C.S. Friedman
ŚWIT CZARNEGO SŁOŃCA Przełożył: Zbigniew W. Królicki
Tytuł oryginału: Black Sun Rising Copyright © 1991 by C. S. Friedman By arrangement with DAW Books, Inc., New York Copyright for the Polish translation © 1999 by Wydawnictwo MAG Redakcja: Urszula Okrzeja Korekta: Urszula Okrzeja Ilustracja na okładce: © Michael Whelan /via Thomas Schlück GmbH Redaktor serii: Andrzej Miszkurka Opracowanie graficzne: Tomek Kreczmar Skład własny
Druk i oprawa: Drukarnia Delta - Wrocław 0-601 26 99 53
Wydanie I
ISBN 83-87968-65-X
Wydawca: Wydawnictwo MAG ul. Cypryjska 54, 02-761 Warszawa tel./fax (0-22) 642-45-45 lub (0-22) 642-82-85 e-mail:
[email protected] http://www.mag.com.pl
Tę książkę dedykuję kilku szczególnie drogim mi czytelnikom: Rickowi Umbaughowi, dzięki któremu powstała; Kellie Owens, Lindzie Gilbert, Lori Cook, Davidowi McDonaldowi oraz Joemu i Reginie Harleyom, którzy umożliwili jej dokończenie; Betsy Wollheim, której uwagi są, jak zawsze, bezcenne.
Autorka pragnie także podziękować następującym osobom za ich rady, inspirację, jak również emocjonalne wsparcie podczas pisania niniejszej powieści: Jeanne Boyle, Adamowi Breslawowi, Christianowi Cameronowi, Tomowi Deitzowi, Nancy Friedman, Bobowi Greenowi, Johnowi Happowi, Delosowi Wheelerowi, Karen Martakos, Robinowi Mitchellowi, Steve'owi Rappaportowi, Yicki Sharp, Mike'owi Stevensowi, Sarah Strickland, Markowi Sunderlinowi i Glennowi Zienowiczowi.
Prolog Nie wiedziała, dlaczego się boi wrócić do domu. Miała już zamek w zasięgu wzroku, więc jego bliskość powinna ją uspokoić. Kochała tę staroświecką budowlę, którą zaprojektował jej mąż, i wszystkich, którzy tu mieszkali. Siedziba neohrabiów Merenthy była wspaniałym, alabastrowym pomnikiem marzeń Odnowiciela: wszystkie elementy strzelistego gotyku, które gdzie indziej - na przykład w królewskim pałacu sprawiały tak przytłaczające wrażenie, tutaj zostały połączone z nieomylnym wyczuciem piękna, będącym dominującą cechą charakteru jej męża. Powstała budowla będąca jednocześnie niebotyczną kaskadą kamiennych łuków i zwieńczeń oraz bardzo przytulnym, wygodnym domem. Ściągnęła wodze, na moment powstrzymując niekonia i usiłując zgłębić przyczynę swego niepokoju. Jak zawsze, ten trud okazał się bezowocny. Żałowała, że w przeciwieństwie do męża, nie umie nazywać i analizować takich uczuć. On tylko spojrzałby na budynek i rzekł: „Tam, widzisz? Demoniaki wcześnie dziś wyleciały i wyczuwasz ich obecność”. Albo: „Wieczorem zmieniają się prądy, dlatego jesteś niespokojna”. A może podałby jakieś inne wyjaśnienie, również wynikające z jego szczególnego daru - potrafił ująć przyczynę niepokoju w krótkie, proste słowa, które wystarczyło zrozumieć i zapomnieć. Popatrzyła na zachód słońca. Może to zapadający zmierzch był powodem jej zdenerwowania? Zniknęła prażąca biała tarcza, która zsyłała na ziemię rozsądek, a Rdzeń powędrował za nią do jej grobu na zachodzie. Pozostało tylko kilka gwiazd, a wkrótce i te połknie ciemność. Teraz nastanie czas rzeczy, które kryły się przed światłem dziennym, upiornych ludzkich lęków żyjących własnym życiem i przemierzających noc w poszukiwaniu żeru. Spojrzała w niebo i zadrżała. Zniknęły nawet księżyce Erny - dwa już zaszły, a jeden, ten najmniejszy, jeszcze nie wzeszedł. Wkrótce zapadnie najczarniejsza noc, jaką kiedykolwiek widział ten ziemiopodobny świat. Głęboka noc, jak mówił jej mąż. Bardzo rzadkie, niezwykłe zjawisko w świecie leżącym w pobliżu serca galaktyki. Noc ciemnych mocy. Łagodnie ponagliła konia, lekko dźgając go piętami w bok, i spróbowała skupić się na rozmyślaniach o rodzinie. Chciała opanować niepokój, który narastał w niej już od prawie godziny, odkąd opuściła domostwo Bellamych. Jej córeczka Alix, zaledwie pięcioletnia, już opanowała podstawy konnej jazdy i z zapałem jeździła na oklep na miniaturowych zamkowych niekoniach, ilekroć pozwalali jej na to rodzice. Dziewięcioletni Tory najwidoczniej odziedziczył po ojcu nienasyconą ciekawość, wiec w każdej chwili mógł się znaleźć w miejscu, w którym go być nie powinno, robiąc coś niezbyt dozwolonego. Eric, najstarszy z nich, dumny z
doświadczenia, jakie zdobył w czasie jedenastu lat życia, wypróbowywał swoje umiejętności na zamkowej służbie. Tylko on przejmie je po ojcu, co bardzo mu się przyda, kiedy odziedziczy po nim ziemie i tytuł. Neohrabia samą siłą swojej osobowości odbierał chęć do walki wielu wrogom. Wracając do jej męża, neohrabiego... Kochała go uczuciem czasem bliskim bólu i podziwiała nie mniej niż ludzie, którymi władał. Był idealistą, który porwał ją i zachwycił swymi marzeniami o Odnowie, a potem usadowił u swego boku, podczas gdy król i Kościół prześcigali się w obsypywaniu go zaszczytami. To ten młody geniusz zmienił wojny Gannonna w zwycięstwa, które pozwoliły zjednoczyć wszystkie krainy ludzi. Z miejscowych zwierząt wyhodował wierzchowce, które prawie niczym nie różniły się od ziemskich koni. Naginał ich ewolucję do swej woli z siłą i konsekwencją, o jakiej inni mogli tylko marzyć. Również jego niekoty uganiały się za miejscowymi gryzoniami z niemal kocim zapałem, ignorując mniej szkodliwe owady, będące ulubionym pożywieniem ich przodków. Obiecywał, że po następnych dwóch generacjach ich futro też będzie wyglądało lepiej, tak samo jak ich zachowanie na polowaniu. Prawdę mówiąc, uważała, że jeśli do czegoś się zabrał, nie było rzeczy, której nie zdołałby dokonać... I może właśnie to ją przerażało. Zamkowy dziedziniec był pusty, kiedy nań wjechała, i to było bardzo niepokojące. Zazwyczaj wracała do domu przed zachodem słońca, a dzieci zawsze ją wtedy witały. Wypadały z domu jak stadko podnieconych kociąt, zasypując ją tysiącem pytań i próśb. Słyszała „spójrz” i „widzisz”, zanim zdążyła zsiąść z konia. Dzisiaj ich nie było - niepokojąca zmiana - więc, rzucając wodze koniuszemu, z udawaną nonszalancją zapytała, gdzie są dzieci. - Z ojcem, wasza wysokość. - Przytrzymał niekonia, gdy zsiadała. - Zdaje się, że w podziemiach. Podziemia. Idąc przez wieczorne cienie do drzwi kasztelu, usiłowała nie okazać, jak bardzo zmroziło ją to słowo. Podziemia... Powtarzała sobie, że tam jest przecież biblioteka męża, kolekcja zabytkowych przedmiotów z Ziemi oraz pracownia, w której studiował swoje zbiory. Nic więcej. A jeśli dzieci są z nim... To dziwne, ale możliwe. W końcu kiedyś odziedziczą zamek i wszystko, co w nim jest. Czy nie powinny zapoznać się z pracą ojca? Jednak, wchodząc w zimne mury kasztelu, była zmrożona do szpiku kości i tylko świadomość, że ten chłód płynie z jej ściśniętego strachem serca, sprawiła, że oddała płaszcz oraz opończę czekającej w środku służebnej. - Jest dla pani wiadomość - powiedziała służąca. Wręczyła jej kopertę z grubego welinu, zaadresowaną równym, eleganckim pismem neohrabiego. - Jego wysokość kazał ją pani doręczyć, gdy tylko pani wróci.
Lekko drżącą ręką wzięła od służki kopertę i podziękowała. Nie będę czytać tutaj, postanowiła. W pobliżu był przedsionek, który wydal się jej bardziej odosobnionym miejscem. Dopiero kiedy weszła do środka i starannie zamknęła za sobą grube drzwi z różodębu, wyjęła list i przeczytała skreślone przez męża słowa. „ Proszę, przyjdź do mnie - pisał - jak najszybciej. Do pracowni”. Nic więcej: tylko wytłoczony na górze herb, a pod spodem zakrętas inicjałów, lecz czytając ten list, wiedziała, że wiele kryje się za tymi słowami... a ona nie potrafi tego pojąć i musi zejść na dół, niczego nie rozumiejąc. Zerknęła w ogromne kryształowe lustro, przytłaczająco wielkie w komnacie o niskim sklepieniu. Przez chwilę się zastanawiała, czy powinna się przebrać. Jej suknia, o kroju zgodnym ze stylem Odnowy, przez cały dzień zbierała kurz, więc kremowy materiał nabrał lekko rdzawej barwy i był powalany ciemnoczerwoną gliną, ale pobrudził się tylko brzeg sukni, ponieważ jej miękkie wełniane fałdy osłoniła gruba opończa. Almea wyjęła z włosów kilka wsuwek, pozwalając miedzianozłotym lokom opaść na ramiona i piersi. Mąż uwielbiał jej włosy i taki krój sukien; kochał ją, powiedziała sobie, i nigdy nie pozwoliłby, żeby stała się jej krzywda. W końcu poprzestała na przeczesaniu włosów i wilgotnym ręcznikiem wytarła kurz z czoła i twarzy. To wystarczy. Musi wystarczyć, skoro chciał, żeby przyszła do niego natychmiast. Pełna złych przeczuć zeszła krętymi schodami do podziemi. W bibliotece nie było nikogo i paliła się tylko jedna świeca. Zapalono ją już dawno temu, pomyślała, widząc ilość stopionego wosku; widocznie hrabia spędził tu większość dnia. Wszystkie cztery ściany były zajęte przez półki z księgami opisującymi historię ludzkości od czasów Pierwszej Ofiary do obecnych. Zapisane drobnymi literami przez osadników, wydrukowane gęstym tuszem w pierwszych drukarniach na Ernie albo mozolnie skopiowane ze świętych tekstów. Kształt liter i styl ilustracji świadczyły, że wywodziły się z prawie zapomnianych okresów dziejów ojczystej planety. Zauważyła skórzane oprawy jego własnego dwunastotomowego traktatu o sztuce wojennej i mniej znane poradniki z dziedziny magii. Tylko... „Nie nazywaj tego magią” powiedziałby. „Nie jest nią. Fae jest dla tego świata czymś równie naturalnym, jak woda i powietrze na planecie naszych przodków, a dopiero gdy wyzbędziemy się wrodzonych uprzedzeń, nauczymy się ją rozumieć i kontrolować”. A obok tych ksiąg kościelne rękopisy. Wszystko przez nich, pomyślała. To oni do tego doprowadzili, odrzucając go. Przeklęci hipokryci! Ich wiara opierała się w znacznym stopniu na jego filozofii, a siła jego uporządkowanego umysłu nadała kształt ich religijnym marzeniom, przekształcając Kościół dogmatów w coś, co mogło przetrwać - i przewodzić - wieki. Coś, co mogło w końcu ujarzmić fae i przynieść pokój planecie, która rzadko zaznawała czegoś lepszego
niż chaos. Jednak jego i ich marzenia znacząco się różniły i ostatnio niewiele brakowało, a otwarcie zostałby wyklęty. Po tym, jak go wykorzystali, aby za nich walczył! - pomyślała gniewnie. Umocnił rolę Kościoła we wszystkich krainach ludzi i utrwalił ich władzę w królestwie ludzkiej wyobraźni... Zatrzęsła się ze złości. To oni go zmienili, powoli, lecz nieuchronnie, to oni zasiali w nim pierwsze ziarna ciemności, jednocześnie odziewając we władzę i zaszczyty. Rycerz Królestwa. Premier Porządku Złotego Plamienia. Prorok Prawa. I wyklęty czarownik, myślała z goryczą. Skazany na ognie piekielne - prawie - ponieważ chce opanować te siłę, której przez wszystkie te lata nie mogliśmy pokonać. Siłę, która kosztowała nas nasze dziedzictwo, która zabiła naszych przodków... Czy to grzech, wy nadęci dranie? Taki grzech, że musicie wyprzeć się jednego z waszych proroków? Nabrała tchu w piersi i próbowała ochłonąć. Teraz musi mieć siłę za nich oboje. Siłę, aby pomóc mu wyrwać się z kręgu piekielnych lęków, jeśli go opadną. Mógłby żyć długie lata, nawet narzekając na nową doktrynę Kościoła, ale za to w spokoju. Mógłby tak żyć, gdyby pewnej wiosennej nocy nie zawiodło go jego własne ciało, rozciągając się bezwładnie na ziemi, podczas gdy niewidzialne stalowe kleszcze wyciskały dech z jego płuc, a strudzone serce z trudem usiłowało przetrwać. Później, z wymuszonym spokojem powiedział: „Ono było przyczyną, to dziedziczna wada. Jeszcze nie umiem jej usunąć, wykorzystując moją Sztukę, ale znajdę sposób”. Jednak Almea wiedziała, że zło już się stało. W wieku dwudziestu dziewięciu lat ujrzał oblicze śmierci, a to zmieniło go na zawsze. Taki obiecujący młody człowiek, żyjący w cieniu własnej śmiertelności... Drzwi otworzyły się, zanim ich dotknęła. Zobaczyła męża stojącego na tle rzucanego przez lampę blasku. Miał na sobie długą szatę z granatowego jedwabiu, z rozcięciami na bokach ukazującymi szare spodnie i buty z miękkiej skóry. Jego twarz jak zwykle była spokojna i piękna. Szlachetne, delikatne rysy u innego człowieka sugerowałyby zniewieściałość. Wiedziała, że to uroda jego matki, nadająca mężczyźnie niemal nieziemskie piękno, emanująca spokojem, który zaprzeczał wszelkim burzom uczuć, jakie mogły szaleć w jego duszy. Pocałował ją delikatnie, jak oddany mąż, ale wyczuła w nim jakiś chłód, a kiedy odsunął się na bok, żeby ją przepuścić, spojrzała mu w oczy i nagle dostrzegła w nich to, czego najbardziej się obawiała. Teraz nie można mu już było pomóc. Ujrzała coś, czego z pewnością bałaby się dotknąć, obwarowane zrodzonymi z lęku murami, na które nie wedrze się żadna kobieta. - Dzieci - szepnęła. Mrok panujący w komnacie skłaniał do mówienia szeptem. - Gdzie są dzieci? - Zaprowadzę cię tam - obiecał. W jego oczach zamigotało coś, co mogło być zarówno bólem, jak i miłością, lecz zaraz zniknęło, pozostawiając tylko chłód. Wziął stojącą na brzegu biurka lampę i skinął na żonę. - Chodź.
Poszła. Przez drzwi znajdujące się na końcu komnaty i wiodące do pracowni. Światło lampy wydobywało z mroku zabytkowe przedmioty z czasów Lądowania, migoczące jak gwiazdy uwięzione w szklanych gablotach. Kawałki nieznanych substancji, służących niegdyś do jakichś tajemniczych celów... Miękki srebrny krążek, który zgodnie z przekazami był książką, chociaż ten fakt oraz sposób jej czytania pozostawały zagadką, jakiej neohrabia jeszcze nie zdołał rozwiązać. Kawałki folii, największy ledwie szerokości jej dłoni, na których podobno mogła pomieścić się cała biblioteka. Maleńki metalowy pajączek wielkości kciuka, który niegdyś służył jako substytut ludzkiego mózgu. Potem neohrabia otworzył drzwi w przeciwległej ścianie pracowni i nagle poczuła zimny podmuch. Ich spojrzenia spotkały się i w oczach męża ujrzała tylko pustkę, mroczną obojętność, jałową i przerażającą. Uświadomiła sobie, że przekroczył jakąś niewidoczną, niepojętą granicę i spoglądał na nią z otchłani tak głębokiej i ciemnej, że zatracił w niej swoje człowieczeństwo. - Chodź - szepnął. Poczuła wokół siebie moc fae, popychającą ją naprzód. Poszła za nim. Przez drzwi, które dotychczas musiały być ukryte, gdyż nigdy przedtem ich nie zauważyła. Do jaskini wyrzeźbionej przez wodę w skale, na której siał zamek, po wąskim mostku z błyszczącego kamienia, spinającym jej brzegi. Przeszli po nim, przy wtórze słów, jakie mamrotał, chcąc związać dość fae, by pewnym krokiem mogli przedostać się na drugą stronę. Pod nimi - głęboko w mrocznej otchłani - wyczuła obecność wody i słyszała, jak krople miarowo spadają ze sklepienia do tego niewidocznego jeziora. Zostaw to, mój mężu! Odrzuć ciemność i wróć do nas: do żony, dzieci i Kościoła. Podejmij swoje sny i miecz wiary, i wróć do światła... Jednak w dole panowała głęboka noc, równie gęsta jak na powierzchni, a mrok podziemnego świata niechętnie ustępował przed blaskiem niesionej przez neohrabiego lampy i natychmiast zamykał się za ich plecami. Wyrzeźbiony przez wodę most kończył się szeroką półką skalną. Tam mężczyzna odsunął się na bok i pokazał, żeby Almea szła przodem, przez wąski łuk, w którym ledwie się mieściła. Usłuchała, drżąc. Cokolwiek znalazł w łych ciemnościach, było tu. Czekało na nią. Była tego tak pewna, że musiało to mieć związek z fae. Potem wszedł, unosząc lampę, która oświetliła wnętrze pieczary. - O mój Boże! Tory...? Alix? Dzieci leżały skulone pod ścianą, za blokiem topornie ociosanego kamienia, który prawie całkowicie wypełniał niewielką jaskinię. Oboje mieli kredowobiałe twarze i szkliste oczy, wpatrzone w dal. Powoli podeszła do nich, nie chcąc uwierzyć w to, co widzi. Obudź mnie, błagała w myślach, niech to będzie sen, niech to nie będzie prawdą... Jej dzieci. Martwe, Jego
dzieci. Spojrzała na męża, w oczy tak zimne, że zwątpiła, czy kiedykolwiek mogły należeć do człowieka. Ledwie zdołała odzyskać głos, ale w końcu szepnęła: - Dlaczego? - Potrzebuję czasu - powiedział. W jego głosie usłyszała ból, głęboko zakorzeniony ból, i może też strach? Jednak nie było w nim ani cienia wątpliwości. Ani śladu żalu. Żadnych uczuć, jakie miałby jej mąż. - Czasu, Almeo. I w żaden inny sposób nie mogę go zyskać. - Kochałeś je! Pokiwał głową i zamknął oczy. Przez moment - tylko przez moment - zdawał się nad nim unosić duch jego dawnego „ja”. - Kochałem - przyznał. - Tak jak kocham ciebie. - Ponownie otworzył oczy i tamten duch zniknął. Popatrzył na nią. - Gdyby było inaczej, nie byłoby w tym mocy. Chciała krzyczeć, ale głos uwiązł jej w gardle. To koszmar, myślała. Koszmarny sen, więc musisz się zbudzić. Zbudź się! Zbudź! Delikatnie, lecz stanowczo, podniósł ją i posadził na kamiennym bloku. Opuszczał ją powoli, aż wyciągnęła się na szorstkim głazie. Oniemiała, czuła, jak mocno krępuje jej kończyny, by nie mogła się ruszać. Krzyk narastał jej w gardle - obietnice, argumenty, rozpaczliwe błagania - ale nie była w stanie wydobyć z siebie słowa. Mogła tylko z przerażeniem patrzeć, jak mężczyzna zamyka oczy; w milczeniu obserwować, jak nagina dziką fae do swych celów... szykując się do pierwotnego rytuału Erny. Złożenia ofiary. W końcu otworzył oczy, które błyszczały, gdy na nią spojrzał. Nie wiedziała, czy to były łzy. - Kocham cię - powiedział. - Bardziej niż wszystko, prócz samego życia. A nawet je oddałbym kiedyś za ciebie. Jednak dziś już nie. Nie teraz, kiedy pod moimi stopami rozwarli piekielną otchłań i uwięzili mnie w niej tą samą silą, jakiej ich nauczyłem używać... Zbyt wiele modlitw! Za wiele umysłów wyklinających moje dzieło. Ta planeta jest niestała i reaguje na takie rzeczy. Potrzebuję czasu - powtórzył, jakby to wszystko wyjaśniało. Uniósł długi sztylet, jednocześnie wąską dłonią delikatnie odgarnął jej włosy z czoła. - Po śmierci czeka cię daleko lepsze życie, niż kiedykolwiek mnie będzie dane - rzekł cicho. - Przepraszam za ból, jaki muszę ci zadać, żeby cię tam posłać. To nieunikniona część tego procesu. Zdjął dłoń z jej czoła i tuż przed oczami ujrzała błyszczące ostrze. - Ofiarą nie jest twoje ciało - wyjaśnił. Jego głos rozbrzmiewał zimno w ciemnościach. Jest nią moje... człowieczeństwo.
Potem opuścił ostrze, a ona odzyskała głos. Zaczęła krzyczeć, wołając jego imię, powtarzając, że go kocha, błagając... Jednak było już za późno, od dawna. Od kiedy zapadła głęboka noc. Nikt nie słuchał.
Miasto Cieni
1
Damien Kilcannon Vryce wyglądał na człowieka, który doskonale potrafi sobie radzić w potrzebie i z tego powodu kłopoty zazwyczaj omijały go szerokim łukiem. Miał krepę i muskularne ciało, a na rękach szramy świadczące o tym, że walczył często i dobrze. Bez wysiłku dźwigał na plecach długi miecz w grubej skórzanej pochwie, chociaż smugi kurzu na wełnianej koszuli i błoto, oblepiające buty do konnej jazdy, świadczyły, że przebył długą i ciężką drogę, więc powinien być zmęczony. Jego poznaczona bliznami skóra łuszczyła się, tyle razy tracąc opaleniznę i opalając się ponownie, że teraz sprawiała wrażenie dobrze wyprawionego rzemienia. Ręce, lekko zaciśnięte na grubych skórzanych wodzach, były jeszcze zaczerwienione od mroźnego, suchego wiatru Gór Działowych. Krótko mówiąc, był człowiekiem, którego nie można lekceważyć, a ponieważ złodzieje i zbóje z przedmieść Jaggonath woleli łatwiejsze ofiary, nie zaczepiany minął zatłoczone zachodnie dzielnice i wjechał do centrum miasta. Jaggonath. Sycił się jego dusznym powietrzem, dźwiękiem tej nazwy, samym faktem jego istnienia. Dotarł tutaj. Nareszcie. Po tylu dniach drogi, że prawie zapomniał, iż ma jakiś cel, że jest coś prócz podróży... A potem nagle wokół wyrosło miasto, najpierw drewniane chaty przedmieść, a potem ceglane budynki i wąskie brukowane uliczki centrum, wznoszącego się kamiennymi łanami ku zamglonemu słońcu. To wystarczyło, aby niemal zapomniał, ile kosztowała go ta podróż i dlaczego wybrali jego, żeby przebył ten szlak. Do licha, pomyślał cynicznie, nikt inny nie był dość głupi, żeby spróbować. Usiłował wyobrazić sobie kogoś ze starszyzny Ganji, pokonującego długą trasę z zachodu na wschód, przeprawiającego się przez te wszystkie zdradliwe łańcuchy górskie, walczącego z zamieszkującymi je okropnymi bestiami, stawiającego czoło dzikiej fae i wszystkim najgorszym koszmarom, jakie zechciałyby przybrać materialną postać... Jednak oderwane fragmenty tego obrazu, jak brzegi źle zasklepionej przez uzdrowiciela rany, nie chciały się zejść. Och, może i wyruszyliby, gdyby mogli podróżować morzem... To jednak wiązało się z ryzykiem innego rodzaju, a Damien wolał mniej groźne przeszkody, które można pokonać, w przeciwieństwie do częstego na morzach Erny tsunami. Łagodnie popędzał wierzchowca przez ulice, nie spiesząc się, sprawdzając, gdzie też właściwie się znalazł. Chociaż już zapadała noc, w mieście było tłoczno niczym na targowisku w Ganji w samo południe. Dziwne obyczaje, rozmyślał, jak na ludzi mieszkających tak blisko miejsca, w którym skupiało się zagrożenie. W Ganji sklepikarze zamykaliby sklepy przed nastaniem nocy, już na samą myśl o Rdzeniu kreśląc w powietrzu ochronne znaki. Nadeszła pora, gdy nocami tylko jeden księżyc oblewał światłem stęsknioną ziemię, a niebawem miała
zapaść głęboka noc. Wtedy ożywią się wszystkie stwory ciemności, żądne krwi, grzechu, nasienia, rozpaczy - wszystkiego, na czym żerują, a będą szukać zawzięcie. W taki czas tylko głupiec chodziłby nocą bez broni. Albo, rozmyślał Damien, ktoś żyjący tak blisko jądra ciemności, że nieustanne niebezpieczeństwo przytępiło mu zmysły. Nagle zauważył coś i gwałtownie ściągnął wodze, a jego trzynogi rumak niespokojnie parsknął. Damien zaśmiał się cicho i poklepał go po szyi. - Nic nam tu nie grozi, stary przyjacielu - rzekł, a po namyśle dodał: - Przynajmniej na razie. Zsiadł i przeprowadził utrudzone zwierzę przez ulicę, do miejsca, które przykuło jego wzrok. Był to mały sklepik z wąskim daszkiem i markizą, na którą gasnące słońce spływało ognistymi kroplami. „Fae Shoppe” głosiły złote litery. „Mistrzyni wiedzy. Czynne całą dobę”. Obejrzał się przez ramię na szybko pogrążającą się w mroku ulicę. Noc nadchodziła szybko i jeden Bóg wie, co mogła przynieść. Rozsądek nakazywał znaleźć jakąś gospodę, zostawić w niej rzeczy, wprowadzić rumaka do stajni i rzucić kilka zaklęć chroniących bagaż... Tylko czy on postępował rozsądnie, kiedy gnała go ciekawość? Poświęcił chwilę, żeby wyjąć z juków najcenniejszą rzecz - prawdę mówiąc, jedyną cenną rzecz, jaką posiadał - po czym przypiął do poręczy łańcuch przytrzymujący zwierzę i wszedł do środka. Do innego świata. Pomarańczowe i bursztynowe, migotliwe światło wielobarwnych lamp zastąpiło blask gasnącego słońca. Matowe drewno potęgowało wrażenie harmonii, zapewne wspierane jednym czy dwoma zaklęciami, zbyt subtelnymi, aby je zdefiniować, ale poczuł, że jego utrudzone podróżą mięśnie rozluźniają się. Wszędzie wokół widział rzeczy. Cudowne przedmioty, wśród których nie znalazłoby się dwóch podobnych, zapełniały niezliczone półki, gabloty i stojaki. Niektóre wyglądały znajomo, przynajmniej na pozór. Na przykład broń: wprawnym okiem dostrzegł wszystko, od broni białej po pistolety, od prostych mieczów, które najbardziej cenił, po bardzo skomplikowane - i równie zawodne - cudeńka wymagające gotowych nabojów prochowych. Wszelkie artykuły gospodarstwa domowego, jakie można sobie wyobrazić. Książki, zakładki i pulpity, pióra i papier. Niektóre przedmioty były najwidoczniej dziełami Sztuki: talizmany z wyrytymi symbolami starej Ziemi, kunsztownie splecione amulety, zioła, przyprawy, perfumy i olejki, oraz cały sprzęt potrzebny do maksymalnego wzmocnienia ich działania. Jakiś dziwaczny sklep z pamiątkami czy perfumeria? Przeczytał kilka etykietek i ze zdumieniem potrząsnął głową. Czy to możliwe - naprawdę możliwe - aby wszystkie te otaczające go przedmioty były dziełami Sztuki? Wszystkie? Co za pomysł! Na środku pokoju, oddzielając sklep od tej części, która najwidoczniej służyła za bibliotekę, stał szklany kontuar z kilkoma tuzinami książek, a za nim siedział przeglądający je
mężczyzna. Miał rzadko spotykaną u mieszkańców zachodu bladą karnację, ale Damien uznał, że choć mocno kontrastuje ona z czarnymi oczami, włosami i ubiorem nieznajomego, zapewne była jedynie efektem pracy na nocnej zmianie. W mieście, w którym życie wre przez całą noc, wszystko było możliwe. Dostrzegłszy gościa, mężczyzna najpierw przesunął na czoło, a potem zdjął okulary w stalowych oprawkach. Damien dostrzegł błysk maleńkich znaków, wyrytych na środku soczewek. - Witaj - powiedział uprzejmie mężczyzna. - Czym mogę służyć? Za szybą kontuaru leżały kolejne dziwaczne przedmioty: atłasowe poduszeczki w kształcie serc i perkalowe woreczki ozdobione wstążkami, amulety przypominające solidne łańcuchy i kielichy ozdobione sugestywnymi symbolami erotycznymi. Każdy artykuł był opatrzony etykietką. Jeśli napisy na nich mówiły prawdę... - Czy one naprawdę działają? - zapytał. Blady mężczyzna uprzejmie pokiwał głową, jakby codziennie słyszał to pytanie. - Milady Cee jest kwalifikowaną adeptką. Każdy przedmiot w tym sklepie posiada moc fae. Skutek gwarantowany - w większości przypadków. Szukasz czegoś konkretnego? Już miał odpowiedzieć, gdy na końcu sklepu otworzyły się drzwi, dotychczas zasłonięte przez sterty książek, a może przez Sztukę? Weszła przez nie młoda kobieta o roziskrzonych oczach. - Znalazłam! - oznajmiła wspólnikowi. Ten westchnął melodramatycznie i zamknął grube tomiszcze. - Dzięki bogom. Nareszcie. - Gdybym na początku nie użyła tego przeklętego... - Urwała na widok Damiena i jej twarz rozjaśnił szeroki uśmiech. - O, przepraszam. Nie wiedziałam, że mamy gościa. Nie mógł nie odpowiedzieć na tak zaraźliwy uśmiech. - Milady Cee, jak sądzę? - Jeśli tak sobie życzysz. Ciani z Faraday, Podeszła i podała mu rękę, którą z przyjemnością uścisnął. Milady miała ciemne włosy i miękką brązową skórę, lekko skośne i pełne wyrazu oczy, oraz wargi, które zdawały się same układać w miły szeroki uśmiech. Cieniutkie kurze łapki w kącikach oczu świadczyły o dojrzałym wieku, lecz gładka cera i zgrabna figura opowiadały inną historię. Nie sposób było zgadnąć, ile ta kobieta ma lat ani skąd pochodzi, co mogło być zamierzonym efektem. Jakkolwiek było naprawdę, wywarła na nim niemałe wrażenie. Powiedz szczerze, Damienie, zawsze pociągało cię wszystko, co wiąże się z fae, a to jest prawdziwa adeptka. Czy jej wygląd czyniłby jakąkolwiek różnicę?
- Cała przyjemność po mojej stronie - rzeki z zapałem. - Damien Kilcannon Vryce, ostatnio z Ganji na Urwiskach, do twoich usług. Zmrużyła oczy, rozbawiona, co świadczyło o tym, że wie, ile tytułów pominął. Zapewne użyła Wiedzy, gdy tylko go zobaczyła, a fakt, że nawet tego nie poczuł, najlepiej świadczył o jej umiejętnościach. Zupełnie zrozumiałe. Jako adeptka nie tylko jest potężniejsza, ale wprost pławi się w fae, w sposób niedostępny innym. Potem przypomniał sobie, gdzie się znajduje, i pomyślał ze zdumieniem: Jak ona sobie radzi z tą świadomością, że żyje tuż obok samej ciemności...? - A poza tym jesteś Mistrzynią Wiedzy? Skłoniła się. - Mam ten zaszczyt. - Co robi... Mistrzyni Wiedzy? - Zajmuję się badaniami, gromadzę, tworzę i rozpowszechniam informacje. Powiadają, że niegdyś, przed Wielką Ofiarą, nasi przodkowie używali do tego maszyn. Oczywiście, robię to za skromną opłatą. - Oczywiście. - To oznacza również, że zajmuję absolutnie neutralne stanowisko w kwestii tego, do czego zostaną wykorzystane moje informacje. - Po czym ze złośliwym błyskiem w oku dodała: Dyskrecja zapewniona. - Domyślam się, że to konieczne. - Och, tak. Niestety, życie nas tego nauczyło. Zbyt wielu tak zwanych „władców danych” zabili kiedyś czarodzieje szukający zemsty za takie czy inne niedyskrecje. Nauczyliśmy się nie opowiadać po niczyjej stronie. A ludność nauczyła się szanować naszą neutralność, aby czerpać korzyści z naszej obecności. Czy jest coś, co mogłabym ci pokazać? Albo coś, czym możemy ci służyć? Zastanawiał się, jak głęboko sięgnęła weń Wiedzą. Uważnie ją obserwując, powiedział: - Potrzebuję miejscowej mapy fae. Macie tu jakąś? Jej oczy skrzyły się rozbawieniem, odbijając światło lampy. - Myślę, że tak - odparła krótko. Nie podjęła tematu. - Aktualną czy historyczną? - Aktualną. - A więc na pewno mamy. Podeszła do jednej z zapchanych księgami półek i po kilkuminutowych poszukiwaniach wybrała i wyciągnęła arkusz grubego welinu. Rozłożyła go na kontuarze przed Damienem i przygniotła krawędzie kilkoma leżącymi tam przedmiotami bez etykiet.
Damien cicho gwizdnął. Prądy fae przepływały przez miasto w kilku różnych miejscach, starannie oznaczonych co do kierunku i odchyleń przypływów. Na północ od miasta, za osłoniętymi portami Kale i Seth, za krętą Cieśniną Żmii, oddzielającą dwa kontynenty, spirala silnych prądów schodziła się w punkt węzłowy, tak upstrzony notatkami i liczbami, że ledwie można było dostrzec jego położenie. Puszcza? - zastanawiał się Damien, wśród tysięcy napisów szukając nazwy tego rejonu. Tak, to Puszcza. A mała kropka pośrodku wskazywała najdzikszą fae na wszystkich zamieszkanych przez ludzi kontynentach i jak dotąd najbardziej niebezpieczną. Tak blisko! - Nada się? - zapytała kobieta. Ton jej głosu dobitnie świadczył, że wiedziała, iż mapa jego rodzinnej ziemi wyglądałaby przy tej jak pajęczynka wiejskich dróżek. Nigdy nie widział ani nawet nie wyobrażał sobie czegoś takiego. - Ile? - Pięćdziesiąt miejscowych, albo równowartość w zachodniej walucie. Możemy też dokonać wymiany - dodała. Spojrzał na nią zaintrygowany. - Niewielu widujemy tu przybyszów z twoich stron, a jeszcze mniej takich, którzy odważyli się przejść Góry Działowe. Wieści stamtąd i twoja relacja są dla mnie sporo warte - z zawodowego punktu widzenia, rzecz jasna. Może zechcę wymienić to, czego chcesz, na to, co wiesz. - Przy obiedzie? - podsunął gładko. Zmierzyła go spojrzeniem, od zabłoconych butów po zgrzebną wełnianą koszulę. Wydało mu się, że czuje wokół ciepło fae i zrozumiał, że kobieta użyła Wiedzy. - Czy nie powinieneś gdzieś się stawić? - spytała z rozbawieniem. Wzruszył ramionami. - W tym tygodniu. Nie wiedzą, że przybyłem wcześniej i nie dowiedzą się, dopóki im nie powiem. Nikt na mnie nie czeka - zapewnił. Skinęła głową zamyślona. Potem odwróciła się do stojącego obok mężczyzny, który miał już gotową odpowiedź. - Idź, Cee. - On też się uśmiechał. - Popilnuję sklepu do północy. Tylko wróć przed... Urwał w połowie zdania i niepewnie spojrzał na Damiena. - Zanim oni przyjdą, dobrze? Kiwnęła głową. - Oczywiście. - Spod sterty papierzysk wyjęła dwa przedmioty: amulet na wstążce i mały, oprawiony w płótno notes. Wręczyła je mężczyźnie, wyjaśniając: - Kiedy przyjdzie Dez, daj mu te wykresy. Chciał więcej, ale z gwiazd Rdzenia mogę wyczytać tylko tyle. Jeśli będzie chciał
jeszcze czegoś, spróbuj go przekonać, żeby zaufał fae ziemi. Z jej pomocą mogę wygłosić dokładniejszą przepowiednię. - Zrobię to. - A Chelli wciąż prosi o talizman dla syna, amulet chroniący przed niebezpieczeństwami głębokiej nocy. Powiedziałam, że nie mogę jej go dać. Nikt nie może. Najlepiej zrobi, nie wypuszczając go z domu. Gdyby znów przyszła... - Powiem jej. - To chyba wszystko. - Z wieszaka przy drzwiach zdjęła kurtkę i wkładając ją, uśmiechnęła się do Damiena. - Stawiasz? - To dla mnie zaszczyt - odparł. - A więc pod „Nowe Słońce”. Spodoba ci się. - Obejrzała się na pomocnika. - Będę tam, gdybyś mnie potrzebował, Zen. Daj tylko znak. Skinął głową. Damien podał jej ramię. Patrzyła na nie przez moment, wyraźnie rozbawiona tym gestem, a potem wsunęła mu pod łokieć swoją wąską dłoń. - Możesz oddać tam konia do stajni - poinformowała go. - I sądzę, że uznasz tę okolicę za... nader interesującą. * Określenie „interesująca” okazało się niedopowiedzeniem. Gospoda „Nowe Słońce” była jednym z kilku budynków otaczających centralny plac Jaggonath, a zarazem znakomitym punktem widokowym. Okna sali restauracyjnej wychodziły na kilka akrów trawników i drzew, pociętych na geometryczne figury dobrze utrzymanymi alejkami. Widząc liczne pagody i drewniane sceny, Damien uznał, że w tym parku odbywają się rozmaite imprezy, najpewniej w ciepłe miesiące. Istotnie było to centrum miasta nie tylko geograficzne. A po przeciwnej stronie, lśniąc srebrzyście w księżycowym blasku... Katedra. Ta katedra. W przeciwieństwie do wielkiej katedry w Ganji, nie oddzielona od miasta otaczającymi ją, satelickimi budynkami kurii, lecz będąca częścią i ośrodkiem miejskiego życia. Ustawił się tak, żeby dobrze widzieć drzewa i westchnął z zachwytu. Jeśli mówiono prawdę, był to najstarszy kościół na wschodnim kontynencie. Wybudowany w szczytowym okresie
Odnowy
był
monumentalnym
przykładem
dramatycznych
możliwości
stylu
neogotyckiego. Łuki i przypory wznosiły się ku niebiosom, a kremowy symarmur z boską perfekcją odbijał światło księżyców i lamp. Na tle ciemnego wieczornego nieba budowla jarzyła się faepodobną poświatą, a wierni ciągnęli do niej jak ćmy do płomienia. Na jej szerokich schodach tłoczyły się tuziny - nie, setki wyznawców - a ich wiara ujarzmiała przepływającą im
pod stopami, dziką fae, obdarzając ją spokojem, pięknem i nadzieją. Damien spoglądał na to w podziwie i zdumieniu, myśląc: Tak oto, w tym dziwnym miejscu, ziścił się Sen. Jądro porządku będącego podwaliną cywilizacji. Gdyby tylko wykorzystać ją na szerszą skalę... Lekkie pociągnięcie za rękaw przypomniało mu, gdzie i z kim jest. Kiwnął głową. Później. Milady Cee zamówiła posiłek dla nich obojga. „Miejscowe specjały” powiedziała. Postanowił nie pytać, jak wyglądały, kiedy były żywe. Wbrew obawom uznał je za wspaniałe, a wraz z gęstym, słodkim ale, będącym specjalnością Jaggonath, stanowiły miłą odmianę po miesiącach spożywania suchego prowiantu, popijanego wodą. Rozmawiali. W zamian za mapę opowiadał jej przeróżne historie, ubarwiając swoje prawdziwe przygody, aż jej łagodny uśmiech dał mu do zrozumienia, że jego słowa graniczą z łgarstwem. Przybierając nieco poważniejszy ton, przekazał jej istotne wieści. O pięciu statkach rozbitych na skalistych brzegach Ganji i o tragicznej śmierci dyplomaty z zachodu. O letnich burzach nadciągających znad pustyni, jakby piaski chciały zagarnąć nowe terytoria. O tsunami, trzęsieniach ziemi i polityce. Interesowało ją wszystko, nawet sprawy, które uważał za trywialne, i nie udzieliła mu w zamian żadnych informacji, dopóki nie poczuła się usatysfakcjonowana. Kiedy podano deser, zapadła ciemna noc, jak większość nocy po całkowitym zachodzie słońca i Rdzenia. Jeden księżyc dopiero miał niebawem wzejść, a nieliczne gwiazdy były ledwie widoczne na horyzoncie. - Teraz twoja kolej - powiedziała uprzejmie, wsypując łyżeczkę czarnego cukru, będącego jeszcze jedną specjalnością Jaggonath, do gęstego napoju z kożuszkiem piany. - Co cię najbardziej interesuje? Rozważał kilka na pól żartobliwych odpowiedzi, jakich mógłby udzielić innej kobiecie, ale zmienił zdanie i zrezygnował z nich. Taka propozycja była zbyt cenna, aby marnować okazje na towarzyską konwersację. - Puszcza lub rakhowie - odparł po krótkim namyśle. - Co wolisz. Przez moment - tylko przez moment - dostrzegł lekki cień na jej twarzy. Gniewu? Strachu? Przeczucia? Jednak odchyliła się na krześle i zapytała zupełnie spokojnie: - Masz spore wymagania, co? - Tam, skąd pochodzę, te sprawy są tylko legendą, W dodatku mroczną. - Jednak ty chcesz wiedzieć. - A kto by nie chciał? - O Puszczy? Przecież sama myśl o niej otwiera drogę mrocznej fae? Większość ludzi woli unikać takiego ryzyka.
Puszcza. Fakt, że wspomniała o niej, dowodził, iż to ten drugi temat budził jej niepokój. Odnotował to w myślach i skupił się na tym, o czym wolała mówić. Puszcza zwana w starożytnych księgach Zakazaną. Cóż o niej wiadomo, nawet teraz? Skupisko najdzikszej fae, którą niegdyś, w ciemnych wiekach, nazywano złem. Teraz uważano inaczej. Teraz rozumiano, że siły błądzące po powierzchni planety same w sobie nie są dobre ani złe, po prostu reagują. Na nadzieje i obawy, amulety, zaklęcia i wszelką Sztukę, sny, koszmary oraz tłumione żądze. Ujarzmiona fae była użyteczna. Gdy odpowiadała na skrywane ludzkie pragnienia, na uczucia i instynkty powstrzymywane za dnia, potrafiła być śmiertelnie groźna. Najlepiej świadczyła o tym historia Lądowania i okropna śmierć, jaka spotkała wielu pierwszych kolonistów. A także potwory, z którymi Damien walczył w Górach Działowych, obdarzone życiem i ciałami wytwory najgorszych ludzkich rojeń, zastawiające wśród lodowych pustkowi pułapki na nieostrożnych. Albo Puszcza. - Ogromna koncentracja sprawia, że tamtejsza fae jest zbyt potężna, aby ją ujarzmić powiedziała kobieta. - Objawia się prawie natychmiast. Krótko mówiąc, wystarczy martwić się czymś, aby stało się to faktem. Każdy człowiek, który ośmielił się tamtędy wędrować, niezależnie od intencji, wywarł zły wpływ na Puszczę. Każdy zgon, jaki miał miejsce pod jej drzewami, czynił fae coraz bardziej gwałtowną. Niegdyś Kościół próbował ją ujarzmić przez masowe narzucanie wiary - jak z pewnością wiesz, miało to miejsce podczas ostatniej z wielkich wojen - ale ona tylko zesłała na nich ich własne koszmary, w mrocznej religijnej otoczce. Ta siła przedkłada pilnie strzeżone sekrety naszej podświadomości nad akty naszej woli. - Jak zatem człowiek może przebywać tak blisko niej? Jak takie miasta, jak Jaggonath, Kale, Seth czy Gehann, mogą w ogóle istnieć, nie mówiąc już o rozkwicie? - Jeszcze raz popatrz na mapę. Puszcza znajduje się w samym sercu wiru, tego skupiska mrocznej fae, która przyciąga wszystko, co chce, wsysając do środka wszelkie przejawy zła. Większość tych rzeczy już nigdy się nie pojawia. Gdyby było inaczej, nie moglibyśmy mieszkać tutaj, tak blisko niej. - Powiedziałaś „większość”. Skinęła głową i spochmurniała. - W Puszczy żyje jakieś stworzenie - może demon, a może człowiek - które w pewnym stopniu podporządkowało sobie mroczną fae. Legenda głosi, że on siedzi w centrum wiru, jak pająk w pajęczynie, czekając, aż ofiary znajdą się w jej mocy. Jego słudzy mogą wychodzić z Puszczy, co też czynią, nieustannie szukając dla niego ofiar, które mógłby pożreć. - Mówisz o Łowcy. - Znasz to imię?
- Od kiedy przybyłem na wschód, dość często je słyszałem. Jednak bez słowa wyjaśnienia. - Nie bez powodu - zapewniła. - Samo wspomnienie tego imienia otwiera drogę, którą fae... Ludzie obawiają się takiego kontaktu. I nie chodzi tylko o Łowcę. Stał się miejscowym upiorem, stworem czającym się w ciemnych zakamarkach i szafach, którego imieniem straszy się niegrzeczne dzieci. Mieszkańcy wschodu nauczyli się obawiać go bardziej niż czegokolwiek innego, oprócz samego Złego. Nie zrozum mnie źle - on naprawdę jest potężny i zły. W zaułkach wszystkich miast wschodu jego słudzy polują na ofiary, które znoszą mu do Puszczy na pożarcie. Zawsze są to kobiety, przeważnie młode, zawsze atrakcyjne. Powiadają, że poluje tam na nie jak na zwierzynę, w sercu krainy spełniającej każdy jego kaprys. Niewielu dane było ujść z życiem - a raczej pozwolono przeżyć, dla jakichś, jemu tylko znanych celów. Wszystkie postradały zmysły. Byłoby dla nich lepiej, gdyby zginęły. Zazwyczaj wkrótce potem i tak się zabijają. - Mów dalej - poprosił cicho. - Powiadają, że po zachodzie słońca jego słudzy mogą przybierać ludzką posiać. Dlatego rzadko widuje się tu po zmroku samotne kobiety - chodzą pod strażą albo grupkami. - Mówisz „on” - rzekł spokojnie. - Uważasz, że to mężczyzna? - Tak sądzę. Większość ludzi jest innego zdania. - Adept? - Z pewnością. Jakże inaczej? - Zdominowany przez Puszczę. Przyjrzała mu się, chyba szukając w myślach odpowiednich słów. - Może - powiedziała w końcu, obserwując go. - Chociaż wątpię. Raczej to on zdominował Puszczę. Niepokojąca myśl. Do bitwy, która miała zakończyć wszystkie wojny, Kościół rzucił całą swą potęgę przeciwko bezgranicznemu złu... bezskutecznie. Czy to możliwe, aby jeden człowiek zdołał opanować takie miejsce, podczas gdy tysiące daremnie oddały za to życie? Nagłe zauważył, że skinęła na kelnera i narzuciła kurtkę na ramiona. Czyżby siedzieli tu już tak długo? - Robi się późno - powiedziała przepraszająco. - Naprawdę muszę już wracać. - Na spotkanie z „nimi”? - usiłował żartować, lecz w jego głosie pojawiło się napięcie, którego nie zdołał ukryć. Na stole leżał rachunek. Zerknął nań.
- W tym mieście jest dziewięćdziesiąt sześć pogańskich kościołów - ostrzegła go. Dziewiętnastu adeptów i prawie tysiąc takich, którzy uważają się za czarowników lub im równych. Nie spodobają ci się ani oni, ani to, co ci powiedzą. Lepiej więc nie pytaj. - Nie mam zamiaru. Wystarczą mi słowa jednego. Popatrzyła na niego wyraźnie rozbawiona, po czym potrząsnęła głową. - Jesteś całkiem niezłym kompanem, zważywszy, z czego żyjesz. Daleko milszym, niż oczekiwałam. Uśmiechnął się. - Staram się. - Zostaniesz przez jakiś czas w mieście? - Jeśli zniosą moją obecność. Nie spytała, kogo ma na myśli, co dowodziło, że wiedziała. Jej Wiedza była naprawdę ogromna - i nic dziwnego, skoro żyła w takim miejscu jak to. Spojrzał na pogrążony w mroku plac i pomyślał o rzeczach, jakie mogły kryć się w tych ciemnościach. - Chodź - rzeki, rzucając na stół garść wschodnich monet. - Odprowadzę cię. * Jeśli z daleka katedra wyglądała okazale, to z bliska wywierała jeszcze większe wrażenie. Nad mniejszymi łukami pięły się wyższe, a przestrzenie między nimi pokryto stylizowanymi rzeźbami. Ogromną budowlę wypełniały kolejne warstwy zdobień, jakby jej projektant obawiał się pustych przestrzeni. Jeśli nawet wnętrze wydawało się przeładowane, było to cechą stylu. Siła architektury okresu Odnowy opierała się na tym, by patrzący na budowlę czuł się przytłoczony. Damien przystanął u stóp ogromnych schodów i otworzył umysł na wszystko, co implikowała katedra: połączoną wiarę tysięcy służącą jednemu prawu; pozostałość wielkiego marzenia, nadwątlonego, lecz nie unicestwionego podczas straszliwej wojny, która podzieliła Kościół i wydała go na łaskę tego, co na tej dziwnej planecie nazywano Naturą; nadzieję, że kiedyś wiara pokona fae i cała Erna wreszcie zostanie skolonizowana. Wszystkie te myśli wypełniły jego umysł, rozgrzewając ciało wraz z krążącym w żyłach ciepłym ale, zadowoleniem wywołanym dotarciem do celu podróży i podnieceniem po spotkaniu z kobietą. „Gdybym nie był taki zakurzony” powiedział jej, kiedy w końcu wrócili do sklepu „może spróbowałbym cię uwieść”. „Gdybyś nie był taki zakurzony” odparła z uśmiechem „może by ci się udało”.
Wspaniała perspektywa na przyszłość, pomyślał. Ostatni uczestnicy wieczornego nabożeństwa schodzili po jasnokremowych schodach, omijając go, rozchodząc się na boki jak fala. Nie zauważył ani jednej samotnej kobiety: wszystkie szły w grupkach lub pilnowane przez mężczyzn. Nawet tutaj, na schody domu bożego, padał cień Łowcy. Potem ostatni wierni uścisnęli dłonie kapłana i odeszli, a wielkie rzeźbione drzwi powoli zamknęły się na noc. Patrzył na nie przez chwilę, a potem wszedł po schodach i zapukał. Otworzyły się boczne drzwiczki i wyjrzał przez nie niski mężczyzna w habicie, z lampą w ręce. Damien wiedział, że w porównaniu z dobrze odzianymi wiernymi, stojąc na tych lśniąco białych stopniach, wygląda niechlujnie. - No? - zapytał mężczyzna tonem, który wyraźnie mówił „już zamknięte”. Podejrzliwym spojrzeniem obrzucił miecz Damiena. - Świątynia jest otwarta? Zapytany z niechętnym westchnieniem odsunął się na bok, przepuszczając przybysza. Teoretycznie budynek był otwarty i każdy mógł doń wejść, żeby się pomodlić. Tak nakazywał zwyczaj, zarówno na wschodzie, jak i na zachodzie. Jeśli strudzony wojownik chciał wejść do świątyni o tej porze, nikt nie miał prawa zakazać mu wstępu. Damien dobrze o tym wiedział. Kiedy pochylił głowę i przez niskie, wąskie drzwiczki wszedł do przedsionka katedry, tamten ostrzegawczo położył dłoń na jego ramieniu. - Bez broni - rzekł chłodno. Damien był bardziej zdumiony niż zirytowany. Rękojeść miecza była dobrze widoczna nad jego ramieniem, a jej nabijana złotem gałka i jelec w kształcie jęzorów płomieni powinny ostrzec mężczyznę i skłonić do grzeczniejszego zachowania. Czyżby od tak dawna żaden przedstawiciel jego porządku nie odwiedził tej świątyni, że ci kapłani zapomnieli o zwyczaju? - Czy zastałem jego świątobliwość? - zapytał. Tamten spojrzał na niego tak, jakby Damien wypowiedział w jego obecności klątwę, po czym strzepnął coś z rękawa, jakby ubrudziła go sama obecność intruza. - Ojciec święty nie ma w tej chwili czasu, jest zajęty - rzucił krótko. - Wróć rano, w normalnych godzinach przyjęć i poproś o audiencję. - Powiedz mu, że jest tu Damien Kilcannon Vryce - odparł. - Myślę, że zechce się ze mną widzieć. Mężczyzna przez chwilę mierzył go nieprzyjaznym spojrzeniem. W końcu uznał, że szybciej pozbędzie się tego nieproszonego gościa, spełniając jego żądanie. Skinął na nowicjusza - chłopca o jasnych oczach i miłym uśmiechu - po czym rzekł szorstko:
- Idź i powiedz jego świątobliwości - jeśli w ogóle zechce cię wysłuchać, w co wątpię że Damien Kilcannon Vryce żąda natychmiastowej audiencji. Chłopiec pobiegł, chętnie spełniając polecenie. Damien tymczasem przeszedł przez przedsionek i szparę w grubych drzwiach z różodębu, po czym zajrzał do świątyni. Ujrzał obite aksamitem ławki, szczerozłoty ołtarz i ozdobiony drogimi kamieniami fresk, przedstawiający Proroka strącającego Złego w mrok - jeden z niewielu jego wizerunków aprobowanych przez Kościół. Ładnie, pomyślał. Bardzo ładnie. - Ojcze? Chłopiec wrócił. Patrzył na Damiena szeroko otwartymi oczami, z podziwem, gdy zakłopotany mężczyzna w habicie przepraszał: - Bardzo mi przykro, ojcze. Nie wiedzieliśmy, kim jesteś. Oczywiście, ojciec święty natychmiast cię przyjmie. Nowicjusz chciał go zaprowadzić, ale Damien powiedział łagodnie: - Nie. Znajdę drogę. Dziękuję ci, synu. Czuł, że chłopiec gapi się na niego, gdy szedł po kafelkach posadzki do masywnych drzwi, które niewątpliwie prowadziły na schody. Co mu powiedziano? Damien nasłuchiwał szeptów lub szmerów, ale dopiero kiedy dotarł do schodów i drzwi zamknęły się za jego plecami, usłyszał, jak młodzik wypowiada słowa, które zapewne wydawały mu się niewiarygodne. Pełnym podziwu szeptem, zmieszanym z odrobiną lęku, chłopiec rzekł: - Ojciec Vryce jest czarodziejem... Wchodząc na schody, Damien cicho się zaśmiał.
2
Patriarcha: śnieżnobiałe włosy nad arystokratyczną twarzą, zimne, przenikliwe, niebieskie oczy. Cienkie wargi zaciśnięte w wąską linię, zza której błyskały idealnie równe zęby. Jasnobrązowa skóra, sucha i pomarszczona z powodu podeszłego wieku. Na twarzy wyryte głębokie bruzdy, świadczące o charakterze: czujnym, surowym, nieubłaganym. Ciało, podobnie jak twarz, raczej zahartowane niż osłabione przez siedemdziesiąt lat życia. Szerokie, mocne ramiona, z których opadał wodospad kremowego jedwabiu, szata dostatecznie obszerna, aby zakryć kształt ciała Władza - widoczna w każdym szczególe, nawet w jego postawie. Autorytet. I jeszcze coś, co malowało się w jego twarzy, oczach, sylwetce, a nawet w głosie, głębokim barytonie, o jakim marzy każdy członek chóru. Gniew. Niechęć. Odraza. Dokładnie tego Damien oczekiwał. - Masz glejt? - zapytał chłodno Patriarcha. Pod każdą ścianą stały półki z książkami, a między nimi znajdowały się okienka z szybkami ze szlifowanego szkła, rozszczepiające światła miasta w tysiące migotliwych iskier. Umeblowanie skąpe, ale gustowne: ciężkie mahoniowe biurko, szkarłatne atłasowe obicie jedynego krzesła, antyczne draperie i wzorzyste dywany świadczyły o bogactwie i dobrym guście. Damien rozejrzał się wokół, szukając wygodnego miejsca; w końcu oparł torbę o krawędź regału i sięgnął do kieszeni po list Matriarchy. Z jego ubrudzonego bagażu wzbił się kurz, osiadając na najbliższych półkach. Nawet nie patrząc, Damien czuł na sobie niechętne spojrzenie Patriarchy. - Jej świątobliwość przesyła najlepsze życzenia - oznajmił, podając welinową kopertę. Patriarcha oglądał ją przez chwilę i zauważył, że nadającą pismu oficjalny charakter pieczęć Kościoła umieszczono z boku, tak że koperta pozostała otwarta. Zerknął na Damiena, przesyłając wzrokiem wiadomość: Ona ci ufa. Ja nie. Potem wyjął glejt i zaczął czytać. Władza, rozmyślał Damien. Emanuje władzą. Kiedy upewnił się, że uwagę Patriarchy całkowicie pochłonęła lektura dokumentu, wyszeptał słowa Wiedzy. Cicho, bardzo cicho, wiedząc, że gdyby przyłapano go na stosowaniu Sztuki fae w tym miejscu i czasie, zaprzepaściłby wszystko, co miał nadzieję osiągnąć. Jednak ledwie wyartykułowane słowa pozostały nie usłyszane. Fae zbierała się wokół niego, powoli, tkając obraz, który jego umysł mógł zinterpretować. No tak... tak podejrzewał. Zastanawiał się, czy sam Patriarcha o tym wie, czy też może przypisuje siłę swojej osobowości bardziej ludzkim koncepcjom. Takim jak charyzma. Styl. Zamiast pojąć prawdę, że każda jego myśl wywołuje
drobne kręgi rozchodzące się po fae, naginając otoczenie do jego woli. Wrodzony dar. Czarodziej, któremu obrany zawód nie pozwala dostrzec źródła własnej mocy. W końcu Patriarcha skinął głową i złożył pismo wypielęgnowanymi palcami, chowając je z powrotem do welinowej koperty. - Ma o tobie bardzo dobre zdanie - rzekł, kładąc ją na biurku. Stwierdzał fakt, nie okazując aprobaty ani dezaprobaty. - „Jest lojalny - pisze - i całkowicie oddany naszej sprawie. Możesz polegać na jego honorze, czujności i dyskrecji”. Obrzucił Damiena gniewnym spojrzeniem i zacisnął wąskie wargi. - Bardzo dobrze. Nie będę cię obrażał, ukrywając, co myślę, Damienie Kilcannonie Vryce. Powiem ci, jak mile jesteś tu widziany - ty i twoje czary. Czterema długimi krokami podszedł do najbliższego okna. Damien dostrzegł błysk klejnotów, gdy Patriarcha gwałtownym szarpnięciem otworzył okno na oścież, ukazując światła miasta. Przez chwilę spoglądał na nie, jakby szukał tam czegoś, co pomogłaby mu dobrać słowa. - Od najmłodszych lat - rzekł w końcu - służyłem tej ziemi. Od dnia, kiedy stałem się dostatecznie dorosły, aby zrozumieć, czym jest ta planeta i co uczyniła ludzkości, poświęciłem ciało i duszę dla naszego zbawienia. To oznacza trwanie przy jednym Bogu, w świecie na którym setki fałszywych bogów domagają się czci, obiecując tanie i łatwe cuda w zamian za minimalne dary. To oznacza trwanie przy Kościele, który wciąż krwawi wspomnieniem swej największej klęski, w czasach gdy świątynie wyrastają jak pszenica na wiosnę. Wybrałem trudniejszą drogę, ponieważ wierzyłem - wierzyłem, wielebny Vryce! - i nigdy nie zachwiałem się w tej wierze. Ani w mym przekonaniu, iż taka wiara jest niezbędna dla wskrzeszenia odwiecznego przeznaczenia człowieka. Chłodny wieczorny wietrzyk wpadł przez okno. Patriarcha wystawił nań twarz, pozwalając, by rozwichrzył mu włosy. - Najtrudniejszą sprawą był stosunek Kościoła do fae. Szczególnie w tym mieście, gdzie czary są tak tanie, że biedak łatwiej może kupić sobie złudzenie sytości niż prawdziwe jadło... a potem umrzeć z głodu, wielebny Vryce. Z ciałem wyniszczonym przez niedożywienie, ale z upiornym uśmiechem na ustach. Dlatego wierzę, tak jak wierzy mój Kościół, od prawie tysiąca lat. Nie ujarzmimy tej tyrańskiej siły, oddając ją czarownikom, ich lichym zaklęciom i nędznym czarom. Im bardziej wydamy ją na pastwę ludzkich żądz, tym bardziej będzie cuchnąć naszą klęską. Gannon dostrzegał to w czasach Odnowy. Z tego powodu zakazał prywatnego stosowania czarów, a ja się z nim zgadzam sercem i duszą. Jeśli potrzebujesz przykładu, co fae może uczynić z człowiekiem, kiedy nim owładnie... przypomnij sobie upadek Proroka. Albo Pierwszą Ofiarę. Świadczą o tym wszystkie te monstra powołane do życia przez fae wykorzystującą ludzki strach. Poprzysiągłem to zwalczać, wielebny Vryce. Za wszelką cenę.
Przysiągłem, że fae zostanie ujarzmiona, zgodnie ze wskazówkami Proroka. A potem otrzymuję list. Z twojego matriarchatu, od matki świętej. Informuje mnie, że na zachodzie zaczęto badania nad wykorzystaniem fae do celów Kościoła, przez kilku specjalnie wybranych i wyuczonych w tym celu. Czary! Ubierz je w święte jedwabie, jeśli chcesz, a i tak będą śmierdzieć. Spierałem się z nią, błagałem, nawet posunąłbym się do gróźb, gdybym sądził, że to poskutkuje... Jednak wasza matka święta jest upartą kobietą i już podjęła decyzję. A teraz muszę patrzeć na klęskę mojego Kościoła, wielebny Vryce, na wypaczenie moich marzeń o zbawieniu... - Znów odwrócił się do Damiena, mrużąc zimne, niebieskie oczy. - A ty jesteś narzędziem tej klęski. - Nikt nie twierdził, że musisz mnie przyjąć - warknął Damien i natychmiast pożałował swego nieopanowania. Był przygotowany na coś znacznie gorszego; dlaczego zareagował tak przesadnie? To fae na niego wpłynęła, odpowiadając na wolę Patriarchy. Dlaczego? Czego tamten chciał? Wyprowadzić mnie z równowagi, zrozumiał Damien. Abym zachował się w sposób nie pozostawiający mu innego wyjścia, jak odprawić mnie. To po prostu niewiarygodne, że człowiek nie akceptujący i nie rozumiejący fae mógł tak dobrze posługiwać się Sztuką, nawet nie wiedząc, że to czyni. W jakim stopniu nietolerancja tego człowieka była skutkiem nieustannego negowania prawdy? - Nie - przyznał Patriarcha. - Zamiast tego mógłbym dokonać rozłamu w Kościele, doprowadzić do schizmy, której może nigdy nie udałoby się cofnąć... albo wszcząć świętą wojnę, próbując temu zapobiec. Takie wyjścia byłyby w rezultacie jeszcze gorsze, więc się zgodziłem. „Przyślij mi twego czarodzieja” powiedziałem. „Niech zobaczę, co robi. Niech zobaczę, jak działa. Niech się przekonam, że Sztuka nie stanowi zagrożenia dla naszej wiary. Jeśli zdołasz mnie o tym przekonać, będę bardzo zdziwiony” - dodał chłodnym tonem. Z trudem powściągając gniew, Damien odparł: - Będzie to moim celem, wasza świątobliwość. Przeszyło go lodowate spojrzenie niebieskich oczu Patriarchy. - Damien Kilcannon Vryce. Rycerz założonego przez króla Gannona Porządku Złotego Płomienia.
Towarzysz
Towarzystwa
Wschodzącej
Ziemi.
Wielebny ojciec
Kościoła
Zjednoczenia Ludzkiej Wiary na Emie. Czym jest dla ciebie nasze powołanie? Damien zesztywniał. - Marzeniem, dla spełnienia i w obronie którego jestem gotów zginąć. Patriarcha wolno pokiwał głową. - Tak. Dobrze powiedziane. Definicja twego porządku, chociaż śmiem twierdzić, że po raz pierwszy została sformułowana w innych, bardziej krwawych czasach. A ty, wielebny Vryce, jako człowiek. Marzyciel. W co ty wierzysz?
- Wierzę, że się mylisz - odparł spokojnie Damien - a nasz tradycyjny system wiary jest przestarzały. Nasi przodkowie postrzegali świat w kategoriach czerni i bieli, podczas gdy on w większej swej części jest szary. Wierzę, że Kościół musi przystosować się do tej prawdy, aby pozostać żywotną częścią tego świata. Od tego - rzekł z naciskiem - zależy, czy ziszczą się nasze marzenia. Przez długą chwilę Patriarcha spoglądał na niego w milczeniu. - Dobrze wybrała - rzekł w końcu. Fałdy jedwabiu załopotały na wietrze, gdy wyciągnął rękę i zamknął okno. - Powiedz mi. Kiedy używasz czarów - kiedy trzymasz w dłoniach esencję tego świata i możesz kształtować go wedle twej woli - czy możesz uczciwie rzec, że nie kusi cię ta moc i oferowana przez nią władza? Czy nigdy nie użyłeś Sztuki fae dla twojej potrzeby, a nie dla dobra Kościoła? Nigdy nie zmieniłeś oblicza Natury dla własnej korzyści? Ani nie marzyłeś, by to uczynić? - Jestem tylko człowiekiem - odparł Damien. - Wszyscy mamy pokusy. Jednak nasza umiejętność wzniesienia się ponad nie i służenia ideałom, a nie samolubnym instynktom, jest tym, co nas odróżnia od zwierząt. - Ach tak - skinął głową Patriarcha. - To słowa Proroka. Jak pamiętasz, zawiódł nas. I siebie. Jak wszyscy ci, którzy próbowali łączyć czary z naszą wiarą. Pamiętaj o tym. Podszedł do ciężkiego fotela z mahoniu i usiadł na nim, wygładziwszy uprzednio fałdy jedwabnej szaty. Westchnął. - Przydzielę ci uczniów, wielebny Vryce. Wbrew moim przekonaniom i pomimo moich zastrzeżeń, dostaniesz ich. Tuzin naszych najbardziej obiecujących nowicjuszy - wybranych nie ze względu na ich potencjalne umiejętności czarnoksięskie, lecz solidne przygotowanie teologiczne. Ograniczysz swoje działania do tej grupy, dopóki nie przekonam się, że ten... eksperyment... nie zagrozi moim owieczkom. Ani Kościołowi. Czy wyrażam się jasno? Damien skłonił się i zdołał powstrzymać uśmiech. Z trudem. - Bardzo jasno, wasza świątobliwość. Patriarcha dwukrotnie klasnął w dłonie. Zaledwie kilka sekund później drzwi otworzyły się i weszła młoda dziewczyna w stroju służącej. - To jest Kami. Zajmie się tobą. Kami, zabierz wielebnego Vryce'a do komnat, które dla niego przygotowano. Dopilnuj, żeby otrzymał plan mszy i wszystko, czego będzie potrzebował. Śniadanie jemy w bocznym skrzydle, o ósmej - poinformował Damiena. - Będziesz miał okazję poznać pozostałych duchownych w mniej... formalnych okolicznościach. - Wykrzywił lekko usta. Czyżby w uśmiechu? - Czy to dla ciebie nie nazbyt wcześnie? - Dostosuję się, wasza świątobliwość.
Patriarcha skinął na Kami, wyraźnie sygnalizując koniec rozmowy. Damien podniósł torbę i ruszył za dziewczyną, ale gdy dotarli do drzwi. Patriarcha go zawołał. - Kiedy przyjdzie czas umrzeć - rzekł starzec - a ten czas przyjdzie, jak przychodzi do wszystkich ludzi, co wtedy zrobisz? Pokłonisz się Naturze, wzorcom ziemskiego życia, które są jądrem naszej egzystencji? Pomożesz nam zbudować fundamenty, z których nasi potomkowie znów sięgną gwiazd? Czy też ulegniesz pokusom tej obcej magii i zaprzedasz swoją duszę za kilka dodatkowych lat życia? Tak jak postąpił Prorok? Rozważ to, odpoczywając, wielebny Vryce. Tymi słowami Patriarcha pożegnał go, ale Damien nie odchodził. - Fae nie jest magią. Patriarcha machnął ręką. - Czysta semantyka. Na czym polega różnica? - Magię można kontrolować - przypomniał mu Damien. Pozwolił, aby sens tych słów dotarł do rozmówcy, a potem dodał: - Czy nie na tym polega problem Erny? Skłonił się, tylko odrobinę wyzywająco. - Rozważę to, wasza świątobliwość. Dobranoc.
3 Zapadł zmrok. Narilka stalą w wąskich drzwiach sklepu, spoglądając na zachód. Czuła w sercu chłód panującej na zewnątrz nocy. Kiedy była w piwnicy, zaszło słońce i wyglądało na to, że stało się to już jakiś czas temu. Jak mogła być tak nieostrożna? Gwiazdy prawie zgasły. Na niebie świecił samotny księżyc, wiszący nisko nad wschodnim horyzontem. Wkrótce on też zniknie i tylko gwiazdy Obrzeża - nieliczne i słabe będą towarzyszyły cieniutkiemu półksiężycowi na zachodzie, który oświetli jej drogę do domu. Przez chwilę zastanawiała się, czyby nie wrócić do sklepu. Strach ściskał jej gardło. „Pomóż mi” powiedziałaby. „Pracowałam dłużej, niż powinnam, proszę, odprowadź mnie do domu...”. Jednak do domu było daleko, a Gresham był zajęty. Poza tym tak często wyrażał swoją głęboką pogardę dla jej lęku przed nocą, że wiedziała, iż będzie głuchy na jej prośby. „Masz przy sobie dość amuletów dla całego miasta” powie. „Kobiety noszące znacznie mniej chodzą ulicami i wracają do domów. Gdzie twój rozum, dziewczyno? Nie mam czasu”. Odetchnąwszy głęboko stęchłym powietrzem sklepu, Narilka zebrała całą odwagę i wyszła na zewnątrz. Chłód jesiennego wieczoru oplótł jej szyję lodowatymi mackami - a może tak objawiał się jej lęk? Ciaśniej owinęła się szalem, aż gruba wełna ochroniła ją przed lodowatym ziąbem. Czy przesadzała? Czy była nierozsądna? Gresham powtarzał jej to tak często, że prawie zaczęła w to wierzyć. Czy naprawdę miała jakiś konkretny dowód, że grozi jej niebezpieczeństwo większe niż innym niewiastom? W końcu każda kobieta powinna się strzec, ale nie każdej przytrafia się coś złego. Mijając sklep jubilera, przystanęła na moment, spoglądając na swoje odbicie w gładkim szkle wystawy. Gęste, kruczoczarne włosy; gładka i biała jak mleko skóra, teraz lekko zaróżowiona z zimna; rzęsy gęste jak aksamit, otaczające niemal równie czarne oczy. Delikatna i śliczna jak kwiat, krucha jak porcelanowa figurka Miała twarz budzącą zazdrość kobiet i uwielbianą przez mężczyzn, a ten potwór - nieludzki i nieśmiertelny, wcielenie wszystkich ciemnych mocy Erny - zniszczyłby ją z przyjemnością. Drżąc, pospieszyła naprzód. Im szybciej będzie szła, tym prędzej dotrze do domu. Po ulicach Jaggonath jeszcze chodzili ludzie i było ich dostatecznie wielu, aby mogła się łudzić, że wtopiła się w tłum. Ten jednak rzedniał, w miarę jak opuszczała handlową dzielnicę, i Narilka pozostawała w mroku bezbronna. Musiała się spieszyć. Jej rodzice na pewno już się zamartwiają - i nie bez powodu. Nerwowo rozejrzała się wokół, patrząc na puste uliczki zachodniej dzielnicy Jaggonath, na coraz rzadziej rozstawione domki. Droga zmieniła się w gliniasty trakt, błoto było
tak zimne, że nawet przez podeszwy butów chłodziło stopy, lecz jeszcze nie zamarzło i kiedy szła, niepokojąco głośno mlaskało pod jej nogami. Czuła się, jak ruchomy cel. Łowca. Tak go nazywano. Zastanawiała się, kim jest, kim był niegdyś. Mężczyzną? Tak szeptały dziewczęta w tawernie, chichocząc i popijając kufle ciepłego piwa; były bezpieczne w jasno oświetlonym wnętrzu. Niegdyś mężczyzną, mówiły, a teraz czymś innym. Jednak dręczyła go męska żądza, aczkolwiek spaczona. Gdyby było inaczej, czyż zawsze wybierałby na swe ofiary młode i atrakcyjne kobiety? Czy zdradzałby tak wyraźny pociąg do piękna - a szczególnie do delikatnego piękna - gdyby w jego duszy nie tliła się wciąż odrobina męskiej żądzy? Przestań! - skarciła się w duchu. Gwałtownie potrząsnęła głową, jakby mogła w ten sposób odegnać natarczywe myśli. To strach. Nie! Nic się nie stanie! Wróci do domu, wszyscy powitają ją z ulgą i tyle. Jej rodzice będą wściekli na Greshama za to, że zatrzymał ją do zmroku, i napiszą do niego gniewny list, który on całkowicie zignoruje, a potem będzie po sprawie. Na zawsze. Pozostanie tylko wspomnienie. Będzie mogła mówić dzieciom, że owszem, kiedyś wracała nocą sama, one zapytają, jak było, a ona im opowie. Jedna z wielu historii, jakie opowiada się przy kominku. Prawda? „Jednak ty jesteś właśnie tym, czego on chce” szeptał wewnętrzny głos. „Dokładnie. Na poszukiwanie takich wysyła swe sługi do Jaggonath”. - Niech was szlag! - zawołała nagle. Wrzeszczała to do swoich rodziców, do lęków i samej nocy. Do swojej urody. Bogowie w niebiosach, jakże piękne byłoby życie, gdyby była nieatrakcyjna, pospolita, albo chociaż trochę grubsza? Może pozwalaliby jej bawić się na dworze po zmroku, tak jak niektórym innym dzieciom? Może nauczyłaby się nie obawiać nocy, traktując ten rodzaj lęku jak naturalny dziecinny strach, podchodząc doń zwyczajnie i racjonalnie? „Wróć do domu na czas” przestrzegaliby rodzice. „Nie rozmawiaj z obcymi. Chwyć amulet, jeśli pojawi się jakiś demon”. A potem pozwoliliby jej wyjść. Bogowie Erny, jaka byłaby wolna, wolna! Sięgnęła ręką, aby otrzeć z policzka na pół zamrożoną łzę, a potem zatrzymała się, by strząsnąć grudkę błota, które przywarło do buta. I nagle zdała sobie sprawę z panującej wokół ciszy. Niczyje kroki nie rozbrzmiewały w mroku, chociaż na drodze widniały liczne ślady stóp. Nie śpiewał żaden ptak, nie bzyczał żaden owad, dzieci nie krzyczały w oddali. Nic. Jakby cały świat nagle zamarł, a ona została jedyną żywą istotą na Emie, a ten odcinek drogi był ostatnim miejscem we Wszechświecie, na którym mogło istnieć życie. Drgnęła, słysząc za plecami jakiś dźwięk. Był bardzo cichy, zaledwie szmer, lecz w całkowitej ciszy nocy miał siłę wybuchu. Obróciła się na pięcie i ujrzała mężczyznę. - Wybacz mi. - Miał łagodny głos i dobre maniery. Ukłonił się, przy czym jego ciemnoblond włosy błysnęły w świetle księżyca. - Nie chciałem cię przestraszyć.
- Nie przestraszyłeś - skłamała Kolejna gruda błota przywarła do jej buta, ale Narilka nie chciała odrywać wzroku od nieznajomego, żeby na nią spojrzeć. Spróbowała ją strząsnąć i o mało nie upadła. O, bogowie, czyżby była aż tak przerażona? Nie chciała okazywać strachu. Łowca uwielbiał strach. - Po prostu było tak... cicho. - Noc potrafi być taka. - Podszedł do niej powoli, niedbałym krokiem, urzekająco zwinnie. Wysoki, szczupły mężczyzna o delikatnych rysach i niepokojącym spojrzeniu. Nie nosił żadnych ozdób, prócz złotej opaski przytrzymującej włosy przycięte do ramion w stylu modnym kilka lat wcześniej. Miał stalowoszare oczy ze srebrnymi plamkami, migoczące w księżycowym blasku - jak diamenty. Dostrzegła kryjące się w nich rozbawienie. - Wybacz powtórzył - ale napotkanie w nocy samotnej młodej kobiety wydało mi się dość niezwykłe. Nic ci nie jest? Zdała sobie sprawę z tego, że nie słyszała jego kroków, chociaż w tym lepkim błocie powinna coś usłyszeć, a potem ich spojrzenia spotkały się i zapomniała, co ją tak zaniepokoiło. - Nie - wykrztusiła. - To znaczy... chyba nie. Była zdyszana, jakby biegła, a nie szła. Próbowała się cofnąć, lecz ciało nie chciało jej słuchać. Czyżby rzucił na nią czar? Jednak choć podszedł bliżej - za blisko - dotknął tylko jej brody czubkiem wypielęgnowanego palca, lekko unosząc jej twarz ku swojej. - Taka krucha - mruknął. - Taka ładna. I sama w taką noc. Niemądrze. Nie potrzeba ci eskorty? - Proszę... - szepnęła. Podał jej ramię. Po chwili przyjęła je. Staroświecki gest, jeszcze z czasów Odnowy. Położyła lekko drżącą dłoń na wełnianym rękawie. Nie wyczuła pod nim ciepła. Mężczyzna emanował chłodem - jak sama noc. Tak jak Narilka, mimo swoich wysiłków, emanowała strachem. Bogowie w niebiosach, modliła się, pozwólcie mi wrócić do domu. W przyszłości będę ostrożniej sza, przysięgam. Tylko pozwólcie mi dziś wrócić do domu. Miała wrażenie, że mężczyzna się uśmiechnął. - Boisz się, dziecko? Nie odważyła się odpowiedzieć. Myślała: Tylko pozwólcie mi ujść cało. Proszę. - Czego? Ciemności? Samej nocy? Wiedziała, że nie powinna mówić o takich sprawach, ale nie zdołała się powstrzymać ton jego głosu przynaglał do odpowiedzi. - Stworów, które polują nocą - szepnęła.
- Ach - zaśmiał się cicho - masz rację. Te, które żerują na żywych, moje dziecko, uwielbiają takie jak ty. Czyż jednak to - dotknął ochronnych zaklęć wyszytych na jej rękawie i amuletów wplecionych we włosy - nie wiąże dość fae, aby cię ustrzec? Dość, by odpędzić demony, pomyślała. Przynajmniej teoretycznie. Jednak teraz nie była już tego taka pewna Ujął dłonią brodę Narilki i delikatnie uniósł jej twarz do swojej. Palce mężczyzny były zimne, nieludzko zimne: parzyły jak iskry ogniska, a gasnąc, pozostawiały lekkie mrowienie. Czuła się dziwnie oderwana od otaczającego ją świata i widziała wszystko jak we śnie. Wszystko, prócz niego. - Czy dobrze mówię? - spytał. - Jeszcze nigdy nie widziałaś nocy? - Jest niebezpieczna - szepnęła. - I bardzo piękna. Jego oczy były jeziorami stopionego srebra i czuła, że mogłaby w nich utonąć. Zadrżała. - Rodzice uważali, że tak będzie lepiej. - Nigdy nie byłaś na dworze po zachodzie słońca i Rdzenia. Nigdy! Nie zdawałem sobie sprawy, że strach przybrał tu takie rozmiary. Nawet teraz boisz się patrzeć. Nie widzisz. - Czego? - zdołała wykrztusić. - Nocy. Jej piękna. Mocy. Tak zwanej mrocznej fae, siły tak kruchej, że nawet światło księżyca ją osłabia, i tak potężnej w ciemnościach, że nawet śmierć przed nią ustępuje. Fale nocy, obdarzone własnymi kolorami i muzyką, i cały świat, moje dziecko, wypełnia się rzeczami, które nie mogą istnieć przy zbyt silnym świetle. - Rzeczami, które niszczy słońce. Uśmiechnął się, lecz jego spojrzenie pozostało zimne. - Właśnie. - Ja nigdy... nie mogłam... - A więc patrz teraz - szepnął. - I zobacz. Spojrzała w jego oczy, które najpierw z szarych zmieniły się w czarne, a potem zobaczyła w nich bezdenną pustkę. Gwiazdy zawirowały wokół niej, tańcem zbyt skomplikowanym, by zdołała go wyjaśnić ludzka nauka, ale Narilka czuła, jak ten rytm odbija się echem w jej duszy, w błocie pod stopami, w przyspieszonym biciu serca Ten sam taniec ziemi i gwiazd. To wiedza Ziemi, pomyślała z zachwytem. Dawna Wiedza. Macki fae wyciągnęły się w ciemności i oplotły ją delikatnymi pasmami purpurowego aksamitu, przyciąganymi przez ciepło ciała dziewczyny jak ćmy przez płomień. Zadrżała, gdy ją dotknęły, czując ich pierwotną moc. Ziemia wokół niej ożyła tysiącem odgłosów nocy, kruchą fae - jak o niej powiedział nieznajomy - prawie niewidzialną w świetle księżyca, ale silną i uderzająco
piękną w mroku. Próbowała podejść do niej bliżej, w gąszcz tych delikatnych, ledwie widzialnych nitek, lecz położył dłoń na jej ramieniu i powstrzymał jednym jedynym słowem. „Niebezpieczne” ostrzegł bezgłośnie. „Dla ciebie”. - Tak - wyszeptała. - Ale proszę... W chłodnym nocnym powietrzu rozeszły się dźwięki muzyki, a ona zamknęła oczy, chłonąc ją. Muzykę niepodobną do jakiejkolwiek innej, delikatną jak sama fae, bezkształtną jak otaczająca ją noc. Srebrzyste dźwięki, których nie łowiła uchem, jak nuty ludzkich melodii, lecz włosami, skórą, a nawet odzieniem; muzyka wdzierająca się w jej płuca z każdym oddechem i harmonizujące z nią, wydychane nutki. - Czy taka jest noc? - zastanawiała się. - Naprawdę? Raczej poczuta, niż zobaczyła, nikły uśmiech na jego ustach. - Dla tych, którzy wiedzą, jak patrzeć. Chcę tu zostać. Zaśmiał się cicho. Nie możesz. - Dlaczego? - zapytała. Dziecię słońca! Dziedziczko życia i wszystkiego, co się z nim wiąże. Na twoim świecie również jest piękno, chociaż bardziej surowe. Czy jesteś gotowa z niego zrezygnować? Porzucić światło? Na zawsze? Ciemność zmieniła się w dwa obsydianowe punkciki, otoczone połami spękanego lodu. Jego oczy. W nich również żyła mroczna fae i o wiele bardziej złowroga muzyka - nieodparcie kusząca. Dziewczyna załkała z tęsknoty. - Cicho, dziecko. - Jego głos znowu zaczął nabierać ludzkich barw. - Zbyt wiele by cię to kosztowało. Dobrze znam tę pokusę. - Ucichła... - Dla ciebie nigdy nie ucichnie. Nie całkiem. Spójrz. I choć noc znów była ciemna i cicha, wyczuła w niej coś więcej. Jakby purpurową poświatę na skraju pola widzenia. Słabe echa muzyki, niesione i porywane przez wiatr. - Tak piękna... - Unikałaś jej. - Bałam się. - Ciemności? Jej wytworów? Takich istot nie powstrzymają zamknięte drzwi, moje dziecko, ani światło lampy. Jeśli zechcą cię poznać, zrobią to, a jeżeli zapragną cię mieć, na pewno cię posiądą. Twoje zaklęcia wystarczą, aby powstrzymać pomniejsze demony, lecz
przeciw większym nie pomoże światło lampy ani towarzystwo ludzi. Jakiż wiec sens zamykać przed sobą połowę cudów tego świata? - Żaden. - Westchnęła. Wziął ją za rękę i lekko pociągnął naprzód. Dopiero po chwili zrozumiała, co to oznacza, i nawet wtedy ten gest wydał jej się dziwny. Zbyt ludzki jak na jego nadludzką moc. W milczeniu pozwoliła mu prowadzić się do domu, nie słysząc kroków mężczyzny. A czegóż się spodziewała? Wszędzie wokół nich tańczyły cienie, obce kształty, powołane do życia przez księżycowy blask. Obserwując je, drżała z rozkoszy. Czy już zawsze będzie mieć te cudowne wizje? Czy pozostaną, kiedy on już odejdzie, jako jego dar upamiętniający tę nieziemską noc? W końcu, całe wieki później, dotarli do ostatniego wzniesienia przed jej domem. Stanęli na nim, w milczeniu spoglądając na aż nazbyt ludzkie domostwo. Tam, w świetle, ucichnie muzyka Zniknie fae. Tam króluje zdrowy rozsądek, w całej swej nudnej okazałości. Nozdrza mężczyzny rozdęły się, gdy patrzył na domek, jakby chłonął płynące stamtąd zapachy. - Boją się - zauważył. - Spodziewali się mnie przed zmrokiem. - Mieli powody do obaw - powiedział spokojnie, lecz w jego słowach wyczuła groźbę. Wiesz o tym. Spojrzała mu w oczy i ujrzała w nich tyle chłodu i siły, że odwróciła się, drżąc. Warto było, pomyślała. Warto było zobaczyć taką noc. Mieć taką wizję, choćby raz. Poczuła dotyk zimnego palca, którym nieznajomy obrócił jej twarz ku sobie. - Nie zrobię ci krzywdy - obiecał. I jego twarz wykrzywił słaby uśmiech, jakby rozbawiła go własna wspaniałomyślność. - Tylko od ciebie zależy, co ze sobą zrobisz. Myślę, że teraz powinnaś już wrócić do domu. Cofnęła się, nagle zbita z tropu. Oszołomiona po nagłym zniknięciu fae, która pętała jej wolę. Zaśmiał się cicho, niepokojąco intymnym śmiechem, za którym wyczuła błysk ciemności, i przez moment aż nazbyt dobrze widziała, co jest w jego oczach. Czarna fae, bez odrobiny światła. Cisza wsysająca wszelką muzykę. Nieziemski chłód, usiłujący pożreć życiodajne ciepło. Ogarnięta nagłym przerażeniem, cofnęła się o krok, poczuła, jak mokra trawa ugina się pod jej nogami. - Nari! Odwróciła się w stronę, z której dobiegał głos. Na tle jasno oświetlonej chaty ujrzała sylwetkę ojca, który wybiegł jej na spotkanie. - Narilka! Tak się martwiliśmy!
Chciała podbiec do niego, powitać, uspokoić, błagać o pomoc i obronę - ale nagle zabrakło jej slow. Jakby, pojawiając się, zerwał jakąś intymną więź i jej ciało zaczęło tęsknić za utraconym kochankiem. - O, bogowie, Nari, nic ci się nie stało? Objął ją. Bez słów. Nie mogła mówić. Rozpaczliwie przywarła do niego, ledwie zdając sobie sprawę z tego, że łzy płyną jej po policzkach. I z tego, że matka też do nich przybiegła - Nari! Dziecinko, nic ci nie jest? Nie wiedzieliśmy, co robić... Tak się martwiliśmy! - Nic - zdołała wykrztusić. - Nic mi nie jest. - Udało jej się wyśliznąć z objęć ojca i jakoś utrzymać na nogach. - To moja wina. Przepraszam... Spojrzała tam, gdzie ostatni raz widziała obcego, i wcale nie była zaskoczona że już go tam nie ma Chociaż trawa wciąż była zdeptana w miejscu, gdzie stała, nie zauważyła śladów jego stóp, ani żadnych innych oznak jego obecności. Tym także się nie zdziwiła - Nic - wymamrotała Jak niewiele prawdy zawierało to krótkie słowo! Potem pozwoliła się poprowadzić do domu, przez łąkę, ku złudnemu bezpieczeństwu światła. Opłakując piękno, które gasło wokół niej, w miarę jak noc coraz dalej pozostawała za plecami. Jednak teraz będzie mieć tę wizję, ilekroć odważy się jej poszukać. Jego dar. Kimkolwiek jesteś, dziękuję ci. Jakikolwiek byłby koszt, akceptuję go. Niechętnie pozwoliła zaprowadzić się do domu.
4 Wykorzystali rzekę, żeby dotrzeć do wybrzeża, chociaż szybki nurt wywoływał uczucie będące odpowiednikiem ludzkich mdłości. Jeden zginął w morzu porwany przez wieczorny odpływ i został uniesiony w dal, zanim towarzysze zdołali mu pomóc. Opłakiwali go krótko; znał ryzyko, tak samo jak oni wszyscy, i zaakceptował je, powierzając się zimnym, zdradliwym wodom. Opłakiwanie go - tak samo jak kogokolwiek i kiedykolwiek - było przeciwne ich naturze. W ich słowniku nie było słowa „żal” ani „smutek”. Znali tylko głód i - być może strach. Oraz to szczególne przywiązanie łączące ich we wspólnym celu, nakazujące przekroczyć ostateczną granicę i wejść do krainy ludzi, służąc sobie wzajemnie. Przed świtem znaleźli schronienie w jaskiniach - nieregularnych dziurach wybitych w urwistych skalach wybrzeża przez wiatr, lód i czas. Pod nimi szalały krzyżujące się i splątane fale przypływu - Casca, Domina i Prima walczyły o morskie królestwo, podczas gdy słońce i Rdzeń wspólnie władały na niebie. Spali jak zabici, nie bacząc na te odwieczne spory, spoczywając na stertach świeżo zabitych zwierząt, poprzednich mieszkańców jaskiń. Ciała tych ostatnich nie interesowały ich, chociaż po przebudzeniu raz czy dwa lizali zaschniętą krew, jakby dla pobudzenia apetytu. Pokarm, jakiego mogły im dostarczyć takie małe stworzenia, szybko wyczerpał się już w nocy, w walce, a ciało bez niego nie przedstawiało dla nich żadnej wartości. I na pewno żadnej przyjemności. Natomiast ludzie mogli być źródłem obu: przyjemności i pokarmu, w stopniu w jakim nie dostarczał ich nawet rakh. Wiedzieli o tym. Posmakowali tego. Pragnęli więcej, a ten głód był dostatecznie silny, by zdobyli się na niezbędną odwagę. Tak potrzebną nocami, gdy przesiadywali na brzegu. Po trzech dniach - i ośmiu zachodach księżyców - daleko na wodzie dostrzegli światełko świadczące o obecności niewielkiego statku kupieckiego. Używając zabranych w tym celu flar, zasygnalizowali, że rozpaczliwie potrzebują pomocy. Nagły rozbłysk zielonego światła na czarnym niebie oświetlił stateczek z trudem pokonujący fale. W odpowiedzi wystrzelono z niego pomarańczową racę, promienną obietnice, a oni pożądliwie obserwowali, jak opuszczono na wodę małą szalupę, mającą przybić do niebezpiecznego brzegu i ocalić ich. - Pokarm! - szepnął jeden. - Jeszcze nie! - przestrzegł drugi. - Mamy cel - przypomniał im trzeci. Stali ramię w ramię na zimnym północnym brzegu, jak ich zdaniem powinni stać prawdziwi ludzie, witając zbawców rozpaczliwymi okrzykami - dokładnie tak, jak robiłyby to ludzkie istoty, które udawali. Przez cały czas spierali się szeptem, czy posiłek powinien ustąpić przed powinnością.
- Będzie dość ludzi, kiedy dotrzemy do ich krainy - przypomniał najmądrzejszy z nich. Rozważali tę myśl, gdy załoga statku walczyła z falami i przypływem, żeby dotrzeć do brzegu.
5 Wnętrze butiku było niewielkie i zastawione gąszczem stojaków oraz wieszaków przypominających drzewa z poobcinanymi gałęziami. Damien musiał odsunąć na bok stertę wyszywanych koralikami pasów, żeby cofnąć się od lustra na tyle, by wąska powierzchnia objęła całą jego postać. Zerknął na Ciani - która powstrzymała uśmiech - a potem na uwijającego się jak ćma właściciela, który co chwila poprawiał na Damienie ubranie, jakby szukał na nim kwietnego pyłku. Potem znowu popatrzył w lustro. Wreszcie rzekł: - Mam nadzieję, że żartujesz. - To ostatni krzyk mody. Spoglądającą nań z lustra postać spowijały niezliczone warstwy lśniącego materiału, przy czym każda część garderoby miała o ton inną barwę. Marszczony brzeg kamizelki z wychodzącym spod niej podkoszulkiem i koszulą, bufiaste rękawy i spodnie z mankietami - w kolorze śliwkowym, oliwkowym, lawendowym lub jeszcze innym - wszystko to sprawiało, jakby uciekł z farbiarni. - Noszą to wszyscy znani ludzie - zapewniał właściciel. Skubnął przód kamizelki Damiena, usiłując poprawić barwny strój na wypukłej piersi mężczyzny. Grube warstwy mięśni, stanowiące większość ciała Damiena, rozrosły się jeszcze bardziej dzięki obfitym wschodnim posiłkom i rozkosznie słodkiemu ale. W końcu kupiec zrezygnował i cofnął się, dyplomatycznie nie wspominając, że takie ubrania są szyte na znacznie mniejszych mężczyzn. - Subtelnie kontrastowe kolory są w tym sezonie modne. Jeśli jednak wolisz coś tradycyjnego... - Z obrzydzeniem wymówił to słowo, jakby chciał dać znać, że nieczęsto go używa. - Może coś w żywszych barwach? - Wątpię. - Słuchaj - uśmiechnęła się Ciani. - Powiedziałeś, że chcesz wyglądać jak urzędnik... - Jak urzędnik mający odrobinę gustu. - Ach! Tego nie powiedziałeś. Próbował przeszyć ją groźnym spojrzeniem, ale rozbroiło go jej rozbawienie. - Niech zgadnę. Jakiś zażarty poganin zapłacił ci, żebyś wystroiła mnie jak głupka? - Czy byłabym do tego zdolna? - Za odpowiednią cenę? - Muszę ci przypomnieć, że udzielanie rad to mój zawód. Przede wszystkim pieniądze i odpowiedni kontrakt, potem usługa. Dostajesz to, za co płacisz, ojcze. - Nie płacę ci za to. - Owszem - odparła z łobuzerskim błyskiem w oku. - Chyba muszę wziąć to pod uwagę.
- Proszę! - Właściciel z niepokojem przysłuchiwał się tej wymianie zdań. - Polegamy na radach milady Ciani, wasza wielebność. Pomagała nam ubrać kilku z najważniejszych ludzi w Jaggonath. Spojrzał na nią ze szczerym zdumieniem. - Konsultantka w sprawach mody? Ty? - Przecież ci pomagam, czyż nie? - Tak, ale... zawodowo? - Myślisz, że nie potrafię? - Bynajmniej! Chciałem powiedzieć, że... no tak... ale dlaczego? No wiesz, czemu ktoś miałby płacić adeptowi za poradę w kwestii mody? Przecież fae nie trzeba ubierać rankiem. - Ach, jesteś tu obcy. - Ze smutkiem pokręciła głową. - Tutaj wszystko wiąże się z fae. Jeśli burmistrz ubiega się o ponowną elekcję, chce zbadać oddziaływanie swojego wyglądu. Jakiś ambitny biznesmen chce zawrzeć umowę swego życia i potrzebuje kogoś, kto mu powie, który strój najlepiej będzie służył tej sprawie. Albo, na przykład, przybywający z innego miasta szlachcic chce, żeby we wszystkim, co ma na sobie, uwidaczniało się jego bogactwo. Udzielam rad w rozmaitych sprawach, Damienie, ponieważ wszystko wiąże się z fae, tak czy inaczej. A teraz... bierzesz ten strój czy nie? Jeśli nie z entuzjazmem, to przynajmniej z na nowo obudzonym zainteresowaniem spojrzał na swoje odbicie. - Dobrze mi w tym? Z udawaną stanowczością założyła ręce na piersi. - Zwykłe płacą mi za poradę. - Postawię ci obiad. - Ach, co za hojność! - W dobrej restauracji. - I tak byś to zrobił. Uniósł brew. - Myślałem, że nie potrafisz czytać przyszłości? - Nie potrafię. To oczywiste. Westchnął z udawanym żalem. - A wiec dwa obiady. Wyzyskiwaczka. - To moje drugie imię, wiesz? Podeszła do Damiena i obrzuciła go taksującym spojrzeniem. W jej zachowaniu usiłował dostrzec jakiś ślad Sztuki - wyszeptane słowo, nieznaczny gest, może próbę wyobrażenia sobie
jakiegoś kluczowego symbolu, koncentrację uwagi - ale daremnie. Gdyby wcześniej nie widział, jak posługiwała się Sztuką, uznałby, że go oszukuje. Nie czytała przyszłości, lecz teraźniejszość. Nie fae, lecz tendencje. Prawdziwe jasnowidzenie to fikcja, gdyż nie ma pewnej przyszłości, a w chwili obecnej istnieją ziarna wszelkich możliwych przyszłości. Jeśli ktoś jest wystarczająco zręczny, potrafi je odczytać. - Będziesz wyróżniał się w tłumie - zapewniła go. Zaśmiał się cicho. - Mężczyźni będą zbici z tropu, a kobiety uznają cię za... intrygującego. - Jakoś to przeżyję. - Natomiast ci, którzy cię znają... Nie ma takich wielu w Jaggonath, prawda? - Jej piwne oczy rozbłysły. - Ja uważam, że wyglądasz czarująco. Twoi uczniowie będą obawiali się ciebie jeszcze bardziej niż teraz - więc niewiele się zmieni. Mogę wymienić co najmniej jedną barmankę, która uzna cię za nieodparcie atrakcyjnego. - Cudownie. Zmrużyła oczy. - To mężatka. - Szkoda - Natomiast zwierzchnicy... - Zawahała się. - Zwierzchnik? Jest tylko jeden? Spiął się na samą myśl. Spokojnie, Damienie. Masz na to kilka miesięcy. Weź się w garść. - Liczy się tylko jeden. Zmierzyła go wzrokiem od stóp do głów i z powrotem. - Tym strojem - orzekła w końcu - piekielnie go zirytujesz. Patrzył na nią przez chwilę, a potem pokazał wszystkie zęby w uśmiechu. Obrócił się do właściciela butiku, który nerwowo miął w palcach szkarłatną wstążkę. - Wezmę go - oznajmił Damien. * Ulice Jaggonath spowijały szare cienie, a chłodne jesienne słońce powoli ustępowało przed wieczornym mrokiem. Ciemne sylwetki majaczyły na rogach ulic i w przepastnych paszczach bram, wokół słychać było pospieszne kroki tuzina zziębniętych przechodniów. Czyżby to cienie lamp, zwykłe złudzenie? Czy też jakaś siła pragnąca życia i szukająca go po zachodzie słońca? - Hej! - Szturchnęła go. - Rozluźnij się. Nie jesteś w pracy. - Przepraszam.
Włożył połowę paczek pod prawe ramię, a resztę wziął do ręki. W ten sposób mógł iść blisko niej, czuć ciepło ciała kobiety przez szorstką wełnę swojej koszuli. Kiedy szli, jego dłoń czasem ocierała się ojej rękę. - Twój Patriarcha nie aprobuje tego, prawda? - Czego? Zakupów? - Tego, że jesteśmy razem. Zachichotał. - Myślisz, że powinien? - Pomyślałam, że mogłeś rzucić na niego czar. - Na Patriarchę nie działają czary. Jak również większość doczesnych przyjemności. Zaś co do nas... wystarczy powiedzieć, że zajęliśmy pozycje i obaj obwarowaliśmy je. On ze swoją obsesją na tle moralności, a ja z manią na punkcie prawa do prywatnego życia. Cóż to będzie za bitwa, kiedy do niej dojdzie. - Mówisz tak, jakbyś nie mógł się tego doczekać. Wzruszył ramionami. - Otwarty konflikt pociąga mnie o wiele bardziej niż aluzje i insynuacje. Jestem kiepskim dyplomatą, Cee. - Ale dobrym nauczycielem. - Staram się. - Czy mogę zapytać, jak ci idzie? Czy też to... zastrzeżona informacja? - Skądże. - Skrzywił się i poprawił niesione pod pachą pakunki. - Mam dwunastu młodych nowicjuszy w wieku od jedenastu do piętnastu lat. W najlepszym razie o marginalnych zdolnościach. Wykluczyłem dwóch najmłodszych, którzy wydawali się być w okresie pokwitania. Piekielnie kiepski czas, żeby uczyć się Sztuki... i myślę, że jego świątobliwość również o tym wie. Przypomniał sobie swoje dojrzewanie i kilka paskudnych rzeczy, jakie nieświadomie stworzył. Mistrz kazał mu je wytropić i po kolei zlikwidować. Nie było to najprzyjemniejsze ze wspomnień. - Trudno powiedzieć, czy bardziej boją się fae czy mnie. To niezbyt dobry początek. Mimo to wszyscy posiadają mniejsze lub większe zdolności, więc nie należy tracić nadziei, prawda? Natomiast wczoraj... Zobaczył, że nagle zesztywniała - Ciani? O co chodzi? - Prąd się zmienił - szepnęła. - Nie czujesz?
Zamiast przypominać jej oczywisty fakt, że tylko adept potrafi odruchowo dostrzec takie rzeczy, szybko użył daru i przyjrzał się fae. Jeśli jednak w swobodnie przepływającym pod ich stopami nurcie zaszła jakaś zmiana, była ona zbyt subtelna, by mógł ją dostrzec. - Nie mogę... Zimnymi palcami ścisnęła jego ramię. - Musimy ostrzec... Ciszę rozdarło wycie syreny. Przeraźliwy piskliwy dźwięk, jak skowyt upiora przeleciał po wąskich kamiennych uliczkach, odbijając się echem od otaczających ich murów, aż powietrze zdawało się wibrować. Damien zatkał dłonią jedno ucho i próbował zrobić to samo z drugim, nie upuszczając pakunków. Ten dźwięk był ogłuszający - i boleśnie skuteczny. Ktokolwiek skonstruował tę syrenę, pomyślał Damien, musiał terminować w piekle. Nagłe, równie niespodziewanie, dźwięk ucichł. Damien nerwowo odsunął dłoń od ucha, gotowy natychmiast znów je zatkać, gdyby ponownie włączono syrenę. Jednak Ciani mocno chwyciła go za rękę. - Chodź - szepnęła. Ledwie usłyszał ją przez szum w uszach, lecz gest nie pozostawiał żadnej wątpliwości. - Chodź ze mną. Pociągnęła go za sobą, a on się nie opierał. Pobiegł z nią ulicami, które nagle zapełniły się ludźmi. Tuzinami ludzi, ubranych lub nie, robotnikami z talerzami w dłoniach, dziećmi trzymającymi zeszyty, kobietami z niemowlętami przy piersi. Jedna z kobiet trzymała w dłoni karty, które układała, idąc. Ludzie wybiegali z domów i sklepów stojących przy wąskich uliczkach Jaggonath, jak rój owadów umykających z zawalonego mrowiska To przypomniało mu inny obraz... Przystanął, zmuszając i ją, żeby się zatrzymała. Sztuka pozwoliła mu dostrzec jeszcze prąd kłębiący się pod ich stopami, chociaż ten był zaledwie cieniem poprzedniej wizji. Damien ponownie ocenił przepływ i na moment serce przestało mu bić. Rzeczywiście, prąd się zmienił. Teraz to widział. Nie co do kierunku, szybkości czy przepływu, lecz intensywności... Mocno ścisnął dłoń Ciani. Było tego mniej niż powinno być, mniej niż zawierała jakakolwiek naturalna fala. Jakby fae wycofywała się z tego miejsca, gromadząc się gdzieś indziej, aby spaść z gwałtownością tsunami... - Trzęsienie ziemi? - szepnął. Wzburzony - i zadziwiony - tym odkryciem. - Chodź - odparła. I pociągnęła go za sobą. Biegli, aż dotarli do północnego krańca ulicy, która rozszerzała się tam w spory plac targowy. Tam Ciani przystanęła zdyszana i nakazała mu zrobić to samo. Na niewielkim brukowanym placyku już zebrało się kilkuset ludzi, a z każdą minutą przybywali następni. Uwiązane tam wierzchowce nerwowo targały wodze, rozdymając chrapy, jakby próbowały
zwęszyć niebezpieczeństwo. W chwili, gdy Damien i Ciani wbiegli na plac, szyldy kilku sklepów zaczęły się kołysać, a z otwartych drzwi jednego z nich dobiegł brzęk tłuczonego szkła. Sklepikarze pospiesznie wypadali na plac, niosąc w ramionach najcenniejsze towary: kryształy, porcelanę, delikatne rzeźby, podczas gdy szyldy nad ich głowami kołysały się coraz mocniej, a ogarnięte paniką zwierzęta próbowały zerwać rzemienie. - Zostaliście ostrzeżeni - szepnął. Co za niewiarygodny pomysł! Przywykł spoglądać na historię Erny jak na serię klęsk i niepowodzeń, tymczasem tu był świadkiem prawdziwego triumfu, w dodatku nad samą Naturą! Ich przodkowie na Ziemi nie byli w stanie dokładnie przewidzieć, kiedy nastąpi trzęsienie ziemi, kiedy wzrastające przez miesiące lub lata ciśnienie nagle wyzwoli się, przesuwając góry i zmieniając bieg rzek, zanim człowiek zorientuje się, co go czeka. Tymczasem tu, na Ernie, ostrzegało go przed tym wycie syren. Syren! Nie na całej Ernie, przypomniał sobie. Nie w jego ojczyźnie. W Ganji nie dysponowano niczym podobnym. Już miał to powiedzieć, podzielić się tą myślą z Ciani, gdy noc rozdarł dźwięk jeszcze przeraźliwszy od wycia syreny. Dopiero po kilku sekundach Damien uświadomił sobie, że to ludzki krzyk, przepojony takim bólem i przerażeniem, że trudno było uwierzyć, iż dobywa się z ludzkich ust. Instynktownie odwrócił się w kierunku, skąd dochodził, wolną ręką chwytając za broń... lecz Ciani złapała go za ramię i powstrzymała. - Nie, Damienie. Nic nie możesz zrobić. Zostaw. Wrzask narastał, przechodząc w przeraźliwy pisk, od którego cierpła skóra, a potem ucichł równie nagle, jak się zaczął. Damien w swoim życiu walczył z różnymi groteskowymi stworami i niektóre z nich długo umierały, ale żaden nie wydawał takich dźwięków. - Ktoś używał Sztuki, kiedy się zaczęło - mruknęła - Niech bogowie mają go w opiece. - Czy nie powinniśmy... - Za późno, żeby mu pomóc. Zostań tu. - Mocno ścisnęła jego rękę, jakby w obawie, że odejdzie mimo jej ostrzeżeń. - Syrena włączyła się dostatecznie wcześnie. Został ostrzeżony. Właśnie po to używamy tego cholerstwa Jednak zawsze jakiś dureń usiłuje podłączyć się do fae ziemi, gdy nadchodzi przypływ... - Nie dokończyła. - I ginie? Tak? - Zostaje usmażony. Każdy, bez wyjątku. Żaden człowiek nie zdoła wytrzymać takiej energii. Nawet adept. Pewnie sądził, że fala będzie mała, że zdoła kontrolować jej część i uniknąć reszty. A może był pijany i źle ocenił sytuację? Lub po prostu był głupi. - Potrząsnęła głowa - Nie rozumiem. Tylko idiota mógł tak ryzykować życiem. Nikt nigdy nie wygrywa w tej grze. Nikt. Dlaczego wciąż próbują? Co mogą przez to zyskać? Coś sprawiło, że nagle spojrzała na niego i zapytała: - Ostrzegano cię przed tym na zachodzie, prawda?
- Mniej więcej. - Wzdrygnął się na wspomnienie tego okropnego wrzasku. - Ostrzegano nas. Jednak nie tak... obrazowo. Miał jeszcze coś powiedzieć, gdy ścisnęła jego ramię. - Zaczyna się. Patrz. Wskazała na druga stronę placu, na zakład krawiecki naprzeciwko. W nadproże łukowatej bramy był wmurowany spory amulet, zrobiony z kunsztownie splecionych wzorów wyrytych w płycie z brązu. Teraz cały jarzył się zimnym niebieskim światłem, które obramowało jego krawędzie koroną płomieni, jak dogasające słońce. Zobaczył, że te płomienie buchają coraz jaśniej, aż płonący niebieską poświatą wzór ochronnego zaklęcia zdawał się odciskać ognistą pieczęcią w jego mózgu. - Zaklęcia chroniące przed trzęsieniem ziemi - powiedziała. - Ujawniają się, kiedy narasta fae... wtedy uaktywniają się i wykorzystują jej siłę do wzmocnienia budowli, których strzegą. Jednak to trzęsienie jest tak silne, że nie radzą sobie z nim. To, co widzisz, jest nadmiarem energii wysyłanej w postaci widzialnego widma. Na wszystkich budynkach wokół placu jarzyły się teraz podobne znaki. Z podziwem obserwował, jak nitki srebrnego ognia tryskają z bram, okien i ścian, aż całe wzniesione ludzką ręką konstrukcje spowiła migotliwa pajęczyna zimnych srebrnych płomieni. I chociaż trzęsienie ziemi było tak silne, że drżały mury, żaden budynek się nie zawalił. Nie pękło żadne okno. W jednym ze sklepów wywracały się meble, w innych brzęczało tłuczone szkło, lecz same budynki, wzmocnione tą delikatną, płomienną pajęczyną, opierały się sejsmicznej burzy. - Zabezpieczyliście całe miasto? - szepnął oszołomiony skalą takiego przedsięwzięcia. Zastanowiła się. - Większość. Nie wszędzie tak dobrze jak tu. Czarodzieje bywają różni, ich umiejętności również... a niektórych ludzi po prostu na to nie stać. Jakby na potwierdzenie jej słów, na południe od placu dał się słyszeć łoskot spadających cegieł. Nad dachami wykwitła gęsta chmura srebrnoniebieskich iskier. Damien poczuł, że ziemia drży pod jego nogami, a mury z cegły i kamienia chwieją się, wstrząsane siłą próbującą je zniszczyć, podczas gdy ludzka Sztuka stara się je ocalić. Powietrze wypełniło się wonią ozonu, zmieszaną z jakimś ostrym zapachem - czyżby siarki? Woń bitwy toczonej przez siły Natury z wolą człowieka Nasi przodkowie nie dysponowali niczym takim. Niczym! Możemy ich szanować, lecz w tej dziedzinie przewyższyliśmy ich. Cala ziemska nauka nie zdołałaby... Niewiarygodne, pomyślał. Widocznie wyraził to na głos, ponieważ Ciani mruknęła: - Podoba ci się? Zajrzał jej w oczy i wyczytał w nich, że pyta szczerze.
- Kościół powinien to wykorzystać, a nie zwalczać. - Ziemia śpiewała mu głębokim łoskotem przenikającym do szpiku kości. - Dopilnuję, żeby tak się stało - obiecał. Wstrząsy przybierały na sile, i znaki ochronne - usiłujące utrzymać energię w równowadze - zalewały plac srebrnobłękitnym światłem, niemal tak jasnym jak blask Rdzenia. Niektóre zaczęły słać płomienie ku niebu, gromadzoną energię wyzwalając w pióropuszach światła, które przeskakiwała od dachu do dachu, a potem strzelało w górę, rozbijając noc na tysiące płonących kawałków. Pobliskie drzewo, nie chronione, padło ofiarą wstrząsów: gruby konar z trzaskiem runął na ziemię, o mało nie przygniatając kilku mieszkańców miasta. Damien odruchowo objął ramieniem Ciani, obronnym gestem przyciskając ją do siebie. Ona równie odruchowo przywarła do niego, a jej biodro dotknęło podbrzusza Damiena, wzniecając w nim ogień tak intensywny jak otaczające ich płomienie fae. Przesunął dłonią po łuku biodra Ciani i szepnął: - Czy to bezpieczne kochać się z kobietą podczas trzęsienia ziemi? Obróciła się w jego ramionach, twarzą do niego, aż poczuł miękki ciężar piersi na swoim torsie i delikatne palce pieszczące jego kark. Jej ciepło i ból w swoich lędźwiach. - Kochanie się z kobietą zawsze jest niebezpieczne - szepnęła. Wzięła go za rękę i wyprowadziła z tłumu. * Senzei Reese pomyślał: Niewiele brakowało. Za jego plecami jeden z cennych kryształów zbieranych przez Alleshę - co uznał za wyzwanie rzucane trzęsieniom ziemi - spadł z półki i z głośnym brzękiem rozbił się na drewnianej podłodze. Przepadła jeszcze jedna cenna rzecz. Zastanawiał się, dlaczego nigdy nie pozwoliła mu ich umocować za pomocą tej samej Sztuki, jaką wzmocnił budynek. Zastanawiał się, czy jej „mieszanych uczuć” w kwestii wykorzystywania fae nie należało rozumieć jako „mieszanych uczuć”, które budził w niej on sam. Nie myśl o tym. Moc. Czuł ją wokół siebie. Moc wystarczającą, by go utopić, moc jak, szalejący pożar wysysający tlen z jego płuc, pozostawiającą go oszołomionego, bez tchu, drżącego z głodu. Przez moment była prawie widzialna - pionowa ściana siły, przypływ płynnego ognia - ale zdołał zepchnąć tę wizję w niebyt i teraz fae była dla niego równie niewidzialna, jak dla Alleshy. Tylko Ciani i tacy jak ona potrafili dostrzegać fae bez świadomego użycia Sztuki - a celowe jej stosowanie w tych okolicznościach oznaczało pewną śmierć. W jakim stylu!
Tym razem niemal to zrobił. Nawet znając niebezpieczeństwo, prawie zaryzykował. Niewiele brakowało, a zaciskając zęby w przeszywającym ryku syreny, nadal używałby Sztuki, jakby się nic nie stało. Cóż to byłaby za chwila, w której dzika fae wlałaby się do Jaggonath - w niego - paląc wszystkie bariery odgradzające go od umiejętności Ciani, jej Wizji... bariery czyniące go człowiekiem. Tylko człowiekiem. Co kilka trzęsień ziemi jakaś udręczona dusza podejmowała to ryzyko i jej udręczone wrzaski łączyły się z wyciem syreny. Ciani nie potrafiła zrozumieć, dlaczego - ale Senzei mógł, aż za dobrze. Rozumiał głód trawiący takich ludzi, pożądanie krążące jak krew w żyłach, nasycające każdą komórkę ich ciał. Pożądanie. Jedynej rzeczy na Ernie, jakiej Senzei nigdy może nie mieć. Jedynego cennego daru, jakiego odmówiła mu Natura. W drugim pokoju spadł następny kryształ i również rozbił się na podłodze. Senzei zapłakał. * Dopiero gdy słońce całkiem zaszło i ustały najgorsze wstrząsy - przynajmniej pozornie wyszedł ze swej podziemnej kryjówki. Fae wciąż wibrowała tektonicznymi echami: wystarczył moment, aby je odczytać, określić ich pochodzenie i rozważyć implikacje. Puszcza się zatrzęsie, zdecydował. Wkrótce. To zbyt wielka luka sejsmiczna, by ją ignorować. A ziemie rakhów... Jednak tego nie mógł wiedzieć na pewno. Od pokoleń z ziem rakhów nie nadchodziły żadne wieści - o trzęsieniach ziemi, czy ich braku, ani też o czymkolwiek innym. Mógł najwyżej domyślać się, że tamtejsza płyta tektoniczna rozciągnęła się do granic wytrzymałości... Jednak myślał o tym już wielokrotnie, nie mając sposobu, by potwierdzić tę hipotezę. W świecie, w którym prawa Natury nie były niewzruszalne, lecz płynne, nigdy nie miało się pewności. Przykucnął i obleczonym w rękawicę palcem dotknął powierzchni ziemi, obserwując, jak fae ziemi omywa tę przeszkodę, wyczuwając jej napięcie. Prąd zmienił się. Niewiarygodne. Przez chwilę tylko obserwował to, mając świadomość, że może się mylić. Potem przysiadł na piętach i spojrzał w dal, przyglądając się jak prąd unosi jego znak. Och, tak, był inny. Minimalna zmiana, ale zauważalna. Patrzył jeszcze przez chwilę, a potem poprawił się: Niewiarygodne, lecz prawdziwe! Każdy skażony przez jego obecność fragment fae powinien umknąć do Puszczy, przyciągany przez wir tej złowieszczej siły. Z trudem powstrzymywał się, żeby samemu tam nie podążyć, nie wybrać nieświadomie tego kierunku za każdym razem, gdy decydował, dokąd pójdzie. To, że ta
skaza jego własnego zła została skierowana gdzieś indziej, świadczyło o tym, że pojawił się jakiś nowy czynnik. Jakaś Sztuka lub istota - prawdopodobnie to drugie - zmierzała w tym kierunku. Zwróciła swoją złość i głód ku Jaggonath. Musiała być bardzo skupiona, skoro przezwyciężyła prąd. I piekielnie groźna, jeśli wywierała taki skutek. Może groźniejsza od Łowcy? Zaśmiał się cicho. * Gdyby nie syrena - potępieńcze ostrzeżenie potępionych - pomyślał Patriarcha Jaggonath, nawet nie wiedziałbym, że nastąpiło trzęsienie ziemi. Gdyby nie jej dźwięk i nie herbata przelewająca się przez krawędź filiżanki. Podniósł naczyńko z delikatnej porcelany i w zadumie upił łyczek. Syrena wyła. Wrzeszczał jakiś przeklęty głupiec, czarownik - i dobrze mu tak. Na tym świecie za wszystko trzeba zapłacić, a szczególnie za korzystanie z fae. Czas, żeby się tego nauczyli. Wszyscy. Przyszło mu do głowy, że powinien był ostrzec gościa przed tym niebezpieczeństwem. Przybysz z zachodu, gdzie trzęsienia ziemi były rzadsze i o wiele słabsze, mógł nie zdawać sobie sprawy z niebezpieczeństwa. Mógł nawet próbować ujarzmić nadciągającą falę, chcieć nagiąć ją do swojej woli. Spotkałby go sprawiedliwy koniec, pomyślał. A ja pozbyłbym się kłopotu. Tylko na jak długo? Po prostu przysłaliby kogoś innego. I wszystko zaczęłoby się od nowa. Ostrożnie odstawił filiżankę, upewnił się, że nie spadnie ze stolika, a potem podszedł do okna. Podłoga pod jego stopami trzęsła się, a powietrze wypełniał głuchy pomruk, lecz oprócz tego nic nie świadczyło o jakimkolwiek zagrożeniu. Wielkiej katedrze Jaggonath nic nie groziło. Wiara tysięcy ludzi rok po roku lepiej wzmocniła starożytne mury, niż byłby w stanie uczynić to jakikolwiek czarodziej. Żadne amulety nie chroniły jej drzwi, a w kulminacyjnym punkcie aktywności sejsmicznej z wież i kopuł nie tryskały niebieskie płomienie - lecz budowla mimo to stała. I te tysiące ludzi zebranych na głównym placu Jaggonath zobaczą, jak stoi, niczym wyspa spokoju pośród owładniętego szaleństwem miasta. Wielu z nich wejdzie w progi katedry i odda hołd wierze, która to umożliwiła. Tak powinno być na całej planecie, pomyślał. I kiedyś tak będzie. Musiał w to wierzyć. Musiał trwać w tej wierze, choć czasem wydawało się, że pochłonie ją ogromna paszcza cynizmu. Zawsze musiał pamiętać, że sen, któremu służył, nie ziści się w ciągu życia jednego ani dwóch, a może nawet tuzina pokoleń. Człowiek poczynił tutaj zbyt wielkie zniszczenia, aby zdołała je naprawić jedna generacja... A w dodatku wciąż wyrządzał
szkody. Choćby teraz: dzika fae, uwolniona w ogromnych ilościach przez trzęsienie ziemi, będzie wnikać w te umysły, które mogą ją wchłonąć. W myśli dziecka śniącego o potworach. Pełnego złości dorosłego, marzącego o zemście. Tysiąc nienawistnych myśli, lęków i paranoicznych wizji wyrwanych z ludzkich umysłów ucieleśni się, nim nadejdzie świt. Zbierało mu się na mdłości. Cóż mógł im powiedzieć, aby zrozumieli, że z każdym dniem szanse przetrwania człowieka maleją w postępie geometrycznym? Każdy człowiek mógł w ciągu życia wymyślić masę takich potworów, a wszystkie one żerowały na ludziach, gdyż oni byli ich źródłem. Czy usługi jakiegokolwiek czarodzieja, choćby i świadczone w dobrych intencjach, mogły to powetować? Był zmęczony. Stary. Po raz pierwszy w życiu zdał sobie sprawę z nadziei, jaką żywił od chwili, gdy wstąpił na łono Kościoła: rozpaczliwej nadziei, że ta zmiana nastąpi teraz, za jego życia. Nie ostateczna - żądałby zbyt wiele - wystarczyłoby mu, gdyby została zapoczątkowana. Gdyby mógł mieć pewność, że czegoś dokonał. Żyć tak jak dotąd, służyć, nie zadając pytań, a potem umrzeć, nie wiedząc, czy miało to jakiś sens... Zacisnął pieści, spoglądając na rozświetlone płomieniami miasto. Wolałby, żeby naprawdę nie było innego wyjścia Gdyby tylko fae nie można było wykorzystać do zachowania młodości i przedłużenia życia. Wówczas musiałby nieustannie dokonywać okropnego wyboru: albo trwać przy wierze, albo zaryzykować i uznać fae, przedłużyć sobie życie i zobaczyć, jaki będzie to miało wpływ na przyszłe pokolenia. Sama śmierć nie była tak przerażająca jak perspektywa umierania w niewiedzy. Tak skuszono Proroka, pomyślał ponuro. A co do tego zadufanego księdza… Ze złości Patriarchę ściskało w dołku na samą myśl o tym głupku. Jakie to proste, dla niego i takich jak on! Jak pozornie łatwo wziąć ze zbrojowni kawałek ostrego metalu i rozsiekać wytwór ludzkiej pychy. „Oto moja wiara” powiadał taki człowiek, pokazując stertę usieczonych wampirów. „Oto, jak służę Bogu”. Z pewnością była to łatwiejsza wiara od tej, jaką wyznawał Patriarcha. Wiara nieustannie wzmacniana gwałtem, przypływem adrenaliny, zuchwałym wyzwaniem. Wiarą, jaką można było ująć w liczbach. Tylu zabitych ghuli. Tyle demonów. Tylu nawróconych. A w dniu obrachunku taki człowiek mógł powiedzieć: „W taki sposób uczyniłem ten świat lepszym. Nie służąc moralnym przykładem czy nauczając, lecz uwalniając ludzkość od koszmarów”. I tego mu zazdroszczę, pomyślał z goryczą Patriarcha.
6 Kiedy „Neokrólowa Matilla” w końcu wpłynęła do portu, dwaj mężczyźni musieli przytrzymać Yilesa Jarroma, zanim przybiła do brzegu. Dwaj silni mężczyźni. - To dupki! - mamrotał wściekle, aż obaj cofnęli się trochę, chociaż wciąż go przytrzymywali. - Już ja ich nauczę łamać kontrakt! Dwaj mężczyźni - porządkowi, których zarząd portu zatrudnił do zapobiegania morderstwom na nabrzeżu - mocno trzymali go za ręce, gdy statek kupiecki o głęboko zanurzonym kadłubie cumował w porcie. Gromadka robotników portowych podbiegła i w rekordowym czasie umocowała cumy. Potem spuszczono trap, po którym zszedł pierwszy oficer statku - młody i chudy mężczyzna Porządkowi puścili Jarroma, na szczęście dla nich. Gdyby trzymali go jeszcze kilka minut, na pewno zacząłby ziać ogniem i spopielił obu. - Wy, dupki! - ryknął, czerwony z wściekłości, zaciskając drżące dłonie w pięści. Przeklęte niezguły! Gdzie byliście z moim ładunkiem? Gdzie wasz tchórzliwy kapitan, który okłamał mnie, żeby dostać kontrakt? Pierwszy oficer nie patrzył na niego, ale na czubki swoich butów. - Proszę dać mi minutę, panie, a spróbuję wyjaśnić... Jarrom prychnął gniewnie. - Dać minutę? Zaraz dam ci w dziób! Nie będę tracił mojego cennego czasu na rozmowy z posłańcem! Gdzie twój kapitan, chłopcze? Albo ten przeklęty „najlepszy na wschodnim wybrzeżu” pilot, z którego był tak dumny? Przyprowadź ich, a wtedy pogadamy! Gdy młodzieniec nie odpowiedział od razu, Jarrom dodał: - Dwa miesiące Primy, chłopcze - tyle miało to trwać. Dwa krótkie miesiące, mimo wichrów i fal czy tsunami z Nowatlantydy. A ile trwało, pytam? Ponad trzy, prawie cztery, a moi kontrahenci grożą, że puszczą mnie z torbami. Gdzie się podziewaliście, do diabła?! Młodzieniec odparł, starannie dobierając słowa: - To niebezpieczny rejs, panie. Wiesz o tym. Orrin to piekielnie dobry kapitan, a Jafe był najlepszym pilotem, jakiego znała Erna. Mimo to taki rejs jest koszmarnie trudny, o czym wiedziałeś, kiedy nas wynająłeś. Wiedziałeś, że może nam się nie udać, kontrakt czy nie kontrakt. - Jego głos przeszedł w szept. - Mało brakowało, a nie udałoby się, Boże dopomóż. - A więc to wszystko moja wina tak? Nie było żadnego sztormu ani tsunami ze wschodu, trzęsienie ziemi na południu ledwie wzburzyło wody, więc co... - Nagle dotarło do niego to co powiedział pierwszy. - Co do diabła mówisz „był”? Straciliście pilota, chłopcze? To wasza wymówka? Jafe Saccharat umarł podczas rejsu?
Pierwszy oficer uniósł głowę i dopiero teraz ich spojrzenia się spotkały. Jarrom o mało nie cofnął się o krok. A przecież był krzepkim mężczyzną, i odważnym, w sposób na jaki mogą sobie pozwolić siłacze. W razie potrzeby nie unikał walki i przeważnie wychodził z niej zwycięsko, a raz nawet zmagał się z sukubem i nie dał z siebie wyssać życia, co mało komu się udaje. I chociaż dotychczas nigdy jeszcze się nie bał, wyraz oczu chłopca zmroził mu krew w żyłach. Z bladej ściągniętej twarzy spoglądały nabiegłe krwią oczy, otoczone ciemnymi obwódkami, wyglądającymi jak sińce... Jednak nie to wstrząsnęło Jarromem. W porcie łatwo znalazłby tuzin ludzi wyglądających równie paskudnie, lecz ani im nie współczuł, ani ich nie żałował. Nie. Zbiło go z tropu coś innego, czego jeszcze nigdy nie widział u człowieka czy u demona, ani nawet u dokera. Nie było to coś, co ujrzał w oczach pierwszego oficera, ale... Jakby czegoś w nich brakowało. - Nie umarł - wymamrotał młodzieniec. - Pilot żyje. Oni wszyscy... my wszyscy... żyjemy. Tak mi się wydaje. - Lepiej to wyjaśnij - ostrzegł Jarrom. Jednak sam słyszał, że w jego głosie nie ma już furii. Co się stało? Co mogło sprawić, że w oczach człowieka pojawiła się coś takiego? - To niebezpieczny rejs - powtórzył pierwszy, bez emocji, jakby mówił to tyle razy, że słowa straciły dlań wszelkie znaczenie. - Widzisz panie, najpierw jest brzeg, stosunkowo bezpieczny, jeśli nie przyjdzie tsunami, ale kto nie ryzykuje? Potem ostre rafy w Cieśninie Żmii, które w mgnieniu oka mogą rozerwać kadłub statku, i równie mordercze wschodnie cieśniny, a później grzywacze na wschód od Sattin... Żądał pan jak najszybszej dostawy, panie Jarrom, a to oznacza spore ryzyko. Tylko dobry pilot mógł je podjąć. Wie pan, że Jafe był najlepszy. I doprowadził nas tam, gdzie potrzebowaliśmy go najbardziej, do brzegów kraju rakhów. Zdradzieckie prądy, urwiste brzegi i skały, ale powiedział, że zaoszczędzimy kilka dni... a on zna drogę. Tak powiedział. Zna ją na pamięć: każdą podwodną rafę i skałę; na jakiej są głębokości i jej różnice przy zmianie pływów; kiedy i gdzie można przeprowadzić statek między przypływem a odpływem... - Zamrugał. - On wiedział to wszystko, ten nasz Jafe. - Cóż więc się stało? - zapytał Jarrom. - Dlaczego, do diabła, nie było was tu wtedy, kiedy mieliście być? Pierwszy oficer zaczerpnął tchu, a potem powoli wypuścił powietrze z płuc. Kiedy znów się odezwał, głos lekko mu drżał. - Ja... to znaczy on... zapomniał, panie. - Zapomniał? - Zgadza się. Jarrom znów zawrzał gniewem i wściekłość rozgrzała go jak tani alkohol. - Zapomniał?! Wasz cholerny pilot zapomniał drogę?!
Pierwszy oficer kiwnął głową. - Zgadza się, panie. Zapomniał... wszystko, co wiedział o cieśninach. Chyba tak powiedział. Widzisz, panie, usłyszeliśmy krzyk... i w ten sposób się dowiedzieliśmy. Znaleźliśmy go na forkasztlu, wrzeszczał jak potępieniec i chciał wyskoczyć za burtę. Mówił, że coś zabrało mu wszystkie znaki, wytarło do czysta mózg. Trzech ludzi musiało go przytrzymać. Jarrom prychnął. - Pewnie za dużo wypił. Pierwszy oficer przeszył go gniewnym spojrzeniem nabiegłych krwią oczu. Tych okropnych, udręczonych oczu. - Nie pijemy podczas rejsu na wschodniej trasie - rzekł chłodnym tonem. - Nikt tego nie robi. To zbyt niebezpieczne. Morze zabije cię, zanim zdążysz otworzyć butelkę. - Dobrze, dobrze. A więc wasz świętoszek-pilot nie pił. Był... przestał dostrzegać jakiekolwiek punkty orientacyjne, tak? Ktoś mu je zabrał. A co z jego logiem? Ten też zniknął? Czy może najlepszy pilot w cieśninach nie fatygował się robieniem notatek? - Och, miał je - zapewnił go pierwszy. - Przyniósł i pokazał nam. Oprawione w skórę i spisane jego własną ręką. I własnym szyfrem, pełnym niezrozumiałych skrótów. - A wiec nie mogliście ich odczytać. - Ta historia stawała się coraz bardziej niewiarygodna - A on pewnie „zapomniał”, jak się je czyta? Pierwszy oficer zawahał się, jakby zbierał myśli. Potem tylko skinął głową i znów spojrzał na czubki swoich butów. - Tak, panie - szepnął. - Na to wygląda. - A wasz kapitan? I reszta waszej łajdackiej załogi? Czy i oni postradali rozum? Ty sprawiasz wrażenie zdrowego. - To tak, jakbyś stracił część siebie - szepnął pierwszy. - To się dzieje, kiedy zasypiasz. A kiedy się budzisz, tej części po prostu nie ma. I nigdy nie wraca. Kapitan... nie ma sensu z nim rozmawiać, panie. Proszę zabrać swój ładunek i odejść, i cieszyć się, że w ogóle tu dotarł. I mieć nadzieję, że to coś, co nas dopadło, nie jest zaraźliwe. - Znów uniósł głowę i spojrzał w oczy Jarromowi. - Rozumiesz, panie? Janom odwrócił się, nie mogąc znieść tego udręczonego spojrzenia. - Przecież wiecie, że mam kontrahentów. Umowy. Jeden Bóg wie, czy zaczekaliby jeszcze jedną noc, skoro mogłem ich karmić tylko obietnicami bez pokrycia. Gdyby... - Urwał i zmarszczył brwi. Zmrużył oczy, uważnie przypatrując się „Matilli” w zapadających ciemnościach. - Co to za jedni, do diabła?
Ze statku schodzili trzej mężczyźni. Jarrom wiedział, że nie należeli do załogi, ponieważ sam ją dobierał. - Wzięliście pasażerów, chłopcze? Chyba wiesz, że to wbrew umowie. - Ja., wiem. - Pierwszy z trudem dobierał słowa. Jarrom zauważył, że trzęsą mu się ręce. Zdaje się, że... to rozbitkowie. Uratowaliśmy ich. Chyba - Niczego nie jesteś pewien, co? Mężczyźni mieli dziwnie blade twarze i poruszali się z niemal złowrogą gracją. Ich ubrania były takie jak miejscowych, ale dziwnie na nich leżały. Najwidoczniej byli przyzwyczajeni do innego odzienia. Bardziej skąpego? Jeden z nich spojrzał na Jarroma i uśmiechnął się kocim, drapieżnym uśmiechem, szerokim i złowrogim - a przede wszystkim rozbawionym. Chociaż instynkt nakazywał mu podejść i wypytać obcych, Jarrom poczuł, że nie ma na to ochoty. Nie chciał do nich podchodzić, w jakimkolwiek celu. - Ja pamiętałem trochę - szepnął młodzieniec. - Zaledwie trochę. Ruszyliśmy na północ, innym szlakiem. Bezpieczniejszym, jeśli trzymać się brzegu. Tamtędy mogliśmy jakoś dopłynąć. Musieliśmy płynąć wolno, rozumiesz, panie? Nie mogliśmy trzymać się planu. Inaczej zginęlibyśmy. Musieliśmy płynąć wolno, rozumiesz? Obcy już odeszli, zniknęli jak cienie fae w gęstym wieczornym mroku, lecz Jarrom miał wrażenie, że wciąż czuje na sobie ich drwiące spojrzenia. Przeszedł go zimny dreszcz, coś, czego jeszcze nigdy nie czuł. - Cóż - rzekł głośno, jakby w ten sposób chciał zagłuszyć narastający niepokój. - Mamy szczęście, że ty także wszystkiego nie zapomniałeś, prawda? Pierwszy oficer zamrugał, oczy miał przekrwione. - Nie zapomniałem trasy - odparł cicho młodzieniec. - Nie. Tego nie. Nagle ktoś ruszył w ich stronę z głośnym krzykiem i łopotem jedwabi. - Bassy! Jedwabna tafta zaszeleściła jak wiatr, drobne stopy wybijały szybki rytm na wilgotnych od mgły deskach. Wokół rozeszła się woń kobiecych perfum. - Bassy, kochanie! Jesteś! I już była w jego ramionach, drobna dziewczyna, jeszcze szczuplejsza od niego. Płacząc z radości, całowała go, zostawiając ślady szminki na opalonej twarzy młodzieńca. - Tak się bałam, kochany, tak się bałam! Kiedy powiedzieli, że nie wróciliście na czas... Przecież wiem, jaki akuratny jest kapitan Rawney. Możesz sobie wyobrazić, jakie okropne myśli przychodziły mi do głowy, kiedy nikt nie wiedział, gdzie się podzialiście... Yiles Janom miał nigdy nie zapomnieć wyrazu, jaki malował się w oczach obejmowanego przez narzeczoną pierwszego oficera. Nigdy. Chociaż po upływie wielu dni,
tygodni, a nawet miesięcy, wspomnienie tego okropnego wieczoru zatarło się w jego pamięci, pozostał w niej ten straszny obraz: spojrzenie, które wyrażało więcej, niż mogłyby opisać całe tomy prozy. „Kim ona jest?” pytał tym błagalnym spojrzeniem. „Kim? Pomóżcie mi”. - Boże, pomóż nam wszystkim! - szepnął Jarrom.
7 Patriarcha wspominał: - Mamo? Dom był cichy, przedwcześnie. Chłopiec przystanął w progu. - Mamo? Nikt nie odpowiedział. Chłopiec rzucił podręczniki na solidną komodę z różodębu, stojącą w przedsionku. - Mamo? Nagłe poczuł ogarniający go chłód i gniew. Chłód, ponieważ najwyraźniej stało się coś złego. Gniew, ponieważ domyślał się, co to takiego. - Mamo! Do licha, jeśli znów to robiła... Szukał w domu śladów jej obecności, jej występku: na pół opróżnionych butelek, wetkniętych gdzie popadnie, cienkich foliowych opakowań z resztkami prochów i porozrzucanych wokół pozostałości po pracach domowych, zostawionych gdziekolwiek. Jednak tym razem nie dostrzegł tych wymownych śladów. Cokolwiek się stało, było to coś nowego. Niepokój żelazną obręczą ściskający mu pierś trochę zelżał. Chłopiec pomyślał: wciąż jest trzeźwa. A potem dodał: może. - Mamo? W domu było cicho, tylko z kuchni dobiegał jakiś dziwny pisk. Poszedł tam, nerwowo zaciskając dłoń na rękojeści noża-talizmanu. W każdej chwili koledzy mogą zacząć go wołać, niecierpliwie czekając na jego powrót. Mogą nawet przyjść tu za nim, jeśli znudzi ich oczekiwanie. Musi znaleźć matkę, zanim do tego dojdzie, szybko załatwić z nią sprawę i wyjść. Gdyby tu weszli i zobaczyli ją podwójnie zaprawioną, musiałby się za nią wstydzić, a tego nie chciał. Wystarczy, że widywano ją, kiedy nadużywała tylko alkoholu. Teraz, kiedy zaczęła dosypywać prochy do drinków, było sto razy gorzej. „Taka mieszanka zabije cię” ostrzegał lekarz. „Wyżre ci mózg. Czy tego chcesz? Tego pragniesz dla swojej rodziny?”. Któryś z kolegów niecierpliwie załomotał we frontowe drzwi. Chłopiec przyspieszył kroku. Musiał tylko ją znaleźć, otrzymać pozwolenie na wyprawę za rzekę, a potem będzie mógł odejść. Nie miało znaczenia, czy ona będzie w pełni świadoma tego, co mówi, kiedy mu pozwoli. Jeśli spełni swój obowiązek i zapyta, będzie kryty. Najważniejsze było to, czy zdoła zrobić to dostatecznie szybko, tak aby nie zobaczyli jej jego koledzy. Och, na pewno domyślali się, dlaczego nie zaprosił ich do środka... ale dopóki jej nie widzieli, jeszcze nie było tak źle.
Chwytając za klamkę kuchennych drzwi, poczuł, że się trzęsie. A jeśli ona naprawdę miała kłopoty? Jeżeli lekarz miał rację i mieszanina środków halucynogennych z napojami alkoholowymi to więcej, niż jest w słanie znieść ludzki mózg? Jeśli pewnego dnia na dobre usmaży jej mózg? Co on zrobi, jeżeli tak się w końcu stanie? Drżąc, zmusił się do naciśnięcia klamki. Nie chciał wiedzieć, co tam jest za drzwiami. Proszę, mamo. Niech nic ci nie będzie. Bądź trzeźwa., przynajmniej na tyle, żeby za mną porozmawiać. Proszę. Otworzył drzwi. Zobaczył. I wrzasnął. Gdzieś w oddali trzasnęły drzwi. Ledwie to usłyszał. Strach ścisnął mu gardło tak, że nie mógł oddychać. Próbował się cofnąć, ale jego dłoń przywarła do klamki. W kuchni piszczały tuziny stworów: czarnych, wilgotnych, o lśniących szponach i ostrych kłach, z których na kafelki podłogi ściekała szkarłatna krew. Stwory siedzące na ramionach jego matki, zanurzające błyszczące szpony w jej zlepione włosy i wyjmujące kęsy jakiejś miękkiej, oślizłej substancji. Zdołał cofnąć się o krok. Z łomoczącym sercem. Z zamętem w myślach. Dwa kroki. Jeszcze jeden. „Wyżre ci mózg” mówił lekarz. Chłopiec uciekł.
8 Nigdy nie śpij podczas głębokiej nocy - tak nauczono Damiena - Czy chcesz wykorzystać jej moc, czy nie, powinieneś na jawie obserwować jej przemijanie. Zbyt wiele rzeczy na tej planecie rodzi się z tej nieprzeniknionej ciemności, zbyt wiele zła, które można stworzyć Sztuką tylko pod nieobecność słonecznego blasku. Dlatego bądź czujny i wypatruj wroga. Siedział na szerokim parapecie północnego okna komnaty, spoglądając na miasto. Wciąż był rozdygotany po śnie, przegnanym dzięki przeraźliwemu dzwonieniu mechanicznego budzika. Była trzecia pięć. Tej nocy głęboka ciemność zapadnie tylko na trzy minuty, więc, tak jak go nauczono, będzie ją obserwował. Odsunął ciężkie zasłony i ujrzał żółto-zielony półksiężyc Casca, wyzywająco opadający za horyzont. Patrzył, jak jego światło powoli gaśnie na niebie. Potem zapadła ciemność. Rdzeń też zniknął, a z nim miliony gwiazd znaczących serce galaktyki. Nocne niebo Erny stało się pustynią, pustką tak ogromną, że łatwo było zapomnieć, iż w ogóle istnieją jakieś inne gwiazdy, nie mówiąc już o planetach, na których żywe istoty mieszkały, walczyły, rodziły się i umierały... A już najbardziej o istnieniu tej, którą zwano Ziemią. Damien westchnął i skoncentrował się, dostosowując Widzenie do jednej długości fali fae. W dole, na ulicach miasta, ciemnopurpurowe cienie ostrożnie wydłużały się, jakby sprawdzając swoją siłę. Macki najciemniejszego fioletu - tak ciemnego, że ledwie widocznego, i tak intensywnego, że od patrzenia bolały oczy - zaczęły wkradać się na otwarte przestrzenie. Targowiska, place, a nawet dachy domów; miejsca, gdzie za dnia słoneczny blask powstrzymywał cienie, teraz były bezbronne w zapadającym zmroku. Damien obserwował ich pochód, zanosząc dziękczynne modły, że na ulicach nie ma ludzi. Ze wszystkich form, jakie mogła przybierać fae, ta była najniebezpieczniejsza W ciągu minut mogła tworzyć to, co normalnie zabierało jej godziny, jeśli nie dni, i to znacznie gwałtowniej. Dzięki Bogu za światło Rdzenia, który powstrzymywał ją przez połowę roku, oraz za trzy księżyce, odbijające światło słońca i strzegące planety w ciemne noce. Większość ciemnych nocy. Próbował odczytać miejscowe prądy - dowiedzieć się, kto korzysta z tej ciemności i po co - lecz równie dobrze mógł usiłować skupić się na jednej falce wodnej bystrzyny. W końcu wyczerpany pozwolił Wizji zniknąć. W domu do tej pory poznałby już wszystkich czarowników w mieście i znalazł tych nielicznych, którzy odważyli się użyć Sztuki, lecz tutaj prądy były tak ulotne i skomplikowane, że jego umiejętności wydawały się żałośnie niewystarczające. Patrzył, jak zza horyzontu wyłania się czubek Dominy, dokładnie o przewidzianym czasie. Widział, jak ciemny fiolet rzednie i rozwiewa się, jakby nie był niczym więcej niż poranną mgłą, rozpraszaną przez słońce. Obserwował, jak umyka w miriady szczelin i pęknięć,
które ochronią go przed blaskiem, podczas gdy blask nowego księżyca oblał ulice i dachy, uwalniając je od groźnej obecności. Przyglądał się temu, aż księżyc wyłonił się do połowy. Potem Damien wrócił do łóżka Trzecia trzydzieści pięć. Zasnął, nim przyłożył głowę do poduszki. Piętnaście minut później nastąpił wybuch. * - Co to, do diabła? Usiadł, półprzytomny, jeszcze nie całkiem obudzony. Przypomniał sobie nagły, donośny huk, który niezupełnie utrwalił się w jego pamięci i ucichł, zanim zdążył go zarejestrować. Czyżby go sobie wyobraził? Potrząsnął głową, żeby rozjaśnić myśli, i usłyszał trzaskanie drzwi na korytarzu aneksu. Tupot nóg, klapanie pantofli. Nie. To wcale nie było przywidzenie. Narzucił bawełnianą opończę, błyskawicznie się namyślił i chwycił miecz. Nie wiadomo, co się stało, lepiej być przygotowanym. Potem wyskoczył na korytarz. Szybko ocenił sytuację. Z pokoju naprzeciwko właśnie wychodziła kapłanka z Kale. Twarz miała białą jak chusta - Na południowym zachodzie - wyszeptała Uświadomił sobie, że okno jej pokoju znajdowało się od tej strony. - Co to było? - zapytał, lecz ona tylko potrząsnęła głową. Nie mogę ci pomóc, nie wiem. Południowy zachód. Najszybciej, jak mógł, przebiegł przez korytarz i zbiegi po schodach, przeskakując po dwa stopnie naraz. Drzwi na zewnątrz właśnie się zamykały, kiedy ich dopadł. Przez okna wpadało zbyt wiele światła, o wiele więcej, niż powinien rzucać wąski sierp Dominy. Migoczące światło, jakby rzucane przez szalejące płomienie. Kiedy pchnął drzwi i otworzył je na oścież, z niepokojem uświadomił sobie, że i w tym się mylił. Ogień byłby żółty, pomarańczowy, a nawet żółto-biały, tymczasem to światło było zimnoniebieskie, nieziemskie. Przed bocznym skrzydłem stała licząca prawie dwa tuziny osób grupka wiernych, spoglądając w niebo. Damien nie zatrzymał się. Jeśli pożar - czy cokolwiek to było - wybuchł na południowy zachód od tego miejsca, stąd nie zdoła go zlokalizować. Obiegł katedrę, aż jej mury nie zasłaniały mu już widoku. A wtedy zobaczył... Ogień. Buchający pod niebo. Nie zwyczajny pożar, o nie: zimnoniebieski, jak ten, który tryskał z talizmanów przeciwko trzęsieniu ziemi. Niewątpliwie były to płomienie fae. Damien spróbował przypomnieć sobie plan miasta i umiejscowić ich źródło. Nagle ścisnęło go w gardle zgroza zmieszana ze strachem, tak zimnym i intensywnym, że Damien aż zadrżał. Ciani...
Pobiegł handlową ulicą, przeciskając się przez tłumek wystraszonych kobiet, spieszących przechodniów i ciekawskich turystów. Odpychając ich, kiedy musiał. Minął targ, kilka zaułków, a potem wpadł do dzielnicy rzemieślników i szybko zostawił ją za plecami. Tam, na cichej uliczce, znajdował się Fae Shoppe. I tam też ujrzał gęsty tłum... Budynek palił się. Płonął tak intensywnym światłem fae, że Damien cofnął się o krok. Musiał przemóc instynktowny opór ciała, żeby podejść bliżej. Nie mógł patrzeć na ten jaśniejszy od tysiąca słońc blask, który z pewnością wypaliłby siatkówkę każdemu, kto by nań spojrzał. Stworzył osłonę dla swych oczu, dostosował ją do tego światła i ponownie spróbował. Z trudem podszedł bliżej, mijając podtaczane tam wozy strażackie, wpatrującego się w ogień adepta w osmalonych szatach... Było tam zbyt wielu ludzi, aby móc ich zliczyć, biegali tam i z powrotem. Podszedł najbliżej, jak mógł, przezwyciężając opór płomieni fae. Aż poczuł w płucach ich gryzący dym, przeciwko któremu też musiał użyć Sztuki. Sklep zniknął. Damien widział to teraz swoim zmienionym wzrokiem. Płonęła tylko sterta gruzów, które pozostały z budynku. Potworna eksplozja rozerwała go na kawałki, a wraz z nim sporą część dwóch sąsiednich. Wszystko zniknęło, wraz z tym, kto w tym czasie pilnował sklepu... „Fae Shoppe” głosił napis. „Czynne całą dobę”. Nikt nie mógł przeżyć takiego wybuchu. Nikt. Ciani! Próbował Widzenia, lecz prądy były chaotyczne, a ich wzory nieczytelne. Dowiedział się tylko, że nastąpiła reakcja łańcuchowa. Jakaś zabójcza Sztuka skierowana przeciwko Ciani zapaliła jej amulety, jeden po drugim, aż cały budynek wyleciał w powietrze... Łzy stanęły mu w oczach. Otarł je wolną ręką, usiłując miarowo oddychać. W płucach miał pełno dymu; osłonił się i przed nim. Zrozumiał, że kilku obecnych w tłumie adeptów z całych sił próbowało opanować szalejące płomienie i nie dopuścić, żeby przeskoczyły na sąsiednie domy. Uniósł rękę, jakby i on chciał użyć Sztuki, ale ktoś położył mu dłoń na ramieniu, a znajomy glos ostrzegł: - Oni zrobią to lepiej niż ty czy ja. Odwrócił się gwałtownie. Dopiero po chwili zdał sobie sprawę, że mówiącym był Senzei, odziany w grubą bawełnianą szatę, włosy miał rozczochrane. Powoli uświadomił sobie bolesną prawdę. Senzei Reese, w płaszczu kąpielowym, przybiegł tu w środku nocy, usłyszawszy wybuch... A więc nie było go tu, kiedy to się stało. Co oznaczało, że sklepu pilnowała Ciani. Damien przeklął los, który tak zrządził - i nienawidził siebie za to, że wolałby, aby było inaczej. Ciani!
Spuścił głowę i zamrugał, dym wyciskał mu łzy z oczu. Senzei milczał, co potwierdzało okropną prawdę. Gdyby przeżyła, powiedziałby to. Gdyby miała choć cień szansy... lecz ona była w Fae Shoppe, gdy nastąpił wybuch i nie miała żadnych szans. Milczenie Senzeiego to potwierdzało. Klnąc wściekle - los, siebie, Jaggonath i głęboką noc - Damien odwrócił się i wszedł w tłum. Zaczął się przezeń przeciskać, odchodząc od krematoryjnego ognia Mistrzyni Wiedzy, Ciani. * Strata Jak sucha rana z której wyciekła krew. Nie gojąca się, gdyż pozbawiona wszystkich życiodajnych płynów. Wysuszona przez żal. Sam w nocnej ciszy usiłował pogodzić się ze swoimi uczuciami. Nieraz tracił przyjaciół, a nawet kochanki: takie ryzyko wiązało się z jego powołaniem, a każda strata powodowała nowy żal, wyspę smutku, wyraźną i pojmowalną. Dlaczego tym razem było inaczej? Czyżby przez wywołany tym zajściem szok i gwałtowność wydarzeń, okropną bezsilność, jaką czuł, stojąc tam i nie mogąc nic zrobić, podczas gdy życie tej kobiety szło z dymem? A może... coś więcej? Jakieś uczucie, którego jeszcze sobie nie uświadomił, a które rodziło się miedzy nimi w żartach, zabawie i łożu? Uczucie, które ten pożar zniszczył, obracając wniwecz. Jakby jakaś część duszy Damiena, nigdy dotychczas nie spenetrowana, właśnie zaczęła się otwierać... i nagle znów się zatrzasnęła, sparzona żarem tego straszliwego ognia. Czy to była miłość? Czy tak wygląda miłość? Sam w komnacie kościelnego aneksu, Damien Vryce zaczął cicho łkać. * „Czy wiesz chociaż, ile mam lat?” zapytała go kiedyś. Jej jasne oczy skrzyły się rozbawieniem. „Nie. Ile?”. „Prawie siedemdziesiąt”. Wtedy pomyślał, jakie to musi być cudowne, dożyć siedemdziesięciu lat, nie starzejąc się ani o dzień po trzydziestce. Ta liczba wydawała się wprost cudowna z powodu Ciani. Pełna witalności. Teraz oznaczała tylko wiek - zbyt młody, aby umierać. *
Drzwi otworzyły się powoli, skrzypiąc. Damien uniósł głowę tylko na tyle, żeby sprawdzić, kto wchodzi. Kiedy zobaczył, znów położył ją na poduszce. - Przykro mi - rzekł łagodnie Patriarcha - Naprawdę mi przykro. „Czyżby?” miał ochotę warknąć. Jednak gniew już go opuścił. Odszedł, wyparty przez żal. - Dziękuję - szepnął. - Czy mogę coś dla ciebie zrobić? - Nie. - Zdołał pokręcić głową; nawet ten ruch wymagał wysiłku. - Nie mogę... Potrzebuję tylko czasu. To było tak nagłe... - Zawsze jest ciężko, kiedy tracimy tych, na których nam zależy. Szczególnie w taki przypadkowy sposób. - To nie był przypadek - szepnął. Patriarcha wszedł do komnaty - wolno i spokojnie - po czym usiadł obok łóżka. Przemówił jeszcze łagodniej niż przedtem. Łagodniej, niż Damien sądził, że potrafi. - Chcesz o tym porozmawiać? - A po co? Nie zdołałem tego zobaczyć. Coś zaatakowało Ciani albo sklep, a jej osłony... wybuchły. Nie mogłem odczytać, jak ani dlaczego. Nie wiem, co mógłbym na to poradzić, nawet gdybym wiedział. I myślę... - Zacisnął powieki. - Myślę... że się w niej zakochałem. - Domyślałem się tego - rzekł cicho Patriarcha. - Czuję się tak piekielnie bezradny! - Nagle wstał, potrącając krzesło. Odwrócił się i spojrzał na wiszący na ścianie oręż. - Stałem tam, kiedy się paliło... kiedy ona się paliła! I co mogłem zrobić, na Ernę? Nawet nie mogłem podejść bliżej... - Potrząsnął głową, znów czując wilgoć na policzkach. - Ty nie wiesz, jak to jest, kiedy widzisz coś takiego i czujesz, że mógłbyś temu zaradzić, gdybyś tylko wiedział, co robić... ale nie możesz. Stoisz bezsilny, nie mogąc ocalić kogoś, na kim ci zależy... - Rozumiem - rzekł cicho Patriarcha - Lepiej, niż sądzisz. Damien usłyszał, że ojciec święty wstał i podszedł do niego. Jednak w przeciwieństwie do Senzeiego, nie próbował go dotknąć. - Była bardzo zaangażowana w sprawy naszej społeczności. Bardzo szanowana. W uroczystościach żałobnych wezmą udział przedstawiciele różnych organizacji z Jaggonath i nie tylko. - Zawahał się. Słysząc jego głos, Damien zrozumiał, ile kosztowały go te słowa. Zważywszy na jej zasługi dla społeczeństwa, byłoby... słuszne... gdyby i nasz Kościół uczynił taki gest.
Zaskoczony propozycją Damien odwrócił się twarzą do niego. Pomyślał: Gdyby żyła, byliby mniej więcej w tym samym wieku. Jak długo jeszcze pożyje Patriarcha, nie korzystając z dobrodziejstwa przedłużonej młodości? - Nie - wymamrotał. - Dziękuję... ale to nie przystoi. Wiem. - Zamknął oczy. - Dziękuję za propozycję. - Ci, którzy wykorzystują fae, podejmują pewne ryzyko. Jednak świadomość tego niczego nie ułatwia, prawda? Strata pozostaje stratą. Wydawało się, że chce jeszcze coś powiedzieć, ale zrezygnował. Damien był mu za to wdzięczny. - Gdybyśmy mogli w czymś pomóc - rzekł w końcu Patriarcha - daj mi znać. Dopilnuję, żeby zrobiono, co trzeba.
9 To już koniec - szepnął pierwszy. - Niedobrze. - Nie. Jednak stało się. - Szkoda, że nie wiedzieliśmy, że talizmany wybuchną. Zabilibyśmy ją sami. Milczeli przez chwilę, smakując tę myśl. - Wiodła bogate życie - rzekł w końcu jeden z nich. - Bujne - przytaknął drugi. - Cudowne. - A teraz wracamy do domu. Tak? Zwrócili się do tego, który, z braku lepszego tytułu, został ich dowódcą. - Wracamy do domu - powiedział im. - Jednak nie od razu...
10 Damien pomyślał: Po prostu nie mogę uwierzyć, że ona nie żyje. Z Fae Shoppe pozostała tylko sterta poczerniałych gruzów. Regulatorzy przetrząsali je już od dwudziestu czterech godzin, lecz wciąż nie znaleźli żadnego lepszego wyjaśnienia przyczyny pożaru niż pierwsza hipoteza: że sklep zaatakowała jakaś siła, dostatecznie potężna, by zapoczątkować reakcje łańcuchową talizmanów. Ciani zabiły jej własne osłony. To się zdarza, przypominał sobie. Używając Sztuki, łatwo zapomnieć, jak bardzo jest niestała. Nawet w rękach adepta Ci, którzy służą fae, muszą za to zapłacić. Zamrugał, do oczu nabiegły mu łzy, i skupił się na popiołach. Chociaż wiedział, że bezskutecznie próbowało tego już pól tuzina adeptów, musiał spróbować. Ból po jej utracie był dostatecznie przejmujący, a wywołanej bezsilnością frustracji po prostu nie mógł znieść. Popioły zupełnie już ostygły, lecz dla jego dodatkowych zmysłów były rozżarzone do białości. Damienowi wystarczyła tylko odrobina Sztuki, aby dostrzec drzemiącą w nich moc. Jakby cała ujarzmiona fae, która była w sklepie, została przetopiona i skupiona w jednym ognisku chaotycznej siły. Przez chwilę zastanawiał się, jak taki rozogniony wrzód wpłynie na miejscowe prądy. Zadawał sobie pytanie, kto naniesie to na mapy teraz, kiedy nie ma Ciani. Przestań. Natychmiast. Tylko pogarszasz sprawę. Jak długo trzeba będzie czekać, aż jakiś dureń spróbuje okiełznać tę moc? Poszukał wzrokiem śladów i dostrzegł symbol, nakreślony kredą na kawałku cegły. Ciani byłaby wściekła „Bogowie w niebiosach” powiedziałaby „czy nie ma niczego dostatecznie niebezpiecznego, czego żaden głupiec nie usiłowałby użyć do swej Sztuki?”. Jeszcze raz spróbował zobaczyć, co się stało. I znów ogromna masa nieokiełznanej mocy odepchnęła go i niczego nie dokonał swą Sztuka. Równie dobrze mógłby próbować skupić wzrok na płomyku świecy na tle słońca Tylko rozbolała go głowa. Nagle usłyszał za plecami czyjeś kroki i odwrócił się, żeby sprawdzić, kto to. Senzei. Wspólnik Ciani wyglądał okropnie. Był blady, wymizerowany. Damien odgadł, że Senzei nie zmrużył oka od czasu wypadku. Zastanawiał się, czy znalazł czas, żeby coś zjeść. Czy w ogóle miał na to ochotę. Mężczyzna nerwowo rozejrzał się na boki, jakby w obawie, że ktoś może ich podsłuchać. Byli sami. Przekrwionymi oczami spojrzał na Damiena a potem je odwrócił. Damienowi wydało się, że dostrzegł w nich strach.
- Muszę z tobą porozmawiać - rzekł Senzei. Jego głos brzmiał głucho, jak z zaświatów. Trudno było rozróżnić poszczególne słowa - Nie tutaj. Znów nerwowo rozejrzał się na boki. - A gdzie? - W moim mieszkaniu. Pójdziesz? Chodzi o... - Zawahał się. Spojrzał Damienowi w oczy. - Chodzi o Ciani. Kapłan poczuł, że budzi się w nim irracjonalna nadzieja. - Ona żyje? Senzei miał nieszczęśliwą minę; Damien odniósł wrażenie, że boi się mówić. - Chodź ze mną - powiedział. - Ja... Nie możemy tu rozmawiać. Miał ochotę potrząsnąć Senzeim, zażądać odpowiedzi, ale z trudem opanował ten odruch. Sztywno skinął głową i pozwolił się prowadzić. Tuż za wąskimi, brukowanymi uliczkami handlowego centrum miasta znajdowała się niewielka willowa dzielnica. Dom, do którego zaprowadził go Senzei, był jednym z tuzina podobnych. Skromny budynek z cegły, wąski i bez podwórka, co najlepiej świadczyło o cenie nieruchomości w tej dzielnicy. Senzei podszedł do narożnego domu i Damien zanotował w pamięci każdy szczegół: czyste ceglane ściany, mały ganek, wiszące rośliny. Ochronny symbol na drzwiach i mniejsze, wyryte na futrynach okien, w dolnych narożnikach. W oknach na parterze wisiały zasłony, zadziwiająco kobiece... ale Damien zaraz przypomniał sobie, że Senzei mieszka z jakąś kobietą. Sublokatorką? Dziewczyną? Stropiło go to, że nie może sobie przypomnieć, jaki łączy ich związek. Drzwi otworzyły się, kiedy do nich podeszli. W ciemnym przedsionku Damien dostrzegł kobiece kształty i rysy. Pod wieloma względami była podobna do Senzeiego: blada, ciemnowłosa, trochę za chuda jak na jej wzrost. I wystraszona. Bardzo wystraszona Tak samo jak on. - Znalazłeś go - szepnęła - Przed sklepem. Szybko weszli do środka. Zaryglowała za nimi drzwi na dwa zamki i zasuwę. Damien zauważył, że mimo ciepłego popołudnia, wszystkie okna były pozamykane. - Czy byli tam ludzie z ubezpieczeń... - Nie. - Energicznie pokręcił głowa - Ani jednego. - Dzięki bogom choć za to. Senzei przedstawił ich: Allesha Huyding, jego narzeczona, i wielebny sir Damien Vryce. Może Damien to sobie wyobraził, ale Senzei wymienił te tytuły z lekkim naciskiem.
