Joan D Vinge Myszolap t1

JOAN D. VINGE MYSZOŁAP TOM 1 MYSZOŁAP Poczułem, jak wzbiera we mnie przerażenie. To wszystko zmieniało się w istne szaleństwo. Zerknąłem szybko przez ramię. Obok mnie przepływały plamy światła i cienia, tańczyły między filarami i ścianami jak odbicia na wodzie, żyjące swoim własnym życiem. Odwróciłem się, tknięty nagłym przeczuciem zagrożenia, na ułamek sekundy, nim moje oczy pochwyciły jakieś poruszenie. Z mroków korytarza wypadły dwa cienie i rzuciły się na mnie. Ujrzałem pomarańczowy rozbłysk, pochwyciłem obraz kolorowych pasów na czyimś kombinezonie. W tej samej chwili poczułem na karku zimne ukłucie nicości: żmijka jakiegoś preparatu odnalazła moje żyły i przedostała się do krv/i. Dalej nie było już nic. Joan D. Vinge MYSZOŁAP Tom I Przełożył Andrzej Leszczyński To dla ciebie, chłopcze. Dobrze wiesz, kim jesteś. (Z przyklejoną na miejscu pojaśniałą twarzą Martwymi oczyma wetkniętymi w czaszkę Sercem nieboszczyka przykręconym w piersi Strzępami wnętrzności zszytymi do kupy Z poszarpanym mózgiem w stalowym czerepie) Robi krok do przodu, jeszcze jeden i jeszcze... Ted Hughes Boimy się prawdy, obawiamy szczęścia, lękamy się śmierci i siebie nawzajem. Ralph Waldo Emerson Jeśli chce się zrozumieć kota, trzeba sobie uzmysłowić, że ma on swoje zdolności, swój punkt widzenia, a nawet własną moralność. Lilian Jackson Braun PROLOG Ktoś mnie śledził. Owo przeczucie, a raczej świadomość, niczym dotyk lodowatej dłoni upiora na moim karku, towarzyszyła mi przez całe popołudnie. Poznałem to w ten sam sposób, jak czasami zdarzało mi się jeszcze czynić inne rze-

czy, zbierać okruchy informacji na podobieństwo fragmentów piosenki wyławianej z szumu eteru. Po raz pierwszy dopadło mnie na bazarze orbitalnego kosmodromu. Stałem pod wielobarwną markizą kramu z wyrobami jubilerskimi, a ciemnoskóra kobieta o długich palcach wkłuwała mi w ucho kolczyk. - Nie będzie booleć - szeptała z jakimś dziwnym akcentem, równie uderzającym jak woń pieczonego mięsa dolatująca z sąsiedniego stoiska. - Proszę stać spokojnie. Nie będzie booleć... - mówiła jakby do dziecka albo turysty. Bolało, ale nie za bardzo. Zresztą byłem turystą, jak wszyscy tutaj, co jednak wcale nie oznaczało, że czułem się tu równie obco. Drgnąłem, lecz ból ukłucia szybko minął. Za to w ułamku sekundy, kiedy mój umysł wypełniła nieskończona biała pustka, gdy czekałem na następną falę bólu, zetknąłem się z czymś innym: jakby z dotknięciem, z szumem, jaki towarzyszył penetrowaniu mego umysłu przez czyjąś świadomość - nawet nie czyjąś, ale jakąś: obojętną, cierpliwą, bezosobową. Uniosłem szybko głowę i popatrzyłem dokoła, jednocześnie odskakując od sprzedawczyni, która wycierała mi krew z ucha. Nie spostrzegłem jednak niczego szczególnego, nikogo znajomego, nikogo, kto zwracałby na mnie specjalną uwagę. Wokół mnie przelewał się tłum w krzykliwych strojach, ludzie o bałwochwalczych spojrzeniach, tacy sami jak ci, którzy każdego wieczora kręcili się po Starówce... Potrząsnąłem głową, żeby odpędzić wizje z przeszłości, nasuwające się półprzeźroczystą kliszą na obraz teraźniejszości. Nadal zdarzało mi się to dość często - niespodziewanie zaczynałem się czuć, jakbym śnił na jawie, jakbym nie wiedział, kim jestem i gdzie się znajduję. Ciężki kolczyk z zielonym agatem na druciku stuknął mnie w policzek. - Drrrugi...? - zapytała kobieta, sięgając do gabloty. Pospiesznie wmieszałem się w tłum, pozwalając się nieść ulicą zalewaną potokami światła sztucznego słońca. Kiedy raz poczułem to coś, co sięgało do mojego umysłu, nie mogłem się uwolnić od tego wrażenia - owego szmeru przypominającego bezdźwięczną pieśń, który jak haczyk zaczepił się w mej jaźni. Próbowałem przekonać samego siebie, że to jedynie wytwór wyobraźni, że mój okaleczony mózg odczuwa coś w rodzaju złudnego doznania bólu w amputowanej kończynie. Ale to nie pomogło, owa świadomość była silniejsza ode mnie. To coś trzymało się mnie kurczowo podczas wędrówek krętymi, oszałamiającymi przepychem uliczkami," które próbowały ukryć fakt, że wszystkie wiodły w koło w stronę wielkiego ocienionego kompleksu muzealnego i dalej, do jadłodajni i hotelu, gdzie pomieszczenia dla ludzi wykończone były na srebrno. Śledziło mnie i tylko mnie, było zestrojone z elektrycznym kodem wywoławczym mojego mózgu i trzymało się tego namiaru. Pomyślałem o powrocie na pokład Darwina, lecz nawet ściany statku by mnie nie ochroniły. Do cholery, nie istniał żaden powód, dla którego ktoś miałby mnie śledzić! Może to jakaś pomyłka, ktoś inny

miał się znaleźć pod obserwacją, lecz echo impulsu... Jeśli zaś chodziło o mnie, komu mogłoby na tym zależeć? Dlaczego po prostu nie spotkał się ze mną? W jakim celu śledzono moje kroki pośród tłumu ludzi spędzających tu urlop, ubranych w kolorowe ciuchy... - Kocie! Hej, Kocie! Odwróciłem się, unosząc pięści, mimo że rozpoznałem ten tfłos. Ręce lepiły mi się od potu. Rozprostowałem dłonie, poruszałem palcami. Była to Kissindra Perrymeade - kilka ciemnych warkoczy spadało na koszulę w kolorze khaki, a przyjazny uśmiech odsłaniał rząd białych zębów. Zatrzymałem się i czekałem, aż podejdzie bliżej, niesiona opływającym mnie dokoła tłumem. - Cześć, Kissy. - Skrót jej imienia zawsze pobudzał mnie do śmiechu. Wcisnąłem ręce do kieszeni dżinsów. - Cóż za miłe spotkanie! - rzekłem i od razu tego pożałowałem. Czyżby? - to pytanie było wypisane na jej twarzy; jak przy każdym naszym spotkaniu towarzyszyła mu dziwna mieszanina wstydu i wysiłków, aby nie gapić się na moją twarz. Stąpaliśmy razem po powierzchniach kilku planet, wraz z pięcioma setkami pozostałych studentów Uniwersytetu Latającego, ale jak dotąd nie zawiązała się między nami nić przyjaźni, w każdym razie traktowałem ją jak resztę grupy. Kissindra studiowała eksternistycznie, tak więc podchodziłem z rezerwą do nawiązania bliższych kontaktów. Natomiast to, że była bogata, piękna i często wodziła za mną wzrokiem, jeszcze pogarszało sytuację. Pociągało ją to, co dla innych stanowiło powód do unikania mnie. Mówiłem inaczej niż inni, ubierałem się także inaczej. Poza tym pochodziłem z innej planety. W moich oczach widniały wydłużone szparki źrenic, a rysy twarzy, jak w wypadku każdego mieszańca, niezbyt odpowiadały ludzkim kanonom urody. Nigdy nie rozmawiałem z nikim na ten temat, lecz aż za dobrze zdawałem sobie z tego sprawę. A jednak to wszystko, na co inni tylko kłapali szczękami jak dobre pułapki na myszy, wzbudzało zainteresowanie Kissindry. Dobrze wiedziałem, że nieraz szkicowała rysikiem mój profil na marginesach swych błyszczących notatników, jakbym miał w sobie nie mniej piękna niż obiekty i krajobrazy, które tak pieczołowicie utrwalała - podczas gdy inni zaszczycali je pobieżnym spojrzeniem i natychmiast wyrzucali z pamięci. Nie mam pojęcia, za kogo mnie brała, bo gdyby znała prawdę, na pewno nie chciałaby mnie znać - a ta świadomość dodatkowo pogarszała mój nastrój, ilekroć się spotykaliśmy. Lecz teraz, gdy coś nieludzkiego przywarło do mojego umysłu, ucieszyłem się na widok znajomej twarzy - tym bardziej, że była to właśnie Kissindra, chociaż uśmiechała się nie całkiem szczerze. Zauważyłem, że również miała na sobie dżinsy, których na statku nie nosił nikt poza mną - uchodziły za strój roboczy, stanowiły symbol ubóstwa i pospolitości.

Pamiętam, że moją uwagę przyciągnął fakt, iż zaczęła je nosić po pierwszym spotkaniu ze mną. - Czy coś się stało? - zapytała, obrzucając mnie uważnym spojrzeniem. Potrząsnąłem głową, częściowo tylko w odpowiedzi. - Bo powiedziałem, że cieszę się, że cię widzę? - Patrzyłem ponad jej ramieniem, przeszukując wzrokiem całą ulicę. Wziąłem ją pod rękę. Spięła się, lecz nie cofnęła ręki. Chodź, polecimy gdzieś. Chciałbym się stąd wynieść. Obejrzymy coś ciekawego. - Przyszło mi na myśl, że gdybym opuścił stację orbitalną na kilka godzin, mógłbym pozbyć się natręta śledzącego mnie przez pomyłkę. - Czemu nie - odparła uśmiechając się. - Skoro masz ochotę. To niesamowite... - urwała nagle, jakby uświadomiła sobie, że nie powinna za dużo mówić. W każdym razie tak to wyglądało. Większość studentów na Darwinie stanowili znudzeni bogacze, którzy marzyli jedynie o długich wakacjach. Ale było wśród nich kilka osób rzeczywiście pragnących się czegoś nauczyć. Właśnie do nich należała Kissindra. Ja chyba też. - Leci ci krew z ucha - powiedziała. Uniosłem rękę i dotknąłem kolczyka, przypomniawszy sobie o nabytku. - Kupiłem go właśnie. To podobno relikwia. Zmarszczyła brwi. _ Nie przejmuj się - rzekłem. - Na pewno nią nie jest. Mnie też się nie podobało, że ludzie tak po kawałeczku okradali tę planetę z zabytków. Nie przywiązywali do tego wa°i. Skoncentrowałem się i zacisnąłem palce mojego umysłu w pięść; tyle zawsze mogłem zrobić, nawet jeśli nie potrafiłbym zadać ciosu. Towarzyszący mi obcy szum ucichł. Przy odrobinie szczęścia mogło to oznaczać, że dla tego, kto mnie śledził, w tej chwili przestałem istnieć. Ale stan taki przypominał wstrzymanie oddechu. Poszliśmy do muzeum i zjechaliśmy dziesięć poziomów na dół, do obszernej, tonącej w półmroku jaskini, gdzie na gładkiej ceramicznej platformie stały szeregi podobnych do opalizujących żuków wahadłowców, gotowych przetransportować takich jak my ciekawskich na powierzchnię globu. Na znajdującej się tysiąc kilometrów pod nami planecie, którą ludzie nazwali Pomnikiem, nie odkryto ani jednej budowli przypominającej ziemskie konstrukcje. Cała planeta była chronionym obiektem Federacji... była tworem sztucznym, powstałym przed tysiącami lat i umieszczonym na orbicie wokół przygasłej pomarańczowej gwiazdy, z dala od cywilizowanych regionów. Kosmodrom wielkości małego miasteczka, którym był w rzeczywistości, krążył po odległej orbicie. Mniej więcej połowę jego powierzchni zajmował kompleks muzealny, będący zarazem centrum badania wymarłej rasy, która zbudowała Pomnik. W dziesiątkach pokoi znajdowały się znalezione na planecie przedmioty, a każdy przedmiot nasuwał pyta-

nia, na które nie było odpowiedzi. Druga część stacji orbitalnej służyła obsłudze turystów, z zysków finansowano prace naukowe. Kiedy wyszliśmy z cienia korytarza między dźwigające ciężki strop filary, trzy wahadłowce uniosły się równocześnie w powietrze i z cichym szumem, przypominającym łopot niewidzialnych skrzydeł, pomknęły łukiem ku wrotom śluzy. W odległym końcu lądowiska spolaryzowane ściany stacji ukazywały czerń kosmicznej pustki usianą gwiazdami. W rogu widać było delikatną pomarańczową poświatę bezimiennego słońca Pomnika, który w dole obracał się bezgłośnie. Ludzie, z braku lepszego określenia, nazwali jego budowniczych mianem Twórców. Rasa Twórców zniknęła na długo, zanim ludzkość uwolniła się z okowów grawitacji i rozpełzła po Galaktyce niczym karaluchy. Nikt nie wiedział, co się stało z ich cywilizacją, panowała jednak zgodna opinia, że zniknęła ona bezpowrotnie, a pozostał po niej tylko tajemniczy Pomnik. Nawet władze Federacji podzielały tę opinię. - Co chciałabyś obejrzeć? - zapytałem Kissindrę, kiedy szliśmy w górę, by stanąć na końcu długiej kolejki turystów i studentów zgłaszających swe życzenia przy wejściu na lądowisko. Niewiele mnie obchodziło, dokąd polecimy, byle tylko trzymać się z dala od tego, kto mnie śledził. Można było zamówić krótką kilkugodzinną wycieczkę, jak też parodniową wyprawę w dowolny rejon globu. Planeta nie była duża, miała około trzech i pół tysiąca kilometrów średnicy, lecz grawitację zbliżoną do ziemskiej. Stanowiła fenomen, którego eksperci od ksenologii nie potrafili wyjaśnić: z jakichś powodów planeta skonstruowana przez obcych doskonale odpowiadała wymaganiom człowieka. Albo Twórcy musieli być człekokształtni, albo też chcieli tym sposobem przekazać jakąś informację. Istniała przecież rasa Hydran tak bliskich ludziom, że różnice wydawały się nieistotne nawet na poziomie genetycznym. Byłem tego żywym dowodem. Natomiast to, co zostało po Hydranach, było żywym dowodem, że ludzkość nie zwracała uwagi na żadnych obcych. - No cóż... - Kissindra zacisnęła wargi i popatrzyła na umieszczony wysoko nad naszymi głowami ekran, po którym przesuwały się reklamowe widoczki, a jaskrawożółte cyfry na dole pokazywały czas trwania wycieczki oraz jej koszt. Podobno w Jaskiniach Podbiegunowych można spotkać najlepsze przykłady synestetyki... Ale gdybyś chciał ponurkować. .. - Spojrzała na mnie. Miała na myśli całonocną wyprawę. - Doskonale - odparłem. - Jak sobie życzysz. Wysiłek izolowania własnego umysłu sprawił, że na czoło wystąpiły mi krople potu. Skupiłem wzrok na twarzy Kissindry, koncentrując się ponownie. Kissindra patrzyła śmiało, miała błękitne oczy barwy morskiej toni; jej wargi rozchyliły się nieco. Uświadomiłem sobie, jak bardzo mi się podoba. Miałem ochotę ją pocałować. Zerknęła na kolorowy ekran, potem na panoramę za ścianą i znów popatrzyła na mnie. Zaczerwieniła się.

- Tylko że... - mruknęła - obiecałam Ezrze, że zjemy razem kolację. - Nie ma sprawy - odparłem, spoglądając w bok. - Wybierzemy się innym razem. Teraz weźmy coś krótszego... Znów popatrzyłem jej w oczy; czułem się przy niej jeszcze gorzej niż zwykle. Złożyłem ręce na piersi i przycisnąłem spocone dłonie łokciami do boków. Byliśmy już blisko wejścia. - Dobra, może... - Kissindra! Obróciła się gwałtownie, usłyszawszy za plecami głos Ezry. Zerknąłem przez ramię -jej chłopak gnał po platformie w naszą stronę- Zawsze poruszał się tak, jakby za chwilę miał runąć jak długi. Rzadko kiedy odklejał przytwierdzone do skóry na głowie elektrody. Kiedy dopadł nas, jego twarz była purpurowa - Kissindry zresztą również, chociaż z innych powodów.. . A może nie? Wkrótce miałem się o tym przekonać. - Co ty tutaj robisz? - spytał, próbując bezskutecznie nadać głosowi spokojne brzmienie. - Badam - odparła, może nieco za głośno. - Co badasz? - Obrzucił mnie wzrokiem. - Pomnik! Sądziłam, że jeszcze pracujesz nad swoją kompilacją... - Byłem w centrum rozrywkowym i ujrzałem cię przez okno... - I co z tego? - Jak to? A kiedy masz zamiar pójść ze mną na obiad, Kissy? - Jego głos wybijał się ponad otaczający nas szmer rozmów. - W następnym wcieleniu? - Zacisnął zęby i zadarł głowę, jakby demonstrował czarną szczecinę zapuszczanej brody. - Ezra... - syknęła Kissindra, przyciskając swój notatnik do piersi mocno zaciśniętymi pięściami. - Jesteś taki staroświecki. - Troje - rzuciłem do mikrofonu przy wejściu. - Studenci. - Podsunąłem pod fotokomórkę pasek identyfikatora. - Złote Wrota. Stacja orbitalna przesuwała się właśnie ponad oknem Złotych Wrót. Wybrałem krótką podróż - taką, którą wszyscy mieliśmy szansę przeżyć. Minąłem wejście, metalowe podeszwy moich butów zazgrzytały na ceramicznej płycie lądowiska. Po kilku sekundach usłyszałem za plecami postukiwania dwóch par drogich magnetyków, czemu towarzyszyła stłumiona rozmowa. Wsiadłem do najbliższego wahadłowca i zająłem miejsce, Kissindra wybrała fotel po prawej stronie. Ezra potrzebował aż minuty na podjęcie decyzji - usadowił się na siedzeniu po lewej. Drzwi zasunęły się; ekranik wyświetlił współrzędne celu podróży. Wahadłowiec tak delikatnie uniósł się w powietrze, że prawie nie czułem ruchu, i łukiem poszybował w kierunku śluzy. Rozparłem się wygodnie w fotelu, nim jeszcze minęliśmy wrota i zaczęliśmy opadać ku planecie. Wyciągnąłem nogi i powolutku, etapami rozluźniłem pięść, w którą zaciśnięty był mój umysł. Ni^; wyszedłem poza zasięg tamtego. Odetchnąłem i za-

mknąłem oczy. Bez trudu przekonałem siebie, że to tylko pomyłka. Albo wytwór mojej wyobraźni. Paranoja nie była mi obca, dopadała mnie czasami, kiedy czułem się jak oszukany wybryk natury, gdy zamykałem oczy i miałem przed sobą jedynie bezdenną ciemność... Otworzyłem szybko oczy, zamrugałem i popatrzyłem w iluminator. W miarę opadania Pomnik rósł za szybą jak nadmuchiwany balon. Gdybym się skupił na tym widoku, żołądek pewnie podjechałby mi do gardła. Przypomniałem sobie, że nie jestem sam; zerknąłem na Kissindrę, potem na Ezrę. Jakbym dla nich nie istniał. Pochyleni, nadal kłócili się jadowitym szeptem. - ...nie mogę nic na to poradzić, muszę się zgodzić, nie mam ejdetycznej pamięci jak ta tutaj chodząca encyklopedia. .. - Wskazał mnie palcem, omal nie wydłubując mi oka. - Ezra... Ponownie spojrzałem w iluminator. Byliśmy prawie na miejscu, wahadłowiec wszedł w atmosferę i zmieniał trajektorię, by dostarczyć nas do punktu przeznaczenia. Amortyzatory nie działały jak należy. Kissindra i Ezra umilkli, mówienie stawało się coraz trudniejsze. Dziwnym sposobem owe niewygody wpłynęły na poprawę mojego nastroju. Pod nami rozciągała się powierzchnia planety, przypominała wielkie malowidło ujawniające w miarę zbliżania się coraz więcej szczegółów. Zapatrzyłem się na ten widok, żeby nasycić nim oczy, i uśmiechem skwitowałem własne myśli. To było po prostu piękne. Czasami, w podobnych sytuacjach, czułem, jakbym miał przetransplantowany mózg, jakbym żył w ciele obcej istoty. Nie pomagała mi nawet świadomość, że nie można udowodnić realności niczego, co odbierają nasze zmysły. Musnąłem kolczyk w uchu i poczułem ból; obróciłem w palcach zimny twardy kamień. Nigdy przedtem nie nosiłem błyskotek - nie lubiłem ich, gdyż wywoływały ten rodzaj zainteresowania, od którego robiło mi się niedobrze. Któregoś ranka, jeszcze w Starówce, po przebudzeniu stwierdziłem, że mam na pośladku tatuaż, lecz łatwo go było ukryć pod ubraniem. Dzisiaj, decydując się na kolczyk, chciałem sobie udowodnić, że nie muszę już pozostawać w cieniu - chciałem przegnać z pamięci tę smutną prawdę, którą uzmysławiałem sobie przy każdym spojrzeniu na stan mojego konta: w momencie, gdy skończą się zajęcia uniwersyteckie na tej planecie, będę goły, zostanę bez grosza przy duszy. Zaczerpnąłem głęboko powietrza, pokonując przygniatający mnie ciężar, i spojrzałem przed siebie. Bez względu na to, w którym miejscu globu się ląduje, widoki zapierają dech w piersi. Z delikatnym śpiewnym szumem przecinaliśmy atmosferę przypominającą satynę. Znów odniosłem wrażenie, że ten świat został stworzony przez artystę, a raczej tysiące artystów, którzy potraktowali planetę jak bryłę gliny, zagruntowane płótno czy instrument muzyczny. Otaczało nas piękno doskonałe, dorównujące wspaniałości brylantu, nieruchome, nie zmącone przez żaden przejaw życia - nie było tu roślin, ptaków, owadów. Przynajmniej na razie.

Krajobraz za szybą przestał uciekać do tyłu, luk otworzył się z cichym szumem. Wysiedliśmy, rozprostowując kości. Na żółtym, omywanym wiatrem płaskowyżu panowała nienaturalna cisza. Opodal stało kilka innych wahadłowców, a w ich sąsiedztwie kręciła się gromadka ubranych w krzykliwe stroje turystów. Docierały do nas ich głosy, lecz dziwnie stłumione i piskliwe, jakby ludzie ci znajdowali się dużo dalej. Słońce zachodziło. Czerwonawy blask zalewał piaskowce i można było odnieść wrażenie, że wzgórza zostały wykonane z mosiądzu. Gdybym nie znał prawdy, mógłbym przysiąc, że tylko działanie czasu i erozja nadały im tak niesamowite kształty. Lecz jeśli przyjrzało się czemukolwiek z bliska, choćby drobnemu kamykowi, wszędzie można było dostrzec - stanowiące jakby nie rozszyfrowany przekaz - ślady działalności potężnego umysłu, który stworzył to wszystko przed wiekami. Odwróciłem się i odszedłem kilka kroków od wahadłowca. Gdy rozejrzałem się dokoła, poczucie ogromu tego świata i przytłaczająca otchłań bezdennego nieba zaparły mi dech w piersi. Zdawało mi się, że nie mam się gdzie schronić... zawsze doznawałem czegoś podobnego w zetknięciu z bezmiarem otwartej przestrzeni. Zmusiłem się, żeby nie zamknąć oczu; lekki wiatr rozwiewał mi włosy. Wziąłem głęboki oddech. Obok mnie stanęli Kissindra i Ezra, nie spierali Się już. - Och... - rozbrzmiały ich westchnienia. Niewielkie słońce tego zadziwiającego świata widoczne stąd było w prześwicie olbrzymiego kamiennego łuku zwanego Złotymi Wrotami; odnosiło się wrażenie, jakby czas zatrzymał się, został uwięziony w tej jednej chwili. Pod czarną sylwetką mostu przenikały jaskrawe, ucięte niczym lancetem promienie światła. Wiatr przybrał nieco na sile, wzbijając w górę białawe obłoki pyłu; był już dobrze słyszalny: z góry spadały wysokie, wibrujące tony powietrza przelatującego przez gigantyczny kamienny rezonator. Dźwięk ten odczułem w głębi piersi, jakby niewidzialna dłoń sięgnęła, by wyrwać mi serce. Ruszyłem przed siebie, zapominając o ludziach, całym świecie, oślepiony i głuchy na wszystko... Jazgot brzęczyka poraził mnie i osadził w miejscu. Stałem na krawędzi urwiska, na granicy platformy widokowej. Cofnąłem się o krok, usiłując zapomnieć o drażniącym nerwy alarmie. Zamarłem tuż przy linii dzielącej dwa światy, łowiąc wszelkie odgłosy... Po minucie kucnąłem i w kurzu odcisnąłem ślad mojej dłoni. Uniosłem gładki kulisty kamień wielkości pięści, po chwili obróciłem go i odłożyłem z powrotem; nadal pasował do otoczenia. Przeniknął mnie dreszcz, zawodzenie wiatru potęgowało jeszcze wrażenie chłodu. - W jakim celu oni to zbudowali? - zapytała cicho Kissindra. Zwracała się bardziej do wiatru niż do mnie. Dopiero teraz spostrzegłem, że stała tuż obok. - Czyżby tylko po to, żeby na wieki utrwalić to piękno...? - To obiekt rytualny - wtrącił Ezra - część dużego kompleksu związanego z jakimś kultem. - Była to odpowiedź, ja-

ką słyszało się zawsze, ilekroć człowiek stawał przed niezwykłym wytworem obcej kultury. Znaczyło to, że nawet eksperci nie mają zielonego pojęcia o przeznaczeniu obiektu i prawdopodobnie nigdy go nie rozszyfrują. - Nie - rzekłem, podnosząc się i wycierając ręce o nogawki dżinsów. - To naprawdę jest pomnik. - Czemu poświęcony? - spytała Kissindra, unosząc wysoko brwi. Ezra popatrzył na mnie. - Śmierci - odparłem, czując zarazem, jak zimno i strasznie brzmi to słowo. - Szczątki, okruchy różnych planet - oto z czego jest zbudowany. Dlatego też nie ma tutaj żadnych form życia. Słońce chowało się już za skaliste turnie. Coraz źimniejszy wiatr zaczynał przenikać do szpiku kości. - Kto ci to powiedział? - Kissindra dotknęła mojego ramienia. - Słucham? - Obejrzałem się i miast jej oczu, dostrzegłem dwa błyszczące odblaski czerwonego słońca. - Kto...? Pokręciłem głową. Moje myśli przepływały coraz wolniej, ociężale niczym roztopione szkło. - Nie wiem. Pewnie też słyszał to od kogoś... - Nie zetknęłam się jeszcze z podobną teorią. - Potrząsnęła głową, lecz wcale nie oznaczało to niedowierzania. Ponownie zapatrzyła się ponad morzem skał, napinając wszystkie mięśnie z podniecenia. - Sam to wymyślił - mruknął Ezra, nie mając nawet odwagi powiedzieć mi to w twarz. Kissindra zaczęła półgłosem nagrywać na zawieszonym u szyi dyktafonie jakieś spostrzeżenia. Obejrzała się na mnie. Nadal czując się tak, jakbym dostał po głowie, pochyliłem się; nie chciałem, żeby cokolwiek spostrzegła. Wyciągnąłem nóż z pochewki umieszczonej po wewnętrznej stronie cholewy buta i wyprostowałem się. Sięgnąłem do kieszeni tuniki, wyjąłem kupiony po południu jajowoc, oparłem się o spiętrzone głazy i zacząłem go obierać, starając się, by nie drżały mi dłonie. Wreszcie uniosłem wzrok. Wyglądali jak para sześciolatków, z których powoli odpływa paniczny strach. Stali z rozdziawionymi ustami, jak gdyby nigdy przedtem nie widzieli ostrza noża. - Nie wymyślam podobnych rzeczy - oznajmiłem, lecz gdy ujrzałem ich energiczne potakiwanie głowami, pożałowałem tego. Nie miałem pojęcia, skąd wiedziałem to, co powiedziałem im o tym miejscu; nie mogłem sobie przypomnieć, bym wiedział to przedtem. Jedyne, czego w tym momencie byłem całkowicie pewien, to poczucie mego wyobcowania. Zawsze byłem dla nich obcym i tak już miało pozostać. Schowałem nóż. - Na razie. - Obrzuciłem Kissindrę i Ezrę szybkim spojrzeniem i ruszyłem w stronę wahadłowca; tamci stali jak wryci. - Kocie... - zawołała nagle Kissindra cichym głosem. Zatrzymałem się i odwróciłem.

- Czy ty...? - Zacisnęła wargi. - Czy naprawdę potrafisz czytać w moich myślach? Więc o to chodziło! Wiedziała, że jestem psionem, że płynąca w mych żyłach hydrańska krew czyni ze mnie obcą istotę. Ale nie wiedziała wszystkiego... prawdopodobnie nawet nie chciała tego wiedzieć. - Nie - odparłem. - Nie potrafię. Odszedłem nie oglądając się. Na pokładzie wahadłowca zjadłem obiad. Gdy wkładałem tackę do pojemnika na odpadki, dostrzegłem sporą grudkę herki przeżutą przez któregoś z pasażerów. Nawet wyciąg nie radził sobie z intensywnym zapachem narkotyku. Obok leżał kamf. Sięgnąłem już po niego... ale cofnąłem rękę. Zbyt wiele wspomnień... Może pomnik śmierci wcale nie został daleko w dole pode mną, może tkwił głęboko w mym umyśle... To było znacznie prostsze wytłumaczenie niż to, że jakimś dziwnym sposobem posiadłem wiedzę dotyczącą tej planety. A może po prostu miałem mniejsze niż inni kłopoty z odczytaniem podtekstów zawartych w każdym kawałku Pomnika? To przypuszczenie nie było pozbawione podstaw. Twórcy mogli przecież bardziej przypominać Hydran niż ludzi. W niczym nie zmieniło to jednak wrażenia, że jestem śledzony przybierało ono teraz wręcz na sile. Najpierw ten dziwny szmer, potem Kissindra, a teraz... Przypomniałem sobie, że właśnie zmierzam wprost w elektroniczną sieć namiarową. Ludzie, przez których miałem zapaskudzone całe życie, wciąż na mnie polowali, tak jak czynili to wo^cc całej rasy Hydran... Dosyć! Przestań się zachowywać jak złodziej przemykający chyłkiem w ciemnościach. - Rozprostowałem palce i wydobyłem je z otworów, które wyrobiłem w pianolicie poręczy fotela. Przez resztę drogi powrotnej trzymałem umysł zamknięty, jakbym wstrzymywał oddech. Kiedy wylądowaliśmy, znalazłem się znów w doskonale aseptycznych klimatyzowanych dokach w podziemiach muzeum. Masywne ceramiczno-betonowe ściany lądowiska otaczały mnie niczym mury fortecy. W zasięgu głosu znajdowało się jakieś pół setki ludzi, ale nikt nie zwracał na mnie zbytniej uwagi. Ruszyłem przed siebie, uruchamiając ogłupiałe receptory mojego mózgu tylko na tyle, na ile to było konieczne. Wsłuchałem się: nic - nie dopadł mnie bezdźwięczny szmer namiaru... jak gdyby na zawsze pozostał tam, na ulicach. Zatraciłem swoje zdolności telepatyczne przed trzema laty, lecz mój mózg potrafił czasami płatać przeróżne figle. Wzruszyłem ramionami i podążyłem za grupą turystów wykładanym płytkami chodnikiem w kierunku wyjścia. W tworzących istny labirynt korytarzach podziemnej części muzeum nasze kroki rozlegały się głośnym echem. Dotarliśmy wreszcie do wind wynoszących turystów z powrotem na poziom zewnętrzny. Cały czas szedłem z tą grupą, starając się pozostawać w uspokajającej bliskości ściany. Nagle stanąłem jak wryty, nie wierząc własnym oczom. Na

murze przed sobą, we wnętrzu namalowanego sprajem koślawego serca, dostrzegłem swoje imię. KOT. KOT I JULE. Ktoś wpadł na mnie i zaklął pod nosem, lecz nic mnie to nie obchodziło. Nawet nie zauważyłem, kiedy wszyscy mnie minęli; nie docierało do mnie, że stoję samotnie, gapiąc się na ten znak, i ciężko oddycham. Poczułem, jak wzbiera we mnie przerażenie. To wszystko zmieniało się w istne szaleństwo. Zerknąłem szybko przez ramię. Obok mnie przepływały plamy światła i cienia, tańczyły między filarami i ścianami jak odbicia na wodzie, żyjące swoim własnym życiem. Odwróciłem się, tknięty nagłym przeczuciem zagrożenia, na ułamek sekundy, nim moje oczy pochwyciły jakieś poruszenie. Z mroków korytarza wypadły dwa cienie i rzuciły się na mnie. Ujrzałem pomarańczowy rozbłysk, pochwyciłem obraz kolorowych pasów na czyimś kombinezonie. W tej samej chwili poczułem na karku zimne ukłucie nicości: żmijka jakiegoś preparatu odnalazła moje żyły i przedostała się do krwi. Dalej nie było już nic. 1 Kiedy się ocknąłem, rozpoznałem, że jestem na pokładzie statku, chociaż nigdy dotąd nie widziałem takich pomieszczeń. Leżałem na wysłanej pianolitowym materacem składanej koi w kajucie, której nawet nie mógłbym pomylić z moją klitką czy jakimkolwiek innym pokoikiem na Danvinie. Ostatnim moim wspomnieniem były wielobarwne pasy na kombinezonie Służb Bezpieczeństwa Syndykatu; otaczające mnie teraz szarozielone ściany z falistej blachy, nienaturalnie ascetyczne biurko z samotnym krzesełkiem, szafka na ubrania, łóżko - to wszystko z daleka zalatywało wojskiem. Musiałem zostać porwany przez jakiś patrol ochrony... Takie wytłumaczenie nie miało najmniejszego sensu, a przecież znalazłem się tutaj. Spróbowałem usiąść i ku memu wielkiemu zaskoczeniu udało mi się to. Nie byłem związany ani przytwierdzony do koi. Brakowało mojego noża. Obmacałem kark i zerwałem plaster, który tam znalazłem. Nie ulegało wątpliwości, że uśpiono mnie, choć teraz nie miałem kłopotów z formułowaniem myśli. Zdążyłem ledwie stwierdzić, że drzwi kajuty są zamknięte, kiedy nagle otworzyły się, jakby tylko czekano na moje przebudzenie. Weszli dwaj mężczyźni, prawdopodobnie ci sami, którzy mnie pojmali. Jeden miał ciemną skórę, drugi był biały. Ich twarze zasłaniały gumowe maski, nosili srebrzystoszare kombinezony robocze. Stanęli tuż za drzwiami, jakby czekali na coś w napięciu. Przemknęło mi przez myśl, czy przypadkiem nie dopasowywali sobie zarówno twarzy, jak i kombinezonów do wykonywanego zadania. Zamarłem na widok emblematów na ich piersiach: powyżej pasków identyfikacyjnych widniały symbolizujące promieniste słońce znaczki Transportu Centauryjskiego. Doznałem nagłego zawrotu głowy. Nie wiedziałem jeszcze, o co tu chodzi, zyskałem jednak pewność, że nie zaszła pomyłka. Nie wróżyło to nic dobrego.

Ogarnęła mnie dzika furia pomieszana ze strachem. Poderwałem się na nogi. - Co tu się dzieje...? Szybko usiadłem z powrotem, kiedy żołądek podjechał mi do gardła. - Cholera! Teraz już wiedziałem, dlaczego mnie nie związano, nie było to potrzebne. Zastosowany środek powodował -1.. .olnegokaca. Mężczyźni o bliźniaczych twarzach pop 'trzyli na siebie i uśmiechnęli się, bardziej z ulgą niż z rozbawieniem. Podeszli bliżej, jak gdyby przedtem bali się do mnie zbliżyć. - W porządku, odmieńcu - rzekł jeden z nich. - Szef chciałby się z tobą zobaczyć. Chwycili mnie pod ręce i prawie wywlekli z kajuty. Żałowałem, że zjadłem tylko skromny obiad, gdyż teraz obrzygałbym ich od stóp do głów. Znajdowaliśmy się na pokładzie jakiegoś małego patrolowca; w każdym razie nie musieli mnie holować daleko. Wepchnęli mnie w drzwi innej kabiny i cisnęli na kanapę. Pomyliłem się: to nie był patrolowiec, lecz nieseryjny prywatny statek jakiejś szychy. Wryglądało to tak, jakbym nagle znalazł się w zupełnie innym świecie. - Oto on, proszę pana. Jest bezpieczny - odezwał się za moimi plecami któryś ze strażników. Domyśliłem się, że nie chodzi im o moje bezpieczeństwo, lecz o to, że byłem niegroźny. Myliłem się... i miałem rację. "Szefem" okazał się dowódca Sił Bezpieczeństwa Transportu Centauryjskiego. Siedział w głębokim, pstrokatym, rozkładanym fotelu za doskonale czarną półkulą biurka, spoglądając na mnie przez całą dłuaość pomieszczenia. Jego twarz przypominała klingę noża: wąska, ostra, zimna jak stal... Nie nosił brody, tylko wysoko na kościach policzkowych widniały plamy zarostu sprawiające wrażenie, że rozrośnięte brwi otaczają jego oczy. Te zaś były tak ciemne, że niemal czarne. Miał na sobie kompletny mundur: stalowoszary hełm z centauryjskim emblematem oraz insygniami dowódcy i tradycyjny garnitur ze srebrzystego tweedu, którego każda fałdka przy poruszeniu rozrzucała wielobarwne refleksy. Nigdy przedtem nie widziałem tak bijącego w oczy stroju. Fakt, iż mężczyzna był w mundurze, oznaczał, że albo nie dba o konsekwencje, albo chce zrobić na mnie wrażenie. Tak czy inaczej, nie potrafiłem tego sensownie wyjaśnić. Spojrzałerc , Jx>k, gdyż gapił się na mnie bez zmrużenia powiek. Wyglądano na to, że siedzimy we wnętrzu kuli znajdującej się w otwartej przestrzeni. Tuż ponad lewym ramieniem szefa, niczym latająca lampka, wisiało słońce Pomnika. Nie mogłem dostrzec samej planety. Spojrzałem w dół, lecz na szczęście podłoga zakryta była dywanikiem - szafirowym, z wyhaftowanym pośrodku złotym emblematem Centaura. Czemu nie? Przywarłem plecami do oparcia kanapy, czekając, aż mój żołądek osiągnie przynajmniej częściowy stan

równowagi. Wreszcie, zachowując ostrożność, wycedziłem: - Czego... ode mnie... chcecie? - Nazywasz się Kot. Ja jestem Braedee. - Czarne punkciki oczu wbijały się we mnie niczym obiektywy kamer. - Jestem dowódcą Służb Bezpieczeństwa Transportu Centauryjskiego. Czy wiesz, co to oznacza? Oznaczało to, że w całym syndykacie nie było nikogo wyższego rangą, może poza członkami rady nadzorczej. Oznaczało to również, że jest on najbardziej godnym zaufania człowiekiem w organizacji. A także najgorszym przeciwnikiem dla kogoś, kto odważyłby się wejść mu w drogę. Musiał dostać polecenie schwytania mnie, pewnie od zarządu. Czyżby więc znali prawdę o mnie? W panice zacząłem wymyślać jakieś chaotyczne teorie. Pokręciłem głową w odpowiedzi. W pomieszczeniu było chłodno, zimny pot spływający mi po bokach wywoływał dreszcze. - Oznacza to, że nie spotykam się z byle kim. A także... drgnął mięsień na jego twarzy - że potrzebny nam jest... znowu tik - telepata. - Jeszcze jeden tik. - Zaraz wyjaśnię, do czego. Najpierw doznałem zaskoczenia, potem ulgi, wreszcie zmieszania i wściekłości. Wciągnąłem powietrze przez zaciśnięte zęby. - Nie. - Dotknąłem ręką głowy, wbijając wzrok w teleobiektywy oczu tamtego. - Nie. Dopóki... nie zrobicie... coś z tym... - Ten środek osłabia zdolności psioniczne, kłopoty z wymową są jedynie skutkiem ubocznym. Ale twoja percepcja działa bez zakłóceń. Nie ma zresztą powodu, byś się odzywał, dopóki nie skończę. - Mam cię... w dupie! - Wstałem i skierowałem się ku drzwiom. Dwaj agenci zablokowali przejście. Odwróciłem się z powrotem w stronę Braedeego. - Zrób... coś! Gdyby wiedzieli, czego można po mnie oczekiwać, zrozumieliby, że nie grozi im z mojej strony ani trochę większe niebezpieczeństwo, niż ze strony dowolnego martwiaka zgarniętego z ulicy. A nawet mniejsze, gdyż ja nie mógłbym ich zabić. Sądząc jednak po wyrazie twarzy szefa, gotów był za chwilę zlać się ze strachu. Musiał być śmiertelnie przerażony, skoro przedsięwziął aż takie środki bezpieczeństwa. Im więcej ktoś ma do ukrycia, tym bardziej nienawidzi psionów. Ale Braedee tylko pokręcił głową. - Centauryjskiej radzie nadzorczej przewodniczy pan Charon taMing - rzekł. - To z jego rozkazu mam trzymać cię pod działaniem środków odurzających. TaMing! Zesztywniałem na dźwięk tego nazwiska. - Jego też... mam w dupie! - powiedziałem, starając się ukryć swoje zaskoczenie. Braedee gapił się na mnie przez dobrą minutę; pewnie rozpatrywał możliwe rozwiązania, pamiętając bez przerwy 0 niewidzialnej pięści Centaura, która gotowa była opaść

1 zgnieść nas obu. Z jego oczami coś było nie w porządku; nie chodziło tylko o sposób, w jaki na mnie patrzył, nie wiedziałem jednak, co mi nie pasuje. - Dostaniesz antidotum - rzekł w końcu - jeśli zgodzisz się poddać skanowaniu. Myślał, że się przestraszę. Dłonie odruchowo zacisnęły mi się w pięści, lecz szybko rozprostowałem palce. Skinąłem głową i usiadłem z powrotem. Jeden ze strażników podszedł i położył mi na głowie siateczkę ze srebrzystych mci. Wzdrygnąłem się, lecz zacisnąłem mocno powieki, kiedy poczułem na skórze ukłucia i mrowienie, jakby setki owadów zaczęły łazić mi po twarzy. Siłą powstrzymywałem się przed zerwaniem siatki z głowy; kiedy po raz pierwszy poddawano mnie badaniu, musieli mnie mocno związać. Teraz przynajmniej wiedziałem, czego się spodziewać. Od czasu zabójstwa przechodziłem tak wiele testów i różnych terapii, że nauczyłem się już jakoś z tym żyć. Zacisnąłem mocno zęby, próbując nie stawiać oporu - a raczej stawiać jak najmniejszy, nie mogłem bowiem walczyć z odruchami. Tak więc robaczki pożerały mój mózg na obiad, a gdzieś za ścianą skaner wypluwał tysiące bezsensownych danych o mojej rozbitej psychice. Nie trwało to nawet minuty, chociaż subiektywnie minęło dobre pięćdziesiąt lat. Siateczka spadła mi na nogi. Zrzuciłem ją i kopnąłem w kąt, miałem ochotę jeszcze splunąć. Braedee patrzył szklanymi oczyma - nie na mnie, ale przeze mnie. Zerknąłem przez ramię, lecz za mną widniała jedynie naga ściana. - Miała rację - mruknął. - Twój profil jest... Zresztą popatrz sam. - Teraz wreszcie spojrzał na mnie. Nie zauważyłem, żeby się poruszył, lecz widoczne za nim słońce zniknęło nagle, a na tle rozgwieżdżonej czerni popłynęły czerwone, niebieskie i zielone świetliste linie mojego profilu psychicznego. Wszystkie dane przedstawione zostały symbolicznie - tak by były zrozumiałe dla ludzi, którzy zawsze starali się szukać najprostszych rozwiązań. Moim oczom ukazał się koniec skanu,-dowód na to, że w niczym nie różniłem się od martwiaków, co było efektem wytworzonej przeze mnie bariery umysłowej, której sam nie potrafiłem przełamać. u - Widziałem... to już... ¦ Rysunek zniknął, a słońce, które nagle pojawiło się z powrotem, oślepiło mnie nieco. - W porządku - rzekł Braedee. - Naklejcie mu plaster. Jeden ze strażników podszedł do mnie i zakleił drobną rankę na moim karku kawałkiem plastra. - Proszę to trzymać przez dwanaście godzin - powiedział - rrrS^ej może nastąpić regres. l" Skinąłem głową, lecz odczekałem jeszcze minutę, nim ponownie spróbowałem się odezwać. - Dobra, martwiaku. - Mój głos był nadal piskliwy i drżący, ale nie miałem już kłopotów z wymową. - Możesz teraz

opowiedzieć swoją bajeczkę. Lepiej, zęby była sensowna. Jego wargi wygięły się odrobinę, jakbym go rozbawił, lecz po chwili zacisnął je ponownie. Złożył dłonie na kształt trójkąta i oparł je o krawędź biurka. - Byłeś kiedyś dość luźno... związany... z panią Jule taMing, która należy do rodziny założycielskiej Transportu Centauryj skiego. - Byłem jej przyjacielem - wtrąciłem. - I sądzę, że nadal nim jestem. Zmarszczył brwi, jakby zaskoczyły go te słowa, a może tylko dlatego, że mu przerwałem. W powietrzu za nim pojawiła się nagle moja twarz - nieco młodsza, trochę szczuplejsza, kręcone jasnoblond włosy, ciemna cera, zielone oczy i wąskie szparki źrenic. Poniżej kilka opadających linii miało obrazować całą historię mego życia. Brak żyjących krewnych... wpis w kartotece kryminalnej... zaburzenia psioniczne... - Wiemy o tobie wszystko... także o znajomości z panią taMing i doktorem Siebelingiem, jej mężem - mówił dalej z zachmurzonym czołem. - O ich Centrum Badań Psionicznych, o twoich... usługach świadczonych Zarządowi Transportu Federacji. - Można było odnieść wrażenie, że słowa z trudem przechodzą mu przez gardło, jakby krztusił się wymową każdego z nich. - Niesamowite. Gotów jestem się założyć, że w ZTF doznaliby szoku, gdyby dowiedzieli się, ile wy wiecie. - Położyłem się, opierając na łokciu, i podkurczyłem nogę, kładąc but na kanapie. Strażnik podszedł szybko i zepchnął moją nogę na dywan. - Ten plaster na twoim karku da się odkleić równie łatwo, jak został przyklejony. - Braedee wbijał we mnie nieruchome spojrzenie. Uświadomiłem sobie, że do tej pory jeszcze ani razu nie mrugnął. Ciekaw byłem, czy on w ogóle jest żywy. Zakląłem pod nosem, poczułem się głupio, że odezwałem się choć słowem. Znów obleciał mnie strach. Nikt przy zdrowych zmysłach nie odważyłby się włazić w drogę tak wielkiemu syndykatowi jak centauryjski, a tym bardziej mu pyskować. Przecież do tej pory wystarczał sam widok munduru, bym dostawał mdłości. Za dużo miałem w życiu do czynienia z gliniarzami, żebym nie zdawał sobie sprawy, że skoro już wpadłem im w łapy, to z pewnością znajdą na mnie sposób. Przecież nikt poza nimi nie wiedział, gdzie się w tej chwili znajduję. A mogli u mnie wywołać trochę gorsze rzeczy niż kłopoty z wymową. - W porządku - mruknąłem, nie patrząc mu w oczy. Czego ode mnie chcecie? - Jak już powiedziałem, potrzebny nam telepata. - Rozparł się w fotelu, wyraźnie rozluźniony. Jego marynarka rozbłysła niczym kolorowe lampiony, kiedy nabierał powietrza. - Pani Jule poleciła nam ciebie, stwierdziła, że pomimo młodego wieku odznaczałeś się... wybitną inteligencją i... lojalnością. - Poruszył się. Wyglądało na to, że wierzy w zasłysza-

ną opinię mniej więcej w takim stopniu, w jakim mi ufał. Jednak fakt, że kazał mnie porwać, świadczył o tym, że albo uwierzył Me, albo nie miał innego wyjścia. A może i jedno, i drugie. Przywołałem w pamięci obraz twarzy Jule; szczegóły zostały nieco zamazane, zwłaszcza gdy próbowałem się na nich skoncentrować. Znowu zalała mnie fala palącego jak rozżarzone węgle zdumienia: po co Jule miałaby cokolwiek mówić o mnie swojej rodzinie? Czego oni mogli chcieć od psiona? Jule była psionem, tak jak ja. Właśnie z tego powodu niechętna odmieńcom rodzina zamieniła jej życie w piekło do tego stopnia, że Jule próbowała zerwać wszelkie kontakty z bliskimi. Lecz krew to nie woda, poza tym rodzina taMingów miała bardzo długie ręce. Nie umieli pogodzić się z tym, że mieliby stracić coś, co należało do nich, nawet jeśli to cci nie było pozbawione wad. Nie pozwolili jej odejść. - Musieliście się posunąć aż do porwania? - A czy zgodziłbyś się pójść z nami dobrowolnie? Zastanawiałem się przez chwilę. - Nie. Jego brwi powędrowały w górę, jak gdyby to, co powiedział, wystarczyło za całe wyjaśnienie. - To serce wymalowane na ścianie w muzeum... Czyżbyście naprawdę...? Pokręcił głową. - Pani Jule zaproponowała, żeby zrobić coś... niezwykłego, by przyciągnąć twą uwagę. Uśmiechnąłem się krzywo i ruchem głowy wskazałem obraz w powietrzu za nim. - Na nic się wam nie przydam. Utraciłem zdolności. Sposób, w jaki mnie tu sprowadzili, mówił mi wystarczająco, co by mnie czekało, gdybym zgodził się zostać telepatą syndykatu. Nie umiałem sobie zresztą wyobrazić, by mogło istnieć coś, czego oni chcieliby ode mnie, a co ja z chęcią bym dla nich zrobił. _ Sam wywołałeś tę blokadę umysłową. - Skrzywił się nieco, chyba nie mieściło mu się w głowie, że czyjaś śmierć może spowodować, iż jakaś część osobowości pragnęłaby jedynie zakopać się w mrocznej norze i nigdy więcej nie wychodzić na światło dzienne. Miał zresztą rację: to po prostu trudno było sobie wyobrazić. - Zmiany są w pełni odwracalne. Pani Jule stwierdziła, że praca dla nas może być dla ciebie dobrą terapią. Pokręciłem głową. - Nie wierzę w to. Spochmurniał. Miał prawo przypuszczać, że będę kłamał; mnie nie stać było na podobny luksus. - Mam zarejestrowaną wiadomość od pani Jule - rzekł. Spodziewała się, że będziesz nieufny. Pochyliłem się do przodu. - Chcę to zobaczyć. - Jak będę gotów. - Moja podobizna na niewidzialnym

ekranie za nim rozpłynęła się i ponownie pojawiło się słońce. - Najpierw mnie wysłuchaj. To, co chcemy ci zaproponować, ma niewiele wspólnego z rutynową pracą służby bezpieczeństwa. Byłbym głupcem, gdybym uważał, że nasza robota może interesować kogoś takiego jak ty. Zresztą nie pasowałbyś do nas. - Uśmiechnąłem się; on zachował powagę. - Ta sprawa dotyczy wyłącznie rodziny taMingów. Dokonano kilku zamachów na życie jednego z nich: pani Elnear. Do tej pory udawało nam się ją ochronić, nie potrafimy jednak znaleźć przyczyny tych ataków. - Mam rozumieć, że jest ona tak wspaniałą istotą ludzką, że po prostu nie może mieć żadnych wrogów? - zapytałem z przekąsem. Znowu zmarszczył brwi. ' - Wręcz przeciwnie. Można by wymienić setki przyczyn takiego działania wrogów Centaurian... a więc i jej wrogów. Akcje pani Elnear jednoczą Centaurian z ChemEnGenem. Jakby to miało mi coś mówić. - Jako wdowa po panu Kelwinie, zajmuje jego miejsce w radzie nadzorczej, jest także głównym udziałowcem spółki leasingowej wiążącej z nami ChemEnGena. Ponadto broni naszych interesów na forum Zgromadzenia Federacji. - Aha! - Musiała być albo całkiem niezwykłą kobietą, albo zwykłym pionkiem. Miałem wrażenie, że potrafiłbym odgadnąć prawdę. - I chcecie, żebym odnalazł przyczynę, dla której ktoś pragnie jej śmierci? - Nie potrafili sobie z tym poradzić ich agenci, więc ktoś doszedł do wniosku, że mnie dopisze szczęście. Szef skinął głową. - Otrzymasz stanowisko doradcy, będziesz jej towarzyszył we wszystkich podróżach. Pani Jule stwierdziła, że wykorzystując swoje... zdolności do ochrony innej osoby, możesz równocześnie poprawić swój stan. Wyprostowałem się. - Tylko że ta osoba musiałaby dla mnie coś znaczyć, a mnie gówno obchodzi los pani Elnear czy interesy Transportu Centauryjskiego. - Pokręciłem głową; powoli odzyskiwałem pewność siebie. - Z drugiej strony przeszedłem tyle zabiegów, że można by nimi obdzielić ludność niejednej planety, a wciąż nie potrafię kontrolować moich zdolności psi. Kiedyś chyba świetnie bym się nadawał do wykonania tego zadania, ale te czasy już minęły. Jeśli rzeczywiście zależy wam na bezpieczeństwie pani Elnear, znajdźcie kogoś innego. Nie odpowiedział od razu, dopiero po chwili mruknął: - Istnieją odpowiednie środki chemiczne, zdolne przełamać twoją barierę, zniszczyć opór psychiczny. Możemy je dla ciebie zdobyć. Wbiłem wzrok w dywan. - Wiem o tym - odparłem cicho. Po chwili uniosłem głowę. - Są także środki, po których można chodzić w kółko przez wiele dni, mając złamane obie nogi. . Zaczął stopniowo poruszać palcami, wybijając jakiś rytm

na krawędzi czarnego biurka; okazywał w ten sposób zniecierpliwienie. Kiedy spojrzał na mnie, jego wargi zaciskały się w wąską linię. - Centaur potrafi się odwdzięczyć za twoje usługi. Pokręciłem głową. _ Przykro mi, ale mam co robić. Właśnie mi przeszkodziliście. Proszę mnie odstawić z powrotem na Darwina. Wstałem z kanapy. - Jak sobie życzysz. - Braedee odchylił się na oparcie fotela i z trzaskiem stawów wygiął palce. - Ale stan twojego konta jest opisany niewielką trzycyfrową liczbą, a pod koniec te°o semestru będziesz znowu musiał opłacić czesne. Co wtedy zrobisz? - Nie interesowała go odpowiedź; to pytanie było jak ostrze noża przyłożonego mi do żeber. - Widzisz? - dodał z uśmiechem. - My naprawdę wiemy o tobie wszystko. Znowu ogarnęła mnie wściekłość i poczucie bezsilności. Od trzech lat nie mogłem liczyć na żaden kredyt, nie byłem nawet klasyfikowany, po prostu nie istniałem dla ogólnogalaktycznej sieci, która śledziła poczynania i zasoby finansowe wszystkich zasługujących na uwagę osób - od dnia ich narodzin do śmierci. Nie zarobiłem ani grosza od chwili, gdy zarząd Federacji za moje "usługi" przelał mi na konto sumę, na widok której poczułem zawrót głowy; otwierała się przede mną cała galaktyka, nie byłem jednak na tyle głupi, by sądzić, że te pieniądze starczą mi na zawsze. Całe życie spędziłem na dnie rynsztoka, istniało mnóstwo rzeczy, które chciałem poznać, i nie mniej takich, o których wolałbym zapomnieć; pragnąłem zapoznać się z tym, za czym zawsze tęskniłem. Właśnie dlatego zapisałem się na Uniwersytet Latający, choć był tak strasznie drogi. - Nie umiesz odpowiedzieć? - wtrącił Braedee, chcąc wywrzeć na mnie presję. - Naprawdę sądziłeś, że te drobne okruchy przywilejów wystarczą, by przygotować cię do życia w wysoce stechnizowanym społeczeństwie? - IvTimo woli, tak jak on, zaciskałem zęby. Na jego wargach znów pojawił się ironiczny uśmieszek. -Świetnie wiem, że mniej więcej od trzech lat nie miałeś żadnego zajęcia... Oczywiście, po pewnym czasie i douczeniu stałbyś się w jakimś stopniu użyteczny, chociaż twój absolutny brak umiejętności znalezienia się w społeczeństwie nie pozwoliłby ci na osiągnięcie choć trochę znaczącej pozycji. A przecież nie jesteś głupcem... Masz zdolności psioniczne, z daleka można poznać w tobie Hydranina. Chyba nie muszę ci mówić, co to oznacza. Poczułem, że się czerwienię. - Nie muszę pracować dla syndykatu. - Próbowałem pokonać ogarniający mnie strach, mający całkiem rzetelne podstawy. Wystarczająco kiepski był sam status psiona. Wszyscy ludzie o tych zdolnościach mieli w sobie geny hydrańskie, lecz u większości z nich nie ujawniały się one w rysach twarzy; rzadko można było łatwo poznać mieszańca. - Oczywiście, że nie. Jest wiele różnych zajęć. Wiesz dobrze, że biura werbunkowe zawsze poszukują chętnych...

Zakryłem dłonią zaciśniętą pięść, jakbym chciał ukryć swoją nagość; zakryłem zresztą to miejsce, gdzie stara blizna znaczyła ślad po wszczepionym niegdyś w skórę znaczku więziennym. Nie miałem go już od dawna. Poczułem pod palcami twardą, ciepłą powierzchnię identyfikatora, mojego własnego. - Nic z tego, łachudro. Możesz mnie skreślić. - Wstałem po raz kolejny. Nagle w powietrzu za nim pojawiła się twarz Jule - powiększona, tak wyraźna, że mógłbym jej dotknąć. Szare, lekko skośne oczy spoglądały wprost na mnie. Była blada, wyglądała na zmęczoną i strapioną... Taka piękna... - Kocie - powiedziała, a jej wargi ułożyły się w ledwie dostrzegalny uśmiech, jak gdyby i ona mnie widziała. Mimowolnie uśmiechnąłem się do niej, choć wiedziałem, że tego nie zobaczy. Ostatni raz spotkaliśmy się przed dwoma laty i teraz jej widok wywołał kłucie w sercu, jak czasem wzrusza nas znana, przywołująca wspomnienia piosenka. Ciekaw byłem, jak długo jeszcze jej urok miał aż tak na mnie oddziaływać. - Nie jestem pewna, czy postępuję słusznie - rzekła, zerknęła w bok na kogoś i znów popatrzyła na mnie. - Mówiłam im, że powinieneś sam dokonać wyboru, bo inaczej nic z tego nie wyjdzie. - Odsunęła pasemko kruczoczarnych włosów, które spadło jej na twarz. W tle widać było zieleń poruszanego wiatrem listowia i smugę rozproszonego światła słonecznego. Poczułem muśnięcie wiatru na policzku, dotarły do mnie zapachy wilgotnej ziemi i świeżych kwiatów. Ktoś, kto utrwalił ten przekaz, zrobił wszystko, żeby wyglądał jak najbardziej realistycznie. Możliwe, że nagrywali to w Ogrodach Wiszących w Quarro. Po raz pierwszy w życiu poczułem tęsknotę za domem; Dlaczego nie zrobili tego w Centrum Badań Psionicznych, w śmierdzącej, hałaśliwej i tonącej w półmroku Starówce? Może tam było to niewykonalne, a może nie chcieli rozbudzać moich wspomnień. Tyle że te automatycznie odżyły w mej pamięci. - Opowiedzieli mi o Elnear. - Oczy Jule zwęziły się. - Nie rozumiem tego... lecz gdybyś mógł jej pomóc, Kocie, gdybyś zechciał... zrób to. Proszę. Ona jest jedyną... - Ponownie zerknęła w bok. - Ona jedna z całej rodziny nie odtrąciła mnie. - Po jej twarzy przemknął cień, ni to rzucony przez liście, ni to wywołany starymi urazami. Kiedy znów spojrzała na mnie, jej oczy były zarazem zimne i rozmarzone. - To dobra kobieta. Potrzebuje kogoś, na kim mogłaby polegać. Na pewno zaufałaby tobie, tak jak ja ci ufałam. Ja... - Teraz naprawdę się uśmiechnęła. - Tęsknię za tobą. Uniosła jeszcze dłoń na pożegnanie i obraz zniknął. Odniosłem wrażenie, że w kajucie zrobiło się zimno i pusto, jak gdyby naprawdę stąd wyszła. Przypomniałem sobie, że nie jestem sam; spojrzałem na Braedeego, który wbijał wzrok w moją twarz, chcąc wyłowić najdrobniejszą zmianę w jej wyrazie. Miałem na końcu języka prośbę o powtórne odtworzenie nagrania, lecz powstrzymałem się; tego byłoby

już za wiele. W porządku, pomyślałem, zrobię to dla ciebie. Pozwoliłem sobie na to, gdyż ona nie mogła odczytać tej myśli. - Prosiła mnie, abym nie mówił ci tego - rzekł Braedee ale Centrum, które prowadzi razem z mężem, znajduje się na krawędzi bankructwa. Uśmiechnąłem się krzywo. - Czy ty zawsze posuwasz się o jeden krok za daleko? - Żeby cię przekonać. - Nie zabrzmiało to jak pytanie. Popatrzyłem na słońce, gdzie jeszcze przed chwilą był obraz Me. - Nigdy się nie dowiesz, jak bliski byłeś tego, żeby mnie stracić na zawsze. Któregoś dnia zrobisz ten jeden krok za daleko na krawędzi przepaści. Uśmiechnął się. - Zrobię to dla Me - wyjaśniłem - co nie znaczy, że za darmo. Potrzebuję pieniędzy, potrzebuje ich także Centrum. Proszę przygotować umowy, wtedy zdecyduję, czy proponowana suma wystarczy. - Oczywiście. Dostaniesz coś teraz, a resztę później, kiedy wykonasz zadanie. Ustalimy szczegóły, jak tylko wylądujemy na Ziemi. - Na Ziemi!? - Zatkało mnie, jakbym dostał pięścią w żołądek. - To przecież rodzinna planeta taMingów - odparł, rozbawiony - a oni są bardzo konserwatywni. - Rodzinna... - Ogarnęła mnie jakaś dziwna tęsknota. Spojrzałem na czubki swych butów, a po chwili znowu na niego. - Wiesz co, Braedee? Chyba minąłeś się z powołaniem. Powinieneś zostać szantażystą. Pokręcił głową. - Musisz się jeszcze wiele nauczyć o polityce, chłoptasiu. 2 Kiedy tylko Braedee skończył mnie przekonywać, że nikt nie jest wolny, a zwłaszcza ja, machnął dłonią w kierunku drzwi, niczym prestidigitator na scenie. Obejrzałem się; nie zaskoczył mnie specjalnie widok osoby, która się pojawiła. Była to szczupła ciemnowłosa kobieta przypominająca tandetną lalkę - odnosiło się wrażenie, że pod eleganckim strojem zamiast żywej istoty znajduje się szmaciana kukiełka. Nosiła emblemat syndykatu w postaci broszki spinającej bluzkę pod szyją. Nie był to jednak symbol Centaura. Klasnąłem kilka razy ostentacyjnie w dłonie. - To naprawdę wspaniałe - rzekłem, spoglądając na Braedeego. - Czy potrafisz także wywoływać zwierzęta? Jeden ze strażników zachichotał. Braedee zmierzył go swymi ślepiami i natychmiast zapadła cisza. - Oto Mez Jardan, osobista asystentka pani Elnear przedstawił ją suchym, oziębłym tonem. - Idź z nią. Wprowadzi cię w twoje obowiązki doradcy pani Elnear. Później znowu się spotkamy. - Zabrzmiało to bardziej jak groźba niż obietnica.

Skinąłem głową i podniosłem się, zbierając w sobie odwagę, by spojrzeć kobiecie w oczy. Musiałem pochylić głowę, gdyż sięgała mi zaledwie do ramienia i nosiła pantofle bez obcasów. - Oddaję się w twoje ręce - rzekłem. Wyraz jej twarzy nie zmienił się ani na jotę; wyglądała tak, jakby czuła w powietrzu smród zgnilizny. Poszedłem za nią do obszernej jadalni. Wzdłuż ścian ciągnęły się kanapy o obiciach koloru cielistego, pośrodku stał okrągły metalowy stół, a wokół niego przytwierdzone magnetycznie do podłogi krzesła. Nie wyglądało to zbyt komfortowo. Kobieta usiadła na krześle i obejrzała się na mnie. - Wiem już, jak zachowywać się przy stole - powiedziałem, stojąc w przejściu. - Wątpię. - Złożyła ręce na piersiach. Miała piskliwy, niemal dziecięcy głosik. - Mamy nie za dużo czasu, a ty niewiele wiesz o świecie, w którym się znajdziesz. - O Ziemi? - Wszedłem dalej i usiadłem obok niej. - Nie. Miałam na myśli świat polityki. Oparłem się wygodnie, odepchnąłem od podłogi i ustawiłem obrotowe krzesło tak, by mieć ją przed sobą. - Znów to magiczne słowo. Twarz lalki poczerwieniała nieco. - Posłuchaj... Mów do mnie Mez... Kocie - rzekła z ociąganiem, jakby nad wyraz nie pasowało jej moje imię. - Obserwowałam twoje zachowanie podczas spotkania z Braedeem. Nie zrobiło na mnie wrażenia. Jesteś dość mocny w gębie, nie wydaje mi się jednak, byś miał równie lotny umysł. Mam zamiar udzielić ci paru informacji, a ze względu na okoliczności muszę się ograniczyć do operowania słowami. Będę się powtarzała tak długo, aż wszystko zrozumiesz. Możesz mi przerywać, żeby zadać pytanie, postaraj się jednak, żeby pytania były krótkie i zwięzłe. Wzruszyłem ramionami; poczułem się trochę urażony. - Nie będziesz musiała powtarzać. Zwykle chwytam wszystko w lot. Kąciki jej małych ust powędrowały w dół. - Przekonasz się sama - dodałem, pochylając się ku niej. Zaczerpnęła głęboko powietrza. - Dobra. Zaczniemy od podstaw... - Powtórzyła to, co Braedee powiedział mi już o pani Elnear i jej małżeństwie, które połączyło ją z rodziną taMingów. - Została podpisana przedślubna umowa o nieinterferencji, ale po śmierci pana taMingowie zaczęli... żywo interesować się polityką ChemEnGena... - Jej głos stwardniał, jak gdyby chciała w tym miejscu dodać coś od siebie. Wiedziała jednak, równie dobrze jak ja, na czyim statku się znajduje. Agenci mieli świetną pamięć. - Pani Elnear znajduje się pod ciągłą ochroną Centauryjskich Służb Bezpieczeństwa od czasu... tamtych wypadków. Dłonie, które do tej pory trzymała nieruchomo na krawędzi stołu, teraz złączyła w uścisku - pewnie żeby ukryć ich drżenie. Zyskałem nagle pewność co do jednego: lojalność Mez

Jardan w stosunku do jej pani była tak samo bezgraniczna, jak nienawiść do Centaurian. Z widocznym wysiłkiem zapanowała nad dłońmi i ułożyła je spokojnie, jedną na drugiej, na brzegu stołu. Spojrzała na mnie z ukosa. - I co? Zacząłem powtarzać wszystko, słowo po słowie. Jej oczy rozszerzyły się na moment, lecz szybko powróciła chmurna, naburmuszona mina. - Jesteś zwarty na krótko? Dotknąłem ręką głowy. - Wyssałem to z mlekiem matki. Wszystko hurtem. Gapiła się jak sroka w gnat. - Urodziłem się z tym. Większość telepatów ma takie zdolności, zwłaszcza jeśli je trochę rozwinie. - Ja nad nimi popracowałem, ponieważ znacznie ułatwiały mi naukę. Pamięć miałem wyśmienitą. Zdecydowanie gorzej szło mi o czymś zapomnieć. Bardziej poczułem, niż zauważyłem, że spięła się wewnętrznie, jakby każda komórka jej ciała miała ochotę odsunąć się ode mnie jak najdalej. - Jestem psionem. - Drgnęła wyraźnie. - Telepatą. Lepiej, żebyś się z tym oswoiła. - Nie prosiliśmy o twoją pomoc - syknęła. - To Centaurianie wpadli na ten pomysł. Ostatnią rzeczą, jakiej teraz potrzeba Elnear, jest jasnowidz taMingów, który będzie ją szpiegował. Powiedziała "Elnear", a nie "pani Elnear". Musiała być czymś więcej niż tylko asystentką. Może nawet przyjaciółką. - Miałaś za zadanie mnie wybadać? - spytałem. - Po części. - Odwróciła głowę. - W każdym razie jesteśmy zmuszeni cię zaakceptować. Co najwyżej mogę postarać się poprawić twoją prezencję. - Położyła nacisk na "postarać się". - Nie wszyscy z rodziny taMingów będą wiedzieli, że jesteś psionem. Uważają, że wyjechałam po prostu, by znaleźć nowego doradcę osobistego. Twoja poprzedniczka została bowiem struta. - Wyraz jej twarzy odzwierciedlał już nie troskę, lecz cierpienie. - Wjaki sposób? - Kremem śmietankowym, który miał być dla Elnear, ale ona zostawiła deser, gdyż nie lubi kremów. Clara omal nie umarła, jej stan jest nadal ciężki... - Trucizna w deserze? To dość prymitywne - wtrąciłem. Może liczyli na zaskoczenie? - Jak sądzisz, kto mógłby pragnąć jej śmierci? - Nie wiem. - Pokręciła głową i spuściła wzrok. - Po prostu nie wiem. Braedee niemal każdego dnia wymyśla nowe teorie, ale one wszystkie są tak samo prawdopodobne... Towarzyszę pani od dwudziestu pięciu lat i nigdy do tej pory nie zdarzyło się coś takiego. - Mówisz tak, jakby to było wielkie zaskoczenie. Zawsze mi się zdawało, że syndykaty poświęcają połowę zarobionej forsy na walkę między sobą. - Wiele godzin spędziłem nad

książkami od czasu, gdy Jule nauczyła mnie czytać, a i po wstąpieniu na uniwersytet przywiązywałem wagę do poznawania mechanizmów rządzących Federacją;-chciałem się dowiedzieć, jak do tego doszło, że jestem tym, kim jestem, i jakie jest moje miejsce w świecie. Wiele można wywnioskować z faktów i zestawień danych, o takich rzeczach nigdy nie pisze się jednak otwarcie. Mez rozchmurzyła się nieco. - Owszem, w tym środowisku występują... - urwała i znowu popatrzyła w bok. - Lecz Elnear nie jest taka. Ona wierzy w ciągłe doskonalenie się ludzkości, działa wyłącznie dla dobra ogółu... - To już wystarczy, żeby pewni ludzie pragnęli jej śmierci. Błyskawicznie obróciła siew moją stronę. - Posłuchaj, dewiancie. Jeśli kiedykolwiek odważysz się powiedzieć coś podobnego przy niej, to ja sama... - Hej! - krzyknąłem, nie pozwalając jej dokończyć. W porządku, Mez Jardan, załóżmy, że jesteś bezwzględną suką, a twoja pani przeklętą świętoszką. Może lepiej powiedz mi, co mam robić, i skończmy z tym. Ponownie rozprostowała dłonie. - Właśnie miałam powiedzieć, że... pani Elnear uważa za swoje powołanie działalność w Zarządzie Transportu Federacji, w niezależnym Wydziale Walki z Narkotykami... Narkoagentka! Nie dość, że ważna figura w syndykacie, to jeszcze święta, a w dodatku narkoagentka... Wszystko, co do tej pory słyszałem o pani Elnear, sprawiało, że miałem coraz mniejszą ochotę ją poznać, nie mówiąc już o ochronie jej życia... Nie odezwałem się jednak słowem. - Była tak zaangażowana w pracę wydziału i tak skutecznie działała na jego rzecz, iż ZTF rozpatruje jej kandydaturę na członka Rady Bezpieczeństwa. Gwizdnąłem cicho. Braedee nie wspominał o tym. To prawie tak, jakby świętą miano uczynić bogiem. W Radzie Bezpieczeństwa, która decydowała o całej polityce ZTF, zasiadało jedynie dwanaście osób. A ZTF sprawował przecież kontrolę nad całym handlem międzygwiezdnym. - Jak sam widzisz, masz wejść w najwyższe sfery, między ludzi z rządu, a o zachowaniu wśród nich pewnie niewiele ci wiadomo. Może i zdołasz ich przekonać, że stanowisz ochronę osobistą i w jakimś stopniu pełnisz rolę doradcy; może taka podwójna funkcja zamaskuje twój... brak kompetencji doradczych. Ale pod żadnym pozorem nie wolno ci nikomu zdradzić, że jesteś psionem. - Dlaczego? - To chyba oczywiste. Jeśli w ogóle ma być z ciebie jakiś pożytek w poszukiwaniu tego, kto nastaje na życie pani Elnear, to twoje zdolności muszą pozostać tajemnicą. - To nie będzie takie proste. - Wskazałem wąskie szparki źrenic moich oczu. Mnóstwo ludzi wiedziało, co to oznacza. - Braedee się tym zajmie - odparła. Uśmiechnąłem się prawie tak, jakbym miał tik nerwowy.

- Odda mi swoje? - Jego oczy wyglądały jeszcze dziwniej. Przyszło mi na myśl, że chyba zostawia je na stoliku, gdy kładzie się spać. - To w jakimś stopniu cyber, prawda? - Oczywiście, że tak. Czy sądzisz, że bez udoskonalenia mógłby zostać szefem Służb Bezpieczeństwa? - Wygląda raczej normalnie. Zauważyłem jedynie pewne... - Tylko głupiec afiszowałby się ze swoimi umiejętnościami. Zastanowiłem się przez chwilę. - Według mnie to zależy od wykonywanej pracy. - Nie zajmujemy się zwalczaniem gangów ulicznych odparła. Nie byłem tego taki pewien, lecz nie chciałem się spierać. Wiedziałem, że syndykaty zezwalały swoim pracownikom tylko na okresowe odświeżanie pamięci, pomijając wymogi zadań specjalnych. Im wyższe ktoś zajmował stanowisko, tym bardziej mógł być udoskonalony. Dobrej roboty nie powinno być widać, ale jeśli władało się taką potęgą, można było sobie pozwolić na popisywanie się nią. - Pracownicy syndykatów wolą nie afiszować się ze swoimi zmianami biologicznymi. Ludzie wciąż jeszcze czują się zagrożeni z ich strony. - Owszem. - Sam miałem okazję się o tym przekonać. Zauważyłem - dodałem, wskazując na swoją głowę. Lecz ona nie zwróciła na mnie uwagi, sięgnęła do skórzanej torby, z którą się nie rozstawała, i wyjęła plik hologramów. Popchnęła je po stole w moją stronę. - Oto ludzie, z którymi będziesz się stykał; musisz nauczyć się ich rozpoznawać. Nie potrafiłem uwierzyć, że nie miała lepszych sposobów na przedstawienie mi ich sylwetek. Możliwe, że Braedee jej to utrudniał. Odnosiłem wrażenie, iż nie była mile widzianym gościem na tym statku. Sięgnąłem po pierwsze zdjęcie i spojrzałem na nie. - Członkowie rodziny - powiedziała. Trudno było tego nie zauważyć. Holo przedstawiało mężczyznę w średnim wieku, lecz jego podobieństwo do Jule było tak wielkie, że przeszył mnie dreszcz. Brałem zdjęcia po kolei i unosiłem da światła. Ludzie byli holografowani to z profilu, to en face, jedni zdumieni, inni ziewający, uśmiechnięci albo zachmurzeni - uchwyceni w przypadkowych momentach, jakby wyrwani z czasu. Aż za wiele twarzy- nosiło rysy bliźniaczo przypominające Jule. Jardan wymieniała kolejno imiona, gdy tylko sięgałem po następne zdjęcie. Nawet nie musiała mi mówić, kto z nich był obcy i został członkiem rodziny przez małżeństwo. Po raz pierwszy ujrzałem ojca Jule, jej dziadka, babkę, kuzyna. .. a także brata. Nie wiedziałem nawet, że ma brata. Był do niej niezwykle podobny. Gdy tak raz za razem spoglądałem na niewiele tylko odmienione oblicza Jule, palce zaczęły mi dygotać, jakby stopniowo cierpły. - Dlaczego oni wszyscy są tak bardzo do siebie podobni? Wyglądają zupełnie jak...

- Jak kto? - Jak Jule. Przez dłuższą chwilę patrzyła na mnie szklanym wzrokiem, wreszcie sobie przypomniała. - Ach, tak - mruknęła, kwitując widocznie niezbyt,przyjemne wspomnienia. -Jak już się pewnie przekonałeś, Transport Centauryjski jest swego rodzaju unikatem: nadal zarządzają nim potomkowie założycieli. To niezwykle rzadkie zjawisko, zwłaszcza że działają od ponad trzystu lat. - Dlaczego zatem przypominają klony? Chyba nie biorą ślubów we własnym gronie... - Starannie ułożyłem zdjęcia z powrotem w stosik. - Bardzo dokładnie kontrolują przekazywanie swego materiału genetycznego. W każdym nowym pokoleniu dopuszczają tylko minimalny udział genów pochodzących z zewnątrz. Starannie dobierają profil psychologiczny według wzorców, które przyniosły im sukces w przeszłości, ale naturalnie zwracają też uwagę na podobieństwo zewnętrzne. To część ich metod kontroli... ich mistyka, jeśli wolisz. Genetyczne kazirodztwo. Pomyślałem o Jule - psionie i empatyczce o zdolnościach teleportacyjnych, która przyszła' na świat w tej rodzinie od wieków przyglądającej się swemu lustrzanemu odbiciu. Stanowiła pomyłkę, błąd, omal nie do- * prowadziło jej to do szaleństwa. Ciekaw byłem, jak mogło do tego dojść. Raz jeszcze spojrzałem na stosik hologramów. - Nie ma tu zdjęcia matki Jule? - zapytałem. Jule nosiła rysy ojca. Niewiele wiedziałem ojej najbliższej rodzinie, nie słyszałem jednak nic dobrego o ojcu. Automatycznie zaciekawiło mnie, jak wyglądała jej matka. - Pani Sansu nie żyje. Położyłem na wierzchu stosu hologram, który trzymałem ciągle w ręku. Zmierzyłem plik wzrokiem i nagle zrozumiałem, że brakowało tu jeszcze jednego zdjęcia. - A gdzie jest Elnear? - Pani Elnear - poprawiła mnie Jardan. - Masz mówić "pani Elnear", ewentualnie "madam". Skrzywiłem się. - Więc gdzie jest zdjęcie "pani"? - Nigdy jej nie widziałeś? Pokręciłem głową. Przyszło mi na myśl, że za chwilę okaże się w dodatku gwiazdą trywizji. Wyciągnęła jeszcze jeden hologram, tym razem z kieszeni marynarki, i wręczyła mi go z jakimś zdumiewającym respektem, którego nie okazała przy poprzednich zdjęciach. Ująłem hologram delikatnie w dwa palce i uniosłem go do oczu. - To ona? - zapytałem, sam dziwiąc się po co. - Co chcesz przez to powiedzieć? - Nic. Tylko... - Pani Elnear nie była wcale podobna do reszty taMingów, co przyjąłem z ulgą. Wyglądała bardzo... -pospolicie. Na pierwszy rzut oka była po pięćdziesiątce, miała pociągłą twarz, zdecydowanie za dobre zęby, bezbarwne

włosy i ciastowatą, rozlazłą figurę. Ubranie leżało na niej tak, jakby pożyczyła je od kogoś. Uniosłem wzrok na Jardan; dostrzegłem urazę w jej oczach i przełknąłem cisnące się słowa. - Ona wcale nie jest... piękna. To znaczy... Cholera, przecież ich stać na wszystko, prawda? Mogą dokonać zmian, jeśli coś im się nie podoba, stać ich na utrzymywanie wszystkich organów w stanie idealnym, mogliby nawet się odmładzać, no nie? Bez trudu pokonaliby otyłość czy chudość, starzenie się... - Pani Elnear uważa, że znalazła lepsze wykorzystanie swojego czasu i pieniędzy niż zaspokajanie własnej próżności. - Aha. - Spojrzałem po raz ostatni na zdjęcie, na ściągniętą twarz zmęczonej i zatroskanej pani Elnear, która zamarła w momencie odwracania się do mnie tyłem, po czym oddałem hologram z powrotem. Mez niemal z czcią wsunęła go do kieszeni i wyrównała stosik pozostałych zdjęć, zostawiła go jednak między nami na stole niczym mur graniczny. Zaczęła mówić, jak mam się zachowywać. Przedstawiła moje obowiązki służbowe, opisała odwieczny rytuał kłamstw i krętactw ludzi na pozór odnoszących się do siebie z szacunkiem, a w rzeczywistości szukających sposobności, by wbić nóż rywalowi w plecy. Przestawiłem mój mózg na mechaniczną rejestrację i zacząłem rozmyślać o czymś innym... o tym, żejak bezwolna kukła dałem się owinąć syndykatowi wokół palca. Pomyślałem o tym, że zobaczę Ziemię, o Kissindrze Perrymeade, która zapewne sądziła, że zniknąłem z jej powodu... o ile w ogóle zauważyła moje zniknięcie. Zapomniałem, gdzie się znajduję, i zaśmiałem się w głos. - Czy ty mnie słuchasz? - Głos Jardan przypominał uderzenie w twarz. Uniosłem głowę i zamrugałem. Powtórzyłem słowo w słowo kilka jej ostatnich zdań. - Nie martw się - dodałem. - Nawet gdybym usnął, zapamiętam wszystko. Zacisnęła wargi. - A czy zrozumiałeś z tego cokolwiek? Zmarszczyłem brwi, nienawidziłem bowiem takich pouczań, tym bardziej że byłem zmuszony do ich wysłuchiwania. Poza tym nie miałem najmniejszej ochoty przyznawać, że zapewne miała rację. - To tak, jakbym czytał instrukcję obsługi aparatu, którego nawet nie widziałem na oczy. wszystko jest pozbawione sensu, dopóki nie będę mógł tego dotknąć. Gdyby nasunęły mi się jakieś pytania, zwrócę się z nimi do pani. - Braedee! - wrzasnęła, podrywając się z krzesła. Szef pojawił się w wejściu, nim jeszcze stanęła na wyprostowanych nogach. - W tym także jesteś bardzo dobry - zauważyłem gorzko. - Skończyłam z nim - oznajmiła Mez. Zabrzmiało to tak, jakbym nie miał już żadnego wyboru poza piecem krematoryjnym. - Wręcz przeciwnie. - Braedee pokręcił głową.

