Garnier Red Sztuka udawania

Red Garnier

Sztuka udawania

ROZDZIAŁ PIERWSZY Virginia Hollis objęła się w pasie i wyjrzała przez szybę czarnego lincolna, który sunął ulicami Chicago. Ludzie przemykali pośpiesznie, większość przyciskała brodę do piersi dla ochrony przed zacinającym wiatrem. Wszystko wyglądało normalnie. Ot, typowy wieczór. Ale nie dla Virginii. Jej świat się zawalił. Mężczyźni, którzy rano zastukali do jej drzwi, nie żartowali. Wzdychając, zerknęła na swoją prostą czarną sukienkę i czarne szpilki. Ubrała się elegancko. Miała zamiar prosić swojego szefa o pomoc, była gotowa błagać go na kolanach. Do nikogo innego nie mogła się zwrócić. Bawiąc się nerwowo sznurem starych pereł, ponownie usiłowała skupić się na przechodniach. Perły były jedyną pamiątką, jaką zdołała ocalić po matce. Wszystko inne - samochody, antyki, dom - ojciec stracił.

R

Nie zostało mu nic. Nic oprócz córki. A ona nie umiała się od niego odciąć ani za-

L T

pomnieć o zbirach, którzy rano ją odwiedzili. W końcu to był jej ojciec, jej jedyna rodzina. Dawniej był biznesmenem, szanowanym i podziwianym. A dziś... Nie miała pojęcia, ile wynosi jego dług. Wiedziała tylko, że ma miesiąc, aby zdobyć sto tysięcy. W tym czasie zbiry zostawią ojca w spokoju. Oczywiście taka suma była kompletnie poza jej zasięgiem, ale dla Marcosa Allende to nie jest wielka kwota. Ciarki przeszły jej po plecach. Niektórzy powiadali, że przystojny małomówny Marcos był niczym Midas: wszystko zamieniał w złoto. Virginia - jego asystentka od roku, a raczej jedna z jego trzech asystentek - była skłonna w to uwierzyć. Kupując upadające firmy, które następnie stawiał na nogi, Marcos Allende zbudował imperium. Przyjaciele go podziwiali, wrogowie przed nim drżeli. Sądząc po liczbie telefonów, jakie odbierał od mieszkanek Chicago, kobiety za nim przepadały. W Virginii wzbudzał emocje, do których wolała się nie przyznawać. Codziennie, gdy przychodziła do biura, mierzył ją uważnie wzrokiem. Starała się zachowywać profesjonalnie; czasem, speszona, odwracała głowę. Miała wrażenie, że Marcos rozbiera ją oczami. Niemal bała się zostać z nim sam na sam. Lecz dziś z własnej nieprzymuszonej woli jechała do niego do domu.

Poczuła ukłucie w piersi, kiedy samochód stanął przed jednym z najbardziej luksusowych budynków przy ruchliwej Michigan Avenue. Podziękowawszy kierowcy, wysiadła i po paru krokach weszła do przestronnego holu. Unikając kontaktu wzrokowego z kręcącymi się tam ludźmi, skierowała się w stronę windy. - Pan Allende na panią czeka - oznajmił windziarz. Wsunął kartę w górny otwór, po czym cofnął się. Drzwi się zasunęły. Virginia wpatrywała się w swoje zamazane odbicie. Boże, spraw, by mi pomógł, modliła się w duchu. Zrobię wszystko, czego zechce... Winda stanęła, a drzwi rozsunęły się, ukazując ogromny elegancko urządzony pokój o czarnej kamiennej podłodze. Wejścia strzegła para mosiężnych posągów, a na przeciwległej ścianie wisiał wielki obraz olejny. Zanim Virginia zdołała ogarnąć resztę pomieszczenia, jej wzrok padł na bar, przy którym stał Marcos, zwrócony twarzą do okna. Z bijącym sercem postąpiła krok naprzód. - Dojechałaś bez problemu?

L T

R

Niski ochrypły głos brzmiał łagodnie, jakby człowiek przy oknie dla nikogo nie stanowił zagrożenia. Powietrze było naelektryzowane. - Tak. Dziękuję, że przysłałeś samochód.

Stąpając po miękkim perskim dywanie, podeszła bliżej. Marcos nie odwrócił się. Może tak było lepiej, bo ilekroć w biurze ich spojrzenia się spotykały, przenikał ją dreszcz. Marcos nawet nie musiał się odzywać, mówiły jego oczy. A ona wyobrażała sobie, co wyrażają. Teraz była w mieszkaniu mężczyzny, o którym ciągle fantazjowała, i przyszła błagać go o pomoc. Nieważne, że wiodła uczciwe życie, że w porę płaciła rachunki, że unikała kłopotów. To się nie liczyło. Liczył się ojciec. Musi zrobić wszystko, by go uratować. Mogłaby przysiąc, że Marcos czytał w jej myślach, bo spytał szeptem: - Masz problem, Virginio? Wciąż spoglądał przez okno. - Chyba tak - powiedziała do jego pleców. - I przyszłaś prosić mnie o pomoc?

- Tak, bardzo jej potrzebuję - przyznała. Odwrócił się. - Ile? Serce zabiło jej szybciej. Przez chwilę milczała, zafascynowana, a zarazem przerażona jego niesamowitym seksapilem. Z zaciekawieniem wodził po niej wzrokiem. Uniosła dumnie głowę. Zdradzały ją ręce, które drżały. - Nie oczekuję czegoś za nic. Chciałam cię prosić o zaliczkę, a raczej pożyczkę. Może mogłabym ją jakoś odpracować, zostawać po godzinach. - Ślicznie wyglądasz - rzekł, wpatrując się w jej usta. Przeszył ją dreszcz. Nie podniecaj się, skarciła się w duchu. Pewnie na każdą kobietę tak patrzy. - Usiłuję zebrać... - urwała, po czym zdobywając się na odwagę, dokończyła: - sto tysięcy - Czuła się upokorzona, prosząc mężczyznę o pieniądze.

R

- Tylko tyle? - spytał cicho. Jakby to było nic. Ot, drobna suma. I dla niego, który

L T

miał miliardy, faktycznie to było nic. - Można wiedzieć, na co ich potrzebujesz? Potrząsnęła głową. Usta mu zadrżały, w kącikach oczu pojawiły się zmarszczki. - Nie zdradzisz mi?

- Wolałabym nie - szepnęła. - Ja... chętnie się zrewanżuję... Mogę pracować po nocy. Mogę...

Roześmiał się. Chyba nigdy wcześniej nie widziała, by się śmiał. Odstawiwszy szklankę na bar, skinął w stronę skórzanych kanap. - Siadaj. Usiadła. Sztywno wyprostowana obserwowała jego kocie ruchy. Jak to możliwe, aby tak wysoki mężczyzna poruszał się z taką gracją? - Kieliszek wina? - Nie, dziękuję. Nalał dwa, jeden dla siebie, drugi dla niej. - Wypij. Ściskając kieliszek, wpatrywała się w mosiężną rzeźbę przy wejściu i starała się nie oddychać. Marcos pachniał bosko, wodą o korzennym, lekko piżmowym zapachu. Po

chwili usiadł na drugiej kanapie. Pod rozpiętą koszulą widać było kawałek śniadego torsu oraz lśniący złoty krzyżyk. Virginię kusiło, by wyciągnąć rękę, sprawdzić, czy jest zimny, czy nagrzany... Czując na sobie spojrzenie Marcosa, uniosła głowę. - Nie pijesz - rzekł, wskazując na kieliszek. Posłusznie wypiła łyk. - Mm, dobre... Dojrzałe. - Czy kiedykolwiek cię ugryzłem? Niemal się zakrztusiła. Dopiero po chwili zobaczyła uśmiech, ironiczny, lekko zaczepny. - Widzę, że to dla ciebie trudne. - Nie. Tak. Boże, gdyby tylko wiedział!

R

Postawił kieliszek na stole, skrzyżował ręce na piersi i oparł się wygodnie, jakby zamierzał obejrzeć film. - Nie ufasz mi?

L T

Serce jej zabiło szybciej. Hm, szanowała go, podziwiała, czasem się go bała. I... tak, ufała mu. Z jej obserwacji wynikało, że Marcos zawsze staje w obronie swoich ludzi. Był niczym lew broniący lwiątek. Kiedy Lindsay, asystentka numer dwa, wpadła w depresję po narodzinach bliźniąt, Marcos wynajął dla niej armię niań, a ją i jej męża wysłał na Hawaje w drugą podróż. Lindsay do dziś opowiadała o pobycie na Maui. A kiedy umarł mąż pani Fuller, kobieta wylała więcej łez, opowiadając o tym, ile Marcos zrobił dla jej rodziny, niż na pogrzebie. - Ufam - odparła, patrząc mu prosto w oczy. - Bardziej niż komukolwiek. Podrapał się z namysłem po brodzie. - Mimo to nie chcesz mi powiedzieć, na co potrzebujesz pieniędzy? Nie tyle nie chciała, co wstydziła się. - Powiedziałabym, gdyby od tego zależało, czy mi je pożyczysz. Marcos wstał i wyjął jej z ręki kieliszek. - Chodź ze mną.

Dźwignąwszy się z kanapy, ruszyła za nim. Obserwując kątem oka jego wysoką sylwetkę, zastanawiała się, czy słusznie robi, okazując mu zaufanie. Przygryzła nerwowo wargę. Dokąd ją prowadził? Przed oczami przesuwały się jej obrazy szerokiego łóżka i pogrążonej w półmroku sypialni. Zaczerwieniła się. Na końcu korytarza Marcos otworzył drzwi. - To twój gabinet? - Tak. - Zapalił światło. Trzy z czterech ścian zajmowały regały, na podłodze leżał turecki dywan. Pośrodku biurka stał najnowszej generacji komputer, obok za fotelem pięć drewnianych segregatorów. W oczy rzucał się brak ozdób, zdjęć, obrazów, by nic nie odciągało uwagi od pracy. - Podoba mi się - stwierdziła Virginia. - Wiem o twoim ojcu. - Wiesz? - Odwróciła się.

L T

R

- Tak. - Marcos wszedł do gabinetu, który nagle jakby się skurczył. - W świecie, w którym żyję, nie mogę sobie pozwolić na przypadkowe znajomości. Muszę wiedzieć, z kim mam do czynienia. Posiadam informacje na temat każdej osoby, która ze mną współpracuje. Więc tak, wiem o twoim ojcu.

Ciekawa była, o czym jeszcze miał informacje. - Dlaczego wcześniej do mnie nie przyszłaś? - Odsunął fotel od biurka i opierając ręce o blat, przyjrzał się jej spod zmrużonych powiek. - Od dawna jest uzależniony? - Próbował... zerwać z hazardem, ale... - Uciekając wzrokiem w bok, zaczęła poprawiać książki na półce. - Stracił nad sobą kontrolę - przyznała. - Gra o coraz wyższe stawki. Niczego już nie ma. A mnie nie stać na spłacanie jego długów. - Tylko dlatego tu przyszłaś? Odwróciła się, zaskoczona pytaniem. Przez moment nie była w stanie oddychać. Marcos wpatrywał się w nią intensywnie, niczym wygłodniałe zwierzę. Poczuła narastające podniecenie. Jeszcze żaden mężczyzna tak na nią nie patrzył. - Czy to jedyny powód, Virginio? Podeszła bliżej na drżących nogach. Była jak w transie.

- T...tak. - Niczego więcej nie chcesz? Tylko pieniędzy? Z trudem oddychała. Z trudem myślała. - Nie, niczego więcej - odparła. W głowie miała mętlik. Bliskość Marcosa oraz jego spojrzenie wytrąciły ją z równowagi. - Pomożesz mi? - zapytała szeptem, speszona, jakby prosiła go o pocałunek. - Tak, pomogę. Zalała ją fala ulgi. Był niczym rycerz na białym koniu. - Odwdzięczę się. Miała wrażenie, jakby coś pchało ją do niego, jakaś nadprzyrodzona siła. Nie była pewna, dokąd by doszła, gdyby nie dzieliła ich szerokość biurka. Marcos przeczesał włosy. - Dam ci te pieniądze, ale też mam prośbę. - Zrobię wszystko...

L T

R

W jego oczach pojawiła się złość. Zacisnął dłonie w pięści. - Jest coś, czego pragnę. Coś, co należy do mnie. Coś, co muszę zdobyć, bo inaczej zwariuję.

Nie mówił o niej, mimo to zadrżała, jakby to ona była obiektem jego pożądania. - Rozumiem.

- Naprawdę? - Uśmiechając się, sięgnął po stojący na biurku globus i wprawił go w ruch. - O, tu. - Przytknął do kuli palec. - To, czego pragnę, znajduje się tutaj. Virginia zbliżyła się i czubkiem paznokcia obrysowała granice kraju, na który wskazywał. - W Meksyku? Przysunął palec do jej palca. Nic nie mówił. Ona też. Żadne z nich się nie poruszyło. Marcos obrócił głowę. Ich twarze dzieliły centymetry. - Chcę Allende - oznajmił cicho, jakby zdradzał swój największy sekret. Natychmiast skojarzyła, o co mu chodzi. - Firmę twojego ojca? - Firmę, którą stracił.

Odstawił globus na miejsce i palcem pogładził Virginię po policzku. Marcos Allende... Zakręciło się jej w głowie. Chryste, ależ on fantastycznie pachnie. - I uważasz, że ci się przydam? - Cofnęła się o krok, potem drugi, próbując się uwolnić. - Obecna właścicielka nie radzi sobie. Zwróciła się do mnie o wsparcie. Zazwyczaj nie odmawiam, ale tym razem... - Potrząsnął gniewnie głową. - Nie zamierzam jej pomóc, rozumiesz? - Tak. - Nie rozumiała, ale słyszała, że nie wolno przy Marcosie wymieniać nazwy Allende Transport. Zaczął krążyć po gabinecie. - Chcę odzyskać firmę. W razie czego dokonam wrogiego przejęcia. - Aha. - Przydałaby mi się osoba towarzysząca, ktoś, komu mogę ufać. Ktoś - zmierzył ją

R

uważnie wzrokiem - kto, wcieli się w rolę mojej kochanki.

L T

- Kochanki? - Virginia dyskretnie wytarła o suknię wilgotne ręce. Marcos podszedł do regału. - Byłabyś zainteresowana?

Nawiedziły ją dziesiątki zdrożnych myśli. Myśli o Marcosie, Meksyku, tequili, mariachis.

- Oczywiście - odparła, zastanawiając się, co kryje się pod słowami „wcielić się w rolę kochanki". - Co miałabym robić? - Spędzić ze mną tydzień w Monterrey. Potem będę cię jeszcze potrzebował kilka razy po powrocie, do czasu sfinalizowania umowy. A twoim problemem się zajmę. - To wszystko? Popatrzył na nią zdziwiony. - A co, to mało? Uśmiechnęła się. Nie spuszczała z niego oczu. Z górnej półki Marcos zdjął grube, oprawne w skórę tomiszcze. - Może wybrałabyś się ze mną na kolację, którą Fintech urządza dla ważnych klientów?

Ponownie zaczęła się bawić naszyjnikiem z pereł. - Proszę, to dla ciebie. - Położył książkę na kanapie. - Znajdziesz tu mnóstwo informacji o Monterrey. - Mam wrażenie, że cię wykorzystuję. - Wykorzystywać można niewinną ofiarę. Przycisnęła książkę do piersi. Nie chciała, by widział, jaka jest podniecona. Nie liczyła jego uśmiechów, ale dziś chyba pobił rekord. - Jesteś doskonałą pracownicą, Virginio - ciągnął. - Lojalną, sumienną, inteligentną. Dlatego jestem gotów dużo zapłacić za tydzień twojego czasu. Zdobyłaś moje zaufanie i podziw, a mało komu się to udaje. Podejrzewała, że tym samym rzeczowym tonem przemawiał na zebraniach. Ciekawe, ilu członków zarządu miało gęsią skórkę, kiedy go słuchało. Nie chcąc stać bezczynnie, odłożyła na bok książkę i zaczęła robić to co zawsze w

R

chwilach niepewności: układać w równy stos papiery na biurku.

L T

- Dziękuję za miłe słowa. Lubię pracę w Fintechu. Nie chciałabym jej stracić. Porządkowała bałagan na biurku, świadoma, że Marcos stoi obok i się jej przygląda. Tak jak czasami w biurze. - Co powiemy w firmie?

Jak wszędzie, tam również ludzie plotkowali. Bała się, by Lindsay lub pani Fuller nie pomyślały, że postąpiła nieuczciwie, błagając szefa, aby to ją zabrał w podróż służbową do Meksyku. Marcos milczał. Odwróciwszy się, napotkała jego rozbawione spojrzenie. Coś jej mówiło, że dopiero przed sekundą oderwał oczy od jej bioder. - Powiemy, że kazałem ci jechać ze mną. W końcu jesteś moją asystentką. Miał rację: była jego asystentką. Uświadomiła sobie, że nigdy nie będzie niczym więcej. Marcos Allende nie zadaje się ze zwykłymi śmiertelnikami. Jest niczym Zeus, wszechmocny władca. Oszukiwała się, myśląc, że może coś do niej poczuć. Oszukiwała myśląc, że widzi błysk pożądania w jego oczach. Zresztą, nawet gdyby jej pożądał, pewnie nic by z tego nie wynikło.

Musi wziąć się w garść. Nie powinna zachowywać się jak nastolatka i snuć fantazji na jego temat. Marcos nie proponował jej wyjazdu z powodów romantycznych; prosił ją o pomoc przy zadaniu, które miał do wykonania. Kiedy papiery na biurku leżały idealnie równo, Virginia wyprostowała się. - Zgoda. Będę ci towarzyszyć w tej podróży. Skinął głową. - Doskonale. Wiedziałem, że dojdziemy do porozumienia. Starała się nie okazywać emocji, jakie się w niej kłębiły. Strach mieszał się z ekscytacją, wdzięczność z pożądaniem. Spędzą tydzień w Meksyku jako kochankowie. Wiele razy fantazjowała o tym, że ląduje w łóżku Marcosa. Ale teraz to nie będzie fantazja; naprawdę razem wyjadą, a ona będzie udawała jego kochankę. Czekało ją nie lada wyzwanie. Musi przekonująco odegrać swoją rolę. Czy Marcos jej nie wyśmieje? On, który spotykał się z aktorkami, z księżnymi, z modelkami? Przeję-

R

ta swoim nowym zadaniem, podniosła „Monterrey: Tras el Tiempo" i skierowała się wolno ku drzwiom.

L T

- Dziękuję, Marcos. Za wszystko. Dobranoc.

- Virginio... - Dogonił ją już w holu, chwycił za nadgarstek i obrócił do siebie. Lot trwa pięć godzin. Chciałbym lecieć jutro po południu. Będziesz gotowa? Uśmiechnęła się i skinęła głową, choć w duchu wiedziała, że nigdy nie będzie gotowa. Ujął ją za brodę. Dotyk sprawił, że przeszył ją dreszcz. - Virginio, czy będziesz gotowa? - powtórzył. Nogi miała jak z waty. Ledwo stała. Czuła na twarzy gorący oddech Marcosa. Z trudem powstrzymała jęk. Jak to będzie, kiedy ich ciała zetkną się w uścisku? Kiedy jego usta zacisną się na jej wargach, a ręce na piersiach? Był silny, umięśniony. Czuła się przy nim bezpiecznie, a zarazem płonęła. Bała się własnych pragnień. - Będę, na pewno - odparła, ignorując szybkie bicie serca, po czym cofnęła się. Jeszcze raz dziękuję. Zdaję sobie sprawę, że mógłbyś poprosić o pomoc kogoś innego. Kogoś, komu nie musiałbyś nic płacić. Oczy mu pociemniały. Nie potrafiła z nich nic wyczytać.

- Owszem, ale chcę ciebie. Chcę ciebie? Nie, to tylko taki zwrot. Przecież nie ma w tym podtekstu erotycznego. Powtarzała sobie, że Marcosowi zależy na osobie spokojnej i spolegliwej. A że sam ma wielkie serce i odruch niesienia pomocy... Wolałaby być dla niego kimś innym. Atrakcyjną kobietą, a nie kimś takim jak jego brat przyrodni, beztroski playboy, którego Marcos ciągle wyciągał z opresji; nie kimś takim jak bliżsi i dalsi znajomi, którzy codziennie do niego dzwonili, prosząc o radę, pomoc lub pożyczkę. Każdy chciał coś od Marcosa, bo pod twardą zewnętrzną powłoką kryło się wielkie serce. Był pełen sprzeczności. Wierzył w ludzi, w ich wrodzoną dobroć, a zarazem był bezwzględny. Głównie jednak otaczał wszystkich troską. Czasem, kiedy zaglądała rano do jego gabinetu, siedział pochylony nad biurkiem. Rękawy miał podwinięte, oczy przekrwione z niewyspania, głos ochrypły, włosy w nieładzie. Silny wojownik. Marzyła o

R

tym, by się nim zaopiekować. Tak wiele dajesz innym, Marcosie, pomyślała, a kto się troszczy o ciebie?

L T

Dziś postanowiła, że da mu wszystko, o co poprosi. - Nie pożałujesz tego, że zgodziłeś się mi pomóc.

Kąciki ust mu zadrgały. Uśmiech jednak nie dotarł do jego oczu. Patrzył na nią poważnie.

- Obyś ty nie pożałowała. - Palcem przesunął po jej policzku. - Tego, że zwróciłaś się do mnie.

ROZDZIAŁ DRUGI - Nowa kochanka? Marcos obserwował przez okno, jak samochód z Virginią odjeżdża sprzed budynku. Z wysokości ostatniego piętra lincoln wyglądał jak mały czarny żuk. Przez głowę Marcosa przelatywały nieprzyzwoite myśli. - Czy narzeczona? Odwróciwszy się, ujrzał Jacka Williamsa, dawniej szpiega przemysłowego, obecnie milionera. - Moja asystentka - odparł i wypił łyk whisky. Jack zjawił się punktualnie o dwudziestej trzeciej; wysoki Teksańczyk nigdy się nie spóźniał. Na widok Virginii żegnającej się z Marcosem zmarszczył z namysłem czoło. Z jednej strony Marcos miał ochotę zatrzymać Virginię, z drugiej ucieszył się z przy-

R

bycia tego „skurwiela Williamsa", jak ochrzciły Jacka media. Nie chciał jednak, by

L T

przyjaciel odniósł mylne wrażenie, więc dodał żartobliwym tonem: - Parzy znakomitą kawę. - I podaje do łóżka?

Marcos skierował się do gabinetu. Zmęczony i zirytowany usiadł w skórzanym fotelu.

- Nie mnie. Znasz powiedzenie: nie mieszaj pracy z przyjemnością? W powietrzu wciąż unosił się słodki kwiatowy zapach perfum, jakby zadając kłam jego słowom. Marcos szanował pracowników i był dumny, że uważają go za człowieka o wysokich standardach moralnych, jednak w obecności Virginii czuł się niemal jak jaskiniowiec. - Ja znam, a ty? - spytał z rozbawieniem przyjaciel. - Wyglądałeś, jakbyś chciał ją schrupać. Marcos prychnął pogardliwie. Schrupać? Bzdura! Po chwili przypomniał sobie, co czuł, kiedy wciągał w nozdrza zapach Virginii. Wzdychając głośno, potarł ręką rozpalone policzki.

- No dobra, może nie należy mieszać. I może niektóre zasady trzeba czasem łamać. - Nie rób tego - rzekł z powagą Jack, wchodząc do gabinetu. - Wiem, co mówię. Przyjemności z tego nie będziesz miał żadnej. Ani ty, ani ona. Romanse biurowe zawsze się źle kończą. Marcos wpatrywał się w milczeniu w duży regał na wprost biurka. Nie chciał skrzywdzić Virginii. A jeszcze bardziej nie chciał jej pragnąć. Pragnął jednak, odkąd ją przyjął do pracy. - Nigdy dotąd nic mnie nie łączyło z żadną kobietą, która u mnie pracuje, ale... ona jest inna, Jack. I tak, wiem, jak to brzmi. Odpiął guziki w mankietach i podwinął rękawy. Zastanawiał się... nie, właściwie już podjął decyzję. Nie ma sensu się bronić. Oboje są wolni, dorośli i chcą tego samego. Był mężczyzną z krwi i kości. Nie miał ochoty dłużej pościć. A Virginia, choć bardzo się starała, to jednak nie potrafiła ukryć emocji. Ta schludna asystentka w rzeczywistości

R

była pełną temperamentu kobietą, uroczą, sympatyczną, która instynktownie wyczuwała, kiedy mężczyzna jej pożąda.

L T

Poprosił, niemal zażądał, by spędziła z nim tydzień. A przecież całą uwagę i energię powinien skupić na tej jednej rzeczy, którą od dawna chciał zdobyć. Na Allende. Wahał się. Nie był pewien, czy prosić ją o przysługę. Stanowiła zbyt wielką pokusę. Nie powinien się rozpraszać. Ale dziś wieczorem - osamotniona, z kłopotami finansowymi, bez wsparcia rodziny - zwróciła się do niego o pomoc. Patrząc w jej piękne lśniące oczy, nie potrafił się pohamować. Zaproponował jej „pracę" - rolę kochanki - na tydzień, ale w głębi duszy liczył na więcej. Myślał o niej nieustannie. Odtwarzał w pamięci każde przypadkowe spotkanie, każde spojrzenie. Uwielbiał, kiedy jej śmiech rozbrzmiewał obok, w pokoju asystentek. W nocy zasypiał, widząc przed oczami jej twarz. I dlatego nie mógł się od niej odwrócić, kiedy wpadła w tarapaty. Wcześniej ułożył w głowie listę powodów, dla których nie powinien się do niej zbliżać. Była niewinna, on był doświadczony. Była wrażliwa; mógł ją skrzywdzić. Była jego pracownicą, a on jej szefem. Powodów jest znacznie więcej. O wszystkich zapomniał, gdy dziś wbiła w niego wzrok.

- Mam coś, co cię rozweseli. - Jack opuścił gabinet i po chwili wrócił z aktówką, z której wyjął dużą brązową kopertę. - Trzymaj. Twoje życzenie jest rozkazem. Marcos wyrwał mu kopertę. Skinął głową, widząc nazwisko: Marissa Galvez. - Dzięki, stary. Zakładam, że wszystko tu jest? - Wszystko. Cwana z niej sztuka. Działa bez wytchnienia. Będziesz miał pasjonującą lekturę. Trochę czasu mi to zajęło, ale obiecałem, że najpóźniej dziś wieczorem dostarczę ci materiał. Marcos zerknął do środka. Ilość gęsto zapisanych stron świadczyła o tym, że Marissa nie próżnuje. Ogarnęła go wściekłość. I ta kobieta liczy na pojednanie? Owszem, liczy. Czyta „Forbes". Nie jest głupia; wie, że syn wart jest więcej od ojca, dla którego go porzuciła. Więcej nie o tysiące czy miliony, lecz miliardy. I że to on, nabywając udziały, stara się przejąć firmę, która po śmierci ojca powinna była przypaść jemu.

R

Musi działać z wyczuciem. Nie osiągnie celu, obrażając Marissę. Ale ona sama

L T

zrozumie, że jej marzenia o pojednaniu nie mają szansy się spełnić, kiedy zobaczy u jego boku piękną ponętną Virginię. Wtedy będą mogli przystąpić do interesów. - Zdradzisz mi, jak zamierzasz przekonać tę diablicę, żeby sprzedała ci firmę? Nie ulegając wcześniej jej wdziękom? - zapytał Jack.

Marcos poderwał się na nogi, wymachując papierami. - To proste. Mam dowody. Teraz to ja ustalam reguły. - Uśmiechnął się ponuro. Allende Transport stoi na krawędzi bankructwa. Prędzej czy później Marissa pójdzie po rozum do głowy. I sprzeda firmę. - Niekoniecznie tobie. Marcos wzruszył ramionami. - Wie, że grozi jej wrogie przejęcie. I że to ja jestem tym rekinem, który ją pożre. Nie dzwoniłaby, gdyby nie chciała mi się podlizać. - Uda jej się? - Co? - Podlizać się. - Nie żartuj, Jack.

Wzdrygnął się z obrzydzeniem na myśl o telefonie Marissy. Używając firmy jako przynęty, proponowała, by omówili wszystko w jej łóżku. Kiedy pierwszy raz go skusiła, był naiwnym szlachetnym siedemnastolatkiem. Myliła się, jednak, sądząc, że jako dorosły facet znów nabierze się na jej sztuczki. - Zadzwoniła, bo chce cię odzyskać - stwierdził Jack. - Na szczęście nie będę tam sam. - Marcos podszedł do okna, jakby spodziewał się, że dojrzy Virginię w lincolnie. - Kiedy zobaczy piękną kobietę u mojego boku, zrozumie, że łóżko odpada, i przystąpimy do rozmowy o interesach. - Rozumiem. Czyli owa dama to przykrywka? Przykrywka o zielonych i pełnych ekspresji oczach, które patrzyły na niego, Marcosa z uwielbieniem. Które sprawiały, że czuł się dobry i szlachetny. Gdy parę godzin temu zadzwoniła, pytając, czy nie poświęciłby jej kilku minut, puścił wodze fantazji. Wyobraził sobie, że Virginia pragnie mu ulec, że dłużej nie może

R

bez niego wytrzymać. Wiedział jednak, że nigdy by się tak nie zachowała. Teraz on

L T

trzyma stery. Co zrobi? Zerknął spod oka na Jacka. - Marissa się doigra.

Jack zamknął teczkę i uśmiechając się szeroko, zasalutował. - Zostawiam cię, przyjacielu. Pakuj się.

- Dzięki, Jack. Prześlij rachunek pani Fuller. Marcos dopił whisky i przypomniał sobie sznur pereł na szyi Virginii. Jego kochanka nie nosiłaby tak skromnej biżuterii. Nosiłaby brylanty. Wielkie czarne perły. Szmaragdy. Zamknąwszy oczy, przywołał jej sylwetkę. Znał ją na pamięć. Tyle razy wodził za nią wzrokiem, zamiast skupić się na pracy. Rozmiar szósty, uznał i z górnej szuflady biurka wyciągnął kalendarzyk z telefonami. Jeżeli Virginia Hollis ma przekonująco zagrać jego kochankę, musi mieć stosowną do swej roli garderobę.

Chodził tam i z powrotem i niecierpliwie spoglądał przez okno hali, czekając, aż Falcon 7X, elegancki, biały i jeden z najszybszych firmowych odrzutowców, będzie gotowy do lotu. Nie, wcale nie myślał o negocjacjach. Niecierpliwił się, ponieważ Virginia się spóźniała.