- Zrobię wam coś do picia - powiedziała i zanim Damien zdążył rzec, że to niepotrzebne, odeszła. - Denerwuje się fae - wyjaśnił Senzei. - I całą tą sytuacją... - Westchnął. - Mam wrażenie, że najbardziej obawia się, iż firma ubezpieczeniowa dowie się, co naprawdę zaszło. Damien z najwyższym trudem powstrzymał się od podniesienia głosu, gdy zapytał: - Co z Ciani? Strach w oczach Senzeiego zastąpiło jakieś inne uczucie. Smutek. Znużenie. Samotność. - Ona żyje - szepnął. Jednak w jego głosie nie było radości. - Żyje... ale nic poza tym. - Gdzie? Senzei zawahał się, ale odruchowo zerknął w kierunku drzwi do sąsiedniego pokoju. To wystarczyło Damienowi. Zrobił krok... Senzei ze zdumiewającą siłą chwycił go za ramię. I mocno przytrzymał. - Jest w kiepskim stanie. Bardzo. Musisz o tym wiedzieć, zanim ją zobaczysz... - Człowieku, jestem uzdrowicielem i... - To nic są tego rodzaju obrażenia. Dłoń, którą trzymał na ramieniu Damiena, drżała. Coś w tonie jego głosu - a może wyraz twarzy - powstrzymało kapłana - Co jej jest? - zapytał szorstko. - Jest w kiepskim stanie - powtórzył Senzei. - Ona.. - Zawahał się, szukając właściwych słów. A może odwagi, żeby je wymówić. - Nie jest taka., jak przedtem. - Chcesz powiedzieć, że wybuch... - To nie wybuch. Ja sam wywołałem eksplozję. - Puścił ramię Damiena i zaczął nerwowo zacierać ręce, jakby chciał je umyć. - Żeby ukryć to, co się stało. Aby to coś, co ją skrzywdziło, pomyślało, że zginęła… i zostawiło ją w spokoju. Damien usłyszał za plecami odgłos otwieranych drzwi, ciche kroki, brzęk kostek lodu w szklankach. Potem drzwi zamknęły się i znów zostali sami. - Opowiedz mi - rzucił. Senzei zrobił głęboki wdech; Damien widział, że rozmówca drży. - Mieliśmy spotkać się o trzeciej w nocy. Chciała spróbować zrobić coś podczas głębokiej nocy i potrzebna jej była moja pomoc. Przyszedłem... - Zamknął oczy na samo wspomnienie. - Znalazłem ją... to znaczy... została napadnięta... - Dosłownie? - naciskał Damien. Senzei potrząsnął głową, - Nie. Nie było żadnych śladów. Żadnych znaków bezpośredniego starcia. Jednak jakoś dostali ją, leżała skulona na podłodze. Skamlała jak ranne zwierze. Ja… próbowałem jej pomóc.
Owinąłem ją czymś, żeby zapobiec wychłodzeniu ciała. Nie wiedziałem, czy to wstrząs czy nie, ale wydało mi się, że tak trzeba. Nie miałem pojęcia, co robić. Potem wypowiedziała kilka słów i usiłowałem wyłowić z nich jakiś sens, ale to były tylko oderwane fragmenty. Zwykły bełkot. Chyba nawet nie zdawała sobie sprawy z tego, że tam jestem. Mówiła że było ich trzech. I coś o demonach w ludzkich postaciach. Wpadła w histerię, bała się, że wrócą. To najbardziej mnie przeraziło. Jej reakcja Ja… no cóż, znasz Ciani. To do niej niepodobne. Powtarzała że wrócą po nią, żeby dokądś ją zabrać. Przygryzł dolną wargę. - Mówiła, że wolałaby umrzeć, i błagała, żebym ją zabił... Damien spojrzał w stronę drzwi, ale nic nie powiedział. - Wtedy zrozumiałem, co powinienem zrobić. Pomyślałem, że to powinno wyglądać tak, jakby jej osłony wybuchły i rozniosły sklep na kawałki... wtedy nikt nie będzie zadawał żadnych pytań. Oprócz ludzi z ubezpieczeń - dodał z goryczą. - Pomyślałem, że złoże w ofierze całą zawartość sklepu i zostawię wszystko, żeby spłonęło... Jak wiesz, w takiej ofierze jest moc. Jeśli zrobię to jak należy... ktokolwiek jej szuka, uzna, że zginęła. I zostawi ją w spokoju. Wciąż drżąc, zaczerpnął tchu. - Adept potrafiłby to zrobić i spokojnie o tym opowiadać. Ja nie. Chcąc zrobić to jak należy, nie śmiałem nikomu wyjawić... Przekrwionymi oczami spojrzał na Damiena. - Dlatego nie mogłem powiedzieć ci od razu. Przepraszam. - Mów dalej. - Przyniosłem ją tutaj. Na szczęście, nikt nas nie widział. Głęboka noc zatrzymała wszystkich w domach. Nie przeszkodził nam nikt i nic. Zdołałem uratować trochę książek, ale reszta musiała zostać; jak wiesz, wartość poświęconych przedmiotów nadaje ofierze moc. Zawahał się, jakby czekając na słowa krytyki. Damien nic nie powiedział. - Narzuciłem na siebie szlafrok, pobiegłem z powrotem i zrobiłem to. Wysadziłem sklep. Jednak udało się, prawda? - Zamknął oczy i zadrżał. - Taka wiedza. Tyle towarów. Gdybym wtedy wiedział to, co wiem teraz... To była większa ofiara, niż podejrzewałem. Ponieważ nie sądziłem, że ona.. - Co z nią? Senzei spojrzał na drzwi. - Jest tam - szepnął. - Żywa. Nie ma żadnych ran. Tylko... niczego nie pamięta. Zabrali jej pamięć. I fae... - Odwrócił się i Damien nie widział już jego twarzy. Ramiona Senzeiego dygotały. - Straciła dar! Jest taka jak my, rozumiesz? Jak ty i ja. Jak większość ludzi. Zabrali jej go, zabrali, i ona już nie może zobaczyć...
Damien położył mu dłoń na ramieniu, próbując uspokoić ich obu. Miał zamęt w myślach. - Niczego nie pamięta? - Pamięta, kim jest. Czym jest. Czym była Jednak zapomniała wszystko, rozumiesz? Wszystkie te miliony drobnych faktów, jakie gromadziła latami, a które czyniły ją Mistrzynią Wiedzy. Nie ma ich. Rozumiesz? To nie był jakiś pożałowania godny wypadek powodujący amnezję. Zabrali jej wiedzę - ukradli jej dar! I zostawili jedynie świadomość tego, co straciła. Nic dziwnego, że chciała umrzeć! Te słowa powoli zapadały w świadomość Damiena. Zaczynał rozumieć ich sens. - A jej biblioteka... - Przepadła! - rzeki ze złością Senzei, jakby czekając na słowa krytyki. - Zrobiłem to, co uznałem za najlepsze. Czasem trzeba tak piekielnie szybko podejmować decyzje, że nie ma czasu na myślenie. Robi się to, co można. Tak też zrobiłem. Pomyślałem, że może spłoszyłem ich i w każdej chwili mogą wrócić, żeby jeszcze bardziej ją skrzywdzić... ona się tego bała. Była przerażona a ja nie zdołałem wymyślić innego sposobu, żeby ją obronić. - Zacisnął pięści, aż zbielały mu palce. - I udało się, prawda? Nie zdołałeś tego dostrzec. Adepci także. Wezwano konsultantów, lecz nikt nie potrafił się w tym połapać. Nawet ci przeklęci regulatorzy z ubezpieczeń. Myślisz, że udałoby mi się, gdybym nie poświecił wszystkiego? - Spokojnie - rzekł cicho Damien. - Nikt cię nie obwinia. Senzei westchnął. - Gdyby to wyszło na jaw - mruknął - regulatorzy zażądaliby mojej głowy. - Nikt im nie powie. Senzei spojrzał na niego. Był blady jak upiór. - Ona by ci zaufała. Dlatego i ja ci ufam. - Pozwól mi ją zobaczyć - poprosił Damien. Senzei skinął głową. Pokój był mały, pod każdą z czterech ścian stały półki pełne książek. Na środku ujrzał pryczę, na której nieruchomo leżała Ciani - miała tak bladą twarz, że przez moment Damien bał się, iż jest martwa Podszedł do niej i ostrożnie przysiadł na łóżku. Myślał, że śpi, lecz teraz zobaczył, że ma otwarte oczy. Jej spojrzenie było puste. - Cee - rzekł łagodnie. Powoli obróciła się do Damiena, ale nie skupiła na nim wzroku. Teraz spostrzegł, że ma mokrą od łez i twarz, i poduszkę. Ujął jej dłoń i lekko ją uścisnął. Ciało poddało się naciskowi palców. Już nie jest adeptką. Dobry Boże, co za cios. Jak można się z tym pogodzić? Jak żyć po tak potwornej stracie?
Odgarnął kosmyk włosów z czoła Ciani. Nie zareagowała. Mimo to trzymał ją za rękę. Mówił do niej, jakby to mogło jej pomóc. Jakby cokolwiek mogło jej pomóc. Walczył z bólem i wściekłością, wywołanymi tym, że nie jest w stanie nic dla niej zrobić. Musimy zmienić ten przeklęty świat, zanim będzie za późno. Musimy sami pokierować naszym przeznaczeniem. - Ojcze. Poczuł lekkie jak piórko dotkniecie. Odwrócił się, przypominając sobie o obecności Senzeiego, a potem znów popatrzył na Ciani. Miała przymknięte oczy, oddech wolny i miarowy. Widocznie zasnęła. Ostrożnie puścił jej dłoń. - Wezwałem pomoc - szepnął Senzei. - Nie wiem, czy uda mu się ją uratować... ale może wie coś, czego my nie wiemy. Damien z przygnębieniem kiwnął głową. Co za sens bawić się w uzdrowiciela, jeśli nie można ocalić tych, na których nam zależy? Senzei zaprowadził Damiena na górę, do swojej pracowni - skąpo umeblowanego i zagraconego pokoju, zajmującego połowę piętra. Wzdłuż jednej ściany ciągnęły się półki, na których spoczywały rozmaite książki i przedmioty. Pod drugą, na szerokim starym biurku, leżały sterty dokumentów. Damien dostrzegł teksty zaklęć i symbol, jaki kiedyś widział w sklepie. Widocznie Senzei usiłował dociec, kto lub co pokonało osłony Ciani. Na środku pokoju stał jakiś człowiek... a raczej ktoś, kto wyglądał, jak ludzka istota. Miał brodę i łuskowatą skórę, z pewnością nie był ubrany odpowiednio na tę porę. Gruba, obszyta futrem szata ze szmaragdowego aksamitu, rozpięta na piersi, zamiatała podłogę wokół jego stóp. Wyglądało, że została pospiesznie narzucona na gołe ciało. Od czubków letnich sandałów po nadmiar biżuterii każdy szczegół jego stroju nie pasował do chwili i miejsca - a także do pozostałych elementów, jakby ich właściciel wybierał pierścienie i naszyjniki pod wpływem chwilowego kaprysu, nie zważając, jak to wszystko razem się komponuje. Damien użył Wiedzy, i to, co zobaczył, sprawiło, że włosy na głowie stanęły mu dęba. Instynktownie sięgnął po miecz - i odkrył, że go nie zabrał. Nieznajomy pochylił głowę w geście powitania. - Twój kapłan zabija demony. - Podniósł do ust mosiężny puchar, którego jeszcze chwilę wcześniej nie trzymał w dłoni, po czym skinął głową. - Podziwu godny refleks. Jednak pragnę pozostać przy życiu i wolałbym, aby opanował takie odruchy. - To jest Karril - powiedział cicho Senzei. - Stary... znajomy Ciani. Damien głęboko zaczerpnął tchu, przypomniał sobie, gdzie się znajduje, i rozluźnił zaciśnięte pięści. Mimo to serce waliło mu jak młotem, a w żyłach krążyła adrenalina, jakby ruszał w bój.
Senzei odruchowo szuka pomocy u dzieci fae. Nie rozumie, że każdy taki kontakt potwierdza niepewną pozycję ludzi na tej planecie. Tylko gdzie jest granica? Kiedy będziemy kontrolować ten świat, zamiast jedynie go akceptować? - Jak ona się czuje? - zapytał demon. Cóż to za wezwanie, które daje dziecku fae taką swobodę? Zaskoczony Damien odpowiedział dopiero po chwili: - Śpi. Przynajmniej teraz. Dzięki Bogu i za to. - Westchnął. - Chciałbym wiedzieć, jak jej pomóc. - Karril już kiedyś ją uzdrowił - powiedział Senzei do Damiena. - Darowałem jej spokój - poprawił demon. - Zaledwie złudzenie. Wtedy to wystarczyło. Ona chciała tylko zapomnieć. Tym razem okaleczyli ją, a ja nie jestem uzdrowicielem. - Jednak wiesz, co się stało? - spytał Damien. - Kto to zrobił? Demon znieruchomiał. - Wiem - odparł po chwili. - Wiem, kto ją skrzywdził, dlaczego to zrobił... i czemu tym razem nie można jej uleczyć. Przykro mi, ale to wszystko. - To mi nie wystarczy. Demon popatrzył na niego zdumiony. - Co za tupet. Zaczynam rozumieć, co w tobie widziała. Damien spochmurniał. - Jeśli masz jakieś informacje, chętnie ich wysłucham. Jeżeli przybyłeś tu tylko po to, by oceniać nasze wzajemne stosunki... Karril pociągnął długi łyk z kielicha, a potem go upuścił. Puchar zniknął, nie dotknąwszy podłogi. - Przedstawiciele Kościoła mają takie okropne maniery, prawda Senzei? Nie mają pojęcia, jak rozmawiać z dziećmi fae. Wygląda, że chcą nieuprzejmością zepchnąć nas w niebyt. Damien przeszył go gniewnym spojrzeniem. - W tych okolicznościach... - Wystarczy! Masz rację. W końcu zostałem wezwany. - Nie wiadomo dlaczego był rozbawiony. - Powiem ci, kapłanie. Wszystko, co wiem. A później Senzei wyjaśni ci, ile mnie to kosztowało. Już samo przebywanie w pobliżu takiego bólu bardzo mnie osłabia. A szczegółowe omawianie... - Melodramatycznie wzruszył ramionami. - Prawdę mówiąc, niewiele wiem ostrzegł. - Jednak mimo wszystko więcej, niż wy byście się dowiedzieli z innego źródła. Westchnął ciężko. - Przede wszystkim powinienem wyjaśnić, że z Ciani znamy się od dawna. Jako pierwsza skatalogowała linię mojego rodu i postawiła kilka pytań dotyczących naszej egzystencji. Zachichotał. - Bez obawy, kapłanie, oszczędzę ci szczegółów. Wystarczy powiedzieć, że dobrze
ją znałem. A kiedy postanowiła sama wyruszyć do krainy rakhów, byłem jednym z niewielu, którym o tym powiedziała. Oczywiście, próbowałem jej to wyperswadować. Każdy by próbował. Jednak była uparta. Na próżno przypominałem jej, że chociaż wyruszyło tam wielu badaczy, żaden nigdy nie wrócił. Pragnęła wiedzy. Pożądała jej. I z pewnością nie muszę wam mówić, jak silne było to jej pragnienie. Czy rakhowie przetrwali? - pytała. Czy to oni wznieśli zaporę, którą nazywamy Baldachimem, czy też powstała ona ich kosztem? A jeśli przetrwali, to czym są? Widzicie, musiała znać odpowiedzi na te pytania. A mogła je uzyskać tylko w jeden sposób. Spotkałem ją w obozie przy południowej przełęczy, w Górach Zesłańców. Była ożywiona bardziej niż kiedykolwiek, podekscytowana podjęciem nowego wyzwania. Wspaniała! Obserwowałem ją, dopóki mogłem, ale kiedy minęła skraj Baldachimu, straciłem ją z oczu. Przeszła przez barierę, nie oglądając się, w ciszę fae, od wieków strzegącą krain rakhów. Minęło sześć lat. Potem przynieśli ją do mnie. Wyciągnęli z wody opodal Kale, na pół utopioną, mocno wygłodzoną, wyczerpaną długotrwałym pobytem w dziczy. Dygoczącą, nawet kiedy było jej ciepło. Przerażoną. Myśleli, że jest szalona nawiedzona albo gorzej. Robili co mogli, żeby jej pomóc, a kiedy ludzkie umiejętności zawiodły, zostawili wszystko w rękach bogów. W tym przypadku - skłonił się lekko - w moich. Damien zesztywniał, lecz Senzei uspokajająco położył mu dłoń na ramieniu. - Czy wam się to podoba czy nie - ciągnął demon - taką mam pozycję w tym rejonie. Jeśli jesteś tym zaniepokojony, załatw to z tamtejszymi kapłanami. Moją domeną jest przyjemność ludzka przyjemność we wszelkich jej przejawach. Mogę tolerować tylko niektóre rodzaje bólu, a bardzo rzadko jestem w stanie żywić się nimi. Jednak moją prawdziwą nemezis jest apatia. To moje przekleństwo, zaprzeczenie, przeciwieństwo, zguba. Musicie o tym pamiętać, kiedy mówię, że zrobiłem dla niej wszystko, co mogłem, ale niewiele wiem o tym, co jej się przydarzyło. Kilka wyszeptanych słów, kilka ulotnych obrazów. Nic więcej. Grzebanie w jej pamięci oznaczałoby dla mnie zgubę - śmierć - i na nic by się zdało. Oto, czego się dowiedziałem: rakhowie, którzy umknęli do tej krainy, przetrwali, a ich dążenie, by ochronić się przed agresywnością ludzi, spowodowało powstanie Baldachimu. Oni oddziałują na fae, jak wszystkie miejscowe stworzenia - nieświadomie, a ich psychika skrajnie różni się od ludzkiej. Mimo to są pewne podobieństwa, i demony, które stworzyli, chętnie żerują również na ludziach, jeśli mają okazję. Ciani odkryła podziemne gniazdo takich demonów. Popełniła błąd, ponieważ usiłowała je zbadać. Z pewnością nie muszę wam mówić, jaka moc kryje się w miejscach, gdzie nigdy nie dochodzi słoneczny blask. Właśnie dlatego do kopalni i piwnic z winami raz do roku uroczyście wpuszcza się światło. Przyłapali ją, schwytali i wykorzystali jako pokarm. Pragnęli jednak nie jej ciała czy krwi, albo cielesnych rozkoszy. Pożądali wiedzy, głębokiej i złożonej, a uzyskiwali ją kosztem takich jeńców jak Ciani, którą w tym celu trzymali uwięzioną pod ziemią.
Żerują na wspomnieniach swych więźniów, dopóki ci są przy zdrowych zmysłach, a potem żywią się ich szaleństwem. Z początku byli zaledwie cieniami, lecz później, w miarę jak mocniej wiązali się z nosicielami, rośli w siłę ich kosztem. Ich źródło pożywienia z czasem wyczerpuje się i umiera, a wtedy muszą szukać następnego. Ponieważ są zawsze głodni, wciąż potrzebują świeżego dopływu wspomnień, dla podtrzymania swej egzystencji. Ponadto myślę, że to ich bawi. Takie stworzenia uwięziły Ciani i przetrzymywały w ciemnościach. Skazali ją na powolną i straszną śmierć, oddając na żer jednemu z nich. Lecz ona, na przekór wszystkiemu, zdołała uciec. Zabiła swego dręczyciela, przez co uwolniła swoje wspomnienia, inaczej ani czas, ani Sztuka nie zdołałyby jej uleczyć. Półżywa z wyczerpania, na krawędzi szaleństwa, przedarła się z powrotem do krainy ludzi, którzy przynieśli ją do mojej świątyni, gdzie ukoiłem jej ból. Zamilkł na moment, dając słuchaczom czas na przetrawienie tych słów. Potem dodał cicho: - Tylko tyle wiem. Nikt nie wie więcej. Nic nie mogłem zrobić, jedynie pogrzebać te okropne wspomnienia, co też uczyniłem. Może źle postąpiłem, sam nie wiem, ale nie doszłaby do siebie, gdyby jej dusza wciąż tkwiła w przeszłości. - Przedstawiasz jej krzywdzicieli jako prymitywne stworzenia - stwierdził Damien. Demon zawahał się. - Uważam, że te istoty, z którymi miała do czynienia Ciani, były prostymi, prymitywnymi wytworami fae, kierującymi się wyłącznie głodem, strachem przed słońcem i może odrobiną sadyzmu. Jednak niektóre z nich stały się czymś więcej. Może przez kontakt z nią - albo w ogóle z ludźmi, odkąd wyszły spod Baldachimu. Ich sadystyczne skłonności niewątpliwie mają typowo ludzki wymiar - dodał z błyskiem w oku. - To groźni przeciwnicy. - Już zabijałem demony - rzekł zimno Damien. Karril odchylił się do tyłu i zmierzył go spojrzeniem. - Chcesz jej pomóc, prawda? Możesz to uczynić tylko w jeden sposób. Musisz zabić tego, który ją skrzywdził. Dokładnie tego. A on, z całą pewnością, będzie najgroźniejszy z nich wszystkich. Zapewne już wrócił do domu, na drugą stronę bariery, której żaden człowiek nie przeniknie swą Sztuką - tak więc nie zdołasz się przygotować na to, co tam znajdziesz. Natomiast, jeśli chodzi o rakhów... wy, ludzie, już kiedyś próbowaliście ich zniszczyć. Myślicie, że żywią do was za to jakieś ciepłe uczucia? Myślisz, że wasza Sztuka może równać się z ich Sztuką, którą posługują się tak swobodnie, jak wy oddychacie? Z siłą podsycaną wspomnieniami zguby, jaką szykowała im ludzkość? Damien przez chwilę nic nie mówił. Tylko siedział, wspominając Ciani. Taką, jaką była i jaka się stała. Potem spojrzał na Senzeiego i w jego oczach dostrzegł dokładnie to, co miał nadzieję znaleźć: ból ustępujący miejsca determinacji, niemal tak wielkiej jak jego własna.
- To nie będzie łatwe - przyznał. - Od czego zaczniemy?
11 Świątynia Rozkoszy znajdowała się tuż za granicą okręgu, co oznaczało, że nie obowiązywały w niej surowe przepisy Jaggonath, zabraniające publicznego odurzania się. Ze względu na ciepłą noc, podniesiono siedem z jej ośmiu ścian. Do środka wpadał wietrzyk, a wokół kłębili się wierni. Pary, trójkąty, a nawet niektóre zdeterminowane samotne osoby leżały na schodach, energicznie oddając się temu, co uważały za rozkosz. W ciepłym powietrzu rozchodził się zapach wina, odurzających kadzideł oraz ludzkich feromonów, wraz z dymem licznych pochodni płynąc ku miastu. Tuż za kręgiem światła, w miejscu, które niechętnie ustępowało pola ciemnościom nocy, majaczyły cienie, kręcące się jak owady wokół lampy. Ciekawscy przybyli z Jaggonath podglądać. Demony wyszły z głębi nocy na ucztę. Na skraju jednej z takich grupek sukub błyskawicznie przybrał kobiecą postać, pożądliwym okiem szukając bezpiecznej drogi do dobrze strzeżonej świątyni. Wampir w męskiej postaci oblizał końcem języka suche wargi, gdy miejscowa kobieta przyjęła jego awanse. Tutaj oddawano cześć wszelkim formom przyjemności, nawet takim, a bóg rozkoszy, Karril, zapewniał bezpieczeństwo tylko wybranym przez siebie ludziom. Na skraju kręgu stał wysoki mężczyzna. Szczupły, elegancko odziany arystokrata najwyraźniej nie zaliczał się do tłumu podglądaczy. Jakby potwierdzając ten domysł, zrobił krok naprzód i wszedł w krąg światła. Kobiety spoglądały nań, gdy je mijał, zaintrygowane jego urodą. Jedna nawet próbowała go zatrzymać. On jednak nie zauważał większości z nich, a kiedy ta najodważniejsza napotkała jego spojrzenie, cofnęła się, drżąc jak liść. Na środku świątyni stała fontanna - można by nawet nazwać ją ołtarzem - ozdobiona erotycznymi płaskorzeźbami, będącymi wytworem rozpasanego kultu Karrila. Opierał się o nią mężczyzna w średnim wieku, znacznie niższy od nowo przybyłego. Ubranie w nieładzie i szeroki uśmiech świadczyły, że przed chwilą zakosztował miłosnych uścisków. Przybysz podszedł i stanął przed nim. - Zgadłeś - powiedział niższy. - Zapominasz, że mam wzrok demona. - Miałem na myśli to, że domyśliłeś się, iż tu będę. - Zapominasz, że dobrze cię znam. Niższy zachichotał. - Zgadza się. - Westchnął i spojrzał na zebranych. - Pewnego dnia uczynią mnie prawdziwym bogiem, czyż nie? Niesamowite, kiedy o tym pomyśleć. Ciekawe, co się czuje, kiedy to nastąpi. A może ta przemiana zachodzi stopniowo? - Oszczędź mi tej pogańskiej filozofii. - To wasza filozofia, przyjacielu, nie moja.
Zanurzył w fontannie wysadzany klejnotami puchar, a kiedy z niego pił, po rękawie szaty ściekały mu krople czerwonego wina - Możemy porozmawiać? - zapytał przybysz. - Oczywiście. - W cztery oczy. Wzruszył ramionami. - O ile w takim miejscu znajdzie się zaciszny kącik. Wokół nich pojawił się pokój, urządzony z przepychem i bez gustu. - TO złudzenie, ale jeśli poczujesz się lepiej... - Widok takich obrzędów jest raczej... nieprzyjemny. - Ach tak. Znów te kościelne przesądy. Oto temat tygodnia - Zachichotał. - Wstydź się, przyjacielu. Myślałem, że zdążyłeś już z tego wyrosnąć. Wyciągnął się na miękkiej pluszowej sofie i wskazał na wyściełany aksamitem fotel. - Ten możesz zająć. Przybysz usiadł. - Mogę ci coś zaproponować? Wino? Cerebus? Ludzką krew? Na twarzy przybysza pojawiło się coś w rodzaju uśmiechu. - Zawsze odmawiam, Karrilu. - Wiem. Mimo to, proponowanie ci tego sprawia mi przyjemność. - Pociągnął tęgi łyk, opróżniając kielich, który natychmiast zniknął. - Cóż więc sprowadza Puszczę do Jaggonath? - Poszukiwanie piękna Jak zawsze. - I znalazłeś je? - Cudny, nadmiernie strzeżony kwiat, rosnący w wiejskim biocie. Po twarzy demona przemknął cień. - Ma być złowiona? - Dziwne, ale nie. Przydarzył mi się rzadki moment wielkoduszności i obawiam się, że obiecałem jej bezpieczeństwo. - Stajesz się miękki - zadrwił demon. - Lubię rozmaite rozrywki. Aczkolwiek przyznaję, że ta była... niezwykła. - Możesz stracić złą reputację. Przybysz zachichotał. - Nie ma takiej możliwości. - A więc cóż cię do mnie sprowadza? Może mam uwierzyć, że po prostu zatęskniłeś za moim towarzystwem?
Przybysz przez długą chwilę tylko na niego patrzył. Karril sporządził sobie następny puchar i pił z niego, czekając. - Co wiesz - zapytał wreszcie przybysz - o incydencie z Fae Shoppe? Demon wyraźnie spochmurniał. Wstał i odwrócił się plecami do gościa. Zniknął puchar i kanapa, a namiętne czerwienie wnętrza pokoju zmieniły się w błękit, ponury i szarawy. - A co chcesz wiedzieć? - Byłem tam dziś wieczorem. Widziałem to, co z niego zostało. Próbowałem Wiedzy, Widzenia i kilku innych rzeczy, których nazwy nic ci nie powiedzą. Na próżno. Potrzeba czegoś więcej niż umiejętności praktykanta, żeby zablokować mój dar, Karrilu. W tym sklepie znajdowało się coś, co było dla kogoś piekielnie ważne - i musieli złożyć straszliwą ofiarę, żeby to ochronić. - To ciebie nie dotyczy - powiedział spokojnie demon. - Wszystko mnie dotyczy. - Nie to. - Demon odwrócił się ze zbolałą miną. - Wierz mi. - Wiesz, że mógłbym to pokonać. Nie ma w Jaggonath adepta, którego Sztuka by mi się oparła, gdybym bardzo chciał ją zniweczyć. Mógłbym przełamać zaklęcie. A wtedy ten, którego chroni... - Sugestywnie rozłożył ręce. Karril skrzywił się, ale nic nie powiedział. - Czy muszę ci przypominać, że mógłbym cię wezwać i wydać rozkaz? - naciskał przybysz. - A wtedy musiałbyś powiedzieć mi wszystko, co chcę wiedzieć. To byłaby znacznie mniej przyjemna sytuacja, Karrilu. Dlaczego nie oszczędzisz nam obu kłopotu? - Ponieważ to ktoś, kogo nie chcę skrzywdzić. Przybysz szeroko otworzył oczy. Powiedział uwodzicielskim szeptem: - Naprawdę sądzisz, że wykorzystałbym cię jako wspólnika do zadawania bólu? Nie sądzisz, że po tych wszystkich latach jestem mądrzejszy? - Twoje zasady trochę się różnią od moich. - Żerujesz na Łowach. - Żeruję na Łowcy. A gdyby jutro zaczął czerpać przyjemność z czegoś innego, byłbym niezwykle rad. - Nawet jeśli...? - Co cię to obchodzi? - spytał demon. - Jakie to ma dla ciebie znaczenie? Przybysz usiadł i zamyślił się. - Zaatakowano Mistrzynię Wiedzy. Tak się składa, że należę do tych, którzy szanują neutralność tych ludzi. Czy nie powinienem być oburzony? Prądy w mieście zmieniły się, a to wskazuje na coś gorszego niż zwykły wypadek. Czy nie powinno mnie to obchodzić? Ktoś, kto
nawet nie jest adeptem, poświęca Bóg wie co, aby stworzyć zaporę, której nawet ja nie mogę przeniknąć Sztuką... - A do Jaggonath przenika coś mrocznego, co nie pochodzi z Puszczy. Właśnie o to chodzi, prawda? Terytorializm. Bronisz swojego podwórka, Łowco. Mistrzyni Wiedzy i prowadzony przez nią sklep nie mają z tym nic wspólnego. Kącik ust przybysza lekko wygiął się do góry w namiastce uśmiechu. - To również - przyznał mężczyzna Niebieski pokój zmienił się w szary, a potem w pomarańczowy. - Daj mi słowo - rzekł demon. - Niedawno dałem słowo pewnej młodej dziewczynie - rozmyślał głośno przybysz. - Nie wiedziała, ile jest warte. - Przeszył spojrzeniem demona. - Ty wiesz. - Dlatego chcę je mieć. - Ze nie skrzywdzę milady Ciani? Nie mam powodu... - Daj słowo. - Potrafisz być bardzo męczący, Karrilu - rzucił lekkim tonem, lecz w jego zmrużonych oczach pojawił się groźny błysk. - Skoro chcesz. Nie skrzywdzę Ciani z Faraday, ani nie pomogę jej krzywdzicielom, dopóki ta sprawa nie zostanie wyjaśniona - Nigdy. - No dobrze - nigdy. Czy teraz jesteś zadowolony? Ufasz mi? - Uśmiechał się, lecz ten uśmiech nie obejmował oczu. - Niewielu jest takich. - Jednak my znamy się od tak dawna, prawda? Wiem, skąd przybyłeś. Wiem, czym jesteś. Co więcej, wiem, kim byłeś. - A więc nadszedł czas, żebym i ja był równie dobrze poinformowany. - W tę sprawę jest zamieszany pewien kapłan - ostrzegł demon. - Rycerz Płomienia Co o tym sądzisz? Wzruszył ramionami. - To jego problem, nie mój. - Zastanawiam się, czy on tak na to patrzy. Znów ta namiastka uśmiechu, namiastka rozbawienia w głosie. - To może być... zabawne. Demon uśmiechnął się. Pojawiło się krzesło. Usiadł na nim. Pokój powoli znów zabarwił się na czerwono od nadmiaru miękkiego aksamitu. - Na pewno nie chcesz się napić? - Mów - zażądał przybysz. Powiedział mu.
12 To jest rakh. Senzei ostrożnie wziął zabytkowy szkic i delikatnie wyjął go z kokonu ochronnego opakowania. Papier pożółkł ze starości, a atrament zbrązowiał. Z najwyższą ostrożnością Senzei obrócił go do światła wyczuwając jego kruchość. Szkic przedstawiał ssaka, czworonożnego i ogoniastego, jak wszystkie ssaki na Ernie. Niepozornego. Senzei odczytał łaciński napis pod rysunkiem (ziemskie słowa, ziemskie terminy, nazwy gatunków zmieniały się tyle razy, że właściwie nie miało znaczenia, jak z początku nazywano zwierze) i datę. Ze zdumieniem spojrzał na Damiena. - Drugi rok po Ofierze? - W tym roku powstał oryginał. To jest kopia. Wykonana jakieś dwieście lat później, ale prawdopodobnie wierna. Jeśli opis jest dokładny, to artysta skopiował ją ze szkicownika należącego do jednego z pierwszych kolonistów. - Z załogi statku - powiedział Senzei, smakując tę myśl. Damien odchylił się w obitym skórą fotelu. Nad ich głowami długie rzędy szaf z katedralnymi zasobami archiwum rzadkich dokumentów zdawały się ciągnąć w nieskończoność, ginąc w mroku. - To najdawniejszy wizerunek, jakim dysponujemy. I przez jakiś czas pozostawał jedynym. Widocznie pierwsi osadnicy nie uznali tego gatunku za godny większej uwagi. Oczywiście, mieli inne zmartwienia. - Na przykład, jak przetrwać. Damien skinął głową. - Spójrz na te. Pchnął po blacie stołu stosik chronologicznie ułożonych szkiców. Senzei w milczeniu zaczął je przeglądać. Po jakimś czasie lekko zmrużył oczy i ze zdumieniem potrząsnął głową. Zaczął je przeglądać od nowa, dokładniej. - Niewiarygodne - rzeki w końcu. - Można zrozumieć, dlaczego osadnicy byli przestraszeni. - Bogowie, tak. Jeśli nie rozumieli fae... - A to było w czasach przed Pierwszym Znakiem. Zanim naprawdę zrozumieli, w jaki sposób obecność ludzi zmieniła naturalny układ sił. - Podniósł pierwszy szkic i przyjrzał mu się. - Zwierzę - mruknął. - Nic więcej. Ledwie godne uwagi, dopóki Pravida Rakhi nie uznał go za najwyżej rozwiniętą formę życia na tej planecie. A to było czterdzieści jeden lat po Pierwszej Ofierze. I tylko tak długo człowiek pozostawał w nieświadomości.
Przesunął kruchą kartkę do światła uważając, żeby jej nie zgiąć. Stworzenie upozowane na powierzchni papieru mogło być spokrewnione z pół tuzinem znanych mu gatunków - nawet takich, które dawno wyginęły. Mając tylko jeden stary szkic, trudno było się zorientować. - Myślisz, że zaczęły się zmieniać po deklaracji Rakhiego? Damien pokręcił głową. - Nie. Wcześniej. O ile mi wiadomo, to zaczęło się zaraz po Ofierze. Jednak kiedy Rakhi stwierdził, iż ten gatunek jest ernańskim odpowiednikiem człowieka, a gdyby nie obecność ludzi, stworzyłby zaawansowaną cywilizację, złożone społeczeństwo, i w końcu sięgnął gwiazd, wszystko potoczyło się w alarmującym tempie. Taka jest siła wyobraźni. Senzei ponownie przekartkował rysunki i kilka ułożył przed sobą w porządku chronologicznym. Chociaż zostały sporządzone przez różnych twórców, używających rozmaitych mediów, z łatwością można było dostrzec zależność. Gatunek zmieniał się. - Oczywiście, teraz rozumiemy, co się stało. Teraz wiemy, że ewolucja na Ernie jest procesem krańcowo różnym od jej ziemskiego odpowiednika. Tutaj, jeśli drzewo urośnie wyższe, następne cielęta gaffi urodzą się z dłuższymi szyjami. Jeżeli wyschną jeziora, potomstwo wodnych stworzeń urodzi się ze skrzelopłucami. Ich potrzeby wpływają na DNA, dokładnie i z zachowaniem idealnej równowagi. Nam wydaje się to zupełnie naturalne. Kilku adeptów zdołało nawet wykorzystać ten proces, tworząc nieziemskie gatunki. Jednak teraz, po wiekach obserwacji, rozumiemy już wszystko. Wyobraź sobie, co to oznaczało dla naszych przodków, kiedy widzieli zmiany zachodzące na ich oczach! Senzei spojrzał na niego. - Kiedy odgadli, do czego to zmierza? - Nie od razu. Dopiero po Rakhim. Osadnicy widzieli zachodzące zmiany, lecz te następowały u setek gatunków, w każdej niszy ekologicznej na planecie. A ludzie, jak sam powiedziałeś, mieli wówczas znacznie poważniejsze zmartwienia Teraz wyobraź sobie rakha z tamtych czasów. Umiarkowanie inteligentny, obdarzony świadomością, mający przeciwstawne palce, a wiec spore umiejętności manualne. Zamieszkujący tę samą niszę ekologiczną co prymitywni przodkowie człowieka na Ziemi, na tym szczeblu ewolucji, który poprzedzał prawdziwe człowieczeństwo. Zmieniający się, pokolenie po pokoleniu, przystosowujący się do obecności człowieka, do nagłego pojawienia się konkurencyjnego gatunku. Powoli. Erna wymacywała sobie drogę genom po genomie, sprawdzając każdą nową koncepcję ewolucji przed wprowadzeniem kolejnych poprawek. Utrzymując ekosferę w równowadze. A wtedy pojawia się Pravida Rakhi. Przekonując wszystkich zainteresowanych, że gdyby człowiek nigdy się tu nie pojawił, te stworzenia byłyby naturalnymi władcami tej planety. Miejscowym
odpowiednikiem ludzi. Wyobraźnia mieszkańców zostaje pobudzona na wszystkich poziomach świadomości. Ciekawość intelektualna, pierwotny strach, instynkt współzawodnictwa - co chcesz. Wszelkie możliwe drogi myślowe, każdy rodzaj instynktów i emocji, każdy szczebel ludzkiej świadomości - wszystko skupia się na obrazie tych stworzeń, jako niby-ludzi. Czy można się dziwić, że to wpłynęło na fae? A ci tubylcy, będący naturalną częścią tego świata, ewoluowali zgodnie z jej nakazami? Przesuwał leżące przed nim szkice, aż znalazł ten, którego szukał. Podsunął go Senzeiemu. - Sto trzydziesty pierwszy rok po Ofierze - rzeki spokojnie. Zarówno kształt, jak i pozycja ciała dominującego na Ernie gatunku, uległy drastycznej zmianie. Tylne nogi były grubsze, zad lepiej umięśniony. Wygięcie kręgosłupa umożliwiało wyprostowanie tułowia, chociaż przednie kończyny - łapy? ręce? - nadal były wykorzystywane jako przednie nogi. Najbardziej dramatycznej zmianie uległa głowa, której klinowaty kształt drapieżnego zwierzęcia zmienił się w coś, co było niepokojąco podobne do ludzkiej czaszki. Senzei postukał palcem w datę pod rysunkiem, - Wtedy zauważyli, co się dzieje? - Wtedy zaczęli podejrzewać. Musisz pamiętać, jak obca była taka koncepcja dla ich sposobu myślenia. Potrzeba byto pięciu pokoleń dokładnych obserwacji, zanim nabrali pewności. I jeszcze kilku pokoleń, aby sprawdzić, czy ludzkie czary mogą odwrócić ten proces. Nie mogły. Erna dostarczyła nam konkurenta, w dodatku stworzonego na nasze podobieństwo. Zaakceptowaliśmy go jako takiego. W porównaniu z tym, Sztuka jednego czarodzieja była kroplą w morzu. Pokolenie za pokoleniem, rakhowie coraz bardziej upodabniali się do ludzi. - Na co odpowiedzieliśmy krucjatami. - Masową rzezią niewinnych gatunków. I nierozsądnym stworzeniem legionów demonów, ubocznych produktów naszych morderczych instynktów, żywiących się nienawiścią, żerujących na nietolerancji. Czy można się dziwić, że społeczeństwo ogarnął chaos? A sztywne reguły społeczne ruchu Odnowicieli wydawały się jedyną nadzieją na utrzymanie porządku? - I w ten sposób powstał Kościół. Damien spojrzał na niego, ale nic nie powiedział. Przez moment w pomieszczeniu panowała głęboka cisza. - I w ten sposób powstał Kościół - przytaknął po chwili. W końcu znów spojrzał na stół i rozwinął gruby zwój pergaminu leżący na wierzchu sterty. Mapę. - Oto ziemie rakhów. Senzei spojrzał i zaklął. Damien zgadzał się z nim. Kraina, do której uszli rakhowie, była wystarczająco dobrze ufortyfikowana przez Naturę, aby oprzeć się najbardziej agresywnym
instynktom ludzi. Od zachodu Góry Zesłańców tworzyły nieprzebytą zaporę okrytych lodem szczytów i zamarzniętych rzek. Od wschodu, wykute przez uderzające całe wieki tsunami, pionowe bazaltowe skały klifowego brzegu nie zapewniały dogodnych miejsc do lądowania ani bezpiecznych portów. Ziemie na południu wyglądały niewiele lepiej: hektary zdradliwych moczarów, zamieszkiwanych przez kilka z najbardziej śmiercionośnych gatunków na Ernie. Jedynie od północy można było się przedostać między poszarpanymi skałami i smaganymi wichrem urwiskami spoglądającymi na Cieśninę Żmii. Damien postukał palcem w ujście rzeki Achron i mruknął: - To jedyna droga - A przez góry? Kapłan obrzucił go zirytowanym spojrzeniem, ale natychmiast uświadomił sobie, jak niewiele tamten podróżował. - Nie tuż przed nadejściem zimy, jeśli chcemy dotrzeć żywi do krainy rakhów. Podróżowałem przez Góry Działowe w środku lata, a i tak było ciężko. Nawet jeśli nie zabije cię zimno, w tych górach mieszkają paskudne stwory - bardzo wygłodniałe stwory - a ciężko się z nimi walczy, kiedy jesteś na pół zamarznięty. Oczywiście, gdybyśmy poczekali do lata… - Nie mogę. Ona nie może. - Zgadzam się, w zupełności. A więc rzeką. Piekielnie ciężki szlak, ale myślę, że go pokonamy. I mogę się założyć, że sporo będzie nas to kosztowało. Mówię o gotówce. - Pochylił się nad stołem, uważnie przyglądając się mapie. - Gdzie jest Baldachim? Senzei zastanowił się. - To zależy. Mniej więcej tutaj. - Zakreślił palcem krąg: przez środek łańcucha Zesłańców, na wschód wzdłuż wybrzeża, lukiem biegnącym prawie dziesięć mil od brzegu i z powrotem przez bagna. - W niektórych miejscach ma szerokość pół mili, w innych nawet sześć. A ponadto porusza się. Czasem przesuwa się nad cieśniny, dlatego większość statków unika tych brzegów jak zarazy. Mam u siebie dokładniejsze mapy - dodał. - Doskonale. Będą nam potrzebne. Opowiedz mi o tym Baldachimie. - Niewiele o nim wiemy. Ściana żywej fae, która pojawiła się tuż po tym, jak rakhowie umknęli w Góry Zesłańców. Nie przechodzą przez nią naturalne prądy fae. Ujarzmiona fae wykorzystywana tam dla Sztuki może wymknąć się spod kontroli i robić dziwne rzeczy. Marynarze zabłąkanych statków nagle odkrywają, że instrumenty pokładowe oszalały, a linia brzegu zmienia się... Skoro jednak tak wiele naszych technologii wykorzystuje fae, to czy możemy być czegokolwiek pewni? - Co go tworzy? Fae ziemi? Siły pływów? Wiatr słoneczny? Senzei pokręcił głową.
- Żadna z tych sił. My, ludzie, nie możemy tego pojąć. Ciani uważała że może to być jakiś rodzaj siły pochodzącej od samych rakhów - obserwujemy podobne zdolności u innych gatunków. Według niej Baldachim może być wytworem ich społecznej egzystencji. Zrodzonym z potrzeby obrony. - Przed człowiekiem - dorzucił ponuro Damien. Senzei postanowił tego nie komentować. - Czy wiemy, jacy są teraz rakhowie? Czy Ciani mówiła kiedyś o tym? - Wiemy, że przetrwali. Wiemy, że muszą być przynajmniej umiarkowanie inteligentni, skoro powołali do życia taki rodzaj demonów, jakie napotkała. I jest ich wielu - inaczej nie zdołaliby stworzyć Baldachimu. To wszystko. Mógłbym ci wyliczyć setki pogłosek, ale wiesz, że nie można na nich polegać. Nie wiadomo, czy kontynuowali początkowy proces i w końcu osiągnęli ludzką postać, czy też ich ewolucja poszła w całkiem innym kierunku. Fakt, że ich demony mogą przybierać ludzką postać zdaje się świadczyć o tym pierwszym, ale nie dałbym za to głowy. Niektóre demony są wszechstronne. „Czy świat nie byłby lepszy bez demonów?” miał ochotę powiedzieć Damien. „Bardziej godny poświęcenia?”. Jednak przełknął te słowa, nie wypowiadając ich. To nie czas i nie miejsce na teologiczne dysputy. Spędzą z Senzeim sporo czasu razem i w bardzo ciężkich warunkach. Za wszelką cenę powinni unikać sporów, które mogłyby dodatkowo utrudnić sytuację. - Bądźmy gotowi na wszystko - rzekł. - Kiedy tam dotrzemy, nie będziemy mogli posłać do domu po zaopatrzenie. Jeśli coś jest małe i może się przydać, bierzemy to ze sobą. Duże i ciężkie... może zabierzemy także. Często o wszystkim decydują drobiazgi - szczególnie, kiedy nie wiesz, z czym będziesz miał do czynienia Senzei odchylił się w fotelu, ale nie wyglądał na rozluźnionego: siedział sztywny i spięty. - Naprawdę myślisz, że może nam się udać? Damien zawahał się. Spojrzał mu w oczy. Okazał wątpliwości dręczące go w głębi duszy. - Sądzę, że musimy spróbować - odparł spokojnie. - Co zaś do reszty... nie dowiemy się tego, dopóki nie dotrzemy do tej krainy, prawda? Wtedy zobaczymy, z czym mamy do czynienia. Istotnie, mamy niewielkie szanse. - Wzruszył ramionami. - Jednak nie będziemy wiedzieli jakie, dopóki się tam nie znajdziemy. - Potrzebujemy adepta - mruknął Senzei. Damien rozejrzał się wokół, jakby obawiając się, że są podsłuchiwani. Ten gest niewątpliwie celowy - przypomniał Senzeiemu, dlaczego się tu spotkali. - Nie tutaj - mruknął kapłan. Zaczął zbierać rysunki. - To dobre miejsce do studiowania, ale kiepskie do... innych rzeczy. - Rozumiem.
- Pójdziemy do twojego mieszkania. Dobrze? Każę skopiować mapy i przysłać je tam. Rozejrzał się i znieruchomiał na dostatecznie długi moment, aby zwrócić uwagę Senzeiego na dwóch kapłanów w liturgicznych szatach, którzy znajdowali się w pobliżu. - Wiesz, że musimy opracować plan w najdrobniejszych szczegółach, zanim zrobimy choć jeden krok w kierunku kraju rakhów. - A wtedy niech nam pomogą bogowie. Zeźlony liczbą mnogą Damien popatrzył na niego spod oka. - Módl się długo i żarliwie, jeśli pragniesz pomocy twych bogów - rzucił, powstrzymując gniew. - I zrób to szybko. Kiedy bowiem dotrzemy pod Baldachim, w tej ciszy, która rozpościera się aż po Jaggonath, żadni bogowie nie usłyszą twoich modłów. Ani niczego innego, skoro już o tym mowa. * Leżała jak nieżywa na gościnnym łóżku w domu Senzeiego, szklistym wzrokiem wpatrując się w ciemność. Blask świecy padał na jej twarz i ręce, wydobywając je z cienia. Biel rąk tak rażąco kontrastowała z mrokiem, że wyglądały jak wykute z kamienia. Nawet oczy wydawały się jaśniejsze, jakby smutek pozbawił je koloru. Jakby napastnicy pozbawili ją nie tylko pamięci, ale i barw. Postawione obok jedzenie pozostało nietknięte. Damien ostrożnie odsunął tacę, a potem usiadł obok. - Cee - jego głos nie był głośniejszy od szeptu, lecz w kompletnej ciszy komnaty równie dobrze mógł krzyczeć. - Cee. Będziemy ich ścigać. Rozumiesz? - Położył dłoń na jej ramieniu zimnym jak lód, nieruchomym - i lekko je uścisnął. - Musisz wziąć się w garść. Powoli odwróciła się do niego. Twarz miała suchą, lecz widział nikłe smużki soli na policzkach, po których wcześniej spływały łzy. Jej żałosne spojrzenie łamało mu serce. - Po co? - szepnęła. Wtedy użył Sztuki. Ostrożnie, modląc się, żeby nie zauważyła. Wytworzył miedzy nimi więź, która przykuje jej uwagę, nie pozwoli zapaść w nieprzenikniony mrok. - Jesteś nam potrzebna. Przez chwilę wydawało się, że znów odwróci się do niego plecami, ale coś jej nie pozwalało - może fae? Kiedy przemówiła, jej glos był suchym, chrapliwym szeptem. - Do czego? - Ach, Cee, sądziłem, że sama się domyślisz. - Wziął ją za rękę, delikatnie unosząc z posłania, by objąć palcami jej dłoń. Zimne ciało, prawie bez życia. Ile straciła sił witalnych, jak wątła stała się nić wiążąca ją z tym światem? - Musisz iść z nami.
Przez chwilę wyglądała na zaskoczoną. Po raz pierwszy od czasu napadu dostrzegł na jej twarzy ślad jakiegoś uczucia. Poczuł, jak rośnie w nim napięcie i próbował powstrzymać nagły przypływ nadziei. A przynajmniej go opanować. Tyle zależało od tego, jak ona to przyjmie... - Nie możemy cię tu zostawić - rzeki. - Byłabyś bezbronna. Jeśli nie powstrzymały ich twoje zaklęcia to moje i Senzeiego także na nic się nie zdadzą. A on wcale nie jest pewny, czy złudzenie, które stworzył wokół sklepu, wytrzyma kiedy znajdziemy się pod Baldachimem. Oni mogą nagle zorientować się, że żyjesz... a my nie będziemy mogli do ciebie wrócić. A nawet nie dowiemy się, co zaszło. Odetchnął, starannie dobierając słowa. - Bez ciebie, Cee, nie znajdziemy tego, kto to zrobił. Poczuł, że zesztywniała, zobaczył strach w jej oczach. Pospiesznie mówił dalej: - Gdyby nie Baldachim, moglibyśmy polegać na Wiedzy, ale pod nim... Senzei twierdzi, że nikt nie zdoła go przeniknąć, nawet adept. A Bóg wie, że żaden z nas nie ma takich zdolności. Gdybyś ty była tu, a my tam, tropienie twojego napastnika przypominałoby szukanie igły w stogu siana. A nawet gorzej: próbę znalezienia konkretnego źdźbła w tym stogu, w dodatku nie mając pojęcia, o jakie źdźbło chodzi. Nie wiedzielibyśmy nawet od czego zacząć! Lekko ścisnął dłoń kobiety, żałując, że nie może użyczyć jej ciepła swojego ciała. Swoich sił witalnych. - Potrzebujemy cię, Cee. Zamknęła oczy i na wspomnienie bólu jej ciałem wstrząsnął dreszcz, - Nie rozumiesz - szepnęła. - Nie możesz zrozumieć. Łza zawisła na jej rzęsach, za mała, żeby spaść. Jej ciało było zbyt odwodnione, aby oddać większą ilość płynu. - Jak to jest żyć z fae. Jako adept. Zen myśli, że to coś w rodzaju nieustannego Widzenia, ale to wcale nie to. Zmarszczyła brwi, szukając słów. - To jest wszędzie. We wszystkim. Tak wiele różnych rodzajów, że nawet nie mogę ich nazwać, niektóre tak ulotne, że są zaledwie iskierką widzianą kątem oka - błyskiem światła i mocy - znikającą, zanim zdążysz się jej przyjrzeć. A prądy przechodzą przez wszystko wszystko! - nie tylko wokół ciebie, jak jemu się wydaje, lecz przenikając każdą substancję na tej planecie, żywą i martwą, materialną i iluzoryczną. Czasem, kiedy patrzysz w niebo, przez moment trwa przypływ fae i widzisz to - jak rysę w krysztale, na którą nagle pada światło, widmo żywych barw, znikających, zanim zdążysz złapać oddech. I muzyka, tak piękna, że słuchanie jej wprost boli. Wszędzie, gdzie spojrzysz, wszystko czego dotkniesz, jest przesycone
żywą fae, będącą w nieustannym ruchu, zmieniającą się z każdą godziną, gdy nadchodzą kolejne przypływy. A rezultatem jest świat tak bogaty, tak cudowny, że przechodzi cię dreszcz... Westchnęła. - Rozumiesz? Kiedy dotykam kamienia, nie czuję twardej skały, lecz wszystko, czym był, czym może się stać, wyczuwam w nim fae ziemi, która współgra z fae przypływu, a także to, jak wpływa nań siła słońca i czym się stanie, gdy zapadnie głęboka noc... Rozumiesz, Damienie? Ten kawałek skały jest żywy, żywy... Dla nas wszystko jest żywe, nawet powietrze, którym oddychamy, a teraz... Zakasłała i ciągnęła załamującym się głosem: - Nie rozumiesz? Właśnie to mi odebrali! Teraz to wszystko umarło. Rozglądam się i widzę tylko ciała. Wszechświat trupów. Jakby wszystko, co widzę, było z gnijącego mięsa… tyle że ono nawet nie gnije, bo w rozkładzie jest jednak życie, pewien rodzaj szczególnej muzyki... A teraz nie ma nic! Nic! Dotykam tego łóżka... - Wolną ręką objęła krawędź i ścisnęła, aż zbielały jej palce. - I czuję tylko... bogowie, nie ma w tym życia! Możesz to pojąć? Oni zabrali mi nie tylko wspomnienia, ale cały mój świat! - Cee. - Delikatnie odgarnął włosy z jej twarzy, ogrzewając palcami skórę. - Cee. Odbierzemy im go. Rozumiesz? Jednak musisz nam pomóc. Chcemy, żebyś poszła z nami. Inaczej wszystko byłoby na próżno. Cee? Nadal gładził jej włosy - delikatnie, jak płochliwego kotka - lecz ona tylko jęczała, bez słów. W końcu zalała się łzami. - Pomożemy ci, Cee - szepnął. - Przysięgam. * Księgi i dokumenty znoszone do gabinetu Senzeiego już dawno nie mieściły się na biurku. Kiedy Damien tam wszedł, zastał gospodarza siedzącego na podłodze, na środku pokrytego magicznymi znakami dywanu, otoczonego stosami starannie poukładanych książek. Damien zaczekał, aż asystent Ciani spojrzy na niego. - Pozabijam ich! - syknął. - Zamierzam pozabijać tych sukinsynów, co do jednego. Słyszysz? I sprawię, że będą cierpieli. - Oto przemówił strażnik pokoju. - Reguły mojego porządku nic nie wspominają o pokoju. Tak samo jak Manifest Kościoła. To tylko powojenna propaganda. - Chwycił wolny taboret, przysunął go do biurka i usiadł. - Znalazłeś coś? - Proste pytanie o skomplikowaną sprawę. - Senzei zaczął wskazywać poszczególne stosy książek, omawiając każdy z nich. - Te powinniśmy zabrać. Te przeczytać, zanim wyruszymy.
Tamte powinniśmy wziąć, ale są za duże, zbyt kruche lub za ciężkie do transportu, więc zawarte w nich informacje musimy skopiować, najlepiej wodoodpornym atramentem. Te... - Już rozumiem. - Damien otworzył oprawiony w skórę tom leżący na krawędzi biurka: „Kierunki ewolucji miejscowych gatunków. Analiza neoterrańskiej...”. A co z pomocnikami? Poczyniłeś jakieś postępy? Senzei zastanowił się. - Jak wiesz, mam jej notatki - jedną z niewielu rzeczy, jakie uratowałem, Szczegółowe informacje o wszystkich adeptach mieszkających w tych stronach. Przygnębiająca lektura, w naszej sytuacji. - Nie ufasz ich zdolnościom? - To im nie ufam - westchnął Senzei. - Czy muszę ci przypominać, że dar adepta pozostaje zagadką, że kompletnie nie rozumiemy, w jaki sposób - a co ważniejsze, dlaczego - go ma? Adepci w Jaggonath są zupełnie przypadkową reprezentacją całego społeczeństwa: większość z nich to egoiści, chwiejni i intelektualnie ograniczeni, obarczeni wszystkimi wadami naszego gatunku. Jeden czy dwaj budzą pewne nadzieje... ale nie podoba mi się to, Damienie. W tej sprawie wolałbym nie polegać na obcych, adeptach czy nie. - To ty chciałeś, żebyśmy kogoś znaleźli. - Chciałem Ciani - odparł z goryczą Senzei. - Kogoś takiego jak ona. Jednak nie ma nikogo takiego. Ona była wyjątkowa. Nie wyobrażam sobie, żeby któryś z tych ludzi - tu machnął ręką w kierunku trzech najbliższych stosów papieru - przejmował się cudzymi kłopotami tak jak ona. Albo ryzykował życie, żeby dowiedzieć się, co jest po drugiej stronie gór. Prawda? Myliłem się. Możesz mnie zastrzelić. - Spokojnie. - Damien usadowił się na dywanie, naprzeciwko Senzeiego. - Nie załamuj się, Zen. Nie tak szybko. - Z najbliższego stosu podniósł kawałek papieru, będący mapą fae w Cieśninie Żmii, i patrząc nań, powiedział: - Ja też chciałbym, żeby towarzyszył nam adept, ale jeśli to niemożliwe, trudno. My obaj też dysponujemy sporą mocą, w naszych specjalnościach. Będzie musiała nam wystarczyć. - Mam nadzieję - rzekł przygnębiony Senzei. Damien odłożył mapę i próbował zmienić temat. - Co z rakhami? Senzei zawahał się. - O co właściwie pytasz? - Kiedy możemy znaleźć jednego z nich? W jaki sposób? Senzei spoglądał na niego przez chwilę, wyraźnie zdumiony. - Oszalałeś? Musimy trzymać się jak najdalej od nich. Ich nienawiść do ludzi...
- Po raz ostami ujawniła się prawie tysiąc lat temu. Nie twierdzę, iż nie jest nadal żywa może nawet jeszcze się pogłębiła - czy jednak powinniśmy tak zakładać? Wiem, że będziemy podróżować przez ich ziemie i byłbym zdziwiony, gdybyśmy się z nimi nie zetknęli. Czy nie uważasz, że powinniśmy spotkać się z jednym czy dwoma z nich w starannie wybranym momencie, a nie wjeżdżać na oślep do miasta pełnego potencjalnych wrogów? Senzei rozważył tę myśl. - Chyba masz rację, Kiedy znajdziemy się pod Baldachimem, przywołam ich. Może zjawi się ktoś, z kim ewentualnie zdołamy się porozumieć. Musimy jednak zaczekać, aż się tam znajdziemy, żeby to sprawdzić. Gdyby tylko rakhowie wychodzili spod Baldachimu... Przerwał mu głos Ciani. - A skąd wiecie, że tego nie robią? Obaj spojrzeli i zobaczyli ją w progu. Owinięta kocem i drżąca, jakby osłaniała się przed zimnym jesiennym wiatrem, wiejącym na dworze. Jednak mimo upiornej bladości, wpadniętych policzków i podkrążonych oczu wyglądała lepiej niż w ostatnich dniach. Od czasu wypadku. Ożywiona, pomyślał Damien. Wygląda na ożywioną. - Skąd wiecie, że tego nie robią? - powtórzyła - Rakhowie nigdy nie podróżują poza Baldachim. Oni... Przerwała mu ochrypłym szeptem: - Czy na pewno? Senzei znów chciał coś powiedzieć, lecz Damien położył mu dłoń na ramieniu, uciszając go. W pierwszej chwili wydawało się, że Ciani domaga się prostej odpowiedzi, faktów, o których zapomniała, a które kazały im w to wierzyć. Jednak po namyśle... Spojrzał jej w oczy i dostrzegł w nich przelotny błysk. To rozsądek. Odebrali jej pamięć, ale nie rozum. Tego nie mogli jej pozbawić. - Nie wiemy - powiedział. - Tak zakładamy. - Aha - Ze smutkiem pokręciła głową. W tym geście był cień humoru, odrobina dawnej Ciani. Powiedziała słabym głosem: - Błędne założenie. Senzei zesztywniał. - Myślisz, że podróżują? Że niektórzy z nich wychodzą zza muru, który wznieśli? - Nie mam informacji, na jakich mogłabym oprzeć taki domysł - przypomniała mu uprzejmie. Damien widział ból w jej oczach, frustrację wywołaną ciągłym sięganiem do wspomnień, których nie miała. Nieświadomością tego, co straciła - Jednak to możliwe, prawda? - Zawahała się. - Czy znamy jakieś powody, dla których nie mogliby? - Żadnych - zapewnił ją Damien. I w następnej chwili zerwał się, aby ją pochwycić, gdy osłabła. Osunęła się. Była taka lekka i krucha...
- Musi coś zjeść - powiedział. - Zaniosę ją na dół i spróbuję nakarmić. Zen? - Zaraz się tym zajmę - odparł Senzei. Ominął kilka stert ksiąg i podszedł do biurka, a potem zaczaj przetrząsać stos map. - Spróbuj tak pokierować zbiegiem okoliczności, żeby wywabić to, co tam jest. Jeżeli w ogóle coś tam jest. Może uda się doprowadzić do spotkania w trakcie podróży. To lepsze niż czekać tu z założonymi rękami, nie sądzisz? - Znacznie lepsze. - Oczywiście, nie będziemy wiedzieli, co to jest, ani skąd przybywa, dopóki się nie spotkamy. - Spojrzał na Damiena - Jesteś pewien, że... - Tak - odparł pospiesznie. - Kontakt z rakhiem po tej stronie Baldachimu jest wart ryzyka. Zrób to. - Możemy mu się nie spodobać, - On może nie spodobać się nam - rzekł sucho Damien. - Samo życie. I zniósł Ciani na dół. * Senzei znalazł Alleshę w kuchni, gdzie kończyła zmywać naczynia po obiedzie. Zaczekał chwilę w pełnym napięcia milczeniu, mając nadzieję, że go zauważy. Jeśli nawet tak się stało, to niczym tego nie okazała Wydało mu się, że była spięta i trochę zbyt energicznie szorowała talerze, jakby próbowała w ten sposób zagłuszyć niepokój... ale pewnie tylko tak mu się zdawało. Stres nie pasował do Alleshy. - Lesh - rzekł w końcu. Zobaczył, że zesztywniała. Ostrożnie odstawiła talerz, który myła, ale nic nie powiedziała - Lesh? Muszę z tobą pomówić. Możesz poświęcić mi chwilkę? Powoli się odwróciła. Coś w jej wyglądzie, całkowity brak makijażu czy ozdób, przypomniało mu ich pierwsze spotkanie. Tak bardzo pokochał ją od pierwszego spojrzenia. Tym bardziej martwił go rozdźwięk, jaki pojawił się między nimi. Senzei, mimo wszelkich wysiłków, nie potrafił wskrzesić radości tamtych szczęśliwych dni. - Lesh? Zechcesz usiąść? Wskazał jej stół i rzeźbione krzesło. Cała kuchnia była tak piękna jak Allesha. - Nic mi nie jest - odparła cicho. Wahał się. Nie wiedział, jak zacząć. Jak ująć w słowach wszystko to, z czego musiała zdawać sobie sprawę, a co jeszcze nie zostało powiedziane. - Wiesz, jak źle jest z Cee. Chcę powiedzieć... Damien uważa, że jedynym sposobem, żeby to zmienić, jest udanie się do ziemi rakhów. Wytropienie i zniszczenie stworzenia które to zrobiło. - Te gwałtowne słowa dziwnie brzmiały w jego uszach. Wytropić. Zniszczyć. Nie słowa
uczonego czy spokojnego obywatela, lecz klucze do o wiele mroczniejszego wszechświata. Myślę... to znaczy... - Pojedziesz - szepnęła. Tylko skinął głową, a ona się odwróciła. - Lesh... Uciszyła go machnięciem ręki. Widział, jak ramiona kobiety drżą od powstrzymywanego szlochu. A może złości? Podszedł do niej, z całej duszy pragnąc ją objąć, wykorzystać fizyczną bliskość do stępienia ostrza tej wiadomości, lecz odsunęła się. Zaledwie o kilka centymetrów, ale ujawniło to ogromną przepaść, jaka powstała między nimi w ciągu ostatnich miesięcy. - Tak zwyczajnie - szepnęła - Tak łatwo... Ściskało mu się serce. - Po prostu nie wiedziałem, jak ci powiedzieć. Sam nie wiem. Po prostu tak się stało, nagle... Lesh, tak mi przykro. Powinienem powiedzieć ci wcześniej... Pokręciła głową. - Nie o to chodzi. Wcale nie o to. - Znów odwróciła się do niego. Miała zaczerwienione oczy. Płakała i to nie teraz, ale już wcześniej. - Ani nie o Ciani. I nie o wydarzenia ostatnich kilku dni. Chcę, żebyś to zrozumiał, Zen. To już za długo trwa, a ja… ja już nie mogę tego znieść. Znowu odwróciła się do niego plecami. Mówiła tak cicho, że ledwie ją słyszał. - Myślę, że powinniśmy z tym skończyć - szepnęła - Przestać. To do niczego nie prowadzi, Zen - i nie będzie lepiej. Może od początku wszystko było pomyłką. Może był czas, kiedy mogłam wszystko zmienić... - Spojrzała na niego. - Przepraszam. Zawiodłam cię. Zawiodłam nas oboje. Sięgnęła na brzeg zlewu, gdzie w mydelniczce leżała cienka złota obrączka. Wytarła ją tak starannie i ostrożnie, jakby trzymała w ręce porcelanową filiżankę. - Myślę, że będzie lepiej, jeśli ją weźmiesz - powiedziała, podając ją Senzeiemu i unikając jego spojrzenia. - Możesz zatrzymać moją. W porządku. Nie chcę jej. Nie mogłabym na nią patrzeć... Wstrząśnięty, spoglądał na zaręczynową obrączkę, nie mogąc w to uwierzyć. Nie pojmując. - Długo o tym myślałam - dorzuciła pospiesznie. - Chcę, żebyś o tym wiedział. Bogowie, od tak dawna zastanawiałam się nad tym, że prawie nie pamiętam, kiedy tego nie robiłam. Czy to nie okropne? - Westchnęła. - Ponieważ pewnego dnia zrozumiałam że nigdy nie będę najważniejsza w twoim życiu. Nigdy. Och, próbowałam przekonać się, że to nieprawda, że jeśli tylko będziemy ze sobą dostatecznie długo, jeżeli będzie ci zależało na naszym związku... to
może wszystko się zmieni i stanie się on taki, jakiego pragnę. Jakiego potrzebuję. Jednak to niemożliwe. Teraz to rozumiem. Ten wypadek wcale tego nie spowodował, tylko uświadomił mi bolesną prawdę. W porządku, Zen, taki już jesteś i muszę się z tym pogodzić... - Jeśli to Ciani... - Nie chodzi o Ciani! Myślisz, że o tym nie wiem? Ani o żadną inną kobietę. Bogowie! Zaśmiała się z goryczą. - Chciałabym, żeby chodziło o inną kobietę. Wiedziałabym, jak z nią rywalizować. Podczas gdy nie wiem, jak walczyć z tym. Teraz stała twarzą do niego i jej oczy, zawsze tak łagodne, płonęły gniewem. Bólem. - Mówię o fae, Zen. O twoim pożądaniu czegoś, czego nigdy nie będziesz miał. Myślisz, że nie widzę, jak cię to zżera? Sądzisz, że nie czuję tego za każdym razem, kiedy z tobą jestem? Za każdym razem, gdy mnie dotykasz? Czuję to w tobie zawsze, kiedy się kochamy - że chciałbyś czegoś więcej, chciałbyś doświadczać tego na innych poziomach jaźni... Myślisz, że nie wyczuwam twojego rozgoryczenia? Niepokoju? - mówiła drżącym głosem. - Nie mogę z tym dłużej żyć. Przykro mi. Długo próbowałam... i już nie mogę tego znieść. - Lesh... wszystko może się zmienić. Możemy się postarać... - Kiedy wrócisz? Za dwa, trzy lata? Naprawdę myślisz, że powinnam czekać? Nie znalazł odpowiedzi. Słowa nie chciały przejść mu przez gardło. Słowa gniewu, błagania, zdziwienia... i poczucia winy. Ponieważ wiedział. W głębi duszy, gdzie nie chciał zaglądać. I gardził sobą za to, że nie próbował temu zapobiec. - Kocham cię - powiedział. Zawierając w tym słowie całą miłość, żałując, że nie może przekazać swoich uczuć bezpośrednio, bez pomocy czegoś tak topornego jak słowa. - Kocham cię nade wszystko, Lesh... - A ja kocham ciebie - odpowiedziała cicho. - Zawsze. - Mocno zacisnęła powieki. Z kącika jej oka spłynęła łza. - Chciałabym, aby to było wystarczającą podstawą do małżeństwa, Zen. Jednak nie jest. Nie rozumiesz tego? Chciał się z nią spierać. Błagać, żeby została, powiedzieć, że wkrótce wróci i będą mogli zacząć od nowa - bo zmienię się, zobaczysz! - lecz słowa uwięzły mu w krtani i nie zdołał ich wykrztusić. Ponieważ miała racje i wiedział o tym. Mógł obiecywać jej nie wiadomo co, ale niczego to nie zmieniało. Ten głód był w jego życiu najważniejszy, zawsze tak było. I zawsze będzie. Słowa niczego nie zmienią. A jeśli jej nie wystarczało, że próbował go nie okazywać, tłumić i ukrywać, kiedy byli razem... to nic na to nie poradzi. Zupełnie nic. - Przepraszam - szepnął, czując te przepaść, jaka między nimi wyrosła, i nie wiedząc, jak ją przekroczyć. Zagubiony, jakby nagle znalazł się wśród obcych. - Tak mi przykro... - Mam tylko nadzieję, że znajdziesz to, czego szukasz - mruknęła. - A przynajmniej spokój duszy. Gdybym mogła ci jakoś pomóc, zrobiłabym to. Przecież wiesz.
- Wiem - powiedział cicho. Podeszła i pocałowała go. Objął ją ramionami i mocno przytulił. Jakby to mogło rozwiązać wszystkie problemy. Jakby okazanie uczuć mogło wszystko naprawić. Jednak już dawno minęli ten etap, podczas gdy on był zajęty czymś innym. Kiedy poświęcał wszystkie swoje myśli fae, nie zauważając, że jego życie powoli rozsypuje się na kawałki, więdnie jak pozbawione wody rośliny. Ponieważ zapomniał o ich potrzebach. Odrętwiały, patrzył, jak kładła na kuchennym stole obrączkę, wokół której zebrała się niewielka kałuża ściekającej z jej palców wody. - Zostanę tutaj - powiedziała łagodnie. - Zajmę się domem, dopóki nie wrócisz. Tak więc nie musisz martwić się o twój dobytek, kiedy... kiedy cię nie będzie. Popatrzyła na pozostałe talerze, a potem w dal. Unikając jego spojrzenia. - Przykro mi, Zen - szepnęła znów, nabrzmiałym od płaczu głosem. - Tak przykro... Wybiegła. Zrobił ruch, jakby chciał za nią pobiec, a potem z trudem się powstrzymał. Cóż mógł jej powiedzieć? Gdzie znaleźć magiczne słowa, by wszystko naprawić, aby mogli udawać, że nigdy się to nie stało? Aby on mógł udawać, że nie miała racji, że jej nie zawiódł, że kiedy wróci z ziemi rakhów, wszystko będzie tak jak dawniej? Ciężko osunął się na kuchenne krzesło. Wziął w palce cienką złotą obrączkę z wyrytymi na niej symbolami miłości. I zapłakał.
13 Wasza świątobliwość. Patriarcha zamknął grubą księgę i odsunął ją na bok. - Wejdź, wielebny Vryce. - Wskazał mu wyściełane krzesło naprzeciw biurka. - Usiądź. Damien starał się skorzystać z zaproszenia, ale nie mógł. Był zbyt spięty. Miał wrażenie, że jeśli spróbuje się zgiąć, odprężyć, coś w nim trzaśnie. - Ojcze święty, ja... muszę o coś prosić. Jeszcze wszystko może obrócić się w niwecz. Rozsypać. Patriarcha zmierzył go wzrokiem, od zmierzwionych włosów i niewyspanych oczu po prostą beżową koszulę i brązowe wełniane spodnie, które włożył na tę audiencję. Powoli skinął głowa - Mów. - Potrzebuję... to znaczy, coś wynikło... Usłyszał drżenie w swoim glosie, wiec zaczerpnął tchu i próbował się uspokoić. Pamiętaj, że to nie tylko lęk przed odmową. W ten sposób reaguje na niego fae. Znów zaczął mówić, ale Patriarcha uciszył go gestem. - Usiądź, wielebny Vryce - rzekł cicho, lecz stanowczo. Emanował autorytetem, a fae gęstniała miedzy nimi. - To rozkaz. Damien usłuchał. Znowu próbował coś powiedzieć, ale Patriarcha go uciszył. Podsunął mu puchar z czerwonego szkła z jakimś ciemnym płynem. Damien wziął kielich i upił łyk. Słodkie czerwone wino, świeżo schłodzone. Z trudem rozluźnił mięśnie i pociągnął następny łyk. Po kilku minutach łomoczące serce wróciło do nieco spokojniejszego rytmu. - A teraz - rzekł Patriarcha, gdy Damien odstawił puchar - opowiedz mi o wszystkim. Tak też zrobił. Nie tak, jak planował, ostrożnie przeplatając prawdę z półprawdą i insynuacjami, mającymi nakłonić Patriarchę do podjęcia pożądanej decyzji. Coś w zachowaniu ojca świętego podsunęło mu inny sposób. Może to fae, łącząca ich na poziomie, który Damien ledwie wyczuwał. A może po prostu ludzki instynkt, podpowiadający, że ojciec święty jest gotów go wysłuchać i zasługuje, by usłyszeć prawdę. Powiedział wszystko. Patriarcha przerwał mu raz czy dwa, domagając się wyjaśnienia niektórych spraw, ale poza tym milczał. Wyraz jego twarzy nie zdradzał ani sympatii, ani wrogości czy śladu znużenia. Żadnego z tych uczuć, jakich spodziewał się Damien. - W rezultacie - zakończył i głęboko zaczerpnął tchu, żeby się uspokoić - muszę prosić o zwolnienie z obowiązków, aby wyruszyć na wschód. O urlop okolicznościowy, wasza świątobliwość. Uważam, że sytuacja tego wymaga.
Patriarcha spoglądał na niego przez długą chwilę, jasnoniebieskimi oczami spozierając w głąb jego duszy. A przynajmniej tak się wydawało. W końcu rzekł: - A jeśli ci odmówię? Damien zdrętwiał. - To nie jest tylko sprawa osobista. Jeżeli te demony są w stanie opuszczać ziemie rakhów... - Proszę, odpowiedz na pytanie. Napotkał spojrzenie tych oczu - twardych i zimnych - po czym udzielił jedynej możliwej odpowiedzi, chociaż rozdzierała mu duszę. - Złożyłem śluby, wasza świątobliwość. Poprzysiągłem przedkładać marzenie Proroka nad moje własne życie. Służyć sprawie, którą uznał za słuszną... w tym hierarchii Kościoła. Jeśli pytasz mnie, czy rozumiem moje obowiązki, oto odpowiedź. Jeżeli zamierzasz wykorzystać tę sytuację, aby mnie wypróbować... - Poczuł, że zaciska dłonie na drewnianych poręczach krzesła i rozluźnił je. Nie pozwolił, aby w jego głosie zabrzmiały gniewne nuty. W porządku. To jego obowiązek. - Proszę, aby wasza świątobliwość tego nie robił. Błagam. Jako człowiek i jako sługa Kościoła. Patriarcha milczał przez długi czas. Damien patrzył mu w oczy, dopóki mógł, lecz w końcu odwrócił wzrok. Czuł się bezradny, nie mogąc użyć Sztuki do swoich celów. Podwójnie bezsilny, gdyż Patriarcha choć nieświadomie, mógł jej użyć. - Chodź - powiedział wreszcie ojciec święty i wstał. - Pokażę ci coś. W milczeniu poprowadził Damiena do zachodniego skrzydła, a szuranie rąbka jego szaty po gładkiej podłodze było jedynym dźwiękiem, jaki towarzyszył ich krokom w długich, wysoko sklepionych korytarzach. Wkrótce doszli do masywnych drzwi ze stalowym zamkiem, na którym wyryto cytaty z Księgi Praw. Z sufitu zwisał gruby pleciony sznur, za który pociągnął Patriarcha. Czekali. Po chwili w korytarzu rozległy się pospieszne kroki i szczęk metalu o metal. Nadszedł ksiądz, pobrzękujący pękiem kluczy zawieszonych na złotym łańcuchu, który miał na szyi. Pokornie skłonił się przed Patriarchą, jednocześnie szukając właściwego klucza. Damien obrócił się do jego świątobliwości i zobaczył, że ten trzyma w dłoni podobny klucz, z filigranowym uszkiem i spiralnie osadzonymi w nim kawałkami krwawnika. Odemknęli ciężkie drzwi. Patriarcha skinieniem kazał Damienowi wejść, potem wziął wiszącą na framudze lampę i poszedł za nim. Ksiądz zamknął drzwi i przekręcił klucz w zamku. - Tędy - powiedział. Schodami w dół. Coraz niżej, do samych fundamentów budowli, pod ziemię, aż znaleźli się tak głęboko pod powierzchnią Erny, że fae ziemi stała się rozrzedzona i słaba. Damien z
trudem dostrzegł otaczające ich skały. To dziwne - a może złowieszcze - lecz nie wyczuwał tu mrocznej fae. Powinna być w takim miejscu, poza zasięgiem modlitw strzegących własności Kościoła. Czyżby chroniło ją jakieś zaklęcie? Albo... coś innego? W końcu dotarli do następnych drzwi, z jednym tylko zamkiem. W starym drewnie był wyryty jakiś symbol. Damien zastanawiał się: Zaklęcie? Czy to możliwe? Podłoga trzeszczała im pod stopami i Damien usłyszał zgrzyt maszynerii w murze. Pomyślał, że to jakiś system alarmowy. Wyobraził sobie uwięzionego w tym miejscu złodzieja - niezbyt miły obrazek. Patriarcha z szacunkiem dotknął symbolu, a potem ostrożnie odemknął drzwi. Mimo ich ciężaru otworzył je bez pomocy. I moc ogarnęła ich jak fala przypływu - ujarzmiona fae, tak skoncentrowana, że nie można było jej nie poczuć, nawet nie używając Sztuki, nie można było nie zobaczyć tego światła lśniącego w powietrzu, jak topione złoto, zwiewnej mgiełki luminescencji, błyszczącej jak gwiazdy na skraju Rdzenia, przy której blask lampy Patriarchy wydawał się słaby i przyćmiony, - Relikty świętej wojny - wyjaśnił cicho Patriarcha. Postawił lampę na stole przy drzwiach i odsunął się, gestem zachęcając Damiena, by wszedł. - Popatrz. Użyj Sztuki, jeśli musisz. Tak też zrobił. Ostrożnie. Pomimo braku fae ziemi wizja ukazała się natychmiast. Nagle prawie przestał widzieć otaczające go przedmioty, tak jasno świeciły. Od intensywnego blasku łzy napłynęły mu do oczu. Po chwili musiał zrezygnować i pozwolił wizji zgasnąć. Świat powoli - wrócił do normalnego stanu. - Oczywiście, światło było ich podstawową bronią. Orężem inwazji. Z każdym z tych przedmiotów są związane również inne rzeczy... ale głównie światło. Myśleli, że dzięki niemu podbiją Puszczę. - Patriarcha wyciągnął rękę i dotknął ściany, macając brzeg zbutwiałego gobelinu. - Czasem myślę, że to stało się przyczyną naszej klęski. Kiedy przyjmujemy reguły wroga, dziedziczymy jego słabości. Proszę - zachęcił - rozejrzyj się. Komnata była rozległa, a jej łukowate sklepienie bardziej przypominało wznoszącą się nad nim katedrę niż podziemne tunele, które do niej wiodły. W ścianach wykuto nisze, po czym zamknięto je taflami szkła, w ten sposób chroniąc przed wilgocią najcenniejsze eksponaty. Przeważnie były to tylko fragmenty - strzęp materiału, kilka złotych nitek, kawałek zardzewiałego metalu - lecz wszystkie jednakowo emanowały mocą, jakby na związaną niegdyś z nimi fae wcale nie wpływał ich obecny stan. Oszklone półki pod ścianami kryły niemych świadków tamtych gwałtownych dni, kiedy kapłani byli zarazem czarodziejami i żołnierzami - a w końcu męczennikami. Ponieważ Puszcza zatriumfowała. Stworzenia, które ludzkość kiedyś powołała do życia, stały się zbyt potężne, aby mogła je pokonać armia kapłanów-czarodziejów.
Pod przeciwległą ścianą komnaty, w gablocie o złoconych krawędziach, kryształowa flaszeczka z jakimś złocistym płynem jarzyła się intensywnym blaskiem. Patriarcha podszedł tam i skinieniem przywołał Damiena - Słoneczna fae - wyjaśnił. - Związana tak dobrze, że może przetrwać nawet tutaj, gdzie nigdy nie świeci słonce. Nie zdołałby tego dokonać żaden adept. Tylko modły tysięcy mają taką siłę. Wyobraź sobie czas, kiedy to było możliwe... Zamilkł, a Damien dokończył w duchu jego myśl: Kiedy nasze marzenie wydawało się ziszczać. Gdy nasz cel wydawał się być w zasięgu ręki. Potem Patriarcha otworzył gablotę i z aksamitnej wyściółki wziął flaszeczkę. - Związali ją z wodą. Taką zwyczajną substancja… Uważali, że skoro każde żywe stworzenie pije wodę, a ciało ją absorbuje, będzie ona idealnym orężem inwazji. Uniósł buteleczkę i szlify kryształu rozbłysły w świetle lampy, rozbijając je na tysiąc roziskrzonych kawałków. - Jest w niej moc słonecznego blasku. Cała siła jego niebiańskiego ciepła. Cokolwiek w słonecznej fae osłabia potęgę nocy, jest zawarte w tym płynie. Jeśli jakieś stworzenie ucieka przed Światłem, zostanie przez to zranione. Jeżeli nie znosi życiodajnego ciepła, spłonie. Taka moc... związana w najpospolitszej substancji na Ernie. Powoli obracał flaszkę, obserwując otaczający ją blask. - Chcieli spryskać nią Puszczę. Chcieli wprowadzić ją do ziemi, aby piły ją wszystkie tamtejsze żywe stworzenia. Z czasem rozeszłaby się po całym ekosystemie. Po pewnym czasie mogłaby pokonać nawet tę wielką ciemność. Kiedy zamilkł, Damien zapytał: - I co się stało? Patriarcha przygryzł wargę, patrząc na flaszeczkę. Potem ze znużeniem wzruszył ramionami. - Kto wie? Nikt nie powrócił z tamtej wyprawy. W bitwie, która się wywiązała, nasze armie zostały doszczętnie rozbite. Koło wojny obróciło się przeciwko nam. Popatrzył na kapłana. W złocistym świetle jego oczy były zielone jak u kota - Jeden Bóg wie, co się stało z resztą. Tylko tyle zostało. Lekko poruszył buteleczką i promyki światła przeszyły komnatę. Nie odrywając od niej oczu, rzekł cicho: - Twojego zakonu nie założono po ty, aby dostarczał nianiek dla początkujących czarodziejów, wielebny Vryce. Istnieje, ponieważ gwałtowne czasy wymagają nieraz gwałtownych czynów. I dlatego, że jeden człowiek może nieraz zdziałać więcej niż cała armia ludzi.
Opuścił wieko gabloty i postawił na niej flaszkę. Wyjął z kieszeni kawałek materiału białego, gęsto tkanego jedwabiu - i owijał nim cenną buteleczkę, aż zupełnie zasłonił światło. Podał flaszkę Damienowi i czekał. Kapłan wahał się. W końcu Patriarcha ujął go za rękę i włożył w nią jedwabne zawiniątko. Ojciec święty puścił jego dłoń dopiero wtedy, kiedy Damien zacisnął palce na podarunku. Patriarcha uśmiechnął się. - Pomyślałem, że przyda ci się tam, dokąd jedziesz. Potem rozejrzał się po komnacie, na smętne resztki dawnej wiary, i ze smutkiem potrząsnął głową. - Może będziesz miał więcej szczęścia niż jej twórcy - szepnął.
14 Był chłodny, ponury ranek, gdy spakowali ostatnie bagaże i przymocowali je na grzbietach wierzchowców. W oddali zbierały się burzowe chmury. Senzei niespokojnie zerknął na nie i wymamrotał kluczowe słowa Wiedzy, upewniając się, że od świtu nic się nie zmieniło. Jednak nie, nadał wyglądało na to, że główny front burzowy przejdzie bokiem. Wszyscy byli zgodni, iż z powodu przelotnego deszczu nie warto odkładać wyjazdu. - Powinniśmy dotrzeć do Briand dobrze przed zachodem słońca - rzekł Damien. Natomiast to, czy przenocujemy tam czy pojedziemy dalej... - Spojrzał na Ciani, oczekując jej reakcji. Chociaż jednak czuła się nieco lepiej i nie była już taka przygnębiona jak poprzednio, nie mogła jeszcze udźwignąć ciężaru takiej decyzji. Całkiem słusznie, przypomniał sobie. Przecież zapomniała wszystko, co pozwala podejmować takie decyzje. Na przykład, jakie stwory czają się tam w nocy. Będziemy martwić się tym później. Wyglądała inaczej. Zmienili jej wygląd. Nie wykorzystali fae, tylko zwyczajne kosmetyki. Spoglądając na nią teraz, Damien był zadowolony z rezultatu. Rozjaśnili jej włosy na złocisty kolor, a skórze nadali oliwkowy odcień. Z twarzą wyciągniętą zarówno przez cierpienie, jak i dyskretny makijaż, była zupełnie niepodobna do siebie. Luźniejsze ubranie i wysokie obcasy zmieniły jej figurę i wzrost. Damien był przekonany, że nikt - nawet jej dręczyciele - nie rozpoznaliby jej teraz. Jednak na wszelki wypadek rzucił zaklęcie ochronne. Mogło się przydać. Baldachim zapewne je przełamie. Jednak zanim tam dotrzemy, powinniśmy wykorzystać wszelkie dostępne metody, by zapewnić sobie bezpieczeństwo. Senzei sprawdził kilka ostatnich pozycji na swojej liście, odkreślając każdy przedmiot, który na pewno został zapakowany. Wszystkie najważniejsze rzeczy mieli przy sobie, zapasowy ekwipunek umocowano na grzbietach jucznych zwierząt, których gromadkę zabierali ze sobą. Lista składała się z czterech zapisanych maczkiem stron. Damien zastanawiał się, czego mimo to mogli zapomnieć. Senzei oskarżał go, że zabrał wszystko oprócz kuchennego zlewu. „Czyżbyśmy o nim zapomnieli?” pytał. Damien jednak wiedział z doświadczenia że w taką podróż jak ta lepiej wziąć za dużo niż za mało. Będzie dość czasu, żeby ograniczyć bagaż, a w razie potrzeby mogą sprzedać wierzchowce i część wyposażenia. Uczestniczył w zbyt wielu ekspedycjach, które zmusił do postoju brak jakiegoś przedmiotu lub okulawiony koń. Kiedy będzie trzeba podróżować bez bagażu, zrobią to. Do tego czasu powinni być przygotowani na każdą ewentualność. W końcu Senzei uniósł głowę znad listy. Ich spojrzenia spotkały się i Damienowi wydało się, że w oczach swego towarzysza widzi ból. Odkąd zaczęli się pakować, gospodarz był dziwnie
cichy i posępny. Zapewne przez swe kłopoty z Alleshą. Damien nie znał Senzeiego na tyle dobrze, by brać go na spytki, a tym bardziej pocieszać, ale wiedział z doświadczenia, jak trudno zbudować związek, który przetrwałby takie rozstanie. Jemu jakoś nigdy się to nie udało. - Gotowe - powiedział mu Senzei. - Mamy wszystko. Jesteśmy gotowi. Damien spojrzał na szary, wczesny świt - na północy gromadziły się siwe mgły, od wschodu czarne i ciężkie burzowe chmury, a zachodni horyzont nadal tonął w ciemnościach. - W porządku - mruknął. - Możemy jechać. Im wcześniej wyruszymy, tym szybciej zginą ci dranie. * U podnóża Gór Zesłańców stała nieruchoma postać. Trwała tak bez ruchu, od kiedy ją wezwano. Od kiedy czary rzucone przez człowieka wyrwały ją ze snu, w sposób bezprecedensowy pośród takich jak ona. Od wielu godzin studiowała prądy. Widziała, jak wywołane tym wezwaniem fale uderzają o ścianę fae ziemi i gór. Patrzyła, jak fae poranka wchłania tę wiadomość i rozchodzi się dalej, tylko troszkę zmienionymi prądami. Z tych prądów mogła wiele dowiedzieć się o czarodzieju, który wysiał zew, oraz jego zamiarach. Potrafiła także dostrzec inne prądy, które krzyżowały się z nimi, a także, jak może na nie wpłynąć jej obecność. Bardzo skomplikowana sytuacja. Niebezpieczeństwo było najzupełniej realne. Jednak podróżować z ludźmi...? Wzdrygnęła się. Po kilku godzinach doszła do wniosku, że jest raczej zaintrygowana niż znużona Przedziwne uczucie. Wybrała ścieżkę krzyżującą się z ich szlakiem i ruszyła naprzód.
POŚRÓD NOCY
15 Och, ta radość latania! Przecinania powietrza długimi, zamaszystymi ruchami przedzierania się przez obłoki, prześcigania ptaków, chłodnej pieszczoty wiatru na ciele. A w dole, dostrzeżony przez dziurę w płaszczu chmur - Briand. Dom. Tylko teraz wyglądający inaczej - baśniowe miejsce, pełne światła, muzyki oraz zdecydowanych barw. Tak delikatne, że można by odnieść wrażenie, iż zagrozi mu pierwszy ulewny deszcz. Budynki roztopią się w strumyki szarości i ochry, drzewa będą krwawiły zielenią i umbrą na błotniste uliczki - nawet ludzie rozpuszczą się, tworząc barwne kałuże, jak akwarele pod strumieniem wody z kranu. Matka i ojciec, rozlewający się różowo-brązowo-zielonymi strumieniami, które porwie nurt i poniesie hen, hen, do podziemnego kanału burzowego pod miastem, gotowego połknąć wszystkie te piękne barwy... Już widział, jak rzeka niesie kolory Briand wraz z rozmytymi tonacjami Kale i Seth, z ostrymi, jaskrawymi barwami Jaggonath i zimnymi, szarymi jak popiół odcieniami odległych gór. Wszystkie wirują, mieszane rwącym prądem rzeki. Co za wspaniała wizja! A on beztroski, rozkoszujący się chwilą, zbratany z wiatrem, leci wysoko nad tą chromatyczną powodzią w... W... Ciemność. Przed nim. Czarny punkt; rażąco intensywny. Maleńki punkcik mroku w tym wszechświecie światła, plamka na baśniowym krajobrazie. Zadrżał i skręcił w prawo, odwracając głowę. Ta czerń raziła go w oczy, paliła jak słoneczny blask. Lepiej na nią nie patrzeć. Lepiej skupić wzrok na barwach nieba, miriadach odcieni życia. Lepiej... Wróciła. Jest tuż przed nim. Zaskoczony wypadł z rytmu. Przez moment wiatr unosił go, lecz nagle szept przyjaznego podmuchu przeszedł w groźny świst huraganowego wichru. Z trudem brnął dalej. Przed nim znów był ten fragment płonącej czerni, już nie punkcik pośród srebrzystoszarych obłoków, lecz spora dziura w szybko ciemniejącym niebie. A w niej - lub za nią - coś czaiło się i myślało tak intensywnie, że jego myśli i siłą gromu rozdzierały mu uszy. Próbował odlecieć, lecz wiatr zwrócił się przeciwko niemu. Usiłował zwolnić, ale ta czerń była jak próżnia i przyciągała go coraz bardziej. W końcu, wyczerpawszy wszelkie możliwości ucieczki, spróbował skupić myśli na świecie, który opuścił - tym innym, bezbarwnym, na którym był bliski samobójstwa z nudów - bo wiedział, że jeśli zdoła go sobie przypomnieć, będzie mógł do niego wrócić. Jednak krążące w jego żyłach chemikalia były na to za silne. Nie zdołał wrócić. Leciał, zawsze leciał, nie znał niczego prócz latania. I tej ciemności, łapczywie rozpościerającej się przed nim. Przerażony, usiłował uciec.
Była już większa. Zajmowała połowę nieba, niczym gigantyczna burzowa chmura przesłaniająca słońce. Rozpaczliwie młócił ramionami powietrze, z całych sił próbując się wyrwać. Jednak wciąż była niedaleko. Kiedy zmieniał kierunek lotu, wyrastała tuż przed nim. Wygłodniała. Nieubłagana. Wchłaniająca wszystkie barwy nieba, a nawet podtrzymujące go powietrze. Wpadł w obszar potwornych turbulencji i poczuł, że wicher popycha go coraz bliżej nemezis. Tej ogromnej paszczy ciemności, która prawie pochłonęła niebo, nieuchronnie pożre ziemię, i tak wyraźnie pragnie połknąć jego... Kiedy jej dotknął i zrozumiał, czym była, wrzasnął. Oszalały z przerażenia, rozpaczliwie chcąc być słyszanym. Zapominając w ostatniej chwili, że ten sam narkotyk, który pozwolił mu latać, jednocześnie oddzielił świadomość od ciała, uniemożliwiając prawdziwy krzyk. Wrzeszczał bez końca... milcząc. Jego ciało leżało nieruchomo na włóczkowej narzucie. Zesztywniałymi palcami ściskał gruby zwój perkalu. Nikt nie przyszedł mu pomóc. Któż bowiem usłyszy przedśmiertne krzyki duszy, która opuściła ciało? * Warownia Briand była solidnie ufortyfikowana, jak przystało na schronienie dla podróżnych przemierzających główny szlak handlowy, łączący Jaggonath z portami północy. Podwójna palisada z ostro ociosanych bali zasłaniała większość zabudowań, lecz nad jej zębatą krawędzią Damien dojrzał dach przynajmniej jednego zajazdu, ostro załamujący się w stylu północnych domostw. Nawet ten ograniczony widok dobitnie świadczył, jakiego rodzaju miejscem było Briand. Dach był opleciony kolczastymi gałęziami hellos - mającymi odstraszać upiory - a dwa, widoczne zza palisady świetliki w dachu były zabezpieczone mocnymi kratami, splecionymi w ochronny motyw. Jakby takie ściany mogły powstrzymać prawdziwego demona, pomyślał, ponuro. Jakby kraty stanowiły jakąś przeszkodę dla upiorów. - Zostaniemy tutaj na noc? - zapytał Senzei. Damien bacznie spojrzał na Ciani - na Fray, poprawił się w myśli. Przebranie tak ją zmieniło, że nie potrafił orzec, jak bardzo była zmęczona. Pod zmieniającym jej twarz makijażem i płaszczem rozpaczy, którym się otuliła, trudno było dostrzec dawną Ciani. Powinna wytrzymać, orzekł w końcu. Powinni jechać dalej. Niewątpliwie powinni jak najszybciej podążać do celu, szczególnie, że nadchodziła zima. Jednak perspektywa pozostania pod gołym niebem po zmroku nie była zachęcająca. Damien poradziłby sobie, gdyby był sam, bowiem dość często obozował na otwartej przestrzeni. Może nawet zdołałby ochronić Senzeiego, ale nie Ciani. Nie teraz, kiedy noc była dla niej tak groźna. Musieli strzec zarówno jej ciała, jak i duszy, a ta była tak wrażliwa...
- Zostaniemy - rzeki stanowczo i wydało mu się, że w jej oczach dostrzegł ulgę. Przy głównej bramie stał wartownik, uprzejmy lecz służbisty. Po krótkim przesłuchaniu pozwolił im wejść za ostrokół. Damien zauważył wypalone w drewnie symbole, znaki ochronne wyryte w grubych palach. Podejrzewał, że większość z nich była bezużyteczna. Na każdego prawdziwego adepta sprzedającego prawdziwą Sztukę przypadało co najmniej tuzin oszustów. Mieszkańcy takiej warowni jak Briand z pewnością o tym wiedzieli i zabezpieczali się wielokrotnie. Zastanawiał się, ile musi ich to kosztować; po chwili mruknął: - Można tu dobrze zarobić na czarach. Senzei uśmiechnął się z przymusem i wskazał na budynek, do którego zmierzali. - Nie sądzisz, że ona o tym wiedziała? Podążając wzrokiem za spojrzeniem Senzeiego, ujrzał jeden z talizmanów Ciani, strzegący wejścia do zajazdu. Starannie wykonany, nawet piękny na swój sposób, znajdował się na honorowym miejscu, wysoko nad łukowatym nadprożem. Sporo musieli zań zapłacić, pomyślał Damien. Usługi Ciani nie były tanie. Potem zobaczył jej twarz, gdy spoglądała na swoje własne dzieło. Była tak obojętna, jakby stworzył je ktoś inny. Ścisnęło mu się serce. Jakby dopiero teraz zrozumiał, co naprawdę jej zrobili. Umrą za to, Cee. Obiecuję. Ci dranie za to zapłacą. Jak wszystkie takie warownie, ta również była zlepkiem ściśniętych na niewielkiej przestrzeni budynków, połączonych zadaszonymi chodnikami, a w przypadku kilku piętrowych domów - solidnie wzmocnionymi pomostami. Znalazłszy się w warowni, nie było powodu, aby ją opuszczać. Jak większość takich fortów, Briand mógł w razie potrzeby pomieścić całą karawanę kupiecką, zapewniając jej członkom pożywienie oraz wszelkie dodatkowe usługi, jakich mogli potrzebować - praktyczne, estetyczne i hedonistyczne. Pod palisadą mieściły się prywatne
kwatery,
połączone
z
resztą
osobnymi
przejściami.
Pomimo
ciasnoty i
przechowywanych tu zapasów Briand było czystym miejscem. Jak każda warownia, niezależnie od lokalizacji. Zaspokajanie potrzeb podróżnych przynosiło dostatecznie duże zyski, żeby zwabić tu przedsiębiorczych, lecz nic poza tym nie przyciągało nikogo na takie odludzie. Nawet mieszkańcy warowni często opuszczali ją, gdy tylko trochę się dorobili. Briand było dla większości mieszkańców zaledwie miejscem chwilowego postoju. Drzwi strzeżone przez talizman Ciani najwidoczniej były głównym wejściem do zajazdu. Damien i Ciani rozsiodłali wierzchowce, podczas gdy Senzei ruszył na poszukiwanie stajennego. Po chwili wrócił, prowadząc jakichś dwóch chudzielców. Obaj byli nastolatkami o nerwowych, spiętych ruchach chłopców, którzy jeszcze nie wyładowali nadmiaru energii wieku pokwitania. Potrzebna im jedna noc miejskich szaleństw, pomyślał Damien. Potrzebne im prawdziwe miasto.
Chociaż na dworze było jeszcze widno, w zajeździe zalegał mrok, a jedynym źródłem światła był ogień trzaskający pośrodku rozległej izby. Na ścianach wisiały latarnie, w oczekiwaniu, aż ktoś je zapali. Z pewnością o zachodzie słońca, kiedy zagrożenia niesione przez noc staną się realniejsze i pojawi się więcej podróżnych, pomieszczenie zostanie dobrze oświetlone dla ich wygody. Teraz, bez personelu i gości, przypominało raczej grobowiec. - Nie ma okien - mruknął Damien. - A czego się spodziewałeś? - Widziałem kilka na górze. - Wysoko nad ziemią - przypomniał mu Senzei. - Tam fae jest słabsza. To także ryzykowne, lecz jeśli jakiś bogaty gość chce mieć pokój z widokiem... - Wzruszył ramionami. Damien spojrzał na ściany z grubych bali, na otynkowany sufit, i pokręcił głową. - Czy oni naprawdę sądzą, że to powstrzyma demony? - Jeśli goście w to wierzą - odparował Senzei. - Czy ich wiara nie nadaje mocy takiemu przekonaniu? - Czy to wystarczy? Senzei nie zdążył odpowiedzieć. Do izby weszła jakaś kobieta, trzymając w jednej ręce grubą księgę, a w drugiej ołówek. Była w średnim wieku, a przyprószone siwizną włosy miała upięte w kok. Wyglądała na zaaferowaną, ale powitała ich lekkim skinieniem głowy. Szybko przechodząc przez pomieszczenie, zerknęła na kominek, sprawdzając, czy pali się na nim ogień. Z satysfakcją kiwnęła głowa - Nazywam się Kanadee - rzuciła niedbale. Uniosła rękę, odgarnęła z czoła kosmyk włosów, a potem otworzyła książkę gości i zanotowała ich nazwiska „Senzei Reese” podyktował jej Damien. „Fray Vanning. Wielebny Damien Vryce”. Słysząc to ostatnie nazwisko, uniosła głowę, szukając w jego oczach... Czego? Trwało to zbyt krótko, aby Damien zdążył wyczytać coś z wyrazu jej twarzy. Zanim to zauważył, znów przybrała rzeczową minę. - Pewnie potrzebne wam pokoje na noc - powiedziała. Teraz, kiedy słuchał uważnie jej głosu, słyszał w nim lekkie drżenie. Policzek kobiety lekko lśnił w blasku kominka - od łez? - Prosimy - rzekł Damien. - Dwa obok siebie, jeśli to możliwe. Przez moment przyglądała się pozostałym, mierząc ich wzrokiem. Najwyraźniej nie miała zastrzeżeń do Ciani; patrząc na Senzeiego, zmarszczyła brwi, a potem kiwnęła głową. - Nocleg kosztuje czterdzieści od osoby. Włącznie z posiłkiem. Budzenie o szóstej trzydzieści, podajemy o siódmej. Dodatkowe dania są płatne dodatkowo. Gdyby nikogo tu nie było, zgłoście się do kuchni. - Wskazała masywne drzwi na końcu pomieszczenia. - Jest was tylko troje? - Damien przytaknął. - To dobrze. Szczęśliwa liczba. Tam zaniesie wasze rzeczy na górę i pokaże wam pokoje. - Wyjęła z kieszeni fartucha dzwonek, przy czym wypadł jej na
podłogę kłębek sznurka i klucze. - Jeśli będziecie mieli jakieś pytania, zgłoście się do mnie. Jasne? Energicznie potrząsnęła dzwonkiem i pochyliła się, żeby podnieść upuszczone przedmioty. Amulety z magicznymi znakami, klucze z wyrytymi na nich znakami zodiaku, niewielka lecz wierna replika Ziemi... Wszystko to schowała z powrotem do kieszeni, zanim pojawił się chudy młodzieniec. Wskazała mu bagaże. - Zanieś je do wschodniego skrzydła - poleciła. - Pokaż im pokoje i oprowadź po zajeździe. Chłopak zaczął zbierać bagaże i stęknął pod ciężarem książek Senzeiego. Chociaż z trudem zdołał je unieść, nie pozwolił, by podróżni dźwigali swoje torby. - To dobry dzieciak - powiedziała kobieta. W jej słowach znów zabrzmiał smutek. Tak ulotny, że Damien ledwie go usłyszał, i zarazem tak przejmujący, że w pokoju jakby zrobiło się mroczniej. Czyżby ostatnio straciła dziecko? A może raczej (usiłował zrozumieć, co to takiego, określić powód) obawiała się tego? - Gdybyście czegoś potrzebowali, powiedzcie mu, a on to załatwi. Jasne? Czasem wyznawcy jedynego Boga, tęskniąc za jakimś symbolem, nosili miniaturkę kuli ziemskiej. Czasem potrzeba posiadania materialnego symbolu wiary była zbyt silna, a ich pojmowanie celów Kościoła zbyt słabe... Oto najlepsze wyjaśnienie. Kościół nauczył się to tolerować. Wymamrotał słowa Wiedzy - i oddech uwiązł mu w gardle, gdy nagle ujrzał wokół kobiety przyczynę jej cierpienia. Przez chwilę wahał się. Przede wszystkim obowiązki wobec przyjaciół... Jednak oni nie będą go potrzebowali do świtu, do chwili gdy znów niszą w drogę. Amulety Ciani powinny ochronić ich w tak dobrze strzeżonym miejscu jak to, a jeden czy dwa z wiszących na ścianach talizmanów mogą naprawdę działać. Podczas gdy on... chciał coś robić. Być przydatnym. Potrzebnym. - Idźcie na górę - rzekł do towarzyszy. - Wkrótce tam przyjdę. Dopełniwszy formalności, Mes Kanadee zamierzała wycofać się tą samą drogą, którą przyszła Kiedy jednak zobaczyła, że Damien idzie za nią, stanęła i spojrzała na niego. - Powiedziałam wam, że Tam zajmie się wszystkim. Muszę wracać do... - Jestem kapłanem - przerwał jej łagodnie. - I uzdrowicielem. Pozwolisz, żebym ci pomógł? Już miała rzucić jakieś ostre słowa, ale nagle straciła wolę walki i wpadła w przygnębienie. W rozpacz. Zaprotestowała bez przekonania: - A co możesz zrobić? Same modły nie wystarczą... - Czasem nie tylko się modlimy.
Zaskoczona, spojrzała mu w oczy. Głęboko. Tym razem nie beznamiętnie, lecz ze zdziwieniem. I obawą. Widział, jak potrzeba choćby odrobiny nadziei zmaga się z nieufnością do obcych. Zacisnęła palce na książce, jakby chciała wyczuć jego tytuł przez grubą skórzaną okładkę. Wielebny. Kapłan jej kościoła. Ten tytuł ją uspokajał. Przecież księdzu można ufać. W końcu spuściła wzrok i Damien zobaczył, że kobieta drży. - Daj Boże, żebyś mógł - szepnęła - Daj Boże, żeby ktokolwiek mógł mi pomóc. Otworzyła masywne drzwi i skinęła na Damiena - Chodź. Pokażę ci coś. * Chłopiec leżał nieruchomo na skotłowanym posłaniu, ściskając w palcach narzutę. Był blady, lecz wszyscy mieszkańcy warowni mieli taką cerę. Budowa ciała zdradzała, że był w wieku dojrzewania, a zmierzwione i nie przystrzyżone włosy oraz co najmniej niedbały ubiór świadczyły o typowej dla nastolatka abnegacji. Na podłodze walały się różne przedmioty osobistego użytku, tak że z trudem można było dotrzeć do łóżka, nie zawadzając o coś. Na ścianach wisiały różne amulety, od faegrafów popularnych piosenkarzy, po bardziej wyszukane symbole. Niektóre z nich wyglądały tak, jakby posiadały prawdziwą moc. Ciemną, pomyślał Damien, skażoną nieładem charakterystycznym dla wieku dojrzewania Mimo wszystko była to moc. Chłopiec próbował swoich sił w Sztuce. Kobieta podchwyciła jego spojrzenie i zaczerwieniła się. - Miał różne... zainteresowania. Nie wiedziałam, czy powinnam mu zabronić, ani jak... „A teraz jest za późno” zdawał się implikować ton jej głosu. „A jeśli wyzwolił jakąś moc, której nie powinien poruszyć i zrobił sobie krzywdę, czy nie mnie należy za to winić?”, - Niech go obejrzę - powiedział cicho Damien. Usiadł na skraju łóżka, uważając, by nie poruszyć chłopca. Ten oddychał miarowo, a jego skóra - chociaż blada - wyglądała zdrowo. Damien ujął jego dłoń i spróbował oderwać ją od narzuty. Palce były sztywne, lecz dały się odgiąć, co wykluczało większość zalegalizowanych narkotyków jako przyczynę zapaści. - Jak długo to trwa? - zapytał. - Już półtora dnia. - Kobieta zbielałymi palcami nerwowo miętosiła fartuch. Znaleźliśmy go rano, w takim stanie. My... próbowaliśmy go karmić. Niczego nie przyjmuje. Nawet płynów. Sprowadziłam lekarza. Posłał po specjalistę. Powinien przybyć jutro i założyć kroplówkę, żebyśmy go nie stracili... Jednak nikt nie wie, jak wyrwać go z zapaści, ojcze. Nawet
nie wiedzą, co ją spowodowało. Wezwałam uzdrowiciela, ojcze. Poganina, ale co miałam robić? Nie ma tu żadnego kapłana, a byłam zrozpaczona - mówiła błagalnym tonem. - Stwierdził coś? - Nie powiedział. Albo nie chciał powiedzieć. Nie powinnam go była wzywać - dodała. Najdelikatniej, jak mógł, zadał konieczne pytanie: - Nie wiesz, czy przez dłuższy czas nie używał jakiegoś narkotyku? Zastanowiła się. Widział, jak omiata spojrzeniem ściany, od symbolu do symbolu. - Nie - powiedziała w końcu. - Raz czy dwa próbował czegoś. Z ciekawości. Tak jak wszyscy, prawda? - Czego? - naciskał. - Może wiesz? Odwróciła głowę i przygryzła dolną wargę w namyśle. - Chyba czernika. Może raz cerebusa. Albo spowalniacza. Mówiliśmy, że to w porządku, niech spróbuje, tylko raz, byle tylko kupił je w Jaggonath. Oficjalnie. Czy źle postąpiliśmy? - W jej głosie znów usłyszał błaganie: o wybaczenie, zrozumienie, rozgrzeszenie. - Nie sądzę, byśmy zdołali go powstrzymać. - Gdyby brał tylko to, nie byłby w takim stanie. - Uniósł bezwładną dłoń chłopca i puścił. - W Jaggonath obowiązują surowe przepisy dotyczące narkotyków. Gdyby kupił je oficjalnie, na pewno obyłoby się bez takich niespodzianek. Nie ma sztywnych kończyn - zauważył. - Gdyby nadal był odurzony, wyglądałby inaczej. Wszystkie oficjalnie sprzedawane w Jaggonath narkotyki zawierają środek paraliżujący. Popatrzył na kobietę. - Lekarz zupełnie nic nie potrafił powiedzieć? - Nie. Chcieli zabrać go do szpitala w mieście, gdzie mają lepsze wyposażenie. Jednak podróż... - Rozejrzała się wokół i bezradnie potrząsnęła głową. - I te wszystkie wytwory fae. Czy to możliwe, myślę sobie, czy to możliwe, że on przywołał coś... Co go pożarło. Co odebrało mu zmysły. - Sprawdzę - rzekł łagodnie Damien. Taka Sztuka przychodziła mu bez trudu - tego nauczył go Kościół. Fae zbierała się w odpowiedzi na jego wolę - lekko skażona obecnością rozkojarzonego nastolatka, lecz był w stanie wydać jej rozkaz, żeby połączyła go z jaźnią chłopca. Aby pozwoliła mu zajrzeć do jego duszy i - być może - odnaleźć przyczynę tego omdlenia. Jednak, ku swemu zdziwieniu, napotkał opór: ścianę gęsto utkanej fae, która nie pozwalała mu podejść bliżej. Niezwykle. Próbował znaleźć w niej jakiś słaby punkt. Przeniknąć. Lecz zapora była niezwykle stabilna - co nie pasowało do chłopca ani niczego, co mógł wyczarować. Opierała się wszelkim jego atakom i chociaż usilnie próbował, nie zdołał jej przebić.
Poparł swoje wysiłki modlitwa. W przeciwieństwie do większości pogańskich kultów, jego Kościół nie wierzył w Boga pojawiającego się na zawołanie, lecz modły były potężnym narzędziem Sztuki. W dziwny i niewytłumaczalny sposób opór bariery jakby jeszcze wzrósł. Jakby coś w jego modlitwie wzmocniło tę nieprzebytą zaporę. To niemożliwe, pomyślał ponuro. Absolutnie niemożliwe. Nawet gdyby tę ścianę stworzył kapłan... odkryłbym to. A przynajmniej znalazłbym jakiś ślad. Kto mógł to zrobić? I w jakim celu? Zniechęcony, zajął się cielesną powłoką chłopca. Na jego ciele nie znalazł żadnych anomalii, ale młodzik był nieprzytomny. Przez dłuższy czas oglądał go centymetr po centymetrze, lecz w końcu musiał uznać swoją porażkę. Nie dostrzegł żadnych obrażeń. Natomiast dusza chłopca... ta była nieosiągalna. O ile Damien nie wymyśli jakiegoś nowego planu ataku. Musi spróbować podejść do tego inaczej. Może Ciani poradziłaby sobie z tym. Mogłaby rozbić taką zaporę, zanim ja bym ją zauważył. Niech szlag trafi te stworzenia i ich piekielny apetyt! Nawet bez fae mogłaby powiedzieć nam, kto to wymyślił. Ponieważ to nie jest robota chłopca. Na pewno nie on to zrobił. A więc kto? Albo co? I - co najważniejsze - dlaczego? - Czy to twój syn? - spytał łagodnie kobietę. - Mój pierworodny - szepnęła. - Ja... - Zamrugała, powstrzymując łzy. Na chwilę straciła głos. Potem spytała: - Możesz mu pomóc, ojcze? Czy jest choć odrobina nadziei? Pozwolił zagasnąć Wiedzy. Szumiało mu w głowie z wysiłku i nie znanego mu dotychczas poczucia klęski. Z trudem powstrzymał drżenie głosu i powiedział: - Moje umiejętności na nic się tu nie zdadzą. To wcale nie oznacza, że nie będą mu mogli pomóc lekarze. W swoim głosie usłyszał znużenie, ale jakoś zdołał je ukryć. Ona potrzebowała jego siły. - Przykro mi, moje dziecko. Chciałbym, żeby było inaczej. Długo, długo szlochała w jego ramionach. * Siedząc w najciemniejszym kącie sali, troje podróżnych nie przyciągało niczyjej uwagi. Prawie dwa tuziny gości schroniło się za palisadą fortecy, zanim o zachodzie słońca zamknięto wrota, lecz w większości byli to zmęczeni, cisi ludzie, którzy nie zamierzali zakłócać spokoju innym. Nieco liczniejsza gromadka popijała już od zmroku i czasem któryś z dyskutujących podnosił głos, popierając w ten sposób swoje argumenty, ale tworzyli własne, zamknięte towarzystwo. Mogli dopuścić do siebie ładną kelnerkę czy dwie, ale nie któregoś z obecnych w sali podróżnych. Pozostali goście zebrali się w dwu - lub trzyosobowe grupki i o wiele bardziej
interesowali się ogniem na kominku niż trojgiem obcych, którzy trzymali się na uboczu, w ciemnym kącie. - Kiepska poszło? - spytał cicho Senzei. - Wcale nie poszło. - Damien pociągnął tęgi łyk z postawionego przed nim garnca. Pił warzone w Briand ale. Nie było najlepsze, lecz potrzebował jakiegokolwiek alkoholu. Napotkałem jakąś barierę... Jeszcze nigdy czegoś takiego nie widziałem. W żaden sposób nie mogłem przez nią przejść. - Pociągnął drugi łyk i westchnął. - Wyglądała na celowo wzniesioną - ktoś użył Sztuki. Właśnie to jest najdziwniejsze. Kto mógł ją postawić? I po co? Chłopiec nie dysponował takimi umiejętnościami, jestem tego pewien. Kto to zrobił? Dlaczego? Upił kolejny łyk i skrzywił się. - Jeśli założymy, że to nie jest problem medyczny, a chłopca zaatakował jakiś wytwór fae, powstaje pytanie, jakiż demon zrobiłby to i potem starał się zatrzeć ślady? I zrobił to tak piekielnie dobrze! - Uważaj! - ostrzegł Senzei, mając na myśli jego głośne słowa, gniew, przekleństwa. Zrobiłeś, co mogłeś. Nikt z nas nie może uczynić więcej. - Gdyby tylko... - Urwał w samą porę. „Gdyby tylko Ciani nie straciła swoich zdolności” zamierzał powiedzieć. „Mogłaby czytać w tym chłopcu jak w książce. Uleczyłaby go w krótszym czasie, niż ja potrzebowałem na znalezienie przyczyny”. Wciąż opłakiwał jej stratę, a także to, ile tracili, podróżując bez ochrony, którą zapewniłyby jej umiejętności. Wielki Boże, wszystko byłoby o wiele łatwiejsze, gdyby była zdrowa… lecz wtedy pozostaliby w Jaggonath. Kochaliby się w jej mieszkaniu przy ulicy Gęsiej, nie myśląc o przyszłości, co najwyżej martwiąc się o to, czy jedzenia wystarczy im na śniadanie. Myślę, że zaczynałem cię kochać. W sposób, jakiego jeszcze nigdy nie zaznałem. Dlaczego nie dano nam jeszcze trochę czasu, byśmy mogli się przekonać, do czego to zmierza? Właśnie odwracał się do Senzeiego, chcąc zapytać go o radę w sprawie stanu chłopca kiedy jego uwagę przykuł jakiś hałas na końcu sali. Spojrzał na drzwi i zdrętwiał, widząc, że się otwierają. Usłyszał zgrzyt metalowych zawiasów i szczęk odmykanego zamka. - Czy w warowni... - zaczął. - Tak. - Senzei energicznie skinął głową. - Drzwi są zamykane po zachodzie słońca. Wyjątek byłby... czymś niezwykłym. Do środka wśliznął się jeden z nocnych strażników i zamienił kilka słów z właścicielką zajazdu. Mes Kanadee zawahała się, a potem skinęła głową. Drzwi otworzyły się na oścież. Do izby wdarła się ciemność, a z nią mężczyzna o tak zwinnych i płynnych ruchach, że trudno było uwierzyć, iż nie mógłby się prześliznąć przez szparę w drzwiach, gdyby chciał.
Głowy wszystkich obecnych zwróciły się ku niemu i kilkanaście par oczu zmierzyło człowieka, dla którego naruszono obowiązujące w warowni zasady. Właścicielka popatrzyła na zgromadzonych, jakby spojrzeniem chciała ich zachęcić do protestów. Ci jednak powoli odwracali głowy, wznawiając przerwane rozmowy. „To tylko jeden mężczyzna” zdawało się mówić spojrzenie Mes Kanadee. „A zresztą, co was to obchodzi?”. Damien pospiesznie wymamrotał słowa zaklęcia, tak że jej wzrok przesunął się nad ich stołem. Kapłan nie chciał, by ich spojrzenia się spotkały, nie zamierzał też rezygnować z możliwości ukradkowego obserwowania przybysza. Nieznajomy był wysokim, szczupłym mężczyzną, noszącym się z niedbałą elegancją. Przystojny, obyty - Damien uznał, że z pewnością ma powodzenie u kobiet - poruszał się z naturalnym wdziękiem. Jego strój był prosty, ale dobrze uszyty, bez ozdób, lecz najwyraźniej kosztowny. Sięgająca do połowy łydek tunika z dobrego jedwabiu dotykała cholew butów z miękkiej skóry, podkreślając słuszny wzrost nieznajomego i powiewając przy każdym jego kroku. Była ciemnogranatowa, w kolorze nocy. Włosy miał gęste, nie przycięte i nie ułożone w najmodniejszą, skomplikowaną fryzurę, a po prostu spięte na karku złotą spinką. Oprócz niej nie nosił żadnej innej biżuterii. Nie miał też przy sobie niczego cennego poza mieczem o wąskiej klindze, tkwiącym w zawieszonej u boku, bogato haftowanej pochwie... i pistoletu za pasem. Damien rzucił pomniejsze zaklęcie - i syknął ze zdziwienia. Z zaskoczenia. - Odczyniony - szepnął. Senzei kiwnął głową. - Wiem. To oznaczało... Popatrzyli po sobie. - Sprawdzę - mruknął Senzei i gdy tylko był pewien, że nieznajomy go nie zobaczy, chyłkiem umknął na górę. Damien odwrócił się i napotkał spojrzenie Ciani. Zaciekawione. Udręczone. Pytające. Próbował jej wyjaśnić, czym jest broń palna i jakie przedstawia niebezpieczeństwo. Chciał powiedzieć o technice jako takiej i sile ludzkiego strachu, o tym, że niektórych procesów fizycznych - zbyt małych, przebiegających za szybko, lub po prostu poza jego zasięgiem człowiek nie jest w stanie obserwować, a wtedy obawy mogą wszystko zepsuć i wywołać niepożądane skutki. Dlatego taka broń może wybuchnąć w dłoni właściciela, w chwili gdy będzie mu najbardziej potrzebna. To oznaczało, że nikt by jej nie nosił, jeśli nie uczyniono by jej bezpieczną. Chyba że kompletny głupiec, lubiący bezsensowne ryzyko. Albo... Albo adept. Damien zesztywniał pod wpływem tej myśli. Ze wzburzenia zmieszanego z niepokojem. Umiał wyczuć podejrzany zbieg okoliczności, a pojawienie się nieznajomego właśnie takim trąciło.
Szanse na to, że jeden z nich przypadkiem tu wejdzie... były niewiarygodnie małe. Tak więc albo nie jest tym, na kogo wygląda, albo zjawił się tu z innego powodu. I nie sądzę, żeby mogło mi się to spodobać. Senzei wrócił i opadł na krzesło, ściskając w dłoni czarny notesik. - Nic - szepnął. - Żaden z opisów nie pasuje. Jeśli jest adeptem, to nie z tych okolic. A może po prostu nic o nim nie wiedzieliśmy... - Niepodobna - mruknął Damien. Takie umiejętności trudno ukryć, szczególnie w dzieciństwie. A wieści o nich szybko się rozchodzą. Jeśli ten człowiek nie figurował w notatkach Ciani, nie pochodził stąd. Damien ostrożnie użył Wiedzy. Bardzo ostrożnie. Przybysz mógł pomyśleć, że inni dysponujący umiejętnościami chcą go zidentyfikować... lub mógł uznać to za naruszenie swojej prywatności i szukać zemsty. Adepci bywają drażliwi. Rzucił zaklęcie chroniące całą ich trójkę, ale pozwalające posłużyć się Sztuką. Potem sięgnął, niezwykle delikatnie, zamierzając użyć Wiedzy. Jeśli nawet nieznajomy poczuje to delikatne dotknięcie, może uzna je za to, czym naprawdę było - uprzejme zainteresowanie - i przejdzie nad nim do porządku. Głęboko oddychając, Damien skupił się i poczuł, jak Sztuka narasta, wypełniając dzielącą ich przestrzeń. Wydal rozkaz fae na jej drodze, ustawiając ją, jak magnes żelazne opiłki. Niebawem jedno lśniące włókno wyciągało się od stolika Damiena do tego, przy którym usiadł przybysz. Było cieniutkie jak pajęcza nić, a lśniące jak kryształ i pozwalało sięgnąć kapłanowi zmysłami w prywatny obszar nieznajomego i dotknąć jego jaźni. Napotkał powierzchnię przypominającą szklaną taflę. Gładką, śliską, nieprzeniknioną. Wiedza Damiena otarła się o nią i przez moment wydawało się, że nie dotyka szkła, lecz lodu; potem zniknęła i kontakt między nimi został zerwany. Jego Sztuka po prostu rozpłynęła się i nić rozwiała się w powietrzu, jakby jej nigdy nie było. Osłona, pomyślał. Takie umiejętności budziły podziw. Niewątpliwie robota adepta. Wspaniale wykonana, nawet jak na takiego. Ten człowiek niewątpliwie miał talent - i umiał z niego korzystać. Powoli, spokojnie, w odpowiedzi na przelotne dotkniecie Damiena, nieznajomy obrócił się do niego. Popatrzyli na siebie. Jasne, nieruchome spojrzenie przybysza było znacznie wymowniejsze niż jakakolwiek Sztuka - i znacznie bardziej niepokojące. Damien poczuł chłodne dotknięcie obcego umysłu, który wtargnął w jego jaźń, sprawdzając, kim oraz czym jest. Potem, równie szybko, wszystko wróciło do normy i znów dzieliła ich pusta przestrzeń. Nieznajomy
skrzywił
twarz
w
nikłym
uśmiechu.
Potem,
najwyraźniej
usatysfakcjonowany zebranymi wiadomościami, znowu odwrócił się plecami do trojga
podróżnych. Postawiono przed nim puchar parującego trunku, popijał go małymi łyczkami, obserwując płomienie tańczące na kamiennym kominku. Zupełnie spokojny, wyglądał, jakby się nie przejmował obecnością Damiena ani Sztuką, która na chwilę zakłóciła mu spokój. - Jest piekielnie pewny siebie - mruknął Senzei. Damien usłyszał w jego głosie niechęć i znalazł jej echo w swoich myślach. Na ile ta reakcja jest wywołana zazdrością? - zastanawiał się. Jak człowiek może posiadać taką moc i nie chcieć jej kontrolować? To dotyczy szczególnie Senzeiego, przypomniał sobie. Ciani powiedziała mu wszystko. Ten człowiek pragnął Sztuki jak głodujący pożywienia. Jak się czuł, patrząc na tak otwarcie demonstrowaną siłę? - Myślicie, że to adept? - westchnęła Ciani. Damien spojrzał na nią i odparł, starannie dobierając słowa: - To możliwe. Lekko pochyliła się nad stołem. Oczy Ciani lekko błyszczały. - Uważacie, że mógłby nam pomóc? Z jakiegoś powodu ta myśl budziła w Damienie niechęć. - To byłoby bardzo ryzykowne. Nic o nim nie wiemy. Zupełnie nic. Na przykład tego, czy chciałby się do nas przyłączyć, nawet gdybyśmy mogli zabrać ze sobą kogoś, kogo wcale nie znamy. I kto pojawił się w zbyt odpowiedniej chwili, dodał w duchu. To zbyt wielki zbieg okoliczności. Nie wierzę w takie przypadki. Damien znowu spojrzał na mężczyznę. Zastanawiał się, w jakim stopniu jego reakcja jest racjonalna a w jakim wywołana rosnącym napięciem, spowodowanym na przykład tym, że musi siedzieć w tej ufortyfikowanej gospodzie, podczas gdy stworzenia, które ściga, zapewne z każdą minutą oddalają się coraz bardziej; albo tym problemem z chłopcem, smakiem klęski, do którego nie był przyzwyczajony. Gdyby miał wsparcie adepta... Nie. To niemożliwe. Sprawa nie jest warta takiego ryzyka. - Mieszanie do naszych spraw obcego człowieka, szczególnie, że nie znamy jego umiejętności i celów, byłoby wielce niebezpieczne. Czy możemy tak ryzykować? - Zatem problemem jest nasza niewiedza? Obrzucił Ciani badawczym spojrzeniem. W jej głosie usłyszał dziwną nutę. - Owszem, to również. Wahała się chwilę, a potem odsunęła krzesło i wstała. - Co robisz? - syknął.
- Chcę się dowiedzieć - ucięła. - W dawnym znaczeniu tego słowa. - Uśmiechnęła się, aczkolwiek nerwowo, to po raz pierwszy, odkąd opuścili Jaggonath. - Ktoś musi, nie uważacie? I odeszła. Zanim Damien zdążył zaprotestować. Zanim Senzei zdołał ją powstrzymać. Obaj patrzyli przerażeni, jak szła przez słabo oświetloną izbę. Zaczekała, aż nieznajomy na nią popatrzy, a potem zaczęła coś mówić. Po krótkiej i najwyraźniej uprzejmej rozmowie przybysz zaprosił Ciani do stolika. Usiadła. - Niech ją licho! - mruknął Damien. - I wszystkie kobiety! - warknął Senzei. - To też. Nieznajomy przywołał kelnerkę. Była nią ta sama dziewczyna, która usługiwała Senzeiemu i Damienowi, ale teraz głębiej wepchnęła bluzkę za pasek, tak by materiał ciasno opinał piersi, które dumnie prężyła. Najwidoczniej czar roztaczany przez nieznajomego dziesięciokrotnie silniej działał na kobiety. Z jakiegoś powodu Damien uznał to za najbardziej irytujące. - Myślisz, że nic jej nie grozi? - szepnął. Senzei zastanowił się i powoli pokręcił głową. - Zdaje się, że ona jest w swoim żywiole. Damien ze zdziwieniem spojrzał na swego towarzysza. - Popatrz na nią - szepnął Senzei. Po raz pierwszy w jego głosie Damien usłyszał ciepłe nuty. Zdał sobie sprawę z głębi przyjacielskich więzi łączących towarzysza z Ciani i ze smutkiem stwierdził, że Senzei nigdy w ten sposób nie mówił o swojej narzeczonej. Na pewno zdawała sobie z tego sprawę. I na pewno piekielnie ją to bolało. Ciani rzeczywiście była w swoim żywiole - skupiona, czujna, lecz bardziej ożywiona niż w ciągu wielu ostatnich dni. Dlaczegóżby nie? Cokolwiek kazało jej poświęcić życie gromadzeniu wiedzy, ten instynkt pozostał nietknięty i nienasycony. Opróżnili jej umysł z faktów, ale nie zdołali jej zmienić. Widząc, że nieznajomy najwyraźniej nie ma nic przeciwko towarzystwu Ciani, a i ona czuje się przy nim coraz swobodniej, Damien się uspokoił. A raczej próbował. Jednak narastał w nim inny rodzaj napięcia. Właściwie nie dotyczący Ciani. Raczej coś jak... Zazdrość. Zwyczajna, egocentryczna, męska zazdrość. No, dorośnij, Damienie. Ona nie jest twoją własnością. Ani jego, choćby miał ładną twarz i kilka nowych historyjek do opowiedzenia. - Idą tu - szepnął Senzei. Musiał obserwować ich nie tylko oczami, ponieważ minęło kilka minut zanim Ciani i nieznajomy wstali od stolika. On pierwszy zwinnie się podniósł i stanąwszy za kobietą, odsunął
jej krzesło. Zwyczaj z innych czasów, z innej kultury. Kiedy odwróciła się do niego, nie wyglądała już na przestraszoną - w jej oczach pojawił się błysk ożywienia. Tu nie chodzi o tego mężczyznę, powtarzał sobie Damien, tylko o tajemnicę, jaką sobą przedstawia. Jakby to miało go pocieszyć. Jeśli przybysz żywił do niego urazę za wcześniejsze naruszenie prywatności, to niczym tego nie okazał. Uprzejmie skłonił się, gdy Ciani mu ich przedstawiła, lecz nie wyciągnął ręki na powitanie. Maniery z minionej epoki albo paranoja adepta Damien podejrzewał to drugie. - To Gerald Tarrant - oznajmiła Ciani. - Niegdyś z Aramanth, ostatnio z Shevy. Damien nie przypominał sobie takiego miasta, lecz wszystkie miejscowości leżące w pobliżu Zakazanej Puszczy nazwano imionami ziemskich bogów śmierci lub zniszczenia. A więc przybysz pochodził z północy. Niepokojące. Zasadniczo każdy, kto posiadał dar, trzymał się z daleka od tej okolicy - i nie bez powodu. Puszcza potrafiła zmienić każdego, kto go miał. - Przysiądź się do nas, proszę - rzekł Senzei, a Damien skinął głową. Przybysz wziął dwa krzesła i podsunął jedno Ciani, zanim sam usiadł. - Nie spodziewałem się tak miłego towarzystwa - rzekł uprzejmie. - Przybywając o tak późnej porze, człowiek często spotyka się z niezbyt entuzjastycznym przyjęciem. - Co sprowadza cię do Briand? - spytał krótko Damien. Jasne oczy zabłysły i przez moment - tylko przez moment - zdawały się zaglądać w duszę Damiena, oceniając ją. - Rozrywka - rzeki w końcu. Z półuśmieszkiem świadczącym, że wie, jak niewiele mówiące jest to wyjaśnienie. - Można to nazwać hobby. - Nie rozwijał dalej tego tematu, a jego mina nie zachęcała do dalszych pytań. - A wy? - Interesy. W Kale Fray ma sprawy rodzinne, a my okazję wyrwać się z miasta. Pretekst do podróży. Obcy skinął głową. Damien odniósł niemiłe wrażenie, że tamten wie, jak wiele mu nie powiedziano. - Niebezpiecznie podróżować nocą - spróbował go sprowokować. - Szczególnie w tej okolicy. Przybysz kiwnął głową. - Niechaj dane nam będzie skończyć wszystkie nasze sprawy za dnia, abyśmy nie musieli męczyć się między zmrokiem a świtem. - Upił łyk z trzymanego w ręku kielicha. - Gdyby zawsze tak było, ernańska historia wyglądałaby zupełnie inaczej, nie sądzicie? - Miałeś szczęście, że cię wpuścili. - Tak - przyznał. - Dobrze się złożyło. Rozmawiali tak przez dłuższy czas. Damien zadawał pytania, które powinny rzucić jakieś światło na egzystencję tego człowieka, a ten zręcznie je parował. Zdawał się cieszyć tą słowną
szermierką i czasem rzucał im strzępy informacji, tylko po to, by zaraz zbyć ich szybką ripostą lub starannie zaplanowaną, dwuznaczną uwagą, więc w rezultacie dowiedzieli się o nim dokładnie tyle, ile chciał im powiedzieć. Prawie nic. Damien zastanawiał się, czy w tę samą grę Tarrant zabawiał się z Ciani. Czy z nią można było w to grać? W końcu nowo przybyły odchylił się na krześle, jakby sygnalizując koniec tej fazy ich znajomości. Postawił przed sobą puchar. Czerwony trunek lśnił w świetle lamp. - Milady mówiła, że próbowałeś kogoś uzdrowić. Zaskoczony Damien spojrzał na Ciani, ale ona nie odrywała oczu od obcego. Szybko rozważył możliwości i w końcu zdecydował, że najlepiej będzie powiedzieć prawdę. - Syna gospodyni - rzekł spokojnie, uważnie obserwując reakcję rozmówcy. - Jest nieprzytomny. Próbowałem pomóc. Tamten uprzejmie skłonił głowę. - Przykro mi. - Mogło to oznaczać cokolwiek: „Przykro mi, że jest chory. Przykro mi, że próbowałeś mu pomóc. Przykro mi, że nie zdołałeś”. - Mogę w czymś pomóc? - Uzdrawiasz? - spytał podejrzliwie Damien. Obcy uśmiechnął się, jak z jakiegoś, sobie tylko znanego żartu. - Nie, od pewnego czasu nie. Moją specjalnością jest diagnostyka. Może mógłbym się przydać. - Być może - odparł ostrożnie. Rozejrzał się po izbie, ale nigdzie nie dostrzegł matki chłopca. Z pewnością siedziała przy łóżku syna. Kiedy kelnerka spojrzała w stronę Damiena, skinął na nią i poprosił, żeby była tak dobra i znalazła właścicielkę. Miał dla niej wiadomość. - Ona nie ufa obcym - ostrzegł swego rozmówcę. - Zaufała mi ze względu na moje powołanie. Mój Kościół. Nie wiem, czy pozwoli ci zobaczyć chłopca. - Aha. Nieznajomy zastanawiał się przez chwilę. Potem sięgnął za dekolt tuniki i wyjął cienki medalik na łańcuszku. Pięknej roboty, delikatny wzór wyryty w szczerym złocie. Ziemia. Uśmiechnął się, przez co wyglądał prawie sympatycznie. - Sprawdźmy, czy uda mi się ją przekonać, żeby przyjęła moje usługi. Dobrze? * Po czasie spędzonym w gwarnej izbie, pokój chłopca wydawał się jeszcze cichszy niż poprzednio. Przygnębiająco cichy. Damienowi wydał się przytłaczająco ciasny; przedtem tego nie zauważył. Może tak objawiało się poczucie zagrożenia wywołane obecnością przybysza? Dziecinada, Vryce. Przestań o tym myśleć.
W pokoiku byli tylko we troje. Matka chłopca pozwoliła nowo przybyłemu obejrzeć chorego - niechętnie i z obawą, ale zezwoliła - lecz nie życzyła sobie obecności nikogo więcej. I dobrze. Damien chętnie skorzystał z okazji, aby przyjrzeć się obcemu pod nieobecność rozpraszającej go Ciani. Gerald Tarrant podszedł do łóżka i spojrzał na chłopaka. Z dreszczem niepokoju Damien uświadomił sobie, że skóra tego mężczyzny była niewiele ciemniejsza od skóry chłopca. Tkanka bez melaniny. Ta karnacja tak do niego pasowała, że Damien wcześniej nie zwrócił na to uwagi, dopiero teraz, w porównaniu z niezdrowo bladą cerą chorego... Złowieszcza bladość. W dodatku dopiero co skończyło się lato. Damien przypominał sobie wszelkie możliwe przyczyny, które powodują brak opalenizny u najwyraźniej zdrowego mężczyzny. Tylko nieliczne - bardzo nieliczne - były niewinne. Większość nie. Bądź sprawiedliwy. Senzei jest blady. Niektórzy ludzie pracują po nocach. Owszem... i zdarza się, ze robią wtedy bardzo podejrzane rzeczy. Przybysz usiadł na brzegu łóżka. Przez moment w milczeniu przyglądał się chłopcu, a potem zaczął szukać typowych objawów: unosił jego powieki, żeby zobaczyć źrenice, nacisnął wskazującym palcem szyję chłopca, sprawdzając tętno, a nawet obejrzał paznokcie. Trudno powiedzieć, czy tylko oglądał pacjenta, czy też używał również Wiedzy. Podobnie jak Ciani nie potrzebował słów czy gestów, żeby użyć Sztuki - wystarczyła mu sama siła woli. A zatem niewątpliwie był adeptem. Jakby były co do tego jakieś wątpliwości. Damien spojrzał na matkę chłopca i serce ścisnęło mu się ze współczucia Ponieważ wstawił się za obcym, pozwoliła mu obejrzeć chłopca. Jednak Gerald Tarrant nie był kapłanem i jego obecność wyraźnie niepokoiła gospodynię. Mięła w dłoniach fartuch, hamując się, by nie zaprotestować. Zerkała na Damiena, szukając u niego pociechy. Żałował, że nie może powiedzieć jej niczego krzepiącego. Znów spojrzał na chłopca - i zamarł, widząc, że przybysz przyciska nóż do ramienia chorego. Spod ostrza popłynęła cienka strużka krwi: ciemnoczerwonej, gęstej i lśniącej. - Co robisz, do diabła? - syknął. Tarrant nie zareagował. Złożył scyzoryk i starannie wsadził go za pas. Matka chłopca cicho jęknęła i zachwiała się. Damien zastanawiał się czy kobieta zemdleje. Nie wiedział, co robić: czy doskoczyć do niej, czy powstrzymać przybysza? Czemu miało służyć kaleczenie chłopca? Jednak nie ruszył się z miejsca, czując zimną, ponurą ciekawość. Przybysz dotknął palcem rany, zbierając kropelkę krwi. Uniósł ją do ust i zaczął wąchać. Potem, wyraźnie zadowolony z wyniku, dotknął palca językiem. Posmakował. Zdrętwiał. Popatrzył na kobietę. Miał ponurą minę.
- Nie powiedziałaś mi, że był nałogowcem. Nagle jej twarz gwałtownie zbielała, jakby ktoś upuścił z niej całą krew. - Nie jest - szepnęła. - To znaczy, ja nie... - Co to takiego? - przerwał jej Damien. - Czernik. - Ze skaleczenia wciąż płynęła krew: cienka strużka spływała po nadgarstku chłopca na narzutę. - To nielegalny środek, prawda? Zadrżała. - Skąd wiesz? - Zwykła logika. Chłopak był nałogowcem. Gdyby zaspokajał głód legalnie, musiałby regularnie podróżować do Jaggonath i wiedziałabyś o tym. Z drugiej strony, przychodzi tutaj tylu podróżnych... - Wzruszył ramionami. - To zapewniało tajemnicę, ale nic za darmo. Wiedział, co mu grozi, i akceptował to. Podejrzewam, że to go podniecało. - Tego nie możesz wiedzieć! Zmrużył oczy - tylko tyle, nic więcej. Jednak to wystarczyło. Cofnęła się o krok i odwróciła głowę, nie mogąc spojrzeć mu w oczy. - A więc to tak? - szepnęła. Drżały jej ręce. - To tylko... narkotyki? Tarrant znowu odwrócił się do chłopca. Milczał przez dłuższą chwilę, a wtedy Damien przywołał swoje umiejętności i zobaczył, jak osłona, z którą tak długo bezskutecznie walczył, schodzi, warstwa po warstwie. Opada jak płatki przekwitającego kwiatu. Poczuł nagłe ukłucie zazdrości, którą musiał stłumić, żeby się skupić. Dlaczego jemu to przychodzi tak piekielnie łatwo?! Za tą barierą była... ciemność. Pustka. Czerń tak absolutna, że swym chłodem ziębiła do szpiku kości. Damien nie odważył się szukać jej źródła, nie teraz - kiedy robił to obcy - lecz mimo to czuł, że coś jest nie tak. Wyczuwał w tym coś znacznie gorszego niż zwyczajny nałóg czy autodestrukcyjne fantazje przygnębionego nastolatka. Coś, co świadczyło o obcej ingerencji. Zło znacznie większe od tego, jakie mógł powołać do życia ten biedny chłopak. - Zostaw nas samych - rozkazał Tarrant. Spojrzał na kobietę. Chciała zaprotestować, ale słowa uwięzły jej w gardle i ugięła się przed siłą jego woli. Łzy spływały jej po policzkach, gdy odwracała się, a potem wychodziła z pokoju. Damien bardzo chciałby ją pocieszyć, lecz niech go licho porwie, jeśli zostawi chłopca samego z tym przybyszem, choćby na minutę. Kiedy drzwi cicho zamknęły się za kobietą, Gerald Tarrant wyciągnął rękę i smukłym palcem dotknął czoła chłopca. Powoli, warstwa po warstwie, usunięta przez niego bariera wróciła na swoje miejsce. Bezdenna otchłań ziejąca w chłopcu stawała się coraz mniej widoczna, aż w końcu Damien nie mógł jej dojrzeć, chociaż usilnie próbował. Z czubka palca adepta trysnęły granatowe promienie, jak pozbawiona tlenu krew. Na oczach Damiena zaczęły
wnikać pod skórę chłopca, delikatnymi nitkami lazurowego lodu, który zamrażał kapilary i obieg krwi... Damien wyciągnął rękę i złapał przybysza za ramię. Zimne ciało zdawało się wysysać ciepło z jego dłoni. Szarpnięciem oderwał Tarranta od chłopca i wściekle syknął: - Co robisz, do diabła? Tarrant obrzucił go spokojnym, zimnym spojrzeniem. - Zabijam go - rzekł cicho. - Stopniowo, oczywiście. Zgon nie nastąpi przed rankiem. Rodzina uzna go za... naturalny. Lekarze przypiszą winę zanieczyszczeniom w czarnorynkowym narkotyku. I na tym sprawa się skończy. Chyba tak będzie najlepiej? - Nie masz prawa! - Ciało tego dzieciaka to pusta skorupa - odparł spokojnie Tarrant. - Mogą miesiącami przewozić je z miasta do miasta i latami utrzymywać przy życiu, wlewając w nie butelki płynów infuzyjnych, roztworu glukozy i co tylko możliwe... Tylko po co? Nie zostało w nim nic, co byłoby tego warte. - W jego wyblakłych jasnoszarych oczach błysnęły zimne skry. - Czy nie lepiej uwolnić żywych od takiego ciężaru, niż pozwolić, aby tracili wszystkie pieniądze i siły, aż nie zostanie im nic, dla czego warto byłoby żyć? Damien miał wrażenie, że poddano go jakiejś próbie, a on nie zna jej wymogów ani celu. - Twierdzisz, że on nie wyzdrowieje. - Twierdzę, że nie pozostało nic, co mogłoby wyzdrowieć. Dusza nadal tam jest, trzymając się na włosku. Jednak zniknął mechanizm, który mógłby ponownie połączyć ją z ciałem, kapłanie. Został pożarty, jeśli wolisz. - Masz na myśli... jego mózg? - Jego pamięć. Jądro tożsamości. Przepadło. Pozwolił, aby narkotyki osłabiły jego więź z ciałem... i coś wtargnęło w nie pod jego nieobecność. Wtargnęło i opróżniło mieszkanie. - Szare oczy wpatrywały się w Damiena, sprawdzając reakcję. - Nie ma dla niego nadziei, kapłanie, gdyż on, jako taki, już nie istnieje. To - wskazał na ciało - jest tylko pustą skorupą. Czy wiedząc o tym, nadal nazwiesz to morderstwem, jeśli przyczynię się do jego śmierci? Pamięć, pomyślał Damien. Tożsamość. Boże w niebiosach... Poszukał krzesła, albo czegokolwiek, o co mógłby się oprzeć, aż w końcu usiadł na brzegu kufra. Pamięć. Pożarta. Tutaj, na naszej drodze. Pomyślał o tych... „rzeczach”, które dostały się do warowni. Ucztujących na chłopcu, jak kiedyś ucztowały na Ciani. Tylko tym razem nie chciały się zemścić i nie były zainteresowane przedłużaniem cierpień ofiary. Zjadły wszystko, co było do zjedzenia i pozostawiły tylko pustą powłokę.
Czy to oznacza, że są tuż przed nami, podróżując tym samym szlakiem? Czy wiedzą, że je ścigamy? I w ten sposób dają nam to do zrozumienia? Może rzucają nam wyzwanie? Litościwy Boże, każda z tych możliwości jest gorsza od poprzedniej... Potem spojrzał w oczy przybysza i pod pozornym spokojem wyczytał prawdę. - Już wcześniej spotykałeś się z czymś takim - rzekł. Tamten milczał. Długo. Z jego zimnych, jasnych oczu nie dało się niczego wyczytać. - Powiedzmy, że na coś poluję - powiedział w końcu Gerald Tarrant. - Powiedzmy, że to jego znak, jego ślad. Trop. - Spojrzał na ciało i powiedział cicho: - A ty, kapłanie? Poluje. Na tych, których my ścigamy. Czy to propozycja przymierza czy podstęp? Podejrzany zbieg okoliczności. Uważaj. - Zabili mi kogoś bliskiego - powiedział cicho. Tamten skłonił się. - Wyrazy współczucia. Damien próbował zebrać myśli. Ująć tę nową zmienną we wszystkich równaniach. Jednak wydarzenia toczyły się zbyt szybko. Potrzebował czasu do namysłu. Powinien porozmawiać z Ciani i Senzeim. Jeśli te stwory, które chcieli zabić, znajdują się tylko dzień drogi przed nimi i podróżują tym samym szlakiem... Potrząsnął głową, usiłując rozważyć wszystkie możliwości. Może powinni przyspieszyć, nie zostawać na noc w warowniach. Albo zmienić trasę, spróbować okrążyć tamtych i przeciąć im drogę. A może te stwory chciały, by zrobili jedną z tych rzeczy, i specjalnie pozostawiły za sobą taki ślad, żeby sprowokować pościg. Zwabić ścigających na boczną drogę, słabiej chronioną... Zbyt wiele przeciwstawnych pomysłów i planów. Za dużo zmiennych. Wyczuwał niebezpieczeństwo, ale nie miał pojęcia, skąd dochodzi jego woń. - Dokąd zmierzasz? - zapytał. Tarrant zawahał się, spojrzał podejrzliwie. Damien po raz pierwszy uświadomił sobie, że przybysz nie ufa im, tak samo jak oni jemu. To była niemiła myśl. - Dokądkolwiek prowadzą szlaki - rzekł w końcu Tarrant. - W tej chwili na północ. Kto wie, gdzie zawiodą jutro? Tak jak ja, niczego nie chce zdradzić. Z podobnych powodów? - Zostaniesz tu do rana? Przybysz zaśmiał się. - Ścieżka, którą podążam, jest widoczna tylko w nocy, kapłanie, więc muszę dostosować do niej moje godziny podróży. Kiedy mogę, zatrzymuję się w warowniach, żeby skosztować ciepłej strawy i posłuchać ludzkich głosów. Jeśli mnie wpuszczą. A tu i tak już jestem za długo.
Trop - mówiąc to, wskazał na ciało chłopca - już zaczyna stygnąć. Myśliwy musi ruszać. Jeśli więc pozwolisz... Jeszcze raz podszedł do chłopca. Damien z trudem nakazał sobie spokój, gdy te delikatne palce znów dotknęły bezkrwistego ciała. Jak muchy. Pijawki. Ponownie zaczęła się gromadzić chłodna, granatowa fae, cieniutka pajęczyna śmierci, wnikająca pod skórę chłopca Z trudem powstrzymywał chęć przerwania tego procesu. - Mogłeś - zaczął pospiesznie - powiedzieć jej prawdę. - Matce? - Spojrzał na Damiena i lekko zadrgał mu kącik ust. Z rozbawienia? - Umarł, wrzeszcząc ze strachu. Chciałbyś, żeby o tym wiedziała? Potem znów zajął się ciałem i delikatnym całunem, tworzącym się pod czubkami jego palców. - Rób swoje, kapłanie, a ja będę robił swoje. Chyba że wolisz zrobić to sam. - Nie zabijam niewinnych - odparł zimno. Fae śmierci zastygła na moment. Gerald Tarrant popatrzył na kapłana. - Niewinni nie istnieją - rzekł spokojnie. * Wypuszczono go w ciemność nocy, równie dyskretnie, jak przedtem wpuszczono do warowni. Mes Kanadee pilnowała drzwi, aż starannie je za nim zamknięto, a Damien - który zgłosił się do pomocy - rzucił ochronne zaklęcie, wzmacniające zamki! Odejście mężczyzny przyjął jednocześnie z ulgą i rozgoryczeniem. A także z odrobiną zazdrości. Samotna wędrówka po nocy, szczególnie w tak niebezpiecznej okolicy, to okropna rzecz. A zarazem fascynująca. Dla człowieka potrafiącego zatroszczyć się o siebie - a do takich najwyraźniej zaliczał się Gerald Tarrant - była ostatecznym wyzwaniem. Damien patrzył, jak zasunięto ostatnie rygle, a potem dołączył do siedzących przy kominku towarzyszy. Noc przerzedziła szeregi podróżnych, którzy uprzednio tłoczyli się w izbie. Oprócz jednej śpiącej przy kominku kobiety i pary w średnim wieku, popijającej przy stole na drugim końcu sali, byli sami. Senzei spojrzał na Damiena, a potem znów w ogień. - Dokąd się udał? - Na północ. - Naszym szlakiem? - Bardzo możliwe. - Dowiedziałeś się, w jakim celu? Kapłan utkwił wzrok w płomieniach. Próbował usunąć z pamięci obraz tego człowieka. - Niewiele się o nim dowiedziałem - odparł - lecz i to mi wystarczy.
Żałował, że nie może pozbyć się chłodu, jaki zmroził mu duszę, ani obrazów, które nie chciały go opuścić. Czarnej dziury w miejscu, gdzie była dusza chłopca. Zimnych granatowych larw, wysysających teraz z niego życie, aby zapewnić mu „naturalną” śmierć. Jasnoszarych oczu i widocznego w nich wyzwania... Mimo buchającego z komina żaru, zadrżał. - Później wam o tym opowiem. Rano. Najpierw muszę poukładać sobie wszystko w myślach, żeby moje opowiadanie miało jakiś sens. - To adept - powiedziała Ciani. W jej głosie usłyszał błagalne nutki. Objął ją ramieniem i lekko przycisnął. Jednak napięte mięśnie kobiety nie rozluźniły się teraz była między nimi bariera, subtelna, lecz lita, ściana, która wyrosła, gdy napastnicy pozbawili ją tylu wspomnień, jakie z nim dzieliła. A teraz stała się jeszcze grubsza i mocniejsza. Jakby wzmocniła ją obecność przybysza. Dotychczas Damien sądził, że czas zwróci im to, co stracili. Teraz, nagle, nie był już tego pewny. - Widywałem już taką moc - powiedział jej, próbując wyjaśnić ten chłód, jaki czuł, ilekroć pomyślał o sprzymierzeniu się z tym człowiekiem. - Jednak nigdy nie widziałem, aby używano jej równie beznamiętnie. A ponadto tyle drobnych, niepokojących szczegółów. Na przykład ten medalik z Ziemią. Sugerowana lojalność względem Kościoła, który przecież odrzuca jemu podobnych. Od czasu śmierci Proroka żaden adept nie pojednał się z moją wiarą. - Lepiej nam będzie bez niego - powiedział do Ciani, splatając te słowa z fae. Starając się, by brzmiały przekonująco. Sam chciałby w nie uwierzyć.
16 Powoli, ostrożnie, xandu zszedł z gór, cicho stąpając po miękkiej ziemi, wyszukując drogę miedzy ostrymi, zdradliwymi głazami po jednej, a plątaniną uschniętych konarów po drugiej stronie. Martwe, wszystko było martwe. W doliny dopiero zawitała jesień, lecz zima już okryła bielą szczyty Zesłańców - i kilometr za kilometrem, centymetr po centymetrze, życiodajny dla xandu i jego braci dywan coraz bardziej się kurczył. Xandu uniósł łeb i wietrzył, sprawdzając, czy wiatr niesie obietnicę zmiany. Jak daleko ma jeszcze iść przez to pustkowie? Instynkt podpowiadał mu, że na zachodzie znajdzie pożywienie: soczystą, zieloną trawę, jeszcze nie skutą zimowym lodem, przywiędłe liście, rdzawe i bursztynowe od oddechu jesieni, lecz nie opadłe. Nie zeschnięte. Nie tak martwe jak tutaj - gdzie wszystkie łąki wyschły i skalistą ziemię pokrywała sucha, jałowa warstwa tego, co niegdyś mogło służyć za pokarm. Był młodym zwierzęciem, jeszcze nie znającym surowego rytmu pór roku. Nie mającym pełnej świadomości, jaką osiągał dorosły xandu. Fale fae omywały mu nogi, nic nie znacząc, jak gwiazdy świecące w dzień, nie dając ciepła. Ignorował je. Teraz jego jedyną troską, oprócz własnego bezpieczeństwa, było zdobycie pożywienia - więc bezwiednie sygnalizował tę potrzebę, aż odbijała się echem wśród szczytów Zesłańców, lecąc ku nizinom. I otrzymał odzew. Nie był to zapach. Nic, co xandu potrafiłby nazwać, na co potrafiłby Świadomie zareagować. Rodzaj... pewności. Poczucie kierunku i sensu. Był głodny, a tam był pokarm, więc jeśli podąży w tamtą stronę, w określonym tempie, przetną się bliźniacze ścieżki potrzeby i zaspokojenia Wiedział o tym równie dobrze, jak znał rytmy swego ciała, smak świeżej trawy i zapach zimy. Bez wątpliwości. Bez słów. Ruszył galopem. Stukając kopytami po ubitej ziemi, strzegł się drapieżników. Jednak niewiele bestii śmiałoby zapolować na zdrowego, młodego xandu. Jego długie, lśniące rogi może i były przeznaczone do walk godowych, lecz równie skutecznie mogły wypatroszyć zuchwałego drapieżcę. Wędrował już od wielu godzin. Słońce skryło się za horyzontem i niebawem zastąpiła je kurtyna gwiazd, rywalizująca z nim jasnością. Na nizinach zapadł zmierzch. Xandu wyczuwał teraz nowe zapachy, dziwne wonie roślin i zwierząt na tym obcym terenie. Szedł dalej. Mógł pożywić się roślinami, które tu rosły, ale nie pokarm interesował go teraz najbardziej. Potem ujrzał coś na horyzoncie. Z początku tylko niewyraźny kształt, który powoli stawał się coraz wyraźniejszy, w miarę jak xandu podbiegał bliżej. Dziwne zwierzę, stojące na tylnych nogach, jakby gotowe do godów. Xandu zwolnił do truchtu, a potem do stępa. To stworzenie roztaczało taką pewność i spokój, że xandu wcale się go nie obawiał. Szukał
pożywienia, a tu je miał. Wkrótce będzie potrzebował ciepła, a to stworzenie władało ogniem. Doskwierała mu samotność... a w tym stworzeniu znajdzie towarzysza, z którym wspólnie będą zmagać się z lodowymi okowami zimy, by na wiosnę rozstać się i ruszyć na poszukiwanie swoich. Bez słów i trudu wchłonął potrzeby obcego. W jego ciele niewidzialne molekuły zmieniały ułożenie, tworząc inne związki chemiczne; odżywały uśpione dotychczas instynkty, a inne, do tej pory dominujące, przechodziły w półsen. Nawet nie pojmując tego, wiedział, że ta dziwna istota też się zmieniła. Ta zmiana była naturalna i słuszna. Stworzenie włożyło kończynę pod skórę - fałszywą skórę, zauważył xandu, zakrywającą prawdziwą - wyjęło jedzenie i podało mu je. Potem jeszcze i jeszcze, aż nasycił głód. Później w złożonych dłoniach podało mu wodę, a on się napił. Wreszcie stworzenie wskoczyło na jego grzbiet. I to również było słuszne, i tak powinno być. Skręcili na północ i rączym galopem zaczęli zmniejszać odległość dzielącą ich od miejsca, w którym chcieli się znaleźć.
17 Nie mógł tego zrobić. Senzei siedział sam na środku polanki i próbował opanować zamęt w myślach. Odkąd spotkał w warowni tamtego człowieka, nerwy miał w strzępach, porwane jak pajęczyna, i trudno mu było się skupić. Teraz, ilekroć próbował uchwycić fae i posłużyć się Sztuką, przeszkadzało mu wspomnienie Geralda Tarranta To go niepokoiło. Nieustannie niepokoiło. Chociaż nie potrafiłby tego wyjaśnić, miał wrażenie, że tamten bawił się z nimi. Nie możesz sobie na to pozwolić. Nie teraz. Musimy dowiedzieć się, dokąd ruszyli krzywdziciele Ciani i co zamierzają... A jeśli się nie pozbierasz, żeby to sprawdzić, równie dobrze mogłeś zostać w domu. Ta myśl również przywoływała bolesne wspomnienia. Może po prostu tamten człowiek obudził w nim burzę mieszanych uczuć: głód, gniew i zazdrość, łączące się i przywołane jego mocą. Albo coś znacznie gorszego: może ten obcy utworzył między nimi jakąś subtelną więź, świadczącą o złych zamiarach. Tylko w jakim celu? Jest tylko jeden sposób, żeby się przekonać, pomyślał ponuro. Nie podzielił się tymi obawami ze swoimi towarzyszami. Jeszcze nie. Damien przez cały ranek był posępny i Senzei podejrzewał, że przyczyną było coś, co Tarrant uczynił, kiedy byli sami. Nie powinien przysparzać mu zmartwień. A Ciani... serce ścisnęło mu się z żalu na samą myśl o niej. Cierpiała w milczeniu, ale widział ból w jej oczach i miał poczucie winy z tego powodu, a także z powodu tego, co sam czuł. Ponieważ przez cały czas miał ochotę krzyczeć: „Miałaś to, miałaś i straciłaś! Jak mogłaś!” Jakby to była jej wina, jakby mogła temu zapobiec. Chociaż poranek był stosunkowo ciepły, Senzei zadrżał. Żadne z nas nie myśli tak racjonalnie jak przedtem. Bogowie nie pozwólcie, żeby nas to poróżniło. Za plecami usłyszał głośny szelest liści. Odwrócił się i zobaczył Ciani stojącą na skraju polanki. - Nie chciałam przeszkadzać - wyjaśniła pospiesznie. - Damien kazał mi sprawdzić, czy jesteś gotowy. Ponieważ chce przed zachodem słońca dotrzeć do następnej warowni, dokończył w myślach. Abyśmy znów mogli spędzić noc w bezpiecznym miejscu. Odpowiedź jest tutaj, w nocy. Tarrant o tym wie. - Chodź tu - powiedział łagodnie i wskazał jej miejsce obok siebie. Zawahała się, ale weszła na polankę i usiadła.
