Evzen Bocek - Arystokratka w ukropie 02 (3)

Sytuacje i postaci w książce są wymyślone. Z wyjątkiem księcia Schwarzenberga oczywiście.

Mały słowniczek dla tych, którzy nie czytali Ostatniej arystokratki lub czytali, ale już zapomnieli Benda – adwokat i wierzyciel rodziny Kostków. Jego była żona zostawiła go z córką Deniską. Caryca – otyły kot, którego rodzina Kostków przywiozła z USA. Dean Reed – jedyny Amerykanin, który wyemigrował do NRD, żeby występować w niemieckich westernach. Był obecny na weselu Helenki Vondraczkowej na zamku Kostka. Deniska – córka Bendy, anorektyczka i była narkomanka. Benda płaci hrabiemu Kostce apanaże za jej internowanie na zamku Kostka. Słownik Deniski zawiera przede wszystkim słowa psycho i super. Ein Kessel Buntes – program telewizyjny z czasów NRD, w którym często występowała Helenka Vondraczkowa i przystojniak Dean Reed. Heinrich Himmler – jeden z głównych przywódców III Rzeszy. Kilka razy nocował na zamku Kostka. Helenka Vondraczkowa – najpopularniejsza czeska piosenkarka. Brała ślub na zamku Kostka. Hrabia Franciszek Kostka – największy biedak w historii rodu. Wszyscy chcą od niego wyciągnąć pieniądze. Ojciec Marii III. Hrabina Vivien Kostka – Amerykanka uwielbiająca księżną Dianę i duchy. Żona Franciszka Kostki i matka Marii III. Gwiazda – zamek należący do arystokratycznego rodu Launów. Józef – kasztelan na zamku Kostka. Nie cierpi zmian, hałasu i ludzi, w szczególności muflonów. Służy rodzinie Kostków podobnie jak jego ojciec, dziad i pradziad. Książę Schwarzenberg – najbardziej znany i najbogatszy czeski arystokrata. Launowie – ród szlachecki żyjący w stanie permanentnej walki o majątek rodowy. Maria III – narratorka niniejszej książki oraz książki Ostatnia arystokratka. W przyszłości duch na zamku Kostka.

Max Laun – rówieśnik Marii III. Po wielkiej rodzinnej bijatyce żyje obecnie w jednej z wielu gajówek należących do księcia Schwarzenberga. Milada – menedżerka wynajęta przez hrabiego Kostkę w celu rozreklamowania zamku Kostka. Wcześniej pracowała dla księcia Schwarzenberga oraz dla rodziny Launów. Muflon – slangowe określenie turysty. Ojciec Milady – kasztelan na zamku Gwiazda. Orlando i Leonardo alias Olek i Leoś – dogi niemieckie mieszkające na Kostce. Ich głównym zajęciem jest gryzienie zamkowych papci. Pan Spock – ogrodnik zamkowy wyglądający jak pan Spock z serialu Star Trek. Muzyk i hipochondryk obawiający się raka, zawału, cukrzycy, Alzheimera, Parkinsona i łysienia, ponieważ na te wszystkie choroby cierpiał jego ojciec. Pani Cicha – sprzątaczka, kucharka i wierna fanka Helenki Vondraczkowej. Uwielbia orzechówkę własnej produkcji. Prozak – lek przeciwdepresyjny. Hrabina Kostka przywiozła z USA całą walizkę prozaku, a pan Spock zaczął go zażywać z powodu depresji wywołanej łysieniem. Skubanie – tym słowem hrabia Kostka oznaczył w kalendarzu dzień, w którym musi wypłacić pracownikom pensje.

Nazywam się Maria Kostka z Kostki. Jestem trzecią Marią w historii rodu. Marię I pochowano w 1450 roku w rodzinnym grobowcu, nie sprawdzając, czy jest wystarczająco martwa. Kiedy parę lat później otworzono grobowiec, siedziała na schodach. Od tego czasu nasze zwłoki są chowane w zamkniętych trumnach. Zamknięta jest również trumna Marii II, która przy jednej z prób wyprodukowania kamienia filozoficznego najwyraźniej wynalazła dynamit. W trumnie zamknięto tylko część jej garderoby i perukę, ponieważ ciało zniknęło wraz z wieżą, w której mieściło się laboratorium. Obie są naszymi straszydłami. Ani jedna nie dożyła dwudziestu lat. Jeśli nie liczyć dziesiątek nieślubnych potomków, które Karol Wacław spłodził podczas swojej działalności misyjnej w równikowej Afryce, jestem jedynym członkiem rodu urodzonym poza Europą. Urodziłam się w Nowym Jorku. Byłam Amerykanką. Dla pozostałych Amerykanów byłam Mary Kostka. Mój ojciec też był Amerykaninem. Marzył o tym, by być nierzucającym się w oczy nauczycielem literatury, którym zresztą był. Koledzy i studenci zwracali się do niego Frank. Nikt z nich nie miał pojęcia, że jest on czeskim arystokratą. Zapewne nikt z nich nie miał pojęcia również o tym, że istnieją jakieś Czechy. Dziś naturalnie oboje jesteśmy Czechami. Mój ojciec to Franciszek Antoni Kostka z Kostki, obrońca Bożego Grobu, członek Zakonu Maltańskiego i patron kościoła Wniebowzięcia Maryi Panny w Kostce. Mimo iż używanie tytułów szlacheckich zostało w Czechach zakazane już w 1918 roku, wszyscy zwracają się do ojca panie hrabio, per Frank mówi do niego tylko moja matka. Matka wciąż jest Amerykanką. Ma na imię Vivien. Kostka to siedziba naszego rodu. Pierwotnie był to gród, który w XIII wieku wybudował rycerz Mikołaj Kostka i nazwał go Kostka. Od tego czasu jesteśmy Kostkowie z Kostki. Dwa miesiące po ukończeniu budowy Kostkę zdobyli rycerze zakonu krzyżackiego. Potem Kostkę zdobywał praktycznie każdy, kto akurat koło niej przechodził. W XVIII wieku moi przodkowie przebudowali Kostkę na zamek barokowy. Z pierwotnej zabudowy zachowały się tylko katakumby i grobowiec. Pięć razy Kostkę traciliśmy i pięć razy dostawaliśmy ją z powrotem. Po raz pierwszy zabrał ją nam zakon krzyżacki. Po raz drugi husyci. Po raz trzeci Ferdynand II Habsburg, który podarował ją zakonowi krzyżackiemu. Po raz czwarty Kostkę zabrał nam Adolf Hitler, który podarował ją Heinrichowi Himmlerowi, który podarował ją SS. Po raz piąty Kostkę zabrali nam oczywiście komuniści w 1948 roku. W 1996 roku po raz piąty dostaliśmy ją z powrotem.

06.03. – Dzień D Już o wpół do piątej rano Józef przechadzał się po dziedzińcu i wyglądał turystów. Dźwięk jego kluczy brzmiał jak dzwon pogrzebowy. Po chwili na dworze pojawiły się również psy, które ojciec wykopał z pokoju, kiedy ściągnęły go z łóżka wraz z prześcieradłem i domagały się, by rzucać im kapcie. Wskutek przedwczorajszego spożycia prozaku przespały dwanaście godzin i najwyraźniej ich biorytm przewrócił się do góry nogami. Józef nie tylko psów nie przegonił, ale wręcz głaskał je i nazywał swoimi kumplami. Kumple dowiedzieli się, że za kilka godzin Kostkę opanują barbarzyńcy, których dzieci będą ciągać Olka i Leosia za ogon i uszy oraz obmacywać gałki oczne. Zakładam, że podobne przemówienie Józef wygłosił też kozom i owcom. Przy śniadaniu jeszcze raz próbował przekonać ojca, żeby nie wpuszczać na Kostkę żadnych turystów. Siebie odważnie nazwał strażnikiem naszego rodu i tradycyjnych wartości, po czym niemal płaczliwym głosem zaprezentował nam kolejną wariację na swój ulubiony temat: turystyka jako mutacja dżumy. Niestety w panicznym strachu przed zbliżającym się sezonem turystycznym nie zauważył, że jego rozmówca w wyniku upadku z łóżka jest dość podrażniony. Ojciec skarżył się na ból głowy i rozmazane widzenie, co pan Spock od razu zdiagnozował jako krwiak podtwardówkowy. Cokolwiek by to nie było – brzmi bardzo niepokojąco. Ponadto do naszej kolekcji upomnień wczoraj dołączyło również wezwanie do natychmiastowej zapłaty rachunku za wodę. Nie można się więc dziwić, że płomienną mowę potępiającą nowoczesnych najeźdźców ojciec przerwał rozkazem, by Józef zamknął paszczę i szorował otworzyć bramę. Lęk przez turystami zaciemnił Józefowi mózg. Po dziesięciu minutach wrócił z dziecinną wymówką, że bramy nie da się otworzyć. Rzeczywiście nie dało się jej otworzyć, Józef jednak przemilczał fakt, że zatrzasnął w zamku bramy jakąś zapadkę, o której istnieniu nie mieliśmy pojęcia. Rozpoczęcie sezonu uratowała pani Cicha, która odblokowała mechanizm za pomocą śrubokrętu i młotka. Podczas tej operacji powiedziała nam, że ten sam trik przeciw turystom stosował również ojciec Józefa, którego nazywała „starym durniem”. Staremu durniowi brama blokowała się podobno co chwilę, a najwytrwalszym natrętom przystawiał drabinę, żeby mogli przejść górą. Ten sposób praktykował do czasu, kiedy pewna zasłużona działaczka Związku Przyjaźni Czechosłowacko–Sowieckiej nabawiła się przepukliny, a ze szczytu bramy musieli ją ściągać strażacy. Potem już nawet nie przystawiał drabiny i wściekły tłum przed zamkniętą bramą po prostu ignorował. Dziś rano rolę wściekłego tłumu pełnił ojciec wrzeszczący przy zamkniętej bramie, że własnoręcznie zamuruje Józefa w katakumbach. Po części skłaniałabym się do opinii pani Cichej, która stwierdziła, że Józef nie miałby nic przeciwko temu. Wszystko wskazuje na to, że

w katakumbach spędził całe dzieciństwo, uczył się tam jeździć na rowerze, a gdyby Kostka nie została oddana w nasze ręce, najprawdopodobniej wciąż ukrywałby się tam przed turystami. Piętnaście po ósmej ojciec włączył zegar zamkowy. Wszyscy zgodnie stwierdziliśmy, że po wymuszonej przerwie jego bicie jest chyba jeszcze głośniejsze. Przed dziewiątą pojawiła się pierwsza grupa najeźdźców. Byli to rodzice z małą córeczką, która już przy wejściu na dziedziniec dopytywała się, kiedy zobaczy „tę starą wiedźmę” – miała na myśli moją matkę. W ogóle wydaje się, że zdjęcie w „Błyskawicy”, na którym matka, cała umorusana i ze zmumifikowanym nietoperzem na głowie, wychodzi z kominka, zadziałało głównie na dziecięcych czytelników. Kostkę odwiedziło dziś łącznie dwieście pięćdziesięcioro ośmioro dzieci, z czego dziewięćdziesięcioro siedmioro domagało się Baby Jagi. Niektóre przyniosły ze sobą nawet wyciętą fotografię w nadziei, że dostaną autograf. Na szczęście większość z nich udało się nam spławić wymyśloną naprędce wymówką, że czarownica poleciała na wycieczkę. Jeden mały chłopiec uparł się, że na nią poczeka. Matce o jej popularności oczywiście nie powiedzieliśmy, choć wydawało jej się dziwne, dlaczego wszystkie dzieci włażą do kominka i coś tam do kogoś krzyczą. Milada też przeczuwa, że czarownica kiedyś z tej swojej wycieczki będzie musiała wrócić, więc już modeluje ze starej sukni, siana i pośmiertnej maski hrabianki Karoliny manekin, który jutro pan Spock ma powiesić w kominie. Lecz o wiele bardziej niż Baby Jagi potrzebujemy przewodników. Według rozpiski Milady miałam dziś oprowadzić sześć grup. Oprowadziłam jedenaście lub dwanaście. Ojciec, który jeszcze rano z dużą pewnością siebie twierdził, że cztery grupy machnie bez mrugnięcia okiem, zaciął się już przy drugiej. Mimo że ja zaczęłam zwiedzanie ze swoją grupą dużo wcześniej, dogonił nas w kilka minut i przekazał mi swoich turystów mówiąc, że strasznie boli go głowa i widzi coraz mniej wyraźnie. Jednak problemy ze wzrokiem nie przeszkodziły ojcu w ciągłym bieganiu do kasy i przeliczaniu pieniędzy. Według Milady był tam dziś przynajmniej sto razy. Matka jako przewodnik czeskich turystów również zawiodła. W czasie największego naporu, kiedy kilkadziesiąt rodzin domagało się natychmiastowego wpuszczenia, ponieważ owce i kozy przeżarte biszkoptami nie wydawały już nawet żadnych dźwięków, o jakimkolwiek ruchu nie wspominając, psy spały, a pani Cicha skubiąca gęś też opatrzyła się bardzo szybko, Milada wysłała do boju matkę. Kiedy tylko matka przemówiła, po stadzie jej owieczek przebiegła fala niepokoju. Rodzice i dzieci popatrzyli po sobie z przestrachem, przestępując z nogi na nogę. Po kilku minutach zaczęli szeptem zgadywać, w jakim języku mówi hrabina. Kiedy przejmowałam tę grupę, przeważał pogląd, że po chorwacku. Następnie matka udała się do sali reprezentacyjnej, gdzie popijała kawę, przeglądała czasopisma spirytystyczne i wciąż zastanawiała się, dlaczego wszystkie dzieci włażą do kominka.

Mimo że ciągle sądzę, że Deniska jest szalona i z miejsca mogłaby zostać przyjęta do scjentologów albo do ruchu Moona, dziś poczułam do niej pewne oznaki sympatii, co bez wątpienia było spowodowane między innymi tym, że oszczędzono mi przebywania w jej towarzystwie. Co jakiś czas idąc na czele swoich grup spotykałyśmy się przelotnie na dziedzińcu, a z powodu zasłyszanych urywków jej wykładu starałam się udawać, że nie mamy ze sobą nic wspólnego. Jej turyści po zakończeniu zwiedzania mieli wprawdzie niezwykle rozszerzone źrenice, ale Deniska w odróżnieniu od rodziców nie wymigiwała się od pracy i oprowadzała jedną grupę za drugą. Po południu z ulgą zauważyłam, że przy piątej grupie mówiła już zdecydowanie wolniej i nie robiła tych piekielnych min. Przy siódmej grupie ochrypła. Teraz śpi. Jeśli się nie mylę, dziś po raz pierwszy zasnęła wcześniej niż ja. Przy kolacji w ogóle się nie odzywała i tylko grzebała apatycznie w swojej codziennej porcji sparzonych otrębów. Określenie Józefa mianem przewodnika byłoby niedokładne. Można by powiedzieć, że po prostu brał udział w zwiedzaniu. Podczas gdy ja i Deniska serdecznie witałyśmy gości zgodnie z instrukcją Milady, Józef swoich podopiecznych zapraszał do wejścia nienawistnym „włazić”. Jeśli już coś mówił, stał przy tym tyłem do zwiedzających i wyglądał przez okno. O wpół do pierwszej natknęłam się w sali przodków na grupę turystów, którzy sprawiali wrażenie rozbitków. Siedzieli wyczerpani na podłodze i czekali, aż ktoś ich uratuje, ponieważ przewodnik zniknął w jakichś tajemniczych okolicznościach, a oni od dwudziestu minut szukają wyjścia. Józef później tłumaczył się tym, że kiedy zegar wybijał południe, strasznie rozbolała go głowa i musiał iść po tabletkę. Nie jestem zbyt dumna z tego, że po tych słowach zaczęłam na niego krzyczeć, żeby swoją bolącą główkę poszedł leczyć do pasieki. Józef przez chwilę przyglądał mi się zdziwiony, a potem spytał, czy każę go za to przywiązać do łoża tortur, czy może zadowolę się zwykłą chłostą. Zadowoliłam się tym, że regularnie chodziłam kontrolować, czy nie porzucił kolejnej grupy. Naprawdę nie chciałabym wiedzieć, co mówił o mnie turystom. Ponieważ skarżenie na kogoś jest wysoce niearystokratyczne, nikomu nie wspomniałam o jego dezercji ani bardzo nietypowym podejściu do zwiedzających. Ale i tak chyba ktoś doniósł o tym Miladzie, ponieważ przy kolacji oświadczyła złowieszczo, że weźmie Józefa pod lupę. Poza nieobecnością czarownicy, nieprofesjonalnym traktowaniem gości przez Józefa oraz żałosnym wymawianiem się ojca na krwiak podtwardówkowy uniemożliwiający oprowadzanie, jestem miło zaskoczona przebiegiem dnia D. W odróżnieniu od zwiedzania bożonarodzeniowego tym razem nikt się nie upił, nic nie spłonęło, nikt nie został ranny i wszystko wskazuje na to, że nawet zarobiliśmy pieniądze.

07.03. Krwiak podtwardówkowy ojca przez noc się wchłonął. Do cudownego uzdrowienia doszło najwyraźniej za sprawą torebki z wczorajszym utargiem, którą ojciec schował pod poduszkę i spał na niej aż do rana. Podczas porannego prysznica odśpiewał większość szlagierów pana Spocka, a na końcu dorzucił nawet Helenkę: Świat jest wspaniały, różowy, beżowy. Jeszcze przed śniadaniem własnoręcznie przyciągnął z depozytorium do swojego pokoju esesmański sejf schowany wcześniej z powodu dziennikarzy. Na swastykę na drzwiczkach nalepił ostrzegawczą naklejkę z czaszką, skrzyżowanymi obojczykami i napisem: UWAGA TRUCIZNA!, którą znalazł na strychu. Banknoty z foliowej torebki zamknął w sejfie i wszystkie trzy klucze powiesił sobie na szyi, choć na każdym jest napis Heil Hitler, a ich waga wywołuje obawy przed złamaniem karku. Jednocześnie postanowił, że zastąpi Miladę w kasie, co argumentował tym, że chce mieć bezpośredni kontakt z turystami. Obawiam się, że ojcu chodzi nie tyle o kontakt z turystami, co z ich portfelami. Dzięki temu posunięciu ojciec załatwił również inną kwestię, która przez cały wczorajszy wieczór nie dawała mu spokoju, czyli całkowite utajenie zysków. Kiedy po południu Milada spytała, ile zarobiliśmy, podał dość nieprecyzyjną informację: niezbyt wiele. A gości było według mnie więcej niż wczoraj. Milada w roli przewodnika jest nieoceniona. Nie dość, że oprowadza bardzo odpowiedzialnie, to jeszcze kontroluje Józefa i koryguje Deniskę. Chwilami miałam wrażenie, że jest w kilku miejscach jednocześnie. Dzięki jej zaangażowaniu miałam dziś tylko siedem grup i nawet nie było tak źle. Niestety nie jestem przekonana, czy takie tempo uda się utrzymać przez cały sezon. Józef nie wytrzyma go na pewno. Wbrew napomnieniom Milady oprowadza swoje grupy coraz szybciej, a zwiedzanie odbywa się w prawie całkowitej ciszy zakłócanej jedynie szuraniem papuci. Swoją ostatnią dzisiejszą grupę załatwił w dwadzieścia minut, przy czym większość tego czasu turyści spędzili w sali przodków, gdzie krzyczeli do manekina czarownicy zawieszonego w kominie. Istnienie katakumb i rodzinnego grobowca nasz kasztelan zataił. Do jednej z jego grup dołączyła też pani Cicha, ponieważ Józefa oprowadzającego turystów widziano ostatnio piętnaście lat temu, kiedy na Kostkę przyjechał bułgarski ambasador. Wróciła z informacją, że nic się od tego czasu nie zmieniło i była wyjątkowo roztrzęsiona, bowiem na pytanie jednej małej dziewczynki, gdzie jest Baba Jaga, Józef wskazał podobno na zdjęcie Helenki Vondraczkowej, co u pani Cichej prawie wywołało zawał. Przy kolacji krzyczała, że Helenka nie jest żadną Babą Jagą. Józef uśmiechnął się smutno i powiedział, że chyba nie widziała jej bez makijażu, czym zmusił panią Cichą do pociągnięcia

głębszego łyka orzechówki prosto z butelki. Milada również uważa, że nie powinniśmy zbytnio jeździć po Helence, bo mogłaby nas zaskarżyć. Poza zbezczeszczeniem imienia Helenki Milada wytyka Józefowi (i słusznie!) dużo poważniejsze grzeszki: 

skracanie czasu zwiedzania;



omijanie pomieszczeń;



ograniczanie wykładu przewodnika do poleceń organizacyjnych;



bezczelność – kiedy jeden chłopczyk pogłaskał wypchanego krokodyla, usłyszał od Józefa ostrzeżenie: dotknij go jeszcze raz, a połamię ci łapy;



nieustannie znudzona, a chwilami wręcz nienawistna mina;



na wszelkie pytania odpowiada: nie wiem, zapytajcie w kasie.

Józef trafił Miladę w jej czułe miejsce, kiedy stwierdził, że w porównaniu z jej ojcem jest niezwykle komunikatywnym i otwartym człowiekiem. Następnie dodał, że w Czechach nie ma drugiego zamku, na którym kasztelan usługiwałby muflonom. A przecież uniwersytety pełne są romantycznych frajerów, którzy w zamian za możliwość mieszkania w komnacie zamkowej będą oprowadzać turystów od rana do nocy. Nie wiem, czy naprawdę na każdego mieszkańca Czech przypadają trzy studentki historii sztuki i pięcioro przyszłych politologów, jak twierdzi Józef, i czy naprawdę chętnych do oprowadzania jest więcej niż do pracy w McDonald’s, ale według mnie bez przewodników nie damy sobie rady. Zresztą nawet Milada delikatnie wspomniała, że hasło Wszyscy robią wszystko trzeba będzie odrobinę zmodyfikować. Bynajmniej nie tylko po to, żeby prześmiewca Helenki mógł dalej wylegiwać się na tapczanie, jak dość trafnie odczytała pani Cicha intencje Józefa. Dwa poprzednie dni pokazały, że zrealizowanie założeń Zamku totalnego nie będzie możliwe, jeśli wszyscy się nie sklonujemy. Nawet przy najlepszych chęciach nie jestem w stanie oprowadzać grupy turystów i jednocześnie przechadzać się po dziedzińcu z guwernantką i jakimś zwierzęciem, nie wspominając już o tworzeniu żywych obrazów i ustawianiu się na trasie zwiedzania w różnych malowniczych pozach i konfiguracjach. Na zmianę poglądów Milady w tej kwestii z pewnością miało wpływ również kilka wpisów do księgi gości, w których pojawia się nawet słowo oszustwo. Pewien Karol Wrona z rodziną skarży się na przykład, że zamiast rodziny hrabiowskiej i służby widzieli tylko faceta z siateczką na głowie i przygłupim uśmiechem na twarzy oraz dziwną kobietę mówiącą po chorwacku. Jednak ojciec o przyjęciu nowych sił nie chce nawet słyszeć, ponieważ nie zamierza żywić bandy darmozjadów wygadujących jakieś bzdury. Przewodniczka na Orliku podobno nie była

nawet w stanie wymówić nazwiska swego chlebodawcy i zamiast Schwarzenberg uparcie mówiła Schwanzenberg, co wśród niemieckojęzycznych gości wywoływało spore zakłopotanie. Poziomu wykształcenia czeskich studentów nie znam, ale śmiem wątpić, że mógłby być jeszcze niższy niż poziom wykształcenia Deniski. Dziś słyszałam, że w bitwie pod Waterloo zwyciężył Winston Churchill. I wolę nie wiedzieć, co Deniska opowiada naszym gościom o mnie. Kilkoro dzieci z jej grupy po zakończeniu zwiedzania krzyczało na mój widok: Duch! Duch! Później W słowniku niemiecko–czeskim znalazłam znaczenie słów Schwarz i Schwanz. Jeśli uda się nam przekonać ojca i przyjmiemy jakichś przewodników, będzie trzeba kontrolować, co opowiadają podczas zwiedzania.

08.03. W poniedziałki wszystkie zabytki i muzea są zamknięte. To naprawdę wspaniała tradycja. Zarówno dlatego, że po weekendowym maratonie mówienia i nieustannym asertywnym uśmiechu zdrętwiały mi mięśnie mimiczne, więc teraz szczerzę się mimowolnie jak Jolly Joker z Batmana, jak również dlatego, że kiedy weszłam do kuchni, przywitałam się ze wszystkimi słowami: Serdecznie państwa witam na zamku Kostka. Poza tym trzeba porządnie posprzątać. Wyplutych gum do żucia było na trasie tyle, jakby przeszli tędy wszyscy gracze NHL. Jedna była nalepiona na nosie pandy. Do grupy sprzątającej zgłosiła się nawet Deniska. Chciała spróbować poodkurzać, ponieważ jeszcze nigdy nie dotykała odkurzacza i miała wrażenie, że mogłoby to być „dobre psycho”. Ale pani Cicha odmówiła dzielenia się swoim sprzętem i wysłała Deniskę do sprzątania toalet dla turystów, twierdząc, że najlepsze psycho znajdzie właśnie tam. Miała rację. Nawet po przelotnym spojrzeniu przez okno było jasne, że w toaletach oprócz wypróżniania nasi goście też wymiotowali, smarkali, pluli i krwawili. Jako arystokratka nie powinnam brzydzić się żadnej pracy, ale nie weszłabym do środka nawet w kombinezonie. W tym miejscu muszę przyznać, że po raz pierwszy w życiu poczułam wobec Deniski coś na kształt podziwu. Uzbrojona jedynie w gumowe rękawice wkroczyła w tę przerażającą scenerię i do południa doprowadziła ją do stanu, który już nie zmuszał gości do lewitacji. Jej odwagi nie umniejsza nawet fakt, że podobne zadania wykonywała również na odwykach. Niemniej przy obiedzie oświadczyła, że „takiego syfu nie widziała nawet na detoksie”. Jako przewodniczka i guwernantka Deniska jest straszna, lecz po dzisiejszym dniu postaram się być wobec niej łagodniejsza – jeśli w dalszym ciągu będzie sprzątać toalety.

09.03. Ojciec już o wpół do ósmej rano zasiadł w kasie i wyglądał gości, mimo że Milada starała się mu cierpliwie wyjaśnić, że dziś raczej nikt nie przyjdzie. W dni robocze większość Czechów chodzi bowiem do pracy albo do szkoły, a na emerytów jest za zimno. Rozdrażniony ojciec upierał się jednak, że na Orliku były tłumy nawet przy minus dwudziestu, a średni wiek zwiedzających wynosił osiemdziesiąt lat. Według Milady byli to turyści z Bawarii, którzy po pierwsze są bardziej odporni, a po drugie Orlik mają pod nosem. Ojciec wkurzył się jeszcze bardziej i zaczął wyklinać, dlaczego Kostki też nie wybudowano przy granicy. Milada starała się go uspokoić tym, że kiedy tylko w Niemczech się rozniesie, że brała u nas ślub Helenka Vondraczkowa, biura podróży będą się o nas zabijać. Jednak Józef w to nie wierzy. Według niego Helenka była popularna tylko w komunistycznym NRD, a emeryci ze wschodnich Niemiec nawet po zjednoczeniu w porównaniu z Bawarczykami są żebrakami, którzy raczej nie będą tłuc się kilkaset kilometrów, żeby powspominać ckliwe chwile z programu Ein Kessel Buntes. Józef twierdzi, że Niemcy do nas nie przyjadą, choćbyśmy wystawiali wypchanego Deana Reeda. Mimo to ojciec siedział w kasie aż do czwartej, chociaż według rozkładu zajęć miał trenować jazdę konną.

10.03. Ojciec oskarżył matkę, że ukradła mu z kasy widokówki. Słowa ukradła bym w tym przypadku nie użyła, niemniej rzeczywiście przeniosła do swojego pokoju kilka paczek naszych portretów, którymi najwyraźniej zamierza zasypać Stany Zjednoczone. Już napisała nie tylko do swoich koleżanek ze szkoły, byłych nauczycieli, przyjaciółek, Todda Cartera, ginekologa, dentysty, psychoanalityka i instruktorki jogi, ale też do Hillary Clinton i Cher. Wszystkich zaprasza do odwiedzenia siedziby swojego rodu i podpisuje się Vivien hrabina Kostka, co najbardziej ucieszy z pewnością jej koleżanki ze szkoły. Kiedy ojciec zobaczył kilka stosów zaadresowanych pocztówek, zaniemówił. Następnie zaczął przeglądać adresy, a po dziesięciu minutach zwrócił matce uwagę, że zapomniała o Timie – sprzedawcy hot dogów na naszej ulicy. Matka niestety nie zauważyła ironii i powiedziała, że wcale nie zapomniała, po czym z jednego ze stosików wyciągnęła widokówkę z napisem Rodzina hrabiowska przy kolacji i podała ją ojcu. Ten zaczął krzyczeć, że tylu pocztówek nie wysyłają nawet republikanie w czasie kampanii wyborczej i nazwał matkę złodziejką, która właśnie mu ukradła kilkadziesiąt tysięcy koron, bowiem tyle za widokówki zapłaciliby turyści. Obrażona matka broniła się tym, że przecież robi Kostce dobrą reklamę w Ameryce.

Ojciec odparł, że taką reklamę ma w dupie. Potem jeszcze poradził matce, żeby uprzedziła Hillary Clinton, że będzie spać w apartamencie, w którym są kafelki ze swastyką, a dominantą wystroju jest portret Heinricha Himmlera. Hillary chyba i tak nie przyjedzie, ponieważ ojciec nie dał matce pieniędzy na znaczki, a wątpię, żeby Hillary przyjęła widokówkę wysłaną na koszt adresata.

11.03. Czeszczyzna matki nawet po trzech miesiącach nie poprawiła się ani trochę – jeśli w jej przypadku można w ogóle mówić o czeszczyźnie. Zawsze, kiedy stara się coś powiedzieć, musi to potem przełożyć na angielski. Józef podejrzewa, że matce udało się niechcący odnowić język prasłowiański, którym Słowianie porozumiewali się po raz ostatni w ósmym wieku. Niezadowoleni są również turyści, co potwierdzają wpisy w księdze gości. Do przemyśleń zmusza przede wszystkim ten: I wy twierdzicie, że jesteście czeską szlachtą? Pocałujcie się gdzieś! Dlatego według Milady regularne lekcje języka są dla matki niezbędne. Warto spróbować, ale obawiam się, że oczekiwane efekty się nie pojawią, szczególnie jeśli nauczycielką zostanie Deniska. Najpierw Milada zaproponowała rolę nauczyciela ojcu, ale odmówił tłumacząc, że prędzej nauczyłby mówić po czesku zmumifikowanego Pigmeja matki. W sumie się z nim zgadzam. W Stanach uczył matkę przez prawie trzy lata, a ona wciąż nie jest w stanie odróżnić rzeczownika od czasownika – o wymowie nawet nie wspominam. Ojciec kiedyś stwierdził, że jeśli piekło istnieje, to ma postać matki odmieniającej słowo parasol. Józef też nie chce jej uczyć, ponieważ według niego bezpieczniej jest, kiedy nikt jej nie rozumie. Poza tym wątpi także, czy czeskiego może się nauczyć człowiek niepotrafiący nawet wymówić nazwy swojego tytułu szlacheckiego. Ze względu na wysoką częstotliwość mowy Deniski naprawdę trudno spodziewać się w matczynej konwersacji jakichś zasadniczych zmian. Nawet ja, choć język czeski nie sprawia mi żadnych problemów, nie mogę czasami połapać się w tym potoku słów Deniski, ponieważ brak w nim praktycznie jakiejkolwiek intonacji. A co dopiero matka – ona nie zrozumiałaby nawet człowieka po martwicy mózgu, choćby wyświetlały się pod nim napisy.

12.03. Ojciec wyszedł jeszcze przed świtem i zostawił wiadomość, że zamierza poćwiczyć jazdę konną. Jego nagły ciąg do jeżdżenia na koniu, i to poza naszym ogrodem, wyjaśnił się przy śniadaniu: pracownicy znów chcieli wypłatę. Trochę mnie to zaskoczyło u pana Spocka, który dzięki regularnemu spożywaniu prozaku bez przerwy się uśmiecha, a najchętniej rozmawia z owcami, więc wygląda jak święty Franciszek

z Asyżu, któremu rzeczy materialne są obce. To wrażenie niestety dodatkowo umacnia fakt, że pan Spock od tygodnia chodzi w tym samym ubraniu. Jednak nawet on zażądał przy śniadaniu pieniędzy. Podczas obiadu panowała już dość napięta atmosfera, ponieważ ani koń, ani ojciec wciąż nie pojawili się w domu. Zdegustowana pani Cicha odmówiła zebrania talerzy ze stołu i oświadczyła, że jeśli dziś nie dostanie wypłaty, to ma nas w dupie i idzie sprzątać do domu starców, a my możemy sobie spokojnie choćby pozdychać z głodu. Milada wprawdzie nie była aż tak bezkompromisowa, lecz również ona potrzebuje jakichś pieniędzy, zwłaszcza że od Launów nie dostała w ciągu ostatniego półrocza ani grosza i z uwagi na wojnę klanów na Gwieździe żadnej wypłaty w najbliższym czasie się stamtąd nie spodziewa. Ojciec i koń wrócili po zmroku. Pani Cicha, która przez całe popołudnie stała w oknie na czatach, najpierw wzięła tę skuloną ciemną sylwetkę z koniem za koniokrada i z wielkim krzykiem i patelnią z litu wybiegła na dziedziniec. Złodziejem koni okazał się ojciec próbujący po kryjomu wrócić na zamek. Podobieństwo do koniokrada naprawdę rzucało się w oczy. Ojciec, który o poprawnym przygotowaniu konia do jazdy nie ma najmniejszego pojęcia, po prostu owinął temu nieborakowi wokół szyi linę holowniczą z unieruchomionego hyundaia i poszedł z nim na spacer jak z psem. To tylko potwierdziło, że ćwiczenie jazdy konnej służyło wyłącznie jako wymówka do opuszczenia Kostki. Myślę, że nawet amazonka Dora nie byłaby w stanie dosiąść nieosiodłanego konia bez uzdy. Po odkryciu pomyłki wciąż wywijająca patelnią pani Cicha zaczęła domagać się wypłaty. Ojciec zrobił zaskoczoną minę, którą bez wątpienia ćwiczył przez cały dzień, i zapytał niewinnie: – To dziś już dwunasty? – A kiedy pani Cicha potwierdziła, znów tylko pokręcił głową i aksamitnym głosikiem westchnął: – Ależ nam ten miesiąc znowu zleciał. Był to mistrzowski pokaz gry aktorskiej, ponieważ w kalendarzu ma terminy wypłat zaznaczone aż do końca roku wraz z czerwonym napisem: SKUBANIE. Następnie próbował grać na zwłokę mówiąc: – Dziś już późno, zostawmy to na jutro. – Pani Cicha powiedziała, że termin wypłaty był święty nawet za komuny, a jeśli dziś nie dostanie pieniędzy, odchodzi i zabiera ze sobą wypchane zamrażarki. Tymczasem na dziedzińcu pojawił się również Józef oraz wciąż uśmiechnięty pan Spock. Ojciec zrozumiał, że skubanie go nie minie i w towarzystwie tych „krwiopijców” rozpoczął marsz ku sejfowi. Cała grupka sprawiała wrażenie plutonu egzekucyjnego prowadzącego skazańca na szubienicę. Ja zaprowadziłam umęczonego konia do stajni, gdzie następnie czyściłam go przez dwie godziny. Którędy ojciec z nim chodził, nie wiem, ale koń zgubił podkowę, a na ogonie miał zaplątaną czerwono–białą taśmę z napisem ZAKAZ WSTĘPU.

Za chwilę będzie północ, ojciec w swoim pokoju rzuca psom kapcie i coś stęka. Boję się pomyśleć, jakie myśli kotłują mu się w głowie. Po tym, jak pracownicy spustoszyli mu sejf, czytał dziennik Józefa Karola zwanego Carem. Car przez pewien okres pracował jako ambasador na dworze Iwana Groźnego, gdzie najwyraźniej zdobył sporo inspirujących doświadczeń, bowiem po jego powrocie z Rosji długość życia służących gwałtownie spadła. Do ulubionych form wypowiedzenia ze służby należało zrzucenie do niedźwiedziej fosy, zamieszkiwanej wówczas przez parę tygrysów syberyjskich przywiezionych jako suwenir z pobytu w Rosji. W ostatnim roku życia Car „zwolnił” w ten sposób trzech ogrodników, dwóch kucharzy, kasztelana, kamerdynera i kapłana. Na szczęście my żadnych tygrysów nie mamy.