Mez zmarszczyła brwi. - Nigdy mu się nie uda! - Uchodzić za człowieka? - Braedee obrzucił mnie uważnym spojrzeniem. Prawdopodobnie przeanalizował całe spektrum, łącznie z promieniami Roentgena, dzięki którym obejrzał mój szkielet.-Napewno się uda, gdy janad nim popracuję. - Nie o to mi chodziło. - Mniejsza z tym. A ty... - wskazał na mnie - chodź ze mną. Usłuchałem. Zaprowadził mnie do pomieszczenia, które wyglądało na jego prywatne laboratorium. Nie robiło oszałamiającego wrażenia: zielone ściany, aseptyczne kafelki, mnóstwo dość dziwnej na pozór aparatury, ale nic takiego, co mogłoby człowieka przerazić. Ja jednak wiedziałem, kim on jest, i domyślałem się, co potrafi; pewnie w ścianach było co najmniej tyle ukrytych czujników, ile w jego ciele. - Siadaj - powiedział. - Mam zamiar zrobić coś z twoimi oczami. - Ruchem głowy wskazał stołek przed czymś, co wyglądało na wielki skaner. - Nie narzekam na oczy - odparłem. - Przestań się wygłupiać. - Popchnął mnie w kierunku stołka.- Wyglądasz jak mutant. - Potrzebne mi tylko jakieś przysłony... - Zgarbiłem ramiona, oglądając się na drzwi. - Chcę zbadać budowę twojego oka. - Usiadł naprzeciwko, czekając na mnie. Powoli opadłem na stołek i przycisnąłem twarz do wizjera. - Patrz na pierścienie. Wewnątrz panowała absolutna ciemność. Po chwili pojawiły się koncentryczne pierścienie zawieszone w próżni niczym tarcza strzelnicza. Przyglądałem się im przez dłuższą chwilę, wytężając wzrok, a kiedy nic się nie stało, odczułem ulgę. Nagle coś mnie poraziło - nie był to ani błysk, ani żar, ani ukłucie, lecz coś jakby wszystko naraz. Szarpnąłem się do tyłu i klnąc pod nosem, ukryłem twarz w dłoniach. - Cholera! Coś ty mi zrobił? - Sam się przekonaj - odparł. Przed okienkiem aparatu pojawiła się lustrzana tafla; spojrzałem na swoje odbicie. Długie szparki źrenic zaczęły się odmieniać na moich oczach w okrągłe otwory, a zieleń tęczówek znikała jak gdyby pod warstwą narastających kryształów. - Prosty zabieg molekularny - wyjaśnił. - Przysłony oczne spowodowałyby, że w półmroku gorzej byś widział. Byłyby niewygodne, a poza tym łatwe do wykrycia. Ta zmiana nie jest trwała, ale możesz mieć to na stałe. Uniosłem wzrok na niego, zapominając na chwilę o patrzących na mnie z lustra niemal doskonale ludzkich oczach i zdumionym wyrazie mej twarzy. - Dlaczego uważasz, że chciałbym się upodobnić do człowieka? - W moim głosie znów pojawiło się drżenie. Nie odpowiedział.

- Dobrze byłoby też skorygować nieco rysy twojej twarzy... - urwał i popatrzył na mnie. - Nie mamy jednak czasu na takie zabawy. Myślę, że to wystarczy; jest wśród nas tylu egzotyków, że powinieneś wyglądać zupełnie normalnie. Westchnąłem głośno i obrzuciłem wzrokiem ciągnące się wzdłuż ścian pozamykane szafki. Pewnie mógłby zamienić całą moją twarz w bezkształtną maskę, korzystając z ukrytego tutaj sprzętu. Braedee uśmiechnął się, widocznie lubił trzymać ludzi w niepewności. - Mez Jardan wprowadziła cię we wszystko, co uważała za istotne... - W jego głosie czuło się wyraźną ironię. Bez wątpienia Jardan go nienawidziła. - Teraz ja przedstawię ci informacje, które będą naprawdę potrzebne. Umiesz korzystać ze standardowych przekaźników? - Jasne - odparłem, jakbym nic innego nie robił przez całe życie. Pchnął po stole w moim kierunku zaprogramowany już przekaźnik; wszystko było przygotowane, zaplanował niemal każdy mój krok. Ostrożnie uniosłem aparat. Zawsze odnosiłem wrażenie, że przekaźnik można zgnieść dwoma palcami, chociaż wiedziałem dobrze, iż niektórzy nosili przekaźniki w kieszeniach całymi dniami. Ułożyłem metalową siateczkę na włosach, odczekałem jeszcze chwilę, porządkując myśli, po czym przycisnąłem elektrody do czoła, szykując się na niespodziewane zetknięcie z obrazem. Kiedyś miałem poważne kłopoty z używaniem przekaźników, ponieważ mój umysł odrzucał wprowadzane informacje niczym intruza. Gdy w końcu nauczyłem się z nich korzystać, okazało się, że chłonę wiadomości jak gąbka. Używałem ich niemal przez cały rok, gromadząc różnorodne fakty. Tym razem otrzymałem sporą dawkę wiadomości o powstaniu syndykatów i utworzeniu Zarządu Transportu Federacji. Większość z nich potwierdzała jedynie to, co już wiedziałem - o bezwzględnej rywalizacji sięgającej jeszcze czasów przedkosmicznych na Starej Ziemi. Przejęcie przez ZTF kontroli nad dystrybucją telhassium, a tym samym nad całą komunikacją i lotami kosmicznymi, było równoznaczne z wtykaniem nosa we wszystkie sprawy transportu; najsilniejszą bronią było stosowanie embarga na dostawy paliwa dla tych rządów, które okazywały nieposłuszeństwo. Naciski na którykolwiek z syndykatów pociągały za sobą koszty dla Transportu Centauryjskiego. Dlatego Centaurianie tak bardzo nienawidzili ZTF i uważali go za swego wroga numer jeden. Ale Transport Centauryjski borykał się także z innymi problemami - dalsza część przekazu ukazana była w nieco innym, jakby bardziej osobistym świetle. Poznałem szczegóły wojny podjazdowej, wciąż zmieniające się przymierza, których głównym celem było Potrójne G, największa spośród rywalizujących z Centaurem kompanii, zawsze szukająca sposobności do obrzucenia przeciwnika błotem. Chwytano się wszelkich środków: przetrzymywania towarów do czasu

wygaśnięcia terminu umowy na transport, zamachów bombowych, wskutek których attache handlowy nie przybywał na umówione negocjacje i nie docierał w ogóle donikąd. Migały mi obrazy dryfujących statków z podziurawionymi burtami i rozdętych ciał martwych ludzi, widoki spustoszeń, jakie może poczynić jedna ampułka biotoksyn wśród załogi, oraz ładunku organów do transplantacji - dowody toczącej się bezwzględnej walki. Wreszcie pokazano mi panią Elnear i jej kontakty z ZTF powiązania kłujące Centaurian w oczy, do których szefowie syndykatów odnosili się z wyraźną niechęcią. Elnear miała rywala do miejsca w Radzie Bezpieczeństwa, który cieszył się chyba nawet silniejszym poparciem syndykatu. Większość organizacji gotowa była na wszystko, byle tylko Elnear nie zasiadła w Radzie - wszystko, co wyłączyłoby ją z gry, wliczając w to nawet morderstwo... Cały przekaz trwał niespełna minutę; przypominał liczącą około setki kawałeczków układankę, przedstawiał domysły Centaurian na temat potencjalnego zabójcy pani Elnear. Musiało minąć sporo czasu, zanim te kawałki złożą się w moim mózgu w jakąś większą całość, ukazującą wyraźnie pewne szczegóły... Ale już teraz miałem przeczucie, że w tej łamigłówce brakowało mi kilku kawałków. Nie miałem odwagi zapytać o nie -jeszcze nie teraz. Zdjąłem z głowy przekaźnik i chciałem go odłożyć. - Zatrzymaj go - powiedział Braedee. - Odtwarzaj ten przekaz tak często, jak będziesz potrzebował, dopóki nie zapoznasz się ze wszystkim. - Już się zapoznałem - odparłem. Większość ludzi miałaby kłopoty z przyjęciem tak dużej ilości informacji w tak krótkim czasie; musieliby kilkakrotnie odtwarzać zapis. - Naprawdę wszystko pamiętasz? - zapytał. W jego głosie, obok ciekawości, zabrzmiało wyzwanie. - Tak szybko? Tym razem ja odpowiedziałem uśmiechem. Bez słowa wziął ode mnie przekaźnik. - W twojej kajucie czekają już stosowne ubrania. Przebierz się teraz. I nałóż to na włosy... - Pchnął w moim kierunku tubkę jakiegoś preparatu. - Postaraj się jakoś je ułożyć. Nikt już nie nosi takiej fryzury. Zerknąłem jeszcze raz na swoje odbicie, a następnie popatrzyłem na Braedeego. Trudno było powiedzieć, czy on w ogóle ma jakieś włosy. W zdumieniu uniosłem brwi. - Moim zadaniem jest dbać o wszystko, co konieczne wyjaśnił. -1 tak będzie wystarczająco dużo kłopotów, byś nie wywoływał sensacji za każdym razem, gdy otworzysz usta. Staraj się mówić jak najmniej. Sięgnąłem po tubkę i wstałem ze stołka. - Zaczekaj - rzekł, po czym znieruchomiał na tak długo, że poczułem się nieswojo. Wyciągnął wreszcie małą paczuszkę w przezroczystym plastiku oznaczoną jedynie kilkunastoma wielobarwnymi punkcikami. - Jeszcze nie skończyliśmy. Weź to...

Narkotyki. Usiadłem z powrotem, czując w głowie pustkę. Mimowolnie zacisnąłem mocno dłonie, niczym speszone dziecko kurczowo trzymające się krawędzi stołu. Te niezwykle kosztowne plasterki ze środkami działającymi przez skórę miały przywrócić mi zdolność posługiwania się Darem... Miały przełamać moją barierę, pozwolić mi dotknąć innego umysłu i ogrzać się przy jego cieple bez efektów ubocznych - bez tego bolesnego echa przedśmiertnej męki, które oślepiało mnie za każdym razem, gdy próbowałem nawiązać kontakt, i skutkiem czego musiałem trwać w lodowatych ciemnościach, nie mogąc zapomnieć. Ale ból miał mi chyba towarzyszyć, otępiać mnie już zawsze. Nie miałem szans uwolnić się od niego. Byłem pół-Hydraninem, a przecież zabiłem człowieka. Gdyby płynęła we mnie tylko hydrańska krew, siebie także bym zabił. Rozwiniętym zdolnościom psionicznym mózgu hydrańskiego niezbędny był mechanizm psychicznego sprzężenia zwrotnego. Jeśli można było myślą zabić, musiał istnieć jakiś odruch powstrzymujący. Zwykłym ludziom, którzy nie mieli zdolności psionicznych, nie było to potrzebne. Dlatego właśnie Hydranie przegrali w tej konfrontacji. Ja byłem w połowie człowiekiem, odziedziczyłem tylko część zdolności hydrańskich, a więc także ograniczony mechanizm obronny. Sprzężenie zwrotne nie zabiło mnie, lecz uwięziło na zawsze w pułapce bez wyjścia. Jedyne lekarstwo stanowił dla mnie czas - czyste bandaże świeżych wspomnień i bezpieczne doświadczenia odkładające się warstwami nowej skóry. Dotychczas nie odczułem jeszcze pozytywnych skutków takiej kuracji. Przy użyciu odpowiednich środków, które oddziaływałyby tylko na wybrane obszary mojego mózgu, mógłbym korzystać ze zdolności telepatycznych, nie słysząc dzwonków alarmowych. Lecz -jak powiedziałem to już Braedeemu - prędzej czy później musiałbym za to zapłacić, czyniąc coraz większe spustoszenie, aż by mnie to na dobre wykończyło. Czy miałem jednak jakiś wybór? Potrzebne mi były pieniądze. Poza tym bardzo pragnąłem znów poczuć ten ogień. Krew nabiegła mi do twarzy, w gardle miałem kłąb goryczy, spotniałe palce lepiły się. - Masz typowe fizjologiczne reakcje nałogowca - rzekł Braedee. - Czy to naprawdę aż tak wiele dla ciebie znaczy? - Nie jesteś nawet w stanie sobie tego wyobrazić, martwiaku - szepnąłem, sięgając po paczuszkę. Braedee cofnął dłoń. - A co z efektami ubocznymi, o których sam mówiłeś, chociażby o tym "maszerowaniu na złamanych nogach"? - To nie ma znaczenia. Później będę się tym martwił... Zrobię wszystko, czego sobie życzysz, tylko daj mi to. -Wyciągnąłem rękę dalej. - Jak przybędziemy na miejsce - odparł, marszcząc brwi. - Teraz! Potrzebuję trochę czasu, żeby się z tym oswoić, odzyskać kontrolę... No już! - Zacisnąłem dłoń w pięść. Zawahał się, uważnie wpatrując w moją twarz i odczytując

reakcje. Wątpliwości, kpina, wyrachowanie -jego mina mogła wyrażać to wszystko albo zupełnie co innego; nie mogłem go rozgryźć. Wreszcie położył paczuszkę na stole i cofnął rękę. Sięgnąłem po nią szybko. - Nie pokazuj tego nikomu, zwłaszcza wtedy gdy będziesz ich używał. Jeden plaster wystarczy ci na jeden ziemski dzień. Zdobędę następne, gdybyś potrzebował. Mechanicznie skinąłem głową, nie słuchałem go. - Jeśli będziesz jeszcze czegoś potrzebował, skontaktuj się z Jardan lub moimi asystentami. Nie wprowadzaj ich w szczegóły... - urwał na chwilę. - A gdybyś kiedykolwiek próbował czytać w moich myślach, dowiem się o tym i zabiję cię. Dopiero teraz spojrzałem na niego. Nie odezwałem sięjednak ani słowem, wstałem i wyszedłem z laboratorium. Nim pokonałem pół długości korytarza do mojej kabiny, miałem już za uchem przyklejony jeden z plastrów. 3 Lot na Ziemię miał w sobie pewne cechy... powrotu do domu. Nieważne, że Ziemia już przed wiekami przestała być centrum Federacji, że stała się podrzędnym, trwającym w stagnacji światem - żywym muzeum; że Rada Federacji zbierała się tutaj tylko z uwagi na tradycję. Nieważne, że prawdziwą stolicą, miejscem, gdzie wszystko brało swój początek, było Ardattee, glob, na którym spędziłem całe swoje życie. .. Nie liczyło się także, iż miałem zbyt wiele cech hydrańskich, by czuć się na dobre człowiekiem, i zbyt wiele było we mnie z człowieka, by można mnie zwać Hydraninem. Przyczyna tkwiła znacznie głębiej, pod grubą warstwą urazów, wspomnień i wrażeń, a ów sentymentalizm nawet dla mnie samego był zaskoczeniem. Od czasu opuszczenia kompleksu Transportu Centauryjskiego zachowywałem milczenie - chłonąłem wszystko rozszerzonymi oczyma. Cała planeta od kilku wieków stanowiła Dystrykt Handlu Federalnego i znajdowała się pod bezpośrednią kontrolą ZTF. Ze względu na rzesze turystów usiana była setkami kosmodromów, ale większość instytucji zajmujących się handlem i transportem nadal skupiała się w mieście zwanym N'yuk, gdzie miały swoje siedziby najważniejsze agendy syndykatów. W N'yuk zbierało się zgromadzenie Federacji, na gruncie neutralnym, w olbrzymim kompleksie mieszczącym ponadto Radę Bezpieczeństwa ZTF oraz dowództwa wszystkich jej służb. Spędziłem na statku Braedeego pięć długich minut pod przekaźnikiem, zapoznając się z tym wszystkim. N'yuk leżało na wybrzeżu głównego kontynentu, podobnie jak Quarro, w którym się wychowałem, tyle że nie na półwyspie, lecz na kilku wysepkach. Najważniejszy kosmodrom, a zarazem kopleks centauryjski, zajmował największą wyspę, Longeye. Centrum Potrójnego G mieściło się na sąsiedniej wyspie, zwanej Stat. Wzdłuż wybrzeża kontynentu, na prze-

strzeni wielu kilometrów niegdyś najbardziej zanieczyszczonego regionu planety, ciągnęły się ambasady różnych syndykatów, przypominające bądź to dziwne gruzły kryształów, bądź fantazyjne fortece. Jak każde inne wielkie miasto obszar ten był nadal silnie zanieczyszczony, lecz w zupełnie inny sposób - zanieczyszczony informacyjnie. Braedee wsadził mnie razem z Jardan do skoczka i wysłał nas w głąb wyspy do posiadłości rodzinnej. - Będziemy w kontakcie - rzekł na pożegnanie i szybko wśliznął się niczym ryba do wody z powrotem do własnego świata. Zostałem sam na sam z Jardan i moimi myślami. Mez nie odzywała się przez dłuższy czas, podziwiając czerwono-żółto-zielony krajobraz przesuwający siępod nami. Sądziłem, że wszystko tu będzie niebieskie, ponieważ błękit był kolorem Federacji; wszyscy pracownicy ZTF w Starówce, w Quarro, nosili na kombinezonach niebieskie znaczki. W oddali, gdzie ocean łączył się z niebem, widać było tak nieskazitelny błękit, jak go sobie zawsze wyobrażałem. Ale ląd pod nami wyglądał, jakby był skąpany w ogniu. Na Jardan nie robiło to żadnego wrażenia. Myślami błądziła gdzieś daleko, rozważając setki możliwych konsekwencji owego nieszczęścia i upokorzenia, które sprowadzała. Ziemia była dla niej jedynie tym, po czym się stąpa... Z pewnym wysiłkiem oderwałem się od czytania jej myśli. Jedna część mojego umysłu chłonęła wspaniałe widoki za oknami, podczas gdy druga zupełnie niezależnie śledziła jej rozmyślania, zbierając przypadkowe obrazy, jakie wypływały na powierzchnię świadomości... jak gdyby żerując na ich realności. Świat wokół mnie znowu ożył, ponownie otaczały mnie istoty z krwi i kości, niepostrzegalne dla mojego umysłu przez ostatnie trzy lata - istoty oddychające, myślące, odczuwające. Jakże trudno przychodziło mi teraz pamiętać, że przecież przez większą część życia nie wykorzystywałem Daru, nie wiedziałem nawet, że jestem telepatą. Moja matka była Hydranką. Kiedy miałem kilka lat i ledwie zdawałem sobie sprawę z otaczającej mnie rzeczywistości, została zamordowana na ulicy Starówki. Głęboko odczułem i przeżyłem jej śmierć, co wpłynęło na blokadę moich zdolności psionicznych. Później przez długie lata żyłem w osamotnieniu, jak każdy martwiak, nie pamiętając nawet, że kiedyś miałem kogoś bliskiego, kto się mną opiekował. Większość czasu spędzałem naszprycowany do nieprzytomności, uciekałem przed życiem, które mnie ominęło - przed rolą żywego trupa, którą tak czy inaczej odgrywałem. Właśnie wtedy znaleźli mnie poszukujący psionów agenci ZTF i wyciągnęli z rynsztoka. Doktor Ardan Siebeling poskładał moją jaźń do kupy i nauczył mnie, jak z niej korzystać, a Jule taMing przekazała mi, jak wielką ma ona wartość. Później ZTF wykorzystał nas jako pionki w swoich rozgrywkach i gdy doprowadziłem do śmierci człowieka, sam umarłem po raz drugi, ale tym razem dobrze pa-

miętałem, co tracę. Teraz miałem swój Dar z powrotem, a świadomość, że nie będę mógł go zatrzymać na zawsze, dodatkowo podnosiła jego wartość. Bardzo pragnąłem nawiązać kontakt z umysłem Jardan, podzielić się z nią, dać jej... poznać smak tajemnicy, dla niej niedostępny, dać jej odczuć to, co ja czułem, spoglądając przez okno na krajobraz - gdyż były to zbyt głębokie wrażenia, by można je przekazać głupio brzmiącymi słowami. Po tym, gdy'doznało się bezpośredniego kontaktu z innym umysłem, wszystkie słowa zdawały się głupie i puste. Uniosła nagle głowę, a w jej ciemnych oczach pojawiła się wściekłość, podejrzenie i poczucie winy zarazem. - Czytasz moje myśli? - Co takiego? Nie... - skłamałem, nieświadomie odczytując żarliwą nienawiść, jaka pojawiła się w jej mózgu. Przyszło mi na myśl, że być może posunąłem się za daleko, szybko zrozumiałem jednak, że nie dałem jej niczego odczuć, ani na chwilę nie uwolniłem się spod kontroli. To tylko zwyczajny strach martwiaka rozbudził tę nienawiść, lęk przed tym. że mogę wiedzieć, co ona o mnie myśli. - Braedee powiedział mi, że dał ci środki, abyś mógł... - Nie korzystałem z nich jeszcze - odparłem najspokojniej, jak tylko umiałem. Gdybym wyznał jej prawdę, wpadłaby w panikę, a byliśmy sami dość wysoko w powietrzu. Bóg jeden wie, do czego mogła się posunąć. Popatrzyła na mnie. Dostrzegłem i wyczułem jednocześnie, że uspokoiła się nieco. - Nie martw się, i tak nie mógłbym odczytać wszystkich twoich myśli. To naprawdę wymaga sporej koncentracji. Ja nie jestem w tym najlepszy. - Mówiłem szczerze, wcale nie byłem w tym dobry, na pewno nie tak jak kiedyś... Nie chodziło tylko o to, że wyszedłem z wprawy; środki, które dał mi Braedee, także nie były najlepsze. Powszechnie dostępne specyfiki jedynie hamowały reakcje chemiczne, które ja odczuwałem jako ból, przerażenie i mękę za każdym razem, gdy próbowałem skorzystać z Daru. Ale plastry zawierały także inne środki mające blokować moje traumatyczne centra czuciowe i zwierać na krótko obwody psi każdorazowo, gdybym spróbował posunąć się za daleko. Ja i tak wiedziałem, że gdybym chciał za wiele, dotarłbym do ściany mojej blokady, nawet mając dwa plastry: nie były na tyle silne. Braedee nie chciał, bym wykorzystywał wszystkie swoje możliwości byłbym zbyt niebezpieczny. Jeśli tak miało to wyglądać dalej, to nie widziałem żadnego powodu, dla którego chciał zatrudnić właśnie mnie. Możliwe, że i u niego, jak u większości ludzi, wziął górę strach. Wbrew ostrzeżeniom próbowałem bardzo ostrożnie odczytać jego myśli. To prawda, że posiadał zabezpieczenia przed wszystkimi rodzajami fal elektromagnetycznych, chyba nawet energia psi mogła uruchomić alarm. Nie byłem jednak na tyle ciekawy, by dać się z tego powodu zabić. Ponownie wyjrzałem za okno.

- Nigdy nie sądziłem, że zobaczę Ziemię. Nie spodziewałem się takich widoków. - A czego się spodziewałeś? - zapytała Jardan po dłuższej chwili. W jej głosie czułem wyraźną ulgę. - Błękit... - Popatrzyłem na lawendowoniebieskie góry wyrastające na horyzoncie, a potem znów w dół, na wierzchołki drzew. - Nie spodziewałem się ujrzeć takiego bogactwa kolorów. - No cóż, świat nie jest jednobarwny. Spojrzałem na nią. - Chyba nie - odparłem, a w mojej pamięci odżyły obrazy Ardattee: Starówki, Quarro. Mój świat był jednobarwny. Kiedy popatrzyła mi w oczy, znowu spochmurruała. Wpatrywała się we mnie, oceniała na nowo mój wygląd - koszulę z wysokim kołnierzem, luźną, zebraną w pasie zieloną kurtkę oraz spodnie. Ten prosty strój musiał być dość kosztowny, poza tym leżał na mnie jak szyty na miarę. Może i był? Na rękawie, niczym piętno, nosiłem emblemat Centaurian. - Coś ty zrobił z włosami? - zapytała. Powstrzymałem odruch przygładzenia ich. - Braedee stwierdził, że tak będzie lepiej. - Zużyłem całą tubkę żelu, który dostałem od niego, dzięki czemu skręcone loki sterczały teraz posklejane w sztywne pasemka. Pamiętałem, że coś takiego było modne w Starówce tuż przed moim wyjazdem. Westchnęła głośno, jakby miała ochotę zakląć. - Łajdak - mruknęła. Usadowiłem się głębiej w fotelu, nie próbując nawet dociekać, którego z nas miała na myśli. Nie odzywała się już więcej, ja także milczałem. Minęło nieco ponad pół godziny od startu z centauryjskiego kosmodromu, kiedy skoczek zaczął schodzić w dół. Oceniłem, że przebyliśmy jakieś trzysta kilometrów. Zaskoczyła mnie ilość otwartej przestrzeni - znajdowaliśmy się przecież nad silnie zurbanizowanym wschodnim wybrzeżem. Dostrzegałem pojedyncze zabudowania oraz niewielkie miasteczka, które wyglądały ni mniej ni więcej jak tych kilka baz syndykatów, które widziałem na innych planetach. Lecz poza tym Ziemia w niczym nie przypominała innych światów. Zresztą syndykaty nie sprawowały tutaj władzy. Aż trudno było uwierzyć, że nikt nie chciał tu mieszkać. Ludzie przenosili się tam, gdzie czekały duże pieniądze, tutaj osiedlali się tylko ci, którzy zdobyli już majątki. Skoczek kierował się ku dolinie o dość stromych zboczach. O ile na szczytach gór widać już było jesień, o tyle w głębi doliny panowała jeszcze pełnia lata. Z powietrza dolina wyglądała jak wymoszczona grubym zielonym dywanem. Po obu stronach srebrzystej wstążki rzeki płynącej dnem stały rozrzucone domy - coraz większe i bogatsze, w miarę jak lecieliśmy. - Który z nich jest domem taMingów? - zapytałem, przerywając wreszcie milczenie.

- Wszystkie - odparła. - Cała dolina jest ich prywatną własnością. Pokręciłem głową. - I to im wystarcza? - Mają wiele innych posiadłości, tu, na Ziemi, na Ardattee, wszędzie, gdzie prowadzą działalność. - Nie raczyła nawet spojrzeć na mnie. Mówiła dziwnie gardłowym głosem; uniosła dłoń i musnęła centauryjski emblemat, który nosiła na łańcuszku. Chrząknąłem. Skoczek wylądował miękko na środku dziedzińca, który rozpostarł się pod nami. Znajdowaliśmy się na tyłach budynku wyglądającego tak, jakby wyrósł z tej ziemi i stanowił nieodłączną część zbitej masy drzew i krzewów, jakie go otaczały. Wzniesiono go z drewna i kamieni. Niewielkie okna, podzielone listwami na mniejsze fragmenty i zawierające po kilka szyb, zdawały się śledzić nas w milczeniu, kiedy wysiedliśmy z pojazdu i stanęliśmy na spękanych kamieniach starożytnego dziedzińca. Było późne popołudnie, podwórze przecinały wydłużone cienie, lecz czyste, pachnące powietrze niosło o wiele więcej ciepła, niż się spodziewałem. Liście drzew błyszczały żywą zielenią. Kwitnąca winorośl wspinała się po drewnianej kracie i sięgała wysoko, uczepiona kamiennej ściany. Przygarbiony starszy mężczyzna w roboczym fartuchu cierpliwie i niemal bezgłośnie naprawiał ogrodzenie ręcznym laserem. Uniósł głowę i popatrzył na nas, zdumiony; wrócił do pracy, kiedy Jardan skinęła mu głową. Na krótko w jej postawie, która od chwili naszego pierwszego spotkania przypominała zaciśniętą pięść, pojawiło się nieco łagodności. W końcu wróciła do domu, wylądowała na swoim podwórku. - Ten dom wygląda tak, jakby stał tu od zarania dziejów powiedziałem. - Liczy sobie pięćset osiemnaście lat - odparła niemal odruchowo. Po chwili spojrzała na mnie, znowu przypominała zaciśniętą pięść. - To prywatna rezydencja pani Elnear, a ostatnio pani przebywa tutaj niemal przez cały czas. Każdy członek rodziny posiada swój dom, według własnego wyboru. Ja też tu mieszkam. I ty będziesz. Z cichym szumem skoczek uniósł się za nami w powietrze, pewnie odlatywał do jakiegoś baraku, by nie szpecić krajobrazu. Można było teraz odnieść wrażenie, że cofnęliśmy się o pięćset lat w przeszłość, do innej, przedkosmicznej epoki. Nie dostrzegłem żadnych śladów systemów ochrony, wiedziałem jednak, że automaty skoczka musiały odpowiedzieć prawidłowo na kilkadziesiąt wezwań radiowych, a inne urządzenia zapewne tylko czekały, by zawrócić nas z drogi, gdyby któraś z odpowiedzi okazała się nieprawidłowa. Im więcej miało się pieniędzy i pełniejszego szukało odosobnienia, tym grubszy musiał być pancerz ochronny. Wiele rzeczy prawdopodobnie nie uległo żadnej zmianie w ciągu tych pięciuset lat. Jardan ruszyła w kierunku drzwi, weszła po szerokich kamiennych schodach na ocieniony winoroślą taras. Zarzuciłem

na ramię torbę zawierającą kilka przedmiotów, do których zabiania zmusił mnie Braedee, i podążyłem za nią. Wewnątrz panował półmrok, źrenice moich oczu nie były tak czułe jak poprzednio. Po dłuższej chwili spostrzegłem jednak, że niepotrzebnie się martwiłem. Minęliśmy obszerny hol pachnący oleistym drewnem, weszliśmy po trzeszczących schodach i podążyliśmy długim korytarzem. Dom okazał się większy, niż sądzi leni. Jardan zatrzymała się wreszcie przed zamkniętymi drzwiami i spojrzała na mnie. Stanąłem tuż przed nimi, ale drzwi nie otworzyły się. Po chwili Jardan odepchnęła mnie na bok i otworzyła je ręcznie, spoglądając jak na głupka, który spodziewał się obecności takiego samego automatu, jakie instalowano we wszystkich drzwiach na świecie. - To będzie twój pokój. Spojrzałem ponad jej ramieniem. Sypialnia... Łoże otoczone istnym lasem rzeźbionych poręczy mogło bez trudu pomieścić cztery osoby. Sam pokój zdawał się ciągnąć w nieskończoność, zapełniały go toaletki, stoliki, krzesła oraz wiele innych sprzętów, których nawet nie umiałem nazwać. Jedynie terminal we wnęce pod oknem nie mógł sobie liczyć tyle lat co reszta domu. Ruszyłem przed siebie, moje buty ugrzęzły w grubym dywanie, pokrytym jaskrawym kwiecistym wzorem. Sufit znajdował się na wysokości co najmniej trzech metrów. Rzuciłem torbę na łóżko, które zafalowało, jakby wypełniała je galareta. Powoli usiadłem obok torby, czując pod dłonią gładki i chłodny materiał kapy. Poczułem się nagle bardziej niż zagubiony. Jardan wciąż stała przy drzwiach. Zdobyłem się na uśmiech. - Cóz, trochę tu ciasno, ale jakoś wytrzymam. Żadnej reakcji; nie miała w ogóle poczucia humoru. Wskazała niewielką płytkę w ścianie przy wejściu. - Gdybyś czegoś potrzebował, tutaj masz końcówkę komputera obsługi. Jest poza tym kilka osób służby. Skinąłem głową. - Masz jakieś pytania? Pokręciłem głową. - Pewnie chciałbyś teraz odpocząć... - Nie. - Wstałem. - Najpierw obowiązki. Po jej twarzy przebiegł skurcz. - Dobrze, chodźmy przywitać się z panią. Odbierałem jej wątpliwości jak bezgłośny wrzask. Moje własne obawy dzielnie im wtórowały, kiedy wychodziłem za nią z pokoju. Nie chciałem jednak zostawać sam w tej sypialni. Pani Elnear siedziała na przeszklonej werandzie. Złotawe i jakby nasycone zielenią promienie słoneczne przesączały się przez wysokie okna. Za pomocą zestawu laserowego madam utrwalała widoczną stąd panoramę, częściowo przesłoniętą przez liście winorośli. Rysunek nie był dobry, ale nie spodziewałem się... Właściwie sam nie wiem, czego się spodziewałem. Odwróciła się na dźwięk naszych kroków. Obrzuciłem spojrzeniem jej smutną, zasępioną twarz, dokładnie taką jak

na zdjęciach, jej niezgrabną sylwetkę oraz skromne ubranie. Madam uśmiechnęła się na widok Jardan i nagle jakby stała się zupełnie kimś innym. Miała najpiękniejszy uśmiech, jaki kiedykolwiek widziałem, potrafił oślepić równie łatwo jak jaskrawe słońce. - Philipa, wróciłaś... - Nagle ujrzała mnie i uśmiech zniknął. - A ten... młody człowiek został przysłany przez Braedeego. To przyjaciel Jule. - Nawet w jej głosie było jakieś niezwykłe śpiewne drżenie wyrażające niezdecydowanie. Cieplejsze tony pojawiły się tylko wtedy, gdy wymawiała imię Jule. Wpatrywała się we mnie, jakby nie mogła oderwać wzroku. - Telepata - dodała. Patrzyła wprost na mnie, więc skinąłem tylko głową, ale Jardan wymierzyła mi tęgiego kuksańca w bok. - Tak, proszę pani - odparłem. - Madam, nazywam się Kot. - Kot... ? - Uniosła w górę brwi, jakby czekała na nazwisko. - Po prostu Kot. - Wzruszyłem ramionami i zerknąłem na Jardan. - Madam - dodałem. - Och... - Uśmiechnęła się, ale to był już zupełnie inny uśmiech. Powinna wyciągnąć do mnie rękę albo wykonać inny przyjazny gest; widocznie nie mogła zdobyć się na coś podobnego: jakbym miał zaiskrzyć pod jej palcami czy też kontakt z psionem mógł być zaraźliwy. Pierwszy wyciągnąłem dłoń, bardziej jak wyzwanie, niż znak przyjaźni. Uścisnęła ją. Miała ciepłą, silną rękę. - Nigdy przedtem nie spotkałam Hydranina. - Nie mogła się powstrzymać. - Pół-Hydranina - poprawiłem - półczłowieka... Większość ludzi unikała kontaktów z mieszańcami, każdy bowiem wolałby raczej mieć za syna debila niż istotę o kocich oczach. A przecież kiedyś ludzie tak bardzo się cieszyli, że nie są osamotnieni we wszechświecie. Chyba tamte czasy należały do bardzo odległej przeszłości. Wodniste policzki madam nieco poczerwieniały. - Proszę wybaczyć mi moją... obcesowość i zakłopotanie. Nic do ciebie nie mam, po prostu nie przywykłam do obecno-' ści telepaty w moim otoczeniu. Musi minąć trochę czasu... Cofnęła się o krok; jej ręce dziwnie bezsilnie zwisły wzdłuż boków. Wątpiłem, by kiedykolwiek mogła się z tym oswoić. Raz jeszcze wzruszyłem ramionami, próbując uwolnić się od tego niewidzialnego ciężaru, który coraz bardziej odczuwałem na swych barkach. Jardan podeszła i stanęła u boku Elnear. Szepnęła jej coś, czego nie mogłem usłyszeć: poinformowała ją, że jestem bezsilny bez środków chemicznych i że w chwili obecnej nie mogę czytać w ich myślach. - Nieprawda. Mogę - wtrąciłem. - Okłamałem cię. Potrząsnęła głową, a w jej oczach pojawiła się lodowata furia. Elnear delikatnie położyła dłoń na jej ramieniu.

- Uspokój się, Philipa - mruknęła. Popatrzyła na mnie, oczekując na wyjaśnienia. - Centaurianie wynajęli mnie, bym pomógł panią chronić. Jardan mówiła prawdę: niewiele potrafię bez specyfików. Pomyślałem, że im prędzej przystąpię do realizacji zadania, tym lepiej. A jeśli pani nie będzie mogła się z tym pogodzić, to już pani sprawa. - Spojrzałem na twarze obu kobiet. - Gdyby to mnie próbowano zamordować, na pewno cieszyłbym się z każdej pomocy, madam. - Ale ona pewnie wolałaby silnego chłopa niż takiego odmieńca jak ja. Elnear skinęła głową, lecz wyraz jej twarzy nie uległ zmianie. Ruszyła przed siebie, nie zdejmując dłoni z ramienia Jardan, jak gdyby obawiała się, że możemy sobie skoczyć do oczu. - Chodźmy, Philipo. Już pora na obiad. Muszę się przebrać. Proszono mnie, żebym spotkała się z resztą rodziny w Pałacu Kryształowym. Nie mogłam odmówić. Czy zgodzisz się mi towarzyszyć? Minęły mnie, a następnie wyszły, rozmawiając cicho, jakbym w ogóle przestał dla nich istnieć. Stałem w miejscu, spoglądając, jak sylwetki obu kobiet maleją w głębi korytarza. Zostawiły mnie bez słowa, nie obejrzały się nawet. Odniosłem wrażenie, że to ja robię się coraz mniejszy i mniejszy, przytłoczony dławiącą pustką olbrzymiego domu. Prawie tak, jakby dały mi do zrozumienia, że do ich powrotu mam stąd zniknąć. (Przecież ja się wcale o to nie prosiłem!) Odwróciły się jak na komendę, kiedy mój przekaz dotarł do nich. Spoglądały rozszerzonymi oczyma, przyciskając palce do skroni. Przez dobrą minutę stały nieruchomo. Wreszcie pani Elnear powoli ruszyła ku mnie; Jardan chwyciła ją za ramię, lecz madam uwolniła się z jej uścisku. Zatrzymała się w wejściu, uniosła rękę i oparła się o pomalowaną na biało drewnianą futrynę; rękaw zsunął jej się do łokcia. Stała tak, patrząc na mnie z niedowierzaniem, drugą rękę wciąż przyciskała do skroni. - Chodź z nami - powiedziała w końcu. - Oczywiście, że powinieneś udać się razem z nami na obiad. Musisz poznać całą rodzinę, jesteś przecież moim nowym doradcą... Przez dłuższą chwilę nie mogłem uwierzyć własnym uszom. Wreszcie zmusiłem mięśnie do pracy. Kiedy stanąłem obok niej, miałem pewnie nie mniej zdumioną minę niż Elnear. Podążyliśmy razem; korytarz przed nami był pusty. - Na jakich warunkach wynajął cię Braedee? - zapytała, nie zwróciwszy uwagi na zniknięcie Jardan. Przedstawiłem jej szczegóły umowy. - Na twoim miejscu przepuściłabym warunki kontraktu przez program kontrolujący zgodność z prawem, zanim cokolwiek podpiszesz - powiedziała obojętnym tonem. Ostrożności nigdy za wiele. - Zrobię to - odparłem. - Dziękuję. - Skinąłem głową i uśmiechnąłem się. Odpowiedziała niewyraźnym uśmiechem, patrząc nieru-

chomym wzrokiem przed siebie. 4 To był naprawdę Pałac Kryształowy. Przypominał oświetloną od wewnątrz rzeźbę z lodu usytuowaną nad brzegiem rzeki i wzbudzającą refleksy na wodzie. Ziemskie słońce schowało się już za górami na zachodzie i kiedy stanęliśmy na schodach pałacu, cała dolina tonęła w błękitnym półmroku. Pałac Kryształowy kojarzył mi się z centrum syndykatu w Quarro, był jednak zbudowany ze szkła oraz stali i musiał sobie liczyć co najmniej tyle lat, ile dom Elnear. Madam powiedziała, że został przeniesiony w dolinę z jakiegoś innego miejsca na Ziemi, podobnie jak reszta tutejszych rezydencji... i wszystko, co podobało się taMingom oraz miało wartość. Niektórzy ludzie kolekcjonowali zabytki, taMingowie zaś w nich mieszkali. Kiedy szliśmy roziskrzonymi odblaskami światła korytarzami, stwierdziłem, że moje zmysły zaczynają być przeładowane. W tym domu czułem się jak we śnie... nikt normalny nie byłby w stanie tu mieszkać. Szedłem kilka kroków za panią Elnear - nie dlatego że Jardan powiedziała mi, iż tak należy; po prostu nie miałem zielonego pojęcia, co miałbym robić innego. Miałem wrażenie, jakbym przedzierał się przez pole minowe. Elnear założyła długą, luźną i workowatą tunikę sięgającą za kolana, a pod szyją miała dziesiątki sznurów drogich kamieni - nie wyglądała elegancko, ale z pewnością bogato. Jardan szła tuż obok niej. Wiedziałem, ze minie co najmniej pół godziny, zanim będą gotowe do wyjścia po tym, jak przemówiłem do nich w myślach. Elnear nawet słowem nie nawiązała do tamtej chwili, ale nie ostrzegła mnie również, bym nie robił tego więcej. Traktowała mnie dokładnie jak nowego asystenta: wyjaśniała, proponowała, pokazywała okolicę w czasie naszej podróży przez dolinę. Nie mówiła o tamtym, gdyż chyba mnie polubiła, poza tym raczej nie lubiła przykrych niespodzianek. W każdym razie dobrze jej szło maskowanie swoich uczuć, co stanowiło nieodłączną część gier toczonych w jej świecie. Nie miała wyboru, zachowywała się więc tak, jakbym był normalny. Biorąc pod uwagę moją sytuację, odczuwałem wdzięczność, że trafiłem na tak dobrego gracza. Wnętrze Pałacu Kryształowego musiało niegdyś stanowić jedną gigantyczną salę. Ciekaw byłem, do czego kiedyś służyła ta budowla. TaMingowie podzielili ją na piętra i pokoje, zrobili z niej szklany ul. Ściany, sufity i podłogi przepuszczały światło, można je było jednak spolaryzować, czyniąc nieprzezroczystymi. - Jesteśmy w pierwotnej rezydencji rodu, któremu Estevan taMing dał początek, gdy wrócił na Ziemię. Był założycielem Transportu Centauryjskiego i zbił fortunę w systemie Centaura. - Elnear wciąż służyła mi za przewodnika, jakby odczytywała pytania z moich oczu. - Teraz mieszka tu mój szwagier... ojciec Jule. W pałacu wychowało się tak wiele pokoleń, że każdy byłby zmęczony, oglądając wciąż te same

cztery ściany. - Spojrzała w bok; przez kilka doskonale przejrzystych ścian można było dostrzec wstęgę rzeki. - Dlaczego nie wynieśliście się stąd? - zapytałem i niemal w tej samej chwili poczułem się jak głupiec. - Z uwagi na tradycję - wyjaśniła spokojnie. - TaMingowie to bardzo uparta rodzina; nie lubią, kiedy wydarzenia toczą się własnymi torami. Nie odezwałem się więcej; pomyślałem o Jule. Zbliżaliśmy sięjuż do gorącego źródła wielu skłębionych myśli, które poczułem zaraz po wejściu do pałacu. Elnear powiadomiła mnie, że w dzisiejszym obiedzie uczestniczyć będzie liczniejsze niż zazwyczaj grono, ponieważ miało się właśnie odbyć zwoły wane co kwartał posiedzenie rady Centaurian. Dryfujący w powietrzu automat, który prowadził nas przez ten lustrzany labirynt, zniknął nagłe za drzwiami w spolaryzowanej na perłowoszaro ścianie. Odegrał kurant, kiedy tylko weszliśmy do sali, po czym odpłynął w bok. - Dziękuję - powiedziała Elnear, chociaż była to jedynie maszyna. W pomieszczeniu było dwadzieścia - trzydzieści osób. Kilka głów obróciło się w naszym kierunku, gdy troje zatrzymaliśmy się w wejściu. Poczułem, jak Elnear spina się wewnętrznie, niczym pływak mający skoczyć do zimnej wody. - Ciocia! Ciocia! - piskliwy dziecięcy okrzyk przedarł się przez pomruk głosów dorosłych mówiących o relacjach, głosowaniach i fuzjach przedsiębiorstw. Spomiędzy nóg ludzi wyskoczyła mała dziewczynka z długimi czarnymi włosami i ruszyła biegiem przez salę. Kierowała się na Elnear jak pocisk sterowany podczerwienią i po chwili zawisła u brzegu jej tuniki, popiskując z radości. - Talitha! - Na twarzy Elnear wykwitł uśmiech zdolny chyba odmienić cały świat. Zanurzyła palce w ciemnych włosach dziewczynki tulącej się do jej nogi. - Jak się czuje moje ukochane maleństwo? - Mam nowe buciki - odparła Talitha. - Widzisz? - Uniosła w górę nóżkę, demonstrując coś, co przypominało wielkiego włochatego żuka w czerwonym kapeluszu. - Wspaniałe! - rzekła Elnear. - Coś takiego! Pokaż je Philipie. Talitha obróciła się podskokiem, jedną nóżkę wciąż trzymając w górze, gdy nagle dostrzegła mnie. Zastygła w zdumieniu i po chwili ukryła twarz w fałdach tuniki Elnear. Minęła dobra minuta, nim zza materiału wyjrzało jedno szare oczko, a potem drugie. - To mój nowy doradca, Talitho. - Elnear poklepała ją po ramieniu. - Nazywa się Kot. Dziewczynka zerknęła na mnie spod czarnej połyskującej grzywki. - Ja mam dwa koty - oznajmiła. - Nazywają się Blunder i Calamity. Mam cztery latka. - Wyciągnęła przed siebie dłoń z wyprostowanymi czterema paluszkami.

- To piękne imiona - odparłem. W twarzy Talithy również dostrzegłem rysy Jule, która musiała wyglądać chyba dokładnie tak samo, gdy była mała. Pewnie nawet nie znały się z Talithą. - Przypominasz mi swoją kuzynkę, Jule. Śmiesznie zmarszczyła nosek. - My nie rozmawiamy o Jule - szepnęła, kładąc palec na wargach. - Ona jest zła. Spojrzałem na Elnear. - Nie, skarbie, ona nie jest zła - wyjaśniła Elnear spokojnie, nie patrząc na mnie. - Ona jest tylko... nieszczęśliwa. Ale już czuje się lepiej. - Daric mówi, że ona jest zła... - Talitha! - Tym razem był to głos chłopca. Uniosłem wzrok i spostrzegłem go. Wyglądał na jedenaście lat, miał takie same połyskliwe czarne włosy i szare, lekko skośne oczy. - Och! Cześć, ciociu! - Podszedł bliżej, a Elnear objęła go ramieniem. Chłopiec cmoknął ją w policzek. - Mama powiedziała, że nie przyjedziesz dzisiaj. Tak strasznie się nudziłem, jakbym spadał w bezdenną czarną jamę. Czy moglibyśmy spać w twoim domu? Nie znoszę pałacu - dodał posępnym głosem i szybko zerknął przez ramię. - Zobaczymy - odparła Elnear. - Zapytam waszą mamę. - Niespodziewanie znów się uśmiechnęła. Obróciła chłopca twarzą do mnie. - To jest Kot. Przywitaj się z nim. - Naprawdę? - Obrzucił mnie od stóp do głów spojrzeniem rozszerzonych oczu. - Tak się nazywasz? Rety! Masz wystrzałową fryzurę! - Dokładnie to samo pomyślałam - mruknęła Jardan. - Pokażesz mi, jak się tak uczesać? Ile masz lat? Czy jesteś kochankiem cioci? - Jiro...! - Elnear uniosła otwartą dłoń, jakby chciała zaIcryć chłopcu usta, lecz zaraz opuściła ją z powrotem. - Kot jest moim nowym doradcą. - Ach, tak... - Chłopak wzruszył ramionami. - Mimo wszystko musisz mi pomóc w zrobieniu takiej fryzury rzekł, mierząc mnie wzrokiem. - Obiecałeś. Chodź, Talitha, spróbujemy znaleźć mamę. Też chciałabyś zostać u cioci, prawda? - Odciągnął popiskującą siostrę na bok. - Należałoby mu trochę natrzeć uszu - oznajmiła cicho Jardan, kiedy dzieci się oddaliły. Elnear wygładziła fałdy tuniki. - No cóż, w tej rodzinie wcale niełatwo być młodym... ani starym. - Spojrzała na mnie ukradkiem, jakby trochę nieśmiało. - Oto zetknąłeś się z nowym pokoleniem taMingów, budowniczych imperium. Chyba teraz poradzisz sobie z pozostałymi. Podążyłem za nią w stronę ludzi stojących grupkami wokół zastawionego stołu. Było ich zbyt wielu i zanadto podobnych do siebie: rodzice i dzieci, ciotki i wujkowie, siostrzeńcy i bratankowie - przedstawiciele co najmniej sześciu pokoleń. Ale nikt, nawet z tych najstarszych, nie wyglądał równie staro

jak Elnear. Także ci, którzy zupełnie nie byli podobni do taMingów, prezentowali się aż nazbyt pięknie, nosili wspaniałe stroje i klejnoty, od ich blasku niemal bolały oczy. Mówili półgłosem o rzeczach, których nie rozumiałem, i myśleli o czymś, czego nawet nie chciałem znać... Wszyscy byli tak bardzo żywi, tak realni, myśleli i odczuwali... nie tylko mnie otaczali, czułem ich w głębi duszy zfych, wesołych, spiętych, znudzonych, zadowolonych, przestraszonych. Zapomniałem już, co to znaczy być otwartym przez cały czas; zapomniałem, jak ściśle trzeba się kontrolować. Czułem, jakbym wpadł głową w sam środek tłumu po trzech latach spędzonych w osamotnieniu. Moje nerwy były napięte do granic wytrzymałości. Kiedy nikt na mnie nie patrzył, sięgnąłem za ucho, zerwałem przyklejony tam plaster i rzuciłem go na podłogę. Teraz nie zostawało mi nic innego, jak korzystać w pełni, dopóki uśpione środkami chemicznymi centra nerwowe w moim mózgu nie zbudzą się ponownie, dopóki nie powróci czarny proch bezimiennego cierpienia; dopóki moje zdolności psi nie staną się brzemienne od żaru zbyt wielu otaczających mnie myśli... Szedłem u boku Elnear, zderzając się niczym głuchoniemy szaleniec z falami coraz to innych umysłów. Nikt jednak nie zwracał na mnie uwagi, nawet madam. Traktowała mnie jak kaleka kulę, należało coś powiedzieć - ludziom, którym nie miała nic do powiedzenia. Stanęliśmy w końcu przed kolejnym taMingiem, przystojnym mężczyzną w przetykanym srebrną nitką surducie z broszką z rubinem wielkości oka. Z wyglądu miał jakieś trzydzieści pięć lat, lecz były to jedynie pozory, staliśmy bowiem przed ojcem Jule. - Pan Charon taMing. a to Kot - powiedziała Elnear - mój nowy doradca... - Ach, tak. My się już znamy - rzekł ojciec Jule. Spojrzałem na niego, zdumiony; on musiał wiedzieć, znał prawdę o mnie: odmieniec Jule. Przewodniczący rady Centaurian był właśnie tym człowiekiem, który mnie wynajął. - Proszę robić to, co do ciebie należy, i nic poza tym, a wszystko będzie w porządku, chłopcze - rzekł z uśmiechem, który całkowicie mijał się ze słowami. Spojrzałem w bok, mnąc w palcach poły mojej kurtki. Powinienem chyba jakoś odnaleźć wyjście z tej sali... - Rozumiemy się...? Kiedy nie odpowiedziałem, coś zacisnęło się na moim ramieniu, na tyle mocno, by wyglądało to na przypadkowy gest. To była jego dłoń. A w gruncie rzeczy nie dłoń, tylko coś, co ją przypominało, obciągniętego imitującą skórę powłoką musiało stanowić wręcz zbędny dodatek, nie używany na co dzień. Szarpnąłem się w jego uścisku, który na pozór nie powinien sprawiać mi bólu. - Tak, proszę pana. - Z trudem wydusiłem z siebie słowa, rozcierając ramię. - Jest pan dokładnie taki, jak mi opisała. - Kto? - Zerknął szybko na Elnear.

- Me. Znów popatrzył mi w oczy, ale tym razem nie uciekłem ze spojrzeniem. Twarz mu pociemniała. Odwrócił się nagle i odszedł bez słowa. - Nie próbuj z nim takich zagrywek - powiedziała Jardan. - Przegrasz. - Jakich zagrywek? - spytałem, ponieważ nie prowadziłem żadnej gry. - Ze mną też nie próbuj - syknęła Elnear. Przyglądała mi się, a w jej myślach pojawiło się coś, czego nie chciałbym usłyszeć. Odwróciłem się szybko i zahaczyłem o róg stołu zastawionego wymyślnymi daniami; przewrócił się kryształowy kielich, wino pociekło po moich spodniach. Zakląłem pod nosem - ktoś zmarszczył brwi, ktoś inny się zaśmiał. Udawałem, że nic się nie stało, nic się nie działo, że po prostu miałem ochotę coś zjeść. W życiu nie widziałem takiej ilości jedzenia, nie rozpoznawałem żadnej znajomej potrawy. Sięgnąłem po coś na oślep. - Świnia - mruknęła tuż za moimi plecami Jardan. Nagle jakby na stole pojawiły się same odpadki, ich widok i zapach wywołał u mnie mdłości. Cofnąłem się o krok. Miałem wrażenie, że goście w tej samej chwili stracili ochotę do jedzenia. Powtarzałem sobie w duchu, że to wszystko za chwilę dobiegnie końca... Automat wiszący w powietrzu gdzieś pośrodku sali znów odegrał kurant. - Nareszcie! - mruknęła Elnear, jak gdyby chciała podkreślić, że tylko na to czekała. - Obiad! Otworzyłem usta, lecz szybko je zamknąłem. Znów wchłonął nas tłum. Elnear popatrzyła na mnie zdziwiona. - Wyglądasz tak, jakbyś oczekiwał, że będziesz jedyną atrakcją tego wieczoru - szepnęła. - Głowa do góry! Tutaj naprawdę podają dobre jedzenie. Skrzywiłem się, mając nadzieję, że potraktuje ów grymas jak uśmiech. - Ciocia...! - Ponownie zjawili się Jiro i Talitha, ciągnąc za sobą czarnowłosą kobietę. Jule. Ledwie powstrzymałem się przed wymówieniem jej imienia na głos. Sięgnąłem do niej, lecz to nie był umysł Jule; przyjrzałem się dokładniej i dostrzegłem także pewne różnice w rysach twarzy. Ta kobieta była nawet ładniejsza - chociaż jej figura odznaczała się dziwnie miękkimi kształtami, jakże różnymi od twardej, prostej sylwetki Jule. Poza tym miałem wrażenie, że ona nawet nie zdawała sobie sprawy, iż może istnieć taki rodzaj udręki, jaki przeżywała Jule. Lecz mimo wszystko podobieństwo było tak uderzające, że serce zabiło mi mocniej. - Mama powiedziała, że możemy zostać u ciebie! - wykrzyknął triumfalnie Jiro. - Wszystko załatwione! Za nimi pojawił się Charon taMing. Spoglądał na plecy ko-

biety, a ściągnięte brwi i opuszczone kąciki ust świadczyły o zasępieniu. Kobieta wykonała dłońmi kilka szybkich, potajemnych gestów, formułując jakieś pytanie. W Starówce także wykształcił się swoisty język gestów, ale był różny od tego i nie mogłem nic odczytać. Elnear uśmiechnęła się do dzieci - na poły macierzyńsko, na poły pobłażliwie^ - Oczywiście - odparła cicho. - Wiesz, że zawsze jesteś u mnie mile widziana, Lazuli. - To moja mama - uwieszona u ręki Lazuli Talitha niespodziewanie zwróciła się do mnie. Nie spuszczając wzroku z twarzy jej matki, skinąłem głową. - Będziemy mieli małego braciszka! - zaszczebiotała Talitha. - Na pewno będzie podobny do mnie. Odruchowo omiotłem spojrzeniem sylwetkę Lazuli. Miała na sobie dopasowaną suknię połyskującą jak kamienie księżycowe; nic nie wskazywało na to, by w najbliższym czasie spodziewała się dziecka. Pochwyciła moje spojrzenie i uśmiechnęła się. - Zapłodnienie in vitro. Kto by się teraz trudził w ten sposób... Pospiesznie spojrzałem w bok. Oczy Charona taMinga wwiercały się we mnie, a jego twarz jeszcze bardziej spoważniała. Popatrzyłem nad jego ramieniem, nie miałem nawet pewności, czy nie robię nic złego przyglądając się innym gościom. - Oczywiście chodziło mi o ciążę. - Dźwięczny śmiech Lazuli spowodował, że natychmiast przeniosłem na nią wzrok. - A nie o seks - pospiesznie wtrącił Jiro. - Mama lubi seks, prawda? - Jiro! - zganiła go cicho i pobladła, chociaż spodziewałem się rumieńca. - I co ja mam z tobą począć...? - Proszę mu znaleźć dziewczynę - mruknąłem, a Jardan błyskawicznie pociągnęła mnie do tyłu, jakbym mógł ich czymś zarazić. Kiedy się obejrzałem, Charon trzymał ramię chłopca tą swoją ręką, zgniatając je w dłoni. Jiro zacisnął wargi, lecz nawet nie pisnął. Odwróciłem głowę. Ktoś przyglądał się nam z krzywym uśmieszkiem. Rozpoznałem brata Jule, Darica. Musiał przyjść dopiero teraz. Jego zwyczajny służbowy garnitur wyraźnie odróżniał się od wielobarwnych odświętnych strojów reszty gości. Towarzyszyła mu kobieta -jego kobieta, sądząc po sposobie, w jaki przyciskał ją do siebie. Na jej widok oczy niemal wyszły mi z orbit. O ile jego strój w porównaniu z resztą rodziny wyglądał jak uszyty w odległej przeszłości, o tyle jej musiał pochodzić z przyszłości. Była egzotykiem: w jej ciele dokonano takich zmian, które miały na celu jedynie przyciągać uwagę ludzi. Miała srebrzystą, połyskującą w świetle skórę. Srebrnobiałe włosy rozchodziły się na boki powyżej oczu barwy miedzi i spadały na ple-

cy. Nawet paznokcie u rąk błyszczały srebrzyście. Była okryta holo - spowita w abstrakcyjne wielobarwne, nieustannie zmieniające się rysunki, na ułamek sekundy odsłaniające różne fragmenty jej ciała... Każdemu jej ruchowi towarzyszył śmiech, na pozór nieodłącznie związany z falującymi kolorami. Sprawiała wrażenie, jakby elektryzowanie swoją obecnością wszystkich w sali, zmuszanie ich do szeptów na jej temat, wywoływanie rumieńców wstydu i plotek przekazywanych gestami rąk było jedyną treścią jej życia. Nie potrafiłem zrozumieć, co może łączyć tę kobietę z takim mężczyzną. - Jezu, czy to nie jest prawdziwa... - urwałem, kiedy dotarło do mnie, że mówię na głos, a pani Elnear obrzuciła mnie karcącym spojrzeniem. Poczułem, że tkwiąca we mnie napięta sprężyna ścisnęła się jeszcze bardziej. Stwierdziłem, że już ani chwili dłużej nie dam rady myśleć o tym, jak się zachowywać i co mówić wśród tych ludzi. - Ma na imię Argentynę - wyjaśniła szeptem Elnear, nie pytając nawet, co miałem na myśli. - Jest... towarzyszką Darica, do tego artystką, symbaktorką, jak mi się zdaje. - W jej głosie wyczuwałem więcej podziwu niż dezaprobaty. Oderwałem w końcu wzrok od Argentynę i spojrzałem na Darica. Nadal przyglądał się nam z dziwnym uśmieszkiem, jakby oceniał nasze reakcje. Na mój widok uniósł wysoko brwi. Szybko odwróciłem głowę. Zanim miałem okazję zadać następne głupie pytanie, tamci zniknęli, a ja znalazłem się przy stole. Usiadłem, Jardan zajęła miejsce po mojej lewej stronie, Elnear po prawej. Spod półkolistej pokrywy na moim talerzu unosiła się para, na drugim talerzu leżały bułki, owoce i tofu, ułożone na kształt planet krążących wokół słońca. Sięgnąłem po coś znanego. - Nie ruszaj niczego! - syknęła Jardan. Cofnąłem rękę. Nikt nie zaczynał jeść, wszyscy spoglądali w stronę szczytu stołu, gdzie siedział pan Teodor, najstarszy spośród członków rady. Wyglądał na pięćdziesiątkę, w rzeczywistości był cztery razy starszy; dawało się to poznać po jego ruchach i powolności. Specjaliści potrafili cofnąć zegar procesów komórkowych, ale nie dało się do końca oszukać czasu, w każdym razie jeszcze nie teraz. Mężczyzna wykonał dłońmi jakieś rytualne gesty, które wszyscy powtórzyli. Sięgnął wreszcie po jedzenie, a reszta poszła w jego ślady. Uniosłem zaparowaną pokrywę z talerza i szarpnąłem się do tyłu, aż krzesło pode mną pojechało ze zgrzytem po podłodze. Na talerzu leżało coś martwego. Srebrzyste oczko spoglądało na mnie spomiędzy różnobarwnych kawałków błyszczących od sosu, który z kolei przypominał breję pełną szczurzych bobków. - Co ci się stało? - mruknęła Jardan. - To jest martwe! - Spojrzałem na jej talerz, na identyczne zabite stworzenie. - Mam rozumieć, że wolisz jeść je żywe? - spytała ironicznie. Uniosła jedno z kilku leżących przed nią srebrnych narzędzi, wydłubała nim kawałek martwego ciała, włożyła do

ust i zaczęła gryźć. - Nigdy nie jadłeś świeżej ryby? - Odwróciłem się na dźwięk głosu Elnear. - Pewnie, że jadłem... - Zmarszczyłem brwi. To nie mogła być ryba. - Chodzi mi o naturalnie wyhodowaną rybę. - Ruchem głowy wskazała swój talerz. - Jest znacznie smaczniejsza od klonowanej. Spróbuj. Popatrzyłem na rybę, a następnie na leżące obok talerza narzędzia podobne do narzędzi chirurgicznych. Nie było tam pałeczek, sięgnąłem więc po widelec. - Nie - szepnęła Jardan. - Zacznij od zewnątrz. - Pokazała mi trochę inny widelec. Ten, który trzymałem, wysunął mi się z palców i zadzwonił o brzeg talerza. Sięgnąłem po wskazany i wbiłem go w rybę koło ogona. Włożyłem kawałek mięsa do ust, starając się powstrzymać torsje. Elnear miała rację, to pożywienie było wyśmienite. Uniosłem głowę, chcąc jej to powiedzieć, lecz ona pogrążona była w rozmowie z kimś. Zająłem się jedzeniem. Gdy uniosłem głowę ryby, Jardan szturchnęła mnie i wytrąciła mi ją z rąk. Dopiero teraz spostrzegłem, że wiele osób gapi się na mnie... Uświadomiłem sobie,.że w trakcie obiadu mój umysł niepostrzeżenie się wyłączył. Brat Jule siedział niemal na wprost mnie, z jego warg nie znikał krzywy uśmieszek. Był młodszy od Jule, co oznaczało, że nie mógł mieć dużo więcej lat ode mnie, lecz dziwnym sposobem wyglądał na co najmniej dwukrotnie starszego. Miał identyczne jak pozostali ciemne włosy, te same oczy... gdybym jednak nie wiedział, że jest jej bratem, nikt by mnie nie przekonał o istnieniu tak bliskiego pokrewieństwa. Zerknąłem w bok, czując, że znów się czerwienię. Argentynę siedziała obok niego, śmiała się głośno, kiedy obsypywał pocałunkami jej szyję i szeptał jej coś do ucha, prawdopodobnie na mój temat. Puściła do mnie oko, kiedy spostrzegła, że się jej przyglądam. Szybko odwróciłem głowę, mając ochotę zapaść się pod ziemię. Uciekając przed wzrokiem Argentynę i całej reszty gości, sięgnąłem po dzbanek, chcąc napełnić swój kielich. I wtedy to się stało. Kiedy uniosłem go nieco, jakaś niewidzialna siła pochwyciła dzbanek, pragnąc wyrwać go z mojej dłoni. Umysł instynktownie się przeciwstawił: palce ścisnęły mocno uchwyt, nim dzbanek zdążył mi uciec. Niezmiernie powoli przyciągnąłem go do siebie, mierząc spojrzeniem każdy milimetr pokonywanej przestrzeni. Drugą dłoń zacisnąłem na kielichu, napełniłem go, po czym odstawiłem dzbanek na miejsce. Gdy unosiłem kielich do ust, odczułem to ponownie: kryształowe naczynie skoczyło do przodu, ledwie zdołałemje utrzymać. Omal nie skruszyłem w palcach nóżki; zakrztusiłem się, kilka kropel czerwonego wina spadło mi na kurtkę. Wypiłem cały trunek trzema łykami i odstawiłem kielich na stół. Odchyliłem się na oparcie krzesła, z całej siły zaciskając

pod stołem dłonie w pięści. Ktoś bawił się mną za pomocą energii psi... ktoś obecny w tej sali. Mój wzrok prześlizgiwał się wzdłuż stołu z jednej twarzy na drugą, ale wszystkie były niezwykle podobne do siebie - maski, z których nie dało się nic odczytać. Zakląłem pod nosem. Odkleiłem wcześniej plaster, sądząc, że tu nic nam nie grozi, że w tym gronie Elnear nie musi się nikogo obawiać... że powinienem martwić się wyłącznie o własną skórę. Wszyscy siedzący razem ze mną przy stole mogli uchodzić za nieco zwariowaną rodzinkę ekscentryków o niemal identycznych, jakby klonowanych twarzach, a przecież miałem przed sobą wiele jakże ważnych, często bezwzględnych i dysponujących potęgą osobistości Federacji. To oni zarządzali Transportem Centauryjskim - a teraz ja byłem pionkiem w ich rękach. Spoglądałem na sam czubek piramidy, która zmiażdżyła całe moje życie... gdybym kiedykolwiek jeszcze miał o tym zapomnieć, byłby to ostatni mój błąd. Wiedziałem teraz, że ktoś z nich także jest psionem. Wydawało się to wręcz niemożliwe: jakim sposobem nie rozpoznany przez nikogo psion mógł należeć do tej rodziny? Jule musiała wynieść się z domu, omal nie postradała zmysłów z powodu nieokiełznanej siły psi, z którą przyszła na świat. Mówiła mi przecież, że nie ma nikogo podobnego... że nikt w rodzinie nie wiedział, dlaczego ona urodziła się odmieniona. Lecz to, co mi się przydarzyło, nie było płodem mojej wyobraźni, nie był to też przypadek. Jak do tej pory świetnie mi szło udawanie frajera, choć nawet się o to nie starałem. Ale komuś z tego grona to nie wystarczało; ktoś pragnął do szczętu upokorzyć nowego chłoptasia. Pewnie nawet bym nie spostrzegł, że powodem nie jest moja niezręczność... Aleja różniłem się od reszty martwiaków. Ten ktoś o przewrotnym poczuciu humoru musiał się chyba teraz zastanawiać, dlaczego ów trik spełzł na niczym. Spojrzałem na Elnear. Obejrzała się, w jej wodnisto błękitnych oczach widać było napięcie. - Chcesz mnie o coś zapytać? Zerknąłem szybko na stół. - Ach... czy mogę wziąć pani bułeczkę, madam? Bez słowa popchnęła talerzyk w moją stronę i odwróciła głowę. Nie powiedziała mi, że czekają nas jeszcze trzy zmiany dań. W dalszym ciągu skubałem powoli jedzenie, żeby nie uchodzić za jeszcze większego dziwaka. Nic więcej się nie wydarzyło. Miałem wrażenie, że minęło dobrych kilka godzin, nim ludzie wokół mnie zaczęli wstawać od stołu. Kiedy i ja się podniosłem, niespodziewanie stanął przede mną brat Jule - znalazł się tak blisko, że omal nie wpadłem na niego. Kosztowało mnie sporo wysiłku udawanie, że wcale nie chciałem. Obok Darica stanęła połyskująca niczym miraż Argentynę. - A więc to jest twój nowy doradca, Elnear? - rzekł Daric ze znudzoną miną. - Gdzieś ty znalazła takiego typa?

- Znam pańską siostrę - powiedziałem. - Wiele osób zna moją siostrę. Nie sądzę, żeby to był jedyny powód, którym się kierowałaś, prawda, Elnear? - Mówił tak beznamiętnym głosem, że trzeba było dłuższej chwili, by dotarło do mnie znaczenie jego słów. Zanim ja czy Elnear zdążyliśmy wykonać choćby najmniejszy gest, odezwała się Jardan: - Pański ojciec go wybrał. Ze względów bezpieczeństwa. - Naprawdę? - Znowu spojrzał na mnie ze skwaszoną miną. - A jakież to specjalne zdolności kwalifikują cię do tak ważnego zadania? Przez chwilę miałem nieodpartą ochotę kopnąć go w jaja. Zamiast tego ująłem go pod rękę i odnalazłem węzeł nerwowy pod łokciem. Nacisnąłem mocno. - Nie uznaję gry fair - oznajmiłem. Daric sapnął i zbladł, otworzył usta, lecz nic nie powiedział. Argentynę spoglądała na nas z wyrazem twarzy, którego nie sposób opisać. Wszyscy wstrzymali oddech, nie wyłączając mnie, gdy nagle uzmysłowiłem sobie, czego się dopuściłem: zadałem ból taMingowi! Twarz Darica pokryła nagle fala czerwieni. - Dobrze... - szepnął, wyszarpując rękę z,mojego uścisku. - To było wręcz doskonałe. - Oczy zapłonęły mu jakimś dziwnym blaskiem," przez chwilę brałem jego słowa za dobrą monetę. Zaczął się odwracać, lecz jeszcze raz popatrzył na mnie. - Jesteś pierwszą interesującą osobą, jaką kiedykolwiek Elnear przyprowadziła do tego domu. - Zasalutował mi na pożegnanie i ciągnąc za sobą Argentynę, oddalił się szybko dumnym krokiem, który za grosz nie pasował do faceta ubranego tak jak on. Obejrzałem się na Elnear i Jardan, czując, że miękną mi nogi. - Na Dziewięć Milionów Imion Boga, jak ci się zdaje, co...? - zaczęła Jardan, lecz Elnear powstrzymała ją ruchem dłoni. - To jego sprawa - rzekła, jakby nieco zdziwiona. Nagle u jej boku pojawił się Jiro, tuż za nim stanęła zdyszana Lazuli trzymająca na rękach Talithę, która zasnęła gdzieś w trakcie drugiej zmiany nakryć. Ruszyliśmy razem przez tłum - taMingowie znowu zbierali się w gromadki i przegrupowywałi niczym okruchy materii po gwiezdnej eksplozji. Niespodziewanie Elnear potknęła się; byłaby upadła, gdybym nie szedł bliżej, niż powinienem, i nie podtrzymał jej. Podziękowała, bardziej zmieszana niż wdzięczna. Nie było w tym nic znaczącego, poza tym, że nie dostrzegłem żadnej przyczyny, dla której Elnear miałaby się potknąć. Kiedy wróciliśmy w końcu do domu, poszedłem natychmiast do mojego pokoju i przykleiłem sobie kolejny plaster. Dość szybko przekonałem się, że reszta domowników położyła się już spać... i pojąłem, że chyba nie będzie mi dane zmrużyć oka tej nocy. Czułem się tak, jakbym nie wiedział, gdzie się znajduję i jaka jest pora dnia czy roku. Mój umysł miotał się niczym szczur uwięziony w klatce, co rusz powra-

cając do wydarzeń minionej półtorej doby, do informacji, którymi naszpikował mnie Braedee, łowiąc każdy przypadkowy urywek marzeń sennych osób przebywających w sąsiednich pokojach. Wszystko to nie dawało mi zapomnieć, że otacza mnie przytłaczająca cisza sypialni niemal tak wielkiej, jak cały standardowy dom, że leżę sam w łóżku mogącym pomieścić czworo ludzi, gapiąc się w mrok nie swoimi oczyma... że jestem całkowicie zagubiony, boję się czegokolwiek dotknąć, coś zjeść, a nawet powiedzieć, gdyż wszystko jest nie tak, jak powinno... Podciągnąłem kolana pod brodę, nakryłem głowę kołdrą, starając się uciec przed ciemnością tego świata, gdzie nie było nic oprócz tej ciemności, nic z dobrze znanego mi świata, i leżałem tak, roztrzęsiony. Uspokoiłem się dopiero po dłuższym czasie, rozluźniłem napięte mięśnie, odrzuciłem kołdrę i wstałem. Wysikałem się i jedząc owoc, który przedtem wsunąłem do kieszeni, otworzyłem przeszklone drzwi wychodzące na wąski balkon. Ujrzałem rozgwieżdżone, pokryte milionami świetlnych iskier niebo - tę martwą, czarną nicość, o wiele rozleglejszą, potężniejszą i puściejszą, niż można to sobie wyobrazić. W jednej chwili odnalazłem układ gwiazd, konstelację nazwaną Orionem - rozpoznałem ją na podstawie wspomnień Jule. Dla mnie tutejsze niebo było zupełnie obce, podobnie jak każde, które widziałem, nawet to nad Quarro. Wychowałem się w zadymionej Starówce, nad którą nigdy nie świeciły gwiazdy. Stojąc tak na balkonie, uświadomiłem sobie, że nie jestem już jedyną czuwającą osobą w tym domu. Pochwyciłem błysk czyichś myśli, ktoś tak jak ja wpatrywał się w niebo, w te same gwiazdy i tę samą czarną pustkę, niewidoczny dla moich oczu, lecz postrzegany przez umysł... myśli, tak jak moje, błądzących po równie obcym dla tej osoby nieboskłonie. Pozwoliłem sobie nieco głębiej sięgnąć do tego nie strzeżonego umysłu; odczytałem wątpliwości i tęsknotę, niejasny lęk, wspomnienia o śmierci, zagubieniu i pustce... tak głęboki smutek, że niemal natychmiast utraciłem kontakt, gdyż odczuwałem go jak ból. Już zetknąłem się z tym umysłem - nie spodziewałem się odnaleźć w nim tego typu odczuć. To była pani Elnear. Spojrzałem na swoje dłonie zaciśnięte kurczowo na poręczy balkonu. Zadrapania na kostkach odcinały się srebrzystobiałymi liniami w świetle księżyca. Przypomniałem sobie, jak przed naszym pierwszym spotkaniem sądziłem, że Elnear ma wszystko, czego dusza zapragnie: pieniądze, władzę, rodzinę. A mimo to czuła się zagubiona, bezradna, uwięziona pośród biegu zdarzeń, którego nie umiała kontrolować, otoczona przez wrogów i nieznajomych. Nigdy bym nie przypuszczał, że ktoś taki jak ona, mieszkający w takim domu, może odczuwać aż tak wielką bezsilność... niemal tak głęboką jak moja. Rozprostowałem palce, ręce zwisły mi bezwładnie wzdłuż boków... Raz jeszcze sięgnąłem do jej umysłu, tak delikatnie,

by jedynie nawiązać kontakt, a nie ingerować. Zaczekałem, aż odeszła od okna i wróciła na palcach do łóżka, myśląc bez przerwy o swojej samotności. Ale bolesna świadomość własnego losu przygasła nieco, stała się dla niej na tyle znośna, by znowu mogła spróbować zasnąć. Ja też wróciłem do łóżka, położyłem się i w końcu zapadłem w sen. 5 Jakieś trzy sekundy po wschodzie słońca ktoś wtargnął w mój sen niczym błyskawica. - Ty jeszcze śpisz...? To był Jiro taMing. Głos mu się załamał i ostatnie słowo wypowiedziane zostało o jakąś oktawę wyżej. - Nie, już nie śpię. - Uniosłem głowę z poduszki. Czułem się jak po przepiciu. - Czego chcesz? - Obiecałeś pomóc mi zrobić taką fryzurę jak twoja. Poza tym to, co zrobiłeś Daricowi, to był znakomity chwyt. Chcę, żebyś mnie tego nauczył. Dlaczego śpisz bez piżamy? - Jezu! - Pozwoliłem głowie opaść z powrotem na poduszkę. - Jestem piekielnie zmęczony. Pociągnął mnie za palec. - Pracujesz dla Centaurian, więc musisz wypełniać moje rozkazy. Usiadłem na tyle szybko, że nie zdążył odskoczyć. Chwyciłem go za rękę, tuż powyżej łokcia. - Chcesz poznać ten chwyt, który zastosowałem Daricowi...? Szczęka mu opadła. Szarpnął się, próbując u,wolnić, i omal nie padł na dywan, gdy go puściłem. - Wynoś się, do diabła, z mojego pokoju! Zaczął cofać się w stronę wyjścia, a jego myśli wypełnił barani podziw i przerażenie. Zamknął za sobą drzwi. Opadłem na łóżko i próbowałem ponownie zasnąć, lecz dawka adrenaliny we krwi była zbyt duża. Przypomniałem sobie, gdzie jestem i z jakiego powodu. Po chwili wstałem i powlokłem się do łazienki. Przez dłuższy czas stałem pod prysznicem, chcąc kłującą w skórę wodą rozmasować mięśnie i rozjaśnić myśli. Kiedy wyszedłem, zatrzymałem się przed lustrem. Moje oczy nadal wyglądały obco. Fryzura się nie zmieniła przez noc, posklejane kosmyki dalej sterczały na wszystkie strony. Przeciągnąłem dłonią po włosach - całkiem niezła szczotka. Ciekaw byłem, czy będę musiał ogolić głowę, żeby się tego pozbyć. Wróciłem do sypialni, wciąż czując się trochę nieswojo. Zacząłem grzebać w przywiezionych ciuchach, wzdrygając się na samo wspomnienie o nich - na widok znaku Centaura oraz tego, co on dla mnie oznaczał. - Skąd masz tyle blizn na plecach...? Jesteś najmitą? Brałeś udział w wojnie? Uniosłem głowę. W drzwiach stał Jiro i gapił się na mnie.

- Nie... Owszem, coś w tym rodzaju. - Chwyciłem pierwszą koszulę, jaka wpadła mi w ręce, i wsunąłem w nią głowę. - Chciałbym być taki jak ty - rzekł z rozmarzonym wzrokiem. - Wcale byś nie chciał. - Głupi maty bękart. - Czy to tatuaż...? - Tak. - Dlaczego masz wytatuowany na pośladku emblemat dracoński? Spojrzałem na wdrapującą mi się po biodrze niebieską jaszczurkę z wielkim kołnierzem piór czy też płomieni wokół głowy. Nigdy nie miałem okazji przyjrzeć się rysunkowi na tyle dokładnie, by ocenić, czy są to pióra, czy płomienie. - To wcale nie jest emblemat Draco. - Jak to nie? Smok na tle korony słonecznej... - To zwykła jaszczurka. - Dojrzałem między ubraniami tubkę żelu, który dał mi Braedee. Sięgnąłem po nią i cisnąłem w kierunku Jira. - Trzymaj. Nałóż to na włosy i poczekaj, aż stężeje. - Miałem nadzieję, że w ten sposób się go pozbędę. Ale Jiro wszedł śmiało do pokoju i skierował się do łazienki, jakby był u siebie. Ubrałem się do końca najszybciej, jak umiałem. - Hej! To jest do kitu...! - Wytknął głowę zza drzwi łazienki, gdy już zamierzałem wyjść na korytarz. Stanąłem i obejrzałem się. Jego długie do ramion włosy zwisały, posklejane, zasłaniając mu oczy na podobieństwo czarnej firanki. Zacisnąłem mocno wargi, żeby nie parsknąć śmiechem. - Masz t\ długie włosy. Zebrał je "tonią i odgarnął do tyłu, zezując w górę. - I co ja mam teraz zrobić? Wzruszyłem ramionami. - Z. tnij je - poradziłem i wyszedłem z pokoju. Wszyscy jeszcze spali, łącznie ze służbą. Zszedłem na dół, starając się nie robić hałasu: chciałem przez chwilę być sam. Po krótkich poszukiwaniach odnalazłem kuchnię, niemal tak wielką jak salon handlowy. Za to czyściejszą. Głodny chodziłem nerwowo od jednego automatu do drugiego, wypróbowując wszystkie systemy, i te pracujące na gorąco, i te na zimno, aż wreszcie otrzymałem to, na co miałem ochotę. Drzwi w przeciwległym końcu sali prowadziły na niewielkie podwórze. Wyszedłem na zewnątrz, usiadłem na drewnianej ławce i siorbiąc kawę, zasłuchałem się w śpiew ptaków - czekałem na słońce czy cokolwiek, co miało się wydarzyć. - Jestem głodna. - Odebrałem wyraźnie skłębione chaotycznie myśli dziecka, zanim jeszcze usłyszałem te słowa. Uniosłem głowę i ujrzałem Talithę, która wyszła na podwórko, zawinięta w koc; na nogach miała swoje kosmate żuczki. - Zwróć się do swojej mamy - odparłem, przysięgając w duchu, że nie będę służącym dla każdego taMinga, który raczy mnie zauważyć. - Ona jeszcze śpi. - Dziewczynka stanęła przede mną, za-

krywając rogiem koca buzię. - Więc poproś brata, on już nie śpi. - To Jiro mnie obudził. Westchnąłem. - Mnie również. - Powiedział, że nie zjadłam wczoraj swojego deseru... W jej szarych oczkach pojawiły się nagle łzy. - Powiedział, że dlatego nie dostałam deseru, bo byłam niegrzeczna i zasnęłam przy stole. To on zjadł mój deser. Podniosłem się, kiedy fala ociekającego łzami smutku przetoczyła się przez mój umysł. - Twój brat jest niedobry. Proszę. - Sięgnąłem do kieszeni i wyjąłem batonik z orzechami, który schowałem po wczorajszym obiedzie. - Zostawiłem swój deser dla ciebie. Ale najpierw zjedz to. - Wskazałem talerzyk z resztką dania, które przygotowałem sobie w kuchni. Spojrzała rozszerzonymi oczyma. Wdrapała się na ławkę, usiadła i zaczęła jeść, nie spuszczając ze mnie wzroku. - Jesteś moim specjalnym przyjacielem, prawda? - Oczywiście. - Uśmiechnąłem się i pogłaskałem ją po głowie. Możliwe, że mówiła to samo wszystkim, ale to już nie miało znaczenia. Jej słowa sprawiły mi wielką przyjemność. Poszedłem do kuchni i zacząłem szykować drugą porcję śniadania. Wyczułem nagle czyjeś zaskoczenie, tak silne, że niemal graniczące z wściekłością. Odwróciłem się i spostrzegłem panią Elnear stojącą w drzwiach. Nie spodziewała się zastać tu kogokolwiek, a już najmniej właśnie mnie. Kiedy ujrzałem jej minę, spróbowałem ukazać skruchę w wyrazie mej twarzy, jakbym podkradał żywność, a nie zwyczajnie szykował posiłek. Zmusiłem się, by spojrzeć jej w oczy i nie zapominać, że mam prawo chociażby do zjedzenia śniadania. - Bardzo wcześnie wstałeś, Mez Kocie - rzekła, nie próbując nawet ukryć niezadowolenia. - Pani również - odparłem; nic innego nie przychodziło mi do głowy. - Madam. - Zawsze wstaję bardzo wcześnie. - Weszła wolno i zaprogramowała dla siebie filiżankę herbaty. - Bardzo cenię sobie te chwile samotności, nim wzejdzie słońce, zanim wszyscy zaczną się kręcić po domu i mi przeszkadzać. - Stała tyłem do mnie, lecz świetnie wyczuwałem zjadliwość w każdym jej słowie. - Ty też zawsze wstajesz o tej porze? - Nie,- madam. Wolę noc, przywykłem już do tego. - Druga porcja śniadania wysunęła się ze szczeliny podajnika. Sięgnąłem szybko po talerz, żeby nie musieć jeszcze raz patrzeć na nią. Czułem na plecach jej badawcze spojrzenie. Nie miałem zamiaru wstawać tak wcześnie. Ale nie mogłem spać, chyba nie przywykłem jeszcze do tutejszego rytmu dnia i nocy. Z drugiej strony nie spodziewałem się, że spotkam panią o tak wczesnej porze. - Tak? Dlaczego?