- Nie chcę ci przeszkadzać - powiedziała. - Miałem użyć Sztuki. Możesz wziąć w tym udział, jeśli chcesz. Uniesienie, przestrach i głód w jej oczach. Powstrzymał odruch i nie cofnął się, wiedząc, jak bardzo by ją to zraniło. Bogowie! Czy ja też tak wyglądałem w jej oczach? Czy los po prostu zamienił nasze role? Ujął dłoń Ciani, splatając jej palce ze swoimi. Trzymał ją mocno za rękę, aż wyczuł puls i mógł sobie wyobrazić, że ich krwiobiegi połączyły się w jakiś sposób, a to połączenie daje wszystko, dzięki czemu istnieje Sztuka. No dobrze, draniu. Najwidoczniej nie będę mógł nic zrobić, dopóki nie uporam się z tobą w myślach. A więc sprawdźmy, gdzie jesteś i czym się zajmujesz. Posłał swoją wolę z prądem fae, wykorzystując północny prąd, który najwyraźniej wpływał na wszystko w tej okolicy. Z pewnością wywołała go Puszcza swoim złowrogim oddziaływaniem. Wkrótce nie da się skierować Sztuki w jakąkolwiek inną stronę. Jak adept mógł mieszkać w takim miejscu, gdzie każda myśl była ściągana w tym samym kierunku? Czyż Tarrant nie twierdził, że przybywa z północy? Powoli zaczął dostrzegać otoczenie swoimi dodatkowymi zmysłami. Mocno ścisnął dłoń Ciani, dzieląc z nią wizję. Ziemia zaczęła się jarzyć bezbarwną poświatą. Prądy fae ziemi wirowały niczym mgła wokół ich kolan, reagując na jakieś niewidoczne oddziaływania głęboko pod ich stopami. Cofnął się i wyprostował, aby więcej ogarnąć wzrokiem. Teraz z wysoka widział polankę, a na niej dwie siedzące postacie. Wyżej. Drzewa zmieniły się w zarośla, a te w otwartą przestrzeń. Dalej biegła droga usłana odbarwionymi liśćmi. Podążył nią na północ, zauważając opór prądu. Wkrótce nie będzie w stanie przezwyciężyć Sztuką jej naporu. Powoli pojawiła się przed nim wizja, której szukał. Zobaczył warownię, w całej obronnej krasie. Bramę w palisadzie i plamę światła znaczącą każdy znak fae, każde działające zaklęcie. I ślady kroków biegnące do drogi, gasnące fragmenty tożsamości każdego podróżnego, pozostawione na ziemi, po której kroczyli, kronikę, którą mógł przeczytać każdy, kto dostrzegał fae. Nietrudno było rozpoznać wśród nich ślady Geralda Tarranta. Wyróżniały się wśród innych jak czarna plama na słońcu - szlak tak mroczny, że zdawał się wibrować, wsysając w siebie blask. Inne ślady w dziennym świetle wydawały się bledsze, lecz jego były jeszcze wyraźniejsze. Jakby każdy był świeżą raną na ziemi, na nowo otwartą przez słoneczne promienie. Nieładnie, pomyślał ponuro. Bardzo nieładnie. Przez chwilę podążał tym tropem, biegnącym w kierunku drogi. Tam ślad nagle się kończył. Nie znikał, jak ślady ludzkich stóp. I nie znaczyło go ostre światło Sztuki, wskazujące na to, że mężczyzna celowo go skrył. Po prostu... go nie było. I już.
Senzei skoncentrował się jeszcze bardziej, usiłując przyzwać na pomoc wszystkie swoje umiejętności. Jeszcze wyraźniej ujrzał warownię. I ślady Tarranta, boleśnie ostre... a mimo to znikające równie nagle, w tym samym miejscu co poprzednio. Jakby nieznajomy nagłe zapadł się pod ziemię. Wycofał się spod warowni, zabierając ze sobą Ciani. Przeniósł się wyżej, usiłując ogarnąć spojrzeniem większy obszar, - A jeśli dosiadł konia? - szepnęła Ciani. Ten pomysł był tak naiwny, tak sprzeczny z podstawowymi prawami fae, że Senzei o mało nie zapłakał, słysząc to pytanie. Wytrąciło go z równowagi i osłabiło wizję. - To nie jest zwyczajny ślad. Nie znika, kiedy ktoś stopami nie dotyka ziemi. W ten sposób ujawnia się wpływ jego obecności na prądy... Trop nie powinien zniknąć tylko dlatego, że ktoś dosiadł konia. Ślady wyglądałyby inaczej, ale by tam były. - A jeśli... - zawahała się - stał się czymś innym? Zaskoczony spojrzał na nią. Wizja rozpadła się na tysiąc kawałków jak rozbite szkło. Porzucił ją. - To niemożliwe - mruknął. - Dlaczego? Zrobił głęboki wdech i spróbował zebrać myśli. Usiłował pozbyć się wrażenia, że ktoś w jakiś sposób ich obserwuje. - Sądzę, że zmiana kształtu jest... technicznie możliwa. Tak głoszą legendy. Jednak nie znam nikogo, kto potrafiłby to zrobić i nigdy tego nie widziałem. - Napotkał jej spojrzenie. - Ty nie potrafiłaś - dodał łagodnie. - Pytałem cię, dlaczego. Powiedziałaś, że wymagałoby to całkowitego poddania się fae. Posłuszeństwa, jakiego ludzki umysł nie może zaakceptować. Mówiłaś, że może miejscowi czarownicy potrafiliby to zrobić. Jeśli tubylcy kiedykolwiek mieli swoich czarowników. - Nie o tym mówię. - Cee, zmiana kształtu... Spoglądał na nią przez długą chwilę, próbując zrozumieć. - I co wtedy? Co by było? - A jeśli on nie jest człowiekiem? - naciskała. - Jeżeli to było tylko... przebranie? Maska? I po opuszczeniu warowni, poza zasięgiem wzroku strażników, już jej nie potrzebował? Patrzył na nią bez słowa. - Czy to możliwe? - pytała dalej. - Ja nie pamiętam... - To możliwe - wykrztusił w końcu. - Jednak tam wszędzie były znaki ochronne! Coś, co nie byłoby człowiekiem, nie zdołałoby podejść tak blisko. Na pewno nie w cudzym ciele.
- Coś dostało się do środka i skrzywdziło chłopca - przypomniała. - Coś, przed czym powinny go uchronić amulety. Twój talizman też tam był nad frontowymi drzwiami. Chcesz mi powiedzieć, że coś się tamtędy przedarło? I nie tylko przeszło pod nim, ale przez dłuższy czas kryło się w ludzkim ciele? Przypomniał sobie coś, co kiedyś mu mówiła. Pamiętał dokładnie, jakby powiedziała to teraz, cicho i ostrzegawczo. Każdy amulet ma swój słaby punkt. Każdy, bez wyjątku. Czasem trzeba go dobrze poszukać, ale jest tam, zawsze. A to oznacza, że ochronne zaklęcia są skuteczne tylko dlatego, że niewiele demonów potrafi je zrozumieć... „Moją specjalnością jest diagnostyka” powiedział Tarrant. Senzei mocno ścisnął dłoń Ciani. Miał nadzieję, że nie wyczuła jego lęku. Nagle zrobiło mu się gorąco, za gorąco. Drżącą dłonią odpiął guzik przy kołnierzyku koszuli. Nie daj się. Nie pozwól na to. Jej siła zależy od twojej. Nie zaprzepaść tego, Senzei. - Chodź - powiedział. Wstał z trudem. - Wracajmy do Damiena. - Pomógł jej podnieść się z ziemi. - Myślę, że powinien o tym wiedzieć. * Damien wysłuchał tego, co mieli do powiedzenia - w milczeniu i cierpliwie, a potem rzeki po prostu: - Mam ten sam problem. Co oznacza, że nie zdołamy wytropić ich dzięki Sztuce. Poza tym nasze plany pozostają bez zmian. - Damienie - zaprotestował Senzei. - Myślę, że nie rozumiesz... - Ależ tak - odparł beznamiętnie. Coś w jego zachowaniu - wyprężone ramiona, ton głosu - świadczyło o ogromnym napięciu. Dopiero teraz ujawniały się dręczące go wewnętrzne rozterki. - Rozumiem więcej, niż ci się wydaje. - Jeśli te stwory są przed nami... - Owszem. To całkiem możliwe, prawda? Tylko skąd możemy mieć pewność, że tak jest? Ze złością zacisnął pięści i rozejrzał się wokół, jakby szukał kogoś, kogo mógłby uderzyć. - W kilku słowach powiem wam, jak. Możemy mieć taką pewność, ponieważ powiedział nam o tym Gerald Tarrant, oto skąd. Nabrał tchu w płuca i powoli wypuścił powietrze, starając się opanować ogarniającą go wściekłość. - Odkąd dziś rano opuściliśmy warownię, raz po raz roztrząsałem to w myślach. I za każdym razem otrzymywałem ten sam wynik. Uwierzyłem mu. Niechętnie, a nawet bezwiednie,
jak zwierzę wierzy treserowi. Jak szczury w laboratorium wierzą ludziom, którzy karmią je w nagrodę za pokonanie labiryntu. Gerald Tarrant powiedział, że coś pożarło pamięć chłopca, a ja zaakceptowałem jego słowa. Bóg wie, że miałem wówczas powody, aby ich nie kwestionować. Gdybym pozwolił się wciągnąć w jego Sztukę, nie wiadomo, co mogłoby się stać. Dlatego nie zrobiłem tego. Rozumiecie, co to oznacza? Ja sam nie wiedziałem. Uznałem jego słowa za prawdę, podczas gdy powinienem sam zobaczyć... - Nie mogłeś wiedzieć - rzekł pospiesznie Senzei. - Taka moc... - Do licha z mocą! - W oczach Damiena rozbłysła wściekłość - na Geralda Tarranta, na siebie. - Nie rozumiecie? Jeśli nie powiedział mi prawdy, jeżeli chłopca nie pozbawiono pamięci, to co go zaatakowało? Co doprowadziło go do takiego stanu, a potem wzniosło tak doskonałą osłonę, że tylko Tarrant mógł ją pokonać? Zastanówcie się! Odetchnął głęboko. Potem jeszcze raz, próbując ochłonąć. - Powinienem był to sprawdzić - wymamrotał. - Jeśli nie wtedy, to później. Powinienem. Senzei zawahał się, a potem wyciągnął rękę i położył dłoń na ramieniu kapłana. Wsparcie emocjonalne, bez naporu Sztuki. Po chwili Damien kiwnął głową, przyjmując do wiadomości sens tego gestu. - Możemy tam wrócić - rzekł łagodnie Senzei. - Jeżeli chcesz wiedzieć... - Nie możemy wrócić. Po pierwsze, mamy do wykonania misję, a im dłużej będziemy zwlekać, tym stanie się trudniejsza. Po drugie... po drugie... Odwrócił się. Wymknął się z uścisku Senzeiego i odwrócił się doń plecami. Jego ramionami wstrząsał tłumiony szloch. - Chłopiec nie żyje - rzekł w końcu. - Tarrant go zabił. Rozumiecie? Twierdził, że robi to z litości. Może tak było? Piekielnie wygodne wyjaśnienie, nie sądzicie? Boże - dodał szeptem czego byłem świadkiem? - Co chcesz zrobić? - spytał spokojnie Senzei. Znów odwrócił się do nich, miał zaczerwienione oczy. - Pojedziemy do Kale - powiedział. - Prosto do Kale. Jeżeli Tarrant miał rację i te stwory zaatakowały chłopca, to przed nami są prawie dwa dni drogi i nie miniemy ich, jeśli nie będą tego chciały. Jeśli się mylił... mogą być wszędzie. Za nami, przed nami, a nawet z powrotem w kraju rakhów. Nie zdołałbym ich wytropić, tak samo jak ty, Zen. Tarrant miał rację, że taka Sztuka wymaga nocy. Jednak nie tu, tylko w Kale. Pod osłoną miejskich murów, zapewniających względne bezpieczeństwo. Nie tutaj, gdzie obozowanie poza warowniami oznacza narażanie się na Bóg wie co. - Uważasz, że sprzymierzył się z nimi? - zapylała niespokojnie Ciani.
- Tego nie wiem i nie chcę wiedzieć. Prowadzi jakąś grę, może tylko dla zabawy, a może z jakichś poważniejszych pobudek. A to oznacza, że pojedziemy prosto do Kale, tak jak planowaliśmy. Bez objazdów, zwłoki, a przede wszystkim, bez nocnych postojów w lasach. W warowniach nie pozwolimy otwierać drzwi. Jeśli tak bardzo lubi noc, to niech sie nią syci. Zgoda? - A jeśli on naprawdę ich tropi? - zapytał Senzei. - W takim przypadku - mruknął Damien - niech dobrze wykorzysta swą moc. Mam nadzieję, że dopnie swego. Spojrzał na drogę biegnącą na północ, do Puszczy, po czym dodał: - Może zabiorą go ze sobą do piekła.
18 Gdy zapadła noc, Tobi Zendel rozkładał ostatnie sieci i tak całkowicie pochłonęło go to zajęcie, że nie zauważył, iż ktoś nadchodzi, ani nie usłyszał, dopóki nie zaskrzypiały ostrzegawczo deski małego pomostu. - Co do... - Odwrócił się, żeby zobaczyć, kto to. Wulgarne słowa, które już miał wypowiedzieć, uwięzły mu w gardle. - Co do licha? - rzucił cicho. Na pomoście stała dziwnie odziana kobieta. Była prawie tego samego wzrostu co Tobi, który nie należał do wysokich, smukła i delikatnej budowy. Miała niezłą figurę i małe sterczące piersi - jednak strój je maskował i trudno było ocenić ich urodę. Okrywały ją zwoje mocno opiętego materiału, który był szatą, lecz bardziej przypominał opakowanie. Na dłoniach miała rękawiczki, a narzucona na głowę i owinięta wokół szyi chusta zakrywała resztę ciała, widoczną pozostawiając tylko twarz. Ta miała delikatne rysy oraz złocistobrązową cerę, co dziwnie pasowało do stroju nieznajomej, i była lekko zamglona, jakby widziana przez matowe szkło. - Przepraszam, pani - powiedział cicho, jak gdyby jej obecność wymagała ciszy. - Nie zauważyłem, jak podeszłaś. Czy mogę... w czymś pomóc? Spojrzała na Żmiję, jakby czegoś szukając. Po kilku sekundach jej spojrzenie padło na jakiś odległy punkt i wskazała palcem w tym kierunku. Pytająco. Rozkazująco. Spojrzał za jej wyciągniętą ręką na to, co pokazywała. I zaśmiał się, odrobinę nerwowo. - Morgot? Milady, to nie wchodzi w grę. - Zauważył, że rękawiczki były rozcięte na czubkach palców, a w rozcięciach połyskiwały cienkie zakrzywione pazury, jak u kota. Przesmyki, przeciwne prądy... a w dodatku to pechowe miejsce. Jeśli chcesz tam płynąć, udaj się do Kale. Stamtąd na pewno cię zabiorą. Jeśli dobrze zapłacisz. Sięgnęła pod fałdy materiału na biodrze i wyjęła małą sakiewkę. - Milady, nie chodzi o pieniądze. Cenię sobie moje życie. Rozumiesz? To trudna przeprawa. A ja jestem tchórzem. Powoli opuściła rękę. I czekała. Już miał znów coś powiedzieć, kiedy dostrzegł jakiś cień na końcu pomostu. Tym razem nie był to człowiek. To... to... Bogowie Erny! Xandu? Zwierzę miało wielkość konia i trochę go przypominało, lecz na tym kończyło się podobieństwo. Ciało tego stworzenia pokrywało gęste futro, porastało je aż po pięciopalczaste stopy. Perłowoszare, z gęstą białą grzywą zdobiącą barki oraz pierś i białymi kitkami na koniuszkach uszu. Wąska i klinowata głowa, a także duże i szeroko rozstawione oczy mogły należeć zarówno do drapieżnika, jak i roślinożercy. A rogi tego stworzenia... z trudem powstrzymywał pokusę dotknięcia ich, położenia ręki na tym chłodnym, tęczowym porożu, aby
przekonać się, że są prawdziwe. Prawdziwy xandu, którego ludzie uważali za gatunek wymarły od wielu, wielu lat... Spojrzał na kobietę. Jej oczy były tak czarne, że nie mógł dostrzec źrenic ani białek, jedynie tęczówkę. Powiedział lekko drżącym głosem: - Pohandlujemy? Za niego mógłbym cię przewieźć. Na drugi brzeg. Tam znajdziesz wierzchowca, wiesz? Możesz kupić rumaka w Morgot. Chcę powiedzieć, że ty wiesz, gdzie znaleźć xandu, prawda? Więc nie pozbawię cię niczego, czego nie mogłabyś znowu mieć. Podziw i chciwość prawie odebrały mu głos i sprawiły, że bełkotał. - Chcę powiedzieć... że za niego mógłbym zaryzykować. Popatrzyła na niego, potem na xandu, i znów na niego. Po chwili nieznacznie skinęła głową. Uznał to za zgodę. - Jeśli chcesz, możemy wyruszyć zaraz. Zaczął szykować się do odpłynięcia, rozwiązując węzły, które dopiero co zawiązał. - Na wodzie jest zupełnie bezpiecznie. Chyba że wolisz poczekać do zachodu słońca..? W milczeniu podeszła na skraj pomostu. W butach z miękkiej skóry stąpała niezwykle cicho. Przez moment znalazła się dostatecznie blisko, aby mógł dokładniej przyjrzeć się jej twarzy. Wydało mu się, że jej skóra nie zawdzięcza tego złocistego koloru opaleniźnie, lecz warstwie krótkiego i gęstego futra. Zadrżał. Minęła go i weszła do łodzi. Tobi spojrzał na xandu i zobaczył go stojącego tuż obok, gotowego do wejścia na pokład. Po chwili odsunął się i przepuścił zwierzę. Z mocno bijącym sercem, upojony wizjami bliskiego bogactwa i sławy, odcumował łódź i skierował ją ku północnej kalderze.
19 Minęło już pięć dni i nocy przespanych bezpiecznie pod dachem. W pięciu warowniach, które chroniły ich przed nieznanymi demonami - i przed podejmowaniem decyzji. Damiena dręczyły koszmary senne. Z początku były to jedynie mgliste obrazy, winietki strachu zmieszanego z kawałkami wspomnień - mozaika lęku. Potem zaczęły nabierać kształtu i wyrazu. Noc po nocy widział te same obrazy: podróż, spotkanie, ostateczną konfrontację. I noc po nocy widział, jak jego towarzysze umierają w rozmaity sposób. Sam też ginął z rąk stwora, który wyciskał z niego wspomnienia, jak sok z przejrzałego owocu, i odrzucał resztki. Raz po raz. Bez nadziei na sukces. Ponieważ nie mieli tego, czego potrzebowali. Było ich tylko troje i brakowało im wiedzy. Brakowało mocy. „Zło jest tym, czym je czynicie pisał Prorok. - Nagnijcie je do wyższych celów, a zmienicie jego charakter”. A ponadto: „Posługujemy się takimi narzędziami, jakimi dysponujemy”. Damien zastanawiał się, czy Geralda Tarranta można nagiąć - i w jaki sposób. * Port zwany Kale był całkowicie niepodobny do Jaggonath. Tworzył istny labirynt wąskich, krętych uliczek, przy których stały domy, przeważnie pospiesznie wzniesione i kiepsko utrzymane. Bogaci i biedni tłoczyli się tu obok siebie, chaty robotników stykały się z grubymi kamiennymi murami rezydencji bogatych kupców, ozdobionymi na górze stalowymi kolcami, mającymi zniechęcać ciekawskich, a te ogrodzenia sąsiadowały z wilgotnymi ścianami warsztatów, ciasnotą nędznych czynszówek lub cementowymi skorupami ogromnych magazynów. Ulice były chyba niegdyś wybrukowane, gdyż czasem płyta ciemnozielonego, szarego lub granatowoczarnego mielołupku wyzierała spod warstw błota, śmieci i zwierzęcych odchodów, które wydawały się pokrywać wszystko, co znajdowało się w zasięgu wzroku. Całe miasto cuchnęło wilgocią, łajnem i zgnilizną. Jednak kwitł tu handel, zapewniający utrzymanie tysiącom ludzi. Podróżni przybyli do miasta tuż przed zmrokiem, a następnie stracili godzinę, żeby całkowicie się w nim zgubić. Gdy słońce powoli skryło się za wilgotnymi murami, labirynt uliczek stał się dusząco ciasny. W końcu Senzei złapał jakiegoś chłopca - umorusanego dziesięciolatka, który najwyraźniej nie wiedział, co zrobić z czasem - i zaproponował mu, żeby za drobną opłatą został ich przewodnikiem. Chłopak zerknął na ciemniejące niebo, jakby przypominając, że robienie interesów o takiej porze bywa ryzykowne, lecz kiedy nie zdołał
wytargować więcej, kaszlnął i kiwnął głową, po czym wyprowadził ich przez labirynt uliczek do bardziej obiecującej dzielnicy. Wiatr zmienił kierunek. Teraz wiał znad cieśnin, przynosząc zapach słonej wody i mgliste obietnice. Tu rzeka Stekkis tłoczyła swoje błotniste wody w ten wąski przesmyk, łączący wielkie oceany Erny, które zamieszkane przez ludzi ziemie dzieliły na dwie części. Tutaj, tuż za wodospadem Naigra (nazwanym, jak mówiono, na pamiątkę podobnego, znajdującego się na Starej Ziemi) przewożone rzeką towary ważono, mierzono, pakowano, wyceniano i clono, po czym rozsyłano do ponad stu miast leżących na brzegach Cieśniny Żmii. Złote posążki z Iyamy spoczywały w zaplombowanych skrzyniach, obok cennych przypraw z Hade i wiosennego wina z Merenthy. W tawernach, przy świetle lamp zbierali się wędrowni kupcy, przy kuflu piwa omawiając problemy finansowej przyszłości narodów. - Poszukajmy pokojów i posiłku - rzekł Damien. - I zabezpieczmy nasze bagaże. Później... chyba powinniśmy dobrze się rozejrzeć. Pięciodniowa podróż wschodnim handlowym szlakiem wreszcie dobiegła końca. Zdaniem Damiena ani trochę za wcześnie. Pięć ciągnących się w nieskończoność dni żmudnego pokonywania kilometrów, i nocy przespanych w warowniach, w których chronili się jak płochliwe ryjwiórki ziemne, żeby nie porwało ich coś, co zwało noc swoim domem. I pięć dni ukrywania się przed Tarrantem - chociaż nazywali go inaczej, dając do zrozumienia w każdej warowni, że na zewnątrz jest coś, co bardzo chciałoby dostać się do środka, wiec lepiej nie otwierać drzwi. Czy to było konieczne? Czy też całkiem zbyteczne? Damien już sam nie wiedział. - Może on nie chce wyrządzić nam krzywdy? - zastanawiała się Ciani. Czy mogli być tego pewni? Kale. Damien z ulgą wdychał jego bogate zapachy, a serce mocno biło mu z emocji. Ta wielokilometrowa podróż była męcząca, lecz niezbędna. Droga bez żadnych możliwości wyboru. Teraz wreszcie mogli coś zaplanować. Mogli zacząć pleść sieć, w którą w końcu złowią wrogów, po czym uwolnią Ciani. Jej krzywdziciele musieli tędy przechodzić. Mogli nawet wciąż przebywać w mieście. Uważając, że są bezpieczni w anonimowym ludzkim zbiorowisku, mogli skorzystać z okazji, aby się pożywić. W takim przypadku... dobrze. Bitwa rozegra się tutaj, na ziemi ludzi i nie trzeba będzie podążać do krainy rakhów. Och, może i tak postanowią tam podążyć, kiedy będzie po wszystkim? - ale z własnej woli, a nie z konieczności. Może zechcą zbadać ziemie opuszczone przez człowieka? - co kiedyś próbowała zrobić Ciani. Kto wie, jakie tajemnice kryją się w cieniu Gór Zesłańców? Potem pomyślał o Ciani i grożącym jej niebezpieczeństwie.
- Nie zostawimy jej samej - wymamrotał Damien, a Senzei skinął głową i przysunął się do Ciani - dopóki nie będziemy mieli pewności, że tych stworów nie ma w mieście. - Chcesz, żebym to sprawdził? - spytał Senzei. Damien zastanowił się. - Nie, najpierw obiad. Znajdźmy kwatery i stajnię dla koni. Dopiero potem. Tylko że do tej pory zapadnie noc. Demon lub adept - Damien zastanawiał się, którym z nich jest Tarrant; czy mógł być jednym i drugim? - powiedział, że te stwory najlepiej tropić nocą. Sprawdzą to i przekonają się, czy miał rację. Tylko raz. Warto zaryzykować, prawda? I tak niebawem będziemy musieli stawić czoło nocy, pomyślał. W krainie rakhów nie ma komfortowych hoteli. Natychmiast wyobraził sobie głos Ciani - zawsze delikatny i czuły - pytający: „Skąd to wiesz?”. Znaleźli nocleg w stojącej na skraju urwiska gospodzie, która miała okna zakratowane grubymi żelaznymi prętami, powyginanymi w magiczne symbole, a nad każdymi drzwiami gargulce. Damien stwierdził, że choć nie miały one żadnej mocy, z pewnością odstraszyłyby każdego demona mającego choć odrobinę poczucia estetyki. Senzei zauważył, że w całym mieście nie wyczuwa się obecności Sztuki, co było podwójnie niepokojące po nadmiarze zaklęć w Jaggonath i warowniach. Tu jest prawie jak w domu, pomyślał Damien. Dziwnie swojsko. Nadszedł czas na posiłek. Jedli dziwne rzeczy wyłowione z morza, przyprawione miejscowymi przyprawami. Gąbczaste nitki w śmietankowym sosie, strzykwy pokrojone na cienkie plasterki i usmażone, coś małego i pająkowatego, z nietkniętą głową i odnóżami. „Sam powyrywaj mu nóżki” zalecał jadłospis. Kale było dumne ze swoich owoców morza. A później, przy deserze, prześladowało ich tak silne wrażenie wyczekiwania, że prawie namacalne. Bladł przy nim smak słodyczy, które po kolei odsuwali od siebie. - Już czas - mruknął Damien. - Ruszajmy. Wybrali właśnie ten hotel ze względu na pewną jego szczególną cechę: miał płaski, łatwo dostępny dach. Za niewielką łapówkę - ”Proszę nazwać to depozytem wypadkowym” powiedział im kierownik - Damien otrzymał klucz. Teraz, w zapadających ciemnościach, rozjaśnianych przez zaledwie kilka gwiazd i jeden księżyc, opuścili zadymione wnętrze gospody i wyszli w wieczorny chłód. Fae ziemi będzie tu słaba, ale Senzei upierał się, że to dobrze. Skaza Puszczy również zostanie rozcieńczona, zanim spróbuje na niej Sztuki. Damien spojrzał na towarzysza i dostrzegł w jego oczach strach. Podniecenie. Jest w swoim żywiole, pomyślał kapłan. Nareszcie.
Damien poluzował miecz w pochwie, a potem, po namyśle, wyjął go. Nie wiadomo, jakiego rodzaju istoty może przywołać taka Sztuka ani jak szybko się pojawią. Upewnił się, że Ciani stoi u jego boku, zanim skinął na Senzeiego, co miało znaczyć: Tak. Zaczynaj. Ciemnowłosy praktykant zaczerpnął tchu, uspokoił się i zaczaj splatać obraz. Moc. Ogromny, morski bezmiar mocy - przypływy i odpływy grzebieniastych fal, fae ziemi tak płynnej i głębokiej, ze tłukły o ściany gospody, rozpryskując w powietrzu kropelki nieograniczonej siły. Cudowne! Przez chwilę Senzei mógł tylko patrzeć na nie, sycąc się tym widokiem. Były tak liczne! Tak... pierwotne. Chaotyczne. Potężne. Pomyślał o sterylnym mieście, bez talizmanów na murach czy odczynionych wrót, i ze zdumieniem potrząsnął głową. Jak to możliwe? Dlaczego nie roi się tu od ludzi usiłujących okiełznać tego rodzaju siłę? W tym mieście powinno być mnóstwo czarodziejów - powinno słynąć wśród adeptów fae jako skupisko mocy. Dlaczego tak nie jest? Czegóż takiego nie dostrzega, co na to nie pozwala? Otwiera się na tę moc, wpuszcza w głąb swej jaźni niepohamowaną siłę. Nie powoli, tak jak zamierzał. Nie zachowując ostrożności, chociaż wie, że powinien. Radośnie - euforycznie otwiera na oścież bramy duszy, odsłaniając samo sedno swej jaźni. I fae wypełnia go. Rozkosz intensywniejsza od seksualnej przenika jego ciało: smak prawdziwej mocy. Tutaj, w tym miejscu, mógłby zrobić wszystko. Chcą informacji? Może ją mieć. Potrzebują ochrony? Tu mógłby rzucić ochronne zaklęcie, które zachowałoby swą moc przez całe wieki. Czy naprawdę zazdrościł adeptom z Jaggonath? Oni nigdy nie zaznali czegoś takiego! Drży i rozkoszy i zachwytu, gdy przepływa przezeń moc - dzika potęga, nieokiełznana fae, której mógłby nadać postać i cel jednym rozkazem. To jest życie, myśli. Oto moje przeznaczenie! Na odległej północy, za przewężeniem Żmii wschodzi czarne słońce. Czarny krąg na tle hebanowej ciemności, czarnej jak atrament. Coś, co można jedynie wyczuć, nie ujrzeć. Wsysa w siebie całe światło tego świata, wszystkie kolory i tekstury fae. W krystaliczną czerń antysłońca. On patrzy na to z podziwem i zgrozą, myśląc: Oto, gdzie koncentruje się cała moc, jak materia w czarnej dziurze... Oto siła, jakiej potrzebujemy do wykonania naszej misji. Moc, która wstrząśnie ziemią rakhów, zniszczy wrogów i poruszy ziemię! I jedno jest pewne, jak nocne niebo nad nim i szeroki dysk Dominy wiszący nad jego głową: tylko on może ukierunkować tę siłę, kazać jej służyć ich celom. A któżby inny? Na pewno nie Ciani, którą pozbawiono umiejętności. Nie Damien, którego kościelna Sztuka jest zbyt intelektualna, przepojona kwestiami moralności, słuszności i odnowicielskiej filozofii... Nie, z ich trojga tylko on może ujarzmić tę straszliwą potęgę i kazać jej służyć ich celom. Senzei ma wrażenie, że przez całe życie przygotowywał się na tę jedną, jedyną chwilę. Wyciąga ręce do źródła tej mocy - zamierzając ją schwytać, uformować, pozwolić, by formowała
jego - lecz coś łapie go i pociąga do tylu. Szamocze się wściekle, jak zwierzę w potrzasku. Tam, w oddali, jest wolność, jest władza! Czuje, jak coś ciągnie go krok po kroku w tył, aż jego dusza krzyczy z niepokoju, gdy coraz bardziej odciągają go od czerniejącego świtu. Coraz dalej od jedynej rzeczy, która mogłaby obdarzyć go władzą, jakiej pragnie, jedynego źródła ukojenia. Fae omywa go i wyprzedza, nieświadoma jego cierpienia. On na oślep chwyta napływającą falę, usiłując połączyć się z nią, aby go uniosła w kierunku źródła tej mocy... lecz coś mu przeszkadza, coś wyciska zeń dech gwałtownym skurczem bólu, aż Senzei zatacza się i pada, uderzając głową o ziemię, a może o dach? Powoli traci zmysły i hebanowe słońce zachodzi i cała wizja znika... Światło. Prawdziwe światło. Księżycowe i padające na wyłożony papą dach. Senzei jęknął, odwracając głowę, szukając cienia. Gdziekolwiek. Potem, powoli, zaczął dostrzegać inne rzeczy. Ludzi. Kochaną twarz Ciani, ściągniętą niepokojem. Oczy Damiena, skrzące się... czym? Bolała go głowa i nie mógł zebrać myśli. Żołądek też go bolał, pulsującym bólem świadczącym o realnych obrażeniach. Przycisnął dłoń do brzucha i skrzywił się. Delikatnie, delikatnie. - Co... co się stało? - Próbowałeś skoczyć z dachu - odparł spokojnie Damien. - Ciani usiłowała cię powstrzymać. Pomogłem jej, najszybciej jak mogłem. Lekkim skinieniem głowy wskazał ciemnoczerwony płyn na klindze miecza, na ciemne kształty, rozpostarte i krwawiące wszędzie wokół. Skronie Senzeiego załomotały bólem. - Nigdy nie widziałem, żeby coś zmaterializowało się tak szybko - rzekł Damien. W jego głosie pobrzmiewał dziwny ton, którego Senzei nie zdołał zrozumieć. - Ani w takich ilościach. Nic ci nie jest? Spojrzał nad krawędzią dachu, na północ. Tam gdzie wciąż płynęła fae ziemi, teraz niewidoczna dla jego topornych zmysłów. Wilgoć zbierała mu się w kącikach oczu. Zamrugał i poczuł, jak wolno spływa mu po twarzy. - Nie - szepnął. - Chyba nie. To było... - Zadrżał. - Niewiarygodne. - Raczej nieposkromione. Powinniśmy o tym wiedzieć. Powinniśmy zgadnąć, kiedy zobaczyliśmy miasto. - Damien wyjął chustkę i otarł miecz, - Chyba teraz możemy spokojnie twierdzić, że wiemy, dlaczego w Kale jest tak mało Sztuki, co? Sami też musimy unikać jej stosowania - przynajmniej dopóki nie wydostaniemy się z jej zasięgu. Chowając miecz, wskazał na północ. Potem wyciągnął rękę do Senzeiego. - Możesz ustać? Po chwili skinął głową. Musieli kilkakrotnie próbować, ale w końcu we dwoje zdołali postawić go na nogi. Senzei miał wrażenie, że jego nogi są z galarety i nie mogą go utrzymać. - Wciągnęłaby cię - powiedział spokojnie kapłan.
Senzei zawahał się. Pomyślał chwilę. - Tak, chyba tak. Chciałem, żeby tak się stało. Żeby mnie... pochłonęła. Stałbym się... jej częścią. Nie masz pojęcia... - Urwał, czując ogrom tej okropnej straty. I strach. Mógł tylko kręcić głową. - Dziękuję. Dziękuję wam. - Chodźmy - powiedziała Ciani, biorąc Senzeiego pod rękę, żeby go podtrzymać. Wejdźmy do środka. Możemy porozmawiać o tym później. - Adept - mamrotał. - Możecie to sobie wyobrazić? Żyć z taką wizją, w nieskończoność... zatonąć w niej... - Właśnie dlatego w Kale nie ma adeptów - przypomniał mu Damien. - Pamiętasz notatki? Może teraz jest jeden? - pomyślał Senzei. Jeśli Tarrant nas tropił. Damien przystanął przy drzwiach wiodących do budynku. Spojrzał na wyłożony papą dach, na tuzin lub więcej nowo narodzonych demoniaków, powoli wykrwawiających się w blasku księżyca. - Do licha - mruknął. - Trzeba będzie sporo zapłacić za uprzątnięcie tego bałaganu. Zawsze praktyczny, pomyślał Senzei. Któż inny by się tym przejmował? Drodzy przyjaciele, gdybyście widzieli to, co ja... A potem osunął się w ciemność, zapadając w błogosławiony sen. * Północ. Trochę po. Spokojna godzina, nawet tak blisko wiru. Ciani mocno zasnęła - w końcu - a Senzei nadal był pogrążony w uzdrawiającym transie. We troje dzielili jeden apartament, co okazało się najlepszym rozwiązaniem. Damien mógł bez trudu kontrolować stan zdrowia towarzyszy, a gdyby któreś z nich obudziło się w nocy, zasnęłoby, nawet nie zdając sobie sprawy z tego, że wyszedł. Na wszelki wypadek zostawił na poduszce kartkę z informacją, chociaż nie spodziewał się, że ktoś ją przeczyta. Powinien wrócić na długo przed tym, zanim się zbudzą. Miał nadzieję, że znajdzie jakieś odpowiedzi na dręczące go pytania. W mieście zalegała cisza, tak głęboka, że słyszał uderzenia morskich fal o skalisty brzeg Kale. Poszedł za tym dźwiękiem, używając go jako kompasu ułatwiającego manewrowanie w tych wąskich, krętych uliczkach. Jak w przypadku większości miast na północy brzeg Kale był szeregiem skalnych urwisk, stromych i przewieszonych, niegościnnych dla podróżnych. Damien powoli podążał na zachód, szedł w stronę portu. W skale pod jego stopami znajdowały się naturalne jaskinie, z których czasem wylatywały jakieś czarne kształty, by z wrzaskiem umknąć na przybrzeżne płycizny. Nie najlepsze miejsce dla łodzi i ludzi, pomyślał. Jednak i tak bezpieczniejsze od brzegów oceanu,
nieustannie nawiedzanych przez tsunami. Dlatego też w każdym możliwym punkcie tego wybrzeża człowiek stworzył port i godził się z niewygodami. Erna była surową panią. Niebawem urwisko, po którym szedł, zaczęło opadać. Wąska ścieżka omijała kilka największych przeszkód i doprowadzała do miejsca, gdzie zapadła się ziemia, wstrząśnięta o jeden raz za dużo. Stromy piarg sięgał aż do Żmii, był poprzecinany tylko pajęczyną drewnianych kładek i schodów, które czyniły strome zejście bezpiecznym, choć męczącym. Damien zszedł na dół, zauważając ruch wokół kilku zacumowanych tam łodzi. Dwa księżyce Erny powodowały bardzo skomplikowany cykl pływów i nieliczne sprzyjające chwile trzeba było natychmiast wykorzystać. W samym mieście życie zamierało o zmierzchu, lecz flota handlowa Kale nigdy nie odpoczywała. W końcu dotarł do chodnika, który biegł względnie poziomo wzdłuż brzegu. Długie mola przystani ciągnęły się daleko w morze, odgradzając usiane głazami płycizny. Podczas przypływu łodzie mogły zapewne podpływać pod sam brzeg; odpływ zmuszał marynarzy do długiego marszu. Damien przez chwilę zastanawiał się, dlaczego nie zbudowano tu trwalszej przystani albo nie pogłębiono mielizn. Potem przypomniał sobie, gdzie jest i powiedział sobie: W tej części świata nie ma niczego trwałego. To, co człowiek wybuduje, trzęsienie ziemi może zniszczyć w mgnieniu oka. Lepiej wznosić elastyczne - a przynajmniej tymczasowe konstrukcje, godząc się z humorami Natury. Skoro już o tym mowa, to czy cała rzeka Stekkis nie zmieniła swego biegu w ostatnich stuleciach? Czyż nie Kale, a właśnie Merentha była kiedyś portowym miastem u jej ujścia? Trudno inwestować czas i pieniądze w port, który jutro może stracić wszelkie znaczenie, pomyślał. Już tylko ten fakt mógł wyjaśniać zaniedbany wygląd Kale. Przez jakiś czas obserwował kręcących się po nabrzeżach ludzi, oceniając różne aspekty ich aktywności. Ganji na Urwiskach było podobnym portem, więc z łatwością mógł dokonać właściwych porównań. Po chwili uznał, że znalazł to, czego szukał, i ruszył w stronę wschodniej części portu, do miejsca gdzie znów wznosiły się urwiska. Stała tam przycumowana niewielka łódź o stosunkowo niedużym zanurzeniu, dostosowanym do niegościnnych portów. Podchodząc bliżej dostrzegł, że miała mocne maszty i małą turbinę parową na rufie. Jej właściciel nie wierzył w technikę, lecz miał dość zdrowego rozsądku, żeby się zabezpieczyć. Wspaniale. Damien oszacował wielkość i ewentualną szybkość łodzi, miejsce na pokładzie, a potem pokiwał głowa. Wszystko wyglądało obiecująco. Podszedł tam, gdzie stała zacumowana łódź. Dwaj mężczyźni krzątali się na pokładzie, zbierając ostatnie skrzynie z cennym ładunkiem. Trzeci stał na dziobie i patrzył; obrzucił spojrzeniem podchodzącego Damiena, ale w żaden inny sposób nie okazał, że zauważył jego obecność. Damien czekał. Ładunek układano na ręcznym wózku z wytłoczonym na nim
symbolem statku. Kiedy był pełny, dwaj mężczyźni wręczyli dokumenty trzeciemu, który przeczytał je w świetle księżyca. Potem skinął głową. Dopiero gdy dwaj robotnicy chwycili wózek i pociągnęli go w kierunku brzegu, dopiero gdy znaleźli się poza zasięgiem głosu i prawie zniknęli mu z oczu, nadzorca zwrócił uwagę na Damiena i powoli podszedł do niego. - Mogę w czymś pomóc? Damien ruchem głowy wskazał łódź. - Twoja? Mężczyzna zmierzył go wzrokiem. - Może. - Potrzebny mi środek transportu. Tamten nie odpowiedział. - Jestem gotowy dobrze zapłacić. Mężczyzna zachichotał. - To piekielnie dobrze się składa, bo nie jestem tani. Damien nieco wzgardliwym gestem wyjął z kieszeni skórzaną sakiewkę i potrząsnął nią, by tamten usłyszał brzęk monet. Nozdrza mężczyzny rozdęły się, jak u zwierzęcia, które zwęszyło żer. - Dokąd się wybierasz? - Na wschód. Południowy brzeg. Blisko ujścia rzeki Achron. Jesteś zainteresowany? Mężczyzna odkaszlnął i splunął w wodę. - Potrzebujesz czegoś więcej niż pieniędzy, żeby wypłynąć w taki rejs. - Czego? - Pilota, który piekielnie chciałby popełnić samobójstwo, a ja nim nie jestem. Mówisz o najgorszym odcinku wybrzeża Żmii. - Uśmiechnął się, pokazując żółte i połamane zęby. - Może wybierzesz się na wakacje gdzie indziej, co? Słyszałem, że na północy też jest niezła rzeka. - Płynę w interesach - rzucił Damien. - A więc naprawdę mi przykro. - Pożądliwie spojrzał na mieszek, ale nie zmiękł. - Na tych skałach czyha śmierć. Nie chcę tam płynąć. Nikt nie zechce. Chyba że znajdziesz jakiegoś rozwydrzonego synalka bogatego kupca z błyszczącym nowiutkim jachtem do rozbicia... a wtedy razem umrzecie przy próbie lądowania. Rozumiesz, co mam na myśli? Damien szerzej otworzył sakiewkę i wysypał na dłoń dwie złote monety. Mężczyzna szeroko otworzył oczy. - Może znasz kogoś, kto mógłby nas przewieźć. Tamten wahał się - najwyraźniej zmagając się ze sobą - ale w końcu potrząsnął głową.
- Nie w Kale, panie. Nie znam tu nikogo na tyle głupiego, żeby chciał spróbować. Przykro mi. - Zachichotał. - Żałuję, że nie przyszło mi do głowy jakieś zręczne kłamstwo. Damien już miał coś powiedzieć, gdy przerwał mu inny głos - gładki jak noc i prawie równie cichy. - Sądzę, że ten dżentelmen nie zdaje sobie sprawy z wartości twoich pieniędzy. Szybko odwrócił się w stronę źródła głosu i ujrzał stojącego opodal Geralda Tarranta. - Pozwól mi - rzekł z ukłonem wysoki mężczyzna. Po krótkim namyśle Damien kiwnął głową. Tarrant podszedł i wyjął spod tuniki cienki złoty medalik, który pokazał marynarzowi. Z jednej strony Damien ujrzał wizerunek kuli ziemskiej, już wcześniej demonstrowany przez nieznajomego, w Briand. Jednak to coś, co było wyryte z drugiej strony, sprawiło, że twarz marynarza pobladła pod gęstym zarostem i lekko opadła mu szczęka. - Powiedz mu to, co chce wiedzieć - polecił spokojnie Tarrant. Mężczyzna obejrzał się przez ramię - na północ i na Żmiję - po czym wyjąkał: - Nie tutaj. Rozumiesz? Musisz udać się do Morgot. Tam znajdziesz takich, którzy ci pomogą. W Morgot. Damien pytająco spojrzał na Tarranta, który wyjaśnił: - To wyspa na północ stąd. Kaldera zamieniona w port. Czasem służy jako tymczasowa przystań dla... powiedzmy, mniej szacownych żeglarzy. Wyciągnął rękę, tak szybkim i zręcznym mchem, że kapłan nie zdążył zareagować w porę. Tarrant chwycił monety i wręczył je marynarzowi. Kapłan poczuł chłodny powiew w miejscu, gdzie tamten prawie dotknął jego dłoni. - Jutro przewieziesz ich do Morgot - powiedział rozkazującym tonem Tarrant. Trudno było powiedzieć, czy groźba kryła się w tych słowach czy w tonie jego głosu. - Żadnych pytań. Zgoda? Marynarz niezgrabnie wziął monety, jakby nie był pewien, co ma zrobić. - Tak, wasza lordowska mość - szepnął. - Oczywiście, wasza lordowska mość. Wgramolił się na pokład swojej łodzi i szybko zniknął w kajucie, a kiedy minęło kilka minut i nie wyłonił się z niej, Tarrant zwrócił się do Damiena, najwidoczniej upewniwszy się, że tamten już im nie przeszkodzi: - Wybacz mi, że wtrącam się w twoje sprawy. Damien postanowił zareagować na uprzejme słowa, a nie na to, co - jak podejrzewał kryło się za nimi i przejmowało go dreszczem. - Nie szkodzi. Dziękuję.
- Myślę, że w ten sposób uzyskałeś to, czego wyszedłeś szukać w nocy - rzekł spokojnie Tarrant. - Owszem - zapewnił Damien. Tarrant roześmiał się. - Jesteś niezwykłym człowiekiem, kapłanie. Dostatecznie odważnym, aby poradzić sobie z demonami Kale, nie mówiąc o groźnych stworach rakhów... lecz nie dość pewnym siebie, by usiąść przy kominku z innym człowiekiem. - A jesteś nim? - zapytał ostro Damien. Tarrant spoważniał. Zmrużył wyblakłe oczy. - Kim? - Człowiekiem. - Ach. Nie zaczynajmy filozoficznej dysputy, dobrze? Powiedzmy, że urodziłem się człowiekiem, tak jak ty, zaś co do tego, czym może stać się człowiek... Nie wszyscy podążamy ścieżkami, jakie spotkałyby się z aprobatą naszych matek, prawda? - W twoim przypadku to poważne niedopowiedzenie. Srebrzyste oczy napotkały jego spojrzenie. Były zimne, tak zimne. Takie oczy mógł mieć trup. - Nie ufasz mi, prawda? - Nie - odparł śmiało. - A powinienem? - Niektórzy ufają. Ciani chciałaby, pomyślał Damien. Ja nigdy nie zdołam. - Zabiłeś tego chłopca. W Briand. - Tak. Mówiłem ci, dlaczego. - A ja ci uwierzyłem. Wtedy. Z miny tamtego trudno było wywnioskować, czy przejrzał jego blef czy nie. Damien postanowił zaryzykować. - Wówczas nie wiedziałem tego, co wiem teraz. - Aha. - Tarrant nie odrywał od niego wzroku, przeszywając kapłana spojrzeniem, zaglądając mu w głąb duszy. - Nie doceniłem cię - rzekł w końcu. - Wybacz. To się już nie powtórzy. Damien miał wrażenie, że zdobył kilka punktów w tej rozgrywce, nie rozumiejąc, co to właściwie za gra. I czy kiedykolwiek pozna jej reguły. Wskazał na zacumowaną łódź, w kajucie której zapewne wciąż ukrywał się marynarz. Pewnie nie wychyli z niej nosa, dopóki nie odejdziemy, pomyślał i poprawił się: Dopóki nie odejdzie stąd Tarrant. - Co mu pokazałeś? Tarrant wzruszył ramionami.
- Tylko to, że rozumiem sytuację. - Jaką? - Na Morgot znajduje się wiele legalnych przedsiębiorstw żeglugowych. Jest ta również gniazdo przemytników i innych ciemnych typów. Mógł podejrzewać, że jesteś miejscowym inspektorem, próbującym ich wytropić. Skrzywdzić jego przyjaciół. Widzisz - dodał cicho - bez znajomości tutejszych realiów załatwienie czegokolwiek na tych wyspach może być... trudne. - A ty je znasz. Tarrant wzruszył ramionami. - To mój dom. - Kale? Żadnej reakcji. Tylko milczące, ciche rozbawienie. - Nazwał cię „lordowską mością” - nalegał Damien. - Staromodny zwrot. Niektórzy wciąż go używają. Czy to cię tak niepokoi? Damien napotkał jego spojrzenie - zimne i spokojne - i nagle zrozumiał, co czyniło go tak niebezpiecznym. Panowanie. Nad sobą, nad otoczeniem... nad każdym, z kim miał do czynienia. - Wygląda na to - rzekł spokojnie kapłan - że tropimy te same stworzenia. - Tak się zdaje. - W tym samym celu? Tarrant znów wzruszył ramionami. Ten gest wcale nie wydawał się niedbały. - Chcę, żeby wynieśli się z krainy ludzi. Jeśli przy tym zginą... tym lepiej. Damien wahał się. Miał wrażenie, że stoi na brzegu przepaści i byle co - niewłaściwe stówo, a nawet myśl - może strącić go w otchłań. Wiedział jednak, dlaczego tu przybył. Co musi zrobić. Może mu się to nie podobać, lecz sny ukazały mu to całkiem jasno. - Przybyliśmy tu, aby je zabić. Tarrant uśmiechnął się pobłażliwie. - Wiem. - Moi przyjaciele uważają, że możesz nam pomóc. - Ty tak nie sądzisz. Tym razem to Damien nie odpowiedział. Kącik ust Tarranta lekko zadrgał. W uśmiechu? - Służymy tej samej sprawie - zauważył. - Jeśli nie masz zaufania do mnie, ufaj temu. - A powinienem ci zaufać? - Powiedziałbym... - Uśmiechnął się i potrząsnął głową. - Nie. Nie ty. - Jednak chcesz nam pomóc. - Dopóki nasze ścieżki schodzą się w jedną i mamy wspólny cel, tak. - Wskazał na zacumowaną przed nimi łódź i odległą kalderę. - Sądziłem, że już tego dowiodłem.
Damien zaczerpnął tchu i próbował opanować niepokój. Postąpi ryzykownie, ujawniając temu mężczyźnie ich słabości, ale jeśli on ma im pomóc, trzeba mu o tym powiedzieć. Nie było innego wyjścia. - Zgubiliśmy ich trop - powiedział cicho, obserwując reakcję Tarranta. - Nie możemy korzystać tutaj z fae. - Mało kto może - przyznał tamten. - Prądy są... Tarrant uciszył go machnięciem ręki. Przez moment tylko stał nieruchomo, rozdymając nozdrza, jakby węszył. Potem odwrócił się w stronę brzegu. Niedbale, jakby tylko zamierzał obserwować grzbiety fal. Uniósł rękę, lecz nie uczynił nią żadnego gestu ani nie wyszeptał słowa zaklęcia. Mijały minuty. - Nie ma ich tu - rzekł w końcu Tarrant. - Opuścili Kale. - Patrzył jeszcze przez chwilę. Jednak przeszli tędy. Niewątpliwie. - Jesteś pewny? - Pozostawili wyraźny ślad. - Znowu odwrócił się do kapłana i przez chwilę wydawało się, że jego oczy nie są szare, lecz czarne i zieją bezdenną pustką. - Ponadto, jeśli chcą wrócić do domu, to jedyna droga. Chyba że chcieliby przepłynąć Cieśninę Żmii, albo przeprawić się przez Góry Zesłańców. - Jak to możliwe, że ty możesz korzystać tu z fae? Tamten uśmiechnął się - w świetle księżyca błysnęły białe zęby. - Powiedzmy, że to kwestia wprawy. - Nic więcej? - Wystarczy. Zadajesz zbyt wiele pytań, kapłanie. Nie mam zwyczaju się tłumaczyć. - A szkoda. Lubię wiedzieć, z kim podróżuję. Tarrant wyglądał na ubawionego. - Czy to zaproszenie? - Właśnie opłaciliśmy rejs na Morgot. Możesz się do nas przyłączyć... chyba że wolisz pokonać tę drogę wpław. - Dziękuję, to zostawiam rybom. Owszem, jutro popłynę z wami. Dopóki nasze ścieżki biegną razem, możecie na mnie liczyć. Odwrócił się, jakby zamierzał odejść, a potem obejrzał się na Damiena - Oczywiście, nie wypłyniemy przed zmrokiem. Wolę nie podróżować za dnia. Jednak już się tego domyśliłeś, prawda? Domyśliłeś się tylu rzeczy. Uśmiechnął się i lekko skłonił głowę. - Do jutra wielebny Vryce.
Damien bez słowa patrzył, jak Tarrant idzie po nabrzeżu i w końcu znika w zalegającym tam cieniu. Kapłan powoli zacisnął pięści, rozprostował dłonie i powtórzył ten gest. Usiłując złagodzić napięcie, żeby noc nie rzuciła przeciwko niemu jego własnych obaw. Ostatnią rzeczą, jakiej teraz potrzebował, była walka z bezmózgimi demoniakami. Musiał wszystko spokojnie przemyśleć. Co się stało, to się nie odstanie. Podjąłeś decyzję, a teraz będziesz musiał ponieść konsekwencje. Na dobre czy złe. Z malej kabiny na łodzi doleciał szmer, jakby w odpowiedzi na panującą wokół ciszę. Po chwili z luku wyjrzał marynarz, a kiedy zobaczył, że Damien wciąż tam jest, chciał się schować. - Już poszedł - rzekł pospiesznie kapłan - lecz ja chcę z tobą porozmawiać. Marynarz zawahał się, a potem wyszedł na pokład. - Panie? - Jutrzejsza podróż. - Poczuł, że sztywnieje na samą myśl o niej i starał się ukryć zdenerwowanie. - Nie będziemy mogli wypłynąć przed zmrokiem. Tamten tylko na niego popatrzył. - Tak myślałem - rzekł wreszcie. - Kiedy podróżuje się z wam podobnymi, to właśnie w takich porach. Chciał się odwrócić, lecz Damien powstrzymał go gestem. - Panie? - Co to za medalion ci pokazał? - zapytał kapłan. - Co oznacza ten znak? Marynarz zastanawiał się. Wydawało się, że bardzo chciałby znaleźć się teraz gdzie indziej. Gdziekolwiek, byle nie tu. Damien czekał. W końcu marynarz wymamrotał: - Puszcza. Łowca. Jego słudzy noszą ten znak. - Posłał Damienowi ostrzegawcze spojrzenie. - Nie drażnimy takich jak on. Tobie też nie radzę. Przynajmniej nie tutaj. „Może w ogóle nigdzie” zdawało się mówić jego spojrzenie. - Oni potrafią zadbać o swoich. A ich wrogowie giną. Bez wyjątku. Rozumiesz? - Rozumiem - odrzekł spokojnie Damien, słysząc w duchu echo swoich własnych myśli, jakby wypowiedział je ktoś obcy. Zło jest tym, czym je czynicie. Posługujemy się takimi narzędziami, jakimi dysponujemy. - Niech to szlag! - syknął gniewnie, kiedy tamten nie mógł go już usłyszeć. Minęła długa chwila, zanim ruszył z powrotem.
20 Śłońce jeszcze jasno świeciło, kiedy stateczek Tobiego Zendela dotarł do portu Morgot. Ostrożnie przybił do odległego końca przystani. O tej porze w porcie nie było dużo ludzi. To oznaczało niewielu policjantów i inspektorów celnych. Zgodnie z planem. Mając na pokładzie xandu i tę piekielnie dziwną pasażerkę, wolał unikać wszystkich, którzy nosili mundury. - Jesteśmy na miejscu - powiedział do kobiety. Zarzucił cumę na pachołek i zeskoczył na nabrzeże, żeby ją przymocować. Łódź lekko ocierała się o zimne, napęczniałe drewno pomostu. - Przepraszam, że nie mogę podpłynąć bliżej, ale... Wyciągnął rękę, żeby pomóc jej zejść na brzeg, ale nie zwróciła na to uwagi, jakby korzystanie z pomocy było poniżej jej godności. Po chwili cofnął rękę. Zwinnie stanęła na wypolerowanej burcie łodzi, a potem bez wahania, pewnym krokiem zeszła na ląd. - Szybko przyzwyczaiłaś się do kołysania. - Chwycił drugą cumę i przymocował również rufę łodzi. Potem sprawdził obydwie liny. - Powiem ci coś. Zanim wrócę, muszę załatwić paliwo. Jeśli pójdziesz ze mną, pokażę ci drogę do tawerny. Dobrze? Nie odpowiedziała. Czule poklepał cumę, a potem niespokojnie popatrzył na nadbudówkę. - Myślisz, że powinienem go uwiązać? Chcę powiedzieć, że jeśli zostawię go w środku, to... Te ścianki są piekielnie cienkie, wiesz, o czym mówię? Mają tylko chronić od deszczu. Zerknął na nią. Z jej twarzy niczego nie zdołał wyczytać. - Jak sądzisz? Nadal milczała. W końcu wzruszył ramionami i wgramolił się z powrotem na lekko rozkołysany pokład. Czekała. Po chwili z kabiny doleciał jakiś dźwięk. Odgłos szamotaniny i głuche uderzenie o ścianę. Potem cisza. Czekała. Xandu wyszedł z kabiny i otrząsnął się jak kot po wyjściu z wody. Spojrzał na nią, na podniszczony pomost i dzielącą ich odległość. Potem, jednym potężnym susem, przeskoczył na brzeg. Z łoskotem opadł na grube deski, zapierając się racicami o miękkie drewno, żeby złapać równowagę. Bez słowa wyjęła szmatkę z kieszeni na prawym biodrze. Otarła nią rogi xandu, z krwi i morskiej wody. Razem poszli do linii drzew i dosiadła go dopiero wtedy, kiedy była pewna, że nikt ich nie zobaczy.
21 Gerald Tarrant przybył dokładnie o zachodzie słońca. Wzrostem i postawą wyróżniał się wśród miejscowych, nawet z daleka. Długi, lekki krok kontrastował z ich rozkołysanym chodem, zwinne ruchy z ich gwałtownymi gestami. Arystokrata, pomyślał Damien. W dawnym znaczeniu tego słowa. Zastanawiał się, dlaczego wcześniej nie przyszło mu to do głowy. Wierzchowce były zdenerwowane po tym, jak opuszczono je na linach z wysokiego brzegu. Teraz, na widok Tarranta, zaniepokoiły sie jeszcze bardziej. Damien przysunął się do swojego rumaka i położył mu dłoń na karku. Wyczuł strach zwierzęcia, pierwotną reakcję na niebezpieczeństwo, które koń wyczuwał, choć nie pojmował. - Wiem, co czujesz - mruknął, gładząc wierzchowca. Gerald Tarrant był uosobieniem grzeczności, jak zawsze. I jak zwykle, ta fasada uprzejmości nie całkiem przesłaniała zawoalowaną groźbę. Mniej niż dotychczas, zauważył Damien. A może po prostu wyraźniej ją ujawniał? Czyżby w odpowiedzi na miejscową fae, wzmacniającą wszelkie zagrożenie? Czy też po prostu pozwolił, by maska dobroduszności, za jaką się skrywał, opadła trochę w pobliżu domu? Albo twoja płodna wyobraźnia pracuje w nadgodzinach, powiedział sobie w duchu. Senzei i Ciani nie mają takich problemów. Niezupełnie tak było. Senzei zachowywał się uprzejmie, lecz Damien znał go na tyle dobrze, by zauważyć, że jest spięty. Z obecności Tarranta był tak samo zadowolony jak Damien. Tymczasem Ciani... Z wystudiowaną gracją Tarrant podszedł do niej, ujął za rękę i uprzejmie się ukłonił. Zgrzytając zębami, Damien musiał przyznać, że ten mężczyzna umie się zachować. - Pilnuj jej - mruknął, a Senzei skinął głową. Powiązania Tarranta z Łowcą powinny wystarczyć, aby Ciani zachowała dystans, lecz to była Ciani, która nawet przed wypadkiem kochała nie skażoną moralnymi ocenami wiedzę - dla samej wiedzy. Damien z przygnębieniem uświadomił sobie, jak bardzo będzie pociągał ją Łowca i jego tajemnica. Nie miało żadnego znaczenia że w przeszłości torturował kobiety - dla niej był to tylko jeszcze jeden fakt. Po raz pierwszy zrozumiał, co naprawdę oznacza neutralność mistrzów wiedzy i zrobiło mu się niedobrze. Wcześniej nigdy nie myślał o tym w taki sposób. Tarrant podszedł do niego i Damien odruchowo przysunął się bliżej wierzchowca. Tarrant przez chwilę spoglądał na zwierzęta i lekko rozdymając nozdrza, wdychał ich zapach. Potem dotknął kolejno każde zwierzę. Nic więcej. Pod jego dotknięciem uspokajały się, a kiedy
odejmował dłoń, opuszczały łby, wpatrując się w deski pokładu, jakby wyobrażały sobie, że nie są na morzu, tylko na ulubionym pastwisku. - Mojego nie - ostrzegł Damien. - Jak chcesz. Podszedł do nich kapitan i właściciel łodzi. Ogolony i przebrany w nieco czyściejsze szaty brudny marynarz z poprzedniego wieczoru był dziś trochę schludniejszy, lecz zachowywał się nie mniej uniżenie. Najwyraźniej uznał, że Tarrant kieruje wyprawą. - Witam na pokładzie, wasza lordowska mość. - Mamy przychylny wiatr? - zapytał Tarrant. - Wspaniały, wasza lordowska mość. Oczywiście. - Będzie taki do samego Morgot - obiecał. - Dziękuję, wasza lordowska mość. Tarrant rozejrzał się po pokładzie, mierząc wzrokiem podróżnych, ich bagaż, spokorniałe wierzchowce. I Damiena, którego koń nerwowo grzebał kopytem. Obdarzył ich obu krótkim, rozbawionym skinieniem głowy, a potem rzucił: - Wszystko w porządku. Wypływamy. - Tak jest, wasza lordowska mość. Rzucono cumy, postawiono żagle i ruszyli. Nabrzeża, a później port zostały w tyle i wypłynęli na otwarte wody. Ciemne fale oblewało światło księżyca, a za rufą zostawał dywan niebiesko-białej piany. Kiedy statek zaczął gładko ciąć wodę, Senzei znów wyjął swoje mapy i zaczął przeglądać je razem z Ciani. Czyżby usiłował wykrzesać z niej odrobinę entuzjazmu? Damien skręcał się na myśl o tym, jak energiczna była zaledwie kilka dni wcześniej. Znowu poczuł ból wywołany utratą kobiety, którą kiedyś tak dobrze znał. Po jakimś czasie przeszedł na dziób stateczku i spróbował wypatrzyć w oddali Morgot. Jednak było zbyt ciemno, a wyspa była za mała lub za daleko. Przez chwile wydawało mu się, że dostrzega góry, ale nie - z pewnością zmyliły go nisko płynące chmury. Północne szczyty były za daleko, żeby je stąd zobaczyć. - Jesteś niespokojny. Błyskawicznie się odwrócił - reakcja wyszkolonego wojownika. Jak tamtemu udało się niepostrzeżenie podejść tak blisko? - A nie powinienem? - odparł szorstko. Gerald Tarrant zachichotał. - Tutaj, gdzie nie może cię dosięgnąć żaden spłodzony przez rakha demon? Pamiętaj o mocy głębokich wód, kapłanie. Tutaj nikt nawet nie wyczuje twojego tropu.
Przesunął się tak, by patrzeć na fale, nie tracąc z oczu Tarranta. Otaczał ich bezmiar wód, płynących nad ziemią i jej fae. Głęboko pod nimi, niewidoczne dla oczu prądy wciąż podążały na północ, mocno przywierając do morskiego dna. Tutaj, na powierzchni, ich moc była prawie nieosiągalna. Z tego powodu zrodzone z fae stwory unikały otwartych wód. Płycizny mogły pozbawić je ich specjalnych zdolności, a głębiny - życia. Zastanawiał się, czy istota zwana Łowcą mogła tu przetrwać. Czy to dlatego wysyłał swoje sługi, swoje twory, a sam nigdy nie wychodził z Puszczy? Czy też jego wygląd był po prostu tak nieludzki, że ludzie przemierzający cieśniny dla zarobku źle reagowaliby na jego propozycje - nie tak jak na eleganckiego, uprzejmego Geralda Tarranta? Spokojnie, kapłanie. Nie wszystko naraz. Najpierw oczyścimy ziemie rakhów, a potem przyjrzymy się Puszczy. Jeśli wypowiesz zbyt wiele bitew jednocześnie, przegrasz wszystkie. Ciemne wody, bladoniebieskie księżyce. W górze Domina, coraz wyższa, w miarę jak żeglowali na północ, a na zachodzie bielszy sierp Casca - niebieski kontrapunkt. Przez moment wyczuwał łączący je wielki wzór, jakby pływy światła i grawitacji łączyły się z obrotami księżyców delikatną, nieustannie zmieniającą się pajęczyną mocy. Potem chwila minęła i noc znów stała się tylko ciemnością. - Tak - szepnął Tarrant. - Tak też jest. Damien popatrzył na niego. - Fae pływów. Najsubtelniejsza ze wszystkich sił, najpotężniejsza. - Srebrne oczy spojrzały na niego, odbijając chłodne lśnienie księżyca. - Masz szczęście, wielebny Vryce. Niewielu ludzi widziało coś takiego. - Była piękna. - Tak - przyznał Tarrant. Jego głos był dziwnie zduszony. - Fae pływów taka jest. - Można wykorzystać ją do Sztuki? - Nie przez takich jak ty czy ja - odparł. - Czasem, choć bardzo rzadko, widują ją kobiety, lecz żaden znany mi człowiek nie zdołał jej ujarzmić. Jest zbyt kapryśna. Zbyt niebezpieczna. Damien spojrzał na niego. - Ty próbowałeś - rzekł cicho. - W młodości - przyznał tamten. - Wówczas próbowałem wszystkiego. Ten eksperyment niemal przypłaciłem życiem. - W wyblakłych oczach zabłysło skrywane rozbawienie. - Czy pociesza cię świadomość tego, że mógłbym umrzeć? - Wszyscy jesteśmy śmiertelni - odparł kapłan. - Naprawdę? - Wszyscy. Nawet ci zrodzeni z fae.
- Oni na pewno. Brak im ciekawości, a także przedsiębiorczości, aby to zmienić. Lecz ludzie? Gdy cała ta moc czeka, aby ją okiełznać? Czyż nigdy nie marzyłeś o nieśmiertelności, kapłanie? Nigdy nie zastanawiałeś się, co mogłaby uczynić dla ciebie fae, gdybyś ją zmusił, by odegnała śmierć? W duszy Damiena obudziło się coś, co powstało w takim samym stopniu z dumy co z przekonań. Było jądrem siły, którą władał. - Myślę, że zapominasz o Bogu, któremu służę - rzekł Tarrantowi. - Moje powołanie każe nie obawiać się śmierci i nie wątpić w nieśmiertelność. Przez krótką chwilę twarz mężczyzny miała niezwykle ludzki wyraz. Dziwnie bezbronny. Potem ten moment przeminął i Tarrant znowu skrył się za maską zimnej, drwiącej obojętności. - Touché - mruknął z lekkim ukłonem. - Nie powinienem podejmować teologicznych dyskusji z kimś takim jak ty. Proszę o wybaczenie. I szybko odszedł do pozostałych. Damien odprowadzał go wzrokiem. Zastanawiał się, co też właściwie ujrzał na twarzy Tarranta - zmienionej przelotnym, lecz tak ludzkim grymasem - i dlaczego ten przejaw człowieczeństwa zmroził go o wiele bardziej niż wszystkie inne cechy tego mężczyzny. * Morgot. Powoli wyłoniła się na horyzoncie - ciemnoszara góra stercząca ze szklistej czerni wód. Gdy podpłynęli bliżej, Damien zauważył dalsze szczegóły nakreślone światłem księżyca: poszarpaną krawędź krateru wulkanu, masę gęstej roślinności na jego zboczach, wyrwę w miejscu, gdzie skały runęły do morza, tworząc z krateru zatokę. Ciemno, wszędzie ciemno. Czy na Morgot nie było nocnego życia? Potem, jakby w odpowiedzi na to pytanie, po jednej stronie przesmyku rozbłysło światło. Kilka sekund później po drugiej stronie pojawiło się następne, tej samej barwy i jasności. Kapitan statku pospieszył do lampy z lustrami, zawieszonej na przednim maszcie. Zapalił zapałkę i przytknął ją do kominka. W szklanym pojemniku strzeliły płomienie, potrójnie rozjaśnione przez system luster. Przymknął przesłonę, żeby skupić strumień światła, po czym skierował go ku migoczącym przy wejściu do portu latarniom. Zaczął słać w kierunku Morgot krótkie i długie, starannie odmierzane błyski. Kilka sekund później odpowiedziano mu podobną serią blyśnieć. Kapitan półgłosem odczytywał wiadomość z Morgot: prognozę pogody, kody celne, instrukcje dotyczące lądowania. W końcu z zadowoloną miną zgasił lampę sygnałową. - Możemy wpłynąć - mruknął, a potem dodał na użytek pasażerów: - W nocy to ryzykowne, ale mogło być gorzej. - Wyszczerzył zęby w uśmiechu. - Mogło nie być księżyców.
Potem przeszedł na rufę i kopnięciem otworzył palenisko. W piecu pomarańczowy ogień pożądliwie trawił paliwo. Dostarczył mu więcej strawy. Później, upewniwszy się, że temperatura jest dostatecznie wysoka, aby piec mógł dostarczyć odpowiednią ilość pary, uruchomił silnik łodzi. Przez kilka minut pilnował mechanizmu, czujnie obserwując każdy jego ruch i wsłuchując się w miarowy terkot. W ten sposób uspokajał swoich pasażerów, jak również płochliwe wierzchowce. Głębokość wody pod stępką nie pozwoliłaby zmaterializować się żadnym strachom, ale nigdy nie zaszkodzi się upewnić. Gdyby któryś z obecnych na pokładzie pasażerów nie potrafił zapanować nad wyobraźnią, mógłby narobić niezłego zamieszania. Kiedy wreszcie upewnił się, że maszyna pracuje, kazał zrzucić żagle i skierował stateczek ku Morgot. Wyrwa w ścianie krateru była jak tunel: mroczna i cicha. Tylko warkot silnika, odbijający się echem od napierających skał, przerywał ciszę. Po obu burtach wznosiła się poszarpana krawędź wulkanu - potężne i gładkie ściany, groźnie pochylone, jakby chyliły się do upadku. Sącząca się do środka odrobina księżycowego blasku tylko pogłębiała to złudzenie i Damien stwierdził, że wstrzymuje dech, aż nazbyt dobrze wiedząc, jakie skutki mogłoby teraz mieć choćby najmniejsze trzęsienie ziemi. A tych musiało być mnóstwo w tym rejonie podwyższonej aktywności sejsmicznej. W końcu, kiedy już wydawało się, że łódka nigdy nie wpłynie do środka, wyrwa poszerzyła się na tyle, że mógłby ich minąć inny statek, podążający w przeciwnym kierunku. Dotarli do ostrego występu skalnego... I wnętrze Morgot ukazało się im w całej swej niebywałej okazałości. Gwiazdy. Takie było pierwsze wrażenie Damiena: wszechświat pełen gwiazd, wśród których płynęli. Ze wszystkich stron otaczały ich ściany krateru, wygięte i oświetlone tysiącami migoczących światełek: lamp, kaganków, latarni, ognisk. Światła migotały usytuowane wzdłuż brzegu i krawędzi krateru, świeciły na każdej łodzi i pomoście - a wszystkie odbijały się w pofalowanej wodzie portu, każde powtórzone tysiąckrotnie, każde roztańczone w rytmie fal. Znaleźli się w ogromnym tyglu pełnym gwiazd zawieszonych na ciemnym letnim niebie. Piękno tego widoku zapierało dech i wywoływało zawrót głowy. Usłyszał ciche kroki za plecami i domyślił się, kto to. Jednak nawet przybycie Tarranta nie skłoniło go do oderwania oczu od tego wspaniałego widoku. - Witamy na północy - rzekł cicho tamten. Na każdym stojącym w porcie statku paliły się kolorowe latarnie. Kapitan dodał barwiącego żelu do swojej lampy sygnałowej i wokół nich wody rozbłysły czerwonymi iskrami. - Niezłe, co? Mają tu najlepsze piwo na wschodzie. Prosto z Jahanny. - Z Jahanny? - To w Puszczy - wyjaśnił Senzei. Razem z Ciani przyszli do nich na dziób i patrzyli na morze szkarłatnych gwiazd, rozstępujących się przed statkiem.
- W Puszczy warzą piwo? Kapitan uśmiechnął się. - Czy przychodzi wam do głowy coś, co przydałoby się tam bardziej od dobrego napitku? W porcie był tłok - tak duży, że Damien zastanawiał się, czy nie tak niegdyś wyglądała Ziemia: miejsce, gdzie noc nie niosła żadnych niebezpieczeństw, a interesy i przyjemności nie były ograniczone długością dnia. Jak teraz było na Ziemi? Kiedy opuściły ją statki kolonistów, była prawie w całości pokryta stalą i betonem. Ile tysięcy lat temu? Koloniści przebyli we śnie jedną trzecią galaktyki, żeby się tu dostać. Ile ziemskich lat im to zajęło? Damien znał teorie i wiedział również, że cała wiedza o podróżach międzygwiezdnych przepadła podczas Pierwszej Ofiary. Pozostały im tylko domysły. „Skuteczność ofiary - pisał Prorok - jest wprost proporcjonalna do wartości tego, co zostaje zniszczone”. A Ian Casca piekielnie dobrze o tym wiedział, pomyślał z goryczą Damien. I aż nazbyt dobrze rozumiał wszystkie implikacje. Gdyby zdołali go powstrzymać... Jednak dobrze wiedział, że nie ma sensu roztrząsać tej sprawy. Co się stało, to się nie odstanie. Gdyby sam żal mógł sprowadzić statek z powrotem, już dawno by go odzyskali. Manewrując w niewiarygodnym labiryncie świateł i cieni, kapitan sprawnie przybił do właściwej przystani, przy czym stateczek lekko stuknął o deski pomostu, wyrywając pasażerów z zadumy. Oszołomione rumaki uniosły głowy, a Damien z towarzyszami poszli sprowadzić je na brzeg, zanim zwierzęta całkiem dojdą do siebie. Potem Damien podszedł do kapitana, żeby zapłacić za podróż, i zastał przy nim Geralda Tarranta, odliczającego monety z małej, aksamitnej sakiewki. Wyglądały na złote. - Nie powinieneś... - Puszcza dobrze płaci swym sługom - uciął tamten. - Właśnie dlatego tacy ludzie chętnie służą nam o każdej porze. - Potem spojrzał na Damiena roziskrzonymi, wyblakłymi oczami. - To jeden z powodów. - Damien - powiedziała Ciani. Jedną ręką wskazywała na brzeg, w drugiej trzymała wodze. Szedł ku nim jakiś człowiek w mundurze. - Policjant? - Raczej celnik. - Tarrant wepchnął sakiewkę za pas i rozchylił tunikę pod szyją. Między fałdami granatowego i czarnego jedwabiu wyraźnie błysnął medalik Puszczy. - Ja z nim porozmawiam. - Czy jest coś, czego nie przewidziałeś? - spytał kwaśno Damien. Tarrant miał rozbawioną minę.
- Pytasz, czy pozostawiam cokolwiek przypadkowi? - Uśmiechnął się. - Tylko wtedy, kiedy muszę. Poszedł porozmawiać z urzędnikiem. Kiedy nie mógł już ich usłyszeć, Damien podszedł do Ciani i pomógł jej wiązać bagaże na grzbietach wierzchowców. - Interesujący mężczyzna - zauważył. - A ty jesteś zazdrosny. Cofnął się i udał zdumienie. Zacisnęła popręg jej siodła, a potem się odwróciła. - Tak, tak. - Uśmiechała się - nie szeroko, nie beztrosko, lecz ze szczerym rozbawieniem. Nareszcie, pomyślał. - Przyznaj się, Damienie. Nagle zapragnął jej. Chciał jej takiej, jaką była w Jaggonath, chciał każdego kawałka tej dawnej Ciani, jaki w niej pozostał, chciał ująć go, pieścić i pobudzić do życia, aż ona popatrzy nań, uśmiechnie się, a jej oczy, wyraz twarzy, będą takie same jak niegdyś... I ujrzy w nich to cudowne uczucie, więź, która uodporni ich na Tarranta, rakhów oraz inne przyziemne sprawy. Ten nagły przypływ emocji zaparł mu dech, więc z trudem wykrztusił: - O Tarranta? - Zaprzeczasz? - prowokowała. - Zazdrosny? - Damien. - Podeszła bliżej, tak blisko, że mógłby ją dotknąć. Położyła mu dłoń na policzku, miękką ciepłą dłoń na szczecinie całodniowego zarostu. - Kobiety wiedzą takie rzeczy. Myślisz, że zdołasz to ukryć? - Jej oczy skrzyły się i wyglądało to, jakby znów było w nich życie, odrobina młodszej, całej Ciani. - Wiesz co, nie jesteś zbyt subtelny. Już miał coś powiedzieć, gdy Senzei dyplomatycznie zakaszlał: Tarrant wrócił. Damien cofnął się o krok, odsuwając się od Ciani, lecz kiedy odwrócił się do sługi Puszczy, na jego twarzy malowało się milczące wyzwanie. Dobrze wiedział, że sygnalizowało dokładnie to, co chciał, żeby sygnalizowało. - Zdołasz odnaleźć ślad? - zapytał. - Mało prawdopodobne - odparł Tarrant. - A na pewno nie tu. Czynny wulkan wysyła ogromne ilości własnej fae, a ta, wraz z silnym północnym prądem, zupełnie zatrze ślad. - Spojrzał w górę, na światła wzdłuż górnej krawędzi krateru. Może tam mogłoby się to udać. Może. W każdym razie powinna tam być gospoda, a wy troje potrzebujecie odpoczynku. Ruszył w stronę brzegu, ale Damien go zatrzymał. - Czynny wulkan? - zapytał. - Myślałem, że Morgot jest wygasły. Mówisz, że może nam eksplodować pod nogami?
- Lepszym słowem byłoby „wybuchnąć”. Jeśli chodzi o wygasłe wulkany, to nie ma czegoś takiego. Przynajmniej nie w strefie kolizji płyt tektonicznych. Wszystko, co wiemy o Morgot, to to, że nie wybuchł ani razu od kiedy jesteśmy na Ernie, a wiec przez tysiąc dwieście lat. W geologii to tyle co nic. Wulkany potrafią milczeć znacznie dłużej. Dziesięć lub sto tysięcy lat, a może jeszcze dłużej. - Uśmiechnął się. - Albo tysiąc dwieście lat. Dlatego uważam, że jeśli chcecie coś zjeść i przebrać się, to powinniśmy ruszać. Kto wie, co przyniesie następna godzina? - W Puszczy jest tylu czarodziejów - mruknął Damien do Ciani - a nam musiał trafić się taki mądrala. Uśmiechnęła się. Objął ją ramieniem i po raz pierwszy od wyjazdu z Jaggonath - po raz pierwszy od napadu na Fae Shoppe - poczuł, że wszystko będzie dobrze. Trzeba będzie sporo się natrudzić i wiele ryzykować... ale przecież na tym polega życie, prawda? * Trakt wiodący do gospody był wąski i stromy: kręta dróżka, na której ledwie mieściło się czworo idących obok siebie ludzi. Słabe światełka na jej zewnętrznym skraju oświetlały pionową skałę urwiska, opadającą aż do wody. - Cudowne miejsce - mruknął Damien. Wydawało się, że minęły godziny - chociaż na pewno upłynęło znacznie mniej czasu, bo krater po prostu nie byl aż tak wysoki - zanim dróżka stała się szersza, a na jej skraju wyrosła szeroka bariera. Niebawem pojawiły się drzewa, z korzeniami opadającymi jak posplatane węże i nagimi konarami, których zrodzone z blasku księżyca cienie tworzyły na drodze pajęczynę pęknięć. W miarę, jak szli, na skraju drogi wyrastało coraz więcej drzew, aż zupełnie zasłoniły port. W końcu dotarli na szczyt i przystanęli na moment, aby spojrzeć na jedno z cieszących się najgorszą sławą miejsc w krainach ludzi. - Tak blisko - szepnęła Ciani. Rzeczywiście, było blisko. Wąski kanał oddzielał północny brzeg Morgot od lądu. Wydawało się, że można by go przepłynąć, gdyby ktoś był na tyle głupi, żeby tego próbować. W oddali pojawiły się statki i zniknęły w ścianie kaldery. Musi tam być jakiś tunel, pomyślał Damien. Panuje tu piekielnie duży ruch, jak na takie miejsce. - Nie wyciągaj pochopnych wniosków - usłyszał głos Geralda Tarranta, niepokojąco blisko. - Tam gdzie kwitnie handel, tam są ludzie. A Puszcza też ma w tym swój udział. Ciekawe, czym handluje? - pomyślał niechętnie Damien. Gospoda na końcu krętej drogi najwyraźniej cieszyła się powodzeniem. Przed frontowymi drzwiami stało pól tuzina uwiązanych koni, a stajenny, który wybiegł im na spotkanie, wyglądał tak, jakby przez całą noc ciężko pracował.
- Zostaniecie cały dzień, panowie? - zapytał. Podróżni spojrzeli po sobie i na Tarranta, aż wreszcie Senzei odpowiedział: - Na to wygląda - A do pozostałych rzekł: - Wejdźcie do środka. Ja rozładuję bagaż. Wnętrze gospody było mroczne i zadymione, oświetlone zawieszonymi na ścianach lampkami. Na końcu pomieszczenia płonął ogień na kominku, zbyt slaby, aby odegnać jesienny chłód. Mimo zimna Damien wybrał miejsce z dala od ognia. Tu było ciszej i trochę spokojniej. Bezpieczniej. Na stole już leżał jadłospis i Ciani otworzyła go, siadając. Przez chwilę przeglądała zawartość, a potem szeroko otworzyła oczy. - Tutaj jest krew - szepnęła - To niebezpieczne miejsce - zauważył Damien. Pas z mieczem zawiesił na oparciu krzesła Tarrant uśmiechnął się. - Wydaje mi się, że milady nie to miała na myśli. Spojrzał na nią. Powoli skinęła głową i powiedziała: - W jadłospisie jest wymieniona krew. Damien dopiero po chwili odzyskał głos. - Ludzka czy zwierzęca? - Zdaje się, że kilka rodzajów... - Ponownie zerknęła do menu. - Ludzka jest droższa - Różne bywają gusta - stwierdził spokojnie Tarrant. - Morgot szczyci się tym, że może zaspokoić potrzeby wszystkich przyjezdnych. - Co zamówisz? Zaśmiał się. - Na razie nic. Pomyślałem, że rozejrzę się trochę, kiedy wy będziecie jeść. - Chcesz spojrzeć na fae? - Jeśli to możliwe. Mniej więcej trzydzieści metrów stąd widziałem niewielką polankę. Tam powinienem coś zobaczyć. Niedługo wrócę - obiecał. Na pewno, pomyślał Damien. Senzei dołączył do nich kilka minut później, taszcząc bagaże. Później zjawił się kelner młody chłopiec, który przedstawił się jako Hash. - Krew? - powtórzył w odpowiedzi na pytanie Damiena. Bardzo zdrowa. Jakość gwarantowana. Jeśli życzy pan sobie jakąś szczególną grupę... Damien wzdrygnął się i poprosił o coś do picia. Obojętnie co, byle nie było czerwone. Nie słyszał, co zamówili Senzei i Ciani. Całą uwagę skupił na frontowych drzwiach i tym, co robił mężczyzna, który przez nie wyszedł. - Niepokoisz się? - zapytał Senzei.
Damien posłał mu ostre spojrzenie. - A nie powinienem? - Dlaczego nie pójdziesz go sprawdzić? Chciał zaprotestować, ale się powstrzymał. Wstał. - Zrobię to - obiecał. - Jeśli podadzą jedzenie, zanim wrócę... Będzie to oznaczało, że stało się coś złego. - To zjedzcie beze mnie - dokończył. Wziął miecz. * Na zewnątrz była zimna noc. Nie zauważyli tego, idąc tutaj, rozgrzani wspinaczką, lecz teraz, sam w ciemności, ciaśniej owinął się kurtką i pomyślał: Nadchodzi zima. Czeka nas ciężka podróż. Wszystko będzie trudniejsze. Tym bardziej, że podążymy na północ. Niedaleko od gospody znalazł niewielką polankę, z której rozpościerał się widok na port. Gerald Tarrant stał tam, niespiesznie wodząc wzrokiem po ścianach krateru. Raz, drugi, trzeci. W końcu Damien odważył się mu przerwać. - Widzisz coś? Tarrant zawahał się. - Trudno powiedzieć. Może jakiś ślad. Nie mogę się na nim skupić. Wulkan tłumi prawie wszystkie sygnały, więc niewiele mogę dostrzec. Wyraźnie widzę kogoś, kto obserwuje - nie nas - i skazę fae przy wejściu do portu, jaką mogli pozostawić ci, których szukamy. Nie wiem jednak, kiedy stąd odpłynęli i dokąd się udali... Zakłócenia są po prostu zbyt silne. - To tak, jak szukać płomienia świecy na tle słońca - podsunął Damien. Tarrant zerknął na niego. - Minęło wiele czasu od chwili, gdy spoglądałem na słońce - rzekł sucho. Damien zrobił krok naprzód i już miał coś powiedzieć, gdy trzaśniecie drzwi gospody ostrzegło go, że nie są sami. Obejrzał się i ujrzał nadbiegającą Ciani. Tuż za nią biegł Senzei. Kiedy dotarła do stojących na polance mężczyzn, przystanęła niepewnie. Damienowi wydało się, że coś z nią jest nie tak, coś, czego nie mógł określić, ale to wystarczyło, żeby obudzić w nim czujność. Senzei próbował położyć rękę na jej ramieniu, ale mu się wyrwała. - Chcę być tutaj - powiedziała. Te słowa zabrzmiały dziwnie, jakby przemocą wydarte z jej ust. Wypowiedziane przez nią czy kogoś innego? - Muszę tu być, kiedy wszystko się rozstrzygnie. Proszę...
- Po prostu wstała i wyszła - rzeki Senzei. - Próbowałem ją powstrzymać, ale zaskoczyła mnie. Musiałem wszystko zostawić... Damien szybko podszedł do Ciani. Serce mu waliło, wybijając gwałtowny rytm, który znał aż za dobrze. Napiął mięśnie, przygotowując się do walki. Mocno chwycił Ciani za ramię i rzekł: - Wracamy. Już. Możemy porozmawiać w środku. Nie powinnaś była tu przychodzić, Cee... I nie zrobiłabyś tego, pomyślał ponuro, gdyby nie rzucony czar, który nie pozwolił ci trzeźwo ocenić sytuacji. - Za późno - rzekł spokojnie Tarrant. Ruchem głowy wskazał na drzewa po drugiej stronie drogi, gdzie suche gałęzie poruszały się, chociaż nie było wiatru. Ciani, jak zahipnotyzowana, powiodła tam spojrzeniem. - Znaleźli nas - mruknął mężczyzna. Tamci zaatakowali. Teraz nie były to tylko trzy stwory, lecz cala ich banda Nadlatywały z drugiej strony drogi i Damien zdążył jeszcze pomyśleć, że gdyby nie łut szczęścia, gdyby Tarrant wybrał do swych prób drugi brzeg kaldery, podróżni zostaliby wycięci w pień, zanim zdążyliby przygotować się do obrony. Teraz zyskali zaledwie, ułamek sekundy, ale Damien go wykorzystał. Gwałtownym szarpnięciem pociągnął Ciani w tył i płynnym ruchem wydobył miecz. - Trzymaj ją! - syknął do Senzeiego, który, na szczęście, zrozumiał polecenie. Podskoczył - nie uzbrojony, zauważył kapłan, zżymając się w duchu na ten pechowy zbieg okoliczności - i chwycił Ciani, zanim zdążyła złapać równowagę. W ten sposób nieznana siła która opanowała jej umysł, nie zdołała pociągnąć jej ku napastnikom. W następnej chwili stwory dopadły kapłana który zasłonił się ostrą klingą i powoli ustępował im pola, usiłując zająć lepszą pozycję i nie dopuścić, żeby go otoczyły. Były zbyt liczne i zbyt szybkie, a w pobliżu nie było żadnej osłony... Niedobrze, bardzo niedobrze. Gdyby miał czas do namysłu, może sparaliżowałby go strach, lecz teraz tylko dodał mu sił. Potężnym ciosem odbił ostrze pierwszego napastnika, wbijając miecz w jego ciało, aż trysnęła krew ciemnopurpurowa, błyszcząca, nieludzka. Jednak była to tylko kropla w morzu przemocy i wyrywając miecz, wiedział, że tamtych jest po prostu zbyt wielu, że prędzej czy później z pewnością go powalą i... Nagle, bez ostrzeżenia polanę zalało jaskrawe światło. Zimny blask, oślepiający, lecz nie oświetlający pola bitwy, tylko spowijający je zimną niebieskawą poświatą, która wydawała się bardziej pogłębiać niż rozpraszać cienie. Tarrant, pomyślał posępnie Damien, unosząc miecz, żeby odbić kolejny cios. Na pewno. Na moment - tylko na moment - odważył się odwrócić głowę i ujrzał stojącą obok, wysoką postać z obnażonym mieczem. Z wąskiego ostrza tryskało
jaskrawe światło, jak blask słońca. Damien cofnął się, prawie oślepiony, przez moment ufając bardziej instynktowi niż szermierczym umiejętnościom. Zobaczył, jak lśniąca klinga zatacza łuk, i usłyszał chrzęst, z jakim wbiła się w ciało najbliższego napastnika. Lodowaty podmuch owiał mu twarz, jakby ten cios wysysał z niego ciepło. W następnej chwili skoczyły na niego dwa - a może trzy - stwory i musiał skupić całą uwagę, żeby odeprzeć atak. Miecz zadrżał mu w dłoni pod uderzeniem stalowej klingi. Spróbował odparować cios następnego przeciwnika, lecz byli zbyt szybcy, zbyt liczni. Poczuł ostrze rozcinające mu ciało na ramieniu i ciepłą strużkę krwi spływającą pod rękawem koszuli. Nie dam rady, pomyślał z rozpaczą, a potem z determinacją: Muszę! Za plecami wyczuwał obecność Senzeiego, usiłującego utrzymać Ciani z dala od walczących. Oboje byli bezbronni. Bezradni. Znów zobaczył zamierzającego się do ciosu Tarranta i jaskrawe ostrze przecinające następnego napastnika. To nie wystarczy, pomyślał. Poczuł zimne ukłucie strachu i zadał cios, spychając w tył jednego z przeciwników. Jednocześnie starając się nie odsłonić przed pozostałymi. Nie wystarczy! A potem nagle wszystko zamarło. Niespodziewanie. Jakby powietrze wokół nich zastygło, jakby coś sparaliżowało ich ciała i umysły. Przez moment nie był w stanie się poruszyć, a nawet myśleć, czuł tylko szok wywołany wymuszonym bezruchem. Bezgraniczny lęk... i podziw. Po drugiej stronie drogi stała jakaś postać. W zimnym niebieskawym blasku dostrzegł ludzką sylwetkę, spowitą w długą szatę. Kobieta. Chociaż Damien widział tylko jej twarz, a ta była pozbawiona wszelkiego wyrazu, nagie poczuł, że nieznajoma cierpi, cierpiała i będzie cierpieć bez końca, jeśli jej nie pomoże. Przez jedną krótką chwilę w jego wszechświecie nie było wroga, Tarranta, ani nawet Senzeiego czy Ciani - tylko ta dziwna postać, która pociągała go ku sobie, przezwyciężając instynkt samozachowawczy... Potem paraliż ustąpił równie gwałtownie, jak się zaczął. Usłyszał, jak stojący obok Tarrant głośno wciąga powietrze w płuca, lecz nie miał czasu zastanawiać się dlaczego, ponieważ wszyscy napastnicy odwrócili się do niej, co do jednego. Czuł narastający w nich głód, niemal namacalną falę zła, od której żołądek podchodził mu do gardła. Reagowali na ten sam obraz, który on widział, kierując się ku tej bezbronnej kobiecie. Tyle że chcieli ją pożreć, nie bronić. Nie ochronić, lecz rozszarpać na sztuki. Zobaczył że ruszają ku niej, i mocno ścisnął rękojeść miecza, i po chwili skoczył. Poczuł, jak jego ostrze wbija się w plecy jednego ze stworów, tuż przy kręgosłupie. Pchnął, aż przeszło na wylot, przebijając żebra, płuca i pierś, zgrzytnąwszy na kości. Potem wyrwał miecz i przygotował się do odparcia kontrataku. Ten jednak nie nastąpił. Stwory skupiły całą uwagę na kobiecie, niepomne niczego prócz swego głodu i jej bezsilności. Wycofała się z drogi w złudne schronienie kępy drzew i gdy stwory ruszyły, by ją dopaść, a Damien skoczył za nimi, prawie widział emanującą z niej moc,
tryskającą ku księżycom, ku gwiazdom i z powrotem, tęczową pajęczynę fae, migoczącą wokół niej, jak przezroczysty jedwab. Fae pływów, pomyślał z podziwem, zadając kolejny cios. Mierząc w głowę następnego stwora. Użyła Sztuki na nas wszystkich. Ostrze jego miecza z potworną siłą spadło na czaszkę stwora, rozcinając ją w bryzgach krwi. Ciało zabitego runęło na drogę, roniąc kawałki kości i mózgu pod nogi jego towarzyszy. To w końcu zwróciło ich uwagę. Najbliższy odwrócił się, spojrzał na Damiena i zamrugał, jakby budził się z głębokiego snu. Kapłan pchnął, ale za późno: stwór uchylił się, potknął i szybko odskoczył. Damien usłyszał za plecami stłumiony krzyk i krew zastygła mu w żyłach. Ciani? Gdzie, do diabła, był Senzei i co robił Tarrant? Nie tracił czasu na oglądanie się. Czar kobiety szybko słabł i za chwilę stwory znów rzucą się do ataku. Przygotował się do obrony. Ile ich zostało? Cztery? Pięć? Jednak, ku jego zdumieniu, nie ruszyły na niego. Próbował skoczyć ku nim, lecz nagle zakręciło mu się w głowie. Na lewej ręce czuł ciepłą wilgoć i szybko opuszczały go siły. Ile stracił krwi? Nieważne. Nadal mógł stawić czoło jednemu przeciwnikowi, ale wobec takiej przewagi liczebnej wrogów musi wykorzystać zaskoczenie i nie może pozwolić, by przejęły inicjatywę... Ruszyli. Nagle. Nie na niego, czego oczekiwał. Nie na nieznajomą kobietę, ani nawet nie na Ci ani. Uciekli, rozbryzgując stopami krew zabitych kamratów, depcząc kawałki ich kości... uciekli. Jak przestraszone zwierzęta umknęli w chaszcze. Damien ruszył za nimi, lecz zaraz stanął i zaczerpnął tchu w piersi. Opanował odruch nakazujący sprawdzić ranę na ramieniu i zamiast tego spojrzał na kobietę. Wciąż tam była lecz otaczająca ją moc gasła Kimkolwiek była nieznajoma, już nie używała Sztuki. Ciani! Z mocno bijącym sercem odwrócił się ku polance i ujrzał równie okropny widok. Senzei, półprzytomny, leżał na ziemi. Bok i brzuch miał zalane krwią. Zaledwie pół metra dalej leżało bezgłowe ciało stwora, który go zranił. Po drugiej stronie polany leżały następne takie zwłoki. Czymkolwiek jeszcze był miecz Tarranta, stanowił wystarczająco skuteczne oręże. Natomiast jego właściciel... Stal na środku polany, tocząc nienawistnym i wyzywającym spojrzeniem. W prawej dłoni nadal trzymał miecz, w którego niebieskawej poświacie jego twarz była trupio blada. Drugą ręką przytrzymywał bezwładną i nieruchomą Ciani. Krew płynęła z rany na jej głowie i spływała do rękawa koszuli Tarranta, jakby łącząc ich ze sobą. Przez moment Damien dostrzegł łączącą ich więź i zdrętwiał, rozpoznając jej charakter, nienawidząc jak jeszcze nigdy w życiu. - Ty draniu! - syknął. - Byłeś jednym z nich! Wściekłość w oczach Tarranta była jak czarny ogień wysysający ciepło z duszy Damiena.
- Nie bądź głupcem! - rzucił. Z trudem wymawiał słowa, jakby uczył się mówić. - Nie rozumiesz. Nie możesz zrozumieć. - Zrobiłeś to samo co oni - rzekł Damien. Ujrzał przepływającą między nimi moc, poczuł w Ciani nową pustkę. - Zabrałeś jej pamięć. Spróbuj zaprzeczyć! Tarrant na moment zamknął oczy, jakby zmagał się ze sobą. Damien szybko ocenił dzielącą ich odległość, pozycję Ciani, swoje słabnące siły - lecz dogodny moment minął i Tarrant znów przeszył go mrocznym spojrzeniem. Pociemniałym, jakby z udręki. - Stałem się tym, czego najbardziej się obawiała - szepnął. - Ponieważ właśnie tym jestem. Wymówił te słowa, jakby sam niezupełnie w nie wierzył, i gdy spojrzał na Ciani, lekko się wzdrygnął. Za jego plecami Senzei poruszył się i spojrzenie, jakie posłał mu Tarrant, zdradziło Damienowi, że nie wszystkie rany zadał towarzyszowi wróg. - Próbowałem go powstrzymać - jęknął Senzei. - Próbowałem... Damien powoli wepchnął miecz do pochwy. Ból przeszył mu ramię żywym ogniem, ale zacisnął zęby i zignorował go. Czując, jak ciepła krew ścieka mu po zranionej ręce, otworzył sakwę wiszącą u pasa. W jej miękko wyścielonym wnętrzu leżały dwie buteleczki. Jedna była srebrna i zawierała większość świętego ognia Kościoła - dar Patriarchy. Druga mieściła tylko cześć płynu i była ze szkła. Jeśli ciśnie ją dostatecznie mocno, pęknie przy uderzeniu, a zawarta w niej ciecz przylgnie do powierzchni ciała i wypali życie z każdego demona nocy. - Nie bądź głupcem! - syknął Tarrant. Cofnął się o krok. Damien nie wiedział, czy ze strachu czy szykując się do użycia Sztuki. - Nad tym też masz władzę? Wyjął buteleczkę i nawet ta odrobina płynu, która pozostała w kruchym naczyniu, wystarczyła, by złociste promyki rozświetliły polanę. Tarrant syknął z bólu, kiedy go przeszyły, lecz nie próbował przed nimi umknąć. - Ty idioto... Myślisz, że tym możesz mnie zranić? Mógłbym usunąć ci ziemię spod stóp, zanim zdążyłbyś się ruszyć, albo powietrze wokół nas, zanim zaczerpnąłbyś tchu. - Oddaj mi Ciani - rzekł zimno Damien. Tarrant skrzywił się. Wydawało się, że toczy jakąś wewnętrzną walkę. W końcu wyszeptał ochrypłym głosem: - Teraz nie zdołasz jej pomóc. - Oddaj mi ją! Jeszcze nie rzucił flaszki; sprawił to wyraz twarzy tamtego, tak ludzkiej i udręczonej, że przez moment był zbyt wstrząśnięty, aby zaatakować. Tarrant mówił dalej:
- Kiedyś przysiągłem, że nigdy nie skrzywdzę tej kobiety. Kiedy jednak tamta uderzyła całą mocą fae pływów, ja... poczułem głód, niepohamowany. Żywię się bezbronnymi, kapłanie, a ona była zbyt blisko. Zbyt bezsilna. Nie mogłem się powstrzymać. - Tyle jest warta twoja przysięga - warknął Damien. W wyblakłych oczach błysnęło coś, co nie było wściekłością ani nienawiścią. Ból? - Nie zdołasz pojąć, ile mnie to kosztowało - szepnął. Damien zrobił krok naprzód. Polanka wirowała wokół niego. - Oddaj mi ją - zażądał. Tarrant potrząsnął głową. - Nie zdołasz jej pomóc - rzekł. - Musiałbyś mnie zabić. Ścisnął w palcach buteleczkę. - A więc będę musiał spróbować, prawda? Gerald Tarrant sprężył się. Uniósł miecz nad głowę, bardziej demonstracyjnym niż agresywnym gestem, a jeśli Damien zawahał się, to tylko w nadziei, że tamten wypuści Ciani, zanim zaatakuje. Wówczas znalazłaby się poza zasięgiem niebezpieczeństwa. Lecz Tarrant nagle obrócił swój błyszczący miecz w dłoniach i wbił go głęboko w ziemię... Fae ziemi starła się z fae miecza w potwornej eksplozji, która wstrząsnęła całą górą. Ziemia runęła na Damiena masą gliny i odłamków skalnych, uderzyła go jak fala przypływu. Padł jak długi, na pół przysypany grudami ziemi, żwirem i kawałkami zbutwiałego drewna. Jęcząc, usiłował wstać, lecz nie zdołał. Próbował zacisnąć dłoń, żeby sprawdzić, czy nadal trzyma w niej cenną buteleczkę, lecz zdrętwiałe i oblepione gliną palce nie chciały się zamknąć. Jeszcze raz spróbował się podnieść, a przynajmniej strząsnąć trochę przygniatającej go ziemi... Jednak było jej zbyt wiele, a może stracił za dużo krwi - albo i jedno, i drugie. Powoli osunął się w ciemność i nawet towarzyszące temu przekleństwo zostało stłumione przez ziemię i nie usłyszane.
22 Ziemia zatykająca mu nozdrza. Piach wypełniający usta i gardło, ciężki od krwi. Całe kilogramy ziemi, przygniatające go, grzebiące żywcem. Szamocze się, kaszle, próbuje chwytać powietrze. Próbuje uwolnić się od tego potwornego, przytłaczającego go ciężaru, obrócić się lub usiąść, albo chociaż podnieść rękę - ale ziemia trzyma go jak inkub, błotnymi palcami chwytając za ubranie, ciągnąc... - Damien. Mobilizuje wszystkie siły przeciwko tej masie ziemi nad sobą i czuje, że w końcu może się poruszyć, wyrwać z tych szponów... - Damien! Setki ich chwyta go za ubranie, ściąga w dół. Z całej siły uderza stwora, który musi gdzieś tam być, którego łapy tak mocno wbijają się w jego ciało, że na pewno cieknie krew... - Damien, jeśli uderzysz mnie jeszcze raz, to ci oddam. Rozumiesz? Damien! Powoli zaczerpnął tchu. Bez ziemi. Setki palców zmieniły się w tuziny, zniknęły. Otworzył jedno oko - drugie chyba zamykała mu opuchlizna - i przyjrzał się mglistej postaci, która mogła być Senzeim. - Bogom niech będą dzięki - mruknął praktykant. - Nic ci nie jest? Miał wrażenie, że słowa przebyły całe kilometry, zanim dotarły do jego ust. - Ja.. - Zakaszlał i wypluł gęstą od kurzu ślinę, która zatykała mu gardło. Teraz mówienie przychodziło mu łatwiej. - Chyba nie. Gdzie jest Ciani? - Zniknęła. - Teraz już wyraźnie widział twarz Senzeiego - bladą, posiniaczoną, ściągniętą smutkiem. - Zabrał ją. - Dokąd? - Damien spróbował usiąść. Poczuł przeszywający ból we wszystkich kończynach i głowie - szczególnie głowie - tak silny, że osunął się z powrotem, ciężko dysząc. Dokąd, Zen? - Spokojnie. Teraz poczuł dotknięcie innej dłoni, mniejszej i delikatniejszej, która położyła mu zimny okład na czole, Damien strącił go. - Dokąd, Zen? Tamten zawahał się. - Podejrzewam, że do Puszczy. Prawdopodobnie. Powiedziała, że ruszył na północ... Zdołał otworzyć drugie oko i ujrzał mglisty zarys drugiego Senzeiego. - Kto powiedział? - Kobieta. - Ta, która... - Daremnie szukał słów.
- Tak. Ona. - Boże litościwy. - Uniósł rękę, żeby rozmasować skroń, lecz dotyk palców palił jak kwas. - Co się stało, Zen? Opowiedz mi. Praktykant chwycił jego rękę i delikatnie opuścił ją na posłanie. - Najpierw zrób głęboki wdech. - Damien chciał zaprotestować, ale posłuchał. Zakaszlał. - Jeszcze raz. Tym razem poszło trochę łatwiej. Nieco chętniej robił kolejne wdechy, aż powietrze zaczęło trochę swobodniej dopływać mu do płuc. Wtedy otworzył oczy i rozejrzał się wokół. Pokój był niewielki i bez okien. Z jednej strony łóżka stał Senzei, a z drugiej siedziała niepozorna kobieta w średnim wieku. U stóp łóżka stał jakiś mężczyzna w podeszłym wieku, z dezaprobatą marszcząc brwi. Widząc, że Damien odzyskał przytomność i świadomość, wyśliznął się z pokoju. - Powiedz - szepnął kapłan. - Po tym, jak Tarrant... - Senzei ze świstem zaczerpnął tchu. - Była eksplozja. Chyba główny podmuch poszedł w twoją stronę. Przewrócił cię. Ja też oberwałem, ale nie tak mocno. Wydawało mi się, że widzę jakąś postać kluczącą wśród zwałów ziemi. To musiał być on. Nie widziałem Ciani. Ani żadnych szczegółów. Straciłem przytomność. Nie wiem, na jak długo. Kiedy znów ją odzyskałem... - Zagryzł wargi na to wspomnienie. - Coś na tobie siedziało. Chciało cię pożreć. Kobieta odciągnęła to, wykręcając mu łeb, tak żeby cię puściło... Miało skrzydła pokryte łuską, jęzor jak wąż i krew ciekła mu z pyska Skręciła mu kark. Tak po prostu. I cisnęła z urwiska do morza. Potem... potem oczyściła ci usta z ziemi, żebyś mógł oddychać. Wyjęła coś z kieszeni i wtarła ci w ramię, tam gdzie była rana. Robiła jeszcze inne rzeczy, ale nie dostrzegłem co, bo sam też byłem półprzytomny, a potem wstała i to... jakieś zwierzę podeszło do niej. Było podobne do konia, ale wyglądało inaczej i miało dwa długie rogi, jakby z tęczowego szkła... - Zamknął oczy na to wspomnienie i zniżył głos do szeptu: - Zapytałem: „Dokąd poszedł?”. Przez chwilę nie odpowiadała, apotem spojrzała ku północnym krainom i wskazała na nie ręką. „Do Puszczy” powiedziała „Gdzie ludzie pożerają ludzi”. Rozkaszlał się. - Później wsiadła na tego rumaka i odjechała. Próbowałem dotrzeć do ciebie, żeby ci pomóc, ale nie byłem w stanie. Nie mogłem się ruszyć. Ból byl tak straszny... Myślałem, że umieram. Potem wstało słońce i przyszli nam pomóc. - Oni? - Ludzie z gospody. Słyszeli eksplozję. - Zerknął na kobietę, a potem odwrócił wzrok. Dodał kwaśnym tonem: - Zaczekali do świtu, zanim wyszli na zewnątrz. Bali się o swoje cenne
życie. Dlatego leżeliśmy tam do rana. Kiedy wstało słońce, wyszli i pozbierali nas. Opatrzyli nasze rany, jak mogli najlepiej. Przetoczyli nam krew. Majaczyłeś. Minęło wiele godzin... Damien spróbował usiąść. Pokój zawirował mu w oczach i krew załomotała w skroniach... ale spróbował jeszcze raz. I jeszcze. Za trzecim razem udało mu się. - Musimy iść - wymamrotał. Senzei skinął głową. Nie pytając, dlaczego ani dokąd. Rozumiał. - Jesteś w kiepskiej formie - ostrzegł. - Jak kiepskiej? - Lekarz powiedział, że nie odzyskasz przytomności przez kilka dni. - Tyle warta jest jego diagnoza Co jeszcze? - Utrata krwi, wstrząs mózgu, możliwe obrażenia wewnętrzne. - Tego ostatniego nie był pewny, może dorzucił to tylko na wszelki wypadek. - Twoje rozcięte ramię goi się doskonale. Czymkolwiek je posmarowała, zapobiegło to infekcji, ale wszystkie szwy świata nie pomogą i rana otworzy się, jeśli będziesz się przemęczał. Ponadto jesteś cały posiniaczony. - Czyli wszystko w normie - podsumował Damien. - A co z tobą? Senzei zastanowił się. - Pchnięto mnie w bok. Paskudna, mocno krwawiąca rana, ale powierzchowna. A przynajmniej tak się wydaje. Boli jak diabli, ale nie muszę ci tego mówić. Lekarz kazał mi się nie przemęczać, dopóki się nie zagoi. Damien zauważył jego sztywny chód i zgrubienie na boku - z pewnością od warstw bandaży. - Nie pomogła ci? Mówię o tamtej kobiecie. Senzei odwrócił głowę. - Nie - rzekł cicho. - Od tego czasu wiele o tym myślałem. Właściwie wcale nie jestem pewien, czy ona chciała uratować nam życie. Oczywiście, pojawiła się w wyjątkowo szczęśliwym momencie, ale wygląda mi to na dość ryzykowny sposób włączania się do walki. Myślę, że to miał być z jej strony rodzaj... próby. Chciała zobaczyć, co zrobimy. Myślę, że... pomogła ci, ponieważ próbowałeś ją uratować. Bo taki był twój pierwszy odruch, kiedy użyła Sztuki. - A twój? - zapytał cicho Damien. Senzei przygryzł wargę. Potrząsnął głową. - Nie mówmy o tym, dobrze? Mało kto jest tak doskonały, jak chciałby być. Damien z trudem odwrócił głowę. - No dobrze. Ty jesteś ranny, ja jestem ranny... ale to powierzchowne rany, może niewielkie zakażenie. Nic, czego nie potrafiłbym uzdrowić. - Ach tak? Używając jakiej fae?
Damien wytrzeszczył oczy, lecz zaraz zrozumiał. - Niech to szlag. - Wiesz, że przez cale życie zajmowałem się Sztuką. Bez dotykania przesuwałem zabawki koło mojej kołyski i tak dalej. Teraz... - Założył ręce na piersi i zadrżał. - W Kale prawie mnie to zabiło. Tutaj, tak blisko Puszczy, będzie tysiąckroć gorzej. Myślę, że wołałbym się wykrwawić. - Nie możemy czekać, aż nasze rany się wygoją. - Wiem - odparł Senzei. Damien zdjął nogi z łóżka. Łupanie w głowie - a także ból - osłabły do lekkiego pulsowania - On może wędrować tylko w nocy, prawda? Wyruszył stąd dobrze po północy. Wkrótce nadszedł świt i wzeszło słońce. To oznacza, że ma nad nami jakieś trzy godziny przewagi. Jeśli się pospieszymy, dogonimy go. - Spojrzał na Senzeiego. - Jeśli wyruszymy od razu. - Nasze bagaże są spakowane - rzeki cicho Senzei. - Dasz rade? Tamten posłał mu urażone spojrzenie. - A ty? - Nie było pytania - odparł Damien. - On ma Ciani. Senzei pokiwał głową. - Ja też tak uważam. Damien odetchnął i próbował zebrać myśli. - Jeśli mamy jechać szybko, nie możemy zabrać wszystkich koni. Weźmiemy trzy - dwa dla nas, jeden zapasowy. Dla Ciani. Zostawimy część ekwipunku w Mordreth, skąd może zabierzemy go w powrotnej drodze. Jeśli nie, to nie. Będziemy podróżować lekko i szybko. Dopadniemy tego sukinsyna, zanim się zorientuje, co go rąbnęło. - Naprawdę myślisz, że możemy dać mu radę? - Och, zabijałem paskudniejsze stwory. Wprawdzie żaden z nich nie był tak elokwentny... ale pamiętaj, że tym razem nie będziemy tańczyli tak, jak nam zagra. Ponadto mam broń, która go zrani. - Sięgnął do sakiewki przy pasie i nagle przeraził się, czując, że jej tam nie ma - Zen, oni... - Jest tu. - Sięgnął i ze stolika stojącego obok łóżka wziął mały mieszek i podtrzymujący go rzemień. - Zdjęli to z ciebie, kiedy cię opatrywali. Nie spuściłem tego z oka. - Doskonale. - Damien otworzył sakiewkę i zobaczył w środku obie buteleczki - srebrną i kryształową. Kurz wbił się w delikatny szlif tej ostatniej. Damien zeskrobał go paznokciem i mruknął: - Dziwię się, że jest cala.
- Ściskałeś ją tak mocno, że nie mogła się zbić. Nawet w delirium nie chciałeś jej puścić. Musieliśmy siłą rozgiąć ci palce. Damien próbował przywiązać sakiewkę do pasa, lecz zranione ramię - spuchnięte, zesztywniałe i pulsujące bólem - miał zupełnie zdrętwiałe. Senzei pomógł mu. - Na pewno dasz sobie radę? Damien przeszył go gniewnym spojrzeniem. - Muszę. Obaj musimy. - Poprawił mieszek na biodrze, wyczuł srebrną flaszeczkę w środku. - Myślę, że skoro chcemy zostawić tutaj dodatkowe wierzchowce, powinniśmy spróbować je sprzedać. Pieniądze rozpływają się nam jak woda.. - Dziś rano sprzedałem trzy - powiedział Senzei. - Nie dostałem za nie wiele, ale dość, by opłacić rachunki za leczenie. Ponadto pozbierałem nasze bagaże - a raczej to, co z nich zostało i zapłaciłem tym ludziom za ich czas i usługi. Znalazłem też to. Rzucił na łóżko niewielki złoty przedmiot. Kapłan dopiero po chwili zrozumiał, co to takiego. - Mój Boże! - szepnął. Podniósł medalik i trzymał go za zerwany łańcuszek, tak że wizerunek Ziemi kołysał się miarowo. Błysnął wyryty na rewersie, ledwie widoczny symbol. - Znalazłem go w pobliżu miejsca, gdzie stał. Musiała mu go zerwać, kiedy ją zaatakował. Piekielnie szczęśliwy traf, nie uważasz? - Znając Ciani, powiedziałbym, że... to wcale nie przypadek. Wyobraził sobie, jak w ostatniej chwili, mimo przerażenia jakaś cześć jej umysłu dostatecznie długo zachowała świadomość, aby zrozumieć, czego będą potrzebowali. W zamieszaniu sięgnęła Tarrantowi za koszulę, zacisnęła palce na złotym medaliku i szarpnęła… - Co za kobieta - westchnął. - Dajcie mi dziesięć takich, a podbiję imperium. - Wystarczająco trudno jest nam nie stracić z oczu tej jednej - rzekł Senzei z wymuszonym uśmiechem. Damien powoli zaczął wstawać. Oparł obie ręce o krawędź łóżka i odczekał chwilę, ciężko dysząc. Potem dźwignął się, nakazując nogom utrzymać ciężar ciała. Piekący ból przeszył mu lewe ramię, ale to miało się powtarzać częściej, więc musiał zacząć się przyzwyczajać. Po chwili już stał. Minęło jeszcze kilka sekund i pokój przestał wirować. Damien zdołał zrobić krok, potem drugi. Pokój już się nie kołysał. Ból ramienia przeszedł w tępe pulsowanie. - W porządku - rzekł kapłan. Spojrzał na Senzeiego. - W drogę. * - I koniec z chodzeniem bez broni - rzekł Damien szorstko. Byli na promie płynącym do Mordreth. - Chcę, żebyś zawsze był uzbrojony. To oznacza, że jeśli pójdziesz w krzaki, żeby się
odlać, masz trzymać miecz w drugiej ręce. Jeśli pójdziesz do łóżka z kobietą, miecz ma leżeć na poduszce. Rozumiesz? Senzei spojrzał na bezmiar wód. - Sądzę, że zasłużyłem sobie na te słowa. - Masz racje, do licha! To cud, ze tam nie zginąłeś. A cuda rzadko się powtarzają. Na środku promu byto mnóstwo stolików, a przy kilku z nich siedzieli podróżni; kupcy z ożywieniem omawiający spisy towarów, grupka robotników łapczywie zajadających kanapki, matka z dzieckiem przy piersi. Damien znalazł wolny stolik i przystawił do niego dwa krzesła. - Zabierzmy się do roboty. Wysypał na blat stołu amunicję, podniósł jeden bełt i w zadumie obrócił go w palcach. Krótka drewniana strzałka miała na jednym końcu metalowy grot, a na drugim spiralną brzechwę. Wyjął scyzoryk i spróbował zdjąć dwa kawałki metalu. Grot zszedł bez oporu, ale spirala na końcu mocno się trzymała i wymagała sporo pracy. - Wosk - mruknął. - Klej. Senzei zaczął przetrząsać tobołek, do którego zapakował przeróżne drobiazgi. Po kilkuminutowych poszukiwaniach znalazł kawałek bursztynowego wosku. Odszukanie pałeczki kleju trwało trochę dłużej. - Czy jest sens pytać, co właściwie robisz? - Szykuję się na wojnę - mruknął Damien. - Patrz i ucz się. Położył drzewce na stole i obracał je, aż upewnił się, jak przebiegają słoje. Potem ostrożnie rozłupał drewno scyzorykiem. Bez trudu rozciął je wzdłuż, na dwie połowy. Rozejrzał się na boki, sprawdzając, czy ktoś ich obserwuje. Jednak inni pasażerowie byli zajęci swoimi sprawami przy stolikach, lub gwarzyli ze sobą, siedząc na długich ławkach po obu stronach schodów na drugi pokład; albo stali przy otaczającym pokład relingu, patrząc na przesuwające się za burtami, mętne zielone wody. Damien wyjął z mieszka srebrną flaszeczkę i otworzył ją ostrożnie, z nabożnym szacunkiem. Potem wypuścił kilka cennych kropelek na odsłonięte drewno w środku bełtu, aż wchłonęło Ogień. Bełt rozjarzył się matowym blaskiem, jak dogasający węgiel. - Wystarczy. Damien zakorkował buteleczkę i postawił ją na stoliku - ostrożnie, bardzo ostrożnie - po czym wziął od Senzeiego klej. Skleił połówki, tak że w miejscu przecięcia pozostała tylko cieniutka rysa. Potem szybko wtarł wosk w powierzchnię bełtu, pokrywając całe drzewce. Starannie przykleił z powrotem grot i brzechwę. - Zrobione.
Położył gotowy produkt na stole. Belt niewiele różnił się od innych i Senzei z trudem powstrzymał chęć posłużenia się Sztuką do sprawdzenia różnicy. Stanie się ona dostatecznie widoczna, gdy cząsteczki Ognia, przesączając się w suche drewno, dotrą do powierzchni drzewca - Myślisz, że to będzie działać? - Sądzę, że nie zaszkodzi spróbować. Ryzykujemy tylko kilkoma tuzinami kropel Ognia… a jeśli zadziała, będziemy mieli piekielnie skuteczny arsenał. Spojrzał na Senzeiego i przez chwilę, zaledwie przez chwilę, praktykantowi wydało się, że w oczach kapłana dojrzał lęk. Ścisnęło go w gardle, gdyż wiedział, co mogło go wywołać. To ty jesteś odważny, Damienie. Gdybyś się poddał... nie wiem, czy poradziłbym sobie. - W porządku? - zapytał kapłan. Napotkał jego spojrzenie. Wzruszył ramionami. - Nic mi nie będzie. - Do zmroku mamy jeszcze dwie godziny. Do tego czasu powinniśmy dotrzeć do granicy Puszczy. Nie mógł nas wiele wyprzedzić. Jeśli znajdziemy jego trop... - A jeśli nie? Damien wbił nóż w następny bełt. Drewno z głośnym trzaskiem pękło na dwie równe części. - Wtedy będę musiał użyć Sztuki, żeby go znaleźć - odparł cicho. - Prawda? * Mordreth. Górnicza osada, miasteczko gorączki złota, obóz traperów... Posiadało najgorsze cechy wszystkich trzech i żadnych ich zalet. Tymczasowe obozowisko, które jakoś wciąż stało na stromym brzegu dzięki nieustannemu powodzeniu, jakim cieszyły się jego nędzne bary, podłe zajazdy i marne lokale, jak również zapotrzebowaniu na siłę roboczą, której miało w nadmiarze. Jeśli jednak mieszkańcy Mordreth byli złaknieni piękna, to najwidoczniej zaspokajali ten głód gdzie indziej. Miasto było szare: błotnisty brzeg, brudne ulice, murszejące domy wszystko było szare. Jedynymi barwnymi elementami w tej szarzyźnie było kilka szyldów, rząd wystrzępionych proporczyków i bielizna dziwek, które wystawały w oknach burdeli i zaczepiały przybyszów. Damien i Senzei szybko przejechali ulicami. Wydawało się, że ich wierzchowce również chcą jak najszybciej opuścić miasto. To miejsce przypominało coś w rodzaju pułapki - jakby, pozostając tu za długo, można było stracić chęć do wyjazdu. Zanim dotarli na drugi koniec tej nędznej dziury, Senzei dygotał, i to wcale nie z zimna. - Naprawdę chcesz tu zostawić nasze zapasy? - zapytał.
Damien ponuro pokręcił głową i nie odpowiedział. Jechali przez rozległe równiny, porośnięte jedynie rzadkimi kępami suchej trawy, która przypominała im o bliskości zimy. Ziemia była twarda, prawie zamarznięta. „Powinniśmy być za to wdzięczni losowi” rzekł Damien. „W innych porach roku zmieniają się w błoto”. Senzei zaczynał rozumieć, dlaczego nigdy nie podróżował. Kilka kilometrów dalej napotkali pierwsze ślady ludzkiej obecności. Strzęp odzieży leżący w kępie suchej trawy. Kawałki dawno rozbitego kufra. Krąg poczerniałych od ognia kamieni, a obok ślady niedawno zwiniętego obozowiska. Damien obejrzał je, ale nic nie powiedział. Zwierzyna, którą ścigali nie rozbijała obozu. Jechali dalej. Słońce opadało coraz niżej i barwy zachodu nadawały swój szczególny odcień tej ponurej, nabrzmiałej gwieździe. Zielonkawożółte światło burzowego nieba oblało ziemię. Teraz łatwiej było dostrzec nierówności terenu, obrysowane czarnymi cieniami. Napotkali niewielkie wzniesienie, potem następne. I jeszcze jedno. Niskie pagórki zmieniły się w obłe wzgórza - przednią straż górskiego łańcucha. Jak daleko na północ dotarli? Senzei patrzył na to wszystko, osłaniając się płaszczem przed wieczornym chłodem. Coraz bardziej bolał go bok i przy każdym podskoku rumaka na nierównym gruncie ognista włócznia głęboko wbijała mu się w ciało. Próbował to ignorować, przezwyciężyć ogarniającą go słabość, szarą mgłę, która zasnuwała wszystko prócz niewielkiego fragmentu na samym środku pola widzenia. Po prostu nie mogli zwolnić, i to nie z powodu jego ran. Wolniejsza jazda oznaczała utratę Ciani. Czekając, aż poczuję się lepiej, skazalibyśmy ją na śmierć, powiedział sobie. Dlatego, choć niepewnie trzymał się siodła, to jakoś jechał. Damien pierwszy wjechał na szczególnie wysokie wzniesienie i gwałtownie ściągnął wodze, wstrzymując wierzchowca. Senzei poszedł za jego przykładem. Zapasowy koń parsknął i próbował uciec, lecz dwa pozostałe zachowały spokój i ostre szarpnięcie za wodze chwilowo osadziło go w miejscu. Spoglądali na cel podróży. W oddali widzieli linię drzew. Wyrastały równą ścianą brązowych, czarnych i beżowych pni, sterczących z prawie zamarzniętej ziemi, nisko zwieszając grube konary pokryte brązowymi, uschniętymi liśćmi. Puszcza. Ze szczytu wzniesienia roztaczał się imponujący widok, aż po odległe pasmo gór. Butwiejący dywan Puszczy pokrywał cały ten rozległy obszar gęstą plątaniną czubków drzew, suchych liści i pasożytniczych pnączy. Tu i ówdzie sterczały świerki, wyciągając do słońca ciemnozielone ramiona gałęzi. A wszystko to było skąpane w żółtozielonym blasku, rzeźbiącym ten baldachim światłocieniem, aż wyglądał jak krajobraz z własnymi dolinami, wzgórzami, a nawet krętymi korytami rzek.
Ten widok w pierwszej chwili przykuł ich uwagę i przez kilka minut nie mogli oderwać od niego oczu, ale później skierowali wzrok w dół. W dolinę u stóp wzgórza. Gdzie zbierali się ludzie. Obozowali tuż przed linią drzew, w miejscu gdzie płytka warstwa ziemi nie pozwalała zakorzenić się niczemu prócz traw i niskich zarośli. Obozowisko było prowizoryczne i prymitywne, raczej funkcjonalne niż wygodne, i unosił się nad nim ostry zapach amoniaku, jakby jakieś miejscowe zwierzę obsikało każdy namiot, znacząc swoje terytorium. Dostrzegli kilka topornych chat i budowlę, która mogła pełnić funkcję latryny, lecz wszystkie pozostałe zabudowania wzniesione na tym terenie były nędznymi szałasami z płótna i palików. Kilka drewnianych ram z rozpiętymi na nich skórami zwierząt, kilka ognisk, sznur z rozwieszonym praniem. Mężczyźni. Ci zbierali się u stóp wzgórza, jakby szykując się na powitanie obcych lub do walki. Damien zerknął na Senzeiego i już miał coś powiedzieć, lecz spojrzał jeszcze raz, uważniej, zmrużonymi oczami. - W porządku? Senzei zdołał wzruszyć ramionami. - Przeżyję - mruknął. I chociaż nie powiedział nic więcej, obaj rozumieli, co to oznacza. Nie: ,,Na pewno to przeżyję”, lecz ”Dobrze wiem, że musimy jechać dalej. Nie zatrzymuj się z mojego powodu”. Damien skinął głową i zaczął zjeżdżać ze wzgórza Nie sięgnął po broń, lecz Senzei wiedział z doświadczenia, jak szybko kapłan potrafi ją wydobyć w razie potrzeby. Żałował, że nie jest choć w połowie tak obeznany z bronią jak on. Gdyby doszło do walki, Sanzeiego na pewno by zarąbano, zanim zdążyłby wyjąć miecz z pochwy. Nie łudź się, powiedział sobie. To nie byłaby walka. Jest was tylko dwóch, a ich wielu. Nie mamy szans. Coraz wolniej zjeżdżali na dół, aż dotarli do podnóża wzniesienia, gdzie się zatrzymali. Gromada miejscowych składała się wyłącznie z mężczyzn, twardych ludzi w prostych i wygodnych strojach. Ich twarze miały ten charakterystyczny wyraz, który mówił: „Nie potrzeba nam tu obcych ani ich pytań. Wyjaśnijcie powód waszej wizyty, albo wynoście się stąd, szybko”. Damien uniósł się w strzemionach; Senzei wyczuł rosnące napięcie. - Szukamy kogoś - powiedział Damien. Jego głos niósł się daleko i wyraźnie w suchym jesiennym powietrzu. Głos kapłana, silny i zdecydowany. - Mógł przejeżdżać tędy tuż przed świtem. Wysoki mężczyzna, wiozący kobietę. Spojrzał na morze twarzy - nie wrogich i nie przyjaznych, po prostu obojętnych - i dodał: - Dobrze zapłacimy za informacje.
Po tych słowach mężczyźni zaczęli szeptać między sobą i wymieniać spojrzenia. W końcu jeden powiedział głośno, z nie skrywaną wrogością; - Tak, widzieliśmy takiego. Lorda Puszczy. Przeleciał tędy jak ogień, nietykalny, rozumiecie? My nie widzimy, nie pytamy. Takie są zasady. Damien spojrzał na mówiącego. - Czy była z nim kobieta? Mężczyźni znów popatrzyli po sobie. Wyraźnie zastanawiali się, czy odpowiedzieć mu czy nie. - Chyba tak - rzekł w końcu któryś. - Przerzucona przez siodło. - Tak - potwierdził inny. - Widziałem. Stojący opodal mężczyzna podszedł i próbował ostrzegawczym gestem dotknąć konia Damiena. Dobrze wyćwiczony rumak cofnął się. - Zrozumcie - powiedział mężczyzna. - Nie zwracamy na nich uwagi. Wtrącanie się w ich sprawy grozi śmiercią. - Wtrącanie się to moja specjalność - zapewnił go Damien. - Wiecie, dokąd pojechał? - Słuchaj - rzekł inny. I on też wysunął się naprzód, wychodząc z tłumu. Siwowłosy mężczyzna w średnim wieku, o smagłej skórze i spracowanych dłoniach. - Jego ludzie przejeżdżają tedy trzy lub cztery razy do roku. I równie często galopuje za nimi pościg. Bracia i ojcowie, mężowie, kochankowie, czasem opłaceni najemnicy, którzy postanowili, że tym razem, po raz pierwszy Łowca nie dostanie tego, czego chce. Zmrużył oczy, mierząc Damiena wzrokiem. - Słyszysz, co mówię? Ludzie tacy jak wy, zadający takie same pytania. Uzbrojeni po zęby i gotowi na wszystko. Tak przynajmniej myślą. Wjeżdżają do Puszczy, przeklinając Łowcę... i nigdy nie wracają. Nigdy. Widziałem, jak wjeżdżał tam tuzin, dwa tuziny ludzi... I przez te wszystkie lata, od kiedy tu jestem, ani jeden nie wrócił. Damien spojrzał na Senzeiego i w oczach kapłana pojawił się zimny błysk, którego nie było w nich jeszcze przed chwilą. Jakby przyszła mu do głowy jakaś okropna myśl. Senzei dopiero po chwili zrozumiał jaka, a wtedy odruchowo zacisnął w dłoniach wodze i serce mocniej uderzyło mu w piersi. Czyżby Ciani miała być zwierzyną? Do tej pory nie brali pod uwagę takiej ewentualności. Jeśli jednak była żywa, bezbronna i w rękach Łowcy... - Dokąd pojechał? - zapytał Damien siwowłosego mężczyznę. - Najwyraźniej wiesz, o co nam chodzi. Dokąd się skierował? Którędy mamy jechać? Tamten popatrzył na niego tak, jakby kapłan postradał rozum. Może tak było? W końcu rzekł cicho:
- W sercu Puszczy znajduje się forteca. Powiadają, że jest czarna, jak z obsydianu, i nie można jej dostrzec w mroku - chyba że On na to pozwoli. On tam mieszka, Łowca, i nigdy jej nie opuszcza, tylko wtedy, gdy rusza na łowy. Tam ją zabrali. Damien spojrzał na tłum. - Czy któryś z was widział kiedyś to miejsce? - Nikt go nie widział - pospiesznie odparł mężczyzna. - A jeśli nawet, to nikomu nie zdążył o tym opowiedzieć. Słyszysz? Jeśli pojedziecie tam go szukać - z jakichkolwiek powodów - nigdy nie wrócicie. Ani z tą kobietą, ani bez niej. Nigdy. - Łowca jest bezlitosny - mruknął ktoś. A inny nalegał: - Daj spokój, człowieku. - Łowca może wziąć sobie tę swoją Puszczę i wsadzić w tyłek - rzucił ostro Damien. Jak dotrzeć do tej jego czarnej fortecy? Przez chwile milczeli, zaskoczeni bluźnierstwem. W końcu siwowłosy rzeki: - Wszystkie drogi prowadzą do fortecy Łowcy. Wjedziecie dość głęboko, żeby powiodły was cienie, a traficie tam, jak nic. Inna sprawa, czy ją zobaczycie... Jednak stamtąd nie ma już powrotu - ostrzegł. - Nie ma drogi, którą mógłby wrócić żywy człowiek. Damien spojrzał na Puszczę. Opodal rozchodziły się na boki drzewa wpuszczając między siebie dobrze wydeptaną ścieżkę. Zobaczył dwóch jeźdźców wyjeżdżających z Puszczy i kierujących się w stronę gromady. - Wy jednak chodzicie tam - powiedział Damien. - I wracacie. - Nie zawsze - mruknął ktoś. Damien usłyszał ciche przekleństwa. Krzepki mężczyzna w czarnej wełnianej kurtce rzeki szorstko: - Dlatego że są tam rzeczy warte takiego ryzyka. Poszukiwane przez czarowników rośliny, które nie rosną nigdzie indziej, zwierzęta mutujące tak szybko, że każde pokolenie ma inne futro. W Puszczy żyje stado białych wilków, należących do samego Łowcy. Jeśli zabijesz ich tyle, żeby można było uszyć szubę z ich futer, mogę wskazać ci kupca, który zapłaci za nie fortunę. Owszem, ryzykujemy i chodzimy tam. Ponieważ znamy zasady. Za dnia możesz robić, co chcesz... ale jeśli zostaniesz w Puszczy po zmroku, będziesz Jego. Dlatego robimy swoje i zmykamy. Trzymamy się ścieżki. Wracamy przed zachodem słońca. - Nerwowo spojrzał w stronę skraju Puszczy i lekko zadrżał. - To wcale nie jest takie łatwe - mruknął. - Nie wtedy, kiedy nie widać słońca, a to miejsce wyczynia różne sztuczki z twoim umysłem. - W porządku - rzekł Damien. Widocznie usłyszał już dość. Sięgnął za pazuchę i wyjął małą sakiewkę. Spojrzał na tłum, a potem rzucił ją siwowłosemu, który pozwolił jej upaść na ziemię i nie próbował podnieść.
- Zabierz swoje pieniądze - powiedział. - W oczach Łowcy plotkowanie to jedno, a sprzedawanie jego tajemnic, to zupełnie coś innego. - Zerknął na skraj Puszczy i dodał ponuro: Co jakiś czas przypomina nam o tej różnicy. - Jak chcecie - odparł Damien. Zostawił sakiewkę tam, gdzie leżała i trącił piętami wierzchowca Senzei chciał pójść w jego ślady, ale nie mógł ruszyć nogami i dziwnie zdrętwiały mu ręce. - Damien... - Ostry ból w boku przeszedł w palący ciało żar, pulsujący w rytm bicia serca. - Nie mogę... - Kapłan obrócił się w siodle i spojrzał na twarz towarzysza. Senzei mógł sobie wyobrazić, jakie myśli przelatywały mu przez głowę: Słabeusz. Mieszczuch. Nigdy nie odniósł poważniejszej rany, a teraz to. Nikt tutaj nie zdoła go uleczyć, nie oddając przy tym ducha fae Puszczy. A jeśli zatrzymamy się na odpoczynek, choćby na godzinę, Ciani może przypłacić to życiem. - Nic mi nie jest - zdołał wykrztusić Senzei. A kiedy Damien wciąż na niego patrzył, dodał: - Naprawdę. Po chwili Damien kiwnął głową. Znów obrócił się w kierunku Puszczy i ponownie popędził konia. Zaciskając zęby, Senzei zmusił ciało do posłuszeństwa. Jego rumak powoli ruszył za wierzchowcem Damiena. Trzeci koń zajął swoje miejsce za plecami Senzeiego. Nic ci nie będzie, powiedział sobie. Nic. To kwestia przewagi ducha nad materią. Nie możesz sobie pozwolić na słabość, więc nic ci nie będzie. Prawda? Jednak aby duch zapanował nad materią, czy ciałem, potrzebna była fae. I po raz pierwszy w życiu Senzei zrozumiał, co oznacza jej brak.
23 Teraz było ich siedmiu i leżeli na północnej krawędzi Morgot, spoglądając z nienawiścią na odległy brzeg. Jeden był ranny. Trzech zginęło. Z tych, którzy początkowo wyruszyli do Jaggonath, pozostał tylko jeden, a jeśli był przywódcą grupy, która zasiliła ich szeregi w Morgot, to dlatego że jedynie on tkwił w tym od początku. - Był z nimi czarownik! - syknął gniewnie jeden. Przywódca odparł spokojnie: - Oni wszyscy są czarownikami. - Wiesz, o czym mówię. Ten... - To przez tę sukę z równin - przerwał inny. - Gdyby się nie wtrąciła... - Powinniście zabić tę czarodziejkę już w Jaggonath - rzucił oskarżycielsko jeden z przybyłych. - Wtedy to by się nie stało. Nic by się nie stało. - Tak - przyznał przywódca. - Racja. - Czemu więc tego nie zrobiliście? - Miałem inne rozkazy. - To była ta sama kobieta? - pytał nowo przybyły. - Jesteś tego pewien? - Tak. Najzupełniej. Miała dobre przebranie, lecz jej umysł smakuje tak samo. - Oblizał się. - Te ludzkie dusze są takie smaczne. Spojrzeli przez wodę. Na Mordreth. Ku Puszczy. - Pójdziemy za nimi? - spytał nerwowo któryś. - Nie ma potrzeby - szepnął inny. - Wyjdą stamtąd. Muszą wyjść. A wtedy ich zabijemy. - A jeśli ta suka z równin znów się wtrąci? Jeden wściekłe syknął. Inny zacisnął pięści, jakby szykował się do walki. - Suka z równin odeszła. Nie chciała wejść do Puszczy. Widziałem, jak płaciła za przewiezienie do kraju rakhów. Do tej pory na pewno wróciła pod Baldachim. Mówię wam... rozprawimy się z ludźmi, kiedy wyjdą z Puszczy. A kobietę z równin zabijemy później, kiedy dotrzemy do jej obozu. I dodał pożądliwym szeptem: - Posłuży nam za pokarm podczas długiej podróży do domu.
24 Tuż przed linią drzew Damien gestem zatrzymał Senzeiego. Zadbał o to, by obaj mieli przy sobie rozłożone na części kusze. Teraz wyjął swoją z wytartej skórzanej sakwy przy siodle i skinął na towarzysza, żeby zrobił to samo. Szybkimi, wprawnymi ruchami złożył obie kusze. Broń Senzeiego była nowiutka lśniąca i czysta, zakupiona przed wyprawą. Damien miał starszy model, z grubszą kolbą, której wytarte zdobienia i poplamione krwią drewno świadczyły o częstym używaniu, nie tylko na odległość. - Strzelałeś kiedyś z takiej? - zapytał Senzei. - Na strzelnicy - odparł przepraszająco, jakby strzelanie do żywych celów należało do dobrego wychowania mieszczucha. - Teoria taka sama, tylko broń cięższa - Damien podjechał do Senzeiego, żeby pokazać mu szczegóły. - Ma dwa łoża Oba mają być przez cały czas załadowane. To bezpiecznik. Powinien być wciśnięty, jeśli bron jest naładowana - to znaczy, przez cały czas. - Patrzył, jak Senzei mierzy z broni, podtrzymując ją lewą ręką. - Spróbuj - polecił. - W tamte drzewo. Senzei starannie wycelował i nacisnął spust. Sprężyna została zwolniona z głośnym trzaskiem i zakończony metalowym grotem bełt wystrzelił z lufy. Leciał prosto ku drzewu, ale minął pień o kilka centymetrów i ze świstem wpadł w mrok Puszczy. - Dość blisko - mruknął Damien. - Poćwiczymy trochę, kiedy się stąd wydostaniemy. Nie „jeśli”, lecz „kiedy” - zanotował w myślach Senzei. Ten człowiek był niewiarygodnie pewny siebie. - Ma ostrze na końcu loża i kolbę grubo okutą mosiądzem, więc możesz użyć jej w walce wręcz. W razie czego nie próbuj ponownie ładować. Sprężyna jest bardzo mocna, trzeba używać korbki, a to trwa za długo. Wziął kuszę od Senzeiego i napiął ją jednym pociągnięciem, nie używając dźwigni. Mechanizm przeznaczonej do tego przekładni cicho zaszumiał, protestując przeciw tak szorstkiemu traktowaniu. - A tu jest specjalny pocisk. - Z kieszeni tuniki wyjął bełt i cicho gwizdnął. - Spójrz no tylko! Drzewce bełtu jarzyło się. Miękkim światłem, które byłoby prawie niewidoczne za dnia, lecz w zalegających wokół ciemnościach Puszczy i Bóg wie czym, co czaiło się w mroku... blask Ognia był wyraźnie widoczny. Poświata w środku drzewca, odbijająca się od nieprzepuszczalnej warstewki wosku, jakby chciała wyrwać się z niewoli. - Bogowie Erny - westchnął Senzei.
- Ta moc została związana przez Kościół i w jego celach. - Damien wsunął dwa bełty do komory i sprawdził, czy weszły na miejsce. - Proszę, abyś zachowywał się przyzwoicie i nie wzywał innych bogów, kiedy jej używasz. Senzei chciał odpowiedzieć wymuszonym uśmiechem, ale zaraz zrozumiał, że Damien mówi śmiertelnie poważnie. Kiwnął głową i zdołał wziąć od niego broń. Była ciężka, ledwie mógł ją unieść. Nie przypominał sobie, aby tak było, kiedy ją kupowali. Chyba szybko opadał z sił... - No dobrze - mruknął ponuro Damien. - Teraz słuchaj. Jeśli zobaczysz Tarranta i będziesz miał okazję, strzelaj tak, by zabić. Bez pytań, bez rozmów. Rozumiesz? - Jak takiego zabić? - Celuj w serce. W ten sposób zawsze w coś trafisz. Trudniejsze cele zostaw dla mnie. Zerknął na Senzeiego. - Gotowy? Nie był i nigdy nie będzie, lecz mimo to skinął głową. Nie mógł udzielić innej odpowiedzi. Rzuciwszy ostatnie spojrzenie na dogasające słońce - już do połowy skryte za horyzontem, nie mogące im pomóc - Damien skierował konia na wąską ścieżkę i pojechał w głąb Puszczy. Noc zamknęła ich w swych objęciach. Rosnące blisko siebie drzewa i ich splecione gałęzie tworzyły gęsty baldachim, wzmocniony pnączami, zeschłymi liśćmi i Bóg wie czym, tak że przesączała się przez nie tylko odrobina słońca. Zanim ujechali sto metrów, dróżka przed nimi zniknęła w mroku, niewidoczna dla oczu podróżnych. Senzei obejrzał się za siebie i ujrzał zaledwie słaby karminowy odblask, w miejscu gdzie ścieżka wychodziła z Puszczy: ostatnie promienie szybko gasnącego słońca. Jednak nawet one zdawały się drgać, jakby oglądane przez płynącą wodę lub matowe szkło. I chociaż mógł dostrzec - z trudem - początek ścieżki, nie mógł rozróżnić żadnych szczegółów. Zastanawiał się, czy teraz mogliby jeszcze zawrócić. Czy dróżka jeszcze tam była? - Fae mroku - mruknął Damien. - Teraz rozumiem. - Co to takiego? Kapłan wskazał na otaczające ich drzewa, na gęstą zasłonę roślinności nad głową. - Tu światło nigdy nie dochodzi do ziemi - szepnął. - Pomyśl, co to oznacza! Czy widziałeś kiedyś, podczas głębokiej nocy, jak szybko fae mroku wychodzi na otwartą przestrzeń, jak potężna się staje w tak krótkim czasie? Wygłodniała, ulotna moc, która materializuje mroczne ludzkie żądze. A tutaj... Wyobraź sobie to miejsce latem, kiedy gałęzie są ciężkie od liści... Mój Boże! Rankiem, a nawet w południe... światło nie dochodzi do ziemi. Fae mroku zalega tu, nie przepłaszana przez słońce, rosnąc i materializując...
- Damien. Kapłan obrócił się i spojrzał na niego. Jego koń cicho parsknął. - Jeśli nie ma tu słońca - rzekł powoli Senzei - a w każdym razie niewiele... Zobaczył, że dłoń Damiena zaciska się na kolbie kuszy. Wydało mu się, że kapłan zaklął. - A więc Tarrant nie musiał przystawać - szepnął. - Niech go szlag! Powinniśmy to przewidzieć. Sięgnął do sakiewki u pasa i wyjął kryształową buteleczkę Patriarchy. W mroku sztucznej nocy rozbłysła dwukrotnie silniej niż przedtem, jak gwiazda w bezkresnym mroku. - Przynajmniej mamy światło - rzekł ponuro, przymocowując flaszeczkę do siodła. - To nie spodoba się Łowcy. Zawsze to coś. Jego głos nie brzmiał optymistycznie. Czy myślał o tym samym co Senzei: że mając nad nimi cały dzień przewagi, Tarrant mógł już dostarczyć Ciani swemu panu? Ruszyli. Nie jechali tak wolno, jak mogliby jechać, gdyby była z nimi Ciani. I na pewno nie ostrożnie. Światło Ognia jasno oświetlało im drogę, i kopyta wierzchowców z łoskotem uderzały o ziemię, gdy rumaki instynktownie odnajdywały twardy grunt. Z pewnością wokół czaiły się niebezpieczeństwa, których powinni się wystrzegać, lecz chęć jak najszybszego dotarcia do Ciani i nadrobienia straconego na Morgot czasu przezwyciężyła wszelką rozwagę. Senzeiemu brakowało Widzenia, Chciałby zobaczyć drogę taką, jaką naprawdę była: fae ziemi pieniącą się fioletem fae nocy, delikatne wici tej nienasyconej mocy, sięgające jak palce do końskich kopyt... i kurczące się, palące, obracane w mgłę pod uderzeniem blasku Ognia. A może umykające do swoich kryjówek, aby znów z nich wyjść, gdy minie niebezpieczeństwo. Może gdzieś w oddali niewidoczne lęki Senzeiego już rzeźbiły fae mroku, materializując jego niepewność. Jakże pradawna musi być ta moc, jak czuła i zabójcza! Chciałby spotkać się z nią na jej terenie, stawić jej czoło. Przez moment - tylko przez moment - miał na ustach słowa zaklęcia. Smakował słowa... a potem zagryzł wargi, nie wypowiadając go. W Kale prądy o mało go nie porwały. Tutaj, w Puszczy, uniosłyby go ku śmierci, zanim by się spostrzegł. A choćby nie wiem jak kusząca była taka możliwość, musiał myśleć o Ciani. Chętnie rzuciłby się w to czarne słońce, pił jego siłę, lecz na razie będzie musiało wschodzić bez niego. Ścieżka była coraz mniej widoczna, w porównaniu z dobrze wydeptanym szlakiem, jakim jechali na początku. Światło Ognia oświetlało im drogę. Chociaż Senzei nie widział żadnego zagrożenia, poczuł lekkie mrowienie na karku. Jakby obserwował go ktoś lub coś. Obejrzał się, ale dostrzegł tylko ciemność. Wrażenie nie ustępowało. Ściśle mówiąc, to coś ich nie obserwowało, lecz wyczuwało. Czekało. Instynktownie przywołał słowa zaklęcia i choć zamilkł po pierwszym zdaniu, tych kilka dźwięków wystarczyło, aby wyzwolić przerażającą Sztukę. Prądy fae ziemi zaszumiały mu w
uszach, jak fale powodzi, tak silne, że o mało nie zrzuciły go z siodła. Musiał przytrzymać się go ze wszystkich sił, gdy weń tłukły, otaczały, próbowały wciągnąć... Tak głęboko, głęboko! Jak to możliwe, by w jednym miejscu zgromadziła się taka moc? Próbował krzyknąć - ze strachu, ostrzegawczo, próbując odwołać zaklęcie - lecz ten prąd był dla niego zbyt silny i szybki. Zanim zdążył skupić wzrok na jakiejś części fae, ten fragment już odpływał i znikał. A zastępowała go nowa, dzika i nieposkromiona moc, niepowstrzymana jak wicher i potężna jak tornado... Zdołał krzyknąć. Sam nie wiedział jak. Damien okręcił się w siodle i spojrzał na niego, prawą ręką już unosząc kuszę do strzału, kciukiem naciskając bezpiecznik, gdy jakiś czarny i paskudny stwór rzucił się na niego z cienia za pniem drzewa. Zapewne usłyszał go, lub dostrzegł jego odbicie w oczach Senzeiego, bo odwrócił się, zanim stwór wbił w niego szpony, i z przystawienia wypuścił mu strzałę w brzuch. Senzei poczuł uderzenie, jakby pocisk rozdarł jego własne ciało, i wydał krzyk bólu, gdy zaczął trawić go Ogień. Z furią zamierzył się na kapłana i otrzymał potężny cios w głowę mosiężną kolbą kuszy. Pazury puściły konia i siodło, a on zaczął spadać, spadać w szalejący wir... - Jest ich więcej! - jęknął. Jego głos utonął w ryku fal. Senzei modlił się, żeby Damien go usłyszał. Ranna bestia wiła się na ziemi przed nimi, a Senzei z trudem powstrzymywał chęć dołączenia do niej. Musiał walczyć, żeby nie uciec w śmierć razem z nią, gdy trawił ją Ogień. Inne! - udało mu się wykrztusić. Zmagając się z silnym prądem, zdołał unieść rękę i wyciągnąć przed siebie. Rozpaczliwie wyszeptał słowa odczyniające zaklęcie, usiłując podnieść kuszę. Znaleźć siłę, by ją utrzymać i nacisnąć bezpiecznik. Udało mu się. W samą porę. Wyszły z lasu, cicho i gładko, jak cienie. Ich dusze głośno śpiewały pieśń nienawiści i głodu, akordy śmierci niesione echem przez prąd, mrożące krew w żyłach Senzeiego. Oparł kolbę kuszy o ramię, modląc się, by starczyło mu sił, żeby strzelić. Nadeszły z tyłu, wiec Senzei musiał się odwrócić, żeby stawić im czoło, Damien był za jego plecami. Przed nim był tylko zapasowy koń, stający dęba z przerażenia - a raczej próbujący stanąć, gdyż nie pozwalały na to krótkie wodze - oraz cztery ciemne, smukłe stwory o płonących ślepiach, dyszące nienawiścią. Raz, drugi i trzeci wypowiedział słowa odczyniające Widzenie, czekając, aż podejdą na tyle blisko, żeby belt trafił w cel. Ryk fal trochę ucichł - wystarczająco, żeby mógł usłyszeć, iż Damien coś do niego krzyczy, lecz nie na tyle, aby zrozumieć, co. Ręka, w której trzymał kuszę lekko drżała - ze strachu czy osłabienia? - gdy wycelował w przywódcę stada, prosto między oczy. Strzelił. Usłyszał ostry świst sprężyny kuszy, zobaczył płomyk wyskakującego z lufy bełtu i trzask kości, gdy trafił w cel, a potem błysk Ognia trawiącego ofiarę... Zabronił sobie patrzeć, zabronił myśleć, tylko obrócił kuszę, wycelował i usłyszał cichy szczęk świadczący o tym, że
drugi pocisk znajduje się w prowadnicy... Strzelił. Tym razem nie tak celnie jak za pierwszym, ale trafił w zad stwora, który z wyciem umknął w las. To już dwa. Sięgnął do kieszeni po dwa kolejne pociski, nagle przypomniał sobie, co Damien mówił o ponownym ładowaniu broni - i jedna z bestii skoczyła na niego, wbijając szpony w koński bok, wybałuszając purpurowe ślepia. Instynktownie dźgnął końcem kuszy w pysk i poczuł, że ostrze wbija się w ciało. Czarna i zimna jak lód krew tego nocnego stworzenia trysnęła mu na dłoń. Ledwie powstrzymał wymioty. Jego koń wierzgał, oszalały z bólu, i przez chwilę Senzei z najwyższym trudem utrzymywał się w siodle. Kiedy wreszcie uspokoił wierzchowca, zobaczył, że trzeci koń zerwał wodze. Oszołomiony Senzei rozejrzał się wokół, szukając go wzrokiem. - Do tyłu! - warknął Damien. Ten głos otrzeźwił go i pokrzepił; Senzei wycofał konia, najpierw jeden krok, potem drugi. W tym czasie dwie bestie tarmosiły zapasowego wierzchowca niedaleko miejsca, w którym stali, więc rumak chętnie wykonał polecenie. Przez moment Senzei dziwił się, że przerażone zwierzę nie zawróciło i nie uciekło. Jednak konie na Ernie dobierano pod kątem ich użyteczności w najbardziej niebezpiecznych krainach i takie, które wpadałyby w panikę, już dawno zostały wyeliminowane przez hodowców. Damien podjechał do niego, trzymając gotową do strzału kuszę, zbryzganą czarną posoką. Błyskawicznie wycelował i posłał strzałę najbliższemu stworowi. Szamoczący się koń stanął dęba i o mało nie znalazł się na drodze lecącego pocisku, lecz bełt trafił w czarne gardło i kolejna bestia padła na ziemię. Zanim Damien zdążył strzelić do następnej, przerażony koń wierzgnął. Twarde kopyto trafiło ostatnią bestię w łeb i cisnęło ją na pobliskie drzewo. Dał się słyszeć donośny trzask, a potem stwór osunął się na ziemię i znieruchomiał, przedziwnie powykręcany. Senzei wyciągnął rękę, żeby chwycić wodze zapasowego konia, lecz był za daleko. Ból przeszył mu bok, wzbudzając nagły skurcz. Zwierzę stanęło dęba i brocząc krwią z ran na nogach i karku, zniknęło w głębi Puszczy, kwicząc z wściekłości i bólu. Senzei jęknął i mocno chwycił się siodła. Ból rozlewał się ogniem w jego żyłach i świat wirował wokół, ale przynajmniej prądy znów zniknęły. Nie zdołały go pochwycić. Dzięki bogom i za to. - Nic ci nie jest? - mruknął Damien. Senzei próbował coś powiedzieć, wymówić jakieś słowa, lecz nagle przeraźliwy ryk rozdarł ciszę nocy. Na zachód od nich, poza zasięgiem promieni Ognia, spłoszony koń kwiczał z przerażenia i bólu. Damien bez słowa naładował obie kusze. Miał długie zadrapania na knykciach, z których krew sączyła się grubymi, równoległymi strużkami. Nawet nie spojrzał na nie. Skinieniem głowy wskazał Senzeiemu kierunek i trzymając na ramieniu naładowaną kuszę, popędził konia między drzewa, na zachód. Senzei ruszył za nim. Zastanawiał się, czy ścieżka będzie tu jeszcze, kiedy spróbują na nią wrócić. I czy pożyją tak długo, żeby spróbować.
Zaledwie pięćdziesiąt metrów dalej, w świetle rozpraszającego ciemności Ognia, ujrzeli leżącego konia. Ciężkie stalowe sidła zatrzasnęły się na jego nodze, przebijając ciało i łamiąc kość. Krew tryskała na ziemię, gdy próbował wstać. Senzei usłyszał, jak Damien pod nosem klnie traperów, ruszając ku zwierzęciu - i tym razem to on powstrzymał kapłana, trącając go kuszą w ramię. Coś wypełzało z ziemi. Jakieś podobne do robaków stwory, czarne i paskudne. Wychodziły zwabione ciepłem końskiego ciała zapachem krwi lub kwikiem. Wychodziły na żer. Śliskie czarne robaki grubości męskiego ramienia, z kręgami ostrych jak sztylety zębów na jednym końcu ciała. Wyczuwając świeże mięso, wczepiały się w nie, wbijały. Co najmniej pół tuzina takich stworów przyczepiło się do brzucha konia i zaczęło drążyć ciało, szukając wewnętrznych organów. Żołądek podszedł Senzeiemu do gardła i tym razem nie zdołał się powstrzymać. Przechylił się w siodle i zwymiotował, chociaż doskonale zdawał sobie sprawę, że ciepła ciecz może przyciągnąć stwory, które budziły w nim taką odrazę. Kiedy znów spojrzał w tym kierunku, Damien brał na cel wierzgającego konia. Twarz kapłana była posępna i straszna Senzei jeszcze nigdy go takim nie widział. Damien zaczekał, aż wyczerpany koń znieruchomieje na moment, po czym strzelił. Belt wbił się w koński kark i pozornie utkwił w mięśniach, lecz kiedy zwierzę poruszyło się, z rany trysnął strumień krwi, pulsujący w rytm uderzeń serca. - Tętnica szyjna - mruknął kapłan. - Otwarcie jej powoduje szybką śmierć. - Otarł dłonią czoło, rozsmarowując na nim krew ze skaleczonych palców. - Niósł zapasowy ekwipunek, prawda? Nic szczególnie cennego. Nic, dla czego mielibyśmy ryzykować... - Racja - potwierdził ochrypłym szeptem Senzei. - Nic. - A więc dobrze. - Koński kwik szybko cichł. Wyraźnie było słychać bulgotanie krwi. Damien zawrócił wierzchowca, plamiąc krwią wodze. - Wynośmy się stąd. * Zabandażowali rany, nie zsiadając z koni. Zwierzęta opatrzyli w ten sam sposób, najlepiej jak mogli. Damien uważał, że ciepłota ciała może przyciągać robaki, a grube kopyta koni lepiej izolują niż cienkie podeszwy butów. Przez cały czas posuwali się naprzód, nawet wtedy, gdy owijali bandażami poranione dłonie. Senzei czuł ciepłą strużkę cieknącej po żebrach krwi, ale nic nie powiedział. Nie był to czas ani miejsce, by zatrzymywać się i oglądać ranę. Minęły dwadzieścia cztery godziny. Wydawało się, że upłynęło wiele dni, lat, a może całe życie. Pomyślał o Damienie, podróżującym od miasta do miasta przez pustkowia, w jakie nawet kupcy bali się zapuszczać, przemierzającym krainy oddane we władanie najgorszych ludzkich koszmarów... I po raz pierwszy zrozumiał, co to naprawdę oznacza. Dobrowolnie robić
to raz po raz, nie mając nikogo, na kim można polegać, kto mógłby stanąć na straży, kiedy się śpi... Nie mieściło mu się to w głowie. Nie miał pojęcia, dlaczego ktoś może wybrać takie życie. Nie mógł sobie wyobrazić, jak to jest, mieć taką wiarę, by wyruszyć na taką wyprawę w imię swego boga, nie bacząc na niebezpieczeństwa, jakim przyjdzie stawić czoło. A ich bóg niczego im za to nie obiecuje. Żadnych łask. Żadnych łatwych cudów. Nic poza jednym marzeniem, które może nigdy się nie spełnić. Jechali. Z wyglądu listowia - a może w oparciu o jakiś inny, równie subtelny znak Damien wywnioskował, że na wschód od nich płynie rzeka. „To dobrze” stwierdził. Prawdopodobnie będzie tam mniej stworów fae. A kiedy wzejdzie słońce, w razie potrzeby może będą mogli poszukać schronienia w jej nurcie. Jeśli ono znów wzejdzie, pomyślał Senzei. Jeśli tego dożyjemy. Jechali
najszybciej,
jak
mogli,
oszczędzając
zdrożone
wierzchowce.
Damien
wytłumaczył mu to bez ogródek: zajeżdżenie rumaków w pogoni za Ciani i pozostanie bez koni w tym nawiedzonym lesie oznaczałoby wyrok śmierci dla całej ich trójki. Ogień rzucał tyle światła, że gdyby droga nagle urwała się lub zaroiła od stworów fae, zauważyliby to i zdążyli się zatrzymać, nie wpadając w pułapkę. Zapewne. Damien jechał z nerwami napiętymi jak postronki i wstrzymywał konia, ilekroć coś zamigotało w bezkresnym tunelu ciemności, którym biegła ich ścieżka. Podążającemu kilka metrów za nim Senzeiemu jakoś udawało się nie wpadać na towarzysza, głównie dlatego, że jego rumak dokładnie naśladował wszystkie ruchy wierzchowca kapłana. Co pewien czas stawali na środku szlaku, usiłując dostrzec coś w gęstych ciemnościach. Ich konie kręciły się nerwowo, niewątpliwie pamiętając uzbrojone w szpony bestie, które wypadły z lasu kilka minut - czy też godzin - wcześniej. Nagle jeden taki kształt pojawił się na tyle blisko, że zdołali go dostrzec. Podobny do człowieka, chociaż dziwnie zgarbiony. Damien uniósł kuszę i patrzył na wlokącą się ku nim zjawę. Cień przybrał ludzką postać, a gdy dotarł do granicy kręgu światła, wyraźnie było widać, że chwieje się z wyczerpania, a może i z bólu. Postać podeszła bliżej i uniosła głowę, mrużąc oczy w jasnym świetle, tak rażącym po ciemnościach Puszczy. Ciani. Senzei poczuł, że serce wali mu jak młotem, a adrenalina rozchodzi się z krwią jak fala przypływu, wywołana lękiem, radością, obawą o jej życie. Postać wyglądała jak cień dawnej Ciani, ubrana w strzępy podróżnych szat. Krew spływała z jej bosych stóp, gdy stanęła, lekko zachwiała się i osłoniła dłonią oczy przed blaskiem ognia Z jej ust wydobył się szept, zbyt cichy, aby zdołał przebyć dzielącą ich odległość. Może wypowiedziała czyjeś imię? A może błaganie?
