J.A.Saare -Kregi 3 PL

Kręgi Na Wodzie

Rozdział pierwszy

Zasada Rhiannon nr 47: Nie trzeba być naukowcem, aby zostać MacGyverem. Wiele domowych produktów i sprzętów nadaje się do skonstruowania bomby, czy broni. Wymaga to tylko odrobiny wyobraźni. Albo jak w sytuacji, w której się obecnie znajdowałam, cholernego ślepego trafu. Udało mi się złapać spray z Raidem i zapalniczkę na ułamek sekundy wcześniej, niż mój tyłek zderzył się z podłogą pokrytą tanim linoleum. Odwróciłam się, przyjrzałam otoczeniu i wymierzyłam łatwopalnym materiałem w przeciwnika. Dłonie miałam całkiem spokojne, gdy umieściłam zapalniczkę przed zdobytym pojemnikiem. — Nie każ mi tego robić — ostrzegłam, zapalając zapalniczkę i przygotowując się do wciśnięcia plastikowej dyszy umieszczonej na pojemniku. Pies natarł i poszłam na całość. Płomienie wytworzone moją szybką improwizacją były imponujące. Obłąkana bestia zaskomlała cofając się, gdy ogień osmalił jej pysk. Jakaś część mnie czułaby się winna, gdyby ta cholera nie była aż tak spragniona, aby rozszarpać mi gardło. Sięgnęłam po pistolet zatknięty za pasek dżinsów, w tej samej sekundzie, w której pies się cofnął. Parsknął kilka razy, górując nade mną i wiedziałam, że tylko jedno z nas ujdzie, z tej kuchni, z życiem. — Przykro mi piesku. Kiedy wściekła bestia ruszyła do ataku, wymierzyłam i pociągnęłam spust. Strzeliłam bezpośrednio między oczy, mój cel padł martwy. Runął na podłogę nawet nie drgając. Nastąpiła chwila ciszy, po czym usłyszałam głośny trzask dochodzący z sąsiedniego pokoju. — Rhiannon! — krzyczał Goose. — Idę, idę! — odkrzyknęłam, przechodząc obok psiaka. Po raz kolejny zadałam sobie pytanie, dlaczego zgodziłam się na tą robotę z Goose'm. Wiedziałam, że nie będzie łatwo. Mieliśmy do czynienia z duchem, który nie był duchem, ale bytem, który przejął cały dom, a my zgodziliśmy się odprawić egzorcyzmy. Pieniądze, jakie zaoferowano za tą robotę były zbyt duże, aby tak po prostu z nich zrezygnować. Teraz z zakrwawionymi śladami ugryzień pokrywającymi moje ramiona, nogi i twarz, zaczynałam się zastanawiać, czy nie lepiej było po prostu wziąć kilka dodatkowych zmian w Czarnej Panterze.

— Rhiannon! — Goose już teraz brzmiał na naprawdę spanikowanego. Jego głos był coraz bliżej, co wskazywało na to, że ciągnie swój tyłek w moim kierunku. — Nie upuść spodni! — warknęłam, skręcają za róg. Goose wyglądał równie kiepsko jak ja. Nos miał rozbity a pierś całą pokrytą krwią. — Nadchodzi, teraz. — Była otrzeźwiająca ilość strachu w jego wyrazie twarzy, nie żebym mogła winić biednego drania. On był przynętą. To ja byłam asem w rękawie. — Masz wszystko? Pamiętasz, co robić? — Odrobiłam lekcję, pamiętasz? — Sięgnęłam do kabury pod ramieniem i wyciągnęłam znajdującą się w środku sól, po czym wyjęłam nóż z kieszeni. Coś niewidzialnego uderzyło w Goose'a i powaliło na ziemie, rzucając na odległość kilku stóp. Uderzył w przeciwległą ścianę i zsunął się po ponurej tapecie, po czym zaczął się wić i rzucać. Wyglądało to na atak i przejęcie, które przewidziałam. Pieprzony byt przejmował jedyną osobę w tym domu, która nie została pobłogosławiona przez kościół. Biedny Goose, mogłam sobie tylko wyobrazić, jakie to uczucie zostać przejętym. Gdy się uspokoił, popędziłam do niego, biorąc w ramiona i ciągnąc jego ciężki tyłek na środek pokoju. Miałam jedynie minutę lub coś koło tego, zanim byt przejmie całkowitą kontrolę. Zegar tykał. Złapałam nóż, nacięłam dłoń i zacisnęłam w pięść. Krew spływała między palcami, kapiąc na dywan. Obeszłam w około ciało Goose'a ustanawiając duży krąg. Gdy skończyłam, złapałam pojemnik z solą i zrobiłam to samo, co z krwią. Po wszystkim wzięłam drżący oddech, schowałam sól do kabury a nóż do kieszeni. Teraz musiałam tylko wypędzić tą rzecz, która nie chciała umrzeć, na drugą stronę. Podpisane, zapakowane, wydalone. Byt przejął ciało w całości i Goose usiadł. To było przerażające, widzieć mojego partnera i bliskiego przyjaciela z tym pełnym złośliwości uśmiechem i śliną cieknącą mu z ust. — Suko, wydaje ci się, że możesz mnie związać w kręgu? — zapytał i podniósł się na nogi. Uśmiechałam się dopóki nie przeszedł swobodnie przez barierę z krwi i soli. O cholera. — Zabije cię — powiedział Goose, obdarzając mnie kosym spojrzeniem. — Nie jesteś pierwszym, który mi to mówi. — Szybko się pozbierałam próbując wykombinować, co teraz zrobić. Gdy to planowaliśmy nie było mowy o tym, że ta cholerna rzecz, której stawiamy czoła jest na tyle silna, by wydostać się z wiążącego kręgu. Cholera. Naprawdę powinnam była wziąć kilka dodatkowych zmian w klubie, zamiast tu przychodzić. Duży nóż zaczepiony przy moim pasku zaczął pobrzękiwać, magia w jego wnętrzu była tak silna, że mogłam wyczuć krańce tej cholernej rzeczy przez spodnie. Przez chwilę rozważałam wyciągnięcie Pijawki (tak nazwałam spragnione krwi ostrze, które było na tyle silne, że mogło zabić anioła i demona ),ale wtedy spojrzałam uważnie na Goose'a.

Wyglądał straszliwie. To coś w jego wnętrzu zniszczyło, przystojne rysy jego twarzy w oczach było więcej gniewu, niż kiedykolwiek widziałam. Nie mogłam zabić bytu nie zabijając przy tym jego. To znaczyło, że musiałam wyciągnąć z niego to pieprzone coś. — Przykro mi, Goose.— zrobiłam krok w kierunku przyjaciela, któremu miałam zaraz spuścić łomot. Cokolwiek zrobię, muszę to zrobić szybko. Im szybciej Goose straci przytomność, tym szybciej będę mogła zająć się bytem. Pierwsze uderzenie w szczękę chwilowo go oszołomiło. Gdy się pozbierał ruszył na mnie. Wycelował pięścią w kierunku mojej twarzy. Przewidziałam to robiąc unik, obracając się i odtrącając jego rękę. Zaatakował znowu, ale uprzedziłam go i uderzyłam w sam środek nosa. Moje knykcie, zatrzeszczały od uderzenia, ale nie upadł. Krew buchnęła z jego nozdrzy, plamiąc koszulę. Jego oczy były dzikie, gdy rzucił się na mnie. Zauważyłam, że jego źrenice były rozszerzone a ciepły czekoladowy brąz tęczówki prawie nieobecny. Kurwa. Nie będę w stanie tego zrobić pół środkami. Goose będzie fioletowy od siniaków, co najmniej przez tydzień. Czekałam, aż się pozbiera, przesunęłam na bok i wskoczyłam mu na plecy. Po tym jak już trzymałam ramiona we właściwej pozycji, oplecione wokół jego szyi, zaczęłam stosować nacisk. Rzucał się i wierzgał pode mną, próbując mnie zrzucić. Oplotłam go nogami w pasie i trzymałam na śmierć i życie. Był o wiele silniejszy niż sobie wyobrażałam. — Zabije cię — wysapał łapiąc mnie za włosy. — Walczysz jak baba — wycharczałam krzywiąc się, gdy złapał ich pełną garść i szarpnął. Zaczął przemieszczać się po pokoju ze mną na swoich plecach, machając szaleńczo wolną ręką, kiedy zataczał się w obrębie kręgu. Tył jego kolan uderzył w oparcie kanapy i polecieliśmy do tyłu, jak splątana masa rąk i nóg. Poduszki trochę złagodziły nasz upadek, ale nadal wszystko mnie bolało, kiedy Goose zwalił się na mnie. Mój uścisk poluzował się, kiedy użył mojej słabości do osiągnięcia przewagi. Jego łokieć uderzył w moje żebra, na tyle mocno, że byłam całkiem pewna kolejnych siniaków. W momencie, w którym go puściłam, zeskoczył z kanapy. Sturlałam się z poduszek, lądując na dywanie, gdzie przykucnęłam. Goose stał kilka stóp dalej, oddychając ciężko. Przy każdym oddechu coraz więcej krwi spływało w dół jego warg. Chryste. To coś, czymkolwiek by nie było, nie da się tak łatwo. To miał być zwyczajny byt, stworzenie naniesione na ten budynek, które dzięki temu było w stanie posiąść wszystkie niepobłogosławione dusze przekraczające próg. Jakoś jednak miałam przeczucie, że Goose, przeoczył jakiś bardzo istotny szczegół podczas zbierania informacji. Wskoczył na mnie i odpowiedziałam ruchem, robiąc krok wstecz. Wyszczerzył się w uśmiechu, odrzucając do tyłu głowę i zaczął się śmiać. Nie był to zwyczajny śmiech Goose'a. Bardziej przypominało to obłąkańczy chichot. Gdy opuścił głowę, obserwował mnie w taki sposób, że poczułam jakby coś pełzało mi po skórze. Nigdy więcej nie chciałam widzieć takiego spojrzenia w oczach Goose'a. Wskazał na nóż przy moim biodrze. — Nie zabijesz z własnej woli mojego gospodarza, więc sugeruję, abyś odeszła.

Nie ruszyłam się z miejsca. — Nie odejdę bez niego. — Pozwoliłbym ci odejść i zabrać go ze sobą, ale wróciłabyś prawda? Trudne pytanie, ja? Nigdy więcej nie chciałam zrobić kroku w tą kupę gówna. Goose? Znajdzie jakiś inny sposób, aby pozbyć się tego czegoś i wykonać swoją pracę. Nie tylko już mu za to zapłacono, ale ten szalony drań czerpał z tego przyjemność i satysfakcję, nie miałam wątpliwości, że potraktuje to, jako wyzwanie nawet, jeśli próba rozwiązania tej zagadki zabije to, jego ciekawskie dupsko. — Przyjmuję twoją pauzę za odpowiedź twierdzącą. — Sama nie wróciłabym tutaj, ale nie mogę powiedzieć tego samego o moim partnerze. Nie sądzę, że doceniłbyś jakieś pieprzenie bzdur, więc wolę powiedzieć prawdę.— Jesteś mądrzejsza niż wyglądasz. — Goose zmierzył mnie wzrokiem i nie spodobało mi się to spojrzenie. Gdy twój najlepszy przyjaciel spogląda na ciebie w taki seksualny sposób, może przyprawić cię to o dreszcze. Próbowałam nie pokazywać mu mojego obrzydzenia.— A z ciebie taki czaruś. — Chyba jesteśmy w impasie, no chyba, że jesteś gotowa negocjować. — Negocjować? — Wiedziałam, że dobrze na tym nie wyjdę. — Usuń błogosławieństwo, które masz na sobie. Chcę twojego ciała zamiast niego. — Do cholery nie. — Wpuścić go do swojego wnętrza? Nie w tym życiu. Po raz pierwszy od momentu, gdy weszliśmy do domu, pożałowałam swojej decyzji o pozostawieniu amuletu Marigold w mieszkaniu. Goose od dwóch tygodni dawał mi wykłady na temat naszyjnika i odmawiał współpracy, gdy miałam go na sobie. W tej chwili siła i moc, którą gwarantował mi amulet, byłaby bardziej niż mile widziana. — A więc kontynuujmy dopóki jedno z nas nie zginie. Goose ruszył na mnie. Nie było żadnego wahania. Miał zamiar mnie zabić, jeśli mu na to pozwolę. Oplótł rękoma moje gardło i pchnął mnie na ścianę. Jego posunięcie pozwoliło mi umiejscowić kolano bezpośrednio między jego nogami. Szkoda, że za chwilę zmiażdżę mu klejnoty, ale lepsze to niż wyciągniecie broni, czy noża. Jego oczy wywróciły się do tyłu, gdy uderzyłam w tą 'poświeconą ziemię'. Nie krzyknął, po prostu zgiął się w pół i złapał za jaja. — Przepraszam Goose. — Chwyciłam garść jego włosów, odsunęłam głowę i uderzyłam pięścią w twarz. Nie padł od razu, więc kontynuowałam waląc go w szczękę i policzki dopóki nie leżał skulony na ziemi. Gdy już się tam znalazł, posłałam mu jeszcze kilka solidnych kopniaków w bok. Skulił się w pozycji embrionalnej i nienawidziłam się za to, że byłam tego przyczyną. — Dobra, ty pieprzona kupo gówna. — Zagłębiłam palce w kaburze w miejscu, którego zwykle używałam na amunicję, znalazłam maleńką fiolkę z ziemią, która kosztowała mnie nieomal równowartość rocznego czynszu i wyjęłam ją. — Mam już tego dość.

Wyciągnęłam z kieszeni mój składany nóż i nacięłam poranioną rękę. Weszłam zbyt głęboko w mięśnie i ścięgna, ale byłam zbyt wściekła, aby się tym przejmować. W momencie, w którym krew zaczęła płynąc, umieściłam nóż między zębami i obeszłam Goose'a. Wieko fiolki odskoczyło z łatwością, sypałam ziemią z jednej ręki krwawiąc w tym samym czasie, z drugiej... Po tym jak ustanowiłam nowy krąg, wyrzuciłam pustą fiolkę i wyjęłam nóż z pomiędzy zębów. — Wiąże cię z tym kręgiem moją krwią i wolą. Nie możesz go przekroczyć. Goose otrząsnął się i powoli podniósł głowę. — Nie jesteś w stanie tego zrobić. To całe domostwo jest moim więzieniem. Mogę sobie chodzić gdzie tylko chcę. Nie masz tu żadnej mocy. — Doprawdy? — Prawie odmówiłam modlitwę nim wypaliłam. — A więc pokaż mi. Wyciągnij swój tyłek z tego kręgu, jeśli możesz to zrobić, dokonam wymiany. Ja za niego. Goose zaczął się czołgać i wstrzymałam oddech. Ziemia pochodziła bezpośrednio z miejsca, w którym chrześcijanie twierdzili, że zginął Chrystus. Była o wiele silniejsza niż sól, taką przynajmniej miałam nadzieję i liczyłam na to, że to załatwi sprawę. Jeśli nie to stracę coś więcej niż tylko piętnaście patyków, moją dumę i pracę. W momencie, w którym dłonie Goose’a weszły w kontakt z piaskiem zasyczał i szarpnięciem zabrał palce. Chciałam wykonać taniec radości pytając byt, kto teraz był cwańszy, ale byłam zbyt pieprzenie zmęczona. Zerkając w dół na swoje dłonie wiedziałam już, dlaczego. Rana, którą sobie zadałam wymagała szycia. Widać było ciało aż do samych ścięgien. Krwawiłam też praktycznie z każdego miejsca. Podeszłam do worka, który Goose umieścił obok transportera z kotem zombie i wyciągnęłam ręcznik. Już wcześniej pochowaliśmy tą cholerną rzecz i odprawiliśmy wszystkie potrzebne rytuały, aby przywrócić ją do życia. Zaczęłabym się śmiać gdyby ta sytuacja nie była taka popieprzona. Otworzyłam transporter (rozsmarowując krew po stalowych kratkach) i wyciągnęłam syczące stworzenie. Szarpał się w moich ramionach, wściekle wbijając pazury. Trzymając moją poranioną dłoń przy jego pyszczku powiedziałam — Teraz będziesz związany moją krwią i jej posłuszny. Kot lizał moją ranę jakby była to śmietana. Pozwoliłam mu na kilka liźnięć, dopóki nie przestał syczeć i się nie uspokoił. Było to trudne, ale jakoś udało mi się utrzymać kota pod ręką i opleść ręcznik wokół dłoni, hamując upływ krwi. Wróciłam do Goose'a i tej piekielnej rzeczy, która go posiadła. Oczy miał zamknięte, co świadczyło, że ta pieprzona rzecz w jego wnętrzu nie była głupia. Wiedział, co planowałam i chciał tego uniknąć. Umieściłam kota przed sobą, złapałam garść włosów Goose'a i zarządziłam — Otwórz oczy W momencie, w którym byt spełnił polecenie, napotkał spojrzenie wskrzeszonego kota. Puściłam Goose'a, łapiąc futrzaka za sierść i wyciągając ostrze. Rękojeść zawirowała w dłoni, chętna i głodna. Chciał krwi, ale będzie musiał poczekać. W tej chwili potrzebowałam jego mocy do czego innego. W momencie, w którym Goose upadł, kot oszalał. W takich sytuacjach, trzeba uwięzić byt we wnętrzu czegoś, co było już martwe, aby naprawdę go wykończyć. W chwili, w której byt wszedł w ciało kota, był uwięziony.

— Do zobaczenia w piekle — wyszeptałam i unieruchomiłam szarpiącego się kota. Krew we wnętrzu gnijącego ciała nie ukoi pragnień ostrza, więc nadszedł czas, aby usunąć głowę kota. W momencie, w którym to zrobiłam mrok, który czułam po przekroczeniu progu tego domu zniknął. To był koniec. Dzięki ci Boże. Zakołysałam się, gdy poczułam zawrót głowy i przed oczami zobaczyłam czarne plamy. Ile czasu byłam taka słaba? Znałam odpowiedź nawet, jeśli chciałam jej zaprzeczyć. Tego popołudnia pierwszy raz zrobiłam coś niebezpiecznego bez amuletu. Teraz byłam tylko zwyczajnym nekromantą. Ciemność zaczęła mnie ogarniać, ale walczyłam z nią potrząsając głową, próbując odeprzeć niebezpieczeństwo snu. Runęłam do przodu i wylądowałam obok mojego partnera w zbrodni, Ethana McDaniel'a, inaczej zwanego Goose'm: detektywa paranormalnego i osoby, której muszę nauczyć się mówić nie. Mrugając gwałtownie, próbowałam powstrzymać świat przed wirowaniem. To było podziękowanie jakie otrzymywałam za to, że zgodziłam się od czasu, do czasu popracować z bliskim przyjacielem. Powiedział mi, że to będzie wspaniałe doświadczenie, aby się czegoś nauczyć, ale jak na razie nie było to niczym więcej jak tylko gwoździem w tyłku. Usłyszałam, że otwierają się frontowe drzwi i próbowałam się podnieść na nogi. Nim udało mi się to zrobić, para dużych dłoni chwyciła mnie za ramiona i obróciła. Paine spoglądał w dół, na mnie z troską. Powiedziałabym coś pyskatego, aby usunąć ten zmartwiony wyraz jego twarzy, ale język w moich ustach był zbyt ciężki. Po tym jak sprawdził szyje Goose'a szukając pulsu, przyjrzał się mojej pobieżnie obandażowanej dłoni i zmarszczył brwi. — Niech to szlag. Wiedziałem, że ty i Ethan powinniście na mnie poczekać. Dlaczego nigdy nie słuchacie? — westchnął, przysuwając mnie do swojej piersi a swój nadgarstek do ust. Chciałam mu powiedzieć, że nic mi nie będzie jak tylko wrócę do domu i użyję amuletu, ale to było bezużyteczne. Po tym jak przegryzł swoją skórę i krew zaczęła płynąć, umieścił dwa nakłucia przy moich ustach. — Nie utrudniaj. Wypijesz sama albo wleje ci moją krew do gardła. Minęły tygodnie od czasu, gdy przyjęłam wampirzą krew, nie potrzebowałam jej, gdy nosiłam amulet. Ten potężny przedmiot był wystarczający, aby uleczać moje rany i trzymać mnie z dala od niebezpieczeństwa. Ale teraz nie miałam innej opcji, musiałam przyjąć to, co oferował mi Paine. Jego krew rozlewała się na moim języku, lekko cytrusowa i słodka. Połykałam ulegle dopóki moje nacięcia na dłoniach nie zaczęły swędzieć sygnalizując, że jego krew już zaczynała działać, pracując nad moimi ranami. Nie awanturował się, gdy się odsunęłam, co było dodatkowym plusem. Paine i ja rozwinęliśmy naszą przyjaźń (być może nawet coś więcej), która była scementowana więzią, którą dzieliliśmy. Od czasu, gdy przyjęliśmy swoją krew byłam w stanie wyczuwać jego nastroje. — Nic nam nie jest. — Wytarłam pozostałości krwi z ust. — Goose dostał lanie, ale nic mu nie będzie. — Jasne, obydwoje wyglądacie jak dla mnie świetnie. — Zakpił. Jego onyksowe oczy dostrzegały o wiele więcej niż chciałam, więc szybko odwróciłam wzrok. Owszem, był przyjacielem. Ale to, do czego między nami doszło, komplikowało sprawy.

— Byt był związany z tym budynkiem, więc normalny wiążący krąg nie zadziałał. — Zaakceptowałam dłoń, którą mi zaoferował. Gdy podniósł mnie na nogi, objął mnie rękoma w pasie. — Musiałam użyć poświęconej ziemi. — Gdy się zachwiałam, Paine oplótł mnie ramieniem i przyciągnął do piersi. Jego twarz była tak blisko, że czułam na skórze chłodny oddech. Staliśmy tak razem, tak kusząco świadomi swojej obecności. Próbowałam utrzymać związek niewykraczający poza ramy przyjaźni i Paine próbował robić to samo. Wiedział, że nadal byłam zakochana w jego najlepszym przyjacielu — Disco, moim byłym kochanku wampirze, którzy mnie naznaczył i mężczyźnie, któremu chciałam wybaczyć, pomimo tego, że nie mogłam tego zrobić. Jednakże, Paine również wiedział, że on i ja zrobiliśmy coś razem, coś, czego nie można cofnąć. Coś, czego nie mógł pamiętać, jego przyszłe ja, nie było w ogóle podobne do teraźniejszego, mimo że obie te wersje pragnęły mnie w ten sam sposób. Tak jakby było to już z góry gdzieś przesądzone, ten sam wampir, którego udawało mi się unikać tygodniami, wszedł właśnie do domu przyłapując nas w tej bardzo kompromitującej sytuacji. To był pierwszy raz, gdy widziałam Disco od momentu, gdy najechał mój umysł bez mojej zgody, łamiąc mi serce i po drodze niszcząc zaufanie, ustawiając między nami przeogromną ścianę. Odsunęłabym się od Paine'a, gdyby moja więź z Disco nie zaskoczyła mnie tak gwałtownie zalewając falami miłości, wściekłości i zazdrości. Było to coś, do czego nie przywykłam. Disco zazwyczaj trzymał nasze połączenie zamknięte. — Odsuń się od niej — warknął przechodząc przez pokój. Był ubrany w swój zwyczajowy zestaw czerni, który sprawiał, że jego miodowe blond włosy stawały się jeszcze jaśniejsze a oczy o barwie akwamarynu promieniowały w tym przyciemnionym świetle. Paine się nie ruszył. — Była ranna. Czekam aż moja krew ją uleczy. Disco przyśpieszył, długimi krokami, poruszając się z kocią gracją. To nie było sprawiedliwe. Jakaś część mnie chciała popędzić w jego ramiona, wtulić się w niego i nigdy nie puścić. Instynkt samozachowawczy i ostre wspomnienia sprawiły, że chciałam kopnąć go w klejnoty i uciekać od niego tak daleko, jak to tylko możliwe. Gdy był już w naszym zasięgu zmusił Paine'a do odsunięcia i sięgnął po mnie. Nie mogłam nic poradzić na instynktowną reakcję; szarpnęłam się uciekając przed jego dotykiem, robiąc kilka kroków do tyłu. — Nie musisz się mnie bać. Wiesz o tym. — Odczułam jego poczucie winy, gdy tylko zdałam sobie sprawę z tego, że otworzył naszą więź tak abym mogła wyczuć, czy kłamie. Chciał abym wiedziała, co czuje, tak bym wiedziała, że jego emocje są szczere. — Nie, dawniej tak myślałam. Nie jestem już tą głupią kobietą, którą byłam kiedyś i nie łatwo daje drugą szanse. Zazwyczaj w ich rezultacie, ktoś zostaje wydymany. — Nawet nie drgnęłam na jego wściekłe spojrzenie.— A ja nie lubię, gdy ktoś mnie dyma, nie bardziej niż ty. Obydwoje pamiętamy jak to się skończyło. Goose jęknął i Disco odwrócił się ode mnie. Klęknął przy moim zmasakrowanym partnerze i obrócił go na plecy. Goose był też członkiem rodziny Disco, związanym z nim krwią. Disco tylko raz zerknął na Goose'a i zacisnął zęby. Nie powiedział słowa, gdy robił to, co dla mnie zrobił Paine, otwierając żyłę i przyciskając ją do ust Goose’a. Jak tylko Goose zaczął pić, Disco podniósł głowę i ponownie na mnie spojrzał. Było tyle bólu w jego oczach, tyle cierpienia. To ja byłam przyczyną jego nieszczęścia, ale to on był koordynatorem. — Powiedz, co się stało.

To nie była prośba, wiec westchnęłam i wyjaśniłam wszystko im obu. Gdy skończyłam, wymienili miedzy sobą krótkie spojrzenie. — Następnym razem, gdy zdecydujesz się na przyjęcie takiej pracy — powiedział Disco obserwując mnie wnikliwie — zaczekasz na mnie, tak abym mógł ci towarzyszyć. — Już jej to powiedziałem — mruknął pod nosem Paine. Splotłam ramiona na piersi. — A co wam się wydaje, że moglibyście zrobić? Ta rzecz nie była duchem i była wrażliwa dopiero po tym jak umieściłam ją w gospodarzu, w ciele zombie. A może chcieliście po prostu tu stać i ładnie wyglądać? Disco odsunął się od Goose'a i zatrzymałby się dokładnie przede mną, gdyby Paine nie przewidział jego ruchu i nie zastąpił drogi. — Uspokój się — powiedział do niego, zniżając głos do szeptu. Byłam pewna, że nie chciał abym go słyszała. — Czekałeś tygodnie, aby ją zobaczyć. Nie spieprz tego, dlatego tylko, że nie potrafisz kontrolować swoich emocji. — Jeśli chcesz abym trzymał emocję na wodzy, to trzymaj się od niej z daleka. — Disco nie zawracał sobie głowy dyskrecją. Gdy mówił do Paine'a spoglądał prosto na mnie. Jeśli mowa o spotkaniu, którego się nie spodziewałam, rozumiałam jego zazdrość. Gdy odbyłam podróż do przyszłości, aby spłacić dług Disco względem demona, nigdy nie oczekiwałam, że uda mi się powrócić do swojego czasu. Zbyt wiele rzeczy o tym świadczyło włączając w to fakt, że Disco był martwy w tej futurystycznej wersji piekła. W uścisku żalu szukałam komfortu w ramionach Paine'a nie wierząc, że jeszcze kiedykolwiek zobaczę mężczyznę, którego kochałam. Ku mojej uldze i przerażeniu dowiedziałam się, że mogę wrócić. Tylko, że było już za późno na to, aby cofnąć zegar i wymazać noc, podczas której Paine i ja szukaliśmy pocieszenia w swoich ramionach. I chociaż Paine był świadomy tego, co zaszło technicznie był niewinny i nie zrobił nic złego. Do cholery, nie znał nawet szczegółów tego, co między nami zaszło. Mimo jego prób wyciągnięcia ze mnie czegoś więcej, udzieliłam mu tylko tyle informacji, aby miał jakiś ogólny pogląd. Niestety Disco nie obchodziły te szczegóły. Był zraniony i rozwścieczony tym, co zrobiliśmy tak bardzo, że zniszczył zaufanie pomiędzy nami, które tyle czasu budował. Wiedziałam, że żałował, ponieważ czułam jego wstyd i żal po fakcie. Mimo to nadal ten mężczyzna, którego kochałam mnie przerażał. To było najdziwniejsze uczucie, nienawidzić kogoś, na kim ci jednocześnie tak bardzo zależało. — Wiesz, że nie mogę tego zrobić. — Paine nie spojrzał na mnie, gdy to powiedział, ale czułam jak bardzo był rozdarty. Byliśmy przyjaciółmi, pewnie. Ale Paine nie byłby przeciwny wzniesienia naszej przyjaźni ponad platoniczny poziom. — Nie pozwolę ci jej znowu skrzywdzić. Próbowałam trzymać swoje własne emocję pod kontrolą świadoma tego, że oboje mogą je wyczuć. Wiedziałam, że jest jakieś napięcie pomiędzy Disco i Paine'm, ale nie zdawałam sobie sprawy z tego jak wielkie. Nagle czas, jaki spędziłam na rozwijaniu mojej przyjaźni z Paine'm w czasie, gdy całkowicie wykluczyłam ze swojego życia Disco, nie wydawał się już takim dobrym pomysłem. Najwyraźniej Disco nadal uważał, że jesteśmy parą. Minione grzechy nie były dla niego najwyraźniej niczym więcej niż tylko drobnymi przeszkodami na drodze czymś, co czuł, że jesteśmy w stanie pokonać. — Zabierz Ethana do domu. — Głos Disco był teraz miękki. — Nie skrzywdzę jej.

Paine nie ruszył się ani nie odezwał przez kilka sekund. Po czym przysunął się do Disco tak blisko, że nieomal stykali się klatkami. — Nie naciskaj jej bardziej niż już to zrobiłeś. Ocaliła ci życie i kiedyś poniesie tego konsekwencję. Ona zasługuje na więcej. Brałam pod uwagę poinformowanie ich, że stoję obok, ale słowa Paine'a przypomniały mi o konsekwencji moich działań. Ostrzegał mnie, że stanie się coś okropnego, po tym jak poigrałam sobie z przeznaczeniem. Disco powinien był zginąć, a ja temu zapobiegłam. A więc w celu zachowania równowagi, będę musiała doświadczyć czegoś, co da mi nauczkę za to, co zrobiłam. Dla Paine'a była to utrata ukochanego zwierzaka, który był jego jedynym towarzyszem przez całe lata. A dla mnie, cóż nadal czekałam, aby się tego dowiedzieć. Disco skinął głową, a Paine obrócił się do mnie. — Jestem tylko o telefon stąd. Jeśli mnie potrzebujesz, nie wahaj się. Uśmiechnęłam się, ale to był wymuszony uśmiech. — Jasne. Paine cofnął się do tyłu, pochylił i wziął Goose'a na ręce. Chciałam się odsunąć i znaleźć jakiś powód do wyjścia. Unikanie Disco było łatwe, kiedy próbował do mnie dzwonić albo odwiedzać w barze. Wszystko, co musiałam robić to odrzucać jego połączenia, albo wychodzić na zaplecze. Tutaj nie miałam, dokąd uciec ani gdzie się schować. Disco stał w tym samym miejscu, dopóki Paine nie opuścił domu razem z Goosem. Całej mojej siły woli wymagało utrzymanie stóp na miejscu, gdy do mnie podchodził. — Wybacz mi. — Wiedziałam, że Disco nigdy by mnie nie błagał, ale te dwa słowa były cholernie tego bliskie. — Nigdy nie powinienem był robić tego, co zrobiłem. Żałuję tego każdego dnia od momentu, gdy odeszłaś. Moje serce zamarło, przymknęłam oczy.— Wiem. — Dlaczego więc nie odbierasz moich telefonów? — Był tak blisko, że czułam zapach cynamonu i goździków. — Dlaczego nie pozwoliłaś mi na zadość uczynienie? Otworzyłam oczy i napotkałam jego spojrzenie. Zatrzymał się kilka cali ode mnie wystarczająco blisko, że mogłabym go dotknąć. Nie było żadnej cholernej szansy na to, abym powiedziała, że wysłuchałam każdej jednej wiadomości, jaką mi zostawił, nie mogąc zaprzeczyć temu, że go potrzebuję. Jak jakaś oszalała z miłości dziewczyna, odtwarzałam te wiadomości noc za nocą, gdy samotność była czymś zbyt wielkim do zniesienia. Kiedy budziłam się ze snów, z czasów, które spędzałam w jego ramionach zanim wszystko poszło w diabły, to jego głos chciałam najbardziej usłyszeć. I czasem, kiedy już nie mogłam się powstrzymać i brałam do ręki telefon, słuchając tego miękkiego, pociągającego barytonu, nienawidziłam się za to. — Ponieważ nie wiem, czy tego chcę. Nie wiem, czy mogę ci zaufać. Zaczął wyciągać do mnie ręce. Ale wtedy jakby przypomniał sobie moją wcześniejszą reakcję i cofnął je. — Nadal uważasz, że wcale nie jestem lepszy od niego, prawda?

On. Miał na myśli mojego byłego przybranego ojca. Ten pedofil zrujnował moje dzieciństwo i zniszczył moją przyrodnią siostrę. Nigdy nie sądziłam, że jakikolwiek inny mężczyzna mógł zbliżyć się do wyrządzenia mi krzywdy, jaką wyrządził mi Ray, dopóki Disco nie użył swoich zdolności, aby przełamać każdą barierę w moim umyśle i zmusić mnie do oddania mu każdego wspomnienia, jakiego doświadczyłam żyjąc pod dachem Raya Shaw'a i nie tylko. — Nie wiem, co myślę. — Wyminęłam go zbierając przedmioty, które razem z Goosem przyniosłam do domu. Właśnie łapałam głowę martwego kota, kiedy Disco zapytał: — Nadal mnie kochasz? W oparciu o naszą więź znał już odpowiedź. Na jakimś poziomie byłam świadoma, że chciał to usłyszeć na głos, aby wiedzieć, co czuje z całkowitą pewnością. — Wiesz, że tak, ale to nie takie proste. — Wstałam i włożyłam resztki kota do transportera. — Wiec to uprość. Wszystko, co musisz zrobić, to dać mi szanse, abym pokazał ci, że już nigdy więcej nie złamię twojego zaufania, ani cię nie skrzywdzę. — To właśnie problem. Dałam już ci tą szansę. — Zamknęłam transporter i podniosłam worek leżący obok. Odwracając się do niego, zarzuciłam worek na ramie. — Odczytałeś wszystkie moje wspomnienia siłą. Wiesz wszystko, czego można się o mnie dowiedzieć. Nie mam już żadnych sekretów. Nie ma niczego, co wydarzyło się w ciągu minionych dwudziestu pięciu lat mojego życia, o czym byś nie wiedział. Czy naprawdę myślałeś, że przepraszam załatwi tu sprawę? A może myślałeś, że fakt, iż jesteś pierwszym mężczyzną, którego kiedykolwiek kochałam, daje ci jakiegoś rodzaju przewagę? — Nie oczekuję, że to będzie łatwe. Jestem gotowy zrobić wszystko, co trzeba. Chcę cię z powrotem w moim życiu. — Poruszył się z wampirzą prędkością i stanął przede mną. — Nie jesteś sobie w stanie wyobrazić jak bardzo za tobą tęskniłem. Prawdopodobnie tak samo jak ja za tobą. — Potrzebuję więcej czasu. Przeczesał palcami włosy. — Obawiam się, że okoliczności, których nie mogę kontrolować czynią to niemożliwym. — Wypuścił powietrze opuszczając dłoń. — Marius wraca do domu. Zamrugałam wzięta z zaskoczenia. Kurwa, kurwa, kurwa. — Marius? Twój stwórca Marius? — Wie, co stało się z Grahamem Tavishem. Przyjedzie, aby zapoznać się z obiema stronami tej historii. — Jakimi obiema stronami? Czy on ma świadomość, że Graham próbował cię zabić? — Ma i ma również świadomość, że zabiłaś z tego powodu Grahama. — W jego oczach, gdy na mnie spojrzał nie było już złości, czy wrogości, tylko miłość i troska. — Zniszczyłaś pół demona i przejęłaś kontrolę nad wszystkimi jego wampirami, gdy to robiłaś. To spowodowało spore zamieszanie, Rhiannon. Nie udało mi się utrzymać tego dłużej w tajemnicy. Próbowałam nie panikować. W końcu, co się stało, to się nie odstanie. No i jeszcze nie skończyłam zabijania pół demonów. — Jak dużo wie?

— Wie wszystko pomijając to, co zaszło między nami. — Gdy zmrużyłam oczy powiedział: — Jest moim stwórcą, nie mogę mieć przed nim tajemnic. — Co to znaczy? — To znaczy, że będziemy musieli dojść do porozumienia. Marius wie, co do ciebie czuję, a skoro zabiłaś pół demona, aby ratować moje życie wie, że to uczucie jest odwzajemnione. — Disco ponownie wyciągnął w moją stronę rękę i drgnęłam, ale pozwoliłam mu złapać się za łokieć. — On nie może wiedzieć, jaka przepaść powstała między nami. — A to dlaczego? — Mój głos mnie zdradził, słowa były drżące w rezultacie jego dotyku. — Pół demony, które egzystują w świecie śmiertelników, chcą twojej śmierci. Stwórca Mariusa jest pół demonem i Marius przekonał go, że działałaś w obronie swojego pana. Jeśli Revenald znajdzie jakikolwiek powód, aby wątpić w szczerość naszego związku, albo w to, że twoje uczucia uległy zmianie, będzie cię postrzegał, jako zagrożenie. Jestem zagrożeniem, pomyślałam. Jak tylko stanę twarzą w twarz z Victorią Delcroix, siostrą przyrodnią Grahama Tavish’sa. Planowałam odesłać ją do piekła z jej bratem. Jeśli tego nie zrobię, będzie próbowała przejąć świat i wykreować przyszłość, w której ludzie praktycznie nie będą istnieć. — Co mam zrobić? — Ciężko było nie przysunąć się bliżej Disco, nie pozwolić, aby jego zapach i obecność otoczyła mnie jak pocieszający koc. — Musisz mi zaufać nawet, jeśli jeszcze tego nie czujesz. Musisz przenieść się do mojego domu i pokazać Mariusowi, że miłość, którą do siebie czujemy nie jest czymś, co stworzyłem na użytek twojego bezpieczeństwa — powiedział. Myśl o tym, aby znaleźć się gdzieś w pobliżu domu Disco mnie przeraziła. Kiedyś byłam gotowa odrzucić moją samotną egzystencje i doświadczyć z nim czegoś więcej, gotowa byłam spakować bagaże i dać naszemu związkowi szansę na coś trwałego. Ale wszystko, czego potrzebowałam, aby odkryć, że nie jest to miejsce, w którym czułam się bezpiecznie, była jedna noc, w jego łóżku, pod całkowitą kontrolą. Zadrżałam, gdy przypomniałam sobie jego gwałtowność i siłę z jaką wtargnął do mojej głowy. — Nie wiem, czym dam radę to zrobić. — Musisz. — Jego oddech pieścił moje usta, zalewając potrzebą, której tak długo zaprzeczałam. Zrobiłam krok do tyłu, odsuwając się od niego. — Mam sporo pracy. Na wypadek gdybyś zapomniał, mam do spłacenia dług upadłemu aniołowi. Marigold Vesta przywróciła mnie do teraźniejszości i do Disco, ale nie zrobiła tego za darmo. Jeśli nie znajdę miejsca jej spoczynku i nie przywrócę do życia będę musiała zaoferować jej swoje własne ciało. Przejmie inną, moją śmiertelną formę, a moja dusza odbędzie podróż do nieba lub piekła. — Posłuchaj. — Disco złapał moje ramie i przyciągnął bliżej. — Jeśli Marius, choć przez sekundę uwierzy, że jesteś zagrożeniem dla naszego rodzaju, nie będziesz musiała się martwić o żaden dług. Będzie próbował cię zabić, a ja zostanę zmuszony do zrobienia wszystkiego, co tylko będzie trzeba, aby zapewnić ci bezpieczeństwo. — Jego głos pogłębił się o oktawę, gęsty od emocji.— Nie pozwolę nikomu, ani niczemu cię skrzywdzić nawet, jeśli będę musiał stawić czoła memu stwórcy. Rozumiesz, co mówię kochana?

Niech go szlag. Czułe słowo przyprawiło mnie o przyjemne dreszcze, przetaczające się po kręgosłupie. — Jest starszy od ciebie. — To prawda. — Disco przesunął się bliżej, do momentu, gdy nasze biodra się nie zetknęły. Przymknęłam oczy, wdychając jego zapach. — I silniejszy. — To też. — Zależy ci na nim. — Wpadłam w jego objęcia pozwalając mu się trzymać — Tak — wyszeptał tuż przy moich włosach. — Ale to ciebie kocham. Nigdy nie przestałem. Pomijając jakiś wewnętrzny głos, który mówił mi, że popełniam ogromny błąd, poddałam się. Nie uratowałam mu życia tylko po to, aby teraz wystawić na niebezpieczeństwo. Starsze wampiry były o wiele bardziej niebezpieczne. Ale nadal nie znaczyło to, że muszę zachować się tak do końca głupio. — Mam kilka zastrzeżeń. — Wymień je. — Zostanę w twoim domu dopóki Marius nie wyjedzie. Potem wracam do swojego mieszkania. — Słyszałam jak jego myśli pracują na zwiększonych obrotach. Znając Disco, sądził pewnie, że uda mu się nakłonić mnie do zmiany zdania. — Jeśli tego chcesz — powiedział miękko. — Co jeszcze? — Mam wiele do zrobienia. — Chryste czy mój głos mógł być jeszcze głębszy? Spróbowałam zapanować nad hormonami mówiąc dalej. — Pomiędzy pracą w Czarnej Panterze i szukaniem miejsca spoczynku Marigold, nie będę spędzać w domu zbyt wiele czasu. — W zasadzie to Marius może ci w tym pomóc. Ma sporo kontaktów a jego stwórca jest pół demonem. Dał mi do zrozumienia, że pomoże nam w spłaceniu twojego długu. Było coś jeszcze, czego nie mówił mi Disco, czułam jego wahanie przez naszą więź, którą trzymał otwartą. — Jest coś jeszcze, prawda? — On chce abyś zniszczyła ten nóż. — Próbowałam się odsunąć, ale nie pozwolił mi na to. — To prawdziwe zagrożenie dla pół demonów, kiedy zostanie zniszczony Marius będzie mógł odejść i zostawić to wszystko za nami. Ten nóż był jedyną rzeczą, którą mogłam zabić pół demona, wiec miało sens to, że chcieli abym zniszczyła ostrze. Wykreowane w wyniku porozumienia między demonem i aniołem. Krew, której pragnął sztylet, czyniła go wystarczająco mocnym, aby ściął głowę demona, czyli zrobił coś, czego żadna normalna broń nie byłaby w stanie zrobić. Szkoda, że już się do niego przywiązałam. Mimo, że domagał się codziennej dawki krwi czułam, że wart był tego poświęcenia. Nie mogłam okłamać Disco biorąc po uwagę niebezpieczeństwo, wiec nawet nie próbowałam.

— Tego nie mogę obiecać. — Miałem przeczucie, że tak właśnie powiesz. Zajmiemy się tym, gdy już będziemy musieli.— Przesunął dłonią przez całą długość moich włosów. — Coś jeszcze? — Ty i Paine musicie przestać skakać sobie do gardeł. — Tym razem to on chciał się odsunąć, ale zatrzymałam go przy sobie, przemawiając do jego piersi. — Stał się moim bliskim przyjacielem. To wszystko. Nie ma niczego więcej pomiędzy nami. Będziesz musiał to zaakceptować, on nie robi nic złego. To, co się stało to moja wina. Te wasze kłótnie sprawiają problemy i Marius będzie o tym wiedział. — Nie lubię, gdy przebywa w pobliżu ciebie. — Głos Disco był podszyty jadem. — Wiedza o tym, co robiliście razem, zżera mnie od środka. — No właśnie. On niczego nie zrobił. — Przypomniałam mu. — Paine z przyszłości to nie ten sam Paine, który jest tu i teraz. Musisz mu odpuścić. Disco wyszarpał się z mojego uścisku. Widziałam go tak wściekłego już raz wcześniej, kiedy dowiedział się, że byłam z innym mężczyzną i siłą wtargnął do mego umysłu. To wtedy dowiedział się, że tym mężczyzną był Paine. Przyszła wersja jego najlepszego przyjaciela, ale jednak Paine. Wspomnienia tej nocy napłynęły do mnie wraz z tym, czego doświadczyłam z rąk Disco. Oblał mnie strach. Zrobiłam kilka kroków w tył i sięgnęłam po nóż przypięty do boku. Disco zerknął na mnie i wyraz jego twarzy uległ zmianie. Oburzenie widoczne w jego oczach zmieniło się w smutek. Opuściłam dłoń, gdy zdałam sobie sprawę, że przygotowuję się do walki z mężczyzną, którego kocham i jednocześnie nienawidzę. — On cię pragnie — powiedział cicho Disco. — Gdyby myślał, że istnieje szansa abyś rozważyła go, jako kogoś więcej niż przyjaciela to zerwałby naszą wieź i zrobił wszystko, co trzeba, aby uczynić cię swoją. — Nie czuję tego do Paine'a. — Zależało mi na nim, bardzo nawet kochałam go na swój własny sposób, ale nie były to uczucia porównywalne do tych, które żywiłam do stojącego przede mną wampira. Disco spoglądał na mnie spod swoich długich, ciemnych rzęs. — Wiem o tym, ale to mi niczego nie ułatwia. — No to jest nas dwoje. Staliśmy po dwóch stronach pokoju, na przeciw siebie tak blisko, że tylko kilka kroków zajęłoby wypełnienie tej luki. Niestety żadne z nas się nie poruszyło. Ból był zbyt świeży, zdrada zbyt głęboka. Disco wsunął dłonie w kieszenie swojego trenczu. — Czy jeszcze jakieś zastrzeżenia, o których powinienem wiedzieć? — Tylko jedno? — Jakie?

Podniosłam transporter z kotem przypominając sobie, że muszę być silna, spoglądając mu w oczy. — Może i będę w twoim domu, gdy będzie tam Marius, ale to nie znaczy, że zaczniemy w miejscu, w którym skończyliśmy.— Minęłam go kierując się do drzwi i mówiąc przez ramię. — Jeśli mamy dzielić pokój, ja zajmuję łóżko. Ty możesz spać na podłodze.

Rozdział drugi Chociaż powinnam była spędzić następny ranek w bibliotece (na próbach zlokalizowania miejsca spoczynku Marigold Vesta) zamiast tego zdecydowałam udać się na miejsce przestępstwa. Koniec końców pracowałam nad spłatą swoich zobowiązań. Tylko, że moja uwaga skupiała się bardziej na tej ofiarnej części naszego interesu, niż na logistyce. W celu ożywienia Marigold, musiałam zabić człowieka. Czym większe zaklęcie tym większa cena. Szczęśliwie nie wszystkie życia są sobie równe. Ktoś, kto mógł zabić niewinną kobietę z zimną krwią byłby idealna ofiarą w tym wypadku. A przynajmniej to właśnie sobie powtarzałam. Dowiedziałam się gdzie Autumn Geoffreys została zabita w przeciągu zaledwie kilku minut. Nie trudno było przeoczyć to miejsce. Żółte policyjne taśmy dekorowały alejkę, na równi z wielkimi rdzawymi plamami na betonie, gdzie ta niefortunna kobieta się wykrwawiła. Wieczorne wiadomości dodały kilka intymnych detali ( jej gardło zostało poderżnięte i została zgwałcona), ale nie było tego zbyt wiele, aby ruszyć z miejsca. Jeśli miałam znaleźć tego zabójcę potrzebowałam więcej informacji, znacznie więcej. Przyglądałam się jednej stronie budynku, instynktownie wiedząc gdzie zginęła. Ta biedna kobieta została zapędzona w pułapkę, nie miała dokąd uciec, a w miejscu takim jak to (odizolowanym, prócz przechodzących czasami dilerów narkotykowych albo prostytutek) nikt nie przyszedłby jej na ratunek nawet gdyby usłyszał jej krzyki. Biorąc pod uwagę to, że krwią wysmarowana była cała strona budynku, walczyła ze swoim oprawcą w ostatnim uścisku śmierci. Byłam całkiem pewna, że jej gardło zostało podcięte podczas gwałtu. Czy walczyła z sadystą? Seryjnym zabójcą? Mężczyzną z kompleksem mamusi? Czy może zwykłym szaleńcem, który zamienił sie w ponurego żniwiarza? Za wcześnie by to stwierdzić. Rozglądałam się po alejce nieśpiesznie chłonąc otoczenie. Nikt zbyt wiele by tu nie zobaczył. Alejka była niewielka, nic ponad zwyczajną ścieżkę między dwoma budynkami. Klub, w którym pracowała Autumn był tylko kilka przecznic dalej. Kusiło mnie, żeby pójść do Różowego Flaminga i zadać kilka pytań, ale skoro pracowałam dla konkurencji nie byłam pewna czy było to takim do końca dobrym pomysłem. Zamiast tego ruszyłam wąskim chodnikiem w nadziei, że odnajdę jakiś przebłysk ducha, dwudziestu trzy letniej dziewczyny, która pracowała, jako striptizerka, aby utrzymać swojego trzy letniego syna i zapłacić za studia. To był główny powód, dla którego znalazła się w wieczornych wiadomościach. Tancerka egzotyczna, która została zamordowana nie była zazwyczaj przyczyną takiego zamieszania, nie wtedy, gdy reporterzy mogą szerzyć dobre słowo na temat rabunków na sklepy czy zatrzymania za posiadanie narkotyków. Egzotyczna tancerka, która osierociła dziecko, jednakże była naprawdę wdzięcznym tematem konwersacji przy kolacji. Szalony, pieprzony świat.

Obrazy Autumn i jej dziecka błysnęły mi przed oczami, wypaliły sie w mojej pamięci jak klatki filmu. Zdjęcia, które pojawiły się w wiadomościach, zrobione zostały w święta, matka i syn stali na tle skrzącej się kolorami choinki. Mały chłopiec miał blond włosy swojej matki i niebieskie oczy, choć jego twarz była okrągła jeszcze w tej słodko gorzkiej fazie pomiędzy niemowlęctwem a już małym chłopcem. Wizualizacja tej dwójki w momentach szczęścia sprawiała, że poczułam się źle tak jakbym ich podglądała. Czy śmiali by się tak radośnie do aparatu, gdyby wiedzieli, co się wydarzy? Bardzo wątpliwe. Wizualizacja zniknęła, odsunięta na bok, skoro i tak nie byłam gotowa, aby się w to dalej zagłębiać. Zamiast tego próbowałam mentalnie odtworzyć akt przemocy, który ją zabił używając mojego wiecznie torturowanego, pierzonego umysłu. Autumn walczyła i przegrała. Jej szarpanina powiedziała mi, że nie była jeszcze gotowa, aby odejść. Było coś ważnego dla niej w tym życiu, coś czego nie chciała zostawiać za sobą. Spazm w moim podbrzuszu spowodował, że żółć podeszła mi do gardła. Oczywiście, że miała coś, o co warto było walczyć. Do cholery, miała coś, za co warto było zginąć. Czy w tych ostatnich chwilach, rozpaczała nad utraconym czasem, którego już nie spędzi ze swoim synem? Czy miała za złe to, że nigdy już nie pozna tej części jej samej, która będzie istnieć pomimo faktu, że jej już nie będzie? Żołądek skręcił mi się przyprawiając o mdłości. Wdychanie czerstwego Nowojorskiego powietrza nie złagodziło tego odczucia. Ta cała sytuacja przyprawiała mnie o mdłości. Autumn chciała być lepszą osobą i stworzyć stabilną przyszłość dla swojego dziecka, tylko, że jej wysiłki zostały zniweczone w pełnym przemocy i pozbawionym sensu akcie. Ze względu na tą tragedię, jej syn nigdy do końca jej nie pozna, nie porozmawia z nią, nie pokocha jej, poza wspomnieniami. Boże, jak cholernie mnie to wkurzało. Skup się. Rób swoje. Po jakiś trzydziestu minutach samotnego spaceru wzdłuż tej alejki, zaakceptowałam to, co do tej pory wiedziałam: Autumn przeszła na drugą stronę. Czasem duch pozostawał w naszym wymiarze, jeśli miał kogoś, kogo kochał i nie chciał go pozostawić za sobą, ale nie zawsze. Autumn musiała zobaczyć światło, poszła w jego stronę i ruszyła w jakąkolwiek podróż, w jaką ruszamy, kiedy umieramy. — Niech to szlag — wymruczałam i pochyliłam się, aby przejść pod żółtą taśmą zagradzającą moją ścieżkę. Nie znalazłam niczego użytecznego, niczego, co pozwoliłoby mi odnaleźć mój cel. Miałam tylko te mroczne obrazy, które mój perwersyjny umysł wyczarowywał te, z którymi nie chciałam sobie radzić, Autumn w uścisku śmierci, cierpiąca w rękach tego popierdoleńca, walczącą wszystkim, co tylko miała, aby pozostać przy życiu. Zmusiłam się do tego, aby odsunąć od siebie te myśli. Jeśli chciałam znaleźć osobę odpowiedzialną za śmierć Autumn i użyć tej osoby, jako ofiary, aby przywrócić Marigold, musiałam być cierpliwa i czekać na swój moment. To był najlepszy sposób na to, aby spłacić mój dług. Jedyny sposób na to, abym zakończyła czyjeś życie i mogła jednocześnie nadal patrzeć na siebie w lustrze. Zabicie kogoś, kto żerował na słabszych było czymś, z czym mogłam sobie poradzić.

Musiałam być czujna i zlokalizować tego sukinsyna. Nadszedł czas, aby spróbować z drugiej strony, czas na kolejny krok. Inna striptizerka została zabita tydzień wcześniej: Lucy Mueller, dwadzieścia cztery lata. Śmierć Lucy i Autumn były bardzo podobne, co z kolei nakazywało mi wierzyć, że był za nie odpowiedzialny ten sam dupek. Morderstwa wydarzyły się w niewielkim odstępie czasu, co pozwalało przypuszczać, że ten dupek niedługo znowu uderzy. Kiedy seryjny morderca raz posmakuje śmierci, nie może już przestać. Zaczyna się kompleks boga, doświadcza on tego dreszczyku, którym jest zakończenie ludzkiego życia, a reszta jest tylko wisienką na torcie jego szaleństwa. Skup się. A skoro Autumn przeszła na drugą stronę, Lucy stała się kluczem do zlokalizowania tego drania. Gdyby tylko udało mi się nawiązać z nią kontakt, byłabym w stanie zobaczyć jak wyglądał jej napastnik i mogłabym zacząć go szukać. Wszystko, czego potrzebowałam to obraz jego twarzy, jedno dobre spojrzenie na mężczyznę, którego szukałam. Skoro pracowałam w barze z cyckami, istniała spora szansa na to, że w którymś momencie, w przyszłości na niego wpadnę. Wyobraziłam sobie to. — Mnie i seryjnego zabójcę w ostatecznym starciu. Sądziłby pewnie, że ma przewagę do póki nie przedstawiłabym go kopiącej tyłki wersji mnie samej, na którą by się natknął. A wtedy zmusiłabym go do przeprosin za to, co zrobił i żalu za to, że nie może tego cofnąć. Nie miałoby znaczenia, co by powiedział, choć słowa byłyby stotne w szerokim spektrum rzeczy. Kiedy nadszedłby czas, aby odprawić rytuał, jego życie byłoby w moich rękach. Nie poszłoby z nim łatwo, to potrafiłam dostrzec. Nie zaprzeczałby śmierci czy temu, że piekło na niego czekało. O nie. Ta myśl przyniosła ze sobą więcej ulgi niż powinna, co z kolei zaniepokoiło mnie na tyle, że przystanęłam. Zamknęłam oczy przechylając lekko głowę i biorąc głęboki oddech. Rozdawanie wyroków śmierci powinno mnie niepokoić, a przynajmniej przyprawić o wahanie i przemyślenie swojego dotychczasowego życia. Ale prawdą było to, że było mi coraz łatwiej i łatwiej. Wcześniej miałam jeszcze jakieś poczucie dobra i zła, małą ilość kontroli. Ale już nie teraz. Amulet zaczął wydawać z siebie ten charakterystyczny szum wymazując mój samo wstręt i zastępując go spokojem. Oplotłam dłoń wokół kamienia nienawidząc samej siebie, kiedy opuszczałam głowę i czekałam, aż to uczucie wyparuję jak woda po deszczu na nagrzanym słońcem asfalcie. Zmieszanie i dezorientacja rozproszyły się pozostawiając jedynie jasność umysłu w swojej czystej formie. Mordercy nie zasługiwali na kartę Wyjścia z Więzienia. Mogłam użyć tego drania, który zamordował Autumn i Lucy, aby przywrócić Marigold (poprawka) użyje tego drania, aby przywrócić Marigold. Albo on albo ktoś, kto nie zrobił niczego złego. Poświęcenie mężczyzny, który odbierał życie bez wyrzutów sumienia było właściwą decyzją. Nie bawiłam się w Boga. Utrzymywałam równowagę pomiędzy tym, co dobre a złe. Jeśli będę sobie to wystarczająco długo powtarzać, to być może w to uwierzę.

Syreny zawyły kilka ulic dalej wyciągając mnie z mojego smutku i zniechęcenia. Alleluja dzięki ci za niewielkie przysługi. Wypuściłam z dłoni amulet i spojrzałam w dół alejki. Gliny wzmocniły tu teoretycznie bezpieczeństwo wysyłając samochód patrolowy, aby przejeżdżał przez ten rejon, co jakąś godzinę. Głównie po to, aby uszczęśliwić lokalnych mieszkańców i stworzyć odpowiednie wrażenie. Proszę się nie martwić, proszę pani proszę pana, zaprowadzimy porządek, ulice będą bezpieczne dla państwa. Tak, kurewsko prawdziwe. Koniec końców, pomijając barmankę w klubie ze striptizem dla mężczyzn i potrzebującą poświęcić ludzką ofiarę, kto tak naprawdę przejmował się dwoma martwymi striptizerkami? Nawet nie zamierzałam się pokusić o udzielenie odpowiedzi na to pytanie. Przeszłam koło śmietnika, gotowa zakończyć obchód i moje małe śledztwo i powrócić do pracy, kiedy kartonowe pudło wciśnięte za kontener na śmieci przykuło moje spojrzenie. Naklejki, co prawda były w większości pozrywane, ale zauważyłam, że był to karton po jakimś zestawie kuchni dla dzieci (jednej z tych gigantycznych plastikowych zabawek na baterie, wytwarzających wiele hałasu) Ten prostokątny duży kawał tektury był idealnym miejscem zamieszkania dla bezdomnego, może on lub ona posiadał jakieś istotne dla mnie informację. — Puk, puk. — Zapukałam w karton pochylając się, aby zajrzeć do środka. — Odejdź. — Bezdomny był zdecydowanie mężczyzną. Sądząc po tym jak brzmiał, był jakimś starszym gościem, któremu nie pozostało już wiele czasu. — Mam dwudziestkę z wypisanym na niej twoim imieniem wszystko, co musisz zrobić to odpowiedzieć na kilka pytań. Nastąpiła chwila długiego milczenia.— Jesteś gliną? — Nie, nie gliną. Pracuję, jako barmanka w Czarnej Panterze. Próbuję się dowiedzieć, co przydarzyło się tej młodej kobiecie, która tu zginęła, tak byśmy mogli lepiej pilnować naszych własnych dziewczyn. Cienka plastikowa folia zwisająca ze skraju kartonowego pudła przesunęła się na bok. Knykcie bezdomnego były pokryte naroślami, a włosy i brodę miał tak splątane, że nie można było tak naprawdę dostrzec niczego więcej prócz jego oczu. Zapach, jaki się od niego wydobywał był absolutnie obrzydliwy. Wstrzymałam oddech, ale się nie odsunęłam. Wnętrze pudła nie przedstawiało się dużo lepiej. Cienkie prześcieradło, jakieś żarcie w puszkach, mały miś, na wpół opróżniona butelka wina. Była też ciemna, żółtawa plama w pobliżu wyjścia, która wyjaśniała ten dominujący smród amoniaku. Nic dziwnego, że facet śmierdział. Nie zawracał sobie głowy załatwianiem swoich potrzeb na zewnątrz. Co on sobie myślał? Nawet psy nie sikały tam gdzie spały. — A dlaczego myślisz, że wiem cokolwiek?

— Nie wiem. Oblizał swoje popękane usta i zerknął z lewej na prawą, tak jakby chciał być stu procentowo pewny, że jesteśmy sami. — Pięćdziesiąt dolców i powiem ci wszystko, co wiem. Podstępny stary drań. — Za pięćdziesiąt dolarów — wyjęłam banknoty z tylnej kieszeni — Lepiej żebyś wiedział naprawdę dużo. Wyrwał mi banknoty i zaczął mówić. — Było wcześnie, pewnie trzecia albo czwarta rano, większość włóczących się po ulicach zawinęła się już na noc. Nie zauważyłbym niczego, ale usłyszałem kobiecy śmiech. Gdy się lepiej przyjrzałem zauważyłem, że nie była sama, był z nią jakiś facet. Zaczęli się zabawiać tu przy ścianie budynku dając cholernie dobre przedstawianie, dopóki on nie posunął się za daleko, a ona nie zaczęła walczyć. Potrząsnął głową wypuszczając powoli powietrze, splątane siwe wąsy nad jego górną wargą poruszyły się. Przetarł ręką po twarzy i powiedział: — Ona była malutka w porównaniu do niego, a on wyciągnął nóż i przyłożył jej do gardła... — Zwinął pieniądze wpatrując się w swoje ręce. — I to był koniec. — Walczyła z nim? Starzec wzruszył ramionami. — Na tyle na ile mogła, tak przypuszczam. — Więc co się stało? Kurze łapki wokół jego oczu pogłębiły się, kiedy się skrzywił. — A jak do cholery myślisz? Jest martwa nie? — Myślę, że płacę ci za informacje — warknęłam. — Oświeć mnie, więc. — Krzyknęła raz i to było tyle. — Był zirytowany i wyraźnie czuł się niezręcznie. — Pociął ją, kiedy ją pieprzył. Kiedy skończył odszedł, uciekłem nie mogę się mierzyć z kimś takim. Kiedy go obserwowałam wiedziałam, że ma rację. Gdyby próbował pomóc, spotkałby go taki sam los jak Autumn. Był dobrze po sześćdziesiątce, chudy i kruchy a jego dłonie wyglądały jakby cierpiał na potworny artretyzm. Nie było mowy o tym, żeby powstrzymał to, co się wydarzyło. Wykazał się inteligencją pozostając w ukryciu. — Co możesz mi powiedzieć o tym facecie oprócz tego, że był duży? — To, że w wolnym czasie zabija kobiety? Mądrala, jak ja sama. — Chcesz zatrzymać tą pięćdziesiątkę? Mruknął coś, czego nie usłyszałam. A potem odpowiedział na moje pytanie. — Biały, ciemne włosy do ramion. Nie widziałem jego twarzy. Cholera. To nie mówiło mi zbyt wiele. — Jakiego rodzaju ubrania miał na sobie? — A co jego ubrania mają z tym wspólnego?

— Słuchaj dziadku. — Pochyliłam się do przodu pomimo smrodu. — Nie mam problemu z zapłaceniem za twoje odpowiedzi, ale chciałabym być zadowolonym klientem. — Poruszając się powoli, odsunęłam na bok poły płaszcza i pokazał mu kaburę z bronią, którą nosiłam pod pachą. — Nie zmuszaj mnie, żebym odebrała pieniądze. Chyba, żadne z nas nie chce, żeby sprawy przybrały taki obrót. — Mówiłaś, że nie jesteś gliną. — Przesunął pieniądze z powrotem w moją stronę. — Weź je i Odejdź. — Nie jestem gliną. Jestem tylko zwyczajną barmanką — Barmanki nie noszą broni. Uśmiechnęłam się. Gdyby wiedział, choć połowę. — Ta jedna nosi. — Słuchaj panienko, ja nie…— Potrafiłam rozpozna panikę, kiedy ją widziałam i nieomal udało mi się wykurzyć tego biednego drania z jego strefy bezpieczeństwa. Przesunęłam jego dłonie z powrotem do piersi i posłałam mu niewielki uśmiech. — Zatrzymaj pieniądze i odpowiedz na pytanie, im szybciej to zrobisz, tym szybciej się mnie pozbędziesz. — Wydaje mi się, że był ubrany na czarno. Ale było za ciemno, żeby mieć pewność. — Zmarszczył czoło i myślał przez chwilę. — Miał rękawiczki, zauważyłem je, gdy wyciągał nóż. Dobry człowiek. — Czy to ty wezwałeś policję? Potrząsnął głową. — Jak tylko on zniknął uciekłem, spędziłem trochę czasu w kilku innych miejscach nim wróciłem. — Pamiętasz coś jeszcze? — Za cholerę nie, byłem zbyt zajęty próbując nie obszczać się ze strachu. Ach, upokarzający, lecz zawsze zabawny, złoty deszcz przerażenia. Nie mogłam go za to winić nawet, jeśli nie rozumiałam jego zamartwiania się tego typu rzeczami skoro najwidoczniej przydarzyło mu się już to raz czy dwa, w jego kartonowym mieszkaniu. — Zgaduje, że nigdy więcej go nie widziałeś? — Żartujesz? — zaśmiał się, ujawniając brak kilku pewnie przegniłych zębów. — Nikt już teraz po tym tu nie przychodzi. Dlatego wróciłem, poza śmieciarzem, który pojawia się raz w tygodniu, nikt tu ze mną nie zadrze. — Czy jest coś jeszcze, co chciałbyś mi powiedzieć? — Nie. — Jesteś pewny?

— Jestem pewny. — Pochylił głowę, rozcierając kciukiem zmięty banknot i wymamrotał pod nosem: — Szalona suka, potrzebuję mocnego drinka. I to by było podsumowanie. Starzec dostanie swojego drinka, a ja będę musiała zacząć od punktu wyjścia. Stanęłam po raz kolejny przyglądając się otoczeniu skupiając na miejscu, w którym została zabita Autumn. Na cegłach rozciągały się ciemniejące palmy rozpryśniętego brązu (prawdopodobnie tu podciął jej gardło) jak również duże, wyschnięte już plamy z krwi na ziemi. Podeszłam tam, aby się przyjrzeć. Cholera. Jej krew musiała pokryć też mordercę. Biorąc pod uwagę szerokość kręgu u moich stóp, krew buchnęła z niej jak fontanna a reszta musiała spłynąć w dół po jej ciele. Co nasuwało pytanie: jak do ciężkiej cholery mordercy udało się nie pobrudzić krwią? Nie mógł chodzić po okolicy pokryty krwią tak, aby nikt go nie zauważył. Czy przyjechał tu gdzieś samochodem? Nie było mowy o tym, aby użył publicznego transportu. Zakrwawiony ubiór przyciągałby uwagę. A wtedy to zobaczyłam. Dla ludzkiego oka odcisk pozostałby niezauważony, ale skoro ostatnio przyjęłam krew Paine’a mój wzrok był znacznie ostrzejszy. Ślad był słabo widoczny, pokryty krwią na betonie. Zmrużyłam oczy obracając głową tak, aby uzyskać kąt prosty. Ledwie udało mi się rozpoznać odciśniętą we krwi metkę, ale kiedy już to zrobiłam powiedziała mi ona kilka rzeczy. Zabójca mógł sobie zapewnić osobisty transport z miejsca zbrodni. Nie miał problemów w kwestiach finansowych jak również w odwiedzaniu tak wielu klubów ze striptizem ilu tylko by chciał. Każdy, kto nosił Pradę miał sporo gotówki i nie musiał na niczym oszczędzać. — Czego szukasz? — Niczego. — Cofnęłam się zerkając na bezdomnego i ruszyłam wycofując się z alejki. Telefon zabrzęczał i wyjęłam go z kieszeni. Jak tylko poznałam tożsamości dzwoniącego otworzyłam i odebrałam. Czekałam na wieści od niego. — Cześć Goose, co masz dla mnie? Goose pomagał mi w poszukiwaniach miejsca spoczynku Marigold Vesta. Musiałam odnaleźć jej szczątki, aby przywrócić ją do życia i spłacić dług, który miałam u tego upadłego anioła. Jak na razie nie znaleźliśmy zbyt wiele (najwyraźniej upadłe anioły były chronione ponieważ ich historia nie została zapisana w żadnych papierach) co znaczyło, że musimy zacząć od niezwiązanych z nimi wydarzeń i powoli dążyć do naszego celu. Goose już zdobył, co mógł używając swojej nekromanckiej gorącej linii i prosząc o przysługi bliskich mu znajomych. Szczęśliwie jedno z jego źródeł miało małą obsesję na punkcie upadłych, do tego stopnia, że spędziła ona lata na dokumentowaniu historii o nich. Starałam się nie chichotać, kiedy myślałam o Mary Agnes Winstead kobiecie, która wychował się, jako katoliczka zaczęła widywać umarłych, a w konsekwencji stała się członkiem domostwa wampirów. Choć nigdy nie miałam tej przyjemności, aby spotkać się z nią twarzą w twarz, Goose ostrzegał mnie, że miała trochę nie po kolei w głowię. Biorąc pod uwagę jej obsesję nie byłam tym zaskoczona.

Mary wysłała nam tuziny dokumentów, większość z nich datowanych na setki lat wstecz, a nawet więcej. Dzięki jej oddaniu Goose i ja dowiedzieliśmy się, że upadłe anioły zstąpiły z nieba, aby chronić niewinnych przed złem. Dzięki ich powiązaniom z wszechmocnym większość ludzi raczej z nimi nie zadzierała. Niestety w przypadku Marigold, została ona zwabiona w pułapkę, zabita, a jej dusza została zmuszona udać się do piekła. Została wtedy oddana samemu władcy piekieł. I chociaż imię Marigold nie zostało użyte w tym tekście musiało chodzić o naszą dziewczynę. To była jedyna historia, jaką znaleźliśmy, która zawierała aż tyle podobieństw. Niezbyt dobry sposób na przeżycie wieku. — Jest na poświęconej ziemi. Zatrzymałam się, chcąc się upewnić, że dobrze go usłyszałam. — Poświęcona ziemia? — Informacje są skąpe i nie odnoszą się konkretnie do Marigold. Wspominają mnichów natrafiających na bitwę pomiędzy aniołami i demonami. Po tym jak anioł został zabity, odparli atak i zabrali jej ciało na poświęconą ziemię. Moje serce biło teraz w rytmie szybkiego staccato. — Czy wiadomo gdzie? — Nie. — Goose brzmiał na tak przygnębionego jak ja się czułam po usłyszeniu tej wiadomości.— Ale nie martw się, będę kopał dalej. — Dzięki. — Ruszyłam ponownie przyśpieszając, aby dotrzeć do Czarnej Pantery przed przybyciem mojego szefa. Deena zaoferowała, że zrobi inwentaryzację, ale jak głupio zaproponowałam, że się tym zajmę. Stwierdziłam, że przynajmniej zajmę się pracą i nie będę myśleć o Disco, Paine'm i całej reszcie rzeczy, nad którymi nie miałam kontroli. — To dobre wieści, wiesz — stwierdził Goose. — Bez dokładnej lokalizacji nie. — Mamy dwie rzeczy, które działają na naszą korzyść, gdybyś zechciała wyjąć głowę z własnego tyłka powiedziałbym ci o nich. Uśmiechnęłam się wiedząc, że powiedział to tylko po to, aby mnie rozchmurzyć. Goose nigdy nie przeklinał, nie chyba, że się poparzył, uderzył czy solidnie wkurzył. — Moja głowa jest już na powierzchni. — Przeszłam przez ulicę przyśpieszając jeszcze bardziej. — Zacznij mówić. — Dokument te zostały znalezione w Stanach, więc miejsce, którego szukamy jest tutaj. — To jedno a drugie? — Jestem pewien, że znajdziemy ją w opactwie, dokumenty były podpisane przez opata. — Więc szukamy opactwa w Stanach Zjednoczonych, tak to powinna być bułka z masłem, — Po prostu nie możesz sobie darować nie? — Mogłam sobie wyraźnie wyobrazić Goose'a jak przechadza się po swoim biurze i zirytowany zgrzyta zębami. — Zawsze najmądrzejsza.

— Wybacz, miałam kilka kiepskich dni. — Przypomniałam sobie jak poobijany wyszedł z naszej ostatniej wspólnej sprawy i skrzywiłam się na samą myśl. — Jeśli już o tym mowa, jak się trzymasz? — Moje siniaki bledną, ale złamałaś mi nos. Paine musiał złamać go ponownie i nastawić, żeby był znowu prosty. To musiało cholernie boleć. Czas, aby ucałować bolące miejsce. — Czy pomoże coś, jeśli powiem, że mi przykro? — Żadne przeprosimy nie są konieczne. Zrobiłaś, co musiałaś wiem, że sprawy nie poszły gładko, ale nie straciłaś opanowania. To najważniejsze, moje obrażenia się zaleczą. — Dobrze wiedzieć. Usłyszałam zgrzyt w głośniku tak jakby Goose przyłożył telefon do drugiego ucha. — Czy ty i Gabriel mieliście okazję porozmawiać? Moje niezbyt kobiece parsknięcie przyprawiło go o chichot. — Jeśli chcesz to tak nazwać — mruknęłam. — Wiesz, że Marius przyjeżdża. — Nie było to pytanie, co sugerowało, że zna odpowiedź. — Wiem. Wiem też, że muszę się zachowywać. — To może... — Przerwał i mogłam nieomal usłyszeć jak pracują trybiki w jego umyślę. — Może powinnaś wpaść, będziemy mogli o tym porozmawiać. Marius nie jest taki jak Gabriel czy Paine. On jest... — Cholernie przerażającym sukinsynem? — Tak, dobrze sobie radzisz ze słownictwem — westchnął do telefonu. — Można to tak ująć. Nie będzie tolerował niczego, co mogłoby zasiać niezgodę w rodzinie. A skoro ty już stworzyłaś pewne problemy, będziesz musiała mu udowodnić, że warto cię mimo wszystko zatrzymać. — Warto mnie zatrzymać? Jestem pupilkiem? — Już ci mówiłem, że dla wampirów jesteśmy czymś nawet mniejszym niż pupilek, jesteśmy ich rzeczami, należymy do nich. Rzeczami, których łatwo można się pozbyć. — Tak, mówiłeś. Goose się zawahał, po czym dodał miękko. — On wie o tobie i Paine'm. Chciałam się rozłączyć i udawać, że go nie słyszałam. — Wie, co o mnie i Paine'm? — Wszystko. O Chryste. Było wystarczająco źle, że Goose i rodzina wiedziała. — Disco mu powiedział?

— Prawdopodobnie, choć nie koniecznie musiał. Wampiry zazwyczaj potrafią stwierdzić, kiedy człowiek jest... w intymnej relacji z innym z ich rodzaju. — Technicznie nie byłam w intymnej relacji z nikim, od kiedy wróciłam. Paine z przyszłości nie jest tym Paine'm z teraźniejszości. — Nie, nie byłaś. — Biedny Goose, oczywistym było, że temat tej rozmowy był dla niego ekstremalnie niekomfortowy. — Ale teraz łączy cię więź z Paine'm. Kiedy taka więź raz zostanie stworzona nie może zostać zerwana.. I czyż nie był to nagły i zaskakujący zwrot wydarzeń? Łączyła mnie z nim więź i ogarniało mnie dziwne poczucie spokoju, kiedy był w pobliżu. Oczywiście częściowo było tak, ponieważ trzymał naszą więź otwartą pozwalając mi tym samym na dostęp do swoich emocji. Jak do tej pory było w porządku. Paine był przyjacielem, nikim więcej. Ale biorąc pod uwagę ostatnie zachowanie Disco i to teraz, gdy Marius przyjeżdżał do domu, wszystko stanie się tylko jeszcze bardziej skomplikowane. — Śmiało, powiedz to. Próbujesz mi przecież coś powiedzieć. — Następne dni nie będą raczej dla ciebie zbyt zabawne ani dla Gabriela, czy Paine'a. Wszyscy będziecie musieli odłożyć wasze różnice zdań na bok i wytrwać w tym razem, Gabriel dzwonił do mnie i prosił bym uświadomił ci to jak może, to wyglądać, i czego powinnaś się spodziewać. — Mów dalej — powiedziałam czekając na zapewne najlepszą część. — Wasza trójka...Cóż...Wasza trójka będzie musiała być ze sobą blisko. Goose zakaszlał i odchrząknął. — Bardzo blisko. — O jakiej bliskości tutaj mówimy? — Nie było miłe z mojej strony, że tak go torturowałam zmuszając, aby kontynuował, ale wprawianie go w zakłopotanie bawiło mnie. — Będę musiała zejść na dół i zachowywać nieprzyzwoicie na oczach całej rodziny? Chcesz powiedzieć, że Marius oczekuję jakiejś akcji, to muszę zrobić, aby był zadowolony? — Wiesz, że nie to miałem na myśli. — Zawstydzenie zniknęło pozostawiając mnie z wściekłym Goose'm, dokładnie takim, jakiego chciałam. Zadanie wykonane. — Przestań utrudniać i zacznij podchodzić do tego poważnie — warknął. — To nie jest zabawne. — A słyszysz, żebym się śmiała? — Kilka ostatnich dni nie źle mnie zestresowało. Pomyśleć, że dopiero, co pozbyłam się jednej przeszkody, a już pojawiała się następna. Przyznanie tego przed sobą było dziwnie męczące, wysysało to ze mnie całą energię. Kiedy Goose się nie odezwał, powiedziałam: — Wiem, że to nie jest zabawne. Próbuję tylko zmniejszyć wagę tego wydarzenia. — Obawiam się, że nie możesz sobie na to pozwolić. Oczywiście, że nie mogłam sobie na to pozwolić. Pieprzyć moje życie. — Więc muszę sprawić, że Marius uwierzy, że nie mam nic przeciwko temu, że noszę znak dwóch wampirów, Disco i Paine'a? To próbujesz mi powiedzieć? — Dokładnie tak.