Otwierały się przed nimi nowe możliwości, okazja do rozmów, do bycia razem poza biurem. Sposobność, by na tydzień zrzucić stare maski i przywdziać świeże, by udawać parę kochanków. Cieszył się, że zgodziła się mu pomóc i wystąpić w tej roli. Ciekaw był, jak długo będą udawać. Trzy dni, trzy godziny czy może trzy minuty? W końcu hali rozsunęły się szklane drzwi. Do środka wpadł hałas uliczny. Marcos odwrócił się i patrzył, jak Virginia w zielonym sweterku z dekoltem w szpic idzie sprężystym krokiem, ciągnąc za sobą niedużą czarną walizkę na kółkach. Była schludna; tylko potargane przez wiatr włosy miała w nieładzie. Czarne loki okalały śliczną twarz o regularnych rysach i zielonych oczach. Na moment przystanęła, by w zewnętrznej kieszeni walizki schować paczkę orzeszków. Kiedy pochyliła się, ukazując skrawek piersi, Marcosowi zaschło w ustach. Po chwili wyprostowała się, odgarnęła włosy za ucho i ruszyła dalej. W powietrzu unosił się zapach cytrusów. - Dzień dobry, Virginio. - Dzień dobry, Marcos.

L T

R

Na widok jej twarzy oświetlonej blaskiem słońca zaparło mu dech. Bez makijażu, tylko z błyszczykiem na ustach, z rozpuszczonymi włosami, była najpiękniejszą istotą, jaką kiedykolwiek widział.

Oblizała wargi, po czym przysunęła do siebie walizkę, tworząc jakby barierę między nim a sobą. - Nie dałam rady przyjechać wcześniej. - W jej głosie słychać było zdenerwowanie. - Musiałam dokończyć kilka rzeczy w biurze - dodała. Marcos wskazał głową na długi stół pod ścianą, na którym stała kawa i ciastka. - Poczęstuj się. Za kilka minut wchodzimy na pokład. - A ty? Napijesz się? Potrząsnąwszy głową, odprowadził Virginię wzrokiem. Z przyjemnością obserwował, jak kołysze biodrami. Fascynowała go ta zmysłowa kobieta, jego kochanka na niby. Przeklinając pod nosem, chwycił jej walizkę i zaciągnął pod okno, tam, gdzie zostawił swój bagaż. Po chwili piloci umieścili wszystko w samolocie.

Czekał na ich znak. Niezawodny Jack Williams dostarczył mu wczoraj tyle amunicji, że bez trudu zmusi Marissę do kapitulacji. Jednak świadomość sukcesu nie czyniła zadania łatwiejszym. Można zgnieść robaka, lecz czy czerpie się z tego przyjemność? Podupadająca firma przewozowa Allende Transport powinna należeć do niego. To on powinien decydować o jej przyszłości: ratować ją czy ogłosić bankructwo. Po chwili podeszła z kawą Virginia. Czuł jej obecność całym sobą, każdą komórką ciała. Skierował wzrok na jej dekolt. Zalała go fala wzruszenia. Virginia ubrała się jak do biura: w sweter, który opinał jej drobne kształtne piersi, w szarą spódnicę do kolan, proste pantofle na słupku. Szaro, buro, nijako. - Nie mogę się na to zgodzić - mruknął. Uśmiechnąwszy się, popatrzyła na niego zdziwiona. Sprawiała wrażenie ożywionej; w niczym nie przypominała wystraszonej bidulki, która wczoraj prosiła go o pomoc. - Na co, Marcos?

L T

R

Miała idealnie owalną twarz, gładką brzoskwiniową cerę, smukłą szyję oraz pełne usta, które zachęcały do pocałunku. Prościej było przestać oddychać niż ćwiczyć silną wolę.

- Na twój sweter. Na spódnicę. Na buty. To nieodpowiedni strój. Odstawiła kawę na pobliski stół, po czym odgarnęła włosy za uszy. - Spakowałam kilka sukienek. - Tak? - Mrużąc oczy, popatrzył na sznur pereł. - Eleganckich? Od znanych projektantów? - Skądże. Ujął perły w palce. - Jesteś przyzwyczajona do tego naszyjnika? - Należał do mojej mamy. - Jest bardzo ładny - stwierdził - ale... widzisz, moja kochanka raczej nosiłaby inną biżuterię. - Igrał z ogniem. - Czarne perły albo brylanty. Może szmaragdy. - Czyli wyglądam za skromnie? - spytała z rozbawieniem. Cofnął dłoń.

- Wyglądasz jak asystentka, a nie kochanka. - Ach, tak? - szepnęła. - Zrozum, Virginio - odezwał się - gdybym chciał jechać z asystentką, zabrałbym panią Fuller. - Usłyszał, jak Virginia wciąga z sykiem powietrze. Nie zważając na to, skinął w stronę odrzutowca. - Na pokładzie znajdziesz nową garderobę. Przebierzesz się.

L T

R

ROZDZIAŁ TRZECI Co za bezczelność! Co za tupet! Że też spośród wszystkich szefów na świecie musiała trafić na Marcosa Allende i w dodatku być jego dłużniczką. W malutkim pomieszczeniu pozbawionym okien, przy akompaniamencie szumu silników, Virginia włożyła wąską wzorzystą sukienkę. Szlag by go trafił! Zgodziła się mu pomóc, wcielić w rolę kochanki, ale czy musi spełniać wszystkie jego żądania? Najgorsze było to, że nowe stroje szalenie się jej podobały. Czy można się wściekać na mężczyznę, który ma tak znakomity gust? Na swojego dobroczyńcę, rycerza w lśniącej zbroi? Zachwycona opinającym biodra materiałem, przejechała po nim palcami. Szkoda, że nie ma lustra; chętnie by obejrzała głęboki dekolt na plecach. Czy kochanka musi być tak seksownie ubrana?

R

Zbierając się na odwagę, otworzyła drzwi i wyszła na zewnątrz. Powietrze wydawało się naelektryzowane.

L T

Marcos siedział w obitym beżową skórą fotelu, czytając książkę w skórzanej oprawie. Ubrany był na czarno; krótkie rękawy koszulki polo odsłaniały silne opalone przedramiona. Nie zdawał sobie sprawy, że jest obserwowany, a ona mogłaby mu się długo przyglądać.

Mogłaby, ale nie wypadało, więc ruszyła przed siebie. Nad fotelem Marcosa znajdował się ekran z mapą. Przesuwająca się czerwona kropka wskazywała miejsce, nad którym akurat przelatywali. Od Monterrey dzieliła ich jeszcze godzina lotu. Virginia zamierzała usiąść w fotelu po drugiej stronie przejścia. Zanim zdążyła się obrócić, poczuła, jak Marcos zaciska rękę na jej nadgarstku. - Nie - oznajmił. Przez całą drogę prawie się nie odzywał. Zadrżała. Uwielbiała jego niski głos. Sądziła, że owo „Nie" oznacza: „Nie, jeszcze nie siadaj", ale nie była pewna. Z Marcosem nigdy niczego nie była pewna. Może chodzi o to, że wybrała nieodpowiednią sukienkę? Usiłowała oswobodzić rękę. Bez skutku.

- Przebrałam się, tak jak kazałeś. Rozluźniwszy uścisk, przyjrzał się jej uważnie. - Jesteś na mnie zła. - Czytaj. - Modląc się w duchu, by ją puścił, wskazała książkę na jego kolanach. Całymi latami starała się być niewidoczna, wtopić w tło. W pięknej sukni było to niemożliwe. - Podobają ci się ubrania, które kupiłem, amor? Ponownie usiłowała wyszarpnąć rękę. - Nigdzie nie ucieknę - zażartowała. Przenikał ją żar. Rozprzestrzeniał się po całym ciele. Czuła pieczenie w piersiach, z tyłu kolan, na karku. Wszędzie. Marcos puścił ją. Tak gwałtownie, że omal nie straciła równowagi. Niczym przekuty balon opadła na fotel i drżącymi palcami zapięła pas. Marcos lustrował ją wzrokiem. - Przeszkadza ci zainteresowanie mężczyzny?

L T

R

Czerwieniąc się po uszy, położyła torebkę na kolanach. - Wiesz, że Monterrey liczy już ponad pięć milionów mieszkańców? - Zaczęła przeglądać mapy, które wydrukowała w biurze, oraz listy hiszpańskich słów. Marcos zamknął książkę. Nie schylił się po nią, gdy spadła na podłogę. - Przeszkadza ci moje zainteresowanie?

Popatrzyła na niego, oczekując wybuchu śmiechu. Był śmiertelnie poważny. Piekielnie przystojny i poważny. Nie, zaprotestowała w duchu. Gotowa była mu pomóc, zrobić to, o co ją poprosił, ale nie bawiły ją gierki, nie bawił flirt, uwodzenie. Owszem, snuła fantazje z Marcosem w roli głównej, ale wolała na tym poprzestać. Uśmiechając się nerwowo, pogroziła mu palcem. - Im bliżej Meksyku, tym dziwniej się pan zachowuje, panie Allende. Jej słowa zawisły w powietrzu. Przygryzła wargę. Cholera, powinna była milczeć. Co jej odbiło? Zawstydzona, opuściła pośpiesznie dłoń. Marcos skrzyżował ręce na piersi. Sprawiał wrażenie odprężonego. Po chwili zapytał:

- Panie Allende? Grając rolę mojej kochanki, zamierzasz zwracać się do mnie per pan? Speszona, a zarazem zła na siebie, Virginia obciągnęła dół sukni. - Nie chciałam cię urazić. - Nie uraziłaś. - Nie wiem, co mnie naszło. - W porządku, nic się nie stało. Ale staraj się pilnować, zwłaszcza przy ludziach. Skinąwszy głową, odwróciła wzrok. Niedługo później zaczęli schodzić do lądowania. - Wierzysz, że Allende to dobra inwestycja dla Fintechu? - zapytała Virginia, przerywając ciszę. Wiedziała, że Allende Transport to ostatnia nić łącząca Marcosa z przeszłością. - Firma jest kiepsko zarządzana. - Wyjął z kieszeni BlackBerry. - Kartele narkoty-

R

kowe przechwytują pojazdy. Podróżowanie po kraju staje się coraz bardziej niebez-

L T

pieczne. Należy wprowadzić zmiany, wyznaczyć nowe trasy, zatrudnić nowy personel. To wymaga sporych nakładów finansowych. Odpowiedź brzmi: nie, to nie jest dobra inwestycja.

Obserwowała z uśmiechem, jak Marcos przegląda wiadomości tekstowe. Emanował siłą. Siłą charakteru, fizyczną i psychiczną. Wiedział, co chce osiągnąć. - Dzięki tobie firma twojego ojca znów będzie prosperowała - rzekła z przekonaniem. Uniósł głowę. - Zamierzam ją zburzyć, Virginio. Zlikwidować. Samolot zatrzymał się. Silniki zgasły. W przejściu zapaliły się światełka. Virginia zaskoczona tym, co usłyszała, nie ruszyła się z miejsca. - Zamierzasz zniszczyć firmę ojca? - spytała z niedowierzaniem. Nagle zrozumiała, skąd się wziął ponury nastrój Marcosa. Chowając telefon do kieszeni, utkwił w niej spojrzenie. Spojrzenie, z którego nie sposób było nic wyczytać.

- To już nie jest firma ojca. Po jego śmierci powinna była przypaść mi w udziale. Razem ją zbudowaliśmy. Dziś rano, między rozmowami telefonicznymi, parzeniem kawy, załatwianiem setek drobnych spraw, poznała kilka faktów o Monterrey. Że miasto leży w dolinie otoczonej górami, jest nowoczesne i uprzemysłowione, że mieszkają w nim ludzie bardzo bogaci, a na obrzeżach biedota. Że do niedawna uważane było za jedno z bezpieczniejszych miast Meksyku, lecz zostało opanowane przez mafie narkotykowe. Może Allende Transport ma kłopoty i podupada, ale Virginię zdumiało, że Marcos nie zamierza ratować firmy, przeciwnie, że chce ją zmieść z powierzchni ziemi. - Masz taką minę, jakbym kogoś zamordował - powiedział ponuro. - Nie, po prostu... To nie w twoim stylu. Poddać się, postawić na czymś krzyżyk. Nigdy nie wyrzekłeś się Santosa, bez względu na to, co zrobił. Jego spojrzenie złagodniało.

R

- Mój brat jest człowiekiem, nie rzeczą lub firmą.

L T

Chciała mu przypomnieć, że całe życie przywraca do świetności podupadające firmy, w które nikt nie wierzy, ale ugryzła się w język. Wstała. Marcos również. - Monterrey to nie Chicago. - Przewyższał ją co najmniej o głowę. - Jeżeli będziesz chciała zwiedzać, to tylko ze mną. Samotna kobieta nie jest tu bezpieczna. Ciarki przeszły jej po plecach. Przez okno zobaczyła dwóch umundurowanych aduanales i czterech uzbrojonych militares zbliżających się do samolotu. Słyszała, że w Meksyku żołnierze zwykle towarzyszą celnikom, mimo to poczuła się nieswojo. Otworzywszy drzwi, pilot wyszedł im na spotkanie. O tak później porze nie miała szansy obejrzeć miasta, ale opis w internecie ją zaciekawił. Tyle że w internecie nie było słowa o zagrożeniach. - Miejscowi nie mają łatwego życia... - Nie. Lawinowo rośnie liczba porwań. Kobiety znikają sprzed supermarketów, dzieci sprzed szkoły, a opłacani przez bandytów członkowie rządu i policja udają ślepych. - To straszne. - Ponownie wyjrzała przez okno. Nic się nie ruszało poza łopoczącą flagą na pobliskim budynku. - Wszystko wygląda tak spokojnie.

- Pozory mylą. - Na twarzy Marcosa malowało się zmęczenie. - Pani Fuller mówiła, że tu dorastałeś? - Virginia zerknęła na stolik z przodu samolotu, na którym stał kosz pełen owoców. - Od ósmego do osiemnastego roku życia - odparł, obserwując ze zdziwieniem, jak jego towarzyszka chowa do torebki dwa zielone jabłka. - Na wszelki wypadek, gdybyśmy byli głodni - wyjaśniła speszona. Oczy mu zalśniły. - Jeśli będziesz głodna, powiedz mi, a ja się postaram, żeby ci nie burczało w brzuchu. - Dlaczego wyjechałeś? Czekając, aż pilot pozwoli im opuścić pokład, oparł się ręką o szafkę nad głową. - Nie widziałam tu dla siebie przyszłości. W Hiszpanii też nie... Bardzo jesteś zmęczona? - Nie.

L T

R

Cały czas czuła na sobie jego spojrzenie. A patrzył tak, jakby nie miała żadnej skazy. Jakby była najwspanialszą istotą na ziemi. Na jeden krótki elektryzujący moment zatrzymał wzrok na jej wargach. - Virginio...

Postąpił krok w jej stronę. To wystarczyło, by przestała oddychać, by poczuła się tak, jakby porwały ją rozbuchane fale. Pochyliwszy się, Marcos wyjął z jej zaciśniętych rąk torebkę. Kiedy musnął lekko jej palce, przeszył ją dreszcz. - Dlaczego jesteś taka spięta? - szepnął jej do ucha. - Cały czas coś miętosisz. Czyli obserwował ją? Niczym drapieżnik ofiarę? Czekając na odpowiednią chwilę, by zaatakować? Dlaczego to jest takie podniecające? - To przeze mnie? Tak, miała ochotę krzyknąć: bo cię pragnę! Uśmiechając się szeroko, cofnęła się. - Nie. Przez podróż. - Aha - mruknął. Lecz jego „aha" było wieloznaczne. Kiedy pilot dał znać, że można wysiąść, Marcos skłonił się i wskazał na schody.

- Panie pierwsze. - Muszę przyznać, że nie przywykłam do tego, żebyś tak długo milczał. - Następnym razem porozmawiaj ze mną - rzekł, nie spuszczając z niej oczu. Następnym razem? Jasne. Nic prostszego. Może kiedy znów będzie przejmował jakąś firmę z pomocą fałszywej kochanki. Piloci rozmawiali z celnikami. Virginia przystanęła w drzwiach, czując, jak ciepłe meksykańskie powietrze nagrzewa jej skórę. Nie potrafiła opuścić samolotu. Gotowa była zrobić wszystko, by wybawić ojca z kłopotów, ale... Ale nigdy nie była niczyją kochanką. Chciała dobrze zagrać swoją rolę, lecz nie wiedziała, od czego zacząć. Obróciwszy się na pięcie, niemal zderzyła się z Marcosem. - Powiedz mi, błagam, powiedz, co mam robić. Popatrzył na nią z rozbawieniem. - Zejść po schodkach na płytę lotniska - oznajmił. Potrząsnęła ze śmiechem głową.

L T

R

- Chodzi mi... no wiesz. O rolę, której się podjęłam. Nie chcę się wycofać, ale potrzebuję paru wskazówek. Czego ode mnie oczekujesz? Pogładził ją delikatnie po twarzy. - Udawaj, że mnie pragniesz.

Czuła się rozdarta. Z jednej strony miała ochotę wpić się w jego usta, z drugiej uciec jak najdalej, gdzieś, gdzie nigdy by jej nie znalazł. - Dobrze, oczywiście - powiedziała cicho. Stała bez ruchu. Miała wrażenie, że świat zamarł, że porusza się jedynie dłoń Marcosa gładząca jej policzek. - Patrz na mnie tak jak zawsze. - To znaczy? - Sama wiesz. - W jego oczach widziała prośbę, pragnienie, którego nie umiała zaspokoić. - Tak, jakby ci na mnie bardzo zależało. Jakbyś mnie pożądała. - Pożądam. To znaczy... - Potrząsnęła głową, próbując zaprowadzić w myślach ład. - Udam, że pożądam.

Zacisnęła powieki, bojąc się, że Marcos dojrzy w nich prawdę: że pożąda go od dawna. Już pierwszego dnia, kiedy weszła do jego gabinetu, nogi się pod nią ugięły. Wydawało jej się, że śni. Był tak przystojny, tak męski... Gdyby skinął palcem, przybiegłaby do niego. Roześmiał się zadowolony. - Doskonale. Obejmując Virginię w talii, obrócił ją ku otwartym drzwiom. Podskoczyła. Pragnęła więcej. Pragnęła, by jego dłoń spoczęła na jej gołej skórze, by ją pieściła, przesuwała się w górę, w dół... Czy ma prawo bezkarnie snuć takie fantazje? I nie czuć, jak zwykle, wyrzutów sumienia? Uwolniła się. Jedno nie ulegało dla niej wątpliwości: nie jest to odpowiednia chwila, aby słuchać podszeptów wyobraźni. - Ale czego konkretnie ode mnie oczekujesz? - Nie dawała za wygraną. - Przyjazd

R

do Monterrey jest dla ciebie bardzo ważny, prawda?

L T

- Señor Allende, pueden bajar por favor?

Głos kapitana podziałał na nią niczym bat: ruszyła po schodach, Marcos za nią. Przeszli z dwoma pracownikami lotniska w stronę parterowego budynku, niewiele większego od odrzutowca Marcosa. Obok znajdowała się mała i chyba już pusta wieża kontrolna. Suchy gorący wiatr targał włosy. Po chwili Marcos pchnął szklane drzwi. - Pani pozwoli - rzekł. - Zabawę w kochanków zaczniemy później. - Oczy mu lśniły. Widziała w nich... prośbę? Obietnicę? Po kwadransie zajęli miejsce na tylnym siedzeniu srebrnego mercedesa. Kierowca w eleganckim uniformie włożył ich torby do bagażnika i usiadł za kierownicą. - A Garza Garcia, si? - Por favor - odparł Marcos. Spojrzał na zegarek: dziesięć minut po północy. Jeszcze żadnej kobiety tak nie pragnął jak Virginii. Miał wrażenie, że bez niej nie zdoła dalej żyć, oddychać. Była mu potrzebna jak woda. Jak powietrze.

Samochód skręcił w pustą szosę. Miętosząc perły, Virginia przytknęła nos do szyby. - Miał pan dobrą podróż, señor Allende? - spytał kierowca. - Tak. Marcos wyciągnął przed siebie nogi. W oddali migotały światła Monterrey. Czerń bezchmurnego nieba zakłócał blask mijanych latarni. - Boże, jak tu pięknie. - Virginia postawiła torebkę na podłodze i postukała palcem w szybę. - Spójrz na te góry. Raz po raz światło latarni pieściło jej skórę. Jej oczy błyszczały z podniecenia. - Jutro pokażę ci miasto - oznajmił Marcos. Uśmiechnęła się z wdzięcznością. - Super. Dziękuję. Zapadła cisza. Kierowca włączył radio i wnętrze samochodu wypełniła cicha mu-

R

zyka. Virginia siedziała na samym skraju siedzenia. Niby blisko, a tak daleko...

L T

Marcos przyglądał się jej z ukosa: widział piersi opięte wzorzystym materiałem, szczupłe uda i biodra, kosmyki czarnych włosów opadające na ramiona. I długie zgrabne nogi. Wyobraził sobie, jak zaciskają się wokół jego pasa, jak on daje upust tłumionemu od miesięcy pożądaniu...

- Boisz się mnie? - zapytał szeptem.

Zesztywniała. Popatrzyła na niego swoimi zielonymi oczami, po czym spuściła wzrok. - Nie. Dlaczego pytasz? Podniecała go jej nieśmiałość. Z trudem wziął się w garść. Powoli, przykazał sobie w duchu. - Mogłabyś odrobinę się przysunąć. - Poklepał miejsce koło siebie. Zaczęła wygładzać przód sukienki. Po chwili strzepnęła z niej niewidoczny pyłek. - Ja... po prostu dawno nie podróżowałam. - Boisz się każdego dotyku czy tylko mojego? Zamrugała. - Twojego? Och, nie, nigdy!

Słowa zawisły w ciszy. Były niczym zaproszenie do grzechu. - Odsunęłaś się, kiedy wysiadając z samolotu, objąłem cię w pasie - rzekł Marcos głosem ochrypłym z pożądania. - I kiedy chciałem ci pomóc wsiąść do samochodu. - Zaskoczyłeś mnie. - Przełknęła ślinę. - Prosiłam, żebyś powiedział, co mam robić. Mówiła szeptem, więc szeptem odpowiedział: - A ja proszę, żebyś usiadła bliżej. Cisza dźwięczała w uszach. Marcos ponownie poklepał miejsce koło siebie. Po chwili wahania Virginia podjęła decyzję i wolno przesunęła się na środek. - Jeśli myślisz, że nie dam rady, to się mylisz. Potrafię świetnie udawać. Poczuł jej zapach. Serce zabiło mu szybciej, podniosła się temperatura ciała. Ostrożnie, jakby obok siedział groźny lew, Virginia położyła rękę na jego dłoni, po czym niepewnie wsunęła w nią palce. Z trudem powstrzymując jęk rozkoszy, Marcos oparł

R

głowę o tył siedzenia i zamknął oczy. Ściskając mocniej jego dłoń, Virginia przysunęła się jeszcze bliżej.

L T

- Czy tak dobrze, wasza wysokość? - spytała, ciepłym oddechem łaskocząc go w ucho. - Jeszcze bliżej - mruknął.

Miał ochotę ją posiąść, tu i teraz. Wciągnął głęboko powietrze. Upajał się jej kobiecym zapachem. - Bliżej... Kiedy nie posłuchała, popatrzył na ich splecione ręce. Czuł się tak, jakby znów miał osiemnaście lat. - Jaka miękka - szepnął. Niczym zahipnotyzowana obserwowała ruchy jego palca. Z każdym oddechem materiał na jej piersiach rozciągał się. Marcos pochylił głowę i potarł nosem jej lśniące włosy. Boże, jaka ona jest cudowna! Kusiło go, by zanurzyć palce w jej włosach, odwrócić ją, zmiażdżyć jej usta w pocałunku. - Udawaj, że mój dotyk sprawia ci przyjemność... We wnętrzu samochodu czuli się jak w kokonie.

Wrażenie to potęgował żar, jaki wytwarzały ich ciała. - Marcos... - Virginia... Ich spojrzenia się spotkały. Tak jak niezliczoną ilość razy w biurze, nad głowami innych, w windzie. Odnajdywała go wzrokiem i okazywało się, że on właśnie na nią patrzy. Czasem ich ręce ocierały się o siebie, kiedy podawała mu kawę, skoroszyt, telefon. Za każdym razem oboje przeszywał dreszcz. Doszło do tego, że czuł jej obecność przez dzielącą ich ścianę, kiedy siedział w gabinecie, a ona w pokoju obok. - Udajemy... - przypomniał jej szeptem. Wiedział, że tylko w ten sposób, udając, mogą się dotykać. Tylko udając, nie wyrządzą sobie krzywdy. - Tak, wiem. - Więc spróbuj się odprężyć. - Zaczął masować palcem wnętrze jej dłoni. Po chwili

R

usłyszał, jak Virginia wciąga z sykiem powietrze. - O, tak. Bardzo dobrze. Nareszcie wierzę, że mnie pragniesz.

L T

- Pragnę... - szepnęła. - To znaczy udaję, że pragnę.

Sprawiała wrażenie wylęknionej i niepewnej, niczym mysz, która nie wie, w którą stronę uciec. A jemu podobała się rola kota; miał ochotę bawić się, gonić, zapędzić ją w róg...

- Tak bardzo nie musisz się wysilać. Palce jej zadrżały, w oczach pojawiło się ledwo tłumione pożądanie. - Staram się nie usnąć z nudów. - Właśnie widzę, że z trudem wstrzymujesz ziewnięcie. Masz piękne włosy. Mogę ich dotknąć? Nie czekał na pozwolenie. Były miękkie, gęste, jedwabiste. Virginia wpatrywała się w niego, jakby był najwspanialszym samcem pod słońcem. - Szczęściarz ten, kto cię zdobędzie - powiedział, masując jej kark. Zacisnęła powieki tak mocno, jakby przeszył ją ból, po czym przysunęła się do niego bliżej. - Nie musisz mówić takich rzeczy. Już wczułam się w rolę.

Jej piersi otarły się o jego żebra. - Wielki szczęściarz - szepnął. - Co robisz? A jak myślisz? Korciło go, by wciągnąć ją na kolana, wsunąć dłoń pod jej sukienkę, pocałować. Z wysiłkiem zabrał rękę z jej włosów. Virginia westchnęła, po czym odwróciła się do niego twarzą. - Marcos, dla kogo odgrywamy to przedstawienie? - Dla Marissy Galvez, właścicielki Allende Transport. - I dla nas, a przynajmniej dla mnie, dodał w myślach. Podniósł do ust jej rękę, którą znów zaczęła obciągać nerwowo sukienkę, i we wgłębieniu dłoni złożył pocałunek. - Musimy ćwiczyć - powiedział. Oddychając ciężko, siedziała bez ruchu i przez półprzymknięte oczy patrzyła, jak Marcos ponownie pociera wargi o jej dłoń.

L T

R

- A w jakim celu? Co... co jej chcemy udowodnić?

- Że nie ma u mnie szansy - odparł. - Bo ja pragnę kogoś innego. Czuł, jak Virginia drży. Ośmielony, zaczął na zmianę to ssać, to leciutko gryźć jej palce.

- Myślę, że możesz mieć każdą kobietę, którą zechcesz. - Tak sądzisz? - Nie przestawał pieścić jej dłoni. - A ja pragnę tylko jednej. - Nie... - Usiłowała się oswobodzić. - Cii. - Nie puszczając jej ręki, uniósł głowę. Pocierając palcem o mokrą poduszeczkę, wpatrywał się w oczy Virginii, po czym wolno zbliżył do jej ust swój wilgotny palec. - Udawaj, że to sprawia ci przyjemność. - Tak, tak, sprawia... - szepnęła. Oczy jej lśniły. Nigdy nie widział czegoś bardziej erotycznego od jej drżących różowych warg. - A ja będę udawał, że to ciebie pragnę. - Dobrze.

- Bardzo pragnę... - Z satysfakcją obserwował jej rozszerzające się źrenice. Pochyliwszy się, szepnął: - Udawajmy kochanków. Udawajmy, że każdą noc spędzamy razem, że się dotykamy, całujemy, że nasze ciała się łączą, a potem razem wznosimy się w przestworza... - Przestań! - Wciągając gwałtownie powietrze, odepchnęła go. - Błagam, przestań. Starczy na dziś. Przyciągnął ją do siebie. Oboje dyszeli. - Powinnaś mnie pocałować. - Pocałować... - Przytknęła palec do krzyżyka widocznego pod rozpiętą koszulą. Marcos znieruchomiał; jej dotyk był tak nieoczekiwany. Pogładziła go po szyi, potem przesunęła palcem po ogniwach grubego łańcucha. - Virginio, pocałuj mnie... Odsunęła się z nerwowym śmiechem.

R

- Teraz? - zapytała, jakby nie dowierzała własnym uszom.

L T

Samochód zatrzymał się na czerwonym świetle. Na sąsiednich pasach stały inne auta. Marcos wpatrywał się w nią bez słowa, dopóki nie ruszyli. Jeszcze nigdy tak mocno nie pragnął czuć przy sobie ciała kobiety. Jej ciała. I ust. Dałby wszystko, by poczuć ich smak. Jawiły mu się jako symbol niewinności, piękna. Niewiele się zastanawiając, ponownie zgarnął Virginię w ramiona.

- Tak, teraz. Jeden mały całus. - Ale... jesteś moim szefem. - Przyglądała mu się błyszczącymi oczami, które mówiły „tak"! Usta miała lekko rozchylone, czekające. Ponownie potarł je palcem. - Udawaj, że nie jestem. - Ale jesteś. - Nie chcę. Chcę być po prostu Marcosem. Żyli w świecie reguł, zasad, ograniczeni relacją służbową. A gdyby Virginia była zwyczajną kobietą, a on zwyczajnym mężczyzną? Gdyby nie podlegała mu służbowo? Czy byliby razem? Światła miasta rzucały dziwne cienie na jej twarz.

- Pocałunek nic nie znaczy, Virginio. - Otoczył ją ramieniem, pochylił głowę. Ich oddechy mieszały się ze sobą. - Ludzie całują swoje zwierzęta. Całują w policzek wrogów. Całują list od ukochanej osoby, więc... - To trochę niespodziewane. - Nie cierpię być przewidywalny. - Zaczął bawić się jej włosami. - Przestań myśleć, po prostu zamknij oczy i pocałuj mnie. Potrząsnęła głową. - Nie musimy się całować, żeby przekonująco udawać kochanków. Bez tego też sobie poradzimy. Bez tego? Chryste, nie! Fascynowały go jej usta: wyraźnie zaznaczone wcięcie nad górną wargą, dolna warga grubsza, jakby bardziej miękka. W myślach całował Virginię od wielu dni, tygodni, miesięcy. - Mylisz się, amor. - Musnął leciutko jej skroń. - Jako namiętni kochankowie mu-

R

simy się całować. I to tak, żeby nie wzbudzać żadnych podejrzeń.

