowało, że nie jest pijany, tylko udaje. Wjechał na polanę, wiodąc za sobą kawalkadę mułów. Wtedy Garion rozpoznał Yarbleka, nadrackiego kupca, którego spotkali na szlaku karawan w Cthol Murgos. – Hej, tam! – Yarblek powitał Mallorean donośnym okrzykiem. – Widzę, że mieliście dobre łowy. Całkiem pokaźna gromadka rekrutów. – Łowy właśnie stały się łatwiejsze. Jeden z Mallorean wyjechał naprzód, zagradzając kupcowi drogę. – Chodzi ci o mnie? – Yarblek roześmiał się ogłuszająco. – Nie bądź durniem. Jestem zbyt zajęty, by bawić się w żołnierza. – Wielka szkoda – odparł Malloreanin. – Jestem Yarblek, kupiec z Yar Turak i osobisty przyjaciel króla Drosty. Wypełniam misję, którą powierzył mi sam król. Jeśli przeszkodzicie mi w jakikolwiek sposób, Drosta każe was obedrzeć ze skóry i upiec na wolnym ogniu, gdy tylko dotrzecie do Yar Nadrak. – Słuchamy wyłącznie rozkazów ’Zakatha – oznajmił Malloreanin nieco mniej pewnie. – Król Drosta nie ma nad nami władzy. – Jesteście w Gar og Nadrak, przyjacielu – przypomniał mu Yarblek. – A tu Drosta robi, co tylko zechce. Po wszystkim być może będzie musiał przeprosić

’Zakatha, ale do tego czasu cała wasza piątka upiecze się na miękko. – Przypuszczam, że potrafisz dowieść, iż wypełniasz królewską misję – naciskał malloreański strażnik. – Oczywiście! – Yarblek podrapał się po głowie, jego twarz przybrała wyraz tępego namysłu. – Gdzie ja wsadziłem ten pergamin? – wymamrotał pod nosem. Nagle pstryknął palcami. – A tak, już pamiętam, jest w jukach ostatniego muła. Macie, napijcie się, a ja zaraz go przyniosę. – Cisnął bukłak Malloreaninowi, zawrócił konia i podjechał na koniec kawalkady. Tam zaczął grzebać w płóciennym worku. – Zobaczmy dokumenty, nim podejmiemy decyzję – poradził któryś ze strażników. – Królowi Droście lepiej się nie narażać. – Skoro czekamy, możemy się napić. – Drugi strażnik popatrywał na bukłak. – Co do tego się zgadzam – rzekł pierwszy, wyciągając korek. Oburącz uniósł bukłak i zadarł głowę, by wlać wino do ust. Nagle rozległ się donośny, głuchy dźwięk i pośrodku szyi strażnika, tuż nad czerwoną tuniką pojawiło się pierzaste drzewce strzały. Z bukłaka chlusnęło wino, zalewając zdumioną twarz żołnierza. Jego towarzysze po chwili osłupienia głośno krzyknęli i sięgnęli po broń. Było już jednak za późno – większość runęła z siodeł pod naporem chmary strzał padających spomiędzy paproci. Tylko jeden zdążył zawrócić konia i rzucił się do ucieczki, przyciskając dłoń do strzały wbitej głęboko w bok. Koń zdołał jednak postawić zaledwie dwa kroki i w plecach jeźdźca utkwiły trzy strzały. Malloreanin zesztywniał i bezwładnie zsunął się z siodła, jedną stopą zaczepiając o strzemię. Przerażony koń umknął na bok po wyboistym trakcie, trupa powlókł za sobą. – Jakoś nie mogę znaleźć tego dokumentu – oznajmił Yarblek z szyderczym uśmiechem, gdy powrócił. Kopniakiem obrócił martwego strażnika. – Ale tak naprawdę nie chciałeś go oglądać, prawda? Malloreanin, w którego gardle tkwiła strzała, patrzył w niebo pustym wzrokiem. Usta miał otwarte, z nosa wypływała mu strużka krwi. – Tak też myślałem. – Yarblek zaśmiał się ochryple i kopnął mocno trupa, obracając go ponownie. Potem uśmiechnął się złośliwie do Silka. Tymczasem jego łucznicy wynurzyli się spomiędzy ciemnozielonych paproci. – Wszędzie cię pełno, Silku – zauważył. – Sądziłem, że Taur Urgas wykończył cię na dobre w tej cuchnącej dziurze w Cthol Murgos. – Przeliczył się – rzucił Silk lekceważąco. – Jakim cudem dałeś się zaciągnąć do armii malloreańskiej? – zagadnął Yarblek. Wszelkie ślady udawanego pijaństwa zniknęły z jego głosu i zachowania. Drasanin wzruszył ramionami. – Chwila nieostrożności. – Jechałem za tobą przez ostatnie trzy dni. – Wzrusza mnie twoja troska. – Silk uniósł skutą kostkę i zakołysał łańcuchem. – Jeśli nie sprawi ci to kłopotu, zechciałbyś mnie uwolnić? – Nie zamierzasz zrobić żadnego głupstwa, prawda?

– Oczywiście, że nie. – Znajdź klucz – polecił jednemu z łuczników Yarblek. – Co z nami zrobisz? – Besher patrzył z obawą na martwych strażników. Yarblek zaśmiał się. – To, jak postąpicie po zdjęciu łańcucha, zależy wyłącznie od was. Nie radziłbym jednak pozostawać w pobliżu martwych Mallorean. Ktoś może się zjawić i zacząć zadawać pytania. – Zamierzasz tak po prostu nas puścić? – Besher nie dowierzał. – Z całą pewnością nie planuję was karmić. Łucznicy przesuwali się wzdłuż łańcucha, otwierając kolejne kajdany. Uwolnieni Nadrakowie natychmiast umykali w las. – No dobra. – Yarblek zatarł dłonie. – Teraz, skoro już to załatwiliśmy, może się napijemy. – Strażnik rozlał całe twoje wino, spadając z konia – przypomniał mu Silk. – To nie było moje wino. – Yarblek prychnął. – Ukradłem je dziś rano. Powinieneś wiedzieć, że nie poczęstowałbym winem kogoś, kogo zamierzałem zabić. – Właśnie się nad tym zastanawiałem. – Silk wyszczerzył zęby. – Pomyślałem, że może psują ci się maniery. Chuda twarz Yarbleka przyjęła wyraz urażonej godności. – Przepraszam. Źle cię osądziłem. – Nic się nie stało. – Yarblek wzruszył ramionami. – Wielu ludzi źle mnie ocenia. – Westchnął. – To brzemię, które muszę dźwigać. – Rozpiął juki pierwszego muła i wyciągnął niewielką beczułkę piwa. Postawił ją na ziemi i otworzył fachowo, tłukąc pięścią w denko. – Upijmy się – zaproponował. – W innych okolicznościach bardzo chętnie – odmówił Silk uprzejmie. – Mamy jednak do załatwienia coś pilnego. – Nie wiesz nawet, jak bardzo jest mi przykro – odparł Yarblek, wyjmując z worka kilka kubków. – Wiedziałem, że zrozumiesz. – Ależ tak, rozumiem, Silku. – Pochylił się i zanurzył w beczułce dwa kubki. – I jest mi niezmiernie przykro, że twoje sprawy muszą poczekać. Proszę – wręczył Silkowi jeden kubek, Garionowi drugi. Potem zaczerpnął piwa dla siebie. Silk spojrzał na niego, unosząc brew. Yarblek rozwalił się wygodnie na ziemi obok beczułki, opierając stopy o malloreańskiego trupa. – Widzisz, Silku – wyjaśnił – chodzi o to, że Droście bardzo zależy, by cię dostać. Naprawdę bardzo. Proponuje za ciebie nagrodę, która jest zbyt atrakcyjna, by z niej zrezygnować. Przyjaźń to jedno, ale interes jest interesem. Zgodzisz się chyba? Zatem usiądźcie wygodnie z twoim młodym przyjacielem. To miła, cienista polana, można się wyciągnąć na miękkim mchu. Wszyscy się upijemy i opowiesz mi, jak zdołałeś uciec Taurowi Urgasowi. Potem powiesz, co się stało z tą piękną kobietą, która towarzyszyła ci w Cthol Murgos. Może dzięki tobie zarobię dość pieniędzy, by móc ją kupić.

Nie jestem zwolennikiem małżeństwa, ale na zęby Toraka, to naprawdę niezła sztuka. Dla niej byłbym może gotów zrezygnować z wolności. – Z pewnością by jej to pochlebiło – odparł Silk. – A co potem? – To znaczy kiedy? – Kiedy już się upijemy. Co wtedy? – Pewnie się pochorujemy, taka jest zwykła kolej rzeczy. A gdy poczujemy się lepiej, ruszymy do Yar Nadrak. Ja odbiorę nagrodę, a ty dowiesz się, dlaczego król Drosta lek Thun tak bardzo chce cię dostać w swoje ręce. – Spojrzał na Silka z rozbawieniem. – Siadaj i pij, przyjacielu. W tej chwili nigdzie się nie wybierasz.

Rozdział V Yar Nadrak to warowne miasto u zbiegu wschodniej i zachodniej odnogi rzeki Cordu. Tereny w promieniu kilometra oczyszczono z lasu, po prostu go podpalili, toteż podróżni, gdy zbliżali się do stolicy, musieli pokonać pustkowie pełne zwęglonych czarnych pniaków i wyrastających spomiędzy nich gęstych zarośli. Bramy miejskie zrobiono z solidnego, nasmołowanego drewna. Na ich szczycie osadzono kamienną replikę maski Toraka. Piękna, nieludzko okrutna twarz spoglądała na wszystkich przejeżdżających przez wrota. Domy w stolicy Nadraków były wysokie, kryte stromymi dachami. Wszystkie okna na piętrach miały okiennice, zwykle zamknięte. Odsłonięte fragmenty drewna starannie wysmołowano, by ochronić je przed żywiołami, i plamy czerni sprawiały, że budynki wyglądały na dotknięte szpecącą chorobą. W wąskich, krętych uliczkach Yar Nadrak panowała atmosfera napięcia i strachu. Mieszkańcy przemykali pod ścianami, spuszczając wzrok. W strojach mieszczan ze stolicy widziało się mniej skóry niż na prowincji, lecz i tutaj dominowała czerń. Tylko od czasu do czasu dostrzegało się jaśniejsze plamy błękitu czy żółci. Jedyny wyjątek od tej reguły stanowiły czerwone tuniki żołnierzy. Zdawało się, że Malloreanie są wszędzie. Krążyli po brukowanych ulicach, bez pardonu obchodzili się z mieszkańcami i rozmawiali głośno. Młodzi żołnierze demonstracyjną nonszalancją i hałaśliwością maskowali niepokój z powodu przebywania w obcym kraju. Natomiast malloreańscy Grolimowie – o, to zupełnie inna sprawa. W odróżnieniu od zachodnich kapłanów, których Garion spotkał w Cthol Murgos, ci rzadko nosili błyszczące stalowe maski. Ich twarze miały identyczny, ponury wyraz. Zaciskali wargi i mrużyli oczy, a gdy wędrowali po ulicach w swych czarnych szatach z kapturami, zarówno Malloreanie, jak i Nadrakowie schodzili im z drogi. Cały czas pod strażą Garion i Silk wjechali na mułach do miasta w ślad za chudym Yarblekiem. Yarblek i Silk przekomarzali się niestrudzenie, wymieniali żartobliwe wyzwiska i wspominali dawne urazy. Choć Nadrak sprawiał wrażenie nastawionego dość przyjaźnie, ani na moment nie tracił czujności, a jego ludzie pilnowali każdego kroku Silka i Gariona. Podczas trwającej trzy dni jazdy Garion ukradkiem rozglądał się po lesie, nie dostrzegł jednak nawet śladu Belgaratha i wjeżdżając do miasta, był podenerwowany. Silk natomiast sprawiał wrażenie odprężonego i pewnego siebie, jak zawsze. I z jakichś przyczyn swoim zachowaniem irytował Gariona. Po dłuższej jeździe nierówną szeroką ulicą Yarblek skręcił w wąską alejkę, która wiodła ku rzece.

– Sądziłem, że pałac jest tam. – Silk wskazał w stronę centrum miasta. – Owszem – potwierdził Yarblek. – Ale my nie jedziemy do pałacu. Drosta ma tam towarzystwo, a swoje sprawy woli załatwiać na osobności. Alejka wkrótce rozszerzyła się i zamieniła w wyjątkowo nieciekawą ulicę. Wysokie, wąskie domy po obu stronach bardziej przypominały rudery. Gdy zza zakrętu tuż przed nimi wyłoniło się dwóch malloreańskich Grolimów, wysoki Nadrak zacisnął szczęki. Jego twarz przybrała wrogi wyraz. Jeden z Grolimów przystanął i spojrzał na niego znacząco. – Czyżbyś miał jakiś problem, przyjacielu? – zasugerował. – To chyba moja sprawa – odpalił Yarblek. – Istotnie – potwierdził Grolim zimno. – Nie pozwól jednak, by wymknął się spod kontroli. Otwarta pogarda dla kapłanów to coś, co może napytać ci poważnych kłopotów. Wiedziony nagłym impulsem Garion ostrożnie sięgnął umysłem w stronę Grolima, naciskając bardzo delikatnie. Lecz myśli, na które się natknął, nie wykazywały żadnej nietypowej świadomości, brakowało im też aury, która zawsze emanowała z umysłu czarodzieja. Nie rób tego – upomniał głos w jego umyśle. – Zupełnie jakbyś uderzył w dzwon albo powiesił sobie tabliczkę na szyi. Garion szybko wycofał myśli. Sądziłem, że wszyscy Grolimowie to czarnoksiężnicy – odparł bezgłośnie. – Ci dwaj są po prostu zwykłymi ludźmi. Lecz druga świadomość już zniknęła. Dwaj Grolimowie minęli ich i Yarblek splunął z pogardą na ulicę. – Świnie – wymamrotał. – Zaczynam nie znosić Mallorean niemal tak samo jak Murgów. – Wszak zagarnęli twój kraj – zauważył Silk. Yarblek odchrząknął. – Kiedy wpuścisz jednego Malloreanina, wkrótce masz ich wszędzie pod nogami. – To po co w ogóle ich tu wpuściliście? – Wiem, że jesteś szpiegiem – rzucił Yarblek bezceremonialnie – i nie zamierzam rozmawiać z tobą o polityce, więc przestań wyciągać ze mnie informacje. – Po prostu zabijam czas – powiedział Silk z niewinną miną. – Może zajmiesz się swoimi sprawami? – Ależ to są moje sprawy, druhu. Kupiec spojrzał na niego gniewnie i nagle wybuchnął śmiechem. – Dokąd jedziemy? – Silk rozglądał się po nędznej ulicy. – To nie najlepsza dzielnica. – Niedługo się dowiesz. Wkrótce dotarli do rzeki. Smród unoszących się w wodzie śmieci i otwartych rynsztoków dosłownie zwalał z nóg. Pod ścianami żerowały szczury, a mijani przechodnie licho ubrani poruszali się szybko jak ludzie mający powody, by

unikać policji. Nagle Yarblek ściągnął ostro wodze i skręcił w kolejną uliczkę. – Dalej pójdziemy pieszo. – Zeskoczył z siodła. – Chcę wejść od tyłu. Zostawiwszy wierzchowce pod opieką jednego ze swych ludzi, poprowadził ich naprzód; po drodze starannie omijali stosy gnijących śmieci. – Tutaj. – Wskazał krótkie, rozklekotane drewniane schody, które wiodły w dół do wąskich drzwi. – Gdy wejdziemy do środka, pochylcie głowy. Nie chcemy, by zbyt wielu ludzi zauważyło, że nie jesteście Nadrakami. Zeszli po skrzypiących schodkach i wśliznęli się do mrocznej, zadymionej gospody; cuchnęło potem, rozlanym piwem i starymi wymiocinami. Z paleniska pośrodku sali osypywał się popiół, żarzyło się tam kilkanaście grubych szczap, wydzielając mnóstwo dymu. Dwa brudne okna z przodu były tylko nieco ciemniejsze od ścian. Samotna lampa olejowa wisiała na łańcuchu przybitym do belki u powały. – Usiądźcie tutaj. – Yarblek trącił stopą ławę opartą o ścianę. – Zaraz wrócę. Ruszył szybko w głąb gospody. Garion rozejrzał się i odkrył od razu, że dwóch ludzi Yarbleka z pozorną nonszalancją opiera się o futrynę. – Co teraz zrobimy? – wyszeptał do Silka. – Nie mamy zbyt wielkiego wyboru. Zaczekajmy, zobaczymy, co się stanie. – Nie wydajesz się zdenerwowany. – Bo nie jestem. – Przecież nas aresztowano, prawda? Silk pokręcił głową. – Kiedy kogoś aresztujesz, zakuwasz go w kajdany. Król Drosta chce ze mną porozmawiać, to wszystko. – Ale w liście gończym napisano... – Na twoim miejscu nie przejmowałbym się tym, Garionie. List gończy miał zamydlić oczy Malloreanom. Cokolwiek planuje Drosta, nie chce, by się o tym dowiedzieli. Yarblek przecisnął się z powrotem przez tłum i ciężko opadł na lepką od brudu ławę obok nich. – Drosta wkrótce tu będzie. Napijecie się czegoś, skoro i tak czekamy? Silk rozejrzał się z lekkim niesmakiem. – Raczej nie – odparł. – W baryłkach piwa w takich miejscach zwykle pływa kilka utopionych szczurów, nie mówiąc już o martwych muchach i karaluchach. – Nie to nie – mruknął Yarblek. – Czy to nie dziwne miejsce jak dla króla? – Garion rozejrzał się po niechlujnym wnętrzu. – Żeby to zrozumieć, musiałbyś znać króla Drostę – odrzekł Silk. – Ma nietypowe upodobania i nadrzeczne gospody świetnie mu odpowiadają. Yarblek roześmiał się i przytaknął. – Nasz monarcha jest dość chutliwy. Nie popełnijcie błędu i nie uznajcie go za głupca. Jest może nieco nieokrzesany, ale na pewno nie głupi. Może

odwiedzać podobne miejsca i żaden Malloreanin nie zniży się do tego, by go śledzić. Odkrył, że to świetna metoda prowadzenia interesów, które wolałby ukryć przed okiem ’Zakatha. Nagle przy wejściu wybuchło zamieszanie. Dwóch rosłych Nadraków w czarnych skórzanych tunikach i spiczastych hełmach przecisnęło się przez drzwi. – Z drogi! – warknął jeden z nich. – Niech wszyscy wstaną. – Ci, którzy zdołają się podnieść – dodał drugi cierpko. Przez tłum przeszła fala wiwatów i szyderczych okrzyków, gdy w progu stanął chudy mężczyzna w żółtym satynowym kaftanie i zielonym aksamitnym płaszczu oblamowanym futrem. Oczy miał wyłupiaste, twarz pokrywały mu głębokie, stare blizny po ospie. Poruszał się szybko i gwałtownie, z miną, w której rozbawienie łączyło się z pożądliwą niecierpliwością. – Niech będzie pozdrowiony jego wysokość Drosta lek Thun, król Nadraków! – wykrzyknął któryś pijak. Pozostali bywalcy gospody wybuchnęli gromkim śmiechem, pogwizdywali i krzyczeli, tupiąc. – Moi wierni poddani – odparł chudzielec z obleśnym uśmiechem. – Pijacy, złodzieje i alfonsi. Cóż to za rozkosz skąpać się w ciepłym blasku waszej miłości do mnie. – Wzgardę zdawał się kierować nie tylko pod adresem cuchnącego, niedomytego tłumu, ale i własnym. Zebrani zagwizdali chórem, tupiąc głośno. – Ile dziś wieczór, Drosto?! – krzyknął ktoś. – Ile tylko zdołam. – Król oblizał usta. – Moim obowiązkiem jest rozdzielanie królewskich błogosławieństw wszędzie, gdzie się udaję. – Tak to nazywasz? – zapytał rubasznie ktoś inny. – Nazwa tak samo dobra jak inne. – Drosta wzruszył ramionami. – Królewska sypialnia już czeka. – Właściciel gospody skłonił się teatralnie. – Wraz z królewskimi pluskwami – dodał Drosta. – Piwo dla wszystkich nie dość pijanych, by je rozlać. Niech wierni poddani wypiją za moją potencję. Tłum zaczął wiwatować, król tymczasem przecisnął się w stronę schodów na górne piętra budynku. – Wzywają mnie obowiązki. – Szerokim gestem wskazał stopnie. – Niechaj wszyscy widzą, z jakim zapałem dźwigam swe ciężkie jarzmo. – To rzekłszy, ruszył na górę, ścigany drwiącymi wrzaskami motłochu. – Co teraz? – spytał Silk. – Odczekamy chwilę – odparł Yarblek. – Gdybyśmy natychmiast poszli za nim, wszyscy by się połapali. Garion drgnął nerwowo. Gdzieś za uszami poczuł słabe, irytujące mrowienie, lekkie ukłucia, rozpełzały się po skórze. Z dreszczem pomyślał o wszach i pchłach, przeskakujących z bywalców tej spelunki w poszukiwaniu świeżej krwi. Odrzucił jednak ten pomysł. Mrowienie miało inną przyczynę. Nieopodal jakiś obdarty pijak chrapał głośno z głową na stole. W połowie jednego chrapnięcia na moment uniósł twarz i mrugnął. To był Belgarath.

Szybko skrył twarz, a Garion odetchnął z ulgą. Pijany motłoch w karczmie zachowywał się coraz hałaśliwiej. Obok paleniska wybuchła bójka. Reszta klientów z początku wiwatowała, ustawiona w kole, potem – dołączywszy do zabawy – kopali dwóch tarzających się na ziemi mężczyzn. – Chodźmy na górę. – Yarblek wstał. Szybko przepchnął się przez tłum i dotarł do schodów. – Jest tu dziadek – szepnął Garion do Silka, podążając za nim. – Widziałem go – odparł Silk. Schody wychodziły na pogrążony w półmroku korytarz, podłoga była zasłana brudnym, wyświeconym dywanem. Na drugim końcu znudzeni gwardziści króla Drosty opierali się o ścianę po obu stronach solidnych drzwi. – Nazywam się Yarblek – oznajmił przyjaciel Silka, gdy do nich dotarli. – Drosta mnie oczekuje. Gwardziści spojrzeli po sobie, potem jeden zastukał do drzwi. – Jest tu człowiek, którego wasza wysokość chciał widzieć. – Wpuśćcie go – polecił stłumiony głos Drosty. – Nie jest sam – dodał żołnierz szybko. – Nie szkodzi. Gwardzista odsunął rygiel i pchnął drzwi. Król Nadraków leżał rozwalony na rozbebeszonym łóżku, obejmując wątłe ramiona dwóch brudnych, niezwykle skąpo odzianych dziewczynek o potarganych włosach i pozbawionych nadziei oczach. – Co cię zatrzymało? – spytał monarcha. – Nie chciałem zwracać na siebie uwagi, idąc tuż za tobą, Drosto. – Już miałem zająć się czymś innym. – Drosta posłał dziewczynkom pożądliwe spojrzenie. – Czyż nie są rozkoszne? – Jeśli ktoś lubi ten typ. – Yarblek wzruszył ramionami. – Osobiście wolę nieco dojrzalsze. – Takie też są dobre – przyznał Drosta. – Ale ja kocham je wszystkie. Zakochuję się dwadzieścia razy dziennie. Zmykajcie, ślicznotki. Teraz muszę załatwić pewne sprawy. Poślę po was później. Dziewczynki natychmiast wybiegły z pokoju. Drosta usiadł na łóżku, z roztargnieniem drapiąc się pod pachą. Spod rozpiętego, poplamionego żółtego kaftana wyglądała koścista klatka piersiowa porośnięta gęstymi czarnymi włosami. Król był chudy, niemal przypominał szkielet. Jego ręce przywodziły na myśl dwa patyki, włosy miał tłuste i matowe, brodę rzadką, niechlujną. Całą twarz pokrywały głębokie, czerwone blizny po ospie. Na szyi i dłoniach miał odrażającą wysypkę. Wydzielał nieprzyjemną woń. – Jesteś pewien, że właśnie o niego mi chodziło? – spytał Yarbleka. Z jego głosu zniknęło chrapliwe rozbawienie – mówił teraz zdecydowanie, stanowczo, jak człowiek całkowicie skupiony na interesach. Garion szybko dokonał w myślach paru poprawek. Drosta lek Thun nie był do końca taki, jaki

się wydawał. – Znam go od lat, Drosto – odparł Yarblek. – To jest książę Kheldar z Drasni, znany także jako Silk i czasami Ambar z Kotu bądź Radek z Boktoru. Złodziej, oszust i szpieg. Poza tym nie jest taki zły. – Jesteśmy niezmiernie radzi, mogąc spotkać tak słynnego człowieka – powiedział król Drosta. – Witaj, książę Kheldarze. – Witaj, wasza wysokość. – Silk skłonił się z wdziękiem. – Zaprosiłbym cię do pałacu – ciągnął Drosta – lecz chwilowo przebywają w nim goście mający brzydki zwyczaj wtykania nosów w nie swoje sprawy. – Zaśmiał się cierpko. – Na szczęście szybko się przekonałem, że Malloreanie to strasznie purytański naród. Nie ma mowy, by poszli za mną do takiej spelunki, toteż możemy tu rozmawiać swobodnie. – Obrzucił wzrokiem tanie, o krzykliwym wystroju pomieszczenie z czerwonymi zasłonami i uśmiechnął się z rozbawieniem. – Poza tym – dodał – tutaj mi się podoba. Garion został przy drzwiach, oparty o ścianę, i starał się nie rzucać w oczy. Lecz rozglądający się nerwowo Drosta i tak go zauważył. – Można mu ufać? – Zwrócił się do Silka. – Całkowicie – zapewnił go Drasanin. – To mój uczeń, kształcę go w interesach. – Jakich? Kradzieżach czy szpiegostwie? Silk wzruszył ramionami. – W gruncie rzeczy nie ma różnicy. Yarblek mówi, że chciałeś się ze mną widzieć. Zakładam, że ma to coś wspólnego ze sprawami bieżącymi, a nie z nieporozumieniami z przeszłości. – Szybki jesteś, Kheldarze – mruknął Drosta z aprobatą. – Potrzebna mi twoja pomoc i jestem gotów za nią zapłacić. Silk uśmiechnął się szeroko. – Bardzo lubię słowo „zapłata”. – Tak też słyszałem. Wiesz, co się dzieje w Gar og Nadrak? – Drosta patrzył przenikliwie, maska lenistwa i rozpusty zniknęła bez śladu. – Przypominam, że służę w wywiadzie, wasza wysokość – odrzekł Silk. Król mruknął coś pod nosem. Wstał i podszedł do stołu, na którym ustawiono karafkę i kilka kieliszków. – Wina? – spytał. – Czemu nie. Nadracki król napełnił cztery kieliszki, wziął jeden i chodził nerwowo po pokoju. Twarz miał wykrzywioną gniewnie. – Nie podoba mi się to wszystko, Kheldarze – wybuchnął. – Od wieków, od pokoleń moja rodzina starała się wyrwać Gar og Nadrak spod władzy Grolimów, którzy teraz zamierzają wciągnąć nas znów w otchłań barbarzyństwa. A ja nie mam wyboru, muszę się na to zgodzić. Wewnątrz moich granic włóczy się ćwierć miliona Mallorean, a ogromna, niepoliczalna armia czeka tuż na północy. Jeśli ośmielę się zaprotestować, ’Zakath zmiażdży moje królestwo.

– Naprawdę mógłby to zrobić? – Silk usiadł przy stole. – Tak łatwo i bez emocji, jak ty zabiłbyś muchę – odparł Drosta. – Spotkałeś go kiedyś? Silk pokręcił głową. – Masz szczęście. – Drosta zadrżał. – Taur Urgas to szaleniec, lecz mimo że go nienawidzę, muszę przyznać, że wciąż pozostał człowiekiem. ’Zakath jest cały z lodu. Muszę nawiązać kontakt z Rhodarem. – Ach, tak – mruknął Silk. – Zatem o to chodzi. – Jesteś miłym człowiekiem, Kheldarze – mówił Drosta cierpko – lecz nie zadawałbym sobie tyle trudu tylko dla przyjemności rozmowy z tobą. Musisz przekazać Rhodarowi moją wiadomość. Starałem się z nim skontaktować, ale nie mogę go doścignąć. Cały czas gdzieś go nosi. Jak podobny tłuścioch może poruszać się tak szybko? – Pozory czasem mylą. Co chcesz z nim załatwić? – Sojusz. Jestem przyparty do muru. Albo sprzymierzę się z Rhodarem, albo mnie połkną. Silk ostrożnie odstawił kieliszek. – To bardzo poważna propozycja, wasza wysokość. W obecnej sytuacji wymagałaby ogromnej siły perswazji. – Dlatego po ciebie posłałem, Kheldarze. Nastał koniec świata. Musisz dotrzeć do Rhodara i przekonać go, by wycofał swoją armię z thullijskiej granicy. Niech zatrzyma ten obłęd, nim będzie za późno. – Przekonanie wuja do czegoś wykracza poza moje możliwości, królu Drosto – odparł ostrożnie Silk. – Pochlebia mi, iż sądzisz, że mam na niego tak wielki wpływ, ale zazwyczaj nasze stosunki układały się dokładnie odwrotnie. – Nie rozumiesz, co się tu dzieje, Kheldarze? – W głosie Drosty brzmiała udręka, wzmacniał swe słowa gwałtownymi gestami. – Mamy tylko jedną nadzieję przetrwania, nie dać Murgom i Malloreanom powodu, by się zjednoczyli. Powinniśmy starać się podburzać ich przeciw sobie, a nie dostarczać wspólnego wroga. Taur Urgas i ’Zakath nienawidzą się z pasją bliską świętemu powołaniu. Murgów jest więcej niż ziaren piasku, Mallorean więcej niźli gwiazd na niebie. Grolimowie mogą ględzić o przebudzeniu Toraka, póki nie odpadną im języki, lecz Taur Urgas i ’Zakath wyruszyli w pole z tylko jednego powodu – każdy z nich chce zniszczyć drugiego i zostać władcą wszystkich Angaraków. Zmierzają ku wzajemnie wyniszczającej wojnie. Jeśli nie będziemy się wtrącać, możemy się pozbyć obu naraz. – Chyba rozumiem, o co ci chodzi – mruknął Drasanin. – ’Zakath przewozi swoich Mallorean przez Morze Wschodnie do obozowisk w pobliżu Thull Zelik. Taur Urgas zgromadził południowych Murgów pod Rak Goska. Wyruszą przeciw sobie. Musimy zejść im z drogi i pozwolić, by się starli. Każ Rhodarowi się wycofać, nim wszystko zepsuje. – Rozmawiałeś o tym z Thullami? – spytał Silk. Drosta prychnął pogardliwie. – Niby po co? Starałem się wytłumaczyć to królowi Gethellowi, ale rozmowa

z nim przypomina gadanie do kupy łajna. Thullowie tak bardzo boją się Grolimów, że wystarczy wspomnieć imię Toraka, by poszli w rozsypkę. Gethell to Thull z krwi i kości, między uszami ma wyłącznie piasek. – Jest tylko jeden problem z twoim planem, Drosto. Nie mogę zanieść twojej wiadomości królowi Rhodarowi. – Nie możesz?! – wybuchnął Drosta. – Co to znaczy nie możesz?! – Z wujem nie jesteśmy obecnie w najlepszych stosunkach – skłamał Silk gładko. – Parę miesięcy temu mieliśmy drobne nieporozumienie i gdy tylko mnie Rhodar zobaczy, każe zakuć w kajdany. A jestem pewien, że później będzie jeszcze gorzej. Drosta jęknął. – Zatem wszystko stracone. Byłeś moją ostatnią nadzieją. – Pozwól mi chwilę się zastanowić. – Silk zmarszczył brwi. – Może zdołamy jednak uratować sytuację. – Zapatrzył się w podłogę, z roztargnieniem obgryzając paznokieć. – Ja nie mogę pojechać – rzekł. – Ale nie znaczy to, że ktoś inny nie może. – Komu innemu Rhodar by zaufał? Silk odwrócił się do Yarbleka, który z zatroskaną miną słuchał uważnie całej rozmowy. – Masz teraz w Drasni jakieś kłopoty? – spytał. – Nic mi o tym nie wiadomo. – Świetnie. W Boktorze jest pewien handlarz futer, nazywa się Geldahar. – Tłuścioch, trochę zezowaty? – Tak. Weź transport futer i jedź do Boktoru. A kiedy będziecie się targować, powiedz Geldaharowi, że w tym roku łososie późno przypłynęły na tarło. – Z pewnością będzie wstrząśnięty tymi słowami. – Tak brzmi hasło – wyjaśnił Silk z przesadną cierpliwością. – Gdy Geldahar to usłyszy, zrobi wszystko, by doprowadzić cię do pałacu przed oblicze królowej Porenn. – Słyszałem o jej urodzie – rzekł Yarblek. – Ale nie warto jechać tak daleko tylko po to, by spotkać się z ładną panną. Z pewnością zdołam znaleźć w tym budynku kilka ładnych panien. – Nie rozumiesz. Porenn jest żoną Rhodara, król ufa jej bardziej, niż kiedyś ufał mnie. Będzie wiedziała, że przybywasz ode mnie, i wszystko, co jej powiesz, przekaże mojemu wujowi. Rhodar otrzyma wiadomość Drosty trzy dni po tym, gdy dotrzesz do Boktoru. Gwarantuję to. – Chcesz poinformować o wszystkim kobietę?! – zaprotestował Drosta gwałtownie. – Kheldarze, tyś chyba oszalał! Jeśli kobieta ma utrzymać tajemnicę, trzeba jej najpierw uciąć język. Silk pokręcił głową. – W tej chwili Porenn kieruje drasańskim wywiadem. I tak zna już większość tajemnic tego świata. Twój wysłannik nigdy nie przedostanie się do Rhodara przez armię Alornów, zapomnij o tym. W armii są też Cherekowie, a oni bez pytania zabiją każdego Angaraka. Jeśli chcesz nawiązać łączność z Rhodarem,

musisz skorzystać z drasańskiego wywiadu, a to znaczy, że konieczne jest pośrednictwo Porenn. Drost nadal miał wątpliwości. – Może tak być – przyznał po dłuższym namyśle. – W tej chwili gotów jestem spróbować wszystkiego. Ale po co angażować w to Yarbleka? Czemu ty nie przekażesz mojej wiadomości drasańskiej królowej? Twarz Silka przybrała lekko zbolały wyraz. – Osoba Porenn stanowiła główny powód mojego sporu z wujem. W tej chwili na pewno nie byłbym mile widziany w pałacu. Król Drosta uniósł krzaczastą brew. – A zatem tak to wygląda! – Zaśmiał się i odwrócił do Yarbleka. – Czyli wszystko zależy od ciebie. Zacznij przygotowania do wyjazdu. – I tak już jesteś mi winien pieniądze, Drosto – rzekł bez ogródek Yarblek. – Nagrodę za sprowadzenie Kheldara. Pamiętasz? Drosta wzruszył ramionami. – Zapisz to gdzieś. – Nie ma mowy, na bieżąco regulujmy rachunki. Jesteś znany z tego, że nie płacisz chętnie, gdy dostaniesz już to, czego chcesz. – Yarbleku, jestem twoim królem! – przypomniał Drosta żałośnie. Kupiec z drwiącym uśmieszkiem skłonił głowę. – Czczę i szanuję waszą wysokość, ale interes to interes. – Nie noszę przy sobie takich sum. – Nie szkodzi, mogę zaczekać. – Yarblek splótł ręce na piersi i usiadł w fotelu z miną człowieka gotowego zostać tam jakiś czas. Król Nadraków patrzył na niego bezradnie. A potem otwarły się drzwi i do środka wszedł Belgarath, wciąż odziany w łachmany. Nie wszedł ukradkiem; poruszał się śmiało, zdecydowanie. – Co to ma być?! – wykrzyknął z niedowierzaniem Drosta. – Straże! – huknął. – Zabierzcie stąd tego pijaka. – Oni śpią, Drosto – odparł Belgarath spokojnie. – Nie traktuj ich jednak zbyt surowo, to nie ich wina. – Zamknął za sobą drzwi. – Kim ty jesteś i co sobie myślisz?! Wynoś się stąd! – Lepiej przyjrzyj mu się bliżej, Drosto. – Silk zachichotał cicho. – Wygląd bywa mylący. Nie powinieneś spieszyć się tak z odprawianiem ludzi. Może on chce ci powiedzieć coś ważnego. – Ty go znasz, Kheldarze? – Wszyscy na świecie go znają. A przynajmniej o nim słyszeli. Król zmarszczył czoło w namyśle, lecz Yarblek zerwał się nagle z fotela. – Och! – jęknął. – Spójrz na niego, zastanów się chwilę. Wiesz, kto to jest. Król Nadraków, wpatrując się w starca, wybałuszył oczy. – Ty! – wyrzucił z siebie. – Od początku w tym uczestniczył – domyślił się Yarblek. – Już w Cthol Murgos powinienem był dodać dwa do dwóch. On, kobieta i to wszystko. – Co robisz w Gar og Nadrak? – spytał Drosta z nabożnym lękiem.

– Po prostu tędy przejeżdżam. Jeśli zakończyłeś już dyskusję, królu, potrzebuję tych dwóch Alornów. Mamy przed sobą ważne spotkanie, a jesteśmy już nieco spóźnieni. – Zawsze wierzyłem, że jesteś mitem. – Staram się podtrzymywać tę wiarę. Bardzo ułatwia mi życie. – Czy masz jakiś związek z tym, co robią Alornowie? – Owszem, działają mniej więcej zgodnie z moimi sugestiami. Polgara ma na nich oko. – Mógłbyś skontaktować się z nimi i powiedzieć, by się wycofali? – To nie będzie konieczne. Na twoim miejscu nie przejmowałbym się ’Zakathem i Taurem Urgasem. Wkrótce zdarzy się coś o wiele ważniejszego niż ich kłótnie. – A więc to robi Rhodar – rzekł Drosta z nagłym zrozumieniem. – Naprawdę jest już tak późno? – Później nawet, niż sądzisz. – Stary czarodziej podszedł do stołu i nalał sobie wina. – Torak porusza się we śnie i cała sprawa rozstrzygnie się, nim stopnieją śniegi. – Tego już za wiele, Belgaracie! Mógłbym spróbować manewrów wokół Taura Urgasa i ’Zakatha, ale Torakowi nie zamierzam się sprzeciwiać. – Ze zdecydowaną miną ruszył do drzwi. – Nie rób nic zbyt pochopnie, Drosto. – Belgarath usiadł w fotelu i pociągnął łyk wina. – Grolimowie nie są rozsądni. A fakt, że przebywam tu, w Yar Nadrak, uznają z pewnością za zdradę z twojej strony. Rozciągną cię na ołtarzu i usmażą twe serce, nim zdołasz cokolwiek wyjaśnić, nie zważając na to, że jesteś królem. Drosta znieruchomiał, jego poznaczona bliznami twarz śmiertelnie zbladła. Chwilę zmagał się z samym sobą. Oklapł zupełnie, a wcześniejsza determinacja zniknęła bez śladu. – Trzymasz mnie za gardło, prawda, Belgaracie? – Zaśmiał się krótko. – Przez ciebie sam się przechytrzyłem, a teraz wykorzystasz to, aby mnie zmusić do zdrady boga Angaraków. – Naprawdę tak bardzo go wielbisz? – Nikt nie wielbi Toraka. Po prostu się go boję. To lepszy powód, by się mu nie narażać, niż związki uczuciowe. Jeśli się ocknie... – Król Nadraków zadrżał. – Zastanawiałeś się może, jak wyglądałby świat, gdyby on nie istniał? – podsunął Belgarath. – Nie ma co nawet marzyć. To przecież bóg, nikt nie zdołałby go pokonać. Jest zbyt potężny. – Istnieją siły potężniejsze niż bogowie, Drosto. Dwie mógłbym wymienić od razu. I właśnie te dwie rzeczy zmierzają ku ostatecznemu spotkaniu. Nierozsądnie byłoby stawać im na drodze. Droście przyszło do głowy coś jeszcze. Z niedowierzaniem spojrzał wprost na Gariona. Potrząsnął głową i przetarł oczy, jakby próbował się obudzić. Garion

stał się nagle boleśnie świadom wielkiego miecza na swoich plecach. Wyłupiaste oczy Drosty rozszerzyły się jeszcze bardziej, gdy zrozumienie, co właściwie widzi, wymazało sugestię Klejnotu, by jego umysł nie rejestrował tego, co podpowiada wzrok. Brzydka twarz króla Nadraków przybrała pokorny wyraz, w jego oczach rozbłysła rozpaczliwa nadzieja. – Wasza wysokość – wyjąkał, kłaniając się z bezbrzeżnym szacunkiem. Garion uprzejmie skłonił głowę. – Wygląda na to, że muszę życzyć ci szczęścia – powiedział Drosta cicho. – Choć Belgarath jest taki pewien swego, myślę, że ci się ono przyda. – Dziękuję, królu Drosto – odparł Garion.

Rozdział VI – Myślisz, Silku, że możemy Droście zaufać? – zagadnął Garion, gdy podążali za Belgarathem zaśmieconą uliczką na tyłach karczmy. – Tak, dopóki mamy na niego haka. Ale co do jednego mówił prawdę. Faktycznie przyparli go do muru. Może dzięki temu spróbuje dogadać się z Rhodarem w dobrej wierze, przynajmniej z początku. Gdy dotarli do ulicy u wylotu alejki, Belgarath spojrzał w wieczorne niebo. – Lepiej się pospieszmy. Chcę wydostać się z miasta jeszcze przed zamknięciem bram. Zostawiłem nasze konie w zagajniku, jakieś półtora kilometra od murów. – Wróciłeś po nie? – spytał Silk ze zdumieniem. – Oczywiście. Nie zamierzam iść pieszo do Morindlandu. Dotarli do bram o zmierzchu, w chwili gdy strażnicy już je zamykali. Jeden z nadrackich żołnierzy uniósł dłoń, jakby chciał ich zatrzymać. Potem jednak zmienił zdanie i z irytacją ponaglił ich gestem, mamrocząc pod nosem przekleństwa. Wielkie nasmołowane wrota zatrzasnęły się z hukiem za nimi, usłyszeli brzęk ciężkich łańcuchów, gdy żołnierze zaciągali rygle. Garion zerknął na wyrzeźbione oblicze Toraka, spoglądające na nich z góry, po czym demonstracyjnie odwrócił się doń plecami. – Będą nas ścigać? – spytał Belgaratha Silk, maszerując ubitym traktem. – Wcale by mnie to nie zdziwiło. Drosta wie albo podejrzewa, co tutaj robimy. Malloreańscy Grolimowie są bardzo subtelni. Potrafią odczytać jego myśli tak, że nie ma o tym pojęcia. Dlatego nie śledzą go, gdy wybiera się na jedną ze swoich wycieczek. – Nie powinniśmy podjąć jakichś kroków? – Jesteśmy zbyt blisko Mallorei, by czynić zbędny hałas. Zedar usłyszałby mnie z daleka, a Torak już ledwie drzemie. Na tym etapie wolę nie ryzykować, że go obudzę. Szli szybko w stronę cienistej linii krzaków na skraju otwartych pól, otaczających miasto. Słyszeli głośny rechot żab z bagnistych brzegów rzeki. – A zatem tak naprawdę Torak już nie śpi? – odezwał się Garion. W głębi duszy wciąż żywił niejasną nadzieję, że zdołają podkraść się do uśpionego boga i kompletnie go zaskoczyć. – Odgłos twojej dłoni dotykającej Klejnotu wstrząsnął całym światem – odparł dziadek. – Nawet Torak nie mógł tego przespać. Jeszcze się nie obudził, ale już nie śpi. – Naprawdę było to aż tak głośne? – zaciekawił się Silk.

– Pewnie słyszalne nawet po drugiej stronie wszechświata. Zostawiłem konie tam. – Stary czarodziej wskazał ciemną kępę wierzb kilkaset kroków od traktu. Z tyłu dobiegł ich brzęk ciężkiego łańcucha. Spłoszone żaby na moment ucichły. – Otwierają bramę – rzucił Silk. – Nie zrobiliby tego bez oficjalnego rozkazu. – Szybciej! – warknął Belgarath. Konie powitały ich rżeniem, gdy w szybko gęstniejącym mroku przedzierali się przez gęstwinę wierzb. Wyprowadzili je z zagajnika, dosiedli i ruszyli z powrotem na trakt. – Wiedzą, że gdzieś tu jesteśmy – rzekł Belgarath. – Nie ma sensu się ukrywać. – Momencik... – Silk zeskoczył z siodła, pogrzebał w jukach zapasowego konia, wyciągnął coś i z powrotem dosiadł swego wierzchowca. – Ruszajmy. Pędzili galopem po trakcie pod gwiaździstym niebem w stronę lasu otaczającego wypalone pustkowie, gdzie była stolica Nadraków. – Widzisz ich?! – zawołał do Silka Belgarath. Drasanin jechał z tyłu, cały czas oglądał się przez ramię. – Chyba tak! – odkrzyknął. – Są jakieś półtora kilometra za nami. – Zbyt blisko. – Załatwię to, kiedy wjedziemy między drzewa – odparł Silk pewnie. Mroczny las zbliżał się z każdą chwilą, Garion czuł już w powietrzu zapach drzew. Wpadli w głębokie cienie puszczy i poczuli, że powietrze ociepla się lekko, jak zawsze po wejściu do lasu. Silk mocno ściągnął wodze. – Nie zatrzymujcie się. – Zeskoczył z siodła. – Zaraz was dogonię. Belgarath i Garion jechali dalej, nieco wolniej, by móc dostrzec drogę w ciemności. Po kilku minutach doścignął ich Silk. – Słuchajcie – rzekł, zatrzymując konia. Błysnął zębami w ciemności. – Zbliżają się – ostrzegł niespokojnie Garion, słysząc tętent kopyt. – Czy nie powinniśmy... – Słuchaj! – odszepnął Silk ostro. Z tyłu dobiegły ich krzyki i głuchy łoskot upadających ludzi. Konie zarżały głośno i odbiegły w mrok. Silk zaśmiał się złośliwie. – Chyba możemy już ruszać. Stracą trochę czasu, goniąc wierzchowce. – Co zrobiłeś? – zapytał Garion. – Przeciągnąłem przez drogę linę na wysokości piersi jeźdźca. To stara sztuczka. Ale czasami stare sztuczki okazują się najlepsze. Teraz będą musieli jechać bardzo ostrożnie. Do rana powinniśmy ich zgubić. – Ruszajmy więc – zgodził się Belgarath. – Dokąd zmierzamy? – spytał Silk, gdy przeszli w cwał. – Jedziemy wprost na północ, w góry. Zbyt wielu ludzi wie, że tu jesteśmy, postarajmy się więc jak najszybciej dotrzeć do kraju Morindimów.

– Jeśli naprawdę im na nas zależy, pojadą przecież za nami, prawda? – Garion obejrzał się nerwowo. – Wątpię – odparł Belgarath. – Gdy tam dotrzemy, zostaną daleko z tyłu. Nie sądzę, aby zaryzykowali wtargnięcie na tereny Morindimów, by podążać śladem, który już dawno ostygł. – To aż tak niebezpieczne, dziadku? – Morindimowie paskudnie traktują schwytanych obcych. Garion zastanowił się. – A my nie będziemy dla Morindimów obcy? – Gdy dotrzemy na miejsce, zajmę się tym. Przez resztę aksamitnej nocy galopowali naprzód, pozostawiając daleko w tyle prześladowców. W gęstej ciemności pod drzewami migotały świetliki, świerszcze cykały niestrudzenie. Gdy wśród gałęzi zajaśniały pierwsze zorze poranka, dotarli do skraju kolejnego wypalonego terenu. Belgarath ściągnął wodze i ostrożnie wystawił głowę nad gęste, tu i ówdzie przypalone krzaki. – Teraz coś zjedzmy – rzekł. – Konie muszą odpocząć, więc prześpijmy się trochę przed dalszą jazdą. – Rozejrzał się wokół; niebo z każdą chwilą jaśniało coraz bardziej. – Proponuję jednak, abyśmy zjechali z drogi. Poprowadził ich skrajem pogorzeliska. Po kilkuset krokach dotarli na niewielką polanę pośród bujnych krzaków. Biło tutaj źródło, woda tworzyła niewielkie, omszałe jeziorko. Trawa na polanie była soczyście zielona. – To mi wygląda na dobre miejsce – stwierdził Belgarath. – Dobre? – zdziwił się Silk. Patrzył na ledwo ociosany kamienny blok pokryty czarnymi plamami. – Dla naszych celów owszem – odparł stary czarodziej. – Ludzie zwykle unikają ołtarzy Toraka, a nam nie zależy na towarzystwie. Zatrzymali się pod drzewami i zeskoczyli z siodeł. Belgarath grzebał w jukach, szukając chleba i suszonego mięsa. Garion był dziwnie roztargniony, ze zmęczenia kręciło mu się w głowie. Rozmyślnie ruszył po sprężystej trawie w stronę zakrwawionego ołtarza. W bladym świetle świtu nie rzucał cienia, był stary, od dawna nieużywany. Plamy krwi wsiąknęły głęboko w kamień i poczerniały, a zaściełające ziemię kości porósł zielony mech. Niewielki pająk czmychnął wprost w pusty oczodół omszałej czaszki. Wiele kości nosiło ślady złamań i małych ostrych zębów leśnych padlinożerców. Tania, poczerniała srebrna brosza z łańcuszkiem leżała zaplątana w kanciasty krąg. Nieopodal na końcu strzępka spleśniałego pasa wciąż tkwiła mosiężna sprzączka, zielona od śniedzi. – Odejdź stamtąd, Garionie. – Widok, jaki mieli przed sobą, napawał Silka odrazą. – Patrzenie na ten ołtarz nawet mi pomaga – stwierdził spokojnie Garion. – Pozwala myśleć o czymś innym niż strach. – Wyprostował ramiona, wielki miecz przesunął mu się na plecach. – Uważam, że świat nie potrzebuje czegoś takiego. Czas, by ktoś z tym skończył. Gdy się odwrócił, spostrzegł, że Belgarath przygląda mu się zmrużonymi,

mądrymi oczami. – To już jakiś początek – mruknął czarodziej. – Zjedzmy coś i prześpijmy się. Po szybkim posiłku uwiązali konie i opatuleni w koce spoczęli pod krzakami na skraju polany. Garion zasnął natychmiast. Gdy się ocknął, dochodziło już południe. Ze snu wyrwał go cichy szept w głębi umysłu. Garion usiadł szybko, rozglądając się w poszukiwaniu źródła owego szeptu, lecz ani las, ani zarośnięte pogorzelisko nie kryły w sobie żadnego zagrożenia. Belgarath stał nieopodal i spoglądał w niebo, na krążącego wielkiego sokoła. Co ty tu robisz? – Stary czarodziej nie przemówił, lecz posłał to pytanie w myślach ku niebu. Sokół, kreśląc w powietrzu spiralę, opadał ku polanie, rozłożył szeroko skrzydła, ominął ołtarz, i wylądował na trawie. Spojrzał wprost na Belgaratha ognistożółtymi oczami, po czym zamigotał i jakby się rozpływał. Gdy migotanie ustało, w jego miejscu tkwił kaleki czarodziej Beldin. Wciąż był obdarty, brudny i poirytowany, tak jak wtedy gdy Garion widział go po raz ostatni. – Czemu jedziecie tak powoli? – zwrócił się do Belgaratha. – Zatrzymywaliście się po drodze w każdej karczmie? – Mieliśmy drobne opóźnienie – odparł Belgarath. Beldin posłał mu karcące spojrzenie. – Jeśli dalej będziecie się tak wlec, nie dotrzecie do Cthol Mishrak przed końcem roku. – Zdążymy, Beldinie. Za bardzo się martwisz. – Ktoś musi. Wiesz chyba, że was ścigają? – Jak są daleko? – Jakieś pięć kilometrów. – Wystarczy. Zrezygnują, gdy dotrzemy do Morindlandu. – A jeśli nie? – Spędzałeś może ostatnio dużo czasu z Polgarą? – spytał Belgarath sucho. – Miałem nadzieję, że nie usłyszę już więcej żadnych „a jeśli”. Beldin wzruszył ramionami. Garb na jego plecach sprawił, że gest ów wyglądał niezwykle groteskowo. – Widziałem ją tydzień temu – oznajmił. – Ma wobec ciebie bardzo interesujące plany. – Przybyła do Doliny Aldura? – zdumiał się Belgarath. – Tylko przejeżdżała. Towarzyszyła armii tej rudej dziewczyny. Garion gwałtownie odrzucił koc. – Czyjej armii?! – spytał. – Co się tam dzieje? – dodał ostro Belgarath. Beldin podrapał się po splątanych włosach. – Tak naprawdę nie znam szczegółów – przyznał. – Wiem tylko, że Alornowie słuchają rozkazów rudowłosej Tolnedranki. Nazywa siebie Rivańską Królową. – Ce’Nedry? – Garion nie mógł uwierzyć.

– Jak się zdaje, przeszła przez Arendię niczym zaraza – ciągnął Beldin. – Po jej odejściu w królestwie nie pozostał ani jeden mężczyzna zdolny do walki. Potem udała się do Tolnedry i zdenerwowała ojca tak, że dostał drgawek. Nie wiedziałem, że miewa ataki. – Ta choroba od czasu do czasu pojawia się w rodzie Borune – powiedział Belgarath. – Nic poważnego, lecz starają się z nią nie afiszować. – W każdym razie – podjął opowieść garbus – podczas gdy Ran Borune wciąż toczył z ust pianę, córka ukradła mu legiony. Przekonała połowę świata, by chwyciła za broń i ruszyła na wojnę. – Spojrzał pytająco na Gariona. – Masz się z nią ożenić, prawda? Garion pokiwał głową, nie ufając własnemu głosowi. Beldin uśmiechnął się nagle. – Mógłbyś jeszcze przemyśleć pomysł ucieczki. – Ce’Nedra? – wykrztusił znów Garion. – Chyba poplątały mu się w głowie klepki – zauważył Beldin. – Ostatnio żyje w napięciu i jego nerwy są w kiepskim stanie – uciął Belgarath. – Wracasz stąd do Doliny Aldura? Beldin przytaknął. – Bliźniacy i ja chcemy być z Polgarą, gdy zacznie się kampania. Grolimowie mogą przypuścić zmasowany atak i będzie potrzebowała pomocy. – Kampania?! – wykrzyknął Belgarath. – Jaka kampania? Mówiłem im wyraźnie, że mają trochę pomaszerować i pohałasować. W żadnym razie nie dokonywać inwazji. – Wygląda na to, że cię nie posłuchali. Alornowie nie słyną z opanowania, jeśli chodzi o wojaczkę. Jak widać, gdy już się zeszli, postanowili podjąć pewne kroki. Ten najgrubszy sprawia wrażenie całkiem inteligentnego. Chce wysłać cherecką flotę na Morze Wschodnie i zapewnić malloreańskim statkom przewożącym żołnierzy kilka konstruktywnych katastrof. Pozostałe ich plany to jedynie dywersja. Belgarath zaklął soczyście. – Nawet na moment nie można ich spuścić z oka – warknął wściekle. – Jak Polgara mogła zgodzić się na coś tak idiotycznego? – Ten plan ma pewne zalety, Belgaracie. Im więcej Mallorean utopią, tym mniej stanie później do walki. – Nigdy nie zamierzaliśmy z nimi walczyć, Beldinie. Angarakowie nie zjednoczą się, jeśli Torak nie powróci i nie wezwie ich do walki albo jeśli nie pojawi się wspólny wróg. Niedawno rozmawialiśmy z Drostą lek Thunem, nadrackim królem. Jest do tego stopnia pewien, iż Murgowie i Malloreanie rzucą się sobie do gardeł, że chce się sprzymierzyć z Zachodem, by móc stanąć z boku. Kiedy wrócisz, spróbuj przemówić do rozumu Rhodarowi i Anhegowi. I bez nich mam dosyć problemów. – Twoje problemy dopiero się zaczynają, Belgaracie. Parę dni temu bliźniaków nawiedziła wizja. – Co takiego?!

Beldin wzruszył ramionami. – A jak inaczej to nazwać? Pracowali nad czymś zupełnie niezwiązanym z tym wszystkim, nagle obaj jednocześnie wpadli w trans i zaczęli coś do mnie gadać. Z początku powtarzali jedynie bełkot z Kodeksu Mrińskiego, no wiesz, pamiętasz to miejsce, w którym prorok ostatecznie stracił rozum i zaczął wydawać z siebie zwierzęce odgłosy. W każdym razie cofnęli się do tego fragmentu i powtórzyli go. Tyle że tym razem zabrzmiał spójnie i do rzeczy. – Co powiedzieli? – Belgarathowi oczy zapłonęły. – Na pewno chcesz wiedzieć? – Oczywiście. – W porządku, brzmiało to tak: „I patrzcie, oto serce kamienia skruszeje i piękno niegdyś zniszczone zostanie przywrócone, a oko, które nie widzi, znów stanie się całe”. Belgarath spojrzał na niego dziwnie. – To wszystko? – Owszem. – Ale co to znaczy? – wtrącił Garion. – Dokładnie to, co słyszysz – rzekł Beldin. – Z jakichś przyczyn Klejnot uleczy Toraka. Garion zadrżał, gdy dotarło do niego pełne znaczenie tych słów. – Czyli Torak wygra – rzekł głucho. – Nie ma tu mowy o wygranych i przegranych, Garionie. Proroctwo głosi jedynie, że Klejnot naprawi krzywdę, jaką uczynił Torakowi. Nie wyjaśnia dlaczego. – To był zawsze problem z proroctwem – zauważył Belgarath. – Może mieć co najmniej tuzin różnych znaczeń. – Albo wszystkie naraz – dodał Beldin. – Dlatego czasami trudno je zrozumieć. Zazwyczaj skupiamy się na jednym aspekcie, lecz proroctwo uwzględnia przecież wszystko. Popracuję nad tym i zobaczę, czy zdołam znaleźć jakiś sens. Jeśli coś wymyślę, dam wam znać. A teraz powinienem już wracać. – Pochylił się lekko naprzód i uniósł ręce zgięte tak, że nieco przypominały skrzydła. – Uważaj na Morindimów – upomniał Belgaratha. – Jesteś niezłym czarodziejem, ale sztuczki magików są czymś zupełnie innym i czasami coś ci umyka. – Jeżeli będę musiał, poradzę sobie – odparł Belgarath cierpko. – Może – mruknął Beldin. – Jeśli się nie upijesz. – Ponownie przybrał postać sokoła. Dwakroć uderzył skrzydłami i wzleciał z polany w niebo. Garion odprowadził go wzrokiem, póki ptak nie zamienił się w maleńki punkcik na błękicie. – Co za dziwna wizyta. – Silk wygramolił się spod koca. – Wygląda, że od naszego wyjazdu wiele się działo. – I to nie najlepiej. – Belgarath się skrzywił. – Ruszajmy, musimy się spieszyć. Jeśli Anheg zdoła przenieść flotę na Morze Wschodnie i zacznie zatapiać malloreańskie statki, ’Zakath może pomaszerować na północ

i przeprawić się lądem. Jeżeli nie dotrzemy tam przed nim, czeka nas tłoczna przeprawa. – Spochmurniał. – Bardzo chciałbym dostać teraz w swoje ręce twojego wuja – rzekł. – Szybko wypociłby kilka funtów. Pospiesznie osiodłali konie i skrajem słonecznego lasu wrócili na wiodący ku północy trakt. Mimo niezbyt przekonujących zapewnień obu czarodziejów, Garion nie mógł uwolnić się od rozpaczy. Wiedział, że przegrają i Torak go zabije. Przestań użalać się nad sobą – upomniał go głos wewnętrzny. Czemu mnie w to wplątałeś? – spytał z goryczą Garion. Już o tym rozmawialiśmy. On mnie zabije. Skąd ten pomysł? Tak przecież mówi proroctwo. – Urwał nagle, bo przyszła mu do głowy pewna myśl. – Sam to powiedziałeś, ty przecież jesteś proroctwem, prawda? Dość mylące określenie. I nic nie mówiłem o wygranej bądź przegranej. Czy nie to znaczą owe słowa? Nie, znaczą dokładnie to, co mówią. Co innego mogłyby znaczyć? Z każdym dniem robisz się coraz bardziej uparty. Przestań zamartwiać się znaczeniami i rób to, co musisz zrobić. Tam, na polanie, niemal już zrozumiałeś. Skoro masz zamiar tylko gadać zagadkami, czemu w ogóle się odzywasz? Po co zadajesz sobie trud, kiedy nikt cię nie zrozumie? Bo słowo kształtuje wydarzenia. Bez słowa wydarzenie jest tylko czystym przypadkiem. Dlatego właśnie istnieje to, co nazywasz proroctwem – by oddzielić rzeczy ważne od przypadkowych. Nie rozumiem. Tak też podejrzewałem, ale sam pytałeś. A teraz przestań się martwić. To nie ma nic wspólnego z tobą. Garion chciał zaprotestować, lecz głos umilkł. Rozmowa jednak sprawiła, że poczuł się nieco lepiej. Aby zająć czym innym myśli, podjechał do Belgaratha w chwili, gdy znów wjeżdżali do lasu po drugiej stronie pogorzeliska. – Kim są Morindimowie, dziadku? Wszyscy mówią o nich, jakby byli okropnie niebezpieczni. – Bo są. Lecz jeśli zachowasz ostrożność, możesz przedostać się przez ich kraj. – Stoją po stronie Toraka? – Morindimowie nie stoją po niczyjej stronie. Nie żyją nawet w tym samym świecie co my. – Nie rozumiem. – Morindimowie przypominają dawnych Ulgosów, z czasów nim przyjął ich UL. Istniało kilka różnych grup Bezbożnych, każda odeszła w inną stronę. Ulgosi wyruszyli na zachód, Morindimowie na północ. Inne grupy odeszły na południe lub wschód i zniknęły. – Czemu nie zostali w jednym miejscu?

– Nie mogli. Decyzje bogów wywołują u ludzi przemożny nakaz wewnętrzny. W każdym razie Ulgosi znaleźli sobie boga, Morindimowie nie. Przymus pozostania z dala od innych ludów wciąż pozostaje w mocy. Żyją na pozbawionych drzew pustkowiach za górami, głównie w niewielkich wędrownych grupkach. – Co miałeś na myśli, mówiąc, że nie żyją w tym samym świecie co my? – Dla Morindima świat to straszliwe miejsce nawiedzane przez demony. Oddają cześć diabłom i żyją bardziej w snach niż w rzeczywistości. Ich społeczeństwem władają śniący i magicy. – Tak naprawdę nie istnieją żadne diabły, prawda? – spytał Garion sceptycznie. – Ależ tak. Diabły są prawdziwe. – Skąd się biorą? Belgarath wzruszył ramionami. – Nie mam pojęcia. Ale istnieją i są absolutnie złe. Morindimowie starają się je trzymać w ryzach za pomocą magii. – Magii? Czy różni się ona czymś od tego, co my robimy? – Nawet sporo. Jesteśmy czarodziejami, tak przynajmniej nas nazywają. Posługujemy się wolą i słowem, nie jest to jednak jedyna metoda. – Nie rozumiem. – Garionie, istnieje kilka różnych sposobów manipulowania zwyczajnym porządkiem rzeczy. Vordai to czarownica, w swej sztuce posługuje się duchami, zwykle dobrymi, czasem psotnymi, ale dalekimi od zła. Magik korzysta z diabłów, złych duchów. – To nie jest niebezpieczne? – Bardzo niebezpieczne. Magik rządzi demonem dzięki zaklęciom. Tworzy formuły, zaśpiewy, symbole, mistyczne diagramy i tak dalej. Dopóki nie popełni błędu, demon pozostaje jego niewolnikiem i musi robić wszystko, co on mu każe. Demon nie chce być niewolnikiem, cały czas zatem szuka sposobu przełamania zaklęcia. – A jeśli mu się to uda? – Zwykle pożera magika. Często tak się zdarza. Jeśli choć na moment się zdekoncentrujesz albo wezwiesz demona, który jest zbyt silny, masz problem. – Co miał na myśli Beldin, mówiąc, że niezbyt dobrze radzisz sobie z magią? – zainteresował się Silk. – Nie poświęciłem zbyt wiele czasu na jej zgłębienie. Ostatecznie dysponuję innymi metodami, a magia jest niebezpieczna i niezbyt pewna. – Zatem z niej nie korzystaj – poradził Silk. – Wcale nie zamierzam. Zwykle samo zagrożenie magią wystarczy, by utrzymać Morindimów z daleka. Rzadko dochodzi do bezpośrednich starć. – Nawet rozumiem dlaczego. – Gdy przeprawimy się przez północny łańcuch górski, przebierzemy się. Istnieją różne symbole i znaki, które sprawią, że Morindimowie będą nas unikać.

– Brzmi obiecująco. – Oczywiście najpierw musimy tam dotrzeć – przypomniał stary czarodziej. – Może trochę przyspieszymy? Wciąż mamy przed sobą daleką drogę. – Ruszył naprzód galopem.

Rozdział VII Prawie tydzień pędzili przez nadrackie lasy, unikając nielicznych osad. Garion zauważył, że noce stają się coraz krótsze. Gdy dotarli do podnóża gór, ciemność zniknęła. Wieczory i ranki zlewały się w kilka godzin jasnego zmierzchu, słońce na krótko znikało za horyzontem i znów się pojawiało. Góry północy stanowiły granicę nadrackiej puszczy. Nie było to prawdziwe górskie pasmo, raczej szereg szczytów, długi palec sięgał na wschód z głównego masywu tworzącego kręgosłup kontynentu. Gdy tak jechali ledwie widocznym szlakiem w stronę przełęczy pomiędzy dwoma ośnieżonymi wierzchołkami, drzewa wokół stawały się coraz niższe, aż zniknęły na dobre. Wcześniej Belgarath zatrzymał się na skraju jednego z ostatnich zagajników i wyciął kilka długich, młodych drzewek. Wiejący ze szczytów wiatr niósł ze sobą dotkliwy chłód i ostrą woń wiecznej zimy. Gdy dotarli na zasypany głazami szczyt, Garion po raz pierwszy ujrzał przed nimi rozległą równinę. Porastało ją morze wysokich traw, kołyszących się w powiewach kapryśnych wiatrów niczym długie, łagodne fale. Rzeki wiły się po pustkowiach usianych tysiącem płytkich jezior i stawów, połyskujących błękitem w promieniach słońca. – Jak daleko sięga ta równina? – spytał Garion cicho. – Stąd aż do polarnych lodów – odparł Belgarath. – Kilkaset kilometrów. – I nikt tu nie mieszka oprócz Morindimów? – Nikt nie chce. Przez większą część roku panuje tutaj ciemność i trzyma mróz. Możesz na tej równinie spędzić sześć miesięcy i nie ujrzeć słońca. Zjechali skalistym zboczem ku równinie i znaleźli sobie niską, płytką jaskinię u podstawy granitowego urwiska. – Zatrzymamy się tu jakiś czas. – Belgarath ściągnął wodze zmęczonego wierzchowca. – Musimy poczynić pewne przygotowania, a konie powinny odpocząć. Przez kilka dni byli bardzo zajęci. Silk zastawił prymitywne łapki pośród labiryntu króliczych nor w wysokiej trawie. Garion krążył po wzgórzach, szukając pewnych bulw i białych kwiatów o osobliwym zapachu. Belgarath siedział u wylotu jaskini, rzeźbił i wiązał młode drzewka. Zebrane przez Gariona korzenie wydzielały ciemnobrązowy sok, który barwił skórę. Belgarath starannie ich tym sokiem wysmarował. – Morindimowie są ciemnoskórzy – mówił, smarując ramiona i plecy Silka. – Nieco ciemniejsi niż Tolnedranie i Nyissanie. Brąz zejdzie po kilku tygodniach, ale wystarczy, abyśmy zdołali się przeprawić.

Gdy wszyscy trzej mieli już śniadą skórę, czarodziej zgniótł dziwnie pachnące kwiaty tak, że powstał czarny jak smoła tusz. – Włosy Silka mają właściwy kolor – stwierdził. – Moje też się nadają. Lecz z Garionem trzeba coś zrobić. Rozcieńczył część tuszu w wodzie i ufarbował jasne włosy wnuka na czarno. – Tak lepiej – mruknął, gdy skończył. – I zostało dość na tatuaże. – Tatuaże? – zdziwił się Garion. – Morindimowie lubią się ozdabiać. – To będzie bolało? – Nie zrobimy sobie prawdziwych tatuaży. Ich gojenie potrwałoby zbyt długo. Poza tym lękam się, że twoja ciotka wpadłaby w histerię, gdybym odwiózł cię do niej całego we wzorach. Ten tusz utrzyma się dość długo, abyśmy zdążyli opuścić krainę Morindimów. Potem się zetrze. Silk siedział ze skrzyżowanymi nogami przed jaskinią i wprawnie niczym krawiec przyszywał do ich ubrań świeże królicze skórki. – One po kilku dniach nie zaczną śmierdzieć? – Garion zmarszczył nos. – Pewnie tak. Ale nie mam czasu ich wyprawiać. Później Belgarath, starannie kreślący na ich twarzach tatuaże, wyjaśnił, na czym ma polegać przebranie. – Garion będzie poszukującym – rzekł. – Co to takiego? – Garion zrobił wielkie oczy. – Nie poruszaj twarzą – upomniał czarodziej i marszcząc brwi, kruczym piórem narysował linie pod jego oczami. – Poszukiwania to morindimski rytuał. Młody Morindim z dobrej rodziny wyrusza na poszukiwania, nim obejmie władzę w swoim klanie. Na głowie będziesz miał przepaskę z białego futra, w ręce czerwoną włócznię, którą ci zrobiłem. Jest czysto ceremonialna – upomniał – więc nie próbuj nią nikogo dźgać. To by świadczyło o bardzo złych manierach. – Zapamiętam. – Zamaskujemy twój miecz tak, by wyglądał na święty przedmiot. Dostatecznie dobry magik mógłby przełamać sugestię Klejnotu i dostrzec go. I jeszcze jedno: poszukującemu kategorycznie nie wolno mówić, niezależnie od okoliczności, więc trzymaj gębę na kłódkę. Silk będzie twoim śniącym, z opaską z białego futra na lewej ręce. Śniący przemawiają zagadkami i gadają od rzeczy, często też wpadają w trans i miewają drgawki. – Zerknął na Silka. – Myślisz, że sobie poradzisz? – Zaufaj mi. – Uśmiechnął się szeroko. – Za nic! – mruknął Belgarath. – Ja zostanę magikiem Gariona. Przygotuję sobie laskę z rogatą czaszką, dzięki której większość Morindimów będzie nas unikać. – Większość? – spytał Silk. – Przeszkadzanie w poszukiwaniach to oznaka złego wychowania, ale od czasu do czasu się zdarza. – Stary czarodziej przyjrzał się krytycznie tatuażom Gariona. – Wystarczy – zdecydował i unosząc pióro, odwrócił się do Silka.

Kiedy skończył, wszyscy trzej byli nie do poznania. Starannie nakreślone przez Belgaratha na ich rękach i twarzach znaki układały się we wzory zmieniające twarze w upiorne maski. Na odsłoniętych częściach ciała były wyraźne czarne symbole. Przywdziali futrzane spodnie i kamizelki, wokół szyj grzechotały im kościane naszyjniki. Pokryte brązową farbą ramiona i ręce mieli gołe i gęsto zdobione. Wówczas Belgarath zszedł w dolinę pod jaskinią. Wyraźnie czegoś szukał i wkrótce znalazł to, czego potrzebował. Garion patrzył ze wstrętem, jak stary mag bez wahania rozkopuje grób. Wydobył z niego ludzką czaszkę i ostrożnie otrzepał z ziemi. – Będę potrzebował jelenich rogów – powiedział. – Niezbyt dużych. A potem groźny starzec w futrach i tatuażach przykucnął i zaczął szorować czaszkę garściami suchego piasku. Tu i tam wśród wysokiej trawy leżały pobielałe od słońca rogi – jelenie każdej zimy zrzucały poroże. Garion zebrał kilkanaście i wrócił do jaskini, gdzie dziadek wiercił parę otworów w czaszce. Obejrzał krytycznie przyniesione rogi, wybrał dwa i wkręcił w otwory. Zgrzyt rogu o kość sprawił, że Garionowi ścierpły zęby. – I jak myślisz? – Belgarath uniósł rogatą czaszkę. – Groteskowa. – Garion zadrżał. – O to właśnie chodziło. – Starzec osadził mocno czaszkę na szczycie długiej laski, ozdobił kilkoma piórami i wstał. – Pakujmy się. W drogę – rzucił. Wkrótce znaleźli się wśród sięgających pasa traw. Słońce opadło nisko i na krótko zniknęło za wierzchołkami gór na południowym zachodzie. Świeże skórki przyszyte przez Silka do ich ubrań zaczynały już cuchnąć, a Garion usilnie starał się nie patrzeć na upiornie odmienioną czaszkę na szczycie laski Belgaratha. – Obserwują nas – wspomniał od niechcenia Silk po jakiejś godzinie jazdy. – Byłem tego pewien – odparł Belgarath. – Nie zwalniajcie, jedźmy dalej. Do pierwszego spotkania z Morindimami doszło tuż po wschodzie słońca. Zatrzymali się na żwirowym brzegu strumienia, by napoić wierzchowce. Nagle na drugim brzegu zjawił się tuzin odzianych w futra jeźdźców o ciemnych twarzach pokrytych diabelskimi tatuażami. Jeźdźcy zatrzymali się; nie mówili ani słowa, lecz długą chwilę wpatrywali się w starannie przygotowane przez czarodzieja znaki rozpoznawcze. Po krótkiej szeptanej naradzie zawrócili konie i odjechali. Kilkanaście minut później jeden z nich wrócił galopem, niosąc w dłoni pakunek owinięty w lisią skórę. Zatrzymał się, cisnął zawiniątko na brzeg strumienia i odjechał, nie oglądając się za siebie. – O co chodzi? – spytał Garion. – To dar, ofiara dla diabłów, które mogą nam towarzyszyć – wyjaśnił Belgarath. – Idź i ją podnieś. – Co jest w środku? – Trochę tego, trochę tamtego. Na twoim miejscu nie otwierałbym pakunku. I zapominasz, że nie wolno ci mówić.

– Nikogo tu nie ma. – Garion się rozejrzał. – Nie bądź taki pewien. W trawie mogłyby ukrywać się setki ludzi. Idź po dar i ruszamy w dalszą drogę. Są bardzo uprzejmi, ale się ucieszą, gdy zabierzemy z ich terytorium wszystkie nasze diabły. Jechali dalej przez płaską, monotonną równinę, otoczeni chmarą much ściąganych przez cuchnące, niewyprawione skórki. Następne spotkanie kilka dni później nie poszło tak gładko. Znaleźli się wśród pagórków, spomiędzy traw wyglądały wielkie, okrągłe białe głazy, a wokół pasły się kudłate dzikie bawoły o potężnych, rozłożystych rogach. Niebo zasnuły chmury i świat skąpany był w szarym świetle, które sprawiało, że niemal nie dawało się rozpoznać krótkiego zmierzchu pomiędzy kolejnymi dniami. Jechali właśnie w dół łagodnego zbocza w stronę wielkiego jeziora, leżącego pod zachmurzonym niebem niczym arkusz ołowianej blachy, gdy nagle spomiędzy wysokich traw powstali wytatuowani, odziani w futra wojownicy uzbrojeni w długie włócznie i krótkie kościane łuki. Garion gwałtownie ściągnął wodze i spojrzał na Belgaratha, oczekując instrukcji. – Patrz prosto na nich – polecił dziadek cicho. – I pamiętaj, że nie wolno ci nic mówić. – Są następni – rzucił z napięciem Silk. Skinieniem podbródka wskazał szczyt pobliskiego wzgórza, gdzie pojawili się jadący ku nim niespiesznie Morindimowie na wymazanych farbą kucykach. Było ich co najmniej dziesięciu. – Ja będę mówił – uprzedził Belgarath. – Całe szczęście. Mężczyzna na czele był roślejszy od swych pobratymców, a na twarzy miał czarne tatuaże z czerwonymi i niebieskimi obwódkami, co świadczyło, że zajmuje wysoką pozycję w swym klanie, i sprawiało, iż diabelska maska stała się jeszcze bardziej upiorna. W ręku dzierżył wielką drewnianą maczugę wymalowaną w osobliwe symbole i nabijaną rzędami ostrych zębów różnych zwierząt. Stanowiła bardziej oznakę urzędu niż broń. Nie miał siodła. Zatrzymał się trzydzieści kroków od nich. – Czemu przybyliście na ziemie Klanu Łasicy? – spytał ostro. W jego oczach aż płonęła wrogość. Belgarath wyprostował się z wyniosłą miną. – Z pewnością naczelnik Klanu Łasicy widział już znak poszukiwań. Nie szukamy niczego na ziemiach Klanu Łasicy, słuchamy jedynie rozkazów diabelskiego ducha Klanu Wilka, on wskazuje nam drogę. – Nie słyszałem o Klanie Wilka. Gdzie są ich ziemie? – Na zachodzie. Dotarliśmy tutaj po dwóch pełniach i nowiach ducha księżyca. Naczelnikowi wyraźnie zaimponowały te słowa. Jeden z Morindimów, mężczyzna o długich siwych warkoczach i rzadkiej brodzie, podjechał do naczelnika. W prawej dłoni trzymał laskę zwieńczoną

czaszką dużego ptaka, w otwartym dziobie tkwiły zęby nadające jej groźny wygląd. – Jak się nazywa diabelski duch Klanu Wilka? – spytał. – Może go znam. – To raczej wątpliwe, magiku Klanu Łasicy – odparł Belgarath uprzejmie. – Diabelski duch rzadko oddala się od swego ludu. Tak czy inaczej, nie mogę wymówić jego imienia, bo zabronił tego wszystkim prócz śniących. – Czy możesz opisać jego aspekt i atrybuty? – spytał magik z białymi warkoczami. Silk wydał z siebie głośny gulgot, zesztywniał w siodle i wywrócił upiornie oczami. Z gwałtownym szarpnięciem uniósł w górę ręce. – Strzeżcie się diabła Agrinji, który podąża za nami niewidzialny – zaintonował. – W moich snach widziałem jego oblicze z trojgiem oczu i paszczę o stu zębach. Śmiertelnicy go nie dostrzegą, lecz jego dłonie o siedmiu szponach sięgają już ku nam, by rozszarpać wszystkich, którzy staną na drodze poszukującego, dzierżącego w dłoni włócznię Klanu Wilka. W koszmarach widziałem, jak się pożywia. Drapieżca zbliża się, złakniony ludzkiego mięsa. Bójcie się jego głodu! – Silk zadrżał, opuścił bezwładnie ręce i oklapł w siodle wyczerpany. – Widzę, że już tu byłeś – wymamrotał Belgarath. – Postaraj się jednak opanować nieco swoją wyobraźnię. Pamiętaj, że być może będę musiał przywołać to, co wymyśliłeś. Silk mrugnął do niego porozumiewawczo. Opis diabła Agrinji zrobił wrażenie na Morindimach; jeźdźcy rozglądali się nerwowo, a piesi wśród wysokich traw odruchowo zbliżyli się ku sobie; każdy ściskał w drżących dłoniach broń. Nagle spośród nich wyłonił się chudy Morindim z białą futrzaną opaską na lewej ręce. Prawą stopę miał krótką i zniekształconą, kuśtykał. Zmierzył Silka przepełnionym czystą nienawiścią spojrzeniem, a potem, szeroko rozrzuciwszy ręce, trząsł się i szarpał. W pewnej chwili wygiął plecy i runął na ziemię, wijąc się w trawie w pozorowanych drgawkach. Wreszcie zesztywniał i zaczął mówić. – Przemawia przeze mnie diabelski duch Klanu Łasicy. Chce wiedzieć, czemu diabeł Agrinja przysłał swego poszukującego na ziemie jego klanu. Diabeł Horja jest zbyt straszliwy, by na niego spojrzeć. Ma czworo oczu i sto dziesięć zębów, a każda z jego sześciu rąk kończy się ośmioma szponami. Żywi się brzuchami ludzi i wciąż czuje głód. – Dureń – prychnął wzgardliwie Silk, wciąż nie podnosząc głowy. – Nie potrafi nawet wymyślić własnego snu. Magik Klanu Łasicy posłał leżącemu sztywno wśród traw śniącemu zniesmaczone spojrzenie, po czym odwrócił się z powrotem do Belgaratha. – Diabelski duch Horja rzuca wyzwanie diabelskiemu duchowi Agrinji – oznajmił. – Nakazuje mu odejść. W przeciwnym razie rozszarpie brzuch poszukującego Agrinji. Belgarath zaklął cicho. – Co teraz? – mruknął Silk.