— Jestem całkiem pewna, że sobie z tym poradzę, tak długo jak Disco i Paine będą się zachowywać. Jeśli zaczną świrować niewiele będę mogła w tej sprawie zrobić. — Nie martw się o to, oni wiedzą, z czym mamy do czynienia. — Jego ton się zmienił, zrobił się ponury. Odchrząknął ponownie sposób, w jaki to zrobił powiedział mi, że ma do przekazania kiepskie wiadomości. Zaparłam się czekając na zbliżające się proroctwo zagłady. — To nie o Mariusa tak naprawdę się martwią. Przeszłam przez ulicę, będąc już nieomal w połowie drogi do Czarnej Pantery. — Możesz mnie oświecić? — Marius jest niebezpieczny, ale posłucha Gabriela. Mają silną więź taką, której Marius nie będzie chciał zerwać. Nawet, jeśli koniec końców nie uwierzy waszej trójce, przymknie na to oko. Jakoś nie widziałam w tym zagrożenia. — Więc, w czym problem? — Revenald. Tempo mojego kroku zdecydowanie spadło. — Co Revenald ma z tym wszystkim wspólnego? Revenald był stwórcą Mariusa (pół demonem) i kimś, kogo nigdy nie chciałam poznać. Jeśli nauczyłam się czegoś z mojej wycieczki do przyszłości, (kiedy poznałam pół demoniczną sukę Victorię Delcroix, którą zostałam zmuszona zniszczyć) to tego, że pół demony za nic miały ludzkie życie, żadnych skrupułów, żadnego żalu. Brały, co chciały i żyły tak jak im pasowało. Ludzie nie znaczyli dla nich nic, poza tym, że byli źródłem pożywienia i rozrywki takim, które z łatwością można było zastąpić. — Marius odwiedzał kiedyś rodzinę, kiedy Sienna wpadła w kłopoty. — Sienna. Była kochanką Disco, która parała się demoniczną magią. — Marius nie rozwiązał problemu w ciągu kilku dni i wtedy przybył Revenald. Ta dwójka dzieli umysłową więź, która nie może zostać zerwana, tak potężną, że nawet ja jej w pełni nie rozumiem. Jeśli Marius pomyśli, że jesteś zagrożeniem, Revenald będzie o tym wiedział i pojawi się tutaj. Nie sądzę, aby to skończyło się dobrze. Uznam to za pieprzone niedopowiedzenie roku, razy pięćset. —Marius chcę Pijawki — Wiec mu go daj. — Goose warknął na mnie bez zastanowienia, czego nie robił często. — Nie ryzykuj życiem dla czegoś takiego jak poszlachtowanie pół demona. Odpuść, rusz do przodu. Nie jesteś odpowiedzialna za losy ludzkości. Nie byłam? Zmieniłam tak wiele wracając do teraźniejszości. Disco żył, nie umarł. Jego rodzina pozostała najpotężniejszą w Nowym Jorku. Zabiłam pół demona, wymazałam istnienie córki Goose'a takiej, której nigdy nie będzie miał i pakowałam się w coraz to większe gówno. Bez Pijawki byłam chodzącą, martwą nekromantką. Była to jedyna broń w moim arsenale zdolna zabić pół demona, jedyna rzecz zdolna ocalić mój tyłek, jeśli znajdę się twarzą w twarz z takowym. — Nie oddam ostrza, to nie podlega dyskusji.

— Rhiannon... — usłyszałam w jego głosie ostrzeżenie i gniew taki, którego normalnie nie słyszałam nigdy u Goose'a. — Już zabrałam go w bezpieczne miejsce. Marius może się wkurzać ile tylko chce, ale nie może go dostać. — Możesz pożałować swoich działań bardziej niż myślisz. Revenald cię zrani. Nawet nie masz pojęcia jak daleko potrafi się posunąć. — Więc to chyba dobrze, że nie wie jak daleko ja potrafię się posunąć. — Widziałam już neon Czarnej Pantery, kiedy mijałam jadłodajnie u Ruby. Liczyłam na lekkie popołudnie, które spędzę na inwentaryzacji. Naprawdę potrzebowałam odwrócenia uwagi od tych wszystkich anielski, demonicznych i wampirzych spraw. — Skoro jesteś w jednym ze swoich...nastrojów — powiedział Goose i wiedziałam, że chciał dodać „sukowatych”. — Mam zamiar zmienić kierunek tej rozmowy. — Jak dla mnie brzmi dobrze. — Przenosisz swoje rzeczy do Gabriela dziś wieczorem? Czym szybciej się tam rozgościsz tym lepiej. — Więcej niż prawdopodobne, że będę tam dziś po południu, muszę dokończyć coś w pracy, potem wracam do swojego mieszania załatwić kilka rzeczy, a kiedy skończę spakuję trochę rzeczy i pojadę, dlaczego pytasz? — Ponieważ wpadnę z wizytą, jest tam dużo miejsca. — Ach, Ethan McDaniel. Zawsze przyjaciel i obrońca. — Co masz zamiar zrobić, jeśli wpadnę w poważne tarapaty? — Nie jestem pewien. Mam nadzieję, że wpadnę na jakiś pomysł. Dlaczego nie wezwiesz taksówki, żeby odebrała cię koło piątej? Jeśli przyjedziemy wcześniej będziemy mieli czas porozmawiać z rodziną, wyjaśnić pewne sprawy przed przyjazdem Mariusa. Mamy sporo do przedyskutowania. To dałoby mi kilka godzin, czyli więcej czasu niż potrzebowałam na zajęcie się barem i zgromadzeniem potrzebnego zaopatrzenia zanim z własnej woli wkroczę w śmiertelną pułapkę. — Piąta będzie w porządku, to do zobaczenia. Zatrzasnęłam telefon i pośpieszyłam do klubu. Wyglądał tak normalnie w ciągu dnia, jak każdy inny budynek, pomijając neon z pół nagą kobietą i szklanką martini. Kiedy otworzyłam drzwi i weszłam do środka, ekipa sprzątająca ciężko pracowała. Trzeba było poodkurzać, odkazić stoły i krzesła, wypolerować na błysk scenę. Wchodząc za bar rozejrzałam się wokoło. Deena zajmowała się tymi poważnymi rzeczami, jak zamawianie alkoholu i zaopatrzenie baru, moją robotą była inwentaryzacja i upewnianie się, że wszystko było na miejscu przed otwarciem.

Właśnie zaczynałam, kiedy mój telefon zawirował na pośladku. Wywróciłam oczami i wyjęłam go z kieszeni. Dawno, dawno temu nie byłam niewolnikiem tego wynalazku. Preferowałam stare metody komunikacji, telefony stacjonarne. Miło było wiedzieć, że nikt nie może mnie namierzyć wciskając guzik. Tym razem jednak nie uśmiechnęłam się na widok ekranu. Numer prywatny. Cholera. Byłam prawie pewna, że był to kolejny telefon, którego oczekiwałam, chociaż wyczucie chwili było gówniane. Tyle, jeśli chodzi o rozkojarzenie swoich myśli pracą. Otworzyłam klapkę i przyłożyłam do ucha. — Hallo? — Pytałaś o nieoznakowanego Browninga1? O tak. Telefon, na który czekałam od ponad tygodnia. Tylko raz widziałam Bane'a po tym jak rozpytywałam kilku regularnie korzystających ze strzelnicy klientów o kupno broni, nieoficjalnie. Nie był przyjazny, gdy podszedł przestawił się, a ja wygłosiłam jakiś przemądrzały komentarz na temat jego imienia. O nie, Bane 2 był profesjonalistą. A imię pasował do niego, tak jakby był trucizną czyjejś egzystencji. Nie tylko był wielki, przyjaźnił się też z zakapiorami, którzy ćwiczyli strzelanie po wschodniej stronie miasta. Z zakapiorami, którzy byli też członkami gangu i skierowali go w moją stronę. Niebezpieczny, śmiercionośny i gotowy przerzuć cię i wypluć. Tak, to Bane w pigułce. Szczęśliwie pomijając towarzystwo w jakim się obracał, wydawał się trzymać z daleka od całego tego gówna związanego z gangami. Przede wszystkim był biznesmenem. Nasze pierwsze spotkanie utwierdziło mnie w przekonaniu, że nie chciał żadnych problemów. Nie zadawał pytań i był całkowitym profesjonalistą. Jakby już samo to nie było zachętą do robienia z nim interesów, potrafił załatwić wszystko, o co prosił klient, oczywiście za odpowiednią cenę. — Zgadza sie — odparłam z nadzieją, że w końcu coś dla mnie ma. — Mam dwa. Przeszłam na zaplecze. — Zdecydowanie jestem zainteresowana, mogę spotkać się z Tobą po południu. — Może będę jeszcze wtedy je miał, a może już nie. Ugryzłam się w język, nazwanie go dupkiem nie leżało w moim interesie. — Więc teraz albo nigdy? — Tego nie powiedziałem. Wydaje ci się chyba, że jesteś moim jedynym klientem. Uważaj to za grzecznościowy telefon. — Masz srebrną amunicję? — Dwa pudełka. Zwyczajowo. 1 2

Rodzaj broni. Trucizna

Kurwa. Potrzebowałam broni ze srebrną amunicją. Mogłam zatrzymać wampira, lub spowolnić demona używając pobłogosławionych kul, ale srebro było gwarancją, że tak właśnie by się stało. Przechyliłam głowę gapiąc się na niezliczone butelki trunków zalegające na półkach. Policzenie tego wszystkiego zajmie mi kilka godzin. Deena mnie zabiję jak czegoś zabraknie jej dzisiaj za barem. Jakie były szanse na to, żeby odkryła, że nie wykonałam swojej pracy? Skrzywiłam się myśląc o moim gównianym szczęściu. Zobaczy, że brakuje jej kilku rzeczy. Bardzo prawdopodobne, że dostanę pełen wściekłości telefon o tym jak bardzo zawodzę w prawdziwym życiu. Jej gniew będzie czymś, z czym będę musiała się zmierzyć. Nie było szans na to, abym mogła zrezygnować z oferty Bane'a. Potrzebowałam broni. Być może nawet bardziej niż potrzebowałam swojej pracy. Ironicznie, może nie będę wcale musiała martwić się o demony, kiedy Deena zabije mnie nim jakikolwiek inny stwór dostanie szansę. — Gdzie chcesz się spotkać? — W China Town. Za pizzerią Cleaver’a Połączenie zostało zerwane i wsunęłam telefon do kieszeni. Najpierw spotkam się z Bane'm i mam nadzieję, że opuszczę go z lśniącymi nowymi zabawkami. Wtedy pojadę do swojego mieszkania i przygotuje się na pobyt u Disco. Zakupiłam walizkę, w której chowałam broń, krótko po naszym zerwaniu. Nawet wtedy wiedziałam, że wszystko się zmieni. Moja moralność nie była już taka jak kiedyś. Zamordowałam z zimną krwią pakując kule prosto między oczy i nawet nie mrugnęłam przy tym okiem. Moje palce odpłynęły do naszyjnika wiszącego na mojej szyi. Wiedziałam, że amulet Marigold Vesta, stawał się obsesją taką, która wydobywała ciemną istotę mojej duszy. Czy to tak naprawdę miało znaczenie? Moje życie już i tak było w niebezpieczeństwie. Miałam dług u upadłego anioła. Jeśli go nie spłacę, będę musiała oddać jej swoje ciało i zginąć podczas tego procesu. Byłam udupiona, udupiona i czy wspominałam już o tym, że byłam udupiona? Nie miałam czasu do stracenia na myślenie o moim męczącym życiu. Zamiast tego wyszłam z pomieszczenia za barem. Ekipa sprzątająca nie zwróciła na mnie uwagi. Nigdy tego nie robili. Chcieli wykonać swoja robotę i wyjść. Nie mogłam powiedzieć, że ich za to winię. Pomijając żałosny chłód zimy, słońce ogrzewało mi twarz, kiedy wyszłam z klubu. Niedługo święta i śnieg. Przez chwilę zastanawiałam się czy pożyje wystarczająco długo, aby to zobaczyć.

**** Bane stał przy vanie zaparkowanym na tyłach, czekając na mnie, kiedy podjechałam pod pizzerie. Był ubrany w jeansy, T-shirt i czarną bejsbolówkę prawdopodobnie, aby wtopić się w lokalny tłum. Nikt nie zwrócił na mnie żadnej uwagi, kiedy szłam wzdłuż budynku i zatrzymałam się przy nim. Bane przywitał mnie ledwie skinieniem. W porządku. Dobrze jak do tej pory. Kiedyś Bane był całkiem przyzwoicie wyglądającym facetem. Miał ponad metr osiemdziesiąt, same mięśnie i przyprawiający o zatrzymanie akcji serca uśmiech, który ładnie komponował się z jego lodowato niebieskimi oczami i blond włosami. Niestety jego nos został złamany niezliczoną ilość razy, nie pomagała mu też blizna ciągnącą się od czoła do podbródka, rujnując jego wygląd od szyi w górę. Jeśli ta poszarpana skóra w jakiś sposób mu przeszkadzała nie dawał po sobie tego poznać. Zdawał się czuć dobrze we własnej skórze, do cholery byłam pewna, że czerpał przyjemność ze straszenia ludzi jakimś sadystycznym przekąsem, kiedy ta jego blizna rozciągała się i poszerzała. — Widzę, że udało ci się przyjechać — powiedział. Żadnego uśmiechu, żadnego cześć, tylko zwyczajne spojrzenie. — Nie brzmiało tak jakbym miała jakiś wybór. Bane parsknął, rozejrzał się wokoło i otworzył tylne drzwi vana. Jak obiecał dwa Browningi leżały obok siebie, na obskurnej podłodze, lśniące i nie draśnięte. Cztery magazynki leżały nad pistoletami w pełni załadowane, do tego dwa pudełka naboi tuż oko. Nad tym wszystkim podwójna kabura, dziewicza skóra, wolna od jakichkolwiek oznaczeń. — Mogę? — Wskazałam czekając. — Bardzo proszę. Przysunęłam się bliżej tak, aby nikt z zewnątrz nie mógł mnie zobaczyć i sprawdziłam broń. Z bliska wyglądały równie dobrze, jeśli nie lepiej. Bane miał solidną reputację, więc nie martwiłam się o jakość. Broń będzie dobrze strzelać, a kule będę śmiertelne. O tym byłam przekonana, jednakże była jeszcze kwestia ceny. — Ile? — Tysiąc za każdą. — Jesteś pewny, że są czyste? Pokiwał. — Niewykrywalne.

— Jeśli wliczysz w to amunicję to dobijemy targu. Jego uśmiech powiedział mi, że będziemy się targować. — Broń amunicja za trzy patyki. Niestandardowe kule nie są tanie. Negocjowałabym, ale nie miałam czasu, śpieszyłam się do domu, musiałam jeszcze zapakować broń i amunicję, spakować rzeczy i przygotować się na przyjazd Goose'a. — Zgoda. — Odłożyłam broń. — Pójdę po pieniądze. — Nie tak szybko. — Bane sięgnął do wnętrza vana i wyciągnął coś owiniętego materiałem, gdy to odwinął moim oczom ukazał się duży, lśniący rewolwer. Był piękny z chromowaną lufą i twardym plastikowym uchwytem. Niech mnie szlag. Bane zdobył Desert Eagle3 — Jest czysty jak inne, ale mocniejszy. Chcesz pocałować kogoś na do widzenia? To najlepszy sposób, aby to zrobić. Podniosłam go, leżał idealnie w mojej dłoni. Wystarczająco ciężki, żeby wiedzieć, że tam jest, ale na tyle lekki, że nie przeszkadzał.— Masz srebrne kule? — Zazwyczaj nie zawracam sobie głowy zadawaniem pytań, ale któregoś dnia mam zamiar zapytać cię o tą obsesję na punkcie srebra. — Sięgnął do auta i wyjął dwa duże pudełka. — Pięćdziesiąt? — Ile jest w pudełku? — spytałam oglądając dalej pistolet. — Pięćdziesiąt. — Co jeśli będę potrzebować więcej? — Wiesz gdzie mnie znaleźć. Prawda. — Ile? — Dwa tysiące, bez targowania. Kurwa. Nie mogłam sobie na to pozwolić nawet gdybym chciała. Dwa tysiące. Nie stać mnie było na to i na to. Miałam przy sobie tylko cztery tysiące w gotówce. Resztę pieniędzy, które otrzymywałam od Disco, jako miesięczne wynagrodzenie za moje nekromanckie usługi leżało sobie zdeponowane w bezpiecznym miejscu. Nie byłam pewna czy będę ich potrzebować, ale nigdy nie wiadomo. — Wezmę rewolwer i naboje. — Odłożyłam broń i ruszyłam w stronę pizzerii, aby wyjąć pieniądze z buta. Bane się zmarszczył i niech mnie szlag, jeśli nie był to przerażający widok. — Nie chcesz pozostałych?

3

Pistolet na silny nabój rewolwerowy 357 Magnum z lufami długości: 6, 8, 10 i 14 cali.

— Nie stać mnie — zerknęłam na Browningi. Miło byłoby je mieć, ale Eagel mógł z pewnością zrobić dziurę w piersi wampira, albo demona. Potrzebowałam właśnie takiej siły. Amulet i Pijawka jak na razie doprowadziły mnie do tego miejsca. — Ile masz? — Obserwował mnie zaczynając od czubka głowy i nie śpiesząc się skończył na stopach. Tym razem nie mogłam powstrzymać swojego temperamentu ani zamknąć swojej niewyparzonej gęby. — Jeśli pytasz mnie o to czy jestem gotowa „odpracować” resztę ceny swoim tyłkiem, to się odwal. Zmrużył oczy. — Nie pochlebiaj sobie, księżniczko. Uwierz, że nie jesteś w moim typie. Nie każ mi pytać ponownie, ile masz? Przyznanie ile pieniędzy mam przy sobie było dość niebezpiecznym wyznaniem, ale skoro miałam amulet Marigold na szyi stwierdziłam, że będę w stanie się obronić, jeśli przyjdzie, co do czego. — Cztery tysiące. — Tysiąc za mało. Cóż, panie mądraliński. — Jestem tego świadoma — wycedziłam przez zęby. — Dlatego wezmę tylko Eagle'a. Przysunął się bliżej i obrzucił mnie spojrzeniem. — Kobieta nie powinna musieć nosić przy sobie broni, aby o siebie zadbać. Potrzebujesz mężczyzny, aby cię chronił. Wyginając szyję spojrzałam prosto w jego jasne niebieskie źrenice. — To twój problem. Ja nie chcę mężczyzny. Ku mojemu zaskoczeniu rysy jego twarzy zmiękły. — Twoja dusza została wycięta, widzę to w twoich oczach. Sukinsyn. Nienawidziłam, kiedy ludzie potrafili we mnie czytać jak w otwartej księdze, a on zrobił to z łatwością. Moją jedyną obroną było odwrócenie wzroku. — Nie wiem, o czym mówisz. — Owszem wiesz. Kiedy będziesz chciała pogadać zadzwoń. Chodzę po tym świecie już od bardzo długiego czasu i widziałem więcej niż ci się wydaję. — Poczekał aż na niego spojrzałam nim kontynuował. — Żadnych zobowiązań, tylko ktoś do pogadania. Nie żartowałem kiedy mówiłem, że nie jesteś w moim typie. Żadnego pieprzenia głupot. Miałam nadzieje, że nie słyszał jak przełykam tą ogromną kluchę, która utworzyła mi się w gardle. Miałam wystarczającą ilość wrogów bez dodawania do tego nowych przyjaciół, którym nie byłam pewna czy mogę zaufać. Bane zapewniał mi broń, której tak desperacko potrzebowałam, ale nie byłam gotowa, aby posunąć naszą znajomość dalej. Nie, żeby miał w stosunku, co do mnie jakieś romantyczne zamierzenia, najwyraźniej. Było to w rodzaju jakiejś dziwacznej ciekawości. — Wrócę z pieniędzmi.

— Cztery tysiące za wszystko. Ostrzegawczy dreszcz przebiegł mi po kręgosłupie. — Eagle to nawet więcej niż oczekiwałam. — Przygotowałam się do odejścia. — Zaraz wracam. — Powiedziałem. — Bane oplótł mnie ramieniem odliczając przy tym palcami. — Cztery tysiące i jesteśmy kwita. Wyszarpnięcie ramienia mogło mnie uwolnić, ale mogło równie dobrze rozpocząć szamotaninę, której nie chciałabym dokańczać. Pozostawiona bez innych opcji, zerknęłam wściekle na wielkiego, przerażającego faceta, zauważając jak zablokował sobą promienie słońca. Był zbudowany jak kamienna ściana, same twarde krawędzie, ostre linie i trudny teren. — Nie lubię być nikomu nic winna. Jeśli nie mogę zapłacić ci tyle ile chcesz nie biorę tego, co oferujesz. Jego uśmiech był dziwną kombinacja, jednocześnie przerażający i przystojny. — Niezły z ciebie numer — powiedział, po czym wyraz jego twarzy zrobił się poważny. — Nie próbuj zobaczyć czegoś, czego nie ma. Dobijam tego targu tylko, dlatego że mi kogoś przypominasz. Nic więcej. Nie byłam pewna czy kupić to jego wyjaśnienie. — Och, doprawdy? A kogóż to mogę ci przypominać? Ku mojej uldze puścił mnie i opuścił wzrok. — To inna historia na inny dzień. Cztery kawałki i jesteśmy kwita. — Nic więcej? — spytałam, aby się upewnić. — Wymieniamy broń za gotówkę i sprawa załatwiona. — Jest jedna rzecz. No i proszę, wiedziałam,coś więcej niż byłam gotowa się zgodzić. — Czyli? — Jeśli będziesz miała kłopoty, zadzwonisz do mnie. Ulice to nie miejsce dla dziewczyny. Sporo szalonego gówna ostatnio się tu dzieje, może i będziesz wstanie się chronić, ale czasem wszyscy potrzebujemy przyjaciół. Podniosłam prawą nogę, zaparłam but o zderzak vana i zdjęłam but. Nie policzyłam pieniędzy. Zamiast tego wyjęłam starannie złożone stu dolarowe banknoty i założyłam but. Kierowca, który był z Bane'm przesunął się i zaczął pakować broń, amunicję i kabury do niepozornie wyglądającej torby takiej, która mogłaby pochodzić z każdego sklepu w China Town. — Pamiętaj, co powiedziałem. Jeśli będziesz chciała pogadać albo znajdziesz się pod ścianą, zadzwoń. Jasne, tak jakbym miała to zrobić. — Cokolwiek mówisz. Spoglądał na mnie przez kilka sekund, po czym odszedł. Kierowca skończył pakować moje dobra i podał mi torbę, potem zamknął drzwi krzyknął coś, czego nie usłyszałam i samochód odjechał.

Pozostałam na miejscy, stojąc ze swoją torbą pełną broni w stroju roboczym (kucyku, spodniach do jogi, długim płaszczu i Nike'ach) i zastanawiałam się, kogo mogłabym przypominać Bane'owi.

Rozdział trzeci

W chwili, w której taksówkarz zatrzymał się przed domem Disco wiedziałam, że Marius już przyjechał. W powietrzu wyczuwało się ciężkość, a dziwne buczenie i wibracje ocierały się o moją skórę, i odbijały echem w uszach. Amulet (spoczywający bezpiecznie w staniku, w którym zaszyłam go przed wyjściem z mieszkania) zrobił się ciepły. Goose najwyraźniej też wyczuwał obecność Marius’a. Posłał mi dziwne spojrzenie takie, które sprawiło, że wiłam się na swoim siedzeniu. Muszę zachowywać się najlepiej jak potrafię. Mój test zaczynał się właśnie w tej chwili. — Niech Bóg ma cię w swojej opiece, Rhiannon. Powinnaś była przynieść mu nóż. — Goose powiedział chyba po raz siódmy czy ósmy od chwili, gdy po mnie przyjechał. — Twoje lekkomyślne decyzje dziś ugryzą cię w tyłek. — Nie dostanie go. — Wzięłam głęboki oddech, kiedy sięgnęłam po klamkę. — Jeśli mu się to nie spodoba, będzie musiał się przyzwyczaić. — Nie będziesz taka nonszalancka za kilka minut. — Napięcie Goose’a było oczywiste. — Zobaczysz, że za chwilę nauczysz się skromności i pokory. On przyjechał tu wcześniej, żeby coś udowodnić. Chciał wszystkich zaskoczyć, zrobił to celowo zdecydowanie coś szykuje. Zamiast odpowiedzieć wysiadłam z taksówki. Słońce zaszło już nieomal całkowicie, co znaczyło, że Disco, Paine czy nawet Marius mogli wyjść na zewnątrz gdyby chcieli się przywitać. Ku mojej uldze, nikt z nich się nie pojawił. Chciałam wykorzystać schody budując swoją fortecę obroną przypominając sobie z każdym krokiem, dlaczego tak ważne jest, abym nie oddała mu Pijawki. Nie zdawałam sobie sprawy z tego jak głupi był to pomysł, dopóki taksówkarz nie otworzył bagażnika i nie wystawił mojej walizki. Niech to szlak. Ta cholera była bardziej niż ciężka, ważyła pieprzoną, tonę. Z całą tą srebrną amunicją, bronią, krzyżami, nożami i innymi tajnymi gadżetami przechowywanymi w specjalnym jej schowku, mogłam równie dobrze taszczyć solidny blok z betonu. Tyle, jeśli chodziło o przygotowanie mego umysłu na mentalną walkę krocząc po schodach. Niesienie mojej walizki będzie wymagało maksymalnej koncentracji. — Pomogę ci z tym. — Goose sięgnął po tą cholerną rzecz, ale wyszarpnęłam ją z jego zasięgu. Jeśli ktokolwiek inny pokusi się o niesienie tej walizki moja przykrywka spali na panewce. — Poradzę sobie, dzięki. Zmarszczył się, ale nie oponował wyciągając własne bagaże. Jak tylko bagażnik był pusty taksówka odjechała. To był oto koniec czekania.

— Pamiętaj, co ci mówiłem. — Goose wyszeptał idąc u mego boku. — Podporządkowanie się nie wynika z szacunku, jest po prostu oczekiwane. Ty i ja jesteśmy niczym więcej, niż zwyczajnymi śmiertelnikami pod ochroną tych wampirów. Pomijając to, co Disco i Paine do ciebie czują dla Mariusa jesteś tylko zabawką. Będzie się od ciebie oczekiwać, że odegrasz swoją role. — Wziął głęboki wdech i zaczął mówić szybciej. — On wie, że masz więź z Gabrielem i Paine'm. Wykorzysta to przeciwko waszej trójce, jeśli tylko będzie miał okazję. Musisz sprawić, aby Marius uwierzył, że zaakceptowałaś odpowiedzialność bycia naznaczoną przez dwa wampiry z tego samego domostwa włączając w to wszystkie dziwactwa, z jakimi się to wiąże. Musisz go także przekonać, że zaakceptowałaś jego absolutną suwerenność, jak również jego stwórcy. To nie przyjemna pogadanka przy herbacie. To skrajność wampirzej etykiety. — Już mi to mówiłeś — warknęłam nerwowo na skraju paranoi. Goose złapał mnie za ramiona i zatrzymał obracając w swoją stronę. — Więc wiesz, co zaraz powiem — powiedział gapiąc się na mnie. — Nie rób niczego głupiego. Będziesz musiała odegrać przedstawienie swego życia. Nie pyskuj i nie stwarzaj problemów. Stosuj się do instrukcji Gabriela i Paine'a. Pozostawią waszą więź otwartą nie bez powodu. Jeśli będą chcieli abyś coś zrobiła, rób to i nie pytaj. — Troska w jego spojrzeniu była prawdziwa. On naprawdę myślał, że dam się zabić. — Radziłam sobie z demonami w przyszłości. Wiem, kiedy trzymać gębę na kłódkę bez względu, co wszyscy myślą na ten temat. — Kiedy jego spojrzenie nadal pozostało sceptyczne nakryłam jego dłoń swoją. — Zaufaj mi. Nie zrobię niczego głupiego. Rozwiążę tą sprawę z nożem. Wszystko, co muszę zrobić, to być grzeczna dopóki Marius nie wyjedzie. To potrafię zrobić. — A Gabriel i Paine? — Goose odwrócił wzrok. — Co planujesz zrobić w tej sprawie? Marius będzie chciał zobaczyć jak daleko to zabrnęło. Nie jest to takie niezwykłe, że wampiry z jednego domostwa dzielą się kobietą nekromantą, ale on będzie w stanie wyczuć napięcie pomiędzy Gabrielem a Paine'm. Nie zaakceptuje czegoś takiego. To wampiry, które pozostawił za sobą, aby utrzymać swój autorytet w Nowym Jorku nietknięty, śmiertelniczka stwarzająca między nimi problemy nie będzie tolerowana, rozumiesz to? — Rozumiem. — W żołądku ścisnęło mnie, gdy to powiedziałam. Czy naprawdę rozumiałam? Równie dobrze mogłam zostać zmuszona do trójkąta z dwoma wampirami, na których mi zależało, którzy również chcieli się nawzajem pozabijać. — Cokolwiek będzie trzeba by upewnić się, że wszystko pójdzie gładko, zrobię — kontynuowałam. — Gabriel nie lubi się dzielić, ale będzie trzymał swoją zaborczość pod kontrolą, jeśli to ma uszczęśliwić Mariusa. A teraz...— Wzięłam głęboki wdech i wyprostowałam ramiona. — Przestań się martwić. Wszystko będzie dobrze, zobaczysz. Mogłabym przysiądź, że Goose mruknął: — Jasne, że będzie — kiedy kontynuowaliśmy naszą podróż po schodach, ale nie zapytałam go o to. Nie musiał mi towarzyszyć, a jednak to zrobił, a potrzebowałam tak wielu przyjaciół jak tylko mogłam zdobyć. Reszta wampirzej rodzinki nie rozmawiała ze mną (łącznie z Nalą) od chwili, gdy porzuciłam Disco po tym jak go uratowałam, więc każde wsparcie było wskazane.

Paine czekał przy drzwiach, gdy przeszliśmy przez próg. Od razu poczułam, że nasza więź jest szeroko otwarta, uderzyło mnie to jak policzek mówiąc wszystko, co musiałam wiedzieć. Bez względu na powód, dla którego musiałam dotknąć Paine'a jak tylko weszłam do środka, wyczułam ,że czym szybciej tym lepiej. W powietrzu wisiała energia, seksualna energia. Nie byłam pewna czy należała do Paine'a czy Mariusa. Tak czy inaczej to, że byłam naznaczona przez Disco i Paine'a zmieniało postać rzeczy. Obydwoje mieli do mnie prawo i byłam prawie pewna, że znaczyło to, iż będę musiała udawać dostępną (seksualnie czy jakkolwiek) dla nich obojga. — Tęskniłam — mruknęłam wspinając się na palce, aby pocałować go w policzek. — Ja też. — Jego ulga była oczywista poprzez naszą więź. Sięgnął po moje bagaże, ale wyszczerzyłam się w uśmiechu i odsunęłam. — Niedobry — mruknęłam irytująco droczącym się głosikiem — Nie chcesz chyba zrujnować mojej niespodzianki i za szybko dowiedzieć się, co jest w środku. — Zabierz rzeczy na górę. Rodzina czeka na dole. Dołącz do nas, kiedy się rozpakujesz. Cholera. Żadnego ciepłego powitania. Prosto z mostu, rzucona na pożarcie lwom. Paine odsunął się do tyłu i ruszyłam w górę zdecydowanie zbyt znajomej ścieżki takiej, której nie byłam gotowa pokonać. Nie byłam w sypialni Disco od tamtej nocy, kiedy sprawy między nami przybrały tak kiepski obrót. Ethan szedł tuż za mną, kiedy dotarliśmy do miejsca mego przeznaczenia. Zawahałam się przy drzwiach gapiąc się na klamkę, kiedy położył rękę na moim ramieniu. — Wejście do sypialni to ta najłatwiejsza część, zapamiętaj to. Westchnęłam, ramiona mi opadły. — Dobry sposób na to, abym poczuła się lepiej. — Po postu przygotowuję cię na to, co nadejdzie. Wiedziałaś, że to nie będzie łatwe. Metalowa klamka była zimna, gdy jej dotknęłam przesyłając elektryczne dreszcze po moim kręgosłupie. Nim zdążyłam to zakwestionować obróciłam ją i otworzyłam drzwi. Goose musiał sobie zdać sprawę z tego, że byłam już w swoim świecie, bo zabrał dłoń z mego ramienia i ruszył do swojego pokoju. Weszłam do osobistej przestrzeni Disco zamykając za sobą drzwi. Zamarłam zaskoczona tym, co tu znalazłam. Pomijając ustawienie mebli wszystko było inne. Łóżko, biurko, nawet zasłony zostały wymienione. Wielkie łóżko z zagłówkiem w wyrzeźbione kwiaty róży i winorośli było dopasowane do biurka stojącego po drugiej stronie pokoju. Pościel też była nowa, jak i poduszki, i szlafrok w cudownym odcieniu szkarłatu. Otrząsając się z szoku przechadzałam się po pomieszczeniu. Kominek był czysty, żadnego popiołu czy nadpalonego drewna. Wyglądało to tak jakby wszystko zostało zabrane z tego pomieszczenia i zastąpione czymś nowym. Nienawidziłam się za ulgę, jaką odczułam jak również, za zazdrość, którą poczułam. Czy Disco zmienił wszystko, żeby usunąć wspomnienia o nas dwojgu we wnętrzu jego prywatnych pokoi? Myśl o innych ludzkich gościach zaspokajających głód Disco i ogrzewających jego łóżko podczas mojej nieobecności nie bardzo mi się podobała. Mogłam być zła i mogłam nadal go odpychać, ale mimo to nadal uważałam, że należy do mnie. Jak cholernie popieprzone było to wszystko?

Nie zajęło mi dużo czasu wyrwanie się z tego zamyślenia i postawienie bagaży pod ścianą po lewej stronie łóżka, tam właśnie spałam, kiedy mój związek z Disco był w rozkwicie. Słodko gorzkie wspomnienia przebijały się na powierzchnie, ale zepchnęłam je skupiając się na walizce. Walizka ze specjalnie wbudowanym na broń schowkiem i mój mały arsenał kosztowały tyle forsy, że wolałam o tym nie myśleć, ale była warta każdego centa. Dopóki żaden z zamieszkujących tu wampirów nie stanie się zbyt wścibski, nikt nie odkryje mojego zaopatrzenia. Rozważałam czy nie wziąć czegoś ze sobą (broni, może odrobiny święconej wody), ale szybko zdecydowałam, że mój nóż sprężynowy i różaniec były nawet więcej niż adekwatną ochroną. Jeśli zejdę na dół uzbrojona prawdopodobnie nie załapię sobie żadnych punktów. Po tym jak przejrzałam się w lustrze wiszącym, w łazience, (które ku mojej uldze nie zostało zmienione) próbowałam uspokoić nerwy i przygotować się na to, co miało nadejść. Podeszłam do drzwi i otworzyłam je. Goose czekał na mnie w korytarzu. Jeśli był zdenerwowany, to nie było tego po nim widać, ale nauczyłam się już dawno temu, że był świetnym aktorem, jeśli było to konieczne. — Sypialnia — powiedziałam zerkając za siebie. — Jest…— — Inaczej — odpowiedział. — Tej nocy, kiedy odeszłaś..., kiedy Gabriel poszedł do góry, a ciebie nie było... Jego twarz pokrywał smutek i sympatia. — Zniszczył wszystko. Kazał spalić meble i zastąpić wszystko nowymi. Jasna cholera. — Dlaczego? — spytałam głupio zszokowana zachowaniem Disco. — Wiesz, dlaczego — odpowiedział Goose i złapał mnie za ramię dając do zrozumienia, że powinniśmy już iść. Nie rozmawialiśmy wychodząc z korytarza ruszając schodami i udając się do pokoju, w którym wszyscy na nas czekali. Chciałam po rozwodzić się jeszcze nad sypialnią Disco i jego reakcją po mojej uciecze, ale nie miałam na to czasu. Nie musiałam stawiać czoła nikomu z rodziny Disco (za wyjątkiem Paine'a) od tamtej nocy, kiedy odeszłam. Byłam pewna, że uraza nadal w nich tkwiła, zwłaszcza skoro okazało się, że zostawiłam Disco w takim stanie. Goose podszedł do drzwi i otworzył je nim moje nerwy całkowicie przejęły nade mną kontrolę. Podążyłam za nim zauważając, że w kominku było rozpalone. Jednakże w przeciwieństwie do poprzednich razów, kiedy to Disco stał przed tym płonącym ogniem, jako głowa rodziny, teraz jego miejsce zajmował młodo wyglądający wampir. Musiał zostać przemieniony zaraz po dwudziestce i wyglądał jakby dopiero, co skończył college. Jego ciemne włosy były przycięte na krótko, a ciuchy były bardziej luzackie niż się spodziewałam. Miał na sobie jeansy i sweter z długimi rękawami na tyle cienki, że widziałam rysujące się pod nim mięśnie. Kiedy nasze spojrzenia się spotkały, byłam oszołomiona tym jak szare były jego oczy. — Siadaj. — Marius nie prosił, wydał mi bezpośredni rozkaz taki, który byłam pewna, że był dopiero jednym z wielu. Nie mogłam rozpoznać jego akcentu.

Rozejrzałam się wokoło. Goose już zajął puste krzesło obok Peter'a. Adrian i Nala również siedzieli na składanych krzesłach, ramię w ramię. Landon i Corey stali za nimi z Sirah i Jonny'm, którzy przycupnęli na poduszkach przed nimi. Paine i Disco siedzieli na kanapie po drugiej stronie pokoju, daleko od siebie. Nie trudno było stwierdzić gdzie powinien znaleźć się mój tyłek. Kiedy się zawahałam, głos Disco pojawił się w mojej głowie. — Chodź do nas Rhiannon. No tak, jasne tu nie chodziło o mnie i Disco czy nasze popieprzone okoliczności, ani o to jak Paine wpasowywał się w ten obrazek. Jedna stopa za drugą, krok za krokiem i dystans pomiędzy drzwiami, a kanapą zniknął. Wśliznęłam się pomiędzy Disco i Paine'a próbując udawać, że było to całkowicie normalne. Disco oplótł mnie ramieniem, a Paine położył rękę na moim udzie. Okay. Niezręcznie i zdecydowanie dziwacznie. Próbowałam się zrelaksować. Musiałam być przekonywująca, ale ta sytuacja była popieprzona. Disco i Paine najwyraźniej wyczuli mój dyskomfort, ponieważ jeszcze szerzej otworzyli naszą więź pozwalając, aby ich emocje połączyły się ze sobą i otoczyły mnie. Nie byłam już dłużej sama, byłam oślepiona ich potężną obecnością. Niepewność rozproszyła się stając się czymś, czego nigdy bym się nie spodziewała. Pożądaniem, unoszącym się i dławiącym mnie. To ciężkie pragnienie sytuujące się w dole mego podbrzusza wyprężyło mi też sutki. Kiedy Disco wplótł palce w moje włosy a Paine ścisnął za udo, musiałam wziąć głęboki oddech wmuszając powietrze w swoje płuca. Ich zmieszane zapachy pachniały goździkami i cytryną, doskonałą mieszanką która odbierała mi oddech. Jasna cholera. — Jesteś świadoma powodu, dla którego się tu znalazłaś? Moje ciało zadrżało na to pytanie; łatwiej było mi zwalczyć to erotyczne doznanie. Wróciłam do siebie potrząsając głową starając się oczyścić myśli. Wszyscy obserwowali naszą trójkę, ale to Marius domagał się mojej uwagi. Zerknęłam na niego. Wyraz jego twarzy nie zdradził mi niczego. — To twoje miasto, twoja rodzina i twój dom — odpowiedziałam ostrożnie. — Chcesz się upewnić, że wszystko jest jak należy. — Jak należy — zerknął od Disco do Paine'a i celowo opuścił spojrzenie na ich krocza. — Interesujący dobór słów. Zasada Rhiannon nr 28: Jeśli nasz zamiar coś spieprzyć, upewnij się, że zrobisz to właściwie. Nic nie usprawiedliwia porażki, więc równie dobrze możesz nadać swojemu nieszczęściu jakieś znaczenie. Najwyraźniej jednak nie odpowiedziałam na pytanie Mariusa tak dobrze jak miałam nadzieję. Marius spojrzał na Disco i po raz pierwszy dostrzegłam coś w jego stalowoszarych oczach, coś, czego nie mogłam do końca zrozumieć. — Nie widzę tego, o co prosiłem.

Disco nie dał nic po sobie poznać, ale przez naszą wieź poczułam, że ogarnęła go panika. — Rhiannon schowała go w bezpiecznym miejscu, obawiała się, że… — Nie dane mu było dokończyć. Zostałam zabrana ze swojego miejsca i rzucona na podłogę (w jednej sekundzie leżałam na tyłku, w drugiej na plecach). Pokój obracał się, kiedy próbowałam pozbierać się i zrozumieć, co się właściwie stało. Tak szybko i zabawa dobiegła końca, stawiałam czoła niebezpieczeństwu, przed którym mnie ostrzegano, twarzą w twarz z wampirem, który mógł skręcić mi kark bez zawahania. Dłoń Mariusa oplatała moje gardło, dociskając mocno i utrzymując dokładnie w tym miejscu, w którym chciał abym była, kiedy przyklęknął u mego boku. Jedyne, co znajdowało się teraz w zasięgu mojego wzroku to twarz, która była tak samo spokojna i pusta jak była, kiedy spoglądałam na nią na tle kominka. — Nie masz żadnych obaw, żadnych własnych myśli, ani wolnej woli w moim domu. Dostarczasz to, o co proszę, kiedy o to proszę. Zrozumiałaś? — Ja...— Chryste, trudno było coś powiedzieć, kiedy jego palce tak naciskały na mój kark. — Zrozumiałam. — Gdzie jest nóż? Skoro zazwyczaj żyłam w niebezpieczeństwie, byłam dobra w szybkim reagowaniu, w tego typu sytuacjach. Miałam zamiar przekazać mojemu oprawcy część prawdy, ale najważniejsze szczegóły zachować dla siebie. — Miami. Tak w zasadzie to Pijawka, przebywała bezpiecznie zdeponowana w firmie kurierskiej, która wyśle ją do Miami, kiedy wykonam jeden telefon. Niesamowite, co można było osiągnąć oferując trochę dodatkowej gotówki. — Gdzie? — spytał tak jakby pytał o drogę. — W Skrytce. — Kolejna pół prawda. Deponowanie czegokolwiek w UPS było bezpieczne, skoro te cholerne skrzynki były robione ze stali i miały numeryczny zamek. — Odzyskasz go i przyniesiesz do mnie. — Ponownie nie była to prośba tylko rozkaz. Kurwa, to nie skończy się tak dobrze jak miałam nadzieję. Disco nie zmyślał. Marius mnie zabije. Koniec kropka. Gra skończona. Trudno było kłócić się z kostuchą czy kimś, kto ma moc, aby zakończyć Twoje życie już na zawsze. — Wybieram się tam w przyszły weekend — sapnęłam przez ściśnięte gardło. — Mogę go wtedy dostarczyć. — Nie wierzę ci. — Ponownie, mówił do mnie tak jakbym była nic nieznaczącym pozbawionym skrzydeł motylem, przybitym pineskami do jego śmiercionośnej dłoni. Czy umrę? Tutaj? Teraz? Ciepły szum amuletu na mojej piersi powiedział mi, że jeśli tylko bym chciała to wyrwałabym się z jego uścisku, wystarczyło wezwać moc tkwiącą w tym kamieniu i być może pokonać w tej walce jego dupsko. Ale jaki byłby końcowy rezultat? Czy zrobiłabym tym samym więcej złego niż dobrego?

Ostrzeżenie Goose’a pojawiło się ponownie w mojej głowie. Podporządkowanie się nie wynika z szacunku, jest po prostu oczekiwane. Zabijało to moją dumę, ale musiałam to zrobić. Kiedyś przyrzekałam sobie, że już nigdy nie będę całować nikogo po tyłku, a jednak. — Przepraszam — wycharczałam. Wypowiedzenie tego słowa bolało tak samo jak te zaciskające się wokół mego gardła palce. — To pierwszy krok we właściwym kierunku. Trochę pokory dobrze ci zrobi. Wyczuwam twój gniew, twoją wściekłość. Bez względu na to jak bardzo starasz się ją ukryć. Nie nadajesz się na członka rodziny. Twoja wola jest za silna. Gdybym nie przyrzekł Gabrielowi, że dam ci szansę udowodnić ile jesteś warta, wyciągnąłbym potrzebne informacje z twojej głowy i byłabyś martwa. Marius przestał mówić i przyjrzał mi się. Zrozumiałam wtedy, że ta jego nie możliwa do odczytania twarz dawała mu duży atut, kiedy nie mogłeś niczego wyczytać z twarzy twego wroga nie sposób było obrać najlepszej strategii obrony. — Pójdziesz teraz w tej chwili i przyniesiesz mi to, po co tu przybyłem. A kiedy to zrobisz, oddasz mi go na kolanach. Jeśli tego nie zrobisz pożałujesz. — Ojcze — odezwał się Disco i Marius już dłużej nie był jedyną osobą w pomieszczeniu. Marius nadal przyszpilał mnie wzrokiem, kiedy przemówił. — Musi zrozumieć, że nie jestem najbardziej niebezpieczną osobą, z którą będzie miała do czynienia, jeśli odmówi i nie będzie wykonywać rozkazów, Gabrielu. — Marius pochylił głowę tak, że jego nos znalazł się tylko cal od mojego. — Jeśli mój stwórca tu przybędzie sprawi, że będziesz cierpiała na sposoby, których nie jesteś sobie nawet w stanie wyobrazić. Skrzywdzi tych, na których ci zależy. Teraz okazuję ci litość wbrew temu, co możesz sobie myśleć. Strzeż mnie, jeśli nadal chcesz nosić głowę na karku. Wbrew temu, co myślisz, moja ochrona tego domu też ma swoje granice. A wtedy Marius zniknął. Zakaszlałam próbując odetchnąć. Czułam nacisk każdego pojedynczego palca, pomimo że jego palce nawet już mnie nie dotykały. Kiedy obróciłam się na bok i próbowałam podnieść na nogi, zerknęłam na kanapę, na której siedzieli Disco i Paine wtedy znaki, którymi mnie naznaczyli przetoczyły się przeze mnie z pełną mocą. Upadłam na brzuch niepewna, dlaczego, ale ich potężna obecność w moim pobliżu sprawiła, że nie mogłam się poruszyć ani podczołgać, ani tym bardziej podejść do nich. — Zostań na dole. — Disco poinstruował mnie telepatycznie. — Nie ruszaj się. Chciałam spytać, dlaczego. Co było nie tak z posiadaniem odrobiny szacunku do samego siebie? W tym, że chciałam podnieść się na nogi i sama sobą potrząsnąć? Ale gdy tylko popłynęły te pytania znałam już odpowiedź. Nie byłam uprawniona do posiadania szacunku. Dla Mariusa nie byłam niczym więcej niż pies czy kot, trzymany w domu, aby zabijać myszy. Gdyby zobaczył, że podniosłam się na nogi, wiedziałby, że mimo ostrzeżenia nie udało mu się zdobyć nade mną całkowitej kontroli. To byłoby znacznie bardziej niż niebezpieczne; byłby to podpis pod wyrokiem mojej śmierci. — Nie może dzisiaj pojechać po sztylet — oznajmił Paine.

Podczas gdy ze znaku Disco czerpałam siłę, Paine poprzez swój, uspokajał mnie oblewając ciepłymi falami. — Wyjaśnij. — Marius nakazał natychmiast. — Kiedy dołączyła do rodziny daliśmy jej słowo, że będzie mogła zachować swoją pracę, — odpowiedział Disco. — To była niewielka prośba biorąc pod uwagę moc, jaką wniosła do naszego domostwa. Żadnych dodatkowych wyjaśnień, żadnego opowiadania mu, że lubiłam swoja pracę. Rzecz w posiadaniu nie miała prawa, aby cokolwiek lubić czy czerpać z czegoś przyjemność, robiła tylko to, co jej kazano, a przynajmniej zgadywałam, że tak właśnie było. Leżąc czekałam na odpowiedź Mariusa, mój żołądek drżał na dywanie a czoło spoczywało na podłodze. — Zrobiłeś się słaby w czasie mojej nieobecności, Gabrielu. Twoje utrzymujące się wciąż człowieczeństwo nadal wpływa na twoje myślenie. Przedyskutujemy tą kwestię przed moim odjazdem. — Nie będzie to pierwszy raz. — Nie byłam pewna jak mu się to udało, ale Disco brzmiał na rozbawionego i wiedziałam bez spoglądania, że zapierający dech w piersiach uśmiech pojawił się na jego twarzy. — Kiedy będziesz mogła pojechać do Miami? — spytał Marius zwracając ponownie na mnie swoja uwagę. — W poniedziałek. — Nienawidziłam tego jak słabo i pokonanie brzmiałam. Amulet na mojej piersi po raz kolejny pobudził się do życia kusząc bym wezwała jego moc i rozprawiła się ze stwórcą Disco. Oparłam się temu bez względu na to jak trudno było mi to zrobić. Miałam dokładnie trzy dni na poradzenie sobie z tym całym bałaganem. Dzięki Bogu to Deena układała mi grafik do pracy. — Bardzo dobrze, oczekuję cię, więc z powrotem z ostrzem nie później niż we wtorek rano. Marius przeszedł koło mnie i usłyszałam jak wszyscy podnosząc się ze swoich miejsc i opuszczają pokój. Myślałam, że Disco czy Paine zostaną, ale tego nie zrobili. Więź między nami zamknęła się jak tylko wyszli pozostawiając mnie dokładnie tam gdzie byłam, długo po tym jak usłyszałam zamykane drzwi. Nieistotną i zapomnianą na podłodze.

Rozdział czwarty Po spędzeniu odrobiny czasu na zapanowaniu nad gniewem, podniosłam się ostrożnie na czworaka i otrzepałam z kurzu. Bywałam już wcześniej w naprawdę głębokim gównie i nie była to dla mnie żadna nowość. Jednakże Marius nie był zwyczajnym wampirem. Reakcja Disco na moje traktowanie powiedziała mi wszystko, co musiałam wiedzieć. Nie wstawił się za mną, nie próbował też powstrzymać swojego stwórcy, kiedy Marius zdecydował zająć się mną osobiście. Znałam mego byłego kochanka dość dobrze, aby wiedzieć, że sprawy miały się naprawdę źle, jeśli nie gorzej niż się spodziewałam. Disco nigdy z własnej woli nie pozwoliłby Mariusowi mnie skrzywdzić, bez względu na to, jakim brakiem reakcji wykazał się na moje ostre potraktowanie. Jak to się odnosiło do mnie? Co znaczyło to w odniesieniu do Pijawki? Dyskutowałam już wcześniej z Sonją o przelaniu mocy ostrza w jakiś inny przedmiot lub broń taką, która była mniej rzucająca się w oczy coś, co mogłabym trzymać w zasięgu wzroku. Zaklęcie było trudne nawet jak dla niej, ale czułam, że to możliwe. Jedyny powód, dla którego jeszcze się wahałam to, to, że obawiałam się utracić moc tego ostrza. Prawdą było jak dotąd to, co przeczytałam o Pijawce, ostrze posiadało zdolność do zabijania demonów i nie mogło zostać łatwo zniszczone, ale nie było żadnej wzmianki o magii. A nawet gdyby udało nam się to zrobić, gdyby Marius przetestował nóż, który dostarczę dowiedziałby się, że został oszukany. Byłam całkiem pewna, że to wszystko zakończyłoby się dla mnie sześć stóp pod ziemią w drewnianym pudle. To pozostawiało inną opcję taką, której nie chciałam rozważać aż do tej pory. Przetarłam twarz rękoma rozluźniając ramiona. Czy naprawdę chciałam mieć dług u demona? To był jedyny sposób abym mogła przekonać jakiegoś do pobłogosławienia kolejnego ostrza. To był jedyny sposób stworzenia broni, którą mogłaby zastąpić tą, którą byłam całkiem pewna, że utracę. Coś wychodzącego z pod ręki demona i anioła, pobłogosławionego ręką świętego człowieka. Prosta odpowiedź na moje pytanie? Oczywiście, że nie. Ta trudniejsza? Jeśli będę musiała. Ale najpierw najważniejsze. Musiałam jeszcze przeżyć tą noc. Jutro będę mogła powiedzieć, że mam coś do zrobienia, wynieść się stąd i przemyśleć sprawę. Opuściłam pokój i ku mojej uldze nie było nikogo w korytarzu. Kiedy szłam kierując się prosto do sypialni, aby zejść z drogi potencjalnemu zagrożeniu usłyszałam dobiegające z gabinetu Disco głosy. Pomieszczenie znajdowało się pod schodami w niewielkim wnętrzu. Miejsce to było ukryte głównie przez otaczające je filary. Moja ciekawość mogła doprowadzić mnie do śmierci, ale podeszłam na palcach w kierunku głosu Disco zatrzymując się i opierając o ścianę tak, abym mogła usłyszeć rozmowę. — Ona jest dla ciebie nieodpowiednia — powiedział Marius. Disco parsknął. — Ty uważasz, że każdy jest dla mnie nieodpowiedni. — To prawda. Ale w tym przypadku mówię poważniej. Ona jest niebezpieczna.

— Ocaliła mi życie. Ktoś wziął głęboki oddech, ale nie widziałam, kto. — Masz rację — powiedział Marius na wydechu, co powiedziało mi, kto potrzebował tu świeżego powietrza. — I to jedyny powód, dla którego jeszcze żyje. Przesunęłam się bliżej filaru i wyjrzałam z za niego, aby zerknąć do wnętrza pokoju. Disco siedział za swoim biurkiem, a Marius stał za jego plecami. Twarz Disco pociemniała z gniewu. — Dałeś mi słowo, że jej nie skrzywdzisz. — I dotrzymałem go. — Marius położył dłoń na ramieniu Disco i zauważyłam jak ten stężał, a jego usta zacisnęły się w twardą kreskę. — Dlatego nie zareagowałeś, kiedy powaliłem ją na podłogę. Palce Mariusa zaczęły bawić się pasmami włosów Disco na karku. — Wiem, że chciałeś. Czułem twoją frustrację, ale pozostałeś dokładnie tam gdzie posadziłem cię, kiedy wszedłeś do pokoju. Disco nie poruszył się, kiedy Marius posunął się dalej przesuwając dłoń z jego karku do przodu na szyję, a potem w dół na klatkę piersiową, dopóki jego ręka nie spoczęła nad sercem. — Często się zastanawiałem jakby to było gdybyś czuł to samo w stosunku do mnie, chętnie narażając swoje życie na niebezpieczeństwo, bez względu na koszty. — Wiesz, że to się nigdy nie wydarzy. — Dlaczego? Co cię przed tym powstrzymuje? — Znasz odpowiedź na oba swoje pytania. Nie mogę zmienić tego, kim i czym jestem. Marius przesunął swoją dłoń, złapał Disco za podbródek i zmusił, aby podniósł głowę, tak by ich spojrzenia mogły się spotkać. Przesunął palcami wzdłuż szczęki Disco muskając w tą i z powrotem jego policzek, był to czuły gest kochanka. Zobaczyłam teraz wyraźnie to, co wcześniej dostrzegłam w korytarzu, tylko, że teraz już potrafiłam to nazwać. Marius zachowywał się jak zimna ryba, kiedy miał do czynienia ze mną, ale gdy spoglądał na wampira, którego stworzył widziałam miłość malującą się na jego twarzy. — Nawet nie spróbowałeś. — Nie potrafię zmusić się, aby poczuć coś, czego nie czuję. — Mógłbyś być zaskoczony tym, co byś poczuł gdybyś mi sie oddał. Uczyniłbym to czymś wyjątkowym, Gabrielu. Czymś, z czego czerpałbyś rozkosz. Nigdy nie żałowałbyś spędzenia nocy z moim łóżku. — Kocham ją. — Disco utrzymał kontakt wzrokowy, kiedy to powiedział. — Wiesz, że nie interesują mnie mężczyźni. Nawet gdyby tak było nie posunąłbym się do tego. Znalazłem już jedyną osobę, której potrzebuję. Nie chcę nikogo innego. — Ona nie zasługuje na twoje uczucie. — W stwierdzeniu Mariusa usłyszałam zarówno wrogość jak i szczerość. — Jesteś głupcem.

— Być może, ale to moja decyzja. Ona jest moja, nie pozwolę jej odejść. Marius wypuścił Disco, a ja odsunęłam się od filara obawiając się, że ktoś mnie zobaczy. To było coś, o czym nie chciałam wiedzieć. Disco nie był biseksualistą. Sądząc po jego reakcji na dotyk Mariusa, ta cała sytuacja była dla niego tak samo niezręczna jak dla mnie. Odwróciłam się i wpadłam wprost na Paine'a. Oplótł swoje ramię wokół mego łokcia i uniósł palec do ust. Pokiwałam, próbując przesunąć się byle z daleka od gabinetu. Wyszliśmy z pod schodów, kierując się w dół korytarza i do drzwi prowadzących do ogromnego ogrodu na tyłach posiadłości. Paine zaczekał aż znajdziemy się na zewnątrz i zamknął za nami. Dopiero wtedy sapnęłam zdając sobie sprawę, że cały czas wstrzymywałam oddech czekając aż znajdę się w bezpiecznej odległości od Disco i Mariusa. — Teraz wiesz — powiedział Paine. Gabriel miał świadomość tego, że musisz dowiedzieć się prawdy prędzej czy później. Biorąc pod uwagę to, co stało się na oczach całej rodziny, odczuł ulgę, że stało się to szybciej. — On wie, że tam stałam? — Odwróciłam się do Paine'a z wyrazem przerażenia na twarzy. — Wie, że wszystko słyszałam? Wie, że widziałam? Jego usta zakrzywiły sie w kącikach. — Wie, że stałaś tam przez cały czas. To on mnie po ciebie przysłał. — Przypuszczam, że telepatia się przydaje, kiedy musisz prowadzić taki duży dom. Paine przysunął się do mnie i staliśmy teraz pierś w pierś. Położył dłonie na moich ramionach, muskając kciukami mój sweter. — Albo, kiedy chcesz chronić kogoś, kogo kochasz. — Tak jak Marius, który kocha Disco? Jego kciuki zamarły. — Marius zawsze chciał więcej ze swojego związku z Gabrielem. To, dlatego go zmienił. To nie rzadkość, zmiana pragnień seksualnych, kiedy stajesz się wampirem. Heteroseksualni mężczyźni i kobiety bardzo często odnajdują w sobie pragnienie do tej samej płci krótko po przemianie. — Ale nie wszyscy? — Nie. — Paine ponownie zakreślał leniwe kręgi na moich ramionach. — Nie wszyscy. — Disco mówił mi, że był on bliskim przyjacielem rodziny czy to było kłamstwo? — Nie, nie było. Marius był blisko z rodziną Gabriel’a. Dopiero, gdy Gabriel osiągnął dojrzałość uczucia Mariusa zaczęły się zmieniać. — Czy wtedy też próbował go uwieść? Kiedy Disco był jeszcze człowiekiem? Paine opuścił dłonie i wiedziałam, że on też nie czuję się zbyt komfortowo w tej sytuacji. — Raz. — Możesz wyjaśnić? — Skrzyżowałam ramiona na piersi próbując zamaskować przetaczające się przeze mnie drżenie.

— Nie znam szczegółów, poza tym, co powiedział Gabriel, a Marius zniknął jeszcze tej samej nocy. Nie widzieliśmy go aż do tamtej nocy. — Kiedy was przemienił? — Skinął. Spytałam. — Co się stało potem? — Więcej seksualnego napięcia w domu niż jesteś to sobie w stanie wyobrazić. To powód, dla którego Marius wyjechał. Próbował wpłynąć na Gabriela, aby ten eksplorował swoją seksualność, ale nie zadziałało. Kiedy Marius zdał sobie sprawę, że Gabriel się nie ugnie, nie mógł już tego znieść, łatwiej było przekazać władzę Gabrielowi i odejść niż zostać, pragnąc czegoś, czego nie mógł mieć. Niech to szlag. Osoba, która mogła złamać mnie jak zapałkę, była zakochana w moim byłym kochanku. Nic dziwnego, że pragnął mojej śmierci. Zazdrość to potężna motywacja. Paine przesunął się zakłócając moją przestrzeń osobistą, oplótł mnie ramionami i wyszeptał. — Nie walcz ze mną, Rhiannon. Marius patrzy. A wtedy mnie pocałował. Dobrze, że mnie ostrzegł w innym razie pewnie bym walczyła. A przynajmniej tak mi się wydawało. Usta Paine’s były miękkie i chłodne, muskając moje, tuż przed tym jak otworzył je i jego język wśliznał sie do środka. Nie byłam pewna jak zareagować. Szczęśliwie on nie miał tego samego problemu. Jego język drażnił mój, zapraszał go do zabawy. Podąrzyłam jego śladem oddając pocałunek. Nasza bliskość przywołała wspomnienia o których chciałam zapomnieć, wspomnienia innego czasu i miejsca. Odsunął się a żar jego spojrzenia przyprawił mnie o dreszcze. — Nieomal zapomniałem — mruknął oblizując dolną wargę. — Zapomniałeś? — spytałam pozbawiona oddechu. — Jak smakuje kobieta. Pojawiło się jeszcze więcej wspomnień. Powiedział już coś podobnego w przyszłości coś, co odsunęło na bok moje zastrzeżenia. Niemożliwym było nie dzielić z nim tego bólu, nie kochać go, kiedy przypomniałam sobie, jaki naprawdę był samotny. To, dlatego nie odsunęłam się od niego, dlatego uniosłam dłonie i jedną położyłam na jego piersi, a drugą objęłam policzek. Zamknął oczy, wypuszczając szybko powietrze, co sprawiło, że poczułam się nawet gorzej. — To nie w porządku względem ciebie. — Życie nie jest w porządku. — Otworzył oczy i spojrzał na mnie. — Bierzemy to, co jest nam dane, ponieważ nie ma żadnej alternatywy. Małe chwile takie jak ta przetrwają wieczność. Odsunął się ode mnie robiąc duży krok w tył. Już miałam go zapytać, dlaczego, kiedy zerknęłam w stronę drzwi. Disco stał w przejściu z Mariusem u jego boku. Nie potrafiłam stwierdzić, co sobie myślał, skoro jego stwórca niewątpliwie wymuszał na nim jego najlepsze zachowanie. Nadal jednak zauważyłam sposób, w jaki zacisnął usta, a mięsień szczęki zadrgał, kiedy nas zobaczył.

— Marius i ja wybieramy się na spotkanie ze starszyzną reszty rodzin. — Disco ruszył wolnymi, przemyślanymi krokami w moim kierunku. — Chciałem cię zobaczyć przed wyjściem. Tym razem, to Disco zakłócił moją przestrzeń osobistą, oplatając swoje ramiona tak ciasno wokół mnie i przyciskając do swoje piersi tak mocno, że musiałam wstrzymać oddech. Jedna duża dłoń wplotła się w moje włosy, wyginając szyję tak, aby miał dostęp do mych ust. Jego pocałunek był ostrzejszy niż Paine’a, bardziej wymagający. Nie prosił o przejęcie kontroli, po prostu ją przejął. Zdominował moje usta ruchami swojego języka. Nie będąc w stanie zrobić niczego innego pozwoliłam mu na to, czego chciał. Opuścił dłoń i ścisnął mój pośladek. Ten pocałunek był inny, to tego pocałunku pożądałam, o tym śniłam. Przepyszny i dziki, pozbawiał mnie kontroli. Chwyciłam go za ramiona, trzymając blisko, wdychając jego zapach, kiedy on pustoszył moje usta. Zapach cynamonu i goździków, to było jak powrót do domu, słodki i ziemisty, był wszystkim, za czym tęskniłam. Świat wydawał się wskoczyć na miejsce, kiedy byłam w jego ramionach, łączyć się ponownie tak jakbyśmy nigdy nie byli rozdzieleni. Wiedziałam, że mamy widownię, ale nie dbałam o to jadąc na falach emocji nieskalanych i czystych. Nie uniósł swojej głowy tak jak zrobił to Paine tylko przesunął o ułamek cala tak, że czułam jego oddech na swojej twarzy. Spojrzał mi w oczy, żar tego jednego prostego spojrzenia był tak potężny, że zadrżały mi kolana. — Wkrótce będę z powrotem — powiedział miękko i pochylił się kąsając zmysłowo moją górna wargę i przyprawiając mnie tym samym o dreszcze. Kiedy mnie puścił, zostałam dokładnie w tym samym miejscu z ramionami luźno po bokach. To nie te słowa wypowiedziane na głos sprawiły, że sapnęłam próbując nabrać powietrza, ani nie pocałunek, który rozproszył moje myśli. To słowa, które wypowiedział w moim umyśle, odbijające się wciąż echem w mej głowie, ostrzeżenie, jeśli kiedykolwiek jakieś słyszałam. — Należysz do mnie, Rhiannon. Należysz do mnie.

Rozdział piąty

Obudziłam się następnego ranka w nowiuteńkim łóżku Disco, wtulona w pierzynę, która otaczała szczelnie moje ramiona. Materiał owijał się wokół mnie miękki i luksusowy. Byłam oniemiała, kiedy dowiedziałam się, że zniszczył meble, które już znałam, ale nieznane i cudownie rozrzutne rzeczy ukoiły już stan moich nerwów. Owszem to miejsce było otoczone złymi wspomnieniami, jednakże łóżko nie było tą złą rzeczą, którą pamiętałam. Zostało stworzone dla kochanków, męskie w wielkości i kształcie, kobiece w artystycznych wykończeniach. Czy zakupił to łóżko po to, aby zacząć wszystko od nowa? Jego wiadomości telefoniczne wskazywały na to, że chciał naprawić wyrządzone krzywdy. Czy to był jeden z wielu sposobów, w jaki sądził, że do mnie dotrze? Odpychając od siebie te pytania, rozejrzałam się po pokoju i westchnęłam z ulgą. Byłam sama. Dzięki bogu. Kiedy zasypiałam Paine był w pokoju, siedział przy biurku Disco i czytał moją steraną kopię Jane Eyre. Zdecydowanie powinniśmy byli wykorzystać tą okazję do przedyskutowania tego, co się działo, ale pocałunek, do którego między nami doszło sprawił, że czułam sie niezręcznie. To był pierwszy raz, kiedy Paine wykonał w moją stronę jakiś ruch. Chciałam porozmawiać z Goose'm o tym, co się stało, ale dowiedziałam się, że poszedł na spotkanie z Disco i Mariusem. Udawanie wyczerpanej było moją jedyną obroną, moim jedynym sposobem, aby porozmawiać z Paine'm. Koniec końców jednak bezpieczniej było udać zmęczenie i wpełznąć do łóżka, niż dyskutować o pocałunku czy też o tym, co on oznaczał. Chociaż nie było też łatwo zasnąć, kiedy on siedział obok i mnie obserwował, udało mi się to jednak, pomijając liczenie owiec, kiedy zamknęłam już powieki, które na nic się zdało. Niestety nie odpłynęłam od razu, ponieważ wiedziałam, że w którymś momencie Paine i ja i tak będziemy musieli porozmawiać. Niezależnie od naszej przyjaźni, tkwiło pomiędzy nami jakieś napięcie coś, co samo nie odejdzie do póki nie skonfrontujemy się z prawdą. Kochałam Disco. Bez względy na to, co mi zrobił, byłam częściowo winna. Rozmowa, którą odbyłam z Paine'm na temat mojego związku ( a raczej jego braku) z jego najlepszym przyjacielem, była zaledwie powierzchowna. Jeśli chciałam być zupełnie szczera, musiałam ustanowić granicę, wyrysować wyraźną linie na piasku. Kiedy ta cała sprawa z Mariusem dobiegnie końca, cała nasza trójka, czyli ja, Disco i Paine będziemy musieli zaakceptować rzeczy takimi, jakie są. Szczęśliwie, Paine już wyszedł i mogliśmy odłożyć tą rozmowę na później. Pospiesznie wyśliznęłam się z łóżka i ubrałam. Horrory przeszłości nadal nawiedzały moje sny, ale nie były już tak okropne i nie budziłam się już drżąca i zlana zimnym potem. Za to byłam wdzięczna. Nie chciałam, aby Disco wiedział jak ciężkie było dla mnie nasze rozstanie, nawet w kwestii czegoś tak prostego jak sen.

Bez względu na to, jak bardzo chciałam wziąć prysznic, narzuciłam na siebie tylko czyste ubrania. Było wcześnie, nieomal świtało i jeśli mój wewnętrzny zegar miał rację miałam mnóstwo czasu na to, aby wpaść później do swojego mieszkania i wziąć szybki prysznic. Miałam zbyt wiele do zrobienia, zbyt wiele decyzji do podjęcia. Marius był z powrotem w mieście a zegar tykał. Im szybciej znajdę się z dala od wampira, który chce mojej śmierci, tym lepiej. Ku mojemu przerażeniu, nie udało mi się dostać do drzwi na czas. Disco wszedł, kiedy właśnie łapałam moją torbę gimnastyczną. Był ubrany tak by robić wrażenie, w swój czarny trencz, koszule i kosztowne materiałowe spodnie. Pozostałości nocy malowały się na jego twarzy. Głęboka zmarszczka znaczyła jego czoło, a te piękne oczy w kolorze oceanicznego błękitu były ciemniejsze niż zwykle. Nie sądziłam, że to możliwe, aby źle wyglądał, ale kiedy mnie zobaczył na jego twarzy pojawiło się więcej zmarszczek, zwłaszcza wokół oczu i ust. — Wychodzisz? — Mam rano lekcje Judo — odchrząknęłam i przesunęłam torbę w dłoniach. — Chciałam załatwić jeszcze kilka spaw przed zajęciami. — Jest piąta rano. — Ruszył w moją stronę i zatrzymał się, kiedy zrobiłam krok do tyłu. Pomijając nasz wcześniejszy pocałunek, była to instynktowna reakcja. Może i minęły tygodnie, ale nadal wyraźnie pamiętałam, co mi zrobił w łóżku stojącym zaledwie jard dalej. Duchy przeszłości była nadal żywe i boleśnie świadome. Zmarszczył się wściekły na moją reakcję i na siebie samego, tego byłam pewna. — Nie możesz chwilę zostać? Musimy porozmawiać. — Dzięki twojemu nowemu gościowi mam sporo do zrobienia. — Twoje zajęcia zaczynają się o dziesiątej. — Przyglądał mi się spod zmrużonych oczu otoczonych gęstymi, ciemnymi rzęsami. — Możesz chyba poświecić mi kilka minut. — Skąd wiesz, o której zaczynają się moje zajęcia? — Byłam tylko na kilku lekcjach, (które zaczęły się jakiś tydzień temu), po tym jak właściciel siłowni u Mike'a utworzył grupę dojo, aby nauczyć kobiety jak się bronić. Było to dobre miejsce dla początkujących, a jeszcze lepsze dla kogoś takiego jak ja, komu przyda się każdy fizyczny trening, z którego może tylko skorzystać. Jego ramiona drgnęły, gdy wyślizgiwał się ze swojego płaszcza, po czym rzucił go na biurko. Próbowałam nie zwracać uwagi na ten ruch, ani na to, jak jego mięśnie napinały się pod koszulą. Wiedziałam jak twarde byłyby te mięśnie, pod moimi dłońmi. Jego skóra byłaby chłodna, ale dodawałoby jej to tylko uroku. Dotknęłabym go, a on zamknąłby oczy i westchnął czekając aż zrobię coś więcej, do póki moje kuszenie byłoby już nie do zniesienia i przejąłby kontrolę...Niech to szlag, byłam udupiona. Może i pamiętałam, że poparzyłam się już tym ogniem, ale płomienie i tak kusiły, aby ich dotknąć. — Naprawdę uważasz, że cię nie pilnowałem? Naprawdę sądziłaś, choć przez minutę, że spuściłem cię z oka po tym, co zrobiłem? — Szpiegowałeś mnie? — Opuściłam torbę, iskierki pożądania przekształciły się w gniew. Owszem, miałam pojęcie o tym, że pewnie kazał członkom swojej rodziny mnie pilnować. Ale fakt, że sam się tym zajmował, jednakże pobudził mój temperament. — Pilnowałem cię.

— Tam, skąd pochodzę, to to samo. Szpiegowanie nie jest w porządku. — Nazywaj to sobie jak chcesz. — Odpiął dwa górne guziki koszuli ujawniając nagą skórę. Cholernie seksowną klatkę piersiową pokrytą silnymi, wyrzeźbionymi mięśniami. — Bez względu na to, co do mnie czujesz, zawsze będę cię pilnował, zawsze będziesz bezpieczna. Nie pozwolę abyś została ukarana za błędy, które ja popełniłem. — Po tym, co stało się wczoraj jakoś trudno w to uwierzyć — skwitowałam. Zaczął odpinać mankiety. — Nie stanąłem w twojej obronie tam na dole, bo Marius cię sprawdzał. Gdybym zrobił cokolwiek wiedziałby, że nie można ci ufać. Uwierz mi, że chciałem rozszarpać mu gardło. — Nie kapujesz, co? — Upuściłam gimnastyczna torbę na podłogę. — Nadal jestem w niebezpieczeństwie. Jeśli nie dam mu noża, on mnie zabije. Wygiął brew, czym tylko wprawił mnie w jeszcze większą wściekłość.— Więc oddaj mu ten nóż, kochana. Kiedy już to zrobisz, to wszystko stanie się tylko odległym wspomnieniem. Będziesz mogła nadal kazać mi iść do diabła, a ja nadal będę czekał, aż dasz mi jeszcze jedną szansę. — Przestań — warknęłam, kiedy napotkał moje spojrzenie. — Nawet nie próbuj. — Nie próbuj, czego? — Nie próbuj odzyskać mnie czułymi słówkami i nie mów mi, że nie mam żadnych innych opcji. — Próbowałem ci powiedzieć, że nie masz żadnych innych opcji. To ty wybrałaś nie słuchać. — Nie mogę mu dać tego, czego chce. Której części z tego zdania nie zrozumiałeś? Disco westchnął i przeczesał palcami swoje blond włosy rozpraszając pojedyncze pasma na skroniach. — Żałuję, że nie mogę cię uszczęśliwić. Po tym wszystkim, co zrobiłem, dałem ci słowo, że zrobię, co w mojej mocy, aby tak sie stało. Ale musisz oddać mu to, czego chce. — Opuścił ramiona. To, jak na mnie spojrzał skłoniło mnie do zrobienia kolejnego kroku w tył. Był poważny, wściekły i skupiony kompletnie na mnie. — A jeśli tego nie zrobię? Moje plecy znalazły się na ścianie a ciało Disco na moim, nim zdążyłam mrugnąć. Elektryzujący dreszcz przetoczył się przez cały mój kręgosłup, spowodowany jego bliskością. Na jego ciele nie było ani jednego miękkiego cala, tylko solidne mięśnie, które trzymały mnie teraz pod ścianą, twardo i definitywnie. Dłonie oparł po obu stronach mojej głowy dając złudzenie tego, że byłam uwieziona. Chciałam nienawidzić swoje ciało za to jak reagowało na jego bliskość. Moje serce pędziło, ciężko było mi oddychać i poczułam gorącą powódź zalewającą mnie pomiędzy udami. Miłość i nienawiść. Odraza i Pociąg. Nic dziwnego, że moje życie było takie popieprzone.