L T

Opuszkiem palca delikatnie gładził ją po policzku. Widział, jak żyła pulsuje na jej szyi. Virginia wpatrywała się w jego usta. Miał ochotę zacisnąć je na jej wargach, teraz, mocno, jak najmocniej.

- Pocałuj mnie - powtórzył, zdobywając się na maksimum samokontroli. - Jakbyś za mną szalała.

- No dobrze - powiedziała w końcu. Serce biło mu nieprzytomnie. Zgodziła się! Oparł się wygodnie o siedzenie, powściągając impuls, by przejąć sprawy w swoje ręce. Był bliski tego, by zedrzeć z Virginii ubranie, zerwać jej z szyi naszyjnik, z siebie koszulę, pozbyć się wszystkiego, co ich dzieli. Ale czekał; chciał być pewien, że ona również tego chce. - Całuj mnie do utraty tchu... - Ale kierowca nas widzi - szepnęła podniecona. - Patrz na mnie, nie na niego. - Patrzę wyłącznie na ciebie.

Nie wiedział, które z nich oddychało ciężej ani kto kogo uwodził. Przyłożyła dłonie do jego brzucha. Wciągnął z sykiem powietrze i odruchowo napiął mięśnie. Przesunęła ręce wyżej, do jego piersi, i jeszcze wyżej, do twarzy. Niepewna, niedoświadczona, zacisnęła je na jego policzkach i szepnęła błagalnie: - Zamknij oczy. Zrobił to nie dlatego, że go poprosiła, ale dlatego, że palcami masowała mu skronie, uszy, brodę, a potem szyję i ramiona. Cóż to była za słodka udręka. Chciał krzyknąć: Nie, przestań! A po chwili: Nie przerywaj! - Teraz, teraz... - Czuł na twarzy jej ciepły oddech, widział rozchylone usta, słyszał drżący głos. - Wyszłam trochę z wprawy... Nie dokończyła. Wsunął rękę w jej włosy, zacisnął na karku i przyciągnąwszy ją do siebie, zmiażdżył jej usta w gorącym pocałunku.

L T

R

ROZDZIAŁ CZWARTY Virginia myślała o delikatnym pocałunku, niewinnym, by zaspokoić własną ciekawość i spełnić prośbę Marcosa. Nie umiała niczego mu odmówić. Ale kiedy przyciągnął ją do siebie i przytknął swoje rozpalone usta do jej warg, zapomniała o Bożym świecie. Wcześniej to była gra. Rozmawiali, śmiali się, flirtowali, uwodzili. Siedziała na jego kolanach, patrzyła mu w oczy. Udawanie było łatwe, zabawne, ale teraz... teraz już nikt nie udawał. Gra się skończyła. Teraz ręce, które ją obejmowały, i usta, które ją całowały, były bardzo prawdziwe. Zamruczała cicho, a on pochylił głowę i coś szepnął. Nie zrozumiała go. Usta miał gorące, język niemal parzył. Wtem poczuła dziwną sztywność pod pośladkami. Dopiero po chwili uzmysłowiła sobie, co to jest: że Marcos autentycznie jej pragnie.

R

- Sabes a miel - powiedział między pocałunkami.

L T

Obejmowała go za szyję, starając się nie jęczeć z rozkoszy, kiedy muskał ją oddechem.

- Te quiero hacer el amor. - Wodził rękami po jej ciele. - Toda la noche, te quiero hacer el amor.

Nie miała pojęcia, co te słowa znaczą, ale ich dźwięk przejął ją dreszczem. Oddychała ciężko, piersi bolały ją z podniecenia. Przytuliła się mocniej do Marcosa, rozchyliła usta. Nie powinna, musi się oswobodzić... Nie mogła, nie potrafiła. - Co powiedziałeś? - Że chcę się z tobą kochać. Cały wieczór, całą noc - odparł i ponownie zmiażdżył jej usta w pocałunku. Po raz pierwszy, odkąd go poznała, sprawiał wrażenie, jakby stracił nad sobą kontrolę. - Twój oddech doprowadza mnie do obłędu - szepnął. Była gorąca. Płonęła. Poruszył biodrami. Rozchyliła uda. Przez ubranie czuła napierającą sztywność.

- Powstrzymaj mnie, Virginio - poprosił. Wsunąwszy rękę w dekolt jej sukienki, zacisnął palce na twardej piersi. - Powstrzymaj mnie. Oszołomiona, nie była w stanie złapać tchu. Odchodząc od zmysłów, wtuliła twarz w szyję Marcosa. Zalała ją fala emocji. Z jej ciałem działy się niezwykłe rzeczy, których nawet nie próbowała zrozumieć. - Proszę pana, zbliżamy się do hotelu - oznajmił głos z przedniego siedzenia. Zakląwszy pod nosem, Marcos przytulił ją jeszcze mocniej. - Dokończymy na górze - szepnął. Virginia poprawiła włosy. Na górze? To jakieś szaleństwo! Widząc wyraz zdumienia na jej twarzy, Marcos roześmiał się. - Mogłem się spodziewać tych fajerwerków - rzekł, całując ją w czoło. Mercedes skręcił w szeroki podjazd z obu stron porośnięty palmami, który prowa-

R

dził do hotelu. Marcos wysiadł, okrążył samochód i otworzył drzwi od strony Virginii.

L T

Jego spojrzenie zdawało się mówić: Wiem, że też mnie pragniesz. Przez sekundę marzyła o tym, by zapomnieć o wszystkim, o tym, dlaczego jest w Monterrey, i spędzić z tym fantastycznym mężczyzną jedną szaloną noc. Jakby czytając w jej myślach, Marcos przyłożył rękę do jej twarzy i szepnął:

- Dokończymy. - Oczy lśniły mu niesamowitym blaskiem. Odszedł na moment, by zamienić słowo z kierowcą, a ona stała jak zahipnotyzowana, wpatrując się w jego duże opalone ręce, które przed chwilą błądziły po jej ciele. Zacisnęła zęby, próbując pokonać drżenie ciała. Wiedziała, że Marcos gra, że udaje. Był człowiekiem, który kocha zwyciężać, a teraz zależy mu na odzyskaniu Allende Transport. Wrócił nieświadom jej rozterek. Ruszyli do wejścia. Virginia szła pół metra za Marcosem. Nie, nie starała się wyobrazić go sobie nagiego, jak pieści ją i całuje. Wcale nie. Z uwagą naukowca wpatrywała się w donice z palmami ustawione wzdłuż przejścia. W holu zakręciło się jej w głowie. Było tu... Boże, jak on jej dotykał! Jakby należała do niego. Jego palce, usta... Czy naprawdę tak dobrze udawał? - Podoba ci się, Virginio? - Ruchem ręki wskazał dookoła siebie.

- Hotel? Tak, jest piękny. Uśmiechnął się jak człowiek, który od dawna pościł, lecz wkrótce zamierzał przystąpić do uczty. Jak człowiek, który swoimi ustami potrafił robić takie rzeczy, o jakich ona nawet nie śniła. Jak człowiek, który nie przyjmuje odmowy do wiadomości. Ale będzie musiał, postanowiła. - Wyjątkowo piękny - kontynuowała, żeby odwrócić uwagę od jego oczu i ust. Na okrągłym stole przy recepcji stała barwna aranżacja kwiatowa złożona z największych słoneczników, jakie widziała. Ale nawet one nie zdołały na dłużej zająć jej myśli. Wróciła do tego, co się działo na tylnym siedzeniu mercedesa. Ostatnim razem całowała się w college'u ze swoim chłopakiem. A teraz nagle z Marcosem Allende! Wcale nie chciała, ale kiedy wziął ją za rękę, kiedy przyciągnął do siebie i zaczął szeptać do ucha różne rzeczy, poczuła taki żar... Jej opór topniał z sekundy na sekundę. W dodatku Marcos był najbardziej seksownym facetem na całym północnoamerykańskim kontynencie.

L T

R

Pomijając wszystko, przecież oboje udawali, prawda? Jasne. Próbując wziąć się w garść, podziwiała szerokie plecy Marcosa. Pewnym siebie krokiem, jakby był większościowym akcjonariuszem hotelu, podszedł do recepcji. Kobiety za granitową ladą powitały go, jakby faktycznie nim był. Virginia stanęła cicho przy jego boku. Usta ją piekły. Wysunąwszy czubek języka, oblizała je. Marcos podpisał jakiś formularz i oddał go recepcjonistkom. Kosmyk czarnych włosów opadł mu na czoło. - Poprosiłem o apartament z dwiema sypialniami. Nie przeszkadza ci? - zapytał, chowając pióro marki Montblanc do kieszeni koszuli. - Nie - odparła. - To dobrze. Wsiedli do windy. Miała wrażenie, że Marcos wypełnia sobą całą przestrzeń. Chociaż jadąc na ostatnie, dziewiąte piętro, milczeli, jakiś głos w jej sercu powtarzał: ten wspaniały facet mnie całował. Niedobrze.

Niedobrze, że nie potrafi przejść nad tym do porządku dziennego. Niedobrze, że ma taki mętlik w głowie. Niedobrze, że zastanawia się nerwowo, kiedy znów się pocałują. Dziko, namiętnie, bez zahamowań. Z drugiej strony... Jeżeli zadając się z szefem, straci pracę, nigdy sobie tego nie wybaczy. Była rozdarta. Pragnęła go, ale... Nie, lepiej nie. Zamyśliła się. Jej matka kochała męża z całego serca, mimo jego wad, złych humorów i pijaństwa. Kochała go na dobre i na złe, choć złego było dużo więcej niż dobrego. Kochała bez pamięci, a Virginia bardzo jej współczuła. Współczuła, bo matka wylewała wiadra łez z powodu człowieka, który na to nie zasługiwał. Przerażające było to, że mężczyzna może mieć taką władzę nad kobietą, że może bez skrupułów złamać jej serce i zniszczyć życie. Na łożu śmierci matka myślała wyłącznie o mężu. - Zaopiekuj się ojcem, Virginio - poprosiła, ściskając córkę za rękę. - On nie da so-

R

bie rady. Obiecaj mi, kochanie, że zaopiekujesz się ojcem.

L T

Virginia obiecała, a jednocześnie podjęła decyzję, że jeśli kiedykolwiek odda komuś serce, to tylko odpowiedzialnemu człowiekowi, który będzie ją kochał bardziej niż samego siebie.

Bez względu na to, jak jej ciało reagowało na dotyk Marcosa, wiedziała, że akurat takich mężczyzn jak on powinna omijać szerokim łukiem. Był obytym w świecie bogatym człowiekiem, uwielbiającym wyzwania i swoją pracę. Owszem, był wspaniałomyślny jako pracodawca, lecz nie wyobrażała go sobie w otoczeniu rodziny. Z windy służbowej na końcu korytarza wysiadł portier z bagażami. Nie czekając, Marcos otworzył drzwi do apartamentu i zapalił światła. - Gracias. - Wręczył portierowi napiwek i przejął od niego walizki. Virginia zobaczyła na stoliku bogaty wybór przekąsek: truskawki w czekoladzie, owoce, importowane sery. Obok leżała gazeta. Na tytułowej stronie widniało dużym drukiem słowo muerte oraz kolorowe zdjęcie przedstawiające stos okaleczonych ciał. Marcos zamknął drzwi. Byli sami. Tylko ona i on. Nagle z całej siły zapragnęła poznać jego myśli. Co zamierza? Czy będzie chciał ją znów pocałować? A jeśli liczy na coś więcej? A jeśli nie?

Unikając jego wzroku, obeszła parę krzeseł i odciągnęła zasłony. Za oknem migotały światła miasta. W oddali wznosiły się nieruchome szczyty gór. Uniósłszy rękę, obrysowała je na szybie. - Często tu bywasz? - zapytała. Usłyszała przytłumiony odgłos kroków. Podłogę pokrywała gruba wykładzina. - Nie mam powodu. Miała wrażenie, jakby szeptał jej do ucha czułości. Ich ciała się nie dotykały, lecz świadomość bliskości Marcosa, tego, że wystarczy centymetr, dwa, aby się o nią otarł, działała na nią niesamowicie podniecająco. Wcześniej w mroku swojej sypialni zastanawiała się, czy w łóżku jest tak bezwzględny jak w pracy. I czy jego pocałunek będzie tak namiętny, jak obiecywało jego spojrzenie. Teraz już to wiedziała. Korciło ją, żeby odwrócić się i przywrzeć ustami do jego warg. Jego bliskość i za-

R

pach pobudzały jej zmysły. Położył dłoń na jej ramieniu.

L T

- Ta część miasta jest stosunkowo bezpieczna.

Tyle że niebezpieczeństwo nie kryło się na zewnątrz. Tkwiło w niej. W nim. Napięła mięśnie, by nie drgnąć, nie odchylić się, nie odwrócić. Z całej siły próbowała nie ulec magnetycznej sile, którą Marcos emanował.

- Jak wyglądało twoje życie, kiedy byłeś dzieckiem? - spytała cicho. Gładził ją po ramieniu, a ją przenikał żar.

- Wtedy nie było tak niebezpiecznie. Dorastałem na ulicy. Ciągle uciekałem, szukałem przygód. Poruszył się? Gotowa była przysiąc, że tak. Czuła na plecach bicie jego serca. A może to jej własne? Pochylił głowę i musnął wargami jej kark. - Dziś nawet nie można ufać ochroniarzom - szepnął, łaskocząc ją oddechem. Bogaci wolą zaopatrzyć się w opancerzone auta i broń. Zamknęła oczy. - Czy udawałaś, kiedy całowaliśmy się w samochodzie? - Zmienił nagle temat. Skinęła głową. Zawahał się, po czym spytał szeptem: - Chcesz...?

Przygryzła wargę, by nie powiedzieć czegoś głupiego. Na przykład: tak, chcę! - Co? Przysunął usta do jej ucha. - Wiesz co. - Nie wiem - odrzekła niezupełnie zgodnie z prawdą. - Pocałować się... Przytulić, popieścić... Drżąc niczym liść na wietrze, oswobodziła się i przeszła na środek pokoju. - Mówiłam ci, że potrafię świetnie udawać. Nie muszę ćwiczyć. - Usiadłszy na kanapie, utkwiła spojrzenie w przekąskach. Patrzyła, lecz nic nie widziała. Ma być silna i oprzeć się? Nie spełnić marzeń? Sprzeciwić się, zignorować to, czego chcą ciało i serce? Marcos przeczesał ręką włosy. - Naprawdę udawałaś?

R

- Oczywiście. - Był tak zszokowany i oburzony, że omal nie parsknęła śmiechem.

L T

Powstrzymała się i po chwili ciągnęła rzeczowym tonem: - Czyli wyjechałeś z Monterrey. A ojciec? Został?

Skinął głową i westchnął. Nie chciał rozmawiać, wolał robić co innego. - Przyznaję bez bicia: dobra jesteś.

- Dlaczego opuściłeś rodzinne strony?

Uniósł brwi, po czym się roześmiał. Domyśliła się, co go tak bawi: jej próba konwersacji. Oparłszy się o ścianę, skrzyżował ręce na piersi. - No cóż. Firma Allende Transport została przejęta przez... kobietę mojego ojca. Postawiłem ultimatum: albo ona, albo ja. Ojciec wybrał ją. Ale obiecałem sobie, że kiedy wrócę, przejmę nad firmą kontrolę. Czasem słyszała jedynie głos Marcosa. Nie to, co mówił. Nie słowa, zdania, lecz sam głos. Mogła udawać do woli, kłamać, że wszystko jest grą, ale wiedziała jedno: nie powinna zapominać o dzielącej ich przepaści. Musi się też pilnować, by to, co wydarzyło się w samochodzie, więcej się nie powtórzyło. - Marcos, to, co się stało w aucie.

- To dopiero początek. Zmarszczyła czoło. Początek czego? Końca? Usiłując zachować spokój, policzyła w myślach do pięciu. - Udawaliśmy. - Akurat. - Ależ tak. Przysięgam. - W porządku. - Prosiłeś, żebym wcieliła się w rolę twojej kochanki. Po to tu jestem, prawda? Milczał. Cisza aż dzwoniła w uszach. Czy Marcos ma jakiś inny cel? Patrząc na jego zaciśnięte usta, zrozumiała, że nic z niego nie wydobędzie. Ponownie skupiła się na jedzeniu. Owoce, ciepłe pieczywo, sery... wszystko pachniało smakowicie, ale była zbyt spięta, by jeść. Innego dnia nie zdołałaby się powstrzymać na widok soczystych truskawek, lecz dziś wstała z kanapy i przywdziała maskę sekretarki. - O której mam jutro wstać?

L T

R

- Jesteśmy umówieni na późny lunch. Możesz spać do południa. Wskazała na dwie pary drzwi. Chciała zniknąć, uciec od niego. Od siebie też by chętnie uciekła. - Który pokój jest mój?

- Wybierz ten, który ci się bardziej spodoba. Zajrzała do jednego: zobaczyła duże wygodne łóżko z błękitną pościelą. Czując na plecach wzrok Marcosa, zajrzała do drugiego, po czym odwróciła się. W blasku lampy wyglądał jak anioł, który uciekł z piekieł; jak anioł, z którym miała ochotę zgrzeszyć. - Oba są piękne - przyznała. Uśmiechnęła się. Odwzajemnił uśmiech. W tym momencie uświadomiła sobie dwie rzeczy. Po pierwsze, że jeszcze nigdy nikogo tak mocno nie pragnęła jak stojącego nieopodal mężczyzny. A po drugie, jeżeli ten mężczyzna znów ją pocałuje, jeżeli zaciśnie rękę na jej dłoni, jeżeli dalej będzie na nią tak patrzył, to przejmie kontrolę nad jej sercem.

- Dobranoc - szepnęła i nie czekając na odpowiedź, znikła pośpiesznie za drzwiami sypialni, tej, w której stało łóżko z miękkim wezgłowiem i różową pościelą. Może Marcos chciałby, żeby dzielili łoże. Trudno. Na wszelki wypadek przekręciła klucz w zamku. Rozbierając się, usiłowała sobie przypomnieć, co czytała na temat Marcosa i Monterrey. Po chwili, otworzywszy walizkę, zaczęła wieszać ubranie w szafie. Każdą rzecz, jaką Marcos jej kupił, oglądała z zachwytem. Ignorując piękną bieliznę nocną z atłasu i koronek, włożyła starą bawełnianą koszulę nocną. Świadomość, że Marcos znajduje się tuż obok, sprawiła, że dostała gęsiej skórki. Z sufitu zwisał wiatrak. Wsłuchując się w jednostajny szum, rozmyślała o tym, co ją czeka. To tylko gra, tylko gra! Zacisnęła oczy, po czym przyłożyła palec do ust. Poczuła leciutkie pieczenie. Czy na pewno gra? Bo ona nie grała. Od dawna pragnęła Marcosa.

R

Marzyła o nim. Tyle że wcześniej jej marzenia były niewinne, a teraz...

L T

Teraz się bała. Była przerażona siłą swojego pożądania. I jedno nie ulegało wątpliwości: że Marcos Allende jest znacznie bardziej niebezpieczny niż Monterrey.

Sen nie nadchodził. Wskazówka zegara minęła pierwszą w nocy, a Marcos wciąż przewracał się z boku na bok. Zwinął poduszkę w wałek, zrzucił kołdrę, nic nie pomagało. Zaklął siarczyście raz, potem kolejny. Był idiotą, sądząc, że jeden pocałunek go wyzwoli, że uwolni go od obsesyjnych myśli na jej temat. Powinien skupić się na Allende Transport, obmyślić plan postępowania, zastanowić się, jak pokonać Marissę. Ale nie był w stanie się na niczym skoncentrować. Raz po raz zalewała go fala wspomnień. Odtwarzał w myślach pocałunek z Virginią. Pamiętał jej reakcję, zmysłowe mruczenie, kiedy ją pieścił i całował. Leżał w łóżku w pełni obudzony, patrzył w sufit i usiłował obliczyć, ile kroków dzieli go od drugiej sypialni. Dwadzieścia? Może mniej. Czy Virginia śpi? Co ma na sobie? A może też się wierci i wspomina? Nie wiedział, co zrobić. Nie myślał o Allende, nie myślał o jutrzejszym dniu; bez przerwy powracał do pocałunku w samochodzie. Szlag by to trafił! Usiadł, spuścił nogi

na podłogę i utkwił wzrok w drzwiach. Chciał, by Virginia się poddała, by mu uległa, a ona jest niepewna i ostrożna. Bała się stracić to, co zdobyła ciężką pracą: posadę, poczucie bezpieczeństwa, szacunek ludzi. Czy mógł przysiąc, że żadna z tych rzeczy nie ulegnie zmianie? Wiedząc, że nie zaśnie, wstał. Miał na sobie spodnie pod piżamy. Włożył górę. Zamierzał przejrzeć notatki, jeszcze raz upewnić się, czy suma, jaką gotów był zapłacić za Allende, jest odpowiednio niska, a zarazem wystarczająca, aby mógł przejąć firmę. Zamiast do notatek, skierował się do drzwi drugiej sypialni. Serce biło mu nieprzytomnie. Położył rękę na klamce i powoli ją nacisnął. Uśmiechał się pod nosem, przekonany, że Virginia zamknęła się na klucz. Ku jego zdumieniu drzwi się otworzyły. Teraz tylko jedno go powstrzymywało przed wejściem: skrupuły.

L T

R

ROZDZIAŁ PIĄTY - Dobrze spałaś? - Świetnie. A ty? - Również. Tak wyglądała ich rozmowa podczas śniadania. Wreszcie Marcos odłożył na bok gazetę. - Chciałbym cię o coś prosić... Virginia podniosła głowę znad filiżanki i utkwiła wzrok w jego twarzy. O pocałunek? O drugi pocałunek, żeby zapomnieć o pierwszym? Wyobraziła sobie, jak Marcos porywa ją w objęcia i całuje. Zrobiło jej się gorąco. Starając się nie dać niczego po sobie poznać, zaczęła smarować masłem grzankę. - Mam nadzieję, że to nic zbyt drastycznego? - Drastycznego? - zdziwił się. Wzruszyła ramionami.

L T

R

- No wiesz... O pomoc w morderstwie czy w szantażu. To chyba byłoby nie na moje nerwy.

Rozbawiony potrząsnął głową. Po chwili, poważniejąc, oparł łokcie na stole i pochylił się nad blatem.

- Za jakiego szefa mnie masz? Za takiego, którego pragnę, odparła w duchu. Wcześniej skłamała. Wcale dobrze nie spała. W ogóle nie zmrużyła oka. Gdyby leżała w ciemności, w lesie, trzy metry od głodnego lwa, pewnie by zasnęła. Ale ona nie leżała w lesie. Leżała kilka metrów od wymarzonego mężczyzny, usta wciąż ją piekły od jego pocałunku, a ciało wyło z pragnienia i tęsknoty. Wczoraj, po paru godzinach bezsenności, poderwała się na nogi i zaczęła przeglądać rzeczy, które Marcos jej kupił. Po chwili włożyła na siebie przepiękną koszulę z białego jedwabiu, która opinała ją niczym druga skóra. Z bijącym sercem podeszła na palcach do drzwi i przekręciła z powrotem klucz w zamku. Następnie ponownie wyciągnęła się na łóżku. I czekała, obserwując drzwi.

Zobaczyła, jak po drugiej stronie ktoś naciska klamkę. Wstrzymała oddech. Tętno jej skoczyło. Czekała, aż drzwi się otworzą, minutę, może dwie. Drzwi się nie otworzyły. Czyżby Marcos zmienił zdanie? Zrzuciła z siebie kołdrę i wyszła z pokoju. Salon był pusty, zalany srebrzystym blaskiem księżyca. Przez chwilę tkwiła bez ruchu, po czym, słuchając instynktu samozachowawczego, poczłapała smętnie do łóżka. Teraz jadła śniadanie, a siedzący naprzeciw niej seksowny milioner pytał, za jakiego szefa go ma. - Za takiego, który nigdy mnie nie ugryzł - mruknęła, po czym zamilkła. Chryste, ale to zabrzmiało! Niemal jak zaproszenie do... Cholera jasna! Roześmiał się cicho. Odsunąwszy krzesło, wstała od stołu. Straciła apetyt. Marcos również wstał. - Podoba mi się twoja sukienka. - Wpatrywał się w materiał opinający jej krągłości.

R

Suknia miała kolor zielony, taki jak jej oczy, oraz metkę jednego z najlepszych projektantów mody.

L T

- Dziękuję. Mnie również się podoba.

Spoglądał na nią intensywnie, jakby rozbierał ją wzrokiem. Nastała pełna napięcia cisza. Virginia pierwsza ją przerwała. - O co chciałeś mnie poprosić?

Nie spuszczając z niej oczu, Marcos obszedł stół, po czym delikatnie ujął ją pod brodę. - Powiedz: Tak, Marcos - szepnął. Wstrzymała oddech. Miał nieprzyzwoicie seksowny głos. Pokręciła ze śmiechem głową. - Dobra, dobra! Mam powiedzieć „tak", nawet nie wiedząc, na co się zgadzam? Objął ją, wolno, mocno, niczym boa dusiciel. - Nie domyślasz się? Nie była w stanie wydać żadnego dźwięku. Nie, wcale nie ze strachu. Zalała ją fala pożądania. Czuła na twarzy jego gorący oddech. Jęknęła cicho. Chryste! Marcos jest tak niepodobny do mężczyzn, których znała.

Ponownie uniósł jej brodę. - Powiedz: Tak, Marcos, spędzę z tobą tydzień w łóżku. Powiedz to, Virginio. On oszalał? - Jeszcze nigdy... - zakrztusiła się. - Jeszcze nikt mnie tak nie podrywał. Patrzył na nią czule, lecz z determinacją. - Nie chcę się bawić w kotka i myszkę - oznajmił. - Chcę sprawić ci rozkosz. O niczym innym nie marzę. Zgódź się. - Pogładził jej twarz, jakby była z delikatnej porcelany. - Powiedz, że się zgadzasz. Była przerażona, skonsternowana. W dodatku uzmysłowiła sobie, że Marcos jest znacznie od niej silniejszy, zarówno fizycznie, jak i emocjonalnie. Powinna była wiedzieć, że jeśli postanowi ją zdobyć, niezwłocznie przystąpi do działania. Stała w jego objęciach, z trudem oddychając. Piersi wznosiły się jej i opadały, nogi miała jak z waty. - Tydzień?

R

- Siedem dni i siedem nocy. Poznasz rozkosz, jakiej nigdy nie doświadczyłaś.

L T

- A jeśli... nie będę w stanie ci się zrewanżować?

- Wystarczy mi świadomość, że jesteś przy mnie. Jego głos przyprawiał ją o dreszcze.

- A jeśli powiem, że nie jestem zainteresowana? Roześmiał się cicho, jakby jej nie wierzył.

- Do niczego cię nie zmuszę. - Usiłował przeniknąć ją spojrzeniem, odkryć jej lęki i tajemnice. - Nie zastanawiałaś się, jak by to było? - Pochyliwszy głowę, lekko musnął jej usta. - Wczoraj wieczorem najpierw zamknęłaś, a potem otworzyłaś drzwi do sypialni. Nie masz pojęcia, jak niewiele brakowało, żebym wszedł. - Boże... - szepnęła. Ponownie przycisnął wargi do jej ust. - Chciałaś, prawda? Żebym przyszedł do ciebie, do twojego łóżka? - Ja... Nie mogę, Marcos. Przesunął ręce na jej biodra i przytulił ją do siebie. - Możesz. Twoje ciało mi to mówi, jasno i wyraźnie. Ale chcę to również usłyszeć z twoich ust.

Toczyła z sobą walkę. - Nie... nie mogę. Wzdychając głośno, opuścił ręce. Przez moment wydawało jej się, że wyjdzie i trzaśnie drzwiami, tymczasem podszedł do okna i oparł się o framugę. - Myślę o tobie, odkąd po raz pierwszy cię zobaczyłem. Doprowadzasz mnie do obłędu, Virginio. Wiem, że ty też za mną szalejesz. Widzę to, kiedy na mnie patrzysz. Może inni tego nie dostrzegają, ale mnie nie oszukasz. Więc dlaczego się bronisz? Milczała. Nie potrafiła dać sensownej odpowiedzi. - Nic nie powiesz? - spytał. Uśmiechnęła się, kręcąc z niedowierzaniem głową. - Chcesz połączyć pracę z przyjemnością? - Uświadomiła sobie, że jeszcze żaden mężczyzna nie pałał do niej tak wielką namiętnością. Może więc powinna skorzystać z okazji i... - Zastanowię się nad tym podczas lunchu - powiedziała, drżąc z podniecenia.

L T

R

Poprzednią aranżację kwiatową w holu zastąpiła nowa, złożona głównie z czerwonych gerber i pomarańczowych lilii. Okrążyli ją, kierując się do restauracji. - Jeśli koniecznie chcesz wszystkim pokazać, jaka jesteś zdenerwowana, to śmiało, wykręcaj sobie ręce. - Nie wykręcam.

Chwycił jej dłoń i splótł palce z jej palcami. - Teraz już nie. Możesz się uśmiechnąć? Udawać, że ci się podobam? Udawać? To nie powinno być trudne. Rozciągnęła wargi w uśmiechu. Wystarczyłoby jedno spojrzenie, aby wszyscy uznali, że jest po uszy zakochana. W towarzystwie Marcosa czuła się bezpiecznie. Spędzili razem cudowny ranek. Rozmawiając o wszystkim i o niczym, krążyli po niedużym centrum handlowym po przeciwnej stronie ulicy. Czas zleciał nie wiadomo kiedy. Teraz, w porze lunchu, skierowali się do restauracji. W wejściu stała najpiękniejsza kobieta, jaką Virginia kiedykolwiek widziała. Szczupła, wysoka, jasnowłosa, O czerwonych ustach i czerwonych paznokciach. Miała na sobie krótką białą spódnicę, opięty skórzany żakiet oraz szpilki, na których - zdaniem Virginii - tylko akrobata mógłby się

swobodnie poruszać. Dostrzegając Marcosa, kobieta rozpromieniła się, ale na widok towarzyszącej mu Virginii uśmiech na jej twarzy zgasł. Ruszyła w ich stronę, kołysząc zmysłowo biodrami. Była uosobieniem wdzięku. Virginia nie mogła oderwać od niej oczu. Wszystkie inne kobiety w restauracji nie mogły oderwać oczu od Marcosa. - Jesteś większy niż dawniej - oznajmiła niskim głosem Marissa. - I, jak widzę, nie jesteś sam. - Powiodła wzrokiem po zielonej sukni Virginii. Marcos objął Virginię w talii. - Poznajcie się. Virginia Hollis, Marissa Galvez. Uśmiechając się, Virginia wyciągnęła na powitanie dłoń. Na palcach Marissy połyskiwała droga biżuteria. Usiedli przy stoliku zalanym promieniami słońca. Nastała niezręczna cisza. Pokonując nieśmiałość, Virginia ścisnęła Marcosa za rękę. Wyczuła, jak w duchu się uśmie-

R

cha. Cisza przeciągała się. Marcos zaczął gładzić wnętrze jej dłoni. Poczuła mrowienie w

L T

całym ciele. Zastanawiała się, jak by to było, gdyby nie udawali, gdyby siedziała w restauracji z tym przystojnym mężczyzną, gdyby z nim flirtowała, a on by ją uwodził? W niebieskich oczach Marissy widać było emocje. - Dlaczego nie przyszedłeś? - spytała. - Błagał cię. Virginia zesztywniała. Powitanie nie brzmiało zbyt ciepło. No ale co ona wie o przeszłości Marcosa? Marcos odchylił się wygodnie na krześle. - Przyszedłem. - O dzień za późno. Kąciki ust mu zadrgały, ale uśmiech nie sięgnął oczu. W powietrzu wyczuwało się napięcie. - Może gdyby naprawdę mnie wzywał, przyszedłbym wcześniej. Ale oboje wiemy, że tak nie było. Na twarzy blondynki odmalowało się zdziwienie. - Dlaczego uważasz, że umierający człowiek nie wezwałby do siebie syna? - Ponieważ ten człowiek nosił nazwisko Allende.