Miała sińce na twarzy i ramionach, a także długie zadrapania na policzku. Przez tę jedną noc jakby zeszczuplała i zbladła. - Dzięki Bogu - szepnęła - Usłyszałam konie... - Tłumiąc szloch, zrobiła krok naprzód i upadła, gdy zbyt słabe nogi nie zdołały jej utrzymać. Łzy spłynęły jej po policzkach, - Damien... Senzei... Mój Boże, nie mogę uwierzyć, że was znalazłam... Senzei wreszcie otrząsnął się z zaskoczenia. Z okrzykiem radości zeskoczył z konia, przy czym rana w boku zapiekła go żywym ogniem, ale nie zważał na to. Znaleźli Ciani! Pobiegł ku niej, ile sił w nogach, zataczając się i chwiejąc po długich godzinach jazdy... Coś świsnęło mu nad uchem. Błyskawica światła ognista włócznia - pocisk pozostawiający za sobą smugę rozgrzanego powietrza. Senzei ledwie zdążył pojąć, co to takiego, zanim bełt sięgnął celu. Trafił ją w pierś, nieco na prawo od środka: w samo serce. Z krzykiem cofnęła wyciągnięte ku niemu ręce i chwyciła bełt. Tak blisko, Senezei był tak blisko, że prawie mógł ją już dotknąć! Jednak pocisk utkwił zbyt głęboko i nie zdołała go wyrwać. I nagle, nieoczekiwanie, zapaliła się. Całe jej ciało w mgnieniu oka stanęło w ogniu, jak suche liście podpalone przez uderzenie pioruna. Senzei krzyknął, osłonił oczy przed płomieniami i osunął się na kolana przed płonącym stosem. Jęzory Ognia lizały baldachim listowia z którego spadały na ścieżkę małe czarne stworki, piszcząc i dymiąc. Powoli docierało do niego, co się stało. Powoli pojmował, co zrobił Damien. I dlaczego. Gdy Ogień w końcu zgasł - nie pozostawiając żadnych kości ani popiołu, tylko słaby zapach siarki - Senzei spojrzał na kapłana, który siedział w siodle, w jednej ręce trzymając gotową do strzału kusze, a w drugiej wodze konia Senzeiego. - Skąd? - jęknął Senzei. Cały się trząsł. - Skąd wiedziałeś? Kapłan miał ponurą minę i głębokie bruzdy ma czole. Wydawało się, że przez kilka ostatnich godzin postarzał się o całe lata. - Bała się podejść do światła - odparł. - Ciani wiedziałaby, że Ogień oznacza bezpieczeństwo i podeszłaby za wszelką cenę. Wezwała mojego boga, nie swoich. Nazwała cię „Senzei” czego jeszcze nigdy nie robiła, przynajmniej w mojej obecności. Mam mówić dalej? - Przecież nie miałeś pewności! - wykrzyknął. - Nie mogłeś jej mieć! A gdybyś się mylił? - Jednak nie pomyliłem się, prawda? - Jego twarz była jak wykuta z kamienia, a w głosie zabrzmiały stalowe nutki. - Lepiej zapamiętaj to sobie, Zen. Niektóre stwory ciemności mogą przybierać dowolną postać. Odczytują twoje lęki z otaczającej cię fae i tworzą to, czego potrzebują, żeby cię dopaść. I masz tylko jedną szansę, żeby je rozpoznać i zareagować. Jeśli się pomylisz albo zawahasz, choć przez chwilę, nie zabiją cię. Zrobią ci coś gorszego. Spojrzał w ciemność. Senzeiemu wydawało się, że zadrżał. - W porównaniu z tym, co widziałem, śmierć byłaby błogosławieństwem.
Ogień zgasł. Senzei wpatrywał się w miejsce, w którym przed chwilą go widział. Serce waliło mu jak młotem. Dlaczego nagle było mu tak gorąco? Czyżby Ogień wpłynął jakoś na jego zmysły i nawet kiedy zniknął, coś w nim nadal się paliło? Był wykończony. Miał ochotę krzyczeć: „Nie dam rady! Nie mam siły! Jak w takim stanie mogę ją ocalić?”. Damien milczał, pozwalając mu ochłonąć. Nagle zesztywniał. Cicho, lecz stanowczo, powiedział: - Wsiadaj na konia. Już. Senzei popatrzył na niego i zobaczył, że kapłan odbezpiecza kuszę. Spoglądał na zachód, wpatrując się w coś. - Na konia! - syknął. Drżąc, Senzei usłuchał. Ból przeszył mu bok, kiedy dosiadał rumaka. Następnym razem nie będę mógł tego zrobić, pomyślał. Jeśli znów zsiądę, nie zdołam ponownie dosiąść konia. Ta myśl była dziwnie uspokajająca. Ponury rodzaj spokoju, wynikający z przeświadczenia, że ta męka wkrótce może się skończyć. Wziął od Damiena wodze i powiódł wzrokiem za spojrzeniem kapłana, na wprost i trochę w lewo od drogi. Z ciemności zamrugały do niego dwa punkciki, mniej więcej pół metra nad ziemią. Szkarłatne jak krew. - Ruszajmy - mruknął Damien. Pojechali. Z początku wolno, obserwując te punkciki. Potem coraz szybciej, kiedy spostrzegli, że światełka dotrzymują im kroku. Niebawem druga para punkcików dołączyła do pierwszej. Potem trzecia. Ślepia, pomyślał Senzei. Odbija się w nich Ogień. Boże, pomóż nam. Puścili się galopem. Oczy im towarzyszyły. Było ich coraz więcej, zbyt wiele, żeby zliczyć. Błyszczały, jasne jak gwiazdy, gdy ich właściciele odwracali się, mierząc wzrokiem ofiary, a w chwilę później znów stawały się niewidoczne, gdy kierowali spojrzenia na ziemię pod nogami, lub otaczającą je Puszczę. Niewidoczne stworzenia były szybkie i najwyraźniej niezmordowane. Chociaż mężczyźni usilnie próbowali, nie mogli ich zgubić. Senzei słyszał, jak Damien klnie pod nosem, i wiedział, że kapłan obawia się jeszcze bardziej popędzać wierzchowce. Jechali coraz szybciej, ale błyszczące ślepia dotrzymywały im kroku. W końcu Damien zwolnił i Senzei zrobił to samo. Jego koń spływał potem i dygotał w podmuchach chłodnego, nocnego wiatru. Senzei nagle uświadomił sobie, jak rozpaczliwie potrzebowali tych zwierząt. Niewiele by im przyszło z tego, że dotarliby tam, dokąd zmierzali, a nawet uratowali Ciani, gdyby musieli wracać pieszo. Nie przeżyliby tu godziny.
Damien uniósł kuszę i zaklął. - Niech je szlag! - Co? - Trzymają się tuż za zasięgiem strzału. Dokładnie w odpowiedniej odległości. Do licha! To oznacza, że albo mają piekielne szczęście... - opuścił broń - albo spore doświadczenie - dodał cicho. - Albo inteligencję - dopowiedział Senzei. Milczeli chwilę. - Miejmy nadzieję, że nie - powiedział wreszcie kapłan. Coś wyszło na ścieżkę. Wyglądało
jak wilk
- bardzo duży wilk,
z wyblakłym
białym
futrem
i
krwawoczerwonymi ślepiami. Jednak zauważyli pewne różnice. Jego łapy miały rozstawione palce, jak ludzkie dłonie. Szczęki były szersze i masywniejsze niż u wilka. A ruchy zdradzały coś więcej niż zwykły głód: emanowały złem, bynajmniej nie zwierzęcym. Wyszedł na środek drogi i stał tam, jakby prowokując ich, żeby podjechali bliżej. Damien ruszył. Jego wierzchowiec, reagując na polecenie jeźdźca, poderwał się do galopu. Mimo złych przeczuć Senzei poszedł w ślady towarzysza. Kapłan gnał prosto na bestię, jakby chciał ją przepłoszyć. Jednak wilk odpowiedział tylko głuchym warknięciem i obnażył kły w prawie ludzkim uśmiechu. Nagle, znalazłszy się tuż przed bestią, Damien skręcił w prawo. Zjechał ze ścieżki. Pognali w kierunku rzeki, zmuszając konie do przedzierania się przez coraz gęściejsze zarośla. Rumak Damiena potknął się, ale zdołał utrzymać równowagę. Kapłan przez chwilę jechał równolegle do rzeki, a potem znów skręcił na zachód. Senzei zrozumiał, że miał zamiar ominąć stado i wrócić na ścieżkę. Kiedy jednak przejechali jeszcze kawałek na zachód, zobaczyli, że ślepia już tam są i czekają na nich. Rozstawione trochę zbyt regularnie, jakby przewidywały, że podróżni wrócą na drogę w pewnym określonym miejscu. Kierują nami, pomyślał z rozpaczą Senzei. Widocznie Damienowi przyszła do głowy ta sama myśl, bo wyrwał miecz z pochwy, szykując się do wyrąbania sobie drogi przez szereg prześladowców. Senzei przycisnął kuszę do piersi i próbował się modlić. Zastanawiał się, czy Damien również się modli - i czy kapłan spodziewał się, że jego modlitwa zostanie wysłuchana, czy też służyła mu tylko do uspokojenia myśli. Wypadli spomiędzy drzew na drogę. I przed nimi stał co najmniej tuzin wilków o krwawoczerwonych ślepiach. Każdy z nich mógłby wywrócić konia z jeźdźcem i stoczyć z nim równy pojedynek.
Damien zatrzymał się i skinął na towarzysza, żeby zrobił to samo. Zbity z tropu Senzei usłuchał. Na środku drogi, czekając na nich, stał mężczyzna Był wysoki i chudy, o włosach w tym samym wyblakłym kolorze co futra zwierząt i prawie równie białej cerze. Miał czerwone oczy, odbijające światło Ognia. Jego skóra była cienka i przezroczysta, do tego stopnia, że ukazywała niebieskie żyły na wystającej z białego jedwabnego kołnierzyka szyi. Nosił białą koszulę i kurtkę bez rękawów, białe spodnie i białe skórzane buty. Tak jakby, będąc albinosem, mógł nosić tylko wyroby sporządzone ze skór zwierząt mających tę samą wadę genetyczną. Uśmiechnął się, pokazując ostre jak igły zęby. Jedna z bestii stanęła u jego boku, wysuwając pazury. Jest ich za wiele, pomyślał Senzei. Jak mamy z nimi walczyć? Widocznie Damien pomyślał to samo. Nie schował miecza do pochwy, tylko go opuścił. Drugą ręką sięgnął do kieszeni i wyjął złoty medalik. Mężczyzna znów się uśmiechnął, ponownie ukazując kły. Syczącym głosem, w którym słychać było rozbawienie, zawołał do Damiena: - Podajesz się za sługę Łowcy? - Szukam jednego z jego ludzi. - A więc jesteś odważny, człowieku słońca. Lub głupi. Albo jedno i drugie. - Zmrużył oczy w blasku Ognia. - Schowaj to. Damien zastanowił się. - Zapal pochodnię - rozkazał. Senzei dopiero po chwili zorientował się, że mówił do niego. Zaczął szukać w jukach pochodni i zapałek. W końcu znalazł je i zdołał zapalić. Trzęsły mu się ręce i pochodnia, którą trzymał. Damien odczepił kryształową buteleczkę od pasa i wsunął za pazuchę. Ogień zgasł, zastąpiony migoczącym, pomarańczowym blaskiem pochodni. - Znacznie lepiej. - Kolejne bestie wychodziły na drogę. Senzei czuł, że jego rumak dygocze, wyczuwając zapach niebezpieczeństwa. - Tamto raziło w oczy. - Szukam Geralda Tarranta - powiedział mu Damien. - Tak. On o tym wie. - Wiesz, gdzie on jest? Chudy mężczyzna wzruszył ramionami. - W fortecy. W siedzibie Łowcy. Gdzie jego miejsce. - A kobieta, która z nim była? Czerwone oczy roziskrzyły się.
- Nie pilnuję kobiet Łowcy. Damien zesztywniał. Przez moment Senzei myślał, że da się ponieść wściekłości i zaatakuje chudzielca. Zerknął na dwa tuziny gotowych do skoku zwierząt i wpadł w rozpacz. Szykuj się na śmierć, pomyślał i jeszcze mocniej ścisnął broń. Damien jednak nie zaatakował, tylko rzekł zimno: - Zaprowadzisz nas do niego. W oczach albinosa coś błysnęło. Irytacja? Gniew? Jeden z wilków warknął. Albinos odparł gładkim jak jedwab głosem: - Po to tu jestem. Spojrzał na południe, gdzie droga za ich plecami tonęła w ciemnościach. Przez moment wydawało się, że jego oczy świecą własnym światłem, szkarłatem o wiele jaśniejszym od odbitego blasku pochodni. Szepnął coś - zaklęcie? - i czekał. Po chwili w oddali rozległ się tętent. Rytmiczny. Znajomy. Końskich kopyt? Senzei żałował, że nie widzi twarzy Damiena, który był zwrócony do niego plecami. Jednak kapłan całą uwagę skupił na albinosie. Nie odwrócił się nawet wtedy, kiedy koń wpadł w krąg światła i przegalopował obok nich. Nawet przerażony jęk Senzeiego nie wystarczył, żeby kapłan się odwrócił, chociaż wyraźnie zesztywniał, gdy go usłyszał. To był ich wierzchowiec. Ten, którego zostawili w lesie, ten, którego dobił Damien. Rumak stracił nie tylko życie, ale poprzednie umaszczenie. Cienkie granatowe smugi znaczyły jego skórę w miejscach, gdzie przedtem splamiła ją krew. ślepia miał puste, nieruchome i niewidzące. A z jego brzucha... Senzei walczył z mdłościami i powstrzymał je tylko dlatego, że miał już pusty żołądek. Albo zabrakło mu sił, żeby zwymiotować. Z końskiego brzucha zwisały ogony robaków, wijące się, gdy reszta ich ciał, zagrzebanych w zwierzęciu, syciła się mięsem. Albinos wskoczył na upiornego wierzchowca Jeden z robaków, reagując na kontakt, owinął się wokół jego kostki i gwałtownie odskoczył, jak oparzony. Po chwili zadrgał i obwisł. Jeździec wyszczerzył zęby. - Skoro nie można was zagnać - syknął - to trzeba zaprowadzić. Czyż nie? Trącił piętami wierzchowca, białą ręką trzymając się wyblakłej grzywy. - Jedźcie za mną. Z jego ust wydobył się cichy śmiech - jedwabisty, złowrogi dźwięk. - Sądzę, że Łowca was oczekuje.
25 Zabije go, pomyślał Damien. Nie miał na myśli nikogo konkretnego, po prostu chciał wyładować swoją frustracje. Może na Łowcy? Albo na kurtuazyjnie aroganckim Geraldzie Tarrancie. Chociaż Damien nie wiedział, czy gdyby przyszło mu w bitwie wysadzić albinosa z konia, zdołałby się zmusić i zabić to samo zwierzę po raz drugi. Jedna myśl, z niezwykłą siłą odbijająca się echem w jego umyśle, powstrzymywała go od wybuchu wściekłości. Ciani. Nadal żyła. Czuł to. Gdyby dał upust furii i wskutek tego przysporzył jej cierpień... Nie. To nie do pomyślenia. Gdyby był sam, może zaryzykowałby. Bóg jeden wie, że wycinał sobie mieczem drogę z gorszych opresji. Teraz jednak nie podróżował sam i odpowiadał za nią. Nie przywykł do takiego brzemienia, które czasem ciążyło mu jak kajdany. Łatwiej, znacznie łatwiej znalazłby wyjście z tej sytuacji, gdyby był sam. Bądźmy szczerzy, dobrze? Gdyby nie tamci, w ogóle nie byłoby cię tutaj. Obrócił się w siodle i spojrzał na Senzeiego, który jechał kawałek za nim. Twarz miał rozpaloną od gorączki, a siniak na jego czole lśnił purpurowo w migoczącym świetle pochodni. Dzierżąca wodze dłoń lekko drżała - Damien podejrzewał, że wcale nie ze strachu, lecz z osłabienia. Towarzysz wyglądał tak kiepsko, że kapłan obawiał się o jego życie. Nie powinien pozwolić mu tu przyjechać. Tylko jaki miał wybór? Zostawić Senzeiego na Morgot, żeby stwory powołane do życia przez rakhów ponownie spróbowały go zabić? Zatrzymać się na popas w obozowisku traperów, licząc, że przypadkiem pojawi się jakiś lekarz? Damien żałował, że nie może uzdrowić czy chociażby znieczulić towarzysza. To było najbardziej denerwujące: jechać przez krainę o tak niewiarygodnych zasobach mocy i nie móc użyć Sztuki, aby uratować bliskie osoby. Pamiętał jednak Senzeiego próbującego skoczyć z dachu hotelu w Kale, aby objąć coś, co później opisał jako „czarne słońce”. Jeśli prąd był tak silny tam, to próba użycia Sztuki tutaj, w samym centrum wiru, byłaby równoznaczna z samobójstwem. Zrobiłbym to, pomyślał ponuro Damien. Gdybym sądził, że zdążę go uleczyć, zanim to mnie dopadnie, zrobiłbym to natychmiast. Dotarli do podnóża kolejnego wzniesienia: Damien poczuł, że jego koń dygocze ze zmęczenia. Kapłan po raz pierwszy tej nocy naprawdę był bliski rozpaczy. Wszystkie jego umiejętności nie zdadzą się na nic, jeśli padnie mu koń. Mogą uwolnić Ciani i nawet uleczyć Senzeiego, lecz bez koni nigdy nie wydostaną się z Puszczy żywi. Szlak wił się serpentynami, coraz bardziej stromy. A więc dojeżdżali do górskiego łańcucha. Może nawet już byli w górach, bo gęsty baldachim roślinności i wyczerpująca,
wielomilowa droga, jaką przebyli, nie pozwalały dokładnie określić, gdzie się znajdują. Damien poklepał kark konia, a zwierzę cicho zarżało w odpowiedzi. Bywali w gorszych opałach. Tym razem też się wykaraskają. Natomiast wierzchowiec Senzeiego byt szkolony w mieście. Damien zastanawiał się, jak długo jeszcze wytrzyma. Minęli zakręt i ujrzeli pionową ścianę czarnego wulkanicznego szkła, która przebijała baldachim roślinności i wznosiła się ku nocnemu niebu. Srebrzystoniebieski półksiężyc Primy spowijał wieżę mglistą poświatą, a zimny blask spływał po szklistych ścianach jak lśniąca rtęć, uwidaczniając nierówności i wyżłobienia obsydianowych murów. Niesamowity widok, lecz niezwykle piękny. Damienowi wydał się niepokojąco znajomy. Gdzie on to już widział? Próbował sobie przypomnieć, ale nie zdołał. Może to nie zamek? Może coś, co było do niego podobne? Podobne do fortecy Łowcy? Wjechali na dziedziniec i przez moment po prostu siedzieli w siodłach, oszołomieni widokiem. W wulkanicznym szkle fasady zamku światła ich pochodni odbijały się plamami i łukami światła, migoczącymi jak żywe istoty na czarnej powierzchni. Z wierzchołków strzelistych łuków czarnymi płomyczkami wznosiły się zwieńczenia, a obramowania z drobnych czarnych kamieni otaczały wąskie okna, biegnące ku światłu księżyca. Odnowa, zauważył Damien. Szczytowy okres. I po raz pierwszy w życiu zrozumiał powab tego stylu. Dobry Boże. Jak to miejsce wyglądałoby w blasku słońca? Spojrzał na wąskie okna, zastanawiając się, czy świt odsłoni witraże z kolorowego szkła. I znów, podświadomie, ten widok wydał mu się znajomy. Skąd ja znam tę budowlę? Albinos zsiadł z konia i podszedł do Damiena i Senzeiego. Czekał. Po chwili Damien również zsiadł, uważając na swoją zranioną dłoń. Senzei poszedł w jego ślady - a raczej próbował. Na szczęście Damien stał blisko i zdążył doskoczyć do towarzysza, gdy ten zaczął spadać. Chwycił go za ramiona i przytrzymał, aż mężczyzna stanął na nogach i wyglądało na to, że zdoła na nich ustać. Ciało miał tak rozpalone, że prawie parzyło przez materiał koszuli. Potrzebuje odpoczynku, pomyślał ponuro Damien. I uzdrowiciela. Tylko skąd mamy go wziąć w tym miejscu? Spod arkad wyłoniły się cienie: ludzkie postacie spowite w czarne szaty wyciągnęły ręce po wodze wierzchowców. Krótkie ostrzeżenie rzucone przez Damiena wystarczyło, żeby cofnęły się na chwilę, co pozwoliło mu zdjąć najcenniejsze bagaże z siodeł obu koni. Jeden Bóg wie, czy jeszcze zobaczą te wierzchowce. Po raz ostami poklepał kark swojego konia, a potem rzucił wodze odzianym na czarno ludziom. Od Senzeiego już zdążyli je wziąć, słusznie zakładając, że ranny praktykant nie ma sił ani chęci, by protestować.
Ramię w ramię podróżni weszli do fortecy Łowcy. Czarne wulkaniczne szkło zastąpił czarny marmur, usiany szkarłatnymi żyłkami. W świetle trzymanej przez Senzeiego pochodni podłoga wyglądała jak zbroczona krwią. Meble również były czarne - ciężkie sprzęty z neohebanu, równie kunsztownej roboty jak fasada budowli, a ponadto wyściełane czarnym aksamitem. Czerwone jedwabne kitki i frędzle zdobiły brzegi czarnych welwetowych draperii, na stałe zasłaniających wąskie, łukowato sklepione okna. Tu i tam błyskały złote zdobienia uchwyty szuflad, zamki, grube klamki drzwi - lecz ten kontrast tylko podkreślał dramatyczny mrok we wnętrzu zamku. W końcu dotarli do drzwi, przed którymi albinos przystanął. - Możecie zaczekać tutaj, jeśli chcecie - rzekł. - Myślę, że znajdziecie tę komnatę... Uśmiechnął się. - Krzepiącą? Pchnął drzwi. Przez moment Damien nic nie widział. Potem trzymana przez Senzeiego pochodnia zaczęła wydobywać z mroku szczegóły umeblowania... Wszedł do środka gestem nakazując towarzyszowi zrobić to samo. Nie wierzył własnym oczom. Nie wiedział, jak zareagować. Znajdowali się w kaplicy. W komnacie poświeconej jego Bogu, wykonanej w stylu Odnowy. Żadnych czarnych marmurów, żadnych śladów zbezczeszczenia. To miejsce równie dobrze mogło zostać przed tysiącem lat przeniesione z Jaggonath i ustawione tutaj, bez najmniejszej zmiany. Po prostu... Niemożliwe. Damien podszedł do ołtarza i dotknął palcami delikatnego, jedwabnego adamaszku. Żałował, że nie może użyć Sztuki i dowiedzieć się, czy to naprawdę jest tym, na co wygląda, i że nie ma do czynienia z żadnym subtelnym podstępem, podważającym podstawy jego wiary. Jednak nawet w takim miejscu nie odważył się użyć fae. Szczególnie w takim miejscu, powiedział sobie. Po obu stronach drzwi stały oliwne lampki, które albinos zapalił. - Nie należy używać tu otwartego ognia - powiedział i ostrożnie wyłuskał pochodnię z palców Senzeiego. Trzymając ją z daleka, jakby z odrazą, obrócił się do Damiena. Uśmiechnął się, wyraźnie rozbawiony reakcją kapłana. - Jego ekscelencja jest religijnym człowiekiem - rzekł. Jakby to cokolwiek wyjaśniało. Powiem mu, że tu jesteście. Proszę, czujcie się jak u siebie w domu... jeżeli potraficie. Odwrócił się, żeby odejść, lecz Damien szybko podskoczył i złapał go za ramię. Poczuł zimne jak lód ciało i trupi zapach, co jednak mogło być zaledwie percepcyjnym czarem mającym zniechęcać do kontaktu fizycznego, więc Damien nie puszczał. - Jego ekscelencja? - spytał napiętym głosem. - Mówisz o Łowcy?
- Woli swój dawny tytuł - odparł albinos. Chwycił dłoń Damiena lodowatą ręką i zdjął ją ze swego ramienia. - Wasz lud znał go jako neohrabiego Merenihy. Muszę dodać, że w ogóle woli zwyczaje z czasów Odnowy. Byłoby dobrze, gdybyście o tym pamiętali. - Uśmiechnął się, błyskając ostrymi zębami w świetle lamp. Groźny grymas. - Jestem pewien, że będzie zachwycony, kiedy się dowie, że bezpiecznie dotarliście aż tutaj. Opuścił ich, starannie zamykając za sobą drzwi, jakby miał skazić resztę zamku, gdyby pozostawił je otwarte. Senzei spojrzał na Damiena - i zobaczył, że kapłan opiera się o ołtarz, a twarz ma białą jak prześcieradło. - Zamek Merenthy - szepnął. - To replika Dlatego... o mój Boże... Oparta o ołtarz dłoń zacisnęła się w pięść, mnąc fałdę adamaszku. - Zen, nie rozumiesz? Czy wiesz, kim był neohrabia Merenthy? - Wiem, że był jedną z czołowych postaci Odnowy. Strateg Gannona, tak? Wyznawca waszej wiary... - Wyznawca? Mój Boże, on napisał połowę naszej Biblii. Więcej niż połowę! Jego podpis jest prawie na każdej świętej księdze, jaką mamy. Marzenie, któremu służymy, jest jego marzeniem. Zen! Jego! Senzei nie rozumiał. - A co z waszym Prorokiem? - To on jest Prorokiem. Nie rozumiesz? Tak nazwali go wtedy, gdy... - Zamknął oczy i zadrżał. - Takie imię nosił początkowo. Kiedy służył Bogu i ludziom, tworząc wiarę, która miała poskromić fae, gdyby tylko ludzkość ją przyjęła. Jak mogliśmy podążać za nim, nie rozpoznając źródła jego inspiracji? Lecz Kościół nie śmiał dłużej używać jego imienia gdyż mogło wskrzesić część jego ducha. Wymazali je z ksiąg. A potem... potem... Odwrócił się. Nie chciał, żeby Senzei dostrzegł łzy w jego oczach. Mógłby je źle zrozumieć, przypisać słabości, podczas gdy w rzeczywistości były łzami wściekłości. - Był adeptem - wyszeptał ochrypłym głosem. - Jednym z pierwszych. Najświetniejszym rycerzem mojego porządku. Pewnego dnia., załamał się. Nie wiemy dlaczego. Nawet nie wiemy, co naprawdę się stało. Jednak ci, którzy przeszukali zamek Merenthy po zniknięciu neohrabiego, znaleźli ciała członków jego rodziny, bestialsko zamordowanych. Wyglądało na to, że... wypatroszył swoją żonę. I dzieci. - Odwrócił się twarzą do Senzeiego. - Musisz zrozumieć szeptał pospiesznie. - Nasza religia nie zna większej zbrodni. Ponieważ on, przed swoim upadkiem, był wszystkim, co szanujemy. Wszystkim, czym usiłujemy się stać. A potem wszystko to odrzucił! Jednym potwornym, nieludzkim czynem, którym niewątpliwie skazał swoją duszę na wieczne potępienie... - I nikt nie wie, dokąd się potem udał?
- Uważali, że umarł! Myśleli, że pochłonęło go piekło. O, tak, oczywiście, były plotki. Po czymś takim musiały być. Jego bracia zginęli w wypadkach, o które jego obwiniano. Jego najgroźniejszego rywala znaleziono z rozszarpanym gardłem, wiec, oczywiście, nie przypisano tego dzikim zwierzętom. Ducha neohrabiego obwiniano o co najmniej setkę zbrodni, lecz nigdy nie znaleziono żadnych dowodów, jakichkolwiek. A kiedy od jego zniknięcia minęło kilka pokoleń, zupełnie rozsądnie uznano, że umarł. Śmierć jest jedyną stałą ludzkiej egzystencji. Ze zdumieniem potrząsnął głową i uderzył pięścią w ołtarz, aż zadrżał kandelabr. - Minęło prawie dziesięć wieków, Zen. Dziesięć wieków! Jak człowiek może przeżyć tak długo? - Może - rzekł nerwowo czarodziej - stając się czymś, co już nie jest człowiekiem. Damien spojrzał na niego. I w tym momencie otworzyły się drzwi. Wrócił albinos. Spojrzeniem czerwonych oczu omiótł komnatę i uśmiechnął się. Ten słaby grymas, ledwie poruszający kąciki ust, przypominał Damienowi innego sługę Łowcy Geralda Tarranta. - Jest gotowy was przyjąć - rzekł albinos. I zamilkł na chwilę, dając im do zrozumienia, że nie zamierza pytać, czy i oni są gotowi. Ponieważ nie mogli być. Łowca dobrze o tym wiedział. - Chodźcie za mną - rzeki. Damien usłuchał, choć serce miał zimne jak lód. Szli korytarzami z lśniącego czarnego marmuru, mijając gobeliny z czarnego i purpurowego jedwabiu, po czarnych dywanach, rozłożonych na krwawo żyłkowanej podłodze. Chociaż osadzone w ściennych lichtarzach świece zapalono już jakiś czas temu, zimny kamień wchłaniał ich blask. W porównaniu z nim ubrany na biało albinos wydawał się płonąć jak pochodnia. Potem doszli do drzwi z neohebanu i albinos przystanął. Z uśmiechem pchnął bogato rzeźbione drzwi - przedstawiające sceny myśliwskie i bitewne, Taniec Śmierci - i oznajmił: - Neohrabia Merenthy. Za drzwiami znajdowała się sala audiencyjna, której łukowate sklepienie i dekoracyjne arkady ściągały wzrok na środek, ku czekającemu tam na nich mężczyźnie. Wyniosły i butny, nosił strój z minionych czasów, warstwy delikatnych, stonowanych jedwabi, z których najdłuższa zamiatała ziemię u jego stóp. Na ramionach miał szeroki złoty kołnierz z ażurowym motywem splecionych płomieni: symbol bractwa, do którego należał Damien. Przez chwilę kapłan ledwie hamował wściekłość. Pomyślał o orężu, jakim dysponował: Ogniu, kuszy i czystym stalowym ostrzu miecza. Z trudem powstrzymał się i nie sięgnął po broń. Tylko najwyższym wysiłkiem woli nie dał się ponieść mrocznej i strasznej furii, która
domagała się rozładowania. Jednak gniew nie zaślepił go do tego stopnia, żeby zapomniał o potędze stojącego przed nim mężczyzny i swojej niepewnej sytuacji. Nie mówiąc już - jak zawsze - o Senzeim i Ciani. Z trzęsącymi się rękami i zamętem w głowie jakoś odzyskał głos. - Ty przeklęty draniu... Gerald Tarrant zachichotał. - Uosobienie kurtuazji, jak zwykle. Zadziwiasz mnie, kapłanie. Sądziłem, że starszym twojego porządku należy się więcej szacunku. - Nie jesteś sługą Kościoła! - Och, jestem. Bardziej, niż możesz zrozumieć. - Gdzie Ciani? - zapytał Damien. Łowca sposępniał. - Jest bezpieczna Na razie. Nie musisz się o nią martwić. W tej chwili na całej Ernie nie ma dla niej bezpieczniejszego miejsca niż to. - Wątpię - odparł zimno Damien. Tarrant zmrużył oczy. - Odzyskasz tę damę. Całą, zdrową i ze wspomnieniami, które mimowolnie jej odebrałem. Sprowadziłem ją tutaj, żeby je zwrócić. We trójkę udacie się do kraju rakhów, tak jak zamierzaliście. Ponadto, wasze szanse na sukces znacznie wzrosły, ponieważ pojadę tam z wami. - Diabła tam! Wyblakłe oczy zabłysły. - Właśnie. - I zanim któryś z nich zdążył odpowiedzieć, gospodarz dodał: - Widzę, że zapomniałem o czymś powiedzieć: Nie macie wyboru. Zamilkł na chwilę i jego twarz przybrała dziwnie bezbronny wyraz. Potem równie szybko się opanował. - Ja także nie mam wyboru - rzekł łagodnie. - Spodziewasz się, że ci zaufamy? Po tym, co zrobiłeś Ciani? - Z powodu tego, co zrobiłem Ciani. - Tarrant miał ponurą minę i był wyraźnie spięty. Damien klął w duchu, że nie może czytać w jego myślach. - Bylibyście głupcami, gdybyście mnie nie zabrali. Wiedzieliście o tym w Kale, gdzie uważaliście mnie tylko za adepta. Czy teraz jest inaczej? - Nie potrzebujemy takiej pomocy - warknął kapłan. - Wprost przeciwnie. Jest dokładnie taka, jakiej potrzebujecie. Umysł nie zaślepiony żądzą zemsty, która nie pozwala zadać właściwych pytań. Jak stało się w twoim przypadku, kapłanie - twoim i twego przyjaciela.
- Na przykład? Spojrzenie srebrnych oczu przywarło do jego twarzy. - Dlaczego dama straciła swoje umiejętności? Przez moment w komnacie panowała cisza, tak głucha, że Damien słyszał ciche skwierczenie wosku topniejącej świecy. Polem Tarrant dokończył: - Zdolności adepta nie są nabyte, lecz wrodzone. Nierozdzielnie związane z ciałem. Taka kobieta, jak Ciani, nie mogła zapomnieć umiejętności korzystania z fae, jak nie zapomniałaby oddychać czy myśleć. A tymczasem tak się stało. Pytam: Jak to możliwe? Uważacie, że jej napastnicy byli tworami fae, utrzymującymi się przy życiu dzięki żerowaniu na ludzkiej pamięci. Jednak najgorsza krzywda, jaką jej wyrządzono, nie ma nic wspólnego z pamięcią, a dotyczy mocy. Przerwał, dając im czas do namysłu. - Ten fakt o czymś świadczy. Albo te stworzenia nie są tym, czym wydają się być... albo są czyimiś sprzymierzeńcami. Kogoś znacznie groźniejszego i bardziej skomplikowanego. Dostatecznie potężnego, by... Urwał, gdy Senzei cicho jęknął. Spojrzał na praktykanta i spochmurniał. Damien obrócił się do przyjaciela i zobaczył, że ten osuwa się na podłogę. Doskoczył do niego, własnym ciałem odgradzając go od Łowcy. Jedną ręką rozchylił mu kołnierz koszuli, a drugą dotknął czoła. Zaczerwieniona skóra była rozpalona, złowieszczo ciepła. Oczy otwarte, ale szkliste i bez wyrazu, a usta zamykały się i otwierały bezgłośnie. - Wokół niego unosi się zapach śmierci - powiedział spokojnie Łowca. - Jestem zdziwiony, że czujesz ją w tym miejscu. Drżącymi rękami Damien sprawdził puls przyjaciela - był słaby i szybki, jak u przestraszonego ptaka - i zrozumiał, że będzie musiał go uzdrowić. Tutaj. Teraz. Inaczej pozwoli mu umrzeć. Nie powinienem pozwolić ci się tak eksploatować, pomyślał ponuro. Wybacz. A potem coś, co przyszło mu z najwyższym trudem, co rzadko wyznawał: Bałem się... Senzei jęknął. Z jego opuchniętego gardła wyrwał się ochrypły szept: - Przepraszam... - W porządku - rzekł cicho kapłan. - Wszystko będzie dobrze. Jeśli tak trzeba, to trudno. Zrobiło mu się zimno, jakby chłód Puszczy już zmroził jego ciało. Kapłan zaczął zbierać się w sobie, mobilizować świadomość dla Sztuki, kiedy głos Tarranta dźgnął go jak nożem i zdekoncentrował. - Nie możesz go uzdrowić - ostrzegł Łowca - Nie tutaj.
Damien wstał i spojrzał na niego. Strach zmienił się we wściekłość. Zacisnął pięści i warknął: - A co sugerujesz, do diabła? Żebym pozwolił mu umrzeć? Tego chcesz? - Ja to zrobię - odparł spokojnie Łowca Przez moment Damien tylko patrzył na niego bez słowa. - Chcesz mi powiedzieć, że potrafisz uzdrawiać? - Wcale nie. Jednak twój przyjaciel nie tego teraz potrzebuje. Ruszył w stronę leżącego praktykanta, najwyraźniej zamierzając użyć Sztuki, lecz Damien chwycił go za koszulę i odepchnął. Gniew dodał mu sił. - Trzymaj się od niego z daleka! - syknął. - Dość już się napatrzyłem na twoją Sztukę, i on też. Myślisz, że pozwolę ci zrobić z nim to samo, co zrobiłeś tamtemu chłopcu? - Gniewnie potrząsnął głową. - Nie popełnię tego samego błędu po raz drugi, Łowco. Coś błysnęło w oczach Tarranta, uczucie tak ludzkie, że Damien bez trudu je zinterpretował. Nienawiść - niepohamowana, nie skrywana. To odkrycie było dziwnie krzepiące. - Zaufasz mi, kapłanie - powiedział szeptem, w którym kryła się potworna siła. Fale fae ziemi poniosły te słowa w głąb umysłu Damiena, przekazując ich znaczenie jego ciału. - Nie dlatego, że chcesz, ani dlatego, że tak jest łatwiej. Ponieważ nie masz wyboru. Sięgnął ręką i oderwał dłoń kapłana od swojej koszuli. Jego ciało było jak lód: dłoń Damiena drgnęła w uścisku i zdrętwiała. Tarrant odepchnął go. Potem zerknął na gors koszuli i zmarszczył brwi, jakby zgniecenia pozostawione przez palce kapłana w gładkim jedwabiu były zniekształceniami jego ciała. - A ponieważ w ten sposób muszę służyć sprawie tej damy - rzekł z goryczą - ja też nie mam wyboru. Spojrzał w stronę drzwi. Damien czuł gromadzącą się wokół Łowcy fae, reagującą na jego wolę, jak pies na rozkaz pana. Przycisnął zdrętwiałą dłoń do piersi, zastanawiając się, jak szybko i skutecznie mógłby wyjąć drugą ręką miecz i uderzyć. Czy zdołałby użyć Ognia, zanim Tarrant zorientowałby się, co mu grozi? Drzwi otworzyły się i weszli dwaj mężczyźni. Tarrant ruchem głowy wskazał im Senzeiego. - Postąpiliście odważnie i głupio, przybywając tu - powiedział do Damiena, Maska znów wróciła na miejsce, mówił chłodnym i opanowanym głosem. - Przyznaję, że nie spodziewałem się tego po tobie. Teraz jednak, skoro już tu jesteś i muszę mieć z tobą do czynienia, nadszedł czas, żebyś poznał fakty. Mężczyźni podnieśli Senzeiego.
- Jesteśmy sprzymierzeńcami, ty i ja. Nie musi ci się to podobać. Ja przeklinam dzień, który zrodził taką konieczność. Jednak zaakceptujesz ten fakt - ze względu na dobro damy. Tak samo jak ja. Znacząco zerknął na Senzeiego. - Proponuję, żebyś przyjął moje usługi, kapłanie, dopóki nie jest za późno. Twojemu przyjacielowi nie pozostało wiele czasu. Albo się zgodzę, albo sam będę musiał użyć Sztuki, pomyślał Damien. I nagle, przeraźliwie jasno, zdał sobie sprawę, że nigdy nie przeżyłby takiej próby. Zło zbyt głęboko przenikało to miejsce i wyssałoby życie z jego zmaltretowanego ciała, zanim zdążyłby wymówić pierwsze zaklęcie. Nie mamy wyboru, myślał z goryczą. Skończyły nam się możliwości. - Tylko tym razem - odparł. Jeszcze nigdy nie wymówił równie okropnych słów, ale Łowca miał rację. Nie miał innego wyboru. - Ten jeden raz. I niech ci Bóg pomoże, jeśli nas zdradzisz! * Zanieśli ciało do pokoju na górze - łukowato sklepionej komnaty, najwyraźniej przeznaczonej dla gości. Ułożyli Senzeiego na pokrytym atłasem łożu, pod wspartym na czterech rzeźbionych słupkach baldachimem z grubego brokatu. Wszystkie meble w pokoju były z czarnego drewna. Nawet karminowe gobeliny były tak ciemne, że wydawały się prawie czarne. Jednak rozpalony na wielkim kominku ogień rzucał jasne, złociste światło, oblewając elementy wystroju miłym bursztynowym blaskiem. W porównaniu z mrocznymi komnatami na dole, ta wydawała się niemal przytulna. Tarrant nie tracił czasu na oględziny. Cienkim, wydobytym nie wiadomo skąd nożem, ze zręcznością chirurga przeciął ubranie Senzeiego i odsłonił opatrunek. Grube białe bandaże były poznaczone różnobarwnymi, ciemnymi plamami i roztaczały nieprzyjemny zapach. Damien ledwie zauważył, że dwaj słudzy opuścili komnatę, gdy Tarrant wsunął nóż pod zakrwawiony opatrunek, przecinając go. Powoli odchylił zlepione warstwy materiału. Woń rozkładającego się ciała wypełniła pokój. Smród daleko posuniętej gangreny. Damien aż nazbyt dobrze znał ten zapach: woń gnijącego ciała, zbyt bliskiego śmierci, aby można je uzdrowić. Ze ściśniętym sercem patrzył, jak Tarrant wyjmuje chusteczkę - z cienkiego białego lnu obszytego złocistą koronką - po czym ostrożnie wyciera bok Senzeiego z krwi i ropy, odsłaniając ranę. Cały bok był czarny i spuchnięty, a brzegi rany rozchyliły się, jak rybi pysk, pomimo szwów, które miały ją zamknąć. W głębi widać było wilgotny strzęp mięśnia i ostrą krawędź żebra, pociemniałe i cuchnące. Damien przez dłuższą chwilę przyglądał się im z rozpaczą, a
potem spojrzał na Tarranta i zobaczył, że ten obserwuje go, a w oczach złoci się mu blask kominka. - Możesz spróbować Widzenia, jeśli chcesz. - Głos Łowcy był cichy, ledwie słyszalny przez trzask płomieni. - Prądy nie są tu dla ciebie groźne. Jednak nie przerywaj mi ani nie próbuj przeszkodzić. Jeśli to zrobisz, twój przyjaciel umrze. Rozumiesz? Damien niechętnie kiwnął głową. Łowca znów obrócił się do Senzeiego i spojrzał na ranę. Powoli, bezgłośnie, jego wargi uformowały jakieś słowo. Zaklęcie? Damien zastanowił się, czy powinien użyć własnej Sztuki, i poczuł zimny dreszcz przechodzący mu po plecach. Zignorował go i wyobraził sobie symbole, które pozwolą mu zobaczyć. Delikatnie. Tylko słowo, myśl, bo nie miał ochoty dotykać fae Puszczy częściej, niż musiał. Za pomocą Sztuki czy bez niej. Zło wzbierało wokół niego jak czarne, lodowate wody jeziora. Zaledwie na chwilę zanurzył w nich myśli i szybko je wycofał. Jezioro skurczyło się, chociaż wlało swój chłód w jego żyły. A wizja... Jeszcze nigdy takiej nie miał. A może po prostu tutejsza fae była odmienna, więc przybierała skrajnie obcą formę? Ciemnopurpurowa moc gromadziła się wokół słupków łoża, pełznąc ciemnofioletowymi wężami po rzeźbionym drewnie, a potem po nakryciu, szukając ciała Senzeiego. Damien z trudem opanował chęć powstrzymania ich zaklęciem. Chociaż każdym włóknem swego ciała czul, że ich zamiarem jest pożerać i niszczyć, ostatnie słowa Łowcy odbijały się echem w jego mózgu: „Jeśli przeszkodzisz, twój przyjaciel umrze”. Oraz inne słowa, jeszcze bardziej złowieszcze: „Zaufasz mi... ponieważ nie masz wyboru”. Niech cię szlag, Merentho! Patrzył, jak macki fioletu znikają, przechodząc w gęstą purpurową mgłę, która otoczyła Senzeiego, przywierając do skóry. Wydawało się, że coś się w niej porusza. Damien użył Sztuki, żeby spojrzeć z bliska - i zdrętwiał z przerażenia, kiedy zobaczył. Gdyż ta chmura wcale nie była chmurą, lecz rojem stworzeń, zbyt małych, aby można je dojrzeć bez pomocy Sztuki. Wygłodniałe larwy kłębiły się na ciele Senzeiego, aż znalazły pory skóry lub inne otwory, przez które mogły wejść. Wtedy wślizgiwały się do środka, kołysząc na boki mikroskopijnymi ogonkami i coraz głębiej wnikając w ciało. Damien dostrzegł błysk maleńkich zębów i przypomniał sobie stwory, które pożarły konia. Widocznie te były z nimi spokrewnione, tylko o wiele mniejsze. Z trudem opanował wzbierającą falę obrzydzenia Jeśli to miało być Uzdrawianie... ale nie, nic podobnego. Tarrant wyraźnie to powiedział. Już znalazły się pod skórą Senzeiego i zaczęły przenikać do krwiobiegu. W miejscach, gdzie żyły, przebiegały tuż pod skórą, można było dostrzec ich ruchy, falowanie. Już tysiące ich
weszły do ciała, nadając krwi ciemniejszą barwę, a z każdą sekundą wnikały następne. Wydawało się, że całe ciało wypełniło się purpurowym płynem i zaraz pęknie. Damien spojrzał na ranę i dostrzegł nieco większe stworzenia rojące się na gnijącym ciele, pożerające je. Zbierało mu się na wymioty i z trudem je powstrzymywał. W swoim życiu widywał straszniejsze rzeczy, ale nigdy w takich okolicznościach. Nigdy nie musiał bezsilnie stać z boku i patrzeć, jak jego towarzysz podróży jest pożerany żywcem. Nagle poczuł do Tarranta głęboką nienawiść, nie wypływającą z przekonań, lecz wywołaną podejrzeniem, że neohrabiego bawi fakt, iż postawił go w takiej sytuacji. Jakby pognębienie reprezentanta jego dawnego Kościoła było triumfem, którym należy się sycić. Nagle rój larw opuścił ciało Senzeiego. Mgła, teraz czarna jak krew, wypłynęła z jego żył i cicho unosiła się nad nim, niczym grożąca deszczem burzowa chmura. W miejscach, gdzie dotknęły ją padające z kominka promyki światła, chmura skwierczała, a na jej powierzchni można było dostrzec wijące się, cienkie wyrostki. Potem Tarrant wypowiedział słowa zaklęcia i zniknęła. Nie powoli, jak mgiełka rozwiewana przez wiatr, lecz natychmiast - jakby jego wola, rozkazująca chmurze, nie uznawała półśrodków. Damien spojrzał na ranę i ujrzał powoli zbierającą się w niej, czystą, czerwoną krew. Robaki zniknęły albo skryły się - wolał nie wiedzieć, co się z nimi stało. Popatrzył na Łowcę i zobaczył, że ten pobladł z bólu, jakby Uzdrawianie go raniło. - Teraz gorączka - szepnął Łowca. Wyciągnął rękę i zatrzymał ją nad ciałem, dłonią do góry. Powoli zaczęła jarzyć się dziwną poświatą, zimnym srebrzystym blaskiem, który niewiele oświetlał, lecz raził oczy, jak prawdziwy płomień. - Zimny ogień - szepnął. Uformował coś w dłoni, jak miękką glinę, nadając mu postać tego, czym nie było: prawdziwego ognia. Ten nagłe buchnął w jego dłoni, jak świeżo podsycony, migoczący płomień, lecz nie dawał ciepła, a i niewiele światła wyciekało z jego rozjarzonej powierzchni. Patrząc na to, Damien poczuł, że traci ciepło, które zasila to coś w środku nieognia. Z trudem cofnął się i wzniósł zasłonę, która powinna go przed tym ochronić. - Ulotny jak prawdziwy ogień - szepnął Łowca. - I równie groźny. Opuścił dłoń ku ranie i przechylił. Zimny ogień spłynął do niej jak lepki płyn. Kiedy dotknął ciała, Senzei wydał głośny krzyk: bólu, przerażenia, skrajnej rozpaczy. Damien pochylił się i chwycił go za ramiona, nie po to, by go przytrzymać, ale by uspokoić tym dotknięciem, przekonać, że nie jest sam. Pod palcami czuł chłód zimnego ognia Łowcy, rozpływającego się po żyłach Senzeiego, z nienasyconym apetytem pożerającego ciepło gorączki. Gdy dotarł do tętnicy szyjnej i popłynął w kierunku mózgu, Senzei zesztywniał. Potem przeraźliwie krzyknął i zwiotczał. Damien szybko odwrócił się do Łowcy, który odchylił się, wyraźnie zadowolony ze swego dzieła.
- Teraz będzie spał - rzekł Tarrant. - Kauteryzowałem ranę najlepiej, jak umiałem. Nie potrafię uzdrawiać - straciłbym życie, gdybym tego próbował - lecz zimny ogień pomaga w niektórych przypadkach. Gorączka opadła i już nie powinna wzrosnąć. Trzeba będzie zregenerować trochę żywej tkanki, żeby zamknęła ranę, ale Sztuka życia nie należy do mojego repertuaru. Zostawiam to tobie. Damien już miał odpowiedzieć, gdy nagle w oddali usłyszał dźwięk gongu. W odpowiedzi na nie zadane pytanie, Łowca rzekł: - Już świta. Muszę załatwić kilka spraw, zanim forteca zostanie zamknięta - Wyjął coś z kieszeni tuniki i rzucił Damienowi. Kluczyk. - Od okna. - Po chwili dodał: - Jestem pewien, że rozumiesz, iż nie mogę ci pozwolić swobodnie poruszać się po zamku za dnia. Przynajmniej jeszcze nie teraz. Zmęczenie kilku ostatnich, nie kończących się dni, dało o sobie znać. Damien stwierdził, że nie ma sił, by się spierać. - A co z Ciani? - Jutrzejszej nocy. Obiecuję. Tymczasem... dopilnuję, żeby przygotowano wam odpowiedni posiłek. - Zmrużył oczy, patrząc na Damiena - I kąpiel. Do tej komnaty przylega następna, a między nimi jest łazienka Możesz do woli korzystać z obu. Drzwi apartamentu będą zamknięte do zmroku, chyba że otworzą je usługujący ci, moi ludzie. Jestem pewien, że bez trudu zdołałbyś ich pokonać, gdybyś nie obawiał się zostawić tu twego przyjaciela - rzekł z wyraźną groźbą. - Ponadto wciąż mam tę damę, prawda? To powinno skłonić cię do współpracy. Ruchem głowy wskazał Senzeiego. - Dopilnuj, żeby leżał na słońcu, kiedy wzejdzie. Ono zniszczy resztki mojej mocy, która wciąż krąży w jego żyłach. Radzę ci nie używać Sztuki, zanim tego nie zrobisz. W oddali ponownie uderzono w gong; usłyszeli głęboki, wibrujący dźwięk. - Wybacz, ale muszę cię opuścić. Nie mówiąc nic więcej, wyszedł z komnaty. Widocznie drzwi miały od zewnątrz zasuwę, gdyż Damien usłyszał jej szczęk, a nie zgrzyt przekręcanego klucza. Kapłan odwrócił się do okna i poczuł, że opuszczają go siły - z głodu, wyczerpania i przygnębienia tak głębokiego, że musiał mobilizować resztki energii, żeby wytrzymać tak długo. Próbował wyliczyć, ile upłynęło godzin, od chwili gdy ocknęli się na Morgot, lecz nie zdołał. Wydawało się, że minęły całe dni, lata, życie. Jakby nie przybyli do Puszczy, ale zawsze tu byli - wystawieni na jej głód, lęki, wieczny mrok, dzikie prądy mocy... Z trudem dotarł do okna Wyciągnął rękę i rozsunął ciężką zasłonę tylko po to, by znaleźć za nią dwie grube drewniane deski wewnętrznych okiennic, nie wpuszczających światła Sięgnął po otrzymany od Tarranta klucz i wsunął go do niewielkiego zamka między panelami. Klucz
przekręcił się łatwo, lecz do otwarcia ciężkich okiennic Damien musiał zebrać resztki energii. Kiedy wsunął je do polowy w szczeliny po obu stronach okna, na chwile oparł się o ścianę, ciężko dysząc. Pomyślał, że pozbawione snu i odpoczynku ciało nie zdoła długo funkcjonować na najwyższych obrotach. Zza horyzontu sączyło się ciemnoszare światło. Oszacował, ile minie czasu, zanim słońce wzniesie się na wysokość okna, a potem położył Senzeiego w miejscu, które oświetlą promienie. Na nic więcej nie miał siły. Ból w boku, ignorowany przez tyle godzin, przeszywał mu pierś, przypominając o osłabieniu, a trudy ostatnich czterdziestu godzin i krótki, niespokojny sen na Morgot jeszcze pogłębiały zmęczenie. Przez chwilę spoglądał w dal, czekając na świt, lecz ten nadchodził za wolno. Zanim białe słońce Erny wyłoniło się zza horyzontu, a pierwsze nieliczne gwiazdy niechętnie ustąpiły przed jego blaskiem, kapłan zapadł w sen tak głęboki i mocny, że nawet myśł o słonecznym blasku nad Puszczą nie zdołała go obudzić. * Przyszli po niego wieczorem, gdy tylko zaczął zapadać zmrok. Pozwolili mu sprawdzić, czy Senzei dobrze się czuje i czy uzdrawiające zabiegi wykonane w południe, nie straciły swej mocy o zmierzchu, a potem poprowadzili górnymi korytarzami zamku. Tym razem nie obawiał się pozostawić towarzysza samego. Mało prawdopodobne, aby Łowca zadał sobie tyle trudu, ratując życie Senzeiego, tylko po to, żeby go zabić pod nieobecność Damiena. Posiłek i odpoczynek znacznie podniosły go na duchu, nie wspominając o bardzo potrzebnej kąpieli i goleniu. Teraz twarz piekła go, ale nie była już pokryta szczeciną zarostu, a ciało uwolniło się od warstwy brudu i skrzepniętej krwi. Mokrym ręcznikiem obmył Senzeiego, pod strupami znajdując czystą, różową, szybko gojącą się ranę. Ta była pomnikiem tutejszej fae ziemi, która - ujarzmiona - tysiąckrotnie wzmacniała wszelką Sztukę. Zastanawiał się, czy tylko ten jeden pokój jest chroniony przed gwałtownymi prądami czy cały zamek. Jeśli to drugie, to Łowca i on znajdowali się tu w takiej samej sytuacji. Zaprowadzono go do pokoju gościnnego, gdzie Łowca czekał przy leżącej Ciani, równie bladej i nieruchomej jak Senzei. Nie zwracając uwagi na adepta, Damien skoczył do niej. Jej ciało było chłodne w dotyku, lecz czubkami palców wyczuł regularny puls. Ledwie zdążył się co do tego upewnić, gdy zatrzepotała powiekami, otworzyła je i w następnej chwili była w jego ramionach, drżąc ze strachu i ulgi, a jej łzy wsiąkały mu w wełnianą koszule. - No widzisz - rzekł cicho Łowca - Tak jak obiecałem. - Odzyskała pamięć? - Tę, której ją pozbawiłem. - Adept zawahał się. - Może... trochę więcej.
Damien posłał mu gniewne spojrzenie. Ciani zadrżała w jego ramionach. - To spotkanie będzie bardziej udane bez mojego udziału - rzekł krótko Łowca. Powinieneś wiedzieć, że to jej pierwsze chwile na jawie od czasu wydarzeń na Morgot. Ona nie ma pojęcia, co zrobiłeś ani co zaszło między nami. Wszystko jej opowiesz. Kiedy skończycie, niech moi słudzy zaprowadzą was do obserwatorium. Mamy plany do omówienia. I odszedł, nie mówiąc nic więcej. Dopiero gdy masywne drzwi zamknęły się za nim, Ciani oderwała się od Damiena. Miała zaczerwienione oczy i przyspieszony oddech. - Tarrant... - Jest Łowcą - dokończył spokojnie. I powiedział jej wszystko, o czym wiedział, co podejrzewał, czego się obawiał. Słuchała chciwie, jakby gdzieś w tym morzu wiedzy był ukryty klucz do życia. I tak też było - dla niej. Nawet w takiej sytuacji pozostała sobą. Po pewnym czasie uspokoiła się. Niebawem doszedł do wniosku, że Łowca mówił prawdę: jej wspomnienia od czasu napadu w Jaggonath były nietknięte. Zwrócił jej pamięć. - To go bolało - szeptała - Myślę... Myślę, że prawie go to zabiło, kiedy musiał wchłonąć tyle mojej psychiki. Jakby te ludzkie wspomnienia w jakiś sposób były dla niego zagrożeniem. Czułam to. Chociaż nie wiedziałam, gdzie jestem ani co się dzieje. - Zadrżała. - Czułam to... jakby jego myśli były moimi. - Coś jeszcze? - Był na ciebie wściekły. Za to, że wjechałeś do Puszczy. Wściekły, ponieważ wiedział, że będzie musiał załatwić sprawę z tobą, zamiast zająć się mną. Wszelkie kontakty z żywymi są dla niego niebezpieczne... Niezbyt to rozumiem, ale wygląda na to, że mogą kosztować go życie. I ciebie za to obwinia. Damien zmrużył oczy. - W porządku. Ja też obwiniam go o wiele rzeczy. W słabym uśmiechu, który przemknął po jej twarzy dostrzegł cień dawnej Ciani. - Co miał na myśli, mówiąc, że mamy plany do omówienia? - Chce jechać z nami. W jej oczach dostrzegł lęk, ale tylko chwilowy, zaraz zastąpiony przez znacznie silniejsze uczucie: ciekawość. - Przecież tego chcieliśmy, prawda? - Ty tego chciałaś - przypomniał jej. - Jednak teraz w żaden sposób nie da się tego uniknąć. Nie sądzę, żebyśmy zdołali wydostać się stąd bez jego pomocy, a ponadto zwrócił uwagę...
Urwał. Nie chciał poruszać tego tematu, nie teraz. Ciani miała dość zmartwień, nawet nie wiedząc, że jej napastnicy mogli być zaledwie narzędziami jakiejś o wiele mroczniejszej i potężniejszej siły. - Jeśli naprawdę kieruje się honorem, tak jak twierdzi, to może będziemy bezpieczni. - Naprawdę. - Spoglądała w dal, jakby na jakiś zapamiętany krajobraz. - To dla niego spoiwo, które trzyma wszystko w całości. Ostami żywy fragment jego ludzkiej tożsamości. Gdyby go utracił... byłby tylko demonem bez duszy. Martwym, mimo wszelkich zabiegów i starań. Bezwolnym narzędziem piekieł. - Niezbyt mila perspektywa. - On jest bardzo dumny i zdeterminowany. Jego wola życia jest tak silna, że podporządkował jej wszystko, wszelkie inne troski. To trzymało go przy życiu przez tyle lat. Zadrżała - Gdyby nie uważał, że honor jest tak ściśle związany z przetrwaniem... - Wszyscy bylibyśmy martwi - dokończył za nią. - To wiele wyjaśnia. Natomiast nie rozumiem, dlaczego zwrócił ci pamięć, i to, zdaje się, z odrobiną własnych wspomnień. A teraz mamy działać razem. Naprawił krzywdę, jaką wyrządził. Dlaczego więc uważa, że powinien nam towarzyszyć? Co ma z tym wspólnego honor Odnowiciela? Szeroko otworzyła oczy i powiedziała poważnie: - Obiecał komuś - szepnęła - Po prostu. Obiecał komuś, że nigdy mnie nie skrzywdzi... a potem to zrobił. Zdradził sam siebie. Nienawidzi się za to... Odwróciła oczy i westchnęła - Ty nie możesz sobie tego wyobrazić, ale ja pamiętam, jakbym sama to przeżyła. I nie ma słów... Objęła się ramionami, jakby w ten sposób chciała powstrzymać napływ wspomnień. - On uważa, że balansuje na bardzo cienkiej linie rozpiętej nad otchłanią śmierci. Jeśli zrobi niewłaściwy krok i nie zdoła utrzymać równowagi... - Umrze - mruknął Damien. - Albo gorzej - powiedziała - Mogłyby go czekać gorsze, o wiele gorsze rzeczy niż śmierć. Tak, pomyślał Damien, z pewnością. Tysiąc lub więcej lat w piekle, wśród diabłów płodzonych przez każdego nowego grzesznika. A wszystkie dybiące na niego, tego aroganckiego adepta, który wymykał się im... Pocałował ją w czoło. - Zasłużyłaś na to - powiedział. I mimo wszystkich obaw i długich godzin rozpaczy uśmiechnął się. - Mamy szczęście, że zwracając ci wspomnienia, zrobił to tak niedokładnie.
Uzyskane w ten sposób informacje pozwalają nam na tyle dobrze ocenić sytuację, że podróż z nim będzie możliwa... - Zapewne tego właśnie chciał - szepnęła. Zaskoczony Damien zamilkł. Natychmiast przypomniał sobie wszystko, co wiedział o Tarrancie, i zrozumiał, jak trudno byłoby Łowcy otwarcie dyskutować o takich sprawach. Obnażyć swoją duszę przed innymi, którzy inaczej nie chcieliby z nim podróżować. A wtedy nie zdołałby pomścić zniewagi. Wówczas... - Tak - rzekł spokojnie. - Jak zawsze panuje nad sytuacją. - Zerknął w stronę drzwi i mocniej objął ramieniem Ciani. - Nawet kiedy go tu nie ma. Wstał z łóżka i pomógł się jej podnieść. - Chodź - powiedział. - Chyba nadszedł czas, żeby porozmawiać z naszym gospodarzem. * Obserwatorium znajdowało się na dachu najwyższej wieży zamku, otoczonym niskim murkiem i dającym wspaniały widok na Puszczę. Na skraju stało kilka lunet oraz jakaś skomplikowana maszyneria o niewiadomym przeznaczeniu. Nisko w dole biała mgła spowijała baldachim Puszczy, a odległe góry sterczały z niej, jak wyspy ze spienionego morza. Na środku dachu ustawiono niezwykle dużą lunetę z wymyślnym okularem. Otaczał ją krąg precyzyjnie rozmieszczonych, magicznych symboli, wykutych w czarnym kamieniu wieży. Damienowi wydało się dziwne, że adept potrzebuje czegoś takiego. Zazwyczaj tylko dyletanci aż w takim stopniu polegali na symbolach. Kiedy przybyli, Gerald Tarrant był zajęty ustawianiem największej lunety, ale zaraz oderwał się od okularu, żeby ich powitać. Uprzejmie skłonił się Ciani - gestem z innej rzeczywistości, innego świata. Od jego czasów Erna zmieniła się tak bardzo, że równie dobrze mógłby należeć do zupełnie obcej rasy. - Podjęliście decyzję? - zapytał. Zanim Ciani zdążyła opowiedzieć, Damien warknął: - Zdaje się, że nie mieliśmy wyboru. - No właśnie - przytaknął. Odwrócił się i spojrzał w noc, jakby czytając coś w ciemnościach. - Może zainteresuje was fakt, że wasi wrogowie czekają przy drodze do Shevy, zakładając, że najprawdopodobniej tym szlakiem podążycie, wyjeżdżając z Puszczy. - A więc nie wejdą do lasu, tak? - zapytała Ciani. - Gdyby to zrobili, oszczędziliby wam wiele trudu. Tutaj nic nie zdoła mi się oprzeć. - Ilu ich jest?
- Sześciu. Niebezpieczne towarzystwo. Zostawili fałszywy trop wiodący do Żmii i mający przekonać was, że wrócili do domu... lecz ich obecność jest jak narośl na skraju mojego królestwa. Nie mógłbym jej przeoczyć. - Jego spojrzenie pobiegło ku Ciani i zatrzymało się. Żałuję, milady, że nie ma wśród nich twojego krzywdziciela. Widocznie odszedł zaraz po incydencie na Morgot. Może wyczuli, że gdyby z nimi został, wystarczyłoby nam zniszczyć tę małą grupkę, aby przywrócić ci wspomnienia. - A tak... - zaczął kwaśno Damien. - Musimy trzymać się pierwotnego planu i pojechać na ziemie rakhów, żeby go wytropić. Tyle że teraz będziemy musieli jechać nocami. Damien nie dał się sprowokować. - Rozumiem, że ominiemy Shevę? - Żebyśmy przez cały czas mieli ich za plecami? Nie. - Łowca uśmiechnął się. - Mam inny plan. Gdy dłuższą chwilę milczał, Damien zaczął go naciskać: - Wyjawisz go nam? - Jeszcze nie. Kiedy zakończę przygotowania. Cierpliwości, kapłanie. Chmury przesunęły się po niebie. Odsłonięta tarcza Primy zalała ziemię srebrzystym blaskiem. Tarrant zerknął na księżyc i zacisnął dłoń na lunecie. - Obserwujesz gwiazdy? - zapytał Damien. - Nazwijmy to starożytną nauką. - Spojrzał na nich, jakby się zastanawiał, ile im powiedzieć. Potem cofnął się o krok i wskazał na ciężki, czarny mechanizm. - Popatrzcie. Damien zerknął na Ciani, która skinęła głową. Ostrożnie wszedł w krąg znaków. Jeśli te starożytne symbole w jakiś sposób oddziaływały na niego swą Sztuką, to niczego nie poczuł. Przyłożył oko do okularu i Prima skoczyła na niego z ciemności. Ostra krawędź krateru Magry odcinała się cienką linią na srebrnej płaszczyźnie, a tuż pod nią biegło pięć długich kanałów, wyciągniętych jak palce na powierzchni globu. Kiedy już się napatrzył na ten znajomy widok, wyprostował się. - Maszyna wydaje się zbyt masywna jak na tak niewielkie powiększenie. - Naprawdę? - spytał łagodnie Łowca. - Użyj Wizji, a może zmienisz zdanie. - Tutaj? Prąd może... - Osłoniłem wasze komnaty, żebyś mógł w nich uzdrawiać. Tutaj zrobiłem coś... podobnego. Jesteś zupełnie bezpieczny. Spróbuj - nalegał. - To pouczający widok. Damien wahał się. To, że tamten dokładnie wiedział, jak go skusić, zaczynało działać mu na nerwy. W końcu jednak ciekawość przemogła ostrożność. - W porządku.
W myślach wymówił pierwsze słowa zaklęcia, pozwolił, by nagięło fae do jego woli... I nic się nie stało. Zupełnie nic. - Próbował użyć innych zmysłów. Z tym samym rezultatem. Ta całkowita klęska była zadziwiająca. Jakby ktoś nagle... odczynił fae. Jakby wszystkie prawa, które przyjmował za pewnik, nagle przestały działać. - W tym kręgu - wyjaśnił spokojnie Tarrant - nie ma fae. Usłyszał głośne westchnienie Ciani i o mało nie poszedł w jej ślady. - Jak to możliwe? - Nieważne. - Łowca położył jego dłoń na tubusie lunety. - Spójrz teraz. Damien przyłożył oko do okularu i zobaczył powierzchnię Primy, tak jak poprzednio. Dokładnie w takim samym powiększeniu luneta pokazywała ten sam fragment księżyca, na który ją nastawił. Wyprostował się, ale nic nie powiedział. Zabrakło mu słów. - Damien? - zaniepokoiła się Ciani. - To samo - zdołał wykrztusić. - Nadal pokazuje... to samo. - Prawda wydawała się zbyt fantastyczna. - To nie jest luneta. Tarrant pokręcił głową. - Na Ziemi nazywano to teleskopem. - Czule pogłaskał czarną rurę. - Kryształowe soczewki precyzyjnie oszlifowane. Rozstawione w odległościach wyliczonych przez ziemskich uczonych. I to działa. Zawsze. Obojętnie, kto tego używa i co spodziewa się zobaczyć, na co ma nadzieję, lub czego się obawia... działa. W jego głosie było coś, czego Damien jeszcze nigdy nie słyszał. Podziw? - Wyobraźcie sobie taki świat. Świat niezmiennych praw fizyki, gdzie wola żywych istot nie ma wpływu na nieożywione przedmioty. Gdzie ten sam eksperyment, przeprowadzany w tysiącu różnych miejsc przez tysiąc różnych badaczy, za każdym razem daje ten sam wynik. Oto nasze dziedzictwo, wielebny Vryce. Tego pozbawiła nas ta planeta. Patrzył na teleskop i usiłował wyobrazić sobie taki świat, jaki opisał Łowca. W końcu zdołał tylko wyszeptać: - Nie mogę sobie tego wyobrazić. - Ani ja. Chociaż próbuję od lat. Ta wizja przechodzi ludzkie wyobrażenie. Cała planeta kompletnie niewrażliwa na formy życia... a przecież wiemy, że ono powstało na jej powierzchni. - I to wysoko rozwinięte. Łowca uśmiechnął się. - Chcielibyśmy tak myśleć. - Spojrzał na Ciani i wskazał na teleskop. Zachęcająco. Kiedy podeszła i przyłożyła oko do okularu, rzekł spokojnie: - Jesteś przygotowany na następne pytanie?
Damien zesztywniał. Ciani uniosła głowę. - Pytaj - rzekł. - Czego chcieli napastnicy w Jaggonath? - Mówisz o tych, którzy na mnie napadli? - spytała Ciani. - Właśnie. - Zemsty - odparł Damien. - Ciani uciekła im... - Piekielnie długa podróż dla zemsty. Noc była bardzo cicha. - Co sugerujesz? - Niczego nie sugeruję. Ja tylko... zadaję pytania. Na przykład, co się stało, jeśli napastnik po okaleczeniu Ciani wrócił na ziemie rakhów, co prawdopodobnie zamierzał? - Zaczekał, aż przetrawią tę myśl, a potem mówił dalej: - Zgodnie z tym, co wiemy o Baldachimie, kiedy przeszedł na drugą stronę bariery, więź miedzy nimi powinna zostać zerwana. Powinna zniknąć. Z punktu widzenia Ciani zapewne równie dobrze mógłby zginąć. - Byłaby wolna! - Niezbyt skuteczna zemsta, co? Tydzień czy dwa cierpień i po wszystkim. Bladoszarymi oczami wpatrywał się w Ciani. Widoczny w nich głód niepokoił Damiena - Uważasz, że chodziło im o coś innego. Niechętnie oderwał od niej wzrok. - Myślę, że chodziło im o jedną czy dwie rzeczy. Zabić ją lub zabrać ze sobą. W obu wypadkach skorzystaliby, kalecząc ją, pozbawiając pamięci i umiejętności adepta. Tyle że w tym drugim przypadku nie byłoby to naprawdę konieczne. Pchnięcie nożem w serce zabija adepta tak samo jak zwykłego człowieka. Skoro mieli dość czasu, żeby ją okaleczyć, to wydaje się nieprawdopodobne, że jej nie zabili. Jeżeli tego właśnie chcieli. Damien przysunął się do Ciani i objął ją ramieniem. Drżała - Myślisz, że chcieli zabrać mnie z powrotem? - szepnęła. - Obawiam się, że tak. To jedyne sensowne wyjaśnienie. Na pewno w tym celu przybyli do Jaggonath, i spanikowali, kiedy natrafili na osłony twojego sklepu. Gdyby Senzei nie upozorował twojej śmierci, z pewnością wróciliby po ciebie. A tak, uznali, że jesteś poza ich zasięgiem. - I ruszyli do domu. - A po drodze otrzymali posiłki. Może dołączyła do nich druga cześć grupy, która pozostała w tyle, żeby zacierać ślady, albo następny oddział, który wyruszył jako wsparcie. Nieważne. Domyślili się, że twój przyjaciel zamierza wyruszyć i pomścić cię, więc połączyli
siły. Zastawili na was zasadzkę na Morgot, ponieważ wiedzieli, że musicie odwiedzić ten port w drodze do ich ojczyzny. Założę się, że już wiedzą, kim ona jest. - Przebranie na niewiele się zdało. Co teraz? - To zależy od tego, dlaczego ją tropią. Mogą znów spróbować ją pojmać. A może zechcą po prostu zabić was wszystkich i zakończyć sprawę. Przypominam, że trzech z nich już zginęło z naszych rąk. Z pewnością zastanawiają się, czy ta gra jest warta świeczki. - Tak czy inaczej... - Wpadniemy w zasadzkę w Shevie - powiedziała spokojnie Ciani. - Przeze mnie. - Wpadniemy w zasadzkę, ponieważ tropimy ich, jak wściekłe psy, którymi są - poprawił ją Damien. - Nie wpadniemy w zasadzkę - rzekł zirytowany Tarrant. - Już rzuciłem zaklęcie, które sobie z tym poradzi. Zanim wasz przyjaciel wydobrzeje, tej małej armii już dawno nie będzie. Pozostaje nam kilka poważniejszych problemów. Chmury zasłoniły tarczę Primy i noc stała się tysiąckrotnie ciemniejsza. Nie mogli dostrzec twarzy Tarranta, gdy powiedział: - Milady byłaby bezpieczna, gdyby pozostała tutaj. - Nie - odparł stanowczo Damien. A Ciani wyprostowała się dumnie, jakby ta propozycja w jakiś sposób dodała jej sił. - Nie mogę siedzieć i czekać - powiedziała. - Nie mogę! To moja sprawa, bardziej niż kogokolwiek. - Tak sądziłem - powiedział spokojnie Tarrant. - Jednak musiałem to powiedzieć. Sama musiałaś zdecydować. A wiec dama jedzie z nami. Pojedziemy pod Baldachim. I odkryjemy sprzymierzoną z tymi stworami moc, która tak rozpaczliwie pragnie ją posiąść. Nie ma innego wyjścia, jeśli mamy uwolnić milady. Zważcie jednak - dodał, a jego głos miał w sobie coś z tej jesiennej nocy, jej mroku i chłodu. - Jeżeli zabierzemy ją do kraju rakhów, z jakichkolwiek powodów... czy nie zrobimy dokładnie tego, czego chcą nasi wrogowie?
26 Czekali przy drodze do Shevy, już od wielu nocy. Jednak mimo wątpliwości, które wyrażali niektórzy z nich, przywódca upierał się, że słusznie czynią i powinni czekać właśnie tu. Tak więc czekali, głodni i niespokojni, chcąc jak najszybciej dokonać zemsty i pospieszyć do domu. Jak to zrobił już jeden z nich, żeby złożyć raport Wodzowi. A potem pojawili się ludzie. Wyłonili się spomiędzy drzew Puszczy zaledwie godzinę po zmroku. Dwaj mężczyźni i jedna kobieta, ta sama trójka, która wiele dni temu opuściła Jaggonath. Tyle że teraz makijaż kobiety nie zmieniał jej tak bardzo, jakby podczas spędzonych w Puszczy nocy zapomniała, jak go zręcznie stosować. Nawet nowo przybyli zdołali ją rozpoznać na podstawie opisu, jaki podano im w kraju rakhów. - A więc nie umarła! - syknął jeden. - Jeszcze nie - odparł pożądliwie drugi. Teraz już słyszeli ludzkie głosy, a gdy cała trójka podjechała bliżej, zdołali rozróżnić słowa. Kobieta była zła na Łowcę za to, co jej zrobił, i chciała jak najszybciej opuścić to miejsce. Ten wielki mężczyzna, który sprawił im tyle kłopotu na Morgot, mówił, że dobrze się stało, bo gdyby nie upierała się, żeby odjechać bez Łowcy, on musiałby na to nalegać. Tylko ten wysoki i blady milczał, lecz po sposobie, w jaki poprawiał okulary, można było poznać, że wiele przeszedł i jeszcze nie całkiem wydobrzał. Wspaniale. Napastników było sześciu - dwukrotnie więcej niż liczył pierwszy oddział wysłany w tej nieszczęsnej misji. W porównaniu z tymi słabymi ludzkimi istotami stanowili prawie armię. - Nie ma z nimi czarownika! - wykrzyknął jeden. - Nie chcieli z nim podróżować. - Mamy szczęście. - Tak... Tamten zaskoczył ich. On i ta przeklęta suka z równin. Ona po bitwie ruszyła prosto do domu, nie mogąc znieść czystej groźby, emanującej z ziemi czarownika. Tak więc teraz nie musieli się jej obawiać. A co do czarownika... kogo to obchodzi, gdzie jest? Najważniejsze, że tutaj go nie ma. Ludzie byli sami. Tylko to się liczyło. - Zabijemy ich - rozkazał jeden z nowo przybyłych. - Szybko. I tym razem na pewno. Rozległy się pomruki protestu, wywołane głodem i strachem, ale szybko ucichły. Nowo przybyły miał rację. Próbowali zrealizować bardziej skomplikowany plan i teraz ludzie ścigali ich. Czas z tym skończyć.
Wódz musi to zaakceptować. Ludzie podjechali bliżej i było słychać, jak się spierają. Cała szóstka sprężyła się, czekając na odpowiedni moment. - To błąd... - mówił chudy mężczyzna - Zostałeś przegłosowany, Zen - szorstko i nieustępliwie rzucił wysoki. - Tarrant jest piekielnie niebezpieczny. Wolałbym bez broni stawić czoło hordzie demonów, niż mieć go za plecami. - Przecież... - On ma rację - powiedziała cicho kobieta. Była niespokojna i spięta. Wyglądała tak, jakby nie spała od wielu dni. - Nie znamy jego motywów. Wiemy tylko, że żywi się ludzkim strachem, a gdyby z nami pojechał, przez długi czas bylibyśmy jedynymi ludźmi w zasięgu. Wzdrygnęła się. - Raz już się mną pożywił. Wystarczy. Nastąpił atak. Pobiegli cicho, zwinnie kryjąc się w cieniach. Ludzie byli tak zajęci sporem, że minęło kilka sekund, zanim zorientowali się, że coś jest nie tak. Te sekundy wystarczyły. Pierwszy z napastników znalazł się tuż przy jeźdźcu i rozgorzała walka. Ostrzeżenie przyszło za późno. Zanim kapłan zdążył wyszarpnąć miecz z pochwy, najbliższy napastnik chwycił za uzdę jego konia i gwałtownym skrętem wygiął szyję zwierzęcia pod nieprawdopodobnym kątem. Rumak szarpnął się i cios kapłana chybił celu. Kolejny skręt i koń runął na ziemię, padając na bok. Kapłan ledwie zdołał wyjąć nogi ze strzemion. Drugi napastnik skoczył na niego, kiedy mężczyzna jeszcze toczył się po ziemi i nie mógł zasłonić się mieczem. Pazury przeorały opaloną twarz, aż trysnęła krew. Kapłan zadrżał, gdy ich głód przeszył jego ciało zimnym dreszczem. Kopnął z całej siły, lecz, choć noga napastnika pękła z trzaskiem i obwisła od kolana w dół, stwór nie puścił ofiary. Kapłan walczył rozpaczliwie - tak jak jego towarzysze, odpierający ataki pozostałych napastników, lecz ci znali już ich możliwości i nie zamierzali znów dać się pokonać. Ponadto wysoki i śmiertelnie niebezpieczny czarownik jeszcze nie przyszedł im z pomocą, co oznaczało, że opuścił ich, tak samo jak oni jego, i wcale się nie pojawi. Głód wezbrał w przeciwniku kapłana, a przeczucie zwycięstwa dodało mu nowych sił. Już zaczął wysysać jaźń tego człowieka i strzępy błyskających w jego mózgu wspomnień obrazy tak bogate w treść, że aż syknął z rozkoszy, jednocześnie wbijając pazury w kołnierz ofiary i sięgając krtani. Chłonął jego dążenia, zwycięstwa, obawy. Uczucia. Czuł namiętne kobiece uściski, jakich zaznał ten człowiek: dzikie i upajające, obsesyjne, niepohamowane, a zarazem podobnie emocjonalnie naładowany bitewny szał. Wypił to wszystko i znacznie więcej:
wspomnienia dzieciństwa, problemy dorastania, marzenia, nadzieje i nocne lęki. Robiąc to, zmieniał się. Jego blade, przezroczyste ciało przybierało barwę i wygląd żywej tkanki, a puste ślepia wypełniały się ciepłym blaskiem życia W tym momencie, przez krótką chwilę, napastnik prawie stał się człowiekiem, co nie zdarzyło się jeszcze żadnemu z przedstawicieli jego gatunku. Nigdy do tej pory i nigdy w takim stopniu. Potem strumienie krwi tryskającej z rozszarpanego gardła mężczyzny przestały płynąć. Tak jak wspomnienia i przyjemne uczucie towarzyszące zabijaniu. Upewnij się, powiedział sobie stwór i wbił szpony głęboko w ciało ofiary, przecinając tętnicę szyjną. Popłynął z niej cieniutki strumyczek krwi, gdyż w ciele mężczyzny pozostało niewiele życia. Rzucił się na tę odrobinę i poczuł słabe pulsowanie ostatnich wspomnień. A potem nawet i te zgasły, łapczywie wchłonięte. Kapłan zakończył życie. Nasycony napastnik podniósł się z ziemi. Walka skończyła się. Na skraju pobojowiska leżał blady mężczyzna, któremu w szale bitewnym wydrapano oczy. Pozostali napastnicy siedzieli przy trupach, zlizując krew z rąk i twarzy, drżąc z rozkoszy wywołanej ukradzionymi wspomnieniami. Rozejrzał się za kobietą - przecież nie mogła uciec - i znalazł ją tam, gdzie padła, niedaleko chudego towarzysza. Była martwa Jej przerażony koń stanął dęba, zrzucając ją z siodła. Upadła, uderzając głową o sterczący granitowy głaz, i jej czaszka pękła jak dojrzały melon. Gęsta, wilgotna maź sączyła się przez szczeliny i wsiąkała w ziemię. - Martwa - szepnął. Zebrali się wokół niego. - Martwa - przytaknął inny. A trzeci dodał: - Niewątpliwie. - Kto powie Wodzowi, że ją straciliśmy? Popatrzyli na ciała, trupy koni i na drogę... - Wódz i tak się dowie - rzekł w końcu któryś. - Jak tylko wrócimy. Od razu. Zastanowili się nad tym. Kilku zadrżało. - Moglibyśmy... nie wracać. Przez chwilę w milczeniu rozważali tę możliwość. Jednak nie mieli wyjścia i dobrze o tym wiedzieli. Wściekłość Wodza z powodu tego niepowodzenia byłaby niczym, w porównaniu z tym, co ich spotka, jeśli spróbują uciec. „Hegemon Lamy” powiedzieli sobie „w swej mądrości i doświadczeniu wie, że takie rzeczy się zdarzają. Na pewno nie ukarze nas zbyt surowo”. Spojrzeli na zwłoki i oblizali się, smakując echo przedśmiertnych ludzkich wrzasków. A potem ruszyli na południe, ku przedmieściom Shevy, rozpoczynając długą podróż powrotną.
27 Patrząc w mrok nocy, Gerald Tarrant pomyślał: Udało się. Ledwie mógł dostrzec czarne kamienie swego obserwatorium, ukryte w głębokiej ciemności nocy. Wkrótce jednak Casca wzejdzie na zachodzie, oblewając ziemię swoją upiorną poświatą. A wtedy najdelikatniejsze pasma mrocznej, a zarazem najpotężniejszej fae, rozwieją się w nicość, zabierając ze sobą jego Sztukę. I dobrze. Zrobił swoje. Demony z ziemi rakhów, upojone zwycięstwem, już ruszyły w powrotną drogę. Za kilka dni wejdą pod Baldachim, który nie pozwoli im odkryć prawdy: że zostali przemyślnie wyprowadzeni w pole. Obserwował, jak jego Sztuka rozwiewa się w oddali i troje zmienionych przez niego ludzi odzyskuje swoją pierwotną tożsamość. Teraz nie miało to już żadnego znaczenia. Demony odeszły i nie zobaczą tej przemiany. Tylko za pomocą mrocznej fae można było stworzyć takie złudzenie, obejmujące nie tylko spore zmiany wyglądu, ale i obszar myśli. Jednak mroczna fae była kapryśną, nietrwałą siłą i nie można jej było wykorzystać do podtrzymania iluzji, która już spełniła swój cel. Będzie musiał poprowadzić tych troje inną drogą, żeby uniknąć pytań, jakie mogłaby sprowokować obecność tych ciał... Co ty wyprawiasz, pomyślał gniewnie. Ustępujesz im! To lepsze, niż gdyby oni mieli ustępować tobie. Najwyżej trzy noce. Może mniej? A potem opuści Puszczę, która była jego domem, schronieniem, ostoją. Ziemię, która była nim, w takim samym stopniu jak ciało. A jeśli jakiś idiota zapali tu zapałkę, kiedy mnie nie będzie? Spojrzał na zasnute chmurami niebo i zastanowił się, czy powinien sprowadzić deszcz. Przy odrobinie wysiłku mógłby zmienić pogodę w sposób gwarantujący regularne opady przez kilka miesięcy. Jednak nadchodziła zima, więc deszcze mogłyby przejść w śnieżyce, a zbyt dużo śniegu wiązało się z pewnym niebezpieczeństwem. Nie. Niech natura robi swoje. Amoril poradzi sobie z Puszczą. Albinos jeszcze nie umiał wpływać na pogodę - może nigdy się tego nie nauczy - lecz, w innych dziedzinach był wystarczająco zręczny. A jeśli czasem brakowało mu... powiedzmy, dobrego smaku, nadrabiał to entuzjazmem. Ponadto nikt nie będzie wiedział, że Łowca wyjechał. Musi o tym pamiętać. Nikt nie powinien wiedzieć, że Łowca przeszedł przez granicę, której nie powinien przekraczać żaden człowiek, odcinając się od źródła mocy, którą gromadził przez wieki... Zadrżał, jakby jakaś głęboko pogrzebana część człowieczeństwa próbowała wydostać się na powierzchnię. Strach? Oczekiwanie? Zgroza? Tak długo żył sobie bezpiecznie w tej Puszczy, że już nie pamiętał, co oznacza strach. Z biegiem lat zatracił zdolność odczuwania, jakby strach,
miłość, współczucie i rodzicielskie oddanie były częścią umowy i zostały odrzucone w tej pierwszej krwawej ofierze, która przeniosła go z jednego życia do drugiego. A gdyby się bał, czy coś pożywiłoby się tym? Tak jak on żywił się strachem innych - tą ostatnią cudowną chwilą, kiedy wszelka nadzieja opuszcza umysł, a obronne bariery duszy rozpadają się z trzaskiem? Człowiek przybył na tę planetę zaledwie tysiąc lat wcześniej, a już zależał od niego byt miriadów stworzeń. Dlaczego łańcuch pokarmowy miałby skończyć się na nim? W ciszy nocy neohrabia Merenthy zastanawiał się: Ile czasu trwa ewolucja przeklętych?
CYTADELA BURZ
28 Opuścili ponurą replikę zamku Merenthy dokładnie o zmierzchu. Przynajmniej tak im powiedziano. Wysoko na murach może zdołaliby jeszcze dostrzec słońce, upewnić się, że dzień naprawdę się skończył i nastała noc. Jednak w kamiennych zamkowych korytarzach i pod gęstym baldachimem Puszczy trzeba było przyjąć to na wiarę. Zaufać Łowcy. Nie mieli wyboru. Tarrant dostarczył konie dla Ciani i dla siebie: atramentowoczarne stworzenia o muskularnych nogach i gęstej, lśniącej sierści. Ślady ich kopyt miały półksiężycowaty kształt, niepodobny do trójpalczastych wgłębień zostawianych przez wierzchowca Damiena. Ich ciała były dziwnie nieproporcjonalne, zwierzęta te tylko częściowo były podobne do swych braci z południa. Damien nie zdołał stwierdzić, na czym polega różnica, ale wiedział, że była z pewnością ściśle kontrolowana i zamierzona. Mając do dyspozycji tysiąc lat i prawie niewyczerpane zasoby fae Puszczy, neohrabia Merenthy dokończył swe najambitniejsze dzieło. Erna miała teraz prawdziwe konie. Bez słowa, jakby obawiając się, że dźwięk mowy narazi ich na niebezpieczeństwo, podróżni jechali na wschód. Listowie Puszczy rozstępowało się przed nimi jak żywa istota, a jeśli czasem tego nie robiło, zimny ogień Łowcy rozświetlał drogę, by ją utorować. Tratowali wtedy zamrożone i kruche liście, a tarasujące im drogę gałęzie rozsypywały się w proch na sam odgłos tętentu końskich kopyt. Jechali tak godzinami. W końcu Damien zarządził odpoczynek, oceniając, że konie potrzebują popasu, jeśli mają w takim tempie jechać do świtu. Spojrzał na Tarranta i na ziemię, pytając wzrokiem, czy to bezpieczne miejsce. Po chwili Łowca uśmiechnął się - lekko, leciutko, jakby konieczność podróżowania z ludźmi pozbawiła go poczucia humoru - i wyjął miecz. Srebrnoniebieskie światło wypełniło powietrze i mroźny podmuch przyciąganego przez ostrze wiatru owiał Damiena. Łowca zamachnął się i wbił miecz w ziemię, która zadrżała i pojawiły się na niej pęknięcia, zygzakowate szczeliny biegnące od tkwiącego w niej ostrza. Nad ziemią pojawił się obły łeb wielkiego robaka, znieruchomiał, a potem rozsypał się na tysiące kryształowych odłamków, lśniących jak świeży śnieg na zmarzniętej ziemi. Potem nic się już nie poruszyło. - Możecie zsiąść z koni - zapewnił ich Łowca. Damien i Senzei nakarmili swoje wierzchowce obrokiem. Czarne konie Łowcy, przyzwyczajone do roślinności Puszczy, z widocznym zadowoleniem zajadały bezlistne łodygi rosnące wokół oczyszczonego terenu. Damien zastanawiał się, jakim zmianom poddano ich układ pokarmowy, żeby mogły wyżywić się w tak okropnym miejscu. Czy masywne kopyta zabezpieczały je przed drapieżnikami Puszczy, które inaczej pochwyciłyby ich ciepły ślad?
Jakim celom służyły takie grube płyty kostne na Ziemi, gdzie zwierzę mogło biegać, nie obawiając się wykrycia przez poszukiwaczy ciepła? - Kiedy dotrzemy do Shevy - powiedział im Tarrant - i później, wolałbym, żebyście zapomnieli o moim tytule. Jak również nie wymawiali mojego imienia. - Zdaje się, że rozpoznali cię pod Mordreth - prowokował go Senzei. - Jako sługę Łowcy. Nie jako samego Łowcę. - Jaka to różnica? - Spora. Kiedy człowiek zamyśla zabić sługę Łowcy, a nawet się mu sprzeciwić, musi wziąć pod uwagę, jaka będzie reakcja jego pana. Zupełnie inaczej postąpi, jeśli będzie sądził, że dzięki szczęśliwemu zbiegowi okoliczności mógłby pozbyć się samego pana. - Po chwili dodał sucho: - W ten sposób nie muszę zabijać za każdym razem, gdy wyruszam w podróż. To chyba rozumiesz? Damien wymruczał przez zaciśnięte zęby: - Pewnie. Noc. Głęboka noc panowała na dole, nie zważając na to, co działo się na niebie. Nawet promienie Dominy nie zdołały przebić grubej warstwy roślinności, której przeznaczeniem było zatrzymywanie światła. Grube, białoskóre pnącza lśniły w blasku lampy, gdy je mijali, wznosząc bezlistne łodygi po pniach drzew, by dotarty wyżej, gdzie dochodziło światło. Dłuższa wizyta w zamkowej bibliotece pozwoliła odkryć, że Puszcza była niegdyś zwyczajnym lasem, którego jedyną szczególną cechą było umiejscowienie fae ziemi w pobliżu naturalnego skupiska. Łowca to zmienił. Wyhodował specjalny gatunek drzew, które zatrzymywały zeschnięte liście w pajęczynie cienkich gałązek, tak że nawet w środku zimy światło nie dochodziło do podłoża. Jakich jednak innych modyfikacji musiał dokonać, aby zapewnić funkcjonowanie tego ekosystemu? Nieustanny mrok zabiłby wszystkie światłolubne gatunki w Puszczy, burząc równowagę całego ekosystemu. Łowca musiał posłużyć się Sztuką, zmieniając roślinę po roślinie, a także zwierzęta, owady i zarośla, aż powstała nowa równowaga tysięcy żyjących w ciemnościach gatunków. I stworzył kilka innych, aby umożliwić jej funkcjonowanie. Damien pomyślał o podziemnych robakach i zrozumiał, że nawet one musiały spełniać pożyteczną rolę. W biosferze o tak niewielkim dopływie energii nie było mowy o marnotrawstwie. Jaki umysł był w stanie wymyślić coś takiego? Kto mógł podjąć taki projekt i zrealizować go, nie zamieniając Puszczy w jałowe pustkowie, kiedy jej istnieniu zagrażał brak choćby jednego owada, jedna luka w łańcuchu pokarmowym? Skala takiego przedsięwzięcia była oszałamiająca.
Jednak mając tysiąc lat, ktoś mógł je zrealizować. Ktoś taki jak neohrabia Merenthy, który przez ostatnie lata swego życia zmieniał człowieka i Boga, ewoluując ludzkie społeczeństwo z tą samą dbałością o detale, jaką poświęcał koniom i florze Puszczy... Nagle ujrzeli przed sobą światło, z początku nikłe, lecz już obrysowujące sylwetkę Łowcy, mijającego ostatnie drzewa, i oblewające otwartą przestrzeń za nimi czystą, subtelną obietnicą świtu. - Już dnieje - rzekł z obrzydzeniem Tarrant. Wskazał ręką na wschód. - Sheva leży najwyżej dziesięć kilometrów dalej. Tam znajdziecie schronienie. - Mam nadzieję, że lepsze niż w Mordreth - mruknął Senzei. Wydawało się, że Łowca się uśmiechnął, lecz rzuciwszy okiem na jaśniejące niebo, natychmiast stracił humor. - Mordreth to szczególny przypadek - zapewnił. - Jednak jesienne noce są zbyt krótkie, żeby móc długo dyskutować. Zachowajcie pytania na wieczór, a może doczekacie się odpowiedzi. - Ta odrobina światła chyba ci nie zaszkodzi - prowokował Damien. Tarrant przeszył go wzrokiem. Trudno powiedzieć, co kryło się w tym spojrzeniu. Zniechęcenie, irytacja, wzgarda... albo wszystko naraz. - Każdy, kto może stanąć pod gwiazdami, przeżyje takie lekkie dotkniecie słońca, kapłanie. Wszystko jest tylko kwestią skali. - Zręcznie zsiadł z konia, bezszelestnie stawiając nogi na ziemi. - Nie mam ochoty sprawdzać mojej wytrzymałości. Podał wodze Damienowi. Po chwili wahania kapłan je wziął. - Karmcie to zwierzę razem z waszymi - poradził Łowca. - Dawajcie mu to samo co waszym wierzchowcom. Przeżyje. - Chcesz powiedzieć, że nie zjesz z nami śniadania? - Obawiam się, że widok mojego posiłku zepsułby wam apetyt. - Znów zerknął w niebo. Damienowi wydało się, że Łowca jest spięty. - Za dnia róbcie, co chcecie - rzekł cicho. Niebawem wrócę. - Jak nas... - zaczął Senzei. Jednak Tarrant wszedł już w cień drzew i ciemność zamknęła się wokół niego jak fałdy szaty. - Trudno go nazwać skowronkiem - zauważył Damien. * Dobrze było znów znaleźć się w mieście, wśród żywych ludzi. W czystych pokojach murowanych budynków, z nakrytymi kolorową pościelą nowoczesnymi łóżkami i cienkimi
zasłonami przepuszczającymi trochę jasnego, cudownego słońca. Dobrze było znowu słyszeć miejski zgiełk, nawet jeśli trochę przeszkadzał w zaśnięciu. Nie mówiąc już o dziennym świetle. Tak było przez kilka godzin. Nie dłużej. Zanim zaszło słońce, niecierpliwie wyczekiwali, kiedy ruszą w dalszą drogę, a gdy w końcu dołączył do niech Gerald Tarrant, wszyscy odetchnęli z ulgą. Chcemy już tam być, pomyślał Damien. Chcemy mieć to już za sobą. Pojechali na wschód. Wkrótce wyjechali z Shevy na otwartą przestrzeń, na dno doliny Raksha. Znaleźli rzekę Lethe i podążyli wzdłuż niej na południowy wschód, mijając kilka niewielkich osad wzniesionych na jej brzegach. Kiedy chcieli odpocząć, zatrzymywali się na posiłki w gospodach. Tarrant zasiadał w milczeniu nad szklanką świeżej krwi, lub - w razie jej braku - wina z północy. Damien wolał nie wiedzieć, co po zachodzie słońca było głównym źródłem pożywienia Łowcy. Jednak przez cały dzień śniło mu się to i kilkakrotnie budził się oblany zimnym potem, szukając dłonią miecza i wiedząc, że właśnie był świadkiem jakiejś potworności, do której przyczynił się Tarrant. Damien zastanawiał się, jak długo zdoła żyć ze świadomością, że ponosi odpowiedzialność za sprowadzenie tu Łowcy, który znaczy swą drogę ludzkimi cierpieniami. Potem dotarli na miejsce. Miasteczko otaczało maleńki port, czerpiący zyski nie z handlu, a z turystyki. Sattin. Tak blisko granicy kraju rakhów, że w pogodny dzień można było spojrzeć przez Żmiję i zobaczyć strzegące tej ziemi, pionowe klify, a czasem nawet kurtynę mocy. Nawet poza sezonem miasto pękało w szwach od turystów, którzy hojnie płacili i podróżowali przez wiele dni, żeby ujrzeć to, co w jednym z prospektów opisywano jako „ostatni bastion tubylczej władzy”. Ściśle mówiąc, nie był to bastion i nie należał do tubylców, jednak ten slogan wpadał w ucho. Było tu tylu czarodziejów, że mogliby założyć własną osadę, a ich obecność znaczyły krzykliwe nagłówki na tanim, szarym papierze pierwszych stron miejscowej gazety: „Mag z południa ofiarą Żmii! Morderstwo czy samobójstwo?”, „Czarodziejka znajduje znak Łowcy wyryty na słupku łóżka”, czy nieunikniony: „Duch Casca powraca - miejscowy czarodziej ujawnia przerażającą prawdę”. Na ulicach, w witrynach i w tawernach roiło się od ich ogłoszeń. Proponowały wspólne wizje, wyprawy łodzią tak blisko Baldachimu, że można go dotknąć ręką, jasnowidzenie za rozsądną cenę. O ile miejscowa komercjalizacja obronnego systemu rakhów bawiła Damiena, o tyle wydawała się bezgranicznie irytować Geralda Tarranta. A może coś innego gryzło adepta? Raz czy dwa warknął na Damiena w sposób kontrastujący z jego zazwyczaj uprzejmym zachowaniem. W pewnej chwili kapłanowi wydało się, że w srebrzystych oczach Łowcy widzi
błysk emocji - która mogła być strachem, lecz zniknęła tak szybko, że w końcu Damien uznał, iż się pomylił. Czego Łowca miałby obawiać się w takim miejscu? Kiedy w jednej z restauracji spożywali coś, co miało być kolacją - drogie dania, nawet nie udające smacznych i niewiele lepsze od suchego prowiantu - Tarrant ruszył na poszukiwania statku, który przewiózłby ich na skalisty brzeg ziemi rakhów. Jak na jego umiejętności załatwiania takich spraw, zabrało mu to zadziwiająco dużo czasu, więc zdążyli zjeść kilka dań, zanim wrócił. - Sami tchórze - poinformował towarzyszy. - Za garść złota gotowi podpłynąć z turystami do Baldachimu, ale żeby się przeprawić na drugą stronę... Mówiąc, z niezwykłym u niego napięciem bębnił palcami po stole. Damien zastanawiał się dlaczego. - Znalazłem człowieka który zaryzykuje taką wyprawę. Za wysoką cenę. Gdybym chciał to komentować, powiedziałbym, ze to rozbój... ale nieważne. Kątem oka dostrzegł, że Damien otwiera usta chcąc coś powiedzieć, i uciszył go machnięciem ręki. - Mam fundusze. A moje monety z Jahanny mogą sprawić, że pomyśli dwa razy, zanim spróbuje wyrzucić nas za burtę. - Sądzisz, że to możliwe? - zdziwiła się Ciani. - Milady, dusza człowieka to mroczne miejsce - któż wie o tym lepiej ode mnie? A chciwość to potężny motyw. Dodaj do tego instynkt samozachowawczy... O, tak, człowiek, którego wynajmujemy, żeby zawiózł nas do ujścia Achronu, mógłby uznać za pożądane... powiedzmy pozbycie się części ładunku przed dotarciem do brzegu. Uważam, że to bardzo prawdopodobne. Lądowanie tam wiąże się ze sporym niebezpieczeństwem, a nie wszyscy ludzie lubią ryzykować. Zalecam ostrożność. - Mógłbym użyć Sztuki - zaczął Damien. - Ja też. Skuteczniej niż ty. A potem, kiedy minęlibyśmy krawędź Baldachimu, przestałaby działać. Chcesz, żeby mordercze instynkty odżyły w naszym przewoźniku akurat wtedy, gdy nie będziemy mogli się obronić? Kiedy nawet podświadomie rzucone zaklęcie może mieć opłakane skutki? - Wzruszył ramionami. - Wybrałem najlepszego, jakiego udało mi się znaleźć. Dobrze zapłaciłem, a przy okazji zagroziłem. Stosowanie przymusu to moja specjalność. Miejmy nadzieję, że poskutkuje. - Zwrócił się do Ciani. - Milady, trzykrotnie obejrzałem to miasteczko, jego otoczenie, Żmiję, oraz każdy prąd, który przepływa tędy lub w pobliżu. Nie masz tu wrogów. Nasz pilot twierdzi, że musimy zaczekać dwie noce na przypływ, podczas którego łatwiej przybić do brzegu krainy rakhów. Bardzo tego żałuję. To miejsce jest... -
Zmarszczył brwi. - Co najmniej okropne. Ale jest też bezpieczne. Chcę, żebyś o tym wiedziała. Twoi wrogowie przeszli tędy dwa dni temu i nie zostawili obserwatora Sprawdziłem to. - Dziękuję - odparła łagodnie. - To dla mnie... wiele znaczy. Dziękuję. - A teraz... - Odsunął krzesło od stołu i wstał. Przeszył Damiena wrogim spojrzeniem wyblakłych oczu. - Nie jesteś moim ideałem towarzysza podróży, kapłanie, i wiem, że ja nie jestem twoim. Skoro milady jest bezpieczna i mamy załatwiony transport, chyba mogę zakładać, ze nie macie nic przeciwko temu, że spędzę ten czas w innym towarzystwie? - Absolutnie nic - zapewnił go Damien. Co też go gryzie? - zastanawiał się. * Wzgórze znajdowało się spory kawałek za miastem i niełatwo było się na nie wdrapać. Dlatego nie odwiedzali go turyści, chociaż wznosiło się tuż nad wodą. Droga na szczyt zajęła jej sporo czasu, a kiedy wreszcie tam dotarła, przez chwilę odpoczywała, łapiąc oddech. Stał na samym wierzchołku, zupełnie nieruchomo. Czarny płaszcz lekko powiewał na wietrze, a wyblakłe oczy spoglądały w dal. Może na wodę, a może na coś innego. Nawet nie drgnął, gdy podeszła bliżej. Nic, nawet oddech, nie świadczyło o tym, że jeszcze żyje. Zastanawiała się, czy on w ogóle musi oddychać, kiedy nie rozmawia? Jakie dokładnie miejsce zajmował w tej ciemnej otchłani między życiem a śmiercią? Potem odwrócił się i zauważył ją. Przez chwilę w jego oczach błysnęło zdziwienie, lecz zaraz nad nim zapanował, miał nieprzenikniony wyraz twarzy. - Milady - skłonił się. - Jesteś sama? - Mówiłeś, że tu jest bezpiecznie. - Powiedziałem, że twoi wrogowie odeszli. Pozostają jeszcze rabusie, gwałciciele i tym podobni. Przebywamy w mieście - przypomniał. - Urodziłam się i wychowałam w mieście - odparła. - I jak pewnie pamiętasz, jestem dobrze uzbrojona. Nawet bez fae rabuś musiałby solidnie zapracować na swoje pieniądze. Przyglądał się jej przez chwilę i coś na kształt uśmiechu wygięło kąciki jego dotąd zaciśniętych ust. - Tak. Sądzę, że tak. Potem znów skierował spojrzenie ku wodzie i rysy jego twarzy znów stwardniały. Rozdął nozdrza, jakby sprawdzał, co niesie powiew wiatru. - Przyszłaś tu do mnie - zaczął. Skinęła głową. - Pozwolili ci? - Nie wiedzą.
Wyglądał na zdziwionego - Myślą, że jestem w moim pokoju - rzuciła wyzywająco, jakby chciała go sprowokować do krytykowania. - Mówiłeś, że jestem bezpieczna. Przez chwilę nie odpowiadał. Potem bardzo cicho rzekł: - Rozumiesz, że robi mi się trochę dziwnie, gdy słyszę, jak kobieta mówi w mojej obecności, że jest bezpieczna. - A nie jest? - Ty, tak. Najzupełniej. Jednak twoi towarzysze nie są tego pewni. - Nie wejrzeli w ciebie. Ja to zrobiłam. Zesztywniał i odwrócił się do niej plecami. Popatrzył na wodę. - Jak mnie znalazłaś? - To nie było trudne. W tym rejonie nie ma wielu miejsc, w których można znaleźć odrobinę samotności, a wiedziałam, że jako adept zechcesz zobaczyć Baldachim. Zadawałam takie same pytania, jakich mogłam się spodziewać od ciebie, żeby znaleźć takie miejsce. Zaprowadziły mnie tutaj. Powiodła oczami za jego spojrzeniem, w czerń nocy ku horyzontowi. - Co widzisz? Zawahał się, a potem odpowiedział: - Nic. - Może, kiedy podpłyniemy bliżej...? Potrząsnął głową. - Źle mnie zrozumiałaś. Stąd całkiem wyraźnie widzę barierę. Nie można jej z niczym pomylić. Tak jakby w tym miejscu nagle kończył się świat, przedzielony granicą, za którą już nic nie ma. Och, widzę za nią wodę i góry w oddali... lecz te siły, które są postrzegane tylko przez oczy adepta, zatrzymują się w powietrzu, a za nimi nie ma nic. Kompletnie nic. Ściana nicości, pod którą płynie woda. - I sądzisz, że to cię zabije. Zdrętwiał. Wiedziała, że miał ochotę odpowiedzieć w charakterystyczny dla siebie sposób: elokwentnie i zwodniczo, sucho i wykrętnie, ale odparł zwyczajnie, zduszonym głosem: - Możliwe. Nie wiem. Niczego nie mogę wyczytać. Jeśli tutaj nie można korzystać z żadnej fae... to moc utrzymująca mnie przy życiu może być tam nieosiągalna. - Wzruszył ramionami, niezgrabnie, z przymusem. - Czy twój kapłan wie o tym? Albo twój przyjacielczarownik? - Mogą się domyślać. Ja im nie mówiłam. - I nie rób tego, proszę.
Skinęła głową. - Czy po to tutaj przyszłaś? Zamiast odpowiedzieć, zapytała: - Czy mogę ci jakoś pomóc? Popatrzył na nią, a ona czuła, jak usiłuje czytać w jej myślach, próbując powstrzymać się od wykorzystania fae w tym celu. - Trzymaj ich z daleka ode mnie - rzekł wreszcie. - Na statku jest kajuta, a ja mam do niej klucz. Taki postawiłem warunek. Kto wie, jakich mogliby narobić szkód, gdyby próbowali się wtrącać? Nawet gdyby chcieli pomóc. - Roześmiał się bez cienia wesołości. - Co mało prawdopodobne. - Spróbuję - obiecała i łagodnie skinęła głową. - Właśnie tego przyszłam się dowiedzieć. Potem się odwróciła i zaczęła schodzić kamienistym zboczem. Wracała do miasta. - Milady. Zatrzymała się. - Mogłabyś odzyskać fae. Tylko przez chwilę nań spoglądała, a potem zapytała lekko drżącym głosem: - Jak? - Nie jako adept. Nawet ja nie mogę ci tego zwrócić. Jednak mogłabyś nauczyć się używać Sztuki, jak robią to czarodzieje. To nie byłoby tak samo jak przedtem. Nie wskrzesiłoby daru. Wymagałoby zaklęć i symboli, ksiąg i wielu ćwiczeń... - Czyżbyś chciał mnie uczyć? - mruknęła. Jego wyblakłe oczy rozbłysły jak zimny ogień w świetle księżyca. Czuła ból, gdy w nie patrzyła. - A jeśli tak? Napotkała jego spojrzenie i ujrzała w nim cierpienie, siłę - wszystko. - A co powiedziałbyś - zapytała - gdybyś umierał, a ktoś zaproponowałby ci pomoc? Omawiałbyś warunki czy po prostu natychmiast skorzystał z okazji? - To kiepskie porównanie - odparł. - I chyba nie muszę ci mówić, jaka byłaby moja odpowiedź. Jaka była, kiedy miałem taki wybór. - A więc znasz i moją. Wyciągnął rękę. Ujęła ją bez wahania. Zimny dotyk mroził ciało, lecz ten chłód niósł przyjemną obietnicę, więc się uśmiechnęła. - Od czego zaczniemy? - zapytała. *
Gdy zaszło słońce, wypłynęli do krainy rakhów. Kapitan narzekał na późną porę, konie, pogodę oraz tysiąc innych rzeczy, które nie były takimi, jakimi powinny być. W końcu Gerald Tarrant podszedł i tylko nań popatrzył. Jego milczenie było równie wymowne jak syk węża. Kapitan od razu się uciszył. Były jednak inne problemy, których nie dało się tak łatwo rozwiązać. Na przykład kwestia koni. Łódź była mniejsza od tej, która przywiozła ich z Morgot, a płytsze burty i mniejszy pokład oznaczały brak miejsca, gdzie można by stać, nie widząc wody pod nogami, a tym bardziej gdzie udałoby się bezpiecznie uwiązać zwierzęta. Damien pożałował, że nie płyną statkiem o głębszym zanurzeniu i pojemniejszej ładowni, chociaż dobrze wiedział, że taka łódź nie mogłaby pływać po zdradliwych płyciznach wybrzeża kraju rakhów. Tarrant nie mógł nawet rzucić zaklęcia i uspokoić zwierząt, jak zrobił to wcześniej, gdyż ryzykowałby, że rozwieje się ono, a nawet odwróci, gdy łódź wpłynie pod Baldachim. Istniały środki, które uspokoiłyby wierzchowce, i podróżni zastanawiali się, czy nie należało im takich podać, lecz to wiązało się z pewnym ryzykiem: lądowanie mogło okazać się niebezpieczne, a wtedy wywołany lekami letarg zwierząt mógł ich drogo kosztować. Dlatego, przygotowując się do wpłynięcia pod Baldachim, poprzestali na zawiązaniu im oczu, zgodnie z instrukcjami kapitana, oraz uwiązaniu w miejscu, gdzie nikomu nie mogły zrobić krzywdy, gdyby usiłowały się wyrwać. Musimy oswoić się z myślą, że możemy je stracić, powiedział sobie Damien. Przewidując taki obrót wydarzeń, wyjęli najcenniejsze przedmioty z juków i mieli je przy sobie, dzięki czemu mogli czuć się trochę pewniej. Tylko co im z tego przyjdzie, jeśli okaże się, że będą musieli pokonać tę trasę wpław? Nawet Damien nie wiedział, co by wolał, gdyby miał wybierać między lądowaniem bez broni na wrogim brzegu, a utonięciem pod ciężarem przywiązanej do ramion broni. Parszywa sytuacja. I nic się na to nie poradzi. Zrobimy, co będziemy mogli. Módlmy się, żeby dopisało nam szczęście. Na razie wszystko szło względnie dobrze. Pomimo narzekań kapitana, wody Żmii były krzepiąco spokojne i w świetle Dominy lśniły jak żywe srebro. Na wschodzie już wzeszła Prima, w szybkim tempie pokonując stopnie nieba, dzielące ją od masywniejszej siostry. Przypływ osiągnie swój kulminacyjny punkt mniej więcej o północy, gdy pod wpływem przyciągania dwóch największych księżyców Erny Żmija się pogłębi, skrywając pod kilkoma metrami wody najgroźniejsze rafy przy brzegu ziemi rakhów. Przynajmniej taką mieli nadzieję. Wszystko było kwestią skali, a kilka centymetrów mogło oznaczać różnicę między bezpieczeństwem a katastrofą. Damien miał nadzieję, że ich kapitan te śmiertelnie niebezpieczne brzegi zna tak dobrze, jak twierdził. I że linia brzegowa się nie zmieniła. W tej strefie aktywności sejsmicznej nie było niczego stałego.
Nagle wydało mu się, że dostrzega coś w wodzie. Pasemko jasnej fae, unoszące się ku powierzchni. Usiłował skupić na nim wzrok I przyjrzeć się lepiej, ale nie zdołał. Ilekroć próbował, umykało jego spojrzeniu lub myślom. - Skraj Baldachimu - powiedział Tarrant za jego plecami. Po raz pierwszy Damien nie drgnął, słysząc jego głos tuż obok. Wydało mu się zupełnie oczywiste, że adept stoi tu, patrząc na wodę. Po chwili Ciani lekko dotknęła ramienia kapłana, dając mu znać, że też stoi za nim. Obok niej był Senzei, z twarzą zaczerwienioną po niedawnym uzdrowieniu, oparty rękami o gruby mosiężny reling na dziobie stateczku. - Nie próbuj Wizji - ostrzegł Łowca. Wypowiedział to łagodnie, jakby mówił do dziecka. Nie wiadomo dlaczego Damien odniósł wrażenie, że te słowa nie były skierowane do niego ani do Senzeiego, lecz do Ciani. Spojrzał ostro na adepta, zamierzając go zapytać, lecz zanim zdążył, Łowca zesztywniał, jak wilk wietrzący ofiarę. Zmrużył oczy i zacisnął pięści. Ze strachu? Czy to możliwe? Czy też Damien przypisywał własny niepokój i ludzkie emocje komuś, kto już dawno zrezygnował z człowieczeństwa? Powiódł wzrokiem za spojrzeniem Łowcy, patrząc na południe. Tam był Baldachim, a przynajmniej jego krawędź - wyraźnie widoczny, nawet bez użycia Sztuki. Nie tak, jak byłby widoczny materialny przedmiot, nawet tak ułomy jak chmura. Nie tyle rzecz, ile wrażenie, które szybko przemyka w myślach i znika, pozostawiając ledwie mglisty ślad. Jego pasma tańczyły na powierzchni wody, co Damienowi przypominało widzianą z dołu, lustrzaną taflę jeziora: krystalicznie czysta, lekko pofalowaną i migotliwą. Jak gwiazdy na skraju galaktyki, zapalały się i gasły, drażniąc wzrok. Jeśli dobrze się przyjrzeć, przez ten migotliwy filtr można było w oddali dostrzec nieco trwalsze kształty: wybrzeże ziemi rakhów, sterczące skały i strome ściany skalne skąpane w blasku dwóch księżyców, oraz białą pianę przyboju na płyciznach. Przez moment widok czegoś tak masywnego wydawał się krzepiący. Kiedy jednak Damien przyjrzał się temu dłużej, nawet zarysy brzegu zaczęły się zmieniać - jakby linia brzegowa przekształcała się, a skały były nie bardziej trwałe niż unoszący się przed jego oczami welon fae rakhów. Złudzenie, powiedział sobie. Ta myśl była trzeźwiąca, budziła zimny strach. Jeśli Baldachim z odległości wielu kilometrów tak działał na człowieka, jak mają tamtędy przepłynąć? Gdzie wylądować? Zrozumiał, że to niemożliwe. Musieliby znaleźć się po drugiej stronie bariery, zanim spróbują przedostać się przez płycizny, inaczej w żaden sposób im się to nie uda. Próbował przypomnieć sobie właściwości Baldachimu w tym rejonie: jego szerokość, rytm fluktuacji, przeciętną odległość od brzegu. Nie zdołał. Obrócił się do Tarranta, pewny, że adept będzie wiedział. Czemu nie, w końcu gromadził wszelką możliwą wiedzę. Kiedy jednak się obejrzał, w miejscu, gdzie stał Łowca nie było nikogo. Ani cień, ani chłód nie świadczyły o tym, że ten człowiek (o
ile można go tak nazwać) tam stał, i nie wyjaśniały, dlaczego odszedł. Podszedł do nich kapitan. Uśmiechał się. - Powiadają, że kiedy ryba przepłynie z jednej strony na drugą, wygląda inaczej niż przedtem. Zatarł ręce, rozsmarowując na nich ciemną warstewkę oleju. Najwyraźniej chciał jeszcze coś powiedzieć - niewątpliwie równie pocieszającego - ale Damien mu przerwał. - Gdzie jest pan Tarrant? - Mówisz o jego lordowskiej mości? - Gwałtownym ruchem głowy wskazał na środek statku i zamknięte drzwi jego własnej kabiny. - Zdaje się, że odpoczywa. Nie będziecie go niepokoić, co? Taka jest umowa. Damien przeszył go gniewnym spojrzeniem i ruszył w kierunku kajuty. Ciani złapała go za ramię i przytrzymała. - Zostaw go w spokoju - powiedziała cicho. - Co on wyprawia...? - Proszę, Damienie. Zostań tu. Nic mu nie będzie. Przez chwilę patrzył na nią, nie pojmując. A potem nagle wszystko zrozumiał. Baldachim. Łowca. Nieustanne korzystanie ze Sztuki, niezbędne do podtrzymania takiego nienaturalnie długiego życia. Co Baldachim uczyni z taką Sztuką i człowiekiem, który potrzebuje...? Chyba znów się poruszył, bo Ciani mocniej ścisnęła jego ramię, nie puszczając go. - Zostaw Geralda w spokoju - nalegała. Spokojnie, lecz stanowczo. - Proszę. Nic nie możemy zrobić. Tylko pogorszyłbyś sprawę. - Jak bardzo? - zapytał ochryple. Boże w niebiosach, dopiero oswoił się z obecnością tamtego. Jakie to podobne do Tarranta, opuścić ich wtedy, kiedy mógłby się przydać... W jej oczach dostrzegł troskę, nie wypowiedziany lęk. Nie o obcego adepta, wcielenie zła, lecz o mężczyznę. Poczuł ukłucie zazdrości, ale zdusił ją. To nie miejsce na takie uczucie. I nie czas, jeszcze przez wiele dni. Lepiej się z tym pogodzić. A potem dotknął ich Baldachim. Z początku delikatnie, rozbrajająco, jak wietrzyk nadlatujący przed huraganem. Twarz Ciani zafalowała przed nim - nie była już konkretnym obrazem, do jakiego przywykł, tylko jej mglistym duplikatem, falującym w nocnym powietrzu i rozwiewanym przez bryzę, aż można było dostrzec przezeń odległy brzeg. Zaczerpnął tchu powietrze było lepkie, wilgotne, drażniło płuca i rozpalało krew. Wydawało się, że w powietrzu rozchodzą się melodyjne dźwięki, lecz i one były nieuchwytne: w jednej chwili subtelne, w drugiej ogłuszające i zgiełkliwe, przechodzące od idealnie harmonijnych w kakofoniczny, rozdzierający uszy ryk, jakby orkiestra próbowała zagrać crescendo na rozstrojonych
instrumentach. Damien trząsł się, bardziej z wrażenia niż niepokoju. Za jego plecami przeraźliwie zarżał przerażony koń, głośno tupiąc kopytami o deski pokładu. To również stało się swego rodzaju muzyką, harmonizowaną przez potężną fae, jakby piszczały wszystkie zwierzęta w ogrodzie zoologicznym. Siła ciążenia pod nogami Damiena zmieniła się: pod wpływem Baldachimu przesunęła się w kierunku dziobu. Musiał wytężyć wszystkie siły, by pokonać ten dziwny syreni śpiew ciężaru i równowagi. Niczego już nie widział wyraźnie, a szczególnie Ciani. Nie był już pewny, czy jej dłonie nadal spoczywają na jego ramieniu. Chwycił się relingu, który lekko drgnął, jak ruchliwy wąż. Za jego plecami ponownie zarżał przerażony koń, a drugi zakwiczał z bólu, kopnięty przez pierwszego. Damienowi wydało się, że Ciani wpadła mu w ramiona - a może to tylko pasmo mgły przybrało jej postać? Nagle nie był nawet pewien, czy ona w ogóle jest przy nim; czy pod nogami ma pokład stateczku. Coś dotknęło jego stóp i zaczęło pełznąć w górę, zimne jak wody Żmii. Słodko pachnące, słodko brzmiące, uwodzicielskie jak kobiece objęcia. Z trudem zachowywał poczucie rzeczywistości chociaż bardzo ograniczone - nie ruszając się z miejsca. W miarę jak Baldachim gęstniał, było to coraz trudniejsze. Instynkt podpowiadał, że powinien użyć Sztuki, żeby się uratować - lecz rozsądek ostrzegał, że to niebezpieczne i może go kosztować życie. W najlepszym razie Baldachim udaremniłby jego wysiłki, w najgorszym obrócił je przeciwko niemu. Zamknął oczy, usiłując zapomnieć o panującym wokół chaosie. Jakże szczęśliwe były konie, które przypłynęły tu z zawiązanymi oczami! On tę spadającą na statek burzę barw widział przez zaciśnięte powieki, jakby były ze szkła. Nie! Zmusił się, żeby tego nie widzieć, wmówił sobie, że tego nie widzi. Usiłował przypomnieć sobie ciemność - jak wygląda, smakuje i pachnie, jak dotyka jego skóry. Budował ten obraz w swoim umyśle, aż zaczął go chłonąć, odpychając natrętne wizje. I w końcu ciemność przyszła na jego wezwanie: chłodna jak noc ukoiła jego rozgorączkowany umysł. Nigdy nie sądził, że może mu przynieść taką ulgę. Wydawało się, że minęła wieczność - i tak też mogło być, bo któż wie, w jakim tempie płynie czas w takim miejscu? - gdy pokład znów zestalił się pod jego stopami. Denerwująco wolno siła grawitacji powróciła do równowagi i zwykłej siły. Opar obok Damiena przybrał znajomą formę i zapach: Ciani. Dziwne światła zgasły. Muzyka ucichła. Ściskający gardło strach ustąpił, znów pozwalając oddychać. Damien mocniej przycisnął Ciani. Poczuł kobiece ciało, ciepłe i drżące. Cicho pojękiwała, więc szepnął łagodnie, uspokajająco: „ciii”. Jednak ten dźwięk, zniekształcony przez obrzeże Baldachimu, zmienił się w syk i jeszcze bardziej ją przestraszył. Obok kabiny dostrzegł jakąś postać - mógł to być Senzei, lecz wywołane działaniem Baldachimu zniekształcenia nie pozwalały stwierdzić tego na pewno. Równie dobrze mógł to być kapitan lub jakaś fantastyczna zjawa, wywołana działaniem fae.
Po prostu zaczekaj, pomyślał. W żaden sposób nie możesz tego przyspieszyć. Najgorsze już minęło. Zaczekaj. Przez chwilę był tak zadowolony z tego, że znów normalnie widzi, iż zapomniał o grożącym im niebezpieczeństwie i konieczności szybkiego opanowania sytuacji. Jak powiedział Tarrant, dla kapitana był to najdogodniejszy moment: jeśli chciał ich zdradzić i wyrzucić za burtę, spróbuje to zrobić teraz, kiedy byli wciąż oszołomieni. Zdołał szerzej otworzyć oczy i rozejrzał się wokół, lecz odniósł wrażenie, że gwałtownie przystanął po długim kręceniu się w kółko. Świat z oszałamiającą prędkością wirował wokół; Damien stracił równowagę, zawadził nogą o mosiężny słupek i upadł. Uderzył o sięgający mu pasa reling i poleciałby w czarną, spienioną wodę, gdyby jakiś ciepły ciężar nie spadł mu na plecy, ściągając z powrotem. Damien runął na drewniany pokład, i otaczający go świat odzyskał normalne kształty, gdy wszelkie iluzje pierzchły pod wpływem realnego i silnego bólu, wywołanego uderzeniem głowy o twarde deski. Popatrzył w górę i ujrzał bezgwiezdne niebo. Głowa pulsowała mu bólem. Przed sobą zobaczył zaniepokojoną twarz Ciani. - O mało nie wypadłeś za burtę - szepnęła. Obrócił się, szukając kapitana. Tym razem go znalazł. Tamten stał z marynarzem na rufie, gdzie sprawdzał turbinę. Przyciszonymi głosami spierali się o to, czy silnik ucierpiał podczas przejścia. Kiedy kapitan zauważył, że Damien patrzy na niego, złośliwie wykrzywił się i mrugnął, jakby dobrze wiedział, o czym myśli kapłan. Jakby cała ta sytuacja niezwykle go bawiła. - Ciężka przeprawa - zawołał do Damiena. - Już prawie po wszystkim. Nie ruszajcie się stamtąd. Senzei przywlókł się do nich i pomógł im wstać. Tak wiec byli w komplecie - oprócz jednego. - Gdzie ten przeklęty Tarrant? - mruknął Damien. Ciani zawahała się. - Zaraz wyjdzie - zapewniła. Jednak wcale nie była tego pewna. Zerknęła na drzwi kabiny i odwróciła wzrok, jakby w obawie, że jej lęk może źle wpłynąć na adepta. - Wkrótce dodała. - Ziemia na horyzoncie! - zawołał do nich kapitan. I dorzucił: - Wygląda na to, że wasze wierzchowce są całe. Damien rzucił okiem na uwiązane konie i natychmiast zauważył, że optymizm kapitana był trochę przedwczesny. Jedno zwierzę spływało potem, ciężko dysząc, a drugie wyraźnie kuliło tylną nogę. Mimo wszystko konie żyły i zostały na miejscu. Mogło być gorzej, pomyślał. Znacznie gorzej.
Popatrzył na Ciani i zobaczył, że nadal nie odrywa oczu od drzwi kabiny. Lekko drżała. Delikatnie dotknął jej policzka i poczuł, jak drgnęła. Boi się. O niego? Powiedział łagodnie, uspokajająco: - Jest ranny? - Możliwe - odpowiedziała po krótkim wahaniu. Spuściła wzrok, jakby, mówiąc to, popełniała zdradę. - Powiedział, że Baldachim może go zabić. Chciał zaryzykować, ze względu na mnie... Chciał zaryzykować, żeby ocalić siebie, pomyślał z irytacją Damien. Jednak zdołał opanować złość. Jeśli Tarrant zginął, to trudno. Jeżeli żyje - o ile jego istnienie można nazwać życiem - nie ma sensu zaogniać ich i tak napiętych stosunków. - Może lepiej sprawdź - zaproponował. W tym momencie otworzyły się drzwi i z kajuty wyszedł Tarrant, mrugając powiekami w jaskrawym świetle. Przez moment stał w progu, ściskając rękami framugę, jakby tylko w ten sposób mógł utrzymać się na nogach. Wyglądał strasznie, czyli tak, jak powinien wyglądać, gdyby był zwyczajnym człowiekiem: stał zgarbiony, miał nienaturalnie bladą twarz. Damien doszedł do wniosku, że od kiedy go zna Tarrant po raz pierwszy wygląda jak żywy człowiek. Ta myśl była dziwnie niepokojąca - Nic ci nie jest? - spytała Ciani. Dopiero po chwili odzyskał głos. - Żyję - odparł ochrypłym głosem. - O ile można tak powiedzieć. - Zaczął coś mówić, ale urwał i opuścił głowę, jakby zabrakło mu sił. Zacisnął palce na framudze. Po chwili dodał: - A tylko to się liczy, prawda, kapłanie? - Potrzebujesz pomocy? - zapytał go Damien. - A co zrobisz? Uzdrowisz mnie? Taka pomoc byłaby dla mnie bardziej zabójcza niż sam Baldachim. Adept spojrzał na wierzchowce, nerwowo szarpiące pęta. Wyraźnie wzdrygnął się na myśl o uspokojeniu ich Sztuką, ale jakoś oderwał się od drzwi. Powoli i trochę chwiejnie podszedł na tyle blisko do zwierząt, że mógł ich dotknąć. Jego ruchy były tak zwinne, że u innego człowieka wydawałyby się normalne, lecz Damien dostatecznie długo z nim podróżował, aby dostrzec pewną ociężałość i domyślić się, że to ból skracał jego kroki, nienaturalnie głośne na wilgotnych deskach pokładu. Tarrant spróbował uspokoić konie, tak jak w Kale. Jednak nie znajdowali się w Kale, a on najwyraźniej nie był w pełni sił. Każde zaklęcie kosztowało go sporo wysiłku i energii, każdą
czynność poprzedzała chwila ciszy i głęboki wdech, czemu towarzyszyło niemal niedostrzegalne drżenie, które mogło być spowodowane przez wyczerpanie lub ból. Damien podszedł do niego i patrzył, jak konie, jeden po drugim, opuszczają łby, by paść się na iluzorycznym pastwisku. W końcu rzekł: - Tutaj jest głęboko. Na pewno trudno uchwycić fae. Łowca przez chwilę nie odpowiadał, tylko spoglądał w wodę. Wreszcie szepnął: - To też. - Nic ci nie jest? - Dziwię się, że pytasz. - Ciani martwiła się o ciebie. Łowca popatrzył na niego podkrążonymi i przekrwionymi oczami. - Bywało gorzej. - Potem na jego ustach wykwitł słaby uśmieszek, sardoniczny grymas, pozbawiony wesołości. - Chociaż rzadko - przyznał. Senzei, stojąc na dziobie statku, zaczaj używać Sztuki, wpatrując się w wodę. Kapitan dopłynął do wschodniej części ujścia Achronu, gdzie był najbardziej dostępny brzeg w tym rejonie, lecz nawet ten był usiany setkami niewidocznych przeszkód - skał wyrastających z dna Żmii, wyostrzonych przeciwstawnymi pływami trzech księżyców Erny i poszarpanych regularnie występującymi na tym obszarze trzęsieniami ziemi. Niektóre były widoczne, większość nie. Wszystkie jednak można było dostrzec, używając Sztuki, gdyż przywierała do nich fae ziemi. Płytkie wody jarzyły się jej siłą, głębiny zasłaniały ją płaszczem ciemności. Senzei dostrzegał kolejne przeszkody i informował o nich pilota statku, który odpowiednio zmieniał kurs. W normalnych okolicznościach żaden statek tej wielkości nie odważyłby się wpłynąć na te wody. Zazwyczaj pozostawiano to szalupom, mniejszym łodziom lub holownikom, które bezpiecznie mogły tam manewrować. Jednak oni chcieli przewieźć swoje wierzchowce, co uniemożliwiało takie rozwiązanie: nie można oczekiwać, że koń zdoła ustać w kajaku. Centymetr po centymetrze, metr za metrem, zbliżali się do brzegu. Plusk wioseł prawie ustał i statek denerwująco powoli dryfował naprzód. Kapitan stał u boku Senzeiego, z aprobatą kiwając głową przy każdym wydawanym rozkazie. Ciani stanęła z drugiej strony wspólnika, wpatrując się w wodę. Na ten widok łzy napłynęły Damienowi do oczu. Stała tam jak czarownik, skupiając całą uwagę na tych płytkich wodach, jakby mogła dostrzec kryjącą się w nich fae ziemi. Jak ślepiec spoglądający na słońce, pomyślał. Jakby w ten sposób mogła wypalić mrok przesłaniający oczy.
Nawet nie potrafię wyobrazić sobie jej cierpienia, pomyślał. Nawet nie mogę udawać, że rozumiem, co dla niej oznacza utrata tego, co miała. Z bożą pomocą odzyskamy to. Przysięgam. W końcu kapitan dostrzegł w oddali jakieś obiecujące miejsce, bo wskazał na wschód i skinął na Senzeiego, żeby tam popatrzył. Czarownik zmrużył oczy, wytężając wzrok - a potem kiwnął głową, najpierw niepewnie, a potem z większym przekonaniem, gdy podpłynęli bliżej. - Powinieneś brać pieniądze za swoje usługi - powiedział mu kapitan. - W tych stronach można na tym zarobić dużo pieniędzy. - Znaleźliście miejsce do lądowania? - zapytał Damien. - Znalazłem miejsce, gdzie możemy podpłynąć cholernie blisko, nie rozbijając statku na kawałki... Na nic więcej nie można tutaj liczyć. Miejmy nadzieję, że to wystarczy. - Ruchem głowy wskazał szalupę ratunkową. - Przybijecie w niej do brzegu, a potem jeden z moich ludzi sprowadzi ją z powrotem. Będzie problem ze zwierzętami... - Dopłyną - przerwał mu Tarrant. - Jesteś tego pewien, panie? Wyblakłe oczy zmierzyły go wzgardliwym, choć znużonym, spojrzeniem. - Chcesz wiedzieć, czy jestem pewien, że urodziły się z takim instynktem? Zadbałem o to. Pozostawił kapitana stojącego z rozdziawionymi ustami - jak wyrzucona na brzeg ryba - i poszedł na dziób obserwować fale. Z lekkim poczuciem winy, ale też i z satysfakcją, Damien patrzył, jak tym razem ktoś inny pada ofiarą arogancji Tarranta. Mijali poszarpany, skalisty brzeg. Nieustanne trzęsienia ziemi rozłupały skały w co najmniej tuzinie miejsc, a rumowiska spadających, ostrych głazów zatarły granicę między wodą a lądem, prawie uniemożliwiając ich odróżnienie. Niezbyt gościnne miejsce, pomyślał Damien. Zapewne jeszcze gorsze podczas odpływu. De niewidocznych niebezpieczeństw kryło się w tej toni, która odsłoni je za kilka godzin? Kapitan wiedział co robi, planując, że wysadzi nas na ląd, kiedy przypływ osiągnie kulminacyjny punkt. Dobrze to świadczyło o jego kompetencjach. Kapitan uznał, a Senzei potwierdził, że jedna ze skalnych płyt sterczących tuż pod powierzchnią wody jest dostatecznie szeroka i długa, wiec nadaje się do ich celów. Fale przepływały nad nią stosunkowo spokojnie, nie załamując się i nie tworząc białych grzebieni, jak w innych miejscach. Kiedy podpłynęli bliżej, kapitan skinął głową i zamienił z Senzeim kilka słów. Rozmowa ta najwyraźniej utwierdziła go w przekonaniu, że podjął słuszną decyzję. Widząc spokojną minę żeglarza i pamiętając, jak niepokoił się w trakcie całego rejsu, Damien pomyślał: Uda nam się. A potem, nieco trzeźwiej: Przynajmniej na razie. Najwyższy czas, aby coś poszło jak należy.
Nagle na szczycie urwiska zauważył jakiś błysk, jasny refleks światła, który zniknął, zanim zdążył mu się przyjrzeć. Damien popatrzył w tym kierunku i obrzucił to miejsce czujnym spojrzeniem, lecz nie dostrzegł niczego prócz stromych skalnych ścian i rosnących na nich drzew, których korzenie jak spragnione węże opadały do wody. Ostrożnie spróbował Wizji. Trudno było połączyć się przez warstwę wody z fae ziemi, ale jakoś zdołał tego dokonać. Zobaczył... Metalowe ozdoby - słońce odbite od szklanych paciorków - ludzkie oczy, które odzwierciedlały nieludzkie myśli i kwaśny odór nienawiści... Wzdrygnął się i zerwał kontakt, zanim to stworzenie zdążyło wykorzystać Sztukę przeciwko niemu. Najwyraźniej ich wysiłki były obserwowane. Nie mógł powiedzieć, przez kogo, gdyż kontakt był za krótki, zbyt przelotny. Jednak na pewno nie był to człowiek i nie był przyjaźnie nastawiony. Po chwili Damien uspokoił się i spróbował ponownie. Jednak obserwator już zniknął, a ewentualne ślady jego fae były zbyt odległe albo za słabe, żeby je odczytać. Damien nagle ucieszył się z tego, że wyspali się w Sattin. Podejrzewał, że taka okazja nieprędko się powtórzy. - Coś nie tak? - zapytał Tarrant. Ruchem głowy wskazał spowite blaskiem księżyca urwisko. - Zdaje się, że zauważyłem wartownika. Nie był to człowiek. - Rakh - mruknął Łowca. Damien spojrzał z ukosa na Tarranta. - Wiesz, czy tylko zgadujesz? - A kto inny pilnowałby tych brzegów? Kto wiedziałby, gdzie można bezpiecznie wylądować, i postawił w tym miejscu wartownika? - Zamilkł, zastanawiając się nad tym. - Ta ziemia jest ostatnią ostoją rakhów, kapłanie, więc bardzo bym się zdziwił, gdyby w tych okolicznościach nie postawili tu chociaż strażnika. I nie bronili jej zaciekle przed intruzami. - Myślisz, że nas zaatakują? - Uważam, że nie ma co do tego żadnych wątpliwości. Pozostaje tylko pytanie, kiedy. - Nie możesz tego przewidzieć? - Jeśli mówisz o czytaniu przyszłości, to nikt tego nie potrafi. Natomiast co do czytania teraźniejszości i wyciągania z niej wiarygodnych wniosków... Nie teraz. To wymaga siły i jasności umysłu... Zamilkł, a jego milczenie wymowniej od jakichkolwiek słów mówiło o słabości. Damien patrzył na niego, żałując, że nie ma żadnego odnośnika, na jakim mógłby się oprzeć i ocenić jego stan. Ile czasu zajmie nieśmiertelnemu wygojenie ran? Dopóki Tarrant nie odzyska formy, grozi im poważne niebezpieczeństwo.
- Przybijamy! - zawołał kapitan. Ulga w jego głosie uspokoiła Damiena. Żeglarz obserwował swoją załogę, szykującą się do wyłączenia silnika i rzucenia kotwicy. Kiedy upewnił się, że wszystko jest w porządku, podszedł do kapłana i Łowcy. Spojrzał na zbliżający się brzeg, którego głęboki cień mógł skrywać wszelkie możliwe niebezpieczeństwa. - Tu jest najbezpieczniej - zapewnił ich. - Dotrzecie do brzegu prawie suchą nogą. Chciałbym podpłynąć bliżej, ale gdybym teraz ugrzązł na mieliźnie, nie zszedłbym z niej do sądnego dnia! - Dobrze się spisałeś - powiedział spokojnie Tarrant. Wyjął z kieszeni skórzany trzosik i podał mu. Jeśli w środku znajdowały się złote monety, była to ładna sumka. Damien wiedział, że to premia. Tarrant z góry opłacił podróż. Kapitan nie wyciągnął ręki po sakiewkę, ale skłonił się lekko, dziękując za propozycję. - Panie, powiedz Łowcy, że chętnie mu służę. - Zrobię to, kiedy wrócę. A tymczasem... - Chwycił rękę kapitana i odwrócił ją grzbietem w dół, a potem położył mu trzos na dłoni i zacisnął jego palce. - Powiedzmy, że jest zadowolony z twoich usług. Mężczyzna skłonił się nisko - formalnym gestem, któremu szczerość dodała gracji - a potem odszedł dopilnować ostatnich przygotowań. Kiedy nie mógł już ich usłyszeć, Damien rzekł do Łowcy: - Znam mężów stanu, którzy oddaliby życie, aby mieć choć połowę twojej władzy. Łowca uśmiechnął się i w jego oczach, po raz pierwszy odkąd znaleźli sie pod Baldachimem, błysnęły wesołe iskierki. - Gdyby naprawdę oddali życie - odparł - mogliby ją mieć. * Wyokrętowanie przebiegło nie gorzej, niż oczekiwali, co oznacza, iż było denerwująco powolne i bardzo, bardzo meczące, ale w końcu dotarli na brzeg. Konie również. Tarrant znów użył Sztuki i chociaż wyraźnie tracił siły - a może trudniej mu tu było korzystać z fae - zdołał sprowadzić je ze statku do wody. Zanim wyciągnięto je na brzeg, zwierzęta zdążyły dokładnie wszystkich zmoczyć, co jednak było drobiazgiem wobec ułatwienia, jakim była możliwość wykorzystania ich podczas rozpoczynającej się, długiej podróży. Stali i patrzyli, jak stateczek odbija od brzegu i szybko znika, połknięty przez noc. Światło obu księżyców ukazywało tylko spienione wody Żmii. Jesteśmy tu, pomyślał Damien. Dzięki Bogu, udało się. Byli przemoczeni, zmęczeni i przemarznięci, ale w końcu znaleźli się pod Baldachimem i tylko to się liczyło.
Odwrócił się, żeby ponownie popatrzeć na urwisko i sprawdzić, czy obserwator wrócił lub czy nie grozi im jakieś inne niebezpieczeństwo, ale zanim zdążył to zrobić, przerażony koński kwik odciągnął jego uwagę od brzegu. Kwiczał koń Ciani, wspaniałe czarne zwierzę, które dotychczas nie ucierpiało w podróży. Coś poruszyło się pod jego nogami, gdy koń brnął do brzegu; teraz zwierzę leżało, miotając się w wadzie i daremnie usiłując wstać. Widząc ostry kąt, pod jakim była zgięta przednia noga rumaka, Damien osądził, że kość jest złamana. Pod wpływem bólu i przerażenia koń wierzgnął tylnymi nogami i Senzei w ostatniej chwili odskoczył, unikając kopnięcia w twarz. Tarrant i Ciani w mgnieniu oka znaleźli się przy nich. Ona pomogła Senzeiemu wyjść z wody, poza zasięg kopyt przerażonego zwierzęcia. Czarne ciało konia i ciemna toń wody utrudniały zlokalizowanie i obejrzenie rany, ale Damienowi wydało się, że czuje zapach krwi. Też wszedł w wodę, zamierzając podejść do zwierzęcia, lecz Łowca go powstrzymał. - Zaczekaj. Adept zmarszczył brwi, usiłując wykorzystać fae ziemi, aby spełniła jego wolę nad powierzchnią wody. Zadanie nie należało do łatwych, a Łowca wyraźnie nie był w najlepszej formie. Damien słyszał, jak ciężko dyszy, prawie jęczy z bólu, ale ani na chwilę nie rozprasza uwagi. Koń kilkakrotnie drgnął, jakby w skurczach agonii, a potem znieruchomiał. Zastygł, jakby jego szkielet zupełnie zesztywniał. Damien widział drżenie przednich nóg zwierzęcia i błysk przerażenia w ślepiach. - Idź - szepnął Łowca. Damien podszedł do konia, przy czym chłodna woda znów oziębiła mu ciało. Noga rumaka znajdowała się pod wodą. Damien obejrzał się na Tarranta, który powoli kiwnął głową, mrużąc oczy z wysiłku. Kapłan chwycił zranioną kończynę. Koń zadrżał i znów parsknął, ale nie mógł się ruszyć. Mężczyzna ostrożnie pociągnął za nogę zwierzęcia, wyciągając ją nad powierzchnię wody. Paskudne, skomplikowane złamanie, w dwóch miejscach otwarte. Zapewne rozpaczliwa szamotanina konia pogorszyła sprawę, pomyślał Damien. Fae poradzi sobie z tym. Ostrożnie wziął się do pracy. Z trudem zdołał dosięgnąć fae ziemi przez warstwę wody jeszcze nigdy czegoś takiego nie robił. I nawet zważywszy na opór wody, która przywierała jak klej do fae, prawie uniemożliwiając posługiwanie się nią - prąd był bardzo słaby. Pozbawiony mocy. Jakby ktoś wyssał z tego miejsca fae ziemi, pozostawiając zaledwie resztki. . Co do Tarranta, który przytrzymywał konia... Damien próbował o tym nie myśleć. Usiłował nie myśleć, ile zależało teraz od siły tego mężczyzny - jego mocy i „honoru”. Lepiej nie pamiętać, jak łatwo byłoby tamtemu zwolnić chwyt - tylko na moment - i pozwolić, aby fae ziemi zajęła się jedynym członkiem ich grupki, który odważył mu się przeciwstawiać. Pozostawił nas przy życiu, ponieważ wie, że Ciani nas potrzebuje. Co się stanie, jeśli zmieni zdanie?
Z trudem skoncentrował się na Sztuce. Czuł, jak drgają mięśnie konia, który próbował wyrwać się Tarrantowi. Wiedział, że wystarczy, by noga konia wyśliznęła się z palców Łowcy, a zwierzę natychmiast go kopnie. Manipulując fragmentami kości, najpierw ręcznie, a potem Sztuką, czuł wstrząsające rumakiem skurcze bólu. Jednak przy tak słabym prądzie oraz izolującej warstwie wody po prostu nie mógł znieczulić wierzchowca. Ufając, że umiejętności pokażą mu, co należy zrobić, owinął końce kości pasmem leczącej fae i powoli je związał. Koń zarżał z bólu, lecz Tarrant uciszył go swoją mocą. Damien nakazał ciału konia odkładać wapń tam, gdzie było to potrzebne i tysiąckrotnie przyspieszył wytwarzanie kości. Trzymaj go, proszę. Jeszcze chwilkę. Gąbczasta tkanka wypełniła lukę i stwardniała, wchłaniając kawałeczki kości wzmacniające konstrukcję. Damien poczuł zimny pot, spływający mu po twarzy na kark wraz z morskimi bryzgami, niesionymi przez podmuchy wiatru znad Żmii. Jeszcze chwilkę. Czuł, jak koń zadrżał, gdy adept na moment stracił nad nim kontrolę. Jeszcze tylko minutę! Potem noga znów była cała i Damien odskoczył - w samą porę. Muskularne zwierzę wstało, wściekle rozdymając chrapy. Jednak nogę znów miało całą, ból ustąpił, i szybko zapomniało o tym incydencie. To również było częścią kuracji, którą Damien z ulgą uznał za skuteczną. Trzęsąc się w nocnym chłodzie, w końcu wyprowadził zwierzę na brzeg. Ciani otworzyła torbę z nieprzemakalnego materiału i wyjęła mu suche ubranie. Nie zważając na skromność, przebrał się, tylko raz zerknąwszy w kierunku brzegu, kiedy zapasową koszulą wycierał sobie mokre włosy. Potem rozejrzał się za Geraldem Tarrantem. Nigdzie nie dostrzegł adepta. Ciani zauważyła, że Damien szuka go spojrzeniem i wskazała na zachód, gdzie wystająca skała zasłaniała kawałek brzegu. Kiedy jednak mijał ją, zmierzając w tym kierunku, złapała go za ramię i zatrzymała. - Jest w kiepskim stanie - powiedziała cicho. - Od kiedy znaleźliśmy się pod Baldachimem. Przy tym koniu stracił wiele sił. Daj mu odpocząć, Damienie. Delikatnie uwolnił się z uścisku jej palców. Jeszcze raz zerknąwszy na szczyt urwiska w poszukiwaniu wrogów - nie było ich - ostrożnie poszedł w kierunku głazu, który mu wskazała, groteskowo wyrzeźbionego przez wiatr i wodę, zasłaniającego część brzegu. Łowca był tam. Z zamkniętymi oczami opierał się o skałę, jakby ratował się przed upadkiem. Nie słyszał kroków Damiena - a może po prostu nie miał sił, żeby zareagować. Drżał, co świadczyło a wyczerpaniu. Albo bólu.
- Wszystko w porządku? - zapytał łagodnie Damien. Adept zesztywniał, lecz jeśli na usta cisnęła mu się jakaś cięta odpowiedź, to zachował ja dla siebie. Po chwili rozluźnił mięśnie i oparł się o głaz. - Nie - odparł. - Niezupełnie - odparł głosem niewiele głośniejszym od szeptu. - Czy to ma dla ciebie jakieś znaczenie, kapłanie? - Nie byłoby mnie tu, gdyby było inaczej. Tarrant nie odpowiedział. - Jesteś wykończony. - Co za spostrzegawczość. Damien poczuł lekkie ukłucie gniewu, ale zdusił je, rozluźniając mięśnie i mówiąc spokojnie: - Piekielnie wszystko utrudniasz, kiedy chcę ci pomóc. Łowca spojrzał na niego błyszczącymi, pustymi oczami. - Po to przyszedłeś? Pomóc mi? - Między innymi. Spojrzał w mrok. Ponownie zamknął oczy. - Baldachim wyssał ze mnie wszystkie siły - szepnął. - To chciałeś usłyszeć? Sztuka, która utrzymuje mnie przy życiu, musiała być nieustannie odnawiana, aby mogła się oprzeć burzliwemu i nieobliczalnemu prądowi. Czy to dziwne, że jestem wyczerpany? Ledwie mi się udało. - Zatem potrzebujesz odpoczynku? Łowca westchnął. - Kiedy masz wyczerpująca pracę, kapłanie, jesz, aby nabrać sił. Moja strawa może jest inna, lecz podstawowa zasada pozostała ta sama. Czy to cię niepokoi? Uspokój się, nie mam zamiaru pożywiać się twoimi towarzyszami. Jeden Bóg wie, czy rakhowie są wystarczająco inteligentni, aby dostarczyć mi tego, czego potrzebuję, lecz prąd sygnalizuje obecność również innej inteligencji pod Baldachimem. Nie mam zamiaru zagłodzić się na śmierć - zapewnił. - Czego właściwie potrzebujesz? - zapytał cicho Damien. Łowca spojrzał na kapłana. W jego oczach pojawił się groźny błysk, i zimny podmuch poruszył powietrze między nimi. - Czy to ma jakieś znaczenie? - szepnął. - Tak, gdybym chciał pomóc. - Wątpię, czy chciałbyś to zrobić. - Spróbuj. Co to takiego? - A kiedy adept nie odpowiadał, naciskał: - Potrzebujesz krwi?
- Krew? To tylko aperitif. Utrzymująca mnie przy życiu moc ma demoniczny charakter, więc pożywiam się jak prawdziwe demony, energią życiową człowieka. Jego negatywnymi emocjami. Niepokojem. Rozpaczą. Strachem. Szczególnie strachem, kapłanie. Ten jest najsmakowitszy. - Stąd łowy. - Właśnie. - A czego potrzebujesz teraz? Tarrant lekko skinął głową. - Krew wystarczy na jakiś czas, ale w końcu będę potrzebował ludzkiego cierpienia, aby pozostać przy życiu. - Obrzucił go zimnym spojrzeniem. - Czyżbyś mi to proponował? - Być może - odparł z niewzruszonym spokojem Damien. - A więc jesteś odważnym człowiekiem. - Łowca westchnął. - I głupim. - Tak powiadają. - Ufasz mi? - Nie. Jednak nie sądzę, abyś teraz chciał mojej śmierci czy kalectwa. A jednocześnie nie sądzę, abyś w takim stanie przydał nam się na coś tam, dokąd jedziemy. - I chcę, żebyś stanął na nogi, zanim tamci wpadną na pomysł, żeby ci pomóc. Senzei może by to zniósł. Ciani jest za słaba. - Jeśli jest jakiś sposób, żeby to zrobić, tylko raz, nie... Szukał właściwego słowa. - Nie zabijając cię? - Skinął głową. W jego głosie pojawiła się nowa, ostrzejsza nuta. Głód? - Są sny. Koszmary. Mógłbym wywołać je w twoim umyśle, aby wywołać emocje, jakich potrzebuję... Jednak musiałbym wytworzyć między nami szczególną więź, aby się pożywić. A ta nie zniknęłaby ze wschodem słońca. Jesteś gotowy ją stworzyć? Na całe życie? Damien zawahał się. - Powiedz mi, z czym się to wiąże. - Jak każda taka więź. Stworzone przy użyciu Sztuki miejsce, gdzie fae napotyka najsłabszy opór. Czegoś takiego nigdy nie można zniszczyć, kapłanie. Żaden z nas tego nie dokona. - A gdyby nie było używane? - Ono nie ma własnej mocy, jeśli o to pytasz. I nie słabnie z czasem. Tylko śmierć może przerwać taką więź - a czasem i nie. Zastanowił się nad tym. Nad alternatywami. I zapytał ponuro: - Czy jest inne wyjście? - Nie dla mnie - szepnął Łowca. - Nie teraz. A, nie podtrzymana, moja siła będzie słabnąć... Dziwię się, że to cię nie cieszy.
- Jesteś teraz jednym z nas - odparł ostro Damien. - Od chwili, gdy znaleźliśmy się pod Baldachimem, dopóki nie wydostaniemy się stąd, siedzimy w tym razem. Tak ja to widzę. Jeśli coś ci się nie podoba, to teraz nadszedł odpowiedni moment, żebyś mi o tym powiedział. Tarrant wytrzeszczył oczy. - Nie. Nic nie mówię. - Najwyraźniej nie możesz pożywić się końmi, inaczej już byś to zrobił, a nie pozwolę ci dotknąć Senzeiego ani Ciani. Pozostaję tylko ja. Inaczej będziesz słabł i wszyscy ucierpimy z tego powodu. Mam rację? Jeśli o mnie chodzi, twoje towarzystwo nie jest mi tak miłe, abym trzymał cię przy sobie dla przyjemności prowadzenia konwersacji. Powiesz mi, czego potrzebujesz, żeby stworzyć tę więź między nami, czy też mam się domyślać? Łowca milczał przez chwilę. Potem rzekł głosem chłodnym jak wody Żmii: - Nie przestajesz mnie zadziwiać. Przyjmuję twoją propozycję. Co do tej więzi, którą musimy stworzyć... jest potencjalnie równie niebezpieczna dla mnie, jak dla ciebie. Jeśli to cię trochę pociesza. Oderwał się od głazu i zdołał stanąć, nie podpierając się. Najwyraźniej kosztowało go to sporo wysiłku. - Zanim to załatwimy, proponuję odejść dalej. Znaleźć jakieś zaciszne miejsce, gdzie nie dosięgną nas promienie słońca ani spojrzenia ciekawskich oczu. Gdzie możemy bezpiecznie rozbić obóz. Wtedy... Z zaciekawieniem spojrzał na Damiena W oczach miał nie skrywany głód. - Od dawna nie smakowałem krwi kleryka - powiedział.
29 W głębi Domu Burz, w komnacie Sztuki, Hegemon Lamy przerywa inwokację, czując zaskakująco gwałtowną zmianę prądów. Szybki ruch urękawiczoną dłonią i dobrze wyćwiczony umysł obraca wniwecz byt, który powoli przybierał kształt w magicznym kręgu, a wymamrotane zaklęcie tworzy w jego miejsce Wizję. Po chwili - dłuższej chwili - skinienie głową. Pożądliwe. - Calesto - słychać szept, wezwanie, rozkaz. - Staw się. Natychmiast. Z ciemności wyłania się jakiś kształt, cień stworzony siłą woli. Ma ludzką postać, lecz w niczym nie przypomina zwykłego człowieka. Jego skóra ma matowoczarny połysk obsydianu, a szaty, jak dym okrywają jego ciało. Rysy twarzy są trochę podobne do ludzkich - jeżeli w rzeźbie z wulkanicznego szkliwa można znaleźć ludzkie cechy - lecz zamiast oczu ma dwie wielkie kule o siateczkowatej, lustrzanej powierzchni. Demon o imieniu Calesta skłonił się, ale nic nie powiedział. Jego milczenie mogło oznaczać przeróżne rzeczy, wszelkie rodzaje posłuszeństwa wobec osoby, której służył, a którą zwano Hegemonem Lamy, Wodzem Dusz, Ciemięzcą. - Posmakuj tego, Calesto - rozległ się wygłodniały, niecierpliwy szept. - Weszła pod Baldachim. Czujesz to? A z nią jeszcze jeden. Adept. Dwaj adepci... - Czy mam posłać za nimi Czarnych? Głos demona bardziej dało się wyczuć niż usłyszeć: zgrzyt pazurów o suchą tablicę, trzask kredy w zębach. Odpowiedziało mu wzgardliwe prychniecie. - Bezwartościowi głupcy! Jaki z nich pożytek? Dostali bogate zasoby duszy adeptki, którą mogli się pożywić, a zachowali się jak dzieci na bankiecie - porzucili ją na widok nowej zdobyczy! Nie. Tym razem ty to zrobisz, Calesto. Najpierw dowiesz się, kim są. Dokąd zmierzają. Powiesz mi to. Potem będziemy mogli zgotować im powitanie. Hegemon znów sprawdza prądy. I drży na myśl o zwycięstwie, jakby pod wpływem świeżo wstrzykniętego leku po ciele rozlewała się fala adrenaliny. - Ci adepci należą do mnie! - syczy.
30 Zmierzch. Nabrzmiałe, posępne słońce. Pył zasypujący wypaloną ziemię, martwe kadłuby nagich wzgórz w oddali. Ostre trzaski przeszywające powietrze, rytmicznie jak werble. Śmierć. Chwiejnie kroczy po polu bitwy, czując w boku ostre ukłucia zmęczenia. Po lewej przetacza się grom i ziemia eksploduje jak gejzer. Materiały wybuchowe. Używają materiałów wybuchowych. W oddali tryska kolejny słup ziemi i chmura kurzu unosi się w mroczne niebo. Magiczne miny, myśli. Zaprojektowane tak, by wybuchały, gdy w pobliżu znajdzie się jakaś żywa istota. Bardzo niebezpieczna Sztuka, rzadko używana; fakt, że nieprzyjaciel nią dysponuje, najlepiej świadczy o jego umiejętnościach i pewności siebie. Jeszcze pięćdziesiąt metrów i napotyka ciała. Leżą na ziemi jak wulkaniczne szczątki wysypane z jątrzącej się rany krateru. Kawałki rąk, nóg i strzaskanych czaszek pokrywają ziemię, jak okiem sięgnąć - niektóre ciała wciąż drgają, na tyle całe, by czuć ból, gdy oddają wyschniętej ziemi resztki krwi i życia. Wlecze się do jednego, modląc się o siłę: aby przetrwać, aby uzdrawiać. W oddali słychać eksplozje, jak dudnienie toczącej się beczki, idealnie zsynchronizowany trzask stu pistoletów. Ten dźwięk, jego obcość, budzi w nim lęk. Jakiej trzeba Sztuki, aby tyle luf wystrzeliło jednocześnie, z taką precyzją? Większej, niż kiedykolwiek widział, a nawet sobie wyobrażał. Obrzmiałe, burzowo żółte słońce spogląda w ciszy, jak klęka przy ciele i przywołuje umiejętności. Leżąca przed nim kobieta cicho jęczy, twarz ma zalaną krwią. Rana jest bolesna, ale nie śmiertelna, więc jeśli zgromadzi dość fae, ranna ma szansę przeżyć. Używa Sztuki. A raczej próbuje. Nic się nie dzieje. Wstrząśnięty, spogląda na pole bitwy. Na południe od niego czarna ziemia nagie tryska w niebo, czemu towarzyszy huk eksplozji. Usiłuje przywołać swoje umiejętności, zobaczyć tutejsze prądy... To miejsce jest dla niego obce, nieznajome, może powinien zinterpretować wzory fae, zanim zdoła ich użyć... Jednak nie znajduje żadnej fae, żadnej Wizji, są tylko martwi i umierający wokół. Niczego, co dałoby mu moc - lub nadzieję. Drży, chociaż jest ciepło. Z wysiłkiem podnosi się z ziemi i wlecze do następnego ciała. Tym razem jest to mężczyzna z oderwaną dłonią. Ciało upstrzone tysiącem maleńkich ran, w niektórych nadal tkwią kawałki metalu. Dotyka delikatnie ciała i przywołuje na pomoc całą silę woli, całą zręczność nabytą przez lata. Mobilizuje swoją chęć działania i uzdrawiania - rozpaczliwą chęć uzdrawiania - oraz wiarę, która towarzyszyła mu, mimo bólu i śmierci, do królestw dostępnych jedynie świętym... I nic się nie dzieje. Zupełnie nic. Planeta jest martwa, niepodatna na wpływ jego woli. Wtedy czuje pierwsze zimne ukłucie rozpaczy, strach, jakiego nigdy dotychczas nie czuł. Potrafi
radzić sobie z niebezpieczeństwem, co najmniej tuzin razy stawał oko w oko ze śmiercią, ale jeszcze nigdy się tak nie czul: tak absolutnie bezradny w obliczu ludzkich cierpień, tak świadomy, że jego wola nic nie znaczy, on sam nic nie znaczy, bo nie umie już wpływać na wzory fae, tak jak nie umieją tego leżące na tym pobojowisku oderwane kończyny czy krzepnąca krew, zmieniająca suchą ziemię pod jego nogami w grząskie bioto. Po raz pierwszy w życiu poznaje smak przerażenia. Nie zrozumiały strach skalkulowanego ryzyka, lecz bezgraniczne przerażenie towarzyszące całkowitemu pogrążeniu się w nieznanym. W oddali znów odzywają się strzały i dopiero teraz uświadamia sobie, co pozwala im strzelać tak regularnie. Ludzka wola nie ma tu żadnej mocy: ani zabijania, ani uzdrawiania, ani przekształcania świata, ani przystosowywania do niego. Cały ten świat jest martwy dla człowieka i jego marzeń, obojętny na ludzkie potrzeby, prośby, a nawet obawy. Ta myśl jest niewiarygodna, przerażająca. Osuwa się na kolana i mamrocze zaklęcie, jeszcze raz próbując użyć fae, znaleźć jakiś punkt oparcia w tym obcym wszechświecie. Jakikolwiek. Jednak nie znajduje. Żadnej fae, którą mógłby wykorzystać do powiązania swej woli z resztą wszechświata. Ten świat zamyka się wokół niego, jak martwa dłoń zaciśnięta na jego ciele. Dławi klaustrofobią skrajnej rozpaczy. Nie pozwala oddychać. Dusi... Ocknął się. Łapiąc oddech, dygocząc. Zimny pot perlił mu się na czole, a serce waliło, jak salwy tamtego ognia. Dopiero po chwili przypomniał sobie, gdzie się znajduje. Po kolejnej dłuższej chwili zrozumiał, co zaszło. - Zen? - zapytał ochrypłym głosem. - Cee? Żadnej odpowiedzi. Rozejrzał się wokół i przy wejściu do jaskini zobaczył równo zrolowane koce. Było ciemno, co świadczyło, że słońce zachodziło - może już zaszło? - a to z kolei oznaczało, że spał kilka godzin. Za długo. Chociaż zszedł z warty dobrze przed północą, czuł się tak, jakby wcale nie zmrużył oka. A całe ciało i duszę miał obolałe z wysiłku, jakby przez cały dzień toczył jakąś zażartą bitwę. Dźwignął się z ziemi i stał oparty ręką o ścianę jaskini, aż najgorsze minęło i poczuł, że znów może chodzić. Zgodnie z poleceniem Łowcy powiedział Ciani i Zenowi, żeby pozwolili mu spać, aż sam się obudzi. Nie przypuszczał, że będzie spał tak długo. Musieli piekielnie się martwić. Czy mógł im powiedzieć o tym, co zaszło między nim a Łowcą? Z jednej strony niepotrzebnie by ich zdenerwował, a z drugiej, jeśli między nim a Tarrantem wytworzyła się jakaś szczególna więź, czy nie powinni o tym wiedzieć? Rozmyślał o tym, aż zakręciło mu się w głowie. Spokojnie, Vryce. Nie wszystko od razu. Czas ruszać w drogę.