— Dasz mu to, czego chce. Nie pozwolę ci na nic innego. Będę cię chronił nawet, jeśli mnie za to znienawidzisz. Twoje bezpieczeństwo znaczy dla mnie więcej, niż cokolwiek innego. Marius nie jest tym przerażającym, Rhiannon. Jeszcze się tego nie domyśliłaś? On stara się tylko chronić cię przed swoim stwórcą, jeśli się go obawiasz zrobisz, co każe. Jeśli nie, Revenald tu przybędzie. Marius wie, że będę starał się ciebie bronić. On wie, że zrobię wszystko, aby zatrzymać cię u mego boku nawet, jeśli mnie to zabije. — Wplótł palce w moje włosy i pociągnął, zmuszając abym na niego spojrzała. — Rozumiesz teraz, ukochana? Czy w końcu przemówiłem ci do rozsądku, dotarło to do ciebie? — Puszczaj. — Mimo, że to powiedziałam liczyłam na to, że nie posłucha, że pozostanie dokładnie tam gdzie był. Mój umysł był spowity mgłą dezorientacji. Chciałam przyciągnąć go do siebie i jednocześnie odepchnąć, pocałować mocno, ale też spoliczkować ze złości. — Nie, nie wydaje mi się. Już dłużej nie mam na sobie twego zapachu, to nie do zaakceptowania. — Pochylił głowę muskając mój podbródek i przysuwając usta do nienaznaczonej strony mojej szyi. Nie byłam pewna, co miał zamiar zrobić dopóki nie zrobił czegoś, co zrobił tylko raz w czasie trwania naszego całego związku. Ugryzł mnie. Boże, zabolało. Straszliwy chrzęst odbił się w moich uszach informując, że mięśnie i tkanka zostały rozszarpane. Kiedy jego kły zatopiły się w mojej żyle, zdobyły ją i osiągnęły stały dopływ mojej krwi, wyciągnął z niej zęby. Było to najdziwniejsze uczucie podniecające w perwersyjny sposób pomijając to, że bolesne. Ssał mocno i głęboko moje ciało, które bolało, ale paliło już teraz ognistą pasją. — Disco — wyszeptałam, kiedy pokój zaczął się obracać. Goose powiedział mi, że wampir mógł wysączyć człowieka do sucha w trochę ponad minutę, jeśli tylko chciał. Krew płynęła tak szybko. Ile już wypił? Ile wypije? Czy chciał teraz mojej śmierci? Co do cholery się działo? Ogarnęła mnie panika, amulet Marigold Vesta był na swoim miejscu jak zawsze błagając mnie abym wezwała jego moc, abym użyła go, aby się chronić. Nim zdążyłam zaakceptować oferowaną mi moc kamienia, Disco skończył z moim gardłem. Uniósł dłoń do góry i ugryzł się w nadgarstek, umieszczając krwawą ranę przy moich ustach. — Weź. Mimo, że byłam otumaniona, nadal byłam przy zdrowych zmysłach.— Nie. — Marius może wyczuć ślad Paine'a na tobie, ale nie mój. — Czułam zaborczość kryjącą się za tym stwierdzeniem, jego gniew na to, że jakiś inny zapach mieszał się z moim. Musnął swoją skórą moje usta.— Weź. Więc o to naprawdę chodziło. Disco chciał potwierdzić swoją pozycję, zapewnić Mariusa, że bez względu na to, do czego doszło pomiędzy mną a Paine'm, Disco był najważniejszym wampirem w moim życiu. Czy byłam tym zaskoczona? Nie. Jasno dał do zrozumienia, co do mnie czuje, co sądzi o nas. Nie ważne, co ja czułam i o tym myślałam, jego determinacja abyśmy byli znowu razem nie uległa zmianie.

Nie patrzałam na niego, gdy robiłam to, o co prosił. Jego krew była słodka, chłodna i mokra na moim języku. Próbowałam nie jęknąć, gdy przełykałam dopóki krew nie przestała płynąć. Zawsze rozkoszowałam się tym, jak picie bezpośrednio z niego zbliżało nas do siebie, tak jakby jego siły życiowe oplatały się wokół mnie i splatały nas razem cementując związek, który mogliśmy poczuć oboje. Nawet bez lusterka wiedziałam, że moje usta i broda spowite są czerwienią. Było coś jeszcze, coś o wiele bardziej niebezpiecznego. Disco kolanem rozsunął moje uda i użył swoich ramion, aby mnie podnieść. Naparł na mnie, przytrzymując w miejscu, jego twarda erekcja ocierała się o mnie. Nie chciałam tego, a jednocześnie chciałam. To było takie zagmatwane, tak pieprzenie niewłaściwe. Kochałam go, ale też nienawidziłam. Pragnęłam, ale nie chciałam. — Zgotowałaś mi prawdziwe piekło.— Zakołysał biodrami i tym razem jęknęłam. — Każdej nocy pragnąłem cię za każdym razem, gdy zamykałem oczy to twoją twarz widziałem. Chciałem cię tulić, cofnąć krzywdę, którą ci wyrządziłem. Powiedzieć ci jak bardzo jest mi przykro. — To twoja wina. — To była jego wina, prawda? Czy moja? Próbowałam sobie przypomnieć, przywołać w głowie wszystkie te powody, dla których powinnam była kazać mu iść do diabła. — Masz rację, to moja wina. Ale to twój upór sprawił, że sprawy zaszły aż tak daleko. Wszyscy popełniają błędy robią rzeczy, których żałują, które chcieliby cofnąć. Jestem jedną z takich osób. Nawet nie masz pojęcia jak bardzo bym chciał cofnąć czas, aby to, co zrobiłem nie wydarzyło się. Chcę cię z powrotem. — Ponownie naparł na mnie biodrami. — Tu w moich ramionach, w moim łóżku. — Twoje łóżko to ostatnie miejsce, w którym chciałabym się znaleźć. — Więc zapomnij o łóżku. — Wsunął swoją dłoń pomiędzy nas, pieszcząc mnie w kroku. — Możemy zrobić to stopniowo. Każ mu przestać. Każ mu przestać. Każ mu przestać, ostrzegał głos w mojej głowie mówiąc jednocześnie Tak, tak, tak. Pachniał tak cholernie dobrze, cynamonem i goździkami, mgłą z porannej rosy i odrobiną dymu. Skądkolwiek wrócił z Mariusem ktoś palił tam cygara. Słodkawy tytoń mieszał się z jego własnym unikatowym zapachem wzbogacając go i czyniąc tak kuszącym, że nie sposób było mu się oprzeć. — Proszę. — No i powróciłam do błagania o niego, zupełnie bezmyślnie. Owszem, zdecydowanie się za to znienawidzę, ale moja duma nie miała znaczenia. Gniew, jaki do niego czułam rozproszył się w nicość. — Musimy porozmawiać. Jest sporo rzeczy, o których musisz wiedzieć, jest tyle rzeczy, które chce ci powiedzieć. — Więc może powinieneś zapewnić mi trochę przestrzeni. — Słowa były gardłowe a mój głos ciężki od pożądania. — Nie mogę myśleć, kiedy to robisz. — Więc nie myśl — odparł i zaczął przesuwać kciukiem po mojej łechtaczce, niewielkimi kolistymi ruchami z dokładnie odpowiednim naciskiem. Ekstaza. Rozkosz. Niebo.

Odrzucałam głowę do tyłu pozwalając, aby ściana zapewniła mi podparcie. Jego zdolne palce kontynuowały pracę nad tą szczególnie wrażliwą strefą (podszczypując, pocierając, muskając), podczas gdy on sam pochylił głowę przygryzając moje ucho. Nie potrzebowałam już dużo, aby dostać się na krawędź, aby wykrzyczeć jego imię, kiedy dojdę. Minęły tygodnie, od kiedy ostatnio czułam się w taki sposób, opleciona zmysłowymi falami żaru i przyjemności. Kiedy drzwi do sypialny otworzyły się nieoczekiwanie, podniosłam głowę i napotkałam rozwścieczony wzrok Marius’a. Ku mojemu przerażeniu Disco nawet się nie poruszył, trzymał mnie uwięzioną dokładnie tam gdzie byłam pomiędzy sobą a ścianą. Nie zabrał swojej dłoni i nie wydawał się ani trochę zawstydzony pozycją, w jakiej zostaliśmy przyłapani, ale widziałam, że był spięty. Czułam to w tym jak napięły się jego mięśnie, jak jego twarz zmieniła się z malującej na niej pasji do ostrożności. — Sądziłem, że już skończyliśmy na dziś — powiedział Disco przesuwając swymi ustami po moim podbródku. Zaczął zlizywać z niego swoją własną krew, muśnięcia jego języka były delikatne i miękkie przyprawiając mnie o fale gorąca w brzuchu. Nie byłam ekshibicjonistką, ale z tą całą jego krwią, która płynęła teraz w moich żyłach, nie miałam aż takich zastrzeżeń, jakie miałabym normalnie. — Jeszcze nie. — Marius zamknął drzwi dając nam do zrozumienia, że nigdzie się nie wybiera. — Też tak przypuszczam. — Disco skończył czyścić moje usta i podbródek z krwi i westchnął. — Rhiannon i ja właśnie kończymy. — Kończycie? — Marius nie wydawał się przekonany i powąchał powietrze. — A mi się wydaje, że dopiero zaczynacie. — Gra wstępna, znacznie zaostrza apetyt i sprawia, że oczekiwanie jest o wiele lepsze, o wiele słodsze. — Blond włosy Disco łaskotały mnie po nosie, kiedy uniósł swoją głowę i zabrał rękę z pomiędzy moich nóg wpatrując się w moje oczy. — Nieprawdaż, ukochana? O panie, tak. — Tak — wyszeptałam opuszczając wzrok i drżąc jak osika. — To prawda. Kiedy się ode mnie odsunął próbowałam zapanować nad moim rozszalałym libido. Byłam tak blisko orgazmu, na samej jego krawędzi. Pulsowałam w miejscach, których nie mogłam kontrolować balansując na skraju podniecenia seksualnego, dezorientacji i niepewności. — Możesz iść. — Disco ściągnął mnie ze ściany, klepnął po tyłku i podał mi torbę. Wzięłam ją od niego drżącymi palcami, czekając aż opuści głowę i mnie pocałuję. Biorąc wszystko pod uwagę był to zwyczajny pocałunek, niewielkie muśnięcie jego języka, metaliczny posmak naszej krwi wymieszany, gdy smakowaliśmy się nawzajem, na tyle długi, aby pokazać Mariusowi szczerość naszego uczucia. — Będę tu, kiedy wrócisz — powiedział Disco obserwując mnie uważnie. — Nie każ mi czekać. — Nie będę. — Głos mi się nie załamał ale nie upadłam na podłogę. Niewielki plus dla mnie.

Marius został na miejscu (stojąc mi na drodze), kiedy szłam do drzwi. Trzymałam głowę wysoko, ale nie patrzałam w jego stronę, kiedy zrobiłam kok w bok, aby go wyminąć, otworzyłam drzwi i wyszłam.

Rozdział szósty — Wyglądasz jak gówno. — Sonja nie traciła ani chwili, kiedy zajęłam miejsce przed nią w niewielkiej kafejce, w której zazwyczaj się umawiałyśmy. Było to bezpieczne miejsce, aby usiąść i pogadać, pełne przechodniów takie, w którym nikt by nas nie zauważył. — Jestem pewna, że tak — mruknęłam i rzuciłam torbę na podłogę. — Co masz dla mnie? — W kwestii dotyczącej magii, całkiem sporo. — Rzuciła teczkę na stolik. — Z tego, co udało mi się dowiedzieć, to dość powszechne. Oczywiście spytałaś o to dość późno, więc nie miałam zbyt wiele czasu na jakieś rozszerzone poszukiwania. — Przepraszam za to. — Telefonowanie do niej o szóstej rano nie było zbyt miłe. — Nie zawracałabym ci głowy gdybym nie potrzebowała tego na dzisiaj. — Po postu nie rób tego więcej — ostrzegła. — Nie jestem rannym ptaszkiem. — Zanotowałam — odparłam zerkając na teczkę. Jeśli ktokolwiek wiedział coś o czarnej magii to właśnie Sonja. Kiedy udałam się do przyszłości odkryłam sporo o tej tęczowej dziewczynie (oczywiście mówiłam tak na nią z powodu koloru jej włosów). Była członkiem rodziny jednego z najsilniejszych wampirzych domów w Nowym Jorku, co już samo w sobie znaczyło, że nie była byle jakim nekromantą. Nie tylko była potężna, lubiła też parać się rzeczami, które mogły zaprowadzić cię prosto do piekła. Nie, żebym narzekała, jej informacje w moim przypadku były na wagę złota. Otwierając teczkę spytałam. — Myślisz, że to zadziała? — Tak, tak myślę. — Czy będzie to wymagało użycia sporej ilości magii? — Nie więcej niż zwykle. Krew, wiązanie to, co zwykle. Nie różni się, to aż tak bardzo od stworzenia zombie czy uwięzienia duszy w ciele gospodarza. — To nie może być aż takie łatwe. — Nie sądziłam, że możliwym było umieszczenie czegoś tak potężnego jak Pijawka w jakimś innym przedmiocie. Jednakże z tego, co właśnie przeglądałam, wiele wskazywało na to, że może to zostać zrobione. — Wierz czy nie, ale jest. Czarownice kiedyś robiły to przez cały czas z potężnymi reliktami, których nie chciały trzymać na widoku. Kiedy ich wioski były atakowane czy niszczone, zazwyczaj udawało im się w ten sposób utrzymywać najcenniejsze rzeczy nietknięte. Byłabyś zaskoczona wiedząc, co człowiek może zrobić na przykład ze zwyczajną igłą. W jakiś dziwny sposób miało to sens. — Wyobrażam sobie.

Zamilkła i odłożyłam teczkę, aby skupić na niej całą swoją uwagę. Jej blond włosy z pasmami różu, błękitu i purpury, były czyste i schludne, grube okulary miała na nosie. — Chcesz coś powiedzieć, więc to powiedź. — Joseph powiedział mi, że Marius przyjechał po ten nóż. — Wzięła głęboki oddech i położyła ręce na stoliku, paznokcie miała pomalowane na zwyczajowy róż w kolorze gumy do żucia. — Jeśli masz zamiar to zrobić, jeśli przetransferujesz moc ostrza w coś innego, nie mogę być tego częścią, nie mogę ci pomóc. — Nie prosiłam cię o to. Wzruszyła ramionami. — Wykładam po prostu karty na stół, tu i teraz. Siedzę w tym znacznie dłużej niż ty i widziałam już naprawdę przerażające gówno, wolałabym się w to nie mieszać. Kiedy wampir tak potężny jak Marius pojawiał się tu, to nie może to oznaczać niczego dobrego. — Zaczęła bębnić palcami w stół obserwując mnie. — Chcesz rady? Nie mogłam nic na to poradzić, roześmiałam się. — Czy to podchwytliwe pytanie? — Daj mu to, czego chce. Nie rozpoczynaj bitwy, której nie możesz wygrać. — Bitwa jest tylko wtedy, gdy możesz coś stracić. — Przypomniałam jej. — Jeśli nie spłacę długu Marigold, też będę martwa. — I tu się mylisz. — Jej ton i postawa uległy zmianie, zakańczając mój wybuch śmiechu. Jej paznokcie przestały bębnić w blat i gapiła się teraz na mnie ze śmiertelną powagą w oczach. — Zawsze jest coś, co możesz stracić. Możesz nie wiedzieć, co to, ale zawsze jest coś, co oni znajdą i ci odbiorą. Nienawidziłam zadawać pytań, na które nie chciałam poznać odpowiedzi. — Mówisz z własnego doświadczenia? — Z osobistego doświadczenia? — spytała, skinęłam a ona oparła. — Nie, ale z tego, co widziałam. — Co to do cholery ma niby znaczyć? — Dokładnie to. Nigdy nie wychyliłam się z szeregu, nie dałam też nigdy Josephowi czy jego stwórcy powodu, aby mnie ukarać, ale widziałam innych. Przesunęła się na krześle, zdjęła okulary i roztarła nasadę nosa. — Byłam w pobliżu, kiedy członek rodziny został ukarany za wychylanie się przed szereg. Nie jest to coś, co chciałabym jeszcze kiedyś zobaczyć. Mogę cię nie lubić, Rhiannon, ale nie chcę patrzeć abyś ty czy ktokolwiek inny cierpiał w taki sposób. Musiałam wiedzieć. — Powiedz mi. Wsunęła z powrotem okulary. — Jeśli wampir nie jest chętny do zabicia członka rodziny, musi znaleźć inny sposób, aby sprowadzić go na właściwe miejsce. Użyją do tego najbliższych ci osób, może to być dziecko, kochanek, małżonek.

— Zabijają ich? — Niekoniecznie — potrząsnęła głową. — Najważniejszy jest pokaz siły. Pół demony i ich potomstwo uwielbiają tego typu rzeczy. Stare wampiry nakarmią się twoim strachem i użyją go przeciw tobie. Inni będą tobą manipulować tylko, dlatego że mogą. W tym wszystkim chodzi o chaos, nieszczęście. Osoby, na których ci zależy są tylko środkiem prowadzącym do celu. Czasem śmierć nie jest najstraszniejszą rzeczą, jakiej trzeba stawić czoła, ale jestem pewna, że to już wiesz. Tak w zasadzie, to wiedziałam. W żołądku mi się zagotowało, kiedy rozmyślałam nad jej radą. Było kilka osób, na których mi zależało, niektóre z nich były rodziną. Była też moja siostra zamknięta w szpitalu psychiatrycznym na Florydzie. Nikt nie wiedział o Jenny (zrobiłam wszystko, co w mojej mocy, aby tak pozostało) i byłam cholernie zadowolona, że podjęłam takie środki ostrożności i jej istnienie nadal było tajemnicą. — Jeśli oddam im nóż, będę musiała ułożyć się z demonem, aby stworzyć nową broń. — Oczywiście, jeśli chciałam się upewnić, że będę miała coś na tyle silnego, aby zniszczyć Victorię (siostrę pół demona, którego zabiłam) suka musi zginać w innym razie ludzkość nie będzie miała praktycznie żadnej przyszłości. Nie zdawałam sobie sprawy, że powiedziałam to na głos, dopóki Sonja nie powiedziała. — Są gorsze rzeczy niż dług u demona, jeśli jesteś ostrożna może to być całkiem bezpieczny układ. Musisz tylko wiedzieć, z kim się układasz, czego ten ktoś pragnie i to mu zaoferować. — Mogłabyś mi pomóc coś takiego zorganizować? — Nie mogłam uwierzyć, że prosiłam Sonję, aby pomogła mi wezwać demona. — Mogę znać demona czy dwa, ale... — Przerwała dla lepszego efektu. — Jeśli ci pomogę, nikt nie może się o tym dowiedzieć. Joseph nie jest świadomy tego, co robię w wolnym czasie i wolałabym, aby tak pozostało. Nie jestem głupia w kwestiach czarnej magii i nie szukam kłopotów. Zawsze jest też cena. Nie pracuję za darmo. Gdyby nie było to dla mnie ważne, nawet bym tego nie zaproponowała. W przeciwieństwie do ciebie nie chcę się mierzyć z gniewem stwórcy Joseph’a. No i proszę. — Czego chcesz? — Chcę sprowadzić dusze z czyśćca z otchłani pomiędzy tym, co tu, a tam. — Baxter. — Wampir, którego kochała Sonja, który został zamordowany przez obłąkane wampirze dziecko. Mały drań wyrwał serce Baxtera, wygnał jego duszę i ukradł szansę na spoczynek. — Tak, Baxter. — Wzięła głęboki wdech. — Próbowałam zrobić to sama, ale nie miałam siły. Z amuletem. — Zerknęła na moją pierś. — Możemy dać radę, jestem tego pewna. — Skoro nie wiem jak dużo czasu mi jeszcze pozostało, musimy się sprężyć. Dziś pracuję, ale może spotkamy się jutro, gdzie chcesz to zrobić? — W magazynie, tam gdzie Kibwe zamordował Baxtera.

Gdyby nie to, co mi oferowała, powiedziałaby nie. Umierałam na podłodze tego magazynu. Pozostawiona jak pokarm dla robaków. Nieomal przeszłam na drugą stroną, słyszałam niebiańskie chóry jak do mnie śpiewały. Gdyby nie Goose i Sonja, tak właśnie by się to skończyło. To ich nekromancja powstrzymała mnie przed przejściem na stronę światła. Magazyn nie był miejscem, do którego chciałam wrócić. Zbyt wiele złych wspomnień. — Dlaczego tam? — Tam zginął i tam został wygnany. To najlepsze miejsce, aby ściągnąć go z tego zawieszenia i odesłać tam gdzie należy. — W porządku. — Teraz nadeszła moja kolej, aby rozmasować nasadę nosa i zaakceptować to, że pomoc Sonji nie będzie taka prosta i przyjemna jak myślałam. — Spotkajmy się rano. — Może być o dziesiątej? Mam rano zajęcia. — Jasne, spotkamy się na miejscu. Pochyliłam się złapałam torbę i schowałam folder do środka, kiedy Sonja mnie zatrzymała. — Rhiannon. — Tak? — Zapięłam torbę i pochyliłam się nad stolikiem. — Daj Mariusowi to, czego chce. Nie przeciągaj struny. Widziałaś tak naprawdę tylko przebłysk tego jak, to jest dla wampirów. Gabriel cię przed tym chronił, ale może nie powinien był. Skoro nigdy nie uczestniczyłaś w żadnym z ich spotkań nie wiesz jak potrafią być zdeprawowane. Zabijają dla zabawy i sportu. Żyją z kreowania chaosu i krzywdzenia ludzi na każdy możliwy sposób. To coś, czego nigdy więcej nie chcę być częścią. — Wzięła głęboki wdech i wyszeptała. — To się źle dla ciebie skończy. Skinęłam jej grzecznościowo i podniosłam się z miejsca ruszając do drzwi kafejki. Nie mówiła mi niczego nowego. Odrobiłam lekcję w kwestii bardzo starych wampirów, więc wiedziałam jak sadystyczne potrafią być. Tak w zasadzie to jej ostrzeżenie przypomniało mi tylko jak wyglądała większość rzeczy w moim życiu. Bez względu na to, co robiłam, bez względu na to jak mocno się starałam, bez względu na to, jak dobre miałam intencję, nic nigdy nie kończyło się dla mnie dobrze.

Rozdział siódmy — Do cholery — warknął Mike, a jedna z jego wielkich dłoni oplotła się wokół mojej szyi. — Skup się! Pozbyłam się tego ciężaru używając jego własnej masy ciała przeciw niemu. Przesunął się do przodu dając mi wystarczająca ilość przestrzeni, abym mogła ułożyć sobie jego ramię na plecach. Chwyciłam jego przedramię zaciskając w solidnym uścisku, zgięłam kolana i użyłam całej swojej siły, aby zrobić krok do tyłu i przerzucić jego ciało przez siebie. Był ciężkim kawałem sukinsyna, nieomal zbyt ciężkim, abym dała sobie z nim radę. Wylądował na macie, ale nie został na dole. Przygotowałam się na wykład, który wiedziałam, że musi nadejść. Mike nie miał nic przeciwko, aby zostać po zajęciach i pomóc mi w poprawie moich ruchów samoobrony, ale tylko wtedy, kiedy byłam skoncentrowana, a mój umysł był na właściwym miejscu. Sparing wymagał całkowitej uwagi. Jeden błąd spowodowany czyjąś nieuwagą i ktoś mógł zostać poważnie ranny. — To była fuszerka. — Przepraszam. — I wiedziałam, że była. Ruch, który wykonałam był głupi i wiedziałam o tym, oboje o tym wiedzieliśmy. — Tak myślałem, że dziś nie jest na to odpowiedni dzień, ale nalegałaś — mruknął podnosząc się na nogi. Przeczesał ręką swoją nieomal w całości łysą głowę, mięśnie jego ramion napięły się. — Powinienem był posłuchać swojego instynktu, kiedy powiedziałaś, że jesteś skupiona. Przyłożyłam dłonie do twarzy powtarzając. — Jestem. — Nie, nie jesteś. — Nie był delikatny, kiedy popukał mnie w czoło drapiąc paznokciem skórę. — To właśnie problem. Cofnął się i spojrzał na mnie wściekle. — Co się z tobą dzieje? Zachowujesz się tak od tygodni? Wzruszyłam ramionami. Nie mogłam zagłębić się w szczegóły z Mike'm. — Mam sporo na głowie, po prostu mnie to przerasta. — Więc poćwicz na worku treningowym. — Mike był naprawdę wkurzony. — Wyładuj swój gniew na czymś, co cię nie skrzywdzi. Skrzywiłam się na ten komentarz. W zeszłym tygodniu nieomal zwichnął mi ramię. Byłam tu z nim pracując nad rzutem przez ramię, który chciałam opanować do perfekcji. Duże ciała nie były tak łatwe w manewrowaniu jak te mniejsze, a kobiety na zajęciach raczej nie przypominały posturą moich wampirzych oponentów, którym być może będę musiała stawić czoła.

To właśnie ta rzecz (myślenie o wampirach) była przyczyną tej kontuzji. Jedno pośliźnięcie, opuszczenie gardy nieomal przyczyniło się do mojego ogromnego bólu. Choć to nie było wcale najgorsze, najgorsze było to, że wiedziałam, iż Mike czuje się z tego powodu winny, zły sam na siebie za skrzywdzenie kobiety. To nie było celem jego zajęć i nie, dlatego te zajęcia były darmowe. Chciał pomagać kobietą, a nie uszkadzać je kawałek po kawałku. — Naprawdę potrzebuję tych lekcji. — Była to taka kurewska prawda, że teraz już nawet nie było to śmieszne. Bez Mike byłabym bezradna. Nauczył mnie tak wiele, od kiedy przyjechałam z Nowego Jorku. To prawda, że jeśli tylko mogłam to trenowałam codziennie, ale uczenie się odpowiedniego rozciągania mięśni i wykorzystywania swego ciała, jako broni miało też swoje zastosowanie. Ładne ciało gówno znaczyło, kiedy nie wiedziało się jak go używać, jak władać pięściami i rozdawać niezbędne kopniaki. Worek nigdy nie nauczyłby mnie tego wszystkiego. Zwisałby tylko z sufitu kpiąc z tego, że słabo sobie radzę. — Masz coś, przeciwko aby powiedzieć mi, dlaczego? Nauka tego jak złamać komuś kark nie jest tym, o co prosi większość kobiet, kiedy przychodzi na moje zajęcia. — Skrzyżował ramiona na piersi i przesunął stopy. Nie miał zamiaru nigdzie się ruszyć dopóki nie otrzyma jakiś odpowiedzi. — Nigdy nie zaszkodzi być w gotowości. — Zaoferowałam mu to wyjaśnienie z nadzieją, że weźmie za dobrą monetę moje słowa. Ale nie zrobił tego. — Czy masz z kimś na pieńku? — Jego gniew, który był najpierw skierowany na mnie teraz skierował się przeciwko osobie, którą wykreował sobie w głowie. — Jeśli tak to musisz z kimś pogadać. Miłość nie powinna ranić. Chciałam uśmiechnąć się głupawo, ale wtedy nie miałabym już siłowni, do której mogłabym chodzić. Poza tym, to nie było zabawne. Przemoc domowa nie była za super. Mike stworzył te zajęcia (powiększył siłownie, aby stworzyć nowe pomieszczenie używane w całości do sztuk walki i samoobrony), aby nauczyć kobiety jak się bronić. Jego ojczym bił jego matkę, było to coś, czym podzielił się na zajęciach, kilka tygodni wcześniej, kiedy ktoś zrobił się odrobinę zbyt ciekawski. Byłam zszokowana faktem, że ten masywny zazwyczaj beztroski i łatwy w obyciu mężczyzna zdecydował się na to, uwolnił i ujawnił demony swojej przeszłości. Ale zrobił to, poinformował nas wszystkich, dlaczego zaczął uczyć się wszystkich stylów walki, jeszcze za młodu, dlatego uważałam, że to ważne, aby kobieta wiedziała jak się bronić. A co ważniejsze, prosić o pomoc, gdy jej potrzebowała. — Nie mam z nikim na pieńku. — Jeszcze nie, tak czy inaczej. — Mówiłeś, że jestem na zbyt zaawansowanym poziomie na te zajęcia. Skorzystałam z twojej oferty, nauczenia mnie czegoś więcej. — Rozważałam czy nie zapytać go o treningi z bronią, co mi obiecał, ale spojrzenie jakie mi posłał kazało mi trzymać buzię na kłódkę. — Nie nauczę cię więcej, dopóki nie będziesz ze mną szczera. — Podszedł do stolika stojącego z boku i wziął spray ze środkiem czyszczącym, dezynfekując matę, z której przed chwilą zeszliśmy. — Moja odpowiedzialność, to pomóc ci się nauczyć. Nie mogę tego zrobić, jeśli cię tu nie ma. A kiedy mówię tutaj, mam na myśli to miejsce, nie możesz być miliony mil stąd. Jego przesłanie było głośne i wyraźne. Zajęcia dobiegły końca.

Podeszłam do torby, aby wyjąć ręcznik chcąc wytrzeć pot z twarzy i karku. — Słyszałeś o striptizerkach w pobliżu klubu? — zapytałam, ciekawa czy ktoś mówił o tym coś w siłowni. Może, któraś z tancerek z innego klubu, wiedziałam, że czasem przychodzą one do siłowni Mike’a, skoro było tu dość tanio, a właściciel nie miał nic przeciwko udzielaniu darmowych porad. Przestał pryskać mate w pół ruchu i spojrzał na mnie. — Dlatego się martwisz? — A nie powinnam? — westchnęłam wycierając się miękką tkanina po twarzy. — Cletus i Butch nie pozwolą nikomu cię dotknąć. — Nie w klubie. — Zgodziłam się pocierając ręcznikiem szyję. — Ale niewiele mogą zrobić, kiedy wracam do domu. — Cholera. — Ścisnął butelkę tak mocno, że pobielały mu knykcie. — Nie mów mi tylko, że nie zamawiasz taksówki. Korzystanie z publicznego transportu to nie tylko głupota, to skrajnie niebezpieczne. — Mam takie same zwyczaje od czasu, gdy zaczęłam pracę w Czarnej Panterze, nie mam zamiaru teraz ich zmieniać. — W gardle nagle zaschło mi jak na pustyni, sięgnęłam po butelkę z wodą. Westchnienie Mike’a nie brzmiało zbyt obiecująco. — Cały trening na świecie nie uchroni cię przed kulką. Przed tym nie uda ci się wybronić. Albo też przed stworzeniami z pazurami i kłami. — To prawda — przyznałam po raz drugi. Zgadzanie się z Mike'm było czymś pozytywnym, jak masowanie jego zbolałego wcześniej ego. — Ale słyszałam, że tancerki zostały zabite nożem, atak nożem mogę powstrzymać przy pomocy właściwego treningu. — Zatrzymać nóż? Mówisz poważnie? — Jak bum cyk cyk. — Jesteś naprawdę wyjątkowa. Nie potrafiłam stwierdzić czy to komplement, czy obraza. — Próbuję być indywidualistką w tym wszystkim, tak naprawdę chodzi o wściekłość, wiesz? — Indywidualistka, która jest uparta jak osioł i doprowadzi do swojej własnej śmierci — parsknął brzmiąc jak rozjuszony byk. — To właśnie tego rodzaju przestępstw nienawidzę najbardziej takich, które w ogóle nie powinny były mieć miejsca. Powinnaś trzymać się reguł, jeśli chcesz przetrwać. — Jak na przykład tych reguł, które zazwyczaj obowiązują w filmach grozy? Żadnego seksu, bo zginiesz, nie rozłączaj się z grupą, bo zginiesz? Żadnych najlepszych przyjaciół, bo okażą się mordercami i koniec końców zginiesz?

Tym razem, kiedy na mnie spojrzał, jego ciemne brązowe oczy zmrużyły się widocznie. — Dokładnie tak jak w filmie grozy tylko, że na końcu będziesz martwa, naprawdę martwa. Po końcowych napisach, nie przejdziesz się czerwonym dywanem rozprawiając o filmie czy sztucznej krwi. Będziesz sześć stóp pod ziemią. Auć. Nie takiego Mike'a znałam. Zazwyczaj nie był aż takim ponurakiem. — Nie próbuję cię wkurzyć. — Zmusiłam się do zduszenia w ustach jakiegoś głupio mądrego komentarza. Potrzebowałam Mike'a i tego, co miał do zaoferowania. Irytowanie go nie przysłużyłoby się mojej sprawie, poza tym był jedynym z tych „dobrych” gości. — Jeśli tak się stało to nie to było moją intencją. — Więc weź taksówkę zamiast wracać pieszo czy autobusem z pracy, przynajmniej do czasu, aż nie złapią tego dupka. — Obrócił się wracając do przerwanej pracy. — Jesteś tylko kobietą. I zanim odbierzesz to, jako obelgę pamiętaj, że to nie ja tak stworzyłem ten świat. Mężczyźni rodzą się więksi i silniejsi. Kobiety niestety nie, nie ma żadnego wstydu w przyznaniu tego. Nie było w tym wstydu, żadnego to prawda, ale nie miałam zamiaru dawać przewagi nad sobą żadnemu facetowi tylko, dlatego że „tak został stworzony ten świat”. Niewielka kobieta była w stanie wyrządzić takie same szkody jak wielki facet. — Więc, to chyba dobrze, że uczysz nas „damy w opałach” jak efektownie kopać męskie tyłki. — Gdyby tylko. Co może zrobić jeden facet? Butelka z wodą zatrzymała się w połowie drogi do mych ust. Mike nie miał pojęcia jak bardzo się mylił. Niektóre z rzeczy, jakich mnie nauczył ocaliły mi życie. Prawdę powiedziawszy, wiele rzeczy z tego, czego mnie nauczył ocaliło mi życie. — Mylisz się. Odwrócił się na macie pytając. — Czyżby? — Dajesz kobietom, które tu przychodzą nadzieję. — Nadzieję na to, że mogą zacząć wszystko od początku przestać obawiać się ciemności, stawić czoła lękom. — Wiedzą, że nie muszą polegać na kimś, tylko mogą same o siebie zadbać. Dajesz im to, czego potrzebują, żeby ruszyć dalej. Zerknęłam przez szybę do siłowni, jedna z kobiet Gloria, pojawiła się jak w zegarku. Jej twarz była trwale uszkodzona z powodu bicia, na które narażona była przez lata. Teraz z pomocą Mike'a, odbudowała swoje życie i składała je z powrotem do kupy. — Weźmy na przykład ją, kiedy zaczynała chodzić na zajęcia była przerażona, bała się własnego cienia. To ty dałeś jej moc i wolność. — Jest tylko jedną z wielu, ale nie mogę pomóc im wszystkim, nie jeśli mi na to nie pozwolą. Przesunął matę i ponownie odwrócił się w moją stronę. — Jak ty. Trzymasz ludzi na dystans, więc nikt nie ma szansy na to, aby cię naprawdę poznać. Nie wiem, kto tak bardzo namieszał ci w głowie i w życiu, ale widzę, że nadal nie potrafisz odpuścić. Dopóki tego nie zrobisz twoja przeszłość zawsze już będzie cię kontrolować.

Tak, to dokładnie ja. Kiedy z Mike'a zrobił się taki zaklinacz ludzi? — Może powinieneś o tym pamiętać, kiedy proszę cię o pomoc. Skoro mam tak mało poczucia rozsądku jak uważasz, może byłoby najlepiej gdybyś jednak nauczył mnie absolutnie wszystkiego? Kto wie może kiedyś nadejdzie taki czas, że opuszczę swoją gardę odrobinę i zacznę żyć życiem, jakiego byś dla mnie chciał. Westchnął przecierając twarz dłonią. — Zawsze znajdzie się jedna. Wzięłam łyk wody i spytałam. — Jedna, co? — Osoba, która myśli, że może zrobić wszystko sama, że nic i nikt nie jest w stanie jej dotknąć. Te dwa zdania były ekstremalnie wręcz trzeźwiące podsumowując mnie lepiej, niż bym chciała. — Nie uważam, żebym była nieomylna. Wiem, że mogę zginąć. Nie jestem superwoman. — Może i nie, ale jesteś lekkomyślna. — Opuścił dłoń, przyglądając mi się ponownie i potrząsając głową. — Chcę ci pomóc, ale nie pomogę, jeśli ty sama nie będziesz chciała sobie pomóc. Niech to. A wszystko to z powodu powrotów taksówką do domu? — A może zrobimy tak? — spytałam próbując wypracować jednak jakieś porozumienie. — Będę wracała taksówką, ale pod jednym warunkiem. Tym razem jego uśmiech był szczery. — A jaki miałby to być warunek? — Trening z bronią. Jestem już zmęczona czekaniem. — Chciałam nauczyć się władać bronią tak sprawianie jak potrafiłam to robić moimi sprężynowymi, podręcznymi nożami. — Zrobione — powiedział szybciej niż bym chciała. — Ale ja też mam jeden warunek. — A jaki miałby to być warunek? — powtórzyłam jego pytanie z szerokim uśmiechem próbując poprawić mu nastrój. — Zaczniemy od czegoś niewielkiego — powiedział podchodząc do mnie. Kiedy zatrzymał się tylko cal ode mnie i postukał w moje czoło, tym razem zrobił to delikatnie. — I kiedy będziesz przychodzić na zajęcia, chcę abyś na nich była. Wszystko inne zostaje za drzwiami tej sali gimnastycznej. Gdyby tylko wiedział, co pozostanie za drzwiami tej sali, mógłby zupełnie inaczej spojrzeć na moje życie. Mike był wielkim kolesiem takim, który mógł z łatwością o siebie zadbać. Ale gdyby musiał walczyć z rzeczami, z którymi ja walczyłam, zrozumiałby dopiero jak słaby jest tak naprawdę. Siła i mięśnie, nie zawsze wystarczą. Szczęśliwie nie wiedział o tym wszystkim, a ja nie miałam zamiaru go oświecać. Zasalutowałam mu żartobliwie. — Możesz uważać to za zrobione. — Dobrze.

— Naprawdę musimy zaczynać od czegoś niewielkiego? — Nie mogłam mu powiedzieć jak szybko potrafiłam zaadaptować się do zmieniających się warunków, dzięki wampirzej krwi, ale szczęśliwie nasz czas spędzony razem na sali juz to udowodnił, tyle, że musiałam jeszcze do tego panować nad swoim umysłem. — Absolutnie. Najpierw musisz nauczyć się czołgać, a dopiero potem chodzić. — Albo zamówić taksówkę zanim ktoś da ci klucze do twoich własnych czterech kółek — zażartowałam ponuro. — Cokolwiek abyś była bezpieczna. To jest najważniejsze. — Nawet, jeśli to oznacza utratę całkiem niezłej energii, nie wspominając już o pieniądzach, aby stało się to realne. — Pieniądze na nic ci się nie przydadzą, kiedy będziesz martwa. — To prawda, ale jeśli już żyjesz lepiej mieć je w garści. — Więc zacznij gospodarować. Jesteś mądrą dziewczyną. Możesz rozciągnąć swoje zasoby, jeśli musisz — uśmiechnął się przechodząc obok mnie. — Jeśli chcesz poćwiczyć coś jeszcze to sugeruję, abyś się pospieszyła, za kilka minut mam kolejne zajęcia. I chociaż cię lubię, nie będę mógł stać tu i trzymać cię za rękę, więc znikaj w cholerę z mojej sali. — Już mnie tu niema — zawołałam do jego oddalających się pleców. Wzięłam głęboki oddech, niespokojna i podekscytowana. Pragnące krwi ostrze było super, broń była nawet jeszcze lepsza, ale nauka jak używać innych zabawek znaczyła, że mogłam używać zwyczajnych rzeczy, jako broni zmieniając je z czegoś zupełnie prostego w coś całkowicie niebezpiecznego. Koniec końców, lepiej kopać tyłek mając ruchy Yody i arsenał do dyspozycji. Możemy nazwać to treningiem Jedi w stylu ninja.

Rozdział ósmy Kiedy wyszłam z siłowni zdecydowałam, że najwyższa pora udać się do mojego mieszkania i wziąć prysznic, którego tak desperacko potrzebowałam. Zdjęłam amulet i włożyłam go do torby, zanim weszłam do sali gimnastycznej, co znaczyło, że byłam teraz nie źle obolała w wielu miejscach. Krew, którą napoił mnie Disco pomogła mi ukoić te bóle, ale bycie rzucaną na prawo i lewo przez bardziej doświadczonych członków naszych zajęć (rzucaną na ziemię i wyginaną na naprawdę dziwaczne sposoby) sprawiło, że moje mięśnie krzyczały domagając się gorącego strumienia wody. Ledwie, co zdążyłam zarzucić na siebie świeże ciuchy, po wyjściu z prysznica (obcisły czarny podkoszulek i wąskie dżinsy), kiedy usłyszałam pukanie do drzwi. Dźwięk był nieoczekiwany i wprawił mnie w stan podwyższonej gotowości. Już spotkałam się z Sonją, Deena nie pojawiłaby się wcześniej nie dzwoniąc i jakoś nie mogłam wykombinować żadnej innej osoby, która chciałaby wpaść do mojego mieszkania na pogawędkę. Zerknęłam na torbę leżąca na łóżku zastanawiając się czy powinnam sięgnąć po amulet, kiedy rozległo się kolejne pukanie (tym razem głośniejsze) i podjęło za mnie tą decyzję. Ktokolwiek to był wiedział, że jestem w środku. Przełożyłam wisiorek przez głowę, wstrzymując oddech. — Rhiannon, otwieraj! — warknął Goose, a walenie w drzwi stało się teraz jednostajne. Odetchnęłam potrząsając głową. Ethan McDaniel miał naprawdę kiepskie wyczucie czasu. Goose nawet na mnie nie spojrzał, gdy otworzyłam drzwi. Minął mnie trącając ramieniem i wkroczył do mieszkania. Ku mojemu zaskoczeniu włosy miał potargane i ubranie w nieładzie. Bardzo nie w jego stylu. — Po tym, co stało się wczoraj oczekiwałem, że z samego rana do mnie przyjdziesz myślałem, że w końcu dotarła do ciebie powaga sytuacji. Nie mogłam powiedzieć mu o moim spotkaniu z Sonją. Były pewne sprawy, o których lepiej, aby Goose nie wiedział włączając w to przywoływanie demonów. — Cóż mogę rzec? — odparłam zbywając komentarz milczeniem i próbując trochę rozproszyć ten ponury nastrój. — Świadomość dociera do mnie bardzo powoli. — Nie zaczynaj z tymi swoimi tekstami, musimy porozmawiać. — Widzę. — Zamknęłam za nim drzwi. Tak, może było to głupie biorąc pod uwagę, że to, czego się obawiałam i udało mi się wkurzyć, mogło dostać się do środka, tak czy inaczej, ale lepsze takie zabezpieczenie niż żadne. — Gdzie nóż? — Obrócił się wokoło rozglądając po moim małym mieszkaniu, jakby miał w oczach rentgena i mógł go zlokalizować z idealną precyzją. — Nie ma go tutaj.

— Na pewno nie jest w Miami. Nie umieściłabyś go tak daleko od siebie, nie jestem głupi. — Masz rację. — Przeszłam obok niego kierując się do salonu. — Nie jest w Miami — sapnęłam, gdy złapał mnie za ramię i obrócił. Goose nigdy nie zachowywał się nieuprzejmie, a już tym bardziej nie posuwał się do rękoczynów. To znaczyło, że coś musiało całkowicie wytrącić go z równowagi. Nie za dobrze. — Kurwa przestań sobie pogrywać. — Wow, to był absolutnie nie dobry znak, zupełnie. Włoski na karku stanęły mi dęba, Goose nigdy nie przeklinał. — Sytuacja zrobiła się jeszcze gorsza — powiedział z dzikim wzrokiem. — Nie masz pojęcia, co zrobiłaś, nie masz cholernego pojęcia. — Uspokój się. — Chciałam wyszarpać swoje ramię, ale nie zrobiłam tego. — Mów do mnie powiedz, co się stało. — Jak sama słyszałaś — warknął, a jego brązowe oczy emanowały nienaturalną wrogością. — On przyjeżdża, Rhiannon. Goose złapał moje drugie ramię i potrząsnął mną mocno. — Zrozumiałaś? To właśnie, dlatego Marius chciał się spotkać z głowami innych wampirzych domów w mieście, poprzedniej nocy. Przygotowuje plan przyjazdu swojego ojca. Jego stwórca już wszystko wie. Słyszałaś? Revenald. Już wie. Teraz już wiedziałam, o czym chciał porozmawiać ze mną Disco, zanim Marius przerwał naszą zabarwioną seksem pogawędkę. Sprawy przybrały bardzo niekorzystny obrót, zaczęłam hiper wentylować, czułam się tak jakbym moja szyja zanurzała się w ruchomych piaskach i powoli tonęła. Licz do dziesięciu. Jeden, dwa, trzy, cztery, pięć, sześć, siedem, osiem, dziewięć i dziesięć. Pozbierałaś się? No to w porządku, a teraz oddychaj, oddychaj. — Wie, co? — Udało mi sie zapytać — Że kłamałaś. Że nie powiedziałaś mu prawdy. Podejrzewał nawet, że cała rodzina kłamie na temat Twojej więzi z Gabrielem i Paine'm. Gabriel próbował cię bronić, ale biorąc pod uwagę naturę waszego związku, jego argumentacja raczej nie odniosła pożądanego skutku. Umieściłaś nas wszystkich w samym centrum czegoś, czego nie rozumiesz. Konsekwencję twojego działania będą czymś więcej niż jesteś w stanie pojąć. — Docisnął swoje palce, jeszcze mocniej wbijając je w moje ramię. — Revenald przybędzie i nikt nie będzie w stanie ci pomóc, ani Gabriel, ani Paine, ani ja. Choć raz w całym swoim życiu będziesz musiała zachować się mądrze, żadnego więcej odgrywania twardziela, żadnego myślenia, że możesz zdobyć cały świat. Dasz mu to, czego chce i zrobisz to dzisiaj. Nie jutro, nie w przyszłym tygodniu. Dzisiaj. Jeśli będziesz miała szczęście, uda ci się jeszcze powstrzymać, to wszystko zanim się zacznie. Okaż tej rodzinie gest dobrej wiary. — Jeśli oddam mu ostrze.. — Nie. — Potrząsnął mną ponownie, tym razem mocniej. — Nie, jeśli. Kiedy mu je oddasz. — Pamiętasz naszą rozmowę. Bez tego ostrza, nie będę w stanie zabić Victorii, zamiennię po prostu jedną kostuchę na drugą, nie będę w stanie się bronić.

Jego uścisk poluzował się nieznacznie. — Revenald może kontrolować Victorię. Jest starszy i bardziej potężny. Teraz jesteś częścią wampirzej rodziny, której on strzeże takiej, która ma zasoby. Czas je wykorzystać i przestać pogrywać sobie z przeznaczeniem. — Nie mów mi, że zaczynasz wierzyć w te bzdury Paine'a o efekcie kręgów na wodzie. — Nie najlepszy tekst, który można powiedzieć facetowi, kiedy ten zupełnie stracił głowę. Usta Goose'a zamknęły się zaciskając w wąska kreskę. — Chcesz wiedzieć, co myślę o jego teorii? Powiem ci. Myślę, że ma rację, ale ludzie, których ocalisz nie będą jedynymi, którzy zapłacą cenę za twoją decyzję. Tak samo jak ty. Wziął głęboki oddech i zastanawiałam się przez chwile czy on też liczy do dziesięciu tak jak ja wcześniej. Kiedy wypuścił powietrze, wydawało się, że odzyskał nad sobą już kontrolę. Puścił moje ramię i cofnął się o krok. — Chcę ten nóż, nie prosiłbym gdyby nie było to ważne. Ale znasz mnie wystarczająco dobrze, aby o tym wiedzieć. — Nie kłamałam, kiedy powiedziałam, że go tu nie ma. Odwrócił się do mnie plecami i ruszył w stronę drzwi. — Zabierz mnie, teraz. — Nie mogę. — Zaparłam się a on powoli odwrócił się, aby na mnie spojrzeć. — Czy ty nie dbasz o nikogo poza sobą samą? — To, w jaki sposób, to powiedział sprawiło, że poczułam wstyd. — Czy chociaż raz nie możesz spojrzeć ponad czubek własnego nosa? A może chodzi o to. — Spojrzał z obrzydzeniem na moją pierś, na której wisiał amulet. — Że ta przeklęta rzecz każe ci być jeszcze bardziej lekkomyślną niż zazwyczaj? — Nie odwracaj kota ogonem i nie zmieniaj tematu. — Masz cały czas ten sam problem, jesteś po prostu zbyt głupia, aby to dostrzec, od chwili kiedy położyłaś ręce na tej rzeczy jesteś jak zaślepiona. — Zaślepiona? Gadasz od rzeczy Ethan posłuchaj, co mówisz! — Mówię tak, bo nie mogę być z Tobą szczery, nigdy nie mogę. — Wiedziałam, że to jak zraniło mnie to stwierdzenie, było widoczne na mojej twarzy, ale to go nie zniechęciło. — Jeśli powiem ci wszystko, co wiem, zrobisz coś głupiego, znam cię, zawsze tak robisz. Spróbujesz odegrać bohaterkę, kiedy tak naprawdę nie ma żadnego smoka do zabicia. Nie ma tu żadnych zwycięzców, tylko przegrani. Będziesz musiała zaakceptować to, że niektóre rzeczy są poza twoją kontrolą. — Wiesz, że nie prosiłam się o to, aby się w to angażować. — Przypomniałam mu. Nigdy nie chciałam być częścią wampirzej rodziny. Miałam do wyboru, albo dołączenie do rodziny Disco, albo czekanie aż jakiś inny, obcy wampir zdecyduję się zrobić ze mnie swoją dziwkę. — Och, wiem to, dlatego broniłem cię tak długo.

Zalała mnie fala szoku tylko, że tym razem, kiedy dostrzegł wyraz mojej twarzy, obdarzył mnie zimnym uśmiechem. — Tak jest, broniłem cię. Więcej niż raz — powiedział, odpowiadając na moje nieme pytanie. — Kiedy odeszłaś od Gabriela i wytworzyłaś to napięcie w rodzinie, wziąłem Twoją stronę. Nieomal stracił głowę, Rhiannon. Był jak tykając bomba zegarowa. Musiałem przypomnieć rodzinie, że miałaś trudne dzieciństwo, niełatwe życie takie, którego żadne z nas nigdy nie będzie w stanie zrozumieć. Ale to już dłużej nie może być wymówką. Będziesz musiała zacząć stawiać czoła podejmowanym przez siebie decyzjom i wziąć odpowiedzialność za swoje czyny. Byłam całkowicie zszokowana, wzięta z zaskoczenia. W telegraficznym skrócie było to jak policzek, na jaki absolutnie zasłużyłam. Goose miał rację. Trzymałam się tak kurczowo przeszłości, aby mieć wymówkę dla swoje przyszłości. Problemem było to, że nie zdawałam sobie z tego sprawy dopóki on mi tego nie pokazał. Nie, nie pokazał, dopóki nie rzucił mi tego w twarz, nie zmusił abym to dostrzegła. Żadnych pięknych słówek, żadnego cukrzenia, zero pieprzenia głupot. — Nie wiedziałam jak bardzo wpłynęło to na Disco, kiedy odeszłam. — Nie chciałam myśleć o bólu mojego kochanka pomijając wiedzę, że może jednak powinnam, bo jak do tej pory byłam zbyt skoncentrowana na swoim własnym. — Nie miałam pojęcia o tym jak się czuł. — A teraz masz. Uważaj się za poinformowaną. — Ale to nie dlatego tu jesteś, prawda? — Nie, nie dlatego. Musisz zrozumieć, że sytuacja nie dotyczy tylko Gabriela. Już nie. Marius nie pojawił się w Nowym Jorku przez nieomal dekadę. Paine poinformował mnie, że jesteś świadoma powodu. Jego powrót tutaj po tak długim czasie oznacza, że dotarłaś na krawędź. — Przyglądał mi się z ostrym spojrzeniem. — Twój czas dobiegł końca, tak długo balansujesz na krawędzi ciemności, że nie widzisz już niczego przed sobą. Zginiesz, ale ja nie pozwolę ci zabrać wszystkich ze sobą. Moim celem jest ochrona tej rodziny nawet, jeśli będę musiał działać przeciw tobie. — Nigdy wcześniej nie widziałam cię tak wściekłego. — Nie byłam pewna, dlaczego to powiedziałam może, dlatego że chciałam, aby spojrzał na siebie moimi oczami, a może dlatego, że nie bardzo lubiłam być w centrum uwagi. A może to, dlatego że ta asertywna strona jego osobowości była tą, którą szanowałam. — To nie wściekłość — poprawił mnie. — To ja będący tym, czym jestem i zawsze byłem, członkiem rodziny, który jest lojalny względem rodziny, tej rodziny, która go chroni. Czyli dokładnie tym, czym ty być powinnaś. Zapomniałaś gdzie twoje miejsce. Nie mogę pozwolić, aby nasza przyjaźń miała na to wpływ. — Mówiłeś, że zawszę mogę się do ciebie zwrócić. — Przypomniałam mu. Mówiłeś, że nasza przyjaźń stoi poza granicami rodziny. — Tak było i tak jest. Ale muszę podjąć decyzję nawet, jeśli nie chcę tego zrobić, a członkiem tej rodziny jestem dłużej, niż twoim przyjacielem. To ty nakreśliłaś tą linie i nie pozostawiłaś swoim przyjaciołom — i oto był kwas w jego głosie, kiedy używał tego słowa — innego wyboru, a oni zostaną zmuszeni, aby odwrócić się do ciebie plecami. To twoja decyzja. Twój wybór. Nie nasz.

W żołądku poczułam ciężką gulę, coś jak złe przeczucie. Jakoś zapomniałam, że Goose pomijając to, że stał się moim bliskim przyjacielem, znał mnie tylko przez krótki okres czasu. Nic dziwnego, że nie brał mojej strony. Czuł się zapędzony do narożnika, bez szans na ucieczkę. — Czy Disco cię tu przysłał? — Nie musiał. Wiem, co się dzieje, kiedy nie robisz tego, czego chce Marius. Chciałem porozmawiać z tobą dziś rano, ale już wyszłaś. Potrząsnął głową, szczęka drgała mu spazmatycznie. — Straszliwy błąd, tak przy okazji. — Co tym razem zrobiłam źle? — Marius widział bagaże w pokoju Gabriela i założył, że nawet się nie wprowadziłaś. Kiedy wyszłaś tak wcześnie tylko potwierdziłaś jego podejrzenia. — A co z tobą? — warknęłam. — Ty też tam nie mieszkasz i to jest w porządku? Dlaczego to taki problem w moim przypadku? Gapił się prosto na moją szyję, na znikający po woli ślad, który zostawił po sobie Disco. — Naprawdę musisz pytać? Nie zdawałam sobie sprawy z tego, że próbowałam prawie bezwiednie ukryć te prawie niewidoczne już ślady. — Ty i Gabriel macie problemy. Rozumiem. Ale czas abyś w końcu włożyła majtki dużej dziewczynki i dorosła. Skorzystaj ze swojej własnej rady dla odmiany. Kolejny jego pierwszy raz i też dziwaczny. — Nie powiedziałeś właśnie na głos majtki dużej dziewczynki Powietrze było tak gęste od napięcia, że czułam nieomal jego niewidzialną presję naciskająca na moje ramiona i klatkę piersiową. — Nie jestem pewien, co jest pomiędzy tobą, Gabrielem i Paine'm, ale będziesz musiała w końcu się z tym pogodzić, zaakceptować to i przestać udawać. Udawanie oznacza, że robisz coś tylko półśrodkami, a robienie czegoś tylko półśrodkami cię zabije. Pogódź się ze wszystkim, uporządkuj swoje sprawy i zrób, co musisz. Ściany wokół mnie zaczęły się burzyć. Nie było żadnego bezpiecznego miejsca, w którym mogłabym się schować, nie ma takiego miejsca, kiedy ktoś zapędza cię do narożnika. — Jesteś pewny, że nie mam żadnego innego wyboru? — Nie byłoby mnie tutaj w innym przypadku. Możesz myśleć, że zachowuję się ekstremalnie, ale prawda jest taka, że robię dla ciebie ostatnią rzecz, jaką mogę zrobić, jako przyjaciel. Jeśli zależy ci na kimkolwiek z nas, jeśli kochasz kogokolwiek z nas, oddaj ostrze. Nie trać więcej czasu. Ten gest i tak być może już będzie spóźniony, ale może wystarczy. Podejmij ryzyko i sprawdź. — Przyniosę mu dzisiaj nóż. Victoria może i mogła mnie zabić, ale ona była problemem, z którym poradzę sobie później, i zawsze miałam jeszcze inne dostępne opcję. Przybycie Goose'a w takim stanie, nieuczesanego, potarganego przeraziło mnie. On nie kłamał; to nie w jego stylu. Przyszedł z ostrzeżeniem, aby dać mi szansę na zrobienie tego, co właściwe. Nie chciałam oddać Mariusowi ostrza, ale zrobię to jeśli to oznaczało, że uda mi się ochronić siebie samą i tych, co mnie otaczali.

— Przyrzeknij, daj mi słowo. Chciałam umknąć przed spojrzeniem Goose’a ale nie mogłam. Było w nim tyle desperacji, tak wiele strachu. Nigdy taki nie był. Nigdy, przenigdy. To było jak odkrycie, że twój ukochany rodzinny zwierzak był jednak wściekłym psem. — Przyrzekam. — Ale po to, aby nie wyzbyć się do końca starej siebie przeżegnałam się przy tym geście i uśmiechnęłam. — Krzyżując me serce z nadzieją na śmierć. Mój gest dobrej woli jakoś go nie rozbawił. Nawet nie drgnęły mu usta. — Nie mów tak, Rhiannon. — Dlaczego nie? Westchnął, podszedł do mnie i położył dłonie na ramionach, tym razem delikatnie. — Lepiej, żebyś nie miała nadziei. — Ścisnął odrobinę mocniej, gest ten wcale nie był kojący. Był to mocny uścisk wraz, z którym nastąpiło westchnienie i obserwacja. — Śmierć już puka do twoich drzwi. Chciałam zadowolić Goose'a, ale co za dużo to nie zdrowo. Jeśli pozwolę, aby przerażenie wzięło nade mną górę, moja próba, aby zrobić to, co właściwe będzie skazana na porażkę. Pod naciskiem i pod wpływem stresu zapadałam się w sobie myśląc tylko o sobie samej i przetrwaniu. To był instynkt, którego się nauczyłam i nigdy tak do końca nie pozbyłam. — Twoje wizyty zawsze są czystą przyjemnością — powiedziałam i cofnęłam się zmuszając go, aby mnie puścił. — Aż dziwne, że nie wpadasz do mnie czyściej. — Dlaczego wyszłaś tak wcześnie dzisiaj rano? Wiedziałaś jak ważne jest to, aby Marius zobaczył twoją lojalność względem tej rodziny. Oplotłam się ramionami, wodząc rękoma po miejscach, których wcześniej dotykał Goose. — Mam nowe zajęcia z samoobrony i sprawy do załatwienia. Przyjazd Mariusa może skłonił cię do odwołania wszystkich swoich zajęć, ale ja mam też swoje życie osobiste. — Nigdy nie miałaś życia osobistego — mruknął opuszczając głowę. — Jeśli chodzi o ciebie to jest tylko praca, kłopoty i jeszcze więcej pracy. — Jeśli już o tym mowa. — Czekałam aż spojrzy na mnie nim przycisnęłam temat. — Co wiesz o morderstwach dziewczyn w pobliżu klubu? Słyszałeś coś? — Nie mogę powiedzieć, że tak, a dlaczego pytasz? — Dzięki Bogu w końcu wydawał się być dawnym sobą. Napięte linie nadal zdobiły jego usta, ale nie krzyczał i nie zachowywał się jak wariat. — Sprawdzałam pewne rzeczy i — — Sprawdzałaś pewne rzeczy? — Jego twarz przybrała odcień szkarłatnej czerwieni. — Chcesz mi powiedzieć, że szkoda ci wolnego czasu na załatwienie czegoś ważnego, ale masz czas, aby prowadzić dochodzenie w sprawie martwych striptizerek?

Mój gniew zawrzał, złość narastała mi w piersi. To nie były tylko striptizerki; to były kobiety, które miały rodziny, przyjaciół kogoś, kto się o nie troszczył. Kogoś, kto teraz prawdopodobnie rozpaczał po ich utracie. Nie wspominając, że były martwe i zasługiwały na szacunek. Przez sekundę rozważałam podzielenie się z nim moim planem wykorzystania ciała ich mordercy w celu złożenia ofiary na rzecz Marigold, ale w ostateczności zdecydowałam się jednak zachować to dla siebie. — Już przeciągnąłeś dzisiaj strunę — warknęłam. — Ostrzegam cię. Pragnienie, aby podejść i go walnąć było silne, ale zwalczyłam je w sobie. Jeśli Goose nadal będzie mnie prowokował, to się nie skończy dobrze. Biedny drań miał już, co prawda nastawiony nos, ale nie potrzebowałam wiele, aby złamać mu go ponownie. Nie w obecnym stanie, w jakim się znajdowałam. Owszem, spieprzyłam, ale mówił teraz takie rzeczy, które zachodziły mi za skórę w najgorszy z możliwych sposobów. — Twoje groźby mnie nie przestraszą, co najgorszego może się stać? Przysunął się bliżej, co za głupi gest z jego strony. — Pobijemy się? Pokażesz mi jak potrafisz kopać tyłki? A wtedy, co? Wyjdę przez te drzwi, a ty pozostaniesz w tym samym miejscu, w którym jesteś uparta, sama i głupio czekająca na to, co wejdzie ci w drogę. On jest tutaj, aby ci pomóc, przypomniałam sobie, trzymaj temperament na wodzy. Gdyby nie powtarzanie sobie nieustanie tego zdania w głowie, straciłabym cierpliwość już dawno temu. Goose był przyjacielem, ale nawet przyjaźń miała swoje granice. — Jeśli masz zamiar dalej mnie obrażać to tam są drzwi. — Założyłam ręce na piersi i zacisnęłam zęby. — Uważaj, żeby nie uderzyły cię w tyłek, kiedy będziesz je zamykał. — Nie bądź głupia. — Nie zawracał sobie głowy podchodzeniem do drzwi; zamiast tego podszedł do mnie. — Znasz mnie. Wiesz, jakim mężczyzną jestem. Czy przyszedłbym tu w takim stanie gdyby moja troska o ciebie nie była szczera? Zaczęłam już otwierać usta szykując się do odpowiedzi, kiedy powstrzymał mnie celując w moją pierś. — Zdejmij go. — sam pomysł zdjęcia tego, co stało się tak jakby moim kocem bezpieczeństwa przyprawił mnie o atak paniki. Nim zdążyłam się nad tym zastanowić, Goose powtórzył. — Zdejmij go. Nie musisz go wyrzucać, odłóż go w kuchni na czas naszej rozmowy. To działo się już kilkakrotnie wcześniej. Goose nie znosił amuletu Marigold. Nie mógł podać mi konkretnego powodu, dlaczego tak było, ale nie lubił przebywać w jego pobliżu. — Dobrze. — Ześliznęłam naszyjnik z szyi poszłam do kuchni i umieściłam go na szafce. Coś w moim wnętrzu nie lubiło, kiedy go ściągałam domagając się bym nałożyła go ponownie. Walczyłam z tym pragnieniem gapiąc się na naszyjnik, zaciskając dłonie w pięści. — Chodź do salonu — zawołał. Wzięłam głęboki wdech i rozluźniłam palce. Kiedy weszłam do pokoju on siedział już na kanapie. Zajęłam pusty fotel krzyżując nogi i spytałam. — Więc?

— Gdzie teraz jest twój gniew? — Obserwował mnie z bliska i poczułam się robak pod szkłem powiększającym. Była to kolejna rzecz, którą kochałam i nienawidziłam w tym facecie. Goose potrafił czytać z ludzi. Uwielbiał ich obserwować, dowiadywać się o nich różnych rzeczy, odkrywać ich tajemnice. Wzruszyłam ramionami. — Nie jestem wściekła. — Wiem, że nie jesteś. W końcu przejęłaś nad tym kontrolę. Kiedy wszedłem do mieszkania byłaś tak nerwowa, że nie mogłaś ustać spokojnie w miejscu, jak uzależniona od narkotyków ćpunka bez działki. Jak sądzisz, dlaczego tak było? — Nie wiem — odparłam. — Może ma to coś wspólnego z wampirem, który jest zakochany w moim byłym i chce mnie zabić? — To amulet — stwierdził z całkowitym przekonaniem.— Z czasem to staje się tylko jeszcze gorsze. Popadasz w paranoję, podskakujesz na widok własnego cienia. Myślisz, że wszyscy chcą ci go odebrać, a ty nie chcesz być oddzielona od jego mocy. To działa też w drugą stronę. Amulet cię lubi. Żeruję na świetle i ciemności, którą go karmisz. To, dlatego jesteś idealna do tego by nad nim panować. Jesteś kombinacją tego, czego on potrzebuje najbardziej. Uderzył we mnie straszliwy przebłysk świadomości. Klarowność, jak oślepiający płomień światła przebijający się przez ciemne chmury, uświadomił mi jak głupia byłam, jak cholernie uparta. Zrobiłam w swoim życiu wiele głupich rzeczy, ale wtedy byłam jeszcze sama. Nie miałam przyjaciół. Pomijając siostrę, która próbowała mnie zabić, nie miałam rodziny. Byłam sama próbując przeżyć od dnia do dnia. Popełniałam błędy, nawet wtedy, gdy wstydziłam sie samej siebie w tamtym czasie. Nikt prócz mnie też za nie nie obrywał. Ale to...sukinsyn, Goose miał racje. W ciągu ostatnich kilku tygodni byłam bardziej pobudzona niż zwykle. Wiązałam ten stan z tym, co działo się pomiędzy mną a Disco. Chociaż nosiłam na barkach porcje winy za to, co stało się między nami, tak jak i mój kochanek. Złamał moje zaufanie i serce, a ja sama byłam tak bardzo skupiona na przeszłości, że tak naprawdę nie myślałam o przyszłości. Zakopywałam się głęboko rozmyślając o tym, co czułam. Tu i teraz. Przeszył mnie dreszcz, po raz pierwszy od tygodni, nie byłam zła czy zirytowana. Byłam po prostu sobą, martwiąc się o Goose'a i jego wizytę tak samo jak o to, co stanie się jak nie oddam Pijawki. Co stanie się z Disco? Z Painem? Instynkt samozachowawczy nie wydawał się już taki ważny. Obawa o moje bezpieczeństwo i tych, na których mi zależało, była teraz moją główną troską. Żołądek ścisnął mi się w supeł przyprawiając o mdłości. — Skąd masz tą całą wiedzę? — Sonja, to nie jedyna osoba z dostępem do informacji. — Ze znaczącym spojrzeniem dodał. — Obserwowałem cię. Nie możesz nawet powiedzieć, że się zmieniłaś, bo nie masz pojęcia jak bardzo Rhiannon, stałaś się zupełnie inną osobą. — Dlaczego mam wrażenie, że nie spodoba mi się dokąd zmierza ta rozmowa? — Bo ci się nie spodoba. Teraz doświadczasz prawdziwych emocji. Pojawia się to wraz z chmurami dezorientacji, ponieważ jako śmiertelna kobieta zrobisz wszystko, co będzie trzeba, aby przeżyć. Amulet usuwa z ciebie naturalny instynkt to, dlatego poprosiłem, abyś się go pozbyła. Ta rzecz nie jest dla ciebie dobra.

— Mówisz mi to teraz? — Wyczucie czasu Ethana McDaniel’a było naprawdę gówniane, totalnie beznadziejne. — Kiedy mam tak wiele do stracenia? — Próbowałem powiedzieć ci wcześniej, ale kiedy stałaś się taka nabuzowana wycofałem się. Myślałem, że mam więcej czasu na to, żeby cię przekonać. Wszystko nagle napłynęło do mnie w jednej chwili szczerego zrozumienia. — A teraz nie ma już czasu. — Dokładnie. Potrzebujesz swojego sprytu. Musisz stać się kobietą, którą byłaś przed tym jak zostałaś ujarzmiona przez czarną magię. Amulet zachmurzył ci umysł i zachęcał do podejmowania złych decyzji. — Amulet należał do upadłego anioła. Nie może być w całości zły. — Co tylko pokazuję, że źle podchodzisz do swoich poszukiwań. Odetchnęłam miękko przygotowując się na wykład. — Śmiało, mów. — Szukamy historii o aniołach tak? Ich początki, stworzenie świata? Takie rzeczy? I wszystkie inne informację jakie uda mi się znaleźć, ale tego już mu nie powiedziałam — Tak i ? — Upadłe anioły upadają, ponieważ pragną zemsty. Nie są gotowe na spoczynek. To, dlatego zostają wybrane. Owszem są istotami światła, ale jest w nich wystarczająca ilość mroku, aby trzymać upadłych z dala od Nieba. Niszczą demony, bo to dla nich łatwe, to coś, czym się rozkoszują. Choć są piękne zewnętrznie, są złe w środku. Muszą być, aby robić to, co robią. Nie są wcale takie różne od tych, na których polują, pomijając fakt, że pochodzą z drugiej strony. — Zabijają demony? — Nie widziałam tego w żadnej książce, którą czytałam. — Myślałam, że upadają, aby utrzymać równowagę pomiędzy złem, a dobrem? — Skupiają się na stwórcach wampirów, co uważają za skazę na ludzkości. Chronią niewinnych przed złem. Pomyśl o tym, co według ciebie jest gorsze od naśladowcy Pana Ciemności? — Są zagrożeniem dla rodziny? Czy Marigold zrani Disco i Paine'a? — To było coś, czego nie chciałam. Jeśli ożywię Marigold, nie pozwolę jej ich skrzywdzić. — Jeśli ich skrzywdzi, to tylko pośrednio chyba, że staną jej na drodze. Wampiry zachowują duszę. Upadłe anioły zabijają takich tylko wtedy, gdy nie mają innego wyboru. To miało sens. Dobro przeciwko złu. — Prosisz mnie, żebym teraz wyrzuciła amulet? Teraz, kiedy najbardziej go potrzebuje?

— Nie potrzebujesz go, to właśnie próbuje ci powiedzieć. Masz swoje własne talenty i zapomniałaś jak zaradna potrafisz być w razie potrzeby. Naszyjnik tworzy iluzję, że nie możesz być silna bez niego. To właśnie jest takie uzależniające. — Pochylił się do przodu, oparł ramiona na kolanach i kontynuował. — Kiedy coś egzorcyzmujemy robisz to sama z siebie. Używasz informacji, które posiadasz, trzymasz wszystko pod kontrolą i radzisz sobie ze wszystkim wspaniale. Nie potrzebujesz żadnej pomocy. To twój brak wiary we własną moc czyni cię słabą. — Jeśli zrobię to, o co mnie prosisz, stanę się całkowicie bezbronna. Potrząsnął głową i westchnął miękko. — I tu mamy problem. Już jesteś bezbronna. Myślisz jednokierunkowo. Cofnij się trochę i spójrz na wszystko z szerszej perspektywy. Kiedy to zrobisz będziesz w stanie dostrzec cały obraz tej sytuacji. — Wiesz, że Marius chce mnie zabić tak? Bez amuletu, będę chodzącą martwą nekromantką, bez względu na moją moc. Goose wstał z kanapy. — Powiedziałem ci wszystko, co musisz wiedzieć. Dałem ci radę, to od ciebie zależy czy mnie posłuchasz, czy będziesz żałować, że tego nie zrobiłaś. — Więc to tyle? Oddać amulet i dać się zabić? Albo zatrzymać amulet i dać się zabić wybacz, ale żaden wybór nie brzmi jakoś dla mnie zbyt zachęcająco. — Nie patrzysz na całokształt tej sytuacji. — Widziałam, że jego cierpliwość się kończy. — Skoro nie potrafisz ruszyć głową nie mogę ci pomóc, pomyśl Rhiannon. Użyj mózgu, którym obdarował cię Bóg. Przestań wszystko utrudniać, kiedy nie musisz tego robić. — Jeśli chcesz mi pomóc to przestań zgrywać pana tajemniczego, powiedz prosto z mostu. — Przyszło ci może do głowy, że nie mogę? Że zabroniono mi dzielić się z tobą tak wielką wiedzą? — Nie. — Brzmiałam tak samo głupawo jak się czułam. — Dlaczego miałoby tak być? — Ponieważ moja droga, słodka i upierdliwa przyjaciółko, nadal myślisz w ograniczony sposób, tylko w obrębie swojego własnego pudełka. Skoro nie mogę ci czegoś powiedzieć, to musi być ku temu jakiś powód. Zostawię cię teraz, abyś mogła wykombinować, jaki. Jesteś wystarczająco mądra. W końcu do tego dojdziesz. Minął mnie i skierował się do drzwi. — W końcu to do mnie dotrze tak? — spytałam. — Dla naszego wspólnego dobra mam szczerą nadzieję, że tak właśnie będzie.

Drzwi zamknęły się pozostawiając mnie samą. To nie szum zniedołężniałego grzejnika, który ledwie działał był przyczyną tego zimna, które teraz czułam w powietrzu. To sposób, w jaki Goose powiedział, że ma szczerą nadzieję, że tak właśnie będzie, tak jakby wszystko zależało od tego czy uda mi się dojść do tego, czego nie mógł mi powiedzieć. Nie jestem pewna jak długo siedziałam w fotelu próbując poskładać te elementy układanki do kupy. Wiedziałam tylko, że za każdym razem jak wzywał mnie amulet obiecywał w tym wezwaniu zakończyć wszystkie moje problemy. Jednak pozostałam na swoim miejscu i nie ruszyłam się. Jeśli Goose miał rację, to była tajemnica, którą musiałam rozwikłać sama.

Rozdział dziewiąty — Rhiannon! — Deena oderwała moją uwagę od brązowego pudła, które odebrałam właśnie od kuriera z UPS. Klub był w swoich godzinach szczytu, ale jakoś ciężko było mi się skupić na pracy. W tej właśnie chwili Pijawka leżał sobie bezpiecznie razem z moim płaszczem pod barem (płaszczem, który w jakiś tajemniczy sposób miał w wewnętrznej kieszeni amulet Marigold) i nie chciałam oddalać się zbytnio od moich nagród. Posłuchałam Goose'a dla odmiany i odłożyłam naszyjnik. Na początku może i było to wyzwalające, ale jak tylko odebrałam paczkę od kuriera, nieomal nie dostałam ataku paniki. Ciężko było uporać się z emocjami, kiedy nie były odfiltrowywane i nie będę miała już nic, co zablokuje mój strach, i niepokój, kiedy oddam Mariusowi to, czego chce, z czego zdałam sobie sprawę właśnie w tej chwili. Jeśli jakimś cudem utracę to pieprzone ostrze, on prawdopodobnie mnie zabije. — Ziemia do Rhiannon! — krzyknęła — Jesteś tam? — Przepraszam — odkrzyknęłam i posłałam jej spojrzenie poprzez bar. — Czego potrzebujesz? Deena była cholernie zajęta przygotowując dwie kolejki wódki, jej obcisły, skórzany strój prezentujący nienaganną sylwetkę mógłby zawstydzić tancerki. Nie spojrzała na mnie, gdy warknęła — Dwie Corony i Colę. — Już się robi. Szczęśliwie Corona stała tuż za mną, więc nie musiałam schodzić za bardzo ze swojego posterunku. Kiedy skończyłam, przesunęłam w jej stronę przygotowane drinki i wróciłam na swoje miejsce. Dochodziła północ, a o tej godzinie zazwyczaj pracowałyśmy z Deeną po przeciwnych stronach baru. Tym razem byłam odpowiedzialna za kegi z piwem, co było cholernie łatwiejszą robotą niż przygotowanie drinków dla tego niezbyt trzeźwego już tłumu. — Wezmę Samuel'a Adams'a4 Zamówienie nie było wcale takie niezwykłe, ale sposób, w jaki je złożył przyprawił mnie o zmarszczenie brwi, nie było tu głośnego, poprzedzającego 'Przepraszam', za którym nastąpiłoby pochylenie się na barze i zakłócenie mojej osobistej przestrzeni. Facet poprosił o drinka w taki sposób, jakby był w jakiejś drogiej restauracji, a nie zwyczajnym barze. Kiedy podniosłam wzrok i zerknęłam na niego wiedziałam, dlaczego. Był ogromny, ogromny i ogromny zmuszając mnie abym wygięła szyje pod bardzo dziwacznym kątem, aby móc na niego spojrzeć. Miał na sobie kosztowny sweter, prawdopodobnie kaszmirowy, a skoro był tak szokująco wysoki (jego biodra znajdowały się na poziomie kontuaru) widziałam też materiałowe, czarne spodnie dospawane na nim jak rękawiczka. 4

Rodzaj piwa

Jego blond włosy muskały swoją długością masywne ramiona, a oczy w kolorze lodowatego błękitu wydawały się wręcz skrzyć. Kojarzył się z modelami na bilbordach, rozdającymi olśniewające uśmiechy i gwarantującymi, że panie wyciągną swoje książeczki czekowe. — Samuel Adams — powtórzył wyginając do góry brew. — Och, jasne — sklęłam się za swoją reakcję i pośpieszyłam zrealizować jego zamówienie, skoro nie chciałam, aby pomyślała, że jestem jeszcze głupsza niż pewnie już i tak założył, że jestem. Chociaż nie mogłam stwierdzić, jaka była jego reakcja, bo unikałam kontaktu wzrokowego, jak tylko skończyłam nalewać mu piwo i umieściłam je przed nim, a on podał mi dziesięciodolarowy banknot, mówiąc. — Reszta dla ciebie. Czekałam aż odwróci się tyłem do baru i dopiero wtedy pozwoliłam swojemu spojrzeniu powędrować w dół, aż do jego butów. Tak było przez całą noc, każdego klienta poddawałam szczegółowej inspekcji zakładając, że jest moim mordercą. Z tego, co mogłam stwierdzić skórzane buty zdobiące stopy pana ogromniastego były kosztowne. Niestety nie rozpoznałabym czy były od Prady. Mniej więcej pasował do opisu, za wyjątkiem blond włosów. Duży, muskularny i zastraszający. Czy to on mógł być dupkiem zabijającym striptizerki? Tego nie potrafiłam stwierdzić. Dosiadł się do grupy mężczyzn zajmujących stolik, wszystkich równie wielkich i ubranych w kosztowne i fajne ciuchy. Zaczęli się śmiać, widać było, że dobrze się bawią. Jeśli któryś z nich był mordercą to zdecydowanie nie był z tego powodu przygnębiony. Jakoś mi to nie pasowało, co tylko jeszcze wzmocniło moją podejrzliwość. Pewnie czasem bywali tu jacyś przypadkowi biznesmeni, którzy chcieli się zabawić, ale nigdy nie byli aż tak zrelaksowani w swoim własnym towarzystwie. Jeśli ci faceci byli kumplami, to poszli na całość ze sposobem bycia i strojem, choć cholera wie może to była jakaś męska wersja Seksu w Wielkim Mieście 5, choć nie do końca w to wierzyłam. Chciałam nadal ich obserwować, ale Deena przerwała mi po raz kolejny prosząc o dzbanek piwa i dwa pokale. Szybko zrealizowałam jej zamówienie i wróciłam na swoje miejsce. Kiedy rezydujący tu tłusty tyłek wskoczył na pusty stołek po mojej stronie baru, musiałam powstrzymać się, aby nie wywrócić oczami. — Barmanka! — krzyknął Lonnie tak głośno jakby zaryczał słoń. Cudownie, moja noc robiła się coraz lepsza. — Nie jestem głucha Lonnie — dostrzegłam pełne ostrzeżenia spojrzenie od Deeny i zjechałam trochę z tonu. — Co ci podać? — Zawsze o to pytasz. Byłam już gotowa odpowiedzieć Coronę i Colę, już się robi, kiedy zdałam sobie sprawę z tego, że Lonnie naprawdę coś do mnie mówił. Owszem, składał zamówienia, rządził mną tutaj robiąc przy okazji z siebie kompletnego dupka, ale nigdy, przenigdy nie wykazał chęci, aby potraktować mnie inaczej, niż jak służalczego pracownika, który był tu zatrudniony tylko po to, aby spełniać wszystkie jego zachcianki. 5

Odniesienie do serialu „Seks w wielkim mieście” - o czterech przyjaciółkach z Nowego Jorku.