- Wczoraj wieczorem, kiedy nie mogłem zasnąć, a pani... - zacząłem niemal odruchowo, lecz urwałem. Za późno, chyba odgadła, co miałem na myśli. Skryła twarz pod maską obojętności, lecz w jej głowie zakotłowało się, jakbym ujrzał ją nagą. Odstawiłem z powrotem talerzyk. - Może powinienem wrócić do łóżka... - rzekłem, czując dziwną frustrację; miałem wrażenie, że oto doszczętnie zrujnowałem to zaufanie, które poczęło rodzić się między nami wczoraj. Nie oglądając się ruszyłem w stronę drzwi. - Bądź gotów, proszę, polecieć ze mną do miasta za trzy godziny. Wybieram się dzisiaj do mojego wydziału - oznajmiła chłodnym, zrezygnowanym tonem. - Powiedziano mi, że masz jechać ze mną. - Dobrze, madam. - Skinąłem głową, nadal obrócony tyłem, marząc jedynie o tym, by się stąd wynieść. Gdy wyszedłem na korytarz, doleciał mnie okrzyk Talithy:, - Ciociu, spójrz! Dostałam deser! O wyznaczonej porze zszedłem na dół. Pani Elnear i Jardan stały już w holu, ramię przy ramieniu. Sprawiały wrażenie, jakby czekały na przybycie wroga- czyli na mnie. Odruchowo zmarszczyłem brwi. Skoczek - znacznie przestronniejszy i wygodniejszy, a także bardziej bezpieczny od tych, którymi do tej pory latałem - skierował się ku wybrzeżu i już wkrótce na horyzoncie zaczęło wyrastać N'yuk strzelające w górę spośród otaczającej je niskiej zabudowy, niczym samotny masyw górski; składały się na nie liczące setki lat wieżowce różnych korporacji, zakotwiczone na wysepce leżącej między dwiema rzekami. Ponad nurtem rzek przerzucone były łuki mostpw. Wkrótce połknęła nas połyskująca mętnie masa budowli, polecieliśmy w dół ku wylotowi ulicy i dalej w głąb systemu nerwowego. W podziemnym lądowisku przesiedliśmy się do mniejszego pojazdu, który zaraz po tym, jak Elnear zaprogramowała cel podróży, pomknął przezroczystym tunelem. Jechaliśmy to w dół, to w górę, podążając wyznaczoną trasą, prowadzeni przez jakiś program zarządzający, który manewrował tysiącami taksówek niczym żongler pracujący z szybkością światła. Migały mi przed oczyma frontony sklepów, biur i restauracji. Ludzie zajmowali się tu niemal wszystkim, spędzali całe życie, związani grawitacją, a także obecnością agend rządowych, które większość społeczeństwa uważała za równie anachroniczne i niepotrzebne jak wyrostek robaczkowy. Gdzieś w tym natłoku budowli zbierało się zarówno Zgromadzenie Federacji, jak i Rada Bezpieczeństwa ZTF, niezmordowanie z sobą rywalizujące. Gdzie indziej, w tym rzeczywistym, ukrytym sercu miasta, znajdował się mózg, który kierował tym wszystkim, począwszy od komunikacji, a na przepływie danych skończywszy: w czymś, co było gwiazdą pierwszej wielkości w całej Galaktyce, a co zwano Siecią Federacji. Jeden doskonały kryształ telhassium, nie większy od mojego kciuka, zdolny był pomie-

ścić wszelkie informacje, przetworzyć przyprawiającą o zawrót głowy ilość bitów, powstrzymując cały system tego miasta od naturalnej śmierci pod lawiną danych. A przecież trzeba było kilku tysięcy liczb do wyznaczenia parametrów skoku nadprzestrzennego tylko jednego statku startującego z głównego kosmodromu. Jedynie telhassium zawdzięczano dostęp do tak olbrzymiej mocy obliczeniowej, taniej i zarazem łatwej w obsłudze... a dopóki ZTF sprawował kontrolę nad rozdziałem tego materiału, dopóty Rada posiadała wpływ na wszelkie wydarzenia w obrębie Federacji. W końcu dotarliśmy do kompleksu budynków rządowych. Kiedy taksówka zwolniła, dostrzegłem, że ze wszystkich ekranów i tablic informacyjnych spogląda na mnie, niczym wielkie, błyszczące oko, błękitny znak ukazujący powoli wirującą Ziemię, której Zarząd Handlu Federacji doprawił skrzydła i przyjął za swój emblemat. Znaleźliśmy się w wykładanej dywanem sali kontrolnej służb ochrony. Pani Elnear i Jardan czekały cierpliwie, podczas gdy dwukrotnie sprawdzono mój pasek identyfikacyjny, prześwietlono na wszelkie sposoby, zdjęto wzór siatkówki oka i odciski palców, sholografowano z każdej strony, wreszcie wszystkie dane zostały zarejestrowane i wciągnięte do kartoteki. Szefowie ZTF nie godzili się na najmniejsze nawet ryzyko - nie mogli sobie na to pozwolić. Członkowie Rady poruszali sienie uzbrojeni w zbitej betonowej dżungli miasta, a już sam ten fakt wystarczył, żeby dostać fioła na punkcie ochrony. Przynajmniej wyobraźni nie można było odmówić władzom ZTF. Nie miałem pewności, czy choć pchle udałoby się prześliznąć przez ten kordon, nie dostrzeżonej przez jeden z setek czujników, z których dane analizowane były przez urządzenia zajmujące wiele pięter nad nami. Mimo wszystko ucieszyłem się, kiedy po zakończeniu kontroli do rejestrów ZTF popłynęły pozytywne w wydźwięku dane... tym bardziej, że miały one w jakimś stopniu zrównoważyć informacje o kryminalnej przeszłości. Mój pasek identyfikatora przestał wreszcie pokazywać kod istoty bezosobowej: zostałem rzeczywistym pracownikiem Sieci Federacji. Mogłem się teraz martwić jedynie o to, że trudno mi będzie znów stać się niewidzialnym i że zbyt wiele osób miało dostęp do wszystkich moich danych. Kiedy w końcu zostałem sprawdzony i na zawsze uwieczniony w rejestrach służb bezpieczeństwa, wmieszaliśmy się w strumień ludzi podążających w głąb labiryntu korytarzy. Znowu poczułem się kompletnie zagubiony; nie znosiłem tego uczucia. Ludzie wyprzedzali nas po obu stronach -jechali na rowerach, czasem także z doczepionymi wózkami, w czółnach poduszkowych, a nawet na wrotkach. My podążaliśmy pieszo, gdyż Elnear nie dowierzała wszelkim urządzeniom. Przywołałem w pamięci wygląd wnętrza jedynego kompleksu ZTF, w którym do tej pory przebywałem: pomieszczeń Służb Bezpieczeństwa Korporacji w Starówce oraz centrum dyspozycyjnego Prac Najemnych, gdzie rozpoczęła się moja

bezpowrotna podróż do piekła. Tam wszystko przypominało więzienie. Natomiast budynek, w którym się znajdowaliśmy, nie wywoływał żadnych skojarzeń. Jedynie emblemat Federacji, który zdobił wszystko i wszystkich, był taki sam. Imitujące rzeczywistość otoczenie zapełniały jak w każdej kwaterze syndykatu silnie odbijające światło powierzchnie, od których migotania bolały oczy. Posuwaliśmy się po obrzeżu samego centrum władzy. Zacząłem rozróżniać coraz to nowe barwy kombinezonów urzędników - nie widziałem dotychczas takiej różnorodności w jednym miejscu. Co prawda, nigdy tutaj nie byłem. Pani Elnear nie miała na ubraniu żadnego emblematu, natomiast Jardan wciąż nosiła pod szyją ten sam znaczek, inny od symbolu Centaurian. Wreszcie zapytałem ją, co to za emblemat choćby tylko po to, żeby przerwać milczenie. Spojrzała na mnie z niemym wyrzutem. - A cóż cię to może obchodzić? - mruknęła. Stanąłem w miejscu. - Czy uważasz, że naprawdę chodzi mi tylko o to, żeby włamać się do twojego lub jej umysłu? - Wskazałem panią Elnear, która szła w przodzie, zajęta rozmową z kimś noszącym znak ZTF. Wypełniając rozkaz Braedeego, sięgnąłem do jego umysłu, odczytałem imię, nazwisko oraz strzępy chaotycznych myśli. Miałem zapamiętywać wszystkich, z którymi Elnear będzie rozmawiała, i utrwalać w pamięci temat rozmowy - na wypadek gdyby kryło się za tym coś, czego ja nie umiałbym rozszyfrować. Drobna cząstka umysłu Elnear nieustannie kierowała swą uwagę na mnie, przez co każde słowo, jakie padało z jej ust, było aż do bólu wyważone. - Nie pochlebiaj sobie - dodałem. Jardan zacisnęła wargi. - Przecież współpracuję z tobą... - Nie, pracujesz dla Centaurian. Zerknąłem na emblemat widniejący na mojej marynarce. - A może sama mi powiesz, do cholery, dla kogo właściwie pracujesz? - To znak ChemEnGena - oznajmiła tonem pełnym wyzwania, po czym przypomniała mi, że pani Elnear dysponuje pakietem kontrolnym akcji i zasiada w radzie nadzorczej ChemEnGena. Ale radę tę, a więc także szefa Jardan, kontrolowali Centaurianie. W tej samej chwili zrozumiałem, co przedstawia jej wisiorek: palec wytknięty prosto w twarz każdego taMinga, który stanąłby przed nią. - To całkiem efektowne - rzekłem, lecz Jardan nie uśmiechnęła się. Uciekłem wzrokiem przed jej natrętnym spojrzeniem. Elnear zatrzymała się i odwróciła, czekając na nas -jednocześnie nasłuchiwała. Ciekaw byłem, na ile nienoszenie emblematu stwarza jej pozory wolności. Przecież w zasadzie tu pracowała, jak powiedziała Jardan. Schowałem plaster w kieszeni kurtki, podchodząc bliżej. Jakaś część mojego mózgu niczym radar łowiła myśli osób

znajdujących się przed i za nami, kiedy ruszyliśmy dalej. Wmawiałem sobie, że szukam czegoś podejrzanego, wiedziałem jednak, iż tak jak ślepiec, który nagle odzyskał wzrok, sięgam do umysłów ludzi tylko dlatego, że znów mogę to robić. Niemal każdy tutaj był zainteresowany czyjąś śmiercią, ale nikomu nie chodziło o Elnear. Poza tym nie trafiłem na nikogo aż tak zdesperowanego, by myślał o zabiciu kogokolwiek w tym budynku. Nie oznaczało to jeszcze, ze Elnear może się tu czuć całkowicie bezpieczna. Braedee przysięgał, że jego ochroniarze widzieli tutaj człowieka mierzącego do niej z pistoletu strzałkowego. Dotarliśmy w końcu do pomieszczeń Wydziału Walki z Narkotykami i do gabinetu Elnear usytuowanego głęboko, w samym sercu rozległego kompleksu biur ZTF. Spojrzałem na znaczek wydziału umieszczony nad drzwiami tuż obok emblematu ZTF - olbrzymie czarne skrzydła otaczające galaktykę. Wątpiłem, by komukolwiek znak ten kojarzył się z poczuciem bezpieczeństwa. Po tym, jak zetknąłem się z umysłami członków Zarządu Federacji, miałem wrażenie, że przez omyłkę mój mózg używany był do czyszczenia toalet. Pozwoliłem wewnętrznemu radarowi wyłączyć się i znalazłem chwilę odprężenia. Dwa dni temu byłem gotów zrobić wszystko, byle tylko odzyskać swój Dar... Jakże łatwo usunąłem wtedy z pamięci fakt, że każda umiejętność ma swoje dobre i złe strony. - Jesteś dziś nadzwyczaj spokojny - odezwała się do mnie Jardan, gdy weszliśmy do środka. Przezroczyste drzwi powoli zasuwały się za naszymi plecami. - Wykonuję swoje zadanie - odparłem. Ruszyłem za nią w stronę prywatnego gabinetu Elnear, ignorując zdumione spojrzenia kilku obecnych tu techników. - Elnear! - dobiegł mnie czyjśokrzyk z korytarza. Odwróciłem się i w szczelinie rozsuwających się z powrotem drzwi ujrzałem Darica taMinga. Sięgnąłem błyskawicznie w jego kierunku i pochwyciłem strzępy myśli. Szybko przerwałem kontakt: Daric cuchnął. Należał do rodziny, lecz nikt by mnie nie zmusił, bym po raz drugi na ślepo dotknął jego umysłu. Wczoraj wieczorem nie mogłem przeniknąć jego blokady, lecz w tej chwili zdołałem odczytać nawet więcej, niż było mi potrzebne. Tym bardziej nie mogłem uwierzyć, że jest on bratem Jule. Z drugiej strony cała rodzina uważała Jule za obłąkaną. Daric przecisnął się między mną i Jardan, jakbyśmy w ogóle nie istnieli, i szybkim krokiem pomaszerował do gabinetu Elnear, która na jego widok wsunęła się za antyczne metalowe biurko - widocznie miała nadzieję, że tej przeszkody kuzyn nie pokona. Z niechęcią pomyślała, że nie może zatrzymać intruza, który wtargnął do jej sanktuarium. - O co chodzi, Daric? - Głosujemy dzisiaj, Elnear. Chciałem ci tylko przypomnieć. Przybędziesz, rzecz jasna: Centaur bardzo liczy na poparcie ChemEnGena, jak zawsze. - Dobrze wiedział, że Elnear nie zapomni i że będzie głosowała zgodnie z ich życze-

niem. Po prostu lubił mącić spokojną wodę. - Oczywiście - odparła Elnear siadając. Jej mina wyraźnie dawała do zrozumienia, że powinien już iść. - Do widzenia, Daric. - Do zobaczenia, Elnear. - Odwrócił się na pięcie; jego ruchy były wciąż aż nazbyt energiczne, tak jak poprzedniego wieczora. Ruszył do wyjścia. Usunąłem mu się z drogi i zrobiłem to niepotrzebnie, gdyż stanął i popatrzył na mnie spode łba. - Cześć, nowy doradco - rzekł, jakby dopiero teraz mnie zauważył. - Jak się czujesz pierwszego dnia pracy? Mogę się założyć, że to dla ciebie fascynujące. Nie odpowiedziałem. - Co z tobą? - Rozłożył szeroko ręce. - Możesz mówić szczerze, jesteś wśród przyjaciół. Wzruszyłem ramionami. - Wszystko w porządku. - Naumyślnie zapomniałem dodać "proszę pana". Nie zwrócił na to uwagi. - Tylko "w porządku"? - zapytał, bawiąc się zdecydowanie lepiej niż ja. - A propos, skąd pochodzisz? - Z Ardattee, z Quarro - odparłem, nie patrząc mu w oczy. Był wyraźnie zaskoczony. - Z Ośrodka...? Nic dziwnego, że to wszystko nie robi na tobie wrażenia. Musisz mi opowiedzieć o swoim świecie. Czy tam naprawdę przestały obowiązywać reguły zachowania przy stole? - Wbijał we mnie wzrok, chciał mnie zdenerwować. Włożyłem w to całą swoją energię, lecz powstrzymałem krew nabiegającą mi do twarzy. - No cóż, baw się dobrze na Ziemi. Masz okazję zapoznać się z całą historią ludzkości... o ile moja ciotka zostawi ci choć trochę wolnego czasu na rozrywki. - Obejrzał się na Elnear. - Wypożycz mi go na któryś wieczór, Elnear. Moi przyjaciele będą się zabijać, żeby go zobaczyć. .. Och, przepraszam. Wybacz mi to sformułowanie. Ruszył szybko w stronę drzwi, jakby obawiał się, że ktoś może mu zepsuć dobry humor. Wszedłem za Jardan do gabinetu. Za nami, w przejściu, zamigotał ekran ochronny. Jardan stanęła u boku Elnear, mrucząc coś pod nosem; nie starałem się podsłuchiwać, usiadłem na parapecie okna. W rzeczy samej nie było to okno, lecz obraz holograficzny, który znakomicie naśladował widok na otwarte morze. Zapatrzyłem się na błyszczące w słońcu grzbiety fal w oddali. Świetnie rozumiałem, dlaczego Elnear lubiła tę panoramę. Po chwili obejrzałem się na panią Elnear i Jardan - powietrze stało się tak gęste od złych przeczuć, że niemal trudno było oddychać. Czułem się jak bicz na dziateczki. W głowie kotłowały mi się różne słowa, które miałem ochotę powiedzieć o Daricu, lecz spychałem je z powrotem na dno świadomości. - Co by się stało, gdyby głosowała pani nie po myśli taMingów? - zapytałem. - Madam - dodałem, kiedy Jardan spojrzała na mnie szybko. Elnear westchnęła i rozejrzała się dokoła, jak gdyby szuka-

jąc jakiegoś zagubionego drobiazgu. ' - No cóż... - odparła, nadal błądząc wzrokiem, jakbyśmy rozmawiali o rysiku. - Ten problem zostawiam twojej wyobraźni, Mez Kocie. - Chciała mi dać do zrozumienia, że sam znalazłbym odpowiedź, gdybym ruszył mózgownicą, lecz w jej głosie zabrzmiało coś ponad chęcią zaspokojenia mojej ciekawości. Pomyślała, że z pewnością przechwycono by patenty ChemEnGena, a jego sieć podzielono by na drobne kawałeczki i wrzucono w paszczę zawsze nienasyconego Wolnego Rynku... W każdym razie taką perspektywę przedstawił jej Charon, przewodniczący rady nadzorczej Centaura, a nie było żadnych podstaw, by wątpić w jego słowa. Elnear odsunęła się od biurka, usadowiła wygodnie w pianolitowym fotelu i popatrzyła na mnie. W jej oczach ujrzałem coś, czego dotychczas nie zauważyłem. Przypomniałem sobie nagle, co mówiłem Braedeemu o szantażystach i co on mi odpowiedział na temat polityków. - Czy naprawdę aż tak bardzo obchodzi to panią? - zapytałem. - Na tyle, żeby pozwolić się szantażować? - Tak. - Skinęła głową. - Obchodzi. - Nie powiedziała jednak, z jakiego powodu. Zerknąłem na Jardan. - O ile pamiętam, Jardan mówiła mi o jakimś kontrakcie o nieinterferencji, który podpisała pani przed ślubem. - Brałam go za dobrą monetę. - Jej myśli przepełnił smutek nie mający wiele wspólnego z zaufaniem i zdradą, lecz szybko minął, nim zdążyłem poznać jego przyczynę. - Dopóki żył mój mąż, wszystko było w porządku. Ale po jego śmferci... Cóż, chyba pamiętasz, że radziłam ci dokładnie sprawdzić treść kontraktów podpisywanych z taMingami...? - Czy to znaczy, że pani nie sprawdziła? - zapytałem, zdumiony, zsuwając się z parapetu. - Wygląda na to, że niezbyt dokładnie. Oni zatrudniają chyba najlepszych doradców prawnych w całej Federacji. Spuściłem głowę. - Chyba nie myśli pani... że ktoś z ChemEnGena posunąłby się w desperacji do zamachu na pani życie? Jardan sprężyła się jak kotka, lecz Elnear pokręciła głową. - Tylko ja mogę im zapewnić ratunek przed całkowitą utratą niezależności. Nie, uważam, że to niemożliwe. Skinąłem głową. - Sądzę, że wszystko tu działa na podobnych zasadach. Nie oczekiwałem odpowiedzi, zaczynałem rozumieć wiele rzeczy. Elnear uśmiechnęła się szeroko. - Na pewno nie w tym wydziale - odparła, jak gdyby emblemat ZTF widniejący nad drzwiami jej gabinetu miał jakimś sposobem zabezpieczyć ją przed machinacjami. - Na jakiej podstawie przypuszcza pani, że ta instytucja działa na innych zasadach niż cała reszta? - Wskazałem dłonią drzwi i urzędujących za nimi pracowników. - Przecież to tylko wydział, jeszcze jedno narzędzie w rękach Rady Bez-

pieczeństwa do stosowania nacisku na szefów syndykatów i dyktowania im warunków. A czym ZTF różni się od syndykatów? Kontroluje rynek telhassium, zarządza Pracą Najemną. Prowadzi takie same rozgrywki, podobny szantaż. - Jak na kogoś, kto nie spędził tu jeszcze nawet jednego dnia, formułujesz dość surowe opinie - odparła spokojnie, wyczułem jednak jej zniecierpliwienie oraz irytację, które zdawały się kłuć mnie w boki. Na moich oczach Elnear uległa ponownej przemianie: z niezdecydowanej, próżnej, starzejącej się kobiety przeistoczyła się w urzędnika zaangażowanego w swoją pracę. - Jeśli masz zamiar dalej dla mnie pracować, musisz lepiej poznać nasze spojrzenie na wszystkie sprawy. - Ruchem dłoni wskazała mi krzesło. Usiadłem. Pozwól, że na początek powiem kilka słów o społeczności, w jakiej żyjemy - zaczęła. - Większość ludzi uważa, że nadal rządzą nimi istoty żywe. Sądzęjednak, że są w błędzie. Przez wiele stuleci krążyły obawy, że maszyny staną się mądrzejsze od człowieka i że czeka nas los dinozaurów. Lecz nikt nie zauważył, że po drodze weszliśmy na kolejny szczebel drabiny ewolucyjnej... - Międzygwiezdni kupcy. Dalej wyłuszczała swoje ulubione teoryjki na temat zasad działania Federacji. Uważała, iż żaden człowiek czy nawet rada nadzorcza nie posiadają obecnie władzy nad największymi syndykatami. Wręcz przeciwnie, ludzie stali się narzędziami dla syndykatów, takimi samymi jak systemy identyfikacyjne czy sieci informacyjne, których naczelnym zadaniem było utrzymywanie przy życiu więzów międzyplanetarnych. - Pani naprawdę w to wierzy? - zapytałem, starając się nie dać jej do zrozumienia, co ja sądzę o tym wszystkim. Skinęła głową. - Nie tylko ja, liczne studia potwierdzają prawdziwość tego obrazu. Nikt nie ma absolutnej pewności, nikt do tej pory nie nawiązał bezpośredniego kontaktu z siecią informacyjną. Lecz jestem przekonana, że syndykaty stały się nowym, ewoluującym typem istot i tylko dzięki nim żywe stworzenia mogą pokonywać przestrzeń kosmiczną. Przestrzeń kosmiczną ludzi Pomyślałem o Hydranach i sieci energii psi, na której opierała się ich cywilizacja. - Syndykaty przypominają lwy i tygrysy nowej ery - kontynuowała - bezwzględne, pozbawione moralności drapieżniki. Ich przemiany prowadziły w kierunku wypełnienia niszy ewolucyjnej w systemie superekologicznym zwanym Federacją, a ich tryb życia i poziom operacji mutował w zależności od funkcji. Niektóre dążyły do silnego rozrostu, by przy pomocy zaledwie garstki stworzeń będących niegdyś \ ludźmi zbudować całą ogromną sieć. Ale większość poszła > w innym kierunku, wykorzystując miliony jednostek ludzkich jako poszczególne komórki swych superorganizmów. Syndykaty dbają o pojedyncze komórki dopóty, dopóki te odpowiadają ich potrzebom - o jedne lepiej, o inne gorzej. Zawsze jednak wymagają bezwzględnego posłuszeństwa, takiego samego jak ludzkie ciało żąda od swoich komórek. Każda

zdrada oznacza śmierć lub coś równoznacznego. Wszelkie indywidualności czy działania ludzi, które pozostają poza obszarem zainteresowania syndykatu, są nie dostrzegane. Zerknąłem na swój pasek identyfikacyjny. Sam byłem nie dostrzegany przez dłuższy czas - nie miałem łatwego życia. - Możemy oceniać syndykaty jedynie z ludzkiego punktu widzenia - kontynuowała - a już z pewnością nie wolno nam oczekiwać, że będą traktowały jednostki ludzkie jak równe sobie. ZTF stanowi jedynie niezależny system zdolny do działania na tym samym poziomie co syndykaty. - Nie spuszczała oczu z mojej twarzy nawet wtedy, gdy patrzyłem w dół. - Od stuleci zajmuje się właśnie wypełnianiem pustych miejsc, zabezpieczaniem praw poszczególnych jednostek ludzkich. ZTF zapewnia stałą równowagę, jest w pewnym sensie stowarzyszeniem ludzi mającym za zadanie ochronę naszego, nie będącego już dominującym, gatunku. Właśnie to jest naszym zadaniem i z tego też powodu zdecydowałam się na współpracę z zarządem. Uniosłem głowę. To wszystko brzmiało tak pięknie jak przemowa... Bo była to przemowa, którą ona musiała powtarzać po raz kolejny. Dobrze jej to szło, potrafiła wiarygodnie tłumaczyć - widocznie sama wierzyła w każde słowo. Może z jej punktu widzenia było to prawdą, ale ZTF, który ona znała, nie był tym, który ja znałem. Udało mi się przetrwać na marginesie, i wcale nie dlatego, że ZTF cokolwiek uczynił dla mnie. Kilkakrotnie stałem się obiektem zainteresowania ZTF, a to, co dla mnie zrobili, za każdym razem wpływało ujemnie na moje życie. - Myślę, że muszę się jeszcze wiele nauczyć - rzekłem, słowa te paliły mnie w gardle jak wymiociny. Odchyliła się do tyłu i zasępiła; nie przywykła chyba do tak zdawkowych odpowiedzi. Obrzuciła mnie uważnym spojrzeniem, badając ton mego głosu, moją minę, postawę, w ogóle wszystko. - Głosowanie jest o czwartej - rzekła do Jardan, po czym odwróciła się w stronę biurka i zapatrzyła w jego blat. - Nie chcę przeglądać raportów, wiem już, jak należy głosować. Ale przedtem chciałabym się zająć swoimi sprawami. Czy mogłabyś, Philipo, zadzwonić do Sarumo i zapytać, co się stało z danymi dotyczącymi Potrójnego G? A potem to, co zwykle: podania, które trzeba odrzucić, znaleźć wykręty, odesłać... gdy dojdziesz do tego miejsca, zabierz Mez Kota i pokaż mu, co ma robić. Niech przynajmniej zapracuje na swoje utrzymanie. - Spojrzała na mnie raz jeszcze, już bez marsowej miny. - Tak, madam - odparłem, niemal z ulgą. Cieszyłem się perspektywą jakiegoś zajęcia, zamiast bezczynnie siedzieć aż do zdrętwienia pośladków w oczekiwaniu na Braedeego, który zakomunikuje mi, że na dzisiaj jestem wolny. Jardan skinęła głową i ruszyła do wyjścia. Zatrzymała się jeszcze przed migoczącym ekranem ochronnym. - Czy da sobie pani radę... sama? - Siłą powstrzymała się od wskazania mnie ruchem głowy.

Spojrzenie Elnear powędrowało w ślad za wzrokiem Jardan. Za każdym razem, kiedy patrzyła na mnie, przebiegał ją lekki dreszcz, jak gdyby moja twarz ją przerażała. - Chyba tak - odparła nieco gardłowym głosem. - Znajdę dla niego jakieś zajęcie. - Pomyślała, że gdyby wynikło coś niespodziewanego, będzie mogła mnie użyć jako chłopca na posyłki... - Nic z tego - odparłem. - Słucham? - Na jej twarzy malowało się widoczne zdumienie. - Odesłanie mnie nic nie da. Musiałbym się znaleźć naprawdę daleko. Jeśli tylko będę chciał wiedzieć, co się tu dzieje, dowiem się wszystkiego. Proszę posłuchać, to naprawdę nie ma znaczenia... -urwałem, zanim jeszcze jej sprzeciw objawił się zaciśnięciem warg. - Sama pani powiedziała, że nie wyznaję się w tym wszystkim. Nie interesuje mnie, czym się pani zajmuje. - Lecz interesuje to Centaurian - wtrąciła Jardan. Pokręciłem głową. - Wiem jedynie, że zależy im na tym, żeby pani przeżyła i kontynuowała swoją pracę. A mnie zależy wyłącznie na pieniądzach. Elnear westchnęła i ruchem dłoni nakazała Jardan odejść. Ekran ochronny zasnuł się z powrotem, odcinając nas od reszty świata. - Proszę tego więcej nie robić - oznajmiła Elnear. - Czego? - Wiesz dobrze. Odczytywania myśli i udzielania na głos odpowiedzi- Skinąłem głową. - Proszę mi wybaczyć. Jej wargi wygięły siew krzywym uśmiechu, oznaczającym ni to rozbawienie, ni to udrękę. - Wiesz co? Czasami kiedy zwracasz się do mnie per "pani" brzmi to tak, jakbyś... wołał za mną na skrzyżowaniu ulic. Zadzwonił telefon, odwróciła się szybko do aparatu. Czekałem spokojnie, aż skończy rozmowę z człowiekiem, którego twarz pojawiła się na ekranie. Dostrzegłem dziwne ruchy jej lewej dłoni opartej o krawędź konsoli... jakby stosowała bezpośredni przekaz nerwowy. Zaskoczyło mnie, że i ona posiada pewne udoskonalenia. Mogłem jednak odczytać całość tej informacji bezpośrednio z mózgu, który przetwarzał i wysyłał dane oraz gromadził odebrane wiadomości, prowadząc łączność na jakimś odrębnym poziomie, całkowicie niezależnym od rozmowy toczonej przez istoty pragnące nadal uchodzić za ludzi - te same, które darzyły psionów nienawiścią, nazywając ich wybrykami natury... A przecież oni musieli sztukować swoje ciała i zastępować połowę mózgu sztucznymi biostrukturami tylko po to, by osiągnąć zaledwie marną namiastkę zdolności, z jakimi każdy psion przychodził na świat. Odwróciłem głowę, omiotłem spojrzeniem gabinet Elnear,

stos dokumentów na biurku - równie nieporządny jak ona sama - kryształowy wazon z zasuszonymi kwiatami, dyktafon, dziwnie małe książeczki, pieczęć służb bezpieczeństwa oznaczoną kodem kropkowym, ręcznie robiony wazonik... stare hologramy Talithy, Jira oraz nie znanego mi mężczyzny, bez wątpienia taMinga. Stwierdziłem, że jest to zapewne wizerunek jej zmarłego męża. Konsola łączności, której używała, wyglądała jak obciągnięta czarnym jedwabiem - o ile się zorientowałem, choć niewiele zdążyłem zauważyć, było to zupełnie obce mi urządzenie. Po drugiej stronie gabinetu, pod obracającym się powoli rzeźboobrazem, stał terminal starszego typu, z pulpitem sensorowym i elektrodami - prawdopodobnie przygotowany dla doradcy lub kogoś takiego jak Jardan. Podniosłem się z krzesła, gdy Elnear skończyła rozmowę. - Czy nie ma pani nic przeciwko temu, bym skorzystał z tamtego terminalu, madam? - zapytałem, wskazując go ręką. - Do czego chcesz go użyć? - Czy można wywołać na nim plan N'yuk? Skinęła głową, uradowana, że nie musi się mną kłopotać przez jakiś czas. Wykonała drobny ruch ręką i terminal ożył. - Włącza się na hasło "błysk" - powiedziała i spojrzała na mnie, lekko zmieszana, jakby po raz pierwszy usłyszała brzmienie tego słowa. - "Błysk" - powtórzyłem z obojętnym wyrazem twarzy, podszedłem do terminalu i usiadłem przed nim, żeby wywołać mapę. Po chwili miałem plan przed sobą. Przytknąłem elektrody do czoła i tak ustawiłem szybkość przepływu informacji, żeby dokładnie rozumieć wszystko, co utrwalało się w mej pamięci. To była bardzo dobra mapa, zawierała liczne, nakładane na siebie plansze: schemat podziemi, najważniejsze punkty orientacyjne, plan rozmieszczenia restauracji, domów modlitewnych, gabinetów stomatologicznych... Zapoznawszy się z tym wszystkim, mogłem poruszać się po mieście jak tutejszy. A w każdym razie zlikwidowałem jedną z przyczyn mojego poczucia zagubienia. Znalazłem pewien obszar na mapie, który świecił się jednostajnym blaskiem... Rejon w południowej części miasta nosił nazwę Deep End. Linie ulic urywały się tu na krawędzi pustki, w żadnym fragmencie opisu nie znalazłem wyjaśnienia, co się tu stało. Fakt, że obszar ten został wymazany na mapie, stanowił ostrzeżenie: jeśli się tam udasz, będziesz zdany wyłącznie na siebie. Nie było tam tego, co zaznaczano w strefach syndykatów, a także w Dystryktach Handlu Federalnego: otwartych przestrzeni, grodzi bezpieczeństwa, luków awaryjnych... magazynów żywności. Do takich obszarów należała Starówka. Domyślałem się już, co można znaleźć w Deep End. Miałem tylko nadzieję, że nie będę zmuszony się tam udać. Prześledzenie myślami całego planu miasta zajęło mi ledwie dziesięć minut. Kiedy uniosłem głowę, Elnear pogrążona była we własnej pracy, chyba udało jej się nawet zapo-

mnieć o mojej obecności. Zacząłem przeglądać inne informacje bazy danych i wybrałem kilkanaście zestawów, które wydawały mi się interesujące bądź użyteczne, głównie dotyczące zajęć codziennych doradcy ważnej osobistości. Chciałem zaprogramować równoległy transfer, lecz okazało się, że "błysk" mógł przekazywać jednocześnie tylko trzy strumienie informacji. Przelanie do pamięci wybranych wiadomości zajęło mi kolejne dwadzieścia minut. Sprawdziłem następnie programy trywizji, szukając czegoś dla odprężenia i zabicia czasu. Nawet oglądanie trywizji było dla mnie nauką po wyrwaniu się ze Starówki. Najpierw przejrzałem najbardziej tandetne programy sieci Federacji, które widzowie pewnie oglądali równie mechanicznie, jak jedli. Dość szybko jednak stwierdziłem, że dzięki trywizji mogę nauczyć się rzeczy, których nigdy nie znajdę w bankach danych, na przykład dotyczących sposobu, w jaki ludzie mający godziwą pracę i pod dostatkiem jedzenia odnoszą się do siebie nawzajem. W dość brutalny sposób zdążyłem się już przekonać, jak wielkie mam braki w tej dziedzinie.. Przybywając tu, narażałem się jeszcze bardziej na skutki mojej ignorancji i nieudolności... Na tę myśl poczułem skurcz żołądka. Próbowałem odegnać od siebie te przykre skojarzenia i skoncentrować się na obrazie, gdy w powietrzu przede mną migały fragmenty różnych programów trywizji. Nie potrafiłem wręcz uwierzyć w ilość kanałów, które Elnear abonowała: od programów publicznych do pięciokrotnie droższych od innych zapewniających pełnię doznań sensorycznych. Większość kanałów subskrypcyjnych nadawała tylko propagandę korporacji, wykorzystując wszelkie możliwości przekazywania informacji i wzajemnych ostrzeżeń między syndykatami. Lecz trafiały się także programy eksperymentalne, transmitujące niezwykłe obrazy, dźwięki i inne doznania, które wywoływały w moim mózgu takie reakcje jak wizje narkotyczne. W końcu przełączyłem terminal na kanał publiczny, nie czując się na siłach odbierać tak silne wrażenia. I tak dosyć miałem natłoku obrazów i dźwięków... - Dosyć - powiedziałem na głos, unieruchamiając w powietrzu przede mną jakąś gadającą głowę. Nie miałem ochoty na czyjekolwiek przemowy, zaczynałem odczuwać brak snu. Lecz w wyświetlanej przed mymi oczyma twarzy było coś dziwnego, co powodowało, że nie mogłem oderwać od niej wzroku. Odnosiłem wrażenie, że chciałbym gapić się na nią bez końca. Był to mężczyzna o niezwykle harmonijnych rysach, miał chyba najładniejszą twarz, jaką kiedykolwiek widziałem. Odchyliłem się na oparcie fotela, spoglądając na obraz, a po chwili zacząłem wsłuchiwać się w jego słowa. - .. .1 wierzę, że porzucając dom rodzinny i wyruszając do gwiazd, zatraciliśmy coś więcej niż tylko nasze poczucie tożsamości - mówił. - Zatraciliśmy także zrozumienie naszej wyjątkowości w oczach Boga. Syndykaty stały się dla nas

symbolem nieba, gdzie się zaspokaja wszystkie nasze fizyczne potrzeby i daje możliwość spędzenia całego życia, od narodzin do śmierci, w absolutnym komforcie. Zbyt łatwo zapomnieliśmy, że kiedyś istniały dla nas wyższe cele, które wiodły od jednego sukcesu do drugiego na tej drodze, gdzie inne stworzenia przegrały... - Chciwość! - mruknąłem, zdegustowany. Religijny maniak przemawiał chyba na zlecenie jakiegoś syndykatu. Święta wojna. Miałem ochotę przełączyć kanał, lecz słuchałem nadal; nie dlatego że podobało mi się to, o czym mówił, ale nie umiałem w sobie rozbudzić niechęci do tego człowieka. Nie chodziło nawet o jego wygląd, lecz o sposób, w jaki przemawiał - otwartość, żarliwość i szczerość, z jaką nakazywał oglądającym go ludziom ,.widzieć człowieczeństwo, które ich łączy, kiedy spoglądają w twarz obcego..." Łatwo jest przybrać minę odpowiednią do słów, co prelegent skwapliwie stosował. Nie można jednak na zawołanie wywołać charyzmy, z tym trzeba się urodzić. Gapiłem się na niego, zafascynowany, odczuwając w głębi ducha coś w rodzaju zawiści. - Mez Kocie! - Głos Jardan wdarł się w moje myśli, aż podskoczyłem. - Czym ty się zajmujesz? - spytała, patrząc na obraz migoczący w powietrzu przede mną. - Niczym. - Wyłączyłem terminal i wzruszyłem ramionami. - Wizytator Stryger - rzekła. - Nie sądziłam, że jego wystąpienia mogą przypaść ci do gustu. Zmarszczyłem brwi. - Dlaczego? Czy to pani przyjaciel? Pogardliwie wydęła wargi. - To lider Ruchu Odrodzenia i zagorzały aktywista działań na rzecz humanitaryzmu. - Wszystko jedno- odparłem. Nie zareagowała; kazała mi pójść ze sobą. W sali ogólnej przedstawiła mnie personelowi. Wszyscy kiwali głowami i mruczeli coś pod nosem, spoglądając na mnie z wyraźnym niedowierzaniem. Zaciekawiło mnie, jaki był poprzedni doradca Elnear, sądziłem bowiem, że zupełnie niepodobny do mnie. Jardan zleciła mi głupią robotę, którą wykonałem. Wreszcie Elnear opuściła swój gabinet, by udać się na posiedzenie Zgromadzenia. Jardan i ja poszliśmy z nią aż do oszklonej galeryjki obserwacyjnej, to znaczy najdalej, dokąd wpuszczano ludzi spoza Rady. Sala posiedzeń wyglądała dokładnie tak, jak przedstawiano ją w środkach przekazu: była długa i wysoka, ozdobiona emblematem promienistego słońca w otoczeniu dziewięciu planet, założycieli Federacji. Większość syndykatów nienawidziła tego znaku, odnosiła się z pogardą nawet do samej nazwy Federacji, gdyż oznaczała ona nadmiernie scentralizowaną władzę. Teraz była to jedynie tradycja, chociaż zawzięcie zwalczana, podobnie jak atakowany był Status Federacji, w myśl którego ZTF mógł prowadzić swą własną, niezależną od syndykatów politykę.

Ustawione w kształcie litery U rzędy siedzeń wznosiły się przed umieszczonym wysoko fotelem przewodniczącego Rady Bezpieczeństwa i zdolne były pomieścić tysiąc przedstawicieli syndykatów. Fakt, że mój umysł znowu pracował, jedynie nasilał wrażenie realności poruszających się w dole i zajmujących miejsca członków Zgromadzenia. Gdybym miał słuchawkę w uchu, mógłbym usłyszeć, o czym tam mówiono - poznać argumenty, zarzuty i usprawiedliwienia, koalicje tworzone do stoczenia którejś z nie kończących się rozgrywek. Większość danych, jakie przyswoiłem sobie tego ranka w gabinecie Elnear, dotyczyła właśnie prac Zgromadzenia. Jedynym tematem dzisiejszych obrad były konflikty między syndykatami. Rada Bezpieczeństwa starała się pełnić rolę mediatora, lecz nie za bardzo się angażowała w sprawy... przynajmniej takie można było odnieść wrażenie. Członkowie Rady nie byli nawet obecni na sali posiedzeń osobiście. Początkowo nie zwróciłem na to uwagi poprzez natłok myśli wielu obecnych w dole osób. Kiedy jednak skoncentrowałem się na postaciach, stwierdziłem, że są to jedynie projekcje holograficzne. - Dlaczego ich nawet tam nie ma? - zapytałem Jardan. - O czym ty mówisz? - O Radzie Bezpieczeństwa. Przecież to hologramy, a nie żywe istoty. Spojrzała na mnie, zdumiona. Widocznie chciała zapytać, skąd o tym wiem, ale ugryzła się w język; Chyba odgadła prawdę. - Ze względu na bezpieczeństwo - odparła. - To dlatego nazywają się Radą Bezpieczeństwa? - Nim jeszcze dokończyłem zdanie, pojąłem, że trzeba było trzymać język za zębami. Nie, nie dlatego! - Nie, nie dlatego! Oszczędź mi swoich dowcipów - rzuciła, odwracając głowę. Spojrzałem ponownie na salę posiedzeń. Z tego miejsca można było odnieść bardzo dziwne wrażenie: zdawało się, że w dole nic się nie dzieje, że panuje tam niezmącona cisza. Całą debatę prowadzono bezgłośnie, posługując się jakimiś dziwacznymi, wręcz indywidualnymi metodami porozumiewania się. Ciekaw byłem, co też się tam dzieje; tu, na galerii, nie sposób było tego pojąć. Jardan wskazała mi Elnear, siedzącą bez ruchu w jednym ze środkowych rzędów i oczekującą na swoją kolej w głosowaniu. Interesowało mnie, czy większość tak zwanych neutralnych ugrupowań podobnie jak Elnear podejmowała decyzje pod presją znacznie potężniejszych frakcji. Przypomniałem sobie wszystko, co usłyszałem od niej na temat syndykatów, i kiedy na tablicy poczęły ukazywać się liczby przedstawiające wynik głosowania, wrażenie, że na sali dzieje się coś niezwykle doniosłego, natychmiast mnie opuściło. Elnear miała chyba rację: setki osób, które zasiadały wokół niej, były zaledwie pionkami - ustami, przez które syndykaty załatwiały swoje sprawy. Jakim więc sposobem jej głos miał być tak

znaczący, szczególnie dla Centaurian...? Odszukałem wzrokiem Darica taMinga siedzącego w pierwszym rzędzie. Im dalej znajdowały się fotele od podwyższenia prezydium, tym mniej były wygodne. Formalnie głosy wszystkich przedstawicieli syndykatów były równoważne, jednak niektóre miały większą wagę. Nad tym wszystkim z dumą sprawowała władzę zasiadająca na podwyższeniu Rada Bezpieczeństwa: ustanawiała prawa ZTF i toczyła swoje własne rozgrywki, których głównym celem było przeciwstawienie się woli jakiejś frakcji w Zgromadzeniu. Zgromadzenie mogło, co prawda, odrzucić uchwałę Rady Bezpieczeństwa, lecz do tego potrzebowało dwóch trzecich głosów, a w sytuacji, kiedy syndykaty skakały sobie do oczu, uzyskanie tak wielkiej jednomyślności możliwe było jedynie w wypadku głosowania przeciwko jakiemuś nadzwyczaj niepopularnemu projektowi. Rada stanowiła mózg ZTF, a Elnear kandydowała do zajęcia miejsca w jej gronie. Ciekaw byłem, ile satysfakcji oczekiwała po takim awansie. A może chodziło jej tylko o to, by znaleźć się na innej pozycji? Głosowanie dobiegło końca. Zamrugałem szybko, uzmysłowiwszy sobie, że od dłuższego czasu bez zmrużenia powiek wpatruję się w tablicę wyników, a mój umysł w pośpiechu przetrawia informacje, które wtłoczyłem w pamięć tego ranka. - Kto zwyciężył? - spytałem, gdyż same liczby niewiele mi mówiły; nie wiedziałem, za czym głosowano. - To nie ma znaczenia - odparła Jardan, podnosząc się z miejsca. - Kosmiczne! - mruknąłem. Nachmurzyła się. Na dole spotkaliśmy się z Elnear i ruszyliśmy z powrotem przez labirynt korytarzy. Twarz madam była jeszcze bardziej posępna niż do tej pory. - Pani Elnear! - rozległ się czyjś okrzyk za naszymi plecami. Obejrzałem się, sondując tłum niejako podwójnym zestawem oczu i uszu. Nie dostrzegłem nikogo znajomego... musiał to być ktoś znany Elnear i Jardan. Po chwili ujrzałem zdążającego w naszym kierunku niskiego, szczupłego mężczyznę; rozpychał ludzi na boki, chociaż musiał zauważyć, że Elnear stanęła i czeka na niego. Nagle uświadomiłem sobie, że ja też go znam: to jego pogadankę obserwowałem w trywizji. Nikt inny nie mógł mieć takiej twarzy. - Wizytator Stryger - powiedziała Elnear, skinąwszy z ociąganiem głową. - Pani Elnear - rzekł, zatrzymując się tuż przed nami. W jednej chwili pojawiło się wokół niego kilkunastu ludzi: zapewne jego obstawa. - Dostrzegam w tym rękę Boga, że spotkaliśmy się tu przypadkowo... Przypadkowo, dobre sobie. Ze zdumienia zakłuło mnie w dołku. Stryger ledwie łapał oddech, musiał pędzić za nami całą drogę od sali posiedzeń. Przyjrzałem mu się. Nawet bez

pomocy kamery rysy jego twarzy zdawały się bez zarzutu. Cera, włosy, oczy - wszystko było niemal doskonałe, aż wytężałem wzrok, by znaleźć w jego obliczu jakąś skazę... wyglądało jednak na to, że bezskutecznie. Pewnie musieli mu robić operacje w stanie nieważkości. Mimo to nadal nie spuszczałem z niego oczu. Zmusiłem się, aby spojrzeć na Elnear, lecz nie zwracałem uwagi na jej słowa. Pospolitość jej rysów sprawiła, że poczułem się jak wyrwany ze snu; spostrzegłem, że ona także musi cierpieć, patrząc na twarz Strygera. Szybko uciekła spojrzeniem gdzieś w dal, starając się zapomnieć o jego obecności, słuchała go tylko... - ...o zbliżającej się debacie przed oficjalnym ogłoszeniem - mówił. - Mam nadzieję, że nie potraktuje pani tego nieprzychylnie, gdyż oboje będziemy zabierać głos dla poparcia tej.samej sprawy... ale czy nie pomyślała pani, że jej zasady mogą być zanadto bezkompromisowe? Poza tym gdyby Federacja zdjęła kontrolę nad obrotem pentryptyną, ChemEnGen miałby szansę na pokaźne zyski... gdyż to on, o ile dobrze pamiętam, posiada patent kontrolny na całą grupę środków z rodziny pentatryptofenów. Pentryptyną.! Mówił o narkotyku, który w Starówce rozprowadzano pod nazwą "bliss". Elnear zamrugała i przekrzywiła głowę. Chyba nie spodziewała się usłyszeć czegoś takiego z ust Strygera. - Jeśli chodzi o ścisłość, wizytatorze, zawsze byłam przeciwna "zdejmowaniu kontroli". Jak panu wiadomo, będę w tym wystąpieniu reprezentowała Wydział Walki z Narkotykami... Ciekaw byłem, dlaczego Elnear zwraca się do niego tak oficjalnie. Domyśliłem się, że ów szumny tytuł Stryger musiał sam sobie nadać. Jego brwi uniosły się w górę, jakby dla okazania zdumienia, ale w rzeczywistości nie był ani trochę zdziwiony. Spoglądałem na niego, coraz bardziej zmieszany, gdyż absolutnie nic mi w nim nie pasowało. - Cóż, widocznie zostałem źle poinformowany... - Uderzył się dłonią w czoło, patrząc na Elnear wzrokiem świetnie udającym zakłopotanie. - Ale z pewnością nikt, kto tak jak pani od dawna poświęca się walce o prawa jednostki, nie może być przekonany, że jest coś złego w rozszerzaniu zastosowań tych środków. Statystyki podają, że w ciągu ostatnich kilku miesięcy popełniono tutaj, w N'yuk, setki przestępstw kryminalnych... Udowodniono przecież, że pochodne pentatiyptofenu są bezpieczne i skutecznie hamują odruchy agresji, wpływając także na zmniejszenie innych tendencji do aspołecznych zachowań. Te xt&ctj już dawno powinny zostać wytępione. Od pewnego czasu jestem głęboko przekonany, że dysponujemy odpowiednimi środkami, a brak nam tylko woli, by całkowicie zapanować nad przestępstwami kryminalnymi. Elnear uniosła otwartą dłoń i delikatnie pokręciła głową.

- Tu nie chodzi o to, że się z panem nie zgadzam, wizytatorze Stryger. Wręcz przeciwnie. Sądzę jednak, że powszechna dostępność i niska cena tych środków mogą szybko doprowadzić do ich nadużywania. Pochodne pentryptyny są również bezpiecznym i działającym skutecznie środkiem, za pomocą którego syndykaty mogłyby nielegalnie sprawować kontrolę nad ludnością, wmawiać będącym pod wpływem narkotyków mieszkańcom, że ich życie jest wspaniałe, podczas gdy faktycznie byłoby inaczej. Obawiam się, że liczne syndykaty skorzystałyby z tej sposobności, odebrały ludziom wolność wyboru, oferując w zamian bezmyślną wdzięczność. Stryger skinął głową. Błysk zrozumienia w jego oczach wyjątkowo był prawdziwy. - Oczywiście, ma pani rację. Nigdy nie miałem czegoś podobnego na myśli. Będę akcentował, że zdjęcie kontroli nie może doprowadzić do nadużywania... Elnear raz jeszcze z ubolewaniem pokręciła głową. - Obawiam się, że nasze ostrzeżenia czy przestrogi nie zatrzymają powodzi, jaka nastąpi po zburzeniu tamy. Nie jestem dostatecznie przekonana o silnej woli jednostki, a chciałabym. - Spojrzała mu prosto w twarz. Ja również zagapiłem się na niego. Jego skóra i włosy odznaczały się dziwnym złotawym blaskiem, dzięki czemu zwyczajne, pospolite ubranie zdawało się jaśniejsze niż w rzeczywistości. Z wyglądu miał jakieś trzydzieści pięć lat wiek dość młody, ale już odpowiedzialny - choć zapewne faktycznie był o wiele starszy. Ściskał w garści długą drewnianą laskę, w połowie tak grubą jak ręka w nadgarstku, do pewnej wysokości pokrytą jakimś ornamentem, który sprawiał wrażenie pisma, lecz nie byłem w stanie rozpoznać słów. - Gdyby wszyscy posiadali tak silną wolę jak pani, madam Elnear, nie byłoby potrzeby w ogóle o tym wspominać. - Uśmiechnął się ze szczerym uznaniem. Miał duże błyszczące oczy, a jego głos przypominał szemranie wody w strumieniu. Raz jeszcze sięgnąłem do jego umysłu: tylko po to, żeby się upewnić. Odwrócił się w moją stronę. Uświadomiłem sobie nagle, że uważnie przyglądał mi się kątem oka w trakcie rozmowy. - Proszę mi wybaczyć... - rzekł do Elnear, jak gdyby dopiero teraz zwrócił na mnie uwagę. - Kim pan jest? - To mój nowy doradca - rzekła Elnear, z wyraźną ulgą przyjmując zmianę tematu rozmowy, a także fakt, że Stryger odwrócił od niej wzrok. - Naprawdę? - Obrócił na mnie badawcze spojrzenie, zdając się wyraźnie unikać mojego wzroku. - Pańskie rysy sprawiają wrażenie dość nietypowych... Czy w pańskich żyłach nie płynie hydrańska krew, młody człowieku? - Wreszcie spojrzał mi prosto w oczy; wyglądał na usatysfakcjonowanego widokiem moich zielonych tęczówek. Ja natomiast poczułem wstręt, kiedy ujrzałem, co było w jego oczach. - Nie - odparłem, zamierzając się odwrócić.

- Chwileczkę... - Chwycił mnie za ramię, obracając z powrotem. - Nie chciałem pana obrazić. Chodzi o to, że przez dłuższy czas żywo interesowałem się Hydranami. Niezwykle rzadko bywam nieuprzejmy. - Pośrednio nazwał mnie kłamcą. Wysunął koniec języka i przejechał nim tam i z powrotem, zwilżając wargi. - Proszę zabrać swą rękę - rzekłem cicho - albo połamię panu palce. - Kocie... - wtrąciła Jardan piskliwym głosem, a zawarte w nim ostrzeżenie podziałało na mnie niczym kubeł zimnej wody. Stryger puścił moje ramię, ale nie mogłem się uwolnić od jego wzroku. Nawet gdy się odwrócił do Elnear, nadal zezował na mnie. Ktoś go musiał na mnie nasłać. Gonił za nami i zaaranżował to spotkanie jedynie po to, by mi się przyjrzeć. Hydrańska krew. Kiedy wreszcie znowu spojrzał na Elnear, chyba nadal miał przed sobą mnie i patrzył na nią okrągłymi ze zdumienia oczyma. - Oczywiście - mruknął, jak gdyby przed kimś się tłumaczył. - Nikt z pani pozycją nie pozwoliłby sobie na zatrudnianie psiona. Wbiłem wzrok w tył jego głowy, wniknąłem w nią i zajrzałem w gniazdo robactwa znajdujące się dokładnie tam, gdzie powinien mieć mózg. Był stuprocentowym człowiekiem. Zaczął rozmawiać z Elnear o mało znaczących szczegółach zakończonej niedawno debaty. Nie słuchałem go: zbyt głośno rozlegało się w mej głowie brzęczenie dochodzące z jego umysłu. I on nazywał siebie człowiekiem religijnym, był całkowicie przekonany, że poznał naturę Boga oraz boski punkt widzenia na porządek tego świata... Ci wszyscy, którzy otaczali go półkolem i z nieludzką cierpliwością oraz życzliwością czekali, aż skończy, zapewne także wierzyli, iż posiadł całą wiedzę. Stryger ponownie spojrzał na mnie, jak gdyby nie mógł oderwać wzroku, a moje oczy wciąż skłaniały się ku zdradzie, pragnąc podziwiać jego rysy, chociaż wiedziałem już, co się za nimi kryje. Ciekaw byłem, czy takie samo wrażenie wywierał na każdym, mimo że obawiałem się poznać odpowiedź na to pytanie. Wreszcie skończył rozmowę. Po raz ostatni zerknął na mnie i oddalił się korytarzem, na niewidzialnym postronku ciągnąc za sobą swoich wyznawców. Zbyt długo wbijałem wzrok w jego plecy, gdy się bowiem odwróciłem, musiałem podbiec kilka kroków, aby dogonić Jardan i Elnear. - Czego ten łajdak naprawdę chciał...? - zapytałem. Obie kobiety obejrzały się na mnie, zaskoczone, niemal przerażone. - To by! wizytator Stryger - wyjaśniła Elnear - przywódca Ruchu Odrodzenia, niezwykle popularnego, przedkosmicznego i fundamentalistycznego ugrupowania religijnego. Jego wystąpienia trywizyjne mają bardzo wielu odbiorców. Na twoim miejscu nigdy nie mówiłabym o nim jak o... tak jak ty

go nazwałeś. - Obejrzała się na mnie powtórnie, przybierając wyraz dezaprobaty, jak gdybym nie wyczuwał jej dostatecznie. - Uczynił więcej dla ludzi pokrzywdzonych i wyzyskiwanych niż ktokolwiek inny. Posiada szczególny dar przemawiania w obronie ludzkich praw. - Wiem o tym... madam. Widziałem go w trywizji. Ale co on tutaj robi? - Prawdopodobnie szuka sprzymierzeńców - wtrąciła szorstko Jardan. - Bez jego zaangażowania nikt nie rozważałby możliwości zdjęcia kontroli nad obrotem pentryptyną. Stryger ma ogromne wpływy, dzięki czemu jego kandydatura do miejsca w Radzie Bezpieczeństwa także jest brana pod uwagę. Omal nie stanąłem jak słup soli. Zmusiłem mięśnie do pracy i poszedłem dalej. - W wielu sprawach mamy różne zdania - dodała Elnear, patrząc pod nogi, jak gdyby poczuwała się do winy - nie wątpię jednak, że Stryger jest utalentowanym reformatorem, i ufam w jego intencje. To bardzo głęboko wierzący człowiek. - I nienawidzi psionów - odparłem, spoglądając na nią. A jak głęboko pani jest wierząca... ? Odwróciła głowę. Żadne z nas nie odezwało sięjuż więcej, szliśmy dalej w milczeniu. - Mam przyjaciela - zakomunikowałem w końcu plecom obu kobiet - który powiedział kiedyś: "w krainie ślepców jednooki musi zostać ukamienowany". - Nie zareagowały. On też był psionem. Już nie żyje. Elnear stanęła i odwróciła się. - Mez Kocie - rzekła z naciskiem - co chciałeś przez to powiedzieć? Wzruszyłem ramionami. - Nic - odparłem, czując, że kąciki moich ust wędrują w dół. - Zupełnie nic. 6 Chyba naprawdę niczego mi tak nie było trzeba do szczęścia jak spotkania ze Strygerem. Ale gdy wróciliśmy do posiadłości taMingów, naprzeciw lądującego skoczka wyszedł komitet powitalny: Jiro i jego matka. Oboje wyglądali na zasępionych. Jeden rzut oka wystarczył, bym znał powód: Jiro obciął włosy. - Elnear, chciałabym zamienić z tobą słowo... - oznajmiła przez zaciśnięte zęby Lazuli. Jej dłonie zaciskały się na ramionach Jira niczym szpony sępa. - Na temat twojego doradcy. Stałem, gapiąc się na ścianę i czekając, aż skończą rozmowę. Jiro wyglądał tak, jakby potwór mający zaledwie kilka zębów próbował mu obgryźć włosy z głowy. Musiał zrobić to sam. Jemu się chyba podobało, natomiast matce nie, dlatego Jiro zwalił wszystko na mnie. - Może będzie lepiej, jak wrócimy do Pałacu Kryształowego... - mówiła Lazuli; sądząc po jej głosie, wściekłość powoli mijała.

- Nie ma mowy - przerwała Elnear, której zmieszanie powoli przeradzało się w złość: Miała za doradcę odmieńca, a co gorsza - kretyna. Nie mogła mnie zwolnić, nie mogła usprawiedliwić ani nawet wyjaśnić... - Mez Kocie! Masz się od tej pory trzymać z dala od Jira i Talithy. Nie wolno ci nawet z nimi rozmawiać. Zrozumiałeś? Spojrzałem na Jira, który wyglądał zza pleców matki z miną wyrażającą skruchę. Przeniosłem wzrok na Elnear. - Tak, madam. - Odwróciłem się i poszedłem w kierunku wejścia do domu. - Mez Kocie...! - Głos Elnear zatrzymał mnie na miejscu. - Sądzę, że jesteś winien pani Lazuli przeprosiny. Odwróciłem się, zaciskając zęby tak mocno, że pomyślałem, iż nigdy już nie zdołam otworzyć ust. Ale gdy spojrzałem na Lazuli, w błękitnawym zmierzchu ujrzałem nagle Jule - rozzłoszczoną, nieszczęśliwą, zakłopotaną... ** - Przepraszam - powiedziałem. Przepraszam, Jule. Poszedłem w kierunku domu. Przez cały wieczór siedziałem w swoim pokoju, nie mając nawet ochoty na kolację. - Cześć, Kocie. Odwróciłem się szybko od okna, skrywając myśli; w otwartych gwałtownie drzwiach stanął Jiro. - Jezu! Trzymaj się ode mnie z daleka. - Jak ci się teraz podobają moje włosy? - Uśmiechnął się od ucha do ucha, zaglądając w głąb pokoju; nie zdecydował jeszcze, czy przyszedł tu ponaigrawać się ze mnie, czy też przeprosić. Odwróciłem się z powrotem, oparłem o szybę i zapatrzyłem w ciemności, ignorując go; w przeciwnym razie musiałbym go udusić. - Wszyscy mają fioła na twoim punkcie. Obejrzałem się przez ramię. - Wynoś się stąd, ty mała kreaturo! - Co to jest "kreatura"? - Taki mały, kłamliwy oszust, za którego błędy muszą płacić inni. - Nie wolno ci mówić do mnie w ten sposób! Zaśmiałem się; nie obchodziło mnie, co mogą ze mną zrobić. - Powiedz swojej matce. Niech mnie wyleją. - Nie trzeba było mówić, żebym ściął sobie włosy. To przez ciebie wpadłem w kłopoty. Spojrzałem na niego. - Jak jesteś aż tak głupi, żeby brać na serio ironiczne uwagi, to nie moja wina. Spuścił wzrok. - Wiedziałem, że nabijasz się ze mnie... - Przeciągnął dłonią po włosach. - Nie obchodzi mnie to. - Więc się wynoś. - Ruszyłem w jego kierunku, gotów pomóc mu wyjść z pokoju. Jedną rękę ukrywał za plecami. Teraz wyciągnął ją gwałtownie: trzymał w dłoni pistolet.

Stanąłem w pół kroku i wstrzymałem oddech. - Proszę - rzekł. - Przyniosłem ci to. - Po co? - zapytałem pełnym napięcia tonem. - Bo chcę, żebyś mnie lubił - odparł, nie podnosząc głowy. - Ajak nie, to mnie zabijesz? - Skąd! To laser do strzelania do tarczy. Myślałem, że może chciałbyś potrenować, że nauczyłbyś mnie, jak... - Podszedł bliżej, wyciągając rękę. Wziąłem od niego broń i cisnąłem ją w kąt pokoju. - Jak ci się, do cholery, zdaje: kim ja jestem? Spojrzał na mnie okrągłymi ze zdumienia oczyma. - Sam mówiłeś, że byłeś najmitą... - Najmita to ktoś taki, kto zjadłby nawet gówno za parę groszy. Nie ma w tym nic zabawnego. - Philipa powiedziała, że masz ochraniać ciocię. Ilu ludzi zabiłeś w swoim życiu? - Wpatrywał się we mnie uporczywie, nie docierały do niego żadne argumenty. Gdzieś w głębi mojego umysłu rozwarła się czarna, bezdenna czeluść. Zajrzałem w głąb, czekając na falę przerażenia, ale nic takiego nie poczułem... - Jednego - odparłem. - I to o jednego za dużo. - Zabrzmiało to strasznie pusto. Popatrzyłem mu prosto w oczy, a następnie wyprowadziłem go z pokoju na korytarz, zamknąłem drzwi i przekręciłem zamek. Położyłem się na łóżka, próbując opanować drżenie dłoni, i czekałem. Kiedy w całym domu zapadła cisza, pogasły światła i przestałem wyczuwać fale czuwających umysłów, podszedłem do automatu obsługi i wywołałem skoczka. Wyśliznąłem się na zewnątrz i stanąłem na kamiennym dziedzińcu. Gdy byłem już gotów zrezygnować i ruszyć na piechotę, ujrzałem pojazd, który bezgłośnie opadał przy mnie na ziemię. Nie byłem pewien, czy zdołam nim sterować, lecz posłusznie wykonywał polecenia. Usadowiłem się w fotelu i zaprogramowałem lot do N'yuk. - Zmywam się - mruknąłem, spoglądając na malejącą w dole rezydencję taMingów. Pokazałem im na pożegnanie wyprostowany środkowy palec. To wszystko od samego początku to był chybiony pomysł - i oni mnie nie potrzebowali, i ja nie potrzebowałem ich. Miałem zamiar udać się do miasta i znaleźć jakąś pracę, obojętne jaką. Każde zajęcie wydawało mi się lepsze od tego. Zagłębiłem się w fotelu, nawet stąd mogłem dostrzec świetlistą łunę ponad odległym wybrzeżem. Wkrótce skoczek zaczął opadać w stronę zabudowań. Nie miałem pojęcia, gdzie wyląduje - nie obchodziło mnie to. Pode mną rozciągał się rzęsiście oświetlony, tonący w wielobarwnej tęczy kompleks budowli - aż raził w oczy. Wyglądał jak... Przywołałem w pamięci automatycznie wtłoczony tam plan miasta. Omal nie poderwałem się z miejsca, zaciskając z całej siły dłonie na poręczy. - Cholera! - Skoczek osiadał pośród zabudowań kosmodromu centauryjskiego.

Kiedy tylko drzwi się rozsunęły, ujrzałem Braedeego czekającego na mnie z założonymi rękoma i uśmiechem przyklejonym do twarzy. Światło padające od dołu nadawało jego postaci nieludzki wygląd. Skoczka natychmiast otoczyło kilkunastu uzbrojonych po zęby strażników. Przemknęło mi przez myśl, że chcą mnie zabić, pozorując samobójstwo. Powoli wysiadłem i stanąłem przed Braedeem. - Zmywam się! - bez mrugnięcia okiem powtórzył me słowa, wysuwając palec w moją stronę. Poczułem, że się czerwienię. - Dobrze słyszałeś. - Starałem się nie dać po sobie poznać ogarniającego mnie poczucia bezradności. - Czego ty chcesz ode mnie? Przecież wiesz o wszystkim, co się tam dzieje. Skrzywiłem się, ruchem głowy wskazując skoczka. - Ale nie wiem, co się dzieje wewnątrz ZTF. - Chcesz mi powiedzieć, że tracisz ją z oczu, kiedy tylko wejdzie do biur wydziału? - spytałem, zaskoczony. Nie odpowiedział. - Cóż, to twoje zmartwienie. - Pokręciłem głową. - Trzeba było posłuchać Jardan, miała rację, ja się do tego nie nadaję i właśnie postanowiłem zerwać... - Jesteś mi potrzebny. Zostaniesz dopóty, dopóki cię nie zwolnię. - Nie możesz mnie zatrzymać. - Nie zdołałem się opanować i zerknąłem na skoczka. - Jestem wolnym obywatelem. .. - Uniosłem w górę dłoń i wyciągnąłem ku Braedeemu pasek identyfikatora. Lecz wyświetlacz nic nie pokazywał. Serce skoczyło mi do gardła. Opuściłem rękę, wybrałem przypadkowy kod, potrząsnąłem paskiem i postukałem w niego palcami - wszystko na nic. Splotłem dłonie przed sobą.. - Włącz go z powrotem! Pokręcił głową, nie przestając się uśmiechać. - Nie możesz mi tego zrobić! - Nie miałem nawet pojęcia, że coś takiego jest możliwe. - To nielegalne! - Jesteś teraz pracownikiem Centaura. W zamian za ten przywilej pozbawiliśmy cię niektórych praw. - Niczego do tej pory nie podpisywałem... - Ale twoja ustna zgoda została nagrana. Reszta to tylko formalność. - Niech cię szlag trafi! Obejrzałem się na dziesiątki rzęsiście oświetlonych centauryjskich doków. Praca trwała tu nawet w środku nocy. Wiatr niósł tysiące różnych odgłosów - szum maszyn, dźwigów, głosy nawołujących ludzi - a także zapach ozonu i rozgrzanego metalu. Stałem, zupełnie nie wiedząc, co począć; wspomniałem te czasy, kiedy byłem dla nich niewidzialny. - A teraz powiedz mi o wszystkim, co dzisiaj widziałeś. I kogo widziałeś. Mów wszystko. Opowiedziałem mu - kiedy tylko zdołałem wydobyć z siebie głos. Jednocześnie, z każdym słowem, narastało we mnie przeczucie, że robię coś złego. Braedee wyglądał na znudzo-

nego, zniecierpliwionego albo po prostu nie obchodziło go to, o czym mówię, lecz nie z tego powodu czułem sięjak zdrajca. Nawet gdybym w ten sposób miał zapewnić bezpieczeństwo pani Elnear, to zdawało mi się, że okradam ją z czegoś. Nie miałem jednak innego wyjścia. Nie widziałem też powodu, dla którego miałbym się tym przejmować. - Zatem poznałeś już wizytatora Strygera? - wtrącił nagle Braedee. - Co o nim myślisz? Powiedziałem szczerze. Wybuchnął śmiechem. - To zdumiewające! Dlaczego właśnie ty musisz być jedyną znaną mi osobą, która nie uważa go za interesującego? - Bo on nienawidzi odmieńców. - Aha. - Skinął głową. - A ty jesteś odmieńcem. - A z jakiego powodu ty go nie lubisz? - zapytałem, domyślając się jego opinii. - Sądzę, że jest niebezpieczny. To fanatyk. Posługuje się takim rodzajem charyzmy, że nawet na trzeźwo myślących ludziach robi nieodparte wrażenie... Poza tym ma zbyt wielu popleczników. - Mówisz o tych neofitach? - Przypomniałem sobie gromadkę ludzi, którzy z błyszczącymi oczyma łazili krok w krok za Strygerem. Uśmiech Braedeego przypominał grymas na twarzy trupa. - Chodzi mi o syndykaty. Nikt inny nie skupia na sobie aż tyle uwagi i nie ma takiej władzy nad środkami przekazu jak on, a przecież działa sam. Dobrze wiem, czego chcą ci, którzy go popierają. Nie jestem tylko pewien, czy on wciąż pamięta... W rzeczywistości chciałbym się jedynie dowiedzieć, co oni mają zamiar zrobić, gdyby zdarzyło się coś nieprzewidzianego. - A ZTF? Czyżby naprawdę chcieli mu dać to miejsce w Radzie...? Wzruszył ramionami. - ZTF nie jest ani trochę bardziej zainteresowany nie istniejącym ideałem niż ktokolwiek inny. Każdy z zasiadających w Radzie Bezpieczeństwa był kiedyś pionkiem w czyichś rękach. Czy grasz w szachy? - Nie - odparłem, nie wiedząc nawet, co to pojęcie oznacza. - Myślałem, że grywasz. - Skinął głową w stronę czekającego za mymi plecami skoczka. - Wracaj do domu. Prześpij się i wykonuj dalej swoje zadanie. - A co z kontraktem? - Chcesz go mieć już teraz?-zapytał. - Jak cholera, ważniaku! - Znajdziesz go rano w swoim terminalu. Sądzę, że warunki będą ci odpowiadały. -W jego głosie zabrzmiała kpina. Ciekaw byłem, co go aż tak rozbawiło. - Zrobisz coś z moim identem? - Wyciągnąłem ku niemu pasek identyfikatora. - Włączę go, kiedy uznam, że na to zasługujesz. Odwróciłem się, zaciskając zęby. Nie chciałem dawać mu

więcej satysfakcji ponad to, co już otrzymał. Lecz zatrzymałem się nagle, przypomniawszy sobie o czymś. - Kto jest tym drugim psionem? - Co takiego? - Oprócz Jule jest jeszcze ktoś. Nie poinformowałeś mnie 0 tym... - Gdzie?! - Pokonał dzielącą nas odległość jednym skokiem. - Wśród taMingów... - Miałem ochotę cofnąć się, choć 1 tak nie miałbym się gdzie schować. - Wczoraj wieczorem przy obiedzie ktośpróbował oddziaływać na mnie energią psi. Chwycił za koszulę na mojej piersi. - Nigdy więcej nie próbuj ze mną takich sztuczek. Wiem wszystko o rodzinie i mam pewność, że to absolutnie niemożliwe! Wytrzymałem jego natarczywe spojrzenie do czasu, aż mnie puścił. - Ty naprawdę w to wierzysz - mruknął. Zerknął na swoją dłoń i poruszał palcami, jak gdyby nie mógł się pogodzić z tym, że zaledwie przed chwilą gotów był skręcić mi kark. Jeszcze jeden telepata? Pokręciłem głową. - Tek... telekinetyk. - Co się wydarzyło? - Drobiazg, nic szczególnego. Chciał mnie ośmieszyć na oczach całej rodziny. Pewnie nikt poza mną nawet nie spostrzegł jego ingerencji. Zmarszczył brwi, widocznie nie umiał się oswoić z faktem, że jednak nie wie wszystkiego. Niespodziewanie jego twarz zmieniła się w obojętną maskę, a myśli odpłynęły w dal. Po sekundzie jego oczy znowu ożyły. - Potrafisz powiedzieć, kto to był? Zaprzeczyłem ruchem głowy. - Ja... nie miałem wtedy plastra. Myślisz, że to mogłoby mieć coś wspólnego z panią...? - Nie - przerwał stanowczo, nim zdążyłem dokończyć zdanie, i wykrzywił usta. - Musiałeś się pomylić. - Na pewno nie. - Zapomnij o tym. Twoim celem jest pani Elnear, skoncentruj się na niej. - Zaczął mnie popychać, tak że nie zostało mi nic innego, jak wsiąść z powrotem do skoczka. Oparłem dłoń na krawędzi drzwi i zanurkowałem do środka. - Nie sądzę... - Właśnie tak - powiedział. - Nie ty jesteś od myślenia. Zagłębiłem się w fotelu. Drzwi zamknęły się, skoczek uniósł się w powietrze, zabierając mnie znów do posiadłości taMingów. Byłem już prawie na miejscu, kiedy przypadkiem zauważyłem, że mój identyfikator ponownie działa. Włączą go, kiedy uznam, ze na to zasługujesz- ¦ ¦ Minąłem dziedziniec i wszedłem do domu pani Elnear najciszej, jak umiałem. Wróciłem na linię startu, jak w złym śnie. Kładłem się do łóżka, zadając sobie pytanie, kiedy naprawdę

będę mógł się obudzić. - Mez Kocie... czy mogę z tobą porozmawiać? Następnego ranka z kolei Lazuli taMing zastała mnie bez spodni. Uniosłem w zdumieniu głowę, nie słyszałem, kiedy weszła do pokoju. Dopiero teraz uświadomiłem sobie, że przed zaśnięciem zapomniałem przykleić sobie kolejny plaster. Pani Lazuli otworzyła drzwi bez pukania, nim zdążyłem wykonać choćby jeden ruch. Stała teraz, gapiąc się na mnie, niemal tak samo zdumiona jak ja, choć oprócz rozszerzonych oczu żaden szczegół jej miny nie odzwierciedlał zmieszania. Nie odwróciła wzroku; stałem nieruchomo, ze zwieszonymi bezradnie rękoma, i spoglądałem na nią. Miała na sobie długą powiewną suknię, która unosiła się wokół jej ciała niczym śnieżny pył, jakby nie podlegała prawom grawitacji. Dopiero po chwili sięgnąłem szybko po spodenki i wciągnąłem je na siebie. - Madam? - odezwałem się nieco gardłowym głosem. Domyślałem się już, od kogo Jiro nauczył się manier. Z drugiej strony byłem tu jedynie pracownikiem i mogłem w jej oczach niczym nie różnić się od mebli... od krzesła czy łóżka. Zerknąłem pospiesznie na łóżko i znów popatrzyłem na nią. Zamrugała, chyba dopiero teraz spostrzegła moje zmieszanie. - Może będzie lepiej, jak przyjdę później... - Nie, nic się nie stało. - Wzruszyłem ramionami, sięgając po spodnie. Po co miałem jej mówić o rzeczach oczywistych. - Chciałam tylko przeprosić... - Uczyniła niepewnie krok w głąb pokoju. Uśmiechnąłem się. - Teraz będę już pamiętał, żeby zamykać drzwi, madam. Zaczerwieniła się, wykonała taki ruch, jakby chciała odwrócić się i wyjść. - Nie... To znaczy tak, oczywiście... Czuję się jak głupiec. - Zaśmiała się tym samym dźwięcznym głosem, na który zwróciłem uwagę wczorajszego wieczoru. - Chciałam tylko powiedzieć... - Spojrzała mi w oczy. - Jiro wyznał mi dziś rano, że to nie twoja wina. Mówię o jego włosach. - Uśmiechnęła się krzywo, wskazując czubek swojej głowy i spiętrzone na kształt zwojów czarnego jedwabiu włosy. - Przepraszam. Sama nie wiem, co powiedzieć. Musiałeś pomyśleć, że my... Cóż... - Wzruszyła ramionami. - Jestem pewna, że w duchu użyłeś niewybrednych określeń. Uśmiechnąłem się mimo woli. - Tak, madam, kilku... Ale zdaje się, że już o nich zapomniałem. Sądziłem, że teraz wyjdzie, lecz nadal stała bez ruchu. Złożyła ręce, obejmując łokcie dłońmi, i spojrzała w okno. - To wszystko nie jest takie proste. W wielu wypadkach sama nie wiem, co mam z nim począć, zwłaszcza wtedy, gdy wraca jego ojczym. Brakuje mu prawdziwego domu, brakuje mu ojca...

- Skąd przyjechaliście? - zapytałem, chcąc zmienić temat. - Z Eldorado... To w systemie Centaura. Zamieszkaliśmy na Ziemi, dlatego że zostałam członkiem rady nadzorczej Centaurian. Ciekaw byłem, dlaczego mówi o tym nieznajomemu. Może dlatego że w jej rodzinie pozycja zależała wyłącznie od własnego wyboru. - Co się stało z jego ojcem? Uniosła na mnie spojrzenie błyszczących oczu. - Nie wiem. Odszedł od nas trzy lata temu. Charon i ja jesteśmy małżeństwem niewiele ponad rok. Przekonywał mnie, że ten związek będzie znakomitym interesem dla kompanii. W ten sposób znalazłam się w gronie rady... na miejscu kuzynki Jule. - Uniosła brodę nieco do góry, kiedy spostrzegła wyraz mojej twarzy. - Zresztą Jiro i Talitha będą mieli teraz prostszą drogę do zajęcia należnych im miejsc. Zamknąłem usta i przełknąłem ślinę. Lazuli wyszła za Charona taMinga, ojca Jule. Była kuzynką Jule, a zarazem jej macochą. - Jest pani do niej bardzo podobna... - Fakt, że powiedziałem coś oczywistego, w niczym nie zmniejszył panującego napięcia. Przywołałem w myślach obraz Charona, przewodniczącego rady nadzorczej Transportu Centauryjskiego. Przypomniałem sobie sposób, w jaki na mnie patrzył, mając jednocześnie przed oczyma jego żonę. - Chciałem powiedzieć, że znam Jule, jesteśmy przyjaciółmi. Co się stało z pierwszą żoną pana Charona? Lazuli odwróciła głowę. Przez chwilę widziałem w jej oczach tę samą pustkę, jaką kiedyś ujrzałem w oczach Jule. - Ona była... Miała pewne powiązania z Potrójnym G. Wszyscy sądzili, że ich małżeństwo doprowadzi do połączenia kompanii. Zginęła kilka lat temu, w wypadku. - Z trudem przychodziło jej mówienie o tym; w jej świecie nie było miejsca dla wypadków. Pomyślałem o płodzie wyposażonym już w odpowiedni zestaw genów, który rozwijał się w probówce w jakimś laboratorium. Przypomniałem sobie dotyk dłoni Charona; zaciekawiło mnie, jak ona może znosić dotyk tej ręki. Nie powiedziałem jednak nic. - Jiro spędza większość czasu w centrum nauczania. Jednak za każdym razem, kiedy przyjeżdża do domu i spotykamy się wszyscy, sprawia wrażenie coraz... coraz... To bardzo. .. trudne. Przepraszam. - Popatrzyła na mnie i machnęła ręką. - Najpierw cię znieważyłam, a teraz zanudzam... - Ależ skąd, madam. Przynajmniej nie muszę rozmyślać o moich własnych problemach. - Wydąłem wargi. Uśmiechnęła się. - Byłeś bardzo miły. Może i ty kiedyś opowiesz o swoich problemach, dając mi możliwość pomyślenia o kimś innym, a nie ciągle o sobie.