– Będę musiał z nim walczyć – odparł kwaśno czarodziej. – Od początku do tego zmierzał. Próbuje wyrobić sobie reputację. Zapewne atakował wszystkich magików, którzy stanęli mu na drodze. – Poradzisz z nim sobie? – Wkrótce się przekonamy. Belgarath zsunął się z siodła. – Ostrzegam, abyście zeszli nam z drogi – zagrzmiał. – Inaczej spadnie na was głód naszego diabelskiego ducha. – Końcem laski nakreślił krąg na ziemi. Wewnątrz niego szybko wyrysował pięcioramienną gwiazdę. Z ponurą miną stanął pośrodku rysunku. Magik Klanu Łasicy skrzywił się i także zeskoczył z kucyka. Pospiesznie nakreślił podobny symbol na ziemi i schronił się wewnątrz niego. – Zaczyna się – szepnął Silk do Gariona. – Odkąd narysowali symbole, nie mogą się już wycofać. Belgarath oraz magik jednocześnie mamrotali zaklęcia i zaśpiewy w języku nieznanym Garionowi, wygrażając sobie wzajemnie laskami, na których tkwiły czaszki. Śniący Klanu Łasicy zorientował się nagle, że znalazł się w samym środku pola bitwy. Jakimś cudem odzyskał siły, dźwignął się z ziemi i z przerażoną miną pokuśtykał na bok. Naczelnik klanu, by zachować godność, ostrożnie wycofał kucyka z zasięgu dwóch mamroczących starców. Po lewej stronie powietrze nad wielkim białym głazem jakieś dwadzieścia kroków od obu magików nagle zamigotało, niczym fale gorąca wznoszące się z rozgrzanych dachówek w upalny dzień. Garion wpatrywał się w to dziwaczne zjawisko. Na jego oczach migotanie nabierało wyrazistości i pojawiające się w nim rozproszone fragmenty tęczy lśniły, falowały, rozwijały się niczym wielobarwne płomienie niewidocznego ognia. Patrzył zafascynowany, jak nad wysoką trawą powietrze także zaczyna migotać i rozbłyskiwać feerią barw. Przenosząc wzrok z jednego miejsca na drugie, ujrzał – czy może wydało mu się, że widzi – wewnątrz migotania postacie. Bezkształtne, płynne, podlegały ciągłym zmianom. Powoli ściągały ku sobie roztańczone barwy i stawały się wyraźniejsze. Osiągnąwszy pewien etap ukształtowania, zmaterializowały się nagle z ogłuszającym szumem. Stały tam teraz dwie bestie, które warczały, patrząc na siebie z bezrozumną nienawiścią. Były wielkie niczym domy, miały potężne, szerokie ramiona i po ich wielobarwnej skórze przepływały fale kolorów. Bestia w trawie miała troje oczu. Mocarne ramiona zakończone dłońmi o siedmiu szponach wyciągała w przerażająco zachłannym geście. Pysk otwierała szeroko, ukazując szeregi niezliczonych ostrych zębów. W przeraźliwym ryku, jaki wydawała, wyczuwało się nienawiść i nieopisany głód. Na głazie przycupnął drugi potwór. Jego tułów wieńczyło mnóstwo ramion, z których wyrastały długie, łuskowate ręce wijące się na wszystkie strony niczym węże; każda ręka była zakończona szeroką łapą o licznych szponach.

Miał wiele oczu ułożonych w dwa rzędy – spoglądały obłąkańczo spod ciężkich, masywnych brwi. Gdy uniósł straszliwy zębaty pysk i ryknął, po brodzie ściekała mu piana. Kiedy oba stwory stały tak, patrząc na siebie nienawistnie, zdawało się, że w ich wnętrzach toczy się nieustanna walka. Na ich falującej skórze w najróżniejszych miejscach pojawiały się wielkie wybrzuszenia. Garion miał dziwne wrażenie, że wewnątrz każdej postaci kryje się coś zupełnie innego – całkowicie odmiennego i może jeszcze gorszego. Diabły z warkotem ruszyły ku sobie, lecz zdawały się poruszać opornie. Czy ktoś je popychał do walki? Spoglądały tu i tam, najpierw na przeciwnika, a potem na szamana. Garion domyślał się, iż diabły nienawidziły zniewolenia, przymusu respektowania czyichś rozkazów. Łańcuchy zaklęć i zaśpiewów, którymi skrępowali je Belgarath i magik o siwych warkoczach, sprawiały diabłom nieznośny ból i jęki owego bólu dźwięczały w ich warkocie. Belgarathowi kropelki potu spływały po zabarwionej na ciemno twarzy. Cały czas mamrotał zaklęcia, wiążące diabła Agrinję wewnątrz stwora. Wystarczyłoby najmniejsze zająknienie, by utracił władzę nad przywołaną bestią, która zaatakowałaby go natychmiast. Agrinja i Horja wiły się, próbowały wyrwać z niewoli, rzuciwszy się na siebie, szarpały i drapały, wydzierając kawałki łuskowatego ciała straszliwymi szczękami. Ziemia drżała, gdy walczyły. Zbyt ogłuszony, by czuć strach, Garion obserwował niesamowity pojedynek. Dostrzegł, że Agrinja krwawi z ran dziwną, ciemną krwią, niemal czarną; Horja natomiast nie krwawi, kawałki ciała wyszarpane z rąk i ramion przypominały odłamki drewna. Magik o siwych warkoczach także to zauważył i w oczach miał strach. Coraz głośniej, rozpaczliwie rzucał zaklęcia. Ruchome guzy pod skórą Horji stały się większe, krążyły coraz szybciej. Olbrzymi diabeł wypuścił Agrinję i stanął bez ruchu. Dyszał ciężko, w jego oczach płonęła straszliwa nadzieja. Teraz magik już krzyczał, ale inkantacje wymawiał z wahaniem. Nagle się zająknął na kolejnej skomplikowanej formułce. Rozpaczliwie próbował ją powtórzyć i zająknął się ponownie. Z triumfalnym rykiem diabeł Horja wyprostował się i jakby eksplodował. Na wszystkie strony posypały się łuski i kawałki skóry. Potwór uwolnił się z krępującej go iluzji. Miał rogi, kopyta, dwie potężne ręce i niemal ludzką twarz. Jego szara skóra lśniła od śluzu. Patrzył na magika płonącymi oczami. – Horjo! – wrzasnął siwowłosy Morindim. – Nakazuję ci... – Umilkł nagle, patrząc ze zgrozą na diabła, który wyrwał się spod jego władzy. – Jestem twoim panem! Lecz Horja już szedł ku niemu, miażdżąc trawę kopytami. Krok po kroku zbliżał się do swego niedawnego władcy. Siwowłosy szaman w panice cofnął się nieświadomie, przekraczając ochronną granicę kręgu i gwiazdy. Wówczas Horja pochylił się i chwycił magika za kostki, nie zważał na ciosy,

jakie ten mu zadaje ciężką laską. Wstał, unosząc oszalałego człowieka, który wisiał teraz głową w dół. I oto uśmiechnięty złowrogo diabeł powoli, z okrutnym rozmysłem rozszarpał magika na dwoje. Morindimowie uciekli. Horja z pogardą cisnął za nimi szczątki swego niedawnego pana, a potem z dzikim krzykiem puścił się w pogoń. Trójoki Agrinja wciąż stał w miejscu, przykucnięty, niemal obojętnie obserwując śmierć morindimskiego magika. Potem zwrócił płonące nienawiścią oczy na Belgaratha. Stary czarodziej uniósł przed siebie laskę z czaszką. Pod skórą potwora znów zawrzała walka, lecz stopniowo wola Belgaratha opanowała diabła. Agrinja zawył gniewnie, rozdzierając szponami powietrze. Nagle opuścił straszliwe ręce i skłonił głowę pokonany. – Odejdź – rozkazał niemal lekceważąco Belgarath i Agrinja zniknął. Garion dygotał. Odbiegł parę kroków, upadł na kolana i zwymiotował. – Co się stało? – Silk był roztrzęsiony. – Wymknął mu się – odparł Belgarath spokojnie. – Kiedy ujrzał, że Agrinja krwawi, a Horja nie, uświadomił sobie, że o czymś zapomniał. To go zdekoncentrowało. Garionie, przestań. – Nie mogę – jęknął Garion; żołądek znów podszedł mu do gardła. – Jak długo Horja będzie ścigał tamtych? – spytał Silk. – Aż do zachodu słońca – rzekł Belgarath. – Podejrzewam, że Klan Łasicy czeka kiepskie popołudnie. – Może wrócić tutaj i nas zaatakować? – Nie ma powodów, nie próbowaliśmy go zniewolić. Gdy tylko Garion opanuje swój żołądek, możemy ruszać w drogę. Garion dźwignął się z ziemi i otarł dłonią usta. Było mu słabo. – Dobrze się czujesz? – Belgarath popatrzył na niego uważnie. – Niespecjalnie. Ale nie mam już czym wymiotować. – Napij się wody i spróbuj o tym nie myśleć. – Będziesz jeszcze przyzywał tę bestię? – Silk spojrzał z lękiem na Belgaratha. – Nie. – Czarodziej wskazał dłonią. Na szczycie wzgórza, półtora kilometra dalej czekało kilku jeźdźców. – Inni tutejsi Morindimowie oglądali całe starcie. Wieści szybko się rozejdą i nikt już się do nas nie zbliży. Wsiadajmy na konie i ruszajmy, od wybrzeża wciąż dzieli nas daleka droga. Podczas tej podróży Garion powoli dowiadywał się szczegółów dotyczących straszliwego pojedynku. – Klucz do wszystkiego stanowi postać – wyjaśnił Belgarath. – To, co Morindimowie nazywają diabelskimi duchami, nie różni się zbytnio wyglądem od ludzi. Magik tworzy w wyobraźni iluzję i wtłacza w nią ducha. Póki potrafi utrzymać go wewnątrz iluzji, duch musi robić, co się mu każe. Jeśli z jakichkolwiek przyczyn iluzja osłabnie, duch się uwalnia i człowiek nie ma już nad nim władzy. Ja osiągnąłem w tej dziedzinie dużą wprawę. Przemiany

z człowieka w wilka i z powrotem wyostrzyły mi wyobraźnię. – Czemu więc Beldin twierdził, że jesteś kiepskim magikiem? – chciał wiedzieć Silk. – Beldin to purysta. – Stary czarodziej wzruszył ramionami. – Uważa, że trzeba dopilnować każdego szczegółu, do ostatniej łuski i pazura. Tak naprawdę to nie jest konieczne, ale on uważa inaczej. – Porozmawiajmy o czymś innym – poprosił Garion. W dzień czy dwa później dotarli na wybrzeże. Na niebie wciąż wisiały brudnoszare chmury, pod którymi rozciągało się szare, wzburzone Morze Wschodnie. Plaża, czarna i kamienista, była zasłana odłamkami białego drewna. Spienione fale uderzały w nią i cofały się rytmicznie, jakby morze żałośnie wzdychało. Morskie ptaki szybowały na skrzydłach wiatru, krzycząc donośnie. – Którędy teraz? – spytał Silk. Belgarath rozejrzał się wokół. – Na północ. – Jak daleko? – Nie jestem pewien. Minęło wiele czasu i nie wiem dokładnie, gdzie jesteśmy. – Trudno cię nazwać najlepszym przewodnikiem pod słońcem, stary druhu. – Nie wymagaj zbyt wiele. Dwa dni później dotarli do miejsca lądowej przeprawy i Garion patrzył na nie z rozpaczą. Wyglądało zupełnie inaczej, niż to sobie wyobrażał. Wygładzone przez fale białe głazy sterczały z ciemnej wody i tworzyły nieregularną linię, wiodącą ku ciemnej plamie na horyzoncie. Mroźny wiatr niósł zapach polarnych lodów. Pomiędzy głazami woda pieniła się i przelewała na podmorskich rafach. – Jak mamy tędy przejść? – zaprotestował Silk. – Zaczekamy do odpływu – wyjaśnił Belgarath. – Wówczas kamienie i rafa są prawie całkiem odsłonięte. – Prawie?! – Od czasu do czasu będziemy musieli trochę pobrodzić. Zanim ruszymy, zdejmijmy z ubrań skórki. Robią się już zbyt wonne. Schronili się za stosem drewna w głębi plaży i szybko zerwali z ubrań sztywne, cuchnące kawałki futra. Potem wyłowili z juków prowiant i zjedli skromny posiłek. Garion zauważył, że ciemny barwnik na ich dłoniach zaczyna blaknąć, a tatuaże na twarzach stają się mniej wyraźne. Niebo pociemniało, krótki zmierzch oddzielający kolejne dni wydawał się dłuższy niż zaledwie tydzień wcześniej. – Lato się kończy. – Belgarath obserwował, jak kamienie stopniowo wyłaniają się z opadających wód. – Ile czasu jeszcze? – spytał Silk. – Jakaś godzina. Czekali. Wiatr niestrudzenie atakował stos drewna i szarpał długimi

trawami wzdłuż plaży. Wreszcie Belgarath wstał. – Chodźmy. Poprowadzimy konie. Rafa jest śliska, więc uważajcie, gdzie stawiacie stopy. Przejście pomiędzy pierwszymi kilkoma głazami nie było zbyt kłopotliwe, gdy jednak zagłębili się w morze, do zabawy włączył się wiatr. Co chwila zalewały ich płaty piany, od czasu do czasu większa niż pozostałe fala moczyła stopy. – Myślisz, że przed przypływem dotrzemy na drugi brzeg?! – Głos Silka ledwie się przebijał przez szum wiatru. – Nie! – odkrzyknął Belgarath. – Będziemy musieli przeczekać na jakimś większym kamieniu. – To nie będzie przyjemne. – Ale przyjemniejsze niż pływanie w przeraźliwie zimnej wodzie. Byli mniej więcej w połowie drogi, gdy ujrzeli wyraźnie, że nadchodzi przypływ. Fale coraz częściej przelewały się przez szczyt rafy. Jedna, wyjątkowo duża, przewróciła konia Gariona. Z trudem pomógł wstać przerażonemu wierzchowcowi, ciągnąc wodze, gdy końskie kopyta ślizgały się po mokrej skale. – Lepiej znajdźmy sobie jakieś miejsce, dziadku! – wrzasnął, przekrzykując huk fal. – Wkrótce woda sięgnie nam szyi. – Jeszcze dwie skały – oznajmił Belgarath. – Tamta wygląda nieźle. Ostatni odcinek rafy znalazł się już pod wodą i Garion wzdrygnął się, wszedłszy w lodowate morze. Fale, rozbijając się, pokryły kamienie warstwą piany, nie dało się dostrzec dna. Wędrował naprzód, na oślep, niewidoczną ścieżkę wymacywał zdrętwiałymi stopami. Większa fala zalała go aż po pachy, a potężne uderzenie zbiło z nóg. Zacisnął rozpaczliwie dłonie na wodzach konia i plując słoną wodą, zdołał znów stanąć. Najgorsze było już za nimi. Teraz szli w wodzie sięgającej zaledwie do kostek. Kilka chwil później wdrapali się na wielki biały głaz. Dotarłszy w bezpieczne miejsce, Garion głośno wypuścił z płuc powietrze. Przez przemoczone ubranie wiatr mroził go aż do kości, ale przynajmniej mieli pod stopami twardy grunt. Potem, gdy siedzieli skuleni po zawietrznej stronie skały, spojrzał ponad wzburzonym czarnym morzem w stronę złowieszczego brzegu. Plaże, podobnie jak w Krainie Morindimów, były żwirowe i czarne, a niskie wzgórza za nimi rysowały się czernią na tle przemykających po niebie szarych chmur. Nigdzie nie dostrzegał śladów życia. Mroczny ląd wydawał się kryć groźbę. – Czy to już to? – spytał wreszcie, zniżając głos. Belgarath z nieprzeniknioną twarzą patrzył w stronę brzegu. – Tak – odparł. – To Mallorea.

Część druga

MISHRAK AC THULL

Rozdział VIII Korona stanowiła główny problem królowej Isleny. Była ciężka i bolała od niej głowa. Królowa zdecydowała się ją nosić, by dodać sobie pewności. Brodaci wojownicy zgromadzeni w sali tronowej Anhega budzili w niej lęk i uznała, że potrzebuje widocznego symbolu swojej władzy. Bała się pojawić bez niego. Każdego dnia z coraz mniejszą przyjemnością wkładała koronę i czuła się nieswojo, wkraczając do głównej sali pałacu Anhega. Trzeba stwierdzić ze smutkiem, że królowa Chereku była zupełnie nieprzygotowana do objęcia rządów. Do dnia, gdy odziana w królewską szatę ze szkarłatnego aksamitu i złotą koronę wmaszerowała do sklepionej sali tronowej w Val Alorn, by oznajmić, że odtąd będzie rządzić królestwem w imieniu małżonka, jej najpoważniejsze decyzje sprowadzały się do wyboru sukni i stosownej fryzury. Teraz zdawało się, że los Chereku balansuje na włosku za każdym razem, gdy musiała rozstrzygnąć kolejny problem. Wojownicy, snujący się bez celu po wysypanej trzciną sali bądź rozwaleni bezczelnie z kubkami piwa w dłoniach wokół kominka, tylko utrudniali sprawę. Za każdym razem, gdy wkraczała do sali tronowej, rozmowy cichły, a oni wstawali, patrząc, jak idzie w stronę obwieszonego proporcami tronu. Lecz z ich twarzy nie dawało się odgadnąć, co naprawdę o niej myślą. Królowa uznała irracjonalnie, że powodem są brody. Jak mogła odczytać uczucia mężczyzny, którego twarz aż po uszy skrywał zarost? Tylko błyskawiczna interwencja lady Merel, żony jarla Trellheimu, powstrzymała ją przed nakazaniem powszechnego golenia. – Nie wolno ci tego zrobić, Isleno – powiedziała Merel stanowczo, wyjmując jej z dłoni pióro, nim Islena zdążyła podpisać pospiesznie nakreśloną proklamację. – Są przywiązani do swoich bród niczym mali chłopcy do zabawek. Nie możesz im kazać pozbyć się zarostu. – Jestem królową. – Tylko dopóki ci na to pozwolą. Zaakceptowali cię z szacunku dla Anhega, nic poza tym. Jeśli podrażnisz ich dumę, pozbawią cię tronu. Ta straszna groźba raz na zawsze zakończyła sprawę. Islena odkryła, że coraz bardziej polega na zdaniu żony Baraka. Wkrótce dwie kobiety, jedna w zieleni, a druga w królewskim szkarłacie, stały się nierozłączne. Nawet gdy Islena słabła, lodowate spojrzenie Merel szybko uciszało wszelkie oznaki braku szacunku, które pojawiały się od czasu do czasu – zwykle po nadużyciu trunków. Właśnie Merel podejmowała codzienne decyzje dotyczące królestwa. Podczas gdy Islena zasiadała na tronie, Merel

z jasnymi warkoczami upiętymi w jej własną koronę stała z boku, dając sygnały spłoszonej królowej. Wyraz jej twarzy rządził Cherekiem. Lekki uśmiech oznaczał „tak”, zmarszczenie brwi „nie”, ledwie dostrzegalne wzruszenie ramion „może”. Sprawdzało się to nieźle. Jednak pewnej osoby chłodne spojrzenie Merel nie potrafiło zastraszyć. Najwyższy kapłan Belara, olbrzymi siwobrody Grodeg, za każdym razem prosił o prywatną audiencję u królowej. A gdy Merel opuszczała salę rady, Islena kompletnie traciła pewność siebie. Mimo nakazu powszechnej mobilizacji wydanego przez Anhega, wyznawcy kultu Niedźwiedzia jak dotąd nie ruszyli do walki. Ich obietnice, że później dołączą do floty, brzmiały szczerze, lecz z czasem kolejne wymówki i odwlekanie wyglądały coraz bardziej fałszywie. Islena wiedziała, że to sprawka Grodega. Niemal wszyscy zdrowi mężczyźni z całego królestwa odpłynęli z flotą, która obecnie wiosłowała w górę szerokiej Rzeki Aldura, by dołączyć do Anhega na równinach Algarii. Straż pałacową w Val Alorn tworzyli obecnie starcy i młodzi chłopcy, na których policzkach ledwie był widoczny pierwszy puch męskości. Poza nimi pozostali tylko wyznawcy kultu Niedźwiedzia i Grodeg nie omieszkał wykorzystać tej przewagi. Zachowywał się nadal uprzejmie, kłaniając się przed królową, gdy wymagała tego sytuacja, i nigdy nie wspominał dawnych powiązań Isleny z kultem. Lecz jego oferty pomocy stawały się coraz bardziej nachalne. A za każdym razem, gdy Islena zawahała się, słysząc kolejny pomysł, kapłan gładko wprowadzał go w życie, uznając jej zwłokę za zgodę. Krok po kroku królowa traciła władzę na rzecz Grodega, wspieranego przez zbrojną potęgę kultu. Coraz więcej wyznawców pojawiało się w pałacu; wydawali rozkazy, kręcili się po sali tronowej, z szyderczymi uśmiechami obserwując podejmowane przez Islenę próby rządzenia państwem. – Będziesz musiała coś zrobić – stwierdziła Merel pewnego wieczoru, gdy zostały same w prywatnych komnatach królowej. Żona Baraka krążyła po wyściełanym dywanami pokoju, w blasku świec jej włosy połyskiwały niczym jasne złoto. – Co mogę zrobić? – Islena załamała ręce. – Nigdy otwarcie mi się nie sprzeciwia, a jego decyzje zawsze wydają się mieć na względzie dobro Chereku. – Potrzebujesz pomocy – oświadczyła Merel. – Do kogo mogę się zwrócić? – Królowa Chereku z trudem powstrzymywała płacz. Lady Merel przygładziła swą zieloną aksamitną suknię. – Myślę, że już czas, byś napisała do Porenn – orzekła. – Co mam powiedzieć? – Islena spojrzała na nią błagalnie. Merel wskazała dłonią niewielki stolik w kącie, na którym leżał już przygotowany pergamin i kałamarz. – Usiądź, podyktuję ci. ***

Królowa Layla uznała, że ambasador tolnedrański, hrabia Brador, staje się męczący. Pulchna władczyni ze zdecydowaną miną maszerowała właśnie w stronę komnaty, gdzie zwykle udzielała audiencji i w tej chwili czekał już ambasador z plikiem gotowych dokumentów. Dworzanie kłaniali się na widok królowej, idącej naprzód w przekrzywionej koronie. Obcasy stukały głośno o lśniące dębowe podłogi. Layla z nietypową determinacją zdawała się nikogo nie dostrzegać. Nie miała czasu na uprzejme rozmowy i błahe komplementy. Musiała załatwić problem Tolnedranina i zwlekała z tym już dostatecznie długo. Ambasador – śniady, łysiejący, o haczykowatym nosie – nosił brązową szatę ze złotą lamówką, wskazującą na pokrewieństwo z rodem Borune. Siedział wygodnie z dość bezczelną miną w fotelu przy oknie słonecznego pokoju, gdzie miał się spotkać z królową. Na jej widok powstał i skłonił się z nienaganną uprzejmością. – Witam, wasza wysokość. – Mój drogi hrabio Bradorze! – Królowa Layla podbiegła do niego, udając bezradną i roztargnioną. – Siadaj, proszę. Myślę, że znamy się dość dobrze, by dać sobie spokój ze wszystkimi nużącymi, oficjalnymi formułkami. – Sama także zapadła się w fotelu, wachlując jedną ręką. – Ciepło dziś, prawda? – Tu, w Sendarii, lato jest naprawdę piękne, wasza wysokość. – Hrabia zajął z powrotem miejsce w fotelu. – Zastanawiam się, czy miałaś okazję, pani, przemyśleć propozycję przedstawioną podczas naszego ostatniego spotkania. Królowa Layla spojrzała na niego tępo. – Jakaż to propozycja? – zachichotała bezradnie. – Wybacz, lecz ostatnimi czasy jestem kompletnie zagubiona. Muszę pamiętać o tak wielu szczegółach. Zastanawiam się, jak radzi sobie z tym mój mąż. – Rozmawialiśmy o administracji portu w Camaarze, wasza wysokość – przypomniał hrabia łagodnie. – Naprawdę? – Posławszy mu bezrozumne spojrzenie, w duchu cieszyła się z błysku irytacji w oczach ambasadora. Już dawno odkryła, że to najskuteczniejszy chwyt w rozmowach z Tolnedraninem. Udając, że zapomniała wcześniejsze ustalenia, zmuszała go, by za każdym razem zaczynał od początku. Wiedziała, że strategia hrabiego opiera się na stopniowym doprowadzaniu do ostatecznej propozycji i udając roztargnienie, pozbawiała go tej broni. – Co sprawiło, że zajęliśmy się tak nudnym tematem? – Z pewnością wasza wysokość pamięta – rzekł hrabia z odrobiną irytacji w głosie. – Tolnedrański statek kupiecki „Gwiazda Tol Horb” stał na kotwicy półtora tygodnia, nim znaleziono mu miejsce w porcie. Każdy dzień opóźnienia kosztował majątek. – Ostatnio wszędzie panuje okropny bałagan. – Królowa Sendarii westchnęła. – Rozumiesz chyba, to z powodu braku ludzi. Wszyscy, którzy nie wyruszyli na wojnę, są zajęci dostarczaniem zapasów armii. Wyślę bardzo surowy list władzom portowym. Coś jeszcze, hrabio Bradorze? Ambasador chrząknął.

– Wasza wysokość wysłała już taki list. – Naprawdę? – Udała zdumienie. – Cudownie! A zatem wszystko załatwione, prawda? Ty zaś wpadłeś mi podziękować. – Uśmiechnęła się dziewczęco. – Jakże to niezwykle uprzejme z twojej strony. – Impulsywnie sięgnęła do jego dłoni i z rozmysłem wytrąciła mu z ręki zwinięty pergamin. – Cóż ze mnie za niezdara! – Podniosła szybko dokument, nim zdążył się po niego schylić. Udając głębokie zamyślenie, postukiwała z roztargnieniem zwiniętym pergaminem w policzek. – Prawdę powiedziawszy, wasza wysokość, w naszych dyskusjach posunęliśmy się nieco dalej, poza list do władz portu. – Brador nerwowo obserwował pergamin, który odebrała mu tak zręcznie. – Może wasza wysokość przypomina sobie, że zaproponowałem naszą pomoc w administrowaniu portem. O ile mi wiadomo, zgodziliśmy się, że pomoc taka mogłaby rozwiązać problem braku rąk do pracy, o którym wspomniała wasza wysokość. – Cóż za wspaniały pomysł! – Layla w pozorowanym wybuchu entuzjazmu uderzyła pulchną piąstką w oparcie fotela. Na ten wcześniej ustalony sygnał do komnaty wpadły dwie młodsze królewskie córki, kłócąc się zawzięcie. – Matko! – wykrzyknęła z oburzeniem księżniczka Gelda. – Ferna ukradła moją czerwoną wstążkę! – Wcale nie! Ona mi ją dała w zamian za niebieskie korale! – Właśnie że nie! – warknęła Gelda. – Właśnie że tak! – Ferna tupnęła nóżką. – Dzieci, dzieci – upomniała je Layla. – Nie widzicie, że mama jest zajęta? Co sobie o nas pomyśli nasz drogi hrabia? – Ale ona ją ukradła, matko! – zaprotestowała Gelda. – Ukradła mi czerwoną wstążkę! – Wcale nie! – Ferna pokazała język siostrze. Tuż za nimi w komnacie pojawił się zaciekawiony mały książę Meldig, najmłodsze dziecko królowej Layli. W jednej ręce trzymał słoik powideł, buzię miał wysmarowaną jego zawartością. – Och, to po prostu niemożliwe! – Layla zerwała się z miejsca. – Dziewczęta, miałyście go pilnować! – Podbiegła do umorusanego księcia, zgniotła trzymany w dłoni pergamin i zaczęła wycierać mu buzię. Nagle przerwała. – Ojej – mruknęła, jakby uświadomiła sobie, co robi. – Czy to coś ważnego, hrabio? – Uniosła wymięty, lepki pergamin. Brador zgarbił się, pokonany. – Nie, wasza wysokość – odparł z rezygnacją. – Raczej nie. Królewski ród Sendarii ma nade mną przewagę liczebną. – Wstał z fotela. – Może innym razem. – Skłonił się. – Za pozwoleniem waszej wysokości – dodał, szykując się do odejścia. – Nie zapomnij o tym, hrabio. – Layla wcisnęła mu w dłoń lepki dokument. Hrabia wycofał się z miną męczennika. Królowa Layla odwróciła się do dzieci i zaczęła czynić im głośne wyrzuty. Dopiero gdy była pewna, że hrabia się

oddalił, uklękła, objęła całą trójkę i wybuchnęła śmiechem. – Dobrze się spisaliśmy, matko? – spytała księżniczka Gelda. – Doskonale – odparła, wciąż nie mogąc powstrzymać śmiechu. *** Eunuch Sadi stał się nieostrożny. Dał się uśpić uprzejmości panującej przez cały rok w pałacu Sthiss Tor i jeden z podwładnych go otruł. Sadi zdecydowanie nie lubił, gdy go truto. Antidota bez wyjątku smakowały paskudnie, a skutki ich działania sprawiły, że osłabł i wciąż kręciło mu się w głowie. Z tego powodu z ledwie skrywaną irytacją przyjął pojawienie się odzianego w kolczugę emisariusza króla Taura Urgasa. – Taur Urgas, król Murgów, pozdrawia Sadiego, najwyższego sługę nieśmiertelnej Salmissry – oznajmił Murgo i składając głęboki ukłon, przekroczył próg chłodnego, pogrążonego w półmroku gabinetu, z którego Sadi kierował większością spraw królestwa. – Sługa Wężowej Królowej także pozdrawia prawą rękę Boga Smoka Angaraków – wyrecytował obojętnie Sadi. – Czy moglibyśmy od razu przejść do rzeczy? Czuję się nieco niedysponowany. – Bardzo ucieszyła mnie wieść o twoim powrocie do zdrowia – skłamał ambasador. Jego zeszpecona bliznami twarz nie zdradzała żadnych emocji. – Czy ujęto już truciciela? – Przyciągnął sobie krzesło i usiadł przy błyszczącym stole, służącym Sadiemu za biurko. – Naturalnie. – Sadi z roztargnieniem pogładził dłonią łysą głowę. – I stracono? – Czemu mielibyśmy go karać? To zawodowy truciciel, wykonywał jedynie swoją pracę. Murgo spojrzał na niego ze zdumieniem. – W Nyissie traktujemy trucicieli jako dobro narodowe – wyjaśnił Sadi. – Gdybyśmy zaczęli ich zabijać za każdym razem, kiedy kogoś otrują, wkrótce by ich zabrakło. A kto wie, może kiedyś ja także chciałbym się kogoś pozbyć... Ambasador Murgów pokręcił głową. – Jesteście tu bardzo tolerancyjni. A jego zleceniodawca? – To zupełnie inna sprawa. Zleceniodawca obecnie dostarcza rozrywki pijawkom na dnie rzeki. Czy to oficjalna wizyta, czy też wpadłeś tylko, by zapytać o moje zdrowie? – Jedno i drugie po trochu, ekscelencjo. – Wy, Murgowie, jesteście niezwykle pragmatycznym ludem – zauważył Sadi oschle. – Czego tym razem chce Taur Urgas? – Alornowie szykują się do inwazji na Mishrak ac Thull, ekscelencjo. – Słyszałem. Co to ma wspólnego z Nyissą? – Nyissanie nie mają powodów, by przesadnie lubić Alornów. – Ani Murgów – dodał Sadi. – Aloria najechała Nyissę po śmierci Rivańskiego Króla – przypomniał

Murgo. – A Cthol Murgos jest głównym odbiorcą podstawowego nyissańskiego produktu eksportowego. – Mój drogi, przejdź do rzeczy. – Sadi ze znużeniem pogładził łysinę. – Nie zamierzam działać na podstawie historycznych uraz i dawno zapomnianych przysług. Handel niewolnikami nie jest już dla nas znaczący, a blizny pozostawione przez inwazję Alornów zniknęły wieki temu. Czego chce Taur Urgas? – Mój król pragnie uniknąć rozlewu krwi. Legiony tolnedrańskie stanowią dużą część armii zbierających się w Algarii. Gdyby na niechronionej południowej granicy Tolnedry pojawiło się zagrożenie – podkreślam, tylko zagrożenie – wrogą działalnością, Ran Borune odwołałby swoje legiony. Ich utrata przekonałaby Alornów, by zrezygnowali z wyprawy. – Chce, żebym najechał Tolnedrę? – spytał Sadi z niedowierzaniem. – Oczywiście, że nie, lordzie Sadi. Jego wysokość pragnie jedynie, byś wyraził zgodę na przemarsz przez wasze terytorium oddziałów, które zagroziłyby południowej granicy Tolnedry. Nie dojdzie do rozlewu krwi. – Oprócz krwi Nyissan, gdy armia Murgów się wycofa. Legiony wyroją się nad Rzekę Leśną niczym wściekłe szerszenie. – Taur Urgas chętnie pozostawi garnizony, gwarantujące bezpieczeństwo terytorium Nyissy. – Z pewnością – rzekł Sadi cierpko. – Poinformuj swojego króla, że obecnie jego propozycja jest nie do przyjęcia. – Władca Cthol Murgos to człowiek potężny – powiedział Murgo stanowczo. – I bardziej niż przyjaciół zapamiętuje tych, którzy mu się sprzeciwiają. – Taur Urgas to szaleniec – odparł Sadi brutalnie. – Chce się pozbyć kłopotów z Alornami, aby móc skupić się na walce z ’Zakathem. Mimo swego obłędu nie jest jednak dość głupi, by bez zaproszenia posłać armię do Nyissy. Armia musi coś jeść, a Nyissa to bardzo złe miejsce na poszukiwanie żywności. Historia dowiodła tego wielokrotnie. Najbardziej kuszące owoce mają gorzki sok. – Armia murgoska zabiera własny prowiant – oświadczył ambasador wyniośle. – Świetnie, a gdzie zamierza znaleźć wodę do picia? Widzę, że tak do niczego nie dojdziemy. Przekażę waszą propozycję jej wysokości. Oczywiście to ona podejmie ostateczną decyzję. Podejrzewam jednak, że będziecie musieli zaproponować coś bardziej atrakcyjnego niż trwała murgoska okupacja, by ją przekonać do łaskawszego spojrzenia na waszą ofertę. To wszystko? Murgo wstał z gniewną miną, skłonił się przed Sadim i odszedł bez słowa. Sadi się zastanawiał. Jeśli dobrze rozegra sytuację, może wiele zyskać minimalnym kosztem. Kilka starannie przemyślanych listów do króla Rhodara w Algarii umieściłoby Nyissę pośród przyjaciół Zachodu. Gdyby armia Rhodara wygrała, Nyissa na tym zyska. Z drugiej strony gdyby okazało się, że Zachód przegrywa, można przyjąć propozycję Taura Urgasa. Tak czy inaczej Nyissa znajdzie się po stronie zwycięskiej. Ta perspektywa niezmiernie się Sadiemu

podobała. Wstał i do wtóru szelestu jedwabnej szaty podszedł do pobliskiej szafki. Wyjął z niej kryształową karafkę z ciemnobłękitnym płynem, starannie odmierzył miarkę gęstego syropu do niewielkiego kieliszka i wypił. Niemal natychmiast ogarnął go euforyczny spokój, efekt działania narkotyku. Chwilę później uznał, że jest gotów stanąć przed królową. Wyszedł z gabinetu na pogrążony w półmroku korytarz, wiodący do sali tronowej. Jak zawsze komnatę Salmissry oświetlały słabe płomyki lamp oliwnych, wiszących na długich srebrnych łańcuchach u wysokiego, mrocznego sklepienia. Chór eunuchów nadal klęczał zachwycony obecnością władczyni, nie wyśpiewywał już jednak pochwał. Teraz wszelkie hałasy Salmissrę drażniły, a niemądrze byłoby ją denerwować. Wężowa Królowa spoczywała na szezlongu pod olbrzymim posągiem Issy. Podczas drzemki, od czasu do czasu przesuwała nakrapiane zwoje z cichym szelestem suchych łusek trących o łuski. Nawet we śnie niekiedy poruszała nerwowo językiem. Sadi padł na lśniącą kamienną posadzkę i czekał. Jego woń w powietrzu zapowie przybycie sługi olbrzymiemu wężowi z kapturem, jego królowej. – Tak, Sadi? – szepnęła Salmissra w cichym syku. – Murgowie chcą zawiązać sojusz, moja królowo – poinformował Sadi. – Taur Urgas pragnie zagrozić Tolnedranom od południa, by zmusić Rana Borune do wycofania legionów z granicy Thullów. – Interesujące – odparła obojętnie. Jej łuski chrzęściły. – Co o tym sądzisz? – Neutralność nic nie kosztuje, boska Salmissro. Sprzymierzenie się z którąś ze stron byłoby przedwczesne. Obróciła się, rozłożyła nakrapiany kaptur, gdy spojrzała na swe odbicie w zwierciadle. Na głowie miała koronę, lśniącą i migoczącą jak łuski. Wysuwała i chowała język, oczami jak szklane paciorki patrzyła w lustro. – Rób, co uznasz za najlepsze – rzekła bez cienia zainteresowania. – Załatwię to, moja królowo. – Przycisnął policzek do podłogi, szykując się do odejścia. – Teraz nie potrzebuję już Toraka. – Wciąż patrzyła w zwierciadło. – Polgara tego dopilnowała. – Tak, moja królowo. – Sadi już wstawał. Odwróciła się i spojrzała na niego. – Zostań jeszcze chwilę. Jestem taka samotna. Eunuch natychmiast opadł znowu na posadzkę. – Czasami nawiedzają mnie dziwne sny, Sadi – syknęła. – Takie osobliwe sny. Zdaje mi się, że pamiętam różne dziwne wydarzenia. Z czasów, gdy moja krew wciąż była ciepła, a ja byłam kobietą. W owych snach przychodzą do mnie niepokojące myśli i pragnienia... – Popatrzyła wprost na niego i ponownie rozłożyła kaptur, gdy opuściła ku niemu spiczasty pysk. – Naprawdę taka byłam, Sadi? Wydaje mi się, jakbym widziała to wszystko przez mgłę. – To były trudne czasy, królowo – powiedział ostrożnie. – Dla nas wszystkich. – Polgara miała rację – ciągnęła władczyni hipnotycznym szeptem. –

Mikstury mnie rozpalały. Myślę, że tak jest lepiej. Żadnych namiętności, pragnień, lęków. – Znów odwróciła się do lustra. – Możesz już odejść, Sadi. Wstał i ruszył w stronę drzwi. – Och, Sadi... – Tak, moja królowo? – Jeśli wcześniej przysparzałam ci kłopotów, przepraszam. Przykro mi. Spojrzał na nią zdumiony. – Nie do przesady, ale odrobinę mi przykro – syknęła i zajęła się swoim odbiciem. Zamknąwszy drzwi za sobą, Sadi dygotał. Nieco później posłał po Issusa. Jednooki zabójca z wahaniem wkroczył do gabinetu naczelnego eunucha. – Mam nadzieję, że nie żywisz urazy, Sadi. – Rozglądał się nerwowo, sprawdzając, czy są sami. – Wiesz, że to nie było nic osobistego. – Wszystko w porządku – zapewnił go Sadi. – Robiłeś tylko to, za co ci zapłacono. – Jakim cudem zdołałeś ją wykryć? – spytał Issus z profesjonalnym zainteresowaniem. – Zwykle nim ktoś się zorientuje, że go otruto, jest już za późno na zażycie odtrutki. – Twoja mikstura pozostawia leciutki posmak cytryny. Nauczono mnie go rozpoznawać. – Hm, będę musiał nad tym popracować – mruknął Issus. – Mimo wszystko to bardzo dobra trucizna. – Doskonała, Issusie. To zaś sprowadza nas do przyczyny, dla jakiej cię wezwałem. Chciałbym się pozbyć pewnego człowieka. Jedyne oko Issusa pojaśniało. Zatarł szybko dłonie. – Zapłata jak zwykle? – Naturalnie. – Kto to? – Ambasador Murgów. Issus nachmurzył się, podrapał po porośniętej szczęce. – Trudno będzie do niego dotrzeć. – Znajdziesz jakiś sposób. Pokładam w tobie ogromną wiarę. – Jestem najlepszy – zgodził się Issus bez śladu fałszywej skromności. – Ambasador naciska na mnie w sprawie negocjacji, które wolałbym opóźnić – ciągnął Sadi. – Jego nagłe zejście przeszkodziłoby w ich prowadzeniu. – Tłumaczenia są zbędne. Nie interesuje mnie, czemu chcesz go zabić. – Ale musisz wiedzieć jak. Z różnych powodów chciałbym, by wyglądało to naturalnie. Czy mógłbyś załatwić sprawę tak, by ambasador i może parę innych osób z jego otoczenia zapadło na jakąś śmiertelną gorączkę? Issus zmarszczył brwi. – To dość trudne. Coś takiego może wyrwać się spod kontroli. Mógłbym zarazić całą dzielnicę. Zginęłoby mnóstwo ludzi. Sadi wzruszył ramionami. – Czasami trzeba ponieść pewne ofiary. Możesz to zrobić?

Issus przytaknął z powagą. – Zatem do dzieła – pożegnał go Sadi. – A ja tymczasem ułożę list z wyrazami współczucia do króla Taura Urgasa. *** Królowa Silar siedziała przy krosnach w wielkiej sali Twierdzy Algarów, nucąc sobie cicho. Przesuwała tam i z powrotem czółenko w monotonnym, sennym rytmie. Przez wysokie wąskie okna w ścianach sączyły się promienie słońca, napełniając długą salę rozproszonym złocistym światłem. Król ChoHag i Hettar opuścili twierdzę, by szykować wielkie obozowisko kilka kilometrów od podstawy wschodniego szańca, które pomieściłoby nadciągającą z zachodu armię Alornów, Arendów, Sendarów i Tolnedran. Chociaż Cho-Hag wciąż przebywał w granicach królestwa, oficjalnie przekazał władzę żonie, a wszyscy przywódcy klanów musieli złożyć odpowiednią przysięgę. Królowa Algarii była milczącą, spokojną niewiastą. Całe życie spędziła w tle, często tak dyskretnie, że ludzie nie zdawali sobie nawet sprawy z jej obecności. Zawsze jednak miała oczy i uszy szeroko otwarte. Kaleki mąż polegał na niej całkowicie. Jego cicha, ciemnowłosa królowa wiedziała dokładnie, co się dzieje. Elvar, arcykapłan Algarii odziany w białe szaty, pewny siebie, stał przed nią, odczytując zestaw starannie przygotowanych proklamacji, które miały przekazać mu całą władzę. Gdy zwracał się do królowej, w jego głosie była wyczuwalna pogarda. – To wszystko? – spytała Silar, kiedy skończył. – Tak będzie najlepiej, wasza wysokość – oznajmił wyniośle. – Cały świat wie, że kobiety nie nadają się do rządzenia. Mam posłać po pióro i atrament? – Jeszcze nie, Elvarze – odparła spokojnie, nie przerywając pracy. – Ale... – Wiesz, właśnie przyszła mi do głowy osobliwa myśl. – Silar spojrzała wprost na niego. – Jesteś arcybiskupem Belara w Algarii, ale nigdy nie opuszczasz twierdzy. Czy to nie dziwne? – Wasza wysokość, moje obowiązki nakazują mi... – Czyż opieka nad dziećmi Belara nie jest twoim najważniejszym obowiązkiem? Byliśmy ogromnie samolubni, zatrzymując cię u nas, gdy ty w głębi serca pragnąłeś znaleźć się między klanami i doglądać edukacji religijnej dzieci. Elvar wpatrywał się w nią z otwartymi ustami. – I wszyscy inni kapłani – ciągnęła – dziwnym trafem są tu, w twierdzy. Zajmują się administracją. Kapłan jest zbyt cenny na tak przyziemne zajęcia. Natychmiast naprawimy tę sytuację. – Ale... – Nie, Elvarze. Moje obowiązki jako królowej są jasne. Dzieci Algarii mają pierwszeństwo. Zwalniam cię ze wszystkich zobowiązań w twierdzy, abyś mógł powrócić do swego powołania. Osobiście przygotuję ci plan podróży. –

Zastanowiła się chwilę. – Czasy są niespokojne, lepiej zatem, bym wyznaczyła ci też eskortę, kilkunastu zaufanych ludzi z mojego klanu, którzy dopilnują, żeby nic nie przeszkodziło ci w podróżach i żadne niepokojące wieści z zagranicy nie oderwały cię od kazań. To wszystko, Elvarze, możesz się spakować. Przypuszczam, że upłynie parę lat, nim wrócisz. Arcykapłan dławił się, głos uwiązł mu w gardle. – A, i jeszcze jedno... – Królowa starannie wybrała kolejny kłębek włóczki i uniosła go do światła. – Minęło wiele lat od czasu ostatniego spisu stad. Skoro już i tak tam będziesz, chciałabym dostać dokładny raport o wszystkich cielętach i źrebakach w Algarii. To ci zapewni zajęcie. Od czasu do czasu przysyłaj mi raporty, dobrze? Możesz odejść, Elvarze – dodała pogodnie, nie patrząc nawet na arcykapłana, który trzęsąc się z wściekłości, wyszedł, by przygotować się do przymusowego wygnania. *** Lord Morin, szambelan jego cesarskiej wysokości imperatora Rana Borune XXIII, westchnął, wchodząc do prywatnego ogrodu cesarskiego. Niewątpliwie czekała go kolejna tyrada, a Morin wysłuchał jej już kilkanaście razy. Ran Borune był jednak w dziwnym nastroju. Siedział zamyślony w fotelu pod cienistą pergolą i słuchał świergotu kanarka. – Nigdy więcej się nie odezwał – rzekł, gdy szambelan zbliżył się ku niemu po krótko przystrzyżonym trawniku. – Mówił tylko wtedy, gdy była tu Polgara. – Spojrzał ze smutkiem na złocistego ptaszka. – Chyba nie wyszedłem najlepiej na tym spotkaniu. Polgara dała mi kanarka, a w zamian zabrała Ce’Nedrę. – Rozejrzał się po rozsłonecznionym ogrodzie otoczonym chłodnym marmurowym murem. – Czy to tylko moja wyobraźnia, Morinie, czy też pałac wydaje się ostatnio jakiś zimny i pusty? – Umilkł, spoglądając nieruchomym wzrokiem na klomb szkarłatnych róż. Nagle wydał z siebie dziwny odgłos i lord Morin obawiał się, że władca dostanie zaraz kolejnego ataku. Nie dostrzegł jednak żadnych niepokojących objawów. Zrozumiał natomiast, że Ran Borune chichocze. – Ale mnie nabrała! – Imperator wybuchnął śmiechem. – Świadomie, z rozmysłem rozzłościła mnie tak, że dostałem drgawek. Jakiż byłby z niej syn! Zostałaby największym imperatorem w dziejach Tolnedry. – Wszak jest córką waszej wysokości – zauważył lord Morin. – I pomyśleć, że zdołała zebrać tak wielką armię, choć ma dopiero szesnaście lat! – zachwycał się imperator. – Cóż za wspaniałe dziecko! – Nagle otrząsnął się z ponurego zamyślenia, które dręczyło go od czasu powrotu do Tol Honeth. Ale po chwili przestał się śmiać i zmrużył oczy przebiegle. – Bez zawodowych dowódców w legionach, które mi ukradła, wkrótce wybuchną spory. – Powiedziałbym, że to problem Ce’Nedry, wasza wysokość. Czy raczej Polgary. Imperator podrapał się po uchu.

– Sam nie wiem, Morinie, sytuacja nie jest do końca jasna. Znasz może generała Varanę? – Księcia Anadile? Oczywiście, wasza wysokość. Znakomity dowódca, skromny, wierny, niezwykle inteligentny. – To stary przyjaciel rodziny – rzekł Ran Borune. – Ce’Nedra go zna i posłucha jego rady. Zechciej udać się do niego i zasugerować, że byłoby dobrze zrobić sobie urlop. Na przykład wyjechać do Algarii i sprawdzić, co tam słychać. – Z pewnością pomysł wakacji niezmiernie mu się spodoba – zgodził się lord Morin. – Garnizonowe życie bywa latem uciążliwe. – To tylko sugestia. Jego obecność w strefie wojny musiałaby być nieoficjalna. – Naturalnie, wasza wysokość. – A jeśli poczyni kilka uwag czy nawet obejmie dowództwo, my nie będziemy o tym wiedzieć, prawda? Przecież nie obchodzi nas, czym się zajmuje obywatel w czasie wolnym. – Z całą pewnością, wasza wysokość. Imperator uśmiechnął się szeroko. – I będziemy się trzymać tej wersji, prawda, Morinie? – Z całych sił, wasza wysokość – odparł Morin z powagą. *** Następca tronu Drasni beknął głośno wprost do ucha matki i zasnął jej na ramieniu. Królowa Porenn uśmiechnęła się do synka, ułożyła go w kołysce i odwróciła się do wychudzonego mężczyzny w nierzucającym się w oczy ubraniu. Ów żylasty człowiek, znany jedynie pod dziwnym imieniem Javelin, był naczelnym dowódcą drasańskiego wywiadu i jednym z najbliższych doradców Porenn. – Jak już mówiłem – podjął przerwany raport – armię tej tolnedrańskiej dziewczyny dzielą teraz dwa dni marszu od Twierdzy Algarów. Inżynierowie jadą przodem, by zamontować wyciągi na szczycie szańca, a Cherekowie szykują się do przeprawy floty ze wschodniego brzegu Rzeki Aldura. – Zatem wszystko układa się zgodnie z planem. – Królowa zajęła swoje miejsce przy stole pod oknem. – Niepokoje w Arendii nie ustały – zauważył Javelin. – Codziennie dochodzi do potyczek i sporów, ale to nic poważnego. Królowa Layla do tego stopnia wyprowadziła z równowagi Tolnedranina Bradora, że zapewne opuści Sendarię. – Podrapał się po długiej szczęce. – Mam też dość osobliwe informacje, spływające ze Sthiss Tor. Murgowie próbują coś negocjować, ale ich wysłannicy ciągle umierają. Staramy się umieścić kogoś bliżej Sadiego, by odkryć, co się dzieje. Zaraz, co jeszcze... A tak, Honethowie zgodzili się na wspólnego kandydata, nadętego aroganckiego durnia, który zdążył już obrazić wszystkich w Tol Honeth. Spróbują kupić mu koronę, lecz byłby

beznadziejnym imperatorem. Nawet przy takich funduszach mogą mieć problemy z posadzeniem go na tronie. To chyba wszystko, wasza wysokość. – Dostałam list od Isleny z Val Alorn – oznajmiła królowa. – Tak, wasza wysokość – odparł Javelin uprzejmie. – Wiem. – Znów czytałeś moją pocztę? – zirytowała się. – Po prostu staram się znać aktualne wieści. – Kazałam ci przestać. – Nie sądziłaś chyba, że posłucham. – Szpieg sprawiał wrażenie autentycznie zaskoczonego. Roześmiała się. – Jesteś niemożliwy. – Oczywiście. Taki mam być. – Możemy jakoś pomóc Islenie? – Zagonię do roboty parę osób – zapewnił. – Prawdopodobnie będziemy mogli działać poprzez Merel, żonę jarla Trellheimu. Wykazuje oznaki dojrzałości i jest bardzo blisko z Isleną. – Myślę, że powinniśmy przyjrzeć się uważnie naszemu własnemu wywiadowi – podsunęła Porenn. – Wyszukajmy wszystkich, którzy mają powiązania z kultem Niedźwiedzia. Może nadejść czas, gdy trzeba będzie podjąć pewne kroki. Przytaknął skinieniem głowy. W tym momencie ktoś zapukał cicho do drzwi. – Tak? – spytała Porenn. Drzwi otwarły się, służący wsunął do środka głowę. – Przepraszam, wasza wysokość – rzekł – ale właśnie zjawił się nadracki kupiec, niejaki Yarblek. Twierdzi, że chce porozmawiać o tarle łososia. Królowa Porenn wyprostowała się w fotelu. – Przyślij go – poleciła. – Natychmiast.

Rozdział IX Oracje, kosztujące księżniczkę tak wiele cierpień, zrobiły swoje i Ce’Nedra powoli odkrywała, że coraz bardziej odsuwa się od ośrodka wydarzeń. Z początku zachwycała ją perspektywa cudownej swobody. Zniknęło straszliwe napięcie związane z przemawianiem do tłumu dwa, czasem trzy razy dziennie. Wyczerpanie nerwowe minęło i nie budziła się już w środku nocy, dygocząc z przerażenia. Przez niemal tydzień napawała się wolnością, rozkoszowała nią. A potem, rzecz jasna, zaczęła się strasznie nudzić. Armia, którą zebrała w Arendii i północnej Tolnedrze, wyglądała u podnóża gór krainy Ulgosów niczym rzeka, zagrażająca powodzią. Mimbraccy rycerze w zbrojach lśniących w promieniach słońca, z długimi, wielobarwnymi proporcami uniesionymi wysoko, jechali na przedzie. Za nimi rozciągnięte na zielonych wzgórzach podążały pułki piechoty Ce’Nedry: Sendarowie, Asturowie, Rivanie i nieliczni Cherekowie. A w samym środku maszerowały pełne blasku szeregi legionów imperium Tolnedry. Łopotały nad nimi szkarłatne chorągwie, wieńczące hełmy białe pióropusze kołysały się w rytm miarowych kroków. Przez kilka dni w Ce’Nedrze wzbierała radość, gdy jechała na czele olbrzymiego wojska, na jej rozkaz maszerującego na wschód. Lecz wkrótce i to nieznośnie spowszedniało. Księżniczka w znacznej mierze sama się odsunęła od ośrodka dowodzenia. Obecnie najważniejsze decyzje dotyczyły głównie logistyki – szczegółów związanych z biwakami i kuchniami polowymi, a ją okropnie nudziły podobne dyskusje. Lecz właśnie te szczegóły wpływały na ślimacze tempo poruszania się armii. Nagle, ku zdumieniu wszystkich, niekwestionowanym dowódcą wojsk został król Sendarii Fulrach. To on decydował, jaką odległość pokonają żołnierze każdego dnia, kiedy odpoczną i kiedy rozbiją obóz na noc. Wynikało to bezpośrednio z faktu, że do niego należały tabory. Na początku marszu przez północną Arendię pulchny sendarski władca rzucił okiem na dość ogólnikowy plan żywienia armii przygotowany przez królów Alornów, z dezaprobatą pokręcił głową i sam zajął się tym aspektem kampanii. Sendaria była krainą rolniczą, jej magazyny pękały w szwach. Co więcej, bywały miesiące, że na wszystkich traktach i gościńcach w Sendarii wręcz roiło się od wozów. Z niemal niedbałą sprawnością król Fulrach wydał kilka rozkazów i wkrótce przez Arendię do Tolnedry i dalej na wschód za armią ruszyły karawany wyładowanych taborów. Ciężkie, trzeszczące wozy dyktowały tempo marszu armii.

Zaledwie po kilku dniach spędzonych pośród wzgórz krainy Ulgosów władza króla Fulracha objawiła się w pełni. – Fulrachu – zaprotestował król Drasni Rhodar, gdy władca Sendarów ogłosił kolejny tego dnia postój. – Jeśli będziemy się poruszać w tym tempie, lato się skończy, nim dotrzemy do wschodniego szańca. – Przesadzasz, Rhodarze – odpowiedział Fulrach łagodnie. – Maszerujemy dość szybko. Moje wozy są ciężkie, konie w zaprzęgu muszą odpoczywać co godzina. – Tak być nie może – oświadczył Rhodar. – Zamierzam zwiększyć tempo. – Oczywiście decyzja należy do ciebie. – Ciemnobrody Sendar wzruszył ramionami i zmierzył chłodnym wzrokiem brzuszysko Rhodara. – Ale jeśli dziś wyczerpiesz siły moich koni, jutro nie będziesz jadł. To zakończyło dyskusję. Przeprawa przez strome przełęcze okazała się jeszcze powolniejsza. Ce’Nedra z lękiem powróciła do krainy gęstych lasów i ostrych skał. Dobrze pamiętała eldraka Grula i atak algrothów i hrulgów, które tak bardzo przeraziły ją poprzedniej zimy. Jednak armia nie natknęła się na przyczajone w górach potwory. Była tak wielka, że nawet najgroźniejsze stworzenia starały się jej unikać. Mandorallen, baron Vo Mandor, zameldował o tym z wyraźnym żalem. – Gdybym zasię za pozwoleniem wyprzedził o dzień marszu olbrzymie nasze zastępy, może znalazłbym sposobność poigrania z co bardziej chwackimi bestyjami – rzekł głośno pewnego wieczoru, z namysłem wpatrując się w ogień. – Nigdy nie masz dosyć, prawda? – odezwał się Barak. – Nie, Mandorallenie – powiedziała Polgara. – Te stworzenia nie robią nam krzywdy, a Gorim Ulgosów wolałby, żebyśmy i my zostawili je w spokoju. Mandorallen westchnął. – Czy on zawsze jest taki? – spytał ciekawie Baraka król Anheg. – Nawet gorszy – odrzekł Barak. Powolny marsz, choć ogromnie irytował Rhodara, Branda i Anhega, oszczędzał siły armii, która w zdumiewająco dobrej formie dotarła wreszcie na równiny Algarii. – Udamy się do Twierdzy Algarów – postanowił król Rhodar. – Musimy się przegrupować i nie widzę sensu marszu pod szaniec, póki inżynierowie nie będą gotowi. Poza tym wolałbym nie demonstrować wielkości naszej armii każdemu Thullowi, który przypadkiem spojrzy w dół z urwiska. I tak krótkimi etapami wojska Ce’Nedry ruszyły przez Algarię, zostawiając za sobą wydeptany w trawie ślad szeroki na półtora kilometra. Stada bydła z ciekawością przypatrywały się maszerującym hordom, a potem znów pasły się spokojnie pod czujnym okiem konnych pasterzy. Obozowisko wokół olbrzymiej twierdzy w środkowej Algarii rozciągało się na całe kilometry, a nocą ogniska wydawały się niemal odbiciem gwiazd na niebie. Gdy księżniczka Ce’Nedra zajęła już wygodną kwaterę, odkryła, że jeszcze bardziej oderwała się od dowodzenia wojskiem. Całe dnie się nudziła. Nie znaczy to bynajmniej, iż nie dostawała raportów. Dowództwo tymczasem

opracowało rygorystyczny plan szkoleń – po części dlatego, iż znaczną część jej armii stanowili nowicjusze, lecz głównie by uniknąć bezczynności prowadzącej do problemów z dyscypliną. Każdego ranka pułkownik Brendig, sendarski baronet o poważnej twarzy, na pozór całkowicie pozbawiony poczucia humoru, meldował o postępach poprzedniego dnia, a czynił to tak niewiarygodnie szczegółowo, uzupełniając raport o wszystkie możliwe detale, że Ce’Nedra słuchała go z coraz większym niesmakiem. Pewnego ranka, gdy Brendig pożegnał się z szacunkiem, księżniczka wybuchnęła. – Jeśli jeszcze raz usłyszę coś o sanitariatach, zacznę krzyczeć! – powiedziała do Adary i Polgary. – To bardzo ważna sprawa dla armii tej wielkości, Ce’Nedro – odparła Adara spokojnie. – Ale czy musi gadać o tym cały czas? To temat obrzydliwy. Polgara, która cierpliwie uczyła jasnowłosego chłopczyka, Podarka, jak się sznuruje buty, uniosła wzrok, jednym spojrzeniem oceniła nastrój Ce’Nedry i wtrąciła cicho: – Moje panny, może wybierzecie się na konną przejażdżkę? Przyda się wam odrobina świeżego powietrza i ruchu. Po krótkiej chwili znalazły jasnowłosą Mimbratkę Arianę. Wiedziały zresztą, gdzie szukać. Znacznie dłużej potrwało oderwanie jej od podziwiania Lelldorina z Wildantoru. Lelldorin z pomocą swego kuzyna Torasina dokładał wszelkich starań, by nauczyć grupę arendzkich niewolników podstaw łucznictwa. Ten młody asturski patriota bardzo późno wstąpił do armii. Ce’Nedra słyszała, że obaj młodzieńcy poważnie się pokłócili, lecz perspektywa wojny i chwały okazała się jednak zbyt pociągająca. Torasin doścignął armię na zachodnim pogórzu krainy Ulgosów, niemal na śmierć zajeździwszy konia. Obaj młodzieńcy się pogodzili – były to dla nich niezwykle emocjonujące chwile – i obecnie znów stali się nierozłączni. Ariana jednak patrzyła wyłącznie na Lelldorina; w jej oczach kryło się uwielbienie tak bezrozumne, że aż przerażało. Trzy dziewczyny odziane w uszyte z miękkiej skóry algarskie stroje do konnej jazdy przejechały stępa przez obóz w promieniach wczesnopołudniowego słońca. Za nimi jak zawsze podążał Olban, najmłodszy syn Strażnika Rivy, prowadząc oddział straży. Ce’Nedra nie wiedziała, co ma myśleć o Olbanie. Od czasu gdy ukryty w arendzkim lesie Murgo próbował dokonać zamachu na jej życie, młody Rivanin mianował się dowódcą osobistej ochrony księżniczki i nic nie mogło go zmusić do porzucenia tego posterunku. Z jakichś przyczyn wydawał się niemal wdzięczny za możliwość służenia i Ce’Nedra miała ponurą pewność, że zniechęciłaby go wyłącznie przeważająca siła fizyczna. Dzień był ciepły, słoneczny, na bezkresnej równinie Algarii trawy falowały w powiewach wiatru. Gdy obóz zniknął z oczu, księżniczkę nagle ogarnął entuzjazm. Dosiadała siwego konia, którego podarował jej król Cho-Hag. Nadała wierzchowcowi imię Śmiałek – niezbyt do niego pasowało, gdyż był

bardzo leniwy. Jego cierpliwość i spokój w znacznej mierze wiązały się z tym, iż nowa właścicielka prawie nic nie ważyła. Co więcej, rozpieszczała go i gdy tylko mogła, podsuwała mu jabłka i słodycze. Przekarmiony i pozbawiony ruchu Śmiałek znacznie się zaokrąglił. W towarzystwie dwóch przyjaciółek i podążającego ich śladem młodego Olbana księżniczka na przysadzistym siwku jechała przez step, napawając się poczuciem swobody. Wreszcie się zatrzymały, by dać odpocząć wierzchowcom. Śmiałek, sapiąc niczym miech, obejrzał się z wyrzutem na swą maleńką panią. Ona jednak bezlitośnie zignorowała niewypowiedzianą skargę konia. – Cóż za cudowny dzień na przejażdżkę! – wykrzyknęła radośnie. Ariana westchnęła. Ce’Nedra obejrzała się na nią ze śmiechem. – Daj spokój, Ariano, Lelldorin nigdzie się nie wybiera. A poza tym niech mężczyźni od czasu do czasu trochę za nami potęsknią. Dobrze im to zrobi. Ariana uśmiechnęła się dość słabo i znów westchnęła. – Może jednak nam niezbyt dobrze zrobi tęsknota za nimi – mruknęła Adara bez śladu uśmiechu na twarzy. – Cóż to za przepiękny zapach? – spytała nagle Ce’Nedra. Adara rozejrzała się gwałtownie, jakby próbując ustalić, gdzie się znalazły. – Chodźcie ze mną – rzuciła z nietypową stanowczością i poprowadziła je wokół wzgórza na drugą stronę. Mniej więcej w połowie trawiastego zbocza rosła kępa niskich krzaków obsypanych jasnolawendowymi kwiatami. Tego ranka z kokonów wykluły się błękitne motyle i całą chmarą fruwały nad kwiatami. Adara bez chwili wahania skierowała wierzchowca w górę i zeskoczyła z siodła, po czym z cichym okrzykiem uklękła, niemal z czcią przygarniając do siebie krzaki. Ce’Nedra ze zdumieniem ujrzała łzy, zbierające się w szarych oczach przyjaciółki. – Co się stało, Adaro? – spytała. – To moje kwiaty – odparła Adara dźwięcznym głosem. – Nie miałam pojęcia, że się przyjęły. – O czym ty mówisz? – Zeszłej zimy Garion stworzył ten kwiat dla mnie. Był tylko jeden, widziałam, jak powstał w jego dłoni. Zapomniałam o nim aż do dzisiaj. Spójrz, jak pięknie się rozrósł. Ce’Nedra poczuła nagłe ukłucie zazdrości. Dla niej Garion nigdy nie stworzył kwiatu. Zerwała z krzaka gałązkę, ciągnąc odrobinę zbyt mocno. Zmierzyła kwiat krytycznym spojrzeniem. – Płatki nie są ułożone symetrycznie... – Zagryzła wargę, żałując, że to powiedziała. Adara popatrzyła na nią w niemym proteście. – Tylko się droczę, Adaro. – Zaśmiała się fałszywie, wbrew sobie wciąż próbując znaleźć jakieś wady w lawendowym kwiecie. Jego woń zdawała się

przeganiać wszelkie troski i niezwykle dodawać ducha. Ariana także zsiadła z konia i również napawała się łagodnym zapachem kwiatów. – Azaliż mogłabym zebrać nieco kwiecia twego, lady Adaro? – spytała. – Może być, że mają one niezwykłą jakowąś właściwość ukrytą wśród wonnych płatków, która przydać się może pani Polgarze, leczniczy środek zbyt subtelny, by ma ograniczona znajomość ziół i korzeni dostrzec go mogła. Jak łatwo przewidzieć, nastrój Ce’Nedry odmienił się gwałtownie. Klasnęła w dłonie. – Wspaniale! – wykrzyknęła. – Czyż nie byłoby cudownie, gdyby twój kwiat okazał się świetnym lekiem, Adaro? Wspaniałym panaceum? Nazwiemy go różą Adary i chorzy zawsze będą błogosławić twoje imię. – Jest mało podobny do róży – zauważyła Adara. – Bzdury! – Ce’Nedra lekceważąco machnęła ręką. – Podobno mam zostać królową, więc jeśli mówię, że to róża, jest to róża. Koniec. Natychmiast zawieziemy kwiaty lady Polgarze. Odwróciła się do swego siwka, który leniwie przyglądał się kwiatkom, jakby zastanawiał się, czy warto skosztować parę z nich. – Chodź, Śmiałku! – zawołała. – Pogalopujemy z powrotem do twierdzy. Śmiałek wzdrygnął się, słysząc słowo „pogalopujemy”. *** Polgara starannie zbadała kwiaty, ale ku głębokiemu rozczarowaniu dziewcząt nie uznała od razu, iż mają wartość leczniczą. Nieco przygaszona księżniczka wróciła w milczeniu do swoich komnat i obowiązków. Czekał już na nią pułkownik Brendig. Po zastanowieniu uznała, że Brendig to najpraktyczniejszy człowiek, jakiego zdarzyło się jej spotkać. Żaden szczegół nie był dla niego zbyt drobny. U człeka nie tak wielkiego ducha podobna troska o wszelkie drobiazgi mogłaby zostać uznana za małostkowość. Lecz wiara pułkownika, że rzeczy wielkie składają się z mniejszych, nadawała jego trosce o każdy detal odcień szlachetności. Zdawało się, że pułkownik jest wszędzie. Tam gdzie przechodził, mocniej naciągano liny namiotów, sprzęt zwalony nieporządnie układano starannie w stosy, a żołnierze pospiesznie zapinali rozchełstane kubraki. – Mam nadzieję, że wasza wysokość odpoczęła nieco podczas przejażdżki – rzekł pułkownik uprzejmie, skłaniając się na widok Ce’Nedry. – Dziękuję, pułkowniku, moja wysokość odpoczęła. – Księżniczka była w dość kapryśnym nastroju, a zawsze radowały ją żarty z niezwykle opanowanego Sendara. Brendig uśmiechnął się przelotnie, po czym natychmiast przeszedł do spraw codziennych. – Z radością donoszę waszej wysokości, że drasańscy inżynierowie niemal ukończyli budowę dźwigów na szczycie szańca. Pozostaje tylko założyć

przeciwciężary, które pomogą unieść chereckie okręty. – To miłe – odparła Ce’Nedra z pustym, niemądrym uśmiechem; wiedziała, że doprowadza go do szału. Pułkownik zacisnął zęby, lecz poza tym jego twarz nie zdradzała żadnych oznak irytacji. – Cherekowie zaczynają demontować maszty i olinowania okrętów, szykując się do przeniesienia – ciągnął. – A budowa fortyfikacji na szczycie szańca o kilka dni wyprzedza plany. – Cudowne! – Ce’Nedra w dziewczęcym zachwycie klasnęła głośno. – Wasza wysokość, proszę! – jęknął Brendig. – Przepraszam, pułkowniku. – Czule poklepała go po dłoni. – Nie wiem czemu, ale budzisz we mnie najgorsze instynkty. Czy ty nigdy się nie uśmiechasz? Spojrzał na nią z absolutną powagą. – Właśnie się uśmiecham, wasza wysokość – rzekł. – A, i masz gościa z Tolnedry. – Gościa? Kogo? – Niejakiego generała Varanę, księcia Anadile. – Varana przyjechał tutaj? Co on, u licha, robi w Algarii? Jest sam? – Towarzyszy mu grupka tolnedrańskich szlachciców. Nie noszą mundurów, ale ich zachowanie natychmiast przywodzi na myśl wojskowych. Twierdzą, że przybyli jako prywatni obserwatorzy. Generał Varana wyraził pragnienie osobistego przekazania waszej wysokości wyrazów szacunku w najbliższym sprzyjającym momencie. – Proszę, poślij po niego natychmiast! – Ce’Nedra nie musiała już udawać entuzjazmu. Znała generała Varanę od najwcześniejszego dzieciństwa. Był przysadzistym mężczyzną o siwiejących kręconych włosach i sztywnym lewym kolanie, co sprawiało, że kulał. Cechowało go cierpkie, oszczędne poczucie humoru, tak typowe dla rodu Anadile. Ze wszystkich szlachetnych rodów Tolnedry Borune’owie najlepiej czuli się właśnie w ich towarzystwie. Po pierwsze, obie rodziny pochodziły z południa. Po drugie, Anadile’owie zwykle popierali Borune’ów w sporach z potężnymi rodami z północy. Choć Anadile było zwykłym księstwem, w związkach łączących rodzinę z wielkimi książętami rodu Borune nigdy nie krył się nawet najsłabszy odcień poddaństwa. Książęta Anadile często żartowali sobie łagodnie ze swych znacznie potężniejszych sąsiadów. Poważni historycy i politycy od dawna uważali, iż imperium wiele straciło na tym, że utalentowanemu rodowi Anadile brakowało bogactw i wpływów wystarczających na to, by podjąć próbę przejęcia tronu. Generał Varana wkuśtykał z lekkim uśmieszkiem do pokoju. Powitał Ce’Nedrę z ukłonem. – Cieszę się, że cię widzę, wuju! – wykrzyknęła, rzucając mu się w objęcia. Wprawdzie Varana nie był jej wujem, ale zawsze tak go nazywała. – Co tym razem nabroiłaś, moja mała Ce’Nedro? – Roześmiał się, ściskając ją

serdecznie. – Wywróciłaś cały świat do góry nogami. Co robi córka Borune’ów pośrodku Algarii w otoczeniu armii Alornów? – Zamierzam najechać Mishrak ac Thull – odparła z psotną miną. – Naprawdę? A po co? Czyżby król Thullów Gethell w jakiś sposób obraził ród Borune? Nic o tym nie słyszałem. – To sprawa alorska – odparła lekko. – Ach, tak, rozumiem. Alornowie nie potrzebują żadnego uzasadnienia dla swych postępków. – Ty się ze mnie śmiejesz – obruszyła się. – Oczywiście, Ce’Nedro. Anadile’owie od tysięcy lat śmieją się z Borune’ów. – To bardzo poważna sprawa, wuju Varano – powiedziała nadąsana. – Pewnie – zgodził się, delikatnie muskając grubym palcem wargę księżniczki. – Ale to nie znaczy, że nie można się z niej śmiać. – Jesteś niemożliwy! – Zaśmiała się bezradnie, wbrew sobie. – Co tu robisz? – Obserwuję. To częste zajęcie generałów. Teraz toczy się tylko jedna wojna, wasza, toteż kilku z nas pomyślało, że wpadniemy tutaj i popatrzymy. Morin to zaproponował. – Szambelan mojego ojca? – Owszem, chyba taką ma funkcję. – Morin by tego nie zrobił z własnej woli. – Naprawdę? Cóż za zdumiewająca informacja. Ce’Nedra zmarszczyła brwi, z roztargnieniem skubiąc zębami kosmyk włosów. Varana dał jej lekkiego klapsa w dłoń. – Morin nie robi nic, czego nie każe mu ojciec – zastanawiała się, wciąż przygryzając kosmyk. Varana znów ją klepnął po dłoni. – Nie rób tego – mruknęła. – Czemu nie? W ten sposób odzwyczaiłem cię od ssania kciuka. – To co innego. Myślę. – Myśl z zamkniętymi ustami. – Ojciec wpadł na taki pomysł, prawda? – Nie mogę twierdzić, że znane mi są zamysły imperatora. – Ale mnie tak. Co ten stary lis kombinuje? – Więcej szacunku, moje dziecko. – Mówisz, że przyjechałeś po to, by obserwować? Przytaknął. – I może poczynić parę sugestii? Wzruszył ramionami. – Jeśli ktoś zechce mnie wysłuchać. Zrozum, nie przybyłem tutaj oficjalnie, zabrania tego polityka imperium. Tol Honeth oficjalnie nie uznaje twoich praw do tronu Rivy. Zerknęła na niego z ukosa. – Te twoje sugestie. Gdybyś przypadkiem znalazł się w pobliżu tolnedrańskiego legionu, który potrzebowałby wskazówek... czy możliwe, by

jedna z nich brzmiała „naprzód marsz”? – Owszem, taka sytuacja mogłaby nastąpić – przyznał z powagą. – I przywiozłeś ze sobą grupkę innych oficerów ze sztabu generalnego? – Istotnie, mam wrażenie, że kilku z nich służyło w sztabie. – W oczach Varany zabłysło skrywane rozbawienie. Ce’Nedra ponownie uniosła kosmyk i generał Varana raz jeszcze dał jej klapsa w dłoń. – Chciałbyś poznać króla Rhodara z Drasni? – spytała. – To będzie dla mnie prawdziwy zaszczyt. – Może zatem pójdziemy do niego? – Może zatem pójdziemy. – Kocham cię, wuju! – Roześmiała się i raz jeszcze zarzuciła mu ręce na szyję. Król Rhodar odbywał właśnie naradę z pozostałymi dowódcami armii w wielkiej, jasnej komnacie, którą oddał im do tego celu król Cho-Hag. Wodzowie już jakiś czas temu porzucili wszelkie pozory oficjalności. Większość z nich siedziała wygodnie w obitych końską skórą fotelach, patrząc, jak odziany w szkarłatną szatę Rhodar odmierza odległości kawałkiem sznurka na pokrywającej całą ścianę mapie. – Mnie nie wydaje się to aż tak daleko – mówił właśnie do króla Cho-Haga. – Bo twoja mapa jest płaska – odparł Cho-Hag. – Tamtejszy teren to głównie wzgórza. Wierz mi, to potrwa trzy dni. Król Rhodar prychnął z niesmakiem. – Czyli musimy skreślić taki pomysł. Bardzo chętnie spaliłbym owe forty, ale nie zamierzam wysyłać ludzi z misjami samobójczymi. Trzy dni jazdy to po prostu za daleko. – Wasza wysokość... – zagadnęła Ce’Nedra uprzejmie. – Tak, dziecko? – Rhodar wciąż przyglądał się mapie, marszcząc brwi. – Chciałabym wam kogoś przedstawić. Król Drasni odwrócił się. – Wasza wysokość – zaczęła Ce’Nedra oficjalnie. – Czy mogę przedstawić jego miłość księcia Anadile? Generale Varano, jego królewska wysokość król Rhodar z Drasni. Obaj skłonili się uprzejmie, mierząc się czujnymi spojrzeniami. – Sława generała go wyprzedza – zauważył Rhodar. – Natomiast zdolności militarne waszej wysokości były dotąd utrzymywane w sekrecie – odparł Varana. – Myślisz, że to spełniło wymogi uprzejmości? – spytał Rhodar. – Jeśli nie, możemy później skłamać, że traktowaliśmy się z niewiarygodną grzecznością – zaproponował Varana. Król Rhodar potaknął z uśmiechem. – W porządku. Co najlepszy strateg Tolnedry robi tu, w Algarii? – Obserwuje, wasza wysokość. – I zamierzasz trzymać się tej wersji?