Moja noc robiła się coraz dziwniejsza. — Chyba tak — spojrzałam na niego, tak naprawdę i przeżyłam wstrząs, kiedy na jego białej koszulce nie dostrzegłam żadnych plam. — To, co Coronę i Cole? Napotkał moje spojrzenie i zaszokował mnie jeszcze bardziej mówiąc. — Zaskocz mnie. To już było oficjalne. Świat się kończył. Koniec końców już nie potrzebowałam mojego sztyletu. Piekło właśnie zamarzło. Może był to jakiś test, inny sposób na to, aby udowodnić, że skala moich porażek mogła wznieść się jeszcze wyżej. Kusiło mnie, żeby zwrócić się do Deeny po radę, ale ona miała swoje własne problemy, którymi musiała się zająć. Po chwili namysłu poszłam na tył baru, złapałam szklankę, wlałam do środka trochę Corony, dodałam Coli i wrzuciłam lodu. — Proszę — powiedziałam stawiając przed nim szklankę. — Dobry wybór — podał mi dziesięciodolarowy banknot i machnięciem ręki odprawił. Wiedziałam, co to znaczyło i nie mogłam w to kurwa uwierzyć. Lonnie (ten drań zostawiający najbardziej gówniane napiwki) nie chciał reszty. Kiedyś byłabym wniebowzięta, w końcu udało mi się dotrzeć do tej milszej strony osobowości Leooniego, wolne żarty. Praca w barze była wystarczająca już sama w sobie, bez konieczności robienia sobie wrogów ze stałych jego bywalców, ale teraz miałam wrażenie, że to zły omen, tak jakby coś okropnego miało się wydarzyć. — Rhiannon! — krzyknęła Deena. — Potrzebuję jeszcze jeden dzbanek Sam'a i cztery szklanki. I tyle, jeśli chodzi o złe omeny. Żaden facet nie lubił czekać na swoje piwo, kiedy cycki i kawał tyłka pojawiały się na scenie, na tym właśnie polegała praca barmanki w nocnym klubie. Nie miałam już czasu, aby myśleć o śmiercionośnych ostrzach, wspaniałych mężczyznach, którzy mogą być potencjalnymi mordercami, czy Lonniem, który nadal traktował mnie z dozą szacunku, której nie rozumiałam. W sobotnie noce zawsze było, co robić i ta pod tym względem nie była inna. Nalewałam drinki, wstrząsałam, mieszałam, przyjmowałam zamówienia. Mieliśmy tej nocy dwóch narwańców, którzy byli na tyle agresywni, że trzeba było ich siłą usunąć z klubu, ale we wszystkich innych aspektach, była to całkiem zwyczajna noc. W ciągu kolejnych dwóch godzin bar powoli pustoszał, nalewałam ostatnie kolejki pokryta alkoholem, który wylał na mnie jakiś pijany potykający się klient. Nie była to moja najgorsza noc, ale też nie należała do tych najlepszych. — Rhiannon.— Deena brzmiała na wyczerpaną zamykając i rozliczając swoją kasę. — Możemy pogadać? — Pewnie — rozejrzałam się wokoło sprawdzając, kto jeszcze jest przy barze. Siedział tam tylko Lonnie, który był równie miły jak zawsze. Nawet gdyby spróbował zajrzeć pod bar i ukraść moje rzeczy byłam pewna, że go złapię.

— Chciałabym wyjść wcześniej. Poradzisz sobie? — Niech to szlag, miałam ją właśnie zapytać o to samo. Nie byłam zbyt podekscytowana perspektywą oddania Mariusowi ostrza, ale nie chciałam też trzymać go tak przy sobie. A skoro przymknęła oko na to, że nie wywiązałam się ze swoich obowiązków i nie uzupełniłam zapasów w barze (choć zauważyła więc wiedziałam, że reprymenda i tak mnie nie ominie) stwierdziłam, że zostanie i posprzątanie to chociaż coś, co mogłam dla niej zrobić. — Nie ma sprawy. Uśmiechnęła się obdarzając mnie pośpiesznym uściskiem, wyjęła torebkę z pod baru i wyszła. Westchnęłam potrząsając głową i spojrzałam na Lonniego. Biedny drań był wyraźnie strapiony i nie byłam pewna, dlaczego. Kiedy zobaczył, że się w niego wpatruję, dokończył drinka i z trzaskiem odstawił szklankę na kontuar. — Pieprzyć to — powiedział i wytarł usta wierzchem dłoni. — Po prostu pieprzyc to wszytko. — Wszystko w porządku Lonnie? — Nic mi nie jest, po prostu mam dość. Nawet nie wiem, dlaczego zawracam sobie głowę w końcu przychodzę tu od lat nie wiem, dlaczego myślałem, że to może się kiedyś zmienić. — Nie wiem czy nadążam. — Wyszłam z za kontuaru i oparłam się o niego. — Chcesz o tym porozmawiać? — Chodzi o nią. — Machnął w kierunku zasłony prowadzącej na zaplecze, za którą przed chwilą zniknęła Deena. — Deena? — Kiedy skinął, spytałam. — Co z nią? — To beznadziejne. Ona jest piękna, mądra i może mieć każdego faceta, jakiego tylko zapragnie. Kiedy postawisz mnie przy jakimkolwiek z tych w garniakach, którzy tu przychodzą, odpadam w przebiegach za każdym razem. Oto i była część układanki, która mi umykała, nie wiedziałam za bardzo tylko, gdzie powinnam ją przyporządkować, owszem miałam świadomość, że Lonnie był zainteresowany Deeną. Każdy, kto miał oczy był w stanie to dostrzec, ale nigdy o tym nie mówił. — Więc dlaczego usiadłeś po mojej stronie baru? Wzruszył ramionami. — Chciałem sprawdzić czy chociaż podejdzie się przywitać. Co dziwne zrobiło mi się go żal. Ta cała gra zwana randkowaniem naprawdę była do kitu chyba, że byłeś tym właściwym wybrankiem. Może i nie był najprzystojniejszym gościem w barze, ale był stateczny. Duzi faceci, na których można polegać też potrzebowali miłości. Pojawiał się każdej nocy jak w zegarku, zamawiał to samo i jakoś nie bardzo interesował się wsuwaniem banknotów za majtki tancerek. Podejrzewałam, że na swój własny sposób Czarna Pantera, była jego miejscem, miejscem, w którym mógł się ukryć i poczuć komfortowo w otoczeniu obcych. — To była szalona noc, dużo roboty, nie miała pewnie na to czasu. — Częściowo była to prawda, ale częściowo też kłamstwo. Gdyby Deena chciała znalazłaby czas, a chyba nie odezwała się do niego ani razu przez cały wieczór.

— Miała wystarczająco dużo czasu tylko, że nie chciała poświęcić go mnie. — Jego twarz przybrała szkarłatny odcień. — Nie miała problemu z poświęceniem go temu blondynowi, który zagadywał ją, gdy pracowała. Powietrze wokół mnie zgęstniało, poczułam mrowienie na skórze. — Blondynowi? — Temu wielkiemu kolesiowi, który zamiast u ciebie zamawiał już później Samuela Adams'a od niej?. Wydawało się, że zamawia jednego, co piętnaście minut. — Lonnie przejechał po karku dłonią. — Chyba, kiedy jesteś młody możesz konsumować większe ilości alkoholu, niż taki stary pryk, jak ja. — Mówisz o tej chodzącej reklamie jak z bilbordu? Niech to szlag, nie powinnam była tego mówić. Żałowałam, że nie mogę tego cofnąć. — Czy powiedzenie tego głośno sprawiło, że poczułaś się lepiej? — spytał. — Przepraszam — odparłam i było to szczere. — Nie powinnam była tego mówić. — To nie ma znaczenia, zapomnij, znikam stąd. Zmarszczyłam brwi do pleców Lonnie’a przetwarzając jego słowa. Nie spytałam Deeny, dlaczego chce wcześniej wyjść, ale wiedziałam dlaczego. Bardzo rzadko dawała się poderwać klientom, ale łamała swoje zasady od czasu do czasu. Blondyn z idealnym ciałem byłby czymś, czemu trudno byłoby jej się oprzeć. — Cletus! — ryknęłam — Zaraz wracam, zerknij na bar! Normalnie poczekałabym na potwierdzenie z jego strony, ale teraz nie miałam tego luksu, aby czekać. Kilka tancerek posłało mi obowiązkowy komentarz Pieprzona suka, kiedy przepychałam się pomiędzy nimi kierując się na tyły budynku. Wyłapałam z tłumu tego blondyna i miałam go na swoim radarze. Był powód, dla którego zawsze ufałam swoim przeczuciom. Kiedy coś w moim wnętrzu biło na alarm zawsze się tego słuchałam. — Deena! — rozejrzałam się spanikowana, kiedy dobiegłam do przebieralni. Tancerki na tyłach szykowały się już do wyjścia. — Deena! — Już wyszła — przerwała moje gorączkowe poszukiwania Destiny zrzucając szlafrok. — Miała randkę. Gdy to usłyszałam pobiegłam kierując się w dół korytarza prowadzącego do tylnych drzwi. Jeśli zrobię z siebie totalną idiotkę to nic. Wolę już wyjść na idiotkę, niż mieć rację i znaleźć martwą przyjaciółkę w alejce, kiedy skończę pracę i będę szła do domu. Metalowe drzwi zaskrzypiały złowieszczo, kiedy pchnęłam je na bok. Zignorowałam to wsłuchując się w swoje własne ciężkie kroki. Każdy znajdujący się w bliskim sąsiedztwie musiał mnie usłyszeć i na tym mi właśnie zależało. Obeszłam róg i przeszłam na jedną stronę budynku, kiedy usłyszałam stłumiony pisk. Deena. Nienawidzę mieć racji, czasami.

Podążyłam za tym dźwiękiem biegnąc alejką w kierunku budynków znajdujących się na samym jej końcu. Kiedy dotarłam na miejsce znalazłam dokładnie tego, kogo szukałam. Wielki blondyn z klubu trzymał Deena przyciśnięta do ściany, dłoń okryta czarną rękawiczką trzymał lśniące ostrze, które połyskiwało złowieszczo w świetle księżyca. Zrobiłam krok do przodu wiedziałam, że drań mnie usłyszał. Wiedział, że go obserwuję, ale nie wydawał się tym przejmować. Wiedziałam dlaczego, kiedy dostałam w tył głowy. Beton pod moimi kolanami przyprawił mnie prawie o krzyk. Musiałam użyć rąk, żeby nie zaryć twarzą w asfalt. Ziemia była zimna, ale ja płonęłam jak w gorączce. Mój gniew buzował i tym razem nie był podsycany amuletem. Nie było niczego, co zakłócałoby mój szum w uszach czy walenie w piersi. To byłam tylko ja próbując być tak silną jak tylko mogłam, sama z siebie tak, jak Goose wierzył, że potrafię. Miałam tylko nadzieję, że ta pokładana we mnie wiara nie była nieporozumieniem. — Zły czas i miejsce, panienko. — Duża, nie pokryta rękawiczką dłoń przytrzymała mój kark, zmuszając do pozostania na ziemi. Ten pieprzony skurwiel właśnie zadarł z nie tą, co trzeba kobietą. — Możesz to powtórzyć. Teraz to on krzyknął, kiedy chwyciłam jego nadgarstek wolną dłonią i ścisnęłam, nie byłam co prawda wystarczająco silna, aby złamać kość, ale pozostanie mu cholernie wielki siniak. Kiedy zimne powietrze owiało mi szyję informując, że jego ręka zniknęła, podniosłam się na nogi. Powinnam być zaskoczona, kiedy do dwójki mężczyzn dołączył trzeci, który powalił mnie na ziemię. Przeciętny człowiek pewnie by był, ktoś taki jak ja całkiem zrozumiale stwierdził, że to po prostu bardzo ironiczne. Ten, który posła mnie na kolana był wysoki miał ciemne włosy, które opadały mu do ramion. Pospiesznie zerknęłam na ziemie i spojrzałam na jego buty. Nie wiedziałam czy to Prady, ale szerokość i długość tak jakby pasowała. Pozostała dwójka była blondynami, no i mieli znacznie krótsze włosy. Brawura, którą czułam pomimo braku amuletu wyparowała. Byli wielcy i silni. Potrafiłam się obronić i ostatnio napiłam się krwi Disco, co dodało mi jeszcze dodatkowej siły. Ale jedna kobieta przeciwko trzem mężczyznom? Szanse nie przemawiały na moją korzyść. A wtedy coś innego na mnie spłynęło realizacja, która przyprawiła mnie o dreszcze. Przypomniałam sobie miejsce przestępstwa i swoją własną ciekawość na temat tego jak mordercy udało się uniknąć pobrudzenia krwią. Teraz wiedziałam jak to robił, jak udawało mu się zabić kogoś i znikać, praktycznie rozpływać się w powietrzu. Miał przewagę w postaci czekającego kierowcy, który odwoził go i upewniał się, że nikt niczego nie widział. — Wszyscy w tym siedzicie. Żałowałam, że nie mogę cofnąć tych słów, kiedy wszystkie spojrzenia skupiły się na mnie. Bez trudu rozpoznawałam takie spojrzenia, jako dziecko zaniedbywane przez lata miałam w tym praktykę: drapieżniki patrzące na swoją ofiarę, szukające słabości, którą mogłyby wykorzystać, nie byłam pewna czy tworzyli jakiś makabryczny klub zabijania dla zabawy, czy stracili zmysły, czy po prostu ciekawiła ich śmierć, gwałt, czy inne przerażające rzeczy. — Rhiannon. —

Cokolwiek chciała powiedzieć Deena przerwała. Zdecydowałam, że koniec tracenia czasu. Postanowiłam ruszyć na tego dupka, który trzymał ją przy ścianie, skoro mógł równie dobrze zabić ją, podczas gdy ja będę walczyć z jego kumplami. Faceci przede mną zaklęli jednym chórem, kiedy obróciłam się i popędziłam w kierunku tego, który już dźgnął Deena’e, co najmniej raz. Krew spływała jej z boku tworząc szkarłatne plamy. Cholera. Zaatakowałam prosto w rzepkę. Atakując pod tym kątem wiedziałam, że cios wyląduje dokładnie w tym miejscu, aby złamać mu ja i popieprzyć mu życie już do końca jego dni. Tak jak się spodziewałam, kiedy obcas mego buta nawiązał kontakt, jego kolano poddało się powodując, że jego noga wygięła się pod dziwacznym kątem. Ból (motywator, który ostatnimi czasy kochałam) sprawił, że puścił kobietę, którą trzymał uwięzioną pod ścianą. Potrzeba, aby do niej podejść i sprawdzić czy nic jej nie jest była przeogromna, ale jakoś się jej oparłam. Jeden morderca gwałciciel leżał u mych stóp, ale pozostali, których miałam za plecami, jeszcze nie. Padłam na zimny, twardy cement, kiedy mnie otoczyli. Byłam silna z powodu wampirzej krwi, ale Supermanem nie byłam. Kiedy ciężar ich ciał przyszpilił mnie do ziemie, szarpałam się i rzucałam. Zgodnie z przewidywaniami poczułam jak mięśnie mi pulsują, kiedy strach zaczął stawać się czymś, co mogłabym wykorzystać, aby się z tego wyrwać. — Zajmij się nią John — powiedział jeden z mężczyzn. — Nie wybrałem jej. — Z narzekaniem odpowiedział głęboki głos. — No i? To się staję zbyt ryzykowne, chciałeś wiedzieć jak to jest, więc korzystaj z sytuacji. — To jego wina! Umówiliśmy się, żeby wybierać tancerki, a nie pracownice barów. Spieprzył wszystko zmieniając zasady w ostatniej chwili. — Zamknij się i zrób to! To musi się skończyć. Dzisiaj, nim wszystkich nas złapią. Skończyć dzisiaj, oczywiście. Było ich czterech. Dwie striptizerki były martwe, Deena była następna w menu. Gdyby mnie zabili zakończyłoby to wszystko i mogliby spędzić kilka następnych lat wspominając swoje dni chwały. Żołądek wywrócił mi się do góry nogami, kiedy ktoś złapał garść moich włosów i szarpnął mnie podnosząc na nogi. Szarpanie moich włosów zmusiło mnie do odwrócenia się i spojrzenia w twarz mężczyzny, który jak założyłam był Johnem. Był jednym z blondynów z krótkimi włosami. Ostatni z chłoptasiów do uczestnictwa w tym szaleństwie, do nauczenia się jak to jest zakończyć życie innej ludzkiej istoty. Nie zastanawiałam się dłużej, tylko wbiłam mu kolano w krocze, miękkość napotkała kość. Zaskowyczał jak ktoś w rui. — Zajmij się tą cholerną suką! — Facet, który wybrał sobie Deena na ten wieczór, wydał rozkaz. — Im dłużej to trwa, tym większe ryzyko.

Obserwowałam jak odwraca się do Deeny, która straciła przytomność. Podniósł nóż, który upuścił i wiedziałam, że jeśli czegoś nie zrobię, to poderżnie jej gardło. Już zaczynałam się ruszać, kiedy ktoś złapał mnie za koszulkę i szarpnął. Nie miałam szans na to, aby poradzić sobie z czterema facetami, którzy byli znacznie więksi ode mnie. To było po prostu niemożliwe. Goose zawsze kazał mi myśleć, tak też zrobiłam. Nie pozostał mi żaden inny wybór, więc zrobiłam jedyną rzecz, jaką mogłam. Krzyknęłam. Moje wezwanie pomocy trwało może dwie sekundy. Pięść łącząca się z moimi ustami w nagłym ciosie sprawiła, że poczułam jak rozcina się moja górna warga. Cios był na tyle mocny, że powinnam obrócić się pod jego wpływem, ale jakoś udało mi się utrzymać na miejscu. Kiedy dłoń zacisnęła się na moim gardle, pchnęła mnie na ścianę i uniosła w powietrze prawie chciałam się zaśmiać z powstałej ironii. Kto by pomyślał? W końcu zginę i to nie z rąk wampira, demona czy upadłego anioła. Mój bilet wstępu na drugą stronę, otrzymam dzięki uprzejmości zdegenerowanego człowieka. Zacisnął palce wzmacniając odpowiednio nacisk. Oplotłam dłoń wokół jego nadgarstków próbując wyrwać się z uścisku, dławiąc się w próbie oddechu, plując własną śliną. Kopałam nogami najlepiej jak mogłam, ale nie byłam w stanie sięgnąć ziemi. — Takie rozczarowanie — spojrzenie Johna powiedziało mi, jak bardzo był rozczarowany tym, że to mnie będzie musiał zamordować. — Nie lubię brunetek. Zerknęłam kątem oka i zamarłam. Deena była na ziemi, a nóż przy jej gardle facet, który planował zabić ją jednocześnie pieprząc odpinał właśnie spodnie. Nie mogłam zrobić niczego innego, więc uwolniłam nadgarstek mojego napastnika i przesunęłam palce na jego twarz orając go paznokciami od policzka do podbródka. Wampirza siła sprawiła, że pozbyłam go skóry (w czterech równych rzędach, jeśli już mam być precyzyjna), kiedy po nim tak przejechałam. Ponownie upadłam na ziemie, kiedy Johnny (przyjaznym perwer z sąsiedztwa) zaryczał. Ale nie dane mi było cieszyć się z mojego odroczenia wyroku czy też wykorzystać go na swoją korzyść. Faceta można wkurzyć tylko określoną ilość razy, nim straci do końca panowanie nad sobą. Kopniak w żebra nie jest najboleśniejszą rzeczą na świecie (doznawałam już gorszych), ale powtarzające się razy, lądujące cały czas w tym samym miejscu, nie mogą się skończyć niczym dobrym. Charakterystyczny odgłos i ból powiedział mi, że więcej niż jedno z moich żeber właśnie pękło, a następujące po nim kurcze powiedziały mi jak niebezpiecznie blisko moich nerek uderzał. Szybko skuliłam się w embrionalną pozycję próbując osłonić twarz. Kolejny kopniak w żebra był jak polewanie alkoholem świeżej rany. Krzyknęłam ponownie z nadzieją, że może ktoś w barze (Cletus, Butch, czy Hector) usłyszy i przybiegnie na pomoc. Czekałam na kolejnego kopniaka, zaciskając mięśnie i przygotowując się na impakt. — Właśnie tak mała suko — warknął John. — Zginiesz powoli. — Nie wydaje mi się — odpowiedział głęboki mroczny głos.

Uniosłam głowę ze schronienia, które umościłam sobie na własnej piersi wyglądając między ramionami, i obserwowałam w osłupieniu jak Bane (diler broni i ktoś, kogo ledwie znałam) przyszedł mi na ratunek. Od stóp do głów spowity był w czerń. Facet, który zaledwie wczoraj sprzedał mi broń nie był sam. Mężczyźni, którzy mu towarzyszyli byli tak samo masywni jak on i tak samo pokryci mięśniami, i tatuażami. Ci morderczy dranie, którzy mnie zaatakowali próbowali przybrać jakąś strategię ustawiając się jakby w półkolu. A wtedy dziwny dźwięk spowił alejkę, odrobinę przytłumiony, zaraz po tym mężczyźni upadli i zobaczyłam krew tworząca ogromne plamy na betonie, wtedy dopiero zauważyłam broń w rękach Bane'a i reszty. — Niech ktoś wezwie gliny — powiedział groźnie Bane nawet na mnie nie patrząc, oceniając starty. — Szybko, musimy się zwijać. Jeden z mężczyzn klęknął przy Deenie i uniósł jej koszulkę, szacują obrażenia. — I jak? — spytał Bane. — Nóż odbił się od żeber, przeżyje. Udało mi się jakoś podnieść na nogi, kiedy Bane w końcu spojrzał w moja stronę. Pośpieszył i oplótł mnie ramieniem w pasie, kiedy się zachwiałam. — Co tu robiłeś? — Byłem w okolicy — odpowiedział wymijająco. Chwycił mój podbródek między kciuk i palec wskazujący i przyglądał się mojej twarzy. — A ty? Jesteś mocno ranna? — Przeżyję. — Tyle się domyśliłem — mruknął i uwolnił mój podbródek. — No co? — burknęłam. — Nie podziękowałaś mi za ustępstwo przy zawieraniu naszego interesu, więc nie jestem zaskoczony, że teraz też nie mówisz ani słowa. Facet miał rację. — Dzięki — mruknęłam zawstydzona. — Nie ma sprawy. Szukamy tych dupków od tygodnia. Przykro mi tylko, że nie dotarliśmy tu wcześniej, nim ucierpiała twoja przyjaciółka. — Zaczekał aż oparłam się o ścianę a wtedy mnie puścił. — Dlaczego ich szukaliście? Parsknął. — Powinienem zadać ci to samo pytanie. — Czy to powinno coś znaczyć? — Tylko tyle, że znam tą okolicę i ludzi, którzy żyją tu na ulicach. Rozmawiałaś z jednym bezdomnym, dowiedziałem się o tym.

— Wiedziałeś? — Nie mogłam w to uwierzyć wiedział, że gadałam z tym starym dziadkiem? — Ja wiem wszystko. Moi ludzie rządzą tą stroną miasta, jeśli coś jest nie tak, wiem o tym w ciągu kilku minut. Tak to działa i to jedyny powód, dla którego dokonaliśmy naszego interesu. Chociaż byłem zaskoczony, kiedy dowiedziałem się, że dziewczyna wtyka swój nos nie tam gdzie powinna. Tylko ktoś pragnący śmierci poszukiwałby na własną rękę mordercy. — Jego spojrzenie przesunęło się po moim ciele. — Szkoda tylko, że nie miałaś ze sobą niczego do ochrony, wtedy mogłabyś zatroszczyć się o siebie i ograniczyć pytania do minimum. — Nieoznakowana broń? — Próbowałam się śmiać, ale połamane żebra mi to uniemożliwiały. — Nie ma mowy. Mam pozwolenie na broń, ale jeśli policja złapałaby mnie, z którymś z tych, co mam od ciebie, straciłabym je i wylądowała w więzieniu. Czas spędzony za kratami nie jest czymś, czego chciałabym doświadczyć. — To chyba lepsze niż dać się zgwałcić i zabić. Miał rację. — Zapamiętam to następnym razem. — Po co potrzebowałaś tej broni i tyle amunicji? — Głos Bane'a był teraz niski, stał się miękki. — Wiem, że nie dla ochrony. Cóż to było dla ochrony, ale nie mogłam mu tego powiedzieć. Gdybym to zrobiła, zapytałby przeciwko czemu potrzebna jest ta ochrona. Naprawdę pomyślałby, że mam nie tak pod sufitem, gdybym powiedziała, och wiesz wampiry chcą mnie zabić, więc lepiej mieć trochę srebrnych naboi tak na wszelki wypadek. Gdybym tylko mogła tak powiedzieć, moje życie byłoby o wiele prostsze. Zamiast tego jednak westchnęłam i powiedziałam. — No wiesz dziewczyna musi mieć swoje sekrety. — Z twojego wyglądu wnioskuję, że te twoje sekrety cię kiedyś zabiją. — A czy nie jest tak z każdym? — Biorąc pod uwagę to, z czego żył, byłam pewna, że sam był czyimś celem nie raz czy dwa. Otworzył usta, aby coś odpowiedzieć, kiedy w oddali usłyszeliśmy echo policyjnej syreny. Obydwoje spojrzeliśmy w tamtym kierunku wiedząc, że za kilka minut będą na miejscu. — Słuchaj — powiedział Bane robiąc krok do tyłu. — Pojawiłaś się tu zobaczyłaś, co jest grane i próbowałaś pomóc. Zaatakowali cię, członkowie gangu pojawiali się i pomogli ci, ale ulotnili się, kiedy usłyszeli policyjne syreny. To cała historia, trzymaj się jej. Nie pamiętasz żadnych twarzy i nazwisk, jasne? — Chcesz, żebym skłamała? — To nie będzie kłamstwo tylko nieznaczne minięcie się z prawdą. Poza tym... — wyszczerzył się w uśmiechu. — Jeśli nas złapią, to ciebie też, nie zawaham się powiedzieć im, co nas łączy, a ty byś tego nie chciała, prawda? No i proszę. — Naprawdę będziesz mnie szantażował?

— Cokolwiek będzie trzeba. — Gestem machnął do mężczyzn, którzy mu towarzyszyli, a ci pospieszyli ewakuując się z alejki. Wtedy spojrzał na mnie po raz ostatni i powiedział. — Jesteś naznaczona. — Uniósł rękę, ale przerwał w pół ruchu nim dotknął mojej szyi. — Zauważyłem od razu, kiedy się poznaliśmy. Wiedział o tym? O znaczeniu przez wampiry? Cholera, skąd? Był świadom tego, że wampiry istniały? Ze żyły i miały się całkiem dobrze w mieście, które uważał za swoje? — A co ty mógłbyś o tym wiedzieć? — Zapewniam cię, że więcej niż chciałabyś usłyszeć. — Może sama to ocenię. Jego uśmieszek był czystym złem. — Musisz być nowa. Tylko świeża kupowałaby srebrne naboje i nie rozpoznała, co je sprzedaje. Co je sprzedaje? Co to miało znaczyć? — Możesz sie podzielić tym sekretem w każdej chwili — warknęłam nie czując już dłużej poprzedniej adrenaliny. — A jak myślisz, czym jestem? W tej właśnie chwili miałam w głowie pustkę. Nie miałam pojęcia, czym był Bane. — Czymś, co odpowiada pytaniem na pytanie? — A do cholery z tym i tak zapytam. Ten męczący mnie wewnętrzny głos nie chciał odpuścić. — Jesteś zmiennokształtnym? Poznałam wielu lykantropów podczas mojej podróży do przyszłości. Bane był na tyle duży i emanował odpowiednią aurą, żeby kwalifikować się, jako jeden, a ja nauczyłam się już, że wampiry i zmiennokształtni raczej się nie przyjaźnili. Może tym właśnie był, jakiegoś rodzaju zmiennokształtnym i dlatego rozpoznał mój znak. Odpowiedział nawet nie mruknąwszy. — Jestem czymś gorszym. — Jego oczy omiotły mnie spojrzeniem od czubka głowy po koniuszki palców w poszukiwaniu widocznych obrażeń. Kiedy zakończył swoje oględziny uniósł głowę i napotkał moje spojrzenie. — Lepiej, żebyś miała oczy z tyłu głowy księżniczko, następnym razem może mnie nie być w pobliżu. Zamiast jakiegoś sarkastycznego komentarza na temat nazywania mnie księżniczką, odpowiedziałam przez zaciśnięte zęby. — Będę miała to na uwadze. Przysunął się bliżej tak, że mogłam usłyszeć jego miękko wypowiedziane słowa. — Zapamiętaj, co mówię. Z tym znakiem na swoim gardle, w którymś momencie prawdopodobnie będziesz bardzo potrzebowała przyjaciela. Nie jesteś pierwszą osobą wessaną w życie, w którym nie chcesz uczestniczyć, bez szans na ucieczkę i nie będziesz ostatnią. Nikt nie zadaje się z wampirami i przy tym nie cierpi. Jeśli i kiedy już to pojmiesz, zadzwoń do mnie. Chciałam go zatrzymać, kiedy odchodził, uzyskać dla odmiany jakieś pieprzone odpowiedzi, ale tak szybko jak się pojawił, zniknął. Policja była dwie minuty później.

Rozdział dziesiąty

Planowałam wyjście z pracy i powrót do Disco. Planowałam oddanie ostrza Mariusowi i odczucia pewnej ulgi, choćby niewielkiej. Jednakże departament nowojorskiej policji miał, co innego w planach. Obrazy z dzieciństwa przewijały się w moim umyślę, kiedy weszłam do budynku, przenosząc mnie w czasie do innego miejsca. Mimo, że przesłuchiwana w sprawie śmierci mego ojczyma byłam w tymczasowym domu, w którym mieszkałam ( do momentu, kiedy nie mogłam zostać przeniesiona) z jakiś dziwnych powodów, posterunek policji zawsze kojarzył mi się z Rayem. Może to kwestia mundurów, a może to, dlatego że wiedziałam, iż wchodząc do ich wewnętrznego sanktuarium muszę postępować wedle ich reguł. Tak czy inaczej nie byłam zadowolona, kiedy sanitariusze opatrzyli moje rany i bezpiecznie przetransportowali na posterunek, tak abym mogła odpowiedzieć na pytania. Do czasu, gdy ze mną skończyli było po szóstej rano. Wałkowali ze mną w kółko to samo, pomimo, że cały czas powtarzałam im tą samą historię i odmawiałam udziału, w ich durnym przepytywaniu aż, w końcu zasnęłam z głową na tym ich tanim jak barszcz stoliku, w pokoju przesłuchać. Ktoś potrząsnął mną i obudził mnie później mówiąc, że mogę już iść do domu. Jedynym plusem było to, że policja była tak zaabsorbowana Deena'ą, że żaden z nich nie zainteresował się jak szybko zaleczyły się moje rozwalone pięścią usta, ani też tym, jakie miałam szczęście, że wyszłam z tak brutalnej napaści bez złamanych kości czy popękanych żeber. Kiedy zapytałam o moją współpracownicę i przyjaciółkę, dowiedziałam się, że z tego wyjdzie. Koniec końców Deena odpoczywała w szpitalu, a ja wracałam do starej rutyny, przynajmniej fizycznie. Widywałam już ja radzi sobie z różnym gównem w czasie pracy w barze, ale nigdy wcześniej nie została zaatakowana nożem i nieomal zgwałcona. Miałam przeczucie, że to doświadczenie będzie wymagało sporo psychologicznych porad i czasu, aby dojść po nim do siebie. Detektyw, który przedstawił się, jako Andrew Cohen dał mi swoja wizytówkę i kazał dzwonić, jeśli sobie jeszcze coś przypomnę, po czym zwolnił mnie do domu. Wiedziałam, że Disco będzie wkurzony, że do niego nie zadzwoniłam. Obiecałam, że po pracy wrócę do domu i, że nie będzie musiał na mnie czekać. Teraz nie tylko kazałam mu czekać, ale już prawie świtało. Bardziej niż prawdopodobne, że Marius zaplanował już mój przedwczesny zgon przekonany, że jednak nie można mi ufać. Moje myśli powróciły do Bane'a. Co on do cholery robił w tej alejce? Prawda, mógł szukać tych facetów atakujących kobiety, tak jak powiedział. Nie było to niczym niezwykłym dla takich ludzi, branie spraw we własne ręce w kwestii przestępczości we własnym mieście. Oczywiście, bieganie i ściganie wampirów przez ludzi też nie można było nazwać czymś zwyczajnym. Jak to wszystko się razem łączyło? Czy w ogóle jakoś? Z tego, co było mi wiadomo nie znał ofiar, czy on mnie obserwował? W nadziei, że uzyska jakieś informacje o wampirach? Pośpiesznie zakończyłam te rozmyślania. Już przecież bywałam w domu Disco, więc jeśli Bane chciał dopaść Mistrza Nowego Yorku wiedział gdzie go szukać. A może pojawił się w moim miejscu pracy z powodu tej osoby, którą rzekomo mu przypominałam? Może zdecydował się wpaść i sprawdzić jak się mają rzeczy po skończeniu przeze mnie pracy? Większość klubów zamyka swoje podwoje po 2.00.

Istniała też całkiem spora szansa na to, że był to ślepy fart. Ale znowu, może chodziło, o co innego. Jestem czymś gorszym, jakiego rodzaju czymś gorszym? Czy był mężczyzną, którym wydawał się być? Prostym, ale czujnym dilerem broni? Czy był czymś więcej? Zmiennokształtnym? Poruszał się z płynną gracją i zabił mężczyzn w alejce bez żadnego wahania. Dokładnie tak jak zrobiłyby wilkołaki z przyszłości. Kiedy chodziło o stado albo obronę swego terytorium nie mieli ograniczeń. Życie, śmierć nic nie miało znaczenia. Żyli i oddychali dla siebie. Jeśli w mieście żyło więcej zmiennokształtnych to Bane prawdopodobnie był alfą, co znaczyło, że odpowiadał za spokój na ulicach. Myśli o Bane wyparowały, kiedy opuściłam posterunek policji i zobaczyłam czekającego w swoim lśniącym i wywoskowanym mercedesie Hector’a. Czarny lakier był tak nieskazitelny jakby dopiero, co wyjechał z salonu, a chromowane felgi lśniły odbijając światło. Otworzył drzwi po stronie kierowcy i wysiadł, kiedy schodziłam ze schodów. Próbowałam jakoś zamaskować szok jaki przeżyłam na jego widok, nie mogłam uwierzyć, że przyjechał na posterunek. Chyba, że jego też sprowadzili na przesłuchanie. — Czekałem na ciebie. Powiedzieli, że to już długo nie potrwa pomyślałem, że przyda ci się podwózka do domu. — Podwózka do domu brzmi całkiem nie źle. — Próbowałam się uśmiechnąć i pokazać odrobinę swego zwyczajowego zuchwalstwa, kiedy podchodziłam do auta, ale nie za bardzo mi to wyszło. Chociaż leczyłam się szybko nadal byłam zmęczona i obolała. — Wskakuj. Wśliznął się na swoje siedzenie i zamknął drzwi, podczas gdy ja zrobiłam to samo. Skóra pachniała nowością i nie było nawet śladu dymu po cygarach. Hector może i popalał, ale nie w swoim maleństwie. Zapieliśmy pasy sadowiąc się wygodnie. Coś leżało przy moich nogach i zerknęłam w dół. Duże pudełko z firmy kurierskiej UPS, leżało na dole razem z moim płaszczem. — Widziałem, że zostawiłaś pod barem nie chciałem, żebyś musiała wracać jeszcze do klubu. — Dzięki. — Położyłam pudełko na kolanach i wyjęłam amulet z kieszeni płaszcza. Zawahałam się na sekundę nim nałożyłam go przez głowę. Chryste, to było jak narkotyk, biorący mnie w posiadanie, kiedy tylko przesunęłam skórzany pasek przez głowę, a kamień ułożył się na mojej koszulce. — Chcesz, żebym zabrał cię do twojego mieszkania? Zamknęłam oczy i oparłam głowę na miękkim zagłówku. — Całkiem niezły plan. Hector odpalił silnik i wyjechał na ulicę, jechaliśmy tak w milczeniu przez kilka minut i nie miałam nic przeciwko temu, byłam wykończona. A sama myśl o tym, że muszę pojechać do Disco i wytłumaczyć, co się stało oraz przejść przez całkiem innego rodzaju przesłuchanie, wcale mi nie pomagała. Właśnie rozmyślałam o tych wszystkich rzeczach, które mógł powiedzieć mi Disco, kiedy Hectro cicho przerwał moje rozmyślania. — Podjąłem decyzję w sprawie klubu. Już poinformowałem Deenę — zerknęłam na niego kątem oka, zaciskał dłonie na kierownicy niezbyt szczęśliwy z jakiegoś powodu. — Jaką decyzję?

— Zatrudniam nowych barmanów. Czuwanie nad bezpieczeństwem tancerek to już wystarczająco dużo roboty bez zamartwiania sie jeszcze o bezpieczeństwo Twoje i Deeny. Kilku dodatkowych facetów w lokalu stonuję wszystko i zapewni dodatkowe bezpieczeństwo. — Co? — powiedziałam otwierając szeroko oczy. Musiałam chyba źle usłyszeć, to było niemożliwe. Jednak jego krótkie. — Słyszałaś. — Udowodniło mi, że się myliłam. Nie usłyszałam źle, właśnie poinformował mnie, że zatrudnia nowych barmanów, do cholery na pewno nie. — Zaczekaj. — Obróciłam się na siedzeniu, aby na niego spojrzeć. — Nie możesz tego zrobić, potrzebuję pracy. — Dam ci i Deene naprawdę dobre rekomendację. Żadna z was nie będzie miała problemu ze znalezieniem pracy, obiecuję. Już nawet dzwoniłem w kilka miejsc. W mieście jest kilka naprawdę dobrych restauracji, które potrzebują dobrej barmanki. Będziesz miała o wiele lepsze napiwki i będziesz bezpieczniejsza. — Nie zatrudniłeś mnie, dlatego — warknęłam, przypominając sobie jak i dlaczego zaoferował mi tą pracę. Po tym jak uderzyłam jakiegoś pijanego dupka miską orzeszków prosto w twarz, w mojej poprzedniej pracy (coś, co Hector widział na własne oczy) byłam dobrym nabytkiem do zatrudnienia. — Zatrudniłeś mnie, bo jestem w stanie się obronić to, dlatego dałeś mi tą pracę, więc nie karm mnie teraz tymi gównianymi gadkami. — Masz rację, zrobiłem tak i to był błąd. — Nie był zły, brzmiał raczej na zmęczonego tym, że jest właścicielem klubu ze striptizem. — Wiesz, dlaczego zatrudniłem Deenę? To pytanie wytrąciło mnie na chwilę z równowagi i musiałam skoncentrować się na tym, w jaki sposób przekierował temat naszej rozmowy. — Nie, nigdy nie pytałam. — Kiedyś dla mnie tańczyła. Zaskoczenia po prostu nie mogły przestać do mnie napływać prawda? Deena? Striptizerką? Jasne. — Żartujesz. — Nie, to nie żart — odpowiedział. — Była w tym cholernie dobra i przynosiła sporo pieniędzy, ale nienawidziła tego. Potrafiłem to stwierdzić po tym, jak zachowywała się w klubie już po występie. Nigdy nie pojawiała się na sali w skąpych wdziankach i zawsze na jej twarzy widać było ulgę, gdy mogła pójść za kulisy. Kiedy ją o to spytałem powiedziała mi, że rozbieranie się ją upokarza. Robiła to tylko, dlatego że potrzebowała pieniędzy. Więc, kiedy straciliśmy barmankę, zaproponowałem jej tą pracę. Po tym zajęła się jeszcze ustawianiem grafiku i innymi rzeczami. Sądziłem, że to dobry pomysł do czasu, gdy zdałem sobie sprawę, że w klubie jest tylko czterech mężczyzn z obsługi łącznie ze mną. To nie najlepsza liczba, jeśli chodzi o zachowanie bezpieczeństwa. Interes się kręci, a te rzesze ludzi, które przewijają się, co noc przez nasz klub oznaczają, że czas na zmiany. — Wydaje mi się, że jesteś zmartwiony tym, co stało się dzisiaj. Zatrudnienie mężczyzny — wciągnęłam ostro powietrze, wkurzona na to, jak seksistowska była ta cała sytuacja. — Aby wykonywał moją pracę niczego nie zmieni. To nie ma nic wspólnego ze mną czy tym jak wykonuję moją pracę.

— I tu się mylisz. Ma to wiele wspólnego. — Włączył ogrzewanie i ciepłe powietrze owiało moją twarz i oczy. — Pracujesz w moim klubie, klubie egzotycznym i do tego jesteś kobietą. — Tak i co? — Mężczyzna nie będzie przechodził przez to samo, co ty. Przyjdzie wykona swoją prace i wszystko. Skoro jesteś tylko barmanką, a nie jedną z dziewczyn pracujących na scenie, nikt nie odprowadza cię do samochodu ani nie masz tych samych przywilejów, co tancerki, o których wiemy, że bardzo często mają prześladowcę. — Więc zapewnij mi też taką eskortę. — Jest powód, dla którego podjąłem taką, a nie inną decyzję. — Zdjął jedną dłoń z kierownicy i potarł się po karku. — Nie mam na to zasobów. Z pięcioma tancerkami każdej nocy, Cletus i Butch mają wystarczającą ilość roboty. — Nie chcę stracić pracy Hector. — Wiedziałam, że wyglądam teraz jak desperatka, ale nie dbałam o to. — Potrzebuję jej, rozumiesz to? — To było jedyne miejsce, w którym czułam się bezpieczna. — Przykro mi, ale to już się stało. Podzwoniłem, kiedy na ciebie czekałem. Dziś wieczór przyjdą nowi barmani — zerknął na mnie z niewielkim uśmiechem. — Nie martw się, zapłacę ci za następne 2 tygodnie pracy. To więcej pieniędzy niż potrzeba do czasu, aż zaczniesz nową pracę. — Wziął głęboki oddech i powiedział. — Musisz wejść w nowe środowisko, poznać nowych ludzi. Jesteś młoda, inteligentna i masz całe życie przed sobą, ta zmiana dobrze ci zrobi. — Co powiedziała Deena? — Brzmiałam jak wzgardzone dziecko, które ma nadzieję, że starsza siostra pomoże jej przeforsować coś, wcześniej zabronionego przez rodzica. — Jestem pewna, że będzie zachwycona jak usłyszy o facecie, który rzekomo będzie lepiej wykonywał jej pracę niż ona. — Tak w zasadzie to o tym nie wspominała. Rozmawialiśmy, obiecałem jej pomóc znaleźć pełny etat w restauracji w ciągu dnia i to było tyle. Nie jest już taka młoda jak kiedyś i spodobał jej się pomysł pracy w normalnych godzinach w ciągu dnia. — I nie miała z tym żadnego problemu? Wzruszył ramionami. — To nie ma znaczenia, tak jak powiedziałem, klamka zapadła. Chciałam się z nim kłócić, ale tak jak w każdej innej sprawie, w jego przypadku milczenie oznaczało, że decyzja została podjęta i nie było już, o czym dyskutować. Sukinsyn, to było nie w porządku. Każda pojedyncza rzecz, która należała do mnie obracała się w popiół i znikała na wietrze. Byłam dobra w swojej pracy. To było coś, co lubiłam, na co czekałam. Lubiłam towarzystwo osób tak samo pokręconych życiowo jak ja, tak, że nie czułam się jak jedyna popieprzona osoba w całym Nowym Jorku. — Pieprzyć restaurację. Znajdę inny klub. — Próbowałam brzmieć nonszalancko. — W końcu nie jesteś właścicielem jedynego baru z cyckami w tym mieście.

— Powodzenia. — Utrzymał spojrzenie na drodze. — Skoro w innych klubach tego typu pracownicy muszą ubierać się jak striptizerki, pozwalać spijać kolejki ze swoich brzuchów i flirtować z klientami, nie zagrzejesz tam zbyt długo miejsca. Niech cię szlag, Hectorze Fernandez. Oczywiście miał rację. Pracowałam tak długo w Czarnej Panterze, dlatego że mój szef w przeciwieństwie do innych dupków nie chciał, żeby jego personel sprzedawał się, no chyba, że na scenie czy w specjalnym szampańskim pokoju. Kiedy podjechaliśmy w końcu pod moje mieszkanie byłam solidnie wkurzona. Zastanawiałam się czy para złości nie idzie mi uszami. Szarpnęłam pasy, otworzyłam drzwi i wyskoczyłam z samochodu na odchodne mówiąc. — Mam teraz sporo na głowie, ale kiedy się już z tym uporam wpadnę do twojego biura na małą rozmowę. Ta dyskusja jeszcze nie jest skończona. — Nawet o tym nie myśl. To koniec. Postawisz nogę w moim klubie, a każę cię wyprowadzić. — Nie spojrzał na mnie i to powiedziało mi wszystko, co musiałam wiedzieć. Mogłam krzyczeć, błagać, walczyć, a i tak nie odzyskałabym pracy. — Żegnaj — powiedział miękko. — Jeśli będzie jakieś miejsce, którym będziesz zainteresowana daj mi znać. Zrobię wszystko, co w mojej mocy, aby ci pomóc. Pieniądze znajdziesz w swojej skrytce, możesz też zatrzymać komórkę, będę za nią płacił do końca umowy. Zamknęłam drzwi i obserwowałam jak odjeżdża. — Zasada Rhiannon nr 29: Nigdy nie czuj się zbyt swobodnie. Kiedy myślisz, że hamak kołyszę się na lekkiej bryzie, nadciąga huragan i daje ci kopniaka w tyłek. Gdy wydaje ci się, że możesz się bezpiecznie odprężyć zazwyczaj wcale tak nie jest, więc śpij zawsze z jednym okiem otwartym. Oczy mnie piekły, ale nie chciałam płakać. Jedyna rzecz, która była całkowicie i prawdziwie tylko moja zniknęła, roztrzaskana na milion kawałków. Bar był moja ucieczką miejscem, które mogłam nazywać swoim własnym. Mimo, że narzekałam czasem na tą pracę nie chciałam sobie nawet wyobrażać, że nie będę mogła przejść przez te drzwi i zająć się pracą jak zwykle. Spacer do mojego mieszkania był jak jakiś dziwny sen. Próbowałam zepchnąć to wszystko z dala od siebie, dopóki nie będę gotowa, żeby się z tym zmierzyć. Pomijając to, co mogło sobie myśleć wielu ludzi, nie zawsze dobrą rzeczą jest to, że jedno wydarzenie prowadzi do innego, że coś się dzieje, aby skierować cię w zupełnie innym kierunku, tak byś nie miał wyboru, tylko musiał zajrzeć za te inne drzwi i sprawdzić, co się za nimi kryje. Bo za każdymi takimi drzwiami kryje się tajemnica coś, co może być czymś dobry albo złym. Biorąc pod uwagę okoliczności, tak czy inaczej byłam gotowa podjąć ryzyko.

Rozdział jedenasty Zastanawiałam się czy nie zadzwonić do Disco i nie opowiedzieć, co się stało, skoro podróż do jego domu nie była w tej chwili możliwa, ale stawienie czoła jemu samemu i jego stwórcy będzie musiało poczekać. Była prawie ósma, kiedy dotarłam do swojego mieszkania, wziewam prysznic i wypiłam kawę. Do czasu, aż się ogarnęłam pozbierałam swoje rzeczy coś zjadłam, miałam akurat wystarczającą ilość czasu, aby dotrzeć na spotkanie z Sonją w magazynie. Zagubiona dusza potrzebowała mojej pomocy, aby odnaleźć drogę do domu. Skoro nie mogłam skontaktować się z szefem zadzwoniłam do Goose'a. Kiedy wbiłam się na jego pocztę głosową, zostawiłam mu wiadomość przekazując wszystkie najważniejsze szczegóły (oczywiście nie wspominając o pomocy Bane'a) i poinformowałam go, że złapię taksówkę i przyjadę jak tylko zakończę załatwiać bardzo ważną sprawę. Poprosiłam go, aby przeprosił ode mnie Disco o zapewnił go, że będę w domu najszybciej jak się tylko da. Zimne poranne powietrze znaczyło, że musiałam opatulić się w skórzany płaszcz, ale byłam w stanie zrezygnować z rękawiczek. Wyjęłam ostrze z pudełka firmy kurierskiej, wsunęłam je do spodni i zakryłam swetrem. Upewniłam się także, że posiadam kolekcję reszty moich narzędzi, mój składany nóż i różaniec, nim zabrałam amulet. Gigantyczna ilość gotówki w kopercie, którą otrzymałam od Hectora skłoniła mnie do wezwania taksówki zamiast podróży przy użyciu jakiejś innej metody. Dwa tysiące dolarów, to było znacznie więcej niż zarobiłabym w klubie nawet gdybym nie dzieliła się z Deeną napiwkami. Jeśli mój były pracodawca chciał w ten sposób załagodzić sytuację, to musiałam mu na to pozwolić. To jednak nie znaczyło, że nie zrobię dokładnie tego, przed czym już go ostrzegłam. Kiedy cała sytuacja się uspokoi. Kiedy wszystko się uspokoi wrócę do klubu, pozmawiam z nim o moim powrocie do pracy. Nawet jeśli to nie zadziała, będę mogła chociaż spróbować. Takie pośpieszne decyzje nigdy nie są do końca dobre, a Cletus i Butch prawdopodobnie byli tak samo niezadowoleni z decyzji Hector’a jak ja. A przynajmniej na to liczyłam. Dzięki taksówce, którą wezwałam udało mi się dotrzeć do magazynku dziesięć minut przed czasem. Rozejrzał się po okolicy z wyraźną troską pozostawienia mnie tutaj. To miejsce nie było najgorsze w mieście, ale zdecydowanie bywały lepsze. — Mam na ciebie zaczekać? Potrząsnęłam głowa próbując przywołać na twarzy radosny uśmiech. — To może trochę potrwać zadzwonię, kiedy skończę. Skoro nie zapytał po raz drugi, po tym jak zapłaciłam za kurs stwierdziłam, że kupił moje wyjaśnienie. Nie wydawał się zbyt szczęśliwy, przebywaniem w tym rejonie miasta, co miało sens. Tylko dilerzy narkotykowi i inne podejrzane elementy się tu zapuszczały. To, dlatego wszyscy dewianci czuli się tu tak bezpiecznie i wykorzystywali to miejsce, kiedy musieli się przyczaić. Miałam do przejścia tylko kilka jardów, aby znaleźć się przy tylnych drzwiach magazynu, ale dystans ten wydawał się o wiele krótszy. Serce mi waliło, gdy zbliżałam się do budynku, w którym zostałam uwięziona i nieomal zabita. Nigdy nie chciałam wracać do tego miejsca.

Otworzyłam drzwi i zrobiłam ostrożny krok wchodząc do środka, po czym przystanęłam. Sonja czekała z transporterem dla małych zwierząt, do którego nie mogłam zajrzeć i dużą metalową klatką z kurczakiem przeglądając notatki i zagryzając dolną wargę. Była ubrana zwyczajnie w jeansy i bluzę z emblematem uniwersytetu Nowego Jorku. Zamknęła notes z głośnym trzaskiem i wsunęła do plecaka. — Po co kurczak? — Gapiłam się na klatkę ze zwierzakiem. — Próbowałam już tego wcześniej bez złożenia ofiary i nie wyszło. — Przerzuciła plecak przez ramię podnosząc klatkę i transporter za rączkę. — Co jest w drugim? Potrząsnęła głową, manewrując tak, abym nie mogła zajrzeć do transportera. — Zobaczysz. Podążyłam za nią, kiedy się odwróciła i rozpoczęła swoją wędrówkę do piwnicy. Disco wyniósł mnie z tego budynku, kiedy nieomal doświadczyłam śmierci, ale byłam zbyt oszołomiona, aby przykładać uwagę do otoczenia. Skoro Sonja była tu już wcześniej i znała drogę, pozwoliłam jej poprowadzić się na dół, poprzez kilka wąskich korytarzy, dopóki nie dotarłyśmy do schodów. Miałam wrażenie, że to ciemne wnętrze budynku zamyka się na mnie i zmusiłam się, aby powoli oddychać i się nie zdekoncentrować. Kilka duchów przystanęło, by popatrzeć, gdy przechodziłyśmy. Niektóre z nich były bezdomnymi, inne ofiarami przestępstw, które miały miejsce w tym budynku. Pomijając ich obecność, maszerowałam dalej. Może wrócę i pomogę kilku z nich odnaleźć spokój. Widziałam to w wyrazie ich twarzy w sposobie, w jaki spoglądali na mnie i Sonję. Wiedzieli, do czego jesteśmy zdolne. Duchy nas wyczuwały, tak samo silnie jak my wyczuwałyśmy je. Różnica polegała na tym, że podczas, gdy ja widziałam duchy jako faktyczne dusze, Sonja nie mogła tego zrobić. Amulet otworzył coś w moim wnętrzu, pozwalała mi dostrzec więcej niż tylko postrzegać je, jako duchy. Długo nie trwało nim dotarłyśmy do pomieszczenia, w którym Kibwe (wampir dziecko, którego byłam zmuszona zniszczyć) przyprowadził mnie, kiedy zdecydował, że chce zabawić się w kanibala. Moje oczy omiotły spojrzeniem to pomieszczenie. Srebrne łańcuchy, których używał, jak i ustanowiony krąg, w którym mordował swoje ofiary, były nienaruszone. Krzesło i stół, które pamiętałam również tu były, jak również lustro, którego nie było tu w czasie, gdy byłam tu uwięziona. Rozległe brązowe plamy barwiły cementową podłogę mieszanina krwi mojej i Kibwe'a. Po kręgosłupie przetoczył mi się dreszcz, kiedy spojrzałam na ściany. Nie było już niebiańskiego światła i anielskiej muzyki zapraszającej abym odeszła z tego świata, obiecującego mi, że zostanę uleczona, że będę bezpieczna. — Dobra, więc zrobimy to tak — powiedziała Sonja i postawiła klatki na podłodze. — Skoro Baxter jest w zawieszeniu, istnieje bardzo duże prawdopodobieństwo, że nie będziemy w stanie go zobaczyć, kiedy wróci do pomieszczenia. To wymaga takiego poziomu czarnej magii, jakiego nie mamy. — Do tego potrzebny ci ten kurczak? — Składanie ofiar i czarna magia pasowały do siebie jak groszek z marchewką. — Nie zupełnie.

Podeszła do ściany, przykucnęła i otworzyła plecak, po tym jak związała włosy z kucyk, wyjęła fiolkę z solą i nóż. Wcisnęła sól pod ramię, a nóż pod drugie. Więc kurczak miał dziś zginąć, przynajmniej tyle się domyśliłam. — Odrobiłam prace domową, ale muszę wiedzieć, co planujesz tutaj zrobić — zerknęłam na krąg wyrysowany na podłodze, było więcej niż prawdopodobne, że będziemy musiały go użyć. Ten pomysł w ogóle mi się nie podobał. Zbyt wiele wampirów zginęło w jego wnętrzu. — Zanim zaczniemy mam zamiar wezwać demona — powiedziała to tak, jakby zamawiała jajecznice na boczku na ścianie w lokalnym barze. — Myślisz, że to dobry pomysł? — Jesteś tutaj, ponieważ potrzebujesz pomocy demona, skoro musisz oddać swój cenny nóż. Nie mów mi teraz, że strach cię obleciał. — Kogo przyzywasz? — Biorąc pod uwagę, że demona, to czy naprawdę miało znaczenie, jakiego? — Krull'a6. Jasna cholera. Podmuch dzieciństwa normalnie. — Krull? Jak ten film? Jej westchnienie było dla mnie ostrzeżeniem, że traciła cierpliwość. — Tak, jak film. Tobie pozostawiam znalezienie związku. — Więc ten Krull, co zrobi? — Mam zamiar poprosić go, by poobserwował trochę, podczas gdy my spróbujemy zlokalizować ducha Baxter’a. Demon będzie w stanie przejrzeć wszystkie wymiary, więc Krull będzie widział czy nam się poszczęści. Kiedy znajdziemy Baxtera, będziesz musiała go dotknąć i wciągnąć z powrotem do tej rzeczywistości. — To takie proste? — Nie byłam pewna, nigdy nie ufałam temu słowu. — Muszę tylko go dotknąć? — To przełamie jego wygnanie, skoro zakłóci źródło. — Czyli to miejsce? — Rozejrzałam się po pomieszczeniu. — A co jeśli budynek zostałby zniszczony? — Nie miałoby to znaczenia. Nadal by tu tkwił. To sama ziemia trzyma magię w miejscu, chociaż ściany i podłogi też były częścią zaklęcia. — Zobaczyć go, dotknąć i to wszystko?

6

Odniesienie do filmu Krull z 1983r

— Mniej więcej. Brzmiało to jak doskonały plan, za wyjątkiem tego, że Sonja chyba zapomniała o jednej ważnej rzeczy. — Co masz zamiar zaoferować mu w zamian? Czym chcesz skusić demona? — Tym. — Wskazała na transporter, zerknęłam do środka i zobaczyłam małą, futrzaną kulkę. — Chcesz dać mu kociaka? Sonja zawahała się nim powiedziała. — Coś w tym rodzaju. Dlaczego ta odpowiedź mi się nie spodobała? Moja komórka zawirowała. Wyjęłam ją z kieszeni i zdarzałam, kiedy na wyświetlaczu zobaczyłam, że dzwoni Disco. Cholera. I tak w sumie byłam zaskoczona, że nie zadzwonił szybciej. — Daj mi chwilę — mruknęłam i przesunęłam się w kierunku stołu stojącego po drugiej stronie pomieszczenia. Wcisnęłam guzik i przycisnęłam telefon do ucha. — Halo? — Wracaj do domu. Natychmiast. — Żadnego powitania, żadnych pięknych słówek. Choć nie to, co powiedział wywołało we mnie niepokój, tylko sposób, w jaki to powiedział. Jakby była to jakaś ukryta wiadomość, choć nie wiedziałam jaka. — Goose nie przekazał ci mojej wiadomości? — Natychmiast Rhiannon. — Co jest grane? — Oczekuję cię tu w ciągu godziny. Koniec połączenia. Opuściłam telefon wpatrując się w niego, czując się tak jakby nagle urosły mu zęby i właśnie mnie ugryzł. Dłonie pokryły mi się potem. Teraz, kiedy Marius był w domu, a ja sama zawiodłam i nie wróciłam do Disco tak jak obiecałam wiedziałam, że muszę pomóc Baxterowi przejść na druga stronę i to szybko. — Sonja. — Wśliznęłam telefon do kieszeni i wróciłam do niej. — Jeśli mamy to zrobić, to musimy się pośpieszyć, mam jakieś dziesięć minut. — Dziesięć minut? — warknęła. — Nie zdążymy. — To Gabriel. Nie mogę zostać. Jej twarz pobladła i nie byłam pewna, dlaczego. Jakaś część mnie chciała wierzyć w to, że martwiła się tym, że mogę się zmyć i będzie musiała czekać z tym na inny dzień, ale maleńki głosik w mojej głowie podpowiedział mi, że bardziej martwiła się tym, że będzie to moja ostatnia podróż dokądkolwiek. — Cofnij się. — Machnęła ręką uwalniając maleńkiego kotka z klatki i podeszła do lustra.

Widywałam już wcześniej przyzywanie demona, ale nie sądziłam, że kiedykolwiek się do tego przyzwyczaję. Było w tym coś złego, jakaś niewłaściwość coś, czego nie potrafiłam konkretnie nazwać. Szklana powierzchnia lustra pomarszczyła się, kiedy wezwała Krulla, domagając się audiencji. Pojawiła się androgeniczna twarz, a po chwili reszta ciała. — Sonja Wheaten — powiedział brzmiąc na rozbawionego. — Chcę się potargować. Dam ci coś, czego pragniesz w zamian za niewielka przysługę. — Znam Twoje przysługi i nigdy nie są one niewielkie. — Ta jedna jest. — Podniosła kotka za kark i wyciągnęła w jego stronę. — Chcę abyś przeczesał otchłań zawieszenia, muszę wiedzieć czy widzisz tam ducha, którego chcę uwolnić. Dziwaczne, paraliżujące spojrzenie Krull’a spoczęło na mnie. —Rhiannon Murphy. Pogłoski o Twoich układach z demonami krążą po całym piekle. Czy każdy cholerny demon po drugiej stronie znał moje imię? Albo też wiedziałam, na jaki układ poszłam? Miałam nadzieję, że nie. — Ona nie jest w to zaangażowana, ten układ jest pomiędzy tobą a mną. — Szkoda. To oznacza, że zażądam więcej za moje usługi. Demon wyszczerzył się w uśmiechu zwracając swoje spojrzenie na maleńkie zwierzątko, które Sonja trzymała w ręku. — Poszukam twojej zagubionej duszy i poinformuję cię o jej obecności. W zamian za to oddasz mi to, co oferujesz. Po tym, moje zobowiązanie względem ciebie zostanie spłacone. Nie będziesz już dłużej mnie wzywać, ani też wypowiadać mojego imienia. Jeśli to zrobisz twoja dusza będzie mogła zostać zabrana i dostępna w jakikolwiek sposób uznam za stosowne ją wykorzystać. Sonja pobladła. — To nie jest częścią naszego układu. — Jest częścią mojego układu. Bierzesz albo nie. Nie chciałam niczego przyspieszać, ale zegar tykał. — Mam jeszcze jakieś osiem, dziewięć minut — poinformowałam ją. — W porządku. — Brzmiała na wkurzoną. — Zmienię moją ofertę, powiesz mi czy widzisz duszę, którą chcę uwolnić i nie będziemy już dłużej utrzymywać kontaktów w innym razie moja dusza będzie stracona. Zgadzam się na Twoje warunki. — Bardzo dobrze. Smród siarki zalał całe pomieszczenie, kiedy Krull przeszedł przez lustro. Kociak zasyczał i zaczął się rzucać. Sonja wyrzuciła małą kulkę w powietrze, a Krull ją złapał. Sapnęłam i zrobiłam duży krok do tyłu, kiedy demon otworzył usta, jego usta rozszerzały się bardziej niż powinny. Pożarł biedaka jednym gryzem.

— Mmm— mlaskał Krull nie przeżuwając połykał. Obserwowałam przerażona, kiedy duża piłka podróżowała w dół długości jego gardła i zniknęła. — Pyszne. Z każdym przyzwaniem demona ginie kot. Proszę cię Boże oszczędź kociaki. Nie, no po prostu nie dopuszczałam do swojej głowy tego, czego właśnie byłam świadkiem. — Siedem minut. — Brzmiałam na tak skamieniałą jak się czułam. Ta pieprzona rzecz nie chciała tego kociaka, jako zabawki czy zwierzaka. Chciała go po prostu pożreć. Sonja weszła do kręgu, jako pierwsza naznaczając jego obręb solą, po czym podeszła do klatki z kurczakiem. Chwyciła solidnie i wyciągnęła skrzeczącego zwierzaka, po czym pośpieszyła z powrotem i przecięła jego gardło. Krew trysnęła, trzymała go do góry nogami zalewając sól czerwienią. Nie zawracała sobie głowy umieszczeniem kurczaka z powrotem w klatce, kiedy skończyła. Zamiast tego odrzuciła go na bok i weszła do kręgu, po czym zaczęła inwokować zaklęcie. Mówiła tak pośpiesznie, że nie byłam w stanie jej zrozumieć, więc nie wiedziałam czy skończyła do póki nie przestała mówić. Obróciła się powoli obejmując wzrokiem całe pomieszczenie, pośpiesznie zrobiłam to samo. — Widzisz go? — zażądała odpowiedzi Sonja, poszukując Baxtera w przestrzeni. — Jest tutaj — powiedział Krull, oblizując usta jakby został na nich jeszcze posmak zjedzonego posiłku. — Gdzie? — Sonja gapiła się na demona, jej twarz była kombinacją niepokoju i lęku. — Powiedziałem, że powiem ci czy jego dusza tu jest, a nie gdzie jest. — Niech to szlag! — krzyknęła. — Żadnych gierek! Nie teraz! — Żadnych gierek. Tylko warunki, na jakich zawarte zostało nasze porozumienie. Powinnaś być bardziej precyzyjna. Możesz winić za swój pośpiech Rhiannon Murphy nim określiłaś swoje warunki konkretnie. — Krull uśmiechnął się i skłonił w dworskiej manierze. — Wypełniłem moją część umowy. Żegnaj Sonja Wheaten. Wezwij mnie ponownie, a pożałujesz. — Czekaj! — Sonja nieomal wyszła z kręgu, który utrzymywał zaklęcie na miejscu. — Nie rób tego! Demon podszedł do lustra i zaczął przechodzić przez nie z powrotem do piekła, zerknął jeszcze przez ramię w jej stronę.— Przyzywałaś mnie, abym wypełniał twoja wolę przez dwa lata. Uznaj, że to mój sposób na to, aby pokazać ci jak to jest być pod nadzorem kogoś innego. Lustro uległo zniekształceniu, kiedy przeszedł wyświetlając na ścianie szalejące tornado, po czym wróciło do normalności. — Nie! — Było tak wiele udręki w jej krzyku, tak wiele nieszczęścia. Wiedziałam, że kochała Baxtera, chociaż nie rozmawiałyśmy o tym, byłam świadoma tego jak ważne było to, aby mogła to dla niego zrobić.

Czas, który miałam obracał się w pustkę. Złapałam amulet, który miałam pod swetrem. Używanie go stało się już bardziej nawykiem, niż czymkolwiek innym, stało się czymś, czego nie chciałam. Jak Gollum i jeden pierścień, aby wszystkimi rządzić, zacznę wkrótce pragnąć władzy i tego się właśnie obawiałam. Zdałam sobie sprawę z tego, że moje palce już silnym uściskiem oplatały klejnot, kiedy cokolwiek się działo, sięgałam po niego. Dokładnie tak jak w tej chwili. Przestałam o tym myśleć i zrobiłam to, co musiało zostać zrobione korzystając z mocy kamienia. Musiałam iść, nie miałam już czasu. Nie miałam luksusu zamartwiania się o cokolwiek oprócz tego, co działo się teraz. — Vim corporem, potestatem praesentiamque tuam da mihil! Libere tibi me do! — Zaprezentuj mi swoją moc, fizyczną siłę i obecność, dobrowolnie oddaje się tobie. Pełną moc amuletu wezwałam tylko dwukrotnie. Za pierwszym razem uderzył moją duszę. Za drugim, czułam się tak, jakby jego moc połączyła się z moim gniewem. Tym razem uczucie było zafałszowaną rozkoszą, zachwiałam się na nogach i niewidzialny wiatr przeszył mnie w swoim uścisku wymazując wszystkie moje lęki. Dlaczego tak długo czekałam? Dlaczego z tym walczyłam? — Rhiannon? — Sonja brzmiała tak odlegle, po chwili jednak jej głos zrobił się głośniejszy. — Rhiannon! Otrząśnij się z tego! Jasna cholera, było ciężko, ale jakoś udało mi się zrobić to, o co prosiła. Tym razem ocuciłam się w kręgu szukając zagubionej duszy Baxtera Lomena i wtedy go spostrzegłam. Stał przy ścianie z otwartymi ustami tak jakby krzyczał. A wtedy dotarło do mnie, że on krzyczał, tylko, że nikt go nie słyszał. Był ukryty w swoim wymiarze za ścianą, za którą nie mogli dostrzec go nekromanci. — Widzę go — powiedziałam i ruszyłam w jego kierunku. — Tak? — Jej głos był napięty. — Gdzie jest? — Tutaj — powiedziałam i sięgnęłam po ducha, który spędziłby wieczność na wygnaniu bez naszej pomocy. Moment samego kontaktu był nieco inny i poczułam jakby obrzydliwy cień zasnuł moją skórę. Walczył z moja zdolnością, próbując zatrzymać Baxtera. Moc amuletu jednak wygrała kopiując jakby moją nekromancję i łamiąc zaklęcie. Uczucie zniknęło i Baxter zrobił się realny pod moimi palcami. Cofnęłam się do tyłu, utrzymując kontakt, a on dosłownie oderwał się od ściany. Napotkał moje spojrzenie, a potem skupił się na czymś nad moim ramieniem. Kiedy Baxter jeszcze żył, zawsze martwił się, że wampiry nie mogły iść do nieba. To był jego największy strach i jedyna rzecz na punkcie, której fiksował. Sądząc po wyrazie jego oczu, wiedziałam, że właśnie dowiedział się, iż nawet stracone dusze mają drugą szansę. Nie podskoczyłam, kiedy poczułam jak Sonja chwyta moją wolną rękę. Talent nekromanty mógł być dzielony przez dotyk i czułam, że chciała ona się pożegnać. Po kilku sekundach, wiedziałam, że go zobaczyła. A wtedy wybuchła płaczem.

Przesunęłam się tak, aby mogła znaleźć się bliżej Baxtera, wiedziałam z własnego doświadczenia, że cholernie trudno było zrezygnować z natychmiastowego pójścia do nieba, ale Baxterowi jakoś się to udało. Odwrócił się, do Sonji i wyraz jego twarzy uległ zmianie, był nieomal złamany. Wstrzymałam oddech, kiedy uniósł rękę, ja mogłam go dotknąć, ale czy Sonja będzie w stanie zrobić to samo, używając mojej nekromancji? Łkanie, jakie usłyszałam od Sonji, kiedy jego palce musnęły jej twarz, nieomal mnie nie załamała. Łzy zawsze były moją słabością. Chciałam zostawić ich samych, dać im trochę prywatności, ale nie miałam dokąd pójść. Beze mnie nie mogliby mieć tej chwili ostatecznego, słodko gorzkiego pożegnania. — Miałaś rację — wyszeptał, przytulając dłoń do jej policzka. — Niebo istnieje, nawet dla nas. Nie musiałam patrzeć na Sonję, aby wiedzieć, że poczuła ulgę z powodu tego, że on zobaczył to światło, ale była też zdruzgotana. To było oficjalne. Przejdzie na drugą stronę, a ona zostanie tutaj. Dla nich dwojga to był koniec. Znajomy ból w piersi, zakuł moje serce. Ostateczność tego właśnie momentu była czymś, z czym byłam obeznana. Żywe wspomnienia mojej własnej udręki z czasu, kiedy Disco był martwy, zaatakowały mnie i wiedziałam, że zrobiłabym wszystko, aby tylko przywrócić mu życie. Czułam pustkę, tak jakbym straciła jakąś część siebie. Moja dusza została rozerwana na dwoje pozostawiając za sobą osobę, która funkcjonowała, ale nie żyła naprawdę. Głębia emocji pomiędzy Sonją i Baxterem to było zbyt wiele. Chciałam znaleźć się gdziekolwiek indziej, tylko nie tutaj. — Tak bardzo za tobą tęskniłem. Śniłem o tej chwili, a teraz w końcu tu jestem...— Padła mu w ramiona łkając w jego pierś. — Nie chcę, żebyś odchodził — Wiem. Kiedy wzrok Baxtera popłynął w moją stronę odwróciłam głowę, gapiąc się na ścianę. To było nawet bardziej niż niekomfortowe. To było nie do zniesienia. Wiedziałam dokładnie, co Sonja czuła w tej chwili. Jej serce było jak kotwica, ale umysł krzyczał i krzyczał, aby się zbudziła, bo to tylko zły sen. Kiedy nie chcesz pozwolić odejść komuś, kogo kochasz, albo nie chcesz uwierzyć w to, że odszedł, trzymasz się czegoś, czegokolwiek, aby przekonać samą siebie, że jest inaczej. Ich spotkanie było krótkotrwałe. Widziałam już niebiańskie promienie, słyszałam głosy i muzykę, która sprawiała, że grzesznicy błagali o przebaczanie, i wiedziałam, że Baxter też. Nie trwało to długo, dopóki nie był skupiony już dłużej na płaczącej kobiecie, którą trzymał w ramionach, tylko na miejscu po drugiej stronie pomieszczenia.

Opuszczając twarz do jej włosów, wyszeptał. — Chodź ze mną. — I tak też się stało. Sonja wzięła go za rękę trzymając jednocześnie moją i razem ruszyliśmy w kierunku miejsca, które pozwoli Baxterowi na wieczny spoczynek. Znowu, odwróciłam głowę chcąc dać im chwilę. Moje oczy spostrzegły plamy krwi na podłodze i przypomniałam sobie jak Disco ocalił moje życie, nie pozwalając mi odejść. To przypomnienie sprawiło, że poczułam się jeszcze bardziej niekomfortowo. Tygodnie po moim ataku rozpieszczał mnie i pielęgnował, jak nikt inny od czasu śmierci moich rodziców. Te tygodnie były jednymi z najszczęśliwszych w całym moim życiu. Nie było lęku, obaw o to, co przyniesie jutro. Byliśmy tylko my dwoje, poznający się na wzajem, scedzający noc za nocą, rozmawiając i przekomarzając się jak każda inna para. Tak kurewsko mi tego brakowała. Tak bardzo brakowało mi jego. A wtedy usłyszałam szept Baxtera. — To takie zapierające dech w piersiach wszystko, na co liczyłem. Dziękuję ci. — I byłam z powrotem w pomieszczeniu wsłuchując się w ich pożegnanie, złapana w tą wspólną chwilę, której nie mogłam być częścią. Miękki dźwięk i sapnięcie powiedziało mi, że dzielą właśnie pożegnalny pocałunek wbijając fantomowy kołek w moje serce, odrobinę głębiej. Nie chciałam myśleć o Disco i o tym, co zrobił. Nie chciałam wybaczyć i zapomnieć. Był kimś, kto mnie skrzywdził, złamał moje zaufanie i nie zasługiwał na drugą szansę. Ale gdzieś w głębi wiedziałam, że w końcu się złamię. To, że widywałam go przez cały czas, pamiętałam jak dobrze było kiedyś między nami, to wszystko w końcu pchnie mnie w jego ramiona. Tęsknie, przepraszam. Wszystko, czego pragnę, to jeszcze jedna szansa, błagam o wybaczenie nawet, jeśli na nie nie zasługuję. Zadzwoń do mnie, Rhiannon. Proszę. Jak głupia byłam sądząc, że uda mi się utrzymać go z dala od siebie, że moja niechęć będzie trwać, pomimo że kocham tego mężczyznę. Disco miał rację. Mój upór był przeszkodą. To nie mogło tak wiecznie trwać, koniec końców nie wiedzieliśmy tak naprawdę jak dużo czasu nam jeszcze zostało. Przyszłość bez względu na to jak bardzo chciałam ją zmienić, nigdy nie była pewna. Owszem straciłam sporo czasu pielęgnując mój gniew i trzymając go dzięki niemu na odległość ramienia, mimo że nie tego tak naprawdę chciałam. — Kocham cię — wyszeptała Sonja. — Ja też cię kocham, tak bardzo. Czułam się jak podglądacz obserwując jak Baxter robi krok razem z Sonją, wczepioną w jego rękę, wyobrażając sobie siebie samą i pewnego wampira w ich miejscu. Obraz tych dwojga wyrył się już na stałe w mojej głowie i byłam pewna, że nigdy go nie zaponę. Ich palce prześlizgujące się wyplatając z uścisku, a potem ich fizyczny kontakt został przerwany. Baxter podszedł do ściany w stronę światła, którego my dwie nie mogłyśmy teraz zobaczyć i zniknął. Sonja puściła moją rękę i upadła na kolana łkając. To, czego nie wiedziała to, to, że płakałam razem z nią, choć moje łzy nie były widoczne, a moje krzyki nieme. Koniec, w końcu.