Siłą woli opanował drżenie kolan i ruszył do wylotu jaskini. Tam, pod granitowym występem, siedział Gerald Tarrant - z zamkniętymi oczami, zupełnie odprężony, oddychał miarowo i z zadowoleniem. Dalej, na plaży (jeśli można to nazwać plażą) paliło się małe ognisko, a przy nim kuliła się jakaś postać. Domyślił się, że to Ciani. Senzei pewnie stoi na warcie. Spojrzał na Łowcę i stwierdził, że nie skrywane zadowolenie na twarzy Tarranta działa mu na nerwy bardziej niż wszystkie koszmarne sny. - Mam nadzieję, że jesteś zadowolony - mruknął ochryple. - Owszem. - Tarrant odwrócił się do niego, w wyblakłych oczach czaiła się groźba. Damienowi przypominał nażartego drapieżnika, leniwie obserwującego ofiarę. - Wyglądasz na zdziwionego, kapłanie. Tym, że zdołałem wzbudzić w tobie taki lęk? Jeśli tak, to nie doceniasz się. Zdołałem tego dokonać dopiero za siódmym razem, i to w nadzwyczaj skomplikowany sposób. Moje ofiary są zazwyczaj bardziej... podatne. - Potem jego glos opadł do szeptu, kiedy dodał cicho i stanowczo: - To była Ziemia, wiesz? - Twoja wizja Ziemi. - Oto sen, któremu służysz. Przyszłość, jaką ma nadzieję stworzyć Kościół. Kraina, w której fae nie ma żadnej władzy i nie potrafi zmienić ludzkiego losu... Jak ci się to podoba, kapłanie? Oto wspaniały smak ziemskiej impotencji. - Sięgnęli gwiazd - odparł. - W niecałe dwadzieścia stuleci nasi ziemscy przodkowie przebyli drogę od barbarzyństwa do galaktycznej kolonizacji. A czegóż my dokonaliśmy w takim czasie? Zasiedliliśmy dwa kontynenty jednej planety - zaledwie. I ty ośmielasz się mnie pytać, czy warto zapłacić taką cenę, aby odzyskać nasze utracone dziedzictwo? Każdą cenę, Łowco. Jakąkolwiek. - Twoja wiara jest silna - mruknął tamten. - Masz rację. To twoja zasługa, neohrabio. Twoje marzenie. Niektórzy z nas byli na tyle głupi, żeby z niego nie rezygnować. A teraz powiedz, czy czujesz się lepiej, czy też tylko straciliśmy czas? - Nie straciliśmy - odparł łagodnie Łowca - Gdybym miał jeszcze trzy noce i całkowitą kontrolę nad otoczeniem, mógłbym uzyskać lepszy rezultat... ale i tak poszło całkiem nieźle. - Możesz już używać Sztuki? - Jeśli prądy pozwolą. O ile pamiętam, fae była dość słaba - a przynajmniej tak mi się zdawało, kiedy wylądowaliśmy. Nie byłem wtedy w najlepszej formie. - Ale teraz jesteś.
- Tak. - Zawahał się przez moment. Szukał odpowiednich słów? Ile minęło wieków, od chwili, w której ostatni raz zawdzięczał coś jakiejś ludzkiej istocie? - Dziękuję - mruknął w końcu. Te słowa wyraźnie przychodziły mu z trudem. - Jestem... bardzo wdzięczny. Damien jakoś zdołał wzruszyć ramionami. - Wszystko na koszt firmy - zapewnił go. * Obserwator nie wrócił. Taka wiadomość powitała ich, gdy z jaskini w ścianie urwiska wyszli na plażę. Ktokolwiek ich obserwował, gdy lądowali na brzegu, nie wrócił. Damien chciałby uznać to za dobry znak, lecz na to było jeszcze za wcześnie. Optymizm może być niebezpieczny, jeśli opiera się wyłącznie na domysłach. Kiedy jedli gulasz przyrządzony z suchych racji i mięsa jakiegoś jaszczura, którego Senzei zdołał ustrzelić na pierwszej warcie, Gerald Tarrant odszedł pod pretekstem sprawdzenia prądów. Wrócił z ponurą miną. „Tak” powiedział „fae ziemi jest tu rzadka, a rządzące jej przepływem prądy słabe i nieuchwytne. To bez sensu. Zupełnie bez sensu”. Był zły, jakby fae świadomie usiłowała go zdenerwować. Kiedy Senzei zaczął go wypytywać, bez słowa podszedł do sterty bagażu i wyjął ze swoich pakunków gruby rulon map. Karty z grubego welinu bez szwanku przetrwały podróż, ciasno zwinięte w wodoszczelnych, zalanych woskiem pojemnikach. - Jest - rzekł, rozwijając jeden z cennych rulonów. Blask ogniska zamigotał na powierzchni mapy, gdy Tarrant przycisnął jej krawędzie kamieniami. - Zobaczcie sami. Mapa - niewątpliwie starożytna, z pewnością pochodząca z czasów przed stworzeniem Baldachimu - ukazywała lokalne prądy w okolicy, w której teraz się znaleźli. Zobaczyli gęste prądy fae ziemi przepływające wzdłuż linii uskoku, przypływy mocy otaczającej podnóże Gór Zesłańców i wschodnie pasmo, tak jak powinno być. Tarrant spoglądał na mapę, jakby porównując ją z osobiście zaobserwowaną rzeczywistością, aż wreszcie gniewnie potrząsnął głową. - Fae jest słabsza, niż powinna być - rzekł w końcu. - Nie znam żadnego prawa natury, które wyjaśniałoby ten fakt, ale tak jest. Niewątpliwie. A to oznacza, że cała nasza Sztuka włącznie z moją - będzie tu mniej skuteczna. - A co z nieprzyjacielem? - zapytał Senzei. - Zapewne jest w tej samej sytuacji. Jednak nie polegałbym na tym - ostrzegł. - Nie sądzisz, że to może być naturalne zjawisko?
- Fae ziemi jest, i zawsze była, przewidywalną, uporządkowaną siłą. Podlegała własnym prawom ruchu i siły, których zrozumienie pozwalało nią manipulować. Czyżbyś zapomniał nauki waszego Proroka? - spytał. - Wybacz, że pytam o tak podstawowe sprawy. W wyblakłych oczach zabłysło rozbawienie. - A co z jej siłą reakcji? - spytała Ciani. - Ta nie jest przewidywalna, prawda? Zawahał się, jakby drwiąca odpowiedź sama cisnęła mu się na usta. Z trudem ją powstrzymał i odparł: - Jest całkowicie przewidywalna. Problem z ludzką Sztuką polega na tym, że ludzka świadomość ma zbyt wiele różnych poziomów, a fae ziemi ich nie odróżnia. Jeśli ludzkie obawy są na którymś z nich silniejsze niż w modlitwach, taki też będzie rezultat. Wina leży w nas samych, milady, nie po stronie fae. Spojrzał na ziemię obok siebie, po czym jej dotknął. Damien uznał, że Łowca obserwował prąd, korzystając ze swych umiejętności adepta, by określić siłę fae. - Podczas każdego kolejnego wstrząsu sejsmicznego fae ziemi unosi się nad powierzchnię planety. Gromadzi się w jeziora, kałuże i prądy, które możemy oznaczać na mapie. Tyle że te tutaj nie wyglądają tak, jak powinny. Absolutnie. - Urwał i powiódł po nich wrokiem, obserwując, jak zareagują. - Moim zdaniem to świadczy o interwencji z zewnątrz. Tylko na jaką skalę! - rozmyślał Damien. Jaka istota - albo moc - mogła to uczynić? Wyobraził sobie ten gigantyczny atomowy piec będący jądrem planety, tony magmy wypychanej na powierzchnię, aż przesuwały się całe kontynenty, a ziemia wypiętrzała się i pękała pod naporem, wstrząsy sejsmiczne wyzwalające siłę nazywaną przez nich fae ziemi; w ogromnych ilościach, których żaden człowiek nie śmiał tknąć, gdyż w swej czystej formie była tak potężna, że jakakolwiek próba wykorzystania jej spaliłaby go na popiół. Tymczasem tu była tak słaba. Jak to możliwe? W jaki sposób? Co się tu stało, przez te wieki panowania rakhów, co zmieniło samą naturę Erny? A może po prostu czegoś nie rozumiemy? - rozmyślał Damien. Czego nie zauważamy? Może po prostu nie wiemy, gdzie tego szukać? Gerald Tarrant ostrożnie wyjął z ochronnej tulei kolejną mapę. To, jak ją trzymał, z szacunkiem rozwijając i przyciskając krawędzie gładkimi otoczakami, najlepiej świadczyło o jej wartości. W pierwszej chwili Damien nie zdołał jej odczytać. Przysunął bliżej jedną z lamp i ujrzał cienki kontur kontynentu, przecięty kilkoma równymi czerwonymi liniami. Wybrzeże wyglądało obco, lecz po chwili, spoglądając na największe fragmenty, zaczął rozpoznawać znajome kształty. Wschodnie krainy. Ziemie rakhów. Żmija. Z niepokojem zauważył, że rzeka Stekkis
płynęła na zachód, nie na północ, wpadając do morza obok Merenthy, Lethe także zmieniła swój bieg, a wybrzeże obok Seth wyglądało zupełnie inaczej. - Stara - mruknął. Łowca skinął głową. - Ma przeszło tysiąc dwieście lat. I nie sporządzono jej na trwałym materiale. Gdyby nie moja Sztuka, już dawno rozsypałaby się w proch. - Przeszło tysiąc dwieście lat? - zapytał ostro Senzei. - To oznaczałoby, że... - To mapa przeglądowa - poinformował go Łowca. - Ekstrapolacje tektoniczne. Sporządzona na pokładzie ziemskiego statku przed Lądowaniem. Według pewnego dokumentu, jaki znajduje się w moim posiadaniu, taka byłą standardowa procedura. Sprawdzano aktywność sejsmiczną - a także inne zmienne - każdego miejsca, w którym mogło nastąpić Lądowanie, aby ocenić niebezpieczeństwo grożące kolonistom. Zazwyczaj trwało pięć do dziesięciu ziemskich lat, zanim stwierdzono, czy dana planeta nadaje się do skolonizowania. W przypadku Erny zajęło to prawie dziewięćdziesiąt - Palcem wskazującym postukał w mapę. - Oto przyczyna. - Aktywność sejsmiczna - rzekł kwaśno Damien. Łowca przytaknął. - Wystarczająca, aby utrudnić, jeśli wręcz nie uniemożliwić kolonizację. Może gdyby istniała jakaś alternatywa, statek poleciałby dalej. Zapewne wiedzieli, że dalej niczego nie ma. Ta planeta znajdowała się na samym krańcu galaktyki i dalej była już tylko ciemność. Statek wiedział, że ma tylko dwa wyjścia: obudzić kolonistów i wysadzić ich tu albo lecieć dalej. Bez odwrotu. Bez możliwości powrotu do domu. Tak nakazywały przepisy. - Byli szaleni - szepnął Senzei. - Może? Tak samo jak ci, którzy odważyli się popłynąć za wschodnie morze, żeby sprawdzić, co tam jest, albo ci, którzy wyruszyli do Nowatlantydy, pomimo nieustannych erupcji... Czy ta dama, która sama udała się pod Baldachim, aby zbadać nieznaną krainę. Ludzkie szaleństwo to chęć poznania. Łamania barier. Ponieważ jednak jesteśmy jego dziećmi, uważam, że nie mamy prawa tego krytykować. Znowu postukał w mapę, pokazując jakiś punkt, trzysta mil na wschód od obecnego miejsca ich postoju. - Zakładając, że naprawdę mamy tu jakiegoś wroga - rzekł spokojnie - znajdziemy go tam. - Skąd masz taką pewność? - zapytał Damien. - Ponieważ nie ma lepszego miejsca. - Przesunął palcem wzdłuż czerwonej linii przebiegającej przez wschodnie pasmo gór, aż do punktu, w którym przecinała się z inną, zygzakowatą. - Spójrzcie na te linie uskoków. Tutaj spotykają się trzy płyty kontynentalne,
napierające na siebie z siłą tak potworną, że wprost niewyobrażalną. Płyty zderzają się, kontynenty wypiętrzają łańcuchy górskie, rzeki zmieniają bieg... a ilekroć do tego dochodzi, wyzwalają się ogromne ilości energii. - W miejscu przecięcia tych dwóch czerwonych linii zakreślił krąg o średnicy około czterdziestu mil. - Oto, co nazywamy punktem siły - źródłem fae ziemi. Jeśli w tej krainie jest coś, co żywi się fae, lub wykorzystuje ją do swej Sztuki... znajdziemy to tutaj. Gdzieś w tym kręgu. - Dlaczego nie w samym miejscu przecięcia? - zapytała Ciani. Spojrzał na nią, a w jego oczach było coś, co zaniepokoiło Damiena. Nie zwykłe rozbawienie naiwnym pytaniem czy nieustanna drwina pod ich adresem. Coś o wiele subtelniejszego.
Intymniejszego.
Damien
pomyślał
o
uwodzicielskich
ruchach
węża
hipnotyzującego ofiarę. - Tylko głupiec postawiłby fortecę na linii uskoku - odparł Tarrant. - Talizmany przeciwko trzęsieniom ziemi to jedno, a stawianie budowli w miejscu, które niespodziewanie wznosi się lub zapada albo przesuwa na zachód, to zupełnie co innego. Nawet adept umrze, jeśli dach zawali się i zmiażdży mu głowę, milady. Szczególnie, jeśli zdarzy się to wtedy, kiedy nie będzie mógł skorzystać ze Sztuki, żeby się ocalić. - Rozumiem - szepnęła. - A to oznacza - rzekł, zwijając mapę - że czeka nas trudna podróż. - I wróg, który wie o naszym przybyciu - dodał ponuro Senzei. Tarrant spojrzał na urwisko i zmrużył oczy, jakby sądził, że jeśli uważnie się przyjrzy, zauważy tam obserwatora. - Nie da się odczytać śladu - mruknął. - Niech szlag trafi te tutejsze słabe prądy! W Puszczy powiedziałbym wam, kto nas obserwował i jakie miał, lub miała zamiary... - Albo miało - przypomniał mu Damien. Nad Żmiją przeleciał podmuch chłodnego wiatru. Na moment zapadła cisza, przerywana tylko parskaniem przeżuwających obrok koni. Cienie zatańczyły na piasku, gdy Ciani dołożyła drew do ognia - Tak - rzekł w końcu Tarrant. Wyraźnie nie podobało mu się to słowo ani jego implikacje, - On, ona lub ono. - Ruszajmy - powiedział kapłan. - Zabierajmy się stąd. * Senzei nigdy nie sądził, że może stać się najsilniejszym z nich. Nie, właściwie nie najsilniejszym, lecz najużyteczniejszym. Najlepiej przystosowanym.
Może było to rezultatem długich lat obserwowania prądów, rozpaczliwego wypatrywania nawet najmniejszych zmian, dla potwierdzenia własnej zręczności. A może przez te wszystkie lata, kiedy przyglądał się, jak Ciani korzysta ze Sztuki, wyostrzył swoją Wizje, wiedząc, że gdyby próbował czegoś innego, ona zrobiłaby to znacznie lepiej i łatwiej. Cokolwiek by to było. W wyniku tego, w tym szczególnym miejscu i czasie, Senzei Reese posiadał niezbędne umiejętności, dzięki którym mógł doprowadzić towarzyszy z jednego miejsca do następnego. Truchtając - przeważnie na końskim grzbiecie, a czasem pieszo - przez chłodny jesienny przybój, wpatrując się w spienioną wodę, używał Wizji, aby wyczuć prądy w tych morskich falach. Wizja pozwalała mu dostrzec formacje skalne, na których mógł się potknąć wierzchowiec, cienkie jak włos pęknięcia lub dziury wypełnione otoczakami, które mogły przesunąć się pod nadmiernym ciężarem. Każda odbijała się w lśniącej pod wodą fae ziemi, każda miała swój własny kolor, swoje szczególne światło. Tak jak przedtem pilotował łódź na przybrzeżnych płyciznach, tak teraz wiódł swych towarzyszy po brzegu ziemi rakhów, po plażach, które co chwila zmieniały się od kamienistych, przez usiane głazami, po sięgającą do pasa toń. I nikt inny nie zrobiłby tego równie dobrze. Nie było co do tego żadnych wątpliwości. Specjalnością kapłana było uzdrawianie sztuki życia; adept Gerald Tarrant, mimo swych podziwu godnych umiejętności, niechętnie używał Sztuki w wodzie i wolał zostawić to komuś innemu. Natomiast Ciani... bolało go to, że korzysta z jej nieszczęścia, ale jeszcze nigdy nie doświadczył takiej przyjemności, płynącej z głębokiego przekonania, że jest potrzebny, że dysponuje niezbędnymi umiejętnościami i potrafi je wykorzystać. Jako jedyny, który może je wykorzystać. Lata, które spędził u jej boku, były niezwykle bogate, zarówno pod względem doświadczenia, jak i przyjaźni, lecz teraz uświadomił sobie, ile kosztowało go pozostawanie przez cały ten czas w jej cieniu. Jaka jego część nigdy dotychczas nie żyła. Krok za krokiem, przeszkoda za przeszkodą, czworo podróżnych przedzierało się na zachód, w kierunku ujścia Achronu. Miejscami wybrzeże było prawie gościnne - wąski pas gładkich kamyków i połamanych muszli, przeplatany grubymi pasmami wodorostów, po którym jechali co koń wyskoczy. Jednak takie plaże były niewielkie, przegrodzone kamiennymi, schodzącymi aż do morza palisadami, zmuszającymi do przedzierania się przez jeziora głębokiej, lodowato zimnej wody, w której wierzchowce z trudem odnajdywały drogę między skrytymi w czarnej toni dołami i mieliznami. To był niebezpieczny szlak, lecz on, Senzei Reese, wiedział, że bezpiecznie ich przeprowadzi. Omijając groźne wgłębienia wybite przez przybój u podnóża nadmorskich skał, odnajdując stały grunt na błotnistych rozlewiskach, wyczuwając dziury, w których czają się jadowite stworzenia, skryte pod kopczykami gnijących wodorostów... Mając na ustach zaklęcie wzmacniające ten jego specjalny zmysł, który pozwalał mu dostrzec subtelne zmiany fae ziemi, a następnie wykorzystać je do odnalezienia jedynej bezpiecznej drogi
pośród tysiąca śmiertelnie niebezpiecznych. Była to wyczerpująca praca i przed świtem głowa pękała mu z wysiłku. Jednak był to cudowny ból. Upajający. Ból porównywalny z podnieceniem, jakie czuł, po raz pierwszy wchodząc w kobietę: żądza lęk i poczucie słuszności, połączone ze sobą w jednym oślepiającym spazmie. Do tego zostałem stworzony, pomyślał, unosząc rękę, żeby pomasować skroń. Aby działać tam, gdzie zawiedli adepci. Zatrzymali się tylko raz, na posiłek i krótki odpoczynek. Konie niechętnie skubały paszę: zbożowe suchary, pożywne i kaloryczne, ale niezbyt smaczne. Damien mamrotał coś pod nosem, że ma nadzieję znaleźć jakieś pastwisko, zanim skończą się im skąpe zapasy tej karmy. Zastanawiali się, czy robić postój na wrogim terenie, ale nie mieli innego wyjścia Ze względu na obecność Tarranta nie mogli podróżować za dnia co z kolei oznaczało, że nocami muszą pokonywać jak najdłuższe odcinki. Dlatego wyżęli szaty i czekali, aż kapłan ujarzmi dość fae ziemi, by odpędzić słabość i ustalić temperaturę ich ciał. Ostrzegał ich, że przy tak słabym prądzie może mu się nie udać, ale powinni spróbować. Potem pojechali dalej. Pierwszym sygnałem świadczącym o tym, że zbliżają się do celu, był ledwie słyszalny w oddali ryk, podobny do szumu, jaki słyszy się, przytknąwszy do ucha muszlę. W przeciwieństwie do morskich fal, nie był rytmiczny: niepodobny do pulsu grzywaczy bijących o nieregularny brzeg bardziej przypominał ryk wody w zamkniętej przestrzeni. Rzecznych bystrzy, pomyślał Senzei. Zobaczył, jak Damien gwałtownie poderwał głowę i spochmurniał, gdy po raz pierwszy usłyszał ten dźwięk. Czy to coś złego? - pomyślał niespokojnie Senzei, ale nie śmiał zapytać. Nawet jego umiejętności byłyby bezużyteczne w rzecznych bystrzynach, więc odnajdowanie drogi... Zadrżał na samą myśl. Jeśli bogowie pozwolą, może uda się przeprawić tamtędy suchą nogą. Minęła kolejna godzina, zanim dotarli do ujścia rzeki, przez tak trudny teren, iż Senzei przez chwile sądził, że im się nie uda. Później jednak, gdy ryk wody stał się tak głośny, że ledwie się słyszeli i musieli do siebie krzyczeć, minęli zakręt i ujrzeli go w całej okazałości. Była to wyrwa w skalnym urwisku po lewej, przez którą rzeka wylewała się, jak stado przerażonych dzikich zwierząt, spadając na pagórki i kolumny wzniesione przez czas oraz przybój. Wody Żmii pokrywał gruby dywan gęstej piany, a blask księżyca pękał na miliony iskier na falującej, spienionej powierzchni. Delikatny opar rozbryzgów unosił się na wysokość kilku metrów, a w nim wiły się pasma mgły, niczym zjawy i upiory, które wstawały z wody i natychmiast były połykane przez wiatr. Senzei podszedł do urwiska, mrugając załzawionymi oczami. Z trudem mógł coś dostrzec, zobaczyć, gdzie są i którędy powinni iść. Spróbował Sztuki, lecz ta zależała od tego, czy zdoła się skupić, a tutaj nie mógł tego zrobić.
- Tutaj! - usłyszał zaskakująco wyraźny okrzyk Tarranta. Oczywiście adept wzmocnił swój głos. Senzei chciał odpowiedzieć, lecz jego wierzchowiec właśnie zaczął się cofać, więc musiał go uspokoić, zanim spojrzy na to, co pokazywał mu Łowca. Damien chwycił za uzdę wierzchowca Ciani; Senzei zauważył, że koń zrywa się do ucieczki i byłby poniósł, gdyby nie został przytrzymany. - Tam - rzekł Łowca i wskazał na ścianę urwiska. Przez chwilę Senzei niczego nie widział. Potem - może przypadkiem, a może w odpowiedzi na milczący rozkaz Tarranta - gęsta mgła przed nimi rozstąpiła się. W luce było widać wyrwę, przez którą gnała rzeka, z rykiem spadając do Żmii wąskim, lecz wysokim, wodospadem. Zauważyli też, że poziom wody był tu kiedyś wyższy - może znów będzie, jeśli spadną deszcze - a równolegle do krawędzi wodospadu biegnie wąska, poprzecinana szczelinami półka. Na wysokości pięciu metrów i przez prawie kilometr. Równie dobrze mogła znajdować się na innej planecie. - Jak sprawisz, żeby rozstąpiły się wody? - zawołał Damien do Tarranta. Widocznie był to jakiś religijny żart, ponieważ Łowca krzywo się uśmiechnął. Nie możemy wrócić, pomyślał ponuro Senzei, a tylko tamtędy można pojechać naprzód. Jakby w odpowiedzi na te myśli, Damien zeskoczył z konia i stanął na usianej kamieniami ziemi. Przez chwilę grzebał w jukach, wyjął jakiś pakunek i przymocował go sobie na plecach. Potem popatrzył na towarzyszy. Miał ponurą i zdeterminowaną minę; Senzei zrozumiał, że w jakiś sposób, z koniem lub bez niego, kapłan dostanie się na tę półkę. Czy pójdą za nim? Senzei spojrzał na Ciani i zakłuło go w sercu, gdy ujrzał w jej oczach zdecydowanie i rozpoznał jego źródło. Nie była to odwaga ani nawet upór - po prostu nie miała nic do stracenia. Zsiedli z koni. Tarrant zabrał w tę podróż niewiele rzeczy osobistych, lecz jego rumak niósł część ekwipunku. Damien odwiązał najpotrzebniejsze pakunki i bez słowa zarzucił je na ramię. Koń Ciani stanął dęba gdy poczuł, że uwolniono go od ciężaru, lecz ostry rozkaz, rzucony przez Tarranta i dobrze słyszalny mimo ryku wód, sprawił, że wierzchowiec zadrżał i uspokoił się. Prowadząc konie, ostrożnie ruszyli w górę, mrugając powiekami w ostrych bryzgach. Bardziej wyczuwali, niż odnajdowali drogę na tym wąskim występie skalnym. Woda ryczała z siłą gromu, potworną kakofonią, która uniemożliwiała rozmowę i prawie nie pozwalała myśleć. Senzei jakoś zdołał utrzymać się na nogach. W pewnej chwili Ciani potknęła się, ale zdążył złapać ją za ramię i przytrzymać, aż znów odzyskała równowagę. Dziwił się, że wierzchowce wciąż z nimi idą, chociaż wyraźnie nie odpowiadał im cel tej wędrówki. Może szły za rozkazem Tarranta?
W końcu znaleźli się u podnóża urwiska, najbliżej, jak mogli podejść, nie zanurzając się w rzece. Senzei zobaczył, że Damien wyciąga rękę w górę, ale nie zdołał dostrzec tego, co pokazywał kapłan. Na oślep poszedł dalej. Potykając się na śliskim od wody i glonów zboczu, próbując prowadzić wierzchowca, chociaż sam ledwie odnajdował drogę. Czuł, że zwierzę wpada w panikę, tak wielką, że mogła podziałać na fae i zmaterializować się przed nim chmurą strachu, który otoczy idącego na przedzie, wbijając w jego ciało włócznie zwierzęcego przerażenia. Potknął się, przy czym podwinęła mu się noga i o mało nie upadł. Rozpaczliwie próbował użyć Sztuki. W końcu miał pod nogami stały grunt, więc musiała tu być fae ziemi. Zdołał odpędzić zjawę, rozproszyć większość chmury strachu, która zdążyła jednak zahaczyć o jego towarzyszy. Za słabo. Zaciskając zęby i walcząc z ogarniającymi go falami lęku - jego własnego, zwierząt i bogowie wiedzą, czyjego jeszcze - zmobilizował całą siłę woli, każdą odrobinę mocy, jaka mu pozostała. Wilgotna chmura przerażenia zadrgała, zrzedła i w końcu rozwiała się jak dym. Wyczerpany, piął się dalej. Jakoś zdołał dotrzeć z przerażonym koniem na szczyt stromej ścieżki, na wąską skalną półkę nad Achronem. Damien chwycił go za ramię i pociągnął za sobą. Czy ten człowiek nie wie, co to strach? Nagle rozbryzgi zostały w tyle, grzmot wodospadu ścichł do groźnego ryku, a pod nogami znów mieli równy, gładki grunt. Zacisnął w dłoni wodze, a potem zgiął się i zwymiotował, jakby chciał wyrzucić z siebie cały strach i zmęczenie. Kiedy wyprostował się, zobaczył stojących obok towarzyszy. Och, tak, dotarli tam wszyscy. Nawet konie. Senzei uśmiechnął się z wysiłkiem, widząc, że Damien ponownie mocuje pakunek na grzbiecie wierzchowca. Udało się. Najgorsze minęło. Przynajmniej na razie. Tarrant przez kilka minut uspokajał rumaki - może każąc im zapomnieć o niebezpiecznej ścieżce, a może po prostu łagodząc reakcję emocjonalną. Ciani, tak samo jak Senzei, była zadowolona z tej krótkiej zwłoki. Wyżęła wodę z włosów, starając się nie patrzeć na rzekę w dole. Zaledwie kilka metrów pod nimi szklisty nurt już zaczynał się pienić, jakby przewidując czekający go upadek. Senzei powiódł wzrokiem nad huczącym wodospadem ku Żmii. Ujrzał tylko chmury białe i srebrne obłoki, jak para, unoszące się nad powierzchnią wody. I może, choć tak złudne, migoczące w powietrzu iskierki, jak wodny pył. Baldachim. Tak blisko? Odwrócił się i zobaczył, że Damien go obserwuje. Kiedy kapłan upewnił się, że Senzeiemu nic się nie stało, niepokój w jego oczach przeszedł w rozbawienie, a zaciśnięte dotąd usta rozciągnęły się w uśmiechu. - Witamy na ziemi rakhów - powiedział.
* W ciągu eonów Achron wyżłobił sobie krętą ścieżkę w ziemi rakhów, a teraz płynął wąskim kanionem o stromych ścianach, których odsłonięte z powodu erozji warstwy tworzyły wąskie półki, biegnące jak drogi nad wodą. Pojechali jedną z nich, rzędem, aż w końcu stała się trochę szersza. Kiedy wreszcie mogli poruszać się po niej bez nieustannej obawy, że runą w wartki rzeczny nurt, zatrzymali się, żeby złapać oddech. Ciani była blada i drżała, gdy powoli siadała na ziemi. Senzei czuł się niewiele lepiej. Nawet niestrudzony Damien Vryce wyglądał na wyczerpanego po długich godzinach walki z zimnymi falami i zdradliwymi skałami, a także strachem, który od zmroku towarzyszył im jak cień. - To była piekielna wspinaczka - wysapał. - Powinniśmy rozpalić ognisko - powiedziała Ciani. - Wysuszyć się - przytaknął Senzei. - Znaleźć jakąś kryjówkę - powiedział spokojnie Tarrant, lecz coś w jego głosie przyciągnęło ich uwagę. Powiedli wzrokiem za jego spojrzeniem, ku miejscu znajdującemu się około dziesięć metrów nad ich głowami. - Jesteśmy obserwowani? - zapytał czujnie Damien. Łowca pokręcił głową. - Nie teraz. Jednak wyczuwam tam ślad. - Zmrużył oczy i skupił się, a potem mruknął: To ten sam ślad. Stary. - Jak stary? - zapytał Damien. - Jeden dzień. Może dwa Powiedziałbym, że to część systemu obserwacyjnego, dzięki któremu odkryli nasze lądowanie. Może nawet ten sam wartownik jeździ od jednego posterunku do drugiego. Ślad jest bardzo podobny. - Jednak nie możesz go rozpoznać? - naciskał Damien. Łowca posłał kapłanowi spojrzenie, z którego nic nie można było wyczytać. - Nie człowiek - rzekł spokojnie. - Czy to nie wystarczy? Damien popatrzył na pionową skałę i zaklął pod nosem. - Rozstawili tam warty - mruknął ponuro. - To pierwsze miejsce, gdzie zatrzyma się każdy podróżny, który zdołał dostać się do kanionu. - Nasz przeciwnik dobrze wybiera swoje stanowiska - przyznał Łowca - Chciałbym tylko... Urwał. - Co? - spytał kapłan. Tarrant zawahał się. - W innym miejscu mógłbym... ale nie tutaj. Nie z tak słabą fae.
- Mówisz o Wizji? - Także. Mówię o rekonesansie. Jednak to próżne gadanie - dorzucił, przerywając Damienowi machnięciem ręki. - Nie mogę tego zrobić. I wy też nie możecie. - Już nie mogę jechać dalej - szepnęła Ciani. - Konie też nie mogą - przyznał Tarrant. - Do tej pory wspomagałem je moją siłą, ale jak wiecie - ona też nie jest niewyczerpana. Senzei uznał, ze Łowca dziwnie spojrzał przy tym na Damiena, jakby przypominając mu o jakiejś mrocznej, tylko im znanej tajemnicy. - Rozbijemy obóz, gdy tylko będzie to możliwe - powiedział im kapłan. Jakoś zdołali wstać i ruszyć dalej, chociaż ich ciała głośno protestowały przeciw dalszym wysiłkom. W miarę, jak szli, ściany kanionu zbliżały się do siebie, a rzeka stawała się głębsza. W odsłoniętej skale błyszczały drobiny miki, jak duszki usiłujące wydostać się na powierzchnię. Księżyce opadły już tak nisko, że ich światło nie wpadało do kanionu. Zapalone latarnie rozświetlały ciemność, lecz nie zdołały rozproszyć zbierającej się wokół fae mroku. W pewnej chwili Senzeiemu wydało się, że na błyszczącym występie skalnym widzi zarys twarzy, ale szybko wymamrotał zaklęcie i zniknęła. Raz czy dwa słyszał, jak Damien szepce coś, co mogło być zaklęciem, i ścisnęło go w dołku na myśl o tym, jakie stwory mogą zmaterializować się w takim miejscu. Wydało mu się nawet, że i Ciani mamrocze jakieś zaklęcia, ale to tylko świadczyło o tym, jak bardzo był wystraszony i niezdolny do racjonalnego myślenia. Jak Ciani mogłaby użyć Sztuki? Tylko Tarrant milczał, będąc wyraźnie za pan brat z nocą i ciemnością. A czemu nie? Połowa stworów, które łaknęły ich życia i mogły przybrać materialną postać, aby dobrać się do ich krwi i energii życiowej, to jego pobratymcy. Czego miał się obawiać? Jakby w odpowiedzi, Tarrant wstrzymał konia. Zerknął w ciemność i wskazał ręką. - Tam znajdziemy coś w rodzaju schronienia. - Spojrzał na wznoszące się nad nimi urwisko, jakby czegoś szukał. Może zapowiedzi świtu? - Wkrótce wzejdzie słońce. Damien popatrzył w mrok, lecz niczego nie dostrzegł. - Masz lepsze oczy niż ja, Łowco. - To się rozumie samo przez się. - Tarrant wskazał przed siebie i trochę na lewo. - Tamta szczelina. Wytężywszy wzrok, Senzei ledwie dojrzał zarys rozpadliny skalnej. Była wąska, lecz przejezdna i mogła prowadzić do większego zagłębienia. - Myślisz, że tam będziemy bezpieczni? - zapytał. - Nie sądzę, abyśmy gdziekolwiek tutaj byli bezpieczni - odparł krótko. - Jednak, jadąc dalej w takim stanie, tylko niepotrzebnie byśmy ryzykowali. Gdzieś tam czają się nasi
wrogowie. Niedługo wzejdzie słońce. Ja nie mam zamiaru stawiać czoła żadnemu z tych niebezpieczeństw. Wy możecie robić, co chcecie. Zsiadł z konia i poszedł w kierunku szczeliny. Jego koń był zbyt dobrze wytresowany albo zbyt otępiały ze zmęczenia, by zrobić coś więcej, niż stać i czekać na niego. Łowca nawet nie próbował go pętać. Senzei z rosnącą rozpaczą patrzył, jak Tarrant podchodzi do ciemnej szczeliny, zagląda do niej i wślizguje się do środka. Miał wrażenie, że czuje zaciskające się wokół nich szczęki potrzasku, oczy niewidocznego obserwatora wpatrzone w plecy szukających schronienia wędrowców, hordy ukrytych wojowników, oczekujących tylko na rozkaz do ataku... Zadrżał z zimna i lęku, po czym mocno zacisnął pieści. Jakby w ten sposób mógł powstrzymać narastający strach. Myśl racjonalnie, Zen. Tak jak wrogowie. Oni wiedzą, gdzie możemy zatrzymać się na popas, ale nie było ich tam, kiedy wylądowaliśmy, prawda? Nie mają pojęcia, że możemy podróżować tylko nocą, a więc nie mogą przewidzieć, gdzie nas szukać. Nie wiedzą też, że musimy chować się przed słońcem, więc będziemy ciągnąć do tej jaskini jak muchy do miodu... Te myśli wydawały się rozsądne, lecz nie zdołały uśmierzyć niepokoju. Nagle w głębi jaskini rozległ się głuchy warkot, a po nim przeciągły, budzący dreszcz przerażenia ryk. Senzei zobaczył, że Damien ruszył naprzód, a potem niechętnie się zatrzymał. Kapłan zmarszczył brwi. Wycie przybierało na sile - przeraźliwy ryk bólu, strachu i pierwotnej wściekłości - a potem nagle urwało się, wchłonięte przez głęboką ciszę nocy. Tarrant wyszedł ze szczeliny. Otrzepał rękaw z kurzu. - Dobre schronienie na dzień - oznajmił. Może to zadziałała wyobraźnia, ale Senzeiemu wydało się, że zęby Łowcy błysnęły przy tym czerwienią. - Zamieszkana? - zapytał Damien. W oczach Tarranta zapalił się zimny błysk. - Już nie. Możecie... zjeść kolację, jeśli chcecie. Znajdziecie tam mięso. - I ze złowieszczym uśmiechem dodał: - Ja już jadłem. Wszyscy troje popatrzyli na niego. Nikt nie kwapił się sprawdzić, jaką kryjówkę im znalazł, ani jakie trofeum znajduje się w środku. - Ach, do licha - powiedziała w końcu Ciani. Ześliznęła się z siodła i jakoś zdołała ustać, chociaż uginały się pod nią nogi. Wszyscy potrzebowali odpoczynku. - Byle tylko była sucha powiedziała. *
Coś zaszło między nimi, pomyślał Damien. Między Ciani a Geraldem Tarrantem działo się coś, co wcale mu się nie podobało. Nie wiedział, co to takiego, ale wyczuwał to, bez wątpienia. Jakby łączyła ich jakaś nić porozumienia. Prawie mógł ją dostrzec. Kiedy rozkładali obóz, miał ich na oku. Tarrant sprawdził mroczne wnętrze płytkiej jaskini, upewniając się, że nie czyha tam żadne niebezpieczeństwo, a Ciani mu towarzyszyła. Korzystając z ostatnich chwil względnej ciemności, Łowca zadbał o to, aby konie zostały wytarte do sucha, uspokojone i uwiązane w pobliżu jadalnych chaszczy - a Ciani, która miała w tym niewielkie doświadczenie, poszła mu pomóc. Damien bardziej wyczuwał, niż słyszał, ich szepty, ciche pomruki spiskowców, wspólników. Czemu miały służyć? Nie mając pewności, powiedział sobie, nie mam prawa interweniować. Ciani miała powody, by interesować się adeptem, a jeśli Tarrant odpowiadał na jej pytania, to tym lepiej. Jeżeli to było wszystko, to Damien nie miał prawa się wtrącać. A jeśli nie? Czy Ciani naprawdę rozumiała, jak niebezpieczny i zdemoralizowany jest Łowca, który zmienił się z szanowanego Proroka w pasożyta i mordercę? Na myśl o tym, że mogliby częściej przestawać ze sobą, wywracał mu się żołądek, wiec uważnie ich obserwował. Starał się trzymać w pobliżu. Miał nadzieję, że znajdzie jakiś pretekst, żeby oddzielić Ciani od niebezpiecznego towarzysza. Jaskinia, którą znalazł im Tarrant - niewiele większa niż pęknięcie w skale, mające zaledwie trzy metry w najszerszym miejscu i znacznie mniej tam, gdzie wchodziło w skałę osadową - najwyraźniej była zamieszkana i to przez dłuższy czas. Unosił się w niej smród zwierząt: woń piżma i rui, wydzielin, kwaśny odór oznaczonego terytorium. Nie wspominając o dostarczonym przez Tarranta trofeum: kupie okrwawionego futra i wilgotnego mięsa. Jednak było tam sucho i bezpiecznie, a dno pokrywała gruba warstwa chroniącej przed zimnem ziemi. W tym momencie niczego innego nie potrzebowali. Rozłożyli swoje posłania, poćwiartowali mięso, a resztę cisnęli do Achronu, po czym rozwiesili mokre ubrania na występie skalnym obok wylotu jaskini, żeby wysuszyło je wschodzące słońce. Ustalili kolejność wart. Rozpalili maleńkie ognisko. Poprzedni mieszkaniec jaskini stał się smacznym, choć trochę żylastym daniem. Czekali, aż wzejdzie słońce; wiedzieli, że tylko przez kilka godzin będzie zaglądało do wyżłobionego przez Achron wąwozu. Chcieli zobaczyć, gdzie się znaleźli, jakie zapowiedzi przygód i niebezpieczeństw ukaże im światło dnia. Pod koniec warty Damien poszedł na koniec jaskini, gdzie ukrył się Tarrant. Chciał sprawdzić, jak czuje się Łowca. Skalna płyta, która podczas jakiegoś trzęsienia ziemi oderwała się od sklepienia, zasłaniała widok, Kiedy ją minął, zobaczył ścianę zimnego ognia wzniesioną w ciemnym kącie. Lodowatą. Nieprzebytą. - No, świetnie - mruknął. - Po prostu świetnie. - I mając nadzieję, że Łowca go usłyszy, dodał: - Ja też ci ufam.
* Kraina, przez którą płynął Achron, była wspaniałym trójwymiarowym geologicznym gobelinem minionych epok, przekrojem odsłoniętym przez tnące ostrze wód. Od granitowego podłoża, po którym płynęły, poprzez warstwy czarnego bazaltu, aluwialnych osadów i sprasowanych popiołów wulkanicznych, ze zdobiących ściany kanionu wzorów można było wyczytać historię tego rejonu: wybuchy wulkanów, zlodowacenia oraz - jak zawsze i wszędzie gwałtowne geopodpisy trzęsień ziemi. Tam, gdzie niegdyś wąskie warstwy tworzyły uporządkowaną mapę geohistorii, w wyniku kolejnych wstrząsów powstała chaotyczna mozaika zdobiąca ściany kanionu ogromnym, groteskowo abstrakcyjnym wzorem. Wiatry wyżłobiły spojenia warstw, poszerzyły pęknięcia, zerodowały podmurówki rozmaitych występów, tworząc wyniosłe kolumny i łuki, gigantyczną surrealistyczną rzeźbę, wydaną na pastwę żywiołów. Roślinność zakorzeniła się wszędzie, gdzie mogła ale większa część skalnych ścian była jałową pustynią bez jakichkolwiek śladów życia. Czasem tylko znaczyła je kępka mchu lub ostrej trawy, albo kilka uschłych korzeni, w miejscu gdzie kiedyś rozpaczliwie usiłowało utrzymać się drzewko. Nic więcej. Nigdzie nie dałoby się wspiąć. Co oznaczało, że wędrowcy muszą podążać z biegiem rzeki, aż znajdą jakąś ścieżkę, która wyprowadzi ich na równinę. O zmierzchu znów ruszyli w drogę. Senzei jako ostatni pełnił wartę i zakończył ją, gdy znów popędzili konie po wąskiej półce. Nadal nie zauważyli nikogo, kto by ich śledził. Damien zaczynał przypuszczać, że może to być dobry znak. Może zauważył ich tylko jakiś przypadkowy świadek, który nie interesował się celem ich podróży i nie miał groźnych sprzymierzeńców, których mógł wezwać na pomoc... Na pewno. Piekielnie prawdopodobne. Śnij dalej, kapłanie. Jechali. Konie były wyraźnie niezadowolone z obranej trasy, lecz całodzienny wypoczynek w stosunkowo suchym miejscu, nie wspominając o świeżej paszy i wodzie, pozwolił im odzyskać spokój ducha. Damien bez większych problemów nakłonił swojego rumaka do wędrówki wąską ścieżką i trudy minionej nocy szybko stawały się mglistym wspomnieniem, gdy rytm podróży porwał ich wszystkich. Kiedy nad zachodnią granią uniósł się sierp Casca, przystanęli na chwilę. W cieniu groteskowych naturalnych rzeźb pogryzali mięso i podpłomyki, ściszonymi głosami rozważając możliwość znalezienia w nocy wyjścia z kanionu. Tarrant ponownie wyjął mapy i wyszukał kilka prawdopodobnych miejsc: dopływy Achronu mogły zmienić wygląd wąwozu. Najwyraźniej sądził, że to bardzo możliwe, a ponieważ po raz pierwszy podczas tej wyprawy wykazał odrobinę optymizmu, Damien uznał to za podwójnie pocieszające. Chociaż raz wszystko się układało. Zaraz jednak pomyślał: Prawdziwe problemy zaczną się dopiero wtedy, kiedy wyjedziemy na płaskowyż. Tam będzie niebezpiecznie.
Była to trzeźwiąca myśl i nie podzielił się nią z towarzyszami. Niech cieszą się poczuciem bezpieczeństwa, dopóki mogą; wkrótce takie chwile staną się prawdziwą rzadkością. Po pewnym czasie Casca schował się za wschodnią grań, a jego miejsce zajął bliski pełni Prima. Obecność każdego księżyca osłabiała fae mroków, która inaczej mogłaby ich niepokoić, więc Damien dziękował opatrzności za taki pomyślny układ faz. Niebawem miał nadejść czas głębokiej nocy, zupełnie pozbawionej naturalnego światła. Miał nadzieję, że do tej pory wydostaną się z kanionu, z tej pułapki krętej ścieżki między kruchymi skałami i oczekujących w dole czarnych wód, zanim potęga prawdziwej nocy zdoła zmaterializować którąś z dręczących ich obaw. Wówczas Tarrant stanie się silniejszy, pomyślał. Po raz pierwszy od chwili lądowania odzyska swą prawdziwą moc. Ta myśl przejmowała dreszczem, ale nie budziła już takiej trwogi jak dawniej. Czy to możliwe, że użyteczność Tarranta kazała Damienowi zapomnieć o okropnej naturze Łowcy? To niebezpieczne, pomyślał kapłan. Naprawdę przerażające. To niepokoiło go bardziej niż głęboka noc, bardziej niż wszystkie inne niebezpieczeństwa razem wzięte. Czy można zobojętnieć na obecność takiego zła? Do tego stopnia, by zapomnieć, czym naprawdę jest, i nie dostrzegać nic poza kryjącą je, elegancką fasadą? Zadrżał na samą myśl i postanowił, że nigdy na to nie pozwoli. Modlił się do Boga, żeby pomógł mu do tego nie dopuścić. Kanion stopniowo się zwężał. Woda z coraz głośniejszym rykiem gnała na północ, i Damien, chociaż niechętnie spoglądał w dół z tej zawrotnej wysokości, domyślał się, że zmieniły się w białą kipiel, gdyż spadające w tym miejscu skały przegrodziły koryto tysiącem omywanych przez rwący nurt przeszkód, które niechybnie zmiażdżyłyby każde nieszczęsne stworzenie porwane przez prąd. Tym bardziej należało wystrzegać się upadku z półki. Odciągnął wierzchowca od jej skraju i miał nadzieję, że towarzysze pójdą za jego przykładem. Dopóki będą ostrożni, a ścieżka się nie zwęzi, nie powinno im nic grozić. Potem dotarli do zakrętu i serce zamarło mu w piersi. Gestem zatrzymał towarzyszy, osadził wierzchowca i najuważniej, jak mógł w blasku księżyca, przyjrzał się drodze przed nimi. Wyczuwał niepokój pozostałych - gęsty obłok pesymizmu, w którym ledwie mógł oddychać. W końcu skinął na Tarranta, przywołując go do siebie. - Ty najlepiej widzisz w ciemnościach - rzekł. - Co o tym sądzisz? Łowca zsiadł i pieszo wysunął się na czoło karawany. Przez jakiś czas spoglądał w ciemność, zanim odpowiedział: - Ścieżka zwęża się i nie podoba mi się jej wygląd. Woda podmyła półkę i są widoczne pęknięcia... Nie jest tak solidna jak ta po której jechaliśmy dotychczas. - Utrzyma nas? - zapytał z niepokojem Senzei. Tarrant zmarszczył brwi, a jego oczy przez chwilę miały skupiony wyraz, który Damien łączył ze Sztuką.
- W takim stanie, jak teraz, tak. Jeśli nic się nie zmieni. - Mamy inne wyjście? - spytała Ciani. Obrzucił ją szybkim spojrzeniem zimnych oczu. - Nie widzę żadnego, milady. Oprócz powrotu, rzecz jasna. Zawsze możemy zawrócić. - Nie - szepnęła - Dopóki została mi choć odrobina siły. - Zatem nie ma innego wyjścia - Jedziemy dalej - rzekła stanowczo. Łowca skinął głową i dosiadł konia. Bez słowa zaczęli wjeżdżać na poprzecinaną szczelinami półkę. Jechali powoli, ostrożnie, przez cały czas mając świadomość faktu, że jedno zbyt silne uderzenie kopyta może zarwać półkę i strącić ich w białą kipiel. Półka powoli się zwężała. Po pewnym czasie Damien nie mógł już utrzymać konia na ścieżce, nie ocierając lewą nogą o skalną ścianę. Przy każdym takim dotknięciu kawałeczki skały sypały mu się pod nogi, odbijały od półki i spadały, znikając w nurtach rzeki. Teraz nie zdołalibyśmy zawrócić, nawet gdybyśmy chcieli. Musielibyśmy spory kawałek prowadzić konie tyłem, a one prędzej skoczyłyby do wody, niż na to pozwoliły. Boże pomóż nam, jeśli półka nagle się skończy, pomyślał, lecz zaraz szybko odepchnął od siebie taką skrajnie pesymistyczną myśl. Półka będzie tam i na tyle mocna, aby ich utrzymać, a jeśli nie... to coś wymyślą. Podróżowali w milczeniu, walcząc z lękiem. Pod nimi wściekle ryczała rzeka, a biała piana błyszczała w świetle Primy. Tarcza tego księżyca już dotykała wschodniej krawędzi wąwozu i niebawem miała się za nią skryć. Co poczną bez jego blasku? Czy będą mogli podążać tak niebezpiecznym szlakiem przy świetle latami? Damien miał wrażenie, że wędruje tak od wieków, po ścieżce tak wąskiej i wyboistej, że wydawało się tylko kwestią czasu, kiedy ktoś potknie się i spadnie. Jego koń nie powinien stracić równowagi: zwierzę było przyzwyczajone do takich sytuacji i wiedziało, jak rozważnie stawiać kroki. Czy jednak wychowany w mieście wierzchowiec Senzeiego nie ześliźnie się z półki? Albo rumaki z Puszczy, znające dotychczas tylko równinne ścieżki? Jeśli ktoś runie w tę spienioną wodę... Lepiej o tym nie myśleć. Lepiej nie zastanawiać się nad tym i mieć nadzieję, że konie nie zawiodą. Wydawało się, że minęła cała wieczność, zanim półka wreszcie zaczęła się poszerzać. Działo się to powoli, prawie niedostrzegalnie, lecz wreszcie przestał ocierać nogami o skałę, a wierzchowiec ruszył żwawiej, znajdując szerszą i bezpieczniejszą ścieżkę. - Przejechaliśmy - szepnął Damien. Zaczął podejrzewać, że chyba naprawdę im się uda. Pozwolił sobie na kilka głębszych oddechów i wyprostował w strzemionach skurczone nogi, żeby przywrócić krążenie... - Uwaga! - zawołał Łowca. - I cokolwiek robicie, nie używajcie Sztuki!
Ponaglający ton jego głosu sprawił, że Damien szybko odwrócił się. Adept uniósł rękę, jakby osłaniając oczy przed światłem, lecz kapłan niczego nie mógł dostrzec w kanionie, a Senzei i Ciani również wyglądali na zaskoczonych. Co też takiego ujrzał Tarrant, jakąż oślepiającą wizję...? - Do licha! - usłyszał szept Ciani, która pierwsza pojęła, co się dzieje. Kanionem niósł się głuchy pomruk, oznaczający trzęsienie ziemi, bliskie i silne. Do diabła! Nie teraz! Skała nad nimi wyraźnie zadrżała i Damien poczuł, jak jego rumak wierci się, nerwowo reagując na drgania ziemi pod kopytami. Kapłan kurczowo zacisnął dłoń na wodzach, ale nie mógł nic zrobić, zupełnie nic. Znaleźli się całkowicie na łasce Natury, a ta była znana z okrucieństwa. Próbował skierować rumaka bliżej ściany urwiska, lecz zwierzęciu nie podobał się ten pomysł, albo było zbyt przerażone, żeby zrozumieć polecenie. Damien uznał, że bezpieczniej będzie iść pieszo i zaczął zsiadać. Nagle skala nad jego głową pękła z hukiem i na ścieżkę posypały się głazy wielkości ludzkich głów. Koń stanął dęba kwicząc z przerażenia i o mało nie zmiażdżył Damiena na poszarpanej skale. Kapłan, choć ledwie trzymał się w siodle, nie śmiał zeskoczyć, gdyż koń mógł go stratować. W gradzie spadających kamieni starał się nie spaść i okiełznać zwierzę. Jednak łagodne słowa i gesty nie uspokajały wierzchowca. Może koń wyczuwał, jak groźna jest ta sytuacja Może fae przekazała strach jeźdźca rumakowi, który musiał teraz walczyć nie tylko ze swoim lękiem. A może potężna fala fae ziemi, która oślepiła Geralda Tarranta, wzmacniała wszystkie reakcje, topiąc logiczne decyzje w zalewie pierwotnego lęku. Coś uderzyło Damiena Mocno. Twardy kamień z impetem rąbnął go w czaszkę. Potworny ciężar wgniótł kapłana w siodło, obalając wraz z koniem na ziemię. Tyle że tej już tam nie było. Koń rozpaczliwie wierzgał nogami, usiłując trafić na ścieżkę, lecz znalazł tylko pustkę. Popękana skala runęła a oni z nią. Krew zalała oczy Damienowi, a rzeka skoczyła mu na spotkanie. Ciemność zamknęła się wokół niego, a on walczył z nią, walczył ze wszystkich sił o życie, gdyż utrata przytomności oznaczałaby teraz śmierć. Z głową pulsującą bólem i z drżącymi rękami jakoś zdołał wyrwać nogę ze strzemiona i okręcić się tak, by przy upadku nie znaleźć się pod koniem. Wpadli do rzeki, wzbijając wysoką fontannę wody. Koń zakwiczał i zaczął rozpaczliwie przebierać nogami. Grad kamieni tłukł wodę, gdy Damien usiłował wydostać się z zasięgu końskich kopyt. Potem porwał go prąd i pociągnął w dół. Lodowato zimna woda wdarła mu się do ust, gdy rzeka wściekle uderzyła nim o głazy: raz, drugi, trzeci. Usiłował uchwycić się czegokolwiek, co pomogłoby mu walczyć z prądem, lecz jego palce znajdowały tylko śliską skałę. Uświadomił sobie, że prąd wciąga go coraz głębiej i wynosi na środek. Kłuło go w płucach i walczył o oddech, próbując odnaleźć drogę na powierzchnię. Jednak wokół panował chaos, szalejące piekło lodowatej wody i skał, w którym nie mógł dostrzec ładu ani sensu. Ramieniem rąbnął o dno i siła uderzenia prawie wydusiła mu resztki powietrza z płuc. Przez
jedną okropną chwile myślał, ze powinien użyć Sztuki, żeby się uratować, lecz ziemia wciąż drżała, a łoskot trzęsienia ziemi niósł sie pod wodą jeszcze silniej niż na powierzchni. Sztuka oznaczała śmierć. Nieuchronną. Tylko głupiec mógłby próbować. Albo trup. Zebrał sie w sobie, podświadomie wiedząc, iż zaraz zostanie usmażony na skwarkę, a zarazem mając świadomość, że jeśli nic nie zrobi, to na pewno umrze. Nurt rzeki był zbyt silny. Damienowi brakowało powietrza. Czerwone gwiazdy rozbłysły mu w oczach, gdy płuca zaczęły się spazmatycznie kurczyć, ale nie otwierał ust, zbierając siły do zaklęcia. Zimna woda pozbawiała go czucia, w dziwny sposób ogrzewając ciało. Czy to śmierć? Już czas. Chwyć moc i... Nagle poczuł mocne szarpniecie. Wypuścił powietrze z płuc i zanim zdążył się powstrzymać, wciągnął w nie wodę, gaszącą ostatnie iskry życia. Jednak coś trzymało go za ubranie i ciągnęło z powrotem. Gwiazdy wirowały mu w oczach, ale wyciągnął rękę, próbując to pochwycić. Silna dłoń zamknęła się na jego nadgarstku i zaczęła ciągnąć. Szarpnięty w górę, wyskoczył nad powierzchnię wody, spazmatycznie łapiąc ustami powietrze. Zakrztusił się, gdy woda pociekła mu z nosa i ust, a lodowata dłoń wyciągnęła go z wody; była zimniejsza niż rzeka, wiatr i jego strach. Półprzytomny, pozwolił wyciągnąć się z lodowatej toni. Trzymająca go dłoń mogła być równie dobrze z litej skały, była centrum wszechświata, jedyną rzeczą, jaką widział, gdy czerwone gwiazdy powoli zgasły w ciemnościach, a jego obolałe z wysiłku płuca w końcu otrzymały porcję powietrza. Spojrzał w górę i w księżycowej poświacie zobaczył twarz Tarranta. Malowało się na niej napięcie, a włosy oblepiły mu czaszkę, jak morskie wodorosty. Pokonując spieniony prąd, który usiłował porwać ich z powrotem, stalowym chwytem centymetr po centymetrze wyciągnął Damiena z wody. Kapłan spazmatycznie łapał ustami powietrze, usiłując coś powiedzieć. Na przykład „dziękuję ci” albo „dzięki Bogu”. A może „dlaczego tak późno”? Jednak zbyt wiele wysiłku kosztowało go oddychanie, wiec tylko dyszał jak wyrzucona na brzeg ryba, gdy tamten trzymał go, a woda pożądliwie sięgała im kolan. - Po wszystkim - mruknął Łowca. - Przynajmniej na razie. - Oczywiście, miał na myśli pierwszą falę wstrząsów. Przy tak silnym trzęsieniu ziemi mogło ich być kilka. Wiele. I mogły trwać parę dni. - Musimy ruszać. Udało mu się kiwnąć głową, która eksplodowała bólem. Jakaś czerwona ciecz zalała mu lewe oko. - Zen... Ciani... Zdołał obrócić się tak, by spojrzeć na ścieżkę, którą przyjechali, i postacie nadal tkwiące na wąskiej półce. Dostrzegł błysk księżycowego światła we włosach Ciani, rozpoznał chudą postać Senzeiego. A więc oboje byli bezpieczni. Dzięki Bogu. Ich sylwetki były zamglone,
ledwie widoczne z nadspodziewanie dużej odległości. Widocznie rzeka uniosła go spory kawałek w dół, zanim Tarrant zdołał go uratować. Policzył konie - a raczej próbował to zrobić, gdyż z tej odległości ich ciemne kształty zlewały się ze sobą - i wydało mu się, że jednego brakuje. Tylko którego? Z jakim ekwipunkiem? Od odpowiedzi na to pytanie mogło zależeć ich życie. Potem wyczuł, że Tarrant nagłe zastygł w bezruchu, i obejrzał się na rzekę. Na trzy postacie stojące w niej po kolana w wodzie. Wszystkie trzy były podobne do ludzi, ale na pewno nimi nie były. Złociste oczy spoglądały z twarzy pokrytych sierścią o tej samej barwie, a zakończone pędzelkami uszy sterczały jak u kotów. Zauważył gęste grzywy porastające ich ramiona i piersi, oraz wplecione w nie ozdoby z metalu i muszli. A przede wszystkim dostrzegł broń, ostro zakończone włócznie, które wymierzyli w brzuchy obu mężczyzn. W złocistych oczach płonęła nienawiść, głębsza niż usprawiedliwiały to okoliczności. Była to nienawiść całego ludu, podsycana przez śmiecia. Nienawiść całego gatunku, skierowana przeciw takim jak Damien. Natomiast Tarrant... ten z lekkim rozbawieniem spoglądał na wymierzone weń włócznie czyżby ktoś próbował mu grozić? - zmieszanym z jakimś o wiele groźniejszym uczuciem. Gniewem? Strachem? Czy Łowca umrze, jeśli przebić mu serce? „Pchnięcie nożem w serce zabija adepta równie pewnie, jak zwykłego człowieka” powiedział. A potwornie silna fala fae ziemi, towarzysząca wstrząsom, nie pozwalała mu użyć Sztuki, żeby się ocalić. Przez jedną krótką chwilę Damien pomyślał, że zapewne tak wyglądałby Gerald Tarrant, gdyby musiał stawić czoło swej śmiertelności. Stając w obliczu faktu, iż jedna chwila może przekreślić wielowiekowy wysiłek, i jedno pchniecie włóczni może posłać jego duszę do piekła którego postanowił uniknąć. Potem Łowca spojrzał na niego i usta wykrzywiły mu się w lekkim uśmiechu, a w oczach pojawiło się coś, co można by uznać za błysk rozbawienia. - Mam wrażenie - rzekł spokojnie - że znaleźliśmy rakhów.
31 Demon Calesta zmaterializował się powoli, jak krzepnąca krew. Wciąż roztaczał zapach rzeki, który zderzał się z piżmową wonią wnętrza cytadeli, aż zniknął, zduszony lepką słodyczą ulubionego kadzidła Hegemona Lamy. - Znalazłeś ich - rozległ się szept. Demon skinął głową. - Mów. - Jest ich czworo: ta kobieta, adept i dwóch innych. Adept jest najgroźniejszy. - Oczywiście. - W tym słowie pobrzmiewał nienasycony głód. - A także najsmakowitszy. Ich cel? - Zabić cię. A przy okazji twoje sługi. Jak również każdego, kto będzie na tyle głupi, żeby wejść im w drogę. - Ambitny plan. - Tego chce kapłan. On dominuje. - A adept? - Jakoś to znosi. Rozległ się chichot. - Zajmiesz się nimi, tak? To łatwe, z takimi jak oni. Czytając w ich sercach, będziesz wiedział, co robić. Jak zawsze. Demon ponownie się skłonił. - Rzecz jasna, oszczędzisz adepta. I kobietę. Pozbaw ich sił, jeżeli zdołasz, przywiedź prawie do śmierci, jeśli chcesz - ale sprowadź do mnie nietkniętych. Ja... chcę ich mieć. Głos demona był jak syk, cichy pisk, brzęk metalu o metal. - Rozumiem. - Co do pozostałych, nie obchodzi mnie, czy żyją czy umrą. Rób co chcesz, Calesto byłeś tylko pozbawił ich mocy. Masz niezawodny instynkt w takich sprawach. A oni zmierzają tu, prawda? Wpadną prosto w nasze ręce. Bardzo dogodnie. - Adept, Hegemonie, jest wrażliwy na słonce. Wódz odpowiedział na te słowa lekkim skinieniem głowy. Żądza, jak narkotyk, zaczęła krążyć w stwardniałych z wiekiem żyłach; myśl o zwycięstwie wstrząsnęła prastarym ciałem, jak orgazm. - To naprawdę cudowna wiadomość. Daje moc temu, kto wie, jak ją wykorzystać. Głupio postąpił, przybywając tutaj! A kobieta... gorzej niż głupio. Kiedyś była moja. I znów będzie. A kiedy z nią skończę... ty, Calesto, dostaniesz to, co zostanie. Służ mi dobrze, a spełnię tę obietnicę.
Demon skłonił się. Cień uśmiechu wykrzywił jego obsydianowe oblicze, a w lustrzanych ślepiach błysnął głód. - Będzie, jak każesz - syknął.
32 Przez chwilę nikt się nie odzywał. To milczenie było dostatecznie wymowne, nawet bez dodatkowego sygnału, jakim była dłoń rakha, zaciśnięta na drzewcu włóczni, i nogi szykującego się do ciosu wojownika, szukające pewnego oparcia na dnie rzeki. Oczy rakhów, pełne straszliwej nienawiści, które widziały nie tylko tę chwilę, ale i przerażającą przeszłość: próbę zagłady całego gatunku. W cieniu takiej zbrodni nie było o czym ani jak mówić. Próby ugody byłyby zniewagą. Prośby o litość zostałyby poczytane za żart. Swoim postępowaniem człowiek stworzył sobie wroga potężniejszego od jakichkolwiek wytworów fae. Zdyszany, stojąc po kolana w wodzie, Damien z trudem opanował chęć sięgnięcia po miecz. Nawet nie po to, by go wyjąć, tylko sprawdzić, czy nadal tam jest. Obluzowany przy upadku pas wisiał mu na ramionach, co oznaczało, że rzeka prawdopodobnie go rozbroiła. Lekko naprężył ramiona, próbując oszacować ciężar, i grot włóczni ukłuł go do krwi. Znieruchomiał, spoglądając na Tarranta. Tamten zrozumiał i lekko, prawie niedostrzegalnie, skinął głową. „Tak” mówił ten gest „jesteś uzbrojony”. Jednak ponura mina mówiła też coś innego. Damien zobaczył, że magiczny miecz Tarranta - wraz z pochwą i ciężkim pasem zniknął. Zapewne odpiął go, zanim skoczył do rzeki. Niech to szlag! Jak dobry był Łowca w walce wręcz? Nie mogąc wykorzystać swych czarodziejskich umiejętności ze względu na trzęsienie ziemi... Na szczycie urwiska rozległ się przeciągły krzyk: ni to zew, ni zwierzęce wycie. Napastnicy spojrzeli po sobie, a ten, który mierzył włócznią w pierś Tarranta, zerknął w górę i odpowiedział krótkim okrzykiem. Damien dostrzegł, że Łowca zebrał się w sobie, błyskawicznie napinając mięśnie. Jednak natychmiast zastygł, gniewnie i niechętnie zaciskając usta, gdy napastnik znów na niego spojrzał. Tarrant nie ruszył się. Nie powiedział słowa. Ze względu na nas, pomyślał Damlen. Mógł uratować siebie - ale nie Ciani. Nie teraz, kiedy nie może wykorzystać fae. Zobaczył niewyraźne postacie otaczające byłą adeptkę, widział, jak Senzei spręża się, jakby zamierzał walczyć. Nie teraz, błagał go w myślach. Jest ich zbyt wielu. Nie mamy szans. Modląc się w duchu, zobaczył, że Senzei się cofa. Napastnicy otoczyli go. Damien podziwiał odwagę, czy też ślepe oddanie Ciani, która kazała Senzeiemu choć pomyśleć o walce z tak przeważającym go liczebnie wrogiem. Ma w sobie siłę, która jeszcze nigdy nie była poddana próbie, pomyślał ponuro. Jeśli Bóg pozwoli, nigdy do tego nie dojdzie. Coś poleciało z urwiska w ich kierunku, a potem zatrzymało się zaledwie pół metra od ziemi. Rodzaj liny powiązanej w wymyślne węzły upodabniające ją do tkaniny. Po chwili zza
krawędzi urwiska wyłoniła się jakaś postać i zaczęła szybko opuszczać się do kanionu, zręcznie chwytając węzły palcami - a może pazurami. W ciszy dotarła na dół i zeskoczyła na skalną półkę nad ich głowami. Mniejsza od pozostałych, była spowita we wzorzystą tkaninę, opinającą przeguby i kostki. Ten rakh nie miał gęstej grzywy, zresztą i tak nie zmieściłaby się pod ciasną szatą. Drobniejszą budowę ciała nadrabiał kocią zręcznością. Gdy poruszył się, wychodząc z cienia, tak że światło księżyca ukazało jego sylwetkę - kobiecą, niewątpliwie kobiecą - Damien zrozumiał, dlaczego ten widok wydał mu się znajomy. - Morgot - szepnął. A Łowca odparł cicho: - W samą porę. Zawołała coś do wojowników i chociaż Damien nie zrozumiał słów, ich ostry ton sugerował przestrogę lub rozkaz. Albo jedno i drugie. Mowa tych stworzeń, złożona z syczących spółgłosek i ostrych samogłosek, była całkowicie nie znana Damienowi, a jednak intonacja brzmiała dziwnie znajomo. Gdzieś, kiedyś, w odległej przeszłości, jego własny język wywarł niezatarte piętno na tej mowie. Nie umieli mówić, kiedy opuścili ziemie ludzi. Stworzyli swój język tutaj, w odosobnieniu. Co jeszcze stworzyli, o czym nie wie ludzkość? Jeden z napastników warknął coś w odpowiedzi, tak szorstkim tonem, że nie ulegało wątpliwości, co chciałby zrobić. Damien poczuł chłodny podmuch wiatru, rozwiewający mokre szaty i włosy, przeszywający lodowatym dreszczem. Poczuł, że zaczyna lekko dygotać - ostatnia rozpaczliwa próba, podjęta przez usiłujące wytworzyć odrobinę ciepła ciało. Napierający na jego nogi nurt był mroźny, natarczywy. Damien był przestraszony - a także zły. Złościło go to, że zaraz zamarznie, zamiast oddać ducha w bitwie. Zabierając ze sobą kilku wrogów. Jeśli ci dranie będą się długo spierać, zamarznę tu na śmierć. Z trudem powstrzymywał szczekanie zębami, podejrzewając, że potraktują to jako pretekst, żeby go zabić. Ponieważ, jak zawsze, musiał myśleć o Ciani. Jej obecność związała ręce Łowcy, a w jeszcze większym stopniu jemu. Nie odważy się podjąć żadnych działań, które naraziłyby ją na gniew rakhów. Ci w końcu zakończyli dyskusję. Jeden z napastników warknął coś i szturchnął włócznią w pierś Damiena. Krew pociekła z piersi kapłana, plamiąc mu kurtkę. Jeśli jednak ta rana miała go rozwścieczyć i wytrącić z równowagi, to wywarła wręcz przeciwny skutek. Damien znieruchomiał - na ile było to możliwe w rwącym nurcie rzeki - i stał spokojnie, gdy drugi rakh wykręcił mu ręce i mocno związał je na plecach szorstkim sznurem. Szarpnięcie za pas uświadomiło mu, że pozbawiono go miecza. Zobaczył, że Gerald Tarrant został związany w ten sam sposób. Oczy adepta płonęły żądzą mordu, ale zniósł to równie cierpliwie jak kapłan. Nie mieli wyboru.
Rozpoczęła się koszmarna wędrówka w górę rzeki, z powrotem do miejsca, gdzie czekali inni wojownicy. A potem dalej, równolegle do półki, po której szli popychani Senzei i Ciani. Potykając się i ślizgając, z trudem utrzymując równowagę bez możliwości podparcia się, kapłan i Łowca musieli polegać na sporadycznej pomocy napastników, żeby ustać na nogach. Często ta pomoc przychodziła za późno i Damien kilkakrotnie osunął się na kolana, przy czym zimna woda sięgnęła mu piersi. Raz zupełnie stracił równowagę i szponiasta dłoń rakha wyciągnęła go z wody, trzymając za kołnierz kurtki, jakby to była obroża. W oczach Tarranta paliły się mordercze błyski. Damien zastanawiał się, jakie to uczucie: mieć duszę niepodatną na upływ wieków, lecz uwięzioną w tak kruchym ciele? Wyobrażał sobie narastającą wściekłość i strach adepta, ciesząc się, że nie są skierowane przeciwko niemu. Człowiek, którego ulubionym zajęciem jest sadystyczne mordowanie niewinnych ofiar, z pewnością jeszcze okrutniej traktuje wrogów. W końcu doszli do miejsca, gdzie brzeg był mniej stromy. Półka skalna, po której wcześniej jechali, opadała tam prawie do powierzchni wody i stawała się szersza. Damien zobaczył, że Ciani i Senzei też zostali związani, a wojownicy prowadzą dwa ocalałe konie. Rozpoznał wierzchowca Senzeiego i jedno ze zwierząt Tarranta. Które rumaki i jaki ekwipunek stracili? Pomyślał o swoim koniu, który z kwikiem spadł na głazy, i gniew ścisnął mu gardło. A także smutek. Ten rumak przebył z nim Góry Działowe, widział wampiry, tsunami oraz trzęsienie ziemi, które obróciło w perzynę pół miasta - i wyszedł z tego bez szwanku. A teraz... zostawił po sobie pustkę, bolesną ranę; czuł ukłucie żalu mimo odrętwienia zmarzniętego ciała Niech cię licho! - pomyślał, gdy owiał go zimny wiatr. Jakby koń mógł go usłyszeć. Też wybrałeś sobie porę, żeby umrzeć! Zostali doprowadzeni do krawędzi półki, na którą wciągnęły ich szponiaste ręce. Pazury szarpały ubrania i ciało, jak bosaki wbijane w świeże mięso. Damien zobaczył, że Ciani pobladła z wrażenia Senzei był równie blady, lecz ze strachu. Na szczęście nie byli przemoczeni. On czuł się jak ryba na lodzie. Kobieta rakhów stanęła przed nimi. Jej złociste oczy spojrzały na nich z szerokiej, pokrytej futrem twarzy. - Idziecie - syknęła - albo umieracie. Proste. Rozumiecie? Sztywno kiwnął głową i zobaczył, że towarzysze uczynili to samo. Potem popatrzyła na Łowcę i wydała ostry rozkaz w swoim języku. Stojący za Tarrantem rakh wyjął kawałek materiału zza bogato zdobionego pasa i zanim adept zdążył zareagować, zawiązał mu oczy. Damien usłyszał, jak Łowca wciąga powietrze i napina mięśnie ramion, sprawdzając wytrzymałość więzów na rękach. Poczuł jego wściekłość, spowijającą ich jak czarna chmura,
lecz jeśli adept nawet mógł zerwać pęta, to nie zrobił tego. Mocno zawiązana opaska nie pozwalała mu niczego zobaczyć ani użyć Wizji. Damien zastanawiał się, czy Łowca może wykorzystać fae, nie widząc jej... i zaraz pojął prawdę. Ta kobieta widziała ich na Morgot i znała jego możliwości. Obezwładniła go. Coraz gorzej, pomyślał Damien, Odwróciła się i ruszyła na południe. Rakh wbił pazury w kołnierz Tarranta i pchnął Łowcę naprzód, a mocne szturchnięcie w krzyż, które przebiło materiał i skórę na plecach, zmusiło kapłana, aby zrobił to samo. Daj mi tylko okazję, a wepchnę ci tę przeklętą włócznię do gardła obiecał w duchu. Za plecami czul obecność Ciani i Senzeiego - ciepło ich ciał, fale ich strachu. Nie powinni tędy jechać, powinni być ostrożniejsi... ale jaki mieli wybór? Podjęli wszelkie możliwe środki ostrożności. W końcu sama ziemia zwróciła się przeciwko nim. Jak mogli się przed tym uchronić? Prawie zupełnie skostniały chwiejnie szedł naprzód. Rzeka po lewej stawała się coraz szersza, aż stworzyła małe jezioro między pionowymi ścianami kanionu. W oddali słychać było huk spadającej wody i Damien wyobraził sobie pierwszy boczny dopływ zaznaczony na mapie Tarranta. Domyślił się, że ta druga rzeka wpada do Achronu wprost z płaskowyżu. A więc tędy nie wydostaną się na górę ani ludzie, ani konie. Jak długo będą musieli jeszcze wędrować, zanim się tam dostaną? Kiedy jednak minęli następny zakręt, odsłonił się przed nimi zupełnie inny krajobraz. Część ściany kanionu runęła i osypała się do rzeki, a po powstałym zboczu biegła żwirowa droga. Właściwie nie droga, lecz wąska ścieżka, wijąca się zakosami po stromym stoku, szeroka zaledwie na tyle, by zmieścił się na niej koń. Gdy na nią weszli, Damien obejrzał się i zobaczył, że rakh niecierpliwie popycha Łowcę. Dobrze, że adept nie widzi, jak wąską podąża ścieżką, pomyślał kapłan. Nawet z otwartymi oczami była to trudna wspinaczka, i na myśl o tym, że miałby nią iść, polegając na pomocy wrogów, Damienowi wywracał się żołądek. Zdołał nawiązać przelotny kontakt wzrokowy z Senzeim, który nieznacznie kiwnął mu głową, lecz Ciani nie odrywała oczu od niebezpiecznej ścieżki. Wydawało mu się, że kobieta drży. W końcu dotarli na szczyt, gdzie ludziom dano odrobinę wytchnienia. Damien dygotał i wiedział, że nie wytrzyma dłużej, jeśli zaraz nie zdoła się rozgrzać. Czy odważy się użyć Sztuki zaraz po trzęsieniu ziemi? Jak szybko zmniejsza się tu natężenie fae? Do diaska, potrzebował umiejętności Tarranta... Klnąc pod nosem, postanowił zaczekać. Przynajmniej jeszcze chwilę. Z każdą mijającą sekundą taka próba stawała się mniej ryzykowna. Na końcu ścieżki czekały wierzchowce, trochę podobne do koni, ale różniące się od nich w takim samym stopniu, w jakim rakhowie różnili się od ludzi. Niecierpliwie podrzucały łbami na widok nadchodzących, zimny jesienny wiatr rozwiewał im jedwabiste futra, a w
księżycowym świetle lśniły perłowe rogi. Xandu, pomyślał oczarowany ich pięknem. Z odrazą cofnęły się przed Tarrantem, jakby zdawały sobie sprawę z tego, jaką rolę odegrał w historii ich gatunku. Nieco łagodniej parskały na konie, jakby litując się nad ich utraconą dumą. Damiena pchnięto w stronę jednego z koni. Nie wiedział, czy chcą, żeby dosiadł go, mając związane ręce - byłoby to co najmniej ryzykowne - czy też zamierzali na chwile go rozwiązać. I nigdy się nie dowiedział. Ponieważ w tym momencie Tarrant ruszył do ataku. Błękitny płomień najpierw zamigotał na brzegach zasłaniającej mu oczy opaski, a potem objął ją całą. Damien poczuł powiew nieziemskiego chłodu, jakby otaczające go powietrze wyssało z jego ciała resztę ciepła. Kiedy wypuścił powietrze z płuc, jego oddech zmienił sie w białą parę, która popłynęła w kierunku Tarranta. Adept odsunął się od pozostałych i w tym momencie błękitny ogień zgasł, a opaska popękała niczym stłuczone szkło i obsypała ziemię wokół niego tysiącem drobnych kawałeczków. Lodowato zimne oczy spojrzały na rakhów. Damien wiedział z doświadczenia jaka moc kryła się w tym spojrzeniu. Cieszył się, że jeden z towarzyszy uwolnił się z więzów, a zarazem wzdragał na myśl o rzezi, jaka zaraz się zacznie, jeśli Tarrant da upust wściekłości. Czy mógł go w jakiś sposób powstrzymać? Czy miał prawo go powstrzymywać? Znów błysnął zimny ogień i tym razem powróz rozpadł się na tysiąc kruchych kawałków. Tarrant miał wolne ręce. Jeden z rakhów ruszył na niego, groźnie unosząc włócznię. Tarrant zmrużył oczy i wojownik upuścił broń, krzycząc z bólu i przerażenia. Do drzewca broni przymarzły kawałki ciała, a z dłoni wojownika powoli kapała krew. Tarrant z ponurą miną zwrócił się do kobiety rakhów: - Jeśli chcieliście nas zabić, za długo zwlekaliście. Jeżeli macie inne zamiary, teraz jest okazja, by je ujawnić. Moja cierpliwość się kończy. Ruszył ku niemu następny wojownik, ale kobieta powstrzymała go gestem. - Żyjesz, ponieważ uratowałeś jego życie - powiedziała, gwałtownym ruchem głowy wskazując Damiena - Ponieważ gdzieś w głębi tego paskudztwa, które nazywasz duszą, przetrwała odrobina przyzwoitości. Z dezaprobatą powiodła spojrzeniem po całej czwórce. - Mój lud waha się pomiędzy chęcią poznania przyczyn waszego przyjazdu a pragnieniem zabrania waszych głów na pamiątkę. Przekonałam ich, żeby powstrzymali się, dopóki nie odpowiecie na pytania. Dlatego was oszczędzono. Tylko od was zależy, czy potem pozostaniecie przy życiu. - Rozwiążcie moich towarzyszy - powiedział spokojnie Tarrant. Nie odpowiedziała, tylko cofnęła się o krok, robiąc mu miejsce. Po chwili Łowca podszedł i dotknął więzów Damiena. Ręce kapłana tak zdrętwiały z zimna, że nawet nie poczuł,
iż są już wolne. Opadły mu bezwładnie wzdłuż ciała. Z trudem uniósł je i zaczął rozcierać, gdy Tarrant rozwiązywał dwoje pozostałych ludzi. Potem adept odwrócił się i znów stanął twarzą do kobiety rakhów. Choć był całkiem przemoczony, mokre włosy w nieładzie oblepiały mu twarz, a jego szata była w wielu miejscach rozdarta przez pazury i groty włóczni, miał w sobie królewską godność, której nie można było zignorować. Mroczną charyzmę, którą poczuli nawet wojownicy rakhów. - Jeśli jeszcze raz dotkniecie moich towarzyszy - ostrzegł, wodząc spojrzeniem po kręgu wojowników - umrzecie. Natychmiast. - Zatrzymał spojrzenie na kobiecie. - Powiedz im to rozkazał. Przez chwilę tylko patrzyła na niego. Potem bez słowa podeszła do xandu. Błyskawicznym ruchem, jak kot znienacka skaczący na ofiarę, wsiadła na wierzchowca. Jedną ręką chwyciła za grzywę, zanurzając pazury w lśniący jedwab. - Oni cię rozumieją - powiedziała do Łowcy i uśmiechnęła się chłodno, pokazując ostre zęby. - Rozumieją cię lepiej, niż myślisz. * Xandu gnały jak wicher. Konie galopowały jak zmęczone, przepracowane wierzchowce, które mają dość trzęsień ziemi, wodospadów i długiej jazdy bez postoju, a nie padają tylko dlatego, że nikt nie pozwolił im przystanąć na dostatecznie długą chwilę, żeby mogły to zrobić. Sytuacji bynajmniej nie poprawiało to, że Senzei i Ciani jechali na jednym rumaku, a Damien który i tak sporo ważył - w mokrym ubraniu był dwukrotnie cięższy. Dobrze, że przynajmniej nie musiał z nikim dzielić wierzchowca. Damien spojrzał w niebo, na wielkiego, białego drapieżnego ptaka, który szybował po niebie nad ich głowami. Poczuł niechętny podziw. Powszechnie uważano, że takie zmiany kształtu są niemożliwe, przynajmniej dla człowieka. Tymczasem widział ją na własne oczy i to wspomnienie mroziło krew w żyłach, bardziej niż zimny wiatr i przemoknięte szaty. Mimo woli przywołał to wspomnienie: nagły rozbłysk zimnego ognia, oślepiająco zimnego, ludzkie ciało rozpuszczające się jak w kwasie, rysy twarzy zlewające się niczym wodny wir - a potem, w ostatniej chwili, białe skrzydła z łopotem unoszące nowe ciało Łowcy w nocne niebo. Jednak to nie sama przemiana zmroziła Damienowi krew w żyłach, ani nawet wspomnienie rozpuszczającego się na jego oczach ciała. Sprawił to wyraz twarzy Tarranta, w tej ostatniej chwili, zanim powierzył swoje życie fae ziemi. Zupełny spokój, całkowite podporządkowanie się - i echo tak przejmującego cierpienia i strachu, że na wspomnienie tego wyrazu twarzy Damien wciąż jeszcze drżał.
Ja bym sobie z tym nie poradził, pomyślał. Nawet za całą moc świata. Żaden zdrowy na umyśle człowiek nie poradziłby sobie z tym. Szalony, niezwyciężony Łowca szybował wysoko nad ich głowami. Od czasu do czasu któryś z rakhów spoglądał na niego, mrużąc okolone sierścią oczy. Z wyzwaniem? Z lękiem? Damien miał nadzieję, że Tarrant budził w nich to drugie uczucie. W konfrontacji z hordą wojowników ich mała grupka miała niewielkie szanse, które wzrosną, jeśli rakhowie uznają, że powinni obawiać się Tarranta A on pożywi się ich strachem. Będzie czerpał z niego siłę. Uśmiechnął się ponuro i pomyślał: Tym lepiej. Wierzchowce szybko pokonywały kolejne kilometry równiny, którą przecinały pasy czarnej ziemi i usychających resztek letniej roślinności. W niektórych miejscach pożółkła trawa była tak wysoka, że kopyta wierzchowców zapadały się w nią, a w innych tak rzadka że przezierała przez nią granitowa skała, wystająca przez warstwę czarnej gleby. Damien otulił się grubym kocem wyjętym z juków, który dawał niewiele ciepła, ale przynajmniej osłaniał od wiatru mokre włosy i odzież. Jeszcze trochę, powtarzał sobie. Ciepłotę ciała łatwo zdołam podnieść, gdy tylko się zatrzymamy. Nic mi się nie stanie, jeśli tylko zostawią mnie na chwilę samego, żebym mógł użyć Sztuki. Jednak było to bardzo mało prawdopodobne, a suche ubrania, w które mógłby się przebrać, musiały być już teraz w połowie drogi do morza, unoszone przez Achron wraz z trupem wierzchowca. Tarrant pierwszy zauważył obozowisko rakhów i przenikliwym krzykiem ostrzegł towarzyszy, po czym opadł niżej i patrzył, kiedy tam podjeżdżali. W chwilę później przywódczyni rakhów wyjęła zza pasa pięknie rzeźbiony róg i zadęła weń, zapewne zawiadamiając obóz o ich przybyciu. Rakhowie otoczyli ludzi ciasnym pierścieniem i zatrzymali ich, grotami włóczni prawie dotykając boków koni. Po kilku minutach Damien ujrzał jadącą im na spotkanie drugą grupę wojowników, którzy mocno ściskali włócznie, jakby chcieli ich użyć. Podjechali bliżej, mierząc ludzi pałającymi spojrzeniami, po czym przywódcy obu oddziałów wymienili kilka gniewnych słów. W głosie nowo przybyłego pobrzmiewała wściekłość, gdy wskazywał na nie związane ręce Damiena i pozostałych ludzi. Kobieta rakhów powiedziała coś ze wzgardą i kapłan domyślał się, co było przedmiotem sporu: ludzie są rozbrojeni, ranni lub wyczerpani, we troje mają tylko dwa konie, więc nie są groźni. W końcu, gniewnie potrząsnąwszy głową, przywódca drugiego oddziału zgodził się ich przepuścić. Jego kompani pogalopowali naprzód, zapewne zapowiedzieć w obozie ich przybycie. Wielki biały ptak przeleciał nisko nad ich głowami, ostrzegając rakhijskich wojowników, że czuwa nad losem trojga ludzi. Pomimo dręczącego niepokoju Damien uśmiechnął się.
Nigdy nie przypuszczałem, że będę cieszył się z twojego towarzystwa, ty sukinsynu. Wjechali na szczyt niewielkiego pagórka, gdzie gęste jesienne trawy owijały się wokół końskich nóg. Widzieli stamtąd obozowisko rakhów: gąszcz namiotów i szałasów rozpościerał się, jak okiem sięgnąć. Między tymi prymitywnymi domostwami pasły się xandu, nie spętane, ani nie uwiązane do niczego. Mimo późnej godziny po obozie kręciło się mnóstwo rakhów, zajętych swoimi sprawami, jakby słońce stało wysoko na niebie. Dzieci biegały między namiotami - małe złociste postacie, nagie jak xandu, które posłusznie ustępowały im z drogi. Dorośli rakhowie pilnowali palenisk, strugali włócznie, siedzieli wokół ognisk, trzymając w dłoniach miski z jakimś parującym płynem i wydając dźwięki, które przypominały śmiech. Byli tam wojownicy podobni do tych, którzy przechwycili ich grupkę: barczyści mężczyźni o gęstych grzywach, z ozdobami wplecionymi w futro, i szczuplejsze od nich kobiety, od karku do kostek okryte drobno marszczonymi szatami, z rzędami paciorków opadających kaskadami na napierśniki. Również inne, agresywnie nagie kobiety, których nieliczne starannie dobrane ozdoby służyły jedynie do podkreślenia pełnych piersi, bezwłosego paska skóry na brzuchu, bioder i ud kołyszących się znajomym ruchem, w odwiecznym tańcu seksualnego pożądania. Były też takie, które strojem i zachowaniem odróżniały się od obu tych grup, lecz zniknęły, zanim Damien zdążył im się przyjrzeć. Kasta? Trzecia płeć? Jaki rodzaj społeczeństwa stworzyły te istoty, kiedy obudziła się w nich prawdziwa inteligencja? Jeden z rakhów szorstkim, krótkim warknięciem kazał mu zsiąść z konia. Damien spróbował wykonać polecenie, lecz jego nogi, słabe i zdrętwiałe, ledwie mogły go utrzymać. Przytrzymał się konia i głęboko oddychał, usiłując odzyskać czucie i modląc się, żeby wróciły mu siły. Ciani i Senzei szybko zsiedli z koni, nie czekając na rozkaz, i rzucili się biegiem do niego. Zastawiono im drogę włóczniami, ale Zen odtrącił je - choć raz wydawał się być raczej zły niż wystraszony. Potem, nagle, po twarzy Damiena przesunął się cień. Stojący najbliżej niego rakhowie cofnęli się - miał wrażenie, że z lękiem. W miejscu, które opuścili, wylądował wielki drapieżny ptak. Jego pióra zmieniły się w zimny ogień, a ten z kolei w ciało. Tarrant złapał Damiena, zanim ten zdążył upaść. - Mam nadzieję, że miałeś przyjemny lot - szepnął Damien. - Miewałem lepsze. - Podtrzymał Damiena, gdy Senzei ponownie zarzucił koc na ramiona kapłana - Musisz szybko się rozgrzać. - Powiedz coś, czego nie wiem. Z obozu wyszła grupka rakhów. Damien zdołał jakoś ustać prosto, chociaż serce waliło mu z wysiłku. Pod osłoną koca ściskał ramię Tarranta, mając nadzieję, że nikt nie zauważy jego osłabienia. Kto by pomyślał, że obecność Łowcy może być tak krzepiąca?
Czekali, stojąc ramię w ramię, aż rakhowie podeszli. Było ich siedmioro: trzech mężczyzn, dwie kobiety i dwóch osobników niewiadomej płci - szczupłych i odzianych, a ich wygląd i zachowanie nie zdradzały płci ani statusu społecznego. Eunuchowie? Niedorostki? Nie znając ich społeczeństwa, Damien nie potrafił zgadnąć. Nadchodzących najwidoczniej darzono szczególnym szacunkiem, gdyż wojownicy pospiesznie ustępowali im z drogi. Tamci zatrzymali się kilka kroków przed ludźmi i przyglądali się im. Damien tak uparcie starał się pokonać osłabienie i utrzymać na nogach, że o mało nie przegapił chwili, gdy kobieta rakhów dołączyła do nowo przybyłych. Widocznie była jedną z nich. Pierwszy przemówił Tarrant. - Jeśli chcecie nas zabić - rzucił szorstko - to możecie spróbować teraz. Jeżeli macie inne zamiary, to chyba nadszedł czas, żebyście powiedzieli nam o tym. Nie była to przemowa obliczona na zaskarbienie sobie przyjaźni, ale Damien wiedział, że nie mają czasu na dyplomację. Za niecałą godzinę wzejdzie słońce i Tarrant będzie musiał ich opuścić. Próbował doprowadzić do jakiegoś rozstrzygnięcia, zanim to nastąpi. Odpowiedziała mu kobieta rakhów: - To wasze zamiary mamy osądzić, nie nasze. - Przybyliśmy tu uleczyć naszą towarzyszkę, a nie walczyć z rakhami. - Nasze gatunki są w stanie wojny - zaatakował go jeden z mężczyzn. - Może zaprzeczysz? Damien zdrętwiał. - Ta wojna skończyła się wieki temu. - Nie dla nas, człowieku - syknęła kobieta. - Nie dla nas. Damien już miał coś powiedzieć, kiedy wtrąciła się Ciani. - Proszę... - powiedziała łagodnie. - Jesteśmy wyczerpani. Nie widzicie? Nie mamy sił, by zrobić wam krzywdę, nawet gdybyśmy chcieli. Damien poczuł, że stojący obok Tarrant zesztywniał, jakby wstrząśnięty tym wyznaniem. Co ona wyprawia, do licha? - Proszę... Potrzebujemy... ogniska. Czegoś do picia. Odpoczynku. Nic więcej - błagała. Zrobimy, co chcecie. Cokolwiek zechcecie - później. Proszę. Przez chwilę panowała głęboka cisza. Damien zadrżał ze złości i niepokoju. Nigdy nie wyobrażał sobie, że z jej ust mogą paść takie słowa, że tak otwarcie przyzna się do słabości... Nie tutaj! Nie teraz! Nie wtedy, gdy tak rozpaczliwie potrzebowali wzmocnić swoją pozycje. Ponieważ jednak to była Ciani i musiała mieć coś na myśli, jakiś powód do takiego zachowania,
powstrzymał cisnące mu się na usta gniewne słowa i nakazał sobie milczenie. Czekał. Pozwolił jej mówić w imieniu całej czwórki. Rakhowie naradzili się między sobą, ostre fonemy przelatywały między nimi jak parsknięcia zwierząt. W końcu kobieta znów popatrzyła na nich. Odczekała kilka sekund, zapewne upewniając się, że żaden z trzech mężczyzn nie zaprzeczy słowom Ciani. Najwyraźniej jednak Senzei i Tarrant doszli do tego samego wniosku, co Damien. Tarrant nawet lekko skinął głową. - Chodźcie z nami - powiedziała kobieta rakhów. - Zostaniecie nakarmieni i ogrzejecie się, a potem wyjaśnicie przyczynę waszej wizyty. Mała grupka otoczyła czwórkę ludzi i poprowadziła ich na północ. Dotychczasowa eskorta rakhijskich wojowników przyjęła to syknięciami dezaprobaty, ale nie protestowała, co wiele mówiło o pozycji kobiety i jej siedmiorga towarzyszy. Damien zerknął na Tarranta, który dotknął palcem jego twarzy. Kontakt ciała z ciałem stworzył Sztukę, która wzmocniła łączącą ich więź na tyle, by mogli rozmawiać bez słów. Bardzo sprytnie z jej strony, nie sądzisz? Założyła, że wciąż wykazują pewne zwierzęce instynkty. Przynajmniej na tyle, aby otwarte wyznanie słabości wystarczyło do stłumienia agresywnych odruchów. Zdaje się, że zdobyła nam pozycję - chociaż niską - w ich hierarchii. A to oznacza, że zapewniła nam odrobinę bezpieczeństwa. Co za kobieta, pomyślał Tarrant z nie skrywanym podziwem. Zawstydziła nas wszystkich, bo żaden z nas na to nie wpadł. Dziwie się, że Łowca może jeszcze odczuwać wstyd, odparł w myślach Damien. Bardzo rzadko, przyznał Tarrant. Nie jest to moje ulubione uczucie. Zabrał palec z jego policzka pokrytego kilkudniowym zarostem. Najwyższy czas się ogolić, pomyślał Damien, a może zrezygnować i po prostu zapuścić brodę. Czasem to było najlepszym rozwiązaniem w podróży. Uświadomił sobie, że Gerald Tarrant nie ma takiego problemu i lekko rozbawiło go to, że tak potężny człowiek poświęca część swoich umiejętności czemuś tak nieistotnemu jak zarost. Potem jednak zerknął na Tarranta na jego czysty i delikatny profil, idealną cerę, pełne dumy oczy... Nie ma się co dziwić, pomyślał. Ten człowiek ma własną hierarchię ważności. A wygląd znajduje się na pierwszym miejscu tej listy. Uśmiechnął się, zauważywszy, że włosy adepta chociaż wciąż mokre, dzięki Sztuce znów ułożyły się w gładką i lśniącą fryzurę, a wyrwane szponami lub grotami włóczni rakhów dziury w eleganckich szatach równie sprawnie zostały oczyszczone z krwi i załatane. Tarrant wyglądał tak, jakby właśnie wyszedł z jakiegoś przyjęcia. Namiot, do którego zaprowadziła ich kobieta, był duży i rozstawiony w zachodniej części obozu. Kiedy weszli pod klapę, którą uniosła, Damien dostrzegł wyglądających zza namiotu
gapiów: młode twarze, przeważnie zaniepokojone, zaciekawione i wyraźnie zafascynowane obecnością przybyszów. Niektóre nie wyrażały wrogości, tylko zainteresowanie tymi obcymi istotami, co oznaczało, że to pierwsze uczucie było nabyte, nie dziedziczne. Obiecujący fakt. Może zapomną, pomyślał Damien. Namiot był obszerny i bez trudu pomieścił zarówno ludzi, jak i ich nową eskortę. Na środku tliło się ognisko - zaledwie kilka węgli pod warstwą popiołu, ale i tak było to pierwsze ciepłe miejsce od wielu, wielu godzin. Kiedy kobieta wskazała mu miejsce, Damien z ulgą wyciągnął się na grubym dywaniku rozłożonym przy palenisku, po czym zadrżał z bólu, gdy ciepło ogniska zaczęło wypierać zimno z jego ciała. Pokrycie namiotu zostało uszyte ze skór różnych zwierząt. Jednak te były prawie niewidoczne od wewnątrz: kunsztownie tkane gobeliny i arrasy zwisały z masztów namiotu starannie rozmieszczonymi warstwami, nie wypuszczającymi ciepłego powietrza. Na ziemi rozłożono dywany, tak liczne i starannie rozlokowane, że nie można było dostrzec nawet źdźbła trawy. Przy spojeniach masztów zawieszono małe rzeźby - zapewne amulety lub ich rakhijskie odpowiedniki - które melodyjnie grzechotały, gdy mocniejszy podmuch wiatru wstrząsał namiotem. Były tam też meble: niskie stoliki ozdobione skomplikowanymi wzorami, parawany i lustra, komody i półki - oraz biżuteria z muszli i kolorowego szkła, jak opadłe liście porozrzucana we wnętrzu. Ten lud wywodzi się od nomadów, pomyślał Damien, lecz teraz chyba niewiele wędruje, bo było tu tego dość, żeby zapewnić zajęcie na kilka dni sporej firmie przewozowej. Usadowili się kręgiem wokół ogniska, ludzie po jednej, a rakhowie po drugiej stronie. Towarzyszyło im nieustanne podzwanianie, gdyż naszyjniki oraz ozdoby we włosach i grzywach rakhów uderzały o siebie, kiedy zajmowali miejsca przy ognisku. Taki hałas na pewno z daleka ostrzegłby zwierzynę lub nieprzyjaciela. Widocznie wojownicy zdejmowali ozdoby przed opuszczeniem obozu, aby bezgłośnie poruszać się w terenie. Podano jakiś napój - gorący, gorzki napar przypominający w smaku herbatę. Damien z przyjemnością wypił ten płyn i poczuł, jak ciepło szybko rozchodzi mu się po całym ciele. Z bólu i ulgi łzy stanęły mu w oczach. Przyniesiono jedzenie, przeważnie mięso, i Damien przypomniał sobie, że rakh z początku był mięsożerny, dopiero w wyniku zmian wywołanych przybyciem człowieka zaczął przyzwyczajać się do pokarmów roślinnych. W milczeniu i nieruchomo, jak przyczajone koty, gospodarze zaczekali, aż goście się najedzą. Od kiedy weszli do namiotu nie zamienili ze sobą ani słowa, lecz najwyraźniej w jakiś sposób uzgodnili sposób postępowania. Kiedy opróżniono wszystkie kubki z parującym napojem, a z pasków smażonego mięsa pozostały tylko krople sosu na rzeźbionych drewnianych talerzach, jeden z rakhów poruszył się i rzekł do ludzi:
- Zanim zaczniecie, powinniście wiedzieć, kim jesteśmy. Nazwa, jaką nadał nam nasz lud - słowo „khrast” - nie ma odpowiednika w waszym języku. Wynika z tradycji rakhów, zrodzonej w czasach prześladowań... Kobieta syknęła. Wymienili kilka słów, krótkich i zjadliwych, w których najwyraźniej pobrzmiewał gniew. Damien wyczuł ogrom emocji sięgających wczesnych dziejów rakhów, gdy ten obdarzony niemal ludzką inteligencją i zwierzęcym dziedzictwem gatunek był zmuszony uciekać przed tymi, którzy powołali go do istnienia. Kiedy mężczyzna znów zaczął mówić, w jego glosie słychać było złość i urazę. I może jeszcze coś czaiło się za jego słowami, prawie ukryte za fasadą nienawiści rasowej. Strach? Podziw? - Chcę powiedzieć - poprawił się mówca - że choć naszemu ludowi znany jest wasz język, tylko nasza siódemka płynnie się nim posługuje. Nasi przodkowie przewidzieli, że nadejdzie czas, kiedy będziemy potrzebowali tej umiejętności, choćby po to, żeby błagać o życie. Dlatego chwytali wasze kobiety, a czasem mężczyzn i zmuszali ich do związków z naszymi młodymi. Aż wasz język zakorzenił się tu i powstały rody khrastów. Szybkim, gwałtownym gestem wskazał swoich towarzyszy. - Każdy z nas spędził jakiś czas w krainie ludzi, pośród was, ucząc się potocznej mowy. Niektórych uważano za demony, innych za zjawy, a nielicznych za ludzi. Podróżowaliśmy po waszym świecie i znamy was. Nasza siódemka potrafi przetłumaczyć wasze słowa tak, aby nasz lud zrozumiał, co macie do powiedzenia. To wszystko. Nie piastujemy żadnych stanowisk i nic nas nie łączy, oprócz tradycji khrastów. Jako grupa nie mamy żadnej władzy poza tą, jaką ma każdy z nas z osobna. - Rozumiemy - powiedziała Ciani. Kobieta rakhów pochyliła się. Jej oczy błysnęły zielono jak ślepia kota. - Powiedzcie nam, dlaczego tu przybyliście - rozkazała. Odpowiedział jej Senzei. Lekko drżącym głosem powiedział o stworach, które przybyły do Jaggonath i w jakim celu. W tak żywych słowach opisał napad na Ciani i jego okropny rezultat, jakby widział to na własne oczy. Potem przytłaczający żal wywołany krzywdą Ciani odebrał mu głos. Senzei trząsł się przez chwilę, nie mogąc zapanować nad nagromadzonym od wielu dni gniewem i rozgoryczeniem. To również zdawało się przemawiać do rakhów. Kiedy znów zaczął mówić, wydawali się... inni. Jakby bardziej przystępni. Jakby zdołał nawiązać z nimi kontakt na wyższym, akceptowanym przez nich poziomie, - Przybyli z waszych ziem - zakończył. - Demony żywiące się wspomnieniami innych i trzymające inteligentne stworzenia jak zwierzęta na rzeź. Przybyliśmy tu, żeby je wytropić. Szczególnie jednego demona. Wszystko, o co prosimy, to pozwolenie na przejazd przez wasze ziemie, żeby go dopaść. Musimy uwolnić naszą towarzyszkę od tego przekleństwa.
Damien zerknął na Ciani i zauważył, że kobieta drży. Litościwy Boże... Jeśli ta rozmowa była tak trudna dla Senzeiego, to co dopiero dla niej, która ucierpiała w sposób, jaki on ledwie mógł pojąć? Pragnął wziąć ją za rękę, choć trochę pocieszyć, ale nie śmiał. Kto wie, co może rozgniewać gospodarzy? W pełnej napięcia ciszy przemówił jeden z rakhów nieokreślonej płci. - Widziałem takie rzeczy - mruknął. - Na wschodzie, w pobliżu Domu Burz. Widziałem, ale nie wierzyłem. - Ludzkie demony - prychnął grzywiasty rakh. - Zrodzone z ludzkich lęków. - Pod Baldachimem? - skontrowała kobieta. - Ludzkość jest jak choroba. Przenosi się, nie znając granic. Mężczyzna, który przemówił pierwszy, uciszył ich jednym ostrym słowem. - Nie do nas należy podejmowanie decyzji za nasz lud - rzekł stanowczo. - My tylko tłumaczymy wasze słowa. - Chłodnym spojrzeniem obrzucił czwórkę wędrowców. - Przekażemy to, co nam powiedzieliście, i niech inni zdecydują. Powinniście jednak wiedzieć, że mamy dobrą pamięć i nasza nienawiść do was sięga bardzo daleko w przeszłość. Zawsze karzemy śmiercią ludzi, którzy wtargnęli na naszą ziemię. W ciągu długich lat życia tylko raz spotkałem się z odstąpieniem od tej reguły. Jedna ludzka istota zdołała zbudować pomost między naszymi gatunkami i zyskać szacunek południowego plemienia, więc pozwolili jej żyć. Tej jednej. Wstał. Nie odrywał spojrzenia bursztynowych oczu od Ciani. - Pamiętam tę kobietę. Pamiętam jej zapach. - Jego głos opadł do cichego syku. - A fakt, że ty mnie nie pamiętasz, milady Faraday, więcej mówi o twoim cierpieniu od wszelkich innych argumentów. Podniósł klapę namiotu, wpuszczając czekających na zewnątrz wojowników. Pozostali khrastowie zaczęli zbierać się do wyjścia. Posłuchanie było zakończone. - Zrobię, co będę mógł - obiecał. * Obóz rakhów nie nadawał się do przetrzymywania jeńców. Kiedy eskortujący ich wojownicy wymieniali uwagi, Damien zastanawiał się nad znaczeniem tego faktu i słowami rakha: „Zawsze karzemy śmiercią ludzi, którzy wtargnęli na naszą ziemię”. To oznaczało, że rakhowie nie wiedzieli, jak obchodzić się ze schwytanymi ludźmi, a jeśli swoje sprawy polityczne prowadzili równie instynktownie, jak ustalali miejscową hierarchię, to podczas walk z innymi plemionami pewnie też nie brali jeńców. Zerknął na Ciani, gdy wyprowadzano ich, jak stado dojnych krów, z namiotu. Spodziewał się, że na jej twarzy zobaczy cierpienie, ból wywołany wspomnieniem utraconej
pamięci. Tak też było - w pewnym stopniu. Jednak nie tylko. W jej oczach pojawił się błysk ożywienia, gdy patrzyła na rakhów reagujących na milczące, niemal niewidoczne sygnały. Coś w niej tu odżyło... tak jak zapewne obudziło się do życia kiedyś, wiele lat temu. Wyczuli to w niej, i to ją uratowało. Głód. Pragnienie wiedzy, równie silne jak żądza władzy u Senzeiego czy głód życia Tarranta. Albo moja... moja... Czego on pragnął? Gdyby jego życie sprowadzić do jednego słowa, gdyby wiodącą go do walki siłę przypisać jednemu celowi, cóż by to było? Wiedzieć, umierając, że moi potomkowie odziedziczą marzenie o Ziemi. Wiedzieć, że dzieci moich dzieci sięgną gwiazd. Wierzyć, że choć trochę zmieniłem ten świat. Też ci się zebrało, skarcił się. Jeśli tego chcesz, to musisz pozostać w jednym miejscu na tyle długo, żeby mieć dzieci. Przeprowadzono ich niemal przez cały obóz do skromnego namiotu z dala od centrum wydarzeń. W odpowiedzi na krótki rozkaz, z namiotu wyszedł jego właściciel, pochylając się w niskim przejściu. Był szczupły, bezgrzywy i nie ubrany na przyjęcie gości. Pospiesznie owinął się wzorzystą szatą, na moment ukazawszy skąpą przepaskę biodrową na chudym i kościstym ciele. Paciorki w grzywie rakha-wojownika zabrzęczały, gdy wydawał rozkaz, a włosy na ramionach nastroszyły się, jeszcze bardziej zwiększając jego imponujące bary. Patrząc na tych dwóch, trudno było uwierzyć, że należą do tego samego gatunku. Gdy chudy rakh słabo protestował, Damien dostrzegł na jego karku kępki futra, mogące być resztkami grzywy. A może jej zapowiedzią? A więc to stworzenie było płci męskiej, młode lub kalekie. Taki osobnik w każdej zwierzęcej społeczności ma niewysoką rangę. Bądźmy szczerzy - w ludzkiej również. Czy ja osiągnąłbym choć połowę tego, czego zdołałem dokonać, gdybym nie mógł wesprzeć moich zamiarów siłą fizyczną? Z widoczną niechęcią rakh w końcu ustąpił. Kiedy wchodził z powrotem do namiotu, żeby zabrać kilka najcenniejszych drobiazgów, był zjeżony i wściekle szczerzył zęby. Jednak stając przed grzywiastym wojownikiem, zapomniał o urazie, ustępując przed autorytetem, któremu nie miał siły ani odwagi się sprzeciwić. Popychani grotami włóczni towarzysze zostali wepchnięci do namiotu. Wszyscy prócz Tarranta, który przystanął przy wejściu i obrócił się na wschód, by spojrzeć w niebo. Ciemnoszare, zauważył Damien. Jeszcze ciemne, lecz już szarzejące. Do świtu pozostało najwyżej pół godziny. - Zostańcie tu - rzucił Łowca. - Ja ruszam na polowanie.
Widząc, że Tarrant zamierza się cofnąć, grzywiasty wojownik zesztywniał i zagrodził mu drogę drzewcem włóczni. - Wszyscy zostaniecie tu, dopóki was nie wypuścimy - uciął. Rakhijski akcent zmienił te słowa prawie nie do poznania, lecz jego zamiary były oczywiste. Zjeżył się i ozdoby zabrzęczały jak dzwoneczki. - Rozumiesz? Wejdziesz tam z innymi. I uniósł włócznię, mierząc nią prosto w serce Tarranta. Damien spiął się i pożałował, że nie ma w ręce miecza ani kuszy, czy choćby jakiegoś kamienia. Wywracał mu się żołądek na myśl o tym, że jest bezbronny jak jeszcze nigdy w życiu. Lepiej, żeby Tarrant wiedział, co robi, gdyż troje bezbronnych ludzi nie ma żadnych szans w walce z ośmioma krzepkimi rakhami. Nie wtedy, gdy przeciwnik już chwycił za broń. Tarrant tylko spojrzał na rakha. Wyraz twarzy Łowcy ostrzegł Damiena, że powinien odwrócić głowę... lecz ciekawość przemogła odruch. Zobaczył, jak jasnoszare oczy zaczynają jarzyć się własnym blaskiem. Nieziemskim światłem, które oślepiało, lecz nie rozpraszało zmroku - zimnym ogniem. Przez moment nawet rakhowie byli zafascynowani i chociaż żaden nie opuścił włóczni, najwyraźniej nie zamierzali zadawać ciosów. Jak zwierzęta wiedzione na rzeź, pomyślał ponuro Damien, zahipnotyzowane błyskiem słońca na ostrzu rzeźnickiego noża. Nagle dowódca rakhów wrzasnął. Potężnym ciałem wstrząsnęła fala drgawek, przechodzących przez nie z niepowstrzymaną siłą. Z jego ust wydarł się okrzyk bólu, przerażenia i gniewu, nieartykułowany wrzask tak straszny, że Damienowi dreszcz przebiegł po plecach. Ten dźwięk był tak podobny do przedśmiertnego ryku ostatniej ofiary Tarranta, że przez moment wydawało się, iż znów są w kanionie, u wylotu jaskini. Potem wrzask urwał się równie gwałtownie, jak się zaczął. Ciało rakha runęło na ziemię, zadrgało i znieruchomiało. Gęsta, niebiesko-czarna krew splamiła futro wokół ust, sączyła się z oczu i uszu. A także z krocza. Damien odruchowo skurczył się i z wysiłkiem odwrócił wzrok, usiłując nie myśleć o tym, jakie obrażenia wewnętrzne spowodowały tak obfity krwotok. Przez kilka sekund pozostali rakhowie byli zbyt zaskoczeni, aby się poruszyć. Damien zastanawiał się, czy kiedykolwiek przedtem widzieli czary rzucane przez człowieka, albo tego rodzaju zabójstwo, tym straszniejsze, że dokonane nie znaną im siłą. Tak czy inaczej, teraz nie mieli już wątpliwości, że Tarrant jest kimś, z kim należy się liczyć. Damien wyczuwał ich strach i gniew, walczący o lepsze z poczuciem hierarchii, nienawiść i podziw tworzące wybuchową mieszankę w ich na pół zwierzęcych, na pół ludzkich umysłach. - Czy jeszcze ktoś się sprzeciwia? - zapytał spokojnie Tarrant. Jeśli nawet, to nikt nie odważył się powiedzieć tego głośno. Zimny ogień spowił postać adepta, tak blisko, że Damien czuł liżące mu ciało płomienie, tysiąckrotnie zimniejsze od lodu czy zimowych mrozów. Potem czarodziej nagle zniknął, a w
niebo wzbił się ogromny sokół. Tym razem czarny, o skrzydłach lśniących jak kawałki obsydianu i szponach błyszczących niczym oksydowana stal. Ptak był ogromny i najwyraźniej miał zrobić wrażenie. Słysząc nad głowami łopot czarnych skrzydeł, rakhowie cofnęli się, a wokół rozeszła się ostra woń ich strachu. Damien zauważył, że Ciani wsunęła rękę w dłoń Senzeiego, który uścisnął ją uspokajająco. Widząc, jak dotyka innego mężczyznę, poczuł w sobie nagłą pustkę, jak po utracie czegoś cennego. Zazdrość? Bezpodstawna, powiedział sobie. Na pewno nie o Zena. Jednak w tym momencie nie wiedział, czy kiedykolwiek zaznał takiej przyjaźni, jaka łączyła tych dwoje - i czy kiedykolwiek zazna wiodąc taki żywot. Ten prosty gest - tak bezwiedny i wymowny - był rezultatem wieloletniej znajomości. Z trudem wrócił do rzeczywistości i powiódł wzrokiem w ślad za ich spojrzeniami, ku ciału martwego rakha. Już zaczęło się rozkładać, jakby chciało jak najszybciej zniknąć. Dojrzał ciemnopurpurowe larwy pełzające w zagłębieniach ciała. Popatrzył na Tarranta i mimowolnie zadrżał, wyczuwając płonącą w tamtym żądzę śmierci, której zawdzięczał taką moc. Tak starannie kontrolowaną. Tak dobrze skrywaną za tą elegancką fasadą. Dzięki Bogu, że jest po naszej stronie, pomyślał. A potem dodał: Na razie. * Gdy khrastowie wrócili, na zewnątrz było już jasno. Wędrowcy zamrugali, wychodząc z mrocznego wnętrza namiotu-więzienia na jasne światło dnia. Wszędzie wokół panowała cisza, a nieliczne postacie, które poruszały się w obozie, robiły to z widoczną niechęcią, szybko wykonując swoje obowiązki i ponownie znikając w mrocznych wnętrzach namiotów. Czasem jakaś gromadka dzieci wypadła na otwartą przestrzeń. Wtedy rozlegał się ostry okrzyk jednego z dorosłych i dzieciarnia znów schroniła się w namiotach. Widocznie rakhowie byli nocnymi stworzeniami. - Wy iść - oznajmiła starsza kobieta Jej futro było żółtobiałe, odbarwione przez lata życia, a może troski. Towarzyszyło jej dwoje przedstawicieli kasty khrastów. Oraz kilku innych, lecz ich zachowanie wyraźnie świadczyło o tym, że nie są ważni, więc Damien skupił uwagę na dominującej trójce. Zaprowadzono ich do dużego i zdobnego namiotu stojącego w pobliżu centrum obozowiska. Stara kobieta rakhów wysyczała kilka słów w progu i otrzymała równie zwięzłą odpowiedź. Odsunęła się na bok i gestem wskazała ludziom drogę. Z otworu unosił się znajomy odór, piżma i czegoś kwaśnego. Strachu? Damien pochylił się, wszedł... i zobaczył ceremonię żałobną, przepojoną tak głębokim smutkiem, że mimo obcej formy natychmiast pojął jej sens i poczuł szczere współczucie. Kiedy Ciani i Senzei wchodzili za nim, rozejrzał się wokół.
Zauważył ozdoby owinięte uczernionymi sadzą szmatami, gobeliny odwrócone wzorami do ścian, zwinięte dywany odsłaniające nagą ziemię. Na środku namiotu klęczała kobieta, która na widok wchodzącego Damiena uniosła głowę. Futro miała pokryte zaschniętym czarnym błotem, najwyraźniej na znak żałoby. A oczy czerwone z braku snu. Obok niej, na grubej macie, leżał grzywiasty wojownik. Gdyby nie płytki oddech, można by uznać go za martwego. Gdyby nie otwarte oczy, spoglądające w pustkę, można by sądzić, że śpi. W pierwszej chwili Damien uznał, że przyprowadzili go po to, żeby uzdrowił chorego, lecz zaraz przypomniał sobie, że nic nie wiedzieli o jego powołaniu, a wiec ta wizyta musiała mieć inny cel. Szukając wyjaśnienia, spojrzał na kobietę z kasty khrastów i dostrzegł w jej oczach niepohamowany gniew, ale nie skierowany przeciw niemu. Starsza kobieta wymamrotała do niego szereg syczących samogłosek i gardłowych dźwięków; młodsza przetłumaczyła: - Ona pyta, czy widzicie, jak go opróżniły. Całkowicie. U ludzi jest wiele rodzajów myślenia, więc jeśli pożrą wasze myśli, to może tracicie tylko część duszy, a reszta pozostaje i może funkcjonować. Tymczasem rakh ma tylko jeden mózg, jedno serce, jedną duszę. Jeden posiłek dla tych stworów. Zabierają wszystko, prócz życia. - Kiedy to się stało? - zapytał Damien. Tłumaczka zadała starszej kobiecie kilka pytań, a potem odparła: - Pięć nocy temu. Stał na warcie nad rzeką. Zmiana znalazła go... w takim stanie. Damien czul stojącą tuż za nim Ciani, jej niemal namacalny strach. I fascynację. A więc demony, które ją zaatakowały, uderzyły i tu. Ledwie opuściły ziemię ludzi, przystanęły na posiłek. Spojrzał w oczy wojownika - puste, tak puste! - zastanawiając się, ilu takich było. Puste ciała pozostałe na drodze demonów, znaczące ich powrotną drogę do domu. Boże w niebiosach, od jak dawna to trwa? Ile jeszcze cierpienia przyjdzie im zobaczyć, w miarę zbliżania się do siedziby demonów? - Przybyliśmy je zabić - powiedział. - Mamy powody wierzyć, że kiedy umrą, ich ofiary mogą odzyskać pamięć. Czy tak będzie nie tylko w przypadku ludzi, ale i rakhów... Nie dokończył. Nie musiał. Rakhowie mogli wydawać mu się obcy, lecz z pewnością byli dostatecznie inteligentni, aby zrozumieć, o co toczy się gra. Nie tylko o zdrowie i pamięć Ciani, ale również tego przedstawiciela ich plemienia. A przede wszystkim o bezpieczeństwo obu gatunków. - To jest wasz cel? - zapytała starsza. - Tak. - Po to tu przybyliście?
- Tylko po to przybyliśmy - zapewniła Ciani. - Lord Tarrant też - dodał Senzei. Zastanowiła się. Po kolei zmierzyła ich spojrzeniem i lekko spochmurniała, zauważywszy brak czwartego uczestnika wyprawy. W końcu wskazała ciało leżącego bez zmysłów wojownika i zażądała: - Uleczycie to. Damien zawahał się. - Jeśli zabijemy te demony, może wróci do zdrowia Jednak możemy tego dokonać tylko wtedy, jeśli nas uwolnicie. - A wasz... przyjaciel - powiedziała chłodno. - Ten, który zabija rakhów. Powiedz mi o nim. - Tarrant to nasza broń - odparł ostro Damien. - On może użyć fae przeciwko tym stworom lepiej niż ktokolwiek z nas. Jeśli chcecie, żeby te potwory zostały zabite, a ten wojownik uwolnił się od nich... Tarrant jest nam potrzebny. Musimy działać razem. Syknęła coś cicho, ale nic nie powiedziała Widocznie nie spodobała jej się odpowiedź Damiena. - Pomyślimy - rzekła w końcu. - Porozmawiamy z naszym hris. Spojrzała na młodszą, która wyjaśniła: - Wasz los nie jest już w rękach naszych wojowników. Nie zależy już od ich porywczości. Tak więc, dopóki zachowujecie się należycie... nie stanie się wam żadna krzywda. Rozumiecie? Ani wam, ani waszemu dobytkowi. Dopóki zachowujecie się należycie. - Rozumiemy - powiedziała spokojnie Ciani. - Kiedy wróci zabójca? Damien nie od razu zrozumiał, o kim mówiła - Tarrant? - zastanowił się. - Może po południu, a może dopiero wieczorem. Zastanawiał się, ile ta kobieta już o nich wie. Czy wiedziała, że słoneczny blask może zabić Tarranta - co tak usilnie starał się ukryć. - Na pewno nie później. - Wtedy przyjść - rozkazała starsza. - My rozmawiać, wszyscy rakhowie i wy, ludzie. Razem. Popatrzyła na leżące na macie ciało i zabłocone futro pogrążonej w żałobie kobiety, po czym szepnęła: - Może jest coś, czego nienawidzimy bardziej niż was.
33 Przybyliśmy tutaj - powiedział Gerald Tarrant - żeby zabić pewnego demona i uwolnić od niego naszą towarzyszkę. Z żadnego innego powodu. Damien znał go dostatecznie dobrze, by wyczuć ukrytą w tych słowach wściekłość, ale Łowca dobrze ją zamaskował. Słuchający go rakhowie nie mieli pojęcia, jak bliski był tego, żeby zabić ich wszystkich, jak rozwścieczała go konieczność negocjowania z nimi, targowania się o wolność zamiast zażądania jej. Damien ani przez chwilę nie wątpił, że Tarrant wolałby rozedrzeć ich na sztuki, a ich obóz obrócić w perzynę za zuchwałe wtrącanie się w jego sprawy. Błogosławił resztki honoru, jakie pozostały w tym człowieku i zmusiły go do łagodniejszego postępowania. Przynajmniej okazywali mu - a także jego towarzyszom - odrobinę szacunku. Tamten pokaz morderczych czarodziejskich umiejętności wzbudził nie tylko ich lęk, ale i niechętny respekt. Teraz, kiedy ich prowadzono, nie traktowano już jak stado bydła, a raczej... Jak nabitą broń, zdecydował. No tak, dokładnie tym był Tarrant. Nabitą, odbezpieczoną i czekającą na iskrę. Tylko jednym uchem słuchał, jak adept opisuje ich dotychczasową podróż, podając dyplomatyczną wersję, okrojoną do aktualnych potrzeb. Przyglądał się słuchaczom. Tego wieczoru zebrała się tu spora część mieszkańców wioski, otaczając ich koncentrycznymi kręgami, tak licznymi, że ostatnie znajdowały się już poza zasięgiem padającego z ogniska blasku i tylko czasem błysk zielonych oczu zdradzał obecność widzów z ostatnich rzędów. W środku, przy ogniu, siedzieli ludzie oraz ich rakhijscy sędziowie, grupka starszych, mocno zbudowanych wojowników i oczywiście siedmioro dwujęzycznych khrastów. Trudno było sobie wyobrazić, aby przy tak różnorodnym składzie zdołali cokolwiek uzgodnić, a już szczególnie w sprawie tak skomplikowanej jak ta. Wcale nie jest skomplikowana, pomyślał ponuro. Chcą nas zabić. Walczymy o prawo do życia. Fakt, że nie używamy broni, lecz słów, wcale tego nie zmienia. Nieznacznie usiłował przenieść ciężar ciała i usiąść wygodniej. Grunt był kamienisty, a odzienie, które dostał od rakhów, zbyt cienkie. Powstrzymał się od przeklinania w duchu niedociągnięć gospodarzy, przypominając sobie, iż powinien być wdzięczny, że w ogóle okazali choć odrobinę gościnności. Jego rzeczy osobiste były Bóg wie gdzie, porwane przez rzekę, razem z wierzchowcem. Kiedy tu przybył, miał tylko to, co na grzbiecie, w dodatku przemoczone i zamarznięte. Kiedy rakhijscy starsi postanowili zaczekać na powrót Tarranta, ubrali Damiena najlepiej, jak mogli. To nie ich wina że żaden rakh nie miał jego postury. Najobszerniejszy strój, jaki mogli mu zaoferować - podobna do kimona szata ozdobiona
kolorowymi malowidłami - był o kilka centymetrów za ciasny, więc dopiero w połączeniu z podkoszulkiem i kobiecym napierśnikiem zdołał zasłonić mu tors. Z pewnością według ich kryteriów Damien wyglądał dość niezwykle... ale zawsze to lepsze od wystawiania gołej piersi na lodowaty wiatr. Nie wspominając o pokazywaniu nieowłosionego ciała w społeczności, która przypisuje taką cechę kobietom i niedorostkom. Te warstwy odzieży przytrzymywał gruby skórzany pas, którego ani na chwilę nie odpiął. Przez pewien czas po pojmaniu nie sprawdzał zawartości pasa, w obawie, że jeśli rakhowie zauważą to, odbiorą mu go tak samo jak miecz. Kiedy jednak ludzi pozostawiono na chwilę samych, zaraz otworzył ukrytą sakiewkę i wyjął dwie cenne buteleczki. Dzięki Bogu, obie były całe, chociaż żadna nie wyszła z tarapatów bez szwanku. Srebrna miała z boku wgłębienie po silnym uderzeniu, a kryształowa wciąż jarząca się złocistym blaskiem Ognia, pęknięcie biegnące wzdłuż linii szlifu, lecz najwidoczniej pozostała szczelna i utrzymała zamknięty w niej płyn. Widząc, że Ogień jest bezpieczny, Damien poczuł tak głęboką ulgę, że niemal miał w ustach jej smak. Boże dopomóż im wszystkim, gdyby stracili tę najsilniejszą broń! Tarrant już skończył opowieść i trudno było ocenić, czy spotkała się ona z przyjaznym przyjęciem czy nie. Z twarzy rakhów niczego nie dało się wyczytać. - Przybyliście zabić jednego demona - zaatakowała jedna z kobiet. Odpowiedział jej Damien. - Przybyliśmy dopilnować, żeby ten demon zginął, i wyzwolić naszą przyjaciółkę. Co do pozostałych... - Zawahał się. Co chcieli usłyszeć? Jakie słowa zapewnią im bezpieczny przejazd? - Sądzę, ze wolelibyśmy widzieć ich martwych niż żerujących na żywych. A wy nie? Nie wiadomo jednak, czy we czwórkę zdołamy tego dokonać. Wysoko postawieni rakhowie poszeptywali do siebie w swoim niezrozumiałym języku, od czasu do czasu wtrącając jakieś słowa w ludzkiej mowie - przeważnie błędnie wymawiane żeby wyjaśnić jakiś punkt. Damien zauważył, że jedna z kobiet z kasty khrastów była teraz prawie naga, a skąpy strój bardziej podkreślał, niż ukrywał, jej ciężkie, pełne piersi, ciemne sutki, okrągłe biodra i uda. Niespokojnie wierciła się, słuchając dyskusji, nie potrafiąc dłużej niż minutę czy dwie skupić się na jednym temacie. Co chwilę pożądliwie spoglądała na jednego z siedzących w środku kręgu mężczyzn. Czy to ruja? - zastanawiał się Damien. Ta myśl była dziwnie niepokojąca. - Na wschodzie są nie tylko demony - oznajmiła w końcu jedna ze starszych kobiet. - Jest tam też człowiek. Zobaczył, że siedzący naprzeciw Senzei zesztywniał. Jemu także serce uderzyło mocniej, kiedy pojął sens tej wiadomości. - Jaki człowiek? - zapytał. - Gdzie?
Najwyraźniej brakowało jej słów, aby odpowiedzieć na to pytanie. - W Lemie - powiedziała wreszcie. - To daleko na wschodzie, nad samą wodą. Tam gdzie burze. Assst! Wyraźnie zniechęcona, zwróciła się do khrastów. Wyręczyła ją kobieta, którą poznali na Morgot. - Nasz lud zwie to miejsce Domem Burz, ponieważ kiedy człowiek przybył tam i wybudował swoją cytadelę, zbierały się tam burze. Błyskawice miesiącami przecinały niebo, a pioruny zagłuszały słowa. Nadal burze przechodzą tam częściej, niż powinny. Nikt nie wie dlaczego. - Kim jest ten człowiek? - zapytał Damien. - Co tam robi? Kobieta z kasty khrastów wymieniła spojrzenia z jednym ze starszych, a potem wyjaśniła: - Nazywają go Ciemięzcą. Ma też inne imiona. Przybył tu ponad wiek temu i osiedlił się w miejscu, które nazywamy Lemą. Żaden rakh nigdy go nie widział, lecz czujemy ludzki ślad w prądach i jego woń wzdłuż wschodniego skraju Baldachimu. - Ponad wiek - szepnęła Ciani. - Dłużej niż jedno życie - przytaknął Tarrant. I wyjaśnił rakhom: - Aby uniknąć śmierci, potrzeba czegoś więcej niż tylko czarów. Tak wiec albo mamy do czynienia z adeptem... albo złożył naprawdę piekielną ofiarę. - Albo jedno i drugie - rzekł posępnie Damien. Rakhowie zamienili kilka krótkich, urywanych zdań. Niewątpliwie rozważali, ile mają powiedzieć ludziom i w jaki sposób. - Sprowadźcie ją - rzekł w końcu starszy i jeden z wojowników pobiegł, by wypełnić polecenie. Po chwili wrócił, prowadząc niską kobietę. W przeciwieństwie do innych była odziana w szatę z gładkiego materiału, a jej futro było rzadkie i zmierzwione. Wystraszone, niespokojne spojrzenia sprawiały, że bardziej przypominała zwierzątko, i w porównaniu z nią inni rakhowie wydawali się prawie ludzcy. - Ona wiele miesięcy temu przyszła ze wschodu - wyjaśniła kobieta z kasty khrastów. Teraz mieszka z jednym z południowych plemion zamieszkujących tutejsze równiny. Nasz hris posłał po nią dziś rano. Kobieta bojaźliwie weszła w krąg. Damien odniósł wrażenie, że była gotowa czmychnąć przy najlżejszej oznace niebezpieczeństwa. Miał ochotę pocieszyć ją, uspokoić, ale wiedział, że nie ma potrzebnej do tego wiedzy, nie zna ich zwyczajów ani języka. Poza tym, z pewnością
nawet nie pozwoliłaby mu zbliżyć się do siebie. Nie poruszył się, kiedy podchodziła, i nic do niej nie powiedział, ale złościł się na swoją wymuszoną bezsilność. Klęknęła na środku kręgu, twarzą do starszych plemienia. Jedna z kobiet powiedziała łagodnie: - Jesteś z Lemy. Dziewczyna zawahała się, a potem kiwnęła głową. Damien domyślił się, że słabo zna język ludzi. - Powiedz nam - nalegał inny starszy. - Powiedz w mowie ludzi, co tam widziałaś. Rozejrzała się po kręgu i wydawało się, że dopiero wtedy zauważyła ludzi. Prawie krzyknęła - lecz krzyk zamarł jej na ustach i chociaż już miała rzucić się do ucieczki, stanęła jak wryta. Damien zerknął na Tarranta, zobaczył skupione spojrzenie tamtego. Uspokajał ją Sztuką? Nie. Zapewne użył jakiejś groźby, co wywarło ten sam skutek. Uspokajanie, jako czynność zbliżona do Uzdrawiania, zupełnie do niego nie pasowało. - Widzę... w Lemie... - Z trudem oddychała. - Widzę... mój lud, przerażony. Wielu poszło na żer dla głodnych, zniknęło dla rodzin. Dużo lat tak być. Ich wiele, zjadaczy dusz. Wszyscy głodni. Zawsze głodni. Zadrżała i Damien poczuł powiew strachu: rakhijskia emocja, pozostawiająca ślad w fae ziemi. - Każdy rakh bać się. Każdy rakh pracować w dzień, niezwyczajnie, żyć w słońcu, żeby się nie bać. W dzień boli, sisst? - ale bezpiecznie. Tak? Bardziej bezpiecznie niż w mroku. Oni polować w mroku. - Opowiedz nam o tych głodnych - głos Tarranta był cichy i spokojny, pełen nieodpartej siły. Może dzięki temu, co łączyło go z Łowcą, Damien prawie dostrzegał więź, jaką tamten nawiązał z wystraszoną kobietą. Wyczuwał jego hipnotyczny wpływ, jakby sam stał się jego obiektem. Jakby tamten przekazywał tej kobiecie swoją znajomość ludzkiej mowy, a jednocześnie wymuszony spokój. - Przybyli ze wschodu - wyszeptała. - W dużych statkach, takich jakie mają ludzie. Przez Morze Ognia. Dawno, dawno temu. Wtedy byli nieliczni. Bardzo długo byli nieliczni. Polowali nocą jak zwierzęta. Zginęło paru rakhów, ale niewielu. Kilku rakhów... - Zastanowiła się i zadrżała na jakieś szczególnie przykre wspomnienie. - Oni zjadają myśli rakhów. Zostawiają ciało, zjadają duszę. Czasem rakhowie polują na nich jak na zwierzęta, zabijają. Ale głodni chowają się. Dobrze chowają. Wracają później. Do tej pory zawsze było ich tylko kilku. Do tej pory. Powiodła spojrzeniem po kręgu, przyglądając się słuchaczom. Jej wzrok na dłuższą chwilę przywarł do twarzy Tarranta i nagle Damien zrozumiał, w jaki sposób uspokoił ją Łowca.
A raczej jaki rodzaj hipnozy sprawił, że wydawała się tak spokojna, podczas gdy on spijał słodki nektar jej strachu. Damien odruchowo zaczął podnosić się z ziemi, ale powstrzymał się ogromnym wysiłkiem woli. Nic nie możesz zrobić, powiedział sobie z goryczą. On tego potrzebuje. Musi jeść. Jeśli nie pożywi się strachem, który znajdzie tutaj, to będzie musiał pójść i sam go wzbudzić. A to jeszcze gorsze, prawda? Jednak z całej duszy pragnął uwolnić ją od tej złowrogiej więzi i jedynie świadomość faktu, że tylko moc Tarranta nie pozwala dziewczynie zemdleć, powstrzymała go od interwencji. Bądź przeklęty, Łowco. Za to, że cię potrzebujemy. Bądź przeklęty za wszystko. - Powiedz nam o tym człowieku - nalegał starszy. - Ja... - Zawahała się, walcząc ze strachem. Damien nie śmiał spojrzeć na Tarranta, w obawie że ujrzy w jego oczach zadowolenie. A wtedy by go zabił. - Myślę... to stało się, kiedy przybył człowiek. Wtedy było więcej zjadaczy. Nagle było ich dużo więcej i zaczęli polować stadami. Znikały całe rodziny rakhów. Widzę... widzę... - Potrząsnęła głową, daremnie szukając właściwego słowa. - Rakhów bez zmysłów, rakhów na pół bez zmysłów, martwych, zabitych i rannych, tylu... Załamał się jej głos, zadrżały ramiona. - Lema jest prawie martwa, wielu próbuje ją opuścić, ale głodni polują na granicach... - Ty uciekłaś - przypomniała łagodnie jedna ze starszych. Dziewczyna sztywno kiwnęła głową. - Niewielu się wydostało - szepnęła - Bardzo trudno. W Lemie nie ma zwierząt do jazdy, takich jak u was, trzeba iść... iść dłużej niż jeden dzień, a w nocy przychodzą oni... Ukryła twarz w dłoniach i zadrżała; wydawała urywane jękliwe dźwięki, które mogły być rakhijskim płaczem, tłumionym przez grube futro. Po krótkiej konsultacji ze starszymi, kobieta z kasty khrastów powiedziała ludziom: - Nic więcej nie może wam powiedzieć, nawet w jej własnym języku. Pozostały jej tylko strzępy wspomnień i strach. - Rozumiemy - odparł cicho Damien. Patrzył, jak Tarrant przerywa łączącą ich więź - z widocznym żalem - i zaczekał, aż ten sam wojownik wyprowadzi dziewczynę z kręgu. Odczekał, aż nie będzie mogła go usłyszeć, żeby rozmowa nie przysporzyła jej cierpień. Potem zaatakował: - Przejęli cały okręg. Spojrzenie bursztynowych oczu kobiety przywarło do jego twarzy. Niczego nie mógł z niego wyczytać. - Na to wygląda - syknęła
- Z pomocą jakiegoś człowieka. Protektora? Sługi? Zapewne to pierwsze, jeśli jest adeptem. - Wypuścił powietrze z płuc. - Nic dziwnego, że tak bardzo nas nienawidzicie. - Ten incydent jest jednym z wielu - przypomniała. - Słuchajcie - rzekł Senzei z niezwykłą u niego stanowczością. - Chcecie tego samego co my. Uśmiercić te stwory. Pokrzyżować ich plany. Jeśli nas uwolnicie, pozwolicie nam zrobić to, po co przyjechaliśmy - czy to nie pomoże waszemu ludowi? - Odczekał chwilę i dodał: - Czy nie tego chcecie? - To nie jest takie proste, teraz - poinformowała go jedna ze starszych. - Przedtem - tak. Czworo ludzi, cztery konie, broń, zapasy, plany. Jedziecie na wschód i giniecie. A może nie. Może zabijacie tych, którzy pożerają dusze rakhów. Jednak teraz... - Zrobiła znaczącą pauzę. Nie wystarczy, że ludzie jadą. Będą wolni. Czworo ludzi i dwa konie, połowa zapasów, mało broni. Jeśli teraz jedziecie, na pewno zginiecie. Klęska. - Ton jej głosu wyraźnie wskazywał, że to ostatnie najbardziej ją martwi. - Rozumiecie? Moje słowa dość dobre? Trzeba tłumaczyć? - Nie - odparł spokojnie. - Rozumiemy. - Uwolnić was teraz i nic więcej, to tak samo jak zabić. Dlaczego po prostu nie zabić? Łatwiej, nie? I zatrzymamy zapasy. A jeśli ludzie wolni - jeśli jadą zabić Czarnych - to rakhowie muszą pomóc. A pomóc ludziom... Zadrżała. W tym momencie głos zabrała Ciani. - Już zdecydowaliście. Kobieta zawahała się, a potem przytaknęła. - Zdecydowaliśmy. - I? - nalegał Damien. Spojrzała na kobietę z kasty khrastów, która powiedziała chłodno: - Będą wam potrzebne świeże wierzchowce. Mamy xandu. Będzie wam potrzebna broń. W porównaniu z waszą nasza jest prymitywna, ale można nią przelać krew. Mamy żywność i ubrania, oraz olej do waszych lamp. - Popatrzyła na Damiena i dodała z lekką niechęcią: Będzie wam potrzebny przewodnik. Przytaknął ze zrozumieniem: - Rakh. - Khrast. Ktoś, kto zna twój lud tak dobrze jak nasz i krainę, po której niewielu z nas podróżuje. Ktoś, kto bezpiecznie doprowadzi was na wschód, abyście mogli zrobić to, po co przybyliście... żeby uwolnić was i nas od tego koszmaru. Taka jest umowa - zakończyła. Służcie nam, tak samo jak sobie, albo gińcie i zawiedźcie wszystkich. - Niewielki wybór - mruknął.
Uśmiechnęła się, pokazując ostre zęby. - Innego nie ma, człowieku. Co wy na to? Popatrzył na towarzyszy i ujrzał w ich oczach to, czego oczekiwał. Kiwnął głową i znów odwrócił się twarzą do kobiety z kasty khrastów. - Zgadzamy się - rzekł. - Dziękujemy. - Macie dług - ostrzegł go starszy. - Wrócicie tu i powiecie, co widzieliście. Rozumiecie? - Tak - zapewnił. - I zrobimy wszystko co w naszej mocy. Obiecuję. Powiódł spojrzeniem po khrastach i zauważył, że skąpo odziana kobieta ociera się o wojownika o gęstej grzywie. Widział bursztynowe oczy rakhów, zwężone i niechętne, pełne nienawiści. - Kto będzie tym przewodnikiem? - zapytał. - To chyba jasne? - odparła kobieta z kasty khrastów. - Ten, kto zna was najlepiej. Kto widział was w krainie ludzi, pośród waszych. Kto niedawno znosił okropny smród całego waszego gatunku, wiec jest niewrażliwy na odór kilku osobników. - Krótko mówiąc, ty. Rozdęła cienkie nozdrza. - Chyba że masz na myśli kogoś innego. Zdobył się na lekki uśmiech. - Jakżebym śmiał. Zwróciła się do pozostałych członków jego grupki. - Zgadzacie się? Po kolei wyrażali zgodę - Senzei z zapałem, Ciani z ulgą, Gerald Tarrant z... Do licha, czy on kiedykolwiek wygląda na zadowolonego? W końcu kiwnął głową. Jednak pod tą maską wystudiowanego spokoju tliła się nienawiść i Damien podejrzewał, że niewiele trzeba, by buchnęła płomieniem. Nie teraz, Łowco. Wytrzymaj jeszcze chwilę. Proszę. Wkrótce będzie po wszystkim. - Zdaje się - powiedziała kobieta rakhów - że zawarliśmy umowę. * Kusza była mocno poobijana i powyginana, więc w innych okolicznościach po prostu wymieniłby ją na inną. Jednak najbliższy skład znajdował się ponad trzysta kilometrów dalej, zatem rozebrał to cholerstwo na części, opiłował, poprzycinał, oszlifował, a potem pomodlił się i złożył wszystko z powrotem, w nadziei że znów będzie działać. Kobieta rakhów przyglądała się jego pracy, nieruchoma jak posąg. Wygląda jak przyczajone zwierzę, pomyślał. Raz i drugi sprawdził zaczep podajnika, aż upewnił się, że
dobrze działa. Kolba z trzaskiem wskoczyła na miejsce. Po lewej ręce miał Senzeiego, który wycierał ostrze miecza, a dalej Ciani, oliwiącą drugą kuszę. Powinni się cieszyć, że w końcu zwrócono im broń - tymczasem dopiero teraz uświadomili sobie, jak wiele ekwipunku stracili nad rzeką i jak słabo przygotowani są do ataku na fortecę wroga. Co do Tarranta... ten zaszył się gdzieś, gdziekolwiek udają się adepci, kiedy chcą w samotności użyć Sztuki. A może po prostu stronił od ich towarzystwa. Nadal mam ogień. To coś, czego nasz nieprzyjaciel nie przewidział - moc, jakiej nie oprze się żaden czarnoksiężnik. Dopóki ją mamy, nasza misja ma szansę powodzenia. Aczkolwiek mizerną, dodał w myślach niechętnie. Specjalne bełty przepadły wraz z resztą jego prywatnego arsenału. Po raz dziesiąty tej nocy usiłował powściągnąć gniew z powodu tego, że to akurat jego konia porwała rzeka - wraz z notatkami, ubraniami i całym ekwipunkiem. Wystrugał kilka bełtów, ale nie chciał poświęcać zbyt dużo Ognia na ich nasączanie. Mając tylko dwie kusze, nie powinni zbytnio polegać na takiej amunicji. Błyskawicznym ruchem przyłożył złożoną kuszę do ramienia i nacisnął spust. Ostry trzask mechanizmu upewnił go, że broń jest idealnie sprawna. Opuścił ją z westchnieniem ulgi. A więc dysponowali dwoma rodzajami broni - mogło być znacznie gorzej. Próbując nie myśleć o utracie konia, napiął sprężynę, ciągnąc za dźwignię wzdłuż całej długości łoża. I zaklął, głośno i wymyślnie, gdy mechanizm przekładni puścił i dźwignia poleciała do przodu. - Masz jakiś problem? - dociekała kobieta rakhów. - Przeklęty naciąg. Można z niej strzelać, a przynajmniej ja mogę, ale Cee i Zen... Ze smętną miną potrząsnął głową. Nigdzie nie znajdzie tu precyzyjnie obrobionych części zamiennych ani nawet kawałka stali, za pomocą którego mógłby dokonać prowizorycznej naprawy. Niech to szlag! I co z tego, że z tej przeklętej kuszy można strzelać, jeśli połowa grupki nie zdoła jej naciągnąć? Kobieta wyciągnęła rękę. Pozwolił jej wziąć broń. Nadstawiając zakończone pędzelkami uszy, obejrzała mechanizm. Oczy miała jasne i zaciekawione jak kot. - W czym problem? Z obrzydzeniem wskazał na dźwignię naciągu i mruknął; - To paskudztwo można teraz naciągać tylko ręcznie. I co nam z tego! Pewnie mógłbym poluzować sprężynę... ale wtedy straciłaby zasięg. Do diabła! Nie... Zacisnęła dłoń na dźwigni i pociągnęła do siebie, płynnym i zręcznym ruchem, jak tancerka. Szeroki napierśnik i długie rękawy ukryły napinające się mięśnie, gdy ciągnęła dźwignię do siebie, aż do zaczepu. Napięła broń. Bez trudu. I spojrzała na niego. - Do licha - mruknął.
- Czy to wystarczy? - spytała z dziwną miną. - Wystarczy, żeby zabić? W jej głosie pobrzmiewał głód, tak pierwotny i intensywny, że zdawał się wypełniać namiot. Damien poczuł, że w odpowiedzi na ten sygnał budzi się w nim jakieś nowe, prymitywne uczucie, które szybko zdusił. - Och, tak - zapewnił ją. Odruchowo napiął mięśnie, podziwiając siłę kobiety. Jej dzikość. - Na pewno wystarczy. I niech Bóg ma w opiece każdego, kto ci wejdzie w drogę, dodał w duchu. * Łowca stał samotnie na łagodnym wzniesieniu - czarna sylwetka na tle nocnego nieba. Spoglądał w dal, jakby w ten sposób mógł pokonać setki kilometrów, dzielące ich od celu. Może mógł? Jeśli chodziło o Tarranta, Damien niczego już nie był pewien. Stanął przy nim i czekał w milczeniu, wiedząc, że Łowca zdaje sobie sprawę z jego obecności. Po chwili adept poruszył się i zaczerpnął tchu. Po raz pierwszy od czasu, gdy Damien tutaj przyszedł. - Wszystko w porządku? - spytał Łowca. - Mniej więcej. Sporo przepadło w rzece. Dopiero się okaże, jak bardzo przez to ucierpimy. Przyszedłem zapytać, czy... twoje mapy... - Są już prawdopodobnie w Żmii. Damien westchnął. - Przykro mi. - Mnie też. Bardzo. Były bezcenne. - Znam kolekcjonerów, którzy mogliby dla nich zabić. - Ja zabiłem - rzekł zimno Łowca. Damien spojrzał na niego i powstrzymał cisnącą się na usta odpowiedź. W końcu rzekł: - Trudno było cię znaleźć. - Przepraszam za to. Musiałem się uwolnić. Nie od was - wyjaśnił pospiesznie. - Od rakhów. Zakłócają prądy, uniemożliwiając skuteczne użycie Sztuki. Chciałem znaleźć się poza zasięgiem ich wpływu. Damien spojrzał na wschód, zobaczył tylko ciemność. - Próbowałeś poznać wroga? Łowca skinął głową. - I nie pozwolić mu poznać nas. Prąd płynie stąd na wschód, co oznacza, że niesie mu nasze zamiary. Jak zapach bitwy: łatwy do wychwycenia i rozpoznania. Usiłowałem go stłumić. Czas pokaże, czy mi się udało... - Niechętnie wzruszył ramionami. - Zrobiłem, co mogłem.
Potem stanął twarzą do Damiena i spojrzał na niego jasnoszarymi oczami, które niczym srebrne, bezdenne jeziora chłonęły wszelką wiedzę. Kapłan lekko zachwiał się, oszołomiony. Po chwili oczy Łowcy odzyskały normalny wygląd i więź między dwoma mężczyznami znów osłabła. - Dlaczego tu przyszedłeś? - zapytał adept. Damien rozważył różne odpowiedzi, ujęte w rozmaite słowa i zdania, mniej lub bardziej dyplomatyczne. Kiedy jednak padło to pytanie, wybrał najprostszą - i najbardziej prostolinijną. - Chciałem dowiedzieć się, kim jesteś - rzeki cicho. - Ach - szepnął tamten. - O to chodzi. - Ta wyprawa z każdą nocą staje się coraz bardziej niebezpieczna. Dostatecznie trudno jest planować za czworo, a nie tylko za siebie. Nie będę udawał, że łatwo mi to przychodzi ani że to lubię. Jednak tak trzeba. A nie mogę robić tego skutecznie, jeśli nawet nie wiem z kim podróżuję. Już raz znaleźliśmy się w sytuacji, w której nie miałem pojęcia, co robić: próbować ci pomóc czy zostawić własnemu losowi... Nie lubię czuć się bezradny. A tak było tam, nad rzeką. Nie lubię też niewiadomych, a taką jesteś ty. To jeszcze bardziej komplikuje sytuację. Zaczekał chwilę, w nadziei na jakąś odpowiedź, a gdy jej nie otrzymał, mówił dalej: - Myślę, że mogli zabić cię tam, nad rzeką. Nie sądzę, abyś zdołał ich powstrzymać. Czyżbym się mylił? Wieki fae, potęga o jakiej człowiek nawet nie śmie marzyć - a wszystko to mogło zakończyć jedno pchnięcie włóczni. Powiedz mi, Łowco, czy źle oceniłem nasze położenie? Adept nieznacznie zmrużył oczy - widocznie wspomnienie tamtej nocy wciąż go niepokoiło. - Gdybym był sam, nigdy by mnie nie dostali. Jednak moje zobowiązania wobec milady, a wiec i wobec ciebie... - Zawahał się i zakończył: - Skomplikowały sytuację. - Mamy zadanie do wykonania, razem. Tobie i mnie może się to nie podobać, ale obaj to zaakceptowaliśmy. Ja zrobiłem, co mogłem, żeby nasze przymierze stało się faktem. Wiesz o tym, Łowco. Teraz twoja kolej. Tarrant odparł cichym, ale napiętym głosem: - Chcesz poznać moje słabe punkty. - Chcę dowiedzieć się, kim jesteś. Czy to cię dziwi? Z jakim człowiekiem - czy stworzeniem - podróżuję. Do licha, mam dość zgadywania! Nie mogę wciąż liczyć na to, że nie znajdziemy się w sytuacji, w której moja niewiedza może nas drogo kosztować. Może mogłem pomóc ci tam, nad rzeką, tylko skąd miałem wiedzieć, czego potrzebujesz? Co naprawdę mogło ograniczyć twoją moc, w przeciwieństwie do tego, co sądzili napastnicy? Im bardziej zbliżamy się do wroga, tym wydaje się potężniejszy. Pewnego dnia, może już niedługo, stawimy czoło
głównemu przeciwnikowi i może będziesz potrzebował pomocy jednego z nas. Nie zdołamy ci jej udzielić, jeśli będziemy zmuszeni polegać wyłącznie na moich domysłach. Chcesz w ten sposób ryzykować życiem? Łowca spojrzał na niego. Zimne oczy miały jeszcze zimniejszy wyraz, a słowa popłynęły z ust, jak lód. - Nie zdradza się swoich słabych punktów komuś, kto chce cię zniszczyć. Damien zaczerpnął tchu i powoli wypuścił powietrze. - Nigdy tego nie powiedziałem. Słaby uśmiech - a raczej namiastka uśmiechu - złagodził rysy Łowcy. - Naprawdę myślisz, że zdołasz to przede mną ukryć? Po tym, co między nami zaszło? Znam twoje zamiary. - Nie tutaj - rzekł stanowczo Damien. - Nie teraz. Nie podczas wspólnej wyprawy. Nie mogę powiedzieć, co będzie potem, kiedy opuścimy ziemie rakhów, ale na razie nasza czwórka musi działać zgodnie. Ja to akceptuję. Nie wyczuwasz prawdy w moich słowach? - A potem? - zapytał łagodnie adept. - Co mam ci powiedzieć? - warknął kapłan. - Że aprobuję to, czym jesteś? Albo że leży w moim charakterze siedzieć i patrzeć na kobiety mordowane dla twojej rozrywki? Na długo, zanim się spotkaliśmy, poprzysiągłem, że będę twoim przeznaczeniem. Jednak ten ślub należy do innego miejsca i czasu - do zupełnie innego świata. Tutaj rządzą inne prawa I jeśli obaj chcemy wrócić do domu, to powinniśmy współpracować. Potem... Przypuszczam, że potrafisz zadbać o siebie, kiedy znajdziesz się w Puszczy. Sądzisz, że słowa coś tu zmienią? Przez moment Tarrant tylko na niego patrzył. Z tego spojrzenia nie można było wyczytać jego emocji ani zamiarów; dokładnie zasłonił je maską obojętności. - Bezpośredniość to jedna z twoich największych zalet - zauważył w końcu. - Czasem irytująca... ale zawsze odkrywcza. Nagły podmuch wiatru spłaszczył trawę wokół ich stóp. Gdzieś w oddali wrzasnął wygłodniały, drapieżny ptak. - Pytasz, czym jestem - jakby istniała jakaś prosta odpowiedź na to pytanie. Jakbym nie próbował przez całe wieki jej znaleźć. Odwrócił się, tak że Damien nie widział jego twarzy, gdy Łowca rzucał słowa w noc. - Dziesięć wieków temu poświeciłem moje człowieczeństwo, żeby przypieczętować umowę. Na tym świecie są moce tak złe, że nie mają nazwy, tak wszechogarniające, że nie można oddać ich istoty. Rozmawiałem z nimi przez tunel zbudowany z krwi mojej rodziny. „Utrzymajcie mnie przy życiu” powiedziałem im „a będę wam służył. Przyjmę taką postać, jaką będzie trzeba, przystosuję moje ciało wedle waszej woli. Możecie mieć je całe - prócz mojej
duszy. Ta pozostanie moją”. A oni odpowiedzieli - nie słowami, lecz zmieniając mnie. Stałem się czymś innym niż człowiek, którym byłem: stworzeniem o pragnieniach i instynktach służących temu złu. Taki też jestem do tej pory. Jakie prawa rządzą moją egzystencją? Poznawałem je po kolei. Jak aktor, który znalazł się na obcej scenie, mamroczący niezrozumiałe kwestie sztuki, której nigdy nie czytał, przedzierałem się przez wieki. Myślisz, ze było inaczej? Może sądzisz, że kiedy złożyłem ofiarę, ktoś wręczył mi przewodnik i powiedział: „Masz, oto nowe zasady. Staraj się ich przestrzegać”. Przykro mi cię rozczarować, kapłanie. - Tarrant zachichotał. - Jestem żywy. Głodny. Znajduję to, czym nasycę mój głód, i uczę się go zaspokajać. Z początku moja wiedza była powierzchowna i znałem tylko prostą odpowiedź: krew. Przemoc. Konwulsje umierających. W miarę, jak moja świadomość rosła, mój apetyt stawał się bardziej wyrafinowany. Jednak wciąż mogę sycić głód w taki sposób, jak dawniej. Ludzka krew wystarczy mi, jeśli nie mam niczego innego. Czy zadowala cię taka odpowiedź? - Byłeś wampirem. - Przez pewien czas. Zaraz po Przemianie. Zanim odkryłem inne możliwości. To było żałosne połżycie... a poza tym nigdy nie przepadałem za aktami przemocy. Delikatne manipulacje psychologiczne są znacznie przyjemniejsze i... satysfakcjonujące. Co do mocy, która utrzymuje mnie przy życiu... nazwij ją amalgamatem tych sił, które na Ziemi były jedynie negatywne, a tutaj posiadają materialną postać i potencjał, o jakim Ziemi nawet się nie śniło. Zimno, będące brakiem ciepła. Ciemność, która jest brakiem światła Śmierć, będąca brakiem życia. Te siły zapewniają moje istnienie, utrzymują mnie przy życiu, określają moją potęgę i słabości, pragnienia, a nawet sposób myślenia. A w jaki sposób objawia się ta siła...? Przybieram taką postać, jaka budzi lęk otoczenia. - Tak jak na Morgot. - Tak jak teraz. Damien zesztywniał. - Milady wie, że jeśli zechcę, w każdej chwili mogę naśladować te stwory, które ją napadły, sprawić taki sam ból. To dostatecznie przerażające, nie uważasz? Z panem Reese sprawa wygląda nieco inaczej. Powiedzmy, że uosabiałbym moc, jakiej pragnie, pokusę odrzucenia wszystkiego, co ceni, i pogrążenia się w mroku... A także obawę, że robiąc to, zostanie z pustymi rękami i duszą skalaną złem. - A ja? - wycedził Damien. - Ty? - zaśmiał się cicho Łowca. - Dla ciebie przyjąłem najsubtelniejsze z moich wcieleń: cywilizowane zło, uprzejme i kuszące. Zło, które tolerujesz, ponieważ potrzebujesz jego usług, chociaż jego towarzystwo podważa fundamenty twojej wiary. Zło, które każe ci kwestionować podstawy twojej tożsamości, które zaciera granicę miedzy ciemnością a światłem, aż tracisz
pewność, które jest którym oraz jak je odróżnić. Tego obawiasz się najbardziej, kapłanie. Boisz się, że pewnego ranka obudzisz się i nie będziesz wiedział, kim albo czym jesteś. - Wyblakłe oczy pożądliwie zabłysły w blasku księżyca. - Czy to cię zadowala? To chciałeś usłyszeć? Damien przez chwilę nie odpowiadał, gdyż szalejąca w jego głowie burza myśli nie pozwalała mu znaleźć słów. W końcu dobrał je. - Kiedy to się skończy - kiedy rozprawimy się z wrogiem i opuścimy ziemie rakhów zabiję cię. Łowco. I na zawsze uwolnię świat od twojej obecności. Przysięgam. Trudno powiedzieć, jakie uczucie pojawiło się na twarzy Łowcy. Smutek? Rozbawienie? - Nigdy nie wątpiłem, że będziesz próbował - szepnął. * Wyjechali o zachodzie słońca. Kiedy dosiadali wierzchowców, obóz nawiedziło niewielkie trzęsienie ziemi, w trakcie którego ozdoby namiotów kołysały się jak na wietrze, a dzieci rakhów biegały, wyjąc niczym upiorki. Jednak mimo hałasu, wstrząsy nie wyrządziły większych szkód. A ponieważ zapewniały dopływ świeżej fae ziemi i jej silne prądy, Damien uznał to za dobry znak. Na pozór wydawali się dobrze wyposażoną grupką: pięcioro podróżnych, pięć wierzchowców oraz zapasy wystarczające na podróż do wschodniego wybrzeża i z powrotem. Nikt nie wspomniał o tym, że prawdopodobnie nie wszyscy przeżyją tę wyprawę. Zapakowanie pełnych racji żywnościowych dla wszystkich było rytualnym gestem nadziei, koniecznym uzbrojeniem w obecności śmierci, do królestwa której wyruszali. Mimo wszystko Damien nie mógł nie zauważyć nagromadzenia kontrastów, występujących w tej nielicznej grupce. Ciani i Senzei dosiadali xandu, kobieta rakhów była uzbrojona w kuszę, on miał na sobie rakhijskie szaty z pospiesznie utkanego materiału. Powinien być wdzięczny gospodarzom za koszulę z grubej wełny, która chroniła przed jesiennym chłodem znacznie lepiej niż jego dawna szata, ale naprędce namalowane na niej, jaskrawe obrazki wydawały się nazbyt... wyzywające. Oczywiście, nie przejmował się kolorem, w końcu wypchany i wywatowany strój Ganji nosił na Urwiskach bez żadnych zastrzeżeń, ale mieć na sobie całą historię swoich wyczynów - tak jak widzieli ją rakhowie - wymalowaną żywymi barwami z przodu i z tyłu... Zastanawiał się, czy w tych zagadkowych piktogramach nie kryje się szczypta sarkazmu, odrobina rakhijskiego żartu na jego koszt. A może już sam widok namalowanego na brzuchu życiorysu był dla nich wystarczająco zabawny? Natomiast Tarrant był... Tarrantem. Wysoki i elegancki, z wystudiowaną arogancją jechał na ostatnim rumaku z Puszczy, jakby ten zawsze był i miał być jego rumakiem. Rzecz jasna, nie było mowy, żeby pojechał na xandu - te zwierzęta nie znosiły go, a on najwyraźniej uważał je za
kiepskie wierzchowce. Ku ogromnemu zdziwieniu Damiena, zaledwie opuścili rakhijski obóz, adept popędził swojego konia na czoło oddziału. Jakby milcząco ostrzegał wroga, że atakując ich, najpierw muszą spotkać się z nim. To oznacza, że doskonale wie, iż nikt nas teraz nie zaatakuje, pomyślał Damien. Ten człowiek nie jest głupi. Jesteś niesprawiedliwy, kapłanie. Bardzo niesprawiedliwy. Przypomniał sobie, co zrobił dla niego adept. Nie tylko uratował mu życie nad rzeką, ale później pomógł pozbyć się choroby, jakiej nabawił się podczas długiej jazdy na mrozie. Damien zadrżał na wspomnienie zimnego ognia w żyłach, bólu i przerażenia, które wstrząsały jego ciałem (niewątpliwie będąc posiłkiem dla Łowcy) podczas kuracji. Jednak końcowy efekt przekraczał to, co mógłby uzyskać sam w takim stanie. Nazywaj to, jak chcesz, przesłał Łowcy myśl. Dla mnie to wyglądało na Uzdrawianie. To nieistotne. Przecież wiedział, czym skończyłoby się dla adepta prawdziwe Uzdrawianie. Każdy akt życia, ogień lub dzienny blask, niweczył siłę, która trzymała go przy życiu. Piekielna cena za jeden akt miłosierdzia. Podróżując z nami, kroczysz po bardzo cienkiej linie. Potem spojrzał na plecy adepta i dalej, w ciemność spowijającą terytorium wroga. Zadrżał. Wszyscy kroczymy po bardzo cienkiej linie.