– Naturalnie. Z powodów politycznych Tolnedra musi zachować w tym sporze neutralność. Jestem pewien, że drasański wywiad poinformował waszą wysokość o wszystkich niuansach sytuacji. Pięciu szpiegów, których macie w pałacu cesarskim, to znakomici profesjonaliści. – Sześciu – poprawił król Rhodar. Generał Varana uniósł brwi. – Powinniśmy byli wiedzieć – mruknął. – Od czasu do czasu ta liczba się zmienia. – Rhodar wzruszył ramionami. – Znasz naszą sytuację strategiczną? – Poinformowano mnie o niej, owszem. – Jak brzmi twoja ocena jako obserwatora? – Macie poważny problem. – Dzięki – rzucił Rhodar cierpko. – Liczby nakazują wam zajęcie pozycji defensywnej. Władca Drasni pokręcił głową. – To mogłoby się udać, gdybyśmy mieli na głowie wyłącznie Taura Urgasa i południowych Murgów, lecz ’Zakath co dzień przewozi do Thull Zelik nowe oddziały. Jeśli się ufortyfikujemy i spróbujemy przeczekać, a on postanowi nas zaatakować, na jesieni Malloreanie po prostu nas zduszą. Kluczem do całej sytuacji jest dostarczenie floty Anhega na Morze Wschodnie, by powstrzymała transporty wojska. Aby to osiągnąć, będziemy musieli trochę zaryzykować. Varana uważnie przyjrzał się mapie. – Skoro zamierzacie płynąć rzeką Mardu, będziecie musieli zneutralizować stolicę Thullów – wskazał ręką Thull Mardu. – Leży na wyspie pośrodku rzeki. Nigdy nie przeprawicie tamtędy floty, póki wyspę zajmują wrogie siły. Musicie zdobyć miasto. – Myśl ta przyszła nam już do głowy – odezwał się rozwalony w fotelu król Anheg, trzymający w dłoni nieodłączny kubek z piwem. – Znasz Anhega? – spytał generała Rhodar. – Z reputacji. – Varana skłonił się przed królem Chereku. – Witam, wasza wysokość. – Witam, generale. – Anheg skłonił głowę. – Jeśli Thull Mardu jest silnie bronione, zdobycie miasta będzie was kosztować jedną trzecią armii. – Zamierzamy wywabić garnizon poza mury – oznajmił Rhodar. – Jak? – To zadanie moje i Korodullina – wyjaśnił król Cho-Hag cicho. – Gdy dostaniemy się na szczyt szańca, mimbraccy rycerze ruszą naprzód, obrócą w perzynę miasta i miasteczka na wyżynach, a moje klany zaatakują tereny rolnicze, paląc zbiory. – Thullowie się zorientują, że chcecie tylko odwrócić ich uwagę, wasza wysokość – zaprotestował Varana. – Naturalnie – zagrzmiał Brand. – Ale od czego? Nie sądzimy, by zdawali sobie sprawę, że chodzi nam właśnie o Thull Mardu. Postaramy się, by nasze

akcje nie zdradzały prawdziwych zamiarów. Z początku utrata miast i zbiorów może wydać się im drobiazgiem, ale wkrótce będą musieli podjąć stosowne kroki. – I sądzicie, że ściągną wam na spotkanie garnizon z Thull Mardu? – O to właśnie chodzi – odparł król Rhodar. Varana pokręcił głową. – Sprowadzą Murgów z Rak Goski i Mallorean z Thull Zelik. Wówczas zamiast szybkiego ataku na Thull Mardu będziecie mieli na głowie wojnę. – Ty byś tak zrobił, generale Varano – rzekł król Rhodar. – Ale nie jesteś ’Zakathem ani Taurem Urgasem. Nasza strategia opiera się na ocenie tych dwóch. Żaden z nich nie wyruszy pełnymi siłami, póki nie uwierzy, że stanowimy poważne zagrożenie. Obaj chcą oszczędzić jak najwięcej żołnierzy. Z ich perspektywy jesteśmy nieważni, stanowimy tylko pretekst do zebrania armii w polu. Dla nich prawdziwa wojna zacznie się, gdy zaatakują siebie nawzajem. Obaj będą zwlekać i król Gethell będzie musiał sam rozprawić się z nami, dysponując tylko symbolicznym wsparciem Murgów i Mallorean. Jeśli zadziałamy dość szybko, flota Anhega znajdzie się na Morzu Wschodnim, a nasze wojska wycofają się z powrotem na szaniec, nim obaj się zorientują, o co nam chodzi. – A wtedy? – A wtedy Taur Urgas zostanie w Rak Gosce jak zamurowany. – Król Anheg zachichotał. – Już to widzę: ja krążę po Morzu Wschodnim, zatapiając malloreańskie statki, a on kibicuje mi z całych sił. – A ’Zakath nie zaryzykuje oddziałów, które zgromadził już w Thull Zelik, i nie przypuści na nas ataku – dodał Brand. – Jeśli straci zbyt wielu ludzi, Taur Urgas zyska przewagę. Generał Varana zastanowił się chwilę. – Trójstronny pat – rzekł z namysłem. – Trzy armie w tym samym regionie i wszystkie nieskłonne do ataku. – Najlepszy możliwy rodzaj wojny. – Król Rhodar uśmiechnął się szeroko. – Nikomu nie dzieje się krzywda. – Taktycznie jedyny wasz problem to właściwa ocena skali wypadów przed atakiem na Thull Mardu – zauważył Varana. – Muszą być dość poważne, by wywabić garnizon z miasta, ale nie aż tak poważne, żeby zaniepokoić ’Zakatha bądź Taura Urgasa. To bardzo delikatna granica, panowie. Rhodar przytaknął. – Dlatego niezmiernie ucieszyła nas wieść, że najlepszy tolnedrański taktyk przybył, by nam doradzać. – Król Drasni ukłonił się zamaszyście. – Sugerować, nie doradzać, wasza wysokość. Obserwator może jedynie sugerować, słowo „rada” kojarzy się z zaangażowaniem wykraczającym poza politykę ścisłej neutralności imperium. – Ach! – Król Rhodar odwrócił się do Cho-Haga. – Musimy znaleźć komnaty dla imperialnego sugestarza i jego ludzi – powiedział, śmiejąc się. Ce’Nedra ze skrywaną radością patrzyła, jak między tymi dwoma

błyskotliwymi dowódcami zawiązują się pierwsze nici przyjaźni. – Zostawię was waszym rozrywkom, panowie – oświadczyła. – Od tych wojskowych dyskusji zawsze boli mnie głowa. Polegam zatem na was i na waszym zdaniu. – Dygnęła i odeszła. Dwa dni później z krainy Ulgosów przybył Relg; prowadził oddział przysłanych przez Gorima pobratymców odzianych w łuskowe kolczugi. Taiba milczała i trzymała się w cieniu, gdy armia dotarła do Twierdzy Algarów, ale teraz dołączyła do Ce’Nedry i lady Polgary witających Ulgosów, gdy zbliżali się na skrzypiących wozach do głównej bramy miasta. Piękna Marażka miała na sobie prostą płócienną suknię, fiołkowe oczy dziewczyny lśniły. Relg, w łuskowatej kolczudze podobnej do jaszczurczej skóry, zeskoczył z pierwszego wozu. Zdawkowo odpowiedział na powitania Baraka i Mandorallena, wzrokiem szukając kogoś w grupce zebranej przy bramie. Kiedy zobaczył Taibę, zdawało się, że z jego ciała zniknęło dziwne napięcie. Bez słowa ruszył ku niej. Ich spotkanie odbyło się w ciszy, nie dotknęli się też, choć dłoń Taiby kilka razy uniosła się lekko ku niemu. Stali skąpani w złocistych promieniach słońca, jakby byli zupełnie sami. Taiba wpatrywała się w twarz Relga, lecz w jej oczach nie było ani śladu niemądrego, bezrozumnego uwielbienia, z jakim Ariana patrzyła na Lelldorina. Kryło się w nich natomiast pytanie, a nawet wyzwanie. Relg odpowiedział jej spojrzeniem człowieka rozdartego pomiędzy dwiema potężnymi siłami. Ce’Nedra obserwowała ich długą chwilę, potem jednak odwróciła wzrok. Ulgosi zamieszkali w mrocznych, przestronnych pomieszczeniach wykutych w fundamentach twierdzy. Tam Relg mógł przeprowadzić swych rodaków przez bolesny proces przyzwyczajania oczu do światła dziennego i opanowywania paniki, która ogarniała wszystkich Ulgosów, gdy znaleźli się pod otwartym niebem. Tego wieczoru z południa przybył kolejny, jeszcze mniejszy oddziałek. Trzech ludzi, dwóch w białych szatach, jeden w brudnych łachmanach, stanęło pod bramą, domagając się, by ich wpuszczono. Algarowie uczynili to natychmiast, wyprawili też jednego ze strażników do skąpanych w blasku świec komnat lady Polgary, by poinformować ją o przybyciu gości. – Lepiej ich tu przyprowadź – poradziła nieszczęśnikowi, który zbladł jak papier i trząsł się cały. – Od bardzo dawna nie przebywali wśród ludzi i mogą źle się czuć w tłumie. – Natychmiast, lady Polgaro – odparł z ukłonem roztrzęsiony Algar. Zawahał się chwilę. – Czy on naprawdę by mi to zrobił? – O co pytasz? – Ten brzydki powiedział, że... – Urwał, uświadamiając sobie nagle, z kim rozmawia; poczerwieniał. – Chyba nie powinienem powtarzać jego słów, lady Polgaro, ale to naprawdę straszna groźba dla mężczyzny. – Ach, chyba wiem, co masz na myśli. To jeden z jego ulubionych zwrotów. Sądzę, że jesteś bezpieczny, mówi tak tylko po to, by zwrócić na siebie uwagę. Nie jestem pewna, czy można zrobić to komuś tak, by go przy tym nie zabić.

– Natychmiast ich przyprowadzę, lady Polgaro. Czarodziejka odwróciła się do Ce’Nedry, Adary i Ariany, które towarzyszyły jej przy kolacji. – Panie – rzekła z powagą. – Będziemy miały gości. Dwaj z nich to najmilsi ludzie na świecie, lecz trzeci nie zawsze panuje nad swoim językiem. Jeśli jesteście wrażliwe, lepiej odejdźcie. Ce’Nedra, pamiętając spotkania w Dolinie Aldura, natychmiast wstała z miejsca. – Nie ty, Ce’Nedro – zatrzymała ją Polgara. – Ty niestety musisz zostać. Usiadła bez protestu. – Na waszym miejscu bym wyszła – poradziła przyjaciółkom. – Jest aż tak okropny? – spytała Adara. – Słyszałam już, jak mężczyźni przeklinają. – Ale jego nie słyszałaś – ostrzegła Ce’Nedra. – Podsyciłaś moją ciekawość. Chyba zostanę – zdecydowała Adara. – Nie mów tylko, że cię nie uprzedzałam – mruknęła księżniczka. Beltira i Belkira byli tak mili, jak ich zapamiętała, lecz kaleki Beldin okazał się jeszcze brzydszy i wstrętniejszy. Ariana uciekła, nim zdążył przywitać się z lady Polgarą. Adara śmiertelnie zbladła, lecz dzielnie została na miejscu. Potem jednak paskudny karzeł odwrócił się, by przywitać Ce’Nedrę kilkoma wulgarnymi pytaniami, które sprawiły, że księżniczka zarumieniła się po korzonki włosów. W tym momencie Adara rozsądnie się wycofała. – Co jest nie tak z twoimi dziewkami, Pol? – spytał niewinnie Beldin, drapiąc się po rozczochranych włosach. – Wydają się nieco przeczulone. – To dobrze wychowane damy, wuju. Pewne wyrażenia rażą ich uszy. – Tylko o to chodziło? – Zaśmiał się szorstko. – Przynajmniej ruda sprawia wrażenie nieco mniej delikatnej. – Twoje uwagi rażą mocno zarówno mnie, jak i moje towarzyszki, mistrzu Beldinie – odparła Ce’Nedra oschle. – Ale nie dam się wygnać odrażającym wyzwiskom niewychowanego garbusa. – Nieźle, mała. – Beldin rozwalił się bezceremonialnie w fotelu. – Ale musisz nauczyć się odprężać. Wyzwiska mają w sobie pewien rytm, którego jeszcze do końca nie opanowałaś. – Jest bardzo młoda, wuju – przypomniała Polgara. Spoglądał lubieżnie na księżniczkę. – Czyżby? – Przestań – upomniała go Polgara. – Przybyliśmy... – ...by dołączyć do waszej ekspedycji – oznajmili bliźniacy. – Beldin uważa... – ...że możecie natknąć się na Grolimów i... – ...przyda się wam nasza pomoc. – Czyż to nie żałosne? – spytał Beldin. – Wciąż nie nauczyli się mówić po ludzku. – Spojrzał na Polgarę. – To cała wasza armia? – Nad rzeką dołączą do nas Cherekowie.

– Trzeba było gadać szybciej – zwrócił się do Ce’Nedry. – Masz stanowczo za mało ludzi. Południowi Murgowie mnożą się jak robactwo w zgniłym mięsie, a Malloreanie roją się jak muchy. – W stosownym czasie wyjaśnimy ci naszą strategię, wuju – obiecała Polgara. – Nie zamierzamy stanąć do walki z armiami Angaraków, chcemy tylko odwrócić ich uwagę. Garbus uśmiechnął się paskudnie. – Dużo bym dał, by zobaczyć twoją minę, gdy się dowiedziałaś, że Belgarath ci się wymknął – rzekł. – Na twoim miejscu, mistrzu Beldinie, nie rozwijałabym tego tematu – poradziła Ce’Nedra. – Decyzja Belgaratha nie spodobała się lady Polgarze i nierozsądnie byłoby znów do tego wracać. – Widywałem już wcześniej wybuchy złości Pol. – Wzruszył ramionami. – Może kazałabyś komuś przynieść mi świnię albo owcę, Pol? Zgłodniałem. – Zwyczaj nakazuje najpierw je upiec, wuju. Spojrzał na nią ze zdumieniem. – Po co?

Rozdział X Trzy dni później rozpoczął się wymarsz armii z Twierdzy Algarów w stronę tymczasowego obozowiska, które Algarowie wznieśli na wschodnim brzegu Rzeki Aldura. Oddziały z różnych krajów maszerowały w osobnych szerokich kolumnach, zostawiając za sobą szeroki pas zdeptanej trawy. Środkową kolumnę tworzyły legiony z Tolnedry, defilujące dumnie pod sztandarami. Od przybycia generała Varany i jego sztabu legiony zaczęły wyglądać dużo lepiej. Po buncie na równinach pod Tol Vordue na stronę Ce’Nedry przeszło mnóstwo ludzi, ale pozbawionych starszych oficerów. Gdy groźba niespodziewanej inspekcji zniknęła, wśród żołnierzy zapanowało pewne rozprężenie. Generał Varana nie wspomniał słowem o plamach rdzy na napierśnikach ani nieogolonych policzkach. Wyraz lekkiej dezaprobaty na jego twarzy wystarczył aż nadto. Twardzi sierżanci, obecnie dowodzący legionami, natychmiast podjęli odpowiednie działania. Plamy rdzy zniknęły, a regularne golenie znów stało się popularne. Tu i tam na ogolonych twarzach pojawiły się świeże siniaki i skaleczenia, niemy dowód na to, że sierżanci czasem siłą musieli przekonywać podwładnych, iż wakacje dobiegły końca. Po jednej stronie legionów jechały lśniące szeregi mimbrackich rycerzy. Na wysokich kopiach powiewały wielobarwne proporce. W oczach rycerzy jaśniał szczery zapał – i właściwie nic więcej. Ce’Nedra uważała, że Mimbratów cechuje wręcz niewiarygodny brak rozsądku, dlatego mają złą reputację. Wystarczyłoby kilka słów zachęty, by całe zastępy z radością przypuściły atak na zimę bądź przypływ. Na drugiej flance maszerujących legionów znalazły się odziane w zieleń i brąz oddziały łuczników z Asturii. Umieszczono ich tak z rozmysłem. Asturowie, tak jak ich mimbraccy kuzyni, nie grzeszyli inteligencją i zwykle uważano, że lepiej jest rozdzielać arendzkie oddziały, by nie doszło do konfliktów. Obok asturskich łuczników maszerowali Rivanie o zaciętych twarzach, wszyscy w szarych uniformach. Towarzyszyli im nieliczni Cherekowie, gdyż większość służyła na okrętach i teraz szykowano się do przeniesienia do podnóża szańca. Po drugiej stronie Mimbratów znalazła się sendarska milicja w mundurach domowej roboty. Za armią podążały skrzypiące kolumny wozów króla Fulracha, ciągnące się aż po horyzont. Klany Algarii jako jedyne nie tworzyły regularnej kolumny, lecz wędrowały grupkami, gnając przed sobą stada koni i na wpół dzikiego bydła. Ce’Nedra, zakuta w zbroję i dosiadająca siwego dzianeta, jechała obok

generała Varany, próbując bez zbytniego powodzenia wyjaśnić mu, dla jakiej walczą sprawy. – Moje drogie dziecko – rzekł generał. – Jestem Tolnedraninem i żołnierzem, a tym samym dwakroć nieskłonnym do przyjęcia jakiegokolwiek mistycyzmu. W tej chwili przede wszystkim martwi mnie wykarmienie tych rzesz ludzkich. Twoje tabory rozciągają się przez góry i dalej do Arendii. To bardzo daleka droga, Ce’Nedro. – Król Fulrach się tym zajął, wuju – wyjaśniła mu z zadowoloną miną. – Podczas naszego marszu Sendarowie przewozili zapasy Wielkim Traktem Północnym do Brodu Aldura i dalej barkami w górę rzeki do obozu. Czeka tam na nas mnóstwo pełnych spichlerzy. Generał Varana przytaknął z aprobatą. – Wygląda, iż Sendarowie to idealni kwatermistrzowie – zauważył. – Czy Fulrach sprowadza też broń? – Chyba coś o tym wspominał. Strzały, zapasowe kopie dla rycerzy i tak dalej. A ponieważ wie, co robi, nie zadawałam zbyt wielu pytań. – To niemądre, Ce’Nedro – powiedział Varana ostro. – Skoro dowodzisz armią, powinnaś znać każdy szczegół. – Ależ ja nie dowodzę armią, wuju. Tylko jej przewodzę. Dowodzi król Rhodar. – A co zrobisz, jeśli coś mu się stanie? Ce’Nedrę ogarnął nagły chłód. – Wyruszacie na wojnę, Ce’Nedro, a na wojnach giną ludzie – tłumaczył Varana. – Lepiej zainteresuj się tym, co dzieje się wokół ciebie, księżniczko. Ukrywanie głowy pod poduszką nie zwiększy waszych szans na zwycięstwo. I nie obgryzaj paznokci – dodał. – To bardzo szpeci dłonie. Obóz nad rzeką był olbrzymi. W samym środku ustawiono główny magazyn króla Fulracha – morze namiotów i starannie ułożonych stosów sprzętu. Długi szereg płaskich barek kołysał się przy brzegu, cierpliwie czekając na rozładunek. – Twoi ludzie sporo się napracowali – zauważył król Rhodar, patrząc na poczciwego sendarskiego władcę. Jechali właśnie wąską alejką pomiędzy wysokimi stosami okrytych płótnem zapasów i solidnych drewnianych skrzyń. – Skąd wiedziałeś, co kazać przywieźć? – Robiłem zapiski podczas jazdy przez Arendię – odparł król Fulrach. – Nietrudno było stwierdzić, czego będziemy potrzebować: butów, strzał, zapasowych mieczy i tak dalej. Obecnie ściągamy już tylko prowiant. Stada bydła gnane przez Algarów zapewnią nam świeże mięso, lecz dieta złożona z samego mięsa nie jest najzdrowsza. – Już teraz masz tu dość prowiantu, by wykarmić armię przez rok – zauważył król Anheg. Fulrach pokręcił głową. – Czterdzieści pięć dni – sprecyzował. – Trzydzieści dni tutaj i dwa tygodnie w fortach, które Drasanie wznoszą na szczycie szańca. To nasz margines

bezpieczeństwa. Dopóki barki będą co dzień uzupełniać zapasy, na tyle możemy liczyć. Gdy już znamy cel, reszta to czysta matematyka. – Skąd wiesz, ile dziennie zje każdy człowiek? – Rhodar zmierzył wzrokiem stosy zapasów. – Czasami mam większy apetyt niż zwykle. Król wzruszył ramionami. – To się uśrednia. Niektórzy jedzą więcej, inni mniej. W sumie jednak wszystko się wyrównuje. – Czasami jesteś tak praktyczny, że zbiera mi się na mdłości – mruknął Anheg. – Ktoś musi mieć zmysł praktyczny. – Czy wy, Sendarowie, w ogóle nie macie zamiłowania do przygody? Nigdy nie robicie niczego bez planowania z góry? – Nie, jeśli możemy temu zaradzić – odparł król Sendarii łagodnie. Pośrodku magazynów wzniesiono kilka rzędów dużych pawilonów przeznaczonych dla wodzów i ich świty. Przed południem wykąpana i przebrana księżniczka Ce’Nedra wybrała się do głównego namiotu, by posłuchać, co się dzieje. – Stoją na kotwicy półtora kilometra dalej w dół rzeki – informował właśnie kuzyna Barak. – Czekają tam już od czterech dni. Wszystkim dowodzi Greldik. – Greldik? – powtórzył ze zdumieniem Anheg. – Nie ma przecież żadnego oficjalnego stanowiska. Barak wzruszył ramionami. – Zna rzekę. Przez lata pływał wszędzie, gdzie tylko znalazł wodę i szansę na zyski. Mówi, że od czasu rzucenia kotwicy marynarze cały czas piją. Wiedzą, co ich czeka. Anheg wybuchnął śmiechem. – Zatem nie sprawmy im zawodu. Rhodarze, ile czasu potrzebują twoi inżynierowie, by zacząć podnosić moje okręty na szczyt szańca? – Jakiś tydzień. – Król Rhodar uniósł wzrok znad przedpołudniowej przekąski. – To dość czasu – uznał Anheg. Odwrócił się do Baraka. – Powiedz Greldikowi, że zaczynamy przenoszenie jutro rano, nim ludzie zdążą wytrzeźwieć. Ce’Nedra nie do końca rozumiała, o co chodzi z owym przenoszeniem, póki następnego ranka nie stanęła na brzegu rzeki. Ujrzała zlanych potem Chereków, którzy wyciągali okręty z wody i wlekli je na grubych kłodach. Przeszedł ją dreszcz na myśl o wysiłku, jakiego trzeba, by przesunąć statek choćby o parę centymetrów. Nie ona jedna tak zareagowała. Kowal Durnik rzucił tylko okiem i wzburzony natychmiast ruszył na poszukiwanie króla Anhega. – Przepraszam, wasza wysokość – rzekł z szacunkiem – ale czy to nie zaszkodzi łodziom, a także ludziom? – Statkom – poprawił Anheg. – To są statki. Łódź to coś zupełnie innego. – Nieważne, jak je nazywacie. Czy obijanie o te kłody ich nie rozszczelni?

– I tak wszystkie mocno ciekną. Zawsze robimy to w taki sposób. Durnik szybko się przekonał, że dalsza rozmowa z królem Chereku nie ma sensu. Poszedł do Baraka, który z ponurą miną przyglądał się olbrzymiemu okrętowi podpływającemu do brzegu na wiosłach. – Zwodowany wygląda wspaniale – mówił właśnie do kapitana Greldika. – Myślę jednak, że będzie jeszcze bardziej imponujący, gdy go dźwigniemy i podniesiemy. – To ty chciałeś mieć największy okręt w całej flocie – przypomniał mu Greldik z szerokim, złośliwym uśmiechem. – Będziesz musiał kupić więcej piwa, niż waży ten twój wieloryb, nim załoga urżnie się do tego stopnia, by spróbować go podnieść. Nie wspomnę, że zwyczaj nakazuje, aby kapitan dołączał wówczas do reszty ludzi. – Durny zwyczaj – warknął Barak cierpko. – Powiedziałbym, że czeka cię kiepski tydzień. – Uśmiech Greldika stał się jeszcze szerszy. Durnik odciągnął ich na bok i zaczął coś tłumaczyć, rysując diagramy patykiem na piaszczystym brzegu. Im dłużej mówił, tym większe zdradzali zainteresowanie. Dzień później ta dyskusja zaowocowała powstaniem pary niskich kołysek wyposażonych po obu stronach w tuzin kół. Do wtóru kpin reszty Chereków załogi ostrożnie wyciągnęły z wody dwa okręty, złożyły je na kołyskach i mocno przywiązały rzemieniami. Drwiny nieco ucichły, kiedy marynarze zaczęli ciągnąć oba statki przez równinę. Przejeżdżający obok Hettar zmarszczył czoło i obserwował to z namysłem. – Czemu ciągniecie sami? – spytał. – Przecież jest tutaj największe stado koni na świecie. Barak otworzył szeroko oczy ze zdumienia, po czym jego twarz rozjaśnił niemal nabożny uśmiech. Docinki marynarzy, przyglądających się kolegom, którzy manewrowali okrętami Baraka i Greldika na niskich wozach, bardzo szybko przeszły w gniewne mamrotanie, gdy wozy, ciągnięte w stronę szańca przez zaprzęgi algarskich wierzchowców, mijały kolejne załogi, w pocie czoła wlokące okręty po kilka centymetrów naprzód. Barak i Greldik – popijając piwo i grając w kości – niczym prawdziwi artyści uzupełnili ów obraz, rozkazując załogom, by wyległy leniwie na pokłady. Król Anheg posłał bezczelnie uśmiechniętemu kuzynowi przeciągłe, nieprzychylne spojrzenie. – Tego już za wiele – wybuchnął. Zerwał z głowy pogiętą koronę i cisnął ją na ziemię. Król Rhodar starannie ukrył rozbawienie. – Pierwszy przyznam, że to zdecydowanie gorsze niż ręczne przenoszenie statków, Anhegu. Z pewnością istnieją głębokie filozoficzne powody, zmuszające twych ludzi do znoju i przekleństw. Ale chyba się zgodzisz, że ten nowy sposób jest jednak szybszy. A nam raczej się spieszy.

– To nienaturalne. – Anheg wciąż patrzył gniewnie na dwa okręty, które zdążyły się już oddalić o kilkaset kroków. Rhodar wzruszył ramionami. – Wszystko jest nienaturalne za pierwszym razem, gdy tego próbujesz. – Pomyślę nad tym – rzekł Anheg urażony. – Byle nie za długo. Twoja popularność jako króla spada gwałtownie. A Barak z pewnością wkrótce zademonstruje swój wynalazek chereckim marynarzom. – Można się po nim tego spodziewać. – Myślę, że tak będzie. Król Anheg westchnął ciężko. – Sprowadź tutaj tego nieprzyzwoicie sprytnego sendarskiego kowala – polecił jednemu ze swoich ludzi. – Załatwmy to szybko. Później tego samego dnia przywódcy armii zebrali się ponownie w namiocie na naradę strategiczną. – Obecnie nasz największy problem to ukrycie wielkości armii – zagaił rozmowę król Rhodar. – Zamiast powszechnego marszu aż do szańca i kręcenia się u jego podstawy lepiej podzielić wojska na niewielkie kontyngenty, które od razu po przybyciu udadzą się do fortów na szczycie. – Azaliż rozczłonkowanie takie nie opóźni przesadnie naszych postępów? – spytał król Korodullin. – Niespecjalnie – odparł Rhodar. – Najpierw wyślemy na górę twoich rycerzy i klany Cho-Haga, żebyście mogli zacząć palić miasta i zbiory. To da Thullom do myślenia. Będą zbyt zajęci, by zwracać uwagę, ile oddziałów piechoty sprowadzamy. Nie chcemy, żeby zaczęli liczyć głowy. – Nie moglibyśmy rozpalić fałszywych ognisk, udając, iż mamy więcej ludzi? – zasugerował Lelldorin błyskotliwie. – Chodzi właśnie o to, by nasza armia wydawała się mniejsza, nie większa – wyjaśnił Brand łagodnie swym grzmiącym głosem. – Nie chcemy zaalarmować Taura Urgasa ani ’Zakatha do tego stopnia, aby zaangażowali swe główne siły. Jeśli będziemy mieli do czynienia wyłącznie z królem Thullów Gethellem, czeka nas łatwa kampania. Jeżeli jednak dojdzie do interwencji Murgów i Mallorean, możemy oczekiwać poważnej walki. – A tego właśnie chcemy uniknąć – dodał król Rhodar. – Och... – Lelldorin poczerwieniał i spuścił wzrok. – Nie pomyślałem o tym – przyznał. – Lelldorinie – wtrąciła Ce’Nedra z nadzieją, że pomoże mu ukryć zmieszanie – chciałabym wybrać się na przejażdżkę i odwiedzić żołnierzy. Zechcesz mi towarzyszyć? – Oczywiście, wasza wysokość! – Młody Astur zerwał się z miejsca. – To niezły pomysł – zgodził się Rhodar. – Zachęć ich trochę, Ce’Nedro. Maszerują już od dawna i z pewnością stracili ducha walki. Kuzyn Lelldorina Torasin, odziany w zwyczajowy czarny kaftan i nogawice, także wstał szybko.

– Jeśli wolno, pojadę z wami. – Uśmiechnął się bezczelnie do króla Korodullina. – Asturowie świetnie spiskują, ale niezbyt znają się na strategii. Raczej więc na nic się wam nie przydam. – Zadziornyś, młody Torasinie – stwierdził król Arendii. – Myślę jednakoż, żeś nie tak wielkim wrogiem korony Arendii, jakiego udawać próbujesz. Torasin ukłonił się z rozmachem. Gdy wyszli z namiotu, odwrócił się do Lelldorina. – Mógłbym go chyba polubić, gdyby nie te ciągłe zasię i azaliż – powiedział. – Można do nich przywyknąć – odparł Lelldorin. Torasin zaśmiał się głośno. – Gdybym miał równie piękną przyjaciółkę jak lady Ariana, pewnie uwielbiałbym i zasię, i azaliż. – Spojrzał na Ce’Nedrę. – Którym oddziałom chciałaby najpierw dodać otuchy wasza wysokość? – Odwiedźmy waszych asturskich rodaków – postanowiła. – Wolałabym nie zabierać was do obozu Mimbratów, chyba że najpierw odebrano by wam miecze i zamurowano usta. – Nie ufasz nam? – spytał Lelldorin. – Ja was znam – odparła lekko. – Gdzie obozują wojska z Asturii? Torasin poprowadził ją na południowy kraniec kręgu magazynów. Wiatr znad sendarskich kuchni polowych niósł z sobą woń jedzenia. Zapachy te przypomniały o czymś księżniczce. Zamiast krążyć wśród asturskich namiotów, z rozmysłem zaczęła szukać kilku znajomych. Zdołała znaleźć Lammera i Dettona, dwóch poddanych, którzy dołączyli do jej armii pod Vo Wacune. Kończyli właśnie popołudniowy posiłek, siedząc przed połatanym namiotem. Obaj wyglądali znacznie lepiej, nie byli już w łachmanach. Gdy ją zobaczyli, niezgrabnie dźwignęli się z ziemi. – I co, moi przyjaciele? – zagadnęła. – Jak znajdujecie życie w armii? – Nie mamy na co narzekać, o pani – odparł Detton z szacunkiem. – Poza ciągłym maszerowaniem – dodał Lammer. – Nie miałem pojęcia, że świat jest aż tak wielki. – Dali nam buty! – Detton uniósł stopę, by sama mogła zobaczyć. – Z początku były dość sztywne, ale pęcherze już się zagoiły. – Dostajecie dość jedzenia? – Mnóstwo – rzekł Lammer. – Sendarowie nawet dla nas gotują. Wiedziałaś, pani, że w królestwie Sendarów nie ma żadnych pańszczyźnianych? Czyż to nie zdumiewające? Daje wiele do myślenia. – O tak – przytaknął Detton. – Sami hodują rośliny i zwierzęta, wszyscy mają co jeść, w co się ubrać i gdzie spać. I w całym królestwie nie ma ani jednego pańszczyźnianego. – Widzę, że dali wam też sprzęt. – Księżniczka dostrzegła na ich głowach stożkowe skórzane hełmy i sztywne skórzane kamizele na piersiach. Lammer przytaknął i ściągnął hełm. – Stalowe płytki w środku nie pozwalają rozwalić nam głowy – wyjaśnił. – Gdy tylko tu dotarliśmy, ustawili nas w szereg i każdemu dali hełm i te

twarde skórzane tuniki. – Dostaliśmy też po włóczni i sztylecie – uzupełnił Detton. – A pokazali wam, jak się ich używa? – spytała Ce’Nedra. – Jeszcze nie, pani. Na razie zajmujemy się nauką strzelania z łuku. Ce’Nedra odwróciła się do swych towarzyszy. – Moglibyście dopilnować, by ktoś się tym zajął? – poprosiła. – Chcę mieć pewność, że każdy w mojej armii będzie przynajmniej umiał się bronić. – Zadbamy o to, wasza wysokość – zapewnił Lelldorin. Przed kolejnym namiotem siedział ze skrzyżowanymi nogami młody wieśniak. Uniósł do ust fujarkę i zaczął grać. Ce’Nedra słyszała w swoim życiu najlepszych muzyków świata występujących w pałacu w Tol Honeth, lecz dźwięk fujarki owego chłopca sprawił, iż serce ścisnęło jej się w piersi, a do oczu napłynęły łzy. Melodia wznosiła się ku lazurowemu niebu niczym skowronek. – Jakież to cudowne! – wykrzyknęła. Lammer przytaknął. – Nie bardzo znam się na muzyce, ale chłopak nieźle gra. Szkoda, że ma nie po kolei w głowie. Spojrzała na niego ostro. – Co to znaczy? – Pochodzi z wioski w południowej części arendzkiej puszczy. Słyszałem, że to biedna wioska, a miejscowy dziedzic bardzo surowo traktuje swych poddanych. Chłopak jest sierotą. Gdy był mały, kazano mu pilnować krów. Któregoś dnia jedna z krów się zgubiła i chłopaka pobili prawie na śmierć. Od tej pory nie mówi. – Wiecie, jak się nazywa? – Nikt nie wie – odparł Detton. – Zajmujemy się nim kolejno. Pilnujemy, by miał co jeść i gdzie spać. Niewiele więcej można dla niego zrobić. Z ust Lelldorina wyrwał się cichy jęk. Księżniczka ze zdumieniem ujrzała łzy spływające po jego szczerej twarzy. Chłopak wciąż grał, jego melodia trafiała wprost w głąb serca. Gdy Ce’Nedra spojrzała mu w oczy, dostrzegła w nich powagę i zrozumienie. Nie zostali dłużej. Wiedziała, że jej pozycja i tytuł sprawiają, iż Lammer i Detton czują się bardzo niezręcznie. Sprawdziła, że miewają się dobrze i nikt nie złamał złożonej im obietnicy. Tylko to się liczyło. Gdy Ce’Nedra, Lelldorin i Torasin ruszyli w stronę obozowiska Sendarów, usłyszeli nagle odgłosy kłótni dobiegające z drugiej strony dużego namiotu. – Będę kładł swoje rzeczy, gdzie tylko zechcę – mówił z pogardą jakiś mężczyzna. – Blokujesz ulicę – odparł drugi. – Ulicę? – prychnął pierwszy. – O czym ty mówisz? To nie miasto, tu nie ma żadnych ulic. – Przyjacielu – wyjaśnił jego rozmówca z przesadną cierpliwością – musimy przeprowadzić tędy wozy, by dotrzeć do magazynów. Proszę, zabierz swoje

rzeczy, żebym mógł przejechać. Mam dziś jeszcze mnóstwo pracy. – Nie zamierzam słuchać rozkazów sendarskiego wozaka, który znalazł łatwy sposób, by uniknąć wojaczki. Jestem żołnierzem. – Czyżby? – odparł Sendar cierpko. – W ilu walkach uczestniczyłeś? – Będę walczył, gdy nadejdzie czas. – Może nadejść szybciej, niż sądzisz, jeśli nie zabierzesz stąd swoich rzeczy. Jeżeli będę musiał zejść z wozu, by sam je sprzątnąć, z pewnością się zirytuję. – Umieram ze strachu – rzucił żołnierz ironicznie. – Zabierzesz to? – Nie. – Próbowałem cię ostrzec, przyjacielu – przypomniał woźnica. – Jeśli dotkniesz moich rzeczy, rozwalę ci głowę. – Nie, spróbujesz rozwalić mi głowę. Usłyszeli odgłosy krótkiej walki i kilku mocnych ciosów. – A teraz wstań i zabierz swoje rzeczy, tak jak mówiłem. Nie mam czasu na kłótnie z tobą. – Uderzyłeś mnie, kiedy nie patrzyłem – poskarżył się żołnierz. – Chcesz patrzeć, jak wymierzam następny cios? – No dobra, nie denerwuj się, już biorę rzeczy. – Wreszcie się rozumiemy. – Czy często dochodzi do takich spięć? – spytała Ce’Nedra cicho. Torasin przytaknął z szerokim uśmiechem. – Część twoich wojsk lubi się rządzić, wasza wysokość. A sendarscy wozacy zwykle nie mają czasu słuchać. Bójki uliczne są nieodłączną częścią ich natury, toteż starcia z żołnierzami niemal zawsze kończą się tak samo. W gruncie rzeczy to bardzo pouczające. – Ach, mężczyźni! – Ce’Nedra westchnęła. W obozowisku Sendarów natknęli się na Durnika. Towarzyszyło mu dwóch młodych mężczyzn. – To starzy przyjaciele – oznajmił Durnik. – Właśnie przypłynęli jedną z barek. Chyba poznałaś już Rundoriga, księżniczko. Był na farmie Faldora, gdy odwiedziliśmy ją zeszłej zimy. Ce’Nedra pamiętała Rundoriga. Wysoki, barczysty młodzieniec miał poślubić ukochaną z dzieciństwa Gariona, Zubrette. Powitała go ciepło i przypomniała delikatnie, że już się spotkali. Arendzkie pochodzenie sprawiało, że umysł Rundoriga funkcjonował dość ospale. Natomiast jego towarzysza nikt nie nazwałby ospałym. Durnik przedstawił go jako Doroona, kolejnego przyjaciela Gariona z dzieciństwa. Doroon był szczupłym młodzieńcem o sterczącej grdyce i lekko wyłupiastych oczach. Po kilku chwilach nieśmiałego milczenia przestał panować nad językiem. Nieco trudno było śledzić jego słowa. Umysł Doroona przeskakiwał z jednej myśli na drugą niewiarygodnie szybko. – Przeprawa przez góry była dość trudna, o pani – mówił, odpowiadając na pytanie, jak minęła im podróż z Sendarii. – Przez te strome drogi i tak dalej. Można by sądzić, że Tolnedranie, skoro już budowali gościniec, wybraliby

raczej płaski teren. Ale wyraźnie fascynują ich linie proste, tyle że to nie zawsze najłatwiejsza droga. Zastanawiam się, czemu są tacy. – Fakt, iż Ce’Nedra także jest Tolnedranką, najwyraźniej nie zdołał się przebić do świadomości Doroona. – Przyjechaliście Wielkim Traktem Północnym? – Tak, póki nie dotarliśmy do Brodu Aldura. Dość zabawna nazwa, prawda? Choć w sumie ma przecież sens, jeśli się nad tym zastanowić. Ale to było już po przeprawie przez góry, gdzie zaatakowali nas Murgowie. Nigdy nie widziałaś, pani, podobnej walki. – Murgowie? – spytała ostro Ce’Nedra, próbując zatrzymać rozbiegane myśli młodzieńca. Doroon przytaknął z zapałem. – Jegomość, który dowodził wozami, kawał chłopa z Muros... Chyba z Muros, prawda, Rundorigu? A może z Camaaru? Z jakiegoś powodu zawsze mylą mi się te dwa miasta. O czym to ja mówiłem? – O Murgach – przypomniał uczynnie Durnik. – A tak. Jegomość, który dowodził wozami, mówił, że w Sendarii przed wojną kręciło się mnóstwo Murgów. Udawali kupców. A byli szpiegami. Gdy zaczęła się wojna, wszyscy ruszyli w góry, a teraz wyłonili się z lasów i próbowali nasze wozy schwytać w pułapkę. Ale my byliśmy przygotowani, prawda, Rundorigu? Rundorig rąbnął jednego z nich wielkim kijem, strącił z konia, łup, o tak, po prostu zrzucił go z konia. Założę się, że tamten się zdziwił. Doroon roześmiał się krótko, a potem znów zaczął opowiadać szybko i chaotycznie całą drogę z Sendarii. Księżniczkę Ce’Nedrę dziwnie wzruszyło spotkanie ze starymi przyjaciółmi Gariona. Poczuła też olbrzymie brzemię odpowiedzialności, bo po raz pierwszy uświadomiła sobie, że jej kampania wpłynęła na życie niemal wszystkich na Zachodzie. Oddzieliła mężów od żon, ojców od dzieci i poprowadziła prostych ludzi, którzy nigdy wcześniej nie opuszczali swych wiosek, tysiąc kilometrów i jeszcze dalej, by walczyć w wojnie, której sensu w ogóle nie rozumieli. Następnego ranka dowódcy wojsk pokonali kilka ostatnich kilometrów dzielących ich od instalacji u podnóża szańca. Ce’Nedra gwałtownie ściągnęła wodze Śmiałka i ze zdumieniem patrzyła na rozciągający się przed nią wschodni szaniec. Widziała go po raz pierwszy. Niemożliwe! Nic nie mogło być tak olbrzymie. Ogromne czarne urwisko wznosiło się nad nimi niczym gigantyczna kamienna fala, zastygła w biegu, na zawsze wyznaczająca granicę pomiędzy Wschodem a Zachodem. Stała tam niczym surowy symbol podziału świata. Gdy się zbliżyli, Ce’Nedra dostrzegła gorączkową krzątaninę zarówno na dole, jak i na szczycie urwiska. Z góry opadały potężne liny okrętowe. Ujrzała też w dole mnóstwo bloków i dźwigni. – Czemu dźwignie są na dole? – spytał król Anheg podejrzliwie. Król Rhodar wzruszył ramionami. – Skąd niby mam wiedzieć? Nie jestem inżynierem.

– Skoro tak, to oświadczam, że nie pozwolę twoim ludziom dotknąć ani jednego mojego okrętu, póki ktoś mi nie wyjaśni, czemu dźwignie i bloki są na dole zamiast na górze. Król Rhodar westchnął i skinieniem głowy wezwał inżyniera, starannie nacierającego smarem jeden z wielkich okrągłych bloków. – Masz pod ręką szkic instalacji? Inżynier przytaknął, wyciągnął spod tuniki zwój wyświechtanego pergaminu i wręczył go królowi. Rhodar zerknął na niego i podał Anhegowi. Ten długą chwilę przyglądał się skomplikowanym rysunkom, próbując prześledzić kolejne linie i co ważniejsze, dostrzec powód, dla którego biegły tak, a nie inaczej. – Nie potrafię tego odczytać – przyznał. – Ja też nie – odparł Rhodar wesoło. – Ale chciałeś wiedzieć, czemu bloki i dźwignie są na dole zamiast na górze. Ten rysunek tłumaczy dlaczego. – Ale ja go nie rozumiem. – To już nie moja wina. Nieopodal rozległy się wiwaty, gdy głaz wielkości połowy domu owinięty siecią lin majestatycznie wzniósł się w powietrze. Towarzyszyło temu głośne skrzypienie lin. – Musisz przyznać, że to imponujące, Anhegu – dodał Rhodar. – Zwłaszcza gdy zauważysz, że ten kamień podnosi zaledwie osiem koni, oczywiście z pomocą przeciwwagi. – Wskazał kolejny kamienny blok, który też majestatycznie zjeżdżał ze szczytu szańca. Anheg przyjrzał się machinie, mrużąc oczy. – Durniku – rzucił przez ramię – rozumiesz, jak to wszystko działa? – Tak, królu Anhegu. Przeciwwaga równoważy... – Nie wyjaśniaj mi, proszę. Najważniejsze, że ktoś, kogo znam i komu ufam, rozumie to wszystko. Później tego samego dnia pierwszy cherecki okręt uniósł się na szczyt szańca. Król Anheg chwilę obserwował całą procedurę, po czym odwrócił się plecami. – To nienaturalne – mruknął. – Ostatnio często powtarzasz to słowo – zauważył Barak. Anheg skrzywił się, patrząc na kuzyna. – Tak tylko zauważyłem – rzekł Barak z niewinną miną. – Nie lubię zmian, Baraku, niepokoją mnie. – Świat nie stoi w miejscu, Anhegu. Każdego dnia zachodzą jakieś zmiany. – Co nie znaczy, że koniecznie muszę to lubić – warknął król Chereku. – Chyba pójdę do namiotu na parę kufli. – Mogę ci towarzyszyć? – zagadnął Barak. – Sądziłem, że wolisz tutaj zostać i patrzeć, jak świat się zmienia. – Może to robić bez mojego nadzoru. – I pewnie zrobi – przytaknął Anheg z ponurą miną. – No dobra, ruszajmy, nie chcę już na to patrzeć. Obaj odeszli w poszukiwaniu czegoś mocniejszego.

Rozdział XI Mayaserana, królowa Arendii, była smutna. Siedziała z robótką w słonecznym, przestronnym pokoju dziecinnym wysoko w wieży pałacu w Vo Mimbre. Jej maleńki synek, następca tronu Arendii, gruchał i szczebiotał w kołysce, bawiąc się sznurkiem jaskrawokolorowych korali przesłanych w darze przez następcę tronu Drasni. Mayaserana nigdy nie spotkała królowej Porenn, lecz wspólne doświadczenia macierzyństwa sprawiały, że ponoć piękna blondynka zasiadająca na tronie północnego królestwa wydawała jej się bardzo bliska. Na krześle nieopodal królowej przysiadła Nerina, baronowa Vo Ebor. Obie damy odziane były w aksamit, królowa purpurowy, baronowa jasnobłękitny. Obie też miały na głowach wysokie stożkowe białe stroiki, tak podziwiane przez mimbracką szlachtę. Po drugiej stronie pokoju dziecinnego stary lutnista grał cicho smętną melodię. Baronowa Nerina zdawała się pogrążona w jeszcze większej melancholii niż królowa. W miarę upływu tygodni od dnia wyjazdu mimbrackich rycerzy kręgi pod jej oczami stawały się coraz ciemniejsze i rzadko się uśmiechała. Westchnęła i odłożyła na bok haft. – Smutek serca twego znać nawet w westchnieniu, Nerino – powiedziała królowa łagodnie. – Nie myśl tedy o grozie i okrutnej rozłące, zasię duch twój całkiem podupadnie. – Poucz mnie przeto, wasza wysokość, w sztuce przeganiania trosk – odrzekła Nerina. – Bardzo bowiem łaknę podobnych nauk. Serce me przygniata brzemię obaw i choć staram się nimi zawładnąć, myśli me niczym niesforne dziatki powracają raz po raz do straszliwych niebezpieczeństw, grożących memu nieobecnemu panu i naszemu najdroższemu przyjacielowi. – Niechaj pocieszy cię wiedza, że brzemię twe podziela każda dama w Mimbre, Nerino. – Troska ma wszelako na mocniejszych wspiera się filarach. Inne damy, które uczucia zwróciły ku jednemu lubemu, liczyć mogą, że ze straszliwej wojny nietknięty powróci. Ja zasię, dwóch jednako miłująca, nadziei takowych nie żywię. Jednego przynajmniej stracić muszę i wizja ta bólem przeszywa me serce. Nerina ze spokojną godnością, otwarcie akceptowała wszelkie konsekwencje dwóch miłości, które tak mocno splotły się w jej sercu, że nie dało się ich już rozdzielić. Mayaserana w przebłysku głębokiego zrozumienia dostrzegła, iż podzielone serce Neriny leży u podstaw tragedii, która wyniosła ją, jej męża

i sir Mandorallena na wyżyny smutnej legendy. Gdyby baronowa zdołała pokochać jednego bardziej niż drugiego, tragedia dobiegłaby końca. Lecz tak idealnie jednakie było jej uczucie do męża i sir Mandorallena, iż osiągnęła etap absolutnej równowagi, na zawsze rozdarta między nimi. Królowa westchnęła. Pęknięte serce Neriny mogło stanowić idealny symbol podzielonej Arendii. Lecz choć istniała możliwość, że nic nie zdoła uleczyć ran cierpiącej baronowej, Mayaserana była zdecydowana pogodzić Mimbre z Asturią. W tym celu wezwała do pałacu delegację bardziej rozsądnych przedstawicieli zbuntowanej Północy; wezwanie podpisała rzadko używanym tytułem księżnej Asturii. Na jej rozkaz Asturowie przygotowywali już do wglądu listę swych skarg. Później, tego samego słonecznego popołudnia, Mayaserana zasiadła sama na podwójnym tronie Arendii, boleśnie świadoma pustki obok. Przywódcą i rzecznikiem asturskiej szlachty był hrabia Reldegen, wysoki, chudy, o stalowoszarych włosach i brodzie, ciężko wsparty na solidnej lasce. Miał na sobie soczystozieloną tunikę i czarne nogawice, podobnie jak reszta delegacji nie rozstawał się z wiszącym u pasa mieczem. Fakt, iż Asturowie przybyli przed oblicze królowej uzbrojeni, wywołał gniewne szepty. Lecz Mayaserana nie słuchała nalegań służby, by rozbroić przybyszów. – Witam, panie Reldegenie – powiedziała do Astura, patrząc, jak kuśtyka w stronę tronu. – Witam, wasza miłość – odparł z ukłonem. – Wasza wysokość – poprawił wstrząśnięty mimbracki dworzanin. – Jej miłość wezwała nas jako księżna Asturii – poinformował chłodno dworzanina Reldegen. – Tytuł ten budzi w nas większy szacunek niż inne, nowsze miana. – Panowie, proszę o spokój – upomniała ich królowa stanowczo. – Niechaj płomień wrogości nie rozgorzeje na nowo. Celem spotkania naszego jest rozważenie możliwości pokoju. Zwracam się tedy do ciebie, hrabio Reldegenie, abyś przemówił, mając to na względzie. Ukaż nam przyczyny gniewu, który zawładnął sercem Asturii. Mów swobodnie, panie mój, i nie lękaj się kary za swe słowa. – Mayaserana spojrzała surowo na swych doradców. – Naszą wolą jest, by nikt nie ucierpiał z powodu tego, co tutaj powie. Mimbraci posłali gniewne spojrzenia w stronę Asturów, a ci skrzywili się wrogo w odpowiedzi. – Wasza miłość – zaczął Reldegen. – Myślę, że największy żal mamy z tego powodu, iż nasi mimbraccy władcy nie uznają naszych tytułów. Tytuł to rzecz pusta, przyznaję, wszelako wiążą się z nim pewne obowiązki. Większości z nas obojętne są przywileje, jednakoż jest dla nas bolesne odmawianie nam szansy wypełnienia powinności. Najzdolniejsi nasi mężowie muszą próżniaczo marnować swe życie. Dodać też mogę, wasza miłość, iż utrata talentów rani Arendię bardziej jeszcze niż nas samych. – Dobrze powiedziane, panie – mruknęła królowa. – Azali mogę odpowiedzieć, wasza wysokość? – spytał sędziwy siwobrody

baron Vo Serin. – Oczywiście, panie – zgodziła się Mayaserana. – Niechaj każdy przemawia swobodnie i otwarcie. – Tytuły panów arendzkich w zasięgu ich ręki leżą – oznajmił baron. – Od pięciu stuleci korona czeka jeno na wymaganą przysięgę lenną, by im je przywrócić. Nikt wszakże tytułu uzyskać nie może, póki wierności koronie ślubować nie zechce. – Niestety, przysiąc nie możemy – odparł Reldegen. – Przysięgi naszych przodków, księciu Asturii złożone, wciąż obowiązują i wiążą nasze ręce. – Książę asturski, o którym mówisz, panie, zmarł pięćset lat temu – przypomniał stary baron. – Lecz jego ród nie umarł wraz z nim – zauważył Reldegen. – Jej miłość jest w prostej linii potomkinią księcia i nasze przysięgi wciąż obowiązują. Królowa spojrzała bystro najpierw na jednego, potem na drugiego. – Proszę, cni panowie – rzekła – poprawcie mnie, jeśli błądzę w swych domysłach. Azaliż ze słów waszych wynika, iż Arendia przez pół tysiąca lat rozdarta pozostaje z powodu pradawnej formalności? Reldegen z namysłem zacisnął wargi. – To nieco więcej niż formalność, wasza miłość, lecz istotnie legła ona u podstaw wszystkich problemów. – Pięćset lat walki i rozlewu krwi z powodu zwykłego niedopatrzenia? Hrabia Reldegen zastanawiał się chwilę. Próbował coś powiedzieć, lecz za każdym razem urywał z bezradną miną. Wreszcie wybuchnął śmiechem. – To bardzo arendzkie, prawda? – spytał z rozbawieniem. Stary baron Vo Serin także zachichotał. – Błagam cię, panie Reldegenie, skryj wiedzę tę w głębi swego serca, inaczej obiektem drwin świata całego się staniemy. Nie potwierdzajmy podejrzeń, iż głupota niezwykła cechą jest naszych narodów. – Czemu nikt wcześniej nie odkrył tego absurdu? – spytała Mayaserana. Hrabia Reldegen ze smutkiem wzruszył ramionami. – Zapewne przyczynił się do tego fakt, iż Asturowie i Mimbraci nie rozmawiają ze sobą, wasza miłość. Zawsze od razu rzucamy się do walki. – Czegóż trzeba, by tę smutną sprawę zakończyć? Hrabia Reldegen spojrzał na barona. – Może proklamacji? – podsunął. Sędziwy baron z namysłem skinął głową. – Jej wysokość zwolnić was może z wcześniejszych przysiąg. Nieczęsto się to zdarza, lecz istnieją precedensy. – I wtedy złożymy jej hołd lenny jako królowej Arendii? – To zadowala wymogi honoru i tradycji. – Ale przecież jestem tą samą osobą – zaprotestowała królowa. – Technicznie nie, wasza wysokość – wyjaśnił baron. – Księżna Asturii i królowa Arendii to dwa odrębne byty. W istocie jesteś pani dwiema osobami w tym samym ciele.

– Wielce to skomplikowane – powiedziała Mayaserana. – I pewnie dlatego nie zostało to wcześniej dostrzeżone, wasza miłość – odrzekł Reldegen. – Zarówno ty, jak i twój małżonek macie po dwa tytuły i dwie odrębne oficjalne role... Zdumiewające, że mieścicie się na jednym tronie. – Uśmiechnął się, ale zaraz spoważniał. – Nie będzie to lekiem na wszelkie zło, wasza miłość. Rozłam pomiędzy Mimbre i Asturią jest głęboki, trzeba pokoleń, by go zniweczyć. – I czyż złożycie także hołd lenny mojemu małżonkowi? – spytała królowa. – Jako królowi Arendii tak. Jako księciu Mimbre – nigdy. – Na początek to wystarczy, panie. Zajmijmy się zatem ową proklamacją. Tak tedy inkaustem i pergaminem zaleczymy najboleśniejszą ranę naszej nieszczęsnej Arendii. – Pięknie powiedziane, wasza miłość – zauważył z podziwem Reldegen. *** Ran Borune XXIII niemal całe życie spędził w pałacu w Tol Honeth. Rzadko odwiedzał większe miasta Tolnedry, zawsze podróżując w zamkniętych powozach. Całkiem możliwe, iż nie przeszedł w swym życiu choćby jednego kilometra. A człowiek, który nie przeszedł pieszo jednego kilometra, nie rozumie koncepcji odległości. Od samego początku cesarscy doradcy z rozpaczą się zastanawiali, jak mu to wytłumaczą. Sugestia, która ostatecznie rozwiązała problem, pochodziła z dość nieoczekiwanego źródła. Nauczyciel Jeebers – zaledwie zeszłego lata o włos uniknął więzienia bądź jeszcze gorszego losu – wysunął ją nieśmiało. Mistrz Jeebers obecnie wszystko robił nieśmiało. Gniew cesarza dał mu lekcję pokory. Liczni znajomi odkryli ze zdumieniem, że teraz nawet lubią łysiejącego, chudego uczonego. Mistrz Jeebers zauważył, że gdyby cesarz mógł tylko ujrzeć wszystko w odpowiedniej skali, zrozumiałby, o co chodzi. Podobnie jak wiele znakomitych pomysłów – od czasu do czasu pojawiały się w Tolnedrze – ten także wyrwał się spod kontroli. Cały akr terenów pałacowych zamieniono w pomniejszoną replikę pogranicza wschodniej Algarii i Mishrak ac Thull. Aby wszystko nabrało perspektywy, odlano z ołowiu kilkanaście wysokich na palec ludzkich postaci, które w zamyśle miały pomóc cesarzowi wyobrazić sobie pole działań wojennych. Cesarz natychmiast ogłosił, że chciałby dostać więcej ołowianych figurek, aby zrozumieć, jak wielu ludzi uczestniczy w kampanii. I w ten sposób w Tol Honeth zrodził się nowy przemysł. W ciągu jednego dnia ołów ogromnie zyskał na wartości. By lepiej widzieć pole walki, cesarz co ranka wspinał się na dziewięciometrową wieżę, pospiesznie wzniesioną w tym właśnie celu. Tam, z pomocą obdarzonego gromkim głosem sierżanta gwardii pałacowej, imperator przesuwał ołowiane regimenty piechoty i jazdy dokładnie według

najnowszych meldunków napływających z Algarii. Członkowie sztabu generalnego o mało nie złożyli gremialnie rezygnacji. W większości byli mocno posunięci w latach i codzienna wspinaczka na szczyt wieży poważnie nadwerężała ich siły. Każdy próbował wielokrotnie władcy wyjaśnić, że tak samo dobrze widzą wszystko z poziomu ziemi, ale Ran Borune nie chciał słuchać. – Morinie, on nas zabija – poskarżył się pulchny generał cesarskiemu szambelanowi. – Wolałbym już ruszyć na wojnę, niż cztery razy dziennie wspinać się na tę drabinę. – Przesuńcie drasańskich pikinierów cztery kroki w lewo! – huknął sierżant ze szczytu wieży i kilkunastu mężczyzn w dole posłusznie przestawiało ołowiane figurki. – Wszyscy musimy służyć cesarzowi wedle jego woli – odparł lord Morin filozoficznie. – Ty się nie wdrapujesz na drabinę – rzucił generał oskarżycielsko. – Z woli cesarza wypełniam inne zadania – odparł Morin złośliwie. Wieczorem zmęczony cesarz chętnie położył się do łóżka. – To bardzo mnie ekscytuje, Morinie – wymamrotał sennie, przyciskając do piersi wyłożoną aksamitem skrzynkę, w której schował odlane ze szczerego złota figurki Ce’Nedry, Rhodara i innych wodzów. – Ale też bardzo męczy. – Oczywiście, wasza wysokość. – Wciąż mam tyle roboty. – Taka jest natura dowodzenia, wasza wysokość – zauważył Morin. Lecz cesarz zdążył już zasnąć. Lord Morin delikatnie wyjął z rąk cesarza skrzynkę i ostrożnie okrył jego ramiona kołdrą. – Śpij, Ranie Borune – rzekł cicho. – Jutro znów pobawisz się ołowianymi żołnierzykami. *** Eunuch Sadi dyskretnie opuścił pałac w Sthiss Tor tajnym przejściem prowadzącym przez kwatery niewolników na wąską, krętą uliczkę, którą mógł dojść do portu. Specjalnie zaczekał na popołudniową burzę, by skorzystać z osłony deszczu. Ubrał się w nędzny strój robotnika portowego. Towarzyszył mu jednooki zabójca Issus, także nędznie odziany. Podejmowane przez Sadiego środki bezpieczeństwa były rutynowe, natomiast wybór Issusa na towarzysza – nie. Issus nie służył w gwardii pałacowej ani nie należał do prywatnej świty Sadiego. Lecz tego popołudnia eunuch nie przejmował się pozorami i zwyczajami. Zabójca nie interesował się polityką pałacową i słynął z tego, iż dochowuje bezwzględnej wierności temu, kto akurat mu płaci. Szybko szli skąpaną w deszczu ulicą, kierując się do pewnego niesławnego przybytku odwiedzanego przez ubogich robotników. Przecisnęli się przez hałaśliwy, zatłoczony bar i znaleźli w labiryncie pomieszczeń na jego tyłach,

gdzie zapewniano inne rozrywki. Na końcu cuchnącego korytarza chuda kobieta o zimnych oczach, na której rękach od nadgarstka do łokcia lśniły tanie kolorowe bransolety, bez słowa wskazała odrapane drzwi, po czym zniknęła w jednym z pokojów. Weszli do brudnego pomieszczenia. Stało tam tylko łóżko, a na nim leżały dwa komplety ubrań pachnących smołą i słoną wodą. Obok na podłodze czekały dwa duże kufle letniego piwa. Sadi i Issus przebrali się bez słowa. Spod poplamionej poduszki Issus wyciągnął parę peruk i dwie pary sztucznych wąsów i bród. – Jak oni mogą to pić? – Sadi węszył nad kuflami, marszcząc z niesmakiem nos. Issus wzruszył ramionami. – Alornowie to lubią. Nie musisz pić wszystkiego, Sadi, po prostu się tym pochlap. Drasańscy żeglarze złaknieni rozrywki rozlewają mnóstwo piwa. Jak wyglądam? Sadi spojrzał na niego. – Idiotycznie. Włosy i broda do ciebie nie pasują, Issusie. – Do ciebie jeszcze bardziej. – Zabójca wzruszył ramionami i ostrożnie polał piwem przód poplamionej smołą tuniki. – Przypuszczam, że dostatecznie przypominamy Drasan, by się przemknąć, a z pewnością cuchniemy jak Drasanie. Podciągnij brodę nieco wyżej i ruszajmy, nim przestanie padać. – Wyjdziemy tyłem? Issus pokręcił głową. – Jeśli ktoś nas śledził, z pewnością obserwuje tylne wejście. Wyjdziemy tak, jak zazwyczaj wychodzą drasańscy żeglarze. – Czyli jak? – Załatwiłem, że nas wyrzucą. Sadiego nigdy znikąd nie wyrzucano i z trudem zniósł doświadczenie takiego aktu przemocy. Dwóch osiłków bezceremonialnie wypchnęło go na ulicę i potraktowało nieco brutalnie; zarobił kilka otarć i siniaków. Issus dźwignął się chwiejnie na nogi, chwilę obsypywał wyzwiskami zamknięte drzwi. Potem podniósł z błota Sadiego. Udając pijaków, ruszyli w stronę drasańskiej enklawy. Sadi zauważył w drzwiach po drugiej stronie ulicy dwóch mężczyzn. Patrzyli, jak wyrzucają jego i Issusa na ulicę, nie poszli jednak za nimi. W drasańskiej enklawie odnaleźli dom Drobleka, przedstawiciela królestwa Drasni. Służba wpuściła ich natychmiast i zaprosiła do pogrążonego w półmroku, lecz wygodnego pokoju, gdzie czekał już zlany potem, niewiarygodnie tłusty Droblek. Obok siedział hrabia Melgon, arystokratyczny ambasador Tolnedry. – Osobliwy to strój dla naczelnego eunucha dworu Salmissry – zauważył hrabia Melgon, podczas gdy Sadi ściągał perukę i sztuczną brodę. – Odrobina maskowania, lordzie ambasadorze – odparł Sadi. – Nie miałem ochoty, by wieści o tym spotkaniu rozeszły się wśród ludzi.

– Można mu ufać? – Droblek wskazał Issusa. Sadi uśmiechnął się kpiąco. – Można ci ufać, Issusie? – spytał. – Zapłaciłeś mi do końca miesiąca. – Zabójca wzruszył ramionami. – Potem zobaczymy, może dostanę lepszą propozycję. – Sami słyszycie, można mu ufać do końca miesiąca, przynajmniej tak bardzo jak każdemu w Sthiss Tor. Jedno w Issusie bardzo sobie cenię. Jest człowiekiem prostym, nieskomplikowanym. Gdy się go kupi, pozostaje kupiony. To się chyba nazywa etyką zawodową. Droblek wymamrotał coś cierpko pod nosem. – Moglibyśmy przejść do rzeczy? Czemu zadałeś sobie tyle trudu, by zaaranżować spotkanie? Dlaczego po prostu nie wezwałeś nas do pałacu? – Mój drogi Drobleku – niemal szepnął Sadi. – Wiesz, jakie intrygi rozkwitają w pałacu. Wolę, by to, o czym będzie mowa, pozostało między nami. Ujmę sprawę krótko. Zwrócił się do mnie emisariusz Taura Urgasa. Słuchacze nie zdradzali oznak zaskoczenia. – Przyjmuję, że już wiecie. – Nie jesteśmy dziećmi, Sadi – mruknął hrabia Melgon. – Obecnie prowadzę negocjacje z nowym ambasadorem z Rak Goski – ciągnął Sadi. – Czy to już nie trzeci tego lata? – spytał Melgon. Sadi przytaknął. – Murgowie zdają się szczególnie podatni na gorączkę powszechną na bagnach. – Zauważyliśmy – rzekł Droblek oschle. – Jakie zdrowie wróżysz obecnemu wysłannikowi Taura Urgasa? – Nie sądzę, by okazał się bardziej odporny. Już zaczyna czuć się nie najlepiej. – Może mu się poszczęści i wyzdrowieje? – podsunął Droblek. – Mało prawdopodobne. – Issus zaśmiał się paskudnie. – Tendencja murgoskich ambasadorów do szybkiego schodzenia z tego padołu sprawiła, że negocjacje toczą się bardzo wolno – podjął Sadi. – Chciałbym, abyście poinformowali króla Rhodara i Rana Borune, że opóźnienie to jeszcze się zwiększy. – Czemu? – spytał Droblek. – By zrozumieli i docenili moje wysiłki w ich obecnej kampanii przeciw królestwom angarackim. – Tolnedra nie uczestniczy w tej kampanii – zapewnił Melgon. – Oczywiście. – Sadi uśmiechnął się znacząco. – Jak daleko jesteś gotów się posunąć, Sadi? – spytał Droblek ciekawie. – To zależy, kto w danej chwili będzie wygrywał – odparł eunuch uprzejmie. – Jeśli kampania Rivańskiej Królowej zacznie napotykać przeszkody na wschodzie, podejrzewam, iż choroba ustąpi i wysłannicy Murgów przestaną jakże dogodnie umierać. Wówczas będę musiał dojść do porozumienia

z Taurem Urgasem. – To dość podłe, co mówisz. – Droblek skrzywił się z niesmakiem. Sadi wzruszył ramionami. – Jesteśmy podłymi ludźmi – przyznał. – Ale udaje nam się przeżyć. To duża sztuka dla słabego narodu, żyjącego pomiędzy dwiema potęgami. Powiedzcie Rhodarowi i Ranowi Borune, że zamierzam zwodzić Murgów, dopóki wszystko będzie szło po ich myśli. Chcę, by obaj wiedzieli, ile mnie zawdzięczają. – A czy powiadomisz ich, gdy twoja pozycja ulegnie zmianie? – spytał Melgon. – Oczywiście, że nie. Jestem zepsuty, nie głupi. – Kiepski z ciebie sojusznik – zauważył Droblek. – Nigdy nie udawałem, że jest inaczej. Dbam wyłącznie o własne interesy. Teraz nasze interesy są zbieżne, to wszystko. Spodziewam się jednak, że docenicie moją pomoc. – Próbujesz grać na dwie strony, Sadi – rzucił Droblek oskarżycielsko. – Wiem. – Sadi uśmiechnął się. – To okropne, prawda? *** Królowa Chereku Islena była w stanie absolutnej paniki. Tym razem Merel posunęła się za daleko. Rady otrzymane od Porenn uznała za całkiem rozsądne, w istocie bowiem dawały szansę zadania błyskotliwego ciosu, który raz na zawsze rozbroiłby Grodega i kult Niedźwiedzia. Już na samą myśl o bezradnej furii, w jaką wpadłby wówczas wyniosły kapłan, Islena czuła satysfakcję. Tak bardzo napawała się wyobrażonymi zwycięstwami, że nie zadawała sobie trudu, aby wcielić je w życie. Zwyciężając w wyobraźni, nie ponosiła ryzyka, a starcie z wrogiem zawsze kończyło się, tak jak chciała, gdy sama kontrolowała obie dyskutujące strony. Gdyby nie musiała się liczyć z głosami innych, zadowoliłaby się wyłącznie fantazjami. Merel jednak to nie wystarczyło. Opracowany przez drasańską królową plan miał jedną poważną wadę – nie dysponowały dostateczną liczbą ludzi, by go zrealizować. Żonie jarla Trellheimu jednak udało się znaleźć mającego odpowiednie środki sojusznika i sprowadziła go na dwór królowej. Pewna grupa Chereków nie towarzyszyła Anhegowi i flocie w wyprawie do Algarii, kiepscy bowiem z nich byli żeglarze. Posłuszna wskazówkom surowej Merel królowa Chereku odkryła w sobie nagle niezwykłe upodobanie do łowów. I właśnie w lesie, z dala od ciekawskich uszu, opracowano szczegóły przewrotu. – Kiedy zabijasz węża, odcinasz mu głowę – zauważył łowczy Torvik. Wraz z Merel i Isleną siedzieli na polanie, podczas gdy ludzie Torvika wędrowali po lesie, ubijając dość zwierzyny, by wyglądało na to, że Islena cały dzień oddawała się rzezi. – Nie da się wiele osiągnąć, oskubując kawałeczki ogona. Kult Niedźwiedzia nie skupia się w jednym miejscu. Przy odrobinie szczęścia za jednym zamachem zdołamy zgarnąć wszystkich ważnych członków przebywających obecnie w Val Alorn. To powinno rozdrażnić naszego węża

dostatecznie, by wychynął z nory. Wówczas odrąbiemy mu łeb. Porównania stosowane przez Torvika sprawiły, że królowa się skrzywiła. Nie była do końca przekonana, czy ów człowiek mówi tylko w przenośni. A teraz stało się. Torvik oraz jego ludzie całą noc krążyli cicho po pogrążonych w ciemnościach ulicach Val Alorn i obudzonych członków kultu Niedźwiedzia prowadzili grupkami na nabrzeże, gdzie zamykali ich w ładowniach oczekujących statków. Lata doświadczeń sprawiły, że myśliwi sprawnie osaczyli swą zdobycz. Do rana jedynymi członkami kultu Niedźwiedzia w mieście byli najwyższy kapłan Belara i kilkunastu jego podwładnych mieszkających w świątyni. Królowa Islena, blada i drżąca, zasiadła na tronie Chereku. Na tę okazję przywdziała purpurową suknię i złotą koronę. Trzymane w dłoni ciężkie berło dodawało jej otuchy – w razie konieczności mogła posłużyć się nim nawet jako bronią. Była pewna, że lada moment zajdzie taka konieczność. – To wszystko twoja wina, Merel – rzuciła oskarżycielsko w stronę jasnowłosej przyjaciółki. – Gdybyś zostawiła ich w spokoju, nie znalazłybyśmy się w opałach. – Byłybyśmy w jeszcze gorszych – odparła Merel chłodno. – Trzymaj nerwy na wodzy. Stało się, już nie możesz tego zmienić. – Grodeg mnie przeraża – wypaliła Islena. – Nie będzie miał broni, nie zdoła cię skrzywdzić. – Jestem tylko kobietą – jęknęła królowa płaczliwie. – Ryknie na mnie swym straszliwym głosem, a ja będę chciała uciec. – Przestań zachowywać się tchórzliwie – warknęła Merel. – Twoja pokora doprowadziła Cherek na skraj katastrofy. Za każdym razem, gdy Grodeg podniósł głos, dawałaś mu wszystko, czego chciał, tylko dlatego że boisz się ostrych słów. Czy jesteś dzieckiem? Czyżby hałas przerażał cię aż tak bardzo? – Miarkuj słowa, Merel! – wybuchnęła nagle Islena. – Zapominasz, że jestem królową. – Zatem na wszystkich bogów, bądź królową! Nie możesz wyglądać jak niemądra, wystraszona posługaczka. Siądź na tronie prosto, jakbyś miała żelazne plecy, i uszczypnij policzki, bo jesteś przeraźliwie blada. – Twarz Merel stężała. – Posłuchaj, jeśli w jakikolwiek sposób pokażesz, że zaczynasz słabnąć, każę Torvikowi przeszyć Grodega włócznią. Tu, w sali tronowej. – Nie zrobisz tego! – wykrztusiła Islena. – Nie możesz zabić kapłana. – To tylko człowiek, tak jak inni ludzie – odparła Merel chrapliwie. – Jeśli wbijesz mu włócznię w brzuch, umrze. – Nawet Anheg nie ośmieliłby się tego zrobić. – Ja nie jestem Anhegiem. – Spadnie na ciebie klątwa! – Nie boję się klątw. W tym momencie do sali wszedł Torvik. W jednej dłoni trzymał włócznię o szerokim grocie, na dziki. – Idzie – oznajmił lakonicznie.

– Ojej! – Islena zadrżała. – Przestań! – warknęła Merel. Wszedł Grodeg, kipiąc z wściekłości. Białą szatę miał wymiętą, jakby naciągnął ją w pośpiechu, siwe włosy i brodę potargane. – Chcę pomówić z królową sam na sam – zagrzmiał, idąc po zasłanej sitowiem podłodze. – Decyzja ta należy do królowej, nie do ciebie, najwyższy kapłanie – odparła z kamienną twarzą Merel. – Czy żona jarla Trellheimu przemawia w imieniu tronu? – spytał Grodeg ostro. Islena zawahała się. Zauważyła, że Torvik staje za wysokim kapłanem i zaciska palce na włóczni. – Uspokój się, czcigodny Grodegu – powiedziała, będąc pewna, że życie wściekłego kapłana zależy nie tylko od jej słów, ale nawet od tonu głosu. Na najmniejszy znak słabości Merel da znak i Torvik wbije grot w plecy Grodega beznamiętnie, jakby zabijał muchę. – Chcę z tobą rozmawiać w cztery oczy – powtórzył z uporem Grodeg. – Nie. – Nie?!! – ryknął z niedowierzaniem. – Słyszałeś, Grodegu. I przestań krzyczeć. Mam dobry słuch. Chwilę patrzył na nią oszołomiony, szybko jednak doszedł do siebie. – Czemu aresztowano moich przyjaciół? – wycedził. – Nie aresztowano ich – stwierdziła królowa. – Wszyscy zgłosili się na ochotnika do służby we flocie mego małżonka. – To śmieszne – prychnął. – Powinieneś staranniej dobierać słowa – wtrąciła Merel. – Swoją impertynencją uwłaczasz królowej i nadużywasz jej cierpliwości. – Impertynencją?! – wykrzyknął. – Jak śmiesz tak do mnie mówić?! – Wyprostował się i spojrzał surowo na królową. – Nalegam na prywatną audiencję! Głos, który dotąd zawsze budził lęk, nagle zirytował Islenę. Próbowała przecież ocalić życie temu głupcowi, a on wciąż na nią krzyczał. – Jeśli jeszcze raz na mnie wrzaśniesz – odezwała się z niezwykłą u siebie stanowczością – każę cię zakneblować. Ze zdumienia oczy niemal wyszły mu z orbit. – Nie mamy niczego do przedyskutowania na osobności, mój panie – ciągnęła królowa. – Pozostaje ci tylko wysłuchać instrukcji, które masz wykonać co do joty. Rozkazujemy, abyś udał się wprost do przystani. Tam wsiądziesz na statek. Gdy dotrzesz do Algarii, dołączysz do sił chereckich uczestniczących w kampanii przeciw Angarakom. – Odmawiam! – huknął Grodeg. – Zastanów się dobrze. – Merel niemal mruczała z zadowolenia. – Królowa wydała ci oficjalny rozkaz. Odmowa może zostać uznana za zdradę. – Jestem najwyższym kapłanem Belara – wysyczał przez zaciśnięte zęby,

prawie nie panując nad głosem. – Nie ośmielisz się wysłać mnie tam niczym chłopskiego rekruta. – Zastanawiam się, czy najwyższy kapłan Belara chciałby się o to założyć – wtrącił Torvik. Oparł końcówkę włóczni o podłogę, wyjął z sakwy przy pasie osełkę i szlifował już i tak ostry jak brzytwa grot. Zgrzyt stali o metal zmroził Grodega. – Teraz udasz się do portu, Grodegu – powiedziała Islena – i wsiądziesz na statek. Jeśli tego nie zrobisz, trafisz do lochu, gdzie będziesz dotrzymywał towarzystwa szczurom aż do powrotu mego męża. Masz wybór: dołączyć do Anhega albo do szczurów. Decyduj szybko. Nudzisz mnie i szczerze mówiąc, nie mam ochoty dłużej ciebie oglądać. *** Królowa Drasni Porenn pod pretekstem karmienia synka poszła do pokoju dziecinnego. Z szacunku dla królowej szpiedzy wyszli z pokoju. Porenn jednak nie była sama – towarzyszył jej Javelin, chudy jak szkielet szef drasańskiego wywiadu. Dla zachowania pozorów miał na sobie suknię i czepek pokojówki; wyglądał w tym przebraniu zaskakująco kobieco, a także bardzo naturalnie. – Naprawdę w wywiadzie znalazło się aż tylu wyznawców kultu? – spytała zaskoczona nieprzyjemnie królowa. Javelin siedział zwrócony do niej plecami. – Niestety, tak, wasza wysokość. Powinniśmy zachować większą czujność, ale mieliśmy na głowie inne rzeczy. Zastanowiła się chwilę, kołysząc przyssane do piersi niemowlę. – Islena zaczęła już działać, prawda? – Dziś rano dostałem wieści – odparł Javelin. – Grodeg jest w drodze do ujścia Rzeki Aldura, a strażnicy królowej krążą po kraju, zgarniając wszystkich wyznawców kultu. – Czy usunięcie z Boktoru tylu ludzi w jakikolwiek sposób utrudni tam nasze działania? – Poradzimy sobie, wasza wysokość – zapewnił Javelin. – Może będziemy musieli przyspieszyć egzaminy końcowe ostatniego roku akademii i dokończyć szkolenie już w polu, ale sobie poradzimy. – Dobrze zatem, Javelinie – zdecydowała Porenn. – Wyślij ich stąd. Pozbądź się wszystkich wyznawców kultu z Boktoru i porozdzielaj ich. Niech trafią na najgorsze możliwe posterunki i niech dzieli ich od siebie co najmniej pięćdziesiąt kilometrów. Żadnych wykrętów, żadnych nagłych chorób, żadnych rezygnacji. Daj każdemu coś do roboty i każ im to zrobić. Chcę, by wszyscy wyznawcy kultu Niedźwiedzia, którzy przeniknęli do naszego wywiadu, do wieczora zniknęli z Boktoru. – Zrobię to z przyjemnością – oświadczył Javelin. – A przy okazji, ów nadracki kupiec Yarblek wrócił z Yar Nadrak i znów chce porozmawiać z tobą o tarle łososi. Jak widać, obsesyjnie interesują go ryby.