Nie wiedziałem, co ma na myśli. Zbliżyła się i bardzo delikatnie dotknęła mojego ramienia, po czym odwróciła się przy wtórze szelestu zwiewnej białej materii i wyszła. Musnąłem palcami to miejsce, gdzie mnie dotknęła. Wszystko było w porządku, dopóki przyglądała mi się, dopóki rozmawialiśmy. Ale wystarczyło jedno dotknięcie i już... Jęknąłem i zacząłem się ubierać. Strasznie dużo czasu zajęło mi wciągnięcie spodni. Starając się nie myśleć o dotknięciu macochy Jule, przykleiłem sobie świeży plaster i wywołałem w podręcznym terminalu mój kontrakt z Centaurianami. Braedee dotrzymał słowa, tekst czekał gotowy. Ale odebrałem kontrakt jak kubeł zimnej wody. Wiedziałem już, co Braedeego tak rozbawiło. Patrzyłem na przesuwający się na ekranie dokument i nie rozumiałem połowy zawartych w nim słów, które w dodatku poprzetykane były odnośnikami do jakichś przepisów. Wydrukowałem go, wepchnąłem do kieszeni, po czym zszedłem na dół. Wszyscy już zjedli śniadanie. W ośmiokątnej, wykładanej boazerią jadalni z długimi haftowanymi zasłonami w oknach było cicho i pusto. Prawie pusto. Podszedłem do stołu. - Zostaw to - poleciłem robotowi o srebrzystym korpusie zbierającemu resztki z talerzy. Szturchnąłem go i szybko wycofał się do swojej kryjówki. Sposób, w jaki ci ludzie marnotrawili żywność, należałoby uznać za przestępstwo. Wypiłem z napełnionej do połowy filiżanki kawę, do której ktoś wsypał za dużo słodziku, sięgnąłem po talerzyk z nie tkniętymi korzennymi rogalikami i zjedzonym do połowy jajkiem, dołożyłem kawałek zimnej wędzonej ryby oraz trochę owocowej sałatki, usiadłem na wyściełanym krześle i zacząłem jeść. Po chwili do jadalni weszła pani Elnear z pustą filiżanką w dłoni. Zamarła w pół kroku. Sięgnąłem przez stół, uniosłem dzbanek z herbatą i wyciągnąłem w jej kierunku. Bez słowa podeszła do mnie i pozwoliła napełnić sobie filiżankę. - Dziękuję. - Nie spuszczała z oczu stojącego przede mną talerzyka. - Mez Kocie - rzekła miękkim głosem - nikt w tym domu nie musi zjadać resztek. Proszę, zawsze jest pod dostatkiem świeżej żywności... - Machnęła dłonią w kierunku drzwi do kuchni. - Nie, madam - odparłem. - Nie zawsze. Spojrzała na mnie, jakby nie zrozumiała. Wzruszyłem ramionami i ugryzłem kawałek rogalika. - Nigdy nie byłem wybredny, jeśli chodzi o jedzenie, madam. Westchnęła ciężko i wyszła z jadalni. 7 Tego ranka nie polecieliśmy do N'yuk, spotkaliśmy się natomiast w holu z Lazuli i wyruszyliśmy skoczkiem w głąb doliny. Jardan powiadomiła mnie, że udajemy się na spotkanie rady nadzorczej Centaura. Nie odzywałem się; nie miałem

pojęcia, po co zadawali sobie trud informowania mnie 0 czymkolwiek, skoro nie miałem wyboru. Siedziałem obok Lazuli, gdyż żadna z pozostałych kobiet nie chciała zająć miejsca obok mnie. Lazuli miała na sobie szarosrebrną garsonkę, a ten prosty strój jeszcze bardziej upodabniał ją do Jule, jednocześnie przydając rysom jej twarzy miłej dla oka miękkości. Wyglądała przez okno, jakby w ogóle nie zdawała sobie sprawy z mojej obecności. A przecież pamiętała, tak jak 1 ja; w jej umyśle trwał żywy obraz mojej nagiej sylwetki. Zetknięcie z tym wspomnieniem było dla mnie jak tortura, na zmianę lodem i rozpalonym żelazem. Skoczek osiadł na dziedzińcu posiadłości robiącej wrażenie starszej od wszystkich domów, które do tej pory oglądałem w dolinie taMingów. Położona była najdalej, niemal na samym końcu doliny, przycupnięta niczym pustelnia na skalistym żlebie nad rzeką. Woda przelewała się tu z rykiem przez kamienny próg, jakby w samobójczym pędzie, i spadała w białą kipiel lezącego nisko w dole i tonącego w mroku granitowego łoża. Wnętrze budynku przypominało jedno gigantyczne dzieło sztuki. Łukowate sklepienia pokrywały freski obrzeżone fantazyjnymi stiukami, a białe marmurowe kolumnady prowadziły ku szklistym wstęgom schodów o złotych balustradkach. Na ścianach wisiały portrety dawno zmarłych ludzi w dziwacznych strojach; rzeźbione popiersia nie znanych mi osób stojące w holu nasuwały skojarzenia z odciętymi głowami wrogów taMingow. O ile przemierzając korytarze Pałacu Kryształowego, czułem się źle, o tyle teraz, idąc na posiedźcie i nie rady nadzorczej syndykatu, miałem wszystkiego dość. Ktoś taki jak ja nie powinien w ogóle odwiedzać podobnych miejsc, nie powinien nawet wiedzieć o ich istnieniu. Nie umiałem zdobyć się na pytanie, czyj to dom. Wydobywając odpowiedź z myśli Elnear, czułem się jak złodziej. Owa rezydencja należała do pana Teodora, tego samego, który siedział u szczytu stołu podczas obiadu w Pałacu Kryształowym - głowy rodziny, najstarszego spośród taMingow. Braedee czekał na nas w jednym z nie kończących się korytarzy. Wyczułem, że na mój widok ogarnia go głęboka satysfakcja: wciąż byłem na posterunku. Witał się z wszystkimi, jakby to on był tu gospodarzem. Zresztą może i był podczas posiedzeń rady Centaurian. Zaprowadził zebranych pod drzwi sali konferencyjnej, jak gdyby nikt nie znał drogi, i otworzył drzwi, wpuszczając wszystkich do środka. Mnie jednak zastąpił drogę i odciągnął na bok, kiedy chciałem wejść z całą grupą. - On wkrótce dołączy, pani Elnear - rzekł, gdy madam odwróciła się i zmarszczyła brwi. - Muszę mu przekazać kilka nowych instrukcji. Jej twarz pozostała zachmurzona, widocznie Elnear nie wierzyła w to wytłumaczenie. Odwróciła się i weszła do sali. - Tędy. - Braedee zaprowadził mnie do innego pokoju. - O co chodzi? - spytałem, zatrzymując się na wprost nie-

go. Widok munduru służb bezpieczeństwa i wspomnienia z ostatniej nocy sprawiły, że spiąłem się wewnętrznie, patrząc mu w oczy. - Rany boskie! Nie masz nic lepszego do roboty niż stawiać mnie w kłopotliwej sytuacji? Błyskawicznie uniósł rękę i zdzielił mnie po twarzy. Zachwiałem się i uchwyciłem krawędzi stołu. Coś z trzaskiem spadło na podłogę. - Nie jesteś tu nikim ważnym - rzekł - więc zachowuj się poprawnie. - Spojrzał w dół na okruchy kryształu połyskujące na podłodze dokoła moich butów. Rozgniótł jeden z większych kawałków obcasem i popatrzył mi w twarz. - Wartość tej wazy zostanie potrącona z twoich poborów. Potarłem dłonią policzek i zerknąłem na niego z zakłopotaniem. - W dzisiejszym posiedzeniu weźmie udział dwóch wysłanników Potrójnego G, podobnie jak przedstawiciele innych firm związanych z Centaurem czy też podlegających mu - powiedział. - Chcę, żebyś wysondował ich myśli, zwłaszcza reprezentantów Potrójnego G. Muszę wiedzieć, co naprawdę sądzą o toczącej się dyskusji. - Chwileczkę - powiedziałem - nie do takich zadań zostałem zaangażowany. Nie będę szpiegował dla Centaura... Spojrzał na mnie, aż cofnąłem się mimo woli. Nie zrobił mi jednak nic, rzekł tylko: - Twoim zadaniem jest ochrona pani Elnear. Ponieważ nadal nie wiemy, kto nastaje na jej życie, musimy korzystać z każdej sposobności odkrycia motywów kierujących ludźmi, z którymi się spotyka. Potrójne G jest naszym głównym rywalem, to wszystko. Brzmiało to sensownie, ale nie wierzyłem ani jednemu słowu, podobnie jak on. Bałem się czytać w jego myślach, stojąc z nim twarzą w twarz. Tyle jednak potrafiłem sam wydedukować: miałem ochraniać panią Elnear, lecz on mógł mnie zmusić, bym przy okazji wybadał nastroje rywali, ja zaś nie miałem wystarczającego rozeznania, żeby poznać, kiedy odczytam coś podejrzanego. Byłem dla niego idealnym narzędziem, mogłem sobie wybić z głowy, że będzie się trzymał z dala ode mnie. - Chcę znać poglądy wszystkich, którzy nie należą do rady Centaurian. Rozumiesz? - Wszystkich? Nawet pani Elnear? - Zwłaszcza jej! Spojrzałem mu w oczy. - Pewnie dla jej własnego dobra? - I twojego - odparł miękkim głosem, po czym ruchem głowy pokazał mi drzwi. Spuściłem wzrok i pokiwałem głową. Ominąłem rozsypane okruchy szkła i wyszedłem z pokoju. Powlokłem się do sali posiedzeń. Kiedy ekran ochronny wyłączył się, ujrzałem pomieszczenie o długości pięćdziesięciu metrów, którego sklepienie zdobiły tańczące aniołki. Powietrze miało błękitnosrebrzysty odcień; światło przesączają-

ce się przez wysokie i wąskie okna wyglądało jak blask płynący z innej epoki. Ciekaw byłem, do czego ludzie mogli wykorzystywać tę salę przed wiekami - prawdopodobnie do czegoś zupełnie innego niż teraz. Spojrzałem w stronę stołu zajmującego cały środek sali. A może służyła do tego samego: do zasypywania kłamstwami i drwinami oraz wzajemnego wygryzania się... Pewne rzeczy nigdy nie ulegną zmianie. Kiedy wszedłem do środka, usłyszałem łomot i dostrzegłem czyjąś głowę znikającą za odległym krańcem długiego biało-złotego stołu. Siedzący tam ludzie obracali się w fotelach, wstawali, wyciągali ręce. Ktoś upadł. Błyskawicznie zacząłem wzrokiem i myślami szukać Elnear. Mój umysł odnalazł ją pierwszy. Zajmowała jeden z bogato rzeźbionych foteli z wysokim oparciem, bliżej wyjścia. Stała pochylona do przodu, spoglądając w kierunku zamieszania. Jardan siedziała na fotelu tuż za nią, w drugim rzędzie, wśród miejsc przeznaczonych dla doradców i pomocników. Wzdłuż ścian stali strażnicy w tęczowych kombinezonach. Kilku z nich ruszyło do przodu, reszta jednak została na miejscu z kamiennymi wyrazami twarzy. Byli tu tylko na pokaz, prawdziwe środki bezpieczeństwa należały do tych rzeczy, których nie można ani dotknąć, ani zobaczyć. Usiadłem obok Jardan. - Co się stało? - To jeden z ambasadorów Potrójnego G - mruknęła. Zdaje się, że siadając nie trafił na fotel... W jej myślach odczytałem, że nikt z ludzi spotykających się na tego typu posiedzeniach nie powinien popełniać takich błędów. Usłyszałem szepty i jednocześnie wyczułem rozbawienie siedzących przy stole członków rady Centaurian. Potrójne G w tej jednej chwili straciło wiele ze swej powagi. Jardan odwróciła głowę i spojrzała na mnie. - Domyślam się, że Braedee jedynie przypomniał ci o twoich obowiązkach - rzekła, odwracając moją uwagę od Potrójnego G. - Owszem - mruknąłem. Popatrzyłem wzdłuż stołu i odnalazłem wzrokiem Lazuli siedzącą obok Darica... swego pasierba. Wcale nie wyglądała na starszą od niego; ciekaw byłem, ile naprawdę ma lat. Daric szepnął coś do niej i Lazuli roześmiała się głośno. Przy stole siedziało może trzydzieści osób. Dwadzieścia stanowiło radę nadzorczą Centaurian, reszta, tak jak Elnear, reprezentowała pomniejsze kompanie, w ten czy inny sposób powiązane z Centaurem. Naliczyłem przy stole jedenastu taMingów. Dysponowali zatem większością głosów. Coś w ich postawie i sposobie poruszania się mówiło mi, że nawet na chwilę nie zapominali o tym fakcie. Wyróżniali się, nawet siedząc pośród innych ludzi - nie tylko swoim uderzającym podobieństwem... Popatrzyłem na starego Teodora, który zasiadał w radzie dłużej niż ktokolwiek inny i miał piastować swoje stanowisko aż do śmierci... Spostrzegłem babkę Ju-

le... kilka ciotek i kilku wujków, dalszych krewnych. Lazuli zajmowała miejsce prawnie należące się Jule - zajmowała je per procura już od lat, po tym jak Jule opuściła dom rodzinny. Spojrzałem na Charona siedzącego u szczytu stołu, tak daleko od wysłanników Potrójnego G, jak tylko mógł. On także zaszczycił mnie spojrzeniem, od którego przeszył mnie lodowaty dreszcz. Braedee widocznie przekonał go, że skoro już mnie zatrudnili, to powinni wykorzystywać. Mimo to, przebywając w jednym pomieszczeniu ze mną, czuł się cholernie zakłopotany. Zrozumiałem nagle, że w rzeczywistości Braedee wybrał mnie, gdyż realizował swój własny plan, Charonowi zaś to się nie podobało. Charon, jak nikt inny, poświęcał się ciałem i duszą Centaurowi. Gdyby moja obecność spowodowała jakiekolwiek kłopoty, nie ja jeden bym za to zapłacił. Raz jeszcze omiotłem spojrzeniem siedzących przy stole ludzi. - Co robią tu wysłannicy Potrójnego G, skoro uważa się 1j ich za wrogów? - zapytałem Jardan. - Chodzi o zachowanie kontaktu - odparła. - Obie kompanie wysyłają przedstawicieli na posiedzenia konkurentów. Mają o wiele więcej wspólnego niż tylko ten sam potencjalny rynek zbytu na swoje usługi... A jedni i drudzy nienawidzą ZTF. Skinąłem głową. - Rozumiem..,. - rzekłem. Popatrzyła na mnie dziwnie. Nie odpowiedziałem na to. Odwróciła głowę i pochyliła się do przodu, aby szepnąć coś Elnear. Przypomniałem sobie nagle, że Braedee informował mnie o tym, iż Elnear zajmuje w radzie miejsce po zmarłym mężu. Oznaczało to, że dysponowała dwoma głosami. - W jaki sposób madam może zasiadać w radzie centauryjskiej? - zapytałem, gdy Jardan skończyła rozmowę. Przecież nie należy do taMingów. - Tylko dlatego że nie odnaleziono ciała jej męża - odparła szeptem. Zabieg formalny: wszyscy wiedzieli, że on nie żyje, ale nikt nie mógł tego dowieść. To miejsce należało się jej per procura dożywotnio, bądź do momentu wyjaśnienia zagadki. Skrzywiłem się, żałując, że zadałem to pytanie. Gdy Charon poprosił zebranych o uwagę, odchyliłem się na oparcie krzesła; przypomniałem sobie, że nie taMingowie mieli być obiektem mojego zainteresowania. Dwaj przedstawiciele Potrójnego G siedzieli przy końcu stołu sztywno niczym posągi; spięci, ze ściągniętymi twarzami, próbowali odzyskać godność utraconą wskutek chwili nieuwagi. Ten, który podniósł się z ziemi, wyglądał, jakby mełł w ustach przekleństwa. Był pewien, że ktoś zrobił to specjalnie, nie umiał jednak powiedzieć, jak do tego doszło. W głowach obu wysłanników podejrzliwość, nienawiść, uraza i szacunek mieszały się niczym olej z wodą, pokrywając kożuchem nieczystości wszystkie ich myśli oraz wypowiadane przy stole słowa, które docierały do ich uszu. O ile zdążyłem się przekonać, jeśli Potrójne G miało coś wspólnego z zamachami na życie pani Elnear, żaden z nich nic o tym

nie wiedział. Spojrzałem na panią Elnear, wyczuwając jej napięcie, a także rąbek uwagi skierowany nieodmiennie ku mojej osobie. Miała ochotę poinformować wszystkich, kim jestem, a jednocześnie czuła do siebie pogardę, że nie ma odwagi tego uczynić. Zakląłem w duchu pod adresem tego łajdaka Braedeego, który komplikował mi zadanie. Bałem się nawet pomyśleć o tym, co by się stało, gdyby choć jeszcze jedna osoba albo wszyscy w tej sali dowiedzieli się, kim naprawdę jestem. Większość syndykatów nie korzystała z pomocy telepatów, głównie dlatego iż ludzie zanadto się bali, że sami zostaną wysondowani - czy to przez agenta innej firmy, czy własnej. Potrójne G prawdopodobnie ogłosiłoby świętą wojnę, gdyby dowiedziało się, co tu robię. Ich służba bezpieczeństwa zabiłaby mnie przy pierwszej sposobności, nawet gdyby nie mieli przeciwko mnie żadnych dowodów. Skoncentrowałem się ponownie i zamknąłem oczy, próbując robić wrażenie znudzonego i nie przyciągać zanadto niczyjej uwagi. Na forum rady odczytywano właśnie raport dotyczący działań podjętych w celu zagęszczenia sieci łączności w jakimś newralgicznym sektorze. Przedstawiciele Potrójnego G z uwagą łowili każde słowo, a w ich umysłach narastała powoli niema fala zawiści. Jeden z nich rozmyślał o rodzącej się wrogości lokalnego rywala do tworzonej w tym sektorze sieci Potrójnego G. Sądził, że najlepszym rozwiązaniem byłoby wchłonięcie owej firmy przez Potrójne G - ku kompletnemu zaskoczeniu Centaurian... I oto ja miałem wyciągnąć ów projekt na światło dzienne. Pojąłem, że Centaurianie nie mieli zamiaru na tym forum dyskutować o żadnych zamierzeniach mogących być zaskoczeniem dla konkurentów. Ten raport miał służyć jedynie wysondowaniu zamiarów Potrójnego G. Przeniosłem swą uwagę na kolejne siedzące przy stole osoby, aż wreszcie ponownie zetknąłem się z umysłem Elnear. Rozmyślała o paradoksach porozumiewania się przy tym stole, jak i w całej Federacji; o tym, że mimo postępu technicznego, dzięki któremu osiągnięto tak wiele, nadal nie istniał żaden prosty sposób bezpośredniej łączności między systemami gwiezdnymi. Członkowie rady, przedstawiciele różnych syndykatów, miliony posłańców przemierzały cały obszar Federacji; wyposażeni w sztuczną pamięć i układy elektroniczne, utrzymywali przy życiu światową Sieć informacyjną. Centaurianie radzili sobie znacznie lepiej od innych syndykatów, gdyż poza granicami układów planetarnych traktowali łączność jako jeszcze jeden towar, którym można handlować. Ale przepływ informacji niczym krew krążył w sieciach wewnątrzsystemowych i gdyby ktokolwiek zdołał odciąć jego dopływ, nawet Centaur w ciągu tygodnia zostałby na lodzie. Przerwałem kontakt i oczyściłem swoje myśli. Ciekaw byłem, czy Elnear kiedykolwiek zaprząta sobie głowę tak przyziemnymi problemami, jak chociażby wybór fasonu obuwia. Może nie. Może właśnie dlatego tak się ubierała..'. Raz jesz-

cze moje myśli powędrowały wzdłuż stołu, omijając Centaurian, odczytując i automatycznie rejestrując wszystko, co znajdowałem w umysłach pozostałych osób - bez względu na wagę tego i znaczenie. Byłem przyzwyczajony do obecności biologicznych systemów alarmowych, zdziwiło mnie więc, że nikt nie posiadał urządzeń zdolnych wykryć energię psi. Z tego powodu nie poczułem się jednak ani trochę lepiej. Rola telepaty w korporacji przypominała udział w grze "Ostatnia szansa", popularnej w Starówce... grze samobójców. Wyprostowałem się, przypominając sobie wydarzenia wczorajszego dnia. Daric mówił coś na temat wizytatora Strygera. Dwaj wysłannicy Potrójnego G pochylili się do przodu przy odległym końcu stołu, okazując nagły wzrost zainteresowania. - .. .Znaczenie Strygera w niezależnych środkach przekazu nadal wzrasta - mówił Daric - w związku z jego wystąpieniem w sprawie zniesienia kontroli. Podobnie jak i twoje, Elnear... - Wykrzywił się w uśmiechu, jakby chciał dać jej do zrozumienia, iż wie znacznie więcej niż ona. Może i tak było. Jego wzrok przesunął się wzdłuż stołu, aż spoczął na mnie, zatrzymał się na moment, by wreszcie powędrować dalej, ku przedstawicielom Potrójnego G. - Wygląda na to, że Rada Bezpieczeństwa czeka na wynik głosowania nad projektem zniesienia kontroli, zanim podejmie decyzję o obsadzeniu wolnego miejsca. Ponieważ, jak wszyscy wiemy, członkowie Rady są nieco odizolowani od realnego życia, prawdopodobnie potraktują tę sprawę jako rodzaj testu do zbadania nastrojów czy też sprawdzenia, który z kandydatów ma silniejszą osobowość i wywiera większy wpływ na opinię publiczną. Ponownie uśmiechnął się, spoglądając na Elnear. Nie musiałem na nią patrzeć, by wyczuć jej irytację. - Oczywiście, w takim wypadku o wyborze zdecyduje całe Zgromadzenie, a można sądzić, że takie rozwiązanie ma dziwne, wręcz magiczne znaczenie dla ZTF. Z odrazą pomyślałem, że Stryger mógłby zająć miejsce w Radzie Bezpieczeństwa. Czy ci kretyni naprawdę nie widzieli, co on sobą reprezentuje? Przypomniałem sobie słowa Braedeego, ale w niczym nie wpłynęły one na moje odczucia. Daric pochylił się nad stołem, spoglądając na reprezentantów Potrójnego G. - Proszę mi powiedzieć, ambasadorze Ndala, czy Potrójne G nadal waha się w sprawie zniesienia kontroli? - Potrójne G nie tyle się waha, panie Daric, ile szczegółowo rozważa wszelkie konsekwencje - odparł Ndala. - Chyba nie trzeba tu nadmieniać, że Centaurianie uzyskaliby olbrzymie dochody ze zniesienia kontroli nad dystrybucją tego narkotyku z uwagi na prawa kontrolne ChemEnGena. Owe dodatkowe dochody mogłyby z łatwością zostać wykorzystane do walki z konkurencją.Daric wzruszył ramionami. - Lecz... mogłyby także wpłynąć na złagodzenie naszego stanowiska i pewne rozluźnienie naszej sieci... zwłaszcza gdybyście nas poparli w głosowaniu w Zgromadzeniu. Poza

tym powinniście patrzeć na sprawy z szerszej perspektywy. My nie jesteśmy waszymi wrogami. To szczera prawda, mimo że nasze ścieżki czasem się krzyżują. Przedstawiciel Potrójnego G odchylił się na oparcie fotela i popatrzył przez długość stołu na Charona. - Być może otrzymamy jakieś wytyczne po powrocie do ambasady - mruknął. To było kłamstwo. Ci dwaj wiedzieli już, że mają głosować za zniesieniem kontroli, mimo że nie byli bezpośrednio zainteresowani dystrybucją specyfiku. Pragnęli zwycięstwa Strygera. Chcieli sięjednak przekonać, na jaki kompromis gotowi byli pójść Centaurianie... - Uznajmy tę sprawę za zamkniętą - rzekł Charon, spoglądając na mnie przelotnie. Jego słowa były równie pewne, jak pewnie ja się czułem. Siedząca przede mną Elnear westchnęła ciężko. Podobnie jak wszyscy zdawała sobie sprawę, że nawet gdyby miała za sobą ZTF, jeśli chodzi o głosowanie w sprawie zniesienia kontroli, to jednak Stryger miał również popleczników. Jej przekonanie, że należy głosować przeciwko projektowi, było tak głęboko zakorzenione, że nawet nie mogłem wysondować jego przyczyn. Myślała nawet o tym, żeby wycofać swoją kandydaturę do miejsca w Radzie Bezpieczeństwa, chociaż bardzo pragnęła znaleźć się w jej gronie, gdyby takie posunięcie mogło przeciągnąć na jej stronę tych, którzy chcieli głosować za zniesieniem kontroli jedynie w celu udzielenia poparcia Strygerowi. Zdawała sobie jednak sprawę, że to wszystko nie jest aż tak proste. Mimo wszystko uważała Strygera za porządnego człowieka; sądziła, że może być równie cenny w Radzie jak ona. Może nawet lepszy. Nie mogła uwierzyć, że Stryger jest tylko pionkiem w rękach niektórych polityków, takim samym jak Braedee, choć wykonującym zupełnie inne funkcje. W rzeczy samej nic nie wiedziała o Strygerze; nie uwierzyła mi, w każdym razie nie przywiązywała żadnej wagi do tego, co jej powiedziałem. Podziwiała i ceniła jego wiarę w Boga i dobroć ludzkiej natury. Sądziła, że jedynie przypadkowo jego przekonanie o tym, iż pentryptyna może być środkiem do rozwiązania czyichś problemów, odpowiadało interesom tak wielu syndykatów... Zagłębiłem się w fotelu; zaczynałem odczuwać ból głowy - albo ze zmęczenia, albo z depresji. Osobistości obecne na sali były na tyle scyberowane, by móc bez przerwy dotrzymywać kroku biegowi zdarzeń w międzygwiezdnych imperiach. Nie miały jednak żadnego sposobu na dostrzeżenie tego, co dzieje się za ich plecami. Wtedy gdy naprawdę miało to znaczenie, były takimi samymi martwiakami jak cała reszta. Nie umiałem jednak ocenić, czy ta myśl rozczarowała mnie, czy przyniosła mi ulgę. Wreszcie posiedzenie dobiegło końca, choć nie oznaczało to końca moich obowiązków. Wszyscy przeszli do sąsiedniego pomieszczenia o sklepieniu uginającym się pod ciężarem

białych oraz pozłacanych stiukowych kwiatów, gdzie na stołach czekało przygotowane jedzenie i napoje. Byłem głodny, ale tym razem nie tknąłem niczego. Nie miałem ochoty lyzykować. Patrzyłem tylko i słuchałem, trzymając się blisko Elnear, jak ode mnie oczekiwano. Jardan początkowo nie odstępowała mnie na krok, kiedy się jednak przekonała, że nie rzucam się najedzenie i z nikim nie rozmawiam, zostawiła mnie samego. Byłem tylko doradcą, nie zaczynałem z nikim rozmowy i nikt się do mnie nie odzywał. Przysłuchiwałem się, jak śmiertelni bogowie Federacji rozważają sposoby przekradania się za plecami ZTF i włażenia do kieszeni czyichś spodni, dyskutują o tym, jak bardzo pentryptyna przydałaby się do skończenia z rozruchami na planecie Belkego... w jakim stopniu debata przed głosowaniem wpłynęła na obniżenie produkcji.. . jaka szkoda, że ZTF kurczowo trzyma się praktyki konsultacji ze związkami zawodowymi... Czasem dobre rady, oskarżenia i plotki wypowiadano jednym tchem. Popatrzyłem na wysokiego blondyna, który wypluł przeżutą herkę na podłogę; po chwili ktoś inny w nią wdepnął. Rany, on ma jeszcze gorsze maniery ode mnie! Ale maniery nie odgrywały chyba większej roli, jeśli się było bogatym, podobnie jak nic nie obchodzili bogatych ludzie biedni. Tych, którzy mieli coś do stracenia, i tych wiedzących, jak należy się zachowywać, łączyły jedynie biliony na kontach. Odruchowo musnąłem palcami emblemat na rękawie. Za mną rozbrzmiał trzask, śmiech i przekleństwa. Odwróciłem się szybko, gdyż przez moment miałem wrażenie, że odbierałem czyjąś uwolnioną energię psi. Nie byłem jednak pewien. Ktoś upuścił talerzyk zjedzeniem - to chyba jeszcze nic nie oznaczało; może wypił za dużo albo był zdenerwowany. .. Skoncentrowałem się, przypomniawszy sobie, że w tym towarzystwie przebywa psion-żartowniś, gotów ponownie zadrwić ze mnie. A może domyślił sięjuż, dlaczego poprzedni numer mu nie wyszedł? Może dlatego nie chcieli mnie wypuścić z rąk, że sami mieli coś do ukrycia? Może z tego powodu próbowano jedynie głupich dowcipów, w których trudno dostrzec ingerencję sił psi? A może po p >stu zdecydowano się dać mi spokój? Wątpiłem w to jednak. Braedee kazał mi zapomnieć o tej sprawie. Lecz to, o czym on nie chciał słyszeć, nadal mi zagrażało. Zacząłem sondować myśli ludzi ... - Mez Kocie. Odwróciłem się, przede mną stała pani Lazuli. Zamrugałem szybko. - Tak, madam? - Wyglądasz, jakbyś spał na stojąco. Pospiesznie zerwałem kontakt myślowy. - Skądże, proszę pani. Po prostu... och, wykonuję swoje zadania. - Cholera! Po coś to powiedział! - To znaczy... - Nie ma sprawy. Wiem, że nie miałeś nawet czasu na jeden głębszy oddech, nim znalazłeś' się w wirze zajęć. Musisz

się tu chyba czuć obco. Zaskoczyła mnie protekcjonalność w jej głosie, zresztą wyczułem ją także w myślach. Ale nikt inny nie zdobył się na to, nie podszedł i nie zagadnął mnie. W gruncie rzeczy miała rację. - Tak, madam, nawet bardzo obco. - Fakt, że patrząc na jej twarz, za każdym razem widziałem rysy Jule, działał na mnie niezwykłe uspokajająco. Pomagało mi to trwać w przekonaniu, iż cała ta sprawa musi do czegoś doprowadzić. Charon patrzył na nas z zachmurzonym czołem. W ułamku sekundy sięgnąłem do jego umysłu, odczytując zazdrość, podejrzliwość, rozczarowanie... nienawiść - to ostatnie w stosunku do mnie, pozostałe do małżonki. Wyczuwałem jego bolesną niepewność przy każdym spojrzeniu w jej kierunku; nie ożenił się z nią z miłości, lecz ze względów politycznych, i wiedział, że Lazuli nie darzy go uczuciem. Patrząc na nią, on także widział Jule... swoją córkę, tyle ze bez skazy. To właśnie było powodem jego zaniepokojenia i nieufności, do czego nawet nie miał odwagi się przyznać; uważał, że na widok córki powinno było się odczuwać coś zupełnie innego. W głębi jego duszy wciąż tliło się uczucie, które powinno wygasnąć dawno temu... Odwróciłem głowę, czując ciarki na skórze. - Co powiedziałeś? - zapytała Lazuli. Nie odzywałem się przecież ani słowem. - Nic, madam - odparłem, nie mając pewności, czy nie " mruknąłem czegoś nieświadomie. - Gdzie jest Jiro? - Zmieniłem temat, gdyż musiałem dać nieco odpocząć moim myślom. Nie zauważyłem nigdzie Jira, ale gdybym miał wskazać żartownisia posługującego się energią psi, moje pierwsze podejrzenia padłyby na niego. Lazuli pokręciła głową. - Chciał przyjść, żeby obserwować posiedzenie, ale się nie zgodziłam. Musiał ponieść jakąś karę za to, że mnie okłamał. Miałem na końcu języka, że takie dzieci uczą się kłamać już od kołyski, zostawiłem to jednak dla siebie. Swoją drogą, może wcale nie został ukarany za kłamstwo, lecz za to, że w końcu powiedział prawdę. Zerknąłem raz jeszcze na Charona i ujrzałem, że podąża w naszym kierunku. - Proszę mi wybaczyć, madam... - Skłoniłem głowę i szybko się oddaliłem. Przecisnąłem się przez tłum ku Elnear. Stała w ustronnej alkowie, rozmawiając z wujem Jule, Salvadorem, dwukrotnie starszym od niej, choć wyglądał na tyle lat co ona. - Mez Kocie - rzekła Elnear, przywołując mnie, gdy tylko się zbliżyłem. Sprawiała wrażenie przemęczonej, a czuła się jeszcze gorzej. - Myślę, że powinniśmy już wracać. Czeka mnie jeszcze sporo pracy. Wyczuwałem jej delikatny niepokój i ogromną ulgę, że wreszcie mogła uwolnić się od tego grona rodzinnego i że będąc tu, przez cały czas nie sprawiłem jej żadnego kłopotu. Skinąłem głową, odczuwając jeszcze większą ulgę. Obok sta-

nęła Jardan, chyba po raz pierwszy nie patrzyła na mnie spode łba. - Dzięki Bogu - szepnęła. W tej samej chwili za jej plecami wyrósł Daric taMing z wielkim kryształowym kielichem pełnym jakiegoś trunku. Popatrzył na nas, oczy mu już błyszczały. Spojrzałem odważnie na niego, wiedziałem bowiem, że tym razem nie dałem mu żadnych powodów do kpin. - Byłeś dzisiaj bardzo grzecznym chłopcem, nowy doradco... - rzekł. Uczynił taki ruch, jakby chciał pójść dalej, lecz stanął w pół kroku i obejrzał się, wykrzywiając usta w uśmiechu. - Czy wiesz, że masz rozpięty rozporek? Spojrzałem w dół, podobnie jak wszyscy; wiedziałem, że to niemożliwe, zażartował tylko... Nie, to nie był żart. Musiałem przy nich zapinać rozporek. 8 Nazajutrz pojechaliśmy z panią Elnear do jej wydziału, następnego dnia również. Nim się obejrzałem, minął tydzień mojego pobytu na Ziemi, choć dla mnie trwało to o wiele dłużej. Nie zdarzyło się nic specjalnego, poza tym, że zostałem prawdziwym doradcą. Przetrawiłem dane, które wtłoczyłem do pamięci pierwszego dnia, i zacząłem je wykorzystywać. Za każdym razem, gdy siadałem przed terminalem, wybierałem kolejną porcję informacji. Fakt, że czasami wiedziałem lepiej od Jardan, jak coś zrobić, kiedy indziej zaś nie miałem pojęcia, czy to, co mi przekazywała, mam wyrzucić do śmieci, czy się tym najeść, nie spotykał się już z tak bezlitosną krytyką, jak na początku. Obrzucała mnie jeszcze czasami zdumionym spojrzeniem, lecz zdarzało się to zdecydowanie rzadziej. Pani Elnear udawało się nawet zapomnieć o mojej odmienności i czasami patrzyła na mnie, nie wzdrygając się przy tym. Któregoś dnia w porze lunchu wywołałem program kontroli prawnej, przepuściłem przez niego mój kontrakt z Centaurianami i zarejestrowałem go. Wałęsałem się po kładkach ponad ulicami i pasażach miasta w sąsiedztwie budynków Rady Federacji. Dziwaczna mieszanina starego i nowego, zaokrąglonych, to znów ostrych jak brzeg noża krawędzi, kamienia, stali i ceramoplastu, szkła i kompozytu powodowała, że czułem się niczym w trzewiach jakiegoś zmutowanego, prehistorycznego skorupiaka krystalicznego. Poszczególne poziomy przywodziły na myśl warstwy osadów historycznych, a wszędzie dookoła czuło się szalone tętno życia przypominające rytm serca, które pompowało strumienie rzeczywistości we wszystkie wolne przestrzenie tego stwora. Kupiłem sobie nowe dżinsy, prosto spod igły, ale nie miałem odwagi ich założyć. Nie wydarzyło się nic specjalnego, poza tym, że musiałem widywać się z bratem Jule, Darikiem, o wiele częściej, niż miałem na to ochotę. Często spotykałem także Lazuli. Domyślałem się powodów, dla których razem z dziećmi

zamieszkała w domu Elnear, a nie w Pałacu Kryształowym, tak jak powinna. Nie miało to nic wspólnego ze mną, lecz owa świadomość ani trochę nie pomagała mi znosić ich obecności. Unikałem Jira i jego siostry, tak jakbym uciekał przed ulicznym gangiem, zresztą mniej więcej z tych samych przyczyn. Unikałem także ich matki, o ile tylko było to możliwe, nie mogłem jednak w ogóle się z nią nie spotykać, chyba że zamknąłbym się w pokoju i zagłodził na śmierć. Za każdym razem, gdy się widywaliśmy, wyczuwałem, że myśli o mnie. Ja również o niej myślałem. Miałem przed oczyma jej twarz, kiedy czekałem w nocy na telefon od Braedeego. Byłem jednak świadom, że zaprzątanie sobie głowy żoną Charona taMinga jest bezsensowne. Każdego wieczoru, kiedy domownicy już spali, nad konsolą w moim pokoju materializował się duch Braedeego, któremu musiałem opisywać wszystko, co widziałem i słyszałem. Powtarzałem sobie w głębi serca, że nic mnie to nie obchodzi; bo czyż miało to dla mnie jakiekolwiek znaczenie? Pod koniec drugiego tygodnia na tyle dawałem sobie radę z rutynowymi zajęciami w gabinecie pani Elnear, że każda moja czynność nie powodowała już alarmu całego systemu czy głupich min pracowników. Czasami nawet udawało mi się zapomnieć, że nie jest to zwyczajna, uczciwa praca... - Mez Kocie! - odezwała się nagle Elnear z drugiego końca pokoju. - Czy nie masz nic lepszego do roboty? Studiowałem "Wasze Sprawy", przekaz Niezależnej Agencji Informacyjnej, szukającej w tragicznym wypadku statku kosmicznego taniej sensacji. Wszystko było wyłączone poza wizją: nie miałem ochoty słuchać wrzasków ludzi i wąchać smrodu spalonych ciał. Niezależne stacje przykładały wielką wagę do rzetelności przekazów, gdyż nie otrzymywały dotacji z budżetów syndykatów; w ich postawie wyczuwałem dziwną mieszaninę honoru i mazgajstwa, co mi się nawet w jakimś stopniu podobało. Wyłączyłem obraz i odwróciłem się. - Wszystko jest już wprowadzone do sieci z wyjątkiem streszczenia komisji, czekam jeszcze na uzupełnienie danych. Geza obiecał uporać się z tym jak najszybciej. - A co ze sprawozdaniami...? - Puściłem te, które dostałem od pani, i przygotowałem pozostałe do przejrzenia. Milczała przez dobrą minutę, próbując znaleźć coś, czym mogłaby mnie zająć, ale widocznie nic nie wymyśliła. - Kocie - rzekła w końcu cicho, spuszczając wzrok przyznaję, że pod wieloma względami mnie zaskoczyłeś. Dajesz sobie świetnie radę z obowiązkami doradcy, zwłaszcza że nie posiadałeś żadnych kwalifikacji do tego stanowiska. Mówię szczerze, zdumiewasz mnie. Uśmiechnąłem się. Odpowiedziała mi uśmiechem i pochyliła się nad swoimi papierami. Spostrzegłem, że przeglądając na ekranie zapisy z ostatniej nocy, pobladła nieco. Do gabinetu weszła Jardan, ekran

ochronny zamigotał za jej plecami. - O co chodzi? - zapytała, odpowiadając widocznie na wezwanie Elnear, którego nie słyszałem. Kilka dni temu doszedłem do przekonania, że była kimś więcej niż asystentką Elnear i moją opiekunką. Czuwała nad wszystkimi sprawami bieżącymi, musiała zatem mieć tyle udoskonaleń, by sobie z tym poradzić. Tylko jej Elnear wierzyła bez zastrzeżeń. - Popatrz na to. - Elnear przełączyła jakiś tekst na mój terminal, kasując obraz agencji informacyjnej. Odchyliłem się na oparcie fotela; Jardan czytała ponad moim ramieniem. Obejrzała się na Elnear; ściągnęła mi kabłąk z głowy i przytknęła elektrody do czoła. Zdążyłem tylko zauważyć, że w tekście powtarza się nazwa "Potrójne G". - Potrójne G zostało wyłączone... ? - mruknęła Jardan, jak gdyby zetknęła się z czymś jeszcze mniej prawdopodobnym niż możliwość uśmiechnięcia się do mnie. - Przecież wczoraj rozmawiałaś z Suezainem. Jakim sposobem Centaurianie mogli się dowiedzieć o przepisach rozproszenia...? - Nie mam pojęcia. Zachowałam wszelkie środki... Poczułem nagle, że spojrzenia dwóch par oczu wwiercają się w moją głowę, a umysły obu kobiet podchwyciły tę samą myśl. Siedziałem sztywno, gapiąc się w ekran. Nie padło jednak żadne pytanie, widocznie uznały, że nie ma o co pytać. Ja również się nie odzywałem. Elnear ociężale podniosła się z miejsca i sięgnęła po marynarkę. - Muszę iść teraz na spotkanie z Isplanaskym, Philipo. Przekaż tę sprawę Lingpowi, a Geza niech kończy pracę Kota... - Spojrzała na mnie, zrezygnowana. Musiałem iść razem z nią, czy jej się to podobało, czy nie. W tej sytuacji nie miała na to najmniejszej ochoty. Ruszyliśmy -jak zawsze na piechotę- korytarzami w głąb budynku ZTF. Elnear przemierzała siedem - osiem kilometrów w ciągu dnia. Mnie to nie przeszkadzało, dziwiłem się tylko, że jej to nie męczy. Znaleźliśmy się w sali, gdzie w tle za umieszczonymi w polach ochronnych przedmiotami wyglądającymi na obiekty muzealne umieszczono holograficzne obrazy historii Ziemi. Zapewne przygotowano to wyłącznie na pokaz, na użytek turystów, którzy zasilali ziemski budżet. Przywykłem już do nieokreślonego wyglądu pomieszczeń biurowych i widok ten zdumiał mnie. Po namyśle jednak doszedłem do wniosku, że należało oczekiwać czegoś podobnego: ZTF głosił, że jest przedstawicielem całego rodzaju ludzkiego, musiał zatem przygotować coś, co można było wystawić na widok publiczny. Elnear szła przede mną, lawirując pośród tłumu turystów wędrujących i gapiących się lub stojących w grupkach. Starałem się dotrzymać jej kroku, lecz mój wzrok kierował się to ku niewiarygodnemu miniaturowemu krajobrazowi wyrzeźbionemu w gigantycznej bryle nefrytu... to znów w stronę hologramów miasta przed i po zniszczeniu wybuchem jądrowym, zajmujących całą ścianę... czy też kryształu bez skazy wy-

tworzonego w stanie nieważkości i zamkniętego w przezroczystej kuli... - Kocie! - Głos Elnear rozbrzmiał jak smagnięcie biczem. - Jeśli masz ochotę pozwiedzać - rzekła, kiedy zbliżyłem się do niej - zrób to, proszę, w chwilach wolnych od zajęć. - Nie wiedziałem, że jest tu aż tyle do oglądania... madam. - Odwróciłem głowę i omiotłem spojrzeniem ścienną mozaikę. - Więc teraz już wiesz - odparła, lecz jej irytacja szybko mijała. Popatrzyła w ślad za moim spojrzeniem, by sprawdzić, co tym razem przykuło moją uwagę. - Portret rodzinny całej ludzkości - dodała. Mozaika przedstawiała grupę trzydziestu osób: starych, młodych, różnej płci, wzrostu i koloru. Kiedy zerknąłem na nią, nie mogłem oderwać wzroku, dopóki nie obejrzałem dokładnie wszystkich postaci. Ten, kto ponad czterysta lat temu wykonał tę mozaikę, w zadziwiający sposób uchwycił nastroje ludzi. - Pierwotnie zdobiła ona salę posiedzeń rządu starego świata, jeszcze przed nastaniem Federacji - wyjaśniła Elnear - i miała na celu przypominać odizolowanym narodom, że łączy je człowieczeństwo... gdyż dziwnym sposobem ciągle o tym zapominano. - Mówiła tak, jakby nie była pewna, czy nasz obecny ustrój jest lepszy, czy gorszy od tamtego, ale wyczytałem w jej myślach, że teraz przynajmniej ludzie nie mordują się nawzajem tak często i na tak wielką skalę. Raz jeszcze spojrzałem na twarze postaci. Rysy niektórych jeszcze bardziej różniły się od pozostałych, niż moje od Elnear, ale nikt z tej grupy nie wyglądał na Hydranina, nikt nie był podobny do mnie. Pod mozaiką widniały słowa jakiegoś języka ery przedkosmicznej. - Co tam jest napisane? - "Traktuj innych tak, jak chciałbyś, żeby oni traktowali ciebie" - przeczytała. Milczałem, Elnear ruszyła dalej i podążyłem za nią. Niemal czułem na plecach spojrzenia postaci z mozaiki. Nie wiedziałem, kim jest Isplanasky, póki nie dotarliśmy na miejsce, a nie chciałem czytać w myślach Elnear: głowę miałem zbyt zaprzątniętą tym, co zdarzyło się w jej gabinecie. Dopiero gdy stanęliśmy przed wejściem, zerknąłem na napis na ścianie nad drzwiami: "Natan Isplanasky, Dyrektor Operacyjny Służb Pracy Najemnej". Miałem wrażenie, że pętla zaciska mi się na szyi. Minąłem drzwi, jakbym szedł na ścięcie. Isplanasky urzędował na jednym z górnych pięter, w jego pokoju było prawdziwe okno. Należało się tego spodziewać, był przecież dyrektorem największego"! najbardziej dochodowego wydziału ZTF, jeśli nie liczyć kopalni telhassium. Jego prywatny gabinet był ogromny, a okno wychodziło na spiętrzone wieżyce miasta. - Elnear...! - Isplanasky podniósł się z wielkiego czerwonego fotela o dziwacznie rzeźbionych poręczach. Ruszył ku nam z na wpół przymkniętymi powiekami, jakby wyrwany ze

"snu. Widocznie był-podłączony do systemu, musiał mieć cholernie dużo udoskonaleń. - Boże, jak to miło cię zobaczyć po tak długim czasie! Odnoszę niekiedy wrażenie, że na zawsze zostałem zagrzebany w sieci i wszyscy o mnie zapomnieli. Potrząsnął głową, przetarł oczy i zamrugał szybko. - Cieszę się, że złożyłaś mi wizytę osobiście. Był ubrany na czarno, tak jak służby porządkowe Pracy Najemnej, chociaż jego strój bardziej przypominał garnitur niż mundur i dobrze na nim leżał. Wyglądał na standardowe czterdzieści lat, był mocno zbudowany, ale nie gruby, miał brązową skórę, długie czarne włosy, zebrane w ogonek, oraz gęstą skołtunioną brodę. Poruszał się tak, jakby od wielu dni nie wstawał ze swego fotela. - Dobrze wiesz, Natanie, że wykorzystałabym każdą okazję do spotkania się z tobą. - Elnear zaszczyciła go swym rozbrajającym uśmiechem, na co Isplanasky odpowiedział jej tym samym, ukazując silnie kontrastujące z czarnym zarostem białe zęby. Byli tylko przyjaciółmi, nic więcej... Za to prawdziwymi przyjaciółmi. Elnear uważała go za wspaniałego faceta, choć nie mniejszym podziwem darzyła Strygera. Poza tym potrzebujesz kogoś, kto od czasu do czasu by ci przypomniał, żebyś wyszedł na świeże powietrze. - Kto to jest? - zapytał Isplanasky nieco zachrypniętym głosem i uśmiechnął się do mnie. Kiedy Elnear mnie przedstawiła, podszedł bliżej, uścisnął mi dłoń i nie omieszkał nadmienić, jakie to mam diabełne szczęście, będąc pomocnikiem jednego z najlepszych pracowników wydziału. Nie odpowiedziałem, czułem się jak sparaliżowany. Próbowałem myślami dotrzeć do mrocznych głębin jego umysłu, gdzie mógłbym znaleźć wyjaśnienie, jak dyrektor największej centrali niewolniczej w całej Federacji może się uśmiechać tak jak on. Tyle że nie mogłem tam dotrzeć mimo pełnej koncentracji... Zaczynałem czuć się nieswojo. Możliwe, że nie potrafiłem w pełni wykorzystać możliwości psi, że byłem częściowo ślepy, używając środków dostarczonych mi przez Braedeego. Isplanasky nalał Elnear herbaty, mnie zaś wręczył butelkę piwa, a drugą otworzył dla siebie, jakbyśmy urządzali sobie piknik na dachu świata. Na butelce z brązowego szkła widniał napis: "Istnieje od roku 1420"'. Uniosłem ją i pociągnąłem spory łyk tysiącletniego piwa. Było znakomite, lecz za szybko się skończyło. - Nie podoba mi się pomysł publicznej debaty ze Strygerem... - rzekł Isplanasky do Elnear. Uniosłem wzrok. Śmierdzi mi tu czyjąś ingerencją. Zbyt wiele syndykatów pragnie zniesienia kontroli... - Tak, to prawda. - Elnear skinęła głową i pociągnęła łyk herbaty. - On ma dobre chęci, lecz uważa mnie za naiwną. Używając jego słownictwa, gotów byłby dogadywać się z diabłem, tylko dlatego że wierzy w istnienie aniołów. Isplanasky uśmiechnął się. - Podobnie jak ty i ja, chociaż oboje jesteśmy cyniczni aż

do szpiku kości. Rozsiadłem się na stojącej pod oknem kanapie, przysłuchując się, jak rozmawiają o Strygerze, jakby był on tylko niegroźnym dziwakiem. Któregoś dnia, mając kilka minut, podłączyłem się do sieci i wydobyłem stamtąd wszystko na jego temat. Wysłuchałem przemówień i zbadałem jego życiorys. Stryger od początku głosił wiarę w Boga, był przewodniczącym Światowej Rady Ekumenicznej w Gadden; a jednak nie zawsze był fanatykiem. Wszystkie informacje o nim z dawnych lat wskazywały, że jako skromny kaznodzieja żył z datków i działał na rzecz poprawy warunków życia ludzi. Potem miał widzenie religijne - przynajmniej tak twierdził - kiedy wskutek upadku stracił na kilka minut przytomność. Od tamtego czasu się zmienił; przybył na Ziemię, żeby studiować religię ery przedkosmicznej, gdyż w swym widzeniu dowiedział się, że czeka tu na niego Autentyczna Boska Prawda. Podróże międzygwiezdne udowodniły, że Ziemia nie jest pępkiem wszechświata, a zetknięcie z Hydranami potwierdziło, że ludzie nie są osamotnieni. Religia uległa głębokim przemianom, wręcz narodziła się od nowa; jej wyznawcy głosili równość wszystkich istot żywych i praktykowali tak, by nikomu nie wchodzić w drogę, zwłaszcza syndykatom, które wymagały od ludzi bezwzględnej lojalności. Ale Strygerowi marzyła się dawna świetność religii opartej na twierdzeniu, że istnieje gdzieś Bóg prawdziwy, roztaczający opiekę nad swymi wybrańcami - to znaczy ludźmi, bo przecież nie Hydranami. Nie udało mi się dociec, kiedy ani z jakiego powodu zaczął tak bardzo nienawidzić Hydran. Pilnie zważał, by nigdy na ten temat nie mówić, nie był na tyle głupi. Wiedział także, że ci, na których poparciu mu zależało, również nie są głupi. Inni prawdopodobnie nienawidzili Hydrań tak jak on, lecz w tym czasie niedobitki społeczności hydrańskiej znajdowały się już pod ścisłą kontrolą któregoś z syndykatów, bądź zostały "rozlokowane" w takich slumsach jak Starówka, skąd nie wydostawały się krzyki o ludobójstwie. Stryger zaczął podróżować, gromadząc poparcie oraz fundusze, a jego wystąpienia w obronie praw człowieka rozbrzmiewały w całej Sieci, transmitowane z jednej planety na drugą. W wieku pięćdziesięciu trzech lat był już sławny. Co do jednego miałem rację: wyglądał wtedy zupełnie inaczej. Przeszedł tak wiele operacji plastycznych, że trudno go było rozpoznać na starych zdjęciach. Mówił na temat godności i doskonałości człowieka, nie scyberowanego, nie zmienionego - takiego, jakim stworzył go Bóg. Ale krok po kroku Stryger sam zajmował miejsce Boga, czyniąc z siebie wykalkulowany ideał ludzkiej doskonałości. I oto po latach udało mu się przekonać zarówno szefów syndykatów, jak i całą Radę Bezpieczeństwa, że jest niemal tak doskonały jak we własnym mniemaniu. Udało mu się dojść do perfekcji w grze na dwa fronty - dwaj wrogowie w tych samych jego słowach słyszeli dokładnie to, co każdy

z nich chciał usłyszeć. Do czegoś takiego trzeba było mieć niezwykły spryt, talent, a przede wszystkim wzbudzać sobą taki rodzaj zaufania, jaki ludzie przyjmowali bez żadnych zastrzeżeń. Niewątpliwie Stryger miał talent: zdołał skupić wokół siebie bardzo wielu ludzi, jego Ruch dysponował znaczniejszymi finansami niż wiele syndykatów. Stryger mógł sobie kupić wszystko, czego by zapragnął, bez względu na cenę. Ale jego to nie interesowało. Pakował większość pieniędzy w sieć instytucji charytatywnych działających na rzecz ludzi z marginesu. Widziałem zbudowane z tych pieniędzy schroniska w Starówce... Czasem nawet z nich korzy łłem. Przeżyłem ciężkie chwile, kiedy dowiedziałem się o tym wszystkim. Nie miałem pojęcia, jak to ocenić; przychodziło mi do głowy, że być może moje osądy nie są słuszne. Gdyby Strygerowi chodziło tylko o rozgłos, poprzestałby na funduszach zbieranych w trakcie swych podróży. Wiedziałem jednak, że pieniądze i sława mają dla niego drugorzędne znaczenie. Zależało mu na władzy. Bardzo pragnął zająć miejsce w Radzie Bezpieczeństwa i wszystko wskazywało na to, że chce wykorzystać głosowanie nad wolnym rynkiem pentryptyny do osiągnięcia swego celu. Coś nieustannie pchało go, aby sięgać coraz wyżej i wyżej, nie miało to jednak nic wspólnego z wiarą. Czasami wpatrywałem się w tę twarz o idealnych rysach i zachodziłem w głowę, co też może się ktyć za spojrzeniem tych przenikliwych oczu... Odwróciłem się, żeby popatrzeć przez okno, uciekając myślami od obrazu Strygera. Musiałem na chwilę zamknąć oczy, kiedy ujrzałem, jak wysoko się znajdujemy. Zacisnąłem dłonie na krawędzi kanapy, czekając, aż miną nieprzyjemne doznania. Pokrycie kanapy na dotyk i zapach przypominało prawdziwą skórę. Przesunąłem po nim dłonią tam i z powrotem. - ... jeśli w ten sposób zdobędzie jeszcze większe poparcie, znajdziemy się w kłopotach - mówił Isplanasky. - Większość członków Zgromadzenia już teraz jest za zniesieniem kontroli. Pomijając fakt, że jesteś najlepszą kandydatką do miejsca w Radzie, Stryger sprawia wrażenie zupełnie nie przygotowanego do takich obowiązków. Nie jest nawet scyberowany. Jak sam powtarza: "Na miłość boską, to wbrew naturze!'" - Właśnie: "na miłość boską"! - Elnear odchyliła się na oparcie fotela, zadarła głowę i popatrzyła w sufit. - On naprawdę wierzy, że Bóg kieruje jego poczynaniami. Sam wiesz, że zawsze usiłowałam robić to, co uznawałam za słuszne, co także można by nazwać wypełnianiem woli bożej. Ale czasami nie mogę się powstrzymać od myśli... Nadchodząca debata nie daje mi spokoju, śni mi się po nocach, budzę się, spierając sama ze sobą. - Możesz mi wierzyć, dobrze wiem, co czujesz. - Isplanasky powędrował znów niestrudzenie do barku. - Jeśli syndykaty zaczną stosować pentryptynę na swych obywateli... - Ty możesz stracić pracę - wtrąciłem. ZTF wynajmował robotników kontraktowych na każde żą-

danie syndykatów, które wykorzystywały ich zazwyczaj do prac, jakich mieszkańcy danej planety nie chcieli wykonywać. Nikt nie zadawał zbędnych pytań. Najmici pracowali również w kopalniach Federacji, wydobywając telhassium z wnętrza wypalonej gwiazdy, zwanej Żużlem w Koloniach Kraba. - Nie to mnie martwi - rzekł Isplanasky, nadal się uśmiechając. - Mam podobne poglądy jak pani Elnear. Zarządzam Pracą Najemną, gigantyczne rzesze moich podwładnych będą narażone na masowe stosowanie narkotyku przez syndykaty. Wierzę, że należy walczyć w obronie godności i wolnej woli ludzi, że prawa jednostki powinny być chronione za wszelką cenę. Nie chciałbym, żeby podlegający mi ludzie byli źle traktowani, nie mając w dodatku możliwości obrony. - Czy to znaczy, że chcesz zostawić swych niewolników na pastwę losu, by żarli wszelkie gówno, jakim raczą nakarmić ich syndykaty, i nie mieli nawet dostępu do narkotyku, który pozwoliłby im zapomnieć? - spytałem. - Dopóki jeszcze ktokolwiekxjest gotów zapłacić ci dziesięciokrotnie mniej za ich czas niż... Uśmiech zniknął z jego twarzy. - Skądże znowu! Działam w ZTF, bo Praca Najemna funkcjonuje jako samowystarczalna humanitarna instytucja dająca szansę tym wszystkim, którzy nie mają praw obywatelskich żadnego syndykatu. Stwarzamy im szansę, możliwość ponownego startu, a także wyszkolenia. "Praca Najemna buduje światy." - Wskazał dłonią wiszący za nim na ścianie emblemat. Spojrzałem mu w oczy; albo był największym hipokrytą, jakiego kiedykolwiek spotkałem, albo patologicznym kłamcą. - Dobrze się czujesz? - zapytał. - Ilu niewolników musiałeś obedrzeć ze skóry, żeby pokryć tę kanapę? - syknąłem. - Na Dziewięć Miliardów Imion Boga! -jęknął. - Jesteś anarchistą, synu, czy tylko alkohol uderzył ci do głowy? Odpiąłem identyfikator, tak że spadł na dywan. Uniosłem dłoń i pokazałem szeroką białą szramę. Isplanasky nie wiedział, o co mi chodzi. - Pracowałem kiedyś dla ciebie - wyjaśniłem. Jego brwi powędrowały w górę. - Wygląda jednak na to, że mimo tak ciężkich przeżyć nie ucierpiałeś zanadto - rzekł suchym, zjadliwym tonem. Sięgnąłem już za siebie, żeby wyciągnąć koszulę ze spodni, kiedy desperacja i wściekłość Elnear poraziły mnie niczym prąd. Spojrzałem na nią, z jej oczu wyczytałem niedowierzanie. - Madam,ja... - Tak, oczywiście. Możesz już iść. - Odprawiła mnie ruchem dłoni. - Wracaj do biura, później porozmawiamy. - Jeszcze nie słyszałem aż takiej groźby w jej głosie. Nie chciała przyjąć żadnych wyjaśnień. Przeprosiła Isplanasky'ego półgłosem, wyłowiłem tylko kilka słów: - .. .nie czuje się najle-

piej... Wyszedłem z pokoju, odprowadzany spojrzeniami dwóch par oczu. Wspomnienia wciąż napływały, nie istniało miejsce, gdzie mógłbym się od nich uwolnić. Wlokłem się korytarzami, przeklinając siebie w duchu za głupotę, gdy niespodziewanie ujrzałem przed sobą twarz szczerzącego zęby w uśmiechu Darica taMinga. - Witaj, giermku. Gdzież twoja dama w białej zbroi? Cholera! Trafiłem na ostatnią osobę w całym wszechświecie, z jaką miałbym ochotę się zobaczyć. Wzruszyłem ramionami, nie miałem nawet pewności, o co mnie zapytał. Przemknęło mi przez myśl, że on spędza całe dnie, wałęsając się po korytarzach w poszukiwaniu kolejnych ofiar. - Zdaje się, że ona miała być zawsze przy tobie - rzekł, idąc krok w krok obok mnie. - Albo odwrotnie. Przecież za to ci płacą. Mam rację? - Nie dzisiaj - odparłem, mimo woli zaciskając pięści. - "Proszę pana." - Słucham? - Spojrzałem na niego. - Masz mówić "proszę pana"... Zdaje mi się, że nie możesz sobie tego wbić do głowy, prawda? Wiesz, co Elnear mówi o tobie za twoimi plecami? "Można go ubrać jak człowieka, ale nie sposób zabierać go wszędzie ze sobą." - Sądziłem, że "proszę pana" używa się wtedy, gdy chce się komuś okazać szacunek. Milczał przez dobrą minutę, widocznie nie mógł uwierzyć własnym uszom. Wreszcie wybuchnął gromkim śmiechem. - Wiesz co, Kocie? Zaczynam cię podziwiać. Nic cię nie obchodzi, co o tobie myślimy... A może jesteś aż tak naiwny, że nie zdajesz sobie sprawy, co możemy z tobą zrobić? Poczułem dreszcz chłodu, kiedy dotarło do mnie znaczenie jego słów. Szedłem jednak dalej, wbijając spojrzenie w czubki swoich butów. - Jule nigdy nie wspomniała nawet słowem, że ma brata. Prychnął z pogardą. - Nie dziwi mnie to. Zawsze mną gardziła, bo jestem normalny. Kiedyś, gdy byliśmy dziećmi, próbowała mnie zabić, chciała mnie zepchnąć z balkonu w naszym domku na Ardattee. Uniosłem głowę i zmarszczyłem brwi. Daric nadal uśmiechał się do mnie. - Widocznie miała ważny powód. - Spuściłem wzrok i przyspieszyłem kroku. Ale on nie ustępował, trzymał się mnie jak pies po wbiciu zębów w nogawkę. Nie miałem pojęcia, o co mu chodzi, byłem jednak przekonany, że to wszystko do czegoś ma prowadzić. Nasze spotkanie nie było przypadkowe, lecz nie umiałem znaleźć przyczyny. Może brał narkotyki, a może zachowywał się w ten sposób tylko dlatego, że należał do rodziny taMingów. - A swoją drogą, co tak bardzo zainteresowało cię w mojej siostrze? Większość normalnych ludzi uważa psionów za odrażających. Świadomość, że oni mogą grzebać w twoich my-

ślach czy nawet spowodować wstrzymanie akcji twego serca. .. Rozumiesz. Chyba że ktoś znajduje w tym przyjemność, spotyka się przecież nekrofilów albo ludzi, którzy lubią być oszczywani... Obróciłem się gwałtownie, unosząc zaciśniętą pięść. Nie zważałem na to, że kilkudziesięciu naocznych świadków i chyba jeszcze więcej obserwatorów służby bezpieczeństwa będzie się przyglądało praniu po pysku członka Zgromadzenia. - Wiem, kim jesteś - wtrącił szybko. - Ty też do nich należysz. Ręka opadła mi bezsilnie. - Co takiego? - zapytałem. - Ktoś ci powiedział, że jestem telepatą? - Bo tak jest. To wszystko wyjaśnia. - Wbijał spojrzenie swych szarych oczu w moją twarz. - Jesteś psionem! Mój ojciec wynajął psiona! - Zaśmiał się głośno i piskliwie, po czym klepnął się dłonią w czoło. - Na Boga, nie mogę w to uwierzyć! - Kto ci powiedział? - Poczułem, że wściekłość, jaka mnie zwykle ogarniała na jego widok, przybiera jeszcze na sile, gdy pojąłem, że mnie przechytrzył. - Ojciec. - Wzruszył ramionami, jakby miało to oznaczać, że Charon taMing rozpowiada o mnie na lewo i prawo. - Po prostu nie mogłem w to uwierzyć! Ja także nie mogłem. Najwyżej dotarły do niego jakieś plotki, a resztę musiał wydobyć spośród zastrzeżonych informacji. - Po tym, jak Jule wyniosła się z domu, byłem pewien, że gdyby jakikolwiek psion pojawił się w zasięgu jego wzroku, zostałby na miejscu spopielony - powiedział. - Widocznie Braedee ma większą siłę perswazji, niż sądziłem. Albo wie o nas znacznie więcej, niż nam się wydaje. - Nie jestem psionem, przynajmniej dla większości ludzi tutaj. Braedee chce zachować to w ścisłej tajemnicy, przekażę mu, że znasz prawdę. - Miałem nadzieję, że tym sposobem zamknę mu usta. - Zachowam twoją tajemnicę dla siebie. - Na twarzy Darica pojawił się nagle dziwny grymas. - Czy... nie wstyd ci czasem, że jesteś psionem? Nie miewasz ochoty pozbyć się swego mózgu? Jule tego pragnęła. Sposób, w jaki wszyscy ją traktowali... - Dostrzegłem w jego oczach błyski lęku: równie dobrze on mógł się znaleźć na miejscu siostry. - Mówisz o sobie? Zmarszczył brwi i skrzywił się jeszcze bardziej. Podążyłem korytarzem, nareszcie sam. 9 Następnego ranka czekałem o zwykłej porze i w zwykłym miejscu, ale nikt nie nadchodził. To nie było podobne do Jardan i Elnear. Nic mi nie było wiadomo, by ktokolwiek z domowników oprócz mnie nie znosił poranków. Oparłem się o poręcz schodów, zamknąłem oczy i czekałem. Nie minął mi

jeszcze uporczywy ból głowy, który zacząłem odczuwać wczorajszego popołudnia; przechodził tylko na krótko po zażyciu środków uśmierzających i nieodmiennie wracał. Kotłowało mi się od tego w żołądku, nie miałem nawet ochoty na śniadanie. Spoglądałem bez przerwy na zegarek, licząc upływające minuty, aż wreszcie przyszło mi do głowy, że mogły pojechać beze mnie. Ten wniosek spowodował tylko nasilenie bólu - tak głowy, jak i żołądka. Zacząłem przeczesywać telepatycznie wszystkie pomieszczenia, aż wreszcie trafiłem na myśli Jardan, która przebywała gdzieś w głębi domu. Poszedłem w jej kierunku. Siedziała w saloniku, popijając kawę, jak gdyby delektowała się dniem wolnym od zajęć. - Już późno - powiedziałem. Obrzuciła mnie lodowatym spojrzeniem. - Nie. - Pokręciła głową. - Pani Elnear uczestniczy dziś rano w posiedzeniu rady ChemEnGena. - Beze mnie? - Jest w swoim gabinecie. - Jardan wskazała głową w odpowiednim kierunku. - To zwykła formalność, madam nie musi uczestniczyć w posiedzeniu osobiście. - Pewnie, całą władzę skupiała w swych rękach rada Centaurian. - Przez resztę dnia będzie przygotowywała się do jutrzejszej debaty. - Aha. - Przemknęło mi przez myśl, żeby wrócić na górę i położyć się do łóżka. - Dziękuję, że mnie powiadomiłaś. - Chociaż wcale bym się nie zdziwiła, gdyby po wczorajszych wydarzeniach wyrzuciła cię. - Odwróciła głowę w kierunku okna. - Może miałem... - Związanego i zakneblowanego. Przełknąłem to, co chciałem jej powiedzieć. - Udław się tymi bzdurami! - rzuciłem i wyszedłem z saloniku. Po powrocie na górę zdjąłem kombinezon centauryjski, włożyłem nowe dżinsy i starą koszulę, po czym zbiegłem na dół i wyszedłem na świeże powietrze. Minąłem dziedziniec i ruszyłem w stronę leżących nad rzeką pól - nie byłem tam jeszcze. Na otwartej przestrzeni poczułem się znacznie gorzej niż zazwyczaj, zmuszałem się do robienia kolejnych kroków, które oddalały mnie od kamiennej budowli. - Kocie! Kocie! Obejrzałem się i spostrzegłem Talithę machającą do mnie ręką. Wyłoniła się zza rogu, dosiadając największego psa, jakiego kiedykolwiek widziałem, prowadzonego na smyczy przez nianię. - Spójrz na mnie! - krzyknęła tak głośno, że chyba było ją słychać na innej planecie. - Chcesz się przejechać razem ze mną? Ona się nazywa Pantofelek, bo ma na nogach małe białe buciki! Niania zmarszczyła brwi i próbowała uciszyć dziewczynkę. Wielki, kudłaty, biało-brunatny stwór o pysku pokrytym gęstą skołtunioną sierścią zatrzymał się tuż obok mnie, gdy niania szarpnęła za smycz. Cofnąłem się o krok. Nie interesowało mnie, czy ta kobieta ma jakieś imię, była po prostu nia-

nią: ubierała się nieodmiennie na szaro i zawsze miała taki wyraz twarzy, jakby przeżuwała coś strasznie gorzkiego. Teraz była nie mniej skrzywiona. - Dzień dobry - rzekła takim tonem, jakby nie wierzyła, że może być dobry. - Chodź, zmieścimy się razem - zaproponowała ponownie Talitha, spoglądając na mnie z nadzieją w oczach. - Prawda, nianiu? - Pantofelek da radę unieść was oboje - stwierdziła obojętnym głosem niania. - Nie, dziękuję. - Pokręciłem głową. - Nie lubię psów. - Ona nie jest psem - powiedziała Talitha. - To kucyk. Nie można jeździć na psach. - Aha. - Wracajmy, Talitho. Zmęczyło mnie już to chodzenie. Chyba dość się najeździłaś. - Niania szarpnęła za uzdę, chcąc -zawrócić kucyka w stronę domu. - Nie! Nie! - Talitha zachwiała się w siodle i zrobiła taką minę, jakby miała zaraz zacząć płakać. - Nie objechaliśmy nawet całego domu. Proszę... - Nie. Spoglądałem za nimi, a mieszanina znudzenia niani oraz bezsilnego rozczarowania Talithy przypominała w mojej głowie zapach starego metalu. - Ja się nią zajmę przez jakiś czas - powiedziałem. Niania zawróciła kucyka z pochlipującym jeźdźcem i szybko wetknęła mi w dłoń koniec rzemienia, abym przypadkiem się nie rozmyślił. - Proszę - rzekła. - Tylko ostrożnie, on gryzie. Skrzywiłem się. - Pantofelek ani razu mnie nie ugryzł - wtrąciła Talitha. Niania skierowała się w stronę domu, unosząc ze sobą zapach starego metalu. Zerknąłem na kucyka i sięgnąłem do jego umysłu, odczytując owe dziwaczne, przesuwające się niczym chmury na niebie płaszczyzny zwierzęcych doznań. Nie odnalazłem w nich ani strachu, ani złości... tylko zadowolenie i ufność. Rozluźniłem nieco dłoń, w której trzymałem rzemień. Z tego miejsca można było dostrzec Pałac Kryształowy. Uderzyły mnie w oczy promienie słońca wiszącego nad ścianą gór. Nieco bliżej, po lewej stronie, zobaczyłem inny budynek. - Czyj to dom? - zapytałem od niechcenia. - Darica - odpowiedziała Talitha. Natychmiast pożałowałem, że zadałem to pytanie. Spojrzałem w prawo, w kierunku rzeki leniwie płynącej szerokim korytem. Ruszyłem ku niej, ciągnąc za sobą kucyka. Cieszyłem się, że nie muszę sam przemierzać otwartej przestrzeni. Wkrótce doszliśmy nad rzekę, gdzie przystanąłem pod drzewem. - Cześć, Kocie! Uniosłem głowę, zdumiony. Jiro szybował ku nam pośród szumu sztucznych skrzydeł. Kucyk przestraszył się, szarpnął, Talitha pisnęła. Sięgnąłem

pospiesznie do umysłu zwierzęcia, pobudziłem odpowiednie ośrodki i szybko uspokoiłem kucyka. Jiro wylądował obok nas, a gdy opuścił ręce, skrzydła złożyły się wzdłuż jego boków. - Widziałeś mnie? Latałem jak ptak... -Uniósł jedną rękę i pomachał błoniastym skrzydłem. - Jiro! - odezwała się Talitha. - Przestraszyłeś mojego kucyka. - Och... - Wzruszył ramionami. - Przepraszam, Tally. Ale czy nie są cudowne? Dostałem je od cioci, Charon powiedział, że nie da mi takich, bo to niebezpieczne. Przyszło mi na myśl, że Elnear łudziła się, iż Jiro skręci kark i będzie o jednego taMinga mniej na świecie. Zdawałem sobie jednak sprawę, że prawdziwy powód był zupełnie inny. Ona nie umiałaby nienawidzić tych dzieci, nie potrafiłaby czuć pogardy dla taMingów. Ciekaw byłem, co czuła do tego, którego poślubiła... Jiro miał na sobie strój ochronny, a na głowie hełm - widocznie Elnear musiała kupić cały komplet. - Dlaczego jesteś tak dziwnie ubrany? - zapytał. - Jak to: dziwnie? - Spojrzałem na siebie. - Jakbyś był wyzerowany. - Czyli bez pieniędzy. Zmarszczyłem brwi. - Dlaczego zawsze mówisz to, co ci ślina na język przyniesie, i nie zastanawiasz, czy nie jest to przypadkiem głupie? Wydął pogardliwie wargi. - Za to ty jesteś mocny w gębie. Słyszałem, co wypaliłeś Isplanasky'emu. Obejrzałem się. Talitha tkwiła nieruchomo na grzbiecie kucyka, który stępionymi zębami próbował wyrywać soczystą, zieloną trawę, i śpiewała w kółko to samo: "kocham mego kucyka, kocham mego kucyka..." W jej umyśle i w mózgu kucyka nie było już nawet śladu strachu. Z powrotem popatrzyłem na Jira. - Jak to jest: nigdy nie widziałem, byście rozmawiali ze sobą, a tak dobrze orientujecie się w sprawach innych ludzi? Gapił się na mnie rozszerzonymi oczyma. Wzruszyłem ramionami, próbując strącić narastającą irytację. - Czasami ogarnia mnie wściekłość, bo wszyscy wokół sprawiają wrażenie, jakby niczego nie rozumieli. - Miałem do czynienia z najgorszym rodzajem martwiaków, którzy sądzili, że zjedli wszystkie rozumy, a w rzeczywistości nie wiedzieli nic i nie zadawali sobie nawet trudu, by zmienić ten stan rzeczy. - Czasem mówię o czymś, bo po prostu nie widzę innego wyjścia. - Ja także. - Spojrzał na mnie, a w jego oczach pojawiły się dziwne błyski. Sięgnąłem do umysłu tego odmiennego, skrytego pod maską pozorów dziecka. - Ja również czasami nie widzę innego wyjścia. - Przełknął ślinę. Przypomniały mi się słowa Lazuli... uświadomiłem sobie także, iż jego ojczymem jest Charon taMing. Położyłem mu delikatnie dłoń na ramieniu.

- Rozumiem - odparłem. Uśmiechnął się trochę niepewnie. - Mama powiedziała, że na pewno musisz być dobrym CŁłowiekiem, ponieważ Charon tak bardzo cię nienawidzi. Zaśmiałem się mimo woli. Nie odzywałem się przez dłuższy czas, a w mojej głowie kotłowały się różne, nawzajem sprzeczne myśli. - Gdzie jest twoja matka? - W Pałacu Kryształowym, z Charonem. - Skrzywił się. Ciocia twierdzi, że Charon to imię jakiegoś przewoźnika ze starożytnej legendy, który dostarczał ciała zmarłych do piekła. Zaśmiałem się ponownie. - Pewnego dnia dostanie ode mnie psa z trzema głowami. - Ja chcę zobaczyć psa z trzema głowami! - krzyknęła Talitha, zsuwając się z siodła na ziemię. - Nie mam go jeszcze, podfruwajko - rzekł Jiro. - A gdzie jest twoja matka? Spojrzałem na niego, zaskoczony. - Nie żyje. Zrobił smutną minę. - A twój ojciec? - Nie wiem. - Ja też nie wiem, gdzie jest mój ojciec... - Chwycił Talithę za rękę, przyciągnął do siebie i mocno przycisnął wyrywającą się siostrę. - Czy sądzisz, że jeśli czegoś się bardzo pragnie, to się to stanie? Pokręciłem głową i spojrzałem na leniwy nurt rzeki. - Nie pozwól, żeby coś się stało cioci. Przytaknąłem. - Ja też chcę latać. - Talitha dotknęła skrzydeł Jira. - Jesteś za mała. - Puścił ją, odepchnął od siebie i zaczął rozpinać szelki uprzęży. - Proszę, ty spróbuj... - Wyciągnął skrzydła w moim kierunku. - Tu są silniczki, nawet nie trzeba machać rękoma. Popatrzyłem na niebo. Miałem wrażenie, że na chwilę mózg i żołądek zamieniły mi się miejscami na samą myśl o lataniu. - Nie, dziękuję. Wzruszył ramionami i cisnął skrzydła na ziemię. - Dobra, w takim razie zajmijmy się czymś innym. Przeszył mnie dreszcz. - Rany! Przecież zaraz je połamiesz! - Ciocia kupi mi następne - rzekł, ściągając z siebie kombinezon i hełm. Talitha kręciła się po łące, zbierając białe i czerwone kwiatki, i śpiewała jakąś własną piosenkę. Usiadłem pod drzewem i oparłem się plecami o szorstką korę. Otoczyły mnie przyjemne, znajome zapachy. Kucyk parsknął, wciąż skubiąc trawę. - Chcesz się pościgać? Moglibyśmy wziąć konie... - Jiro stanął przede mną, miał na sobie jaskrawoczerwoną koszulkę i krótkie spodenki. - Nie umiem jeździć konno. - Wzruszyłem ramionami.

- To pościgajmy się na skuterach wodnych... - Nigdy tego nie robiłem. Wyczuwałem, jak narasta w nim rozdrażnienie. - Możemy popływać... - Machnął ręką w stronę rzeki. To proste. - Nie umiem pływać. - Spuściłem głowę i zacząłem palcem na piasku rysować linie. - A czy wiesz w ogóle, że istnieje coś takiego jak rozrywka...? Spojrzałem na niego. Stał przede mną z pięściami opartymi na biodrach i marsową miną. - Nie, chyba nie wiem. - Pochyliłem z powrotem głowę. - Aleja wiem. - Zrzucił z siebie ubranie i ruszył biegiem w stronę rzeki. Przyglądałem się, jak skoczył w nurt, zanurkował, a potem zaczął pływać, młócąc wodę silnymi, pewnymi ruchami, jakby znalazł siew swoim żywiole, niczym ryba. Siedziałem pod drzewem, łowiąc okruchy jego myśli, w których radość z przebywania w wodzie i pływania brzmiała dla mnie jak ironiczny śmiech. - Proszę. - Talitha wetknęła mi przed nos garść pełną zakurzonych kwiatków. - To dla ciebie. Dlaczego nie idziesz popływać razem z Jirem? - Nie umiem. - Niezgrabnie wyjąłem bukiet z jej dłoni, kilka kwiatków spadło na ziemię. Pozbierała je i wetknęła mi w rękę. - Dla ciebie. A te dla mamy, dla cioci i dla mojego kucyka. .. - Pokazała mi większy bukiet, który trzymała w drugiej rączce, i położyła go ostrożnie przy mojej nodze. - Nie ruszaj ich - dodała takim tonem, jakby to ona była dorosła, a ja miałbym cztery latka. - Możemy wejść tak jak Jiro do wody. Pomogę ci. Rozgięła moje palce, wyjęła kwiatki i położyła obok tamtych, przez cały czas trzymając się mojego ramienia. - Przypuszczam, że ty także umiesz pływać - powiedziałem, wstając z ziemi. - Och, nie. - Pokręciła głową. - Mam tylko cztery lata. Kiedy będę dużą pięciolatką, nauczę się pływać. Może gdybyś ty miał pięć lat, też umiałbyś pływać. - Może. Zeszliśmy nad wodę, która jeszcze metr od błotnistego brzegu była przejrzysta, ukazując leżące na dnie kamienie i kręcące się wśród nich małe rybki. Dalej dno musiało opadać bardziej stromo, gdyż widok przypominał szarawobrązową płytę ustępującą miejsca niebieskozielonemu odbiciu nieba na powierzchni. Talitha weszła do wody po kolana i zaczęła ją z piskiem rozchlapywać, płosząc ryby. Z ociąganiem zrzuciłem buty i podwinąłem nogawki spodni, po czym wszedłem za nią. Woda była dość chłodna, ale dzieci zdawały się tego nie odczuwać. Zacisnąłem zęby i pozwoliłem Talicie wciągnąć się nieco dalej, czując, jak muł na dnie przeciska się między moimi palcami stóp, a nurt przy krawędzi głębszej

wody omywa skórę na nogach. Nie umiałem ocenić, czy mi się to podoba. Stanąłem, gdy zimna woda sięgała mi już do kolan. Jiro zawołał nas i pomachał ręką. Talitha zachichotała i chlapnęła w jego kierunku. Kropelki wody przypominały deszcz. Słońce świeciło mocno i grzało w plecy, powietrze pachniało świeżością, a falujące odbicie w połyskliwym zwierciadle wody powiedziało mi, że się uśmiecham... Miałem wreszcie jeden dzień dla siebie. Nagle ogarnęła mnie tak silna fala strachu, że aż wstrzymałem oddech. Złodziej! Wyszedłem z wody, usiadłem na brzegu, dysząc ciężko, i próbowałem ocenić dystans pomiędzy mną a czymś, co miało więcej wspólnego z przyglądaniem się dzieciom baraszkującym w rzece niż z dotykiem zimnej wody omywającej skórę czy mulistym dnem, które czułem pod stopami... Miałem to samo uczucie, kiedy wchodziliśmy do zamku nad urwiskiem: wrażenie, że nie mam prawa tu przebywać, nie mam nawet prawa wiedzieć o istnieniu podobnych miejsc. Słońce grzało coraz mocniej, zaczynałem się pocić. Po chwili rozwarłem pięści, rozluźniłem mięśnie ramion i zdjąłem koszulę. Delikatny wiatr szybko osuszył mi skórę i ochłodził mnie nieco. Sięgnąłem po kilka rozgrzanych kamyków tworzących wokół mnie dziwaczną mozaikę. Zacząłem je kolejno wrzucać w zimny nurt, spoglądając na kręgi tworzące się na wodzie: delikatne fale, które załamywały się jedna na drugiej, nakładały się na siebie i topniały niczym myśli utrzymujących kontakt osób. Talitha również wyszła na brzeg i usiadła obok mnie. Zaczęła lepić babki z piasku. Po minucie Jiro wyskoczył spod wody niczym jakiś potwór, aż przestraszona Talitha krzyknęła, i pobiegł po swoje ubrania. Po drodze chwycił jakiś kamień i cisnął nim poziomo, a ten zatańczył na wodzie, jakby nic nie ważył. Ja także rzuciłem kamieniem, lecz mój natychmiast zatonął. Jiro kucnął obok mnie. - Powiedz mi, co ci się najbardziej w życiu podobało. Spojrzałem na niego. Trzy następne kamienie wpadły do wody i zatonęły, podczas gdy starałem się ułożyć w myślach właściwą odpowiedź. Nie mogłem mu przecież opowiedzieć o tym, jakie zabawy były popularne w Starówce. - Czy widziałeś kiedyś głowę komety? - Jasne. Sam mam cztery, każdą w innym kolorze. Skrzywiłem się. - Miałem kiedyś jedną, byłem wtedy niewiele starszy od ciebie. To było niesamowite. Starówka jest trochę podobna do N'yuk, tyle że zamknięta, nie ma tam nieba. Zakryło ją Quarro, rozrastając się szybko, jak wszystkie nowe miasta. Więc w Starówce jest ciemno, nawet w ciągu dnia. Tamtejszy świat ma jakieś dziesięć metrów wysokości. Właśnie tam, na ulicach... - Ukradłem nadajnik z wystawy sklepowej rozbitej podczas gaszenia pożaru, ale tego mu nie powiedziałem. Wtedy nie wiedziałem nawet, co to jest. Ale gdy dotknąłem prze-

łącznika, z pudełka wyskoczyła wielka, skwiercząca kula światła i pomknęła niczym rakieta w stronę dachu świata. - To było tak, jakbym chciał zatrzymać ją przy sobie... - Spojrzałem na chwilę w słońce, ale szybko spuściłem głowę. - Jakbym próbował trzymać ją na uwięzi... - Przypomniałem sobie, jak odbijała się od nierównej podstawy Quarro, miotała między ścianami budynków, sypiąc iskry, i oświetlała tonącą w półmroku ulicę niczym schwytana w pułapkę gwiazda. Po jakimś czasie przestałem się gapić i pojąłem, że mogę kontrolować jej lot za pomocą dźwigienek. Była mi całkowicie posłuszna, to skakała w górę, to opadała spiralami, kreśląc w moich oczach ogniste rysunki. - Wszyscy wychodzili na ulicę, żeby popatrzeć na nią, przynosili mi jedzenie i piwo, krzyczeli: "Trzymaj ją jeszcze!" To było najlepsze widowisko, jakie oglądałem, jakie wszyscy mogli podziwiać. Czułem się niemal jak bohater, dając ludziom to bezpłatne świetlne przedstawienie... - Przypomniałem sobie moje pragnienie, żeby trwało to wiecznie. Ale gdzieś po godzinie ktoś zainteresował się, skąd taki obdartus jak ja ma taką zabawkę, i dał znać glinom. Wsadzili mnie za kradzież. Przez następne cztery miesiące spędzałem noce w wysokiej na metr klitce przypominającej trumnę, a w ciągu dnia czyściłem kible lub łaziłem na czworaka i szorowałem szczotką świetliste chodniki Starówki, mając zapiętą na szyi obrożę radionamiernika. Tylko to zdawało się trwać całą wieczność. Zapłaciłem nieproporcjonalnie wysoką cenę. Nawet teraz wspomnienia nie były zbyt przyjemne, chociaż od lat już o tym nie myślałem. Sam się zdziwiłem, że tak dobrze wszystko pamiętam. Byłbym chyba nie mniej zdumiony, gdyby ktoś mi wtedy powiedział, że któregoś dnia będę siedział tutaj, oddalony o pięćset lat świetlnych, nad brzegiem rzeki w słońcu, pilnując dzieci bogaczy. - Jeśli to jest twoje najprzyjemniejsze wspomnienie, to dlaczego nie wyglądasz na szczęśliwego? - rzekł Jiro. Wątpliwości, zmieszanie i rozczarowanie przemykały przez jego myśli jakby na skutek reakcji łańcuchowej. - To było bardzo dawno temu. - Wzruszyłem ramionami 1 wstałem. - Dlaczego tu jest tak gorąco? Zdawało mi się, że nadchodzi zima. - Na odległym zboczu doliny drzewa płonęły wszystkimi odcieniami jesieni, jak ogarnięte ogniem, ale tu, w głębi, otaczała nas żywa zieleń i było ciepło. - To część całego systemu - odparł Jiro, podnosząc się z ziemi. Nałożyłem buty. - Rozumiesz: wszelkie zabezpieczenia i w ogóle. Tu nigdy nie jest ani bardzo gorąco, ani bardzo zimno. Wszyscy to lubią. Tu, w dole, także nigdy nie pada śnieg. Pokręciłem głową, uśmiechając się krzywo. Jeśli komuś zamarzyło się spędzić życie wśród nie kończącego się letniego popołudnia, wystarczyło tylko powiedzieć... - A gdybyście mieli ochotę na śnieg? - Wtedy można się przenieść do szałasu.