34 Senzei bał się, że wróg odkryje ich obecność za pomocą Sztuki. Był tym przerażony. Chwilami z trudem opanowywał lęk, mechanicznie wykonując czynności związane z podróżą, rozbijaniem obozu, gotowaniem posiłków i staniem na warcie, chociaż najchętniej wlazłby do śpiwora i trząsł się ze strachu. Jak radzili sobie z tym jego towarzysze? Czyżby wcale nie doświadczali takich uczuć, czy też po prostu lepiej je ukrywali? Przez pewien czas wszystko było w porządku. W drodze do Kale, przez Puszczę, aż do Baldachimu. Ponieważ wtedy ich wrogiem nie był człowiek, lecz czysta abstrakcja. Słabe tchnienie zła, cień zagrożenia, a nie stworzenie mające imię i ojczyznę, armie, cytadele i nie wiadomo jaką broń. Wróg potrafiący czytać prądy, który mógł obserwować każdy ich ruch, gdy powoli przemierzali jego królestwo. Sztuka Tarranta mogła ich osłonić, ale czy to wystarczy? Ich obecność na ziemi rakhów, zakłócająca miejscowe prądy, wzbudzała tak wyraźne i intensywne fale, że tylko ślepy by ich nie zauważył. A przynajmniej tak mówił Tarrant. Niech go diabli za te słowa prawdy. Nie było innej drogi - tak powiedział Damien. Żadnej ścieżki, wiodącej do celu ich podróży, ani lepszego traktu, który by tam prowadził. Niebezpieczeństwo było realne, ale nieuniknione. Tarrant używał Sztuki rano i wieczorem, wzmacniając wzory, które nie pozwolą wrogowi poznać ich tożsamości, arsenału, zamiarów... Jednak tylko bogowie wiedzieli, czy odnosiło to jakiś skutek. Wędrowcy robili, co mogli. I mieli nadzieję, że to wystarczy. I modlili się. Przez kilka dni widzieli tylko trawiaste równiny, pozorny bezkres płaskiej krainy, rojącej się tysiącem odmian życia. Dzikie xandu zajadały zbrązowiałe jesienne łodygi, czujnie spoglądając na swych udomowionych pobratymców w mijającej je karawanie. Małe kosmate padlinożerne stworzenia skakały w trawie i padały ofiarą ostrych zębów drapieżników. W ciszy słyszeli, że powietrze wypełniają świergoty, piski oraz najróżniejsze szmery - natura szykowała się do zimy. Senzei sporadycznie używał Wizji i oglądał dominujące tam wzory: równe, stałe prądy delikatnych pasm, których cienkie wiry i spirale łączyły drapieżnika, ofiarę i ścierwojada, a wszystkie te zwierzęta z otaczającą je florą, ogrzewającym je słońcem, aurą dostarczającą im wodę. W takiej okolicy ludzka obecność była jak świeża rana - zsiniała, napuchnięta, spływająca przemocą. Nie wyobrażał sobie, aby Tarrant zdołał zatrzeć taki ślad, choćby częściowo. Jeśli nieprzyjaciel dysponował Sztuką - a nikt z nich nie wątpił, że tak jest - z pewnością ich zobaczy. Boże, pomóż nam, pomyślał z rozpaczą Senzei. Boże, pomóż nam wszystkim. Nocą przychodziły demony, krwiopijcy i ich pobratymcy - łagodne stworzenia, w porównaniu z mieszkańcami Puszczy, a nawet upiorami Jaggonath. Zrodzone z obaw piątki
podróżnych ledwie potrafiły się zmaterializować i podjąć próbę przedłużenia swojej egzystencji. Brakowało im siły, żeby wytrzymać choćby słabe zaklęcie: do tego musiałyby latami żywić się na swoich gospodarzach i stwórcach, czerpiąc energię życiową z mrocznych otchłani, drzemiących w duszy każdego człowieka. Nawet Senzei bez trudu je odpędzał jednym wyszeptanym słowem. Widocznie te demony, z jakichkolwiek powstały spazmów ludzkich charakterów, nie znajdowały odpowiedniego pożywienia w umysłach rakhów. Kraina, w której osiedlili się tubylcy Erny, była najspokojniejszą ze znanych wędrowcom, prawie wolna od koszmarów pożerających pierwszych kolonistów. Skąd więc wzięli się zjadacze pamięci? - zastanawiał się Senzei. Przecież jeden umysł nie jest dostatecznie silny, by stworzyć takie demony. Wierzchowce pokonywały monotonną równinę, a każdy kolejny kilometr niczym nie różnił się od poprzedniego. Powoli, stopniowo, odlegle szczyty Zesłańców spowiła łagodna niebieskawa mgiełka. Pewnego ranka Senzei obudził się i odkrył, że nie widzi żadnych punktów orientacyjnych - ani gór pozostawionych w tyle, ani wschodniego pasma przed nimi. Żadne wzniesienie nie wystawało nad idealnie płaski teren. W tym momencie wydawało się, że mogliby tak wędrować w nieskończoność, nie widząc żadnych różnic w wyglądzie ziemi i nieba, oprócz kilku kłębiastych chmur, które leniwie płynęły i rzucały ulotne cienie. Nagle, niespodziewanie, usłyszeli zew. Przeciągłe wycie, poprzedzone gwizdem - a może okrzyk w języku trochę przypominającym ludzką mowę. Gęsta trawa rozchyliła się przed rakhijskim wojownikiem, który z wyraźnie wrogimi zamiarami zastąpił im drogę. Za nim pojawili się inni - dzicy koczownicy, gotowi zabić każdego człowieka, który wejdzie im w drogę. Ich myśli były tak zwierzęce, tak pierwotne, że kiedy Senzei odważył się na nie spojrzeć, pozostawiły wolno gasnący ślad, wypalony na jego siatkówce, jakby zbyt długo patrzył w słońce. Uratowała ich rakhijska przewodniczka, która targowała się o ich życie, rzucając rozkazy i argumenty w syczącym miejscowym dialekcie, przekazując wyraźne sygnały mową ciała. Terytorialne pretensje zbyła syknięciami i warknięciami, a kwestie hierarchii rozstrzygnęła, strosząc futro i napinając mięśnie szyi. W końcu wrogo usposobieni wojownicy niechętnie rozstąpili się, przepuszczając kobietę. W gardłach rakhów wzbierały głuche pomruki, gdy odór znienawidzonych ludzkich istot drażnił ich wrażliwe nozdrza, ale nie próbowali atakować swoich wrogów i wkrótce także zniknęli, połknięci przez bezkresne morze traw, rozpościerające się aż po horyzont. Napotkali inne szczepy, z tym samym rezultatem. Senzei zrozumiał, jakie mieli szczęście, że była z nimi kobieta z kasty khrastów. Wyszli cało z ostępów Puszczy, przeżyli śmiertelnie niebezpieczne lądowanie, trzęsienie ziemi oraz zasadzkę zastawioną przez
wojowników, ale bez przewodniczki nigdy nie przebyliby równiny. Rakhowie byli zbyt liczni, zbyt zapalczywi, za bardzo nienawidzili ludzi. Ponadziewaliby ich na włócznie, zanim podróżni zdążyliby wypowiedzieć pierwsze słowa. Monotonia zaczęła działać im na nerwy - typowo ludzka reakcja na nie kończące się, identyczne kilometry. Bezbarwne dni sprzyjały wybuchom temperamentu, a strach i nuda rozdymały drobne urazy do gigantycznych rozmiarów. Ile godzin można tak jechać, nieustannie spodziewając się straszliwych niebezpieczeństw, którym nie można stawić czoła, przebywając niezliczone kilometry w towarzystwie tych samych osób, bez chwili samotności, choćby po to, żeby się przebrać, wykąpać, załatwić, albo po prostu oderwać? Dobrze, że Tarrant znikał gdzieś każdego ranka. To pomagało. Senzei widział ulgę na twarzy Damiena, gdy Łowca zmieniał kształt i rozpościerając szerokie skrzydła, odlatywał do jakiejś kryjówki. Nie chciał odpoczywać z resztą grupki i tak chyba było najlepiej; kto wie, czy skuszony łatwym zwycięstwem kapłan nie zapomniałby o umowie, gdy wystarczyłoby unieść klapę namiotu, żeby na zawsze uwolnić świat od Łowcy? Na tej równinie było mnóstwo kryjówek, powiedział im o tym Tarrant, który dzięki swoim umiejętnościom adepta bez trudu dostrzegał nieznaczne zmiany prądów fae ziemi, zdradzających obecność jaskiń. Odpoczywał pod ziemią, jak umarły, podczas gdy oni rozbijali obóz, spali i na zmianę pełnili wartę. A kiedy wieczorem wracał, w oczach Damiena malował się skrywany żal, że Tarrantowi udało się przeżyć kolejny dzień. Zaczęły ich dręczyć koszmary - okropne obrazy, pełne gwałtu i przedziwnych symboli. Raz po raz ktoś budził się z mocno bijącym sercem i galopującym ze strachu pulsem, po czym nie mógł już zasnąć przez resztę dnia. Nawet kobieta rakhów nie była na to odporna. Często dygotała w objęciach jakiegoś koszmaru, warcząc i posykując, miotając się na posłaniu. Odpoczynek stał się czymś prawie niemożliwym, chwytanym w krótkich przerwach między kolejnymi atakami sennych majaków. I rzeczywiście mogły to być ataki, w pełnym znaczeniu tego słowa. To było najbardziej przerażające. Może wróg śledził ich z bliska i zsyłał takie koszmary, chcąc osłabić ich udręką oraz brakiem snu, zanim dotrą do jego siedziby. Ponieważ było to całkiem możliwe - i przerażające - walczyli z tym. Wszyscy. Ze zwidami, strachem, rosnącą klaustrofobią wywołaną długotrwałą i zbyt bliską obecnością innych, z palącą potrzebą samotności. Tarrant odczynił te koszmary, paląc jakiś cenny dokument, który miał przy sobie. Ofiara wywołała rozbłysk oślepiającego światła, które swym słonecznym blaskiem wypaliło wszelkie ewentualne skazy fae wokół nich. Może to wystarczy na dzień czy dwa, choć Senzei w to wątpił. Podążali na południowy wschód, jak radziła kobieta rakhów. Mieli dotrzeć do przełęczy we wschodnim paśmie gór, gdzie łańcuch szczytów opadał, tworząc szeroką dolinę. Długo i drobiazgowo rozważali wybór tej drogi - czy nie tam będzie oczekiwał ich nieprzyjaciel? - lecz
w końcu uznali, że nie mają wyboru: o tej porze roku górskie przełęcze były nieprzejezdne. Ponadto, czy naprawdę mogli liczyć na to, że ich obecność pozostanie nie zauważona? Czy mogli mieć nadzieję, że wróg nie obserwuje każdego ich kroku, obojętnie dokąd pojadą? W końcu to Tarrant przekonał ich do jazdy doliną. „W górach będą silne prądy” powiedział „płynące w kierunku naszego wroga. Dotychczas działało to na naszą niekorzyść, gdyż musiałem wytężać wszystkie siły, żeby zablokować przepływ fae, niosącej informacje o naszych zamiarach. Kiedy jednak dotrzemy w góry, gdzie fae ziemi jest silniejsza, mogę wykorzystać ten prąd przeciwko niemu. Stworzyć replikę naszej grupki, która zajmie nasze miejsce i ściągnie jego uwagę. W ten sposób staniemy się niewidzialni”. „Złudzenie optyczne” stwierdził Damien. „To znacznie bardziej skomplikowane” zapewnił go Tarrant. „Jednak rezultat jest prawie taki sam”. „Jesteś pewien, że to się uda?” zapytał Senzei. Wyblakłe oczy popatrzyły na niego - okropnie nieruchome, okropnie zimne. „Już raz się udało” rzekł sucho. I opuścił ich, zastanawiających się, co też zaszło na skraju Puszczy, co ocaliło ich kruche ciała. Senzei pragnął takiej potęgi. Chciał jej posmakować choć raz w życiu. Poczuć, jak to jest, gdy fae przepływa przez duszę, jak światło przez szkło: skupione, czyste, silne. Wystarczyłby raz, powtarzał sobie - chociaż dobrze wiedział, że nie, na pewno nigdy nie zrezygnowałby z tak cudownej wizji. Nigdy! Nie mógłby cierpieć tak jak Ciani po utracie... Wolałbym umrzeć, pomyślał. I zadrżał, wyobrażając to sobie. Potem dotarli do długo wyczekiwanego wschodniego pasma gór. Zamglone purpurowe szczyty wznosiły się na tle jaśniejącego nieba aksamitem błękitnych i szarych zboczy okalając wschodzące słońce. Towarzysze przez długą chwilę stali w milczeniu, w duchu składając dziękczynne modły. W przeciwieństwie do pasma Zesłańców, te góry nie były z nagiego granitu i nie porastała ich kosówka ani smukłe sosny, typowe dla wielu północnych szczytów. Były to niskie, żyzne wzgórza o zboczach wciąż pomalowanych na pomarańczowo, czerwono i złoto paletą wczesnej jesieni, tam gdzie lesiste wyżyny niechętnie ustępowały miejsca odległym ośnieżonym szczytom. - Pięknie - szepnął Senzei. Usłyszał, ze kapłan mamrocze coś pod nosem - pewnie dziękował swemu Bogu, że udało im się dotrzeć tak daleko. Kobieta rakhów, której pełne nazwisko brzmiało Hesseth sa-Restrath, syknęła coś w swoim języku i choć raz rakhijskie słowa zabrzmiały łagodnie. Prawie czule. Udało się, pomyślał Senzei, popędzając konia naprzód. I dodał, szczerze, lecz niechętnie: Przynajmniej na razie.
* Obozowali w cieniu drzew, nad strumykiem. Rakhijska kobieta wybrała to miejsce, znalazłszy pitną wodę jakimś zmysłem, którego Senzei mógł się tylko domyślać. Może węchem? A może używając jakiejś rakhijskiej Sztuki? Przypomniał sobie, jak manipulowała fae pływów na Morgot i mimowolnie zadrżał. Ona ma większe możliwości, niż przyznaje, pomyślał. Co to oznacza dla nas? Czy pomoże nam w razie potrzeby, czy też pozostawi nas własnemu losowi i naszym skromnym umiejętnościom? Podejrzewał, że to drugie. Do tej pory niewiele rozmawiała z towarzyszami, a jeśli nawet, to rozmowa dotyczyła codziennych problemów: przewidywanego czasu podróży, wyboru szlaku, przygotowywania pożywienia. Nie, pomyślał. To nie tak. Rakhijska kobieta niewiele rozmawiała z mężczyznami. Kilkakrotnie nawiązała dłuższą rozmowę z Ciani, a nawet podjeżdżała do niej, żeby porozmawiać. Od czasu do czasu Senzei łowił uchem urywki rozmowy, strzępki przynoszone mu przez wieczorny wietrzyk: rakhijska historia, rakhijskie zwyczaje, rakhijskie legendy. Obca wiedza, pomyślał z podziwem. Nawet bez dawnych umiejętności adepta i pewności siebie Ciani była taka sama jak dawniej - łaknęła wiedzy, tak jak większość ludzi łaknie pożywienia. Albo władzy. Zastanawiał się, jak to jest, kiedy pragnie się czegoś, co tak łatwo można uzyskać. Jego głód był jak otchłań, pusta dziura, której nie da się wypełnić. Adepci mówili o muzyce życia, która wypełnia każde żywe stworzenie pieśnią, odbijającą się echem od każdej cząsteczki materii nieskończoną symfonią bytu - on też pragnął ją usłyszeć. Rakhijska kobieta potrafiła dostrzec rozbłyskującą na wieczornym niebie fae pływów, jutrzenkę mocy, lśniącą jak tysiąc drogocennych kamieni - on tęsknił za taką wizją. Ciani kiedyś podzieliła się z nim swoją, ale to nie było to samo. Było w tym tyleż cierpienia, co ekstazy, tyle samo pragnienia, co posiadania. Potem był zmieszany i obolały, zbyt wstrząśnięty, by przez kilka następnych dni korzystać ze swojej Sztuki. Nigdy nie próbowali tego powtórzyć. Żaden człowiek nie może mi dać tego, czego chcę. Oto szczera prawda jego egzystencji - lecz świadomość tego faktu wcale nie łagodziła cierpienia. Gdy tylko zapadł zmrok, wrócił do nich Tarrant. Fakt, że zrobił to natychmiast po tym, jak słońce schowało się za horyzontem, ostrzegł ich, że coś się stało; zwykle postępował ostrożniej. Nie tracił czasu na wstępy, lecz przemówił do nich, gdy tylko odzyskał ludzką postać. - Wiecie, jaki dziś dzień? - zapytał, gdy resztki piór zmieniły się w ciało, włosy, tkaninę szat. - Czy zdajecie sobie sprawę, co się stanie za parę godzin?
Przez chwilę panowała cisza. Najpierw zdrętwiał Damien, a potem Senzei, pojmując, do czego zmierza Łowca. Tak samo jak oni, podczas podróży przez ziemie rakhów stracił rachubę upływających dni. Damien spojrzał w niebo i krew zastygła mu w żyłach, gdy pojął, do czego zmierza Łowca. Na wschodzie, na pół skryty za drzewami, już zachodził Casca. Na zachodzie, podążając w ślad za słońcem, Domina i Prima wkrótce miały również zajść. A w ciągu godziny zgasną ostatnie gwiazdy Rdzenia. Zapadnie ciemność. Nieprzenikniony mrok. - Głęboka noc - szepnął ktoś. - Właśnie - przytaknął Łowca. Zapomnieli. Wszyscy zapomnieli. Nawet jesienią takie dni zdarzały się rzadko, a kilka ostatnich głębokich nocy trwało tak krótko... Senzei zastanawiał się, jak długo potrwa ta, skoro trzy księżyce już zachodzą. Zadrżał z przerażenia To szaleństwo przebywać w taki czas pod gołym niebem. Zupełne szaleństwo. Tylko jaki mieli wybór? - Jak długo potrwa? - spytał Damien. - Kilka godzin - odparł Tarrant. - Nie da się dokładnie obliczyć bez dobrej mapy, a ja straciłem moją w rzece. Jednak Casca będzie musiał znowu wzejść, żeby ustąpiła fae mroku, a zanim to nastąpi, upłynie większa część nocy. Usiłując ukryć strach, Senzei zapytał: - Myślisz, że zaatakuje? - Mówisz o naszym wrogu? - Tarrant zastanowił się, a potem potrząsnął głową. - Nie teraz, nie sądzę. Nie tutaj. Później będzie dość takich nocy i dogodniejszych okazji do ataku. Chociaż na pewno możemy oczekiwać próby użycia Wiedzy lub podobnej odmiany Sztuki. Czegoś o niezwykłej sile. Jednak po zachodzie słońca łatwo mogę odeprzeć takie ataki. - Przez moment na jego twarzy pojawiło się coś w rodzaju uśmiechu. - Głęboka noc to także mój czas. - Czy uważasz, że powinniśmy wystrzegać się czegoś? - spytał nerwowo Damien. - Nie, nie tyle się wystrzegać, ile oczekiwać. - Łowca zwrócił się do Ciani. Jego wyblakłe oczy błysnęły srebrzyście w świetle księżyca. - Milady? Powoli zaczerpnęła tchu. Wokół niej unosiła się dziwna aura lęku, a zarazem pożądania niemal seksualnego podniecenia. Nie wiadomo dlaczego ten widok przejął Senzeiego dreszczem. - Już czas? - szepnęła - Jeśli jesteś gotowa Mocno zacisnęła powieki i ledwie dostrzegalnie skinęła głową. Senzei miał wrażenie, że zadrżała - Czas, na co? - zapytał Damien. - To nie jest dobry moment na zabawę w zgadywanki, Łowco.
- Wcale nie zamierzam się bawić. Milady i ja omawialiśmy podjęcie pewnych... kroków. Sądzę, że dzisiejsza noc to dobra pora, żeby je wypróbować. Będzie to wymagało sporej odwagi z jej strony - lecz tej nigdy milady nie brakowało. - Może zechciałbyś wyjaśnić nam to dokładniej? - Kapłan doskonale panował nad swoim głosem, ale nie aż tak, by Senzei nie usłyszał w nim groźby. Jakby sama zapowiedź głębokiej nocy niszczyła psychiczne bariery, tę delikatną równowagę pozwalającą mu tolerować obecność Tarranta. Albo udawać, że ją toleruje. Łowca wyjaśnił: - Wiecie, że między Ciani a napastnikiem istnieje więź wytworzona podczas pierwszego ataku. Zamierzacie wykorzystać to powiązanie, kiedy dotrzecie do siedziby wroga. Czy nie po to przyprowadziliście ją tutaj? Odrobina dobrze użytej Wiedzy pozwoliłaby zlokalizować napastnika, znaleźć go wśród tuzinów pobratymców... Wspaniały plan, wykorzystujący wasze umiejętności i siłę. Jednak teraz, podczas głębokiej nocy, mogę zrobić znacznie więcej. Zapewnić nam przewagę, w sposób jakiego nie przewidział nieprzyjaciel. - Skłonił się Ciani. Jeśli milady pozwoli. Senzei zobaczył, że pobladła z przerażenia Ciani zaciska i rozluźnia pięści. Damien również to dostrzegł i rzucił szorstko: - Nie zrobisz niczego, co jeszcze bardziej by ją naraziło. Rozumiesz? I tak grozi jej niebezpieczeństwo. Tarrant posłał mu gniewne spojrzenie. - Nie bądź głupcem, kapłanie. Ryzyko już jest ogromne. To jej pragnie nasz wróg, nie nas - i z pewnością spróbuje ją porwać, gdy tylko przejdziemy góry. Przyprowadzając tę kobietę tak blisko jego siedziby, naraziłeś ją na największe z możliwych niebezpieczeństw. Och, tak - miałeś powody. Rozumiem je. Teraz jednak nadszedł czas, aby wykorzystać dostarczoną nam przez wroga sposobność. Ponieważ nie skorzystanie z niej, nie obrócenie przeciw niemu na wszelkie możliwe sposoby... oznaczałoby niepowodzenie, wielebny Vryce. A przypominam ci, że jestem osobiście zainteresowany powodzeniem tej misji. I nie pozwolę, żebyś naraził je na szwank. Odczekał chwilę. - Czy to jasne? Przez moment spoglądali na siebie w milczeniu: chłodno, krzywo, nienawistnie. Potem Damien odzyskał głos i zdołał nadać mu uprzejme brzmienie: - Mów dalej. Łowca spojrzał na Ciani. - Poprzez nią - powiedział - mogę dosięgnąć umysłu jej dręczyciela. To niebezpieczne. Nigdy nie zaryzykowałbym tego, używając tylko fae ziemi, gdyż nasz przeciwnik posługuje się nią równie biegle jak ja i bez trudu mógłby obrócić Sztukę przeciw nam. Jednak wykorzystując
fae mroku podczas tych kilku cennych godzin, kiedy dominuje na ziemi... Ta siła to mój żywioł, kapłanie. Moje życie. Żaden człowiek nie zdoła pokonać mnie w tej dziedzinie, dopóki nie złoży ofiary większej od mojej. - To mało prawdopodobne - mruknął Damien. Jego reakcja na słowa Łowcy była dostatecznie silna, by zmienić otaczającą go fae ziemi - dolinę wypełnił odór krwi, ciepło jego wzburzenia. - Cóż w ten sposób osiągniesz? Jeżeli ci się uda? - Jeśli mi się powiedzie - co bardzo prawdopodobne - zdobędziemy więcej informacji o przeciwniku, niż uzyskalibyśmy jakąkolwiek inną drogą. Poznamy jego posunięcia, zamiary, a może nawet słabości. Dowiemy się, czym jest dla niego więź z Ciani i jak można wykorzystać ją przeciwko niemu. - A jeżeli ci się nie uda? - dociekał Damien. - Jeśli mi się nie uda? - Łowca popatrzył na Ciani, a ona odpowiedziała śmiałym spojrzeniem i nieznacznym skinieniem głowy, mówiącym, że tak, zdaje sobie sprawę z niebezpieczeństwa i chce spróbować. Jednak drżały jej ręce i Senzeiemu wydawało się, że widzi łzę błyszczącą w kąciku jej oka. - Gdyby tak się stało - rzekł spokojnie Łowca - kontynuowanie tej wyprawy nie będzie miało sensu. Ponieważ wtedy wróg pochwyci lady Ciani, i to ja sam mu ją wydam. Przez chwile w obozie panowała głęboka cisza. Słychać było tylko trzaskanie węgli w dogasającym ognisku, sypiącym skrami. Rakhijska kobieta napięła mięśnie, jakby szykując się do walki, lecz jej twarz nie zdradzała żadnych uczuć. Damien spojrzał na Ciani i w jej oczach dostrzegł coś, co sprawiło, że spochmurniał. Głębokie zmarszczki na czole kapłana były wymownym znakiem trapiących go złych przeczuć. - W porządku - rzekł w końcu. - Jeśli Ciani się zgadza. Jeżeli nie ma innego sposobu. - Zgadzam się - szepnęła. - Nie ma - zapewnił ich Tarrant. * Fae mroku. Jej pasma, cieniutkie jak pajęczyna, wysnuwające się z sekretnych zakamarków ziemi. Ciemnofioletowa siła, która wije się niczym węże wychodzące z cienia, falując po ziemi meandrami wzorów pierwotnych i skomplikowanych jak ludzkie fale mózgowe. Moc tak czuła, iż nawet samo obserwowanie jej wystarczy, by zmienić jej bieg. I tak ulotna, że może materializować ludzkie lęki długo po tym, jak ich początkowa przyczyna dawno zatrze się w pamięci. Tak wygłodniała, że żeruje na ciemności, pochłaniając samą jej esencję, aby raz po raz reprodukować się, wypełniając noc swymi okropnym wytworami.
- Gotowa? - szepnął Łowca. W szybko zapadającym mroku jego głos był niewiele głośniejszy od tchnienia. Senzei zadrżał, patrząc na przygotowania. - Bardziej już nie będę - mruknęła Ciani. Starannie ją skrępował, przywiązując przeguby i kostki do wbitych głęboko w ziemię palików. Dodatkowy sznur przeciągnięty przez pierś nie pozwalał jej się podnieść. Tarrant wyjaśnił, że takie przygotowania są konieczne, na wypadek gdyby napastnik przejął kontrolę nad jej ciałem, ale Senzei spoglądał na to z niepokojem. Damien opowiedział mu, jak była związana żona neohrabiego, kiedy ją znaleziono. Podobnie, pomyślał Senzei. Na samą myśl o tym ściskało go w żołądku. - W porządku - rzekł Łowca Po kolei obrzucił ich spojrzeniem i chociaż Damien zdołał wytrzymać je bez zmrużenia oka, Senzei nie mógł. Miał wrażenie, że w tych jasnoszarych oczach coś zbudziło się do życia, mroczne i okropne. Wygłodniałe. - Potrzebuję ciszy. Absolutnej. I nie wolno wam się wtrącać; obojętnie, co się stanie. Nieważne, jaka będzie cena tego rytuału. Przerwanie go oznaczałoby oddanie duszy Ciani wrogowi. Rozumiecie? Może kierował te słowa do wszystkich, ale patrzył przy tym na Damiena. Po chwili kapłan sztywno kiwnął głową i mruknął: - Zaczynaj. Obojętnie, co się stanie. Senzei już widział jakieś kształty pojawiające się wokół obozu. To ich lęki budziły do życia złowrogą fae ciemności. Tarrant zapewniał, że nic nie wejdzie do obozu, ponieważ on żywi się fae mroków, więc pożarłby każdy jej wytwór, jaki przedarłby się przez ochronny krąg jego zaklęć. Mimo to Senzei wzdrygnął się na widok legionów stworów zrodzonych z ich obaw, które roiły się wokół, szukając wejścia. Kusiło go, by odczynić wizję, pozwolić jej zniknąć... lecz ta alternatywa była o wiele gorsza. Teraz przynajmniej było jasno - ciemnofioletowa moc głębokiej nocy nie dawała wiele światła, ale zawsze trochę. Bez niej jesienna noc byłaby zupełnie ciemna, a w gęstym mroku człowiek nie widziałby nawet swojej wyciągniętej ręki. Ta ciemność zamykałaby się, ledwie pozwalając oddychać, aż chciałoby się pobiec w poszukiwaniu światła jakiegokolwiek... Tyle że tu i teraz nie było dokąd uciec. Noc będzie trwać kilka godzin. Już nawet ten skąpy blask fae mroku jest od tego lepszy. Powoli, jak smugi dymu, fae zaczęła gromadzić się wokół ciała Ciani. Senzei zobaczył, że Ciani zadrżała, ale nie miał pojęcia, czy z bólu czy z przerażenia. Na pewno miała powody do obaw. Kiedy oddychała, cienkie pasma fioletu przywierały do oddechu i podążały z nim do płuc, do jej ciała. Wydychane powietrze było ciemnymi, gęstymi kłębami onyksowej czerni, wyzutej z wszelkiej siły. Ciani powoli zamknęła oczy, lecz zanim to zrobiła, Senzei dostrzegł lśniące w
nich fioletowe światło, rozjarzone jak zielono błyskające w nocy ślepia kota. Wchłonęła fae mroku. - Poddaj mi się - szepnął Łowca. Jego glos był chłodną pieszczotą, od której Senzei dostał gęsiej skórki. - Każdą myślą, każdą komórką twego ciała. - A potem dodał, niemal czule: Wiesz, że cię nie skrzywdzę. Skinęła głową. Potem jej ciałem wstrząsnął dreszcz i Senzei miał wrażenie, że słyszy jakiś dźwięk - czyżby cichy jęk? - dobiegający z jej ust. Przywołana przez Tarranta moc gęstniała wokół niej i łączyła się z dziką fae, tworząc coś w rodzaju pępowiny. To połączenie tętniło własnym życiem, w rytm jakiegoś niesłyszalnego pulsu. - Pragniesz - rozkazał Tarrant i zaintonował śpiewnie mantrę posiadania. - Wspomnień. Życia. Kawałeczków przeszłości, które wydobywasz z dusz innych. Ten głód jest nieustanny, nienasycony. Dręczy cię. Daje ci siłę. Każe ci się żywić i obdarza potrzebną do tego mocą. W jego głosie było współczucie, obietnica, mroczna pokusa wykraczająca poza demoniczne właściwości, jakie wymienił. W jakim stopniu opisywał przy tym swoje własne cechy charakteru? Gdy wyciągnął rękę i dotknął Ciani, kładąc wąską dłoń na jej sercu, Senzei po raz pierwszy uświadomił sobie, jak ten człowiek był podobny do wroga. Łowca i krzywdziciel Ciani żywili się odmiennymi uczuciami, lecz obaj służyli tej samej mocy. Kiedy Tarrant dotknął Ciani, kobieta krzyknęła i znieruchomiała tak całkowicie, że Senzei przestraszył się. Przez chwilę leżała jak nieżywa, zupełnie nieruchomo, i daremnie wypatrywał jakiegokolwiek znaku życia. Nie znalazł. Nagle zadrżała i otworzyła oczy. Czarne, całkiem czarne, bez śladu źrenicy i życia. Puste otchłanie, których nic nie wypełni. - Kim jesteś? - zapytał Łowca. Odparła głosem, który był, a zarazem nie był głosem Ciani: - Essistat sa-Lema Tehura sa-Steyat. Ciani sa-Faraday. Innymi. - Z jej ust wydobył się chrapliwy dźwięk, który może miał być śmiechem. - Nie pamiętam wszystkich imion. Tarrant spojrzał na Hesseth, która kiwnęła głową. „Rakhijskie imiona” mówił ten gest. Choć raz kobieta z kasty khrastów wyglądała na równie spiętą, jak jej towarzysze. Łowca ponownie skupił wzrok na Ciani. - Gdzie jesteś? - zapytał. Znów ten upiorny śmiech, a potem tajemniczy szept: - Noc. Jaskinia Łowcy. Piwnica burz. - Gdzie? - nalegał Tarrant. To, czym była teraz Ciani, zamknęło oczy. - W ciemnościach - szepnęła w końcu. - Pod Domem Burz.
- Pod ziemią? - Nie. Tak. - W jaskiniach? Lochach? Podziemiach zbudowanych przez człowieka? Otworzyła oczy i przeszyła go wzrokiem. - Przez rakhów - poprawiła gniewnie. - Gdzie mieszkali Zagubieni, zanim ich stamtąd wyparliśmy. Żywiliśmy się ich myślami, chociaż niewiele ich mieli - tylko tunele, żarcie i bezmyślna chuć. Nie tak jak u innych rakhów. - Zamknęła oczy i dziwnie zmysłowy dreszcz wstrząsnął jej ciałem, jak zapowiedź orgazmu. - Nie jak u ludzi - szepnęła. - Nie tak. Tarrant ponownie zerknął na Hesseth i tym razem jego usta wymówiły bezgłośnie: „Zagubieni?”. Kiwnęła głową na znak, że wie, o co chodzi, i wyjaśni to później. Przynajmniej tak to zrozumiał Senzei. Tarrant znów zajął się Ciani. Obserwowała go pustymi oczami, lśniącymi jak obsydian. - Boisz się? - zapytał. - Boję? - Jak rakhowie. Jak ludzie. - Bać się? O moje życie? Nie. Dlaczego? - Czujesz się bezpiecznie. - Jestem bezpieczny. - Chroniony - sondował Łowca. - Tak. - Skutecznie. Puste oczy otworzyły się szerzej i zamigotał w nich błysk fioletowego światła. - Niewątpliwie. - Jak? Wahała się. - Lema chroni. Wódz osłania. - Przed czym? - Kiedy nie otrzymał odpowiedzi, nalegał: - Przed rakhami? - Ludźmi - szepnęła. - Idą po nas. Tak rzecze Hegemon Lemy. Nadchodzą z Ogniem, który może spalić noc. Może spalić nas. - Lecz nie obawiasz się. - Nie - syknął głos. - Lema broni. Wódz czuwa. Nawet teraz... Zawahała się. Nagle jęknęła, jakby z bólu. Tarrant szybko powiedział: - To wymagało starannego planowania.
- Wcale nie - odparła. Jej ciało zwiotczało, a głos znów nabrał siły. Senzei wyczuł, że Łowca pokonał jakąś barierę, nie zniszczył jej, ale ominął. - Tylko podstępu. Reszta zależy od nas. Senzei zauważył nagły błysk w oczach Tarranta zbyt szybki, żeby zidentyfikować jego przyczynę. Strach? Zaskoczenie? - Podstępu? - szepnął Łowca. - Tak. Demon powiedział, że tak będzie najlepiej. Obrócić ich własną Sztukę przeciw nim. Niech czują się pewni w swojej wiedzy, podczas gdy cały czas wchodzą prosto w pułapkę. „Tylko tak można podejść adepta” mówi Calesta. Oszukać ich, wykorzystując ich własne umiejętności. Na chwilę zapadła cisza. Wokół ciała Łowcy zaczęły migotać zwiewne cienie, okruchy złych przeczuć materializowane przez noc. Pośmiertna maska. Włócznia. Kropla ognia. W innym miejscu i czasie takie obrazy mogły przybrać materialną postać, lecz jego głód pochłonął je równie szybko, jak się pojawiły. Pozostało po nich tylko przelotne wspomnienie, czarny cień na tle czerni nocy. - Powiedz - szepnął. - O tym podstępie. Na czym polega? Ciani jakby chciała coś powiedzieć, ale wahała się. - Powiedz mi. Westchnęła bezgłośnie jak wyjęta z wody ryba. Wydawało się, że nie może dobyć głosu. Wyciągnął ręce i ujął ją za ramiona. Jego siła spłynęła w nią rwącym prądem, purpurowa fae jego woli, jego celu. - Mów! - zażądał. Próbowała się opierać, odsunąć, a potem krzyknęła, gdy zimna moc wniknęła do jej duszy. Senzei zobaczył, że Damien zrobił krok naprzód, ale zaraz się cofnął. Wiedział, że jeśli przeszkodzi Łowcy, Ciani może umrzeć. Tylko to go powstrzymywało, lecz jego oczy ciskały gniewne błyski. - Powiedz - rozkazał Tarrant i Senzei zrozumiał, że Łowca wykorzystuje fae mroku do wyciśnięcia informacji, niczym soku z dojrzałego owocu. - Krater Sansha! - jęknęła. Łzy ciekły jej po twarzy i dygotała w uścisku Tarranta. Słowa zaczęły wylewać się z jej ust, jakby były obdarzone własnym życiem i chciały wyrwać się na wolność. - Ludzka Wiedza poprowadzi ich tam. Będą sądzili, że tam znajduje się nasza twierdza pod Domem Burz. Co ważniejsze, on w to uwierzy - ich adept - ponieważ Calesta wziął ten obraz z jego umysłu. Kiedy spojrzał na swoje mapy i powiedział: „To tam będzie wróg”. Głodny go usłyszał. A Wódz pozwoli im przypuszczać, że adept miał rację, a potem wykorzysta ich Wiedzę do swoich celów... Adept poprowadzi ich prosto w pułapkę.
Tarrant przez chwilę milczał. Jego oczy miały straszny wyraz - malował się w nich wstyd, wściekłość, paląca nienawiść i jeszcze gorsze uczucia, których Senzei nie śmiał nawet nazwać, lecz Ciani, czy też istota, która teraz zamieszkiwała jej ciało, nie zwracała na to uwagi. Senzei był pewien, że gdyby Łowca nie dał słowa honoru, że będzie ją chronił, użyłby teraz fae mroków i niszcząc ciało Ciani, zgładziłby jej napastnika. Jednak związał się danym słowem, w dodatku dobrowolnie, więc nie mógł dać upustu szalejącej w nim furii. - Gdzie jest Dom Burz? - syknął. Zawirowały ciemnopurpurowe macki, uniesione jego wściekłością rozwiały się w ciemnościach. - Gdzie jest wasza forteca? Kiedy nie odpowiedziała, zmrużył oczy. Ciani jęknęła i Senzei zrozumiał, że Łowca skruszył resztki oporu. - W skupisku mocy - szepnęła. - Tam gdzie płyną prądy fae ziemi, czekając na ujarzmienie. Gdzie płyty śpiewają z bólu, wyduszając tę moc. Gdzie Wódz... Ciało Ciani zesztywniało. Bezgłośnie wymówiła kilka słów, a potem wyprężyła się w spazmie bólu, który wstrząsnął nią od stóp do głów. - Nie! - zawołała Ciani. Targnęła więzy z taką siłą, że prawie wyrwała wbite w ziemię paliki. - Geraldzie! Adept jednak nie próbował jej pomóc. - Przestań! - syknął Damien. Ruszył naprzód, lecz zaraz zatrzymał się, gniewnie zaciskając pięści. „Przerwanie go oznaczałoby oddanie duszy Ciani wrogowi”. - Przestań, niech cię szlag! Ona tego nie wytrzyma! Jakby na potwierdzenie, krew pociekła z ust Ciani. I Tarrant w końcu zareagował. Ujął jej twarz w dłonie, a ona, jak zranione zwierzę, próbowała go ugryźć, lecz mocno przytrzymał jej głowę i przycisnął do ziemi, chociaż prężyła się w więzach. Patrząc kobiecie w oczy, trzymał ją siłą swego spojrzenia. Senzei widział tę moc, purpurową i wibrującą siłą nienawiści. - Puść! - szepnął gniewnie Tarrant. - To nie twoje ciało, nie twoje miejsce. Usłuchaj! Ciani wiła się, bezradnie jak dziecko. Krew spłynęła jej po policzku i splamiła mu dłoń, ciemnoczerwona w blasku fae. Nawet tego nie zauważył. - Usłuchaj mnie! - szeptał. Bijąca od niego moc była tak jaskrawa, tak oślepiająca, że Senzei musiał się odwrócić. Na moment całe ciało Ciani zesztywniało; było słychać trzeszczenie napiętych więzów. Potem, nagle, opuściły ją wszystkie siły. Bezwładnie, jak szmaciana lalka, leżała na ziemi i tylko urywany oddech świadczył o tym, że jeszcze żyje. Tarrant rozwiązał ją. Zamknęła oczy - znowu ludzkie i mocno przekrwione. Zadrżała, jakby z zimna. - Wyjmij Ogień - powiedział cicho Łowca do Damiena. - Jesteś pewien... - Wyjmij!
Kiedy kapłan spełniał polecenie, Tarrant szybko odszedł kilka kroków od towarzyszy. Mimo to najwyraźniej nie chciał zostawiać Ciani i przebywał na tyle blisko, że promień wyjętego Ognia musnął mu twarz, pozostawiając jaskrawoczerwony ślad. Przez moment Senzei nic nie widział: blask Ognia był zbyt jasny, oślepiający. Poczuł, że jego Wizja gaśnie, i wiedział, że upłynie dłuższa chwila zanim ją odzyska. Jednak teraz wcale jej nie potrzebował. Fae mroku zniknęła, pochłonięta w mgnieniu oka przez siłę tego kościelnego płomienia. A wraz z nią resztka sił ciemności, które przywarły do Ciani. Jęczała cicho, gdy Damien podskoczył do niej, przeciął więzy i porwał ją w ramiona. Przywarła do niego, a blask Ognia oblał jej plecy. - Nic jej nie będzie - obiecał Łowca. - Nie chowaj Ognia, dopóki nie wzejdzie Casca. Albo nie. Dopóki nie wzejdzie słońce. W dziennym świetle będzie bezpieczna - wtedy jej nie dosięgnie ani jego, ani moja moc. - A jeśli ty... - zaczął Damien. - Będziecie musieli radzić sobie beze mnie - uciął. - Muszę sprawdzić kilka rzeczy i mogę zrobić to tylko sam. - Nic nie mówisz o Ogniu - rzekł cicho Damien. Tarrant powoli obrócił się do kapłana i pokazał mu, gdzie padło święte światło. Skórę na twarzy i rękach miał zaczerwienioną, suchą i popękaną, ale beznamiętnie spoglądał na Damiena, nie okazując ani bólu, ani irytacji. - Lekceważysz mnie - ostrzegł. W kąciku oka zebrała mu się kropla krwi. Strzasnął ją niecierpliwym mrugnięciem; spłynęła mu po twarzy, jak łza. Nadal nie odwracał się od Ognia ani nie próbował się przed nim osłonić. - Nigdy mnie nie lekceważ. - Przykro mi - rzekł w końcu Damien. - I słusznie - mruknął Łowca, po czym skłonił się Ciani - nieznacznie, pospiesznie, lecz z gracją. - Aż do wschodu słońca pod żadnym pozorem nie powinnaś wspominać o tym, co się tu zdarzyło. W przeciwnym razie napastnik może dowiedzieć się... za dużo. Milady? - Rozumiem - wyszeptała. Zrobił krok - i zniknął, tak nagle, że nie można było tego pochwycić okiem. Zaczerwienioną, spaloną skórę pochłonęła ciemność. Głęboka noc wzięła go w swe objęcia. - Ogień nie zdołał go zranić - szepnął Senzei. - To niewiarygodne. - Oczywiście, że go zranił - rzucił ostro Damien. - Zabiłby go, gdyby pozostał tu jeszcze chwilę. - Przecież wydawało się, że... - No właśnie. Dochodzę do wniosku, że gdyby musiał, zostałby tu, znosząc ból, aż Ogień spaliłby go na popiół. Byle tylko dowieść swego.
Odetchnął z ulgą i mocno objął Ciani. - Właśnie dlatego jest tak piekielnie niebezpieczny - mruknął. * Padał deszcz. Nie łagodny deszczyk sprzed kilku dni, chłodna lecz drobna mżawka, która spryskiwała ziemię, nie mocząc jej, ale ulewa, która nadciągnęła ze wschodu, niesiona wiatrami przez tysiące kilometrów otwartego morza, porywająca morską pianę oraz wodny pył, aby zmienić je w gęste i czarne burzowe chmury. Jeśli Casca wzeszedł, nie widzieli go. Deszcz lał jak z cebra, niosąc drobiny śniegu i lodu, jakby nie mógł się zdecydować, jaką chce przybrać postać. Było zimno, ciemno i mokro. Kuliły się pod rakhijskim namiotem z grubych skór rozpiętych na wydrążonych kijach, tworzących kopulasty dach. One, kobiety. Senzei i Damien pozostali na zewnątrz, aby znaleźć jakieś schronienie dla zwierząt. Konie już zaczęły szarpać wodze, a nie spętane xandu kręciły się niespokojnie po obozie, jakby zaczynały żałować przymierza z rakhijską kobietą i jej kompanami. Jednak opodal obozu mężczyźni znaleźli wielki granitowy głaz i sporządzili z poutykanych gałęzi okap, który uszczelnili listowiem. Pod ten prowizoryczny daszek deszcz wdzierał się tylko cienkimi strużkami, podczas gdy na zewnątrz lał równą ścianą. Wystarczy, zdecydował Damien. Zaprowadzili tam zmoknięte zwierzęta i w świetle Ognia, rzucającego ostre cienie na chropowatą granitową ścianę, umieścili je pod tym dachem, po czym wrócili do obozu. Tarrant nie pojawił się, czego można było oczekiwać. Damien mruknął, że pewnie nie chce sobie zmoczyć fryzury, co Senzei uznał za żart. Najlepiej, jak mogli, wyżęli swoje ubrania, przebierając się w zimne, lecz suche odzienie. Ciasny namiot nie zapewniał wygody ani prywatności, lecz ciepło czterech ciał szybko ogrzało niewielką przestrzeń i kiedy nadszedł świt, Senzei odkrył, że nie wiadomo kiedy zapadł w sen. Nadszedł świt. Zakładali, że nadszedł, ponieważ niebo lekko poszarzało. Jednak ciemnoszare chmury zasłaniały słońce, którego promienie z trudem sączyły się przez strugi deszczu. Senzei widział, jak Damien kilkakrotnie wyglądał przez niewielki otwór wyjściowy namiotu, uważnie spoglądając w niebo. Czekając, aż słońce wyjdzie zza chmur. Ponieważ nie mogli rozmawiać o tym, co widzieli, słyszeli i czuli minionej nocy, dopóki Ciani nie zostanie poddana oczyszczającemu działaniu promieni słońca Nie mogli też niczego planować. Był to najdłuższy z dni, które spędzili razem. O zachodzie wreszcie przestało padać. Najpierw błysk słońca w oddali rozbił krople deszczu na tysiące migoczących klejnotów. Przez otwór w chmurach zajrzało najpierw słońce, a potem Rdzeń. Białe i złociste światło wspólnie ogrzały zmrożoną ziemię i zmieniły deszcz w
srebrzystą mgiełkę. Niebawem odsłonił się pierwszy skrawek czystego nieba a potem drugi. Pomimo to miało minąć jeszcze wiele godzin, zanim Ciani będzie mogła stanąć w pełnym blasku dnia, drżąc z bólu, gdy fae słońca wypali z jej ciała ostatnie ślady Sztuki głębokiej nocy. Gerald Tarrant wrócił o zachodzie słońca. Do tej pory zdążyli przyprowadzić z powrotem wierzchowce, podenerwowane i głodne, ale całe i zdrowe. Pod namiotem i w pobliżu znaleźli dość suchych gałązek, by rozpalić ognisko. W milczeniu siedzieli we czwórkę przy ogniu, gdy Tarrant rzucał zaklęcia. Uniemożliwiające podsłuchiwanie, domyślił się Senzei. W końcu Łowca zasiadł przy ognisku. Senzei zauważył, że włosy miał nie tylko suche, ale i starannie uczesane. - Miałem nadzieję, że minie jeszcze kilka nocy, zanim będziemy zmuszeni podjąć pewne decyzje - oznajmił towarzyszom. - Potrzebowaliśmy więcej informacji i miałem nadzieję, że znajdę je w Lemie. Sądzę jednak, że to jasne, iż nie mamy już czasu. Wróg wie o naszym przybyciu i o mało nie wpadliśmy mu w ręce. Dlatego musimy, tu i teraz, podjąć kilka decyzji: co robimy i w jaki sposób, abyśmy mogli zacząć od razu, zanim nieprzyjaciel zorientuje się, co zamierzamy. - Nie znając krainy, po której podróżujemy? - spytał Senzei. - Nie wygrywa się wojny, pozwalając wrogowi tworzyć jej reguły. A on właśnie to próbuje zrobić. Musimy ułożyć plan - szybko i dokładnie. Inaczej równie dobrze możemy pomaszerować do krateru Sansha i oddać milady w ręce naszego przeciwnika. - Czy on może wiedzieć, co zrobiłeś zeszłej nocy? - zapytał Damien. Tarrant zastanowił się. - Zasadniczo to nieuniknione. Każdy czarnoksiężnik to zauważy. A jednak... Byłem bardzo, bardzo ostrożny. I pamiętajcie, że fae mroku to mój żywioł: manipulowanie nią przychodzi mi równie łatwo, jak wam oddychanie. Jeśli spróbuje to sprawdzić, odkryje, że próbowaliśmy wykorzystać więź łączącą go z Ciani, aby przeprowadzić bezpośredni atak. Bez powodzenia. Nie dowie się, że informacje popłynęły w przeciwnym kierunku. Zwrócił się do rakhijskiej kobiety. - Zanim podejmiemy decyzję, potrzebujemy kilku informacji. Wymienił kilka nazw, których nie znałem. Mogą być niezwykle istotne. Wydawało mi się, że ty je znasz. - Zagubieni. - I Calesta. Pokręciła głową. - Tego imienia nie znam. Zagubieni... tak rakhowie nazywają jeden z naszych szczepów, który zniknął podczas Przemiany. Rozumiecie, wówczas nie mieliśmy jeszcze języka ani jednolitych ciał: każde pokolenie różniło się od poprzedniego, co prawie uniemożliwiało stworzenie trwałego społeczeństwa. Z tamtych czasów pozostały tylko przekazy ustne, a nawet i
te niezbyt wiarygodne. Pamiętajcie o tym, kiedy będę mówiła. Rakhowie, którzy przybyli tutaj ci, którzy przeżyli drogę przez Góry Zesłańców - rozproszyli się po całym kraju, przy czym każda grupa zajęła oddzielne terytorium. Wtedy nie były to jeszcze szczepy, raczej... liczne rodziny. Wielu osiadło na równinach, ponieważ te ziemie były gościnne. Inni ruszyli na południe, ku moczarom. Albo na wschód. Nasi przodkowie byli terytorialnymi stworzeniami potrzebującymi własnej przestrzeni, tak jak wy łakniecie pożywienia i wody. Najazd ludzi na nasze ziemie był największym... Urwała, po czym wypuściła powietrze przez zaciśnięte zęby. - Stare dzieje. Nasz lud był coraz liczniejszy. Zmieniał się. Miał już własny język. Kulturę. Cywilizację. W końcu rakhowie z równin zaczęli podróżować, chcąc zobaczyć, czym stał się nasz świat i więcej dowiedzieć się o waszym - stąd tradycja khrastów - i powoli, ostrożnie, rozproszone szczepy nawiązały kontakty ze sobą. Odkryliśmy, że chociaż wpływ człowieka nadal dyktował kierunek naszej ewolucji, przystosowaliśmy się do nowej ojczyzny. Rakhowie walczący o byt na moczarach południa niewiele przypominali mój lud czy jakikolwiek inny szczep, a w niektórych przypadkach różnice były tak wielkie, że wykluczały krzyżowanie się, co świadczyło - zgodnie z waszą nauką - że staliśmy się innymi gatunkami. Odkryliśmy również, że podczas wędrówki zaginęło wielu rakhów. Osiedli w górach - w tych górach - i zamieszkiwali tu we wczesnych stadiach rozwoju. Znaleźliśmy wytwory ich cywilizacji - narzędzia, śmieci, połamane ozdoby - ale nigdy nie odkryliśmy, co się z nimi stało. Legenda głosi, że zeszli pod ziemię. Podobno nadeszły straszliwe mrozy, gdy chmura po wybuchu wulkanu przesłoniła słońce i całe góry pokrył lód. Oczywiście, większość rakhów raczej szukałaby schronienia na swoim terytorium, niż je opuszczała. Jeśli tak się stało, to nigdy nie wrócili na powierzchnię. Pozostały tylko legendy. - A teraz te słowa - przypomniał Damien. - „Gdzie mieszkali Zagubieni, zanim ich stamtąd wyparliśmy”. Gdybyśmy wiedzieli, kiedy to miało miejsce... - Trzysta lat temu - rzekł chłodno Tarrant. - Plus minus jedną dekadę. Damien spojrzał na niego ze zdumieniem. - Skąd wiesz? - Ta rakhijska dziewczyna z Lemy. Pamiętasz? Ja... przesłuchałem ją. Kapłanowi na chwilę zaparło dech. Potem syknął: - Ty draniu! Tarrant wzruszył ramionami. - Potrzebowaliśmy informacji. Ona je miała. - Posłał mu ponure spojrzenie. - Zapewniam cię, że moje zainteresowanie jej stanem emocjonalnym było sprawą całkowicie... drugorzędną.
Damien drgnął, jakby chciał się na niego rzucić, ale Ciani położyła kapłanowi dłoń na ramieniu. Stanowczo. - Już się stało - powiedziała. - Teraz nie możesz jej pomóc. Musimy działać wspólnie. Jakoś opanował gniew, ale z widocznym wysiłkiem. - Mów dalej - warknął. - Trzysta lat temu - powtórzył Łowca. - Zagubieni byli wtedy liczni i wybudowali podziemne tunele. Albo stworzyli je z istniejących jaskiń - relacja informatorki świadczy o obu tych możliwościach. Potem przybył obcy czarnoksiężnik. Człowiek zwany Hegemonem Lemy, który wybudował cytadelę nad ich siedliskiem. A demony, które mu służyły, schroniły się w podziemiach, wypierając dotychczasowych mieszkańców, chroniąc się przed słońcem. - Trzy wieki - rozmyślała Ciani. - Może ci rakhowie jeszcze żyją? - Przystosowali się do ciemności, a więc są wrażliwi na światło. Wątpię, czy lubią słoneczny blask. Prawdę mówiąc, można się spodziewać, że ich podziemne siedziby były połączone siecią korytarzy. Mogły wędrować między nimi, nigdy nie wychodząc na powierzchnię. - A teraz robią to... - zaczął Senzei. Tarrant skinął głową. - Oni. - Podziemne przejście - mruknął Damien. - Jeśli te tunele wydrążyli rakhowie, to nie. Nowi mieszkańcy na pewno zatarasowali wyjścia, albo ich pilnują. Jeśli jednak mówimy o naturalnych jaskiniach, z niezliczoną ilością odnóg... jest nadzieja, że znajdziemy przejście, o którym nasi wrogowie nie wiedzą. Albo przebijemy się z sąsiednich jaskiń. - Wejdziemy tylnymi drzwiami - głośno myślał Senzei. - Właśnie. Damien zwrócił się do kobiety z kasty khrastów. - Jakie są szanse, że znajdziemy tych podziemnych rakhów? A jeśli tak, to czy zdołamy się z nimi porozumieć? - Któż może wiedzieć, gdzie oni są i czy w ogóle istnieją? Od wieków nikt ich nie widział. Natomiast co do porozumiewania się... na pewno nie znają języka ludzi, gdyż ta umiejętność wymaga wyższego szczebla rozwoju. Może nadal używają rakhijskiej mowy... a może nie? Upłynęło zbyt wiele czasu, by mieć pewność. - Mimo wszystko te tunele tam będą - rzekł Tarrant. Damien spojrzał na niego. - Skąd wiesz, że zdołasz je odnaleźć?
Łowca zachichotał. - Jak myślisz, co robię każdego ranka, kiedy muszę znaleźć jakieś schronienie? Odnajdywanie jaskiń to dziecinna zabawa dla każdego, kto widzi prądy. W podobny sposób Senzei wyszukiwał drogę wśród fal i doprowadził statek do brzegu. Jednak odnalezienie akurat tych jaskiń... - W zadumie pokiwał głową. - Nie będzie takie łatwe. - No cóż, w porządku - rzeki Damien. - Powiedzmy, że znajdziemy je i zdołamy się do nich podkraść. Jeśli są wrażliwi na słońce, mamy tu skuteczną broń. - Poklepał wybrzuszenie na biodrze. - Mamy dosyć czasu, by zdecydować, jak najlepiej ją wykorzystać. Co do zastawionej przez wroga zasadzki... teraz, kiedy znamy jego zamiary, możemy je pokrzyżować. Pozostaje tylko pytanie... - Dokąd, do licha, zmierzamy - podsunął Senzei. Tarrant wyjął z kieszeni kartę welinu, złożoną tyle razy, że tworzyła szeroki na dwa palce prostokąt. Rozłożył ją, ukazując sporą mapę okolicy. - Narysowałem ją z pamięci, kiedy utraciłem oryginał. Nie gwarantuję, że jest dokładna, ale w ogólnych zarysach jest zgodna z rzeczywistością. Położył ją przed nimi. Była to mapa ziemi rakhów i okolicznych terenów, pokryta pajęczyną zygzakowatych linii. - Linie uskoków - szepnął Damien. Tarrant skinął głową. - Z pewnością pominąłem kilka pomniejszych, ale sądzę, że wszystkie główne krawędzie płyty są na swoim miejscu. W przeciwieństwie do poprzedniej, ta mapa była opisana:
„Większa płyta
nowatlantydzka. Wschodnia Serpentyna. Mniejsza kontynentalna”. Wskazał na miejsce styku tych trzech płyt. - Tu jest największe skupisko mocy w tym rejonie - rozmyślał na głos. - Zakładałem, że osiadł gdzieś w pobliżu. Jednak według naszego informatora znajduje się dokładnie w tym punkcie. - Zdaje się, powiedziałeś... - zaczął Damien. - Że tylko głupiec by to zrobił? Owszem. I podtrzymuję to. Nie pytaj mnie, jak utrzymał swoją cytadelę w tym sejsmicznie aktywnym miejscu. Same zaklęcia nie wystarczyłyby. Może miał szczęście? Dziewczyna mówiła, że od dawna nie było tam trzęsienia ziemi. Od lat. - To niemożliwe - mruknął Damien. Tarrant skinął głową.
- Co najmniej dziwne. Oczywiście, niewielkie wstrząsy czasem pozostają nie zauważone... ale nawet w takim przypadku ta cisza sejsmiczna trwa zbyt długo. Mam nadzieję, że nie skończy się, zanim dotrzemy tam, dokąd zmierzamy. - Skoro o tym mowa - rzeki Damien - to czy jest jakiś sposób, żeby Hegemon Lemy nas nie zauważył? Najwyraźniej twoje zaklęcia nie pomogły... - Nie można ukryć oczywistego - przerwał mu ostro Tarrant. - Można jednak odwrócić czyjąś uwagę. Zeszłej nocy użyłem Sztuki, w sposób jaki powinien okazać się skuteczny. Nastąpi to... tutaj. - Wskazał na mapie punkt oddalony o dwa dni drogi jazdy na wschód. - On wie, że musimy przejechać tędy, żeby dostać się do Lemy. Kiedy dotrzemy do tego miejsca, zastąpią nas nasze repliki. Pojadą tędy - nakreślił palcem linię przez pasmo gór, do Lemy i miejsca, gdzie zbiegały się trzy płyty - aż tutaj. Wskazał punkt znajdujący się mniej więcej trzydzieści kilometrów na wschód od kulminacji sił i pytająco spojrzał na rakhijską kobietę. Wyciągnęła rękę i przesunęła jego dłoń kilka centymetrów na południe. Potem skinęła głową. - Tam jest krater. - Popatrzyła na Łowcę. - I zasadzka. - Kiedy pojadą w tym kierunku, ściągną na siebie całą jego uwagę. Będziemy niewidzialni. Damien spojrzał na niego. Miał w oczach coś, co sprawiło, że Senzei zadrżał. - Posłużyłeś się kimś - rzekł cicho. - Rakhami. - Dobrej repliki nie da się stworzyć z niczego. Takie złudzenie nawet przez chwilę nie zwiodłoby adepta. Pod przykrywką musi znaleźć dość... - Niewinnymi rakhami. Łowca spochmurniał. - To wojna, kapłanie, a każda wojna przynosi ofiary. Czasem są wśród nich niewinni. - Nie miałeś prawa! - Miałem jednak moc. To wystarczy. Nie zamierzam o tym dyskutować. Nie wtedy, kiedy zależy od tego moje przetrwanie. Zbyt wiele już zainwestowałem w tę wyprawę i za wiele mam do stracenia. Ta Sztuka już działa. Już rzuciłem zaklęcia. Kiedy dotrzecie do tego miejsca gniewnie postukał palcem w mapę - pięć replik wyruszy w kierunku krateru Sansha. Ponieważ wykorzystałem żywe istoty, wróg da się zwieść i będzie obserwował je, a nie nas, dopóki nie zginą. - Powoli pokręcił głową. - Nie zamierzam tu sczeznąć, kapłanie. A na pewno nie w obronie twoich zasad. Lepiej się z tym pogódź. Damien gniewnie obrócił się do Ciani. - Cee...
- Proszę, Damienie. On ma rację. - Położyła dłoń na jego ramieniu. Lekko wzdrygnął się, czując to dotknięcie. - Nie mamy wyboru, nie rozumiesz? Potrzebujemy jego Sztuki albo czegoś podobnego. W przeciwnym razie równie dobrze moglibyśmy od razu zrezygnować. A ja nie mogę tego zrobić, Damienie. Nie mogę zrezygnować. A ty? Bez słowa odsunął się od niej. Z jego twarzy nic nie można było wyczytać, lecz bił od niego chłód, który wstrząsnął Senzeim. - Wygraliście - mruknął w końcu. - Nie będę przeszkadzał. Nie mogę. Jednak zapłacisz za ich życie własną krwią. Przysięgam. Łowca zaśmiał się cicho, złowrogo. - Za nich i za tysiąc innych - rzeki. * Rankiem następnego dnia podeszła do Senzeiego, kiedy zbierał chrust. I przestraszyła go tak, że prawie upuścił naręcze gałęzi. - Ciani? Słońce sączyło się przez półnagie gałęzie nad ich głowami, oświetlając jej bladą twarz. Słabość. Rytuał, któremu poddała się dwie noce wcześniej, kosztował ją więcej, niż chcieli przyznać. - Pomyślałam, że ucieszysz się z mojego towarzystwa. Słowa wyrwały mu się z ust, zanim zdążył je powstrzymać. - Nie powinnaś opuszczać obozu. Wzruszyła ramionami. Ten gest, tak jak wszystkie jej gesty, był zaledwie cieniem dawnego. Nawet z jej oczu wyzierała niepewność. - Martwisz się tak samo jak on. - Rozejrzała się wokół, szukając czegoś, na czym mogłaby usiąść; w końcu wybrała złamaną gałąź. - Czasem trochę za bardzo. - Z westchnieniem usiadła na konarze. - Czasem trzeba oderwać się od... swoich lęków, od innych ludzi. Napotkała jego spojrzenie. - Wiesz, o czym mówię? Czuł, że krew odpływa mu z twarzy. Z trudem opanował chęć odwrócenia się plecami do Ciani. - To zbyt niebezpieczne, Cee. Nie powinnaś być sama, nawet przez kilka minut. - Wiem - powiedziała. - A jednak... zbyt wielkie niebezpieczeństwo osłabia świadomość zagrożenia. Czy to możliwe? Czasem muszę sobie przypominać, jak blisko jest nasz nieprzyjaciel, jaki jest potężny... ale i tak wydaje mi się to czymś odległym. Nierealnym. Jakbym musiała starać się, żeby czuć strach. Spojrzała na swoje dłonie, jakby szukała w nich odpowiedzi. W końcu cicho dodała:
- Nigdy nie miałam okazji, żeby ci powiedzieć. O wspomnieniach. Tylko kawałki i fragmenty... ale odzyskałam je, na jakiś czas. Kiedy Gerald użył Sztuki. Jakbym wtedy, gdy tamto stworzenie korzystało z mojego ciała, mogła poczuć część jego świadomości. Moje wspomnienia, przechowywane w jego ciele. - Popatrzyła na Senzeiego; jej piwne oczy błyszczały w słońcu. - Przypomniałam sobie... jak przyszedłeś do mnie. Pamiętasz, Zen? To było tak dawno - część innego świata, do którego już nie należał - że dopiero po chwili zdołał sobie przypomnieć. Wspomnieć siebie takim, jakim wówczas był. - Tak - odparł łagodnie. I skrzywił się na to wspomnienie. - Byłeś młody. Taki młody. Pamiętasz? Takie wrażenie pozostało mi z naszego pierwszego spotkania. Twoja twarz, to co w niej dostrzegłam, co powiedziała mi o tobie Wiedza. Najlepiej jednak zapamiętałam twoją młodość. Bogowie, byłeś taki młody... - Teraz mam dopiero trzydzieści cztery lala - bronił się. - Tak. Wciąż jesteś młody. Twoje ciało jeszcze się nie zestarzało - przynajmniej nie nieodwołalnie. Nadal jesteś w tym wieku, kiedy fae może regenerować ciało... - Pozwoliła mu przetrawić tę myśl. Dokończyć ją w duchu. - Pamiętasz, dlaczego do mnie przyszedłeś? Czego chciałeś? Zaczerwienił się i odwrócił. - Cee, proszę... - Nie ma się czego wstydzić. Powoli pokręcił głową i przygryzł dolną wargę; zaniepokoiło go, że to wspomnienie wciąż tak bolało. - To nie wstyd, Cee. Raczej... sam nie rozumiem. To wszystko. Chciałem, aby świat był czymś, czym nie jest. - Przyszedłeś do mnie w poszukiwaniu Wiedzy - ciągnęła łagodnie. - Nie władzy, nie bogactwa, ani nawet nieśmiertelności... żadnej z tych rzeczy, jakich pragną inni ludzie. Tylko Wizji. Opanował drżenie głosu, chociaż z najwyższym trudem. Czuł, że lekko drży, skręcając się z upokorzenia - A ty ukazałaś mi prawdę. Że nigdy nie będę jej miał. - Tak. Musiałam. Takie oddanie zasługuje na szczerość, obojętnie jak bolesna może okazać się prawda. A może była tak bardzo bolesna częściowo dlatego, że tak wielu ludzi okłamało cię, każąc ci bezpodstawnie wierzyć, że jest jakaś nadzieja... - Oni nie byli adeptami - rzucił szybko. - Nie mogli wiedzieć. - Po prostu... przykro mi - szepnęła. Zamknął oczy, czując dotkliwy żal, ból nie spełnionych marzeń.
- Zrobiłaś to, co musiałaś. - Tak sadziłam. Wszyscy myśleliśmy, że umiejętności adepta są wrodzone i albo się je posiada, albo nie. Uważaliśmy, że żaden człowiek, żadna Sztuka nie może obdarzyć Wizją tego, kto się z nią nie urodził. Usłyszał, jak zaczerpnęła tchu. Zbierając odwagę? - Myliłam się, Zen. Odwrócił się do niej. Nie pojmując tych słów, tego co mogły oznaczać. Szok był zbyt wielki. - Wierzyłam w to, co ci powiedziałam - zapewniła go. - Każdy adept powiedziałby ci to samo, każdy uczciwy. Jednak tylko dlatego, że żaden z nas nie żył dość długo, aby zrozumieć... Urwała, jakby zaniepokojona tym wyznaniem. Czuł, że ręce trzęsą mu się ze zniecierpliwienia i obawy, jakby stanął na skraju przepaści. Na krawędzi bezdennej Otchłani, w którą zaraz runie. - Co zrozumieć? - ledwie zdołał wykrztusić. - Co ty mówisz, Cee? Wyszeptała pospiesznie, jakby w obawie, że ktoś może ich podsłuchać. - Powiedziałam ci, że żaden człowiek tego nie dokona. Żaden człowiek nie posiada takiej mocy, aby przełamać bariery duszy... Jeden człowiek - dodała z naciskiem. - Gdyby jednak setki czarowników połączyły swe siły, gdyby tysiące ich włożyło całą swą energię życiową, wszystkie nadzieje i sny, w jedno wszechpotężne zaklęcie... Czy to by wystarczyło? Czy taka siła nie mogłaby pokonać praw Erny? Spoglądał na nią z niedowierzaniem, nie znajdując słów. - Gerald pokazał mi ten wzór. Uświadomił mi, czego szukać. On był przy tym, gdy po raz pierwszy wyzwolono taką moc, widział na własne oczy, czego mogła dokonać.... Jednak nie sądzę, aby o tym pomyślał. A gdyby nawet, nie powiedziałby ci o tym. Pochyliła się, opierając dłonie o kolana. Mówiła cicho, ale gorączkowo. - Ogień, Zen. O nim mówię. Siła tysięcy, skupiona w jednej maleńkiej flaszeczce. Ujarzmiona, by służyć ludzkiej woli. Urwała, pozwalając zapaść tym słowom w pamięć. Ich sens palił go żywym płomieniem. - Sądzę, że mogłaby cię wyzwolić. Dać ci to, czego chcesz. Wstała i podeszła do niego, nie na tyle blisko, żeby go dotknąć, ale prawie. - Nie mam mojej dawnej wiedzy - powiedziała. - Nie mam pewności, że to się uda. Jednak im więcej Gerald mówi mi o mocy, jaką Ogień skupiał w czasach Świętych Wojen, tym bardziej... - Zaczerpnęła tchu. - Mógłby cię zmienić, Senzei. Dać ci to, o czym kiedyś marzyłeś. Nadal tego pragniesz, prawda? - Bogowie, tak...
Czy to naprawdę możliwe? Tak usilnie starał się pogrzebać tę nadzieję, żeby nie złamała mu życia. Teraz znów odżyła po tylu latach.... Przez chwilę nie był w stanie odpowiedzieć. Obawiał się, że zamiast słów z jego ust może wydobyć się inny dźwięk, na przykład szloch, westchnienie, lub nieartykułowany bełkot. To było nie do zniesienia - Czy on wie? - wykrztusił. - Damien. Powiedziałaś mu? - Jak mogłabym to zrobić? - odparła łagodnie. - Nigdy by na to nie pozwolił. Dla niego takie wykorzystanie Ognia byłoby... świętokradztwem. - Czyż więc... przychodząc tutaj... nie popełniasz zdrady? - Ja nie podzielam jego wiary - przypomniała mu. - Czy to nie oznacza... chcę powiedzieć, że Damien... - Nie zrozum mnie źle. Bardzo mi na nim zależy. Jednak obiektywnie... - Zawahała się. Czasem mam wrażenie, że należymy do dwóch różnych światów. Wiara, której służy... Potrząsnęła głową. - Szanuję ją i jego, ale... na bogów! Oni żyją marzeniami, mglistymi nadziejami i źle skierowanymi uczuciami, podczas gdy ja jestem po prostu pragmatyczką. Realistką. To mój świat. Akceptuję go. Żyję na nim. I jeśli da mi źródło władzy, wykorzystam je - zgodnie z wolą bogów. Dotknęła dłonią jego policzka. Targająca nim burza uczuć sprawiła, że to dotknięcie wydało mu się dziwnie nierzeczywiste. - Uczucie łączące kobietę z mężczyzną to taka ulotna rzecz - powiedziała cicho. - Ty powinieneś wiedzieć o tym najlepiej. Podczas gdy prawdziwa przyjaźń... jest wieczna. Jestem lojalną przyjaciółką, Zen. I taką zostanę do grobowej deski. Powinien się przestraszyć, mieć złe przeczucia - lecz walenie serca zagłuszyło wszystko, nie pozwalając zebrać myśli. Słabo, odruchowo, zaprotestował: - To jego broń. Nasza broń. - Czy myślisz, że to osłabi jej moc? Czy kilka kropel uczyni jakąś różnicę? Przecież w Mordreth zużył tyle samo, przygotowując zaczarowane bełty. A potem w obozie rakhów. Jej głos był szeptem, ledwie słyszalnym w szeleście poruszanych wietrzykiem, suchych liści, ale Senzei słyszał każde słowo, jakby je wykrzyczała, wypaliła rozżarzonym żelazem w jego duszy. - Jedna kropla, może dwie - szepnęła. - Tyle wystarczy. Wiem. Sam pomyśl, Zen, gdyby się udało... Ty byłbyś naszą bronią. Mógłbyś użyć wszystkiego, co wiesz, zamiast przechowywać to w swoim mózgu. Obrócić w moc wieloletnie marzenia... a jemu nadal zostałoby wiele tego płynu. Nawet nie zorientowałby się, że trochę ubyło! Zen... mógłbyś pomóc nam tak jak jeszcze nigdy. Czy nie warto spróbować? Gdyby ci się udało, nie musielibyśmy tak bardzo polegać na... - Urwała i mocno zaplotła ręce, jakby zmroziły ją jej własne słowa.
- Łowcy? - Tak - potwierdziła szeptem. Starannie dobierał słowa, powstrzymując drżenie głosu. - Damien nie użyczy mi Ognia. - Nie. Nie dobrowolnie. - Czy jest inny sposób? Zawahała się. Czuł, jak miotają nim mieszane uczucia: uniesienie, przerażenie, niecierpliwość. - Proszę, Cee. - Mogę odwrócić jego uwagę - powiedziała. - Gerald mnie tego nauczył. Nie w takim celu... ale nie dowie się, prawda? Mogę zesłać Damienowi sny. Skupić na nich jego uwagę, żeby się nie zbudził. Wystarczy ci kilka minut. Potem... - Odetchnęła. - Potem sam będziesz mógł użyć Sztuki. Jak adept, Zen. Będziesz adeptem. Zamknął oczy i zadrżał. To marzenie, pragnienie... prawie nie do zniesienia. Już sama nadzieja była zbyt potężna, nieodparta, porywała go jak przypływ oceanu. - To niebezpieczne - szepnął. - Moc słońca? Fae Kościoła? Dlaczego? To siła zrodzona z czystej dobroci, związana w świętym celu. Cóż mogłoby być bezpieczniejsze? Widziałeś, jak użył tego zeszłej nocy - jak trzymał go nade mną, aby bronić mnie przed fae mroku. Czy Ogień mnie spalił? Czy mógłby mnie spalić? - A kiedy nie odpowiadał, nalegała: - Jaką jedyną Sztukę toleruje Kościół, nawet teraz? Uzdrawianie. Ponieważ na tym polega wiara, Zen - oto jego siła. Tym właśnie jest Ogień. Nie potrafił na to odpowiedzieć, ani dłużej się opierać. Znów owładnęło nim marzenie, a dręczące go od tak dawna pragnienie stało się czymś innym - ukochanym, uwodzicielskim - już nie trawiącą ciało gorączką, lecz przyjemnym chłodem, płynnym lodem skóry kochanki, namiętnością, a zarazem palącą żądzą... Dotknęła palcem jego warg i szepnęła, tak cicho, że ledwie ją usłyszał: - Nie możemy już o tym mówić, rozumiesz? Więź między Damienem a mną jest tak silna, że mógłby dzięki niej poznać twoje zamiary. A Gerald... - Odwróciła głowę i zadrżała. Teraz niczego nie mogę przed nim ukryć. Niczego. Nie po tym, jak otworzyłam przed nim duszę. - Potrząsnęła głową. - To byłoby zbyt niebezpieczne, rozumiesz? On wykorzystuje swoje umiejętności adepta, żeby nas kontrolować. Przede wszystkim mnie. Gdyby choć przez chwilę pomyślał, że możesz w jakiś sposób zagrozić jego dominacji... Zadrżał ze strachu - lecz ten strach był podniecający. Zagrozić Geraldowi Tarrantowi? - Rozumiem - szepnął.
- Myślę, że przez jakiś czas zdołam to przed nim ukryć. Pomimo tego... co nas łączy. Jednak uda mi się tylko wtedy, jeśli będę mogła udawać, że nic się nie dzieje. Udawać, że nie wiem, co zamierzasz. Dlatego już nigdy nie możemy o tym rozmawiać. - A jeśli to zrobisz... chcę powiedzieć, jak możesz... - Pomóc ci? - Odwróciła się twarzą do niego. - Mogę wcześniej przygotować sny dla Damiena. Gerald mnie tego nauczył. Jeżeli to zrobię, a ty podejdziesz do niego, kiedy będzie spał, nic prócz trzęsienia ziemi nie zdoła go zbudzić. Obiecuję. Nawet nie musisz mi mówić, co postanowiłeś. Dla nas obojga będzie bezpieczniej, jeśli tego nie zrobisz. Tylko że... - Zawahała się. - Jeśli masz to zrobić, musisz zrobić to szybko. Nie zostało nam wiele czasu zanim... zanim... O, bogowie! - Spuściła głowę i wydało mu się, że zadrżała - Znajdziemy się na ich terenie powiedziała Jej głos był tak cichy, że Senzei ledwie ją słyszał. - Wkrótce. - Cee. Nic ci się nie stanie. Obiecuję. Objął ją ramieniem - jej ciało było chłodne, skóra blada - a ona ujęła jego dłoń i uścisnęła. Tyle miłości w takim prostym geście. Tyle poparcia. Chciałby wiedzieć, jak odwzajemnić to uczucie. Gdyby tylko posiadał umiejętności adepta i umiał użyć Sztuki, żeby uzyskać odpowiednią reakcję... Na samą myśl poczuł bolesną tęsknotę. Znów wróciły dawne marzenia. Dawne zuchwalstwo. Wkrótce, obiecał sobie. Wkrótce. Jeśli Ogień go wyzwoli, wtedy wszystko się zmieni. Na lepsze. - Bądź ostrożny, Senzei - szepnęła. * Członkowie czteroosobowej grupki na zmianę pełnili wartę. Dwie osoby spały, podczas gdy dwie pozostałe stały na straży, a ponieważ od zachodniej granicy Lemy dzieliły ich co najmniej trzy dni drogi, były spore szanse na to, że los będzie sprzyjał Senzeiemu i ześle mu wymarzoną okazję. A przynajmniej tak sobie mówił. Gdyż oczekiwać i mieć nadzieję było łatwiej niż działać. Nie chcę tej mocy dla siebie, powtarzał w duchu, lecz zimny pot wywołany poczuciem winy nie pozwalał mu zasnąć. Pragnę pomóc Ciani. Chcę wypełnić swój obowiązek wobec niej, I mógłbym to zrobić, gdyby wyzwolił mnie Ogień. Tak rozpaczliwie tego pragnął. A jednocześnie obawiał się. Gorąco pragnął, aby los zadecydował za niego, żeby coś zakłóciło tę okropną równowagę potrzeby i zdrady, przesuwając ją i uwalniając go od okropnej odpowiedzialności.
To nie jest zdrada. Nie wtedy, jeśli przyjmę dar Ognia i wykorzystam go, by pomóc innym. Prawda? Ciani, potrzebuję twojej rady! Jednak jej przestrogi były rozsądne: ktoś z towarzyszy mógł usłyszeć ich rozmowę. A on nie mógł sobie na to pozwolić. Jeśli tylko chciał to zrobić. Każdy z nich by go powstrzymał. Każdy... Damienie, chciałbym ci się zwierzyć. Gdyby tylko pozwalała na to twoja wiara. Drugiego dnia, późnym popołudniem, wreszcie nadarzyła mu się okazja. Hesseth i Ciani razem pełniły wartę i poszły na najbliższe wzniesienie, z którego roztaczał się dobry widok na okolicę. Damien i Senzei mieli wypoczywać... ale Senzei nie mógł zmrużyć oka. Długo po tym, jak Damien wszedł pod koce, chroniąc się przed popołudniowym chłodem, i po tym, jak głośne chrapanie oznajmiło, że zapadł w głęboki sen, Senzei leżał z mocno bijącym sercem, drżąc z niecierpliwości. Teraz. Zrób to teraz. Ostrożnie wyszedł spod koca i po cichu się ubrał. Włożył grubą koszulę i kurtkę, znoszone skórzane buty. Tygodnie podróży pozostawiły swój ślad na jego garderobie - prawie każda jej część była cerowana lub łatana. Kiedy skończył, podczołgał się do Damiena i legł nieruchomo, obserwując go. Kapłan spał w ubraniu, jak zawsze, i z mieczem pod ręką. Przygotowany do walki, nawet we śnie. Gotowy zareagować na najlżejsze dotknięcie - błyskawicznym ciosem ostrej stali i... Przestań! Zimny pot wystąpił mu na czoło, gdy patrzył na śpiącego. Czy Sztuka Ciani podziała? Jak długo? Jak ma poznać, kiedy i czy w ogóle to się stało? Jednak po chwili zauważył wyraźną zmianę w wyglądzie kapłana. Ten szybko poruszał oczami pod zamkniętymi powiekami, jakby spoglądał na jakiś odległy horyzont. Z jego ust wyrwało się ciche syknięcie i zmarszczył brwi. Wyprężył się jak śpiące zwierzę, po czym napiął mięśnie ramion, jakby szykując się do walki. Cokolwiek mu się śniło, ten sen zupełnie nim owładnął. Teraz. Zrób to. Delikatnie ściągnął z kapłana koc i nerwowo skulił się, oczekując jakiejś reakcji. Nic. Drżącymi rękami sięgnął do skórzanej sakiewki przy pasie śpiącego i jakoś zdołał ją otworzyć. Damien jęknął, ale najwidoczniej zaniepokojony jakimś sennym koszmarem, a nie poczynaniami Senzeiego. Ten ostrożnie, delikatnie, wyjął z mieszka srebrny flakonik. Złocisty blask ogrzał mu dłoń, przeszywając dreszczem pożądania. Nawet kilka kropel uwięzionych w kryształowej buteleczce miało ogromną moc. Jak wielką trzymał teraz w rękach, w tym drogocennym naczyniu?
Trzęsąc się, zdołał zamknąć sakiewkę. Musiał pozostawić wszystko tak jak było, żeby Damien niczego nie podejrzewał, gdyby obudził się za wcześnie. Czy w takim wypadku Sztuka Ciani zadziała ponownie, pozwalając Senzeiemu włożyć flakonik na miejsce? Nie wiedział. Powinien był zapytać. Jednak to najmniej go martwiło. Do tego czasu - jeśli pozwolą bogowie sam będzie adeptem, zdolnym chronić swoje sekrety. Przez chwilę tylko siedział, trzymając w dłoniach flakonik. Ciepło Ognia uspokajało rozdygotane nerwy, odpędzało chłód, który był w nim dłużej, niż chciałby pamiętać. Jeśli bał się, że Ogień może go skrzywdzić, to teraz pozbył się tych obaw. Niczym słoneczny blask, który zastępował, Ogień nie czynił krzywdy zwykłym ludziom: jego zabójcza moc była skierowana przeciwko wytworom nocy, demonom, stworzeniom, które unikaty źródła życia, chociaż żywiły się jego dziećmi. Ostrożnie wyczołgał się z obozu. Tylko bogowie wiedzieli, co się z nim stanie, kiedy zażyje Ogień; jakiej transformacji ulegnie jego dusza. Nie chciał zbudzić Damiena, by stawić czoło jednocześnie jego furii i Ogniowi. Ściskając w dłoni drogocenny flakonik, dotarł do zbawczego gąszczu drzew i skradał się dalej, aż obozowisko zniknęło mu z oczu. Dopiero wtedy, stojąc na niewielkiej polance, odważył się rozchylić palce i spojrzeć na polerowany metal oraz blask, który zdawał się przezeń sączyć. - Bogowie Erny, strzeżcie mnie - szepnął. I drżącymi rękami odkorkował flakonik. Ze środka wypłynęło światło, szczerozłotą chmurą. Widoczne nawet w pełnym blasku dnia, rozpraszało cienie pod drzewami i napełniało powietrze czystą, miodową poświatą. Przez chwilę tylko patrzył na nie, na ten efekt, upajając się obietnicą mocy i bojąc się jej. Czuł tak silne pożądanie, że ledwie zapanował nad drżeniem rąk i minęło kilka minut, zanim ośmielił się przechylić flakonik. Z najwyższą ostrożnością wylał kilka kropli cennego eliksiru na dłoń. A potem uniósł ją do ust, aby jego ciało mogło wypić i wchłonąć tę świętą moc. Pogodzę się z przemianą, jakąkolwiek przyjmie postać. Pogodzę się ze zniszczeniem wszystkiego, czym byłem, aby stać się tym, czym być muszę. Dotknął językiem cudownych kropli i zadrżał z lęku, gdy jego ciało wchłonęło płyn. Poczuł ciepło, jeszcze nie wywołane działaniem Ognia, lecz o wiele bardziej ludzkim uczuciem. Żar lędźwi i pożądanie objawiało się reakcją ciała. Serce waliło mu jak młotem, gdy przełknął cudowną wodę. Dudnienie w uszach było tak głośne, że nie usłyszałby swoich towarzyszy, gdyby go wołali. Przez chwilę w jego żyłach płynęła czysta żądza, a z nią ekstaza tysiąckroć silniejsza od podniecenia seksualnego, bardziej odurzająca niż gram czystego cerebusu. O mało nie krzyknął, czując jej siłę. Czyste pragnienie, czysta żądza, krążąca w jego żyłach, jak krew. Otrząsnął się, witając ten ból, poczuł napływające do oczu łzy, stając przed ziszczeniem rozpaczliwej potrzeby całego życia.
Rób ze mną, co chcesz, pomyślał - o Ogniu, którymś ze swych bogów, każdym, kto go słuchał. Poczuł spływające mu po policzkach łzy - gorące jak płomień. Jakakolwiek będzie cena. Jakkolwiek mnie to zmieni. Proszę... Teraz Ogień był już w nim i jego czarodziejski żar rozlał się w ciele Senzeiego. Mięśnie skurczyły się pod wpływem przeszywającego bólu, gdy ciepło wbiło się w jego ciało jak rozżarzone do białości noże. Ból narastał z każdym uderzeniem serca: cierpienie wywołane czarem, przemianą. Z trudem zacisnął zęby i znosił to, chociaż cały drżał z wysiłku. Łzy piekły jak kwas, spływając po policzkach i spadając na ziemię. Wydawało mu się, że słyszy skwierczenie, gdy padały na trawę, i poczuł duszący zapach palonych suchych liści. Serce rozpaczliwie próbowało dotrzymać kroku transformacji - gorączkowym werblem łomocząc mu w uszach. W pierwszej chwili zamknął z bólu oczy: teraz jakoś zdołał je otworzyć. Drzewa wokół niego stały nagie, jak po pożarze, a między ich poczerniałymi pniami widział słońce, tysiąc razy jaśniejsze i straszniejsze, niż powinno być. Podświadomie zdawał sobie sprawę z tego, jak niebezpiecznie jest spoglądać dłużej niż przez moment na ten oślepiający krąg, ale zaraz poczuł głębokie przekonanie, że zmienił się i taki blask nie zdoła go zranić. Dlatego wyzywająco spoglądał nań, gdy wstrząsnęła nim nowa fala bólu; patrzył szeroko otwartymi oczami, a jego mięśnie kurczyły się pod wpływem palących żywym ogniem skurczów. Teraz las wokół niego wydawał się palić płomieniem białym i czystym jak to słońce. Szum pożaru zagłuszał szum krwi w jego uszach, przeszywając złowieszczą pieśnią do szpiku kości. Polankę otaczał ognisty krąg i białe płomienie lizały go, osmalając odzienie, parząc ciało. Powstrzymywał chęć ucieczki, krzyk, instynkt nakazujący zerwać przekształcającą go więź. Jakakolwiek będzie cena! powtórzył, gdy przeszyła go kolejna fala bólu. Krew szumiała mu w uszach, wrząc w jego ciele. Jakkolwiek mnie to zmieni! Całe niebo rozświetliła łuna, cały las stanął w ogniu - a on był jego częścią, brał go w ramiona, gdy skóra schodziła mu czarnymi płatami, a krew gęstniała w rozgrzanym powietrzu. Poczuł przeszywający ból oczu i nagle przestał widzieć. Jakaś gęsta ciecz, piekąca jak kwas, spłynęła mu po policzkach. Wtedy poczuł strach. Nie taki jak przedtem, lecz nowy i przerażająco realny. A jeśli to nie on wchłonął Ogień, lecz ten płyn wchłonął jego? Jeśli ta siła była po prostu zbyt wielka, zbyt nieposkromiona, aby mogło ją utrzymać ludzkie ciało? Próbował się poruszyć, lecz smażone mięso, jakim stało się jego ciało, nie reagowało. „Światło dnia nie może cię zranić” powiedziała Ciani, ale teraz nagle zrozumiał, że przecież mogło, jeśli było go zbyt wiele. Mogło palić, odwadniać i wywołać śmiertelnego raka skóry... Znów próbował się poruszyć, odzyskać jakąkolwiek władzę nad swoim ciałem, lecz delikatne nerwy łączące mózg z mięśniami wyparowały i jego ciało nie reagowało. Bezradnie wiło się na suchej, spękanej ziemi. Z
potwornym rykiem płomień buchnął pod niebo, a potem nagle ucichł, gdy bębenki w uszach trzasnęły i zmieniły się w poczerniałe strzępy, uwalniając przy tym ostatnie krople płynu. I gdzieś pośród tych ostatnich gorączkowych skojarzeń, gdzieś w tym morzu potwornego bólu i cierpienia, przyszło nagłe zrozumienie. Nie jego własna myśl, lecz umieszczona w jego umyśle: ostatni cios, mający uczynić jego śmierć jeszcze boleśniejszą, aby nasycić żywiącego się nią stwora. Nagła, okropna, przerażająca świadomość. Na jej widok rozpacz wezbrała w nim żrącą falą, gdy poddał się umieszczonej w jego mózgu wizji, której nie mógł zobaczyć prawdziwymi oczami. Ciani. Zimna i mroczna na tle ognia. Podeszła do niego i uklękła. Nie przejęta, nie zatroskana... tylko głodna. Poczuł, jak zaczęła pożądliwie chłeptać jego cierpienie, i zapadł w rozgorączkowaną ciemność skrajnej rozpaczy. Ostatnią rzeczą, jaką ujrzał, były jej oczy. Lśniące w blasku ognia, siateczkowate. Owadzie. Ciani! * Damien niespokojnie spojrzał w niebo. Na zachodzie słońce już kryło się za horyzontem, a zakrwawione brzuchy odległych chmur były ostatnim śladem po krótkim lecz dramatycznym spektaklu. Wkrótce w ślad za nim pójdą gwiazdy, pozostawiając półksiężyc Dominy sam na niebie. Było ciemno - prawie ciemno. Gdzie, do licha, on się podział? - Tam - wskazała ręką Ciani. - Widzisz? W oddali załopotały białe skrzydła, lśniące jak srebro na tle wieczornego nieba Nie po raz pierwszy Damiena zadziwił wybrany przez Łowcę kolor: czerń zdawała się bardziej pasować do Tarranta, zarówno stylem, złowieszczym wyglądem, jak i maskującymi właściwościami. Oczywiście, być może wybrał ją tylko po to, żeby zirytować kapłana. To by do niego pasowało. Podczas gdy niecierpliwie czekali na niego, Tarrant dwukrotnie zatoczył krąg wokół obozu, sprawdzając okolicę przed lądowaniem. Damien zastanawiał się, co zobaczy. Czy jego ptasi wzrok pozwoli mu dostrzec, co się tu stało, i uczyni wszelkie wyjaśnienia zbędnymi? Czy też wyląduje równie zdezorientowany jak oni, pozbawiając ich resztek nadziei? Patrząc na niego, Damienowi ściskało się serce. On nie wie, co tu się stało, powiedział sobie. Jeśli nie widzi niczego szczególnego w prądach, może po prostu nie wie, czego powinien szukać. Łowca wylądował przed nimi, zwijając skrzydła tak płynnym ruchem i wyhamowując rozpęd, że wyglądało to jak balet, triumf ludzkiej woli nad ptasim ciałem. Potem rozbłysnął zimny ogień, pochłaniając ptaka, którego białe pióra błyskawicznie przemieniły się w ciało -
widok niezmiennie budzący podziw patrzących. Jednak tym razem Damien miał poważniejsze sprawy na głowie, i to kilkuminutowe wyczekiwanie, aż adept ponownie przybierze ludzką postać, wydawało się wiecznością. W końcu, kiedy zimny ogień nareszcie zgasł, Damien niecierpliwie spojrzał na twarz Łowcy, szukając w niej czegoś, co świadczyłoby, że Tarrant coś odkrył. Jednak adept miał taki sam wyraz twarzy jak zawsze: chłodny i skupiony, gładka kamienna maska odpierająca wścibskie spojrzenia. Jeśli nawet coś widział, z jego twarzy nie dało się tego wyczytać. Tak więc Damien wypowiedział te słowa, ujawniając zarówno fakt, jak i ich bezradność: - Nie ma Senzeiego. Łowca głośno syknął. Nie spodobało mu się to tak samo jak im, chociaż zapewne z innego powodu. - Jest martwy? Damien znów poczuł bezsilność, z którą próbował walczyć przez całe popołudnie. Frustrację płynącą z kompletnej niewiedzy. Wstyd wywołany wymuszoną bezczynnością. - Zaginął. Po południu. Był ze mną w obozie, spał... a kiedy się zbudziłem, zniknął. Kapłan pokręcił głową. - Nie wiemy, kiedy ani gdzie. - Śledziliście go, używając fae? Damien gniewnie zmarszczył brwi. - Oczywiście. Znaleźliśmy ślady wiodące na skraj lasu. Tam się urwały. Nagle. Jakby... Zawahał się. - Jakby coś je zatarło - podsunął Łowca Damien poczuł nagły chłód, strach zmieszany z gniewem. - Możliwe. - Szukaliście go? Razem? Odpowiedziała mu Ciani. - W takim stopniu, w jakim się odważyliśmy. Słysząc drżący głos kobiety, Damien ujął jej rękę i uścisnął. Ciało Ciani było niemal tak zimne jak jego. Wyjaśnił: - Musielibyśmy rozdzielić się i co najmniej jedno z nas zostałoby same. Albo pozostawić obóz nie strzeżony. Nie śmieliśmy... - Słusznie - rzucił Łowca. - Jeśli coś zwabiło Reese'a do lasu, żeby łatwiej was zaatakować, wpadlibyście w zasadzkę. - Zerknął na wierzchowce - osiodłane i gotowe do drogi oraz na obozowisko, wysprzątane i niczym nie zdradzające śladów ludzkiego pobytu. - Czy znaleźliście...
- Nie - szepnęła Ciani. Spuściła głowę. - Ani śladu, oprócz tych, które wiodły na skraj lasu. Dalej nic. - Nie mogliśmy przeszukać lasu - rzekł Damien. - Zrobiliście dokładnie to, co powinniście, a co ważniejsze, nie uczyniliście niczego, co moglibyście przypłacić życiem - Srebrne oczy zdawały się przewiercać Damiena. - Obwiniać się z tego powodu... - To moja sprawa - uciął kapłan. - Mam wyrzuty sumienia, ponieważ mój przyjaciel mógł być w niebezpieczeństwie, może nawet umierał, podczas gdy ja siedziałem tu bezczynnie, czekając na nadejście zmroku... Daj temu spokój, dobrze? To ludzka rzecz. Wietrzyk zmienił kierunek, przynosząc chłód ze wschodu. Tarrant zamrugał, jakby coś przykuło jego spojrzenie. - Jak chcesz - rzekł spokojnie. - A co do śladów lub ich braku... - Zwrócił się do rakhijskiej kobiety. - Szukałaś ich z nimi? Rozchyliła wargi, ukazując ostre zęby. - Zwijałam obóz - powiedziała. - Ona nigdy nie tropiła w lesie - rzekł Damien. - Pytałem. Nie wiedziałaby, czego ma szukać. - Może nie. Jednak ludzie zatracili pewne zmysły, które rakhowie wciąż mogą posiadać. A jeśli nieprzyjaciel jeszcze nie wie, że jedno z nas nie jest człowiekiem, może nie wziął tego pod uwagę. - Chcesz powiedzieć, że ona może odnaleźć jakiś ślad? - Właśnie. Próba zamaskowania... Nagle zakaszlał i odruchowo przyłożył dłoń do ust. Takie zachowanie było u niego czymś niezwykłym, wiec nikt się nie odezwał. Patrzyli tylko, jak głęboko wciągnął powietrze, jakby je sprawdzał. Potem znów się rozkaszlał. Kiedy w końcu wydawało się, że napad minął, Tarrant odjął dłoń od ust i wydawało się, że chce coś powiedzieć. Potem spojrzał na nią i odebrało mu glos. Jego blada twarz zbielała jeszcze bardziej, przybierając trupią barwę cienkiego welinu. Ten widok zmroził Damienowi krew w żyłach. - Geraldzie? - zapytała Ciani. - Co się stało? W milczeniu rozchylił dłoń i obrócił do nich. W blasku księżyca dostrzegli ciemnoczerwoną smugę. Krew. - Coś bardzo złego - szepnął. Uniósł głowę i spojrzał w noc. Przypominał Damienowi myśliwskiego psa, który zwęszył zapach ofiary. Albo jelenia usiłującego pochwycić woń drapieżców.
W końcu zwrócił się do kapłana. Oczy miał przekrwione, źrenice jak główki szpilek. Poczerwieniał, jakby był w gorączce. Albo jakby się oparzył. Napiętym głosem spytał: - Gdzie jest Ogień? Damien dopiero po chwili zrozumiał, o co tamten pyta i dlaczego. W odpowiedzi sięgnął do sakiewki u boku. Była zbyt lekka. Pogmerał przy zamknięciu i wreszcie ją otworzył. Kryształowy flakonik nadal tam był i jarzył się kojącym blaskiem, lecz srebrna flaszeczka zniknęła Zniknęła Spojrzał na Łowcę. Ten uniósł jedną rękę, a drugą osłaniał oczy. Nie ulegało wątpliwości, że użył Sztuki - a przynajmniej próbował. Oddychał z wysiłkiem i widać było, że sprawia mu to ból. Po chwili wiatr zmienił kierunek. Później ucichł. Łowca odjął dłoń od oczu - zaczerwienionych, okropnie przekrwionych, jak dwie kule zakrzepłej krwi - i zapytał ochrypłym szeptem: - Czy to możliwe, żeby Reese was zdradził? - Nigdy! - zawołała Ciani. Damien mruknął: - Nie. Na pewno nie. - Jesteście pewni? - Zmierzył ich spojrzeniem. - Nie macie żadnych wątpliwości? A gdyby nasz wróg zaoferował mu to, czego najbardziej pragnął - zdolności adepta w zamian za taką zdradę? Czy to by go nie skusiło? Damien pokręcił głową, ale czuł, że rodzi się w nim jakaś ponura, dręcząca niepewność. - Mógł go zwieść, ale nie skusić. Nie Senzeiego - odparł stanowczo, jakby próbował przekonać nie tylko Tarranta, ale i siebie. - Niemożliwe. - Może oddalił się, bo pomyślał, że w ten sposób pomoże... - podsunęła Ciani. - Nie był tak odważny - przerwał szorstko Łowca. - Był dość odważny, by zaryzykować życie dla przyjaciela - odparł ostro Damien. - To mi wystarczy. - Możesz go znaleźć? - zapytała Ciani, - Możesz użyć Ognia? Popatrzył na nią; zaczerwienienie oczu już ustępowało, ale wciąż wyglądał okropnie. - Nie mogę w żaden sposób użyć Ognia, w żadnej jego formie czy postaci. Jednak wiemy przynajmniej, gdzie go szukać. - Spojrzał na wschód, skąd nadleciał niosący Ogień wietrzyk. Dzięki temu i zmysłom Hesseth, może uda nam się odnaleźć jego ślad. - Zerknął na rakhijską kobietę, która skinęła głową. - Niepokoi mnie tylko to... - ...że ten podmuch wiatru nie był przypadkowy - dokończył Damien. Tarrant przeszył go spojrzeniem.
- Poczułeś? - Powiedzmy, że zgadłem - zaprzeczył Damien. - Wzory pogodowe noszą ślad obcej ręki. Ulotny, słaby... ale Ogień płonie zbyt jasno. Nie wyczuwam jego źródła. Mogę się jednak założyć, że ktoś - lub coś - chce, abyśmy poszli jego śladem. Kapłan podszedł do swojego spętanego wierzchowca i poklepał go po karku. Wyjął z juków kuszę, po czym ją napiął. - Pójdziemy uzbrojeni - rzekł. - I będziemy piekielnie ostrożni. Dobrze mówię? Chociaż raz wszyscy przyznali mu rację. * Znaleźli go na polance, ponad kilometr od obozu. Hesseth wyczuła zapach śmierci i powiodła ich w to miejsce, tak więc wiedzieli już, czego się spodziewać. Mimo to byli wstrząśnięci, widząc go leżącego tam bez życia. Przez chwilę stali bez słowa, w strasznym i głuchym milczeniu spoglądając na zwłoki towarzysza, powoli uświadamiając sobie, że go stracili. Senzei nie żył. I nie umarł lekką śmiercią - wskazywał na to stan jego ciała. Usta miał otwarte w niemym krzyku. Oczy wytrzeszczone i wywrócone, tak że źrenice były prawie schowane pod powiekami. Wszystkie mięśnie naprężone, jakby śmierć zamroziła je w męce, sterczały jak postronki na jego szyi, twarzy i przegubach, nadając sztywnemu ciału wygląd mumii, Głowę miał odrzuconą w tył, jakby długo leżał na słońcu, a palce rozcapierzone w groteskowej imitacji magicznego znaku. - Umarł przerażony - powiedział im Łowca. - Albo z przerażenia. Damien podszedł bliżej. Za plecami słyszał cichy szelest trawy pod nogami Ciani. Ona również podeszła do ciała. Kapłan przeszedł jeszcze kilka kroków, do miejsca gdzie srebrny błysk w świetle księżyca wskazywał na równie dotkliwą stratę. Flakonik leżał tam wśród zeschniętych liści. Srebrny, odkorkowany. Otwarty. Pusty. Ziemia wciąż lekko jarzyła się w miejscu, gdzie upadł, lecz ten blask był tak słaby w porównaniu z Ogniem, że nie ulegało wątpliwości, iż spragniona ziemia wypiła go i wchłonęła głęboko - tak głęboko, że człowiek nie zdoła go jej odebrać. Unoszącą się w powietrzu pozostałość pochwycił i przyniósł im wiatr, a potem rozwiał na cztery strony świata. Stracili ogień. Damien podniósł pusty flakonik. Metal był zimny w dotyku. Prawie tak zimny jak jego palce. Kapłan miał w duszy straszliwą pustkę, jakby opuściły go wszystkie cieple uczucia. Zastąpił je smutek. A potem wstyd.
Odwrócił się do ciała. Ciani klęczała przy nim, ściskając w dłoniach rękę Senzeiego, jakby przez to dotknięcie mogła przywrócić mu życie. Jednak pustka w jej oczach mówiła coś innego. - Nie ma go - szepnęła. Jej drżący głos był ledwie słyszalny. Zacisnęła dłonie. - Ja... nie mogę... - Spojrzała na Damiena. Oczy miała wilgotne od łez. - Dla mnie... - wyszeptała. - Umarł przeze mnie. - Zrobił to, co musiał - odruchowo wypowiedział słowa pociechy, odszukane w jakiejś zapomnianej składnicy kapłańskiej mądrości. - Tylko tyle możemy zrobić, Cee. Nie możesz się o to winić. - Nie ma Ognia? - zapytał Łowca. Kapłan zamknął oczy i znów poczuł wstyd. Niech cię szlag trafi, Tarrant! Niech cię szlag! - Tak - odparł cicho. - Nie ma Ognia. - Popatrzył na Ciani i także poczuł wilgoć na policzkach. - Pochowamy go - mruknął. Łowca zabrał glos: - Z pewnością wszyscy wiecie, że nie ma w nim duszy, której należy oddać szacunek. Takie ceremonie nad pustym ciałem to strata... - Pogrzeb nie służy zmarłemu. - Damien spojrzał na Tarranta i zauważył, że jego oczy i skóra już nie są zaczerwienione. Zastanawiał się, czy rany na jego własnej duszy zagoją się równie szybko. - Służy żywym - mruknął. - To część uzdrawiania. - Mimo to nie możemy... - Łowco! - Czuł i słyszał lodowaty chłód w swoim głosie. - Nie rozumiesz. Nie możesz zrozumieć. Ta część ciebie umarła tak dawno, że nie przypomniałbyś sobie, nawet gdybyś próbował. A ty wcale tego nie pragniesz - warknął. - Chciałeś, żeby obumarła. W porządku. Udało ci się. Żywi mają swoje potrzeby. Ty masz swoje. Idź wiec i zostaw nas w spokoju. Stań na warcie, jeśli chcesz, albo idź sobie coś upolować, jeśli masz ochotę. Cokolwiek. Tylko idź sobie. To nie miejsce dla ciebie. Damien niczego nie mógł wyczytać z twarzy Tarranta i tym razem wcale nie próbował. Łowca odwrócił się i z łopotem płaszcza zniknął w gęstniejącym mroku. Skryły go drzewa. Słysząc jakiś szmer, kapłan obrócił się do Hesseth. Rakhijska kobieta zabrała z obozu łopatę i teraz mu ją podała. Bez słowa wziął narzędzie i zaczął kopać. Modlił się w duchu: Wybacz mi, Boże. Wybacz mi moją ludzką słabość. Przebacz mi, że nie zdołałem wznieść się ponad prozę codziennego życia i skupić się na Twoich ideałach. Wybacz, że w tak bolesnej chwili zapomniałem o Twej najważniejszej prawdzie: że zgubiony przedmiot można zastąpić
nowym, zaginione dzieło odtworzyć, przegraną bitwę powtórzyć... lecz raz straconego ludzkiego życia nie da się wskrzesić. Przebacz, że zapomniałem o tej fundamentalnej prawdzie. Wybacz, że kiedy tu przyszedłem, najpierw pomyślałem o Ogniu - który jest tylko narzędziem! - a nie o utracie ludzkiego życia ani o smutku żywych. Głęboko wbił ostrze łopaty w zimną ziemię i dopchnął je obutą nogą. I spraw, żebym ja sobie wybaczył, błagał w milczeniu.
35 Gerald Tarrant pomyślał: To musi być gdzieś tutaj. Pod jego skrzydłami rozległa przestrzeń wschodniego pogórza falowała od oblewającej skały fae: jaskrawoniebieska moc ziemi, tęczowe błyski sił pływów, pasma drgającej purpury, wychodzące z głębokiego cienia, jakby sprawdzały obecność słonecznego światła. Niebo na wschodzie już jaśniało: czerń i granat nocy ustępowały ponurej szarości - pierwszemu zwiastunowi świtu. Powinien już schronić się w jakiejś kryjówce. Powinien znaleźć sobie jakąś podziemną pieczarę i schować się w niej. Tak, by unikające światła moce mogły spowić go kojącym chłodem i odbudować jego słabnące siły. Nie tak zaraz. Jeszcze kilka minut, jeszcze kilka kilometrów. To musi być gdzieś tutaj... Na wschodzie ciemna szarość powoli ustąpiła miejsca zgniłej zieleni. Skrzywił się, gdy światło musnęło jego skrzydła, ale leciał dalej. Rozmyślnie nadał im białą barwę, która powinna chronić go przez pewien czas, gdyż tylko bezpośrednio padające promienie słoneczne zdołają przeniknąć przez warstwę piór. Mimo wszystko oczy piekły go i szczypały, a bijąc powietrze skrzydłami, czuł bolesne pulsowanie szponów. Czas lądować. Czas poszukać schronienia. Ile minut pozostało do wschodu słońca? Bardzo niewiele, to pewne. Ryzykujesz, Łowco? To nie w twoim stylu. Niech to szlag! Cala ta przeklęta wyprawa nie jest w twoim stylu. Uważnie przyglądał się ziemi w dole, szukając... czego? Jaki kształt mają jaskinie Zagubionych, czego wypatrywać w przepływających nad nimi prądach? Jakiego znaku powinien oczekiwać i czy zdoła go odczytać? I co najważniejsze - czy znajdzie go, zanim znienawidzone światło dnia znów wpędzi go pod ziemię? Czy będzie mógł przynieść towarzyszom choć odrobinę nadziei? Niech szlag trafi ich wszystkich! - pomyślał ponuro. Niech szlag trafi fae, która mnie tu przywiodła! Z trudem potrafiłby wytłumaczyć, co kazało mu kontynuować poszukiwania. Dniało i każde uderzenie skrzydłami przychodziło mu z coraz większym trudem, coraz trudniej było mu zebrać myśli. Znalazł już dwie jaskinie, które byłyby bardziej niż wystarczającym schronieniem na nadchodzący dzień, ale nie wleciał do żadnej z nich. Zamiast tego skręcił na północ i zaczął szukać śladów Zagubionych, chcąc przynieść odrobinę nadziei pogrążonym w żalu towarzyszom. Szukając, jednocześnie irytował się, że w ogóle przejmuje się czymś takim na tyle, by narażać się na działanie słonecznego światła, służąc ich sprawie. To było niebezpieczne. Ludzkie. Nie mógł jednak wyprzeć się tego uczucia, zbyt silnego, by je ignorować. Nie zrodzonego ze współczucia, lecz z gniewu.
To moja porażka, rozmyślał posępnie, wspominając Senzeiego. Wcale nie przejmował się śmiercią tego człowieka: jego życie nie miało dla Łowcy żadnego znaczenia i w innym miejscu oraz czasie sam mógłby je zgasić, nie poświęcając temu więcej uwagi niż człowiek rozdeptujący owada. Nie - po prostu niepokoiło go to, że on, Gerald Tarrant, został pokonany. Przechytrzony. Jego własną Sztukę obrócono przeciwko niemu, a on nawet tego nie poczuł. To raniło go bardziej niż blask Dominy połączony z bladym światłem świtu. Umrzesz, mój przeciwniku, i to w męczarniach. Obiecuję ci to. Okiem adepta spoglądał na ziemię, odczytując przepływające w dole prądy. Bez trudu lokalizował jaskinie: powstające nad nimi wiry uwidaczniały je jak głazy w rzecznym nurcie, więc łatwo mógł ustalić położenie, wielkość i prawdopodobny kształt każdej z nich. Tym razem jednak szukał czegoś innego. Może szybszego przepływu albo regularnych turbulencji, czegoś, co wskazywałoby na podziemne budowle nie stworzone przez Naturę, lecz przez rakhów. Nagle, gdy dolny skraj nieba przybrał złowrogo złocistą barwę, kiedy Łowca pojął, że musi natychmiast się ukryć, osiągnąwszy swój cel lub nie, zobaczył to. Nie odrywając oczu od tego miejsca, opadł niżej. Uważnie przyjrzał się okolicy. Tak. Tam. Niezwykły układ fae ziemi na zachodnim zboczu góry, szereg wirów i kręgów zbyt regularnych, aby mogły powstać samoistnie. Mogło to świadczyć o obecności regularnie rozmieszczonych tuneli. Łowca rozejrzał się wokół i dostrzegł podobne wzory na innych stokach: cały ten teren musiał być poprzecinany podziemnymi korytarzami. Pohamował gnającą go dalej ciekawość i opadł nad ziemię, szukając schronienia. Mięśnie bolały go od światła. Gwiazdy Obrzeża już bladły w blasku dnia. Pospiesznie rozejrzał się wokół, szukając wroga, ale nikogo nie dostrzegł. W końcu, upewniwszy się, że - przynajmniej w tej chwili - jest bezpieczny, dał się porwać prądowi. Pozwolił, by ten rozpuścił jego ciało, tak że przez moment tylko sama wiara podtrzymywała iskrę życia. Przerażające uczucie. Nigdy nie przestało go przerażać, chociaż doświadczał go przez tyle lat. Bynajmniej sprawy nie ułatwiały mu tutejsze prądy, pozwalające na korzystanie z najprostszych rodzajów Sztuki, ale co najmniej niezadowalające w przypadku tak skomplikowanych. Nie miał jednak innego wyboru, jeśli chciał przeżyć. Musiał to zrobić. Przemiana pozbawiła go resztek sił, a ponieważ nie było przy tym ludzi, pozwolił sobie na krótki moment wytchnienia, pławiąc się w tym uczuciu. Ponieważ silę życiową mógł czerpać jedynie od prymitywnych rakhów, a czasem jeszcze prymitywniejszych zwierząt, co noc stawał się słabszy. Gdyby musiał zużywać swoją fae, zamiast czerpać ją z otoczenia, już dawno musiałby zrezygnować ze stosowania Sztuki. Ludzie nie mieli pojęcia jak bardzo wyczerpała go ta wyprawa - a on z pewnością im tego nie powie. Wcale nie dlatego, żeby się ich bał. Na pewno
nie tego aroganckiego, zuchwałego durnia - kapłana. To raczej kwestia., dumy. Uporu. A także, oczywiście, instynktu samozachowawczego. Nie na wiele ci się to zda, jeśli po świcie zostaniesz na zewnątrz. Wśród fae ziemi szukał wzorów wskazujących na obecność wejścia. Tutaj zaczynały się tunele, wiec chyba można przypuszczać, że znajdzie się tu jakiś otwór? Szukał przez kilka dłużących się minut, używając całej swej zręczności i siły, aż w końcu go znalazł. W samą porę. Wschodzące słońce już słało w niebo pierwsze płonące włócznie promieni, ostrzegawczo rozświetlając zachodnie szczyty. Nawet to odbite światło wystarczyłoby, żeby go spalić. Rozchylając zarośla zasłaniające wejście do rakhijskich podziemi, czuł, że skóra na odsłoniętych miejscach jego ciała czerwienieje i schodzi. W ostatniej chwili wgramolił się do środka i podczołgał do miejsca gdzie wystający głaz rzucał gęsty cień. Tam skulił się, podczas gdy świt powoli obejmował we władanie dolinę, którą Łowca dopiero co opuścił, a także wylot tunelu za jego plecami. Mało brakowało. Dotknął dłonią twarzy i pęcherz pękł pod czubkiem palca. Piekielnie mało. Chłodna ciemność przed nim zachęcała. Kompletny mrok, kojący i miły: gojąca moc mroku. Po raz pierwszy, od czasu gdy za pośrednictwem Ciani rozmawiał ze stworem, Łowca poczuł coś w rodzaju optymizmu. A kiedy odzyskał siły - z pewnością nie wszystkie, ale dość wyszedł zza głazu i ruszył w głąb ciemnego tunelu. Wkrótce fae mroku zaczęła zbierać się u jego stóp, mrucząc czerpaną z głębi ziemi silą. W porównaniu z ogłuszającą kakofonią dnia, ta pieśń była subtelną symfonią, więc napawał się jej delikatną muzyką. Za jego plecami ostatnie promienie świtu wpadały przez szczeliny i otwory, lecz światło i dźwięki nie dochodziły tak daleko. Odetchnął z ulgą, wiedząc, że w końcu jest bezpieczny. Szedł dalej, w głąb prastarej siedziby Zagubionych. Podziemni rakhowie osiedli w licznych, połączonych ze sobą jaskiniach, które przekształcali tylko w razie potrzeby. Dlatego większe komnaty pozostały takimi, jakimi uczyniła je Natura: wysokie sale wypełnione wapiennymi naciekami trwającej milion lat erozji. Natomiast łączące je korytarze najwyraźniej zostały poszerzone i ślady dłuta znaczyły skały, w miejscach gdzie sklepienie i ściany zmieniono, aby ułatwić przejście. Nigdzie nie dostrzegł żadnego śladu obecności mieszkańców. Wprost przeciwnie, jedyny przedmiot, jaki Tarrant znalazł - obsydianowy nóż o wąskim ostrzu - łączyła z podłożem cienka warstwa wapienia, świadcząca o tym, że leży tu od wielu wieków. Przynajmniej znalazłem dobre miejsce na odpoczynek. A tego mi potrzeba.
Sen w tej bezpiecznej kryjówce pozwoli mu zregenerować siły, których rozpaczliwie potrzebował. Później, kiedy ciemność wygoi mu rany, będzie dość czasu, żeby szukać dalej. Nagle za plecami usłyszał jakiś dźwięk. Cichy szmer, jak szelest jedwabiu trącego o ciało. To mu wystarczyło. Przecież widział, że w tych jaskiniach nie było niczego żywego inaczej nigdy by się tu nie schronił. Tak więc to, co mógł tutaj spotkać, nie było człowiekiem ani rakhiem, a zatem prawdopodobnie było niebezpieczne. Zebrał wszystkie siły, przez chwilę naginał dziką fae do swej woli, a potem się odwrócił... I zamarł. Tylko na moment, ale to wystarczyło. Zdekoncentrował się. Związana fae wyrwała się spod jego woli i rozlała szeroką kałużą. W tejże chwili, w tej okropnej chwili pojął, że grozi mu niebezpieczeństwo, i próbując się przed nim bronić, sięgnął po miecz. Zimny ogień trysnął z zaczarowanego ostrza, wypełniając jaskinię lodowatym blaskiem. A ona szła ku niemu. Nieskazitelnie piękna, jak w dniu, kiedy ją zabił. Jej rudozłote włosy opadały świetlistą łuną na ramiona, kremowa skóra i delikatne rumieńce przyćmiewały ostre światło fae. Almea... To niewiarygodne. Niemożliwe. Martwi nigdy nie wracali, kiedy zabrała ich śmierć. W najlepszym razie był to posłaniec, bezmyślny i bezduszny, który przybrał jej postać, aby zdobyć przewagę nad Łowcą. Albo demon, mający jakieś złe zamiary, Tarrant spróbował ruszyć ku niej, uderzyć - lecz w jej oczach wyczytał, że już na to za późno. Zanim zdążył doskoczyć, ona już się poruszyła. Obróciła w delikatnych dłoniach jakiś przedmiot o purpurowo-niebieskiej, migoczącej powierzchni. Lustro. Zanim zdążył unieść miecz do ciosu, złapała nim cienki strumień sączącego się przez jakąś szczelinę... Światło. Uderzyło go w twarz, tak mocno, że aż się zatoczył. Zamknął oczy pod wpływem okropnego bólu. Wypuszczony z poparzonych rąk miecz z łoskotem upadł na kamienie u jego stóp. Fae mroku skwierczała i dymiła wokół, w nozdrzach czuł odór śmierci. Próbował uskoczyć, znaleźć jakieś schronienie - jakiekolwiek - lecz nie zdołał uciec przed strumieniem światła. Usiłował użyć Sztuki, zaciskając zęby z bólu, lecz fae ziemi była tu zbyt słaba albo po prostu nie mógł się skupić. Sięgnął odrętwiałymi rękami i zacisnął drżące palce na fałdach grubego płaszcza. Uniósł go, zasłaniając nim oczy i zyskując choć odrobinę ciemności. W tej samej chwili strumień światła skierował się ku górze. Jakiś ukryty głęboko w szczelinie kryształ pochwycił je i rozproszył. Promienie odbiły się od osadzonych w skale luster - raz, drugi, tysiąc razy - aż wypełniły całą jaskinię kakofonią światła, symfonią żaru. Spowiły go jak pajęczyna przebijając każdy centymetr nie osłoniętej skóry, przechodząc przez materiał i parząc ciało pod nim, tak że mięśnie odmówiły mu posłuszeństwa i bezwładnie runął na kamienie, nie mogąc się obronić. Strumienie blasku połączyły się, zakrzywiły, zmieniły w straszliwe więzienie otaczającego go ze wszystkich stron bólu. Błyszczące lustra kierowały prosto na niego zabójcze
słoneczne światło, kryształy dzieliły je na tysiąc promieni, tysiąc kolorów, a każdy z nich był inną nutą bólu, osobnym płomieniem palącym jego ciało. Powoli znieruchomiał. Ciało, obezwładnione uderzeniem światła, nie chciało go słuchać - pozostała mu tylko wola, uwięziona w nim jak zwierze w potrzasku. A nawet i ta stopniowo słabła. To światło było niczym ogromny klejnot, a on znajdował się w jego środku. Nie było ucieczki. Powoli ogarnęła go ciemność gorący mrok, nie niosący ukojenia - a nadciągający z nią zapach siarki wystarczył, by Łowca znów sprężył się do walki. Prawie. Słońce już wypaliło zeń życie, nie pozostawiając nic, prócz strachu. I cierpienia. Oraz świadomości tego, co oczekiwało go po drugiej stronie. Ostatnim dźwiękiem, jaki usłyszał, był śmiech jego nieżyjącej żony.
36 On nie wróci. Przez chwile panowała cisza. Tylko te słowa zawisły w powietrzu - ostre i zimne jak nóż. Nawet z daleka Łowca miał taką władzę. Ciani splotła ręce i zadrżała. - Inaczej już by tu był - szepnęła. Spojrzała w noc, jakby przyzywając adepta. Powtórzyła drżącym głosem: - On nie wróci, Damienie. Kapłan połknął co najmniej tuzin odpowiedzi: ostrych lub optymistycznych, niegodnych jej. Poczuł ogarniający go chłód. Zgrozy? Strachu? Z trudem się opanował, nie dając niczego po sobie poznać. - Coś musiało się stać - przytaknął. Starał się mówić spokojnie, beznamiętnie. Teraz, bardziej niż kiedykolwiek, potrzebowali jego siły. Teraz przede wszystkim był potrzebny jej. Wieczór. Zmierzch. Zmrok. Przeczekali je wszystkie, te różne fazy nocy, lecz nie doczekali się od Łowcy żadnego znaku ani wieści wyjaśniających przyczynę jego nieobecności. Jak długo można czekać, zanim straci się nadzieję? Zanim się przyzna, że zastosowana przez nieprzyjaciela taktyka „dziel i zwyciężaj” okazała się bardzo skutecznym narzędziem, pozwalającym zniszczyć ich, jednego po drugim. Nawet kogoś takiego jak Tarrant - biegłego w wykorzystywaniu fae i niezwykle ostrożnego. Jeśli wróg zdołał pokonać kogoś takiego, jakie szanse mieli pozostali członkowie wyprawy? Próbował o tym nie myśleć. Niestety, nie potrafił. - I co teraz? - spytała Ciani. - Co teraz zrobimy, Damienie? Starał się zachować spokój, chociaż przychodziło mu to z najwyższym trudem. - Pojedziemy dalej - odparł cicho. Lekko przycisnął ją do siebie, a potem wziął w ramiona. Poczuł, jak zwiotczała, jakby jej ciało było twardą gliną, ogrzaną przez ciepło ludzkich rąk. Powoli wywołane przestrachem odrętwienie ustąpiło miejsca słabości, spowodowanej zmęczeniem i rozczarowaniem. Wtuliwszy twarz w grubą wełnę jego kurtki, załkała. W końcu dała ujście napięciu ostatnich kilku tygodni, wypłakując przerażenie, nadzieję, trudy i żal. Zbyt wiele przeszła, pomyślał, obejmując ją mocniej. Zbyt wiele. Czuł, że wzbierają w nim łzy rozczarowania i gniewu, ale je powstrzymał. Ona go potrzebowała i nie mógł sobie teraz na to pozwolić. Najpierw śmierć Senzeiego. Potem utrata Ognia. A teraz... to. Miał zamęt w myślach. Lęk, smutek, nienawiść i zgroza tak zmieszały się ze sobą, że nie był w stanie oddzielić poszczególnych uczuć ani określić ich źródła. Może to i dobrze. Niektóre sprawy nie znoszą dokładnych oględzin. - Pojedziemy dalej - powtórzył.
- Czy możemy? - Uniosła głowę i spojrzała na niego. Oczy miała przekrwione i podkrążone z niewyspania. Nagle zauważył, jak bardzo była krucha - wcale niepodobna do Ciani. Kiedy straciła tyle sił? A może to tylko podświadomość płatała mu figle, przypisując jej twarzy taki mizerny wygląd? - Jeżeli zdołali dopaść Geralda... - zaczęła. - To nic nie oznacza - rzekł stanowczo, starannie skrywając wątpliwości. Ze względu na Ciani musiał mówić z przekonaniem. - Tarranta łatwo mogli pokonać. Był potężny, sprytny i bezwzględny, ale obarczony fatalną słabością: ciałem utrzymywanym przy życiu przez Sztukę. Pamiętasz, co uczynił z nim Ogień, nawet z daleka? Wystarczyłoby, aby wróg nie pozwolił mu schronić się przed dziennym blaskiem, a Tarrant byłby skończony. Po prostu. Nawet nie wymagałoby to bezpośredniego starcia. - Głośno zaczerpnął tchu. - Jeśli nieprzyjaciel wiedział, jak to zrobić... Jak schwytać w pułapkę Łowcę? Fakt, że wróg wiedział, jak tego dokonać, najbardziej go przerażał. - Powinien zostać z nami. Obronilibyśmy go. - Tak. No cóż... - Odetchnął, usiłując uspokoić skołatane nerwy. - Przecież takie rozwiązanie było mało prawdopodobne. Ufał mi tylko trochę mniej niż ja jemu. A teraz za to płacimy. On drożej niż ja. Tysiąc razy drożej. Jaki rodzaj piekła czeka na takiego jak on? Spróbował to sobie wyobrazić i zadrżał. Nie życzyłbym tego nikomu. Nawet jemu. - I co teraz? - spytała rakhijska kobieta. - Jaki mamy plan, bez zabójcy? Odwrócił się do niej. W świetle półksiężyca Primy, które odbijało się błyskami zimnego ognia od jej lśniących zębów, wyglądała szczególnie groźnie. Ścisnęło go w gardle na wspomnienie tego, co stracili. Taką śmiercionośną broń. - Przeczekamy noc - powiedział. - Damy mu tyle czasu, zanim spiszemy go na straty. Jeśli nie wróci do rana... wymyślimy inny plan. Plan nie uwzględniający ani jego, ani Ognia, ani Senzeiego. Starał się, by wyraz jego twarzy nie zdradzał złych przeczuć. Za wiele się wydarzyło. Za szybko. Jak można powetować taką stratę? Wyjął miecz z pochwy, poczuł w dłoni ciepło obciągniętej skórą rękojeści. Wokół obozowiska już zbierały się cienie, będące czymś więcej niż tylko zmrokiem. Skrawki nocy, samodzielne - i głodne - ożywione złymi przeczuciami. Jak rzeczywiste mogą się stać w słabych prądach tutejszej fae? Ile takich stworów będzie krążyć wokół obozu, chcąc zasmakować ludzkich umysłów, które powołały je do życia? Od kiedy Tarrant dołączył do nich w Kale, jego obecność chroniła ich przed takim zagrożeniem, co przywykli uważać za normalne. Ile ich
własnych obaw Damien będzie musiał teraz zabić, a przynajmniej odpędzić, zanim światło dnia oczyści okolice z takich potworności? Bądź przeklęty, Łowco! - zaklął w duchu i zważył w dłoni miecz. Wybrałeś sobie kiepski moment, żeby umrzeć. * Mapy. Rozpostarte w świetle słońca, upstrzone cieniami liści, znaczącymi ich powierzchnie jak mech. Wietrzyk poruszał i unosił ich brzegi, walcząc z kamiennymi przyciskami, - Tylko te nam zostały - rzekł ponuro Damien. - Nie ma mapy zasobów. - Nie. Pewnie miał ją ze sobą, kiedy... nieważne. - Najbezpieczniej nie mówić o tym, co się stało. Rozmowa rodzi pytania, a te potrzebę Wiedzy. A ta była niebezpieczna Siła, która pokonała Tarranta, mogła czekać na taką sposobność, aby pokonać ich wszystkich. Nie mogli ryzykować. Nawet po to, by złagodzić dręczącą niewiedzę. - Skopiowałem najważniejsze informacje, więc każdy otrzyma jeden egzemplarz. Na wypadek, gdybyśmy się rozdzielili. Dostrzegł strach w oczach Ciani, wyciągnął rękę i uspokajająco uścisnął dłoń kobiety. Jej palce były zimne, oczy zaczerwienione. Twarz miała ściągniętą z wyczerpania. Czy spała choć trochę od śmierci Senzeiego? Zmartwiło go to, że nie wiedział. - Musimy ułożyć plan - powiedział łagodnie. - Musimy wszystko dobrze zaplanować. Nie podoba mi się to bardziej niż wam, lecz zaniechanie tego byłoby samobójstwem. Strategia wroga jest jasna: chce nas pokonać jednego po drugim, zanim dotrzemy do jego warowni. Pozostawiając tylko tę, której pragnie, dodał w myślach. Ciani. Jednak nie powiedział tego. Jeden Bóg wie, jak nasz przeciwnik dopadł Tarranta, ale w przypadku Senzeiego możemy się domyślać. Mając wroga, który potrafi wykorzystywać nasze słabości... musimy być przygotowani, Cee. Na wszystko. - Myślisz, że jest jeszcze nadzieja? - zapytała cichutko, z przygnębieniem. - Nawet po tym wszystkim? Napotkał jej spojrzenie i wytrzymał je, wkładając w to całą siłę woli, aby w ten sposób dodać jej odwagi. - Niewielka - przyznał. Żałował, że nie potrafi jej okłamać. - Taka sama jak na początku tej wyprawy. Co do tego, jakie mamy teraz szanse... Pamiętaj, że planowaliśmy tę podróż zanim jeszcze spotkaliśmy Tarranta. Poradzimy sobie bez niego. - A Zen? - spytała cicho. - I Ogień?
Odwrócił głowę. Zapanował nad drżeniem głosu. - No cóż. Trudno. Będziemy musieli obejść się bez nich, prawda? Przysunął do siebie najbliższą mapę i zaczął ją studiować, mając nadzieję, że Ciani robi to samo. Hesseth milczała, lecz śledziła każdy jego ruch. Starannie zaznaczył kilka charakterystycznych punktów. Krater Sansha. Skupisko sił w północnej części Lemy. Miejsce, w którym Sztuka Tarranta stworzy ich sobowtóry, które zastąpią ich i rozpoczną ryzykowną podróż, prosto w zasadzkę. Ten plan budził głęboki niesmak, ale już nie można było z niego zrezygnować. W głębi duszy Damien dziękował za to losowi. Bóg wie, że potrzebowali teraz osłony. Bardziej niż kiedykolwiek. Nienawidził się za to, że myśli o tym w ten sposób. Bądź przeklęty, Łowco. Nawet po śmierci mnie dręczysz. - Zgodnie z tą mapą, dotarliśmy do zaznaczonego przez Tarranta miejsca. - Spojrzał na wschód, jakby mógł przebić wzrokiem skały i z odległości wielu kilometrów dostrzec pięcioosobową grupkę ich skazanych na zagładę sobowtórów. Ile ich tam teraz było? Czworo? Troje? - A to oznacza, że nasze kopie właśnie zajmują nasze miejsce. - A wiec wróg skupi uwagę na nich. - Musimy mieć taką nadzieję. Powiedział, że stanie się to samoistnie. Mówił, że kiedy dotrzemy do tego miejsca, pięciu rakhów wyruszy w kierunku krateru, przybrawszy naszą postać. Jednak zostało nas tylko troje. Czy uwzględnił taką możliwość? Był przezornym człowiekiem, który wszystko brał pod uwagę... Tylko czy mógł przewidzieć własną śmierć? Damien nie mógł sobie wyobrazić, by Tarrant był do tego zdolny. Jeśli nie, cały ten plan zawiódł i pięciu niewinnych rakhów maszerowało na darmo w objęcia śmierci. Kiedy wróg zobaczy, że liczba wrogów się nie zgadza, natychmiast zrozumie, że coś jest nie tak. Na samą myśl o tym poczuł mdłości. Próbował nie zastanawiać się, czy niepokoiła go śmierć pięciorga niewinnych czy też fiasko planu Tarranta. Ostrożnie zwinął mapy. - Podążymy na północ - oznajmił. - W stronę Domu Burz. I spróbujemy nawiązać kontakt z Zagubionymi. Jeśli dopisze nam szczęście, a plan Tarranta powiedzie się, po drodze nie będziemy śledzeni. - A jeśli nie? - zapytała kobieta z kasty khrastów. Popatrzył na nią i przeklął jej nieruchomą twarz, z której niczego nie zdołał wyczytać. - Ty mi powiedz. - Czy możesz użyć Sztuki? - zapytała Ciani. - Stworzyć osłonę niezależną od tej, którą postawił Tarrant, na wypadek, gdyby sobowtóry... - Zawahała się. - Nie spełniły swojej roli? - podsunął łagodnie. Kiwnęła głową.
- To byłoby bardzo niebezpieczne - odparł, unikając jej spojrzenia. - Istniała pewna... więź między Łowcą a mną. - Nie pytaj mnie o nią, błagał w duchu. Nie każ mi wyjaśniać. Gdybym spróbował to zrobić, podczas gdy fragmenty jego Sztuki wciąż tkwią przy nas... Mógłbym stworzyć więź między nami a siłą, która go zabiła. A coś, co poradziło sobie z Łowcą, zapewne załatwiłoby nas w mgnieniu oka. - A więc musimy zdać się na to, co on zrobił - powiedziała cicho. Spuściła wzrok, a głos lekko jej drżał. - Może. Popatrzyła na niego. - Ja nie mogę zrobić nic więcej. Ty także. Pozostaje jeszcze jedna osoba. - Znacząco spojrzał na Hesseth. - Myślę, że ona ma akurat takie zdolności, jakich potrzebujemy. Kobieta z kasty khrastów rozchyliła wargi i syknęła przez zęby: - Nie używam ludzkich czarów. - Jednak to nie byłyby ludzkie czary, prawda? I nie wymagałyby korzystania z fae, którą potrafią manipulować ludzie. Prawda? - Rakhowie nie używają Sztuki - odparła zimno. - Naprawdę? - Znów obrócił się do Ciani. - Pozwól, że powiem ci coś o rakhach. Widzisz, zeszłej nocy przeglądałem notatki Zena i odkryłem fragment pewnego tekstu, który znalazł gdzieś i skopiował. Dotyczy przodków rakhów. Wygląda na to, że byli mięsożerni. W przeciwieństwie do naszych wszystkożernych przodków polowanie było dla nich jedynym źródłem pożywienia. Nie dla nich uprawa ziemi i skomplikowane zależności społeczne związane z rolnictwem. Zerknął na kobietę rakhów. - Byli zwierzętami stadnymi. Tak jak my, ale o znacząco odmiennej strukturze społecznej. Samce przez całe życie współzawodniczyły z innymi, poświęcając większość energii podbojom seksualnym i walkom. Polowali w licznych grupach i tylko na niebezpieczną zwierzynę. Ryzyko było dla nich znacznie ważniejsze od żywności, a hierarchia grup zmieniała się - lub umacniała - po każdym polowaniu. Zabitą zwierzynę spożywali na miejscu lub pozostawiali, żeby zgniła. - Podobnie jak paru znanych mi mężczyzn - wtrąciła Ciani i Damienowi wydało się, że na twarzy Hesseth dostrzega coś, co mogło być przelotnym uśmiechem. Ten grymas natychmiast zniknął, zastąpiony przez skrywaną wrogość. - Samice polowały dla reszty stada - wyjaśnił. - Żywiły je, zgodnie z nakazami lokalnej hierarchii. Najpierw dominujących samców, potem dzieci, a na końcu siebie. Resztki dawano mniej ważnym samcom, jeśli tacy byli. Układ społeczny typowy dla ssaków. - Pochylił się i
ciągnął z naciskiem: - Rozumiesz? Kobiety chodziły na polowania. Nie na pokaz, ale dla zdobycia pożywienia. Nie po to, aby wykazać się zwierzęcą męskością, lecz by nakarmić młode. Fae zaspokajała ich potrzeby, jak zawsze w przypadku miejscowych gatunków. A jakich dwóch podstawowych umiejętności wymaga ten rodzaj polowania? Tropienia i maskowania się. Trzeba umieć znaleźć ofiarę i niepostrzeżenie podkraść się do niej. Popatrzył na Hesseth, napotykając jej spojrzenie. Powiedział wyzywająco: - Gdyby kobieta rakhów miała użyć fae, czyż nie w tych dwóch dziedzinach radziłaby sobie najlepiej? Tych dwóch umiejętności rozpaczliwie teraz potrzebujemy. Kobieta z kasty khrastów odparła spokojnie, ale stanowczo: - Rakhowie nie używają Sztuki. - Nie tak jak my. Nie za pomocą amuletów, obrazów i zaklęć, czy innych środków pobudzających wyobraźnię. Nie potrzebują tego, podobnie jak nasi adepci. Odczekał chwilę, obserwując ją. - Teraz jednak nie robią tego odruchowo. Prawda? Od pewnego czasu twój lud przestał uważać fae za rzecz całkiem naturalną i zaczął nią manipulować. Rozwój intelektu wiąże się z lepszym panowaniem nad otoczeniem. Może na co dzień dawne metody wystarczały... ale wiem, co widziałem na Morgot. To było zamierzone, sprawne i piekielnie skuteczne. Prawdziwa Sztuka, w każdym znaczeniu tego słowa. - Kiedy milczała, zapytał: - Czy zaprzeczysz? - Nie - odparła spokojnie. - Temu, co powiedziałeś? Nie. - Hesseth - odezwała się Ciani. - Gdybyś tylko mogła nas osłonić... Kobieta rakhów zmrużyła oczy. - To Sztuka ludzkich czarowników. Nie mogę... - Nazywaj to, jak chcesz - przerwał jej Damien. - Znajdziemy jakieś rakhijskie słowo, jeśli to cię uszczęśliwi. Albo wymyślimy je. Do licha, nie rozumiesz, jak wiele od tego zależy? Ostrożnie, Damienie. Uspokój się. Nie irytuj jej. Powoli zaczerpnął tchu. - Tarranta nie ma powiedział cicho. - Senzeiego też. Nawet gdybym sam chciał użyć Sztuki, moje umiejętności w tej dziedzinie są ograniczone: słudzy Kościoła nie uczą się podchodzenia przeciwnika. Osłona, jaką stworzył dla nas Łowca, zniknie po jego śmierci, jeśli nasz wróg natychmiast jej nie rozproszy. - Mogłabyś nam pomóc? - zapytała Ciani. - Gdybyś chciała? Nie pozwoliłabyś, żeby odnalazł nas wróg? Popatrzyła na nich. Może zastanawiała się nad swą wrodzoną wrogością do rodzaju ludzkiego oraz nad tym, czy zdoła o niej zapomnieć. Potem odpowiedziała, starannie dobierając słowa:
- Gdybyście byli moimi krewnymi - powiedziała. - Z mojej krwi. Wtedy mogłabym was ochronić. - Inaczej nie? Pokręciła głową. - Nie. - A zrobiłabyś to, gdybyś mogła? - naciskał Damien. Spojrzała na niego. A raczej w niego: w głąb, w samo sedno jego duszy. Potrącając jakąś, głęboko ukrytą, czysto zwierzęcą strunę. Budząc w nim jakieś nie znane mu dotąd uczucie, ciepłe zaciekawienie. Fae pływów? - Tak - odparła w końcu. - Jeśli to cię pocieszy. Jednak nie jesteście z mojej krwi. Nawet nie jesteście rakhami. Fae, która odpowiada na moje wezwanie, nawet nie zauważyłaby waszego istnienia. - A więc zmuś ją do tego - powiedział jej Damien. Pokręciła głową. - Niemożliwe. - Dlaczego? - Fae pływów nigdy nie była... - I nie będzie? Nie uznaję takiego rozumowania. - Pochylił się, opierając dłonie na kolanach. - Posłuchaj. Wiem, czym byli rakhowie, kiedy przybyli tu ludzie. Rozumiem, że te zwierzęce korzenie nadal są częścią twojej natury. Muszą nią być. Jesteś też jednak inteligentną, świadomą istotą. Możesz przezwyciężyć te odruchy. - Tak jak ludzie? - Właśnie. Tak, jak to robią ludzie. Czyż inaczej znaleźlibyśmy się tutaj, dziesięć tysięcy lat świetlnych od naszej ojczystej planety? Ze wszystkich gatunków żyjących na Ziemi tylko my nauczyliśmy się przezwyciężać wrodzone instynkty. Och, to nie było łatwe i nie zawsze nam się udaje. Nie muszę ci mówić, jak zabałaganiony jest w wyniku tego ludzki umysł. Jeśli jednak istnieje jakaś definicja człowieczeństwa, to taka - triumf inteligencji nad zwierzęcym dziedzictwem. A wy odziedziczyliście nasz intelekt! Wasz lud może stać się dla tej planety tym, czym my byliśmy dla naszej. Wystarczy, że nauczycie się odrzucać prymitywne ograniczenia... - I spójrz, do czego to was doprowadziło! - odparła pogardliwie. - Czy to ma być nasz cel? Mieć dusze rozdarte na dwoje, przy czym każda część ciągnie w inną stronę? Tak jak wy? Wampiry nie na nas polują w nocy, duchy nie zakłócają naszego snu. To wytwory człowieka, echa tego, co pogrzebaliście. Od czego się odcięliście. „Zwierzęcy instynkt”, który chce wyrwać się na wolność, zamknięty w mrocznych głębiach waszej podświadomości. - Potrząsnęła głową,
patrząc na niego z politowaniem. - My żyjemy w pokoju ze światem i ze sobą. Wy nie. Oto nasza definicja człowieczeństwa Wstała. Płynnym, nieludzkim ruchem, zwinnie jak kot. - Zrobię, co będę mogła - na moich warunkach. Na rakhijskich warunkach. A jeśli fae odpowie... wtedy gwarantuję wam, że żaden człowiek-czarownik nie zdoła jej przeniknąć. - A jeżeli nie? - zapytał cicho. Spojrzała na północ, ku wciąż odległemu skupisku sił. Obserwowała prądy? Czy też wyobrażała sobie Dom Burz i jego władcę? - Wtedy niech twoja Sztuka okaże się dobra - powiedziała. - Piekielnie dobra. Inaczej wpadniemy prosto w jego ręce.
37 Moc. Wrząca siła bijąca z głębi ziemi. Słodka władza, przefiltrowana przez przerażenie w duszy adepta. Surowa moc, nabrzmiała bólem, strachem i bezcenną męką całkowitej bezsilności. Ekstatyczny smak. Prawie nie do zniesienia. - Przyjemne? - zapytał demon. - Och, tak. - Zadowolony szept, niesiony porywami bólu - tego cudownego cierpienia. Czy to może trwać, Calesto? Możesz sprawić, żeby trwało? Siateczkowate oczy zamrugały. - Tysiąc razy dłużej niż u kogokolwiek innego - odparł. Jego głos był zgrzytem metalu na szkle, drapaniem zardzewiałego noża o szybę. - Jego strach i ból są w idealnej równowadze. Sama ziemia dostarcza siły napędowej. To może trwać... w nieskończoność. - Będzie kurczowo trzymał się życia. - Jest śmiertelnie przerażony. - Ach. - Głęboki wdech; powietrze wciągnięte powoli i z rozkoszą. - To cudownie. Wiesz, jak mnie zadowolić, Calesto. - Cała przyjemność po mojej stronie - syknął demon. - Tak. Z pewnością. - Cichy chichot, radosny i pożądliwy, popłynął z ust Hegemona. Surowa moc spłynęła po gładkich kamiennych ścianach, plamiąc ją fae barwy krwi. Kolorem bólu. Kolorem rozkoszy. - Postaraj się zaaranżować coś równie odpowiedniego, kiedy ona się tu znajdzie.
38 Śnieg. Oczekiwali go - Hesseth wyczuła, że spadnie, i nawet Damien zauważył złowieszczą szarość nieba o poranku - ale niewiele ich to pocieszało. Ostatnią rzeczą, jakiej teraz potrzebowali, to przedwczesne nadejście zimy. Strzepując śnieżny puch z kurtki, Damien klął się w duchu za to, że nie przewidział takiej pogody. Powinien regularnie ją sprawdzać. Prognozowanie pogody było trudne, ale nie niemożliwe - fronty atmosferyczne uwidaczniały się z kilkudniowym wyprzedzeniem, więc gdyby zobaczył nadejście tego, mógłby go zmienić. Niewielka zmiana wiatrów, może drobne przesunięcie chmur... na pogodę można było wpłynąć na tuzin różnych sposobów, ale wszystkie wymagały wczesnego planowania. A Damien był zbyt zajęty innymi sprawami, aby pamiętać, że silna śnieżyca może zniweczyć wszystkie ich plany. Śnieg sięgał już powyżej kostek, zbierał się w przepastne zaspy, w których grzęzły nogi wierzchowców, wpadał jeźdźcom za kołnierze i strużkami lodowatej wody spływał pod ubrania. Mimo to jechali dalej, jak się dało najszybciej. Nie mogli sobie pozwolić na postój, nie teraz. Raz czy dwa śnieg zmienił się w grad zmieszany z marznącą mżawką i musieli przystanąć. Wyczerpani, przygnębieni, skorzystali z pierwszego napotkanego schronienia, w którym przeczekali najgorsze. Gdy tylko deszcz trochę zelżał, ruszyli dalej, chcąc nadrobić stracony czas. Podczas tych długich godzin oczekiwania Damien zastanawiał się, czy to nie wróg zesłał na nich tę burzę. Z pewnością wydawała się idealnym narzędziem służącym jego celom, gdyż osłabiała zarówno ich odporność fizyczną, jak i duchową. A Damien niewiele mógł na to poradzić. Och, próbował, ale manipulowanie pogodą nigdy nie było jego silną stroną, a uciszenie burzy, która już się rozpętała, było zadaniem przekraczającym możliwości przeciętnego adepta. Najlepsze, co mógł zrobić, to ostrożnie zbadać jej przebieg, dzięki czemu mógł zapewnić swe towarzyszki, że najgorsze już minęło, a na równinach na wschód od gór jest dziesięć razy gorzej. Niewielką było to jednak pociechą, kiedy po chłodnych, pochmurnych dniach nadeszły zimne noce. Tarrant by ją rozpędził, myślał kapłan. Tarrant przewidziałby nadejście burzy i wiedział, co zrobić. Damien próbował odepchnąć od siebie takie myśli, ale wciąż powracały. Niepokoiło go to, że przypisuje Łowcy jakiekolwiek pozytywne cechy, choćby tak nieistotne. Jeżeli nawet ten człowiek posiadał niegdyś jakieś zalety, zostały one pogrzebane pod długimi wiekami zepsucia i okrucieństwa pozostawiając stworzenie bardziej podobne do demona niż człowieka, a już na pewno niegodne podziwu. Szczególnie ze strony kogoś o powołaniu Damiena. Przecież on też miał powołanie. Był twórcą naszej wiary. Jak pogodzić ze sobą te dwie osoby?
Podróżowali w ponurym milczeniu, bezgłośnie, nie licząc chrzęstu świeżego śniegu i lodu pod kopytami wierzchowców. Xandu były coraz bardziej niespokojne, co budziło obawy Damiena. Najwidoczniej Hesseth również, bo gdy w końcu rozbili obóz, spętała je, jakby były końmi, uniemożliwiając im ucieczkę. Przy kolacji wyjaśniła, że górskie śniegi Zesłańców często budzą w xandu instynktowną chęć migracji, ucieczki na niżej położone tereny. Być może zwierzęta reagowały teraz na ten odwieczny zew. W nocy Damien słyszał, jak szarpały rzemienie, głośno prychając z urazy. Kiedy chciał zasnąć, bez powodzenia próbował stłumić te odgłosy grubą warstwą koców i ogrzać ciało. Zdołał uciąć sobie tylko krótką drzemkę, która przywróciła mu siły, lecz nie uspokoiła skołatanych nerwów. Rankiem podjęli podróż w sięgającym do kolan śniegu. Chmury rozeszły się tylko na chwilę, potwierdzając, że słońce już wzeszło, a potem zamknęły się, pogrążając ich w tumanach zimnych białych płatków, przeplatanych strumieniami deszczu. W pewnej chwili koń Damiena pośliznął się na samym skraju urwiska, ale jakoś zdołał utrzymać się na nogach i wycofać z niebezpiecznego miejsca. Czuję się jak szaman, pomyślał kapłan. Niczym jakiś biedny głupiec, który bezwiednie używa Sztuki, a fae ziemi robi coś wręcz przeciwnego niż to, czego chciał. Czy nie taka jest jej natura? Wystarczy, że uświadomisz sobie, jak jest źle, a zaraz spada na ciebie kolejne nieszczęście. Czy można by wykorzystać to jako klątwę? Za pomocą umysłu, który wpływa na przebieg prądów, odchylić je tak, by uzyskać negatywny efekt? Po kilkugodzinnych rozmyślaniach - i zimnym obiedzie, pospiesznie spożytym pod osłoną skalnego występu - uznał, że to niemożliwe. W grę wchodziło zbyt wiele zmiennych, zbyt mało jeszcze wiedziano o związku mózgu z fae. Gdybyś spróbował czegoś takiego, ryzykowałbyś, że wszystko runie ci na łeb. Tylko Natura mogła na taką skalę skutecznie zmieniać biologię. Potem jednak przypomniał sobie drzewa Puszczy, cały ekosystem dostosowany do wymogów jego ludzkiego władcy, i zadrżał na myśl o tym, czego wymagała taka zmiana. Jaką ofiarę musiał złożyć ten człowiek, aby uzyskać taką moc. Człowiek, który wyczarował Puszczę, mógłby to zrobić. Ktoś taki potrafiłby zrobić wszystko. A jednak nie zdołał się uratować. Ścisnął kolanami chłodne boki konia i próbował nie myśleć o tym, jak bardzo taka pogoda - zimna i pochmurna - uradowałaby Łowcę. On nie żyje. Przecież chciałeś, żeby nie żył. Zapomnij o nim. Mimo to wspomnienie unosiło się nad nim jak duch. Czy to dlatego, że połączyła ich ta niezwykła więź? A może po prostu sprawiła to siła osobowości Tarranta? Damien nie potrafił
odpowiedzieć sobie na te pytania. Czasem, kiedy spoglądał na Ciani, też widział ducha adepta, jako przelotny błysk w jej oczach. Co zaszło między nią a Łowcą podczas tych kilku ostatnich dni? Damien bardzo chciałby wiedzieć, ale nie śmiał zapytać. Niebezpiecznie jest zadawać pytania, jeśli nie wiesz, czy zdołasz znieść odpowiedzi. Śnieg nie przestawał padać przez cały dzień. Jechali. Gdzieś w oddali, nie wiadomo jak liczna grupka rakhów podążała na północ, w przesłaniającym wszystko śniegu. Było ich pięcioro, a może troje. Mieli ludzkie twarze i zmierzali w wyznaczonym przez Łowcę kierunku, przedzierając się przez zamieć. Ku śmierci. A może, pomyślał nagle Damien, ta Sztuka przestała działać po jego śmierci? Zatrważająca myśl. Co się stanie, jeśli sobowtóry wcale nie wyruszyły w drogę? Co będzie, jeżeli śmierć Tarranta pozbawiła ich nawet takiej osłony? Musimy polegać na umiejętnościach Hesseth, pomyślał. Spojrzał na kobietę rakhów, zastanawiając się, jaką dysponowała mocą. I czy zechce ją wykorzystać, żeby im pomóc, jeśli wszystkie inne sposoby zawiodą. * Ogień. Jasny jak słońce: rozżarzone do białości, gorejące, wypełniające niebo straszliwym żarem. Twarz Senzeiego jak wosk: topi się, skwierczy, ścieka na trawę jak Ogień wchłaniany przez ziemię. Rozpływające się ciało - jak woda, krew i kości rozpuszczające się w płynny ogień, płonące, rozpadające się... zmieniające. Aż włosy stają się złocistymi jak Rdzeń, miękkimi pasmami, splątanymi przez podmuchy ciepła. Aż oczy stają się srebrnobiałe, gorące jak świeżo wlany do oczodołów metal. Aż usta stają się dostatecznie materialne, by wydać krzyk - i krzyczą, a ten krzyk spłata się z szumem płomieni na rozpalonym niebie, aż po same bramy piekieł i jeszcze dalej. Twarz Łowcy. Oczy Łowcy. Krzyk Łowcy... Obudził się. Nagle. Nie z powodu tego snu. Był zbyt wyczerpany, by zdołał go zbudzić taki koszmar, za bardzo potrzebował snu, aby wyrwał go zeń taki majak. Ponadto widział już wcześniej takie obrazy. Nie w tej postaci, nie tak przerażająco wyraźnie... Jednak, od czasu zniknięcia Tarranta we śnie i na jawie widywał taki ogień. Śnił mu się Tarrant w płomieniach. Ciani również miewała podobne sny. Próbował ją uspokajać, że to całkiem naturalne po ich ostatnich przejściach. Jej rozgorączkowany umysł łączył elementy śmierci Senzeiego i Tarranta,
stapiając te dwa nieszczęścia w jeden, nieznośny koszmar. Było to przerażające, ale nic poza tym. To bez znaczenia powtarzał sobie. Z pewnością niczym im to nie grozi. Czy naprawdę? Ostrożnie wyplątał się z koców. Najbardziej ze wszystkiego nienawidził tej pogody, ponieważ bardzo pogarszała ich sytuację. Ostatnie, czego pragnął, to tkwić w ciasnym kokonie chroniących przed zimnem koców, w chwili gdy sprawy przybiorą naprawdę groźny obrót. A spanie w ubraniu było nieprzyjemne. Piekielnie dobrze wiedział, że aby naprawdę było mu ciepło, powinien leżeć nagi, ogrzewając ciepłem ciała koce i powietrze pod nimi. Nie miał jednak innego wyjścia. Kiedyś już musiał walczyć ze stadem ghuli, na kilkustopniowym mrozie, nie mając na sobie nic prócz skarpetek. Nie było to doświadczenie, które miałby ochotę powtórzyć. Rozejrzał się po obozie, szybko notując szczegóły: Ciani zwinięta we śnie, Hesseth z kuszą w ręku skulona przy ognisku, wierzchowce podrzemujące, płochliwe. Nie zauważył niczego szczególnego a przynajmniej niczego, co rzucałoby się w oczy. Dzięki Bogu, śnieg wreszcie przestał padać. Podszedł do Hesseth i przykucnął obok niej. Ta pozycja, tak naturalna dla rakhów, była szczególnie niewygodna dla jego zesztywniałych z zimna kończyn, więc po chwili usiadł. - Jak idzie? - zapytał cicho. Ruchem głowy wskazała spętane wierzchowce. - Konie są niespokojne. - A xandu? Pokręciła głową. - Również. Widocznie jest tu coś, na co reagują... Ale niech mnie diabli, jeśli wiem, co to takiego. - Może zapach drapieżcy? Jeśli coś nas tropi... - Wyczułabym to - przypomniała. Wciągnął nozdrzami powietrze. - Oczywiście. To było... typowo ludzkie z mojej strony. - Zdobył się na wymuszony uśmiech. - Przykro mi. Wzruszyła ramionami. Spojrzał w noc, zastanawiając się, jakie niebezpieczeństwa kryją się w mroku. Od śmierci Tarranta robił to codziennie, rano i wieczorem: używając Sztuki, badał prądy. Teraz przychodziło mu to z większym niż kiedykolwiek trudem, bowiem słabe niebieskie żyłki blasku ledwie przeświecały przez zasłaniającą je warstwę śniegu. Po kilku minutach zdołał jednak się skupić i określić ich obecny stan. Taki sam, jak poprzedniego dnia i dzień wcześniej, a zapewne i
przez niezliczone przyszłe dni. Fae ziemi była słabsza, niż powinna. Nawet w górach fae ziemi nie powinna być tak słaba. Tak jakby nie było tu żadnej aktywności sejsmicznej, pomyślał. Jakiejkolwiek. To po prostu niemożliwe. Nawet na Ziemi w górach nie było tak spokojnie. Przynajmniej tak podpowiadała logika. Koloniści dostatecznie dobrze rozumieli znaczenie drgań sejsmicznych, aby zaraz po przybyciu zbadać tę aktywność - co świadczyło o tym, że zdawali sobie sprawę z tego niebezpieczeństwa i wiedzieli, jak sobie z nim radzić. Słabe prądy. Podejrzanie stabilny teren. Siedlisko demonów. I adept-człowiek, który osiadł na samym spojeniu trzech płyt tektonicznych, nie bacząc na związane z tym ryzyko. Jak połączyć ze sobą te trzy elementy? Damien miał wrażenie, że gdyby zdołał to zrobić, znalazłby odpowiedź, której tak rozpaczliwie poszukiwał. Im dłużej jednak rozmyślał nad tą zagadką, tym większego nabierał przekonania, że brakuje mu jakiegoś istotnego elementu. Jednego faktu, który pozwoliłby ułożyć całą łamigłówkę. Gdybyśmy wiedzieli, w jaki sposób zdołali zaskoczyć Tarranta, moglibyśmy ich zrozumieć. I możliwe, że to by nam wystarczyło. Z trudem oderwał się od tych myśli i spojrzał na siedzącą obok kobietę rakhów. Czujna jak zwierzę wypatrywała oznak życia w otaczających obóz krzakach. - Jak twoja Sztuka? - zapytał. Wzruszyła ramionami. - Jak mówią ludzie, starałam się. Zeszłej nocy, kiedy księżyce wzeszły i moc pływów była najsilniejsza. Jeśli Zagubieni usłyszeli mnie, przyjdą do nas - albo my do nich. Tak czy inaczej, spotkamy się. Potrząsnęła głową, spoglądając na pokrytą białym całunem ziemię wokół obozowiska. - Oczywiście, nie mam pojęcia, w jaki sposób. Ani kiedy. - I czy w ogóle? Ponownie wzruszyła ramionami. - Czy w ten sposób wezwał cię Zen? - Bardzo podobnie. Ja odczytałam jego wiadomość i postanowiłam na nią odpowiedzieć. Jednak rezultat może być podobny. Jeśli próba powiedzie się, moje wezwanie dotrze do Zagubionej, której ścieżka skrzyżuje się z naszą - o ile to możliwe - i prądy zareagują na to, zwiększając szanse naszego spotkania. Jeśli Zagubiona rozumie naturę prądów, być może świadomie na nie zareaguje. Tak było w moim przypadku. Jeśli nie... - Sugestywnym gestem uniosła ręce, otwierając dłonie. - Mówisz, że to będzie ona.
Kącik jej ust uniósł się w lekkim uśmiechu. - To rakhowie - przypomniała. - Jeśli ktoś z nich choć trochę zna się na Sztuce, to z pewnością kobieta. Naszym mężczyznom przeważnie brak... czasu na takie sprawy. - I zainteresowania? - Mężczyźni mają dość ograniczone zainteresowania - przyznała. Taksowała go wzrokiem. - Mają jednak pewne zalety - dodała. - Miło być przydatnym - rzekł sucho. - Mówiłam o rakhijskich mężczyznach - poprawiła. - Kto wie, do czego nadają się wasi? Wstała, jednym płynnym ruchem, niezwykle szybkim, jak na niewygodną pozycję, w jakiej siedziała. Rzuciła mu kuszę na kolana. - Twoja kolej stanąć na warcie - powiedziała - Spróbuję zdrzemnąć się chwilę. Potem spojrzała w stronę spętanych rumaków i znieruchomiała. Zmrużyła oczy, skupiając uwagę... Na czym? Jakie niewidoczne dla człowieka oznaki dostrzegała swoimi rakhijskimi zmysłami? - Obserwuj xandu - powiedziała cicho. - Jeśli coś się zdarzy... Najpierw skupi się na nich. Obserwuj je pilnie. - Co takiego widzisz? - Sama nie wiem - szepnęła. - Jednak nie podoba mi się to. - Pokręciła głową. - Wcale mi się to nie podoba. * Koszmary. O Tarrancie i pożodze, i o obu naraz. Ból, palący i oślepiający, płonącymi włóczniami przeszywający mózg. I strach - tak pierwotny i intensywny, że trząsł ich ciałami jeszcze długo po przebudzeniu, wibrując w umysłach echem nieziemskiego przerażenia. Koszmary. Identyczne. Ilekroć Damien i Ciani zamykali oczy, ilekroć próbowali odpocząć, dręczyły ich te same sny. I tylko ich. Nie nawiedzały rakhijskiej kobiety ani wierzchowców. Wydawało się, że tylko ludzie mogą śnić takie sny... a może tylko ci, których łączyła jakaś więź z Łowcą. Ciani pierwsza głośno wyraziła tę obawę. A może nadzieję? - Sądzę, że on żyje - szepnęła. * Jazda. Nie kończąca się, pokryta śnieżnym całunem równina. I pytania, które należało zadać, obojętnie jak bolesne byłyby odpowiedzi.