Rozdział XII Podnoszenie chereckiej floty na szczyt wschodniego szańca trwało pełne dwa tygodnie i wolne tempo operacji z każdym dniem coraz bardziej irytowało króla Rhodara. – Wiedziałeś, że to wymaga czasu – przypomniała mu Ce’Nedra, gdy złoszcząc się, krążył tam i z powrotem, i co chwila spoglądał gniewnie na olbrzymie urwisko. – Czemu się tak denerwujesz? – Bo statki są na widoku, Ce’Nedro – wyjaśnił rozdrażniony. – W czasie podnoszenia nie da się ich ukryć ani zamaskować. Ta flota jest podstawą całej naszej kampanii. Jeśli ktoś ze strony przeciwnej doda dwa do dwóch, zamiast z Thullami, możemy mieć do czynienia z całą armią angaracką. – Zanadto się przejmujesz – odparła księżniczka. – Cho-Hag i Korodullin palą wszystko, co wpadnie im w ręce. ’Zakath i Taur Urgas mają inne problemy, nie będą sprawdzać, co robimy na szańcu. – To musi być cudowne, tak się nie przejmować – rzekł ironicznie. – Bądź miły, Rhodarze – upomniała go. Generał Varana, wciąż odziany w cywilną tolnedrańską szatę, podkuśtykał ku nim z wystudiowanie obojętną miną, wskazującą, iż ma zamiar poczynić kolejne sugestie. – Varano, czemu po prostu nie włożysz munduru? – wybuchnął z irytacją król Rhodar. – Bo oficjalnie mnie tu nie ma, wasza wysokość – powiedział generał spokojnie. – Jak sobie przypominasz, w tym konflikcie Tolnedra zachowuje neutralność. – Wszyscy wiemy, że to fikcja. – Ale niezbędna fikcja. Cesarz wciąż utrzymuje kontakty dyplomatyczne z Taurem Urgasem i ’Zakathem. Rozmowy szybko by się załamały, gdyby ktoś zauważył tu tolnedrańskiego generała w pełnym umundurowaniu. – Varana zawiesił głos. – Czy niewielka sugestia uraziłaby waszą wysokość? – spytał. – To zależy od sugestii – odpalił Rhodar, po czym skrzywił się i przeprosił: – Wybacz, Varano, opóźnienie działań źle wpływa na mój nastrój. Co ci chodzi po głowie? – Myślę, że warto się zastanowić nad przeniesieniem centrum dowodzenia na górę. Chcecie, by po przybyciu piechoty wszystko szło gładko, a to wymaga należnego przygotowania, na co zwykle trzeba paru dni. Król Rhodar zapatrzył się w cherecki okręt, wznoszący się z wysiłkiem w górę urwiska.

– Nie zamierzam wjechać na jednym z nich, Varano – oznajmił stanowczo. – To absolutnie bezpieczne, wasza wysokość – zapewnił generał. – Sam kilka razy przebyłem tę drogę. Nawet lady Polgara wjechała dzisiaj rano. – Jeśli coś się nie uda, Polgara może pofrunąć – mruknął Rhodar. – Ja nie mam takich talentów. Wyobrażasz sobie, jak wielką wybiłbym w ziemi dziurę, gdybym spadł z takiej wysokości? – Droga alternatywna jest niezmiernie męcząca, wasza wysokość. Parę żlebów biegnie z góry na sam dół. Nieco je wyrównano, by dało się przeprowadzić konie, ale wciąż są bardzo strome. – Odrobina wysiłku mi nie zaszkodzi. Varana wzruszył ramionami. – Jak sobie wasza wysokość życzy. – Dotrzymam ci towarzystwa, Rhodarze – zaproponowała Ce’Nedra radośnie. Król Drasni spojrzał na nią podejrzliwie. – Ja też nie ufam maszynom – wyznała. – Pójdę się przebrać i ruszamy. – Chcesz to zrobić dzisiaj? – W jego głosie zabrzmiała żałosna nuta. – A po co odkładać? – Mógłbym znaleźć z tuzin powodów. Określenie „bardzo stromy” okazało się poważnym niedopowiedzeniem. Wędrówka żlebem przypominała raczej górską wspinaczkę. Nie było mowy, by zdołali dosiąść koni, lecz żołnierze rozciągnęli liny pomocne w pokonaniu najgorszych odcinków. Ce’Nedra, odziana w krótką tunikę driady, wspinała się i podciągała ze zręcznością wiewiórki. Królowi Drasni nie szło tak dobrze. – Proszę, Rhodarze, przestań jęczeć – upomniała go po jakiejś godzinie. – Marudzisz jak chora krowa. – To niesprawiedliwe, Ce’Nedro – wydyszał, zatrzymując się, by otrzeć zlaną potem twarz. – Nigdy nie obiecywałam, że będę sprawiedliwa – odpaliła ze złośliwym uśmieszkiem. – No chodź, mamy przed sobą daleką drogę. – Lekko pokonała kolejnych pięćdziesiąt kroków. – Czemu jesteś nieubrana? – Patrząc na nią z dołu, władca Drasni skrzywił się. – Dobrze wychowane panie nie pokazują nóg. – Co jest nie tak z moimi nogami? – Są gołe, i tyle. – Nie bądź świętoszkiem. Tak mi wygodniej i tylko to się liczy. Idziesz czy nie? Rhodar jęknął znowu. – Czy już nie pora na obiad? – Dopiero co zjedliśmy. – Naprawdę? Całkiem zapomniałem. – Zawsze zapominasz o ostatnim posiłku, zwykle nim jeszcze otrzepiesz się z okruszków. – To cecha każdego grubasa, Ce’Nedro. – Westchnął. – Ostatni posiłek jest historią. Następny staje się ważny. – Z żałosną miną powiódł wzrokiem po

stromym szlaku w górze i raz jeszcze jęknął. – To był twój pomysł – przypomniała mu bezlitośnie. Słońce chyliło się już ku zachodowi, gdy dotarli na szczyt. Król Rhodar padł bez sił, a księżniczka Ce’Nedra rozejrzała się ciekawie. Wzniesione na szczycie fortyfikacje były rozległe i imponujące. Mury z ziemi i kamienia sięgały dziewięciu metrów w górę. Przez otwartą bramę księżniczka dostrzegła kolejne, niższe mury. Przed każdym rozciągał się rów najeżony zaostrzonymi palami i ciernistymi krzakami. Wzdłuż muru wzniesiono solidne blokhausy, a wewnątrz fortyfikacji stały długie rzędy chat przeznaczonych dla żołnierzy. W fortach roiło się od ludzi. Ich krzątanina sprawiała, że unoszące się nieustannie kłęby pyłu wypełniały powietrze. Oddział algarskich jeźdźców, szarych od dymu, przejechał na znużonych koniach przez bramę. Kilka chwil później wyruszyła stamtąd grupa mimbrackich rycerzy. Ich zbroje lśniły w słońcu, proporce powiewały radośnie, wielkie kopyta rumaków uderzały o kamienistą ziemię, gdy ruszyli na poszukiwanie kolejnego miasta do zniszczenia. Potężne dźwigary na skraju szańca skrzypiały i jęczały pod ciężarem chereckich okrętów podnoszonych z równiny w dole. Nieco dalej w obrębie fortyfikacji czekała flota, gotowa do ostatnich przenosin na odległe o pięćdziesiąt kilometrów wody rzeki Mardu. Polgara w towarzystwie Durnika i Baraka zbliżyła się, by powitać księżniczkę i leżącego na ziemi króla Drasni. – Jak się udała wspinaczka? – spytał Barak. – Była upiorna – wysapał Rhodar. – Macie coś do jedzenia? Sporo schudłem. – Nie widać – zauważył Barak. – Taki wysiłek nie jest dla ciebie zdrowy, Rhodarze – upomniała zdyszanego monarchę Polgara. – Czemu tak bardzo się upierałeś? – Bo cierpię na lęk wysokości. Wspiąłbym się dziesięć razy wyżej, byle tylko nie dać się dźwignąć przez te urządzenia. Sama myśl o pustym powietrzu pod stopami sprawia, że mam gęsią skórkę na całym ciele. Barak wyszczerzył zęby w uśmiechu. – To mnóstwo gęsiej skórki. – Dajcie mi cokolwiek do jedzenia – poprosił ze zbolałą miną Rhodar. – Kawałek kurczęcia na zimno? – zaproponował uczynnie Durnik, podając mu pieczone kurze udko. – Skąd wzięliście kurczaki?! – wykrzyknął Rhodar z entuzjazmem. – Dostarczyli je Thullowie – wyjaśnił Durnik. – Thullowie? – Ce’Nedra aż się zachłysnęła. – Co tu robią Thullowie? – Poddają się – rzekł kowal. – Mniej więcej od tygodnia przybywają tutaj całymi wioskami. Podchodzą na skraj fos z przodu umocnień, siadają i czekają na pojmanie. Są bardzo cierpliwi. Czasami mija cały dzień, nim ktoś znajdzie chwilę, by ich pojmać, ale im to nie przeszkadza. – Czemu chcą zostać pojmani? – Nie mamy u nas Grolimów, ołtarzy Toraka ani noży ofiarnych. Widocznie

Thullowie uważają, że ucieczka przed tym wszystkim warta jest niedogodności związanych z pojmaniem. Ślemy ich do pracy przy fortyfikacjach. Pod odpowiednim nadzorem dobrze pracują. – Czy to bezpieczne? – spytał Rhodar z pełnymi ustami. – Mogą być wśród nich szpiedzy. Durnik przytaknął. – Wiemy, ale szpiedzy to zwykle Grolimowie. Zwykłemu Thullowi brak odpowiednich zdolności umysłowych, więc Grolimowie muszą załatwiać to sami. Rhodar zdumiał się tak bardzo, że upuścił udko. – Wpuszczacie Grolimów za mury?! – Owszem. Thullowie wiedzą, którzy z nich to Grolimowie, więc pozwalamy, by sami rozwiązali ten problem. Zwykle zrzucają ich z urwiska kawałek drogi stąd. Chcieli to robić tutaj, ale kilku członków ich starszyzny uznało, że zrzucanie Grolimów na głowy ludziom, którzy pracują w dole, nie jest zbyt uprzejme, toteż zabierają ich gdzieś, gdzie spadające ciała nikomu nie przeszkodzą. Thullowie to bardzo grzeczny lud. Mógłbym nawet ich polubić. – Przypiekłaś sobie nos, Ce’Nedro. – Polgara przyglądała się księżniczce. – Czemu nie nosiłaś kapelusza? – Od kapeluszy boli mnie głowa. – Wzruszyła ramionami. – Odrobina opalenizny nie zaszkodzi. – Pamiętaj, że musisz zachować pozory – przypomniała Polgara. – Z obłażącym ze skóry nosem nie będziesz wyglądać po królewsku. – To żaden problem, lady Polgaro. Przecież możesz niedoskonałość naprawić, prawda? No wiesz... – Machnęła ręką w geście, który miał wyglądać magicznie. Czarodziejka obdarzyła ją długim, lodowatym spojrzeniem. Umilkły, gdy podszedł do nich król Chereku Anheg w towarzystwie barczystego Strażnika Rivy. – Jak ci się podobała wspinaczka? – zagadnął Rhodara wesoło. – Jak by ci się spodobała fanga w nos? – usłyszał od niego w odpowiedzi. Anheg zaśmiał się donośnie. – No, no, ależ jesteśmy dziś marudni. Właśnie dostałem z domu wieści, które powinny nieco cię rozweselić. – Wieści? – jęknął Rhodar, dźwigając się z ziemi. – Przysłali je z dołu, podczas gdy ty zażywałeś spaceru. Nie uwierzysz, co się tam działo. – Sprawdź. – Absolutnie nie uwierzysz. – Anhegu, gadaj wreszcie! – Wkrótce dostaniemy posiłki. Przez ostatnich kilka tygodni Islena i Porenn były bardzo zajęte. Wiecie co? – Anheg uniósł w dłoni złożony pergamin. – Nie miałem nawet pojęcia, że Islena umie czytać i pisać, a teraz dostaję coś takiego.

– Nie bądź taki tajemniczy – upomniała go czarodziejka. – Co wymyśliły nasze panie? – Jeśli dobrze zrozumiałem, po naszym wymarszu kult Niedźwiedzia zaczął się rządzić. Grodeg uznał, że przy braku mężczyzn może przejąć władzę. Szarogęsił się w Val Alorn, a wyznawcy kultu pojawili się w głównej siedzibie drasańskiego wywiadu w Boktorze. Zapewne szykowali się do tego od lat. Porenn i Islena przekazywały sobie informacje i gdy zrozumiały, jak bliski zdobycia prawdziwej władzy w obu królestwach jest Grodeg, poczyniły pewne kroki. Porenn rozkazała usunąć z Boktoru wszystkich wyznawców kultu, przydzieliła im najgorsze posterunki, a Islena zebrała wyznawców w Val Alorn, co do jednego, i wysłała ich do armii. – Co zrobiły?! – wykrzyknął Rhodar. – Czyż to nie zdumiewające? – Groźną twarz Anhega rozjaśnił powolny uśmiech. – A najpiękniejsze jest to, że Islena mogła coś takiego zrobić, a ja nie. Kobiety nie muszą się znać na subtelnościach związanych z aresztowaniem kapłanów i szlachty, konieczności przedstawiania dowodów i tak dalej, i coś, co w moim wykonaniu uznano by za poważne nadużycie, u niej zostanie zlekceważone jako zwykła ignorancja. Oczywiście będę musiał przeprosić Grodega, ale już po fakcie. Wszyscy wyznawcy kultu znajdą się tutaj i nie będą mieli żadnego dobrego powodu, by wrócić do domu. Uśmiech na twarzy Rhodara dorównywał złośliwością uśmiechowi Anhega. – Jak to przyjął Grodeg? – Wpadł w furię. Islena rozmawiała z nim osobiście. Dała mu wybór: dołączy do nas albo trafi do lochu. – Nie można wsadzić do lochu najwyższego kapłana Belara! – wykrztusił Rhodar. – Islena o tym nie wiedziała, a Grodeg wiedział, że ona nie wie. Znalazłby się w kajdanach w największej dziurze w lochu, nim ktokolwiek ośmieliłby się jej powiedzieć, że to nielegalne. Wyobrażacie sobie moją Islenę, wygłaszającą podobne ultimatum w obliczu tego zadufka? – W głosie Anhega dźwięczała nuta szczerej dumy. Król Rhodar skrzywił się przebiegle. – Wcześniej czy później w tej kampanii dojdzie do poważnych walk – stwierdził. Anheg przytaknął. – Kult Niedźwiedzia szczyci się swymi umiejętnościami wojaczki, prawda? Anheg z uśmiechem skinął głową. – Jego wyznawcy zatem idealnie nadają się na otwarcie ataków, nieprawdaż? Uśmiech Anhega stał się jeszcze szerszy. – Przypuszczam, że poniosą ciężkie straty – mruknął król Drasni. – Ale w szczytnym celu – dodał Anheg nabożnie. – Jeśli skończyliście już te zachwyty, czas zabrać księżniczkę w cień – odezwała się Polgara. Przez następnych kilka dni pośród umocnień na szczycie szańca wrzała

praca. Gdy ostatnie okręty chereckie znalazły się na górze, Algarowie i Mimbraci poszerzyli pole swych wycieczek. – W promieniu pięćdziesięciu kilometrów nie ma już nietkniętych pól – zameldował Hettar. – Jeśli wciąż mamy je palić, musimy zapuścić się dalej. – Znajdujecie tam wielu Murgów? – zagadnął Barak. – Kilku. – Hettar wzruszył ramionami. – Nie dość, by się zabawić, ale od czasu do czasu natrafiamy na paru. – Jak sobie radzi Mandorallen? – Nie widziałem go od kilku dni – odparł Algar. – Ale od strony, w którą pojechał, cały czas bije w niebo dym, więc przypuszczam, że znalazł sobie zajęcie. – Jak wygląda ten kraj? – Anheg zmarszczył brwi. – Nieźle, gdy zjedzie się z wyżyn. Okolice wzdłuż szańca są nieprzyjazne. – Co to znaczy nieprzyjazne? Będę musiał przenieść tamtędy flotę. – Skały, piasek, kilka suchych krzaków i absolutnie żadnej wody – powiedział Hettar. – I goręcej niż w piecu hutniczym. – Dzięki – burknął Anheg. – Chciałeś wiedzieć – przypomniał Hettar. – Przepraszam, potrzebny mi świeży koń i nowe pochodnie. – Znów wyjeżdżasz? – spytał Barak. – Zawsze to jakieś zajęcie. Po podźwignięciu ostatnich statków drasańskie konstrukcje wykorzystano do podniesienia z dołu ton prowiantu i sprzętu. Wkrótce wzniesione wewnątrz murów magazyny króla Fulracha pękały w szwach. Thullijscy więźniowie okazali się bezcenni – przenosili bez wahania i protestów wszelkie ciężary, a ich twarze jaśniały tak głęboką wdzięcznością i zapałem, że Ce’Nedra odkryła, iż nie potrafi ich nienawidzić, choć należeli do grona wrogów. Powoli poznawała fakty, czyniące z życia Thullów niewiarygodny koszmar. Nie było wśród nich rodziny, w której ktoś nie zginął pod ciosami grolimskich noży. Mężowie, żony, dzieci i rodzice trafiali na ołtarze i najważniejsze w życiu każdego Thulla było uniknięcie podobnego losu – za wszelką cenę. Ów nieustanny strach pozbawił ich innych ludzkich uczuć. Każdy Thull żył w straszliwym osamotnieniu, pozbawiony miłości, przyjaciół, jakichkolwiek emocji prócz ciągłej grozy. Niesławne i ponoć niezaspokojone apetyty thullijskich kobiet nie miały nic wspólnego z moralnością czy też jej brakiem. Chodziło wyłącznie o przetrwanie. Aby uciec spod noża, Thullijka musiała cały czas być w ciąży. Nie kierowała nią żądza, lecz strach, który odczłowieczał. – Jak oni mogą tak żyć? – wybuchnęła pewnego dnia księżniczka, gdy wraz z Polgarą wróciły do zaimprowizowanej kwatery w solidnym blokhausie, przeznaczonym specjalnie dla wodzów armii. – Czemu się nie zbuntują i nie przegnają Grolimów? – A kto miałby pokierować takim buntem? – odparła Polgara. – Thullowie wiedzą, że Grolim potrafi sięgnąć do ludzkiego umysłu po myśli, tak jak ty sięgasz po owoce w sadzie. Gdyby jakiś Thull wpadł na pomysł zorganizowania

oporu, pierwszy trafiłby na ołtarz. – Ale ich życie jest straszne – zaprotestowała Ce’Nedra. – Może zdołamy je zmienić? W pewnym sensie to, czego próbujemy dokonać, przysłuży się nie tylko Zachodowi, ale też samym Angarakom. Jeśli zwyciężymy, wyzwolimy Thullów spod jarzma Grolimów. Zapewne nie podziękują, ale z czasem nas docenią. – Czemu nie mieliby nam podziękować? – Bo jeśli zwyciężymy, moja droga, to dlatego, że zabijemy ich boga. Trudno dziękować za coś podobnego. – Torak jest potworem! – Mimo wszystko jest ich bogiem. Strata boga to coś bardzo subtelnego, a jednocześnie straszliwie bolesnego. Spytaj Ulgosów o życie bez boga. Minęło pięć tysięcy lat, odkąd UL zgodził się ich przyjąć, a oni wciąż pamiętają, jak było wcześniej. – Ale przecież zwyciężymy, prawda? – W Ce’Nedrze obudziły się wszystkie jej lęki. – Nie wiem – odparła Polgara spokojnie. – Nikt nie wie, ani ja, ani Beldin, ani mój ojciec, ani nawet Aldur. Możemy tylko próbować. – Co nas czeka, jeśli przegramy? – szepnęła przerażona księżniczka. – Zostaniemy zniewoleni, tak jak Thullowie. Torak będzie królem i bogiem całego świata. Pozostali bogowie na zawsze znikną, a Grolimowie zawładną nami wszystkimi. – Nie chcę żyć w takim świecie – oświadczyła Ce’Nedra. – Nikt z nas tego nie chce. – Spotkałaś kiedyś Toraka? – zainteresowała się nagle księżniczka. Polgara przytaknęła. – Parę razy. Ostatnio pod Vo Mimbre, tuż przed jego pojedynkiem z Brandem. – Jaki on jest? – To bóg. Siła jego umysłu jest niewiarygodna. Gdy do ciebie mówi, musisz go słuchać, a gdy rozkazuje, musisz być posłuszna. – Z pewnością nie ty. – Chyba nie rozumiesz, moja droga. – Polgara spoważniała, spojrzenie pięknych oczu czarodziejki zdawało się odległe niczym księżyc. Zamyślona posadziła sobie Podarka na kolanach. Chłopczyk, jak to często czynił, dotknął palcami białego loku na jej skroni. – W głosie Toraka kryje się przymus, któremu nie można się oprzeć – ciągnęła. – Wiesz, że to bóg zły i potworny, ale kiedy przemawia, twoja wola słabnie i nagle ogarnia cię niemoc i strach. – Z pewnością ty się nie bałaś. – Wciąż nie rozumiesz. Oczywiście, że się bałam. Wszyscy się baliśmy, nawet mój ojciec. Módl się, abyś nigdy nie spotkała Toraka. To nie Grolim jak Chandar czy przebiegły stary mag jak Ctuchik. On jest bogiem. Został potwornie okaleczony, a kiedyś czegoś mu odmówiono. Coś, czego potrzebował, coś tak ważnego, że żaden człowiek nie zdoła tego pojąć, wymknęło mu się

z rąk i odmowa ta, odrzucenie pchnęło go w obłęd. Jego szaleństwo nie przypomina szaleństwa Taura Urgasa, który mimo wszystko wciąż pozostaje człowiekiem. Obłęd Toraka to obłęd boga, istoty mogącej ucieleśnić swoje chore wizje. Tylko Klejnot potrafi mu się oprzeć. Ja mogłabym to zrobić przez jakiś czas. Jeśli jednak skupi na mnie swą wolę, będę musiała dać mu to, czego chce... A chce ode mnie czegoś, co jest zbyt straszne, by o tym myśleć. – Nie pojmuję, lady Polgaro. Ciotka Gariona spojrzała na nią z powagą. – To wiąże się z częścią naszych dziejów, którą tolnedrańskie Towarzystwo Historyczne pomija w swych naukach. Usiądź, Ce’Nedro, spróbuję ci wytłumaczyć. Księżniczka posłusznie usiadła na prostej ławce w prowizorycznej kwaterze. Polgara objęła Podarka i przytuliła go mocno. – Istnieją dwa proroctwa – zaczęła. – Nadchodzi jednak czas, gdy pozostanie tylko jedno. Wszystko, co jest, było lub dopiero będzie, stanie się częścią proroctwa, które zwycięży. Każdy mężczyzna, kobieta i dziecko ma dwie możliwe przyszłości. U niektórych różnice są niewielkie. W moim przypadku bardzo poważne. – Nie rozumiem. – Według proroctwa, któremu służymy, i ono nas tu sprowadziło, jestem czarodziejką Polgarą, córką Belgaratha i opiekunką Belgariona. – A według drugiego? – Według drugiego jestem oblubienicą Toraka. Ce’Nedra oniemiała ze zgrozy. – Teraz rozumiesz, czemu się bałam – ciągnęła Polgara. – Odkąd dowiedziałam się o tym od ojca, śmiertelnie lękałam się Toraka. Byłam wówczas w twoim wieku. Przede wszystkim jednak boję się nie tylko o siebie; jeśli się złamię, jeśli wola Toraka mną zawładnie, proroctwo, któremu służymy, poniesie klęskę. Torak zdobędzie nie tylko mnie, ale i całą ludzkość. Pod Vo Mimbre wezwał mnie i poczułam przez moment potworny przymus, by do niego pobiec. Sprzeciwiłam się jednak i nigdy nie zrobiłam czegoś tak bardzo trudnego. Mój sprzeciw doprowadził do jego pojedynku z Brandem, a tylko w owym pojedynku można było porazić Toraka mocą Klejnotu. Ojciec postawił wszystko na siłę mej woli. Czasami stary wilk lubi ryzykować. – Więc jeśli... – Ce’Nedra nie była w stanie tego powiedzieć. – Jeśli Garion przegra? – Spokój Polgary jasno świadczył o tym, że wiele razy rozważała tę możliwość. – Wówczas Torak przybędzie po swą oblubienicę i nikt na świecie nie zdoła go powstrzymać. – Prędzej bym umarła! – wykrzyknęła księżniczka. – Ja też, Ce’Nedro, ale mogę nie mieć tej szansy. Wola Toraka jest silniejsza niż moja, tak silna, że może pozbawić mnie zdolności czy nawet pragnienia śmierci. Jeśli do tego dojdzie, całkiem możliwe, że będę szaleńczo szczęśliwa jako jego umiłowana wybranka. Lecz gdzieś w głębi ducha wciąż będę krzyczeć ze zgrozy przez nieskończone stulecia, po sam kres czasu.

Wizja ta była zbyt straszna, by o niej myśleć. Księżniczka padła na kolana, objęła mocno Polgarę i wybuchnęła szlochem. – No już, już, nie płacz, Ce’Nedro – uspokajała ją czarodziejka. – Garion nie dotarł jeszcze do Miasta Wiecznej Nocy, a Torak wciąż śpi. Zostało nam nieco czasu. I kto wie? Może nawet zwyciężymy.

Rozdział XIII Po podniesieniu floty chereckiej wydarzenia wewnątrz fortyfikacji nabrały tempa. Pułki piechoty króla Rhodara, przybywające z obozowiska nad Rzeką Aldura, wspinały się z trudem wąskimi żlebami na szczyt szańca. Długie rzędy wozów przewoziły zapasy z głównych magazynów do podnóża urwiska, gdzie czekały już liny i dźwigi gotowe wznieść je półtora kilometra w górę. A oddziały Mimbratów i Algarów bezustannie opuszczały obóz, wyruszając przed świtem na coraz dalsze wycieczki w poszukiwaniu nietkniętych zbiorów i miast. Ataki jeźdźców, krótkie, krwawe oblężenia kiepsko ufortyfikowanych thullijskich miast i wiosek i płonące pola dojrzałego zboża zmusiły Thullów do zorganizowania prób oporu. Ich żołnierze jednak przybywali na miejsce ostatnich ataków mimbrackich o kilka godzin czy nawet dni za późno i odkrywali dymiące zgliszcza. Inni, próbujący doścignąć algarskich jeźdźców, widzieli przed sobą jedynie połacie poczerniałej ziemi. Algarowie byli już daleko i rozpaczliwe wysiłki Thullów spełzały na niczym. Pomysł zaatakowania fortów, z których przybywali najeźdźcy, nie przyszedł widocznie do głowy Thullom, a jeśli nawet przyszedł, został od razu zlekceważony. Nie byli gotowi emocjonalnie do przypuszczania ataków na mocne fortyfikacje. Woleli kręcić się wokół, gonić niedościgłych podpalaczy i skarżyć się bez przerwy swym malloreańskim sojusznikom, narzekając na brak wsparcia. Malloreanie imperatora ’Zakatha z uporem odmawiali wyjścia z obozowisk wokół Thull Zelik. Murgowie Taura Urgasa zorganizowali kilka wycieczek w głąb państwa Thullów – częściowo na dowód ich oddania jedności wszystkich Angaraków, lecz głównie, jak podejrzewał król Rhodar, po to by móc dyskretnie zająć najlepsze pozycje. Od czasu do czasu żołnierze natykali się nawet na murgoskich zwiadowców w pobliżu fortów. Aby oczyścić teren ze wścibskich Murgów, patrole co dzień przeczesywały okolice aż po suche, rozpalone wzgórza. Drasańscy pikinierzy i plutony tolnedrańskich legionistów sprawdzały spieczone słońcem doliny skalne w pobliżu fortów. Algarscy jeźdźcy, teoretycznie odpoczywający po dalekich wyprawach, zabawiali się w zaimprowizowaną grę zwaną polowaniem na Murgów. Wyruszali na nie z minami męczenników i twierdzili z uporem, iż poświęcają wolny czas z poczucia obowiązku nakazującego im dbać o bezpieczeństwo fortów. Oczywiście ich protesty nikogo nie oszukały. – Teren trzeba patrolować, Rhodarze – upierał się król Cho-Hag. – Moje dzieci wypełniają tylko swój obowiązek. – Obowiązek? – Rhodar prychnął. – Posadź Algara na konia i pokaż mu

wzgórze, którego jeszcze nie oglądał, a zawsze znajdzie jakąś wymówkę, by się na nie wybrać. – Krzywdzisz nas. – Cho-Hag skrzywił się w grymasie urażonej niewinności. – Nie, ja was znam. Ce’Nedra i jej dwie najbliższe towarzyszki z coraz bardziej kwaśnymi minami oglądały kolejne wyjazdy lekkiej algarskiej kawalerii. Ariana, jak wszystkie mimbrackie damy, nawykła do cierpliwego czekania na oddających się igraszkom mężczyzn, lecz kuzynka Gariona Adara źle znosiła uwięzienie za murami. Tak jak wszyscy Algarowie, odczuwała potrzebę, by od czasu do czasu poczuć wiatr we włosach i usłyszeć łoskot kopyt. Popadła w melancholię i często wzdychała. – Co będziemy dziś robić, moje panie? – spytała pewnego ranka Ce’Nedra. – Jak się zabawimy aż do drugiego śniadania? – Nie zdradzała, że ma już plany na ten dzień. – Zawsze pozostają nam hafty – podsunęła Adara. – Miło zajmują palce i oczy, podczas gdy umysł i usta mogą poświęcić się rozmowie. – Westchnęła ciężko. – Może wypuścimy się, żeby obserwować mego pana, gdy udziela nauk poddanym, szykując ich do wojaczki. – Ariana zwykle znajdowała jakiś pretekst, byle tylko móc przyglądać się Lelldorinowi przez co najmniej połowę każdego dnia. – Nie jestem pewna, czy mam ochotę znów patrzeć na grupkę mężczyzn, mordujących strzałami belę siana – odparła Adara cierpko. Ce’Nedra zareagowała szybko, aby zapobiec zbliżającej się sprzeczce. – Mogłybyśmy przeprowadzić inspekcję – zaproponowała. – Obejrzałyśmy już dziesięć razy każdy blokhaus i każdą chatę w obrębie tych murów – powiedziała Adara opryskliwie. – A jeśli jeszcze raz usłyszę, jak uprzejmy stary sierżant wyjaśnia mi zasadę działania katapulty, chyba zacznę krzyczeć. – Nie zbadałyśmy jednak zewnętrznych fortyfikacji, prawda? – spytała przebiegle księżniczka. – Nie sądzisz, że to także nasza powinność? Adara spojrzała na nią i jej twarz powoli rozjaśnił uśmiech. – Zdecydowanie tak – zgodziła się. – Dziwne, że wcześniej o tym nie pomyślałyśmy. Bardzo zaniedbałyśmy swoje obowiązki, prawda? Ariana z troską zmarszczyła czoło. – Lękam się wszelako, iż król Rhodar sprzeciwi się stanowczo podobnym planom. – Rhodara tu nie ma – przypomniała Ce’Nedra. – Pojechał z królem Fulrachem na inspekcję magazynów. – Lady Polgara z pewnością się nie zgodzi. – Ton głosu Ariany sugerował, że Mimbratka słabnie. – Lady Polgara naradza się z czarodziejem Beldinem – rzuciła od niechcenia Adara. W jej oczach błysnął psotny ognik. Ce’Nedra uśmiechnęła się złośliwie.

– To znaczy, że jesteśmy zdane wyłącznie na siebie. – Po powrocie dostaniemy ostrą reprymendę. – Ariana jeszcze walczyła. – I okażemy ogromną skruchę, prawda? – Ce’Nedra zachichotała. W kwadrans później księżniczka i jej dwie przyjaciółki, odziane w algarskie stroje jeździeckie z miękkiej czarnej skóry, przecwałowały przez główną bramę olbrzymiego fortu. Towarzyszył im Olban, najmłodszy syn Strażnika Rivy. Nie akceptował pomysłu wycieczki, ale Ce’Nedra nie dała mu czasu na sprzeciw ani tym bardziej na powiadomienie kogokolwiek, kto mógłby ją powstrzymać. Młodzieniec był zatroskany, jak zawsze jednak bez słowa towarzyszył Rivańskiej Królowej. Nabijane ostrymi palikami rowy pod murami, wyglądające niemal identycznie, budziły ciekawość i trzeba doprawdy niezwykłego umysłu, by dostrzec drobne szczegóły różniące wykopy. – Bardzo ładne – rzekła radośnie Ce’Nedra do drasańskiego pikiniera, który pełnił wartę na szczycie wysokiego kopca ziemi. – Znakomite rowy. I te wspaniale zaostrzone paliki... – Rozejrzała się po rozpalonym pustkowiu poza murami. – Skąd wzięliście na nie drewno? – Przywieźli je ze sobą Sendarzy, wasza wysokość – odparł. – Chyba gdzieś z północy. Kazaliśmy Thullom ociosać i zaostrzyć pale. Są w tym całkiem dobrzy, gdy się im wyjaśni i zrozumieją, co i jak mają robić. – Czy pół godziny temu nie przejechał tędy konny patrol? – Tak, wasza wysokość, lord Hettar z Algarii z grupą ludzi. Ruszyli w tamtą stronę. – Wartownik wskazał na południe. – Gdyby ktoś pytał, powiedz, że pojechałyśmy do nich dołączyć. Wrócimy za kilka godzin. Przyjął te słowa z powątpiewaniem, lecz Ce’Nedra działała szybko, by zapobiec obiekcjom. – Lord Hettar obiecał, że zaczeka na nas tuż poza południowym krańcem fortyfikacji – oznajmiła. Odwróciła się do towarzyszek. – Naprawdę nie powinnyśmy wystawiać na próbę jego cierpliwości. Moje panie, stanowczo zbyt długo zmieniałyście stroje. – Uśmiechnęła się promiennie do wartownika. – Wiesz, jak to jest. Strój jeździecki musi wyglądać tak a nie inaczej, a włosy trzeba jeszcze koniecznie przeczesać parę razy. Czasami to trwa całe wieki. Ruszajmy, moje panie, musimy się pospieszyć, inaczej lord Hettar będzie się na nas gniewał! – Ponaglając je gestem, spięła Śmiałka do galopu. – Ce’Nedro! – wykrzyknęła wstrząśnięta Ariana, gdy znalazły się poza zasięgiem słuchu wartownika. – Ty go okłamałaś! – Oczywiście. – To straszne! – Nie aż tak straszne, jak kolejny dzień spędzony na haftowaniu stokrotek na jakiejś głupiej halce – prychnęła księżniczka. Opuściły fortyfikacje i przekroczyły łańcuch niskich wzgórz. Rozciągająca się za nimi dolina była rozległa. Trzydzieści kilometrów dalej zamykały ją brązowopłowe, pozbawione drzew góry. Pocwałowały ku nim. Czuły się

maleńkie i nieważne wobec ich ogromu, konie zdawały się nie większe niż mrówki pełznące ku obojętnym szczytom. – Nie zdawałam sobie sprawy, że jest aż tak wielka. – Ce’Nedra, osłaniając oczy, spojrzała w stronę odległych wzgórz. Dolina była płaska jak stół. Gdzieniegdzie z suchej ziemi wyrastały niziutkie cierniste krzaki. Wszędzie walały się okrągłe kamienie wielkości pięści. Spod końskich kopyt wzbijały się tumany żółtego pyłu. Choć do południa brakowało kilku godzin, słońce paliło już nieznośnie, a znad ziemi wznosiły się fale drżącego, rozgrzanego powietrza, co sprawiało, iż zakurzone szarozielone krzaki zdawały się tańczyć mimo braku wiatru. Z każdą chwilą robiło się coraz upalniej. Pot na bokach zdyszanych koni wysychał natychmiast. – Chyba powinnyśmy pomyśleć o powrocie. – Adara ściągnęła wodze. – Nie ma mowy, by udało się nam dotrzeć do wzgórz na końcu doliny. – Ona ma rację, wasza wysokość – zgodził się Olban. – I tak już zapuściliśmy się za daleko. Ce’Nedra zatrzymała Śmiałka. Gruby siwek spuścił głowę, jakby był bliski śmiertelnego wyczerpania. – Przestań się nad sobą użalać! – upomniała go z irytacją. Nie tak sobie zaplanowała tę wycieczkę. Wargi miała wyschnięte, słońce bezlitośnie atakowało nieosłoniętą głowę. Rozejrzała się wokół. – Zastanawiam się, czy zdołamy znaleźć tu jakiś cień. – Kształt terenu nie sugeruje, byśmy podobne wygody znaleźć tu mogły, księżniczko. – Ariana powiodła wzrokiem po płaskiej dolinie. – Czy ktoś pomyślał, by zabrać choć trochę wody? – Ce’Nedra otarła czoło chusteczką. Nikt nie pomyślał. – Może istotnie powinniśmy wracać? – uznała, oglądając się z żalem za siebie. – Nie ma tu nic do oglądania. – Jeźdźcy! – Adara wskazała grupkę mężczyzn, wyłaniających się z jaru ukrytego niczym fałda w zboczu wzgórza. – Murgowie? – Olban natychmiast sięgnął do rękojeści miecza. Adara osłoniła dłonią oczy i w skupieniu patrzyła na konnych. – Nie, to Algarowie. Poznaję po sposobie jazdy. – Mam nadzieję, że wiozą jakąś wodę – westchnęła księżniczka. Kilkunastu algarskich jeźdźców pędziło wprost ku nim, pozostawiając za sobą wielki obłok żółtego pyłu. Adara zachłysnęła się nagle, jej twarz śmiertelnie zbladła. – Co się stało? – Ce’Nedra patrzyła na nią z niepokojem. – Jest z nimi lord Hettar – wykrztusiła dziewczyna. – Jak możesz rozpoznać kogoś z takiej odległości? Adara zagryzła wargę, nie odpowiedziała. Gdy Hettar ściągnął wodze spienionego konia, jego twarz miała groźny, nieprzyjazny wyraz.

– Co wy tu robicie? – spytał bez ogródek. Jastrzębie oblicze i czarny kosmyk na głowie sprawiały, że wyglądał dziko, wręcz przerażająco. – Wybrałyśmy się na przejażdżkę, lordzie Hettarze – powiedziała swobodnie Ce’Nedra, próbując go ułagodzić. Puścił jej słowa mimo uszu. – Straciłeś rozum, Olbanie? – Spojrzał karcąco na młodego Rivanina. – Czemu pozwoliłeś im na opuszczenie fortów? – Nie mówię jej wysokości, co ma robić – odparł Olban sztywno. – Daj spokój, Hettarze – zaprotestowała Ce’Nedra. – Nie ma przecież nic złego w jednej krótkiej przejażdżce. – Wczoraj niedaleko stąd zabiliśmy trzech Murgów. Jeśli chcecie się rozruszać, pobiegajcie kilka godzin za murami. Nie wyjeżdżajcie bez ochrony na teren nieprzyjaciela. Zachowałaś się bardzo niemądrze, Ce’Nedro. Wracamy! – Hettar twarz miał ponurą niczym morze w zimie, ton jego głosu nie dopuszczał żadnych sprzeciwów. – Właśnie podjęłyśmy tę samą decyzję, mój panie – wymamrotała Adara, nie podnosząc oczu. Hettar z surową miną przyjrzał się zmęczonym koniom. – Jesteś Algarką, lady Adaro – rzekł z wyrzutem. – Nie przyszło ci do głowy, by zabrać wodę dla wierzchowca? Z pewnością dobrze wiesz, że nie należy wyjeżdżać w taką pogodę bez podjęcia stosownych środków ostrożności. Poczerwieniała ze wstydu. Hettar z niesmakiem pokręcił głową. – Odeskortujemy je z powrotem, ale przedtem napójcie ich konie – polecił swoim ludziom. – Moje panie, wasza wycieczka dobiegła końca. Twarz Adary płonęła. Dziewczyna cały czas wierciła się w siodle, próbując uniknąć surowego, pełnego wyrzutu spojrzenia Hettara. Gdy tylko jeden z jeźdźców napoił jej konia, szarpnęła wodze i wbiła pięty w boki wierzchowca. Zaskoczony rumak zarył kopytami w żwir i skoczył naprzód, pędząc po kamienistym gruncie w kierunku, z którego przybyły. Hettar zaklął i rzucił się w pościg. – Co ona robi? – Wyrzuty lorda Hettara niezmiernie boleśnie ugodziły naszą miłą towarzyszkę – zauważyła Ariana. – Jego dobrą opinię ceni sobie bardziej niźli własne życie. – Co takiego?! – wykrztusiła oszołomiona Ce’Nedra. – Azaliż oczy twoje nie powiedziały ci, co odczuwa nasza miła przyjaciółka? – spytała ze zdumieniem Ariana. – Niezwykleś tedy nieuważna, księżniczko. – Hettar? Nie miałam pojęcia. – Może to dlatego, iż jestem Mimbratką. Damy z mojego ludu wyczulone są szczególnie na oznaki uczucia u innych. Hettar po zaledwie stu krokach doścignął konia Adary. Jedną ręką chwycił jej wodze i szarpnął gwałtownie, mówiąc coś głośno. Obróciła się w siodle, starając się ukryć twarz, gdy czynił jej wyrzuty. Nagle Ce’Nedra kątem oka dostrzegła jakiś ruch w pobliżu ich dwojga.

Wstrząśnięta patrzyła, jak odziany w kolczugę Murgo wstaje z piasku pomiędzy dwoma niskimi krzakami, zrzucając z siebie płachtę brązowego płótna, pod którą się ukrywał. Unosił w rękach napięty, krótki łuk. – Hettarze! – wrzasnęła na ten widok Ce’Nedra. Był zwrócony do Murga plecami, Adara jednak dostrzegła, że nieprzyjaciel celuje wprost w odsłonięte plecy Algara. Z rozpaczliwą determinacją wyrwała Hettarowi wodze i naparła koniem na jego wierzchowca. Koń zachwiał się, potknął i upadł, zrzucając zaskoczonego jeźdźca na ziemię. Tymczasem Adara, chłoszcząc boki swojego wierzchowca końcami wodzów, popędziła wprost na Murga. Z grymasem lekkiej irytacji Murgo wypuścił strzałę prosto w zmierzającą ku niemu dziewczynę. Nawet z tej odległości Ce’Nedra usłyszała, jak strzała trafia w Adarę. Do końca życia miała ze zgrozą wspominać ten odgłos. Dziewczyna zgięła się i przycisnąwszy wolną rękę do tkwiącego w piersi drzewca, pędziła na koniu. Z determinacją stratowała Murga, który przeturlał się na bok pod kopytami konia, po czym natychmiast zerwał się z ziemi i wyciągnął z pochwy miecz. Ale Hettar już tam był, jego szabla błysnęła w blasku słońca. Murgo raz jeden krzyknął i upadł. Hettar odwrócił się gniewnie do Adary. – Co za głupoty wyprawiasz?! – ryknął i umilkł nagle. Koń dziewczyny zatrzymał się kilka kroków za Murgiem, a ona pochyliła się w siodle. Czarne włosy niczym woal opadły jej na twarz. Obie ręce przycisnęła do piersi i powoli osunęła się na ziemię. Ze zduszonym okrzykiem Hettar odrzucił szablę i pobiegł ku Adarze. Księżniczka jęknęła, twarz ukryła w dłoniach. Hettar ostrożnie odwrócił ranną dziewczynę. Strzała w jej piersi chybotała się w rytm coraz słabszych uderzeń serca. Gdy reszta grupy dotarła do nich, Hettar trzymał w ramionach Adarę, wpatrzony w jej bladą twarz. – Niemądre stworzenie – mruczał łamiącym się głosem. – Małe, niemądre stworzenie. Ariana zsunęła się z siodła, nim jeszcze jej koń się zatrzymał, i podbiegła do Hettara. – Nie ruszaj jej, mój panie – powiedziała twardo. – Strzała przebiła płuco i ostry grot łacno życia Adarę pozbawi. – Wyjmij ją – rzucił Hettar przez zaciśnięte zęby. – Nie, mój panie, wyjęcie strzały teraz więcej szkód by uczyniło niż jej pozostawienie. – Nie mogę na to patrzeć! – Tedy nie patrz, panie – odparła Ariana brutalnie, klękając obok Adary. – Chyba nie umarła? – powiedział Hettar błagalnie. Ariana pokręciła głową. – Ciężko jest ranna, lecz serce wciąż w niej bije. Poleć ludziom swym, by

natychmiast sporządzili nosze. Musimy przenieść naszą miłą przyjaciółkę do fortecy i bez zwłoki oddać w opiekę lady Polgarze, inaczej życie ją opuści. – A ty nie możesz czegoś zrobić? – Nie tu, na spalonych słońcem pustkowiach, mój panie. Brak mi narzędzi i leków, a sama rana wykraczać może poza moje umiejętności. Lady Polgara jest jej jedyną nadzieją. Nosze, panie, szybko. *** Gdy późnym popołudniem Polgara wyłoniła się z pokoju Adary, twarz miała ponurą, a oczy twarde jak lód. – Jak ona się czuje? – spytał Hettar. Od kilku godzin krążył tam i z powrotem po korytarzu blokhausu, od czasu do czasu z całych sił uderzając pięściami w ledwo ociosane kamienne ściany. – Nieco lepiej – odparła Polgara. – Kryzys minął, lecz wciąż jest bardzo słaba. Pyta o ciebie. – Wyzdrowieje, prawda? – W pytaniu Hettara krył się lęk. – Zapewne, chyba że wystąpią komplikacje. Jest młoda, a rana tylko wyglądała groźnie. Leki, które jej podałam, mogą sprawić, że będzie oszołomiona i gadatliwa. Ale nie zostawaj zbyt długo, potrzebuje odpoczynku. – Popatrzyła na zalaną łzami twarz Ce’Nedry. – Po rozmowie z Adarą niech wasza wysokość przyjdzie do mojej komnaty – poleciła stanowczo. – Pewne sprawy wymagają omówienia. Adara była bardzo blada, lecz oczy jej błyszczały. Ariana siedziała cicho przy łożu. – Jak się czujesz, Adaro? – Ce’Nedra mówiła cicho, lecz pełnym otuchy tonem, jakim zwykle przemawia się do chorych. – Coś cię boli? – Nie. – W głosie dziewczyny zabrzmiała żałosna nuta. – Nie czuję bólu, ale kręci mi się w głowie i jest mi jakoś dziwnie. – Czemu to zrobiłaś? – spytał bez ogródek Hettar. – Nie musiałaś najeżdżać na tego Murga. – Zbyt wiele czasu spędzasz z końmi, mój panie Sha-Darze. – Adara uśmiechnęła się lekko. – Zapomniałeś już, jak wyglądają uczucia twych pobratymców. – Co to niby ma znaczyć? – Spojrzał na nią zdumiony. – Dokładnie to co powiedziałam, mój panie Hettarze. Gdyby klacz spojrzała z podziwem na ogiera, wiedziałbyś natychmiast, jak się sprawy mają, nieprawdaż? Ale kiedy chodzi o ludzi, niczego nie dostrzegasz. – Zakasłała słabo. – Dobrze się czujesz? – Zdumiewająco dobrze, zważywszy na fakt, że umieram. – O czym ty mówisz? Wcale nie umierasz. – Proszę, przestań. Wiem, co oznacza strzała w pierś. Dlatego właśnie chciałam się z tobą widzieć. Pragnęłam jeszcze raz spojrzeć ci w twarz.

– Jesteś zmęczona – rzekł szorstko. – Gdy się prześpisz, poczujesz się lepiej. – O tak, zasnę – odparła ze smutkiem. – Ale wątpię, czy potem poczuję się lepiej. Z mojego snu już się nie obudzę. – Bzdura. – Tak będzie. – Westchnęła. – Cóż, drogi Hettarze, a zatem zdołałeś mi uciec. Mimo wszystko jednak długo cię ścigałam. Prosiłam nawet Gariona, by użył na tobie swych czarów. – Gariona? – Widzisz, jaka byłam zdesperowana? Stwierdził jednak, że nie może tego zrobić. – Skrzywiła się. – Po co komu czary, jeśli nie można ich użyć, by wzbudzić w kimś miłość? – Miłość? – powtórzył oszołomiony. – A jak myślisz, o czym rozmawiamy? O pogodzie? – Uśmiechnęła się ciepło. – Czasami bywasz bardzo głupi. Wpatrywał się w nią ze zdumieniem. – Nie lękaj się, mój panie, niedługo już przestanę cię ścigać i będziesz wolny. – Pomówimy o tym, gdy wyzdrowiejesz. – Nie wyzdrowieję. Umieram. – Wcale nie umierasz. Polgara zapewniła nas, że nic ci nie będzie. Adara spojrzała szybko na Arianę. – Rana twa nie jest śmiertelna, miła przyjaciółko – potwierdziła Ariana łagodnie. – Lord Hettar prawdę rzecze, nie umierasz. Adara zamknęła oczy. – Co za wstyd! – mruknęła. Jej blade policzki zabarwił cień rumieńca. Ponownie uniosła powieki. – Przepraszam, Hettarze, gdybym wiedziała, że uparci medycy ocalą mi życie, nic bym nie powiedziała. Gdy tylko wstanę z łóżka, wrócę do mego klanu. Nie będę więcej zawracać ci głowy niemądrymi wyznaniami. – Nie sądzę, bym tego chciał. – Twarz Hettara nie zdradzała niczego. – O pewnych sprawach musimy porozmawiać. Nie próbuj się przede mną ukrywać. – Jesteś zbyt uprzejmy. – Westchnęła. – Nie, praktyczny. Dałaś mi wiele do myślenia o czymś poza zabijaniem Murgów. Zapewne będę potrzebował nieco czasu, by przywyknąć do tej myśli, ale gdy wszystko przetrawię, koniecznie musimy porozmawiać. Adara przygryzła wargę. – Strasznie namąciłam. Gdybym była kimś innym, wyśmiałabym samą siebie. Naprawdę będzie lepiej, jeśli już więcej się nie spotkamy. – Nie – powiedział stanowczo. – I nie próbuj się przede mną ukryć, bo znajdę cię, nawet jeśli będę musiał wezwać do pomocy wszystkie konie w Algarii. Jestem Sha-Darem. Konie robią to, co im każę. – To nieuczciwe – zaprotestowała. Posłał jej lekki uśmieszek. – A próby namówienia Gariona, żeby użył czarów, były uczciwe?

Znowu się zarumieniła. – Teraz musi odpocząć – zdecydowała Ariana. – Jutro znów możecie z nią pomówić. Gdy znaleźli się za drzwiami, Ce’Nedra krzyknęła na Hettara z pretensją: – Mogłeś powiedzieć jej coś milszego! – To byłoby przedwczesne – odparł. – Nasz lud cechuje opanowanie, księżniczko. Nie mówimy niczego tylko po to, by gadać. Adara dobrze rozumie sytuację. – Hettar wyglądał groźnie, jak zawsze, oczy jednak nieco mu złagodniały, a między brwiami pojawiła się zmarszczka zdziwienia. – Czy Polgara nie chciała się z tobą widzieć? – spytał. Była to uprzejma, ale jednak odprawa. Ce’Nedra odeszła bez pożegnania, mamrocząc pod nosem coś o nieuprzejmości mężczyzn. Polgara czekała w swej komnacie. – No i...? – rzuciła, gdy księżniczka przekroczyła próg. – Zechcesz się wytłumaczyć? – Wytłumaczyć? Z czego? – Z głupoty. Adara o mało nie straciła życia. – Z pewnością to nie moja wina. – A więc czyja? Co wy tam robiłyście? – Wybrałyśmy się na przejażdżkę. Siedzenie tutaj jest strasznie nudne. – Nudne. Cóż za fascynujący powód, by zabijać przyjaciół. Ce’Nedra zbladła śmiertelnie. – Jak myślisz, po co zbudowaliśmy te fortyfikacje? – ciągnęła Polgara. – Po to, by nas chroniły. – Nie wiedziałam, że tam są Murgowie – wyszlochała księżniczka. – A próbowałaś się dowiedzieć? Nagle do Ce’Nedry dotarło w pełni znaczenie wszystkiego, co zrobiła. Zadygotała gwałtownie. To była jej wina, nieważne jak kręciła i manewrowała, próbując uniknąć odpowiedzialności. Przez jej głupotę o mało nie zginęła przyjaciółka. Adara omal nie zapłaciła życiem za chwilę dziecięcej bezmyślności. Ce’Nedra ukryła twarz w dłoniach i wybuchnęła gorzkim płaczem. Polgara pozwoliła jej płakać, dając dość czasu, by pojęła w pełni swą winę. Gdy wreszcie przemówiła, w jej głosie nie zabrzmiała nawet najsłabsza nutka litości. – Łzy nie zmyją krwi, Ce’Nedro. Miałam nadzieję, że mogę już ufać twojemu rozsądkowi, wygląda jednak na to, że się myliłam. Możesz odejść. Dzisiaj nie mam ci nic więcej do powiedzenia. Zapłakana księżniczka uciekła.

Rozdział XIV – Czy cały ten kraj tak wygląda? – Król Anheg maszerował z armią przez płaską dolinę otoczoną nagimi, iskrzącymi się w słońcu górami. – Odkąd opuściliśmy forty, nie widziałem ani jednego drzewa. – Jakieś dwadzieścia kilometrów stąd krajobraz się zmienia, wasza wysokość – odparł cicho Hettar, siedząc niedbale w siodle. – Gdy zjedziemy z wyżyn, pojawią się pierwsze drzewa, karłowate świerki. Nieco urozmaicają okolicę. Kolumna za nimi rozciągała się na całe kilometry, lecz w porównaniu z ogromną pustką wokół zdawała się malutka. Wznosiła się nad nią chmura żółtego pyłu. Okryte płótnem okręty chereckie jechały na niskich wozach. Wiszący nad nimi w rozpalonym powietrzu pył przypominał brudny koc. – Wiele bym dał za choćby najsłabszy wietrzyk – westchnął Anheg tęsknie, ocierając twarz. – Lepiej niech zostanie, jak jest – rzekł Barak. – Dużo nie trzeba, by wywołać burzę piaskową. – Daleko jeszcze do rzeki? – wydyszał król Rhodar. Upał szczególnie źle wpływał na korpulentnego władcę; Rhodar miał twarz czerwoną jak burak i dosłownie spływał potem. – Mniej więcej czterdzieści kilometrów – odparł Hettar. Generał Varana, dosiadający rosłego deresza, przycwałował z powrotem z czoła kolumny. Miał na sobie krótką skórzaną spódniczkę, prosty napierśnik i hełm bez żadnych oznak stopnia. – Mimbraci wypłoszyli kolejny oddziałek Murgów – zameldował. – Ilu? – zainteresował się Rhodar. – Ze dwudziestu. Trzech czy czterech zdołało uciec, lecz Algarowie ich ścigają. – Nasze patrole nie powinny zapuścić się dalej? – Król Anheg ponownie otarł twarz. – Te statki niezbyt przypominają wozy. Wolałbym nie przebijać się w walce w dół rzeki Mardu... jeśli w ogóle tam dotrzemy. – Wokół krążą moi ludzie, Anhegu – zapewnił Cho-Hag. – Czy ktokolwiek natknął się już na Mallorean? – spytał Anheg. – Jak dotąd nie. Na razie widywaliśmy tylko Thullów i Murgów. – Wygląda na to, że ’Zakath siedzi twardo w Thull Zelik – dodał Varana. – Chciałbym wiedzieć o nim coś więcej – mruknął Rhodar. – Wysłannicy cesarscy donoszą, że jest bardzo kulturalny – oświadczył Varana. – Uprzejmy, grzeczny, dobrze wychowany. – Z pewnością ma też drugie oblicze. Nadrakowie śmiertelnie się go boją,

a niełatwo jest wystraszyć Nadraka. – Póki pozostaje w Thull Zelik, nie obchodzi mnie, jaki jest – wtrącił Anheg. Pułkownik Brendig podjechał do nich z maszerującej na tyłach kolumny piechoty, za którą ciągnęły tabory. – Król Fulrach prosi, abyśmy zatrzymali się na popas – zameldował. – Znowu? – rzucił z irytacją Anheg. – Maszerujemy od dwóch godzin, wasza wysokość – przypomniał Brendig. – Marsz w takim upale i pyle bardzo piechotę męczy. Wyczerpani żołnierze niezbyt nadają się do walki. – Zatrzymaj kolumnę, pułkowniku – powiedziała Polgara, zwracając się do sendarskiego baroneta. – W tych kwestiach możemy polegać na osądzie Fulracha, Anhegu. – Gotuję się żywcem – poskarżył się król Chereku. – Spróbuj przejść pieszo parę kilometrów – poradziła mu ze słodyczą. – To pomoże ci zrozumieć, jak się czuje piechota. Anheg skrzywił się, ale nie zaprotestował. Ce’Nedra ściągnęła wodze mokrego od potu wierzchowca. Od czasu niefortunnej wyprawy odzywała się bardzo mało. Straszliwe poczucie odpowiedzialności za niebezpieczną przygodę przyjaciółki otrzeźwiło księżniczkę. Zdjęła z głowy kapelusz ze słomy zrobiony przez jednego z thullijskich jeńców i mrużąc oczy, spojrzała w rozpalone niebo. – Włóż kapelusz, Ce’Nedro – poleciła Polgara. – Nie chcę, żebyś dostała porażenia słonecznego. Księżniczka zrobiła to posłusznie. – On wraca – zameldowała, wskazując widoczny wysoko na niebie punkcik. – Przepraszam na chwilę. – Generał Varana zawrócił konia. – Zachowujesz się absurdalnie, Varano – upomniał go król Rhodar. – Czemu z uporem nie chcesz przyznać, że potrafi robić coś, w co wolisz nie wierzyć? – To kwestia zasad, wasza wysokość – odrzekł generał. – Tolnedranie nie wierzą w czary. Jestem Tolnedraninem, toteż nie mogę przyznać, że one istnieją... Muszę jednak się zgodzić, że jego informacje są zdumiewająco ścisłe, nieważne jak je zdobywa. Nagle z rozżarzonego nieba runął ku nim wielki sokół o piórach znaczonych błękitem. Spadał ciężko jak kamień. W ostatniej chwili szeroko rozłożył skrzydła i wylądował na ziemi tuż przed nimi. Generał Varana z zaciętą miną odwrócił się do niego plecami, patrząc z zainteresowaniem na nieciekawe wzgórze w dali. Sokół zamigotał i przemienił się, nim jeszcze złożył skrzydła. – Znów się zatrzymujecie? – spytał z irytacją Beldin. – Wojsko musi odpocząć, wuju – odparła Polgara. – To nie jest niedzielna przejażdżka, Pol. – Beldin drapał się pod pachą, posyłając w powietrze soczystą wiązankę paskudnych przekleństw. – Co się stało? – spytała Polgara łagodnie. – Wszy – mruknął.

– Skąd u ciebie wszy? – Podczas zbierania informacji odwiedzałem inne ptaki. Chyba złapałem je w gnieździe sępa. – Czemu, u licha, zadawałeś się z sępami? – Sępy nie są takie złe, Pol. Pełnią niezbędną funkcję, a ich samice mają pewien urok. Pewna samica żerowała na martwym koniu jakieś dwadzieścia kilometrów na południe stąd. Gdy mi o tym powiedziała, poleciałem tam, by się przyjrzeć. Zbliża się kolumna Murgów. – Ilu? – spytał szybko generał Varana, wciąż zwrócony do nich plecami. – Jakiś tysiąc. Narzucili ostre tempo, zapewne dotrą do was jutro rano. – Tysiąc Murgów to żadne zmartwienie. – Król Rhodar zmarszczył brwi. – Nie dla armii tej wielkości. Ale po co Taur Urgas wysyła na śmierć tysiąc ludzi? Co usiłuje osiągnąć? – Spojrzał na Hettara. – Zechciałbyś pojechać naprzód i poprosić do nas Korodullina i barona Vo Mandor? Powinniśmy się naradzić. Hettar przytaknął i pogalopował ku lśniącym szeregom mimbrackich rycerzy, jadących na czele pochodu. – Czy wśród Murgów są też Grolimowie, wuju? – zagadnęła Polgara. – Nie, chyba że świetnie ukryci. Nie sprawdzałem jednak zbyt dokładnie, nie chciałem się ujawniać. Generał Varana przerwał obserwację wzgórz i odwrócił konia. – Przypuszczam, że oddział Murgów to gest ze strony Taura Urgasa. Zapewne pragnie się przypodobać królowi Gethellowi. A ponieważ Malloreanie nie opuszczają Thull Zelik, może sporo zyskać, wysyłając część swoich wojsk na pomoc thullijskim miastom i wioskom, które niszczymy. – To ma sens, Rhodarze – zgodził się Anheg. – Może – rzekł z powątpiewaniem Rhodar. – Lecz Taur Urgas nie rozumuje jak człowiek rozsądny. Król Korodullin, jadący w towarzystwie Mandorallena i barona Vo Ebor, przygalopował ku nim w łoskocie kopyt. Zbroje mężczyzn lśniły w promieniach słońca, wszyscy trzej zamknięci w metalowych puszkach wyglądali na ugotowanych żywcem. – Jak wy to wytrzymujecie? – zdumiał się Rhodar. – Przywykliśmy, wasza wysokość – odparł Korodullin. – Choć zbroja niewygód pewnych przysparza, znosić się je nauczyliśmy. Generał Varana szybko naszkicował im sytuację. – To jeno drobnostka. – Mandorallen wzruszył ramionami. – Wezmę parę tuzinów moich ludzi i zmiażdżę w pył zagrożenie owo z południa. Barak spojrzał na króla Anhega. – Widzisz, czemu tak bardzo się denerwowałem, gdy podróżowaliśmy przez Cthol Murgos? Podjechał do nich król Fulrach. – Czy mogę uczynić pewną sugestię? – Niecierpliwie czekamy na słowa praktycznego i mądrego króla Sendarów. –

Korodullin złożył zamaszysty ukłon. – Kolumna Murgów tak naprawdę wcale nam nie zagraża, prawda? – spytał Fulrach. – Raczej nie, wasza wysokość – powiedział Varana. – Przynajmniej teraz, gdy już o niej wiemy. Sądzimy, że oddział został wysłany dlatego, aby ułagodzić Thullów. Ich obecność w naszej okolicy to zapewne czysty przypadek. – Nie życzę sobie jednak, by zbliżyli się i rozpoznali moje statki – oświadczył król Chereku stanowczo. – Zajmiemy się tym, Anhegu – mruknął Rhodar. – Każda z części naszej armii mogłaby z łatwością pokonać tak niewielkie zagrożenie – podjął Fulrach. – Czyż jednak z punktu widzenia morale nie byłoby lepiej oddać zwycięstwo wszystkim? – Niezupełnie rozumiem – przyznał Anheg. – Zamiast pozwolić, by sir Mandorallen sam jeden unicestwił tysiąc Murgów, może wybierzemy po oddziale z każdej części armii. Nie tylko sprawdzimy w ten sposób koordynację taktyczną, ale damy ludziom poczucie dumy. Łatwe zwycięstwo z początku doda im sił, gdy później zaczną się kłopoty. – Fulrachu, czasem mnie zadziwiasz – oznajmił Rhodar. – Nie wyglądasz na aż tak przebiegłego. Oddziały, które miały skręcić na południe na spotkanie nadciągających Murgów, wybrano metodą losowania, co także zaproponował król Fulrach. – Najważniejsze, by nikt nie podejrzewał, że to siły elitarne – tłumaczył. Podczas gdy reszta armii maszerowała dalej ku rzece Mardu, jej miniatura pod dowództwem Baraka, Hettara i Mandorallena skręciła na południe, aby przechwycić wroga. – Nic im nie będzie, prawda? – Ce’Nedra odprowadzała wzrokiem oddziały, zmierzające ku łańcuchowi górskiemu na południu. – Z pewnością, moja droga – odparła Polgara bez cienia wątpliwości w głosie. Księżniczkę jednak dręczył niepokój. Po raz pierwszy żołnierze jej armii mieli wziąć udział w prawdziwej bitwie, toteż nie zmrużyła oka aż do rana, wyobrażając sobie najróżniejsze katastrofy. Przed południem następnego dnia oddziały specjalne powróciły. Tu i tam widać było kilka bandaży, a także jakiś tuzin pustych siodeł, lecz twarze wszystkich promieniały dumą. – Bardzo przyjemna walka – zameldował Barak. Olbrzymi Cherek uśmiechał się szeroko. – Doścignęliśmy ich tuż przed zachodem słońca. Nie mieli pojęcia, co w nich uderzyło. Generał Varana, towarzyszący oddziałom jako obserwator, precyzyjniej opisał potyczkę królom. – Generalnie taktyka sprawdziła się zgodnie z planem. Asturscy łucznicy zasypali kolumnę deszczem strzał, potem oddziały piechoty zajęły pozycje na szczycie długiego zbocza. Za plecami legionistów, drasańskich pikinierów, Sendarów i arendzkich poddanych rozmieściliśmy łuczników, by nadal szyli do wroga. Zgodnie z oczekiwaniami Murgowie ruszyli do ataku. Gdy nie mogli się

już wycofać, Cherekowie i Rivanie zajęli pozycje za nimi, a Algarowie atakowali z flanki. Kiedy atak osłabł, do gry włączyli się mimbraccy rycerze. – To było niewiarygodne! – wykrzyknął Lelldorin, jego oczy lśniły, a obandażowane ramię nie przeszkadzało mu w szaleńczym gestykulowaniu. – Dokładnie w chwili, gdy wśród Murgów zapanował zamęt, rozległ się odgłos na podobieństwo grzmotu i rycerze runęli zza wzgórza, nacierając w burzy lanc i proporców. Pędzili wprost na Murgów niczym stalowa fala, uderzenia kopyt ich koni wstrząsały ziemią. W ostatniej chwili wszyscy opuścili kopie, wyglądało to jak załamująca się fala. A potem z hukiem zderzyli się z Murgami i nawet nie zwolnili. Przejechali przez nich, jakby nikogo tam nie było, po prostu ich zmiażdżyli, a my podbiegliśmy, by wykończyć niedobitki. To było cudowne. – Jest tak samo okropny jak Mandorallen, prawda? – zauważył Barak, zwracając się do Hettara. – Chyba mają to we krwi. – Ktoś zdołał uciec? Barak obdarzył swego kuzyna złośliwym uśmiechem. – Gdy się ściemniło, usłyszeliśmy, że niektórzy próbują odpełznąć na bok. Wtedy do akcji wkroczył Relg i jego Ulgosi. Nie bój się, Anhegu, nikt nie zamelduje Taurowi Urgasowi o tej walce. – On z pewnością czeka na wieści. – Mam nadzieję, że nie brak mu cierpliwości – odrzekł Barak. – Bo będzie długo czekał. Ariana z powagą zajęła się opatrywaniem rany Lelldorina. Jednocześnie mówiła mu, co myśli o jego nieostrożności. Z każdą chwilą była coraz bardziej elokwentna, a jej długie, skomplikowane zdania nadawały wyrzutom głębię i rozmach, co sprawiło, że młodzian o mało się nie rozpłakał. Jego rana, choć powierzchowna, stała się symbolem braku troski o ukochaną. Ariana skrzywiła się cierpiętniczo, spychając Lelldorina w otchłań smutku. Ce’Nedra obserwowała, jak zręcznie Mimbratka potrafi obrócić niezdarne tłumaczenia młodzieńca przeciw niemu, i zapamiętywała stosowane przez nią techniki. W przyszłości mogą się przydać. Owszem, Garion był mądrzejszy niż Lelldorin, lecz ta taktyka powinna zadziałać również wobec niego. Trzeba tylko trochę poćwiczyć. Natomiast spotkanie Taiby z Relgiem obyło się bez słów. Piękna Marażka, która wyrwała się z niewolniczych nor pod Rak Cthol tylko po to, by trafić w jeszcze mocniejszą niewolę, po powrocie ulgoskiego fanatyka pomknęła ku niemu. Z cichym okrzykiem, bez zastanowienia chwyciła go w ramiona. Relg wzdrygnął się, gdy przywarła do niego. A potem Taiba, przypomniawszy sobie niechęć Ulgosa do dotyku, bezradnie opuściła ręce, lecz oczy jej lśniły. I wtedy Relg ujął dziewczynę za rękę. Spojrzała na niego z niedowierzaniem i zarumieniła się. Chwilę patrzyli sobie w oczy, po czym odeszli razem, trzymając się za ręce. Taiba skromnie spuszczała wzrok, lecz na jej pełnych, zmysłowych ustach tańczył triumfalny uśmieszek.

Zwycięstwo nad murgoską kolumną niezwykle dodało ducha całej armii. Upał i pył nie wyczerpywały żołnierzy już tak bardzo jak przez pierwsze dni marszu. A w miarę wędrówki na wschód oddziały z różnych krajów łączyły coraz silniejsze więzy zażyłości. Po czterech kolejnych dniach nieustannego marszu dotarli do górnego biegu rzeki Mardu. Po kolejnym dniu znaleźli miejsce, gdzie można było bezpiecznie spuścić na wodę okręty. Hettar i jego Algarowie zapuszczali się daleko, patrolując okolice, i zameldowali, że pozostały jeszcze tylko katarakty dziesięć kilometrów dalej. Później rzeka płynęła już spokojnie przez równinę. – Możemy przenieść statki wokół katarakty – oznajmił król Anheg. – Teraz spuśćmy je na wodę. I tak już straciliśmy dość czasu. Od rzecznego nurtu oddzielał ich wysoki ziemny brzeg. Armia zaatakowała go energicznie łopatami i kilofami, i wkrótce zamienił się w wygodną pochylnię. Statki zsuwały się po niej do wody. – Potrzebujemy czasu, żeby podnieść maszty – oświadczył Anheg. – Zostaw to na później – powiedział Rhodar. – I tak nie zdołasz na razie żeglować, a maszty sterczą zbyt wysoko. Nawet najgłupszy Thull na świecie zorientuje się, co się święci, gdy ujrzy zbliżający się ku niemu po rzece las masztów. Nim zwodowano wszystkie statki, zapadł wieczór. Polgara zaprowadziła księżniczkę, Arianę i Taibę na pokład okrętu Baraka. Wietrzyk delikatnie marszczył powierzchnię wody, statki kołysały się lekko. Poza linią ognisk równina rozciągała się z pozoru bez końca pod ciemniejącym niebem, na którym rozbłyskały gwiazdy. – Jak daleko stąd do Thull Mardu? – spytała Baraka Ce’Nedra. Olbrzymi Cherek pociągnął swą brodę i mrużąc oczy, spojrzał w dół rzeki. – Dzień do katarakt. Potem kolejny, potrzebny na przeniesienie statków. I jeszcze jakieś dwa dni. – Cztery dni. – Księżniczka westchnęła. – Chciałabym, żeby było już po wszystkim. – Wszystko w swoim czasie, Ce’Nedro. Wszystko w swoim czasie.

Rozdział XV Na statkach panował okropny tłok, choć na pokładach zmieściła się zaledwie połowa armii. Algarscy jeźdźcy i mimbraccy rycerze patrolowali brzegi. Tymczasem Cherekowie wiosłowali w stronę katarakt, a reszta piechoty, która nie zmieściła się na okrętach, dotrzymywała im kroku, dosiadając zapasowych koni jazdy. Thullijski step po obu stronach rzeki falował łagodnie. Długie zbocza porastała wysoka, zbrązowiała od słońca trawa. Tuż nad rzeką od czasu do czasu wyrastały niewielkie kępy poskręcanych, podobnych do świerków drzew, pojawiały się też zagajniki wierzbowe i niskie, cierniste krzaki. Niebo zachowało czysty błękit i nadal panował upał, lecz na wodzie łatwiej było go znieść ludziom i koniom. Znaleźli się w zupełnie obcym kraju i patrolująca brzegi kawaleria czujnie nie spuszczała dłoni z mieczy. Za szerokim zakrętem ujrzeli przed sobą białe, wzburzone wody katarakt. Barak mocno skręcił ster olbrzymiego okrętu i dobił do brzegu. – Wygląda na to, że znów czeka nas przechadzka – mruknął. Tuż przy dziobie statku doszło do ostrej dyskusji. Król Fulrach głośno protestował przeciw decyzji pozostawienia wozów przy kataraktach. – Sprowadziłem je z tak daleka tylko po to, by teraz zostawić?! – kłócił się zawzięcie. – Poruszają się zbyt wolno – stwierdził Anheg. – Spieszy nam się, Fulrachu. Muszę przeprawić moje okręty poza Thull Mardu, nim Murgowie bądź Malloreanie pojmą, co się święci. – Wcześniej, na wyżynach, gdy tylko robiłeś się głodny bądź spragniony, te wozy bardzo ci się przydawały – rzekł Fulrach gniewnie. – To było wtedy, teraz jest inaczej. Muszę dbać o moje statki. – A ja muszę dbać o moje wozy. – Nic im się nie stanie. – Rhodar próbował go uspokoić. – Naprawdę musimy się spieszyć, a tabory poruszają się zbyt wolno, by dotrzymać nam kroku. – Jeśli ktoś je spali, nim zdołamy wrócić do fortów, poczujesz, co to prawdziwy głód, Rhodarze. – Zostawimy ludzi na straży. Bądź rozsądny, Fulrachu. Za bardzo się martwisz. – Ktoś musi. Wy, Alornowie, często zapominacie, że walka to jedynie połowa wojny. – Przestań się zachowywać jak stara baba! – rzucił Anheg brutalnie. Twarz Fulracha stężała.