Marissa wzruszyła ramionami, po czym oparła łokieć na blacie, a brodę na dłoni. Pierścionki na jej palcach zalśniły. Na moment utkwiła spojrzenie w splecionych rękach pary przy stole. - Umarł z niezachwianym poczuciem dumy, ale widziałam, jak wpatrywał się w drzwi. Chciał się z tobą zobaczyć przed śmiercią. Ilekroć wchodziłam... - głos się jej załamał, po twarzy przemknął ból - odwracał wzrok. Marcos bawił się palcami Virginii. Nie była pewna, czy robi to świadomie, w każdym razie ta czynność wyraźnie pomagała mu się zrelaksować. - Nie chciał cię widzieć, Marisso? Zmrużyła oczy. - W ostatnich dniach nie był sobą. - Uśmiechnęła się blado. - No se que le paso, estaba muy raro. - Kiedy facet marnuje życie dla kobiety - zauważył chłodno Marcos - nic dziwnego, że potem tego żałuje.

L T

R

Do stolika podszedł kelner ubrany w czarne spodnie i białą koszulę. Virginia zamówiła to samo co Marcos. Najchętniej spróbowałaby wszystkich potraw w karcie dań, ale nie chciała wyjść na łakomczucha. Kiedy po chwili kelner się oddalił, Marissa powiodła po niej spojrzeniem i z namysłem postukała długim czerwonym paznokciem o czerwoną wargę.

- Nie jesteś w stylu Marcosa - stwierdziła ni stąd, ni zowąd. Virginia zerknęła na swojego „kochanka", szukając w jego oczach jakiejś wskazówki. Podniósł ich złączone ręce i muskając ustami jej palce, szepnął: - To dobrze, prawda, amor? Instynktownie pogładziła Marcosa po policzku. - Nie widziałeś się z ojcem przed jego śmiercią? - spytała cicho. Oczy mu pociemniały. - Nie. - Ponownie pocałował jej dłoń, tym razem powoli, nie spuszczając wzroku z jej twarzy. Jak on to robił? Miała wrażenie, że płonie. Że świat znikł. Że poza nimi dwojgiem nie ma nikogo w restauracji, w hotelu, w całym mieście.

- Ty byś nigdy nie porzuciła ojca - powiedział, opierając brodę na jej ręce. - I za to cię podziwiam. Czuła się tak, jakby niewidzialna siła ciągnęła ją do Marcosa. Czy kiedykolwiek zdarzyło się jej słyszeć piękniejszy komplement? Przenikał ją jego smutek i ból, cierpiała razem z nim. Pragnęła go pocieszyć, usunąć ciemność z jego oczu, przytulić, pocałować... Opuszkiem palca pogładziła go po brodzie. - Może wiedział, że go kochasz? Może rozumiał, że podobnie jak nim, kieruje tobą duma? - Marcos? On nie umie kochać! On nie wie, co to miłość - prychnęła Marissa, po czym zamilkła, kiedy zmroził ją spojrzeniem. - Zresztą to moja wina. To, że wyjechałeś. Drogo za to zapłaciłam - dodała. Marcos milczał. Dalej bawił się ręką Virginii. To go bardziej interesowało niż

R

rozmowa z Marissą. Virginia raz po raz wstrzymywała oddech. Jego dotyk dostarczał jej

L T

mnóstwa wrażeń. Zastanawiała się, czy Marcos jest tak świetnym aktorem. Ale nie sprawiał wrażenia, że udaje. Patrzył na nią ciepło i serdecznie. To nie mogła być gra! Nagle Marissa wspomniała o Allende Transport. Marcos zastrzygł uszami. Ten temat go interesował.

Kelner przyniósł zamówione dania. Kiedy stawiał je na stoliku, Virginia pomyślała o własnym ojcu: ileż to razy ją zawodził! Ileż razy się na niego złościła. Zastanawiała się, co takiego musiałby zrobić, by nie chciała mieć z nim do czynienia. Owszem, czasem kusiło ją, żeby odwrócić się na pięcie, wyjść, zniknąć z jego życia. Jednak po godzinie lub dwóch ogarniały ją potworne wyrzuty sumienia i czuła się jak najgorsza córka pod słońcem. Marcos nie był zły, pozbawiony serca. Zawsze bronił brata. Przypomniała sobie jego słowa: Mój brat jest człowiekiem, nie rzeczą. Ale ojciec też był człowiekiem. Co zrobił, aby zasłużyć na gniew syna? Kwadrans później poznała odpowiedź. Zjadła najostrzejsze chile relleno w całym Meksyku. Mimo pięciu szklanek wody pieczenie w gardle nie ustąpiło. Przeprosiwszy

towarzystwo przy stole, udała się do toalety. Kiedy wracała, zza ściany dobiegł ją głos Marissy: - Marcos, gdybyś dał mi jeszcze jedną szansę... - Jestem tu, żeby rozmawiać o Allende, a nie o twoich figlach w łóżku mojego ojca. - Byłam młoda, a on... był taki silny. Pragnął mnie znacznie bardziej niż ty. Ty nigdy nie poprosiłeś mnie o rękę. Nigdy! Milczał. Virginia nie zdawała sobie sprawy, że stoi jak sparaliżowana, dopóki kelner nie spytał, czy nie potrzebuje pomocy. Potrząsnęła głową, wszystko jest w porządku. Wciąż jednak nie była w stanie wykonać kroku. Czuła straszliwy ucisk w piersi, jakby ktoś jej połamał żebra. Marissa Galvez i Marcos? Byli parą? To z powodu kobiety Marcos nie rozmawiał z ojcem?

R

- Ani razu nie powiedziałeś, że mnie kochasz! A on... jemu na mnie zależało.

L T

Troszczył się o mnie... - Urwała, jakby nagle zobaczyła, że Marcosa nie interesuje to, co mówi. - Kim ona jest, ta kobieta? Czy nie za mało wyrafinowana dla ciebie? Za pospolita? Marcos roześmiał się wesoło. - Virginia? Pospolita?

Marissa coś wyszeptała. Virginia tego nie usłyszała. Potem Marcos coś powiedział, również za cicho, by mogła go usłyszeć. Raptem coś w niej pękło; ogarnęła ją bezradność, a zarazem wściekłość. Przypomniała sobie, jak sąsiedzi szeptali za jej plecami, kiedy była małą dziewczynką. „Uprawia hazard... Podobno to wariat, ma nie po kolei w głowie...". Przedtem ludzie mówili o jej ojcu, a teraz Marcos z Marissą rozmawiają o niej. Nie słyszała poszczególnych słów, czuła jedynie ból i upokorzenie. I wszystko znów przez ojca. Nie, nieprawda. Sama jest sobie winna. Zgodziła się wystąpić w roli kochanki mężczyzny, którego pragnęła, i nagle stanęła twarzą w twarz z kobietą, z którą kiedyś przypuszczalnie sypiał.

Wezbrała w niej zazdrość. Cholera, niczego jej nie obiecywał, nie ma prawa być zazdrosna, a jednak była. Po wczorajszym pocałunku zaczęła wyobrażać sobie, że Marcos naprawdę chce spędzić z nią ten tydzień. Że to wcale nie gra. Nawet przekonała samą siebie, że przyjemnie będzie dzielić z nim przez tydzień łoże. Doszła do stolika dziwnie osowiała, na sztywnych nogach. W milczeniu zajęła miejsce. Straciła apetyt, za to złość w niej narastała. Nie rozumiała dlaczego. Przecież jedynie wcielała się w rolę kochanki Marcosa. Kiedy sięgnął po jej dłoń, musiała zdobyć się na wysiłek, by jej nie wyszarpnąć. To jej wina. Marcos nie zaproponowałby jej wyjazdu do Monterrey, gdyby tamtego wieczoru nie przyjechała do niego z prośbą o pożyczkę. Teraz już nie mogła się wycofać. Wciągnęła z sykiem powietrze, kiedy podniósł jej dłoń do ust i ponownie złożył na niej pocałunek. Serce biło jej jak szalone, błagało o więcej. Z drugiej strony pamiętała szepty: „Podobno jej ojciec to wariat..."

L T

R

Spokojnie, powtarzała w duchu. Zaraz zabierzesz rękę. Za chwilę, za kilka sekund. Jeszcze moment chciała się nacieszyć, jeszcze moment czuć gorący oddech i wilgotne usta na dłoni, a ogień w dole brzucha. Płonęła, tylko jedna rzecz była w stanie ją ochłodzić... Nagle zabrzęczał telefon.

Marcos oderwał usta od jej ręki. - Z biura. Muszę odebrać. Wydała z siebie dźwięk, który miał oznaczać „Dobrze", lecz zabrzmiał jak przeciągły jęk umierającej kobiety. Klucząc między stolikami, Marcos skierował się do holu. Odprowadziła go wzrokiem, po czym rozejrzała się. Wszyscy jedli, rozmawiali jak gdyby nigdy nic. Świat się nie zatrzymał, nie zawalił. Westchnęła cicho, zła, że Marissa ją obserwuje. Podniosła rękę do ust, tę samą, którą Marcos całował, i przymknęła na moment oczy. Po chwili, wciąż czując na sobie spojrzenie Marissy, wyprostowała się, poprawiła sukienkę i zaklęła w duchu. Do diabła z

tą farsą! Chce wiedzieć, czy Marcos naprawdę próbuje ją uwieść, czy z powodu Marissy odgrywa rolę zakochanego. - Kochasz go - stwierdziła ni stąd, ni zowąd kobieta. Virginia otworzyła usta, zamierzając się sprzeciwić, obronić przed tym bezpodstawnym oskarżeniem, na szczęście w porę zdała sobie sprawę, że przecież Marcos liczy na jej pomoc. - Ja... - Nie potrafiła wydobyć z siebie słowa. Język miała sztywny. Tak naprawdę chciała wykrzyczeć: „Nienawidzę go!" Bo nienawidziła Marcosa za kretyński pomysł zabawy w kochanków, za to, jak jej dotykał, jak znakomicie grał swą rolę. Więc zamiast mówić cokolwiek, jedynie skinęła głową. Niech Marissa myśli, co chce. Znajomy zapach uderzył ją w nozdrza, zanim Marcos zajął ponownie miejsce przy stoliku. Nie spojrzała na niego; wpatrywała się przed siebie. Usiłując powstrzymać nara-

R

stający gniew, wsunęła ręce pod uda. O! Teraz nie będzie gładził jej palców, nie będzie całował nadgarstka.

L T

Do końca posiłku prawie się nie odzywała.

Słyszała, jak Marissa zaprasza ich nazajutrz na przyjęcie. Do tego czasu przemyśli jego propozycję.

Nie wiedziała, jaką propozycję Marcos złożył Marissie. I w ogóle jej to nie interesowało.

ROZDZIAŁ SZÓSTY Coś się zmieniło. Virginia się zmieniła, jemu to jednak nie robiło różnicy. Czuł to samo co wcześniej: dziwny ucisk w lędźwiach, przyśpieszone bicie serca, napięcie, pożądanie. Doszli do drzwi apartamentu. Virginia, wcześniej bystra, spostrzegawcza, pełna energii, teraz sprawiała wrażenie skonsternowanej i zagubionej, jakby usiłowała zrozumieć to, czego przed chwilą była świadkiem. Spędzili razem tak przyjemny poranek, że był prawie pewien, co będą robili wieczorem. Teraz jednak zrodziły się w nim wątpliwości. Właściwie niczego nie był pewien, całkiem nie jak on. Stanął pośrodku salonu, z marynarką przerzuconą przez ramię, i utkwił w Virginii wzrok. Czuł się obolały, na dodatek podniecony. Powiesił marynarkę na oparciu krzesła.

R

O co Virginii chodzi? Jest rozczarowana, bo okazał się niedobrym synem? Stracił jej szacunek i przychylność?

L T

Postąpił krok w jej stronę. Dziesiątki myśli przebiegały mu przez głowę. Pragnął ją udobruchać, ponownie wkraść się w jej łaski. Nie rozumiał, co się stało, czym się jej naraził. Obserwując ją w milczeniu, rozluźnił krawat, po czym ściągnął go i cisnął na fotel. - Poszło całkiem nieźle - mruknął pod nosem. Virginia patrzyła na niego z wyraźną niechęcią. - Marissa ani przez moment nie uwierzyła, że my... - Odwróciła się zdegustowana. - Nie nabraliśmy jej. Zmrużywszy oczy, patrzył, jak piersi jej falują. Ciekawe, jakie są w dotyku? Na pewno miękkie. Tak, drobne i miękkie. Oraz jędrne... - To, czy uwierzyła, czy nie, nie ma znaczenia. Posłała mu ostrzegawcze spojrzenie. - Chciałeś wzbudzić jej zazdrość. - Zazdrość? - powtórzył zaskoczony. - Tak uważasz? Nerwowym ruchem odgarnęła włosy z czoła. - Tak. I przepraszam, że cię zawiodłam.

Tego się nie spodziewał. Krew dudniła mu w skroniach. Virginia błaga go o przebaczenie? O uczucie? Gotów był jej dać wszystko, byle tylko ukoiła jego ból. - Patrzę na nią i już nic nie czuję. Nawet złości - odparł. - Nie chciałem wzbudzać w niej zazdrości, ale nie chciałem też, żeby próbowała wejść mi do łóżka. - Nie kłam! Chciałeś. W przeciwnym razie nie ciągnąłbyś mnie z sobą, żebym... Nie wytrzymał, zbyt długo tłumił pożądanie. Chwycił Virginię za ramiona i mocno nią potrząsnął. - Co za bzdury wygadujesz? - Przysunął się, ich ciała niemal się stykały. Oczy Virginii płonęły dzikim blaskiem, a on ledwo panował nad sobą, mając tak blisko jej wargi. - Tylko jedną kobietę chcę mieć w łóżku. Jedną. Nawet nie wiesz, od jak dawna jej pragnę. - Więc idź do niej! Zrób coś! Popchnął ją lekko w stronę sypialni. - Zamierzam. Już mi nie ucieknie.

L T

R

Przytulił ją z całej siły, potem wolno podciągnął jej sukienkę i zakrył dłońmi ciepłe piersi.

- Wariuję na samą myśl o tobie. Chcę cię czuć. Całą. Chcę w ciebie wejść, chcę cię pieścić, chcę, żebyś podczas orgazmu wołała moje imię. Zanurzyła ręce w jego włosach i jęknęła. W jej oczach widział żar, pragnienie. - Chodź ze mną do łóżka... - Marcos... Przycisnął policzek do jej policzka i szepnął: - Nie będę błagał, Virginio. Nie będę powtarzał swej prośby. Pragnę cię do szaleństwa. Ty mnie również. Widzę to, czuję. Cała drżysz z podniecenia. Nie odbieraj nam tego. Nie odmawiaj. Oddychał szybko, jej oddech był urywany. Spojrzawszy na jego wargi, przestała walczyć. Marcos zmiażdżył jej usta w pocałunku. Nie panował nad sobą. Jej bliskość, dotyk, zapach doprowadzały go do obłędu. Zareagowała z pasją. Brała i dawała bez zahamowań. Próbował być delikatniejszy, ona jednak chciała więcej, mocniej, silniej.

Pchnął ją na łóżko. Zaczął odpinać pasek u spodni. Virginia podniosła się na kolana i zaczęła walczyć z zapięciem przy sukience. Zrzuciwszy koszulę, Marcos napotkał jej lśniące zielone oczy. - Mam się dalej rozbierać? - spytał. - Tak. Pozbył się spodni. - Połóż się. Czekał. Na widok jego przyrodzenia wciągnęła gwałtownie powietrze. Opadła na materac, sukienka podjechała do góry, odsłaniając niebieskie figi. Miał ochotę powoli je zsunąć... Nie, jest zbyt niecierpliwy. Pochylił się, przyciskając ją do materaca, po czym uniósł jej ręce nad głowę i poruszył zmysłowo biodrami. - Wejdę w ciebie, amor. - Tak.

R

Przez moment usiłowała się oswobodzić. Nie dała rady. Leżał na niej nagi, całując ją raz po raz.

L T

- Zrobię ci dobrze, będziesz jęczeć...

Wzdychając błogo, otarła się o niego niczym kotka. - Będę udawała, że jęczę. - Głos miała ochrypły, pełen tęsknoty. Czuła gorący oddech na piersiach, na dekolcie, przy obojczyku. - Tak, będziesz udawać. I wołać o jeszcze. Sutki natychmiast jej stwardniały. Marcos lekko je uszczypnął. - Zobacz, jak pięknie udają. Jak się prężą. Wyciągnęła się, objęła go za szyję, dłońmi masowała jego ramiona i plecy. Mógłby tak leżeć godzinami. Dniami. Tylko jednego mu brakowało. - Powiedz moje imię. Szepnij mi do ucha. - Marcos - szepnęła. Pragnęła go. Potrzebowała rozpaczliwie i desperacko. Obezwładniał ją, wdzierał się w jej zmysły. Nie zdawała sobie sprawy, jak bardzo jej na nim zależy i jak daleko gotowa jest się posunąć, dopóki nie spotkała Marissy.

Jeszcze nie skończyła wymawiać jego imienia, kiedy usłyszała własne, wypowiedziane głosem pełnym namiętności. Miała wrażenie, że płonie, w głowie jej się zakręciło. Nie przerywając pocałunku, Marcos pociągnął za kokardę na jej biodrach. Poły sukienki opadły na boki. - Ważne, żeby twoje ciało przywykło do mojego dotyku, każdy jego skrawek. Chcąc innych przekonać, że jest nam z sobą dobrze, najpierw sama musisz w to uwierzyć. Twoje ciało musi wiedzieć, jak reagować, kiedy je pieszczę. Usłyszała przytłumiony jęk i po chwili uzmysłowiła sobie, że pochodzi z jej ust. Marcos zacisnął dłoń na okrytej koronką piersi. Mm, co za rozkosz. Co za cudowne uczucie. Co za... Jeszcze moment. Za sekundę, dwie, nie, za minutę, dwie, trzy, go powstrzyma. Nie, dziś nie powstrzyma, na pewno nie. Może nigdy. Drugą rękę położył na jej brzuchu i wolno przesunął niżej. - Powinienem znać twoje zakamarki...

R

Zamknęła oczy. Jego palce z wolna wędrowały niżej, zanurzały się, badały różne

L T

miejsca, które w napięciu czekały na jego dotyk. - Marcos... - Jesteś gorąca. I mokra...

Ich splecione języki tańczyły, oddechy się mieszały. Czując, jak palce Marcosa wciskają się między jej złączone uda, Virginia odruchowo rozchyliła nogi. Podniecona drżała na całym ciele. Rozkoszowała się jego dotykiem, który raz był mocniejszy, raz lekki jak tchnienie wiatru. Przenikał ją żar. Nigdy nie sądziła, że dotyk, pieszczota, pocałunek mogą wywołać taką silną reakcję. - Marcos... - powtarzała, a w jej głosie pobrzmiewał strach przed emocjami, jakie przeżywała. - Cii. - Musnął wargami jej skroń. - Nie bój się. Prawą ręką rozpiął stanik, uwalniając jej lewą pierś, i natychmiast pochwycił w usta sterczącą brodawkę. Wciągając gwałtownie powietrze, Virginia opadła na poduszkę. Zanurzywszy palce we włosach Marcosa, delikatnie przytrzymywała go w miejscu, a on posłusznie i z radością bawił się jej cudownymi krągłościami. Drugą ręką delikatnie odsuwał na bok jej figi, szukał...

Nagle podskoczyła, jakby uciekając przed ogniem. - O Jezu... - szepnęła, z całej siły obejmując Marcosa za szyję. Jej zmysły wariowały. Przywarł ustami do jej ust. Płonęła. - Wejdę w ciebie. - Tak. - Chcesz, prawda? Żebym ugasił płomień? W odpowiedzi zamruczała zmysłowo. - Jesteś mokra. Powiedz, amor, udajesz? - Nie. Całował ją. Wiła się z rozkoszy. Wsunął w nią najpierw jeden palec, potem drugi. - Marcos, nie... Nie słuchał, a ona wciąż mruczała.

R

- Jak pięknie reagujesz... Przyznaj się: byłaś zazdrosna?

L T

- Tak - szepnęła bliska omdlenia. - To dobrze, cieszę się.

Obserwował ją uważnie. Wszystkie emocje malowały się na jej twarzy. Nawet nie zdawała sobie sprawy, że jest zdolna do takiej namiętności, że potrafi tak bezwstydnie przeżywać rozkosz.

- Dotknij mnie - poprosił, wsuwając jej rękę między ich ciała. - O tu... Widzisz, jak cię pragnę? Ciebie, Virginio, nie Marissę. Ona mnie nie obchodzi. Pragnę tylko ciebie. Otarł się o nią biodrami. Czuła na brzuchu jego twarde przyrodzenie. Chociaż był od niej większy i silniejszy, oddech miał równie szybki i urywany, a skórę równie gorącą i wilgotną. Wodziła po niej dłońmi, badała, on zaś przysunął obie ręce do jej piersi. Przytknęła policzek do poduszki, zamknęła oczy i przez moment delektowała się zapachem Marcosa, jego dotykiem i bliskością. Wprost nie mogła uwierzyć, że nie są naprawdę kochankami, że to, co robią, jest zabawą. Wcisnął twarz pomiędzy jej piersi, drażnił ostrym zarostem, drażnił zębami. Speszona, usiłowała się zakryć.

- Nie, chcę patrzeć, chcę cię widzieć. - Przeniósł jej ręce na swoje ramiona. - Masz takie śliczne piersi... Virginia zadrżała. - Chcesz, żebym ją pocałował? - Nie wiem... Potarł sutek nosem. - Powiedz. - Tak! Chcę! - O, w ten sposób? - Zademonstrował. - Tak! - A może wolisz tak? - Zademonstrował inny sposób. Wbiła paznokcie w jego ramiona. - Tak też! - Zaczął ssać.

R

Zamknęła oczy. Myślała, że zwariuje z rozkoszy. Czy nie mógłby być mniej

L T

sprawny? Mniej czuły? Mniej doskonały? Porzuciwszy jedną pierś, przeniósł się do drugiej; jednocześnie wsunął rękę pomiędzy jej uda, rozsunął palcami fałdy skóry... - Tam też chcę cię pocałować.

Wciągnęła z sykiem powietrze. - Nie, tam nie.

- Ale dotykać mogę? - Nie spuszczając z niej oczu, wsunął palec w mokre zagłębienie. - Tak... - Chiquita mia. Bezwstydnie uniosła biodra, by miał lepszy dostęp. Marcos powoli zdjął z niej figi. - Nareszcie... - Uklęknął, po czym chwycił ją za łydki i wpatrując się jej w oczy, poprosił: - Obejmij mnie nogami w pasie. Z całej siły. Posłuchała. Pochyliwszy głowę, zacisnął wargi na jej sutku, a jednocześnie w nią wszedł jednym ruchem. - O tak... - zamruczał. - Tak... - zawtórowała.

Był duży, a ona ciasna mimo podniecenia. Czuła, że całą ją wypełnia. Zaczął się poruszać. Z każdym ruchem napięcie ustępowało, przyjemność rosła. Doznania były niesamowite. Virginia uzmysłowiła sobie, że nigdy czegoś podobnego nie przeżyła. I chyba nie przeżyje. - Leć ze mną - usłyszała nagle przy uchu. Wchodził w nią coraz głębiej i cały czas coś do niej mówił, ochryple, niewyraźnie, po hiszpańsku, lecz to nie miało najmniejszego znaczenia. Mia. Suave. Hermosa. Mia. Mia. Mia. Kręciło się jej w głowie. Próbowała mu odpowiedzieć. - Marcos... - powtarzała szeptem. A on z każdym jej oddechem przyśpieszał, jakby rozpaczliwie próbował ją dogonić. Wtem silny dreszcz wstrząsnął jego ciałem. Oboje wzbili się w przestworza. Wołał jej imię, upewniając się, czy leci z nim, ona zaś wymawiała jego imię, bojąc się, by nie odleciał bez niej.

R

- Marcos... - Całował jej piersi, usta, szyję. - Marcos...

L T

ROZDZIAŁ SIÓDMY Ciemność... Niechętnie ją opuszczała. Dobrze jej było w tym miękkim mroku. Znajomy aromatyczny zapach wdzierał się w nozdrza i w podświadomość. Zapach kuszący, zachęcający do wstania. Do otwarcia oczu i zrzucenia z siebie kołdry. Cudowny zapach... kawy. O, tak. Virginia poruszyła się i leniwie przeciągnęła. Najpierw ręce, potem nogi. Zza drzwi dobiegł ją głos: - Za godzinę... W porządku... Będziemy... Rozpoznawszy niski baryton, poderwała się. Przypomniała sobie obrazy sprzed kilku godzin: usta zaciśnięte na sutkach, dłoń zsuwającą się w dół, pieszczoty, szepty, splecione, mokre od potu ciała... Raptem poczuła pulsowanie w dole brzucha. Nie! Zamknęła oczy i spuściła nogi z łóżka. Dość tego, uspokój się, nakazała sobie w duchu. Nie podniecaj się. I nie panikuj.

L T

R

Salon skąpany był w słońcu. Kiedy weszła, aż musiała zmrużyć oczy. Marcos stał przy oknie, w spodniach i koszuli. Jego czarne włosy lśniły, jeszcze nie zdążyły wyschnąć po kąpieli. Jedną ręką opierał się o framugę okna. Wypełniał sobą niemal całą przestrzeń. Silny, zdeterminowany, pewny siebie. Takie sprawiał wrażenie. I taki był. - Dzień dobry - powiedziała cicho.

Odwrócił się i uśmiechnął szeroko. Virginia postawiła filiżankę z kawą na małym stoliku przy biurku i usiadła w fotelu. Marcos podszedł i pocałował ją w czoło. - Zamówiłeś wszystko, co tylko mieli w kuchni? Pogładził ją po policzku. - Nie chciałem ryzykować, że nie trafię w twój gust. Zaczerwieniła się po uszy. Nie z powodu jedzenia, ale dlatego, że przypomniała sobie, jak w nocy wtulała się w tego cudownego mężczyznę i powtarzała: Jeszcze, jeszcze! O Boże... Patrzył na nią. On też pamiętał, co robili: jak się całowali, jak się śmiali, jak siedzieli na dywanie, zajadając się serem i winogronami, a potem jak znów się całowali. Po krzyżu przeszedł jej dreszcz.

Kochali się bez opamiętania, kochali przez pół nocy, a ona myślała, że zemdleje z rozkoszy. Później zmęczona przytuliła się do niego i zarzuciła mu nogę na biodro. Zasypiała, kiedy znów zaczął ją pieścić, wolno, leniwie, szepcząc po hiszpańsku słowa, których nie rozumiała. Ująwszy ją za brodę, przez chwilę z czułością spoglądał na jej twarz. - Nie wyrządziłem ci wczoraj żadnej krzywdy? Uśmiechając się pod nosem, Virginia odchyliła górę od piżamy i pokazała mu zaczerwienienie na szyi. Marcos zmarszczył czoło. - Oj, to musiało zaboleć. - Troszkę. Ale to był przyjemny ból. Siedząc wygodnie, wypiła łyk kawy, po czym znów odstawiła filiżankę na stół. - O co chodzi? - spytała, bo przyglądał się jej jakoś dziwnie. - O nic. To była wspaniała noc. Wyjątkowa.

L T

R

Poczuła ukłucie w sercu. Usta wciąż ją piekły po wczorajszych namiętnych pocałunkach.

- Marcos... Nie wiem, jak sobie poradzimy w Chicago. To dość niezręczna sytuacja...

- Nie musi taka być - zauważył.

- To znaczy... Uważasz, że możemy kontynuować... - Nie wiem. Dotykaliśmy się, pieścili, kochali cztery razy podczas jednej nocy. Sądzisz, że zdołamy zakończyć wszystko w poniedziałek i mijać się na korytarzu jak gdyby nigdy nic? Owszem, dotykali się. Jego opalone dłonie wędrowały po jej ciele, z kolei jej ręce błądziły po jego skórze. Potrząsnęła głową; aż się bała o tym myśleć. - A... co proponujesz? - Możemy być dyskretni. Nikt nie musi o nas wiedzieć. - A więc ciąg dalszy? Hm... Zmrużył oczy, rękę zacisnął w pięść. - Ty... naga... Nigdy nie widziałem piękniejszego widoku.

Wzięła głęboki oddech. Chciała mieć pustkę w głowie, nie pamiętać, co robili, jak Marcos ją pieścił i całował... - Słuchaj, ja... - Wykrzyczałaś moje imię, kiedy byłem w tobie. O Chryste! Faktycznie. A co z godnością? Co z poczuciem dumy? Gdzie się podział jej honor? - Nie mogłem spać; marzyłem o tym, żeby znów w ciebie wejść - przyznał, uśmiechając się nieporadnie. - Tuliłaś się do mnie przez sen. To mnie straszliwie podniecało. W końcu wstałem i poszedłem pod prysznic. Objęła się w pasie, usiłując powstrzymać drżenie. - Chcesz? - spytała cicho. - Co? - Kochać się znów. Czekała w napięciu na odpowiedź. - Nie żartuj! Jasne, że tak.

L T

R

Nie posiadała się ze szczęścia. Marcos nadal jej pragnie. Czy bardziej niż wczoraj? Nie znudziła mu się? Ale w Chicago nie mogą kontynuować romansu. Po prostu nie mogą i już.

Obdarzył ją promiennym uśmiechem.

- Na razie śniadanie, i ruszamy zwiedzać. Wypiła kolejny łyk kawy. - Teraz?