Nie chciałem się już dopytywać, co to jest. - Chodźmy do domu Darica, jest tam Argentynę... - Nie, dziękuję. - Chyba nikt wewszechśw ivue nie zmusiłby mnie do złożenia wizyty Daricowi. - Ależ ona jest sławna! Nie chcesz jej poznać? Niczego więcej nie potrzebowałem. Pokręciłem głową, zapinając kołnierzyk koszuli. - Chodźmy, Talitho. Zaprowadzę cię do domu:' Podniosła się zrezygnowana i pozwoliła posadzić się na grzbiecie kucyka. Jiro z posępną miną założył swoje skrzydła. - Dostanie ci się, Tally - rzekł. - Spójrz, co zrobiłaś. Wskazał jej zabrudzone błotem ubranko, po czym spojrzał na mnie, jakby to była moja wina. Talitha zrobiła nadąsaną minę. Jiro pobiegł kilka kroków, skoczył w górę i wzbił się w powietrze niczym latawiec. Przez jakiś czas krążył nad nami, kiedy szliśmy przez puste pole, wreszcie skręcił w stronę domu Darica. Było mi go trochę żal, ale nie na tyle, aby zmienić zdanie. Zaprowadziłem Talithę z powrotem. Na nasz widok z ogrodowego fotelika jak cień uniosła się niania. Obrzuciła uważnym spojrzeniem zabłocone ubrania. - Moja panienko...! - zawołała. W wejściu na werandę stanęła Lazuli, osłaniając dłonią oczy. - Mamo! Mamo! - krzyknęła Talitha i zaczęła podskakiwać w siodle z tak promiennym i tak niewinnym uśmiechem, że niemal przestałem czegokolwiek żałować. Lazuli spojrzała na córkę, potem na mnie i wyczułem, że próbowała zebrać w sobie złość, ale była w zbyt dobrym nastroju. - Coraz bardziej skłaniam się ku przypuszczeniu, że jesteś anarchistą - powiedziała do mnie. W ten sam sposób nazwał mnie wczoraj Isplanasky. Przeniknął mnie dreszcz. - Chodźmy, nianiu. - Lazuli obejrzała się na opiekunkę. To tylko odrobina Wota. Naprawdę nie ma się czym niepokoić... - Zaskoczyła mnie wyraźna ironia w jej głosie. Nawet ona nie wiedziała, jak ma zareagować. Niania westchnęła ciężko i poprowadziła podskakującą i kołyszącą się Talithę w stronę domu. - Jiro poleciał do pana Darica, madam - wyjaśniłem, żeby nie sądziła, że go utopiłem. Lazuli obróciła się w moją stronę. Obrzuciła spojrzeniem bukiecik na wpół zwiędłych kwiatków w mojej dłoni i w tej samej chwili kucyk skubnął sporą ich część. Wyszarpnąłem kwiaty z jego pyska. - Czy to dla mnie? - zapytała, po części uszczypliwie, po części z zaskoczeniem. - Och... tak. - Wcisnąłem bukiecik w jej dłoń. - Od Talithy. Wzięła kwiaty i nie spuszczając ze mnie oczu, uniosła je do twarzy i powąchała. W jej oczach pojawił się cień rozczarowania. Zamrugała.

- A także ode mnie - dodałem, gdyż poczułem się nagle jak ostatni osioł. - Bardzo dziękuję - odparła, uśmiechnęła się i wetknęła bukiecik za pasek swej wzorzystej tuniki, spod której widać było zgrabne nogi. Kiedy wyjmowała rzemień z mojej ręki, jej palce musnęły przelotnie moją dłoń. - Daj mi to. Wyglądasz, jakbyś za wszelką cenę chciał się go pozbyć... Świetnie dajesz sobie radę z dziećmi i cieszę się, że mogłeś poświęcić im trochę czasu. - Zaczęła odciągać Pantofelka w bok, cały czas patrząc mi w oczy. Chciała, żebym poszedł razem z nią. Poszedłem. - To bardzo miłe dzieciaki - rzekłem, ponieważ musiałem coś powiedzieć, a także dlatego, iż nagle pojąłem, że to prawda. Smutne dzieciaki. Ale tego nie powiedziałem. Stwierdziłem w duchu, że dorastają tylko po to, by zająć swoje miejsca w radzie nadzorczej Centaurian. Szliśmy obok siebie, Lazuli milczała. - Tak bardzo je kocham - odezwała się w końcu, lecz miałem wrażenie, że te słowa z trudem przeszły jej przez gardło. - Czasami zaczynam tracić perspektywiczne spojrzenie, kiedy... jestem przytłoczona. Nie chciałabym któregoś dnia obejrzeć się i zobaczyć, że straciłam je bezpowrotnie. Gdy o tym pomyślę, gdy staram się wyobrazić sobie życie bez nich, to czuję, że nie zniosłabym tego. - W jej myślach pojawił się wizerunek pierwszego męża. - Czasami patrzysz na mnie takim dziwnym wzrokiem, Kocie. - Zerknęła na mnie, zakłopotana i zmieszana. Zamrugałem i pokręciłem głową. - Tylko dlatego że czasami wydaje mi się pani tak bardzo podobna do Me, madam. - Och, Jule... - Odwróciła głowę i stanęła. Z bocznych drzwi w kamiennym murze wyszedł ktoś ze służby i zabrał kucyka. - Ona wyszła za mąż, prawda? - Spojrzała na mnie pytającym wzrokiem, jak gdyby sama chciała móc odczytać moje myśli. - Za innego psiona? - Tak, madam. - Przypomniałem sobie, że ona przecież nie wie, kim jestem, a patrząc na mnie, widzi jedynie twarz obcego człowieka. - Nie nazywaj mnie "madam" - rzekła łagodnym tonem. - Czuję się przez to taka stara. Mów mi po imieniu. Skinąłem głową, niezdolny wykrztusić z siebie nawet jednego słowa. Jej uśmiech powiedział mi, że domyśliła się tego. - Czy przejdziesz się ze mną kawałek? Mamy taki piękny dzień, a nikt z domowników nie zażywa ruchu. - Z wyjątkiem pani Elnear - odparłem. Zaśmiała się. - Podoba mi się twój sposób myślenia. Ciekaw byłem, czy powiedziałaby to samo, gdyby znała prawdę, tak jak Jule. - Czy dobrze znałaś Jule? - Nie. - Pokręciła głową. - Prawie wcale. Tylko słyszałam 0 niej różne rzeczy... - Pewnie same złe. - Biedne stworze-

nie. - Pomyślała zaś, że teraz kuzynka musi być znacznie szczęśliwsza, przebywając wśród takich jak ona. - Niepotrzebna jej niczyja litość. Lazuli zerknęła na mnie. - Przepraszam. Bardzo cię obchodzi los Jule, prawda? Skinąłem głową, wciąż nie mogąc wydusić z siebie jej imienia. - Ty ją... kochałeś, prawda? Moją głowę wypełniły, przenikając się nawzajem, irytacja 1 przykre wspomnienia. - To moja najlepsza przyjaciółka - odparłem szczerze. Przynajmniej częściowo szczerze. Kiedyś spojrzałem na nią i zapragnąłem posiąść jej ciało, sądziłem, że to właśnie jest miłość. Ale potem miałem możność obcować z jej myślami. Siebeling nauczył mnie wielu rzeczy, ożywił moją energię psi, ale prawdziwy dar otrzymałem od Jule. To ona poskładała mnie w całość, ona spowodowała, że zmieniłem zdanie na temat kobiet, mężczyzn oraz siebie samego. Aż w końcu zrozumiałem, że nie kocham jej tak jak Siebeling... że jedyne, czego rzeczywiście pragnąłem i potrzebowałem, to jej przyjaźń. Poczułem, że ciekawość Lazuli zanika, nadal jednak trzymała dłoń na moim ramieniu. Wciąż za bardzo przypominała mi Jule... choć była na tyle inna, że nie czułem się całkowicie bezpieczny. Szliśmy chodnikiem w cieniu wysokiego kamiennego muru, ukryci przed wzrokiem ludzi. - To wymaga wiele... odwagi, żeby przebywać tak blisko kogoś, kogo większość ludzi się boi - powiedziała. Zdusiłem w sobie bezgłośny śmiech. - To ona bardziej lękała się was wszystkich. Miała do tego znacznie więcej powodów. Lazuli nie odzywała się przez jakiś czas, zastanawiała się nad tym, czy dobrze mnie zrozumiała, czy może specjalnie nie dopowiedziałem wszystkiego do końca. Czułem, że jej palce zaczynają się ślizgać po moim odsłoniętym spoconym ramieniu. Upał dawał się nam obojgu we znaki. Wyczułem nagle, że Lazuli robi się dziwnie spięta, a nie ma to nic wspólnego z naszą rozmową. Ja także poczułem owo napięcie, nim jeszcze zrozumiałem jego przyczynę. - Czy coś się stało? - zapytała w końcu. Pokręciłem głową. - Nie... Dokucza mi ból głowy. To mija, to znów wraca. Wszystko w porządku. Poprowadziła mnie ku drewnianej ławce stojącej u wejścia do ogrodu i poprosiła, bym usiadł. Powietrze wypełniało tu bzyczenie owadów. - Czasami, kiedy pomasuje się skronie... o,, tutaj... mruknęła. Poczułem na spoconym czole dotyk jej palców, które zaczęły się z wolna poruszać, zataczając kółka... Jej twarz, jej włosy, tak dobrze mi znane, jej wargi niemal dotykające moich, zapach kwiatów i rozgrzanej słońcem skóry... Nie mo0łem oderwać od niej oczu, gdyż pojąłem nagle, do czego

zmierza. _ Czy tak lepiej? - spytała cicho. Cofnęła palce i nagle zrobiło się gorzej. - Tak - wymamrotałem. Uniosła znów dłoń i dotknęła białej blizny nad moim lewym okiem. Opuściła rękę i po chwili musnęła wielką zygzakowatą szramę na moich żebrach. - Masz piękne ciało - powiedziała - ale niezbyt o nie dbasz. Musisz się o nie zatroszczyć, gdyż będzie ci potrzebne przez wiele lat. - Tak, wiem. - Moja głowa przestała być jedynym ogniskiem bólu. - Za młodu człowiek sądzi, że wszystko będzie trwało wiecznie. - Spojrzała w bok. - Nie - odparłem. - Ja wiem, że nie będzie trwało... Lazuli... - Kocie! Odwróciłem się szybko i spojrzałem w górę. Elnear stała na balkonie swego gabinetu i patrzyła w dół, prosto na nas. - Czy mógłbyś przyj śq tu zaraz? Poderwałem się na nogi, rozrywając ów zaklęty kokon, w którym czas się zatrzymał, a moje myśli odpłynęły. Zostawiłem Lazuli przy ławce i poszedłem w stronę domu, oglądając się co jakiś czas, aż wreszcie zmusiłem się, by nie odwracać więcej głowy. Wbiegłem po schodach i znalazłem się w chłodnym, tonącym w półmroku holu. Zamrugałem szybko i ruszyłem w stronę gabinetu Elnear. Ale moje myśli zostały zagubione gdzieś tam, pośród ścieżek ogrodu. Nie wiedziałem, co usłyszę od Elnear, a co gorsza, nie miałem nic na swoje usprawiedliwienie. - Madam? - rzekłem zachrypniętym głosem, zatrzymując się w drzwiach. Elnear odwróciła się od okna i zrobiła kilka kroków; widziałem tylko ciemną sylwetkę na tle jasnego prostokąta okna i nie mogłem dostrzec wyrazu jej twarzy. Ale czułem wszystko. - Nie jestem pewna, czy dobrze rozumiesz zadanie, które masz tu do spełnienia - powiedziała, wyjątkowo zapominając o swoim wyszukanym stylu. - Ale na pewno do twoich obowiązków nie należy wkraczanie w życie prywatne naszej rodziny. Nie pozwolę, żebyś używał swojej... telepatii - w jej ustach zabrzmiało to niemal wulgarnie - do pozyskiwania względów dzieci czy też zatroskanej kobiety, która sama nie wie, czego chce. Poczułem, że się czerwienię. - Ja nie... - urwałem, zrozumiawszy, że nie ma sensu niczego tłumaczyć. Nawet szczera prawda nie miałaby dla niej żadnego znaczenia. I to było właśnie najgorsze ze wszystkiego. - Nie rozumiem... - wycedziłem w końcu. - Czego nie rozumiesz? Rozdzielał nas długi stół o blacie inkrustowanym w gwiazdki, a także nieprzebyty mur złości, pogardy i strachu.

- Jak Jule mogła myśleć, że pani ją kocha? Prosiła mnie o pomoc dla pani, ponieważ, jak mówiła, jest pani jedyną osobą darzącą ją uczuciem. Tylko dlatego tu jestem... Dlatego że ona mnie poprosiła. A pani przecież nienawidzi jej tak samo, jak cała reszta. Poruszyła ustami. Chciała obarczyć mnie winą za ten ból, który nagle wypełnił jej serce, lecz nie mogła się na to zdobyć. Odwróciła głowę i popatrzyła na coś w drugim końcu pokoju... na zdjęcie męża. - Jule była taka bezradna... - powiedziała bardzo cicho, niemal szeptem - taka zagubiona... Bardzo potrzebowała kogoś, kto kochałby ją bez względu na... - Z powrotem spojrzała na mnie, a w jej umyśle mimowolnie pojawił się nagle obraz mnie takiego, jakim ujrzała mnie po raz pierwszy, kiedy stałem sam pośrodku zalanego słońcem gabinetu. - Jule była zupełnie inna. Odwróciłem się nieco zbyt energicznie, gdyż chciałem jak najprędzej stąd wyjść. Połą koszuli zaczepiłem o wyciągniętą dłoń posągu stojącego przy drzwiach. Szarpnęło mną, usłyszałem dźwięk dartego materiału, zapinka pod szyją odskoczyła, duży strzęp koszuli spadł na dywan. Schyliłem się i podniosłem go, klnąc pod nosem: oddarłem niemal cały przód koszuli. - Kocie! - Głos Elnear osadził mnie na miejscu równie skutecznie jak ręka posągu. Wyprostowałem się, zaciskając dłoń na strzępie materiału. Nie miałem odwagi spojrzeć jej w oczy. - Jak... Kto ci to zrobił na plecach? - Nikt. - Uczyniłem krok do przodu. - Kocie! - Proszę zapytać Isplanasky'ego. - Odwróciłem się w jej stronę. - Przecież bez szwanku wyszedłem z Pracy Najemnej, prawda? To znaczy, że nic złego się nie stało moim plecom. - Zarzuciłem resztki koszuli na ramiona i zawiązałem supeł pod szyją, zakrywając tym sposobem blizny. - Czy to się stało w trakcie twojej służby w Pracy Najemnej? - W zasadzie nie było to pytanie. - Słyszałam, że niektóre syndykaty bardzo źle traktują najemników - dodała. ZTF stara się opracować... - Właśnie ZTF mi to zrobił. - Przypomniałem sobie, co czułem, kiedy rozwścieczony strażnik skierował na moje nagie plecy strugę płynnego ognia... potem jeszcze raz i jeszcze... - W Kopalniach Federacji, w Koloniach Kraba... Gdyby nie Jule, która zapłaciła za mnie karę za zerwanie kontraktu, nie byłoby mnie tu dzisiaj. Czterdzieści pięć procent ludzi nie dożywa terminu zakończenia kontraktu, ale takie informacje zapewne do pani nie docierają. Przez dłuższy czas wpatrywała się we mnie, zaciskając dłoń na oparciu fotela... Patrzyła na mnie i przetrawiała' w myślach moje słowa, patrzyła i myślała... jak gdyby ujrzała nagle kwadrat o pięciu bokach. - Rozumiem teraz, dlaczego odezwałeś się wczoraj w ten

sposób - powiedziała w końcu. - Nie pojmuję jednak, jak mogło do tego dojść. Natan nigdy by nie pozwolił... - To pani słowa. Nie ludzie zarządzają ZTF, ono rządzi się samo. Isplanasky wcale nie nadzoruje Kopalni Federacji... nie kieruje nawet Pracą Najemną, w każdym razie w takim samym stopniu co ja. - Ale przecież ZTF istnieje tylko po to, by zapewnić warunki bytu... wygnańcom - oznajmiła, jak gdyby w ogóle nie rozumiała tego, o czym mowa - a nie po to, by przyczyniać się do dalszych cierpień. Po co mielibyśmy z jednej strony wyzyskiwać innych, a z drugiej prowadzić bezwzględną walkę z wyzyskiem? - W jej umyśle nie pojawił się nawet cień zrozumienia; jej własne spojrzenie na swoją pracę tak dalece przesłaniało świat, że nie potrafiła niczego dojrzeć. - Czy jada pani mięso? - zapytałem. Popatrzyła na mnie, zdumiona. - Owszem, jadam. - A jednak uważa się pani za istotę wysoce moralną, prawda? Kocha pani zwierzęta, lubi się z nimi bawić i nigdy nie kopnęłaby pani psa na ulicy. Jak zatem może pani usprawiedliwić spożywanie mięsa? - Ja... - Jej twarz poczerwieniała. - Muszę jeść, żeby żyć. - Jule nie jada mięsa. Odwróciła głowę i opuściła ręce, rozcapierzając palce. Ciekaw byłem, kto z nas jest bardziej zaskoczony tą rozmową. - W porządku - odparłem. - Może i ZTF uważa się za forum głęboko moralne, pani sama nazwała je Stowarzyszeniem Ludzi działającym na rzecz ludzi. Ale on także musi jeść, a mięso jest najbardziej dostępnym pożywieniem. Uniosła dłoń i zanurzyła palce we włosach. - To twój punkt widzenia, Kocie - mruknęła po chwili. Zresztą dobrze umotywowany. Porozmawiam z Natanem na ten temat przy najbliższej okazji. - Czy pani naprawdę sądzi, że to coś zmieni? Jej twarz zachmurzyła się na mgnienie oka. - Jak wiadomo, istoty rozumne zmieniają zdanie, nawet na tak dużą skalę. Lecz potrzebny jest im bodziec, chociażby tego typu informacja. - Czy ten sam powód skłonił panią do wzięcia udziału w debacie? - Stwierdziłem, że nie ma się czym martwić, skoro nadal wierzy, iż pragnienia i poglądy jednostek mają jeszcze jakiekolwiek znaczenie. Może to wyjaśniało także, dlaczego zależało jej na miejscu w Radzie Bezpieczeństwa; może miała znacznie ważniejsze powody niż jedynie chęć zdobycia władzy albo uwolnienia się od taMingów. - Naprą-wdę sądzi pani, że istnieją jeszcze sposoby osiągnięcia tego, by pani głos się liczył? - Chyba tak. - Skinęła głową, chociaż teraz nie była już wcale o tym przekonana, nie miała nawet pewności, czy nadal pragnie zasiąśćw Radzie. Podeszła z powrotem do okna; jej złość minęła już bez śladu. Poruszała się wolno, jakby nie miała sił. Chciała, żebym sobie poszedł. Ja też miałem na to

ochotę, lecz coś trzymało mnie na miejscu; nie mogłem wypuścić z rąk tej niewidzialnej, łączącej nas liny, gdyż oboje nie wiedzieliśmy, jak uchwycić ją mocniej. Popatrzyła w dół, na ogród, stała w pełnym świetle słońca. Lazuli zniknęła z pola widzenia, ale nadal tkwiła w umyśle Elnear. - Jak się czuje Jule? - zapytała. - Jak wygląda teraz jej życie z doktorem Siebelingiem? Czy jest wreszcie szczęśliwa? - Przypuszczam, że nie bardziej szczęśliwa niż wszyscy. Przeszedłem przez pokój i stanąłem obok niej na balkonie, ale nie za blisko. - Mieszka z Siebelingiem w niewielkim domku w górnym Quarro. Zawsze jest tam pełno zabłąkanych zwierząt... Jule nie potrafi wygnać stworzenia, które potrzebuje pomocy, a doktor jedynie patrzy uważnie pod nogi i kwituje to uśmiechem. - Ja byłem pierwszą ofiarą, która znalazła tam schronienie. Po tym, jak doktor oswoił się z moją obecnością, przestał się czemukolwiek dziwić. - Siebeling jest dla niej bardzo dobry, tworzą zgodną parę. Założyli Centrum w Starówce, gdzie pomagają innym psionom poskładać swe życie do kupy, tak jak uczynili to sami... i jak pomogli mnie. - Bardzo się cieszę - odparła szczerze. Wyczułem, że jej myśli odnalazły cichą przystań: obraz uśmiechniętej Jule pomagającej innym tak samo się uśmiechać. Może mimo wszystko była jeszcze jakaś nadzieja, choćby dla niej samej... Spojrzała na mnie pytającym wzrokiem. - Czy była pani kiedyś w Quarro, madam? - Zadałem pospiesznie to pytanie, by ona nie zdążyła zadać swojego, na które odpowiedzi nie chcieliśmy oboje usłyszeć. - Tak, wielokrotnie. Mam tam dom. - I odwiedzała pani tamtejsze Ogrody Wiszące? - Miałem wreszcie sposobność odwrócić od niej wzrok i popatrzeć na leżący w dole ogród. Kiedy po raz pierwszy ujrzałem Ogrody Wiszące, mając szesnaście czy siedemnaście lat, nie mogłem uwierzyć, że mam przed sobą twór natury, nie wierzyłem nawet w jego realność. Pamiętałem te jaskrawe kolory, niewiarygodne wprost formy i zbyt intensywny zapach różnych kwiatów. Ogrody otaczały studnię komunikacyjną, jedyny korytarz wiodący do Starówki. Przez całe życie miałem je tuż nad głową, lecz poza zasięgiem. - To piękne miejsce - odparła Elnear -jeden z najwspanialszych ogrodów, jakie widziałam w życiu. - Tutaj również jest pięknie. Czasem, kiedy na to patrzę, wracam myślami do... Quarro. - Nie mogłem wydusić z siebie słowa "rodzinnego". - Naprawdę? - Spojrzała na mnie, zdziwiona, po czym przeniosła wzrok na swój ogród. - Chyba naprawdę trzeba na niego spojrzeć oczyma obcej osoby, by zauważyć jego piękno. - Czy kiedykolwiek spoglądała pani przez krawędź Ogrodów Wiszących? - Przez krawędź? - spytała, starając się odnaleźć we wspomnieniach to, o czym mówię. - W głąb Zbiornika, na Starówkę.

- Nie. - Pokręciła głową. - Chyba naprawdę trzeba mieszkać wiele lat w jakimś miejscu, by dobrze znać jego brzydotę. - Owszem. - Z jej umysłu zniknął obraz ogrodu, na który patrzyła. Ogarnęła ją fala smutku, która pochłonęła wszystkie myśli, aż Elnear przygarbiła się; pożałowałem tego, co jej powiedziałem. - Muszę wracać do pracy. Miała na myśli przygotowanie się do debaty ze Strygerem, obronę swojego przekonania, że ZTF nie jest skorumpowany - zerknęła na mnie przelotnie - a co za tym idzie uczynienie kolejnego kroku w stronę miejsca w Radzie Bezpieczeństwa, kroku, który oddalałby ją od taMingów, od Centaura, od całej tej pułapki, w jaką zmienił się jej świat. - Wybacz mi, proszę... - Madam. - Odwróciła się na dźwięk mego głosu. - Nienawidzę Centaurian niemal tak samo, jak pani... - rzekłem jej prosto w oczy. - Chcę, żeby pani o tym wiedziała. Braedee nie dowie się ode mnie niczego, czego pani by sobie nie życzyła. Przypomniała sobie nagle, jak mówiłem jej o prawdziwym powodzie, dla którego zgodziłem się pracować dla niej; wreszcie dotarło to do niej. Spuściła głowę i zaczęła nieświadomie przesuwać różne przedmioty na biurku: statuetkę dziecka, szklaną kulę z uwięzionym w jej wnętrzu nasionkiem dmuchawca... Przez chwilę przyglądałem się kuli, gdyż przypominała mi coś, co kiedyś miałem: pewien hydrański obiekt pełen tajemniczych obrazów, który promieniował dziwnym, niemal ożywionym ciepłem, gdy trzymało się go w dłoni... Ale to było co innego; na biurku leżała zimna szklana kula, której wnętrze nigdy się nie zmieniało. Tak jak wspomnienia. Elnear uniosła głowę i pochwyciła moje spojrzenie. Odwróciłem się, nie patrząc jej w oczy, i bez słowa wyszedłem z gabinetu. 10 Pewien włóczęga powiedział mi kiedyś: "Ciesz się, zawsze może być gorzej". Miał absolutną rację. Debata nad projektem zniesienia kontroli nad dystrybucją narkotyku została wyznaczona na popołudnie następnego dnia. Dotarłem na miejsce około południa, przed Jardan i Elnear, którymi zajmowali się agenci ochrony, ludzie Braedeego. Musiałem wykłócić się z nim, żeby pozwolił mi uczestniczyć. Nie wiem, czy z powodu nowiny, że Daric zna prawdę o mnie, czy zajścia w gabinecie Isplanasky'ego, czy też jedynie z wrodzonego lęku przed psionami, usiłował mi wmówić, że nie jestem potrzebny, przynajmniej do czasu wystąpienia Elnear. W końcu ustąpił, tak jak ktoś, kto przestaje polować na muchę, doszedłszy do wniosku, że nie warto na nią tracić czasu. Przenośne studio Niezależnej Agencji Informacyjnej rozłożyło się we wnętrzu historycznego obiektu w samym centrum N'yuk. Była to kamienna budowla o grubych ścianach,

która służyła przed Odrodzeniem za dom modlitwy. Ponieważ trudno było liczyć na to, że w czasie dyskusji na przykład rozwali się przy lądowaniu frachtowiec, ci z Agencji chcieli zapewnić widzom jakieś widoki oprócz samych twarzy dyskutantów, gdyby te ich znudziły. Kiedy wszedłem do środka, odniosłem wrażenie, że znalazłem się wewnątrz kalejdoskopu. Wysokie łukowate okna w bocznych ścianach składały się z tysięcy połączonych ze sobą kawałków barwionego szkła, ukazując fragmenty obrazów raju stworzone z czystego światła. Ekipa try wizyjna oświetliła je tak, by uzyskać jak najlepsze efekty, i w stojącym powietrzu nad podwyższeniem przecinały się tęczowe smugi. Ta debata przed kamerami stanowiła pomysł Strygera, lecz jej realizacja była możliwa tylko dzięki Agencji, która nawet zapłaciła za prawo wyłączności. Do udziału w programie zaproszono wiele osobistości, które szarzy obywatele niezbyt często mogli oglądać - przynajmniej w sytuacji, kiedy ci musieli po prostu wypowiadać się na głos, a nie przesyłać informacje tylko sobie nawzajem znanymi sposobami. Mimo wielkiego poparcia finansowego, jakie otrzymał Stryger, ceny za retransmisję musiały być astronomiczne, a w każdym razie realizatorzy programu mieli taką nadzieję. Tysiące stacji łączących milion odrębnych systemów gwiezdnych syndykatów w jedną olbrzymią Sieć dbały przede wszystkim o rozrywkę dla swych odbiorców, ale wykorzystywały ponadto okazję, by liczne, nazbyt podejrzliwe wobec siebie syndykaty mogły - niejako pod białą flagą - utrzymywać ze sobą łączność, a także przekazywać informacje do pozostałej części Galaktyki. Debatę prowadził Shander Mandragora, jeden z najpopularniejszych prezenterów, którego nawet ja znałem. Komentował wszystkie sprawy, jakie poruszano w Zgromadzeniu Federacji. Inni komentatorzy reprezentujący tak liczne sieci syndykatów, że o istnieniu większości z nich nawet nie wiedziałem, kręcili się po całym studiu już od świtu. Ich myśli zaprzątała podejrzana wspaniałomyślność Agencji, która pozwoliła wszystkim sieciom prywatnym opatrzyć transmisję własnym znakiem. Speców try wizyjnych łatwo było odróżnić - wyznawali zasadę: "Jeśli coś mam, to się tym chwalę". Chełpliwie paradowali ze swoim sprzętem cybernetycznym, z wmontowanym trzecim okiem, ukrytą w dłoni kamerą czy też aparatem rejestrującym wszelkie doznania zmysłowe. Podobnie jak członkowie ulicznych gangów, lubili wyróżniać się spośród tłumu. Dzięki udoskonaleniom posiadali nadzwyczajną moc przypominającą energię psi, lecz ich zdolności były potrzebne syndykatom, więc traktowano ich zupełnie inaczej, nikt nie nazywał ich odmieńcami. Patrząc na nich i widząc swobodę, z jaką poruszali się na własnym terytorium, odczuwałem pewien rodzaj zawiści. Po jakimś czasie zaczęli pojawiać się ludzie biorący udział w debacie. Poza Strygerem i Elnear, głównymi aktorami tej

szczególnej audycji, mieli wziąć udział: Isplanasky z ramienia ZTF, trzech członków Zgromadzenia reprezentujących różne frakcje syndykatów oraz kilku szefów służb ochrony. Pierwszy pojawił się Stryger - z nieodłączną laską, otoczony przez gromadę wiernych lizidupków. Pojąłem, że "wizytator" miało znaczyć "poszukiwacz". Może dlatego nie rozstawał się ze swą laską, traktował ją jak symbol wiecznej wędrówki. Wielobarwne światło wpadające przez okna tylko podkreślało jego urodę. Nie było nawet cienia wątpliwości, że ma zamiar uczynić z tej debaty swój wielki dzień. Był w swoim żywiole. Przyszło mi do głowy, że nawet wybór miejsca spotkania należał do niego. Natychmiast odnalazł mnie w tłumie, jak gdyby wiedział, że mu się przyglądam, i czuł moją nienawiść czy też fascynację. Odszukał mnie wzrokiem i niemal w tej samej chwili poczułem silną, wręcz trudną do zniesienia falę ufności w siebie. Stanął w miejscu i uniesieniem laski dał pozostałym znak do zatrzymania się. Grupa przerwała powolny pochód, natomiast Stryger nie spuszczał ze mnie oczu. (Wiem, że mnie słuchasz-¦¦) Słowa emitowane przez umysł nie wyczulony na kontaktowanie się z Darem brzmiały niewyraźnie i bezpostaciowo, były jednak zrozumiałe. Stryger machnął laską w moim kierunku, jakby udzielając mi błogosławieństwa, i uśmiechnął się: chciał mi ddć do zrozumienia, że zna mój sekret. (Dziękuję ci, chłopcze. Jesteś dla mnie odpowiedzią na moje modlitwy.) Uśmiechnął się jeszcze szerzej, jak niewinna panienka, chociaż mnie to przypominało poderżnięte gardło. Miałem straszną ochotę użyć na nim telepatii, odczytać prawdziwe znaczenie tych słów, ujrzeć grymas na jego twarzy, poczuć niechęć, wstręt, nienawiść - cokolwiek innego niż to, co starał się po sobie pokazać. Ale jego ufność w siebie była autentyczna; skierowałem uwagę w inną stronę. Wreszcie Stryger odwrócił głowę i poszedł dalej, a ja mogłem się wmieszać w tłum techników, umykając jak ostatni tchórz. W kilka minut później przybyły Elnear oraz Jardan i natychmiast otoczył je tłum reporterów witających w ten sposób wszystkich gości. Zająłem miejsce w rogu, niedaleko Elnear, próbując być nie zauważony, spokojnie odczytywać myśli kręcących się wokół niej komentatorów. Elnear, podobnie jak inni goście, miała ochronę osobistą, lecz mimo wszystko wypełniałem swoje zadanie. Od czasu do czasu Jardan nakazywała mi coś przynieść czy też komuś dostarczyć, wydając polecenia głosem przypominającym świst stalowego pejcza. Widocznie spodziewała się, że znów popełnię jakieś głupstwo. Kiedy do Elnear podszedł Isplanasky, żeby wymienić kilka ostatnich uwag, spojrzał na mnie tak, jakbym miał za chwilę eksplodować. Gdy jednak odchodząc mijał mnie, rzekł cicho: - Chcę się później z tobą zobaczyć. - Nie odczytałem w tym żadnej groźby. Wreszcie wszystkie przygotowania dobiegły końca. Usa-

dowiłem się obok Jardan na jednej z twardych wiekowych ławek, w otoczeniu ochroniarzy, wszelkiego typu pomocników, reporterów i osób towarzyszących. Siedzący na podwyższeniu uczestnicy debaty zdawali się unosić na półkolistej smudze światła, która otaczała podium, zanurzeni w wielobarwnej łunie tworzącej tło. Ciekaw byłem, czy widzowie zdołają skoncentrować się na czymś poza efektami świetlnymi. Mówcy zmuszeni byli walczyć o ich uwagę. Ale robili to znakomicie. Usiadłem wygodniej, przysłuchując się kolejnym wypowiedziom i podziwiając gadające głowy, które starały się nadać jakiś realny kształt intencjom oraz zarządzeniom bezosobowych systemów ekonomicznych. Mówcy dobrani zostali bez zarzutu; bez względu na to, jak odnosili się do projektu zniesienia kontroli nad pentryptyną, czy nazywali ją przekleństwem, czy błogosławieństwem, czy też nic nie znaczącym krokiem w Wielkim Biegu Historii, mówili z niezwykłym przekonaniem. Wszyscy oni, mocno udoskonaleni, byli podłączeni do systemów Mandragory, który mógł elektronicznie kontrolować szczerość wypowiedzi, a tym samym widzowie mieli możność obserwować, na ile wiarygodne jest to, co słyszą. Nawet wypowiedź Isplanasky'ego okazała się szczera, niemal bez zarzutu. Wreszcie na placu boju pozostali tylko Elnear i Stryger, rywalizujący ze sobą o miejsce w Radzie Bezpieczeństwa. Nikt tego do tej pory otwarcie nie powiedział, ale wszyscy wiedzieli: zarówno reporterzy, którzy czekali na okazj.ę zadania przygotowanych zawczasu pytań, jak i członkowie Zgromadzenia Federacji oraz samej Rady Bezpieczeństwa. Wszyscy z wytężoną uwagą śledzili, jakie wrażenie mówcy zrobią na ludziach, jakie poparcie zdobędą w Zgromadzeniu, kiedy dojdzie do głosowania nad projektem zniesienia kontroli. Specjalna komisja Zgromadzenia wciąż jeszcze badała przypuszczalne efekty takiego posunięcia, lecz zarówno Elnear, jak i wszyscy zainteresowani wiedzieli, że za kilka dni zostanie ogłoszona pozytywna opinia komisji. W chwili obecnej wszystkie dane wskazywały na to, że Zgromadzenie zatwierdzi ów projekt. Gdy Isplanasky skończył swoją mowę, Mandragora oddał głos Elnear, która omiotła spojrzeniem zebranych, jakby kogoś szukała, lecz chyba oślepiały ją reflektory. W końcu spojrzała na Mandragorę. - Brałam wczoraj udział w niezwykłej dyskusji - zaczęła - z kimś, kto na moje twierdzenie, że poszczególne jednostki ludzkie nie mają już żadnego wpływu na przyszłość Federacji, że losem nas wszystkich rządzą wyłącznie kaprysy międzygwiezdnego handlu, zapytał, po co w takim razie chcę wziąć udział w tej debacie... , Zaskoczony, pochyliłem się do przodu. Jardan zerknęła na mnie, wyraźnie poirytowana. - Odpowiedziałam, że wystąpię dzisiaj, ponieważ jestem przekonana, że nawet w skali Zgromadzenia Federacji czy syndykatu obejmującego kilka systemów gwiezdnych można

coś zdziałać, jeśli dysponuje się dostatecznie ważkimi argumentami i zainteresuje się odpowiednio szeroką opinię publiczną. Wiem, że bardzo wielu obywateli jest zainteresowanych możliwością wpływu na pracę nawet tak gigantycznych systemów; każdy ma prawo wyrazić swą opinię w ogólnodostępnej sieci i chcę, aby wszyscy to zrobili, niezależnie od poglądów, jedynie po to, by udowodnić siłę swego głosu, o ile zdecydują się skorzystać z tej sposobności. Wczoraj ta osoba zadała mi wiele innych pytań, trudnych pytań, dotyczących moich przekonań. Federacja widziana oczyma mego rozmówcy okazała się zupełnie inna niż ta, którą ja znam. Dzięki tej rozmowie przekonałam się, jak łatwo jest zlekceważyć problem z pozoru nie dotyczący nas bezpośrednio; jak bardzo jest to zwodnicze i jak niebezpieczne. Usłyszałam na koniec, że trzeba naprawdę dobrze znać jakieś miejsce, by dostrzec jego brzydotę... Cóż, dosyć dobrze znam biochemię. Przysłuchiwałem się dalej, jak przedstawiała miliardom widzów swoją wizję tego, do czego może doprowadzić prostą drogą zniesienie kontroli nad produkcją tych specyfików. Nie omieszkała wspomnieć, że zasiada w radzie nadzorczej syndykatu, który posiada najważniejsze patenty na produkcję owych środków, i że ChemEnGen (a także Centaurianie, chociaż nie powiedziała tego wprost) odniósłby duże zyski ze zniesienia kontroli. Oznajmiła wszem i wobec, że nie może się zgodzić z obietnicami zachowania wszelkich środków bezpieczeństwa, gdyż zbyt dobrze wie, ile są warte takie obietnice. Powtórzyła słowa Isplanasky'ego, lecz jej wypowiedź była o wiele bardziej przekonywająca, jak gdyby nie chodziło tu wyłącznie o poglądy, lecz była to sprawa jej życia i śmierci. Przemawiała do miliardów widzów, jakby to byli jej najbliżsi, jej dzieci... Jardan siedziała obok mnie w milczeniu, ze wzrokiem utkwionym w Elnear, i pomimo jaskrawego oświetlenia jej twarz promieniała dumą. Wszyscy mówcy byli znakomici, lecz Elnear sprawiała wrażenie genialnej, oryginalnej - najlepszej. Ale nie był to koniec. Kiedy Mandragora oddał głos Strygerowi, spojrzałem na niego, podobnie jak wszyscy obecni na sali i widzowie przed odbiornikami. Sprawiał wrażenie, jakby cała reszta oprócz niego przestała istnieć, jego twarz zdawała się promieniować blaskiem przyćmiewającym iluminację, uzewnętrzniając żar jego przekonań oraz poglądy mocy, która miała przemówić jego ustami. Gdyby nawet to miejsce nie zostało wybrane zgodnie z jego wskazówkami, i tak nie miałoby to już znaczenia. Zaczął mówić mocnymi, prostymi słowami, nie wspominając w ogóle o Bogu czy potępieniu; chciał udowodnić słuchaczom, że nie jest fanatykiem i występuje w imieniu wszystkich, a nie jakiegoś syndykatu. Starałem się nie słuchać tego, co mówił, i nie patrzeć na niego; moje spojrzenie prześlizgiwało się tylko po otoczeniu, po niezwykłych oknach, nieodmiennie przyciągane przez oblicze Strygera - po części dlatego, że nie mogłem wzbudzić

w sobie nienawiści do niego, a po części, podobnie jak ostatnim razem, gdyż nie mogłem oderwać od niego wzroku. Możliwe, że moją uwagę przykuwała ta jego bezgraniczna ufność w siebie, a może żarliwość fanatyka, która stała się jego cechą. W każdym razie obserwowałem, jak wprowadza powoli widzów w tę drugą, mroczną stronę życia, którą zaklinał się, że rozumie, jakby faktycznie cokolwiek o niej wiedział... o zabijaniu, żeby utrzymać się przy życiu; o kradzieży, by uniknąć śmierci głodowej; o tych groszach zarobionych ciężką pracą i wydanych na zakup narkotyków, które pomogłyby zapomnieć o tym, jak trudno było je zdobyć... Mówił o tym, że te specyfiki pomogą wnieść trochę światła w umysły wszelkich dewiantów, zboczeńców i psionów (wypowiedział to jednym tchem, jakby wcale nie czuł nienawiści do psionów, traktując ich tak samo jak morderców czy gwałcicieli) tych wszystkich, którzy bez przerwy wypełzali z różnych zakamarków, by napastować uczciwych obywateli, zakłócać rytm pracy owej idealnej maszyny cywilizacyjnej, podczas ady w zasięgu ręki znajdowały się środki do zmiany tego stanu rzeczy. Jego głos wszedł w wyższe rejestry, oczy zapłonęły blaskiem, wyczuwałem jednak, że mimo tego nakręcania spirali wciąż znakomicie panuje nad sobą. Wskaźnik elektroniczny na monitorze kontrolnym nic nie pokazywał, widzowie nie mogli ocenić szczerości tej wypowiedzi. Nie jest scyberowany, jak powiedział Isplanasky, nie można go było zatem podłączyć do systemu realizatorów programu. Lecz fakt ten zamiast skłaniać ku przypuszczeniom, że Stryger ma coś do ukrycia, nasuwał wniosek, że on jest ponad wszystkim, że jest tak cholernie czysty, iż nie musi nikomu udowadniać swojej szczerości. - ...Pani Elnear wyraziła niepokój, że zniesienie kontroli nad produkcją tych narkotyków może prowadzić do nadużyć... Spojrzałem na niego, usłyszawszy imię Elnear. - Ja jednak wierzę, że tym sposobem jedynie pozbawimy nielegalnych zysków tych ludzi, którzy już teraz na tym zarabiają, kryminalistów sprzedających potajemnie na czarnym rynku niewielkie ilości owych specyfików po astronomicznych cenach. A przecież w interesie niemal nas wszystkich leży wprowadzenie takich praw, dzięki którym ci kryminaliści nie będą mogli czerpać zysków. Korzyści finansowe powinni odnosić ci, którzy wykorzystają te narkotyki w taki sposób, w jaki powinny być one używane, czyli jak najbardziej moralny. Sugerowanie, jak uczyniła to pani Elnear, że użycie tych specyfików w celach zgodnych z przykazaniami Boga może być czymś złym, należy chyba uznać za nieporozumienie. Twierdzenie, iż sieci syndykatów zaspokajających wszystkie nasze potrzeby są gorsze od żerujących na nas kryminalistów, muszę określić jako nieodpowiedzialne. Zawsze wierzyłem w uczciwość pani Elnear prowadzącej nieustającą krucjatę ku budowie bardziej zhumanizowanego społeczeństwa.

Ale teraz muszę pani zadać jedno pytanie, pani Elnear. Odwrócił się w jej stronę, burząc całkowicie porządek debaty, gdyż to Mandragora po skończeniu dyskusji miał zadawać pytania. - Czy nie ochrania pani tak naprawdę w naszym społeczeństwie dewiantów, tych wszystkich degeneratów, którymi, według pani słów, gardzi pani w równym stopniu jak ja? Elnear spojrzała na niego, zdumiona i zaskoczona. - Oczywiście, że nie. Jestem pewna, że świetnie pan rozumie, że nie o to mi chodzi. - Dotarło do mnie, pani Elnear, że w chwili obecnej wśród pani grupy przybocznej znajduje siępsion, półkrwi Hydranin, telepata. Czy to prawda? Elnear poczerwieniała. Na chwilę odwróciła wzrok od twarzy Strygera i omiotła spojrzeniem widzów. Elektroniczny wskaźnik na monitorze rozbłysł i zaczął szybko zmieniać kolory. - Cóż... owszem, to prawda, ale... - Siedząca obok mujc Jardan zaklęła pod nosem. Kiedy zerknęła na mnie, poczułem wzbierającą w niej złość. - Z jakiego powodu zatrudnia pani kogoś z grupy znanej ze swej niestabilności, z tego, że rodzi wielu kryminalistów i wywiera ujemny wpływ na całą naszą społeczność? Nie muszę chyba nikomu przypominać, jaki los czekałby naszą Federację, gdyby niecałe trzy lata temu psionowi i renegatowi zwanemu Quicksilverem udało się przejąć kontrolę nad Kopalniami Federacji... - Nie wierzę, iż można całą grupę obarczać odpowiedzialnością za postępki kilku jej przedstawicieli - odparła Elnear. Szybko odzyskiwała pewność siebie. - Prześladowania przez władze Federacji psionów, zarówno Hydran, jak i ludzi, mają już długą historię. Zawsze twierdziłam, że jednostki należy oceniać według indywidualnych możliwości. - Ajednak osobnik zajmujący stanowisko pani osobistego doradcy był przestępcą. Czy wiadomo pani, że należał on do grupy konspirującej z terrorystą Quicksilverem w celu opanowania kopalni telhassium i zdobycia okupu? Elnear wzdrygnęła się, przez chwilę siedziała z na wpół otwartymi ustami. - Nie, nic mi o tym nie wiadomo. - Ma on na swym koncie również takie przestępstwa, jak napaść, kradzież i handel narkotykami, czyli dość typowy zestaw... Ja także cicho zakląłem. Jak on się, do cholery, o tym dowiedział? Te dane nie figurowały w ogólnie dostępnych rejestrach. Z jego słów można było wnioskować, że jestem zdrajcą, a to było podłe kłamstwo. Chciałem powiedzieć o tym głośno Elnear, obwieścić całej Federacji... Zacząłem się podnosić, lecz Jardan chwyciła mnie za ramię i posadziła na miejscu. - Spływaj! - syknęła. Niemalże czułem, jak wściekłość przepływa poprzez jej palce i moje ramię aż do umysłu. - Za-

nim narobisz jeszcze więcej kłopotów. - Ależ to kłamstwo... - Zamknij się, głupcze! Pociągnęła mnie w stronę drzwi, a w jej myślach odczytałem koszmarną wizję tego, co by się stało, gdyby zebrani wokół nas reporterzy rzucili się na mnie niczym sfora dzikich psów. - Trudno mi uwierzyć, że dysponując tak rozwiniętymi środkami bezpieczeństwa, nie zasięgnęła pani informacji o tej osobie - ujadał dalej Stryger. - Jak mogła pani ocenić, że ktoś taki będzie odpowiedni na to stanowisko? Chyba że ist^ niały jakieś inne przyczyny... Nie chciałem się spierać z Jardan, z opuszczoną głową podążyłem za nią w stronę drzwi. System kontrolny przy wyjściu sprawdził nasze karty i drzwi się otworzyły. - Zaistniały pewne niezwykłe okoliczności... - usłyszałem jeszcze Elnear, a narastająca w niej panika zalała mój umysł na równi ze wzbierającym podnieceniem tłumu. Drzwi zamknęły się za nami, głos Elnear umilkł w pół zdania i otoczyła nas cisza. W zimnym betonowym tunelu ulicy nie było nikogo, tylko wysoko w górze przesuwały się barwne plamy świateł. Widocznie Służba Bezpieczeństwa odcięła dostęp do wszystkich poziomów sąsiadujących z miejscem debaty. Jardan stanęła zaraz za drzwiami, obróciła się i nim zdążyłem zareagować, uderzyła mnie. - Do cholery, Jardan... -jęknąłem. - Niech cię szlag trafi! - Spostrzegłem, że w jej płonących wściekłością oczach zbierają się łzy. - Najgorsze jest to, że Stryger ma całkowitą rację na temat psionów! - Zaczekaj chwilę... - I poczułem dziwne szczypanie w oczach, choć byłem tylko rozczarowany. Nie wiadomo, skąd pojawił się skoczek, posłusznie odpowiadając na wezwanie. Na drzwiach widniał znak ChemEnGena. Jardan wskoczyła de środka i próbowała zatrzasnąć mi drzwi przed nosem, lecz otworzyłem je szarpnięciem. Wpuściła mnie, ale tylko dlatego że uzmysłowiła sobie, o ile gorzej dla Elnear byłoby zostawić mnie tu na pastwę reporterów. Zagłębiła się w fotelu, wbijając łokcie w pianolitową wyściółkę. Z głośniczka popłynął zawodzący głos: "Proszę zaprogramować kurs, proszę zaprogramować kurs..." Wreszcie Jardan wcisnęła kilka klawiszy. - Cholera! - powiedziałem. - Przecież to wina Strygera, a nie moja! Obróciła się ku mnie, szybko wycierając łzy z policzków. - Gdybyś nie istniał, on nie mógłby jej nic zrobić! Nic! Wszystko, co powiedział o tobie, to prawda, czyż nie tak? Zacisnęła palce w pięść. - Nie, on wszystko przekręcił. Nie jestem zdrajcą... - I nie masz zapaskudzonej kartoteki? - Owszem, ale... - Nikt nie miał się o tym dowiedzieć, nie była to moja wina... Pokręciłem głową. Teraz nie miało to już

znaczenia. Stałem się przyczyną klęski Elnear w tej dyskusji, a może też w głosowaniu i wyborze do Rady... Przeze mnie utraciła wolność, a może stracił ją także każdy psion. Tylko dlatego że był psionem; odpowiedzią na modlitwy Strygera. Zamknąłem oczy, zatkałem uszy dłońmi, zacisnąłem wargi i wstrzymałem oddech... Starałem się zdusić w sobie chęć wrzeszczenia na cały głos. Poczułem nagle tak silny ból, jakby ktoś zaciskał mi pętlę na głowie. Ból mijał jednak powoli i zacząłem stopniowo odzyskiwać kontrolę nad sobą. Po chwili wziąłem kilka głębszych oddechów i otworzyłem oczy. Jardan siedziała sztywno w fotelu i gapiła się na mnie, jak gdyby miała przed sobą szaleńca. Opuściłem ręce i ścisnąłem mocno dłonie między kolanami, by powstrzymać ich drżenie. Wreszcie Jardan odwróciła głowę; gorąco pragnęła, byśmy znaleźli się już u celu i żebym zniknął jej z oczu. Skoczek przemykał bezgłośnie tunelami ulic, nie kończącą się siecią srebrzystych, szarych, niebiesko-zielonych i złotawych stalowych oraz betonowych korytarzy. Posuwaliśmy się jakby arteriami zasuszonego owada uwięzionego w bursztynie technicznej cywilizacji ku jakiemuś przeznaczeniu, o którym nie miałem zielonego pojęcia. Mieliśmy wrócić do kompleksu ZTF po zakończeniu debaty, miałem jednak wrażenie, że lecimy gdzie indziej. Ciekaw byłem, na ile pytań Elnear musiała teraz udzielić odpowiedzi i jak długo się tłumaczyć. Aż spociłem się na myśl o tym, że banda krwiożerczych reporterów mogłaby rzucić mi się do gardła. Stwierdziłem, że Jardan musiała znaleźć jakiś sposób, by ukryć mnie przed nimi. W końcu wlecieliśmy do szerokiego tunelu, który wielkim łukiem łączył oba brzegi rzeki na zachodnim krańcu miasta. Zabudowa była tu znacznie gęściejsza, wzdłuż korytarza ciągnęły się biurowce i domy mieszkalne. Skoczek zanurkował w wejście jednego z nich i podążając elektrycznym tropem jak pies myśliwski, opadł na taras położony wysoko nad rzeką. Byliśmy w rezydencji taMingów; przypomniałem sobie, że właśnie tu po zakończeniu debaty miało się odbyć przyjęcie na cześć Elnear. Teraz zapowiadało się raczej na stypę. Największym zmartwieniem Elnear dzisiejszego wieczoru miało być uniknięcie tłumu gości. Kiedy przemierzaliśmy wyłożony czymś gładkim, czarnym i połyskliwym taras, nie mogłem zmusić się, aby zerknąć w dół, wzdłuż gładkiego, przeszklonego zielono-czarnego frontonu budynku. Spojrzałem w górę wzdłuż krzywizny ściany i odniosłem równie nieprzyjemne wrażenie. Wszedłem w ślad za Jardan przez wysokie lakierowane drzwi do wnętrza mrocznego holu. Z oddali dotarły do nas oklaski i szmer stłumionych rozmów. Niewyraźnie wyczuwałem podniecenie wielu umysłów szykujących się na atrakcje dzisiejszego wieczoru. Lecz tutaj, zaraz przy wejściu, nie było nikogo, panował spokój. Jardan spojrzała na mnie twardo i z całej siły zacisnęła dłoń na moim ramieniu.

- Chodź ze mną, nic nie mów! Poprowadziła mnie w głąb budynku, unikając spotkania z'kimkolwiek; wjechaliśmy windą trzy, cztery piętra w górę. Wprowadziła mnie do niewielkiego umeblowanego pokoiku mającego służyć chyba za gabinet, chociaż po zatęchłym powietrzu domyśliłem się, że nie był używany. - Zamknij drzwi. Z nikim nie rozmawiaj, dopóki nie zjawi się tu madam. Rozumiesz? Skinąłem głową; po chwili zostałem sam. Stałem na środku pokoju, rozglądając się dokoła, nie miałem nawet siły, żeby się poruszyć. Pomieszczenie było tak samo wąskie i wysokie jak cały wieżowiec, w przeciwległej ścianie widniało wąskie wysokie okno. Na zewnątrz zapadał zmierzch. Na powierzchni wody zapalały się pierwsze odbicia świateł, lecz głębokie kaniony ulic nadal tonęły w mroku. Pokój wypełniały dziwnie pojaśniałe, jakby pokryte nalotem pleśni meble. Bałem się cokolwiek dotknąć, żeby nie rozsypało się w moich rękach niczym próchno, lecz po jakimś czasie poczułem zmęczenie. Podszedłem do okna i usiadłem na brzegu krzesła. Nie docierały tu żadne dźwięki. Spoglądałem na obce, błyszczące rojowisko miasta oraz szaroniebieską wstęgę rzeki płynącej w dole. Jeszcze kilka godzin temu zapewne oceniłbym tę panoramę jako piękną, ale teraz miałem wrażenie, że wszystko uległo zmianie. Zacząłem wspominać te czasy, kiedy rozgrywały się najważniejsze wydarzenia w moim życiu, kiedy miałem pod dostatkiem żywności na cały tydzień; kiedy martwiłem się tylko tym, żeby na własną rękę sprzedać wszystkie kradzione rzeczy i rozliczyć się z handlarzem; kiedy moim jedynym problemem było znalezienie jakiegoś ciepłego schronienia na noc. Wszystko wtedy było proste: życie albo śmierć... Pochyliłem się i oparłem pękającą z bólu głowę na rękach. Wtedy nie musiałem zadawać sobie pytania, dlaczego ludziom wystarczy jeden rzut oka na mnie, aby poczuć nienawiść. Czekałem tak w bezruchu. Niebo za oknem powoli ciemniało, świat pogrążał się w mroku, aż w końcu dzień ustąpił nocy. Wreszcie drzwi pokoiku otworzyły się i do środka weszła Elnear. 11 Usłyszałem stłumione głosy ludzi przechodzących korytarzem, lecz umilkły szybko, gdy Elnear zamknęła drzwi. Wstałem i w tej samej chwili z niewidocznych szczelin w ścianach zaczęło się sączyć światło. Elnear stała bez ruchu, spięta, wbijając we mnie wzrok. A ja wszystkimi zmysłami chłonąłem emanujące z niej rozwścieczenie i świadomość zdrady. Nie odnalazłem w niej żadnych ludzkich, ciepłych uczuć... takich jak zrozumienie, sympatia czy chociażby żal. Mogłem sobie to wybić z głowy. - Mam nadzieję, że Centaurianie będą zadowoleni - powiedziała w końcu. - Twoja obecność w moim życiu zmieniła dzisiejszą debatę w klęskę. Teraz z pewnością przegramy

w nadchodzącym głosowaniu... - Oznaczało to również, że straciła szansę na miejsce w Radzie Bezpieczeństwa; nie musiała nawet tego mówić. - Wszystko przez ciebie. - Tego też nie musiała mówić, lecz powiedziała. Zerknąłem na niebo przybierające coraz głębszy odcień granatu i znów popatrzyłem na nią. W takim oświetleniu byliśmy dobrze widoczni, nie mieliśmy się gdzie ukryć. Nie odpowiedziałem, wbiłem wzrok w podłogę. - Zazwyczaj jesteś dużo mocniejszy w gębie. - W jej głosie pojawił się ton, jakiego nigdy dotąd nie słyszałem. - Czyżbyś nie miał zamiaru się bronić? Zawsze wciągałeś mnie w dyskusje. Dobry sabotażysta, jak sądzę, umie świetnie zamaskować swą działalność. Myślę, że wykonałeś już swoje prawdziwe zadanie, bo chyba przysłano cię tylko po to, żebyś mnie szpiegował. Uniosłem głowę. - To nie... Nie po to się tu znalazłem, do diabła! Nie moja wina, że Stryger tak bardzo nienawidzi psionów. Przecież nie zdradziłem się przed nim! - Ale mogłeś przynajmniej powiedzieć mi prawdę - odparła chłodno - choćby tylko tyle, że masz kryminalną przeszłość. - Nie jestem... - Pokręciłem głową. - Stryger wszystko przekręcił. Zostałem uniewinniony, mam czystą kartotekę. Zapisy uległy skasowaniu i nikt nie może mieć do nich dostępu. Nie mam pojęcia, jak mu się udało to odkryć... - Każdy może dotrzeć do wszelkich informacji, jeśli ma odpowiednie dojścia, a on ma z pewnością. - Zrzuciła chustę z ramion na kanapę. Zaczęła chodzić nerwowo tam i z powrotem, od czasu do czasu zerkając na mnie. - Najgorsze ze wszystkiego jest to, że publicznie zostałam oskarżona o konspirowanie z kryminalistami, jakbym pragnęła utrzymania kontroli nad tymi narkotykami jedynie w celu spuszczenia na całą ludzkość plagi degeneratów i socj opatów. - Uderzyła otwartą dłonią w stół. - Musiałam z nim dyskutować i przyjąć jego punkt widzenia, inaczej wyszłabym na kłamcę i hipokrytę.. . Musiałam przyznać, rzecz jasna, że zachowania przestępców i dewiantów powinny znaleźć się pod ścisłą kontrolą... - Takich jak psiony? Czy nie wystarczy, że nie mogą zdobyć żadnej pracy? Czy nie wystarczy, że są likwidowani, kiedy tylko złapie się ich na wykorzystywaniu energii psi do celów przestępczych? Stryger chce, żeby byli likwidowani już w chwilę po urodzeniu, tylko z tego powodu walczy o zniesienie kontroli nad pentryptyną, tylko dlatego marzy mu się miejsce w Radzie Bezpieczeństwa. Mógłby wówczas pozamykać nas wszystkich w ośrodkach odosobnienia i ustanawiać takie przepisy, by nie wolno nam było nawet oddychać - głos mi się załamał. Mówiłem o tym, co stało się już z Hydranami, co stało się z moją matką, a teraz Stryger pragnął, by spotkało to każdego, kto miał choćby jeden gen psi w zestawie chromosomów. Wiedziałem, do czego dąży... Wiedzia-

łem. Opanowałem drżenie głosu. - Powiedziała pani dzisiaj, że psion zasługuje na takie samo traktowanie jak każdy inny obywatel. Sądziłem, że pani w to wierzy. A przecież można było przycisnąć Strygera, przeciwstawić mu się... Ale po tym, jak nazwał mnie kryminalistą i zdrajcą, Elnear straciła wszelką ochotę do dyskusji. Stryger miał rację. Takie same odczucia, tę samą niechęć i pogardę odczytywałem w myślach Jardan. - Sam ściągnąłeś na siebie nieszczęście. - Połowa z tego, co o mnie powiedział, to kłamstwa. Pani mu uwierzyła, nie żądając nawet żadnych dowodów. Wczoraj sądziłem, że pani... - Mimo woli dłonie zacisnęły mi się w pięści. - Dlaczego? - Ponieważ to, co powiedział o psionach, to prawda! syknęła. - Jesteście psychicznie niezrównoważonymi socjopatami, szkodzicie tak samo sobie, jak i ludziom, wśród których żyjecie. - Myślała o Jule i o mnie, jedynych psionach, z jakimi kiedykolwiek się zetknęła. Operowała stereotypem: psion to bez wyjątku krętacz, odmieniec, psychiczny; i ja, i Jule pasowaliśmy do tego. - Może rzeczywiście lepiej by było, gdyby... wasza moc znalazła się pod jakąś kontrolą. Teraz ona nie miała odwagi spojrzeć mi w oczy. Część jej świadomości twierdziła, że nie byłoby to słuszne ani sprawiedliwe, że stanowiłoby zaprzeczenie wszystkiego, o co dotychczas z takim przekonaniem walczyła. Nie umiała się jednak przyznać do tego... a poczucie winy jedynie pogłębiało niechęć do mnie. - Właśnie to próbują robić Jule i Siebeling - rzekłem, siłą powstrzymując się przed sięgnięciem do jej umysłu i pokazaniem jej, jak to naprawdę wygląda. Miałem wrażenie, że uczyniłbym rzecz najgorszą z możliwych. - Uczą psionów, jak panować nad swym Darem. Właśnie tę wiedzę Siebeling przekazał mnie, a wcześniej Jule; nauczył mnie, jak się zachowywać, żeby nie przysparzać nikomu kłopotów. Nie jesteśmy zwierzętami... - Gdyby wszyscy z was potrafili w pełni panować nad swymi umiejętnościami, zaczęlibyście je wykorzystywać przeciwko sobie nawzajem. Ta moc przypomina najsilniejszy ze wszystkich narkotyk. Byłeś przecież związany z tym terrorystą Quicksilverem. - Oczy jej rozbłysły, kiedy znów zacytowała Strygera. - Doprowadziłby do upadku ZTF, rozbił całą Federację na kawałki, gdyby go nie powstrzymano... - A jakim sposobem, według pani, powstrzymał go ZTF? Nie odpowiedziała; nie znała prawdy. - Wykorzystano psionów, Siebelinga, Jule, mnie i garstkę innych. Wtedy poznałem Jule. Tym się właśnie zajmowaliśmy w kopalniach na Żużlu. Proszę zapytać Jule...- Nic nie wiedziała o tej sprawie, pamiętała jedynie, podobnie jak wszyscy, że pewien terrorysta, psion, omal nie doprowadził w pojedynkę do rozpadu Federacji. - Quicksilver nie działał przecież sam, nie był oszalałym, wszechmocnym Bogiem, popierało go wiele syndykatów, a także takie osobistości jak

Srryger, a jednak udało nam się go powstrzymać - Jule, Siebelingowi i mnie. - Uniosłem w górę dłoń zaciśniętą w pięść. . - Sam zabiłem Quicksilvera; całym sobą odczuwałem jego agonię. Właśnie dlatego nie mogę teraz w pełni korzystać z mojej energii psi bez środków, które "pomagają mi zapomnieć o tamtych przeżyciach. - Mimo woli łzy popłynęły mi z oczu, stało się to tak szybko, że nie zdołałem ich powstrzymać. Piekły mnie na policzkach niczym kwas, tak jak wtedy, przed laty, w momencie zabójstwa, kiedy zrozumiałem, co zrobiłem - i jemu, i sobie; kiedy zajrzałem w głąb swego umysłu i dostrzegłem tę ogromną pustkę, którą z pomocą telepatii i pistoletu uczyniłem z drugiego człowieka, tę straszliwą ranę bluzgającą nienawiścią i przerażeniem, ranę, która miała się nigdy nie zabliźnić; kiedy pojąłem, że zniszczyłem Dar mający stanowić o całym moim życiu, że znalazłem się ponownie w punkcie wyjścia, ślepy i osamotniony, nie mając dokąd pójść. Otarłem dłonią łzy, tłumiąc w sobie szloch... W głowie czułem pustkę. Elnear wpatrywała się we mnie z jakąś przerażającą fascynacją, jak ktoś słuchający krzyków człowieka palonego żywcem gdzieś w zaułkach Starówki. Jeśli miała jeszcze jakieś wątpliwości, czy wszyscy odrnieńcy są na wpół obłąkani, dowiodłem właśnie, że tak. Cofała się powoli w stronę drzwi. - Sądzę - mruknęła, wodząc dłonią po ścianie w poszukiwaniu przycisku - że twoja praca dla taMingów dobiegła końca. Z pewnością dokonałeś bardzo wiele. - W jej głosie znowu pojawiły się wściekłość i frustracja. Pstryknął zamek w drzwiach. - Pod żadnym pozorem nie wolno ci schodzić do zebranych na dole gości. Dziś tego budynku strzeże moja własna służba bezpieczeństwa. Dostaną rozkaz, żeby cię usunąć siłą, gdybyś się tam pokazał. Wyszła z pokoju. Drzwi zamknęły się za nią z cichym szumem i znowu zostałem sam. Usiadłem i patrzyłem przez łzy na zapadające za oknem ciemności. Oczy znowu mnie zapiekły od powracającej fali bólu. Poderwałem się na nogi, niemal po omacku odnalazłem przy biurku pojemnik na śmieci i zwymiotowałem. Poczułem się nieco lepiej, ale drżenie dłoni nie ustępowało jeszcze przez dłuższy czas. Położyłem się na kanapie; czułem, jak skóra na policzkach naciąga się w miarę wysychania łez. Nie miałem pojęcia, co mi się stało: może byłem chory albo przemęczony, a może znów to się zaczynało. Objawy: umysł ingerował w funkcjonowanie ciała, ponieważ otępiony narkotykami, nie mógł pożreć sam siebie. Powinienem to odczytać jako ostrzeżenie, żeby natychmiast przestać, na miłość boską! Musnąłem palcami plaster przyklejony za uchem. Przecież zostałem przed chwilą wylany z roboty! Wszyscy znali moją tajemnicę, po co miałem jeszcze trzymać to świństwo, próbować chodzić na połamanych nogach... Chwyciłem palcami za róg plastra. A co z Elnear? Ktoś nadal mógł próbować ją zabić, nic się przecież nie zmieniło. - Daj sobie spokój... - mruknąłem, lecz ani trochę mi to

nie pomogło, tyle że poczułem się głupio. Zrujnowałem jej życie. Czego zatem miałem oczekiwać, podziękowań? Z drugiej strony to Braedee mnie zaangażował i tylko on mógł mnie zwolnić. Może powinienem zaczekać? Potrzebowałem przecież pieniędzy, potrzebowałem także... Dźwignąłem się nieco w górę i oparłem głowę na stercie poduszek, czując, jak złość powoli przeradza się we mnie w bezsilną zawiść. Poczułem narastający szum bliskiej obecności wielu gości zbierających się gdzieś na niższych piętrach. Elnear powiedziała kiedyś, że nienawidzi przyjęć i uważa je za stratę czasu. Do dzisiejszego musiała się prawdopodobnie odnosić z jeszcze większą niechęcią. Przypomniałem sobie jednak, że kiedyś, sięgając do jej umysłu, odnalazłem w zakamarkach wspomnienia z czasów, kiedy uwielbiała muzykę, tańce i miłe towarzystwo... kiedy upajała się winem i śmiechem, a każde słowo zapadało jej w pamięć niczym błyszczący brylancik, każde doznanie oddziaływało na wszystkie jej zmysły równocześnie; czas, kiedy była zakochana... Bezwiednie zacząłem się zastanawiać, jak to jest, kiedy można mieć wszystko, czego dusza zapragnie, nawet szczęście. Dla niej szczęście nie trwało długo, przeminęło tak jak wszystko. Pomyślałem, że chociaż tej jednej nocy mógłbym zasmakować tego... Nie, tej nocy każde wspomnienie byłoby po prostu wykradzione. Pozwoliłem mej energii psi prześliznąć się po powierzchni tych setek umysłów, niby zebranych razem, a jednak na zawsze osamotnionych, nawet przy takiej okazji jak dziś. Łowiłem przypadkowe fragmenty wszelkich doznań... Czyjeś spojrzenie omiatające piękną kobietę w sukni wyszywanej klejnotami; delikatny smak plasterka owocu kisk oblanego czekoladą; zapach róż pomieszany z wonią egzotycznych kadzideł; pulsowanie muzyki; dotkliwy ból i zarazem gorące pożądanie, gdy jakieś pomalowane na czerwono paznokcie wbity się w skórę czyichś, a zarazem moich pleców. To takie proste: oni wszyscy byli ślepi... Zatopiłem się w ich przyjemnościach, pogrążyłem bez pamięci w fantazjach, stając się bogatym i sławnym, znanym i szanowanym... psionem! Poderwałem się na kanapie, pozbywając w jednej chwili wszystkich marzeń, i próbowałem myślami znów trafić na tę furtkę, którą przypadkiem otworzyłem. Działałem na ślepo, poza wszelką kontrolą, nie próbowałem nawet osłaniać moich myśli, nie przypuszczałem bowiem, że któryś z tych martwiaków mógłby cokolwiek spostrzec. Ale ten, którego natrafiłem, nie był martwiakiem - był mężczyzną, fylko tyle zdołałem stwierdzić z całą pewnością, zanim zdjęty nagłą paniką odciął mi dostęp. Szukałem go, zarzuciłem telepatyczną sieć na owo morze gwiazd błyszczących w ciemności, jakim wydawało mi się przyjęcie na dole. Nie znalazłem go jednak, ukrył się gdzieś w próżni rozdzielającej na zawsze owe gwiazdy. Miał dość skromne możliwości, mniej więcej takie jak moje, lecz znakomicie potrafił się maskować.