– Nie podoba mi się to określenie, Anhegu – rzekł oschle, po czym odwrócił się na pięcie i odszedł. – Co w niego wstąpiło? – spytał król Chereku niewinnie. – Jeśli nie nauczysz się trzymać gęby na kłódkę, to cię zakneblujemy – uprzedził Rhodar. – Zdawało mi się, że przybyliśmy tu walczyć z Angarakami – wtrącił Brand łagodnie. – Czyżby reguły uległy zmianie? Nerwowa sprzeczka przyjaciół zaniepokoiła Ce’Nedrę, która udała się po radę do Polgary. – To nic ważnego, moja droga – przekonywała czarodziejka, szorując Podarkowi szyję. – Po prostu trochę się denerwują przed nadciągającą bitwą. – Ale przecież to mężczyźni zaprawieni w walce! – I co z tego? – Polgara sięgnęła po ręcznik. Księżniczka nie znalazła odpowiedzi. Przenoszenie statków przez katarakty poszło gładko i późnym popołudniem okręty chereckie ponownie znalazły się na rzece, zostawiając za sobą spienione wiry i wodospady. Tymczasem Ce’Nedra trwała w takim napięciu, że była bliska omdlenia. Długie miesiące poświęcone na zbieranie armii i marsz na wschód miały wkrótce przynieść owoce. Za dwa dni dojdzie do ataku na Thull Mardu. Czy to najlepsza pora? Czy ten atak w ogóle jest konieczny? Nie mogliby ominąć miasta i uniknąć bitwy? Choć królowie Alornów zapewniali ją, że Thull Mardu musi zostać zneutralizowane, Ce’Nedra miała coraz więcej wątpliwości. A jeśli to błąd? Stała na dziobie okrętu Baraka i z niepokojem patrzyła na rzekę, wijącą się pośród thullijskich stepów. Pod wieczór drugiego dnia Hettar przygalopował z czoła armii i ściągnął ostro wodze na północnym brzegu. Machnął ręką. Barak obrócił ster tak, że statek skręcił ku niemu. – Miasto jest dwie staje przed nami! – zawołał wysoki Algar. – Jeśli zbliżycie się bardziej, zobaczą was z murów. – Jesteśmy dość blisko – zdecydował Rhodar. – Przekażcie rozkazy, niech statki rzucą kotwice. Zaczekamy tu do zmierzchu. Barak przytaknął i wykonał krótki gest. Czekający na ten znak marynarz uniósł wysoką tyczkę z przybitą do końca jaskrawoczerwoną flagą. Na ten sygnał flota za nimi zwolniła. Kotwice runęły do wody, zaskrzypiały kołowrotki, statki zadrżały i zatrzymały się, kołysane leniwym prądem. – Wciąż nie podoba mi się ta część planu – rzekł Anheg ponuro. – W ciemności zbyt wiele rzeczy może pójść nie tak. – Im także – przypomniał Brand. – Przerabialiśmy to już wiele razy, Anhegu – zauważył Rhodar. – Wszyscy zgodnie wybraliśmy najlepsze wyjście. – Nigdy dotąd nie robiono czegoś takiego – poskarżył się Anheg. – I o to właśnie chodzi, prawda? – wtrącił Varana. – Mieszkańcy miasta będą zaskoczeni. – Jesteś pewien, że twoi ludzie zdołają znaleźć drogę? – Anheg zwrócił się do

Relga. Ulgos przytaknął. Miał na sobie łuskowatą kolczugę z kapturem i właśnie sprawdzał ostrze zakrzywionego noża. – To, co wy uważacie za ciemność, dla nas jest zwykłym światłem dnia – odparł. Anheg spojrzał w niebo, które szybko przybierało barwę fioletu. – Nienawidzę robienia czegoś po raz pierwszy w historii – oznajmił. Czekali, podczas gdy ciemność obejmowała równiny we władanie. W krzakach na brzegach rzeki sennie świergotały ptaki, żaby rozpoczęły już wieczorną symfonię. Kawaleria powoli przegrupowywała się wzdłuż brzegów. Mimbraccy rycerze na wielkich rumakach ustawiali się w szeregi. Za ich plecami zbierali się jeźdźcy algarscy; było ich tylu, że w mroku przypominali bezkresne morze. Na południowym brzegu dowództwo objęli Cho-Hag i Korodullin, na północnym Hettar i Mandorallen. Ciemność gęstniała wolno. Młody mimbracki rycerz, raniony podczas ataku na murgoską kolumnę, stał oparty o reling, patrząc tęsknie w dal. Miał ciemne kręcone włosy, jasną cerę młodej dziewczyny, szerokie barki, oczy szczere i niewinne. Jego twarz zdradzała lekką melancholię. Czekanie dłużyło się nieznośnie i Ce’Nedra poczuła, że musi z kimś porozmawiać. Przechyliła się przez reling obok młodzieńca. – Skąd ten smutek, mości rycerzu? – spytała cicho. – Smucę się, albowiem lekka jeno rana uniemożliwia mi wzięcie udziału w tej nocnej przygodzie, wasza wysokość. – Dotknął łubków na ręce. Zdawał się zupełnie niezaskoczony tym, że księżniczka do niego przemówiła. – Tak bardzo nienawidzisz Angaraków, że utrata sposobności zabicia kilku z nich sprawia ci ból? – W pytaniu Ce’Nedry zabrzmiała łagodnie drwiąca nuta. – Nie, o pani. Wrogości do żadnego człeka nie żywię, niezależnie od jego rasy. Opłakuję jeno to, iż spróbować mych sił w najszlachetniejszym ze sportów nie mogę. – Sport? Tak o tym myślisz? – Oczywiście, wasza wysokość. W jakimż innym świetle winienem na walkę spoglądać? Wrogości do ludu angarackiego nie żywię, a niestosowne jest, by podczas pojedynku przeciwnika nienawidzić. Kilku mężów uległo mej kopii bądź mieczowi na różnorakich turniejach, nigdy jednak żadnego nie nienawidziłem. Przeciwnie, podczas walki żywiłem do nich ciepłe uczucia. – Ale przecież próbowałeś ich okaleczyć! – Ce’Nedrę oszołomiło takie podejście. – To jedna z zasad, wasza wysokość. Prawdziwej próby sił nie rozstrzygnie nic prócz rany bądź śmierci jednego z walczących. – Jak się nazywasz, mości rycerzu? – Jestem sir Beridel. Syn sir Andoriga, barona Vo Enderig. – Tego od jabłoni?

– Tegoż samego, wasza wysokość. – Młodzieńca ucieszyło, że słyszała o jego ojcu i osobliwym zadaniu, jakie narzucił mu Belgarath. – Ojciec mój jedzie teraz po prawicy króla Korodullina. Gdyby zasię nie brak szczęścia, tej nocy ja także bym im towarzyszył. – Będą jeszcze inne noce, sir Beridelu – pocieszyła go. – I inne starcia. – Prawda to, wasza wysokość – zgodził się. Jego twarz na moment pojaśniała, potem jednak westchnął i znów pogrążył się w melancholii. Odeszła cicho, zostawiając go smutnym myślom. – Tak naprawdę z nimi nie da się rozmawiać – odezwał się z cienia Beldin. – On, jak widać, niczego się nie boi – zauważyła Ce’Nedra nerwowo. Ordynarny garbaty czarodziej zawsze budził w niej niepokój. – Mimbracki Arend. – Beldin prychnął. – Nie ma dość rozumu, by się bać. – Wszyscy ludzie w tej armii są tacy? – Nie, większość się boi, ale i tak przypuszczą atak, z różnych powodów. – A ty? – Nie zdołała powstrzymać tego pytania. – Ty też się boisz? – Moje lęki są nieco bardziej egzotyczne. – To znaczy? – Zajmujemy się tą sprawą od bardzo dawna, Belgarath, Pol, bliźniacy oraz ja, i bardziej martwię się, że coś mogłoby pójść nie tak, niż o swoje bezpieczeństwo. – Co masz na myśli, mówiąc „nie tak”? – Proroctwo jest bardzo złożone i nie obejmuje wszystkiego. Pomiędzy dwoma możliwymi zakończeniami wciąż panuje idealna równowaga. Coś bardzo drobnego mogłoby przeważyć szalę na jedną bądź drugą stronę. Na przykład coś, co przeoczyłem. Tego właśnie się boję. – Możemy tylko starać się ze wszystkich sił. – Obawiam się, że to za mało. – Co jeszcze nam pozostaje? – Nie wiem. I to właśnie mnie gnębi. – Po co martwić się czymś, na co nie masz wpływu? – Teraz zaczynasz mówić jak Belgarath. On czasami coś lekceważy, ufając własnemu szczęściu. Ja wolę o wszystko zadbać. – Spojrzał w mrok. – Trzymaj się dziś blisko Pol, mała – rzekł po chwili. – Masz przy niej zostać niezależnie od wszystkiego. – Co to znaczy? – Nie mam pojęcia – odparł z irytacją. – Wiem tylko, że ty, ona, kowal i to zbłąkane dziecko, które zabraliście po drodze, macie zostać razem. Wydarzy się coś nieoczekiwanego. – Jakaś katastrofa? Musimy ostrzec pozostałych! – Nie wiemy, czy akurat katastrofa. Możliwe, że to konieczne. A jeśli tak, nie chcemy przeszkodzić. Chyba wyczerpaliśmy już ten temat. Idź, poszukaj Polgary i zostań z nią. – Już idę, Beldinie – odparła Ce’Nedra pokornie. Gdy na niebie rozbłysły pierwsze gwiazdy, podniesiono kotwice i cherecka

flota popłynęła cicho w dół rzeki w stronę Thull Mardu. Choć do miasta było jeszcze dość daleko, wszelkie komendy wydawano szeptem, a marynarze starali się unikać zbędnych hałasów. Po cichu szykowali broń i sprzęt, zaciągali pasy, po raz ostatni sprawdzali zbroje i mocniej wsadzali na głowy hełmy. Na środku pokładu Relg przewodził religijnej ulgoskiej ceremonii. Wypowiadane szeptem gardłowe słowa w języku Ulgosów rozbrzmiewały cicho, niewyraźnie. Jego ludzie wysmarowali blade twarze sadzą i gdy klęczeli, pogrążeni w modlitwie do swego niezwykłego boga, przypominali cienie. – To oni stanowią klucz do całego przedsięwzięcia – powiedział szeptem Rhodar do Polgary. – Jesteś pewna, że Relg sobie poradzi? Czasem wydaje się nieco rozchwiany. – Poradzi sobie – stwierdziła. – Ulgosi mają jeszcze więcej powodów, by nienawidzić Toraka, niż wy, Alornowie. Okręty powoli minęły szeroki zakręt rzeki. Osiemset metrów za nim na wyspie pośrodku nurtu stało ufortyfikowane miasto Thull Mardu. Na szczytach murów płonęły nieliczne pochodnie. Barak odwrócił się i osłaniając własnym ciałem latarnię, zapalił ją tak, że na moment rozbłysła. Kotwice opadły powoli w głąb ciemnych wód rzeki. Liny zaskrzypiały cicho i statki zwolniły, po czym stanęły. Gdzieś w mieście zaszczekał pies. Trzasnęły drzwi i szczekanie ucichło nagle, zakończone bolesnym skowytem. – Nie lubię ludzi, którzy kopią psy – mruknął Barak. Relg i jego oddział podeszli cicho do relingu i zsuwali się po linach do czekających w dole łódek. Ce’Nedra stała bez tchu i próbowała przeniknąć wzrokiem ciemność. W słabym blasku gwiazd dostrzegła kilkanaście cieni, płynących ku miastu. A potem zniknęły. Za plecami usłyszała ciche pluśnięcie wiosła i gniewnie wyszeptane upomnienie. Obróciła głowę – zobaczyła mnóstwo łódek, które spływały w dół rzeki od czekającej floty. Pierwsze siły sunęły cicho, podążając za Relgiem i jego Ulgosami w stronę ufortyfikowanego miasta na wyspie. – Na pewno ich wystarczy? – wyszeptał do Rhodara Anheg. Król Drasni skinął głową. – Muszą jedynie zabezpieczyć dla nas przyczółek i utrzymać bramę, gdy Ulgosi ją otworzą – wymamrotał. – Do tego ich wystarczy. Lekki nocny wietrzyk poruszył powierzchnią rzeki, statek się zakołysał. Niezdolna dłużej znosić napięcia, Ce’Nedra uniosła palce do amuletu, który Garion podarował jej wiele miesięcy temu. Jak zawsze w jej uszach natychmiast zadźwięczał szmer rozmów. – Yaga, tor gohek vilta – usłyszała szept Relga. – Ka tak. Veed! – I co? – Polgara lekko uniosła brew. – Nie rozumiem, co mówią – odparła księżniczka bezradnie. – Rozmawiają po ulgosku. Nagle zdawało się, że z samego amuletu dobiegł zduszony jęk, natychmiast

złowieszczo stłumiony. – Chyba właśnie kogoś zabili. – Głos się jej załamał. – A więc zaczęliśmy – oświadczył z ponurą satysfakcją Anheg. Ce’Nedra oderwała palce od amuletu. Nie mogła dłużej słuchać jęków ludzi umierających w ciemności. Czekali. A potem ktoś krzyknął głosem przepełnionym potwornym bólem. – Jest! – oznajmił Barak. – To nasz sygnał. Podnieść kotwice! – zawołał do swych ludzi. W tym momencie pod wysokimi murami Thull Mardu zapłonęły jasno dwa ogniska. W ich blasku ujrzeli mroczne postacie. Jednocześnie z drugiej strony umocnień dobiegł szczęk ciężkich łańcuchów i zaskrzypiały belki. Gdy olbrzymia brama opadła chwiejnie, utworzył się most, który połączył miasto z brzegiem rzeki. – Do wioseł! – Barak mocno pchnął ster i kierował się w stronę szybko opadającego mostu. Na murach zajaśniały kolejne pochodnie, towarzyszyły im odgłosy alarmu. Gdzieś rozdzwonił się dzwon. – Udało się! – wykrzyknął Anheg radośnie, klepiąc Rhodara w plecy. – Naprawdę się udało! – Oczywiście, że się udało – odparł z radością Rhodar. – Nie wal mnie tak, Anhegu, łatwo robią mi się siniaki. Nie musieli już zachowywać ciszy i żeglarze zebranej na rzece floty zakrzyknęli w głos. Zapłonęły pochodnie, na twarze ściśniętych na pokładach żołnierzy padał rdzawy blask. Nagle coś głośno plusnęło przy statku Baraka i fala wody zalała pokład. – Katapulta! – huknął Barak, wskazując mury przed nimi. Niczym olbrzymi drapieżny owad ciężka rama maszyny oblężniczej ustawionej na szczycie umocnień uniosła długą łyżkę, gotowa cisnąć kolejny głaz w stronę nadciągającej floty. Nagle jednak łyżka zamarła, bo na mury posypał się deszcz strzał. Oddział Drasan, łatwo rozpoznawalnych dzięki długim pikom, wtargnął na górę. – Uważajcie tam w dole! – krzyknął jeden z nich w zamęcie. Katapulta powoli pochyliła się naprzód i z hukiem runęła na skały. Na opuszczonym moście zadudniły kopyta. Mimbraccy rycerze wpadli do miasta. – Gdy tylko przycumujemy do mostu, chcę, abyś z księżniczką i innymi damami udała się na północny brzeg – rzekł z napięciem Rhodar do Polgary. – Zaczekajcie na uboczu. To pewnie potrwa aż do rana, nie ma sensu narażać was na niebezpieczeństwo. – Dobrze, Rhodarze – zgodziła się. – Ale ty też nie rób nic głupiego. Stanowisz dość duży cel. – Nic mi nie będzie, lecz nie zamierzam rezygnować z walki. – Roześmiał się radośnie, chłopięco. – Od lat tak dobrze się nie bawiłem.

Polgara westchnęła. – Mężczyźni! – Jej ton mówił wszystko. Grupka mimbrackich rycerzy odeskortowała damy i Podarka w górę rzeki, do zatoczki, z dala od konnicy pędzącej ku miastu. Piaszczystą zatoczkę od trzech stron otaczały strome, porośnięte trawą brzegi. Kowal Durnik i Olban szybko rozbili namiot, rozpalili niewielkie ognisko i wdrapali się na górę, by obserwować bitwę. – Wszystko idzie zgodnie z planem – stwierdził Durnik. – Okręty chereckie ustawiają się burta w burtę w poprzek południowego kanału. Gdy tylko przerzucą trapy, wojska z drugiej strony będą mogły przejść. – Potrafisz dostrzec, czy nasi ludzie wewnątrz zdobyli już południową bramę? – Olban patrzył z napięciem w stronę miasta. – Nie jestem pewien, ale wokół bramy toczą się walki. – Oddałbym wszystko, byle tam być – mruknął Olban żałośnie. – Masz zostać tu, gdzie jesteś, młodzieńcze – powiedziała Polgara stanowczo. – Sam mianowałeś się strażnikiem Rivańskiej Królowej i nie zejdziesz z posterunku tylko dlatego, że gdzie indziej dzieją się ciekawsze rzeczy. – Tak, lady Polgaro – odparł ze skruchą młody Rivanin. – Tyle że... – Że co? – Chciałbym wiedzieć, co się tam dzieje. Ojciec i bracia są w samym sercu bitwy, a ja muszę tu stać i patrzeć. Nagle spoza murów wystrzelił ogromny jęzor płomienia i rzucił czerwony blask na rzekę. Polgara westchnęła. – Czemu oni zawsze muszą coś podpalać? – Pokręciła głową. – To chyba zwiększa zamęt – rzekł Durnik. – Może, ale zbyt wiele razy już to widziałam. Zawsze wygląda tak samo, zawsze musi być jakiś ogień. Nie mam ochoty dłużej tego oglądać. – Odwróciła się plecami do płonącego miasta i powoli odeszła od brzegu. Noc ciągnęła się bez końca. Przed świtem, gdy gwiazdy gasły na jaśniejącym niebie, księżniczka Ce’Nedra, chwiejąc się ze zmęczenia, stała na szczycie trawiastego brzegu tuż przy zatoczce i z niezdrową fascynacją obserwowała śmierć miasta Thull Mardu. Wszystkie dzielnice stały w ogniu, olbrzymie fontanny pomarańczowych iskier strzelały w niebo, gdy waliły się kolejne dachy i budynki. Co w planach wydawało się wspaniałe i podniecające, w rzeczywistości okazało się zupełnie inne i z przerażeniem patrzyła na swe dzieło. Mimo wszystko jednak uniosła palce do amuletu. Musiała wiedzieć, co się dzieje. Nieważne do jak strasznych rzeczy może dojść w mieście, niewiedza wydawała się jeszcze straszniejsza. – Całkiem ładna walka – usłyszała głos króla Anhega. Władca Chereków przebywał gdzieś wysoko, może na szczycie murów. – Dość rutynowa – stwierdził Barak, jarl Trellheimu. – Murgoski garnizon walczył nieźle, ale Thullowie poddawali się na wyścigi. – Co z nimi zrobiliście? – odezwał się król Cho-Hag. – Spędziliśmy wszystkich na centralny plac – mówił Barak. – Tam bawili się,

zabijając wyciągniętych ze świątyni Grolimów. Nagle Anheg zachichotał paskudnie. – Jak się czuje Grodeg? – spytał. – Wygląda na to, że przeżyje. – Szkoda. Gdy zobaczyłem topór tkwiący w jego plecach, pomyślałem, że ktoś rozwiązał za mnie jeden z moich problemów. – Trafił za nisko – powiedział ze smutkiem Barak. – Złamał mu kręgosłup, ale poza tym nie zadał poważniejszych obrażeń. Nie będzie już chodził, lecz wciąż oddycha. – Na Murgach nie można polegać. – Anheg westchnął z niesmakiem. – Ale jednak dość mocno przerzedzili szeregi kultu Niedźwiedzia. – Barak poweselał. – Przyznaję, nieźle walczyli. – Po to tutaj są. Jak myślisz, ile czasu zostało do świtu? – Jakieś pół godziny. – Gdzie jest Rhodar? – Razem z Fulrachem plądrują magazyny – odparł król Cho-Hag. – Murgowie przechowywali tu zapasy, Fulrach chce je skonfiskować. – To do niego podobne – mruknął Anheg. – Może lepiej poślijmy po nich. Wkrótce powinniśmy się stąd wycofać. Gdy tylko zrobi się jasno, dym ogłosi wszem wobec, co zrobiliśmy. Zauważą go z odległości dwudziestu kilometrów. Trzeba uruchomić flotę, a was czeka długi marsz do szańca. – Ile potrzebujesz czasu, by dotrzeć na Morze Wschodnie? – spytał Cho-Hag. – Parę dni – odparł Anheg. – Statek szybko płynie z prądem. Powrót do fortów zajmie waszej armii co najmniej tydzień, prawda? – Zapewne – odparł Cho-Hag. – Piechota jest dość powolna. O, Brendig! Poślę go po Rhodara. – I krzyknął do Sendara: – Pułkowniku, poszukaj króla Rhodara i poproś, żeby do nas dołączył. – Co to było? – spytał nagle Barak. – Co? – zdumiał się Anheg. – Zdawało mi się, że coś tam widzę, daleko na południe, o tam, na tamtym wzgórzu. – Nic nie widzę. – Jakby błysk. Coś się poruszyło. – Pewnie murgoski zwiadowca próbujący przyjrzeć się lepiej miastu. – Anheg zaśmiał się krótko. – Wątpię, abyśmy zdołali długo utrzymać w tajemnicy, co tu zaszło. – Znowu – rzucił Barak. – Tym razem ja też coś widziałem – zgodził się król Cho-Hag. Zapadła długa cisza, niebo wyraźnie pojaśniało. Ce’Nedra wstrzymała oddech. – Na Belara! – zaklął oszołomiony Anheg. – Ciągną się na całe kilometry. – Lelldorinie! – ryknął z muru Barak. – Brendig poszedł poszukać Rhodara. Znajdź ich, niech tu przyjdą natychmiast. Na południowej równinie jest pełno Murgów.

Rozdział XVI – Lady Polgaro! – krzyknęła Ce’Nedra. – Lady Polgaro! – Co się dzieje? – zapytała Polgara z głębi namiotu. – Barak i Anheg są na murach miasta – wykrztusiła przerażona księżniczka. – Właśnie zobaczyli murgoską armię, nadciągającą z południa. Polgara stanęła w kręgu światła ogniska, trzymając za rękę zaspanego Podarka. – Gdzie jest Beldin? – Nie widziałam go od wczorajszego wieczoru. Czarodziejka uniosła twarz i zamknęła oczy. Chwilę później rozległ się łopot skrzydeł i wielki sokół wylądował na piasku nieopodal ogniska. Beldin klął na czym świat stoi już w chwili, gdy powrócił do swej prawdziwej postaci. – Jakim cudem zdołali się przemknąć, wuju? – spytała Polgara. – Mają ze sobą Grolimów – warknął, wciąż wypluwając najgorsze przekleństwa. – Grolimowie czuli, że ich obserwuję, toteż wojska przemieszczały się wyłącznie nocą, pod ich osłoną. – Gdzie ukrywali się za dnia? – Zapewne w wioskach Thullów. Są ich tu dziesiątki; nigdy nie przyszło mi do głowy, by przyjrzeć im się bliżej. – Znów zaczął kląć, wymyślając samemu sobie, że nie dostrzegł manewrów murgoskiej armii. – Nie ma co się zadręczać, wuju – odparła Polgara chłodno. – Stało się i już się nie odstanie. – Niestety, to nie wszystko, Pol. Co najmniej równie wielka armia nadciąga z północy: Malloreanie, Nadrakowie i Thullowie. Wzięli nas w kleszcze. – Ile mamy czasu, nim tu dotrą? – spytała. Wzruszył ramionami. – Niewiele. Murgowie muszą przeprawić się przez trudny teren, zajmie im to jakąś godzinę. Malloreanie nadciągną szybciej. Polgara klęła. – Leć do Rhodara – poleciła garbusowi. – Powiedz mu, że musimy natychmiast uwolnić flotę Anhega, nim Angarakowie zdążą ściągnąć katapulty i zniszczyć stojące na kotwicy okręty. Beldin przytaknął. Pochylił się lekko, uniósł ręce zakrzywione na kształt skrzydeł, zamigotał i zmienił się w sokoła. – Olbanie! – zawołała młodego Rivanina. – Poszukaj sir Mandorallena i lorda Hettara. Przyślij ich do mnie natychmiast!

Spojrzał na nią zaskoczony, po czym pobiegł po konia. Tymczasem Durnik zjechał po skarpie na piaszczystą plażę. Twarz miał poważną. – Pani Pol, musicie stąd odejść – rzekł. – Wkrótce dojdzie do walki, a pole bitwy to nie miejsce dla dam. – Nigdzie się nie wybieram, Durniku – odparła z irytacją. – Ja to zaczęłam i zamierzam zostać do końca. Gdy tylko Ariana zrozumiała, co się święci, wróciła do namiotu. Teraz wyłoniła się z niego, dźwigając w dłoni solidną płócienną torbę, w której przechowywała medykamenty. – Azali mam twe pozwolenie, żeby odejść, lady Polgaro? – spytała chłodnym, profesjonalnym tonem. – W bitwie mężowie odnoszą rany i muszę poczynić przygotowania, by ich opatrzyć. Miejsce to za bardzo leży na uboczu, by przyjąć rannych. Polgara zmierzyła ją uważnym spojrzeniem. – Zgoda. Uważaj tylko i nie zbliżaj się zanadto do walczących. Taiba naciągnęła płaszcz. – Pójdę z tobą, Ariano. Nie znam się na opatrywaniu rannych, ale możesz nauczyć mnie podstaw. – Pomóż im wszystko przygotować, Durniku – poleciła kowalowi Polgara. – Potem wróć tutaj. Kowal z powagą skinął głową i podał rękę dwóm kobietom, pomagając im wdrapać się na skarpę. W tym momencie zjawili się Mandorallen i Hettar. – Wiecie, co się stało? – spytała Polgara. Rycerz przytaknął. – Czy istnieje jakakolwiek szansa, abyśmy wycofali się, nim przybędą tu siły wroga? – Nie, pani – odparł rosły Mimbrat. – Są zbyt blisko. Co więcej, celem naszych działań jest oczyszczenie drogi okrętom chereckim wprost na Morze Wschodnie. Musimy zyskać dość czasu, by flota pożeglowała poza zasięg machin oblężniczych Angaraków. – Nie chciałam tego – rzuciła Polgara gniewnie i znów mamrotała przekleństwa. Na szczycie stromej skarpy pojawił się Brand, spowity w szary płaszcz Strażnik Rivy, w towarzystwie generała Varany. Wszyscy czterej zsiedli z koni i zsunęli się na plażę. – Rozpoczęliśmy ewakuację miasta – oznajmił basem wysoki Rivanin. – Większość floty podnosi kotwice. Zatrzymaliśmy dość statków, by utrzymać most przez południowy kanał. – Da się przemieścić całą armię na któryś brzeg? – chciała wiedzieć Polgara. Pokręcił głową. – Nie ma na to czasu. – Rzeka nas podzieli – zauważyła. – A żadna z sił nie będzie dość liczna, by

stawić czoło wojskom angarackim. – To konieczność taktyczna, moja droga Polgaro – odrzekł generał Varana. – Musimy utrzymać oba brzegi do czasu odpłynięcia floty. – Chyba Rhodar błędnie ocenił zamiary Angaraków – wtrącił Brand. – Był tak pewien, że Taur Urgas i ’Zakath pragną za wszelką cenę uniknąć ofiar. Nawet nie wziął pod uwagę tej możliwości. Generał Varana splótł dłonie za plecami i kuśtykał tam i z powrotem wzdłuż plaży, marszcząc czoło w głębokim namyśle. – Chyba zaczynam rozumieć znaczenie owej murgoskiej kolumny, którą zniszczyliśmy na wyżynach – rzekł. – Znaczenie, wasza miłość? – zdumiał się Mandorallen. – To była próba naszego zaangażowania – wyjaśnił Varana. – Angarakowie musieli wiedzieć, kiedy wykonamy główny ruch. Jedna z podstawowych zasad wojny brzmi: nie angażuj się w poważne konflikty, jeśli zajmujesz się wyłącznie dywersją. Tamta kolumna stanowiła przynętę. Niestety, połknęliśmy haczyk. – Znaczy, że nie powinniśmy atakować kolumny? – upewnił się Hettar. Varana skrzywił się żałośnie. – Tak. To zdradziło nasze zamiary. Poinformowaliśmy ich, że ta ekspedycja nie jest wyłącznie dywersją. Nie doceniłem Taura Urgasa. Lekką ręką poświęcił tysiąc ludzi tylko po to, by dowiedzieć się, co planujemy. – Co teraz? – spytał Hettar. – Szykujemy się do walki – odparł Varana. – Wolałbym bardziej sprzyjający teren, ale chyba musimy zadowolić się tym, co mamy. Hettar spojrzał na drugą stronę rzeki, w jego jastrzębich oczach kryło się złowieszcze pragnienie. – Zastanawiam się, czy mam dość czasu, by dotrzeć na południowy brzeg. – Ten czy tamten, co za różnica? – żachnął się Brand. – Tam są Murgowie. Nie mam nic przeciwko Malloreanom. – To nie jest osobista walka, lordzie Hettarze – przypomniał Varana. – Dla mnie owszem – odparł Hettar ponuro. – Najpierw łacno nam bezpieczeństwem lady Polgary i księżniczki się zająć – wtrącił Mandorallen. – Eskortę winniśmy zwołać i do fortów na szczycie szańca je odprowadzić. Brand pokręcił głową. – Wszędzie będą krążyć patrole. To nie byłoby bezpieczne. – On ma rację, Mandorallenie – odezwała się Polgara. – Poza tym potrzebujecie wszystkich ludzi tutaj. – Spojrzała na północny wschód. – I pozostaje jeszcze to – wskazała ręką ławicę chmur, ciemniejącą na niebie tuż nad horyzontem. Chmury były czarne jak smoła, wzburzone, ciężkie, od czasu do czasu rozświetlały je od wewnątrz światła błyskawic. – Burza? – W głosie generała Varany brzmiało zdumienie. – Nie o tej porze roku i z całą pewnością nie z tamtej strony – stwierdziła Polgara. – Grolimowie coś knują. To będzie moja walka. Zajmijcie pozycje,

panowie. Skoro czeka nas bitwa, przygotujmy się do niej. – Statki odpływają – zameldował Durnik, gdy wraz z Olbanem wrócili do zatoczki. – A wojsko opuszcza miasto. Podjechał do nich król Rhodar, jego pyzatą twarz pokrywała warstewka potu i sadzy. – Anheg odpływa – oznajmił i z jękiem zeskoczył z siodła. – Gdzie jest Fulrach? – zainteresował się Brand. – Przeprowadza większość sił na południowy brzeg. – Czy to nieco nie osłabi nas po tej stronie? – spytał generał Varana uprzejmie. – Most jest za wąski – powiedział Rhodar. – Przeprawienie dostatecznej liczby ludzi, by uczyniło to jakąkolwiek różnicę, potrwałoby wiele godzin. Ekipa Brendiga pracuje już nad filarami, byśmy mogli zniszczyć most, nim przybędą Angarakowie. – Po co? – wtrąciła Ce’Nedra. – Thull Mardu jest zbyt dobrym punktem wypadowym, wasza wysokość – wyjaśnił generał Varana. – Nie chcemy dopuścić Angaraków na wyspę. – Spojrzał na króla Rhodara. – Zastanawiałeś się już nad taktyką? – Jeśli to możliwe, chcielibyśmy dać Anhegowi pół dnia – odrzekł Rhodar. – Dwadzieścia kilometrów stąd brzegi rzeki robią się bagniste i Angarakowie nie zdołają się do niego zbliżyć, kiedy już tam dotrze. Utwórzmy konwencjonalną linię piechoty – pikinierów, legiony, Sendarów i tak dalej. Dodamy wsparcie łuczników, a Algarowie będą atakować z flanki. Mimbrackich rycerzy chcę zatrzymać w rezerwie do czasu, aż Malloreanie przypuszczą pierwszy duży atak. – Wasza wysokość wybaczy mi te słowa, ale nie jest to zwycięska taktyka – powiedział Varana. – Nie jesteśmy tutaj po to, by zwyciężyć – odparł Rhodar. – Mamy tylko zatrzymać Angaraków przez sześć godzin, a potem się wycofać. Nie zamierzam tracić ludzi, próbując zwyciężyć w bitwie, gdy na wygraną nie mamy żadnych szans. – Odwrócił się do Hettara. – Poślij oddział twoich jeźdźców, by oczyścili brzegi rzeki. Każ im usunąć wszelkich Mallorean, jakich tam znajdą. Być może, znaczenie floty nie dotarło jeszcze do ’Zakatha i Taura Urgasa. Angarakowie nie są dobrymi żeglarzami, prawdopodobnie zatem nie mają pojęcia, co potrafi Anheg, gdy dostanie się na Morze Wschodnie. – Przepraszam, wasza wysokość – zaprotestował Varana. – Ale cała wasza strategia, nawet dotycząca floty, to czysta taktyka opóźniająca. – O to właśnie chodzi – rzekł Rhodar szorstko. – Wszystko, co się tutaj dzieje, tak naprawdę nie ma znaczenia. Liczy się to, do czego dojdzie w Mallorei, gdy Belgarion dotrze do Cthol Mishrak. Zaczynajmy, panowie. Wkrótce pojawią się Malloreanie i powinniśmy się przygotować. Ławica chmur płynęła ku nim z zawrotną prędkością, niczym gniewny płat ciemności poruszający się na pokrzywionych nóżkach błyskawic. Przed sobą gnała gorący wiatr, który przyginał trawę do ziemi, szarpał grzywy i ogony

koni. Podczas gdy król Rhodar i pozostali wyruszyli na spotkanie armii malloreańskiej, Polgara blada, lecz opanowana, wdrapała się na trawiastą skarpę z Ce’Nedrą i Durnikiem i stąd obserwowała chmury. – Weź dziecko, Ce’Nedro – poleciła spokojnie. – Nie puszczaj go, nieważne co się stanie. Księżniczka wyciągnęła ręce do Podarka. Chłopczyk podszedł, jego poważna twarzyczka nie zdradzała lęku. Podniosła go i objęła mocno. – Podarek? – Wskazał na ciemniejące niebo. I wtedy pośród szeregów ich armii z ziemi powstały mroczne postaci. Miały na sobie czarne szaty i lśniące stalowe maski, w dłoniach dzierżyły krótkie włócznie o okrutnych ostrzach. Młody mimbracki rycerz bez zastanowienia wyciągnął z pochwy miecz i ciął mocno jedną z cienistych postaci. Miecz przeleciał przez nią, nie czyniąc jej krzywdy. W tym samym momencie jednak niebo rozjaśniły zygzaki błyskawic i piorun uderzył w czubek hełmu. Młodzieniec zesztywniał, ogniste światło wiło się po stalowym hełmie. Z otworów w przyłbicy wypłynął dym. Rycerz dosłownie upiekł się w zbroi, jego koń runął, okrutne migotliwe światło spowiło leżącego na ziemi martwego konia i człowieka. Polgara syknęła i podniosła głos. Choć nie mówiła zbyt donośnie, jej słowa docierały do najdalszych krańców armii. – Nie dotykajcie cieni – ostrzegła. – To grolimskie iluzje, nie zrobią wam krzywdy, jeśli ich nie dotkniecie. Są tutaj po to, by ściągać ku wam pioruny; trzymajcie się od nich z daleka. – Żołnierze nie zdołają utrzymać pozycji, jeśli będą musieli uskakiwać przed cieniami – zaprotestował Durnik. – Ja się tym zajmę – odparła ponuro. Zacisnąwszy pięści, uniosła nad głowę obie ręce. Jej twarz przybrała wyraz niesamowitego skupienia. A potem Polgara wymówiła jedno słowo, prostując dłonie. Trawa, która gięła się ku nim w powiewach gorącego wiatru, nagle przechyliła się w przeciwną stronę, gdy uderzyła w nią moc woli czarodziejki. Kiedy fala owej mocy docierała do kolejnych iluzji, postacie zdawały się wzdrygać i kurczyć, po czym kolejno eksplodowały bezgłośnie, rozsypując się w strzępy ciemności. Gdy ostatni cień wśród najdalszych szeregów armii zniknął, Polgara dyszała głośno. Upadłaby, gdyby Durnik jej nie podtrzymał. – Dobrze się czujesz? – Daj mi chwilę. – Oparła się o niego. – To wymagało dużego wysiłku. – Uśmiechnęła się lekko, nieśmiało, po czym głowa jej opadła ze znużenia. – Czy oni nie wrócą? – spytała Ce’Nedra. – Nie zrobiłaś przecież krzywdy prawdziwym Grolimom. Ucierpiały tylko ich cienie. Polgara zaśmiała się słabo. – O nie, oni też ucierpieli. Nie mają już cieni. Od dziś żaden z Grolimów nie rzuci cienia. – Nigdy? – Księżniczka się zachłysnęła. – Nigdy.

Z nieba spadł sokół, wiatr szarpał jego pióra. – Mamy robotę, Pol. – Czarodziej Beldin przybrał zwykłą postać. – Musimy rozpędzić burzę. Rozmawiałem z bliźniakami, zajmą się nią od strony południowej. Ty i ja weźmiemy północną. Spojrzała na niego pytająco. – Ich armia podąża tuż za burzą – wyjaśnił. – Nie ma sensu jej zatrzymywać, nabrała zbyt wielkiego impetu. Musimy po prostu przyspieszyć akcję, niech rozpęta się nad głowami Angaraków. – Ilu Grolimów nad nią pracuje, wuju? – Kto wie? – Wzruszył ramionami. – Ale jej opanowanie pochłania siły wszystkich. Jeśli my we czworo zaatakujemy jednocześnie, burza załatwi resztę. – Czemu nie pozwolicie jej przejść nad nami? – spytał Durnik. – Nasi żołnierze to nie dzieci, nie rozpuszczą się w ulewie. – To nie będzie zwykła ulewa, kowalu – rzekł Beldin kwaśno. Parę kroków od nich o ziemię uderzyło coś wielkiego i białego. – Jeśli taki grad spadnie ci na głowę, przestaniesz się przejmować wynikiem bitwy. – Jest wielki jak kurze jaja! – Durnik aż westchnął ze zdumienia. – I pewnie będzie jeszcze większy. – Beldin zwrócił się znowu do Polgary. – Daj mi rękę. Przekażę sygnał Beltirze i wszyscy uderzymy jednocześnie. Przygotuj się. O srebrzystą trawę uderzyły kolejne bryłki gradu. Jedna, wyjątkowo duża, trafiła ze zdumiewającą siłą w wielki kamień i roztrzaskała się na tysiąc odłamków. Od strony armii dobiegło bębnienie gradu, odbijającego się od zbroi mimbrackich rycerzy i pospiesznie wzniesionych tarcz piechoty. A potem do gradu dołączyła ulewa, tafle wody unoszone z wiatrem niczym wzburzone fale. Całkiem przesłoniły świat, prawie uniemożliwiały oddychanie. Olban skoczył naprzód, unosząc tarczę, by osłonić Ce’Nedrę i Podarka. Skrzywił się, gdy duży kawał gradu trafił go w ramię, ale ręka nawet mu nie zadrżała. – Przełamuje się, Pol! – krzyknął Beldin. – Pchnijmy jeszcze raz, niech przez jakiś czas zakosztują własnej burzy. Polgara wykrzywiła twarz w bolesnym skupieniu, gdy jednocześnie z Beldinem uderzyli połączoną siłą swej woli w zachmurzone niebo. Odgłos zderzenia dwóch potężnych mocy wstrząsnął światem, niebo rozdarło się nagle i powietrze przeszyły zygzaki błyskawic. Olbrzymie pioruny zderzały się ze sobą, zasypując ziemię kulami ognia, ludzie padali zwęgleni. Lecz ofiary nie należały wyłącznie do armii Zachodu. Ogromna burza rozpierana nieznośnym ciśnieniem cofnęła się przed połączoną wolą Polgary i Beldina na brzegu północnym i bliźniaków na południowym, i pełną siłą uderzyła w nadciągających Mallorean. Zasłona błyskawic pomknęła ku zmasowanym angarackim szeregom niczym gigantyczna, oślepiająca miotła, zmiatała wszystkich i pozostawiała po sobie równinę zasłaną dymiącymi trupami. Sieć grolimskiej magii gnała burzę

ku rzece, a gdy pękła, huragan zmienił kierunek, ze skowytem zasypał Angaraków deszczem i gradem. Z upiornej chmury nad ich głowami wysunęły się wirujące palce nieprzeniknionej ciemności, z rykiem sięgały ku ziemi. W ostatnim, niemal konwulsyjnym podrygu jeden z owych potężnych wirów dotknął ziemi pośrodku odzianych w czerwień pułków z Mallorei. W powietrze wzleciała chmura śmieci. Tymczasem straszliwy wir, prący nieubłaganie naprzód, pozostawiał po sobie zygzakowatą wyrwę w szeregach wroga. Rozszalałe wiatry rozdzierały na strzępy ludzi i konie, do których dotarła trąba powietrzna. Kawałki zbroi, strzępy czerwonych tunik i krwawe ochłapy sypały się na głowy oszołomionych i przerażonych Mallorean po obu stronach szlaku zniszczenia, coraz dalej zagłębiającego się między nich. – Piękne! – Beldin, zachwycony, podskoczył w groteskowym wybuchu radości. Nagle zabrzmiał donośny głos rogu i rozstąpiły się szeregi drasańskich pikinierów i tolnedrańskich legionistów, które stały naprzeciw słabnących Mallorean. Zza ich pleców ociekający wodą Mandorallen poprowadził atak mimbrackich rycerzy. Runęli na oszołomionych, wystraszonych Mallorean i ich szeregi zderzyły się z donośnym brzękiem, któremu tu i ówdzie wtórowały krzyki śmiertelnie rannych. Ciężka jazda miażdżyła kolejne oddziały, aż przerażeni Malloreanie rozsypali się i uciekli. W tym momencie z boków opadły na nich klany Algarii, ostrza szabel błyskały w świetle piorunów. Na drugi sygnał rogu Mandorallena atakujący Mimbraci ściągnęli wodze, zawrócili i pogalopowali z powrotem. Deszcz tymczasem osłabł. Spomiędzy chmur wyjrzały spłachetki błękitu. Burza Grolimów przygnana nad równiny Mishrak ac Thull minęła. Ce’Nedra zerknęła w stronę południowego brzegu i dostrzegła, że tam także nawałnica się uspokaja, a oddziały pod dowództwem królów Cho-Haga i Korodullina atakują przednie szeregi zdezorientowanej murgoskiej armii. A potem księżniczka spojrzała bystro ku południowemu kanałowi rzeki. Ostatnie mosty z chereckich statków rozproszyły się podczas gwałtownej burzy i po tej stronie wyspy pozostała tylko otwarta woda. Resztki wojsk z miasta maszerowały na północny brzeg, wśród ostatnich z nich znalazł się wysoki chłopak z Sendarii. Gdy tylko dotarł na drugą stronę, skręcił w górę rzeki. Kiedy się zbliżył, Ce’Nedra go poznała – to był Rundorig, przyjaciel Gariona z dzieciństwa, z farmy Faldora. Płakał otwarcie, nie kryjąc łez. – Mości Durniku – wyszlochał, podchodząc do nich. – Doroon nie żyje. – Co ty mówisz? – Polgara nagle uniosła znużoną twarz. – Doroon utonął, pani Pol – wykrztusił Rundorig. – Przeprawialiśmy się na południowy brzeg, gdy burza zerwała liny łączące statki. Wpadł do rzeki, a nie umiał pływać. Próbowałem go uratować, ale nie zdążyłem. – Młodzian ukrył twarz w dłoniach. Polgara zbladła, do jej oczu napłynęły łzy. – Zajmij się nim, Durniku – poprosiła kowala, po czym odwróciła się i odeszła

złamana smutkiem. – Próbowałem, Durniku. – Rundorig wciąż szlochał. – Naprawdę próbowałem go dosięgnąć, ale drogę przegrodziło mi zbyt wielu ludzi, nie zdążyłem na czas. Widziałem, jak tonął, i nic nie mogłem zrobić. Durnik objął ramiona zrozpaczonego chłopaka. Też miał łzy w oczach. Milczał. Natomiast Ce’Nedra nie płakała. Wyrwała tych spokojnych młodych ludzi z domów, zawlokła ich na drugi kraniec świata, a teraz jeden z najstarszych przyjaciół Gariona zginął w lodowatych odmętach rzeki Mardu. Jego śmierć obciążyła sumienie księżniczki, która jednak wciąż nie mogła płakać. Nagle ogarnęła ją straszliwa furia. Odwróciła się do Olbana. – Zabij ich – syknęła przez zaciśnięte zęby. – Kogo, pani? – Spojrzał na nią oszołomiony. – Weź miecz i zabij tylu Angaraków, ilu zdołasz, dla mnie, Olbanie. Zabij ich dla mnie. I wtedy wybuchnęła płaczem. Popatrzył na księżniczkę, a potem na chwiejne szeregi Mallorean, którzy wciąż dochodzili do siebie po druzgocącym ataku Mimbratów. Z zapałem dobył miecza. – Jak każe moja królowa! – wykrzyknął i pobiegł do konia. W czasie gdy zdziesiątkowane pierwsze szeregi Mallorean umykały z pola, ścigane przez wymachujących szablami Algarów, coraz więcej ich rodaków docierało na miejsce i wkrótce pokryli gęsto niskie wzgórza na północy. Czerwone tuniki sprawiały, iż wyglądało to, jakby krwawiła sama ziemia. Jednak nie oni przypuścili następny atak. Na pole niechętnie wymaszerowali potężni Thullowie w brązowych jak błoto kubrakach. Tuż za ich plecami podążali konni Malloreanie, poganiający piechotę biczami. – Podstawowa strategia malloreańska – warknął Beldin. – ’Zakath woli, by ginęli Thullowie. Próbuje oszczędzić własne wojska na czas kampanii przeciwko Taurowi Urgasowi. Ce’Nedra uniosła zalaną łzami twarz. – Co teraz zrobimy? – spytała kalekiego czarodzieja. – Zabijemy Thullów – odparł bezlitośnie. – Parę ataków Mimbratów powinno odebrać im ducha. Thullowie niezbyt nadają się na żołnierzy; jeśli tylko damy im szansę, uciekną. Podczas gdy powolne siły Mishrak ac Thull spływały w dół niczym błotna lawina, zmierzając ku linii pikinierów i legionistów, łucznicy z Asturii, którzy czekali za plecami piechoty, podnieśli łuki i posłali w powietrze gęsty deszcz długich strzał. Thullowie zafalowali, kiedy kolejne szeregi padały pod morderczą nawałnicą. Krzyki Mallorean stawały się coraz bardziej desperackie, głośno trzaskały baty. I wtedy zabrzmiał róg Mandorallena. Szeregi piechoty rozstąpiły się i zbrojni rycerze z Mimbre znów przypuścili atak. Thullom wystarczyło jedno spojrzenie na zakutych w stal wojowników, pędzących wprost ku nim. Bez namysłu

rzucili się do ucieczki. Malloreańscy nadzorcy zginęli stratowani przez spanikowaną thullijską armię. – To tyle, jeśli chodzi o Thullów. – Beldin odchrząknął, z zadowoleniem obserwując całą scenę. Uśmiechnął się złośliwie. – Wyobrażam sobie, że ’Zakath pomówi o tym stanowczo z królem Gethellem. Rycerze Mandorallena w grzmocie kopyt powrócili na wcześniejsze pozycje. Dwie armie spoglądały na siebie gniewnie poprzez pobojowisko zasłane trupami Angaraków. Ce’Nedra zadrżała, gdy pole walki ogarnął nagły chłód. Choć spomiędzy poszarpanych chmur dawnej grolimskiej burzy wyjrzało słońce, nie niosło ze sobą ciepła. Wiatr ucichł, lecz nadal robiło się coraz zimniej. A potem z ziemi i ciemnej powierzchni rzeki zaczęły podnosić się pasemka mgły. Beldin syknął. – Polgaro – warknął. – Zostaw mnie w spokoju, wuju – odparła zduszonym głosem. – Płakać możesz później – rzucił szorstko. – Grolimowie wysączają ciepło z powietrza. Jeśli nie wzbudzimy wiatru, wkrótce mgłę będzie można kroić nożem. Odwróciła się do niego. – Niczego nie potrafisz uszanować, prawda? – powiedziała cicho. – Raczej nie – przyznał. – Ale nie o to chodzi. Jeżeli Grolimom uda się zagęścić mgłę, zanim się obejrzymy, będziemy mieć na głowie całą cuchnącą malloreańską armię. Bierzmy się do roboty, Pol. Ludzie giną, zdarza się. Sentymenty zostaw na później. – Wyciągnął do niej powykręcaną kościstą dłoń. Pasemka mgły gęstniały. Pole walki zafalowało i zniknęło pod nieprzeniknioną białą zasłoną. – Wiatr, Pol! – Beldin ścisnął jej palce. – Ile tylko zdołasz. Walka toczyła się w ciszy. Polgara i Beldin, trzymając się za ręce, zebrali wolę i sięgnęli poza siebie; badali, szukając słabości w nieruchomym powietrzu więżącym coraz gęstszą mgłę na brzegach rzeki. Słabe, kapryśne powiewy poruszyły ją lekko i ucichły tak szybko, jak się zerwały. – Mocniej, Pol! – nalegał Beldin. Po jego paskudnej twarzy spływały strużki potu. – Nie uda nam się w ten sposób, wuju. – Uwolniła dłoń. Wyraz twarzy czarodziejki zdradzał napięcie. – Nie ma się czego uchwycić. Co robią bliźniacy? – Taurowi Urgasowi towarzyszą hierarchowie z Rag Cthol – odparł garbus. – Bliźniacy mają z nimi pełne ręce roboty. Nie zdołają nam pomóc. Wówczas Polgara wyprostowała się, zbierając siły. – Próbujemy coś zrobić za blisko. Za każdym razem, gdy wzbudzamy miejscowy powiew, tuzin Grolimów natychmiast go tłumi. – Zgadza się. – Beldin pokiwał głową. – Musimy sięgnąć dalej. Poruszyć powietrze poza ich zasięgiem, tak by do

czasu, gdy tu dotrze, miało już tak wielki rozpęd, że nie zdołają go zatrzymać. Zmrużył oczy. – To niebezpieczne, Pol. Nawet jeśli nam się uda, wyczerpiemy resztki sił. Jeżeli wówczas czymś jeszcze nas zaatakują, żadne z nas nie zdoła podjąć walki. – Istotnie, to ryzyko – przyznała. – Lecz Grolimowie są uparci, do ostatniej chwili będą próbowali chronić swą mgłę. Oni także się zmęczą, może za bardzo, by spróbować czegokolwiek innego. – Nie przepadam za „może”. – Masz lepszy pomysł? – Nie w tej chwili. – W porządku zatem. Znów chwycili się za ręce. Księżniczce zdawało się, że trwa to wieczność. Z sercem w gardle patrzyła, jak dwoje czarodziejów stoi z zamkniętymi oczami, trzymając się za ręce. Ich myśli sięgały ku gorącym, suchym wyżynom na zachodzie, gdy ze wszystkich sił próbowali ściągnąć rozgrzane powietrze w głąb szerokiej doliny rzeki Mardu. Wokół siebie czuła złowieszczy chłód grolimskich myśli, ich nacisk na ciężkie powietrze, by zniweczyć wszelkie próby rozproszenia gęstej jak wata mgły. Polgara oddychała głośno, urywanie. Jej pierś unosiła się gwałtownie, twarz wykrzywiał nieludzki wysiłek. Beldin, jeszcze bardziej niż zwykle pochylony naprzód, zmagał się z niewidocznym ciężarem niczym człowiek próbujący dźwignąć górę. I nagle Ce’Nedra poczuła słabiutki zapach pyłu i suchej, wypalonej przez słońce trawy. Po chwili ulotnił się i pomyślała, że to sobie wyobraziła. Potem znów powrócił, tym razem silniejszy. Mgła zafalowała ciężko. Zapach znów zniknął, a wraz z nim powietrze, które go przyniosło. Polgara jęknęła zduszonym głosem i mgła znów się poruszyła. Mokra trawa, pokryta kropelkami mgły, pochyliła się lekko. Sucha woń thullijskich wyżyn stała się mocniejsza. Zdawało się, iż materia tej woli podtrzymującej mgłę napięła się nieznośnie, gdy Grolimowie zaczęli walczyć z wiatrem, jaki napływał z rozpalonych zachodnich wyżyn. Po chwili słabsi z nich, wyczerpani do cna, padali bez zmysłów. Wietrzyk stał się silniejszy i zamienił w gorący wiatr, marszczący powierzchnię rzeki. Trawa przygięła się do ziemi, mgła zawrzała niczym olbrzymia żywa istota wijąca się pod dotykiem gorącego powietrza. Ce’Nedra widziała teraz przed sobą wciąż płonące miasto Thull Mardu i szeregi piechoty na równinie przy rzece. Gorący, pylisty wiatr wiał coraz mocniej. Mgła, zwiewna niczym myśl, która wydobyła ją z ziemi, rozpłynęła się, złociste promienie porannego słońca zalały równinę. – Polgaro! – krzyknął Durnik. Ce’Nedra obróciła się gwałtownie i ujrzała, jak śmiertelnie blada

czarodziejka powoli osuwa się na ziemię.

Rozdział XVII Lelldorin z Wildantoru krążył wzdłuż szeregu swych łuczników, zatrzymywał się często i nasłuchiwał dźwięków, jakie dobiegały z mgły zaściełającej pole przed oddziałami piechoty. – Słyszysz coś? – spytał tolnedrańskiego legionisty. Tolnedranin pokręcił głową. We mgle z różnych miejsc zabrzmiał ten sam szept: „Słyszysz coś? Słyszysz coś?”. – Co oni robią? Gdzieś z przodu rozległ się cichy szczęk. – Tam! – krzyknęli wszyscy chórem. – Jeszcze nie! – Lelldorin zwrócił się do jednego ze swych rodaków, który uniósł łuk. – To może być zwykły ranny Thull. Oszczędzajcie strzały. – Czy to wiatr? – zapytał z nadzieją pikinier. – Proszę, Belarze, niech to będzie wiatr. Lelldorin wbijał wzrok w mgłę, nerwowo mnąc w palcach cięciwę. I wtedy poczuł lekkie dotknięcie powietrza na policzku. – Wiatr! – krzyknął radośnie. Wiatr. Słowo to rozeszło się szybko po całej armii. Nagle słaby powiew powietrza ucichł i mgła znów osiadła, gęściejsza niż przedtem. Ktoś jęknął. Mgła poruszyła się ciężko i zaczęła rozwiewać. Wiatr powrócił! Lelldorin wstrzymał oddech. Zafalowała, przelewając się szarymi kłębami nad ziemią niczym woda. – Coś się tam rusza – warknął Tolnedranin. – Przygotujcie się. Mgła falowała szybciej, rzedła, roztapiając się w gorących powiewach. Lelldorin wytężył wzrok. W mgle poruszały się cienie, zaledwie siedemdziesiąt kroków od linii piechoty. I nagle, jakby uporczywy opór załamał się gwałtownie, mgła zamigotała i zniknęła. Dolinę zalało słońce. Całe pole przed nimi było pełne Mallorean. Skradający się żołnierze zamarli nagle, oślepieni blaskiem. – Teraz! – Lelldorin uniósł łuk. Za jego plecami łucznicy jak jeden mąż uczynili to samo i brzęknęły tysiące cięciw. Świszcząca fala strzał przeleciała nad głowami gotowej do walki piechoty. Chwilę zdawały się wisieć w powietrzu, a potem opadły ku gęstym szeregom Mallorean. Ukradkowy atak nie osłabł, nie załamał się – po prostu został unicestwiony.

Do wtóru głębokich jęków całe regimenty padały w miejscu pod nawałnicą asturskich pocisków. Lelldorin błyskawicznie sięgnął ręką do strzał wbitych w ziemię u jego stóp. Założył kolejną, naciągnął łuk i wystrzelił. I znowu, i znowu. Strumienie strzał nad ich głowami przypominały ruchomy most przerzucony nad piechotą i dziesiątkujący Mallorean. Deszcz asturskich strzał przesuwał się nieubłaganie przez pole, pozostawiał po sobie stosy trupów, niczym olbrzymia kosa ścinająca wrogie szeregi. I wtedy potężny róg sir Mandorallena zagrzmiał, rzucił wyzwanie. Szeregi łuczników i piechoty się rozstąpiły, ziemia zadrżała pod uderzeniami konnych rycerzy. Przerażeni gradem strzał i widokiem zbliżającej się niepowstrzymanej szarży Malloreanie złamali szyki i uciekli. Kuzyn Lelldorina Torasin opuścił łuk. Śmiał się radośnie, szydził z umykających Angaraków. – Udało się, Lelldorinie! – wykrzyknął, wciąż ze śmiechem. – Zadaliśmy im bobu! Nie patrzył na zasłane trupami pole. W dłoniach dzierżył łuk. Ciemne włosy odrzucił do tyłu. Twarz mu jaśniała zwycięską radością. Lelldorin na zawsze miał go takiego zapamiętać. – Torasinie, uważaj! – krzyknął. Za późno. Malloreanie odpowiedzieli na nawałnicę strzał własną nawałnicą. Sto katapult ukrytych za niskimi wzgórzami na północy wyrzuciło w powietrze chmury kamieni, które posypały się na czekające nad rzeką wojska. Kamień większy od głowy dorosłego człowieka trafił Torasina prosto w pierś i powalił na ziemię. Lelldorin pobiegł do leżącego na ziemi kuzyna. Torasin miał zamknięte oczy. Z nosa wypływała mu strużka krwi. Zmiażdżona pierś nie poruszała się oddechem. – Pomóżcie mi! – krzyknął Lelldorin do grupy stojących nieopodal poddanych. Podeszli, lecz ich oczy mówiły wyraźnie, że Torasin już nie żyje. *** Wioślarze pracowali w rytm bębna. Statek płynął chyżo w dół rzeki. Barak z ponurą miną stał za sterem. Obok opierał się o reling król Chereku Anheg. Zdjął hełm, by chłodne nadrzeczne powietrze wywiało smród dymu z włosów. Jego grubo ciosana twarz też miała ponury wyraz. – Jakie mają szanse według ciebie? – spytał. – Niezbyt duże – odparł Barak, nie owijając w bawełnę. – Nigdy nie sądziliśmy, że Murgowie i Malloreanie zaatakują nas pod Thull Mardu. Rzeka rozdzieliła armię na dwoje, a obie połówki są znacznie słabsze od przeciwnika. Niestety, czeka ich paskudna walka.

Obejrzał się przez ramię na sześć niewielkich, wąskich łodzi, które sunęły w ślad za okrętem. – Bliżej! – huknął do siedzących w nich ludzi. – Przed nami Malloreanie, na północnym brzegu! – wykrzyknął majtek z bocianiego gniazda. – Zmoczyć pokłady! – zarządził Barak. Żeglarze spuścili za burtę na długich linach kilkanaście kubłów. Podciągnęli je i wylali wodę na pokład. – Dajcie znak statkom za nami! – rozkazał Anheg brodatemu marynarzowi, stojącemu na samej rufie. Marynarz odwrócił się i uniósł flagę zamocowaną do długiej tyczki. Wymachiwał nią energicznie ku płynącym za nimi statkom. – Uważajcie z ogniem! – uprzedził Barak ludzi, którzy stali wokół podniesionej platformy wypełnionej żwirem i rozżarzonymi węglami. – Jeśli nas podpalicie, będziecie musieli wpław dopłynąć do Morza Wschodniego. Tuż przed platformą stały trzy masywne katapulty – naciągnięte i gotowe. Król Anheg, mrużąc oczy, przyglądał się Malloreanom zebranym wokół machin oblężniczych ustawionych na północnym brzegu. – Poślij łodzie bojowe – zasugerował. Barak machnął ręką w szerokim geście adresowanym do podążających ich śladem wąskich łodzi. W odpowiedzi łódki skoczyły naprzód, przecinając fale. Na dziobie każdej z nich stała katapulta o długiej łyżce wypełnionej luźnym pękiem strzał. Niesione z nurtem łodzie pędziły naprzód. Ich wiosła wyginały się w pędzie. – Załadować machiny! – ryknął Barak. Mężczyźni wokół paleniska zabrali się do pracy. – Nie pochlapcie smołą pokładu. Żeglarze długimi żelaznymi hakami wyciągnęli z żaru trzy duże gliniane garnce. Były pełne kipiącej mieszaniny smoły, pakuł i nafty. Ostrożnie zanurzyli je w beczkach ze smołą, a potem owinęli w nasączone naftą szmaty i umieścili w koszach czekających katapult. Gdy łodzie bojowe, mknące chyżo jak ogary, zbliżały się do brzegu, gdzie Malloreanie próbowali wycelować swoje katapulty, długie ramiona chereckich machin wyrzuciły w powietrze wiązki strzał. Wzleciały szybko, zwolniły na szczycie łuku, rozdzieliły się i opadły na odzianych w czerwone tuniki Mallorean niczym śmiercionośny deszcz. Statek Baraka, płynący tuż za łodziami, zbliżył się do porośniętego krzakami brzegu. Rudobrody jarl stał wsparty oburącz na sterze i obserwował uważnie dowódcę katapult, siwobrodego starego żeglarza o rękach jak dębowe pniaki. Właśnie przyglądał się szeregowi nacięć w relingu przed jedną z jego machin. Nad głową trzymał długą białą pałkę. Wskazywał nią kierunki, machał w lewo bądź w prawo. Barak, obserwujący uważnie poruszenia pałki, delikatnie obracał sterem. Nagle pałka opadła ostro w dół i Barak zablokował stery w żelaznym uścisku. Szmaty spowijające garnki stanęły w płomieniach po zetknięciu

z pochodniami. – Strzelać! – warknął dowódca katapult. Masywne łyżki z hukiem wystrzeliły naprzód i w powietrze śmignęły płonące garnki ze śmiercionośną zawartością. Pociski przez moment leciały w stronę zapracowanych Mallorean i machin oblężniczych. Po zderzeniu gliniane skorupy pękły, osypując wszystkich wokół iskrami. Malloreańskie katapulty stanęły w ogniu. – Świetne strzały – zauważył król Anheg profesjonalnie. – Dziecięca igraszka. – Barak wzruszył ramionami. – Nadrzeczna rezerwa to kiepskie wyzwanie. – Obejrzał się za siebie. Łodzie bojowe z okrętu Greldika zbliżały się, zasypując Mallorean pociskami. Katapulty na pokładzie jego brodatego przyjaciela były naciągnięte i gotowe. – Malloreanie nie wydają się mądrzejsi od Murgów. Czy kiedykolwiek przyszło im do głowy, że mogliby odpowiedzieć strzałami? – To wada Angaraków – odparł Anheg. – Można ją dostrzec w całym ich piśmiennictwie. Torak nigdy nie zachęcał swych ludzi do twórczego myślenia. Barak spojrzał z namysłem na kuzyna. – Wiesz, co myślę, Anhegu? Że wszystkie te twoje protesty w Rivie, dotyczące Ce’Nedry i jej dowodzenia armią, nie były do końca szczere. Jesteś zbyt inteligentny, by z takim uporem podchodzić do czegoś niezbyt w sumie ważnego. Anheg mrugnął porozumiewawczo. Barak zachichotał. – Nic dziwnego, że nazywają cię Anhegiem Przebiegłym. O co w tym wszystkim chodziło? – W ten sposób wyrwałem Brandowi zęby. – Król Chereku uśmiechnął się szeroko. – On mógł powstrzymać Ce’Nedrę, gdybym tylko dał mu szansę. Rivanie są bardzo konserwatywni, Baraku. Stanąłem po stronie Branda i wziąłem na siebie gadanie. A gdy się poddałem, nie pozostało mu nic innego, jak zrobić to samo. – Byłeś bardzo przekonujący. Pomyślałem nawet, że straciłeś rozum. – Dziękuję. – Anheg skłonił się z drwiącą miną. – Kiedy ma się taką twarz jak moja, łatwo zachęcić ludzi, by myśleli o tobie jak najgorzej. Od czasu do czasu bywa to użyteczne. Są Algarowie. – Wskazał ręką wzgórza tuż za płonącymi machinami Mallorean. Wielki oddział jeźdźców pędził w dół zbocza, by niczym wilcza sfora rzucić się do gardeł oszołomionym Malloreanom. Anheg westchnął. – Chciałbym wiedzieć, co się dzieje w Thull Mardu. Wątpię, abyśmy się kiedykolwiek dowiedzieli. – Owszem, to mało prawdopodobne. Zatopią nas wszystkich, kiedy znajdziemy się na Morzu Wschodnim. – Ale zabierzemy ze sobą wielu Mallorean, prawda? Barak odpowiedział złowieszczym uśmiechem. – Nigdy nie zachwycała mnie wizja utonięcia. – Anheg skrzywił się z niechęcią. – Może ci się poszczęści i dostaniesz strzałą w brzuch.

– Dzięki – mruknął Anheg kwaśno. Jakąś godzinę później, po zniszczeniu trzech kolejnych angarackich stanowisk na brzegach rzeki, ziemia wzdłuż Mardu stała się bagnista. Przypominała teraz morze sitowia i wierzb. Na rozkaz Anhega do suchego pnia przymocowano tratwę, na której spiętrzono wysoki stos drewna. Jeden z marynarzy go podpalił. Gdy drewno zajęło się na dobre, do ognia wrzucono kilka kubłów zielonkawych kryształów. W niebo wzniosła się gruba kolumna zielonego dymu. – Mam nadzieję, że Rhodar to widzi. – Król Chereku zmarszczył brwi. – Jeśli nie, zobaczą Algarowie – odparł Barak. – Przekażą mu wiadomość. – Mam po prostu nadzieję, że nie zanadto utrudniliśmy mu odwrót. – Ja też. – Barak westchnął. – Ale, jak powiedziałeś, zapewne nigdy się nie dowiemy. *** Król Cho-Hag, wódz wodzów klanów Algarii, podjechał koniem do króla Arendii Korodullina. Mgła już prawie zniknęła, pozostawiając tylko zwiewny woal nad ziemią. Nieopodal siedzieli na ziemi bliźniaczy czarodzieje Beltira i Belkira, wyczerpani swym ostatnim wyczynem. Głowy mieli spuszczone, ich piersi unosiły się ciężko. Cho-Hag aż zadrżał na myśl, co by mogło się stać, gdyby nie ci dwaj czarodzieje. Przywołane przez Grolimów upiorne iluzje, które wyrosły z ziemi tuż przed burzą, zasiały grozę w sercach najodważniejszych wojowników, a potem sama burza – wściekła, ogłuszająca – opadła na armię. Za nią nadciągnęła dławiąca mgła. Dwaj czarodzieje zdołali jednak odeprzeć wszystkie grolimskie ataki. Teraz zaś nadciągali Murgowie i nadszedł czas stali. – Na twoim miejscu pozwoliłbym im nieco się zbliżyć – powiedział cicho ChoHag. Wraz z Korodullinem obserwowali morze Murgów, maszerujących ku niewzruszonym szeregom drasańskich pikinierów i tolnedrańskich legionistów. – Azaliż pewny jesteś strategii swej, Cho-Hagu? – spytał z troską młody arendzki król. – Zwyczajem rycerzy z Mimbre jest atakowanie czoła armii. Sugestia twa, byśmy przypuścili atak z flanki, zdumiewa mnie niezmiernie. – W ten sposób zabijecie więcej Murgów. – Cho-Hag wsunął swe słabe nogi w strzemiona. – Gdy twoi rycerze przypuszczą atak z flanki, z łatwością powalą całe nieprzyjacielskie regimenty. Tych, którzy pozostaną, przygwoździmy do szeregów piechoty. – Zdumiewa mnie takoż, iż z piechotą pracować muszę – wyznał Korodullin. – Niewiele znam się na walce bez wierzchowców. – Nie jesteś sam, przyjacielu. Dla mnie to tak samo niezwykłe, jak dla ciebie. Jednakże postąpilibyśmy niesprawiedliwie, nie pozostawiając im choć kilku Murgów. Przeszli długą drogę. Król Arendii zastanowił się z powagą. Najwyraźniej poczucie humoru było

dla niego czymś kompletnie obcym. – Nie, tego nie rozważałem – przyznał. – Zaiste, byśmy się okazali samolubni niezwykle, odmawiając im w walce udziału. Ilu Murgów, wedle waszej wysokości, uczciwą część stanowi? – Sam nie wiem. – Cho-Hag starannie ukrył wesołość. – Jakieś parę tysięcy. Nie bądźmy chciwi, ale też nieprzesadnie szczodrzy. Korodullin westchnął. – To trudna decyzja, królu Cho-Hagu. Tak niewiele dzieli oszczędność rozsądną od niemądrego dobrem szafowania. – To jedna z cen władzy, Korodullinie. – Prawda to, Cho-Hagu. Głęboka prawda. – Młody król Arendii całkowicie skoncentrował się na kwestii tego, z ilu zbliżających się Murgów mógłby zrezygnować. – Azali nie sądzisz, że dwóch Murgów na głowę zadowoliłoby tych, którzy walczą pieszo? – spytał z wahaniem. – To wydaje się uczciwe. Korodullin uśmiechnął się z wyraźną ulgą. – Tedy tylu im pozostawimy. Nigdy wcześniej nie dzieliłem się Murgami. Nie jest to takie trudne, jak sądziłem. Król Cho-Hag wybuchnął śmiechem. *** Lady Ariana mocno objęła drżące ramiona Lelldorina i odciągnęła go delikatnie od noszy, na których spoczywało ciało jego kuzyna. – Nie możesz czegoś zrobić, Ariano? – błagał. Po policzkach płynęły mu łzy. – Może jakiś bandaż albo okład? – To wykracza poza mą sztukę, panie mój – odparła Ariana łagodnie. – W bólu łączę się z tobą, śmierć jego opłakując. – Nie mów o śmierci, Ariano. Torasin nie mógł zginąć. – Przykro mi, panie mój. Odszedł i żadne z mych leków czy opatrunków życia mu nie zwrócą. – Polgara mogłaby to zrobić. – W oczach Lelldorina rozbłysła iskra nadziei. – Poślij po Polgarę. – Nie mam nikogo, kogo mogłabym posłać. – Rozejrzała się po namiocie, gdzie wraz z Taibą i kilkoma innymi osobami doglądały rannych. – Ranieni w boju całej naszej uwagi wymagają. – W takim razie pójdę sam. – Lelldorin, wciąż płacząc, wybiegł z namiotu. Ariana westchnęła i zakryła kocem bladą twarz Torasina. Następnie odwróciła się z powrotem do rannych, cały czas znoszonych do namiotu. – Nie zaprzątaj sobie nim głowy, pani – rzekł arendzki wieśniak o wychudzonej twarzy, gdy pochyliła się nad ciałem jego towarzysza. Spojrzała na niego pytająco. – On nie żyje, pani. Malloreańska strzała trafiła go prosto w pierś. Biedny Detton, umarł w moich ramionach. Wiesz, jak brzmiały jego ostatnie słowa,

pani? Pokręciła głową. – Powiedział: Przynajmniej zjadłem porządne śniadanie. A potem umarł. – Czemuż zatem przyniosłeś go tutaj, skoroś wiedział, że nie żyje? Chudy, zgorzkniały wieśniak wzruszył ramionami. – Nie chciałem zostawić go w błotnistym rowie, jak zdechłego psa. Przez całe życie nikt nie traktował go jak człowieka, jakby w ogóle nic nie znaczył. Był moim przyjacielem i nie chciałem porzucić go niczym śmiecia. – Zaśmiał się krótko, gorzko. – Wątpię, by czyniło mu to jakąś różnicę, ale pożegnam go z szacunkiem. – Poklepał nieboszczyka po ramieniu. – Przykro mi, Dettonie, muszę wracać do walki. – Jak masz na imię, przyjacielu? – Mówią mi Lammer, pani. – Czyś wielce potrzebny w bitwie? – Wątpię, pani. Strzelałem do Mallorean. Niezbyt dobrze radzę sobie z łukiem, ale tak mi kazano. – Ja zatem potrzebuję cię bardziej. Mam tu wielu rannych i zbyt mało rąk do pomocy. Wyczuwam w tobie zdolność do ogromnego współczucia. Zechcesz mi pomóc? Chwilę przyglądał jej się w milczeniu. – Co mam robić? – spytał. – Taiba gotuje nad ogniem materiał na bandaże. Najpierw dołóż do ognia, potem zechciej odszukać stojący obok wóz z kocami. Przynieś tu koce, zacny Lammerze. Potem będę mieć dla ciebie inne zadania. – W porządku – odparł lakonicznie, ruszając w stronę ognia. *** – Jak możemy jej pomóc? – spytała Beldina księżniczka Ce’Nedra. Wpatrywała się z napięciem w bladą twarz nieprzytomnej czarodziejki, spoczywającej w ramionach kowala Durnika. – Pozwólcie jej spać – wychrypiał Beldin. – Za dzień czy dwa dojdzie do siebie. – Co jej się stało? – spytał z troską Durnik. – Jest wyczerpana. Czyż to nie oczywiste? – Tylko dlatego, że wzbudziła wiatr? Widywałem już, że robiła trudniejsze rzeczy. – Nie masz pojęcia, o czym mówisz, kowalu – warknął garbaty czarodziej. Też pobladł i dygotał cały. – Gdy zaczynasz majstrować przy pogodzie, masz do czynienia z najpotężniejszymi mocami całego świata. Wolałbym spróbować zatrzymać przypływ albo górę wyrwać z podstaw, niż wzbudzić wiatr w nieruchomym powietrzu. – Grolimowie przywołali burzę – przypomniał Durnik. – Powietrze było już w ruchu. Martwa cisza to zupełnie inna sprawa. Masz

w ogóle pojęcie, ile trzeba poruszyć powietrza, by wywołać choćby najlżejszy powiew? Wiesz, jakie to ciśnienia i ile to powietrze waży? – Powietrze nic nie waży – zaprotestowała Ce’Nedra. – Naprawdę? – Głos Beldina ociekał sarkazmem. – Jakże się cieszę, że mi to powiedziałaś. A teraz zamkniecie się oboje i pozwolicie mi odetchnąć. – Ale czemu ona zemdlała, a ty nie? – naciskała Ce’Nedra. – Jestem silniejszy od niej i twardszy. Pol, gdy się zdenerwuje, wkłada we wszystko całe serce, zawsze tak robiła. Przeceniła swoje siły i padła. – Wyprostował się, otrząsnął niczym pies wychodzący z wody i rozejrzał wokół z ponurą twarzą. – Muszę jeszcze coś zrobić. Myślę, że załatwiliśmy większość malloreańskich Grolimów, ale na wszelki wypadek wolę mieć na nich oko. Wy dwoje zostańcie z Pol i uważajcie na małego – wskazał Podarka, a potem przykucnął, zamigotał, zmienił się w sokoła i wyfrunął, nim jeszcze jego pióra zdążyły się ukształtować. Ce’Nedra odprowadziła wzrokiem wzlatującego nad polem bitwy ptaka, po czym z powrotem zajęła się nieprzytomną Polgarą. *** Szarża mimbrackich rycerzy Korodullina nadeszła w ostatniej chwili. Zbrojni na potężnych rumakach przygalopowali z boku, opuścili kopie i niczym dwie wielkie kosy wbili się w oddziały Murgów, biegnące ku pikinierom i legionistom. W powietrzu rozchodziły się krzyki i brzęk stali uderzającej o stal. Rycerze pozostawiali za sobą zasłany trupami Murgów pas ziemi szeroki na sto pięćdziesiąt kroków. Król Cho-Hag obserwował rzeź ze szczytu wzgórza po zachodniej stronie pola bitwy i przytaknął z aprobatą. – Dobrze. – Powiódł wzrokiem po twarzach niecierpliwych algarskich jeźdźców skupionych wokół. – No, moje dzieci – powiedział spokojnie – przerzedźmy trochę murgoskie rezerwy. Poprowadził ich galopem w dół zbocza. Gładko okrążyli zewnętrzne flanki napastników i runęli na nieprzygotowanych Murgów na tyłach. Szybkie ataki Algarów pozostawiały po sobie stosy zarąbanych szablami trupów. Jeźdźcy zręcznie nękali przerażonych Murgów. Cho-Hag osobiście poprowadził kilka ataków, a jego umiejętność władania szablą, legendarna w Algarii, napełniała rodaków podziwem. Strategia algarska opierała się na szybkości. Nagły najazd rozpędzonym koniem, seria szybkich cięć i odwrót, nim przeciwnik zorientuje się, co zaszło. A nikt w Algarii nie potrafił atakować szablą szybciej niż król Cho-Hag. – Królu! – Jeden z jego ludzi wskazał zbite ciasno regimenty murgoskie, kręcące się w pobliskiej dolince. – Czarny proporzec! W oczach króla Cho-Haga zabłysła nagła, szaleńcza nadzieja. – Moja chorągiew naprzód! – ryknął i jeździec dzierżący w dłoniach bordowobiały sztandar wodza wodzów klanów pogalopował naprzód. Ciężki materiał

łopotał mu nad głową. – Ruszajmy, moje dzieci! – Cho-Hag kierował się wprost ku Murgom w dolinie. Poprowadził swoich ludzi w sam środek murgoskiej hordy. Wojownicy rąbali na prawo i lewo, lecz sam Cho-Hag parł naprzód, nie spuszczając oczu z czarnego proporca Taura Urgasa, króla Murgów. I nagle pomiędzy szeregami gwardii pałacowej Cho-Hag ujrzał krwistoczerwoną zbroję samego Taura Urgasa. Uniósł szablę wysoko, wykrzykując wyzwanie: – Stań i walcz, murgoski psie! Zaskoczony Taur Urgas obrócił gwałtownie konia, spojrzawszy z niedowierzaniem na atakującego króla Algarii. Nagle w jego oczach zapłonął ogień szaleństwa, pokryte pianą usta wygiął w nienawistnym grymasie. – Puśćcie go tutaj! – ryknął. – Zróbcie przejście! Zdumieni gwardziści gapili się na niego bez słowa. – Przejście dla króla Algarii! – wrzasnął Taur Urgas. – Jest mój! Murgowie natychmiast rozstąpili się przed Cho-Hagiem. Król Algarii ściągnął wodze. – A zatem wreszcie się spotykamy – rzekł chłodno. – Istotnie – odparł Taur Urgas. – Od lat czekałem na tę chwilę. – Gdybym wiedział, że czekasz, zjawiłbym się szybciej. – To twój ostatni dzień, Cho-Hagu. – Król Murgów całkowicie uległ obłędowi, z kącików jego ust skapywała piana. – Zamierzasz walczyć na groźby i próżne słowa? – szydził Cho-Hag. – A może zapomniałeś, jak się używa miecza? Z szaleńczym okrzykiem Taur Urgas wyrwał z pochwy miecz o szerokiej klindze i skierował czarnego wierzchowca w stronę króla Algarów. – Giń! – zawył, przecinając ostrzem powietrze. – Giń, Cho-Hagu! Nie był to pojedynek, bo w pojedynku obowiązują pewne zasady. Dwaj królowie walczyli z niemal zwierzęcą brutalnością, w każdym krew wrzała nienawiścią, którą ich narody żywiły się od tysięcy lat. Szalony Taur Urgas chlipał i bełkotał, wymachując ciężkim mieczem. Cho-Hag, zimny jak lód, parował miażdżące cięcia Murga ręką szybką niczym język żmii. Jego szabla poruszała się jak bat, raz po raz kalecząc ramiona i twarz króla Murgów. Obie armie oszołomione zawziętością pojedynku cofnęły się, robiąc miejsce władcom. Taur Urgas pluł pianą i wywrzaskiwał przekleństwa, wymachiwał szaleńczo mieczem, próbując trafić nieuchwytnego przeciwnika. Cho-Hag z jeszcze większym chłodem odparowywał, odbijał i raz po raz ciął zakrwawioną twarz Murga. Pozbawiony już nawet tych resztek rozsądku, które mu pozostały, Taur Urgas z dzikim wyciem skierował swego konia wprost na Cho-Haga. Stanął w strzemionach, chwycił oburącz rękojeść miecza, wznosząc go niczym topór, by raz na zawsze pozbyć się wroga. Cho-Hag uskoczył i w chwili gdy Taur Urgas opuścił miecz, pchnął z całych sił. Jego szabla ze stalowym zgrzytem

przebiła krwistoczerwoną kolczugę i przeszyła Murga na wylot. Nieświadom w swym obłędzie faktu, że właśnie otrzymał śmiertelną ranę, Taur Urgas ponownie wzniósł miecz. Brakło mu sił i wypuścił broń ze zdrętwiałych dłoni. Oszołomiony, z niedowierzaniem zapatrzył się w sterczące z piersi ostrze. Z ust bryznęła mu krwista piana. Zakrzywił palce niczym szpony, chcąc wydrapać przeciwnikowi oczy, lecz Cho-Hag odepchnął jego ręce z pogardą, wyciągając z ciała Murga zakrzywioną klingę. – To już koniec – oznajmił lodowatym tonem. – Nie – wychrypiał Taur Urgas, próbując dobyć zza pasa ciężki sztylet. Cho-Hag z lodowatą obojętnością obserwował próżne wysiłki wroga. Nagle król Murgów puścił ustami falę ciemnej krwi. Powoli zsunął się z siodła. Wciąż kaszląc krwią, dźwignął się na nogi i obrzucił obelgami człowieka, który zadał mu śmiertelną ranę. – To była dobra walka. – Cho-Hag uśmiechnął się ponuro i zawrócił konia. Murgo runął na ziemię, w ataku wściekłości zaczął rozdzierać palcami trawę. – Wracaj tu i walcz! – szlochał. – Wracaj! Cho-Hag obejrzał się przez ramię. – Przykro mi, wasza wysokość, ale wzywają mnie pilne obowiązki. Z pewnością zrozumiesz. – Spiął konia. – Wracaj! – zawodził Taur Urgas, charcząc krwią i wyzwiskami. – Wracaj! – Runął twarzą w zakrwawioną trawę. – Wracaj i walcz... – jęknął słabo. Gdy Cho-Hag ujrzał go po raz ostatni, umierający władca Cthol Murgos gryzł murawę i drżącymi palcami drapał ziemię. Wśród szeregów Murgów rozległo się wycie rozpaczy. Algarowie odpowiedzieli głośnymi wiwatami, gdy zwycięski Cho-Hag powrócił do swej armii. *** – Znów atakują – oznajmił chłodnym, profesjonalnym tonem generał Varana; obserwował falę nadciągających Mallorean. – Gdzie ten sygnał? – Rhodar spoglądał w dół rzeki. – Czemu Anheg tak się guzdrze? Pierwsze szeregi Mallorean uderzyły z ogłuszającym trzaskiem. Drasańscy pikinierzy dźgali swymi długimi pikami o szerokich grotach, siejąc zamęt wśród odzianych w czerwień napastników. Legiony, uniósłszy przed sobą tarcze, stworzyły mur, o który atakujący rozbili się, nie czyniąc żadnej szkody. Na polecenie dowódcy legioniści nieco obrócili tarcze i każdy przez szczelinę wysunął włócznię. Nie dorównywały długością drasańskim pikom, ale były dość długie. Wśród Mallorean rozległ się chóralny okrzyk bólu. Napastnicy padali na ziemię u stóp przeciwników. – Czy atak się załamie? – wydyszał Rhodar. Choć nigdy nie uczestniczył bezpośrednio w walce, za każdym razem głośno sapał. Varana ocenił w myśli siły napastników.