13.03. Po wczorajszym skubaniu ojcu znów zaczął wracać rezon. Najpierw samowolnie podniósł cenę wstępu. Już o wpół do siódmej siedział w kasie i czarnym flamastrem zamazywał na biletach pierwotną cenę, a czerwonym pisał nową. Milada próbowała odwieść go od wprowadzania nieuzasadnionych zmian, ale ojciec odszczeknął wściekle, że gdyby nie pazerność pracowników, nie musiałby zdzierać z turystów. Najwyraźniej nie może pogodzić się z tym, że wczoraj musiał wypłacić pensje. Chyba nie powinien czytać dzienników z czasów niewolnictwa. Milada doradziła mu, żeby przynajmniej tę pierwotną cenę zamazywał dokładnie, bo prześwituje, a to może wywołać niepożądane pytania. Boję się, żeby bilety nie drożały za każdym razem, kiedy będziemy musieli komuś zapłacić. Za parę miesięcy na zwiedzanie trzeba by brać pożyczkę. Jednocześnie ojciec zlikwidował zniżki dla rencistów i emerytów. Narzekającym turystom za przykład stawia Orlik, gdzie wszyscy płacą tyle samo, a księcia Schwarzenberga widzą jedynie na zdjęciu w sali rycerskiej, podczas gdy u nas hrabia sprzedaje bilety. Pewną szczególnie natrętną panią chodzącą o kulach przekonywał, że dzięki ujednoliceniu cen umacnia się więź międzypokoleniowa. Wyjątkowo niearystokratyczne wydaje mi się natomiast pobieranie opłaty za hrabiowski autograf. O mało nie zapadłam się ze wstydu pod ziemię, kiedy po podpisaniu kilku pocztówek z moją podobizną turyści wciskali mi pieniądze. Ponieważ nie miałam pojęcia, o co chodzi, wyjaśnili, że panu hrabiemu też płacili za jego autograf. Kiedy przyszłam do kasy, okazało się, że ojciec wprowadził specjalny cennik, który obejmuje autografy, dedykacje, wspólne zdjęcia z hrabią na dziedzińcu i kilka kolejnych wariacji, w których przed obiektywem pojawiają się również psy, Caryca lub inne zwierzęta. Najdroższą pozycją było zdjęcie z dzieckiem na rękach hrabiego.

Cennik podarłam, a ojca nazwałam agresywnym żebrakiem. Na szczęście przyszła mnie wesprzeć Milada, której kilka osób skarżyło się podczas zwiedzania na dodatkowe opłaty. Wyraźnie zaskoczony ojciec bronił się tym, że chodziło o eksperyment, podczas którego chciał sprawdzić ile i za co są w stanie zapłacić turyści. To była naprawdę żałosna wymówka. Jeśli razem z Miladą nie wkroczyłybyśmy do akcji, za chwilę goście płaciliby za wdychanie naszego powietrza. Po południu opłata autografowa została zniesiona, ale wszystkie dedykacje ojciec pisał nieczytelnym pismem, a przy zdjęciach z turystami się nie uśmiechał. Wieczorem rodzice sprzeczali się o to, po kim jestem taka pyskata i despotyczna. Ojciec twierdzi, że po ciotce Jess, która o mało nie rozszarpała własnego męża. Natomiast matka stawia na prababkę Sofie Kostkę, z domu Szczerbacką. Na włościach jej rosyjskich krewnych jeszcze w dwudziestym wieku stosowano dyby, a sama Sofie na Kostce regularnie wymierzała kary cielesne pokojówkom.

14.03. Bez przewodników to nie może się udać. Przy piątej grupie zorientowałam się z przerażeniem, że pod portretem Wielkiego Świntucha nie jestem w stanie przypomnieć sobie słowa obraz i musiałam uciec się do opisu: to duże, kolorowe, co wisi na ścianie. Po chwili przyłapałam się na tym, że przez kilkadziesiąt sekund wpatruję się w zamyśleniu w szklane oczy wypchanej pandy. Turyści najwyraźniej podejrzewali, że chodzi o część jakiegoś rytuału, a kiedy już otrząsnęłam się z otępienia, wszyscy po kolei stawali przed pandą jak przed lustrem. Niestety zaczynam też być dla gości nieprzyjemna, zwłaszcza dla dzieci. Kiedy jeden natrętny chłopiec po raz pięćdziesiąty spytał, gdzie jest czarownica, puściły mi nerwy, wykrzywiłam twarz i syknęłam: ja jestem czarownicą, uaaaa. Przez resztę trasy jego ojciec musiał go nieść na rękach. Wolę sobie nie wyobrażać, jak przy obecnym tempie zachowywałabym się za kilka miesięcy. Być może doszłoby nawet do rękoczynów. Józef także nie nadaje się do roli przewodnika. Jeśli już zaprowadzi swoją grupę do grobowca, złośliwie mówi, że każdy, kto dotknie trumien straszących Marii, w ciągu roku bardzo się wzbogaci. To wyjaśnia, dlaczego jego turyści wychodzą stamtąd z brudnymi rękami. Lecz pozostali przewodnicy trzymają się pierwotnej wersji, według której kontakt z trumną oznacza mającą nadejść w ciągu najbliższego roku pewną śmierć. Dziś niestety doszło do bardzo nieprzyjemnej sytuacji z udziałem pewnej starszej pani. Ona była w grupie Milady, ale jej mąż załapał się dopiero do grupy Józefa i oczywiście dotknął trumny. Małżonka trzęsącym się głosem domagała się od nas zapewnienia, że jej mąż przez najbliższy rok nie umrze. Natomiast sam

zainteresowany powiedział, że śmierć aż tak bardzo by mu nie przeszkadzała, co na szczęście oddaliło widmo skandalu i zmieniło cały incydent w rodzinną sprzeczkę. Lecz dużo bardziej niż zgonu któregoś z gości obawiam się pozwu od Helenki Vondraczkowej. Nawet jeśli naprawdę podczas wesela powypadały jej z zębów plomby, zdecydowanie nie powinno się o tym rozpowiadać. O zwerbowaniu przewodników zaczyna ostrożnie przebąkiwać nawet ojciec. Do zmiany zdania zmusiło go pytanie emerytowanego nauczyciela historii, w którym roku hrabianka Dora postrzeliła na polowaniu Hitlera. O tym wydarzeniu dowiedział się oczywiście z wykładu Deniski. Niemniej ojciec upiera się, że przewodnicy nie dostaną żadnej wypłaty i będą musieli zadowolić się napiwkami od turystów.

15.03. Drogi Maksie, Twój list wywołał we mnie mieszane uczucia. Z jednej strony oczywiście cieszę się, że Benda złożył wniosek o określenie prawowitego właściciela Gwiazdy i że dzięki jego znajomościom sprawa zostanie rozpatrzona w szybszym trybie. Wprawdzie Józef twierdzi, że do zamku wprowadzicie się nie prędzej niż za czternaście lat, bowiem tyle wynosi w Czechach średnia długość procesu sądowego, lecz ja jestem pewna, że dojdzie do tego wcześniej. Tak czy inaczej będziecie tam mieć sporo pracy. Według piątkowej „Błyskawicy” na Gwieździe wybuchł pożar, a policja podejrzewa podpalenie. Na szczęście chodziło tylko o wozownię, w której oprócz dachu spłonęły trzy auta – załączam zdjęcie. Lecz Miladę i tak bardzo to wydarzenie przestraszyło. Mimo iż nie ma ze swoim ojcem najlepszych relacji, najwyraźniej nie chciałaby, żeby Twoi krewni spalili go w jego pasiece. Na razie żyje. Oczywiście cieszy mnie również to, że Twoja matka wciąż jest abstynentką – tego zdjęcia może lepiej jej nie pokazuj. Z drugiej strony ciągle nie chce mi się wierzyć, że byłą żonę Bendy i jej nowego męża porwali terroryści na Sri Lance. Czy to prawda, czy tylko sprawdzasz moją wytrzymałość psychiczną? Przez całe popołudnie próbuję dodzwonić się do ministerstwa spraw zagranicznych, ale ciągle włącza się tylko automatyczna sekretarka. Chciałam zadzwonić do amerykańskiej ambasady na Sri Lance, ale ojciec dla takiej „pierdoły” nie zamierza odblokowywać rozmów zagranicznych w firmie telekomunikacyjnej. A Benda ma wciąż zajęte. Staram się stosować do Twojej rady i zachowywać do wszystkiego arystokratyczny dystans, ale w przypadku Deniski to jest po prostu niemożliwe. Naprawdę chciałabym zobaczyć, jak

zachowałaby się Twoja błękitna krew, gdyby w nocy po drodze do toalety wyskoczyła na Ciebie postać w czarnym płaszczu, kapturze i masce pośmiertnej któregoś z Twoich przodków. Przydarzyło mi się to dziś w nocy, a tą straszną zjawą okazała się być moja guwernantka. Ostatnio byłam tak przerażona, kiedy oglądałam w kinie Krzyk. Już nawet nie wspominam o jej pocieszającej uwadze, że w ostatnim czasie „trochę się zaokrągliłam”, przez co od dobrych trzech dni nie jem kolacji. A zresztą – nawet gdyby nie miała na sobie tej maski, wystraszyłabym się tak samo, ponieważ zaczęła malować się niebieską szminką i niebieskim lakierem do paznokci, więc wygląda jak topielica. Kiedy pomyślę, że podróż poślubna jej matki niespodziewanie przedłuży się o kilka miesięcy (a może nawet lat) w dżungli, przestaje mi się chcieć oddychać. A w starym atlasie świata, który znalazłam w biblioteczce, Sri Lanka, ówczesny Cejlon, oznaczona jest jako terytorium praktykujących ludożerców. Atlas został wydany w 1854 roku i od tego czasu na pewno dużo się zmieniło, ale i tak będę się dziś wieczorem modlić, żeby porywacze nie zjedli swoich zakładników. W kwestii naszego przyśpieszonego otwarcia sezonu – owszem, turyści są. Niestety nie mogę Ci powiedzieć, ilu ich jest, ponieważ ojciec jako samozwańczy kasjer odmawia zdradzenia jakichkolwiek danych, z których można by wywnioskować wysokość utargów. Na wszelki wypadek kazał w kasie wymienić zamki, a klucze zabiera ze sobą nawet pod prysznic. Niemniej w porównaniu z erą Józefa liczba gości jest porażająca. W poprzednich sezonach Kostka była odwiedzana równie chętnie, jak zamek księcia Drakuli w czasie, kiedy książę w nim mieszkał. Napływ turystów przynosi jednak również pewne problemy. Przede wszystkim nie nadążamy z oprowadzaniem. Wprawdzie Józef potrafi przegnać swoją grupę po zamku w takim tempie, że bardziej to przypomina ewakuację przed pożarem niż zwiedzanie, ale na dziedzińcu i tak wciąż gromadzą się niezadowoleni goście domagający się natychmiastowego wpuszczenia do zamku. Musieliśmy już nawet usunąć z trasy kilka pomieszczeń i skrócić zwiedzanie o dwadzieścia minut, żeby uniknąć na przykład zlinczowania ojca siedzącego w kasie. Ku mojej niezmiernej uldze nie musimy już pokazywać zwiedzającym pracowni Wielkiego Świntucha, co ze względu na dużą ilość małych dzieci jest wręcz uzasadnione. Nie wchodzimy też do naszego apartamentu na drugim piętrze, więc na razie udaje się unikać kaszlania, smarkania, chrząkania i prychania w pokoju, w którym śpię. Z drugiej strony niestety nie mamy żadnej motywacji, żeby u siebie posprzątać, a ponieważ pani Cicha nie ma „w dupie śmigiełka” i ledwo nadąża ze skubaniem i pieczeniem gęsi, nasze hrabiowskie mieszkanie zaczyna przypominać portorykański przytułek. Krótko mówiąc – musimy znaleźć przewodników. Już nawet ojciec nie ma nic przeciwko „kolejnym darmozjadom”, na co najwyraźniej miało wpływ wczorajsze podarcie jego marynarki

przez jednego z turystów, któremu czas oczekiwania na wpuszczenie do zamku wydawał się przesadnie długi. Ojciec jednak wciąż uparcie trzyma się wizji ochotników nieoczekujących wynagrodzenia. Czy to realne? Józef w to nie wątpi. Jeśli obiecamy mieszkanie na zamku, studentki kierunków humanistycznych podobno będą się o to biły, a jako wynagrodzenie w zupełności wystarczy im nocny spacer po Kostce z rozmarzoną miną. Milada ostrożnie przytakuje. Na Orliku przewodnicy zamiast wypłaty dostają list polecający podpisany przez księcia Schwarzenberga. Czy to prawda, że u Was na Gwieździe podczas pierwszego sezonu zaszło w ciążę siedem przewodniczek, więc w kolejnych latach woleliście rozdawać turystom drukowane foldery? Tak czy inaczej mam nadzieję, że kogoś znajdziemy – nawet jeśli miałoby to kosztować jakieś pieniądze, a ja musiałabym w tym celu włamać się do sejfu ojca. Maria III, jak na razie żywa

16.03. Rano dzwoniła asystentka Bendy z informacją, że matkę Deniski porwali na Sri Lance członkowie organizacji Tamilskie Tygrysy z Ilamu. Niestety nie wiadomo, jakie mają plany wobec niej i pozostałych zakładników. Ojciec się obawia, że będą chcieć okupu i Benda zacznie domagać się od nas zwrotu długu. Józef twierdzi, że raczej będzie chodzić o wymianę zakładników na tygrysich braci czekających w więzieniach na wykonanie kary śmierci. Na szczęście wśród zakładników jest też kilkoro Amerykanów, więc do negocjacji powinien chyba włączyć się również Biały Dom lub przynajmniej jednostki piechoty morskiej. Józef oczywiście nie odpuścił sobie uwagi na temat idiotyczności jakiegokolwiek podróżowania. Deniska na wiadomość o porwaniu własnej matki przez organizację terrorystyczną o dość przerażającej nazwie zareagowała nadspodziewanie spokojnie. Stwierdziła tylko, że to do matki podobne. Jeszcze zanim udała się na lekcję czeskiego, doprowadziła mnie do palpitacji serca stwierdzeniem, że ze swoim ojczymem i tak nie zamieszka nigdy, ponieważ on chodzi w białych mokasynach, ma wąsik i pierścień z kamieniem wielkości kostki brukowej, co według niej należy do głównych znaków rozpoznawczych maślaków. Z taką klasyfikacją maślaków rzeczywiście trudno się nie zgodzić. Kiedy wyobrażam sobie kolejnych pięćdziesiąt lat spędzonych w towarzystwie Deniski, odczuwam nieodpartą chęć położenia się na wieczny odpoczynek w rodzinnym grobowcu. Niepokoi mnie jednak ryzyko przeistoczenia się w ducha i błądzenia po zamku z moimi dwiema imienniczkami.

Marię II może bym jeszcze jakoś zniosła, ale pochowana żywcem Maria I była bez wątpienia taką samą krową jak moja guwernantka. Pozostaje mieć nadzieję, że Deniska uwiedzie jakiegoś szlachcica z własnym zamkiem. Jutro poproszę ojca, żeby zaprosił na Kostkę księcia Schwarzenberga.

17.03. Podobno wyciąg bankowy księcia Schwarzenberga jest gruby jak Moby Dick, a łączna wartość majątku po odliczeniu podatków ma prawie pół metra długości. Tak przynajmniej piszą w dzisiejszym wydaniu „Błyskawicy”. Owszem, dziennikarze z pewnością przesadzają, niemniej fotokopia paragonu za tytoń do fajki pana na Orliku wygląda dość wiarygodnie, choć ilość cyfr wzbudza podejrzenie, że książę pali zmielone studolarówki. A już w ogóle nie potrafię zrozumieć, dlaczego prywatna kolejka liniowa księcia w Schladming ma kabinę urządzoną w stylu Ludwika XIV. Trudno sobie wyobrazić człowieka w kombinezonie i butach narciarskich, rozkoszującego się jazdą w pozłacanym fotelu. Kiedy ojciec przeczytał ten artykuł, na twarz wystąpiły mu czerwone plamy, oddech zrobił się płytki i wydawało się, że przechodzi właśnie gwałtowną reakcję alergiczną. Postępujący szok anafilaktyczny ojciec zażegnał tym, że gazetę pogniótł i wrzucił do pieca. Następnie wprowadził zakaz wymawiania przy nim nazwiska Schwarzenberg pod karą uduszenia. Jeszcze zanim wyszedł z kuchni, w której zostawił niedojedzone śniadanie, boleśnie zawył w drzwiach: – To ja się tu muszę fotografować z obślinionymi dzieciakami, a on ma w kolejce linowej apartament wraz z kamerdynerem! A przecież o kamerdynerze nie było w artykule mowy. Mimo iż przy kolacji ojciec wyglądał w miarę spokojnie, co można wyjaśnić tym, że przez cały dzień rzucał Olkowi i Leosiowi papcie dla zwiedzających, propozycję, by zaprosić do nas księcia S., na razie zostawiłam dla siebie.

18.03. Przed południem przyjechał człowiek z autoryzowanego serwisu hyundaia, żeby doprowadzić do porządku naszego inwalidę stojącego na pieńkach w garażu. Oprócz kół i przedniej szyby przywiózł również dwa kanistry benzyny. Ojciec na początku o żadnej naprawie nie chciał nawet słyszeć, twierdził wręcz, że nasze auto działa bez zarzutu. Zmienił zdanie, gdy mechanik powiedział mu, że zamówił go mecenas Benda, który również pokryje wszystkie koszty. Kiedy mechanik zobaczył naszego zabłoconego hyundaia, stwierdził, że w życiu nie widział tak zaświnionego auta i pytał, czy nie znaleźliśmy go przypadkiem przy odłowach w pobliskich

stawach. Czyszczenie trwało kilkakrotnie dłużej niż sama naprawa, a ojciec nieustannie pouczał brudnego i wycieńczonego mechanika, żeby oszczędzał wodę. Podczas montażu kół wciąż dręczył go pytaniem, kiedy wreszcie skończy, więc przy osadzaniu przedniej szyby trzęsły mu się ręce. Na przekór temu, że mechanik odkurzył siedzenia i wytrzepał dywaniki, ojciec do wypucowanego auta wsadził Olka i Leosia, żeby towarzyszyły mu podczas jazdy próbnej. Chociaż jazda to nie jest właściwe słowo – umiejętności ojca, i tak dość marne, na skutek wymuszonego postu zaniknęły prawie całkowicie, więc auto skaczące po dziedzińcu sprawiało wrażenie, że kierowca przechodzi właśnie atak padaczki, a ojciec to wrażenie dodatkowo umacniał ciągłym wciskaniem klaksonu. Mechanik obserwował skaczący wóz z bolesnym grymasem na twarzy, a w chwili, gdy ojciec prawie wjechał w ścianę stajni, spytał, gdzie pan hrabia robił kurs prawa jazdy. – W Pakistanie – odpowiedział Józef, po czym mechanik wsiadł do swojego auta. Kiedy wyjeżdżał z dziedzińca, wzrok miał utkwiony w lusterko wsteczne, by upewnić się, że nikt go nie ściga. Naprawą auta Benda zapewne chciał osłodzić nam towarzystwo swojej córki, przedłużone dzięki Tamilskim Tygrysom na czas nieokreślony. Najwyraźniej nawet nie podejrzewa, że Deniska nie zamierza wrócić do matki i jej maślaka. Pieniądze mógł sobie raczej zostawić na okup.

19.03. Po usunięciu piercingu Deniska ma chyba syndrom odstawienia z braku żelaza w ciele. Nie umiem sobie inaczej wyjaśnić jej nocnego błąkania się po zamku w zbroi rycerskiej. Wyglądała jak Joanna d’Arc – z wyjątkiem miecza, którego nie dała rady podnieść i ciągnęła go za sobą jak sanki. Myślę, że powinna sobie raczej sprawić strój Batmana – ma biorytm jak nietoperz. Rano oświadczyłam ojcu, że biorę auto i jadę na wycieczkę gdzieś, gdzie nie spotkam człowieka w zbroi. Ojciec zrobił tak zdziwioną minę, że wystraszyłam się, czy podczas snu nie przydarzył mu się udar mózgu powodujący niezdolność rozumienia ludzkiej mowy. Podejrzenie jeszcze się wzmocniło, kiedy zszokowany powtarzał: – Auto? Wycieczka? – tak jakby te słowa słyszał po raz pierwszy w życiu. Na szczęście afazja się nie potwierdziła, niemniej kolejne pytania ojca dowodziły, że jego mózg rządzi się dziwaczną logiką. Najpierw jeszcze raz powtórzył: – Auto? – a zaraz potem z szeroko otwartymi oczami dosłownie wyszczekał: – Teraz, kiedy wreszcie znów jest na chodzie? Próbowałam wyjaśnić mu, że autem można jeździć tylko wtedy, gdy ma koła, natomiast w czasie, gdy stoi na pieńkach, jest to niemożliwe. Zirytowany ojciec odciął się, że z auta korzysta się tylko w wyjątkowych przypadkach, a na wycieczki to sobie może pozwolić najwyżej – chciał powiedzieć książę Schwarzenberg, ale w porę ugryzł się w język i zmienił to na – jakiś bogacz. Potem zaproponował mi przejażdżkę na koniu.

Przyznaję – ta wycieczka to była tylko przykrywka, ponieważ zamierzałam odwiedzić Maksa. Tym bardziej wkurzyło mnie skąpstwo ojca. Uparcie przekonywałam go, że naprawa hyundaia jest zadośćuczynieniem za przedłużenie pobytu Deniski na Kostce, który daje się we znaki przede wszystkim mnie, więc moje prawo do korzystania z auta nie podlega żadnej dyskusji. Ojciec tylko machnął ręką, jakby opędzał się od natrętnego owada, i znów powtórzył, żebym przejechała się na koniu. Kiedy wychodziłam z pokoju ojca, trzasnęłam drzwiami. Przy śniadaniu auta zaczęła domagać się również Milada. Ojciec wyskoczył z krzesła, jakby kopnął go prąd, i krzyczał, że to spisek i że on nie będzie wspierać naszych beatnikowych zachcianek i bezcelowych przejażdżek w stylu Jacka Kerouca. Milada odparła, że nie jest żadnym beatnikiem, ale musi kupić papier toaletowy dla turystów. Ojciec znów przyjął postawę nierozumiejącego kosmity: – Kupić? Papier toaletowy? Milada cierpliwie wyjaśniła mu, że papier jest w toalecie publicznej niezbędny i że jego brak ma zasadniczy wpływ na zadowolenie gości. Sojusznika ojciec znalazł w pani Cichej. – Ludzie powinni się wysrać w domu – stwierdziła bezkompromisowo, co ojciec skwitował potwierdzającym skinięciem głowy. Następnie pani Cicha dodała, że za komuny papier toaletowy był towarem deficytowym, więc korzystano z pociętych gazet i „też się żyło”. A poza tym ludzie papier kradną. Z uwagi na kilkudziesięcioletnie doświadczenie w „pucowaniu sraczy” można zrozumieć jej zdecydowaną reakcję, niemniej nie potrafię sobie wyobrazić, jak korzystam z pociętej „Błyskawicy”. Do dyskusji włączył się również Józef. Według niego turysta, który tak pragnie autentycznych przeżyć, z pewnością doceni stare zamkowe wygódki na dziedzińcu gospodarczym, a na dodatek my zaoszczędzimy na wodzie. Milada wysłuchała wszystkich, po czym powiedziała, że eksperyment oparty na braku papieru toaletowego przeżyła już na Orliku. Po tygodniu musiano rozkopać rury kanalizacyjne całkowicie zapchane chusteczkami higienicznymi, nie mówiąc już o karach od sanepidu, kipiących złością wpisach w księdze gości i dwustronicowym reportażu na temat brudnych toalet w „Bildzie”. Pani Cicha zapytała, co to jest „Bild”. – Najpopularniejsza niemiecka gazeta – odpowiedziała Milada, po czym ojciec z furią cisnął na stół kluczyki od auta i zasępiony poszedł otworzyć sejf. Po dwudziestu minutach wrócił z kopertą przypiętą agrafką do wewnętrznej strony marynarki i bez słowa wsiadł do auta, które Milada wyprowadziła na dziedziniec. Od kiedy tylko pamiętam, noga ojca z wyjątkiem księgarni nie stanęła w żadnym sklepie. Matka kupowała mu nawet ubranie, które przymierzał dopiero w domu, a potem robił awantury, że przyniosła zły rozmiar.

Na moje pełne zdziwienia pytanie, czy naprawdę zamierza wziąć udział w eskapadzie zaopatrzeniowej, burknął, że pieniądze nie rosną na drzewach, a on nie zamierza pozwolić się zrujnować atakiem gorączki zakupowej, szczególnie że zainteresowanie wyjazdem przejawiła również matka. Oprócz niej do auta wcisnęła się także pani Cicha twierdząc, że musi kupić pokarm dla kur i większe garnki. Kiedy odjechali, osiodłałam konia i podczas przejażdżki zastanawiałam się, czy byłby w stanie dojechać do gajówki Maksa. Doszłam do wniosku, że nie. Po południu froterowałam parkiety, podczas gdy Deniska znów urządzała sobie ćwiczenia w chodzeniu w zbroi. Najpierw chciała, żebym opancerzyła się razem z nią, ale zaraz potem stwierdziła niewinnie, że raczej bym się w tę zbroję nie wcisnęła. Anorektyczna krowa. Zaopatrzeniowcy wrócili dopiero po zmroku, ponieważ pod kierownictwem ojca obeszli wszystkie sklepy, żeby sprawdzić, gdzie jest najtaniej. W efekcie przywieźli prawie przezroczysty papier, niepieniące się mydło oraz ręcznik papierowy wyprodukowany z tego samego materiału co wytłaczanki do jajek, których używa pani Cicha. Mam nadzieję, że nie przyjadą dziennikarze z „Bilda”.

20.03. Jednak ludzie naprawdę kradną papier toaletowy. Już o wpół do dziesiątej przyszedł do kasy wściekły mężczyzna, by poskarżyć się, że musiał sobie „podetrzeć tyłek chustką” i żądał, by oddać mu za nią pieniądze. Ojciec zapewniał go, że pół godziny temu sprawdzał toalety i papieru tam było, ile dusza zapragnie. Oczywiście przesadzał. Przy porannym obchodzie oskarżył mnie o zachęcanie ludzi do marnotrawstwa i w każdej kabinie zostawił po jednej rolce. Ale i tak nie było możliwe, by w pół godziny zniknął cały papier, chyba że wycieczka autobusowa, z którą Józef właśnie gnał po trasie zwiedzania, cierpiała na zbiorowy katar żołądka. Podejrzenie kradzieży dodatkowo umacniał fakt, że oprócz papieru zniknęły też uchwyty i dwie szczotki do czyszczenia toalet. Ojciec się wściekał, jakby ktoś ukradł nam wagon złota. Chciał wezwać policję, żeby przeszukała wszystkich zwiedzających, a winnego od razu zamknęła w więzieniu lub jeszcze lepiej rozstrzelała na miejscu. Na szczęście Miladzie udało się go przekonać, że zbiorowe obmacywanie bez wątpienia nie umknęłoby uwadze mediów. Niestety nie byliśmy w stanie powstrzymać ojca przed tym, by w poszukiwaniu wydęć płaszczy, pod którymi mógł skrywać się papier, nie prześwietlał nienawistnym wzrokiem wszystkich turystów wychodzących z grobowca. Według pani Cichej zniknięcie papieru i zużytych szczotek nie jest żadną niespodzianką, ponieważ w Czechach kradnie się wszystko. Poza artykułami higienicznymi na Kostce w czasie

sezonu znika też bielizna susząca się na sznurach, a kilka lat temu ktoś ukradł nawet garnek z resztkami jedzenia, które pani Cicha znalazła potem wyrzucone na parkingu. Józef, dodatkowo zniesmaczony właśnie zakończonym zwiedzaniem, od razu włączył się do debaty na swój ulubiony temat. Stwierdził, że szkody spowodowane przez turystów są nieporównywalnie większe niż te spowodowane przez motłoch rabujący podczas Wielkiej Rewolucji Francuskiej, a „papier ze sracza i zasrane szczotki to tylko rozgrzewka, bo będzie dużo gorzej”. Teraz zaczną nam ginąć kapcie, sztućce, wycieraczki, klamki, doniczki, a może nawet Olek i Leoś. Na Orliku za komuny ktoś ukradł nawet niedźwiedzie. Na zakończenie wspomniał jeszcze swoją młodość, kiedy to w czasie jednego zwiedzania ze wszystkich pomieszczeń na Kostce zniknęły brokatowe zasłony, a przewodnik niczego nawet nie zauważył. Jeśli to prawda, założę się, że tym przewodnikiem był on sam. Pobladły ojciec kazał sobie przynieść podwójną orzechówkę, a kiedy ją wypił, zapytał Miladę, jakie kroki podejmie, żebyśmy za kilka miesięcy nie chodzili po pustej Kostce w samych majtkach, ponieważ właśnie zaczął się obawiać, że goście ukradną mu również ubrania. Według Milady sytuacja nie jest aż tak dramatyczna. Owszem, wśród turystów zdarzają się złodzieje, lecz w porównaniu z tymi, którzy nie kradną, stanowią oni nieznaczny odsetek. Jednocześnie przyznaje, że trudno odróżnić jednych od drugich, jeśli akurat nie są takimi idiotami jak jeden facet, który na Orliku przyszedł pożyczyć śrubokręt, żeby wykręcić umywalkę w toalecie. Potem nazwała Józefa histerycznym czarnowidzem, który swoimi katastroficznymi wizjami stara się w nas rozbudzić nienawiść do turystów. Zgadzam się z Miladą, że kradzież kilku rolek najtańszego papieru toaletowego jest w porównaniu z łącznym utargiem kwestią banalną, a jeśli niektórzy z nas będą podczas oprowadzania swoich grup patrzeć na gości, a nie wyglądać przez okno, nie musimy obawiać się żadnych większych strat. Lecz ojciec i tak nie zamierzał pogodzić się z szastaniem papierem toaletowym. Upierał się, że powinniśmy go sprzedawać w kasie, co z pewnością doceniliby ludzie z rozwolnieniem. Milada tylko wzruszyła ramionami i stwierdziła, że w takim razie w najbliższym czasie możemy spodziewać się w „Błyskawicy” artykułu pod tytułem Hrabia Kostka został babcią klozetową. Wtedy przyszło mi do głowy, że toalety mogłaby obsługiwać Deniska w zbroi, która u ewentualnych złodziejaszków z pewnością wzbudzałaby respekt. Ale pomysł Milady jest bardziej elegancki – zamiast dowcipnych uchwytów przywiążemy papier na łańcuch zamknięty na kłódkę, więc złodziej będzie musiał albo go przespawać, albo cały papier odwinąć – ale wtedy nie będzie się już praktycznie nadawać do użytku. Ojciec natychmiast telefonicznie wezwał pana Spocka i krzyczał do słuchawki, żeby niezwłocznie przyszedł na zamek i wziął ze sobą łańcuchy. Matkę wysłał do pilnowała toalet. Pan Spock po piętnastu minutach przytaszczył zardzewiałe łańcuchy, których używa do ciągania drzew. Ojciec wrzeszczał, że chce przywiązać papier toaletowy, a nie King Konga.

Ostatecznie odpowiednie łańcuchy przyniosła pani Cicha. Wprawdzie śmierdzą, bo pościągała je z szyi kozom, ale według niej w toalecie i tak nikt tego nie wyczuje. Montaż zajął panu Spockowi całe przedpołudnie, ponieważ prozak ma niekorzystny wpływ na małą motorykę. Myślę, że pan Spock powinien go na kilka dni odstawić. Podczas zwiedzania niektórzy turyści informowali mnie, że w toaletach jakiś zboczeniec zabawia się łańcuchem.

21.03. Byliśmy w kościele, ponieważ proboszcz w zeszłym tygodniu wyrzucał nam, że podupadliśmy w wierze. Była z nami również Deniska. Zbroję na szczęście zostawiła na zamku. Pomimo iż to była jej pierwsza wizyta w świątyni, też chciała iść po „ten wafelek”. Kiedy powiedzieliśmy jej, że nie może przyjąć komunii, bo nie jest ochrzczona, chciała poprosić proboszcza, żeby w takim razie przy okazji ją również ochrzcił. Józef wzniósł oczy ku górze i stwierdził, że przy jej poglądach nie ochrzciłby jej nawet Judasz. Deniska nigdy o żadnym Judaszu nie słyszała. Po powrocie z kościoła chciała pożyczyć ode mnie Biblię, ale wydała się jej bardzo gruba, więc chyba jednak nie zostanie chrześcijanką. Przy śniadaniu Józef wyraził żal, że inkwizycja została zniesiona. Po południu runęła czarownica. Byłam akurat w salonie myśliwskim Dory, kiedy w sali głównej rozległ się straszliwy ryk. Grupę oprowadzał Józef, więc pierwsza rzecz, jaka przyszła mi do głowy, to podcinanie jednemu z turystów żył na oczach pozostałych zwiedzających. Chwilę później zderzyłam się w jadalni z uciekającym tłumem. Z urywków wyjaśnień zrozumiałam, że z komina wypadł wisielec. Mimo iż przekonywałam ich, że to tylko kukła, odmówili powrotu do sali, ponieważ podobno przewodnik powiedział im, że ciało z komina należy prawdopodobnie do kobiety, która zgubiła się w zeszłym roku podczas zwiedzania. Po tej informacji turyści z mojej grupy wpadli w zachwyt, dalsze zwiedzanie przestało ich interesować i żądali, by natychmiast zaprowadzić ich do tej sali. Natomiast przerażone stadko Józefa zostało w jadalni, z wyjątkiem pewnego mężczyzny zmuszonego przez żonę, żeby nam towarzyszył, ponieważ jest lekarzem. Po drodze opowiedział nam, że pracuje jako higienista, a zwłoki widział ostatnio na pierwszym roku studiów jakieś trzydzieści lat temu. Rozochoconych turystów spotkało jednak rozczarowanie. Przed kominkiem leżała suknia wypchana sianem i czarna od sadzy pośmiertna maska hrabianki Karoliny, od której przy upadku odłamał się nos. Higienista podniósł ją i jak trofeum zaniósł pokazać w jadalni. Przerażeni turyści się uspokoili i stanęli wokół rozwalonej czarownicy. Jeden mały chłopczyk kilka razy kopnął

suknię wypchaną sianem. Bez wątpienia w ten sposób chciał zrekompensować sobie traumę przeżytą, kiedy czarownica wypadła z komina, a on się posiusiał. Józef przez cały ten czas stał przy oknie z oczami wbitymi w jakiś punkt w parku. Całe zajście skomentował słowami „autentyczne przeżycie”. Kiedy poprosiłam go o dokończenie trasy, spojrzał na zegarek, powiedział, że czas minął i otworzył drzwi do parku. Jego grupa i tak nie była zainteresowana dalszym zwiedzaniem i z radością wyszła na powietrze. Milada chce, żeby czarownica wypadała z komina podczas każdego zwiedzania i zleciła panu Spockowi skonstruowanie mechanizmu, który by to umożliwił.

22.03. Pan Spock od rana konstruował mechanizm do opuszczania czarownicy. Na rysunkach wyglądało to jak dźwig budowlany. Nie uważam się za człowieka z techniczną smykałką, ale kiedy powiedziałam panu Spockowi, że może wystarczyłaby zwykła zapadka i lina, spojrzał na mnie z takim podziwem, jakbym wynalazła perpetuum mobile. Po południu poprosiłam matkę, żeby nie dawała mu tyle prozaku, ale ojciec upierał się, że pan Spock na bani przynajmniej nie skomle o przeszczep włosów. Rzeczywiście, pan Spock jest spokojny, ciągle się uśmiecha i nawet ciśnienia krwi nie mierzy sobie już tak regularnie. Przestał też komponować. Ale z drugiej strony jest z niego teraz dość mały pożytek. Nawet tak banalna czynność jak zawiązanie sznurówek potrafi zająć mu dziesięć minut, a dorzucenie węgla do pieca w szklarni trwa wieczność, ponieważ pan Spock między poszczególnymi szuflami dyskutuje z ogniem. Często też obejmuje drzewa. Niestety podczas jedzenia wciąż mlaska. Józef twierdzi, że obecny stan pana Spocka jest wiernym odwzorowaniem stanu cywilizacji zachodniej. Niemniej z tematem czarownicy pan Spock sobie poradził, więc z cywilizacją zachodnią nie jest chyba aż tak źle. Wprawdzie podczas instalowania mechanizmu udało mu się odłamać kawałek kominkowego gzymsu, ale system działa. Przewodnik może nawet wybrać, czy chce czarownicę opuścić tylko od pasa w dół i pokazać wystraszonym turystom jedynie rozkołysaną krynolinę z przymocowanymi trzewikami, czy też zdecyduje się na głośne uderzenie i wypadnięcie kukły z kominka na posadzkę. Drugi wariant wymagałby jednak dużej ilości masek pośmiertnych, ponieważ podczas upadku zazwyczaj się rozlatują. Rozbijanie masek nie przypadło do gustu nikomu z nas. Józef zaproponował, żeby wykorzystać popiersia polityków, których na strychu jest cała masa. Trudno przewidzieć, jak zareagowaliby turyści, gdyby pod nogi spadł im Hitler lub Stalin w damskiej sukience. Na szczęście Milada wpadła na pomysł, by skorzystać ze styropianowej głowy do odkładania peruk, którą przez przypadek zostawiła u nas koleżanka fotografa Kamysia.