- Co zaszło między wami? - zapytał Ciani. Powiedział to spokojnie, lecz nawet on słyszał napięcie w swoim głosie. Jak w tym stanie mógłby je ukryć? Lód chrzęścił pod kopytami koni, pękał pod racicami xandu. Te dźwięki układały się w skomplikowany, kojący rytm. - Naprawdę chcesz wiedzieć? - zapytała. - Sądzę, że powinienem. Biała ziemia ośnieżone drzewa. Trzeszczenie uginających się pod ciężarem lodu gałęzi. Od czasu do czasu jakaś łamała się i spadała na ziemię, prósząc śniegiem. Główne uderzenie burzy poszło na wschód od gór, lecz upłynie sporo czasu, zanim las wyleczy swoje rany. - Uczył mnie - powiedziała Ciani. Poczuł się tak, jakby zimna dłoń zacisnęła się na jego sercu, i z trudem uwolnił się z tego śmiercionośnego chwytu. Rozpaczliwie pragnęła magii, w jakiejkolwiek formie. Była gotowa zapłacić każdą cenę... - To wszystko? - spytał niechętnie. - Nie wystarczy? - odparła łagodnie. Nie było bardziej intymnej więzi. Taki związek wywierał wpływ na całe życie ucznia - na długo po zakończeniu szkolenia. Nawet jeśli teraz odzyska pamięć, cała jej Sztuka będzie nosiła piętno Łowcy. Jego znak. Kobieta, którą kochałem już nie wróci. Nawet jeśli odzyska pamięć, będzie... inna. Mroczniejsza. Ta skaza pozostanie w niej na zawsze. A najbardziej bolało go nie to, że tak się stało, ale świadomość, że to, co w Łowcy uważał za najbardziej odpychające, dla niej było zaledwie przedmiotem zainteresowania. Jeszcze nigdy przepaść między nimi nie wydawała się szersza, równie nieprzebyta. Nigdy przedtem tak wyraźnie nie zdawał sobie z tego sprawy. - A ty? - zapytała go. - Co zaszło między wami? Zamknął oczy i powiedział jej: - Dałem mu moją krew. I nadal krwawię. * Obudził go ostrzegawczy krzyk Hesseth. Długie lata obcowania z niebezpieczeństwem sprawiły, że błyskawicznie odrzucił koce, chwycił broń i zerwał się z posłania, zanim jeszcze rozejrzał się wokół. Blask Dominy oświetlał obóz, co oznaczało, że zbliżała się północ. Tarcza największego księżyca Erny pozwoliła natychmiast zlokalizować źródło kłopotów, zobaczyć...
Xandu. Oszalałe, atakowały wszystko, co znajdowało się w ich zasięgu. Z rozwianymi grzywami, zakrwawionymi końcami ostrych rogów. Damien zobaczył, że jeden koń leży na ziemi, a drugi szarpie pęta, próbując odsunąć się jak najdalej od szalejących zwierząt. Pierwszy koń leżał nieruchomo, a wokół niego rozlewała się szeroka kałuża krwi. Mimo to najbliżej stojący xandu jeszcze raz, drugi i trzeci przebił go rogami, rozwścieczony brakiem reakcji. Hesseth podchodziła do zwierząt, jakby zamierzała je uspokoić. - Cofnij się! - rozkazał. Ledwie usłyszał swój głos wśród przeraźliwego kwiku xandu. Wróć! Rzuciła mu gniewne spojrzenie, ale w końcu usłuchała, trzymając kuszę przyciśniętą do ramienia. Gdy podszedł do koni, szybko rozejrzała się wokół, wypatrując niebezpieczeństwa. Całkiem słusznie. Zwierzęta narobiły hałasu. Jeśli ktoś dotychczas nie zdawał sobie sprawy z ich obecności w tej części gór, to teraz na pewno się dowiedział. Wprawnym okiem ocenił sytuację, usiłując znaleźć przyczynę zamieszania. Konie były przerażone, ale nie bardziej, niż usprawiedliwiały to okoliczności - podejmowane przez nie próby zerwania pęt wyglądały na motywowane wyłącznie chęcią przetrwania. Jeden z xandu ten robiący najwięcej hałasu - wyraźnie starał się bronić, a nie zerwać więzy. Tak więc tylko jeden wierzchowiec z czterech sprawiał kłopoty, a ponieważ potrzebowali trzech... Błyskawicznym ruchem wyrwał miecz z pochwy i zadał potężny cios. Lśniące rogi o kilka centymetrów minęły jego pierś, gdy stalowe ostrze przecięło gruby rzemień jak pajęczynę. Damien odskoczył. Szalejący xandu stanął dęba, jakby chciał go stratować, ale zaraz poczuł, że jest wolny. Odwrócił się i galopem wypadł z obozu, o mało nie wywracając się w rozpaczliwym pędzie ku wolności. Hesseth spojrzała na pozostałe zwierzęta, a potem na Damiena. - Ruszamy za nim? - zapytała Zerknął na wierzchowce - trochę spokojniejsze, lecz nadal płochliwe - po czym kiwnął głową. - Nie możemy się rozdzielać, w żadnym wypadku. I nie ruszymy się bez ekwipunku. Może to być kolejna próba rozdzielenia nas... albo pozbawienia zapasów. Jest dość jasno, ,wiec trop będzie dobrze widoczny. Pakujmy się szybko i ruszajmy. - To może być pułapka - powiedziała Ciani lekko drżącym głosem. - Może - przyznał. - Dlatego będziemy piekielnie ostrożni. - Wskazał ręką na las, w którym przed chwilą zniknął xandu. - Jeśli jednak nie dowiemy się, co tu zaszło i dlaczego, później może się to powtórzyć. A wtedy mielibyśmy za mało wierzchowców. Szybko zwinęli obóz. W kilka minut załadowali cały sprzęt na trzy pozostałe rumaki, starannie go przywiązując. Trochę dłużej trwało siodłanie wierzchowców, gdyż te wciąż były niespokojne.
Damien musiał poświęcić chwilę czasu i uspokoić zwierzęta zaklęciem, zanim zdołali je osiodłać. Potem klęknął przy zranionym koniu i obejrzał go. Na jednym boku dostrzegł sporą, poszarpaną ranę. Z pyska, rozpaczliwie chwytającego oddech, ściekała ciemnoczerwona piana. Damien na moment odłożył miecz, wyrwał zza pasa nóż i jednym błyskawicznym ruchem przeciął szyję rumaka. Szybko i głęboko. Nie było konwulsji ani kwiku, tylko struga krwi splamiła szkarłatem ostrze i śnieg, podczas gdy zwierzę wyzionęło ducha. Damien chwycił wodze rumaka Tarranta - jedynego pozostałego konia - dosiadł go i dostrzegł spojrzenie Ciani. - Tętnica szyjna - mruknął. - Śmierć następuje niemal natychmiast. Gestem wskazał obu kobietom, żeby jechały za nim. - Ty zostań w środku - rzekł do Ciani. - Gdyby coś ci się stało... Cała ta wyprawa straciłaby sens, dokończył w duchu. Skinieniem głowy potwierdziła, że go zrozumiała, po czym zajęła miejsce za nim. Hesseth zamykała korowód. Wjechali w las. Obciążone śniegiem gałęzie trzeszczały, gdy pod nimi przejeżdżali, a przed i za nimi osypywały się miniaturowe lawiny. Damien trzymał w ręku naciągniętą kuszę, opierając ją o ramię. W razie potrzeby mógł strzelić jedną ręką, drugą trzymając wodze. Nie po raz pierwszy żałował, że nie ma swojego rumaka, który utonął w rzece. Tamtym koniem mógł kierować samymi ruchami kolan, mając wolne ręce... Jednak tamten wierzchowiec już nie żył i opłakiwanie go nic nie pomoże. Musiał zadowolić się tym rumakiem, na którym jechał, i dobrze, że przynajmniej był to prawdziwy koń, W dodatku zapewne piekielnie dobry, skoro wyhodował go Gerald Tarrant. Trop był wyraźny, ale trudno było za nim podążać - bruzda w śniegu wiła się między głazami i drzewami, jakby xandu biegł na oślep. Może jakiś czar ukłuł go w zad - oczywiście, w przenośni - i zwierzę uciekało, gdzie oczy poniosą. Była to pocieszająca myśl. Gdyby xandu miał wciągnąć ich w zasadzkę, raczej podążałby prosto przed siebie, żeby doprowadzić ich we właściwe miejsce, w odpowiednim czasie i stanie umysłu. Damien przyłożył kuszę do ramienia i wycelował w kępę drzew przed nimi, szukając śladu ruchu. Jednak w przeciwieństwie do drzew Puszczy, te z nadejściem zimy zrzuciły listowie i światło księżyca ukazywało pozbawione życia gałęzie, nie dające żadnej osłony. Potem zobaczyli xandu. Na rozleglej polanie, dobrze oświetlonej księżycowym blaskiem. Kiedy podjeżdżali, Damien słyszał trzask lodu pod kopytami swego rumaka, poczuł zimne krople wody opryskujące mu nogi. Strumień skuty zimowym lodem. Kapłan ostrzegł kobiety machnięciem ręki, usłyszał, że wstrzymują wierzchowce. Xandu stał, gniewnie prychając, ale pustymi ślepiami spoglądał nie na kapłana, lecz w dal. Zdawał się zmagać, lecz Damien nie
wiedział z czym. Jakby jakaś niewidzialna lina ciągnęła xandu w tył, chociaż instynkt nakazywał mu ucieczkę; zmagania mięśni z jakąś siłą, która powoli wygrywała. Zwierzę miało krwawą pianę na pysku, a kiedy uderzało przednimi nogami o ziemię, Damien zauważył, że jedna z nich jest zwichnięta, a może nawet złamana. Niespokojnie obejrzał się na pozostałe xandu... lecz szaleństwo, jakie opanowało to jedno zwierzę, najwyraźniej nie udzieliło się innym zwierzętom. Jakby działająca na nie siła zadowoliła się jednym wierzchowcem, pozostawiając inne w spokoju. Niepokojąca myśl. Nagle xandu zachwiał się i ziemia zapadła mu się pod nogami. Najpierw tuż pod nim, a potem wokół niego. Rżał i wierzgał, ale nie znalazł oparcia dla nóg i runął w ciemny otwór. W następnej chwili przeraźliwy kwik rozdarł noc. Przeciągły i mrożący krew w żyłach. Przepojony bólem, strachem i zaskoczeniem, przedśmiertny wrzask przerażenia. Zimny dreszcz przebiegł po plecach Damiena, który ściągnął wodze, osadzając swego rumaka w miejscu. Usłyszał, że kobiety robią to samo, i obejrzał się na nie, oceniając sytuację. Hesseth uważnie wpatrywała się w polankę, mocno ściskając w dłoni kolbę kuszy. Ciani była blada, ale już wyjęła miecz. Nie zdrętwiała ze strachu. Dobrze. Potem zapadła cisza. Głęboka cisza, przerywana jedynie nierównymi oddechami trzech wierzchowców. Po chwili Damien zsunął się z siodła. Buty zapadły mu się po kostki w śnieg, a jego rumak niespokojnie parsknął. Ciani napotkała spojrzenie kapłana i chyba chciała coś powiedzieć - a potem po prostu skinęła głową i wyjęła mu wodze z ręki. Powoli ruszył naprzód, z najwyższą ostrożnością. Długim mieczem dźgał ziemię przed sobą, szukając ukrytej rozpadliny. Śnieg był tu głęboki i nie dawał dobrego oparcia dla nóg, wiec Damien posuwał się bardzo wolno - nie chciał ani na moment stracić równowagi. Z głębi otworu, w który wpadł xandu, dobiegały jakieś dźwięki. Cichy szmer, jakby ocierającej się o śnieg odzieży. A może ciała? Damien centymetr po centymetrze przesuwał się do miejsca, w którym zapadła się ziemia. Zobaczył sporą jamę, opryskaną krwią. W jej dnie tkwiły liczne zaostrzone drewniane kołki, długie na dwa metry i poutykane pół metra od siebie. U podstawy miały grubość męskiego ramienia, a czubki cienkie jak igły. Zaostrzone końce sterczały w górę jak szeregi żołnierzy, czekając, aż jakieś zwierzę wpadnie i nadzieje się na nie tak silnie, że wszelki opór stanie się bezcelowy. Na środku jamy leżał xandu. A raczej sterta mięsa i skóry, która z niego została. Teraz była to tylko krwawa resztka, okropna parodia życia. Oblepione krwią tęczowe rogi wyglądały nie tylko obrzydliwie, ale wręcz bezsensownie, a ciało było tak okropnie okaleczone przez ostre
paliki, że trudno było sobie wyobrazić, iż zaledwie przed chwilą jego właściciel swobodnie mknął przez las. Łowiecki zew, pomyślał Damien. To go zwabiło. Coś potrzebowało pokarmu i jego głód uformował fae. Spojrzał na pułapkę i poprawił się: Nie coś, lecz ktoś. - Damienie? - powiedziała Ciani. - Podejdź i zobacz - rzekł. - Ostrożnie. Coś poruszało się na dnie jamy, pomiędzy zaostrzonymi kołkami. Coś, co wyłaniało się z cienia i zaraz znikało w nim, tak że ledwie zdołał je dostrzec. Potem zobaczył drugie zwierzę. Najwyraźniej były to ssaki, chociaż pokryte skórą podobną do tej, jaka okrywa ciała ślimaków. Jeden z nich spojrzał w górę. Damien dostrzegł dalsze szczegóły: długi bezwłosy ogon jak u szczura. Ogromne blade ślepia, pokryte gęstym śluzem. Dłonie podobne do ludzkich, lecz o nadmiernie wydłużonych palcach, które wiły się jak żmije, gdy ich właściciel spoglądał na człowieka. Nie, to nie skóra, lecz sierść, krótka i gęsta. Małe uszka przylegały do czaszki, ale wciąż widać było kitki na ich końcach. A te oczy... czyżby wciąż lekko bursztynowe? Damien spojrzał na Ciani i Hesseth, które podeszły do niego, uwiązawszy wierzchowce do drzew na skraju polany. - Co to takiego? - spytała Ciani, stając na brzegu jamy. Jednak Damien nie odrywał oczu od kobiety z kasty khrastów. Podeszła do otworu, zajrzała do niego - po czym natychmiast cofnęła się, sycząc i wysuwając pazury, gotowa do walki. Jej uszy również przywarły do czaszki. Nie ulegało wątpliwości, że miały podobny kształt. - To rakhowie - powiedział jej. - Zagubieni. W jamie znajdowało się pięć takich stworzeń. Na widok ich trupio białych ślepi i zniekształconych kończyn Damien dostał gęsiej skórki, ale jakoś zdołał ukryć odrazę. Galaretowate ślepia, mackowate dłonie... Zerknął na Hesseth i zobaczył, że kobieta rakhów mierzy tamtych wrogim spojrzeniem. Niewątpliwie drażnił ją zapach obcych - instynktowna reakcja na znajomą, a zarazem nie znaną woń. - Hesseth - syknął do niej, co zabrzmiało bardzo po rakhijsku. Zaczekał, aż na niego spojrzy, zanim odezwał się znowu. - Nie możesz teraz kierować się instynktem. Nie możesz. To dobre w przypadku sporów terytorialnych, ale do niczego nas nie doprowadzi. - W jej oczach palił się wrogi błysk. - Hesseth. Rozumiesz, co mówię? Po chwili skinęła głową. Niechętnie. Dreszcz wstrząsnął jej ciałem, jak nagły spazm bólu. Ściągnięte wargi odsłoniły ostre zęby, gdy ostrzegawczo syknęła, ale zaraz lekko postawiła uszy. Pałające spojrzenie trochę przygasło, a pazury się schowały - do połowy. - Ludzkie sztuczki - syknęła.
Ponuro kiwnął głową. - Oto, z czym teraz mamy do czynienia. Cztery ze zdeformowanych rakhów przyczaiły się w dziurze, w napięciu czekając na atak. Piąty podszedł do zwłok xandu i zaczął kroić je na części topornym obsydianowym nożem. Jednak i on zachowywał czujność i co chwila zerkał na stojących nad jamą wędrowców, sprawdzając, czy trzymają się w bezpiecznej odległości. To była ona. Cztery z nich to samice. Piąty był samcem, chociaż równie drobnej budowy jak jego towarzyszki. Damien domyślił się, że to osobnik nisko stojący w ich hierarchii, który przyjął rolę kobiety, aby uzyskać dostęp do pożywienia. Kapłan miał szczerą nadzieję, że ten samiec dobrze wczuł się w swoją nową rolę - może dzięki temu uda im się pokojowo zakończyć to spotkanie. - Powiedz coś do nich - polecił Hesseth. - Sprawdź, czy cię zrozumieją. Przez chwilę nie mogła wydobyć z siebie głosu. Potem wywarczała kilka krótkich głosek. Najwyraźniej podjęcie rozmowy z obcymi rakhami, w dodatku uprzejmej, przychodziło jej z najwyższym trudem. Samiec popatrzył na nią z nieprzeniknionym wyrazem twarzy. Po chwili cofnął się w kierunku swoich towarzyszek, mocno ściskając rękojeść noża. - Spróbuj powiedzieć „cześć” - zachęcił Damien. Hesseth zgromiła go wzrokiem, a potem znów obróciła się do Zagubionych i wydała kilka dźwięków, które brzmiały jak skrzyżowanie rozkazu z obelgą. Tym razem tamci zareagowali. Samiec zerknął na towarzyszki, a potem oddał im nóż. I zniknął w mroku zalegającym w kącie jamy. - Niedobrze - mruknął Damien. - Poszedł po posiłki? - I co z tego? - spytała Ciani. - Jesteśmy uzbrojeni, a zanim zdołają wygramolić się z jamy... - Nie muszą. Widziałaś, co stało się z xandu - odparł z ponurą miną. - Ofiary same przychodzą do nich. Ciani zwróciła się do Hesseth. - Co im powiedziałaś? - To co należało - odparła ostro. - Słowami, ponieważ nie rozumieją innych znaków. Damien ponownie popatrzył na cztery podniecone samice i nagle zrozumiał, jak trudno było Hesseth nawiązać z nimi kontakt. Zmiana wyglądu z pewnością pociągnęła za sobą zmiany mowy ciała, a najwyraźniej również zapachu... Pozostawała jedynie mowa, a słowa odgrywały drugorzędną rolę w społeczności rakhów. Nic dziwnego, źe Hesseth była zirytowana. Z tego powodu, a również dlatego, że tak nakazuje jej instynkt. Boże daj jej siłę, żeby zdołała go przezwyciężyć...
Czekali. W ciszy przerywanej jedynie nerwowym parskaniem i prychaniem ich wierzchowców. Damien ostrożnie przeniósł ciężar ciała z jednej nogi na drugą, gdy śnieg zaczął się osypywać i wpadać mu do buta. Poza tym nikt się nie ruszał. W końcu z cienia w głębi jamy wyłoniło się kilka postaci. Znany im już samiec i jeszcze dwóch podobnych, oraz rakh prawie dwukrotnie większy od nich, niewątpliwie w bardzo podeszłym wieku. Futro luźno zwisało pomarszczonymi fałdami na jego ciele, niczym za duża o kilka rozmiarów tunika. Skórę na całym ciele miał podziurawioną. W miękkich fałdach futra tkwiły poutykane groteskowe ozdoby: jakieś kolce, zaostrzone patyki, cienkie kościane ostrza, szpile ze szlachetnych kamieni. Jeden policzek przebijała cienka, wydłużona muszla, z której szerszego końca zwisały drobniutkie paciorki, a w napletku penisa tkwiło kilka cienkich, czarnych jak węgiel szpilek. Na sam ten widok Damiena zaczęły swędzieć ręce. „Dziurkowany” przemówił do nich i nie trzeba było rozumieć jego języka, żeby zrozumieć, że cieszył się ogromnym autorytetem. Otaczała go aura władzy, sącząca się, niczym krew z rozlicznych ran. Nie porozumiewając się z ludźmi, Hesseth mu odpowiedziała. Nie miała czasu przetłumaczyć, zanim padło następne pytanie, a potem jeszcze jedno. Tamten zadawał je zbyt szybko, a ona nie chciała zwlekać z odpowiedzią. Chociaż nie rozumiał słów, a tym bardziej towarzyszących im emocji, Damien rozumiał sens tej wymiany zdań. „Kim jesteście?” pytał Dziurkowany. „Co tutaj robicie?”. Damien zastanawiał się, co też Hesseth uzna za właściwe mu powiedzieć, i żałował, że nie miała czasu, by uzgodnić z nim odpowiedzi. Spokojnie, powiedział sobie. Ona jest sprytniejsza, niż sądziłeś, i zna swój lud lepiej, niż ty kiedykolwiek go poznasz. Przyglądał się mówiącemu rakhowi, starając się emanować sympatią. Jaką pozycję zajmuje tamten w miejscowej hierarchii i dlaczego wygląda... właśnie tak? Pośród rakhów na równinach Damien nie widział żadnego, którego mógłby porównać z tym tutaj. Pozazdrościł swoim przodkom, których wiedza obejmowała znajomość tysięcy różnorodnych kultur na całej planecie. O ile łatwiejsze byłoby to spotkanie dla nich, mogących porównywać je z rozlicznymi przykładami prymitywnych zachowań! Wreszcie Dziurkowany machnął ręką. W cieniu za nim rozległy się jakieś szmery, a potem tupot nóg. Później chrobotanie metalu o skałę, gdy wyciągano coś z tunelu. Na światło dnia, gdzie w końcu mogli to zobaczyć. Miecz Tarranta Równie jasny i złowrogi, jakim Damien go zapamiętał. Wypełnił jamę swym ostrym, nieziemskim blaskiem odbarwiającym wszystko dokoła nadającym trupio blady odcień skórze ludzi, a jeszcze paskudniejszy ciałom rakhów. Pomimo to nie rozpraszał czających się tuż obok cieni ani nie rozświetlał wykopu. Ciemność ziejąca z tunelu zdawała się czerpać życie z
obecności miecza i gęstniała jeszcze bardziej. Cienie wyostrzyły się i pogłębiły. Z miejsca, gdzie stali Zagubieni, powiał chłodny wiatr i Damien zadrżał pod jego dotknięciem - nie tylko z zimna Dziurkowany przemówił do kapłana. Zadał krótkie, rzucone ostrym tonem pytanie. Hesseth obróciła się, żeby je przetłumaczyć. - On pyta, czy to twoje? Damien zaczerpnął tchu i zerknął na Ciani. Jednak ona nie odrywała oczu od miecza. Myślała tylko o tym, co oznacza jego obecność w tym miejscu. - Powiedz mu, że należy... do kogoś z mojego ludu. Do jednego z moich krewnych zaryzykował. Wydało mu się, że lekko skinęła głową, z aprobatą, po czym przetłumaczyła jego słowa. Dialekt Zagubionych najwyraźniej znacznie różnił się od jej mowy - czego można było oczekiwać, zważywszy na długotrwałą izolację miejscowych rakhów - ale był dostatecznie zbliżony, aby Dziurkowany zdołał ją zrozumieć. - Zapytaj, gdzie go znaleźli - powiedział cicho Damien. Zrobiła to. - Mówi, że na południe stąd. Wiele kroków. Jego lud... wyczuł, że on tam jest, i poszedł sprawdzić. - Zawahała się. - Ich mowa bardzo różni się od naszej. Nie jestem pewna, czy dobrze zrozumiałam. Może nie wyczuł, ale usłyszał? - Spytaj, czy w pobliżu znaleźli jakieś ciało. Oto najważniejsze pytanie. Sam nie wiedział, jaką chciał usłyszeć odpowiedź. - Mówi, że nie. Damien poczuł, że stojąca obok niego Ciani zesztywniała. Pytał dalej, starając się mówić spokojnym głosem: - Nigdzie? Zapytała Dziurkowanego, który odpowiedział: - Nie. - Czy znaleźli jakieś części ciała? Albo jakieś... rzeczy osobiste? Przez chwilę rozmawiała z dziurkowanym rakhiem, najwidoczniej uzgadniając znaczenie pewnych pojęć. W końcu odwróciła się do Damiena i powiedziała: - Nic. Tylko miecz. I żadnych śladów świadczących o tym, jak się tam znalazł. - To oznacza, że Tarrant żyje - szepnęła Ciani. - A przynajmniej, że żył, kiedy go stamtąd zabrano - poprawił Damien. Hesseth przeszyła ich wzrokiem. - Jesteś pewien? Pokręcił głową.
- Nie. Ale to jedyne logiczne wyjaśnienie. Gdyby chcieli go tylko zabić, zostawiliby tam trupa. Lub to, co z niego zostało. Jeżeli zależało im na mocy, jaką można uzyskać ze zwłok - lub potrzebowali jego ciała do jakichś rytualnych celów - czy można wymyślić coś potężniejszego, bardziej osobistego niż to? - Wskazał miecz. - Gdyby go zabili i pozbyli się zwłok, zabraliby jego oręż. Musieliby to zrobić, żeby odebrać jego duchowi siłę. Jeżeli jednak chcieli wziąć go żywcem... jakie miało znaczenie, że została tam jego broń? W ten sposób tylko zmniejszyli grożące im niebezpieczeństwo. Hesseth dotknęła językiem ostrych zębów, rozważając jego słowa. Lekko przesunęła po nich koniuszkiem. Wyglądała przy tym nadzwyczaj groźnie. Dziurkowany znowu przemówił, wydając jakiś rozkaz. Hesseth zesztywniała i rzuciła kilka ostrych słów. Odwarknął jej coś. Rakhowie w jamie przybrali bojową postawę, jakby szykowali się do walki. - Co powiedział? - zapytał Damien. - Mówi, że jeśli to należało do twojego krewniaka, to teraz jest twoje. Musisz tam zejść i zabrać miecz. Spojrzał na płonące ostrze i poczuł, że przenika go lodowaty dreszcz na samą myśl o wzięciu go w rękę. - Uczciwa propozycja. - To oznacza... - Szukała odpowiednich słów, żeby mu wyjaśnić. - Mówi, że... Wyzywa cię, żebyś mu go odebrał. Damien nagle zrozumiał. Włącznie ze wszystkimi konsekwencjami tego pojedynku. I związanym z tym ryzykiem. Ich kobiety polują, żeby zdobyć pożywienie. Mężczyźni, aby zdobyć pozycję. A im bardziej niebezpieczna zwierzyna, tym lepiej. - Dobrze - powiedział w końcu. Ruszył ku krawędzi jamy, szukając zejścia Miał nadzieję, że nie myliła się co do ich zwyczajów. - Bez broni - dodała Hesseth. Popatrzył na nią i spytał ostro: - Co? - Bez broni - powtórzyła. - Tak powiedział. A dokładnie: bez niebezpiecznych przedmiotów. Spojrzał na Dziurkowanego i coś w nim zaczęło kipieć - coś, co miało już dość zarówno rozwagi, jak i dyplomacji, i groziło wybuchem. - Powiedz mu, że chętnie zostawię broń - rzekł zimno. - Jeśli on pozbędzie się zębów i pazurów.
- Oni nie mają pazurów. - A więc przetłumacz resztę. Posłała mu dziwne spojrzenie, ale usłuchała. Dziurkowany warknął coś, ale nie zareagował. - Myślę, że się zgadza - mruknął kapłan. - Damienie... - zaczęła Ciani i zamilkła. Potem dodała: - Uważaj. Zdobył się na nikły uśmiech. Kryształki lodu posypały się z jego zjeżonej brody. - Sądzę, że już na to za późno. Znalazł miejsce, gdzie najbliższy zaostrzony pal znajdował się prawie metr od ściany wykopu, i zaczął się opuszczać na dół. Pozornie twarda ziemia ukruszyła się pod czubkami jego palców i był zmuszony zeskoczyć. Niezgrabnie upadł na bok, straciwszy równowagę na śliskim dnie jamy. Zagubieni czekali. Szybko wstał, notując w pamięci fakt, że ziemia w jamie nie daje dobrego oparcia dla nóg. Widocznie topniejący śnieg ściekał do niej i zamarzł, gdy nadeszła noc. Ostrożnie przeszedł między ostrymi palikami, które głęboko tkwiły w twardym lodzie - widocznie tę pułapkę zastawiono już dawno, a przynajmniej jakiś czas temu. Szorstkie drewno zahaczało o jego wełnianą kurtkę, kiedy przeciskał się między palikami; raz czy dwa musiał odchylić je na boki, żeby przejść. Nie zdołałbym tu wyjąć miecza, nawet gdybym musiał. Minął ciało xandu i poczuł przelotne ukłucie żalu na widok tego pięknego stworzenia zamienionego w stertę okrwawionego mięsa. W końcu przedarł się przez las kołków i stanął przed Zagubionymi. Z bliska wydawali się więksi niż widziani z góry. Roztaczali kwaśną woń pleśni. Teraz zauważył, że ich sierść jest lekko zielonkawa, jakby porośnięta czymś w rodzaju grzyba. Jasnoszare plamy znaczyły ramię jednego rakha, a ciemnobrązowe - biodro innego. Te naroślą dodawały swój zapach rozkładu do smrodu ich właścicieli. Ponadto najwidoczniej niektóre z ozdób Dziurkowanego pełniły rolę środków zapachowych. Ostry zapach igliwia i piżma unosił się wokół niego gęstą chmurą jak opar. Damien podszedł najbliżej, jak mógł, i stanął naprzeciw rakha, który rzucił mu wyzwanie. Zagubiony był od niego wyższy, ale znacznie ustępował mu wagą, a ponadto Damiena chroniła gruba warstwa wełny i futer. Chociaż Dziurkowany przybrał groźną postawę, przy potężnie zbudowanym kapłanie wyglądał po prostu mizernie, a jego instynktowna wrogość była niczym w porównaniu z bitewną furią, która czaiła się pod maską udawanego spokoju kapłana, czekając na najlżejszy impuls, by ją wyzwolił.
- Zrób jeden nieopatrzny ruch - warknął Damien - a utnę ci ten przeklęty łeb. Nie tłumacz tego! - ostrzegł Hesseth. - Nie ma mowy - zapewniła go kobieta. Dziurkowany syknął coś gniewnie, ale nie próbował zaatakować kapłana. Zamiast tego odsunął się na bok, odsłaniając leżący za nim miecz. Złowroga moc tego ostrza uderzyła Damiena, jak podmuch arktycznego wichru. Musiał zebrać wszystkie siły, żeby tego nie okazać, nie zdradzić swej słabości przed Zagubionymi. Czując, jak wnętrzności ściskają mu się w zimny, lodowaty węzeł, podszedł do miecza. Spojrzał nań. Obejrzał się przez ramię, sprawdzając, czy Zagubieni nie próbują na niego napaść - nie próbowali - a potem wyciągnął rękę i zacisnął dłoń na rękojeści. Jego dłoń eksplodowała bólem, jakby przeszyta mnóstwem lodowatych włóczni. Czuł, że całe ciepło z jego ramienia spływa do niej, ucieka, przyciągane przez tę głodną stal. Zacisnął zęby i podniósł broń, choć palce zdrętwiały mu z zimna. Trzymał miecz, pomimo bólu i rosnącej paniki. Łowca żywi się strachem, powiedział sobie. Jego broń musi być zaczarowana, by go budzić. Zwalczył strach i kazał palcom nadal zaciskać się na pokrytej skórą rękojeści, choć zabójcza moc przepływała przez jego ciało i płuca - ku sercu. Już raz poczuł działanie tego zimnego ognia i teraz znowu je czuł; sto razy silniejsze i tysiąckroć bardziej przerażające, ale bardzo podobne. Zamknął oczy i przypomniał sobie tamto cierpienie, przygotowując się na nie, gdy moc go wypełniała, zmieniała - sprawdzała, porównując z jakimś mrocznym i okropnym wzorcem - a potem wycofała się, aż ból stał się prawie znośny. Prawie. Chłód, chociaż nadal piekący, nie stanowił już bezpośredniego zagrożenia dla życia Damiena. Odwrócił się do Zagubionych, wciąż mocno zaciskając palce na rękojeści miecza. Dłoń nadal miał odrętwiałą z zimna, lecz ostrze wydawało się żyć własnym życiem. Nie wątpił, że gdyby chciał go użyć, mógłby to uczynić. A ono wysysałoby życie tak jak jego właściciel. Opiłoby się przerażeniem rannych... Dziurkowany powiedział coś wyzywającym tonem. - On mówi, że ta rzecz zabiła wielu. Tak, pomyślał Damien. Zauważył omotany wokół jelca sznur, na którym przyciągnęli tu miecz. Jedynym powodem tego, że mnie nie zabił, jest moja więź z Tarrantem. Miecz rozpoznaje swoich. - Należy do mojego krewniaka - powtórzył. Miecz ciążył mu w dłoni, jak bryła lodu, ale Damien go nie odłożył. Dziurkowany ponownie zabrał głos. - On mówi, że to pożera dusze.
Damien zrobił głęboki wdech i odczekał chwile, zanim odpowiedział. - Powiedz mu, że przybyliśmy zabić pożeracza dusz. Pożeracza rakhijskich dusz. Powiedz mu, że... czasem potrzebna jest taka sama moc, żeby zabić kogoś takiego. Obserwował ich reakcję na przetłumaczone przez Hesseth słowa Czekał. Mroczna siła popłynęła jego ramieniem, dotarła do mózgu. „Zabij” szeptała. „Zabij i skończ z nimi”. Poruszył palcami, próbując zagłuszyć ten głos. Gniewne słowa nadal rozchodziły się po jego mózgu, ale ignorował te podszepty. - Jest tu tylko jeden pożeracz dusz - przełożyła Hesseth. - W... - Zawahała się. - Myślę, że ma na myśli Dom Burz. - Co dokładnie powiedział? - Nie jestem pewna. Ich mowa tak różni się... - A więc nie próbuj tłumaczyć sensu, tylko powtórz słowa. Zmarszczyła brwi w namyśle. - W miejscu... niebieskiej błyskawicy. - Niebieskiej błyskawicy? - Nie jestem pewna. Ja... - Niebieskiej błyskawicy? - Sądzę, że tak właśnie powiedział. Dlaczego pytasz? Czy to takie ważne? Przypomniał sobie niebo nad Jaggonath, zanim zaczęło się trzęsienie ziemi. Oślepiające błyskawice tryskające z ziemi, rozświetlające niebiosa. Tak podobne do naturalnych błyskawic, tylko sto razy jaśniejsze. A także, oczywiście, srebrno-niebieskie - błękitem fae ziemi - a nie białe. Próbował sobie przypomnieć to, co Hesseth mówiła mu w obozie jej plemienia: „Błyskawice całymi miesiącami rozświetlały niebo. Grzmiało tak silnie, że nie dało się rozmawiać”. A więc to tak. Tym właśnie były te burze. To wcale nie błyskawice, lecz moc. Ujarzmiona moc. Mój Boże, to oznacza... - Powiedz mu, czego potrzebujemy - rozkazał. Poczuł, że głos mu drży i starał się opanować. Tak wiele zależało od tego, czy nie okaże przed tymi stworzeniami cienia słabości. Zapytaj, czy nam pomoże. Jakieś wyładowanie, od ziemi ku niebu. Tylko jakie? W tym rejonie nie ma trzęsień ziemi. A tutejsze prądy są tak słabe...
Damienowi trudno było zebrać myśli, gdy miecz Łowcy wciąż oddziaływał swą zimną siłą na jego mózg. Mimo to miał wrażenie, że dostrzega ostatni fragment łamigłówki. Wreszcie. Musi tylko odgadnąć, jak dopasować go do reszty, a wtedy będzie wiedział, gdzie uderzyć... Tarrant by wiedział. I zaraz poprawił się w myślach: Tarrant może to wiedzieć. - On nas poprowadzi - powiedziała Hesseth. - Aż do tego... nie-miejsca, tak mówi. - Do zakazanej strefy? - podpowiedziała Ciani, - Nie wiem. Używa pojęć, jakich nie rozumiem. - Czy możemy dostać się stąd do Domu Burz? - zapytał Damien. - Do tuneli pod nim? Tylko to jest ważne. - Mówi, że... to miejsce śmierci. Tunele pod Domem Burz są pełne umierających. To są... nie-miejsca. - Potrząsnęła głową. - Przykro mi, ale nie rozumiem. - Tabu - domyślił się Damien. - Jak każde miejsce opanowane przez demony. - Spojrzał na Dziurkowanego. - Powiedz mu, że tak. Powiedz, że właśnie tam chcemy dotrzeć. Musimy tam dotrzeć. Popatrzył na ścianę jamy za plecami Zagubionych, na ziejący tam wylot tunelu. Gdzieś na jego końcu był ich wróg - człowiek. Krzywdziciel Ciani. A także - zapewne - Gerald Tarrant. - Oto nasza droga - mruknął.
39 Zimowy wicher wył nad wschodnimi równinami, ciskając śniegiem w każdego i we wszystko na swej drodze. Niósł przeszywający ziąb znad obszarów podbiegunowych, a wilgoć, którą się nasycił, przelatując nad Trzema Jeziorami i Żmiją, czyniła go podwójnie mroźnym. Najlepsze, co można było zrobić, to poszukać sobie schronienia i nie wychylać z niego nosa, co też czynili mieszkańcy wschodniej Lemy. Tamtejsi rakhowie siedzieli w swoich namiotach, grzejąc się przy ogniskach i czekając aż burza przejdzie. Roślinożerne stworzenia z równin pochowały się w swoich norach i jaskiniach, otępiałe i ziewające, powoli zapadając w sen zimowy. Nawet drapieżniki skryły się przed nawałnicą i niespokojnie kręciły się w swych ciasnych kryjówkach, czekając, aż minie najgorsze i będą mogły podążyć tropami pozostawionymi w gładkim białym śniegu przez ich ofiary. Nie był to dobry czas na wędrówkę, ani dla zwierząt, ani dla rakhów, i chyba wszyscy mieszkańcy Lemy zdawali sobie z tego sprawę. Wszyscy prócz trojga. To byli rakhowie. Poruszali się niezdarnie, jakby w ich ciałach zamknięto cudze osobowości. Mieli futra, jak większość rakhów, a także grube ubrania, lecz te nie były w stanie osłonić ich przed świszczącym na otwartych równinach wichrem. Pod cienką warstwą sierści ich ciała już bielały zapowiedzią śmierci. Najpierw najbardziej wystające części: palce rąk i stóp, nosy, wargi, policzki... Z trudem oddychali w ostrym powietrzu tej pierwszej zimowej burzy, a wydychana z płuc para zamarzała im na ustach, jak piana, w mroźnych podmuchach wiatru. Chwiejnie wlekli się naprzód, brnąc po kolana w śniegu. Zmuszani do tego przez siłę, której nie mogli zrozumieć ani pokonać. Ta niepojęta moc odebrała im wspomnienia i zastąpiła je innymi. Obce obrazy, cudze wspomnienia. Imiona, miejsca, pragnienia i potrzeby, uczucia tak silne, że ich własne były przy nich zaledwie cieniem. Cieniem, który nikł, gdy dzień przechodził w noc, a ten znów w dzień, godziny podróży wydłużały się w nieskończoność, a cel ich wędrówki - jeśli takowy mieli - wydawał się nieosiągalny. W kolejnym podmuchu wiatru jedno z nich upadło. Najmłodsza z tej trójki dopiero niedawno osiągnęła dojrzałość. Wyczerpana, kompletnie bezsilna, leżała w śniegu, z twarzą popękaną i krwawiącą od mrozu. Cicho dysząc, jakby nie miała sił oddychać. Dwoje pozostałych popatrzyło na nią. Jej ojciec i siostra, kiedyś najbliżsi krewni... którzy teraz spoglądali na nią, nie zdając sobie sprawy z łączącego ich pokrewieństwa. Nieświadomi niczego, prócz gnającej ich na północ siły oraz jej nakazów. Przez chwilę panowała cisza. W nich i wokoło: cudowny moment niebytu, w którym ucichł zgiełk obcych wspomnień i umysły opróżniły się z wszelkich myśli. Krótka chwilka spokoju w czasie tej koszmarnej wędrówki.
A potem usłyszeli szept. Przenikający ich ciała i dusze. Dwoje wystarczy. Ruszajcie. Zostawcie tu umierającą. Po krótkiej chwili wahania kobieta odwróciła się. Mężczyzna spojrzał na swoją córkę. Gdzieś z głębi podświadomości napłynęło niewyraźne wspomnienie czegoś, co mogło być ciepłem i ojcowskim oddaniem... ale zaraz zniknęło, wyparte przez obce obrazy. Ludzkie obrazy. Przez moment walczył z nimi, lecz zsyłająca je moc była silniejsza od niego, więc w końcu przestał się opierać i pamiętać cokolwiek. Powoli i on się odwrócił. Wolno ruszyli naprzód, pozostawiając głęboką bruzdę w sięgającym po kolana śniegu. Teraz już tylko we dwoje. Tyle wystarczy. Tak zdecydowała moc, która pozbawiła ich woli. Za ich plecami, w płytkim grobie ze śniegu i lodu, sobowtór, który był ich córką i siostrą, wydał ostatnie tchnienie.
40 Puścili wolno ostatniego konia i xandu. Nie mogli zabrać ich pod ziemię ani znaleźć żadnego bezpiecznego miejsca, w którym wierzchowce mogłyby zaczekać, aż do nich wrócą. Jeśli wrócą. Dlatego je wypuścili. Xandu przywykły do dziczy i bez trudu się w niej odnajdą. Co do rumaka z Puszczy... Damien zastanawiał się, czy nie powinien go zabić i oszczędzić mu powolnej śmierci z zimna lub głodu, ale koń tak długo jechał obok xandu, że kiedy je wypuszczono, dołączył do nich. Dobrze, pomyślał Damien. W końcu to jedno ze zwierząt Łowcy, wiec na pewno potrafi zatroszczyć się o siebie. Dużo poważniejszy problem miał kapłan z mieczem. Nie ulegało wątpliwości, że muszą go zabrać. Nawet jednak owinięty w grubą warstwę koców emanował mocą, a jego złowroga aura była tak intensywna, że Damien nie wiedział, jak długo będzie w stanie to znieść. Na samą myśl o ponownym dotknięciu tego zaczarowanego ostrza krew stygła mu w żyłach, a pamięć podsuwała słowa i obrazy osoby, o której wolałby zapomnieć. To takie do niego podobne. Nawet tkwiąc w objęciach śmierci, działa na nas swym złem. Albo w więzieniu, poprawił się w myślach. Niosąc tylko niezbędne wyposażenie - resztę zakopali lub oddali Zagubionym - weszli do wąskiego tunelu, którego wylot znajdował się na końcu jamy. Wokół nich zamknęła się ciemność. Ściany były tu zbyt blisko siebie, sufit za nisko, a powietrze wilgotne i przesycone zapachem pleśni. Damien zauważył, że Hesseth wzdrygnęła się z odrazy, gdy schodzili do tego cuchnącego lochu. Modlił się w duchu, żeby to wytrzymała. Węch miała bardziej wyczulony niż jakikolwiek człowiek, a ten odór zdawał się budzić w niej jakieś pierwotne instynkty, nakazujące walkę lub ucieczkę. Damien miał nadzieję, że Hesseth znajdzie silę - i chęć - aby przezwyciężyć ten odruch. Dla dobra ich wszystkich. Kiedy blask księżyca zgasł daleko za ich plecami, nie zastąpiło go żadne światło, które pozwalałoby ludziom coś dostrzec. Dziurkowany najwidoczniej odnajdował drogę przy świetle fae ziemi, przy czym jego wyblakłe oczy otworzyły się szeroko, ukazując błyszczące źrenice wielkości męskiej dłoni. Jeśli ten tunel opadnie jeszcze głębiej, pomyślał Damien, jedynym źródłem oświetlenia pozostanie fae mroku. Zastanawiał się, czy nie oświetlić sobie drogi Ogniem albo nie zapalić lampki. W końcu jednak po prostu użył Sztuki i zaczął widzieć wszystko tak jak tubylcy. Odwrócił się do Ciani, chcąc zaproponować jej to samo, i ze zdziwieniem stwierdził, że nie było to konieczne. Już zmieniła swój zmysł wzroku, używając Sztuki w sposób, jakiego nauczył ją Tarrant. Dobrze, pomyślał. Jednak ścisnęło mu się serce na myśl o cenie, jaką będzie musiała zapłacić za tę Sztukę: mrokiem, który powoli zakorzeni się w jej duszy.
Już nigdy nie będzie taka jak dawniej, pomyślał ponuro. A najbardziej martwiło go nie to, że tak się stało, ani nawet nie to, że nie wie, jak temu zapobiec. Najgorsze było to, że wcale się tym nie przejmowała. Nawet nie dostrzegała problemu. Dla niej to po prostu moc, a on jest tylko jeszcze jednym adeptem. Może bardziej interesującym od innych - ale przez to jeszcze bardziej godnym podziwu. Cena... nie gra dla niej roli. Przy świetle fae mroku zeszli tak głęboko pod powierzchnię, że wokół przepływały tylko cienkie pasemka fae ziemi. Damien czuł się dziwnie nagi w świecie pozbawionym tej wszechobecnej siły. Ostrożnie spróbował rzucić kilka zaklęć, chcąc jak najwcześniej wychwycić zapowiedź niebezpieczeństwa, jakie mogłoby im zagrozić. Przekonał się, że na tej głębokości nie może użyć Sztuki, i w końcu dotarto do niego to, co wcześniej powiedział im Tarrant: „Ta moc nie płynie z nas, ale z zewnątrz”. To oznaczało, że w takim miejscu, gdzie fae ziemi była rzadkością, nie można było użyć Sztuki. Wystarczyło jej zaledwie na podtrzymanie zdolności widzenia w ciemności, a i to nie wiadomo, jak długo. Jeśli Sztuka zawiedzie, będą uwięzieni w gęstym mroku, setki metrów pod ziemią. Zupełnie bezradni. Instynktownie sięgnął ręką i pomacał rękojeść miecza, upewniając się, że nawet w takim wypadku miałby się czym bronić. Jednak jego dłoń natrafiła na miecz Tarranta, który również przymocował sobie na plecach, aby móc go nieść, ale nań nie patrzeć. Zimna moc potężną falą spłynęła mu po ramieniu aż po bark. Próbował natychmiast puścić miecz, ale dłoń zareagowała za wolno. Poczuł lodowate uderzenie i cały korytarz eksplodował fioletową fluorescencją. Powietrze wokół wypełniły cienkie włókna światła, zbyt jaskrawego, aby na nie patrzeć. Omotały mu nogi, przywarły do odzienia, jakby szukając ukrytego pod nim ciała. Płonęły purpurowym i oślepiającym blaskiem. Z trudem zdołał puścić miecz i po chwili - bardzo długiej chwili - moc zniknęła. Korytarz znów pogrążył się w mroku. Damien powoli wypuścił powietrze z płuc. Fae mroku, pomyślał. Ta wizja, tak niepodobna do wszystkiego, co kiedykolwiek widział, wprawiła go w podziw. Czy on też tak to widzi? Niewiarygodne, że człowiek, który zdawał się uwielbiać ciemność, mógł żyć w świecie tak oślepiającego blasku. - I nigdy nie brakowało mu światła, gdyż Sztuka zawsze pozwalała mu widzieć. Ciani też taka była. Oto, co straciła. Zacisnął pięści, przypomniawszy sobie, jak zmieniła ją ta strata. Właśnie to chcemy dla niej odzyskać. Dziurkowany w milczeniu prowadził ich naprzód, przez podziemny i niesłychanie skomplikowany labirynt. Naturalne korytarze krzyżowały się i łączyły z wykutymi przez rakhów
tunelami, które rozchodziły się i znów zbiegały albo rozszerzały w ogromne pieczary z tysiącami kątów i zakamarków, w których czaiła się fae mroku... Damien usiłował zapamiętać przebytą drogę, ale okazało się to niemożliwe. Tak więc bez pomocy Dziurkowanego nie mieli żadnych szans na odnalezienie powrotnej drogi czy jakiegoś innego wyjścia Damien nie lubił zdawać się na czyjaś łaskę, a ta sytuacja była dla niego podwójnie irytująca, ponieważ nic nie mógł na to poradzić. Po pewnym czasie wygląd wyrytych w ziemi korytarzy zmienił się. Sufit stał się gładszy, podłoga równiejsza. A ściany... te były wyłożone kośćmi ofiar Zagubionych. Długie, lekko wygięte kości udowe i piszczele powtykane między kamienie w ścianach wyglądały jak elementy jakiejś upiornej rzeźby. W miarę jak szli było ich coraz więcej, przez co nadawały tunelom wygląd oglądanej od wewnątrz klatki piersiowej jakiegoś potwora. Później dotarli do większych jaskiń, o których wystrój zadbała sama Natura: ogromne i wysoko sklepione sale, z których sufitów ściekały sople wapiennych formacji, wodospady krystalicznego kalcytu, lśniące - niczym świeży śnieg - w blasku fae mroku, podziemne jeziora, mające najwyżej trzy lub pięć centymetrów głębokości, lecz w ciemnościach wyglądające na bezdenne - a wszędzie unosiły się cieniutkie pajęczyny wywoływanych przez fae wspomnień, które niczym jedwabne zasłony rozchylały się przed nadchodzącymi, i trzepocząc, powoli znikały w zalegającym kąty cieniu. Widocznie - na szczęście dla wędrowców - ich obawy nie mogły się zmaterializować w obecności Dziurkowanego. Damien był zmęczony: marszem i Sztuką. Kiedy w końcu zrobili krótki postój, zapalił lampkę i pozwolił oczom odpocząć. Ciani przysiadła przy nim, równie wyczerpana. Zauważył, że tarła oczy, jakby ją bolały. Czule objął ją ramieniem, ale niewiele więcej mógł zrobić. Szepnął tylko, że teraz już nie zgasi lampki, i choć światło było słabe, będzie musiało im wystarczyć. Nie mogli bez końca używać Sztuki. - Próbowaliśmy, prawda? - szepnęła. Jej zaczerwienione oczy dumnie błyszczały, ponieważ używała Sztuki równie długo i skutecznie jak on. Z trudem zebrali się do dalszej drogi. Nawet Hesseth przygarbiła się pod ciężarem bagażu, jakby ten podwoił swoją wagę, od kiedy zaczęła go nieść. Dziurkowany obserwował ich w milczeniu, najwidoczniej nie potrzebując odpoczynku. Jego ciało było lepiej przystosowane do trudów podziemnej wędrówki. W końcu ruszyli w drogę, czując na sobie jego badawcze spojrzenie i widząc pokryte śluzem ślepia, szukające w nich słabości. Jakiejkolwiek. Nagle - chyba po wielu godzinach i kilometrach, choć kto wie, jak długo szli i jaką przebyli odległość - napotkali ślady życia. Nareszcie. Najpierw zapach, stęchły i duszący, jak ten, który roztaczali Zagubieni. Później cieniutkie pasemko dymu, który kusząco owiał ich i zniknął, zaledwie zdołali go zauważyć. I kwaśna woń pleśni porastającej futra rakhów, którą
teraz dostrzegali na wilgotnych ścianach jaskiń, nie tylko na sierści przewodnika Zapach palącego się ogniska i zbawcze ciepło, które wygnało z ich zmęczonych kończyn resztki zimowego chłodu i obiecywało co najmniej krótką chwilę wytchnienia. Tunel zakręcił i rozszerzył się. Doprowadził ich do rozleglej komory pełnej ogromnookich Zagubionych. Podziemni rakhowie byli podzieleni na liczne grupki, być może rodziny, których członkowie trzymali się blisko siebie, paląc ogniska skrobiąc i polerując kości, rzeźbiąc ozdoby lub iskając się nawzajem. Ci, którzy znajdowali się najbliżej wejścia, unieśli głowy, gdy nowo przybyli weszli do komnaty. Damien dostrzegł refleks światła na ozdobach, cienkie igły z kamienia i muszli wbite w policzki, nozdrza, a nawet powieki. Zauważył, że ozdoby nosili głównie mężczyźni. Silniejsi mieli ich więcej i w miejscach, których przekłuwanie było boleśniejsze. Jaką pozycję zajmował wśród nich Dziurkowany? Damien zerknął na prowadzącego ich rakha i zobaczył, że ten z wyniosłą miną spogląda na mieszkańców pieczary. A więc musiał być kimś w rodzaju wodza. Albo szamana. Czy rakhowie z jaskiń mieli szamanów? Ściany były ozdobione, chociaż dość prymitywnie, wykonanymi węglem rysunkami i kawałkami mchu, poutykanymi w toporny, ale dość skomplikowany wzór. Do wzmocnienia swej siedziby Zagubieni także wykorzystali kości upolowanych zwierząt, lecz tutaj efekt wydawał się bardziej dekoracyjny niż budowlany. Wypolerowane i białe kości jarzyły się jak świece w świetle rakhijskich ognisk. Kości palców rąk, nóg oraz dłoni, osadzone jak mozaikowe kafelki w jakimś miejscowym spoiwie... Damien uważnie przyjrzał się kilku błyszczącym kawałkom i cicho syknął, jak rakh, kiedy rozpoznał kilka z nich. Poczuł, że mięśnie ramion napinają mu się, jak do walki, i z trudem powstrzymał swą sięgającą po miecz dłoń. Nie tutaj. Jeszcze nie. Najpierw znajdź jakieś wyjście z tych podziemi. Stanął tak, by kobieta rakhów nie widziała pobliskiej ściany. Mógł mieć tylko nadzieję, że w innych miejscach nie umieszczono podobnych okazów. Czuł wzbierającą w nim rozpacz, niemoc wywołaną poczuciem kompletnej bezsilności. Bo rzeczywiście, bezsilnym czyniła go ciemność, labirynt i brak potrzebnej fae, a przede wszystkim wszystkowidzący wróg, który zapewne już przetrząsał równinę, szukając wędrowców. Świadomość, że nawet tak potężny wróg nie zdoła odnaleźć ich głęboko pod ziemią, przynosiła mu niewielką pociechę. Jaskiniowi rakhowie zaczęli zbierać się wokół nich, podchodzili na taką odległość, na jaką się odważyli, i węszyli hałaśliwie, rozdymając nozdrza, próbując złowić zapach przybyszów. Ogony mieszkańców jaskini wiły się w ciemności jak żmije. Damien nie pojmował, jak te stworzenia mogą wywęszyć coś w duszącym smrodzie pleśni. Z bliskiej odległości ten odór po prostu zapierał dech. Kapłan objął Ciani i przycisnął ją do siebie. Starał się zasłaniać
swoim ciałem Hesseth, aby jej zapach, podobny lecz obcy, nie sprowokował tych stworzeń do ataku. Dziurkowany przemówił do swych pobratymców. Po chwili oczekiwania warknął kilka zdań w języku rakhów, ciskając je do Hesseth jak noże. Z trudem opanowała gniew i zdołała przetłumaczyć. - Mówi, że to lud obrzeża, który mieszka na granicy... nie-miejsca. Mówi... - Zadrżała i głęboko zaczerpnęła tchu. Niełatwo było tłumaczyć, kiedy instynkt nakazywał jej natychmiastową ucieczkę. - On jest Śniącym, Widzącym, a oni szanują jego wolę. Ponieważ on o to prosi, pozwolą nam tu zostać i będziemy mogli spać w... w... Przepraszam - mruknęła ze zniechęceniem. - Nie znam tego słowa. Dziurkowany mówił dalej. - Stąd pokażą nam drogę do Domu... miejsca niebieskiego światła - poprawiła się. Damien słyszał w jej głosie napięcie, przejaw samokontroli będącej czymś obcym dla niej i jej ludu. Dobrze, pomyślał z aprobatą. Staraj się tak dalej. - Mówi, że tunele, których szukamy, biegną pod tym miejscem, ale niełatwo tamtędy przejść. Korytarze są zbyt wąskie, a ich ściany... grożą zawaleniem, tak mówi. Dlatego je opuścili. Zobaczył, że jej nozdrza rozszerzają się lekko, pod wpływem ledwie wyczuwanego zagrożenia. Znów powoli zaczerpnęła tchu, z trudem oddychała. - Bardzo niebezpiecznie - dodała. Czy tłumaczyła teraz słowa Dziurkowanego, czy też tak oceniała ich obecną sytuację? - Dawniej było wiele śmierci w tym nie-miejscu. Teraz żaden rakh tam nie chodzi. Żaden rakh nigdy tam nie pójdzie. Dziurkowany wyszczerzył krzywe zęby. - On mówi, że pójdzie - przetłumaczyła, gdy dumnie uderzył się w pierś. Maleńka kropelka krwi spłynęła z otworu, w którym tkwiła potrącona przy tym jedna z ozdób. - On, Widzący i Śniący, ten który nie boi się nie-miejsca, zaprowadzi nas tam. - Wielkie ślepia z nie skrywaną wrogością spojrzały na Damiena. - Myślę, że to swego rodzaju samcze... - Rozumiem - przerwał jej Damien. Och, tak - znajomy typ zachowania. Prymitywny, nawet zwierzęcy... a jednak mający swój odpowiednik wśród ludzi. Przypomniał sobie małego chłopca, który został poza domem podczas głębokiej nocy, aby zyskać poważanie, które mogła mu zapewnić tylko lekkomyślna brawura. Ponieważ ktoś go sprowokował, przypomniał sobie Damien. Zawsze znajdzie się ktoś, kto podejmie wyzwanie. - Powiedz mu, że się zgadzamy rzekł szorstko. - Powiedz, że chcę się przekonać, czy zaprowadzi nas tam, do miejsca gdzie nie chodzi żaden rakh. Chcę zobaczyć, czy jego... Widzenie jest silniejsze niż jego strach. Powiedz to tymi słowami - nakazał.
Obserwował minę Dziurkowanego, gdy przekazywała mu to wyzwanie. Dlatego nie widział min otaczających go rakhów, ale usłyszał głośne posapywanie, jakim przyjęli jego zuchwalstwo. Dziurkowany tylko skinął głową, przyjmując wyzwanie. - Po tym, jak śpicie - przetłumaczyła kobieta z kasty khrastów. - Po tym, jak widzicie miejsce błyskawicy. Wtedy idziemy. - Skinął na jedną z samic, która jak szczur śmignęła w ciemność. - Lud obrzeża da wam schronienie, gdzie odpocząć. Nie będziecie spać razem, wiec... - Zostaniemy razem - uciął ostro Damien. I raczej wyczuł, niż zobaczył, ulgę w oczach Hesseth. - Przez cały czas. Dziurkowany wbił w kapłana spojrzenie wielkich, czarnych ślepi, jakby chciał zmusić go do spuszczenia oczu. Akurat ci się uda, pomyślał Damien. Odpowiedział mu równie przenikliwym spojrzeniem. W końcu rakh skinął głową, trochę sztywno. - Wszyscy troje razem - oznajmił. Niezliczone ozdoby tkwiące w jego twarzy nadawały jej groteskowy wygląd. - Chodźcie więc, a lud obrzeża przyniesie jedzenie i... - Żadnego jedzenia - uciął ostro Damien. - A kiedy Dziurkowany zawahał się, powtórzył z naciskiem: - Żadnego jedzenia. Miał wrażenie, że kilku pomniejszych rakhów zachichotało - a w każdym razie wydało z siebie przypominający śmiech bulgot. Poczuł lekkie mdłości, kiedy zrozumiał, co ich tak rozbawiło. Mimo to zachował spokój, stojąc z nadętą miną w najlepszym stylu typowego rakhijskiego samca. Po kolejnej chwili milczącej konfrontacji Dziurkowany ponownie kiwnął głową. - Nie będzie jedzenia - zgodził się. - Chodźcie. Machnięciem rozpędził cuchnący pleśnią tłum, robiąc przejście. W samą porę, stwierdził w duchu Damien, bo zrobiło się już nieznośnie duszno. Objął ramieniem Ciani i ruszył za przewodnikiem, nie tracąc z oczu Hesseth. - Rozumiem, że okazałeś się lepszym negocjatorem - mruknęła do niego Ciani, gdy wychodzili z jaskini. - Pewnie nie zechcesz wyjaśnić, o co chodziło z tym jedzeniem? Spojrzał przez ramię na ogromną pieczarę, na jej upiornie ozdobione ściany i wzdrygnął się. - Nie pytaj - mruknął. - Przynajmniej dopóki nie znajdziemy się daleko stąd. Najlepiej nigdy, błagał w duchu. Myślał o wypolerowanych kościach, które widział na ścianie jaskini - o tych szczątkach zwierząt zjedzonych przez Zagubionych i wykorzystanych jako dekoracja. Tak, jak człowiek zrobiłby nakrycie ze skóry upolowanego przez siebie zwierzęcia, pomyślał, albo powiesił jego łeb na ścianie. Były tam setki kości, wszystkie gładkie i lśniące, niektóre kunsztownie rzeźbione... a wśród nich co najmniej jedna dłoń, zbliżona wielkością do ludzkiej, która na pewno nie należała do zwierzęcia. Zapamiętał wygląd palców -
pamiętał je bardzo dobrze: cienkie kostki zakończone rakhijskimi pazurami. Niewątpliwie były to wysuwane szpony rakha z równin. Przyklejone do ściany jako ponure trofeum, na pamiątkę niegdysiejszej uczty. Miał szczerą nadzieję, że Hesseth tego nie zauważyła. On z całego serca wolałby tego nie widzieć. - Nie sądzę, aby odpowiadało nam ich jedzenie - mruknął. * Ciemność. Ciasnota. Chłód otaczających ich kamieni. Ubita ziemia pod plecami. Sypialna komnata była tak wąska, że ledwie wcisnęli się do niej we trójkę, przytuleni do siebie jak prawdziwa rodzina Zagubionych. W tych okolicznościach nie było to najgorsze, ale trudno byłoby im się tu bronić, gdyby zostali zaatakowani. Damien przyciskał do piersi kryształowy flakonik z Ogniem, pozwalając mu rozganiać fae mroku, która nawet teraz próbowała ich dosięgnąć. Gdy tylko opuścili ich jaskiniowi rakhowie, ta mroczna siła zaczęła materializować ich lęki. W rezultacie kilka amorficznych, posiekanych na kawałki kształtów leżało teraz w pobliżu trojga podróżnych. Jednak to było przedtem. Złociste światło Ognia wystarczyło, by trzymać fae z daleka, a Damien nie zamierzał go chować, dopóki nie powrócą Zagubieni. „Po jednym śnie” powiedzieli. Cokolwiek miało to oznaczać. Obok kapłana, przytulona do jego piersi, cicho pojękiwała Ciani, tkwiąc w pułapce jakiegoś sennego koszmaru. Lekko trącił ją łokciem, w nadziei że przerwie te majaki, nie budząc jej. Z drugiej strony Hesseth leżała pogrążona w głębokim śnie, wydając głuche powarkiwania i złowrogie syknięcia, którym towarzyszył kontrapunkt cichego, poświstującego chrapania. A on... rozpaczliwie potrzebował snu, ale nie odważył się zasnąć. Zbyt wiele było tu niewiadomych, zbyt wiele czyhało niebezpieczeństw. Jeśli Zagubieni traktowali swoich kuzynów jak pożywienie, to cóż dopiero mówić o ludziach, którzy byli jeszcze mniej do nich podobni? Boleśnie odczuwał obecność sterczącej tuż nad jego głową skalnej półki, która nie pozwoliłaby mu machnąć mieczem, zanim nie wyszedłby z komory sypialnej. Gdyby jednak stanął przed nią na straży, jego towarzyszki pozostałyby bez Ognia co było niedopuszczalne - fae mroku była tu zbyt wrażliwa, a ich wyobraźnia zbyt płodna W mgnieniu oka zalałaby ich fala zrodzonych z lęków zjaw. Tak więc najlepsze, co mógł zrobić, to pozostać tu, gdzie był, i drzemać tak jak w Górach Działowych - krótkie chwile snu pospiesznie chwytanego i jeszcze szybciej przerywanego. Momenty odpoczynku między długimi godzinami czuwania. Zbyt wiele godzin. Zbyt długie czuwanie. Któż mógł jednak wiedzieć, ile godzin trwa noc w miejscu, w którym nigdy nie ma dnia?
- Jest tam. Stali na nagiej, granitowej skale, którą wiatr oczyścił ze śniegu, i próbowali przyzwyczaić oczy do ostrego porannego światła. W oddali, ledwie widoczny gołym okiem, Dom Burz wznosił się jak jakaś stercząca, złośliwa narośl. Teren dookoła niego został wyrównany, tak że tworzył szeroki krąg nagiej ziemi niczyjej, pośród którego wieża wroga była jeszcze lepiej widoczna. Jakiekolwiek środki obronne cenił sobie nieprzyjaciel, najwyraźniej nie dbał o to, by być niewidzialnym. - Nie używaj Sztuki - ostrzegł Damien Ciani. - Cokolwiek zrobisz, nie korzystaj ze Sztuki, ani żeby to zobaczyć, ani z żadnego innego powodu. - I nie wiedząc, jak dużo pamięta - a ściśle mówiąc, ile zapomniała - wyjaśnił: - Każdy rodzaj więzi, jaką wytworzymy, obojętnie w jakim celu, może zostać wykorzystany przeciwko nam. Jesteśmy za blisko, żeby tak ryzykować. - I dowiedziałby się, że przybyliśmy? - Jeżeli jeszcze tego nie wie - odparł ponuro. - Jakie są na to szanse? - spytała Hesseth. - Trudno powiedzieć. Od śmierci Tarranta nie wydarzyło się nic, co mogłoby jeszcze bardziej przerzedzić nasze szeregi... lecz to może po prostu oznaczać, że uważa, iż jesteśmy już dostatecznie osłabieni. - Albo, że skupił uwagę na sobowtórach. Zawahał się. Instynkt ostrzegał go żeby nie pokładał nadziei w jednym podstępie. „Nigdy nie licz na to, czego nie możesz zobaczyć” przestrzegał mistrz. Jednak odmówienie Ciani takiej odrobiny nadziei byłoby teraz okrucieństwem. - Miejmy nadzieję - mruknął i przyłożył do oka lunetę. Forteca skoczyła mu na spotkanie. Powoli nastawił ostrość i gwałtownie zaczerpnął tchu, gdy stopniowo ogarnął niesamowity kształt tej budowli. - Damienie? - Nie ma okien - mruknął. - Ani jednego okna. - Lecz te słowa nie oddawały niezwykłego wyglądu fortecy. - Ten drań to paranoik, bez dwóch zdań. W oddali wznosił się gładki obelisk z lśniącego kamienia, na którego śliskiej powierzchni nie widać było śladu drzwi, okien czy jakichkolwiek spojeń. Jakby nie został wzniesiony na ziemi, lecz wykuty w litej skale. Ta potężna rzeźba z zimnego, twardego kamienia nie potrzebowała żadnych ozdóbek, takich jak wejścia czy otwory okienne, które świadczyłyby o jej przeznaczeniu. Przez kilka długich minut wpatrywał się w jej powierzchnię, powstrzymując chęć użycia Sztuki, aby wejrzeć głębiej. To byłoby zbyt niebezpieczne. Daremnie szukał śladów zaprawy, cienkich linii spojeń, jakiegokolwiek śladu, dowodzącego, iż tę upiorną rzeźbę wznieśli zwykli śmiertelnicy. Na tej gładkiej powierzchni nie dostrzegł nawet jednego pęknięcia, które
mogłoby posłużyć jako oparcie przy wspinaczce. Najmniejszego otworu, przez który mógłby wniknąć gaz lub inny środek. Albo zręczny napastnik, pomyślał Damien. Każdy centymetr tej budowli wzbudzał strach przed atakiem. - Bardzo skuteczna obrona - rzekł do Ciani. - Łagodnie mówiąc. Podał jej lunetę i usłyszał przeciągłe westchnienie, kiedy Ciani zobaczyła ten przedziwny obelisk. Przez chwilę patrzył na nią, zatroskany. Czy to możliwe, by w pobliżu fortecy krzywdziciela powracały wspomnienia Ciani? Lekko drżały jej dłonie, w których trzymała lunetę, i patrząc przez nią, oddychała głośno, spazmatycznie. Nie, to niemożliwe. Te wspomnienia nie były tylko pogrzebane w pamięci, lecz po prostu nieobecne. Zostały jej odebrane. A jeśli popełni ten sam błąd co Senzei, może spotkać go ten sam los. - Cee? - W porządku, nic mi nie jest. Po prostu... - Drżąc, szukała odpowiedniego słowa. - To jest to miejsce, prawda? Tam zmierzamy. - Tam albo do znajdujących się pod nim podziemi. Wziął od niej lunetę i podał ją Hesseth. Ta obejrzała ją z kocim zaciekawieniem, zanim w końcu przyłożyła do oka. Nagi kamień, wypolerowany i gładki jak lód. Sześcioboczna wieża wznosiła się ku niebu niczym bazaltowa kolumna, jakby sama Erna wypluła ją ze swoich wulkanicznych trzewi. Budowla lekko rozszerzała się ku górze, tak że jej ściany lekko odchylały się na zewnątrz, dodatkowo zniechęcając każdego, kto chciałby się na nią wspiąć. Taka konstrukcja po prostu nie miała prawa istnieć. Może nie było tutaj trzęsień ziemi, ale słońce wciąż świeciło, a pory roku zmieniały się tak jak wszędzie. Tak ogromna lita bryła powinna ulec nieubłaganym prawom Natury. Naprzemiennym napięciom i naprężeniom, erozji pod wpływem wiatru i lodu, odkształcającemu ciśnieniu własnej potwornej masy... Taki monument nie mógł istnieć, tak więc nie był tym, czym zdawał się być. Nawet ochronne zaklęcie nie zdołałoby go uchronić przed rozpadem pod wpływem działania tak złożonych sił. A to oznaczało, że w grę wchodziło coś innego. - Złudzenie? - głośno zastanawiał się Damien. Kobiety popatrzyły na niego. - Tak myślisz? - zapytała Ciani. - „Kiedy stajesz przed czymś nieprawdopodobnym, niewiarygodne staje się przy tym bardziej możliwe”. Wiecie, to cytat z dzieł... - Przy tych słowach nagle urwał. Po chwili dokończył: - Proroka. - Geralda - szepnęła Ciani. Nic nie powiedział.
- On tam jest, prawda? - Jej głos był cichy i spokojny, lecz usłyszał w nim taką tęsknotę i ból, że ścisnęło mu się serce. - Uwięziony. - To bardzo możliwe - przyznał. Mówiąc te słowa, wiedział, że to więcej niż możliwe. Po prostu pewne. Czuł to w kościach, jakby łącząca go z Łowcą więź dawała mu tę pewność. - A przynajmniej to, co z niego zostało - dodał spokojnie. - Pamiętasz te sny o ogniu? Kiwnęła głową. Pamiętała je. Były czymś więcej niż tylko snami, lecz na pewno nie Wiedzą. Na ile można ufać takim snom? Spojrzała na odległą cytadelę i powiedziała: - On cierpi. - Taak. - Odwrócił głowę ku wznoszącej się w oddali wieży. - Tak jak wielu ludzi, którym zrujnował życie. Nie wspominając o setkach tych, których zabił. - Damienie... - Ciani, proszę! - Wiedział, do czego to zmierza, i wzdragał się. - Wiedział, czym ryzykuje. Skoro... - Musimy mu pomóc - wyszeptała. Ścisnęło go w żołądku - z niepokoju i gniewu. Zanim jednak zdążył coś powiedzieć, pospiesznie dodała: - Nie tylko dlatego, że on potrzebuje pomocy. Wiem, że to by ci nie wystarczyło. Dlatego, że my potrzebujemy jego. Delikatnie obróciła Damiena twarzą do siebie, tak że musiał napotkać jej spojrzenie. - W tej cytadeli, albo pod nią, znajdują się trzy istoty. Czarownik, który już udowodnił, że potrafi zabić najsilniejszego z nas. Demon wyższego rzędu, którego mogą bronić tuziny, jeśli nie setki, jemu podobnych. Oraz człowiek, który dysponuje większą mocą niż ta, o jakiej ty i ja moglibyśmy tylko marzyć, a który wykorzysta ją w naszej obronie, jeśli będzie mógł. Nie rozumiesz? Potrząsnęła głową, z napięciem wpatrując się w kapłana. - To nie jest kwestia sentymentu, Damienie, ani nawet etyki. Po prostu musimy zwiększyć nasze szanse. Bogowie, chcę wyjść z tego z życiem. Chcę wyjść z tego cała. A teraz, kiedy nie masz już Ognia, a Senzei został zamordowany... czy nasze szanse na sukces nie byłyby większe, gdybyśmy mieli po naszej stronie siłę Tarranta? - Prędzej przeszedłbym przez bramy piekieł - odparł jej - niż uwolnił tego człowieka. Czy ty zdajesz sobie sprawę z tego, kim on jest? Czy wiesz, co on robi? Setki - tysiące - ludzi będą przez niego cierpieć, jeśli go uwolnimy! - Zawarłeś z nim umowę. Obiecałeś, że dopóki podróżujemy razem... - I dotrzymałem tej obietnicy, chociaż każda minuta, przez którą przebywałem w jego towarzystwie, zamiast uciąć mu łeb, zostanie policzona na moją niekorzyść na Sądzie
Ostatecznym. Nie, nie uczyniłem niczego przeciwko niemu, kiedy podróżowaliśmy razem, ale Boże w niebiosach, Cee - czy mam ratować go teraz, kiedy zajął się nim ktoś inny? Mam ryzykować życie, żeby go ocalić? - Wpadł w pułapkę przeze mnie... - Wpadł, ponieważ ceni swoje przeklęte życie bardziej niż pięćdziesiąt twoich i moich razem wziętych! Ponieważ jakaś mała klauzula w jego życiowym kontrakcie nakazała mu przybyć tu w celu ochrony jego nędznej egzystencji. Nic poza tym, Cee - nic! Ten człowiek jest potworem, a nawet gorzej - potworem, który kiedyś był człowiekiem. O wiele niebezpieczniejszym od przeciętnego demona. Sądzisz, że naprawdę zależy mu na tobie? Myślisz, że zależy mu na czymkolwiek poza przedłużaniem swojej egzystencji? Poświęciłby cię w mgnieniu oka, gdybyś stanęła mu na drodze. Słowa płynęły z jego ust rwącym potokiem, a z nimi cały gniew. Cała nienawiść do tamtego człowieka i wszystkiego, co reprezentował. Uczucia które tłumił przez długie tygodnie. - Czy wiesz, co on zrobił swojej żonie i dzieciom? Myślisz, że potraktowałby cię lepiej, gdyby uznał, że twoja śmierć może mu się przydać? Sądzisz, że ceni cię bardziej niż swoich najbliższych? Zabiłby cię bez wahania albo zrobił coś jeszcze gorszego, gdyby tylko miał na tym skorzystać. - Nie zrozum mnie źle - powiedziała cicho. - Nie żywię wobec niego żadnych złudzeń. Myślę nawet, że rozumiem go trochę lepiej niż ty... - przy tych słowach zmrużyła oczy ponieważ nie zaślepiają mnie teologiczne uprzedzenia. Pozwól, że powiem ci, kim on jest. Zabierz mu miecz i napierśnik oraz wszystkie atrybuty jego zła... a otrzymasz adepta, tak po prostu. A takim i ja byłam. - Przez chwilę spoglądała na niego w milczeniu, pozwalając, by dotarły do niego te słowa. - Jesteśmy tacy sami - szepnęła. - On i ja. - Cee, ty nie... - Posłuchaj. Spróbuj zrozumieć. Wiem, że nie to chciałbyś usłyszeć. Jak sądzisz, dlaczego jeszcze nigdy tego nie mówiłam? Chociaż wiele nas łączy, pewnej mojej cząstki nigdy nie poznałeś. Nigdy nie chciałeś poznać. Tej części nie potrafi zrozumieć ktoś, kto nie jest adeptem... może oprócz Zena. Czasem wydaje mi się, że on to rozumiał. Położyła dłoń na jego ramieniu, ale to dotkniecie wydało mu się zimne i nierzeczywiste. Niepokojące. - Jesteśmy podobni, Gerald Tarrant i ja. Wy macie logicznie uporządkowany świat, rodziców potrafiących przewidzieć kłopoty i przygotować się na nie. Większość adeptów umiera, będąc niemowlęciem. A jeśli osiągają wiek dojrzały, to jako szaleńcy. Mózg dziecka nie jest w stanie znieść takiego naporu - nadmiernego, chaotycznego, nieuporządkowanego. Przez
całe życie próbujemy się dostosować, w jakiś sposób uładzić ten wszechświat. On tak robił. Ja też. Różnymi metodami, lecz ostateczny cel był ten sam: porządek. W nas i w naszym świecie. - I teraz, nagle, przypomniałaś sobie to wszystko? - spytał ostrym tonem. Pożałował tych słów w tej samej chwili, w której je wypowiedział, i nienawidził się za to, że ją rani. Jednak nienawiść zerwała wszystkie tamy i nie był w stanie się powstrzymać. - Dzieliłam jego wspomnienia. Sam mi to zaproponował - dodała pospiesznie. - A dlaczego nie? W ten sposób uczyłam się, prawda? To nie były wspomnienia z... Nie z czasów po jego przemianie. Och nie, nie. Tylko z wcześniejszych lat. Bogowie, jakże bogate i głębokie... Damien zamknął oczy. W końcu zrozumiał. Ten mrok w jej duszy. Ta skaza, którą w niej wyczuwał, chociaż nie potrafił zdefiniować. Tarrant przelał w nią swoją duszę, wypełniając pustkę. Zapewne w ten sposób na krótko uśmierzył ból Ciani - odrobinę. Z pewnością użyczył jej w ten sposób wiedzy, zastępując tę, którą utraciła, dając pewne oparcie. Jednak na dłuższą metę... Damien musiał odwrócić się od niej, żeby nie dostrzegła wściekłości w jego oczach. Nienawiści. I żalu... Ona nie była w stanie opuścić Tarranta. To było po prostu niemożliwe. Obojętnie, co Damien powie czy uczyni, nie zdoła jej przekonać. - A co do tego, jaki jest, to po prostu przystosowanie - powiedziała. - Nie rozumiesz? Dla ciebie to oznacza coś innego, wiąże się z kwestiami wiary i honoru, ale dla mnie nie. Straszliwa adaptacja, to prawda - wcale temu nie przeczę - ale czy przez to mniej skuteczna? Jest żywy. Zdrowy na umyśle. Niewielu takich jak my może to o sobie powiedzieć. - Zastanawiam się nad tym zdrowiem - mruknął kwaśno. - Damienie - powiedziała cicho łagodnym głosem, który budził wspomnienia innych miejsc, lepszych czasów. Dotknęła jego policzka miękką dłonią, chłodną od porannego wiatru. Nie chciałbyś mieć go po naszej stronie? Nie chciałbyś, żeby pomógł nam swoją siłą? A potem żyć z tym? Ze świadomością, ze to ja pozwoliłem Łowcy ponownie wyruszyć na łowy. Setki torturowanych, wykorzystanych, zabitych... ich śmierć nastąpiłaby przeze mnie. Rzesza niewinnych, którzy by żyli, gdyby nie ja. - Nie mogę - szepnął. - Nie mogę tego zrobić. Przez chwilę panowała cisza. Potem czyjaś dłoń dotknęła jego ramienia. Silna dłoń o długich pazurach, które wbiły się w rękaw. Nie należała do Ciani. Otworzył oczy i ujrzał stojącą obok Hesseth. - Posłuchaj - powiedziała łagodnie. Jej głos był na pól szeptem, na pół sykiem. Pamiętaj, że nie chodzi tu tylko o twój lud. Wysłano mnie z wami, ponieważ rakhowie umierają w każdym zakątku tej ziemi. Równie prawdziwi i niewinni jak ludzie, których tak bardzo pragniesz chronić. Oni cierpią, nie mniej niż ofiary waszego Łowcy. Czy życie ich wszystkich
nic dla ciebie nie znaczy? - Zerknęła na Ciani. - Pogardzam waszym towarzyszem-zabójcą. Podzielam twoją nienawiść do niego. Muszę ci jednak powiedzieć, że bez niego nie mamy żadnych szans. - Ostrzegawczo wyszczerzyła zęby. - Każesz mi zapomnieć o prymitywnych odruchach, kierować się rozumem. Teraz czas, żebyś też tak zrobił. Bo jeśli nam się nie uda, skażemy mój lud na kolejne ataki, takie jakie miały miejsce w Lemie. A później może przyjść kolej na twój lud, poza Baldachimem. Czy tego chcesz? Zmarnować tyle naszego trudu? Warknęła cicho. - Mówię ci, chodźmy tam i sprawdźmy, co da się zrobić. Jeśli uda nam się zniszczyć naszego wroga, to dobrze. Jeśli jednak nie zdołamy tego zrobić, a będziemy mogli uwolnić tego waszego Łowcę... Wtedy bylibyśmy głupcami, gdybyśmy tego nie zrobili, kapłanie. Oto cała prawda. A ja nie toleruję głupoty, jeśli zagraża mojemu życiu. Przez chwilę nie znajdował na to odpowiedzi. Gniewne słowa wzbierały w nim jak wino musujące w butelce. Gotowe wytrysnąć. Potem bardzo wolno wypuścił powietrze z płuc, hamując złość. Jeszcze raz. I znów. W końcu powiedział wyważonym tonem człowieka, który tak usilnie stara się opanować, że jego glos nie zdradza absolutnie żadnych emocji: - W porządku Jak chcecie. Najpierw zobaczymy, jak wygląda sytuacja, a potem podejmiemy decyzję. Wszyscy troje. Czuł się zhańbiony, zawstydzony tą zdrada... czego? Ludzi? Rakhów? Ten problem był zbyt skomplikowany na takie proste odpowiedzi i Damien o tym wiedział. Mimo to miał wrażenie, że wyparł się swojej wiary - i siebie. Wstyd palił go żywym ogniem. Odwrócił się plecami do kobiet, żeby nie widziały, jak poczerwieniał. Niech nie patrzą na jego zawstydzenie. Inaczej mogłyby się domyślić, że pod tą zapiekłą nienawiścią do Tarranta skrywa się inne uczucie. Głęboka ulga na myśl o tym, że kiedy w końcu ruszą do walki, może będzie wspierała ich moc Tarranta. To zawstydzało go najbardziej. Bądź przeklęty, Tarrancie. Przeklęty na wieki. - Dobrze - mruknął. Ochryple, jakby te słowa nie chciały mu przejść przez gardło, - Tak zrobimy. I lepiej, żebyś był tego wart, draniu.
41 Jaskinie. Niepodobne do wykopanych przez Zagubionych korytarzy, wygładzonych, oszalowanych i ozdobionych rękami rakhów. Te były puste i pozbawione wszelkiego życia, a ciszę w nich przerywało jedynie powolne kapanie wody, przeciekającej przez stropy, z jednej sali do drugiej. Wysokie na dwa metry, szerokie tunele po kilku krokach potrafiły zmienić się w ciasne korytarze, przez które ledwie można było się przecisnąć. Komory wielkości sporych pokojów, w których swobodnie mieściły się cztery osoby, na przeciwległych końcach stawały się zaledwie szczelinami, przez które wędrowcy przeciskali się dopiero po zdjęciu z pleców pakunków z ekwipunkiem. Co chwila mijali pionowe urwiska, ślepo zakończone odnogi, ziejące pustką otchłanie oraz płytkie jeziorka, których lustrzane tafle nie pozwalały odgadnąć, jakie kryją się w nich niebezpieczeństwa. Taki teren w najlepszym razie pozwalał na bardzo powolne tempo marszu. W tych okolicznościach, przy braku światła i odpowiednich narzędzi, a także ze względu na możliwość spotkania z wrogiem, który mógł obrócić ich Sztukę przeciwko nim, posuwali się denerwująco wolno. Chociaż wiedzieli, że od celu dzieli ich niewielka odległość, w tym skomplikowanym systemie podziemnych jaskiń nie byli w stanie poruszać się w linii prostej. Czasami bardzo obiecujący korytarz zakręcał i doprowadzał ich z powrotem do miejsca, które opuścili kilka kwadransów wcześniej. Dziurkowany starał się, jak mógł, ale w tym labiryncie zawodziło nawet jego rakhijskie wyczucie kierunku. Mogli tylko przedzierać się dalej, krok za krokiem, sala za salą, i mieć nadzieję, że więcej metrów zyskują, niż tracą. Gnała ich świadomość tego, że nie mieli innego wyjścia. Nie mogli wedrzeć się do cytadeli z powierzchni ziemi, to było jedyne dostępne wejście do znajdujących się pod nią tuneli. Dlatego nie poddawali się i z bronią w rękach podążali przez podziemia - przez cały czas mając świadomość tego, że jeśli zaatakują ich demony, będą musieli walczyć po ciemku, bez ostrzeżenia i bez litości. W końcu, zdając sobie sprawę z tego, że zmęczenie bardzo nadwątliło ich siły, znaleźli dość dogodną do obrony komnatę, w której ułożyli się do snu. Na krótko. Nie mieli pojęcia ile godzin upłynęło od chwili, w której weszli do tego labiryntu korytarzy, ani czy na górze był teraz dzień czy też noc. Na zmianę pełnili warty, tak jak robili to na powierzchni, ale Damien kwestionował w duchu skuteczność tego środka ostrożności. Jeśli demony, których szukali, potrafiły przybrać dowolną postać, w żadnym miejscu nie byli przed nimi naprawdę bezpieczni: w tych tunelach było zbyt wiele pęknięć, szczelin oraz ciemnych studni, które łączyły się z innymi poziomami labiryntu. Dlatego upewnił się, że jego miecz gładko wysuwa się z pochwy, i drzemał na siedząco, trzymając kuszę na kolanach.
Ile czasu mieli na poszukiwania? Chciałby to wiedzieć. Nawet jeśli czary Tarranta zapewniły im osłonę, ta będzie skuteczna tylko tak długo, dopóki ich sobowtóry pozostaną przy życiu. W tej samej chwili, w której dotrą do krateru Sansha i wpadną w zasadzkę, podstęp wyjdzie na jaw. Wówczas ich nieprzyjaciel, który zapewne znał - a przynajmniej zgadywał zamiary wędrowców, zacznie przeczesywać swoje królestwo gęstym grzebieniem, szukając intruzów. Miał nadzieję, że droga do celu zajmie sobowtórom więcej czasu, niż przewidywali. I nienawidził się za to. Nienawidził się za to, że w ogóle zgodził się na ten plan, i za ulgę, jaką czuł z powodu tego, że zamiast nich pięć niewinnych stworzeń miało umrzeć okropną śmiercią. Najgorsze jednak były te chwile, w których musiał szczerze przyznać, że jest wdzięczny Tarrantowi, iż wykonał on ten ruch, nie pytając Damiena o zgodę. Nie dając mu szansy na powstrzymanie go. Ta wdzięczność jak rak zżerała mu duszę - rosnące obrzydzenie do siebie, którego nie potrafił, a może nie chciał się pozbyć. Powiedział mi, że tak będzie, pomyślał ponuro. Dokładnie tak, jak mówił. I dlatego myśl o tym, że właśnie temu człowiekowi idą z pomocą, była podwójnie przykra. Jednak, im dłużej szli, im bardziej zbliżali się do celu, tym wyraźniej Damien zdawał sobie sprawę z tego, że Łowca był im potrzebny. Natomiast co do konsekwencji tego faktu... zajmie się nimi później. Śnił mu się ogień, płonący tak intensywnie, że po przebudzeniu Damien miał zaczerwienioną skórę, jakby palił się od wewnątrz. Z miejsca gdzie leżała skulona Ciani, pogrążona we śnie, dobiegały niespokojne pomruki i, nawet nie pytając, wiedział, że śniło jej się to samo. Ani Hesseth, ani Dziurkowanego najwidoczniej nie dręczyły takie koszmary, ale któż wie, czy mechanizm ich snu wykazywał jakiekolwiek podobieństwo do ludzkiego? W żaden sposób nie można było orzec, czy to prądy niosły coś, na co reagowały wyłącznie ludzkie umysły, czy też - o wiele bardziej niepokojąca możliwość - źródłem tych wizji był sam Tarrant, wykorzystujący łączącą go z Ciani i Damienem więź, aby przesyłać symbole tego, czego nie potrafił przekazać im słowami. Ogień? Przecież ten był zabójczy dla Łowcy. Podczas długich godzin wędrówki Damien rozważał wszystkie możliwe powody takiego postępowania i wszystkie mroziły mu krew w żyłach. Niedługo po tym, jak ruszyli w dalszą drogę, zatrzymali się na chwilę w dużej, suchej jaskini, i wtedy doszedł do wniosku, że powinien wspomnieć o tym swoim rakhijskim towarzyszom. Ku jego zdziwieniu Dziurkowany natychmiast zareagował. - To ogień ziemi - przetłumaczyła Hesseth. Jej wahanie sugerowało bardziej skomplikowane określenie, o skojarzeniach nie mających odpowiedników w jej dialekcie. Mieszka tutaj. Damien usłyszał, że Ciani nagle wstrzymała oddech, i ożywił się.
- Ogień ziemi? A cóż to takiego? Zapytaj go. Tak też zrobiła. Wysłuchała długiej odpowiedzi i zadała mu kilka dodatkowych pytań, zanim znowu zwróciła się do Ciani i Damiena. - Nie jestem pewna, czy dobrze go zrozumiałam - ostrzegła. - Jego język jest bardzo ubogi. Pełen symboli. Wydaje mi się jednak, że tutaj, gdzieś w tych jaskiniach, płonie ogień podsycany przez samą ziemię. On powiada, że ten ogień płonął już, kiedy po raz pierwszy przybył tu jego lud, i palił się przez cały czas, kiedy tu zamieszkiwali; zanim musieli stąd odejść. Zdaje się, że ten ogień ma jakieś znaczenie... duchowe. - Raczej religijne - poprawił Damien. - Mów dalej. - On nic więcej nie wie. U nich nie ma tradycji ustnych przekazów - pamiętają tylko strzępki opowieści, często powtarzanych ze względu na ich wartość dramatyczną. - Uśmiechnęła się. - O ile dobrze zrozumiałam, oni grożą swym młodym, że wrzucą je do tego ognia, jeśli będą niegrzeczne. - Ogień ziemi - powtórzyła Ciani. Damien kiwnął głową. Nie w odpowiedzi na to, co powiedziała, lecz zgadzając się z tym, co pomyślała. Ponieważ nie ulegało wątpliwości, że ten ogień ziemi był ogniem Tarranta, tym samym żółtym płomieniem, który nawiedzał ich myśli i sny, a także zdawał się strzec sekretu nagłego zniknięcia ich towarzysza. Gdy tylko Damien wziął taką możliwość pod uwagę, natychmiast zrozumiał, że to prawda. Jakby w jego mózgu w końcu zamknął się jakiś przerwany obwód albo jakby taka wiadomość przedostała się dzięki łączącej go z Tarrantem więzi, zanim ta przerwała się pod wpływem odległości i odrazy. Nawet nie pytając Ciani, wiedział, że ona poczuła to samo. - Ogień Tarranta - mruknął. - Podsycany przez ziemię? Domyślam się, że to jakiś rodzaj naturalnego paliwa. Zapewne stałego, inaczej przesunięcia skorupy ziemskiej dawno odcięłyby dopływ. - Przecież tutaj ziemia się nie rusza - przypomniała mu Ciani. - Ależ tak! Może nie na tyle, aby mocno wstrząsnąć skorupą, może tak nieznacznie, że nikt nawet tego nie zauważa, ale na pewno się porusza. Musi. - Zwrócił się do Hesseth. - Zapytaj go, czy wie, gdzie to jest. Spytaj, czy może nam powiedzieć, jak znaleźć ten ogień. Znów zaczęła rozmawiać z Dziurkowanym i tym razem najwyraźniej to on miał trudności. Po chwili odpowiedział jej, z wahaniem, a ona przekazała jego słowa ludziom: - Głęboko. Bardzo głęboko. Nie jestem pewna czy to oznacza najniższe z tego systemu jaskiń, czy też najniższe z tych, które nie znajdują się pod wodą. A może najniższe z jaskiń nie będących dziełem rakhów; pod nimi mogą biec tunele, które zostały wykopane później. - Doskonale - mruknął Damien.
- Damienie? - Ciani położyła dłoń na jego ramieniu. Poczuł, że lekko drży. - O czym myślisz? - Może tamtędy uda nam się przedostać - odparł. Uścisnął mocno dłoń kobiety. - Nie możemy użyć Sztuki, żeby sprawdzić jaskinie, gdyż nasz wróg natychmiast dowiedziałby się, gdzie jesteśmy. Nie możemy zlokalizować Tarranta, gdyż w chwili, w której nawiązalibyśmy kontakt, nieprzyjaciel mógłby go wykorzystać, żeby nas zaatakować. Tymczasem ogień... Zwykły ogień? Nieskomplikowane zaklęcie, rzucone nań... byłoby podwójnie bezpieczne, gdyż nigdy by tego nie przewidział. Skąd może wiedzieć, że my choćby słyszeliśmy o ogniu ziemi? Czy może przewidzieć, że zrozumiemy jego znaczenie? To może się powieść, Cee. To bezpieczne rozwiązanie. Może nam się uda. Bardzo cichym i drżącym głosem zapytała: - Pójdziesz po niego? Przez chwile wokół nich była tylko ciemność i chłodna cisza podziemnego świata. Potem, starannie dobierając słowa, powiedział: - Mówiłem ci, że wybiorę najlepsze wyjście, prawda? Powiedziałem, że jeśli to się okaże niezbędne, zrobię to. - Nie masz pojęcia, ile będzie mnie kosztowało uwolnienie tego człowieka, pomyślał posępnie. Ani jaką cenę zapłaci nasz świat za to, że go uwolnię. Jednak Hesseth ma rację. Jeśli jego moc i wiedza mogą nam pomóc położyć kres tej pladze, to nie mam wyboru, prawda? Używamy takich narzędzi, jakimi dysponujemy. - Jeżeli nawet nie znajdziemy go tam, to przynajmniej dostaniemy się do środka. A Bóg wie, że musimy to zrobić. Ujął jej rękę w swoje dłonie, ogrzewając ją. - Istniejąca między wami więź oznacza, że znasz go lepiej niż ja - rzekł łagodnie. Starał się zachować obojętny ton i nie pozwolić, by jego zachowanie zdradziło, że uważa to za przerażające. - On wie, że budzi we mnie odrazę. Wie, jak bardzo gardzę nim i wszystkim, co uosabia. Powiedz mi, jeśli potrafisz... gdyby miał kłopoty, na przykład był więziony, torturowany, bezradny, czy uważałby, że przyjdę mu z pomocą? - A kiedy zawahała się, dodał: Albo pozwolę, żebyście wy mu pomogły? Czy też może myślałby, że zostawię go na śmierć, a może nawet będę wdzięczny wrogowi za to, że go zabił? Patrzyła na niego przez dłuższą chwilę, jakby w ten sposób chciała czytać w jego myślach. On jednak niczym nie zdradzał swoich uczuć, więc w końcu odpowiedziała: - To nie wchodzi w grę, prawda? - On uważa inaczej. Zawahała się, a potem skinęła głową. - Jest o tym całkowicie przekonany. - Co to oznacza? - zapytała Hesseth. - Jakie to ma znaczenie?
- Gdyby nasz wróg był rakhiem, nie miałoby żadnego. To jest związane ze sposobem, w jaki działają ludzkie czary - sposobem, w jaki nasz wróg zechce wykorzystać Geralda Tarranta do zogniskowania wszelkiej dotyczącej nas magii. - Przetrząśnie jego umysł i pozna nasze plany? - Zapewne, albo wykorzysta go jako... powiedzmy, swego rodzaju filtr umożliwiający uzyskanie ogólnej wiedzy. Tak czy inaczej... - Mocno uścisnął dłonie Ciani. Poczuł przypływ znajomego podniecenia, odpędzającego zmęczenie i zniechęcenie. Oto, czego potrzebowali: ten pomysł wydawał się słuszny w sposób, jakiemu pod wpływem wieloletnich doświadczeń nauczył się ufać. - Nie zauważy naszego nadejścia - szepnął. - Jeśli Tarrant myśli to, co mówisz, jeśli jest tego pewien... dlaczego wróg miałby zakładać, że się myli? A to oznacza, że ta droga będzie słabo strzeżona albo wcale nie będzie tam strażnika, i zapewne nie broniona przez Sztukę. To oznacza, że musimy jakoś przedostać się przez ten przeklęty labirynt i nie dać się złapać. Módl się. - Westchnął. - I miejmy nadzieję, że kiedy uwolnimy tego drania... Puścił Ciani i podniósł kuszę. Sprawdził naciąg, upewniając się, że broń jest napięta. - Niech lepiej okaże się tego wart - ostrzegł. * Jaskinie. Znajdowały się tak głęboko pod ziemią, że ucichły tu nawet najlżejsze szmery jej fae; pozostał jedynie cień mocy, pozbawiony zdolności poruszania się. Płytka kałuża odczynionego potencjału, zupełnie niepodobna do szybko płynących prądów, które krążyły po powierzchni planety. Jednak całkowicie wystarczająca do tego, co zaplanował Damien. Siłą woli pochwycił nieruchome lustro kałuży i odkształcał je powoli, ostrożnie, naginając do swoich celów. Po chwili tafla zmarszczyła się - co bardziej wyczuł, niż ujrzał, jak cień myśli, która przeleciała przez głowę, nie przybierając konkretnego kształtu - i fae zaczęła płynąć. Powoli. Nie tak, jak robiłaby to na powierzchni planety, gdzie moc zrodzona z aktywności sejsmicznej nieustannie ją zasilała, budziła do życia. Pomimo to poruszała się, w dodatku w nakazanym kierunku. To wystarczy. - Do ognia - szepnął Damien. Z trudem przekształcili swoją zdolność widzenia i poszli za fae. Brnęli pod prąd, idąc za pajęczym śladem, jaki zostawiała na krawędziach rzeźbionych przez wodę głazów, znacząc im drogę. Dziurkowany szedł teraz cicho; ozdóbki poowijał szmatkami, żeby ich podzwanianie nie zdradziło ich obecności wrogowi. Nic nie mówiąc, przemierzał kolejne jaskinie, pogrążony we własnych myślach. Może rozmawiał ze swymi bogami, a może żałował swojej samczej brawury. Jakkolwiek było naprawdę, doskonale służyło ich zamiarom, więc Damien był z tego zadowolony.
Potem dotarli do miejsca, gdzie ostatnia sala zwężała się, przechodząc w niziutki korytarzyk, w którym ledwie mógł się pomieścić dorosły mężczyzna. Małe stalaktyty sterczały niczym zębiska z jego sklepienia, a z pokrytego biotem dna wznosiły się dwa stalagmity grubości męskiego nadgarstka. Damien spojrzał na to z powątpiewaniem i już miał coś powiedzieć - gdy nagle usłyszał za plecami jęk i błyskawicznie obrócił się na pięcie, sięgając po broń. Jęk wyrwał się z ust Ciani. Blada jak upiór, trzęsła się, jakby właśnie ujrzała lub usłyszała coś przerażającego. Zasłaniała rękami twarz, jakby próbując osłonić się przed jakimś niebezpieczeństwem, lecz kiedy Damien w odpowiedzi na ten gest odwrócił się, by poszukać przyczyny, niczego nie dostrzegł. Tylko puste kamienne korytarze, słabe pulsowanie fae i błyszczącą wilgoć na cienkich odgałęzieniach kalcytu. - Ten zapach... - szepnęła. - Bogowie, pamiętam... Wtedy Damien podszedł do niej, oddawszy oręż Hesseth - która zrozumiała, co zamierzał zrobić, i wzięła od niego broń - po czym objął ramionami byłą adeptkę. Mocno ją uścisnął, jakby chciał tarczą swego ciała osłonić ją przed wszelkimi niebezpieczeństwami. - Czuję to - szepnęła. - A ty nie? Pamiętam, jak uciekałam... Bogowie, musiałam tędy biec. Już przedtem były miejsca., myślałam... ale nie miałam światła ani sił... a te wszystkie jaskinie wyglądają tak samo, prawda? Mimo to wydawało mi się... Na bogów, nie rozumiesz? Byłam tutaj. Potem opuściła głowę na jego pierś i cicho łkała, a on gładził jej włosy i żałował, że nie może użyczyć jej trochę swoich sił. Ten wybuch musiał nastąpić i Damien spodziewał się go, ale wiedział, że najgorsze dopiero nastąpi, wiec po prostu trzymał ją i pozwalał ronić łzy. Bóg wie, że dostatecznie długo je powstrzymywała. Wkrótce przypomni sobie wszystko. Każdy szczegół! Pojmanie, uwięzienie, męki, jakie zadawały jej te stworzenia... Wszystko powróci do niej w mgnieniu oka. Jak cios. Co się stanie? Znów poczuje tamto przerażenie, przypomni sobie długie lata cierpień... W porównaniu z tym, ten szok to drobiazg. Najtrudniejsze chwile przeżyje wtedy, kiedy na powrót stanie się tą, którą była. Kiedy uznał, że Ciani może go już wysłuchać, powiedział łagodnie: - Na pewno nie tędy szłaś. Tylko pomyśl. Musiałabyś przejść przez ten korytarz, a wtedy połamałabyś te nacieki skalne. Prawda? A one wciąż tam są. - To ten zapach - szepnęła Cała się trzęsła. Rozpaczliwie przywarła do Damiena. - Taki sam jak we wszystkich tych tunelach. Nie czujesz? Nie mogłam przed nim uciec. Biegłam i biegłam, ale nie mogłam przed nim uciec...
Wciągnął nosem powietrze i wyczuł słaby kwaskowaty odór, dolatujący z pobliskiego korytarza. Za słaby lub zbyt obcy, aby zdołał go zidentyfikować. Spojrzał na Hesseth, która ponuro skinęła głową. - Trup - syknęła cicho. Dziurkowany dorzucił kilka słów. - Gnijący trup - przetłumaczyła. Nie-miejsce, pomyślał Damien. Królestwo śmierci. - W porządku - mruknął. - Idziemy dalej. Fae poprowadzi nas do ognia, więc jeśli coś zobaczycie, natychmiast strzelajcie, tnijcie lub kłujcie, a dopiero potem zastanawiajcie się, co to było. Zgoda? Ciani kiwnęła głową, Hesseth także. Kiedy kobieta z kasty khrastów przetłumaczyła te słowa Dziurkowanemu, rakh wyszczerzył zęby i wydał agresywny syk, prostując nagi ogon. Uznam, że się zgadza, postanowił Damien. Podszedł do wąskiego przejścia i przyjrzał mu się. Gdyby oczyścić je z błota i nacieków, mógłby tędy przejść - chociaż z trudem - ale teraz nie zdołałby się w nie wcisnąć. - Jak twarde są takie twory? - zapytał Dziurkowanego, wskazując na jeden z cieńszych stalagmitów. Zagubiony dopiero po chwili zorientował się, o co go pytają. Wtedy odparł: - Bardzo małe, bardzo kruche. A takie duże - wskazał na dwa stalagmity sterczące z pokrytego błotem dna korytarza - też pękną, ale potrzebna duża siła. - Doskonale - mruknął Damien. Rozpiął sprzączki pasa i zdjął z grzbietu pochwę z mieczem. - Podaj mi to, jak tylko przejdę na drugą stronę - powiedział do Ciani, wręczając jej broń. Miecz Tarranta był przymocowany do tego samego pasa, ale odpiął go, żeby mogła je podać osobno. Wystarczyłoby, żeby w obliczu zagrożenia chwycił niewłaściwy. Zimne ostrze pulsowało złowrogo, pomimo grubych warstw materiału, w które je owinięto, i Damien miał wrażenie, że emanuje z niego... głód. Czyżby wyczuwało obecność jego pana i twórcy? A może wiedziało, że wkrótce zostanie użyte w bitwie i unurza się we krwi? Damien zdjął z siebie wszystko, co mógł: kurtkę, wełnianą kamizelę, grubą koszulę. Został w podkoszulku z grubej skóry, który już wielokrotnie uratował mu życie. Miał nadzieję, że nie będzie musiał go zdjąć. - Zostawcie tu większość ekwipunku - nakazał. - Weźcie broń, narzędzia, trochę jedzenia i wody. Wrócimy tutaj, kiedy zrobimy swoje. Jeśli zdołamy. - Bierzcie światło - dodał. Odpiął od pasa cenną sakiewkę z Ogniem i zawiązał ją sobie na szyi, aby nie zawadzała mu w ciasnym przejściu. Potem powoli zaczaj się czołgać, głową naprzód, trąc ramionami o nierówne ściany. W zębach trzymał długi nóż, by ewentualne niebezpieczeństwo czyhające na końcu korytarza nie
spotkało go nie uzbrojonego i nie przygotowanego. Cienkie kalcytowe szpilki zaczepiały o koszulę i łamały się jak zapałki, pod naporem jego ciała. Dobrze. Na czworakach posuwał się naprzód, przez coraz węższy tunel, aż czuł napierające nań z obu stron, skalne ściany. Wtedy dotarł do pierwszego z nacieków i pchnął go z całej siły. Stalagmit ułamał się równo przy podstawie, a Damien odłożył go na bok. To samo zrobił z drugim. Tunel trochę się poszerzył, na tyle, by kapłan mógł się przecisnąć. A potem niespodziewanie doprowadził go do znacznie większej komnaty. Damien przecisnął się tam, wstał i włożył rękę w otwór. Ciani szła tuż za nim, na tyle blisko, że kiedy podała mu miecz, zdołał chwycić go za rękojeść i wyjąć. Tak uzbrojony, rozejrzał się wokół. W rozległej komnacie nie dostrzegł wrogów, chociaż czuł ich odór. Tunel po przeciwnej stronie został poszerzony, co umożliwiało swobodne przejście. Damien pomyślał z satysfakcją: To tutaj. Tu ich znajdziemy. - Chodźcie - zachęcił. - Ostrożnie. Zrobili to, napotykając znacznie mniejsze trudności niż on. Zanotował w pamięci, że gdyby musieli uciekać, powinien iść na końcu, żeby nie zatrzymywać pozostałych, przeciskając się przez ten ciasny otwór. Niezbyt przyjemna perspektywa. - Widzisz coś? - zapytał Ciani. I nie czekał na odpowiedź, chciał tylko sprawdzić jej reakcję, Ciani sprawiała wrażenie opanowanej i skinęła głową, spoglądając na fae. - Z trudem - odparła. - Fae jest bardzo słaba - Będziesz musiała. Nie możemy tu zapalić światła - byłoby widoczne na kilometr. Ponownie kiwnęła głową, a on zgasił światło. I tak było słabiutkie, zaledwie iskierka płonąca w starannie osłoniętej lampie, ale teraz nie mieli nawet tego. Wręczył lampę Ciani, która przypięła ją sobie do pasa. Popatrzyła na fae, sprawdzając, w którą stronę płynie prowadzący ich prąd. - Tędy - szepnął kapłan i powiódł ich ku legowisku demona. Było ciemno i zimno, a w powietrzu unosił się zapach śmierci. Chłód wydawał się dotkliwszy od naturalnego zimna podziemi, jakby jakaś siła wyssała ciepło ze skał otaczających podróżnych. Damien pomyślał o mieczu Łowcy - który teraz ponownie przytroczył sobie na plecach - zastanawiając się nad podobieństwem. Pożeracz Dusz, tak nazwał go dziurkowany rakh. Tak jak ci, których tropili. Jak bardzo byli do siebie podobni? Nagle Hesseth ostrzegawczo syknęła i Damien się cofnął. Zimny kamień za jego plecami jeszcze mocniej przycisnął do jego grzbietu miecz Łowcy i nieziemski ziąb znów przeszył mu mięśnie pleców. Z trudem powstrzymał odruch i nie zmienił pozycji. Zastygł w bezruchu i w milczeniu, podczas gdy jego towarzysze ukryli się, czekając na jakiś sygnał lub dźwięk, który pozwoliłby im rozpoznać niebezpieczeństwo. Po chwili doczekali się. Usłyszał tupot nóg na
kamieniach, szelest odzieży. Chrapliwy oddech kogoś, kto nie musiał zachowywać się cicho, stłumiony odgłos rozmowy tych, którzy nie mieli powodów do obaw. Niebawem wyłonili się zza zakrętu i Damien odczekał ułamek sekundy, upewniając się, że jest ich tylko dwóch, zanim zadał cios. Włożył weń wszystkie siły, wiedząc, że odczyniona stał jest niewidzialna dla ich wyostrzonych przez fae oczu. Ostrze spadło na kark pierwszego stwora, z trzaskiem przecinając mięśnie i kości, z impetem ucinając mu głowę. Zakrwawiony łeb stwora odbił się od ściany i potoczył po ziemi; ciało osunęło się powoli, jakby jeszcze nieświadome swojej śmierci. Damien szybko obrócił się do następnego, gotowy przełamać obronę, gdyby zaskoczony przeciwnik zdołał się na nią zdobyć, lecz spoglądająca na niego twarz miała zamiast jednego oka otwór, z którego buchał ciemny dym i złote iskierki. Damien dostrzegł czarną metalową brzechwę bełtu. Stwór zwijał się w konwulsjach, gdy Ogień jak trucizna rozchodził się po jego ciele. Kapłan odwrócił się i ujrzał stojącą z kuszą w ręce Ciani. Na jej twarzy malowała się duma pomieszana z lękiem. - Wydawało mi się, że powinnam strzelić - szepnęła. Nachylił się i obejrzał bezgłowe ciało. Było trochę podobne do ludzkiego, odziane w różnokolorowe i źle dobrane szaty. Stwór był bosy. Damien po chwili dotknął go dłonią i mruknął: - Ciepły. To żywa istota, a więc mamy do czynienia z demonem w ludzkim ciele. - Co to oznacza? - spytała Hesseth. - To, że one krwawią, I umierają. - Spojrzał na nią. Czuł, że jego twarz wykrzywia groźny grymas. - Tak więc, czymkolwiek są te stwory, nasze szanse znacznie wzrosły. Ukryli ciała, jak umieli najlepiej. Nie mogli zmyć krwi z głazów ani rozwiać unoszącego się w tym miejscu odoru, lecz gdyby ktoś przypadkiem tędy przechodził, dopiero po dokładnych oględzinach zdołałby odkryć, co tu się wydarzyło. Fae ziemi była w tym miejscu tak słaba, że ktoś wykorzystujący ją, żeby widzieć, mógłby przeoczyć ślady. Fae mroku, chociaż znacznie silniejsza, najwidoczniej nie lubiła trupów, bo cofała się od zwłok jak od zimnego i twardego głazu, nie oświetlając ich. - Wystarczy - mruknął w końcu Damien. Poszli dalej. Kapłan szedł pierwszy, a Hesseth tuż za nim. Dysponowała znacznie lepszym słuchem i węchem od niego, więc miał nadzieję, że ostrzeże ich, gdyby groziło im jakieś niebezpieczeństwo. Przyjrzał się prądowi oraz ścianom, po czym spróbował ustalić kierunek dalszego marszu. Na szczęście te korytarze zostały zmodyfikowane tak, że mógł nimi kroczyć wyprostowany mężczyzna. Kapłan oddał jedną kuszę kobiecie rakhów. Drugą niosła Ciani. On wolał swój miecz, nie z tego powodu, że był skuteczniejszy - bynajmniej - i nie z tego względu, że robił trochę mniej hałasu, lecz dlatego, że był... no cóż, po prostu znajomy. Oręż,
którym posługiwał się w tylu potyczkach, na którym polegał w tylu ciężkich sytuacjach, wydawał się częścią jego ciała. Drugą naturą. A ponadto, rzekł sobie w duchu, nie wymaga ładowania. Dziurkowany miał cienką drewnianą włócznię, którą zabrał ze swych rodzinnych jaskiń. Wyraz jego twarzy świadczył, że rakh wie, jak się nią posługiwać. Dobrze uzbrojeni i dobrze przygotowani, pomyślał ponuro Damien. Minęli szereg tuneli i komnat, włącznie z tymi, w których zbiegało się kilka różnych korytarzy. W każdej z nich przystawał i usiłował utrwalić jej obraz w pamięci. Nie odważył się zostawiać znaków na ścianach. Wszelkie takie ślady równie dobrze mogły ściągnąć im na kark wrogów, zamiast ułatwić odwrót. Nagle dotarli do celu. Pierwszy poczuł to Dziurkowany i wydał kilka syczących dźwięków, ostrzegając Hesseth. - Gorąco - przetłumaczyła. - Bije z góry. Spojrzeli po sobie. - Ja nic nie czuję - dorzuciła kobieta rakhów. - I nic dziwnego - wyjaśnił Damien. - Jego zmysły są dostosowane do środowiska. Pod ziemią panuje stała temperatura, więc każda jej zmiana jest niezwykle istotna. Z aprobatą - oraz uznaniem - skłonił się Dziurkowanemu i starannie sprawdził prąd, zanim ruszył dalej. Teraz, jeśli to w ogóle było możliwe, jeszcze bardziej wzmogli czujność. Jeżeli mieli spotkać jakieś straże, to na pewno tutaj. Damien poczuł słaby podmuch owiewający mu twarz coś, czego bardziej spodziewałby się na otwartej przestrzeni niż w tych podziemiach. Po chwili zrozumiał: to ogień. Wsysający tlen, a z nim powietrze. Paląc się, wytwarzał ssanie, przyciągając do siebie świeże powietrze. Jakże inaczej mógłby się tak długo palić, choćby nawet wystarczało mu paliwa? - Jesteśmy bardzo blisko - szepnął. Dał im znak, żeby się zatrzymali i wytężył wszystkie zmysły. Obrzydliwy smród legowiska demonów był tu jeszcze silniejszy, zapewne zagęszczony przez ssącą siłę ognia. Nie wiedząc, czy Hesseth będzie w stanie coś zwęszyć w tym potwornym smrodzie, przez chwilę nasłuchiwał, lecz niczego nie usłyszał. Żaden dźwięk ani zapach nie wskazywały na obecność jakiejkolwiek żywej istoty w tej komorze, czy w sąsiednich korytarzach. Było to zbyt piękne, by mogło być prawdziwe. „Nie spodziewa się nas tutaj” przypominał sobie. Jest nadzieja - chociaż słaba - że ogień nie będzie strzeżony. Wcale. Jeśli tak, to mogliby nawet nawiązać kontakt z Tarrantem, zanim ktoś zauważy, że są tutaj... A wtedy rozpęta się piekło.
Ponieważ, obojętnie co ich wróg robił z Tarrantem, z całą pewnością obserwował rezultaty. A to oznaczało, że w chwili, gdy pokrzyżują mu plany, natychmiast zda sobie sprawę z ich obecności i zamiarów. Będą mieli szczęście, jeśli nie zniszczy ich od razu. Nawet jeżeli nie dysponuje taką mocą, z pewnością wyśle na nich swoje sługi, a nie ulegało wątpliwości, że miejscowi pożeracze dusz znają ten labirynt lepiej niż Damien i jego towarzysze. Poradzimy sobie z tym, jeśli będziemy musieli. Teraz dostrzegł światło, migoczące i słabe, ale prawdziwe światło, złociste, jak to padające z prawdziwego ognia. Miał wrażenie, że teraz i on czuje na twarzy ciepło, jakby z każdym krokiem zbliżał się do miejsca, gdzie powietrze jest mocno nagrzane. Poczuł lekkie mrowienie na plecach, jak gdyby miecz Tarranta irytował się bliskością źródła ciepła. Paskudztwo, pomyślał Damien. Minął załom korytarza i przecisnął się przez przewężenie. Światło było już znacznie jaśniejsze i miał wrażenie, że w oddali słyszy szum płomieni, a po chwili... Ujrzał ogień. Płonący tak jasno, że musiał odwrócić głowę, i tak gorący, że poczerwieniała mu skóra twarzy, chociaż stał od niego daleko. Przez chwilę nie widział niczego prócz tego ognia, tryskającego z wąskiego otworu na dobre piętnaście metrów w górę, a chwilami sięgającego jeszcze wyżej - do szerokiej szczeliny w sklepieniu jaskini. Komora, w której płonął ten ogień, miała co najmniej dziesięć metrów szerokości i przez sam jej środek biegło zygzakowate pęknięcie. To na jego środku znajdował się otwór zapewniający płomieniom dostęp do znajdujących się pod nim, nieograniczonych zasobów paliwa. Kiedyś w odległej przeszłości ktoś lub coś musiało je zapalić, lecz ten moment był już teraz tylko legendą. Dla Zagubionych palił się on zawsze. Damien odsunął się od wejścia, robiąc miejsce dla pozostałych. Uważnie rozejrzał się po komnacie, szukając śladu wroga. Wprawdzie z trudem przenikał ten oślepiający blask swym przystosowanym do ciemności wzrokiem, ale wydawało mu się, że są sami. Tylko pod przeciwległą ścianą leżała sterta jakiegoś materiału, a na niej długi, wąski przedmiot... Poszedł w tym kierunku, ledwie zdając sobie sprawę z tego, że pozostali idą za nim. Miał szczerą nadzieję, że myli go okropne przeczucie, jakie budził ten widok. Kiedy jednak w końcu tam dotarł, zobaczył to, czego się obawiał. Granatowy jedwab i drobna szara przędza, skrojone w aż nazbyt dobrze znany sposób. A na tym wszystkim pusta pochwa na miecz, o powierzchni zdobionej co najmniej tuzinem prastarych symboli... Należała do Tarranta. Tak jak i te szaty. Damien poczuł mdłości na myśl o tym, co to oznacza. Spojrzał w ogień, mrużąc oczy przed blaskiem i próbując dostrzec jakieś szczegóły. W końcu mruknął: - On tam jest. W środku.
Ciani zadrżała, spoglądając na ogień. Potem powiedziała: - Przecież nie jest zaczarowany. Jak może go utrzymać... - On nie potrafi zakląć ognia - odparł niechętnie Damien. - Ani niczego, co się z ogniem wiąże. Przez moment miał wrażenie, że wie, co to oznacza, że rozumie, jak czuje się ktoś tak potężny, kto został pokonany, całkowicie obezwładniony w tak prosty sposób. Ból i wywołane tym upokorzenie były niezwykle intensywne - dlatego zachwiał się jak uderzony. Dla człowieka tak aroganckiego jak Łowca taka pułapka... Zastanawiał się, czy dzika duma tamtego zdołała znieść tego rodzaju przeżycie. Czy istota, którą znał jako Geralda Tarranta zdoła wyjść z tego bez szwanku, czy też będzie zmieniona nie do poznania. - Sądzę - rzekł powoli - że jeśli jest coś, co przeraża mnie w naszym nieprzyjacielu, to fakt, że tak dobrze nas zna. I doskonale wie, jak pognębić każdego z nas. Powoli poszedł w kierunku ognia. Oczy łzawiły mu z gorąca, które parzyło go w twarz. Podszedł najbliżej, jak mógł, a potem zatrzymał się i zajrzał w samo płonące wnętrze, w rozżarzone jądro tego gorąca. Wśród tańczących płomieni ujrzał ledwie dostrzegalną, czarną sylwetkę. Mężczyzna leżał nad otworem. Miał szeroko rozłożone ręce. Jego palce - jeśli jeszcze je miał - znajdowały się kilka centymetrów od skraju płomieni. Damien poszukał wzrokiem jakiegoś oparcia i zauważył tępe końce stalowych sztab, opartych po obu stronach szczeliny. Metal, w miejscach gdzie dotykał kamieni, był rozżarzony do czerwoności. Jeśli Tarrant leżał na tych prętach, może przywiązany do nich... litościwy Boże. Niewątpliwie silny prąd powietrza, pobudzany przez ogień, sprawiał, że nie czuli odoru palonego ciała. Damien nie wątpił, że ten smród unosi się wokół otworu. - Musimy to zgasić - mruknął. Gorączkowo rozważył i odrzucił co najmniej tuzin możliwości. - Nie zdołam podejść do niego, kiedy ogień się pali. - Zdusić go? - podsunęła Ciani. Stała u boku kapłana, osłaniając oczy dłonią, jak przed jasnym słońcem. - Nie można. Powietrze dochodzi tamtędy. - Wskazał wąskie otwory szczeliny. - A może jeszcze gdzieś z dołu. - Zatkać? - zapytała Hesseth. Przygryzł dolną wargę, zastanawiając się nad tym. - Trzeba będzie spróbować - rzekł w końcu. - Fae ziemi jest słaba, ale nie potrafię wymyślić nic lepszego. - Obrócił się z powrotem do wyłom tunelu i zobaczył, że Dziurkowany stanął tam na straży. - Jak tylko użyję Sztuki, zaraz zwalą się nam na kark. Może chwilę potrwa, zanim tu dojdą, ale przyjdą. Gromadą. Gdy tylko zmienię ten ogień.
- Zatem powinniśmy przygotować się na ich spotkanie - powiedziała wojowniczo kobieta rakhów i oparła o ramię kuszę. Damien podszedł tam, gdzie leżały rzeczy Tarranta i przyjrzał się im. Potem zdjął z pleców miecz Łowcy i ostrożnie go odwinął. Zaczarowana stal zabłysła zimnym niebieskim światłem, które zaraz zgasło, gdy wepchnął miecz do pochwy. Sprawdził rękojeść i nie wyczuł złowrogiego chłodu. Dzięki Bogu i za to. Jak umiał najlepiej, porozstawiał w komorze pozostałych członków wyprawy, przygotowując się na spotkanie ze sługami wroga. Tyle, że to „najlepiej” może nie wystarczyć, pomyślał ponuro. Pozbawieni wsparcia ze strony Tarranta nie byli równorzędnym przeciwnikiem dla hordy demonów, ucieleśnionych czy nie. Powinni szybko zrobić swoje, po czym natychmiast uciekać i mieć nadzieję, że Tarrant dojdzie do siebie, zanim zacznie się walka. Spojrzał na tkwiące w płomieniach ciało i zaczęła ogarniać go rozpacz. Jeżeli w ogóle dojdzie do siebie, rozmyślał. A jeżeli trudziliśmy się na darmo? Przymierzył się do użycia Sztuki i popatrzył w ogień. I poniżej, gdzie ostre usta skały rozdziawiały się nad zapasem paliwa. Wzmocnił swój wzrok - co nie było łatwe przy tak rzadkiej fae - i spróbował zajrzeć w głąb tego otworu, ocenić jego budowę. Jednak w pobliżu otworu nie znalazł miejsca, w którym zbiegałyby się ściany szczeliny. Z westchnieniem postanowił zająć się tylko górną krawędzią. Sprężył się. Powietrze uciekało z rykiem, wsysane przez płomienie. Fae ziemi przelatywała obok, ale była za rzadka by ją schwytać. Próbował ujarzmić ją swoją wolą, nadać pożądany kształt i postać jej amorficznej materii - lecz przeleciała mu między palcami, jak dym, po czym została wessana przez to rozżarzone piekło. Nie wystarczy, pomyślał z rozpaczą. Nie wystarczy! Był przyzwyczajony do prądów na powierzchni Erny, tak głębokich i gęstych, że wystarczyła najlżejsza myśl, aby je ukształtować, najprostsze zaklęcie, by opanować... Tymczasem tutaj formowanie fae przypominało próbę oddychania w próżni. Po prostu było tu za mało mocy na to, co zamierzał zrobić. Przecież musi tu być, rozmyślał gorączkowo. Nie mamy innego wyboru. Już czuł złowrogie myśli ich wroga zaciskające się wokół niego jak pięść. Ile mają czasu, zanim uderzy? Podejrzewał, że zaledwie kilka minut. Włożył wszystkie siły w zaklęcie: całą swą nienawiść do Tarranta, swoją miłość do Ciani i podwójną rozpacz po jej utracie - najpierw po ataku w Jaggonath, potem pod wpływem Tarranta. Jeśli nagie uczucia mogą wytworzyć fae ziemi, to wykorzysta je jako budulec. Jego wola rozbłysła pragnieniem i bólem, gdy rozpaczliwie chwytał tę ulotną moc. Usiłował spleść z niej most, który mógłby przerzucić nad szczeliną. Jednak tu po prostu było za mało fae, żeby zrobić to, co zamierzał. Próbował raz po raz, aż dusza w nim
zamierała z zapamiętanego niepokoju, aż całe ciało dygotało z wysiłku. Jednak jego zaklęcia obracały się wniwecz, zaledwie je rzucił, a siła ognia raz po raz pokonywała Sztukę. - Nie mogę - jęknął. - Nie mogę tego zrobić. Kręciło mu się w głowie i drżał na całym ciele. Wszystkie jego plany legły w gruzach. I co teraz? - pomyślał z rozpaczą. Co teraz? Czuł za plecami rozpacz Ciani, która raniła go jak nóż. Zawiodłem ją. Zawiodłem ich wszystkich. Ile upłynęło czasu od chwili, w której ostatni raz zmagał się z fae ziemi? Nie śmiał o tym myśleć. Jednak każda sekunda, jaką tu tracili, zwiększała niebezpieczeństwo. Może już odcięto im jedyną drogę ucieczki... Myśl, człowieku. Myśl! Fae ziemi nie jest tu dostatecznie silna. Fae mroku nie można wykorzystać do związania ognia. Zwykłymi sposobami nic nie zdołamy zdziałać. Co jeszcze możemy zrobić? Co?! Myśl! Nagle doznał olśnienia. Odwrócił się do Hesseth. - Fae pływów - wysapał. - Czy możesz... - Niestabilna - ostrzegła. - Nie do czegoś takiego. Niebezpieczeństwo... - Do diabła z niebezpieczeństwem! Nie mamy innego wyboru. - Cały ociekał potem, ale nie chciał odsunąć się od ognia - Czy możesz to zrobić? Zamyśliła się na chwilę, spoglądając nie na niego, lecz gdzieś w dal. Przez niego. Przypomniał sobie fae pływów uderzającą na Morgot, ten krótki rozbłysk tęczowej mocy, który nagle rozjaśnił niebo, a potem równie szybko zgasł. Niestała siła bardzo nietrwała. Niebezpiecznie niestabilna. A teraz była jedyną nadzieją, jaka im pozostała. - Mogę spróbować - oznajmiła w końcu Hesseth. - Rozumiesz jednak... - Zrób to! - W myślach odliczał sekundy, zastanawiając się, ile mają jeszcze czasu, zanim dopadną ich słudzy wroga. - Zrób to zaraz - szepnął. Czy to możliwe, że kiedy tutaj przybyli, nieprzyjaciel był zajęty czymś innym i zareaguje z opóźnieniem? Modlił się, żeby tak było. Teraz liczyła się każda minuta. Hesseth koncentrowała się, patrząc na ogień. Powiódł wzrokiem za jej spojrzeniem. Próbował dostrzec siły, które wzywała, lecz ta delikatna moc wymykała mu się. Ile fae uda się jej zgromadzić i na jak długo? Wzory pływów zmieniały się z każdą chwilą, tak jak czas, odpływy i przypływy na całej planecie. Nawet jeśli zdoła wyczarować im osłonę, czy ta przetrwa dostatecznie długo, żeby zdążyli zrobić to, co chcą? - Jest - szepnęła Ciani, wskazując na szczelinę. Teraz to było widać na jednej krawędzi otworu: mgła, ciemność, gęstniejąca w oczach i przyćmiewająca tryskający z otworu ogień. Z
mocno bijącym sercem Damien obserwował, jak opar rozprzestrzenia się, sięga kilka centymetrów w głąb szczeliny, dalej, jeszcze dalej, już do polowy... Rękawem otarł pot z czoła. No już, Hesseth. Uda ci się. Ogień palił się nierówno, jakby walczył z jakimiś niewidocznymi pętami. Z innych pęknięć wzdłuż całej szczeliny zaczął sączyć się dym, rozpaczliwie szukając drogi ucieczki z otchłani, w której się zrodził. Przez chwilę Damien obawiał się, że płomienie trysną w innym miejscu, że Sztuka Hesseth może je zmusić do przebicia się przez skałę pod ich nogami. Nagle ostatni płomień śmignął w górę, liżąc sklepienie swym pomarańczowym jęzorem, po czym zniknął, zduszony przez ciemny opar. Nietrudno było stwierdzić, co wróg uczynił Geraldowi Tarrantowi: podtrzymujące go rusztowanie nadal żarzyło się krwawoczerwono, rzucając aż za dużo światła. Na tych grubych stalowych sztabach leżało ciało, które było wielokrotnie przypiekane, tyle razy, że jego powierzchnia zmieniła się w poczerniałą masę blizn. Krew sączyła się z pęknięć i syczała, kiedy dotykała przegrzanej skóry. Damien nie patrzył na twarz Łowcy - a raczej na to, co z niej zostało - lecz i tak poczuł rosnącą w gardle kulę, gdy przyglądał się przytrzymującym go pętom. Szerokie metalowe taśmy opasywały przeguby, ramiona, kostki i szyję Łowcy. One także były rozżarzone i wpiły się głęboko w ciało, aż do kości. - Jak długo... - zaczął kapłan. - Osiem dni - szepnęła Ciani. - Jeżeli przynieśli go tu od razu. - Popatrzyła na Damiena. Twarz miała mokrą od potu lub od łez. A może od jednego i drugiego. - Co zrobimy? - spytała błagalnie. - Jak go uwolnimy? Opanował narastające mdłości i spróbował Sztuki. Nie potrzeba było wiele fae, żeby złamać te pęta: proste ćwiczenie, zwyczajna modyfikacja molekularna. Jednak albo Sztuka Hesseth wpłynęła na fae ziemi, albo po prostu był zbyt zmęczony, żeby ją wykorzystać. Walczył z fae, aż pociemniało mu w oczach, a jaskinia zaczęła kołysać mu się pod nogami. W końcu zrozumiał, że przegrał. Mimo wszelkich wysiłków nie mógł zebrać dodatkowej mocy. A tej, która znajdowała się w tym miejscu było po prostu za mało. Może Tarrant zdołałby to zrobić. On nie potrafił. Spojrzał na Ciani i zobaczył, że nie odrywa od niego oczu. Nie dostrzegł w nich rozpaczy, tylko gorączkowe podniecenie. I przeraźliwy strach. Mrożąca krew w żyłach kombinacja - Zimny ogień - szepnęła. - Miecz. Dopiero po chwili zrozumiał, co miała na myśli. - Zbyt niebezpieczne... - Nie dla mnie.
Wspomniał złowrogą moc tego ostrza i wzdrygnął się. - Potrafisz? - zapytał. - Potrafisz nad nim zapanować? Zawahała się. - On nad nim panuje - odparła ochrypłym głosem. - Sądzę jednak, że mogę go użyć. Dla niego. Podeszła do miecza. Damien usiłował opanować wzbierające mdłości, zgrozę wywołaną tym, co zamierzała zrobić. Jeśli spróbuje zapanować nad tą siłą i nie zdoła jaką zapłaci cenę? Przypomniał sobie tę przerażającą żądzę mordu, jaką czuł, kiedy trzymał miecz. Jak nazywali go Zagubieni? Pożeraczem Dusz? Wróciła do niego, w rękach trzymała miecz. Zawahała się przez moment i Damien zrozumiał, że obawiała się tej broni tak samo jak on. Potem wyjęła ostrze z pochwy. Ochronne zaklęcia wypuściły je spod swej pieczy i zimny ogień Tarranta rozbłysnął lodowatym blaskiem. Żar przeciwko zimnu. Rozszerzanie i kurczenie. Jeśli zdoła zapanować nad tą mroźną siłą, jeżeli potrafi ją odpowiednio skupić... Może to wystarczy, aby przeciąć okowy i uwolnić Łowcę. A jeśli nie... Zobaczył, że bariera zamigotała. Jęzor płomienia przebił ją, liznął pierś Tarranta i zniknął. Damien spojrzał na Hesseth i zobaczył, że kobieta rakhów napina wszystkie mięśnie, skupiając się na swej Sztuce. Wytrzymaj, zachęcał ją w duchu. Nie poddawaj się... Ciani dotknęła dłonią ostrza i krzyknęła, gdy niebiesko-biały płomień spowił jej rękę aż po ramię. Jej skóra przybrała upiornie bladą barwę martwego ciała a na końcach palców zaiskrzyły się kryształki lodu. Chwyciła tą dłonią miecz i wydawało się, że jej palce natychmiast przymarzły do rękojeści. Powoli wyciągnęła zaczarowane ostrze, mierząc nim w najbliższe z pęt. Damien widział, jak walczyła, aby utrzymać tę moc w ryzach, nagiąć ją do swej woli. Potem koniec miecza dotknął rozżarzonego metalu i trysnęły skry. W powietrze uniósł się oślepiająco jasny łuk zimnego ognia, przelatując jak błyskawica w naładowanej chmurze gazu. W następnej chwili zniknął, a Ciani odsunęła ostrze od opasującej przegub Łowcy stalowej taśmy. Ta rozpadła się na oszronione kawałki, które posypały się, niczym odłamki szrapnela, na barierę fae pod spodem. Przez stworzoną Sztuką Hesseth barierę sączyły się smugi dymu, wijąc się ku sklepieni jaskini. Ciani z trudem ponownie wymierzyła ostrze w okowy. Wytrzymaj! Jej twarz przybrała ten sam trupio blady kolor co ręka, i Damien prawie słyszał, jak głośno biło jej serce, zamierające pod wpływem lodowatego zimna, które szybko ogarniało całe ciało. Niech piekło pochłonie Łowcę! Czyżby mieli uratować go od śmierci tylko po to, by utracić Ciani? Obserwował jej twarz, gdy drugi metalowy uchwyt rozpadł się na kawałki.
Widział malujący się na niej ból - i strach. Mimo to nie rezygnowała. Już uwolniła szyję Tarranta i Damien zacisnął dłoń na rękojeści swojego miecza W razie potrzeby może odrąbać mu dłoń, a nawet stopy - Łowca mógłby je sobie zregenerować, kiedy by go stąd wydostali. Kapłan miał wrażenie, że już słyszy kroki - odległe dudnienie, jakby tupot nóg. Pękła czwarta taśma Pot zamarzł na twarzy Ciani, a na jej rzęsach błyszczały kryształki lodu. Piąta. Damien ruszył naprzód, lecz nagle, tuż przed nim, wyrosła ściana ognia Ciani! Na szczęście ogień zniknął równie szybko, jak się pojawił, i chociaż opalił Ciani włosy i osmalił skórę twarzy, nie uczynił jej poważniejszej krzywdy. Wytrzymaj, Hesseth. Jeszcze tylko chwilę! Ruszył naprzód, gdy trzasnęła szósta opaska, tak że zanim Ciani zaczęła uwalniać drugą nogę Tarranta, Damien już mocno trzymał go za nadgarstki. Gorąca krew parzyła mu ręce, ale wiedział, że nie ma czasu na ceregiele. Gdy Ciani zniszczyła ostami stalowy uchwyt, pociągnął ze wszystkich sił. Łowca był bezwładny jak szmaciana lalka. Kilka spalonych kawałków ciała odpadło, gdy Damien gwałtownym szarpnięciem ściągnął Tarranta z rozżarzonych do czerwoności prętów. Zaskwierczała krew, spływająca z ran, ale w następnej chwili obaj znaleźli się poza zasięgiem ognia. W samą porę. Płomienie przebiły wyczarowaną przez Hesseth barierę i z rykiem buchnęły pod sklepienie, paląc się ze zdwojoną energią. Damien poczuł, że włosy na głowie skręcają mu się z gorąca. Miał nadzieję, że Ciani w porę zdążyła się cofnąć. Odciągnął ciało na bok i spróbował otrzeć zalewający mu oczy pot, żeby coś zobaczyć. Miał krew na rękawie: swoją czy Tarranta? Nie miało to już żadnego znaczenia. Niejasno zdał sobie sprawę z tego, że ma pęcherze na tej dłoni, którą dotknął ciała Łowcy. W dodatku była to prawa ręka. Do licha, czemu był taki nieostrożny! Jak teraz utrzyma miecz? - Nadchodzą! - syknęła Hesseth. Chwycił miecz i skrzywił się z bólu, gdy zacisnął palce na szorstkiej rękojeści. Zobaczył, że Ciani nakryła czymś Tarranta - zapewne jego płaszczem - żeby można go było nieść, nie parząc się. W następnej chwili pojawił się nieprzyjaciel. Gromadą, tak jak obawiał się tego Damien. Nie byli to wyszkoleni strażnicy, lecz sześć pożerających dusze stworów, które zamieszkiwały te podziemia. Niewątpliwie była to zaledwie pierwsza fala - ci, którzy znajdowali się najbliżej ognia, kiedy wróg odkrył obecność intruzów. Wkrótce pojawią się inni, całe tuziny, lepiej uzbrojeni i o wiele groźniejsi. Na razie jednak wystarczy i tych sześciu. Żar płomieni parzył Damienowi plecy, gdy kapłan odwrócił się twarzą do napastników. Wypuszczony przez Ciani bełt świsnął mu nad głową, ale nie trafił w cel i uderzył w ścianę, rozpadając się w drzazgi. Hesseth chwyciła drugą kuszę i z przystawienia strzeliła w brzuch
drugiego napastnika. Chociaż pocisk przebił mu żołądek i wyszedł na wylot, stwór usiłował wyrwać kobiecie broń, orząc jej ramię długimi pazurami. Druga strzała przeleciała Damienowi nad uchem, tym razem strzał był celny: trafiła stwora w ramię i natychmiast zaczęła płonąć w jego ciele. Tylko dwaj z napastników byli uzbrojeni w długie miecze, ale posługiwali się nimi wyjątkowo niezdarnie, wyraźnie nie byli przyzwyczajeni do takiego oręża. Wymieniając ciosy z pierwszym z nich, starając się trzymać blisko ognia, żeby drugi nie zaszedł go od tyłu, Damien zastanawiał się, jaki rodzaj ataku będzie najbardziej zabójczy dla takich stworzeń. Ciecie w łeb? Pchnięcie w tułów? Odbił ostrze przeciwnika w dół, ku ziemi, po czym z całej siły je przydepnął. Tandemy miecz złamał się z trzaskiem, a jego właściciel stracił równowagę i nadział się na klingę broni kapłana. Damien wyrwał miecz z ciała wroga i błyskawicznie odwrócił się, w samą porę, by uskoczyć przed ciosem wymierzonym w jego bok. Ostrze zraniło go w ramię, ale nie głęboko. Damien natarł na wroga, przejmując inicjatywę. Gdzie, do diabła, podział się Dziurkowany? Widział zmagającą się z przeciwnikiem Hesseth, wiedział, że jeden stwór spłonął, drugi zaatakował Ciani, a trzecim i czwartym zajął się osobiście... Brakowało jednego wroga i jednego członka wyprawy. Miał nadzieję, że Dziurkowany potrafi zadbać o siebie - na samą myśl o tym, że mieliby bez niego szukać wyjścia z tego podziemnego labiryntu, ogarniało go przerażenie. Za plecami usłyszał przeraźliwy wrzask, a potem głuchy łoskot padającego na metalowe pręty ciała. Glos nie należał do żadnego z towarzyszy Damiena. Wrzask natychmiast przeszedł w potworny ryk, gdy wepchnięty przez Ciani w ogień stwór stanął w płomieniach. Dobrze się spisała. Odbił ciecie, które miało zdjąć mu głowę z karku i oparł się plecami o Ścianę. Jeden, dwóch, trzech napastników martwych... Nadal brakowało jednego. Poszedł po posiłki? Niedobrze. Zobaczył, że Hesseth pada na ziemię, a jej przeciwnik na nią. Z obrzydzeniem uświadomił sobie, w jaki sposób atakuje ją ten stwór. W żaden jednak sposób nie mógł jej pomóc, gdyż jego przeciwnik próbował jednocześnie dźgnąć go ostrą stalą w brzuch i wydrapać pazurami oczy. Damien oburącz machnął mieczem, odbijając pchnięcie, i kopnął napastnika, trafiając go prosto w kolano. Chociaż ciała tych stworów wykazywały niezwykłą odporność na ciosy, w tym miejscu ich kończyny były równie wrażliwe jak ludzkie. Przeciwnik Damiena runął z wyciem na ziemię, aż prosząc się o drugie mocne kopnięcie, tym razem w twarz. Trzasnęła kość, trysnęła krew i stwór już nie podniósł się z ziemi. W następnej chwili drugi napastnik odsłonił się na moment i również padł, obficie brocząc krwią z rozpłatanego boku. Damien rozejrzał się wokół, zobaczył tylko krew i martwe ciała. Przeskoczył przez jedno z nich i pobiegł tam, gdzie leżała Hesseth, której przeciwnik dopiero podnosił się z ziemi. Oczy kobiety były rozszerzone, szkliste i puste, jak u wyrzuconej na brzeg ryby. Złośliwa uciecha
malująca się na trupio bladym pysku stwora wyraźnie świadczyła, że już dobrał się do jej pamięci, a jego błyszczące ślepia tak bardzo przypominały swym kształtem i wyrazem oczy Hesseth, że Damien wzdrygnął się z odrazy. Uniósł miecz do ciosu, lecz powietrze przeszyła świetlista smuga i nasączony Ogniem bełt trafił w cel, przeszył oko stwora i wbił się głęboko w mózg. Trafiony wrzasnął i zatoczył się. Z oczodołu trysnęła czarna krew, zmieszana z mazią. Stwór zachwiał się i padł, szeroko otwierając usta w bezgłośnym krzyku, gdy Ogień zaczął trawić mózg. Całym jego ciałem wstrząsały konwulsje, spazmy bólu. Ciani podeszła do Hesseth i pomogła jej wstać. Oszołomiona kobieta rakhów przez chwilę nie pojmowała gdzie jest ani co się stało. Potem spostrzegła trupa napastnika i natychmiast odzyskała pamięć. Gdy Ciani stawiała ją na nogi, Hesseth cicho jęczała ze zgrozy. - Zagubiony... - zaczął Damien, ale zanim zdążył skończyć, Ciani wskazała na przeciwległą ścianę nad wylotem tunelu. Dziurkowany, przyczepiony do nierównej powierzchni skały, dumnie pokazywał im ostatniego napastnika. Ten wisiał głową w dół, trzymany przez rakha, który owinął swój chwytny ogon wokół jego kostki. Pożeracz dusz miał rozszarpane gardło. Widząc, że zauważyli jego zwycięstwo, Zagubiony wypuścił ciało. Z trzaskiem łamanych kości spadło na głazy. Jaskiniowy rakh zszedł ze ściany, długimi palcami wynajdując najmniejsze szczeliny, zaczepiając ogon o sterczące kamienie. Damien rozejrzał się wokół, licząc ciała. Sześć. Wszyscy napastnicy zginęli, ale niebawem pojawią się następni. - Wynośmy się stąd - mruknął. Wrócił do Tarranta, teraz nakrytego granatowym płaszczem, i zarzucił go sobie na ramię. Nie potrafił orzec, czy życie kołacze się jeszcze w tym bezwładnym ciele, które przynajmniej stało się trochę chłodniejsze. Później przyjdzie czas, żeby zbadać Łowcę. Pobiegli, jak mogli najszybciej, zważywszy na rany Hesseth i taszczony przez Damiena ciężar. Kobieta rakhów odwróciła się raz czy dwa, jakby chciała użyć Sztuki, ale Damien nie miał pojęcia, czy zostało jej choć trochę siły, żeby zrobić to skutecznie. Podążając przez labirynt tuneli, mocno przyciskał zranioną rękę do piersi. Miał nadzieję, że krew nie kapie z niej na ziemię, bo gdyby zostawił tak wyraźny ślad, cała Sztuka świata nie zdołałaby go ukryć. W końcu dotarli do wąskiego przejścia przez które uprzednio tak mozolnie się przeciskali. Ciani, która zdążyła zabrać rzeczy Tarranta teraz narzuciła na chropowatą skałę długą jedwabną tunikę i wczołgała się do tunelu. Zabrała miecz Łowcy, teraz bezpiecznie schowany w pochwie. Hesseth poczołgała się za nią, plamiąc krwią jedwab. Dziurkowany poszedł za nią. Damienowi wydawało się, że już słyszy słabe odgłosy pogoni dobiegające z jaskini, którą niedawno opuścili. Zdjął z ramienia ciało Tarranta - wciąż rozpalone, krwawiące i bez życia - po czym z najwyższym trudem zdołał Łowcę wepchnąć do tunelu, dostatecznie głęboko, żeby mógł go chwycić Dziurkowany. Płaszcz, który narzuciła Ciani, chronił poranione
ciało przed ocieraniem o szorstką skałę, lecz sącząca się przez materiał ciemna krew splamiła kamienie w głębi tunelu. Damien szybko odpiął miecz oraz kuszę i wsunął je w wąski otwór, a potem zwinął zakrwawiony płaszcz Tarranta i cisnął w ślad za nimi. Później, trochę niezgrabnie, tyłem wsunął się w otwór. Kiedy przeciskał się przez wąskie przejście, z pobliskiego korytarza już dochodziły odgłosy pogoni. Gdy stopy Damiena znalazły się po drugiej stronie, ktoś chwycił go za kostki, zamierzając pociągnąć, ale kapłan podkurczył nogi i zatrzymał się, szukając w ciemności tych dwóch stalagmitów, które wcześniej złamał. Fae ziemi była tu słaba, lecz ten czar należał do pomniejszych. Damien w mgnieniu oka umieścił oba kamienne stożki na miejscu, ponownie zagradzając przejście. Potem wyprostował nogi, pozwalając towarzyszom chwycić za nie i pociągnąć. Kamienne ściany podrapały mu boki, zanim tunel wreszcie wypuścił go ze swych objęć i Damien znalazł się po drugiej stronie - ani o sekundę za wcześnie. W chwili, gdy chował się za załomem ściany, na drugim końcu tunelu dostrzegł błysk światła i wyraźnie usłyszał głosy dobiegające z sąsiedniej jaskini. Przyczaili się i czekali z zapartym tchem. Wprawdzie Hesseth rzuciła czar maskujący ich ślady, ale czy skuteczny? Czy nie pozostawili za sobą zdradliwych kropli krwi, albo smugi potu i zapachu, za którymi mogą podążyć te demony? Damien podejrzewał, że to całkiem możliwe i dlatego zaryzykował stratę paru cennych sekund, aby umieścić dwa kamienne stożki na swoich miejscach. Teraz, słysząc dobiegające z tunelu dźwięki, domyślił się, że ta sztuczka najwyraźniej spełniła swoje zadanie. Stwory przez jakiś czas zaglądały do tunelu, podejrzewając, iż ścigani mogli tędy uciec. Stwierdziwszy, że dorosły człowiek nie zdołałby przecisnąć się przez ten otwór, nie łamiąc przy tym stalagmitów, w końcu ruszyły dalej. - Wrócą - szepnęła Ciani. - One nie wiedzą, jak zdołaliśmy uciec, lecz ich pan będzie wiedział. - Nie od razu - odparł ochrypłym szeptem. - Przede wszystkim musimy opatrzyć rany, żeby nie zostawiać za sobą śladów krwi. - Wskazał na Hesseth, której złociste futro znaczyło co najmniej pół tuzina głębokich, krwawiących zadrapań, a także na swoją skaleczoną rękę. - Potem odejdziemy jak najdalej stąd, najlepiej do jakiejś wyżej położonej jaskini, w której będziemy mogli rzucić zaklęcie i stać się niewidzialni. Jeśli to możliwe. Później... - Znów poczuł ból rozciętej ręki i ogarniające ciało zmęczenie. Jak głęboka była ta rana? Ile stracił krwi? Sprawdzimy, kogo uratowaliśmy - dokończył. - Zobaczymy, czy Gerald Tarrant jeszcze istnieje. I czy może nam pomóc. - A wtedy? - spytała Ciani. Jakoś zdobył się na nikły uśmiech. A przynajmniej jego namiastkę. Mięśnie twarzy też go bolały. - Wtedy dopiero zacznie się prawdziwa zabawa.
42 Calesto! - władczo zawołał zduszonym z wściekłości głosem Hegemon. - Calesto! Natychmiast przybądź na moje wezwanie! Demon powoli zmaterializował się, czerpiąc substancję z pobliskich cieni, a kiedy przybrał dostatecznie stalą postać, skłonił się. - Na rozkaz, Hegemonie. - Zabrali go, Calesto. Z ognia! Mówiłeś, że będzie smażył się tam całe wieki. Powiedziałeś, że nigdy - nigdy! - po niego nie przyjdą, że pozwolą mu tam płonąć. Tak mi obiecałeś. Obiecałeś!!! - Miałem wejrzeć w jego serce - odparł demon. - Zrobiłem to. Miałem poznać jego słabe punkty. Zrobiłem tak. Miałem go uwięzić i wykorzystać do twoich celów, tak by nie zdołał się uwolnić. I to życzenie spełniłem. Co do pozostałych, usłyszałem: „Zostaw ich mnie”. - Oni przyszli po niego, Calesto! Jak to możliwe? Kiedy ostatni raz ich widziano, znajdowali się wiele kilometrów stąd! Daleko! Ja... - Wcale ich tam nie było - rzekł zimno demon. Krew odpłynęła z twarzy rozwścieczonego Hegemona, zmieniając ją w upiornie bladą maskę. - Co takiego? Co to ma znaczyć? - Okazali się sprytniejsi od ciebie. Zwiedli cię. To oznacza, że ci ludzie przewidzieli twoje zamiary i stworzyli swoje repliki, które przykuły twą uwagę. Głos zmienił się w szept: - Sobowtóry. Demon skinął głową. - Dlaczego tego nie widziałeś? Dlaczego mnie nie ostrzegłeś? - Ja służę - odparł demon. - Wykonuję rozkazy. Taką zawarliśmy umowę, kiedy po raz pierwszy zostałem wezwany. Gdybym otrzymał rozkaz, by pilnować wędrowców, zrobiłbym to. Nie otrzymałem. - A więc zostałeś w jaskiniach, żeby żywić się cierpieniem adepta... - Nigdy nie pożywiłem się tym adeptem ani żadną z twoich ofiar - rzekł demon ze złośliwym błyskiem w siateczkowatych oczach. - Odnoszę wrażenie, że mylnie oceniasz moją naturę. Hegemon gniewnym, szybkim krokiem podszedł do okna i wrócił. - Muszę go odzyskać. Rozumiesz? Jego i tę kobietę. I tym razem nie popełnij błędu nawet najmniejszego. Słyszysz, Calesto? Wymyślimy jakiś sposób, żeby ich dopaść i...
- To nie będzie konieczne - przerwał mu demon. - Jak to? Demon zachichotał. - Musisz tylko poczekać. Sami tu przyjdą. Wódz Dusz znieruchomiał i spytał podejrzliwie: - Jesteś tego pewny? - To wynika z ich przekonań. - Zechcą zniszczyć mnie? Nie tego, kto napadł na kobietę? - Teraz już wiedzą, że coś was łączy. Rozumieją, że nim kierujesz. Kapłan będzie nalegał, żeby najpierw zniszczyć ciebie. Adept będzie pragnął twojej śmierci - albo czegoś jeszcze gorszego - za to, co go spotkało. - Demon odczekał chwilę. - Czy mam podać więcej powodów? - Nie - padła odpowiedź. - To wystarczy. - Głos przybrał szorstki ton. - Przyjdą tutaj? Dobrze. Będziemy przygotowani. To rozkaz, Calesto. Rozumiesz? Masz ich obserwować. Unieszkodliwić. Schwytać. I tym razem nie ryzykuj. Żadnych skomplikowanych planów. Po prostu pochwycisz ich i przyprowadzisz do mnie. Do mnie! Ja się z nimi rozprawię. Calesta skinął głową. Wydawało się, że cień uśmiechu zmarszczył obsydianową twarz, przecinając jej lustrzaną powierzchnię. - Jak każesz, Hegemonie - odparł demon.
43 Wędrowcy nie zatrzymywali się, aż znaleźli leżącą tuż pod powierzchnią ziemi jaskinie, na której gliniastym dnie złożyli niesione ciężary. Gdy tylko stało sie jasne, że zostaną tu dłużej niż kilka minut, Hesseth osunęła się i usiadła w kucki, z głową między kolanami, oddychając głośno i chrapliwie. Ciani podeszła do Damiena i pomogła mu opuścić na ziemię ciało Tarranta. Było ciężkie i zimne, a chociaż żadne z nich nie odważyło się powiedzieć tego głośno, oboje obawiali się, że duch Łowcy mógł naprawdę ich opuścić. I co wtedy? - rozmyślał Damien. Co zrobimy, jeśli wszystkie nasze wysiłki okażą się daremne? Ostrożnie odsłonili pokiereszowanego Łowcę. Strzępy spalonego ciała i zakrzepłej krwi przywarły do wełny, odrywając się od kości, gdy odwijali Tarranta z płaszcza. Krew znowu popłynęła ze świeżych ran, przez co ciało stało się śliskie i trudno było je podnieść. Zanim Damien uwolnił je od płaszcza, miał zakrwawione ręce, a skórę pokrytą czarnym popiołem, który przywierał do niej jak przyklejony. - Spójrz - powiedziała Ciani. Wskazała na odsłonięte ramię Łowcy, na głęboką ranę pozostawioną przez rozżarzone do czerwoności żelazo. Poczerniała skóra odwinęła się, ukazując spalone na popiół mięśnie i ścięgna. Jednak kość nie była widoczna. Widząc to, Damien głośno wciągnął powietrze przez zaciśnięte zęby, po czym obrócił ramię mężczyzny, żeby się upewnić. - Mój Boże... - Goi się - szepnęła Ciani. Popatrzył na ciało, nie dostrzegając poza tym żadnych objawów życia, natomiast liczne oznaki śmierci. Poczuł, że ogarnia go podziw. I zgroza. - Musiał nieustannie leczyć swoje rany, żeby przeżyć. Wykorzystywał tę odrobinę fae, jaka tam była, aby odnawiać to, co niszczył ogień. Mój Boże... - Spojrzał na twarz Łowcy, a raczej na to, co z niej zostało, i mimowolnie zacisnął pieści. - To mogło trwać w nieskończoność. Nigdy nie zdołałby zgasić ognia i uwolnić się... Mógł robić tylko to. Damien ostrożnie spróbował posłużyć się Wiedzą; nawet używanie Sztuki przychodziło mu z trudem. - On wciąż tkwi w ogniu - mruknął. - Nadal toczy z nim rozpaczliwą walkę. Nie zdaje sobie sprawy z tego, że go uwolniliśmy. - Nie możesz dotrzeć do niego Sztuką? Pokręcił głową. - Wyssałby mnie i nawet nie wiedziałby, kim jestem.
- Cóż więc zrobimy? - spytała. W jej glosie usłyszał nutki histerii. Z trudem powstrzymał cisnące się na usta gniewne słowa. Zbyt łatwo było zapomnieć o rozsądku i poddać się gwałtownym emocjom. Dotknął rękawa koszuli, w miejscu gdzie został przecięty nad rana Prowizoryczny bandaż zdążył już nasiąknąć krwią i kiedy go odwijał, na ziemię padały karminowe krople. Damienowi kręciło się w głowie, a ramię boleśnie mu pulsowało, lecz ten stan utrzymywał się od tak dawna, że kapłan zdążył się już do tego przyzwyczaić. Zacisnął zęby i w końcu zdołał zdjąć nasiąknięty krwią bandaż. Rozluźnił mięśnie, żeby rana na nowo nie zaczęła krwawić. Drugą ręką zmiął materiał i przyłożył do ust Tarranta. Do tego, co z nich zostało. Potem ścisnął bandaż. Czerwona krew, ciepła i gęsta pociekła z kącika ust, pokryła wargi lśniącą wilgocią. Ścisnął jeszcze raz, kierując strumyk między rozchylone zęby. - Pij - zachęcił ochrypłym szeptem, nienawistnym i niespokojnym. - Pij, niech cię szlag! - Damienie, on nie jest... - Ależ jest. A przynajmniej był. I mówił mi, że znów mógłby żywić się w ten sposób, gdyby musiał. Myślę, że teraz musi. - Przytknął kłąb bandaży do rany na ramieniu. Materiał chłonął krew jak gąbka. - Pij - mruknął, wyciskając życiodajny płyn do ust Tarranta - Albo, Bóg mi świadkiem, zaniosę cię z powrotem i sam cisnę w ogień... Nagle wydało mu się, że dostrzegł jakiś ruch. Błysk wilgoci w ustach - czyżby koniec języka? Mocniej ścisnął bandaż i zobaczył, że wargi Łowcy nieznacznie drgnęły. Mięśnie szyi Tarranta lekko poruszyły się i pokrywająca ją skorupa spalonego ciała popękała i odpadła. Ciało pod nią było blade i wilgotne. Damien znów zaczął nasączać krwią bandaż, ale zaraz odrzucił go i przyłożył zranione ramię do ust Łowcy. Ostre zęby wbiły się w ciało - gwałtowna reakcja na bliskość pożywienia. Damien zniósł ten ból, zaciskając zęby, powtarzając sobie w duchu, gdy jaskinia wirowała mu w oczach: On nie ma pojęcia, gdzie się znajduje. Nie wie, kim jesteś. Nagle Łowca zadrżał i puścił go. Damien odjął rękę od jego ust i zacisnął ranę, uważnie obserwując twarz mężczyzny. Poczerniała skorupa szybko odpadała, a pod nią nowa tkanka błyszczała wilgocią w świetle lampy. Ten proces przypominał Damienowi węża zrzucającego skórę. - No chodź - mruknął. - Chodź do nas. Użył Sztuki i zobaczył zbierającą się wokół Łowcy fae mroku, zasnuwającą jego ciało pajęczyną, która osłaniała go przed światłem i przed całym światem. Odcinała go od źródła bólu - a także od wszystkiego innego. - Łowco!
Chwycił Tarranta za ramię, lecz zakrwawiona dłoń ześliznęła się, zrywając warstwę spalonego ciała i odsłaniając nową skórę. Komórka po komórce, warstwa za warstwą, Łowca odbudowywał swoje ciało. Hesseth cichym syknięciem zwróciła uwagę Damiena i podała mu bukłak z nasączonej woskiem skóry. Nieco zdziwiony wziął naczynie i powąchał korek. Z wdzięcznością kiwnął głową. Wyczuł znajomy zapach, ten sam, jaki przywarł do jego skóry po potyczce na Morgot. Nalał trochę rakhijskiego mazidła na dłoń i natarł nim ranę. Potem podziękował Hesseth. Tarrant poruszył się. Dreszcz wstrząsnął jego ciałem, jakby gdzieś w głębi tej pokiereszowanej powłoki z trudem zapalała się iskierka życia. Damien wyciągnął rękę, ale natychmiast przypomniał sobie, co władca Puszczy powiedział o Uzdrawianiu i złapał Tarranta za ramię nie umazaną maścią dłonią. Nie wiadomo, jak ten rakhijski balsam mógł podziałać na człowieka, który żywił się śmiercią. - Już po wszystkim - powiedział do Łowcy. - Po wszystkim. - Ogień... - Tarrant wykrztusił to ochrypłym, ledwie słyszalnym szeptem, ale zrozumiałym i wyraźnym. Damien uczepił się tego jak ostatniej deski ratunku. - Nie ma go. Nie ma - Odważył się na miłosierne kłamstwo: - Zgasł. Oczy Łowcy powoli otworzyły się. Nowe powieki z gładkiego, bladego ciała, pokryte krwią i czarnym popiołem. Przez chwilę pustym spojrzeniem spogląda! na sklepienie jaskini, potem zadrżał i cicho jęknął. Znowu zamknął oczy. - Łowco. Posłuchaj. Wyciągnęliśmy cię stamtąd. Jesteś bezpieczny. Już po wszystkim. Jesteś teraz z nami. - Odczekał chwilę. - Rozumiesz? Oczy ponownie otworzyły się, w ich zewnętrznych kącikach błyszczały krople krwi. Przez minutę czy dwie Tarrant patrzył niewidzącym wzrokiem, wbijając spojrzenie srebrnych oczu w pustkę. Potem powoli, z wysiłkiem, obrócił głowę i napotkał spojrzenie Damiena. Na widok ziejącej w oczach adepta pustki dreszcz przebiegł po plecach kapłana - Gdzie? - jęknął Łowca. - Gdzie jestem? - W jaskini, tuż pod powierzchnią. Przynajmniej sądząc po fae ziemi. - Damien zawahał się. Powiedz mi, czego ci potrzeba. Powiedz nam, jak mamy ci pomóc. Wyblakłe oczy znowu zamknęły się, jakby Łowca nie miał dość siły, żeby utrzymać je otwarte. - Więcej krwi - wyszeptał - ale ty nie możesz mi jej dać. Już wyssałem tyle, ile mogłem bez uszczerbku dla twego ciała. - Geraldzie - odezwała się Ciani. Przykucnęła obok Tarranta i już miała go dotknąć, ale Damien zabronił jej to uczynić. - Ja mogę... - Nie - ostrzegł kapłan.