– Nie – stwierdził. – Nie tym razem. Wymyśliłeś już, jak wycofać wojska? Trudno to zrobić, póki walczą. – Dlatego właśnie zachowałem Mimbratów – wyjaśnił Rhodar. – Odpoczywają teraz, szykując się do ostatniej szarży. Gdy tylko Anheg da nam sygnał, Mandorallen i jego ludzie odepchną Mallorean. Wówczas reszta z nas ucieknie jak stado królików. – Szarża nie powstrzyma ich zbyt długo – przypomniał Varana. – Potem znów zaatakują. – Zajmiemy znów pozycje nieco dalej – rzekł Rhodar. – Powrót do szańca zabierze wam sporo czasu, jeśli coraz to będziecie robić przerwy na walkę. – Wiem o tym – warknął z irytacją Rhodar. – Masz jakiś lepszy pomysł? – Nie. Po prostu chciałem ci to uświadomić. – Gdzie ten sygnał? – powtórzył Rhodar. *** Na zboczu wzgórza oddalonego nieco od miejsca walk prostaczek z arendzkiego lasu grał na fujarce. Smutna melodia wznosiła się ku niebu. Chłopiec nie rozumiał, co to walka, i odszedł niepostrzeżenie. Teraz siedział samotnie na trawie w ciepłym porannym słońcu, całą swą duszę przelewając w dźwięki fujarki. Malloreański żołnierz, który zakradł się doń od tyłu, nie znał się na muzyce. Nie wiedział – i nie dbał o to – że chłopiec wygrywa najpiękniejszą pieśń, jaką kiedykolwiek słyszano. Melodia urwała się nagle, by już nigdy nie zabrzmieć. *** Do namiotu Ariany wciąż wnoszono rannych i wyczerpana Mimbratka musiała wkrótce podejmować okrutne decyzje. Odtąd zajmowała się opatrywaniem tylko tych, którzy mieli szanse wydobrzeć. Śmiertelnie ranni dostawali łyk gorzkiego naparu z ziół, łagodzącego ból, i spokojnie czekali na śmierć. Każda taka decyzja rozdzierała Arianie serce. Nagle w namiocie zjawił się Brand, Strażnik Rivy. Jego twarz wykrzywiał grymas rozpaczy. Kolczuga potężnego Rivanina ociekała krwią, na jego okrągłej tarczy pozostały ślady potężnych cięć miecza. Za nim trzej synowie dźwigali krwawiącego młodszego brata, Olbana. – Możesz się nim zająć? – poprosił Brand szorstko. Arianie jednak wystarczyło tylko jedno spojrzenie, by stwierdzić, że rana w piersi Olbana jest śmiertelna. – Mogę złagodzić ból – odparła wymijająco. Uklękła obok młodzieńca i przytknęła mu do ust kubek.

– Ojcze – rzekł słabo Olban, przełknąwszy łyk – muszę ci coś powiedzieć. – Zdążysz to zrobić później. Gdy wydobrzejesz. – Ja nie wydobrzeję, ojcze – wyszeptał. – Bzdura! – W głosie Branda jednak zabrakło wiary. – Mam mało czasu, ojcze. – Zakasłał słabo. – Posłuchaj, proszę. – No dobrze, Olbanie. – Strażnik nachylił się nad śmiertelnie rannym synem. – W Rivie... gdy zjawił się Belgarion... czułem się upokorzony tym, że cię zdetronizował. Nie mogłem tego znieść. – Znów zakasłał, na jego usta wystąpiła krwawa piana. – Powinieneś znać mnie lepiej – rzekł Brand łagodnie. – Teraz znam. – Olban westchnął. – Ale byłem młody i dumny, a Belgarion, jakiś prostak z Sendarii, pozbawił cię stanowiska, należnego tobie. – To nie było moje stanowisko. Należało do Belgariona, Rivańskiego Króla. Nie ma nic wspólnego ze stanowiskiem czy pozycją, lecz wyłącznie z obowiązkiem, i należy do niego, nie do mnie. – Nienawidziłem go – szeptał Olban. – Wszędzie za nim chodziłem. Dokądkolwiek szedł, skradałem się za nim. – Po co? – Z początku sam nie wiedziałem. A potem pewnego dnia opuścił salę tronową. Miał na sobie koronę i królewskie szaty, wydawał się taki dumny, jakby naprawdę był królem, a nie zwykłym sendarskim pomywaczem. Wówczas zrozumiałem, co muszę zrobić. Cisnąłem mu sztylet w plecy. Twarz Branda stężała nagle. – Potem przez długi czas próbowałem go unikać – ciągnął Olban. – Wiedziałem, że źle postąpiłem, zrozumiałem to w chwili, gdy sztylet wyleciał mi z palców. Pomyślałem, że jeśli będę się trzymał na uboczu, nigdy się nie dowie, że to ja próbowałem go zabić. Ale on ma niezwykłą moc, ojcze, potrafi odkryć to, czego nie dowiedziałby się żaden inny człowiek. Któregoś dnia sam mnie znalazł. Oddał mi sztylet, którym w niego cisnąłem, i powiedział, że nigdy nie wolno mi nikomu o tym wspominać. Zrobił to dla ciebie, ojcze, by ukryć przed tobą moją niesławę. Brand z kamienną twarzą powstał z ziemi. – Chodźcie – rzekł do pozostałych trzech synów. – Czeka nas walka. Nie mamy czasu dla zdrajców. – Odwrócił się plecami do umierającego syna. – Próbowałem odpłacić mu za jego łaskę, ojcze – rzekł Olban błagalnie. – Przysiągłem własnym życiem bronić jego królowej. Czy to się nie liczy? Twarz Branda przypominała kamienną maskę; stał bez ruchu, odwrócony plecami. Milczał. – Belgarion mi wybaczył – szepnął Olban. – Czy ty w głębi serca nie zdołasz mi wybaczyć? – Nie. Nie mogę. – Błagam, ojcze. Nie masz dla mnie nawet jednej łzy? – Ani jednej – odparł Brand, lecz Ariana była pewna, że kłamie. Oczy ponurego mężczyzny w szarym stroju lśniły, lecz jego twarz nadal

przypominała granit. Bez słowa wyszedł z namiotu. Bracia kolejno uścisnęli Olbanowi dłoń, po czym ruszyli za ojcem. Olban płakał cicho. Powoli opuszczały go siły. Jakiś czas leżał w półdrzemce na noszach, potem spróbował dźwignąć się, gestem wezwał Mimbratkę. Ariana uklękła obok. Słuchała w milczeniu. – Proszę – wyszeptał. – Proszę, powtórz jej wysokości to, co powiedziałem memu ojcu, i powiedz, jak bardzo mi przykro. Cicho umarł w jej ramionach. Nie miała czasu go opłakiwać, bo w tym momencie trzech Sendarów wniosło do namiotu pułkownika Brendiga, który miał zmiażdżoną rękę. – Burzyliśmy most prowadzący do miasta – wyjaśnił jeden z Sendarów. – Podpora nie chciała ustąpić i pułkownik zrąbał ją własnoręcznie. Gdy wreszcie pękła, belki zwaliły się wprost na niego. Ariana zbadała rękę Brendiga. – Lękam się, iż remedium nie znajdę, panie – oznajmiła. – Trzeba ją obciąć, by gangreną tknięta życia twego ze sobą nie zabrała. Brendig skinął głową spokojnie. – Tego się właśnie spodziewałem – rzekł. – Bierzmy się zatem do roboty. *** – Jest! – krzyknął król Rhodar, wskazując w dół rzeki. – Zielony dym. To sygnał. Możemy zaczynać odwrót. Generał Varana jednak patrzył na brzeg od strony przeciwnej. – Obawiam się, że już za późno, wasza wysokość – powiedział cicho. – Na zachód od nas do rzeki dotarła właśnie kolumna Mallorean i Nadraków. Wygląda na to, że odcięli nam drogę.

Rozdział XVIII Wieść o śmierci Taura Urgasa rozeszła się wśród Murgów niczym pożar lasu i odziani w czerń żołnierze stracili wolę walki. Wszyscy co prawda bali się Taura Urgasa, lecz jego obłąkańcza odwaga sprawiała, iż oni także czuli się niezwyciężeni. Mieli wrażenie, że nic nie zdoła stanąć mu na drodze, a oni jako narzędzie jego brutalnej woli są niepokonani. Po śmierci króla każdy z Murgów poczuł strach uświadamiający mu, iż on także może zginąć, i bezlitosny napór murgoskiej armii na oddziały Zachodu osłabł. Król Cho-Hag z ponurą satysfakcją obserwował załamanie murgoskich szeregów. Po dłuższej chwili zawrócił, kierując się ku liniom piechoty i mimbrackim rycerzom, by naradzić się z resztą wodzów. Spomiędzy Sendarów wyłonił się król Fulrach. Pulchny monarcha o brązowej brodzie wyglądał niemal komicznie w napierśniku z brązu, lecz jego miecz ociekał krwią, a hełm był wgnieciony w paru miejscach na pamiątkę ciosów przeciwników. – Widziałeś już sygnał Anhega? – spytał. Cho-Hag pokręcił głową. – Powinien się pojawić lada moment – rzekł. – Lepiej się przygotujmy. Widziałeś Korodullina? – Zajmują się nim medycy – odparł Fulrach. – Jest ranny? – W głosie Cho-Haga zabrzmiało zdumienie. – To chyba nic poważnego. Pomagał przyjacielowi, baronowi Vo Ebor, i jeden z Murgów trafił go maczugą w głowę. Hełm przyjął na siebie niemal całą siłę ciosu. Korodullin krwawi nieco z uszu, lecz medycy twierdzą, że wyzdrowieje. Natomiast baron jest w znacznie gorszym stanie. – Kto zatem dowodzi Mimbratami? – Sir Andorig. W walce dobrze sobie radzi, ale trudno go nazwać bystrym. Cho-Hag zaśmiał się krótko. – Właśnie opisałeś większość Arendów, mój przyjacielu. Świetnie radzą sobie w walce i wszystkim brakuje nieco rozumu. – Zsiadł ostrożnie z konia, przytrzymując się siodła, bo osłabione nogi ugięły się pod nim. – Podejmijmy decyzję bez pomocy Andoriga. – Spojrzał na wycofujących się Murgów. – Gdy tylko ujrzymy sygnał Anhega, wycofajmy się jak najszybciej. W tej chwili wśród Murgów panuje zamęt, ale kiedy szok minie, pozbierają się szybko. Fulrach przytaknął. – Naprawdę zabiłeś w pojedynku Taura Urgasa? Cho-Hag skinął głową.

– Trudno to nazwać pojedynkiem. Wpadł w szał, nie próbował się nawet bronić. Kiedy pojawi się sygnał Anhega, każemy Mimbratom przypuścić atak na pierwsze szeregi Murgów. Tamci zapewne rzucą się do ucieczki, a ja ruszę za nimi wraz z moimi klanami. To da piechocie czas na wycofanie się w górę rzeki. Wraz z Andorigiem zatrzymamy Murgów, żebyście zdążyli się wycofać. Jak to oceniasz? – Całkiem rozsądne – odparł król Fulrach. – Myślisz, że spróbują ruszyć za nami? Cho-Hag uśmiechnął się szeroko. – Postaram się ich do tego zniechęcić. Masz pojęcie, co się dzieje na drugim brzegu? – Trudno powiedzieć, ale nie wygląda to zbyt dobrze. – Czy w jakikolwiek sposób moglibyśmy im pomóc? – Chwilowo nic nie przychodzi mi do głowy. – Mnie też nie. – Cho-Hag z powrotem dźwignął się na grzbiet konia. – Przekażę Andorigowi instrukcje. Wypatruj sygnału Anhega. *** – Belgaracie! – krzyknęła bezgłośnie Ce’Nedra, ściskając mocno w dłoni amulet na szyi. – Belgaracie, słyszysz mnie? Stała kilkanaście kroków od nieprzytomnej Polgary, przy której krzątał się Durnik. Mocno zacisnąwszy powieki, koncentrowała się na przesyłaniu w niebo myśli, całym sercem sięgając ku wiekowemu czarodziejowi. – Ce’Nedra? – Głos starca zabrzmiał wyraźnie, jakby Belgarath stał obok niej. – Co ty wyprawiasz? Gdzie jest Polgara? – Och, Belgaracie! – Księżniczka niemal rozpłakała się z ulgi. – Pomóż nam. Lady Polgara jest nieprzytomna, a Malloreanie znów atakują. Oni nas mordują, Belgaracie. Pomóż. – Powoli – rzekł czarodziej ostro. – Co się stało z Pol? Gdzie jesteście? – Jesteśmy w Thull Mardu. Musieliśmy zająć miasto, żeby cherecka flota mogła przepłynąć w dół rzeki. Malloreanie i Murgowie zaskoczyli nas, podkradli się niepostrzeżenie. Atakują od wczesnego rana. Belgarath zaklął. – Co się stało Pol? – spytał ostro. – Grolimowie sprowadzili tu straszną burzę, a potem pojawiła się mgła. Lady Polgara i Beldin przywołali wiatr i wtedy zemdlała. Beldin mówi, że jest wyczerpana i że powinniśmy pozwolić jej spać. – Gdzie jest Beldin? – Powiedział, że będzie miał oko na Grolimów. Możesz nam pomóc? – Ce’Nedro, jestem tysiąc kilometrów od was. Wraz z Garionem i Silkiem dotarliśmy do Mallorei, Torak jest tuż-tuż. Jeśli choć podniosę rękę, obudzi się. A Garion nie jest jeszcze gotowy. – A zatem nie ma nadziei – jęknęła Ce’Nedra.

– Przestań – warknął. – Nie czas na ataki histerii. Obudź Polgarę. – Próbowaliśmy. Beldin mówi, że musimy pozwolić jej odpocząć. – Może odpocząć później. Czy masz gdzieś pod ręką torbę, którą zawsze nosi ze sobą? Tę, w której przechowuje zioła? – Tak, chyba tak. Durnik ją miał. – Jest z tobą Durnik? To dobrze. Teraz słuchaj uważnie. Znajdź torbę i otwórz ją. To, czego szukasz, będzie w jedwabnej sakiewce. Nie otwieraj żadnych słoi ani butelek, Polgara przechowuje w nich trucizny. W jednym z jedwabnych woreczków znajdziesz żółty proszek, ma bardzo ostry zapach. Wsyp łyżeczkę do kociołka wrzącej wody, postaw go przy głowie Polgary i nakryj jej twarz płaszczem, tak by wdychała opary. – I co to zrobi? – Obudzi ją. – Ale Beldin powiedział... – Nie sprzeczaj się ze mną. Polgara się obudzi, te opary obudziłyby nieboszczyka. Gdy tylko się ocknie, będzie wiedziała, co robić. Ce’Nedra wciąż się wahała. – Jest tam Garion? – zapytała. – Śpi. Mieliśmy wczoraj ciężką noc. – Kiedy się obudzi, powtórz mu, że go kocham – powiedziała to bardzo szybko, jakby się bała, że jeśli się zastanowi, nie zdoła wykrztusić nawet słowa. – Po co mieszać mu w głowie, Ce’Nedro? – Jak możesz! – Tylko się droczę. Powtórzę mu. A teraz bierz się do pracy i więcej mi nie przeszkadzaj. Próbuję podkraść się do Toraka, a trochę trudno się skradać, kiedy krzyczysz do kogoś odległego o tysiąc kilometrów. – Ja nie krzyczę. – Ależ krzyczysz. W bardzo szczególny sposób, nie zmienia to jednak faktu. Teraz wypuść z ręki amulet i bierz się do roboty. – Jego głos zaniknął. Durnik rzecz jasna nigdy by tego nie zrozumiał, toteż Ce’Nedra działała sama. Zaczęła grzebać w bagażach i szybko znalazła niewielki kociołek. Napełniła go wodą i powiesiła nad ogniem, który kowal rozpalił poprzedniej nocy. Następnie otworzyła torbę Polgary. Podarek stał u jej boku, patrząc ciekawie. – Co robisz, księżniczko? – Durnik wciąż czuwał nad Polgarą. – Szykuję coś, co pomoże jej odpocząć – skłamała. – Na pewno wiesz, co robisz? Niektóre z tych ziół są bardzo niebezpieczne. – Wiem, jakiego szukam. Zaufaj mi, Durniku. Znalazła proszek. Wydzielał drażniący, ostry zapach, aż do oczu napłynęły jej łzy. Starannie odmierzyła szczyptę i wrzuciła do kociołka. Z wody wzniosły się cuchnące opary. Odwróciwszy twarz, zaniosła kociołek do miejsca, gdzie leżała Polgara. Ustawiła go obok bladej, uśpionej twarzy czarodziejki, po czym nakryła ją płaszczem.

– Daj mi patyk – poleciła kowalowi. Bez przekonania wręczył jej złamaną strzałę. Ce’Nedra ostrożnie podparła płaszcz, by zaimprowizowanym namiotem osłaniać kociołek i twarz Polgary. – Co teraz? – spytał Durnik. – Teraz czekamy – odparła. W tym momencie na trawiastym zboczu, otaczającym wąski pasek plaży, pojawiła się grupa sendarskich żołnierzy. Na ich kaftanach były plamy krwi, kilku miało świeże opatrunki. Lecz w odróżnieniu od innych rannych, ci wciąż trzymali w dłoniach broń. Ukryta pod płaszczem Polgara zaczęła kasłać. – Co ty wyprawiasz, księżniczko?! – Durnik zerwał przykrycie z twarzy czarodziejki. – To było konieczne – odparła Ce’Nedra. – Rozmawiałam z Belgarathem. Powiedział, że muszę ją obudzić, i wyjaśnił, jak to zrobić. – Zrobisz jej krzywdę – rzucił Durnik oskarżycielsko. Ze złością kopnął parujący kociołek, który poturlał się w stronę wody. Polgara zatrzepotała powiekami. Wciąż kasłała głośno. Gdy otworzyła oczy, spojrzała na nich pustym wzrokiem. – Znajdzie się może kropla wody? – spytał jeden z rannych Sendarów. – Macie tu całą rzekę – odparła z roztargnieniem Ce’Nedra, wpatrując się uważnie w twarz czarodziejki. Durnik spojrzał na Sendarów ze zdumieniem i nagle sięgnął po miecz. Lecz żołnierze w sendarskich kaftanach zeskoczyli ze zbocza i rzucili się na nich. Trzeba było trzech, by rozbroić potężnego kowala i przytrzymać mu ręce. – Nie jesteście Sendarami! – wykrzyknął Durnik, szamocząc się z napastnikami. – Cóż za bystra uwaga – odparł jeden z nich, a mówił tak gardłowo, że prawie niezrozumiale. Kolejny dobył miecza i stanął nad oszołomioną Polgarą. – Przestań się wyrywać, przyjacielu – posłał Durnikowi paskudny uśmieszek – albo zabiję tę kobietę. – Kim jesteście? – spytała z oburzeniem Ce’Nedra. – I co tu robicie? – Jesteśmy członkami gwardii cesarskiej – wyjaśnił mężczyzna z mieczem uprzejmie. – Przybywamy, wasza wysokość, by przekazać ci zaproszenie jego cesarskiej wysokości ’Zakatha, cesarza Mallorei. Jego wysokość prosi, byś zaszczyciła go odwiedzinami. – Spojrzał na swoich ludzi. – Bierzcie ich – polecił. – Zbierajmy się stąd, nim ktoś się zjawi i zacznie zadawać pytania. *** – Okopują się – zameldował królowi Rhodarowi Hettar, wskazując gestem na zachód, gdzie nowo przybyłe oddziały blokowały im drogę odwrotu. – Zdążyli już wykopać rowy od rzeki na pół mili w głąb lądu. – Nie zdołamy jakoś ich okrążyć? – spytał Rhodar.

Hettar pokręcił głową. – Po bokach czekają tłumy Nadraków. – Zatem będziemy musieli przebić się przez nich – zadecydował król Drasni. – Moja jazda nie zdoła atakować rowów – zaoponował Hettar. – Przypuścimy atak oddziałami piechoty – oznajmił Rhodar. – Łuki z Asturii mają większy zasięg niż krótkie łuki malloreańskie. Wykorzystamy tę przewagę. Przesuniemy łuczników na czoło, zasypią strzałami same okopy i malloreańskich łuczników. Pikinierzy ruszą pierwsi. – Zlany potem tłusty monarcha spojrzał na generała Varanę. – Czy gdy otworzymy przejście, twoi legioniści zdołają oczyścić wykopy? Varana skinął głową. – Szkolimy naszych żołnierzy do walki w okopach. Załatwimy to. – Rannych zabierzemy z głównymi siłami – ciągnął Rhodar. – Niech ktoś znajdzie Polgarę i księżniczkę. Czas ruszać. – A jakież zadanie przeznaczyłeś lordowi Hettarowi i mnie? – spytał Mandorallen. Zbroja wielkiego rycerza była podrapana i powgniatana, przemawiał jednak spokojnie, jakby przez cały ranek nie uczestniczył w ciężkich walkach. – Chcę, żebyście wraz z rycerzami chronili nasze tyły – powiedział Rhodar. – Nie dopuszczajcie do mnie tamtej armii – odwrócił się do Hettara. – A ty i twoje klany zajmijcie się Nadrakami. Wolałbym, by nie rzucili się na nas, gdy będziemy zajęci w okopach. – To desperackie posunięcie, królu Rhodarze – zauważył z powagą generał Varana. – Atak na nawet zaimprowizowane umocnienia zawsze drogo kosztuje, a tutaj dodatkowo atakuje nas z tyłu cała armia. Jeśli tamci odeprą atak, znajdziecie się między dwiema przeważającymi siłami. Zmiażdżą was w pył. – Wiem – przyznał Rhodar ponuro – lecz przebicie się przez blokujące nas oddziały to jedyna nadzieja ucieczki. Musimy zawrócić w górę rzeki. Powiedz swoim ludziom, że muszą zająć okopy już w pierwszym ataku, w przeciwnym razie zginiemy tutaj. Powodzenia, panowie. Mandorallen raz jeszcze poprowadził zakutych w stal rycerzy do druzgocącej szarży i raz jeszcze Malloreanie cofnęli się gwałtownie, kiedy mimbraccy jeźdźcy uderzyli z impetem w ich pierwsze szeregi. Tym razem jednak, gdy tylko wróg się wycofał, pikinierzy i legioniści zrobili zwrot w lewo i ruszyli truchtem naprzód, podążając za Sendarami i Asturami, którzy zaczęli już odwrót na zachód. Opóźniające działania mimbrackich rycerzy okazały się bardzo kosztowne. Tu i tam po polu bitwy galopowały konie bez jeźdźców, wzmagały jeszcze chaos i tratowały malloreańską piechotę. Pośród czerwonych tunik, zaściełających pole, tu i ówdzie połyskiwała samotna lśniąca zbroja powalonego rycerza. Raz po raz Mimbraci przypuszczali atak na prące do przodu fale czerwieni, spowalniali Mallorean, ale ich nie zatrzymywali. – Będzie ciasno, wasza wysokość – zauważył generał Varana, gdy wraz

z królem Rhodarem jechali ku pospiesznie przygotowanym umocnieniom. – Nawet jeśli się przebijemy, tuż za sobą będziemy mieć malloreańską armię. – Masz wielki talent dostrzegania rzeczy oczywistych, generale – stwierdził Rhodar. – Gdy tylko się wydostaniemy, przesuniemy łuczników na tyły. Będą powstrzymywać Mallorean strzałami. – Póki nie zabraknie wam strzał – dodał Varana. – Kiedy się przebijemy, poślę przodem Algarów. Przy kataraktach czekają całe wozy Fulracha pełne strzał. – Dwa dni marszu stąd. – Zawsze dostrzegasz tylko ciemną stronę wszystkiego? – Po prostu próbuję przewidywać, wasza wysokość. – A mógłbyś to robić gdzie indziej? *** Algarscy jeźdźcy przesunęli się na prawą flankę uciekającej armii. Zebrani w niewielkie grupki szykowali się do ataku na Nadraków ustawionych na wzgórzach nad rzeką. Hettar jechał przodem, jego długi kosmyk fruwał w powietrzu, dobyta szabla lśniła, oczy połyskiwały niczym dwa kamienie. Z początku zdawało się, że Nadrakowie czekają na atak. Potem jednak, o dziwo, zawrócili i pospieszyli ku rzece. Od uciekających oddziałów odłączył się niewielki oddziałek, pół tuzina ludzi, którzy jechali pod nadracką barierą. Grupka ta ruszyła ku zbliżającym się Algarom. Jeden z jeźdźców wymachiwał krótkim kijem, do którego przywiązana była biała szmata. Gdy od Hettara dzieliło ich jakieś sto kroków, jeźdźcy ściągnęli wodze. – Muszę pomówić z Rhodarem! – krzyknął przenikliwie jeden z Nadraków, wysoki, wychudzony, z twarzą poznaczoną bliznami po ospie. Na głowie miał koronę. – To jakiś podstęp?! – odkrzyknął Hettar. – Oczywiście, durniu! – odparł chudzielec. – Ale tym razem nie skierowany przeciw wam. Natychmiast zaprowadź mnie do Rhodara. – Miej na nich oko – polecił pobliskiemu wodzowi klanu Hettar; wskazał Nadraków, którzy zbliżali się ku malloreańskim okopom przegradzającym drogę armii. – Ja zaprowadzę tego wariata do króla Rhodara. Zawrócił i powiódł grupkę nadrackich wojowników w stronę nadciągającej piechoty. – Rhodarze! – wrzasnął chudzielec w koronie na widok drasańskiego króla. – Nigdy nie odpowiadasz na listy? – Co ty wyprawiasz, Drosto? – zawołał Rhodar. – Przechodzę na waszą stronę – oznajmił król Drosta lek Thun i zaśmiał się niemal histerycznie. – Od tygodni pozostaję w kontakcie z twoją królową. Nie dostałeś jej wiadomości? – Myślałem, że coś kombinujesz.

– Oczywiście, że kombinuję. Zawsze mam coś w rękawie. W tej chwili moja armia otwiera wam drogę ucieczki. Bo chcecie przecież uciec, prawda? – Oczywiście. – Ja także. Moi żołnierze wyrżną Mallorean w okopach, a potem możemy stąd zwiewać. – Nie ufam ci, Drosto – powiedział prosto z mostu Rhodar. – Rhodarze – rzekł Drosta z udanym smutkiem. – Jak możesz mówić coś takiego staremu przyjacielowi? – Zachichotał nerwowo, piskliwie. – Chcę wiedzieć, czemu zmieniasz stronę w samym środku bitwy. Zwłaszcza że twoi wygrywają. – Rhodarze, w moim królestwie roi się od Mallorean. Jeśli nie pomogę ci ich pokonać, ’Zakath po prostu wchłonie Gar og Nadrak. To zbyt długa i skomplikowana sprawa, by teraz ją omawiać. Przyjmiesz moją pomoc? – Przyjmę każdą pomoc. – To dobrze. Później upijemy się razem i porozmawiamy o wszystkim, ale tymczasem wynośmy się stąd, nim ’Zakath usłyszy, co się dzieje, i osobiście przybędzie po moją głowę. – Władca Gar og Nadrak znowu zaśmiał się piskliwie, histerycznie. – Zrobiłem to, Rhodarze! – wykrzyknął. – Zdradziłem ’Zakatha z Mallorei i uszedłem z życiem! – Jeszcze nie uszedłeś, Drosto – przypomniał Rhodar cierpko. – Ale ujdę, o ile uciekniemy dość szybko, a w tej chwili mam ogromną ochotę na szybką jazdę. *** Straszliwy cesarz bezkresnej Mallorei był mężczyzną średniego wzrostu, o lśniących czarnych włosach i oliwkowej cerze. Rysy miał regularne, wręcz piękne, lecz w oczach kryła się głęboka melancholia. Liczył sobie jakieś trzydzieści pięć lat, nosił prostą płócienną szatę bez żadnych ozdób zdradzających wysoką pozycję. Jego pawilon stał pośrodku malloreańskiego obozu, olbrzymiego morza namiotów rozbitych na równinach Mishrak ac Thull. Na ubitej ziemi rozłożono bezcenne malloreańskie kobierce, a ustawione wewnątrz stoliki i krzesła były zdobione we wzory ze złota i macicy perłowej. Płonące świece napełniały pawilon złocistym blaskiem. Gdzieś w pobliżu grupka muzyków wygrywała tęskne melodie. Cesarzowi towarzyszyła młoda kotka, pospolita pręgowana buraska. ’Zakath patrzył, jak kotka podkrada się do kawałka zgniecionego pergaminu, stąpając bezszelestnie po dywanie, i wpatruje się w zdobycz z ogromnym skupieniem. Gdy gwardziści wprowadzili do pawilonu księżniczkę Ce’Nedrę i jej towarzyszy, ’Zakath uniósł dłoń w geście nakazującym milczenie; nie odrywał wzroku od kotki. – Poluje – mruknął. Kotka podkradła się bliżej kulki z pergaminu. Przykucnęła nerwowo.

Zakołysała się, machnęła ogonem, a potem zaatakowała zdobycz. Pergamin zaszeleścił głośno i przestraszona podskoczyła. Potem pacnęła kulkę łapą i goniła ją po podłodze. ’Zakath uśmiechnął się melancholijnie. – Młody kot. Musi się jeszcze wiele nauczyć. – Wstał i skłonił się przed Ce’Nedrą. – Wasza imperialna wysokość – powitał ją oficjalnie. Głos miał dźwięczny, lecz pobrzmiewała w nim niepokojąca, martwa nuta. – Witam waszą cesarską wysokość. – Ce’Nedra skłoniła głowę. – Proszę, mości Durniku – rzekł ’Zakath do kowala, wciąż podtrzymującego oszołomioną Polgarę. – Pozwól tej damie spocząć tutaj – wskazał kanapę. – Natychmiast poślę po moich medyków, którzy zajmą się jej niedyspozycją. – To miłe ze strony waszej wysokości. – Ce’Nedra wpatrywała się uważnie w twarz ’Zakatha, próbując odgadnąć prawdziwe zamiary władcy Mallorei. – Podobna grzeczność zdumiewa nas, zwłaszcza biorąc pod uwagę okoliczności. ’Zakath uśmiechnął się z lekką drwiną. – A oczywiście wszyscy Malloreanie to oszalali fanatycy, podobnie jak Murgowie. Grzeczność do nas nie pasuje, prawda? – Niewiele wiemy o Mallorei i jej mieszkańcach – odparła księżniczka. Nie była pewna, czego oczekiwać. – Zdumiewające! Ja zdołałem zgromadzić mnóstwo informacji na temat twojego ojca i przyjaciół Alornów. – Wasza wysokość ma do pomocy Grolimów, a my musimy polegać na zwykłych ludziach. – Grolimowie są przereklamowani, księżniczko. Przede wszystkim podlegają Torakowi, później własnej hierarchii. Mówią mi tylko to, co sami chcą, choć od czasu do czasu udaje mi się wydobyć z któregoś z nich nieco dodatkowych informacji. To zachęca ich do uczciwości. W tym momencie do pawilonu wszedł służący. Padł na kolana i uderzył czołem w kobierzec. – Tak? – spytał ’Zakath. – Wasza cesarska wysokość kazał sprowadzić tu króla Thullów. – A tak, omal nie zapomniałem. Przepraszam na moment, księżniczko, muszę zająć się pewną kwestią. Proszę, rozgośćcie się wszyscy. – Przyjrzał się krytycznie zbroi Ce’Nedry. – Po obiedzie każę kobietom z mojego dworu, by znalazły stosowniejsze stroje dla ciebie i lady Polgary. Czy dziecko czegoś potrzebuje? – Zerknął ciekawie na Podarka, który w skupieniu przyglądał się kotce. – Niczego mu nie brak, wasza wysokość – zapewniła Ce’Nedra. Jej umysł pracował na pełnych obrotach. Może poradzi sobie z tym uprzejmym człowiekiem łatwiej, niż oczekiwała. – Przyprowadźcie króla Thullów – rozkazał ’Zakath znużonym głosem. – Natychmiast, wasza cesarska wysokość. – Służący wstał i zgięty w głębokim ukłonie wycofał się z pawilonu. Gethell, władca Mishrak ac Thull, był mocno zbudowanym mężczyzną

o matowych, tłustych włosach barwy błota. Twarz miał kredowobiałą, dygotał. – Wa-wasza cesarska wysokość – wyjąkał łamiącym się głosem. – Zapomniałeś o ukłonie, Gethellu – przypomniał mu ’Zakath łagodnie. Jeden z malloreańskich gwardzistów uderzył Gethella pięścią w brzuch. Władca Thullów zgiął się wpół i jęknął. – Znacznie lepiej – powiedział ’Zakath z aprobatą. – Wezwałem cię tutaj z powodu niepokojących wieści, które dotarły do mnie z pola walki. Podobno twoje oddziały nie zachowywały się jak należy podczas walki w Thull Mardu. Nie jestem żołnierzem, zdaje mi się jednak, iż mogli znieść przynajmniej jedną szarżę mimbrackich rycerzy, nim uciekli. Poinformowano mnie wszakże, iż tak się nie stało. Możesz to jakoś wyjaśnić? Gethell zaczął bełkotać nieskładnie. – Tak też sądziłem – rzekł ’Zakath. – Z doświadczenia wiem, iż wszelkie niedociągnięcia poddanych wynikają ze złego przywództwa. Jak widać, nie zadałeś sobie trudu i nie dodałeś swym ludziom odwagi. To z twej strony poważne zaniedbanie. – Wybacz mi, straszliwy ’Zakacie – wyjęczał król Thullów, w przerażeniu padając na kolana. – Ależ wybaczam ci, mój drogi. Jak mógłbyś sądzić, że będzie inaczej? Należy ci się jednak jakaś reprymenda, nie sądzisz? – Przyjmuję pełną odpowiedzialność. – Gethell nie podnosił się z klęczek. – Wspaniale, naprawdę cudownie. Jakże się cieszę, że dobrze się rozumiemy. Zdołaliśmy uniknąć nieprzyjemnych sporów. – Odwrócił się do służącego. – Zechcesz wyprowadzić króla Gethella i kazać go wychłostać? – poprosił. – Natychmiast, wasza cesarska wysokość. Oczy Gethella niemal wyszły z orbit, gdy dwaj żołnierze podnieśli go z ziemi. – A co z nim poczniemy po tej chłoście? – zastanawiał się głośno ’Zakath. Na chwilę umilkł. – Już wiem. Macie pod ręką trochę solidnego drewna? – Jesteśmy na stepach, wasza imperialna wysokość. – Co za szkoda! – ’Zakath westchnął. – Zamierzałem cię ukrzyżować, Gethellu, ale widać muszę zrezygnować z tego pomysłu. Pięćdziesiąt dodatkowych batów musi wystarczyć. Gethell wydawał z siebie dziwne dźwięki. – Daj spokój, mój drogi, to nie ma sensu. Jesteś przecież królem i musisz dać dobry przykład swoim ludziom. Uciekaj już, mam gości. Liczę, że twoja publiczna chłosta zachęci żołnierzy, by lepiej się spisywali. Z pewnością pomyślą, że jeśli tobie zrobiłem coś takiego, ich potraktuję znacznie, znacznie gorzej. Kiedy dojdziesz do siebie, utwierdź ich w tym przekonaniu, bo gdyby to się powtórzyło, każę sprowadzić niezbędne drewno. Zabrać go – polecił żołnierzom, a do Ce’Nedry rzekł: – Przepraszam za to, wasza wysokość. Drobne detale administracyjne pochłaniają masę czasu. Żołnierze wywlekli z pawilonu szlochającego głośno króla Thullów. – Księżniczko Ce’Nedro, rozkazałem podać tobie i twoim przyjaciołom kolację – ciągnął ’Zakath. – Najlepsze smakołyki. Potem przygotujemy wam wygodne

kwatery. – Mam nadzieję, że to nie urazi waszej cesarskiej wysokości – zaczęła śmiało Ce’Nedra – ale jesteśmy ciekawi, co zamierzasz uczynić z nami w przyszłości. – Nie lękaj się, księżniczko – odparł’Zakath martwym głosem. – Dotarły do mnie wieści, że szaleniec Taur Urgas nie żyje. Nigdy nie zdołam odpłacić wam za tę przysługę i nie mam wobec was żadnych złych zamiarów. – Spojrzał w kąt namiotu, gdzie jego kotka, mrucząc w ekstazie, leżała z łapkami do góry na kolanach Podarka. Uśmiechnięty chłopczyk delikatnie głaskał ją po brzuszku. – Jakież to urocze – mruknął ’Zakath z dziwną melancholią. A potem cesarz bezkresnej Mallorei powstał i podszedł do kanapy, na której Durnik podtrzymywał lady Polgarę. – Moja królowo – rzekł, kłaniając się z wielkim szacunkiem. – Żadne słowa nie potrafią oddać twego piękna. Polgara otworzyła oczy i spojrzała na niego spokojnie. W sercu Ce’Nedry obudziła się gwałtowna nadzieja. Polgara była przytomna. – Wielceś uprzejmy, mój panie – odparła czarodziejka słabym głosem. – Jesteś przecież moją królową, Polgaro. I teraz rozumiem już tysiącletnią tęsknotę mojego boga. – Westchnął głęboko. – Co z nami zrobisz? – spytał Durnik, wciąż obejmując opiekuńczo Polgarę. ’Zakath ponownie westchnął. – Bóg mojego ludu nie jest dobrym, łagodnym bogiem. Gdybym to ja podejmował decyzje, wszystko wyglądałoby inaczej. Nie zasięgał jednak mojej rady. Jestem Angarakiem, muszę być posłuszny woli Toraka. Bóg Smok porusza się we śnie, a ja muszę słuchać jego rozkazów. Choć sprawia mi to ogromny ból, muszę przekazać was Grolimom. Oni zawiozą was do Zedara, ucznia Toraka, który czeka w Cthol Mishrak, Mieście Nocy. Tam Torak zadecyduje o waszym losie.

Część trzecia

MALLOREA

Rozdział XIX Przez niemal tydzień pozostali w obozie malloreańskim jako osobiści goście cesarza ’Zakatha, którego z nieznanych powodów zdawało się cieszyć ich towarzystwo. Przydzielono im kwatery w labiryncie jedwabnych namiotów i pawilonów, a służba cesarska zapewniała im wszystkie wygody. Ów dziwny człowiek o smutnych oczach stanowił zagadkę dla księżniczki Ce’Nedry. Choć wydawał się wcieleniem uprzejmości, przerażało ją wspomnienie rozmowy z królem Gethellem. Bezwzględność ’Zakatha była tym straszniejsza, że ani na moment nie tracił panowania nad sobą. Zdawało się też, że nigdy nie sypia, a gdy często w środku nocy z jakichś przyczyn ogarniała go ochota na rozmowę, posyłał po Ce’Nedrę. Nigdy nie przepraszał, że jej przeszkodził, zupełnie jakby nie przyszło mu do głowy, że mogła być zajęta czymś innym. – Gdzie król Rhodar przeszedł wyszkolenie wojskowe? – spytał podczas jednej z nocnych rozmów. – Żadna z zebranych o nim informacji nie wskazywała, iż ma podobny talent. – Cesarz siedział w miękkim fotelu, na kolanach trzymał drzemiącą kotkę. – Naprawdę nie wiem, wasza wysokość. – Ce’Nedra z roztargnieniem bawiła się rękawem jedwabnej sukni, którą dostarczono jej jeszcze pierwszego dnia. – Poznałam go zaledwie zeszłej zimy. – Niezwykłe – zastanawiał się głośno ’Zakath. – Zakładaliśmy, że to stary głupiec, ślepo zakochany w młodej żonie. Nigdy nie uważaliśmy go za możliwe zagrożenie. Całą uwagę skupialiśmy na Brandzie i Anhegu. Brand jest zbyt skromny, by być dobrym przywódcą, natomiast Anheg wydał nam się zbyt roztargniony. Wtedy Rhodar przejął dowództwo. Alornowie to prawdziwa enigma, prawda? Jak wytrzymuje z nimi taka rozsądna Tolnedranka? Uśmiechnęła się przelotnie. – Mają w sobie pewien urok, wasza wysokość – odparła kpiąco. – Gdzie jest Belgarion? – Pytanie to padło bez najmniejszego ostrzeżenia. – Nie wiemy, wasza wysokość – powiedziała Ce’Nedra oględnie. – Lady Polgara wpadła w furię, gdy zniknął. – W towarzystwie Belgaratha i Kheldara – dodał imperator. – Słyszeliśmy o waszych poszukiwaniach. Powiedz mi, księżniczko, czy wziął ze sobą Cthrag Yaskę? – Cthrag Yaskę? – Płonący kamień. Wy na Zachodzie nazywacie go Klejnotem Aldura. – Nie wolno mi o tym mówić, wasza wysokość – odparła wyniośle. – Jestem

pewna, iż uprzejmość nie pozwoli ci wyciągać tych informacji siłą. – Księżniczko, trochę grzeczności z twojej strony nie zawadzi – upomniał ją. – Przepraszam, wasza wysokość. – Obdarzyła go szybkim, dziecinnym uśmieszkiem, który zawsze stanowił jej najmocniejszą broń. ’Zakath uśmiechnął się łagodnie. – Przebiegła z ciebie młoda niewiasta, Ce’Nedro. – Tak, wasza wysokość – przyznała. – Co sprawiło, że zapomnieliście z Taurem Urgasem o dzielącej was wrogości i razem wystąpiliście przeciw nam? – Chciała pokazać, że ona także umie zadawać zaskakujące pytania. – Nasz atak nie był wcale oznaką jedności, księżniczko. Po prostu zareagowałem na to, co robił Taur Urgas. – Nie rozumiem. – Dopóki tkwił w Rag Gosce, siedziałem spokojnie w Thull Zelik. Gdy tylko jednak wyruszył na północ, musiałem zareagować. Kraj Thullów ma zbyt wielkie znaczenie strategiczne, bym mógł pozwolić na zajęcie go przez wrogie siły. – A co dalej, ’Zakacie? – zagadnęła Ce’Nedra bezczelnie. – Taur Urgas nie żyje. Gdzie teraz poszukasz sobie wroga? Uśmiechnął się lodowato. – Jakże słabo nas rozumiesz, Ce’Nedro. Taur Urgas stanowił jedynie symbol fanatyzmu Murgów. Ctuchik nie żyje, Taur Urgas także, lecz Murgowie wciąż istnieją, tak jak istnieć będzie Mallorea, gdy ja odejdę. Nasza wrogość liczy sobie tysiące lat, wreszcie jednak imperator Mallorei może raz na zawsze zmiażdżyć Cthol Murgos i stać się niekwestionowanym władcą Angaraków. – Zatem chodzi ci tylko o władzę? – A jest coś jeszcze? – spytał ze smutkiem. – Gdy byłem bardzo młody, sądziłem inaczej, wydarzenia jednak dowiodły, że się myliłem. – Po twarzy przebiegł mu grymas bólu. – Z czasem ty też to odkryjesz. W miarę upływu lat uczucie młodego Belgariona ostygnie, będzie myślał tylko o władzy. A wtedy wyruszymy przeciw sobie niczym dwie wielkie, niepowstrzymane fale. Nie zaatakuję go, póki nie zakończy edukacji. Zniszczenie człowieka, który nie rozumie w pełni, co się dzieje, nie przyniosłoby mi satysfakcji. Gdy straci wszystkie złudzenia i pozostanie mu tylko żądza władzy, wówczas będzie godnym przeciwnikiem. – Spojrzał na nią oczami martwymi i zimnymi jak kawałki lodu. – Zbyt długo już każę ci czuwać, księżniczko. Idź do łóżka, śnij o miłości i innych bzdurach. Ciesz się nimi, póki możesz. Następnego dnia wczesnym rankiem Ce’Nedra wkroczyła do pawilonu, gdzie spoczywała Polgara odzyskująca siły po walce z Grolimami pod Thull Mardu. Czarodziejka była przytomna, lecz nadal bardzo słaba. – On też jest obłąkany, jak Taur Urgas – powiedziała księżniczka. – Idea zostania najwyższym władcą Angaraków opętała go do tego stopnia, że nie zwraca nawet uwagi, co zamierzamy. – Wszystko może się zmienić, gdy Anheg zacznie zatapiać jego statki – odparła Polgara. – W tej chwili nic nie możemy zrobić. Po prostu słuchaj

i zachowuj się spokojnie, bądź uprzejma. – Myślisz, że powinniśmy spróbować uciec? – Nie. Ce’Nedra spojrzała na nią zaskoczona. – To, co się dzieje, ma się zdarzyć. Istnieje powód, dla którego my we czworo – ty, Durnik, Podarek i ja – mamy wyruszyć do Mallorei. Nie mieszajmy się do tego. – Wiedziałaś, że tak się stanie? Polgara uśmiechnęła się ze znużeniem. – Wiedziałam, dokąd zmierzamy, ale nie, jak do tego dojdzie. ’Zakath w niczym nie przeszkadza, więc go nie drażnij. Księżniczka westchnęła z rezygnacją. – Jak sobie życzysz, lady Polgaro. Wczesnym popołudniem tego samego dnia do imperatora ’Zakatha dotarły pierwsze raporty o działalności króla Anhega na Morzu Wschodnim. Obecna przy tym Ce’Nedra ze skrywaną satysfakcją patrzyła, jak lodowaty władca po raz pierwszy wykazuje oznaki irytacji. – Jesteś tego pewien? – spytał ostro posłańca, który trzymał w drżącej dłoni pergamin. – Przyniosłem tylko wiadomość, panie – wyjęczał posłaniec, przerażony gniewem cesarza. – Byłeś w Thull Zelik, gdy przypłynęły statki? – Tylko jeden statek, panie. – Jeden z pięćdziesięciu? – ’Zakath z niedowierzaniem pokręcił głową. – A co z pozostałymi? Płynęły przy brzegu? – Marynarze twierdzili, że nie, wasza cesarska wysokość. – Czy Anheg z Chereku to zupełny barbarzyńca?! – wykrzyknął ’Zakath, zwracając się do Ce’Nedry. – Każdy z tych statków przewoził dwustu ludzi! – Król Anheg to Alorn, wasza wysokość – odpowiedziała Ce’Nedra chłodno. – Alornowie są nieprzewidywalni. ’Zakath z wyraźnym wysiłkiem opanował emocje. – Rozumiem – rzekł po chwili zastanowienia. – Od początku mieliście taki plan, prawda, księżniczko? Cały atak na Thull Mardu stanowił jedynie zmyłkę. – Nie do końca, wasza wysokość. Zapewniono mnie, że przeprawa floty wymagała zneutralizowania miasta. – Dlaczego Anheg topi moich żołnierzy? Nie mam nic przeciwko Alornom. – Ale Torak ma, tak przynajmniej słyszałam. Będzie dowodził połączonymi armiami Angaraków. Nie możemy pozwolić, by twoje siły lądowały na tym kontynencie. Nie możemy dać Torakowi tej przewagi. – Torak wciąż śpi i zapewne nie obudzi się jeszcze przez kilka lat. – Nasze informacje wskazują, że nie mamy tak wiele czasu. Belgarath uważa, że chwila ta jest już bliska. Lekko zmrużył oczy.

– W takim razie muszę przekazać was wszystkich Grolimom. Miałem nadzieję zaczekać, aż Polgara odzyska w pełni siły przed tą podróżą. Jeśli jednak mówisz prawdę, nie ma czasu do stracenia. Powiedz swoim przyjaciołom, księżniczko, by się przygotowali. Jutro rano wyruszycie do Thull Zelik. – Wedle życzenia waszej wysokości – odparła Ce’Nedra. Po plecach przebiegł jej lodowaty dreszcz. – Nie jestem człowiekiem religijnym, księżniczko – powiedział ’Zakath. – Kłaniam się przed ołtarzem Toraka, gdy wymaga tego sytuacja, daleko mi jednak do przesadnej nabożności. Nie zamierzam się angażować w spór religijny pomiędzy Belgarathem a Zedarem i z całą pewnością nie stanę pomiędzy Torakiem a Aldurem, gdy stawią sobie czoło. Radzę ci, byś uczyniła podobnie. – Ta decyzja nie należy do mnie, wasza wysokość. Na długo przed mym urodzeniem ustalono moją rolę w tym starciu. Spojrzał na nią z rozbawieniem. – Chodzi ci o proroctwo? My, Angarakowie, też mamy swoje proroctwo, księżniczko, i wątpię, by wasze było bardziej wiarygodne. Proroctwo to jedynie sztuczka kapłanów, dająca im władzę nad maluczkimi. – A ty, panie, w nic nie wierzysz? – Wierzę w moją władzę. Nic innego nie ma sensu. *** Grolimowie, którzy eskortowali ich krótkimi etapami na północ przez zbrązowiałe od słońca równiny Mishrak ac Thull w stronę Thull Zelik, zachowywali się chłodno i uprzejmie. Ce’Nedra nie była pewna, czy sprawiły to ostrzeżenia cesarza Mallorei, czy też ich strach przed Polgarą. Dławiące upały minęły, kończyło się lato. Na thullijskiej równinie co rusz natykali się na wioski, kryte strzechą domki i niebrukowane ulice. Wieśniacy z lękiem odprowadzali wzrokiem jadących z wyniosłymi minami kapłanów Toraka. Równinę na zachód od Thull Zelik pokrywało morze czerwonych namiotów obozowiska armii malloreańskiej. Stacjonowały tam już tylko oddziały kwatermistrzowskie. Wojska, które dotarły do Mishrak ac Thull, towarzyszyły ’Zakathowi pod Thull Mardu, a flota cherecka przerwała napływ nowych oddziałów. Samo Thull Zelik nie różniło się od innych miast portowych świata. Unosiła się w nim woń słonej wody, ryb, smoły i gnijących wodorostów. Szare kamienne budynki były niskie, przysadziste, a brukowane ulice opadały ku przystani po jednej stronie szerokiego ujścia, naprzeciw dość podobnego portu po drugiej stronie. – Co to za miasto? – spytała Ce’Nedra jednego z Grolimów, spoglądając poprzez brudną wodę ku drugiemu brzegowi. – Yar Marak – odparł zwięźle kapłan w czarnej szacie.

Przypomniała sobie nudne lekcje geografii. Dwa miasta, jedno thullijskie, drugie nadrackie, stały naprzeciw siebie po dwóch stronach ujścia rzeki Cordu. Dokładnie przez środek rzeki biegła granica pomiędzy Mishrak ac Thull i Gar og Nadrak. – Gdy imperator powróci z Thull Mardu, przypuszczam, że podejmie kroki, by zrównać miasto z ziemią – dodał inny Grolim. – Nie spodobało mu się zachowanie króla Drosty na polu walki i zapewne zechce go skarcić. Wjechali w brukowaną alejkę i ruszyli wprost do portu, gdzie cumowało kilka statków. – Moja załoga absolutnie odmawia wypłynięcia – zameldował Grolimom malloreański kapitan wybranego przez nich statku. – Cherekowie krążą po morzu niczym wilcze stado, palą i zatapiają wszystko, co pływa. – Cherecka flota jest w tej chwili dalej na południe – oświadczył dowodzący oddziałkiem Grolimów kapłan. – Cherecka flota jest wszędzie, wielebny – powiedział kapitan. – Dwa dni temu spalili cztery nabrzeżne miasta sto kilometrów na południe stąd. Wczoraj zatopili tuzin statków sto kilometrów na północ. Nie uwierzyłbyś, jak szybko się poruszają. Nawet nie plądrują palonych miast. – Zadrżał. – To nie ludzie, to klęska żywiołowa! – Pożeglujemy za godzinę – upierał się Grolim. – Czy twoi kapłani umieją obsługiwać wiosła i żagle? Moi ludzie są przerażeni, nie wypłyną. – Przekonamy ich – zapowiedział Grolim i wydał kilka rozkazów podwładnym. Na wysokim pokładzie rufowym szybko pojawił się ołtarz, obok stanął żarnik pełen rozpalonych węgli. Przywódca Grolimów zajął miejsce przy ołtarzu i nucił głębokim, głuchym głosem, wzniósłszy ręce ku niebu. W prawej dłoni trzymał lśniący nóż. Jego podwładni wybrali losowo jednego z marynarzy i nie zważając na krzyk i szamotanie, powlekli go ku rufie. Ce’Nedra patrzyła ze zgrozą, jak kapłani kładą go na ołtarzu i mordują z wprawą bliską nonszalancji. Uzbrojony w nóż Grolim uniósł w górę ociekające krwią serce. – Oto nasza ofiara, Boże Smoku Angaraków! – zakrzyknął, po czym odwrócił się i złożył serce w dymiącym żarniku. Rozległ się upiorny syk, a potem serce poczerniało i skurczyło się, pożerane przez ogień. Na dziobie statku głośny gong ogłosił spełnienie ofiary. Grolim przy ołtarzu odwrócił się ku stłoczonym na pokładzie pobladłym marynarzom. Z jego rąk skapywała krew. – Będziemy kontynuować ceremonię, póki statek nie wypłynie – oznajmił. – Kto następny odda serce naszemu umiłowanemu bogu? Statek natychmiast odrzucił cumy. Ce’Nedra odwróciła twarz, walcząc z mdłościami. Spojrzawszy na Polgarę, zobaczyła w oczach czarodziejki nienawiść. Zdawało się, że toczy wewnętrzną walkę. Ce’Nedra znała ją i wiedziała, że jedynie olbrzymim wysiłkiem woli Polgara zdołała powstrzymać się przed wywarciem straszliwej zemsty na

Grolimie przy ołtarzu. Obok, przytulony do czarodziejki, stał Podarek. Twarz chłopca miała wyraz, jakiego Ce’Nedra nigdy wcześniej nie widziała. W oczach krył się smutek, współczucie i jednocześnie żelazne postanowienie, że zniszczy wszystkie ołtarze Toraka na całym świecie. – Teraz zejdziecie pod pokład – polecił jeden z kapłanów. – Minie kilka dni, nim dotrzemy do wybrzeży bezkresnej Mallorei. Żeglowali na północ, trzymając się nadrackiego brzegu, w stałym lęku przed chereckimi okrętami, gotowi w każdej chwili uciec na plażę. W pewnym momencie malloreański kapitan powiódł wzrokiem po morzu, głośno przełknął ślinę i przesunął szybko ster, wypływając na otwarte wody, na wschód. Raz jeden, dzień po tym, gdy brzeg nadracki zniknął im z oczu, ujrzeli daleko na południu złowieszczą kolumnę gęstego czarnego dymu. Następnego ranka wpłynęli pomiędzy zwęglone szczątki statków, pośród których unosiły się na falach wzdęte trupy. Przerażeni marynarze z całych sił napierali na wiosła, nie potrzebując zachęty w postaci knuta. I wreszcie pewnego mrocznego ranka, gdy niebo za ich plecami zwiastowało deszcze i szkwały, a w powietrzu wisiała zapowiedź burzy, na horyzoncie przed nimi pojawiła się ciemna smuga. Marynarze zdwoili wysiłki, spiesząc rozpaczliwie ku bezpiecznemu schronieniu malloreańskiego wybrzeża. Szalupy wylądowały na ciemnym, pokrytym plamami soli żwirowisku. Szum fal cofających się z niego miał w sobie dziwne, żałobne westchnienia. Nieco dalej od brzegu czekała konna grupa Grolimów w czarnych szatach, przepasanych szkarłatnymi szarfami. – Arcykapłani – zauważyła Polgara zimno. – Zostaniemy przyjęci z honorami. Grolim, który dowodził ich eskortą, podszedł szybko do przybyłych i padł na twarz, przemawiając z nabożnym szacunkiem. Jeden z arcykapłanów, o głęboko pobrużdżonej twarzy i zapadniętych oczach, zsiadł sztywno z konia. – Moja królowo – rzekł do Polgary, kłaniając się nisko. – Jestem Urtag, arcykapłan prowincji Camat. Przybywam z moimi braćmi, by odeskortować cię do Miasta Nocy. – Czuję się zawiedziona, że Zedar na mnie nie czeka – odparła chłodno. – Ufam, że nie jest niedysponowany. Zerknął na nią z irytacją. – Nie buntuj się przeciw przeznaczonemu ci losowi, królowo Angaraków. – Mam przed sobą dwa przeznaczenia, Urtagu. Nie zdecydowano jeszcze, które się spełni. – Ja nie mam w tej kwestii wątpliwości – oświadczył. – Zapewne dlatego, że nigdy nie odważyłeś się przyjrzeć alternatywie. Ruszajmy w drogę. Wietrzna plaża kiepsko nadaje się do filozoficznych dyskusji. Dosiedli koni. Jechali przez niskie, zadrzewione wzgórza, kierując się na północny wschód. Wzdłuż żwirowej plaży rosły ciemne świerki. Gdy pokonali pierwsze wzgórze, znaleźli się w rozległym lesie osik o białej korze. Ce’Nedrze

białe pnie skojarzyły się z trupami. – Pani Pol – rzekł Durnik głosem niewiele donośniejszym od szeptu. – Czy nie powinniśmy zastanowić się nad jakimś planem? – Planem czego, Durniku? – Oczywiście naszej ucieczki. – Ale my wcale nie chcemy uciec. – Nie chcemy? – Grolimowie zabierają nas tam, gdzie pragniemy dotrzeć. – Po co mielibyśmy odwiedzać to ich Cthol Mishrak? – Mamy tam coś do załatwienia. – Słyszałem, że to bardzo złe miejsce. Na pewno się nie mylisz? Wyciągnęła rękę i położyła mu na ramieniu. – Mój drogi, musisz mi zaufać. – Oczywiście, pani Pol, ale czy nie powinienem wiedzieć, czego oczekiwać? Skoro mam ciebie ochraniać, muszę być przygotowany. – Powiedziałabym ci, gdybym wiedziała. Sama jednak nie mam pojęcia, co się zdarzy. Wiem tylko, że we czworo mamy się udać do Cthol Mishrak, by to, co ma się wydarzyć, mogło się stać. Każde z nas ma tam coś do zrobienia. – Nawet ja? – Zwłaszcza ty, Durniku. Z początku nie rozumiałam, kim jesteś naprawdę, i próbowałam cię powstrzymać, gdy chciałeś nam towarzyszyć. Teraz jednak rozumiem. Musisz tam być, bo zrobisz coś, co przeważy szalę na jedną bądź drugą stronę. – To znaczy co? – Nie wiemy. Zatroskał się. – A jeśli zrobię coś nie tak? – Wątpię, by to było możliwe – pocieszyła go Polgara. – Jeśli dobrze rozumiem, to, co masz zrobić, wypłynie naturalnie z ciebie i tego, kim jesteś. – Obdarzyła go przelotnym, cierpkim uśmieszkiem. – Nie zdołasz zrobić czegoś źle, tak jak nie potrafiłbyś skłamać, oszukać bądź ukraść. Masz to w sobie, więc przestań się martwić. – Mów, co chcesz, pani Pol, ale jeśli nie masz nic przeciw temu, pomartwię się jednak odrobinę. Oczywiście na osobności. Roześmiała się ciepło. – Och, mój drogi – rzekła i wiedziona impulsem uścisnęła mu dłoń. – Co byśmy bez ciebie zrobili? Durnik zarumienił się i odwrócił wzrok. Gdy dotarli do granicy osikowego lasu, ujrzeli przed sobą niezwykle ponurą krainę. Białe głazy sterczały pośród splątanych chaszczy niczym nagrobki starego opuszczonego cmentarza. Martwe drzewa błagalnie wznosiły ku zachmurzonemu niebu pokrzywione gałęzie. Horyzont przed nimi zasnuła ławica czarnych chmur. Ce’Nedra zauważyła ze zdumieniem, że chmury w ogóle się nie poruszają. Nigdzie wokół nie dostrzegali śladów ludzkiej

obecności, a drogi, którą podążali, nie wyznaczał nawet najsłabszy szlak. – Czy nikt tu nie mieszka? – spytała Polgarę. – Cthol Mishrak jest opuszczone, pozostała tam tylko garstka Grolimów – mówiła czarodziejka. – Torak zburzył miasto i wygnał z niego mieszkańców w dniu, gdy mój ojciec i król Cherek z synami wykradli z żelaznej wieży Klejnot. – Kiedy to było? – Bardzo dawno temu, Ce’Nedro. Zdołaliśmy ustalić, że najprawdopodobniej działo się to tego samego dnia, w którym urodziłyśmy się z Beldaran i w którym zmarła nasza matka. Trudno to stwierdzić na pewno; w tamtych czasach dość swobodnie podchodziliśmy do odmierzania upływu czasu. – Skoro wasza matka umarła, a Belgarath był tutaj, kto się wami zaopiekował? – Oczywiście Beldin. – Uśmiechnęła się. – Niezbyt dobrze matkował, ale starał się jak mógł, aż do powrotu ojca. – Dlatego tak go lubisz? – Owszem, to jeden z powodów. Złowieszcza ławica chmur wciąż trwała w miejscu, nieruchoma niczym górski łańcuch. W miarę jak się zbliżali, wznosiła się coraz wyżej. – To bardzo dziwna chmura – zauważył Durnik. – W ogóle się nie porusza. – Ona nigdy nawet nie drgnęła, Durniku – wyjaśniła Polgara. – Gdy Angarakowie wznieśli Cthol Mishrak, Torak zawiesił tutaj chmurę, by ukryć miasto. Na zawsze. – Kiedy to było? – Jakieś pięć tysięcy lat temu. – Słońce nigdy tam nie świeci? – Nigdy. Grolimscy arcykapłani zaczęli zdradzać oznaki niepokoju. Wreszcie Urtag zarządził postój. – Musimy się przygotować – oznajmił. – Nie chcemy, by strażnicy wzięli nas za intruzów. Pozostali arcykapłani przytaknęli nerwowo. Wszyscy wyjęli spod szat błyszczące stalowe maski i starannie osłonili nimi twarze. Następnie każdy z nich odwiązał od siodła grubą pochodnię i podpalił ją krótkim wymamrotanym zaklęciem. Gdy zapłonęły osobliwym, zielonkawym ogniem, wydzielały cuchnący siarką dym. – Ciekawe, co by się stało, gdybym zdmuchnęła wasze pochodnie? – Polgara uśmiechnęła się figlarnie. – Wiesz chyba, że mogę to zrobić. Urtag zerknął na nią niespokojnie. – Nie czas na głupstwa, pani – ostrzegł. – Strażnicy bardzo brutalnie traktują intruzów. Nasze życie zależy od tych pochodni. Proszę, nie rób nic, co mogłoby ściągnąć klęskę na nasze głowy. Gdy wjechali pod chmurę, otoczył ich mrok. Nie była to czysta ciemność nocy, lecz brudny, ponury cień wiszący w powietrzu. Pokonali szczyt wzgórza

i ujrzeli przed sobą opatuloną chmurami kotlinę; w środku, ledwie widoczne, było zburzone Miasto Nocy. Wokół rosło tylko kilka karłowatych krzaczków oraz blada, złakniona słońca trawa. Z ziemi sterczały głazy pokryte plamami porostów, wżerających się w kamień. Wilgotny grunt porastały niezliczone białe bąble grzybów, zupełnie jakby ziemia chorowała. Grolimscy kapłani poprowadzili ich w głąb ponurej kotliny. Stąpali ostrożnie z uniesionymi nad głowami syczącymi pochodniami. Wolnym krokiem szli przez złowieszczą równinę, by dojść do strzaskanych murów Cthol Mishrak. Kiedy wkroczyli do miasta, księżniczka dostrzegła mroczne postacie przemykające pośród ruin. Ich poruszeniom towarzyszył stukot i zgrzyt szponów; niektóre były wyprostowane, inne nie. Ce’Nedrę ogarnął lodowaty strach. Strażnicy Cthol Mishrak nie byli ludźmi ani zwierzętami i zdawali się wrogo nastawieni do wszystkich żywych istot. Najbardziej lękała się, że wpadnie w obłęd, jeśli jeden z nich odwróci się nagle i ukaże potworną twarz. Urtag zaintonował pradawną modlitwę do Toraka; jego drżący głos rozbrzmiewał głucho pośród ruin. Wilgotne powietrze stawało się coraz zimniejsze. Porosty wżerały się w zwalone kamienie zrujnowanych domów. Wszystko pokrywała lepka pleśń, z każdej szczeliny wychylały się białe grzyby. W powietrzu wisiała woń rozkładu, wilgotny zapach zgnilizny. Tu i ówdzie wśród ruin natrafiali na śmierdzące kałuże zastałej śluzowatej wody. Pośrodku miasta stał przerdzewiały kikut olbrzymiej żelaznej wieży. Podtrzymujące ją pęknięte podpory były grubsze od tułowia rosłego mężczyzny. Na południe od kikuta rozciągał się szeroki szlak absolutnego zniszczenia, w miejscu gdzie wieża runęła na ziemię, miażdżąc wszystko pod sobą. Po upływie tysiącleci żelazo przerdzewiało, pozostawiając wilgotne, czerwone błoto, ślad po niewiarygodnie ogromnej, zwalonej budowli. Sam kikut także przerdzewiał. Czas zaokrąglił strzaskane krawędzie. Miejscami rdza mieszała się z gęstą czarną mazią, spływającą po żelaznych płytach niczym strużki zastygłej krwi. Rozdygotany Urtag zsiadł z konia przed ogromnym portalem i poprowadził ich przez uchylone żelazne drzwi. Komnata, w której się znaleźli, dorównywała wielkością imperialnej sali tronowej w Tol Honeth. Bez słowa, unosząc wysoko nad głową pochodnię, Urtag powiódł ich, stąpając ostrożnie po pokrytej plamami rdzy posadzce ku kolejnym żelaznym drzwiom i dalej, metalowymi schodami w dół, wiodącymi w ciemność. Jakieś piętnaście metrów pod ruiną były jeszcze jedne drzwi, wykute z czarnego żelaza i nabijane wielkimi ćwiekami. Urtag z wahaniem zastukał w nie pięścią i odgłos pukania rozległ się głuchym echem w komnacie nad nimi. – Kto zakłóca sen Boga Smoka Angaraków? – spytał z drugiej strony stłumiony głos. – Jestem Urtag, arcykapłan Camat – powiedział Grolim zdjęty grozą. – Tak jak mi rozkazano, przywożę więźniów do ucznia Toraka. Po chwili ciszy usłyszeli brzęk łańcucha i zgrzyt rygla. Drzwi uchyliły się powoli, z jękiem.

Ce’Nedra westchnęła głośno. W drzwiach stał Belgarath! Dopiero po chwili spostrzegła drobne różnice świadczące o tym, iż to nie stary czarodziej, lecz ktoś tak bardzo podobny, że mógłby uchodzić za jego brata. Choć subtelne, różnice te były bardzo istotne. Wyglądało, że jest znękany, przepełniony smutkiem, czuje straszliwą wzgardę dla samego siebie, jednocześnie z beznadziejnym uwielbieniem kogoś, kto całkowicie się oddał złowrogiemu panu. – Witaj w grobowcu jednookiego boga, Polgaro – rzekł do czarodziejki. – Minęło wiele czasu, Belzedarze – odparła dziwnie obojętnym tonem. – Sam zrezygnowałem z prawa do tego imienia. – W jego głosie był smutek. – Twoja decyzja, Zedarze. Wzruszył ramionami. – Może tak, może nie. Może to, co robię, także jest konieczne. – Otworzył szerzej drzwi. – Wejdźcie, jeśli chcecie. Krypta ledwo, ledwo, ale nadaje się do zamieszkania. – Spojrzał wprost na Urtaga. – Oddałeś mi przysługę, arcykapłanie Toraka, a przysługa winna zostać nagrodzona. Wejdź. Poprowadził ich do sklepionej komnaty, gdzie ściany wzniesiono z kamiennych olbrzymich bloków ustawionych bez zaprawy. Do najwyższej warstwy przyśrubowano wielkie żelazne łuki, podtrzymujące sklepienie i ogromną budowlę w górze. Rozpalone w kątach żarniki walczyły z dotkliwym chłodem kamienia i żelaza. Pośrodku pokoju ustawiono stół i kilka krzeseł, wzdłuż ściany leżały niedbale zwinięte sienniki i szare wełniane koce. Dwie świece na stole płonęły jasno. Zedar na moment przystanął przy stole. Zabrał jedną ze świec i poprowadził ich po kamiennej posadzce do alkowy. – Oto twoja nagroda, Urtagu – rzekł do Grolima. – Chodź i spójrz w twarz swojego boga. – Uniósł świecę. W alkowie na kamiennym katafalku spoczywała ogromna postać odziana w czarną szatę z kapturem. Twarz przesłaniała lśniąca stalowa maska, oczy maski były zamknięte. Urtag raz jeden spojrzał przejęty strachem, po czym padł na podłogę. Nagle usłyszeli głębokie, ochrypłe westchnienie i pogrążona we śnie postać poruszyła się lekko. Ce’Nedra patrzyła z pełną grozy fascynacją, jak gigantyczna, okryta stalą twarz obraca się ku nim niespokojnie. Na moment uniosła się lśniąca lewa powieka. Płonął pod nią straszliwy ogień; oka nie było. Stalowa twarz wykrzywiła się w pogardliwym grymasie na widok rozciągniętego na posadzce kapłana. Z lśniących ust uleciał głuchy pomruk. Urtag zadrżał. Uniósłszy głowę, słuchał głuchego mamrotania. Głos przemawiał dalej, szepcząc wprost do niego. Zasłuchany arcykapłan śmiertelnie pobladł, wykrzywił się w grymasie niewiarygodnej grozy. Szept nie milkł, słowa były niewyraźne, ale nie ton. Ce’Nedra zatkała uszy. Urtag wrzasnął i zerwał się na równe nogi. Twarz zbielała mu jak prześcieradło, oczy wyszły z orbit. Bełkocząc szaleńczo, umknął, a jego krzyki odbiły się echem od żelaznych ścian.

Rozdział XX Szepty zaczęły się, gdy tylko Belgarath, Silk i Garion dotarli na wybrzeże Mallorei. Z początku nie dawało się ich zrozumieć – niczym cichutki syk rozbrzmiewały nieustannie w uszach Gariona – lecz w miarę upływu dni i ich wędrówki na południe, od czasu do czasu wśród szumów pojawiały się pierwsze słowa. Ważne słowa – dom, matka, miłość, śmierć. Takich słów nie można zlekceważyć. W odróżnieniu od ojczyzny Morindimów, północna część Mallorei była krainą łagodnych wzgórz porośniętych ostrą ciemnozieloną trawą. Niekiedy między wzgórzami pojawiały się bezimienne rzeki, wzburzone, rwące naprzód pod ołowianoszarym niebem. Od tygodni nie widzieli słońca. Znad Morza Wschodniego napływały bezdeszczowe chmury. Silny, zimny wiatr niósł woń lodowców i nieustannie atakował im plecy, gdy wędrowali na południe. Belgarath zachowywał teraz niezwykłą czujność. Zupełnie zapomniał o drzemce, zwykle sobie na nią pozwalał w bardziej cywilizowanych krainach. Garion czuł subtelne dotknięcie jego umysłu, poszukującego ukrytych niebezpieczeństw. Stary czarodziej czynił to tak delikatnie, jakby powoli wydychał powietrze. Dzięki temu jego poszukiwania były niedostrzegalne przy szumiącym wietrze. Silk także jechał ostrożnie; co chwila przystawał, łowił odgłosy, od czasu do czasu węszył. Zdarzało się, że zeskakiwał z siodła, przykładał ucho do ziemi i nasłuchiwał tętentu koni. – Robi się nerwowo – zauważył, dosiadając konia po krótkim postoju. – Lepiej trochę przesadzić z ostrożnością, niż w coś się wpakować – powiedział Belgarath. – Słyszałeś coś? – Mam wrażenie, że słyszałem pracującą w ziemi dżdżownicę – odparł Silk wesoło. – Ale nic nie mówiła. Wiesz, jakie one są. – Mógłbyś przestać? – Sam pytałeś, Belgaracie. – Przestań! – Słyszałeś, że pytał, prawda, Garionie? – To chyba najbardziej irytujący zwyczaj, z jakim kiedykolwiek się zetknąłem – rzekł Belgarath głośno. – Wiem. Dlatego właśnie to robię. Wkurzające, prawda? Ile jeszcze musimy jechać, nim znów dotrzemy do lasu? – Co najmniej kilka dni. To północna kraina. Lata są tu za krótkie, a zimy za długie, by mogły rosnąć drzewa.

– Nudne miejsce, zgodzisz się? – Silk rozglądał się po bezkresnych trawach i zaokrąglonych wzgórzach; wszystkie wyglądały tak samo. – Zważywszy na okoliczności, odrobina nudy mi nie przeszkadza. Alternatywa pociąga mnie znacznie mniej. – Masz rację. Ruszyli naprzód. Konie brodziły w sięgającej kolan szarozielonej trawie. Szepty w głowie Gariona zabrzmiały z nową siłą: Wysłuchaj mnie, Dziecię Światła! Zdanie to zadźwięczało wyraźnie pośród nieartykułowanych szumów. Miało w sobie straszliwą moc. Garion skupił się, próbując usłyszeć coś więcej. Na twoim miejscu bym tego nie robił – ostrzegł znajomy, suchy głos. Czego? Nie rób tego, co ci każe. Kto to jest? Torak, rzecz jasna. A jak myślałeś? Obudził się? Jeszcze nie. Przynajmniej nie całkiem, ale też nigdy całkiem nie spał. Co próbuje zrobić? Przekonać cię, byś go nie zabijał. Chyba się mnie nie boi? Oczywiście, że się boi. I ty, i on nie wiecie, co się stanie. Boi się ciebie tak samo jak ty jego. To natychmiast poprawiło Garionowi humor. Mogę coś poradzić na te jego szepty? Niewiele. Po prostu nie słuchaj jego rozkazów. Tego wieczoru rozbili obóz w osłoniętej dolince. Jak zwykle nie rozpalili ogniska, by nie zdradzać swego położenia. – Zaczynam mieć dość zimnych kolacji. – Silk wbijał zęby w kawał suszonego mięsa. – Ta wołowina przypomina starą skórę. – Poćwiczysz mięśnie szczęk – zauważył Belgarath. – Potrafisz być bardzo nieprzyjemny, kiedy się postarasz, wiesz o tym? – Noce chyba się wydłużają – wtrącił Garion, by nie dopuścić do kolejnej kłótni. – Kończy się lato – powiedział Belgarath. – Jesień tutaj nie trwa długo, wkrótce nadejdzie zima. – Zastanawiam się, gdzie wówczas będziemy. – W głosie Gariona zadźwięczała żałosna nuta. – Na twoim miejscu bym się nie zastanawiał – poradził Silk. – Myślenie o tym w niczym nie pomoże. Zrobisz się tylko nerwowy. – Nerwowszy – poprawił Garion. – Już jestem nerwowy. – Nerwowszy? Istnieje takie słowo? – spytał ciekawie Belgaratha Silk. – Teraz już tak – odparł Belgarath. – Garion właśnie je wymyślił. – Też chciałbym wymyślić jakieś słowo. – Silk spojrzał z podziwem i chytrym uśmieszkiem na Gariona.