Ojcu straszenie zwiedzających bardzo się podoba, chciałby tylko, żebyśmy mówili, że kukła to pokojówka, która ukradła złotą łyżeczkę do kawy, a wyrzuty sumienia doprowadziły ją do samobójstwa. Potem Milada na białą głowę przymocowała jeszcze koronkowy czepek, żeby pokojówka nie wyglądała jak po chemioterapii, i przekazała ją Denisce, która w ataku kreatywności zaproponowała, że zrobi jej jeszcze makijaż. Po południu naniosła na styropianową twarz znaczną część swoich niebieskich szminek i cieni, więc pokojówka wygląda jak jej siostra bliźniaczka. Podczas wieczornej próby uległam na moment radosnemu złudzeniu, że na podłodze leży powieszona Deniska. Milada jednak mądrze zwróciła uwagę na to, że pokojówka wygląda bardzo realistycznie, więc nie powinniśmy jej używać w grupach z małymi dziećmi i osobami chorymi na serce. Obawiam się, że Józef nie będzie przestrzegać tej zasady. Podczas sprzątania trasy zwiedzania zebrałam osiemdziesiąt pięć gum do żucia.

23.03. Będziemy mieć ślub. Narzeczeni mają razem chyba ze sto lat, oboje są dwukrotnie rozwiedzeni i poznali się w fanklubie Helenki Vondraczkowej. Panna młoda podobno jest w ciąży. Pierwotnie chcieli, żeby ślubu udzieliła im sama Helenka, ale potem zgodzili się z opinią Milady, że niestarzejąca się piosenkarka nie wspomina najlepiej swojego małżeństwa. Następnie panu młodemu przypomniał się wywiad z ich klubowego biuletynu, w którym Helenka przyznaje się do spalenia albumu ślubnego oraz rozwalenia gitary basowej małżonka. Ślubu udzieli więc ojciec, jeśli tylko Miladzie uda się zdobyć jakieś potwierdzenie, że nie był karany i że mówi po czesku. Panna młoda życzy sobie, żeby ślub był taki sam jak „wtedy”, łącznie ze ślubnym menu, muzyką i kompozycjami kwiatowymi. Oprócz Helenki i Deana Reeda goście weselni będą musieli jakoś przeboleć nieobecność umundurowanego mistrza ceremonii. Po pierwsze dlatego, że kosztowny kostium wraz z peruką i pozłacaną laską zabrał natychmiast po ceremonii garderobiany z Ein Kessel Buntes, a po drugie dlatego, że Józef podstępnie warunkował swój udział w ceremonii zwróceniem gongu, który Helenka zabrała sobie na pamiątkę. Wprawdzie ojciec wygrażał Józefowi zesłaniem do pasieki, ale Milada mądrze stwierdziła, że komentarze Józefa mogłyby najwierniejszych fanów Helenki wprawić w zakłopotanie. Jako równorzędne zastępstwo Józef zaproponował druhnę w zbroi. Po krótkiej naradzie narzeczeni stwierdzili, że byłaby zbyt hałaśliwa. Potem ojciec wziął od pana młodego zaliczkę, zamknął ją w sejfie i od tego czasu pośpiewuje sobie, że świat jest wspaniały, różowy, beżowy. Lecz ja zaśpiewałabym raczej To zacznie się jak gdyby nigdy nic i nagle tkwisz w tym po uszy. W odróżnieniu od ojca wcale nie jestem bowiem przekonana, że wszystko „pójdzie jak po maśle”.

O ślubną polędwicę i ciasta się nie boję – pod warunkiem, że pani Cicha przy ich przygotowaniu uniknie nadmiernego spożycia orzechówki. Komplikacji nie spodziewam się również podczas ceremonii: ojciec wykładał na uniwersytecie i romantyzm, i literaturę barokową, nie powinien więc mieć problemów z wygłoszeniem wzruszającej mowy do nowożeńców. Gorzej będzie z obsługą przy stołach weselnych. Podekscytowanej pannie młodej Milada obiecała bowiem, że w roli uśmiechniętych kelnerek wystąpi hrabianka Maria i jej guwernantka Denisa. Poradzę sobie z tym z łatwością, potrafię podać polędwicę nawet panu Spockowi i nie uronić przy tym ani kropelki, choć pan Spock żąda, by sos pokrywał 99% talerza. W dolewaniu orzechówki też mam duże doświadczenie, a na rzeźbionej tacy potrafię przynieść siedem dużych kaw. Ale nikt mnie przy tym nie klepie po pupie, co według Józefa należy do ulubionych zabaw rozochoconych gości weselnych. Józef przewiduje także, że będę musiała tańczyć z wstawionymi i przepoconymi pięćdziesięciolatkami. Brrr! Deniski tańce z „brzuchatymi gajerkami” nie przerażają. Ona dzięki swej przebojowości wręcz nie może się już ich doczekać, ponieważ będzie to zapewne megapsycho. Ja raczej bym się obawiała, że jej figury taneczne wywołają czyjś megazawał. A już w ogóle nie umiem sobie wyobrazić, jak będzie z tą swoją wrodzoną dzikością roznosić piramidy ciast weselnych. Kolejnym problemem jest pan Spock, czy też prozak, który wprawdzie uniemożliwia mu wbicie gwoździa, ale, o dziwo, zwiększa tempo gry na fortepianie. Ponadto pan Spock najwyraźniej porzucił zamiłowanie do banalnych harmonii. Ckliwa piosenka Helenki Kochanie, szaleję za tobą, mająca stanowić tło mowy weselnej, zmieniła się pod jego palcami w kilkuminutowy sprint po klawiszach, w których nie dało się odnaleźć choćby śladu melodii. Końcowe walenie w klawiaturę sprawiało wrażenie, że pan Spock próbuje razem z fortepianem zapaść się o piętro niżej. Po skończeniu improwizacji ojciec zawył, że pan Spock brzmi jak pijany Strawinski i że gra na fortepianie ma gości weselnych wzruszyć, a nie przegonić. Potem uśmiechniętemu muzykantowi pogroził, że następny prozak dostanie dopiero wtedy, kiedy zagra hity Helenki tak, żeby dało się przy nich śpiewać. Podczas wieczornej przejażdżki po parku słyszałam ze szklarni całkiem niezłą wersję Słodkiego złudzenia. Pan Spock będzie musiał jeszcze tylko popracować nad intensywnością – walił w fortepian tak, że ojciec swoją mowę musiałby wygłaszać przez megafon. Zdecydowanie najbardziej przeraża mnie obecność moich rodziców przy stole weselnym, czego zażądali narzeczeni za dodatkową opłatą, by pokazać gościom „prawdziwą szlachtę”. Już widzę ojca liczącego w duchu zjedzone ciasto i podejrzliwym wzrokiem obserwującego gości udających się do toalety. Konwersacji matki przy weselnym stole na wszelki wypadek wolę sobie

nie wyobrażać. Po czternastu dniach nauki czeskiego z Deniską matka nauczyła się dwóch nowych słów: super i psycho. Ślub będzie pierwszego kwietnia. Brrrr.

24.03. Drogi Maksie, tak, hyundai rzeczywiście znów jest na chodzie, ale wizja wizyty w miejscu Waszego wygnania jest niestety równie odległa, jak kiedy auto stało na pieńkach. Ojciec ogłosił moratorium na bezcelowe wycieczki i upiera się przy tym, że benzyna, którą kupił Benda, musi nam wystarczyć do końca roku, co w praktyce oznacza przejechanie dwudziestu kilometrów tygodniowo. Ale i tak obawiam się, że już w październiku będziemy po zakupy jeździć bryczką jak Amisze w Ohio (to taka sekta, której członkowie nie mogą korzystać z niczego, co zostało wynalezione po roku 1800 – z wyjątkiem znieczulenia podczas operacji). Ale pobić rekordu Józefa i tak się nam nie uda ostatnio tankował w lutym zeszłego roku, a gdyby nie nasz grudniowy wyjazd do Brna, benzyna z jego baku prawdopodobnie prędzej by wyparowała, niż została spalona. Zresztą do ulubionych wspomnień Józefa należy kryzys naftowy z lat siedemdziesiątych, kiedy to Arabowie drastycznie podnieśli ceny ropy, a komuniści podobno importowali paliwo wyłącznie dla karetek, wozów strażackich i czołgów, więc zabytki zwiedzała tylko garstka zapaleńców będących w stanie przejść przynajmniej pięćdziesiąt kilometrów dziennie. Ponieważ naprawdę chciałabym się z Tobą zobaczyć, poważnie zastanawiałam się nad pożyczeniem auta od Józefa, ale podejrzewam, że te dwieście kilometrów, czy ile tam jest do tych Waszych Schwarzenbergskich lasów, prędzej przejechałby koń niż jaskrawożółta škoda wyprodukowana dziewiętnaście lat temu. Owszem, auto wygląda bardzo dobrze, bo ma przejechanych niecałe dwa tysiące kilometrów i to tylko dzięki temu, że po pogrzebie swego ojca Józef musiał rozwozić krewnych – ale z uwagi na tezę Józefa „jeśli coś działa, nie grzeb w tym”, ani razu nie było w serwisie. Podczas naszego pamiętnego wyjazdu do Brna na desce rozdzielczej świeciły się wszystkie kontrolki, a spod maski, mimo iż na zewnątrz był mróz, ulatniała się gorąca para. Hamowanie hamulcem ręcznym też nie należało do przyjemności. Krótko mówiąc – dopóki nie będziemy musieli uciekać przed jakąś klęską żywiołową, autem nigdzie się stąd nie ruszę. Jeśli naprawdę chciałbyś wybrać się na Kostkę, proszę daj mi wcześniej znać, żebym mogła do porannej kaszy ze sparzonych otrębów dosypać Denisce opakowanie prozaku i dla pewności

kilka tabletek nasennych. Bo jeśli podczas naszego spotkania moja guwernantka nie będzie w stanie kataleptycznym, nie dopuści do głosu ani Ciebie, ani mnie. Broń Boże nie myśl, że obawiam się, że to wychudzone umalowane stworzenie mogłoby Cię oczarować! Chyba mnie o to nie podejrzewasz? Po prostu nie chcę zapisać się w historii rodu jako „ta, która udusiła swoją guwernantkę”, a tak by się to z pewnością skończyło. I nie myśl, że ucieklibyśmy przed nią konno – ona w zbroi pobiegłaby pędem razem z nami i jeszcze wydawałoby się jej to super. A jeśli wciąż Ci mało – wiedz, że mówiłaby do Ciebie „Maksiu”. To nie jest przypuszczenie, ona tak o Tobie mówi. Właściwie dlaczego książę S. nie doprowadził Wam linii telefonicznej? W zeszłym tygodniu miałam w grupie starsze małżeństwo, które przyjechało prosto z Gwiazdy, gdzie prawie pogryzł ich zdziczały dog. Jeśli dobrze pamiętam, baronowa Osika wepchnęła Wam cztery psy, prawda? Możliwe, że te brakujące zostały już przez Twoich krewnych zjedzone. Człowiek, który odciągnął wściekłego doga, wyglądał podobno jak bezdomny i łamaną czeszczyzną pytał gości, czy nie mają przy sobie jakiegoś jedzenia albo papierosów. Może Wasi krewni powymierają tam z głodu, a Wy wrócicie na Gwiazdę bez sądu. Milada twierdzi, że nie ma tam już nawet prądu, a w piecu palą drzewami z parku zamkowego. À propos Milady – bardzo mnie zabolało, że w swoim liście nazywasz ją megierą. Według słownika megiera to mściwa, kłótliwa, zła kobieta. Milada nie posiada żadnej z tych cech. Owszem, bywa dość autorytatywna i nawet rozumiem, dlaczego na Gwieździe nazywano ją kuzynką Pinocheta. Zresztą Józef mówi o niej Frau Himmler, a to wrażenie Milada bezwiednie podkreśla wysokimi czarnymi kozaczkami i kostiumem ze srebrnymi guzikami. Właściwie naprawdę brakuje jej tylko brygadierki z trupią czaszką. Niemniej wciąż uważam, że bez jej twardej ręki na Kostce panowałaby taka anarchia, że w porównaniu z nami hippisi sprawialiby wrażenie niezawodnej japońskiej firmy. Wyłącznie dzięki Miladzie przychodzą do nas goście, a my jesteśmy w stanie płacić rachunki za telefon, prąd i wodę, nie mówiąc już o kupowaniu produktów, których nie potrafi wyprodukować pani Cicha – na przykład pasty do zębów. Wprawdzie Józef twierdzi, że nic z tego nie jest nam potrzebne, ale chciałabym zobaczyć, jak przy minus dwudziestu stopniach idzie do wygódki albo czyta gazetę przy świeczkach. Przypomina mi naszego słynnego pisarza o nazwisku Thoreau, który postawił sobie w lesie budę i starał się wmówić wszystkim, że życie z dala od cywilizacji jest wspaniałe. A przy tym wiadomo, że zmuszał matkę, by codziennie przynosiła mu do pustelni ciepły obiad.

Gdyby Milada go nie pilnowała (mam na myśli Józefa, Thoreau już nie żyje), nie przebierałby się nawet ze szlafroka i zapewne za sto lat znaleziono by go zmumifikowanego w katakumbach. A już w ogóle nie mówię o wypłatach czy ubezpieczeniu zdrowotnym i socjalnym. Gdyby nie Milada, pan Spock umierałby na otomanie w kotłowni na swoje choroby dziedziczne, a pani Cicha żebrałaby pod kościołem. Krótko mówiąc – Milada stanowi na Kostce jedyną gwarancję jakiej takiej dyscypliny. Jeśli już ktoś spełnia kryteria megiery, to niestety chyba jestem to ja. Józef podejrzewa, że przydarzające mi się co jakiś czas wybuchy gniewu mają pochodzenie genetyczne, ponieważ kobiety w naszym rodzie były „wściekłymi jędzami z pianą na pysku”. Owszem, niektóre dzienniki moich arystokratycznych poprzedniczek mogłyby posłużyć jako manifesty wściekłości. Nawet hipochondryczka Klara wrzeszczała tak, że jej pokojówka od tego ogłuchła już w wieku dwudziestu lat, ale ja sądzę, że jestem przede wszystkim ofiarą środowiska, w którym żyję. O Denisce nic mówić nie muszę – ona potrafiłaby doprowadzić do szału nawet Buddę – ale ostatnio niewiarygodnie mnie (wybacz ten niearystokratyczny wyraz) wkurzają dokładnie wszyscy łącznie z psami. Przede wszystkim ojciec. W Ameryce nigdy nie słyszałam, żeby mówił o pieniądzach. Sprawiał wręcz wrażenie, że nie wie, jak wyglądają. Dziś nazywa banknoty swoimi „koleżkami”, trzyma je zamknięte w sejfie, a przy nawet najdrobniejszych wydatkach robi sceny, jakby pracownicy socjalni odbierali mu ukochane dzieci. Kiedy ktoś ukradł nam żarówki w toalecie, stwierdził, że nowych nie kupi, bo „walnąć kupę można równie dobrze po ciemku”. Prysznic możemy brać maksymalnie przez sześć minut dziennie, z tego pod ciepłą wodą trzy minuty. Zgadzam się, że nie jesteśmy Schwarzenbergami i musimy oszczędzać, ale te kilka litrów benzyny na wyjazd do Ciebie jest w porównaniu z naszymi długami kwotą śmieszną. Lecz i tak na moją prośbę ojciec zareagował tak histerycznie, jakbym chciała polecieć prywatnym odrzutowcem na Hawaje. Pan Spock je prozak jak landrynki, pani Cicha dość niebezpiecznie się rozpiła, matka robi obie te rzeczy, więc widzi duchy nawet w wannie, a Józef to po prostu Józef. Dziwisz się, że nie potrafię utrzymać arystokratycznej powagi? Megiera

26.03. Na pamiątkę z zamku turyści mogą oprócz widokówek kupić sobie też kufel na piwo, papierową podkładkę pod kufel na piwo, otwieracz do piwa, dzbanek na piwo, fartuszek, breloczek, zestaw ściereczek, butelkę orzechówki, poduszkę z gęsiego pierza i masę innych dziwnych rzeczy. Na

wszystkim są nasze portrety. Nie mam pojęcia, ile się tego sprzedało, ponieważ ojciec na pytania dotyczące obrotów reaguje podrażnionym: – Nie interesuj się. Dziś widziałam jedną rodzinę, która po zwiedzaniu kupiła sobie replikę zegara zamkowego. Na jego cyferblacie zamiast cyfr znajdują się nasze twarze. Ponieważ żywych istot ludzkich jest na zamku tylko siedem, ósemkę i dziewiątkę zajęły duchy obu Marii, dziesiątkę mają nasze psy gryzące papcie dla zwiedzających, jedenastką jest opasła kocica Caryca, natomiast północ wybija ulubieniec matki – zmumifikowany Pigmej. Kiedy Józef po raz pierwszy zobaczył ten zegar, wyraził żal, że Pigmej nie wyjeżdża na sprężynce jak kukułka i nie wydaje skrzeków bojowych. Podejrzewam, że zegara z takim ulepszeniem ta rodzina by nie kupiła. Według zasłyszanych urywków rozmowy planują podarować go babci na urodziny. Lecz nawet zegar, z którego wnętrza o określonej godzinie wyskakiwałaby postać mojej szalonej guwernantki i krzyczała „super!”, nie odbiłby się na mojej psychice tak, jak niechcący udało się to dziś zrobić grupie spasionych motocyklistów. Ci brodaci mężczyźni z imponującymi brzuszyskami (jeden z nich miał na głowie taki sam hełm, jaki nosił Himmler) kupili sobie bowiem w kasie koszulki z moją podobizną i napisem OSTATNIA ARYSTOKRATKA, po czym bez oznak jakiegokolwiek wstydu przebrali się w nie już na dziedzińcu. Moja buzia na ich potwornych bandziochach zwiększyła się kilkakrotnie i wyglądała, jakby należała do mistrza Japonii w walkach sumo. Podczas zwiedzania nie mogłam oderwać wzroku od widoku własnej twarzy dotkniętej wodogłowiem, a kiedy doszliśmy do salonu myśliwskiego, nie potrafiłam pozbyć się wrażenia, że urosła mi nowa broda. Na końcu trasy w zamroczeniu nie tylko zapozowałam z tymi aniołami piekieł do wspólnego zdjęcia, ale jeszcze podpisałam się im na koszulkach. W sumie może opłata za autograf nie była aż takim złym pomysłem.

27.03. W nocy śniło mi się, że broda urosła mi tak, że wyglądałam jak wypchany pelikan z salonu łowieckiego. Rano poszłam do kościoła i prosiłam Boga, żebym już nigdy nie musiała podpisywać się nikomu na brzuchu, szczególnie jeśli ten ktoś będzie wielkości balonu. Jeśli chodzi o dzień dzisiejszy – Bóg mnie wysłuchał. Podpisywałam tylko widokówki, kilka podkładek pod piwo i fartuch, którego na szczęście turystka nie miała na sobie. Zmieniłam dziś zdanie na temat urozmaicenia trasy spuszczeniem z komina powieszonej pokojówki. Wprawdzie nagłe pojawienie się kukły wisielca w kominku sali głównej wciąż uważam za prymitywne zagranie rodem z horroru, lecz muszę przyznać, że po przeżytym szoku goście są wyraźnie posłuszniejsi i uważniejsi. Pozostałą część trasy trzymają się w grupie i ciągle obserwują, czy nie sięgam po jakąś dźwignię. Kiedy w sali ślubnej poprawiałam zdjęcie Helenki

Vondraczkowej, które ktoś obrócił do góry nogami, goście spodziewający się kolejnego przypływu adrenaliny wstrzymali oddech. Niektórzy chwycili się za ręce. Niestety opowiastka o pokojówce, którą wyrzuty sumienia zmusiły do samobójstwa, najwyraźniej nie zadziała na wszystkich. Dziś ktoś ukradł z toalety lustro przykręcone śrubami.

28.03. Podczas odkurzania sali ślubnej Helenki Vondraczkowej coś strzeliło pani Cichej w krzyżu. Znalazłam ją w głębokim skłonie przed suknią ślubną Helenki, a gdyby nie wyjaśniający okrzyk: „pieprzony dysk!”, podejrzewałabym prawdopodobnie, że wykonuje jakiś rytuał. O przewiezieniu do szpitala pani Cicha nie chciała nawet słyszeć, twierdząc, że tam od razu chcieliby ją patroszyć. Jej decyzji nie zmieniła nawet uwaga pana Spocka, że uciśnięty nerw rdzeniowy może wywołać paraliż. Po krótkiej wymianie zdań o tym, jak doprowadzić pochyloną panią Cichą do kuchni, przeważył pogląd, żeby pan Spock przeniósł ją na plecach. W czasie transportu pani Cicha stękała i jednocześnie odgrażała się, że Kostkę oleje i pójdzie sprzątać w domu starców, gdzie jest ciepło. W kuchni usadowiła się przy piecu i rozpoczęła niezawodną kurację orzechówką. Ja wróciłam do sprzątania, które bez pani Cichej wydawało się nie mieć końca. Na początku chciałam zaprząc do pracy również matkę, ale pani Cicha zaklinała mnie, żeby nie dopuszczać jej do odkurzacza, natomiast zbierać gum do żucia na trasie zwiedzania matka nie chciała. Zaraz będzie dwudziesta trzecia, a ja słyszę dziwne beczenie owiec.

29.03. Pani Cicha wciąż się nie rusza. W pozycji embrionalnej leży na skórzanym tapczanie przyniesionym wczoraj z apartamentu Himmlera i zachowuje się bardzo opryskliwie. Sytuacja jest niepokojąca tym bardziej, że już za trzy dni robimy wesele narzeczonych, którzy poznali się w fanklubie Helenki Vondraczkowej. Jeśli dysk do jutra się nie uspokoi, Milada jest zdecydowana, by wezwać lekarza, który zrobi pani Cichej zastrzyk rozluźniający – nawet wbrew jej woli. Kazała również usunąć z zasięgu pani Cichej alkohol, ponieważ zastrzyk opiatów w połączeniu z orzechówką mógłby jej dać porządnego kopa. Podobno ojciec Milady próbował wyleczyć zapalenie nerwu trójdzielnego mieszanką kilku rodzajów wódki, a kiedy następnie dostał od lekarza końską dawkę dolsinu, przez kilka godzin musiano ganiać go po parku zamkowym. Pani Cicha pewnie zbyt daleko by nie uciekła, ale tak czy inaczej częściowe wytrzeźwienie na pewno nie zaszkodzi.

Wszyscy od razu zgodnie stwierdzili, że o zakończeniu kuracji orzechówką poinformuję panią Cichą ja, ponieważ mnie lubi najbardziej. Kiedy więc oznajmiłam jej, że koniec z dolewaniem, nazwała mnie zdradliwą i zdegenerowaną zołzą. Ostatecznie udało się nam znaleźć kompromis i w przerwach w gotowaniu nacierałam jej orzechówką biodra. Najwyraźniej alkohol wchłania się również przez skórę, bowiem pani Cicha wciąż ma problemy z wymową, a ja od obiadu uśmiecham się bez powodu. Podczas masowania jej skóry doszłam do wniosku, że nie chciałabym być masażystką ani fizjoterapeutką.

30.03. Przez całą noc budziło mnie żałosne wycie owiec. Kiedy rano poszłam do nich zajrzeć, prawie mnie stratowały. Były głodne, ponieważ Deniska, która zgłosiła się na ochotnika, że zastąpi unieruchomioną panią Cichą i będzie karmić zwierzątka, zamiast siana dawała im słomę. Gęsiom wsypała stertę kości ich martwych towarzyszek. Po śniadaniu Milada zaproponowała, że pomoże mi z naczyniami, ale przy szorowaniu patelni złamał się jej tips i nie chciała ryzykować kolejnych strat. Kiedy wychodziła, odegrała w drzwiach scenkę pantomimiczną, z której wywnioskowałam, że idzie zadzwonić po lekarza dla pani Cichej. Lekarz przyjechał po trzech godzinach. Kiedy pochylił się nad tapczanem, podniósł znacząco brwi i zapytał, czy balsamowaliśmy panią Cichą alkoholem. Po moim wyjaśnieniu, że już drugi dzień wcieram jej w plecy orzechówkę, zwrócił wzrok ku górze i złożył ręce jak do modlitwy. W kolejnej chwili doszło do niespodziewanego wydarzenia z udziałem Olka i Leosia. Psy, które dotychczas leżały spokojnie, najprawdopodobniej wystraszyły się, że ów nieznany człowiek chce skrzywdzić ich żywicielkę, skoczyły mu więc na plecy i cała trójka zwaliła się na panią Cichą. Tapczan zaprojektowany dla chucherkowatego Himmlera nie wytrzymał obciążenia i odłamały mu się nogi z lewej strony. Kłębowisko ciał zjechało z niego jak z rampy auta dostawczego. Pani Cicha leżała na samym dole i wulgarnie klęła. Lekarz zaczął przeklinać dopiero w chwili, kiedy ściągnęliśmy z niego psy, a on mógł uwolnić głowę spod pachy pani Cichej. Najwyraźniej na skutek ucisku dysk wrócił na swoje miejsce, ponieważ pani Cicha wstała o własnych siłach i po kilku skrętach tułowia stwierdziła, że czuje się jak nowo narodzona. Lekarz niestety na nowo narodzonego nie wyglądał. Poza tym, że psy porwały i obśliniły mu strój ratowniczy, na szyi miał całkiem wyraźny ślad po drapnięciu pazurem. Chciał wezwać policję, ale ostatecznie dał się udobruchać butelką orzechówki, książeczkami szczepień wyłączającymi zagrożenie wścieklizną, a przede wszystkim złożoną przez Miladę propozycją spędzenia weekendu na Kostce. Kiedy wychodził, poradził nam jeszcze, żebyśmy przy następnym ataku dysku nie dzwonili po karetkę, tylko od razu poszczuli babkę psami.

Potem pani Cicha rozmroziła pięć kilo mielonego mięsa i z wdzięcznością podarowała je Olkowi i Leosiowi. Józef i pan Spock przez całe popołudnie przyklejali jakimś klejem wyłamane nogi. Wprawdzie w końcu im się to nawet udało, ale tapczan jest wyraźnie pochylony. Ojciec złośliwie zauważył, że turyści na pewno będą się dopytywać, czy Himmler na krzywym tapczanie odpoczywał przywiązany, czy też miał na mundurze przyssawki jak ośmiornica. Przekrzywiony tapczan przestał ojcu przeszkadzać po wściekłej ripoście Józefa, że restauratorowi za każdą nogę trzeba by zapłacić z dziesięć tysięcy. Ostatecznie tapczan wyrównała Milada za pomocą podkładek pod kufle z naszymi portretami, nie będziemy więc musieli wmawiać turystom, że Himmler uwielbiał pochylone łóżka.

31.03. ZAMIAST ŚLUBU STOCZYLI WALKĘ O WŁASNE ŻYCIE!!! Szlachta ich skasowała, a potem poszczuła stadem agresywnych psów!!! Zaiste niezapomniany ślub przeżyła w minioną sobotę na launowskim zamku Gwiazda para Amerykanów i ich gości. Pomimo że za uroczystość i wesele zapłacili z dużym wyprzedzeniem, bramę zamkową zastali zamkniętą!!! „Szlachta” nie pokazała się nawet po dwudziestu minutach uporczywego trąbienia limuzyn weselnych, choć według okolicznych mieszkańców słychać je było w promieniu kilku kilometrów. Prawdziwy horror rozpoczął się jednak w chwili, kiedy świadek pana młodego znalazł dziurę w murze, a goście weselni zaczęli przedzierać się przez nią do parku zamkowego. Nagle skądś, najprawdopodobniej z zamku, wybiegła sfora zdziczałych psów. Gdyby nie ojciec panny młodej, który odstraszył rozwścieczone dogi wystrzałami z pistoletu, ślub najprawdopodobniej zakończyłby się krwawą masakrą!!! Oprócz szoku doszło też do złamania nogi babci pana młodego, ponieważ w powstałej panice przerzucono ją przez mur dwa metry od miejsca, w którym miała po drugiej stronie zostać złapana. Według naocznych świadków całą tę straszną scenę Launowie obserwowali z okien zamku!!! Od naszego informatora wiemy, że po tym wydarzeniu niedoszli nowożeńcy rozstali się i wrócili do USA oddzielnymi samolotami. „Krwawe wesele” będzie mieć swój epilog w sądzie, gdzie Launowie z pewnością będą się gęsto tłumaczyć. Taki artykuł ukazał się w dzisiejszej „Błyskawicy” wraz z olbrzymią fotografią dogów szczerzących kły za żelazną bramą Gwiazdy.

Jeśli więc pisałam Maksowi do gajówki, że jego krewni mają już tylko jednego psa, a resztę zjedli, najwyraźniej nie była to prawda. Wystające żebra wskazują na to, że zwierzęta nie są regularnie karmione, co z pewnością jest przyczyną ich agresywnego zachowania. Miladę ten artykuł zaniepokoił, ponieważ załatwiała to nieudane wesele, kiedy jeszcze pracowała u Launów, więc obawia się, że będą ją ciągać po sądach. Józef chciałby, żeby proces toczył się w Teksasie, gdzie Milada mogłaby zostać skazana na dożywocie. Poza Miladą ten artykuł zaniepokoił również parę, która jutro ma wesele u nas. Przed południem dzwoniła panna młoda, aby upewnić się, że ich też nie poszczujemy psami. Ojciec musiał przez telefon przysięgać na swój szlachecki honor i życie swej córki, że uroczystość przebiegnie równie bezproblemowo, jak przed laty ślub Helenki Vondraczkowej. Po chwili wywołał jednak u panny młodej atak histerii, kiedy zapytał, czy zamiast tradycyjnej polędwicy nie wolałaby pieczonej kaczki lub kury w sosie paprykowym. Ojciec bowiem już od rana zastanawia się, po co wyrzucać pieniądze na mięso, skoro mamy na zamku tyle zwierząt. Przy śniadaniu przekonywał panią Cichą, że polędwicę na pewno można równie dobrze ugotować z drobiu. Zasugerował nawet możliwość zabicia owcy lub kozy, pomimo że są u nas tylko na wypożyczeniu. Na szczęście pani Cicha stanowczo oświadczyła, że kozy gotować nie będzie, a wołowej polędwicy z gęsi nie wyczaruje, choćby się zesrała (pani Cicha, nie gęś). Panna młoda o zmianie menu nie chciała nawet słyszeć. Ze słuchawki, którą z powodu wściekłego ryku ojciec musiał oddalić od ucha na odległość wyciągniętego ramienia, dowiedzieliśmy się, że gęsi jada się na świętego Marcina, a kura w sosie paprykowym będzie idealnym daniem na arystokratyczną stypę. Rozmowę zakończyła pogróżką, żebyśmy lepiej nie próbowali nabić jej w butelkę. Zanim pani Cicha wyjaśniła mi to sformułowanie, zastanawiałam się, po co ktokolwiek z nas miałby próbować zrobić coś podobnego. Następnie miało miejsce tradycyjne targowanie się o pieniądze. Ojciec przyniósł z sejfu garść banknotów i zasępiony rzucił je na stół razem z kluczykami od hyundaia. Pani Cicha przeliczyła całą kupkę i stwierdziła, że za to każdy gość dostanie porcję mięsa o wielkości znaczka pocztowego. Potem pokazała ojcu zdjęcia stołu weselnego Helenki, uginającego się pod górami mięsa przypominającymi termitierę. Ojciec odparł, że Liz Taylor nie miała takich gór jedzenia łącznie na wszystkich swoich ślubach. Wyraził również podejrzenie, że są to wyłącznie atrapy z Ein Kessel Buntes. – Gówno prawda, to była prawdziwa polędwica – odparowała pani Cicha i dodała, że musieli ją zamawiać aż z Wiednia, ponieważ w Czechach takiej ilości mięsa nie dało się nigdzie dostać,

mimo że chodziło o Helenkę Vondraczkową. Potem jeszcze zwróciła uwagę ojca na bombastyczne kompozycje kwiatowe. Ojciec się przeraził. No przecież chyba nie będziemy kupować jeszcze chwastów? Coś rośnie w parku, nie? – przy czym zwrócił się do pana Spocka, który ojcu przytaknął: – Rośnie. Trawa, mech i stokrotki. Józef zaproponował, żeby zerwać kilka pasów zielonej darni i wmawiać gościom, że Helenka jako zapalona golfistka miała stoły weselne wyścielone murawą. Całą dyskusję zakończyła Milada. Podsunęła ojcu pod nos „Błyskawicę” i zapytała, czy chce w niej zobaczyć tytuł: ZAPŁACILI ZA ORCHIDEE, A DOSTALI STOKROTKI albo GŁODOWE WESELE – JEDZENIE SKOŃCZYŁO SIĘ NA PRZYSTAWKACH. Zrezygnowany ojciec zwiesił ramiona i z uwagą: – Ludzie są strasznie rozpuszczeni – poszedł po więcej pieniędzy. Mimo że zakupów w mięsnym i kwiaciarni chciał dopilnować osobiście, Milada kazała mu zostać na Kostce i napisać mowę weselną. Jeszcze przed odjazdem Milady próbował przekonać ją, żeby kupiła kwiaty sztuczne, z których można by korzystać bez żadnych ograniczeń przez najbliższe pięćdziesiąt lat. My, którzy zostaliśmy na zamku, pod okiem pani Cichej przygotowywaliśmy stoły weselne. O ósmej wieczorem odbyła się próba generalna, która jednak bynajmniej nie rozwiała obaw o gładki przebieg jutrzejszej ceremonii. Wprawdzie pan Spock stworzył kompozycje kwiatowe na podstawie fotografii, ale w odróżnieniu od bukietów Helenki nasze kwiaty wyglądają bardzo chaotycznie i sprawiają wrażenie przewożonych w walizce. Po ich obejrzeniu Milada i ojciec ustalili, że pan Spock nie może dostawać tyle prozaku. Na fortepianie pan Spock zagrał na szczęście bardzo zdyscyplinowanie, a Słodkie złudzenie Helenki w jego wykonaniu było na tyle przekonujące, że wszyscy oprócz Józefa pomrukujemy je sobie już od kilku godzin. Ogólne zakłopotanie wywołała natomiast mowa weselna ojca, w której przestrzegał nowożeńców przed pożyczkami i hipotekami. Przemówienie przy akompaniamencie ckliwego Kochanie, szaleję za tobą przerwała Milada w chwili, kiedy ojciec wszystkich krewnych nazwał zgrają pasożytów. Nawet gdy przeredagował tekst, wcale nie było lepiej. Kiedy Milada wykreśliła wszystkie nieodpowiednie wyrazy, zostały praktycznie tylko przyimki i spójniki. Na razie nie wiadomo, jak będzie brzmiała mowa weselna. Kiedy ojciec przyniósł trzecią wersję zaczynającą się fragmentem z biblijnej Księgi Przysłów: Trochę snu i trochę drzemania / trochę założenia rąk, aby zasnąć / a przyjdzie na ciebie nędza jak włóczęga / i niedostatek – jak biedak żebrzący, Milada zdecydowała, że tekst napisze sama. Deniska w roli kelnerki również nie wypadła zbyt przekonująco. Przy pierwszych próbach była w stanie wziąć naraz tylko jeden talerz, lecz nawet on po drodze z kuchni wypadł jej kilkakrotnie.

Przy kolejnych nieudanych podejściach stało się jasne, że weselnicy musieliby jeść z podłogi. Na widok żonglującej Deniski pani Cicha zaproponowała, żeby całe jedzenie rozstawić na stołach w dużych półmiskach, z których każdy sam będzie sobie nakładać. Pomimo protestów ojca, że w taki sposób wszyscy zjedzą więcej, pomysł się przyjął, ponieważ duże porcelanowe naczynia trochę odwrócą uwagę od rozczochranych aranżacji florystycznych. Jeśli zajdzie konieczność (ojciec to wyklucza) uzupełnienia potraw w czasie wesela, Deniska skorzysta z wózka kelnerskiego z apartamentu Himmlera – pod warunkiem, że ktoś ją przekona, żeby nie jeździła nim tak, jakby rozpędzała sanie bobslejowe na torze zjazdowym. Jednak najbardziej niepokoi mnie wizja matki konwersującej z gośćmi. Na wzór swej nauczycielki rzuca bowiem czasami psycho lub super, lecz w odróżnieniu od Deniski nie ma pojęcia, o czym jest mowa. O dziwo wszyscy podzielają pogląd Józefa, że ludzie i tak ciągle mówią tylko o sobie i cieszą się, gdy po prostu nikt im nie przerywa. Nie jestem tego taka pewna, ponieważ matka słowem psycho odpowiada nawet na pytanie, która godzina. Super jest chyba tylko to, że jutro będę pomagać pani Cichej w kuchni, więc może psycho mnie ominie.