Wypełniłam obietnicę, którą złożyłam kilka miesięcy wcześniej, ale wtedy ta obietnica wydawała się idealistyczna. Pomóc mężczyźnie przejść na drugą stronę, umrzeć dobrze i czuć szczęście z tego powodu do końca jego dni. Kto nie chciałaby ratować takich straconych dusz? To czego jednak nie mogłam wiedzieć wtedy, (czego nawet nie zgłębiłam), to fakt, że wcale nie wyświadczę Baxterowi przysługi. Było na odwrót. Kiedy pomogłam mu przejść na drugą stronę, zwrócił mi to z pełną mocą, oddając tą część mnie, którą wiedziałam, że gdzieś tam jest, ale odrzuciłam ją na bok, czyniąc się zimną i zgorzkniałą, oderwaną od wszystkiego i każdego, kto mnie otaczał. To nie dusza Baxtera potrzebowała ratunku i ocalenia, tylko moja własna.

Rozdział Dwunasty Do Disco dotarłam spóźniona, jakieś pół godziny po wyznaczonym mi przez niego czasie. Zapłaciłam taksiarzowi i wygramoliłam się z samochodu. Frontowe drzwi stanęły otworem jak tylko zaczęłam wspinać się schodami. Pojawił się Goose i raczej nie wyglądał na szczęśliwego. Chciałam zadać mu kilka pytań tak, aby mieć jakiś generalny ogląd, czemu będę musiała stawić czoła, ale sposób, w jaki potrząsnął głową i zmrużył oczy powiedział mi, abym lepiej trzymała gębę na kłódkę. Drzwi zamknęły się z hukiem i już miałam się zrelaksować, kiedy została dosłownie rzucona przez cały pokój. Uderzyłam o ścianę po drugiej stronie, zobaczyłam gwiazdy i ześliznęłam się na podłogę. — Gdzie to jest? — zagrzmiał Marius śpiesząc w moją stronę z oczami wypełnionymi furią. — Pozwól mi z nią porozmawiać. Nie rób tego. — Uniosłam głowę i zobaczyłam Disco idącego w moim kierunku, zakłopotanego i zmartwionego. Rodzina stała za jego plecami obserwując wszystko z boku. Nie potrafiłam stwierdzić czy byli zmartwieni, czy wściekli, na atakującego mnie Mariusa. — Nie — warknął Marius. — I nie waż się otwierać łączącej was więzi. Kiedy ja tu jestem, to mój dom i moje zasady, będzie tak jak ja chcę.— Marius złapał mnie za sweter i uniósł z ziemi tak, że byliśmy teraz twarzą w twarz. — Czas, aby twój człowiek nauczył się, że nie jest niczym więcej niż tym, czym pozwolimy jej być. Nie będzie przychodzić i wychodzić z tego domu jak jej się zachcę, my będziemy dyktować to, jak ma wyglądać jej życie. — To do niej niepodobne, to … — Amulet, tak wiem. Marius oplótł dłoń wokół skórzanego rzemyka na moim gardle i kamień zrobił się gorący na mojej skórze. Dokładnie wtedy, gdy medalion zaczął parzyć, szarpnął i zerwał amulet z mojej szyi. Uniósł przy tym dłoń upewniając się, że widziałam, co trzyma w ręku. — Ostatni raz zrobiłaś coś złego. Zabiłbym cię gdyby on tak bardzo nie prosił o twoje życie. Od tej chwili jesteś niczym więcej niż sługą, oddanym naszej rodzinie nekromantą. Pożałujesz, że nie potraktowałaś tego wszystkiego poważniej, kiedy już z tobą skończę i nie będziesz miała kogo za to winić, prócz siebie. Szarpiąc garść moich włosów odsłonił mój kark i ugryzł mnie w tym samym miejscu, w którym Disco zrobił to wcześniej. Bolało bardziej niż jakiekolwiek inne ugryzienie, jakiego kiedykolwiek doświadczyłam. Marius nie był delikatny. Był okrutny, rozszarpał mi skórę pozostawiając paskudną ranę. Po tym jak krew zaczęła płynąć, wyszarpał zęby z mego gardła i pozwolił, by krew spływała swobodnie. Rozsmarował w niej dłoń trzymającą amulet i moje serce zamarło. Inicjował rytuał krwi, jedyny sposób na to, aby magiczny przedmiot nie mógł powrócić w moje władanie.

— Nie możesz go mieć! — krzyczałam szarpiąc się mocno, nie pewna skąd brał się mój gniew. — Jest mój! — To dla Twojego dobra, Rhiannon. Najwyższy czas abyś pozbyła się tej rzeczy. Mówiłem ci, że nie jest dla ciebie dobra — powiedział miękko Goose. Gapiłam się w szoku na mego powiernika w miarę jak spływało na mnie zrozumienie. To on powiedział Mariusowi o amulecie i o tym, w jaki sposób musi mi go odebrać. Zdrada ta była zupełnie niepodobna do tej, którą czułam wobec Disco, gorsza na swój dziwaczny sposób. — Ufałam ci! — Mój krzyk odbił się echem od wysokiego sufitu i zadzwonił mi w uszach. — Powiedziałem ci, że zrobię wszystko, co tylko będę musiał w najlepszym interesie tej rodziny. — Nie napotkał mego spojrzenia, opuścił głowę. — Amulet jest niebezpieczny. Czyni ciebie niebezpieczną. Czas abyś się go pozbyła. — Nie ona będzie się czegokolwiek pozbywać. Da mi to, czego chcę i kiedy tego zażądam — skorygował Marius. Przesunął mnie z dala od ściany trzymając w powietrzu i pchnął z impetem z powrotem na ścianę. Podstawa mojej czaszki ucałowała się z tą twardą powierzchnią przyprawiając o gwiazdy przed oczami. Próbowałam zamrugać, aby zobaczyć coś wyraźnie, kiedy jakieś palce zatopiły się w mej twarzy obracając tak, abym mogła spojrzeć w oczy wampira, który pragnął mego cierpienia. — Sztylet — zażądał, słowa były ostrym szeptem. — Oddaj mi go. Może to dlatego, że nie miałam już nic do stracenia, a może dlatego, że wiedziałam, iż to pozostawi mnie całkowicie bezbronną, ale wiedziałam, że nie mogę oddać mu sztyletu. Skoro zaatakował mnie w taki sposób znaczyło to, że bitwa już się rozpoczęła. Straciłam już na jego rzecz jedną wartościową broń i nie zamierzałam tracić kolejnej. — Nie mam go. Marius puścił mnie i zwaliłam się na podłogę, jak rozbita sterta u jego stóp. Przesunęłam palce na tył pulsującej głowy, wyczułam wilgoć i przyjrzałam się mokrym i zakrwawionym palcom. Znowu krew, mnóstwo krwi. — Powiedziała, że go przyniesie. — Wcześniejsza pewność siebie Goose'a zmieniła się w niepewność. Gdyby to mnie nie zdemaskowało (ujawniając moją determinację, aby przeciwstawić się Mariusowi w każdy możliwy sposób) roześmiałabym się mojemu byłemu sojusznikowi prosto w twarz. — Dlaczego go nie przyniosłaś? — spytał Disco. — Był atak — wypaliłam, obserwując swoje zakrwawione palce. — Przed klubem. Disco wtedy podszedł do mnie odsuwając Mariusa na bok. — Co? — Deena została zaatakowana przez mężczyzn, którzy zabijali striptizerki. Wychodziłam akurat, kiedy to się stało i utkwiłam w samym środku tego bałaganu. Sprawy przybrały nieciekawy obrót zanim nie przyjechały gliny.

— Zabrali ci nóż? — warknął Marius. — To próbujesz mi powiedzieć sądzisz, że w to uwierzę? — Nie — skrzywiłam się, kiedy Disco gestem nakazał mi się pochylić do przodu tak, aby mógł obejrzeć tył mojej głowy. — Nie miałam już czasu, aby po niego wracać, po ataku to, dlatego nie było mnie tu dziś rano. — Bardzo wygodne. — Skwitował Marius. — Nie kłamałaby o czymś takim, co z łatwością mógłbym zdyskredytować.— Powiedział Paine wchodząc do pokoju. Widziałam gniew w jego oczach, absolutne oburzenie na moje ostre traktowanie. — Mam informatora na posterunku. Wystarczy jeden telefon, żeby dowiedzieć się czy mówi prawdę. — To go wykonaj — warknął Marius. Usłyszałam jak Paine wychodzi. Disco był wstrząśnięty, solidnie. Nasza więź otworzyła się na tyle, że mogłam wyczuć jego wściekłość. — Zasklepię ranę na twojej szyi nie ruszaj się. Zamknęłam oczy, kiedy przesuwał językiem po moim gardle, jedno, dwa, trzy liźnięcia. Jego dłoń nakryła moją i ścisnęła, kiedy to dyskretnie oferował mi komfort i wsparcie. Krew, którą od niego przyjęłam już pracowała w moim ciele, ale był to powolny proces. Sporo energii zużyłam na walkę z mordercami i gwałcicielami i późniejsze wykorzystanie amuletu. Niech mnie szlag. Amulet. Rozglądałam się w poszukiwaniu wampira, który mi go odebrał. Kiedy moje spojrzenie spoczęło na Mariusie chciałam wstać podlecieć do niego, powalić go na ziemie i odzyskać naszyjnik. Widział, że się na niego gapię i schował amulet do kieszeni. — Zatrzymam to dopóki nie upewnię się, że jesteś całkowicie lojalna wobec naszej rodziny. Nie rozmawiaj o tym i nie szukaj tego. Jeśli będziesz to robić nie wyjdzie ci to na zdrowie. — Wyprostował się stając teraz majestatycznie tak, jakby miał do przekazania jakąś ważną wiadomość. — Dziś wieczorem mamy gościa — powiedział to ponownie spokojnym tonem z wyrazem twarzy tak pozbawionym ekspresji, że miałam wrażenie, iż jego twarz została wykuta z kamienia. — Kiedy on tu przybędzie, okażecie mu szacunek, wierność i oddanie. Jeśli tego nie zrobicie nie będę już dłużej w stanie wam pomóc. — Pomóc? — zaśmiałam się mimo bólu. — Nazywasz to pomocą? — Ty głupia samolubna dziewucho. — Tak dziwnie było słyszeć Mariusa przemawiającego z tak wielką gwałtownością, podczas gdy jego twarz była tak gładka i nieczytelna. — Wydaje ci się, że ja tu jestem wrogiem. Zachowujesz się tak od czasu mego przyjazdu. Wiem, że Ethan starał ci się wytłumaczyć moje reakcję i zachowania, ale jak widzę nadal odmawiasz, nie chcesz tego dostrzec ani zrozumieć. To, co ci zrobiłem to nic. To ledwie draśnięcie na tak czy inaczej dziewiczej zbroi. Liczyłem na to, że wystarczy to, aby zademonstrować ci, dlaczego to takie ważne, abyś mnie słuchała, jako okazanie szacunku też tym, którzy cię otaczają. Teraz wiem, że nic nie jest w stanie wyleczyć cię z twojej dumy i lekkomyślności za wyjątkiem mego ojca. — Jego ojciec? — spojrzałam na Disco szukając potwierdzenia upewniając się, że dobrze usłyszałam.

— Revenald Bhevencourt — odpowiedział Marius zanim Disco miał w ogóle szanse. — Mój stwórca, prawdziwy rządzący tym domem i autorytet ponad wszystkim, co istnieje pod jego mocą. — Mówiłeś, że on tu nie przybędzie. — Nie śmiałam spojrzeć na Mariusa, nadal wpatrując się w Disco. — Powiedziano mi, że oddanie ci ostrza zakończy całą sprawę. Rozważałam sięgnięcie za plecy i oddanie mu tej cholernej rzeczy, nie byłam już dłużej w bojowym nastroju, nie konsumowała mnie już żywa furia, kiedy Disco powiedział. — Nie przyjechałby gdybyś mnie posłuchała. Uniósł swoją blond głowę i napotkał moje oczy. Przez sekundę malował się w nich strach. — Kiedy nie pojawiłaś się w domu dziś rano, Revenald wyczuł to przez swoja więź z Mariusem. Będzie tu po zachodzie słońca. — Co się stanie? — Powiem ci, co się stanie. — Marius podszedł do nas, spokojnym krokiem. — Przybędzie tutaj, a wtedy dowiesz się jak miły byłem dla ciebie. A wtedy oddasz mu ostrze tak jak każda prawdziwa sługa. Sugeruję żebyś, kiedy już to zrobisz zapomniała o wszystkich swoich pretensjach, na czas jego obecności. Dziękuj mu za to, że pozwoli ci żyć i nie dawaj już nigdy żadnego powodu, aby musiał składać ci wizytę. Wrócił Paine, jego ciemne świeciły zabójczo — Mówi prawdę. — W końcu jakiś przełom. — Marius stanął przy mnie i Disco. — Kłamstwo nic dobrego ci nie przyniesie. Prawda jest teraz twoją najsilniejszą bronią. Jeśli okłamiesz mego stwórce, on będzie o tym wiedział. On zawsze wie. Każda uncja mojej samokontroli była teraz poddawana testowi. Było we mnie tak wiele urazy szukającej ujścia, pragnącej wyjść na zewnątrz. Wiedziałam, że wejście do wampirzej rodziny już na zawsze zmieni moje życie, ale tak naprawdę nigdy do końca nie rozumiałam jak bardzo. I nigdy o to nie prosiłam. Nigdy tego kurwa nawet nie chciałam. Moja niezależność została mi odebrana bez mojej zgody. Zostałam uformowana tak jak oni chcieli. A najgorszą częścią było to, że ostrzeżenie Sonji dotyczące tego, że tak naprawdę nie widziałam jeszcze niczego, jeśli chodziło o świat pół demonów czy wampirów, właśnie się sprawdzało. Poszukiwania tak naprawdę dawały tylko teoretyczne informację, doświadczenie z własnej ręki było o wiele bardziej pouczające. Pomijając to zmiękłam, kiedy Disco przysunął się bliżej, jego dłoń nadal spoczywała na mojej. Zastanawiało mnie jak ktoś tak pełen zrozumienia, tak delikatny, mógł kontrolować tak wielkie miasto. Joseph był tym panem Nowego Jorku, którego się obawiano, gotowym zrobić wszystko, co tylko trzeba, aby potwierdzić swój status. Dowiedziałam się tego z pierwszej ręki. Disco jednakże był głębokim myślicielem, nie spieszył się posługując się przemocą tylko wtedy, kiedy było to konieczne. Ostatnie wydarzenia rozwiązały w końcu tę zagadkę. Disco był potężny i niebezpieczny, ale to jego powiązania czyniły z niego kogoś, z kim się nie zadziera. — Jeśli już tu skończyłeś, zabieram ją do naszego pokoju. — Disco unikał spojrzenia swego stwórcy.

— Zabierz ją do swego pokoju, jeśli tego pragniesz, ale nie pozwól, aby twoje uczucia górowały — odpowiedział Marius. — Wiedziałeś, co się stanie, jeśli ona nie potraktuje poważnie moich ostrzeżeń. Daliśmy jej okazję zrobić wszystko po mojemu, bez interwencji z zewnątrz. Teraz to już nie leży w naszych rękach. Po tym jak Disco pomógł mi podnieść się na nogi, Marius umieścił dłoń na jego ramieniu. — Nie dawaj Revenaldowi powodu, aby cię skrzywdził. Zachowuj się tak jak zawsze i trzymaj swoje morale z dala od wampirzych spraw — powiedział i w tej prośbie zawierały się szczere emocję mieszanina leku i miłości. — Nie kuś go, aby i tobie dał lekcję, wytłumacz jej dlaczego to takie ważne, żeby nie walczyła dzisiejszej nocy. — Marius zatrzymał się i ścisnął kark Disco, szepcząc. — Proszę, Gabriel. Wiesz jak musi się to odbić. Nie rób niczego, czego będziesz żałował. Disco spojrzał na Mariusa oglądając się przez ramię. — Myślę, że oboje wiemy, iż na to jest już za późno. — To prawda, ale i tak ci to powiem. — Marius przesunął się bliżej, dopóki jego usta nieomal nie muskały ucha Disco. — Nie pogarszaj jeszcze sprawy. Nie będę mógł pomóc żadnemu z was, bądź mądry. Stań się wampirem, którym miałeś być. Twoje człowieczeństwo nie będzie w tym wypadku miało żadnego celu. — Opuścił ton głosu jakby dzielił się jakimś wstydliwym sekretem. — Próba chronienia jej może się odbić na tobie, będziesz cierpiał razem z nią? Niezdolny do zrobienia niczego prócz obserwowania jak zostaje złamana? Jeśli przetrwa tą noc będziesz miał całą wieczność, aby wyleczyć jej rany. Możesz być tu dla niej po wszystkim. Czasem to nie działanie się liczy, ale właśnie jego brak, zapamiętaj to sobie. Disco ważył słowa, odpowiadając na nie krótkim skinieniem i oplótł mnie ramieniem. Nie wziął mnie na ręce i chciałam ucałować go za to, że wiedział, że po tym, co się stało ostatnie czego bym chciała, to zostać wyniesiona z tego pomieszczenia. Rodzina rozstąpiła się, gdy wychodziliśmy. Goose próbował coś powiedzieć, gdy się mijaliśmy, ale ja nie odezwałam się słowem, gdy nasze oczy się spotkały. Nigdy nie był dobry w skrywaniu swoich uczuć, więc z łatwością dostrzegłam jego poczucie winy. Paine ruszył za nami, kiedy po woli wspinaliśmy się schodami na górę. Byłam spięta, odrobinę chwiejna z powodu utraty krwi i braku snu, ale wiedziałam, że moje ciało wkrótce dojdzie do siebie. Potrzebowałam tylko gorącego prysznica i poważnej drzemki, aby zregenerować siły i pozbierać sie do kupy. Muisłam tylko zrobić jeszcze jedną ważną rzecz. Kiedy dotarliśmy do pokoju, przystanęłam na przeciwko Paine'a. — Będziemy potrzebować trochę czasu sam na sam.— Kiedy jednak nie zrozumiał mojego przekazu i ruszył, aby nas wyminąć, położyłam mu dłoń na piersi i zerknęłam na Disco.— Nie nasza trójka, tylko ja i Disco. — Jesteś ranna. — Mogłam powiedzieć, że chciał zostać. Nie przesunął się ze swojego miejsca w drzwiach prowadzących do pokoju. — Już się uzdrawiam. — Dotknęłam miejsca na mojej głowie i pokazałam, że już nie krwawię. — Widzisz? — Musimy ułożyć jakiś plan. — Paine nadal nie dawał za wygraną. — Minęła już połowa dnia. Nie mamy za wiele czasu.

— Wkrótce — powiedziałam.— Chcę porozmawiać z Dis… — szybko się poprawiłam. — Z Gabrielem. — Od tego momentu do czasu, aż wszyscy nie będziemy znowu bezpieczni, wszystkie przezwiska znikają. — Potrzebujemy trochę czasu sam na sam. — Och. Widziałam zazdrość w oczach Paine’a. Zawsze miał dobrą intuicję, potrafił czytać między wierszami. Nawet, jeśli Disco jeszcze nie wiedział, co zamierzałam Paine wiedział. Nie pierwszy raz cieszyłam się z tego, że nie ma żadnych wspomnień z naszego czasu spędzonego razem i pewnie nie ostatni. Może i chciał czegoś więcej niż przyjaźni, ale jego lojalność względem Disco była absolutna. Paine z przyszłości zrobił krok w moją stronę z powodu tego, że Disco był martwy. Gdyby przeżył, byłam pewna, że Paine trzymałby się na dystans, bez względu na to jak trudne byłoby to dla niego. — Będę w swoim pokoju — powiedział cicho. — Przyjdźcie po mnie, kiedy będziecie gotowi. Drzwi się zamknęły i odsunęłam się od mężczyzny stojącego u mego boku. Zbyt dobrze czułam się będąc tak blisko Disco i musiałam zrobić coś zanim powiem mu to, co miałam mu do powiedzenia. — On ma rację, musimy porozmawiać — mruknął Disco. — Ja— przerwałam mu podnosząc do góry dłoń opierając się chęci, aby umieścić palec na jego pełnych ustach. — Wezmę prysznic, a wtedy o wszystkim porozmawiamy. Nie spodobało mu się to, to mogłam stwierdzić. Przestrzeń nie była czymś, co chciał mi dać, kiedy miałam kłopoty. W przeszłości, kiedy wyczuwał, że oddalam się emocjonalnie, zmuszał mnie do powrotu do rzeczywistości. Nim wszystko się pochrzaniło, kochałam to w nim. Nie pozwalał mi chować się przed nim czy też przed samą sobą. Poczułam jego oczy na sobie, kiedy szłam do łazienki. — Tylko nie za długo — ostrzegł, jego gardłowy baryton opadł o oktawę. — To ważne abyśmy ułożyli jakiś plan. — Nie będę — zawołałam przez ramię, wchodząc do łazienki. Zamknęłam za sobą drzwi, opierając się na drewnie. Usunięcie krwi po walce w alejce było częścią tego, dlaczego tak popędziłam do pokoju. Jednakże był jeszcze ważniejszy powód, dla którego uciekłam od Disco. Coś, co nie mogło czekać. Przyglądałam się łazience. Nie było tu za wiele dobrych schowków, aby ukryć mój nóż, spróbowałam w szafce pod umywalką. Po tym jak znalazłam miejsce, aby ukryć Pijawkę (pomiędzy rzędami ręczników i dużymi butlami szamponów) szybko zdjęłam ubrania. Moje palce były bezużyteczne, materiał wyślizgiwał się z mego uścisku, bardzo utrudniając mi to zadanie. Czy naprawdę miałam zamiar to zrobić? Czy zakończę jedną bitwę nim rozpocznie się następna? Nie zajęło mi dużo czasu zdecydowanie, że i owszem, zaryzykuję wszystko. Kto mógł wiedzieć, co czekało na mnie dzisiejszej nocy? Rzeczy, których nigdy nie będę w stanie zapomnieć. Revenald już miał zbyt wiele informacji na temat mnie i Disco. Przepaść, która między nami istniała da mu tylko więcej amunicji i łatwy sposób na to, aby nas rozdzielić. Razem będziemy silniejsi.

Weszłam pod parujący, gorący prysznic. Dokładne wyszorowanie całego ciała i jedno mycie włosów było wszystkim, czego było mi trzeba. Serce mi waliło, kiedy wyszłam z pod prysznica, owijając się ręcznikiem a drugim susząc włosy. Z powodu pary pokrywającej lustro nie mogłam zobaczyć swojego odbicia. Przeczesałam palami włosy, dopóki nie wyczuwałam, że już nie są splątane mając nadzieję, że udało mi się jakoś osiągnąć przyzwoity wygląd próbując jednocześnie uspokoić dzikie bicie mego serca. Poczułam motyle w brzuchu i oblałam się gorącem, kiedy lekki szum wypełnił mi uszy. To jest to. Koniec czekania. Ciężka mgła z pod prysznica podążyła za mną do sypialni, kiedy otworzyłam drzwi. Disco siedział na skraju łóżka. Jego blond czupryna była spuszczona w dół, twarz trzymał w dłoniach. Wyglądała na złamanego, pokonanego i absolutnie rozczarowanego. Mój gniew powrócił. Revenald mógł mnie zranić, ale nie będę jego jedyną ofiarą. Odebrało mi na moment oddech, kiedy w pełni uświadomiłam sobie powagę sytuacji i to, że przeze mnie Disco również zostanie skrzywdzony. — Pomogłam Sonji odesłać Baxtera na druga stronę — powiedziałam, a on powoli uniósł głowę. — To wszystko było straszne, byli tacy smutni. — Byłaś w stanie to zrobić? — zerknął na mnie. — Tak, byłam. Wzięłam głęboki wdech. Bez ryzyka nie ma nagrody. Dwa kroki do tyłu i gigantyczny skok wiary na przód. — Chodzi o to, że pomoc im zmusiła mnie do poradzenia sobie z rzeczami, o których nie chciałam myśleć. Musiałam naprawdę przyjrzeć się samej sobie i decyzjom, które podejmowałam. To, że mogłam ich dwoje zobaczyć razem coś mi uświadomiło. Przesunął się na łóżku, a jego uwaga przeniosła się na moja odzianą w ręcznik formę. Widziałam żar w jego oczach, drżenie szczęki, które świadczyło o kontroli. Trzeba mu to przyznać, że szybko sie pozbierał i odwrócił wzrok. Zawsze dżentelmen, mój Gabriel. — A co to mogłoby takiego być? — spytał gardłowo. Nasza chwila nadeszła. — To, że marnowałam czas, który mogłam spędzić z tobą. Czas, za który jeszcze kilka tygodni temu oddałabym wszystko. Zamarł całkowicie. A wtedy spojrzał na mnie z nadzieją w oczach. — Jeśli próbujesz mi coś powiedzieć, proszę cię, wyrażaj się jaśniej. Nie dawaj mi tego, co myślę, że mi dajesz po to tylko, aby mi to odebrać. — Zapomniałam, jakie to uczucie, kiedy myślałam, że cię straciłam. — Teraz to mój głos był ciężki od emocji, ból z przeszłości połączył się z teraźniejszością. — Gniew i poczucie krzywdy powstrzymywało mnie przed przypomnieniem sobie jak zrozpaczona byłam, kiedy myślałam, że już cię nie ma. Konsumował mnie strach, straciłam poczucie tego, co naprawdę ważne. — A teraz?

— Nadal czuję się zraniona i obawiam się ci zaufać. — Nadzieja widoczna w jego twarzy jeszcze przed chwilą zniknęła, a żar w jego oczach przygasł. Szybko zaczęłam wyjaśniać dalej, aby jednak zrobić ten ogromny krok do przodu z nadzieją, że wzajemne przebaczenie w końcu nas uwolni. — Ale jestem gotowa pozostawić to za sobą, w końcu nie mogę nic z tym zrobić, a jestem już zmęczona życiem przeszłością. — Co ty próbujesz mi powiedzieć Rhiannon? — Jedno proste pytanie ujawniające jak bardzo wrażliwy był ten mężczyzna siedzący przede mną. Wzięłam głęboki wdech i wyznałam — Kocham cię. Nieomal już zapomniałam jak szybko potrafił poruszać się Disco, kiedy tylko chciał Nieomal. Ręcznik opadł na podłogę, kiedy objął mnie w pasie. Ułożył mnie na łóżku ostrożnie, aby mną zbytnio nie potrząsać przytulając, kiedy zapadłam się w jego miękki materac. Ciężar jego ciała utrzymał mnie w miejscu, przyszpilając moje biodra do łóżka. Nasze usta się spotkały, było to dzikie połączenie języków, zmysłowy taniec, którego tak cholernie mi brakowało. Myliłam się, co do snów, które mi darował. Plaża, którą stworzył (poczucie bezpieczeństwa, które mi zapewniał) zawsze tu była. Moje bezpieczne schronienie nie istniało w snach. Niebo był tutaj, w jego ramionach. — Jeszcze raz. — Oddech Disco muskał moje usta w intymnej pieszczocie. — Powiedz mi jeszcze raz. — Kocham cię. Wzniósł się nade mną, Adonis w moich oczach i zerwał koszulę maskującą piękno jego ciała. Guziki potoczyły się po pokoju, kilka odbiło się od ściany. Nie zsunął z siebie koszuli, zerwał ją z torsu. Chłodna skóra napotkała gorącą, nasze klatki piersiowe połączyły się razem tworząc jednoć. Perfekcja. Ogień i Lód. Miękkość i mięśnie. — Nic innego nie ma znaczenia — mruknął Disco. — Nic innego — powtórzyłam jak echo oplatając go ramionami w pasie. Nasze usta dotknęły się ponownie tylko, że tym razem pocałunek był słodszy. Jego smak był odurzający, był czymś, za czym tęskniłam. Przesunął swymi dłońmi po moim ciele, zatrzymując się na biodrach, po to, by po chwili przesunąć je w górę i złożyć na moich piersiach. Jęknęłam pod tym dotykiem czekając na więcej. Jego kciuki muskały moje sutki, zataczając boleśnie powoli, lekkie stałe w rytmie kręgi. Wiłam się pod nim pragnąc nieomal boleśnie jeszcze więcej przyjemności, przygryzłam wargę w próbie zduszenia miękkiego krzyku, który i tak uciekł. Disco odsunął się na bok tak, że mógł obserwować jak mnie dotyka. — Niech cię usłyszę — wychrypiał bawiąc się mymi sutkami.— Kocham dźwięki, jakie z siebie wydajesz. Dałam mu dokładnie to, czego chciał, kiedy jego głowa opadła i te miękki usta otoczyły sutki, z którymi zaczął się bawić. Do przodu i do tyłu z jednej na druga stronę. Korzystał z ust i zębów przygryzając delikatną skórę. Używał wystarczająco dużo siły, aby kreować mieszaninę przyjemności i bólu, nim koił te użądlenia muśnięciami swego języka. — O Boże. — Chwalcie jego pieprzone imię.

Tego właśnie mi brakowało za tym tęskniłam tylko, że do tej chwili zaprzeczałam sama sobie. Nie tylko zraniłam Disco trzymając go na dystans, niechcący zraniłam też samą siebie. Jak mogłam zapomnieć jak dobrze się z tym czułam? Jak silna była nasza więź? Bez niego byłam zagubiona, tak pieprzenie zagubiona. Teraz wszystko było jasne. Miłość nie przychodziła razem z gwarancją. To, dlatego była taka wyjątkowa, taka ceniona, taka rzadka. Uwierzysz w prawdę swego serca, nawet wtedy, kiedy jest ona najgorsza, ponieważ nie masz innego wyboru. Po tym, co stało się pomiędzy nami przed kilkoma tygodniami, nie oczekiwałam, że Disco posunie się dalej. Wiedziałam, że chciał pobawić się mymi piersiami, dotykać i drażnić mnie, zagłębiać się w grę wstępną, którą wiedziałam, że tak uwielbiał. Ale kiedy zaczął wędrować w dół mego brzucha stężałam. Nagle ta chwila nie wydawała się już tak bardzo naładowana seksem. Seks z nim wydawał się przerażający. Straszliwa wizja przeszłości próbowała chwycić mnie pazurami i wciągnąć do bezpiecznego schronienia, które zbudowałam wokół siebie. — Może nie powinieneś. — Mój głos był głęboki. Nie z pasji, lecz ze strachu. Wyraźnie pamiętałam jego gniew, jego oburzenie, kiedy dowiedział się, że kochałam się z Paine'm, ale jedno muśnięcie języka w moimi strategicznym miejscu i nie było już odwrotu. Wiedziałam, że powinnam była mu powiedzieć (powinnam go ostrzec) o tym, co się stało. Ale byłam samolubna. Byłam taka szczęśliwa, że go widzę, wiedząc, że on żyje. — Ciii. — Disco nie przerwał posuwając się w dół mego ciała i zostawiając pocałunki po drodze. — Nie bój się, nigdy więcej cię nie skrzywdzę, przysięgam. Moje całe ciało drżało, kiedy rozsunął mi uda i zajął się miejscem, które kiedyś uwielbiał miedzy mymi nogami. Naprawdę czerpał przyjemność z zaspokajania mnie ustami (zawsze tak było) aż do tej nocy, kiedy wszystko spieprzyłam. Do tamtego czasu rozkoszowałam się jego wiedzą i doświadczeniem. Teraz, było to coś, czego się obawiałam. Przypomnienie mojej zdrady, coś co zrobiłam, aby wymazać inny ból, ten który nas rozdzielił. — Gabriel — pragnienie toczyło w moim wnętrzu walkę z przerażeniem. — Czekaj. — Ciii — powtórzył unosząc powieki. Nasze spojrzenia się spotkały. — Teraz jesteśmy razem. Nic innego nie ma znaczenia. — Polizał mnie z następnym oddechem, z dołu do góry, nieśpiesznie. Wtedy zamknął oczy, odetchnął głęboko i warknął. — Jesteś moja. Tylko moja. Odpowiedziałam jakimś oklepanym frazesem, czymś w stylu. — Zawsze byłam. — Kiedy jego usta zamknęły się na mojej łechtaczce. Ten mężczyzna był mistrzem języka, zapętlając kręgi wokół wiązki nerwów zanim zalewał ten obszar serią szybkich ruchów. Mój niepokój rozwiał się całkowicie, kiedy lizał i ssał, pozwalając mi zrelaksować się i rozkoszować jego oralnym warsztatem raz jeszcze. Jak tylko moje uda zmiękły rozkładając się szeroko i dając mu większy dostęp, posłał mi pomruk aprobaty. To tylko spowodowało, że zrobiło mi się gorąco w podbrzuszu. Motyle w brzuchu zamieniły sie teraz w liźnięcia żaru i ognia. Tak dużo czasu minęło, od kiedy ostatni raz pozwoliłam sobie na takie całkowite zatracenie, od kiedy popadłam w taką ekstazę. Gdybym miała szpony prześcieradło byłoby już w strzępach.

Orałam paznokciami pościel, wciąż i wciąż w harmonii z cudownymi pociągnięciami jego języka. Poruszał głową, mrucząc rozkosznie, gdy tak skupiał się na mojej łechtaczkę i wsunął we mnie dwa palce. Szarpnęłam się, kiedy musnął palcami mój punk G potrzebując powietrza. Wiedząc, że znalazł właściwe miejsce, zaczął się odpowiednio poruszać. Z odpowiednim naciskiem, poruszając się stałymi ruchami używając nadgarstka do rytmicznych pchnięć. Zacisnęłam powieki, chwytając poduszkę i jęknęłam w nią, kiedy doszłam długo i mocno. Mimo, że dźwięk został wyciszony, nadal był na tyle głośny, że zadowolił mego kochanka. Kontynuował wydłużając moją przyjemność tak długo jak to tylko możliwe. Kiedy dreszcze przetaczające się przez moje ciało osłabły, zmiękczył swój dotyk, muskając mnie delikatnie. — Tak bardzo za tobą tęskniłem — mruknął w moje drgające jeszcze w konwulsjach rozkoszy udo, ocierając się o nie policzkiem. — To była agonia, trzymanie się od ciebie z daleka. — Dla mnie też. — Tęskniłam za nim każdego dnia coraz bardziej. Gniew, który czułam wyparował. Pozostała jedynie miłość, rozgrzeszenie i akceptacja. Zawsze będę pamiętać o tym, co mi zrobił, ale znalazłam w swoim sercu przebaczenie i ruszyłam na przód. Nie był jedynym, który ponosił winę. To, co się stało było serią przerażających wydarzeń, które wymknęły się spod kontroli. Jakaś myśl naszła mnie jakby znikąd. Czy amulet pogłębiał odczuwaną przeze mnie urazę? Sprawiając, że nie byłam w stanie odpuścić? Zapomnieć o przeszłości? Moje uczucia teraz były zupełnie inne, nie byłam już dłużej prowadzona przez nienawiść. Przesunął się z łóżka pozbywając reszty swoich ciuchów i wspiął się w górę mego ciała, pozostawiając za sobą pocałunki. Jego usta muskały blizny na moim podbrzuszu, piersi posuwając się w górę obojczyka. Oparłam dłonie na jego ramionach rozkoszując się jego bliskością, pragnąc jego dotyku. Kiedy znaleźliśmy się pierś w pierś umieścił dłonie po obu stronach mego ciała, uniósł się nade mną i spojrzał w dół. Wiele można powiedzieć oczami, czy ktoś jest skruszony, czy czuje ból, czy jest szczęśliwy. Nie mogłam, co prawda zobaczyć się jego oczami, ale sądziłam, że Disco widział moje uczucia tak wyraźnie jak ja jego. Zdecydowanie była tam miłość i nadzieja. Była też tam całkiem zdrowa doza żądzy i potrzeby. Wysunął kły opierając ich końcówki na ustach. Jego niebieskie oczy były ciemniejsze niż normalnie. Pozostaliśmy w tej pozycji, kiedy przesunął nogi, umieścił główkę swojego penisa w moim wejściu i wbił się do środka. Połączenie. Potrzeba. Pragnienie. Dewastacja. Strata. Lęk. Oboje czuliśmy to wszystko, kiedy złączyliśmy się razem, stając jednym. Disco otworzył łączącą nas więź, pozwalając na dzielenie się emocjami, więc nie było między nami żadnej bariery, żadnych sekretów. W tym momencie zrozumiałam ogrom jego żalu z powodu tego, co zrobił. To nie było takie proste, jak tylko wściekłość na mnie czy Paine'a. Tak, był zazdrosny, ale był też wściekły. Na siebie samego. Gdyby troszczył się o mnie tak jak powinien (gdyby nie pozwolił mi wyjść tamtego ranka, którego zawarłam układ z demonem) żadna z tych straszliwych rzeczy, którym musiałam stawić czoła, nie wydarzyłaby się. Czuł się odpowiedzialny. Jako mój kochanek, to on powinien mnie chronić. Zawiódł.

Kiedy wypełnił mnie kompletnie, rozciągając na tyle, abym przyjęła jego penisa w całości, dopóki nie poczułam go jak nurza się w miękkości mego łona wiedziałam, że w końcu znalazłam miejsce, w którym być powinnam. — Byłem głupcem konsumowanym przez zazdrość. — Disco się nie poruszył, trzymając nas zwartych razem, tak blisko jak tylko mogła być kobieta i mężczyzna. — To, co zrobiłem było złe. Męczyłem się z tym, każdej nocy żałowałem, że nie mogę cofnąć czasu i rozegrać tego inaczej, tak byś wybaczyła mi, że sprawy zaszły aż tak daleko. Wzięłam jego twarz w dłonie. — Już to zrobiłam. — I tak było. Trzymanie się mojej furii, dewastacji i zdrady było bez sensu dla nas obojga. Kochanie go znaczyło, że muszę podjąć ryzyko, skoczyć i mieć nadzieję, że będzie czekał na mnie z otwartymi ramionami i złapie mnie. Pocałował mnie, jego czułe usta na moich i zaczął się poruszać. Powitałam go ciałem i duszą, zatracając się w tej właśnie chwili, złowiona w odbierający dech, wir pożądania i miłości. Nie było tu miejsca na nikogo innego, żadnego miejsca na to, co przyniesie przyszłość. Byliśmy tylko my dwoje, razem, ponownie słuszność, którą mogliśmy odnaleźć tylko w sobie nawzajem. Poruszaliśmy się w harmonii, nasze biodra spotykały się, kiedy łączył nas razem, wycofywał się i powracał. Jego skóra była chłodna łagodząc żar, który się przeze mnie przetaczał. Jęknęłam w jego usta drżąc, gdy zwiększył tempo. Wślizgiwał się i wyślizgiwał z mego ciała wykorzystując wolne i stałe pchnięcia, jego penis ocierał się w moim wnętrzu o wszystkie właściwe miejsca. Ciało napotykało ciało a on wbijał się we mnie coraz mocniej i szybciej. Ciepło w moim podbrzuszu rozprzestrzeniło się budując napięcie. — Na zawsze moja. — Disco tchnął i opuścił głowę, aby wtulić się z moją szyję. — Nigdy cię nie puszczę. — Tak — mruknęłam wbijając mu paznokcie w plecy. Nasza więź rozbłysła między nami, nasze emocję stały się jednym. Należałam do niego tak jak on należało do mnie. Te wszystkie dramaty, które nas rozdzieliły, tylko wzmocniły naszą więź i miłość, którą czuliśmy do siebie na wzajem. Wygiął swoje ciało pod takim kątem, że teraz z każdym pchnięciem pocierał moją łechtaczkę, wypchnęłam biodra, kiedy przeszył mnie orgazm. Moje mięśnie rozciągnęły się, po czym stężały, oplotłam go nogami w pasie. Zatopiłam się w tej seksualnej ekstazie. Zaciskałam się i rozluźniałam wokół jego penisa, popędzając go by poddał się tej chwili, tak abyśmy mogli przeżywać ją razem. Wystrzelił we mnie i poczułam chłodną wilgoć w miejscu naszego złączenia, zadrżał pod wpływem orgazmu. Jęknął dochodząc, ale nie przestał się poruszać, pogrążając się we mnie tak jakby naznaczał mnie na wieczność, tak bym nigdy nie zapomniała, kim był i co dla mnie znaczył. Gdy znieruchomiał, pozostał we mnie i nakrył moje ciało swoim. Nasze miękkie oddechy mieszały się ze sobą, były jedynym dźwiękiem w tym zalanym ciszą pokoju. Podniosłam rękę i przesunęłam palcami przez jego włosy, przeczesują jedwabiste pasma. — Bez względu na to, co się wydarzy nie mogą nam tego odebrać — powiedziałam wyczuwając przez nasza więź, że był przerażony perspektywą tego, co miało nadejść. Nie bał się o siebie tylko o mnie. Pomijając to, że się pogodziliśmy, nieznane majaczyło gdzieś w zasięgu naszego wzroku i było czymś, czego nie mogliśmy przewidzieć.

Disco uniósł się na łokciach i spojrzał w dół. — Razem stawimy czoła temu, co będzie. — Chcę, żebyś mi coś obiecał. Mogłam powiedzieć, że wiedział, o co go poproszę po sposobie, w jaki się zmarszczył i wiedział, że mu się to nie spodoba. Oczywiście nie oczekiwałam niczego innego. Przyrzekał, że zawsze będzie mnie chronił, ale nie mógł robić tego teraz. Sama sobie pościeliłam i teraz sama będę musiała się w tym wyspać. Troska Mariusa jeśli chodziło o Disco mnie przerażała. Jeśli Disco zrobi cokolwiek, aby ściągnąć na siebie uwagę, Revenald go zabije. Wiedziałam o tym. Wiedziałam to od chwili, kiedy Marius nieomal błagał Disco by ten się nie wychylał. — Nie pozwolę ci wystąpić przeciw niemu sama. — Nie będę mogła tego zrobić, kiedy będę wiedziała, że on cię skrzywdzi. — Nie będę składał obietnic, których nie mogę dotrzymać — jego nieszczęście było moim, dzieliliśmy je przez więź, która przez nas przepływała. — Jeśli tego nie zrobisz, ja też nie będę w stanie. — Byłam wdzięczna za to, że mógł wyczuć moje postanowienie, aby zrobić to, co tylko musi zostać zrobione, aby tylko wyjść cało z piekła, które nas czekało. — Jestem silniejszy niż myślisz. Będziesz musiała mi zaufać. — To nie kwestia zaufania. — Nie cierpiałam patrzeć na niego tak głęboko pogrążonego w rozpaczy. Jego następne słowa nieomal nie rozerwały mi serca. — Chcę cię chronić, ale nie mogę. —Więc bądź tam dla mnie. Czekaj aż to wszystko się skończy, a wtedy przyjdź do mnie i przypomnij mi, że świat nie jest miejscem, które trzeba nienawidzić. — Nie wiem czy będę w stanie to zrobić. — Mięsień jego szczeki zadrgał, jego złoto niebieskie źrenice ujawniały gniew. — Nie wiem, co będzie. Było to prawdziwe stwierdzenie dla nas obojga. A jednak wiedziałam, że to bez sensu martwić się o to, co jest poza naszą kontrolą.— Zmierzymy się ze wszystkim, kiedy przyjdzie na to czas, tak długo jak mamy siebie reszta nie ma znaczenia. Obiecaj mi, że nie zrobisz niczego głupiego. Obiecaj, że będziesz na mnie czekał, kiedy będę cię najbardziej potrzebowała. — Nie mogę. — Nie sądziłam, że ci kiedykolwiek wybaczę — oznajmiłam uroczyście nienawidząc tego, że muszę przywoływać przeszłość. — Ale zrobiłam to. Jesteśmy skłonni do wielkich poświęceń, jeśli chodzi o ważne dla nas sprawy. Daj mi słowo, muszę wiedzieć, że będziesz na mnie czekał. Że mam, na co czekać. Obiecaj mi to. Minęło kilka sekund, ale w końcu dał mi to, czego chciałam. — Obiecuję. — Musimy porozmawiać z Paine'm — przesunęłam dłońmi wzdłuż jego ramion drażniąc placami skórę. — Jeśli mamy to przetrwać wszyscy musimy być po tej samej stronie. — Oczekujesz od niego, że złoży ci taką samą obietnicę?

Nie było zazdrości w tym stwierdzeniu, tylko smutek. Pokiwałam nadal go dotykając, potrzebując tego dotyku. — Nie mogę zadbać o siebie, jeśli będę martwić się o waszą dwójkę. Jeśli mój umysł będzie gdzieś w innym miejscu, będę rozkojarzona. — Uniosłam dłoń i oparłam ją na jego policzku zmuszając, aby spojrzał mi w oczy. — To jedyny sposób. — Wiesz, że cię kocham, nie zapominaj o tym. — Odwrócił głowę i złożył pocałunek na mej dłoni szepcząc. — Proszę. Sposób, w jaki powiedział proszę przeraził mnie bardziej niż groźby Mariusa. Moje serce przyśpieszyło. Wiedziałam, że Disco był świadomy mojej paniki, dlatego próbowałam się uspokoić. Cokolwiek nadejdzie będzie to o wiele gorsze niż cokolwiek, czemu do tej pory stawiałam czoła, ale zrobię to, stawię temu czoła w końcu nie byłam tchórze. — Nie zapomnę — uśmiech, który mu posłałam był bardzo prawdziwy, zalała mnie fala ciepła. — Myślałam, że mogę wymazać cię ze swojego umysłu i ruszyć dalej ze swoim życiem, ale spójrz na nas teraz. Nie odwzajemnił mego uśmiechu, wyraz jego twarzy pozostał grobowy. — Zrobię wszystko, co trzeba, abyś była bezpieczna. Nawet, jeśli będzie to oznaczać trudne wybory. Chciałam spytać, co miał na myśli, ale Disco zakończył naszą rozmowę biorąc mnie w ramiona. Ruszył w stronę łazienki trzymając mnie mocno. Znałam rutynę; seks, prysznic i powrót do naszego życia, jak zwykle. Ale tym razem wiedziałam, że wszystko jest inaczej. Nadchodziło coś straszliwego coś, czemu żadne z nas nie mogło zapobiec. Kiedy wszystko zostało już powiedziane i zrobione, tylko jedna osoba wyjdzie z tego zwycięsko. A skoro mój przeciwnik był pół demonem to ja byłam przegranym. Nie było sensu sobie słodzić. Jednakże na końcu tego tunelu było światełko na tyle potężne, że pomogło mi stawić czoła temu, co miało nadejść. Przyjęłam na siebie płynące z tej wiedzy ukojenie, przynajmniej mogłam ochronić tych, których kochałam.

Rozdział trzynasty

Paine był świadom tego, do czego doszło pomiędzy mną a Disco w tej samej chwili, w której weszliśmy do jego sypialni. Jego spojrzenie przeskakiwało między nami, zazdrość i poczucie krzywdy malowało się na jego twarzy, ale tylko przez ułamek sekundy, po czym emocje te zniknęły nieomal natychmiast, a on sam przywdział maskę, dzięki której trzymał innych na dystans. Czułam się źle wiedząc, że rozpalenie na nowo mojego związku z Disco rani Paine'a, ale nie mieliśmy czasu, aby dyskutować akurat o tym. Mieliśmy inne bardziej niecierpiące zwłoki sprawy, o które musieliśmy się martwić. Minęłam Paine'a i zajęłam miejsce na krześle stojącym przy jego łóżku czekając, aby usłyszeć, co zaplanował Disco. Disco nie poszedł za mną, ale stanął w środku pomieszczenia. Obawa unosiła się wokół nas w powietrzu. — Nie spodoba ci się to, co mam do powiedzenia — oznajmił Disco spoglądając na mnie. — Masz rację. Nie cierpię, kiedy to mówisz. — Moja próba żartu spotkała się tylko z surowym spojrzeniem, wzięłam głęboki oddech i powiedziałam. — Słucham. — Revenald zamierza zabrać całą rodzinę do swojej posiadłości poza miastem. — Złoto błękitne źrenice Disco pociemniały, mogłam wyczuć jego oburzenie. — To miejsce tortur miejsce, w którym seks, upokorzenie i śmierć są całkowicie normalne. Tortury i śmierć. Zabawa dla całej rodziny. Cudownie. — Po co zmuszać całą rodzinę do podróży? Przecież oni niczego nie zrobili? — Nie wiemy — odpowiedział Paine, zerkając przy tym na Disco. — To właśnie problem. — Jeśli chce aby uczestniczyła w tym cała rodzina, ma coś zaplanowane. Coś na co wie, że się nie zgodzę. Nadepnie mi przy tym na odcisk tylko po to, żeby udowodnić, że może jest taki pokręcony. — Disco napotkał spojrzenie Paine'a. — Plan uległ zmianie. Zbierz swoje rzeczy tak szybko jak tylko możesz. Chcę, żebyś zniknął w przeciągu godziny, musisz zabrać ją gdzieś gdzie nigdy jej nie znajdą. — Straciłeś rozum? Nie bądź idiotą — warknął Paine, a jego onyksowe oczy zalśniły. — Głupcy popełniają głupie czyny — odparł Disco niewzruszony. — A ta rozmowa w żadnym kontekście nie jest niczym nowym. Powiedziałem ci, że jeśli coś mi się stanie, chcę abyś się nią zajął. Nie ufam nikomu innemu. — Wziął głęboki oddech i dodał.— Dałeś mi słowo. — Nie potrzebuję nikogo, aby się mną zajmował. — Próbowałam umieścić się po środku tej rozmowy, czując się winna za to, że każdy mój oddech pogrążał tych, których kochałam. Ale Paine, mi na to nie pozwolił zwracając się do Disco. — To samobójstwo. On cię zabije. On cię zabije.

Serce mi zamarło, oddech uwiązł w gardle. Chciałam coś powiedzieć, ale nie mogłam znaleźć słów. Disco chciał abym uciekła z Paine'm podczas, gdy on sam tu zostanie. W przyszłości Paine powiedział mi, że Disco chciał, aby się o mnie zatroszczył, (kochał mnie i zadbał o moje szczęście w razie jego nieobecności), ale wtedy nie byłam pewna na ile prawdziwe były te rewelację. Teraz wiedziałam, że nie były to bzdury. — To nie ma znaczenia — odpowiedział Disco, miękko. Byłam gotowa spytać go, co do cholery ma na myśli. Oczywiście, że miało to znaczenie. W końcu doszliśmy do porozumienia, a on miał zamiar to wszystko odrzucić? Paine jednak mnie ubiegł. — Oczywiście, że to ma znaczenie! — zasyczał, a jego usta wykrzywiły się w grymasie ukazując końcówki kłów. — Nie było cię w pobliżu, nie widziałeś jak zdewastowana była po tym, co zrobiłeś, ale ja to widziałem. Obserwowałem jak cierpi dzień po dniu. Rozpaczała po tobie mimo, że byłeś żywy, wydaje ci się, że ona przetrwa stratę ciebie po raz drugi? Masz pojęcie jak bardzo skrzywdzi ją świadomość tego, że zginąłeś przez nią? — Będzie miała ciebie, zadbasz o nią. — Disco pomasował się po piersi, kiedy mówił, tak jakby był w stanie wyczuć impakt, każdego wypowiadanego przez siebie słowa i bardzo go raniło samo ich wypowiadanie. — Będziecie mieli siebie. Zawsze ci mówiłem, że chcę, aby dwoje ludzi, na których najbardziej mi zależy było bezpiecznych, bez względu na cenę. — Ja tu jestem — przypomniałam im. — Nie powinniście spytać mnie czego chcę? — Słuchasz samego siebie? — krzyknął Paine, tak głośno, że zupełnie mnie zagłuszył. — On potrafi mnie namierzyć — warknął Disco, mówiąc tak szybko, że ledwie miałam czas, aby przetworzyć to, co mówił. — Nawet gdybym spróbował dokądś ją zabrać Marius zlokalizowałby nas w ciągu kilku minut. Pozostanie z nią byłoby wyrokiem śmieci. Z Tobą on nie jest tak silnie połączony. Jeśli oddalisz się na odpowiedni dystans istnieje szansa, że nigdy nie będą w stanie cię znaleźć, ja nie zapewnię jej bezpieczeństwa, ale ty możesz to zrobić. — Co? — przerwałam pochylając się do przodu na krześle i oplatając się mocno ramionami, aby ukryć dreszcze, które teraz wstrząsały moim ciałem. Marius stworzył Disco i Paine'a, oznaczało to, że mógł odnaleźć ich, kiedy tylko chciał. — Jak to możliwe? — Paine ledwie przeżył transformacje z człowieka w wampira —wyjaśnił Disco rzucając w stronę przyjaciele wściekłe spojrzenie. — Marius był słaby po tym jak mnie zmienił, więc ilość krwi, jaką otrzymał Paine była minimalna. Choć jest jego potomkiem, nie był w stanie utworzyć między nimi pełnej więzi, jaka normalnie powstaje między stwórcą a wampirem. — Nadal może mnie znaleźć nawet, jeśli będzie to wymagało czasu. — Paine przeczesał włosy palcami. — Będę mógł chronić ją tylko do tego czasu. Poza tym ja nie pomogę jej w spłacie długi nawet, jeśli uciekniemy, nie ma takiego miejsca, w którym będę w stanie ukryć ją przed upadłym aniołem. — Dlatego zabierzesz ze sobą Ethana. Paine uniósł głowę w gwałtownym geście. — O czym ty mówisz?

— Wszystkim już się zajęto, nowe tożsamości, paszporty, pieniądze, zagraniczne konta w banku. Ethan wszystko opracował. Wszystko, co muszę zrobić, to tylko dać mu zielone światło. — Co? — warknęłam, wściekła na to, że ukrywał przede mną coś tak istotnego. — Kiedy miałeś zamiar mi o tym powiedzieć? — Paine też nie trzymał już nerwów na wodzy, zacisnął dłonie w pięści. — Mówcie ciszej — zarządził Disco, jego głęboki baryton żądał posłuszeństwa. Odchrząknął i wzruszył ramionami tak, jakby musiał rozluźnić mięśnie pleców. — Miałem nadzieję, że nie będę musiał tego robić, jeśli Marius przyjechałby i wyjechał nie musiałbym angażować w to Ethana. — Mimo to nadal powinieneś był mi powiedzieć. — Paine ściszył głos, ale nie pohamował słyszalnego w nim gniewu. — To jakieś bzdury. — Jestem głową tej rodziny nie bez powodu — oparł Disco. — To mój obowiązek i prawo, podejmowanie trudnych decyzji i nie zawsze wymagają one Twojego wkładu. Kiedy Disco i Paine nadal się kłócili, zablokowałam się wewnętrznie na ich głosy. Byli gotowi sami z własnej woli narazić swoje życie dla mnie. Prawdopodobnie zginąć, aby tylko upewnić się, że ja przeżyję. Poczucie winy uderzyło mnie jak pięść prosto w twarz. Byłam taka samolubna, martwiłam się swoim długiem u upadłego anioła zamiast rozważyć, jakie niebezpieczeństwo swoim zachowaniem mogę ściągnąć na tych, na których mi zależało. Paine miał rację: nie przetrwałabym utraty Disco po raz kolejny. Już za pierwszym razem było mi wystarczająco ciężko. A myśl o utracie Paine'a i Ethana rozdzierała mi serce. Nadszedł czas, aby dorosnąć i umieścić w końcu innych ponad sobą. — Nigdzie nie pojadę — wyszeptałam wiedząc, że i tak usłyszą. Przestali się kłócić, poczułam na sobie ciężar ich spojrzeń. — Cokolwiek zaplanowałeś nie ma znaczenia. Stawię czoło temu, co się wydarzy, gdybym posłuchała twoich ostrzeżeń nie bylibyśmy w ogóle w tej sytuacji. Disco podszedł do mnie klękając przy krześle. — Musisz mi w tym zaufać. Nie możesz zostać. Rozumiesz? Nie możesz. — Mogę i zostanę. — Uniosłam głowę napotykając jego spojrzenie. — Nie ucieknę, to nie w moim stylu. — Nigdy nie będziesz w stanie zapomnieć tego, co zobaczysz. Te obrazy pozostaną już z Tobą na zawsze i nie będziesz w stanie spojrzeć sobie w twarz następnego dnia, kiedy będziesz ich świadkiem. — Disco umieścił dłoń na moim kolanie, a jego palce trzęsły się z wściekłości. — On cię zniszczy — wyszeptał gardłowo i w napięciu. Do diabła z nim. Revenald mógł być cholernie strasznym popieprzeńcem, ale miałam już do czynienia wcześniej z jego rodzajem. Zło przejawia się w wielu formach, od człowieka po demona. Jeśli teraz ucieknę nic, czemu stawiłam czoła w przeszłości nie będzie miało znaczenia. Będę jak wszyscy inni, bojącą się własnego cienia. — Muszę spróbować.

Ręka Disco opuściła moje kolano i złapała garść włosów na karku, odciągając szarpnięciem moją głowę do tyłu. — Niech cię szlag. To nie jest gra. — Nie powiedziałam, że jest. — Nie walczyłam ani nie skrzywiłam się, kiedy jego uścisk się zacieśnił. — Ale nie pozwolę ci poświęcać się dla mnie. Nie boję się stawić czoła temu, co nadejdzie. — Powiedz jej — Paine powiedział i przysunął się bliżej do nas. — Jeśli ma zamiar zostać zasługuje na to, aby wiedzieć. Disco puścił mnie i zrobił krok do tyłu. — Dziś nie będziesz równa nam, będzie się od ciebie oczekiwać, że zrobisz wszystko, co tylko powie Revenald. Będzie upokarzał cię i poniżał dla sportu. Nie chce byś się pochyliła, on chcę cię złamać. Nie jesteś dla niego niczym więcej niż człowiekiem, który przekroczył granice. Będzie eksplorował twoje słabości. Kiedy już je pozna użyje ich przeciwko tobie. Słowa Mariusa jak echo wróciły, aby mnie nawiedzać. To, co ci zrobiłem to nic, to ledwie draśnięcie na dziewiczej nadal zbroi. — Po dzisiejszym wieczorze, odejdzie? — Mogłam przetrwać jedną noc traktowania jak gówno. A przynajmniej tak sobie wmawiałam. Reszta tego wszystkiego (te okropne rzeczy, które zobaczę) były przeszkodą, której teraz jeszcze nie chciałam stawiać czoła. — Jeśli dasz mu to czego będzie chciał to owszem, tak — odpowiedział Paine. — Jego wampirzy dom to jeden z najbardziej szanowanych na świecie. Jeśli udowodnisz mu, że jesteś na każde jego skinienie, zatrzyma cię przy sobie. — Jesteś tego taki pewny, dlaczego? — Bo jest egoistyczny i arogancki. — Odpowiedź Disco była warknięciem. — Plotki o twojej mocy poszły już dawno w eter, wiedza o tym, że kontroluje najpotężniejszego nekromantę w wapmirzych kręgach podnosi jego status pośród pół demonów. Nie tylko szanują go za to, ale też boją. To jedyny powód, dla którego Marius jeszcze cię nie zabił. Gdyby to zrobił, pół demony mógłby pomyśleć, że obawia się tego, czego nie może kontrolować, wie o tym, jego duma czegoś takiego nie ścierpiałaby. Ciężko będzie ugryźć się w język i przyjąć to całe gówno, którym potraktuje mnie ten drań, ale zrobię to. Każdy mógł przetrwać wszystko przez krótki okres czasu. Odsunęłam od siebie myśli o Marigold Vesta. Wszystko po kolei. — Zrobię, co będzie chciał. — Poddanie nie leży w twojej naturze. — Paine nie brzmiał na przekonanego. — Ani też trzymanie się z boku, kiedy cierpią inni. — Pomogę jej, jeśli pozwoli. — Disco nie brzmiał na szczęśliwego, co było dobrą rzeczą. Pomył pozostawania pod jego wpływem też nie do końca mi się podobał. — Kontrolując mnie? — Jeśli zrobisz to czego będzie chciał Revenald, nie będziesz rano w stanie spojrzeć sobie w twarz. Jeśli zmuszę cię do zrobienia tego, czego będzie chciał...

Wiedziałam, że nie mógł zmusić się do dokończenia tego zdania, więc ja to zrobiłam. — Wtedy zamiast siebie, będę mogła winić ciebie. — Po tym jak doszliśmy do porozumienia, godząc się z tym, co zrobił, zostanę postawiona na pozycji, która może zmusić mnie do znienawidzenia go od nowa. Co za pieprzone gówno. — Pozwól mu na to Rhiannon — Paine powiedział to z dozą spokoju, którego byłam pewna, że nie czuł. — Przetrwanie tego wieczoru będzie trudne dla nas wszystkich. Jeśli jesteś zdeterminowana, aby zostać, daj nam chociaż tą niewielką dozę komfortu. Ostrożnie ustąpiłam. — Pozwolę ci pomóc, ale jest haczyk — zerkałam od jednego do drugiego. Po tym jak Disco skinął na znak zgody, kontynuowałam. — Pozwolisz mi samej spróbować, dopóki dam radę. Nie zmuszaj mnie do niczego chyba, że cię o to poproszę. — Nie zmuszę cię do niczego chyba, że uznam, że to konieczne. — Disco powstrzymał mnie uniesioną dłonią, kiedy próbowałam mu przerwać. — To nie podlega dyskusji. — I nie chcę abyście narażali się na niebezpieczeństwo — spojrzała na Disco, a potem na Paine'a. — Bez względu na to, co się stanie, muszę widzieć, że nic wam nie będzie. Nie będę w stanie tego zrobić jeśli będę wiedziała, że zostaniecie ranni. — Kurwa, co za burdel. — Paine mruknął i zaczął przechadzać się w tą i z powrotem. — Nie podoba mi się to. — Nikomu z nas się to nie podoba — potwierdził cicho Disco. Kiedy ktoś zapukał do drzwi poderwałam się z miejsca, a Paine i Disco odwrócili się ze swoją wampirzą szybkością. Chryste, wszyscy byliśmy podenerwowani. — To ja — powiedział Goose, jego głos był zaledwie szeptem. —Szybko, wpuście mnie. Paine podszedł do drzwi i otworzył je odsuwając się na bok, aby wpuścić Goose'a z kilkoma pudłami w ramionach. Chciałam nakrzyczeć na tego zdrajcę. Zamiast tego jednak zagapiłam się z otwartą buzią na mojego kolegę po fachu i byłego przyjaciela, oniemiała jego ubiorem i ogólnym wyglądem. Pan sztywniak miał na sobie czarne skórzane spodnie i pasująca zapinaną jedwabna koszulę. Jego zazwyczaj schludne włosy były zmierzwione a oczy miał obrysowane na czarno. Kiedyś nigdy bym nie powiedziała, że Ethan McDaniel mógł ucharakteryzować się w stylu emo, och jak bardzo się myliłam. Co jest kurwa? — O cholera. — Disco zamarł skupiając wzrok na naszym niespodziewanym gościu, od razu wiedziałam, że coś jest nie tak, Disco rzadko przeklinał. — Co się zmieniło? — Jak sam widzisz (Goose wskazał na swój ubiór) Marius poinformował mnie, że oczekuje mnie dziś wieczorem. Usta Disco stężały — I? — Anton Kostya zdecydował się zaszczycić nas swoją obecnością. Właśnie dołącza do Revenalda w jego posiadłości. Paine uderzył otwartą dłonią w ścianę. — Sukinsyn.

Goose wpatrywał się w podłogę podchodząc do mnie, dłonie mu drżały. — Marius kazał mi ci to dać. Masz mniej niż godzinę na to, aby się przygotować. — Mniej niż godzinę? — spytał z niedowierzaniem Paine odwracając się w naszą stronę. — Słońce jeszcze nie zaszło. Goose pokiwał. — Revenald spotka się z nami na miejscu. Marius chce abyśmy ruszyli tak szybko jak to tylko możliwe. Pojedziemy limuzyną. Uniósł głowę i spojrzał na Disco. — Chyba, że zmieniłeś plany? Disco z kolei spojrzał na mnie. — To wszystko robi się po prostu coraz gorsze. Anton Kostya jest jednym z najpotężniejszych pół demonów na świecie. Jeśli przebywa taką drogę na pewno oczekuje, że sprawiedliwość Revenald’a będzie odpowiednio surowa. — Mam to gdzieś. — Nie miałam zamiaru zostawić Disco, Paine'a czy Goose'a, aby stawiali czoła swojej obłąkanej, popieprzonej rodzince i ich znajomym w pojedynkę. — Nie odejdę. Zacisnął szczękę rozciągając ją, kiedy wywarczał przez zęby. — Nie ma żadnej zmiany planów. — Jesteś pewien? — spytał Goose, marszcząc brwi, kiedy podawał mi paczkę. — Tak, jest pewny — odparłam nim Disco mógł to zrobić. Palce miałam zdrętwiałe, kiedy wzięłam niewielkie pudełko (najwyraźniej z butami) w jedną rękę. W drugą złapałam czarne duże pudło z napisem Kuszący Striptiz wyrytym srebrnymi literami na górze. Kilka striptizerek z Czarnej Pantery zaopatrywało się w tym sklepie z seksowna odzieżą, kiedy wpadła im jakaś dodatkowa kasa. Cóż towar może i była tam kosztowny i ręcznie robiony, ale jak dla mnie nadal gówno warty. Nie chciałam wiedzieć, co było w środku. Skoro Goosse został przebrany za żigolaka, bez wątpienia mnie czekało mniej więcej to samo. Rozważałam zapytanie ich czy ta impreza uwzględnia seks z nieznajomymi, ale szczerze nie chciałam tego wiedzieć. Disco przesunął się mijając Goose'a i zakłócając moją przestrzeń osobistą. Oplótł mnie ramionami i przyciągnął bliżej. Pochylając głowę, wyszeptał do mego ucha. — Nie jest jeszcze za późno na zmianę zdania. Paine i Ethan nadal mają jeszcze czas, aby zabrać cię z Nowego Jorku. Nie ufając swemu głosowi, potrząsnęłam tylko głową. Nie pozwolę Disco narażać się dla mnie. Wyplątując się z jego uścisku, podeszłam do łóżka, zrzuciłam buty na podłogę i postawiłam większe pudełko na materacu. Szarpnięciem otworzyłam wieko i wyjęłam top krzywiąc się, gdy spostrzegłam, że był to gorset z czerwonej skóry zdobiony czarną koronką. Odmawiając cichą modlitwę, sięgnęłam po tą część garderoby, która była uzupełnieniem mojego stroju. Ku mojej uldze, była to para skórzanych spodni. Owszem, materiał będzie opinał każdą moją krągłość, ale przynajmniej wszystkie strategiczne miejsca pozostaną zakryte. — O co chodzi z tą skórą? — próbowałam być zabawna, ale jakoś nie byłam zaskoczona, kiedy nikt się nie zaśmiał. — To odróżnia wampiry od swoich ludzkich sług, a sługi od niewolników — odpowiedział Disco.

— Sługi od niewolników? — zaskrzeczałam, co to w ogóle znaczyło. Zignorował moje pytanie, a jego wzrok zawisł na wysokości mego gardła. — Zostaw rozpuszczone włosy. — Co? — spojrzałam na Disco, zaskoczona tym poleceniem. Zazwyczaj prosił mnie o coś wręcz odwrotnego wiedząc, że ze z wiązanymi w górze włosami każdy będzie wyraźnie widział mój znak. — Wampiry przyciąga szyja, szczególnie taka, która ma tak cienką skórę i tak widoczne żyły. Nie miałem nic przeciwko temu byś, ją pokazywała wtedy, kiedy mogłem cię chronić. Ale dziś nie mógł mnie chronić. Niech to szlag. — Rozpuszczę. — Dokąd się udajemy? — spytał Goose brzmiąc na zdenerwowanego. — Czy to nie oczywiste? — zapytałam sarkastycznie i rzuciłam skórzane spodnie na łóżko. — Idziemy na przyjęcie. — Rhiannon — zaczął Goose i mogłam wyczuć, nadchodzące przeprosiny. — Przykro mi. Chciałem cię ostrzec, ale Marius mi nie pozwolił. — Daruj sobie. — Nie chciałam na niego patrzeć. — To nie czas ani miejsce. Pogadamy później. Wiedziałam, że uważał, iż zabranie mi naszyjnika jest tylko dla mojego własnego dobra, ale decyzja Goose'a naraziła wszystkich na ryzyko. Mogłam przecież użyć tej mocy, gdyby zaszła taka potrzeba. Teraz byłam tylko słabym człowiekiem, zdolnym porozumiewać się z duchami i wskrzeszać umarłych. Kopanie tyłków w moim wykonaniu nie było już dłużej w karcie dań. Cisza, która po tym zapadła wydawała się trwać wiecznie. W końcu odezwał się Goose. — Zaczekam na dole. Nie podniosłam wzroku, kiedy drzwi otworzyły się i zamknęły. Disco oparł się o ścianę obserwując mnie z ponurym wyrazem twarzy. Paine pozostał na miejscu, przy mnie niedaleko łóżka. — Czy Revenald jego też ukarze dla przykładu? — spytałam. Nawet po tym, co zrobił Goose, nie chciałam, aby coś mu się stało. Nie z mojego powodu. — Miejmy nadzieję,że nie będzie to nic ponad zwyczajne ostrzeżenie — westchnął Paine.— Revenald musi pokazać Ethanowi czego może się spodziewać, jeśli będzie się wychylał. Zmuszenie Ethana do obserwowania jak zostaję przeciągnięta przez wyżymaczkę nagle nabrało sensu. Strach też był potężnym narzędziem. — Paine — powiedziałam miękko i odwróciłam głowę zerkając na niego spod rzęs. — Jeśli coś się dzisiaj stanie, nie możesz interweniować. Musisz mi obiecać, że tego nie zrobisz.

Paine nagle wyglądał jakby chciał kogoś zabić. — Nie. — Nie możesz dla mnie ryzykować — kontynuowałam tak, jakby się nie odezwał. — Muszę wiedzieć, że będziesz bezpieczny. — Anton to nie tylko pół demon, to sadysta. Słyszysz? Sadysta.— Paine pojawił się przede mną używając wampirzej szybkości, zatrzymał się i złapał mnie za ramiona tak mocno, że aż się skrzywiłam. — Jeśli on tu przybywa to nie po to, aby patrzeć jak Revenald ustawia cię do pionu, przybywa tu po to, aby go do tego zmusić, jeśli Revenald się zawaha, albo wycofa, starci twarz, rozejdzie się plotka, że jest słaby. Kiedy tak się stanie inne pół demony zaczną rzucać mu wyzwanie, w kwestii jego terytorium. Pół demony żerują na nędzy i chaosie. Dodaj sobie dwa do dwóch i ... — Paine puścił mnie robiąc krok do tyłu. — Nie chcę wiedzieć, co razem zaplanowali, nie chcę nawet o tym myśleć. — Więc nie myśl. — Zostałam wytrącona z równowagi przez strach, który dostrzegłam w oczach Paine’a czując napływającą falę przerażenia, ale próbując trzymać wszystko pod kontrolą. — Obiecaj mi tylko, że nie będziesz interweniował. — Proś ile tylko chcesz — odparł sucho Paine. — Odpowiedź pozostanie taka sama. — Namyśliła się, a oboje wiemy, że jest głupia i uparta jak osioł — powiedział Disco odpychając się od ściany i wsuwając ręce do kieszeni. — Nie trać oddechu, już zmusiła mnie, abym dał jej słowo, nie spocznie póki nie zrobisz tego samego. — Jej humory może działają na ciebie, ale nie na mnie. Kiedy mówi skacz ja nie pytam jak wysoko. Disco wygiął brew. — Gdybym cię nie znał, rozważałabym to, jako obrazę. — Nazywaj to sobie jak chcesz. — Paine wbił w Disco spojrzenie. — Czy to ci się podoba czy nie —powiedziałam zachowując spokój, chcąc rozgonić trochę stężenie testosteronu nagromadzone w powietrzu. — Cała nasza trójka siedzi w tym razem. — Poprawka — warknął Paine zaskakując mnie swoją gwałtownością. — Wasza dwójka siedzi w tym razem. — Wiesz, że to nie prawda. — Starałam się jeszcze bardziej go nie dołować. — To prawda i wiesz o tym. To ja jestem trzecim kołem w tym wozie tym, który zawsze będzie poza nawiasem. Pogodziłem się z tym, ponieważ nie miałem innego wyboru. Więc nie proś mnie o to bym stał i przyglądał się jak ktoś próbuje zniszczyć jedyne osoby, które kiedykolwiek kochałem, kiedy w końcu sam mogę zdecydować. Nie mogę — przerwał, zwracając się do nas plecami. — Nie, nie pozwolę ci podejmować za mnie tej decyzji. To moje życie, mój wybór, to ja zdecyduję jak długo potrwa, nie ty. — Paine — wyszeptałam, oszołomiona tym, że w końcu powiedział to głośno. — Przestań. Mam nie być szczery? Żyć w kłamstwie? Składać obietnice bez pokrycia?

Nie było na to łatwej odpowiedzi, więc nie próbowałam żadnej mu udzielać. Zamiast tego napotkałam umęczone spojrzenie Disco, próbując odnieść się do tego, co czułam poprzez nasze złączone spojrzenia, nie pewna, co robić. On i ja zawsze wiedzieliśmy, co czuł Paine, ale jego emocjonalne przywiązanie było jak duch w tym pokoju, duch, który pozostawał w ukryciu przed niewprawionymi oczami. W czasie, gdy trzymałam Disco na dystans, Paine i ja zaprzyjaźniliśmy się. Nie było w tym niczego więcej (po prostu wspólne wspomnienia, myśli o życiu i tym, co stało się pomiędzy nami w przyszłości), ale kiedy usłyszałam jak wypowiada te słowa i wiedza o tym, że to zraniło go tak dotkliwie sprawiło, że moje serce złamało się dla niego po raz kolejny i od początku. — Wiem, że mnie kochasz, Rhiannon — powiedział Paine. — W ten sam sposób, w jaki kocha mnie Gabriel. To właśnie problem. To mi nie wystarczy. Już nie. Nie mogę tak żyć, obserwując z zewnątrz i zastanawiać się jakby to mogło być, gdyby sprawy miały się inaczej. — Obrócił się spoglądając na nas z ciężkim oddechem. — Kiedy to się skończy, będę musiał odejść. To zbyt wiele. Nie mogę udawać, że nie mam nic przeciwko temu, jak się sprawy mają, jak się zawsze będą miały. Wiedziałam, że ta chwila nadejdzie, ale nigdy nie sądziłam, że właśnie teraz, kiedy cały świat zwalał się nam na głowę. Paine z przyszłości ostrzegał mnie, że odejdzie nim Disco zniknął i zginął. Nie mógł znieść tego, że widuje nas razem, torturowany tym, czego nigdy nie mógł mieć. Mimo, że czyniło mnie to samolubną, nie chciałam, aby odchodził. To, co czułam do Paine'a mieszało mi w głowie. Te emocję nie były aż tak nieokiełznane i wypalające mnie jak to, co czułam do Disco. To był inny rodzaj miłości (miększy, słodszy), ale była to taka sama miłość. Najwyraźniej ta wiedza uderzyła Disco w taki sam sposób. Zamiast urazy czy zaborczości, jego postawa emanowała szokiem i całkowitą dewastacją, jaką musiał poczuć. On i Paine byli blisko przez lata, dzielili więź, której nawet ja w pełni nie rozumiałam. Byli razem na wojnie, umarli razem i powrócili razem. Często myślałam, że ich więź była prawdopodobnie tak silna, (jeśli nie silniejsza), niż ta, którą dzieliłam z moją przyrodnia siostrą. Krew nic nie znaczyła, to więzi emocjonalne łączyły ludzi razem. — Nie podejmuj takich decyzji tylko, dlatego że jesteś zły. — Głos Disco załamał się w połowie zdania ujawniając, jak wstrząśnięty był myślą o odejściu Paine'a. — Ostatnie kilka tygodni było trudne dla nas wszystkich. — To nie decyzja, którą łatwo było mi podjąć. Tak w zasadzie, to miałem mnóstwo czasu, aby ją przemyśleć. — I mówisz nam to teraz? Świetne wyczucie czasu. Disco przesuwał stopami (ruch był tak szybki, że ciężko było stwierdzić czy w ogóle się poruszał) coś, co odkryłam, że robił, kiedy był zdenerwowany. — Zdecydował, że odejdzie już tygodnie temu. — Może nie powinnam była ujawniać tego, co wiedziałam, ale złożyłam obietnice Paine'mu z przyszłości o tym, że znajdę jakiś sposób na to, aby wszystko między nami poukładać i miałam zamiar jej dotrzymać. — Powiedziałeś jej zanim powiedziałeś mi? — spytał Disco z niedowierzaniem.