– Proszę, nie nabijaj się ze mnie, Silku. I tak mam już dosyć na głowie. – Prześpijmy się – zaproponował Belgarath. – Ta rozmowa donikąd nie prowadzi, a jutro czeka nas długa jazda. W nocy szepty wtargnęły do snów Gariona. Zdawały się przekazywać mu coś nie słowami, lecz obrazami. Była to oferta przyjaźni – ręka wyciągnięta z miłością. Samotność, która dręczyła go, odkąd odkrył, że jest sierotą, zniknęła, opuszczała go i uświadomił sobie, że rozpaczliwie pragnie pobiec ku owej dłoni. A potem bardzo wyraźnie ujrzał dwie stojące obok siebie postacie. Kobieta wyglądała tak znajomo, że na jej widok Garionowi ścisnęło się serce. Wysoki, barczysty mężczyzna był jednocześnie obcy i dziwnie bliski. Jego uroda wykraczała dalece poza ludzkie standardy – miał najpiękniejszą twarz, jaką Garion kiedykolwiek oglądał. Kobietę, rzecz jasna, znał doskonale. Biały kosmyk nad czołem i cudowne oczy towarzyszyły mu od najwcześniejszych lat dzieciństwa. Piękny nieznajomy i ciocia Pol jednocześnie wyciągnęli ku niemu ręce. Rozległy się szepty: Będziesz naszym synem. Naszym ukochanym synem. Ja będę twym ojcem, a Polgara twoją matką. I stanie się to nie marzeniem, lecz rzeczywistością, o Dziecię Światła. Ja bowiem mogę sprawić wszystko. Polgara naprawdę będzie twą matką i obdarzy cię całą swą miłością. Ja zaś, twój ojciec, kochać będę i wielbić was oboje. Czyż odwrócisz się od nas, by raz jeszcze stawić czoło samotności i goryczy sieroctwa? Czy owa lodowata pustka równać się może z ciepłem, jakim obdarzą cię kochający rodzice? Chodź do nas, Belgarionie, i przyjmij naszą miłość. Garion ocknął się gwałtownie, siadając na posłaniu. Cały dygotał, zlany potem. Potrzebuję pomocy! – krzyknął bezdźwięcznie w głąb swego umysłu. Co się znów stało? – spytał suchy głos. On oszukuje! – oznajmił z oburzeniem Garion. Oszukuje? Czyżby ktoś za moimi plecami ustanowił jakieś zasady? Wiesz, o co chodzi. Kusi, że jeśli zrobię to, co każe, uczyni ciocię Pol moją matką. Kłamie. Nie może odmienić przeszłości. Ignoruj go. Ale jak? Sięga do mego umysłu i dotyka najwrażliwszych miejsc. Myśl o Ce’Nedrze. To go zbije z tropu. O Ce’Nedrze? Za każdym razem, gdy spróbuje skusić cię wizją Polgary, myśl o księżniczce. Przypomnij sobie, jak wyglądała, gdy podglądałeś ją podczas kąpieli w Lesie Driad. Nie podglądałem! Czyżby? W takim razie jakim cudem pamiętasz każdy szczegół? Garion się zarumienił. Zapomniał, że jego wspomnienia i marzenia są nie do końca sprawą prywatną. Po prostu skup się na Ce’Nedrze. Zapewne zirytuje to Toraka niemal tak

bardzo jak mnie. – Głos urwał. – Czy naprawdę nie potrafisz myśleć o niczym? Garion nawet nie usiłował odpowiedzieć. Jechali dalej na północ pod szarym, zachmurzonym niebem. Dwa dni później ujrzeli przed sobą drzewa, rozrzucone rzadko na skraju stepów, gdzie wielkie stada rogatych stworzeń pasły się wspólnie, bez strachu, niczym bydło. W miarę przesuwania się na południe kępy drzew stawały się coraz gęstsze i wkrótce zlały się w jeden las ciemnych, wiecznie zielonych drzew. Torak cały czas szeptał kusząco, Garion jednak odpowiadał myślami o rudowłosej księżniczce. Za każdym razem, gdy przywoływał te wizje, odpierając narzucone mu przez Toraka obrazy, wyczuwał irytację przeciwnika, który chciał skupić jego myśli na samotności, strachu i wizji kochającej się rodziny, lecz pojawienie się Ce’Nedry wyraźnie mieszało mu szyki. Doszedł do wniosku, że Torak w bardzo ograniczonym stopniu rozumie ludzi. Całkowicie skupiony na emocjach podstawowych, przemożnych pragnieniach i ambicjach, które rozpalały go od tysiącleci, nie pojmował niuansów i sprzecznych pragnień, jakie kierują większością ludzkich istot. Garion wykorzystał swą przewagę, odpierając pokusy, którymi ten próbował go zwieść. Wszystko to wydawało się w osobliwy sposób znajome. Coś takiego już się wydarzyło – może nie do końca tak samo, ale bardzo podobnie. Zaczął szukać w pamięci, próbując odkryć źródło podobieństw. Widok poskręcanego pnia drzewa, zwęglonego od uderzenia pioruna, nagle przywołał falę wspomnień. Pień, oglądany pod pewnym kątem, przypominał nieco postać człowieka na koniu; ciemnego jeźdźca obserwującego ich uważnie. Gęste chmury sprawiały, że nie rzucał cienia. I obraz nagle wskoczył na miejsce. Od najwcześniejszego dzieciństwa Garion na skraju pola widzenia dostrzegał złowieszczą postać spowitego w ciemny płaszcz jeźdźca na czarnym koniu, jeźdźca, który nawet w słoneczne dni nie rzucał cienia. Był to Murgo Asharak, Grolim. Garion zabił go, po raz pierwszy demonstrując swą moc. Między Garionem a ową mroczną postacią z dzieciństwa istniała dziwna więź. Byli wrogami, lecz w ich wrogości kryła się osobliwa bliskość, coś, co przyciągało ich do siebie. Garion rozmyślał nad czymś zaskakującym. A jeśli ów mroczny jeździec nie był tak naprawdę Asharakiem? Albo może był Asharakiem, lecz zawładnęła nim inna, potężniejsza świadomość? Im dłużej się nad tym zastanawiał, tym bardziej wierzył, że niechcący odkrył prawdę. Torak dowiódł już, że choć leży pogrążony w śnie, świadomością może krążyć po świecie, naginając bieg wydarzeń do własnych celów. Owszem, Asharak brał w tym udział, lecz główną rolę odgrywała świadomość Toraka. Garion był pewien, że mroczny bóg obserwował go od niemowlęctwa. Strach, który wyczuwał w mrocznej postaci, nie był strachem Asharaka, lecz samego Toraka. On od początku wiedział, kim jest Garion. Wiedział, że pewnego dnia ujmie w dłoń miecz Rivańskiego Króla i wyruszy na spotkanie przeznaczone im od chwili stworzenia świata. Wiedziony nagłym impulsem Garion wsunął lewą dłoń pod tunikę i chwycił

amulet. Obracając się lekko, złożył oznaczoną białym piętnem prawą dłoń na Klejnocie osadzonym w rękojeści ogromnego miecza przypiętego do pleców. Poznałem cię już – oznajmił bezdźwięcznie, posyłając myśli wprost w niebo. – Nie próbuj przeciągnąć mnie na swoją stronę, bo nie zmienię planów. Ciocia Pol nie jest twoją żoną. Ja nie jestem twoim synem. Przestań igrać z moimi myślami i przygotuj się lepiej, bo przybywam, aby cię zabić. Klejnot pod dłonią rozbłysnął, gdy Garion cisnął wyzwanie wprost w twarz mrocznego boga. Miecz na jego plecach zapłonął błękitnym ogniem. Po chwili śmiertelnej ciszy odpowiedział mu głos – już nie szept, lecz ogłuszający ryk: Przybądź zatem, Belgarionie, Dziecię Światła! Czekam na ciebie w Mieście Nocy. Zbierz całą swą wolę i odwagę, jestem bowiem gotów na nasze spotkanie. – Na siedmiu bogów, co ty wyprawiasz?! – krzyknął Belgarath. Na twarzy czarodzieja wystąpiły ciemne plamy. – Torak szeptał do mnie od kilku dni – wyjaśnił spokojnie Garion, zsuwając dłoń z Klejnotu. – Kusił mnie różnymi propozycjami, chcąc mnie odciągnąć od tego przedsięwzięcia. Zmęczyło mnie to i kazałem mu przestać. Belgarath zachłysnął się z oburzenia, machając gwałtownie rękami. – On wie, że do niego idę, dziadku. – Garion starał się uspokoić rozwścieczonego czarodzieja. – Wiedział, kim jestem, od dnia, gdy przyszedłem na świat. Cały czas mnie obserwował. Nie zdołamy go zaskoczyć, po co więc próbować? Chciałem, by wiedział, że się zbliżam. Może już czas, żeby zaczął się trochę bać. Silk oniemiały wpatrywał się w Gariona. – To naprawdę Alorn, bez dwóch zdań – mruknął. – To idiota! – warknął Belgarath wściekle. Odwrócił się do Gariona. – Czy przyszło ci w ogóle do głowy, że możemy obawiać się jeszcze czegoś oprócz Toraka? Cthol Mishrak nie jest niestrzeżone, durniu! Właśnie poinformowałeś wszystkich Grolimów w promieniu stu kilometrów. – O tym nie pomyślałem – wymamrotał Garion. – Tak też sądziłem. Czasami wydaje mi się, że ty w ogóle nie myślisz. Silk rozejrzał się niespokojnie. – Co teraz? – spytał. – Wynośmy się stąd jak najszybciej. – Belgarath posłał Garionowi gniewne spojrzenie. – Jesteś pewien, że gdzieś pod ubraniem nie chowasz aby trąby? – spytał z sarkazmem. – Może chciałbyś odtrąbić kilka fanfar? – Pokręcił głową z niesmakiem i chwycił wodze. – Ruszajmy.

Rozdział XXI Pod martwym niebem pnie osik połyskiwały bielą. Drzewa wznosiły się wysoko, smukłe i proste niczym pręty nieskończonej klatki. Belgarath prowadził ich stępa, ostrożnie kluczył po milczącym lesie. – Jak daleko jeszcze? – spytał z napięciem Silk. – Trochę ponad dzień drogi – odparł czarodziej. – Chmury przed nami gęstnieją. – Twierdzisz, że ta ławica chmur nigdy się nie porusza? – Nigdy. Tkwi tam, odkąd Torak powiesił ją nad miastem. – A jeśli zerwie się wiatr, nie przegna jej? Belgarath pokręcił głową. – W tej okolicy nie działają prawa natury. Nie wiem nawet, czy ta chmura jest naprawdę chmurą. Możliwe, że mamy do czynienia z czymś innym. – Na przykład? – Może to złudzenie. Bogowie potrafią tworzyć wspaniałe złudzenia. – Czy Grolimowie nas szukają? Belgarath przytaknął. – A ty podejmujesz kroki, by nas nie wykryli? – pytał Silk dalej. – Naturalnie. – Stary mag spojrzał na niego ze zdziwieniem. – Skąd ten nagły zapał do rozmowy? Od co najmniej godziny gadasz bez przerwy. – Trochę się denerwuję – przyznał Silk. – Znalazłem się na obcym terenie. To zawsze budzi mój niepokój. Czuję się lepiej, gdy mam gotowych kilka tras ucieczki. – Zawsze jesteś gotów do ucieczki? – W moim zawodzie to konieczność... Co to było? Garion także usłyszał dobiegające z daleka wycie – z początku jednego zwierzęcia, po chwili dołączyło więcej. – Wilki? – spytał. Twarz Belgaratha stężała. – Nie, nie wilki. Czarodziej potrząsnął wodzami i jego koń przyspieszył. Kopyta uderzały głucho o grubą wyściółkę gnijących liści między pniami osik. – A zatem co, dziadku? – Garion także pogonił konia. – Ogary Toraka. – Psy? – Nie do końca. To Grolimowie, dość wyspecjalizowani Grolimowie. Gdy Angarakowie zbudowali miasto, Torak uznał, że potrzebuje czegoś, co

strzegłoby jego okolic. Część Grolimów zgłosiła się na ochotnika i przyjęła nieludzką postać. Zmiana okazała się trwała. – Miałem już do czynienia z psami gończymi – oznajmił Silk nonszalancko. – Ale nie z takimi. Zobaczmy, czy zdołamy je prześcignąć. – Głos Belgaratha nie zdradzał zbytniej nadziei. Spięli konie do galopu i lawirowali między pniami. Gałęzie chłostały im twarze. Garion uniósł rękę, by osłonić oczy. Pędzili naprzód, nie zwalniając. Pokonali niskie wzniesienie i pogalopowali w dół. Ujadanie za ich plecami zdawało się zbliżać. Nagle koń Silka potknął się, niemal zrzucając Drasanina z siodła. – To się nie uda, Belgaracie – rzekł Silk, gdy stary czarodziej i Garion wstrzymali konie. – Grunt jest zbyt nierówny, byśmy zdołali utrzymać takie tempo. Belgarath uniósł dłoń. Chwilę nasłuchiwał. Ujadanie było coraz głośniejsze. – I tak nas doganiają – rzekł. – Lepiej coś wymyśl. – Silk rozejrzał się nerwowo. – Pracuję nad tym. – Belgarath powęszył w powietrzu. – Jedźmy. Wyczuwam woń gnijącej wody. W tej okolicy jest wiele mokradeł. Jeśli znajdziemy dostatecznie duży staw, może uda nam się ukryć nasz zapach. Ruszyli dalej. Woń zgnilizny z każdą chwilą stawała się mocniejsza. Wkrótce między białymi pniami drzew zobaczyli brązową plamę wody. Wokół płytkiego stawu rozciągały się moczary. Z cuchnącej, oleistej wody sterczały martwe drzewa. Bezlistne gałęzie przypominały szponiaste dłonie wznoszące się w niemym, błagalnym geście ku obojętnemu niebu. Silk zmarszczył nos. – Śmierdzi tak, że powinno bez trudu zamaskować nasz zapach. – Zobaczymy – odparł Belgarath. – Zwykłe psy zapewne dałyby się zmylić, ale nie zapominaj, że tak naprawdę mamy do czynienia z Grolimami. Potrafią myśleć logicznie, więc nie będą polegać wyłącznie na węchu. Zmusili niechętne konie do wejścia w wodę i z pluskiem ruszyli naprzód, co chwila zmieniali kierunek, klucząc pomiędzy martwymi pniami. Konie kopytami wzbijały z dna szczątki zgniłych roślin i smród przybierał na sile. Ujadanie wciąż się nasilało. Dźwięczało w nim teraz podniecenie i straszliwy głód. – Chyba dotarły na skraj mokradeł. – Silk, przekrzywiwszy głowę, nasłuchiwał. W ujadaniu pojawiła się osobliwa nuta. – Dziadku! – Garion gwałtownie ściągnął wodze. Tuż przed nimi stał w wodzie olbrzymi czarny pies; wielkością dorównywał koniowi. W jego oczach płonął złowieszczy zielony ogień. Pierś miał masywną, wielkie kły lśniły mu w paszczy, ściekała z nich piana. – Teraz was mamy! – warknął. Głos był szorstki, nieludzki. Silk błyskawicznie sięgnął po ukryty sztylet. – Nie trudź się – powiedział Belgarath. – To tylko projekcja, cień.

– Potrafią to robić? – Słowa czarodzieja zaskoczyły Drasanina. – Mówiłem już, to Grolimowie. – Dręczy nas głód – warknął ogar. – Wkrótce powrócę z resztą stada i pożywimy się ludzkim mięsem. – Pies zamigotał i zniknął. – Teraz wiedzą dokładnie, gdzie jesteśmy. – W głosie Silka zabrzmiała niespokojna nuta. – Lepiej coś zrób, Belgaracie. Nie mogłeś użyć czarów? – Wtedy wskazałbym im dokładnie, gdzie jesteśmy. I nie tylko im. W tej okolicy krążą nie tylko ogary. – Uważam, że musimy zaryzykować. Potem będziemy się martwić innymi rzeczami. Widziałeś te zęby? – Zbliżają się – rzucił Garion. Z daleka usłyszał wyraźne pluski. – Zrób coś, Belgaracie! Niebo nad ich głowami pociemniało. Powietrze wydało się nagle niezwykle ciężkie. Z daleka dobiegł gniewny pomruk gromu. – Nie zatrzymujcie się – polecił Belgarath. Jechali przez śluzowatą, brązową wodę, zmierzając ku drugiemu brzegowi. Nad nim osiki zadrżały nagle, zwracając w górę srebrzyste spodnie strony liści, zupełnie jakby lasem wstrząsnęła olbrzymia biała fala. Ogary były już bardzo blisko. Pędziły przez cuchnące bagno i ujadały triumfalnie. Nagle oślepił ich jaskrawy błękitnobiały błysk, któremu towarzyszył ogłuszający grzmot. Niebo rozdarło się i z odgłosem niemal dorównującym gromowi lunął deszcz. Wiatr zawodził, zdzierał z gałęzi liście i unosił je w powietrze. Wichura pędziła przed sobą poziome strugi deszczu. Woda w stawie wzburzyła się i spieniła. Huragan zmiatał wszystko, co stało mu na drodze. – Ty to sprawiłeś?! – krzyknął do Belgaratha Silk. Burza zaskoczyła czarodzieja. Obaj odwrócili się i spojrzeli na Gariona. – Ty to zrobiłeś?! – spytał Belgarath ostro. – On nie, ja tak. – Głos dobywający się z ust Gariona nie należał do niego. – Zbyt długo nad tym pracowałem, by miała mi przeszkodzić sfora psów. – Nic nie słyszałem – rzekł z podziwem Belgarath. – Nawet najsłabszego szeptu. – Słuchałeś nie wtedy, kiedy trzeba – odparł głos wewnętrznego towarzysza Gariona. – Przygotowałem burzę wczesną wiosną. Właśnie tu dotarła. – Wiedziałeś, że będzie nam potrzebna? – Oczywiście. Skręćcie na wschód. Ogary nie zdołają was dalej tropić. Okrążcie miasto od strony wschodniej. Tam najsłabiej pilnują. Ulewa trwała dalej. Powietrze przeszywały kolejne błyskawice. – Ile potrwa ten deszcz? – zapytał Belgarath. – Dość długo. Przez tydzień zbierał się nad Morzem Wschodnim. Dziś rano zszedł na ląd. Skręćcie na wschód. – Możemy porozmawiać podczas jazdy? Mam mnóstwo pytań. – To nie najlepsza pora na dyskusje, Belgaracie. Pozostali przybyli do Cthol

Mishrak dziś rano, tuż przed ulewą. Wszystko jest już gotowe. Jedźcie szybciej. – To będzie dzisiaj? – Owszem, jeśli dotrzecie na czas. Torak już prawie się ocknął. Lepiej, byście tam byli, gdy otworzy oczy. Belgarath otarł mokrą od deszczu twarz. – Ruszajmy! – rzucił ostro i poprowadził ich ku brzegowi mokradeł. Deszcz padał jeszcze przez kilka godzin, gnany zawodzącym wiatrem. Przemoknięci, na wpół oślepieni fruwającymi wokół liśćmi i gałązkami, cwałowali na wschód. Ujadanie ogarów, uwięzionych na mokradłach, rozbrzmiewało coraz ciszej. Była w nim złość, bo gwałtowna ulewa zacierała wszelkie ślady w lesie i na bagnach. Gdy zapadła noc, dotarli do łańcucha niskich wzgórz. Deszcz zamienił się w nieprzyjemną, siąpiącą mżawkę. Od czasu do czasu mocniejszy powiew wiatru niósł za sobą falę większych kropel wprost znad Morza Wschodniego. – Na pewno znasz drogę? – spytał Belgaratha Silk. – Znajdę ją – odparł Belgarath ponuro. – Cthol Mishrak można poznać po zapachu. Deszcz słabł; od czasu do czasu parę kropel uderzało o liście. Na skraju lasu ustał zupełnie. Poczuli dziwny zapach – woń wilgotnej rdzy, grzybów i pleśni. Gdy znaleźli się wśród ostatnich drzew, Belgarath ściągnął wodze. – No, jest – oznajmił cicho. Dolinę przed nimi wypełniało słabe, niezdrowe światło, które zdawało się bić z ziemi. Pośród rozległego zagłębienia wznosiły się ruiny miasta. – Co to za dziwny blask? – szepnął Garion. Belgarath odchrząknął. – Fosforescencja. Wydziela go grzyb, a rośnie tu wszędzie. Nigdy nie świeci tutaj słońce, toteż ruiny stały się idealnym miejscem dla grzybów potrzebujących ciemności. Zostawimy tu konie. – Zeskoczył na ziemię. – Czy to aby dobry pomysł? – Silk także zsunął się z siodła. – A jeśli będziemy chcieli oddalić się w pośpiechu? – Drasanin wciąż był mokry. Dygotał cały. – Nie – odpowiedział Belgarath spokojnie. – Jeśli wszystko pójdzie dobrze, nikt w mieście nam nie przeszkodzi. – Nie lubię stawiać wszystkiego na jedną kartę. – Silk miał kwaśną minę. – W takim razie wybrałeś sobie niewłaściwą misję – wytknął mu Belgarath. – Czeka nas największa rozgrywka w dziejach. A gdy raz zaczniemy, w żaden sposób nie zdołamy się wycofać. – Nie znaczy to, że musi mi się wszystko podobać. Co teraz? – Garion i ja zmienimy się w coś mniej rzucającego się w oczy. Ty jesteś fachowcem od skradania się w ciemnościach; nikt cię nie zobaczy i nie usłyszy. Nam natomiast brak odpowiednich umiejętności. – Zamierzasz użyć magii tak blisko Toraka? – Zrobimy to bardzo cicho – zapewnił go Belgarath. – Zmiana postaci jest skierowana niemal wyłącznie do wewnątrz, toteż nie czyni hałasu. – Odwrócił

się do Gariona. – Załatwimy to powoli. To jeszcze rozmyje dźwięk i dodatkowo go osłabi, rozumiesz? – Chyba tak, dziadku. – Najpierw ja. Obserwuj mnie. – Stary czarodziej zerknął na konie. – Oddalmy się trochę. Konie boją się wilków. Nie chcę, by wpadły w histerię i narobiły rumoru. Przekradli się skrajem lasu, oddalając się od wierzchowców. – Wystarczy – mruknął Belgarath. – A teraz uważaj. Skupił się, a potem jego postać zaczęła migotać i falować. Zmiana następowała stopniowo i dłuższą chwilę twarz i pysk wilka zdawały się współistnieć w tym samym miejscu. Towarzyszył temu jedynie najcichszy szept. Gdy zmiana dobiegła końca, na ziemi siedział wielki srebrzysty wilk. – Teraz ty – polecił Garionowi Belgarath z lekką zmianą wyrazu pyska, jakże charakterystyczną dla mowy wilków. Garion skoncentrował się bardzo mocno, przywołując w myślach właściwy kształt. Uczynił to tak powoli, iż miał wrażenie, że czuje, jak jego ciało porasta sierścią. Silk tymczasem rozcierał sobie na twarzy i rękach mokrą ziemię, by zamaskować jasną skórę. Spojrzał pytająco na dwa wilki. Belgarath raz jeden skinął głową i poprowadził ich na pustkowie, opadające ku ruinom Cthol Mishrak. Ziemia pod łapami Gariona wydawała się martwa. Wokół wyczuwał inne istoty. Krążyły, węszyły. Część pachniała psem, inne wydzielały gadzią woń. Zakapturzeni Grolimowie pełnili wartę na wzniesieniach i skałach, próbując przebić ciemność wzrokiem i umysłem w poszukiwaniu intruzów. Dwa wilki z przykucniętym między nimi Drasaninem pełzły w stronę ruin, wykorzystując jako kryjówkę każdą skałę, głaz czy niewielkie zagłębienie. Garionowi tempo to wydawało się przeraźliwie powolne, lecz Belgarath nie przejmował się upływem czasu. Chwilami, gdy przekradali się niedaleko grolimskich strażników, poruszali się łapa za łapą. Minuty wlokły się niemiłosiernie, a oni coraz bardziej zbliżali się do ruin Miasta Nocy. Nieopodal strzaskanego muru dwóch zakapturzonych kapłanów Toraka toczyło cichą rozmowę. Niezwykle wyczulone uszy Gariona wychwytywały wyraźnie każde stłumione słowo. – Ogary wydają się dziś nerwowe – zauważył jeden z kapłanów. – Przez burzę – odparł drugi. – Kiepska pogoda zawsze je drażni. – Zastanawiam się, jak by to było być ogarem – mruknął pierwszy. – Jeśli zechcesz, może pozwolą ci do nich dołączyć. – Nie jestem aż tak ciekaw. Silk i dwa wilki, poruszając się bezszelestnie jak dym, minęli gawędzących strażników w odległości niecałych dziesięciu kroków i przekradli się po zwalonych kamieniach do martwego Miasta Nocy. Wśród ruin mogli poruszać się szybciej. Cienie skrywały ich sylwetki, toteż przemykali wśród strzaskanych kamieni, podążając tropem Belgaratha, ku kikutowi żelaznej

wieży. Wilczy nos Gariona wychwytywał niesamowicie ostry smród rdzy, zastoju i rozkładu. Zacisnął pysk i starał się myśleć o czymś innym. – Kto tam? – odezwał się ktoś przed nimi. Na zasłaną gruzem ulicę wyskoczył Grolim z mieczem w dłoni. Ruszył naprzód, próbując przeniknąć wzrokiem głębokie cienie, w których zamarli we trzech. Garion bardziej wyczuł, niż usłyszał, jak Silk powoli sięga po sztylet ukryty w pochwie na karku. A potem ręka Drasanina śmignęła naprzód. Jego nóż świsnął w powietrzu, obracając się w locie. Grolim jęknął, gwałtownie zgiął się wpół, po czym sapnął i padł. Miecz brzęknął o kamienie. – Szybko! – Silk przebiegł obok skulonej, ciemnej postaci martwego Grolima. Przemykając obok, Garion poczuł woń świeżej krwi, aż zapiekło go w gardle. Po chwili dotarli do plątaniny poskręcanych filarów i zgniecionych metalowych płyt, niegdyś tworzących żelazną wieżę, i zakradli się bezszelestnie przez otwarte drzwi do pogrążonej w absolutnej ciemności komnaty. Woń rdzy była wszechobecna, towarzyszył jej zapach pradawnego, przyczajonego zła. Garion węszył nerwowo. Sierść na karku mu się zjeżyła. Z wysiłkiem stłumił cichy warkot, który wzbierał w głębi gardła. Poczuł, że muska go ramię Belgaratha, i podążył za starym wilkiem, kierując się wyłącznie węchem. Na końcu ogromnej, pustej żelaznej sali znaleźli kolejne drzwi. Belgarath zatrzymał się i Garion znów poczuł lekkie muśnięcie, szmer, gdy stary mag powoli zmienił postać. Sam także przywołał wolę, powracając wolno do własnych kształtów. Silk wyrzucał z siebie ledwie słyszalne gorączkowe przekleństwa. – Co się stało? – wyszeptał Belgarath. – Zapomniałem się schylić po nóż. – Zazgrzytał zębami. – To był jeden z moich ulubionych. – Co teraz, dziadku? – spytał Garion ochryple. – Za tymi drzwiami są schody w dół. – A co jest na dole? – Piwnica. Coś w rodzaju grobowca, w którym Zedar trzyma ciało Toraka. Idziemy? Garion westchnął, wyprostował ramiona. – Przecież po to przybyliśmy.

Rozdział XXII – Nie sądzisz chyba, że w to uwierzę, Zedarze. Garion zastygł w bezruchu. Wyciągał właśnie rękę do żelaznych drzwi u podnóża schodów. – Nie możesz uniknąć odpowiedzialności, powołując się na konieczność – ciągnął znajomy głos. – Czyż konieczność nie kieruje nami wszystkimi, Polgaro? – odparł obcy głos, przesycony pełnym znużenia smutkiem. – Nie twierdzę, że byłem bez winy, ale czy moje odstępstwo nie zostało przesądzone z góry? Wszechświat podzielił się u zarania dziejów, dwa proroctwa pędzą ku swemu ostatniemu spotkaniu, gdy wszystko się rozstrzygnie. Kto może rzec, czy to, co uczyniłem, nie było konieczne, by owo spotkanie mogło dojść do skutku? – To unik, Zedarze – stwierdziła ciocia Pol. – Co ona tu robi? – szepnął Garion. – Powinna tutaj być – odszepnął Belgarath z osobliwym zadowoleniem. – Słuchaj. – Przekomarzając się, nic nie zyskamy, Polgaro – mówił Zedar Apostata. – Każdy z nas wierzy, że to, co zrobił, było właściwe. W tym momencie nikt nie zdołałby przekonać innych do zmiany zdania. Może po prostu to zostawimy? – Dobrze – odparła ciocia Pol chłodno. – Co teraz? – odezwał się niemal bezgłośnie Silk. – Powinni też tam być inni – powiedział Belgarath cicho. – Upewnijmy się, że tak jest, nim wpadniemy do środka. Żelazne drzwi przed nimi były nieszczelne i przez szparę sączyło się słabe światło. W jego blasku Garion dostrzegł napięcie na twarzy czarodzieja. – Jak się miewa twój ojciec, Polgaro? – spytał Zedar. – Tak samo jak zawsze. Wiesz, że jest na ciebie wściekły. – To było do przewidzenia. – Chłopiec skończył już jeść, lady Polgaro. Usłyszawszy głos Ce’Nedry, Garion spojrzał na Belgaratha. Stary czarodziej jednak tylko przyłożył palec do ust. – Rozłóż dla niego posłanie, moja droga – poleciła ciocia Pol. – I okryj go kocem. Jest bardzo późno. Powinien już spać. – Ja to zrobię – zaoferował Durnik. – Doskonale. – Belgarath odetchnął z ulgą. – Są wszyscy. – Skąd się tu wzięli? – wyszeptał Silk. – Nie mam najbledszego pojęcia i zupełnie mnie to nie interesuje.

Najważniejsze, że tutaj dotarli. – Cieszę się, że uratowaliście go przed Ctuchikiem – oznajmił Zedar. – Bardzo polubiłem to dziecko przez długie lata, które spędziliśmy razem. – Gdzie go znalazłeś? – spytała ciocia Pol. – Nigdy nie zdołaliśmy określić, skąd pochodzi. – Zapomniałem. – W głosie Zedara zadźwięczała dziwna nuta. – W Camaarze albo w Tol Honeth, albo innym mieście po drugiej stronie Mallorei. Szczegóły umknęły mi z pamięci. – Spróbuj sobie przypomnieć – poprosiła. – To ważne. Zedar westchnął. – Skoro cię to ciekawi. – Na chwilę zawiesił głos. – Z jakiegoś powodu ogarnął mnie wówczas niepokój – zaczął. – To było jakieś pięćdziesiąt, sześćdziesiąt lat temu. Studia już mnie nie bawiły, a spory najróżniejszych frakcji grolimskich grały mi na nerwach. Zacząłem wędrować po świecie, nie zwracając zbytniej uwagi, gdzie akurat jestem. W ciągu tych lat musiałem z tysiąc razy odwiedzić królestwa Zachodu i państwa Angaraków. Znalazłem się właśnie w jednym z miast, gdy nagle przyszedł mi do głowy pewien pomysł. Wszyscy wiemy, że Klejnot zniszczy każdego, kto go dotknie, mając w sercu choćby odrobinę zła. Co jednak zrobiłby z kimś absolutnie niewinnym? Prostota tej myśli mnie poraziła. Na ulicy tłoczyli się ludzie, a ja potrzebowałem ciszy i spokoju. Skręciłem zatem za róg, w zapomnianą alejkę, i ujrzałem małego chłopca. Zupełnie jakby tam na mnie czekał. Miał wtedy jakieś dwa lata. Dość, by umiał chodzić. Wyciągnąłem do niego rękę i powiedziałem: „Mam dla ciebie zadanie, mój chłopcze. Dostarczysz ode mnie podarek”. Zbliżył się do mnie, powtarzając to słowo: „Podarek”. Przy mnie nigdy nie mówił nic innego. – Co zrobił Klejnot, gdy chłopiec dotknął go po raz pierwszy? – zapytała ciocia Pol. – Zamigotał. W jakiś szczególny sposób wydawał się go poznawać. I gdy mały położył na nim dłoń, coś się stało. – Zedar westchnął. – Nie, Polgaro, nie wiem, kim jest to dziecko. Może być zwykłym złudzeniem. Sam pomysł przyszedł mi do głowy tak niespodziewanie, iż podejrzewam, że ktoś umieścił mi go w głowie. Całkiem możliwe, że to nie ja znalazłem chłopca, lecz on znalazł mnie. – Umilkł. Po drugiej stronie żelaznych drzwi zapadła cisza. – Czemu zdradziłeś naszego mistrza? – spytała ciocia Pol. W jej głosie zabrzmiało dziwne współczucie. – By uratować Klejnot – odparł Zedar ze smutkiem. – Przynajmniej tak myślałem z początku. Zawładnął mną od chwili, gdy go ujrzałem. Kiedy Torak ukradł go naszemu mistrzowi, Belgarath i pozostali zaczęli kreślić plany odzyskania Klejnotu siłą. Ja jednak wiedziałem, że jeśli Aldur we własnej osobie nie dołączy do nich i nie zaatakuje Toraka wprost – przegrają. Aldur by tego nie zrobił. Uznałem zatem, że gdy zawiedzie siła, może sprawdzi się podstęp. Myślałem, że jeśli pozornie przejdę na stronę Toraka, zyskam jego

zaufanie i ukradnę Klejnot. – I co się stało, Zedarze? Trwał długo w bolesnej ciszy. – Och, Polgaro! – Zabrzmiało to niczym szloch. – Nie masz pojęcia! Byłem tak pewny siebie, przekonany, że ocalę umysł przed władzą Toraka, ale myliłem się, myliłem! Jego wola mną zawładnęła. Zniszczył wszelki opór. Potrafi sięgnąć w najgłębsze zakamarki duszy. Wiem dobrze, jaki jest Torak: odrażający, zły. Ale gdy mnie wzywa, muszę iść, choć moja dusza krzyczy. Nawet gdy śpi, jego pięść zaciska się wokół mego serca. Usłyszeli kolejny stłumiony szloch. – Nie wiedziałeś, że nie da się stawić oporu bogu? – spytała tym samym współczującym tonem Polgara. – Powodowała tobą duma? Byłeś tak pewien swej mocy, że sądziłeś, iż zdołasz go oszukać, ukryć przed nim swoje zamiary? Zedar westchnął. – Być może – przyznał. – Aldur, łagodny mistrz, nigdy nie pokazał mi pełnej siły swego umysłu. Nie byłem zatem przygotowany na to, co zrobi ze mną Torak. On nie jest łagodny. Jeśli czegoś chce, bierze to. A jeżeli przy okazji musi rozszarpać na strzępy twoją duszę, zrobi to bez wahania. Wkrótce poznasz jego moc, Polgaro. Wkrótce się ocknie i zniszczy Belgariona. Nawet Rivański Król nie potrafi dorównać temu straszliwemu umysłowi. A potem zostaniesz Toraka oblubienicą, jak zawsze zapowiadał. Nie opieraj się, Polgaro. Oszczędź sobie męki. I tak do niego pójdziesz. Zrobisz to chętnie, z zapałem. Z pomieszczenia za żelaznymi drzwiami dobiegł ich głośny szelest, a potem szybki tupot nóg. – Durniku! – krzyknęła ostro ciocia Pol. – Nie! – Co się dzieje? – zapytał Garion. – O to chodziło! – sapnął Belgarath. – Otwórz te drzwi! – Cofnij się, głupcze! – krzyczał Zedar. Usłyszeli gwałtowny łoskot, odgłos walczących ciał, wywracanych mebli. – Ostrzegam! – zawołał Zedar. – Cofnij się! Dobiegł ich trzask łamanej kości. – Zedar! – ryknął Belgarath, szarpiąc żelazne drzwi. Coś wybuchło, huk był ogłuszający. – Durniku! – wrzasnęła ciocia Pol. W nagłej furii Belgarath uniósł zaciśniętą dłoń, złączył siłę ręki z rozpaloną wolą i rąbnął pięścią w zamknięte drzwi. Moc uderzenia wyrwała je z zawiasów i zgniotła niczym kartkę papieru. Pomieszczenie za drzwiami miało wysoki sklepiony sufit podtrzymywany przez potężne żelazne podpory, poczerniałe ze starości. Garion miał wrażenie, że dostrzega wszystko jednocześnie. Ogarnęła go osobliwa obojętność, nie przeżywał żadnych emocji. Widział Ce’Nedrę i Podarka skulonych ze zgrozy pod ścianą. Ciocia Pol stała jak sparaliżowana, z niedowierzaniem wpatrywała się w Durnika, leżącego bezwładnie na posadzce. Nagle na jej twarzy pojawiło

się straszliwe zrozumienie i odczucie niewyobrażalnej straty. – Nie, mój Durniku! Nie! Podbiegła do powalonego kowala, padła na kolana i z rozdzierającym krzykiem rozpaczy chwyciła go w objęcia. A potem Garion po raz pierwszy ujrzał Zedara Apostatę. Stał nad martwym Durnikiem. Jego twarz wyrażała rozpacz, żal i świadomość, że popełnił czyn, który na zawsze odebrał mu nadzieję odkupienia. – Ty głupcze, czemu? Czemu zmusiłeś mnie, bym cię zabił? Tego właśnie nade wszystko chciałem uniknąć! I wtedy Belgarath, nieubłagany niczym sama śmierć, rzucił się przez strzaskane drzwi w stronę mężczyzny, którego kiedyś nazywał bratem. Zedar uskoczył przed ogarniętym przerażającą furią starym czarodziejem. – Nie chciałem tego zrobić, Belgaracie! – wyjęczał, zasłaniając się rękami. – Głupiec, próbował mnie zaatakować. Był... – Ty... – wyrzucił z siebie Belgarath przez zaciśnięte zęby. – Ty...! Gniew odebrał mu mowę. Żadne słowo nie było w stanie pomieścić jego nienawiści. Wzniósł obie ręce i uderzył Zedara pięściami w twarz. Zedar się zachwiał; Belgarath doskoczył, chwycił go i okładał pięściami. Garion wyczuwał przebłyski woli obu przeciwników, lecz w szaleństwie emocji tak potężnych, iż przesłaniały wszelkie myśli, żaden z nich nie zdołał skupić się dostatecznie, by przywołać swą moc. Toteż niczym dwóch awanturników w knajpie tarzali się po podłodze, kopali, szarpali paznokciami, walili pięściami – Belgarath oszalały z furii, a Zedar ze strachu i rozpaczy. Apostata z desperacją wyrwał sztylet z pochwy u pasa. Belgarath chwycił go oburącz za przegub i zaczął tłuc ręką o podłogę, dopóki nóż nie wyleciał z obolałej dłoni. Obaj rzucili się w stronę sztyletu, cały czas walcząc zaciekle. Ich twarze zastygły w grymasach szaleństwa, gdy każdy usiłował pierwszy chwycić ostrze. Wcześniej, kiedy po wariacku wpadli do podziemnego grobowca, Garion odruchowo dobył wielkiego miecza, lecz Klejnot i ostrze pozostały chłodne i nie reagowały na dotyk jego dłoni. Belgarath zaciskał ręce na gardle Zedara. Twarz wykrzywił w zwierzęcym grymasie. Uniesione wargi odsłaniały zaciśnięte zęby, gdy dusił swego odwiecznego wroga. Nagle, jakby przekroczył ostatecznie granicę obłędu, podniósł się ciężko na nogi, ciągnąc Zedara za sobą. Jedną ręką trzymał go za gardło, drugą wymierzał mu szybkie ciosy. A potem, pomiędzy dwoma uderzeniami, opuścił rękę, wskazując kamienie u ich stóp. Z przeraźliwym zgrzytem w posadzce pojawiło się pęknięcie. Skały zazgrzytały w proteście, gdy szczelina się rozszerzyła. Wciąż walcząc, dwaj starcy zachwiali się i runęli w przepaść. Ziemia zadrżała. Garion z otwartymi ze zdumienia ustami wpatrywał się oszołomiony w ledwie dostrzegalną szczelinę, gdzie zniknęli obaj przeciwnicy. Nie mógł uwierzyć własnym oczom. Ce’Nedra krzyknęła ze zgrozy, kryjąc twarz w dłoniach. – Zrób coś! – zawołał do Gariona Silk.

Garion jednak był jak ogłuszony. – Polgaro! – Silk z desperacją odwrócił się do cioci Pol. Czarodziejka, wciąż przytłoczona rozpaczą, nie odpowiedziała. Klęcząc przy Durniku, płakała niepowstrzymanie. Z nieskończonych głębin dobiegł ich stłumiony wybuch, potem drugi. Nawet we wnętrznościach ziemi śmiertelna walka trwała dalej. Wiedziony nagłym nakazem Garion odszukał wzrokiem alkowę w przeciwległej ścianie. W słabym świetle dostrzegł Kal Toraka. Bez cienia emocji wpatrywał się w swego wroga. Widział czarną szatę i lśniącą maskę, a także Cthrek Goru – wielki czarny miecz Toraka. Nie czuł nic. W jego wnętrzu wrzała walka – może jeszcze straszniejsza niż ta, która pogrążyła Belgaratha i Zedara w głębinach ziemi. Te dwie siły najpierw rozdzieliły się, a potem zawróciły i ruszyły ku sobie nieskończonymi korytarzami czasu, wreszcie się zderzyły. Wydarzenie, stanowiące ostateczny kres obu proroctw, już się zaczęło i w umyśle Gariona odbywały się pierwsze wstępne potyczki. Torak drgnął niespokojnie, gdy te same siły zderzyły się wewnątrz niego. Umysł Gariona zalały straszliwe przebłyski myśli uśpionego boga. Ujrzał wyraźnie złowrogi podstęp, kryjący się u podstaw składanych przez Toraka propozycji przyjaźni i miłości. Gdyby uległ strachowi przed pojedynkiem, połowa stworzenia zniknęłaby bez śladu. Co gorsza, to, co proponował Torak, nie było miłością, lecz zniewoleniem, tak ohydnym, że wykraczającym poza wszelkie pojęcie. On jednak się nie poddał. W jakiś sposób zdołał znieść przepotężną siłę umysłu Toraka i oddać się całkowicie w ręce proroctwa, które sprowadziło go tutaj. Odrzucając całkowicie własne ja, stał się narzędziem proroctwa. Już się nie bał. Z mieczem w dłoni Dziecię Światła czekało na chwilę, gdy proroctwo uwolni je, by mogło stanąć do ostatecznej walki z czarnym bogiem. I wówczas, podczas gdy Silk desperacko próbował zmusić do działania Gariona bądź Polgarę, kamienie posadzki wystrzeliły w górę i z ziemi wzniósł się Belgarath. Garion, wciąż oszołomiony, jakby z oddali ujrzał, że to już nie jest starzec, którego znał od tak dawna. Stary bajarz i złodziejaszek, uparciuch, nerwowy stary mag, kierujący poszukiwaniami Klejnotu, już nie istniał. W komnacie stał Belgarath Czarodziej, Wieczny Człowiek otoczony migotliwą aurą własnej mocy.

Rozdział XXIII – Gdzie jest Zedar? – Ciocia Pol uniosła zalaną łzami twarz znad ciała Durnika, patrząc z napięciem na ojca. – Zostawiłem go tam – odparł Belgarath. – Martwego? – Nie. – Sprowadź go tutaj. – Po co? – By stawił mi czoło. – Jej oczy płonęły. Czarodziej pokręcił głową. – Nie, Pol. Nigdy nikogo nie zabiłaś. Niech tak zostanie. Polgara czule ułożyła ciało Durnika na posadzce, po czym wstała. Jej bladą twarz wykrzywił grymas rozpaczy i straszliwego pragnienia. – A zatem ja pójdę do niego. – Uniosła obie ręce, jakby zamierzała z całych sił uderzyć ziemię pod swymi stopami. – Nie! – Belgarath wyciągnął dłoń. Stali tak naprzeciw siebie, pogrążeni w złowrogiej, bezgłośnej walce. Ciocia Pol z początku z irytacją przyjęła zakaz ojca. Znów uniosła rękę, chcąc posłać całą siłę swej woli w głąb ziemi, i ponownie Belgarath ją zatrzymał. – Puść mnie, ojcze! – Nie. Zdwoiła wysiłki, poruszając ramionami, jakby próbowała uwolnić się z niewidocznych więzów. – Puść mnie, starcze! – krzyknęła. – Nie! Nie rób tego, Pol. Nie chcę cię skrzywdzić. Spróbowała raz jeszcze, tym razem z większą desperacją, i ponownie Belgarath rozproszył jej wolę. Zacisnął zęby, twarz mu stężała. W ostatniej próbie Polgara zaatakowała wzniesioną przez niego barierę. Stary czarodziej jednak pozostał niewzruszony niczym pradawna skała. Uklękła obok Durnika i znów zaczęła płakać. – Przykro mi, Pol – powiedział Belgarath łagodnie. – Nigdy nie chciałem tego zrobić. Dobrze się czujesz? – Jak możesz pytać? – rzuciła z rozpaczą. – Nie to miałem na myśli. Ukryła twarz w dłoniach. – Zresztą wątpię, abyś i tak zdołała do niego dotrzeć – dodał. – Oboje dobrze wiemy, że tego, co jedno z nas uczyni, drugie nie może zmienić.

– Co mu zrobiłeś? – spytał Silk cicho. Był wstrząśnięty. – Zabrałem go głęboko. Natknęliśmy się na warstwę skał. Zamknąłem go w nich. – Nie może po prostu się wydostać, tak jak ty to zrobiłeś? – Nie. Czary to myśli, a żaden człowiek nie potrafi odtworzyć myśli innego. Zedar pozostanie uwięziony w tej skale na zawsze, chyba że zdecyduję się go uwolnić. – Czarodziej spojrzał z głębokim smutkiem na ciało Durnika. – A wątpię, bym kiedykolwiek zechciał to zrobić. – On umrze, prawda? Belgarath pokręcił głową. – To część tego, co z nim uczyniłem. Będzie tkwił wewnątrz tej skały aż do kresu dni. – To potworne, Belgaracie! – wykrzyknął Silk. – Podobnie jak jego zbrodnia – odparł Belgarath ponuro. Garion słyszał ich rozmowę i widział ich wszystkich wyraźnie, miał jednak wrażenie, że przebywają gdzie indziej. Pozostali ludzie w podziemnej krypcie wydawali się tkwić na samym skraju jego postrzegania. Dla niego istniała tylko jedna osoba – Kal Torak, jego wróg. Śpiący bóg poruszał się coraz częściej. Niezwykła, zwielokrotniona świadomość Gariona – częściowo jego własna, częściowo pochodząca od Klejnotu i, jak zawsze, połączona ze świadomością, którą nazywał „suchym głosem” w jego umyśle – dostrzegła w tych ruchach ból. Okaleczony bóg zwijał się z bólu w półśnie. Rany człowieka goją się z czasem, ból słabnie, wreszcie znika, ponieważ rany stanowią część naszego życia. Człowiek ma w sobie naturalne siły uzdrawiające. Bóg natomiast jest niezniszczalny i nie potrzeba mu zdolności zdrowienia. Torak wciąż cierpiał od ognia, którym poraził go Klejnot. Jego ból nie zmalał ani trochę przez nieskończone wieki od dnia okaleczenia. Pod stalową maską ciało Boga Smoka wciąż płonęło. Spalone oko bez przerwy gotowało mu się w oczodole. Garion zadrżał, niemal współczując mu wiecznego cierpienia. Podarek uwolnił się z objęć Ce’Nedry i z powagą położył dłoń na ramieniu Durnika. Delikatnie potrząsnął martwym kowalem, jakby próbował go obudzić. Na twarzyczce chłopca odbiło się zdumienie, gdy potrząsnął nieco mocniej; nie pojmował, co się dzieje. – Podarku! – zawołała łamiącym się głosem Ce’Nedra. Spojrzał na nią i z powrotem na Durnika. Potem delikatnie pogłaskał kowala po ramieniu, westchnął i wrócił do księżniczki. Objęła go i wybuchnęła płaczem. Chłopczyk tym samym delikatnym gestem pogładził jej ogniste włosy. A potem z niszy w przeciwległej ścianie dobiegło długie, ochrypłe westchnienie; głośny, drżący oddech. Garion spojrzał w tamtą stronę. Zacisnął dłoń na rękojeści zimnego miecza. Torak odwrócił głowę. Powieki miał uniesione. W pustym oczodole płonął odrażający ogień. Bóg się obudził. Podniósł zwęglony kikut lewej dłoni, jakby chciał przegnać z oka resztki snu.

Prawą ręką chwycił olbrzymią rękojeść Cthrek Goru, Czarnego Miecza. – Garionie! – rzucił Belgarath. Garion jednak, wciąż sparaliżowany przez skupione na nim siły, mógł jedynie patrzeć na budzącego się boga. Ręka mu zadrżała, gdy usiłował unieść miecz. Jeszcze nie – szepnął głos. – Garionie! – Tym razem Belgarath krzyknął. A potem w geście krańcowej desperacji stary czarodziej wyminął nieruchomego młodzieńca i rzucił się na wciąż leżącego czarnego boga. Torak wypuścił miecz z dłoni, chwycił przód tuniki Belgaratha i uniósł bez wysiłku starca niczym maleńkie dziecko. Stalową maskę wykrzywił paskudny grymas. Bóg odsunął od siebie bezradnego czarodzieja. Potem siłą umysłu Torak uderzył niczym huragan, cisnął Belgaratha na drugą stronę komnaty, rozdzierając mu tunikę. Coś zalśniło w dłoni boga i Garion uświadomił sobie, że to srebrny łańcuszek amuletu Belgaratha, srebrnego medalionu z wizerunkiem wilka. W szczególny sposób medalion ów stanowił ośrodek mocy czarodzieja. Teraz zaś tkwił w dłoni jego pradawnego wroga. Przerażająco powoli, nieubłaganie czarny bóg podniósł się ze swego katafalku, górując nad nimi wszystkimi. W dłoni dzierżył Cthrek Goru. – Garionie! – krzyknęła Ce’Nedra. – Zrób coś! Torak uniósł miecz i ruszył w stronę oszołomionego Belgaratha. Lecz ciocia Pol zerwała się z ziemi i rzuciła między nich. Powoli Torak opuścił klingę i uśmiechnął się odrażająco. – Moja oblubienica – szepnął straszliwym głosem. – Nigdy, Toraku – odparła. – Jednak przybyłaś do mnie, Polgaro – powiedział z pełną pychy radością. – Przybyłam patrzeć, jak giniesz. – Ginę, Polgaro? Ja? Nie, moja oblubienico. Nie po to przybyłaś. Wola ma ściągnęła cię ku mnie, jako przepowiedziano. A teraz jesteś moja. Przyjdź do mnie, o ukochana. – Nigdy! – Nigdy, Polgaro? – W zgrzytliwym głosie boga pojawił się nowy kpiący ton. – Oddasz mi się, ukochana. Nagnę cię do mej woli. Opór twój sprawi jeno, iż zwycięstwo me stanie się słodsze, wreszcie bowiem cię posiądę. Chodź tutaj. Siła jego umysłu była tak przemożna, iż Polgara zachwiała się niczym drzewo w porywach wichury. – Nie – wydyszała, odwracając twarz. – Spójrz na mnie, Polgaro! – rozkazał z zadowoleniem. – Jestem twoją przyszłością. Wszystko, co zdawało ci się, że kochasz przede mną, przestanie być ważne i pokochasz tylko mnie. Spójrz na mnie. Bezradnie obróciła głowę i popatrzyła wprost na niego. Zdawało się, że uchodzą z niej nienawiść i opór, jej twarz wykrzywił grymas zgrozy. – Wola twa słabnie, o ukochana – rzekł. – A teraz chodź do mnie. Musiała mu się oprzeć! Zamęt w umyśle zniknął i Garion zrozumiał: to jest

prawdziwa bitwa. Jeśli ciocia Pol się podda, przegrają. Wszystko prowadziło do tej chwili. Pomóż jej – polecił głos w jego głowie. Ciociu Pol! – krzyknął w myślach Garion. – Pamiętaj o Durniku! Nie miał pojęcia, skąd wie, że jedynie to mogło dopomóc jej w straszliwym starciu. Zaczął szukać we wspomnieniach, zasypując ją obrazami Durnika... silnych rąk kowala podczas pracy w kuźni... poważnych oczu... cichego, spokojnego głosu... a przede wszystkim niewypowiedzianej miłości, jaką darzył ją ten dobry człowiek, miłości stanowiącej sens życia Durnika. Polgara pochylała się naprzód, szykując do postawienia pierwszego fatalnego kroku w odpowiedzi na rozkaz Toraka. Gdy uczyni ten krok, będzie stracona. Lecz wspomnienia Gariona o Durniku uderzyły ją niczym pięść. Ramiona opadające w poczuciu klęski wyprostowała nagle. – Nigdy! Nie zrobię tego. Twarz Toraka zesztywniała. Oczy mu rozbłysły, gdy zaatakował całą siłą swej woli. Polgara jednak nie ustępowała; przyjmując wszystko, kurczowo trzymała się wspomnień o Durniku, podpory tak potężnej, że nawet moc czarnego boga nie potrafiła jej złamać. Bóg pojął, że Polgara nigdy nie ustąpi, że na zawsze odmówiła mu swej miłości. Wygrała i zwycięstwo było niczym nóż obracający się w jego wnętrznościach. Upokorzony odrzuceniem, rozwścieczony Torak uniósł głowę i zawył. Nie mógł znieść takiego poniżenia. – Gińcie tedy oboje! – ryknął. – Umieraj wraz z ojcem! – Wzniósł śmiercionośny miecz. Ciocia Pol nawet nie drgnęła. Patrzyła spokojnie na oszalałego boga. Teraz! – zagrzmiał głos w umyśle Gariona. Klejnot, który podczas straszliwego starcia pomiędzy ciocią Pol i okaleczonym bogiem pozostawał chłodny i martwy, ożył nagle i miecz Rivańskiego Króla stanął w ogniu; kryptę zalał oślepiający błękitny blask. Garion wyciągnął klingę i skoczył naprzód, by odbić cios opadający wprost na twarz cioci Pol. Dźwięk stali uderzającej o stal rozległ się w krypcie jak bicie dzwonu i odbijał się echem od ścian. Miecz Toraka rąbnął z hukiem o posadzkę, wzbijając snop iskier. Oko boga rozszerzyło się, gdy w jednym spojrzeniu rozpoznał swych przeciwników: Rivańskiego Króla, płonący miecz i rozjarzony Klejnot Aldura. Garion wyczytał w tym spojrzeniu, iż Torak zapomniał już o cioci Pol i całą uwagę skupił na nim. – Tedy przybyłeś wreszcie – rzekł Bóg Smok z powagą. – Oczekiwałem przybycia twego od zarania dni. Tu czeka na cię twój los. Bądź pozdrowiony, Belgarionie, i żegnaj. Wziął zamach do potężnego ciosu. Garion bez namysłu wzniósł miecz i kryptą wstrząsnął brzęk klingi nacierającej na klingę. – Chłopcem jesteś jeno, Belgarionie – powiedział Torak. – Czyliż staniesz naprzeciw potęgi i niezwyciężonej woli boga? Poddaj się, a życie twe oszczędzę.

Tym razem wola boga Angaraków skierowała się na Gariona, który w pełni zrozumiał, jak trudną walkę przyszło stoczyć cioci Pol. Poczuł straszliwy przymus poddania się, ustąpienia. Opuszczały go siły, lecz nagle w jego umyśle odezwał się chór rozbrzmiewający przez całe wieki. Wykrzykiwał jedno jedyne słowo: Nie! Żywoty wszystkich jego poprzedników zmierzały ku tej jednej chwili i napełniły go teraz swą siłą. Belgarion z Rivy nie był sam i wola Toraka nie zdołała go ugiąć. W geście absolutnego sprzeciwu Garion ponownie uniósł płonący miecz. – Niechaj tak będzie! – ryknął Torak. – Zginiesz, Belgarionie! Z początku zdawało się, że to tylko złudzenie wywołane przez migotliwe światło, jakie wypełniało grobowiec. Lecz niemal natychmiast, gdy przyszło mu to do głowy, Garion zorientował się, że Torak istotnie staje się większy, rośnie w górę, wznosi się, rozszerza. Z potwornym zgrzytem bóg odrzucił przerdzewiały żelazny dach grobowca, wyrastając w górę. I znów bez zastanowienia, bez najmniejszego namysłu, jak to zrobić, Garion także zaczął rosnąć. I on również przebił się ponad sufit, odrzucając po drodze gruzy. Pod gołym niebem, pośród ruin Miasta Nocy dwóch tytanicznych przeciwników stanęło naprzeciw siebie. Nad ich głowami wieczna chmura przesłaniała firmament. – Warunki zostały spełnione – przemówił ustami Gariona suchy głos. – Na to wygląda – odparł drugi, też pozbawiony emocji głos, który dobiegał z okrytych stalą warg Toraka. – Chcesz włączyć pozostałych? – spytał pierwszy. – To niekonieczne. Ci dwaj sami zdołają znieść swój los. – Zatem niechaj się rozstrzygnie. – Zgoda. I nagle Garion poczuł, jak krępujące go więzy opadły. Torak, także uwolniony, wzniósł Cthrek Goru i wygiął usta w nienawistnym grymasie. Starcie ich przekraczało wszelkie wyobrażenie. Skały pękały, miażdżone kolosalną siłą odbitych ciosów. Miecz Rivańskiego Króla lśnił błękitnym płomieniem, a Cthrek Goru, cienista klinga Toraka, ciągnął za sobą pasmo widocznej ciemności. Pozbawieni wszelkich myśli i emocji prócz jednej – ślepej nienawiści, wymierzali ciosy, parowali, nacierali wśród ruin, miażdżąc wszystko pod sobą. Żywioły wtórowały im w walce. Wiatr skowyczał pośród resztek przegniłych murów, wokół tańczyły błyskawice, zalewając ruiny migotliwym blaskiem. Ziemia drżała i trzęsła się pod ich olbrzymimi stopami. Jednolita ciężka chmura, która od pięciu tysiącleci okrywała jak płaszczem Miasto Nocy, zawrzała nad ich głowami. Na niebie pojawiały się i znikały połacie gwiazd. Grolimowie, i ludzie, i nieludzie, porażeni nieopisanym starciem, które nagle wybuchło w samym sercu miasta, uciekali z wrzaskiem. Garion atakował Toraka od ślepej strony i czarny bóg wzdrygał się za każdym razem, gdy płomień Klejnotu rozbłyskał, wtórując kolejnemu uderzeniu. Cień Cthrek Goru napełniał krew Gariona śmiertelnym chłodem.

Walka była wyrównana. Kiedy obaj przybrali ogromne rozmiary, Torak stracił przewagę wzrostu, a kalectwo przeszkadzało mu tak samo jak Garionowi brak doświadczenia. Gariona zdradziło nierówne podłoże. Cofając się przed nagłym gradem potężnych ciosów, natrafił piętą na stos zwalonych kamieni, które poturlały mu się pod stopami. Nie zdołał utrzymać równowagi i upadł. Oko Toraka rozbłysło triumfalnie i bóg wzniósł miecz. Garion jednak chwycił oburącz rękojeść własnej broni i zasłonił się płonącym ostrzem. Gdy klingi się zderzyły, obsypał go deszcz iskier. Ponownie Torak podniósł Cthrek Goru, lecz nagle jego zakuta w stal twarz przybrała dziwny, tęskny wyraz. – Poddaj się! – ryknął. Garion w milczeniu patrzył na olbrzymią postać górującą nad nim. – Nie pragnę cię zabić, chłopcze – rzekł niemal błagalnie Torak. – Poddaj się, a oszczędzę twe życie. I wówczas Garion zrozumiał. Wróg nie próbował go zabić, lecz chciał sobie podporządkować. Torakiem kierowała żądza władzy. Teraz miała się odbyć prawdziwa walka! – Odrzuć miecz twój, Dziecię Światła, i skłoń się przede mną – rozkazał bóg i siła jego umysłu opadła na Gariona niczym miażdżący ciężar. – Nie – wydyszał. Uwalniał się z oków straszliwego przymusu. – Możesz mnie zabić, ale nie poddam się nigdy. Torak skrzywił się, jakby ta odmowa nasiliła jeszcze jego wieczny ból. – Musisz! – jęknął. – Jesteś bezsilny. Poddaj mi się! – Nie! – krzyknął Garion i wykorzystując rozpacz Toraka, przeturlał się na bok z cienia Cthrek Goru i skoczył na równe nogi. Teraz wszystko stało się jasne, pojął, jak może zwyciężyć. – Słuchaj mnie, okaleczony, znienawidzony boże – wycedził przez zaciśnięte zęby. – Jesteś niczym. Twój lud boi się ciebie, ale cię nie kocha. Próbowałeś nakłonić mnie podstępem, bym cię pokochał, próbowałeś zmusić ciocię Pol, by cię pokochała. Ale ja odmawiam ci, tak jak ona wcześniej. Jesteś bogiem, ale jesteś niczym. W całym wszechświecie nie ma nikogo, kto by cię kochał. Jesteś samotny i nawet jeśli mnie zabijesz, zwyciężę. Niekochany, pogardzany, do kresu swych dni będziesz opłakiwać swe żałosne życie. Słowa Gariona uderzyły okaleczonego boga niczym ciosy miecza, a Klejnot jakby w odpowiedzi rozbłysł nowym blaskiem, atakując Boga Smoka nienawiścią. To było wydarzenie, na które czekał wszechświat od zarania dziejów. Po to Garion przybył w ruiny Miasta Nocy. Nie aby walczyć z Torakiem, lecz go odepchnąć. Ze zwierzęcym skowytem wściekłości i bólu Dziecię Mroku wzniosło Cthrek Goru nad głowę i pobiegło ku Rivańskiemu Królowi. Garion nie próbował odparować ciosu. Chwycił mocniej oburącz rękojeść swego płonącego miecza i skoczył ku atakującemu wrogowi. Wszystko okazało się proste. Miecz Rivańskiego Króla wbił się w pierś

Toraka niczym patyk w wodę. I gdy przeszył ciało boga, moc Klejnotu przepełniła płonące ostrze. Olbrzymie palce Toraka rozchyliły się konwulsyjnie, Cthrek Goru wysunął mu się z dłoni. Bóg otworzył usta do krzyku i spomiędzy jego warg zamiast krwi wytrysnął błękitny płomień. Uniósł zakrzywione palce do twarzy i zdarł stalową maskę, ukazując ukryte pod nią potwornie okaleczone rysy. Łzy popłynęły z jego oka i z pustego oczodołu. Płonęły żywym ogniem, bo miecz Rivańskiego Króla wbity w pierś napełnił go swym płomieniem. Torak szarpnął się w tył. Ze stalowym zgrzytem miecz wysunął się z jego ciała, lecz ogień rozniecony przez klingę nie zgasł. Czarny bóg przycisnął ręce do rany. Spomiędzy palców wytrysnęły błękitne płomienie, rozbryzgując się w dziesiątki małych ognistych kałuż wśród kamieni. Uniósł płonącą twarz zalaną ognistymi łzami ku niebu i podniósł olbrzymie ręce. – Matko! – krzyknął w agonii. Jego głos odbił się echem od najdalszych gwiazd. Stał tak długą chwilę, wznosząc ręce błagalnie. Potem zachwiał się i runął martwy do stóp Gariona. Na ułamek sekundy zapadła cisza. A potem z martwych ust Toraka uleciał upiorny krzyk, w niewyobrażalną dal. To mroczne proroctwo umknęło, zabierając ze sobą nieprzenikniony cień Cthrek Goru. I znów zapadła cisza. Rozpędzone chmury zatrzymały się w szaleńczym biegu, gwiazdy zgasły. Cały wszechświat zadrżał – i znieruchomiał. Nastał moment absolutnej ciemności. W owej potwornej chwili wszystko, co istniało – co było, jest i ma być – osiadło na drodze jednego proroctwa. Tam gdzie zawsze były dwa, pozostało tylko jedno. Nagle zawiał wiatr i wraz z nim uleciała woń zgnilizny spowijająca Miasto Nocy. Gwiazdy rozbłysły ponownie niczym klejnoty na aksamicie nieba. Garion stał znużony nad ciałem zabitego boga. Miecz wciąż migotał mu w dłoni błękitnym światłem, Klejnot radował się w otchłaniach jego umysłu. Jak przez mgłę Garion dostrzegł, że w chwili, gdy wszystkie światła zgasły, zarówno on sam, jak i Torak odzyskali zwykły wzrost. Był jednak zbyt zmęczony, by się nad tym zastanawiać. Pojawił się Belgarath. Z jego zaciśniętej pięści zwisał przerwany łańcuszek medalionu. Wiatr zawodził wśród strzaskanych ruin. Gdzieś w dali ogary Toraka zawyły żałosną pieśń, opłakując utraconego pana. Belgarath wyprostował ramiona. A potem gestem osobliwie przypominającym ten, który Torak uczynił przed chwilą – wzniósł ręce ku niebu. – Mistrzu! – wykrzyknął głośno. – Dokonało się!

Rozdział XXIV Walka dobiegła końca, lecz zwycięstwo Gariona miało w sobie gorycz. Człowiek nie zabija boga ot tak, nieważne jak bardzo zły i zepsuty jest ów bóg. Belgarion z Rivy stał pogrążony w smutku nad ciałem powalonego wroga, podczas gdy wiatr niósł ze sobą ożywczą woń zatęchłego Miasta Nocy. – Żałujesz? – spytał cicho Belgarath, kładąc dłoń na ramieniu wnuka. Garion westchnął. – Nie, dziadku. Chyba nie. Trzeba to było zrobić, prawda? Czarodziej przytaknął z powagą. – Tyle że pod koniec był zupełnie sam – mówił Garion. – Nim go zabiłem, odebrałem mu wszystko. Nie jestem z tego dumny. – Jak powiedziałeś, trzeba to było zrobić. Tylko w ten sposób mogłeś go pokonać. – Chciałbym po prostu móc coś mu zostawić. Z ruin zburzonej żelaznej wieży wyszli ciocia Pol, Silk i Ce’Nedra. Nieśli zwłoki kowala Durnika. Obok z powagą stąpał Podarek. Gariona zalała fala niemal nieznośnego smutku. Durnik, jego przyjaciel od najwcześniejszego dzieciństwa, leżał blady i martwy. Owa niewiarygodna, wewnętrzna walka poprzedzająca pojedynek z Torakiem sprawiła, że Garion nie zdołał nawet zapłakać. – Rozumiesz chyba, że to było konieczne? – rzekł ze smutkiem Belgarath. – Czemu? Czemu Durnik musiał umrzeć, dziadku? – Garionowi serce pękało z bólu, w oczach kręciły mu się łzy. – Bo jego śmierć dała twojej ciotce siłę i pozwoliła jej oprzeć się Torakowi. Proroctwo zawsze kryło w sobie jeden słaby punkt: możliwość, że Pol się podda. Torak potrzebował tylko jednej osoby, która by go pokochała. Wówczas stałby się niezwyciężony. – Co by się stało, gdyby poszła do niego? – Przegrałbyś. Dlatego Durnik musiał umrzeć. – Stary czarodziej westchnął z żalem. – Szkoda, że nie mogło ułożyć się inaczej, ale to było nieuniknione. Ciało Durnika zostało złożone na ziemi. Pogrążona w smutku Ce’Nedra podeszła i bez słowa wsunęła palce w dłoń Gariona. Chwilę stali tak, patrząc w milczeniu, jak ciocia Pol, zbyt zrozpaczona, by płakać, delikatnie układa ręce Durnika u jego boków i zakrywa go płaszczem. Potem usiadła na ziemi, położyła jego głowę na swych kolanach i niemal z roztargnieniem zaczęła gładzić włosy kowala. – Nie mogę tego znieść – wyszlochała nagle Ce’Nedra. Ukryła twarz na

ramieniu Gariona i wybuchnęła płaczem. A potem w miejscu, gdzie wcześniej panowała tylko ciemność, nastała jasność. Kolumna jaskrawobłękitnego światła opadła z postrzępionej, kłębiącej się nad ich głowami chmury. Zalewała blaskiem całe ruiny. Po sekundzie dołączyły do niej kolejne: czerwona, zielona, niebieska, a także w kolorach, których Garion nie umiałby nazwać. Kolumny światła jak ogromna tęcza stały po drugiej stronie powalonego ciała Toraka. Stopniowo Garion zaczął dostrzegać pośrodku każdej świetlistej kolumny jaśniejącą postać. Bogowie powrócili, by opłakiwać śmierć swego brata. Był tam Aldur i Mara, który wciąż płakał. Issa o martwych oczach zdawał się wić lekko niczym wąż, gdy stał w jasnozielonej, świetlistej kolumnie. Twarz Nedry miała wyraz przebiegły, a Chaldana dumny. Belar, jasnowłosy, chłopięcy bóg Alornów, miał w sobie łobuzerski, bezczelny urok, choć jego oblicze podobnie jak oblicza braci powlekł smutek z powodu odejścia Toraka. Bogowie powrócili na ziemię w jaśniejącym blasku. Ciężkie powietrze Cthol Mishrak ożyło nagle, bo każdej z kolorowych świetlnych kolumn wtórował inny ton i tony te splatały się, tworząc harmonię tak przejmującą, iż zdawała się kryć w sobie odpowiedzi na wszystkie zadane kiedykolwiek pytania. Z nieba opadł jeden oślepiająco biały promień i pośrodku blasku stanęła odziana w biel postać ULa, niezwykłego boga, którego Garion spotkał raz jeden w Prolgu. Aldur, wciąż otoczony błękitną poświatą, podszedł do pradawnego boga Ulgosów. – Ojcze – rzekł ze smutkiem. – Brat nasz, twój syn Torak, zginął. W aurze oślepiającego światła UL, ojciec bogów, przeszedł po zasłanej gruzami ziemi i stanął nad ciałem Toraka. – Próbowałem odwieść cię z tej drogi, synu mój – rzekł cicho i po jego wiekuistym policzku spłynęła samotna łza. Potem odwrócił się do Aldura. – Weź powłokę brata twego, synu mój, i złóż ją w stosowniejszym miejscu spoczynku. Smuci mnie, że leży na gołej ziemi. Aldur i jego bracia podnieśli ciało Toraka i umieścili na wielkim kamiennym bloku pośród starożytnych ruin. Potem utworzyli świetlisty krąg wokół katafalku, opłakując odejście boga Angaraków. Jak zawsze bez lęku, zdawałoby się nieświadom faktu, iż postacie, które opadły z nieba, nie są ludźmi, Podarek zbliżył się do ULa. Wyciągnął drobną dłoń i szarpnął natarczywie szatę boga. – Ojcze – rzekł. UL spojrzał na niego z góry. – Ojcze – powtórzył Podarek, może za sprawą Aldura, który tym słowem ujawnił prawdziwą naturę boga Ulgosów. – Ojcze – powiedział chłopczyk jeszcze raz. Następnie odwrócił się, wskazując ciało Durnika. – Podarek! – W pewnym sensie był to bardziej rozkaz niż prośba. UL spochmurniał. – To niemożliwe, dziecię – odparł.

– Ojcze – nalegał chłopczyk. – Podarek. UL spojrzał przenikliwie na Gariona, jego oczy zdradzały głęboki niepokój. – Prośba dziecka nakłada na mnie zobowiązanie – mówił powoli, przemawiając nie do Gariona, lecz do drugiej świadomości. – To jednak przekroczenie nieprzekraczalnej granicy. – Granica musi pozostać nietknięta – odparł przez usta Gariona suchy głos. – Synowie twoi są namiętni, przenajświętszy ULu, i gdy raz ją przekroczą, mogą czuć pokusę, by uczynić to ponownie. Wówczas za którymś razem zechcą zmienić to, czego zmienić nie wolno. Nie dostarczajmy narzędzia, które mogłoby sprawić, że los raz jeszcze podążyłby rozbieżnymi ścieżkami. UL westchnął. – Azali jednak wraz z twymi synami użyczysz mocy twej mojemu narzędziu, by to on mógł przekroczyć granicę? Słowa te wyraźnie zaskoczyły ULa. – W ten sposób pozostanie bezpieczna, a ty wypełnisz swe zobowiązanie. Tylko tak może do tego dojść. – Niechaj będzie wedle twojej woli – zgodził się UL. Odwrócił się i wymienił znaczące spojrzenia ze swym najstarszym synem. Aldur, wciąż skąpany w błękitnym blasku, podszedł do cioci Pol płaczącej nad martwym Durnikiem. – Pociesz się, córko ma – rzekł. – Ofiarę swą złożył tobie i całej ludzkości. – Marna to pociecha, mistrzu. To był najlepszy z ludzi. – Wszyscy ludzie umierają, córko ma, i najlepsi, i najgorsi. W życiu swym żegnałaś się wiele razy. – Tak, mistrzu, ale teraz jest inaczej. – W jakiż to sposób, umiłowana Polgaro? – Aldur wyraźnie naciskał, oczekując odpowiedzi. Ciocia Pol przygryzła wargę. – Bo go kochałam, mistrzu – odparła po chwili. Na ustach Aldura zatańczył słaby uśmieszek. – Czyliż tak trudno to rzec, córko ma? Nie zdołała odpowiedzieć. Pochyliła się niżej nad Durnikiem. – Chciałabyś, byśmy zwrócili ci tego człowieka, córko ma? – spytał Aldur. Gwałtownie uniosła głowę. – To niemożliwe, mistrzu. Proszę, nie igraj z moim smutkiem. – Załóżmy wszakże na chwilę, że mogłoby to być możliwe. Czyż chcesz, byśmy ci go zwrócili? – Całym sercem, mistrzu. – I po cóż? Jakąż to rolę przeznaczyłaś temu człowiekowi, by miał znowu ożyć? Znów przygryzła wargę. – Rolę mojego męża, mistrzu. – W jej głosie zadźwięczała wyzywająca nuta. – Czyż to także trudno powiedzieć? Jesteś wszak pewna, że miłość twa nie zrodziła się z rozpaczy i że gdy dobry ów człek ożyje, nie odwrócisz się od

niego? Przyznać musisz bowiem, że jest zupełnie zwyczajny. – Durnik nigdy nie był zwyczajny! – wykrzyknęła. – To najlepszy i najodważniejszy człowiek na świecie. – Uwłaczyć nie chcę jego pamięci, Polgaro, nie miał w sobie jednak ni krzty mocy. Nie zaznał potęgi woli i słowa. – To takie istotne, mistrzu? – Małżeństwo musi być związkiem równych, córko ma. Jak mógłby mężem twym zostać ów dobry, odważny człek, gdybyś moc swą zachowała? Spojrzała na niego bezradnie. – Czy mogłabyś, Polgaro, narzucić sobie granice, stać się mu równą? – pytał Aldur. – Nie mieć mocy większej niż jego? Po chwili milczenia odpowiedziała jednym słowem: – Tak. Garion słuchał wstrząśnięty – nie tyle zgodą cioci Pol, ile żądaniem Aldura. Odebranie cioci Pol mocy pozostawiłoby ją z niczym. Kim by się stała, jak mogłaby tak żyć? To była okrutna cena, a Garion wierzył zawsze, iż Aldur jest łagodnym bogiem. – Ofiarę twą przyjmę, Polgaro – mówił właśnie. – Pomówię z ojcem i braćmi. Z ważnych i słusznych powodów odmówiliśmy sobie tej mocy i musimy zgodzić się wszyscy, nim któryś z nas spróbuje naruszyć naturalny porządek rzeczy. – Z tymi słowy powrócił do żałobnego kręgu wokół katafalku Toraka. – Jak on mógł to zrobić? – spytał dziadka Garion, wciąż obejmując ramieniem Ce’Nedrę. – Co takiego? – Zażądać, by zrzekła się swojej mocy. To ją zniszczy. – Pol jest silniejsza, niż sądzisz, Garionie. Aldur miał rację. Żadne małżeństwo nie przetrwałoby takiej nierówności. W tym momencie w świetlistym kręgu bogów rozbrzmiał gniewny głos. – Nie! – To był Mara, płaczący bóg Maragów, umarłej rasy. – Czemuż jeden człek miałby powrócić na ten świat, gdy wszystkie me dzieci wciąż pozostają martwe? Czy Aldur wysłuchał mych błagań? Czy przyszedł mi z pomocą, gdy moje dzieci umierały? Nie zgadzam się! – Tego się nie spodziewałem – mruknął Belgarath. – Lepiej podejmę kroki, nim wszystko się posypie. – Ruszył naprzód wśród gruzów i skłonił się z szacunkiem. – Proszę o wybaczenie, lecz czy brat mego mistrza przyjmie w darze kobietę z ludu Maragów w zamian za jego pomoc w ożywieniu Durnika? Łzy Mary wyschły nagle, jego twarz przybrała wyraz niedowierzania. – Kobieta z ludu Maragów? Nikt taki nie istnieje. Wiedziałbym w głębi serca, gdyby jedno z moich dzieci przetrwało w Maragorze. – Z całą pewnością, panie Maro – zgodził się Belgarath. – Ale co z garstką tych uwiedzionych z Maragoru, by żyć w wiecznej niewoli? – Wiadomoż ci o kimś takim, Belgaracie? – spytał z rozpaczliwą nadzieją Mara.