- Tak. Polatamy nad miastem, a potem zjemy lunch. - Polatamy? - Helikopterem. To źle? - Och nie! Wspaniale. Pośpiesznie wzięła dwa jajka i grzanki. Marcos napełniał swój talerz, jakby od lat nic nie jadł. - Oprowadzić cię później po Allende Transport? - spytał neutralnym tonem. Uśmiechnęła się.

- Już się bałam, że nigdy mi tego nie zaproponujesz. Rozejrzała się z zadowoleniem. Do głowy by jej nie przyszło, że kiedykolwiek spędzi tak przyjemny ranek z Marcosem. Wygodny apartament, luksusowym hotel, na zewnątrz piękna słoneczna pogoda. A oni jak mąż i żona: rozmawiają, uśmiechają się do siebie, jedzą śniadanie. Ale nie byli mężem i żoną, byli szefem i asystentką udającymi zakochanych. Powietrze było naelektryzowane, wyczuwało się w nim napięcie erotyczne. - Czy ona... Marissa przyjęła twoją ofertę? - spytała Virginia, przerywając ciszę. Wrzucił do ust winogrono. - Jeszcze nie. Ale przyjmie. - Nie wyglądała na osobę, którą interesuje rozmowa o interesach. - Ona właściwie czeka, żebym zaczął ją błagać, a ja nie mam najmniejszego zamiaru. - Czyli będziecie bawić się w podchody?

L T

R

- O nie. - Posmarował serem bułkę. - Ponowię ofertę i wyjadę, a ona niech się zastanawia.

Gdyby był innym mężczyzną, Marissa bez trudu by sobie z nim poradziła. Lecz z Marcosem tak łatwo jej nie pójdzie. On nie da sobą manipulować. - A jeśli ją odrzuci?

Przeniósł wzrok z wypełnionego po brzegi talerza na trzy leżące obok gazety, z których wybrał jedną. - Nie odrzuci. Lepszej nie dostanie - oznajmił spokojnie, po czym otworzył „El Norte". - Co cię wczoraj tak rozgniewało? Ręka z filiżanką zawisła w powietrzu. Po chwili Virginia odstawiła ją na spodek. - Słyszałam, jak rozmawiacie o mnie. Takie... takie coś mnie zawsze irytuje. Wolnym ruchem odłożył gazetę. - Czerwienisz się. - Nieprawda - sprzeciwiła się gwałtownie. Twarz miała jednak rozgrzaną, podobnie jak całe ciało. - Dlaczego? Nie lubisz skupiać na sobie uwagi?

Najchętniej zmieniłaby temat albo ukryła twarz za serwetką, ale żadnej nie miała pod ręką. - Nie lubię, kiedy mówi się o mnie za plecami. - Nie sposób kontrolować tego, co ludzie myślą i mówią. - Ugryzł bułkę i ponownie sięgnął po gazetę. - Mylisz się. - Naprawdę tak uważał? - Można kontrolować własne zachowanie. Nie dawać powodu do... do plotek. - Przejmujesz się plotkami? - spytał z taką czułością, że miała wrażenie, jakby pogłaskał ją po głowie. - Ciebie nigdy cudze słowa nie zabolały? Zniżywszy gazetę, przyjrzał się jej badawczo. - Powiedziałem parę nieprzyjemnych rzeczy mojemu ojcu. Sądzę, że mogły go zaboleć.

R

Dostrzegła coś w jego spojrzeniu, wyczuła w głosie.

L T

- Żałujesz? Gdybyś mógł, cofnąłbyś te słowa? Zmarszczył czoło.

- Nie. Były to słowa zranionego chłopca, który chce sprawić ojcu ból. Ojciec je zlekceważył.

Nie był złym czy okrutnym człowiekiem, nie miała co do tego wątpliwości. Ale jak sam przyznał - został zraniony, a zraniony drapieżnik bywa groźny. - Nie zdążyliście się pogodzić? - Przez nią - warknął. - Marcos... - Zaniepokoiła ją jego zacięta mina. - Dlaczego chcesz zniszczyć firmę? Jesteś jak Midas. Mógłbyś ją uratować... - To by wymagało zbyt wiele wysiłku. - Machnąwszy lekceważąco ręką, wrócił do czytania. - Jedz, amor. Nie mogę się doczekać, żeby ci pokazać miasto. - Akurat! Nie możesz się doczekać, żebyśmy wrócili do hotelu i wskoczyli do łóżka. Odrzucił w tył głowę i wybuchnął śmiechem. Zacięty wyraz znikł. - Widzę, że doskonale się rozumiemy!

Nie mógł oderwać od niej oczu. Niby to była ta sama kobieta, której pragnął od tak dawna, a jednak całkiem inna. Seksowna, uśmiechnięta, która czuje się pewnie w jego towarzystwie i nie boi wygłaszać własnych opinii.

Helikopter osiadł na ziemi. Virginia zsunęła Marcosowi słuchawki z uszu. Oczy jej lśniły. - To jest Allende? - spytała, przekrzykując ryk wirników. - Tak! - Ściskając jej dłoń, wyjrzał przez szybę. Udzieliło mu się jej podniecenie. Wysiedli. Marcos popatrzył na rozległy budynek przemysłowy zbudowany na powierzchni około osiemdziesięciu hektarów. Budynek był znacznie mniejszy, niż zapamiętał. Ale nic dziwnego; sam był wtedy dużo młodszy. Spoglądając przed siebie, nie widział zniszczeń, popękanych ścian, smaru na ciężarówkach i kontenerach stojących w rzędach na parkingu. Widział siebie i ojca omawiających terminarz dostaw. Zrobiło mu się ciężko na sercu. - Wchodzimy?

L T

R

Głos Virginii wyrwał go z zadumy. Zmrużywszy oczy, zerknął na nią. Wyglądała tak niewinnie, a zarazem tak zmysłowo, podczas gdy on... Mniejsza o to. Niepewny, co zastanie w środku, poprowadził ją w stronę podwójnych szklanych drzwi, nad którymi wisiał napis: Transportes Allende. Dwie minuty później dwaj strażnicy otworzyli im drzwi. Znaleźli się w ogromnej hali. Virginia rozejrzała się z zaciekawieniem. Wszystko było ciemne, stare, zniszczone. Należałoby firmę unowocześnić, wyremontować, kupić nowy sprzęt, ciężarówki. - Ależ tu jest mnóstwo miejsca - powiedziała. Marcos zaklął w duchu. Chryste, co mu strzeliło do głowy? Nie chciał restaurować firmy ojca, ale zrównać ją z ziemią. Patrzył, jak Virginia - kręcąc ponętnie biodrami - zagląda to do jednego pomieszczenia, to do drugiego. Dziś rano wszystkie były puste. Specjalnie o to zadbał. Ostatnia rzecz, na jakiej mu zależało, to spotkanie z Marissą. Na szczęście posłuchała jego prośby i została w domu. Virginia odgarnęła włosy za uszy i zmarszczywszy czoło, zaczęła oglądać belki na suficie. Podejrzewał, że notuje w pamięci, co należy wymienić, pomalować, naprawić.

On zaś obserwował jej reakcje. Byłaby z niej żałosna pokerzystka, pomyślał z rozbawieniem. Nie potrafiła kontrolować emocji; ale to nieważne, bo z powodu przeszłości ojca i tak nie usiadłaby do pokera. - Tam był mój pierwszy gabinet - oznajmił bezbarwnym tonem. Obróciła się. - Gdzie? Który? Ten z widokiem na bramę? Wszedł za nią do niedużego pomieszczenia, brudnego i zagraconego. Usiłował spojrzeć na nie jej oczami. I zobaczył pokój, który należałoby odnowić i posprzątać. Nie, do jasnej cholery! Nie należałoby! Nie zamierzał się w to bawić. Chciał pozbyć się tej ruiny, wymazać ją z życia, z przeszłości. Przeraził się, widząc zainteresowanie w oczach Virginii. - Ile macie pojazdów? Mniej więcej. Patrzyła przez szpary między żaluzjami na ogromną rampę załadowczą. Objąwszy Virginię, przytulił twarz do jej szyi.

L T

R

- Setki. Tysiące. Mniejszych i większych. Do wyboru, do koloru. Pachniała pudrem i szamponem. Ten zapach podziałał na niego jak afrodyzjak; aż kręciło mu się w głowie. Nigdy nie sądził, że tydzień, który mieli spędzić razem, okaże się dla niego tak ważny i przyjemny. Cały czas był podniecony, pragnął Virginii, a jednocześnie czuł przy niej błogi spokój. Zadowolenie. Obrócił ją delikatnie twarzą do siebie. - Jak tylko wrócimy do Chicago, wpłacę pieniądze na twoje konto. Chcę, żeby ci faceci od ściągania długów zostawili ciebie i twojego ojca w spokoju. Żeby znikli z waszego życia. Jej spojrzenie pociemniało, uśmiech zgasł. Marcos zacisnął dłonie na jej policzkach. - Coś nie tak? Spuściła wzrok i przygryzła dolną wargę. - Nie, wszystko jest w porządku. Tak się umawialiśmy, prawda?

Że będziemy udawać kochanków, dodała w myślach, lecz nie powiedziała tego na głos. Nie musiała. Wiedział, o co jej chodzi. Ponieważ nie zaprzeczył, odsunęła się, po czym objęła się w pasie. - Po prostu zapomniałam, że zawarliśmy umowę, że przyszłam do ciebie z powodu złych nawyków ojca. Dobrze wiedział, że taka kobieta jak Virginia nie idzie do łóżka z każdym napotkanym facetem. Zastanawiał się, czy żałowała ich wspólnej nocy, czy tylko okoliczności, jakie ją do niego sprowadziły. Miał ochotę zgarnąć ją ponownie w objęcia, przytulić, chronić przed złem tego świata. Niewiele się namyślając, otoczył ją ramieniem. - Boisz się, że ojciec nie przestanie grać? Że te pieniądze nie rozwiążą problemu, a jedynie odsuną go w czasie? Skinęła głową. Wiedział, że dzwoni do ojca codziennie i że potwornie cierpi z po-

R

wodu lekkomyślnego faceta, który nie potrafi zapanować nad nałogiem.

L T

- Od jak dawna twój ojciec nie ma stałej pracy? Wrócili do ogromnej hali.

- Wiele lat. Od śmierci mamy.

Po chwili weszli do ostatniego pomieszczenia, dawnego gabinetu starego Allende. Virginia zapewne nie domyślała się, że szef firmy właśnie tu urzędował. A może przeczuwała, Marcos nie był pewien. On sam dziwnie się czuł; z jednej strony niemal bał się rozejrzeć, z drugiej zaś wcale nie miał ochoty opuścić tego miejsca. Po drewnianej podłodze, na której obecnie leżał włochaty biały dywan, podszedł do okna. - I cały czas uprawia hazard? - zapytał. - Przestał nad tym panować. Marcos pogładził palcami blat biurka; lubił tu siadywać i słuchać, jak ojciec rozmawia przez telefon. - Próbował znaleźć pracę? - Owszem, bez skutku. Przynajmniej tak twierdzi. Podejrzewam jednak, że duma nie pozwala mu przyjąć roboty, którą inni mu proponują.

Marcos skrzywił się. - Czasem człowiek musi schować dumę do kieszeni i nie wybrzydzać, tylko brać, co dają. - Masz rację. - Czubkiem butów podwinęła skrawek dywanu. - Ale... wydaje mi się, że ojciec wciąż liczy na to, że kiedyś znów będzie robił to co dawniej. Że zacznie wszystko od nowa. Świetnie sprawdzał się jako menedżer, ale... - Zawiesiła głos. Zaczynanie od nowa. Marcos zamyślił się. Ludzie często mówią, że chcieliby zacząć od nowa, ale rzadko mają ku temu okazję. Jego ojciec nie dał mu tej szansy. On ojcu też nie dał. Wziął głęboki oddech. Powoli powiódł wkoło wzrokiem, zaczął rejestrować różne przedmioty; zdjęcie Marissy przy wyłączonym komputerze, obok jakieś kobiece drobiazgi. Z ciężkim sercem uświadomił sobie, że Marissa przejęła gabinet ojca. Nigdzie nie było zdjęcia człowieka, który go spłodził i wychował. Ze ścian znikły plakaty piłkarskie, które ojciec zbierał. Wredna jędza usunęła wszystko,

L T

R

- To jest gabinet twojego ojca? - Virginia przyglądała mu się uważnie. - Był. Już nie jest. - Chwycił ją za rękę. - Chodźmy stąd. Wkrótce zjawi się personel.

Wyszli na dwór. Jedna myśl nie dawała mu spokoju: że jest za późno dla niego i ojca, ale niekoniecznie dla Virginii i jej taty. Jego ojciec nie grywał w karty i ruletkę, ich relacji nie zniszczył pociąg do hazardu - zniszczyła ją miłość ojca do kobiety. Czy dorośli mają prawo do szczęścia kosztem dziecka? Czy dziecko, zwłaszcza dorosłe, powinno dla dobra swojego rodzica akceptować jego nowego partnera lub partnerkę? Marcos nie zamierzał zaakceptować jako macochy kobiety, która kilka miesięcy wcześniej była jego kochanką. Kobiety, która postanowiła wykorzystać naiwność Carlosa i wystrychnąć go na dudka. Po wielu zażartych kłótniach, kiedy ojciec uparcie obstawał przy swoich racjach, Marcos spakował rzeczy i wyjechał. A Virginia? Kiedy jej ojciec po raz kolejny wpadł w wielką czarną dziurę, z której o własnych siłach nie potrafił się wydostać, jego kochająca córka ruszyła mu na ratunek. Czy on mógłby jej w jakiś sposób pomóc?

Zakochała się w Meksyku. Przez kilka kolejnych dni z przyjemnością łaziła z Marcosem po cudownych małych sklepikach, po restauracjach i zwyczajnie bez celu, po prostu zwiedzając miasto. Po południu, stukając obcasami o marmurową posadzkę, wędrowała po salach MARCO, wspaniałego muzeum sztuki nowoczesnej. Co rusz przystawała i patrzyła z zapartym tchem na niezwykłe obrazy. Rzadko pozwalała sobie na chwile relaksu i beztroski; zawsze żyła przytłoczona problemami. Krążyła z Marcosem po przestronnych salach, podziwiała eksponaty i czuła się tak, jakby znalazła się w innym świecie, w innej rzeczywistości. Każdy portret, każdą abstrakcję, każdą rzeźbę oglądała oczami istoty, która nagle odzyskała wzrok, słuch, zmysły. Zachwycały ją żywe kolory, zachwycała treść. Nawet śmierć na obrazach była pasjonująca. Wieczorem Marcos zabrał ją na kolację do niedużej knajpki. Zjedli sałatę, frytki i

R

tacos, a potem, trzymając się za ręce, spacerowali w tłumie. Nigdy w życiu nie czuła się

L T

tak bezpiecznie. Przebywała w obcym mieście, wśród obcych ludzi, dookoła rozbrzmiewał język, którego nie rozumiała, a ona czuła się niemal jak w domu. Jej świat z długami ojca i skierowanymi pod jej adresem groźbami był daleko. Liczyło się to, że ma przy sobie silnego mężczyznę, który - wierzyła w to - zawsze ją ochroni. Podczas drogi powrotnej do hotelu zauważyła, jak Marcos przygląda się jej z uśmiechem. Wiedziała, o czym myśli, bo myślała o tym samym. Chociaż nie, cichy głos z tyłu głowy ostrzegał ją przed komplikacjami. Ona patrzyła na świat oczami kobiety, on oczami mężczyzny. Usiłowała zapanować nad emocjami, kiedy już w apartamencie Marcos ujął ją za brodę. - Z kim gra? Twój ojciec - dodał, widząc jej zaskoczenie. - Nie mam pojęcia. Od wielu dni wracał do tematu ojca, tak jakby chciał uniknąć mówienia o swoim i wolał skupić się na jej problemach. Zdjął koszulę. - Znalazłaś się tu z powodu jego zamiłowania do hazardu - zauważył, przyglądając się jej w blasku lampy. - Tu, to znaczy ze mną. W moim łóżku. Tak?

Zamyśliła się. Owszem, z powodu długów ojca, które musiała spłacić, ale - ściągnęła przez głowę sweter - także z własnego powodu. - Nie tylko dlatego - przyznała, rzucając sweter na krzesło i rozpinając stanik. W nikłym świetle lampy widziała, jak Marcos przełyka ślinę. Uśmiechnęła się, zadowolona, że jej nagość go podnieca. Podeszła krok bliżej i położywszy dłonie na jego torsie, zaczęła go lekko masować. - Co pan na to, panie Allende? - szepnęła. Objął ją. Czubkami palców gładził jej plecy, ustami pieścił policzki, gorącym oddechem łaskotał szyję. - Ja na to, że jesteś najcudowniejszą istotą pod słońcem. I chciałbym, żebyś mi obiecała jedno: bez względu na to, co się między nami wydarzy, przyjdziesz do mnie, jeśli znów będziesz miała problem z ojcem. - Nie, Marcos. - Tak. Nalegam. Najchętniej wymógłbym na tobie obietnicę, że nie będziesz spła-

R

cała cudzych długów, ale wiem, że na to się nie zgodzisz. Czujesz się odpowiedzialna za

L T

ojca i ja to szacuję. Natomiast ja czuję się odpowiedzialny za ciebie. - Niesłusznie. - Przeszył ją dreszcz. - Jesteś moją pracownicą. - Nie ja jedna.

Wierzchem dłoni potarł jej sutki. Natychmiast stwardniały. - Ale tylko z tobą sypiam. Zastanawiała się nad odpowiedzią. Potem uznała, że nie warto tracić czasu. Niemal słyszała, jak zegar tyka, odmierzając dni i godziny. Marzyła o pocałunku, o... - Poddajesz się? - spytał, przeczuwając zwycięstwo. - Tak. - Skinęła głową i wspiąwszy się na palce, objęła go za szyję. - Masz rację. Czekała. Wolno zbliżał usta. Potem całował ją, a ona dygotała z podniecenia. Przeniósł ją na łóżko. Nie przerywając pocałunku, pieścił jej pierś. Virginia płonęła. Miała wrażenie, że w jej żyłach płynie rozgrzana do czerwoności lawa. - Chiquita... Potarł zarostem o jej gładką skórę. Westchnęła. Jest jego kochanką. Zawarli umowę na tydzień. Nigdy nie zostanie nikim więcej.

Podpierając się na jednym łokciu, wolną ręką odpiął pasek przy jej spodniach, następnie pociągnął zamek błyskawiczny. Nim się spostrzegła, leżała w samych figach. Po chwili i z nimi się rozprawił. Kochanka na tydzień. To krótko, pomyślała smętnie. Pchnął ją na materac i zasypał tysiącem drobnych pocałunków. Całował jej ramiona, dekolt, brzuch, potem przyssał się do piersi. Virginia zanurzyła palce w jego lśniących czarnych włosach. Próbowała sobie wyobrazić, jak by to było karmić piersią niemowlę. Ich wspólne dziecko. Od najmłodszych lat marzyła o rodzinie... a jest kochanką! Na tydzień! Przesuwał usta po jej ciele, wędrując niżej, w stronę pępka, kiedy nagle uzmysłowiła sobie, że jej marzenie o rodzinie jest strasznie dalekie od spełnienia. Najpierw nie myślała o sobie, tylko o ojcu, o jego bólu po stracie żony. Starała się spędzać z nim jak najwięcej czasu. A teraz... Teraz została kochanką Marcosa Allende, tego wspaniałego czarnowłosego Laty-

R

nosa. Odtąd każdego mężczyznę będzie do niego porównywać. Leżąc w innym łóżku,

L T

tuląc inne ciało, będzie marzyła o ciele Marcosa. Podejrzewała, że żaden mężczyzna nie całuje tak jak on. Żaden nie potrafi pieścić tak delikatnie, a zarazem tak namiętnie. - Gdybyś wiedział, o czym myślę - rzekła, patrząc w sufit - pewnie rzuciłbyś się do ucieczki.

Podniósł głowę i napotkał jej spojrzenie.

- Pilnuj swojego serca, Virginio - rzekł z powagą. Zacisnęła mocno powieki. O Chryste, tylko się w nim nie zakochaj, nie zakochaj się w nim, nie zakochaj, powtarzała w duchu. Po chwili usiadła. - Nie wierzę! Uważasz, że jesteś taki fantastyczny? Że nie zdołam ci się oprzeć? Zdołam, zdołam! Moje serce nie było częścią naszej umowy. Przypomnę ci, że ty jesteś szefem, ja twoją pracownicą i oboje gramy. Szorstką dłonią przejechał po jej gładkiej nodze. - Z drugiej strony tak łatwo zapomnieć, co tu robimy. Po co przyjechaliśmy. Zmarszczyła czoło. Po co? Ona wiedziała. Zacisnęła ręce na jego policzkach i zamknęła mu usta pocałunkiem.

Kochankowie. Tylko tyle i aż tyle? Doskonale się rozumieli. Może nawet aż za dobrze. Dużo rozmawiali, lecz na neutralne tematy. Nie o sobie. I nie o przyszłości. Udawali. Tak jak się umówili.

- No i jak? - spytał, gdy wracali na lotnisko. - Dobrze będziesz wspominać ten tydzień? Usiadłszy na tylnym siedzeniu mercedesa, Virginia instynktownie przytuliła się do Marcosa, a on w odpowiedzi otoczył ją ramieniem. Wiedziała, że wkrótce iluzja zniknie, dlatego chciała jak najdłużej cieszyć się jego bliskością. - Było cudownie - odparła i zamilkła, kiedy musnął wargami jej skroń. - Nawet nie przypuszczałam, że będzie tak dobrze. Objął ją mocno, z całej siły, i szepnął do ucha: - Powinniśmy byli wcześniej wpaść na taki pomysł...

R

Zamyślona bawiła się guzikami przy jego koszuli.

L T

Marcos tymczasem wyciągnął z kieszeni telefon, sprawdził wiadomości, po czym wybrał numer do biura. Wsłuchując się w jego głos, Virginia przyjrzała mu się z ukosa. Odkąd wyruszyli w tę dziwną podróż, stale go obserwowała i co rusz napotykała jego spojrzenie; okazywało się bowiem, że on również nie mógł oderwać od niej wzroku. Zakończywszy rozmowę, przez chwilę milczał. - Po powrocie przelejesz sobie z mojego konta pieniądze i spłacisz dług ojca. Pierwsza rzecz jutro rano. Zabrzmiało to jak rozkaz. Jak polecenie, któremu nie wolno się sprzeciwić. Marcos zacisnął rękę na jej dłoni. Patrzyła, jak ich palce się splatają. Uścisk kochanków. Wprost nie mogła uwierzyć, że postąpiła tak lekkomyślnie, tak nieodpowiedzialnie. Spędziła tydzień w łóżku ze swoim szefem. Co będzie, jeśli prawda kiedyś wyjdzie na jaw? Jeśli ludzie dowiedzą się o tym, co robili w Monterrey? Najgorsze, że wcale nie chciała kończyć „romansu". Ale to było konieczne. - Dobrze, jutro się tym zajmę - obiecała i nie mogąc się powstrzymać, wciągnęła w nozdrza znajomy zapach.

- Tak się zastanawiałem... - Marcos oderwał jej dłoń od swojego torsu i zaczął wolno ją masować. - Chciałbym twojemu ojcu zaproponować pracę. - Serio? - Jeśli zobaczy, że może być pożyteczny, że na coś może się przydać, łatwiej mu będzie zerwać z nałogiem. Virginia wciąż siedziała z policzkiem przytkniętym do jego ramienia. Bała się jutrzejszego dnia. Dziś było jej tak dobrze i błogo, a jutro... Co będzie jutro? - Dlaczego? - spytała po chwili. Uniósł zdziwiony brwi. - Co dlaczego? Pogładziła palcem złoty krzyżyk, który nosił na szyi. - Dlaczego miałbyś go zatrudnić? - A dlaczego nie?

R

Wzruszyła ramionami, lecz serce waliło jej młotem.

L T

- Może jest beznadziejny? Może się nie nadaje? - Tak jak ona do niczego nie będzie się nadawała w poniedziałek w biurze.

Pożądała Marcosa. Był niesamowity jako kochanek. Dzięki niemu czuła się piękna i seksowna. Z nim była gotowa na każde wyzwanie, na każde ryzyko. I teraz ten fantastyczny człowiek chce rzucić jej ojcu koło ratunkowe? - Może - przyznał z uśmiechem. Nie, pomyślała. Hank Hollis sobie poradzi. Odwzajemniła uśmiech. - Każdy zasługuje na drugą szansę - stwierdziła. Ona też sobie poradzi w poniedziałek. Bądź co bądź radziła sobie przez wiele tygodni i miesięcy, udając, że wcale nie pragnie Marcosa. Więc teraz będzie zwyczajnie w świecie udawała, że do niczego między nimi nie doszło. Będzie udawała, że kiedy na nią patrzy, serce wcale jej szybciej nie bije, a kiedy się do niej uśmiecha, też nic wielkiego się nie dzieje. Ciepłą ręką pogładził ją po policzku. - Nie martw się. Zasięgnąłem języka. Twój ojciec był porządnym i lojalnym pracownikiem. Damy mu szansę.

Zamyśliła się, szczęśliwa, że Marcos potrafi wybaczyć błędy i docenić prawdziwy charakter człowieka. Miała nadzieję, że ojciec go nie zawiedzie. Nagle w jej głowie zrodził się plan. Ojciec z powodzeniem zarządzał dużą siecią sklepów. Gdyby nie załamał się po śmierci żony, przypuszczalnie dziś zasiadałby w zarządzie. - Wiesz co? - powiedziała, prostując się. - Ojcu chyba spodobałby się Meksyk. W samochodzie zapadła cisza. Kierowca skręcił w lewo, w drogę prowadzącą na nieduże lotnisko. Patrząc na Marcosa, Virginia przypomniała sobie wyraz powagi na jego twarzy, kiedy oprowadzał ją po Allende Transport. - Wydaje mi się - ciągnęła pośpiesznie - że praca w Allende sprawiłaby mu przyjemność. Uff! Zarzuciła przynętę. Miała nadzieję, że Marcos zmieni decyzję w sprawie likwidacji firmy ojca.

R

Znieruchomiał. W pierwszej chwili wystraszyła się: może należało ugryźć się w język? Zmrużył oczy.

L T

- Może by sprawiła - odrzekł cicho.

Nic więcej nie powiedział, ona też nie. A potem przyciągnął ją do siebie i pocałował. Z trudem powstrzymała łzy.

Tutaj pocałowali się po raz pierwszy. To nawet miałoby sens, aby niemal dokładnie w tym samym miejscu odbył się ich ostatni pocałunek.

ROZDZIAŁ ÓSMY Nazajutrz rano, kiedy przyszedł do pracy, Virginia kręciła się po jego gabinecie. Widząc ją przy ekspresie z kawą, najpierw zamarł, potem zrobiło mu się gorąco. Nalała mu kubek aromatycznego napoju. - Dzień dobry. Podskoczyła i obejrzała się przez ramię. - Marcos, pan Allende... - odezwała się zmieszana. Wpatrywali się w siebie w milczeniu. Słowa „pan Allende" miały wymazać wszystko, co się wydarzyło w Monterrey. Marcos wszedł do środka i zamknął drzwi. Nie sądził, że Virginia do tego stopnia ułatwi im obojgu powrót do służbowej normalności. - Panno Hollis...

R

Hm, to nawet nie jest takie trudne. Przez tydzień udawali kochanków. Teraz mogą

L T

udawać, że nigdy nic ich nie łączyło. Przyciskając do piersi kubek kawy, patrzyła na niego niepewnie, jakby znał zbyt wiele jej tajemnic. - Czy będę potrzebna, panie Allende?

Zdjąwszy marynarkę, rzucił ją na kanapę, po czym skierował się do biurka. Nie potrafił przestać myśleć o Virginii. Przed oczami przesuwały mu się obrazy: jak się do niego uśmiecha, jak się przytula. Rozejrzał się po gabinecie. Miała obsesję na punkcie porządku: wszystko stało na swoim miejscu, dokumenty leżały równo ułożone. Kto by pomyślał, że taka pedantka okaże się tak namiętną kochanką? Szaloną, seksowną, bez zahamowań? - Mam nadzieję, że dotarła pani bezpiecznie do domu? - Na wspomnienie ich upojnych nocy poczuł ucisk w lędźwiach. - Tak, dziękuję. - Posłała mu promienny uśmiech. - I wreszcie się wyspałam. - To świetnie. - On od powrotu nie zmrużył oka. Diablos! Nigdy nie przypuszczał, że będzie tęsknił do Monterrey, a teraz marzył, aby znów się tam znaleźć. Ze swoją asystentką. Na tydzień. Och, zaszaleliby!

Pokręcił zdegustowany głową, zły na siebie i na swój wybujały erotyzm, po czym przyjął od Virginii kubek z kawą i dał jej znać, że może odejść do siebie. Nie było sensu przeciągać rozstania. - Dziękuję, panno Hollis. - Z trudem oderwał od niej wzrok i na siłę wyrzucił ją ze swych myśli. Musi skupić się na interesach. Miała wrażenie, że Chicago się zmieniło. Wiatr był ten sam co zwykle, hałas też, ruch uliczny również. Lecz wszystko wydawało się jakieś inne. Dziś znów widziała się z Marcosem w biurze. Wczoraj udawali ludzi, których nic nie łączy. Odchorowała to po powrocie do domu. Rano wstała, przygotowała się do pracy i skierowała do holu. Nie wypiła kawy. Czuła, że się po niej rozchoruje. Po drodze minęła pokój gościnny, w którym od dwóch

R

miesięcy mieszkał ojciec. Drzwi były zamknięte. Przystanąwszy, oparła o nie dłoń. Może

L T

powinna go obudzić i poinformować, że wychodzi, że wszystko załatwiła, że żaden dług już nad nim nie wisi?

Opuściła rękę. Później zadzwoni. Z niedużą czarną torbą wybiegła do taksówki. Pamiętała obietnicę Marcosa, że da ojcu pracę. Tam, w Monterrey, wszystko było proste; gotowa była przystać na każdą propozycję. Ale tam... byli kochankami. A teraz mógł zapomnieć o obietnicy, tak jak zapomniał o całej reszcie. To ją najbardziej bolało, choć wiedziała, że tak będzie. Wysiadła z windy na dziewiętnastym piętrze budynku, w którym mieścił się Fintech. Miała nadzieję, że wszyscy będą tak zaaferowani swoimi sprawami, że nikt nie zauważy jej piętnastominutowego spóźnienia. Na spóźnienie może nie zwrócili uwagi, ale na nią tak. Natychmiast ucichły szmery i rozmowy. Drugi dzień z rzędu ludzie podnosili głowy i przyglądali się jej z zaciekawieniem. Nie ulegało wątpliwości, że wszyscy bez wyjątku wiedzą, iż spędziła z Marcosem tydzień w Monterrey. I plotkują za jej plecami. Słyszała szepty: „Podobno jest jego kochanką...".