Po jakimś czasie zaniechałem poszukiwań, oparłem się znów na poduszkach i ponownie zacząłem łowić wrażenia. Szło mi to całkiem nieźle, zresztą Braedee nie życzył sobie, bym grzebał się w sekretach rodziny... Zapach rozgrzanego ciała i perfum; czyjeś upokorzenie, które przeniknęło mnie niczym wstrząs elektryczny; niegroźne żarty; syntezatorowa muzyka... Otworzyły się drzwi pokoju. Poderwałem się błyskawicznie, sądząc, że wróciła Elnear; nie chciałem, by mnie zastała przy czymś takim. Był to jednak Daric. Zdumiony, zamarł w pół kroku, jakby ostatnią rzeczą na świecie, którą spodziewał się tu zobaczyć, był drugi człowiek czy też ja. Zaśmiał się, lecz zaraz umilkł jak zakneblowany. - Cześć, witaj! - Wszedł do pokoju, a w każdym jego ruchu dawało się odczuć dziwne napięcie. - A więc tutaj cię wygnano. .. ? Jak słyszałem, Kot został dzisiaj wysadzony z siodła. - Uniósł brwi, jakby oczekiwał mojej reakcji na żart, którego nie zrozumiałem. - Teraz wszyscy znają twoją tajemnicę, nigdzie nie będziesz bezpieczny. Zostałeś naznaczony, a wszyscy reporterzy rozpoczęli polowanie na taką gwiazdę. Biedna ciocia jest pewnie gotowa wypruć ci flaki i zrobić z nich struny do skrzypiec! Pochyliłem się do przodu i wbiłem obie pięści w oczy, gdyż znów zaczął mi dokuczać ból głowy. - Nie chciałem ci przeszkadzać, pewnie znakomicie się tu bawisz, ukryty na górze, w samotności, podczas gdy tuż obok, niemal na wyciągnięcie ręki, odbywa się przyjęcie stulecia. - Usłyszałem, że wszedł dalej i stanął tuż obok mnie. Czyżby nie przyniesiono ci nawet gorącej herbatki-pocieszycielki i kilku okruszyn? To nie do pomyślenia! Ale cóż, gdy ona się tak wspaniale bawi... - Jezu! -jęknąłem. - Jesteś naprawdę skończonym dupkiem! - Uniosłem głowę. Odwrócił się i spojrzał na mnie, ale chyba tak naprawdę mnie nie widział. - Masz rację. - Na jego twarzy odmalowało się zdumienie, jakby po raz pierwszy zobaczył swoje odbicie w lustrze. - Potrafisz błyskawicznie ocenić charakter człowieka, ale to chyba cecha wszystkich telepatów. - Wykrzywił wargi w ironicznym uśmiechu. Zakląłem pod nosem i poderwałem się na nogi. Nie miałem zamiaru być obiektem jego drwin. Ruszyłem ku wyjściu, nie wiedząc nawet, dokąd mógłbym pójść. Miałem tylko jedno pragnienie: wynieść się stąd jak najszybciej. - Kocie! Zaczekaj! Stanąłem i odwróciłem się. Jego oblicze stało się najlepszą imitacją ludzkiej twarzy, jaką do tej pory u niego widziałem. Pochylił głowę na bok. *~"\ - Posłuchaj, strasznie mi przykro. Rzeczywiście zrobiłem z siebie idiotę. Masz absolutną rację, a jeśli mam być szczery, trudno byłoby to samo powiedzieć o kimkolwiek z obecnych

w tym gmachu, nie wyłączając mnie. - Uniósł obie ręce w górę w przepraszającym geście. - Nie odchodź. Co myślisz o rozejmie? Nie będę się z ciebie nabijał, jeśli obiecasz, że nikomu nie powiesz prawdy. Czułem, jak moja twarz tężeje, jakbym czekał na następny policzek. Nie odpowiedziałem. Daric odwrócił się do mnie tyłem i włożył rękę w rzeźbę umieszczoną na ścianie. Zagłębił ramię aż po łokieć i po chwili wyciągnął małą ceramiczną szkatułkę. Postawił ją na biurku. - To moje specyfiki - wyjaśnił. Z krzywym uśmieszkiem otworzył pudełko i pokazał mi zawartość, czekając na moją reakcję. Kiedy nadal się nie odzywałem, wyciągnął ze środka zszywkę plastrów zawiniętych w plastikowe etui oznakowane kolorowymi kropkami i zaczął je odrywać jeden po drugim. Wkrótce całe jego czoło zdobiły zielone i niebieskie plastry, a pod rozpiętym kołnierzem szarej tuniki miał na szyi podwójny rząd żółtych i czerwonych. - No, teraz znacznie lepiej. - Mam nadzieję, że wiesz, do cholery, co robisz - odezwałem się w końcu. - Nie mam zamiaru zeskrobywać cię z podłogi, jeśli przedawkujesz. Parsknął pogardliwie. - Jasne, że wiem... No, co z tobą? Słyszałem, że kiedyś zdobyłeś w tym spore doświadczenie. Poczęstuj się. - Wskazał ruchem dłoni do połowy opróżnione opakowanie. Pokręciłem głową. - Nie używam już tego. - Kiedyś próbowałem wszystkiego, co udało mi się kupić. Miałem nadzieję znaleźć ten jeden środek, który mógłby zapełnić we mnie pustkę powstałą po eksplozji czegoś nieokreślonego, który zabrałby z mego życia ból nieodłącznie związany z każdym wyjściem na ulicę. Miałem szczęście, że w ogóle przeżyłem. Nie potrzebowałem już żadnych narkotyków... Poczułem nieodparte pragnienie sięgnięcia za ucho i zerwania tkwiącego tam plastra, a może tylko zdobycia pewności, że on nadal tam jest. Ale nie ruszyłem nawet palcem. Daric popatrzył na mnie, zdumiony i zaskoczony. Próbowałem odczytać, co dzieje się w jego umyśle. Odnalazłem tę samą, cuchnącą mieszaninę ironii i czarnego humoru, w głębi nudny podkład ledwie kontrolowanego napięcia, strzępy niechęci i pogardy... Jego umysł przypominał dżunglę, którą narkotyki wzmacniające wszelkie doznania zmysłowe zapełniły gąszczem przypadkowych wrażeń. Nie potrafiłem odczytać niczego więcej, nawet posuwając się do granic możliwości mojej osłabionej psychiki. Daric westchnął, a na jego twarzy pojawił się uśmiech czystej przyjemności. - Dużo lepiej... Wyglądał na człowieka, któremu właśnie odjęto nóż przystawiony do gardła. Wyraźnie czułem jego odprężenie. Nie

miałem wątpliwości, że często korzystał z narkotyków. Przyglądałem się spokojnie, jak chowa pudełko z powrotem w skrytce. - Nie mam zamiaru siedzieć tu dłużej i oglądać to przedstawienie odartej z pierza kury, w jakie zmieniło się przyjęcie na dole. Możesz mi wierzyć, niczego nie straciłeś. To nic innego jak okrutna, bezsensowna i dość nudna zabawa w oprawców i niewiniątka. W "Czyśćcu" odbywa się moje własne przyjęcie, Argentynę przygotowała nowy występ, tylko na dzisiejszy wieczór. Wybieram się tam teraz. Będą wszyscy moi przyjaciele. Nie chciałbyś pójść ze mną? - Jego oczy rozbłysły niespodziewanym blaskiem. - Chodź, będziesz sensacją wieczoru! Zamrugałem i spojrzałem na niego, nie wierząc własnym uszom. Pokręciłem głową. - Nie mogę. Jego brwi powędrowały w górę. - Dlaczego? Boisz się, że reporterzy pożrą cię żywcem? Nikt sienie dowie, dokąd pojechaliśmy, będziesz bezpieczny. Ogarnęło mnie niezwykłe podniecenie na myśl, że mogę się uwolnić z tego więzienia, poczuć się żywym i potrzebnym, choćby tylko na jeden wieczór. - Ja... powinienem tu zostać. Muszę wykonać swoje zadanie. Braedee... - Braedee? - Zaśmiał się. - Naprawdę sądzisz, że Braedeego obchodzi, co teraz zrobisz? Myślisz, że obchodzi to Elnear? Uważasz, że ktoś mógłby ją zamordować pośród tłumu gości? Poza tym wszyscy zostali dokładnie prześwietleni, szukano wszelkiej broni. - Podszedł do mnie i zacisnął dłoń na moim ramieniu. - Nie jesteś im potrzebny - dodał cicho. Nie traktuj siebie aż tak poważnie, nikt nie podchodzi do tego w ten sposób. Szarpnięciem wyrwałem się z jego uścisku. Wzruszył ramionami. Błysk pogardy, który pojawił się w jego oczach, szybko zniknął. - Rób, co chcesz. Siedź i pogrążaj się w smętnych rozważaniach, jakbyś rzeczywiście był kimś znaczącym. - Odwrócił się i ruszył w stronę drzwi. - Dałem ci szansę... - W porządku, idę z tobą. Obrócił się szybko i uśmiechnął. - Obiecuję ci, że tej nocy nigdy nie zapomnisz. Na pewno nie chcesz jakichś środków? - Nie, dziękuję - odparłem. Miałem wszystko, czego mi było trzeba. 12 Wyszedłem za Darikiem z pokoju i ruszyliśmy przez labirynt pustych korytarzy; zjechaliśmy na dół windą dla służby, prześliznęliśmy się obok wejścia do sali pełnej światła, hałasu i ruchu, po czym znów pogrążyliśmy się w ciemnościach i ciszy. Wyczuwałem, że idąc przede mną, Daric się uśmiecha, a jego zadowolenie rozbrzmiewało w mej głowie cichym

brzęczeniem, które dość skutecznie koiło bolesne pulsowanie w skroniach. W końcu znaleźliśmy się w podziemnym garażu, gdzie stało kilka prywatnych skoczków oczekujących na ludzi, którzy zapragnęliby szybko się stąd wynieść. Kiedy tylko wyszliśmy z windy do tonącego w półmroku garażu, ktoś wysunął się zza filaru. Zakląłem pod nosem i szarpnąłem się do tyłu, ale Daric zaśmiał się i pociągnął mnie dalej. - Jiro! - zawołał. - Widzę, chłopie, że udało ci się im nawiać. Spójrz, kogo przyprowadziłem do towarzystwa. Jiro wszedł w krąg światła. Jego włosy wciąż sterczały na wszystkie strony, a połowa twarzy pokryta była krwistą farbą. Miał na sobie marynarkę z brokatu, w której brakowało jednego rękawa, pod spodem zaś podartą koszulę i wystrzępioną, sięgającą kolan tunikę. Potrzebowałem dobrej minuty, by pojąć, że nie był ofiarą jakiegoś wypadku. Jego szeroki od ucha do ucha uśmiech natychmiast zniknął na mój widok. Statyczny szum podniecenia zastąpiła nieprzenikniona czerń niepewności z jaskrawymi rozbłyskami zwątpienia i ciekawości. On też wiedział, podobnie jak cała reszta. - Kocie... - Zgarbił nieco ramiona. - Czy ty... chodzi mi o to, czy naprawdę jesteś odmieńcem. Czy... wiesz... czy potrafisz cały czas czytać w moich myślach? - Jego ciemne oczy silnie błyszczały. - Pewnie, on zna każdy twój sekret, prawda, Kocie? mruknął Daric. - Nie - odparłem najspokojniej, jak umiałem. - Nie jestem odmieńcem, tylko psionem. Poza tym - dodałem, ignorując śmiech Darica - nie czytam przez cały czas w twoich myślach, nie jesteś na tyle interesujący. Jiro zmarszczył brwi. Daric, śmiejąc się bez przerwy, wyciągnął mnie na otwartą przestrzeń. Jiro cofnął się o krok, kiedy go mijałem, po czym ruszył za nami, niemal depcząc mi po piętach, jakby próbował coś udowodnić samemu sobie. We wnętrzu skoczka poczułem się straszliwie przytłoczony, jak gdyby obok mnie usiadło moje drugie ja. Skoczek wysadził nas niedaleko wejścia do "Czyśćca", prywatnego klubu Argentynę. Byłem szczęśliwy, że w czasie podróży mogłem zobaczyć choć kawałek Deep Endu. Wysiedliśmy w łunie setek różnych holoneonów rozświetlających ciemność nad nami, przestępując jakiegoś zaprawionego, który leżał w rynsztoku. Jiro zakrztusił się dymem ze śmietnika płonącego gdzieś w głębi ulicy. Banda obdartusów ze złotymi zębami i stereotatuażami odprowadziła nas spojrzeniami, gdy podążaliśmy chodnikiem. Nie spodziewałem się, że ujrzę tu coś tak wspaniałego: kopuła ochronna miasta spadała wielkim łukiem do zatoki i zagłębiała się w dno, odgraniczając mnóstwo wolnej przestrzeni. Klub Argentynę znajdował się tuż przy jej krawędzi. Czarna ściana wody wznosiła się tu do połowy wysokości kopuły, przesłaniając gwiazdy na olbrzymiej połaci nieba. Nie miałem pojęcia, jak może wyglądać klub prowadzony

przez kochankę Darica taMinga. Z zewnątrz nie wyróżniał się niczym szczególnym. Była to stara betonowa budowla w kształcie sześcianu, po frontowej ścianie pełzał niczym ślepa dżdżownica holograficzny czerwony napis "Czyściec". Daric przyspieszył kroku na czarnych od brudu płytach chodnika, czując się tu jak u siebie w domu, po czym wbiegł po szerokich schodkach ku wejściu do klubu. Musnął palcami zardzewiałe żelazne drzwi, uruchamiając ukryty czujnik. Szedłem za nim, trzymając się blisko Jira, który tryskał młodzieńczą, nieco nerwową energią. Emanowała z niego tak silna ekscytacja, iż miałem wrażenie, że był pod wpływem narkotyków, lecz gdy sięgnąłem do jego umysłu, ten był czysty i klarowny. Widocznie Daric nie złożył swemu przyrodniemu bratu tej samej oferty co mnie. Wiedziałem, że Jiro lubi Argentynę, ale zdumiało mnie, iż Daric zabrał ze sobą dzieciaka do Deep Endu. Argentynę była symbaktorką i tak jak prestidigitatorów, należało ją oglądać na żywo. Jiro twierdził, że jest sławna, a to znaczyło, iż musiała występować w większych i znacznie lepszych lokalach niż ten. Rzeźbione drzwi uchyliły się nieco, a kiedy pilnujący ich człowiek rozpoznał Darica, otworzył je szerzej. Z wnętrza doleciał głośny śmiech i silna woń cynamonu. - Witajcie w "Czyśćcu"! - Niespodziewanie pojawiła się przede mną czyjaś twarz albo maska z chytrym uśmieszkiem. Za nią odnalazłem tak słabą emanację umysłu ludzkiego, że nie potrafiłbym nawet powiedzieć, czy była to kobieta, czy mężczyzna i w jakim wieku. - Nie całkiem niebo i nie całkiem piekło...! - Oddech tej osoby zalatywał herką. Z wirującej, przezroczystej, jakby utkanej z żółtego i złotawego światła materii wysunęła się ręka, chwyciła mnie za ramię i pociągnęła do środka śladem Jira, który był już w połowie korytarza. - To twój pierwszy raz, kochasiu? Nie wiedziałem, czy to pytanie było skierowane do mnie, czy do Jira. A może do nas obu? Jeśli Argentynę chodziło o to, by nie wpuszczać nikogo pozbawionego poczucia humoru, to wybrała chyba dobry sposób. Częściowo ślizgając się, częściowo idąc niepewnie, zeszliśmy po rampie pogrążonej w ciemności i znaleźliśmy się nagle w samym środku domu wariatów. Stanąłem, zdumiony. Daric zdążył już zanurkować w tłum, krzycząc i machając rękoma. Ludzie skupili się wokół niego jak opiłki lgnące do magnesu; zewsząd nawoływano go. Stałem u podnóża pochylni, z umysłem zaciśniętym niczym pięść do samoobrony, Jiro tymczasem zanurkował w skłębioną masę ciał śladem Darica. Próbowałem rozeznać się w tym wszystkim; gigantyczną salę klubu, przypominającą odrapane, nieregularne wnętrze macicy, wypełniały jaskrawe światła i natarczywa muzyka, której niewidoczne ciosy próbowały zgruchotać ściany i tłum ludzi. Goście przypominali dziwną zbieraninę porwanych i przeniesionych w jedno miejsce osób z różnych epok, odległych światów i wszelkich możliwych warstw społecznych. Mieli na sobie koronki i bro-

katy, stroje z prawdziwej skóry i łachmany, klejnoty, łańcuchy, baterie, rzeczy z plastiku, skóry, włosów i kości. W swoim kombinezonie syndykatu poczułem się jak kretyn. Garnitur Darica wyglądał tak nieodpowiednio, że doskonale pasował do tego towarzystwa. Goście obejmowali Darica, całowali i klepali po plecach. Spostrzegłem kilka osób nie należących do tego grona. Byli to znudzeni ważniacy, którzy tak jak Daric uciekli przed odpowiedzialnością, starając się ze wszystkich sił dopasować do tej zbieraniny. Mnie można było chyba do nich zaliczyć. Zerknąłem za siebie. Przy wejściu stali dwaj bramkarze groteskowi olbrzymi z wykształconymi sztucznie wielkimi skorupami pancerzy, które czyniły z nich ludzi wręcz niezniszczalnych. Przy ścianie po lewej stronie siedziało trzech mniej lub bardziej rozebranych mężczyzn w basenie wypełnionym zieloną galaretą, rozchlapując ją na zgromadzony dokoła tłum gapiów. Czterej skrzelodyszni, bezpłciowi egzotykowie zwijali się w podwodnym balecie we wnętrzu wielkiej szklanej kuli przesuwającej się nad głowami ludzi. Jeden z nich przytknął dłoń do ścianki i popatrzył na mnie. Powoli wyciągnąłem rękę, by dotknąć jego palców, lecz on błyskawicznie cofnął dłoń, kiedy tylko musnąłem powierzchnię szkła, i odpłynął w głąb, skręcając się z bezgłośnego śmiechu. Dwa czarne, sczepione razem psy zaczęły warczeć i szczerzyć zęby, gdy mijałem je, idąc w stronę parkietu. Ludzie tańczyli na środku sali, podskakiwali i skręcali się niczym ogarnięci przez płomienie, inni odpoczywali na wzorzystych poduszkach, siedząc przy niskich stolikach zastawionych jedzeniem i napojami. Nie było tu nic, czego bym do tej pory nie widział, ale nigdy nie spotkałem tego wszystkiego w jednym miejscu. .. W Starówce istniały jeszcze bardziej zwariowane klur by niż ten, ale nigdy nie dysponowałem na tyle wysokim kredytem, żeby mnie wpuszczono za próg. W odległym końcu sali znajdowało się podwyższenie, puste teraz, stanowiło jedyny fragment klubu, gdzie nic się nie .działo. Muzycy siedzieli rozrzuceni po całym pomieszczeniu, a każdy śpiewał i grał co innego, dedykując swój utwór własnemu audytorium. Kilka różnego typu syntezatorów wykonywało zupełnie odmienne utwory, a jednak wszystko dziwnie współbrzmiało ze sobą, tworząc jakiś scalony rodzaj muzyki, w której zmienne rytmy mieszały się niczym w kotle... To była ta symbiotyczna sztuka Argentynę. Nigdy nie słyszałem czegoś tak dobrego. Nie dostrzegłem jednak nigdzie Argentynę, widocznie nie wykonywała jeszcze swej świetlnej pieśni. To ona musiała być duszą klubu, ona zaprojektowała wszystkie efekty, które tak znakomicie do siebie pasowały. Wmieszałem się w tłum tancerzy, dając się ponieść pulsującym rytmom. Kiedy, mijając silne strumienie wielobarwnych świateł, ruszyłem na poszukiwanie Darica lub Jira, w oczach zaczęło mi się mącić. Nagle zostałem oślepiony, a kiedy odzyskałem wzrok, ujrzałem czarno-biały obraz. W tej części sali nie widać było żadnych kolorów. Spojrzałem

w dół na siebie, a po chwili rozejrzałem się dokoła. Za mną wszystko było jak dawniej kolorowe. Zrobiłem krok do przodu i minąłem tę granicę rzeczywistości; sam stałem się czarno-biały, jak całe moje otoczenie. Cofnąłem się, nie byłem przygotowany na to, że utracę zdolność widzenia kolorów. Ktoś niespodziewanie wcisnął mi szklankę w dłoń; jak spod ziemi wyrósł Daric otoczony kilkoma egzotyczkami uczepionymi jego ramion. - Proszę, Kocie, zrób coś. Obiecałem wszystkim, że pokażesz coś ciekawego... Wziąłem z jego rąk szklankę wypełnioną błękitnym parującym płynem. Tak długo grzebałem w jego myślach, aż zyskałem pewność, że nie dodał niczego do napoju. Pociągnąłem łyk. - Gdzie jest Jiro? Nie powinieneś go zostawiać samego. Lepiej było w ogóle go tu nie przyprowadzać. Jedna z kobiet posłała mi pocałunek wytatuowanymi na zielono wargami. Daric zaśmiał się. - Mój Boże, mówisz zupełnie jak ciotka! A ja myślałem, że jesteś jeszcze w jakimś stopniu dzikusem, że będziesz się tu czuł jak u siebie. Może przestań prawić mi morały... - Ja się nim zajmę... - Jedna z kobiet puściła ramię Darica i ruszyła w moim kierunku. Cofnąłem się, lecz nagle czyjaś dłoń zaczęła gładzić moje pośladki. Odskoczyłem do przodu; kobieta, której pośrodku czoła wyrastał róg, zarzuciła mi ramiona na szyję. W jej dłoni spostrzegłem coś długiego i bezkształtnego, było to szaroróżowe i wiło się. - To wsysak - szepnęła. - Czy wiesz, co on potrafi...? Wyciągnęła rękę, chcąc mi wsunąć to coś za koszulę. Pozwoliłem, by nie kontrolowana fala mojego obrzydzenia runęła na jej umysł. Kobieta wrzasnęła i rzuciła się do tyłu. Daric nawet nie próbował jej złapać. Klapnęła ciężko na podłogę i zamrugała ze zdumienia. - Niech cię cholera... - mruknęła pod nosem. Podniosła wsysaka i pospiesznie umknęła na czworakach pośród lasu nóg. W zgromadzonym wokół Darica tłumie rozległy się pomruki, zabrzmiały pojedyncze oklaski. - A nie mówiłem?! - wykrzyknął Daric. - Co znaczy siła umysłu! Obróciłem się w jego stronę. - Nie przywykłem do towarzystwa takich krętaczy jak ty... nocnych wędrowców z grubymi portfelami, którzy udają kogoś innego. Sądzisz, że to tylko wspaniała zabawa, ale jesteś w błędzie. Nie chcę, żeby Jirowi stała się krzywda. Gdzie on jest? Daric skrzywił się. - Znowu mówisz mi prawdę, to wbrew regułom. - Uniósł w górę ręce, spostrzegłszy moje zaciśnięte dłonie. - Jest bezpieczny, poszedł za kulisy do Argentynę. Ona się nim zaopiekuje lepiej niż niania, będzie się czuł niemal jak w ekstazie. Uspokój się. - Wzruszył ramionami. Tłum wokół niego przypominał mozaikę kalejdoskopu: skóra, koronki, półnagie

ciała, futra. - Oto twoja publiczność, Kocie. Wszystko się doskonale składa... Właśnie dziś stałeś się sławny niczym gwiazdor trywizji. Możesz świętować ten dzień wśród ludzi, którzy dobrze rozumieją, co to znaczy być innym, odmieńcem... Skrzywiłem się i upiłem nieco napoju ze szklanki. Daric poprowadził mnie przez tłum ku stolikowi stojącemu tuż przy podwyższeniu. - To mój prywatny stolik, dla gości honorowych. - Chwycił mnie za ramiona i obrócił. - Będziesz stąd świetnie widział występ Argentynę. Siadaj... - Popchnął mnie na stos kolorowych poduszek i objął ramieniem. Twarz mu poczerwieniała, oczy silnie błyszczały, wyglądał tak, jakby dostał gorączki. Ekscytacja, pożądanie i duma - nagłym impulsem dotarło do mnie, że chodziło mu o udowodnienie mieszkańcom Deep Endu, że mimo swojego srebrzystoszarego garnituru jest takim samym wyrzutkiem jak oni. Aż trudno było uwierzyć, że motorem jego podwójnego życia jest gorące pragnienie zemsty. Wprowadzenie Argentynę do posiadłości rodzinnej stanowiło jedynie zewnętrzny wyraz tych sekretnych dążeń, a jednocześnie wskazówkę dla wszystkich z rodziny, że gdyby spróbowali wniknąć w niego głębiej, odkryliby takie tajemnice, na które w ogóle nie byli przygotowani. W ciągu dnia bez zarzutu odgrywał rolę osobistości z zarządu syndykatu, ale była to tylko poza, niczym nie różniąca się od roli taniego gwiazdora, jaką odgrywał tutaj w ciągu nocy. Ciekaw byłem, jaki jest ten prawdziwy Daric, gdzie się ukrywa... i czy cokolwiek kryje się pod tą jego maską. Pozostałe miejsca wokół stołu zostały zajęte, nim jeszcze zdążyłem odstawić szklankę, i zewsząd popłynęły pytania: - Czy to prawda, że psiony... Powiedz mi, co... Odczytaj moje myśli...! Co jest twoją dumą...? Jak to się czuje...? Pozwoliłem, aby do mojego umysłu popłynęła ich nienasycona ciekawość i pożądliwe oczekiwanie tej chwili, gdy moje myśli wtargną w ich świadomość... Nawet strach może być przyjemnością, tak jak nowy rodzaj narkotyku. Napój sprawił, że rozluźniłem się nieco i udało mi się nawet przekonać samego siebie, że nikt w tym gronie nie odczuwa nienawiści, nie chce uciekać przede mną i nie śmieje się ze mnie w duchu. Tutaj przynajmniej wiedziałem, z kim mam do czynienia, nie musiałem zwracać bacznej uwagi na to, co robię, na każde słowo, na ton głosu... Po raz pierwszy od dłuższego czasu mogłem się odprężyć. Odpowiadałem na ich pytania - najpierw na głos, a gdy spostrzegłem, że nie o to im chodziło, zacząłem przesyłać odpowiedzi telepatycznie -powoli, delikatnie, żeby nikogo nie spłoszyć. Chichotali i chwytali się za głowy niczym dzieci. Daric uśmiechał się tylko z dumą, nie zadawał żadnych pytań. - Odczytaj moje myśli - powtórzyła szeptem siedząca obok mnie kobieta o skórze pokrytej błyszczącymi łuskami. Oblizała wargi rozdwojonym językiem. (Nie potrzebuję.) Uśmiechnąłem się, odpowiedziała

uśmiechem. Opróżniłem szklankę i niemal w tej samej chwili pojawiły się przede mną dwie następne. Sięgnąłem po drożdżówkę z mięsem ze stojącej pośrodku stolika tacy zapełnionej różnymi zakąskami, po czym wbiłem w nią zęby, nie przestając się uśmiechać. Naprzeciwko mnie jakiś łysy, obśliniony grubas w skórzanej kurtce z łatek garściami wpychał do ust jedzenie i mlaskał, z trudem łapiąc oddech. Zdążył już ogołocić połowę tacy ze swojej strony. Przyglądałem mu się przez dłuższą chwilę, zapomniałem nawet, że zamarłem w bezruchu z pełnymi ustami. Przeniosłem wzrok ponad jego ramieniem ku sąsiedniej stercie poduszek. Nie udało mi się rozpoznać płci, ale siedzący tam dwaj osobnicy systematycznie ściągali z siebie ubrania, jakby zrywali kolejne łupiny z cebuli. Czyjeś dłonie spoczęły na moich plecach, poczułem ucisk na karku i ramionach, a następnie kciuki nagniatające mi skórę wzdłuż kręgosłupa. Było mi dobrze, pozwoliłem ściągnąć z siebie kurtkę, nie oglądając się nawet. Ludzie wokół mnie zmienili się po raz kolejny, musiałem odpowiadać na następne pytania. Wypiłem kilka drinków i zjadłem nieco z tacy, która sprawiała wrażenie nie dającej się opróżnić. Czułem się coraz lepiej. W snach marzyłem o tym, żeby znaleźć się w centrum zainteresowania ludzi z taką fantazją, poczuć się równym... Pozwoliłem sobie na całkowite odprężenie, niemal poczułem je fizycznie, jakby moje kości stały się miękkie, a całe ciało odpłynęło w siedmiu kierunkach naraz. Mój umysł zaczął żeglować niczym po morzu, kołysany ciepłymi, leniwymi falami akceptacji, gdzie jedynym napięciem było podniecenie seksualne i nie istniał żaden rodzaj strachu. Po chwili zza sceny wybiegł w podskokach Jiro. Rzucił się na poduchy obok nas, dysząc ciężko, i z twarzą poczerwieniałą z podniecenia zwinął się w kłębek u boku Darica. Niemal w tej samej chwili muzyka, na którą przestałem już zwracać uwagę, zmieniła się, tak że wszyscy skierowali wzrok ku podwyższeniu. Czas jakby zatrzymał się na moment i oto scena nie była już pusta. Nad nią pojawiła się błyszcząca czarna sieć przypominająca dzieło jakiegoś zmutowanego krwiożerczego pająka. Miotały się w niej ludzkie ofiary - kilku nagich mężczyzn, którym z ran ściekały strumyki krwi. Powietrze wypełnił zapach ozonu. Zamknąłem oczy i ogarnąłem scenę telepatycznie; odkryłem, że mamy przed sobą muzyków, którzy do tej pory koncertowali w różnych częściach klubu. Nawet teraz, uwięzieni w pajęczej sieci, wykonywali jakiś utwór, skręcając się jednocześnie w agonalnych konwulsjach powiązanych z pulsującym rytmem muzyki. Usłyszałem, że Jiro wstrzymał oddech; ze zmarszczonym czołem próbował odgadnąć, czy ma przed sobą rzeczywisty widok. Wiedział, że to tylko inscenizacja, ale nie miał pewności. - To tylko przedstawienie - wyjaśniłem. Skinął głową, jeszcze bardziej zmarszczył czoło i odgarnął włosy spadające mu na oczy. - Wiem o tym. - Zgarbił ramiona i ponownie zapatrzył się

na scenę, gdzie wzdłuż sieci zaczęła sunąć błyskawica. Nie wiadomo skąd pojawiła się Argentynę, schodziła po pajęczynie w dół niczym jakaś okrutna bogini śmierci. Jej głowę otaczała srebrzystobiała kula włosów. Czarne łuski skórzanego stroju rozchyliły się na podobieństwo płatków kwiatu, a zwoje ciemnego jedwabiu zsunęły się po jej nagim ciele, chwytane pr/e/ wyciągające się jak po litość ręce ofiar. Kiedy dotknęła stopami desek, zaczęła śpiewać. Uwolniła się z sieci i ruszyła w najeżonych kolcami butach wzdłuż krawędzi sceny, wyciągając srebrzyste ramiona w stronę tłumu. Podziwiałem jej majestatyczny krok, nie mogłem oderwać od niej wzroku; wręcz nie potrafiłem oddzielić jej od rytmu, który z każdym krokiem wsączał się we mnie wszystkimi porami skóry, czy też od wibrującego w powietrzu głosu; nie umiałem odróżnić słów piosenki, nawet gdy poczułem, że wgryzają się bezpośrednio w mój mózg, jak kwas wżerający się w szkło... .. .pieśń o mężczyznach i kobietach, pieśń o wojnie, w ciele i poza ciałem... W miarę jak śpiewała i tańczyła, jej ciało zaczęło wydymać się i falować, jak gdyby tkwiący w niej potwór usiłował wydostać się na zewnątrz. Muzyka przybierała na sile, a jej wspaniała figura rozdarła się. Błyszczące ramiona zadygotały i opadły jak balon, z którego spuszczono powietrze, korpus otworzył się niczym kokon... ...o wchodzeniu w cudzą skórę, czyż to naprawdę stanowi jakąś różnicę?... Po chwili obok czarnych skórzanych spodni 0 wąskich nogawkach, silnie rozszerzających się ku górze, 1 wysokich butów pojawił się siwowłosy mężczyzna o srebrzystej skórze mocno błyszczącej od potu. Uzbrojony po zęby, wyciągnął w kierunku widzów zakutą w stal pięść. Jego głos był głosem Argentynę... ... Czy nadal będziemy prowadzili wojnę ? Obrócił się i za nim ukazała się nagle Argentynę - samotna, bezbronna, z uniesionymi w górę rękoma, jak gdyby próbowała powstrzymać idącego ku niej mężczyznę siłą woli... Broń wysunęła mu się z ręki, jego pierś zaczęła falować i wkrótce pękła, ukazując krwistoczerwony aksamit. Twarz mężczyzny wykrzywiła się w straszliwym grymasie i przy ogłuszającej muzyce z ust wysunęła mu się ręka... Jego ciało eksplodowało jak porcelanowa figurka zrzucona z dużej wysokości. Srebrzystowłosa kobieta w czerwonej aksamitnej sukni wyśliznęła się niczym wąż, zrzucając z siebie skórę mężczyzny. Otrząsnęła się, a opadłe na podłogę pozostałości odrzuciła nogą w bok. Przyglądałem się, jak Argentynę podchodzi do Argentynę falującej niczym wzburzone morze. Gdy się mijały, podobne do lustrzanych odbić, obie uniosły w górę ręce, przesłały sobie nawzajem pocałunek i zaraz rozbrzmiała ostatnia część pieśni... .. .jeśli jesteś kobietą, a ja mężczyzną... dzisiaj wieczorem po drugiej stronie życia...

Tłum zawył, chóralny aplauz przybierał na sile jak słońce, które ma wybuchnąć nową. Argentynę pojawiała się i znikała, mijając smugi syntezowanej rzeczywistości, by wreszcie, pośród okrzyków i braw, wraz z cichnącą muzyką i przygasającą iluminacją pojawić się niewiadomym sposobem w przestrzeni, która nagle rozwarła się między Darikiem a mną. Gapiłem się na nią, nie mogąc uwierzyć, że faktycznie stanęła obok mnie. Ona także obrzuciła mnie spojrzeniem i zamrugała, jakby usiłowała sobie przypomnieć, gdzie już mnie widziała. Dotarło do niej nagle to, o czym wszyscy wiedzieli - kim naprawdę jestem. - Argentynę... wspaniała... - mruknął Daric. Objął ją ramionami, zasypując pocałunkami jej wargi, szyję, piersi; okazywał tak wielkie uczucie do niej, do tego wszystkiego, czym była i co przed chwilą zademonstrowała, że nikt spośród obecnych nie mógł mieć wątpliwości, co ich łączy. Nie opierała mu się, przywarła do niego całym ciałem i oddała pocałunek w taki sposób, jakby był on jeszcze jednym elementem zakończonego przed chwilą występu; wciąż promieniował od niej biały żar energii przedstawienia. To, co mój otępiały umysł odnalazł w jej myślach, zaskoczyło mnie nie mniej niż cały jej występ: gorąco go pragnęła, chciała poczuć jego wargi na swoim ciele, tonęła w rozkoszy przedłużającego się pocałunku. Przyglądałem się im, tak jak wszyscy dokoła, a żar energii Argentynę wciąż płonął we mnie, przeistaczał się, zmieniał i przybierał na sile. Czułem podniecenie Darica, a także moje własne. Powoli docierało do mnie, że odkryłem właśnie cały szereg nowych doznań, niedostępnych dla tych, którzy teraz spoglądali na nas. Łakomie syciłem się nimi, nie mogąc się opanować, choć przez cały czas miałem świadomość, że oni oboje o tym wiedzą i pragną, bym poznał te uczucia... że czerpią z tego dodatkową przyjemność. W końcu oderwali się od siebie, wywołując kolejną falę aplauzu i wycia. Jiro gapił się z otwartymi ustami, zagubiony w pół drogi między zauroczeniem a przerażeniem. Daric spojrzał mi w oczy i nadal obejmując Argentynę ramieniem, uśmiechnął się. - Jak ci się podobał występ? - zapytał. Wiedziałem, że nie miał na myśli tego, co oglądałem na scenie. Odpowiedziałem uśmiechem, rozpierając się wygodniej na stercie poduszek. Odbierałem teraz wrażenia docierające z całej sali, zbierałem je systematycznie: ruch, ciepło, napięcie, nieokiełznane emocje... czułem, jak wędrują ścieżkami kontaktu, aż mój umysł zapłonął niczym gwiazda. Skierowałem wąskie strumyczki tego surowego, złożonego ognia w stronę Darica i Argentynę, ku umysłom wszystkich ludzi przy stoliku; dałem im bezpośrednio odczuć to wszystko, czego ja doznawałem. Rozległy się westchnienia i chichoty, ciche okrzyki niedowierzania i nagle spojrzenia wszystkich oczu skierowały się na mnie. Chcieli więcej. Nawet grubas naprzeciwko przestał się obżerać i uniósł na mnie wzrok.

Otworzyłem się całkowicie, zrywając wszelkie blokady, i poczułem, że kontakt nawiązuje się i zapętla. Daric zaśmiał się histerycznie. Czułem, że gorąco pragnie utrzymać tę zakazaną więź, którą jego przerażenie zmieniało w rodzaj nieczystej żądzy... Przerwałem z nim kontakt i w tej samej chwili przypomniałem sobie o Jirze. Siedział bez ruchu, oddychał ciężko i gapił się na mnie. Był jeszcze bardzej od Darica przerażony moją reakcją. Usilnie starał się jednak wyglądać na zadowolonego, tak jak reszta. Chciałem odezwać się do niego, lecz nagle Argentynę odepchnęła Darica, podeszła do mnie i zajrzała mi w oczy, jakby po raz pierwszy dostrzegła moją obecność. - To było niewiarygodne - mruknęła. Zaśmiała się i odrzuciła z czoła kosmyk srebrzystych włosów. Czułem, jak rozkoszne doznania dziwnym dreszczem wędrują wzdłuż jej kręgosłupa i jak mile łaskoczą ją wrażenia myśli odwróconych na drugą stronę; odbierałem jej pragnienie, bym jeszcze raz telepatycznymi palcami dotknął jej umysłu. Musnąłem ją obrazem, zadrżała. - Jestem skończona - rzekła cichym, pieszczotliwym głosem. - Przypominasz jedwab, który przy bliższym kontakcie okazuje się papierem ściernym. To doświadczenie zostanie w mej pamięci do końca życia. Zniszczyłeś mnie tym jednym dotknięciem... - Wyciągnęła rękę i musnęła dłonią mój policzek. Miał to być tylko żartobliwy gest, lecz Daric przycisnął ją do siebie i odciągnął do tyłu. Obejrzała się na niego, bardziej rozbawiona niż zła, odsuwając czubkiem buta na wysokim obcasie najbliższą poduszkę. - To ty go tu przyprowadziłeś, kochany, więc pozwól nam nacieszyć się nim. Tu, na Ziemi, o wiele rzadziej mamy możność kontaktu z psionami niż ty, który podróżujesz po świecie. - Dlaczego? - zapytałem. Dopiero po chwili uprzytomniłem sobie, że nie ma w tym nic dziwnego, gdyż tutejsi telepaci nie byli dla nich zapewne tak interesujący jak ja. - Jesteśmy na Ziemi - odparł Daric, wykrzywiając się w złośliwym uśmiechu. - Psion jest tu uważany za... nienormalnego. - Wzruszył ramionami. - Nie wolno im się tu osiedlać, mogliby zarazić innych. - Odwrócił głowę, bojąc się spojrzeć mi w oczy; nie chciał, bym poznał jego fobie. Moja wściekłość wyrwała się spod kontroli i runęła falą na zewnątrz, trafiając najpierw w niego. Ludzie przy stole odskoczyli do tyłu, ktoś jęknął, rozległy się nerwowe śmiechy. Daric przetarł oczy i potrząsnął głową, wreszcie spojrzał na mnie. Po tym, co odnalazłem w jego wzroku, powinienem był natychmiast wynieść się stamtąd, lecz przyjemne, ciepłe odczucie akceptacji przez innych stłumiło we mnie złość i niechęć. Nie mogłem zapanować nad swoimi myślami, a co gorsza, nie potrafiłem zachować ich tylko dla siebie... Mało mnie obchodziło, że dzieje się coś złego. - Czy byłeś kiedykolwiek podłączony? - zapytała Argentynę, pochylając się do mnie. Jej oczy koloru miedzi silnie

błyszczały. - Czy miałeś kontakt z obwodami symbu? Nie chciałbyś spróbować? - Robić to, co ona: muzyka, obrazy, tworzenie zbiorowych halucynacji opartych na wyobraźni artysty. Pokręciłem głową. - To duża rzecz - dodała. - Byłbyś niesamowity. Mógłbyś przekazywać ludziom dodatkowe wrażenia do tego, co by widzieli i słyszeli, uzupełniłbyś ich doznania. - Nie. To byłoby już tworzenie ogniska, a to nielegalne odparłem spokojnie. - Nie wolno nam tego robić. - Nawet ja o tym wiedziałem. - Jeśliby mnie złapano, zostałbym zlikwidowany. - Gdybym mogła wywołać taki efekt, choćby tylko raz powiedziała - zapłaciłabym każdą cenę. - Ale to nie ty narażałabyś swój mózg. Wzruszyła ramionami, a jej czarny skórzany strój złożony jakby z płatków kwiatu zmienił się nagle w przejrzysty jedwab. Zamrugałem, nie bardzo wiedząc, co ona naprawdę ma na sobie... Obraz, który mimo woli powstał w mojej głowie, przedarł się na zewnątrz. Rozbrzmiały chichoty, Argentynę uśmiechnęła się. - Dość dokładnie - powiedziała. Daric znowu się nachmurzył, ale po chwili pocałował ją w szyję i powiedział: - Argentynę, Jiro chciałby z tobą zatańczyć, tylko nie ma odwagi prosić cię o to. Dziewczyna odwróciła się i spojrzała na Jira. - Cudownie - stwierdziła, a jej stopy zrobiły się szkliste. Wzięła Jira za rękę. Ten bez słowa podniósł się i podążył za nią w stronę parkietu. Popatrzyłem za nimi i dostrzegłem pod cienkim jedwabiem wyrobione mięśnie zawodowej tancerki, wreszcie zniknęli mi z oczu. Zostawiłem jednak cienką nić łączącą mój umysł z myślami Argentynę. Kiedy się odwróciłem, żarłoczny grubas wsunął sobie palce do gardła, zwymiotował do wiadra stojącego obok na podłodze, a po chwili zaczął jeść od nowa. Obok Darica, niczym piach włażący w każdą szczelinę, pojawili się kolejni goście. Zerknąłem na groteskowego olbrzyma, który stanął tuż przy mnie. Cały przód klatki piersiowej miał zastąpiony przezroczystym plastikiem, widać było krew pulsującą w żyłach, poruszające się wilgotne czerwone i szare organy, drgające mięśnie. Spojrzał na mnie, nie mniej zdziwiony. Coś wilgotnego i ciepłego owinęło się wokół mojego ucha, po czym wsunęło do środka. Odskoczyłem. Obok mnie klęczała kobieta z długim, rozdwojonym na końcu językiem. Wyciągnęła go z mojego ucha i oblizała wargi, choć i tak były wilgotne i błyszczące, dłońmi zaczęła wodzić po mojej skórze na piersi. Miała żółtozłote oczy o źrenicach w kształcie długich, wąskich szparek, takich jak moje - tyle że jej oczy specjalnie tak zmieniono, ja zaś teraz miałem źrenice zmienione tak, by przypominały ludzkie. Cienka warstwa łusek okrywających jej skórę silnie odbijała światło, sprawiając wrażenie pokrytych śluzem. Unio-

słem dłoń i musnąłem jej twarz. Łuski okazały się suche i ciepłe, o wiele delikatniejsze w dotyku, niż sądziłem. Jej kuszące wargi rozchyliły się nieco. Uniosłem się do klęczek i pocałowałem ją; jej język wsunął mi się w usta w taki sposób, jakby był częścią mnie samego, i zaczął penetrować wszystkie zakamarki. Nie przerywaliśmy pocałunku; poczułem twarde, gorące pulsowanie między nogami. Usłyszałem gdzieś przy stole stłumiony jęk. Chciałem oderwać się od kobiety i spojrzeć na Darica, lecz pochwyciłem jedynie jego protekcjonalny uśmieszek i dostrzegłem, że ktoś stanął za nim, obejmując go rękoma w pasie... Zostałem pociągnięty do przodu, kobieta objęła mnie mocno ramionami i ułożyła się na poduszkach. Długie, zwinne palce błyskawicznie rozpięły mi koszulę, a jej paznokcie przejechały mi po skórze, aż poczułem pieczenie. Sięgnąłem w dół, wsunąłem dłonie przez otwory w bluzce i ścisnąłem jej piersi; wyprężyła się, westchnęła z rozkoszy i odchyliła w tył; musnąłem wargami jej skórę i chwyciłem w usta sutek. Wokół nas zaczęło się nagle poruszenie, wszyscy tulili się do siebie i układali na poduszkach, odczuwając moje podniecenie, jaz kolei zacząłem łowić strzępy ich doznań prześlizgujące się po nitkach telepatycznego kontaktu do mego umysłu, aż wszyscy stopiliśmy się w jedno falujące morze... - ... nie... przestawaj... Zaczynałem tonąć. Jeszcze czyjeś ręce sięgnęły do mnie, potem następne. Ściągnięto ze mnie koszulę, głaskano po całym ciele. Po chwili zdjęto ze mnie także spodnie, usłyszałem stłumione chichoty i jęki rozkoszy na widok mojej erekcji. Język pokrytej łuską kobiety znów znalazł się w moich ustach, wnikał głębiej. Coś mokrego, pachnącego słodyczą wylano mi na brzuch, ktoś zaczął to zlizywać... Nagle obok mnie znalazł sięDaric; uśmiechał się, oddychał płytko i szybko; sięgnął po moją dłoń. Wpychał sobie do ust kolejno wszystkie palce, w końcu zacisnął zęby na skórze między kciukiem i palcem wskazującym, aż popłynęła krew. Z krzykiem wyszarpnąłem rękę. Jak echo wokół rozległy się podobne krzyki. Daric jęknął, puścił mnie i odsunął się, kiedy poczuł w głowie także mój ból. Po chwili zbliżył się ponownie i wylał na moją nagą pierś szklankę mrożonego napoju. Znów jęknął, poczuwszy mój ból, i zaraz zaśmiał się... Chciałem usiąść, ale zostałem ściągnięty w dół; otaczał mnie gąszcz ciał, twarzy... Byłem ssany, głaskany, całowany i szczypany. Po chwili znów kości miałem jak z gumy i bezwolny, dałem się wciągnąć w tę przyjemną kipiel. Coś ciepłego i bezkształtnego spadło mi na pierś. Podniosłem głowę i ujrzałem wsysaka leżącego w kałuży gęstego syropu. Dysząc ciężko, spoglądałem, jak stworzenie zaczyna pełznąć mi po brzuchu. Rozległy się śmiechy. Oni czekali na to, a ja omotany ich żądzą, oszołomiony żarem pożądania, mogłem tylko patrzeć, chociaż rodził się we mnie krzyk. Dziesiątki rąk przytrzymywały mnie na poduszkach, ludzie

zdawali się upijać sokiem mojego pożądania i kwasem obrzydzenia. - Jezu! - Ujrzałem nad sobą twarz Argentynę. - Co ty, do cholery, wyprawiasz?! - Spoglądała w dół, a jej oczy powoli się rozszerzały, w miarę jak zaczynała wszystko rozumieć. W nagłym przebłysku złowiłem obraz tego, co widziała ze swego miejsca, a zaraz po nim do mego mózgu wtoczyła się fala jej niedowierzania, obrzydzenia, podniecenia, złości, podniecenia, niedowierzania, podniecenia, obrzydzenia... Próbowałem się podnieść, kierowany jej wściekłością, uwolnić się z tego obezwładniającego, przygniatającego ciężaru, który tłumił moją wolę równie skutecznie jak sterta ciał... Ale nie mogłem. - Argentynę... - Daric zbliżył się do niej na kolanach, na wpół'rozebrany, i wyciągnął ręce. - Chodź, przekonasz się, jak to naprawdę smakuje... Argentynę kopnęła go z całej siły w żołądek, aż Daric zgiął się wpół. Odwróciła się, chcąc odejść. Skrzywiłem się na widok Jira, który stanął obok niej. Argentynę zdzieliła go po twarzy. - Trzymaj się od tego z dala! Wynoś się stąd! - Odwróciła się z powrotem w moją stronę, przeszła nad Darikiem, rozgarnęła półnagie ciała, pochyliła się i ściągnęła ze mnie wsysaka, po czym rzuciła go na podłogę. - To mój klub i ja tu daję przedstawienia! Zabierajcie swoje ciuchy i wynoście się stąd, gównojady! - Dała kilka kopniaków. Poczułem w głowie rozbłyski bólu niczym wybuchy w wielkiej kałuży błota. Jęknąłem, obróciłem się na brzuch i wcisnąłem w poduszki. - Ty... - Argentynę chwyciła mnie za ramię i obróciła twarzą do światła- wciągaj swoje zasrane gacie, odmieńcu! Takie orgie możesz sobie urządzać gdzie indziej. Z trudem podciągnąłem spodnie; próbowałem zebrać się do kupy, ale moje myśli wypływały ze mnie całkowicie poza kontrolą, jakbym miał biegunkę. - Nie mogę... - Na pewno możesz! - Zacisnęła mi pasek spodni, aż jęknąłem, a następnie podniosła koszulę i cisnęła mi nią w twarz. Nie byłem w stanie usiąść, udało mi się jedynie dźwignąć na ręce i kolana. Teraz odbierałem wyłącznie jej odczucia, jakbym w umyśle nie miał już miejsca na własne myśli, nie mógł dokonać wyboru i podjąć żadnej decyzji. - Nic na to... nie poradzę. -Potrząsnąłem głową, lecz niewiele to pomogło. Stała nade mną, wbijając spojrzenie w moje plecy. Czułem, jak przeniosła wzrok i spostrzegła coś, a po chwili wbiła palce w mój kark niczym sęp. Plaster! - Nie, zaczekaj... - Uniosłem dłoń, lecz mój plaster nadal tkwił za uchem. Usiadłem, kierując ku niej wzrok. Obracała w palcach inny plaster. Skrzywiła się, po czym rzuciła go na podłogę. "Wyzwalacz" - środek, który likwidował zahamowania, burzył samokontrolę, robił z człowieka istotę zdolną

do wszystkiego... Czułem, jak jej złość powoli mija; nie chciałem tego, pragnąłem, by poczuła moją wściekłość. - W porządku - rzekła miękko. - Chyba faktycznie nie miałeś na to żadnego wpływu. - Wyciągnęła rękę i pomogła mi się podnieść. - Wiesz, co się stało? Ktoś ci przykleił narkotyk. - Skinąłem głową. - Sądzę, że za kilka minut będziesz gotów nakopać komuś w dupę. W każdym razie powinieneś. Puściła moją rękę i odwróciła się. Daric, skrzywiony, także stanął na nogach. Argentynę błyskawicznie uniosła nogę, lecz zatrzymała kolano tuż poniżej jego krocza. - Nie - powiedziała jadowitym tonem. - Za bardzo by ci się to podobało, gnoju. To ty dałeś mu narkotyk, prawda? I napuściłeś na niego tę bandę uliczników... - Wskazała ruchem dłoni gromadę ludzi zbierających się z podłogi i kompletujących ubrania. Wzruszył ramionami i zrobił minę niewiniątka, jak dzieciak schwytany na gorącym uczynku. Sztywnymi, niezręcznymi palcami zapiąłem koszulę; nie mogłem nigdzie znaleźć kurtki. Wbijałem nieruchomo wzrok w podłogę, gdyż wszystkie oczy dookoła natarczywie wpatrywały się we mnie, wszystkie umysły... - Chodź - Argentynę zwróciła się do mnie. W jej głosie znów pojawiły się łagodne tony. Wzięła mnie za rękę i pociągnęła. Ujrzałem Jira; był zwrócony do mnie plecami. Kiedy wreszcie spojrzał na mnie, nie potrafiłem rozpoznać, co dzieje się w jego umyśle. Możliwe, że on także tego nie wiedział. Znów wbiłem wzrok w ziemię. Argentynę drugą rękę położyła mu na ramieniu i poprowadziła nas obu w stronę wyjścia. - Daric! - zawołała. Ten ruszył za nami, przepychając się przez tłum na parkiecie. Szedł powoli, z ociąganiem, jakby wleczony przez Argentynę na niewidzialnym sznurze. Kiedy wyszliśmy z klubu, w głowie zaczęło mi się nieco przejaśniać, chyba pomagała fizyczna bariera ścian oddzielających nas od tych natrętnych oczu i umysłów. Zaczerpnąłem głęboko chłodnego nocnego powietrza pachnącego wilgocią i dymem. Skoczek, którym tu przylecieliśmy, opadł ku nam z jakiegoś miejsca postoju, przywołany przez Darica. Wylądował na środku ulicy, płosząc przechodniów, i rozsunął drzwi. Stałem, gapiąc się na pojazd, zacząłem mieć dreszcze w mokrej i lepkiej od syropu koszuli. Chciałem zdecydować, co powinienem teraz zrobić... podjąć decyzję, zanim ktokolwiek uczyni to za mnie. Argentynę odwróciła się szybko, kiedy Daric wyszedł z klubu, a bramkarz z hukiem zatrzasnął za nim drzwi. Znów była ubrana w skórę, tym razem od stóp do głów, jakby wybierała się na wycieczkę w góry. Mimo woli zaciekawiło mnie, co bym poczuł, gdybym teraz nawiązał z nią kontakt... gdybym odczytał jej myśli... Błyskawicznie zacisnąłem umysł w pięść i tym razem udało mi się go utrzymać. Prze-

można ulga przeniknęła mnie dreszczem niczym wstrząs elektryczny, uświadomiłem sobie, że stopniowo odzyskuję panowanie nad moj ą energią psi... Ale wraz z ulgą przyszło niedowierzanie, a po chwili poczucie zdrady i furia. Odwróciłem się w stronę Darka. Lecz Argentynę była pierwsza, a z jej twarzy całkowicie zniknął wyraz opanowania, jaki widziałem w klubie, ustępując miejsca wściekłości. - Ty łajdaku! - wycedziła drżącym głosem. - Ty gnido! Jak mogłeś zrobić coś takiego w moim klubie? Jak mogłeś zrobić to mnie? I jemu... - Machnęła ręką w stronę Jira. ...Albo jemu? - Pokazała na mnie. Jiro stał przy mnie jak wmurowany. Ludzie przechodzili obok, starając się nie zwracać na nas uwagi. - Co cię skłoniło do tego parszywego... ? urwała, a w jej oczach pojawiły się łzy. - Dlaczego pozwalam ci, żebyś tak mnie traktował...? - Uniosła nieco ręce, jakby miała zamiar go uderzyć. Obok wyraźnej wściekłości wyczuwałem w niej ten rodzaj bólu, który mogło spowodować tylko jedno uczucie... Daric stał bez ruchu, jego umysł przepełniało podobne cierpienie, pozwalał obrzucać się błotem, nienawidząc, kochając ją, samego siebie... - Przepraszam - bąknął w końcu, kiedy Argentynę zabrakło już przekleństw i sił do obrzucania go błotem. - Przepraszam. .. - powtórzył z taką pokorą, jakby i ona należała do taMingów, a on niczym się nie różnił od tego zaprawionego, który wciąż leżał nie opodal twarzą w rynsztoku. _ Wracaj do domu! Wracaj do tego świata, do którego należysz! - Machnęła ręką, odwracając się do niego plecami. Nie wpieprzaj się więcej w moje życie... - Zabrzmiało to złowieszczo, chociaż wypowiedziane zostało półgłosem. Spojrzała na mnie. Odgarnęła włosy z czoła i tak natarczywie wbijała we mnie wzrok, że musiałem odwrócić głowę. - Nic ci nie jest? - zapytała. Jej niepokój o mnie zabrzmiał niczym skarga. Poczułem, że kąciki ust opadają mi w dół jak w grymasie bólu. - W każdym razie nie emanuję już telepatycznie wszystkim na wszystkich... Nie, nic mi nie jest. -Wzruszyłem ramionami i skinąłem głową. - Do tej pory seks mnie nie zabił, więc chyba i teraz przeżyję. Uśmiechnęła się krzywo. - Jasne - odparła. - Zdaje się, że przynajmniej ty podchodzisz do tego normalnie. - Uniosła dłoń i przelotnie musnęła palcami moją pierś. - Czy dasz radę zabrać tych gówniarzy do domu? Chyba tylko ty wiesz, gdzie jest ich właściwe miejsce. - Obejrzała się na Darica, potem na Jira. Skinąłem głową i mechanicznie uśmiechnąłem się, choć wcale nie było mi do śmiechu. Zrobiła taki ruch, jakby chciała się odwrócić, ale tylko jej ciało poruszyło się - myślami została na miejscu... Niespodziewanie podeszła do mnie, objęła mnie ramionami i poca-

łowała, mocno i żarliwie, wbijając mi paznokcie w plecy. Po chwili puściła mnie, cofnęła się o krok, uśmiechnęła szczerze i obrzuciła mnie spojrzeniem błyszczących oczu. - Teraz już wiesz, dlaczego musiałam cię stamtąd wyrzucić. - Ruchem głowy wskazała wejście do klubu i zaczerpnęła głęboko powietrza. - Pamiętaj o tym, jeśli to ci w czymś pomoże. _ Podeszła do Jira, uklękła i przytuliła go mocno. Chłopak stał sztywno, milczący. - Och, dzieciaku - mruknęła, spoglądając w bok. - Czasem w życiu trzeba przełknąć gorzką pigułkę. Jeśli musisz ją połknąć, lepiej wziąć ją od kogoś, kogo choć trochę obchodzi twój los... Świetnie tańczyłeś. No, idź już! - Popchnęła go lekko w stronę skoczka. Jiro wsiadł do środka, tak samo bezwolny jak ja zaledwie kilka minut temu. Przeszła obok mnie, niemalże trącając mnie biodrem. Mijając Darica, który spoglądał to na nią, to na mnie, powiedziała: - To twoja wina. Powiódł za nią wzrokiem jak wygłodzony wilk. Drzwi "Czyśćca" otworzyły się, kiedy tylko stanęła na pierwszym stopniu schodów, a po chwili z trzaskiem zamknęły się za nią. Czekałem, aż Daric znów popatrzy na mnie. Byłem gotów obić mu pysk, gdybym dostrzegł w jego oczach cokolwiek przypominającego drwinę. Lecz jego myśli miały ten sam kolor co nawierzchnia ulicy - wypełniały je pożądanie, wściekłość i desperacja. Odwróciłem się do niego plecami i wsiadłem do skoczka. Po dłuższej chwili on także wdrapał się do środka, żeby zawieźć nas z powrotem do centrum miasta. Jiro siedział skulony w kącie, jak najdalej ode mnie i Darica. Spuściłem głowę, nie miałem ochoty patrzeć przez okno wznoszącego się pojazdu. Odczuwałem ból w dłoni, obejrzałem ją. Przy odrobinie światła, jaka docierała z leżących w dole ulic, ujrzałem ciemną strużkę zakrzepłej krwi w miejscu, gdzie Daric wbił zęby w moje ciało. Skoncentrowałem się na tym, żeby pokonać ból, a zarazem nie myśleć o tym, w jaki sposób powstała rana. Kiedy uniosłem wzrok, Daric gapił się na moją dłoń, jak głodujący człowiek na nie dojedzony kawałek mięsa. Tyle że teraz nie pragnął już sprawić mi bólu, odczuwał go sam... W chwili, kiedy Argentynę go opuszczała, mogłem tłumaczyć ów ból tym, co działo się w jego głowie. Lecz teraz był całkowicie opanowany. - Czy masz jakieś choroby, o których powinienem wiedzieć? - zapytałem. Skrzywił się, popatrzył na mnie pustymi oczyma i odwrócił wzrok. Westchnąłem i odchyliłem głowę na oparcie fotela. - Dlaczego ona pocałowała cię w taki sposób? - zapytał Jiro cichym, oskarżycielskim głosem. Spytał mnie, jakby go to naprawdę obchodziło; nie Darica, lecz mnie. Mnie... Pokręciłem głową.

- Zapytaj Darica. - Uniosłem bolącą dłoń i wskazałem mu przyrodniego brata. Nie powtórzył pytania, wcisnął się tylko głębiej w róg skoczka, próbując uciec przed zakłopotaniem i odrazą, które wypełniały jego myśli, a każde spojrzenie na nas jedynie pogłębiało te uczucia. Daric nie odezwał się; jeśli w ogóle potrafił żałować tego, co zrobił, to wyrzuty sumienia jeszcze nie dały o sobie znać. Wiedziałem, że Jiro potrzebuje pomocy, a słowa były tu na nic. Zacząłem już nawiązywać z nim kontakt, kiedy stwierdziłem, że to również nic nie da. Gdybym próbował mu teraz pomóc, od razu domyśliłby się prawdy. Zakopałem się więc w pokładach własnego obrzydzenia i wycieńczenia, zostawiając go jego myślom. Nagle przypomniałem sobie, gdzie wylądujemy za kilka minut. Usiłowałem zlekceważyć fakt, że ostatecznie ja zostanę obwiniony za to wszystko, co się wydarzyło. 13 Wracałem z Darikiem korytarzami biurowca i czułem się jak człowiek nie mogący obudzić się ze złego snu. Przyjęcie na cześć Ełnear trwało jeszcze, lecz goście zajmowali już tylko jeden pokój. Daric zanurkował w pierwsze oświetlone drzwi, zza których dochodziły hałasy, i natychmiast zniknął w tłumie, zostawiając mnie z Jirem na korytarzu. Popatrzyłem za nim; kiedy ujrzałem, z jaką łatwością się uśmiecha i przybiera zwykłą dla siebie maskę, odczułem ulgę przemieszaną z zazdrością. Jiro stał, niepewnie szurając nogami; nie chciał zostać ze mną, ale ogarniało go przerażenie na myśl o konieczności stawienia czoła całej rodzinie... a zwłaszcza ojczymowi. - Ruszaj - powiedziałem cicho, kładąc mu dłoń na ramieniu. - Nie zrobiłeś przecież nic złego. - Ty również... rzekłem w myślach do siebie, chyba po raz setny. On jednak nie wierzył, podobnie jak ja. Wyrwał siei wpadł biegiem między zgromadzonych w pokoju gości, nie obejrzawszy się nawet. Stałem w korytarzu, jeszcze bardziej przerażony perspektywą spotkania z tymi ludźmi niż on, przypominając sobie wszystko, co zdarzyło się dzisiejszego popołudnia. Miałem wrażenie, że było to milion lat temu, dla uczestników przyjęcia minęło zapewne niewiele czasu. Delikatnie sięgnąłem do umysłów tych ludzi, szukając kogoś z zarządu lub Elnear. Miałem przeczucie, że ona wciąż jeszcze tu jest. Można jej było przypisać wiele cech, ale z pewnością nie tchórzostwo. Ciekaw byłem, jak wyglądało to przyjęcie po naszym wyjeździe, czy dla niej to popołudnie było równie nieprzyjemne jak dla mnie i cóż mogło to oznaczać przed naszym kolejnym spotkaniem. Omiotłem salę wzrokiem. Zaskoczyło mnie, że zgromadzeni tu ludzie wyglądali tak normalnie. Dostrzegłem kilku egzotyków z piórami zamiast włosów czy perkalem w miejsce skóry, ale mogła to być równie dobrze tylko charakteryza-

cja. Nikt nie wyglądał na takiego, co przed chwilą wrócił ze świata zmarłych, obnosząc na wierzchu swoje wnętrzności. Mogłem wśród nich uchodzić za człowieka... Gdybym tu został, pewnie mógłbym się dobrze bawić i zaliczyć ten wieczór do najlepszych w całym swoim głupim życiu. Powinienem był tu zostać. Nie wiedziałem, co miałbym odpowiedzieć, gdyby ktoś mnie zagadnął. Pewnie znów strzeliłbym głupstwo. Przywarłem plecami do ściany - bezpieczny, poza zasięgiem ich wzroku - poczułem się nagle niezwykle zmęczony. Oto miałem przed sobą elitę tego świata, najbogatszych, najpotężniejszych, ludzi sukcesu. Oni nie musieli demonstrować swoich udoskonaleń, nie musieli imponować wszystkim, którzy odważyliby się na nich spojrzeć - tylko po to, by zaakcentować swą obecność. Ich jedyny problem stanowiło przekonywanie siebie nawzajem, ża nadal są ludźmi, chociaż pół głowy wypełniają im układy biocybernetyczne, a pół duszy każdego z nich jest martwe... A może dotyczyło to całych mózgów? Mój umysł wzdrygnął się, kiedy dotknął czyjejś świadomości tak pustej jak skorupka po jajku. Odnalazłem go wzrokiem. Był to normalnie wyglądający, nieznajomy mężczyzna, wędrujący ze szklaneczką w dłoni między grupkami gości. Chodził równie bezcelowo jak wszyscy pozostali, odpowiadał na pytania, jeśli został zagadnięty, po czym ruszał dalej... Po co? Wniknąłem głębiej w ten mroczny obszar, gdzie powinien znajdować się jego umysł. Nie musiałem zachowywać ostrożności, i tak nie mógł mnie wyczuć. Wszystko zdawało się w porządku. Owa szara, pofałdowana masa komórek zawierających całą skomplikowaną magię, czyniącą z człowieka istotę rozumną, była na miejscu, lecz u niego stanowiła tylko kupę białka. Tkwiło tam coś jeszcze, co zarządzało jego odruchami i nakazywało udzielać odpowiedzi... Był zaprogramowany. Nic więcej. To, co imitowało jego umysł, było tylko czyimś biosoftem. Żołądek podszedł mi do gardła. Elnear! Gdzie ona, do cholery, mogła się podziewać? Miałem dziwne przeświadczenie, że nadal znajduje się w tym pokoju, a ten facet czeka tylko na odpowiedni moment, kiedy tłum nieco zrzednie. Odnalazłem ją. Stała w drugim końcu sali, prowadząc nic nie znaczącą rozmowę z nie znanym sobie człowiekiem. Ręce miała założone na piersi, obejmując dłońmi łokcie. Wyczułem jednak, jak bardzo jest spięta, jakby musiała stąpać po kawałkach szkła. Wszedłem do pokoju i ruszyłem między gości, kierując się na jej umysł. To było tak jak nocna działalność w Starówce... Mógłbym z zamkniętymi oczyma okraść połowę obecnych w tej sali, a oni o niczym by nie wiedzieli. Nagle chwycono mnie pod ręce. Byli to kobieta i mężczyzna, których nigdy przedtem nie widziałem, o ściągniętych, surowych twarzach z przyklejonymi uśmieszkami. - Jak to miło cię widzieć! Wspaniale, że przyszedłeś... Ich palce zacisnęły się na moich ramionach tak mocno, że gdybym nie stanął, pewnie wyrwaliby mi ręce z barków. Po-

patrzyłem na nich, penetrując jednocześnie ich umysły... Tajniacy! Poczułem się tak, jakbym dostał po pysku. Zrozumiałem jednak, że byli to ludzie Elnear, ci, którzy mieli nie wpuścić mnie na przyjęcie. Wiedzieli, że domyśliłem się i odczytałem prawdziwe znaczenie ich słów. - Posłuchajcie - rzekłem - muszę porozmawiać... - Spójrz na jego rękę, Adson. Biedaku, coś ty sobie zrobił? Chodź, kochasiu, opatrzymy ranę... (Tylko nie rób żadnych scen, pętaku! Chodź z nami...!) Odwrócili mnie i pociągnęli w stronę drzwi. Dojrzałem nagle Lazuli, ona także mnie spostrzegła. Odebrałem w ułamku sekundy widok tego, jak wyglądałem w jej oczach: bez kurtki, w koszuli z pourywanymi guzikami i wystającej ze spodni. - Dokąd...? - Tajniacy tak mocno ścisnęli mi ręce, że musiałem z całej siły zagryźć usta, aby nie krzyczeć. (Zabierzcie mnie do Braedeego albo wszyscy w tym pokoju usłyszą, co mam do powiedzenia!) Ich uścisk osłabł nieco, jakby dotknęli rozpalonego żelaza. - Muszę się z nim zobaczyć - powiedziałem na głos, starając się zachować spokój. Lazuli ruszyła w naszym kierunku. - To bardzo ważne, dotyczy pani Elnear. Lazuli zmarszczyła brwi i powiodła spojrzeniem po tłumie gości. - Kocie, nie wiesz, gdzie jest Jiro? - zapytała. - Nie widziałam go już od... - Zaprowadzimy cię do Braedeego - mruknął mężczyzna tonem nie znoszącym sprzeciwu. - Chodź. - Jirowi nic się nie stało - zawołałem przez ramię. - Wyjaśnię wszystko później. - Stwierdziłem jednak w duchu, że nie wiem ani jak, ani kiedy, ani co, do cholery, miałbym jej wyjaśnić. ' Braedee czekał na nas w ciemnym korytarzu, tuż za drzwiami. - Braedee, musisz... - Co znowu? - Jego usta wykrzywiły się w charakterystycznym, pełnym drwiny uśmieszku. - Najpierw chciałeś uciec, a teraz siłą trzeba cię odciągać od pani Elnear? Dwaj ochroniarze ChemEnGena spoglądali na niego tak, jakby mieli przed sobą jadowitego węża. - Pani Elnear rozkazała, by trzymać go dzisiaj z dala od gości - rzekła posępnym głosem kobieta. - Nikt mnie o tym nie powiadomił. - Oczy Braedeego zdawały się ogarniać całą naszą trójkę, lecz wbijały się w moją twarz. - Kto cię skaleczył w rękę? - Sam się ugryzłem, podczas obiadu. Zamknij się i posłuchaj mnie, do cholery! W tym pokoju jest ktoś obcy, człowiek o martwym umyśle... Głośny śmiech Braedeego rozbrzmiał echem w korytarzu. - Prawie wszyscy tutaj są martwiakami, to żadna tajemnica. - Cholera, mówiłem dosłownie! To zupełny truposz, sterowany czyimiś obwodami. W jego ciele nie ma nikogo. -

Otarłem dłonią czoło. - Sądzę, że on coś knuje. Braedee szybko odwrócił głowę, jakbym mówił od rzeczy. - Pokaż mi go - odezwał się po chwili. Tajniacy zesztywnieli, widocznie chcieli zagrodzić nam wejście do sali. - On nie może tam wrócić. Polecono nam... - On pracuje dla mnie - rzekł Braedee - a wy nie. Tutaj ja rozkazuję i dotyczy to w równym stopniu wszystkich obecnych w tym budynku. - Nagle w cieniu za jego plecami wyrośli jak spod ziemi dwaj gliniarze w mundurach Centaurian. - Zejdźcie mi z drogi! Ochroniarze ChemEnGena puścili mnie. Stali jak słupy soli, kiedy obróciłem się i nie czekając na Braedeego, ruszyłem do sali. Stanąłem w wejściu i zacząłem penetrować myślami. Znalazłem Elnear, tym razem znacznie bliżej, w towarzystwie Darica i Lazuli. Odwróciłem od niej uwagę: nie chciałem wiedzieć, o czym rozmawiają. Próbowałem ponownie się skoncentrować. - Tam - wskazałem. Truposz był w drugim końcu sali, lecz z wolna przesuwał się w stronę Elnear, wciąż dziwnie się uśmiechając. Skuliłem się w myślach. - Zabierzcie go stąd! Powstrzymajcie go! Grożą kłopoty... Braedee patrzył na obcego i Bóg jeden wie jakie impulsy przepływały w systemie, z którym połączony był jego układ nerwowy. - To ważny gość. W żadnym wypadku nie możemy skrzywdzić tego człowieka ani kogoś, kto steruje jego ciałem. Pije coś niegroźnego. - Zerknął na mnie. - Ale ty chyba wypiłeś za dużo. Na miłość boską, zrób coś z tą koszulą! - Zaczął się odwracać. - Braedee! - Chwyciłem go za rękę. Wyszarpnął ją. - Nigdy więcej tego nie rób - mruknął, gładząc rękaw munduru. Po chwili odszedł majestatycznym krokiem. Zakląłem, wszedłem do sali i ruszyłem w stronę Ełnear. Pierwszy spostrzegł mnie Daric i położył dłoń na jej ramieniu. Elnear nie dostrzegła jego uśmiechu; odwróciła się do mnie. Lazuli także popatrzyła w tę stronę. Odebrałem poddźwiękowe wezwanie Elnear skierowane do służb ochrony. Zmarszczyła brwi, kiedy pozostało bez odzewu. - Madam - rzekłem pospiesznie, kiedy tylko zbliżyłem się na tyle, bym nie musiał krzyczeć - proszę, madam... - Nie miałem odwagi nawiązać z nią kontaktu, wiedziałem, jak by zareagowała. Spostrzegłem, że chodząca kukła zatrzymała się kilka metrów za nią, kierując swój pusty uśmieszek do mnie. Po chwili zerknęła w stronę Elnear i pociągnęła duży łyk napoju ze szklanki. Elnear, zniecierpliwiona biernością strażników, wysłała wezwanie do Jardan. W jej umyśle coś pośredniego pomiędzy zaniepokojeniem a przerażeniem przypominało ściśniętą

mocno sprężynę. Błyskawicznym spojrzeniem obrzuciła moje ubranie zaplamione syropem i skrzywiła się z odrazą. - Mez Kocie... - rzekła doskonale opanowanym, spokojnym głosem. - Co ty tutaj robisz? - Sądzę, że jest pani w niebezpieczeństwie, madam. Nie ma czasu na wyjaśnienia. Proszę, czy zechciałaby pani pójśJ ze mną? - Sięgnąłem po jej rękę. - A gdzie jest moja ochrona? - Elnear zeszty wniała, przyciskając ręce do boków. - Co się tutaj wyprawia? - Prawdopodobnie chce ci złożyć relację z wieczoru spędzonego w "Czyśćcu". - Daric uśmiechnął się szyderczo. Właśnie opowiadałem, jaki to świetny sport uprawiasz. Krew nabiegła mi do twarzy. - Zamknij się, szumowino! Lazuli marszczyła brwi. Ludzie odwrócili głowy w naszą stronę, złowiłem jakieś szepty. - Wyjaśnię wszystko, co tylko będę mógł, jeśli zgodzi się pani pójść ze mną, madam. - Chwyciłem ją za rękę i pociągnąłem do siebie. - Przysięgam, nie sprawię żadnych kłopotów. .. - Spostrzegłem Jardan, która zmierzając ku nam, przeszła obok truposza. Omal nie wytrąciła mu szklanki. Jednym desperackim ruchem wlał w siebie resztę napoju, spoglądając na nas. Napój! Kukła zrobiła krok do przodu, kiedy spostrzegła, że chcemy odejść... Jego napój! (Na ziemię!) (O, cholera...) Popchnąłem Elnear na stojących obok siebie Darica i Lazuli, powalając wszystkich na podłogę. Sam wylądowałem na wierzchu, uderzając się boleśnie o ich łokcie i kolana. W tej samej chwili nieznajomy eksplodował. Huk był tak silny, że miałem wrażenie, iż ktoś przebił mi bębenki. Zwaliły się na mnie ciała, przygniatając mnie ciężarem. Leżałem przez jakiś czas, próbując złapać oddech; starałem się rozpoznać, czy wszechobecny ból pochodzi z mojego ciała, czy z zewnątrz, czy któryś z wrzasków i jęków wydobył się z mego gardła i czy to, co spływa mi po twarzy, to moja krew. Odbierałem wszystko jakby w zwolnionym tempie dźwięki, ruchy ludzi i towarzyszące im doznania. Zdawało mi się, że runęła na mnie fala powodziowa, wciągając mnie w głębiny. Wreszcie ktoś zaczął usuwać przygniatający mnie ciężar; zostałem odciągnięty na bok, niczym zwłoki. Zamrugałem, próbując coś dojrzeć - mundury, emblematy Centaura, krew... Po moim ramieniu ześliznęła się czyjaś ręka - oderwana od barku. Spadła z pluskiem w wielką kałużę krwi na podłodze. Ujrzałem Lazuli i usłyszałem.jej przeraźliwy wrzask; rozpoznałem Darica, milczącego i oszołomionego; odnalazłem Elnear: leżała z zamkniętymi oczyma... Moją głowę wypełniało tyle bólu, przerażenia i szoku, że nie byłem w stanie tego wszystkiego znieść. W polu mego widzenia ukazał się Braedee. Chwycił mnie pod brodę i uniósł mi głowę do góry.

- Słyszysz mnie? - Nie - wymamrotałem, wtykając sobie palce do uszu. Ja również miałem ochotę krzyczeć. Próbowałem zebrać w sobie siły, żeby odizolować mój umysł, odciąć się od tego straszliwego hałasu... Braedee zajrzał mi w oczy. - Do cholery, chłopcze, skąd wiedziałeś...? Zakląłem na głos i pokręciłem głową. - Przecież mówiłem ci, mówiłem... - Tylko tyle potrafiłem z siebie wydobyć. Zresztą nie potrzebował innej odpowiedzi. 14 Bomba w ciele człowieka zabiła troje ludzi, na szczęście nie Elnear. Zniszczenia były ogromne, około dwudziestu osób zostało przewiezionych do szpitala, w tej liczbie także ja, chociaż najgorszym zadaniem było oczyszczenie mnie z resztek zabitych. Zostałem dokładnie prześwietlony, a z ramienia wyjęto mi odłamek kości, który wbił mi się w ciało niczym pocisk. Wypuszczono mnie, podrapanego i na pół ogłuszonego, lecz poza tym nic mi nie dolegało, w każdym razie jak na kogoś, z kogo trzeba było zdrapywać porozrywanych ludzi. Kiedy wychodziłem z gabinetu zabiegowego, mogłem wreszcie przejrzeć na oczy. Włożyłem czyste ubranie, które pojawiło się nie wiadomo skąd, otworzyłem drzwi i chwyciłem się futryny, niczym rażony piorunem. Wiedziałem, że jestem w szpitalu i że musi to być jeden z lepszych szpitali, jeśli wziąć pod uwagę klientelę, lecz pomieszczenie, w którym się znalazłem, mogło równie dobrze stanowić hol najdroższego hotelu w N'yuk. Miłe dla oka zielone ściany, umeblowanie napawające błogim spokojem, grube dywany, przyćmione światło, muzyka tak cicha, jakby odbierana tylko podświadomie. Żadnej aseptycznej bieli, żadnej ceramiki czy hałasu; nic nie wskazywało na to, że ktoś tu może cierpieć lub potrzebować pomocy. Wnętrze uderzało swoją nierealnością. Mimo to gromadka ludzi siedzących na miękIciej kanapie przypominała garstkę rozbitków ściśniętych na małej łodzi ratunkowej. Nikt nie miał na sobie wykwintnych strojów, które nosili jeszcze przed godziną. Lazuli obejmowała ramieniem Jira, siedziała z twarzą pobladłą i ściągniętą, widocznie naszpikowana tymi samymi środkami uspokajającymi, które chcieli dać również mnie. Odmówiłem, miałem dość narkotyków jak na jeden dzień. Daric siedział naprzeciwko niej, na samym brzegu fotela, jakby miał cierń wbity w tyłek. Skrzywił się na mój widok, ale tym razem nic nie powiedział. Wszyscy obecni w holu należeli do taMingów. Rozpoznałem jeszcze dwie osoby, w tym także Charona; nie było nikogo spoza rodziny - z wyjątkiem mnie. A także Braedeego, który stał pośrodku kręgu osób i prawdopodobnie zadawał pytania. A może odpowiadał na nie?

Nie przysłuchiwałem się jego słowom, nie miałem także ochoty odbierać tego, co on czuł - w każdym razie nie w tej chwili. Psychicznie znajdowałem się jeszcze w dość kiepskim stanie, udało mi się z mozołem, kawałek po kawałku, wznieść mentalny mur, który oddzielił mnie od otaczających przejawów agonii. Bałem się zburzyć go tak szybko. Zastanawiałem się, czy moja obecność w tym szpitalu nie jest pomyłką, kiedy zostałem zauważony. Braedee gestem nakazał mi się zbliżyć i rzekł szybko coś, czego nie zrozumiałem. Podszedłem i zająłem miejsce w kręgu taMingów, czując skierowane na siebie spojrzenia wszystkich. Bardzo chcieli się dowiedzieć, kim naprawdę jestem, a ja nie miałem ochoty w tym gronie jednoznacznie określać swojej osoby. Omiotłem ich wzrokiem, po czym spuściłem głowę i oblizałem wargi. - Dziękujemy ci - powiedziała cicho Lazuli. Zerknąłem na nią. Uśmiechnęła się do mnie i przeczesała palcami nastroszone włosy Jira. Przytuliła go mocniej do siebie, nie spuszczając wzroku ciemnych oczu z mojej twarzy. Inni także zaczęli się uśmiechać, padły kolejne słowa podziękowań. Charon taMing nie odezwał się nawet słowem; jego oblicze przypominało zastygłą maskę. Popatrzyłem na Darica. On także siedział z marsową miną, jakby naśladował ojca. - Proszę bardzo - rzekłem, spoglądając mu w oczy. Nie wytrzymał i odwrócił głowę. Byłem już gotów pomyśleć, że jest mu wstyd, zwaliłem to jednak na karb mojej wyobraźni. - Gdzie jest Elnear? - zapytałem i dopiero po chwili uświadomiłem sobie, że zapomniałem powiedzieć "pani", ale tym razem nikt sienie skrzywił. Możliwe, że ocaliwszy jej życie, zyskałem prawo do zapomnienia, choćby tylko ten jeden raz. - Czy nic jej nie jest? Braedee usiadł na kanapie, na wyciągnięcie ręki ode mnie, i skinął głową. - Dzięki twojej... lojalności. - W jego głosie wyczułem tę samą rezerwę, która uderzyła mnie podczas naszego pierwszego spotkania, jak gdyby podobne słowa z trudem przechodziły mu przez gardło. Przeciągnął palcem po krzy wiźnie łuku brwiowego i wzdłuż dolnej powieki. Był to najwyraźniejszy objaw zdenerwowania, jaki do tej pory u niego widziałem. Przyszło mi na myśl, że zapewne widział więcej zabitych ludzi, niż chciałby się do tego przyznać. Ciekaw byłem, co powiedział taMingom i czy przyznał się, że nie chciał mnie wysłuchać. Nie odezwałem się jednak. - Siedzi przy Philipie - wyjaśniła Lazuli. Uniosłem głowę, przypomniawszy sobie nagle, że Jardan mijała nieznajomego właśnie wtedy, kiedy ten wychylał szklankę. Lazuli skinęła głową, jakby odczytała pytanie w mym spojrzeniu.

- Została... poważnie ranna. - Zaczerpnęła głęboko powietrza, starając się zapanować nad swym głosem. - Mówią... że nie wiadomo, czy... - urwała i zamrugała szybko, jakby została nagle oślepiona. Skrzywiłem się. Zerknąłem znowu na Braedeego, który siedział z zaciśniętymi wargami. - Czy mogę z nią porozmawiać? Z panią Elnear, rzecz jasna. Muszę jej coś... powiedzieć. Braedee zmarszczył brwi. - Mam kilka pytań dotyczących tego, co stało się dziś wieczorem - wtrącił Charon taMing. - Chciałbym, żebyś odpowiedział, zanim dokądkolwiek pójdziesz. - Jego głos był równie lodowaty jak oczy. Pokręciłem głową, patrząc mu prosto w twarz. - Nie dzisiaj - odparłem, nie spuszczając wzroku. Uniosłem się powoli, byłem jeszcze cały obolały. - Jestem cholernie zmęczony. Chcę się tylko zobaczyć z panią Elnear, a potem pójść spać. Jutro odpowiem na wszystko. Spiął się wewnętrznie. Po raz pierwszy dostrzegłem u niego przejaw jakichś uczuć; chyba nie mógł uwierzyć własnym uszom. Zanim zdążył cokolwiek powiedzieć, odezwała się Lazuli. - Oczywiście, Kocie. Zaprowadzę cię do niej, a potem... - Zerknęła na Charona i znów popatrzyła na mnie. - Może będziesz tak miły i zabierzesz nas do domu. - Wstała i pociągnęła Jira za rękę. Spojrzałem na nią z niedowierzaniem, czując żar rozlewający się po mojej twarzy. - Tak, madam. - Lazuli! - Charon chwycił ją za ramię. - Zostajemy dziś na noc w mieście. Kobieta pobladła jeszcze bardziej, lecz szybko rumieniec wrócił na jej policzki. - Nie - powiedziała. - Jeśli chcesz, możesz udawać, że nic się nie stało, ale nie przede mną i nie przed Jirem. - Wyrwała się z jego uścisku i podeszła do mnie. Chłopak ruszył za nią, zerkając nerwowo przez ramię. Charon uniósł się nieco, lecz zaraz usiadł z powrotem, przygwożdżony spojrzeniami zgromadzonych osób. - Dobrze. W takim razie zobaczymy się jutro. - Spoglądał to na swą żonę, to na mnie. Lazuli zadarła nieco głowę buntowniczo. Końcami palców musnęła moją rękę. Spostrzegłem, że Charon zauważył ten gest i nie spodobało mu się to, co zrobiła. Nie mogłem jednak nic na to poradzić i bez słowa wyszedłem za nią. Elnear siedziała samotnie w sąsiednim pomieszczeniu, które także niezbyt przypominało poczekalnię szpitalną. Żal, przerażenie i wyczerpanie - to wszystko wyczytałem z jej twarzy, nie miałem odwagi sięgnąć do jej umysłu. Siedziała plecami do wielkiej szyby z ciemnego szkła. Początkowo sądziłem, że to lustro, lecz gigantyczne okno wychodziło na salę. chirurgiczną; Elnear mogła przez nie patrzeć do środka, ale

nie musiała tego robić: była tak blisko Jardan, jak to było tylko możliwe. - Elnear... - rzekła cicho Lazuli, zmierzając w jej stronę. Madam uniosła głowę i z jej oczu szybko zniknął wyraz cierpienia. Podniosła się nieco chwiejnie, wyciągnęła ręce na powitanie Lazuli i Jira, uściskała ich, a następnie wskazała miejsca na kanapie. Zrobiłem krok do tyłu, poczułem się jak intruz. Elnear spojrzała na mnie zaczerwienionymi oczyma, chociaż nie było w nich już łez. Utkwiła we mnie spojrzenie błękitnych oczu i wpatrywała się tak długo, że zacząłem żałować, iż tu przyszedłem. Wreszcie opuściła rękę opartą na biodrze i wyciągnęła ją ku mnie. Niepewnie zrobiłem parę kroków i stanąłem przed nią. Uścisnąłem jej dłoń, a Elnear drugą rękę położyła mi na ramieniu, nakazując mi usiąść obok siebie. - Czuję... - rzekła i zamilkła na dłuższą chwilę, jakby wyjątkowo miała kłopot ze znalezieniem właściwych słów. Czuję, że mam wobec ciebie tak wielki dług wdzięczności, iż jakiekolwiek słowa podziękowania czy nawet przeprosin byłyby tak puste, że mógłbyś je odebrać jak zniewagę. - Spojrzała na moją dłoń, po czym uniosła wzrok. - Jestem ci bardzo wdzięczna za to, co zrobiłeś. Dzięki Bogu nic ci się nie stało. Poza tym jest mi tak strasznie przykro, Kocie... Odwróciłem głowę, tłumiąc szaleńczy śmiech, który narastał we mnie. Próbowałem się opanować, lecz mimo to z mojego gardła popłynął zduszony jęk, przypominający bardziej okrzyk cierpienia. Zakryłem usta dłonią i kilka razy zaczerpnąłem głęboko powietrza, aż zyskałem pewność, że mogę znów spojrzeć Elnear w oczy z poważną miną. Cała trójka patrzyła na mnie, lecz nikt nie wyglądał na zdziwionego. Możliwe, że po tym, co nas spotkało, wszystko, co robiliśmy, wydawało się normalne. Zerknąłem w bok na ciemną szybę, usilnie starając się dojrzeć, co dzieje się po drugiej stronie. - Mnie także jest przykro, madam, z powodu... - skinąłem głową w stronę okna - Philipy. - Zabrzmiało to równie bezsensownie i pusto jak przed chwilą jej słowa, lecz mimo to poczułem ulgę. Skinęła głową, a na wspomnienie tego, co dzieje się za szybą, jej oczy zaszły łzami. - Mają tutaj najlepszy sprzęt, Elnear - odezwała się Lazuli, kładąc dłoń na jej ramieniu. - Potrafią dokonać wielu rzeczy. Możesz być pewna, że zrobią wszystko, co w ich mocy. - Tak, wiem. - Elnear westchnęła. Znów oparła zaciśnięte mocno pięści na biodrach. - Czy nie chcesz wrócić razem z nami do domu? Zaprzeczyła ruchem głowy. - Nie, zaczekam tutaj. Nie ruszę się stąd, dopóki nie będę pewna, że... wszystko jest w porządku. Lazuli skinęła głową i wstała powoli; spojrzała na mnie. Jiro także się podniósł. Wstałem i zaczekałem, aż oboje znajdą

się przy drzwiach. Zerknąłem na Elnear. - Madam... powiedziałem pani całą prawdę. Nigdy i w żadnej sprawie nie okłamałem pani. A to wszystko, co mówił Stryger o moich przestępstwach w Starówce... robiłem to jedynie w celu utrzymania się przy życiu. Nic więcej. Odwróciłem się i wyszedłem za Lazuli z pokoju. Nie wiedziałem, zresztą nie obchodziło mnie to, czy te słowa znaczyły dla niej choć odrobinę więcej niż poprzednio i czy w ogóle zapadły jej w pamięć. W każdym razie musiałem jej to powiedzieć. Kiedy szedłem za Lazuli i Jirem korytarzami centrum medycznego, zrozumiałem, że wszyscy spotykani tu ludzie nosili emblematy Centaura lub Centauryjskie identyfikatory. - Czy ten szpital także jest waszą własnością? - zapytałem. Lazuli, która do tej pory się nie odzywała i nawet nie obejrzała na mnie, teraz zerknęła przez ramię, wyrwana z rozmyślań. - To tylko tak wygląda. - Zaśmiała się nieco gardłowo, jakby wciąż tkwiła na krawędzi mrocznej otchłani. - Centaurianie w znacznym stopniu sfinansowali budowę tego skrzydła i w zamian otrzymaliśmy długoterminowe prawo wykorzystania niektórych pomieszczeń do własnych celów. - Skrzydło taMingów? - mruknąłem i zaśmiałem się. Lazuli odpowiedziała uśmiechem; na jej policzki wypłynął lekki rumieniec. - Wszystkie większe syndykaty postępują tak samo, ze względów... bezpieczeństwa. - Odwróciła głowę, a głos uwiązł jej w gardle. Zwolniła nieco kroku, aż znaleźliśmy się w jednej linii. Mocno ściskała dłoń Jira, ten zresztą się nie wyrywał. Zjechaliśmy windą do garażu. Zaledwie kilka kroków dzieliło nas od wygodnego, przytulnego wnętrza skoczka, gdzie moglibyśmy się rozluźnić. Ten dzień, dla mnie, dobiegłby wreszcie końca. Kiedy drzwi windy się rozsunęły, najpierw ujrzałem Darica. Był oblężony, wokół niego niczym rój much nad padliną kręciła się gromada reporterów. - Jezu! - szepnąłem. - Kto ich tu wpuścił? - To miejsce publiczne. - Lazuli rozejrzała się na boki, szukając drogi ucieczki. - Dajcie mi spokój! Ja nic nie wiem na ten temat! - Daric wściekle wymachiwał rękoma. - Zapytajcie jego! - Odwrócił się, wskazując na mnie. - Z nim powinniście rozmawiać, to wasz bohater! - Zanurkował w bok i biegiem rzucił się ku wyjściu. Reporterzy ruszyli w naszą stronę. Otoczyli nas błyskawicznie, przyparli do ściany, wyciągając ręce z wmontowanymi kamerami i reflektorami; kilku z nich skierowało swe trzecie oko na mnie. Nagle ci, którzy znajdowali się najbliżej, zostali odrzuceni do tyłu, jakby ktoś prysnął im w oczy środkiem na pluskwy,

a chór głosów ucichł, gdy znaleźliśmy się wewnątrz szczelnego kokonu pola. - Kocie - mruknęła Lazuli - nie musisz z nimi rozmawiać, wciąż jesteśmy podłączeni do centauryjskiego systemu bezpieczeństwa. Zasłoniłem twarz ramieniem, gotów zrobić unik i zmykać śladem Darica. Niespodziewanie dotarło do mnie, o co chcieli pytać reporterzy: nie chodziło im o dzisiejsze popołudnie, lecz o wydarzenia wieczorne. Powoli opuściłem rękę, tuż przed sobą ujrzałem twarz Shandera Mandragory. Zauważyłem, że uciszał wszystkich na poziomie poddźwiękowym. - Wszystko w porządku - rzekłem do Lazuli. - Mogę się z nimi spotkać, chcę im coś powiedzieć. - Nagi) zastrzyk adrenaliny, która przedostała się do mojej krwi na widok reporterów, dodał mi odwagi. Lazuli nie wyglądała na uszczęśliwioną. Głosy reporterów niespodziewanie znów dotarły do moich uszu: zniknęła dzieląca nas ściana. - .. .młody psion, kontrowersyjny doradca pani Elnear Lyron-taMing - mówił Shander Mandragora, odpychając swego kolegę łokciem. - Jesteś dziś bohaterem. - Uśmiechnął się do mnie, szczerze i po przyjacielsku, usiłując zrobić dobre wrażenie. Miał na sobie coś w rodzaju elastycznej zbroi, podobnie jak inni. Ciekaw byłem, czy osłony miały chronić ich przed sobą nawzajem, czy przed ich ofiarami. - Powiedz nam, jak udało ci się ocalić panią Elnear oraz kilku innych członków rodziny taMingów przed bombą zegarową w ciele człowieka. - Spoglądał mi prosto w oczy, jego tęczówki miały kolor szafiru. Stał tak blisko, że niemal się dotykaliśmy, i wyglądał prawie tak dobrze jak w trywizji: szczupły, świetnie zbudowany, przystojny. Przypomniałem sobie, że kiedyś marzyłem, by zostać kimś takim jak on, a sypiałem wówczas na zapleśniałym materacu w jednym z pomieszczeń budynku przeznaczonego do zburzenia. - Czy korzystałeś z siły swego umysłu? Znów poczułem, że ogarnia mnie ten sam szaleńczy śmiech. Zdusiłem go w sobie, próbując w myślach ułożyć jakąś sensowną odpowiedź. Nie mogłem oderwać oczu od obiektywu kamery umieszczonej pośrodku czoła Mandragory, przypominał nieco zmętniały klejnot tej samej barwy co jego tęczówki, emanował magnetyczną siłą przyciągania wzroku - niemal taką samą jak wylot lufy pistoletu. - Cóż... ja... - Poczułem nagle suchość w gardle wywołaną obawami, że powiem coś źle. Przełknąłem ślinę. - Tak, wykorzystałem mój... Dar. - Starałem się nie okazać zmieszania, używając tej nazwy. - Zauważyłem, że z umysłem jednego z gości jest coś nie w porządku. On... nie był już człowiekiem, był maszyną. Wiedziałem, że muszę ostrzec panią Elnear, zdążyłem w ostatniej chwili. - Z jakiego powodu dziś wieczorem śledziłeś umysły gości? - zapytał Mandragora i zamrugał szybko, jakby nie mógł

pojąć, jaką pełniłem rolę. - Czy zawsze śledzisz wszystkich w swoim otoczeniu? - Nie. - Pokręciłem głową, uśmiechem kwitując osłupienie malujące się na jego obliczu. - To bardzo ciężka praca. Ja wykonywałem tylko swoje zadanie. Kontrolowałem tłum, by wiedzieć, czy wszystko w porządku. To jeden z powodów, dla których mnie zaangażowano. - Czy mam rozumieć, że pełniłeś rolę osobistego szpiega pani Elnear... ? - Przed twarzą Mandragory pojawiła się nagle czyjaś dłoń, tym razem obiektyw kamery spojrzał na mnie z czubka palca. Nieco wyżej dostrzegłem wytatuowany emblemat jakiegoś syndykatu, którego nie zdążyłem rozpoznać. - Nie! - Zdusiłem przekleństwo, które cisnęło mi się na wargi. Przyszło mi na myśl, że ta dłoń należy do reportera sieci informacyjnej Strygera. - Miałeś szpiegować dla Centaurian? - zapytał reporter Potrójnego G. - Zostałem wynajęty do ochrony pani Elnear, ponieważ ktoś próbował ją zabić. Omal nie udało się to dziś wieczorem. - Dlaczego pani Elnear nie powiedziała nam dzisiaj o tym w swojej replice? - Przed sobą miałem znowu twarz Shandera Mandragory, a za jego plecami rozległ się czyjś jęk. Wzruszyłem ramionami i zmarszczyłem brwi. - Możliwe, że po prostu nie miała ochoty informować 0 tym całej Galaktyki. - Pani Elnear... - wtrąciła Lazuli czystym, dźwięcznym głosem - nie chciała, by oglądający ją ludzie odczuli, że wykorzystuje swoje osobiste problemy do pozyskania ich sympatii. Uważała, że jej argumenty są na tyle mocne, iż wystarczą same za siebie. Uśmiechnąłem się z wdzięcznością, gdy kamery oraz zainteresowanie reporterów zwróciły się w stronę Lazuli. - Pani Lazuli taMing - oznajmił Mandragora, poznając ją 1 odczytując dane z podłączonego banku pamięci. - Także przeżyła dzisiejszą tragedię. Czy ma pani jakieś podejrzenia co do osoby, która dokonała zamachu na życie pani Elnear? - Nie. - Lazuli pokręciła głową. - Nie mam żadnych podejrzeń. - Czułem, że mimo tej sztucznej, aroganckiej maski członka zarządu przeszył ją dreszcz. - Jak się czuje pani Elnear? Dlaczego jeszcze nie wyszła? - ktoś zawołał, uprzedzając Mandragorę. - Czuje się dobrze, nie ucierpiała. - Lazuli musiała podnieść głos, żeby zwrócić na siebie uwagę. - Jej serdeczna przyjaciółka została poważnie ranna i pani Elnear czeka na wiadomości o stanie jej zdrowia. - Dlaczego nie ostrzegłeś wszystkich? - Ktoś znowu naskoczył na mnie. - Dlaczego nie sprowadziłeś służb ochrony? Nie mogłem dojrzeć, czyj emblemat nosił ten reporter. - Bo... nie miałem czasu. - Sam nie wiedziałem, dlaczego kryję Braedeego. - Czemu nie próbowałeś go obezwładnić? Jak mogłeś dopuścić do tego, by zginęli ludzie? Miałeś możliwość po-

wstrzymać go siłą swego umysłu! - Nic podobnego, jestem tylko telepatą, to wszystko. W dodatku niezbyt dobrym. Nie jestem Bogiem ani też policjantem. - Byłeś jednak kryminalistą. Dlaczego pani Elnear zatrudniła zdrajcę związanego z terrorystą? Czemu przebywasz na wolności? Wizytator Stryger nazwał cię... - Wiem, jak mnie nazwał! - Odsunąłem na bok jedną kamerę, lecz w jej miejsce pojawiły się trzy inne. - On jest kłamcą! - Obróciłem się twarzą do Mandragory, do jego obiektywu. - To ty pozwoliłeś dzisiaj Strygerowi oskarżyć panią Elnear! - krzyknąłem. To prawda, mógł tak pokierować debatą... - Jezu! Sam nie mogę w to uwierzyć... Nie pracowałem dla Quicksilvera, ja go zabiłem! Czy ktokolwiek z was wie o tym? Jak, do cholery, możecie wiedzieć o mnie wszystko, a nie znacie tego faktu? - Chcesz powiedzieć, że należałeś do jego grupy terrorystycznej i wydałeś go w ręce ZTF? - zawołał. Głupi łajdak! - Do cholery, zabiłem go w samoobronie! A także po to, by ocalić przyjaciół i uratować wasze śmierdzące telhassium. Nie jestem zdrajcą, pracowałem dla ZTF. Macie głowy nabite faktami, dlaczego więc nie sięgniecie po te informacje? Byłem wśród tych cholernych bohaterskich psionów. Przynajmniej do czasu, aż trzeba było wymienić ich nazwiska... tak jak dziś. Ale wtedy mnie to nie obchodziło, gdyż po dokonaniu zabójstwa przeżyłem poważne załamanie nerwowe. Zawsze się tak dzieje, kiedy telepatycznie popełnione zostanie morderstwo... - Musiałem przerwać, żeby zaczerpnąć powietrza. Dokoła zaległa martwa cisza. -1 myślę, że to nadal nic nie znaczy, jeśli jest się zarówno psionem, jak i bohaterem. Po chwili padły dalsze pytania, ale było już za późno. Znajdowałem się w połowie drogi do skoczka, a Lazuli i Jiro szli tuż za mną. Pojazd odgrodził nas od reporterów i po chwili wystartował, zaprogramowany przez Lazuli. Kiedy tylko wylecieliśmy z garażu, z głośnika popłynął mechaniczny głos: - Pani Lazuli, wykryłem pięć aparatów podsłuchowych ukrytych w strojach pasażerów. - Unieszkodliwić je - rozkazała spokojnym głosem. Zdawało mi się, że wyczuwam falę energii ukierunkowaną na zniszczenie obwodów elektronicznych. Lazuli czekała w milczeniu, aż wreszcie głos oznajmił: - Wykonane. Dopiero teraz zagłębiła się w pianolitowym fotelu i ukryła v twarz w dłoniach. Po chwili opuściła ręce i złączyła je na brzuchu w geście bezsilności. - Założyli nam podsłuch? - spytałem z niedowierzaniem. , Skinęła głową. W świetle mijanej latarni spostrzegłem łzy błyszczące jej na policzkach. Jiro zerknął na nią, a kiedy ujrzał płaczącą matkę, jego wargi także zaczęły drżeć. Wkrótce i jemu popłynęły z oczu łzy, ukrył twarz w sukni matki.