02.04. Wczorajsze wesele zakończyło się dziś o wpół do ósmej rano, kiedy to po kilkugodzinnych poszukiwaniach udało się znaleźć zagubioną parę, która koło północy wybrała się na romantyczny spacer i zgubiła się w katakumbach. Do taksówki wsadzaliśmy ich w stanie hibernacji. Kiedy goście wreszcie odjechali, ojciec powiesił na bramie tablicę ZAMKNIĘTE! IDŹCIE GDZIE INDZIEJ!, która została zrobiona jeszcze na zamówienie ojca Józefa. Potem ojciec (mój) oświadczył, że Kostki nie otworzy, choćby nawet przyjechał sam książę Schwarzenberg. Był tak wycieńczony, że dopłaty za wesele nawet nie zamknął w sejfie i zasnął ze zwitkiem banknotów w dłoni. Kiedy przed chwilą byłam sprawdzić, czy oddycha, walał się w pieniądzach, ponieważ w czasie snu kurczowy ścisk rozluźnił się, a łóżko było usłane banknotami o wysokich nominałach. Mimo że jest już piąta po południu, śpią wszyscy łącznie z przeżartymi psami. Oczywiście śpi również Józef – ale w odróżnieniu od pozostałych być może snem wiecznym. Ostatnia widziała go matka o drugiej w nocy, kiedy żądał, by dała mu sto prozaków. Dostał tylko trzy, ale według słów matki wręcz emanowała z niego determinacja, by umrzeć. Ja też spałam, ale o wpół do jedenastej obudziła mnie pani Cicha, która przyszła posprzątać, a po wejściu do sali nie udało się jej powstrzymać okrzyku: „Ja pierdolę, co za burdel”. Z pewnością musieli usłyszeć ją aż na Orliku. Po niemniej jednoznacznym oświadczeniu: „Ja tych śpiochów pierdzielę” zmusiłam się, by wstać i lunatycznym krokiem zejść po schodach.

Wizytę bułgarskiego ambasadora i jego towarzyszów znam tylko z opowieści, niemniej nabyłam przeświadczenia, że tamten wieczór zapisał się w historii Kostki jako najstraszniejszy i przebił nawet kilkukrotne najazdy Tatarów. Niestety mam wrażenie, że opiekanie stukilowego barana na intarsjowanym parkiecie było w porównaniu z weselem państwa Karasiów niewinnym flambirowaniem naleśników. Ta myśl pojawiła się w mojej głowie po westchnieniu pani Cichej: „Że też to nie był ślub Bułgarów”. Wprawdzie sufit nie jest okopcony, jak miało to miejsce przy baranim grillowaniu, ale odciski rąk i nóg upaćkanych w sosie do polędwicy, które pojawiły się na ozdobnych freskach, są porównywalne, szczególnie, że jest ich kilkadziesiąt. Zresztą resztki weselnych dań są rozsiane po całej trasie zwiedzania. Weseliły się najwyraźniej również wypchane zwierzęta z salonu łowieckiego. Tylko z paszczy tygrysa wyciągnęłam około dwudziestu kawałków ciasta. Brudna szpara w przyłbicy wskazuje na to, że ktoś próbował nakarmić nawet zbroję. Komuś głodna wydała się też Maria I, ponieważ kawałek wołowiny przyklejony do portretu zakrywał jej całą twarz. Poza jedzeniem w jego podstawowej postaci niestety odkryłyśmy z panią Cichą kilka porcji, które jakiś czas spędziły w czyimś żołądku. Przy czarnej jak asfalt zawartości półmiska z okresu szogunatu żadna z nas nie była pewna, czy jedzenie wychodziło z gościa górą czy dołem. W każdym razie pewne jest, że ów nieszczęśnik musiał wypić przynajmniej pięć litrów kawy albo pękł mu wrzód dwunastnicy. Trudno odgadnąć, co dokładnie wydarzyło się u Himmlera – tapczan znów ma wyłamane nogi. Po czterech godzinach sprzątania, w czasie których siedemnaście razy zmieniałam gumowe rękawice, a pani Cichej zapchał się odkurzacz, przyszła nam pomóc Milada. Tłumacząc się wrodzonym wstrętem do brudu i nowo naklejonymi tipsami, ograniczyła się do zebrania życzeń ślubnych, które goście po części przypięli pinezkami do pandy, a po części przylepili gumami do żucia na pancerz żółwia zielonego, przez co oba zwierzęta wyglądały jak eksponaty z galerii sztuki nowoczesnej.

03.04. Po życzenia ślubne nowożeńcy przyjechali w chwili, kiedy na dziedzińcu gospodarskim powiewał rząd obrusów z weselnych stołów. Nawet po drugim wypraniu wyglądały jak prześcieradła pacjentów dotkniętych dyzenterią. W trakcie wczorajszego sprzątania okazało się też, że ktoś ukradł weselną fotografię Helenki Vondraczkowej, jej ślubny kapelusik z woalką i dwie wypchane surykatki. Te straty zostały częściowo zrekompensowane stosikiem pierścionków i zegarków, różnymi częściami garderoby, czarną peruką i aparatem słuchowym, które goście odkładali w dość zaskakujących miejscach. Turban matki panny młodej został wbity na głowę kozie, a przy sprzątaniu toalet Deniska znalazła

w pisuarze satynowy gorset. Lecz nawet te łupy nie zadowoliły ojca, zwłaszcza że gorset i peruka strasznie śmierdziały. Perukę pani Cicha wyłowiła z wazy po zupie i w pierwszej chwili myślała, że znalazła utopioną Carycę. Kiedy więc nowożeńcy – państwo Karasiowie przyjechali po swoje życzenia, ojciec odmówił ich wydania, dopóki nie zapłacą za skradzione przedmioty, naprawę zapchanego odkurzacza i odrestaurowanie tapczanu Himmlera. Rozmowa odbywała się przy dogasającej stercie obrusów, a ojciec swoją pozycję negocjacyjną wzmocnił workiem życzeń weselnych, które najwyraźniej posłużyły mu za zakładników. Z jego gestykulacji jasno wynikało, że w przypadku niespełnienia żądań skończą w ogniu. Panu młodemu raczej by to nie przeszkadzało, ale nowo upieczona pani Karaś ostatecznie przekonała swojego męża łzami i szarpaniem za poły marynarki, że chodzi o cenną pamiątkę. Ojciec przyjął plik banknotów, a w geście dobrej woli do życzeń dorzucił kosz znalezionych przedmiotów. Turban, gorset i perukę do ognia wrzuciła sama panna młoda. Wysokości okupu ojciec oczywiście nikomu nie zdradził, jedynie z nieukrywaną dumą poinformował nas, że wmówił nowożeńcom, iż jedyny restaurator nazistowskich tapczanów mieszka w Argentynie, a surykatki wyginęły sto lat temu. Milada wyraziła obawę, żeby Karasiowie nie pojechali w podróż poślubną do Republiki Południowej Afryki, gdzie na jednego mieszkańca przypada około tysiąca żywych surykatek. Józef nie popełnił samobójstwa. Nie ośmielę się jednak użyć słowa żyje. Można by raczej powiedzieć, że nie jest martwy. Noc spędził w kotłowni ogrodowej – lecz sądząc po warstwie sadzy na ubraniu nie spał na wyleżanej otomanie, ale bezpośrednio na węglu. Nie miał prawego półbuta i, prawdopodobnie dzięki prozakom, sprawiał wrażenie dość obojętnego. Nie mówił. Wyglądał jak górnik uwolniony właśnie po tąpnięciu.

04.04. Józef znów odżył. Kiedy ojciec kazał mu przykleić wyłamane nogi od tapczanu, odparł, że nie jest restauratorem z Argentyny i zaproponował, żeby wyłamać też te pozostałe, a turystom mówić, że Himmler miał lęk wysokości. Na temat wesela państwa Karasiów wspomniał, że lada chwila spodziewa się dźwięku trąb anielskich zwiastujących biblijną Apokalipsę. Również Milada powiedziała, że zabawa weselna „trochę wymknęła się nam spod kontroli”. Po obejrzeniu filmu, chwilami bardzo niewyraźnego, który nagrała swoją kamerą Deniska, muszę stwierdzić, że zabawa weselna się nam spod kontroli wymknęła bardzo. Patrząc na świadka pana młodego tańczącego ze zmumifikowanym Pigmejem oraz konkurs, kto wyżej odciśnie rękę zamoczoną w sosie, dziękowałam Bogu, że musiałam zostać w kuchni. Video wyjaśniło także, w jaki sposób peruka znalazła się w wazie z zupą i dlaczego w styropianową głowę powieszonej pokojówki zostały wbite cztery widelce.

Na szczęście nie musiałam być również obecna przy konwersacjach matki. Kiedy jedna z kobiet zwierzyła się, że jej mąż ma guza mózgu, matka zareagowała słowem super. Po południu zeskrobywałam zaschnięty sos ze ścian sali freskowej. Efekt był nadspodziewanie dobry – malowidła pozostały nietknięte z wyjątkiem twarzy cesarza Rudolfa II, któremu niestety odłupałam wargi i kawałek brody, więc wygląda jak Krzyk Edvarda Muncha.

06.04. Józef się mylił. Studentki historii sztuki i politologii nie zadowolą się romantycznymi westchnieniami na pogrążonej w mroku Kostce, ale za oprowadzanie gości oczekują zupełnie normalnych pieniędzy. Przynajmniej te, które przyjechały dziś w reakcji na ogłoszenie Milady rozesłane do wszystkich stu czterdziestu dziewięciu szkół wyższych w całym kraju. Najbardziej ze wszystkiego interesowało je, jaka jest stawka godzinowa. Zaskoczony ojciec zaczął opowiadać im o romantycznych wieczorach, spacerach po parku o wschodzie słońca i tajemniczych odgłosach koło północy. – Fajno – przerwała mu wychudzona blondynka. – To ile dajecie za godzinę? Ojciec kilka razy głośno przełknął ślinę i zaproponował, że dostaną od niego świetny list polecający, tak jak robi to książę na Orliku. - List polecający jest gówno warty, a za darmo to sobie może gadać papuga – prychnęła rzeczniczka grupy, a wychodząc jeszcze pokrzepiła ojca stwierdzeniem, że Schwarzenberga zna każdy, ale o nim (czyli o ojcu) po raz pierwszy dowiedziała się z tablicy ogłoszeń w dziekanacie. Kiedy wyszły, poczułam wyraźną ulgę. Jedna z nich miała minispódniczkę, która z pewnością łamała zasadę Kim Basinger, że spódnica powinna sięgać przynajmniej o pięć centymetrów niżej niż jej pasek. Do tego nie miała bielizny, więc kiedy się pochyliła, było jej widać aż do gardła. Poza tym wygląda na to, że przewodnicy właściwie nie będą nam potrzebni. Mimo że jest niedziela, przyszło zaskakująco mało ludzi. Ojciec, już i tak rozgoryczony pazernymi studentkami, co chwilę biegał na dziedziniec, żeby sprawdzić, czy Józef nie zamknął bramy. Odpływ turystów Milada wyjaśniła tym, że otwarte zostały pozostałe zamki, co spowodowało rozproszenie zwiedzających na większą liczbę zabytków. Jednym tchem zapewniła jednak ojca, że turyści szybko wrócą, ponieważ w innych zamkach jest nudno.

09.04. Oprócz turystów ubywa nam prozaku. Podczas codziennego porannego rytuału matka nie nasypała panu Spockowi tradycyjnej garstki. Na nadstawioną dłoń położyła zaledwie jedną tabletkę z wyjaśnieniem: – Są mało.

Pan Spock najpierw zbliżył dłoń z tabletką pod same oczy, jakby nagle dotknęła go straszna krótkowzroczność, a potem spojrzał na matkę i zapytał z uśmiechem: – Żart? Matka najwyraźniej nie zrozumiała całej sytuacji, ponieważ skinęła głową i powiedziała: – Super. Ciekawie rozwijający się dialog przerwał ojciec mówiąc, że rozmawiają ze sobą jak dwaj Tatarzy. Następnie poinformował pana Spocka, że z prozakiem koniec, ponieważ w ciągu ostatniego miesiąca zjadł go więcej niż całe Hollywood, a efektywność jego pracy jest na poziomie francuskiego związkowca. Doświadczona Deniska sprzeciwiła się tłumacząc, że prozaku nie można odstawić z dnia na dzień, jeśli nie chcemy, żeby pan ogrodnik zaczął nam wibrować jak młot pneumatyczny. Jej były dealer podobno może załatwić tyle prozaku, ile dusza zapragnie, dzięki czemu „dziobanie” będzie można ograniczać stopniowo. Po krótkim namyśle poleciła, by przejść na „jaranie trawy”, po której człowiek nie jest tak „stępiony” jak po antydepresantach, więc może wykonywać wszystkie czynności poza operacją mózgu i pilotowaniem samolotu. Pani Cicha, nie znająca slangu narkomanów, wyraziła obawę, żeby pan Spock nie wypalił jej resztek siana dla owiec i kóz. Według niej powinien sobie co rano porządnie golnąć orzechówki, a świat od razu wydałby mu się weselszy, choćby nawet wypadły mu wszystkie włosy. Na wspomnienie o stracie włosów pan Spock zawył. Dotknął ciemienia i najwyraźniej przypomniał sobie, dlaczego właściwie zaczął opychać się prozakiem. Chwiejnym krokiem podszedł do lustra i zaczął się przed nim karkołomnie wykręcać, żeby sprawdzić aktualny stan swej łysiny. Po kilku nieudanych próbach grożących przerwaniem rdzenia kręgowego w odcinku szyjnym zrozumiał, że w lustrze nie zobaczy odbicia swojej głowy z tyłu, więc poprosił nas, abyśmy pod przysięgą opisali prawdziwy stan jego owłosienia. Po południu już znów miał na głowie siatkę.

11.04. Drogi Maksie, dopiero dziś dowiedziałam się, że pokaleczyłeś sobie rękę przy „luzowaniu sarny”. Oprócz strachu i współczucia ta informacja wywołała u mnie kilka pytań. Na szczęście na niektóre z nich potrafiła odpowiedzieć pani Cicha: co to jest luzowanie? Dlaczego się to robi? Czy to boli? Wyraźnie mi ulżyło, kiedy usłyszałam, że najpierw się sarnę zabija, a dopiero potem luzuje, a nie na odwrót. Potem jeszcze pani Cicha dodała, że luzowanie „to nie są żadne jaja”. Chyba mówi prawdę, skoro masz na ręce dwadzieścia szwów. To wyjaśnia również, dlaczego od tak dawna nie dostałam od Ciebie listu. Zaczynałam się już martwić, czy nie rozszarpały Cię

wilki. Kiedy tylko będziesz w stanie utrzymać w dłoni pióro, proszę napisz mi, czy to była ta oswojona sarenka, która chodziła z Wami nawet na zakupy? Jeśli tak – dlaczego ją zabiliście? Jeśli nie macie co do garnka włożyć, jak podejrzewa Józef (ale ja w to nie wierzę), mogłabym wysłać Wam jakiś drób, na razie mamy go pod dostatkiem, chociaż wczoraj ktoś ukradł nam koguta. Nie wiem tylko, jak taką przesyłkę wysłać do tego Waszego azylu w gajówce. Hyundaia ojciec nie pożyczy nikomu, a paczki z żywymi lub martwymi gęsiami na poczcie nie przyjmą – już o to pytałam. W każdym razie będę się o Was modlić. Wiadomość o Twojej próbie popełnienia harakiri mam od ojca, który dziś rozmawiał przez telefon z Bendą. Benda chce na kilka dni przysłać do nas jakiegoś swojego klienta, który zbił zawrotny majątek na sprzedaży broni wycofanej z wojska, za zarobione pieniądze kupił zamek i teraz marzy mu się poznanie prawdziwej szlachty. Ojciec zapewnił Bendę, że z przyjemnością pozna się z każdym, kto mu za to zapłaci. Przy kolacji ojciec oprócz luzowania sarny wspominał też o matce i ojczymie Deniski, którzy podczas podróży poślubnej na Sri Lankę zostali porwani przez separatystów. Po nieudanej próbie odbicia zakładników przez wojsko terroryści z Tamilskich Tygrysów zerwali negocjacje i wycofali się do dżungli. Jedyną reakcją Deniski była informacja, że matka ma alergię na ugryzienia wszystkich rodzajów owadów. Powoli zaczynam przyzwyczajać się do myśli, że nie pozbędę się jej aż do śmierci, a w grobowcu prawdopodobnie też położą nas obok siebie. O Gwieździe nie wiem nic nowego – ostatnio czytałam w „Błyskawicy” o psim weselu, ale o tym na pewno już słyszałeś. A jednak coś wiem w zeszłym tygodniu dzwonił jakiś człowiek, który przedstawił się jako ogrodnik z Gwiazdy i pytał, czy nie mamy przypadkiem wolnego etatu. Mówił bardzo chaotycznie i prawie mogłabym przysiąc, że czułam ze słuchawki alkohol. Naszą rozmowę zakończył huk i brzęk tłuczonego szkła – prawdopodobnie budka telefoniczna przewróciła się razem z nim. I tak byśmy go nie przyjęli. Wystarczy, że mamy pana Spocka. Przedwczoraj wstrzymaliśmy mu dostawy prozaku i przeżywa teraz bardzo burzliwy detoks. Wprawdzie Józef jest przekonany, że pan Spock odstawia teatrzyk, ale chyba nie można zagrać ciągłego pocenia się. Kiedy wczoraj przyszedł żebrać chociaż o pół tabletki, był tak mokry, że podejrzewaliśmy go, że po drodze zanurzył się w fontannie. Poza tym oczy wciąż latają mu z boku na bok, jakby oglądał mecz ping–ponga. Wyjątkowo zgadzam się z Deniską, że pan Spock już dojrzał do „płukania” (w slangu to podobno oznacza detoksykację). Oczywiście ojciec o żadnym płukaniu nie chce nawet słyszeć i twierdzi, że pana Spocka najlepiej wypłucze praca. Niestety nie umiem sobie wyobrazić, jaką czynność nasz ogrodnik mógłby wykonać w obecnym stanie. Kiedy patrzę na jego trzęsące się ręce, do głowy przychodzi mi tylko posypywanie pączków cukrem pudrem.

A przecież już najwyższy czas, żeby przynajmniej skosił trawę. Nasz park zaczyna powoli przypominać sawannę. Wprawdzie wypuściliśmy owce i kozy, ale – wbrew oczekiwaniom – trawę skubią sporadycznie, a przez większość czasu wylegują się, jakby były na pikniku. A ponieważ już kleją mi się oczy – będę kończyć. Kiedy będzie to choć trochę możliwe – napisz do mnie. Z totalnej Kostki pozdrawia i na list niecierpliwie czeka Maria

12.04., SKUBANIE Przy goleniu ojciec ćwiczył mowę, którą zamierzał wygłosić pracownikom żądającym wypłaty. Ze zrozpaczoną miną patrzył w lustro i wciąż powtarzał: – Nie dam, naprawdę nie dam. Nie mam z czego. Po prostu nie mam. Matka myślała, że się modli. Swoją mantrę ojciec wypróbował najpierw na pani Cichej, która – kiedy tylko ojciec wszedł do kuchni – przetarła fartuchem róg stołu, postukała weń palcem wskazującym i powiedziała: – No to jazda. – Nie dam, naprawdę nie dam. Nie mam z czego. Po prostu nie mam – odparł ojciec z wyćwiczoną miną wyrażającą głęboki żal. – Nie interesuje mnie to – powiedziała pani Cicha i znów postukała palcem w blat. – Nie dam, naprawdę nie dam. Nie mam z czego. Po prostu nie mam. – Nie interesuje mnie to – (pukpukpukpukpuk). Przy kolejnych powtórkach miałam wrażenie, że wpadłam w pętlę czasu. Po szóstej rundzie „nie mam – nie interesuje mnie to” pani Cicha wściekle zdarła fartuch, rzuciła nim w ojca i rozpoczęła ewakuację największej zamrażarki. Na widok zamrożonych gęsi piętrzących się na stole, ojciec zaczął mięknąć, a kiedy pani Cicha wycedziła przez zaciśniętą protezę: – Za tydzień będziecie zgryzać tynk ze ścian – jego nieustępliwość zniknęła całkowicie. Zgryzać tynku najwyraźniej się ojcu nie chce. Podszedł więc do pani Cichej, odebrał jej trzymaną w ramionach grudę mięsa, która bardziej niż gęś przypominała strusia, i niezwykle ostrożnie odłożył ją z powrotem do zamrażalki. Następnie całą sytuację nazwał nieporozumieniem i głosem człowieka cierpiącego na raka krtani oświadczył, że postara się coś wyskrobać. Wyskrobywanie zajęło mu prawie godzinę, a pani Cicha pilnowała wszystkiego osobiście, ponieważ nie chciała ryzykować, że wracając z sejfu ojciec gdzieś się ulotni. Po powrocie do kuchni stwierdziła, że „hrabia się bronił, jakby mu ktoś zdzierał krupon”. W słowniku znalazłam, że krupon to najcenniejsza część bydlęcej skóry.

Zainteresowani zdzieraniem kruponu byli również pozostali pracownicy. Wprawdzie ojciec każdemu z nich kilka razy wyrecytował: – Nie dam, naprawdę nie dam. Nie mam z czego. Po prostu nie mam – ale i tak za każdym razem skapitulował i coś wyskrobał. Nie mam wątpliwości, że Milada, podobnie jak pani Cicha, jakąś pensję dostawać powinna, i to bez pogróżek, że w przeciwnym razie wróci na Orlik i nie omieszka w tamtejszych arystokratycznych kręgach wspomnieć o skąpstwie ojca. Natomiast w przypadku Józefa i pana Spocka jestem zdania, że powinni płacić raczej oni nam. Mimo to im również udało się wydrzeć jakieś pieniądze; panu Spockowi zapewne dzięki wrodzonej słabości ojca do niepełnosprawnych żebraków, a Józefowi poprzez wykorzystanie mitu tradycji rodowej, według której kasztelanowi na Kostce płacono nawet w czasie wojny trzydziestoletniej, kiedy nasze majątki zostały spustoszone do tego stopnia, że największym przysmakiem na stole hrabiowskim bywał pieczony kret. Po wypłaceniu pensji ojciec wyglądał tak, jakby naprawdę obdarto go ze skóry. Siedział smutny w kasie i bez słowa sprzedawał bilety. Kilku osobom, które poprosiły go o autograf, podpisał się jako Nędzarz z Żebrakowa. Później Nie dawało mi to spokoju i przez dwie godziny szukałam w bibliotece dzienników z wojny trzydziestoletniej, żeby sprawdzić słowa Józefa na temat wypłaty dla kasztelana nawet w czasach największej biedy. Z pierwszej połowy siedemnastego wieku znalazłam jedynie w dużej części spalone zapiski, z których dało się wyczytać tylko to, że autor miał dżumę. Mam nadzieję, że nie zaraziłam się przy przeglądaniu.

13.04. W nocy śniło mi się, że mam dżumę. Od razu po obudzeniu w starej lekarskiej propedeutyce przeczytałam rozdział na ten temat, a następnie sprawdziłam, czy nie puchną mi węzły chłonne. Na razie nie puchną. Obraz kliniczny dżumy opisany w podręczniku niepokojąco pasuje natomiast do pana Spocka – ma on podwyższoną temperaturę, drgawki, bolą go wszystkie stawy i wciąż uskarża się na przemęczenie. Nie wiem, czy ma nabrzmiałe węzły chłonne w pachwinach i pod pachami, ale nie zamierzam tego sprawdzać. Pozostaje mieć nadzieję, że jego stan jest efektem wstrzymania dostaw prozaku, a nie kontaktem z zarażoną pchłą szczurzą. Jego gwałtowne ruchy na szczęście wykluczają opuchnięcie pachwin i pach. No i człowiek chory na dżumę nie zamartwia się z powodu łysienia. Przy śniadaniu pan Spock znów zmuszał nas do oglądania swojego ciemienia. Milada ostrzegła go, że jeśli w przyszłym tygodniu nie skosi parku, własnoręcznie wygoli mu mnisią tonsurę.

Józef poradził Miladzie, żeby już zaczęła ostrzyć maszynkę do golenia, ponieważ kosiarka nie działa od czternastu lat, a kosą pan Spock nie wykosi parku nawet do Bożego Narodzenia, nie wspominając o tym, że dzięki swoim drgawkom najprawdopodobniej amputowałby sobie nogi albo rozpruł jakiegoś turystę. Potem Józef zdradził nam jeszcze, że idiotyczne koszenie powierzchni trawiastych jest kolejnym ustępstwem na rzecz znudzonej cywilizacji, która musi się wciąż gdzieś wylegiwać. Na Kostce podobno trawę koszono dopiero wówczas, kiedy nie było w niej widać konia. Według jego doświadczenia wystarczy poczekać do żniw, a jakiś kombajnista skosi cały park za litr orzechówki. Żniwa bywają w lipcu. Milada bardzo mądrze odparła, że wtedy w parku nie byłoby widać nawet żyrafy. Później nazwała jeszcze Józefa apostołem zacofania i doradziła mu, żeby znalazł sobie mysią dziurę, która by go razem z tym jego szlafrokiem przeniosła kilka wieków wstecz – najlepiej na hiszpański dwór w czasach inkwizycji. Natomiast Józef nazwał Miladę postmodernistyczną komsomołką, z tym że zamiast sierpa i młota ma kosiarkę i terminarz. Po kilku kolejnych rundach wymiany uprzejmości i obcych słów takich jak ignoralissimus oraz kapłanka blasfemii do debaty włączyła się pani Cicha i oboje ich nazwała hotentotami, którzy mówią jakby „srali i grali”. W drodze do kościoła słyszałam odgłosy młotka – podejrzewam, że pan Spock wziął się za naprawę kosiarki. Po mszy, w trakcie której mimowolnie wciąż myślałam o dżumie, musiałam iść przekonać ojca, żeby otworzył kasę albo chociaż pożyczył nam klucze. Wciąż bowiem nie pogodził się z wczorajszym przeciągiem w swoim sejfie. Przez zamknięte drzwi oświadczył, że nie chce nikogo widzieć. Swój pokój opuścił po dwudziestominutowych negocjacjach i moim zapewnieniu, że po drodze do kasy nie spotka nikogo, komu musiał wczoraj dać pieniądze. Rozruszał się dopiero po południu, co poznaliśmy po tym, że gościom zamiast biletów zaczął dawać stare papierowe numerki z szatni. Nie przestał nawet wtedy, kiedy przekazałam mu opinię pewnego starszego pana, że numerki z szatni „śmierdzą oszustwem podatkowym”. Ojciec tylko machnął ręką, nazwał go zawistną gnidą i dalej sprzedawał wyblakłe numerki. Miladę to dość zaniepokoiło. Obawia się, żeby zawistna gnida nie nasłała na nas kontroli z urzędu skarbowego. Miladę niepokoi też spadek liczby turystów. Ludzie jeszcze chyba nie zorientowali się, że na innych zamkach jest nudno. Dlatego Milada szykuje jakieś ożywienie medialne. Mam nadzieję, że nie będzie nim moja dżuma.

14.04. W księdze gości pojawiły się skargi na papucie, którymi ojciec bawi się z psami. Jeden anonim informuje nas: W waszych kapciach są obrzydliwe gluty. Ktoś inny pyta: Czy papcie na zamku są używane zamiast chusteczek, czy może pożyczacie je owcom jako gumę do żucia? Ojciec wprawdzie przyznał, że zaschnięte psie wydzieliny nie wyglądają zbyt zachęcająco, ale jednocześnie z podrażnieniem zaznaczył, że nikt od gości nie oczekuje, że będą nosić papucie na głowie, a ta odrobinka psiej śliny przeszkadza wyłącznie malkontentom, którzy swoje buty mają usyfione po same sznurówki. Ojciec najwyraźniej nie rozumie powagi sytuacji. Kule śluzu na kapciach budzą podejrzenie, że w szafce na buty mieszka Obcy. Józefowi i Denisce to nie przeszkadza, ale ja w sobotę i niedzielę rozdawałam kapcie tak, że po prostu wyrzuciłam je z szafki na podłogę za pomocą tureckiej szabli z siedemnastego wieku. Na szczęście goście uznali przydzielanie obuwia za pomocą głowni za element zwiedzania, więc nikt nie podejrzewał, że się ich po prostu brzydzę (tych kapci, nie gości). Dlatego oczywiście poparłam Miladę, która wprowadziła natychmiastowy zakaz kapciowych zabaw. – Taaaaak? – zawył ojciec. – Przedwczoraj mnie okradliście, dziś zakazujecie mi jedynej przyjemności, jaką jeszcze mam, a jutro pewnie wyrzucicie mnie z okna na wzniesione halabardy. W trakcie dyskusji Olek z Leosiem przerobili parę zamkowych kapci na klapki plażowe. Jeden z nich Milada za pomocą widelca podetknęła ojcu pod samą twarz. Z pozostałości kapcia ściekała ślina, jakby był żywy. Następnie zasyczała, że kiedy mówiła o ożywieniu medialnym, nie miała na myśli zaflegmionych papci na pierwszej stronie „Błyskawicy” podpisanych OHYDA! Przez resztę dnia ojciec zajmował się wynajdowaniem innych przedmiotów do aportowania. Najpierw wypróbował gumowe atrapy granatów ręcznych, którymi ćwiczyli rzuty adepci SS, ale mimo że rozrzucił ich po parku kilkadziesiąt, psy nie wykazały żadnego zainteresowania. Nie interesowały ich też trzewiki z kolekcji hrabianki Poly – prawdopodobnie dlatego, że są bardzo twarde i odporne na gryzienie. Podejrzewam, że nie robił ich cesarski szewc, tylko blacharz. Walonki zapomniane na zamku przez armię radziecką sprawiały wrażenie idealnego zamiennika kapci, ale kiedy psy rozszarpały pierwszą parę, dostały ataku duszącego kaszlu, więc ojciec kazał Józefowi odnieść skrzynię z wojskowym obuwiem z powrotem na strych. Józefowi nie chciało się chodzić po schodach i przekonywał ojca, że jeśli zostawimy je w parku, zgniją albo pójdą sobie same. Ostatecznie zostawili je koło fontanny w przekonaniu, że wcześniej czy później ktoś je ukradnie. Jednak nie zdążyło dojść do kradzieży, ponieważ skrzynię odkryła Deniska, która na widok kosmatych buciorów stwierdziła, że są super i od razu wzięła sobie jedną parę mówiąc, że walonki są teraz hot. Podczas obiadu ojciec doszedł do wniosku, że superwalonki można by wyczyścić i sprzedawać w kasie. Józef przewiduje, że wkrótce staną się modne również gumowe granaty.

Groźba wygolenia mnisiej tonsury zadziałała. Pan Spock już drugi dzień ślęczy nad zepsutą kosiarką. Pomimo że kilkakrotnie rozłożył ją i złożył, wciąż nie działa. Prawdopodobnie dlatego, że za każdym razem po złożeniu zostaje zadziwiająca ilość części. Pracę utrudniają panu Spockowi także bardzo rozdygotane ręce oraz niesłychane wręcz ataki potu. Prozakowa abstynencja przejawia się również w jego stosunku do zwierząt. Owce i kozy przestał zaliczać do swoich przyjaciół i nazwał je „leniwymi bydlakami, które zamiast żreć trawę, przewalają się w niej jak świnie”. W tym ma akurat rację. Wypożyczone stadka wylegują się w parku jak na plaży, a trawę podgryzają bardzo rzadko. Pani Cicha zaproponowała, żeby ograniczyć karmienie biszkoptami, żeby odnowić im łaknienie. Nie mogę przestać myśleć o dżumie. Węzły chłonne wprawdzie mi nie nabrzmiewają, gorączki, drgawek ani bólu stawów również nie zaobserwowałam, ale przez cały dzień jest mi niedobrze. Uspokajam się tym, że przyczyną nudności jest poranne przeżycie, kiedy to w toalecie dla turystów widziałam, jak Deniska wyciąga z zapchanej muszli klozetowej koszulkę z moją podobizną. PS Do zapchanej muszli, z której wylewała się woda, Deniska włożyła rękę aż po ramię, chociaż gumowa rękawica sięgała zaledwie do nadgarstka. PPS Z kabiny z zapchaną muszlą ktoś ukradł klamkę.

15.04. Kosiarka działa. Części, których nawet przy szóstym składaniu silnika nie udało się wykorzystać, mają niestety niekorzystny wpływ na jej głośność. O wpół do siódmej obudził mnie hałas tak wielki, że w samej piżamie wybiegłam do parku sprawdzić, czy nie startuje tam odrzutowiec. Po drodze minęły mnie owce i kozy uciekające pod swoją wiatę. Na drugim końcu parku pan Spock szedł, czy raczej powiewał za kierownicą naprawionej kosiarki, której huk dosłownie urywał uszy. Już z daleka widać było, że maszyna co chwilę przechodzi jakiś rodzaj spazmów, przy których samowolnie zmienia kierunek jazdy. W chwili, kiedy prawie jednocześnie pojawiły się w oknach rozczochrane i zaspane głowy wszystkich mieszkańców Kostki, kosiarka po wyjątkowo mocnym spazmie ruszyła w stronę gęstych zarośli i z powodzeniem wycięła drogę dla siebie i swojego pasażera. Podczas natychmiastowo zwołanej narady odbywającej się w katakumbach podjęto decyzję o ewakuacji koni, ponieważ istniało realne zagrożenie, że rozkopią stajnię. Wprawdzie Józef znów zaproponował, żeby poczekać na lipcowe żniwa i jakiegoś usłużnego kombajnistę, ale ojciec zgodził się z Miladą, że najpóźniej za miesiąc na przechadzkę po parku musielibyśmy pożyczać turystom maczety.

Po śniadaniu wyprowadziliśmy wyrywające się konie ze stajni i opuściliśmy Kostkę. Do roli dozorcy i ewentualnej pierwszej pomocy dla pana Spocka zgłosiła się na ochotnika Deniska, przyzwyczajona do ogłuszającego hałasu na koncertach metalowych. Po zmroku wróciliśmy zmęczeni – ja, matka i Milada jazdą, ojciec próbami wdrapania się na konia. Deniska z dumą oświadczyła nam, że przy koszeniu zmieniała się z panem Spockiem i że to było psycho. Nikt z nas nie miał już siły sprawdzać, czy w parku zostały jakieś drzewa. Nikt nie miał również siły sprawdzić, gdzie jest Józef. Później Przed chwilą otworzyły się drzwi grobowca i ktoś z niego wyszedł. Mam nadzieję, że to nie był żaden z naszych martwych przodków.

16.04. Wszyscy martwi przodkowie na szczęście pozostali martwi. Kroki, które słyszałam wczoraj w nocy, należały do Józefa. Ukrywał się w grobowcu przed rykiem kosiarki. Rano zamiast „dzień dobry” przywitał się z nami słowami: – Ludzie wyzdychają od hałasu. Czy od hałasu wyzdychają wszyscy ludzie, tego nie wiem, ale nasi kosiarze mają kłopoty. Deniska rano stwierdziła, że tak niedobrze nie było jej nawet po koncercie AC/DC, którego wysłuchała wciśnięta w głośnik. Chyba też trochę ogłuchła, ponieważ jej mowa przypomina skandowanie. Pan Spock nie przyszedł nawet na obiad, a jego stan niechcący opisał nam jeden z turystów, który podobno przed domkiem ogrodnika widział faceta z siatką na włosach, który wił się, jakby właśnie wyszedł z wirówki. Drzewa w parku stoją, choć na niektórych są wyraźne ślady ostrego zderzenia z kosiarką. Kilkoro zwiedzających pytało nas dziś, czy mamy w parku bobry. Poza podgryzionymi dębami zdumiały ich również tajemnicze piktogramy, które wyczarowała na trawnikach samowolna kosiarka. Sporo osób dopytywało się, czy mieliśmy na myśli jakieś konkretne przesłanie. – Tak, przesłanie na temat ludzkiego debilizmu – odpowiadał Józef. Przy śniadaniu Milada oświadczyła, że trzeba kupić nową kosiarkę. Nie musi mieć identycznych parametrów jak kosiarka podarowana księciu Schwarzenbergowi na Orlik przez jego koleżankę, minister spraw zagranicznych Madeleine Albright, której głośność nie przekracza szumu maszynki do golenia, nie wspominając już o systemie naprowadzania kierowanym przez satelitę należącą do CIA ani pancernej obudowie (mowa oczywiście o kosiarce, nie o Madeleine Albright).