Paine zmrużył oczy wpatrują się we mnie. — Nikomu nie mówiłem. — Powiedział mi to w przyszłości — poinformowałam Disco miękkim szeptem, nie chcąc wzbudzać w nim poczucia winy tym, co zrobił niedawno. — Przesortuj wspomnienia, które wyrwałeś mi siłą, znajdziesz, to tam. — Nie śmiałam spojrzeć na Paine'a, kiedy dodałam. — Powiedziałeś, że zdecydowałeś się odejść jeszcze przed moim zaginięciem. Pozostanie blisko mnie było dla ciebie zbyt trudne. — Dlaczego nie jestem zaskoczony, że mi o tym nie wspomniałaś? — Śmiech Paine’a był gorzki. — Możesz powiedzieć mi o seksie, który uprawialiśmy, a którego nie pamiętam, ale nie będziesz dyskutować o niczym, co odnosi się do chwili obecnej. Nie chciałaś wprawiać Gabriela w zakłopotanie, tak? — To nie takie proste. — Chryste to zabrzmiało beznadziejnie, to nie takie proste? No raczej, idiotko. Dwóch mężczyzn pragnęło mnie w taki sam sposób i kochałam każdego z nich, ale nie miałam pojęcia, co z tym zrobić. Obiecałam Paine'mu, że sprawy będą wyglądać między nami inaczej, ale jak na razie tylko nasza przyjaźń się zmieniła. Staliśmy się sobie bliżsi, tak bliscy jak tylko mogą być dwie osoby w platonicznym związku. Ale Paine nie chciał platonicznego związku. Chciał dużo więcej. I nie sądziłam, że mogę mu to dać. Nie, kiedy czułam to, co czułam do jego najlepszego przyjaciela. — Co chciałbyś abym zrobił? Przekazał ci ją? Odszedł z jej życia? Zaoferowałem ci to wcześniej, mimo że sama myśl o tym mnie zabijała, ale odmówiłeś. Moje ciernienie do końca życia za Twoje, czy taką cenę mam zapłacić? O to chodzi? — spytał Disco, jego zazwyczaj głęboki baryton był podszyty emocjami, których nie potrafiłam nazwać. Teraz to Paine był zaskoczony. — Nigdy bym tego nie chciał. — Więc czego chcesz? Skierowałam swoja uwagę na Disco, kiedy mówił. On jednak nie patrzył na mnie skupiając się całkowicie na Paine'm. — Nie musimy teraz o tym rozmawiać. — Paine zaczął się wycofywać, a jego panika była już oczywista. — Więc nie powinieneś zaczynać tego tematu. — Nie dawał za wygraną Disco.— Odpowiedz. — Chcę...— Paine przełknął, opuszczają głowę. — Czegoś, co się nigdy nie wydarzy. — Tyle bólu zawierało się w tych kilku słowach. — Czegoś, czego nigdy nie będę miał. Nasza trójka stała w milczeniu czekając, aż ktoś się odezwie, kiedy rozległo się kolejne pukanie do drzwi. Marius nie czekał na zaproszenie, wszedł do sypialni, jakby należała do niego. W końcu należała poniekąd do niego, przypomniałam sobie powstrzymując się jednak od złośliwego komentarza. Prowokowanie Mariusa nie było najmądrzejsze, kiedy Disco i Paine tkwili w tym impasie, a noc dopiero się zaczynałam. Marius nie zawracał sobie głowy zamykaniem drzwi, pozostawiając je szeroko otwarte. Jeśli ktokolwiek z pozostałych członków rodziny znajdzie się teraz w pobliżu usłyszy każde słowo naszej konwersacji.

— Moja cierpliwość jest już naciągnięta do granic jej możliwości, a jednak jesteś na tyle głupia, że nadal mnie sprawdzasz — stwierdził niby od niechcenia. — Ethan powiedział ci, że dołączy do nas dziś wieczorem Anton, dlaczego nie jesteś jeszcze gotowa do wyjścia? — Weź swoje rzeczy do naszego pokoju i zrób, co mówi — poinstruował mnie Disco zerkając w moją stronę. — Przyjdę do ciebie tak szybko jak tylko będę mógł. Wrzuciłam ciuchy do pudła wkładając buty na nogi i przesuwając się tak, aby wykonać instrukcję Disco. Marius obserwował mnie przez cały czas, przyprawiając o gęsia skórkę. Moje emocję już i tak były niezłym bałaganem bez jego obecności. To, co właśnie zaszło mogło wszystko zmienić. Jeśli Paine odejdzie to, dokąd się uda? Czy zostanie w Nowym Jorku? Czy odejdzie na zawsze? Co się stanie z jego klubem? Bez wsparcia rodziny, kto będzie go chronił? Marius zatrzymał mnie przy drzwiach, oplatając swoją dłoń wokół ramienia czekałam, choć moja własna cierpliwość też była już na wyczerpaniu. — Słudzy zazwyczaj nie uczestniczą w naszych zabawach, ale dzisiaj zrobimy rzadki wyjątek. Są dwie formy rozrywki, którą preferujemy, seks i przemoc. Gabriel zapewniał mnie, że wolisz to drugie? Czy to prawda? — Pytasz czy wolę cię dźgnąć, czy zerżnąć? — niech to szlag, a jednak nie mogłam powstrzymać się przez tym komentarzem, prawda? Jego usta drgnęły. — Ta analogia pasuje doskonale. Nie byłam pewna czy było to podchwytliwe pytanie. Czy zmusi mnie do seksu, jeśli wybiorę walkę? — Przemoc — odpowiedziałam z nadzieją, że nie bawi się teraz ze mną, tylko pyta poważnie. Nic nie sprawiłoby mi większej przyjemności, niż dźgnięcie go w oko i słuchanie jak kwiczy. — A więc dobrze. — Poluzował uścisk, a jego dłoń przesunęła się w dół mego ramienia, aż do łokcia. Kiedy zadrżałam w obrzydzeniu, zaśmiał się i puścił mnie. — Pomiędzy nami, wydaje mi się, że pożałujesz swojego wyboru. Sex może być nieprzyjemny i poniżający, ale przynajmniej zachowałabyś kończyny w jednym kawałku. Olałam go kompletnie i ruszyłam do drzwi. — Jeszcze jedno. — Zatrzymał mnie, nie odwróciłam się jednak, tylko zacisnęłam zęby i zerknęłam przez ramię. — Nie odzywaj się nieproszona. Pomimo twoich umiejętności nekromanty i płynących z tego korzyści dla Gabriela, mój pan nie zawaha się przed wycięciem ci języka, jeśli zrobisz inaczej. Jeden z najbardziej potężnych z jego rodzaju będzie obserwował, to oznacza, że zasady ulegają zmianie. — Jego palce wbiły się w moje ramię. — Nie pozwolę na to, aby coś stało się Gabrielowi z powodu twojego samolubstwa. Sam cię zabiję, jeśli będę musiał, zrozumiałaś? Nagle już nie chciałam dźgnąć Mariusa w oko w końcu było tyle innych powierzchni na jego ciele, które mogły zadać mu jeszcze większego cierpienia. Jeśli tylko będę miała szansę obetnę mu jaja, jedno po drugim i będę patrzeć jak ten twardziel płacze jak dziecko. Skinęłam zatrzymując swoje przemyślenia dla siebie tym razem, a on odprawił mnie machnięciem dłoni. Wyszłam z pokoju, oddalając się od niego tak daleko jak, to tylko możliwe. Marius nie musiał mówić już niczego więcej, aby być bardziej precyzyjnym, a ja nie ufałam sobie, że za chwilę nie zrobię jednak czegoś głupiego. Języki, gałki oczne.

Wiedziałam, jaki byłby wynik.

Rozdział czternasty

Zasada Rhiannon nr 63: Udawaj ile wlezie. Możesz nie mieć pojęcia, co do cholery robisz, ale to nie znaczy jeszcze, że wszyscy inni też są świadomi twojej nieudolności. W razie wątpliwości, trzymaj głowę wysoko i udawaj, że nie masz o niczym pojęcia. Kiedy przyjechaliśmy do ogromnego majątku pół demona, Disco próbował uspokoić mnie przez naszą więź. Jego wpływ na mnie był jak najbardziej mile widziany, ale nie trwał zbyt długo. W momencie, w którym minęliśmy wielką bramę do rezydencji, nasza więź zniknęła pozostawiając mnie samą sobie. Ostrzegał mnie, że tego mogę się spodziewać, po tym jak wróciliśmy do jego sypialnia, aby się ubrać informując, że nie przywróci naszej więzi dopóki nie będzie musiał przejąć kontroli nad moim umysłem. Chociaż nie rozkoszowałam się jakoś bardzo tym pomysłem, to była jakaś niewielka doza komfortu w tym, że wiedziałam, iż przejmie nade mną kontrolę upewniając się, że przetrwam tą noc. Paine zawsze był tym silnym milczącym typem, ale wiedziałam, że nie nawiązał ze mną połączenia w ten sam sposób tylko, dlatego że walczył ze swoimi własnymi myślami, walcząc o to by utrzymać swój temperament pod kontrolą. Ograniczył fizyczny kontakt do minimum pomagając mi wysiąść z limuzyny, po czym się odsunął. Żałowałam, że sytuacja jest taka popieprzona i nie możemy w tej chwili porozmawiać. Niestety miałam bardziej naglące problemy. Podążałam za Goosem, kiedy podjechała druga limuzyna z resztą rodziny (Sirah, Jonny, Nala, Adrian, Landon, Corey, i Peter) i zajęłam miejsce za nimi, kiedy ruszyli w stronę drzwi. W przeciwieństwie do obecnych w grupie nekromantek, (które wyglądały jak uliczne dziwki), ubrani byli od stóp do głów w ciuchy od projektantów. Zerknęłam z ukosa na Disco i Paine'a podziwiając widok. Obaj ubrani byli w czarne garnitury od Armaniego, idealnie opinające ich szerokie, muskularne ramiona. Potworność domu malującego się przed nami była całkowicie nie na miejscu. Ktokolwiek zaprojektował ten budynek najwyraźniej miał słabość do wszystkiego, co południowe. Kolumny, szerokie okna i wijący się taras na wysokości trzeciego piętra. Fale mocy przetoczyły się przeze mnie spływając w dół po karku, ostrzegając mnie, że w środku były wampiry i nekromanci. Nie potrafiłam ich rozróżnić, było ich zbyt wielu, a ich moc zbyt pomieszana i silna. Ktoś czekał i otworzył drzwi jak tylko zaczęliśmy wspinać się po schodach. Nie mogłam zajrzeć do środka, ale słyszałam muzykę płynąca z fortepianu, była niesamowita i prześladująca. Wzięłam głęboki oddech przeklinając straszliwe szpilki, które dał mi Marius. Nie byłam dobra w chodzeniu na obcasach i było to widać. Każdy krok był powolny i wykalkulowany, wykonany po wcześniejszym upewnieniu się, że nie wywalę się i nie zrobię z siebie idiotki. Weszli do środka (Disco i cała jego rodzina) nim Goose i jak przeszliśmy przez próg. Jasna cholera.

Dekoracje były jak powrót do przeszłości. Gobeliny zdobiły ściany, twarde drewniane podłogi trzeszczały pod naszymi stopami, a sufity ozdobiono dekoracyjnymi listwami i skomplikowanymi wzorami. Duże lustro na każdej ze ścian ukazywało, każdy nasz krok nadając korytarzowi wrażenie nieskończoności. Próbowałam pozbyć się tego szumu, który ogarnął moje ciało: była to naturalna reakcja jednego nekromanty na drugiego. Dobry Boże ilu ich tutaj było? Tuzin? Być może więcej? Wiedziałam, że kilkoro na pewno będzie towarzyszyć swoim panom, ale nie miałam pojęcia jak dużo wampirów zostanie zaproszonych na ten raut. Jak wielu nekromantów można było umieścić w jednej rezydencji? Najwyraźniej cholernie wielu. Moje myśli podążyły jednak do czegoś innego czegoś, co spowodowało, że oczy nieomal wyszły mi z orbit. Dobrze, że kiedyś pracowałam w nocnym klubie w innym razie mogłabym być nieźle zszokowana. Nadzy mężczyźni i kobiety stali po obu naszych stronach, szyje pochylone i wzrok skierowany w podłogę. Niektórzy mieli zakryte przyrodzenia inni byli nadzy jak ich pan bóg stworzył. Nie poruszyli się ani trochę, kiedy tak ich mijaliśmy, tak jakby byli żyjącymi, oddychającymi statuami. Niewolnicy, zdałam sobie sprawę. Każdy jeden. Chryste. Pokusa, aby sięgnąć do Disco i zapytać, co jest kurwa grane, była silna, ale zwalczyłam w sobie impuls. To nie było niczym ważnym. Moja próba miała dopiero nadejść. Jeśli zawiodę już tutaj, to nawet nie podejdę do egzaminu końcowego. Głosy tłumiły teraz tony pianina zbliżając się, kiedy przechodziliśmy pod dwuskrzydłowymi schodami. Wezwałam całą swoja odwagę, jaka jeszcze mi pozostała przypominając sobie, że przetrwałam piekło w przeszłości i przyszłości. Mazgajenie się teraz nie było żadną opcją. Rodzina rozstąpiła się, kiedy przybyliśmy do wejścia. Zawahałam się, ale Disco gestem nakazał mi iść dalej. Razem weszliśmy, ja Disco, Marius i Paine. Pomieszczenie, w którym się znaleźliśmy było formalną jadalnią z dużym stołem w kształcie podkowy. Marius poprowadził nas do środka dopóki nie znaleźliśmy się po środku otaczających nas z każdej strony wampirów. Rozejrzałam się wokoło zauważając, że nekromanci stali przy ścianach (każdy z nich za plecami, zakładałam swego wampirzego mistrza) włączając w to Sonję. Wampiry były ubrane w tym samym stylu, co Disco i reszta rodziny, w nowoczesne i kosztowne ciuchy od projektantów. Policzyłam szybko, że było około dwudziestu wampirów minus pół demony siedzące na szczycie stołu przed nami. — Przybył gość honorowy. Spojrzałam ponad Mariusem i napotkałam olśniewające, szmaragdowo zielone oczy blond wampira, który właśnie przemówił. Moc, jaka od niego popłynęła nieomal nie usadziła mnie na tyłku. Namacalna nawet mimo tej całej odległości. Och, Boże. Revenald. Była między nami jakaś więź coś, co śpiewało w mojej krwi - krwi, która była przekazywana Mariusowi i jego adeptom.

Krwi, którą przyjęłam od Disco i Paine'a. Jego spojrzenie było konsumujące, filtrujące moje opanowanie, szukające moich najgłębiej skrywanych, najmroczniejszych sekretów. Była jak wersja Ray'a Bradshawa w formie pół demona czymś, co nigdy nie powinno było istnieć. Myślałam, że jestem na to przygotowana. Myliłam się. — Tak ojcze — odpowiedział Marius przesuwając się na bok. — Pozwól mi zaprezentować twoją najnowszą sługę twego domu, Rhiannon Murphy. — Sługę? — zaśmiał się Revenald. — Ona nie jest sługą. Trzęsie się teraz, bo nie wie jak zareagować, ale sprowadzona do narożnika zaatakuje bez wahania. Jest jak kot ze schowanymi pazurami do momentu, w którym nie pozostaje mu już nic innego jak obrona. — Zamknął oczy i odetchnął głęboko zaciągając sie moim zapachem, jego nozdrza zadrgały. Po chwili wypuścił powietrze, otworzył swoje olśniewające, zielone oczy (oczy zachmurzone teraz z ekstazy) i powiedział. — Pod jej strachem czai się gniew i bunt. Najgłębszy, jakiego kiedykolwiek doświadczyłem u członka rodziny. — I wydaje ci się, że możesz ją kontrolować? — spytał mężczyzna siedzący obok Revenalda. Zerknęłam na niego, był jak mrok, podczas gdy Revenald był jak światło. Jego włosy były atramentowo czarne, a oczy miały ten sam odcień zieleni, co oczy Revenald’a. — Bardzo prawdopodobne, że ona podetnie ci gardło, kiedy będziesz spał. — Mój dom jest najpotężniejszy w całym Nowym Jorku nie bez powodu, Anton — odpowiedział Revenald takim tonem jakby dawał mu do zrozumienia, że obraza Anton’a w ogóle go nie dotknęła. — Nim ta noc dobiegnie końca, Rhiannon Murphy udowodni mi swoja lojalność, lub zginie za swoją bezczelność. W taki właśnie sposób żądzę, w taki sposób sprawuje kontrole. Jesteś gościem tego wieczoru, ale jeśli będziesz kontynuował takie insynuację nie będziesz już tu mile widziany. — Groźba? — zakpił Anton. — Ostrzeżenie. — Revenald był niewzruszony. — Obserwuj mnie i słuchaj, a może się czegoś nauczysz. — Instruuj mnie wszelkimi sposobami. — Nie chcesz wcześniej się posilić? — Revenald gestem wskazał na stół. Rozejrzałam się pośpiesznie. Wampiry miały kieliszki krwi do skonsumowania. Pół demony widać miały trochę inne apetyty. — Znalazłeś takie delikatne, o jakie prosiłem? — Oczywiście. Oczy Antona zalśniły. — Czyste i świeże? — Oczywiście, spróbowałem jej wcześniej, jest nietknięta.

Nie rozmawiali o bydle. Rozmawiali o osobie. O człowieku. Cholera. Revenald machnął ręką i pojawili się niewolnicy, nadzy pchający przed sobą wózki. Na nich znajdowały się dwie złote miseczki, każda pełna pokrojonego jakiegoś rodzaju mięsa. Wyczułam zapach, którego raczej wolałabym nie poczuć, metaliczny, gorzki. Krew. Przygotuj się, bez względu na to, co zobaczysz nie wtrącaj się, nie odzywaj i nie ruszaj. Mentalny głos Disco rozległ się w mojej głowie, wzmocniony jakiegoś rodzaju naciskiem, tak jakby gruntował to swoje żądanie w mojej głowie. — Sos? — spytał Revenald, kiedy miska stanęła przed Antonem. Anton wyciągnął grubą, serwetkę i rozłożył przed sobą. — Bez tego nie byłby to w pełni wartościowy posiłek. Revenald ponownie machnął ręką. — Jak sobie życzysz. Chciałam się odwrócić, kiedy usłyszałam przytłumione krzyki. Jedyna rzecz, która mnie przed tym powstrzymała to pewność, że jeśli to zrobię, równie dobrze będę martwa. Bywałam już wcześniej w straszliwych sytuacjach, ale nigdy w takiej jak ta. Dzisiejszy wieczór nie dotyczył mojej moralności (bez względu na to jak dobra czy zła by nie była), ale tu chodziło o pozostanie przy życiu. Opuściłam wzrok, kiedy w jego zasięgu pojawił się kolejny wózek, młoda dziewczyna była przywiązana do jego powierzchni. Nie chciałam wiedzieć ile miała lat, (chociaż zgadywałam, że była dopiero nastolatką) i nie chciałam myśleć o jej cierpieniach zanim przejdzie ona na drugą stronę. Jednakże zobaczyłam błysk bieli (kość jej lewej nogi była widoczna aż do uda, z powodu brakującego ciała. Łzy buchnęły mi z oczu, kiedy zwolnili opaskę zaciskową na szczycie jej uda, uwalniając strumień krwi, zebrany w złotej sosjerce. Krzyczała pomimo knebla w ustach, jej nieszczęście to było zdecydowanie, kurewsko za dużo do przyjęcia. Niech mnie szlag, nie mogłam nic zrobić. Była przywiązana do stołu, skazana na śmierć, a ja pozwalałam, aby to się działo. Przestań poinstruował mnie Disco wyszarpując z rozmyślań. Mówiłaś, że dasz radę to zrobić. Ostrzegałem cię. Mówiłem ci jak wyglądać będzie dzisiejszy wieczór. Nawet, jeśli teraz spróbujesz uratować tą dziewczynę, ona i tak umrze, utrata krwi jest zbyt duża. Tak, mówił mi jak straszliwa będzie dzisiejsza noc, ale nie powiedział mi, że będzie wyglądała tak. Dobry Boże pomóż mi. Zwalczyłam nadpływającą mi do oczu falę łez, rozpaczając nad dzieckiem, które skazane zostało na śmierć, wściekła na siebie. Nie uciekłam, kiedy Disco tego chciał, odmawiałam, nie słuchałam, kiedy mówił mi, że Revenald mnie złamie. To była moja pokuta, moja kara, moja decyzja. Jeśli nie zrobię tego, co obiecałam wszyscy, których kochałam na tym ucierpią i jakiego rodzaju osobę zrobi to ze mnie? Kogoś, kto poświęca innych dla tych, których kocha? Odsunęłam od siebie to pytanie robiąc to, co kazał mi Disco wiedząc, że jest już za późno, aby teraz zawrócić.

Nadzy niewolnicy po spuszczeniu krwi do sosjerki, ku mej uldze zacisnęli z powrotem opaskę na udzie dziewczyny. Zerknęłam przez rzęsy, wdzięczna, gdy spostrzegłam, że dziewczyna zemdlała. Niewolnicy zbliżyli się do Revenalda i Antona umieszczając naczynia przed każdym z nich i polewają krwią to, co zdałam sobie sprawę, że było ludzkim ciałem, czerwona ciecz była gęsta jak melasa. Podnieśli widelce (również złote) i nadziali na nie swój posiłek. Pochyliłam głowę nie mogąc na to patrzeć, mimo że i tak słyszałam obrzydliwe siorbnięcia, odgłosy uderzanych w naczynie sztućców i inne towarzyszące posiłkowi odgłosy. Mój umysł i żołądek zbuntował się przeciwko temu, co wiedziałam, że się tu odbywa, przeciwko temu, co wiedziałam, że jedzą. Pół demony były odrażającymi istotami, rzeczami, które musiały zostać zniszczone. Nieomal ścisnęłam się za pierś w desperacji, aby tylko dotknąć amuletu, którego wiedziałam, że już tam nie ma. Jak ćpunka potrzebująca swojej następnej działki, pragnęłam komfortu, który zapewniał mi ten kamień, spokoju, który ogarniał mnie, kiedy wzywałam jego moc. W jednej chwili te myśli wyparowały. Czas wydawał się stanąć w miejscu, stał się czymś innym. Otoczył mnie spokój, przysłonił moje poczucie strachu. Jak ukochany dziecięcy kocyk, uczucie to otoczyło mnie kokonem, owijając mnie spokojem i błogostanem. Ciepłe powietrze owiało moją twarz jak słońce pieszczące skórę. Nasłuchiwałam fal oceanu rozbijających się o brzeg, kołyszących się w tą i z powrotem. Gdybym podniosła wzrok zobaczyłabym plażę. Jedyne miejsce, w którym zawsze mogłabym się schronić takie, w którym mogłam się zakotwiczyć, i którego nikt nie mógł mi odebrać. Moje wyjątkowe miejsce... — Rhiannon. — Paine wyszeptał mi do ucha i dotknął łokcia. — Czas iść. Potrząsnęłam głowę wyrywając się z tego niebiańskiego osłupienia i powracając do pomieszczenia pełnego stojących wampirów i dwóch pół demonów. Revenald uniósł brew w wyrazie zapytania, a Anton wyszczerzył się w uśmiechu obserwując mnie tak, jakby znał wszystkie moje sekrety. Do cholery, co się właśnie stało? Disco odchrząknął i przysunął się bliżej. Kiedy napotkałam spojrzenie Paine'a, ten zerknął na Disco i zdałam sobie sprawę, że Disco przejął moje myśli zmieniając je w coś, co mogłam kontrolować, zamieniając zło w coś pięknego. W tej własnej chwili w końcu zdałam sobie sprawę, jak potężny tak naprawdę był mój kochanek. Nie tylko wyrwał mnie z tej chwili, której nie mogłam znieść, dał mi trochę czasu i pozwolił się uspokoić. A co ważniejsze, sprawił, że naprawdę czerpałam z tamtej chwili przyjemność. Pławiłam się w niej. Tęskniłam za nią. Jasna cholera. Kiedy wampiry opuszczały pomieszczenie ( jedne za drugim razem ze swoimi sługami wychodzącymi tuż za nimi) czekałam na naszą kolej. Czułam się tak, jakbym straciła poczucie czasu. Jak długo stałam tam na przeciwko tych zjadających ludzkie ciało drani? Gapiąc się na podłogę pustym wzrokiem, czy zauważył to Revenald i Anton? Czy Disco nie znajdzie się przez to w niebezpieczeństwie z powodu tego, że nie mogłam się ogarnąć? Jak wszystko ostatnio, odpowiedź będzie musiała poczekać.

Wyszli z pokoju i weszli do korytarza pokrytego lustrami od podłogi, aż po sufit. Efekt był oszałamiający, zmuszając mnie, abym patrzyła przed siebie w celu utrzymania równowagi. Cholerne pięciocalowe szpilki. Po kilku sekundach cała grupa się zatrzymała po środku dwóch wejść prowadzących dalej, jednego na lewo, drugiego na prawo. Po naszej lewej stronie była ogromna, pusta sala balowa. Zerknęłam do środka, nie było tam niczego prócz drewnianej podłogi i pustego wnętrza, nagle usłyszałam posapywania i jęki, które zwróciły moją uwagę. Odwróciłam się na lewo i zagapiłam w szoku na nic innego jak porno w pełnej opcji. Kolejna sala balowa była po drugiej stronie, pełna luster, jak również seksualnego oprzyrządowania, którego nie potrafiłam zidentyfikować. Nadzy mężczyźni i kobiety widnieli przypięci do różnych urządzeń z zawiązanymi oczami i różnego rodzaju sprzętami przymocowanymi do ich ciał. Sutki kobiet pokryte były krwią od paskudnie wyglądających zacisków; penisy mężczyzn w stanie wzwodu pomimo przerażająco wyglądających metalowych urządzeń wystających z ich końcówek. Sapnęłam na widok malującej się przede mną sceny, powtarzając sobie, że to jakiś cholerny koszmar. — Ten pokój nie jest dla ciebie. — Podbródek Revenald’a musnął jego ramię, kiedy odwracał się w moją stronę. — Odrzuciłaś tą opcję, teraz już za późno na zmianę zdania. Machnął dłonią w kierunku pustego pokoju po lewej. Kiedy weszliśmy do ogromnego wnętrza, nie wiedziałam czy pozostawienie za sobą tych nagich ludzi splugawionych na tak różnorakie sposoby było przekleństwem czy błogosławieństwem. Mój umysł już dłużej nie funkcjonował na normalnym poziome. Do kurwy nędzy, kto potrzebował racjonalizmu, kiedy wsiadał do pociągu szaleństwa? Revenald ruszył w stronę trzech krzeseł ustawianych pod przeciwległą ścianą z Antonem depczącym mu po pietach. Pomijając fakt, że Marius ruszył na przód, tylko Disco i Paine podążyli za pół demonami, reszta rodziny i Goose ustawili się pod ścianą po przeciwległej stronie pomieszczenia. Pozostałe wampiry ruszyły, aby zrobić to samo, stając kilka stóp od ściany, podczas, gdy ich słudzy stanęli bezpośrednio za nimi. Stanowczy nacisk dłoni Paine'a na moich plecach poinformował mnie, że muszę trzymać się blisko. Nieomal przykleiłam się do boku Paine'a walcząc z chęcią, aby wczepić się w niego jak przerażone dziecko. Kątem oka zerknęłam przyglądając się temu miejscu. Były tu dwie pary drzwi, bezpośrednio na przeciwko siebie, w najodleglejszych krańcach pokoju. — To pomieszczenie jest zarezerwowane dla tych, których spotyka moja sprawiedliwość lub, kiedy chcę się podzielić z moimi gośćmi..., jakby to ująć, pierwotnymi przyjemnościami. Revenald zwrócił się do mnie po raz pierwszy zajmując miejsce po środku, podczas gdy Anton spoczął po jego prawej. — Jak pewnie jesteś sobie w stanie wyobrazić ten pokój nie często ogląda wymierzanie sprawiedliwości. Ci, którzy wkraczają do naszego domostwa są wystarczająco inteligentni, aby nie ściągać na siebie niepotrzebnej uwagi. Kiedy raz już staniesz się członkiem wampirzego domu, pozostajesz mu lojalna aż do śmierci.

Revenald zaklaskał w dłonie i drzwi po lewej stanęły otworem. Nie miałam szansy zobaczyć, kto wszedł do pomieszczenia skupiając się na tym, co mówił dalej Revenald. — Kilka lat temu, inny sługa został poddany próbie. Został ukarany oczywiście, ale okazało się, że nie nauczył się niczego z wymierzonej lekcji. Zaoferowałem swoją pomoc w wymierzeniu mu właściwej nauczki. Widzisz, on próbował uciec od swojej kochanki nie raz, a dwa. Tego się po prostu nie robi. Dostrzegłam tylko słaby przebłysk mężczyzny (nekromanty), który był ubrany w tym samym stylu, co Goose, nim spostrzegłam prowadzącą go w naszym kierunku kobietę. Moje oczy rozwarły się szeroko, a serce wykonało szalony podskok w piersi. Wyglądała dokładnie tak samo jak w przyszłości, ciemne włosy, jasne oczy, kosztowne, a jednocześnie zdzirowate ubrania. Wiedziałam, że któregoś dnia nasze ścieżki się skrzyżują. W zasadzie to ostrzegłam jej brata tuż przed tym nim go zabiłam, że ją spotka to samo, co jego. Zajęła puste krzesło obok Revenalda wpatrując się we mnie, jej jasno zielone oczy pełne były nienawiści. Victoria Delcroix. Towarzyszące jej wampiry szarpały za ręce znajdującego się pomiędzy nimi mężczyznę. Był zakuty w łańcuchy, połączone z obręczami na nadgarstkach i kostkach. Zatrzymał się tuż przed pół demonami unosząc podbródek. Jego gęste brązowe włosy opadały na czoło, nieomal przysłaniając oczy w kolorze whiskey. Nawet pod koszulą widziałam rysujące się tam mięśnie, szeroką linie ramion. Miał nieco ponad metr osiemdziesiąt, nie był może ogromny, ale zabójczy. Błysk w jego spojrzeniu znałam aż za dobrze, miałam taki sam czasem, kiedy spoglądałam w lustro. — Matthew Johnson — oznajmił Revenald said?,wskazując na mnie dłonią. — Poznaj Rhiannon Murphy. Rhiannon Murphy, poznaj Matthew Johnsona. Nie powiedzieliśmy słowa sondując się wzrokiem. Był większy i lepiej zbudowany niż ja, co znaczyło, że będzie wolniejszy. Zerknęłam na jego ramiona i dłonie. Chryste będę musiała unikać ich za wszelką cenę, jeśli skieruje je w moją stronę. Właściwe uderzenie zwali mnie z nóg i połamie wszystkie kości. — Jesteś martwa. — Victoria zamruczała miękko i spojrzałam na nią. Gapiła się prosto na mnie, wyraz jej twarzy był nieczytelny i jak wykuty w kamieniu. — Nim ta noc dobiegnie końca, wysączę z ciebie życie. — Nie zaczynaj Victoria — machnął ręką Revenald. — Noc dopiero się zaczęła. — Skinął na strażników otaczających skutego łańcuchami mężczyznę, a ci zaczęli go uwalniać. — Zacznijmy świętować. Revenald gestem nakazał mi ruszyć do przodu i zaczekał, aż stanęłam przy teraz już rozkutym nekromancie. — To Twój pierwszy test, sługo mojej krwi. Matthew odmówił swojej kochance więcej niż raz, co oznacza, że to wyzwanie jest na śmierć i życie, dokładnie tak samo jak dla ciebie. Powiedziano mi, że preferujesz przemoc, co w tym przypadku powinno sprawdzić się idealnie. Wasza dwójka stoczy pojedynek w tym pomieszczeniu, ale jest pewien haczyk. — Przerwał, a w jego oczach pojawiły się złowrogie iskierki. —Tylko jedno z was przeżyje. To walka na śmierć i życie. Wygraj, a dostaniesz okazję oczyścić się ze zbrodni popełnionych względem mego domostwa. Zgiń, a...no cóż — zachichotał i wzruszył ramionami. — Zginiesz. — Zabij ją, a cię uwolnię, Matthew — rzuciła Victoria. — Jej życie za twoją wolność.

Dlaczego musiała to powiedzieć? Ręce mnie swędziały pragnąc połączyć się z jej twarzą. Wyraz twarzy Matthew zmienił się na śmiertelny. Miała zamiar nagrodzić go dokładnie tym, za co w ogóle popadł w te tarapaty rzeczą, której pragnął najbardziej na świecie. Niech to szlag, byłam załatwiona. — Cofnij się— zarządził Revenald. Zróbcie jej miejsce. — Możesz to zrobić. — Disco wyszeptał mi w umyśle. — Zakończ sprawy tutaj i teraz, tak abyśmy mogli opuścić to przeklęte miejsce. — Robi się — odbiłam jego mentalny komunikat, bardziej niż szczęśliwa na samą myśl o opuszczeniu Revenald'a i tej jego krainy Oz.— Niech się zacznie zabawa. Disco, Marius i Paine odsunęli się z dala ode mnie, tak, że byłam teraz sama z mężczyzną, który wyglądał jakby był gotowy zmieść mnie z powierzchni ziemi. Stawiliśmy sobie czoła, żadne z nas się nie bało. Niech to szlag. Nie dobrze. Albo nie zdawał sobie sprawy z tego, że potrafiłam sobie radzić, albo wiedział to i miał, to gdzieś. Kopniakiem pozbyłam się szpilek, posyłając je ślizgiem na środek pokoju, kiedy Matthew rzucił się na mnie. Niech mnie. Był szybszy niż myślałam. Jego knykcie musnęły mój policzek, kiedy zanurkowałam na jedną stronę, poza zasięg jego gniewu. Wielki drań nie dał mi czasu na zastanowienie, co dalej atakując mnie, jak byk z zamiarem wbicia swoich rogów w czerwoną flagę, cholera. Nie cierpiałam takiego biegania w kółko i poczucia tchórzostwa, ale prawdą było to, że w tym wypadku nie miałam wyjścia. Nie mogłam znaleźć się w zasięgu jego pięści. To pierwsze uderzenie, które przyjęłam dokładnie powiedziało mi, z czym mam do czynienia z kimś, dla kogo takie walki były codziennością, uliczni zabijacy i bokserzy gimnastyczni, byli najgorszymi typami do walki. Nie mieli żadnych zasad, niczego. Słyszałam szydercze docinki Revenald’a, kiedy tak skakałam i robiłam uniki, uskakując przed dupkiem, który miał mnie zabić albo sam zginąć. To nie było łatwe. Pomimo moich prób, aby trzymać się jeden krok przed nim, Matthew trafił mnie kilka razy w ramię czy żebra. — Wystarczy — powiedział po kilku minutach Revenald. — Otoczyć ich. Usłyszałam kroki i zobaczyłam, że wampiry, które trzymały się z daleka teraz zbliżają się otaczając nas w ciasnym kręgu. Nie, och nie! Musiałam jeszcze raz przemyśleć naszą strategię. Przygwoździć skurwysyna. Tym razem, kiedy Matthew ruszył na mnie, czekałam w ostatniej chwili robiąc szpagat, kiedy znalazł się cale ode mnie. Ku mojej uldze moje skórzane spodnie nie pękły ani nie rozerwały się, a zachowały się przy tym ruchu jak druga skóra. Odchyliłam się do tyłu i wymierzyłam cios prosto w jego rodzinne klejnoty. Złapał swoje nieomal zmiażdżone jaja kuląc się z bólu. Złączyłam nogi razem i podniosłam się na stopy. Następną częścią mego planu było coś, co w filmach zawsze wyglądało jak błahostka, co było całkowitą bzdurą, tak przy okazji. Złamanie komuś karku było cholernie trudne, nieomal niemożliwe. Matthew próbował się obrócić, kiedy wskoczyłam mu na plecy, oplatając jednym ramieniem jego gardło i szarpiąc za włosy drugą wolną dłonią, którą w nie wplotłam. Chociaż starałam się opleść go nogami w pasie zawiodłam. Otrząsnęłam się z tego skupiając na pozytywach zamiast na negatywach.

Ćwiczyłam te ruchy po godzinach z moim trenerem od samoobrony Mike'iem, ale wiedziałam, że to nie takie proste jak umieszczenie swojej wagi za kretynem, jednym szarpnięciem i robota gotowa. Kąt musiał być odpowiedni, a sam ruch właściwy razem z naciskiem, ruchy skoordynowane. Krzyknęłam, kiedy Matthew opuścił głowę i użył jednego z moich nieczystych ruchów przeciwko mnie gryząc mnie mocno w przedramię. Jego zęby przerwały skórę mimo to nie poluzowałam zacisku. Bolało, szczypanie przetoczyło się w górę mego ramienia, ale nie mogłam odpuścić. Zabije mnie, jeśli tylko zdobędzie przewagę. Wszystko, czego potrzebował, to jeden cios na poziomie mego nosa. Wbije mi kości w mózg i zabawa dobiegnie końca. Wplótł dłoń w moje włosy, obrócił nadgarstkiem i ruszył górną połową ciała do przodu. Ześliznęłam się wraz z tym jego ruchem, moje podbrzusze opierało sie teraz o jego głowę i świat zawirował, kiedy wylądowałam na plecach. W sekundę Matthew oplótł swymi dłońmi moje gardło, a jego grube palce zaczęły naciskać. Nie chciał złamać mi karku chciał mnie kurwa udusić. Plamy zaczęły pojawiać się przed moimi oczami, wyciągnęłam obie dłonie próbując złapać się kogoś lub czegoś. Kilka razy moje palce prześliznęły się po czymś, ale nie miałam się, czego chwycić. Uniosłam ręce w górę próbując wyłupić oczy Matthew. Uniemożliwił mi to jednak blokując dostęp łokciem. Nie pozostało mi nic innego, więc wbiłam się w palce Matthew, wbijając paznokcie w jego knykcie. — Przy twojej głowie. — Disco wyszeptał gorączkowo.— Puść go i sięgnij ponad głową. W jakiej byłam pozycji, aby się z nim kłócić? W absolutnie, kurwa żadnej. Puściłam palce Matthew sięgając ponad głową. Dotknęłam cienkiego kawałka drewna takiego, który był przyczepiony do obcasa szpilki, którą zdjęłam z nogi przed walką. To był prawdziwy cud. Łapiąc but w prawą dłoń, chwyciłam mocno lśniący kawał skóry i podjęłam decyzję. Dzięki ci Boże i tobie Christianie Louboutin7. Nie było mowy, abym wycelowała przy pomocy oczu, więc wygięłam plecy i wymacałam sobie twarz Matthew lewą ręką. Kiedy już miałam całkiem niezłe pojęcie, w którą stronę chcę uderzyć, uniosłam ramię z podłogi, próbując wziąć głęboki oddech i z tak wielką ilością siły, jaką tylko miałam, uderzyłam. Impakt tego uderzenia był dziwny. Matthew natychmiast mnie puścił używając dłoni, którą zaciskał wokół mego gardła, aby utrzymać równowagę i poleciał do przodu. Odskoczyłam od niego w poszukiwaniu drugiego buta, po tym jak miałam już broń w dłoni odwróciłam się w kierunku Matthew. Wyciągnął obcas ze swojej głowy, uwalniając fontannę krwi, która sączyła się spływając w dół jego gardła. Chwiał się tak, jakby utracił równowagę. Nienawidziłam tego, co wiedziałam, że się teraz stanie, ale musiałam to zrobić. Tylko jedno z nas ujdzie z tego z życiem i miałam to być ja. Ruszyłam do przodu zamierzając się obcasem. Matthew podnosił głowę, kiedy stanęłam przed nim i spojrzał na mnie z niedowierzaniem. Nie dałam mu czasu na analizę tego, co miało nadejść unosząc dłoń, opuszczając ją na dół i dźgając go w lewe oko, pięciu calowym obcasem. Nie odpuściłam dopóki moja dłoń nie zrównała się z jego twarzą pomijając fakt, że ostry koniec obcasa i gwoździe, które kiedyś były połączone z moim butem wbijały mi się teraz w dłonie. 7

Marka butów

Kiedy zwalił się u mych stóp, stałam nadal nad nim. Prosili o walkę, chcieli śmierci. Nie miałam zamiaru się teraz wycofać, ani ugiąć, jeśli chcieli mnie złamać musieli się bardziej postarać. Nie miałam zamiaru przed nimi tchórzyć. Mogli mi coś odebrać tylko wtedy, kiedy im na to pozwolę. — Dobra robota. — Oklaskiwał mnie Revenald. — Doskonale. — Suka! — krzyknęła Victoria, wstając z krzesła. Świat poruszał się teraz jakby w zwolnionym tempie, ale nie byłam wystarczająco szybka, aby się przed nią uchylić, zostałam natychmiast powalona na ziemie. Powietrze opuściło moje płuca w bolesnym wydechu pozwalając jej drastycznie pozbawić mnie zapasu tlenu. Sposób, w jaki złapała mnie za gardło powiedział mi, że przegrałam; wygrałam bitwę, ale nie wojnę. Zginę, dokładnie tak jak obawiali się tego Disco i Paine. Wraz z wiedzą, że ich zostawię pojawiła się skrucha i smutek. Ale za tym smutkiem, był też gniew. Zabita przez Victorię, Victorię, ze wszystkich pieprzonych ludzi. Cholerna ironia. Wtedy nieoczekiwanie, Victoria zniknęła pozostawiając mnie wpatrującą się w sufit. Zadławiłam się próbując oddychać, ciężko walcząc o powietrze. Słyszałam hałasy, które mogły dobiegać tylko z toczącej się walki. Odwróciłam się na bok i zlokalizowałam źródło dźwięku. Disco zajął się Revenaldem, a Paine Antonem. Victoria leżała na podłodze po drugiej stronie pomieszczenia, tynk ze ściany posypał się na nią od impaktu tego uderzenia. — Zrób to — zagrzmiał Paine. — Teraz! — Płoń — wyszeptał Disco obserwując Revenalda. Czułam jak moje siły życiowe wracają do siebie, kiedy zwarli się w walce, a on uwolnił naszą więź, pobierając moc ode mnie, kiedy krzyczał. — Wszyscy spłońcie. Wokół mnie rozpoczął się czerwony chaos, płomienie skakały wysoko. Ogień rozprzestrzeniał się uderzając falami. Sapnęłam odskakując na bok, po czym zdałam sobie sprawę, że ja się nie palę. Ale wszyscy inni się palli. Jeden po drugim, otaczające mnie wampiry zaczęły obracać się w kręgach i krzyczeć. Poklepywali się rękoma próbując ugasić płomienie i podskakując wokoło jak żaby. Ich słudzy wkrótce robili to samo, konsumowani przez pomarańczowe płomienie ognia wymachując rękoma, zawodząc w przerażeniu, bólu i zmieszaniu. Disco powiedział płońcie, palili się..., za wyjątkiem, ale nie. Nawet jego własna rodzina krzyczała z agonii, szalejąc w ogniu. — Uciekaj, Rhiannon. — Głos Disco zabrzmiał jak ryk lwa w mojej głowie. — Nie wiem jak długo uda mi się utrzymać jeszcze tą iluzję. Jest ich zbyt wielu. To ja byłam tu pawim oczkiem; rybką wyrzuconą ze swojego naczynia, zabraną z bezpiecznych wód i rzuconą w ogień. Och i to był ogień, tyle byłam w stanie zrozumieć. Tylko nie mogłam w to uwierzyć.

Disco kontrolował umysł wszystkich wampirów i ich sług. Ponad czterdzieści osób. Sprawiając, że widzieli i czuli to, co on chciał, aby widzieli i czuli. Jeśli obraz, który mi pokazywał był spokojny to, czym dzielił się z nimi musiało być prawdziwym piekłem. Nie przestali krzyczeć, tak jakby ich skóra schodził im płatami. Tyle bólu z powodu czegoś, co nie miało nawet miejsca. Jeśli potrafił im wmówić, że ogień jest prawdziwy, do czego jeszcze był zdolny? Ta myśl przeraziła mnie bardziej niż powinna. Zachwiałam się próbując wstać. Energia, którą wykorzystywał do tej iluzji była ogromna, tak wielka, że czułam jak on sam słabnie. Próbowałam uciekać, ale udało mi się zrobić tylko kilka kroków, mój oddech stał się ciężki. — Musisz się pośpieszyć. — Czułam jak uciekają z niego wszystkie siły. — Nie mogę ich wszystkich utrzymać. — Próbuję — odpowiedziałam w myślach chcąc zrobić, co kazał. Moje nogi odmówiły współpracy, mięśnie wyczerpane od przepływu mocy między nami, przy pomocy naszej otwartej więzi. Wiedziałam, dlaczego trzyma ją otwartą, że wzywał rezerwy mojej siły, aby kupić mi więcej czasu, ale przyniosło to odwrotny skutek. Nie mogłam biec skoro nie mogłam nawet iść. W sekundzie nasza więź została przełamana i nieomal załkałam z powodu tej utraty. Disco zerwał ją, aby dać mi ostatnią szansę na ucieczkę. Potykając się próbowałam zmusić się do stania prosto i odzyskania równowagi. Szok z powodu tak szeroko otwartej więzi, a potem tak nagłe jej zatrzaśnięcie, było dezorientujące. Krzyki nadal trwały kłując mnie w uszy jak igły, kiedy odgłosy walki zajęły ich miejsce. Udało mi się posunąć do przodu o kilka stóp, byłam już nawet gotowa do biegu, kiedy w pomieszczeniu zaległa cisza. W jednej chwili Disco walczył używając swojej mocy, kontrolując wampiry przebywające w pomieszczeniu w następnej był uwięziony na ziemi, pod Revenaldem, a wszystkie wampiry przerwały swoje szaleńcze krzyki zakłopotane, kiedy spoglądały na siebie. Kilkoro przesunęło się, aby zablokować mi drogę ucieczki. Odwróciłam się i zobaczyłam Paine'a przyszpilonego do ściany z dłonią Antona oplecioną wokół gardła. — Nic nie mów. — Mentalny nakaz Disco był nieprzyjemny i gwałtowny. — Nie ściągaj na siebie żadnej uwagi. — Srebrne kajdany! — zażądał Revenald już dłużej nie wytworny, ale barbarzyński, gotowy posiekać nas wszystkich na kawałki. Zauważyłam, że Disco teraz już wcale nie walczył, bezbronny pod nim. — Nie będę dłużej tolerował tego nonsensu. To zakończy się teraz. — Ojcze proszę — powiedział Marius i zrobił pełen wahania krok do przodu. — On chronił swego sługę, który zrobił tylko to, co kazałeś. Nie użyłby swoich mocy, gdyby nie czuł, że jej życie jest zagrożone. — Wystarczy! — zagrzmiał Revenald. — Wyrwałbym Victorii wszystkie kończyny gdyby złamała reguły dzisiejszej nocy. Jednocześnie nawet, jeśli to zrobiła, sługa to tylko sługa. Nic ponad to. Twój potomek, obydwoje, o tym zapomnieli. Zareagowali bez szacunku dla mojej mocy. Emocje zbyt długo dowodziły moim domem. To nie taki przykład chcę dawać. Już nie.

Victoria podniosła się na nogi i spojrzała na mnie. Chciałam pobiec do Disco i Paine'a. Istniała całkiem spora szansa na to, że ponownie mnie zaatakuje. Jeśli to zrobi tym razem będę musiała być gotowa. Nie miałam zamiaru pozwolić tej suce na to, by kopnęła mnie, kiedy będę na ziemi. — Nawet o tym nie myśl. — Revenald warknął na Victorię, jego oczy zmieniły się z zielonych na żółte, kiedy osłonił swoje kły. — Powiedziałem ci, że będziesz miała swoją zemstę. Zakwestionuj moje słowa jeszcze raz, a nigdy więcej nie będziesz mile widziana w moim domostwie. Zrozumiałaś? Mogłam powiedzieć, że to skinienie, które z siebie wypuściła bolało, krzywdząc jej dumę, ale udało jej się jakoś wykonać ten ruch głową. Pozostałe wampiry były cicho tak jakby czekały, aby zobaczyć, co też Revenald zrobi teraz. — Zapłacisz za to, co zrobiłeś — powiedział Revenald? i pochylił się do przodu, ich klatki piersiowe dzieliły tylko cale. — Kara będzie surowa. — Takie słowa wypowiadane przez pół demona, który próbuje wystraszyć ludzka kobietę, to czysta poezja — odparł Paine za Disco. Spojrzałam na niego przerażona, tym razem obawiając się o niego. Co on robił? Czy nie był mądrzejszy? Chciał pogrywać sobie z ogniem? — Musisz się czuć jak prawdziwy twardziel mając taką przewagę — kontynuował swoje szyderstwa. — Kto by się nie czuł? Chyba w piekle nie uczą manier i tego, że nie podnosi się ręki na kobietę. — Nie mogę się już doczekać, żeby spróbować tej twojej pupilki. — przerwał Anton przesuwają się bliżej Paine'a i szczerząc zęby złowieszczo. — Pachnie przepysznie. — Lepiej uważaj — odpowiedział Paine z pewnością i arogancją. — Potrafi ugryźć. — Doskonale. — Skoro tak mówisz. — Czy jej cipka jest tak samo ciasna jak ten kształtny tyłeczek? Lubi na ostro? Wygląda na zdzirę taką, co to lubi na ostro. — Słowa Antona miały szokować i spełniły swoje zadanie. Zakołysałam się na piętach, zbita z tropu. Paine nie wydawał się ani trochę poruszony. — Jesteś pewny, że chcesz wiedzieć? — uśmiech Paine'a miał pokazać jego rozbawienie, ale wiedziałam lepiej. Drażnił Antona machając mu przynętą przed samą twarzą. Pytanie tylko, dlaczego? — Oświeć mnie. Uśmiech Paine’a zrobił się jeszcze szerszy, ze strachu poczułam mdłości. Anton już się nie uśmiechał, kiedy ten wymruczał do niego. — Sprawi, że taki popieprzeniec jak ty będzie błagał o litość, kiedy będzie odcinała ci jaja. A wtedy cię nimi nakarmi, jedno po drugim. Czy tak ostro ci odpowiada?

— To jakiś początek. — Lubię o tym myśleć jak o początku twojego końca. Nie widziałam twarzy Antona, ani nie słyszałam, co powiedział, kiedy pochylił się nad Paine'm i przemówił mu do ucha, ale wyraz twarzy Paine;a zmienił sie ze spokojnego do oburzonego. Biorąc pod uwagę to, co wcześniej powiedział już Anton, musiało to być coś bardzo złego. Bardzo, ale to bardzo złego. Obserwowałam oniemiała i przerażona jak Paine spluwa w twarz Antona i warczy. — Zginiesz. Ona cię zabije. Mój anioł zemsty rozerwie cię. Widziałem jak odejdziesz. Widziałem, co ci zrobi. I jest to oszałamiająco, genialnie chwalebne. — Sprawdzasz mnie — skwitował Anton. — Paine — sapnął Disco pomimo zaciskających się na jego gardle palców Revenald’a. — Nie rób tego? — Czego? Mam nie mówić tej egoistycznej kupie gówna, że jego czas dobiegł końca? Bo tak właśnie jest. — Uśmiech Pain’a był jedną czystą prowokacją. Co o n sobie myślał? Prowokując Antona? Czy oszalał? Napięcie w pokoju wzrosło osadzając się na mnie ciężko i wtedy już wiedziałam. Wszyscy nie ujdziemy dzisiaj stąd z życiem. Jedno z nas dzisiaj zginie. Disco o tym widział, dlatego kazał mi milczeć. Paine wiedział, ponieważ widział śmierć Antona, moje wmieszanie się i być może coś jeszcze, kiedy dotknął pół demona. Poczułam mdłości, absorbując ogrom tego, co próbował zrobić Paine. Koncentrując całą swoją uwagę na sobie oddalał zagrożenie od Disco w jedyny sposób w jaki mógł. Skoro nas gospodarz chciał trochę świeżego mięsa, Paine był gotowy poświęcić siebie. Kurwa. — Lepiej uważaj na słowa — kontynuował Paine. — Nie tylko będzie miała twoją głowę, wmusi też te słowa z powrotem do twego gardła zanim odejdziesz. Jedno po drugim, zjesz je wszystkie. To kurewsko piękne, nie mogę się już doczekać, kiedy to zobaczysz. — Czyżby? — Tak. Anton zerknął przez ramię napotykając spojrzenie Revenald’a. — Zmęczył mnie ten. — Litości. — Ochrypły skrzek Disco zakłuł mnie w sercu. — Okaż mu litość. — Nie ma czegoś takiego w moim domostwie, Gabrielu Trevellian. Uznaj to za jedną z wielu lekcji, których tego wieczoru doświadczysz. — Revenald wzruszył ramionami i zerknął na Antona. — Określił swoje przeznaczanie zrób, co chcesz. Serce mi waliło, świat wirował. Ruszyłam do przodu, ale moje stopy były kurewsko za wolne. Czas się zatrzymał, ale jednocześnie jakby przyśpieszył w tym samym czasie, Paine nie bał się, kiedy Anton zwrócił swoją uwagę z powrotem na niego. Widziałam to w jego wspaniałych onyksowych oczach, w sposobie, w jaki się uśmiechał. — Wracaj do piekła — powiedział Paine.

Wtedy spojrzał na mnie, złapał moje spojrzenie i uśmiechnął się. To była taka prosta rzecz, uśmiech Paine’a, a jednak była to rzecz tak cholernie świetlista i rzadka, że aż bolało. Z ruchem warg i błyskiem zębów wyraz jego twarzy zmienił się z przerażającego w olśniewający. Żegnał się. Na samą myśl o tym żołądek opadł mi nieomal do kolan, a serce waliło mi w piersi tak mocno, że miałam wrażenie, iż wybuchnie. Skupiałam się teraz tylko na Painem, tylko na nim. To było takie przewrotne, dawanie mu tego, czego zawsze chciał teraz, kiedy nie mógł czerpać z tego żadnej przyjemności. Po raz pierwszy nie było Disco. Byliśmy tylko my dwoje, Paine i ja. — Ty pierwszy — zasyczał Anton. Mój umysł nie chciał uwierzyć w to, czego świadkiem stały się moje oczy, kiedy krzyczałam, przeraźliwie, a dźwięk ten dzwonił mi w uszach długo i przeraźliwie. — Nie! Dłoń Antona uderzyła w klatkę piersiową Paine’a, zatrzymując się na ułamek sekundy, a potem wyciągnął ze środka nadal jeszcze bijące serce. Słyszałam oburzony krzyk Disco, pełen utraty i nieszczęścia, kiedy biegłam ku memu przyjacielowi. Inne wampiry ruszyły, aby powstrzymać Disco, który prawie uwolnił się spod naporu pół demona szarpiąc się pomiędzy ich pomieszanymi siłami, ja kontynuowałam swój bieg w kierunku Paine'a, przebierając nogami tak szybko jak tylko mogłam. Anton uniósł serce Paine’a do ust i wbił w nie swoje kły spijając wszystko, co nadal znajdowało się w środku. Ciemno czerwona krew sączyła się spływając mu po palcach, krew Paine’a. Z serca Paine’a. To nie jest prawda, powtarzałam sobie. To jakiś wampirzy trik, mieszanie mi w głowie. Dotknę go i świat wróci do normy, wszystko będzie tak jak być powinno i wszystko to dobiegnie końca. Paine już się do mnie nie uśmiechał, jego ciemne oczy zamykały się powoli, a usta poruszały, kiedy szeptał coś, czego nie mogłam zrozumieć. Jego głos był zbyt miękki, a słowa zbyt niewyraźne. Udało mi się do niego dotrzeć w tym samym momencie, w którym Anton puścił jego gardło. Złapałam jego ciało, kiedy upadało na podłogę i przygarnęłam do piersi, zupełnie nie zwracając uwagi na łzy płynące mi strumieniami po twarzy, kiedy kontynuowałam swój lament i gdzieś w tle na jakimś poziomie słyszałam, że Goose też krzyczał. Chciałam wściekać się na mężczyznę, którego trzymałam w ramionach, domagając się wyjaśnień od pozbawionego życia Paine’a, co on sobie do jasnej cholery myślał? Dlaczego musiał być taki uparty? Dlaczego musiał być tak cholernie bezinteresowny? Te przemyślenia jednak szybko uleciały, kiedy duch Paine;a pojawił się kilka stóp ode mnie, cały i nienaruszony. Nie spoglądał na mnie ani też na otaczający go chaos. Jego uwaga skupiona była na przeciwległej ścianie. Chciałam zobaczyć tą promieniująca jasność, która zabierze go do innego, lepszego miejsca, gdzieś gdzie nigdy nie będzie musiał obawiać się dotyku innych. Zrobił krok, potem drugi, a potem się zatrzymał i odwrócił. Zmarszczył się, kiedy mnie zobaczył mrugając intensywnie, jakby chciał mieć pewność, że dobrze widzi. Zastanawiałam się czy to z powodu tego, że widział swoje ciało w moich ramionach, tą byłą część jego samego, której teraz już nie było. Byłam już kiedyś na jego miejscu, więc wiedziałam, jakie to dziwaczne. Anioły nadal śpiewały, ale ujrzenie swojego ciała na ziemi, pokrytego krwią nigdy nie było przyjemne.

— Zawsze nie cierpiałem patrzeć jak płaczesz — powiedział skupiając się na mnie. — Nic nie mogę na to poradzić — powiedziałam zdewastowana, drżąc z żalu i szoku. Nawet teraz, w tej chwili myślał o mnie. Nie o sobie. Coś w moim wnętrzu pękło płacząc w środku, w mojej piersi. Wydawał się jakby otrząsał, uwalniał się od czegoś, czego nie mogłam zobaczyć. Wtedy zmienił pozycję, cofnął ramiona z czystej determinacji. Żołądek nieomal nie wpadł mi do środka, mięśnie podbrzusza napięły się. Znałam to spojrzenie, rozpoznałam je, mimo że nie chciałam. Zaprzeczenie. Proszę nie to, tylko nie to. — Nie odejdę. — Podniósł głowę, już dłużej nie zachwycony tym, co na niego czekało spoglądając na to z wściekłością. — Nie jestem gotowy. Zamknęłam oczy czerpiąc z siły, której tak naprawdę nie miałam wiedząc, że dobrze go usłyszałam, ale musiałam się upewnić. — Co powiedziałeś? — Nie. Nie odejdę. Nie wiem jak to zrobił, jak odwrócił się plecami do niebiańskiego światła, ale Paine naprawdę to zrobił. Podszedł do mnie, do mnie i tej pustej skorupy, która kiedyś była jego ciałem. Jego ciemne oczy pełne były właśnie tego zamiaru, a szczęka zacisnęła się w twardą kreskę. To był Paine, którego znałam i kochałam chroniący to, na czym mu zależało bez względu na cenę. To właśnie był problem. — Uderzyła we mnie jeszcze większa fala bólu, kiedy walczyłam z tym, czego chciałam ja, a czego potrzebował on, emocje były surowe i nieprzefiltrowane. Zaprzepaści swoją szansę na spokój, jeśli zostanie, utknie w zawieszeniu. Nie było to fair względem niego, nie po tym wszystkim, co wycierpiał, aby cierpiał jeszcze więcej. W sercu wiedziałam o tym. Musiałam puścić go wolno, musiałam. — Musisz odejść. — Nie, nie muszę — poprawił kontynuując marsz w moim kierunku. Ogarnęła mnie panika, prawdziwy strach spowodowany tym, że tu utknie. Widywałam już takie duchy wiedziałam, czym się stanie. Nie będzie w stanie z niczym się połączyć, jego jedynym celem stanie się odnalezienie, choć pozorów spokoju. Jednakże może nie pozostać tutaj nic dla niego, sposób na to, aby mógł dokonać swojej zemsty, której pragnął. Jeśli Disco i ja nie ujdziemy z tego z życiem, Paine pozostanie tylko tym, czym był teraz zagubioną duszą, uwięzioną w tym gównie. — Musisz — wyszeptałam obawiając się przejęcia kontroli, użycia jedynej rzeczy, jaka pozostała mi, aby złagodzić jego przejście. Nie chciałam zmuszać go do przejścia na drugą stronę, do tego, aby odnalazł spokój. Mój dar nie powinien być wykorzystywany w taki sposób. Nie chciałam go używać w taki sposób. — Nie mów mi, co muszę zrobić — rozsunął usta, ale nie było tam już dłużej kłów. Nie był już wampirem, był tylko duchem potrzebującym spoczynku. — Nie znienawidź mnie — wiedziałam, że słyszał moją desperację, ponieważ na jego twarzy pojawił się niepokój.

— Więc mnie do tego nie zmuszaj — ostrzegł mrużąc oczy. — To mój wybór. Cholera. Zmusi mnie do zrobienia czegoś, czego robić nie chciałam. Jak niesprawiedliwe to było? Czy nie wystarczy już samo to, że go utraciłam? Czy musiałam stawiać jeszcze czoło temu? — Więc dokonaj właściwego wyboru — proszę, proszę, błagam cię wybierz właściwie. Nie wiem jak dużo jeszcze zniosę. — Nie każ mi robić tego za ciebie. Czekałam z nadzieją, że mnie posłucha, choć jednocześnie wiedziałam, że tego nie zrobi. Zrobił kolejny krok w moim kierunku i nie miałam wyboru. Wezwanie moich mocy nekromanty nigdy tak bardzo mnie nie bolało. Cena nigdy nie była taka wysoka. Kiedy moc wylała się ze mnie wiedziałam, że Paine to poczuł widział, co zamierzam. — Nie rób tego — powtórzył, ale jego pewność siebie zniknęła. — Światło jest takie piękne, prawda? Włożyłam w ten komentarz siłę swojej woli, kierując go w stronę niebiańskich promieni, niewidocznych dla mnie. Nigdy wcześniej nie zmuszałam ducha do przejścia na drugą stronę (nigdy nie musiałam) i okazało się, że było to łatwiejsze niż myślałam. Jego ciało drżało jakby próbował walczyć z moimi słowami, szarpało się, kiedy obracał głowę. — Posłuchaj niebiańskiej glorii tych, którzy wołają cię do domu — kontynuowałam, jeszcze więcej mocy przepłynęło między nami, przyprawiając mnie o swędzenie skóry promieniując na zewnątrz. — Czekają na ciebie. Chcą abyś do nich przyszedł. — Proszę — Paine nigdy nie błagał, więc oczekiwałam tego, co miało nastąpić później; pełen wściekłości krzyk. — Nie zostanę tam, znajdę drogę z powrotem. Wrócę. — Idź w stronę światła, Paine Garrett. — Teraz był to rozkaz, już dłużej nie prośba, nawet mimo tego, że mój głos się załamywał. — Przejdź, czas wracać do domu. Odwrócił się ode mnie, nadal z drżeniem próbując walczyć, choć to już nie działało. Teraz był w pułapce, w sidłach nieba, schwytany przez nie. Byłam oszołomiona, kiedy uwolnił się na tyle, aby na mnie spojrzeć. — Musicie o siebie zadbać. — Jego spojrzenie popłynęło do Disco. — Pilnuj go dopóki nie wrócę. Przyrzeknij, wiąże cię swoim słowem. Czułam w tym jakieś ostrzeżenie. Co się stanie, jeśli nie będę mogła zadbać o Disco? Czy zostanę ukarana? Czy niebezpiecznym było składanie obietnic odchodzącym duszom? Otrząsnęłam się z tego, zwracając uwagę z powrotem na niego, Paine nie mógł wrócić, kiedy już przejdzie nigdy nie powróci. — Przyrzekam. — Nie było to kłamstwo; Zadbam o Disco, jeśli tylko będę miała okazję. A wtedy, dlatego że nienawidziłam się za to, że musiałam go do tego zmusić, powiedziałam to, co zawsze powinnam była to, co musiało zostać powiedziane wtedy w sypialni, kiedy on i Disco zaczęli rozmowę, której nigdy nie dokończyli. — Nie byłam względem ciebie w porządku. Powinnam była powiedzieć ci, co czułam, jak wiele dla mnie znaczysz. — Wiedziałem — odpowiedział miękko, teraz smutek zastąpił gniew. — wiedziałem.

Zawsze

— Proszę nie znienawidź mnie. — Już raz go o to prosiłam, ale musiałam zrobić to jeszcze raz. Jeśli przetrwam tą noc, nie dam rady żyć z jego nienawiścią. Nawet nie chciałam czegoś takiego rozważać. — Nie myśl sobie, że to koniec. — Jego słowa były drżące, a stopy zabierały go z dala ode mnie. — Mówiłem poważnie, to jeszcze nie koniec, nie pozbędziesz się mnie tak łatwo. Wiedziałam, że mówił poważnie, choć było to niemożliwe. — Kocham cię, żegnaj — tchnęłam z kluchą dławiąca w gardle i niewidzialną dłonią zgniatającą mi serce. Pojawiło się jeszcze więcej żalu, coś roztrzaskało się w mojej piersi, łzy płynęły mi teraz prawdziwymi strumieniami. — Z kim rozmawiasz duchołapie? — warknął Revenald. — Z Matthew i Twoim zmarłym kochankiem? Są gotowi spłonąć? Czy już tańczą w płomieniach? — Idź teraz. — Kiedy jeszcze możesz. Kiedy nadal mogę jeszcze cię zmusić — Idź.— Moja moc nekromanty zaiskrzyła, już dłużej nie pasywna, kiedy zmuszałam ducha Paine'a do poddania się mojej woli. Te dranie w pomieszczeniu nie skrzywdzą go ponownie nie, jeśli ja mam w tej kwestii coś jeszcze do powiedzenia. Zupełnie zignorowałam pytanie Revenald’a i przyglądałam się jak Paine w końcu zwrócił się do mnie plecami i ruszył w swoją ostateczną podróż informując mnie, kiedy już przeszedł na drugą stronę. — To nie koniec, więc pomórz mi, to jeszcze nie koniec Rhiannon. Odbierał dech w piersiach, wysoki, dumny i niezłomny. Nawet w swoich ostatnich chwilach, pozostał mężczyzną, który nigdy do nikogo się nie nagina, indywidualnością, która żyje i umiera według własnych reguł, trwającą przy własnych podjętych przez siebie decyzjach i zasadach. Ból był nie do zniesienia, ściskał moją pierś tak, że nie mogłam oddychać. Boże jak bolało. Tak mocno, tak głęboko. Jakby moja dusza została rozerwana, a jej fragment wyszarpany, amputowany tak, że nigdy już się nie wyleczę. Zdałam sobie sprawę, że to nasza więź zniknęła i nigdy już nie powróci. Nie zdawałam sobie sprawy jak wiele spokoju dawał mi przez nią Paine, jak bardzo go potrzebowałam. Załkałam, kiedy inne myśli zalały powodzią mój umysł. Wróciłam, żeby ocalić Disco, a utraciłam Paine'a. Czy Paine się mylił? Czy to moje działania a nie Disco wpływający na przyszłość? Czy to efekt kręgów na wodzie? Czy to ja niszczyłam wszystko, czego się tykałam? Jak ukochany pies Paine'a, którego odwrócona śmierć zmieniła życie tych stających na jego drodze..., czy byłam przeznaczona do zabijania wszystkiego, co kochałam? Czy to wszystko przeze mnie? Kiedy w końcu udało mi się wziąć głęboki oddech krzyknęłam. Przeraźliwy lament był krzykiem ku niebiosom, aby powitały nowego anioła przechodzącego przez ich wrota, pożegnaniem z kimś, komu nie chciałam pozwolić odejść, ostrzeżeniem dla moich wrogów, że mogę wybaczyć, ale nigdy, przenigdy nie zapomnę.

Rozdział piętnasty Powinnam była podejść do Disco, aby powstrzymać niewolników, którzy pojawili się ze srebrnymi łańcuchami i kajdanami, i umieścili je wokół jego karku, nadgarstków, i kostek. Jedynym powodem, dla którego tego nie zrobiłam, było wrażenie, że czas wydawał się stanąć w miejscu, kiedy rozmawiałam z Paine'm i zmuszałam go do przejścia na drugą stronę. W chwili, kiedy zdałam sobie sprawę z tego, co robią było już za późno, aby interweniować. Revenald wstał, a jego oblicze było czystą furią. — To Twoja wina. — Wskazał na mnie ukazując kły. — Zagroziłaś mojej rodzinie jak również mojej pozycji najpotężniejszego pół demona w tym wymiarze. Nie pozwolę na to, nauczysz się zaraz, dlaczego ludzie się nas boją. Zerkając na Disco, powiedział.— Sto lat w ziemi powinno zająć się twoim temperamentem. W tym czasie będziesz oczywiście odczuwał cierpienie kobiety, która powinna nauczyć się w tym czasie tego gdzie jest jej miejsce. Do czasu, kiedy ponownie się u nas pojawisz, ona będzie już właściwie przygotowaną i wykształconą sługą. Taką, która będzie trzymać się moich zasad. Sto lat w ziemi? To nie mogło się wydarzyć, nie mogłam na to pozwolić. Zniszczenie mnie to jedno, ale zniszczenie Disco to zupełnie, co innego. Już raz nieomal go utraciłam nie pozwolę na to, aby stało się to ponownie. — Revenald. — Marius przerwał z lekkim jak piórko wyrzutem w głosie. — Dałeś mi swoje słowo. — Słabe ludzkie emocje! Mroczny Panie, trzymaj mnie od nich z daleka! — krzyczał Revenald, jego oczy zapłonęły piekielną czerwienią. — Tak, dałem ci słowo i nie złamałem go. Szczęśliwie dla ciebie jesteś mi potrzebny, aby rządzić moim domem w tym wymiarze, w innym razie powiedziałbym do diabła z tym, zabił twoje potomstwo i wytarł dłonie do czysta. Wziął głęboki oddech, potrząsnął głową i próbował sie uspokoić tak jakby jego wybuch ujawnił więcej niżby chciał. — Twój potomek nie umiera, po prostu musi mieć trochę czasu na przemyślenie tego, co zrobił oraz tego, żeby lepiej nigdy więcej, tego nie powtarzał. Sto lat to nic w obliczu śmierci — odwrócił głowę, podbródkiem wskazując swoim sługom, że mają wyjść. — Weźcie go do kwater dla niewolników i zacznijcie kopać grób. Niewolnicy podnieśli Disco, pozwalając mi zobaczyć jego twarz. Cienkie, krwawe ślady płynęły mu po policzkach i wydawał się obojętny na wszystko, co go otaczało. Chciałam do niego podbiec, trzymać w ramionach, scałować łzy i zniszczyć tych, za których przyczyną się tam znalazły. Gniew, gorący i potężny obudził się w moim wnętrzu do życia. Mój kochanek został złamany w sposób, który ja sama znałam aż za dobrze sposób, na który nie mogłam pozwolić. Spojrzał na mnie i przez moment coś rozbłysło w jego oczach. — Utrzymaj się przy życiu — poinstruował mnie telepatycznie z gwałtownością w swoich słowach, której nigdy wcześniej od niego nie słyszałam. — Będziemy znowu razem. Bez względu na to, co się stanie, bez względu na to, co będziesz musiała znieść, zaczekaj na mnie, Rhiannon. Zaczekaj na mnie. Zapłacą za to, co zrobili.

Chciałam mu powiedzieć, że utrzymam się przy życiu, że zniosę dla niego nawet samo piekło, ale to było niemożliwe, kiedy Revenald smagał tył głowy Disco srebrnym batem. Myśli Disco (jak i jego więź ze mną) zniknęły, kiedy osunął się w ramiona tych, którzy podtrzymywali go prosto. Ale to nie miało znaczenia. Zabrali kogoś, kogo kochałam i odebrali mu życie pozostawiając mnie pustą. Potem zagrozili mężczyźnie, który był moim ukochanym tym, który zdobył moje serce, ale był dobry i wyrozumiały, i pozwolił mi na moją wolność. Sto lat w ziemi? Nie, jeśli mogłam coś na to poradzić. Sama myśl o jego uwolnieniu (o tym, co trzeba było zrobić, aby go uwolnić) była wystarczająca, aby utrzymać mnie przy życiu. Od tej chwili nie chodziło już o pozostanie przy życiu. Chodziło o zrobienie tego, co sobie przyrzekłam, ochronienie tych, których kochałam, upewnienie się, że zrobiłam wszystko, co w mojej mocy, aby zapewnić im bezpieczeństwo. Kiedy zabrali Disco wiedziałam, że czas pozwolić odejść Paine'mu. Jego duch zniknął; wszystko, czego dotykałam było teraz tylko pustą skorupą. Musnęłam ustami jego brew nim wypuściłam z ramion jego ciało, cała umazana jego krwią. Podniosłam się na nogi, uniosłam głowę stojąc dumna i pozbawiona strachu przed nimi wszystkimi. Nie złamią mnie. Prędzej umrę. — Usuńcie jego ciało. — Revenald wskazał na Paine'a, a potem na stojące w pobliżu wampiry i pstryknął palcami. — Nie chcę go w moich włościach. Z przyzwalającym skinieniem głowy od Mariusa, nasza rodzina pośpieszyła, aby wykonać jego polecenie. Nala wzięła głowę Paine’a umieszczając jego policzek na swojej piersi, podczas gdy reszta chwyciła jego ciało. Najmłodsi w całej grupie, Landon i Corey zalani byli krwawymi łzami, które spływały im po twarzy. Nie spoglądali na mnie, ale wiedziałam, kogo winią i w tej chwili pragnęłam umrzeć. Rozumiałam to, bo czułam to samo. Kiedy zauważyłam, że Peter podnosi pozostałości serca Paine'a coś w głębi mnie roztrzaskało się na drobne kawałki. Jego już naprawdę nie ma, naprawdę. Revenald skupił się na mnie ze złośliwym uśmieszkiem na twarzy. — A teraz czas na Twoja karę, Rhiannon Murphy. — Dajesz — warknęłam gotowa na bitwę, spragniona krwi. Obserwowałam jak zabierają Paine'a, gapiąc się dopóki nie zniknęli mi z widoku. — To niezbyt uprzejme, ani grzeczne. — Jeszcze nie słyszałeś? — spytałam powoli napotykając jego spojrzenie. — Nie jestem uprzejma ani grzeczna. — Nie pyskuj, ta lekcja, którą planowałem od wielu dni nauczy cię posłuchu i sprowadzić do parteru. — Idź się pieprzyć. — Igrałam z ogniem, ale miałam to gdzieś. — A może lepiej idź zerżnij Anotna. Wy dwaj wyglądacie tak, jakbyście lubili dostawać w dupę.

Byłam zaskoczona, kiedy Revenald nie zmarszczył się tylko uśmiechnął zamiast tego. — Będę rokoszował się patrzeniem jak ten ogień wewnątrz ciebie zmienia sie w popiół. — Kiedy zmrużyłam oczy powiedział: — Mam zamiar zaoferować ci dar, moja sługo. Kiedy już ujawnię twoją karę możesz błagać mnie o zmianę zdania w zależności od mego nastroju mogę lub nie, wysłuchać cię. — Nigdy nie będę cię o nic błagać. — Oczywiście, że będziesz — powiedział, nadal się uśmiechając. — Jeszcze po prostu o tym nie wiesz. Zaklaskał w dłonie, w tym samym stylu jak zrobił to wcześniej, kiedy Victoria weszła do pokoju. Drzwi po drugiej stronie sali balowej stanęły otworem i pojawiło się więcej niewolników. Nie zwracałam na nich uwagi. Ten, kogo chciałam zniszczyć stał obok Revenald'a. Przyrzekłam sobie, że nim wszystko zostanie zrobione i powiedziane, zabiję Antona, Będę patrzyła jak cierpi. — Odebrałaś życie brata Lady Victorii. — Revenald nadal mówił i chociaż słuchałam wpatrywałam się w Antona. — Musi być odpowiednia kara za takie przestępstwo. Po przedyskutowaniu tej sprawy zdecydowałem, że jedyną sprawiedliwą karą będzie wymiana. Oderwałam wzrok od Antona spoglądając na Revenalda. — Wymiana? Wtedy właśnie spojrzałam na nadchodzącą w naszym kierunku grupę. Poczułam się tak, jakby podłoga zniknęła nie wspierając już dłużej moich stóp upadłabym, gdybym nie moje blokujące kolana. Ściany zbliżały się do mnie, sufit opadł mi na głowę nieomal jej dotykając. To było nie na miejscu, surrealistyczne złe, tak pieprzenie złe. To koszmar, wmawiałam sobie. Coś z najbardziej makabrycznych snów. Nie mogli jej znaleźć, zrobiłam wszystko, aby temu zapobiec. Pomijając ton nadał słyszałam swój głos, wołający do niej, kiedy się zbliżała. — Jenny? — Rhiannon? — wyszeptała Jennifer, odzianej w żałosne szpitalne ubranie. — Jak się tu znalazłam? Gdzie jestem? Co się dzieje? Włosy miała potargane, ślina spływała jej wokół ust i podbródka. Wydawała się zdezorientowana i skołowana. Jej oczy biegały po całym pomieszczeniu, nie walczyła z prowadzącymi ją tu ludźmi, chociaż drapała się po ramionach jakby coś niewidzialnego ją tam drażniło. Zastanawiałam się jak długo pozbawiona była leków, jak szybko pogrąży się znowu w ciemności. Zaczęłam do niej biec, kiedy jakaś dłoń wplotła się we włosy na moim karku, poczułam jak kolano wbija mi się w plecy i zostałam pchnięta na podłogę. — Widzisz. — Revenald przysunął swoją twarz do mego karku szepcząc mi do ucha. — Siostra za brata, to jedyna sprawiedliwa wymiana. — Nie! — krzyknęłam szarpiąc, aby się uwolnić.