- Przecież nie jestem ranna Nie straciłam... - Nie! - Damienie... - Ciani, pomyśl! On przybiera taką postać, jakiej najbardziej obawiają się jego ofiary. To oznacza, że jeśli pożywi się tobą, stanie się podobny do tamtych. Tych, którzy cię skrzywdzili, tych, których tropimy. Nie sądzę, żeby był teraz w stanie to znieść. Nie sądzę, żebyśmy mogli teraz podjąć takie ryzyko. - Jeśli tego nie zrobimy... - On ma rację - szepnął Łowca - To zbyt ryzykowne... - Zadrżał. - Zraniłbym cię. Mógłbym cię nawet zabić. A wolałbym raczej... umrzeć. Damien przez chwilę obserwował leżącego, oddychającego z trudem, bezsilnego mężczyznę, a potem zapytał: - Wyjdziesz z tego? Łowca uniósł dłoń do twarzy, potarł oczy. Palce miał całe, ale umazane krwią. Płaty zwęglonej skóry odpadły mu z twarzy, gdy ją potarł, odsłaniając gładką tkankę. - Myślę, że... tak. Nie zadali mi żadnej rany, jakiej nie wygoiłby czas. Przynajmniej nie mojemu ciału. - Spróbował usiąść, ale opadł z powrotem na ziemię. - Jak długo? - wysapał. - Byłeś w ogniu? Ciani wyliczyła, że osiem dni. - Wydawało mi się, że znacznie dłużej... - Popatrzył na Ciani, na Hesseth, a potem na Dziurkowanego. Jego spojrzenie zatrzymało się na tym ostatnim i przez chwilę w srebrzystych oczach paliła się iskierka ciekawości. Potem zgasiło ją zmęczenie i Łowca odwrócił głowę. Uratowaliście mi życie - szepnął. Wyblakłe oczy spojrzały na Damiena, który w ich mrocznej głębi dostrzegł coś znajomego. Słabiutki błysk sardonicznego humoru, krzepiąco znajomy. - Nie spodziewałem się tego po tobie. - Taaak. Owszem. Ja również. - Damien wstał i strząsnął trochę zaschniętego błota, które przywarło do jego szal. - Odpocznij trochę, dobrze? Weź się w garść, jeśli możesz. - Spojrzał na Hesseth. - Czy Zagubiony mógłby stanąć na warcie? Myślę, że tylko on ma na to dość sił. Mruknęła coś po rakhijsku do Dziurkowanego, który odchrząknął i zgodził się, potwierdzając to krótkim dźwiękiem, który Damien nauczył się już rozpoznawać. - W porządku - rzekł kapłan i maksymalnie zmniejszył płomień w lampie, żeby oszczędzić paliwo. Z zapasów, które mieli, pozostało im zaledwie pół butelki. Kiedy zużyją tę resztkę... wolał o tym nie myśleć. Nie można długo widzieć za pomocą Sztuki. - Prześpijmy się trochę, dopóki możemy - zachęcił towarzyszy. - Później może nie nadarzyć się druga taka okazja.
Był znużony i ociężały, tak że ledwie się ruszał - skutek zmęczenia wywołanego utratą krwi, zbyt wieloma bezsennymi nocami. Położył się na stercie ubrań i koców, słuchając bicia własnego serca - metronomu wyczerpania. Potem powoli zapadł w ciemność. Ciepłą, słodką i jakże wyczekiwaną. Po raz pierwszy od ośmiu dni nie śnił mu się ogień. * Po przebudzeniu natychmiast się zorientował, że coś się zmieniło. Dopiero po chwili wiedział, co - kiedy opanował zawrót głowy wywołany niedawną utratą krwi i zebrał myśli. Światło nie dochodziło z tej strony, z której powinno. A to oznaczało, że lampa nie stała tam, gdzie ją zostawił. Rozejrzał się po jaskini i dostrzegł błysk światła pod odległą ścianą oraz wysoką postać, która szła, trzymając lampę, chwilami zasłaniając ją swoim ciałem i pogrążając pieczarę w kompletnej ciemności. Tarrant. Adept znalazł swoje ubranie - a przynajmniej te rzeczy, które uratowała Ciani - i jakoś zdołał włożyć jedwabną koszulę oraz wełniane spodnie, które zakrywały większość pokiereszowanego ciała. Odsłonięta skóra jego rąk i stóp była kredowo biała, trupio blada. Damien zmarszczył brwi, nie mogąc sobie przypomnieć, czy taka była jej naturalna barwa. Łowca podkręcił płomień lampy i podniósł jej osłonę, oświetlając jasnym blaskiem dziwnie poskręcaną kolumnę. Gdy Damien podszedł do niego, Łowca wyciągnął rękę i powiódł nią po gładkim kamieniu, przesuwając dłoń w dół, po drobno żłobkowanej powierzchni. Potem zrobił to jeszcze raz, tym razem wolniej. - Nie do wiary - szepnął. - To niemożliwe. Damien przyjrzał się kolumnie. Miała dziwny kształt oraz maleńkie karby na całej swej długości, ale poza tym niczym nie różniła się od innych. A przez kilka ostatnich dni widział ich tyle, że wystarczy mu do końca życia - Nie tylko ta jedna - mamrotał Łowca. - Wszystkie są takie. Każda kolumna w tej komorze, każdy naciek między dwiema powierzchniami. Dziwne... Ze zdumieniem pokręcił głową i nawet w tym prostym, ostrożnym geście Damien wyczytał ogromne znużenie. - Dlaczego? - zapytał cicho. Łowca znów opuścił koszyk lampy, żeby oszczędzić paliwo. Potem położył dłoń na sękatej kolumnie. Jego palce, jak i reszta ciała, były szczupłe i błyszczące,
- Spójrz na te żłobienia - mruknął. - Każde z nich powstało wtedy, kiedy kolumna pękła na skutek obsunięcia się ziemi. Powoli osadziły się tam nowe warstwy wapienia i wypełniły szczeliny... ale pozostały ślady. Tysiące śladów. Trzymaną w ręce latarnią wskazał na rzeczy, których Damien wcześniej nie zauważył. Połamane stalaktyty. Pęknięte kolumny. Wszystkie miały dziwaczne kształty, odbiegające od normalnych. - Widzisz? - szepnął Łowca. Uniósł lampę tak, że jej światło padało na pobliski, cienki filar. Spoglądając z bliska, Damien zauważył, że ten pękł równo w połowie swej wysokości, a jego górna część była teraz nieco przesunięta względem dolnej. - To nie jest rezultat drobnego wstrząsu. Z pewnością znajdujemy się na samej linii uskoku. Wszędzie wokół nas ziemia odkształca się, a skalne nacieki to odzwierciedlają. Poziome przesunięcia wzdłuż linii uskoku. Widoczne w strukturze skał... Zacisnął dłoń na cienkiej kolumnie, jakby musiał się o nią oprzeć. Damien pohamował odruch i nie podtrzymał Łowcy. - To stare ślady - mówił dalej adept. - Nie ma świeżych. Ani tutaj, ani w żadnym innym miejscu, które sprawdziłem... a to niemożliwe. Po prostu niemożliwe! Jednak wszystkie pęknięcia wypełniły się, a na to potrzeba wieków. - Pokręcił głową. - Czy mam uwierzyć, że tutaj nie było żadnych ruchów skorupy ziemskiej? Przez tak długi okres czasu? To sprzeczne z wszelkimi prawami nauki. - Rakhowie mówili, że tutaj nie ma trzęsień ziemi. Przynajmniej od stu lat. - Nie o tym mówię. Wcale nie o tym. Czymże jest trzęsienie ziemi? Szeregiem wstrząsów, które informują nas, że skorupa ziemska przesunęła się pod naszymi nogami. Oceniamy je po tym, ile wyrządzają nam szkód i w jakim stopniu je odczuwamy. Skorupa ziemska potrafi poruszać się tak wolno, że nasze instrumenty nie są w stanie tego wykryć - a jednak w ostatecznym rezultacie także jest to ruch. Powłoka planety reaguje na prądy płynące z jądra Erny. Czy one mogłyby zaniknąć? W dodatku tylko w jednym miejscu, podczas gdy wszędzie wokół płynęłyby normalnie? Wszędzie wokół wygląda to normalnie, najzupełniej normalnie. Tylko tutaj jest inaczej. Dlaczego? - Nasz wróg wybudował swoją cytadelę na samej linii uskoku - przypomniał Damien. Powiedziałeś, że tylko głupiec mógł tak postąpić. Jeśli jednak chciał mieć do dyspozycji przepływającą tędy moc i mógł powstrzymać trzęsienia ziemi... Adept przez chwilę mierzył go dziwnym spojrzeniem. - Żaden człowiek nie potrafi tak wpłynąć na ziemię - rzeki. - Żaden człowiek nie jest dostatecznie potężny, by przezwyciężyć ciśnienie jądra planety. A poza tym... Odwrócił się. Zamknął oczy i szepnął:
- Hegemon Lemy jest kobietą. - Co? - Wódz Dusz to kobieta - westchnął Łowca. - Nasz wróg. Moja dręczycielka. Architekt Domu Burz. Kobieta. Przez chwilę Damien nie znajdował słów. Potem, z trudem, zdołał wykrztusić: - To nie ma żadnego znaczenia. Łowca przeszył go gniewnym spojrzeniem. Oczy miał przekrwione, otoczone ciemnymi obwódkami. - Nie bądź głupcem - warknął. - Oczywiście, że to ma znaczenie. Nie ze względu na płeć, lecz władzę. To proste. Cóż ty możesz o tym wiedzieć, ty, który masz posturę i siłę, by bronić się przed wszelkim bezpośrednim zagrożeniem? Co możesz wiedzieć o sposobie myślenia słabych, którzy żyją w obliczu nieustannego zagrożenia? Kiedy w ciemnej uliczce słyszysz kroki za plecami, czy obawiasz się porwania? Gwałtu? Fizycznej przewagi napastnika? Czy też masz przeświadczenie, że z bronią w ręku potrafisz stawić czoło ewentualnej napaści? Jak możesz zrozumieć, co oznacza brak takiej pewności i do czego może doprowadzić człowieka? - A ty to rozumiesz? Łowca posłał mu gniewne spojrzenie. - Byłem najmłodszym z dziewięciu synów, kapłanie. Moi bracia ciałem i duszą wdali się w ojca: tępego osiłka, który uważał, że na całej Ernie nie ma przeciwnika, którego nie zdołałby powalić na kolana, jeśli tylko wystarczająco mocno uderzy pięścią. Wychowałem się wśród nich, jako jedyny, który odziedziczył wygląd po matce - i dopiero znacznie później urosłem i zmężniałem. Wiesz, jak okrutne potrafią być dzieci, szczególnie rodzeństwo, a zważ, iż działo się to w ponurych czasach Mrocznych Wieków. Potem powtórz, że ja tego nie rozumiem. Odwrócił się. - Sądzę, że bardzo dobrze to rozumiem. - Oni umarli - przypomniał Damien. - Pięć lat po twoim zniknięciu. Wszyscy. - Była to pierwsza rzecz, jaką zrobiłem, kiedy uzyskałem moc - i moralną wolność oddziaływania moją wolą na postać świata. Tych osiem morderstw należy do moich najmilszych wspomnień. - Wbił wzrok w Damiena, przeszywając go zimnym spojrzeniem. - Oni byli dla mnie tym, czym ty i ja jesteśmy dla niej. Ona w ten sposób widzi cały świat: jako coś, co należy opanować, podbić. Złamać. Rozumiesz? Władza stała się dla niej celem samym w sobie. Ona żywi się nią, pragnąc coraz więcej i więcej... Jak narkotyku, który powoli przejął kontrolę nad jej ciałem. Teraz żyje tylko po to, by zaspokajać tę żądzę, i zrobi wszystko, by zaspokoić ten straszliwy głód. - Zmarszczył brwi, jakby z bólu. Jakby cierpiał na samą myśl o tym. - I powiem ci jeszcze coś, kapłanie. Widziałem już taki głód. Nie w takiej ślepej, nieopanowanej formie...
Chociaż z czasem mógł taką przybrać. Prawdę mówiąc, sądzę, że przybrałby ją, gdyby nie wpływ Ciani. Damien dopiero po chwili zrozumiał, kogo Tarrant miał na myśli. Coś ścisnęło go w gardle, gdy spytał: - Mówisz o Senzeim? Tarrant skinął głową. - Owszem. Myślę, ze człowiek może stać się takim, gdy zaczyna kierować się pragnieniem, które wciąż rośnie jak złośliwy nowotwór, pochłaniając duszę, w której zamieszkuje. Aż pozostaje tylko uzależnienie tak głębokie, że ciało służy jedynie zaspokajaniu tego głodu. - Przecież to świadczyłoby o tym, że on... że ona nie jest adeptką. - Wcale nie twierdzę, że nią jest - odparł spokojnie Tarrant - i zastanawiam się, czy... Zachwiał się i na moment zamknął oczy. - Nie teraz - szepnął. - Nie tutaj. Spojrzał w górę. jakby szukał czegoś na wyrzeźbionym przez wodę sklepieniu. - Tam, na powierzchni, mógłbym mieć pewność. Jeśli ktoś w okolicy używa Sztuki, to na pewno tam, gdzie prądy są najsilniejsze. Tam mógłbym to stwierdzić. - O czym myślisz? Tarrant zastanowił się. - O czymś tak szalonym, że wolałbym o tym nie mówić - mruknął. - Jednak widziałem na własne oczy, jak potworne jest jej szaleństwo. Wielki Boże, czyżby była tak opętana, że...? Nie, nie będę o tym mówił, dopóki nie potwierdzę tych podejrzeń. W srebrzystych oczach Łowcy paliła się nienawiść, która zdawała się dodawać mu sił. Powoli puścił cienką kolumnę, o którą się opierał, i wyprostował się. Damien zauważył, że Tarrant prawie się przy tym nie zachwiał. - Zdołała nas zaskoczyć, ponieważ wiedziała, kim jesteśmy - rzekł Łowca. - Znała nasze słabostki. Jeśli moje podejrzenia są słuszne... to może i ja znam jej słaby punkt. Wyblakłe oczy spojrzały na Damiena i w ich głębi zamigotał stanowczy błysk. Ledwie widoczny i słaby, ale był tam - po raz pierwszy od kiedy wyciągnęli nieprzytomnego Tarranta z ognia. - I wykorzystam go równie bezlitośnie - obiecał Łowca. * Na powierzchni panował lodowaty ziąb, a spychane przez wiatr zaspy spływały ze szczytów jak fale morskiej piany, zastygłe w ruchu. W oddali majaczyła forteca wroga - lśniąca czarna narośl na białym ciele ziemi. Tarrant popatrzył na nią, a potem wskazał w innym
kierunku. Zmrużył oczy, jakby usiłował wypatrzyć coś w oddali. Co? Blask Dominy był dostatecznie silny, aby fae mroku wycofała się z powierzchni planety, a wzmocniony Sztuką wzrok Damiena nie dostrzegał innego źródła mocy. Cóż takiego odkrył adept, czego nie był w stanie dostrzec zwykły człowiek? Poszli za Łowcą, brnąc po kolana w śniegu. Tarrant sprawiał wrażenie silniejszego niż przedtem, lecz może w ten sposób objawiała się kierująca nim żądza zemsty. Damien zastanawiał się, na jak długo wystarczy mu sił. Adept wiódł ich przez głębokie zaspy i skute lodem parowy, przystając po pokonaniu każdej kolejnej przeszkody, rozglądając się po okolicy i w razie potrzeby korygując kierunek marszu. Nie mieli pojęcia, czego szukał ani ile czasu zajmą im te poszukiwania. Chociaż Damien wiedział, że zimne ciało Łowcy odżywa na panującym wśród lodowych szczytów mrozie, widok tarmoszonej przez wiatr cienkiej koszuli okrywającej to chude ciało przejmował go dreszczem. Jak długo Łowca wytrzyma trudy tej podróży, posiliwszy się zaledwie odrobiną krwi? Nagle Tarrant przystanął i znieruchomiał. Jego zachowanie przypominało Damienowi zwierzę, które nastawia uszy, aby pochwycić jakiś odgłos sygnalizujący niebezpieczeństwo. Potem adept ruszył naprzód, trochę szybciej, potykając się w sięgającym kostek śniegu, który okrywał zbocze góry. Uklęknął i dotknął dłonią białej powierzchni. Znów przypominał czujne zwierzę. Jakby całe jego ciało sprężyło się, gotowe zareagować na najlżejszy dźwięk. Po chwili zaczął odgarniać śnieg. Damien przyklęknął obok i zaczął mu pomagać. Spróbował Sztuki, w nadziei że zobaczy to samo, co ujrzał Łowca, lecz choć pod ochronną białą warstwą krążyły prądy - coraz lepiej widoczne, w miarę jak odgarniali śnieg - Damien musiał przyznać, że nie widzi tego, co przyciągnęło uwagę towarzysza. A potem natrafił palcami na coś, co nie było ziemią, skałą, ani zamrożonym krzakiem. - Jest - mruknął, a Łowca pomógł mu oczyścić to ze śniegu. Powoli odsłonił się krąg z czarnego onyksu, z wyrytym na nim skomplikowanym wzorem. Osiadły w zagłębieniach śnieg sprawiał, że znaki stały się jeszcze lepiej widoczne. Damien spróbował odszukać ten wzór w pamięci. Kiedy w końcu mu się to udało, popatrzył na Tarranta i powiedział - sam nie bardzo wierząc w to, co mówi: - Zaklęcie chroniące przed trzęsieniem ziemi? Ciani uklękła obok i pobielałymi z zimna palcami delikatnie dotknęła rzeźbionej powierzchni. - Co miałoby chronić? - zapytała. - Cytadela znajduje się daleko stąd. Łowca przez chwilę spoglądał na krąg, jakby nie wierząc własnym oczom. Potem powoli sięgnął po swój miecz. Wyciągnął go. Zimny ogień spłynął po ostrzu, podwójnie jasny na tle białego śniegu. Damien przypomniał sobie, jak ostatnio się nim posłużyli, i skrzywił się. Tymczasem Ciani pożądliwie spoglądała na tę broń - i na Łowcę.
- Lepiej się cofnijcie - poradził spokojnie Tarrant. - Może trzeba będzie szybko uciekać. - Co chcesz zrobić? - zapytała Ciani. - Sprawdzić, z czym to jest powiązane. Dokąd prowadzi. - Przyłożył dłoń do lodowatej powierzchni dysku. Śnieg przywarł do jego palców i nie topił się. - Zobaczymy, czego strzeże mruknął Łowca Cofnęli się. Zbyt zaciekawieni, aby odczuwać zimno czy kąsający twarze wiatr. Damien słyszał, że Hesseth po cichu wyjaśnia coś Dziurkowanemu - tylko czy sama to rozumie? Zobaczył, że Łowca oburącz chwyta miecz, wykorzystuje jego moc, aby prześledzić wiersze zaklęcia... Z ostrza wytrysnęło światło, jaskrawe i oślepiające. Bladoniebieski ogień spowił wyryte znaki i buchnął na wszystkie strony lazurowymi błyskawicami, przelatując nad powierzchnią ziemi. Jedna z nich uderzyła niedaleko wędrowców, wzbijając potężny pióropusz śniegu i odsłaniając glebę. Kiedy pył opadł, dostrzegli błysk światła na kolejnym dysku z ochronnym zaklęciem. Zimny ogień wypełniał wyryte znaki. Patrząc na południe, zauważyli następny. Wkrótce cała okolica była usiana takimi ogniami - gorejącą pajęczyną mocy. Damien spojrzał na Tarranta i zauważył napięcie na wymizerowanej twarzy Łowcy, który starał się zapanować nad zimnym ogniem. Moc może pochodzić z zewnątrz, pomyślał kapłan, lecz sposób jej wykorzystania zależy tylko od nas. Ten wysiłek wyczerpał siły Łowcy, który nagle zamknął oczy i osunął się na kolana. Miecz w jego ręku rozjarzył się nieziemskim światłem, gdy uderzył o ziemię, i cała moc, jaką jej oddał, powróciła doń jedną potężną falą. Tarrant zachwiał się, próbując ją opanować. Damien z trudem powstrzymał odruch i nie pospieszył mu z pomocą, wiedząc, że ta zimna moc pozbawiłaby go życia, zanim zdołałby dotknąć adepta. Jak nazywali to ostrze Zagubieni? Pożeraczem Dusz? Spojrzał na Ciani, obawiając się, że mogłaby ruszyć Łowcy na pomoc, nie mając pojęcia, czym to grozi. Ale ona, chociaż nie odrywała wzroku od adepta, nie próbowała do niego podejść. Natomiast sięgnęła do kieszeni kurtki i czegoś w niej szukała. Po chwili wyjęła dwa przedmioty: scyzoryk i kawałek papieru. Damien rozpoznał na kartce pismo Senzeiego. Ciani drżącymi palcami skręciła papier, tworząc zeń lejek. Zdając sobie sprawę, co zamierzała zrobić, chciał zaprotestować, ale zrezygnował. Niechętnie wziął od niej papierowy stożek, żeby mogła otworzyć scyzoryk. Szybkim ruchem zacięła się w opuszkę kciuka, ledwie przecinając skórę. Mnóstwo krwi przy niewielkim skaleczeniu. Podstawił prowizoryczny kubek, do którego wycisnęła cienką strużkę krwi. Zastanawiał się, dlaczego nie drży mu ręka. Czyżby tak zobojętniał na potrzeby Łowcy, że przestał się nimi brzydzić?
Kiedy napełnili kubek, wzięła go i uklękła przy Geraldzie. Jego nozdrza rozdęły się, łowiąc zapach tego daru, a w srebrzystych oczach pojawił się głód. Potem Łowca odwrócił głowę i mruknął ochrypłym głosem: - Proszę, nie. Nie mogę. - Już się skaleczyłam - odparła spokojnie. - Już przelałam krew. Nie skrzywdzisz mnie, przyjmując ją. - A kiedy nie odpowiadał, dodała: - Geraldzie, proszę. W ten sposób unikniemy ryzyka - Krew kapała z jej palca na śnieg, plamiąc go na purpurowo w blasku zimnego ognia Potrzebuję cię. - Nie rozumiesz? - jęknął. - Dałem słowo. Dotrzymanie obietnic to jedyne, dzięki czemu nie staję się taki jak ona. - Drżąc, wyciągnął rękę w kierunku cytadeli. - Nie rozumiesz, czym jest taki głód władzy? Jakiejkolwiek władzy? Jeśli nie narzucisz mu pewnych ograniczeń, pochłonie cię i... - Honor to jedno - powiedział mu Damien - a głupota co innego. Przyjmiesz tę krew, człowieku, czy też mam ci ją wlać do twego przeklętego gardła? Wyblakłe oczy popatrzyły na niego. Łowca pokiwał głową. - Wierzę, że mógłbyś to zrobić - mruknął. - Weź. Powoli oderwał dłoń od rękojeści miecza i wziął od Ciani prowizoryczny kubek. Uniósł go do ust i zaczął pić. Damien widział, jak ciało Łowcy drżało, przyjmując życiodajny płyn. Z rozkoszy? Z bólu? Tarrant nie protestował, gdy ponownie napełniła kubek, i nie opierał się przed przyjęciem daru. Kiedy pił, Damien wyjął jeden z pasków materiału, który tyle nocy wcześniej pociął na bandaże. Podał go Ciani, a ona mocno owiązała nim dłoń, zaciskając ranę. Łowca skończył i powoli wstał. Z trudem zdołał schować miecz, wsuwając go do zaczarowanej pochwy, która powstrzymała jego moc. I odetchnął z ulgą, gdy zimny ogień zgasł. - A teraz powiedz nam, o co tu chodzi? - Damien wskazał na dysk z wyrytym zaklęciem. - Co to takiego? Łowca zrobił głęboki wdech, a potem odparł lekko drżącym głosem: - Nasz wróg rzucił te zaklęcia na powierzchnie planety. - Po co? - spytała Ciani. - Sądzę, ze po to, by unieruchomić płyty - odparł cicho. - Wstrzymać ruch skorupy. - Wydawało mi się, że mówiłeś, iż to niemożliwe. - Bo tak jest, na dłuższą metę. Jeśli jednak ktoś jest tak ograniczony lub zaślepiony żądzą władzy... Popatrzył na pokryte śniegiem góry, w których przed chwilą paliły się liczne ogniska zimnego ognia. W których odkryli obejmujący ogromny teren system ochronnych zaklęć,
rozmieszczonych z idealną dokładnością. Tysiąc lub więcej takich pułapek przechwytujących energię planety, wyzwalaną przez skurcze jej jądra. - Mówiłem, że jest szalona - mruknął - i tak też sądziłem. Jednak takie szaleństwo przekracza ludzką wyobraźnię. Czy ona zdaje sobie sprawę, co nastąpi, kiedy ten system zawiedzie - a kiedyś musi zawieść? Co się stanie z nią i wszystkim, co tu zbudowała? - Chcesz powiedzieć, że te zaklęcia nie wystarczą? - A jakże? Ilość fae jest wielkością stałą. Tymczasem ciśnienie wzdłuż uskoku stale rośnie. Z początku mogło tu być dość fae, aby rzucić taki czar, ale teraz? Po tym, jak ciśnienie wzrastało przez cały wiek, nie znajdując ujścia? Utrzymanie istniejącego stanu rzeczy wymaga coraz więcej fae, a widzicie, jak słabe są prądy w tym rejonie. Skąd mają się brać, jeśli ziemia tutaj się nie porusza? Damien spojrzał na Hesseth. - Jak mówił twój lud? Wciąż były burze, zanim przybył tu Hegemon Lemy. A potem, z czasem, było ich coraz mniej. - Zwrócił się do Łowcy; - Najwidoczniej chodziło o błyskawice. Wyładowania nadmiaru fae. - Z początku miała tu więcej fae, niż potrzebowała - mruknął Tarrant. - Kiedy ziemia poruszała się, powstawały ogromne fale mocy... a jej zaklęcia pętały ją i odprowadzały nadmiar w niebo. Resztę mogła bezpiecznie ujarzmić. Zużyć. - Po co? - zapytała Ciani. - W jakim celu? Spojrzenie srebrzystych oczu przywarło do jej twarzy. - A dlaczego Senzei ukradł Ogień? Dlaczego ktoś, kto nie jest adeptem, próbuje opanować moc, która może go zabić, jeśli nie z potrzeby zaspokojenia najbardziej pierwotnego ze wszystkich pragnień? Za każdym razem, gdy przez Jaggonath przechodzi trzęsienie ziemi, jakiś dureń próbuje użyć Sztuki. Tutaj mamy kobietę, która ujarzmiła samą ziemię, żeby bezpiecznie sycić się jej mocą. Jednak tylko dopóki wytrzymają jej zaklęcia - w tym cały problem. Pamiętacie, co powiedzieli rakhowie? Burze są coraz rzadsze. Nie dlatego, że jest mniej siły, ale coraz więcej jej potrzeba do utrzymania czaru. Tymczasem ciśnienie wzdłuż uskoku narasta, dysproporcja rośnie w stosunku geometrycznym, aż pewnego dnia same zaklęcia nie wystarczą... Powoli podniósł się z ziemi. - Stoimy na bombie zegarowej - rzekł. - Tak ogromnej, że nie da się tego opisać słowami. A jeśli to, co mówią rakhowie, jest prawdą... wkrótce może nastąpić wybuch. - I ty zamierzasz go wywołać - stwierdził Damien. Łowca popatrzył na zakrytą całunem śniegu ziemię i na miejsca, w których znajdowały się płyty z zaklęciami.
- Tworzą szereg - rzekł w końcu. - Złam jedno, a reszta też puści. Tylko czy ziemia zareaguje natychmiast? Zbyt wiele czynników... - Jednak to bardzo prawdopodobne. - Och, tak. Naprawdę bardzo prawdopodobne. Z pewnością bardziej niż bez ingerencji człowieka. - Ze zdumieniem pokręcił głową. - Tylko ktoś nie mający zielonego pojęcia o sejsmologii mógł wymyślić coś tak głupiego... - Albo ktoś, kto stracił zdrowy rozsądek pod wpływem żądzy władzy. Czy nie z taką osobą mamy do czynienia? - Ona żywiła się mną - szepnął Łowca. Splótł ramiona na piersi, jakby broniąc się przed tym wspomnieniem. - Użyła mojego bólu jako filtra, aby ujarzmić fae ziemi. Do tego potrzebuje Ciani. Jako żywą wytwórnię tego rodzaju władzy, jakiej pożąda. Jakby posługując się nami w taki sposób mogła przełamać pewne bariery, zdobyć umiejętności adepta... - Sądziłem, że to niemożliwe - prowokował go Damien. - Zgadza się. Mimo to niektórzy o tym marzą. Człowiek nie lubi akceptować narzuconych mu ograniczeń. O ileż łatwiej jest przeczyć prawdzie i wyobrażać sobie, iż Natura wszystkich nas obdarzyła jednakowo, więc siłą woli można sprawić, że znikną wszelkie ograniczenia. - Zaśmiał się. - Jakby Natura była sprawiedliwa. Jakby ewolucja nie kazała nam konkurować ze sobą i przetrwać najsilniejszym. - A co z Czarnymi? - zapytała Ciani. - Jaka jest ich rola? - To słudzy. Symbionty. Ona musi pozostawać w środku pajęczyny, aby podtrzymywać jej moc. Oni są jej oczami, uszami i rękami, przetrząsając ziemię w poszukiwaniu tego, czego jej potrzeba... a w zamian mają jej ochronę. A to wiele w kraju, gdzie nie ma innych ludzkich czarowników. - Zmrużył oczy i w jego głosie pojawił się nowy, zimny ton. - Jeśli chcemy zniszczyć któregoś z jej sług, najpierw musimy rozprawić się z nią. Inaczej w decydującej chwili niespodziewanie nas zaatakuje. - Czy wystarczyłoby, gdybyśmy uwolnili ziemię od zaklęcia, którym ją związała? Łowca zastanowił się. - W jej cytadeli były ochronne znaki. Pamiętam, że widziałem je, kiedy mnie tam zanieśli. Nie mogłem jednak sprawdzić, czemu służą. Chronią przed trzęsieniem ziemi? Jeśli tak, budowla może wytrzymać wstrząsy. Najwyżej przez kilka minut, ale to wystarczy. Pamiętajcie, że ona będzie ostrzeżona. Fala fae poprzedzająca trzęsienie ziemi dotrze do niej szybciej, z całą mocą. Wtedy Hegemon Lemy przekona się, że jej cudowny system zawiódł i jeśli w porę wydostanie się z cytadeli... Zamilkł. Po chwili bardzo cicho dodał: - Chyba że w tym czasie będzie używała Sztuki. Wtedy nie zdoła uciec.
- Czy możemy ją do tego zmusić? - zapytał Damien. - Użyć jakiegoś podstępu, żeby nie domyśliła się, co nastąpi? - W jaki sposób? - Atakując. Wymyślić coś, przed czym nie będzie w stanie się obronić... Tarrant gwałtownie potrząsnął głową. - To wymagałoby bezpośredniego ataku, a wtedy przypływ fae ziemi byłby zabójczy dla obu stron. Nie, w tym czasie tylko ona musi używać Sztuki i nie widzę możliwości... Urwał i powoli wypuścił powietrze z płuc. - Geraldzie? - spytała Ciani. - O czym myślisz? Mocniej splótł ramiona, ale nie odpowiedział. - Znasz jakiś sposób - stwierdził kapłan. - Może - odparł Łowca. - Jednak ogromnie niebezpieczny. Gdyby nie była szalona, moglibyśmy przewidzieć jej reakcje... ale niestety nie możemy. - Pokręci! głową. - To zbyt ryzykowne, kapłanie. Nawet dla nas. - Mów. Spojrzenie wyblakłych oczu spoczęło na nim. Srebrzystobiałych, z ledwie dostrzegalnym śladem czerwieni. Tarrant szybko dochodził do siebie. - Przyszedłbyś tutaj sam - rzekł spokojnie, a zarazem wyzywająco. - Gdybyśmy nie chcieli - albo nie musieli - tu przyjść, przyjechałbyś tu sam i zaatakował ją bez niczyjej pomocy. Wszedłbyś do jej cytadeli, gdybyś musiał, mając do dyspozycji tylko swój spryt i skromny arsenał. Czy mam rację? - Gdybym uznał, że warto zaryzykować - odparł ostrożnie Damien. - Ziemie rakhów nie wystarczą jej na długo. Tutejsze prądy już są za słabe, aby ją zadowolić, są wyczerpane przez jej zaklęcia. Wkrótce zaczęłaby pobierać siłę z Baldachimu, a potem... zapewne ruszyłaby do krain ludzi. Kompletnie szalona, wiecznie głodna i dysponująca hordą demonów mogących zmienić jej wrogów w bezmózgie ofiary. Czy to byłoby warte ryzyka, wielebny Vryce? Czy z tego powodu odważyłbyś się wejść do jej cytadeli, sam, narażając się na jej gniew i moc całej ziemi, aby spróbować ją pokonać? Pytam, ponieważ chyba znam sposób, w jaki można ją unieszkodliwić, ale musi to uczynić jeden człowiek. Zwyczajny mężczyzna nie adept. Tylko jeden spośród nas spełnia te warunki. Czy wystarczy ci na to odwagi? - Gdybym przybył tu sam, jak powiadasz, też musiałbym tak zrobić - odciął się Damien. A jak myślisz? - Ostrzegam cię, że to nie będzie przyjemne. - W przeciwieństwie do reszty tej wyprawy?
Łowca mimowolnie uśmiechnął się, lecz zaraz twarz wykrzywił mu ból. - Jesteś dzielnym człowiekiem, wielebny Vryce, a prawdziwa odwaga to rzadka rzecz. Szanuję cię za to. W tym wypadku jednak ryzykowałbyś nie tylko twoim życiem. - Srebrzyste oczy płonęły zimnym i nieprzyjemnym, niepokojącym blaskiem. - Mógłbyś mi zaufać, kapłanie? Bez zastrzeżeń? Mógłbyś złożyć twój los w moje ręce, dla dobra milady? Powierzyłbyś mi twoją duszę? Damien przypomniał sobie lodowate dotknięcie, jakie musiał znieść wtedy, kiedy karmił Tarranta. Na samo wspomnienie dostał gęsiej skórki, a przecież był to tylko przełomy kontakt, pozbawiony prawdziwej głębi. Nawet zimny ogień Łowcy, rozlewający się po całym ciele, chociaż wywoływał okropny ból i strach, w porównaniu z tym był niczym. Głęboka odraza. Mrożący duszę chłód. Kontakt z umysłem tak potwornie skażonym, że kalał wszystko, na czym Damien skupił myśli. Wzdrygnął się na to wspomnienie, ale nie odpowiedział. Tamten nie pytał, czy ucieszyłby go taki kontakt, lecz czy zdołałby go znieść. Gdyby mógł mu zaufać. Spojrzał na twarz Tarranta, tak niedawno spaloną przez ogień. Na słabość kryjącą się pod fasadą arogancji, którą tak niedawno prawie przypłacił życiem. Oto człowiek, który bardziej obawiał się śmierci niż czegokolwiek innego. Tyle zaryzykował i zniósł z powodu jednej obietnicy. Jednego słowa. Jednej milczącej przysięgi, której żaden z jego obecnych towarzyszy nawet nie słyszał. - Zakładam, że byłoby to czasowe - odparł cicho. - Oczywiście. - Łowca skinął głową. - Zakładając, że obaj przeżyjemy, żeby to cofnąć. - Mam w tej sprawie twoje słowo? - Masz. - W wyblakłych oczach pojawił się złowrogi błysk. Był skierowany przeciwko niemu czy przeciw wrogowi? - A chyba wiesz, ile jest warte, wielebny Vryce. Damien miał wrażenie, że stanął na skraju przepaści, ryzykownie balansując na kruchej krawędzi. Jednak mrok wznoszącej się w oddali cytadeli wydawał się groźniejszy od wyimaginowanej otchłani i w końcu usłyszał swój głos: - Dobrze, Łowco. Powiedz mi, co zamierzasz uczynić. Tarrant skinął głową i zwrócił się do Dziurkowanego. Od kiedy odzyskał przytomność, ani razu nie dał po sobie poznać, że zauważa obecność Zagubionego. Teraz spojrzał na skulonego rakha, dobrze osłoniętego przed zimnem przez gęste, jasne futro. Wydawał się rozważać to, czego dowiedział się o ich nowym towarzyszu. - Wracaj do swoich - rzekł do rakha. Gestem nakazał Hesseth przetłumaczyć te słowa. Powiedz im, że mają szybko opuścić ten rejon. Wkrótce ziemia zacznie się ruszać, a jaskinie są zbyt słabe, aby ich ochronić. Powiedz im, że powinni pójść na równiny albo ruszyć na zachód. Jak najdalej od linii uskoku i jak najszybciej. Od tego zależy ich życie. - Zerknął na nocne niebo,
jakby próbując ustalić godzinę. - Mają czas do jutrzejszego wieczoru - rzekł. - Powiedz im to. Nic zaczniemy przed nocą, a i potem może to trochę potrwać. - Popatrzył na kobietę rakhów. Ale niezbyt długo - ostrzegł. - Muszą o tym pamiętać. Wytrzeszczyła oczy i przez chwilę spoglądała na Łowcę podejrzliwie, ale przetłumaczyła jego słowa do końca. Zagubiony nie od razu zrozumiał, o co chodzi. Potem zarzucił Hesseth gradem pytań. Odpowiedziała krótkimi syknięciami, w których nawet ktoś, kto nie rozumiał ich mowy, wyczuwał wyraźną groźbę. W końcu Zagubiony wstał i spojrzał na wędrowców. Szczególnie długo i uważnie, z nieprzeniknioną miną spoglądał na Tarranta, a potem szybko odwrócił się i ruszył w drogę. Zwinnie poruszał się w miękkim śniegu, podwinąwszy pod siebie długi ogon. Damien odczekał, aż Zagubiony zniknie im z oczu - i nie będzie mógł ich usłyszeć - a potem rzekł do Tarranta: - To niepodobne do ciebie. - Owszem - odparł spokojnie Łowca - Ostatnio łapię się na tym, że robię mnóstwo dziwnych rzeczy. - Nie sądziłam, że ich życie ma dla ciebie jakiekolwiek znaczenie - zaatakowała go Hesseth. Srebrne oczy spojrzały na nią z łagodną groźbą. - Bo nie ma. Po prostu wywiązuję się ze zobowiązań. - Znów zwrócił się do Damiena Uratowaliście mi życie. Wszyscy. Jednak w przypadku wielebnego... Wiem, że nie przyszło ci to łatwo - powiedział do kapłana - Wywodzimy się z tego samego środowiska, ty i ja, a pamiętam dość, by zrozumieć, ile cię to kosztowało. „Ten ból - mówił wyraz jego twarzy. - To poczucie winy”. Wskazał ręką w ślad za Zagubionym, który zdążył już zniknąć w mroku nocy. - Uważaj to za skromny dowód wdzięczności. Kilkaset ofiar mniej na twoim sumieniu, wielebny Vryce. Na dłuższą metę nie przeważy to nad złem, jakim jest sam fakt mojej egzystencji... lecz tylko tyle mogę ci ofiarować, nie narażając mojego życia. Przykro mi. - Wystarczy, jeśli pomożesz nam wyjść z tego z życiem - mruknął Damien. - Po to cię tu sprowadziłem. Gerald Tarrant skłonił się. Jeśli nadal był słaby, to skutecznie maskowała to głęboka nienawiść do wroga. Żądza zemsty, w połączeniu z krwią Ciani, podbudowała nie tylko jego ciało, lecz i ducha. - Jestem na twoje rozkazy - szepnął Łowca.
44 Tunel był długi i ciemny, wypełniony odorem pleśni. Ten zapach zdradził Damienowi dwie rzeczy: że żywe stworzenia przechodziły tędy dostatecznie często, aby rozsiać maleńkie zarodniki, i że korytarz schodzi dostatecznie głęboko, aby chronić je przed zimowym mrozem. Miał na sobie wełnianą koszulę i bryczesy, a jedyną jego ochroną była kamizelka z grubej skóry, ukryta pod luźnymi fałdami odzieży, oraz skórzane opaski otaczające przeguby. Grubą kurtkę pozostawił przy wylocie tunelu, razem z szalem i zimową opończą. Te szaty zapewne ogrzałyby go, ale również krępowałyby mu ruchy, a tego wolał teraz uniknąć. Pochwa z mieczem nie była już przytroczona na plecach, lecz przypięta do pasa na biodrach. Miał nadzieję, że nie zapomni o tym, kiedy przyjdzie mu sięgnąć po broń. Poza tym miał tylko długi nóż, kawałek sznura, dwa składane haki, kilka małych ślusarskich narzędzi i amuletów. Te ostatnie były darem Geralda Tarranta, który tchnął w nie odrobinę mocy, aby usprawiedliwić ich obecność. Damien nie zabrał kuszy. Niechętnie zrezygnował z tej broni, ale była zbyt duża i powolna w użyciu, a człowiek planujący zabójstwo powinien poruszać się szybko. A przynajmniej tak sobie powtarzał, żałując, że nie czuje na ramieniu krzepiącego ciężaru kuszy. Na biodrze niósł flakonik z Ogniem, bezpiecznie tkwiący w skórzanej sakiewce. Ją także powinien zostawić... lecz jeśli pierwsza faza ich planu - lub którakolwiek - zawiedzie, może mu być potrzebna jakaś skuteczna broń przeciwko demonicznym sługom wroga. A pozbył się wszystkiego, czego mógłby użyć. Czuł się nagi i bezbronny. A także podniecony. Ponieważ po raz pierwszy od wyjazdu z Jaggonath odpowiadał tylko za siebie. Och, nadal martwił się o bezpieczeństwo Ciani, a zaklęcia Tarranta otaczały go ciasnym i złowrogim kokonem. Czuł się inaczej, niż wtedy, gdyby rzeczywiście tu byli i przez cały czas, robiąc każdy ruch, musiałby uważać na... Nie, tak jest znacznie lepiej. I tak powinno być. Każdy zasłyszany dźwięk był ważny, jeśli go dotyczył - w przeciwnym razie był nieistotny. Nie było innej możliwości. Wszelkie posunięcia mógł rozpatrywać wyłącznie w kategoriach czerni i bieli, zagrożenia i bezpieczeństwa nie musząc przejmować się niczym prócz tego, by bezpiecznie dotrzeć „stąd - tam”. A potem zrobić to, po co przyszedł, narażając się na jak najmniejsze niebezpieczeństwo. Jeśli to będzie możliwe, pomyślał ponuro. Przypominał sobie wszystko, co Tarrant powiedział mu o ich wrogu, powtarzał w myślach szczegóły i powoli skradał się naprzód, wypatrując i nasłuchując jakichkolwiek oznak zagrożenia. Modlił się, żeby domysły Tarranta okazały się słuszne i aby on, Damien, zdołał spełnić swą misję... A potem pomodlił się bez żadnej intencji, na wszelki wypadek. Nie dlatego, by jego Bóg wtrącał się do takich spraw - albo dbał o takie doraźne konsekwencje - ale dlatego, że taka modlitwa przypominała mu, kim jest. A
bardzo tego potrzebował, gdyż wpływ Tarranta unosił się wokół niego jak chmura, przyciemniając każdą myśl. Mam tylko nadzieję, że on miał rację. Mam nadzieję, że on rozumie ją tak dobrze, jak mu się wydaje... Okrutnik analizujący postępowanie opętanej... Od czasu do czasu korytarz, którym podążał, łączył się z innymi i Damien przystawał, sprawdzając odgałęzienia. „Wyjścia z dolnych jaskiń” powiedział mu Tarrant „łączą się z drogą ewakuacyjną z cytadeli”. Mieli szczęście, że ten system podziemi znajdował się dostatecznie blisko powierzchni Erny, żeby wpłynąć na przebieg prądów, w przeciwnym razie Łowca mógłby nigdy ich nie odnaleźć. I tak odkrył tylko położenie wejścia i stwierdził, że wiodło do korytarza biegnącego na wschód, pod górami. Sam przyznał, że to za mało, ale musiało im wystarczyć. Nic więcej nie wiedzieli. Kapłan przystawał przy każdym skrzyżowaniu, osłaniając lampę, dłonią, żeby nie zdradził ich jej blask. Nasłuchiwał, nadstawiając uszu, mrużąc oczy, skupiając całą uwagę na wychwytywaniu wszelkich możliwych sygnałów. Nie używał Sztuki. Nie mógł, ze względu na to, co zrobił z nim Tarrant. To dlatego musiał zdać się na niego, ścierpieć czarną pustkę wypaczającą duszę, gdy świadomość Łowcy owinęła się wokół jego myśli, wybierając je z jego mózgu, jak kobieta wypruwająca nitki ze świeżo ukończonego haftu... Nie myśl o tym, przestrzegł się. Serce waliło mu jak miotem: głęboko oddychał, usiłując opanować drżenie rąk. Całe zaufanie świata nie zdołałoby złagodzić okropności tego przeżycia i Damienowi wywracał się żołądek na samo wspomnienie tego, jak Łowca sycił się jego lękiem, wysysając z niego przerażenie równie łapczywie, jak kiedyś wysysał płynącą w jego żyłach krew. Jedyna różnica polegała na tym, że tym razem coś pozostawił. Wijące się, jak wąż, zło, które ślizgało się w mrocznych głębiach świadomości Damiena, liżąc jego myśli, przeskakując od neuronu do neuronu... Przestań! Szybko mijał kolejne skrzyżowania, wiedząc, że pomiędzy nimi gładkie ściany wydrążonych przez rakhów tuneli nie zapewniały żadnej kryjówki. Raz po raz odruchowo sięgał po miecz, po czym opuszczał pustą rękę. Powinien pozostać nie uzbrojony. Wiedział, że nawet najdrobniejszy szczegół tej misji był istotny, dlatego każde posunięcie było z góry zaplanowane... Niewiele go to jednak pocieszało, gdy zmierzał ku pewnemu niebezpieczeństwu. Swędziały go ręce, żeby chwycić rękojeść miecza, a mięśnie napinały się, jakby już czuł ciężar stalowego ostrza. A potem usłyszał to. Jakiś szmer za plecami, dobiegający z głębi nie kończącego się korytarza. Kroki? Zmusił się do dalszego marszu, wytężając słuch, łowiąc te dźwięki. Ciche,
miarowe... tak, to kroki. Domyślił się, że to odgłos bosych stóp. A ponieważ nigdzie tutaj nie było śladów żadnego dużego zwierzęcia, pozostawała tylko jedna możliwość... Odwrócił się. Za późno. Wiedział o tym już w chwili, gdy sięgał po miecz, klnąc się w duchu za to, że sięgnął na plecy, zamiast do biodra. Zimne, szponiaste łapska wyciągnęły się z ciemności. Jedna z nich złapała go za rękę i brutalnie ją wykręciła. Szamocząc się, uderzył pochwą miecza o ścianę, odrywając grudy ziemi. Rozpaczliwie usiłował się wyrwać, lecz z bólu pociemniało mu w oczach, gdy jeszcze mocniej stwór wykręcił mu rękę. Czuł, że niewiele brakuje, żeby mu ją złamano. Inny napastnik chwycił go za gardło i ścisnął, przebijając ostrymi pazurami kołnierz i kalecząc do krwi. Byli zbyt liczni, zbyt szybcy i za silni. Odrażający smród wypełnił nozdrza Damiena. Dusząc się, poczuł, że wyrwali mu sztylet zza pasa i uwolnili od ciężkiego miecza. Zimne dłonie obmacały jego boki, kolejno odnajdując i odbierając narzędzia oraz broń. Haki. Linę. Amulety. Te ostatnie rozbito wśród radosnych posykiwań. Cienkie złote łańcuszki pękły z trzaskiem przypominającym łopot proporców na wietrze. Potem twarde paluchy chwyciły mieszek u pasa, otworzyły go... i jeden ze stworów przeraźliwie wrzasnął, cofając się przed świętym blaskiem Ognia. Damien spróbował wykorzystać chwilowe zamieszanie, lecz trzymający go Czarny stał z drugiej strony, osłonięty plecami kapłana przed zabójczym światłem. Brutalnie wykręcił rękę szamoczącego cię mężczyzny, zmuszając go do przyklęknięcia na podłodze. Inny przydepnął skórzaną sakiewkę, zamykając ją, gdy napastnik pchnął Damiena jeszcze mocniej na twardą ziemię. - Niech ona się tym zajmie! - syknął jeden z Czarnych. Damien usiłował się wyrwać, dławiąc się kurzem, poczuł zimne szpony wbijające się w jego twarz. Unoszące ją tak, by napotkał spojrzenie... Obezwładniające. Oślepiające. Wir czystego zła o ścianach lśniących nienasyconym głodem. Wciągał go, a lecącemu wydzierał myśli i wspomnienia, które szumiały mu w uszach, gdy Czarny odbierał, pochłaniał... Nagle wszystko się skończyło. Gwałtownie. Jakby nieprzebyty mur wyrósł między nim a napastnikiem. Z trudem łapiąc oddech, Damien słyszał gniewnie klnącego demona. Trzymające go zimne łapsko ścisnęło jeszcze silniej i znów poczuł ten potworny głód, który wciągał go w gigantyczny wir... ale ześliznął się po nim jak palce pa lodowej ścianie, nie mogąc znaleźć uchwytu. - Nie mogę! - usłyszał głos. A inny pożądliwie syknął: - Daj mi spróbować! Siłą obrócili mu głowę na bok i krew ze skaleczonego pazurem policzka zalała mu oko. Przez chwilę miał wrażenie, że spada, przyciągany z potworną siłą, która niechybnie przełamie założoną przez Tarranta blokadę... lecz i tym razem wysiłki napastnika spełzły na niczym. Damien leżał, drżąc z bólu, podczas gdy Czarni zaciekle spierali się o powód niepowodzenia.
- Niech Wódz się z nim rozprawi - syknął w końcu któryś, a pozostali przytaknęli. Podnieśli Damiena z ziemi i wykręcili mu drugą rękę. Na szczęście nacisk na pierwszą trochę zelżał. W spowijającej wszystko mgle bólu i oszołomienia zorientował się, że wiążą go sznurem, który sam przyniósł. Mocno okręcili nim skórzane opaski na jego przegubach i zawiązali na węzeł, chociaż napinał mięśnie, usiłując się opierać. Widząc jego słabość, stwory zrozumiały, że chociaż nie zdołały pozbawić go pamięci, oddzieliły jego duszę od ciała. Otępiały, mocno związany, wydawał się zupełnie bezsilny w ich rekach. Klął wściekle, gdy zaczęły go wlec, lecz jego słowom brakowało ognia. Zbierając jego broń i resztę wyposażenia, stwory jazgotały piskliwie, co zapewne było paskudnym odpowiednikiem śmiechu. Jeden pochylił się i zlizał krew z twarzy Damiena, jakby przypominając mu, że żywią się ludźmi, a kiedy uda im się złamać nałożoną przez Tarranta blokadę, on również stanie się dla nich wieczorną przekąską. Pociągnęli go korytarzem, zarzuciwszy postronek na szyję, jak psu. Kiedy chwiejnie wlókł się za nimi - bezbronny, zakrwawiony, z twarzą i szyją piekącą od ukłuć ich ostrych pazurów - z najwyższym trudem zdołał przypomnieć sobie o celu swej misji i powstrzymać się od targania krępujących go więzów. Ponieważ teraz powinien być bezsilny. Zaakceptowanie tego faktu było przeciwne jego naturze, ale Tarrant miał rację: gdyby Czarni nie zdołali go obezwładnić, musieliby go zabić. Ich prymitywne umysły nie znały kompromisów. Wlokąc się w kierunku fortecy wroga, pomyślał ponuro: Na razie wszystko w porządku. * Cytadela była klejnotem, pryzmatem, wielościennym kryształem, który dzielił noc na tysiąc błyszczących kawałków, zmieniając niebo i ziemię za nim w kubistyczny koszmar niesymetrycznych kątów i złamanych łuków. Zimne, niebieskawe światło Dominy odbijało się od lśniących jak lustra powierzchni pozornie przypadkowymi odłamkami, nie pozwalając Damienowi dostrzec niczego tak spoistego jak choćby ściana czy drzwi. Kiedy szli, musiał polegać na swoich stopach, które wyczuwały strukturę podłogi, gdyż schody i wzniesienia były prawie niewidoczne, zamaskowane przez ten wizualny chaos. Odbicie jej szaleństwa, pomyślał. Czuł obrzydzenie, a zarazem podziw. Jak to miejsce wyglądało w świetle dnia? Albo Rdzenia? Uznał, że wspaniale. Niepokojąco pięknie. Teraz nie miał żadnych wątpliwości, że - w przeciwieństwie do jej sług - Hegemon Lemy nie była nocnym stworzeniem. Potem zeszła po schodach, które w blasku księżyca lśniły jak diamenty. Nie mógł dostrzec kantów stopni pod jej stopami, lecz domyślał się ich wielkości i kształtu po ruchach jej szaty, prześlizgującej się po ich powierzchni. Jedwab sunący po szkle, wodospad koloru. Patrzył
urzeczony, aż skraj szaty znalazł się na wysokości jego stóp. Wtedy zrozumiał, że Wódz Dusz znajduje się w tej samej komnacie co on. Szponiasta łapa rzuciła go na kolana. Nie opierał sie, tylko ukląkł jak pokonany. Uważnie obserwował zbliżającą sie postać. Nie była już młodą kobietą, chociaż umiejętnie posługując się fae, nie pozwoliła swemu ciału zbytnio się zestarzeć. Niegdyś mogła być piękna, lecz dziesięciolecia szaleństwa i nieubłagana siła nałogu pozbawiła jej twarz naturalnej urody, jaką mogła kiedyś posiadać. Oczy miała głęboko wpadnięte, otoczone siateczką czerwonych linii, w miejscach gdzie kości naciskały na żółtawą tkankę. Jej skóra była sucha i napięta, pozbawiona elastyczności przez wymuszoną młodość. Wargi, niegdyś pełne, przecinała pajęczyna cieniutkich zmarszczek, które niemal zupełnie zatarły ich kształt, zapewne niegdyś zmysłowy. Tylko jej oczy płonęły blaskiem, a były tak pełne pożądania - czystej, niepohamowanej żądzy - że Damien, chociaż doskonale zdawał sobie sprawę, z kim ma do czynienia zadrżał, napotykając ich spojrzenie. - A więc to ty - powiedziała. Zerknęła w bok, patrząc na tych, którzy go pojmali. Wydawało mu się, że Czarni zadrżeli pod jej spojrzeniem. - Jakie wydałam rozkazy? - Pozbawić go pamięci. Hegemonie. Wsunęła dłoń pod brodę Damiena i uniosła jego głowę, tak że spojrzał jej w twarz. Zajrzała mu w oczy i w to, co się w nich kryło. - Nie wypełniliście ich - powiedziała łagodnie. - Jaki był powód? - Nie mogliśmy - wychrypiał jeden ze stworów, a drugi dodał: - Napotkaliśmy przeszkodę... - Aha. - Przeszyła kapłana spojrzeniem, które paliło mózg - potem cofnęła je, a jej oczy znów przybrały normalny wyraz. - Osłona. Bardzo dobrze. Są nie tylko inteligentni, ale i potężni. - Puściła jego brodę. - Jednak niewystarczająco. Wstała - Podnieście go. Ostre pazury wbiły się w ramiona Damiena, gdy dwa stwory poderwały go na nogi. Starał się chwiać, udając osłabienie, ale obawiał się, że mu to nie wychodzi. Karminowa szata spływała do ziemi z ramion kobiety, udrapowana na skomplikowanym rusztowaniu, które najwidoczniej miało nadać jej bardziej masywny wygląd. Mimo to Hegemon była o wiele niższa od niego i Damien obawiał się, iż żadne udawane emocje nie zatrą wrażenia, jakie robi jego potężna postura. Skinęła głową i Czarni pospiesznie rozłożyli przed nią arsenał, który odebrali Damienowi. Zaczekała, aż skończą, a potem powiedziała wzgardliwie:
- To wszystko? - Sięgnęła ręką i podniosła amulety. Złote łańcuszki jak żmije prześliznęły się między jej palcami. - Naprawdę myślałeś, że to ci coś pomoże? Rozchyliła palce i pozwoliła, by medaliki przesypały się przez nie jak śmieci. - Myślę, że mnie nie doceniasz. - Lekki i nieprzyjemny uśmieszek wykrzywił jej cienkie wargi. - Wiem, że on popełnił ten błąd. Podeszła do Damiena i ponownie ujęła go pod brodę. Ostre paznokcie wpiły mu się w skórę, podobnie jak przedtem pazury jej sług. - Chcę go mieć - powiedziała. - I tę kobietę. Powiedz mi, gdzie oni są, a pozwolę ci odejść. Damien poczuł ulgę, gdy zrozumiał, że wysiłki Hesseth opłaciły się; ta czarownica nie zdołała przeniknąć blokad założonych za pomocą fae pływów. Niczego nie dając po sobie poznać i starając się mówić drżącym ze strachu głosem, odparł: - Nie zdradzę moich przyjaciół. Uśmiechnęła się zimno. - Och, zrobisz to. Nie ma co do tego wątpliwości. Zachodzi tylko pytanie, kiedy...? Oraz, ile bólu będzie trzeba ci zadać. W jej oczach zamigotał dziwnie pożądliwy błysk; przesunęła czubkiem języka po wargach, jakby smakując tę myśl. - No? Odpowiesz mi teraz? Czy też mam cię złamać, żeby otrzymać odpowiedź? Serce bilo mu tak mocno, że zastanawiał się, czy ona tego nie słyszy. Jaka odpowiedź była najbezpieczniejsza? Musiał skłonić ją do podjęcia określonych działań, a zarazem nie ściągnąć na siebie jej wściekłości. Usiłował przypomnieć sobie, co mówił mu Tarrant, rozważyć wszystkie możliwości... W końcu jęknął, przybierając ton, który - taką miał nadzieję - brzmiał bardziej błagalnie niż wyzywająco: - Nie mogę. Proszę. Nie pytaj. Zacisnęła usta. Ponownie wyciągnęła ręce i ujęła jego twarz w dłonie. Ścisnęła mocno, aż poczuła pod palcami pulsowanie krwi. Nie był w stanie umknąć wzrokiem przed jej spojrzeniem. - Będziesz mi służyć - powiedziała. - Czy ci się to podoba czy nie. - Nakazała mu patrzeć na siebie, prosto w oczy. Fae ścisnęła go jak w imadle, wymuszając posłuszeństwo. - Chcę wiedzieć, gdzie oni są i co robią. Powiesz mi to. Gorące myśli wślizgiwały się do jego umysłu, wijąc się w mózgu jak żmije. Na przemian dotykając ośrodków bólu i rozkoszy, gdy przejmowała nad nim kontrolę. - Poddaj mi się - szeptała. Zamknął oczy, próbując z nią walczyć - ale już w nim była, wypełniając jego ciało swym głodem, a myślami atakując mózg. Do diabla, gdzie się podziała blokada Tarranta? Ze
wszystkich sił próbował wyrzucić Hegemon ze swych myśli, wyrwać się spod kontroli, lecz nie mogąc poprzeć swych wysiłków Sztuką, nie miał żadnych szans. A nie odważył się użyć Sztuki, nie teraz. Rozbawiona tymi wysiłkami, znów zaczęła drażnić jego mózg. Fale zawstydzająco zmysłowych emocji wstrząsały jego ciałem, przeplatane bólem tak intensywnym, że Damien zgiąłby się wpół, gdyby nie przytrzymywała go fae. Grała na jego ciele, jak na jakimś instrumencie, nie było miejsca, gdzie mógłby się przed nią ukryć, ani sposobu, by to powstrzymać... Wiedział jednak, że jeśli się podda, jeżeli choć na moment pozwoli, aby jego rozum porwała fala jej szaleństwa, będzie zgubiony na wieki. Jej głód nie znał granic. A potem, nagle, ten ocean stał się lodowato zimny. Żądza zmieniła się w ciemność, a krew w lód. Całe jego ciało zadrżało, gdy wypełniła je świadomość Łowcy - nieczysta, nieludzka, lecz jakąż wywoływała ulgę! - odpychając obcy wpływ, chłodząc jego rozpalone ciało. Poczuł bolesne skurcze żołądka, gdy zalała go fala odrażającego nie-życia i gwałtownie zwymiotował, jakby wyrzucając z siebie gorzką żółć; mógł zarazem uwolnić się spod jego wpływu. Jeszcze nigdy obecność Łowcy nie była równie drażniąca, równie nieznośna. A jednocześnie tak mile widziana. Kiedy doszedł do siebie, zobaczył, że kobieta cofnęła się o kilka kroków, mierząc go wściekłym wzrokiem. Gdzieś w głębi otępiałego umysłu kołatało mu się jakieś wspomnienie, coś o sygnale i więzi z Geraldem Tarrantem... Co to było? Gorączkowo szukał tego faktu, czepiając się go jak liny ratunkowej, mającej pomóc mu odzyskać zdrowy rozsądek. Coś o sygnale i zaklęciach... no tak. Tak ustalili - że podjęta przez wroga próba przełamania założonej przez Tarranta blokady ma być sygnałem. Łowca wyczuje go i zacznie działać. W tej chwili już neutralizował jej zaklęcia zapobiegające trzęsieniu ziemi. A więc pozostało mu bardzo mało czasu. Może kilka minut. Przynajmniej taką miał nadzieję. Próbował skupić się na tym, co powinien zrobić, nie myśleć o tym, co się stanie, jeśli ziemia nie zechce skorzystać z odzyskanej swobody, ponieważ taka ewentualność mroziła go do szpiku kości. Im później nastąpi trzęsienie ziemi, tym mniejsze prawdopodobieństwo, że kobieta będzie w tym czasie używać Sztuki. A on byłby tutaj, związany i bezbronny, podczas gdy ona pozostałaby cała, zdrowa i świadoma tego, co zamierzali zrobić... Lepiej o tym nie myśleć. Zabiłaby go. Zabiłaby ich wszystkich. - Jesteś głupcem - rzuciła ze złością. - Czy naprawdę sądzisz, że wasz wspaniały adept zdoła cię obronić? Po tym, jak go złamałam? Nawet sam siebie nie potrafił ocalić, więc jak, na Ernę, mógłby uratować ciebie? - Jej głos stał się słodki, uwodzicielski. - Powiedz mi to, co chcę wiedzieć, a odejdziesz wolny. Czy to nie najłatwiejsze? Inaczej... Może będę musiała rozłożyć twój umysł, myśl po myśli, aż znajdę to, czego szukam. Aż nie pozostanie ci nic, prócz tej jednej
wiadomości, i tylko tyle siły, aby ją wypowiedzieć. Niezbyt przyjemna perspektywa. - Jej oczy zwęziły się w szparki, twarz ściągnęła się. - Wybór należy do ciebie, kapłanie. Musiał zaryzykować. Wywołać jej wściekłość. Nienawiść. Ponieważ musiał doprowadzić ją do szaleństwa i skierować jej gniew przeciwko sobie. Szybko, zanim przestaną działać zaklęcia. - Idź do diabła! - warknął. Ktoś uderzył go w tył głowy, tak mocno, że popłynęła krew. Damien pozwolił, by ten cios rzucił go na kolana, i głośno jęknął, gdy cienki ciepły strumyk spłynął mu za kołnierzyk koszuli. Zuchwalstwo połączone ze słabością: oto najlepsze wyjście. Rozegraj to dobrze, a skłonisz ją do użycia Sztuki, zanim wyrządzi ci poważniejszą krzywdę. Jeśli źle to rozegrasz... Zadrżał. Była zdolna do tego, żeby trwale go okaleczyć. Sam oddał się w jej ręce. Gdyby była zdrowa na umyśle, miałby pewność, że osiągnie sukces, ale nie była - a ofiary nałogu, jakiegokolwiek nałogu, zawsze są nieobliczalne. Szponiaste łapska chwyciły go za włosy i szarpnęły do tyłu, tak że musiał podnieść głowę i spojrzeć jej w oczy. Ujrzał w nich zapiekłą nienawiść i pogardę tak głęboką, że natychmiast zrozumiał, iż ta kobieta nawet się nie zorientuje, co jej grozi. Jeśli tylko on zdoła sprowokować ją do użycia Sztuki. Jeżeli odwróci jej uwagę. - Popełniłeś straszny błąd - poinformowała go. - Nie tylko przychodząc tu, lecz zabezpieczając się przed moimi sługami. Oni byliby bardziej litościwi, niż ja będę. W tym momencie jej moc uderzyła go prosto między oczy falą płomiennej siły, która wydusiła mu powietrze z płuc i zostawiła na pół ogłuszonego, na pół uduszonego. Żar trawiącego ją nałogu skupił się na nim, zmienił w rozżarzony do czerwoności grot włóczni, która głęboko wbijała się w jego ciało, szukając słabych punktów. Gdyby użyła prawdziwego ostrza ten ból nie byłby straszliwszy. Całe jego ciało konwulsyjnie dygotało, jakby tępym nożem drapała mu po nerwach. Z trudem powstrzymywał chęć stawiania oporu. To było najgorsze. Zmuszał się, by nie reagować, gdy grała na jego ciele jak na jakimś okropnym instrumencie. To było sprzeczne z jego naturą, z wiedzą i doświadczeniem, jakie zgromadził przez wiele lat. Jednak każda próba użycia Sztuki mogła teraz oznaczać śmierć, gdyby nie sprzyjało mu szczęście i Bóg Erny. Dlatego przełknął wszystkie nie wypowiedziane zaklęcia, którymi mógłby się osłonić, i odegnał stające mu przed oczami obrazy, zanim towarzysze zdążyli użyć Sztuki i go ocalić. Chłonął gorzki smak bezsilności, gdy kobieta sondowała jego umysł. Po chwili, która wydawała mu się wiecznością, wypuściła go. Byłby upadł, lecz szponiaste łapy chwyciły go za ramiona i przytrzymały. Twarz kobiety zmieniła się w maskę
furii i urazy.
„Jak śmiesz stawiać mi opór!” mówił ten wyraz twarzy, podszyty odrobiną
rozpaczy, która łatwo mogła zmienić się w coś znacznie groźniejszego. - Proszę - szepnął, próbując podstępu. - Nie mogę. Nie rozumiesz? Nie mogę! Płonące oczy zwęziły się podejrzliwie. Odwróciła się do kogoś, kto stał tuż za nią. Damien był pewny, że tej postaci nie było tam przedtem. Kobieta zapytała: - I co? Siateczkowate oczy w atramentowoczamej twarzy. Szklista powierzchnia załamująca światło, jak ociosany obsydian. W sennych koszmarach Damien widywał groźniejsze zjawy - ale niewiele i nie często. - Adept użył Sztuki i założył blokadę - powiedziała chrapliwie postać. Dźwięk jej głosu, kojarzący się z ocieraniem papieru ściernego o otwartą ranę, sprawił, że Damienowi ciarki przebiegły po plecach. - Wzniósł ją w ciele tego człowieka, tak więc zaklęcie nie wymaga żadnej podtrzymującej je siły. W rzeczy samej, wzmacniasz ją za każdym razem, gdy próbujesz ją przełamać. - Spojrzenie błyszczących oczu spoczęło na Damienie i zdawało się przewiercać go na wylot. Co to za stwór? Czy potrafił przejrzeć jego prawdziwe zamiary? - Dobra robota - rzekł stwór. - Oszczędź mi tych zachwytów - warknęła - i powiedz, jak ją złamać. - Nie zdołasz. Nie bezpośrednio. Ona karmi się twoją mocą. Im większej używasz siły, tym staje się silniejsza. - Chcesz mi powiedzieć, że nie zdołam dostać się do jego umysłu? - Mówię ci, że nie zdołasz tego dokonać brutalną siłą. Będziesz musiała zdjąć blokadę, krok za krokiem. Odwrócić proces, jaki zastosowano do jej założenia. Zakładając, że możesz to zrobić - dodał. - Mogę zrobić wszystko, co zechcę - odparła kwaśno. Znów złapała Damiena, wbijając ostre paznokcie w jego zlepione potem włosy. - Pożałujesz dnia, kiedy postanowiłeś mu służyć! - obiecała kapłanowi. - Oczywiście - przerwała jej mroczna postać - zawsze pozostają jeszcze tortury. Obrzuciła go badawczym spojrzeniem. Damien ledwie słyszał jej słowa, tak głośno łomotało mu serce. - Czy to coś da? - zapytała niecierpliwie. W jej głosie słyszał głód. - Któż to wie? Z pewnością byłoby to... interesujące. - Nie mogę - szepnął Damien, starając się, by w jego głosie brzmiał autentyczny strach. W obliczu grożących mu tortur nie było to trudne. - On powiedział, że blokada nie pozwoli... Mówił, że jest nie do złamania, z obu stron...
- A więc nie możesz go zdradzić - stwierdziła. - Nawet po to, by oszczędzić sobie bólu. W jej pustych oczach zapalił się błysk rozczarowania. - Co za szkoda. - Potem znów zacisnęła usta i mocniej chwyciła go za włosy, odchylając mu głowę do tyłu. - Niewiele ci to pomoże wyszeptała Tym razem zacisnął powieki, żeby nie patrzeć w jej nieludzko zimne oczy. Wyzierał z nich taki potworny głód, że na samą myśl o jakimkolwiek kontakcie z tą kobietą, Damienowi wywracało się w żołądku z obrzydzenia Nie był to tylko głód wiedzy, taki jaki powodował Senzeim, ani nawet nie obsesyjna żądza władzy. U niej ten proces poszedł dalej - znacznie dalej - osiągając stan, w którym w jej chorej duszy pozostała zaledwie maleńka cząstka człowieczeństwa, rozpaczliwie lecz daremnie czepiająca się zamieszkiwanego ją ciała. Czy głód władzy mógł tak zmienić tę kobietę? Czy też trzeba było czegoś więcej - działania jakiejś zewnętrznej siły, sycącej się takim rozkładem? Damien pomyślał o stojącej obok niej obsydianowej postaci i zastanawiał się, jaką odgrywała rolę. I jaki łączył je związek. Potem otoczył go jej głód. Mroczny, niezdrowy, odrażający i tym razem skoncentrowany bardziej niż przedtem. Czuł jak mentalnymi palcami gmerała przy postawionej przez Tarranta blokadzie, usiłując oddzielić ją od ciała. Chociaż nie wątpił w zręczność Łowcy, wiedział, że jej umiejętności daleko przekraczają te, jakimi mógł dysponować jakikolwiek zdrowy umysł, wiec zadrżał na myśl o tym, co by go czekało, gdyby zdołała złamać ochronne zaklęcie Tarranta; zanim uderzy w nią wezbrana fala fae. Gdzie twoje trzęsienie ziemi, Łowco? Wyobraził sobie wszystko, co mogło pójść nie tak: Gerald Tarrant zbyt słaby, aby użyć Sztuki; zaklęcia zapobiegające trzęsieniu ziemi zbyt silne, aby je złamać; istnienie jakiegoś dodatkowego i nie zauważonego systemu zabezpieczającego, który zadziałał... Lecz nic nie przerażało go bardziej niż to, że ziemia po prostu mogła się nie poruszyć. Nawet gdyby ich plan był doskonały i wszystkie podjęte przez Tarranta działania okazały się skuteczne, aktywność sejsmiczną cechował spory współczynnik przypadkowości i cała Sztuka świata nie mogła tego zmienić. To prawda, że rachunek prawdopodobieństwa przemawiał na ich korzyść, ale jeśli ich rachuby zawiodą? Co będzie, jeżeli ziemia ich zdradzi i zareaguje z opóźnieniem? Wtedy zginę, pomyślał posępnie. Palcami związanych na plecach rąk powiódł wzdłuż opinających mu nadgarstki skórzanych opasek. Były z grubej, ale miękkiej skóry. Rozpiął je. Myśli Hegemona, jak chmara robactwa, szperały w jego mózgu, lecz cała jej uwaga była skupiona na założonej przez Tarranta blokadzie. Rób tak dalej, błagał bezgłośnie. Tylko rób tak dalej. Miał wrażenie, iż czas zwolnił swój bieg, że atak wroga zmienił jego zwykłe działanie. Wydawało mu się, że upłynęły całe minuty, od kiedy zaczął przesuwać palcami brzegi opasek, przepychając ręce przez oplątujący je sznur.
W ten sposób zdołał rozluźnić więzy. Powiedział sobie, że musi być przygotowany na wypadek, gdyby ich plan zawiódł. Powinien uwolnić się i błyskawicznie zrealizować plan awaryjny. Przycisnął kciuk do dłoni i spróbował przecisnąć ją przez pętle sznura, sprawdzając, czy jest już dostatecznie luźna. Szorstki powróz ocierał mu skórę, ale luz był obiecujący. Jedno dobre szarpnięcie i - choć zedrze kawałek skóry - będzie miał wolne ręce. Zmierzył wzrokiem odległość dzielącą go od kobiety i już zamierzał użyć Wiedzy, aby sprawdzić, gdzie stoją jej słudzy - ale powstrzymał się w ostatniej chwili, przerażony swoją nierozwagą, rezygnując z posłużenia się Sztuką. Żadnej Sztuki. Wydawało mu się, iż minęły godziny; że podczas gdy on podjął próbę fizycznej obrony, kobieta zmobilizowała wszystkie siły i rzuciła je do walki z rzuconym przez Tarranta czarem. A ziemia nadal nie chciała się poruszyć. Czy Łowca zdołał złamać te zaklęcia, czy też nadal z nimi walczył? Czy pozostał jeszcze choć cień nadziei, że adept zdoła wywołać tak potrzebne im trzęsienie ziemi i przypływ fae? Kobieta wycofała się z jego umysłu i cały świat zawirował, wpadając w jej oczy. Damien ujrzał w nich gniew i nabrał pewności, że zrozumiała, iż ta blokada ma jakiś ukryty cel. Pojęła to i przestała używać Sztuki. To oznaczało, że już po wszystkim. To koniec. Przegrali. - Myślę - powiedziała zimno - że chyba jednak spróbujemy tortur. Pospiesznie rozejrzał się wokół, szykując się do zrzucenia więzów. Napiął mięśnie, gotowy to zrobić i błyskawicznie rzucić się do ucieczki. W tym momencie jego spojrzenie padło na wschodnią ścianę cytadeli. Ujrzał łagodną poświatę, wyzierającą zza jej dolnej krawędzi, i ścisnęło go w gardle, gdy pojął, co to oznacza - gdy w pełni zrozumiał rozpaczliwą sytuację, w jakiej się znalazł. Blask. Szarówka na wschodzie. Świt. Nagle zdał sobie sprawę, że Czarni opuścili ich, niewątpliwie wycofując się do jakichś bezpiecznych kryjówek głęboko pod ziemią. Tarrant był teraz bezsilny. Jeśli jeszcze nie zdjął zaklęć powstrzymujących trzęsienie ziemi, to już tego nie zrobi. Nie zdąży pomóc Damienowi. Koniec nocy oznaczał zarazem kres nadziei dla kapłana - Co się stało? - spytała kobieta. Wyczuła w nim jakąś zmianę, ale nie wiedziała jaką. Obróciła się ku wschodniej ścianie, plecami do Damiena. - Co to za nowa sztuczka...? Zesztywniała i usłyszał, jak coś wymamrotała: wypowiedziała zaklęcie. Poczuł, że próbuje dosięgnąć go Wiedzą, wydusić z niego informacje, badając jego związek z tym brzaskiem, Tarrantem i... I wtedy przyszła fala. Widział ją przez moment w jej oczach - przez jedną straszną chwilę, w której cały świat stanął w ogniu. Moc wpadła przez kryształowe ściany, spłynęła po
lustrzanych stopniach, otoczyła ich szalonym wirem. Fae ziemi z trzewi Erny, gorąca jak magma która ją zrodziła. Poczuwszy pierwsze uderzenie fali, kobieta przeraźliwie wrzasnęła i zawyła z przerażenia, kiedy fae wdarła się w nią, wypełniając ją swą mocą i paląc wszystkie komórki mózgu. Damien odskoczył. Zwiększając dzielącą ich odległość, zdołał jakoś przerwać kontakt i okropna wizja zniknęła lecz kobieta wrzeszczała dalej, a jej krzyk przeszedł w rozdzierający uszy ryk, gdy moc fae ziemi przelewała się przez nią miażdżącą falą. Damien próbował tego nie słuchać, szarpiąc więzy, usiłując się uwolnić. Szorstki sznur przeciął mu skórę do krwi, gdy kapłan próbował przecisnąć dłoń przez pętlę. O mało nie wyłamując sobie kciuka zdołał uwolnić zwilżoną w ten sposób rękę. W oczach migotały mu płonące słońca - ślad widzianej fae. Zamrugał, jakby w ten sposób mógł ostudzić ich żar, i spróbował dostrzec za nimi jakieś wyjście. Ogłuszający wrzask kobiety nie pozwalał mu zebrać myśli. Którędy tu przyszedł? Nie miał nawet cienia nadziei, że zdąży w porę znaleźć wyjście z tej cytadeli. Jego jedyną szansą był szybki powrót do podziemi. Może nadciągające trzęsienie ziemi oszczędzi jaskinię, w której Damien poszuka schronienia. Jeśli dopisze mu szczęście, może zdoła odnaleźć powrotną drogę i dotrze tunelem do wyjścia na równinę, gdzie byłby względnie bezpieczny... W biegu porwał swój miecz z kryształowej podłogi - teraz spryskanej krwią i wymiocinami, dlatego widocznej. Nie odważyłby się ruszyć bez broni, nie teraz. Dzięki Bogu, stal wystarczy, żeby rozprawić się z Czarnymi. Pobiegł, ufając, że instynkt pozwoli mu odnaleźć drogę. Potykał się na niewidocznych stopniach i z takim impetem wpadł na jedną z lustrzanych ścian, że ją rozbił. Gdzie jest wyjście? Gdzie schody na dół? Próbował przypomnieć sobie, ile razy skręcali, idąc tutaj, którędy powinien pójść... A potem wyjął miecz i z całej siły uderzył gałką rękojeści w zagradzającą mu przejście ścianę. Kryształ rozsypał się na kawałki, odsłaniając ciemny wylot tunelu. Pozwól Boże, pomyślał gorączkowo, abym zdążył. Okruchy kryształu chrzęściły mu pod nogami, gdy przedzierał się do wyjścia potykając się i ślizgając. W końcu wpadł do korytarza, dotknął dłonią zimnej ściany i zataczając się, ruszył w głąb... A wtedy ziemią targnął konwulsyjny skurcz, tak silny, że zbił go z nóg i cisnął o twardą ścianę tunelu. Cytadela zabrzęczała jak tysiąc dzwoneczków poruszanych porywistym wiatrem, a potem zaczęła się rozpadać, ściana po ścianie, schody po schodach, pod wybrzuszającą się i pękającą pod nią ziemią. Za nim z trzaskiem padały ogromne kawały kryształu, ciskając ostre jak włócznie odłamki w głąb korytarza. Na pół ogłuszony Damien jakoś zdołał wstać i ruszyć dalej, z trudem podążając w głąb wstrząsanej skurczami ziemi. Obok trzasnął i ułamał się drewniany stempel. Grad kamieni i ziemi posypał się na kapłana, gdy bryty kryształu spadały na sklepienie tunelu.
Jestem za blisko powierzchni! - pomyślał z rozpaczą. Za blisko! Podmuch zwalił go z nóg i obsypał pyłem, gdy Damien usiłował podnieść się z ziemi. Muszę zejść głębiej! Ruszył na oślep, nie zastanawiając się, czy w niżej położonych podziemiach naprawdę będzie bezpieczniej, nie zadając sobie pytania, czy podczas tak silnego trzęsienia ziemi gdziekolwiek byłoby bezpiecznie. Powinno trwać tylko kilka sekund. Prawda? Chociaż kto wie, jak długo może potrwać takie trzęsienie ziemi jak to, które szykowało się od dziesięcioleci? W tunelu robiło się coraz ciemniej, gdyż słabe światło świtu z trudem przedzierało się przez grad ziemi i żwiru, padający z sufitu. Damien po omacku wlókł się dalej, modląc się o chwilę czasu, jaka by mu wystarczyła, żeby się uratować. Jednak dobrze wiedział, że jeśli trzęsienie ziemi już się zaczęło, nie będzie jej miał. Nagle jedna z belek podtrzymujących sklepienie tunelu złamała się i runęła na niego. Rzuciła go na przeciwległą ścianę, zapierając dech i ogłuszając. Kiedy usiłował wstać, spadł na niego deszcz ziemi i kamieni. Słyszał potworny łoskot zapadającego się tunelu i ryk rozdzierających powierzchnię ziemi wstrząsów. Mocno ścisnął rękojeść miecza i spróbował stanąć na nogi - jakby oręż mógł jakoś obronić go przed furią żywiołu - lecz ziemia pod nim poruszyła się wściekle i cały strop tunelu runął. Na Damiena posypały się kilogramy ziemi i kamieni, przygniatając go. Usiłował się podnieść, lecz nie zdołał przezwyciężyć ich ciężaru. Z trudem łapiąc oddech, dławił się pyłem, a gdy starał się oczyścić płuca, jakiś większy i ostry głaz uderzył go w głowę. Strącił kapłana głęboko, głęboko, w duszące ręce mściwej Natury.
45 Światło. Oślepiające. Cofał się przed nim - a raczej próbował to zrobić - lecz przytrzymała go silna dłoń, chwytając długimi palcami za koszule. Szarpnęła go, wyciągając głowę nad powierzchnię ziemi. Spazmatycznie łapał oddech, krzywiąc się przy tym z bólu. Nagle ścisnęło go w piersi i zaczął gwałtownie wykasływać wypełniający płuca kurz. Dławił się, gdy silne ręce wyciągały go z podziemnego grobowca. Światło powoli przygasło do jednego, wątłego płomyka lampy. W jej blasku dostrzegł, że większość tunelu zniknęła, a to, co pozostało, było aż po strop wypełnione ziemią. Zauważył nową strużkę żwiru, która zaczęła osypywać się z sufitu. - Możesz iść? - zapytał Tarrant. Damien miał zesztywniale kończyny, ale mógł nimi poruszać. Skinął głową. - No to chodźmy. Tu czyha śmierć. Łowca objął go ramieniem. Było takie zimne, tak bardzo zimne; kto by pomyślał, że ten chłód może przynieść taką ulgę? Z jego pomocą Damien jakoś zdołał wygrzebać się spod zwałów ziemi. Potem znieruchomiał, dygocząc. - Mało brakowało? - spytał łagodnie Tarrant. - Piekielnie mało - odparł szeptem. Znów ogarnęła go słabość. Pozwolił, by Łowca go podtrzymał. - Ciani... - Westchnął. - Gdzie...? - Przed nami. Razem z Hesseth. Nikt nie zostanie sam, dopóki to się nie skończy. - Czy ona... - Bał się wypowiedzieć te słowa. Obawiał się tego, co mogła oznaczać przecząca odpowiedź. - Czy ona... - Jest cała? Tak. Zdrowa? - Adept pokręcił głową. - Jeszcze nie. Ale to dopiero początek. Jeżeli jej krzywdziciel nie zginął pod gruzami cytadeli, to zapoluję na niego później. Teraz, kiedy jego pani nie żyje, powinno to być łatwe. Damien obrzucił go przenikliwym spojrzeniem. - Wiesz o tym? - Ona żywiła się mną - odparł spokojnie Łowca. - Jak wiesz, takie połączenie działa w obie strony. Myślałeś, że nie pożywię się jej przerażeniem, kiedy będzie umierała? Była mi to winna. Kapłan spróbował podnieść się z ziemi. - Mam nadzieję, że to był smaczny posiłek. - Piekielnie smaczny - zapewnił go Łowca. - Ruszajmy. Razem wygramolili się z rumowiska i zaczęli przedzierać się korytarzami, niebezpiecznie zwężonymi w wyniku
wstrząsów. Chwilami musieli przekopywać się przez sterty kamieni i ziemi, aby zrobić otwór, przez który mogli się przecisnąć. - Tędy przyszedłeś? - zapytał Damien. - Tunel wciąż się zapada, jeśli o to pytasz. - Łowca chwycił zwalony stempel i pociągnął: otworzyło się przed nimi wąskie przejście. - Chociaż tam dalej wstrząsy są mniej gwałtowne. Tam zostawiłem kobiety. Nie chciałbym jednak tu być, kiedy nadejdzie kolejna fala wstrząsów dodał. - Dziwię się, że jeszcze nie nadeszła. Łowca spojrzał na kapłana, uśmiechając się. - Może dlatego, że pozostawiłem kilka zaklęć. Sprawiłem, że znów zaczęły działać, kiedy ustały pierwsze wstrząsy. Oczywiście, nie wytrzymają długo, ponieważ jest ich za mało... ale liczy się każda minuta. - Jesteś bardzo przezorny. - Staram się. - Rękawem otarł ziemię z twarzy. Damien spróbował zrobić to samo i wyczuł, że twarz ma lepką od krwi. Trochę za dużo jej stracił. - Daleko jeszcze? - zapytał. Łowca zerknął na niego. - Dojdziesz. Damien pomyślał o brzasku, który widział z cytadeli. Ile czasu upłynęło od tej pory? Jeśli wzeszło słońce, czy jego mroczny towarzysz będzie tam bezpieczny? - A co z tobą? Łowca podniósł kawałek strzaskanego stempla, który zagradzał im drogę. Pył osypał się do wąskiego przejścia. - Nie zabraknie mi sił, jeśli o to pytasz. - Myślałem o słońcu. Łowca znieruchomiał. Damien miał wrażenie, że jego towarzysz kurczowo zacisnął szczęki i zmrużył wyblakłe oczy. - Będziemy się nad tym zastanawiać, kiedy przyjdzie na to czas - rzeki w końcu Tarrant i odrzucił stempel, który trzasnął o przeciwległą ścianę. - Jeśli zamierzasz... - Słońce nie zajdzie od gadaniny - ostro uciął Łowca - A na razie jeszcze nie wydostaliśmy się z podziemi. Spójrz. Wskazał na dziurę ziejącą w ścianie po przeciwnej stronie tunelu. - Widzisz to? Można to dostrzec w prądach. Czarni gromadzą się w głębi ziemi. Ci, którzy przeżyli pierwsze wstrząsy, ruszą w kierunku powierzchni, gdzie spodziewają się znaleźć
bezpieczniejsze miejsca. Idioci! Gdyby mieli choć odrobinę rozumu, zostaliby tam, gdzie nie mogą dosięgnąć ich przechodzące po powierzchni fale... - Boisz się - rzekł spokojnie Damien. Łowca chciał zaprzeczyć, ale zamilkł. - Jasne, że się boję - mruknął w końcu. - Byłbym głupcem, gdybym się nie bał. Jesteś zadowolony? Kopnięciem odgarnął kupkę ziemi, oczyszczając przejście. - Powinniśmy dotrzeć do milady Ciani i do Hesseth, zanim zrobią to nasi przyjaciele z podziemi. Potem będziemy martwić się o inne sprawy. Zapewniam cię, że przyjdzie na to czas. Podał Damienowi lampę - której sam nie potrzebował - i poprowadził go na zachód, przez zrujnowany tunel ewakuacyjny wroga. W miarę, jak korytarz opadał w głąb ziemi, rzadziej napotykali ślady zniszczeń, lecz mimo to z trudem przedzierali się przez zasypane odcinki. Tarrant co chwila odwracał się i spoglądał za siebie, mrużąc oczy i skupiając wzrok na słabych podziemnych prądach. Nawet jeśli zauważył coś szczególnego, co go zaniepokoiło, to zachował tę informację dla siebie. W pewnej chwili, u wylotu wąskiego tunelu wiodącego w głąb królestwa Czarnych, przystanął i nasłuchiwał - czujnie i w napięciu, wytężając wszystkie zmysły, jak polujący drapieżnik - ale nic nie powiedział. Z ponurą miną ruchem głowy wskazał na wschód, ku cytadeli, po czym poprowadził kapłana w przeciwnym kierunku. Nagle natrafili na zwłoki. Były na wpół przysypane ziemią, jakby, padając, wywołały nową, niewielką lawinę. Tarrant obrócił ciało na plecy i odgarnął ziemię z twarzy trupa, po czym odetchnął na widok poczerniałej dziury w miejscu jednego oka z której sterczał nasączony Ogniem bełt. Spojrzał nań, skrzywił się i mruknął: - Pospieszmy się. Pobiegli. Po chwili minęli następne ciało - to miało w piersi wielką dziurę, z której jeszcze unosiła się smużka dymu - ale nie przystanęli, aby je obejrzeć. Odór spalonego ciała był gęsty i ostry, podwójnie gryzący w wywołującym klaustrofobię, ciasnym korytarzu. Minęli zakręt, na którym zapadł się strop, pospiesznie przedarli się przez tarasujące im drogę sterty ziemi i... Znaleźli je. Z kuszami w rękach i determinacją w oczach. Tu też leżały ciała i unosił się zapach śmierci. Tarrant miał rację. Czarni wychodzili na powierzchnię. Damien podszedł do Ciani, która stała mocno oparta plecami o ścianę, ściskając w dłoni kuszę. Objął ją posiniaczonym ramieniem. Trochę się rozluźniła, na tyle, by oprzeć się o niego, reagując na ten krzepiący gest. Potem i ona objęła go wolną ręką i przycisnęła do siebie. - Dzięki bogom jeszcze żyjesz - szepnęła. Obejrzał się na adepta.
- W tym wypadku dzięki Tarrantowi. - Lepiej ruszajmy - ostrzegł ich Łowca. Podniósł spory pakunek leżący u stóp Hesseth i zarzucił go na plecy. - I to szybko. - Ile pozostało nam strzał? - zapytał Damien. - Mnóstwo - odparła Hesseth. - Ale tylko trzy z Ogniem. - Wyszczerzyła zęby w groźnym grymasie. - Myślicie, że będzie ich więcej? - Sądzę, że nie ma co do tego wątpliwości - zapewnił ją Tarrant. - Nie wiem tylko, jak szybko tutaj dotrą. - On jeszcze nie umarł - szepnęła Ciani. - Wiedziałabym... prawda? Mój Boże, z pewnością! Wspomnienia runą na ciebie jak fala przypływu - jak ta, która zabiła twojego wroga. Doświadczenia całego życia, wskrzeszone w mgnieniu oka. Nienawidził się za to, że obawia się tej chwili. Nienawidził za to, że zastanawia się, chłodno kalkuluje, czy ten moment nie będzie najbardziej niebezpieczny. Pobiegli. I nie byli sami. Tuż za nimi, tymi samymi korytarzami, które przed chwilą przebyli, podążało coś jeszcze. Coś, co popiskiwało w niby ludzkiej mowie, idąc drogą, którą oczyścili. Jeden demon - czy więcej? Nagle Damien przypomniał sobie, że jego miecz został zasypany opodal cytadeli, razem z resztą wyposażenia. Pozostał mu tytko flakonik z Ogniem jeżeli był jeszcze cały - a tego nie mógł użyć, nie raniąc Tarranta. Pomimo to, jeśli Tarrant zdoła to przeżyć, w ten sposób Damien będzie mógł odpędzić wrogów... Biegnąc, pomacał sakiewkę, upewniając się, że łatwo może ją otworzyć. Tarrant to zrozumie. Tego wymagała sytuacja. To może okazać się jedyną szansą na przetrwanie. A potem minęli zakręt i ujrzeli Czarnych. Co najmniej czterech, a w mroku mogło ich być więcej. Stwory były potłuczone i zakrwawione, oraz mocno zdezorientowane, lecz ich ślepia płonęły nienawiścią i głodem, a nozdrza demonów rozdymały się, gdy złowiły zapach ludzkiego strachu. Pożywienia. - Nie pozwólcie im się dotknąć - ostrzegła Hesseth. Głos lekko jej drżał. Czyżby wspominała, jak taki stwór próbował ją wyssać przy wiecznie płonącym ogniu? Damien podszedł do Ciani i wziął od niej kuszę. - Cofnij się - szepnął. Kątem oka zauważył, że Tarrant wyciąga do niej rękę i na moment wrócił myślami na Morgot, gdy wyzwolona przez Hesseth fae pływów rozniosła wszystkie blokady i wyzwoliła zło Łowcy. Potem skinął głową, pokazując, żeby podeszła do adepta. Wiedział, że nigdzie nie byłaby bezpieczniejsza niż przy jego boku. W następnej chwili stwory zaatakowały. Oszalałe jak wściekłe psy i dziesięć razy groźniejsze. Położył jednego strzałem z bliska, przystawiwszy mu kuszę do brzucha. A potem,
wprowadzając drugi bełt na łoże, sklął się w duchu za to, że nie zapytał, które strzały są nasączone Ogniem. Drugi napastnik wpadł na niego, zanim Damien zdążył napiąć kuszę, więc, pomstując, z całej siły zdzielił go kolbą w pysk. Trysnęła krew i głośno trzasnęła kość, ale cios nie powstrzymał stwora. Jedna szponiasta łapa chwyciła kuszę, a druga ramię Damiena. Kapłan próbował się wyrwać, lecz ręka dziwnie mu zdrętwiała i nie mógł nią poruszyć. Jego umysł zaczęły zasnuwać cienie i trudno mu było zebrać myśli. Musiał to zwalczyć. Czyż nie? Powinien opanować to, zanim... Co? Co się stanie? Stwierdził, że cały dygocze, gdy odrętwienie obejmowało jego ciało, przejmując go zgrozą i lękiem, tym straszniejszym, że nie mógł sobie przypomnieć jego przyczyny. Nagle Czarny zawył i zatoczył się. Z jego piersi ziała dymiąca dziura, w miejscu gdzie nasączony Ogniem bełt przeszył ciało. Hesseth stanęła nad nim, unosząc miecz, żeby odciąć stworowi łeb, ale nie było to konieczne. Z rozpaczliwym rykiem Czarny padł i pamięć powróciła Damienowi gwałtowną falą, z koszmarną intensywnością wypełniając umysł tysiącem oderwanych fragmentów. Zachwiał się pod tym naporem. Dochodząc do siebie, usiłował złapać równowagę i przygotować się do odparcia następnego ataku. Zimne niebieskawe światło miecza Łowcy zalało tunel i w tym blasku zobaczył ślady, jakie lodowate ostrze pozostawiło na ciałach dwóch pozostałych napastników. Karminowe kryształki lśniły w miejscach, gdzie przecięło tętnice, a nad trupami unosiły się kłęby pary. - Ruszajmy - zaczął Damien, ale Łowca go powstrzymał. - Zaczekaj. Zawrócił i przeszedł kilka kroków tunelem. Przyglądał się sklepieniu, jakby czegoś wypatrując. Po krótkiej chwili najwidoczniej znalazł to, czego szukał, po czym uniósł miecz i dotknął lśniącym czubkiem twardego sufitu. Nagle pchnął. Grudy ziemi trysnęły z miejsca, gdzie trafiło ostrze, a odgłos eksplozji przetoczył się echem po tunelu. Kiedy opadł kurz, zobaczyli, że korytarz, którym przyszli, zawalił się. Inni Czarni mogli jeszcze być przed nimi, ale ci z tylu już tędy nie przejdą. Musieliby się przekopać. Łowca wsunął miecz do pochwy. - Teraz możemy iść - rzekł. Był spięty - Damien jeszcze nigdy go takim nie widział. Czyżby któryś z wrogów dotknął i jego? Czy też ich szanse malały zbyt szybko jak na gust adepta? Jeśli on się ich obawia, pomyślał z rozpaczą Damien, to co dopiero mówić o nas? Mijali boczne odgałęzienia, wiodące na dolne poziomy podziemi. Większość była zasypana, uniemożliwiając dostęp Czarnym. Pozostałe zostawili w spokoju. Było ich po prostu za dużo, a każde, które Tarrant zechciałby zasypać, oznaczałoby kolejną zwłokę i zwiększałoby
zagrożenie ze strony stworów, które mogłyby zagrodzić im drogę. Kiedy mijali jeden szczególnie duży otwór, Damien zauważył, że twarz adepta jest blada i posępna. Przypomniał sobie, że jeśli w ogóle wydostaną się z tych podziemi, na górze czeka ich jasno świecące słońce. Zastanawiał się, w jaki sposób Tarrant zdoła wyjść z tej opresji. Czy mógł zostać pod ziemią do zachodu słońca, skoro na powierzchnię wychodziło tak wielu Czarnych, oszalałych z wściekłości i głodu? Nie zostawię go tu samego, postanowił Damien. Pamiętał, że Łowca wyciągnął go spod zwałów ziemi, chociaż nie musiał tego robić. W innym miejscu i czasie mógłby wstydzić się takiej lojalności, lecz teraz przychodziła mu równie naturalnie jak oddychanie. - Nadchodzą - szepnął Tarrant i odwrócił się. Na razie jeszcze nie było widać wroga, ale Damien nauczył sie ufać przeczuciom Łowcy. Już miał coś powiedzieć, gdy nagle Ciani przeraźliwie krzyknęła. Na jej twarzy malowało się tak obłędne przerażenie i rozpacz, że krew zastygła w żyłach Damiena który natychmiast pojął, co to oznacza - On tu jest - rzekł Łowca, głośno wyrażając jej obawę. - Nadchodzi. - Wie o naszej obecności? - zapytał go Damien. Tarrant zmrużył srebrnoszare oczy, studiując fae. - Jeszcze nie - mruknął. - Jednak wkrótce się dowie. - Nasłuchiwał jeszcze przez chwilę, po czym dodał: - Jest ich wielu. Zbyt wielu, żebyśmy mogli podjąć walkę. - A zatem ruszajmy - powiedział Damien. - Wyjście nie może być daleko. Jeśli dotrzemy do niego, zanim nas dopadną... Urwał. Spojrzał mu w oczy. - Wtedy Ciani będzie bezpieczna - stwierdził - a ty i ja rozprawimy się z jej krzywdzicielem. W chwili, gdy ruszyli dalej, ziemia znów zaczęła drżeć pod ich nogami. Serce podeszło Damienowi do gardła i zaczął modlić się w myślach: Nie teraz. Błagam! Jeszcze tylko kilka minut. Jakby jego Bóg mógł interweniować. Jakby wiodącą siłę wszechświata obchodziła garść nędznych zaklęć, od których zależało życie kilku istot. Pobiegli. Ziemia znów zaczęła sypać się im na głowy ze ścian i sklepienia korytarza, ale gnali dalej, osłaniając oczy rękami. Wiedzieli, że muszą znajdować się blisko wschodniego wylotu tunelu, za którym byliby względnie bezpieczni, więc pędzili przez zwały ziemi, po usypiskach kamieni, przez wielkie sterty połamanych stempli i głazów. Jak mogli najszybciej, pokonywali przeszkody, nie tracąc czasu na rozglądanie się wokół. Ziemia ponownie zadrżała i tym razem usłyszeli głuchy ryk. - Nadciągają - mruknął Tarrant, a Damien szepnął: - Boże, pomóż nam wszystkim.
Tunel wydawał się teraz dwukrotnie dłuższy niż wtedy, kiedy Damien szedł nim w przeciwnym kierunku. Gdzie, do diabła, jest to wyjście? A potem przyszło najgorsze. Wstrząs nie był tak silny jak poprzednie, ale w zupełności wystarczył. Belki podtrzymujące sklepienie tunelu już były nadwątlone, a ze ścian ziały szerokie szczeliny. Wystarczyły nawet słabe drgania, aby całkiem je zawalić. Wielkie bryły ziemi spadały z sufitu tuż za plecami uciekających, na nich, tuż przed nimi. Damien doskoczył do Ciani, gdy potężny głaz oderwał się od sklepienia nad jej głową. W ostatniej chwili zdążył obalić ją na bok, ratując przed zmiażdżeniem. Posypał się na nich grad kamyków i zbitej, twardej jak cegła ziemi. Kapłan osłaniał Ciani własnym ciałem i modlił się, żeby nic się nie stało pozostałym dwojgu towarzyszom. Niech tunel zawali się na wrogów. Czyż nie byłoby wspaniale, gdyby sama ziemia pochłonęła krzywdziciela Ciani? Kiedy jednak w końcu podniósł się i spojrzał na nią, zrozumiał, że nie mieli takiego szczęścia. Na jej twarzy nie dostrzegł ulgi ani oszołomienia wywołanego przez powracające wspomnienia. Ostre pazury wbiły mu się w ramię i usłyszał ciche syknięcie Hesseth. - Chyba powinieneś na to spojrzeć - powiedziała kobieta. Ruchem głowy wskazała na wschód i pobliski zakręt. Odczekał moment, upewniając się, że wstrząsy ustały, a potem wstał i poszedł za nią. Przejście było tak wąskie, że ledwie mógł przez nie przejść, a kiedy się tamtędy przeciskał, tarł ramieniem o wilgotną ziemię. Tuż za zakrętem korytarza, w miejscu gdzie tunel zaczynał się wznosić... Korytarz był zasypany. Zupełnie. Całe sklepienie zapadło się pod ciężarem ziemi, tarasując przejście. Spoglądając na zwały twardej ziemi, Damien poczuł, że ogarnia go rozpacz. Gdyby mieli czas i odpowiednie narzędzia, może zdołaliby się przekopać, ale nie mieli ich, a poza tym nie wiadomo, jak daleko sięgał zawał. Jeżeli został zasypany cały odcinek korytarza dzielący ich od wyjścia, to po prostu się stąd nie wydostaną. Nigdy. Wrócił do pozostałych i już zamierzał przekazać im złe wieści, gdy zauważył, że nie jest to konieczne. Tarrant poznał prawdę z prądów fae, a w oczach Ciani pojawiła się rozpacz. Jedyna lampa, jaka im pozostała, rzucała dość światła, aby mógł dostrzec, że trzęsą się jej ręce. - Utknęliśmy - powiedział. - Czy możemy się wydostać? - spytała Ciani ochrypłym, słabym szeptem. - Przekopać? Damien zerknął na sklepienie. A potem na Tarranta. - Znajdujemy się niedaleko powierzchni - powiedział spokojnie Łowca, - Słyszę fae omywającą ziemię. Prawie ją czuję... - Zamilkł i Damien miał wrażenie, że adept drży. - Jeśli ziemia nad nami jest dość miękka, aby dała się kopać, a zarazem na tyle twarda, żeby nas nie przysypać... To zajmie sporo czasu - powiedział. - Mnóstwo czasu. - Obejrzał się za siebie i dodał: - Nie jestem pewien, czy tyle mamy.
Damien nadstawił ucha i wydało mu się, że w oddali słyszy jakieś szmery. - Uszli z życiem. - Nie wszyscy, ale i tak jest ich wielu - rzekł ponuro Łowca. - Nie zdołamy ich pokonać bez fae ziemi. Damien spojrzał na Hesseth, ale ta potrząsnęła głową. Najwidoczniej nie mogła tutaj znaleźć takiej kombinacji pływów, jakiej potrzebowała, by posłużyć się Sztuką. Może w przyszłości... jeśli tego dożyją. Jeżeli w ogóle mieli jakąś przyszłość. Szmery były coraz głośniejsze - zbliżały się. Damien usłyszał glosy, syczące prawie ludzkie słowa. Gorączkowo rozejrzał się wokół, szukając jakiegoś sposobu, w jaki mogliby się obronić, ale nie znalazł. Tkwili w pułapce. Nawet jeśli przez jakiś czas zdołają odpierać ataki Czarnych, znajdowali się za blisko powierzchni. Następne wstrząsy pogrzebią ich żywcem. Łowca odwrócił się plecami do nich. Dotknął dłonią ściany tunelu, jakby szukał w niej wsparcia - Jest pewien sposób - szepnął chrapliwie. - Tylko jeden sposób, jaki przychodzi mi do głowy. Ocalimy milady. Głosy stawały się coraz wyraźniejsze. Damien przysunął się do adepta i poprosił cicho: - Powiedz, jak? Tarrant spojrzał na sklepienie, jakby wypatrując na nim jakiegoś znaku. Nagle Damien uświadomił sobie, że Łowca patrzył tak już wcześniej, zanim zawalił cały odcinek korytarza - Mógłbym wybić otwór - mruknął adept. - W mieczu jest dość fae, abym zdołał to zrobić, nie korzystając z prądów. Tylko że... - Słońce - rzekł łagodnie Damien. Tarrant znów odwrócił się do kobiet - Nie możesz - jęknęła Ciani. - Geraldzie... - Doceniam waszą troskę - westchnął adept - ale nie ma innego wyjścia. Inaczej zginiemy tutaj, pod ziemią, a naszymi duszami pożywią się te... stworzenia. - Niechętnie potrząsnął głową. - Nawet ja nie zdołam skutecznie się obronić, nie mogąc korzystać z fae ziemi. Jest ich zbyt wielu, a my jesteśmy za słabo uzbrojeni... Byłoby to tylko kwestią czasu. - Nie możemy poczekać, aż zapadnie noc? - zapyta! kapłan. Tarrant ponuro pokręcił głową. - Żałuję, ale to za długo. - Zwrócił się do Ciani: - Będziesz wolna - Wybiję otwór, przez który do tunelu wpadnie światło, więc jeśli wśród napastników będzie twój krzywdziciel... Będziesz wolna - A ty? - zapytał Damien. - Przeżyjesz to? Łowca zastanowił się.
- Zapewne nie. Siła słonecznego światła to rzecz względna. Stałem już w blasku trzech księżyców i całej galaktyki gwiazd... ale to co innego. Całym jego ciałem wstrząsnął dreszcz. Damien przypomniał sobie wieczny ogień i to, co płomienie zrobiły z adeptem. Jeśli względnie słaby blask ognia tak bardzo pokaleczył jego ciało, to jakie szanse miał Łowca, stając w pełnym świetle dnia? - Nie widzę innego wyjścia - stwierdził posępnie Tarrant i wyjął z pochwy złowrogo błyszczący miecz. Glosy słychać było już całkiem blisko. Ciani podeszła do adepta i wyciągnęła rękę, jakby chciała go dotknąć, lecz zaraz cofnęła się, drżąc. - Geraldzie... - Milady Ciani. - Wolną ręką chwycił jej dłoń i szybko dotknął jej wargami. Jeśli nawet wzdrygnęła się pod tym lodowatym dotknięciem, to Damien tego nie zauważył. - Dałem słowo honoru i wiele ryzykowałem, aby go dotrzymać. Jeśli ta misja zakończy się sukcesem i odzyskasz pamięć... - Wtedy powiem, że dotrzymałeś słowa - szepnęła. - I uwolnię cię od dalszych zobowiązań. Puścił jej dłoń. Skłonił się. - Dziękuję, milady. - Gdybyś zdołał się schronić... - zaczął Damien. - Kiedy skończę, nie będzie gdzie się schronić - odparł adept. Gestem kazał im się cofnąć, odsunąć od niego. Ponownie obejrzał sklepienie, szukając odpowiedniego miejsca Będziecie musieli się pospieszyć. Jak najszybciej wyjdźcie na powierzchnię, a potem uciekajcie stąd. Szybko. Nie wiadomo, jak długo umierają te stwory, ani co mogą wam zrobić w przedśmiertnych drgawkach. Najlepszą obroną będzie ucieczka. Nie zatrzymujcie się i nie oglądajcie za siebie - ostrzegł. Damien zastanawiał się, czy Łowcą kierowała troska o ich bezpieczeństwo czy też obawa, że zobaczą, jak płonie. - Teraz! - syknął adept. - Przygotujcie się. Głosy zbliżały się. Damien cofnął się i przycisnął do siebie Ciani. Hesseth stanęła u jego boku, trzymając napiętą kuszę. Damien uniósł dłoń, żeby osłonić oczy - i napotkał spojrzenie Tarranta. - Powodzenia, Łowco - rzekł cicho. Stwory nadeszły. Ze ślepiami płonącymi nienasyconym głodem gramoliły się, jak ogromne szczury, przez zwały ziemi. Pierwszy zobaczył wędrowców i wstał, ostrym syknięciem ostrzegając pozostałych. Ci również weszli w krąg rzucanego przez lampę światła, rojąc się,
niczym wygłodniałe insekty, wypełniając cały tunel. Ostrożnie, ponieważ widziały obnażony miecz Tarranta i z pewnością wyczuwały drzemiącą w tym ostrzu moc. A potem jeden z nich przywarł spojrzeniem do Ciani i syknął cicho, z zadowoleniem. Końcem języka przesunął po ostrych kłach. Widząc, jak Ciani zadrżała, Damien domyślił się, że to jest poszukiwany przez nich stwór, ten, który zaatakował ją w Jaggonath. Ten, który skradł jej pamięć. - Teraz - szepnął Łowca. Stwory ruszyły do ataku. Tarrant pchnął. Wbił ostrze głęboko w sklepienie, w słaby punkt, który uprzednio znalazł. Moc pełnej zimnego ognia stali spłynęła w głąb ziemi i rozeszła się, eksplodując na wszystkie strony jak bomba. Grudy ziemi obsypały Damiena i jego towarzyszki, a podmuch powietrza uderzył ich, niczym wielka pięść. Przez moment świat zniknął w gradzie żwiru i kamieni, uderzających jak odłamki szrapnela. Potem rozbłysło światło. Oślepiające. Blask porannego słońca raził oczy, przywykłe do mroku po kilkudniowym pobycie w ciemności. Kapłan zasłonił dłonią twarz, czując przeszywający ból. Cały świat był biały, bezkształtny, straszliwie jaskrawy... Niechętnie odjął dłoń od oczu, pamiętając ostatnią przestrogę Tarranta: „Uciekajcie stąd. Szybko”. Teraz w oślepiającym blasku dostrzegał niewyraźne kształty, jaskrawobiale na jeszcze bielszym tle porannego nieba. Ruszył w kierunku najbliższego i pod palcami wyczuł świeżo usypaną stertę ziemi. Pociągnął ku niej Ciani i chwycił za rękę Hesseth. - W górę! - syknął. Ledwie widział grunt pod nogami, więc musiał zaufać zmysłowi dotyku. Szli zboczem szerokiego leja, podobnego do krateru po upadku meteorytu. Idąc tym łagodnym stokiem, z trudem znajdując oparcie dla nóg w miękkiej i sypkiej ziemi, podtrzymując obie kobiety, Damien starał się nie myśleć o Tarrancie... Ciani wrzasnęła. Ten okrzyk wyrażał ból, zmieszany z przerażeniem, a był tak przeraźliwy, że zaskoczony Damien zamarł. W następnej chwili zobaczył, że Ciani ześlizguje się ze zbocza, wstrząsana drgawkami. Wyciągnął rękę, chwycił kobietę za rękaw koszuli i powstrzymał przed zsunięciem się na dno tunelu. - Nie mogę! - jęknęła. - Bogowie, nie mogę... - Pomóż mi! - zawołał i Hesseth doskoczyła do Ciani, łapiąc ją za drugą rękę. Razem podtrzymywali ją, gdy dygotała pod naporem zapomnianych wspomnień, w jednej krótkiej chwili przypominając sobie cierpienia i obawy całego swego życia. Jej skóra była gorąca w dotyku, być może od słońca. Po długich tygodniach spędzonych wśród na pół ludzkich i nieludzkich istot, poraniony i zmęczony wędrówką zimnymi, ciemnymi tunelami, Damien nie potrafił sobie przypomnieć, jaka powinna być normalna temperatura ludzkiego ciała.
Zaczęli ciągnąć ją w górę. Powoli. Bojąc się ruszyć na zdradliwym stoku, ale jeszcze bardziej obawiając się pozostać tu, gdzie byli. Krzywdziciel Ciani z całą pewnością już nie żył, lecz ile jeszcze pozostało tych stworów, które mogły uznać krótki pobyt w słonecznym blasku za niewygórowaną cenę zemsty? Centymetr po centymetrze ostrożnie posuwali się w górę. Grudy ziemi osuwały im się pod nogami i staczały na dno krateru. Wędrowcy musieli bardzo uważać, żeby nie spaść tam razem z nimi. Zbocze stawało się coraz bardziej strome i Damien musiał mocno wbijać w ziemię rękę i stopy, żeby znaleźć potrzebne oparcie. Ciani cicho pojękiwała, całkowicie bezwładna w jego uścisku, a Damien miał nadzieję, że niechcący nie wyrządzi jej krzywdy. Wbił dłoń w ziemię i w końcu jego palce napotkały jakiś twardy przedmiot. Korzeń. Uniósł głowę i na tle gorejącego słońca dostrzegł zarysy rosnących nieco wyżej drzew. Z dziękczynną modlitwą na ustach chwycił za twardy korzeń i zaczął wciągać się po nim na górę. Idąca z drugiej strony Hesseth zauważyła, co robi, i poszła za jego przykładem. Miękką ziemię pokrył gąszcz roślinności, splątane korzenie wielkich drzew... Wyszli na górę. Wszyscy troje. Damien jeszcze przez chwilę leżał na ziemi, dysząc i trzymając nogi na skraju wyrytego przez Tarranta krateru. Potem podniósł się z trudem. Ciani leżała zupełnie nieruchomo, lecz na jej twarzy malował się głęboki spokój. Przyłożywszy ucho do jej piersi, usłyszał miarowe bicie serca. Delikatnie wziął ją w ramiona i mruknął: - Nic ci nie jest. - Tulił ją jak dziecko. - Nic ci nie będzie. Zimny wiatr nie przeszkadzał im, gdy chwiejnie odchodzili z miejsca ostatniej potyczki, ponieważ słońce słało z nieba swe złociste promienie, które były życiem. * Wywołane przez Tarranta trzęsienie ziemi ucichło dopiero po trzech dniach, jednak kolejne wstrząsy nie były już tak silne jak pierwsze. Wprawdzie powyrywały drzewa, zmieniły wygląd gór i przekształciły cały układ jaskiń, ale kraina jako taka przetrwała, a tylko to miało znaczenie. Obozowali na równinie, na otwartej przestrzeni, dopóki trochę nie doszli do siebie. Dopiero wtedy Damien odważył się wspiąć z powrotem do miejsca, gdzie tak niedawno wydostali się z podziemi. Wszystkie punkty orientacyjne zniknęły, a ogromne osuwiska skalne prawie uniemożliwiały wspinaczkę... W końcu znalazł to miejsce: tworzący łagodne wgłębienie krąg wolnej od drzew, świeżo poruszonej ziemi. Lej był zasypany nią prawie po brzegi. Zapewne sprawiły to kolejne wstrząsy, pod wpływem których ziemia wyrównywała zagłębienie, wypełniając je jak woda. Cokolwiek stało się z demonami - i z Tarrantem - miało na wieki pozostać tajemnicą, pogrzebaną w zboczu góry wraz ze szczątkami adepta.
Damien starał się nie myśleć, jak bardzo musiał cierpieć płonący Łowca. Klęknął na miękkiej ziemi, żeby się pomodlić. Cicho odmawiając modlitwę za zmarłych, usiłował nie myśleć o zwęglonym ciele, które na własnych ramionach wyniósł z ognia. Błagał o zmiłowanie dla duszy, która nie znała zmiłowania, o łaskę dla człowieka, który tak zaprzedał się diabłu, że tysiąc modlitw dziennie, odmawianych przez tysiąc lat, nie oszczędziłoby mu nawet odrobiny mąk piekielnych. - Spoczywaj w pokoju, Proroku - szepnął. Miał nadzieję, że pewnego dnia będzie to możliwe.
46 Zima wcześnie przyszła na równiny, lecz była niczym w porównaniu z lodowatym tchnieniem jesieni w górach i Damien powitał ją z radością. Po prawie trzystukilometrowej podróży dobrze było znów włożyć czyste ubranie, a świadomość, że są z Ciani bezpieczni, była luksusem, o jakim niemal zdążył już zapomnieć. A jeśli nawet zmieniła się, jeżeli nie była już tą kobietą, którą kochał... Czyż w ciągu kilku ostatnich dni nie spodziewał się, że tak będzie? Czy nie widział zachodzącej w niej zmiany, kiedy wracali tutaj ze wschodnich gór? Wcale mi przez to nie jest lżej, pomyślał z goryczą. Wcale. Spojrzał na środek rakhijskiego obozu, gdzie w tej chwili świętowano zwycięstwo. Noc była ciemna, prawie bezksiężycowa, lecz uradowani rakhowie rozświetlili ją setką pochodni, w kręgu których triumfalnie płonęło ogromne ognisko, jak miniaturowe słońce. A ona tańczyła z nimi, nie jako jedna z nich, ale też nie jak zwyczajna ludzka istota. Adeptka, która dobrowolnie postawiła się między dwoma światami, aby pokonać dzielącą je przepaść. Mistrzyni Wiedzy. Odwrócił się, przypomniawszy sobie to określenie. Nienawidził go, i siebie - za takie niskie uczucie. Nigdy tak naprawdę nie była twoja. Nigdy nie znałeś jej naprawdę. Niewiele to pomagało. Ani trochę. Chłodna logika nigdy nie pomaga w takich sprawach. Był niespokojny. Dusił się w tym gąszczu namiotów. Tylu rakhów. Liczebność plemienia Hesseth znacznie wzrosła po przybyciu licznych gości, którzy przyjechali wysłuchać opowieści, zobaczyć relikwie i obejrzeć fascynujących, znienawidzonych, przerażających ludzi. Damien wyczuwał toczące się wokół gry o władzę, zbyt skomplikowane, żeby zdołał je zrozumieć, gdy zazwyczaj unikające jakichkolwiek kontaktów plemiona usiłowały wypracować jakiś nowy model zjednoczonej społeczności. Ludzkie społeczeństwo, myślał. Zasialiśmy tu ziarno. Z czasem powstaną narody, traktaty i całe zło, jakie im towarzyszy... Nie wiedział, czy powinien być dumny czy mieć poczucie winy, ale podejrzewał, że raczej właściwsze byłoby to drugie. Jeśli Bóg da, Baldachim pozostanie nietknięty i rakhowie będą mogli spokojnie ukształtować swój los, zanim znów dojdzie do spotkania z ludźmi. Jeśli Bóg da. Powoli odwrócił się plecami do obozu. Na dworze było zimno, lecz grube szaty, które zrobili dla niego rakhowie, aż nadto skutecznie chroniły ciało przed zimowym chłodem. Wepchnął ręce w kieszenie i ruszył na wschód, odchodząc od jasnego kręgu światła. Śpiew rakhów powoli cichł w oddali, przerywany perlistymi wybuchami śmiechu. Jej śmiechu. Mocniej otulił się kurtką i wydłużył krok. Zdeptaną ziemię obozowiska zastąpiło na pół zmrożone błoto, które wkrótce zmieniło się w śnieg: dziewiczy, nieskalany, lśniący, biały koc, spowijający mięciutką wełną równinę, okrywający ziemię ciszą.
Szedł. Jak najdalej od obozu, od zgiełku. Jak najdalej od wszelkich oznak życia i przejawów radości. Z trudem ścierpiał jedną noc takiego świętowania i był już gotowy do drogi. Jak zawsze, trudno mu było usiedzieć na miejscu. Na zachodzie wznosiły się Góry Zesłańców, jałowe i groźne. Wiedział, że wszystkie przełęcze są już zasypane śniegiem i pozostaną skute lodem przez kilka miesięcy, że na zboczach czyhają gotowe do zejścia lawiny, a w głębi tysiące innych zimowych niebezpieczeństw. Nigdy nie próbowałby przejechać tamtędy o tej porze roku, na pewno nie wtedy, gdyby byli z nim inni. Sam mógł spróbować. Teraz, kiedy Senzei znalazł spokój duszy, a Ciani... inny obiekt zainteresowania. Nagle zauważył coś kątem oka. Obejrzał się, sprawdzając, kto poszedł za nim z obozu, żeby zakłócać mu samotność jakimiś rakhijskimi sprawami. Potem zobaczył, kto to - i zamarł. Postać stała na tle księżyca, tak że widział tylko czarną sylwetkę. Gruby płaszcz spływał z jej ramion, otulając ją i jeszcze bardziej maskując kształty. Twarz była zaledwie czarnym owalem, a ciało tylko amorficznym cieniem. Jednak Damien doskonale wiedział, jak ono wygląda. I kto to jest. - Widzę, że dama ma się dobrze - mruknął Łowca. Damien poczuł niewysłowioną ulgę, a zarazem odrazę, równie żywą, jak w dniu, kiedy poznał prawdziwe nazwisko Łowcy. Te mieszane uczucia były tak silne, że zupełnie odjęło mu mowę. Dziękował Opatrzności, że nie ma przy sobie broni, że los oszczędził mu przykrej konieczności roztrząsania własnych uczuć i nie musi decydować, czy jest to odpowiedni moment, by przypomnieć Łowcy o dzielącej ich, nieprzejednanej wrogości. W końcu odzyskał glos. - Przeżyłeś. Słońce... - Jak ci powiedziałem, wielebny Vryce, wszystko jest względne. Na szczęście Czarni nie zdawali sobie z tego sprawy. Ponieważ nie widzieli innego wyjścia, zginęli. - Jego głos był cichy, tylko trochę głośniejszy od świstów nocnego wiatru. Wydawał się także bardziej chrapliwy niż zwykle, ale Damien ledwie go słyszał, więc nie był tego pewny. - Pomyślałem, że chciałbyś wiedzieć o tym, że przeżyłem. Uznałem, że masz do tego prawo. - Dziękuję. Jestem... rad. - Ponieważ przeżyłem? - zapytał ostro Łowca - Ponieważ nie zginąłeś... w taki sposób. - Naprawdę tak uważał i wiedział, że słychać to w jego głosie. - Myślałem o czymś... bardziej eleganckim. - A zatem nadal będziesz mnie tropić, kiedy opuścisz ziemie rakhów. Ubolewam nad tym, kapłanie. Jest w tobie coś, co przykro byłoby mi zniszczyć. Pewne... zuchwalstwo? - Mimo to zrobiłbyś to.
- Gdybyś próbował mnie zabić? Z ulga. - A więc przykro mi cię rozczarować - rzekł Damien - ale obawiam się, że będziesz musiał poczekać na tę szczególną przyjemność. - Mówiąc to, uważnie przyglądał się ciemnej sylwetce tamtego, zastanawiając się, dlaczego ten widok budzi w nim jakiś dziwny niepokój. Wyruszam na wschód. Tarrant rzeki szeptem, niewiele głośniejszym od szelestu traw: - Na wschodzie jest ocean. Nowatlantyda. Pustynia. - Obawiam się, że nie tylko. - Damien ruchem głowy wskazał w kierunku obozu, ku jego niewidocznym w oddali światłom. - Jak wiesz, Zagubieni wrócili do siebie. Przynajmniej męska część plemienia. Teraz oczyszczają labirynt Hegemona, przedzierając się przez rumowiska i zasypane tunele, polując na pozostałych Czarnych. Powiedzieli, że potrzebują żywności, Z ostatnich stworów zrobią sobie zapasy na zimę. - Niemożliwe - mruknęła okryta płaszczem postać. - Ciała demonów nie... - To nie ciała demonów - rzeki spokojnie kapłan. - Ponieważ Czarni nimi nie są. Spojrzał na wschód, ku górom, gdzie leżały gruzy zwalonej cytadeli. - Hesseth znalazła ciało jednego. Zbadaliśmy je. Chcieliśmy dowiedzieć się, co to za stwór, w jaki sposób został powołany do życia... Tymczasem okazało się, że to wcale nie demon. Hesseth pierwsza zaczęła się tego domyślać, a Ciani potwierdziła te podejrzenia. Odkryła prawdę. - Głęboko zaczerpnął tchu, wspominając ten moment. Wypuścił powietrze z płuc i bardzo cicho powiedział do Tarranta: - To był rakh. Czarni są rakhami. Tarrant znieruchomiał na chwilę. Damien miał wrażenie, że słyszy, jak tamten gorączkowo myśli, dopasowując ten fakt do fragmentów jakiejś gigantycznej układanki. - Niemożliwe - powtórzył w końcu Łowca. - To oznaczałoby, że... - Ktoś - lub jakaś siła - przekształciła ich. Tak jak ty zrobiłeś to z Puszczą. Tylko na jeszcze większą skalę. Zmieniając inteligentny, wysoko rozwinięty gatunek. - Poczuł, jak rośnie w nim napięcie, ten sam niepokój, jakiego doznał wtedy, gdy poznał prawdę. Schowane w kieszeniach dłonie zacisnął w pięści. - Natura nie mogła tego dokonać. Nie zrobiłaby tego. Czy kazałaby plemieniu inteligentnych, przystosowanych do środowiska stworzeń nagle przyjąć wyłącznie nocny tryb życia? Ograniczyłaby ich witalność tak, by mogły żyć, tylko dręcząc inne istoty? Ci Czarni zginęli, kiedy padło na nich światło słońca, Łowco - a ty nie. Ty, który przez tysiąc lat unikałeś słońca, ty, którego egzystencja zależy od nieustannego przebywania w mroku - ty przeżyłeś. Dlaczego Erna miałaby obdarzyć swe twory taką straszną słabością? Czemu miałoby to służyć? - Uważasz, że ktoś to zrobił rozmyślnie - mruknął Tarrant.
- Nie mam co do tego żadnych wątpliwości - odparł ponuro. - I musiał to uczynić na ogromną skalę, zmienić całe środowisko, aby uzyskać taki efekt. Na pewno nie stało się to w krainie ludzi. Pamiętasz, co powiedziała tamta dziewczyna rakhów? „Przybyli ze wschodu”. - A więc zamierzasz ich odszukać. - Pięć ekspedycji próbowało przepłynąć ten ocean. Dwie za twoich czasów i trzy w późniejszych wiekach. Żadna nie powróciła. To jednak wcale nie oznacza, że im się nie udało, prawda? Równie dobrze ludzkość mogła zasiedlić tamte obszary... i stworzyć coś, co jest sprzeczne z prawami natury. Sądzę, że to, co tu widzieliśmy, to tylko... wierzchołek góry lodowej. Myślę, że powinniśmy wiedzieć, co - do licha - się tam dzieje, zanim nadciągnie stamtąd coś jeszcze gorszego. Spojrzał na stojącego przed nim mężczyznę i poczuł coś, co nie było odrazą. Ani nawet niechęcią - Popłyń ze mną - zaproponował. - Płyń ze mną na wschód. Tamten zesztywniał. - Mówisz poważnie? Czy wiesz, o co prosisz? - Daję ci szansę walki z prawdziwym wrogiem. Tym, który kryje się za tym wszystkim. Odpowiedzialnym za wiele nieszczęść. Czy to cię nie pociąga? - Przez kilka ostatnich tygodni - odparł kwaśno Tarrant - byłem wiązany, upokarzany, głodzony, przypiekany, smażony na słońcu, poddawany nieopisanym torturom i kilkakrotnie bliski śmierci. Ja, który straciłem co najmniej pięćset lat na zabezpieczenie się przed takimi zagrożeniami! Proponujesz mi, żebym znów się na nie narażał? Naprawdę, nie powinienem pić aż tyle twojej krwi - rozmyślał na głos Łowca - Jej niedobór najwyraźniej źle wpłynął na twój mózg. - Nie jesteś ciekawy? Albo chociaż... żądny zemsty? - Wielebny Vryce, zamieszkuję w fortecy nie do zdobycia. W królestwie, które sam sobie stworzyłem, kamień po kamieniu, drzewo po drzewie, aż otrzymałem krainę, która istnieje tylko po to, by zaspokajać moje przyjemności. Miałbym to porzucać? Wyruszyć na wschodni ocean, na spotkanie wszelkich czyhających tam niebezpieczeństw? Poza tym dziwię się, że w ogóle pragniesz mojego towarzystwa. - Dysponujesz niezaprzeczalną mocą. Twoje umiejętności... - I w ten sposób trzymałbyś mnie z dala od kłopotów, co? Ponieważ dopóki byłbym przy tobie, nie byłoby polowań w Puszczy. Żadna niewinna kobieta nie cierpiałaby dla mojej przyjemności. Czy nie o to chodzi? Czy nie w ten sposób twoje sumienie pogodziłoby się z faktem mojej dalszej egzystencji, chociaż poprzysiągłeś na honor, że mnie zabijesz? Mimo woli Damien uśmiechnął się.
- To pociągająca myśl. - Pozwól, że powiem ci, czym ocean jest dla mnie i takich jak ja. Tysiącami kilometrów otwartych wód, zbyt głębokich, aby mogła przedostać się przez nie fae ziemi. Rozumiesz? Ta siła, która utrzymuje mnie przy życiu, której potrzebuję do mojej Sztuki, byłaby dla mnie nieosiągalna. A to oznacza, że nie mógłbym pomóc ani tobie, ani sobie, gdyby coś się stało. Jedna solidna erupcja Nowatlantydy, kiedy bylibyśmy w pobliżu, i żadna siła nie zdołałaby ocalić ciebie ani mnie. Jak myślisz, dlaczego nikt nie pływa po tych wodach? Jak sądzisz, dlaczego przez te wszystkie wieki wyruszyło tam tylko pięć wypraw? Ponadto, byłbym tam całkiem bezsilny. Zdany na twoją łaskę. Myślisz, że mam na to ochotę? Taka sytuacja jest nie do zniesienia dla kogoś takiego jak ja. - Już raz dałem ci słowo. Wiesz, ile jest warte. Spróbuj - zachęcał go kapłan. Tamten przez chwilę spoglądał na niego w milczeniu. W otaczających ich ciemnościach Damien nie był w stanie niczego wyczytać z twarzy Łowcy. - Myślałem, że podróżujesz sam - rzekł w końcu Tarrant. - Tak. No cóż. - Spojrzał w kierunku obozu. - Płynie ze mną Hesseth. Nalegała. Powinieneś ją widzieć, kiedy poznaliśmy prawdę, a ona zrozumiała, że to jej własny gatunek został przemieniony w... - A milady Ciani? Zacisnął wargi. Dopiero po chwili znalazł właściwe słowa. - To dzieło jej życia - powiedział do Łowcy. - Kraina rakhów. Ich kultura. Nie wiedziałem o tym, ponieważ nie pamiętała... W ogóle zbyt mało o niej wiedziałem. Przez chwilę milczeli obaj, a potem Łowca powiedział łagodnie: - Przykro mi... Damien wzruszył ramionami. - Było dobrze, dopóki się nie skończyło. Niczego więcej nie możemy oczekiwać, prawda? - Powoli rozluźnił zaciśnięte w kieszeniach pięści. Opanował drżenie głosu. - Jesteśmy z różnych światów, ona i ja. Czasem można o tym zapomnieć. Czasem udawać, że to nie ma znaczenia. Jednak fakt pozostaje faktem. - Spojrzał na Łowcę, na jego ukrytą w cieniu twarz. Coś tam jest, na wschodzie - rzekł po chwili. - Coś bardzo potężnego i złego. Coś, co miało zarówno czas, jak i cierpliwość, by zmienić podstawowe prawa Natury, wymuszając na niej pożądaną reakcję. Czy nie chcesz dowiedzieć się, co to jest? Nie chcesz, żeby zapłaciło za to, co ci zrobiło? - Użyj zła przeciwko złu, czy nie tak? W nadziei, że zniszczą się wzajemnie? - Sam tak powiedziałeś. Czyżbyś nie pamiętał? - Byłem wtedy bardzo młody. Niedoświadczony. Naiwny.
- Byłeś głosem mojej wiary. - To czas przeszły, wielebny Vryce. Wszystko się zmieniło. Ja się zmieniłem. - Tarrant cofnął się, ciężko dysząc. Z bólu? - Bardzo dawno temu postanowiłem poświęcić wszystkich i wszystko w imię przetrwania. Moje dzieci. Moją rodzinę. Moje człowieczeństwo. Czy teraz, po tylu latach, mam przekreślić sens tej ofiary, narażając się na śmierć? Chyba nie. Damien wzruszył ramionami. - Jeśli zmienisz zdanie, wypływamy z Faraday. Prawdopodobnie pod koniec marca lub na początku kwietnia, bo co najmniej tyle czasu zajmą nam przygotowania. Przygotuję ci osobną kajutę - obiecał. - Bez okien i z zamkiem w drzwiach. Mężczyzna przez dłuższą chwilę spoglądał na kapłana. Chociaż cień skrywał jego srebrzystoszare oczy, Damien czuł na sobie ich spojrzenie. - Dlaczego uważasz, że tak dobrze mnie znasz? - zapytał chrapliwie Łowca. - Czemu sądzisz, że potrafisz przewidzieć, iż zrobię coś, co jest sprzeczne z moją naturą? - Wiem, kim byłeś - odparł Damien. - Wiem, jaki był tamten człowiek. I jestem gotów założyć się, że gdzieś w głębi tego okropnego tworu, który nazywasz twoją duszą, pozostała iskierka tego, kim był on - a także jego nienasycona ciekawość. Myślę, że twój głód wiedzy jest równie niepohamowany, jak twoja żądza życia, neohrabio. Proponuję ci wiedzę - a także zemstę. Chcesz mi powiedzieć, że takie połączenie wcale cię nie kusi? Postać uniosła jedną rękę, rozchylając fałdy płaszcza. - Kuszące czy nie - szepnął Łowca - cena jest zbyt wysoka. Blask księżyca oświetlił wilgotne, krwawiące ciało, mięśnie i żyły odsłonięte przez zabójcze promienie słońca. Ostre końce kości sterczały z pasów skurczonego ciała, poczerniałe od żaru i pokryte zaschniętą krwią. Palce nie były niczym więcej niż zesmażonymi skrawkami mięsa ponadziewanymi na cienkie kości, niczym jakiś makabryczny szaszłyk. Jeśli to ciało okrywał choć kawałek jedwabiu lub wełny, czy jakiegokolwiek innego materiału, to musiał być tak podarty i zakrwawiony, że nie dał się odróżnić od zmaltretowanego ciała - Mam dość - szepnął Łowca. Opuścił rękę, ponownie otulając się fałdami płaszcza. W jego głosie słychać było ból. - Odpowiedź brzmi: Nie, wielebny Vryce. I taka pozostanie przez te wszystkie lata, przez jakie będziesz wśród żywych. - Wskazał ręką w kierunku odległego obozu, znajdującego się za pokrytą nieskalanym śniegiem równiną. - Jeśli chcesz, możesz uważać życie członków tych plemion za mój pożegnalny dar. Kiedyś poprzysiągłem pozabijać ich wszystkich za zuchwalstwo, jakie okazali, próbując mnie związać. - Kilka dusz mniej na moim sumieniu? - spytał ostrym tonem kapłan. - Właśnie.
Łowca skłonił się. I uczynił to z tak widocznym wysiłkiem, że Damien wzdrygnął się, wiedząc, jaki ból towarzyszył temu gestowi. Ile potrzebnych do wykonania takiego ukłonu mięśni spaliły na wiór bezlitosne promienie słońca? Ile krwi wypłynęło z ciała Łowcy przy tym eleganckim pożegnaniu? - Życzę szczęścia, wielebny Vryce - powiedział cicho Łowca. - Podejrzewam, że będzie ci potrzebne.
Epilog Głęboko w trzewiach fortecy, w komnacie zarezerwowanej dla samego Władcy Puszczy, na stole z symarmuru leżała nieruchomo ludzka postać. Tutaj, gdzie nigdy nie dochodziło zabójcze
słoneczne
światło,
gdzie
trzęsienia
ziemi
nigdy nie
poruszały starannie
zabezpieczonych zaklęciami murów, ciało Łowcy leżało zanurzone w purpurowej fae mroku, która przywierała do jego trupio bladej skóry. Zimny jak lód. Nieruchomy. Z krawędzi błyszczącego stołu spływał lodowy wodospad jedwabnego płaszcza, którego fałdy maskowały kształt ukrytego pod materiałem ciała. Tak jak sam zamek był idealnie wierną kopią cytadeli Merenthy, tak ta podziemna komnata była lustrzanym odbiciem jej znajdującego się tam pierwowzoru. Nawet pęta, którymi była związana umierająca Almea Tarrant, leżały na lśniącym stole niczym makabryczna dekoracja, teraz odsunięta na bok, żeby zrobić miejsce dla ciała Łowcy. Moc, nie osłabiona przez słońce ani nawet blask księżyca, nie zakłócana przez obecność prymitywnych umysłów. Czysta siła, intensywna i szybko działająca - żądna śmierci moc, która gromadziła się w tych podziemiach dłużej, niż pamiętał. Otuliła go jak koc, całun, mur odgradzający od życia, tak że ewentualny obserwator z trudem potrafiłby orzec, czy chronione w ten sposób ciało spoczywa w mroźnych objęciach prawdziwej śmierci czy też jej makabrycznej imitacji. W tym miejscu, do którego od wielu dni nie dolatywał żaden dźwięk, teraz rozległ się szmer kroków. Cichych i miarowych, powolnych. Zgrzytnął zamek, a potem przeciągle zaskrzypiały stalowe zawiasy, obciążone ogromnym ciężarem masywnych drzwi. Blask fae oświetlił czoło albinosa, purpurowe światło wznieciło pomarańczowe iskry w jego pozbawionych pigmentu oczach. Spojrzał na leżącą przed nim postać, a potem skłonił się, bardzo lekko. I wyciągnął nić swojej mrocznej woli, aby dotknąć prądów strzegących leżącego. Przez chwile nic się nie działo. Potem, niezwykle wolno, blade powieki uniosły się. Fae mroku rozeszła się, gdy Władca Puszczy, rozchylił palce, rozprostowując je. Potem przeciągnął się i po chwili usiadł, a chociaż skrzywił się przy tym, widać było, że fae mroku naprawiła większość uszkodzeń spowodowanych przez bezlitosne słońce. - Wybacz, panie - rzekł albinos. - Wiedziałem, że kazałeś, by ci nie przeszkadzano... - Jak długo tu jestem? - Prawie miesiąc, ekscelencjo. - Tak długo... - Zamknął oczy i powoli zaczerpnął tchu, jakby smakował powietrze. Wiem, że nie niepokoiłbyś mnie bez powodu, Amorilu. O co chodzi? - Masz gościa, milordzie.
Wyblakłe oczy otworzyły się szeroko. W blasku fae wydawały się fioletowe. - Naprawdę? A któż to taki? - Demon, ekscelencjo. Wyższego rzędu, jeśli się nie mylę. Twierdzi, że go znasz i wiesz, w jakiej przychodzi sprawie. Powiedział, że nazywa się Calesta. Łowca milczał przez chwilę. Potem rzekł: - Rzeczywiście, znam go. I chyba wiem, co go sprowadza. - Czy to ten, z którym walczyłeś w kraju rakhów? Tarrant opuścił nogi na podłogę i sprawdził, czy na nich ustoi. - Był symbiontem tej, z którą walczyłem. Demon tego rodzaju nie przetrwa długo bez ludzkiego partnera. - Zachichotał. - Dziwię się, że nadal spełniam takie kryterium. - Partnera? - Człowieka. - Myślisz, że chce się z tobą związać? - Powiedzmy, że to całkiem możliwe. - Po tym, co zrobił? - Demony to nie ludzie, Amorilu. Tak jak zwierzęta, kierują się tylko ślepym głodem i przywiązują do ręki, która je karmi. Oraz żądzą przetrwania, równie silną jak ta, jakiej doświadczają ludzie. Powoli puścił się stołu i stanął, nie podpierając się. - Symbiont Calesty jest martwy. Jego wróg żyje. Demon chętnie przebłagałby - a może nawet oddałby się na usługi - tego, kto może go zniszczyć. Ranga demona zależy od takich przymierzy. - Sprzymierzyłbyś się z nim, panie? Łowca spochmurniał. - Nie zapomniałem tego, co mi zrobił. Teraz jednak znajdujemy się w moim królestwie, gdzie obowiązują moje prawa. Zobaczymy, czy zdoła się do nich przystosować, prawda? Strzepnął rękaw jedwabnej koszuli, wiążąc dość fae, aby wygładzić zmarszczki. - Zaprowadź go do sali audiencyjnej, niech tam na mnie zaczeka. - Po chwili dodał: - Być może każę mu długo czekać. Albinos skłonił się. - Ekscelencjo. Ciemność. Nieprzenikniona. Pozwolił, aby na chwilę wypełniła mu oczy i serce, dał się jej wsączyć w swą duszę, która wciąż pulsowała ranami zadanymi przez słońce. Potem zaczął widzieć, słyszeć i wdychać siłę Puszczy. Symfonia mocy wznosząca się z ziemi, czarnej, zimnej i noszącej jego piętno. Jakże piękna, pomyślał. Piękna. Poczuł obecność rosnących tam drzew,
przemienionych tak, aby służyły jego celom; drapieżców kręcących się nad i pod ziemią, posłusznych jego woli; tętniące krwią życie na skraju jego włości, pełne ludzkiego niepokoju, żądzy i zuchwalstwa. Ich bliskość obudziła w nim tak nienasycony głód, że przez minutę cała Puszcza wydawała się pulsować ich krwią, a w powietrzu unosiła się woń strachu. Muzyka ich śmiertelności, niemal boleśnie intensywna. Ile czasu minęło od chwili, kiedy ostatni raz polował? Tęsknił za słodkim smakiem kobiecego przerażenia, za nieokiełznaną przyjemnością łowów w krainie, w której całe życie było posłuszne jego woli, gdzie - jeśli zechciał - mógł zmieniać samą ziemię, aby kierowała ofiarę ku niemu, w jego ramiona... Na samą myśl o tym zadrżał. Za wiele dni. Zbyt wiele nocy rakhijskiego strachu, zapachu krwi i żądzy tak potwornej, że niewiele brakowało, a dałby jej upust. Teraz nie musiał sobie niczego odmawiać. Teraz może wybrać ofiarę, wypuścić ją w las i żywić się tak, jak domagała się jego natura. Oczyścić duszę zabójstwem, aż skaza kontaktu z człowieczeństwem stanie się zaledwie nieprzyjemnym wspomnieniem. Aż przyjdziesz po mnie, Vryce, pomyślał. Aż zrobisz to, co nakazują ci twoje przekonania, i spróbujesz ze mną skończyć. W moim królestwie. Na moich warunkach. Zaśmiał się ponuro. Nie masz cienia szansy, przyjacielu. Jednak chętnie popatrzę, jak będziesz próbował. Fae mroku kłębiła się u jego stóp, a skraj jedwabnego płaszcza ocierał się o podłogę, gdy neohrabia Merenthy niespiesznie kroczył w kierunku sali audiencyjnej. * Czarna posadzka i czarne draperie - miłe dla oczu i kojące serce, cieszące jego skazaną na wieczny mrok dusze. Przeciwnie niż widok gościa. Chociaż postać, jaką przybrał demon, również miała czarne ciało, było ono usiane ostrymi załamaniami i kantami, które odbijały nawet to słabe światło i wzmacniały je na tyle, by raziło ledwie wygojone oczy Łowcy. Głos demona również był irytujący: kojarzył się z życiem, blaskiem słońca i nieustanną kakofonią dnia. - Ekscelencjo - skłonił się demon. - Pozwól, że... - Jesteś gościem w moim królestwie - przerwał mu Łowca. - W dodatku niezbyt mile widzianym. Możesz przybrać postać odpowiednią dla takiej audiencji lub odejść. Natychmiast. A kiedy demon nie zareagował, Tarrant dorzucił: - Jestem gotów zmusić cię do tego, jeśli będę musiał. Calesta zesztywniał. - Oczywiście, milordzie. - Lśniące kanty jego obsydianowego ciała zaczęły pulsować, a potem stopiły się w gładką, pofałdowaną powierzchnię. Jego głos przeszedł w szept, cichy jak noc i jej chłodne powietrze. - Czy tak jest lepiej, książę Jahanny? Jesteś zadowolony? - Może być - rzekł krótko neohrabia - Czego chcesz?
- Dokładnie tego, czego oczekujesz, ekscelencjo. Widziałem, jaką zemstę wywarłeś na mojej pani. Nie chciałbym, aby mnie spotkał podobny los. - Czarna zjawa skłoniła się uniżenie. Przychodzę z propozycją. Z pojednawczym gestem. - Bez zobowiązań? - spytał sucho Łowca. Demon zaśmiał się cicho. - Nie jesteś taki głupi jak ona, mój książę. Znasz świat i rządzące nim prawa. Powiedzmy, że wystarczy mi, jeśli przyjmiesz moją propozycję. Będę bardzo, bardzo zadowolony. - Słucham. Demon zerknął w kierunku okna. Siateczkowate ślepia błysnęły w świetle fae. - Znalazłem ci kobietę. Rzadkiej urody. To piękna dziewczyna, delikatna jak kwiat, który bogowie musieli stworzyć dla twojej rozkoszy. Wrażliwa dusza i mocne ciało, połączone w idealną całość: gdy jedno będzie cierpieć, drugie to zniesie. Możesz sycić się nią godzinami, Łowco. Nie tak jak innymi kobietami. Ta została stworzona na pożarcie. - I gdzie jest ten... klejnot? - W twoim królestwie, książę. Pozwoliłem sobie sprowadzić ją tutaj, kiedy spałeś. Domyśliłem się, że po przebudzeniu możesz być... głodny. Sam zobacz - szepnął. - Jest tam, możesz sprawdzić Wiedzą. Łowca zebrał snującą się wokół fae mroku i poddał swej woli. Czułki mocy wyciągnęły się i dotknęły umykającej kobiety. Posmakował pamięci jej obrazu w lustrze i poczuł głęboki zachwyt, wywołany jej idealną urodą. Co za dusza! Krucha i elegancka, jak porcelana, a zarazem odporna. Czule dotknął swą mocą jej umysłu, oceniając jego zdolność do odczuwania strachu. Wyczuł co najmniej tuzin poziomów, od instynktownego po archetypowy. Doskonale nastrojony instrument, na którym można wygrywać symfonię strachu. Polowanie na nią byłoby czystą rozkoszą w każdych okolicznościach, a teraz, dla wygłodniałego po przeszło miesięcznej abstynencji, miało wprost nieodparty urok. - Chcesz się pożywić moją rozkoszą - oskarżył demona. Ten zachichotał. - To polowanie da ci tyle przyjemności, że nawet nie poczujesz ubytku. - Nie toleruję pasożytów. - To nieprawda, mój książę. Nieprawda. A co z Karrilem? Poświęciłeś mu więcej niż jedno polowanie. Chociaż on tylko patrzy i ci przyklaskuje. Ja mogę przynosić ofiary, Łowco. Potrafię wyczuć twój głód lepiej niż ktokolwiek inny i znaleźć ci odpowiednią zwierzynę. Wątpisz w moje umiejętności? A zatem sprawdź je. Ta kobieta to prezent. Bez żadnych zobowiązań - tym razem. Jeśli zadowoli cię tak dobrze, jak sądzę... - Pokłonił się nisko. - Jestem tu po to, aby ci służyć, panie.
Już czuł jej smak na ustach, w duszy. Z trudem opanował drżenie głosu, gdy spytał: - Co jej powiedziałeś? - O prawach Łowcy. O tradycji Puszczy. Powiedziałem, że będziesz ją tropił, jako mężczyzna, w ludzkiej postaci, nie posługując się Sztuką. Mówiłem, że ma trzy dni i trzy noce na ucieczkę przed tobą... A jeśli zdoła uciec, na zawsze uwolni się od ciebie. - I ona w to uwierzyła? - Oczywiście. Rozumiem, jakie to ważne, Łowco. Twoim prawdziwym celem jest kres nadziei, a nie samego ciała. - Po czym dodał: - Pozwoliłem sobie zrobić coś bez pytania, milordzie. Łowca podejrzliwie zmrużył oczy. - To jej trzecia noc tutaj. Sam tropiłem ją przez dwie, tak jak ty byś to zrobił. Aby jej przerażenie osiągnęło apogeum, kiedy ją dopadniesz. Po tak długim i uzdrawiającym śnie... Pomyślałem, że będziesz bardzo głodny. - Miałeś rację - rzekł cicho Tarrant. - Co do tego... i w kwestii wyboru. Przyjmuję twoją propozycję, Calesto. Jeżeli zadowoli mnie tak, jak przypuszczam... wtedy porozmawiamy o warunkach naszego ewentualnego układu. - Spojrzał przez okno na rozpościerającą się za nim Puszczę. Miał wrażenie, że wiatr przynosi zapach strachu dziewczyny. - Na razie to wszystko powiedział spokojnie. - Możesz odejść. Demon uśmiechnął się i ponownie skłonił. - Smacznego, Łowco. * Leśne powietrze było chłodne i suche, a wdychając je, sprawdzając, czy wiatr niesie zapach kobiety, czuł na ustach jej strach. Pod nogami widział wyraźne odciski szybko stawianych stóp, które głęboko wbijały się w na pół zamrożoną ziemię i odrzucały grudki w tył. Nierówny ślad, jakby z wyczerpania zataczała się od drzewa do drzewa, rozpaczliwie szukając jakiegoś oparcia, ale nie odważyła się zatrzymać dostatecznie długo, żeby je znaleźć. Ponieważ odpoczynek, chociaż krótki, oznaczałby zmniejszenie dzielącej ich odległości. A mając tylko kilka godzin do zbawczego świtu, nie śmiała stracić ani jednej cennej sekundy. Uciekaj, moja śliczna. Biegnij do światła. Niewiele dzieli cię od chwili, gdy poczujesz się bezpieczna... a wtedy, w tym ostatnim momencie, dopadnę cię. Posmakuję twej umierającej nadziei, tonącej w morzu przerażenia... Już to czuł, słaby błysk strachu na skraju swojej świadomości, i poczuł przypływ pożądania. Jaką postać powinien przybrać, kiedy ją pochwyci? Jej obawy były tak liczne, tak głęboko zakorzenione... Jeszcze nigdy nie stanął przed takim bogactwem możliwości. Myśl o
tym, że posmakuje jej krwi, ekscytowała go. Przedziwne uczucie: od dawna nie czerpał przyjemności z tak brutalnego ataku ani nie przeprowadzał go w formie tak skupionej na fizycznym aspekcie łowów. Może to rezultat podróżowania z ludźmi, przyjmowania ich krwi w niewielkich, odmierzonych dawkach - wystarczających, by ponownie pobudzić jego apetyt, lecz zbyt skąpych, aby go zaspokoić. Jakikolwiek był powód, przekonał się, iż na samą myśl o fizycznym ataku skręca go z głodu. Trzęsły mu się ręce, gdy odgarniał zeschnięte liście, żeby lepiej odczytać jej ślady. Może gwałt najlepiej posłużyłby jego celom. Wprawdzie nie był zdolny do stosunków seksualnych, nawet w jakiejś wynaturzonej formie: prokreacja była aktem życia zakazanym dla niego, jak ogień czy słoneczny blask. Jednak taka kobieta jak ona, znalazłszy się w mocy mężczyzny, który błyskawicznie rozebrałby ją do naga... Mogła wyciągnąć oczywiste wnioski odnośnie jego zamiarów, co byłoby równie ożywcze jak sam akt. Wyobraził sobie, jak smakowałaby jej krew w takich okolicznościach, i aż zatrząsł się z pożądania. Calesta dobrze zrozumiał mój głód, pomyślał. Lepiej, niż ja sam go rozumiałem. A potem wiatr przyniósł mu jej zapach i wiedział, że jest blisko. Bardzo blisko. Teraz starał się poruszać ostrożnie, unikając szeleszczących liści, pokrywających wokół ziemię. Wydawało mu się, że słyszy jej głośny oddech, przerywany łomotem serca. Tyle krwi, tak bardzo rozgrzanej przez strach... Jakby podążając tym tropem, już czuł w ustach jej smak, jakby już otaczała go chmura przerażenia, gorąca dzika i nieokiełznana... Pobiegł. Stawiając długie kroki, pokonywał odległość, w tempie jakiego ona nie mogła rozwinąć, bystrym wzrokiem odnajdując w półmroku jej ślady. Calesta miał rację, nie mógł czekać. A w ten sposób nie musiał. Demon już przez dwie noce tropił ją w jego zastępstwie, stosując wszystkie sztuczki, jakie Łowca doprowadził do perfekcji, aby przerażenie dziewczyny osiągnęło apogeum. Teraz Łowcy pozostało tylko zebrać żniwo tego strachu, wysączyć go wraz z jej życiem i resztą nadziei - aby odzyskać siły, których pozbawiły go dwa miesiące podróżowania w towarzystwie tamtych ludzi. Naprawdę, cudowna perspektywa. Polanka. Drzewa rozstąpiły się przed nim. Wiotka postać na drugim końcu przystanęła, a potem rozpaczliwie rozejrzała się wokół. Czarne włosy opadły na bladą twarz, zasłaniając delikatne rysy. Drobne palce były czerwone od krwi, poszarpane do żywego mięsa przez kolce i szorstką korę, a niegdyś ładne szaty wisiały w strzępach po trzydniowej ucieczce przez las. Strach rozkwitał wokół niej płomiennym zaproszeniem, a Łowca nie miał ani siły, ani chęci opierać się temu zaproszeniu. Szybko pokonał dzielącą ich przestrzeń i zacisnął dłoń na nadgarstku kobiety. Jej serce trzepotało jak przestraszony ptak i cicho jęknęła, gdy przyciągnął ją do siebie. Zbyt słaba, by walczyć; zbyt przerażona, by błagać. Zamknął oczy i pozwolił sobie zapaść się w głąb jej koszmarnych wizji, nadając postać wszystkim drzemiącym tam upiorom, aby do woli wybierać spośród nich. Tak wiele, tak różnych... Zapach jej krwi potęgował głód i
wywoływał zawrót głowy. Łowca niemal bezwiednie zsunął podartą koszulę z jej ramion, odsłaniając skórę tak bladą jak sam blask księżyca... - To ty - wyszeptała. Te słowa były jak cios. Przez moment świat szaleńczo wirował mu w oczach, a potem Łowca zdołał opanować się i otworzył oczy. Gwałtownie puścił dziewczynę i zatoczył się w tył, patrząc na nią i nie wierząc własnym oczom. - Nie będę przed tobą uciekać - wykrztusiła. Te oczy, ta twarz... Przypomniał sobie noc, kiedy odprowadził ją do domu, arogancko udając, że chroni ją przed niebezpieczeństwami nocy... Przypomniał sobie dane jej wówczas słowo, przysięgę, której wartości nie potrafiła ocenić. Obietnicę, że Łowca nigdy jej nie skrzywdzi. Że on nigdy nie zrobi jej krzywdy. - Obiecałam to sobie - jęknęła. Teraz miała w oczach łzy smutku, nie strachu, czułego żalu, na jaki nie było miejsca w jego brutalnym świecie. - Za to, co mi dałeś... jeśli zechcesz... cokolwiek. - Przygryzła dolną wargę, zbierając odwagę. - Nie będę uciekać - szepnęła. - Nie przed tobą. - Sukinsyn - wymamrotał. Odwrócił się. Drżały mu ręce - z wściekłości i nienawiści. - A to drań... Z trudem wciągnął powietrze, próbując opanować gniew, usiłując stłumić szalejącą w nim burzę uczuć, aż będzie w stanie nad nimi zapanować, starając się nie myśleć o tym, jak niewiele brakowało, aby zaparł się siebie, i za czyim podszeptem o mało do tego nie doszło... Ktoś dotknął jego ramienia. Leciutki dotyk jak muśnięcie ptasiego skrzydła. - Nic ci się nie stało? - wyszeptała. Nagle poczuł, że nie jest w stanie ani jej zaatakować, ani śmiać się z tak nieprawdopodobnego pytania Zamarł, nie mogąc się poruszyć. W końcu zdołał. - Zostaliśmy zdradzeni. Oboje. - Odwrócił się plecami do niej, usiłując pohamować głód, jaki budził się w nim na sam jej widok. Była tak bardzo, bardzo delikatna... Gniewnie stłumił ten impuls i rzekł: - Obiecałem, że cię nie skrzywdzę. Powiedziałem, że Łowca nigdy nie zrobi ci krzywdy. Sukinsyn! Szalejąca w nim wściekłość w końcu pokonała głód. To pozwoliło mu zebrać myśli. - Masz. Wyjął zza koszuli medalion - na nowym łańcuszku, sporządzonym w miejsce tego, który Ciani tyle tygodni wcześniej zdarła z jego szyi - i wręczył dziewczynie. - Weź to. Nie zgub. Dopóki go masz, żaden z moich sług nie wyrządzi ci krzywdy, zaś zwierzęta... są posłuszne mojej woli. Nic ci się nie stanie.
- Dziękuję - szepnęła. Zmieszana, zacisnęła palce na cienkim krążku metalu. - Nie rozumiem... - Tak jest lepiej - zapewnił. - Nawet nie próbuj. Z trudem zdołał odsunąć się o krok. Zapach jej krwi wciąż przyciągał głód Łowcy, niczym magnes, lecz ona już się go nie bała a to ogromnie mu pomogło. Choć zarazem zdumiewała go taka reakcja. - Przyślę ci pomoc - powiedział. - Kogoś, kto bezpiecznie cię stąd wyprowadzi. Zaczekaj tutaj, aż... ktoś przyjdzie. Pokażesz mu ten medalion. Będziesz bezpieczna. Calesto, ty draniu... Zapłacisz mi za tę zniewagę. Tak samo jak ten, czy to, co cię spłodziło. Przysięgam! Odwrócił się, żeby odejść. I znów poczuł jej palce na swoim ramieniu. W tym dotknięciu wyczuł lęk. - Czy musisz iść? - spytała niepewnie. - Chcę powiedzieć... proszę... Spojrzał na nią ze zdumieniem i w jej oczach zobaczył rozpaczliwą nadzieję. Bała się nie jego, lecz Puszczy. Jego dzieła. Był dla niej zbawczą wyspą pośród bezkresnego morza przerażenia, jedyną istotą, jakiej nie obawiała się w całym jego królestwie. Ta koncepcja była tak niesamowita, że z trudem zdołał ją ogarnąć. - Muszę wyrównać rachunki - powiedział. A potem dodał, ponieważ wydawało się to pasować do tej nowej, przedziwnej roli, w jakiej sam się obsadził: - Nic ci się nie stanie. Obiecuję. * W porcie Faraday wrzał ruch, robotnicy portowi uwijali się po nabrzeżach niczym muchy na miodzie. Większość holowników już wyszła w morze, a szalupy przewożące pasażerów przez płytkie wody zatoki już wracały do macierzystych statków, stawiających ogromne żagle lub uruchamiających turbiny, gotowych rzucić wyzwanie groźnym wschodnim wodom. Kapitan „Złocistej Chwały” spojrzał w kierunku brzegu i prychnął. Potem wspiął się na skalną półkę, z której rozpościerał się widok na całą zatokę, do siedzącego tam Damiena. Podparł się pod boki, spoglądając na kapłana. - Wkrótce zacznie się odpływ - poinformował go. - Za godzinę. Kapłan kiwnął głową. - Wtedy będzie znacznie trudniej wypłynąć. Lepiej ruszajmy teraz. Mógłbym wyprowadzić statek za cypel, zanim woda odsłoni rafy... Słuchasz mnie? - Będzie znacznie trudniej - powtórzył Damien. - Za godzinę. Jeszcze coś?
- Tylko to, że wtedy naprawdę będziemy musieli odbić. Inwestorzy nie zniosą kolejnej zwłoki - i ja też nie. Jeśli mamy przeprawić się bezpiecznie przez cieśninę, to musimy wypłynąć teraz. Inaczej możesz poszukać sobie innego kapitana, nie mówiąc już o innym statku. Na twarzy Damiena pojawił się nikły uśmiech. - Myślisz, że ta banda poszukiwaczy złota, którą masz na pokładzie, pozwoliłaby ci zrezygnować? Kapitan odpowiedział, szeroko się uśmiechając i pokazując braki w uzębieniu: - Tu mnie masz, wielebny. Posłuchaj jednak: przecież ty to zorganizowałeś, prawda? Ty znalazłeś tylu chętnych do wyprawy za morze, a także inwestorów, którzy sfinansowali wyprawę, kupując sobie miejsca na pokładzie... Dlaczego tak ryzykujesz? Ja nie zamierzam pływać po tych wodach, gdy przyjdzie pora burz - i ty też tego nie chcesz. Na kogokolwiek czekasz... chyba dałeś mu już szansę, prawda? Podnośmy kotwicę i ruszajmy. Przez chwilę czekał na odpowiedź, a potem, nie doczekawszy się żadnej, ze zniechęceniem potrząsnął głową i zaczął schodzić po zboczu. - Godzina! - zawołał. - Bo odpłyniemy bez ciebie! Damien patrzył, jak kapitan pokonuje niebezpieczne, piarżyste zbocze, opadające ku leżącemu co najmniej dziesięć metrów niżej nabrzeżu. Potem znów spojrzał w górę, na drogę wiodącą z miasta do portu... i zamarł, gdy w świetle księżyca ujrzał wysokiego, szczupłego mężczyznę prowadzącego konia. Damien szybko pokonał pozostały odcinek zbocza i stanął oko w oko z przybyszem. Spojrzenie Łowcy było zimne, lecz z jego twarzy zniknął niepokój, który malował się na niej, kiedy Damien widział go ostatnio. W oczach nowo przybyłego pojawił się gniewny błysk. - Jeśli kiedykolwiek wspomnisz o tym choć słowem - ostrzegł Gerald Tarrant - jeżeli powiesz coś w rodzaju: „A nie mówiłem?” albo: „Dlaczego tak późno?”, to poślę to nędzne pudło na dno i wrócę do domu wpław, jeśli będę musiał. Czy wyrażam się jasno? Damien powstrzymał cisnące mu się na usta słowa powitania i rzekł tylko: - Oczywiście, ekscelencjo. Bardzo jasno. I skłonił się, tylko odrobinę drwiąco. Łowca przeszył go gniewnym wzrokiem i już miał coś powiedzieć, ale tylko potrząsnął głową i zaczął schodzić do portu. Za nim posłusznie kroczył czarny jak noc koń, objuczony kilkoma sakwami podróżnymi. Damien patrzył, jak znikali w ciemnościach, kryjąc się za zakrętem drogi. Potem pokręcił głową, uśmiechając się do siebie. - Witaj na pokładzie - mruknął.
![Kinky Friedman - [Kinky Friedman 08] - God Bless John Wayne (siPDF)](https://docer.tips/img/300x300/kinky-friedman-kinky-friedman-08-god-bless-john-wa_5a994ec0d64ab2fb726edcb1.jpg)