Ojciec był tak zszokowany wykoszonymi hieroglifami, że spytał, ile taka normalna kosiarka mogłaby kosztować. Milada odchrząknęła coś, co brzmiało jak „pół miliona”, na co ojciec zawył boleśnie jak przy nakłuciu lędźwiowym. Kiedy tylko udało mu się zaczerpnąć powietrza, zalamentował: – Pół miliona? Za zwykłą kosiarkę? Sprzedają ją z wbudowanym barem karaoke czy co? Józef wycierający właśnie z blachy skórką od chleba gęsi tłuszcz przypomniał, że kombajnista kosztowałby nas litr orzechówki. Ojciec odparł, żeby już go nie wkurzać jakimś kombajnistą. Potem powiedział, że za pół miliona może wykosić park choćby nożyczkami do paznokci. I chyba będzie musiał – tyle że za darmo. Pan Spock stwierdził, że więcej tej diabelskiej maszyny nie tknie, choćby Milada groziła mu wypaleniem cebulek włosów kwasem. Na marginesie – piekielna maszyna odsłoniła granaty i buty hrabianki Poly, które ojciec rozrzucił po parku. Z samego rana jeden pan przybiegł zgłosić nam, że w ogrodzie zamkowym walają się granaty i chciał, żebyśmy wezwali pirotechnika. Oprócz granatów przeraziły go rozerwane części obuwia, więc sądził, że ktoś wybuchł. Kiedy ojciec wyjaśnił mu, że są to tylko gumowe atrapy, którymi uczył aportować psy, ten pan zaczął się dopytywać, czy ćwiczymy psy dla Hamasu, ponieważ po raz pierwszy słyszy o aportowaniu granatami. Przez całe popołudnie chodziliśmy z koszami po parku i zbieraliśmy granaty i kawałki butów. Józef nazwał to ruskim grzybobraniem.

17.04. Pojawiło się ożywienie medialne. Ale nawet Milada nie jest przekonana, czy taka forma reklamy podniesie podupadające zainteresowanie. W dzisiejszej „Błyskawicy” pojawiła się fotografia mojej hipochondrycznej praciotki – hrabiny Klary z Heinrichem Himmlerem i podpisem: PATRIOCI CZY KOLABORANCI? Niestety ze zdjęcia nie wynika, czy Himmler Klarę przesłuchuje, ponieważ śmiech obojga wygląda bardzo przekonująco. Nasz kiepski nastrój dodatkowo pogłębiła uwaga Józefa, że teraz zamiast fanów Helenki możemy spodziewać się najazdu łysych neonazistów w przepoconych wojskowych kurtkach, hajlujących przy każdym oddechu. Po krótkim namyśle dodał, że przynajmniej będą bardziej zdyscyplinowani niż fanklub Helenki, który niedawno zorganizował sobie u nas wesele. Jednak będziemy się musieli przyzwyczaić do policyjnego oddziału prewencji z armatką wodną, ponieważ pojawia się on wszędzie, gdzie zgromadzi się więcej niż trzech neonazistów.

Lecz Milada żadnego najazdu pogrobowców Hitlera i powiązanych z nim manewrów policji nie przewiduje, ponieważ neonaziści nie czytują gazet. Nie obawia się też oskarżeń o kolaborację, ponieważ zdjęcie ukazało się na piątej stronie, a czytelnicy „Błyskawicy” z ledwością przebrną przez pierwsze dwie. Chyba ma rację. Dziś odwiedziło nas siedemdziesiąt sześć osób, ale o współpracę z nazistami nie oskarżył nas nikt. Niemniej ojciec oczywiście się wściekł i chciał zadzwonić do redakcji, żeby dali mu namiary na tego gnoja, od którego dostali zdjęcie. Na szczęście Milada przekonała go, że cała ta sprawa to drobnostka i że już jutro nikt nie będzie o tym pamiętać. Agresywna rozmowa z redakcją zostałaby natomiast odebrana w „Błyskawicy” jako przyznanie się do winy, a jej treść bez wątpienia znalazłaby się następnego dnia na pierwszej stronie. Józef podejrzewa nawet, że ta fotografia to fotomontaż, ponieważ Himmler z powodu apokaliptycznej paradontozy nigdy się na zdjęciach nie śmiał. Rzeczywiście – jego zgryz w gazecie wygląda tak, jakby zderzył się z kowadłem. Później To zdjęcie jest chyba prawdziwe. W dzienniku Klary znalazłam bowiem taki wpis: Przyjechała Pipsi Laun. Kupiła sobie aparat fotograficzny. Powinna sobie raczej kupić maść na trądzik. Zaraz stuknie jej trzydziestka, a facjatę ma jak tarka. W czasie rozmowy z H ciągle nas fotografowała, ale raczej żadnego z tych zdjęć nie uda się wywołać. Kiedy po dwudziestu minutach sesji H zapytał, czy nie powinna zmienić filmu, Pipsi zapytała zdziwiona: – Jakiego filmu? – co bardzo nas rozbawiło. Zauważyłam wtedy, że H ma paradontozę w końcowym stadium. Wygląda tak, jakby starczyło tupnąć, a wszystkie zęby wylądują na dywanie. Potem rozmowa zeszła na zatwardzenie. Ach, ci Niemcy! H podobno leczy je olejem do czyszczenia broni. Wolałam już nie dociekać, czy aplikuje go górą, czy dołem. Po obiedzie Pipsi zasiadła do fortepianu. H nienawidzi Polaków, Węgrów i Czechów, więc zamiast Chopina, Liszta i Smetany musiała zagrać prawie całą Walkirię. Na szczęście po trzech godzinach H zaczęła lecieć krew z nosa. Wieczorem dostałam biegunki. Z tego wnioskuję, że jakieś zdjęcie jednak się Pipsi zrobić udało. Pytanie, jak dotarła do niego „Błyskawica”.

18.04. Dostaliśmy zaproszenie na spotkanie arystokracji europejskiej, które odbywa się w Karlowych Warach. Najpierw myśleliśmy, że ktoś sobie z nas żartuje, ponieważ organizator zjazdu nazywa

się Oron Kalkert, co brzmi jak imię z Gwiezdnych wojen. Ojciec chciał od razu wrzucić zaproszenie do pieca, ponieważ sądził, że to kolejna prowokacja „Błyskawicy”. Do spalenia jednak nie doszło. Milada zapewniła nas, że Oron Kalkert istnieje naprawdę i że do znanej miejscowości sanatoryjnej regularnie zaprasza na trzydniową imprezę szlachtę z całej Europy. Szlacheckie uciechy będą się w tym roku odbywać pod patronatem ostatniego żyjącego Habsburga, choć Józef wyraził wątpliwość, by udało się go do tego czasu utrzymać przy życiu. Potem Milada dodała niestety, że w zeszłorocznym zjeździe wzięła udział również lady Diana w towarzystwie księcia Williama i księcia Harry’ego. Po tych słowach matka przestała delektować się strudlem i zaczęła się nam przysłuchiwać. Mimo iż nie miała pojęcia, o czym mówimy, rozpoznała imię swej bogini. Spojrzała na nas podejrzliwie, jakbyśmy coś przed nią ukrywali, po czym zwróciła się do swojej nauczycielki czeskiego z prośbą o przekład. Deniska nie doszła jeszcze nawet do ostatniego Habsburga, a matce już wyłaziły oczy z orbit, jakby przez ostatnie kilka minut rozwinęła się u niej choroba Basedowa. Kiedy tylko zabrzmiała informacja o lady Di, matka się dosłownie katapultowała, wyrwała Miladzie zaproszenie i przyglądała się mu z nabożną powagą. Jedyne, co potrafiła z niego zrozumieć, to numer telefonu. Do aparatu telefonicznego na drugim piętrze nie pobiegła – de facto się tam teleportowała. Kiedy zniknęła, zrezygnowany ojciec stwierdził, że mamy przesrane. Prawidłowo ocenił, że albo pojedzie do Karlowych Warów, albo matka go rozszarpie. Pocieszał się tym, że wszystkie koszty związane z wyjazdem pokryje Oron Kalkert – mimo iż o finansowaniu pobytu nie ma w zaproszeniu ani słowa. Kiedy zwróciłam mu na to uwagę, uśmiechnął się do mnie jak do stworzenia opóźnionego w rozwoju i wyjaśnił, że gospodarz takiej imprezy nigdy nie pobiera żadnych opłat. Jego optymizmu nie podziela również Milada. Wprawdzie Oron Kalkert podobno jest wręcz bajkowo bogaty i ma słabość do szlachty, ale płacić za wizytę tysiąca osób w jednym z najdroższych miast Europy raczej nie zamierza, zwłaszcza że wszystkie hotele w Karlowych Warach należą do Rosjan, a ich ceny wskazywać by mogły, że w Czechach panuje hiperinflacja. Pani Cicha jeszcze za komuny była w Karlowych Warach na wyjeździe związkowym, ale już wtedy przy przeliczaniu cen posiłków miała wrażenie, że tamtejsi restauratorzy stawiają przecinek dziesiętny w niewłaściwym miejscu. Rosnący niepokój ojca wzmogła jeszcze uwaga Józefa, że kiedy wśród luksusowych limuzyn wysiądziemy ze swojego hyundaia, będziemy wyglądać jak grupa kieszonkowców, a policja być może nie wpuści nas nawet na parking. Józef twierdzi, że już lepiej byłoby pojechać jego jaskrawożółtą škodą, która mogłaby zostać przyjęta jako dowcip lub kaprys ekscentrycznego milionera, szczególnie gdy z rury wydechowej wystrzeli chmura dymu.

Deniska zaproponowała, że poprosi Bendę, by wypożyczył dla nas rolls–royce’a z szoferem. Jednocześnie wyraziła chęć wzięcia udziału w tym „szlacheckim zbiegowisku”. Potem jeszcze wspomniała, że może wpadnie w oko jakiemuś arystokracie. Oby! Niestety obawiam się, że to oko musiałoby być szklane. Matka rozmawiała przez telefon chyba z godzinę, a do kuchni wróciła z miną – cytując Deniskę – „gościa, który przed chwilą zapodał pigułę”. Z rozszerzonymi źrenicami w mistycznym uniesieniu oznajmiła nam, że rozmawiała z asystentką Orona Kalkerta, która pracuje w apartamencie prezydenckim jednego z karlowarskich hoteli i mówi po angielsku, choć z powodu wyraźnego niemieckiego akcentu matka miała wrażenie, że rozmawia z Ewą Braun. Matka potwierdziła nasz przyjazd, zamówiła apartament, w którym ostatnio mieszkał saudyjski król Fahd i zarezerwowała na uroczystej kolacji miejsce obok księżnej Diany. O stracie zdrowego rozsądku świadczy również fakt, że ojca zgłosiła na wyścigi konne, siebie na turniej golfowy, a mnie na konkurs piękności. Kiedy zdawała nam relację z rozmowy telefonicznej, ojciec kurczył się, jakby uchodziło z niego powietrze. Naprężył się znów w chwili, kiedy matka oświadczyła, że będzie potrzebować nowych sukienek – około dziesięciu – oraz oczywiście pasujących do nich butów, kapeluszy i torebek. – Po co? – zawył ojciec. – Masz więcej ciuchów niż garderobiana w operetce. Matka spojrzała na niego z przerażeniem. – Chyba nie pojadę tam w znoszonych sukienkach jak jakaś Jane Eyre. Uprzedzając kolejne sprzeciwy bardzo stanowczym tonem dodała, że na spotkanie z Dianą może spokojnie jechać sama. Ja takich dylematów nie mam – wiedziałam, że do Karlowych Warów nie pojadę, choćbym za karę musiała zjeść dziennik z czasów zarazy. Zresztą moje obawy w tej materii okazały się nieuzasadnione – po pierwsze wciąż nie mam żadnych oznak choroby, a po drugie pan Spock uspokoił mnie informacją, że w odróżnieniu od martwicy mózgu, Alzheimera, Parkinsona i łysienia dżuma jest uleczalna. On sam uważa ten fakt za dowód spisku firm farmaceutycznych. Moja determinacja, by raczej zarazić się dżumą lub złamać nogę, jeszcze wzrosła, kiedy faksem przyszedł kwestionariusz od asystentki Orona. Po przeczytaniu pytań typu: Czy Państwa limuzyna jest dłuższa niż sześć metrów? Czy Państwa kucharz przywiezie własne produkty? Czy Państwa pies wymaga stałej opieki psychologicznej? starałam się przekonać matkę, żeby natychmiast odwołała nasz przyjazd, ponieważ najwyraźniej przez pomyłkę dostaliśmy zaproszenie skierowane do księcia Schwarzenberga. Matka nie tylko nie rozumiała, czego od niej chcę, ale przy wszystkich pytaniach zaznaczyła odpowiedź TAK. Nie wiem, czy odesłała kwestionariusz, bo nie umie obsługiwać faksu.

Jeszcze przed obiadem ustawiła zaproszenie wraz ze zdjęciem księżnej Diany na dużym stole w sali głównej i poprosiła, żeby na ten eksponat zwracać szczególną uwagę zwiedzających. Po obiedzie oddałam matce obie relikwie. Skłoniła mnie do tego odpowiedź Józefa na pytanie jednej turystki, co właściwie robi się na takim zjeździe. – Nie wiem, jak inni – odpowiedział Józef – ale nasi arystokraci pewnie będą nosić walizki za Schwarzenbergiem. Józef ogólnie był podrażniony, ponieważ musiał dziś oprowadzić pięć grup, a to dlatego, że Milada i Deniska zaszyły się w pokoju matki, gdzie wraz ze swoją dowódczynią planowały operację „Karlowe Wary”. Ponieważ nie zeszły nawet na kolację, obawy Józefa, że nie szykują się na wycieczkę, tylko na inwazję, wydają się być całkiem uzasadnione. Ojciec przez cały dzień siedział w kasie ze wzrokiem człowieka po lobotomii i bez słowa sprzedawał turystom papierowe numerki do szatni. Wieczorem nawet nie wyłączył zegara zamkowego, więc przed chwilą rozległa się jego północna salwa. W pokoju matki trwają obrady. Z konspiracyjnych głosów wnioskuję, że planowane jest porwanie księżnej Diany. Kwadrans po pierwszej Poszłam wyłączyć zegar. Kiedy wracałam, usłyszałam, jak Deniska mówi: – Książę Harry też jest sexy. Sexy? O ile mi wiadomo, książę Harry ma dwanaście lat. Ojciec najwyraźniej zażył prozak. Śpi na plecach, w ubraniu, a w prawej ręce kurczowo ściska klucze do sejfu, które ma zawieszone również na szyi. Mam nadzieję, że do rana się nie udusi.

19.04. Drogi Maksie, naprawdę bardzo się cieszę, że pokaleczona ręka Ci się goi, choć z Twego nieczytelnego pisma wnioskuję, że jeszcze nie możesz zginać palców. Proszę Cię, postaraj się przez jakiś czas nie luzować żadnego zwierzęcia. Jeśli dobrze rozszyfrowałam Twój list, Wasza oswojona sarenka wciąż żyje, a zjedliście jakąś inną? Skąd ją wzięliście? Mam nadzieję, że nie z sideł, jak Wasi krewni na Gwieździe, o których pisano w „Błyskawicy”, że kłusują. A skoro już o tym mowa – spodziewam się, że dzięki naszym psom o nas również wkrótce pojawi się w „Błyskawicy” artykuł. Sprawa wygląda następująco: w zeszłym tygodniu Olek i Leoś dostali zakaz rozgryzania zamkowych papci, ponieważ od ich śliny przyklejały się gościom do butów, a poza tym zaczynały śmierdzieć. Mimo że ojciec usilnie starał się wmusić im jakieś inne przedmioty – na przykład wysuszony ogon słonia albo termofor Himmlera – psy nie wykazywały

nimi żadnego zainteresowania i stawały się apatyczne. Ojciec nie mógł znieść, że tak smutno się na niego „gapią” i dziś rano wysłał je w towarzystwie matki do sali głównej, żeby wspólnie stworzyli żywy obraz: hrabina i jej wierna straż. Najwyraźniej nawet ojciec nie przeczuwał, jak mocno Olek i Leoś przywiązali się do filcowych papuci. Kiedy tylko weszłam do sali ze swoją grupą, wierna straż rzuciła się na turystów, którzy oczywiście mieli na nogach papucie. Zanim zdążyłam zareagować, psy wgryzły się w swoje odnalezione zabawki i w ogóle nie przeszkadzało im, że są w nich nogi. Olek gwałtownym szarpnięciem zdarł papeć z jednego korpulentnego pana, który upadł na plecy i leżał bezsilnie jak olbrzymi żółw. O wiele mniej szczęścia miała dziewczyna, którą wybrał sobie Leoś. Z powodu wysokich obcasów kapcie najwyraźniej zaklinowały się jej na nodze, więc została zaciągnięta aż do jadalni, w której akurat był ze swoją grupą Józef. Mimo że prawdziwy arystokrata nie powinien dziwić się niczemu, chciałabym zobaczyć minę księcia Schwarzenberga, gdyby wielki pies przywlókł mu za nogę jęczącą kobietę i złożył ją u jego stóp. Niektórzy goście podejrzewali, że jest to element zwiedzania, i scenę Pies Baskervillów i jego ofiara kilka razy sfotografowali. W tym czasie matka swoją mizerną czeszczyzną wyjaśniała zszokowanym gościom, że psy nikogo nie pogryzą i że są zainteresowane wyłącznie kapciami. Niestety ludzie źle ją zrozumieli, błyskawicznie ściągnęli buty i wybiegli w skarpetach do parku. Przerażonych turystów nie uspokoiła nawet publiczna egzekucja na dziedzińcu, podczas której ojciec wymierzył Olkowi i Leosiowi sprawiedliwość za pomocą dyscypliny z salonu Dory. Obojgu poszkodowanym gościom oddaliśmy za bilety, a jako zadośćuczynienie wręczyliśmy im litr orzechówki, gęś i zaproponowaliśmy weekend na Kostce. Korpulentny pan gęś i butelkę przyjął, ale zamiast weekendu zażądał dwóch dodatkowych gęsi. Partner dziewczyny wleczonej po parkiecie stwierdził, że prędzej spędziłby weekend na wybiegu niedźwiedzi polarnych. Potem jeszcze obiecał, że opisze nas w gazetach. Jeśli więc doniesie się do Was, że na wzór Waszych krewnych z Gwiazdy urządzamy polowania na turystów, wiedz, że to nieprawda. Jeśli chodzi o zjazd arystokratów w Karlowych Warach – nie pojadę tam, chyba że mnie czymś odurzą i zwiążą. Nie żebym nie chciała poznać swoich arystokratycznych rówieśników, choć piszesz, że „większość z nich sprawia wrażenie, jakby ich rodzice byli rodzeństwem oraz że z niektórych sypią się trociny”, ale w tej delegacji nie mogłoby być mojej matki i Deniski. Najlepsze jest to, że matka zgłosiła mnie do wyborów Miss Arystokracji i chce, żebym zaprezentowała się podczas konkursu w takim samym kostiumie kąpielowym, jaki nosi Sharon Stone. Widziałeś kiedyś Sharon Stone w kostiumie kąpielowym? Wygląda, jakby wokół pasa i klatki piersiowej przewiązała się sznurówkami.

A zresztą – czy to prawda, że do pierwszej edycji konkursu książę Schwarzenberg zgłosił swoją klacz? Poza tym matka ubzdurała sobie, że muszę tam „wyrwać” jakiegoś kawalera – najlepiej księcia Williama. Z jej licznych aluzji wynika, że już widzi się w roli królowej Anglii. W tej sprawie niezwykle mnie rozczarował ojciec. Nie twierdzi wprawdzie, że prosto z Karlowych Warów powinnam pojechać z Williamem, żeby przedstawił mnie królowej (a matka owszem), ale wizja bogatego kawalera bardzo mu się spodobała, choć przecież na początku zdecydowanie przeciwko temu wyjazdowi protestował. Teraz zgodził się nawet na zakup fraka, cylindra i laseczki spacerowej, o czym wcześniej nie chciał słyszeć, bo nie wybiera się przecież na zjazd czarodziejów. Powoli zaczynam podzielać opinię Józefa, że ta impreza będzie przypominać „giełdę panien w Kabulu”. Oczywiście z wyjątkiem tego stroju kąpielowego. Kiedy oznajmiłam rodzicom, że nie zamierzam brać udziału w polowaniu na bogatego kawalera, przestali się do mnie odzywać. Ojciec stwierdził, że jestem samolubną, upartą zołzą i zaczął zwracać się do mnie per Odona. Już Ci to chyba mówiłam, ale na wszelki wypadek powtórzę – Odona była moją krewną, która nie przyjęła oświadczyn saudyjskiego księcia tylko dlatego, że nie golił sobie włosów w nosie i ogólnie wyglądał jak Belzebub. Według logiki ojca mogliśmy teraz wydobywać miliony baryłek ropy dziennie, a książę Schwarzenberg pracowałby u nas jako gajowy. Jedzenie wolę sobie chwilowo robić sama, żeby nie dosypali mi zmielonego prozaku i nieprzytomnej nie zawieźli do Warów. Lecz w pełni bezpieczna nie będę również na Kostce, bowiem matka zabierze ze sobą kolekcję widokówek z moim portretem i wyjaśnieniem, że nie mogłam przyjechać, ponieważ podczas całodniowego polowania na lisa złapałam zapalenie spojówek. Może nie wydadzą mnie za mąż pod moją nieobecność. Ale mam wielką nadzieję, że Denisce uda się kogoś poderwać. Z księciem Harrym raczej się nie uda, ponieważ w tym wieku zapewne nie chodzi sam wieczorem nawet do toalety, ale może uda się z kimś innym. W każdym razie nie ma wątpliwości, że Deniska będzie w centrum uwagi – jestem tylko ciekawa, czy arystokratom wyda się super, czy może raczej psycho, szczególnie że w celu podkreślenia swojej osobowości chce się znów „obkuć piercingiem”. Milada za mąż wychodzić nie chce, ale do Karlowych Warów się wybiera. Jako dozorczyni. Podobnie jak ja obawia się jakiegoś skandalu na przykład że matka przyklei się do lady Diany albo że Deniska poprosi o rękę księcia Harry’ego. Nie chciałabym też być obecna przy tym, jak ojciec będzie wyrzucać księciu Schwarzenbergowi, że jest bogaty. Wstydu się najemy tak czy inaczej – ojciec jest bowiem przeświadczony, że za trzydniową imprezę płaci szlachtofil Oron Kalkert. Kiedy przekona się, że Oron nie zapłaci gościom nawet za

parking, najprawdopodobniej upiecze matkę w saunie, która jest częścią wyposażenia apartamentu. Natomiast matka twierdzi, że jeśli spotka się z lady Di, może spokojnie umierać. Jednocześnie kazała mi „trzymać język za zębami”. Nawet w swoim upojeniu jest bowiem w pełni świadoma, że gdyby ojciec za wcześnie dowiedział się, że zawartość esesmańskiego sejfu będzie musiał w całości zostawić na recepcji Grandhotelu Pupp, natychmiast odwołałby wyjazd, a matkę zamknął w katakumbach. Może za to wszystko zapłaci Benda? Już zgodził się na sfinansowanie wypożyczenia limuzyny, fryzjera, zakupu wyjściowych strojów i prezentu dla księżnej Diany. Nie dziw się – matka zupełnie mimochodem wspomniała mu podstępnie, że „Deniska jest ostatnio trochę niegrzeczna i chyba będziemy musieli ją oddać tacie”. Podobno nawet przez telefon było słychać, jak mu, biedakowi, zaczęło walić serce. Potem stłumionym głosem prosił matkę, żeby spróbowała w Karlowych Warach Deniskę komuś wepchnąć – najlepiej jakiemuś rosyjskiemu bojarowi. Może będą tam nawet potomkowie Rasputina. Niezależnie od tego, czy ktoś stąd Deniskę zabierze, czy nie, będę teraz miała kilka dni, żeby dojść do siebie. No i właśnie – nie mógłbyś przyjechać? Nie zrozum mnie źle – najesz się porządnie, spać możesz w pokoju dla gości albo u Himmlera, jeśli nie przeszkadzają Ci swastyki. No i przydałaby mi się pomoc w oprowadzaniu gości, bo Józef po odjeździe Frau Himmler (tak nazywa Miladę) na pewno zgubi się w katakumbach, a sama sobie ze wszystkim nie poradzę. Nieznajomością wykładu przewodnika się nie przejmuj, możesz wykorzystać Wasz z Gwiazdy, tyle że zamiast Gwiazda będziesz mówić Kostka – goście na pewno się nie zorientują. Zresztą nawet Józef twierdzi, że te wszystkie zamki są robione na jedno kopyto. Krótko mówiąc – byłoby mi bardzo miło, gdybyś się tu pojawił. Podstępnie dodam, że pani Cicha zrobiła dziś pasztet z gęsiej wątróbki, który przy ostatniej wizycie tak bardzo Ci smakował. Z KostkoGwiazdy pozdrawia Maria

21.04. Wprawdzie spotkanie europejskiej szlachty w Karlowych Warach zaczyna się dopiero za cztery dni, ale tamtejsze restauracje i sklepy już rozpoczęły akcję ZEDRZYJ ZE SWOJEGO ARYSTOKRATY. Pisze o tym dzisiejsza „Błyskawica”. Tabela porównawcza starych i nowych cen wzbudza podejrzenie, że w mieście właśnie odkryto tabliczkę mnożenia. Lecz ojciec wciąż jest niezłomnie pewny, że wszystkie koszty pokrywa Oron Kalkert, a podczas płacenia wystarczy pokazać zaproszenie, na którym widnieje faksymile jego podpisu.

Sądzi, że nie musi ze sobą nawet brać pieniędzy, a z kasy wyciągnął tylko garść dwukoronówek na napiwki. A przecież w artykule jasno piszą, że monety są dla karlowarskich pracowników równie niewidzialne jak molekuły. Po pytaniu matki, czy nie powinien zaprosić Orona przynajmniej na drinka, ojciec włożył do walizki litr orzechówki. Przez chwilę zastanawiał się też nad spakowaniem kilku gęsi. Tę niebezpieczną myśl zasugerowała mu niechcący pani Cicha, która astronomiczną cenę kaczki w Grandhotelu Pupp skomentowała uwagą, że „albo ta kaczka umiała dziergać na drutach, albo podają tam raroga”. Ojciec wyszedł na dziedziniec gospodarczy i w zadumie przyglądał się szczebioczącemu stadu gęsi. Po powrocie zastanawiał się na głos, ile gęsi zmieści się w bagażniku naszego hyundaia. Matka w jednej sekundzie zbladła tak, że właściwie spłynęła z kolorem ściany, o którą się opierała, więc wyglądała jak jeden z reliefów na schodach głównych. Kiedy po chwili znów zaczęła krążyć w niej krew, jęknęła: – A księżnej Dianie przedstawimy się jako kto? Jako pastuchy? Czy domokrążcy sprzedający drób? Wprawdzie Józef stwierdził, że hrabina z gęgającą obstawą byłaby w tym potopie mdłych arystokratów odświeżającym urozmaiceniem, ale matce najwyraźniej nie zależy na tego typu popularności. Ojciec musiał jej przysiąc, że nie zabierze do Karlowych Warów żadnych zwierząt. Odświeżających urozmaiceń będzie zapewne sporo nawet bez gęsi, bowiem ojciec naprawdę chce wystartować w wyścigu konnym, ponieważ w „Błyskawicy” wyczytał, że zwycięzca otrzyma nagrodę w wysokości dziesięciu tysięcy franków szwajcarskich. Po przeliczeniu franków szwajcarskich na korony ojciec stwierdził, że wygra, choćby do mety miał zanieść konia na plecach. Będzie musiał. Nie jest w stanie nawet wdrapać się na siodło. Podczas popołudniowego treningu wsiadał na konia z okna. Wprawdzie udało mu się utrzymać na grzbiecie, ale kiedy ruszyli, kołysał się, jakby był na rodeo, chociaż koń szedł w tempie przypominającym ciągnięcie lokomotywy. Oby na torze w Karlowych Warach okna były na odpowiedniej wysokości. Matka podsyca determinację ojca. Oprócz pieniędzy zwycięzca wygra możliwość zatańczenia z księżną Dianą (jeździec, nie koń). Najwyraźniej cierpi na duży niedobór zdrowego rozsądku (matka, ojciec też – Diana chyba nie). Kolejnym odświeżającym urozmaiceniem będzie z pewnością udział matki w turnieju golfowym, szczególnie jeśli weźmie ze sobą stary kij hokejowy Józefa, którym ćwiczyła uderzenia. Kij co chwilę wylatywał jej z rąk, więc niewtajemniczony widz miałby z pewnością wrażenie, że matka ćwiczy rzut bumerangiem. Jeśli nie postawią wokół niej klatki, może kogoś zabić.

Milada twierdzi, że w golfie chodzi nie tyle o grę, co o rozmowę na świeżym powietrzu. Ale jak w takim razie wyjaśnić jej uwagę na temat księcia Schwarzenberga, który swojemu caddiemu wybił żelazną trójką wszystkie zęby i uszkodził śledzionę? W ogóle by mi nie przeszkadzało, gdyby swojego caddiego obiła również matka. Do roli golfowego pomocnika zgłosiła się bowiem na ochotnika moja guwernantka. Niestety obawiam się, że Deniska nie odczułaby nawet bezpośredniego ataku moździerzowego. Do Warów zabiera zbroję. O tak, książę Harry na pewno ją zauważy i zapamięta. Trudno przewidzieć, jak zareaguje na prezent, którym ma być miecz egzekucyjny z niepokojącymi brunatnymi plamami. Ze względu na wiek księcia skłaniałabym się do opinii pani Cichej, że „chłopczyna zaszcza w nocy całe łóżko”. Później Matka znów przyszła mnie przekonywać, żebym pojechała z nimi do Karlowych Warów. Starała się wmówić mi, że jestem wymarzoną kandydatką na żonę przyszłego króla Williama. Wywnioskowała to z rozmowy z księżną Dianą opublikowanej w jej najnowszej biografii. Lady Di na pytanie, jaką partnerkę widziałaby najchętniej dla nieletniego księcia, odpowiedziała: – Na pewno nie Angielkę!!! Angielki są mdłe, nudne, pazerne i głupie, a jeśli już przypadkiem się zaśmieją, brzmi to jak rżenie konia. Księżna Diana myśli też, że „Windsorowie potrzebują nowej krwi”. Powiedziałam matce, żeby zaproponowała Dianie transfuzję. Matka się wkurzyła i zaczęła krzyczeć, że pluję na własne szczęście. Później Znowu matka. Tym razem zaproponowała kompromis – w konkursie na Miss Arystokracji nie muszę występować w mikroskopijnym stroju à la Sharon Stone. Mogę wziąć jednoczęściowy strój, skoro tak się wstydzę tych swoich „wałków”. Idę spać do apartamentu Himmlera, w którym są drzwi pancerne bez klamki. Później Dwudziestominutowy monolog ojca przez opancerzone drzwi przebiegał według następujących punktów:  Matka jest głupia jak ten zmumifikowany Pigmej.  Wywiad z księżną Dianą nie był autoryzowany.  Faceci nie lubią wychudzonych kobiet, mają wrażenie, że leżą w łóżku z drabiną.  Nie jesteś gruba.  Jesteś ładna i inteligentna.  W Karlowych Warach będzie wielu przystojnych, inteligentnych i bogatych chłopców.

 Mamy długi.  Przecież nikt cię nie zmusza, żebyś wyszła za księcia Schwarzenberga.  Książę Schwarzenberg ma syna, który dopiero co się rozwiódł.  O Maksie zapomnij – Launowie mają jeszcze większe długi niż my.  Ty do tych Warów po prostu pojedziesz.  To ty do tych Warów nie pojedziesz?  Jesteś upartą i bezduszną zołzą.  Kurwa, co za życie. Później Deniska przyszła zapytać, czy mogłaby podarować księciu Harry’emu zestaw sekcyjny Marii II. Myślę, że chłopczyna zaszcza nie jedno, ale kilka łóżek. Jeśli przyjdzie jeszcze ktoś, pójdę spać do kotłowni w ogrodzie.

22.04. Śniło mi się, że ojciec żeni się z księciem Schwarzenbergiem. Jeszcze po ciemku poszłam pojeździć na koniu. Kiedy zmuszałam go do kłusa, oglądał się na mnie zaskoczony. Jak w ogóle mogło mu przyjść do głowy, że siedzi na nim ojciec? Przecież ważę trzydzieści kilo mniej niż on (niż ojciec, oczywiście). Kiedy stopniowo przechodziliśmy do cwału, doszłam do wniosku, że mogłabym chyba wygrać dziesięć tysięcy franków szwajcarskich oraz taniec z księżną Dianą. Nie pisze mi się tego łatwo, ale w jeździe konnej jestem naprawdę dobra. Koń chyba też się cieszył – prawie w ogóle nie pierdział. O tym, że nasza delegacja odjechała, dowiedziałam się już przy bramie. Była zamknięta i wisiała na niej kartka: ZAMKNIĘTE! HRABIOSTWO WYJECHAŁO DO KARLOWYCH WARÓW. NIE DOMAGAJCIE SIĘ WSTĘPU I JEDŹCIE NA ORLIK! Grupka wyraźnie zirytowanych gości nie zamierzała jednak nigdzie jechać i na przekór prośbie dość zdecydowanie domagała się wpuszczenia. Bluzgali, szarpali za bramę, a kiedy do nich podjechałam, zrzucili mnie z konia. Następnie zapewnili mnie, że jeśli natychmiast nie otworzę, wyląduję razem z tą „pierdzącą szkapą” w wybiegu dla niedźwiedzi. Bo kiedy nasz koń jest zaniepokojony, puszcza głośne wiatry. Nie miałam przy sobie kluczy, więc musiałam przejść przez bramę. Rozerwałam sobie przy tym bryczesy. Pierdzącą szkapę goście zostawili sobie jako zakładnika. Nawet po otwarciu bramy nastroje wśród turystów były na tyle nieprzyjazne, że nie odważyłam się zażądać pieniędzy za bilety i oprowadziłam ich po Kostce za darmo i bez papci.

Przez całą trasę szłam tyłem, ponieważ na początku zwiedzania niektórzy ironicznie komentowali moje podarte spodnie. Zemściłam się na nich w grobowcu. Przy trumnach obu Marii zamiast „kto ich dotknie, w ciągu roku umrze” skorzystałam z wersji Józefa, w której słowo „umrze” zostało zastąpione słowem „wzbogaci się”. Ze złośliwą satysfakcją obserwowałam, jak wszyscy przyjaźnie poklepują obie trumny. Było to bardzo niearystokratyczne (moje zachowanie – to, że poklepywanie jest niearystokratyczne, rozumie się samo przez się). Jako katoliczka nie wierzę w przesądy, ale dla pewności już się za nich pomodliłam (żeby nie umarli – nie na odwrót). Poza tym, że życzyłam komuś śmierci, dopuściłam się niestety również innych grzechów.

GNIEW 

Kiedy szukałam Józefa, urwałam klamkę drzwi jego zamkniętego mieszkania (niechcący), a kluczem od bramy głównej wybiłam okno w jego łazience (celowo – ale pewnie i tak nie zauważy, bo rzadko tam zagląda).



Kazałam Olkowi i Leosiowi wytropić Józefa w katakumbach i przynieść mi go w zębach. Zabawne – nasze psy nie znajdą nawet własnego ogona, a oprócz jedzenia w misce gryzą tylko zamkowe papcie.



Panią Cichą wysłałam na płukanie uszu, ponieważ podczas skubania gęsi w kuchni nie słyszała rozwścieczonego tłumu próbującego wyłamać bramę. Kiedy potem zobaczyłam do połowy wypitą butelkę orzechówki, zrozumiałam, że ryk turystów zagłuszyła pracująca pełną parą wątroba. To podejrzenie wypowiedziałam na głos.



Wrzuciłam do pieca gazetę i szlafrok, pod którymi drzemał na otomanie w kotłowni Józef. Jednocześnie nazwałam go sabotażystą i pasożytem.



Porwałam wszystkie wiadomości przyklejone do drzwi mojego pokoju (patrz PYCHA).



Kopnęłam jedną owcę.

CHCIWOŚĆ 

Zabroniłam panu Spockowi palić w piecu w szklarni.



Powiedziałam panu Spockowi, że nie dostanie dodatku za palenie w szklarni.



Nie dałam panu Spockowi prozaku.



Zażądałam od Józefa zakupu nowych bryczesów (pieniędzy mi nie dał i doradził, żebym jeździła w dresach).



Nie odmówiłam przyjęcia tysiąca koron od pewnych młodych rodziców za to, że zamknę ich bliźniaki na godzinę w katakumbach i puszczę im płytę z przerażającymi dźwiękami.



Podniosłam ceny widokówek.

PYCHA 

Kiedy darłam wiadomości przyklejone do drzwi mojego pokoju: od ojca (Jesteś upartą i bezduszną zołzą), od matki (Dla księcia Williama wzięłam zestaw Twoich zdjęć i napisałam dla niego dedykację), od Deniski (Dam Harry’emu też tę piłę do amputacji) i od Milady (Uwaga na Józefa – na pewno będzie próbował zamknąć bramę główną! Jeśli pani Cicha wypije więcej niż pół litra orzechówki, niech nie dotyka nowego odkurzacza! Nie palić w szklarni!!!) doszłam do wniosku, że mieszkam z samymi idiotami.



Do wpisu w księdze gości – Nic szczególnego – dopisałam kretyn, choć nie wiedziałam, czego i kogo ten wpis dotyczy.



Przy kolacji z mlaskającym panem Spockiem, chrapiącą panią Cichą i Józefem w na wpół spalonym szlafroku wciąż myślałam, że mieszkam z samymi idiotami.