Stary czarodziej przytaknął. – Odkryliśmy ją w zagrodach niewolników pod Rak Cthol. Nazywa się Taiba. Jest jedna, lecz nawet jedna niewiasta odrodzić może rasę. Zwłaszcza jeśli czuwać nad nią będzie kochający bóg. – Gdzież jest Taiba, córka ma? – Pod pieczą Ulgosa Relga – odparł Belgarath. – Wydają się do siebie przywiązani – dodał otwarcie. Mara przyjrzał mu się z namysłem. – Jedna niewiasta rasy odrodzić nie zdoła – rzekł – nawet pod opieką najmocniej miłującego boga. Do tego trzeba dwojga. – Odwrócił się do ULa. – Czy podarujesz mi tego Ulgosa, ojcze? Stanie się ojcem mego ludu. UL posłał Belgarathowi przenikliwe spojrzenie. – Wiesz przecież, że Relg spełnić musi inny obowiązek – zauważył z naciskiem. Twarz Belgaratha miała niemal łobuzerski wyraz. – Z pewnością zdołamy wraz z Gorimem dopieścić wszystkie szczegóły, o przenajświętszy – odparł pewnym siebie tonem. – Nie zapomniałeś o czymś, Belgaracie? – odezwał się Silk z szacunkiem, jakby nie chciał się wtrącać. – Relg ma pewien drobny problem, pamiętasz? Belgarath spojrzał na niego nieprzychylnie. – Pomyślałem, że powinieneś o tym wspomnieć – rzucił niewinnym tonem Silk. – O co chodzi? – zapytał Mara. – To drobny kłopot – odpowiedział Belgarath. – Taiba z pewnością z nim sobie poradzi. W tej kwestii wierzę w nią bez zastrzeżeń. – Chcę poznać całą prawdę – powiedział Mara stanowczo. Belgarath zerknął na Silka, westchnął i skrzywił się. – Relg to fanatyk, panie Maro – wyjaśnił. – Z przyczyn religijnych unika pewnych, hm, form kontaktu. – Ojcostwo to jego przeznaczenie – oświadczył UL. – On to bowiem spłodzi szczególne dziecię. Wyjaśnię mu to. To posłuszny człek i na me żądanie awersje swe odrzuci. – Oddasz mi go zatem, ojcze? – spytał z zapałem Mara. – Jest twój, lecz z jednym zastrzeżeniem, o którym pomówimy później. – Zajmijmy się tedy dzielnym Sendarem. – Mara już nie płakał. Belgarionie – odezwał się głos w umyśle Gariona. O co chodzi? Ożywienie twego przyjaciela jest teraz w twoich rękach. Moich? Dlaczego właśnie ja? Czy zawsze musisz zadawać to pytanie? Chcesz, by Durnik powrócił do życia? Oczywiście. Ale nie mogę tego zrobić. Nie wiedziałbym nawet, od czego zacząć. Już raz to zrobiłeś. Pamiętasz źrebaka w jaskini bogów? Garion prawie zapomniał. Jesteś moim narzędziem, Belgarionie, mogę cię powstrzymać przed

popełnianiem błędów... Odpręż się. Pokażę ci, co robić. Garion ruszył już naprzód, choć nie kierował nim żaden świadomy nakaz. Wciąż z mieczem w dłoni podszedł do cioci Pol siedzącej z głową martwego Durnika na kolanach. Ukląkł obok. – Dla mnie, Garionie – szepnęła. – Jeśli zdołam, ciociu Pol – odparł. A potem, nie wiedząc czemu, położył na ziemi miecz Rivańskiego Króla i ujął tkwiący w rękojeści Klejnot. Z cichym szczękiem Klejnot wyskoczył z oprawy i został mu w ręku. Szeroko uśmiechnięty Podarek podszedł z drugiej strony, także ukląkł i ujął martwą dłoń Durnika. Trzymając oburącz Klejnot, Garion wyciągnął ręce i złożył drogocenny kamień na piersi martwego kowala. Bogowie utworzyli wokół krąg. W jego wnętrzu zaczęło pulsować oślepiające światło, a Klejnot rozbłysł jakby w odpowiedzi. Znów Garion ujrzał przed sobą gładką ścianę, czarną, nieprzeniknioną. I jak poprzednio w jaskini bogów pchnął lekko; atakował samą śmierć, próbując przebić się przez nią i przeciągnąć przyjaciela z powrotem do świata żywych. Teraz jednak wyglądało to inaczej. Źrebak, którego ożywił w jaskini, żył jedynie w ciele swojej matki. Jego śmierć była tak samo ulotna jak życie, które pozostało tuż za barierą. Natomiast śmierć Durnika, dojrzałego mężczyzny, podobnie jak żywot, miała znacznie większą wagę. Garion pchnął z całej siły. Poczuł, jak z jego wolą zlewa się niewiarygodna moc połączonych woli bogów. Zmagali się w milczeniu, lecz bariera nie ustępowała. Użyj Klejnotu – podpowiedział głos. Garion skupił całą moc, swoją i bogów, na kulistym kamieniu trzymanym w dłoniach. Klejnot zamigotał, zajaśniał i znów zamigotał. Pomóż mi – rozkazał Garion. Jakby w nagłym zrozumieniu Klejnot eksplodował feerią barw. Bariera słabła. Podarek z zachęcającym uśmiechem wyciągnął rękę i złożył maleńką dłoń na płonącym Klejnocie. Bariera pękła. Pierś Durnika uniosła się, kowal zakasłał. Bogowie z wyrazem głębokiego szacunku na swych bezczasowych twarzach cofnęli się o krok. Ciocia Pol wykrzyknęła z nagłą ulgą i objęła mocno Durnika. – Podarek – powiedział chłopczyk do Gariona z osobliwą satysfakcją. Garion z trudem wstał, wyczerpany walką. Zachwiał się na nogach. – Dobrze się czujesz? – spytała Ce’Nedra, wspierając go ramieniem. Przytaknął, choć kolana się pod nim uginały. – Oprzyj się na mnie. Już miał zaprotestować, ona jednak stanowczym gestem zakryła mu dłonią usta. – Nie sprzeczaj się, Garionie. Wiesz, że cię kocham i że przez resztę życia i tak będziesz się na mnie opierał. Spróbuj do tego przywyknąć. – Myślę, że moje życie odtąd się zmieni, mistrzu – mówił do Aldura

Belgarath. – Pol zawsze była gotowa przybyć, gdy ją wezwałem, choć nie zawsze chętnie. Ale przybywała. Teraz będzie mieć na głowie inne sprawy. – Westchnął. – Cóż, nasze dzieci muszą kiedyś dorosnąć i pojąć małżonków. – Ta szczególna poza nie pasuje do ciebie, synu mój – powiedział Aldur. Czarodziej uśmiechnął się szeroko. – Nigdy nie zdołałem cię nabrać, mistrzu. – Spoważniał znowu. – Polgara była dla mnie niczym syn, ale może już czas, bym pozwolił jej być kobietą. Zbyt długo ją powstrzymywałem. – Zrobisz, co uznasz za najlepsze, synu. A teraz proszę, oddal się nieco i pozwól nam opłakiwać stratę. – Spojrzał na kamienne podwyższenie, gdzie leżało ciało Toraka, ale jeszcze odwrócił się do Gariona. – Weź Klejnot, Belgarionie, i złóż na piersi mego brata. – Tak, mistrzu. Garion podszedł do katafalku, starając się nie patrzeć na poparzoną, wykrzywioną twarz martwego boga. Powoli złożył na nieruchomej piersi Kal Toraka kulisty błękitny kamień i cofnął się. Księżniczka znowu go objęła. Nie było to nieprzyjemne, ale przez głowę Gariona przebiegła irracjonalna myśl, że jeśli Ce’Nedra przez resztę życia będzie upierać się przy tak bliskich kontaktach, może się to okazać kłopotliwe. Ponownie bogowie utworzyli krąg i raz jeszcze Klejnot zapłonął. Spalona twarz stopniowo się zmieniała, okaleczenia znikały. Światło wokół bogów jaśniało coraz bardziej, Klejnot świecił oślepiająco. Twarz Toraka była spokojna, wygładzona i nietknięta. Piękna twarz, chociaż martwa. A potem światło stało się tak jasne, że Garion nie mógł już na nie patrzeć. Gdy przygasło i znów spojrzał w tamtą stronę, bogowie i ciało Toraka zniknęli. Tylko Klejnot jarzył się słabym blaskiem na szorstkim kamieniu. Podarek z pewną siebie miną ruszył naprzód. Wspiął się na palce i sięgnął po lśniący Klejnot, po czym zaniósł Garionowi. – Podarek, Belgarionie – oznajmił stanowczo, wręczając mu kamień. I gdy ich palce się zetknęły, Garion poczuł coś fundamentalnie odmiennego. Wstrząśnięta niedawnymi wydarzeniami grupka ludzi w milczeniu zgromadziła się wokół cioci Pol i Durnika. Na wschodzie niebo jaśniało, różana łuna jutrzenki musnęła ostatnie strzępy chmury do niedawna okrywającej Cthol Mishrak. Wydarzenia owej straszliwej nocy wstrząsnęły światem. Teraz jednak noc dobiegała końca, a oni stali razem bez słowa, obserwując świt. Szalejąca w mroku burza minęła. Przez niezliczone lata wszechświat trwał podzielony, teraz znów stał się całością. Jeśli istnieje coś takiego jak początki, to właśnie był początek. I tak pośród strzępów chmur wzeszło słońce dnia pierwszego.

EPILOG

Rozdział XXV W noc przed swym ślubem Belgarion z Rivy spał bardzo niespokojnie. Gdyby pobrali się z Ce’Nedrą w trakcie prostej, cichej uroczystości tuż po spotkaniu z Torakiem, wszystko mogłoby pójść gładko. W owym czasie i on, i księżniczka byli tak wstrząśnięci i zmęczeni ostatnimi wydarzeniami, że traktowali się z absolutną szczerością. Przez kilka krótkich dni Ce’Nedra zupełnie się zmieniła. Śledziła każdy jego ruch z cierpliwym podziwem i wciąż go głaskała – po włosach, twarzy, rękach. Upór, z jakim cały czas trzymała się blisko i wciąż się do niego tuliła, był całkiem miły. Dni te jednak nie trwały długo. Gdy zyskała pewność, że Garion dobrze się czuje i naprawdę jest przy niej, znów się zmieniła. Z rozmysłem zaczęła wprowadzać w życie wielkie zmiany. Teraz zaś od chwili, gdy mogła oficjalnie objąć go w posiadanie, dzieliło ich zaledwie kilka godzin. Garion kręcił się niespokojnie we śnie, a nawiedzające go wizje mieszały się ze wspomnieniami. Budził się i znów zasypiał, nurkował w otchłań snu niczym morski ptak szybujący nad falami. Znów był na farmie Faldora. Nawet we śnie słyszał uderzenia młota Durnika, czuł zapachy dobiegające z kuchni cioci Pol. Był tam Rundorig i Zubrette, i Doroon, a także Brill przyczajony za rogiem. Garion ocknął się i obrócił w królewskim łożu na drugi bok. Niemożliwe. Doroon przecież nie żyje, utonął w rzece Mardu. A Brill zniknął na zawsze w przepaści w Rak Cthol. A potem znalazł się w pałacu w Sthiss Tor. Salmissra gładziła jego twarz zimnymi palcami. Przez przejrzystą suknię prześwitywała jej bezwstydna nagość. Lecz Salmissra nie była już kobietą. Na własne oczy widział, jak zamieniła się w węża. Eldrak Grul rąbnął w zamarzniętą ziemię okutą żelazem maczugą, rycząc: „Chodź, walcz!”. Ce’Nedra zaczęła krzyczeć. W chaotycznym świecie snów i wspomnień ujrzał Ctuchika o twarzy wykrzywionej grozą, nad przepaścią Rak Cthol. A potem znów stanął w ruinach Cthol Mishrak, z płonącym mieczem w dłoni, i patrzył, jak Torak wznosi ręce, płacząc ognistymi łzami. Znów usłyszał ostatni okrzyk powalonego boga: „Matko!”. Zadrżał jak zawsze, gdy nawiedzał go ów sen. Niemal natychmiast jednak znów zasnął. Stał na pokładzie statku Baraka, przy brzegu Mallorei, słuchając, jak król

Anheg wyjaśnia, czemu kazał przykuć Baraka do masztu. – Musieliśmy to zrobić, Belgaracie – mówił ze smutkiem. – W czasie burzy zamienił się w niedźwiedzia. Zmusił załogę, by całą noc wiosłowała w stronę Mallorei, a potem tuż przed świtem zmienił się ponownie. – Uwolnij go, Anhegu – rzekł z niesmakiem Belgarath. – Nie przemieni się więcej, dopóki Garionowi nie grozi niebezpieczeństwo. Garion usiadł w łożu. To odkrycie naprawdę go zaskoczyło. Okresowe przemiany Baraka miały w sobie pewien cel. – Jesteś obrońcą Gariona – wyjaśnił Cherekowi Belgarath. – Po to przyszedłeś na świat. Gdy Garionowi groziło śmiertelne niebezpieczeństwo, zamieniałeś się w niedźwiedzia, by go chronić. – Chcesz powiedzieć, że jestem czarodziejem? – spytał z niedowierzaniem Barak. – Ależ nie. Zmiana postaci nie jest zbyt trudna, a ty nie przemieniasz się świadomie. Całą robotę odwala za ciebie proroctwo. Przez resztę podróży do Mishrak ac Thul Barak się zastanawiał, jak w gustowny i niezbyt natrętny sposób uwzględnić to odkrycie w swoim herbie. Garion wygramolił się z wysokiego łoża z baldachimem i podszedł do okna. Świecące na wiosennym niebie gwiazdy spoglądały na uśpione miasto Riva i mroczne wody Morza Wiatrów. Nic nie wskazywało na to, by zbliżał się świt. Westchnął, wypił trochę wody i wrócił do łóżka. Znów pogrążył się w niespokojnym śnie. Był w Thull Zelik. Hettar i Mandorallen składali raport dotyczący posunięć ’Zakatha, cesarza Mallorei. – W tej chwili oblega Rak Goskę – oznajmił Hettar o jastrzębiej twarzy. Jej wyraz nieco złagodniał, jakby ostatnio zdarzyło się coś ważnego. Wysoki Algar odwrócił się do Gariona. – Będziesz musiał coś zrobić z ’Zakathem. Nie chcesz chyba, by krążył swobodnie po tej części świata. – Czemu ja? – spytał bez zastanowienia. – Jesteś przecież władcą Zachodu, pamiętasz? I znów Garion się ocknął. Wcześniej czy później będzie musiał zająć się ’Zakathem. Może po ślubie znajdzie czas, by spokojnie wszystko zaplanować. Myśl ta uderzyła go z niespodziewaną siłą. Dziwne, ale nigdy się nie zastanawiał, co może się zdarzyć po ślubie. Ślub wydawał mu się niczym olbrzymie drzwi wiodące w nieznane krainy. ’Zakath zaczeka. Najpierw Garion musi przekroczyć ten próg. Leżąc w półśnie pomiędzy marami i wspomnieniami, raz jeszcze przywołał w myślach krótką rozmowę z jej imperialną wysokością. – To głupie, Ce’Nedro – protestował. – Nie będę z nikim walczyć, po co więc mam wjeżdżać konno, wymachując mieczem? – Zasłużyli na to, by cię zobaczyć, Garionie – wyjaśniła, jakby mówiła do dziecka. – Na twoje wezwanie porzucili domy i ruszyli w bój. – Nikogo nie wzywałem.

– Ja to zrobiłam w twoim imieniu. To naprawdę dobra armia i sama ją zebrałam. Nie podziękujesz mi? – Nie prosiłem cię o to. – Byłeś zbyt dumny, by prosić. To jedna z twoich wad. Duma nie może ci przeszkadzać w proszeniu o pomoc ludzi, którzy cię kochają. Każdy żołnierz tej armii cię kocha. To dla ciebie poszli za mną. Czy zatem wielki władca Zachodu nie mógłby nagrodzić swych dzielnych ludzi drobnym gestem wdzięczności? A może stałeś się zbyt wyniosły, by ją okazać? – Wszystko przekręcasz, Ce’Nedro. Często ci się to zdarza, wiesz? Ce’Nedra uznała sprawę za rozstrzygniętą i przeszła do kolejnego punktu. – Oczywiście włożysz koronę i ładną, nową zbroję. Myślę, że kolczuga będzie pasować do okazji. – Nie zamierzam robić z siebie błazna tylko po to, by zaspokoić twoje pragnienie tanich popisów. Dolna warga jej zadrżała, w oczach rozbłysły łzy. – Już mnie nie kochasz! – rzuciła oskarżycielsko. Garion jęknął we śnie. Zawsze tak się zachowywała i dzięki temu zwyciężała w każdym sporze. Wiedział, że Ce’Nedra nie mówi szczerze, robi to, by postawić na swoim, ale był wobec tej taktyki bezbronny. Zwykle nie miało to nic wspólnego z tematem dyskusji, lecz potrafiła tak wszystko wykręcić, by móc odwołać się do ostatecznego oskarżenia, co sprawiało, że nie miał żadnych szans na wygraną. Gdzie się tego nauczyła? I tak Garion odziany w kolczugę i koronę, z lśniącym mieczem uniesionym przed sobą, wjechał do fortów na szczycie wschodniego szańca przy ogłuszających wiwatach armii Ce’Nedry. Tak wiele wydarzyło się od owego dnia zeszłej wiosny, gdy wraz z Silkiem i Belgarathem wykradli się z Cytadeli w Rivie. Młody król leżał zamyślony w swym wysokim łożu z baldachimem. Już nawet nie próbował zasnąć. Ce’Nedra faktycznie zebrała armię. W miarę jak poznawał coraz więcej szczegółów, jego zdumienie rosło – nie tylko z powodu śmiałości księżniczki, lecz ogromnego zapału i siły woli. Oczywiście inni dawali jej wsparcie i wskazówki, lecz sama wpadła na ten pomysł. Prócz podziwu czuł jednak także lekką obawę. Miał poślubić kobietę o bardzo silnej woli, w dodatku pozbawioną wszelkich skrupułów. Przekręcił się na drugi bok i uklepał poduszkę z nadzieją, że ów znajomy gest pozwoli mu zasnąć spokojnie. Ponownie jednak osunął się w wir sennych mar. Relg i Taiba szli ku niemu, trzymali się za ręce! A potem znalazł się w Twierdzy Algarów. Siedział przy łóżku Adary. Piękna kuzynka była jeszcze bledsza niż zwykle, cały czas dręczył ją uporczywy, suchy kaszel. Podczas gdy rozmawiali, ciocia Pol pracowała nad tym, by zapobiec komplikacjom spowodowanym przez ranę, która omal nie pozbawiła dziewczyny życia. – Byłam śmiertelnie przerażona – mówiła Adara. – Tak bardzo starałam się to przed nim ukryć i nagle wszystko wygadałam. A przecież nawet nie

umierałam. – Hettar? – powtórzył Garion. Powiedział to już trzykrotnie. – Jeśli nie przestaniesz, Garionie, chyba się pogniewam – upomniała go stanowczo. – Przepraszam. Po prostu nigdy nie patrzyłem na niego w ten sposób. To dobry przyjaciel, ale nie sądziłem, że nadaje się do kochania. Jest taki, sam nie wiem... nieugięty. – Mam pewne powody, by sądzić, że to może się zmienić. – Adara zarumieniła się lekko i znów zaczęła kasłać. – Wypij to, moja droga. – Ciocia Pol podała jej parujący kubek. – Z pewnością będzie paskudne – ostrzegł kuzynkę Garion. – Wystarczy, Garionie – ucięła ciocia Pol. – Dam sobie radę sama, bez pomocnych uwag. A potem znalazł się w jaskiniach pod Prolgu. Stał u boku Relga, gdy Gorim przewodził prostej ceremonii na zawsze łączącej fanatyka z Marażką, która tak radykalnie odmieniła jego życie. Garion wyczuł w podziemnej komnacie znajomą obecność. Zastanawiał się, czy ktoś uprzedził już Relga o targu, jakiego bogowie dobili w Cthol Mishrak. Nawet sam miał ochotę coś powiedzieć, uznał jednak, że jeszcze nie pora. Biorąc pod uwagę całą sytuację, lepiej niech Relg przywyknie najpierw do jednej zmiany. Małżeństwo z Taibą i tak stanowiło dla niego wstrząs. Podczas ceremonii Garion czuł triumfalną radość Mary. Płaczący bóg przestał płakać. To nie ma sensu, uznał Garion. Nie zdoła we śnie znaleźć spokoju i ukojenia. Odrzucił kołdrę i naciągnął szlafrok. Na noc służba przygasiła ogień w kominku. Poruszył żar. A potem usiadł w fotelu, wpatrując się ponurym wzrokiem w roztańczone płomienie. Nawet gdyby jego ślub z Ce’Nedrą odbył się natychmiast po powrocie do Rivy, wszystko mogłoby się ułożyć. Lecz przygotowania do królewskiego ślubu o takiej wadze były zbyt skomplikowane, by dokonać ich w ciągu paru dni, a wielu zaproszonych gości honorowych wciąż dochodziło do siebie po ranach odniesionych w bitwie pod Thull Mardu. Zwłoka pozwoliła Ce’Nedrze rozpocząć szeroko zakrojoną kampanię wprowadzania zmian. Księżniczka pielęgnowała w umyśle pewną koncepcję jego osoby, ideał, który tylko ona widziała, i była absolutnie zdecydowana wcisnąć Gariona w owe ramy, mimo obiekcji i protestów. Nic nie potrafiło jej zniechęcić do kolejnych prób. Garion uznał, że to okropnie niesprawiedliwe. On sam był gotów zaakceptować ją taką, jaka była. Miała swoje wady... wiele wad, ale chętnie przyjmował je wraz z zaletami. Czemu ona tego nie potrafiła? Za każdym razem jednak, gdy próbował stawić opór i lekceważył jej kaprysy, mówiła ze łzami w oczach: „Ty już mnie nie kochasz”. W czasie owej długiej zimy Belgarion z Rivy kilkanaście razy poważnie rozważał pomysł ucieczki. Teraz znów nadeszła wiosna i burze izolujące zimą Wyspę Wiatrów od reszty świata minęły. Nieubłaganie zbliżał się dzień, który – jak sądził Garion – nigdy nie nastąpi. Dziś miał pojąć za żonę księżniczkę imperium Ce’Nedrę

i było już za późno na ucieczkę. Wiedział, że jeśli zbyt długo będzie się nad tym zastanawiał, wpadnie w popłoch. Toteż wstał, szybko włożył prostą tunikę i nogawice, ignorując bogatszy strój przygotowany przez służącego, posłusznego dokładnym instrukcjom Ce’Nedry. Godzinę przed świtem młody władca Rivy otworzył drzwi komnat królewskich i wymknął się na cichy korytarz. Jakiś czas wędrował bez celu po pogrążonej w półmroku Cytadeli. Oczywiście wędrówka doprowadziła go do drzwi cioci Pol. Polgara już się zbudziła; siedziała przy kominku, trzymając w dłoniach kubek wonnej herbaty. Miała na sobie granatowy szlafrok, ciemne włosy spływały jej na plecy lśniącymi falami. – Wcześnie wstałeś – zauważyła. – Nie mogłem spać. – A powinieneś. Czeka cię dziś bardzo wiele zajęć. – Wiem. Dlatego właśnie nie mogłem spać. – Herbaty? – Nie, dziękuję. – Usiadł na rzeźbionym krześle po drugiej stronie kominka. – Wszystko się zmienia, ciociu Pol – rzekł po chwili namysłu. – Po dzisiejszym dniu nic już nie będzie takie samo, prawda? – Zapewne nie. Ale niekoniecznie znaczy to, że zajdzie zmiana na gorsze. – Jak się czujesz przed swoim ślubem? – Trochę się denerwuję – przyznała spokojnie. – Ty? – Ja też nigdy dotąd nie brałam ślubu, Garionie. Coś nie dawało mu spokoju. – Czy to naprawdę dobry pomysł, ciociu? No wiesz, że twój ślub z Durnikiem odbywa się tego samego dnia co mój z Ce’Nedrą. Jesteś najważniejszą kobietą na świecie. Twoje wesele powinno być huczne. – Tego właśnie chcemy uniknąć, Garionie. Postanowiliśmy, że nasz ślub ma być uroczystością czysto prywatną. Mamy nadzieję, że w zamęcie i ceremoniach towarzyszących twojemu ślubowi zdołamy zniknąć. – Jak on się czuje? Nie widziałem go od kilku dni. – Wciąż zachowuje się nieco dziwnie. Wątpię, by kiedykolwiek znów stał się taki, jakiego znamy. – Ale nic mu nie jest, prawda? – zapytał z troską. – Zupełnie nic, Garionie. Po prostu nieco się zmienił. Spotkało go coś, co nigdy nie spotkało żadnego innego człowieka, i to go odmieniło. Jest praktyczny jak zawsze, ale teraz spogląda też na wszystko z drugiej strony. I to mi się podoba. – Naprawdę musicie wyjechać z Rivy? – spytał nagle. – Moglibyście zostać z Durnikiem tutaj. – Chcemy mieć własny dom, Garionie. Pragniemy zostać sami. Poza tym, gdybym zamieszkała tutaj, przy każdej sprzeczce któreś z was dobijałoby się do

moich drzwi. Zrobiłam co w mojej mocy, by was wychować. Odtąd będziecie musieli radzić sobie sami. – Dokąd pojedziecie? – Do Doliny Aldura. Wciąż stoi tam domek mojej matki. To bardzo solidny dom, trzeba tylko położyć nową strzechę, wymienić drzwi i okna. Durnik poradzi sobie z tym bez trudu, a Podarek będzie tam mógł dorastać w spokoju. – Podarek? Zabieracie go ze sobą? – Ktoś musi się nim zająć, a ja przywykłam, że jakiś mały chłopiec jest blisko. Wraz z ojcem uznaliśmy, że wolimy trzymać go z daleka od Klejnotu. Prócz ciebie wciąż jest jedyną osobą, która może go dotknąć. Ktoś mógłby zechcieć porwać chłopca i wykorzystać, tak jak wcześniej Zedar. – Ale po co? Torak już nie żyje. Po co ktoś miałby chcieć zdobyć Klejnot? Spojrzała na niego z powagą i Garionowi wydało się, że biały kosmyk nad jej czołem zajaśniał. – Nie sądzę, by był to jedyny powód istnienia Klejnotu. Coś jeszcze pozostało niedokończone. – Co? – Nie wiemy. Kodeks Mriński nie kończy się na spotkaniu Dziecięcia Mroku i Dziecięcia Światła. Teraz jesteś powiernikiem Klejnotu, tak samo ważnego jak zawsze, więc nie wolno ci odłożyć go na najwyższą półkę w szafie i zapomnieć. Bądź czujny, nie pozwalaj, by trudy dnia codziennego zaćmiły ci umysł. Opieka nad Klejnotem to wciąż twoje najważniejsze zadanie, a mnie tu nie będzie, by ci co dzień przypominać. Nie chciał nawet o tym myśleć. – Ale co zrobisz, jeśli ktoś zjawi się w Dolinie Aldura i spróbuje zabrać Podarka? Nie zdołasz go przecież ochronić teraz, kiedy... – Urwał nagle. Nigdy dotąd z nią o tym nie rozmawiał. – No, powiedz to, Garionie. Spójrzmy prawdzie prosto w oczy. Zamierzałeś rzec: Teraz, kiedy nie mam już żadnej mocy. – Jak to jest, ciociu Pol? Czy to jak utrata czegoś? Pustka? – Czuję się tak samo jak zawsze, mój drogi. Oczywiście odkąd zgodziłam się z tego zrezygnować, nie próbowałam nic zrobić. Gdybym spróbowała i by mi się nie udało, może poczułabym ból. Ale że nie mam na to ochoty, po prostu nie próbuję. – Wzruszyła ramionami. – Ta część mojego życia dobiegła końca, muszę zostawić ją za sobą. A Podarek będzie bezpieczny. W dolinie wciąż przebywają Beldin i bliźniacy. Jest tam dość mocy, by powstrzymać każdego, kto chciałby go skrzywdzić. – Czemu Durnik tak dużo czasu spędza z dziadkiem? Odkąd wróciliśmy do Rivy, nieustannie gdzieś razem znikają. Polgara uśmiechnęła się znacząco. – Podejrzewam, że szykują dla mnie jakąś niespodziankę. Stosowny prezent ślubny. Obu łatwo przejrzeć. – I co to jest? – dopytywał się ciekawie. – Nie mam najbledszego pojęcia i nawet nie zamierzam próbować się

dowiedzieć. Obaj pracowali zbyt ciężko, bym miała swym wścibstwem zepsuć im niespodziankę. – Zerknęła w okno; na niebie pojawiły się pierwsze łuny świtu. – Zmykaj już, mój drogi. Muszę zacząć się przygotowywać. To dla mnie także bardzo wyjątkowy dzień i chcę wyglądać jak najlepiej. – Ty zawsze wyglądasz pięknie, ciociu – powiedział Garion szczerze. – Dziękuję. – Uśmiechnęła się niemal dziewczęco. – Ale wolę nie ryzykować. – Przyjrzała mu się uważnie i musnęła palcami policzek. – Może odwiedzisz łaźnię, mój drogi, i umyjesz włosy? Znajdź też kogoś, kto cię ogoli. – Sam mogę to zrobić, ciociu Pol. – To nie najlepszy pomysł. Jesteś dziś zdenerwowany, a kiedy trzęsą ci się ręce, nie przykładaj brzytwy do twarzy. Zaśmiał się z lekkim smutkiem, ucałował ją i ruszył do drzwi. W progu zatrzymał się i odwrócił. – Kocham cię, ciociu Pol – oznajmił z prostotą. – Tak, mój drogi, wiem. Ja też cię kocham. Po wizycie w łaźni Garion ruszył na poszukiwanie Lelldorina. Wśród ostatecznie rozstrzygniętych kwestii znalazł się problem statusu małżeńskiego młodego Astura i jego półoficjalnej oblubienicy. Ariana uznała, że Lelldorin nigdy nie wykona pierwszego kroku, i rozstrzygnęła problem, wprowadzając się do niego. Okazała przy tym stanowczość, a Lelldorin nie stawiał zbytniego oporu. Ostatnio jego twarz miała wyraz bardziej niemądry niż zwykle, Ariana zaś promieniała dziwnym samozadowoleniem. Pod tym względem w osobliwy sposób przypominali Relga i Taibę. Od dnia ślubu Relg krążył po świecie ze zdumioną miną, podczas gdy na wargach Taiby stale tańczył taki sam uśmieszek jak u Ariany. Garion zastanawiał się, czy przypadkiem gdy ocknie się jutro rano, nie ujrzy identycznego wyrazu na twarzy Ce’Nedry. Teraz poszukiwał swego przyjaciela z Asturii nie bez powodu. W rezultacie jednego z kaprysów Ce’Nedry po ich ślubie miał się odbyć wielki bal i Lelldorin uczył Gariona tańczyć. Wszystkie panie powitały pomysł balu z entuzjazmem. Panowie natomiast niekoniecznie wyrażali aprobatę. Najgłośniej protestował Barak. – Chcesz wyciągnąć mnie na parkiet i zmusić do tańca?! – spytał z oburzeniem księżniczkę. – Czemu po prostu nie możemy się upić? Tradycja tak właśnie każe świętować wesele. – Na pewno sobie poradzisz. – Ce’Nedra z irytującą wyższością poklepała go po policzku. – I zrobisz to, Baraku, prawda? Dla mnie. – Bezwstydnie zatrzepotała rzęsami. Barak odszedł, głośno tupiąc i mamrocząc pod nosem przekleństwa. Garion znalazł Lelldorina i Arianę w ich komnatach. Jak zwykle wpatrywali się w siebie z uwielbieniem. – Azali wasza wysokość zechce śniadać z nami? – spytała Ariana uprzejmie. – Dziękuję, moja pani – odparł Garion – ale nie mam dziś apetytu. – Nerwy – zauważył Lelldorin z mądrą miną. Garion natychmiast przeszedł do sedna sprawy.

– Większość figur chyba opanowałem, ale przejście z półobrotem wciąż sprawia mi kłopot. Ciągle plączą mi się nogi. Lelldorin natychmiast chwycił lutnię i z pomocą Ariany raz jeszcze pokazał Garionowi skomplikowany układ kroków. – Wasza wysokość tańczy wielce zręcznie – pogratulowała Ariana pod koniec lekcji. – Chcę tylko nie potykać się i nie wywalić na oczach wszystkich. – Jeśli się potkniesz, księżniczka z pewnością cię podtrzyma. – Nie byłbym taki pewien. Mogłoby jej się spodobać, że robię z siebie głupca. – Jakże niewiele znasz niewiasty. – Ariana spojrzała na Lelldorina z uwielbieniem, który też patrzył na nią maślanymi oczami. – Przestaniecie wreszcie? – spytał z irytacją Garion. – Nie możecie zaczekać, aż będziecie sami? – Miłość zbyt przepełnia me serce, bym miał ją ukrywać, Garionie – oświadczył z zapałem Lelldorin. – Zauważyłem – mruknął Garion cierpko. – Muszę poszukać Silka, więc zostawię was waszym rozrywkom. Ariana zarumieniła się i uśmiechnęła. – Czyliż mamy to potraktować jako rozkaz królewski, wasza wysokość? – spytała wyniośle. Garion uciekł. Silk poprzedniego wieczoru przybył ze wschodu i Garion nie mógł się już doczekać wieści. Znalazł Drasanina nad posiłkiem złożonym z pieczonej kuropatwy i grzanego wina z korzeniami. – Nie za ciężkie to na śniadanie? – zagadnął. – Nigdy nie przepadałem za poranną owsianką – odparł Silk. – Do czegoś takiego trzeba się przygotować. Garion natychmiast przeszedł do rzeczy. – Co się dzieje w Cthol Murgos? – ’Zakath wciąż oblega Rak Goskę. Ściąga więcej wojsk. To oczywiste, że gdy tylko spłyną śniegi, uderzy na południowe Cthol Murgos. – Ma ze sobą Thullów? – Zaledwie garstkę, większość jest zajęta wyszukiwaniem nielicznych pozostałych w królestwie Grolimów. Zawsze miałem Thullów za głupców, ale zdumiałbyś się, jak bardzo potrafią być pomysłowi, gdy trzeba wyszukać nowe, interesujące metody egzekucji Grolimów. – Będziemy musieli mieć oko na ’Zakatha – stwierdził Garion. – Nie chcę, by podkradł się do mnie od południa. – Możesz liczyć na to, że nie będzie się skradać. A przy okazji, przesyła ci gratulacje. – Co takiego?! – To człowiek cywilizowany, Garionie, i polityk. Wstrząsnął nim fakt, że zabiłeś Toraka. Myślę, że się ciebie boi i nie chce ci się narażać. Przynajmniej póki nie zakończy sprawy w południowym Cthol Murgos.

– Kto po śmierci Taura Urgasa dowodzi Murgami? – Urgit, jego trzeci syn z drugiej żony. Wcześniej doszło do zwykłej w takich przypadkach walki o sukcesję. Uczestniczyli w niej liczni synowie żon Taura Urgasa. Słyszałem, że było wiele ofiar. – Jakim człowiekiem jest Urgit? – To kombinator. Wątpię, by był w stanie stawić czoło ’Zakathowi, ale dostarczy Malloreanom zajęcia na jakieś dziesięć czy dwadzieścia lat. Do tego czasu ’Zakath może się postarzeje i przestanie ci sprawiać kłopoty. – Miejmy nadzieję. – A, byłbym zapomniał. W zeszłym tygodniu Hettar poślubił twoją kuzynkę. – Adarę? Sądziłem, że jest chora. – Jak widać, nie aż tak chora. Przyjadą na twój ślub wraz z Cho-Hagiem i Silar. – Czy wszyscy się żenią? Silk roześmiał się. – Nie ja! Mimo uniwersalnego pędu do małżeństwa nie postradałem zmysłów. Jeśli wydarzy się najgorsze, wciąż jeszcze potrafię uciec. Algarowie powinni zjawić się dziś rano. Po drodze spotkali świtę Korodullina. Gdy odpływaliśmy z Camaaru, ich statek płynął tuż za moim. – Był z nimi Mandorallen? Silk przytaknął. – A także baronowa Vo Ebor. Baron jest wciąż zbyt słaby, by podróżować. Chyba ma nadzieję, że umrze, aby jego żona mogła poślubić Mandorallena. Garion westchnął. – Nie smuć się – powiedział Silk. – Arendowie uwielbiają podobne nieszczęścia. Mandorallen jest gotów do końca życia szlachetnie cierpieć. – To paskudne, co mówisz. Silk wzruszył ramionami. – Jestem paskudnym człowiekiem – przyznał. – Dokąd pojedziesz po... – Garion urwał. – Po tym, gdy dopilnuję, byś wziął ślub? – podsunął Silk uczynnie. – Kiedy dojdę do siebie po dzisiejszym pijaństwie, wyjeżdżam do Gar og Nadrak. Nowa sytuacja spowodowała otwarcie licznych możliwości. Nawiązałem kontakt z Yarblekiem, mamy zamiar założyć spółkę. – Z Yarblekiem? – Nie jest taki zły, jeśli ma się na niego oko. I nie brak mu przebiegłości. Myślę, że się dogadamy. – Wyobrażam to sobie! – Garion się zaśmiał. – Każdy z was osobno jest okropny, ale dwaj działający wspólnie? Żaden uczciwy kupiec wam się nie wymknie. Silk uśmiechnął się złośliwie. – Mniej więcej o to nam chodzi. – Przypuszczam, że się wzbogacisz. – Chyba zdołam z tym żyć... – Silk spojrzał w dal. – Lecz tak naprawdę

chodzi o coś innego. To gra, pieniądze stanowią jedynie odpowiednik punktów. W istocie ważna jest sama rozgrywka. – Kiedyś mi o tym mówiłeś. – I nic się nie zmieniło, Garionie. – Silk wybuchnął śmiechem. Ślub cioci Pol z Durnikiem odbył się późnym rankiem tego samego dnia w małej kaplicy w zachodnim skrzydle Cytadeli. Zaproszono zaledwie kilku gości. Wśród nich byli Belgarath i bliźniacy Beltira i Belkira, a także Silk i Barak. Cioci Pol, wyglądającej przepięknie w ciemnoniebieskiej aksamitnej sukni, asystowała królowa Layla, a Garion był drużbą Durnika. Ceremonii przewodził garbaty Beldin, choć raz odziany w porządny strój. Jego brzydka twarz miała niezwykle łagodny wyraz. Podczas ceremonii Garionem targały sprzeczne emocje. Uświadomił sobie, że ciocia Pol przestanie należeć wyłącznie do niego. Jakaś dziecięca część jego umysłu była tym oburzona, cieszył się jednak, że zdecydowała się poślubić Durnika. Jeśli ktokolwiek na nią zasłużył, to właśnie Durnik. Oczy poczciwego kowala przepełniała niemal absolutna miłość. Nie odrywał wzroku od twarzy cioci. Ona sama promieniała radością i godnością. Kiedy cofnął się podczas wymiany przyrzeczeń, usłyszał cichy szelest. Tuż za drzwiami kaplicy, odziana w płaszcz z kapturem okrywającym ją od stóp do głów i z twarzą przesłoniętą welonem, stała księżniczka Ce’Nedra. Wcześniej wielokrotnie powtarzała, że zgodnie ze starożytnym tolnedrańskim obyczajem Garion nie może jej zobaczyć w dzień ślubu aż do ceremonii; płaszcz i welon dawały jej złudzenie niewidzialności. Wyobraził sobie, jak zmaga się z tym problemem i na pewno znajduje rozwiązanie. Nic nie mogło jej powstrzymać od obejrzenia ślubu Polgary, nie zamierzała jednak odrzucić żadnego zwyczaju ani tradycji. Garion uśmiechnął się lekko i z powrotem skupił na przysięgach. Dopiero wyraz twarzy Beldina kazał mu odwrócić się i spojrzeć za siebie – garbaty czarodziej patrzył ze zdumieniem, które po chwili zamieniło się w spokojną akceptację. Z początku Garion niczego nie dostrzegł, potem jednak jego uwagę przyciągnął lekki ruch pośród podtrzymujących sufit belek. Na jednej z nich siedziała widmowa sowa, obserwowała ślub cioci Pol i Durnika. Gdy ceremonia dobiegła końca i Durnik z szacunkiem i dość nerwowo ucałował pannę młodą, biała sowa rozłożyła skrzydła i okrążyła bezszelestnie kaplicę. Na moment zawisła nad nimi, jakby im błogosławiąc, a potem dwa miękkie uderzenia skrzydeł zaniosły ją przed Belgaratha. Stary czarodziej natychmiast odwrócił wzrok. – Nie odejdzie, póki jej nie powitasz, ojcze – powiedziała ciocia Pol. Wówczas Belgarath westchnął i spojrzał wprost na niezwykłego świetlistego ptaka. – Wciąż za tobą tęsknię – rzekł z prostotą. – Mimo tych wszystkich lat. Sowa przyjrzała mu się złotymi niemrugającymi oczami, a potem zamigotała i zniknęła. – Cóż za niezwykłe zdarzenie! – Królowa Layla westchnęła głośno.

– Jesteśmy niezwykłymi ludźmi, Laylo – odparła ciocia Pol – i mamy sporo osobliwych przyjaciół i krewnych. – Uśmiechnęła się, jeszcze bliżej przysuwając się do Durnika. – Poza tym – dodała i jej oczy zalśniły – nie sądziłaś chyba, że matka opuściłaby ślub własnej córki. Po ceremonii wszyscy ruszyli korytarzami Cytadeli w stronę głównej fortecy i zatrzymali się przed drzwiami prywatnych komnat cioci Pol. Garion już miał pójść w ślady Silka i Baraka, którzy po złożeniu serdecznych życzeń odeszli, lecz Belgarath położył mu dłoń na ramieniu. – Zostań chwilę. – Chyba nie powinniśmy przeszkadzać, dziadku. – Zostaniemy tylko kilka minut – zapewnił go Belgarath. Usta starego czarodzieja drżały lekko z wstrzymywanego rozbawienia. – Chcę, żebyś coś zobaczył. Ciocia Pol uniosła brew na widok ojca i Gariona wchodzących do komnat. – Czy to jakiś zapomniany starożytny zwyczaj, ojcze? – spytała. – Nie, Pol – odparł z niewinną miną. – Chcemy tylko z Garionem wypić toast za wasze szczęście. – Co kombinujesz, stary wilku? – W jej oczach błysnęła iskierka rozbawienia. – A muszę kombinować? – Zwykle to robisz, ojcze. – Przyniosła jednak cztery kryształowe kielichy i karafkę zacnego starego tolnedrańskiego wina. – We czworo rozpoczęliśmy to wszystko dość dawno temu – oznajmił Belgarath. – Może nim się rozstaniemy, warto by powspominać. Od tego czasu przebyliśmy długą drogę i spotkało nas wiele przygód. Wszyscy się zmieniliśmy w taki czy inny sposób. – Ty wcale się nie zmieniłeś, ojcze – stwierdziła z naciskiem ciocia Pol. – Mógłbyś wreszcie przejść do rzeczy? Belgarath z trudem powstrzymywał się od śmiechu. – Durnik ma coś dla ciebie. Durnik głośno przełknął ślinę. – Teraz? – spytał Belgaratha z lękiem. Czarodziej przytaknął. – Wiem, że kochasz różne piękne rzeczy, takie jak ten ptak. – Durnik spojrzał na kryształowego strzyżyka, którego Garion podarował cioci Pol rok wcześniej. – Ja także chciałem dać ci coś takiego, tyle że nie potrafię pracować w szkle czy klejnotach. Jestem kowalem i moja domena to stal. – Rozpakowywał coś owinięte w szare płótno. Wreszcie uniósł nad wyraz starannie wykutą stalową różę – zaczynała właśnie rozkwitać i lśniła własnym metalicznym życiem. Była to naprawdę misterna robota. – Cudowna! – wykrzyknęła ciocia Pol radośnie. Durnik jednak nie dał jej róży. – Brak jej koloru – zauważył krytycznie. – I zapachu. – Zerknął nerwowo na Belgaratha. – Zrób to – powiedział stary mag. – Tak, jak ci pokazałem.

Durnik odwrócił się do cioci Pol, wciąż trzymając w ręku metalową różę. – Naprawdę nie mam ci co dać, moja Pol – rzekł z pokorą – prócz uczciwego serca i tego. – Przytrzymał różę w dłoni i jego twarz przybrała wyraz głębokiego skupienia. Garion wyraźnie usłyszał znajomą falę szeptów, wibrujących niczym uderzenie dzwonu. Róża w wyciągniętej ręce Durnika zapulsowała lekko, a potem stopniowo się zmieniała. Zewnętrzne powierzchnie płatków stały się białe niczym świeży śnieg, lecz wnętrze rozchylającego się pąka było soczyście czerwone. Durnik podał cioci Pol żywy kwiat, na którego płatkach perliła się rosa. Ciocia Pol wpatrywała się w różę z niedowierzaniem. Ujęła ją drżącymi palcami, w oczach miała łzy wzruszenia. – Jak to możliwe? – spytała z nabożnym podziwem. – Durnik jest teraz niezwykłym człowiekiem – odparł Belgarath. – Z tego, co mi wiadomo, w całych dziejach tylko on umarł i ożył ponownie. To musiało go zmienić, przynajmniej odrobinę. Podejrzewam jednak, iż pod maską naszego poczciwego praktycznego przyjaciela zawsze krył się poeta. Może jedyna różnica polega na tym, że teraz poeta mógł się ujawnić. Durnik, lekko zakłopotany, dotknął palcem róży. – Ma też pewną dodatkową zaletę, moja Pol. Wciąż pozostała w niej stal, więc róża nigdy nie zwiędnie ani nie uschnie. Na zawsze pozostanie taka jak teraz. Nawet w środku zimy będziesz miała przynajmniej jeden żywy kwiat. – Och, Durniku! – Rzuciła mu się w objęcia. Kowal z zakłopotaną miną niezgrabnie ją przytulił. – Jeśli naprawdę ci się podoba, mógłbym wykuć ich więcej, nawet cały ogród. Kiedy już raz coś się zrobi, nie jest trudno to powtórzyć. Nagle oczy cioci Pol rozszerzyły się gwałtownie. Jedną ręką wciąż obejmując Durnika, obróciła się lekko i spojrzała na kryształowego strzyżyka przycupniętego na szklanej gałęzi. – Leć! – rozkazała. Ptak rozłożył skrzydła i pofrunął na jej wyciągniętą rękę. Ciekawie oglądał różę, zanurzając dziób w kropli rosy, a potem uniósł głowę i zaśpiewał. Ciocia Pol delikatnie uniosła rękę i kryształowy ptak poszybował z powrotem na szklaną gałązkę. Echo jego pieśni wciąż wisiało w milczącym powietrzu. – Myślę, że na nas już czas – oznajmił Belgarath z podejrzanie wilgotnymi oczami. – Jedną chwilkę, stary wilku – powiedziała ciocia Pol tonem nieznoszącym sprzeciwu. – Wiedziałeś o tym od samego początku, prawda? – O czym, Pol? – Że Durnik... że ja... – Po raz pierwszy w życiu Garion ujrzał, jak ciotce zabrakło słów. – Wiedziałeś! – wybuchnęła. – Oczywiście. Gdy tylko Durnik się ocknął, wyczułem w nim coś nowego. Dziwię się, że ty nic nie zauważyłaś. Musiałem jednak z nim popracować, by zdolności się ujawniły.

– Czemu mi nie powiedziałeś? – Nie pytałaś, Pol. – Ty... Ja... – Z ogromnym wysiłkiem zapanowała nad sobą. – Pozwoliłeś, bym przez wszystkie te miesiące myślała, że straciłam moc, a przecież wciąż ją miałam! Wciąż ją miałam! A ty kazałeś mi przechodzić przez to wszystko! – Naprawdę, Pol, gdybyś tylko chwilę pomyślała, zrozumiałabyś, że nie możesz zrezygnować z czegoś takiego. Gdy masz moc, będziesz mieć ją zawsze. – Ale nasz mistrz powiedział... Belgarath uniósł dłoń. – Spróbuj sobie przypomnieć, Pol, pytał tylko, czy zechcesz ograniczyć swoją niezależność w małżeństwie i przejść przez życie z nie większą mocą, niż ma Durnik. Ponieważ w żaden sposób nie mógł usunąć twojej mocy, najwyraźniej chodziło mu o coś innego. – Pozwoliłeś mi wierzyć... – Nie mam wpływu na to, w co wierzysz. – Oszukałeś mnie! – Nie, Pol. Sama się oszukałaś. – Uśmiechnął się do niej ciepło. – A teraz, zanim wygłosisz gniewną tyradę, zastanów się chwilę. W sumie nie stała ci się krzywda, prawda? I czyż nie lepiej dowiedzieć się w taki sposób? Możesz to nawet uznać za mój ślubny prezent, jeśli chcesz. Ciocia Pol miała ochotę się obrazić, on jednak odpowiedział łobuzerskim spojrzeniem. Konfrontacje między nimi toczyły się wedle tajemnych niewypowiedzianych reguł i tym razem Belgarath zwyciężył. Polgara, niezdolna dłużej się gniewać, czułym gestem położyła mu dłoń na ramieniu. – Okropny jesteś, ojcze. – Wiem – przyznał. – Idziesz, Garionie? Gdy znaleźli się za progiem, Belgarath się roześmiał. – Co cię tak bawi? – spytał Garion. – Od miesięcy czekałem na tę chwilę. Widziałeś wyraz jej twarzy, gdy wreszcie uświadomiła sobie, co się stało? Przez cały czas ze szlachetną godnością użalała się nad sobą i nagle pojęła, że to zupełnie zbędne. Twoja ciotka była zawsze zanadto pewna siebie. Może i dobrze, iż przez jakiś czas uważała się za kogoś zwyczajnego. To jej pomoże spojrzeć na wszystko z nowej perspektywy. – Miała rację. – Garion roześmiał się głośno. – Naprawdę jesteś okropny. – Staram się. Szybko dotarli do drzwi komnat królewskich, gdzie Garion miał się przebrać do ślubu. – Dziadku. – Usiadł i ściągnął buty. – Jest coś, o co od dawna chciałem się spytać. Tuż przed śmiercią Torak wezwał swoją matkę. Belgarath przytaknął i wypił kufel piwa. – Kto jest jego matką? – spytał Garion. – Wszechświat. – Nie rozumiem.

Stary czarodziej podrapał się z namysłem po krótkiej siwej brodzie. – Z tego co się orientuję, każdy z bogów powstał jako idea w umyśle ULa, ojca bogów, lecz zrodził ich wszechświat. To bardzo skomplikowane, sam nie do końca wszystko pojmuję. W każdym razie, umierając, Torak wzywał jedyną istotę, która, jak wierzył, wciąż go kocha. Oczywiście się mylił. UL i pozostali bogowie nadal go kochali, choć wiedzieli, że stał się bezgranicznie zły. A wszechświat go opłakiwał. – Wszechświat? – Nie czułeś? Nie spostrzegłeś tej chwili, gdy wszystko zamarło i wszystkie światła zgasły? – Sądziłem, że to tylko moje wrażenie. – Nie, Garionie. Przez tę jedną chwilę wszystkie światła we wszechświecie zgasły i ustał wszelki ruch. Częściowo sprawiła to rozpacz wszechświata po utracie syna. – Ale on musiał umrzeć, prawda? Belgarath przytaknął. – Tylko w ten sposób można było zawrócić wszystko na właściwy szlak. Torak musiał umrzeć, by rzeczy zaczęły zmierzać w wyznaczonym im wcześniej kierunku. W przeciwnym razie wszystko zakończyłoby się chaosem. Nagle Garionowi przyszła do głowy dziwna myśl. – Dziadku, kim jest Podarek? – Nie wiem. Może to tylko dziwny mały chłopiec. Chyba powinieneś się już przebrać. – Starałem się o tym nie myśleć. – Daj spokój. To najszczęśliwszy dzień twojego życia. – Naprawdę? – Powtarzaj to sobie, będzie ci łatwiej. Wszyscy się zgodzili, że ceremonii połączenia węzłem małżeńskim Gariona i Ce’Nedry powinien przewodzić Gorim Ulgosów. Ów świątobliwy starzec przybył do nich z Prolgu, pokonując krótkie etapy niesiony w lektyce przez jaskinie, potem w królewskim powozie króla Fulracha aż do Sendaru, a stamtąd statkiem do Rivy. Informacja, że bóg Ulgosów jest ojcem innych bogów, spadła niczym grom na kręgi teologiczne, w jednej chwili zamieniając całe biblioteki pełne opasłych nudnych traktatów w bełkot. Kapłani do tej pory byli w stanie szoku. Grodeg, najwyższy kapłan Belara, słysząc te wieści, zemdlał. Olbrzymi Cherek, i tak okaleczony do końca życia przez rany odniesione w bitwie pod Thull Mardu, źle zniósł ów ostatni cios. Gdy się ocknął, jego służący odkryli, że umysłem cofnął się do czasów dzieciństwa. Obecnie spędzał całe dnie w otoczeniu zabawek i kolorowych kawałków włóczki. Ślub królewski odbył się rzecz jasna we Dworze Rivańskiego Króla i wszyscy byli na nim obecni – król Rhodar w szkarłacie, król Anheg w błękicie. Król Fulrach przywdział na tę okazję brązy, a król Cho-Hag tradycyjną algarską czerń. Brand, Strażnik Rivy, którego twarz po śmierci najmłodszego syna stała

się jeszcze bardziej ponura, miał szary rivański strój. Zjawili się też inni goście. Ran Borune XXIII w złocistej szacie zachowywał się zaskakująco jowialnie, wymieniając dobroduszne uwagi z Sadim o ogolonej głowie. Co ciekawe, obaj świetnie się dogadywali. Możliwości, jakie ofiarował nowy układ na Zachodzie, odpowiadały im obu i wyglądało na to, że wkrótce zawrą porozumienie. Król Korodullin przywdział królewską purpurę i stanął wśród innych władców, choć niewiele się odzywał. Cios w głowę podczas bitwy pod Thull Mardu uszkodził mu słuch i młody król nie czuł się dobrze w towarzystwie. A pośrodku zgromadzonych monarchów stał król Drosta lek Thun z Gar og Nadrak, ubrany w nieatrakcyjną żółtą tunikę. Nerwowy, wychudzony król Nadraków wyrzucał z siebie serie szybkich słów, a gdy się śmiał, w jego głosie dźwięczała przenikliwa, niespokojna nuta. Tego popołudnia Drosta poczynił wiele ustaleń – części z nich zamierzał nawet dotrzymać. Rzecz jasna, Belgarion z Rivy nie uczestniczył w owych dyskusjach – może i lepiej, bo przejawiał w tej chwili lekkie roztargnienie. Ubrany w błękitny strój krążył nerwowo po bocznej komnacie, gdzie wraz z Lelldorinem czekali na fanfarę, wzywającą ich do wielkiej sali. – Chciałbym mieć to już z głowy – powtórzył po raz szósty. – Bądź cierpliwy, Garionie – poradził mu szósty raz Lelldorin. – Co oni tam robią? – Pewnie czekają na wieść, czy jej wysokość już się przygotowała. W tym szczególnym dniu jest ważniejsza od ciebie. Tak to bywa na ślubach. – Szczęściarz z ciebie. Uciekliście z Arianą i pobraliście się zwyczajnie, unikając takiego zamieszania. Lelldorin zaśmiał się z lekkim smutkiem. – Wcale mi się nie upiekło, Garionie. Po prostu wszystko nieco odwlekło się w czasie. Wasze przygotowania rozpaliły moją Arianę. Gdy tylko wrócimy do Arendii, chce, abyśmy pobrali się należycie. – Czemu umysły kobiece tak dziwnie reagują na śluby? – Któż to wie? – Lelldorin wzruszył ramionami. – Umysł kobiety to tajemnica. Wkrótce się o tym przekonasz. Garion westchnął i raz jeszcze poprawił koronę. – Chciałbym mieć to już za sobą – powtórzył siódmy raz. Wreszcie we Dworze Rivańskiego Króla zabrzmiała fanfara, drzwi się otwarły, Garion, drżąc, po raz ostatni poprawił koronę i ruszył na spotkanie swego losu. Choć znał większość zgromadzonych, wszystkie twarze zlały się w jedną niewyraźną plamę, gdy wraz z Lelldorinem szedł pomiędzy torfowymi paleniskami do tronu, nad którym znów zawisł na swoim miejscu wielki miecz z Klejnotem Aldura osadzonym w rękojeści. Całą salę ozdobiono proporcami i wstążkami, a także mnóstwem wiosennych kwiatów. Goście weselni w jedwabiach i wielobarwnych brokatach sami także przypominali kwiecisty ogród. Teraz obracali się, obserwując bacznie wejście królewskiego pana młodego.

Przed tronem na Gariona czekał stary Gorim Ulgosów w białej szacie. – Bądź pozdrowiony, Belgarionie – rzekł, gdy Garion wspiął się po schodach. – Święty Gorimie... – Garion skłonił się nerwowo. – Uspokój się, mój synu. – Gorim dostrzegł drżące dłonie Gariona. – Próbuję, o najświętszy. Mosiężne trąby odegrały kolejną fanfarę, drzwi z tyłu sali otwarły się szeroko. Stanęła w nich księżniczka imperium Ce’Nedra. Miała na sobie kremową, naszywaną perłami suknię ślubną. Towarzyszyła jej kuzynka Xera. Ce’Nedra wyglądała olśniewająco. Ogniste włosy spływały jej po ramieniu, głowę zdobił diadem ze złota w różnych odcieniach, który tak bardzo lubiła. Miała skromną minę, na policzkach delikatny rumieniec. Spuszczała wzrok, choć raz jeden zerknęła szybko na Gariona i dostrzegł błysk skryty za gęstymi rzęsami. Był pewien, że skromność Ce’Nedry to jedynie poza. Odczekała dość długo, by wszyscy docenili jej doskonałość, po czym do wtóru szemrzących harf ruszyła w stronę pana młodego. Tuż przed nią podążały dwie córeczki Baraka, sypiąc kwiatki. Garion uznał, że to lekka przesada. Gdy Ce’Nedra dotarła przed tron, impulsywnie ucałowała dobrotliwego starego Gorima w policzek, po czym zajęła miejsce u boku Gariona. Otaczał ją obłok dziwnie kwiatowej woni, perfumy, które z jakiejś przyczyny sprawiły, że pod Garionem ugięły się kolana. Gorim powiódł wzrokiem po twarzach zgromadzonych i zaczął mówić. – Zebraliśmy się tutaj po to, by być świadkami ostatniego dopełnienia proroctwa, które kierowało życiem nas wszystkich, gdy groziło nam śmiertelne niebezpieczeństwo, i doprowadziło bezpiecznie do tej szczęśliwej chwili. Tak jak przepowiedziano, Rivański Król powrócił, spotkał się z pradawnym wrogiem i zwyciężył. Teraz u boku ma swą nagrodę. Nagrodę? Garionowi nigdy coś takiego nie przeszło przez myśl. Zastanowił się nad tym, słuchając Gorima, lecz jego zadumę przerwało bolesne szturchnięcie między żebra. – Uważaj – szepnęła Ce’Nedra. Wkrótce potem Gorim przeszedł do pytań i odpowiedzi. Garionowi głos załamywał się lekko, ale nikogo to nie zaskoczyło. Ce’Nedra natomiast odpowiedziała głośno i wyraźnie. Czy nie mogła przynajmniej udawać, że się denerwuje? Obrączki, którymi się wymienili, przyniósł na aksamitnej poduszce Podarek. Chłopiec bardzo poważnie potraktował swoje obowiązki, lecz nawet jego drobna twarzyczka miała ten sam lekko rozbawiony wyraz. Garion skrzywił się z niesmakiem. Czy wszyscy w duchu naśmiewali się z niego? Ceremonię zakończyło udzielone przez Gorima błogosławieństwo, którego Garion nie usłyszał. Klejnot Aldura rozjarzony pełnym nieznośnego zadowolenia blaskiem wypełnił mu uszy radosną pieśnią, dołączając własne osobliwe gratulacje. Ce’Nedra odwróciła się do niego. – I co? – szepnęła.

– Co co? – Nie zamierzasz mnie pocałować? – Tu? Na oczach wszystkich? – Taki jest zwyczaj. – Durny zwyczaj. – Po prostu to zrób, Garionie. – Uśmiechnęła się zachęcająco. – Pomówimy o tym później. Starał się zachować godność, potraktować pocałunek jako coś w rodzaju uroczystej formalności pasującej do tonu całej ceremonii, Ce’Nedra jednakże na to nie pozwoliła. Z entuzjazmem, który nieco zaniepokoił Gariona, zarzuciła mu ręce na szyję i ich usta się zetknęły. Irracjonalnie się zastanawiał, jak daleko księżniczka zamierza się posunąć. Kolana mu się uginały. Ocaliły go rozbrzmiewające w sali wiwaty. Problem z publicznym całowaniem się polega na tym, że nigdy nie wiadomo, jak długo powinno trwać. Jeśli pocałunek jest zbyt krótki, ludzie mogą podejrzewać brak uczucia, przy zbyt długim zaczynają się śmieszki. Belgarion z Rivy, szeroko uśmiechnięty, z niemądrą miną odwrócił się do gości. Po ceremonii zaproszono wszystkich na ucztę i bal. Rozgadani goście weselni przeszli długim korytarzem do barwnie udekorowanej sali balowej, oświetlonej setkami świec. Orkiestrą złożoną z rivańskich muzyków dyrygował zrzędliwy arendzki koncertmistrz, który z całych sił starał się powstrzymać niezależnych Rivan od improwizacji na temat melodii szczególnie przypadających im do gustu. No i nadeszło to, czego Garion bał się najbardziej. Pierwszy taniec miała odtańczyć królewska para. Oczekiwano po nim, że wyprowadzi Ce’Nedrę na środek parkietu i wystąpi publicznie. Idąc u boku rozpromienionej żony, z nagłą zgrozą uświadomił sobie, że zapomniał wszystkiego, czego nauczył go Lelldorin. Popularny tego roku na dworach taniec południa był wdzięczny i dość skomplikowany. Partnerzy patrzyli w tę samą stronę, mężczyzna stał za plecami i nieco z boku kobiety, wyciągali ręce, stykając je dłońmi. Z tą częścią Garion poradził sobie bez problemów. Najbardziej się martwił o szybkie małe kroczki w rytm muzyki. Mimo wszystko poradził sobie całkiem nieźle. Jednakże woń włosów Ce’Nedry działała na niego coraz mocniej i zauważył, że podczas tańca ręce mu się trzęsą. Pod koniec pierwszej melodii goście obdarzyli ich entuzjastycznymi brawami. Orkiestra zaintonowała kolejną i wszyscy dołączyli do młodej pary. Cały parkiet zawirował kolorami. – Chyba nie najgorzej nam poszło – mruknął Garion. – Byliśmy nieźli – zapewniła go Ce’Nedra. Wciąż tańczyli. – Garionie – zagadnęła po kilku chwilach. – Naprawdę mnie kochasz? – Oczywiście. Co za głupiutkie pytanie. – Głupiutkie?

– Nie to chciałem powiedzieć – poprawił się szybko. – Przepraszam. – Garionie... – odezwała się znów po chwili. – Tak? – Ja też cię kocham, wiesz? – Oczywiście, że wiem. – Oczywiście? Czy aby nie zakładasz tego z góry? – Czemu się kłócimy? – spytał żałośnie. – Nie kłócimy się – odparła z wyniosłą miną. – Dyskutujemy. – Ach – mruknął. – W takim razie w porządku. Jak kazała tradycja, królewska para zatańczyła ze wszystkimi. Ce’Nedra wędrowała z jednych objęć królewskich w drugie, niczym zaszczytna nagroda, a Garion prowadził na środek królowe i damy, by odtańczyć kilka obowiązkowych taktów. Jasnowłosa królowa Drasni, Porenn, udzieliła mu doskonałych rad, podobnie wyniosła królowa Chereku Islena. Pulchna królowa Layla uścisnęła go jak matka, szczebiocząc ze wzruszeniem. Królowa Silar pogratulowała mu z powagą, a Mayaserana z Arendii zauważyła, że zapewne tańczyłby lepiej, gdyby nie był tak spięty. Żona Baraka, Merel, odziana w lśniący zielony brokat, udzieliła mu najlepszej rady. – Rzecz jasna będziecie się kłócić – powiedziała podczas tańca – lecz nigdy nie kładźcie się do łóżka wściekli. Ja zawsze popełniałam ten błąd. Wreszcie Garion zatańczył ze swoją kuzynką Adarą. – Jesteś szczęśliwa? – spytał. – Bardziej, niż możesz sobie wyobrazić – odparła z łagodnym uśmiechem. – Zatem wszystko świetnie się ułożyło, prawda? – Tak, Garionie. Zupełnie jakby to zrządził los, wydaje się takie naturalne. – Możliwe, że istotnie sprawił to los – zastanawiał się głośno Garion. – Czasami nie mogę pozbyć się wrażenia, że wcale nie mamy wpływu na własne życie. Ja na pewno nad moim nie panuję. – Cóż za poważne myśli jak na pana młodego w dzień jego wesela. – Uśmiechnęła się, lecz zaraz spoważniała. – Nie pozwalaj Ce’Nedrze chodzić sobie po głowie – poradziła. – I nie zawsze ustępuj. – Słyszałaś, co się działo? Przytaknęła. – Nie przykładaj do tego zbytniej wagi, Garionie. Po prostu cię sprawdzała, to wszystko. – Chcesz powiedzieć, że wciąż muszę czegoś dowodzić? – Ce’Nedrze? Zapewne każdego dnia. Znam twoją żonę, Garionie. Tak naprawdę pragnie tylko, byś dowiódł, że ją kochasz. Nie bój się mówić jej tego głośno. Zobaczysz, zdziwisz się, jak się rozchmurzy, jeśli tylko zadasz sobie dość trudu, by powtarzać, że ją kochasz. I to często. – Przecież już o tym wie. – Ale musisz jej to mówić. – Jak często? – Och, pewnie co godzinę czy dwie.

Był niemal pewien, że żartuje. – Zauważyłam, że Sendarowie są ludem mocno powściągliwym – mówiła dalej. – Z Ce’Nedrą to się nie sprawdzi. Musisz zapomnieć o swoim wychowaniu i otwarcie czynić wyznania. Wierz mi, warto. – Spróbuję – obiecał. Roześmiała się i musnęła mu wargami policzek. – Biedny Garion! – Czemu biedny? – Wciąż tak wielu rzeczy musisz się nauczyć. Tańce trwały dalej. Wreszcie wyczerpani i głodni, młodzi małżonkowie zasiedli za uginającym się stołem i skosztowali przysmaków uczty weselnej. Był to niezwykły posiłek. Dwa dni przed ślubem ciocia Pol z pogodną miną wmaszerowała do królewskiej kuchni i objęła komendę. W rezultacie wszystko wyszło idealnie. Znad stołu wznosiły się niebiańskie zapachy. Król Rhodar nie potrafił sobie odmówić ani kęsa. Goście wciąż tańczyli. Garion czuł ulgę i cieszył się, że wreszcie zszedł z parkietu. Wzrokiem wyszukiwał w tłumie starych przyjaciół i obserwował, jak się bawią. Barak, potężny, lecz dziwnie delikatny, tańczył ze swoją żoną, Merel. Dobrze razem wyglądali. Lelldorin tańczył z Arianą, oboje wpatrywali się w siebie z uwielbieniem. Relg i Taiba nie tańczyli; siedzieli razem w zacisznym kącie. Garion dostrzegł, że trzymają się za ręce. Twarz Relga wciąż zdradzała lekkie zdumienie, lecz nie wyglądał na nieszczęśliwego. Niemal pośrodku parkietu Hettar i Adara poruszali się z wdziękiem ludzi spędzających całe życie na końskim grzbiecie. Jastrzębia twarz Hettara wyglądała jakoś inaczej. Adara zarumieniła się ze szczęścia. Garion uznał, że to niezła chwila, by wypróbować radę kuzynki. Pochylił się ku małemu różowemu uszku Ce’Nedry i odchrząknął. – Kocham cię – szepnął. Za pierwszym razem nie przyszło mu to łatwo, spróbował zatem ponownie, po prostu by nabrać wprawy. – Kocham cię – wyszeptał. Istotnie, tym razem było łatwiej. Słowa te podziałały na księżniczkę elektryzująco. Zarumieniła się, chwilę milczała, jakby zabrakło jej słów. Delikatnie pogładziła go po twarzy. Ze zdumieniem obserwował niezwykłą przemianę spowodowaną przez to jedno zdanie. Adara miała rację. Zapamiętał to, co mu powiedziała. Po raz pierwszy od kilku miesięcy poczuł się pewniej. Pośród tańczących gości widać jednak było kilka twarzy, których wyraz nie świadczył o radości. Na samym środku Mandorallen tańczył z lady Neriną, baronową Vo Ebor. Na obliczach obojga zdawała się odbijać ich dramatyczna sytuacja życiowa. Nieopodal Silk tańczył z królową Porenn. Tak samą zgorzkniałą minę Garion widział u niego wcześniej, w pałacu króla Anhega w Val Alorn. Westchnął ciężko.

– Tak szybko wpadasz w melancholię, mężu mój? – zagadnęła Ce’Nedra żartobliwie. Wepchnęła mu głowę pod pachę i przytuliła się do niego na swój sposób. Pachniała pięknie, poczuł też, że jest ciepła i bardzo miękka. – Trochę wspominałem – odrzekł. – To dobrze. Postaraj się zrzucić z siebie to wszystko. Nie chcę, by przeszkadzało nam później. Garion poczerwieniał ogniście i Ce’Nedra zaśmiała się głośno. W jej śmiechu zabrzmiała złośliwa nuta. – Myślę zresztą, że to później nie jest już takie odległe – dodała. – Musisz zatańczyć z lady Polgarą, ja zatańczę z twoim dziadkiem, a potem czas, byśmy się pożegnali. To był ciężki dzień. – Jestem nieco zmęczony – przyznał Garion. – Twój dzień jeszcze się nie skończył, Belgarionie z Rivy – powiedziała z naciskiem. Garion czuł się dziwnie, gdy podszedł do cioci Pol. Siedziała z boku z Durnikiem, obserwując zabawę. – Mogę cię prosić do tańca, ciociu Polgaro? – spytał, kłaniając się oficjalnie. Spojrzała na niego uważnie. – A zatem wreszcie to przyznałeś. – Co takiego? – Kim jestem naprawdę. – Wiedziałem przecież. – Ale nigdy wcześniej nie nazwałeś mnie pełnym imieniem. – Czarodziejka wstała i ostrożnie przygładziła mu włosy. – Myślę, że to znaczący krok naprzód. Zatańczyli razem w blasku świec, do wtóru melodii wygrywanej przez lutnie i flety. Kroki Polgary były nieco wolniejsze i dostojniejsze niż te, których z trudem nauczył Gariona Lelldorin. Garion uświadomił sobie, że ciotka sięgnęła pamięcią w odległą przeszłość i przywołała z niej taniec, którego nauczyła się wiele wieków wcześniej podczas pobytu wśród Wacitów. Razem stawiali powolne, wdzięczne i melancholijne kroki tańca, który zniknął dwadzieścia pięć wieków wcześniej, pozostając wyłącznie w pamięci Polgary. Gdy Belgarath odprowadził Ce’Nedrę Garionowi, by mogli zatańczyć razem ostatni taniec, księżniczka zarumieniła się gwałtownie. Stary czarodziej uśmiechnął się łobuzersko, skłonił przed córką i poprowadził ją na środek. Tańczyli razem, obie pary blisko siebie, i Garion wyraźnie usłyszał pytanie ciotki: – Czy dobrze się spisaliśmy, ojcze? Uśmiechnął się szczerze. – Ależ tak, Polgaro. Prawdę mówiąc, uważam, że spisaliśmy się znakomicie. – Zatem było warto, ojcze? – Tak, Pol, było warto. Tańczyli dalej.

– Co on ci powiedział? – spytał szeptem Ce’Nedrę Garion. Zarumieniła się. – Nieważne. Może powtórzę ci to później. Taniec dobiegł końca, wśród tłumu gości zapadła wyczekująca cisza. Ce’Nedra podeszła do swego ojca, ucałowała go lekko i wróciła. – I co? – spytała Gariona. – Co co? Roześmiała się. – Niemożliwy jesteś. A potem ujęła go za rękę i stanowczo wyprowadziła na zewnątrz. *** Było bardzo późno, jakieś dwie godziny po północy. Czarodziej Belgarath w kapryśnym nastroju wędrował pustymi korytarzami rivańskiej Cytadeli. W dłoni trzymał kufel. Dość intensywnie świętował i czuł się nieco słabo. Zatrzymał się chwilę przy śpiącym strażniku, który leżał w kałuży rozlanego piwa. Potem czarodziej, nucąc bezdźwięcznie, krokiem tanecznym powędrował w stronę sali balowej. Był pewien, że zostało tam jeszcze trochę napitku. Mijając Dwór Rivańskiego Króla, dostrzegł, że drzwi są uchylone i wewnątrz płonie światło. Zaciekawiony wsunął do środka głowę, sprawdzając, co się święci. W sali było pusto; wypełniające ją światło promieniowało z Klejnotu Aldura, osadzonego w rękojeści miecza Rivańskiego Króla. – Ach, to ty. – Belgarath chwiejnym krokiem ruszył w stronę tronu. – No co, stary druhu? – Mrużąc oczy, przyjrzał się Klejnotowi. – Widzę, że wszyscy sobie poszli i ciebie także zostawili samego. Klejnot zamigotał, jakby go rozpoznał. Belgarath usiadł ciężko na skraju podium i pociągnął łyk piwa. – Przebyliśmy razem bardzo długą drogę – zagadnął lekkim tonem. Klejnot przestał migotać. – Mógłbyś czasami nie podchodzić do wszystkiego aż tak poważnie. – Pociągnął kolejny łyk. – Ponury z ciebie kompan. Chwilę obaj milczeli. Belgarath zzuł but, westchnął i z zadowoleniem pokiwał palcami. – Tak naprawdę nic z tego nie rozumiesz, prawda, przyjacielu? – spytał. – Mimo wszystko nadal masz duszę kamienia. Wiesz, co to nienawiść, lojalność i niezłomne oddanie, ale nie potrafisz pojąć bardziej ludzkich uczuć: współczucia, przyjaźni, miłości. Zwłaszcza miłości. Wielka szkoda, że w istocie ich nie rozumiesz, bo one właśnie rozstrzygnęły o wszystkim. Od początku nam towarzyszyły. Ale ty nie masz o tym pojęcia, prawda? Klejnot nadal go ignorował, najwyraźniej zajęty czymś innym. – Na czym tak bardzo się skupiasz? – spytał stary czarodziej. Kamień, dotąd połyskujący jasnobłękitnym blaskiem, znów zamigotał i jego błękit zabarwił się bladym różem. Z każdą chwilą kolor nabierał mocy

i kamień naprawdę się zarumienił. Belgarath zerknął z rozbawieniem w stronę królewskich komnat. – Ach, tak – mruknął i wybuchnął śmiechem. Klejnot zarumienił się jeszcze mocniej. Belgarath naciągnął z powrotem but i wstał chwiejnie. – Może jednak rozumiesz więcej, niż sądziłem – rzekł do kamienia. Wysączył ostatnich kilka kropli z kufla. – Chętnie bym pogawędził dłużej, ale zabrakło mi piwa. Zechcesz mi wybaczyć. – Powoli ruszył w stronę wyjścia. Gdy dotarł do drzwi, zatrzymał się i z rozbawieniem spojrzał przez ramię na wciąż ogniście zarumieniony Klejnot. Potem zachichotał i odszedł, cicho zamykając za sobą drzwi.

Tak kończy się „Belgariada”, którą rozpoczął Pionek proroctwa. A choć historia, w odróżnieniu od pióra śmiertelnika, nie ustaje w biegu, na tym urywa się relacja i dalsze wydarzenia pozostają ukryte w mroku.

Spis treści Pionek proroctwa PROLOG Część pierwsza. SENDARIA Rozdział I Rozdział II Rozdział III Rozdział IV Rozdział V Rozdział VI Rozdział VII Rozdział VIII Rozdział IX Rozdział X Rozdział XI Część druga. CHEREK Rozdział XII Rozdział XIII Rozdział XIV Rozdział XV Rozdział XVI Rozdział XVII Rozdział XVIII Rozdział XIX Rozdział XX Rozdział XXI

Królowa Magii PROLOG Część pierwsza. ARENDIA Rozdział I Rozdział II Rozdział III Rozdział IV Rozdział V Rozdział VI

8 11 16 18 28 33 42 52 62 68 79 89 97 111 126 128 135 143 152 161 167 176 182 190 195

205 207 212 214 222 229 238 245 252

Rozdział VII Rozdział VIII Rozdział IX Rozdział X Rozdział XI Część druga. TOLNEDRA Rozdział XII Rozdział XIII Rozdział XIV Rozdział XV Rozdział XVI Rozdział XVII Rozdział XVIII Rozdział XIX Rozdział XX Rozdział XXI Rozdział XXII Część trzecia. NYISSA Rozdział XXIII Rozdział XXIV Rozdział XXV Rozdział XXVI Rozdział XXVII Rozdział XXVIII Rozdział XXIX Rozdział XXX

Gambit magika PROLOG Część pierwsza. MARAGOR Rozdział I Rozdział II Rozdział III Rozdział IV Rozdział V Rozdział VI Część druga. DOLINA ALDURA

261 272 282 291 302 309 311 317 323 330 335 346 352 362 371 376 383 393 395 401 408 414 418 425 430 438

449 451 456 458 465 474 480 488 493 500

Rozdział VII Rozdział VIII Rozdział IX Rozdział X Rozdział XI Rozdział XII Część trzecia. ULGO Rozdział XIII Rozdział XIV Rozdział XV Rozdział XVI Rozdział XVII Rozdział XVIII Część czwarta. CTHOL MURGOS Rozdział XIX Rozdział XX Rozdział XXI Rozdział XXII Rozdział XXIII Rozdział XXIV Rozdział XXV Rozdział XXVI Rozdział XXVII

Wieża czarów PROLOG Część pierwsza. ALGARIA Rozdział I Rozdział II Rozdział III Rozdział IV Rozdział V Rozdział VI Rozdział VII Rozdział VIII Część druga. RIVA Rozdział IX

502 510 519 526 535 543 551 553 559 566 572 579 585 592 594 601 611 621 627 635 641 650 658

668 670 675 677 687 697 706 715 726 735 742 751 753

Rozdział X Rozdział XI Rozdział XII Rozdział XIII Rozdział XIV Rozdział XV Rozdział XVI Część trzecia. DRASNIA Rozdział XVII Rozdział XVIII Rozdział XIX Rozdział XX Rozdział XXI Część czwarta. RIVAŃSKA KRÓLOWA Rozdział XXII Rozdział XXIII Rozdział XXIV Rozdział XXV Rozdział XXVI Rozdział XXVII

763 773 785 796 807 818 826 839 841 848 857 865 872 881 883 894 901 908 916 929

Ostatnia rozgrywka czarodziejów

940

PROLOG Część pierwsza. GAR OG NADRAK Rozdział I Rozdział II Rozdział III Rozdział IV Rozdział V Rozdział VI Rozdział VII Część druga. MISHRAK AC THULL Rozdział VIII Rozdział IX Rozdział X Rozdział XI Rozdział XII

942 947 949 957 965 975 983 994 1003 1013 1015 1027 1040 1050 1061

Rozdział XIII Rozdział XIV Rozdział XV Rozdział XVI Rozdział XVII Rozdział XVIII Część trzecia. MALLOREA Rozdział XIX Rozdział XX Rozdział XXI Rozdział XXII Rozdział XXIII Rozdział XXIV EPILOG Rozdział XXV

1070 1079 1085 1093 1104 1117 1127 1129 1139 1144 1150 1155 1162 1169 1171