Przełknąłem ślinę. Izolowałem mój umysł w obawie, że za chwilę i ja się rozpłaczę. - Przepraszam - mruknąłem, dopiero teraz zrozumiawszy, jak wiele musiało ją kosztować zachowanie wobec reporterów spokoju, dumnego oblicza - jedynie po to, by osłaniać mnie i Elnear. - Nie wiedziałem, że... - Zacisnąłem dłonie w pięści, lecz po chwili rozprostowałem palce; byłem zbyt zmęczony, by ulec wściekłości. Czułem ból w całym ciele, w każdym nerwie. Żałowałem teraz, że nie połknąłem wszystkiego, co mi dawano w centrum medycznym. - Nic się nie stało - skłamała. - Jestem do tego przyzwyczajona. - Wyprostowała się w fotelu i wytarła oczy. -To była po prostu ta ostatnia rzecz, to jedno zdarzenie za dużo. Oni nie mają prawa postępować w ten sposób wobec ciebie, a pośrednio także wobec Elnear... Nie mają prawa! - Pociągnęła nosem. - Tylko tyle potrafią... - Wiem, że wszyscy reporterzy działający dla syndykatów kłamią - powiedziałem, starając się dobierać słowa. - Nie miałem jednak pojęcia, że ci niezależni są takimi samymi dupkami. Skrzywiła się, a Jiro uniósł głowę z jej ramienia i spojrzał na mnie, jakby nie mógł uwierzyć, że ktoś może używać takiego słownictwa w rozmowie z jego matką. - Przepraszam, madam. - Spojrzałem przez okno na wschodzący wielki księżyc i leżący w dole pogrążony w mroku świat. Przez chwilę przypominało mi to inną planetę. - Nie przepraszaj - rzekła. - To tylko dość niecodzienne... - Zmarszczyła brwi; jej myśli skierowały się w inną stronę. - Nasi fachowcy od łączności powinni byli się tym zająć i przekazać do Sieci całą prawdę. Sama nie wiem, dlaczego nikt się tym nie zainteresował. Spojrzałem na nią, uzmysłowiwszy sobie nagle, że przecież ona wie o mnie to co wszyscy - prawdę, a także wiele kłamstw. Sprawiała wrażenie, jakby dla niej nie miało to żadnego znaczenia. - Madam. - Nie chciałem mówić jej po imieniu, gdyż Jiro wciąż patrzył na mnie dziwnym wzrokiem. - Czy dziś wieczorem w szpitalu Braedee mówił coś na temat tego, co 0 mnie wygadywał Stryger? Pokręciła głową. - Nikt go nie zapytał? - Zrobił to pradziadek Hwang - wtrącił Jiro - ale Charon zbagatelizował sprawę, powiedział, że to nie ma znaczenia 1 że wszystko układa się znakomicie. - Znakomicie? - Zmarszczyłem czoło, zastanawiając się, co on, do cholery, przez to rozumiał. Byłem jednak zbyt zmęczony, aby próbować czegokolwiek dociec. - Nie jestem zdrajcą - dodałem. Lazuli spojrzała na mnie. Jej twarz w świetle księżyca wyglądała niezwykle poważnie. - Nigdy cię za takiego nie uważałam. - Dlaczego?

Spuściła szybko głowę i wzruszyła ramionami. - Nie zachowujesz się jak zdrajca. - To nie była szczera odpowiedź, ale dałem już temu spokój. - Czy Daric opowiadał coś pani i madam Elnear? Zrobiła zdziwioną minę, jakbym zapytał o coś zupełnie niestosownego. - Powiedział, że zabrał ciebie i Jira na występ Argentynę. Zaznaczył, że tobie przedstawienie podobało się jeszcze bardziej niż Jirowi. Zbeształam go, że zabiera chłopaka wszędzie ze sobą i nie powiadamia mnie nawet. - Znowu w macierzyńskim geście otoczyła syna ramieniem. Zerknąłem na Jira, ciesząc się, że skrywa nas półmrok. - Nigdy już i nigdzie nie wybiorę się z Darikiem - rzekł twardo Jiro głosem pełnym złości i rozczarowania. Spojrzał szybko na mnie i zaraz odwrócił głowę. - Dlaczego?-spytała Lazuli. - Bo on jest kreaturą - odparł Jiro. Palce Lazuli poruszyły się błyskawicznie w jakimś krótkim bezgłośnym pytaniu. Jiro pokręcił głową. Lazuli spojrzała na mnie. Poczułem skurcz żołądka w obawie, że za chwilę spyta mnie, co się naprawdę stało. Nie zapytała jednak. Resztę podróży spędziliśmy w milczeniu. Kiedy wylądowaliśmy przed domem, pomogłem Lazuli zaprowadzić Jira do jego pokoju. Zaczekałem chwilę, aż położy go do łóżka; stałem oparty o futrynę, nie mogąc ruszyć ręką ani nogą. Gdy Lazuli zgasiła światło w pokoju i wychodziła na korytarz, usłyszałem, że Jiro zawołał moje imię. Spojrzałem na nią i gdy skinieniem głowy zgodziła się, wszedłem do środka. - Kocie... ? - zapytał Jiro zmęczonym głosem. - Tak, słucham. - Gdy moje oczy przystosowały się do ciemności, w odrobinie światła padającego z korytarza dostrzegłem jego twarz. On chyba nie mógł mnie widzieć. - Pewnie myślisz, że jestem skończonym głupkiem, prawda? - Nie. - Uśmiechnąłem się. - Tylko szczęściarzem, ale niczyje szczęście nie trwa wiecznie. - Ocaliłeś ciocię Elnear, tak jak obiecywałeś. Uratowałeś także moją mamę... - Głos mu się załamał, oczy wypełniły łzami. - Dam ci wszystko, co zechcesz. Mam takie rzeczy, jakich nigdy nie widziałeś... Bez słowa odwróciłem się i ruszyłem w stronę wyjścia. - Kocie...? Przystanąłem. - Bałem się ciebie dziś wieczorem i brzydziłem się tobą. - Wiem o tym. - Ale teraz już się nie boję. Uśmiechnąłem się jeszcze szerzej. - To dobrze. Kiedy wyszedłem na korytarz, Lazuli spojrzała na mnie pytająco. - Chciał mi tylko podziękować.

Skinęła głową, zawahała się i po chwili położyła dłoń na mym ramieniu. - Kocie... - Pani to już zrobiła. Dobranoc, madam. - Odwróciłem się i odszedłem korytarzem, póki nie było za późno. Wbiegłem po schodach i skierowałem się do swojego pokoju. Padłem na łóżko, zrzuciwszy z siebie ubranie. Nie mogłem jednak zasnąć. Leżałem w ciemnościach, a mijające sekundy rozbrzmiewały w mej głowie jak odgłos kapiącej wody. Czułem, że każdy centymetr mego wyciągniętego ciała skręca się, wije i dygocze, niczym szarpnięta struna. Kiedy zamykałem oczy, pojawiały się rzeczy, jakich absolutnie nie miałem ochoty oglądać. Gdy zaś otwierałem oczy, świadomość mego ciała w pustym łóżku i pustym pokoju tylko powiększała straszliwe poczucie osamotnienia. Nagle drzwi pokoju otworzyły się cicho i ktoś wszedł do środka. W smudze księżycowego blasku dostrzegłem zarys sylwetki w jasnej, długiej koszuli nocnej... Jule. Iskierka światła tląca się w dłoni pomagała kobiecie odnaleźć drogę w ciemności. - Lazuli... - Dźwignąłem się na łokciach, czując, jak kołdra zsuwa się z mych ramion obandażowanych pianoskórą. Nie powinnaś tu przychodzić nie rób mi tego tak bardzo cię pragnę... Bałem się przemówić, nie wiedziałem, która z tych rzeczy wyrwie mi się z gardła. Położyła miniaturową lampkę na nocnym stoliku i stała, spoglądając na mnie. Kruczoczarne włosy spadały jej na ramiona, a w tym nikłym oświetleniu jej skóra miała kolor bursztynu. Uniosła ręce i zaczęła rozpinać perełki guzików nocnej koszuli. - Zaczekaj... - szepnąłem ze ściśniętym gardłem. Zamarła w bezruchu, wpatrując się we mnie. - A co z... Charonem? - Spuściłem głowę, nie wiedząc, kogo się bardziej obawiać: jej czy siebie. - Gdyby ktokolwiek się dowiedział... W jej oczach nagle pojawiły się łzy. - Proszę... - szepnęła drżącym głosem. - Chyba nie chcesz, żebym cię błagała. Potrzebuję kogoś, nie chcę być dzisiaj sama. Uniosłem rękę. Chwyciła ją w dłonie i pocałowała, siadając na łóżku. Pełen niedowierzania rozluźniłem umysł, który od chwili eksplozji trzymałem zaciśnięty kurczowo w pięść, i pozwoliłem mu wypełnić się jej myślami, jej emocjami. Omal nie zginęła dziś wieczorem... A jednak była żywa, tak bardzo żywa, że każdy nerw jej ciała dygotał z pożądania. Nic sięjuż dla niej nie liczyło, ani Charon, ani dzień jutrzejszy, ani to, kim ona jest, a kim ja. Potrzebowała czyjejś czułości, to wszystko. Chciała, żebym wziął ją w ramiona, ja, a nie ktoś inny. Ponieważ ilekroć spoglądała mi w oczy, czytała w nich, jak bardzo i ja tego pragnę... Drżącymi rękoma ułożyłem ją obok siebie, jej włosy musnęły mój policzek; odnalazłem jej usta i pocałowałem ją. Po

chwili odsunąłem się, lecz nie miałem odwagi spojrzeć jej w oczy; ja też czułem pożądanie... Nie wiedziałem jednak, co robić. Nieraz bywałem już z kobietami, ale dotychczas zawsze łączyły nas jedynie pieniądze. Nie znając swych imion, nie patrząc sobie w twarze, robiliśmy to, co było do zrobienia - bez głębszych doznań i bez większej nadziei. Nigdy, nawet w najdzikszych sennych fantazjach, nie miałem takiej kobiety: pięknej, nietykalnej, która naprawdę mnie pragnęła, któramiała prawo oczekiwać czegoś, czego ja nie potrafiłbym jej dać. Strach, że nie będę umiał zaspokoić jej pragnień, okazał się nagle nie do pokonania. Lazuli jednak ujęła mą dłoń, tak delikatnie, jakby uważała mnie za dziewicę, i położyła ją na swej piersi. Odnalazłem guziczki nocnej koszuli i niezgrabnie, drżącymi palcami dokończyłem to, co ona zaczęła. Śliski materiał zdawał się umykać mi z dłoni, jakby żył własnym życiem, a spod jedwabiu wyłoniło się ciało Lazuli - ciepłe, płonące pożądaniem. Przeszył mnie dreszcz, kiedy poczułem miękkość jej skóry, a ona przycisnęła swe biodra do moich. Położyłem się na niej, obejmując ją ramionami. Wszystko poszło zbyt łatwo, biorąc pod uwagę wydarzenia dzisiejszego dnia... Zbyt łatwo. Przywarła do mnie, rozchylając usta i czekając na pocałunki; jej wargi przypominały płatki kwiatu zaraz po deszczu. Mógłbym całować je bez końca, zagubić się bez pamięci, odczuwając jej rozkosz... Zawsze chciała być całowana w ten sposób, całowana i całowana bez końca... Jej pożądanie rozpalało moje myśli. Powoli, kolistymi ruchami wodziła po mnie dłońmi: po białych bliznach okrywających moje plecy, po cienkiej skórze na żebrach, po biodrach. Wyśliznąłem się z niej, pieszcząc dłońmi jej piersi; przesunąłem rękę, musnąłem palcami krągłość jej bioder, aż wreszcie dotknąłem tej rozgrzanej, pożądliwej doliny między jej nogami. Jęknęła cicho i poruszyła biodrami, pozwalając mi wniknąć głębiej w owo tajemne miejsce; odbierałem przekaz jej umysłu, tak samo otwartego i płonącego żądzą jak jej ciało. Podążyłem za głosem tych szeptów, wciąż głębiej i głębiej, poznając wszelkie odcienie tego słodkiego bólu, pragnienia i narastającej z każdą sekundą rozkoszy. Nigdy nie kochałem się z kobietą, korzystając ze swego Daru - nie wiedziałem, jak się to odczuwa, jak podwójnie odbiera się każdą ekstazę, jak rozkosz kobiety przenika własną; każde dotknięcie jej ciała sprawiało mi taką samą przyjemność jak pieszczoty jej palców przesuwających się po mojej skórze. Nagle zniknął wszelki strach, że nie będę potrafił dać jej tego, czego oczekiwała. Teraz dokładnie znałem jej pragnienia... Zasypałem pocałunkami jej szyję, ramiona, piersi... jakbym działał zgodnie z jej wskazówkami, wypełniał z narastającym pośpiechem jej każde, nie wypowiedziane życzenie. Oddech Lazuli zmienił się w krótki, urywany spazm; jęknęła i zaczęła dygotać, a w jej umyśle jak przez mgłę pojawiła się świadomość tego, co robię. Zdumienie, rozkosz, pożądliwe pragnienie, narastający lęk...

Jej dłonie, które mnie przytulały i pieściły, nagle zaczęły mnie odpychać. Odsunąłem się, dysząc ciężko, lecz to nagłe rozłączenie trwało tylko, póki żar jej nie zaspokojonego pragnienia nie wypalił do końca strachu. Wtedy zacząłem od początku. Tym razem byłem ostrożniej szy, nie reagowałem na każde jej życzenie, w każdym razie nie za szybko; świadomie przeciągałem wszystko, chcąc dać jej odczuć, że wciąż istnieją pewne tajemne obszary znane wyłącznie jej - przynajmniej wśród jej myśli. Uspokajałem ją, niemal usypiałem swoimi pieszczotami, aż w końcu moje usta dotknęły tego miejsca, gdzie tak bardzo pragnęła poczuć dotyk czyichś warg... Narastająca fala jej rozkoszy dosięgnęła krawędzi i przelała się, ogarniając ją, ogarniając mnie, przenikając każdy nerw mego ciała, aż wreszcie nie byłem w stanie dalej panować nad sobą. Znów przywarłem do niej biodrami, odnalazłem to miejsce płonące tak silnym pożądaniem i wszedłem w nią, głęboko, w tę najbardziej skrytą część, gdzie teraz była gotowa mnie wpuścić. Zacząłem się poruszać, odczuwając siebie, odbierając wrażenie jej wnętrza, oszołomiony doznaniami. Ona również zaczęła poruszać biodrami i tym razem to we mnie narastała fala, unosząc się do niewiarygodnej wysokości; wreszcie eksplodowała - we mnie, na zewnątrz - i runęła ścieżkami nawiązanego kontaktu wprost w jej nie przygotowany umysł. Znów poczułem jej ekstazę, narastającą i zderzającą się z moimi odczuciami, by wreszcie zlać się w jedność. Zamknąłem usta Lazuli pocałunkiem, by powstrzymać jej krzyk; odwzajemniła go, coraz mocniej i mocniej, dopóki z naszego wspólnego płomienia nie pozostało nic poza gorącym popiołem. Kiedy leżeliśmy objęci ramionami, poczułem na twarzy łzy - nie wiedziałem jednak: jej czy moje. Tuliliśmy się do siebie, aż pierwszy brzask rozjaśnił mrok nocy. Dopiero wtedy zmorzył nas sen. 15 Kiedy się obudziłem, słońce stało już dość wysoko, ale mój umysł pogrążony był w półśnie. Westchnąłem i sięgnąłem ręką poprzez smugę światła, by dotknąć jej ciepłej skóry, a zarazem poczuć jej myśli. Ale łóżko było puste, a telepatycznie zetknąłem się z umysłem kogoś zupełnie obcego. Poderwałem się, zmieszany; przeszył mnie dreszcz na widok nie znanego, umundurowanego mężczyzny stojącego przy moim łóżku. Ochroniarz obrzucił mnie spojrzeniem oczu bez wyrazu. - Szef oraz mister Charon chcą rozmawiać z tobą na temat wczorajszych wydarzeń. Lazuli... Ugryzłem się w język, żeby nie zadać pytania, zanim sam nie znajdę na nie odpowiedzi. Me. Nie dostrzegłem nawet jej śladu, nie odnalazłem także niczego w jego myślach. Chodziło im o zamach, o nic więcej. Jeśli tamten nawet spostrzegł moje poczucie winy czy nagłe odprężenie, nie powinien zawracać sobie tym głowy. Jego umysł ukierunkowa-

ny był jednostronnie. - Oczywiście. Proszę dać mi tylko trochę czasu. Kiedy się ubierałem, zaciekawiło mnie, z jakiego powodu wysłali gońca, zamiast po prostu mnie wezwać. Może nagle podwoili środki bezpieczeństwa? A może po prostu chcieli mnie przestraszyć? Przechodząc obok lustra w łazience, pochwyciłem jakiś zielony rozbłysk. Zatrzymałem się, odwróciłem głowę i spojrzałem na swoje odbicie. W uchu coś mi silnie błyszczało. Uniosłem rękę, musnąłem to palcami, uśmiechając się jednocześnie. To nie był ten sam kolczyk, który nosiłem poprzednio - zielony kamyk przy każdym ruchu głowy rzucał silne rozbłyski jak kocie oko. Domyśliłem się natychmiast, kto mi go założył. Przykleiłem sobie plaster za uchem i wróciłem do sypialni. Pierwszą rzeczą, którą ochroniarz zrobił, kiedy zszedłem na dół, było zerwanie mi plastra. Takie miał rozkazy od Braedeego. Efekty oddziaływania narkotyku miałem jeszcze odczuwać przez jakieś pół godziny; widocznie chcieli, żebym był ślepy i głuchy, nim dolecimy do miasta. Ochroniarz wyrzucił plaster do kosza, a ja nie zadałem sobie trudu powiadomić go, że mam jeszcze drugi - za drugim uchem. Wróciliśmy do N'yuk, do biurowca taMingów. Trudno było poznać, że zginęły tu wczoraj trzy osoby i przelało się wiele krwi. Przeszedłem za ochroniarzem przez salę, gdzie to się wydarzyło, lecz wszystko było tu nieskalanie czyste: ściany, dywan, meble. Co prawda, niektóre sprzęty wyglądały nieco inaczej, niż je pamiętałem, lecz mimo wszystko świetnie pasowały do tego wnętrza. Mimo to poczułem mrowienie. Braedee i Charon taMing czekali na mnie w sąsiednim pomieszczeniu, nie większym od więziennej celi, co jeszcze bardziej wpłynęło na moje samopoczucie. Kiedy przekroczyłem próg, poczułem w głowie dotyk jakichś nieludzkich macek, lecz owo wrażenie szybko minęło. Zrozumiałem błyskawicznie: byliśmy w szczelnie izolowanym pokoju, tak najeżonym systemami ochrony, że telepatycznie odczułem ich działanie. Stanąłem, zakłopotany. Braedee podniósł się z kanapy. Charon pozostał na miejscu; siedział sztywno, wpatrując się we mnie. Zmusiłem się, aby spojrzeć mu w oczy, starając się jednocześnie nadać mej twarzy tak bezosobowy wyraz, jak tylko potrafiłem. Usiłowałem nie dać po sobie poznać, że spędzenie nocy z czyjąś żoną należy do rzeczy, w których nie mam wieloletniego doświadczenia. - Dlaczego tak mi się przyglądasz? - warknął. - Bez powodu, proszę pana. - Obejrzałem się na Braedeego, który stał przy drzwiach. - Siadaj - rzekł, wskazując mi krzesło. Spojrzałem w tym kierunku, ciesząc się, że nie muszę patrzeć na któregoś z nich. Moje myśli jednak skierowane były ku Charonowi; odczuwałem niemal tak silne zaniepokojenie, jakiego on się po mnie spodziewał - z najróżniejszych powodów. Nie byłem jednak ani głuchy, ani ślepy. Spośród gąszczu

jego udoskonaleń wyłowiłem żywe zainteresowanie tym, czy usiądę na krześle. Z trudem opanowałem chęć obejrzenia się na niego. W zamian wbiłem wzrok w krzesło, które wskazał mi Braedee. Wyściełane, szaroniebieskie, z wysokim oparciem - z pozoru nie było w nim nic szczególnego. Lecz człowiek, który by na nim usiadł, zostałby porażony, i to w najbardziej czułe miejsce. Niedowierzanie osadziło mnie na miejscu. Po co...? Pułapka! Gdyby moje zdolności psi były nieczynne, tak jak tego chcieli, powinienem podejść do krzesła i usiąść; widzieliby, jak wyskakuję w górę. Natomiast gdybym mógł czytać w myślach Charona, poznałbym prawdę... Braedee spojrzał na mnie uważnie. Skoncentrowałem się na wszystkich funkcjach ciała, mając nadzieję, że moja reakcja ich zadowoli. Zachowując usilnie spokój, ruszyłem przed siebie i podszedłem do krzesła. Udało mi się nie wziąć głębokiego oddechu, kiedy na nim siadałem. To nie był blef. Zerwałem się, klnąc na głos, kiedy wstrząs elektryczny dosięgnął moich pośladków. - Co, do cholery...?! - wrzasnąłem, jakbym o niczym nie wiedział. Jednego nie musiałem udawać: wściekłości. - To miał być jakiś głupi żart? - Spojrzałem na Braedeego i potrząsnąłem rękoma. Ten stał bez ruchu z rękoma założonymi za siebie. Nie drgnął nawet, a to oznaczało, że pomyślnie przeszedłem test. Charon rozsiadł się wygodnie na kanapie; rozluźnił się, pozbywając się podejrzeń, zadowolony tak jak Braedee. - To nie był żart, sprawdzaliśmy cię - wyjaśnił spokojnie Braedee. - Zrobiliśmy ci test. - Na co? - spytałem, marszcząc brwi. - Czy możesz czytać w naszych myślach. - Cholera! Może wy macie tutaj głowy - rzekłem, rozcierając pośladki - ale ja mam swoją na karku. - Udowodniłem to, kiwając głową w jego kierunku. - Czyje to krzesło? Darica? Skrzywił się. - Siadaj... Obiecuję, że to się już nie powtórzy. - Sam sobie tu usiądź - odparłem. Wiedziałem, że mówi prawdę, aleja straciłem już wszelką ochotę do siadania. Wzruszył ramionami i usiadł na tym samym krześle. Nic się nie stało. - A swoją drogą, dlaczego mam występować przed wami w roli martwiaka? - zapytałem. - Mister Charon sobie tego życzył - wyjaśnił Braedee, zerkając na taMinga. Odwróciłem się i także popatrzyłem na niego. Tym razem było mi znacznie łatwiej. - Sądziłem, że płaci pan za to, abym przez cały czas był na posterunku. - Ciekaw byłem, czy nie mógł się pogodzić z faktem, że mógłbym grzebać w jego myślach, czy też faktycznie miał coś do ukrycia. Miałem zamiar poznać prawdziwą przyczynę, zanim wyjdę z tego pokoju. Jego gniew zalał mnie falą żaru.

- Płacę ci za to, byś wykonywał nasze polecenia - rzekł. To my będziemy zadawali pytania, a ty masz na nie odpowiadać. Grzecznie. - Rzucił Braedeemu szybkie spojrzenie mówiące wyraźnie, że tamten pozwala mi na zbyt wiele, i pośrednio nakazujące mi zamknąć się. Przypomniałem sobie, co zrobił Braedee przed posiedzeniem rady. Wówczas także nie dał mi dojść do słowa, ale wtedy jeszcze nie wiedziałem czegoś, co mogłoby zniszczyć jego karierę. W każdym razie posunął się nieco za daleko. - Dobrze, proszę pana - odparłem, spostrzegłszy pięść scyberowanej ręki Charona. Nie musiałem czytać w jego myślach, żeby odgadnąć, co miał ochotę nią zrobić. Nawet świadomość tego, że zawdzięcza mi ocalenie jego rodziny i Elnear, nie wpłynęła na jego stosunek do psionów, a być może nawet stał się bardziej zawzięty. Podszedłem do kanapy i usiadłem: poza krzesłem było to jedyne miejsce do siedzenia. Odsunąłem się jak najdalej od Charona. Kanapa wyściełana była czymś tak miękkim, że zafalowała pode mną jak woda. Miałem trochę kłopotów z utrzymaniem równowagi. - Czego chce się pan dowiedzieć? - zapytałem. - Czytałeś wczoraj wieczorem w myślach tego zamachowca - rzekł. Chociaż nie było to pytanie, przytaknąłem ruchem głowy. - Zauważyłeś coś, co wzbudziło twoje podejrzenia, a co zupełnie uszło uwagi wszystkich systemów bezpieczeństwa. Co to było? Zerknąłem na Braedeego, który wpatrywał się we mnie ze ściągniętą twarzą. Widocznie nie powiedział im o niczym. Wśliznąłem się do jego umysłu, przemknąłem pod syczącym rusztowaniem układów cybernetycznych, nad zbyt klarownymi strumieniami połączeń biosoftu, i bardzo ostrożnie sięgnąłem w głąb. Wiedział, że nikomu nie powiedziałem o tym, co zrobił - albo raczej czego nie zrobił - wczoraj wieczorem. Liczył na to, że nadal go będę krył, chociaż nie znał powodów mojego zachowania. Ja zresztą także ich nie znałem... Wymyślił sobie, że oczekuję czegoś w rewanżu. ' Uzmysłowiłem sobie, że ma rację. Musiałem wykombinować, czego mógłbym od niego chcieć. - Ktoś pozbawił go umysłu - powiedziałem. - Został przeprogramowany, miał udawać człowieka, którym już nie był. Został zmieniony w... martwą biologiczną maszynę. Na samą myśl o tym, co mu zrobiono, tak silnie zacisnąłem szczęki, że aż rozbolały mnie zęby. - Kto to był? - Biedny łajdak. - Centauryjski urzędnik średniego szczebla. - Charon machnął ręką, odsuwając wspomnienie o martwym człowieku, jakby wyrzucał do kosza nieaktualną prognozę pogody. - Nikt ważny. - Zerknąłem na niego i szybko odwróciłem wzrok. Ważne jest to - ściszył głos do tego stopnia, że trzeba się było wsłuchiwać - kto mu to zrobił. Na jego twarzy odmalowało się coś; był zły, sfrustrowany, bezsilnie wściekły, żądny odwetu. Poddali analizie każdy mi-

limetr szczątków ludzkiej bomby, lecz niczego nie odkryli. Charon musiał się dowiedzieć prawdy - nie dlatego że zginęła jedna czy kilka osób, w dodatku w takich okolicznościach, że na samo wspomnienie człowiekowi zbierało się na wymioty. To, co zrobiono i w jaki sposób, nie obchodziło go nawet w połowie tak bardzo jak fakt, komu to zrobiono: Centaurowi... jemu osobiście. - Nie mam pojęcia, kto to mógł zrobić - odparłem zdecydowanie zbyt miękkim głosem. Pochylił się ku mnie, wbijając we mnie spojrzenie. - Musisz wiedzieć, penetrowałeś jego umysł. Kto nim sterował? Kto go przysłał? Pokręciłem głową. - Powiedziałem już, że nie wiem! Ktokolwiek to zrobił, zadbał o to, by nie zostawić odcisków palców. - Czy on mówi prawdę? - Charon zwrócił się do Braedeego, a ten skinął głową. Zmarszczyłem brwi. - On nawet nie wiedział, kogo ma szukać. Był tak ustawiony, że gdy jego oczy zarejestrowały cel, musiał wypić ten napój. O niczym nie wiedział, dopóki nie ujrzał... - Jej, Elnear. Przywołałem w myślach tę chwilę, kiedy stał obok nas i zmuszał się do wychylenia szklanki, nim Elnear zdąży odejść. Gdyby tylko Jardan zdołała wytrącić mu szklankę. Gdybym zrozumiał wcześniej, co się święci, zanim było za późno. - Wiedziałeś, że chodzi o jego napój? - zapytał, przyciągając z powrotem moją uwagę. Skinąłem głową. - Wiedziałem, ale było już za późno. Zauważyłem, że zmuszał się do wypicia...' - Spojrzałem na Braedeego. - Domyśliłem się tego, ale nie miałem już czasu, żeby go powstrzymać, mogłem jedynie pchnąć wszystkich na podłogę. Co on, do cholery, miał w tej szklance? - A ty powiedziałeś, że to niegroźny napój. Powstrzymałem się, żeby nie wykrzyczeć mu tego w twarz. - Zwykłe wino z kilkoma cząsteczkami ceboriku - odparł Braedee, zaciskając wargi. - Wyglądało to zupełnie niegroźnie. Zresztą takie było, dopóki nie skatalizowało LDA, które miał w żołądku. Wtedy nastąpiła eksplozja. - To wiem, widziałem. - Spuściłem głowę i przełknąłem ślinę. - Czy to znaczy, że zupełnie nic nie umiesz nam powiedzieć na temat organizatorów zamachu? - zapytał Charon. Zawahałem się, przeszukując pamięć w poszukiwaniu czegoś, co mogłem przeoczyć, potraktować jako nieważne. W końcu zaprzeczyłem ruchem głowy. - Nie, proszę pana. Powiedziałem wszystko. Po prostu w jego umyśle nie było nic, co mógłbym zapamiętać. Charon zaklął i obrócił się w stronę Braedeego. - I co teraz? Do diabła, jesteśmy w kropce! Ja muszę znać odpowiedź! Obiecywałeś, że wszystko będzie w porządku,

a nie było. Powinęła ci się noga, Braedee, przez ciebie omal nie straciliśmy Elnear. Z zabitej nie będziemy mieli żadnego pożytku... - Podniósł się; sprawiał wrażenie, jakby coś go gryzło w ciało. Braedee zerknął na mnie i nachmurzył się, jakby ogarnął go lęk, że za dużo usłyszę... Za dużo? O czym? Spojrzał na Charona, przybierając obojętny wyraz twarzy. - Psion wypełnił swoje zadanie, proszę pana - oznajmił, kładąc nacisk na każde słowo, jak gdyby ironicznie. Dopiero po chwili zdałem sobie sprawę, że mówi o mnie. -Tak jak zakładaliśmy, wypełnił lukę w naszych systemach bezpieczeństwa, której nie można było zlikwidować w żaden inny sposób. Tylko dlatego pani Elnear jest nadal bezpieczna - nie: przy życiu, lecz: bezpieczna - a także pański pasierb i żona. - Wyliczał, jakby chodziło o jego osobiste zasługi. - Zamach przygotowany był tak, że nie dało się nic wykryć. Niewielu naszych rywali dysponuje takimi możliwościami, zakładając, że to ktoś z nich maczał w tym palce. - Na przykład Potrójne G. - Ich przedstawiciele nic o tym nie wiedzieli - wtrąciłem. - To niczego nie dowodzi - mruknął Braedee. - Zresztą zamach był zbyt wymyślny jak na służbę bezpieczeństwa Potrójnego G. - Każdy może wynająć specjalistę - odparłem. - Wielu oferuje swoje usługi na czarnym rynku. Gotowi są zabić każdego i w dowolny sposób. Nie wymaga to zbyt wielkiej wyobraźni. - W tej samej chwili uzmysłowiłem sobie coś, co mną wstrząsnęło. Poprzednie zamachy na Elnear były tak prymitywne, jakby stanowiły głupie kawały. Nie mogły się równać z bombą w ciele człowieka. - To niemożliwe - rzekł chłodno Charon. - Żadna rada syndykatu nie poszłaby na coś takiego. Zaśmiałem się, lecz natychmiast przestałem, kiedy obaj spojrzeli na mnie. Nie mogli się z tym pogodzić: mieli własne armie, szpiegów, zabójców, sądzili, że nie będzie im potrzebny nikt z zewnątrz. - Myślicie, że jeśli się organizuje zamach samemu, ma się większą satysfakcję? - Ich oczy się zwęziły. - Zwróćcie uwagę, że ten zamach był zupełnie inny niż wcześniejsze. Możliwe, że przestali działać na własną rękę i zwrócili się do kogoś z dużo większym doświadczeniem. Spojrzeli na siebie. Poddźwiękowa wymiana zdań świadczyła wyraźnie, że wiedzą, iż się mylę. Wiedzieli! Skąd mogli mieć tę pewność! Spróbowałem wniknąć głębiej w umysł Charona. - Co myślisz o najemnikach z czarnego rynku? - mruknął, nie spuszczając oczu z Braedeego. - Sądzisz, że ktoś z nich...? - Wątpię - odparł Braedee. Całkowicie odzyskał opanowanie: nie wydałem go, nie musiał się zatem martwić o Charona, a jedynie o mnie. - Im powinno zależeć na tym, żeby utrzymać kontrolę nad produkcją narkotyków, a przecież o to

samo chodzi Elnear. Charon skinął głową, pomyślał natomiast, że Elnear jest tylko pionkiem w tej sekretnej wojnie syndykatów. Wciąż zastanawiał się, kto i w jakim celu chciał zyskać nad nim przewagę. Zaczynała ogarniać go panika, nie miał pojęcia, kim jest jego przeciwnik, ale świetnie zdawał sobie sprawę, że ten zamach nie miał nic wspólnego z poprzednimi. Wniknąłem ałębiej; w jego umyśle nie było nawet cienia wątpliwości... Braedee odwrócił głowę w moją stronę i obrzucił mnie uważnym spojrzeniem. - Co się z tobą dzieje? - zapytał. - Ze mną? - Zamrugałem, pospiesznie zbierając myśli. Braedee skrzywił się. - Przecież nie mówię o sobie. - Ja... po prostu się zastanawiam. - Obaj zachowywali się tak, jakby po raz pierwszy o tym myśleli, jakby nigdy przedtem nie rozmawiali o zamachach. - Więc spróbuj to robić, nie rozdziawiając tak szeroko gęby. - Znów popatrzył na Charona. - Co z nim? - To znaczy, ze mną. Charon z zachmurzonym czołem zerknął na mnie. - Powiedział nam już wszystko, co wiedział. Odeślij go. Spoglądał mi prosto w oczy, traktował mnie tak, jakbym nie potrafił zrozumieć prostego polecenia. - Nie o to mi chodziło - rzekł Braedee. - Pytałem, czy mamy nadal korzystać z jego usług. Charon spojrzał na niego i zacisnął mocno wargi, widocznie mając na końcu języka odmowę. - Mówisz poważnie? - W jego głosie niedowierzanie mieszało się z ironią. - Tak, proszę pana, zwłaszcza po tym, czego dokonał wczoraj wieczorem. Nadal go potrzebujemy. Tylko jego funkcja musi ulec zmianie. - Na miłość boską! Przecież wczoraj wieczorem udzielił także wywiadu reporterom. Nie widziałeś porannych wiadomości...? Wstrzymałem oddech, a przez myśl przemknęło mi, że muszę wyglądać jak ostatni kretyn. - Chciałem jedynie pomóc pani Elnear, proszę pana. Po tym, co Stryger nakłamał na mój temat, sądziłem, że jeśli pomogę wszystkim zrozumieć prawdę... - Chciałeś pomóc?! - Podniósł dłoń zaciśniętą w pięść. Wcisnąłem się głębiej w róg kanapy, kiedy niepohamowana fala jego wściekłości runęła na mój otwarty umysł. Oglądał wiadomości i sądził, że naprawdę jej pomogłem, ale to była ostatnia rzecz, na której mu zależało. Chciał, by żyła... ale poniżona, załamana i pokonana. Chciał ją mieć w garści. - Ty uliczny bękarcie! - Rozluźnił dłoń i opuścił rękę. - To jeszcze jeden powód, żeby go zatrzymać, przynajmniej do głosowania - wtrącił Braedee. - Teraz nie wyglądałoby to najlepiej. Przestałem ich słuchać, kiedy nagle zrozumiałem wszy-

stko. Wcale nie mieli zamiaru korzystać z moich usług do czasu odkrycia, kto usiłuje zabić Elnear. Nikt nie nastawał na jej życie. Oni sami sfingowali te ataki - Centaur, Braedee; zgodnie ze wskazówkami rady i Charona. Chcieli jedynie wytrącić Elnear z równowagi, przestraszyć i uzależnić od siebie oraz własnych służb bezpieczeństwa - tylko po to, by zmusić ją do zaakceptowania mnie. Okłamywali i ją, i mnie. Przez cały czas chodziło im o to, bym ją szpiegował, tak jak się tego obawiała. Co więcej, świetnie wiedzieli, że Stryger nienawidzi psionów. Specjalnie wystawili mnie i pozwolili mu strzelać jak do kaczki. A wszystko po to, by mieć pewność, że Elnear zostanie poniżona i pokonana w debacie, że przegra w głosowaniu, straci miejsce w Radzie... Tyle że ktoś dowiedział się o zamachach na jej życie i wykorzystał to, przypuszczając własny atak. Nie wiedział zapewne, że wcześniejsze próby były sfingowane. W ten sposób odpowiedzialność za zabójstwo miała spaść na Centaurian. - W takim razie rób z nim, co chcesz - rzekł Charon, ruszając w stronę drzwi. - Mnie zależy jedynie na rezultatach. Tylko pilnuj go i trzymaj z dala ode mnie. Musiał przejść tuż obok mnie, wychodząc z pokoju. Obrzucił mnie uważnym spojrzeniem i stanął w pół kroku, jakby dostrzegł coś podejrzanego. - Skąd masz ten kolczyk? Potrząsnąłem głową. Uniosłem rękę i poczułem pod palcami gładką, śliską powierzchnię szlifowanego szkła. Zamarłem. - Ten...? Kupiłem go na ulicznym straganie. Mruknął coś i poszedł dalej. Drzwi zamknęły się za nim z cichym szumem i zostałem sam na sam z Braedeem. - W porządku - rzekł. - Czego chcesz? - Co? - Nie wiedziałem, o co mu chodzi. Potarłem oczy, gdyż ciągłe napięcie wywoływało pieczenie pod powiekami. - Dobrze wiesz, o czym mówię. - Z rękoma założonymi za siebie zrobił dwa kroki w jedną stronę, potem dwa w drugą. Przez cały czas nie spuszczał mnie z oka. - Co chcesz za to, że nie piśniesz nawet słowa o wczorajszym wieczorze? Zaśmiałem się. - Ach, o to chodzi. Stanął. - Co się, do cholery, z tobą dzieje? - Przyszło mu do głowy, że chyba naprawdę zwariowałem. Uniosłem na niego spojrzenie. - Wykorzystałeś mnie - powiedziałem. - Łajdaku, wykorzystywałeś mnie przez cały czas! Ty i wszyscy taMingowie! Aż do wczoraj nie było żadnego spisku na życie pani Elnear. To była twoja robota, chciałeś przy mojej pomocy pozbyć się jej. Gapił się na mnie rozszerzonymi oczyma. - Skąd o tym wiem? - To pytanie zacytowałem dosłownie z jego myśli. - A jak ci się zdaje, martwiaku? Pobladł ze strachu i wściekłości. Spojrzał na krzesło, na

którym obaj siedzieliśmy. - Nic z tego, Braedee. Ponownie spojrzał na mnie. - Przez cały czas czytałeś w naszych myślach. A jednak usiadłeś. Dlaczego? - Daj spokój - odparłem. - Ty byś tego nie zrobił na moim miejscu? Raz jeszcze spojrzał na krzesło. - Nie sądziłem, że to możliwe. - Miał na myśli to, że przechytrzyłem jego detektory kłamstwa, lub też fakt, że się aż tak bardzo pomylił. Naprawdę wierzył, że jestem tchórzem i głupcem, zwykłym punkiem i zastraszonym odmieńcem. Nie ma zagrożenia, nie ma sprawy. - Niespodzianka - powiedziałem. Spostrzegłem nagle, że wsuwa dłoń pod marynarkę munduru po ukryty tam pistolet. Przez chwilę nie mógł się zdecydować, czy ma mnie puścić żywego, czy zabić na miejscu... Siedziałem, czekając na jego decyzję. Dłonie lepiły mi się od potu. Przyszło mi do głowy, że mogłem bardziej pomylić się w ocenie jego niż on w ocenie mnie. W końcu wyciągnął rękę: byłem mu potrzebny. Stał z marsową miną, sądząc, że znam wszystkie jego myśli. Zauważyłem jednak, że rozluźnił się nieco i odwołał alarm całego systemu. Uniósł odrobinę ramiona, jakby chciał nimi wzruszyć. - Zatem wiesz już wszystko. Powtórzę więc moje pytanie: czego chcesz? Westchnąłem. - Co byś powiedział na przeprosiny? - mruknąłem. Ciekaw byłem, czy zdobędzie się na to. Nie przeprosił. - Chcesz, żebym dla ciebie pracował, teraz już na dobre. Nie chcesz, żeby pani Elnear zginęła, i wierzysz, że mogę się wam przydać, by pomóc zachować ją przy życiu. Właśnie to przekazałeś Charonowi, prawda? Powoli skinął głową. - Tego właśnie chcę - powiedziałem. Wyglądał na zdumionego. _ Po co? Skrzywiłem się. - Czy chcesz usłyszeć jeszcze coś, czego się nauczyłem przy was? Jedyną ważną różnicą między osobistością w rodzaju Charona i takim ulicznym szczurem jak ja jest ilość ludzi, którzy wierzą w opowiadane przez was kłamstwa. Nie chcę się czuć jak wasza dziwka, a tak bym się właśnie czuł, gdybym teraz odszedł. Chcę skończyć tę robotę, zwłaszcza teraz, gdy nabrała ona realnych kształtów. Oczy mu się zwęziły. - To brzmi dość rozsądnie. - Nie wiedział już, za kogo ma mnie uważać, i to go najbardziej niepokoiło. - Ale to będzie cię kosztowało. Uśmiechnął się z ulgą. Tego chyba oczekiwał. - Tak myślałem. Rada Centaurian podwoi sumę figurującą

w twoim kontrakcie. - Wszystkie sumy, tę na Centrum także. - Oczywiście. - Skinął głową. - I to zaraz. Odwrócił głowę, przez dłuższą chwilę patrzył w bok, wreszcie spojrzał na mnie. - Zrobione. - Sprawdzę, jak tylko wrócę do domu. - Siedzenie na tej gąbczastej kanapie zaczynało przyprawiać mnie o utratę zmysłów. Wstałem i otrząsnąłem się. - Co stało się z ludźmi z ochrony osobistej Elnear? - Miałem na myśli tę parę, jedynych świadków tego, że ostrzegałem go tuż przed zamachem. - Nie zadawaj pytań, na które odpowiedzi nie chciałbyś usłyszeć. - Założył ręce na piersi, przyglądając mi się uważnie. - Myślisz, że wykombinowałeś już, jak rozegrać tę partię, co? Bo wpadły ci w ręce główne części układanki? - Powoli pokręcił głową. - Wierz mi, chłopcze, dopisało ci jedynie szczęście nowicjusza. Nie przeciągaj struny. - Miał na myśli fakt, że zachowałem się jak głupiec i nie wydałem go, kiedy miałem po temu okazję. Gdyby nie doszedł do wniosku, że jednak mnie potrzebuje, po wczorajszej eksplozji miałby miejsce jeszcze jeden tragiczny wypadek. Wytarłem dłonie o nogawki spodni. - Jest jeszcze jedna rzecz, którą powinieneś dla mnie zrobić. Zmarszczył brwi. - Jaka? - Potrzebuję silniejszych środków. - Nie. - Jakieś drzwi w jego umyśle zatrzasnęły się z hukiem. - Jestem wciąż w dużym stopniu otumaniony, Braedee. To, co mi dałeś, nie wystarcza. Jeśli naprawdę oczekujesz mojej pomocy, muszę być zdolny zrobić wszystko, co będzie trzeba. - Założyłem ręce na brzuchu. - Poza tym zaczynam mieć symptomy... - Nie mogę dać ci nic silniejszego, rada na to nie zezwoli. Cholernie długo musiałem walczyć o zgodę na te narkotyki. - Na pewno potrafisz, jeśli chcesz. Jeśli pani Elnear zginie, Centaurianie stracą ChemEnGena, a ty będziesz skończony. To chyba znacznie ważniejsze od tego, co pan Charon myśli o psionach. - Nie mogę tego zrobić. - Jesteś mi to winien. Zdobędziesz dla mnie te środki. - Nie mogę. - Pokręcił głową. - Chyba nawet sobie nie wyobrażasz, jak trudne zadanie stawiasz przede mną. Przecież nie chodzi o coś, co można dostać na każdym rogu. Charon kontroluje wszystko, co ma związek z twoją osobą... Poza tym chyba naprawdę nie rozumiesz, jak bardzo nie w smak mu twoja obecność tutaj. Wykrzywiłem się, mocniej zaciskając ręce. - Dobra, będziesz je miał - rzekł po chwili. - Dam ci wolną rękę. Jeśli uda ci się gdzie indziej zdobyć potrzebne specyfiki, nie będę cię zatrzymywał.

Pokiwałem głową, zdumiony. - Pani Elnear wciąż przebywa w szpitalu, ma nadzieję, że pojawisz się tam. Chyba nie muszę ci mówić, że masz trzymać gębę na kłódkę, prawda? - Nie, raczej nie - odparłem z ociąganiem. Skinął głową w kierunku drzwi, a te otworzyły się automatycznie. Odwróciłem się i ruszyłem ku wyjściu, szczęśliwy, że mogę wreszcie opuścić ten pokój. - Jeszcze jedno. Zatrzymałem się. - O co chodzi? - Ten kolczyk. Na twoim miejscu zdjąłbym go natychmiast, a już na pewno nie nosiłbym go przy Charonie. Zakryłem kolczyk dłonią. - Dlaczego? - Nie potrafiłem do końca powstrzymać drżenia głosu. - To jedynie kawałek szkła. Pogardliwie wydął wargi. - To prawdziwy szmaragd, głupcze! Patrzyłem na niego, wciąż zakrywając kolczyk. - Co takiego? Widocznie Braedee zauważył, że coś jest nie w porządku. Obrzucił mnie spojrzeniem i pokręcił głową. - Kłamałeś co do jego pochodzenia. Jest oznaczony kodem rejestru taMingów. Należy do pani Lazuli. Ręka opadła mi bezsilnie. Odwróciłem się i wyszedłem. Czułem na plecach jego wzrok, przemierzając pustą, dla mnie ciągnącą się prawie w nieskończoność salę. 16 Kiedy wszedłem do centrum medycznego, Ełnear wciąż siedziała w prywatnej poczekalni. Ale teraz sprawiała wrażenie zupełnie inne niż wczoraj, kiedy się rozstawaliśmy. Philipa będzie żyła. To było wypisane na jej twarzy, dominowało w jej myślach. - Jak ona się czuje? - Zadałem mimo to pytanie: chciałem, żeby sama mi o tym powiedziała. - Wyjdzie z tego, będzie żyła. - Wstała, zaszczycając mnie tym swoim uśmiechem, dzięki któremu czułem się tak, jakby nagle padł na mnie promień słońca. Elnear uśmiechała się do mnie! Po spotkaniu z Braedeem i Charonem ten uśmiech był jak główna wygrana na loterii. W tej chwili pewnie wyskoczyłbym nawet przez okno, gdyby mnie o to poprosiła. Jej uśmiech zniknął nagle. - Powiedziano mi, że zostałeś ranny... Dotknąłem ramienia; nie odczuwałem już bólu, nawet mnie to zaskoczyło. - Nic wielkiego - odparłem, a po chwili przypomniałem sobie: - Madam. Cieszę się z dobrych wieści. - Na pewno cieszyłem się mniej niż ona, zresztą powiedziałem to głównie z uwagi na nią. - Widziała ją pani? Pokręciła głową. - Nie, wciąż jest podłączona do aparatu intensywnej tera-

pii. Zostanie tam do czasu, aż procesy rekonstrukcji dobiegną końca. Lekarze stwierdzili, że potrwa to kilka tygodni. - Głos miała nieco zachrypnięty. - Oczywiście, trwa w zawieszeniu, nie będzie zatem wiedziała, że czuwałam przy niej. - W głębi jej duszy tlił się jednak drobny żal z tego powodu. - W każdym razie będzie miała spokój, nie zostaną jej żadne wspomnienia tej... męki. - To szczęście mieć taką przyjaciółkę jak pani - rzekłem, przypomniawszy sobie, co się stało z ludźmi, którzy nie mieli takich przyjaciół: oddanych i bogatych. Dotknąłem ponownie swojego ramienia, spoglądając na przeciwległą ścianę ozdobioną freskiem, który przedstawiał falującą w nieskończoność wodę. Elnear spojrzała na mnie, zdumiona. - Czy rozmawiałeś z Braedeem? - zapytała. Skinąłem głową. Usiadłem obok niej na długiej sofie, gdyż poczułem nagły przypływ zmęczenia. - Wygląda na to, że pomyliłam się w ocenie Centaurian. Braedee miał chyba rację, mówiąc, jak bardzo będę cię potrzebowała. Starałem się zachować obojętny wyraz twarzy. - Tak, madam. Chyba tak. - Czy wciąż myślisz o wczorajszym zamachu? - spytała, próbując coś wyczytać z mojej twarzy. - O Strygerze, o całej tej... niesprawiedliwości? Myślałem o dzisiejszej rozmowie, ale skinąłem głową, gdyż na dźwięk imienia Strygera moje myśli skierowały się ku wczorajszym wydarzeniom. Spojrzałem na nią, powtarzając w duchu to ostatnie słowo: niesprawiedliwość. - Tak - rzekła, odpowiadając na pytanie, którego nawet nie musiałem zadać. - Widziałam poranne wiadomości. Zaśmiałem się. - Przespałem je. - Charon także wspominał o porannych wiadomościach Niezależnej Agencji Informacyjnej. - Musiało wypaść nieźle. - W każdym razie chyba lepiej, niż się spodziewałem. - Wygląda na to, że jestem jedyną osobą w Galaktyce, która jeszcze tego nie widziała. - Mam nadzieję. - Uśmiechnęła się znowu, lecz tym razem gorzko. - Chciałabym, żeby ten przekaz dotarł do wszystkich. Chcesz go teraz zobaczyć? Mogę go przywołać na ekranie. Skinąłem głową i monotonny fresk zniknął nagle ze ściany. W jego miejsce pojawił się obraz, który błyskawicznie zaczął się przybliżać. Nagle stanął przede mną Shander Mandragora. Patrzył mi prosto w oczy, powtarzając wczorajsze wiadomości. Tylko na podstawie tego, że telepatycznie nie wyczuwałem obecności jego umysłu, mogłem stwierdzić, że jest to trójwymiarowy obraz telewizyjny. Chociaż - po tym, co widziałem wczoraj wieczorem - niczego to nie dowodziło. Oczekiwałem ponurych zdjęć z zamachu bombowego, chciałem już odwrócić głowę, okazało się jednak, że to reportaż z debaty między Elnear i Strygerem. Sceny z przenośnego

studia wypływały przed Mandragorę, jakby dokonywał on projekcji własnych wspomnień. Możliwe, że tak było. Patrzyłem spokojnie, jak Stryger wygaduje kłamstwa na mój temat. Ciekaw byłem, po co Elnear pokazuje mi ten fragment. Nagle zobaczyłem siebie samego "obalającego zarzuty" odżyły w mej pamięci sceny wczorajszego dnia, znów stałem przyciśnięty do ściany obok Lazuli i Jira, otoczony przez reporterów. Spuściłem głowę, nie chciałem tego oglądać. Ale Elnear położyła mi dłoń na ramieniu i delikatnie mną potrząsnęła, zmuszając do spojrzenia na ekran. - Zabiłem go w samoobronie! - krzyknęło moje odbicie, patrząc mi prosto w oczy. - A także po to, by ocalić przyjaciół i uratować wasze śmierdzące telhassium. Nie jestem zdrajcą, pracowałem dla ZTF... Nie usłyszałem dalszych słów, moja postać zniknęła z ekranu. Pojawił się znów Mandragora, opowiadając, w jaki sposób Niezależna Agencja "dokonała oceny obu sprzecznych wersji zdarzenia". - Oto archiwalny zapis - rzekł z kamienną twarzą. Niech przemówi sam za siebie. Odsunął się na bok i zniknął, a ja wyprostowałem się na sofie, skupiając całą uwagę na ekranie. Ujrzałem coś, czego nigdy przedtem nie widziałem: oryginalną taśmę pochodzącą z okresu po zabójstwie Quicksilvera. Jeden z urzędników kopalni, którego pamiętałem, człowiek o nazwisku Tanake, relacjonował, w jaki sposób psion i recydywista Quicksilver wraz z bandą terrorystów omal nie przejął kontroli nad kopalniami telhassium. Przedstawiona przez niego wersja wydarzeń nie zgadzała się z moimi wspomnieniami, ale rozbieżności nie były zbyt wielkie. Na zakończenie podziękował siłom zbrojnym ZTF za to, że "zdecydowały się walczyć z ogniem ogniem"; przyznał też przed całą Federacją, że jedynie dzięki psionom działającym potajemnie wewnątrz grupy terrorystycznej udało się powstrzymać Quicksilvera, gdyż tylko oni mogli tego dokonać, w bezpośrednim starciu telepatów z telepatami. Sceneria zmieniła się jak pod wpływem nagłego podmuchu wiatru i oto spoglądałem gdzieś z góry na biały, zimowy krajobraz Quarro... Jule i Siebeling stali obok siebie na balkonie, udzielali wywiadu - przeżywali swoje pięć minut chwały. Sprawiali wrażenie niezbyt zadowolonych, ale robili dobrą minę do złej gry. Komentator przedstawiał obszernie status zawodowy Siebelinga oraz powiązania rodzinne Jule, jak gdyby chciał w ten sposób czegoś dowieść. Spoglądałem na nich i słuchałem ich, mając jednocześnie wrażenie, że oddycham mroźnym, ostrym powietrzem tamtego zimowego dnia. Mówił głównie Siebeling, tak jak zawsze; miał w tym wprawę. Jule rzadko zabierała głos, wiedziałem jednak, że wyżywała się w pisaniu wierszy. Siebeling przedstawił sylwetkę Derę Cortelyou, telepaty syndykatu, który pierwszy przełamał moje bariery mentalne i zmusił moją psychikę do otwarcia się. To był nasz przyjaciel, który zginął tam, na Żu-

żlu, z ręki Quicksilvera. Potem Siebeling zaczął mówić o mnie, wyjaśniał, dlaczego nie ma mnie razem z nimi i czemu powstrzymanie Quicksilvera było w głównej mierze moją zasługą... Próbowałem sięgnąć do tego miejsca, gdzie był mój umysł w tamtych dniach, lecz nie mogłem. Ogarnęło mnie przerażenie, jakbym doznał nagle lęku wysokości. - .. .przeżyłem poważne załamanie nerwowe. - Na ekranie znowu pojawiła się moja twarz. - Zawsze się tak dzieje, kiedy telepatycznie popełnione zostanie morderstwo... Uniosłem głowę i popatrzyłem na siebie: zaszczutego i udręczonego niczym zwierzę w klatce. -1 myślę, że to nadal nic nie znaczy, jeśli jest się zarówno psionem, jak i bohaterem. Spoglądałem, jak moje odbicie odwraca się i znika. W jego miejsce pojawił się znów Mandragora i podsumował znane już wszystkim informacje: o mnie, o pani Elnear oraz o "niepełnych danych" Strygera. Zabrakło jedynie podziękowań, ale wszelkie głupie pytania, jakie padły wczoraj, zostały wykasowane. Mimo wszystko dostałem to, o co mi chodziło. Może Mandragora nie był aż takim łajdakiem. Elnear siedziała rozparta na kanapie, z rękoma założonymi na piersiach i spoglądała na mnie wzrokiem pełnym zdumienia, a zarazem podziwu. Pokręciłem głową. Obraz rozpłynął się, zabierając ze sobą fragmenty przeszłości. - Sam widzisz - powiedziała Elnear. - Prawda w końcu wyszła na jaw. Obróciłem się w jej stronę. - Sądzi pani, że to naprawdę może zatrzeć złe wrażenie, o które postarał się Stryger? - Na pewno. Czyżbyś w to nie wierzył? - To zaledwie jedna z wersji tamtych wydarzeń. Kłamstwa zawsze mają większą wymowę. - Wzruszyłem ramionami. - Nawet to, co pani widziała, to jeszcze nie jest cała prawda. Owszem, nie skłamali... ale prawda jest bardziej złożona. - Pomyślałem o Centaurianach. Wtedy oni stanowili dla mnie nieodłączną cząstkę prawdy, tak samo zresztą jak teraz. Mieli swój udział w spisku syndykatów popierających Quicksilvera. Ciekaw byłem, ilu ludzi w całej Galaktyce oprócz mnie wie jeszcze o tym. Me znała prawdę. Może nawet ktoś by jej wysłuchał. Ale ona nie miała odwagi ujawnić tych faktów, w myśl zasady, że krew to nie woda. Elnear siedziała bez ruchu, zmęczona, lecz zadowolona. Myślała, że zna już całą prawdę o tym, co zdarzyło się w kopalniach Federacji na Żużlu. Myślała także, że zna całą prawdę o tym, co dzieje się wokół niej. Nie mogłem dopuścić, żeby utwierdziła się w tym przekonaniu. Powinna wiedzieć wszystko o poczynaniach Centaurian, gdyż inaczej nie miała szans na zwycięstwo, na uwolnienie się od nich. Przypomniałem sobie, gdzie się znajdujemy, a także z jaką łatwością wczoraj wieczorem reporterom udało się założyć nam podsłuch. Tutaj nie mogłem jej niczego po-

wiedzieć. - Madam, nie jadłem jeszcze śniadania. A pani? Jadąc tutaj, widziałem kilka poziomów wyżej stołówkę... Spojrzała, zaskoczona tą nagłą zmianą tematu. Uzmysłowiła sobie nagle, jak bardzo jest wycieńczona i głodna. - Tak, oczywiście... Nie miałam nic w ustach od wczorajszego popołudnia. Zresztą i tak nic bym nie przełknęła. Uśmiechnęła się krzywo. - Nie musimy jednak stąd wychodzić, mogę zamówić dania tutaj. - Jedzenie szpitalne? - zapytałem krzywiąc się. Cholera! - Wolałbym raczej porcję spaghetti. - Możemy zamówić wszystko, czego sobie zażyczysz odparła, nadal się uśmiechając. - Naprawdę masz ochotę na spaghetti? Zapomniałem, co to znaczy być taMingiem... Założyłem nogę na nogę i zacząłem wybijać palcami na kolanie nerwowy rytm. Głowę oparłem o ścianę i zapatrzyłem się w sufit. Najdelikatniej, jak tylko potrafiłem, pod ścisłą kontrolą nawiązałem z nią kontakt i wkroczyłem między jej myśli. (Madam) - pomyślałem. Przeszył ją dreszcz, oczy jej się rozszerzyły. (Proszę się nie bać... Muszę z panią porozmawiać. Na zewnątrz.) Przez dłuższą chwilę mrugała szybko, jakby ktoś skierował jej prosto w oczy strumień silnego światła. W końcu chyba do niej dotarło. - Zresztą... - mruknęła - zdaje się, że masz rację. Nie mogę siedzieć tu bez końca. Czekają na mnie obowiązki. Teraz, kiedy wiem, że Philipa wyjdzie z tego... - Podniosła się, odpowiadając na moją prośbę jak lunatyk. Wkrótce wsiedliśmy do przywołanego przez nią skoczka i polecieliśmy znów do kompleksu ZTF. Przeszliśmy wszystkie etapy kontroli, wkraczając w głąb systemu, który powinien zapewniać maksimum dyskrecji. Nie skierowaliśmy się jednak do jej biura. Elnear zaprowadziła mnie do restauracji dla członków Zgromadzenia, na taras zwieńczający starożytną wieżę. W ogrodzie na dachu budowli, pod koronami drzew, poustawiano niewielkie stoliki. Spoglądając na zewnątrz, można było podziwiać, ułożone prawie jak geologiczne, warstwy struktur tworzących miasto, a przy tym nadal czuć wokół siebie otwartą przestrzeń i wiszące nad głową bezchmurne niebo. Miałem jednak świadomość, że nad nami znajduje się monomolekularna, wręcz niematerialna ścianka kopuły ochronnej. Najwyższe budynki sięgały aż do niej, zarazem wspierając ją niczym gigantyczna kolumnada. Elnear zamówiła lunch. Czekając na kelnera, pokazywała mi zabytkowe budowle, jak gdyby w tej chwili nic ważniejszego nie zaprzątało i jej, i moich myśli. Niektóre zabytki powstały osiemset lat przed rozpoczęciem ery kosmicznej, a przecież znajdowaliśmy się w jednym z młodszych miast na Ziemi. Przypomniałem sobie budynki Starówki, które uważałem za bardzo stare. Przez stulecia dokonywano tu licz-

nych przeróbek, tak że teraz nawet trudno było powiedzieć, jak wyglądała pierwotnie architektura tamtej epoki. Wśród najbardziej charakterystycznych zabytków znajdowała się budowla w kształcie odwróconego stożka stojąca na ściętym wierzchołku o długości boku najwyżej kilkunastu metrów. - To jedna z pierwszych budowli z kompozytu - wyjaśniła Elnear, kiedy ją o to zapytałem. - Architekci w tamtych czasach odznaczali się pewną... ekscentrycznością. - Uśmiechnęła się. Przyniesiono nam lunch, ułożony tak, jakby miał być wystawiany w galerii. Obawiałem się wręcz tknąć cokolwiek z tego dzieła sztuki, ale byłem zanadto głodny, by długo mu się przyglądać. Wszystko smakowało jeszcze lepiej, niż wyglądało. Patrzyłem z żalem, jak ostatnie kawałki pasztetu w formie płatków kwiatu znikają z mojego talerza. Pomyślałem przez chwilę, że z łatwością bym do tego przywyknął... Spojrzałem na Elnear. Przyglądała mi się takim wzrokiem, jakby oceniała, czy będzie ze mnie dobry model dla malarza. - Madam... - powiedziałem, naprężając każdy mięsień mego ciała; przyszło mi na myśl, że być może znowu zrobiłem z siebie głupka. Uważałem, że Jardan wtłoczyła mi tak wiele podstawowych wiadomości o etykiecie, że mogłem swobodnie jeść w miejscu publicznym. - Nie jest żadną przesadą, że nazwano cię bohaterem po tym, czego dokonałeś wczoraj wieczorem - rzekła. - A także to, że twoją działalność na Żużlu dla Federacji określono mianem aktu heroizmu. Wiem, że nie działałeś tam sam, ale wszystko zależało od ciebie. Zasługujesz... Odwróciłem głowę. - Nie, to wcale nie było tak - wtrąciłem, przerywając jej w pół słowa. - A jak ty byś to nazwał? - Przetrwaniem - odparłem. - Robiłem to wszystko jedynie po to, aby przeżyć. Zabiłem Quicksilvera, dlatego że on chciał zabić mnie. Nie miałem wyboru. Nie było w tym nic z heroizmu, absolutnie nic. - Zmarszczyłem brwi i spuściwszy głowę, zapatrzyłem się na swoje odbicie w lustrzanym blacie stolika. - W jaki sposób zostałeś włączony do tej operacji, dzięki której został on unieszkodliwiony? Aż do wczoraj Elnear nie wiedziała, że Jule brała udział w tej akcji; a do dziś chyba jeszcze w to nie wierzyła... Zaczynałem jednak rozumieć przyczyny tej ślepej ignorancji, z jaką się spotykałem. Na skutek naszej działalności Centaurianie omal nie stracili wszystkiego, a przecież jeden z nas należał do ich rady. Musieli dołożyć wszelkich starań, by obniżyć znaczenie, a nawet nie dopuścić do ujawnienia niektórych informacji. A przecież nie tylko oni byli uwikłani w tę aferę. Może nawet to, że Shander Mandragora nie znał faktów, było efektem czyichś działań. Spojrzałem ponownie na Elnear; patrzyła na mnie z sza-

cunkiem i szczerym zainteresowaniem, nic więcej. Zaśmiałem się i pokręciłem głową. - Jak... ? Przypadkiem. Kiedy ukrywałem się przed pewną bandą, gliniarze zgarnęli mnie za to, że wykołowałem urzędników Pracy Najemnej. Zbadali moją energię psi; przeprowadzali wówczas testy na wszystkich aresztowanych, gdyż ZTF poszukiwał psionów. Uważa się psionów za kryminalistów, więc był to najlepszy sposób wyłowienia ich. - Uśmiechnąłem się i spuściłem głowę. - Wtedy poznałem Jule, ona była już w tej grupie kierowanej przez Siebelinga. Oficjalnie była to grupa specjalnej terapii, a Siebeling za pieniądze ZTF nauczał nas, jak korzystać ze swego Daru. ZTF liczył na to, że uda nam się unieszkodliwić Rubiya... - Rubiya? - Quicksilvera... Na imię miał Rubiy - powiedziałem, nie bardzo wiedząc, dlaczego obchodziło mnie jego imię, podczas gdy nikt go nie pamiętał. - Zdawali sobie sprawę, że bę. dzie chciał zwerbować ludzi, a żadnym innym sposobem nie można było przeniknąć do jego bandy. Ktoś doszedł do wniosku, że nawet jeśli on odkryje prawdę i wykończy kilku odmieńców, nie będzie to wielką stratą... Elnear zamrugała. - Myszołap - mruknęła. - Słucham? - Tak się czasami nazywa ludzi wykorzystywanych przez innych jako narzędzia do brudnej, niebezpiecznej roboty. - Ach, tak. - Skinąłem głową. - To nawet pasuje. Zresztą zdało egzamin. Rubiy wybrał czworo spośród nas i wysłał razem ze swoimi ludźmi na Żużel, byśmy spróbowali unieszkodliwić ochronę kopalni. Elnear odwróciła głowę, zmieszana. - Skoro pracowałeś w tajemnicy dla ZTF, więc w jaki sposób...? - W jej pamięci pojawiło się wspomnienie blizn pokrywających moje plecy. Dotknąłem ramienia i skrzywiłem się. - Jak już powiedziałem, prawda nigdy nie jest tak prosta. Siebeling i ja... Na początku stosunki między nami nie układały się dobrze. Wyrzucił mnie z grupy i odesłał z powrotem do,Pracy Najemnej. Tam odnalazł mnie i zwerbował Rubiy, a następnie wysłał do kopalni. Byłem jego wtyczką. - Świat przed mymi oczyma skrył się we mgle, ustępując miejsca wspomnieniom tamtych dni i tego, co mi zrobiono. Przypomniałem sobie, że pragnąłem wtedy zwycięstwa Rubiya, a on bardzo na mnie liczył. - Rubiy był gotów dać mi wszystko, czego bym zapragnął, gdybym tylko otworzył mu drogę do kopalni. Ufał mi, gdyż sądził, że jesteśmy do siebie bardzo podobni: wewnętrznie martwi. Czasami nawet ja w to wierzyłem. Mylił się jednak. Zamrugałem, usuwając sprzed oczu bolesne wspomnienia. - Czemu tego nie zrobiłeś? - zapytała Elnear, wpatrując się we mnie.

Spuściłem głowę. Talerz ze zjedzoną do połowy porcją zdawał mi się halucynacją. Pokręciłem głową. - Z powodu Jule. Ona nauczyła mnie czegoś, o czym nawet Siebeling nie wiedział. Zaszczepiła we mnie przekonanie, że nadal jestem żywy, że wciąż obchodzi mnie los drugiej osoby. - Nie podnosiłem głowy. - Wtedy myślałem, że chodziło jej o mnie i o nią. Ciekaw też byłem, skąd mogła aż tak dobrze mnie znać. Elnear milczała przez jakiś czas. - A swoją drogą, dlaczego pani wyszła za taMinga? - spytałem w końcu. - Dlaczego dopuściła pani, by oni mieli nad panią aż tak wielką władzę? Zmusili panią do małżeństwa? Spojrzała na mnie i uśmiechnęła się niewyraźnie, zrozumiawszy, że ja robiłem w dużym stopniu to samo co ona. - Och, nie - odparła. - Nie byłam do niczego zmuszana. Poślubiłam Kelwina z własnej woli, on również tego pragnął. Byłam wtedy znacznie młodsza... - Nie chodziło jej o wiek w dosłownym sensie. - Bardzo go kochałam. Czego więcej było mi potrzeba... ? - Sądziła, że w ten sposób zabezpieczy własne interesy. Nie brała pod uwagę jego szybkiej śmierci. - Jak on zginął? - To się zdarzyło na Dandrosie, kiedy załatwiał jakieś interesy centauryjskie. Wystąpił poważny błąd infrasystemu... Szczegóły nie mają znaczenia. Znaleziono dowody sabotażu. - Odwróciła głowę, mocno zaciskając dłonie na krawędzi stołu. - To było krótko po śmierci matki Jule. - A co się z nią stało? - Była uzależniona od narkotyków. - Elnear wciąż patrzyła w bok. - Stwierdzono przypadkowe przedawkowanie. Ale od czasu, kiedy rodzina dowiedziała się, że Jule jest... jest... - (ułomna), odczytałem w jej myślach nasuwające się mechanicznie słowo - psionem, zrodziły się podejrzenia, oskarżenia o manipulacje genetyczne, o fałszowanie kart dziedziczności... - Chce pani powiedzieć, że to taMingowie ją zabili? spytałem, przypomniawszy sobie, że Lazuli w ogóle nie chciała rozmawiać na temat matki Jule, pierwszej żony Charona. Elnear wzruszyła ramionami. - Niczego nie udowodniono... w żadnym z tych wypadków. Matka Jule miała powiązania z Potrójnym G, małżeństwo z Charonem powinno było załagodzić pewne napięcia. Rozpatrywano wzajemną wymianę niektórych dóbr w tym samym systemie planetarnym, kiedy zmarł Kelwin. - Zatem ona była zakładnikiem. -A może i sabotażystką. Elnear uniosła głowę, była niemal wstrząśnięta. - Może, w jakimś sensie. - Jej oczy się zwęziły. - A czyż my wszyscy nie jesteśmy zakładnikami fortuny? - Możliwe zatem, że pani mąż musiał umrzeć za to, co ona zrobiła. - Nie byłem już taki pewien, czy chciałbym przywyknąć do tego życia. - Możliwe. - Wstała powoli, jakby po części pragnęła,

bym zostawił ją w spokoju; ale z drugiej strony chciała kontynuować tę rozmowę, pragnęła tego. - Jak dawno temu miało to miejsce? - Szesnaście lat - odparła szybko. Przypuszczałem, że mogła wymienić dokładną ilość miesięcy, dni... sekund. - A więc mógł za tym stać Charon. Odwróciła się, zaciskając z całej siły dłonie. (Mógł się za tym kryć Charon.) Owa myśl skrystalizowała się w jej umyśle niemal w tej samej chwili, kiedy ja powiedziałem to na głos. - Nie - odparłem, ujrzawszy jej zmarszczone czoło - nie pani pierwsza o tym pomyślała. Zacisnęła wargi, próbując ukradkiem otrzeć łzy z kącików oczu. Usiadła ponownie; jej umysł był tak otwarty, tak bezbronny. - Od piętnastu lat przez cały czas pragnę tylko jednego odezwała się po chwili, tak cicho, że miałem wrażenie, iż wyraźniej odbieram jej myśli - wyjaśnienia tej sprawy. - Jej praca, spuścizna, całe jej życie związane było z tym, co dla niej miało podstawowe znaczenie: próbami powstrzymania Centaura i taMingów od zabrania jej wszystkiego, co posiadała, co stanowiło po śmierci męża o jej życiu. Gdyby umarła, Centaurianie straciliby wszystkie jej aktywa, gdyż była bezdzietna; świetnie zdawali sobie z tego sprawę. Nie dziwiłem się teraz, że nie miała ochoty się odmładzać po śmierci Kelwina... ale nie życzyła sobie bynajmniej zostać ofiarą morderstwa. Bardzo łatwo dała się przekonać, że ktoś nastaje na jej życie, zwłaszcza że nie miała żadnej pewności, czy śmierć bliskich osób była spowodowana czynnikami naturalnymi. Z jej twarzy, poważnej i skupionej, odczytałem, że jest wreszcie gotowa wysłuchać to, co chciałem jej przekazać. - O czym miałeś zamiar mnie powiadomić? Zerknąłem w bok na stłoczone masy szkła i betonu, czując się nagle zakłopotany. Może faktycznie ów taras był równie dobrze strzeżony, jak biura na dole, ja jednak w to nie wierzyłem. Braedee co prawda obiecał, że da mi spokój, ale jemu nie można było ufać. Nie chciał, aby Elnear poznała prawdę. Bóg jeden raczył wiedzieć, czy ktoś nie obserwuje nas z ukrycia. Powtarzali, że ignorancja oznacza szczęście. Im więcej dowiadywałem się o tym świecie, tym bardziej byłem przygnębiony. Nikomu nie mogłem ufać, z wyjątkiem samego siebie. (Madam...) bardzo ostrożnie skierowałem ku niej w myślach, mamrocząc zarazem coś pod nosem, na wypadek gdyby ktoś nas podsłuchiwał. (Muszę mieć pewność. Proszę nie mieć mi tego za złe...) Siedziała spięta; tylko ja wiedziałem, że w jej głowie dzieje się coś, czego nikt postronny nie mógł spostrzec. Kiedy zyskałem pewność, że znowu jest gotowa, nawiązałem kontakt, formułując przekaz najostrożniej, jak umiałem. (Madam... nikt nie próbował pani zabić, aż do wczorajszego wieczora.) Wzdrygnęła się, zaskoczona i zmieszana. Ponownie zaczekałem, aż w jej głowie ustanie burza przemykających obrazów, aż weźmie górę niedowierzanie, a zarazem jej umysł

oczyści się na tyle, by mogła mnie zrozumieć. (Odkryłem to dziś rano, sondując Charona; w ten sam sposób, w jaki teraz pani dowiaduje się ode mnie.) Zamrugała szybko, jakby niezbyt przytomna. Skinęła jednak głową, dając mi znak, że rozumie i gotowa jest dalej mnie słuchać. (Centaurianie uknuli to wszystko, by dostać panią, przestraszyć i objąć swoją kontrolą.) Znów jej myśli zapełniły się obrazami, lecz teraz czerpała z nich informacje, w jaki sposób i po co sfingowano zamachy. Zaczynałem już nawiązywać nowy kontakt, kiedy naglfe Elnear uświadomiła sobie, że to wszystko był to jeszcze jeden element nękającej ją wojny podjazdowej, tyle że bardziej brutalny. Centaurianie tym bardziej starali się zyskać nad nią władzę, im bardziej ona próbowała się od nich uwolnić. (Wykorzystali mnie, żebym szpiegował dla nich, madam, tak jak się pani obawiała... Poza tym wystawili mnie na cel Strygerowi.) Skrzywiłem się, odebrawszy jej myśl, że została zdradzona. {Myszolap) powtórzyłem bezwiednie w myślach. Tak mnie nazwała i tym w rzeczywistości byłem. (O niczym nie wiedziałem, wykorzystali mnie.) Pozwoliłem, by odczuła trochę mej złości, gdyż byłem już zmęczony ciągłymi potępieniami. Centaurianie oszukali także mnie... nie pierwszy raz. (Centaur uczestniczył w spisku popierającym Rubiya; 0 mało nie zginąłem z jego ręki. Wyszli jednak z tego z podniesionym czołem. Jeśli nienawidzę ZTF za to, co spotkało mnie na Żużlu, to o wiele bardziej nienawidzę Centaura...) Przedstawiłem jej swoje motywy, aż wreszcie zaczęła wierzyć, że nie robiłem tego z własnej woli. (Ale wczorajszy wieczór wszystko zmienił.) Teraz przedstawiłem jej całą resztę; wskazałem zagrożenie, które znienacka się pojawiło, i wyjaśniłem, że Centaurianie wcale nie pragnęli jej śmierci. Przekazałem, że nawet w opinii Charona mogę być teraz pożyteczny i że nie mam zamiaru odejść, dopóki nie doprowadzę sprawy do końca, póki ona nie będzie bezpieczna, a sytuacja się nie wyklaruje. Patrzyła na mnie rozszerzonymi oczyma, nie odczuwając już ani zdumienia, ani złości, jakby opuściły ją wszelkie emocje. - Dziękuję - mruknęła w końcu, chociaż nie to chciała mi powiedzieć. Wdzięczność była ostatnią rzeczą, o jakiej myślała, dowiedziawszy się prawdy. A jednak... Wyciągnęła rękę, jakby po omacku; potrzebowała autentycznego, rzeczywistego kontaktu z drugim człowiekiem, a w jej myślach nie było nawet cienia wątpliwości, że jestem takim samym człowiekiem jak ona. Na pewno istniały lepsze sposoby udowodnienia tego, nie miałem jednak czasu zastanawiać się nad tym, poddałem się i uścisnąłem jej dłoń, akceptując ów gest porozumienia. Po chwili wstałem od stołu 1 spojrzałem na nią raz jeszcze. Próbowałem się uśmiechnąć. - Madam, muszę teraz załatwić pewną sprawę. Nie wiem, jak długo mi to zajmie. - Co to za sprawa? - spytała; znowu opanowała ją podejrzliwość.