Każdą turystkę chudszą ode mnie nazywałam drabiną (oczywiście w duchu, nie na głos).

NIEUMIARKOWANIE W JEDZENIU 

Na kolację zjadłam pół gęsi. Tylko czy to naprawdę grzech, skoro przez cały dzień nie miałam nic w ustach?



Zjadłam dwa prozaki naraz.

LENISTWO 

Wymawiając się liczeniem utargu w kasie nie pomogłam pani Cichej w odkurzaniu ekspozycji.



Wymawiając się tym, że nie umiem cerować, dałam pani Cichej do naprawy swoje bryczesy. Ale to chyba nie jest grzech – naprawdę nie umiem cerować, bo jeszcze nigdy tego nie robiłam.



Skracałam trasę zwiedzania.

ZAZDROŚĆ



Po południu zaczęłam zazdrościć swoim przodkom, że mogli bezkarnie chłostać służbę.



Podczas oprowadzania turystów zazdrościłam księciu Schwarzenbergowi, księżnej Dianie i w ogóle wszystkim, którzy mają zamki i nie muszą po nich nikogo osobiście oprowadzać.

NIECZYSTOŚĆ 

Nie miała miejsca, chociaż pani Cicha skarżyła się Józefowi, że przez cały dzień ją „jebałam jak psa”.

Chyba powinnam iść do spowiedzi. Od naszego komanda, które powinno już być u Bendy w Pradze, nie mam żadnych wiadomości.Dziwię się, że nie odezwała się nawet zawsze bardzo odpowiedzialna Milada. Mam nadzieję, że nie zepsuł się im po drodze hyundai i że nie stoją gdzieś na autostradzie. Później Dzwoniła Milada. Hyundai się nie zepsuł, ale tuż przed Pragą skończyło się im paliwo. Przez trzy godziny czekali na barierkach, aż Benda przywiezie im dwa kanistry benzyny, żeby mogli dojechać do jego mieszkania. Milada martwi się o Bendę. Po kilku minutach spędzonych z córką wyskoczyła mu na twarzy jakaś wysypka, a kiedy Deniska pokazała mu zestaw sekcyjny dla księcia Harry’ego, wyłowił z akwarium rybki, włożył je do słoika po dżemie i oddalił się w nieznanym kierunku. Potem Milada zapytała, czy Józef rano zamknął bramę i czy pan Spock pali w szklarni. Skłamałam, że nie. Skarżenie jest bardzo niearystokratyczne. Kiedy dowiedziałam się, że puste uderzenia towarzyszące naszej rozmowie wydaje matka ćwicząca na klatce schodowej uderzenia żelaznym kijem golfowym Bendy, pożyczyłam Miladzie dobrej nocy i odłożyłam słuchawkę. Dziś w nocy nie będę się chyba nawet bała. Na ewentualnego mordercę lub psychopatę mam naszykowany miecz.

23.04 Rano byłam u spowiedzi. Jezus Chrystus za pośrednictwem proboszcza odpuścił mi grzechy, więc jeśli umarłabym dzisiaj, mogłabym uniknąć piekła i trafić przynajmniej do czyśćca. Kiedy przy śniadaniu nierozważnie wspomniałam o pokucie, czyli zmówieniu Ojcze Nasz i Zdrowaś Mario, Józef uniósł brwi i zapytał zdziwiony: – Tylko tyle?

Następnie stwierdził, że skoro księża są tak pobłażliwi, Kościół już długo nie pociągnie. Nie wiem, jaką pokutę wyobrażałby sobie on. Zamknięcie w katakumbach o chlebie i wodzie oraz wymierzanie razów dyscypliną? Ponieważ w konfesjonale obiecałam, że będę mieć w sobie więcej pokory, uwagę Józefa przemilczałam. Pierwsze oznaki grzesznych myśli typu: Jak pięknie by tu było bez rodziców i Deniski albo Śmierdzący potem turyści w obcisłych strojach rowerowych powinni płacić więcej za bilety udawało mi się zdusić w zarodku. Ogólnie starałam się być dla wszystkich miła i nie zdenerwowałam się nawet, kiedy obrzygało mnie niemowlę, z którym na życzenie jego rodziców robiłam sobie zdjęcie na tle wypchanej pandy w salonie myśliwskim (kiedy oddawałam dziecko rodzicom, rzygnęło jeszcze na pandę i jej akordeon). Najwyraźniej wróciłam do łask ojca, bo po południu do mnie zadzwonił. Chciał się dowiedzieć, jaki był utarg. Skorzystałam z jego tradycyjnej odpowiedzi „taki sobie”. Odparł, że mam się bardziej starać. Później Dzwoniła sekretarka Bendy. Nikt nie wie, gdzie od wczoraj podziewa się Benda z rybkami, a sekretarka pytała, czy przypadkiem nie ukrywa się przed swoją córką na Kostce. Boi się o niego. Dwa lata temu Benda zabrał Deniskę na wycieczkę do Paryża i już pierwszego dnia chciał skoczyć z wieży Eiffela. Jeszcze później Dzwoniła matka. Też pytała o Bendę. W trakcie dzisiejszego dnia udało się im bowiem wyczyścić kartę kredytową Deniski, a matka nie ma jeszcze nowej fryzury ani prezentu dla księżnej Diany. Karta wyczerpała się w wypożyczalni fraków. Ojciec wprawdzie próbował przekonać obsługę, żeby rachunek wystawili na Orona Kalkerta i machał przy tym zaproszeniem, ale sprzedawczyni była nieprzejednana i przyjmowała tylko tradycyjne środki płatnicze. Nie potrafię sobie wyobrazić ojca we fraku. Matka twierdziła, że „wyglądał jak amant”. Rozmowę zakończyłam w chwili, kiedy znów zaczęła mnie zaklinać, żebym nie pluła na własne szczęście, i zaproponowała, że przyśle po mnie limuzynę. Później Myślę o Maksie. Czy dostał mój list? Przyjedzie?

24.04. 08:30 Maks dostał list, ale nie przyjedzie. Rano dzwonił z jakiejś stacji benzynowej pod Pragą, gdzie ma dziś rozprawę z pazernymi krewnymi o Gwiazdę. Był podłamany.

Mecenas Benda, który reprezentuje rodzinę Maksa, niespodziewanie pojawił się u nich już przedwczoraj wieczorem, ale zamiast planować taktykę na proces sądowy, zajmował się wyłącznie obserwowaniem rybek w słoiku i zabawą z oswojoną sarenką. Dziś Maks obawiał się nie tylko samej rozprawy, ale też drogi, którą mieli jeszcze do przejechania, bowiem Benda ignorował nawet dość istotne znaki. Launowie chyba naprawdę są jeszcze większymi żebrakami niż my. W środku rozmowy Maksowi skończyły się drobne. Nie zdążyłam mu nawet powiedzieć, że pomodlę się za nich w kaplicy. 09:10 Byłam zmówić różaniec w kaplicy zamkowej. Przy ostatniej dziesiątce uświadomiłam sobie, że Launowie prawdopodobnie spotkają się z moimi rodzicami i, co gorsza, również z Deniską. Co jeśli matka pokaże Maksowi moje zdjęcia z dedykacją Najdroższemu Williamowi jego oddana wielbicielka Maria, którą sama napisała? Co jeśli ojciec wspomni, że dla swojej córki oczekiwałby kawalera, którego stać przynajmniej na telefon? Co jeśli Deniska zechce uprzyjemnić sobie czekanie na pełnoletność Harry’ego z jakimś „przystojniutkim przedskoczkiem”? Przez resztę różańca byłam rozkojarzona, a Pod Twoją obronę odmawiałam przez zaciśnięte zęby. 09:50 Po obgryzieniu wszystkich paznokci zadzwoniłam do mieszkania Bendy, by ostrzec rodziców, że za wszystkie nieprzemyślane uwagi wygłoszone w obecności Launów poniosą dalekosiężne konsekwencje, choć nie miałam pojęcia, jak by te dalekosiężne konsekwencje mogły wyglądać. Słuchawkę podniosła jednak sprzątaczka i powiedziała mi, że rano wszyscy wyszli. Na moje pytanie, kiedy wrócą, odpowiedziała z wielką złością: – Mam nadzieję, że nigdy. Pracownicy są wszędzie tacy sami. 11:40 Modlitwa zadziałała tylko częściowo. Benda dowiózł Launów do sądu całych i zdrowych, ale rozprawa nie odbyła się, ponieważ niektórzy krewni zaczęli bić się już na korytarzu. Podczas przepychanki stłukli Bendzie jego prowizoryczne akwarium, a rybki rozdeptali. Właśnie dzwoniła do mnie sekretarka Bendy, której ktoś w czasie tego incydentu ukradł torebkę. Pocieszające jest to, że Benda i Launowie od razu wrócili do azylu w gajówce, więc nie muszę się obawiać ich spotkania z rodzicami i Deniską. Przed odjazdem Benda poprosił swoją sekretarkę o przelanie znacznej sumy na kartę kredytową córki. Sekretarka myśli, że Benda sporo by zaoszczędził, gdyby zlecił Deniskę płatnemu zabójcy. Chyba ma rację. 16:30 Karta kredytowa Deniski znów działa. Poinformował mnie o tym ojciec, który dzięki temu mógł odebrać z wypożyczalni frak i cylinder. W odróżnieniu od matki nie myśli, że wygląda w nich jak amant. Podobno przypomina raczej Abrahama Lincolna i wciąż nie może pozbyć się natrętnej

myśli, że z półmetrowego kapelusza lada chwila wyskoczy królik. Na moje pytanie, czy pustosząc konto Bendy nie czuje się jak kochanka na czyimś utrzymaniu, odpowiedział, że nie. Jeszcze zanim Benda uciekł z nieszczęsnymi rybkami do gajówki Launów, wyraził wobec naszej rodziny głęboki podziw, że wytrzymaliśmy z Deniską tak długo. Przy poprzedniej próbie internowania jej w jakiejś na wpół koncentracyjnej szkole językowej na szkockich Hebrydach już po trzech dniach odeskortowali ją do Pragi dwaj mężczyźni w mundurach maskujących. A frak, limuzyna i fryzjer w porównaniu ze wszystkimi kaucjami i karami, które Benda musiał za swoją dziką córeczkę zapłacić – to drobiazg. Może i ojciec ma rację, ale to wyłudzanie i tak wydaje mi się niearystokratyczne. Potem jeszcze ojciec oświadczył, że Deniska rozcięła wersalkę piłą do amputacji, a matka kijem golfowym rozbiła akwarium. To chyba wyjaśnia podrażnienie sprzątaczki Bendy. 21:20 Przed chwilą dzwoniła uradowana matka, że po wizycie u fryzjera, kosmetyczki i krawca wygląda jak bliźniaczka Diany. Matka jest o dziesięć lat starsza, więc to stwierdzenie na pewno lady Di bardzo ucieszy. Cieszyć będzie się również książę William – kreatywna matka powiększyła mój portret z dedykacją i osadziła go w takiej samej ramie jak obrazy w galerii Pałacu Kensington, żeby „Wiluś miał mnie ciągle przed oczami”. Najwyraźniej w natłoku obowiązków zapomniała dziś odwiedzić psychiatrę. 22:50 Przyszedł faks od Milady: WAŻNE PRZYPOMNIENIE!!! Na jutro jest zamówione aż osiem!!! autobusów emerytów. Zamknąć dogi! Zamknąć katakumby i kotłownię, żeby Józef nie miał się gdzie schować! Do oprowadzania włączyć również panią Cichą i ogrodnika. Nie dawać im orzechówki ani prozaku! Nie spuszczać z kominka powieszonej służącej, żeby ktoś nie dostał zawału! Niech ogrodnik zagra w sali ślubów coś z repertuaru Helenki. Z uczuciem!!! – nie jak pijany Strawinski. Przywiązać kozę ze złamanym rogiem – gryzie! Bóg z Wami! Milada PS Przepraszam, że faksuję tak późno, ale siedziałam z Deniską w studiu paznokci. Dwie godziny musiałam ją przekonywać, żeby nie naklejała sobie na palce takich grotów, jakie miał Freddy Krueger w Koszmarze z ulicy Wiązów.

25.04. W nocy śnił mi się Freddy Krueger. Był przerażony i prosił, żebym go gdzieś schowała, bo ściga go jakaś anorektyczka z piłą amputacyjną. Najwyraźniej nie udało mi się to, ponieważ w następnej scenie swego snu zobaczyłam jego głowę w kapeluszu wiszącą wśród innych trofeów na ścianie w salonie myśliwskim. Potem przeniosłam się do Katedry Westminsterskiej na ślub księcia Harry’ego i Deniski. Chór katedralny pod batutą pana Spocka śpiewał Kochanie, szaleję za tobą Helenki Vondraczkowej. Pan młody był we fraku i cylindrze, a na pannie młodej powiewał czerwono–zielony sweter Freddiego. Po przebudzeniu poczułam do Freddiego nagły przypływ sympatii. Chyba jako jedyna we wszechświecie. Zaraz po śniadaniu zamknęłam psy, kozę ze złamanym rogiem (oczywiście osobno), kotłownię w domku ogrodowym oraz katakumby, a pana Spocka posadziłam przy fortepianie w sali ślubów. Prozaku nie dostał, mimo iż twierdził, że ma tremę i wysokie ciśnienie. Niestety nie udało mi się zapobiec temu, by pani Cicha wypiła trzy kolejki orzechówki. Ona też tłumaczyła się tremą i wysokim ciśnieniem, bo jeszcze nigdy nie oprowadzała turystów. Józef poradził jej, żeby po prostu opisywała to, co widzi, a przed każdy rzeczownik dawała przymiotnik barokowy, z wyjątkiem fotografii Helenki Vondraczkowej. Lecz pani Cicha już przy pierwszej grupie wypracowała sobie swój własny styl, w którym cały wykład udało się jej zamknąć w zdaniu: – Wszystko, co tu widzicie, jest barokowe. Pojawiające się co jakiś czas pytania zbywała stwierdzeniem: – Srał pies stare graty, dziemy dalej. Moje obawy przed protestami turystów rozwiały się w sali ślubów. Podczas opisu ceremonii i wesela najpopularniejszej czeskiej piosenkarki turyści dosłownie spijali z ust pani Cichej każde słowo, a jej opowieść podbarwioną uczuciową grą pana Spocka, przerywało tylko ogólne AAACH, kiedy pani Cicha mówiła o pierwszym pocałunku nowożeńców oraz za każdym razem, kiedy wspomniała imię sławnego gościa weselnego – Deana Reeda. Mocne przeżycie zostało zwieńczone wspólnym odśpiewaniem Kochanie, szaleję za tobą, przy czym niektórzy zwiedzający zaczęli płakać ze wzruszenia. Następnie rozbrzmiały kilkuminutowe owacje i pełne zachwytu wpisy do księgi gości. Po tym wydarzeniu przeorganizowałam system zwiedzania tak, że ja i Józef oprowadzaliśmy swoje grupy po całej trasie praktycznie w milczeniu, po czym przekazywaliśmy je pani Cichej, której ślubny epos z każdym kolejnym opowiadaniem nabierał wymiaru iście homeryckiego. W olbrzymim tłumie cisnącym się na dziedzińcu błyskawicznie rozniosło się bowiem, że „tam jakaś pani pięknie opowiada o ślubie Helenki” i wszystko inne przestało gości interesować. Popularność Helenki w Czechach jest naprawdę wyjątkowa.

Kiedy starałam się przypodobać gościom żenująco ckliwą legendą o ciążącej na mnie klątwie, rychłej śmierci i znalezieniu się w gronie rodowych duchów, nikogo to nie interesowało. Wszyscy zwracali uszy ku sali ślubów, skąd dobiegały wzruszające wariacje fortepianowe Słodkiego złudzenia. Kolejnym grupom już się nie narzucałam, a swój wykład ograniczyłam do informacji organizacyjnych i zakazu dotykania pyska pandy. Po dwóch godzinach przyniosłam pani Cichej orzechówkę, bo zaczynała chrypnąć i miała problemy z wymówieniem nazwiska Deana Reeda. Dzięki temu już i tak wysoki obrót zwiększył się jeszcze za sprawą sprzedaży orzechówki. Możemy żałować, że nie ugotowaliśmy garnka polędwicy. Po wyjściu ostatniej grupy dałam wyczerpanej i zdyszanej pani Cichej dwa tysiące koron, a sobie po pewnych wahaniach zwinęłam tysiąc na paliwo, jeśli kiedyś miałabym odwiedzić Maksa. Kiedy wciskałam panu Spockowi garść pięćdziesięciokoronówek za granie z uczuciem, chciał zamiast pieniędzy prozak. Na wymianę się nie zgodziłam. Józefowi nie dałam nic. Już choćby za te jego kąśliwe uwagi, które seniorów rozanielonych opowieściami pani Cichej wyraźnie irytowały. Deana Reeda nazwał potrójnym agentem pracującym jednocześnie dla CIA, KGB i Stasi, a o mężu Helenki twierdził, że podczas ślubu miał zaciśnięte pięści. Ale i tak zarobiliśmy prawie czterdzieści tysięcy koron. Pieniądze mam w foliowej torebce pod poduszką. Jeśli dziś w nocy zjawi się jakiś morderca, może mnie nie zabije i zadowoli się gotówką. Rodzice powinni już być w Karlowych Warach. Dziwię się, że nie dzwonią. Pewnie są na kolacji z księżną Dianą albo już starają się podsadzić ojca na konia wyścigowego.

26.04. Mimo iż żaden morderca się nie zjawił, spałam niespokojnie, ponieważ ciągle budziło mnie szeleszczenie torebki pod poduszką. Sama nie wiem, dlaczego męczyłam się z nią przez całą noc, zamiast odłożyć ją choćby na szafkę nocną. Po drodze do kuchni kręciło mi się w głowie, a przy śniadaniu zaczęło mi drgać lewe oko. Według pana Spocka jest to jedna z pierwszych oznak raka mózgu. Lecz bardziej niż rak mózgu zaniepokoiły mnie informacje z dzisiejszej „Błyskawicy”. Już nagłówek DIANA ZWINĘŁA ŻAGLE wprawił mnie w osłupienie, lecz z tekstu poniżej wynikało, że Diana niczego w Karlowych Warach nie ukradła, ale że wkrótce po przyjeździe do Grandhotelu Pupp zdecydowała się na powrót do Londynu. „Błyskawica” podejrzewa, że powodem nagłej zmiany planów było sushi, po którym książę Harry dostał rozwolnienia. Pani Cicha o sushi nigdy nie słyszała i myślała, że Harry robił w pokoju jakieś chińskie fikołki. Po moim wyjaśnieniu, że sushi to japońskie danie z surowych ryb, kręciła z niedowierzaniem głową: – Z surowych ryb? Surowe ryby chyba jedzą Eskimosi i foki, nie?

Jednak ja mam pewne obawy, czy książęce kłopoty jelitowe nie zostały spowodowane próbą przekazania mu przez Deniskę miecza egzekucyjnego, zestawu sekcyjnego i piły amputacyjnej. Na zdjęciu uciekającej rodziny królewskiej książę Harry całym ciałem wczepia się w jednego z ochroniarzy, a Diana ze wszystkich sił wymachuje mu przed bladą twarzą maskotką. Lecz niezależnie od tego, co przydarzyło się Harry’emu – po wizycie w Karlowych Warach wcześniej czy później dojdzie do siebie. Z moim ojcem będzie chyba gorzej. W innym artykule napisano, że z powodu wysokich cen w hotelach czeska szlachta rozbiła namioty na karlowarskim kempingu. Podobno nawet miliarder książę Schwarzenberg stwierdził, że nie zamierza „wspiellać tych pazellnych dallmozjadów”, i zamieszkał w swoim kamperze na podmiejskiej łące, która dzięki szczęśliwemu zbiegowi okoliczności należy właśnie do niego. Według „Błyskawicy” książę przywiózł sobie z Orlika własne jedzenie, które kucharz odgrzewa mu w mikrofalówce. Pozostaje mieć nadzieję, że ojciec ten artykuł przeczytał. Orona Kalkerta nie znam, ale wątpię, żeby litr orzechówki skłonił go do goszczenia hrabiego, którego widzi pierwszy raz w życiu, w chwilowo najdroższym apartamencie na półkuli północnej. Na zwycięstwo w zawodach konnych też trudno liczyć. Żaden ze zgłoszonych arystokratów nie mierzy więcej niż sto pięćdziesiąt centymetrów i prawie wszyscy są lżejsi ode mnie. Mój niepokój jest tym większy, że dotychczas nikt do mnie nie zadzwonił, choć w apartamencie mają pięć linii telefonicznych. 23:45 Obudziło mnie skrzypienie schodów. Po chwili oszołomienia przyjęłam po cichu pozycję Statuy Wolności, z tym że w lewej ręce nie trzymałam Deklaracji Niepodległości, tylko różaniec, a w podniesionej prawej dłoni zamiast pochodni ściskałam miecz. Kiedy w tej nietypowej pozycji modlitewnej skończyłam zmawiać Ojcze nasz i Zdrowaś Mario, postanowiłam, że kiedy tylko uporam się z psychopatycznym mordercą, zabiję nasze psy. Nawet się nie obudziły, a ich głośne chrapanie sprawiało wrażenie, że w pokoju ojca śpi spora grupa osób z olbrzymimi trzecimi migdałami. Szuranie zbliżało się do naszego apartamentu, a ja zastanawiałam się, czy mam celować w głowę, czy w szyję. Jednocześnie przeszło mi przez myśl, że po rozpruciu człowieka, choćby w obronie własnej, będę musiała znów iść do spowiedzi. Na szczęście do złamania piątego przykazania nie doszło. W decydującej chwili, kiedy kroki zatrzymały się przed moimi drzwiami, a ja szykowałam się do zadania pierwszego ciosu, usłyszałam słowa pod adresem psów: – Do cholery, jak wy pilnujecie? Psychopatą okazał się ojciec. Otworzyłam drzwi i napomniałam go, żeby nie mówił wulgarnie. Machnął ręką i powiedział, żebym nie wkurzała go tym wiecznym pouczaniem. Potem spojrzał na różaniec i miecz i zapytał, czy ćwiczę zdobywanie Jerozolimy. Zanim zdążyłam cokolwiek

odpowiedzieć, wszedł do swojego pokoju, przy czym zauważyłam, że kuleje. Padł na wznak na łóżko i poprosił mnie, żebym delikatnie ściągnęła mu buty. W prawym bucie nie miał fleka, a sznurówka w lewym była zasupłana tak, że musiałam ją uciąć. Podczas tej operacji ojciec opowiedział mi, że w hyundaiu skończyło się paliwo, więc szedł trzy godziny piechotą. Oczywiście zapytałam, dlaczego nie jest w Karlowych Warach i gdzie jest matka – czy przypadkiem nie wyrzucił jej z jadącego auta. Ojciec odparł, że nie ma siły ani ochoty niczego wyjaśniać, niemniej zapewnił mnie, że matka żyje i prawdopodobnie przyjedzie jutro. Siłę i ochotę miał tylko na przeliczenie utargu, który następnie schował razem z torebką pod poduszkę, przy czym wyraził podejrzenie, że chyba „ktoś tu ma lepkie rączki”. Mimo że rzeczywiście jeden banknot przylepił mi się do rąk, obraziłam się i trzasnęłam drzwiami tak mocno, że zmumifikowanemu Pigmejowi w pokoju matki spadła z bioder chusta. Nie był to miły widok. Mam nadzieję, że ta pomarszczona rzecz nie przyśni mi się w nocy.

27.04. W drodze do łazienki znów kręciło mi się w głowie. Albo naprawdę rośnie mi guz, albo – co byłoby tą lepszą opcją – był to efekt całonocnej symfonii trzech chrapiących głosów i jednej szeleszczącej torebki. Jeśli dziś będzie powtórka, jestem gotowa nocować w apartamencie Himmlera, gdzie pancerne drzwi mają od wewnątrz tapicerkę grubości pontonu. Kiedy rano wciąż kulejący ojciec wchodził w zamkowych papciach do kuchni, już na progu zabronił o cokolwiek pytać i „gapić się tępo”, czym nawiązywał do zdziwionych spojrzeń pana Spocka i pani Cichej (Józef nigdy się niczemu nie dziwi – ale czasami też się tępo gapi). Według programu, który pani Cicha wycięła z „Błyskawicy” i nakleiła na sejf z orzechówką, ojciec miał znajdować się teraz na padoku karlowarskiego toru i wsiadać na konia. Tymczasem ojciec kazał odpalić Józefowi tę jego „żółtą torpedę” i poczekać na dziedzińcu. Na całkiem uzasadnione pytanie „Po co?” ojciec powtórzył, żeby nikt go o nic nie pytał. Żółta torpeda nie chciała odpalić, więc musieliśmy spróbować metody na pych. Józef siedział za kierownicą i ze znudzoną miną obserwował w lusterku wstecznym, jak rozszerza mi się tętnica żylna. Dżentelmen. Zanim auto wreszcie zaskoczyło, udało mi się w jednym miejscu przedziurawić zardzewiałą karoserię, a moja dłoń zatrzymała się dopiero na wnętrznościach silnika. Pan Spock się dwa razy przewrócił, a pani Cicha podarła pończochy o łuszczący się zderzak. Kiedy tylko dziwnie chrumkająca żółta torpeda opuściła dziedziniec, wyjaśniłam pani Cichej, że celem tej wyprawy jest odnalezienie i sprowadzenie na zamek naszego hyundaia, któremu

gdzieś w promieniu trzydziestu kilometrów skończyła się benzyna. Niestety nie byłam w stanie odpowiedzieć na pytanie, gdzie podziewają się pozostali uczestnicy karlowarskiej ekspedycji. W związku z pośpiesznym odjazdem Diany pani Cicha myśli, że „pani matka razem z tym wychudzonym straszydłem musiały się tam wpakować w niezłą kabałę”. Na szczęście nie miałam czasu, żeby wymyślać katastroficzne scenariusze, bowiem na dziedzińcu zaczęli gromadzić się goście. A ponieważ ojciec z Józefem poszukiwali hyundaia, matka, Milada i Deniska były Bóg wie gdzie – pewnie na przesłuchaniu, a turystów przybywało, zdecydowałam się na wariant Wesele Helenki – zagonienie zwiedzających do salonu ślubów, gdzie pani Cicha poruszy ich serca, więc nikt się nie zorientuje, że godzinne zwiedzanie skurczyło się do piętnastu minut, a my dzięki temu będziemy mogli obsługiwać turystów na bieżąco. Mój plan spalił na panewce praktycznie od razu. W pierwszej grupie nie było żadnych emerytów. Kiedy przeganiałam ich w milczeniu po trasie zwiedzania, niektórzy zaczęli marudzić już w salonie myśliwskim. Niestety zignorowałam też kolejny sygnał ostrzegawczy. Kiedy byliśmy w jadalni, dobiegły nas dźwięki wariacji pana Spocka na Słodkie złudzenie, a jakaś piętnastoletnia anorektyczka stwierdziła, że „leci tu niezłe gówno”. Dostała od matki po głowie, ale po wejściu do świątyni Helenki zatrzymała się przed dużym zdjęciem szczęśliwych nowożeńców i spytała, „dlaczego tu mamy Madonnę z taką dziwaczną fryzurą”. Grupę szybko wyprowadziłam do parku, bo pani Cicha zbrunatniała i nie mogła nabrać powietrza, jakby walczyła z zatorowością płuc. Zdecydowałam, że kolejne grupy będę oprowadzać według tradycyjnego planu, co musiałabym robić tak czy inaczej, bo pani Cicha stwierdziła, że „ma to w dupie”. Czy mi się wydaje, czy naprawdę wszyscy stają się coraz bardziej wulgarni? Będę musiała pomówić o tym z Miladą – jeśli w ogóle jeszcze się tu pojawi. Ponieważ oprowadzałam sama, a turystów było dużo, musiałam wyraźnie skrócić trasę i wykład przewodnika. Po południu w każdym pomieszczeniu mówiłam coś w stylu: – Wszystko, co tu widzicie, jest barokowe. Chętnych do zwiedzania grobowca i katakumb zniechęcałam plagą szczurów. Mam nadzieję, że nie podłapie tego „Błyskawica”. Żółta torpeda, hyundai i ojciec z Józefem wrócili dopiero przed wieczorem. Najpierw pokłócili się o przywiązywanie liny holowniczej, potem o tłumik, który urwała lina holownicza, a potem zapłacili mandat za zjechane opony, dziurę w karoserii i urwany tłumik. Nie rozumiem, dlaczego ojciec dziwił się, że policja ich w ogóle zatrzymała. Żółta torpeda bez tłumika brzmi jak bombowiec. Wieczorem pościeliłam sobie na tapczanie u Himmlera – ale chyba niepotrzebnie. Chrapiące trio już śpi, ale dziś nie chrapie.

22:10 Wróciła pozostała część karlowarskiej ekspedycji. Na dziedzińcu stoi rolls–royce, a jego kierowca wypakowuje bagaże. Matka wygląda na dość wkurzoną. Kiedy kierowca spytał, gdzie ma odnieść mój powiększony portret w rzeźbionej ramie, odparła, żeby po prostu rzucił go na ziemię. Angielską królową najwyraźniej nie zostanę. 22:40 Matka jest naprawdę wkurzona. Na moje pytania na temat Karlowych Warów zareagowała wściekłym machnięciem ręki i powiedziała, żeby o nic nie pytać. Potem zażyła dwa prozaki i padła na wznak na łóżko. W odróżnieniu od ojca przedtem zdjęła buty. 23:15 Owszem, ciekawość jest wyjątkowo niearystokratyczna. Lecz ponieważ nie mogłam zasnąć i usłyszałam brzęk kluczy, a następnie spuszczenie wody w toalecie (po co Milada bierze klucze ze sobą nawet tam, nie rozumiem), poszłam zapytać, czy nikogo w Karlowych Warach nie zabili i czy nie wywołali żadnego innego skandalu. Ziewająca Milada zapewniła mnie, że nic takiego nie miało miejsca, ponieważ w Warach spędzili niecałe pół godziny, i to na stacji benzynowej na obrzeżach miasta. Zamiast dalszych wyjaśnień puściła mi film video, który nakręciła matka na zmianę z Deniską. Potem przeprosiła, że strasznie boli ją głowa, ponieważ przez całą drogę z Pragi w limuzynie dudniła składanka ulubionych przebojów Deniski, wśród których najspokojniejszym utworem było Hells Bells AC/DC. Północ Idę do Himmlera. Dźwięki dobiegające z pokoju ojca przypominają rzężenie umierającego trzygłowego smoka.

28.04. Trzecia w nocy Ponieważ na rozklekotanym tapczanie Himmlera nie mogłam usnąć, jakoś przebrnęłam przez bardzo amatorskie nagranie z karlowarskiej wyprawy. Jeśli zostanie odnalezione za kilka pokoleń, wszyscy pomyślą, że staraliśmy się niezdarnie odegrać jakąś komedię. Film zaczyna się już na dziedzińcu Kostki. W pierwszym ujęciu matka próbuje złamać prawa fizyki i wcisnąć do hyundaia górę bagaży trzykrotnie większą niż objętość auta. Następnie widać kłótnię rodziców, płacz matki i odrzucanie walizek, przypominające finałową scenę Wyboru Zofii. Lecz nawet po drastycznym ograniczeniu bagaży wnętrze auta jest tak wypchane, że kierowca ma bardzo ograniczone pole widzenia – trochę jak czołgista. Jeśli miałabym jechać z nimi, musieliby przywiązać mnie na dachu.

Z tego pierwszego ujęcia warto jeszcze zwrócić uwagę na skierowane do Józefa słowa Milady: – Jeśli zamknie pan bramę, pożałuje pan tego. Kiedy już opuścili Kostkę, Milada mówi do kamery: – Jeśli ją zamknie, własnoręcznie go wykastruję. Przed chwilą sprawdziłam w słowniku znaczenie słowa wykastrować. Może powinnam powiedzieć Józefowi, że dzięki mnie uniknął dość nieprzyjemnego przeżycia. Kolejne sześć godzin filmu przewinęłam na najszybszych możliwych obrotach. Zwolniłam tylko przy plamistym Bendzie wyławiającym rybki z akwarium, matce rozbijającej to akwarium żelazną kijem golfowym, ojcu w wypożyczalni fraków i scence ze studia paznokci, w którym Deniska przymierza dwudziestocentymetrowe pazury. W ostatnich trzydziestu minutach nagrania pojawia się nawet książę Schwarzenberg, który ku mojemu wielkiemu rozczarowaniu wyraża się bardzo wulgarnie. Stacja benzynowa na obrzeżach Karlowych Warów, przy której zatrzymuje się rolls–royce. Ojciec: Dlaczego stajemy? Szofer: Musimy zatankować. Ojciec: Znowu? Przecież tankowaliśmy półtorej godziny temu… Szofer: To jest rolls–royce, najjaśniejszy panie. Pali jak rosyjska lokomotywa. Słychać dźwięk policyjnych syren i obok stacji przejeżdża kolumna aut. Matka podbiega do szosy i macha ręką. Po chwili wraca zdyszana. Matka: Diana. To była Diana. To była naprawdę Diana. Ja widziałam prawdziwą Dianę. Dlaczego nie jedziemy? Musimy ich wyprzedzić, żebym mogła się przywitać. Ojciec: Ty jesteś w komitecie powitalnym? A gdzie masz chleb i sól? Na stację wjeżdża kamper wielkości parowca transatlantyckiego. Wysiada z niego zaspany książę Schwarzenberg. Pali fajkę. Podbiega do niego obsługa stacji. Obsługa: Na Boga, panie hrabio, proszę nie palić przy dystrybutorze. Książę: Nie jestem żadnym zasllanym hllabią, tylko księciem. Obsługa: W takim razie książę. Ale i tak proszę nie palić przy dystrybutorze. Nie zamierzam wylecieć w powietrze. Książę: Tylko mi się tu nie zesllaj ze stllachu. Do księcia podchodzi Milada, podaje mu rękę i coś mówi. Po chwili wciąż dymiący książę podchodzi z Miladą do ojca. Książę: Sellwus, Fllanek. Ty też jedziesz na tę błazenadę? Ojciec: Wasza Wysokość… Książę: Olej Wysokość, mów mi Kallol… Znam się z twoim stalluszkiem, jak mu leci?

Ojciec: Nie żyje. Książę: Czyli ma się dobrze. Wiesz, że mój ojciec wygllał w kallty wasze sllebllne sztućce? Do dziś mam je na Ollliku. Ojciec: Naprawdę bardzo mi miło. Książę przygląda się rolls–royce’owi. Książę: Supell wózek. Jednak dolally to dolally. Ojciec: Jest z wypożyczalni. Książę: Llacja, Fllanek. Przede wszystkim nie przyznawaj się do kasy, bo urzędasy cię oskubią ajncwaj. Ojciec: Ale to auto naprawdę jest z wypożyczalni. Na stację podjeżdża ciemnozielona limuzyna, z której wysiada jakiś malutki facecik. Książę: Patrz na tego kulldupla! Trzy llazy wygllał wyścig Grand National i dostał za to od kllólowej tytuł sill. Ta Elżbieta llozdaje tytuły jak llękawiczki. Ojciec: W jutrzejszym wyścigu też startuje? Książę: No jasne. Ale wyglla pewnie młody Kinski, któlly w wieku dziewięciu lat przestał llosnąć. Ojciec: No to jestem bez szans. Książę: Llany, Fllanek, ty też jeździsz? Ja bym powiedział, że nie wleziesz nawet na dllabinę. Ojciec: We wsiadaniu na konia mam jeszcze pewne rezerwy, ale w siodle się utrzymam. Książę: W takim llazie musisz zapoznać się z młodym Kinskim. On potllafi w pełnym galopie wypastować sztyblety i przebllać bllyczesy. Książę ziewa, kleją mu się oczy. Książę: No nic, Fllanek, lluszamy tyłki. Muszę jeszcze podjechać na kemping pozdllowić Kinskich. Ojciec: A co oni robią na kempingu? Książę: Kimają w namiotach jak hallcerze. Nie każdy slla dolallami jak ty. Ojciec: Ale za hotel chyba płaci Oron Kalkert, prawda? Książę: Ollon? On kasuje nawet własną matkę, jeśli już llaz na jakiś czas zabierze ją na obiad. Trzy lata czekam, aż odda mi za jednego jelenia i osiem muflonów. Te llogi już podobno dawno sprzedał, gnojek. Trzym się, Fllanek, zobaczymy się wieczollem na bankiecie. Sushi wpllawdzie nie jadam, ale pokazać się tam muszę. Zanim książę wsiądzie do kampera, wyklepie jeszcze fajkę o dystrybutor paliwa. Znów wybiega obsługa – tym razem z gaśnicą. Obsługa: Rany, hrabio, może od razu rozpali tu hrabia ognisko?