— Tak — odpowiedział spokojnie Revenald. — Potrzebujesz motywacji, aby stać się produktywną częścią naszego świata. Jeśli twoja siostra stanie się jego częścią, ty też to zrobisz. To doskonałe rozwiązanie. Koniec końców nie ma silniejszej więzi niż te, które dzielimy z rodziną. — Kiedy nadal z nim walczyłam, uderzył moją głową kilka razy mocno w podłogę, zalałam się krwią płynącą z nosa. Revenald gruchał: — Ciii. To najlepszy sposób. Zobaczysz. Ciało z naszego ciała, krew z naszej krwi. — Zauważą, że jej nie ma — blefowałam, szukając wymówki. — Będą jej szukać. — Wszystkim się zajęto — odpowiedział Revenald. — Twoja matka wypisała ją dziś rano ze szpitala. Powiedziała personelowi, że zatrudniła dla niej prywatną opiekunkę. Szkoda, że musieliśmy zniszczyć tą staruchę przed naszą podróżą tutaj, ale nie było sensu pozostawiać ją przy życiu. Nie miała już żadnego celu i tak nie przetrwałaby zbyt długo w moim domu. — Ta dziewczyna jest szalona — powiedziała Victoria stojąc za nami. — Spójrzcie na nią, nie ma żadnego poczucia logiki, będzie nie do opanowania. — To może być prawdą, ale szalona czy nie, to klucz do twojej zemsty. Zmieni ją, zabierz do siebie. Mój członek rodziny nie odważy się zrobić niczego przeciwko swojej siostrze. — Revenald zaciągnął się głęboko nad moją głową. — Czujesz strach płynący z Rhiannon Murphy? Czyż to nie bardziej potężne, niż zabicie jej szybko? Możesz sprawić, że będzie cierpiała przez wieczność. Będziesz rządzić życiem osoby, która jest jej najdroższa, już na zawsze. Nie mogę dać ci większej niż to sprawiedliwości. — Proszę — błagałam załamując się. — Nie krzywdźcie jej. Zrobię, co zechcesz. — Oczywiście, że zrobisz, co zechcę — wyszeptał z kpiną Revenald. — To nie podlega dyskusji. Jesteś moja. Zrobisz, co powiem i kiedy to powiem. Nie będziesz jeść, spać ani myśleć bez mojego rozkazu. — Proszę — powtórzyłam. — Nie musisz tego robić. Ona ci nic nie zrobiła. Wypuść ją, jesteś zły na mnie nie na nią. Dłoń szarpnęła moją głowę do tyłu i spoglądałam teraz w twarz Antona. Wydawał się onieśmielony, a jego zielone oczy skrzyły się jasno. — Rozpacz w jej oczach smakuje wybornie. — Nie rób tego. — Nie mogłam uwierzyć, że błagałam człowieka, który zabił Paine'a. — Wypuść ją. — Kiedy jest posłuszna jest o wiele lepsza — zaobserwował Antona opuszczając głowę i zlizując krew z mego nosa. — Słodka. — Co mówiłaś Victoria? — spytał Revenald. — Życie za życie. Utrata za utratę. Victoria tym razem złapała moją głowę spoglądając na mnie z góry. Nie wiedziałam, czego szukała. Po prostu spoglądałam w te jej nieskończenie zielone oczy, poniżona, zdesperowana z błaganiem. Po chwili chyba znalazła to, czego szukała, skinęła i powiedziała. — Niech patrzy. — Nie! — krzyknęłam po raz drugi próbując się wyrwać, żałując, że nie mam mocy, aby coś zrobić. Zamiast tego, moja głowa została wykręcona pod takim kątem, że nie miałam innej alternatywy jak tylko przyglądać się jak Victoria podchodzi do mojej siostry.

Modliłam się błagając Boga o pomoc, aby zainterweniował w obronie niewinnej duszy. Jennifer była ofiarą kimś, kto nigdy nie zrobił niczego złego. To było niesprawiedliwe, to było niewłaściwe, żeby cierpiała i przechodziła przez te okrucieństwa. Spięłam się pod Revenaldem wiedząc, że nie dam rady się wyrwać, nie mogąc wybaczyć sobie tego, że byłam taka słaba. Zniszczą jedyną część mojej siostry, jaka jeszcze pozostała, odbierając jej resztki zdrowia psychicznego. — Mówiłeś, że mogę błagać i może posłuchasz — wyszeptałam do Revenalda osiągając swoje granice. — Błagam cię, proszę, wypuść ją. Będę twoim pieprzonym niewolnikiem, jeśli tego chcesz, zrobię wszystko, co mi każesz, tylko jej nie krzywdź. — Widzisz, mówiłem ci, że będziesz błagać. W końcu wszyscy, to robicie — brzmiał na zadowolonego z siebie, ale byłam zbyt przerażona, żeby się wściekać. — Proszę cię nie rób tego. Wyładuj swój gniew na mnie. Ona na to nie zasługuje. Nie będę już czynić chaosu w twoim domu, będę przykładnym sługą takim, jakim być powinnam, przyrzekam. — Biedna dusza — poklepał mnie po głowie Revenald. — Wierzę w to, co mówisz, ale jest już za późno. Sama to na siebie sprowadziłaś. Od tej chwili, to ty będziesz decydować o tym jak traktowana będzie twoja siostra. Jeśli będziesz postępować wedle instrukcji upewnię się, że nic złego jej nie spotka. Sprzeciwisz się a ona zapłaci za to cenę. Twoja duma jest dla ciebie taka cenna, twoja wola za silna. Od tej chwili należysz do mnie, na każdy możliwy sposób. — Proszę, proszę — kontynuowałam powtarzając to słowo, obserwując jak Victoria łapię za włosy Jenny. — Nie rób tego. Proszę nie rób tego. — To koniec — odparł po prostu. — Patrz, musisz to przetrwać, to już się stało. Nie pozostało ci już nic do zrobienia. Panika w oczach Jennifer, to było nieomal zbyt wiele do zniesienia, ale cierpiałam razem z nią wiedząc, że kiedy się odwrócę, to tak jakbym odwróciła się plecami do niej w potrzebie. Kiedy Victoria siłą przesunęła głowę mojej siostry na bok, robiąc sobie dostęp do jej szyi, żałowałam, że nie posiadam daru telepatii Disco, aby jakoś jej pomóc, ukoić jej ból, dać jej siłę i komfort, którego potrzebowała. Łzy płynęły ciurkiem po mojej twarzy, ale nie dbałam o to. Jeśli musiała przez to przejść, ja przejdę przez to razem z nią. — Jenny — krzyczałam próbując zobaczyć jej twarz. — Spójrz na mnie. Jej oczy były szeroko rozwarte (jak u złapanego w pułapkę zwierzęcia), kiedy zrobiła, o co prosiłam. Na piersi poczułam niesamowity ciężar, ale nie odwróciłam się. Tyle razem przeszłyśmy. Nie porzucę jej teraz. To była moja wina, że została wciągnięta do tego przerażającego, ponad naturalnego świata. Gdyby nie ja nie byłaby w tej sytuacji. — Jestem tutaj — powiedziałam. — Jestem. — Dlaczego, to się dzieje? — przerwała nasz wzrokowy kontakt zerkając na Victorię. — Czy to piekło?

— Tak blisko piekła jak tylko możesz się znaleźć. Odsuń się kurwa od niej! — krzyczałam długo i mocno. Czułam się tak jakbym nie miała już gardła do czasu, kiedy skończyłam krzyczeć, przerywając tylko po to, aby zaczerpnąć powietrza. Victoria warknęła na mnie opuszczając głowę i długie kły zalśniły w świetle nim przekłuły kark Jenny. Wiedziałam jak bardzo boli ugryzienie wampira. — Jestem tutaj Jenny — krzyczałam z płaczem, wielkie krople agonii spływały w dół mojej twarzy. — Nie jesteś sama, przyrzekam, nie jesteś sama. Nie wiedziałam czy mnie słyszy. Wszystko, co słyszałam to jej agonia, zmieszanie i strach, kiedy gardło Victorii poruszało się, podczas gdy ona sama piła jej krew, rytmicznie przełykając. Nawet, jeśli Revenald dość jasno dał do zrozumienia, że oczekuje, iż Victoria zmieni Jenny, to ta osuszy ją do cna. Więc w jakiś perwersyjnych sposób poczułam ulgę, kiedy Victoria wycofała kły z gardła Jennifer, rozcięła swój nadgarstek i zmusiła Jenny do wypicia jej krwi. Jennifer próbowała się odwrócić, ale jej próby były bezskuteczne. W ciągu kilku sekund piła już krew z nadgarstka Victorii. Nie wiedziałam czy dziękować Bogu, czy go przeklinać. Żyła, ale jednocześnie nie żyła. Była teraz czymś innym. Czy jej szaleństwo zniknie w raz z tą przemianą? Czy może stanie się czymś gorszym? Nie miałam zielonego pojęcia. Kiedy Jennifer się zachwiała, jakiś sługa ją złapał. Opuściłam głowę łkając cicho nie mogąc spojrzeć na Victorię czy moją siostrę przemienioną w wampira. W ciągu kilku godzin (do wschodu słońca) przemiana będzie miała miejsce. To była moja wina, to wszystko to była moja wina. — Gotowe — powiedział Revenald luzując mój uścisk. Gotowe? Czy on był szalony? Wszystko dopiero się zaczęło, nie miałam zamiaru zostawić moje siostry z Victorią, bez względu na wszystko. — Teraz przyniesiesz sztylet, o który prosiłem, kiedy to zrobisz oczekuję od ciebie całkowitego posłuszeństwa. Bez względu na to czy ci się to podoba, czy nie, teraz należysz do mnie. Gabriel Trevellian jest na długo zapomnianym wspomnieniem. Od tej chwili robisz, co każę. — Odsunął się ode mnie z tymi słowami i wskazał na Goose'a. — Zabierz ją, niech weźmie ostrze, wtedy przyprowadź ją do mnie. — Przypilnuję tego, ojcze — odezwał się Marius. — Ten bałagan to z mojego powodu. — Bardzo dobrze — skwitował Revenald, ale nie śmiałam na niego spojrzeć. Emocję mieszały mi się razem, przerażenie, strach, utrata, dewastacja tak, że nie potrafiłam ich już od siebie odróżnić. Ktoś pomógł mi podnieść się na nogi, ale nie wiedziałam, kto. Twarze były nie do zidentyfikowania, ciała nie były niczym więcej, niż wielkie plamy na linii mego wzroku. Kiedy wyszliśmy z sali balowej, przeszliśmy korytarzem i opuściliśmy rezydencję nie mogłam myśleć jasno. Myśli o Paine'm, Jennifer, i Disco mieszały się ze sobą. Co mam zrobić? Dać mu to, czego chce? Skłonić się jego mocy? Czy był jakiś inny wybór? Wsiedliśmy do limuzyny i byłam pewna, że samochód zaczął się poruszać. Niestety nie miałam pojęcia, dokąd nas wiezie, do domu? A gdzie w ogóle był dom? Nie było już domu. Dom był tam gdzie było serce, a moje serce zostało tak zniszczone, że nie da się go już naprawić.

— To twoja wina — warknął Marius. — Ty głupia dziewucho. — Owszem słyszałam go, ale nie zarejestrowałam tego. Wiedziałam tylko, że Goose trzyma mnie w ramionach, szepcząc do mego ucha przeprosiny i uspokajające słowa takie, które nie miały żadnego sensu. To nie mogło się dziać. Rzeczy, których byłam świadkiem nie były prawdziwe. To był sen. Straszliwy, przerażający koszmar. Nie, nie był. Załatw sobie cholerną parę jaj! Ta część mnie, która nigdy przed nikim się nie kłaniała, tonęła w głosie, który chciał przejąć nade mną kontrolę. Jeśli ktoś cię uderzy oddaj dwa razy mocniej. Zaczęli nie z tą osobą, co trzeba. Pokaż im, dlaczego należy się ciebie bać, wróć do nich z ostrzem i spraw, że każdy wampir, pół demon i demon, pomiędzy piekłem a ziemią będzie obawiała się wypowiadać twoje imię. Pokaż im, dlaczego nie powinni byli zadzierać z tym, czego nie rozumieją. Ale co jeśli nie mogłam? Co jeśli nie byłam wystarczająco silna? Wspomnienia mojej przeszłości przewijały się teraz w mej głowie, Ray, Jennifer, jako szalone wampirze dziecko, piekło na ziemi, żałoba i komfort podczas nocy spędzonej w ramionach Paine'a, zdrada Disco, moja zdolność do tego, aby to przezwyciężyć i wszystko, czemu stawiłam czoła, co doprowadziło mnie do tego właśnie miejsca. Wyciągnęłam przed siebie swoje splamione krwią ramiona i spojrzałam na nie wyobrażając sobie ciężar ciała Paine'a. Był wyjątkowy, taki unikalny, ale nigdy mu tego nie powiedziałam. A teraz już go nie było. Utracony dla nas wszystkich. Teraz była Jennifer, przekształcona w coś, czego może nigdy nie pojąć. Stanie się wampirem zmienia wiele rzeczy. Nie będzie już doświadczać życia tak, jak kiedyś. Będzie silniejsza, potężniejsza i jej proces myślowy też będzie się zmieniał. Czy jej umysł, to wytrzyma? Czy utracę ją już na zawsze? Jak mogłam pozostawić coś takiego bez odpowiedzi? Jak mogłam odpuścić? To proste, nie mogłam. Jennifer i Paine zasługiwali na coś więcej niż to. Byłam im winna więcej niż to. Powoli przygnębienie zniknęło, światło pojawiło się w ciemności budząc furię i jasność. Upewnię się, że ci, których kochałam nie cierpieli na próżno. Byłam na rozdrożu, pytanie brzmiało, którą ścieżkę wybiorę? Czy zostawię tych, których kocham? Zmuszę Disco do spędzenia stu lat pod ziemią? Zostawię Jennifer, aby cierpiała w rękach Victorii? Jasne kurwa, że nie. Nie było pieprzonej mowy. Umościłam się wtulając w Goose'a, pozwalając mu, aby mnie pocieszył. Nie mogłam tak egzystować. Nie przetrwam tego. Żyć, jako dziwka Revenald’a. Robić wszystko, co zechce i powie, wiedząc o tym, że moja siostra i kochanek będą cierpieć, a ja niczego w tej sprawie nie zrobię. Będę musiała zaryzykować, postawić wszystko na jedną kartę. Revenald sprowadził śmierć do mych drzwi. Czas zwrócić przysługę.

Rozdział szesnasty Do czasu, gdy dotarliśmy do miejsca, które Disco i jego rodzina nazywali domem przestałam już płakać i zdążyłam przygotować się mentalnie do tego, co miało nadejść. Odsunęłam się od Goose'a ignorując jego i Mariusa, i wyskoczyłam z limuzyny nim kierowca był w stanie otworzyć mi drzwi. Podróż z powrotem zajmie mi przynajmniej dwie godziny, co znaczyło, że musiałam się spieszyć. Chciałam wrócić przed wschodem słońca, kiedy Revenald i jego wampiry będą czuły się bezpiecznie. Musiałam się upewnić, że żadne z nich nie będzie postrzegać mnie, jako zagrożenia. Ale przed tym musiałam się pozbierać i odprawić rytuał przywołania. — Rhiannon.— Goose mnie zawołała, ale szłam dalej biegnąc w górę po schodach. Reszta członków domostwa Revenald’a wysiadała właśnie ze swoich samochodów, więc nie było nikogo, kto powstrzymałby mnie, kiedy pchnięciem otworzyłam frontowe drzwi, wbiegłam po schodach i skierowałam się do sypialni Disco. Zapach uderzył mnie w tej samej sekundzie, w której przekroczyłam próg uspokajając i dodając siły. Przechodząc za łóżko, wyjęłam swoja walizkę, kurtkę i buty, i poszłam do łazienki. Kiedy byłam pewna, że drzwi za mną są zamknięte, szybko zmyłam z twarzy i ramion krew i łzy i przyklęknęłam przed walizką stawiając buty na podłodze. Pierwsza sprawa ubrania. Szarpnięciem pozbyłam się gorsetu i ubrałam stanik i mój ulubiony czarny T-shirt, taki, który był dopasowany i wygodny, zdecydowałam się nie przebierać skórzanych spodni. Następne były skarpetki i buty do kopania tyłków. Buty opinały moje ubrane w skórę spodnie jak druga skóra, były bardziej wygodne niż pamiętałam. Kiedy skończyłam się ubierać, otworzyłam walizkę i wyjęłam kabury, które miałam schowane w środku. Pasowały idealnie oplatając moje ramiona tak, że miałam idealną swobodę ruchu. Taktyczny pasek, którym oplotłam się w pasie dał mi sporo skrytek na broń i amunicję. Upewniłam się, że mam w środku srebrne składane noże, które podarował mi Disco, jak również magazynki wypełnione srebrnymi kulami, które miałam od Bane'a. A jeśli już o tym mowa... Wyjęłam komórkę z kurtki przeszukując pamięć i znajdując numer, którego szukałam. Wczoraj nawet nie zastanawiałabym się nad wykonaniem tego telefonu, ale dwadzieścia cztery godziny potrafią sporo zmienić. — Szybko ci poszło — powiedział Bane, kiedy odebrał. — Nie spodziewałem się, że tak szybko się odezwiesz. — Cóż mogę rzec — oznajmiłam dumna z tego, że po moim głosie nie można było stwierdzić, iż jeszcze przed chwilą płakałam i darłam się zdzierając gardło. — Więc, czego ci trzeba? — Mówiłeś, że ci kogoś przypominam. Chcę abyś powiedział mi, kogo.

Nie uświadamiałam sobie dopóki samochód nie przyjechał do domu, że Bane zaoferował mi pomoc, ponieważ najwyraźniej czegoś chciał. Wiedział o wampirach, wiedział, że miałam z nimi powiązania, a jednak skontaktował się ze mną. To znaczyło, że miałam jakąś wartość, że nie była to jednorazowa oferta. — Rozłączam się — powiedział. — Więc, nigdy nie dostaniesz ode mnie tego, czego potrzebujesz. Moje godziny są policzone w innym razie nie dzwoniłabym do ciebie. — Prawda, prawda i prawda. Najlepiej było powiedzieć jak sprawy stały od samego początku. — Rozumiem — przerwałam na moment. — Moją kuzynkę. Przypominasz mi ją. Teraz nadszedł odpowiedni moment, aby go przydusić. — Dlaczego? — Była do ciebie bardzo podoba. — Jego chrapliwy głos był trudny do odczytania, nie mogłam stwierdzić czy był wściekły, spokojny, czy obojętny. — Młoda, uparta, podjęła kilka nietrafionych decyzji, jak na przykład związanie się z wampirami. — Czy to doprowadziło ją do śmierci? — Cholera. Ten telefon mógł wcale jednak nie wyjść mi na korzyść. — Doprowadziło do tego, że zaginęła — poprawił. — Przeprowadziłem się do Nowego Jorku w 2006, kiedy ona przestała dzwonić do domu. Od tego czasu tutaj jestem. Teraz, kiedy już podzieliłem się z tobą tajemnicami, twoja kolej. Dlaczego do mnie zadzwoniłaś? — Potrzebuję bezpiecznego miejsca, w którym mogłabym sie przyczaić, do czasu opuszczenia miasta. — Nienawidziłam tego zdenerwowania, które teraz przyprawiało mnie o drżenie. — Miejsca wystarczająco dużego, aby pomieściło trzy osoby. — Chcesz kogoś ze sobą wziąć? — Właśnie to powiedziałam. — Jednym z nich nie będzie przypadkiem wampir, który cię naznaczył prawda? — Czy to jakiś problem? — Jego kuzynka zaginęła z powodu wampirów, ale nie dał mi do zrozumienia, żeby ich nienawidził albo, że prowadził przeciwko nim jakąś wendetę. — A jeśli powiem, że jest? — Wtedy ta rozmowa dobiegnie końca. Jeśli chcesz skrzywdzić wampira, na którym mi zależy, to lepiej abyśmy nie nawiązywali współpracy. — Nie miałam zamiaru ryzykować życia, aby ocalić Disco i Jennifer tylko po to, aby za chwilę ponownie ich narażać. Nic nie mówił przez kilka sekund i zastanawiałam się czy powie mi zaraz, że mam się odpierdolić. W końcu powiedział. — Nie wiem, w co się wmieszałaś, ale jeśli potrzebujesz bezpiecznej kryjówki mam jedną, której możesz użyć przez kilka dni. Nic się nie stanie tym, których ze sobą przyprowadzisz. — Mam Twoje słowo?

Zaśmiał się. — Ludzie nadal o to pytają? — Ja tak. — A więc dobrze, masz moje słowo. Ale będę chciał zadać twoim wampirom kilka pytań. — Jakiego rodzaju pytań? — Zwyczajnych. Dotyczących mojej kuzynki. Nie ty jedna potrzebujesz wskazówek, aby odnaleźć to czego szukasz. Nie poszczęściło mi się zbytnio w kwestii znalezienia wampira chętnego do mówienia. Potrzebuję tego. A więc dlatego się ze mną skontaktował, miał misje. — W porządku, jaki to adres. — Jeszcze nie wiem, ale gdzieś w Jersey. Kiedy będziesz gotowa, czekam na twój telefon. Nie było to dokładnie to, czego chciałam, ale lepsze to niż nic. Nie miałam żadnego innego miejsca, do którego mogłabym pójść, nawet jeśli wyciągnę Disco i Jennifer. Musiałam spróbować i jakoś to zorganizować. — Dziękuję — mówiąc to czułam się dziwnie. Nawet nie znałam Bane'a. Ironiczne było to, że nie miało to znaczenia. W tej sytuacji nie miałam innego wyboru musiałam zaufać obcemu. — W końcu — parsknął. — I ja dziękuję tobie, nie sądziłem, że się na to zdobędziesz. — Lepiej się nie przyzwyczajaj — mruknęła. — Odezwę się niedługo. — Liczę na to — powiedział i połączenie zostało przerwane. Wzięłam głęboki oddech wsunęłam telefon do tylnej kieszeni i zaczęłam sprawdzać broń. Browningi i Desert Eagle były gotowe do akcji. Sprawdziłam każdy upewniając się, że magazynki są pełne. Po wszystkim zabezpieczyłam broń ostatnie, czego było mi trzeba, to przypadkowe odstrzelenie sobie stopy. Każda z broni powędrowała do swojego właściwego miejsca. Browningi pod każde ramię, a Eagle do kabury u mego boku. Wtedy nadszedł czas na zabranie najważniejszej broni, jedynej w moim arsenale, która mogła zabić pół demona. Pijawka leżała dokładnie tam gdzie ją zostawiałam, wyjęłam ostrze przesuwając palcami po krawędzi. I choć nóż był śmiertelnie niebezpieczny, wydawał się o wiele mniej groźny niż naprawdę był. Pijące krew ostrze takie, które mogło osuszyć kogoś do dna, lub przedrzeć się przez jego kości jak przez suche gałązki. Wsunęłam je po lewej stronie za pasek, po przeciwnej stronie Eagle'a i podniosłam się na nogi, Wszystko było dokładnie tam gdzie być powinno. Idealnie.

Po tym jak wśliznęłam się w moją skórzaną kurtkę, (która skutecznie ukrywała całą tą broń przed widokiem postronnych osób) podeszłam do lustra i związałam włosy. Związałam je w wysoki kucyk upewniając się, że pozostaną na miejscu. Chciałam być w stanie widzieć wszystko wyraźnie, bez włosów wchodzących w paradę. Kiedy skończyłam spojrzałam w lustro napotykając swoje oczy. Udręka w nich widoczna nie była niczym nowym, tak jak i pustka. Zanim poznałam Disco stosowałam tą samą rutynę, przygotowywałam się, aby stawić czoła światu gapiąc się na siebie w lustrze i przypominając sobie, że co będzie trzeba, ponieważ nie mam innego wyboru. Zając się życiem albo zająć się umieraniem. Kiedy żyło się bez wyrzutów sumienia czy żalu, stawianie jednego kroku przed drugim jest tak automatyczne jak oddychanie. Teraz dopiero zacznie się zabawa. Nie zawracałam sobie głowy ustanawianiem kręgu ten, kogo miałam zamiar wezwać chciał mnie żywą nie martwą. A w zasadzie to było to, na co głównie liczyłam. Bez jej pomocy, cała ta broń, noże, a nawet ostrze gówno znaczyło. — Marigold Vesta, przyzywam cię, aby zawrzeć z Tobą układ. Odpowiedź na wezwanie i pokaż się tutaj. Szkło zaczęło się załamywać, tak jakby przełamywało się przez nie światło. Czekałam, wiedząc, że Marigold wkrótce się pojawi. Kiedy to zrobiła, nie byłam jednak przygotowana na gniew, który pojawił się na jej twarzy, na urazę wymierzoną we mnie. — Nie możesz zrealizować swojego planu. Jesteś moją dłużniczką i oczekuję spłaty tego długu — poinformowałam mnie szorstko. — Możesz sobie oczekiwać, czego tylko chcesz — odpowiedziałam spokojnie. — Jeśli przeżyję zrobię wszystko, co w mojej mocy, aby spłacić mój dług. A jeśli będę wąchać kwiatki od spodu cóż mogę rzec? Śmierć zdarza się każdemu. — Prowokowanie mnie nie jest zbyt rozsądne, Rhiannon Murphy.— Jej blond włosy powiewały wokół ramion, kiedy jej fioletowe oczy pociemniały. — Dałam ci to, o co prosiłaś. Zawarłyśmy układ. Teraz przychodzisz do mnie prosząc o więcej. Co na litość sprawia, że uważasz, iż ci pomogę. Nie jestem ci nic winna. — Chcesz być wolna czyż niże? — spytałam krzyżując ręce na piersi. — Wiem, że wszystko widzisz, więc wiesz, co stało się dzisiaj. Revenald rzucił mi wyzwanie i jestem zobowiązana je przyjąć. Nie pozwolę mu zniszczyć tych, na których mi zależy. Nawet jeśli oznacza to, że zginę próbując do tego nie dopuścić. — Nie rozumiem tylko, w jaki sposób jest to mój problem. Złośliwa suka. — Och, owszem jest to twój problem — wyszczerzyłam się w uśmiechu. — Jeśli zginę pozostaniesz dokładnie w tym miejscu, w którym teraz jesteś, w piekle, jako dziwka Lucyfera.

Jej oczy zwęziły się w ostrzeżeniu, ale nie przerwałam, lekkomyślna i nieustraszona. — Marius ma amulet, potrzebuję go, aby zrobić to, co muszę. Dobrze odrobiłam pracę domową i wiem, z czym mam do czynienia. Kiedy przybywasz do tego świata nie jesteś niczym więcej niż duchem. Masz moc, aby pomóc mi zrobić, co muszę, możesz wejść w moje ciało użyczyć mi swej mocy. Jeśli się zgodzisz istnieje całkiem spora szansa na to, że przeżyję. — Prosisz abym przejęła twoje ciało?— zaśmiała się, lekko i lirycznie. — Naprawdę masz tendencję samobójcze. A kto powiedział, że nie pozostanę już na zawsze, jako gospodarz w Twoim ciebie? Że odejdę, kiedy już zrobię to, o co prosisz? Oferujesz mi darmowy bilet z klatki, z której nie mogę uciec. Testowała moją wiedzę i obie o tym wiedziałyśmy. — Nawet, jeśli zatrzymasz moje ciało, zostaniesz pozbawiona swojej oryginalnej formy. Nie będziesz już dłużej upadłym aniołem. Będziesz duchem uwięzionym w ciele gospodarza, który koniec końców, kiedyś umrze. Mimo, że będziesz silna i potężna przez jakiś czas, wszystko, o co walczyłaś zostanie utracone — pochyliłam się bliżej lustra. — A wiem, czego pragniesz najbardziej, ponieważ jest to coś, czego ja też pragnę. Zemsta. Jasne i proste. Chcesz znaleźć ludzi, którzy uwięzili cię w piekle i chcesz, żeby za to zapłacili. Chcesz iść dopaść. — Jeśli to zrobię, będziesz mi winna więcej niż jesteś obecnie. Za każdym razem, gdy opuszczam piekło mój prześladowca o tym wie, będę cierpieć za to, że ci pomagałam. — Podaj swoją cenę. — Będę oczekiwać twojej pomocy, kiedy przyjdzie czas. Niezależnie od miejsca i czasu, spłacisz swój dług w czasie, który wybiorę ja sama w przyszłości. — Nic nie stanie się tym, na których mi zależy. Mój dług zostanie spłacony tylko przeze mnie. — Nic nie stanie się tym, na których ci zależy — powtórzyła. — I sama spłacisz własny dług. — Chciałabym się jeszcze potargować, ale nie mam czasu. Nie zawierałabym z tobą kolejnego układu, ale nie mam czasu. Zgadzam się, więc na twoje warunku. — Zanim to zrobisz jest coś, co powinnaś wiedzieć. — Ton jej głosu zrobił się ponury i poważny. — Kiedy się połączymy będziemy dzielić się wspomnieniami. Nie pojawią się one od razu, ale napłyną po czasie. Poznasz mnie na tym samym poziomie, na którym ja będę znała ciebie. Myśli, które będziemy dzielić (od samego początku, aż do obecnego miejsca w naszym życiu) będą nieodwracalne. — Dlaczego mam wrażenie, że czegoś mi nie mówisz? — Bo tak jest. Jeśli powiem ci wszystko pomimo twojej determinacji, aby stawić czoła potworom, które zabrały ci tak wiele, możesz się nie zgodzić — uśmiechnęła się wtedy, kompletne zło rozprzestrzeniło się na jej ustach, co z kolei spowodowało, że wyglądała bardziej jak potwór niż anioł. — Nie lękaj się tego, czego nie rozumiesz. Ostatecznie nasze połączenie pomoże ci w twojej sprawie. Pamiętaj jednak, dlaczego mnie wezwałaś. Uważaj nasze porozumienie za zawarte. Odszukaj swoją siostrę i wampira póki jeszcze możesz.

Zaczekała chwilę aż zrobiłam krok do tyłu nim zaczęła przebijać się przez lustro, pozostawiając za sobą piekło, aby przejść do mego świata. Jasne światło, bardziej oślepiające niż słońce wypełniło łazienkę. A wtedy zniknęło zastąpione przez formę Marigold Vesty. Wydawała się nie na miejscu w tym niewielkim pomieszczeniu, zbyt potężna, aby mogła być zawarta w jego wnętrzu. — Wejdę do twego ciała i pozwolę ci użyć mojej mocy dopóki nie przejmiesz w posiadanie amuletu. Jednakże, nie mogę zostać zbyt długo, bo połączymy się już nieodwracalnie. Koniec końców będziesz zdana na siebie. Nie każ mi żałować tej decyzji. Zrób, co musisz i skup się na tym, abym mogła powrócić do swojej prawdziwej formy. — Zrobię, co w mojej mocy. — Więc, co powiesz na to, abym ci to trochę osłodziła? Dała ci zachętę do przetrwania i znalezienia mnie raczej prędzej niż później? — To na pewno nie zaszkodzi — odparłam nawet, jeśli niewielkie obietnice upadłego anioła niekoniecznie musiały pomóc. — Jeśli mnie wskrzesisz nigdy więcej nie będziesz musiała lękać się nikogo, ani niczego. Oferuję ci moją ochronę, nikt nie waży się wyrządzić ci krzywdy, daje ci moje słowo. — Dlaczego miałabyś to robić? — To nie miało żadnego sensu, to ja byłam jej coś winna, a nie odwrotnie. Pewnie, chciała wydostać się z piekła, ale nikt nie oferował takiego daru, jaki ona mi właśnie zaoferowała nie oczekując czegoś w zamian. — Ponieważ, jesteś ofiarą, kimś kto wycierpiał więcej niż ktokolwiek powinien. Wysłano mnie do twojego wymiaru, aby chronić tych, którzy nie mogą chronić się sami. Podczas mojej niewoli, wiele żyć zostało skażonych. To moja pokuta za moją nieobecność, za ich cierpienie, jak i kara za moją głupotę. Nie będziesz już dłużej lękała się spoglądać przez ramię, będziesz miała na nim spoczywającego anioła. — Jej oczy zalśniły, fiolet zrobił się żywy i jasny. — Ci, którzy skrzywdzą cię tego wieczora są jednymi z wielu. Powinni znaleźć się w piekle, gdzie ich miejsce. — Zdajesz sobie sprawę z tego, że kiedy już to zrobimy, wampiry na całym świecie będą mnie szukać. Jeśli mi się uda stanę się wrogiem numer jeden wszystkich wampirów i pół demonów. — Więc znajdź mnie, Rhiannon Murphy. Zwróć mnie memu prawdziwemu ciału. Demony kulą się ze strachu, kiedy anioły rozpościerają swoje skrzydła. To było to, nie było już odwrotu. — Zróbmy to. Kiedy uniosła swoje dłonie w kierunku mojej twarzy, nie poruszyłam się. Opuszki jej palców dotknęły mego czoła, kiedy wchodziła do mego ciała nawiązując kontakt. Moc, surowa, błoga, biorąca we władanie, przepłynęła przeze mnie. Uczucie to przypominało to jak czułam się, kiedy wzywałam amulet, lecz było inne. To było coś, co nie było na zewnątrz mnie, ale rozprzestrzeniało się ze środka, głęboko ze środka. Marigold powoli znikała, stając się częścią mnie. W przeciwieństwie do poprzedniego razu, kiedy zostałam w pewien sposób opętana (podczas prób rozmów z duchami) nie zostałam zabrana do innego pomieszczenia czy też podstępem nakłoniona do uwierzenia, że byłam gdzieś indziej. Odzyskałam kontrolę nad mymi myślami, ale moje ciało należało do Marigold, jej zmysły, instynkty i wystarczająco przerażająca ekscytacja wywołana zbliżającym się rozlewem krwi, pulsowała poprzez mnie.

Moje mięśnie mrowiły tak jakby przejmowały jakąś zupełnie nową siłę sapnęłam, kiedy mój słuch się wyostrzył, a nos wypełniły zapachy, jakich wcześniej nie czułam i zdałam sobie sprawę, poprzez jakiś wewnętrzny głos z tego, że Goose wszedł do sypialni i szedł w kierunku łazienki. Chociaż się śmiałam dźwięk ten nie pochodził ode mnie. Pochodził od niej, Marigold. Uniosła moje ramiona zaciskając dłonie w pięści, po czym zrobiła pobieżną inspekcję mojej broni i skierowała się do drzwi. Kiedy je otworzyła i spojrzała w oczy Goose'a poczułam jak moje usta rozciągają się w złośliwym grymasie. — Rhiannon? — wyszeptał, gapiąc się na mnie, chociaż tak naprawdę gapił się na kogoś obcego. — Nie ma tu jej — odpowiedziała Marigold używając mojego głosu, chociaż nie brzmiała w ogóle jak ja. Wtedy poczułam jej intencję, jej pragnienie, aby złapać go za gardło i złamać mu kark. — Nie zabijaj go! — krzyknęłam stwierdzając, że słowa te nie opuściły moich ust, tylko odbiły się echem w moim umyślę. — Nie zrobił niczego złego. — W porządku nie zabiję go — odparła gapiąc się na zdezorientowanego Goose'a. — Skoro go lubisz sprawię, że będzie cierpiał tylko odrobinę. Jedno uderzenie bezpośrednio w pierś i Goose poleciał na drugi koniec pomieszczenia. Cios był potężniejszy niż oczekiwałam posyłając go na ścianę. Uderzył w nią z głośnym hukiem i zsunął się na dół lądując twarzą w podłodze. Chciałam do niego podejść upewnić się, że nadal żył, ale Marigold już wychodziła z pomieszczenia. — Zobaczmy...— Zatrzymała się w korytarzu i odetchnęła głęboko. Wtedy to poczułam, lekki zapach krwi i ślad czegoś słodkawego. Ruszając pewnie w kierunku, z którego dochodził zapach, wyszeptała. — Wychodź, wychodź gdziekolwiek jesteś. Sirah wyłoniła się z za rogu unosząc głowę, gdy mnie zobaczyła. Szok malujący się na jej twarzy nieomal natychmiast został zastąpiony nienawiścią. Jej niebieskie oczy zrobiły się lodowato zimne, brwi podjechały do góry, a usta zacisnęły się razem. Zaczęła coś mówić być może kazała mi iść do piekła, ale było za późno. Wiedziałam, co zamierza Marigold czując jakąś nienawiść, która nie należała tak zupełnie i całkowicie do mnie. — Idealnie — wyszeptała Marigold i poczułam jak moja twarz wykrzywia się w przebiegłym uśmieszku. — Ona cię w ogóle nie lubi. Mike nauczył mnie jak wymierzyć idealny cios w gardło taki, aby przerwać krtań i kogoś zabić, ale nigdy wcześniej tego nie próbowałam. Trzeba być szybkim i mieć czysty strzał w gardło. Marigold poruszała się tak szybko z precyzją, która mnie zszokowała, technika i precyzja nie była w jej przypadku żadnym problemem. Wymierzyła cios moją ręką nadając mu solidny impakt. Sirah próbowała sapnąć, cofnąć się, dostać do szyi, ale nie wydała z siebie żadnego dźwięku. — No i co z Tobą zrobić — powiedziała Marigold z westchnieniem rozglądając się wokoło i spoglądając na znajdujące się w pobliżu drzwi. Poczułam mdłości, kiedy wyczułam jej zamiary. — Nie możesz.

— Owszem mogę. — Złapała ją za włosy dłonią (moją pieprzoną dłonią) i zaczęła ciągnąć wijącą się wampirzycę. — Oszczędzam cenną amunicję. Podziękujesz mi później. Marigold otworzyła drzwi, kopniakiem podcięła nogi Siraha i usadziła wampirzycę tak, że jej kark opierał się o framugę. Nie chciałam na to patrzeć, ale nie mogłam odwrócić wzroku. Sirah spojrzała na mnie i po raz pierwszy głupia suka zrozumiała, do czego byłam zdolna. Co za szkoda, że musiała spoglądać śmierci w oczy, aby zdać sobie sprawę, że nie jestem kimś, z kim się zadziera. — Do zobaczenia po drugiej stronie — powiedziała Marigold melodyjnym głosem. Cztery uderzenia drzwiami zajęło odcięcie głowy Sirah. Krew trysnęła zalewając mi spodnie, kiedy kości jej szyi w końcu się poddały. Ale najgorszą częścią było obserwowanie jej ciała, ruszające się dłonie, palce próbujące chwycić powietrze. Kopała jeszcze przez kilka sekund nawet wtedy, kiedy drzwi zamknęły się z trzaskiem, blond włosy wymieszały się z krwią, fragmentami kości i ciała. Jonny pojawił się wychodząc z za rogu, dziki wyraz malował się na jego twarzy. — Co jest kurwa? Cholera. Nie lubiłam kochanka Sirah, ale też nie żywiłam do niego nienawiści. Marigold szarpnęła za klamkę dopóki klamka i jej metalowe wnętrze nie znalazło się wolne w jej dłoni. Obróciła sie i spojrzała na Jonna. — Mam dylemat, nie jestem pewna jak się wpasowujesz w nasze porozumienie. — Już jesteś martwa — warknął ukazując kły. — Obietnica, to obietnica — westchnęła Marigold. — Sama gadka i zero akcji. Jonny zaatakował używając wampirze szybkości, ku memu zaskoczeniu, Marigold podjęła decyzję i zrobiła to w tej samej sekundzie. Wbiła klamkę prosto w jego klatkę piersiową używając jednej ręki, aby wyprowadzić cios, a drugiej, aby utrzymać zaokrąglone pokrętło na miejscu. Już myślałam, że upadniemy od impaktu, ale jakoś Marigold utrzymała się prosto. Kiedy zatoczył się do tyłu, przygotował się, obróciła i wbiła klamkę do końca jednym dewastującym kopniakiem. Upadł lądując twardo na podłodze. Marigold podeszła do bulgoczącego krwią wampira i spojrzała w dół. Wyglądał strasznie, klamka pozostała w jego piersi, a dłońmi nakrywał ranę. Krew płynęła z dziury. Spojrzał do góry, jego oczy pełne były gniewu i bólu. Nie byłam pewna czy z tego wyjdzie. Zależało to od tego, jak głębokie były obrażenia oraz z czego zrobiona została klamka, jak również od tego jak szybko dostanie świeżą krew do swojego systemu, równie dobrze mógł zginąć. — Ma pięćdziesiąt procent szans — skwitowała Marigold oglądając swoje dzieło. — Nie celowałam, co prawda w serce, ale też jakoś specjalnie nie starałam się go ominąć. Nie byłam pewna, kto był bezpieczny, nie po tym, co zrobiła z Jonnym. Najwyraźniej upadły anioł nie odczuwał wyrzutów sumienia czy żalu. — Czy możemy odzyskać amulet zanim kogoś jeszcze zabijesz? — Psujesz całą zabawę — mruknęła i wyczułam jej niechęć do zakończenia spędzania czasu w tym domostwie. Chciała rozkoszować się każdą pojedynczą sekundą. — Gram wedle Twoich reguł. — Czas ucieka — przypomniałam jej. — Słońce wkrótce wzejdzie.

Przeszła nad mężczyzną, któremu skopała tyłek i pospieszyła w kierunku schodów. — Doskonale. Nikt nam nie przeszkodził, co znaczyło, że jakoś udało nam się zabić dwa wampiry i pozostać niezauważone. Kiedy doszła do gabinetu Disco, nie miałam wyjścia, musiałam patrzeć. To było przerażające. Słyszałam wszystko, widziałam wszystko i czułam wszystko, ale w tym nie uczestniczyłam, jednak nadal znałam myśli Marigold, słyszałam je w mojej głowie. Była aż nadto chętna, aby stawić czoła mistrzowi wampirów na równym terenie po tak długim czasie, jaki spędziła w piekle. Nie chciała też używać broni. Chciała rozprawić się z Mariusem przy pomocy rąk, przypomnieć sobie jak wspaniale było poczuć żywe ciało w swoich dłoniach. Była zachwycona tym, że pracowałam nad swoim ciałem; było idealnym naczyniem, aby rozdawać ból, który pragnęła kreować. Marius siedział przy biurku Disco, kiedy weszłam do środka. Podniósł się z krzesła spoglądając na mnie tak jakby był gotowy, aby coś powiedzieć, kiedy nagle zamarł w szoku. Jego oczy rozwarły się szeroko, a nozdrza zadrgały. — Czym jesteś? — spytał odsuwając się przezornie ku przeciwległej ścianie. — Wiesz, czym jestem — powiedziała Marigold. — I wiesz, po co przyszłam. — Jak to możliwe — przyglądał mi się od stóp do głów. — To nie możliwe. — To bardziej niż możliwe. To cud — wyciągnęła dłoń i zażądała. — Mój amulet, oddaj mi go. Marius dopiero wtedy jakby sie odblokował zdając sobie sprawę, z kim ma do czynienia. — Marigold Vesta. Nie byłam pewna jak dużo Goose powiedział mu o upadłym aniele, którego poszukiwaliśmy, ale przynajmniej znał jej imię. Dodatkowym bonusem będzie, jeśli zda sobie sprawę z tego, że powinien się jej bać. — A jeśli nie? — spytał. — Jeśli odmówię i ci go nie oddam? Moje usta zakrzywiły się w uśmiechu, podczas gdy Marigold wyszczerzyła się do niego. — Miałam nadzieję, że o to zapytasz. W mniej niż sekundę Marigold i Marius zwarli się w walce. Przesunął się, ona podążyła za nim, zamachnął się pięściami, ona zrobiła unik. Wiedziałam, że wampiry są szybkie, ale Marius był o wiele szybszy niż Disco czy Paine, nieomal tak szybki jak Revenald i Anton. Za jego ruchami nie sposób było nadążyć, ale dzięki Marigold byłam w stanie zobaczyć wszystko. Trzeba oddać to Marigold, że była równie szybka jeśli nie szybsza. Odniosłam wrażenie, że to ona chciała to przedłużyć, to wspaniałe uczucie, jakim było przebywanie w skórze kogoś, kto wiedział jak walczyć.

— Tylko na to cię stać?— Marigold drażniła swego oponenta uśmiechając się, kiedy to robiła. — Doprawdy? I przetrwałeś tyle czasu? Patetyczne. Marius obrócił się do nas plecami i warknął. — Czy tak lepiej? Nie wiedziałam skąd nadleciał nóż do otwierania listów, tylko to, że Marigold była wystarczająco szybka abym uniknęła wbicia go w moje ramie, chociaż przeciął mi kurtkę.— Amator — wymruczała Marigold i popędziła do niego. Przyszpiliła go do ziemi, używając wystarczająco dużo siły, aby ceramiczne płytki popękały od tego uderzenia. Słyszałam drżenie zawieszonych na ścianie obrazów, wazon, który stał na biurku i, w którym Disco trzymał żywe kwiaty roztrzaskał się na podłodze. Uwielbiała dźwięki towarzyszące przemocy, dreszcze zwycięstwa. Przetaczały się przeze mnie, mimo, że w tym nie uczestniczyłam. — Amulet. — Marigold pozwoliła, aby jej siła się rozciągnęła, poszukując wisiorka, który stworzyła, dopóki znajome ciepło nie zaczęło wypływać z kieszeni Mariusa i mieszać się z jej energią. — Oto i on. — Trzymając jedną dłoń na piersi Mariusa, szarpnięciem zerwała jego ubranie. Kawałek jego spodni od projektanta pozostał jej w dłoniach, razem z biżuterią, którą mi odebrał. Szybko zabrała dłoń trzymającą Mariusa na podłodze cofając się i uderzając go prosto w twarz. Jego krew płynęła, unurzała amulet w gęstym strumieniu wypływającym mu z nosa. — Posłuchaj uważnie. — Moja głowa opadła aż znalazłam się z Mariusem nieomal nos w nos i Marigold powiedziała. — To są słowa mocy. Marius natychmiast przestał się szarpać, zamierając pode mną, ale jego oczy pozostały szeroko rozwarte. — Amulet należy do mnie, zgodnie z rytuałem krwi, oddany został Rhiannon Murphy tak jak zamierzałam, że się stanie — powiedziała wyraźnie. — I jako jego twórczyni ogłaszam, że nigdy nie powróci do ciebie. Zabraniam tego. Jeśli spróbujesz zawezwać go w swoje ramiona, będziesz przez resztę wieczności wędrował w chaosie. Nie będziesz widział, rozumiał ani znał otaczającego cię świata. Będziesz rozdarty przez wieczność, złapany w wir niezrozumienia. Nigdy więcej nie pożądaj mocy, która należy do mnie — dokończyła i uniosła głowę. — A teraz, co powinnyśmy z nim zrobić? Dobre pytanie. Jeśli uda mi się zabić Revenalda, Marius stanie się głównym panem tego domu. Kochał Disco, to było oczywiste, ale nie było gwarancji na to, że go nie skrzywdzi. Była też sprawa Goose'a. Moje plany nie uwzględniały mojego kumpla nekromanty. Włączenie go naraziłoby tylko życie moich przyjaciół. Marius nie skrzywdzi Goose'a, będzie go potrzebował. — Pozwól mu żyć — pomyślałam wiedząc, że Marigold nie tylko usłyszy samą myśl, ale też będzie wiedziała, co doprowadziło mnie do tej konkluzji. — Nie ma żadnego bezpiecznego schronienia, ale przynajmniej Goose będzie miał ochronę. — Jesteś pewna, że tego właśnie chcesz? — Tak. — To był najlepszy sposób. Disco będzie potrzebował sojusznika. Marius mógł być draniem, ale wiedziałam, że kocha Gabriela, tak bardzo, że będzie gotowy ryzykować swoje własne bezpieczeństwo po to, aby go chronić.

— A więc dobrze. — Marigold nie brzmiała na zbyt szczęśliwą stojąc nad Mariusem. — A więc tak to będzie wyglądało, ty szatański pomiocie. Nie będziesz ścigał mego gospodarza, nie skrzywdzisz jej. Ona jest teraz związana ze mną, pod moją ochroną. Jej głównym celem na tym świecie jest asysta mnie. Jeśli się wmieszasz, zapłacisz za to swoim życiem. A twój koniec nie będzie przyjemny, zabiję cię powoli. — Powinnaś coś wiedzieć — powiedział Marius podnosząc się na nogi. — Oni nie wiedzą o amulecie. — Kim są ci oni? — spytała Marigold, tak jakby od niechcenia. — Każdy, wszyscy — odpowiedział. — Gdyby Revenald wiedział o amulecie i mocy jaką zawiera, nie byłoby sposobu na to, aby powstrzymać go przed zasianiem całkowitej destrukcji. On się tym karmi. — Napotkał moje spojrzenie i widziałam, że miał zapuchnięte oczy. — Musisz ich powstrzymać, nie możesz dopuścić, aby zakopali Gabriela. On oszaleje. — Wampirzy Mistrzowie będę oczekiwać, że sprowadzisz swojego potomka, aby mogli wymierzyć mu sprawiedliwość, jeśli ucieknie — powiedziała Marigold mówiąc to, o czym ja myślałam i zachowując się przy tym jak medium. — Wiesz o tym. — Zajmę się nimi. Od ciebie zależy to, żeby trzymać się z daleka i zniknąć z pola widzenia. — Już się tym zajęłam — posłałam tą myśl w kierunku Marigold. — Musimy znaleźć Goose'a. — Gdzie jest Goose? — spytała Marigold — Powaliłaś go na ziemie pamiętasz? — przypomniałam jej obraz pobitego nekromanty, który został dosłownie wbity w ścianę. — Pewnie leży nieprzytomny na górze. Już miała się odezwać, kiedy to Marius spytał. — Kim jest Goose? — Ethan, — skorygowałam pośpiesznie — Nazywa się Ethan McDaniel. — Pan McDaniel — westchnęła Marigold jakby znudzona. — Tu jestem. — Goose wyłonił się z za rogu, ostrożny i nerwowy. Ręce trzymał na piersi chroniąc obszar, w który uderzyła go Marigold. Biedny drań. Za nim stał Peter, Nala, Adrian, Landon i Corey. Chciałam do nich podejść, powiedzieć, że mi przykro, ale nie było czasu. — Potrzebne mi dokumenty, paszporty, dostępy do kont bankowych, wszystko to, co kazał mu przygotować Disco. Będziemy jednak tego potrzebować. — Przynieś mi rzeczy, którymi kazał ci się zająć Twój pan. — kiedy Goose się nie poruszył Marigold warknęła. — Natychmiast.

— Tutaj są. — Goose drżał, kiedy przekraczał pomieszczenie podchodząc do ściany i zdejmując z niej obraz, za którym znajdował się sejf. Kilka ruchów pokrętłem i sejf stanął otworem. Wszystkie rzeczy były wewnątrz. Wyjął je nie zawracając sobie głowy zamykaniem i podszedł do mnie. Podając mi je wyszeptał. — Wszystko, czego możesz potrzebować jest w środku. — Powiedz mu, że musi to zachować dla siebie. To zbyt niebezpieczne, aby dzielił się tym, co wie. — Nie wspomnisz o tym nikomu. Jeśli to zrobisz nie przerzucę cię już przez pokój, tylko podetnę ci gardło. — Chce porozmawiać z Rhiannon. — Nie mogłam w to uwierzyć. Goose był tak przerażony, że wyglądał, jakby zaraz miał się posikać, ale mimo to stawiał żądania. — Wiem, że ona tam jest. Muszę wiedzieć, że nic jej nie jest. — Nic jej nie jest — powiedziała Marigold, nim ja sama zdążyłam sformułować jakąś myśl. — Poprosiła mnie o pomoc i udzieliłam jej pomocy. Kiedy będzie chciała z tobą porozmawiać, odezwie się. Marigold odwróciła się napięcie nie mówiąc już ani słowa i wymaszerowała z pomieszczania tak jakby przed chwilą nie sprała porządnie wampira i nie spustoszyła tego miejsca. Wampiry stojące na jej drodze zaczerpnęły głęboki oddech w pewien sposób cieszyłam się, że zostawiła za sobą taki ogromny bałagan. Miałam nadzieję, że posłuży to, za swego rodzaju ostrzeżenie, przypomnienie, że najniebezpieczniejsze rzeczy na świecie to te, których się nie docenia. Marigold opuściła dom, prowadzona mymi myślami i skierowała się do garażu Disco. Jego osobisty kierowca Jerry był w środku woskując maskę limuzyny. Zatrzymał się w pól ruchu, kiedy mnie zobaczył nieruchomiejąc. Nie byłam pewna czy wiedział jakie rozkazy Revenald wydał Mariusowi, czy może po prostu zaskoczyło go to, że widzi mnie samą. — Gdzie Marius? — Nie martw się o niego. Jest zajętym sprawami osobistymi. — Marigold ruszyła do przodu, jedna noga za drugą kierując się do tylnych drzwi limuzyny. — Muszę pojechać w jedno miejsce. Sugeruję więc, żebyś mnie tam zabrał. Zawahał się. — Ale sądziłem. — Nie obchodzi nas, co sądzisz. Płacimy ci za prowadzenie samochodu. Czy to jakiś problem? — Nie, proszę pani. Jerry rzucił ręcznik, którym polerował auto i sięgnął po kluczyki. Obserwowałam go próbując zachować spokój, świadoma tego, że to końcowe rozdanie i muszę się postarać.

Wtedy usłyszałam w głowie szept Margold.— Moja nieobecność zdecydowanie była zbyt długa. Muszę wracać. Od tej chwili jesteś zdana na siebie. Walcz. Zrób, co musisz. Oczekuję, że przeżyjesz i spłacisz swój dług. Czym szybciej to zrobisz tym szybciej będziesz bezpieczna. Nie mogę chronić cię, gdy jestem uwięziona w tej pułapce. Uwolnij mnie, a nikt nigdy więcej cię już nie dotknie. Nim opuściła moje ciało zawiesiła mi na szyi amulet, wkładając go tam gdzie było jego miejsce. Ten potężny szum mocy był odurzający, był czymś, czego brakowało mi bardziej niż powinno. Kiedy kamień znów rozgrzał się na mojej skórze, poczułam jak rozdziera się moja dusza, tak jakby rozpadała się na dwoje. W mgnieniu oka uczucie to zniknęło pozostawiając mnie samą, stojącą w garażu, uzbrojoną i gotową, aby zmierzyć się z plutonem egzekucyjnym. Jerry otworzył dla mnie drzwi i wśliznęłam się do środka. Kiedy już mnie posadził i wśliznął się na siedzenie kierowcy odpalając silnik, oparłam się przygotowując na to, co miało się wydarzyć. Położyłam dłoń na Pijawce, gdy amulet mruczał na mojej skórze. Miałam wszystko, czego było mi trzeba. Nadszedł czas, aby pokazać Revenaldowi i Antonowi, że nie byłam kimś z kim się zadziera.

Rozdział siedemnasty Podjechaliśmy z powrotem pod włości Revenalda, jakąś godzinę przed świtem. Tym razem nie weszłam sama czekając na Jerrego, aż poczyni honory. Kiedy otworzył drzwi limuzyny, wysiadłam i spojrzałam na niego. Kierowca i ja zawsze byliśmy w przyjacielskich stosunkach, ale jak wiele rzeczy i te okoliczności uległy zmianie. — Zaparkuj na końcu podjazdu i zaczekaj na mnie, bez względu na to, jak długo mi to zajmie oczekuję, że Twój tyłek będzie tutaj, kiedy wrócę — powiedziałam. Wyglądał jakby chciał się sprzeciwić, ale położyłam dłoń na biodrze ukazując mu dyskretnie znajdującą się tam broń. — Nie chcę cię skrzywdzić Jerry, ale zrobię to, jeśli mnie do tego zmusisz. Przełknął głośno kołysząc przy tym jabłkiem Adama.— Będę na panią czekał panno Murphy. — Dobrze — powiedziałam poklepując go po ramieniu. — To może zająć chwilę. Odchrząknął ze zrozumieniem, zamknął moje drzwi i przeszedł na stronę kierowcy. Obserwowałam jak wykręca samochodem, parkuje i gasi silnik. Doskonale. Oczywiście nie miałam żadnej gwarancji, że nie zwinie się stąd w tej samej sekundzie, w której ja wejdę do domu Revenalda, ale mogłam się założyć, że będzie na miejscu, kiedy wrócę. Disco dość jasno dał do zrozumienia, żeby Jerry zawsze wykonywał moje polecenia. Mogłam tylko mieć nadzieję, że jego strach przed moim kochankiem, jest większy, niż strach przed pół demonami odwiedzającymi nasze miasto. Kiedy wspinałam się po schodach, położyłam dłoń na piersi w poszukiwaniu ciepła amuletu. — Vim corporem, potestatem praesentiamque tuam da mihi! Libere tibi me do! — zaprezentuj mi swoją siłę, fizyczną siłę i obecność, a oddam ci się w pełni. Boże, jak bardzo brakowało mi tej mocy, która uderzyła we mnie, taka silna, że ciężko było oddychać. Szum kamienia rozprzestrzeniał się, przez moje kończyny przyprawiając mnie o dreszcze. Jakikolwiek strach, jaki czułam zniknął, tak jakby nigdy wcześniej go nie było. Teraz był tylko gniew, furia, która płynęła tak głęboko w mojej krwi, że ta aż się gotowała. Nie byłam zaskoczona, kiedy nagi niewolnik otworzył mi drzwi. W zasadzie tego oczekiwałam. Słońce jeszcze nie wzeszło, ale wampiry i pół demony już na pewno czuły, że nadchodzi. Nie było, więc sensu podejmować niepotrzebnego ryzyka. Kiedy przesunął się, aby mnie wpuścić, przekroczyłam próg czekając na niego, aż zamknie drzwi, a wtedy walnęłam go w szczękę. Padł na ziemię jak długi. Jeden mniej, ale tylu jeszcze przede mną. Pojawili się inni niewolnicy z oczami szeroko rozwartymi, kiedy zobaczyli, co też zrobiłam. Przez chwilę myślałam, że zaczną uciekać, albo krzyczeć. Ale nie zrobili ani tego, ani tego. Jeden po drugim padali na kolana i pochylali głowy. Nie byłam pewna, dlaczego, ale nie miałam czasu na zadawanie pytań. Ułatwili mi wszystko. — Gdzie oni są? — spytałam przesuwając się dalej i kładąc dłoń na broni pod moim lewym ramieniem.

— W sali balowej — odparł jeden z niewolników. W porządku, więc. Znałam drogę, prosto przez jadalnie i w dół korytarzem. Kiedy nadchodziłam do miejsca, w którym znajdowały się dwie sale balowe (jedna dla seksu a druga dla przemocy) usłyszałam straszliwe krzyki, zarówno męskie jak i damskie. Na początku myślałam, że to z sali seksu, ale gdy podeszłam bliżej do miejsca, w którym nikt mnie nie widział, ale ja mogłam rzucić okiem spostrzegłam, że niewolnicy byli w tym samym miejscu, w którym ich zostawiłam. Zakneblowani i zakneblowani?. Kilkoro miało rozłożone nogi a krew spływała im po udach. Seks zdecydowanie miał tu miejsce, ale najwyraźniej ta część wieczoru została już zakończona. Podkradłam się do drugiej sali balowej zerkając do środka. Rozrywka i krzyki pochodziły od młodej pary (nie mogli mieć więcej niż szesnaście czy siedemnaście lat), którzy próbowali doczołgać się do siebie. Oboje zostali pobici, a krwawe ślady pokrywające ich ciała powiedziały mi, że zostali pocięci lub ukłuci niezliczoną ilość razy. Wampiry w pomieszczeniu rozproszyły się, gawędząc, kilkoro obserwowało ludzi wijących się na podłodze. Revenald, Anton i Victoria rozkoszowali się całą sceną ze swoich miejsc. — Mark — załkała dziewczyna próbując podeprzeć się na ramionach, posuwając się do przodu na brzuchu. Była mała i delikatna, miała mniej niż pięć stóp wzrostu, jej jasne blond włosy zlepione były krwią. Jej krystalicznie niebieskie oczy promieniowały bólem, bólem i przerażeniem. — Christy — załkał młody mężczyzna, również próbując się do niej przysunąć. Był chudy jak większość nastolatków. Jego brązowe oczy pasowały do oczu Christy w swojej rozpaczy, włosy w stylu Justina Beibera, spływały mu z czoła. — Umarłabyś za niego? — spytał Revenald podnosząc rękę i obserwując swoje paznokcie. — Byłabyś gotowa poświęcić swoje życie tak, aby on mógł żyć? — O Boże — sapnęła, Christy potrząsając głową. — Nie chcę umierać, nie jestem jeszcze gotowa. — A może ty? — ciągnął Revenald spoglądając na swoje dłonie tak jakby te torturowane na podłodze dzieciaki były nie ważne. — Co prawda ona nie wykazała takiego podziwu dla twojego życia, ale może ty byś dla niej umarł? Daje słowo, że pozwolę jej żyć, jeśli zaoferujesz swoje życie w zamian za jej życie. — Dobrze — odpowiedział Mark sięgając w kierunku młodej kobiety, która była nieomal w zasięgu jego ręki. — Zrobię to. — Nie — sprzeciw Christy, został zniszczony straszliwą próbą nabrania powietrza, kiedy próbowała jednocześnie oddychać i mówić. — Nie rób tego, Mark proszę, nie rób tego. — Mówiłem ci, że pierwszy się złamie — powiedział Anton. — Kobiety nie są tak szlachetne jak ich odpowiedniki. To nie leży w ich naturze. Zawsze najpierw martwią się o siebie. Samolubne małe suki.

— Zabiłabym za świeży posiłek — skwitowała Victoria. — A ona pachnie tak smakowicie. Nie mogę się doczekać jak wbije w nią zęby. — Powiedziałeś, że ją wypuścisz! — krzyczał Mark. — Dałeś mi słowo. Revenald w końcu podniósł wzrok i spojrzał na mężczyznę leżącego na podłodze. — Nadal żyjesz. Nic, co powiedziałem nie ma żadnej mocy, być może zobaczymy czy będziesz czuł sie w taki sam sposób w tej kwestii kiedy zobaczysz swoją kochankę zerżniętą przez każdą osobę znajdującą się w tym pomieszczeniu. — Po prostu mnie zabij. — W końcu usłyszałam głos Christy, teraz dziwnie spokojny. Rozumiałam. Śmierć nie była taka zła kiedy czekał cię zbiorowy gwałt. Zwłaszcza ,że i tak szanse na to ,że zginiesz były stosunkowo duże. — Ach, a teraz chce być męczennicą, — sarkała Anton. — Ona nie chcę zginąć, ale nie może znieść myśli o tym ,że zostanie zerżnięta. Zdecydowanie dziewica. — A on jest gotowy dla niej zginąć, nawet nie wypróbowując wcześniej towaru. — Victoria wywróciła oczami.— Idealizm to zdecydowanie ludzka cecha. — Ludzie są tacy przewidywalni. — Anton zgodził się pośpiesznie. — To dlatego takie zabawy stały się już niemodne. — A może zerżniemy ich oboje w tym samym czasie? — zaoferowała Victoria. — Możesz sobie wyobrazić jak będą zdruzgotani? To spustoszenie? Być może moglibyśmy utrzymać ich przy życiu przez kilka dni, pozwolić aby dotarła do nich ta cała sytuacja. Wtedy zazwyczaj smakują lepiej, kiedy utracą już wszelką nadzieję. — Proszę, — wyszeptała Christy, łkając jak dziecko którym jeszcze była. — Chcę wrócić do domu. — Głupia dziewczyna. — skarcił Revenald. — Nigdy nie wrócisz do domu. Życie które do tej pory prowadziłaś dobiegło już końca. Teraz należysz do mnie. — Nic ci nie zrobiliśmy! — krzyczał Mark, a jego ciało drżało. — Wypuść nas! Revenald pochylił się do przodu rozbawiony. — Bezczelny dzieciak. Nie mógłbyś zrobić nam niczego nawet gdybyś próbował. I nigdzie się nie wybierasz. Chyba już to przedyskutowaliśmy. — Dlaczego to robisz? — zapiszczała Christy, jej blond włosy plątały się wokół ramion. Anton przechylił głowę na bok i warknął. — Lepszym pytaniem byłoby; a dlaczego nie? — A więc zaczynajmy. — Victoria przesunęła językiem po zębach i przygryzła go końcówką kła. — Jej strach pachnie wybornie a ja jestem głodna. Czas wkroczyć do akcji.

Opuściłam ramiona przesuwając się w miejscu tak ,że stałam teraz bezpośrednio w środku wejścia do pomieszczenia. — Mam lepszy pomysł. — stwierdziłam matowym głosem. — Może upewnimy się ,że ta dwójka to jedyne osoby które ujdą stąd z życiem? — zsunęłam kurtkę która upadła na podłogę. Sięgnęłam po Browninga spod mego lewego ramienia i wyjęłam go. Wymierzyłam w Revenalda. Nawet nie drgnął. — Wiedziałem ,że powinienem cię zabić. — Masz rację. — uśmiechnęłam się i odbezpieczyłam broń. — Powinieneś był. — Przyprowadź ją do mnie. — machnął na otaczające go wampiry. — Chce mieć ją na kolana. Wszystkie wampiry ruszyły się aby wykonać jego polecenie, z wyjątkiem Josepha. Chciałam mu pogratulować tego ,że zapamiętał moje ostrzeżenie. — Słyszeliście. — trzymałam broń w górze, z uśmiechem, — Na kolana. — Amulet zapłonął na moim ciele budząc się do życia, wzmacniając moją wrodzona nekromancję i kontrolę nad nieumarłymi w pomieszczeniu. Padali jak muchy, ruch był natychmiastowy i gwałtowny. Nawet biedny Joseph padł na dół jak posłuszny szczeniak czekający na przekąskę. Przez moment Revenald absorbował to co się stało, ale gdy zrozumiał ze swojej beztroski przeszedł do wściekłości. — To nie możliwe. Ta plotka była tylko mistyfikacją, gdybyś miała taką moc czy nie ochroniłabyś swoich kochanków kiedy jeszcze miałaś szanse. A więc tego chciał, sprawdzić czy plotka była prawdziwa. I miał rację, próbowałabym ocalić Paine'a i Disco gdybym miała amulet wcześniej. Może i trochę rozminęliśmy się w czasie ale dostanie przedstawienie którego tak oczekiwał. Kiedy już zacznę nie skończę dopóki drań nie będzie błagał o litość. — Zdarza się. — odpowiedziałam wkraczając do pomieszczenia, wściekłość szalała mi w żyłach. — Zmiana reguł. Revenald wstał zaciskając szczękę. — Zabiję cie. — Już to mówiłeś i nie wydaje mi się. Kiedy na mnie ruszył byłam gotowa. Srebro go nie zabije ale spowolni. Wypaliłam wbijając mu kulkę w oko. Drugim wystrzał uderzył tuż poniżej tworząc dużą lepką dziurę w jego twarzy. Zatrzymał się w pół kroku rycząc jak wściekły lew, i unosząc dłonie aby zakryć swoje rany. — Ty, ty, ty i ty — spojrzałam na wampiry po mojej prawej. — Nie pozwólcie aby Revenald opuścił ten pokój. Przyszpilcie go do ziemie i trzymajcie go w miejscu. — posłuchali rozkazu, podnosząc się na nogi i biegnąć w stronę Revenalda. Powalili go na ziemie łapiąc za nogi i ręce.

Skinęłam na lewo ruchem ręki wskazując na wampiry które obserwowały mnie z ciężką dozą lęku w swoich oczach. — Ty, ty, i ty upewnijcie się ,że Victoria zostanie na swoim krześle, nigdzie ma się stąd nie ruszać. Victoria oczywiście próbowała uciec. Udało jej się podnieść z krzesła tylko po to aby została złapana w pół gestu i usadzona z powrotem. Wampiry oplotły ją ramiona wokół przedramiona trzymając ją na miejscu. Elektryczność pod moją skórą mrowiła, wzrastając. Wydawało się ,że z każdym rozkazem amulet stawała się coraz bardziej potężny. Wołała mnie, chciała abym zdemolowała całe to pomieszczenie. Zwalczyłam to pragnienie, skupiając się na moim głównym celu. Antonie. Ten pewny siebie popieprzeniec nawet nie drgnął. Pozostał na swoim miejscu, z tym swoim sadystycznym uśmieszkiem na twarzy. Więc chciał walki? Dobrze, to tak jak ja. Zabezpieczyłam Browninga i schowałam go z powrotem do pod ramiennej kabury. Nie odpuszczę mu tak łatwo, sprawię ,że będzie cierpiał za to co zrobił. Nie tylko odebrał mi przyjaciela ale Disco odebrał mężczyznę którego ten uważał za brata. I chociaż nic nie mogło sprowadzić Paine'a z powrotem, mogłam upewnić się ,że jego śmierć zostanie pomszczona. Przynajmniej tyle byłam mu winna. — Zmęczyłeś mnie, — powiedziałam ruszając w jego stronę. — Więc zamierzasz mnie zabić? — spytał Anton, wyginając brew. — To powiedział Twój Pan zanim rozszarpałam mu klatkę piersiową i zrobiłem sobie krwawą ucztę z jego serca. — O tak, zabiję cię. — mój głos był teraz tylko warknięciem, odzwierciedlając moje nieszczęście. Umieścił dłonie na poręczach fotela przygotowują się aby wstać. — Chciałbym zobaczyć jak próbujesz. A wtedy leciał na mnie, ledwie przekraczając ten krótki dystans. Spotkaliśmy się w lawinie pięści, mocne uderzenia lądowały na naszych twarzach. Powitałam ból, pozwalając aby się mną nakarmił. Smakowałam krew która zebrała się w kącikach moich ust, dostrzegłam ,że Anton nie miał żadnych obrażeń mimo uderzeń moich pięści. Próbował użyć swojej nieprawdopodobnej szybkości aby zajść mnie od tyłu, i wydawał się zszokowany kiedy wyprzedziłam jego ruch i stanęliśmy przed sobą. — A więc nie była to plotka, nie jesteś tym czym się wydajesz. — powiedział mrużąc oczy, zielone źrenice lśniły jak neony. Nie odpowiedziałam kiedy tak krążyliśmy wokół siebie, szukając miejsca aby wykonać kolejny ruch. Wyprowadził kolejne uderzenie i odrzuciłam jego pięść otwartą dłonią. Kiedy powtórzył tą samą sekwencję ruchów, zrobiłam to samo tylko używając wolnego ramienia aby uderzył go w podbródek. Jego następnym ruchem był kopniak który wylądował w centralnej części mego żołądka, odrzucając mnie do tyłu na kilka stóp. Próbowałam oddychać utrzymując się jednocześnie na nogach. Ponownie się okrążaliśmy, jak zwierzęta poszukujące swojej słabości, bestie na polowaniu łaknące krwi. Jeden fałszywy ruch i wyłoni się zwycięzca.

Wiedziałam ,że przeciągam to co nieuniknione. Wszystko co musiałam zrobić to powalić drania, wyjąć Pijawkę i odebrać tej żałosnej kreaturze życie. Ale taka łatwa śmierć nie wydawała się w porządku, zabicie go bez usunięcia mu z gęby tej arogancji mnie nie zadowoli. Tym razem kiedy na mnie ruszył zrobił to z całą mocą. Pomimo tego ,że blokowałam ciosy, nadal napierał, rzucał się na mnie a jego paznokcie uformowały się w szaleńczo wyglądające szpony. Trafił mnie dwukrotnie, raz w lewe ramię i kolejny w podbrzusze. Nie byłam zaskoczona tym ,że nie czuję bólu. Amulet blokował tego rodzaju rzeczy, utrzymując właściciela w należytej do walki formie. Kiedy zamachnął się z pól obrotu celując w moją twarz, oplotłam ramię wokół jego nadgarstka, napierając całym ciałem na jego klatkę piersiową i posyłając go na ziemie. Wylądowała na mnie, pozostając w tej pozycji nawet wtedy kiedy oplótł palce wokół mego gardła próbując się uwolnić. Wyjęłam Pijawkę, szukając jakiegoś przyzwoitego miejsca aby zatopić w nim ostrze, i wyszczerzyłam się w uśmiechu kiedy przecinał jego twarz obcinając prawe ucho. Arogancja która tak działała mi na nerwy zniknęła, stając się czystą agonią, kiedy mnie puścił sięgając ku swojej brakującej części ciała. Idealnie. Teraz pora na drugą stronę. Powtórzyłam ruch, prześlizgując ostrzem po skórze, jak po roztopionych lodach. Chociaż Pijawka pił krew kiedy odsunęłam ostrze krew spływała po głowie Antona na podłogę. Był bezsilny i nawet nie próbował uciekać kiedy posuwałam się w dól jego ciała dopóki nie siedziałam okrakiem na jego udach. Było tylko jedno miejsce które przychodziło mi do głowy, takie które mogło dostarczyć mu naprawdę prawdziwego bólu takiego na jaki zasłużył, i sprawi ,że spokornieje. Tym razem nie wykonałam żadnych nacięć. Zatopiłam ostrze w jego kroczu, używając całej siły na jaką mogłam się zdobyć. Weszło głęboko dokładnie tak jak liczyłam. Ostrze nie zatrzymało się dopóki rączka nie uderzyła w krocze. Jego ochrypły ryk był jak symfonia dla mych uszu taka która nigdy nie chciałam aby dobiegła końca. Nawet jeśli nie zabije popieprzeńca (co miałam zamiar zrobić) nie będzie wstanie używać swego fiuta nawet do tego ,żeby się odlać. — Co się stało? — spytałam obracając rączkę, ryjąc ostrzem w jego ciele .— A więc teraz widzisz jak próbuje cię zabić i jak ci się to podoba? — Ty pieprzona suko. — warknął, z oczy ciekły mu czerwone łzy. — Nie, nie suko. — szarpnęłam Pijawkę wyciągając go z jego męskich części. Krew pociekła z rany plamiąc mu spodnie. — Anioł zemsty pamiętasz? Paine cię ostrzegał ale ty nie słuchałeś. — odsunęłam na bok swój żal,ten ostry ból w mojej piersi. — A powinieneś był. Łatwiej byłoby z nim skończyć odcinając mu głowę ale wbiłam mu nóż w serce. Kość pękła a ostrze zagłębiło się w środku. Sapnął, oczy rozwarły mu się szeroko i znieruchomiał pode mną. Nie był to śmiertelny cios (jeszcze nie) ale będzie. Pochyliłam się nad nim spoglądając mu w oczy. Widziałam to co chciałam zobaczyć, to co każdy pól demon powinien poczuć by nauczyć się i docenić pokorę. Wiedział ,że jego czas dobiegł końca, że zaraz zginie.

— Ta desperacja w Twoich oczach smakuje pysznie. — powiedziałam powtarzając jego wcześniejsze słowa, robiąc to co wiedziałabym ,żeby zrobił Paine. — Nigdy nie powinien był go dotykać. — usta mi drżały, a moja udręka unosiła się na powierzchnie, gniewna i wijąca. — Rozumiesz? Nigdy nie powinieneś był podnosić na niego pieprzonej ręki. Przesunęłam ostrzem w górę i w dół, tnąc klatkę piersiową Antona. Nie trwało to długo, najwyżej sekundy. Kiedy wściełam dziurę wystarczająco dużą aby dostać się do środka, odsunęłam Pijawkę i wsadziłam do środka dłoń. Wnętrze było ciepłe i gąbczaste, ale nie było ciężko znaleźć to czego szukałam. Jego serce, choć uszkodzone nadal biło. Tylko taka śmierć wydawał się właściwa, musi zginąć w taki sam sposób w jaki zabił Paine'a. Kiedy podniosłam jego serce, obserwowałam jak życie ucieka mu z oczu. Tylko tym razem, nie było bólu serca, ani utraty, tylko euforia i błogość. Na jakimś poziomie wiedziałam ,że ten niewielki uścisk w jakim trzymam swoje człowieczeństwo, przeciekał mi przez palce jak zapomniane odciski czasu. Za każdym razem kiedy miałam amulet i pobierałam jego moc, moja empatia znikała. Nie chciałam tego, nigdy tego nie chciałam. Zostałam zmuszona do tego czym się stałam, człowiekiem włączonym do rodziny wampirów, kobieta zakochaną w mężczyźnie który tak naprawdę nie był mężczyzną, zabójczynią która coraz mniej przejmowała się odbieranym przez siebie życiem. Potworem stworzonym przez potwory. Tylko p oto aby upewnić się ,że dobrze wykonałam swoja robotę, odrzuciłam serce Antona na bok i przysunęłam mu do gardła Pijawkę. Ostrze samo w sobie było mistyczną kreacją, taką która nie miała problemu z przerwaniem skóry, kości dopóki nie uderzyła w znajdująca się pod spodem podłogę. Anton był skończony. Jego głowa zachwiała się opierając na boku kiedy odłączyła się od ciała. Jego oczy nadal mrugały i miałam nadzieje ,że nadal widzi, obserwuję powoli jak światło znika na dobre. Krzyki rozproszyły moją uwagę i zerknęłam przez ramię. Być może to obserwowanie śmieci Antona, czy wiedza ,że jest następny w kolejce, dodały mu sił ale jakoś Revenald uwolnił sie spod podtrzymujących go na ziemi wampirów, jego twarz była krwawym bałaganem ale oczy już zaczęły się zalecać, pozwalając mu znowu widzieć. Uciekł kiedy był już wolny, a jego prędkość była większa niż wampirów próbujących go doścignąć. Schowałam Pijawkę i zeskoczyłam z ciała Antona. Pobiegłam za wampirami wchodzącymi do pomieszczenia z nagimi i związanymi niewolnikami. Słyszałam jak Revenald mówi coś czego nie rozumiałam, ale wiedziałam ,że używa języka demonów. A wtedy na przeciwległej ścianie spostrzegłam lustro które zaczęło się zmieniać, poczułam też silny zapach siarki. Sukinsyn! Widziałam juz kiedyś piekło poprzez lustro, kiedy ułożyłam się z demonem od czego zaczął się cały ten bałagan. Ścisnęło mnie w dołku kiedy zdałam sobie sprawę z tego co robi Revenald. Tylko pół demony miały wystarczającą moc aby wędrować w tą i z powrotem pomiędzy piekłem a ziemią. Patetyczny drań uciekał ,żeby ratować swoje życie.