Czy ktoś to powiedział, czy tylko jej się wydawało? Może sama wkłada w cudze usta własne myśli, pragnienia, żale? Wzięła głęboki oddech, przeszła przez ogromną salę podzieloną przepierzeniami na boksy, następnie skręciła w korytarz, na którego ścianach wisiały dzieła sztuki. Na jego końcu, na prawo od masywnych rzeźbionych drzwi prowadzących do gabinetu Marcosa, stały trzy identyczne biurka z palisandru. Usiadła przy swoim. Po chwili podeszła do niej pani Fuller, która znała Marcosa dłużej niż jego matka. - Dziwnie się dziś zachowuje - powiedziała starsza pani, którą cechowały dobroć i rozsądek. - Uśmiechnął się do mnie i nawet powiedział „dziękuję". Virginię dławił strach. Wiedziała, że musi grać rolę doskonałej sekretarki, nie wychylać się, nie przypominać Marcosowi o Meksyku, inaczej... Inaczej kto inny będzie wkrótce siedział przy jej biurku. - Pewnie transakcja idzie po jego myśli - rzekła, siląc się na przyjazny uśmiech.

R

Chwilę później dołączyła do nich Lindsay, młoda rudowłosa dziewczyna w wieku

L T

Virginii. Obie - i Lindsay, i pani Fuller - były bardzo przejęte. - Jak było w Meksyku? - spytała pani Fuller, kiedy Virginia powiodła wzrokiem po biurku. Stało na nim zdjęcie jej matki, sztuczna orchidea i żółte pisaki w srebrnej puszce. - Bardzo gorąco? Słyszałam, że o tej porze roku upał jest nie do wytrzymania. Wczoraj się nie widziały. Było dość późno, kiedy dotarli z Marcosem do Fintechu. - To prawda - przyznała. Co miała powiedzieć? - Kurczę, ma mnóstwo roboty, a stoi przy oknie i wygląda na dwór. To do niego niepodobne - poinformowała przyjaciółkę Lindsay. - Pytał o ciebie. Przed odpowiedzią uratował Virginię terkot trzech telefonów dzwoniących naraz. Lindsay i pani Fuller wróciły biegiem do swoich biurek. Ignorując natarczywy dzwonek, Virginia schowała torbę. Nie będzie zastanawiała się, w jakim humorze jest Marcos i czego może od niej chcieć. Wkrótce będzie po wszystkim. Czeka ich jeszcze wspólna kolacja służbowa, a potem oboje mogą zapomnieć o Meksyku. Marcos obiecał, że ich pobyt tam oraz zabawa w kochanków w żaden sposób nie wpłynie na jej pracę.

Wyjmując z szuflady notes i kolorową podkładkę, nagle poczuła bolesny ucisk w gardle: przed oczami stanął jej obraz matki. Matki z ciepłym łagodnym uśmiechem, która zawsze umiała pocieszyć córkę. Ciekawe, co by jej dziś powiedziała: „Nie przejmuj się, znajdziesz kogoś innego, lepszego"? Lepszego niż Marcos? Mało prawdopodobne. - Panna Hollis! Podobno wyjechała pani z szefem? Virginia podskoczyła zdziwiona. Przysiadłszy na skraju biurka, Fredrick Mendez, jeden z najmłodszych księgowych, przyglądał się jej z rozbawieniem. - Na tydzień - odparła, prostując się w fotelu. - To stanowczo za długo. Aż się za tobą stęskniłem. I co, przywiozłaś mi breloczek do kluczy? - A miałam? - W porządku, przynajmniej pokaż zdjęcia - poprosił, ale widząc, że Virginia się

R

nie uśmiecha, padł na kolana i przycisnął rękę do serca. - Och, Virginio, twe oczy zdradzą mi prawdę.

L T

- Co to za wygłupy, Mendez? - Niski męski głos zabrzmiał głośno niczym strzał armatni.

Virginia odszukała wzrokiem Marcosa, który wyłoniwszy się z sali konferencyjnej, szedł w jej kierunku. Emanował autorytetem, niesamowitą pewnością siebie. Jego twarz nie zdradzała żadnych emocji. Za nim kroczyło sześciu prawników. Na dźwięk znajomego głosu Fredrick poczerwieniał, poderwał się na nogi i nerwowym ruchem wygładził krawat. - Najmocniej przepraszam. Po prostu chciałem powitać Virginię. W imieniu nas wszystkich. - Nas? - spytał Marcos takim tonem, jakby Fredrick bezprawnie wypowiadał się za niego, po czym zerknął na Virginię. - Nie masz nic innego do roboty poza nękaniem panny Hollis? - Mam, przepraszam - odparł Fredrick, oddalając się pośpiesznie. Nie odrywając oczu od Virginii, Marcos zwrócił się do towarzyszącej mu grupy prawników:

- Dajcie znać, kiedy przyślą nowe warunki. Rozległo się sześciokrotne „oczywiście" i mężczyźni rozeszli się do swoich biur. Nagle już nic jej nie dzieliło od czarnych oczu Marcosa. Poruszyła się niespokojnie. Serce biło jej jak oszalałe. Zastanawiała się, czy bluzka, którą dziś włożyła, nie jest zbyt biała lub za obcisła. Czy spódnica nie jest za krótka, włosy zbyt potargane, a srebrne kółka w uszach zbyt krzykliwe? Marcos stanowił uosobienie światowca i biznesmena. Miał na sobie czarną marynarkę od Armaniego, która wyglądała jak szyta na miarę. Virginia wprost nie mogła uwierzyć, że ten zapierający dech w piersi mężczyzna to jej kochanek z Meksyku. I kiedy tak wpatrywali się w siebie, a w ich oczach malował się grzech i pożądanie, niemal gotowa była przysiąc, że wszyscy w firmie wiedzą, że z nim spała. „Podobno jest jego kochanką..." - Marcos, przepraszam za spóźnienie - powiedziała, siląc się na spokój - ale...

R

Pochyliwszy się, oparł dłonie o blat biurka. Kiedy wolno zbliżał do niej twarz, ką-

L T

tem oka zobaczyła, jak pani Fuller otwiera usta, a Lindsay wybałusza oczy. Gdy ich nosy niemal się zetknęły, przestała myśleć o czymkolwiek; skupiona była jedynie na Marcosie.

- Pamiętasz naszą umowę? - spytał cicho, tak by nikt go nie usłyszał. Miała wrażenie, jakby cały świat się zatrzymał. Oddech Marcosa, który czuła, sprawił, że zalała ją fala ciepła. - Oczywiście. Odsunął się parę centymetrów i zmrużył oczy. - Obejmuje również wieczory, prawda? Oprócz fali ciepła zalała ją również fala bezbrzeżnego szczęścia. Marcos pragnie od niej czegoś więcej. Dopiero w tym momencie, kiedy z napięciem czekał na odpowiedź, zdała sobie sprawę, jak bardzo za nim tęskni. - Owszem. A dlaczego pytasz? Będziesz potrzebował mojej pomocy? Rozciągnął usta w zmysłowym uśmiechu. - Tak. Podobno jest jego kochanką...

Spadała w dół, mroczny i głęboki. Wiedziała, że na dnie czeka ją tylko ból. Lecz krew dudniła jej w skroniach, a adrenalina nie pozwalała zwolnić. - Służę. Popatrzył jej w oczy. Nietrudno było odczytać jego intencje. - Przyjdź do mnie wieczorem. Mamy wiele do zrobienia. Zaczerwieniła się po uszy i wyciągnąwszy notes, napisała: „Chodzi o to, o czym myślę?". Przeczytał, po czym pogładziwszy jej palce, wyrwał kartkę z notesu i schował do kieszeni. - Punktualnie o osiemnastej, panno Hollis - rzekł, prostując się. - Obawiam się, że to może potrwać całą noc. Ruszył do gabinetu, kiedy zawołała za nim: - Nie boję się całonocnych zadań. - Świetnie. To będzie wyjątkowo trudne.

L T

R

Kiedy zamknął za sobą drzwi, rozległy się szepty. Pani Fuller zerwała się od biurka i z zakłopotaną miną podbiegła do Virginii.

- Kochanie, powiedz mi, że się mylę. Powiedz, że... Virginia chwyciła notes.

- Przepraszam, muszę iść. Za kilka minut pojawią się oferty sprzedaży. O Chryste, pomyślała. One wszystko widziały, wszystko słyszały! Były świadkiem, jak Marcos zaprasza ją do siebie, a ona z radością przyjmuje jego propozycję. Pani Fuller zacisnęła ręce na jej ramionach. - Złotko, powiedz, że to nieprawda! - Nie wiem, co ma pani na myśli - rzekła uspokajającym tonem Virginia - ale zapewniam panią, że nic złego się nie dzieje. Absolutnie nic. - Nie wierzę. Widziałam, jak na niego patrzysz. Jesteś uroczą dziewczyną, niewinną owieczką, a Marcos... Marcos to drapieżnik, groźne wilczysko! Jest zimny, jeśli chodzi o uczucia. Nie możesz... Virginia odwróciła się, chcąc ukryć rumieńce na policzkach. I nagle zobaczyła, że połowa ludzi w wielkiej sali przygląda się jej z zaciekawieniem. Przeniosła wzrok na

Lindsay. Uśmiechając się szeroko, przyjaciółka trzymała dwa uniesione kciuki, jakby gratulowała jej wygranej na loterii. - Proszę się o mnie nie martwić, pani Fuller. Umiem sobie radzić z wilkami - powiedziała, zniżając głos do szeptu. - Poza tym to nie jest tak, jak pani myśli. - Posłuchaj, skarbie. - Ręce starszej kobiety zadrżały, kiedy zacisnęła je na policzkach młodej współpracownicy. - Kocham Marcosa jak syna. Zawsze okazywał mi serce, a kiedy umarł mój biedny Herbert... - Potrząsnęła głową; nie chciała się rozpraszać. - Ale to nie jest odpowiedni mężczyzna dla kogoś takiego jak ty. Z żadną z kobiet, z którymi się zadawał, nie wytrwał dłużej niż miesiąc. Po co ci to? Zostaniesz bez pracy, ze złamanym sercem. - O nie, pracy nie zamierzam tracić! - Virginia przywołała uśmiech na twarz. Pragnęła Marcosa i była gotowa na wszystko. - Marcos Allende jest moim szefem; prosił mnie o pomoc. Niech się pani o mnie nie martwi, nic mi nie będzie, przysięgam. I niech

R

pani powie wszystkim, że nic mnie z szefem nie łączy, błagam.

L T

Wchodząc do jego gabinetu, zastanawiała się, jak długo zdołają utrzymać swój romans w tajemnicy.

I jaki czeka ją los, kiedy w końcu przestaną z sobą sypiać.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY Po jednym z najdłuższych dni w całym swoim życiu, w którym w dodatku niewiele udało mu się zrobić, Marcos pojechał do domu. Kiedy dotarł na miejsce, zobaczył czekającą na niego Virginię. Nie zdziwił się, asystentki znały kod do jego apartamentu. Virginia siedziała na kanapie, z podwiniętymi pod siebie nogami, z książką na kolanach, a za nią zachodziło słońce. Jakiż miły był to widok. Podniosła się i odruchowo poprawiła swoje czarne lśniące włosy. Były cudownie zwichrzone, jakby od rana rozczesywała je palcami. Ręce instynktownie zwinęły mu się w pięści, w ustach mu zaschło. Miała na sobie luźne spodnie od piżamy wiązane w pasie sznurkiem i zapinaną z przodu bluzę, na której widniały kolorowe kulki lodów. Lecz patrząc na nią, gotów był przysiąc, że nie widział tak seksownego stroju.

L T

R

Nie zamierzał z nią spać. Chyba nie. Sam nie był pewien. Po prostu chciał się zobaczyć, pogadać. A teraz nie mógł oderwać od niej oczu.

Głos miał znacznie bardziej ochrypły, niż się spodziewał. - Jak ci minął dzień? Dobrze?

Skinąwszy głową, odłożyła książkę na stolik. - A tobie? Czuł się jak na filmie z lat pięćdziesiątych. Sielska domowa atmosfera. Mąż wraca z pracy, żona czeka. Dlaczego jeszcze nie odwrócił się na pięcie, nie wbiegł z powrotem do windy i nie uciekł jak najdalej? Dlatego, że chciał ją wziąć w ramiona i przytulić. Marzył o tym od samego rana. W pracy o niczym innym nie myślał. Gdyby mógł, wciągnąłby ją do gabinetu, wsunął ręce pod jej spódnicę, całował, aż jej usta stałyby się czerwone i nabrzmiałe. Właściwie sam się sobie dziwił, dlaczego tego nie zrobił. W odpowiedzi na jej pytanie również skinął głową, po czym powiesił marynarkę na oparciu krzesła. - Przyniosłam notatki - powiedziała. - Na wszelki wypadek.

- Dobrze - odrzekł i patrząc w jej oczy, wolno się do niej zbliżał. - Notatki to ważna rzecz. - Stęsknił się za nią. - Co mi jeszcze pani przyniosła, panno Hollis? Uśmiechnęła się i wygładziła dłońmi spodnie na biodrach. W oczach Marcosa dostrzegła głód. - Podoba mi się... twój strój. - Podobała mu się również myśl, że niedługo go z niej zedrze, a ją samą wyliże niczym kulkę waniliowych lodów. - Dziękuję. - Wskazała na jego szyję. - A mnie twój krawat. Ściągnął go i rzucił na podłogę. - Chodź tu. - Objął Virginię w pasie i przytulił mocno. - Coś ty nagle taka nieśmiała? Oparła lekko dłonie na jego ramionach. - Nie wiem. Chyba nie powinnam wkładać piżamy. Kiedy patrzyła na niego, jakby był najwspanialszym mężczyzną pod słońcem, roz-

R

pierało go pożądanie. Wtulił twarz w jej włosy. Czuł jej zapach, miękkość ciała.

L T

- Pragnąłem tego, Virginio. Boże, jak strasznie tego pragnąłem. Odchyliła głowę. Przywarł ustami do jej warg, całował ją, gładził po plecach, szeptał głosem tak ochrypłym z pożądania, że sam go nie poznawał: - Delicioso... besame... dame tu boca...

A ona reagowała tak, jakby o niczym innym nie myślała przez cały dzień. Jakby pragnęła go od samego rana. Zatracili się w pocałunku. Virginia wyciągnęła koszulę z jego spodni, wsunęła pod nią dłonie, zaczęła gładzić tors. Wyobraziła sobie, jak Marcos unosi ją za pośladki, ona oplata go nogami, on przypiera ją do ściany... I po chwili tak się stało, zupełnie jakby czytała w jego myślach: zacisnęła nogę wokół jego pasa, on rozpiął spodnie... - Psiakość - jęknął i postawił ją na ziemi. Cofnąwszy się, potarł kark, próbując pozbyć się napięcia. Oboje głośno dyszeli. Virginia przerażona zakryła ręką wargi. - Boże, przepraszam... Nie chciałam cię ugryźć.

Czując jej zęby, zapragnął się zrewanżować, pogryźć ją i schrupać. Potarł dłońmi twarz; krew dudniła mu w skroniach. Rozpiął trzy guziki w bluzce od piżamy; jeszcze jeden, a mógłby się rozkoszować widokiem biustu. Patrzył na gładką skórę dekoltu i kusiło go. Kusiło, by wsunąć rękę pod materiał i zacisnąć ją na miękkiej krągłości. Na wszelki wypadek zwinął dłoń w pięść. - Marcos? - Miałem długi dzień. I myślałem o tej chwili. Ale tego nie powiedział na głos. Zżerała go zazdrość od momentu, gdy zobaczył tego klowna Mendeza klęczącego u jej stóp. Ilu mężczyzn wodziło za nią głodnym wzrokiem i pragnęło jej tak jak on, Marcos? Nieświadoma myśli w jego głowie, Virginia ruszyła za nim do sypialni. Jeszcze nigdy nie był tak bliski utraty kontroli nad sobą, nad ciałem, duszą, sercem. Przeszedł na koniec pokoju i wyjrzał na miasto w dole. Jeżeli Virginia kiedykol-

R

wiek go okłamie, jeśli kiedykolwiek wystrychnie go na dudka, jeśli będąc z nim, popa-

L T

trzy tęsknie na innego mężczyznę...

- Marissa latami próbowała mnie uwieść. - Owinęła go sobie dookoła palca, upokorzyła. - Nie wiedziałem, że ojciec jej pragnie - ciągnął, nie potrafiąc ukryć obrzydzenia w głosie. - Dowiedziałem się, kiedy ich romans kwitł w najlepsze. Odwrócił się. Virginia stała w drzwiach łazienki i powoli szczotkowała włosy. Patrzył z zafascynowaniem, jak każdy kosmyk zwija się ponownie w lok. Miał ochotę zanurzyć palce w tym morzu jedwabistych pasm, owinąć je wokół nadgarstków... - Nie rób tego. Nie... Zastygła. Dopiero po dłuższej chwili zdał sobie sprawę, że błagalny jęk wydobywa się z jego gardła. - Nie jestem Marissą - szepnęła, podchodząc bliżej. Podobała mu się jej szczerość. To, jak się uśmiechała, jak na niego patrzyła. Podobało mu się, jak szła, lekko kołysząc biodrami To, jak mówiła, spokojnie i rzeczowo. Nie, nie była Marissą. Wziąwszy się w garść, potrząsnął głową. - Wcale tego nie powiedziałem.

Ale z nią byłoby znacznie gorzej. Bardziej by cierpiał, gdyby go oszukała, gdyby go zdradziła. Jeszcze żadnej kobiety nie darzył tak dużym zaufaniem, tak wielkim uczuciem. - Marcos... - Zatrzymała się przed nim i powiodła spojrzeniem po jego sztywnych ramionach, po kamiennej masce, za którą skrywał twarz. Zdumiał go bezmiar emocji malujących się w jej oczach. Było tam nie tylko pożądanie, ale i czułość, troska, opiekuńczość. Coś w nim drgnęło. Czyżby. Nie, do jasnej cholery! Była jego kochanką. Miał prawo ją pieścić, całować, mogli zabawiać się razem w łóżku, mogli wspólnie przeżywać rozkosz. To była zwykła chuć. Zwykły popęd płciowy. - Nigdy... - zaczął, unosząc rękę do jej kruczoczarnych włosów. Wciągnęła gwałtownie powietrze. - Przenigdy... - wsunął palce w gęste loki i zbliżył do niej twarz - mnie nie okłamuj.

L T

Zwilżył językiem jej wargi. Rozchyliła je. - Niech te usta mnie nigdy nie okłamują.

R

Zamruczała w odpowiedzi. Oddychała ciężko. To był instynkt, poryw, jakaś gwałtowna potrzeba, której nie rozumiał. Pchnął Virginię na ścianę. Całował ją bez opamiętania, niemal ze strachem. Czy właśnie takie uczucia Marissa wzbudzała w jego ojcu? Czy dlatego Carlos gotów był dać jej wszystko, pominąć syna? Czy tak wygląda namiętność, która odbiera rozum? Czy... W ciszę przerywaną głośnym oddechem wdarł się dzwonek telefonu. Marcos uniósł głowę, Virginia zaś skierowała się do stolika, na którym zostawiła torebkę. - Słucham? Rozpiął koszulę. Serce biło mu o żebra, jakby chciało je połamać. Czuł, że traci panowanie. Może powinien udać się do gabinetu? Ochłonąć? Odzyskać trzeźwość myśli? Nie, to bez sensu! Pragnął Virginii. Ruszył wolno w jej stronę, zrzucając z siebie koszulę, zdejmując spodnie. - Tak, nie chciałam cię budzić... dobrze... nie, nie wiem. Muszę zostać dziś dłużej w pracy... nie wiem, do której... - Cisza, a potem: - Dobranoc.

- Zostaniesz do rana - oznajmił, błagając ją w duchu, by się zgodziła. Uwodziła go swoim widokiem, każdym gestem: gdy ubrana w piżamę szczotkowała włosy, gdy patrzyła na niego tymi swoimi zielonymi oczami. Chwycił jej dłoń i położył na swoim przyrodzeniu. Chyba zdawała sobie sprawę, że nie pozwoli jej wrócić do domu na noc? Przypomniał sobie ich pobyt w Monterrey, szalone dni i noce. - Zostaniesz ze mną - powtórzył. Skinąwszy głową, napotkała jego płomienne spojrzenie, po czym przywarła ustami do jego warg. - Kochaj się ze mną, Marcos. Był jak dzikie zwierzę podniecone bliskością samicy. - Przyszłaś mnie uwieść, prawda? Lubisz być na każde moje zawołanie? Uśmiechając się kokieteryjnie, cofnęła się, uniosła ręce do bluzy od piżamy i wol-

R

no zaczęła odpinać kolejne guziki. Jeden, drugi, trzeci. Marcos na moment oderwał spojrzenie od jej rąk i utkwił w twarzy. - Szaleję za tobą - szepnął.

L T

Zdawała się nie słyszeć lęku w jego głosie. Miał wrażenie, że zupełnie nad sobą nie panuje i bardzo mu się ten stan nie podobał.

- Czy... czy mogę czegoś spróbować? - spytała niepewnie, zsuwając bluzę z ramion. Podniecony skinął głową. - Nie ruszaj się. - Co pani zamierza, panno Hollis? - wykrztusił. Stał bez ruchu, z rękami zaciśniętymi w pięści, z zachwytem obserwując jej piersi. Uśmiechając się ponętnie, Virginia zdjęła spodnie od piżamy. Teraz oboje byli nadzy. - Proszę, nie ruszaj się. Więc czekał niecierpliwie, oddychając głęboko. - Mogę cię dotknąć? - zapytała. - Tak... - Przełknął ślinę.

Położyła dłoń na jego piersi i zaczęła go całować: obojczyk, szyja, ucho, policzek. Stał nieruchomo, rozkoszując się dotykiem jej dłoni. Wędrowały coraz niżej. Na wysokości bioder zatrzymały się, a potem... Wciągnął z sykiem powietrze, kiedy na jego członku zacisnęła rękę. - Mogę? Nie przeszkadza ci? - Nie - wykrztusił. - Chcesz... Pochyliwszy głowę, przytknął czoło do jej czoła. - Po prostu mnie dotykaj. Gładziła jego brzuch, uda, krocze. Pocierała raz lekko, raz mocno, a jemu przed oczami przesuwały mu się obrazy ich obojga w łóżku. - Nie jesteś w ciąży, prawda? - spytał cicho. Spięła się. Ściągnął brwi, po czym ujął jej ręce.

R

- Powiedz. Za pierwszym razem nie zabezpieczyliśmy się i chciałbym wiedzieć, czy są tego jakieś konsekwencje.

L T

Uwolniwszy ręce, pchnęła go na materac.

- Jedyną konsekwencją jest to, co teraz się dzieje. To, że roznieciłeś we mnie ogień. Że ciągle cię pragnę.

Siedział na łóżku jak zahipnotyzowany. Nie opierał się, gdy usiadła na nim okrakiem. Przysunęła usta, miękkie, gorące. Już po chwili całowali się namiętnie, ich języki splatały się w erotycznym tańcu. Zaczęła unosić się i opadać, wolno, szybciej, znów wolno, i raz po raz szeptać jego imię. On mruczał pod nosem: Virginia, Virginia... - Dlaczego? - spytał nagle, nie odrywając warg od jej ust. - O czym mówisz? - Dlaczego tak na mnie patrzysz? W co grasz? Zasypywała pocałunkami jego twarz, szyję, ramiona, kąsała. Myślał, że zwariuje z rozkoszy. - Grasz? - zamruczała. - Czy musimy grać, żeby ci to sprawiało przyjemność? Czy musimy udawać? Przytrzymał ją za włosy.

- Chcesz mnie doprowadzić do obłędu? Uwolniwszy się, zacisnęła ręce na jego policzkach i z czułością pocałowała go w usta. - Chcę, żebyś zapamiętał - szepnęła. On również zacisnął ręce na jej policzkach, lecz pocałował ją mocno i namiętnie. - A ja chciałbym zapomnieć!

L T

R

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY - Liczę, że negocjacje zakończą się sukcesem, a wtedy prawnicy... - Marcos urwał, kiedy nazajutrz rano Virginia w wąskiej spódnicy odsłaniającej zgrabne łydki weszła do gabinetu. Zatrzymała się przy ekspresie do kawy. Miał ją na wprost siebie. Poczuł ucisk w lędźwiach i usłyszał jej błagalny głos: Marcos, błagam, jeszcze, jeszcze! Jej wczorajsze szepty wciąż dźwięczały mu w głowie. Rano ponownie rzucili się na siebie niczym wygłodniałe zwierzęta. Zanim Virginia wyszła, poprosił ją, by na jego koszt kupiła sobie jakiś nowy strój na kolację Fintechu. Wzruszyła ramionami. Chciał obsypywać ją prezentami, ale jej zależało wyłącznie na jednym: na nim. Stracił głowę. Nigdy czegoś takiego nie doświadczył, nawet kiedy był z Marissą. Wijące się ciało Virginii, zmysłowe jęki... rozgrzewały go, pobudzały, przerażały.

R

Ciszę w gabinecie przerywał brzęk talerzyków i łyżeczek. Marcos z wysiłkiem od-

L T

ciągnął spojrzenie od Virginii i ponownie utkwił w dokumentach na biurku. Piórem Montblanc postukał w papiery.

- O czym to ja mówiłem? - zapytał, odchrząkując. - Allende Transport, Marissa Galvez, negocjacje - przypomniał mu Jack siedzący po drugiej stronie biurka.

- Tak, oczywiście. - Marcos odłożył pióro i oparłszy się wygodnie, popatrzył w niebieskie oczy współpracownika. - Kiedy tylko Marissa przyjmie ofertę, przystępujemy do działania i... Virginia pochyliła się, by dolać Jackowi kawy. Marcos zacisnął zęby. Zżerała go idiotyczna zazdrość. - ...podpisujemy umowę - dokończył. Diablos! Co ona wyprawia? Czy musi stać tak blisko Jacka? A może specjalnie się tak zachowuje? Promienie słońca, które wpadały przez wysokie okna, sprawiały, że włosy jej lśniły. Nagle zauważył marsa na jej czole. Zaniepokoił się. - Panno Hollis...?

Podniosła głowę, jakby wyrwana z zadumy. - Tak? Skrzyżował ręce na piersi. Virginia była blada jak ściana. Ogarnęły go wyrzuty sumienia. Przez niego niewiele spała tej nocy. - Opowiadałem panu Williamsowi o Monterrey. Zerknęła na ubranego w dżinsy i dżinsową koszulę szczupłego mężczyznę, a ten posłał jej czarujący uśmiech. - To miło - oznajmiła, jakby nieobecna myślami, po czym wskazała na dzbanek: Kawy, szefie? Potrząsnął głową, szukając w jej twarzy emocji, których nie umiała ukryć. Dziś nie był w stanie niczego dojrzeć czy odczytać. Wczoraj drżała z podniecenia. Pragnęła go. Czuł to i widział. Dziś sprawiała wrażenie zdystansowanej i chłodnej. Dlaczego? „Nie jestem Marissą..."

L T

R

Poczuł ukłucie w sercu. Nie, nie jest Marissą. Jest bardziej od niej niebezpieczna: może zadać większy ból.

- Marissa Galvez przylatuje w weekend - oznajmił. W jakim celu informuje ją o tym? Może dlatego, że jej słowa wciąż nie dawały mu spokoju. „Jesteś jak Midas..."

- Tak? Może tym razem okaże się bardziej skłonna do ugody. Zmarszczył czoło. Coś jest wyraźnie nie tak. Kiedy rzeźbione drzwi zamknęły się za Virginią, jego gość podrapał się po brodzie. - No tak - mruknął. - Słucham? - Marcos wypił łyk kawy. - No tak - powtórzył Jack, opierając na kolanie nogę w bucie z jaszczurczej skóry. Marcos ponownie wypił łyk. Może Virginia jest chora? Jej spojrzenia, jej czułość, szacunek i podziw, jaki mu okazywała... czy kiedykolwiek będzie miał tego dość? Z początku sądził, że po tygodniu wszystko zakończy, lecz trwało to już ponad miesiąc, a on wciąż jej pragnął. A może się jej znudził? Przeraziła go ta myśl. Jack roześmiał się pod nosem, przerywając ciszę.

- Zakładam, że twój plan się powiódł? I Marissa uznała, że zakochałeś się w Virginii? Marcos odepchnął fotel od biurka i z kubkiem kawy w dłoni przeszedł do dużego okna. - Odrzuciła moją ofertę. - Na moment zamilkł. - Ma wpływ na zarząd. Postarała się, żeby jego członkowie głosowali na „nie". - Czyli co? Robimy wrogie przejęcie? - Nie bardzo. - Bo? - Jack obrócił się w stronę przyjaciela. Marcos westchnął. Szlag by trafił Marissę. Z dziesięć razy rozmawiał z nią o odkupieniu jej udziałów, a ona wciąż się wstrzymywała. Przypuszczalnie liczyła na to, że zaskarbi sobie jego względy, tak jak wcześniej zaskarbiła względy ojca. W końcu kto inny niż syn dawnego właściciela mógłby uratować firmę? A jej tylko małżeństwo z nim

R

pozwoliłoby pozostać właścicielką Allende Transport.

L T

O nie! Tym razem się nie uda. Na samą myśl o tym, że jakaś kobieta miałaby decydować o jego przyszłości, ogarnęła go wściekłość.

- Muszę przekonać ją do sprzedaży. W weekend Marissa przylatuje do Chicago. Zaprosiłem ją na kolację Fintechu. Póki jest większościowym udziałowcem, wrogie przejęcie nie wchodzi w grę. Ona musi sprzedać firmę. Musi ją sprzedać mnie. - Nie rozumiem. Zaprosiłeś Marissę na przyjęcie? - Chcę Allende, Jack. - Chcesz zdobyć firmę, a potem ją zniszczyć? - Niekoniecznie - odparł Marcos, wpatrując się w ruchliwą ulicę w dole. Jack milczał, a Marcos rozmyślał o tym, czego się dziś dowiedział o Hanku Hollisie. Facet załamał się po śmierci ukochanej żony. Stracił grunt pod nogami. Ale leczył się, chodził na spotkania AA i próbował normalnie żyć. Wcześniej, w pracy, lubił podejmować wyzwania, był człowiekiem bezwzględnym i ambitnym, który nie cackał się z pracownikami. Sieć sklepów, którymi zarządzał, prosperowała; cyfry nie kłamały.