Książę: Już ci mówiłem, że nie jestem żadnym hllabią, dullniu. Obsługa: Jak wylecimy w powietrze, między hrabią i księciem nie będzie żadnej różnicy. Książę: Schwallzenbellgowie palili nawet w pllochowni na Ollliku, a jakoś stoi do dzisiaj, cykorze. Kamper odjeżdża. W skamieniałym ojcu jest jeszcze mniej życia niż w stojącym obok manekinie reklamującym karlowarskie kasyno. Znów słychać policyjne syreny, a do stacji zbliża się kolumna aut. Matka ponownie pędzi do szosy i macha. Po chwili wraca zdyszana i krzyczy. Matka: Diana. To była Diana. Ona odjeżdża, ona odjeżdża!!! Musimy ją dogonić, szybko do auta. W tej chwili ojciec ożywa, a jego dotychczas popielata twarz nabiera koloru mulety. Ojciec: Sllam na Dianę, sllam na całe Kalllowe Wally… Kullwa, pięć minut pollozmawiam ze Schwallzenbellgiem i już zaczynam seplenić. Film kończy się przyjazdem do Pragi, uwagą kierowcy, że limuzyna jest opłacona aż do niedzielnej północy i że pieniędzy za szybszy zwrot i tak nikt nam nie zwróci, nagabywaniem obsługi lotniska przez matkę, która chciała wiedzieć, czy Diana odleciała, czy nie odleciała, wyprowadzeniem matki przez ochronę lotniska, oddaniem fraka, wsiadaniem ojca do hyundaia i prośbą Milady, żeby po drodze zatankował. Na ostatnim ujęciu Milada fotografuje matkę opartą o rolls–royce’a przed monumentalnym praskim zamkiem, przy czym matka nienawistnie stwierdza, że wyśle to zdjęcie wszystkim amerykańskim koleżankom, żeby pękły z zazdrości. Za piętnaście czwarta Nie śpię. Po pierwsze dlatego, że tapczan Himmlera skrzypi, jakby chciał się rozpaść, a po drugie dlatego, że nie dają mi spokoju słowa księcia o zastrzelonych muflonach. Miał na myśli prawdziwe zwierzęta, czy może Oron Kalkert zabił na Orliku ośmioro turystów? Wieczorem Matka wciąż jest dość wkurzona. Trochę dlatego, że jeszcze nie pogodziła się z karlowarskim fiaskiem, a trochę dlatego, że zaraz po przebudzeniu ujrzała pomarszczone krocze obnażonego Pigmeja, a to naprawdę nie jest ładny widok. Ponieważ podejrzewała, że striptiz afrykańskiego wojownika ma na sumieniu ojciec, oskarżyła go o szczeniackie żarty zwiastujące początki demencji, a następnie kazała mu natychmiast Pigmeja ubrać – na myśli miała ten wypłowiały kawałek materiału wielkości chusteczki higienicznej. Trochę mi wstyd, że nie przyznałam się, że szmatka zleciała na skutek przeciągu powstałego po moim gwałtownym trzaśnięciu drzwiami. Wstręt jest prawdopodobnie niearystokratyczny, ale robić za garderobianą mumii nie dałabym rady, nawet gdyby chodziło o naciągnięcie swetra, a co dopiero miniaturowej bielizny. Ojciec bronił się argumentując, że do siedliska czarnej magii, czyli

pokoju matki, wszedłby wyłącznie po uprzednim zdezynfekowaniu go wodą święconą, więc o jakimś „ściąganiu gaci” nie może być mowy, nie wspominając już o tym, że ulubieniec matki śmierdzi jak stary piżmak, a on (ojciec) nie zbliżyłby się do niego (Pigmeja), nawet jeśli miałby (Pigmej) na szyi diamentową kolię. Mimo iż zmumifikowany Pigmej stanowi element naszej ekspozycji (hrabianka Dora przywiozła go wraz z dziesiątkami trofeów z Afryki – może nawet sama go zastrzeliła), raczej nie przeszkadzałoby mi, gdybyśmy spalili go razem z oszczepem w piecu ogrodowym, jak po chwili zaproponował ojciec. Lecz matka przeraziła się, jakbyśmy chcieli spalić członka rodziny. Według niej z Pigmeja ulatnia się jakiś fluid, który wcześniej czy później zwabi nasze duchy, na razie uparcie nas unikające. Wątpię. Przeczytałam dzienniki obu Marii i nie sądzę, żeby naprawdę mógł je zainteresować wyschnięty karzeł, który w dodatku strasznie śmierdzi. Niemniej matka upierała się, że Pigmej pozostanie w jej pokoju jako wabik na duchy, a jego zakrycie zleciła pani Cichej. Kiedy przetłumaczyłam niesmaczną prośbę matki na język czeski, pani Cicha powiedziała, że „nie będzie jakiemuś wysuszonymi czortowi grzebać w kredensie”. Grzebaniem w kredensie dobrowolnie zajęła się Deniska, ale za dziesięć minut przyszła do kuchni poinformować nas, że „te afrykańskie stringi” się rozpadły. Józef zaproponował, żeby narzucić na Pigmeja fartuch i twierdzić, że to nasz były kucharz. Po południu matka przepasała Pigmeja białym ręcznikiem frotté. Pigmej wygląda, jakby właśnie wyszedł spod prysznica. Później Doczytałam dzisiejszą „Błyskawicę”. Zepsutego sushi książę Harry nie zjadł w Karlowych Warach, ale już na pokładzie samolotu należącego do królowej. Poczułam wyraźną ulgę, bowiem matka chciała pozwać Grandhotel Pupp za to, że uniemożliwił jej spotkanie z Dianą. Królowej chyba do sądu nie zagoni. Karlowarskie zawody wygrał młody Kinski. Jest naprawdę maciupki. Gdyby nie podpis pod zdjęciem pomyślałabym, że książę Schwarzenberg dekoruje jakiegoś hobbita. Jeśli ojciec będzie w nocy chrapać, włożę mu do łóżka Pigmeja. Drogi Maksie, mam nadzieję, że ze względu na Twoją matkę wciąż przestrzegacie embarga na gazety, czasopisma i w ogóle wszelkie środki przekazu. No i – czy matka wytrzymała w abstynencji po tej nieudanej rozprawie, czy może znów zaczęła zaglądać do kieliszka? Jeśli jednak wpadłaby Ci w ręce dzisiejsza „Błyskawica”, zapewniam Cię, że nie próbowałam popełnić samobójstwa i próbować nie zamierzam. W mojej opinii samobójstwo jest bardzo

niearystokratyczne, a poza tym poszłabym do piekła, gdzie z pewnością jest straszny tłok, ponieważ według Józefa trafia tam zdecydowana większość współczesnej populacji, łącznie z katolickimi gitarzystami. Jako katoliczka nie pochwalam również morderstwa, ale jeśli ktoś zabiłby moją guwernantkę, chyba głosowałabym za uniewinnieniem. Ale wracając do mojego samobójstwa. Na pierwszej (!) stronie dzisiejszej „Błyskawicy” ukazało się moje zdjęcie z podpisem: ARYSTOKRATKA MARIA KOSTKA: PRÓBA SAMOBÓJSTWA!!! RODZIN- NA KLĄTWA POWRACA!!! Na wszelki wypadek muszę dodać, że ta rzecz, którą mam na głowie, to kapelusz – nie latający talerz, natomiast te dwa zwierzęta to nasze dogi, mimo że wyglądają na wyrośnięte źrebaki. Kudłata kula u moich stóp to nasz kot – Caryca. Od kiedy widziałeś ją ostatnio, przytyła jakieś dziesięć kilo i turyści myślą, że to szop. W artykule rojącym się od wykrzykników znów została opisana legenda przeklętego imienia i jego nosicielek, które w naszym rodzie nie dożywają dwudziestki, a po śmierci straszą na Kostce. Na pewno nie muszę Ci przypominać, że oprócz matki, której „objawiła się” Maria II, nikt z nas żadnego ducha nie widział. Trzeba dodać, że matka wypiła przedtem pół litra orzechówki i zjadła talerz smażonych kań. Mimo iż wbrew podejrzeniom „Błyskawicy” nie przedawkowałam prozaku i nie powiesiłam się na żyrandolu w swoim pokoju, muszę przyznać, że ten artykuł trochę mnie zezłościł. „Błyskawica” to podobno najpoczytniejsza czeska gazeta, a ja wyszłam w niej na histeryczną dziewuchę, która nie potrafi się nawet zabić. Pani Cicha, która wierzy w każde wydrukowane w „Błyskawicy” słowo, też była wyraźnie podenerwowana. Po krótkim wahaniu na temat wiarygodności swojego jedynego źródła informacji („No przecież sobie tego nie wymyślili?”), doszła do wniosku, że ufnym dziennikarzom „musiał nakłamać jakiś łajdak”. Podejrzewała Józefa, który dziennikarzy nazywa armią Lucyfera, a kilka lat temu wmówił jakiejś redakcyjnej praktykantce dopytującej się o ciekawostki, że zmumifikowany Pigmej, którego właśnie pogłaskała, umarł na wirus Ebola, więc następny rok wojowniczka Lucyfera spędziła na zmianę na oddziale chorób tropikalnych i na psychiatrii. Przy tym matka trzyma tego Pigmeja w sypialni, a krwotoczna gorączka na razie się u niej nie pojawiła. Owszem, Józef nie cierpi dziennikarzy (ale nie cierpi też politologów, socjologów, psychologów, związkowców, protestantów, obrońców praw człowieka, homoseksualistów – a według Józefa jest nim każdy mężczyzna z show biznesu, rozpasanej młodzieży katolickiej, ludzi chodzących do sauny, smakoszy herbaty, wszystkich, którzy gdzieś podróżują… możesz tak wyliczać bez żadnych ograniczeń), ale obwinianie go o kampanię dezinformacyjną jest absurdem. Nie potrafi nawet wysłać faksu. Podejrzewam, że zapomniał też, jak korzysta się z telefonu. Sam

niedawno przyznał, że ostatni raz wykręcał numer telefoniczny piętnaście lat temu, kiedy trzeba było wezwać straż pożarną, bo bułgarski ambasador ze swoją świtą grillował barana w sali głównej i podpalił parkiet. Nie będę trzymać Cię w napięciu – łajdakiem, który okłamał dziennikarzy, okazał się ojciec. Nie bez wstydu przyznał, że moje samobójstwo wykorzystał jako wymówkę przy rozmowie telefonicznej z właścicielem Grandhotelu Pupp, który przedwczoraj dzwonił, by dowiedzieć się, dlaczego nikt nie zakwaterował się w zarezerwowanym apartamencie prezydenckim. Był wściekły i miał wyraźny rosyjski akcent. Potem powiedział ojcu, że wysyła na zwiedzanie Kostki grupkę weteranów z Afganistanu, która utracony zysk odbierze sobie w naturze. Kiedyś przy okazji opowiem Ci, dlaczego rodzice nie wzięli udziału w arystokratycznym festiwalu. Puszczę ci też kronikę wideo z ich karlowarskiej eskapady. Skoro już o tym mowa – wiedziałeś, że książę Schwarzenberg klnie jak czarnoskóry raper? Ojciec, przerażony wizją grabieży Kostki (wynajem tego apartamentu kosztował tyle, co lot na księżyc), uruchomił swoją wyobraźnię i drżącym głosem opowiedział wściekłemu Rosjaninowi o mojej próbie samobójczej. Najwyraźniej był dość przekonujący. Hotelarz wyraził współczucie i powiedział, że wie, co ojciec przeżywa, bo sam przeszedł podobną życiową tragedię – jego jedyna córka wstąpiła do Greenpeace. Potem zgodnie stwierdzili, że dzieci są jak psy pokojowe – do niczego. Na koniec rozmowy ojciec zaprosił jeszcze Rosjanina na Kostkę (bez weteranów wojennych) i o całej sprawie zapomniał. Tego, czy do „Błyskawicy” zadzwonił Vołodia Piervuchin (ten hotelarz), czy też „Błyskawica” podsłuchuje już wszystkie rozmowy w Czechach, sprawdzać nie zamierzamy. Niemniej Milada uważa moje podwójne samobójstwo za „dar niebios” (to już jest bluźnierstwo, nie sądzisz?), który podniesie nam podupadające zainteresowanie. Natychmiast opracowała również scenariusz całego wydarzenia: znalazła mnie matka, od żyrandola odciął ojciec, płukanie żołądka wykonał pan Spock za pomocą zabytkowej pompy hrabiny Klary (ona ten zabieg aplikowała sobie często sama – podobnie jak lewatywę i przykładanie pijawek, a czasami nawet wszystko naraz). Józef zaproponował jeszcze, żeby namalować mi na szyi wiarygodny wisielczy siniec od pętli, ale nie zgodziłam się. Wystarczy, że Milada kazała mi przy gościach wyglądać na „przybitą”. Znaczenie tego słowa zrozumiałam dopiero, kiedy Deniska pokazała kilka zdjęć ze swojego pobytu detoksykacyjnego. Wybałuszone oczy mogłabym jeszcze przed lustrem jakoś wyćwiczyć, ale wymiotować sobie na włosy nie zamierzam. Milada twierdzi, że jeszcze dwa podobne artykuły i zostanę w Czechach celebrytką. Mam nadzieję, że nie będzie oczekiwać, żebym skoczyła z wieży lub nadziała się na miecz.

Mój sukces medialny jest tym większy, że o Helence Vondraczkowej już się w „Błyskawicy” nie pisze, a księcia Schwarzenberga wcisnęli dopiero na piątą stronę (ktoś poprzecinał mu wszystkie opony w kamperze). Na zakończenie jeszcze jedna dobra wiadomość – mam pieniądze, o których ojciec nie wie. Nie jest to bynajmniej zawrotna kwota, ale na bak paliwa mogłoby wystarczyć. Nie bój się – nie ukradłam ich – po prostu doszłam do wniosku, że na nie zasłużyłam. Wystallczy, że powiesz (napiszesz), a ja wskakuję do bllyki i jadę Cię odwiedzić. To seplenienie zrozumiesz po obejrzeniu scenki z księciem Schwarzenbergiem na filmiku, który wezmę ze sobą. Maria PS Chciałabym przyjechać, zanim stanę się celebrytką, żeby po drodze nie śledził mnie tłum paparazzich.

30.04. Zaczynam być celebrytką. Przy porannej przejażdżce konnej podjechałam na stację benzynową, żeby sprawdzić, czy „zwinięty” tysiąc koron wystarczy na wyjazd do Maksa. Powinien wystarczyć – o ile hyundai nie pali tyle co rolls–royce. Konie chyba za często się tam nie pojawiają, bo z przeszklonej budki wyszła kasjerka, by poinformować mnie, że podków nie prowadzą. Nagle zdębiała, zjechała wzrokiem na stojak z gazetami, gdzie honorowe miejsce zajmowała wczorajsza „Błyskawica”, i wyraziła obawę, czy nie przyjechałam oblać się benzyną i podpalić. Do zamku wracałam galopem. Lecz lawina turystów żądnych turystyki cmentarnej nie pojawiła się. Na Kostkę przybyła dziś tylko grupa dwunastu osób, przed którymi nie musiałam nawet udawać przybitej. Wracali ze ślubu albo z urodzin – sami nie byli pewni. Nie wiedzieli, jaki jest dzień tygodnia, a niektórzy mieli we włosach i w ubraniu słomę. Jeśli zgubią aparat, którym zrobiliśmy sobie grupowe zdjęcie przy wypchanej pandzie, z pewnością nie będą pamiętać, że w ogóle byli na Kostce. Według Milady to tylko cisza przed burzą, ponieważ jutro jest święto, ludzie nie idą do pracy, więc rzekomo czekają nas turystyczne żniwa. Inwazję muflonów przewiduje również Józef. Twierdzi, że zamiast obowiązkowej obecności w pochodzie pierwszomajowym teraz zdesperowani ludzie tułają się po zabytkach, żeby jakoś zabić wolny czas, na który nie mają żadnego pomysłu, zwłaszcza że wszystkie sklepy są

pozamykane. Józef sądzi, że bardzo pozytywny wpływ na uspokojenie zachodniej cywilizacji miałaby likwidacja świąt, wolnych sobót, płatnych urlopów i wszelkiego sprzętu ułatwiającego ludziom pracę. Chciałabym go zobaczyć, jak kosi kosą zboże lub wydobywa na szychcie węgiel kilofem. Po południu skubaliśmy gęsi, żeby zdesperowana populacja zachodniej cywilizacji przynajmniej nie było głodna. Pani Cicha poinformowała ojca, że za pracę w święto będzie chciała dopłatę „bo zawsze tak było”. Nie wiem, jak święta, ale dopłaty na pewno należałoby zlikwidować. Milada chciała, żebym włożyła jutro czarny golf Deniski, który zakryłby nieistniejący odcisk sznura na mojej szyi. Odebrałam to jako prowokację. W ubrania mojej guwernantki nie wcisnęłaby się nawet lalka Barbie. W ogóle nie mogę już jej znieść (Deniski – Barbie mi wisi). Ostatecznie uzgodniłyśmy, że wezmę palestyńską chustę, którą Milada dostała od księcia Schwarzenberga, gdy odchodziła z Orlika. Kiedy ćwiczyłam przed lustrem przybitą minę, w pewnej chwili zauważyłam niepokojące podobieństwo do żony Jasira Arafata.

01.05. – ŚWIĘTO PRACY Nie jestem w stanie zebrać myśli, a ponieważ nie chcę, żeby mój dzisiejszy wpis wyglądał jak dziennik Agenora Kostki, pod którym w jakiejś bitwie wybuchł koń, a on do śmierci nie był w stanie skonstruować zrozumiałego zdania, ograniczę się do przepisania wpisów z księgi gości: 

Ta powieszona dziewczyna okutana w palestyńską chustę wygląda jak żona Jasira Arafata.



Chcieliśmy zobaczyć żyrandol, na którym powiesiła się ta młoda hrabianka. Opryskliwy przewodnik powiedział nam, że urwał się razem z nią i rozbił się. Nie chcielibyście go naprawić? Zajmujemy się renowacją żyrandoli.



Żal mi Marii Kostki! Dlaczego nie zamkniecie jej gdzieś, zamiast kazać oprowadzać gości? Podczas całego zwiedzania wszyscy się na nią gapili i ciągle robili jej zdjęcia (tylko ja jedna nie!). Po godzinnym ataku fleszy biedulka nie potrafiła już mrugnąć oboma oczami jednocześnie.



Chciałam kupić kawałek sznura, na którym wisiała Maria Kostka. Kasjer powiedział mi, że jest do sprzedania jedynie w całości i podał horrendalną cenę. Gdybyście pocięli go na kawałki, zarobilibyście dużo więcej. Pomyślcie o tym!



Mario, nie załamuj się. Następnym razem się uda!



Skąd wytrzasnęliście tę „superpsycho” guwernantkę? Po piętnastu minutach musiałem przerwać zwiedzanie, bo żona dostała migreny. Nie dziwię się, że hrabianka Maria chciała popełnić samobójstwo.



Pieczecie wyśmienite gęsi! Może warto by trochę ograniczyć tłuszcz, ale ja mam wycięty woreczek żółciowy, więc mnie on nie przeszkadza.



Ładnie wychowaliście tę swoją hrabianeczkę! Kiedy grzecznie (!) poprosiłam o podpis na koszulce z jej podobizną, którą z sympatii do niej kupiłam i od razu włożyłam, mimo że noszę rozmiar XL, a wy mieliście już tylko S, odszczeknęła, że wielorybów nie podpisuje!!! Niesłychane!!! Ostatnia arystokratka? Gówno prawda! Pierwsza smarkula!!! Po tym incydencie chciałam oddać koszulkę, ale kasjer odmówił jej przyjęcia, bo rzekomo „zaczęły puszczać szwy”. Ja tego tak nie zostawię!



Wiecie, że wasza kucharka po kryjomu pije? Zanim zdążyliśmy zjeść gęś (pyszna, choć trochę tłusta), wydoiła kubek orzechówki. Ta baba musi mieć przeżarte wnętrzności. Kiedy tylko sobie golnęła, zawsze zabrzęczało w niej coś identycznie jak w tym waszym zegarze z wahadłem.



Język hrabiny Kostki (matki tej powieszonej) jest tragiczny! Czy to nie jest siostra Schwarzenberga?



Wasza koza ze złamanym rogiem ugryzła mojego syna. Spodziewajcie się pozwu.



Widziałem i chętnie zeznam, że ten mały gnojek wpychał tej kozie kij do oka. Mój adres…



Mario, życie warto przeżyć! Uwierz mi, też próbowałem kiedyś popełnić samobójstwo – trzy razy.



Przewodniczka twierdziła, że w poprzednim życiu była cesarzową Sissi, a w obecnym wyjdzie za księcia Harry’ego i zostanie królową Anglii. Gratuluję!



Jestem wiceprzewodniczącym czeskiego fanklubu serialu Star Trek – wasz ogrodnik wygląda jak pan Spock. Właściwie nie miałem pewności, czy to nie jest Leonard Nimoy (aktor, który go gra) we własnej osobie. Kiedy zaprosiłem go na nasz zjazd, powiedział, że za prozak przyjedzie nawet z bandą Klingonów. Może moglibyście wysłać go na odwyk? Klingonów mamy pod dostatkiem.

02.05. Kolejne wpisy z księgi gości: 

Sprzedawanie pociętego wisielczego sznura jest niesmaczne!!! Szczególnie jeśli za pięć centymetrów chcecie 500 koron!!!



Kostka jest siedliskiem negatywnej energii! Kiedy zaproponowałyśmy przewodnikowi oczyszczenie jej za pomocą białej magii, zszokował nas stwierdzeniem, że „takie cwane czarownice przywożono na Kostkę w kajdanach i jako heretyczki odprawiano pod postacią dymu”. Potem poradził nam, żebyśmy oszczędzały siły, bo skończymy w piekle, gdzie negatywnej energii będzie tyle, ile dusza zapragnie. Szok! Nie dziwcie się, kiedy wasza córka znów zadynda na sznurze.



Od dawna zajmuję się przeżyciami ludzi mających za sobą – jak to się mówi – powrót z drugiego brzegu. Kiedy zapytałem hrabianki Marii o kolor światła, które widzi każdy umierający, odpowiedziała: „Było czerwone jak pański nochal”. Po prostu skandal! A grzecznie czekałem dwie godziny, żeby dostać się do jej grupy i zjadłem koszmarnie tłustą gęś, mimo że jestem diabetykiem!!!



Jako babcia skazana na pilnowanie hiperaktywnego (kiedyś się mówiło: rozwydrzonego) wnuka chciałabym podziękować Marii za piękne popołudnie. Na pytanie mojego ciemiężyciela „Kiedy zdechniesz?” odpowiedziała z dużym refleksem: „Teraz… a ciebie zabiorę ze sobą”. Następnie zaciągnęła go przed wielki kominek i spuściła ten manekin wisielca. Po raz pierwszy, od kiedy mój wnuk się urodził (a ma pięć lat), mogłam spokojnie zjeść obiad. Mam tylko nadzieję, że ten szok utrzyma się przynajmniej do czasu, kiedy oddam go rodzicom. Na razie wciąż wygląda jak autyk. Jeszcze raz dziękuję!



Pomysł z oswojonym szopem praczem, który udaje, że jest wypchany, a potem nagle wstaje i wychodzi, jest doskonały!



To jest kot, a nie szop, ośle! Chyba wstrzykiwałeś sobie sterydy. Ale pomysł rzeczywiście świetny. Nasze dzieci do końca zwiedzania nie ruszyły się od nas na krok (na Orliku zwiały już w pierwszym pomieszczeniu i szukaliśmy ich do wieczora).



Wasze dogi obsikały, pośliniły, a może i zaciążyły naszą suczkę pekińczyka. Dlaczego ich nie zamkniecie?



Jestem ortopedą, nie psychiatrą, ale ten homunkulus, którego zatrudniacie jako guwernantkę, bierze tych leków albo za dużo, albo za mało. Psycho!



Przy powieszeniu (między innymi) umierają komórki mózgowe. Jesteście pewni, że przez jakiś czas nie wisiała również ta wasza „super” guwernantka?



Jakaś baba w toalecie odwinęła całą rolkę papieru toaletowego, a potem ten kłębek wcisnęła sobie do torebki.



Kiedy zwróciliśmy panu hrabiemu uwagę, że w toaletach nie ma papieru, powiedział, że trzeba było przywieźć sobie swój. Chyba nie myślicie poważnie!



Milado, bez Ciebie jest na Orliku wspaniale! Książę przestał się jąkać, a wśród pracowników gwałtownie spadło zużycie lexaurinu i rohypnolu. Przewodniczka z Orlika.



Słyszeliście o karcie dań, w której pojawia się też coś oprócz pieczonej gęsi? Chyba nie! Kiedy chcieliśmy zamówić sobie na obiad jakąś sałatkę, wasza kucharka, na marginesie dodam, że wstawiona, zareagowała tak: „Sałata? Jesteście ślimakami, czy co?”. Nikt nigdy nas tak nie potraktował!!!

03.05. Rano Właśnie zakończył się poranny apel. Ze skutkiem natychmiastowym Milada zakazała używania wulgarnych słów. Oprócz moich ciągłych próśb skłonił ją do tego wczorajszy wpis w księdze gości: Zwiedziliśmy już wiele zamków, ale tak wulgarnego personelu nie mają nawet na Orliku. Czy u was wybuchła epidemia zespołu Tourette’a? Przekleństw wysłuchaliśmy kolejno w kasie od hrabiego, od kucharki, od kasztelana, od dziwnego faceta z siatką na głowie (ogrodnika?) oraz od przewodniczki, która łyżkę do butów nazwała „super ojebką”. Za każde wulgarne słowo jego autor będzie musiał zapłacić pięćdziesiąt koron, a zebrana kwota zostanie pod koniec roku przeznaczona na cele charytatywne. Ojciec nie tylko wyraził zgodę, ale zaproponował zwiększenie kary do stu koron z tym, że pieniądze trafią do niego, ponieważ jest biedniejszy niż bezdomni z całego świata razem wzięci. Największy biedak pod słońcem bez wątpienia błyskawicznie policzył, że w ten elegancki sposób mogłaby do niego wrócić większość środków, które musi co miesiąc przekazywać pracownikom w formie wypłaty. Na szczęście Milada upierała się przy swojej propozycji, więc będziemy płacić po pięćdziesiąt koron, a na Boże Narodzenie kupimy prezenty do jakiegoś domu dziecka. Na ogłoszenie moratorium pani Cicha zareagowała stwierdzeniem, żebyśmy pocałowali się w d… (– 50 koron). Na pytanie Józefa, czy będziemy chodzić z włączonym dyktafonem, czy może każdemu zostanie przydzielony osobisty konfident, Milada odparła, że na kontrolę ma swoje sposoby. Sklonuje się, czy wypije jakąś bajkową miksturę wyostrzającą słuch do poziomu Supermana? Wulgarne słowa bardzo mi przeszkadzają, ale kablować nie zamierzam, ponieważ to jest niearystokratyczne. Wieczorem Pani Cicha: –850 koron Józef: –700 koron Pan Spock: –450 koron Deniska: –150 koron ( 3 x super ojebka)

Ojciec: –600 koron Matka: –250 koron (3 x fuck, 2 x motherfucker) Ja!: –50 koron („bo jesteś idiotą”)

04.05. Pani Cicha: –1450 koron Józef: –850 koron Pan Spock: –750 koron Deniska: –350 koron ( 7 x super ojebka) Ojciec: –1300 koron Matka: –550 koron (8 x fuck, 3 x motherfucker) Ja!: –150 koron (2 x idiota, 1 x debil) Po przeczytaniu powyższego zestawienia pani Cicha oświadczyła, że to pier... i idzie sprzątać do domu starców, gdzie nikt jej nie będzie jeb... za to, „że mówi“. Wspomniała też o księciu Schwarzenbergu, który klnie jak szewc, a jakoś nikt go za to do ch... nie kasuje. Milada uznała, że rzeczywiście w tym tempie sieroty z domu dziecka mogłyby sobie pod koniec roku kupić Disneyland, a potem uzgodniła z ojcem, że wulgarne słowa będziemy wszyscy mówić w duchu. Nie jestem przekonana, czy to się uda. Pani Cicha na nowe zasady zareagowała okrzykiem: No chyba was poj...

05.05. Jutro przyjedzie do nas jakiś klient Bendy, który zbił zawrotną fortunę na sprzedaży broni wycofanej z armii, kupił sobie zamek i pragnie poznać prawdziwą szlachtę. Ojciec już nie może się go doczekać, ponieważ magnat zbrojeniowy nam za spotkanie zapłaci. Będzie to z pewnością niezła sumka. Kiedy tylko ojciec skończył rozmawiać z Bendą, zaczął podśpiewywać sobie Świat jest wspaniały, różowy, beżowy i co chwilę wyglądał na dziedziniec, jakby gość miał przyjechać dzień wcześniej. Nocować będzie w apartamencie Himmlera – z tym że zamiast portretu Himmlera powiesiliśmy obraz Bitwa w kotlinie, a w łazience kafelki ze swastyką pan Spock zakleił fototapetą Zachód słońca na Karaibach, ponieważ magnat handluje między innymi z Izraelem, więc noc spędzona wśród symboli nazistowskich mogłaby zepsuć mu reputację, szczególnie jeśli jest obserwowany przez Mossad. Dzięki tej wizycie nie muszę już też nosić chusty palestyńskiej. Dość skomplikowane było ułożenie menu. Magnat jest cukrzykiem i żółciowcem, co wyklucza jakiekolwiek dania wywodzące się z zabytkowej książki kucharskiej, według której gotuje pani

Cicha. Lista składników wszystkich potraw z tej książki zaczyna się od słowa smalec. Długo wyglądało na to, że będzie jadł to, co moja anorektyczna guwernantka, czyli sparzone otręby, ale potem pani Cicha przypomniała sobie o szpinaku. Po wyciągnięciu około piętnastu gęsi we wnętrznościach zamrażarki pojawiła się zielona kula, której podanie ojciec natychmiast odrzucił, bo przecież nie będzie serwować „jakiegoś łopianu z epoki lodowcowej”. Milada uspokajała nas tym, że handlarza bronią nie interesuje jedzenie, a jeśli będzie mógł pokonwersować z przedstawicielami starej arystokracji, która tak go fascynuje, spokojnie zje choćby oślinione papcie dla zwiedzających. Chyba wie, o czym mówi, ponieważ jego wizytę zaliczyła też w służbie na Orliku. Wprawdzie podczas tamtego spotkania podano dietetyczne specjały, ale książę Schwarzenberg zasnął już przy aperitifie i miast wzniosłych myśli obiadowi towarzyszyło wyłącznie chrapanie, więc magnat wyjeżdżał dość rozczarowany, szczególnie że ta sama sytuacja powtórzyła się również podczas kolacji, przy której śpiący książę na dodatek spadł z krzesła. Lecz nie obudził się nawet wtedy. Dlatego Milada zakazała nam spożywania prozaku podczas całej wizyty. – A więc jakim przysmakiem go uraczymy? Rosołem z bukwicy czy mielonymi ze stokrotek? - zapytała pani Cicha. – Tofu z kumysem – odpowiedziała Milada. Pani Cicha spojrzała na nas, jakby chciała się upewnić, że nie chodzi o halucynację słuchową, a potem zapytała zdziwiona: – A co to jest? Jakieś kamienie? Po wyjaśnieniu Milady, że chodzi o soję i mleko klaczy, pani Cicha odparła: – Dzieci w Afryce nie mają co jeść, a Schwarzenberg sobie w najlepsze doi konie. Potem dodała jeszcze, że niedługo przyjdzie wojna, i łyknęła sobie orzechówki. Na koniec podziękowała Bogu, że nasze wypożyczone konie to ogiery, więc dojenie raczej nie wchodzi w grę, chociaż towarzysze kołchoźnicy w Związku Radzieckim w latach pięćdziesiątych rozdoili kozła. Magnat dostanie suche ziemniaki i kozi ser. Nam pani Cicha upiecze gęś.

06.05. Handlarz bronią jest całkiem przyjemnym człowiekiem – jeśli zapomnieć o tym, że sprzedaje semtex i miny przeciwpiechotne, a jego osobisty ochroniarz wygląda jak Tatar na fresku w sali głównej. Mimo iż jest bajkowo bogaty i ma nawet własny odrzutowiec, do szczęścia z nieznanych przyczyn brakuje mu tytułu szlacheckiego.

O jego nadanie zwrócił się już do wszystkich europejskich przywódców, ale nie odpowiedział mu nikt oprócz hiszpańskiego króla, który nazwał go niebezpiecznym arogantem, ponieważ do klientów magnata należą między innymi baskijscy terroryści, którzy kupują u niego jak w Kauflandzie. Książę Schwarzenberg wprawdzie mógłby się za nim wstawić u Elżbiety II, ale zgodnie z rodową tradycją handlarz musiałby służyć mu przez dwa lata jako paź. O opętaniu chęcią zdobycia tytułu szlacheckiego świadczy to, że na dwuletnią służbę magnat się zgodził, choć do tradycyjnych zajęć pazia należy u Schwarzenbergów czyszczenie butów i fajki, nie mówiąc już o pełnieniu całonocnej straży przed sypialnią Jego Wysokości. Ten sposób znalezienia się wśród wysoko urodzonych odrzuciła żona handlarza, kiedy dowiedziała się, że musiałby też próbować jedzenia, czy nie jest zatrute. Przy znanej skłonności księcia do kiełbas bawarskich z peperoni i chrzanem służba zakończyłaby się przede wszystkim atakiem woreczka żółciowego. Zresztą podczas naszej kolacji żona ze słowami „zapomnij o tym” walnęła handlarza po rękach, kiedy sięgał po gęsie wątróbki pływające w tłuszczu. Zanim pozwoliła mu spróbować kawałek gęsiego uda, kazała sobie pokazać, że mąż ma przy sobie całe opakowanie leków na wypadek ataku woreczka żółciowego. Przy kolacji oglądaliśmy album fotografii z ich zamkowej posiadłości, która nazywa się Chatka, choć jest wielka jak Pałac Buckingham. Kiedy przeglądaliśmy zdjęcia, handlarz bronią zwierzył się nam zawstydzony, że bez tytułu szlacheckiego czuje się tam dziwnie. Myślę, że może to być spowodowane również tym, że zamku strzegą uzbrojeni mężczyźni w kominiarkach, a we wszystkich drzwiach wbudowane są bramki bezpieczeństwa. Oczywiście cały obiekt i przyległy stuhektarowy park są niedostępne dla zwiedzających, a do ewentualnych ciekawskich strzela się bez ostrzeżenia. Milada powiedziała Józefowi, że na pewno by mu się tam spodobało – również dlatego, że do atrybutów tamtejszego kasztelana oprócz kluczy należy też rewolwer. Józef przytaknął, że zamek bez muflonów oznacza powrót do pierwotnego porządku świata, niemniej nie może sobie wyobrazić, że w kamizelce kuloodpornej musiałby chodzić nawet do toalety. Następnie zapytał magnata, czy już kiedyś udało mu się wymówić swoje nazwisko i nazwę siedziby bez roześmiania się. Magnat nazywa się bowiem Wiewiórka, a połączenie wyrazowe Wiewiórka z Chatki naprawdę bardziej niż tytuł szlachecki przypomina tytuł książki dla dzieci. Ojciec, który od Wiewiórki z Chatki zainkasował już pieniądze za spotkanie, uspokajał go tym, że Kołowrót, Zając z Hazmburka czy Udyrcki z Udyrka też nie brzmią zbyt wyniośle, mimo że chodzi o stare czeskie rody. Starając się załagodzić powstały zgrzyt ojciec zapytał przyszłego arystokraty, czy myślał już o swoim herbie.