Dotarł do lustra nim zdołaliśmy go dopaść. Szkło chwyciło go, utrzymując w miejscu i przeciągnęło przez powierzchnie. Chciałam krzyczeć ze złości, zmusić go aby wrócił z tą swoją odwagą którą manifestował podczas naszego pierwszego spotkania. Zamiast tego zostałam zmuszona aby stanąć przed lustrem, i stawić mu czoła kiedy szukał swojej bezpiecznej przystani jaką było piekło. Tornada wirowały wokół niego, kurz pokrywał mu tors. — To jeszcze nie koniec, — ostrzegł — W porównaniu do bólu jaki dla ciebie zaplanowałem, dzisiejszy wieczór będzie wydawał się niebiańskim wspomnieniem. — Ciota. — warknęłam, bardziej jak zwierze niż kobieta. — Jesteś niczym więcej niż zwyczajnym mięczakiem który uciekł przed człowiekiem. Sługą. Słowa te rozprzestrzenią się w piekle. Wszyscy dowiedzą się jakim jesteś tchórzem. Mam nadzieję ,że jesteś gotowy znieść to jak duży chłopiec. I — Wkrótce zjem twoje serce na obiad, dziwko.— wyraz jego twarzy uległ zmianie w swojej furii, czoło rozciągnęło się na zewnątrz gdy jego kły rozparły niezgrabnie górną wargę. Potem usłyszałam głośny trzask. Szkło wiszące wzdłuż całej ściany roztrzaskało się sypiąc na zewnątrz. Udało mi się podnieść ramiona i dłonie aby osłonić twarz. Odłamki przełamały się przez moja koszulkę i wbiły w skórę, w niezliczoną ilość miejsc na moim ciele. Wampiry i niewolnicy którzy stali w bliskim polu rażenia, krzyczeli kiedy szkło posypało się i na nich, uderzając jak miniaturowe ostrza. Opuściłam ramiona, wściekła kiedy zobaczyłam ,że lustro zniknęło, a jedynym śladem tego ,że kiedykolwiek tu było była pozostała rama. Uciekł ale wróci. Tego byłam pewna, pytanie tylko: czy zdążę znaleźć i przywrócić do życia Marigold w odpowiednim czasie aby się chronić? Czy może on znajdzie mnie nim będę miała okazję? Tak czy inaczej nie miało to znaczenia, tak sobie powtarzałam, odsuwając te myśli od siebie na bok. Były inne rzeczy które musiałam zrobić, rzeczy które nie mogły czekać. Odwracając się od zniszczonego lustra, zerknęłam na poobijanych niewolników. Niektórzy byli naprawdę w kiepskim stanie, krwawili ze wszystkich miejsc. — Pomórzcie im, — nakazałam znajdującym się w pobliżu wampirom. — Opatrzcie ich rany Ruszyli się kiedy im kazałam, sama odwróciłam się aby wyjść z sali balowej. Czas stawić czoła tej suce pól demonicy którą już kiedyś zabiłam i miałam zamiar zabić ponownie, aby wymierzyć sprawiedliwość tej suce z kłami która tak potraktowała moja siostrę. Jeden ostatni przystanek i będę mogła odzyskać tych których kochałam i zostawić ten grajdołek za sobą.

Rozdział osiemnasty Kiedy przybyłam do drugiej sali balowej, Victoria nadal siedziała na krześle. Wampiry, które ją przytrzymywały miały pełne ręce roboty, piszczała, kopała próbując się uwolnić. Włosy miała rozsypane na twarzy i klęła pod nosem. Dopóki nie zobaczyła mnie. Jej szarpanie ustało i uniosła podbródek rzucając mi spojrzeniem wyzwanie, mimo że wiedziałam, iż musi być przerażona. Zabiłam Antona na jej oczach, a wiedziała, że przysięgłam, iż ją zabiję po tym, jak zniszczę jej brata, Grahama Tavisha. Kiedy zerknęłam w róg pomieszczenia, dostrzegłam dwoje nastolatków, którzy teraz się obejmowali trzymając się na wzajem bardzo mocno. Nie wiedzieli, czym jestem, wpatrywali się we mnie oczami wielkimi jak spodki, wyraz twarzy mieli ponury, ale pełen nadziei. Niech to szlag, nie mogłam zostawić ich wspomnień nietkniętych. Świat nie wiedział, że wampiry istniały, i nie mogłam pozwolić na to, aby powrócili do swojego życia i zaczęli plotkować. Jednakże zasługiwali na coś lepszego, niż to, co spotkało ich dziś wieczorem. Wymazanie tych przerażających wspomnień i pozostawienie im jakiś przyjemnych było czymś, co mogłam dla nich zrobić. Musiałam zrobić, chociaż tyle. — Joseph — powiedziałam miękko wiedząc, że nadal był w pomieszczeniu, na kolanach tam gdzie go zostawiłam. — Podejdź tutaj. Nieomal parsknęłam śmiechem, kiedy podszedł z Sonją u swego boku. Złapała go za ramię tak, jakby myślała, że może utrzymać go w pionie. Jeden z najsilniejszych wampirów w tym mieście zredukowany do kogoś chowającego się za kobietą. Wielki zły wampir używający swojego nekromanty, aby go chronił. Słodko i śmiesznie. — Musisz oczyścić ich wspomnienia i zastąpić je czymś przyjemnym — wiedziałam, że Joseph może to zrobić, kontrolował już nie takie rzeczy. — Będziesz musiał wykombinować jakiś wypadek aby wyjaśnić ich rany, ale upewnij się, że nie będzie w to zaangażowane nic co związane jest z kłami czy seksem. Kiedy już to zrobisz chcę, żebyś ich stąd zabrał i odstawił do domu. Nie mów nikomu, co zaszło tutaj dzisiejszego wieczora — spojrzałam na Sonję oczekując, że zrobi, co powiedziałam chociaż nie była pod wpływem mojego przymusu i nie musiała wykonać rozkazu.— Jasne? — Rozumiemy — odparła dziarsko Sonja, lecz z nutką niepokoju i pośpiesznie odwróciła wzrok. Więc o to chodziło. Chociaż pomogłam jej odesłać Baxtera na drugą stronę i jakikolwiek rodzaj przyjaźni się między nami rozwinął, teraz dobiegł już końca. Ta kobieta od początku mnie nie lubiła, a teraz jeszcze zaczęłam ją przerażać, prawdopodobnie już nigdy nie odbierze ode mnie telefonu. To nie było zbyt pocieszające, skoro potrzebowałam jej pomocy, aby odnaleźć Marigold. Może mogłybyśmy kontynuować dzielenie się informacjami wyłączając serdeczność. Tylko czas pokaże. — Doceniam.

Ruszyli w kierunku dzieciaków wpatrujących się w nich z szeroko rozwartymi oczami rozmawiając między sobą przyciszonymi głosami. Idealnie. Dzieciaki już były przerażone. Nie trzeba było jeszcze pogarszać sprawy. Joseph i Sonja robili dokładnie to, co chciałam. — Nie zrobiłam nic złego — Victoria poinformowała mnie, nawet nie mrugając zielonymi oczami, kiedy napotkałam jej spojrzenie. — Zabiłaś mojego brata, a ja skorzystałam z oferty, którą mi dano. — Zmieniając w wampira dziewczynę wbrew jej woli, taką która nigdy nie wyrządziła ci żadnej krzywdy? — spytałam stając przed nią. — Uważasz, że miałaś do tego prawo? — Graham też nigdy ci nic nie zrobił — odcięła się. — A jednak go zabiłaś. W jaki sposób to różni się od tego, co ja zrobiłam? — I tu się mylisz — przypomniałam sobie Disco leżącego na ziemi zdradzonego przez tych, którym ufał, a wszystko, dlatego że Graham Tavish chciał kontroli nad Nowym Jorkiem. — Twój brat próbował zabić mojego kochanka, mojego pana. Moim obowiązkiem, jako jego nekromanty jest go chronić. Twoje argumenty są słabe i wiesz o tym. Roześmiała się drwiąco. — To tylko pokazuje jak mało wiesz i rozumiesz o naszym świecie. Demony i ich stwórcy nie proszą o moc. Po prostu ją sobie biorą. Od zarania dziejów tak się miały sprawy. Jeśli Twój pan został zaatakowany i przegrał, był zbyt słaby, aby utrzymać swoją pozycję. Twoje zaangażowanie tylko dowodzi tego, że to, co powiedziałam jest prawdą. Gabriel Trevellian powinien był zginąć, a nie mój brat. — Żałuję tylko, że Revenald zwiał i nie może usłyszeć jak to mówisz. Jakoś nie wydaje mi się, aby docenił zaangażowanie Grahama wymierzone poniekąd też w niego. Jak ci się wydaje, że zareaguję, kiedy dowie się, że Twój brat próbował zniszczyć jego rodzinę? Coś mi mówi, że spieprzyłaś sprawę i to całkiem porządnie. Pobladła na moje słowa, musiałam zdusić uśmiech. Prawda, może i nie wiedziałam wszystkiego o wampirach i demonach, ale wiedziałam, że Graham kazał innemu wampirowi zabić Gabriela tak, aby mógł przejąć kontrolę nad miastem i jednocześnie nie występować bezpośrednio przeciwko Revenaldowi. Pół demony nie zadzierały z pół demonami. Gdyby plan Grahama się powiódł, Revenald nigdy nie dowiedziałby się, że został wrobiony i oszukany. Demony i ich pieprzone gierki, jak ja ich nienawidziłam. — Teraz nie ma to już znaczenia. Graham jest martwy, a ja będę następna. Słyszałam i wiem, co zaczęłaś nim zakończyłaś życie mego brata. Wzruszyłam ramionami. Z tym nie mogłam się kłócić. — Masz rację to nie ma znaczenia. — Więc dlaczego już z tym nie skończysz? — Nigdy nie opuściła podbródka, cały czas trzymając głowę wysoko. Chryste ta suka była tak samo zarozumiała jak wtedy, gdy spotkałyśmy się w przyszłości. I chociaż miałam tu przewagę ona i tak nie chciała tego potwierdzić. Przypuszczam, że na wiele sposobów nie byłam tym zaskoczona.

— Mam dla ciebie kilka pytań — odparłam obserwując ją. — Jeśli odpowiesz na nie szczerze i przestaniesz być taką suką, upewnię się, że Twoja śmierć nie będzie tak krwawa i makabryczna jak śmierć Antona, a uwierz mi, że bardzo chcę zobaczyć jak krwawisz, chcę żebyś cierpiała za to, co zrobiłaś mojej siostrze. — Mam dla ciebie odpowiedź. — Jej usta zakrzywiły się tworząc znajomy już grymas. — Co powiesz na, nie. — Nie? Jej zielone oczy pełne były przekory. — Nie odpowiem na żadne z Twoich pytań. Westchnęłam, ale to wszystko było tylko na pokaz. — Powiedziałabym szkoda, ale to byłoby kłamstwo, chcesz wiedzieć, dlaczego? Parsknęłam obracając głową tak, że fale czerni opadły na jej ramiona. — Nie bardzo. — To dobrze, chociaż i tak zamierzam ci pokazać. Wyjęłam noże sprężynowe z za paska. Nauczyłam się dawno temu, że byłam oburęczna, chociaż prawa ręka lepiej sprawdzała się z bronią, no i tą pisałam. Otworzyłam je, wsłuchując się w melodię metalu rozdzielonego tylko po to, aby za chwilę znowu połączyć się razem. Podeszłam powoli pozwalając jej, aby zobaczyła broń. Disco dał je, kiedy próbował z powrotem wkupić się w moje łaski. Przeżyłam szok, kiedy zobaczyłam, że są srebrne. On nie mógłby nigdy wziąć ich do ręki, ale ja mogłam. Przypomniałam sobie, iż pomyślałam wtedy, że to jego sposób na to, aby powiedzieć mi, że jeśli dam mu kolejną szansę, a on nawali, to będę miała coś, co pozwoli mi ukarać go za jego głupotę przynosząc broń do łóżka, niebezpieczną i jednocześnie perwersyjną. Teraz wiedziałam, że ufał mi, mimo że ja nie ufałam jemu. Z własnej woli umieścił swoje życie w moich rękach. — Wypuście ją — poinformowałam wampiry trzymające prawą rękę Victorii. Jak tylko usunęły się na bok uniosłam nóż nad głowę i z impetem opuściłam go na dół. Przebił jej skórę przechodząc przez tkanki i ścięgna, końcówka zatrzymała się, kiedy wbiła się w drewno pod jej ręką. Zagryzła wargę, aby powstrzymać się od krzyku, ale i tak usłyszałam zduszony jęk. Krew spływała jej z ust tworząc czerwoną kreskę cieknącą wzdłuż podbródka. Kazałam tym wampirom stojącym po jej drugiej stronie odsunąć się tylko, że tym razem Victoria nie czekała spokojnie. Próbowała przycisnąć ramię do piersi i ochronić się przed przyszłym obrażeniem. — Proszę, proszę, a wcześniej mówiłaś o tym jak wspaniałym uczuciem było sianie spustoszenia. Ale jak rozumiem to uczucie jest wspaniałe tylko wtedy, gdy ktoś inny jest ofiarą — skinęłam podbródkiem w kierunku wampira, który ją uwolnił. — Jej ramię ma leżeć na poręczy, przytrzymaj jej nadgarstek i nie pozwól się poruszyć. Próbowała przed nim umknąć, ale była skazana na porażkę. Kiedy miał ją już na pozycji, wbiłam drugi nóż w to samo miejsce, co pierwszy przyszpilając jej dłoń ostrzem. Ponownie zdusiła krzyk, ale widziałam czerwone łzy w jej oczach i wiedziałam, że musiało ją to cholernie boleć.

Pieprzenie fantastycznie. Może teraz będzie bardziej skora do współpracy. — Gdzie jest Gabriel i Jenny? Co z nimi zrobiłaś? Wolałabym ją zabić, ale skoro Disco nie otworzył naszej więzi wiedziałam, że jest nadal nieprzytomny. Cholernie trudno byłoby mi znaleźć go samej w tym wielkim domu. Mówili coś o kwaterach dla niewolników, ale nie miałam pojęcia gdzie to jest. Nawet gdyby niewolnicy pokazali gdzie mieszkają w tej piekielnej dziurze, on mógł być wszędzie. No i gdzie była Jennifer? Co z nią zrobili? Gdzie umieścić wampira noworodka? Disco mówił coś o tym, że umieszcza się je w ziemi, ale Marius zmienił jego i Paine'a na otwartym polu, podczas bitwy. Czy Jenny była nad ziemią, czy pod ziemia? W łóżku czy raczej w płytkim grobie? Zadrżałam na samą myśl. — Naprawdę sądzisz, że ryzykowałabym gniew Revenalda odpowiadając na to pytanie? — skrzywiła się Victoria, a jej czerwone usta się zacisnęły. — Postradałaś rozum. — Jeszcze nie, ale jestem na najlepszej drodze. — Pochyliłam się i zdjęłam skórzane szpilki z nóg Victorii. Paznokcie u nóg miała pomalowane na ten sama kolor czerwieni, co u rąk. Szkoda, że musiałam posunąć się do tortur, ale nie pozostawiła mi zbytniego wyboru. Pijawka brzęczał w mojej dłoni, kiedy wysunęłam go z pochwy, głodny pragnący więcej krwi. Victoria chyba musiała się domyślać, co chcę zrobić, bo podkurczyła palce. No cóż, to tylko oznaczało, że nie mogłam zrobić tego jednocześnie. Zdecydowałam się przeciąć tak, żeby odciąć jakąś ćwierć jej palca. Tym razem krzyczała tak głośno, że aż dzwoniło mi w uszach. — Nie musimy tego robić — przypomniałam jej przesuwając się do jej kolejnej stopy, pragnąc by powiedziała mi to, co chciałam wiedzieć tak abyśmy mogły to zakończyć. Mimo, że skrzywdziła Jenny, tortury nie były moją specjalnością. — Wszystko, co musisz zrobić, to powiedzieć mi gdzie oni są. — Pieprzę cię — warknęła, teraz była już dziką bestią, pozbawioną kontroli i szaloną. — Przykro mi, ale nie kręcą mnie kobiety, ale dzięki za propozycję.— Żałowałam, że nie mam zatyczek do uszu. Kiedy Victoria krzyczała to naprawdę krzyczała. Dźwięk wydawał się trwać i trwać odbijając się echem w pomieszczeniu. — Odpowiedz na pytanie. — Pieprzę cię — powtórzyła, przez łzy. Myślałam właśnie nad moim kolejnym ruchem, kiedy usłyszałam za sobą ciężkie kroki. Instynkt kazał mi się ruszyć, ale nie miałam czasu. Zostałam pchnięta na środek pomieszczenia z daleka od Victorii. Toczyłam się po podłodze lądując na ścianie, uniosłam się na czworakach i podniosłam głowę. Mogłabym się teraz walnąć. Ale byłam głupia. Z jakiegoś powodu nie przykładałam uwagi w innym razie zauważyłabym nekromantę wślizgującego się do pomieszczenia, członka rodziny Victorii, Dimitria. Ten sukinsyn wszedł mi w drogę i odsunął od swojej kochanki, ale to akurat nie było największym moim problemem. Tym problemem było to, co stało u boku Dimitria. Największy demon, jakiego kiedykolwiek widziałam, obserwował mnie właśnie swoimi ślepiami miał, co najmniej siedem stóp wzrostu. Jak wszystkie demony, rysy jego twarzy były androgeniczne. Długie, ciemno czerwone włosy spływały na plecy, a ubrany był w płaszcz z Gwiezdnych Wojen. Jasna cholera. — Zakończ jej życie Labre,a rozważę twój dług jako spłacony.— powiedziała Victoria, a jej głos był krzykiem bólu. — Zabij ją dla mnie.

— A dlaczego miałbym to zrobić? — spytał demon. — To dość oczywiste, że ona zaraz zakończy twoje życie, a tym samym nie będzie już naszego długu. Nic na tym nie zyskam. Victoria spanikowała zdając sobie sprawę ze swojego błędu. — Podaj cenę! — pisnęła próbując poruszyć rękoma, które przybite były do krzesła. — Dziecko, Victoria Delcroix. Będziesz do mnie przychodzić, co noc aż do momentu poczęcia. Owoc naszego zjednoczenia zostanie oddany mnie. — Victoria zbladła, wszystkie kolory odpłynęły jej z twarzy — Oczekujesz, że będę miała z Tobą dziecko? — Nie, oczekuję, że dasz mi dziecko. Nie będziesz miała żadnego innego celu, oprócz noszenia i urodzenia mojego syna lub córki. Nie mam cierpliwości na Twoje głupie gierki. Nie jesteś niczym więcej, niż tylko środkiem prowadzącym do celu. Udało mi się wykrzesać dla niej trochę empatii, mimo że była prawdziwą suką. Jej dziecko, zostanie wyrwane z jej ramiona jak szczeniak zabrany z miotu. Tym razem nie zawracałam sobie głowy wyciąganiem Browningów wyjmując z za paska fiolkę z solą. Szybko utworzyłam wokół siebie krąg z soli, starając się nie uszczknąć ani trochę. Mój umysł był przeciążony, kiedy próbowałam ułożyć jakiś plan. Demony mogły przenosić się do naszego wymiaru tylko wtedy, kiedy zostały przyzwane, a wracały do piekła tylko wtedy, gdy zostały odesłane lub zmuszone siłą do przejścia na drugą stronę. Nie miałam ze sobą żadnych sprzętów, więc jeśli Victoria zaakceptuje układ, będę zmuszona do walki z tą cholerną rzeczą i modlitwy, abym tylko wygrała. Pijawka nie była najlepszą opcją do wykonania nacięcia na mojej dłoni, ale skoro inne moje noże tkwiły w dłoniach Victorii, musiałam poradzić sobie z tym, co miałam. Wykonałam nacięcie u podstawy ręki i odsunęłam ostrze nim wchłonęło krew pozwalając, aby ciepły, gęsty płyn, kapał na ziemię, kręcąc się w kółku, aby wzmocnić sól moją siłą życiową. — Wiąże ten krąg moją krwią i wolą — wyszeptałam, wkładając całą swoją energię w zaklęcie i używając amuletu, aby jeszcze wzmocnić moje słowa. Łacina byłaby lepsza, wzmocniłaby bardziej moc, ale nie byłam za dobra w jeżykach, co będę musiała nadrobić, któregoś dnia, jeśli tylko uda mi się przeżyć. — To miejsce należy do mnie. Ci, którzy do niego wkraczają odpowiadają przede mną. Jeśli tylko taka będzie moja wola nikt, kto jest wewnątrz nie wyjdzie na zewnątrz. Kogo chciałam oszukać? Goose i ja próbowaliśmy tego samego z poltergeistem i zawiedliśmy. Zmówiłam cichą modlitwę licząc na to, że Bóg mnie usłyszy, że znajdzie w swoim sercu przebaczenie moich grzechów i da mi szansę odkupienia, kiedyś w przyszłości. Nie, żebym na to zasłużyła biorąc pod uwagę wszystko, co zrobiłam. Victoria wzięła głęboki oddech i wypuściła powietrze, po czym skinęła. Oczywistym było, że nie chciała się zgodzić na ten układ. Ale koniec końców nie znaczyło to wiele, kiedy jej własne życie był zagrożone. Pamiętałam jak traktowała własną córkę Isabellę McDaniel. Tak niepodobna do matki, karta przetargowa między jej rodzicami. Victoria podstępem skłoniła Goose'a, aby ją zapłodnił. A wtedy używała ich dziecka, jako narzędzia, aby trzymać go pod kontrolą. Victoria z przyszłości stawała się tą z teraźniejszości tylko, że to dziecko nie będzie wypełniać jej rozkazów. Będzie rozwijać się pod rządami ojca demona. Fuj.

— Zgadzam się na Twoje warunki. Zabij Rhiannon Murphy, a dam ci to, czego pożądasz. — Rhiannon Murphy.— Labre spojrzał na mnie tak jakby widział mnie po raz pierwszy. — Plotki o Twoich układach z demonami rozprzestrzeniły się po całym piekle. Czy każdy demon, którego spotkam będzie mi to powtarzał? Co za pieprzony świat? — Tak, słyszałam. — Szkoda, że muszę cię zabić. — Demon przerwał. — Jestem gotowy zaoferować ci zamianę. Oddaj mi dziecko, którego pragnę, a pozwolę ci żyć. Będziesz mogła skończyć życie Victorii Delcroix z moim błogosławieństwem. — Nawet gdyby było to możliwe, a nie jest (dzięki Bogu) muszę odmówić. — W takim razie Victorio Delcroix, możesz uważać nasze porozumienie za zawarte — powiedział Labre mrużąc oczy i spoglądając na mnie. — Sprawa zamknięta. Przeżegnałam się i wezwałam pełną moc amuletu, nieomal przewracając się, kiedy odpowiedział, a Labre usunął swój płaszcz i ukazał wielkie muskularne ciało. Jezu Chryste, był duży, zbudowany jak pieprzony czołg. Pośpieszył w moim kierunku. Chociaż określenie szybko nawet nie zbliżało się do opisania tego, jak poruszał się Labre. W jednej sekundzie był na przeciwko Victorii, w następnej na przeciwko mnie. Nie zauważyłam ataku, wzięta z całkowitego zaskoczenia. Poszybowałam w powietrzu unosząc się nad ziemią jak balon na paradzie noworocznej i wylądowałam płasko na plecach kilka stóp dalej. Labre był przede mną nim zdążyłam się poruszyć przyszpilając pod sobą, kiedy uniósł dłonie do mego gardła. Amulet nie wystarczył. Potrzebowałam czegoś więcej, jeśli miałam to przetrwać. Czegoś o wiele większego. Nakryłam dłońmi amulet próbując wysączyć z niego więcej mocy i zrobiłam jedyną rzecz, którą mogłam, odebrałam energię wszystkim znajdującym się w pomieszczeniu wampirom. Jęczeli, kiedy absorbowałam ich siłę, krzyczeli. Uniosłam pięść do góry i uderzyłam w podbródek demona, oniemiała siłą, jaka kryła się za tym uderzeniem. Tym razem to ja uderzyłam go na tyle mocno, że poszybował w powietrzu. Muszę zamknąć go w kręgu i to natychmiast. Był zbyt przytłaczający, niemożliwy do pokonania. Jedynym sposobem na to, aby zmusić go do powrotu, do piekła, było zapędzenie go w miejsce, które należało całkowicie do mnie i zażądać jego odejścia. Kiedy podniosłam się na nogi spostrzegłam, że Labre zrobił to samo. Stanęliśmy przed sobą zwierając się spojrzeniami. — To walka, której nie możesz wygrać — powiedział Labre, ale odczułam ulgę, kiedy wyczułam pewien brak przekonania w tym stwierdzeniu. — To się jeszcze okaże — sapnęłam rzucając się na lewo w kierunku kręgu.

Najwyraźniej nie wyczuł zagrożenia przez moją magię. Jęknęłam, kiedy minął krąg zmuszając mnie do zniesienia kolejnego zderzenia naszych ciał. Na pieprzone piekło, drań był ogromy: przynajmniej trzykrotnie tak duży jak ja. Udało mi się umknąć mu z drogi przemykając pod jego ramieniem. Znowu próbowałam dotrzeć do kręgu, nieomal nie przebiegając przez tą cholerną rzecz. Kiedy się obróciłam zobaczyłam, że Labre podążył za mną i całkiem przypadkowo znalazł się tam gdzie chciałam, aby był. Wstrzymałam oddech pozwalając, aby promieniujący tryumf amuletu wzrastał. Czułam się tak, jakby amulet stał się częścią mnie. Moja nekromancja i magia rosła i rosła. Swoją wolą sprawiłam, że krąg pozostał mój, był jedynym miejscem w tym pomieszczeniu, którego nie mógł przejąć nikt inny. Przekonałam się o tym, kiedy Labre próbował zrobić krok do przodu i uderzył w niewidzialną ścianę, którą zdałam sobie sprawę, że stworzyłam. Dzięki ci Boże. Drań był uwięziony. — Co to ma znaczyć? — warknął. — Co się wydaje, że robisz Rhiannon Murphy? — Wypędzam cię z powrotem do piekła — odparłam skupiając się na mojej mocy i wzywając ją. — Siłą mojej woli nakazuję ci odejść. Wczuwałam się w szum energii unoszący się z mego ciała. Skwierczał przetaczając się przeze mnie, promienny i piękny ogień. — Nie odpowiadam przed Tobą. — Owszem odpowiadasz. — Podeszłam do kręgu, fale mocy były jak płynna ekstaza i wyciągnęłam Pijawkę. Obróciłam ostrze tak, aby Labre mógł zobaczyć w nim swoje odbicie tworząc lustro, które odeśle go z powrotem do piekła. — Odejdź natychmiast. Zrób, co mówię, wypełnij moją wolę. I była to moja wola, moje żądanie, które go zmusiło, stalowe i nierozerwalne. To było właśnie to. Ale czego mogłam oczekiwać skoro pobrałam całą moja moc nekromanty, która płynęła na tej fali ciemności razem ze mną. Zaryczał i zaczął znikać padając na kolana, kiedy przesunęłam w jego stronę ostrze. Nie było wystarczająco duże dla niego, aby mógł przekroczyć je w swojej postaci. Zamiast tego wydawał się wydłużać i wykrzywiać, jakby testował swoje kończyny poza wszelkimi limitami. Cal po calu znikał w ostrzu dopóki nie przeszedł przez jego odbicie, w całości i nie zniknął. Byłam tak bardzo pogrążona w tej właśnie chwili, że kiedy moc nagle zniknęła upadłam gwałtownie. Świat zaczął wirować, ściany wydawały się poruszać. W sekundzie wszystko stanęło. Ale to nie było niczym dobrym. Po pierwsze, szum amuletu zniknął. Po drugie wampiry w pomieszczeniu nie spoglądały już dłużej na mnie z lękiem. Ich spojrzenia, które jeszcze przed chwilą przypominały przestraszone jagnięta, teraz były w pełni spójne i pełne wściekłości.

Słodki Jezu, czemu musiałam odkryć akurat teraz, że wygnanie demona będzie czymś, co wyczerpie całą siłę z amuletu? Akurat teraz? Kiedy miałam tak dużo do stracenia? Ponieważ takie było moje kurewskie szczęście. Amulet był teraz niczym więcej ponad dekoracją. Udało mi się zużyć jego całą energię. Moje poszukiwania poinformowały mnie, co prawda, że każdy urok czy zaklęcie ma swoje limity, a potem staje się bezużyteczne. Ale jakoś wolałam przyjąć za dobrą monetę to, że amulet Marigold był inny. Och, jak, bardzo się myliłam. Tylko czas pokażę czy amulet znowu napełni się energią, ale mogę nie mieć cholernej szansy, aby dowiedzieć się, jak to cholerstwo działa z nienaładowanymi bateriami. Wszystkie wampiry w pomieszczeniu ruszyły w moją stronę, jak drapieżniki, którymi były, ich oczy połyskiwały dziko w przytłumionym świetle. Wsunęłam Pijawkę na miejsce i sięgnęłam po Browningi wstając i przyjmując pozycję do walki. Jeśli miałam przetrwać to w jednym kawałku to był tylko jeden sposób na to, aby tak się stało. Będę musiała zrobić to po swojemu.

Rozdział dziewiętnasty Wypaliłam krótką serię z broni celując w klatki piersiowe wampirów. Na początku żaden z nich nie wydawał się zwracać na to uwagi kontynuując swój marsz w moim kierunku, podczas gdy ja sama wycofywałam się do tyłu. Ale ci, których trafiłam padali na kolana. Słyszałam też straszliwe jęki ich nekromantów, kiedy ich mistrzowie ginęli. Byłam świadoma tego jak głęboka była ich strata. Kiedy znikała więź ustanowiona między wampirem a nekromantą, pozostawiała ona po sobie ogromną pustkę. Taką sama pustkę, jakiej doświadczyłam, kiedy życie Paine'a zostało odebrane. W pomieszczeniu było około piętnastu wampirów, z których zabiłam jakieś cztery. Mimo moich srebrnych kul, moje szanse były marne. Jedna z nekromantek, która straciła swego pana, rzuciła się na mnie i musiałam ją unieszkodliwić ciosem między oczy. Chciałam czuć się winna, ale moja adrenalina wzrastała, a serce pędziło jak szalone powtarzając mi rób, co musisz, aby znaleźć Disco i Jenny, i spieprzaj stąd w cholerę. — Nie chcę was zabijać — powiedziałam do nich wszystkich przenosząc ciężar ciała z boku na bok, kiedy ponownie skierowali się w moją stronę. — Nie musi być tak jak teraz. Wiedziałam jak płonna była moja nadzieja. Wampiry w pomieszczeniu chciały krwi, mojej krwi i nie miały zamiaru pozwolić, aby coś takiego jak srebrne kule ich przed tym powstrzymało. Niech to szlag. Pozostawiona bez żadnego innego wyboru, zaczęłam strzelać celując teraz w ich głowy. Zabiłam kolejną dwójkę, potem trzeciego i czwartego, i piątego. Nie miałam czasu, aby przeładować, kiedy skończyły mi się magazynki, więc odrzuciłam je na bok sięgając po Desert Eagle. Udało mi się odstrzelić jeszcze jednego zabijając tym samym sześć wampirów, kiedy w końcu pozostała piątka powaliła mnie na ziemie. Broń wyfrunęła z mojej ręki kręcąc się po podłodze jak wiatraczek. Jeden z wampirów chwycił mnie za włosy i zaczął metodycznie walić moją głową w podłogę sprawiając, że zobaczyłam wszystkie gwiazdy. Za cholerę nie miałam szans na to, aby się wybronić, trzymali mnie za ręce i nogi zupełnie płasko na plecach. — Nie zabijać jej! — krzyknęła Victoria, odwróciłam głowę tylko po to, aby zobaczyć, że Dimitri wyciągnął już noże z jej dłoni i teraz pomaga jej wstać. Rzuciła mi wściekłe spojrzenie wyglądając przy tym jak piękny, gorący krwawy bałagan. — Będziesz błagała o śmierć, ale nie mam zamiaru ci jej dać. Teraz jesteś moją zabawką, przeznaczoną, aby cierpieć przez wieczność. Zrobię ci takie rzeczy, których nie jesteś w stanie pojąć — uśmiechnęła się z grymasem, jej czerwone łzy na policzkach wyschły i zblakły. — Zapłacisz Rhiannon Murphy. Zapłacisz. Już stawiałam czoła śmierci, wcześniej i nie bałam się, bo wiedziałam, że to tylko przejście z jednego miejsca do drugiego. Ale to, co powiedziała Victoria cholernie mnie przeraziło. Wieczność spędzona pod jej kontrolą? Wolałabym umrzeć, miała rację, prawdopodobnie skończę błagając ją o śmierć. Widziałam, jaka była w przyszłości; byłam świadkiem tego, jak zła była w teraźniejszości. Ta suka nie pożywiała się tylko krwią, potrzebowała bólu i cierpienia, aby jej posiłek był kompletny. Zamknęłam oczy, wyobrażając sobie Disco. Nie zasługiwał na to, co się z nim stało. A teraz będzie jeszcze gorzej. Kiedy się już obudzi i nasza więź będzie otwarta, będzie wiedział o wszystkich okrucieństwach, które zniosłam, i nie będzie mógł nic z tym zrobić. Zamiast tego będzie musiał być świadkiem mego traktowania, zakopany głęboko pod ziemią.

Do czasu, kiedy zostanie uwolniony, jeśli ja nadal będę żyła, prawdopodobnie nie będę już nawet kobietą, którą mógłby dłużej jeszcze kochać. — Nie bądź tego taka pewna. — Disco wyszeptał w mojej głowie i otworzyłam oczy patrząc teraz na trzymające mnie wampiry i ich obnażone kły. To była kolejna sztuczka, pomyślałam. Mój umysł sobie ze mną pogrywał próbując przekształcić to wszystko w coś, co byłam w stanie zaakceptować. A wtedy usłyszałam w swojej głowie gorzki śmiech, śmiech Disco i wiedziałam, że jego obecność była jak najbardziej prawdziwa. — Żadnych sztuczek, żadnych gierek, ukochana, jestem tutaj. — Radość i miłość przetoczyły się przeze mnie, kiedy nasza więź otworzyła się w pełni. Mogłam stwierdzić, że był słaby, ale nie miał zamiaru pozwolić na to, aby to go powstrzymało. Nie teraz. Furia, uraza i rozdarcie konsumowały go i wlewały się we mnie zmieniając kochanka, którego znałam w takiego, którego jeszcze tak naprawdę nigdy do końca nie widziałam. Popełnił błąd w przestrzeganiu wampirzego prawa, prawa ustanowionego przez pół demony i był to błąd, którego nie miał zamiaru powtarzać. Przez ponad wiek egzystował zgodnie z ich zasadami pomijając tkwiące w nim człowieczeństwo, ale z tym koniec. Nigdy więcej. Od tego momentu to on będzie ustanawiał reguły. To jego życie, jego decyzje, jego gniew przeciwko tym, którzy odważyli się wystąpić przeciwko niemu. Żadnej litości, jasna cholera, naprawdę był wkurzony. — Przygotuj się — ostrzegł, a jego ochrypły baryton zmienił się w niskie warknięcie. — To skończy się teraz. Wiedziałam dokładnie, w którym momencie przejął kontrolę nad moim ciałem wypełniając moje nogi i ręce siłą, której wcześniej nie miałam. Wampiry zostały odparte i odepchnięte na kilka stóp dając Disco mnóstwo czasu, abym mogła stanąć na nogach. Było to dziwne uczucie, inne niż to, co czułam z Marigold. W tym przypadku nie czułam się dziwnie czy nienaturalnie, zamiast tego poczułam się tak, jakbym w końcu znalazła swoje miejsce. Myślałam, że ruszy w kierunku broni, która leżała kilka stóp dalej, ale nie zrobił tak. Zamiast tego pędziłam już z pełną prędkością w kierunku Victorii. Jednym ciosem usunęłam na bok Dimitria i złapałam ją za gardło, drugą rękę wplątując w jej włosy. — To twoja robota — sapnęłam, głos był nienaturalny i dziwny, kiedy Disco użył mojego głosu, aby przemówić. — Mój jedyny żal polega na tym, że nie mogę ukarać cię czymś większym niż śmierć. Nauczyłam się wtedy, że złamanie czyjegoś karku nie było takie trudne, kiedy ma się silę wampira. Kości trzasnęły, zaczęły pękać aż całkowicie się złamały. Zastanawiałam się właśnie czy Disco skończył, kiedy wyczułam, że sięga po Pijawkę. Podczas gdy ja sama musiałam mieć wampira leżącego na podłodze, aby ściąć mu głowę, Disco nie miał takich problemów. Jeden ruch mego ramienia i głowa nie była już dłużej przytwierdzona do ciała. Disco obrócił się tak, że teraz spoglądał na znajdujące się w pomieszczeniu wampiry. Nie były już dłużej dzikie i spragnione krwi, ich kończyny zwisały bezładnie wzdłuż ciała. W ich spojrzeniach była trwoga i świadomość tego, że Gabriel Trevellian powrócił. To było niesamowite widzieć to jak wielką miał moc, jak wampiry znajdujące się w pokoju tchórzyły z powodu samej tylko jego obecności.

Cholera, wiedzieli. Mogli wyczuć Disco tak samo dobrze jak ja. Mówiono mi, że pan Trevellian był potężniejszy niż sądziłam, ale dotychczas miałam okazję zobaczyć tylko przebłyski tego jak oszałamiający był mój kochanek. — Nazywam się Gabriel Trevellian.— Disco przemówił poprzez mnie, jego głos był dokładnie taki sam, mimo że wychodził z moich ust. — Jako mistrz wampirów Nowego Jorku, nakazuję wam zabrać swoich ludzi i odejść. Niezastosowanie się do tego żądania, skończy się waszą śmiercią. Dokonajcie wyboru. A niech mnie, szybko dokonali wyboru, pomieszczenie opustoszało tak szybko, że prawie dostałam zawrotu głowy, odniosłam wrażenie, że ludzie pędzą poprze mnie tak szybko, że nieomal się zakołysałam. Stwierdziłam, że jedynym powodem, dla którego wychodzą pośpiesznie, a nie biegną jest to, że chcą zachować jakąś cząstkę swojej dumy. Zapadłam się w sobie, kiedy Disco opuścił moje ciało i przestał mnie kontrolować. Poczułam się pusta w środku, bez niego, niekompletna. — Musisz się pośpieszyć — poinformował mnie brzmiąc na osłabionego. — Nie widzę gdzie jestem, ale zakładam, że to piwnica w kwaterach dla niewolników. Musimy stąd zniknąć nim rozejdą się wieści. Chodź do mnie. — Jenny — wyszeptałam wiedząc, że muszę ją znaleźć. Nie mogłam jej zostawić. — Co z nią? — Poczułam jak Disco wchodzi w moje wspomnienia napełniając się minionymi wydarzeniami. Wtedy poczułam jego oburzenie, wściekłość na to, co się stało. Jego ton zmiękł, pojawiła się troska, która mnie koiła. — Zlokalizujemy Twoją siostrę. Skupmy się jednak na jednym zadaniu po kolei. Brzmiało jak rada. Pośpiesznie wyszłam z pokoju szukając jakiegokolwiek z niewolników w domu. Znalazłam to, czego szukałam, kiedy opuściłam salę balową. Niewolnicy nadal byli na kolanach tak jakby na mnie czekali. — Jeden z was musi zabrać mnie do piwnicy — powiedziałam pośpiesznie obawiając się, że jeśli się nie pospieszę coś innego się stanie i Disco zostanie uwieziony. Mężczyzna niewolnik wstał i poprowadził mnie w dół korytarza mijając kilka pokoi i kierując się do kuchni. Moje stopy przestały funkcjonować, a oczy próbowały stworzyć pozory na użytek tego, co zobaczyłam. Mózg rozpoznał, ale serce się buntowało. Naprawdę nie powinnam była patrzeć na wyspę znajdującą się pośrodku pomieszczenia. Młoda kobieta, którą widziałam wcześniej była rozczłonkowana na kawałki. Naga i posiekana, jej tors był największym pozostałym fragmentem. Jej głowa skierowana była w moją stronę, a niebieskie oczy były martwe. Był to obraz, którego wiedziałam, że już nigdy nie pozbędę się ze swojej głowy taki, z którym będę musiała żyć już wiecznie. Jedyną rzeczą, za którą byłam wdzięczna był jej duch, którzy przeszedł na drugą stronę pozostawiając za sobą, skorupę, którą było jej ciało. Jeśli już zagłębiałam się w te myśli, to wszystkie duchy w piekle musiały zrobić to samo uciekać, kiedy tylko miały szanse. Błogosławieństwo jednych jest szambem z koszmarów innych.

— Tutaj, pani — powiedział niewolnik odrywając mnie z daleka od makabrycznego widoku. Nigdy nie znalazłabym tego panelu w ścianie, gdyby ten nagi mężczyzna mi go nie pokazał, drzewo wtapiało się w ścianę idealnie. Wcisnął okrągły przycisk ukryty na jego powierzchni i drzwi stanęły otworem. Odepchnęłam go na bok i popędziłam schodami wchodząc do pomieszczenia, które sprawiło, że od razu zachciało mi się wymiotować. Rzeczywiście były to kwatery niewolników. Metalowe klatki wypełniały ściany, każda z materacem i łyżką. W odległym kącie dostrzegłam zniszczone wykafelkowane miejsce do kąpieli, coś podobnego do tego, jakie widuje się więzieniach, obok stała toaleta i zlew. Nie wiedziałam czy ktoś tam był, ale zauważyłam lśniącą, metalową trumnę zaraz obok częściowo wykopanej dziury w ziemi. Disco. Musiało zaboleć, kiedy moje kolana uderzyły zimną ziemię, ale byłam zupełnie niewrażliwa na ból. Szukałam sposobu na to, aby otworzyć trumnę przeczesując palcami powierzchnię. Z boku był zamek taki, który musiał zostać złamany. Uniosłam głowę, rozejrzałam się wokoło i zobaczyłam łopatę spoczywającą nieopodal nieskończonego jeszcze grobu. Dotarłam tam na czworakach, złapałam narzędzie w rękę i zaczęłam uderzać, w metalowe zawiasy. Kiedy puściły odrzuciłam łopatę na bok, próbując otworzyć wieko. Chwyciłam pokrywę zatapiając palce w metalu i otworzyłam. Serce mi zamarło, kiedy zobaczyłam to całe srebro pokrywające mojego kochanka (to jak wtopiło się w jego skórę) i te zaschnięte krwawe łzy na jego twarzy. Zaczęłam zszarpywać metal z jego ramion i gardła, odrzucając go za plecy nim zabrałam się za kajdany krępujące mu kostki i nadgarstki ściągając srebro z jego poranionych warg. Nie mogłam uwierzyć w to, że wcześniej wykazał się taką siłą, w tym stanie. Nie otworzył oczu ani nic nie powiedział, więc wiedziałam, że jest słabszy niż mogłabym przypuszczać. Kiedy został już uwolniony ze srebra, przysunęłam swój nadgarstek do jego ust. — Pij — wyszeptałam wciskając mu nieomal swoją rękę — Pij Gabrielu. Chociaż nie otworzył oczu rozsunął usta, jego język polizał moje ciało zwilżając je nim uderzył. Zagryzłam wargi próbując nie myśleć o tym jak bardzo bolało. Jego pierwsze połknięcia były niewielkie, ledwie łyk czy dwa i otworzył oczy. Spojrzałam w te niebieskie głębiny tak kurewsko wdzięczna za to, że ponownie je widzę zdając sobie sprawę z tego, że Paine miał rację i nie przetrwałabym utraty Disco po raz drugi. — Tak bardzo cię kocham. — Te słowa nie oddawały w pełni tego, co do niego czułam, nie tylko kochałam tego mężczyznę, oddychałam nim jak tlenem. — Kocham cię, bardziej niż kogokolwiek czy cokolwiek, co kiedykolwiek było mi drogie. — Czaruś. — Nie mogłam powstrzymać uśmiechu malującego się na mojej twarzy. Czułym gestem odgarnęłam mu włosy z czoła, kiedy się na mnie pożywiał, przeczesują te jedwabiste pasma. Zaczął wbijać się mocno w mój nadgarstek, kiedy usłyszałam cichy szept, tak cichy, że nieomal go nie usłyszałam. — Rhiannon?

Odwróciłam głowę, rozpoznając ten głos, mój uśmiech zniknął. — Jenny? A wtedy ją zobaczyłam, na końcu pomieszczenia w jednej ze srebrnych klatek. Stała spoglądając na mnie z mieszaniną ciekawości i zakłopotania. Disco potrzebował więcej krwi, ale mimo to odsunęłam się od niego. Jennifer żyła. Znalazłam ją. — Nie rób tego — mruknął Disco próbując do mnie sięgnąć. Poczułam jak jego palce muskają mnie nim stanęłam na nogi i rzuciłam się biegiem w kierunku siostry pragnąc jej dotknąć i upewnić się, że nie jest tylko złudzeniem mojej wyobraźni. Gdy dotarłam do jej celi, otworzyłam zasuwę i drzwi. Nie poruszyła się pozostając na miejscu. — Nie zbliżaj się do niej. — Głos Disco był warknięciem w mojej głowie. Nie rozumiałam, dlaczego chciał, abym trzymała się z dala od Jenny. Po raz pierwszy wydawała się logiczna. Spoglądała na mnie, a nie przeze mnie. Zrobiła krok w moją stronę, potem kolejny. Odzwierciedlałam jej ruchy. Przez lata czekałam na taką chwilę, chwilę, w której będziemy mogły się do siebie zbliżyć. Przez lata liczyłam, że taka chwila nadejdzie, chwila, w której będziemy mogły zostawić wszystko za sobą, zadośćuczynić. — Posłuchaj. Wyjdź z tej celi i zamknij drzwi.— Disco brzmiał na silnego i wściekłego jak cholera. — Ona już nie jest dłużej twoją siostrą. Słuchałem jej myśli jest w nich tylko szaleństwo. Ma częściowe wspomnienia, ale jej umysł jest złamany. Nie potrafi poskładać razem do kupy niczego, oddzielić kawałków przeszłości od teraźniejszości. Wampir, którym jest teraz jest wszystkim, co zna. Jej już nie ma, Rhiannon. Twojej siostry już nie ma. Nie chciałam mu wierzyć. Nie mogłam. Jenny była przede mną, kurwa, spoglądała na mnie. Nawet nazwała mnie moim imieniem. To chyba miało jakieś znaczenie. Być może to, że stała się wampirem sprawiło, że jej myśli były takie poplątane, albo fakt, że tkwiła w pieprzonym więzieniu, w piwnicy, w domu mordercy. Każda wymówka była dla mnie dobra. Ja też w takiej sytuacji miałabym całkowicie pomieszaną psychikę. Powoli, podniosłam rękę sięgając w jej stronę. — Jenny, to ja. Zamrugała kilka razy i potrząsnęła głową. Miałam nadzieję, że tym gestem wyplątywała się z tej mentalnej pajęczyny. — Zgadza się — powiedziałam chcąc, aby odzyskała panowanie nad sobą. — Tu Rhiannon. Jesteś bezpieczna obiecuję. Moje serce zamarło, kiedy zmrużyła oczu. Rozwarła usta ukazując kły. Dwa bicia mego serca później i już miała moje ramiona w swoich rękach przyszpilając mnie do ściany. Była silna, nieprawdopodobnie silna. Bardziej potężna niż kiedykolwiek pomyślałabym, że może być nowo narodzony wampir. Zapiszczałam, kiedy obróciła mnie gwałtownie i wbiła w kraty celi. — Taka spragniona — zasyczała Jenny i zaciągnęła się głęboko zapachem mego gardła drgając nozdrzami. — Tak dobrze pachniesz. Uniosła głowę napotykając moje oczy i wiedziałam już, że Disco mówił prawdę. Mojej siostry już dłużej tu nie było. Kiedyś piwne tęczówki teraz mieniły się złotem, a ze środka wyglądała na mnie drapieżna bestia. Nie tylko szalona, teraz była ona zwierzęciem. Takim, które istniało tylko po to, aby jeść, spać i przetrwać. Coś w moim wnętrzu pękło, jak permanentna blizna na mojej duszy. Zawyłam na niesprawiedliwość tego świata. Pomyślałam, że Jenny została mi oddana tylko po to, aby mi ją znowu odebrać. To nie było sprawiedliwe, nie było właściwe. A jednak było to tragedią, którą było całe moje życie.

Gniew i rozpacz dodały mi sił. Mimo, że Jenny była wampirem nie wiedziała jak walczyć. To dawało mi przewagę, kiedy podstawiłam jej nogę i pchnęłam obiema rękoma. Nie upadła, ale zachwiała się kołysząc na nogach. Kiedy tak gapiła się na mnie, zasyczała, był to obłąkańczy, okropny dźwięk. Nigdy więcej nie chciałam go słyszeć. A wtedy pobiegła w moją stronę. Próbowałam jej uniknąć usuwając się na bok, spoza jej zasięgu. Nie wiedziałam, co robić. Nie mogłam z nią walczyć. Nie mogłam jej skrzywdzić. I nie mogłam zbyt długo jej unikać. Chciałam już zrobić to, co kazał mi Disco, zamknąć ją w tej celi, ale czy to było sprawiedliwe? Czy naprawdę chciałam ją tu zostawić w tej piekielnej dziurze? A jeśli nie to, jaką miałam alternatywę? Była psychotyczna, jako człowiek i popadła w jeszcze większą obsesję, jako wampir, nie było dla niej odpowiedniego miejsca, nie było szpitala zdolnego utrzymać ją pod kontrolą. Niech mi ktoś pomoże, błagam, nie dam rady zrobić tego sama! Krzyczałam w milczeniu błagając o jakieś proste wyjście z tej sytuacji przyznając, że nie byłam, aż tak silna jak chciałam, aby wszyscy wierzyli. Tak naprawdę byłam słaba, tchórzliwa i bałam się, po prostu bardzo dobrze mi szło ukrywanie tego wszystkiego. Przed światem, przed przyjaciółmi, których trzymałam na dystans. Przed samą sobą. Nie była to najlepsza chwila na wspomnienia, ale jakoś nie mogłam przestać. Za każdym razem jak na mnie uderzała przypominałam sobie dobre chwile, nas dwie śmiejące się, dzielące sekretami i udające, że nasze życie jest inne. Czesałyśmy sobie włosy i wymyślałyśmy historię o tym jak to będzie, kiedy będziemy już dorosłe i będziemy mogły dokonywać własnych wyborów. Jennifer chciała zostać psychologiem, aby pomagać dzieciom, które znalazły się w takiej samej sytuacji jak my. Uważałam, że to świetny pomysł, sposób dla niej, aby docierała do innych jednocześnie też lecząc siebie samą. Jej zaciśnięta pięść nawiązała silny kontakt z częścią mojej głowy pozbawiając mnie równowagi. Próbowałam obrócić się na bok, ale potknęłam się o własne stopy. To dało Jenny okazję, której potrzebowała. Poleciałyśmy na dół. Ona na mnie. Teraz pojawiły się inne wspomnienia, wspomnienia tej nocy, kiedy spychała ze mnie ciało naszego przybranego ojca, a potem wyjęła nóż i dźgnęła mnie kilkakrotnie w podbrzusze, aby zakończyć moje 'cierpienie'. A wtedy jedna rzecz zrobiła się boleśnie oczywista. Nie miała żadnych skrupułów w kwestii zabicia mnie wtedy i nie miała ich teraz. Kiedy opuściła twarz wbiłam pięść w jej nos, siła tego uderzenia była ograniczona, ale wystarczyła, aby utrzymać jej kły z dala od mojego gardła. I tak rozpoczęła się szarpanina, moje dłonie znalazły się na jej podbródku, aby odsunąć od siebie jej kły, jej palce orały moje oczy i policzki. Warknęła na mnie, jak zwierze próbując przełamać się przez moją obronę. Jej źrenice stały się czerwone pokazując mi bestię, która kryła się w środku. To nie mogło trwać wiecznie. W końcu utracę moją siłę, a kiedy tak się stanie Jenny wygra, bo nie miałam serca, aby zabić własną siostrę, nie mogłam zakończyć jej życia. Nie miałam żadnego sposobu na to, aby się obronić. — Od tego masz mnie. Jak długo Disco wsłuchiwał się w moje myśli? W moim pośpiechu, aby dostać się do Jennifer nie zdawałam sobie sprawy, że nigdy tak naprawdę ich nie opuścił. Wiedział wszystko, a teraz, gdy byłam już skupiona mogłam poczuć jego własne wyrzuty sumienia i poczucie winy z powodu mego żalu. On też cierpiał. Strata Paine'a musiała być dla niego jak utrata brata. Zraniło go to tak, że tylko ja byłam w stanie to zrozumieć mieszając nasze emocję, że były teraz nieomal identyczne. — Wybacz mi. Nie ma innego sposobu.

Jego duże ramię oplotło Jennifer w pasie zmuszając, aby ze mnie zeszła. Chwycił ją za włosy, odciągnął na bok głowę i zatopił swoje kły. Pił łapczywie, kiedy ona krzyczała i rzucała się, osuszył ją kompletnie, wziął wszystko, co miała. Płakałam patrząc na to, nie mogąc zrobić niczego innego. Chciałam powiedzieć mu, żeby przestał, ale nie mogłam tak naprawdę nic więcej dla niej zrobić. Jej życie było stracone. Być może było tak od chwili, gdy wkroczył w nie Ray Bradshaw. To było tak kurewsko niesprawiedliwe. — To najbardziej litościwa rzecz — wyszeptał mi w głowie Disco pozwalając, abym wyczuła jego poczucie winy to, że nie miał innego wyboru, że musiał wypić jej całą krew. — Kiedy jest w takim stanie, możesz zabrać ją na słońce. Nie obudzi się i nie będzie czuła bólu, przyrzekam. — Nie mogę jej zabić — potrząsnęłam głową, czując mdłości na samą myśl. — Nie możesz mnie o to prosić. — Nie zabijesz jej. Ty spośród wszystkich ludzi wiesz, że życie się tu nie kończy — przypomniał mi. — Uwolnisz ją, odeślesz do lepszego miejsca. Czułam jak się waha, tak jakby chciał zablokować swoją następną myśli, ale w końcu podzielił się nią. — Pożegnałaś się z Paine'm, prawda? Słyszałem jak z nim rozmawiasz. Wiem, że kazałaś mu złożyć jakąś obietnicę nim opuścił ten świat. Wyślij Jennifer tam gdzie wysłałaś i jego, będą mogli na siebie uważać. Proszę cię o to, aby upewnić się, że mój brat krwi nie jest sam. Próba Disco, aby przynieść mi ukojenie zadziałała, szok i desperacja, którą czułam musiała zostać zastąpiona czymś, chociaż przypominającym nadzieję. Paine i Jennifer w tym samym miejscu, będą w stanie o siebie zadbać. Może nawet będą pilnować nas obojga z drugiej strony. Była to niewielka nadzieja, lśniąca jasno w ciemności, w której byłam uwięziona. Jennifer przestała się szarpać nim Disco przestał się pożywiać. Odsunął głowę, wytarł usta i złożył moją siostrę w moje ramiona. Płakałam cicho, ramiona mi drżały, a łzy spadały na jej twarz pozostawiając mój smutek też na jej skórze. Wglądała tak spokojnie, jak anioł pośród bestii. — Czy ona cierpi? — Jeśli tak by było to, chciałam, aby zginął. — Nie jest niczego świadoma. — Jego odpowiedz była jak cichy wiatr muskający moje ucho, kiedy wycisnął na nim pocałunek. — Jest w stanie, który nazywamy głębokim snem. — Jesteś pewien, że niczego nie poczuje? Jeśli zabiorę ją na słońce nie będzie świadoma? — Przesuwałam palcami poprzez cienkie łuki jej brwi w miejscach, w których upadały moje łzy, jej skóra była tam wilgotna. Palce Disco wplotły się w moje włosy na karku używając tyle siły, że musiałam podnieść głowę. Był tak blisko mnie, że nasze nosy nieomal się dotykały, jego oczy były niekończącym się oceanem błękitu. Było tam tyle miłości skierowanej bezpośrednio do mnie, emocji tak gęstych, że nieomal nie mogłam oddychać. — Jestem pewien. Nie będzie żadnego bólu. Brzmiał na tak pewnego, ale musiałam znać fakty. Musiałam upewnić się, że ona nie będzie cierpiała. — Skąd to wiesz?

— Jest nowo przemienionym wampirem, bardzo wrażliwym. Bez krwi w jej organizmie pozostanie w stanie śpiączki. — Przesunął kciukiem przez moją dolną wargę, na jego twarzy malował się wyraz udręczonego rozdarcia. — Tak bardzo chce powstrzymać twoje cierpienie, noszę je razem z Tobą. Gdybym tylko mógł wziąć ten krzyż w pełni na siebie, to bym tak zrobił. — Ale nie możesz. — Mógł przejąć kontrolę nad moim umysłem i zmusić mnie do zrobienia tego, co chciał, ale nie miał zamiaru tego robić. — Przykro mi, ale nie. — Żal łatwy do wyczucia, wypełniał jego słowa. — Gdybym mógł musiałbym do czysta wymazać ci pamięć. Musisz być świadoma wszystkiego, co tu zaszło, żeby wszystko zapamiętać, nawet to, co wolałabyś zapomnieć. Nie chcę, aby pomiędzy nami były jakieś kłamstwa czy niedopowiedzenia Rhiannon. Od tej chwili, musimy dzielić się wszystkim. Nasze przetrwanie od tego zależy. — Więc zacznij mówiąc mi to, co przede mną ukrywasz. — Jego spojrzenie spłynęło z moich ust na oczy. Zaskoczyłam go. — Nie przywykłem do tego, że nasza więź jest otwarta, ale powoli zaczynam to rozumieć. Wiem, że o coś się martwisz. Powiedz mi, co to takiego. Zmarszczył się i uniósł głowę spoglądając w dal. — Nie możemy wrócić do tego, co było. Nie chcę wracać do tego, co było. Moje działania skazały na potępienie nie tylko mnie, ale też ciebie. Będziemy musieli walczyć o to, czego chcemy. To będzie bardziej niż niebezpieczne, rozumiesz? — Chcesz powiedzieć, że koniec z regułami wampirów, za którymi musimy nadążać? Żadnych więcej popieprzonych kolacji, na które musimy chodzić? Jego uśmiech był wymuszony, ale i tak odnalazłam w tym geście jakąś dozę komfortu. — Na początek. — Więc muszę powiedzieć, że nie tak źle być potępionym. — Oplotłam palcami jego nadgarstek i przesunęłam dłonią dopóki mój policzek nie spoczął w jego ręce. W odpowiedzi sięgnął między mną, a Jennifer łapiąc za amulet i ściągając go z mojej szyi. — Kiedy masz go na sobie, nie mogę cię namierzyć. To, dlatego Paine za Tobą podążał. Jeśli mamy poruszać się swobodnie i jednocześnie być w kontakcie będziesz musiała się tego pozbyć. To jedyny sposób. — Masz jakiś plan? Nienawiść w jego oczach zaskoczyła mnie. — Tak. Sięgając dotknęłam go. Nie znałam żadnych właściwych słów, wiedziałam, że tylko wolna wola może przekazać amulet dalej. — Oddaję cię z własnej woli — wymruczałam. Mars na jego twarzy powiedział mi, że amulet nadal był zupełnie martwy, więc wyjaśniłam. — Wyssałam całą jego moc, kiedy odsyłałam demona. Jeśli będziemy mieli szczęście, szybko się zregeneruję z tego, co czytałam większość magicznych przedmiotów potrzebuje tylko kilku godzin na regenerację w zależności od przedmiotu i jego stwórcy. — A skoro Marigold była upadłym aniołem, trzymałam kciuki, żeby regeneracja zaczęła się jak najszybciej.

— To zakazane i nieznane terytorium. — Wsunął skórzany rzemień na swoją szyję i odetchnął głęboko. — Wampiry nie dziczeją, nie wyrywają się z hierarchii, której oczekują pół demony. Zatrudnią zabójców, będziemy zmuszeni walczyć o swoje życie. Tym razem to ja uśmiechnęłam się i mój uśmiech był prawdziwy. — Nie koniecznie. Nie byłam dobra w przesyłaniu swoich myśli do Disco, a biorąc pod uwagę to, co stało się między nami jeszcze nie tak dawno temu, byłam zaskoczona jak łatwe było to teraz, ale kiedy zdał sobie sprawę z tego, że chcę mu coś pokazać, sam zagłębił się w moją głowę przesortowując informacje, którymi chciałam się podzielić. Miałam zupełnie nową tożsamość dzięki skrupulatnym planom Goose'a jak również pieniądze, wszystko ukryte bezpiecznie w limuzynie. Prawda postawiłam wszystko na jedną kartę ufając, że Jerry nie odjedzie, ale wiedziałam również, że nie było bezpiecznego miejsca na ukrycie tych informacji. Dzięki temu ja i Disco mieliśmy bezpieczny bilet na wyjazd z Nowego Jorku. Marigold Vesta obiecała mi swoją ochronę, jeśli tylko przywrócę ją jej ciału. Krzywdzenie Disco znaczyło krzywdzenie mnie. Wpadnięcie w jej dobre łaski znaczyło również ochronę dla niego, a przynajmniej na to liczyłam. Jednakże mój układ z Bane'm nie przypadł mu do gustu. — To nie ma znaczenia — powiedział w kwestii tej sprawy. — Miejsce, o którym nikt nic nie wie przygotowałem sobie już dawno temu. Możemy zatrzymać się tam na razie, dopóki wszystkiego nie pozałatwiam. — Jesteś pewien, że nikt o tym miejscu nie wie? — Absolutnie. — Stalowy błysk wypełnił jego oczy. — Nie przyjmę pomocy od kogoś, komu nie mogę ufać. Nie znam go. — To nic nie znaczy. — Kiedy spojrzała na mnie zaskoczony przypomniałam mu.— Ja ufałam Goose'owi, a zobacz, co zrobił. Czasem lepiej jest trzymać przyjaciół blisko, a wrogów jeszcze bliżej, natomiast obcych, których poznajesz mieć na szybki wybieraniu. Jeśli będziemy potrzebowali broni, Bane ją załatwi. — Masz rację, ale to nie ma znaczenia. Jerry zabierze nas do miejsca, gdzie czeka samochód, który umieściłem tam na wypadek, gdybyś zgodziła się odejść z Paine'm i Ethanem. Jeśli będziemy jechać przez cały dzień, nocą dotrzemy do miejsca naszego przeznaczenia. Bane nie będzie tym zachwycony, na szczęście nie byłam mu nic winna. Zadzwonię do niego z grzeczności, kiedy Disco i ja będziemy już bezpieczni tylko po to, aby utrzymać status naszego związku w miarę nienaruszony. Nie było sensu palić za sobą mostów, które mogliśmy przejść w bezpieczny sposób. Może w przyszłości pomogę Bane'owi, dam mu wskazówki, których szukał, ale skoro miałam długą listę rzeczy do zrobienia, Bane będzie musiał poczekać na swoją kolej. — Jesteś pewien, że to bezpieczne? — Nie zaryzykuję ponownie twoim bezpieczeństwem — odpowiedział tak, jakby to wszystko tłumaczyło. — Koniec z robieniem czegokolwiek za moimi plecami, te dni dobiegły już końca — skinęłam w niemej zgodzie, kiedy muskał dłonią mój policzek. — Znajdziemy Twojego anioła, przywrócimy go z powrotem i zyskamy sojusznika.

— Chociaż jest coś więcej, prawda? — spytałam czując, że chcę mi coś powiedzieć. — Tak — wyszeptał, jego moc przelała się przeze mnie, złapał mój podbródek — Nie uciekam i nie będę się chował. Planuję powrócić i odzyskać moją pozycję Mistrza Nowego Jorku. Nie mam zamiaru egzystować jak uciekinier w cieniach. Czas, aby pół demony zrozumiały, że wampiry nie będą już dłużej naginać się do ich woli. Ci, którzy stają przeciwko nam, są przeznaczeni do upadku. Gdy dzieliłam się z nim myślami, otworzył się na mnie całkowicie. Była jakaś część mnie, zszokowana gwałtownością, jaka się z niego sączyła. Gabriel zamierzał przejąć miasto z powrotem oznaczyć, jako swoje. Jeśli mu się uda, wampiry wyłamią się z tradycji pół demonów. Nie będą kłaniać się tym, którzy stworzyli rasę wampirów. Jasna cholera, on chciał wzniecić powstanie. — Po kolei — przypomniał mi i powódź myśli zatrzymała się. — Cokolwiek powiesz — odparłam i opuściłam wzrok. Tyle, jeśli chodziło o niefrasobliwego Disco. Od teraz utknęłam z twardym i bezkompromisowym Gabrielem Trevellianem. — Cieszę się, że tak uważasz — odezwał się w moim umyśle. — Wiesz, że preferuję swoje właściwe imię. Mogłam kłócić się z nim jak kiedyś mówić, że zawsze będę nazywać go Disco po to tylko, aby go wkurzyć, ale nie miałam takiego zamiaru. Ta złośliwa suka, którą byłam zniknęła pozostawiając za sobą kobietę emocjonalnie uszkodzoną i wykrwawiającą się. Nie było już we mnie samej, wystarczająco dużo mnie, aby żartować, aby sprawiać, że wszystko wydawało się lekkie i przyjemne. Nie, kiedy ciężar w mych ramionach, tak lekki, że ledwie go zarejestrowałam, a jednak tak ciężki, że nie mogłam unieść go, aby ocalić świat - przypominał mi o tym jak wiele straciłam. Rozmowa z Disco w cudowny sposób przekierowała moje myśli pozwalając mi udawać, że nie trzymam w ramionach własnej siostry. Tylko teraz spoglądając w dół musiałam zmierzyć się z tym faktem. Przyglądałam się młodej kobiecie w moich ramionach, była taka młoda. Nadal niewinna, pomimo wszystkiego, czego doświadczyła. Wszystko, co znała było przerażające. Zastanawiałam się czy w ogóle możliwym było zapoznać ją z czymś lepszym. — Zawsze, gdy odwiedzałam Jenny ona wyglądała przez szybę. Nie wiem, co widziała, co tak bardzo ją tam urzekało, ale chciałabym ją teraz o to zapytać. — Jesteś gotowa? — Sięgnął swoimi długimi palcami do czoła Jennifer, dotyk ten był czuły i przypominał swego rodzaju pożegnanie. Nie, nie byłam gotowa. Na coś takiego nigdy nie będę. — Nie wiem czy potrafię to zrobić — odparłam. — Potrafisz. Pokaż jej jak bardzo ją kochałaś zakańczając jej cierpienie. Daj jej wieczny spokój. Uwolnij ją. Dać jej wieczny spokój. To mogłam zrobić. Końcowy dar przed pożegnaniem.

Wziął Jenny z moich ramion i zrobił krok do tyłu pozwalając mi wstać. Puszczenie jej wolno będzie jedną z najcięższych rzeczy, jakie kiedykolwiek przyjdzie mi zrobić w całym moim życiu. Była jedyną osobą, która mnie znała, nim wszystko się popieprzyło, znała Rhiannon, którą kiedyś byłam. W pewien sposób zabrała tą część mnie razem ze sobą. Te rzadkie radości moich nastoletnich lat już na zawsze miały pozostać razem z nią. Podążyłam za Disco wychodząc z piwnicy w górę schodami. Zignorowaliśmy niewolników idąc korytarzem, dopóki nie mógł już dłużej jej nieść ze względu na własne bezpieczeństwo. Przekazał ją mnie dodając mi przy tym własnych sił. Czułam się tak jakbym miała dziecko w ramionach, lekkie i łatwe do trzymania. — Powiedz Jerremu, żeby podjechał z drugiej strony. Jest tam wiata, która pozwoli nam opuścić posiadłość od razu — powiedział miękko, tak jakby wiedział jak załamana się czułam. Nieomal spytałam go, skąd wiedział o Jerrym, ale wtedy zdałam sobie sprawę, że wyciągnął te myśli z mojej głowy. Nie mogliśmy tu zostać. Nie było bezpiecznie. Musieliśmy stąd zniknąć, zorganizować się i zacząć przygotowywać na to, co Disco miał w zanadrzu dla swoich pobratymców. Wojnę, która rozpoczęła i zakończy się krwią. — Zaczekam na ciebie — wyszeptał Disco dostrzegając więcej niż chciałam, mówiąc mi to co potrzebowałam usłyszeć. Ruszyłam na zewnątrz, zmuszając nogi, aby jakoś funkcjonowały. Ale i tak czułam się jak zamrożona w miejscu, po kilku krokach niezdolna kontynuować mimo, że byłam już nieomal przy drzwiach. Nie mogłam tego zrobić sama. Nie chciałam mierzyć się z nieznanym sama. Fale otuchy otoczyły mnie jak niewidzialne ramiona dając mi wsparcie i komfort, którego tak pragnęłam. Jak w snach, które dzieliliśmy, Disco otulił mnie swoim umysłem niwelując lęki i zabierając mi tak wiele bólu jak tylko był w stanie. Czułam się silniejsza w obecności mego kochanka polegając na jego sile i woli. — Nigdy nie będziesz sama — obiecał przekonując, abym szła dalej pomagając, kiedy walczyłam sama ze sobą, aby się nie rozpłakać i kontynuowałam moją podróż. — Ani teraz. Ani jutro. Nigdy, przez całą wieczność. Jestem tu, Rhiannon. I zawsze będę.

Epilog Droga do frontowych drzwi była najdłuższą, jaką przeszłam w życiu. Czułam się tak jakby moje nogi pogrążyły się w ruchomych piaskach tak, że czym bliżej byłam celu, tym trudniej było mi unosić je i robić krok za krokiem. Każdy z nich był zbyt daleki, a jednocześnie zbyt bliski przekonując mnie, abym szła do przodu, chociaż moje serce domagało się, abym zrobiła krok do tyłu i zawróciła. Kiedy dotarłam do drzwi, niewolnik już tam stał i otworzył je szeroko. Skinęłam na niego, a on po prostu to zrobił. A wtedy odsunął się na bok robiąc mi miejsce. Kiedy przekroczyłam próg, poranne słońce, pomimo chłodu zimy, ogrzało moje stopy chronione czarną skórą. Nadszedł ten moment. Nie było już odwrotu. Kiedy wyszłam na zewnątrz otoczyło mnie słońce, znajome i witające, dotykając każdego skrawka mego ciała, od stóp do głów. Tak jak obiecał Disco, Jennifer nawet nie drgnęła pozostając wiotka w moich ramionach, jej głowa opadła w zagłębienie mojej szyi. Zniosłam ją na dół i przeszłam przez podjazd na trawnik, położony jakieś siedem jardów od budynku. Przez kilka sekund stałam tam trzymając ją jak dziecko w ramionach. Wtedy runęłam na kolana zabierając ją ze sobą i tuląc do piersi. Gdy pochyliłam głowę, ciężkie łzy zaczęły płynąć mi po twarzy. Dwoje z ludzi, na których zależało mi najbardziej w moim życiu już nie było. Odebrano mi ich. Jak moich rodziców, miałam tak niewiele czasu, aby z nimi spędzić, wspomnienia z przeszłości były wystarczająco cenne, aby jakoś utrzymać mnie na powierzchni i wystarczyć na długo, po ich zniknięciu. Słodko gorzkie wspomnienia, te najcenniejsze i najbardziej pożądane, i przeznaczone, aby trwać wiecznie. — Rhia. Głos Jennifer przefiltrował się przez tą chłodną bryzę, jak fantom w moim uchu. Uniosłam głowę i zobaczyłam jej ducha przed sobą. Serce nieomal mi stanęło, a oddech zamarł. Tak właśnie wygadałaby w innym czasie i miejscu. Jej blond włosy były piękne, opadały falami w dół na jej plecy. Jej orzechowe oczy były jasne, normalne i racjonalne. Policzki miała zdrowo zaróżowione, a twarz jej promieniała. — Tęskniłam za tobą — zapłakałam, a łzy pociekły strumieniami w dół mojej twarzy. — Tak bardzo za tobą tęskniłam, Jenny. Uśmiechnęła się, a efekt był oszałamiający. — Ja też za Tobą tęskniłam. Tak jak w przypadku Paine'a, cały świat wydawał budzić się do życia, kiedy Jennifer się uśmiechała jaśniejąc po prostu przez szczęście malujące się na jej twarzy. Coś drgnęło w mojej piersi, nadzieja na to, że może to było właściwe do zrobienia. Być może dwoje ludzi, których kochałam będzie razem. Na wiele sposobów byli do siebie podobni, wycięci z otaczającego ich świata. W niebie, kto mógł wiedzieć? Może dostaną to, czego pragnęli najbardziej, może wszystko będzie inaczej. Uśmiech Jennifer zniknął, kiedy odwróciła głowę, bez wątpienia nasłuchując pięknego wezwania aniołów. Jeśli miałam zamiar zadać swoje pytanie musiałam zrobić to teraz.

— Kiedy cię odwiedzałam, zawsze spoglądałaś przez szybę — przełknęłam próbując nie udusić się tą kluchą, która uformowała się w moim gardle. — Na co patrzyłaś? Co tam widziałaś? — Niebo — wyszeptała kontynuując spoglądanie w dal. — Takie piękne. Nie było sposobu na to, aby stwierdzić czy odpowiada ona na moje pytanie, czy reaguję na to, co widzi, ale gdy zaczęła się ode mnie oddalać, nie miałam serca, aby ją zatrzymać. Jej oblicze było oazą spokoju czymś, czego tak naprawdę do końca nigdy nie widziałam na jej twarzy, tak do końca. Oddalała się ode mnie, rozchyliła usta rozwierając szeroko ramiona. Uśmiechała się (teraz już od ucha do ucha) i zaczęła nucić. Potem zamknęła oczy. Poruszając się tak ostrożnie, jakby nie chciała utracić żadnej chwili, ani jednej sekundy. Jedno mrugnięcie i już jej nie było. Pozostawiła za sobą mroźny zimowy poranek. Trawa pokryta była warstewką szronu, który skrzył się we wstającym nad horyzontem słońcu. Kontynuowałam gapienie się na to miejsce, w którym stałam, jeszcze długo po tym jak zniknęła, kołysząc tą zimną skorupę, którą trzymałam w ramionach i drżąc pod wpływem lodowato zimnego poranka. Ucałowałam ją w czoło i potarłam swoim policzkiem jej splątane włosy rozkoszując się tą naszą ostateczną wspólną chwilą tworząc wspomnienie, które zawsze już będzie ze mną. Nie było tu nienawiści, żalu tylko akceptacja i pokój. Puszczenie jej wolno było tym właściwym, co mogłam zrobić. Była teraz w miejscu, w którym nikt nigdy już jej nie skrzywdzi. Będzie w stanie robić wszystko, o czym marzyła wolna, aby rozłożyć swoje nowe skrzydła i polecieć. Ale zrobienie tego, co właściwe bez względu na to, jak bezinteresowne by nie było, niekoniecznie sprawiło, że poczułam się lepiej. Wiedząc, że Jenny już ze mną nie ma, że była teraz i już na zawsze poza moim zasięgiem, i to, że w końcu ją straciłam, tylko sprawiło, że moja dewastacja była jeszcze głębsza. — Bądź szczęśliwa — wyszeptałam dodając to, jako moje ostateczne pożegnanie. Zasada Rhiannon nr 18: Nikt nie prosi o to, aby jego życie się zmieniło, ale tak się po prostu dzieje. Te złe rzeczy, którym stawiamy czoła są jak testy, aby oddzielać tych silnych od słabych. Kiedy już znajdziesz swoje miejsce, (jako dziki lew lub spokojne jagnię) od ciebie zależy następny krok, decyzja, co ma być dalej. Nawet, jeśli oznacza to zniszczenie wszystkiego, co stoi ci na drodze do wyzwolenia. Wypuściłam z siebie ostateczny krzyk, ostry dźwięk odbijający się echem w porannym powietrzu, niesiony przez bryzę, jako niekończący się krzyk, który zmieszał się z wiatrem. Tylko, że ten nie był wezwaniem aniołów czy prośbą o to, aby powitały moją siostrę w swoich czekających ramionach. To było ostrzeżenie dla tych, którzy byli odpowiedzialni za to, że musiała odejść z tego świata, obietnica złożona wszystkim moim wrogom. Przyjdę po nich wszystkich w niebie czy piekle i przyniosę ze sobą śmierć.