- A gdybym ci powiedział, że chcę uratować Allende? Że znalazłem człowieka, który wykona za nas brudną robotę? Który jest ambitny i głodny sukcesów? I który może zgodzi się na wyjazd do Meksyku. - Marcos, oprócz tego, że jesteśmy przyjaciółmi, obaj jesteśmy zawodowcami. - Jasne. Virginia będzie wolna. Nie będzie dłużej miała ojca na głowie. Będą mogli spędzać razem każdą noc. - Jak to widzisz? - zapytał Jack. - Nowe kierownictwo, nowe zasady, zero kradzieży, zero szantażu, zero mafii. - To oczywiste. Kto to poprowadzi? Marcos wrócił do biurka. Nagle zdał sobie sprawę, że nawet nie ma gdzie postawić kubka. Tu, przy tym drogim dębowym biurku, które kupił po swoim pierwszym sukcesie zawodowym, spędził piętnaście trudnych pracowitych lat życia. Na blacie nie było żad-

R

nych zdjęć, żadnych bibelotów, jedynie komputer i stosy dokumentów. Rozejrzawszy się, postawił kubek na najniższym. - Ty. Jack zmrużył oczy. - Ja?

L T

- Tak - potwierdził z uśmiechem Marcos. - Oraz pewien człowiek, który chce udowodnić światu swoją wartość.

Jack włożył kciuki do kieszeni dżinsów. - Mów dalej. Marcos usiadł ponownie w fotelu i chwyciwszy niebieskie pióro, zaczął obracać nim w ręce. - Nabywam udziały Marissy. Zgadzam się, aby przez kilka miesięcy została w firmie. W tym czasie ty i Hank Hollis kompletujecie nowy zespół. - Hank Hollis? Nie mówisz serio? Marcos uśmiechnął się; był niczym wilk szczerzący zęby do napotkanego w lesie Czerwonego Kapturka. - Jak najbardziej serio.

Hank Hollis zrehabilituje się w oczach córki, a Allende rozkwitnie. Już on, Marcos, się o to postara.

Od dwudziestu czterech godzin znajdowała się w dziwnym stanie emocjonalnym. Owszem, jak idiotka zakochała się po uszy w Marcosie, ale czy to tłumaczyło huśtawkę nastrojów, jaką przeżywała? Teraz jednak odkryła, co ją powodowało. Blada jak ściana weszła po raz n-ty do toalety, by zerknąć na test ciążowy spoczywający na umywalce obok dwóch poprzednich, jakie wykonała w dniu dzisiejszym. Różowy. Różowy. Różowy. Wszystkie trzy paski były zabarwione na różowo. Oczywiście. Nieszczęścia zawsze chodzą parami. To prawda stara jak świat. Nie wystarczy jeden kłopot, zawsze musi ich być więcej. Wypuściła z płuc powietrze. Czując, jak łzy wzbierają jej pod powiekami, oparła się plecami o kafelki i zaczęła wolno zsuwać, dopóki nie usiadła na zimnej podłodze.

R

A zatem nie ulega wątpliwości, że jest w ciąży. Z Marcosem. Psiakość, parę tygo-

L T

dni temu przyszła do jego mieszkania niezabezpieczona emocjonalnie. A przecież już wcześniej wodziła za nim wzrokiem. Czego się spodziewała? Te wszystkie pocałunki, rozmowy, śmiech, wspólne noce...

Czy naprawdę sądziła, że Marcos powie: „Zostań ze mną na zawsze, Virginio. Nie wyobrażam sobie życia bez ciebie"? Czy sądziła, że powie: „Wyjdź za mnie, amor. Zostań moją żoną"? Boże, ależ była naiwna! Zakrywszy twarz dłońmi, zastanawiała się, jak Marcos zareaguje na wieść o dziecku. Na myśl o tym, że mógłby zaproponować coś niestosownego, ogarnęła ją złość. Nie! Potrząsnęła głową, po czym objęła się w pasie. - Muszę mu powiedzieć - szepnęła najpierw sama do siebie, a potem do tej fasolki, która zaczynała w niej kiełkować. Czując, jak zalewa ją fala matczynej miłości, pogładziła się po brzuchu. - Muszę mu powiedzieć. Może jest hazardzistką, jak jej ojciec? Ryzyko istniało. Marcos może się wściec, odwrócić od niej. Trudno. Wstała i szykując się do walki, przeczesała przed lustrem włosy, a następnie poprawiła ubranie. Zgarnęła z umywalki testy, wrzuciła je do torebki, po czym skierowała się z powrotem do gabinetu Marcosa. Zapukała trzy razy.

- Panie Allende...? Na szczęście Jack już wyszedł. Marcos wyciągnął teczkę ze stosu papierów na biurku, przebiegł wzrokiem po jej zawartości, odłożył na miejsce, potarł się po brodzie i wreszcie uniósł wzrok. - Zamknij drzwi - poprosił. Nie potrafiła wyczytać nic z jego twarzy. - Dostałam polecenie, żebym, nie licząc się z kosztami, kupiła sobie coś szałowego na wieczór - rzekła, siląc się na lekki ton. - Tak? - Zmarszczył czoło. - A kimże jest ten bezczelny typ, który śmie ci wydawać polecenia? Od takiego potwora lepiej trzymać się z daleka - zażartował. Parsknęła śmiechem. - Czyżbym niechcący wlała ci whisky do kawy? - Sama sprawdź. - Oczy mu błyszczały.

R

Podchodząc do biurka, myślała o dziecku, które nosiła w łonie.

L T

- Tak się zastanawiałam... Wolny jesteś wieczorem? Chciałabym z tobą porozmawiać.

- Dobrze. - Chwycił ją za rękę i przyciągnął do siebie. - Codziennie jestem do twojej dyspozycji. - Marcos... - Urwała.

Nie potrafiła powiedzieć: „Chcę czegoś więcej". - Nie martw się - dodał, źle interpretując troskę malującą się na jej twarzy. - Nikt o nas nie wie. Bardzo o to dbam. Nie chcę, żeby w mojej firmie huczało od plotek. Plotki. Czy ludzie widzieli? Czy szeptali za jej plecami? Tylko tego brakowało! - Ale wciąż mnie dotykasz. Ludzie to widzą. Powiódł spojrzeniem po jej zgrabnej figurze. - Hm, w takim razie muszę się postarać, żeby naprawdę mieli o czym mówić. Zamrugała zdziwiona, po czym zdała sobie sprawę, że Marcos z niej żartuje. Ale to nie było śmieszne. Wkrótce wszyscy zauważą jej rosnący brzuch. - Hej. Co ci jest?

Nie, nie może mu tego powiedzieć w biurze. Czuła się zbyt rozchwiana emocjonalnie. - Może ta kolacja Fintechu to nie najlepszy pomysł... - A nasza umowa? Przełknęła ślinę i wzięła z biurka notatki. Postanowiła wstrzymać się z nowiną do wieczora. Albo nie, jutro mu powie. Pojutrze. Albo nigdy. - Sala projekcyjna jest gotowa. - Masz swoje notatki? - Tak. I twoje. Przeszli razem długim korytarzem. Widząc skierowane na siebie spojrzenia, miała ochotę zapaść się pod ziemię. Podczas zebrania starała się skupić na tabelach i wykresach wyświetlanych na ekranie. Przedstawiały wyniki sprzedaży. Rozpraszała ją jednak bliskość Marcosa. - To z powodu kolacji? - Co? - Denerwujesz się. - Nie...

L T

R

- Chodzi o strój? - kontynuował szeptem. - Boisz się, że nie znajdziesz nic odpowiedniego? - Nie... Pochyliwszy się, postukał palcem w jej notes. - „Kolorowe wykresy"? Co za spostrzegawczość - zażartował. - A teraz przyznaj się: czym się martwisz? Usiłowała zapisać coś w notesie, ale nie miała do tego głowy. - Widzisz? To były wyniki funduszy hedgingowych - zauważył, kiedy zorientował się, że nie zamierza odpowiedzieć na jego pytanie. - Trochę straciliśmy, ale cena złota idzie w górę, więc w sumie wyszliśmy na plus. - Rozumiem. Czasem się traci, czasem zyskuje. Jak w hazardzie. - To prawda - przyznał ze śmiechem. - Trzeba rozważyć, jakie jest ryzyko, a jakie potencjalne korzyści, a potem wykonać odpowiedni ruch. Wygrana zawsze cieszy.

Virginia zamyśliła się. Co wtedy, parę tygodni temu, ryzykowała? Pracę, szacunek dla samej siebie, serce. Jakie mogła odnieść korzyści? Uratować ojca, który nie zasługuje na ratunek, oraz spędzić cudowny tydzień z najwspanialszym mężczyzną na świecie. Teoretycznie ryzyko jest niewielkie; wystarczy mieć się na baczności, zachowywać normalnie, nie dawać ludziom powodu do plotek. Tyle że jest w ciąży. A ciąży nie ukryje.

L T

R

ROZDZIAŁ JEDENASTY - To ma być sukienka? Wyczuła obecność Marcosa, a właściwie usłyszała, jak zaskoczony jej widokiem wciąga powietrze. Unikając jego wzroku, ostrożnie zsuwała materiał niżej, zakrywając nim biodra, uda... - Mówiłeś, żebym zaszalała, żebym kupiła coś i olśniła wszystkich. - Zanim brzuch mi urośnie i w nic się nie zmieszczę, dodała w myślach. - Ale jesteś prawie naga! - zaprotestował. Stojąc przed lustrem w przestronnej garderobie, ubrana w obcisłą zieloną suknię, która Marcosowi najwyraźniej nie przypadła do gustu, Virginia wzruszyła ramionami, po czym poprawiła fryzurę. Grymas na twarzy Marcosa pogłębił się. - Nigdzie nie pójdziesz w tym... fatałaszku. - Słucham? - Nie żartuję.

L T

R

- Ale nie mam nic innego. A ten „fatałaszek" kosztował fortunę. Powiedziałeś, że mogę...

- Nieważne, co mówiłem. Nie zabiorę cię na przyjęcie w tym ścinku materiału, który masz na sobie.

- Nie bądź śmieszny. To fantastyczna sukienka. Chwycił ją za nadgarstki i przysunął do siebie. - Czy wiesz, co myśli mężczyzna, kiedy widzi kobietę w takim stroju? - Gdybym sądziła, że... Przywarł do niej całym ciałem. - Myśli o tym, że zdarłby z niej wszystko. Najchętniej zębami. Myśli o jej piersiach. Myśli o tym, jak kotłują się w łóżku, uprawiając dziki seks. Nogi miała jak z waty, w głowie się jej kręciło. Marcos w smokingu był najseksowniejszym facetem pod słońcem. Chciała go błagać, by zdarł z niej sukienkę, a potem kochał się z nią długo i namiętnie. Przymknęła oczy. Pamiętała wszystko: cały miesiąc wspaniałego seksu. Kochali się rano. O północy.

Wieczorami, kiedy wracał z pracy. Pamiętała nie tylko seks. Pamiętała też wspólne śniadania, picie kawy, dzielenie się gazetą. Pamiętała Marcosa golącego się przed lustrem. Oraz biorącego prysznic - z nią. Każdy przywołany w pamięci obraz sprawiał, że robiło się jej gorąco. - Boże, ale jesteś przystojny - szepnęła, opuszkiem palca gładząc jego świeżo ogolony policzek. Powiódł wzrokiem po jej twarzy. - Pragnę cię - wyszeptał. Oczy mu płonęły. - Pragnę cię od rana do wieczora. Psiakrew! Nagle odepchnął ją i przeklinając pod nosem, potrząsnął głową. Poczuła się odtrącona. Zaciskając zęby, uniosła z dumą głowę. - Tak jak powiedziałam, nie mam innej sukienki. Zastanawiała się, jak to możliwe, że stała się tak wyzywająca. Marzyła tylko o tym,

R

by dotykać Marcosa i być przez niego dotykana, by ją pieścił i całował do utraty tchu.

L T

Czerwona na twarzy, otworzyła drzwi szafy i zaczęła przeglądać buty. Marcos tymczasem chodził od ściany do ściany, przeczesując ręką włosy. - Zdejmij ten naszyjnik.

Virginia wyprostowała się, odruchowo przykładając palce do pereł. To była jedyna pamiątka po matce. Ojciec pozbawił ją wszystkich innych. Sprzedał biżuterię żony Wstawił do lombardu jej pierścionek zaręczynowy, potem perłowe kolczyki. Sprzedał jej ubrania, a nawet medalion, jaki wspólnie dali kilkuletniej córce. - Są zbyt staromodne? - zapytała. - Nie pasują. Wyjął z szuflady pudełko w błękitnym kolorze, z białą jedwabną kokardą na wierzchu. Pociągnął za koniec wstążki. Zdumionym oczom Virginii ukazał się napis „Tiffany & Co." Uniósł pokryte aksamitem wieczko. Brylantowy naszyjnik niemal oślepił ją swoim blaskiem. Kojarzył jej się z blichtrem dawnego Hollywood, kiedy kobiety wkładały na przyjęcia długie wieczorowe suknie i zapierające dech w piersi kolie. Nigdy w życiu nie widziała czegoś równie pięknego.

- Jest wspaniały. - Należy do ciebie. - Nie, nie mogę go przyjąć. Marcos zapiął go jej na szyi. - Chyba wolno mi cię rozpieszczać? - spytał, obracając ją twarzą do siebie. - Jest twój. Dzisiaj, jutro, za miesiąc, za rok. Twój. Prezent od kochanka. Od mężczyzny, który mówi światu: ta kobieta należy do mnie. Widząc ją dziś, nikt nie będzie miał wątpliwości, że tak jest w istocie. Czuła przemożną chęć, by się do niego przytulić, wtedy jednak łzy gromadzące się jej pod powiekami popłynęłyby ciurkiem. Zaczerwieniwszy się, spuściła wzrok. Na opalonej piersi Marcosa połyskiwał złoty krzyż. - Do kompletu kupiłem ci też kolczyki i bransoletkę. Palcami ujął jej nadgarstek. Po chwili zdobiła go piękna gruba obręcz. O Chryste!

R

Jeżeli mężczyźni tak hojnie obdarowują kochanki, to czy można się dziwić, że te ciągle

L T

się uśmiechają i wyglądają tak seksownie?

- Nie mogę - powtórzyła. Nie wypada. To był prezent zbyt osobisty. Zbyt intymny. Na jego widok jej myśli podążały w kierunku, w którym nie powinny. W dodatku miała wyrzuty sumienia. Okłamywała Marcosa, a raczej ukrywała przed nim ważne informacje.

Brylanty... Czuła się, jakby miała łańcuch na szyi. Jakby Marcos trzymał na łańcuchu ją, jej dziecko, jej przyszłość. - Nalegam, Virginio - oświadczył i odsunął ją na odległość wyciągniętej ręki, by się jej lepiej przyjrzeć. Stała speszona, ze spuszczonymi oczami, bawiąc się kosmykiem włosów. Suknia niczym kochanek otulała jej ciało, brylanty połyskiwały na jej szyi, a ona po raz pierwszy w życiu czuła się jak oszustka. Jak kobieta gotowa na wszystko, byleby tylko mężczyzna, którego uwielbiała, ją pokochał. - Nie wiem, co powiedzieć - szepnęła. Roześmiał się. - Chodź do mnie. - Przyciągnął ją do siebie i zmiażdżył jej usta w pocałunku.

Nogi miała jak z waty. Wbiła palce w jego ramiona, by nie stracić równowagi. Nic nie mówiła, ale jej dusza wyła: Będziemy mieli dziecko! - Marcos, chciałabym później z tobą porozmawiać. Utkwił w niej spojrzenie, z którego nic nie dało się wyczytać. Atmosfera nagle stała się napięta. - Mam inne plany na wieczór. - Mimo to chciałabym, żebyśmy porozmawiali. - O co chodzi, Virginio? Troska w jego oczach i łagodny głos sprawiły, że jeszcze mocniej zapragnęła, by ją pokochał. Bała się pustki, która pogłębiałaby się w miarę, jak dziecko by rosło. Ich umowa wygasała po dzisiejszej kolacji. Czy ich romans też dziś wygaśnie? Wzięła głęboki oddech. - Powiem ci po przyjęciu.

R

- Dobrze. - Uśmiechnął się. - Ja też chcę o czymś z tobą porozmawiać.

L T

Przeciskali się przez tłum zgromadzony w bogato zdobionym holu nowoczesnego wieżowca przy Michigan Avenue. Marcos skinieniem głowy witał znajomych. - To Gage Keller, właściciel firmy deweloperskiej. Połowa budynków w Las Vegas należy do niego, a towarzysząca mu młoda kobieta to jego żona. - Zakładam, że druga? - Raczej szósta. Podeszli do trzymetrowej fontanny, przy której stała grupa elegancko ubranych kobiet i mężczyzn. - Kobieta obwieszona tonami biżuterii to Irene Hillsborough, właścicielka największej w Stanach kolekcji sztuki impresjonistycznej. Pochodzi z bardzo bogatej szacownej rodziny i lubi... - Zadzierać nosa? - szepnęła Virginia, kiedy owa dama przyjrzała im się z ukosa. - Jakbyś zgadła.

- Allende! - zaczepił ich brodaty mężczyzna w średnim wieku, którego Marcos przedstawił jej parę minut temu. - Dawno nie widziałem Santosa. Co porabia nasz awanturnik? - Nie mam pojęcia - odparł Marcos znudzonym tonem. - Możesz sam go spytać, jeśli się pojawi. Obejmując Virginię, oddalił się parę kroków. - Santos tu będzie? - spytała zaskoczona. - Może, kto wie. Siwa kobieta, która idzie w naszą stronę, to Phyllis Dyer. Zarządza... - Marcos! - Phyllis cmoknęła go w jeden policzek, potem w drugi. Jej głos drżał z podniecenia. - Kochany, nie wiem, jak ci dziękować! Ośrodek Watkinson dla Dzieci przekazał mi nowinę. Jesteś nadzwyczaj hojny! Marcos mruknął coś pod nosem, po czym przedstawił kobiecie Virginię.

R

- Miło mi cię poznać. Pierwszy raz Marcos przedstawia mi swoją przyjaciółkę. -

L T

Pochyliwszy się, dodała szeptem: - Pilnuj go, kochana.

- Ale ja nie jestem... To znaczy... - zaczęła Virginia.

Uśmiechając się znacząco, Phyllis poklepała ją po ramieniu i odeszła. - Dlaczego jej nie powiedziałeś, że jestem twoją asystentką? Milcząc, poprowadził ją na taras. Lekki chłodnawy wiatr poruszał gałązkami miniaturowych drzew zasadzonych w donicach. Wsłuchując się w dźwięki pianina płynące z głośników, zadrżała. - Wkrótce wygłosisz przemówienie? Kątem oka widziała, jak Marcos odstawia kieliszek na kamienną ławkę. - Tak. - Ujął Virginię za rękę i przyciągnął do siebie. - Chcę z tobą zatańczyć, a podejrzewałem, że tam w sali byś mi odmówiła. - Zatańczyć... - powtórzyła jakby zahipnotyzowana. Uśmiechnął się. Oczy mu błyszczały, kiedy obejmował ją w pasie. - Te ves hermosa, ven aqui. Nie rozumiała ani słowa, kiedy mówił do niej po hiszpańsku, ale czuła się tak, jakby wyjawiał jej najgłębsze tajemnice. Przytuleni, poruszali się w rytm własnych my-

śli, zmysłów, w rytm dźwięków pianina. Virginia westchnęła błogo. Ilekroć Marcos patrzył na nią, miała wrażenie, że tylko ona istnieje. I on. - Marcos... - Cicho, tańcz. Przytulił ją mocniej. Po chwili, przesunąwszy wyżej rękę, zanurzył palce w jej włosy. Ich ciała przylegały do siebie. Przypomniała sobie wczorajszą noc, kiedy też przylegały, spocone i gorące, lecz nie dzieliło ich ubranie. Ogarnęło ją podniecenie. Marcos zacisnął rękę wokół jej talii. On też pamiętał. Potem pogładził ją delikatnie po policzku i zbliżył usta do jej warg. - Nie mogę się doczekać, żeby zabrać cię do domu - szepnął. - Zabrać? Jak pieska, który się przyplątał? - Kręciło się jej w głowie. Od hormonów? Na skutek pełni księżyca? Nie sądziła, że miłość jest tak obezwładniającym uczuciem. Marcos roześmiał się. - Jak największy skarb.

L T

R

Uniosła rękę do jego twarzy. A może... Czyżby... - O czym chcesz ze mną porozmawiać?

W jego oczach pojawił się wyraz czułości. - Zgadnij, chiquita. - Może drobna podpowiedz? - O nas.

Jestem w ciąży, chciała zawołać, ale nie mogła. Najpierw musi usłyszeć, co on ma jej do powiedzenia. Opuszkiem palca znów pogładził ją po policzku. - Wiem, czego taka kobieta jak ty chce. Nie mogę ci tego ofiarować, Virginio, ale chciałbym... Za ich plecami rozległ się jakiś hałas. Virginia zaklęła w duchu. Co chciał powiedzieć? Ona musi to usłyszeć! Przez moment bała się, że jakimś cudem ją rozszyfrował. Po chwili usłyszała zbliżające się kroki. Marcos zwolnił uścisk. Odwróciwszy się, Virginia ujrzała powabnie uśmiechniętą Marissę z rozwianą fryzurą. Nagle poczuła się mała, krucha i bardzo ciężka.

- Mam nadzieję, że nie przeszkadzam? - Marissa podała Marcosowi rękę, zupełnie jakby poprosił ją do tańca. Coś się wydarzyło w ciągu ostatniego miesiąca. Nie był pewien, w którym momencie. Może kiedy bolała go głowa i Virginia, odgarniając mu włosy z czoła, szepnęła: „Zaraz poczujesz się lepiej"? Może kiedy siedzieli rano, pijąc w milczeniu kawę? Może w łóżku, kiedy kochali się bez opamiętania? Może kiedy uśmiechała się do niego? A może w pracy, kiedy brał od niej jakiś dokument? Ale coś na pewno się wydarzyło. Stracił czujność. Ponownie zaufał kobiecie, choć obiecywał sobie, że nigdy więcej tego nie zrobi. Myślał o niej bez przerwy. - Potrzebuję twojej pomocy - usłyszał błagalny głos Marissy. Milczał. Odprowadzał wzrokiem Virginię, która dumnie wyprostowana oddalała się w

R

stronę zatłoczonej sali. Uśmiechnął się pod nosem. Wiedział, jak bardzo była ciekawa

L T

tego, co ma jej do powiedzenia. Nie mógł oderwać od niej oczu; marzył o chwili, kiedy będą sami i wreszcie zerwie z niej ubranie.

- Może porozmawiamy w środku? - zwrócił się do Marissy. - Oczywiście.

W środku grała orkiestra, pary tańczyły na parkiecie, część gości siedziała przy okrągłych stołach, część spacerowała. Przeszli przez salę bankietową, kierując się do sali konferencyjnej. Po drodze Marcos pozdrawiał znajomych i kątem oka obserwował Virginię. Włosy zakrywały jej pół twarzy. Z profilu wyglądała szalenie kobieco. Podjął decyzję: kiedy odkupi Allende Transport, postawi firmę na nogi, a przy okazji postawi na nogi Hanka Hollisa. Virginia odzyska poczucie bezpieczeństwa, spokój, dumę. Przedtem, przed Monterrey, Virginia była dla niego niczym obraz za szybą, który można podziwiać, lecz którego nie wolno dotknąć. Ale wszystko się zmieniło. Teraz już nie była obrazem; była żywą istotą. Korciło go, aby zostawić Marissę, dopaść Virginię i...

Nie! Z trudem oderwał od niej oczy. Starał się spowolnić bicie serca, kiedy nagle jego wzrok padł na wysokiego, doskonale zbudowanego bruneta o uśmiechu, na widok którego niejednej kobiecie kręciło się w głowie. Zbliżywszy się, Santos Allende, jedyny mężczyzna na przyjęciu bez smokingu, uniósł brwi oraz kieliszek. - Witaj, bracie. Marcos skinął mu na powitanie, po czym przedstawił go Marissie, niepotrzebnie, bo jedno doskonale wiedziało, kim jest drugie. Od lat się nie znosili. - Jak biznes hotelowy? - spytał bez zainteresowania. - Kwitnie. Chociaż Santos był beztroski i nieobliczalny, Marcosowi to nie przeszkadzało. Zazwyczaj z rozbawieniem słuchał o jego wyczynach. Ale dziś nie miał nastroju na rozmowę z bratem. Ani z kimkolwiek.

R

- Twoja? - Santos wskazał kieliszkiem w stronę Virginii. - Moja.

L T

- Rozumiem. - Santos uśmiechnął się i wsunął rękę do kieszeni. - Kochanka czy narzeczona?

- Kochanka - warknął Marcos, buntując się w duchu przeciwko takiemu określeniu. Czy Virginia zgodzi się wprowadzić do niego, zamieszkać razem? W ciągu jednego miesiąca wywróciła jego świat do góry nogami. Pragnął jej każdej sekundy każdego dnia, nie tylko erotycznie. Kiedy się śmiała, on też miał ochotę się śmiać. Był nią... sam nie wiedział... oczarowany. Zachwycony. Porażony. - Od czasu Marissy żadnej się nie oświadczyłeś? - spytał Santos. - Czyli z Virginią to romansik? - ucieszyła się Marissa. Marcos odstawił kieliszek na stół. - Lepiej uważaj, braciszku, bo następnym razem nie wyciągnę cię z pudła - zagroził, po czym zwrócił się do Marissy: - Koniec gierek i podchodów, Marisso. Masz coś, na czym mi zależy: udziały ojca. Podaj mi swoją cenę. Teraz. „Jest jego pracownicą, w dodatku od lat... Dawna kochanka żąda, by ją zwolnił... konkurencja... Allende i Galvez..."

Z początku Virginia udawała, że nic nie słyszy. Ale ponieważ szepty nie ustawały, coraz trudniej było je ignorować i jak gdyby nigdy nic przywoływać uśmiech na twarz. Z drugiej strony przyzwyczaił ją do tego: do udawania. I nawet nieźle jej to wychodziło. Kiedy jednak nie mogła już wytrzymać, przeprosiła grupkę kobiet, z którymi rozmawiała, i zaczęła przeciskać się między stolikami w poszukiwaniu jakiejś przyjaznej duszy, pani Fuller lub Lindsay. Niestety one też zajęte były plotkami. Zdziwiona stanęła w pół kroku na widok kierującego się w jej stronę mężczyzny. Wysoki, szczupły, poruszał się z wdziękiem i czarująco uśmiechał. Miał czarne jak węgiel włosy, twarz surową, o regularnych rysach i niebieskie oczy o wesołym spojrzeniu. - Allende - rzekł z ironicznym ukłonem. - Santos Allende. - Zabrzmiało to niemal jak: Bond, James Bond. Virginia uśmiechnęła się. A więc to jest ten tajemniczy, rzadko widywany Santos. - Virginia Hollis.

R

- Ten gość, który łypie na ciebie, to mój brat. - Trzymając w ręce kieliszek czer-

L T

wonego wina, wskazał brodą na koniec sali.

- Jestem jego asystentką. Rozmawialiśmy przez telefon, pan i ja. O ile Santos wyglądał jak model z rozkładówki, taki, który reklamuje męską bieliznę albo garnitury Hugo Bossa, o tyle Marcos stanowił uosobienie grzechu. - Nie wspomniał o tym, że jesteś jego asystentką. - Mówił o mnie? - Zerknęła na Marcosa. Nie mogła się powstrzymać; to było silniejsze od niej. Oddalał się z Marissą. Virginię zalała fala zazdrości i gniewu. W pewnym momencie obejrzał się za siebie. Kiedy ich spojrzenia się spotkały, serce zabiło jej mocniej. Wyraz twarzy miał nieprzenikniony, jedynie błysk w oczach świadczył o walce, jaką sam z sobą toczył. Chciała zawołać, tak by tylko on usłyszał: Wszyscy wiedzą! Wszyscy wiedzą, że jestem twoja... To jej wina. Pragnęła go i po raz pierwszy w życiu podjęła ryzyko. Znała jego zapach, dotyk ust i rąk. Widziała, jak przeżywa orgazm. Wiedziała, że lubi kłaść głowę na jej piersiach i mruczeć z rozkoszy, kiedy go gładzi po włosach. Ale nie miała pojęcia, co zrobić, żeby ten nieufny mężczyzna bacznie strzegący swych tajemnic ją pokochał.

Zależy mu na Allende Transport. Chce odzyskać i zniszczyć firmę ojca. Na niej, Virginii, również mu zależy. Jest jego zabawką. Kimś, z kim przyjemnie spędza czas. Kiedyś może by ją to cieszyło, ale teraz chciała czegoś więcej. Chciała rzeczy niemożliwej: by obdarzył ją takim uczuciem, jakim ona darzyła jego. - Zaczęliście z sobą sypiać, zanim przyjął cię do pracy, czy dopiero później? Zamrugała zaskoczona. Szczerząc w uśmiechu zęby, Santos wzruszył ramionami. - Nie złość się, po prostu zżera mnie ciekawość. - Przepraszam... - Czując, jak twarz jej płonie, Virginia pochyliła głowę i odwróciła się, zamierzając odejść. Chwyciwszy ją za łokieć, zaszedł jej drogę. - Wiesz, że Marissa chce go zdobyć? Wyszarpnęła rękę i cofnęła się, wściekła, że nie potrafi ukryć uczuć. - Dlaczego uważasz, że to mnie obchodzi? Uśmiechnął się łobuzersko.

L T

R

- Ona gotowa jest mu dać coś, na czym mu bardzo zależy. A co ty możesz mu zaoferować?

- To licytacja? - Zmarszczyła czoło.

- Nie. - Ujął ją za brodę. Niebieskie oczy lśniły wesoło. - Myślę, że wygrałaś. - Ponieważ milczała, pochylił się i szepnął jej do ucha: - Mój brat jest lojalnym człowiekiem. Jeśli skradłaś jego serce, to nawet najbardziej intratne interesy nie mają znaczenia. Ale Santos się mylił. Jeden interes i jedna kobieta miały znaczenie. Virginia zrozumiała to, kiedy niedługo później ogłoszono, że Fintech przejmuje Allende Transport.

ROZDZIAŁ DWUNASTY Pogrążeni w myślach, wracali do domu. Wystarczyło jej dziesięć minut, gdy Marcos dzwonił do Jacka i prawników, by spakować swój skromny dobytek. Siedziała na łóżku, wpatrzona w drzwi, niecierpliwie czekając, aż Marcos się w nich pojawi. Ale była spokojna. Chociaż... czuła mdłości. Nie wiedziała, czy to na skutek ciąży, czy na skutek świadomości, że po raz pierwszy od miesiąca spędzi samotnie noc. Dłużej już nie mogła. Każde słowo, które dziś słyszała, było niczym uderzenie batem. Niesamowite, że koledzy z pracy mówią o niej takie rzeczy! A Marcos... ofiarował jej brylantowy naszyjnik zamiast miłości. I powiedział bratu, że... Nie. Nie chciała uwierzyć, że tak ją określił. Ale jak by na to nie patrzeć, to przecież prawda. Była jego asystentką i kochanką. Nieważne, że spędziła z nim najpiękniejsze chwile swojego życia. Nieważne, że go kochała i nadal kocha.