– Niech mi pan nawet o tym nie przypomina - odparł magnat Wiewiórka i niemal płaczliwie dodał: – Wynająłem heraldyka, który pracuje dla Windsorów i innych rodzin królewskich. Kosztowało mnie to majątek. Zrobił dla mnie herb, ponoć bardzo wymowny, i umieścił w nim wiewiórkę. A wie pan, jak ten herb skomentował książę Schwarzenberg? Llany Julek, chłopie, po coś tam wciskał jakiegoś zabiedzonego lludego kota, któlly na dodatek stoi na dwóch łapach? Józef, znany z taktu i empatii na poziomie Czyngis–chana, stwierdził, że wiewiórka pasuje w najlepszym razie do odznaki harcerskiej, a magnatowi poddał pomysł herbu z kałasznikowem i hasłem WIERNOŚĆ I SIŁA. Wiewiórka bez większego przekonania powiedział, że swojego nazwiska się nie wstydzi, i dodał, że zaproponowane hasło mu się podoba. Józef doradził mu jeszcze, żeby nie próbował połączyć WIERNOŚCI I SIŁY z obrazkiem wiewiórki. Po małżonkach z Chatki widać było jakieś rosnące rozczarowanie. Od razu po przyjeździe wyjawili nam, że przyjechali wchłonąć atmosferę prawdziwego arystokratycznego zamku wraz z jego odwiecznymi tradycjami oraz dystyngowanym i usłużnym personelem. Natomiast my zaoferowaliśmy im socjopatycznego kasztelana, ogrodnika grającego na fortepianie z siateczką na włosach, kucharkę, która na temat koziego sera stwierdziła, że „śmierdzi jak stara pierzyna” oraz guwernantkę, która zdjęcie łysego kamerdynera magnata, pozującego we fraku i rękawicach z jeleniej skóry, skomentowała czarującym psycho. Prym w dystynkcji i usłużności wiodła więc wyłącznie Milada, lecz nawet ona musiała czasami zdecydowanie wchodzić ojcu w słowo, co u państwa Wiewiórków skutkowało uniesionymi ze zdziwienia brwiami. Trzeba dodać, że podczas rozmowy ojciec z dowolnego tematu potrafił płynnie przejść na swoją litanię o największym biedaku w dziejach rodu. Tocząca się w języku angielskim konwersacja matki z panią Wiewiórką rozpoczęła się od skargi na lenistwo naszych duchów, kolejną poruszoną kwestią była kiepska jakość potraw podawanych na pokładzie królewskiego samolotu, która uniemożliwiła spotkanie z księżną Dianą, a cała rozmowa zakończyła się niezwykle szokującą informacją, że matka listownie zaprosiła lady Di z oboma książętami na Kostkę. Po usłyszeniu tej nowinki musiałam wyjść, by opłukać sobie twarz zimną wodą. Oprowadzenia po zamku i wykładu na temat historii rodowej podjęłam się dobrowolnie sama, ponieważ wyczułam, że towarzystwo Józefa jest niepożądane. Przed naszym drzewem genealogicznym w sali głównej pan Wiewiórka westchnął, że wszyscy jego przodkowie aż do czternastego wieku należeli do wiejskiej biedoty, a o arystokrację ich rodzina otarła się jedynie za pośrednictwem weterana wojny trzydziestoletniej, który pracował na dworze Kinskich jako bębniarz.

Ojciec później oświadczył, że ze stanem konta Wiewiórki mógłby spokojnie bębnić u Kinskich od rana do nocy. W sali ślubów znanej głównie dzięki Helence Vondraczkowej małżeństwo magnatów wpadło w zachwyt, ponieważ najpopularniejsza czeska piosenkarka jest ich koleżanką, spędza z nimi urlopy i śpiewa na przyjęciach urodzinowych ich dzieci. Śpiewała nawet na pogrzebie matki Wiewiórki – z pewnością coś innego niż Świat jest cudowny, beżowy, różowy. Pani Wiewiórka sfotografowała wszystkie eksponaty łącznie z nadgryzionym kawałkiem ciasta, zabrudzoną chusteczką i gwiazdą szeryfa, którą zgubił wtedy na Kostce wschodnioniemiecki kowboj Dean Reed. Następnie pani Wiewiórka zapewniła nas, że Helenka na pewno będzie chciała zwiedzić ekspozycję z własnego ślubu. Jeśli naprawdę tak się stanie, z uwagi na Józefa mam nadzieję, że uprzedzi nas o swoim przyjeździe. Obawiam się, że jeśli Józef bez ostrzeżenia znów zobaczyłby Helenkę Vondraczkową we własnej osobie, pękłyby mu rogówki. Helenka weźmie też udział w jesiennym polowaniu na lisa, który planuje dla czeskiej szlachty zorganizować Wiewiórka i na który my również zostaliśmy zaproszeni. Na jutro zaplanowana jest wycieczka konna. Kiedy Wiewiórka z Chatki zobaczy ojca w siodle (o ile uda mu się tam wdrapać), prawdopodobnie swoje zaproszenie odwoła.

07.05. Wprawdzie Wiewiórka z Chatki zaproszenia na polowanie nie odwołał, ale po dzisiejszym dniu prawdopodobnie doszedł do wniosku, że będzie musiał załatwić ojcu jakiegoś sparaliżowanego lisa. Owszem, na siodło ojciec się wdrapał. Nie odważyłabym się użyć słowa wsiadł, ponieważ został tam przez Józefa, pana Spocka i Miladę de facto wniesiony. Natomiast matka, pobudzona pełnym podziwu stwierdzeniem pani Wiewiórki: „Wygląda pani jak księżna Diana”, po którym bez wątpienia dosiadłaby nawet brontozaura, wskoczyła na konia z prędkością dla ludzkiego oka prawie niezauważalną. Poprzecierane biczyki państwa Wiewiórków zdradzały, że jazdę konną uprawiają bardzo często – podobnie jak wspomniany wczoraj golf czy strzelanie do asfaltowych gołębi. W końcu ruszyli. Zesztywniały ze strachu ojciec kołysał się jak manekin ubrany w strój dżokeja. I taki miał też kolor twarzy. Szli w tempie pustynnej karawany. Po dwudziestu minutach wciąż widziałam ich z okna. Zegar wybił właśnie jedenastą, a ja wychodziłam ze swoją grupą z grobowca, kiedy na dziedzińcu pojawił się rżący koń. Jego widok był niepokojący tym bardziej, że w prawym strzemieniu dyndał but jeździecki ojca.

Po godzinie na dziedzińcu pojawił się ojciec. Wyglądał jak duch wracający z bitwy lub z walki ze stadem lwów. Twarz i ręce miał pokryte krwawymi szramami. Jego bryczesy i kamizelka były porwane, jakby właśnie wyszły z niszczarki. Podeszwa w lewym bucie ledwo się trzymała. Gwarni turyści czekający na zwiedzanie umilkli i instynktownie uformowali zwartą grupę. W doskonałej ciszy, zakłócanej jedynie uderzeniami odklejonej podeszwy o bruk, zmasakrowany ojciec doczłapał do kuchni, łokciem nacisnął klamkę, kolanem otworzył drzwi i zniknął wewnątrz. Gdzieś w parku zabrzmiało beczenie owcy. Ogólne osłupienie opadło dopiero po pytaniu małego chłopca: – Czy to był diabeł? – i odpowiedzi jego matki: – Nie wiem. Przerażonych turystów oddałam Denisce i poszłam do kuchni upewnić się, czy nie brałam udziału w zbiorowej halucynacji. Nie brałam. Zakrwawiony ojciec pił orzechówkę prosto z butelki, więc przypominał trębacza na polu bitwy. Kiedy już wszystko wytrąbił, oświadczył, że „tego gnoja zabije” i otworzył następną butelkę. Tym gnojem był koń. Najpierw ośmieszał ojca głośnymi wiatrami, które według słów ojca głośnością przypominały darcie namiotu. Potem ta „pierdząca wersalka” z nieznanych przyczyn wystartowała galopem do lasu i zaczęła przedzierać się przez gęste robinie akacjowe, których grube kolce po chwili zrzuciły ojca z siodła, a następnie unieruchomiły „jak rusałkę admirała w witrynie entomologicznej”. Podobno kiedy wreszcie udało mu się wygramolić na wolną przestrzeń, wyglądał jak olbrzymia poduszka na igły. Po dwóch godzinach na dziedzińcu pojawili się Wiewiórkowie i matka, która już przy zsiadaniu z konia zdradziła mi ściśle tajną informację, że w jesiennym polowaniu na lisa prawdopodobnie weźmie udział również księżna Diana. Wiewiórka już ustala szczegóły z jej księgowym. Obdartemu ojcu zamiast kilku słów pocieszenia czy współczucia oświadczyła głosem niecierpiącym sprzeciwu, że od teraz osobiście będzie nadzorować jego codzienne treningi, żeby nie musiała przedstawiać Dianie małżonka jako dżokejskiego klauna. Ojciec nawet na nią nie spojrzał i napił się orzechówki. Zakłopotani Wiewiórkowie zaczęli się tłumaczyć, że chcieli natychmiast popędzić ojcu na pomoc, ale matka powstrzymała ich zapewnieniem, że jeździec i koń na Kostkę trafią – razem lub osobno. Wiewiórka z Chatki starał się podnieść ojca na duchu opowieścią o księciu Schwarzenbergu, który podobno na przejażdżce wypadł nawet z karety. Po bardzo pośpiesznym i dyskretnym odjeździe Wiewiórków – właściwie można by powiedzieć, że po prostu się ulotnili – ojca pocieszył również Józef, kiedy stwierdził, że jeśli na początku polowania zamiast tradycyjnego hejnału Helenka Vondraczkowa zaśpiewa Słodkie złudzenie, nie trzeba będzie na lisa polować, ponieważ podda się dobrowolnie.

Zaraz będzie północ, a ojciec wciąż z bolesnym sykiem chodzi po swoim pokoju. Noc spędzi chyba na stojąco.

08.05. Ponieważ dziś jest Dzień Zwycięstwa Nad Nazistowskimi Niemcami, na kafelkach ze swastyką zostawiliśmy tapetę Zachód słońca na Karaibach, portretu Himmlera też nie odwiesiliśmy na ścianę, choć Józef twierdzi, że większość Czechów i tak nie wie, jakie święto obchodzi. Nie potrafię ocenić, czy naprawdę większość, ale mojej guwernantce ten dzień kojarzy się z tym, że „skończyła się jakaś wojna”. Jej i tak mizerna znajomość historii została dodatkowo naznaczona grupą anarchistyczną, do której przez jakiś czas należała, więc w jej opinii wojnę wywołali Amerykanie „zrzuceniem bomby atomowej na Wietnam”. Józef zauważył, że jej rodzice najwyraźniej znajdowali się bardzo blisko epicentrum wybuchu. W ogóle Józef był wyjątkowo podrażniony, ponieważ ludzie, którzy mieli dzień wolny, znów nie mieli pomysłu, jak spędzić czas i sporo z nich wybrało się na Kostkę. Popołudniowe oprowadzanie w wykonaniu naszego kasztelana wyglądało tak, że na początku wybrał sobie jakiegoś inteligentniejszego turystę, wcisnął mu do ręki tekst wykładu przewodnika i gestem nakazał mu, żeby czytał. Osobliwy sposób zwiedzania wieńczył tym, że przy opisie ślubu Helenki Vondraczkowej zatykał sobie uszy. Zdezorientowani goście po opuszczeniu zamku zastanawiali się, czy nasz przewodnik jest niemy od urodzenia, czy też chodzi o chorobę zawodową. Równie tajemnicze wrażenie wywierał na turystach podrapany ojciec. Siedział w kasie na prążkowanej poduszce z gęsiego pierza i przy każdym najmniejszym ruchu syczał z bólu. Jednej pani, która odważyła się zapytać, co mu jest, odpowiedział, że upadł na jeżozwierza.

12.05. Drogi Maksie, owszem, ten tysiąc koron na benzynę wciąż mam – jak to określiłeś – zbunkrowany. Tak naprawdę leży zrolowany w prawym nozdrzu wypchanego kucyka, z którym dzielę pokój. Jeśli więc wypełniłaby się rodzinna klątwa, a ja bym umarła, wyciągnij go stamtąd – nikt inny o nim nie wie. Jako katoliczka oczywiście jestem pogodzona z tym, że nie znamy dnia ani godziny, kiedy Pan Bóg wezwie nas do siebie, niemniej śmierci się w najbliższym czasie nie spodziewam, choć w zeszłym tygodniu miałam stan przedzawałowy. Moja anorektyczna guwernantka pomagała mi w sprzątaniu i przed portretem praprababci Antoniny stwierdziła, że jestem do niej podobna. Serce zaczęło mi walić i z froterką nastawioną na najwyższe obroty przypatrywałam się obrazowi tak długo, że froterka wyszlifowała w parkiecie

wgłębienie. Antonina chorowała na wodobrzusze i wygląda jak hipopotam w sukni. Jej pokojówka ma w dzienniku zapis: „Miłościwa pani wyszła dziś z pokoju razem z futryną”. Skoro przeżyłam ten komplement, niestraszne by mi było chyba również pogrzebanie żywcem czy wybuch, czyli przyczyny zgonu moich straszących imienniczek. A o raku nie myślę, choć pan Spock twierdzi, że „człowieka kilka dni pobolewa ręka, a na rentgenie mówią mu, że w kupie trzymają go już tylko przerzuty”. Ale pan Spock zaczyna się obawiać raka po każdym kichnięciu. Nie wiesz przypadkiem, czy matka Deniski kontynuuje już swoją podróż dookoła świata, czy też wciąż jest na Sri Lance zakładniczką Tamilskich Tygrysów? Podejrzewam, że jej losem przejmuję się tylko ja. Czasem nawet się za nią modlę, chociaż Deniska wciąż twierdzi, że z tą starą ropuchą (nowym mężem matki) nie zamieszka nigdy. Gdybym znała adres do dżungli, napisałabym Tamilskim Tygrysom, żeby wypuścili matkę, a ropuchę sobie zostawili. Ale wracając do Twojego pytania o ten tysiąc koron – chciałbyś go pożyczyć, czy może była to tylko zachęta, żebym zatankowała i przyjechała z wizytą? Jeśli to pierwsze – z przyjemnością wyślę Ci pieniądze w kolejnym liście, lecz jeśli miałeś na myśli ten wiele razy obiecywany przyjazd, muszę Ci niestety powiedzieć, że banknot jeszcze przez jakiś czas pozostanie w nozdrzach kucyka. A to dlatego, że Milada odwołała poniedziałek jako dzień zamknięty dla turystów, więc nie mam kiedy wydostać się z Kostki – chyba że umiałabym się teleportować lub miałabym auto na napęd rakietowy jak Batman. Likwidację tzw. niebieskich poniedziałków Milada uzasadniła rozpoczynającym się właśnie okresem wycieczek szkolnych, których musimy „załatwić” jak najwięcej, tak jak rolnicy podczas żniw nie odpoczywają i koszą nawet w nocy, dopóki nie zbiorą wszystkiego. Nie znam jeszcze wszystkich czeskich zwyczajów, ale mam nadzieję, że wycieczki szkolne nie będą przyjeżdżać o północy. Oprócz zamku otwartego przez siedem dni w tygodniu Milada chce zwabić turystów specjalnymi atrakcjami. Napisała już kilka scenariuszy zwiedzania i rozesłała mnóstwo ulotek. Ojciec będzie królem, matka królową, ja królewną, Deniska w swojej ulubionej zbroi będzie straszyć w katakumbach, pani Cicha ma się zmienić w moją piastunkę, pan Spock pozostanie śpiewającym ogrodnikiem, a Józefowi została przydzielona rola doradcy króla. W pierwszej kolejności Józef doradził ojcu, by zamurować Miladę w katakumbach. Następnie pouczył nas, że poniedziałek jako dzień zamknięty dla zwiedzających został ustanowiony przez Boga już przy stworzeniu świata i tylko przez niedbałość Mojżesza to boskie rozporządzenie nie znalazło się wśród przykazań. Potem poprosił króla o zamówienie azbestowych skafandrów, ponieważ już wkrótce na Kostkę zacznie spadać z nieba ogień i siarka jak na starotestamentową Sodomę i Gomorę. Bardzo zirytowany król odpowiedział, że w przypadku sabotowania „polowań na

wycieczki szkolne” Józef rzeczywiście zmierzy się z ogniem – tyle że nie z nieba, a w piecu zamkowej szklarni, do którego zostanie wrzucony bez żadnych skrupułów. Potem Józef udał się do kaplicy i przez cały wieczór głośno odmawiał psalmy. Kiedy o dziesiątej wieczorem wracałam z łazienki, modlił się: Zmiłuj się nade mną, Boże, bo czyha na mnie człowiek, uciska mnie w nieustannej walce. Chyba zmówił wszystkie sto pięćdziesiąt psalmów, ponieważ do rana ochrypł. Lecz Pan Bóg się nad nim nie zmiłował i człowiek wciąż go uciska. Dziś mieliśmy przymiarkę kostiumów. Milada w jakimś ataku kreatywności zestawiła z kupki historycznych ubrań kreacje tak fantastyczne, że dosłownie oczy wychodzą. Królewski kostium ojca to coś między Ludwikiem XIV i Elvisem podczas koncertu na Hawajach. Na wypadek, gdybyś tego koncertu nie widział, dodam, że Elvis miał na sobie tyle świecidełek, że wyglądał jak wielka wędkarska błystka. Matka jako królowa sprawiała wrażenie, że właśnie zeszła ze sceny operowej, a Józef mógłby spokojnie zagrać w Trzech muszkieterach. Pani Cicha w skrzydlatym białym czepku z pewnością spodoba się dzieciom, nie wiem tylko, czy dystyngowana piastunka powinna mówić „Cholera, pocę się w tym jak szczur”. Pan Spock się przebierać nie musi, ponieważ jego strój roboczy jest bez wątpienia ponadczasowy i z wyjątkiem starożytnego Egiptu wpisuje się w każdą epokę. Deniska chodzi w zbroi na co dzień, więc musi tylko zejść do katakumb – co z mojego punktu widzenia stanowi największą korzyść naszych nowych ról. Podobno już wspominała, że będzie tam czasami nocować. Jeśli naprawdę do tego dojdzie, nie zdziwię się, jeśli po kilku dniach wybiegną stamtąd ci zamurowani rycerze, którzy według legendy wciąż szkodzą naszemu rodowi. Z uwagi na to, że jako królewna mam te tłumy dzieci witać na dziedzińcu na koniu, przydzielono mi dość wygodną i prostą suknię, która nawet zbytnio nie śmierdzi. Dopiero kiedy ją ściągnęłam, ujrzałam na lewej stronie wyhaftowaną metkę z napisem: hrabina Antonina. Owszem, nosiło ją to monstrum – oczywiście zanim zaczęła się w nim gromadzić woda. Mam nadzieję, że niczym się nie zaraziłam i że nie zacznę się zmieniać w bojler. Milada natrafiła też na skrzynię z perukami należącymi kiedyś przede wszystkim do hrabiny Karoliny, która chciała rozpalić w kuchennym piecu naftą, a powstały w wyniku tej próby płomień wydepilował ją tak dokładnie, że w drzewie genealogicznym ma przydomek Ogolona. Milada z uporem namawiała nas, żebyśmy je przymierzyli, a ze swojego planu zaprezentowania naszego dworu królewskiego jako dworu kudłaczy zrezygnowała dopiero po trafnej uwadze Józefa, że peruki w skrzyni się ruszają. Całe szczęście. Jeśli wyszlibyśmy w czymś takim do parku, wszystkie ptaki odleciałyby z powrotem do Afryki.

Jeśli chodzi o Twoją propozycję, że odwiedzisz mnie na Kostce – proszę nie rób tego. Gdybyś zobaczył mnie w „koronce” zrobionej przez pana Spocka z jakiejś części, która została mu po naprawie kosiarki i która wygląda jak sidła na wilki, chyba zapadłabym się pod ziemię ze wstydu. Do głowy będę ją chyba musiała przykręcać. Muszę kończyć – za chwilę zaczyna się nasza próba generalna. Z bajkowej Kostki pozdrawia królewna Maria

13.05. 08:55 Na dziedzińcu stoi pierwsza wycieczka szkolna. Dzieci zachowują się bardzo głośno. 09:00 Przyjeżdżam na koniu i staram się nie ruszać głową, żeby nie spadła mi koronka. 09:02 Jedna z nauczycielek odsyła mnie z powrotem, ponieważ troje dzieci jest w toalecie. 09:10 Jeszcze raz wjeżdżam na dziedziniec i znów z niego wyjeżdżam – do toalety poszły kolejne dzieci i nauczycielka. 09:15 Koń zaczyna się denerwować. 09:24 Ponownie wjeżdżam na dziedziniec. 09:25 Zdenerwowany koń gwałtownie się obraca, a mi spada z głowy koronka. 09:26 Dzieci z krzykiem rzucają się na koronkę, a jedna dziewczynka rozcina sobie o nią rękę. 09:27 Nauczycielka idzie ze zranioną dziewczynką do toalety. 09:28 Zdenerwowany koń zaczyna puszczać głośne wiatry. 09:29 Wszystkie dzieci krzyczą na konia „pierdzioch”.

09:30 Pierdzioch staje dęba. 09:35 Podczas przywiązywania w stajni pierdzioch staje mi na nodze – chyba specjalnie. 09:40 Ponownie wkładam koronkę. 09:41 Dzieci chóralnie informują mnie, że mam ją krzywo. 09:45 W opinii dzieci koronka wciąż jest krzywo. 09:50 Zaczyna mnie boleć noga, na którą nadepnął pierdzioch. 09:55 Nauczycielka wychodzi ze zranioną dziewczynką z toalety i obie informują mnie, że mam krzywo koronkę. 09:56 No i dobrze. 10:05 Przybiega zdenerwowana Milada i zagania nas do zamku. 10:10 Ból nogi się wzmaga. 10:15 Koronka znów spada i niemal amputuje mi lewe ucho. 10:20 Przekazuję dzieci Miladzie, bo na dziedzińcu stoi już kolejna wycieczka. 10:30 Siodłam drugiego konia, ponieważ pierdzioch złowieszczo rży i wierzga. 10:45 Wjeżdżam na dziedziniec, gdzie stoi tylko dwoje dzieci – reszta wraz z nauczycielkami jest w toalecie. 10:55 Drugi koń zaczyna się denerwować i nie chce ponownie wjechać na dziedziniec. 11:00

Kiedy wjeżdżam na dziedziniec, krzyczą wszystkie dzieci oprócz tych dwóch, które są w toalecie. 11:05 Koń staje dęba i rży złowieszczo. 11:10 Spada mi koronka i hebluje mi prawe ucho. 11:15 Albo dzieci przestały krzyczeć, albo przestałam je słyszeć. 11:20 Oprócz nadepniętej stopy zaczyna mnie niepokojąco boleć kolano. 11:30 Koń zrzucił mnie z siodła i pogalopował do stajni. 11:35 W głowie mi szumi, jakbym miała ją wciśniętą w olbrzymią muszlę. 11:45 Kuleję. 11:50 Na dziedzińcu pojawia się kolejna grupa dziecięcych wycieczkowiczów. 11:55 Ze stajni dobiega złowrogie rżenie i walenie kopytami w drewniane boksy. 12:00 Sytuacja się zagmatwała, ponieważ dzieci się wymieszały. 12:15 Nauczycielki z wymieszanych wycieczek nie potrafią ustalić, ile było dzieci w poszczególnych grupach. 12:20 Noga puchnie. 12:25 Nauczycielki kłócą się z powodu ilości dzieci. 12:30 Milada zabiera sto dzieci i dziesięć nauczycielek do zamku. 12:40 Ponownie wkładam koronkę.

12:45 Z katakumb wybiegają Olek i Leoś z podkulonymi ogonami. 12:46 Z katakumb wybiega grupa rozwrzeszczanych dzieci i goni psy. 12:50 Na dziedzińcu pojawia się kolejna wycieczka. 12:55 Na dziedzińcu pojawia się kolejna wycieczka. 12:56 Milada przynosi mi megafon. 12:59 Jakaś nauczycielka zwraca mi uwagę, że wszystkie toalety są zapchane. 13:05 Na dziedzińcu pojawia się kolejna wycieczka. 13:10 Deniska w zbroi czyści ręką zapchane toalety. 13:15 Przez dziedziniec przebiegają dwie owce, gęś i Leoś – goni je grupa dzieci. 13:20 Wkładam koronkę i mówię do megafonu. 13:30 Milada zabiera olbrzymią grupę dzieci do zamku. 13:40 Józef otwiera okno w salonie łowieckim. Najwyraźniej szykuje się do skoku. 13:45 Na dziedzińcu pojawia się kogut i dwoje dzieci. 13:46 Kogut wlatuje na dach stajni. 13:50 Gonitwa dwóch gęsi, pięciorga dzieci i nauczycielki – gęsi wlatują na dach stajni. 14:10 Grupka dzieci goni owcę – obserwuję, czy też wleci na dach stajni.

14:15 Z otwartego okna w salonie łowieckim wylatuje wypchana surykatka. 14:26 Na dziedzińcu gromadzi się olbrzymi ryczący tłum dzieci. 14:27 Wkładam koronkę. 14:35 Olbrzymi ryczący tłum dzieci opuszcza dziedziniec honorowy. 14:36 Przez megafon dziękuję im za przyjazd i życzę szczęśliwej podróży. 14:45 Przychodzi nauczycielka, brakuje jej dwójki dzieci. 14:50 Przychodzą dwie nauczycielki, którym brakuje czworga dzieci. 15:05 Brakuje już łącznie dziewięciorga dzieci. 15:20 Pięcioro dzieci zostało znalezionych w toalecie. 15:30 Kolejnych troje dzieci zostało znalezionych w pustej zagrodzie owiec. 15:50 Ostatnie dziecko zostało znalezione w grobowcu – żywe. 15:55 Część dzieci wraca do toalety. 16:10 Jedna dziewczynka informuje mnie, że mamy zapchane toalety. 16:15 Kuśtykam do kuchni. 16:20 Ojciec, matka, pani Cicha, pan Spock, Milada i Józef siedzą w milczeniu w kuchni. 16:30 Wciąż nikt się nie odezwał.

16:40 Przychodzi Deniska z wrzeszczącym dzieckiem, które znalazła w katakumbach. 16:41 Józef proponuje, żeby zaprowadzić je tam z powrotem. 16:50 Wszyscy się z nim zgadzamy. 16:55 Do kuchni wchodzą cztery przerażone nauczycielki i zabierają wrzeszczące dziecko. 17:00 Na dziedzińcu nauczycielki kłócą się, która z nich jest odpowiedzialna za zgubienie dziecka. 17:10 Część uczniów z grupy zaginionego dziecka wykorzystuje powrót na Kostkę na wizytę w toalecie. 17:20 Jedna z nauczycielek przychodzi powiedzieć nam, że toalety są zapchane. 17:40 Wciąż milczymy. 17:45 Ze stajni zleciały gęsi – kogut nie. 17:50 Ze stajni zleciał kogut. 17:52 Na dziedzińcu pojawiają się Olek, Leoś i gęsi - uważnie się rozglądają. 17:59 Pani Cicha zdejmuje czepek i otwiera orzechówkę. 18:05 Matka bierze dwa prozaki i popija je orzechówką. 18:30 W milczeniu wypiliśmy butelkę orzechówki. 18:50 Pomijając koszykarzy mam największą nogę na świecie. 18:55 Biorę prozak. 19:15

Modlę się, żebym do rana nie opuchła cała. 19:30 Usypiam i myślę o Antoninie, która sypiała w koszuli nocnej uszytej z kurtyny.

14.05. W nocy śniło mi się, że zmieniłam się w sterowiec. Po wczorajszym upadku z konia szum w mojej głowie zmienił się w wodospad Niagara. Noga do rana zsiniała i opuchła do wielkości stojącego w salonie myśliwskim stojaka na parasole, który został wykonany z nogi nosorożca. Nie byłam też do końca pewna, czy nie zrosły mi się palce. Pan Spock dodatkowo pocieszył mnie stwierdzeniem, że dokładnie taką nogę miał jego ojciec tuż przedtem, nim ucięli mu ją z powodu cukrzycy. Polecił mi odwiedzenie rentgena oraz zbadanie wydolności żył. Ponieważ na dziedziniec właśnie wchodziła pierwsza wycieczka szkolna, ojciec moją elefantiazę zdiagnozował jako zwyczajny siniec i uspokoił mnie, że zaraz to rozchodzę. Nie podzielałam jego optymizmu, szczególnie że na nogę włożyć mogłam tylko filcowy papeć o wielkości deski snowboardowej. Mój plan, czyli to, że dokuśtykam do stajni, wdrapię się na grzbiet konia i tam spędzę cały dzień, niestety spalił na panewce. Wrzeszczący tłum dzieci stał tuż obok stajni, z której dobiegało nawet nie tyle rżenie, co wściekły ryk. Towarzyszyło mu straszliwe dudnienie kopyt. Konie kopały wokół siebie z taką siłą, że podejrzewałam panią Cichą, czy zamiast owsa nie nasypała im do żłobu efedryny. Następnie powiedziałam dzieciom przez megafon, że koniki są chore. Kierowca autobusu, który przywiózł dzieci, wyznał mi potem, że w okresie wycieczek szkolnych cierpi na tę samą przypadłość co nasze konie, a w ostatnich latach musi się bardzo starać, by nie rozkopać własnego autobusu. W zeszłym roku podobno prawie wjechał razem z małymi wycieczkowiczami pod pociąg, bo pomyliły mu się gaz i hamulec. Chyba naprawdę nie jest z nim za dobrze, bo kiedy godzinę później wyjeżdżał z parkingu autobusem pełnym dzieci, miał na uszach takie wielkie tłumiące słuchawki, jakich używają pracownicy lotniskowca przy starcie odrzutowców. Ponieważ kręciło mi się w głowie i nie mogłam chodzić, musiałam witać szkolne wycieczki na stołeczku, którego pani Cicha używa do dojenia kóz. „Zwykłego sińca” nie tylko nie rozchodziłam, ale noga zaczęła przybierać kolor pogrzebowego katafalku. Toalety zapchały się już o wpół do dziesiątej rano, a potem jeszcze pięć razy. Deniska do ich czyszczenia nie ściąga już nawet żelaznej rękawicy.

15.05. Milada kazała przynieść dla mnie na dziedziniec hrabiowski fotel, ponieważ na stołeczku wyglądam jak uliczny muzykant. Rzeczywiście, tak jest wygodniej, ale nie mogę pozbyć się wrażenia, że przez niedopatrzenie zostawiła mnie tu firma od przeprowadzek. Konie wciąż nie nadają się do użytku. Udało im się wydostać ze swoich boksów i stoją odwrócone tyłkiem do drzwi stajni, żeby ewentualnego dziecięcego natręta posłać tylną nogą z powrotem na dziedziniec. Do środka wpuściły dziś tylko Olka i Leosia uciekających przed deszczem kamieni. Wolę nie pytać, jak przebiega zwiedzanie wewnątrz zamku – po odjeździe szkolnych wycieczek wszyscy oprowadzający wyglądają jak nurkowie dotknięci chorobą dekompresyjną po zbyt gwałtownym wynurzeniu. Pani Cicha ma chyba również halucynacje, ponieważ od czasu do czasu macha ręką, jakby kogoś odganiała.

16.05. Stajnia zmieniła się w Arkę Noego. Przed zalewem dzieci schroniły się w niej psy, owce, kosy i chyba też krety, ponieważ w parku już od kilku dni nie pojawił się żaden nowy kopiec. Kury i gęsi usadowiły się na dachu, a na ziemię zlatują dopiero po zmroku. Po południu na pokład wkroczyła również apatyczna Caryca po tym, jak jedna z wycieczek na polecenie nauczycielki ryknęła na nią chóralnie: „Kooo–teeecz–kuuu”. Dawno nie widziałam Carycy w tak szybkim biegu, choć z uwagi na jej otyłość ten ruch powinnam raczej nazwać turlaniem. Podejrzewam, że w najbliższych dniach do stajni pobiegną również wypchane zwierzęta z salonu myśliwskiego. Z wyjątkiem lisa, na którego grzbiet usiadło dziś pięcioro dzieci jednocześnie, a nogi wbiły mu się w tułów. Deniska podczas czyszczenia zapchanych toalet nie ściąga już nawet żelaznego hełmu.

20.05. W nocy śniło mi się, że ucięto mi nogę tak jak ojcu pana Spocka. Gdybym miała gwarancję, że po amputacji zostawią mnie w szpitalu do końca okresu wycieczkowego, być może rozważyłabym to rozwiązanie. Ale noga zaczyna wracać do pierwotnych rozmiarów. Dziś mogłam już włożyć mniejsze papcie.

21.05. Milada oświadczyła mi, że koniec z wylegiwaniem się w fotelu, ponieważ dzieci chcą oglądać ruchomą królewnę, a nie „leniwą lansiarę”. Słowa lansiara wprawdzie nie znam, ale raczej nie chodzi o komplement. Oprowadzania dzieci po zamku nieco się obawiam – na dziedzińcu ten

wrzask wsiąka w okolicę, ale w pomieszczeniach zamkniętych będzie z pewnością działać jak bomba akustyczna.

22.05. Najwyraźniej coś mi się stało z głową, ponieważ zadaję sobie następujące pytania:  Czy Józefowi zsiwiały włosy w nosie, czy wyłazi mu tamtędy wata, którą rano wepchnął sobie w olbrzymiej ilości do przewodów słuchowych?  Czy jeśli ktoś na moim pogrzebie zagra jednym palcem na fortepianie Panie Janie, niech pan wstanie, ożyję i uduszę go?  Czy to możliwe, że Helenka na zdjęciu przestała się uśmiechać?  Czy to normalne, że słyszę głosy dzieci, chociaż jest wpół do drugiej w nocy?  Czy skoro matka z zachwytem biła brawo każdemu z dwustuosobowej grupy, kto zagrał jednym palcem na pięciu klawiszach Panie Janie, niech pan wstanie, oznacza to, że jest kosmitką?  Czy to możliwe, żeby manekin powieszonej pokojówki wspiął się w kominie i odmówił spadnięcia do sali, mimo iż sznur się urwał?  Czy naprawdę mówiłam dzieciom, że ojciec to król Herod?  Czy to normalne, że wypchana panda puszcza do mnie oko?  Czy jeśli wszystkie dzieci chciały pogłaskać ten kiedyś biały czepek pani Cichej, a ona się przy tym uśmiechała, pije wciąż tylko orzechówkę, czy przeszła już na heroinę?  Czy to możliwe, że po każdej powtórce Pana Jana panu Spockowi zwiększała się łysina?  Ogłuchłam, czy ojciec naprawdę rusza wargami, nie wydając przy tym żadnego dźwięku?  Czy to możliwe, że widziałam uciekającego kornika?  No i dlaczego wciąż mam na głowie koronkę?

DATY NIE ZNAM Józef zniknął i nikt z nas nie może sobie przypomnieć, kiedy widział go po raz ostatni. Matka nie może sobie nawet przypomnieć, kto to jest Józef.

10.06. Józef mieszka w stajni.

13.06. Przepisano z księgi gości:

Dziś odwiedziłam ze swoją klasą wasz zamek, który w ulotce reklamujecie jako bajkowy. Chciałabym wiedzieć, jakimi bajkami się inspirowaliście. A właściwie nie chciałabym. Na dziedzińcu przywitała nas kulejąca „królewna” Maria w papciach dla zwiedzających. Oczywiście, takich kontuzji nie należy nikomu wytykać, ja też po sześciu lekcjach w szkole człapię często jak stara żebraczka, ale Maria sprawiała wrażenie, że przed chwilą wyszła z tego waszego grobowca. Megafonu nawet nie miałabym jej za złe – przekrzyczenie dzieci tuż przed wakacjami graniczy z cudem – niemniej w połączeniu z tym romantycznym strojem wyglądało to dość osobliwie, szczególnie w chwilach, kiedy włączała syrenę. Ale powiedzmy: no trudno. Tylko dlaczego nosi na głowie pułapkę na kuny? Czy to ma być korona? A ta drzemiąca kobieta w ufajdanym czepku na głowie miała udawać piastunkę królewny? Mnie przypominała raczej nawaloną Myszkę Miki. Śpiewający ogrodnik z siatką na włosach nie tylko że nie wydał z siebie ani jednego dźwięku, ale kiedy dzieci zaczęły śpiewać Panie Janie, niech pan wstanie, włożył na głowę kominiarkę czołgową z napisem SS–Totenkopf. Wiele przeczytałam w życiu bajek, ale dotychczas nie spotkałam się z królową, która co dwadzieścia sekund klaszcze, nie mając ku temu żadnego powodu. Jeśli pominąć „królewnę” Marię, jedynym mówiącym członkiem królewskiego dworu był król, który powiedział dzieciom: Jeśli coś nam ukradniecie, skończycie jak nasza pokojówka. Po czym spuścił manekin wisielca. Naprawdę myślicie, że to zadziała? A straszliwy rycerz w katakumbach wzbudza przerażenie tylko tym, że śmierdzi jak zatkana toaleta. Nie sypia przypadkiem w szambie? Z zapowiadanych zwierząt widzieliśmy tylko stado wróbli i jedną najwyraźniej opóźnioną wiewiórkę, która spadła z drzewa na plecy. Jeśli miałabym wystawić wam ocenę, byłaby to najmniej sporna jedynka w historii klasyfikacji. A z każdą kolejną wycieczką pojadę znów na Orlik. Tam przynajmniej nie mają zapchanych toalet.

18.06. O wpół do trzeciej Kostkę opuściła ostatnia wycieczka. Dokuśtykałam do swojego pokoju i przez kilka godzin bezmyślnie gapiłam się na megafon. O siódmej uchyliłam drzwi do stajni, a po godzinie wyszła z niej pierwsza owca. Po jej radosnym zabeczeniu stopniowo wyszło wszystko, co się tam w ostatnich tygodniach ukryło. Jako ostatni wyszedł ze stajni Józef. Mam nadzieję, że wkrótce weźmie prysznic.

KONIEC CZĘŚCI DRUGIEJ

Tytuł oryginału: Aristokratka ve varu Copyright © Evžen Boček, 2013 Copyright © for the Polish edition by Stara Szkoła Sp. z o.o. All rights reserved Redakcja i korekta: Ewa Żak Projekt okładki: Wincenty Gottlieb

ISBN 978-83-940790-9-3

Wydawca: Stara Szkoła Sp. z o.o. Rudno 16, 56-100 Wołów [email protected] www.stara-szkola.com Plik opracował i przygotował Woblink

woblink.com