Pokręciłem głową. - Muszę znaleźć coś, co nam pomoże. - W wyjaśnieniu tego, co się naprawdę wydarzyło wczoraj wieczorem? - Mam nadzieję... Proszę jednak nie pytać więcej - wtrąciłem szybko. Zacisnęła wargi i zmarszczyła czoło. Chciała, abym jej w pełni ufał, nie potrafiła uwierzyć, że może istnieć coś takiego, o czym naprawdę nie powinna wiedzieć. Odwróciłem się, lecz przystanąłem jeszcze. - Jak bardzo, według pani, Strygerowi zależy na zajęciu miejsca w Radzie Bezpieczeństwa? Spoglądała na mnie przez dłuższą chwilę, wreszcie pokręciła głową. - Nie sądzisz chyba, że on mógłby próbować mnie zabić...? - W jej głosie odczytałem tak silne zdumienie, że omal nie wybuchnąłem śmiechem. - Braedee, w przeciwieństwie do mnie, nie wierzy, aby bombę w ciele człowieka mógł skonstruować wynajęty specjalista. Nie potrafił wskazać syndykatu, który działałby na własną rękę. Uważa też, że duma nie pozwoliłaby syndykatom wynająć mordercy z czarnego rynku. Zapewne wie pani, które z nich popierają Strygera. One także uważają go za myszołapa, ale Stryger nie zdaje sobie z tego sprawy. Chce zająć miejsce w Radzie z tego samego powodu co pani: żeby uwolnić się od nacisków syndykatów. Bardzo pragnie mieć w swych rękach władzę. Uważam, że gotów byłby nawet posunąć się do morderstwa, byle tylko osiągnąć swój cel. Raz jeszcze pokręciła głową, uśmiechnęła się słabo i zaczęła wstawać od stołu. - Bardzo dobrze pojmuję twój tok rozumowania, Kocie. Zapewniam cię jednak, że wizytator Stryger może do upadłego walczyć o własne cele, może nawet jest w nim coś z fanatyka, ale na pewno nie jest on złym człowiekiem. - A przecież posłużył się kłamstwami, prawda? Oczernił i panią, i mnie na oczach wszystkich, przed samym Bogiem, byle tylko dopiąć swego... - Działał w dobrej wierze. Utrzymuje, że został wprowadzony w błąd. - Dlaczego pani go broni? - zapytałem. Nie odpowiedziała. - Czy naprawdę uważa go pani za lepszego od siebie? Opuściłem rozłożone szeroko ręce. - Madam - dodałem kiedyś spotkałem kogoś podobnego. Ten człowiek zgarnął mnie z ulicy w Starówce i zafundował mi pierwszy przyzwoity posiłek chyba od tygodraa. A kiedy jadłem, tłumaczył mi, jaką to złą i wynaturzoną istotą jest każdy psion, tylko dlatego że natura obdarzyła go zdolnościami... - Powstrzymywałem rodzący się we mnie śmiech. Nie wiedziałem wtedy, o czym on mówi, po co mi to wszystko tłumaczy, wbijając w moje zielone oczy spojrzenie swoich długich, wąskich źrenic. - A potem zaprowadził mnie do wynajętego pokoju i stłukł na kwaśne jabłko.

Oparła się o krawędź stolika i otworzyła usta, nie bardzo wiedząc, co ma powiedzieć. - Dlaczego? - mruknęła w końcu cicho. - Dlaczego nie uciekłeś? - Ponieważ właśnie za to mi zapłacił - odparłem. Wyszedłem z restauracji. 17 - Witaj! - powiedziała Argentynę, kiedy ujrzała mnie przed drzwiami. - Nie spodziewałam się, że cię tu jeszcze zobaczę. W każdym razie nie tak szybko. - Jej srebrzyste brwi powędrowały w górę, jakby w niemym pytaniu, otworzyła jednak szerzej drzwi "Czyśćca". - Tylko nie mów mi, że dokucza ci samotność. Nadal zagradzała sobą wejście. Stanąłem na schodkach, czując się nagle o wiele bardziej zakłopotany niż kiedykolwiek. - Owszem, chciałbym się czuć osamotniony. Jest tu Daric? Zaśmiała się i przeciągnęła dłonią po włosach. - Jeszcze jest dzień? - Wychyliła się zza drzwi i spojrzała w niebo. - On przychodzi tu tylko nocami. - To pasuje. - Wcisnąłem obie ręce głęboko w kieszenie. - Chcesz się z nim zobaczyć? - Nie. - I nie przyszedłeś tutaj, żeby mnie przymknąć, inaczej nie byłbyś sam. W czym więc mogę ci pomóc? - Ziewnęła. Między palcami trzymała częściowo wyssanego kamfa. Pojąłem nagle, że ziewnęła w taki sam sposób jak zwierzęta: instynktownie szczerząc kły. Ziewała ze zdenerwowania, a może również ze strachu, jaki odczuwała podobnie jak ja. Stała mi się przez to bliższa, mogłem na nią patrzeć, nie mając wrażenia, że mózg mi puchnie. Ściana wody sięgała do wysokości kopuły, lecz wyżej widać było jasne, czyste niebo. Zapamiętana przeze mnie mapa doprowadziła mnie aż tu, pod ścianę kopuły. - Plan miasta kończy się tutaj. - Zresztą żaden plan nie zawierał takich informacji, jakie były mi potrzebne. - Masz zamiar iść głębiej w Deep End? - Spojrzała na mnie zdumionym wzrokiem. - Sam? Po co? Teraz, kiedy już wiedziałem, co to za miejsce, nie uśmiechało mi się tam zapuszczać. - Wolałbym nie iść, ale nie mam też zamiaru rozmawiać o tym na ulicy. - Ruchem głowy wskazałem tłumy przechodniów za moimi plecami. Argentynę odsunęła się na bok, pozwalając mi wejść do środka. - Przepraszam, dopiero co wstałam. Zawsze potrzebuję trochę czasu, żeby się rozbudzić. - Uśmiechnęła się krzywo. - Jest bardzo wcześnie, rozumiesz. Odpowiedziałem uśmiechem, wchodząc. - Rozumiem cię doskonale. Sam tego doświadczałem. - Czyżbyś był wykonawcą? - zapytała.

- Kimś w tym rodzaju. - Musiałeś być chyba nie najgorszy. - Poprowadziła mnie korytarzem, a potem w dół pochylni. Miała na sobie luźny szlafrok, uszyty chyba ze starej kapy. Większość kolorów była już dawno wyblakła; nosiła pewnie ten szlafrok tylko dlatego, że nie mogła się z nim rozstać. Zerknąłem na swój schludny, dopasowany uniform centauryjski. - Nie z własnej woli - odparłem. Klub był niemal pusty, wypełniony szarością przesączającego się skądś światła słonecznego. Tylko w ciemnych kątach paliło się kilka słabych lampek, pozwalających paru trutniom dokończyć porządki po ostatniej nocy. Obszerne pomieszczenie sprawiało wrażenie zupełnie innego niż to, w którym byłem wczoraj. Na scenie, przy niewielkim pustym stoliku leżała grupka osób, skulonych, przypominających rozrzucone sterty łachmanów. Wyglądali tak, jakby przedawkowali. Rozpoznałem odtwórców symbu Argentynę. - Mamy próbę - wyjaśniła Argentynę, ruchem głowy wskazując scenę. Mnie zaś się zdawało, że wszyscy bardziej cierpią na gigantycznego kaca. - Wczorajsze przedstawienie było naprawdę niewiarygodne - rzekłem, przypomniawszy sobie różne rodzaje muzyki zlewające się w jedno doskonałe tło dźwiękowe i zgrane z rytmem efekty świetlne, które mogły przyprawić o zawrót głowy... Przypomniałem sobie nagle, kim jest Argentynę, i znów poczułem zakłopotanie. Zerknęła na mnie, chcąc uczynić uwagę na temat mojego wczorajszego występu, lecz gdy spojrzała mi w oczy, powiedziała tylko: - - Cieszę się, że ci się podobało. Przynajmniej masz jakieś miłe wspomnienia z wczorajszego wieczoru. - Spuściła głowę, a jej myśli wypełniło zmieszanie i resztki wściekłości na Darica. - Wczoraj nie była tu zwykła publiczność, mieliśmy prywatne przyjęcie. Chcę, żebyś o tym wiedział. - Miało to znaczyć, że coś podobnego nie zdarzy się już nigdy więcej. Nie skomentowałem tego. - Widzę, że nie jesteś zbyt rozmowny - rzekła, chcąc przerwać milczenie. Przytaknąłem ruchem głowy. - Na pewno nie chciałbyś się włączyć do naszego obwodu? - Wdrapała się na scenę i wyciągnęła ku mnie rękę. Nie była to oferta, którą składała często i to każdemu. Odebrałem to jako przeprosiny, a także coś więcej. Wszedłem za nią, coraz bardziej zdumiony. Niemal w tej samej chwili, kiedy pomyślałem o potraktowaniu jej propozycji serio, zaczął narastać we mnie lęk. Pokręciłem głową. - Nie mam żadnych uzdolnień. - Skąd możesz wiedzieć, jeśli nie próbowałeś? Możemy cię podłączyć we własnym gronie, nikt się o tym nie dowie. To potrwa tylko chwilę i nie będzie bolało. - Odgarnęła ręką

włosy, pokazując mi umieszczone na karku gniazdko tej samej barwy co ciało. Wciąż nie potrafiła zapomnieć tego, co czuła wczoraj wieczorem. - Nie chciałbyś się przekonać... ? Wyraźnie zależało jej na tym, by włączyć mnie do obwodu większej grupy i spróbować wykorzystać moje zdolności. Jej oczy barwy miedzi spoczęły na mnie, jakby chciała mnie ośmielić. Obejrzałem się na resztę grupy, ciekaw byłem, co oni o tym myślą. - Może... któregoś dnia, nie dzisiaj. - Wzruszyłem ramionami. W tej chwili miałem zbyt wiele na głowie. Poza tym dla niej to mogło być zupełnie bezpieczne. Ale gdyby skanery służby bezpieczeństwa ZTF wykryły nasze połączenie, znalazłbym się w nie lada kłopotach. - To, co pokazałaś wczoraj wieczorem, było niemal doprowadzone do perfekcji. Niepotrzebny ci psion, skoro potrafisz sama dokonywać takich rzeczy. Energicznie potrząsnęła głową, jakby chciała odrzucić mój komplement. - To hologramy, tanie triki. Mogę sobie to wyobrażać, nie potrafię jednak tak oddziaływać na ludzi, by widzieli to samo, przeżywali, nawet jeśli mają przed sobą iluzję. Przecież ty wiedziałeś, że to nie było naprawdę... Uśmiechnąłem się. - Tak, ale zapomniałem. I chyba o to chodzi, prawda? Potrafisz sprawić, że ludzie zapominają, że to nie jest realne. Wzruszyła ramionami, jakby nudziły ją pochlebstwa. Kilku członków grupy zaczęło bić brawo i gwizdać na mój widok, gdy podeszliśmy bliżej. Poczułem, że się czerwienię; sądziłem, iż robią to z powodu wczorajszych wydarzeń w klubie. Ale jeden z nich powiedział: - Ty jesteś Kot, widziałem cię w porannych wiadomościach. - Inni potwierdzili, kiwając głowami. Zdumiona Argentynę obróciła się w moją stronę. - Co się stało? - Przyszło jej na myśl, że popełniłem jakieś przestępstwo i teraz szukam w jej klubie schronienia. - Po tym, jak go stąd wyrzuciłaś, uratował życie twojemu osiłkowi i gromadzie innych ważniaków. Jakiś zamachowiec wysadził się w powietrze i przerobił na sałatkę mięsną w tej norze taMingów - wyjaśniła flecistka, składając mi ceremonialny ukłon. Była ubrana w długą metaliczną suknię, przypominającą giętkie flety, które miała w miejsce palców jednej z ręki. - Daric...? - zaczęła Argentynę, a w jej głowie pojawiła się mieszanina winy, strachu, zdumienia. - Daric... Nic mu się nie stało? Beznamiętnie skinąłem głową. - Ty go uratowałeś? - powtórzyła. - Przez przypadek. - Za moimi plecami ktoś się roześmiał. - Zostałem wynajęty do ochrony pani Elnear, on tylko znalazł się w pobliżu. Argentynę spoglądała na mnie z mieszanymi uczuciami. - O Boże! - mruknęła i odwróciła głowę. - Dlaczego on

sam mi tego nie powiedział...? - Nadal oczekujesz po nim ludzkich odruchów? - spytał jeden z wykonawców, noszący na piersi klawiaturę sensorową. - Sądzisz, że będzie cię traktował jak człowieka? - Och, zamknij się, Jax! - wybuchnęła Argentynę. - Pytał cię kto? Miałem wrażenie, że pomimo jej srebrzystej skóry i srebrzystych włosów jest w niej więcej z człowieka niż w Daricu... może nawet znacznie więcej, niż Argentynę chciałaby się do tego przyznać. - Zawsze uważałem Darica za osobę enigmatyczną wtrącił ktoś inny. - Nie martw się o niego, może teraz nieco zmężnieje. - Ów uśmiechnął się, pokazując wyjątkowo długie białe zęby, kontrastujące z siną cerą i gęstą brodą, której koniec nosił wetknięty za pasek spodni. Na ramieniu miał dziwny instrument, przypominający worek pełen wielobarwnych iskierek światła. - Od kiedy to wstajesz tak wcześnie, Nocnik? - spytała Argentynę zjadliwym tonem. Mężczyzna wzruszył ramionami; miał podkrążone oczy. - Wstaję? W ogółe się nie kładłem. Argentynę uśmiechnęła się krzywo i uniosła ramiona, jakby chciała zrzucić ciężar z barków. - No cóż - zwróciła się do mnie, pocierając dłonią policzek - dziękuję ci mimo wszystko, nawet gdybym miała dziękować za nic. Powiedz mi, czego szukasz. Jeśłi to mamy, dostaniesz. Obrzuciłem spojrzeniem całą grupę i znów popatrzyłem na nią. - Jesteśmy jedną rodziną - wyjaśniła. - Poza tym ich niełatwo wprawić w zdumienie. - Podeszła do krawędzi sceny, usiadła i zaczęła machać w powietrzu bosymi stopami. Wykonawcy zaczęli się podnosić. Nie chcąc się wyróżniać, ja również usiadłem. - Potrzebne mi pewne narkotyki. Argentynę skrzywiła się niemal niedostrzegalnie. Wyciągnęła kamfa z ust i popatrzyła na niego. - Dlaczego nie zwrócisz się z tym do Darica? Teraz ja się skrzywiłem. - Z dwóch powodów. Drugi jest taki, że on z pewnością nie ma tego, czego potrzebuję. Zmarszczyła brwi. - Aż tak głęboko włazisz? Szukasz specyfików działających bezpośrednio? - Wyglądała na zdumioną. Pokręciłem głową, - Nie, tylko trudnych do zdobycia. Chodzi mi o topalazę AC. Spojrzała na mnie, unosząc brwi. - Co to jest? Nigdy nie słyszałam tej nazwy. - Dzięki temu mogę korzystać z mojej energii psi. - Potrzebujesz do tego narkotyków? - spytała. - Sądziłam, że to twoja zdolność wrodzona.

- Owszem. - Wyjaśniłem wszystko, najprościej, jak umiałem. - Aha - mruknęła, kiedy skończyłem. Podciągnęła kolana 287 pod brodę i objęta nogi rękoma. - Dlaczego Centaurianie ci tego nie dostarczą? - Charon taMing nienawidzi odmieńców, a siostra Darica, Me, jest psionem. Dlatego on się mnie boi. - Ciebie? - zaśmiała się. - Mam się czuć obrażony? - zapytałem. - Och, nie, skądże. - Machnęła ręką. - Jezu, widziałeś Charona...? - Wiele razy. - Więc powinieneś rozumieć, dlaczego się śmieję... Chcą, żebyś odegrał dla nich przedstawienie, ale nie dostarczają ci sprzętu. Mam rację? - Właśnie. - Skinąłem głową. - Braedee obiecał, że nie będzie mi przeszkadzał w zdobyciu ich na własną rękę. - Naprawdę chcesz wypalić sobie mózg do końca? Tak bardzo ci na nich zależy? Nie możesz zgrywać głupka, a potem zgarnąć forsę? Zastanawiałem się przez chwilę, mierząc ją wzrokiem. - Adlaczego ty kręcisz z Darikiem? Tylko dla forsy? - Zabrzmiało to nieco bardziej złośliwie, niż zamierzałem. (Odpieprz się...) odczytałem równocześnie z błyskiem w jej oczach. Rozchmurzyła się szybko. - Nie, wcale nie. On nie jest taki, jak mogłoby się zdawać... - urwała, przypomniawszy sobie wczorajszy wieczór. - A może i jest? Ale nie wtedy, kiedy zostajemy sami. -Mimo woli zacisnęła dłoń. - Zależy mi na nim... - Kochasz go - powiedziałem na głos to, czego ona nie mogła z siebie wydusić; powiedziałem nie dlatego, że mnie to bardzo interesowało, lecz po prostu nie mogłem w to uwierzyć. Spojrzała na mnie, jakby nieco urażona. - Czasami... A jeśli nawet, to co? To nie twoja sprawa, chłoptasiu. - Wiem - odparłem. Przez chwilę myślała o tym. - A tobie zależy na pani Elnear? Skinąłem głową. - Tak. Chyba tak - odparłem, nieco zaskoczony. Pomyślałem mimowolnie o Lazuli i jej dzieciach. Musnąłem palcami tkwiący w mym uchu kolczyk ze szmaragdem, lecz szybko opuściłem rękę. - Pani Elnear chciałaby zmienić cały wszechświat - powiedziała Argentynę. - A ty? - Ja jestem jego cząstką. Zaśmiała się. - Dobry jesteś, bawidamku. - Podniosła się i spojrzała na swoją grupę. - Nie mam pojęcia, do kogo się zwrócić. Czy ktoś z was wie, gdzie można by znaleźć to, czego on potrzebuje?

Ten, który nie zmrużył oka przez całą noc, wzruszył ramionami. Inni przecząco kręcili głowami. - My staramy się nie używać narkotyków - wyjaśniła Argentynę, jakby chciała się usprawiedliwić. - One spowalniają refleks. - Popatrzyła na swe bose stopy i podrapała się po głowie. - Daric zna się na tym znacznie lepiej niż ktokolwiek z nas. Wczoraj wieczorem miałeś najlepszy przykład tego, jak umiejętnie potrafi je dobrać do sytuacji. Czasami sam używa mocnych środków, załatwia też wiele rzeczy dla przyjaciół... - Martwiło ją to, że Daric za często używa narkotyków, do tego zbyt silnych. - Jeśli nie chcesz się do niego zwracać, powiem ci, z kim rozmawiać i gdzie szukać tego człowieka. Nie mogę jednak obiecać, że będzie on to miał; może odeśle cię do kogo innego. Ale mówiąc szczerze... - ponownie spojrzała na mnie - ja najpierw spytałabym Darica, nawet gdybym go nienawidziła. Wiesz chyba, że są poważne powody, dla których Deep End nie figuruje na planach miasta. Tutaj rządzi czarny rynek, a on posługuje się odmiennymi prawami. Skinąłem głową, wydymając wargi. - Tak, wiem. Sam wychowałem się w podobnym miejscu. Znam sposób myślenia tutejszych ludzi, a jeśli będzie mi to potrzebne, zdołam także odczytać ich myśli. - Nie wszystkie miejsca są do siebie podobne - rzekła. Głęboka bruzda na jej czole świadczyła wyraźnie, że martwi się czymś. - Ale skoro sam tego chcesz... Nie odpowiedziałem. Wzruszyła ramionami. - Nie możesz iść dalej w tym ubraniu. Zabiją cię, nim pokonasz sto metrów. Chodźmy na zaplecze, dobierzemy coś stosowniejszego. Poprowadziła mnie przez scenę, dalej korytarzem, wreszcie otworzyła jedne z drzwi. Weszliśmy do pomieszczenia przypominającego wnętrze sklepu z odzieżą, którego właściciel wpadł w szał. Ubrania leżały w stertach, wisiały na hakach, wieszakach, gwoździach sterczących ze ścian. - Znajdź sobie coś - rzekła Argentynę, czyniąc zapraszający gest. W powietrzu unosił się zapach stęchlizny. W całym życiu nie widziałem takiej ilości ciuchów. - Mógłbyś się tu przebrać za dowolnie wybraną postać. Szata czyni człowieka... Możesz nawet zostać kobietą, jeśli masz ochotę. - Z uśmiechem rzuciła we mnie długą, luźną suknią. Pokręciłem głową i odłożyłem suknię na bok. - Hermafrodytyzm jest ostatnio w modzie - powiedziała - wyglądałbyś zupełnie nieźle. - Zabiłbym się w tym, gdybym musiał uciekać. - Sięgnąłem po obszerną żółtawobrązową bluzę od dresu i rozpostarłem ją. Na piersi było wydrukowane wielkie koło, a w jego wnętrzu widniały litery jakiegoś przedkosmicznego alfabetu. - Takie rzeczy były dość popularne w Quarro jakieś pięć lat temu. Moda wraca co jakiś czas... - rzekłem, ściągając kurtkę i koszulę. - Może któregoś dnia ten napis będzie coś znaczył - mruk-

nęła, przekopując inną stertę ubrań. - Quarro, powiadasz? spytała, zaciekawiona. - Musi być z ciebie niezły gagatek. Zaśmiałem się krótko, wkładając bluzę. JJyła długa i rozciągnięta, za to nie krępowała mi ruchów. - Przez większość czasu, jaki tam spędziłem, byłem szczęśliwy, mając co włożyć na grzbiet. - Aha... - Znalazła kapelusz z piórami i włożyła go na głowę. - Wszyscy jesteśmy biedakami, zwłaszcza w bogatym mieście. - Ja o tym nie wiedziałem. Spojrzała na mnie. - W Starówce, jeśli nie miało się otwartego kredytu, nie można było nawet opuścić miasta. Na dobrą sprawę nigdy nie widziałem Quarro. Skrzywiła się, a w jej myślach niespodziewanie zagościł chłód. - Ja byłabym takim samym biedakiem wszędzie - powiedziała. - Właśnie dlatego chciałam mieć ten klub. Kiedy mija moje pięć minut sławy, pragnę mieć miejsce, gdzie mogę czuć się jak w domu. - Odczytałem, że nagle wspomniała swoją rodzinę. Ojciec wyrzucił ją z domu tego samego dnia, kiedy ujrzał jej srebrzystą skórę. Pokiwałem głową, myśląc o Jule i Siebelingu. - Rozumiem cię - odrzekłem. Wybrałem brązowe trykotowe spodnie i ciężką skórzaną kurtkę. Miałem nadzieję, że ochrom mnie nieco, gdybym wpadł w tarapaty... Nie, gdybym wpadł w kłopoty, nie ocaliłaby mnie nawet zbroja. - Od jak dawna jesteś z Darikiem? - Mniej więcej od półtora roku. Spotkałam go zaraz po tym, jak odnieśliśmy pierwszy sukces i zaczęliśmy dawać przedstawienia ponad linią wody. - Spoglądała na mnie, ale przed oczyma miała sceny z przeszłości. - Występowaliśmy w ekskluzywnym prywatnym klubie, na samej górze, tuż pod gwiazdami. Wszyscy goście cieszyli się taką czy inną sławą, a przyszli jedynie po to, by nas podziwiać. To była niezapomniana noc. Później, po przedstawieniu, podszedł do mnie Daric, wręczył mi srebrzystą różę i rzekł: "Czekałaś całe życie właśnie na mnie. Zaraz ci pokażę dlaczego". - Przed oczyma miała teraz jego postać z owej pamiętnej nocy. młodego, przystojnego, bogatego i pewnego siebie. Odtwarzała w myślach sposób, w jaki na nią patrzył, jakby nigdy nie widział kogoś równie pięknego. Przypomniała sobie, jak doszło do tego, że uwierzyła, iż w jego słowach nie ma za grosz fałszu... Odwróciłem głowę; żałowałem, że zadałem to pytanie. - Jak ci się podoba jego rodzina? Jej myśli natychmiast wróciły do teraźniejszości, a uśmiech zniknął. - Lubię ich tak samo jak oni mnie. Ale też boję się ich cholernie. Pokręciłem głową. - Kiedy zobaczyłem cię u jego boku, sprawiałaś wrażenie, jakbyś świetnie się bawiła, grając im na nerwach.

Argentynę uniosła rękę i ukłoniła się lekko. - Przecież jestem aktorką. To był tylko fragment przedstawienia, kochany. Daricowi podobało się o wiele bardziej niż mnie. - Przestała się uśmiechać. - Pamiętam ciebie tamtego wieczoru. Wyglądałeś, jakbyś przeżył szok, jakbyś rozbił swój statek, lądując na wrogiej planecie. - Bo tak było - odparłem. - Żal mi cię było; do czasu, aż zadarłeś z Darikiem. Wtedy pomyślałam, że jak na rozbitka nieźle sobie radzisz. Spuściłem głowę. - Tak, to jedyna rzecz, która mi jako tako wychodzi. - Kocie - rzekła. Spojrzałem na nią. - Zwróć się do Darica. On zdobędzie to, czego potrzebujesz. Mogę nawet zapytać w twoim imieniu, jeśli chcesz. Przynajmniej tyle jest ci winien. Pokręciłem głową. - Nie mogę mu ufać. - Zwłaszcza teraz, gdy zbyt dużo wiedziałem już o polityce. - Wiem, co o nim myślisz. - Szybkim ruchem zerwała z głowy kapelusz i cisnęła go w bok. - Masz rację, on jest popieprzony. Ale mimo wszystko w głębi duszy jest człowiekiem. .. - Właśnie tego się obawiam. Zadarła dumnie głowę. - Aha - mruknęła po chwili. - Sądzisz, że nie możesz ufać nikomu z nas, prawda? Uważasz, że wszyscy jesteśmy tak samo zepsuci, ponieważ umiesz czytać w naszych myślach i wszędzie znajdujesz nasze małe, brudne sekrety... Zerknąłem w dół i sięgnąłem po parę grubych rękawic. - Nie, nie myślę tak... - Spojrzałem na nią, zakładając rękawice. - W każdym razie staram się tak nie myśleć. - Nikt nigdy nie traktował mnie tak jak Daric. - Pomyślała o tym, co dla niej zrobił, co jej ofiarował. Miała wszystko, czego zapragnęła. Tak jak myślałem, to on zorganizował dla niej ten klub, a potem przekazał go jej na własność. - Chodzi ci o to, że nie traktuje cię jak gówno w rynsztoku? - Wzruszyłem ramionami. - No pewnie, dlaczego miałby to robić? Jesteś piękna, sławna, a jego rodzina uważa cię za wyrzutka. Jesteś wszystkim, czego mu potrzeba. - Co ty możesz wiedzieć o jego potrzebach? - spytała, marszcząc brwi. - Sam zaczynasz traktować mnie z góry. Uniosłem głowę. - Czyżby Daric zrobił coś szlachetnego dla kogokolwiek oprócz ciebie? Zerknęła w bok, sięgając do wspomnień. - Dla dziewczyny - odparła po chwili zastanowienia, zapewne nieco dłuższej, niż tego pragnęła. - Jakiś czas temu przyprowadził tu dzieciaka, młodą dziewczynę, którą ktoś ciężko pobił. - Skrzywiła się nieco. - Powiedział, że znai;izł ją na ulicy i nie mógł jej tam zostawić. Poprosił nas o pomoc, więc się nią zajęliśmy. - Oparła dłonie na biodrach, jakby oczekiwała gratulacji z mojej strony. - Na pewno nie kiero-

wał się niczym innym jak zwykłym ludzkim współczuciem. Odczytałem z jej myśli dziwny wygląd tej dziewczyny, przypominała nędzarza, ubrana była w brudne szmaty... miała twarz egzotyczki: zielone oczy z wydłużonymi szparkami źrenic, jakby dokonano na niej kosztownej operacji kosmetycznej... - Była psionem - wyjaśniłem. - Na podstawie tego, jak wyglądała, sądzę, że była psionem. - Kto? - Argentynę potrząsnęła głową. - Mówisz o tej dziewczynie? - Nie zapytała, skąd wiem, jak ona wyglądała. Spojrzała na mnie z ukosa, tak jak każdy martwiak, słysząc z mych ust odpowiedź na nie zadane pytanie. - Może i tak. - Nie zrobiła nic...? Nie używała swej energii psi? - Nie zauważyłam. - Znowu pokręciła głową. - Bardzo krótko była z nami. Daric przyprowadził ją w środku nocy, dziewczyna była w szoku. Nie mogła nawet iść o własnych siłach. Opatrzyliśmy jej rany i położyliśmy do łóżka w jednym z pokoi. Kiedy zajrzałam tam następnego ranka, już jej nie było. Nie widziałam jej nigdy więcej. Daric pytał o nią, naprawdę przejmował się jej losem. Daric taMing w roli opiekuna odmieńca! Nie miałem pojęcia, co nim, do cholery, kierowało. Możliwe, że dziewczyna przypominała mu Jule... Przecież nienawidził Jule. Przyszło mi do głowy, że to on sam mógł tak pobić tę dziewczynę. - Mimo wszystko nie mogę mu zaufać. Przyrzeknij mi, że nie powiesz mu o mojej wizycie. Westchnęła. - Jeśli to dla ciebie takie ważne, to czemu miałabym ci stawać na drodze? - Obrzuciła spojrzeniem moje ubranie. W tym chcesz iść dalej? Mając taki wybór... - Zatoczyła ręką. Nie odpowiedziałem. Moje myśli zaprzątała zaginiona dziewczyna z zielonymi oczami, do tego stopnia przerażona, że pragnęła jedynie stąd uciec. Ciekaw byłem, czy lepiej ode mnie znała powód, dla którego wszyscy nią pomiatali. Możliwe, że taki powód był po prostu niezrozumiały... - Kocie - rzekła Argentynę. Stała tuż przede mną, chociaż nie zauważyłem, żeby się poruszyła. Zdumiony, odsunąłem się o krok. Przypomniałem sobie, że mówiła coś o moim ubraniu. - Dziękuję za te ciuchy - mruknąłem. - Powiedz mi tylko jeszcze, kogo mam szukać, a zaraz się stąd wyniosę i nie będę traktował cię z góry. - Przedtem powinniśmy cię jeszcze trochę ucharakteryzować... - stwierdziła. Uświadomiłem sobie, że z jakiegoś powodu zależy jej na zyskaniu na czasie. Chyba naprawdę się obawiała, że zaraz po wyjściu z klubu zostanę skrócony o głowę. Odwróciłem się, rozdrażniony. - Nie. - Wskazałem dłonią swoje przebranie. - Wiem, co robię. - Zawahałem się i obróciłem wjej stronę z uśmiechem. _ Mimo to dziękuję, że w ogóle cię to obchodzi. Uśmiechnęła się z rezygnacją.

- I to jest moje przekleństwo. - Okręciła mi głowę długą zieloną szarfą i zawiązała olbrzymi węzeł. - Chodźmy rzekła, ruchem głowy wskazując drzwi. 18 Tunel metra łączący pod dnem zatoki N'yuk z wyspą o nazwie Stat liczył sobie niemal trzysta lat. Początkowo na tym odcinku nie było żadnych przystanków, ale z czasem, gdy zabrakło przestrzeni na lądzie, miasto zaczęło się rozrastać po dnie w głąb mrocznych wód oceanu. Obecnie cały obszar między dwiema wyspami zajmowało jakby odrębne miasto; z mułu dennego, który wykorzystywany był do uzyskiwania tlenu, wyrastały kopuły ochronne przypominające ikrę gigantycznej ryby. Nikomu na dobrą sprawę nie była potrzebna ta część miasta, więc podobnie jak Starówka wypełniła się ona wyrzutkami, straceńcami i narkomanami - najróżniejszymi ludźmi, którzy prześlizgiwali się przez oka w sieci syndykatów - albo z wyboru, albo dlatego że nie dawali sobie rady i nie mogli znaleźć nikogo, kto by im pomógł. Obecnie metro zatrzymywało się po drodze. Wysiadłem na trzecim przystanku. Chcąc wydostać się na powierzchnię, musiałem wdrapać się po schodach cuchnących uryną, liczących jakieś trzysta stopni, winda bowiem nie działała. Wielka otynkowana hala stacji nie wyglądała najgorzej. ZTF dbał tu 0 porządek, podobnie jak w całych Dystryktach Handlu Federalnego. Troszczono się o wygląd pomieszczeń, w przeciwieństwie do szumowin, które pozostawiono samym sobie 1 nikt się nimi nie interesował. Wszędzie w Galaktyce utrzymywano takie skupiska zdesperowanej, niewykształconej siły roboczej; żerowały na nich rozmaite bandy sprzedające syndykatom niewolników do wszelkiego rodzaju brudnej roboty. Przekroczyłem zdychającego psa, który leżał, dysząc ciężko, u szczytu zalewanych strumieniami światła schodów, i rozejrzałem się po ścianach pokrytych napisami oraz kupach śmieci, mimo woli zaciskając dłonie w kieszeniach kurtki. Nie miałem ochoty niczego dotykać, żeby ten brud nie przylgnął do mnie, nie skalał mnie. Poczułem skurcz żołądka na wspomnienie dawnych czasów, kiedy sam byłem jednym z mieszkańców takich dzielnic. Nie wiedziałem wówczas, gdzie kończy się warstwa brudu, a zaczyna moja skóra, zresztą wcale mnie to nie obchodziło... - Cholera! - mruknąłem. Stanąłem i oparłem się ramieniem o ścianę, zbierając w sobie odwagę. Zdawałem sobie sprawę, że zbyt długo przebywałem wśród taMingów; zbyt mocno zatarła się już we mnie świadomość tego, kim naprawdę jestem - zaczynałem już z tego powodu odczuwać do siebie niechęć. Musiałem coś na to poradzić. Postawiłem kołnierz kurtki i ruszyłem przed siebie. Miałem wrażenie, że czuję zapach mułu z dna morza - taki sam gorzki zapach stęchlizny, jaki łowiłem czasami w Sta-

rówce, kiedy poryw wiatru przynosił woń morza. Wiedziałem jednak, że od dna oddziela mnie monomolekularna ścianka kopuły ochronnej i warstwa kompozytu. Po prostu działała moja wyobraźnia, która usiłowała osłabić wszechobecny smród potu i uryny. Znalazłem się w miejscu, którego szukałem: na placu Wolnego Rynku. Argentynę i jej grupa opisali mi go szczegółowo, uzupełniając nawzajem swoje relacje, aż w mym umyśle powstała na tyle szczegółowa mapa, na ile to było możliwe. Gąszcz ulic wokół stacji metra stanowił tutaj serce czarnego rynku, którego dewiza brzmiała: "Wszystko, czego potrzebujesz". Agenci gotowi zapewnić wszelkiego rodzaju usługi, na które wciąż istniało zapotrzebowanie, choć syndykaty nie przyznawały się do tego otwarcie, krążyli po całym placu pośród ludzi poszukujących takich usług oraz nędzarzy znajdujących się tu tylko dlatego, że nie mieli się gdzie podziać. Przyglądałem się tym tłumom i nagle zamarłem. W stronę wejścia do stacji szedł ktoś, kogo natychmiast rozpoznałem. Stryger! Ubrany był w długi płaszcz i towarzyszyła mu grupka ludzi, zupełnie innych niż ci, których przedtem widziałem w jego otoczeniu. Nikt nie zwracał na niego szczególnej uwagi. Ukryłem się za odrapanym kioskiem i przyjrzałem Strygerowi, gdy przechodził obok. Sięgnąłem do jego umysłu: byłem ciekaw, czego, do cholery, może on szukać w takim miejscu. Miałem nadzieję, że sprowadziły go tu jakieś brudne sprawy. Obejrzał się za siebie; odczuwał żal, a zarazem zadowolę- , nie... Tylko tyle udało mi się odczytać. Po drugiej stronie pla- % cu znajdował się jeden z przytułków finansowanych przez niego, zatem Stryger przybył do Deep Endu wyłącznie w swoich interesach - musiał się przekonać na własne oczy, jak funkcjonuje jego ośrodek. To był jedyny powód, dla którego się tu zjawił. W jego myślach nie było nic poza tym - ani wspomnienia o głosowaniu w Zgromadzeniu, ani o miejscu w Radzie, ani o ludobójstwie... Spoglądałem, jak znika w wejściu do stacji metra, i ogarnęło mnie dziwne odrętwienie. W tej chwili jedynym jego pragnieniem było czynienie dobra. Może jednak tliło się w nim coś, co wciąż pchało go ku temu. Próbowałem ujrzeć go w wyobraźni takim, jakim widzieli go wszyscy: dysponującego wielką potęgą i zbierającego pieniądze tylko po to, by czynić dobro. Poczułem się parszy wie. Wysunąłem się z ukrycia i wszedłem między ludzi. Handlarze, którzy znajdowali się w obskurnych straganach czy po prostu siedzieli na chodniku, obłożeni żywnością i innymi towarami, bardzo utrudniali ruch pieszym. Ich gardłowe okrzyki i płynąca zewsząd muzyka zagłuszały zadawane półgłosem pytania i równie ciche odpowiedzi transakcji, jakie tu przeprowadzano. Argentynę ostrzegała mnie, że czasami pojawiają się tu gliniarze - jedynie na pokaz - ale nie dostrzegłem ani jednego. Wszystko wyglądało tak jak w Starówce: władze dbały tu jedynie o pozory, świadomie trzymały się

z dala od tych głębin. Można tu było robić wszystko pod warunkiem, że nic nie przedostawało się na światło dzienne. Wyciągnąłem lewą rękę z kieszeni i chwyciłem za róg kołnierza: znak, że poszukuję narkotyków. Zmusiłem się. by trzymać rękę tak przez cały czas, gdy wchodziłem w tłum dziwaków, handlarzy i bezdomnych. Dostrzegłem innych klientów, którzy zachowywali się podobnie jak ja; niektórzy mieli skórę białą jak pergamin. Wędrowali z rękoma założonymi za siebie, zaciśniętymi na nadgarstku drugiej ręki, ułożonymi w różny sposób na biodrze - wszystko to stanowiło informację dla handlarzy. Jeśli nie znało się tych znaków, można tu było chodzić godzinami i nie znaleźć żadnego kontaktu. Stosowane tutaj znaki różniły się od tych, które ja znałem, lecz różnice nie były wielkie. Mijając innych klientów, sięgałem do ich myśli, sprawdzałem znaczenie odpowiednich sygnałów i utrwalałem je w pamięci. Jeśli nawet popełniałem jakiś drobny błąd, nikt nie powinien zwrócić na to uwagi... Minąłem człowieka wielkości konia prowadzącego na łańcuchu półnagiego nędzarza. Co jakiś czas podchodzili do mnie handlarze, oferując mi zwyczajne, tandetne specyfiki. Wszyscy kręcili głowami, kiedy mówiłem, czego potrzebuję. Wszyscy znali nazwiska ludzi, na których Argentynę radziła mi się powoływać - tych, z którymi Daric prowadził transakcje - nikt jednak nie umiał mi powiedzieć, gdzie ich szukać. Niektórzy handlarze odwracali się na pięcie i odchodzili w pośpiechu, jakbym był bombą zegarową; inni zachowywali milczenie i obiecywali sprawdzić. Powinienem był się domyślić, że nikt z nich nie zechce mi uwierzyć na słowo; nie mogli czytać w moich myślach. Daric zwykle spotykał się z handlarzami w "Czyśćcu", jak poinformowała mnie Argentynę - w pół drogi między ich światem a swoim - nie zdobyłby się nigdy na to, by osobiście zjawić się w tym tłumie. Mogłem więc jedynie czekać, mając nadzieję, że któryś z rekinów zainteresuje się i przyśle po mnie. Chodziłem, lawirując między kieszonkowcami, żebrakami i handlarzami usiłującymi wcisnąć mi towar, którego nikt nie chciał. Przyczepił się do mnie jakiś wychudzony chłopak z zaropiałym nosem i straszną blizną przez pół twarzy ciągnący jeszcze chudszą małą dziewczynkę. Szarpał mnie za rękaw i błagał: - Proszę, panie, bardzo proszę... Daremnie próbowałem się od niego uwolnić. Sięgnąłem do kieszeni po żetony, które zawsze nosiłem przy sobie od czasu, kiedy przestałem być takim jak on ulicznikiem. Dałem mu pełną garść. Zniknął w pośpiechu, lecz nim zdążyłem zrobić krok, na jego miejscu pojawił się inny i jeszcze inny, i następny - dopóki nie opróżniłem kieszeni do cna. Kiedy ujrzeli, ,, że nie mam już nic więcej, szybko zniknęli w poszukiwaniu nowych frajerów z kieszeniami pełnymi żetonów, uwalniając mnie od swojego natręctwa. Istniały potrzeby, których nie dało się w żaden sposób zaspokoić, nawet jeśli dysponowało się

nieograniczonym kredytem. Zerknąłem na identyfikator i zakląłem, kiedy ujrzałem, , która godzina. Popatrzyłem w górę, ale tutaj nie było nic wi- 'tr dać. Wysoką kopułę nade mną ze wszystkich stron otaczało' i morze. Sztuczne niebo jaśniało ciemnozielonym blaskiem światła ulicznych latarń. Znajdowało się o wiele wyżej, niż można się było tego spodziewać w takim miejscu. Ciekaw byłem, jak Deep End wygląda z góry dla tych dziwnych stworzeń pływających w nurtach oceanu. W każdym razie miałem jeszcze na ręku swój identyfikator, a w takim tłumie należało f to uznać za osiągnięcie. Mój dodatkowy zatrzask zdał egza- j min; wiedziałem, jak łatwo jest niepostrzeżenie rozpiąć standardowy. Stanąłem u wylotu ulicy, oparłem się o latarnię i zacząłem machać ręką, która mi zdrętwiała od ciągłego ściskania brzegu kołnierza. Byłem zmęczony i rozdrażniony; każda mijająca sekunda stanowiła dowód, że zmierzam donikąd. W głębi którejś z uliczek, za drzwiami lepiej strzeżonymi od niejednej ambasady syndykatu, w tajemnym laboratorium ktoś właśnie przygotowywał to, czego mi było trzeba, ktoś inny zaś czekał, aby mi to dostarczyć. Ciekaw byłem, dlaczego nikt mnie nie powiadomił. Może istniał jakiś powód, o którym nie wiedziała nawet Argentynę, a dla którego nie mogłem dostać tego, na czym mi zależało. Może popełniłem jakiś błąd, naruszyłem tajemnicę, wpadłem w kłopoty... Powinienem był to sprawdzić; jeśli miałem rację, zagłębiając się w te niesamowite, zielone ulice, zrobiłem najgorszą z możliwych rzeczy. Może i zwróciłem na siebie uwagę właściwych ludzi, lecz równie dobrze mógł się mną zainteresować ktoś inny. Dlaczego, do cholery, niczego nie można było załatwić w prosty sposób...? Głowa mnie rozbolała, zacząłem masować skronie palcami. - Hej, ty, w grubych portkach! Chodź z nami. Dostaniesz wszystko, czego będziesz chciał, albo jeszcze więcej... Uniosłem głowę i odskoczyłem do tyłu, ujrzawszy przed sobą grupę wymalowanych dziwek. Intensywny zapach skóry i feromonowych perfum wywołał u mnie skurcz żołądka. Jedna z dziwek przyparła mnie do słupa i sięgnęła zakutymi w żelazo palcami do mojego krocza. - Lubisz mocną zabawę, co, dziecinko? - Ścisnęła w dłoni moje jaja. - My też! Zakląłem z bólu i walnąłem ją w rękę. - Wynoś się. Nie szukam seksu, potrzebne mi coś innego. - To dlaczego sygnalizowałeś o seks, słudziutki? - Uniosła dłoń do czoła i zaczęła naśladować moje masowanie skroni. Błyskawicznie chwyciła mnie za klapy kurtki. - Już rozumiem. Chcesz się zgrywać na trudnego do zdobycia... Przyciągnęła mnie do siebie i uderzyła w twarz. Oddałem jej; za późno zrozumiałem, że popełniam błąd. Wszystkie ruszyły na mnie. Dłońmi w skórzanych rękawicach lub owiniętymi łańcuchami przycisnęły mnie do słupa, a przywódczyni walnęła mnie raz, drugi, trzeci... Oszołomio-

ny, usiadłem na kupie śmieci. Banda rozstąpiła się, przywódczyni zaś sięgnęła do przewieszonej przez piersi starożytnej łuski po pocisku, wyciągnęła szminkę i uśmiechając się szeroko, otworzyła ją, po czym namalowała grubą krechę na moich ustach. Odwróciła się i wraz z całą bandą zniknęła w tłumie. Dźwignąłem się na nogi i wytarłem twarz rękawem. Syknąłem, zahaczywszy guzikiem o rozciętą wargę. Na ciemnej skórze kurtki został ślad szminki i krew. Tłum przechodził obok mnie, jakby nic się nie stało. Faktycznie, nic sienie stało. - Hej, dzieciaku! - Przede mną wyrósł mocno zbudowany brodaty mężczyzna; chciałem przejść obok niego, lecz zatarasował mi drogę. Był o pół głowy wyższy ode mnie i dwa razy szerszy; ubrany w ciemne luźne ciuchy. Spiąłem się, sądząc, że może to być kolejna pomyłka. Próbowałem odtworzyć w pamięci jakiś mój gest mogący przyciągnąć uwagę niewłaściwej osoby. Mężczyzna jednak zaśmiał się na widok mojej zdumionej miny albo na widok śladu szminki. - Słyszałem, że szukasz Venka. - Owszem - odparłem, starając się nie dać po sobie poznać, jak wielką poczułem ulgę. To był właściwy człowiek, znał Venka, pracował dla niego. - Hę to jest dla ciebie warte? Uniosłem rękę, pokazując mu na nadgarstku, że dysponuję kredytem. - Będzie mu się to opłacało - rzekłem. - Po co chcesz się z nim zobaczyć? - To sprawa osobista. - Musiał znać odpowiedź, starał się jedynie zachować pozory. - Skąd mam wiedzieć, czy Venk będzie umiał ci pomóc? - Nie rezygnował. Chciał wiedzieć, skąd znam jego szefa. Wytarłem krew cieknącą z wargi. - Przysłał mnie Daric taMing. Chcesz dobić targu czy nie? - Chodź ze mną. - Odwrócił się i ruszył, zanim zdążyłem cokolwiek powiedzieć. Podążyłem za nim. Musiałem bacznie uważać, by nie stracić go z oczu w tłumie. Szedł dość szybko, jakby nie obchodziło go to, czy nadążam za nim -jakbym ja go potrzebował bardziej niż on mnie. Pewnie miał rację. Ale kątem oka wciąż sprawdzał, czy idę za nim, chociaż starał się, bym tego nie dostrzegł - w dodatku nawiązał poddźwiękowy kontakt z kimś, kto znajdował się przed nami. Oddalaliśmy się od stacji metra i placu. Szliśmy jedną z mrocznych uliczek, gdzie na zapleczach jasno oświetlonych, wypełnionych hałasem lokali czekali różnego rodzaju specjaliści. Odetchnąłem z ulgą, że udało mi się ujść z życiem, lecz to uczucie szybko wygasło, kiedy tylko przestałem słyszeć za plecami gwar ludzkich głosów. Zdałem sobie sprawę, że plac Wolnego Rynku otaczało jakieś niewidzialne pole - niewykry walne, postrzegane jedynie podświadomie, wlewające w duszę dziwne poczucie zagrożenia, które miało za zadanie trzymać obcych z dala od tego miejsca. Na ulicy nie zobaczyłem nikogo spoza Deep Endu,

z setek okien nasze kroki śledziły widoczne i niewidoczne oczy. Obcy! - zdawały się szeptać szare ściany budynków z prefabrykatów, wznoszących się wysoko w płonące dziwaczną łuną niebo, jakby czekały tylko, by runąć na nas z wysokości pięćdziesięciu metrów. W górze jaśniała słabo sieć linii stanowiąca odwrotność linii nieba i morza, przypominała wielką elektryczną sieć na ryby, choć jej zadaniem było oddzielanie nas od ryb... Poczułem, że napięcie przygniata mnie niczym ciężar, aż trudno mi było oddychać... Uświadomiłem sobie, że nie jest to wytwór mojej wyobraźni. - Hej! - zawołałem. Przewodnik zwolnił i obejrzał się na mnie. - To nie jest droga do Venka. Dokąd mnie prowadzisz? Wzruszył ramionami. - Zgodnie z poleceniem Venka. Chce się spotkać z tobą w dole, przy śluzach. - Śluzach? - powtórzyłem, wydobywając obraz tego miejsca z jego myśli. Było to na samym krańcu Deep Endu> gdzie nurkowie mogli wychodzić na zewnątrz kopuły w celu dokonywania napraw oraz doglądania morskich farm. Tam też wyrzucano na zewnątrz śmieci. Odczytałem również, że Venk naprawdę miał tam być i czekać na mnie; tak powiedziano przewodnikowi, a on w to wierzył. - Po co? Wzruszył ramionami. - Venk nie mówił, po co. - Ruszył dalej. Bez słowa podążyłem za nim. Tam. gdzie wyrzucano na zewnątrz śmieci. Cała ta sprawa śmierdziała, z każdym krokiem czułem się gorzej. Miałem ochotę zawrócić, ale było już za późno. Szliśmy dalej. Skoczki i tramwaje naziemne mijały nas bezszelestnie, a przechodnie patrzyli na nas z tym większym zdumieniem, im bliżej znajdowaliśmy się końca ulicy. Jaśniejący łuk nieba opadał w dół; wreszcie wyszliśmy na coś w rodzaju nabrzeża. Unosił się tu bardzo wyraźny zapach morza, wzdłuż ściany ciągnął się szereg iluminatorów: od niewielkich, jednoosobowych, po olbrzymie panoramiczne okna wychodzące na jednostajnie zielone głębiny. Już z daleka ujrzałem dziwaczne cienie poruszające się na zewnątrz kopuły - mieszkańców tych wód bądź nurków pracujących na dnie. Wzrokiem można było sięgnąć jedynie tak daleko, gdzie docierał blask bijący z wnętrza kopuły. Miałem jednak wrażenie, że dalej w mętnej wodzie dostrzegam światełka. Widocznie istniały tam inne przykryte kopułami światy, należące do ludzi, którzy pragnęli jeszcze większego odosobnienia lub poczucia bezpieczeństwa, niż mógł im zaoferować Deep End. Nabrzeże u wylotu ulicy było puste - zbyt puste. W zasięgu wzroku przy wielkich rampach przeładunkowych i otwartych bramach magazynów nic się nie poruszało. Dopiero po dłuższej chwili namierzyłem telepatycznie samotną postać czekającą u wejścia do jednej z hal. Venk powoli wyszedł nam naprzeciw; otaczała go delikatny poświata osobistego pola ochronnego. Wreszcie stanęliśmy twarzą w twarz. Wy-

czułem nagle, że rozpoznał moje rysy. - Widziałem cię w trywizji - szepnął. Ciekaw byłem, dlaczego mówi tak cicho. - Daric przysłał cię do mnie? - zapytał z dziwnym akcentem. - Zgadza się - rzekłem, sięgając do jego umysłu. Ciarki przeszły mi po skórze, kiedy spostrzegłem, jaki obraz krystalizuje się za jego oczyma... Cholera! - Potrzebuję trochę... - Nie - szepnął, po czym wytarł nos. Mój przewodnik stał jakiś metr ode mnie. Odwrócił się, gdy tylko Venk zaczął unosić rękę... Kopnąłem go błyskawicznie w przedramię w tej samej chwili, kiedy z rękawa wypadł strumień białego światła. Poczułem pieczenie skóry na boku, laser wypalił mi dziurę w kurtce. Kopnąłem Venka jeszcze raz, w krocze, ale trafiłem stopą na pancerz ochronny. Rzuciłem się na niego całym ciężarem i powaliłem go na ziemię - nie spodziewał się tego, widocznie sądził, że będę uciekać. Z hukiem walnął głową o płyty chodnika. Dopiero teraz skoczyłem na nogi i rzuciłem się do ucieczki - byle dalej od samotnej postaci, jaśniejącej niczym duch na wyludnionym nabrzeżu, i od wszystkich gromów, jakie Venk mógłby ściągnąć mi na głowę. Dopadłem wylotu uliczki, zachłystując się ze szczęścia. Nie zauważyłem, by człowiek Venka miał naprowadzacz podczerwony. Dostrzegłem czekający na pętli tramwaj i z krzykiem rzuciłem się w jego kierunku. Ten jednak szarpnął, potoczył się ulicą i zaczął nabierać szybkości, ja zaś zostałem na lodzie. Zwolniłem kroku, dysząc ciężko i klnąc pod nosem. Nieliczni przechodnie patrzyli na mnie takim wzrokiem, jakbym był przezroczysty albo napiętnowany. Znikali w zaułkach, w sieniach: byle dalej ode mnie. Pobiegłem ulicą; serce łomotało mi w piersi. Sięgnąłem telepatycznie przed i za siebie w poszukiwaniu prześladowców. Ciekaw byłem, jak daleko uda mi się dotrzeć. Zastanawiało mnie także, z jakiego powodu dostawca Darica chciał mnie zabić. Próbowałem sobie przypomnieć, czy już kiedyś czułem się aż tak głupio i czy kiedykolwiek aż tak się bałem. Nie sądziłem, żeby odważyli się załatwić mnie na środku ulicy, nawet tu. Do cholery, byłem przecież gwiazdą trywizji! Zawsze jednak mogli zagnać mnie gdzieś, skąd nie byłoby ucieczki. Potem czekałyby na mnie śluzy... Za sobą-wyczuwałem obecność umysłów trzech ścigających mnie osób. W przodzie było trzech innych, którzy mieli odciąć mi drogę. Zanurkowałem w boczną uliczkę, gdy tylko spostrzegłem, że cienie zaczynają nabierać realnych kształtów. Miałem wrażenie, jakbym pływał w zielonej poświacie i coraz głębiej zanurzał się w senny koszmar. Boże, jak zniknąć im z oczu?! Usłyszałem własny nerwowy chichot, kiedy jakaś część mego umysłu niesiona do góry w bąbelku paniki wyrwała się poza ramy rzeczywistości. Zauważyłem wąską smugę światła sączącego się przez ledwie uchylone drzwi. Rzuciłem się w tamtą stronę, nie dbając o to, co może mnie czekać po drugiej stronie. Wpadłem na

coś... a raczej na kogoś, omal nie powalając na ziemię człowieka w długiej, luźnej białej szacie. - Och... - jęknąłem, w jakimś stopniu odczuwając ulgę. Spotkanie wyznawców. Moje oczy wyłowiły z półmroku jakieś obiekty kultu ustawione na ołtarzu oraz gromadkę postaci ubranych na biało; byli zaskoczeni moim nagłym wtargnięciem, rzucili się w moim kierunku. Pośród przekleństw i jęków sięgnęły po mnie czyjeś ręce, zaczęto mnie obmacywać, krępować, aż wreszcie zostałem uwięziony - rozciągnięty, rozpostarty między nimi, unieruchomiony. Zabłysło oślepiające światło. Ujrzałem nad sobą pokryte tatuażami twarze, które nie mogły należeć do wyznawców jakiejś religii. Zacząłem się szarpać i dostałem silny cios w żołądek. Puścili mnie, a ja osunąłem się bez siły na ziemię. Skulony, usłyszałem chóralne zawodzenia, z których po chwili wyłoniły się słowa: - Sakrament! Świeże wino do kielichów Duszopijcy... Brzęknęły otwierane noże sprężynowe. Ktoś chwycił mnie za włosy; szarpnięciem odciągnięto mi głowę do tyłu. W świetle zabłysły ostrza noży celujących w moją pierś. Wyrzuciłem w górę ręce i poczułem ostry ból w dłoni. Wrzasnąłem, na twarz pociekły mi krople własnej krwi. Tuż przy moim uchu rozległ się wystrzał z paralizatora, szarpiąc każdym moim nerwem. W jednej chwili rozbrzmiały głośne okrzyki, przekleństwa, a liczba otaczających mnie osób nagle się podwoiła. Odziani w białe sutanny, z imieniem Duszopijcy na ustach, rozproszyli się w ciemnościach. Leżałem na ziemi, pośród gąszczu osłoniętych ciemnymi pancerzami nóg. Postawiono mnie na nogi; uliczna banda, przed którą uciekając wpadłem w ślepą uliczkę, teraz odbiła mnie z rąk fanatyków. 19 Kiedy wywlekali mnie z powrotem na ulicę, udawałem, że nie jestem zdolny stanąć na własnych nogach; powtarzałem sobie w duchu, że przy pierwszej sposobności spróbuję im nawiać. .. W mrocznym cieniu budynku u wylotu ulicy ktoś na nas czekał. Nie otaczała go poświata, nie miał pola ochronnego, zatem nie mógł to być Venk, który został na nabrzeżu. - Witaj, Kocie! - odezwał się mężczyzna. Ci dwaj, którzy mnie wlekli, zatrzymali się, tak że ów męż^ czyzna mógł spojrzeć na mnie - i ja na niego. Znał mnie i sądził, że ja go również znam. Jego głos wydawał mi się dziwnie znajomy, byłem jednak pewien, że nigdy przedtem nie widziałem tej twarzy. W jego dłoni rozbłysła miniaturowa lampka, ukazując mi nagle szczegóły jego wyglądu. Był w średnim wieku, miał brązową skórę, długi nos i twarde nieprzeniknione oczy pod grzywą prostych ciemnych włosów. Nosił takie same osłony jak pozostali; uniósł maskę na czubek głowy, bym mógł go rozpoznać. Srebrzyste kółko w jego le-

wym nozdrzu rzucało refleksy. - Poznajesz mnie teraz? Pokręciłem głową; przed oczyma miałem wciąż widok noży wymierzonych w moją pierś... - Nie - mruknąłem, zadając sobie pytanie, dlaczego nie zabije mnie od razu, pozbywając się kłopotów. Wykrzywił wąskie usta w uśmiechu. Powoli uniósł rękę i ściągnął rękawicę pokrytą ćwiekami. Jego nadgarstek otaczała szeroka biała blizna, niemal identyczna jak moja. - A teraz? Zamknąłem oczy, wsłuchując się w szmer jego umysłu. Mikah. Z niedowierzaniem popatrzyłem mu w oczy. Kiedy go widziałem ostatni raz, obaj nosiliśmy na rękach pierścienie, po których pozostały te blizny. - Mikah... - Nigdy nie miałem okazji oglądać jego zdrowej, rozpogodzonej twarzy, nie pokrytej sinym nalotem radioaktywnego pyłu czy też wykrzywionej z bólu. Pracowaliśmy razem, choć nie byliśmy przyjaciółmi. W kopalniach zbyt szybko człowiek zmieniał się w bezwolną kukłę, by warto było podejmować wysiłki nawiązania bliższej znajomości. Lecz Mikah był świadkiem mej ucieczki, on zaś został tam, z wyrokiem śmierci. Wyraz jego twarzy tamtego dnia tak głęboko wrył się w moją pamięć, że przez jakiś czas śnił mi się po nocach. - Co ty tutaj robisz? - zapytałem cienkim i piskliwym, niemal dziecięcym głosem. - Nie domyślasz się jeszcze? - zapytał, jakbym nie zrozumiał puenty dowcipu. - Do cholery, dzieciaku, postanowiłem czuwać nad twoim bezpieczeństwem. - Podszedł bliżej, wręczył lampkę jednemu z mężczyzn i spojrzał na mnie z góry. Poprawili ci oczy, co? - Uśmiechnął się szerzej na widok grymasu wykrzywiającego mi wargi. Chwycił mnie ostrożnie za zranioną rękę i uniósł ją, nie dbając o to, że krew ścieka mu po ubraniu. Zakląłem głośno, ujrzawszy swoją ranę. Nóż nadal tkwił wbity w dłoń, ostrze przeszło na wylot. Światło lampki zmieniło kolor na złoty, miałem wrażenie, że zanurzam się w płynnym miodzie. Mikah ponownie spojrzał mi w twarz, lecz jego ciemne oczy nie były już twarde i nieprzeniknione, a uśmiech zniknął. - To ty... - rzekł, kręcąc głową - ty spłaciłeś mój kontrakt i przesłałeś pieniądze do centrum medycznego, by oczyścili mi płuca. Zostało później jeszcze trochę i miałem z czym wystartować. .. - Jego palce mocniej zacisnęły się na mojej ręce. - Nigdy nie powiedziałeś mi, dlaczego to zrobiłeś. Dlaczego? Po co...? Skrzywiłem się; rozluźnił uścisk. Nie odpowiedziałem, nie byłem w stanie wymyślić na poczekaniu niczego sensownego. Ponownie zwiększył uścisk, aż jęknąłem, drugą zaś ręką chwycił rękojeść noża. - Spójrz na mnie - powiedział. Uniosłem głowę. W tej samej chwili wyszarpnął nóż z mo-

jej dłoni. Przed oczyma zawirowały mi czerwone plamy, wrzasnąłem, lecz szybko zdusiłem jęk bólu, gdyż spoglądało na mnie kilku mężczyzn, dla których takie widoki nie były niczym nowym. Kilkakrotnie odetchnąłem głęboko, Mikah zaś ściągnął rękawicę z mojej okaleczonej dłoni. Kiedy przejrzałem na oczy, spostrzegłem, że lekko kiwa głową, kąciki jego ust uniosły się w niewyraźnym uśmiechu. Cisnął okrwawioną rękawicę na ziemię. Bez słowa w jakimś symbolicznym geście oparł czubek wyciągniętego przed chwilą noża na swojej dłoni. - Nikt nigdy nie zrobił nic dla mnie - szepnął, wpatrując się intensywnie we mnie. - Nawet nikt z mojej rodziny. Tylko ty. - Zacisnął zęby i pchnął nóż, aż w zagłębieniu dłoni pojawiła się krew. Ujął moją dłoń i zacisnął mocno palce, obie rany zetknęły się, moja i jego krew popłynęły jednym strumykiem. - Wszystko, czego będziesz potrzebował. Możesz mnie prosić o wszystko. Rozumiesz, bracie? Skinąłem powoli głową. Puścił moją rękę. Zdjął jedną z kolorowych chust, które nosił pod szyją, i owinął ją ciasno wokół mojej dłoni. Drugą chustą owinął sobie rękę. Spuściłem głowę. - Chciałbym usiąść - mruknąłem. Uśmiechnął się. - Załatwione. - Objął mnie ramieniem w pasie i poprowadził do głównej ulicy, a następnie kilkadziesiąt metrów, w stronę baru. Jego ludzie szli za nami i po bokach, byli rozluźnieni, rozglądali się jednak uważnie na wszystkie strony. Powoli zaczynało do mnie docierać, że musieli bez zastrzeżeń wykonywać rozkazy Mikaha. - Ktoś próbuje mnie zabić... - powiedziałem, potrząsając głową, gdy Mikah skręcił ku drzwiom jasno oświetlonego, zapełnionego ludźmi lokalu. Odpowiedział uśmiechem. - Możesz być spokojny. - Nie mówię o nich... - Ruchem głowy wskazałem zaułek, z którego wyszliśmy. - Ktoś inny. Mikah prychnął. - Widzę, że nie traciłeś tu czasu. - Popchnął mnie w kierunku wejścia. - Możesz być spokojny - powtórzył, kiedy zwaliłem się bezwładnie na ławkę przy pierwszym wolnym stoliku. - Masz teraz Rodzinę. - Wskazał towarzyszących mu ludzi, a ci pokiwali głowami. Usiadł naprzeciwko mnie przy stoliku z laminatu, oparł się na łokciach i spokojnym głosem zamówił drinki u wmontowanego w ścianę mechanicznego kelnera. - Jezu... - mruknąłem zachrypniętym głosem - skąd, do cholery, się tu wziąłeś? - W barze nie było zimno, lecz przeniknął mnie silny dreszcz. Machnął ręką. - Cóż, urodziłem się tutaj, teraz tu pracuję. Wykorzysta-

łem resztkę kredytu, który mi zostawiłeś, żeby się wkupić do Rodziny. - Zaśmiał się. - A czego się spodziewałeś, że wstąpię do ZTF? Skrzywiłem się i pokręciłem głową. - Tu znalazłem perspektywy awansu. - Ruchem głowy wskazał sąsiedni stolik, przy którym jego ludzie zaczynali grać w kości. - Mam teraz swą własną Rodzinę. - Ze ściany wysunęły się zamówione drinki. Popchnął jeden kubek w moją stronę. Pokręciłem głową, dostrzegłszy biały nalot szronu na krawędzi naczynia. - Wypij - rzekł. - To zwykły bikarb. Z wdzięcznością wypiłem cały napój. - W czym się specjalizujesz? - zapytałem; przyszło mi do głowy, że być może niepotrzebnie. - Zajmuję się wszystkim, co przynosi zysk. - Wzruszył ramionami. - Głównie ochroną. Zastanowiłem się przez chwilę. - To jeszcze nie wyjaśnia, dlaczego znalazłeś się w rym miejscu, by uratować mi życie. Nigdy nie dopisywało mi takie szczęście. Zaśmiał się. - Widziałem cię w porannych wiadomościach, bohaterze. - Jednym haustem wypił połowę zawartości swego kubka. Kiedy tylko się dowiedziałem, że przebywasz na Ziemi, ruszyłem twoim śladem. Chciałem... spłacić dług. Nie sądziłem, że tak szybko będę miał ku temu okazję. - Kim są ci zwariowani łajdacy? - To rozpruwacze... banda fanatyków. Pożarliby twoje serce, dosłownie. Odwróciłem głowę, czując, że krew odpływa mi z twarzy. - Argentynę mówiła mi, że jestem dupkiem. - Objąłem poranioną dłoń. Szok mijał powoli; miałem wrażenie, że mam pełną garść rozżarzonych węgli, których nie mogę wyrzucić. Z wysiłkiem ostudziłem receptory bólu w moim mózgu. - Sądziłem, że znam tutejsze reguły. - Argentynę? Ta symbaktorka? Znasz ją? Uniosłem głowę, gdy poczułem narastające w nim nie kontrolowane podniecenie, które szybko skryło się pod maską obojętności. Wciąż funkcjonującą cząstką mego umysłu pojąłem, że wywarłem na nim silne wrażenie. - Trochę. Odchylił się do tyłu i oparł o ścianę, jakby nie chciał dać nic po sobie poznać. - Te jej układy grupowe są wspaniałe. - Owszem - mruknąłem. - Jest znakomita. - Przywołałem w myślach twarz Argentynę, chcąc uspokoić się nieco. Wzruszył ramionami. - Lubię jej przedstawienia, ale ona nie jest w moim typie. Zdumiony, uniosłem głowę. - Nie wyglądasz na takiego, co nie może. Zaśmiał się.

- Aha, nie lubisz kobiet. - Zrozumiałem, co oznaczał zupełny brak emocji, kiedy myślał o niej. - Nie w łóżku... Ty też masz z tym problemy? - Zachmurzył się na widok wyrazu mej twarzy. - Nie. - Pokręciłem głową. - Jestem odmieńcem, czemu miałbym kogokolwiek krytykować...? Zastanawiam się tylko, dlaczego nigdy nie próbowałeś mnie poderwać, gdy pracowaliśmy razem w kopalni. - Dotarło do mnie w pełni, jak bardzo się różniliśmy. Nawet nie znałem jego nazwiska, o ile miał jakieś. Spojrzałem na swą dłoń: krew zaczynała przesączać się przez materiał chusty. Byliśmy braćmi krwi. Przeszył mnie dreszcz. - Byłem tam zbyt zmęczony i otumaniony. - Spojrzał na mnie, wykrzywiając usta w niewyraźnym uśmiechu. - Poza tym ty również nie jesteś w moim typie, odmieńcu. - Nie było w tym żadnej ironii, po prostu mówił szczerze. Ufał mi jednak, nie musiałem nawet sięgać do jego umysłu, by to poznać. Pamiętał, co dla niego zrobiłem. - A więc spotkaliśmy się wreszcie - rzekł. - Co, do cholery, robisz tu, na dole, poza szukaniem wymyślnych sposobów popełnienia samobójstwa"? Wyglądałeś tak, jakbyś miał wszystko, czego ci potrzeba, gdy widziałem cię dziś rano na ekranie. Osobista ochrona ważnej figury, sympatyczne zajęcie, o ile uda się komuś je zdobyć. - Mam problem z narkotykami. Nie chodzi mi o zwyczajne... - dodałem, ujrzawszy jego zmarszczone brwi. Wyjaśniłem mu wszystko. O ile prościej by było, gdybym mógł przekazywać informacje bezpośrednio do mózgu drugiego człowieka, gdyby nie rozdzielała nas bariera strachu. - I Venk próbował cię skasować, kiedy powiedziałeś mu, że przysłał cię Daric taMing? - zdziwił się Mikah. Skinąłem głową. - Rozpoznał mnie, oglądał wiadomości. - Próbowałem znaleźć w tym wszystkim jakiś sens. Przeczuwałem, że stanowi to kolejny krok na mojej drodze. Jak do tej pory jednak fakty wydawały się nie mieć ze sobą żadnego związku. Mikah potarł dłonią czoło. - Nic nie rozumiem, żebym skonał. Przecież Venk nie jest wariatem. Jeśli próbował cię zabić, to musiał mieć ważny powód. - Spojrzał na swój opróżniony do połowy kubek i uniósł wzrok na mnie. - Chcesz, żebym się dowiedział, o co tu chodzi? - Tak. Zwłaszcza że to może być coś ważnego. - Zawahałem się. - Poza tym... - Zdobyć dla ciebie te narkotyki? - Uśmiechnął się. Chcesz wzmocnić swoje zdolności? - Opróżnił kubek i cisnął go w otwór zsypu w ścianie pod tablicą kelnera. - Chodź. Zwykła woda sodowa ci nie wystarczy. Lepiej zaprowadzę cię do doktora. - Nie potrzebuję... - Nie chodzi mi o zwykłego lekarza. - Uśmiechnął się krzywo. - Mówię o Doktorze Śmierci. Prowadzi tajne laboratorium.

Skrzywiłem się. - Naprawdę nazywa się DeAth, ale to przezwisko lepiej do niego pasuje. - Podniósł się. - Niepotrzebna mi trucizna - rzekłem cicho. Pomyślałem, że może jednak było inaczej. - Szkoda, bo u niego dostałbyś każdy rodzaj. Zaopatruje większość liczących się Rodzin we wszystkie specyfiki potrzebne do wykonywania zleceń. - Czarny rynek też miał swoich rekinów, ale praca dla nich miała znacznie bardziej osobisty charakter. Mikah dał znak swym ludziom. - To najlepszy specjalista, powinien coś znaleźć dla ciebie. Podążyłem za nim, lecz Mikah zatrzymał się przy automacie telefonicznym przed drzwiami. Stanąłem z boku. Wybrał jakiś kod, a gdy na ekranie ukazał się dziwaczny symbol, wybrał następny kod. Teraz na ekranie pojawił się krótki napis: DOKTOR OCZEKUJE. Mikah obejrzał się na mnie. - Nie sposób się z nim zobaczyć bez wcześniejszej zapowiedzi wizyty. Pojechaliśmy metrem kilka przystanków w głąb Deep Endu, a następnie tramwajem aż do opustoszałego skrzyżowania. Budynki były tu nieco bardziej zadbane, a ulice czyściejsze, wyglądały znacznie przytulniej niż te, które otaczały plac Wolnego Rynku. Zjawiali się tu pewnie tylko tacy ludzie, którzy szli prosto do określonego celu. Poszliśmy ulicą, Mikah zatrzymał się przy szóstym z kolei domu, przed ciemnymi drzwiami. Po obu stronach wejścia widniał na ścianie bogaty roślinny ornament z czarnymi żelaznymi liśćmi. Mikah wbiegł śmiało po schodkach, dając mi znaki, bym szedł za nim. Jego ludzie rozproszyli się po ulicy. Patrzyłem, jak się oddalają, i z całego serca pragnąłem, żeby zostali w pobliżu. Mikah stał bez ruchu przed czarnymi frontowymi drzwiami. Doszedłem do wniosku, że nie musimy pukać, by wiedziano, że tu jesteśmy. Po minucie drzwi otworzyły się i weszliśmy do środka. Nikt na nas nie czekał. Ruszyliśmy powoli długim korytarzem o lustrzanych ścianach. - Przechodzimy kontrolę - wyjaśnił Mikah. Mało mnie jednak obchodziło, kto czy co obserwuje nas zza tych ścian. Przy końcu korytarza otworzyły się kolejne drzwi i oto znaleźliśmy się w tajnym laboratorium Doktora Śmierci. - Witajcie! - rozległ się przyjazny okrzyk i spomiędzy mikroskopów, sterowanej elektronicznie aparatury chemicznej oraz ekranów komputerów, którymi zastawione było całe pomieszczenie, ktoś wyszedł nam naprzeciw. Dostrzegłem także tęgą kobietę znikającą w drzwiach w przeciwległym końcu sali. Stanął przed nami przysadzisty mężczyzna o okrągłej twarzy, ubrany w fartuch laboratoryjny. Jego łysina błyszczała w jaskrawym świetle. Miał dwie pary oczu, przy czym te dodatkowe przypominały oczy owada albinosa: były jak dwa błyszczące, starannie oszlifowane rubiny. Uśmiechnął się promiennie do Mikaha i złożył przed sobą osłonięte dziwnie

połyskującymi rękawicami dłonie. - Co mogę dla was zrobić, chłopcy? - spytał, uśmiechając się szeroko niczym ideał sprzedawcy sklepowego. -Wykonujecie jakieś zadanie dla Rodziny? Nigdy bym nie pomyślał, że tak wygląda Doktor Śmierć. Mimo woli gapiłem się na niego. Spodziewałem się ujrzeć kogoś bardziej odpowiadającego temu przezwisku, a nie człowieka, który mógłby prowadzić jakiś spokojny bar, sypiąc na lewo i prawo dowcipami. Niezwykłe były tylko jego oczy. - Ech... -zacząłem. - Potrzebna mu topalaza AC - wtrącił Mikah. - Dostaniemy ją u pana? - Topalaza AC? - powtórzył DeAth, unosząc nie istniejące brwi. - Do czego, na Boga, mu to potrzebne? Czyżby chciał zebrać w sobie odwagę do popełnienia masowego morderstwa? Mikah nie odpowiadał. - Chcę być zdolny... zachowywać się jak człowiek - wyjaśniłem. DeAth spojrzał na mnie. Zdumienie uzewnętrzniało się głęboką bruzdą między tymi owadzimi oczyma. - To chyba najbardziej niejasna odpowiedź, jaką kiedykolwiek słyszałem. Tak, wiem, "to nie twój interes, staruszku". Sądzę jednak, że to wstyd, gdy przychodzi do mnie młodzieniec z wyraźnym zamiarem zrujnowania sobie życia. Cóż, ja się zajmuję wytwarzaniem środków, a jak ty je wykorzystasz, to twoja sprawa. - Sięgnął błyskawicznie do stojącej obok klawiatury sensorowej i wybrał jakiś kod. - Towar jest gotowy, jeśli ty masz pieniądze. - Można by rzec, że naprawdę sprzedawał mi narkotyki z ciężkim sercem. Zamrugałem szybko, kiedy zobaczyłem na ekranie cenę. Skinąłem jednak głową. Sięgnąłem do swojego identyfikatora i przelałem odpowiednią sumę na jego konto. - Zaraz przyjdę. - Odwrócił się i podreptał w stronę drzwi, w których przed chwilą zniknęła kobieta. Uczyniłem niepewnie krok, obawiając się, że może zniknąć i nie pojawić się już, ale Mikah chwycił mnie za ramię. - On zaraz wróci - mruknął. - Niczego nie dotykaj. Laboratorium jest uzbrojone. Stanąłem więc, szykując się na długie oczekiwanie. DeAth wrócił jednak po chwili, jakby tylko wyjrzał za drzwi. Wyciągnął w moim kierunku opakowanie plastrów. Sięgnąłem po nie, opanowany tak nagłą potrzebą zdobycia ich, że na moment zapomniałem o mojej skaleczonej dłoni. DeAth błyskawicznie cofnął rękę. - Oj...! - rzekł, krzywiąc się na widok przesiąkniętego krwią materiału, który osłaniał moją ranę. Ciekaw byłem, czy zawsze reagowałby w ten sposób, gdyby musiał oglądać, co jego specyfiki robią z ludźmi... Chociażby coś takiego jak wczorajsze przyjęcie Elnear. Wcisnął mi pakunek w drugą rękę. - Idź, proszę, zanim zapaskudzisz mi cały dywan. Do wi-

dzenia. - Ruchem rąk zapędził nas z powrotem do lustrzanego korytarza i wewnętrzne drzwi zasunęły się z cichym szumem. W uszach mi dzwoniło, kiedy pospiesznie rozerwałem opakowanie, wyjąłem jeden z oznaczonych krwistoczerwoną kropką plastrów i przykleiłem go sobie. Mikah patrzył, jakby miał przed sobą wariata. - Lepiej zajmij się tą raną w dłoni - rzekł. Wzruszyłem ramionami, chowając opakowanie narkoty-. ków do kieszeni kurtki. Nie miałem ochoty zaprzątać sobie głowy raną. - Nie martw się, wszystko będzie w porządku... - Za kilka minut miały runąć wszelkie bariery w moim umyśle, a ja powinienem odzyskać swą moc bez ograniczeń. Mikah zatrzymał się i obrócił mnie twarzą do lustra. Spojrzałem w nasze odbicia powielane w nie kończący się szereg. Potrząsnął moim ramieniem. 317 - Słyszałeś, co powiedziałem? - Jego głos był niemal tak twardy jak pięść. Chwycił moją okaleczoną rękę i przycisnął ją do powierzchni lustrzanej ściany, aż syknąłem z bólu. -To naprawdę paskudna rana. Zajmij się nią, odmieńcu. Mruknąłem i pokiwałem głową, gdy ból rozjaśnił moje myśli. - Słyszę. - Zaczerpnąłem głęboko powietrza i spojrzałem mu prosto w oczy. Musiał mi uwierzyć. Odwrócił się i ruszył w stronę drzwi. Te otworzyły się szybko, jakby chciały nas wyrzucić na zewnątrz. - To, co się wydarzyło wczoraj wieczorem na przyjęciu pani Elnear, wygląda mi na robotę najemnika - powiedziałem, kiedy znaleźliśmy się na ulicy. - Czy DeAth zajmuje się również takimi rzeczami? Mikah skinął głową. - Tak. To była zręczna robota, pasowałaby do niego. - Odwrócił głowę, jakby chciał mi dać do zrozumienia, że nie ma zamiaru o tym dalej rozmawiać. Wokół nas jak spod ziemi wyrośli jego ludzie. - Mógłbyś się tego dowiedzieć? Spojrzał na mnie. - Nie wiem. Spróbuję coś wyniuchać. - Chcę się dowiedzieć, z jakiego powodu ktoś stąd chciałby się jej pozbyć i kto za to płaci. Mikah skinął głową. - Dobra. Poszliśmy dalej w milczeniu. Odprowadzili mnie do stacji metra. - Będziemy w kontakcie - rzekł Mikah. - Uważaj na siebie, bracie. Uniosłem w górę zakrwawioną dłoń w geście obietnicy, a także pożegnania. Ludzie Mikaha rozstąpili się przede mną. Nie pamiętałem już, kiedy czułem się aż tak dobrze.