L T

R

Sypiała z szefem. Nikt nie będzie jej szanował, jeśli nie przestanie. Sama siebie nie będzie szanować. Marzyła o jednym: by schować dumę do kieszeni i spędzić z Marcosem jeszcze jedną noc. Ostatnią, której nigdy nie zapomni. Ostatnią noc z mężczyzną, którego kocha, który jest ojcem jej nienarodzonego dziecka. Biorąc głęboki oddech, opuściła sypialnię. Z gabinetu dobiegł ją głos Marcosa, który rozmawiał z Jackiem. Nie ukrywał radości z udanej transakcji. Drzwi były lekko uchylone. Weszła do środka. Siedział przy biurku, wpatrzony w komputer. - Marcos, możemy porozmawiać? Poderwał głowę. Na widok jego pięknych czarnych oczu zaparło jej dech. Dlaczego jednak milczał? Na szczęście w jego oczach widziała pożądanie. Po chwili ponownie wbił wzrok w ekran komputera. - Jestem zajęty, Virginio. Pociągnęła nerwowo dół sukienki, nie bardzo wiedząc, jak zacząć. - Powinniśmy coś omówić - rzekła, starając się przybrać neutralny ton. - Wracam do siebie i... to ważne...

- Rany boskie, czy nie możesz poczekać do... - Wierzchem dłoni potarł oczy. Przepraszam. W porządku, słucham cię. O co chodzi, Virginio? Wiedziała, że Allende i praca liczą się dla niego najbardziej w świecie, ale... Zapomniała, kim jest. Zabawką. Może gdyby przynosiła mu zyski, poświęciłby jej parę minut? - Mieliśmy porozmawiać o nas - przypomniała mu drżącym głosem. - Mówiłeś, że chcesz mi coś powiedzieć. - Czy to nie może poczekać do jutra? - Nie, Marcos. Wyprostował się, splótł ręce. Milczał. Miała wrażenie, że trwa to nieskończoność. Wreszcie spytał: - Co chcesz usłyszeć? Poczuła się jak młody Oliver Twist błagający: Panie, daj trochę więcej. Nienawi-

R

dziła go za to upokorzenie. Policzyła w myślach do pięciu.

L T

- Wiem... - Głos ją zawiódł. Przełknęła ślinę. - Wiem, jaki mieliśmy układ. I było nam dobrze. Ale zaszły pewne zmiany.

Marcos pokiwał z uśmiechem głową. Wzięła głęboki oddech, starając się zachować spokój. - Choćby Marissa. - Marissa? - zdziwił się. Patrzył na nią tak intensywnie, jakby chciał przewiercić ją spojrzeniem. Podobno obiecała ci zwrot Allende, jeśli się z nią ożenisz. To prawda? Tego pytania nie zadała na głos. - Kochałeś ją. Czy nadal kochasz? - Na miłość boską! - wybuchnął. - Nie będę teraz rozmawiał o Marissie! Ona jednak nie ustępowała. - Uważam, że nieładnie skakać z kwiatka na kwiatek, z łóżka do łóżka. A ty? - Zgadzam się. - Ściągnął brwi. Dzielnie wyciągała z pudełeczka swoje lęki i pokazywała je Marcosowi. Ku swemu przerażeniu poczuła, jak łzy napływają jej do oczu.

- Skrzywdziła cię. Może chciałeś się mną posłużyć, żeby się na niej zemścić... Jaki inny mógłby mieć powód? Nie była wybitnie inteligentna ani nad wyraz piękna. Przyłożyła rękę do ust, próbując powstrzymać szloch. Bez skutku. Łzy pociekły jej po policzkach. Przeklinając pod nosem, Marcos wstał. Miała przed oczami zamazany obraz. Odwróciła się, zamierzając wybiec z gabinetu. Złapał ją i otarł łzy. - Dlaczego płaczesz? Zatroskanie w jego głosie i czułość, z jaką gładził ją po twarzy, sprawiły, że zaniosła się jeszcze większym szlochem. - Nie płacz. Proszę cię, amor. - Całował jej policzki, czoło, czubek nosa. Wreszcie przytknął usta do jej warg. - Błagam, daj mi dziesięć minut. Dziesięć, potem jestem twój... Odwzajemniała pocałunek z pasją i namiętnością. Po chwili jednak przyszło jej na myśl, że może Marcos się nad nią lituje. Oswobodziwszy się, otarła oczy. - Nic mi nie jest.

L T

R

- Jesteś zazdrosna - zauważył, ponownie zasypując ją pocałunkami. - Przyznaj się. Potrząsnęła głową; bała się odezwać.

- Ja byłem, kiedy tańczyłaś z Santosem - dodał. - Dosłownie skręcałem się z zazdrości.

- Marcos... Ja nie mogę. Dłużej tak nie mogę - szepnęła. Zamarł. Potem podniósł ją i niemal przygwoździł plecami do ściany. - Dłużej tak nie mogę - powtórzyła. - Chcę więcej. Chcę ojca dla naszego dziecka, dodała w myślach. Chcę kogoś, kto zawsze będzie przy mnie stał. Kto będzie mnie kochał. Zauważyła leciutkie drżenie w jego powiece. Poza tym tkwił bez ruchu. Nie, jeszcze klatka piersiowa mu się ruszała. I żyła na szyi pulsowała. - Więcej czego? - zapytał. Zacisnęła ręce na jego ramionach. - Po prostu więcej! I, do jasnej cholery, nie chodzi mi o pieniądze. Zaraz ci wszystko wypunktuję.

Popatrzył na nią, jakby oszalała, po czym przeklinając po hiszpańsku, puścił ją i odszedł parę kroków. - Wybrałaś zły moment, amor. - Przeczesał ręką włosy. - Moja lista jest krótka - oznajmiła smętnie, obejmując się w pasie. - Obiecałeś, że porozmawiamy. Uważam, że czas najwyższy. - Jest po północy, a ja finalizuję najważniejszy kontrakt w życiu. - Przykro mi. Czekała. Marcos milczał. Podszedł do okna. W ciszy, jaka zapadła, słychać było jedynie jego urywany oddech. Tak dyszy wystraszone zwierzę, pomyślała. Nie potrafiła do niego dotrzeć, ale wiedziała, że musi próbować. Do skutku. Nagle odezwał się. - Virginio... - W jego głosie zabrzmiało ostrzeżenie. Wstrzymała oddech. Marcos odwrócił się od okna. W jego oczach malowała się frustracja i determinacja.

R

- Daj mi dziesięć minut. O więcej nie proszę. Dziesięć minut, żebym zakończył to,

L T

co robię, a potem możemy rozpocząć nocne igraszki.

Igraszki? Wstąpiła w nią furia. Poczuła, jak chłód przenika ją do kości. Marcos zasiadł w fotelu i utkwiwszy wzrok w ekranie, zaczął coś notować. - Igraszki?

Odłożył na bok pióro i popatrzył jej w twarz. Miała ochotę cisnąć w niego butem, porwać na strzępy kartki, które sama układała w równym stosie. Zamiast tego na moment zacisnęła powieki. - Nie interesują mnie igraszki - wycedziła. Wcześniej kilka razy usiłowała sobie wyobrazić, jak będzie wyglądało ich rozstanie. Taki wariant nie przyszedł jej do głowy. Nie miała odwagi spojrzeć Marcosowi w oczy. Dlaczego nic nie mówił? Sądziła, że coś usłyszy. Przełykając słowa, których nie chciała wypowiedzieć na głos - że żałuje, że go poznała, że się w nim zakochała, że zaszła w ciążę - skierowała się do wyjścia. - Żegnaj.

A on dalej milczał. Nie powiedział ani do widzenia, ani chiquita, ani amor. Ale gdy czekała na windę, ściskając uchwyt walizki, jakby od tego zależało jej życie, z gabinetu dobiegł ją nieludzki ryk, a po nim rozległ się przeraźliwy trzask.

Spojrzał na zegar: pierwsza trzydzieści trzy. Udało się, powtórzył w duchu po raz setny. Zdobył to, na czym mu zależało. Jednak nie odczuwał radości ani satysfakcji. Może dlatego, że tak naprawdę zależało mu na czymś innym. Sprawą zajmowali się teraz prawnicy. Dwa miliony za Allende. Był właścicielem całej firmy, odzyskał wszystko: udziały, budynki, pojazdy. Wszystko, co mu Marissa zabrała. Nawet łatwo mu z nią poszło: nie miała żadnej karty przetargowej. Mogła sprzedać udziały albo zbankrutować. Ona sama nie stanowiła dla niego pokusy. Oznajmił jej to wprost. Wylała parę łez, w sumie jednak rozstali się w zgodzie. Od tego momentu wszystko się zmieniło. Spojrzał inaczej na swoją przeszłość.

R

Dostrzegł w niej inne barwy, nie tylko czerń. I poczuł się lepiej, jakby zdjęto mu z bar-

L T

ków olbrzymi ciężar. Ale serce go wciąż bolało.

- Wzywał mnie pan, panie Allende? - Virginia weszła do gabinetu pięć minut po tym, jak wezwał ją przez interkom.

Ubrana w wyszczuplający czarny żakiet, trzymała w ręce dużą brązową kopertę. - Wyszłaś, zanim upłynęło dziesięć minut.

Usiadła. Bawiąc się naszyjnikiem z pereł, posłała Marcosowi mordercze spojrzenie. - Potrzebowałeś ciszy i skupienia. Sprawiała wrażenie zmęczonej, jakby spała najwyżej godzinę, a resztę nocy przewracała się z boku na bok. Tak jak on. Nie rozumiał jej złości. Mieli przecież porozmawiać. Czy za wiele żądał, prosząc o dziesięciominutową zwłokę? - Nie mogłaś mi dać tych dziesięciu minut, o które prosiłem? - Zachowałeś się jak... - Urwała, po czym wyprostowała się na krześle. - Jak palant. - Kto to mówi? Dziewczyna, którą rozpieszczałem?

Poczuła się, jakby ją spoliczkował. Marcos przeczesał włosy. Poderwawszy się od biurka, zaczął przemierzać gabinet. Chciał z nią świętować, uczcić swój sukces z kimś, na kim mu zależy. Instynkt mu jednak podpowiadał, że najpierw powinien ją przeprosić. Potrzebowała go wczoraj, a on wpierw zajęty był Marissą, której wybaczył kłamstwa, bo niewiele dla niego znaczyła. Wybaczył, gdy już odzyskał udziały. A wszystko dzięki Virginii. A potem... Nie, musi jej wszystko wyjaśnić, uzyskać przebaczenie, ponownie zobaczyć błysk w zielonych oczach. - Chcę ci coś zaproponować - oznajmił. Wzięła głęboki oddech. Milczała. Nie tak miała wyglądać ich rozmowa, pomyślał, ale nie mógł dłużej czekać. Musi wiedzieć, czy będzie jego, tylko jego. Podszedł do krzesła, na którym siedziała, kucnął i położywszy dłoń na jej kolanie, szepnął:

R

- Zostań moją kochanką. Wprowadź się do mnie.

L T

W jej oczach pojawił się ból. Poruszyła bezgłośnie ustami. - Nie. Nie - powtórzyła odrobinę głośniej. - Ale... - Zaczął gładzić ją po kolanie.

- Przestań! - powiedziała tak ostro, że na moment serce mu stanęło. Odgarnęła włosy za uszy. - Nie dotykaj mnie. Chwycił ją za rękę. - Nic mnie nie łączy z Marissą! Przysięgam. Rozmawialiśmy wyłącznie o interesach. Pragnę tylko ciebie. Gotów jestem dać ci... - Co? No co? - Wstała. - Tylko jedną rzecz udawałam przez ten miesiąc, Marcos. To, że cię nie kocham. Potrząsnął oszołomiony głową. Kocha go? Virginia wyjrzała przez okno. Po chwili wręczyła mu kopertę. - Moja rezygnacja. Ruszyła ku drzwiom. Rzucił się za nią, jakby gonił go sam diabeł. - Jeśli mnie kochasz, to patrz mi w oczy. - Zostaw mnie.

Chwycił ją za łokieć i obrócił do siebie. - Powiedziałam: nie dotykaj mnie! Puścił ją wystraszony, że wszyscy się zlecą. - Pragniesz mnie - mruknął. - Nieprawda. - Cofnęła się o krok. - Cała się trzęsiesz. - Przestań. - Mruczysz z rozkoszy, kiedy jestem w tobie. - Bo udaję, że podobają mi się twoje obrzydliwe igraszki! - krzyknęła. Zauważył, że sutki odznaczają się jej przez bluzkę. Nie śmiał jednak ich tknąć. - Udajesz? Czy myśmy choć raz coś udawali? - Przytulił ją. - Bije od nas żar, łóżko niemal staje w ogniu. Nie rozumiesz, o co cię proszę? Żebyś wprowadziła się do mnie na stałe. Zamieszkała ze mną. - Nie interesuje mnie rola kochanki.

L T

R

Otworzyła drzwi. Na piętrze panowała cisza jak makiem zasiał. Marcos chwycił marynarkę i pobiegł za Virginią do windy. Wpadł do kabiny, zanim drzwi się zasunęły. - Pragnę cię. Chcę cię w swoim życiu, w łóżku. - Ty pragniesz. Ty chcesz. - W jej głosie wyczuwało się złość. - O tym chciałeś ze mną porozmawiać? Żebym została twoją oficjalną kochanką? Ich spojrzenia się spotkały. W jej oczach kipiała furia. W jego płonął ogień. Chwycił ją za ramiona. - Zgódź się! Proszę! Patrzyła na niego inaczej niż dotychczas. - Myślisz, że tego chcę? - zapytała cicho. Muzyka w windzie zagłuszała jej głos. Czy kiedykolwiek dałam ci odczuć, że zadowoli mnie rola kochanki? Odsunął się. Przecież nie chciał jej skrzywdzić. Nie chciał sprawić przykrości. - Kocham cię - szepnął, gdy drzwi się rozsunęły. Słowa, których nigdy dotąd nie wypowiedział, niestety nie odniosły skutku, na jaki liczył. Virginia roześmiała się gorzko.

- Tak świetnie udajesz, że ci nie wierzę. Wysiadła z windy, a on oparł się o lustro i zamknął oczy, usiłując odnaleźć sens w chaosie.

L T

R

ROZDZIAŁ TRZYNASTY Siedział w gabinecie, wpatrzony w okno. Na dziewiętnastym piętrze, gdzie mieściły się biura Fintechu, nie było żywego ducha. Spojrzał na zegarek: trzecia rano. Nie zamierzał wracać do siebie; żadna siła go do tego nie zmusi. Bez Virginii apartament wydawał się okrutnie zimny. Pościel wciąż nią pachniała. Kiedy w szafce pod umywalką znalazł jej szminkę, ogarnął go bezbrzeżny smutek. Nigdy nie czuł się tak samotny. Wybiegł z domu i przyjechał do biura. Biuro było jego schronieniem, azylem. Tu obliczał straty i obmyślał strategie. Tu zdobywał niezdobyte szczyty i wyznaczał kolejne cele. Tu od miesiąca godzinami gapił się w ścianę, rozmyślając o czarnowłosej zielonookiej kobiecie. Teraz patrzył przez okno, za którym nic nie widział, powtarzając sobie, że owa kobieta niewiele go obchodzi, że za miesiąc nie będzie pamiętał o Virginii Hollis. To nie

R

miłość. Po prostu był nią zauroczony. A że czuł potworny ucisk w sercu? To minie. Przecież jej nie kocha.

L T

Nie kocha? Ich umowa miała się zakończyć po kolacji Fintechu. Odkąd Virginia zniknęła z jego życia, czuł przeraźliwą pustkę.

Marcos, kocham cię. Nie, nie powiedziała tego w ten sposób, ale on to tak przyjął. Nigdy nie słyszał piękniejszych słów. I nagle zapragnął być człowiekiem, który kocha ją tak, jak ona na to zasługuje. Ból w jej oczach... to przez niego. Bywał nazywany Midasem, że niby wszystko, czego tknął, obracał w złoto. Bzdura! Raczej wszystko niszczył. Zaproponował Virginii rolę kochanki. Na samą myśl zrobiło mu się niedobrze. Pragnął jej od samego początku. Przywykł do tego, że zdobywa to, na czym mu zależy. Atrakcyjną nieruchomość, akcje... Od początku chciał zdobyć Virginię, zaciągnąć ją do łóżka, czuć jej rozgrzane ciało. Ale teraz zrozumiał, że pragnie czegoś więcej: tańczyć z nią patrzeć na jej cudowny uśmiech. Chciał budzić się rano wiedząc, że ona leży obok. Chciał płacić za jej sprawunki i spoglądać na nią, kiedy trzyma w ramionach dziecko. Jego dziecko.

Chciał, by była jego kobietą, jego żoną. Całe życie był sam. Od czasu do czasu wdawał się w jakiś bezsensowny romans, wmawiając w siebie, że to mu wystarczy. Ale zmienił się. Zmiana następowała wolno, prawie niezauważenie, od dnia, kiedy przyjął do pracy Virginię Hollis. A teraz złamał jej serce. Wzdychając ciężko, zaczął obracać się w fotelu. Na jednej ścianie wisiało kilka telewizorów. Zwykle na każdym wyświetlało się co innego; dziś wszystkie były wyłączone. Cisza dzwoniła mu w uszach. Wyszedł z gabinetu. Na biurku, przy którym Virginia pracowała, panował idealny porządek. Tak, to w jej stylu. Westchnąwszy ciężko, usiadł w jej fotelu. Doskwierał mu potworny ból. Nawet tamtego dnia, kiedy przyłapał Marissę w łóżku ojca, nie czuł się tak bezradny. Virginia... O co jej, do diabła, chodzi? Czego od niego chciała? Pogładził lśniący blat. W głębi duszy wiedział czego. Szlag by ją trafił! Oczarowa-

R

ła go, uwiodła; sprawiła, że ją pokochał. Nawet nie pamiętał, dlaczego się bronił. Bo była

L T

kobietą, jak Marissa? I dlaczego uważał, że powinna ucieszyć się z propozycji wspólnego zamieszkania. Przecież ona może marzyć o rodzinie.

Otwierał i zamykał szuflady, szukając czegoś, co zostawiła, jakiejś wskazówki. Po raz pierwszy w życiu ktoś inny i jego potrzeby wydały mu się ważniejsze od własnych. Psiakość! Gdyby nie był potworem, za jakiego go miała, pozwoliłby jej odejść. Gdyby... I nagle, gdy niemal gotów był się poddać, zapomnieć o Monterrey, o tym wszystkim, co razem przeżyli, zauważył pudełeczka wciśnięte w kąt szuflady. I paski testowe, wszystkie trzy z identycznym wynikiem.

- Siostro, czy mój ojciec już przyszedł? Przeniesiono Virginię do prywatnego pokoju w zachodnim skrzydle szpitala, w którym spędziła noc podłączona do kroplówki. Była zmęczona, miała podły humor i marzyła o tym, by jak najszybciej wrócić do domu. - Chyba jest na zewnątrz. Na pewno zaraz się zjawi - odparła łagodnym głosem pielęgniarka, która krzątała się po pokoju, przestawiając tace.

Virginia westchnęła. Czuła się obolała, jakby podeptał ją słoń. Przyłożyła ręce do brzucha. Dziwne, że słychać już serce dziecka. A jeszcze dziwniejsze było to, że kiedy ona porzuciła jego ojca, dziecko usiłowało opuścić jej łono. - Virginia? Na dźwięk tego głosu zastygła. Marcos stał w drzwiach, ubrany w czarny golf i czarne spodnie. Miała ochotę chwycić ze stolika czerwony goździk, który przyniósł jej ojciec, i ukryć za nim swoją zapłakaną twarz. Ale nie mogła oderwać oczu od Marcosa. Stał w rozkroku, z rękami wzdłuż ciała, z dłońmi zaciśniętymi w pięści. - To pani znajomy? - spytała pielęgniarka. Zaskoczona wizytą i oszołomiona jego widokiem, Virginia skinęła głową. - W takim razie zostawię państwa samych. Odprowadziła pielęgniarkę wzrokiem. Już nie miała powodu, aby wpatrywać się w białe ściany. Przeniosła ponownie spojrzenie na Marcosa. Tkwił bez ruchu jak kamienny

R

posąg, jedynie jego czarne oczy przenikały ją na wylot. Dlaczego się nie rusza? Zamierza

L T

tak stać w przejściu? Dlaczego nic nie mówi? Dlaczego przyszedł? Czy jest zły, że złożyła wymówienie? Że nie zabrała wszystkich rzeczy? A może odrobinę za nią tęsknił? - Nie zgadzam się - oświadczył.

Uwielbiała jego cichy niski głos. Uwielbiała tego faceta. Czy kiedykolwiek przestanie go kochać? - Marcos, co tu robisz...? Wolnym krokiem zbliżył się do łóżka. - Musiałem się z tobą zobaczyć. Poruszał się z wdziękiem. To takie niesprawiedliwe! Był taki elegancki i taki niedostępny. A ona... leży na szpitalnym łóżku, zmęczona, rozczochrana, nieświeża. Pochyliwszy się, zgarnął ją w ramiona, jakby ważyła tyle co piórko. Niemal straciłam dziecko, pomyślała, obejmując go za szyję. Wciągnął w nozdrza jej zapach, po czym spytał cicho: - Jak się czujesz? Nic ci nie jest? - Zanim zdołała cokolwiek powiedzieć, dodał: Kocham cię.

W otwartych drzwiach zobaczyła ojca. Wyraz twarzy miał nieprzenikniony, ale spojrzenie... Czyżby powiedział Marcosowi o dziecku? - Okłamałaś mnie, porzuciłaś, a ja i tak cię kocham - ciągnął Marcos. Strach, skurcze, niepokój o ciążę... wszystko to sprawiło, że uleciała z niej energia. Chciała, by Marcos po prostu mówił dalej, a ona sobie pobędzie w jego ramionach, z nosem przy jego szyi. - Czy moglibyśmy udać - szepnął - że ostatnie dwa dni nigdy się nie wydarzyły? Udawać? Znów? Nie, nie chciała już niczego udawać. Ale... Potarła nosem o jego obojczyk. Poczuła się lekka i szczęśliwa, jak w dzieciństwie, gdy bawiła się na huśtawce. Marcos odgarnął włosy z jej czoła. - Nasze dziecko? - Słucham? - Straciłaś dziecko?

R

Po raz pierwszy odkąd wszedł do pokoju, zauważyła napięcie na jego twarzy i za-

L T

czerwienione oczy. Głos też miał inne brzmienie. Ściągnęła brwi, usiłując zrozumieć jego pytanie.

- Dlaczego tak uważasz? - spytała, rozglądając się po pokoju w poszukiwaniu sprawcy nieporozumienia.

- Spójrz na mnie. - Ramiona pochylonego nad łóżkiem mężczyzny zasłaniały jej widok. - Będziemy mieli drugie. Zawsze o tym marzyłem. Żeby mieć dziecko. Z tobą. Odsunął się. Na jego twarzy malował się ból. - Wyjdź za mnie, Virginio. Dziś. Jutro. Wyjdź za mnie. - Ja... Dlaczego drugie dziecko? - spytała. Po chwili dojrzała Hanka Hollisa: - Tato? Patrzył pod nogi jak zawstydzony chłopczyk. Otworzył usta, zamknął je, znów otworzył. - Powiedziałem mu, że poroniłaś. - Co takiego? - zawołała przerażona. - Tato! Dlaczego, na miłość boską? - Żeby sobie poszedł. Mówiłaś, że nie chcesz żadnych odwiedzin.

Po raz pierwszy od lat ojciec chciał ją chronić. Poczuła, jak serce jej mięknie. Tak długo złościła się na niego. Może gdyby się nie zmieniła, gdyby się nie zakochała i nie zaszła w ciążę, nadal byłaby na niego wściekła. Ale teraz nie chciała żyć w gniewie. Chciała mieć rodzinę. Usiadła i ściskając dłoń Marcosa, utkwiła wzrok w jego pięknych czarnych oczach. - Marcos... Zapewniam cię, że nic mi nie jest. Dziecko również ma się dobrze. Kiedy próbowała sobie wyobrazić, jak informuje Marcosa o ciąży, nie przypuszczała, że będzie to robić przy świadkach i w szpitalu. Wiedziała jednak, że nigdy nie zapomni tej chwili. Na twarzy Marcosa najpierw pojawiło się niedowierzanie, a potem bezgraniczna radość. - A więc jesteśmy w ciąży? Virginia uśmiechnęła się szeroko. Spodobała się jej ta liczba mnoga. Marcos promieniał szczęściem. - Chciałabym pójść do domu.

L T

R

Ojciec przysunął się, ale jej słowa nie były skierowane do niego. Mówiła do Marcosa, na którym zawsze mogła polegać. Był lojalny. Już nie wstydziła się, że jest zmęczona i potargana. Wiedziała, że jej nie skrzywdzi. Wstała i ująwszy go za rękę, obdarzyła go najpiękniejszym uśmiechem, na jaki potrafiła się zdobyć.

- Tak, Marcos. Wyjdę za ciebie.

EPILOG Ślub wzięli trzy miesiące przed narodzinami dziecka. Idąc kościelną nawą, Virginia widziała jedynie stojącego na jej końcu ciemnowłosego mężczyznę, który patrzył na nią z miłością. Nikt nie mógł mieć wątpliwości, że Marcos ją kocha. Wymienili uśmiech, po czym Hank Hollis cofnął się, zostawiając córkę przy ołtarzu. Spoglądając sobie głęboko w oczy, złożyli przysięgę małżeńską. Słuchając Marcosa obiecującego ją kochać i czcić, dopóki śmierć ich nie rozdzieli, poczuła łzy pod powiekami. A potem nastąpił pocałunek. Bardzo namiętny. Ksiądz odchrząknął. Goście zaczęli się śmiać i klaskać. A Marcos wciąż jej nie puszczał. W limuzynie siedzieli przytuleni, drżąc z podniecenia. To ona miała bezsensowny pomysł, aby wstrzymać się z seksem do ślubu. Teraz nie mogła się doczekać, kiedy mąż zerwie z niej suknię ślubną.

L T

R

Otoczywszy ją ramieniem, Marcos wolną ręką pogładził jej pęczniejący brzuszek. Zauważyła, że im większy ma brzuch, tym częściej ją po nim głaszcze. - Jak się dziś miewa moja mała dziewczynka? Virginia zmarszczyła czoło.

- Przecież urodzi się chłopczyk równie przystojny i czarujący jak jego tatuś. Dziewczynka nie umiałaby tak mocno kopać. - Nasza by umiała. Mówię ci, że będziemy mieli pełną temperamentu panienkę z lokami na głowie. Virginia przyłożyła rękę do jego piersi. - Tata ciągle pyta, na ile wnucząt może liczyć. Marzy mu się co najmniej trójka. - Niech się staruszek nie denerwuje - rzekł ze śmiechem Marcos. - Postaramy się spełnić jego życzenia. - Zmienił się. Jest zupełnie inny. - Doskonale się spisuje. Jack jest zdumiony. - A ty? - Ja? Miałem dziką satysfakcję, mogąc powiedzieć: A nie mówiłem?

- Dziękuję. - Przytuliła się mocniej do męża. - Że uwierzyłeś w to, że ludzie mogą się zmieniać. I że wybaczyłeś mu to kłamstwo o poronieniu. - Próbował cię chronić. - Marcos pocałował ją w czubek głowy. - Nie znał mnie. Każdemu należy się druga szansa, Virginio. Westchnęła. - Cieszę się, że jej nie zmarnował. I że ty postanowiłeś zapomnieć o przeszłości i zatrzymać Allende. Zespół grał do późna, goście śmiali się, pili i tańczyli. Nikt nie zauważył, że pan młody porwał pannę młodą i oboje gdzieś znikli. - Ostrożnie! - zawołała Virginia, kiedy w garderobie Marcos pociągnął cieniutki zamek z tyłu sukni ślubnej. - Drugi raz jej nie włożysz, reina - rzekł ze śmiechem. - Mógłbym ją zedrzeć jednym ruchem. - Niecierpliwym gestem wsunął ręce w powstały otwór i zacisnął je na bio-

R

drach żony. - Chodź do mnie, kusicielko. Cały wieczór nie mogłem oderwać od ciebie oczu. - Zauważyłam.

L T

Przycisnął ją do ściany i lekko uniósł. Virginia objęła go w pasie nogami. - Jesteś niepoprawny - zauważyła karcącym tonem. Z trudem powstrzymywany śmiech w jej głosie oraz drżenie ciała świadczyły o tym, że oboje pragną tego samego: kochać się do szaleństwa. - Mmm, znalazłem - szepnął. - Och, Marcos... - zamruczała - proszę... - O co prosisz, chiquita? - Dobrze wiesz, mój ty łobuzie. - O to? - I tamto. Cały dzień o tym marzyłam. - A ja, niedobry, każę ci czekać. Szybko pozbył się spodni i chwytając żonę za biodra, wszedł w nią. Starali się być cicho, ale każdemu ruchowi towarzyszył jęk. Marcos zamknął oczy, delektując się swoją żoną i partnerką, przyjaciółką i kochanką.

Parę minut później nowożeńcy opuścili garderobę. W sali balowej trwało wesele. Panna młoda wyglądała rozkosznie: była lekko potargana, lekko zarumieniona, oczy jej lśniły. Marcos patrzył na nią z zachwytem. Speszona, usiłowała poprawić fryzurę. - Każdy, kto na mnie spojrzy, będzie wiedział, co tam ze mną robiłeś - szepnęła mu na ucho. - Doprawdy, chyba wiesz, jak się powinno traktować żonę? Uniósł jej dłoń do ust. - Z miłością i szacunkiem. - Zaciągnął Virginię na parkiet. - Ten taniec jest mój. Następny również. - Aleś ty pazerny - powiedziała ze śmiechem i zamknięta w kręgu mężowskich ramion, oparła głowę na jego piersi. Ponad jej włosami Marcos dojrzał brata otoczonego wianuszkiem dam. - Póki jest tu Santos, nie zamierzam spuścić cię z oczu. Roześmiała się wesoło.

L T

R

- O wszystkim mi opowiedział. Nawet o tym, jak mu złamałeś nos. - Zerknęła za siebie. - Zresztą dziś jest bardzo zajęty.

Wdzięczny za to, że goście zaaferowani sobą nie zwracają na nich uwagi, Marcos przytulił żonę.

- Jak się czujesz? - spytał, przenosząc wzrok z jej twarzy na wystający brzuszek. - Świetnie. - Blask brylantów na palcu nie dorównywał blaskowi bijącemu z jej oczu. - A ty? - Jestem wprawdzie uboższy o sto tysięcy - odparł, zbliżając usta do jej warg - ale nie ma większego szczęściarza ode mnie.